Монтанари Рычард : другие произведения.

Пацалунак Зла

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  
  
  
  
  Пацалунак Зла
  
  
  Рычард Монтанари
  
  
  Кес лусигага алустаб, гл кулбига лобетаб,
  
  Кес кульбига алустаб, гл лусигага лобетаб.
  
  - ЭСТОНСКАЯ ПРЫКАЗКА
  
  
  Калі існуюць дэманы, то павінны быць і демонессы.
  
  - ВАЛЬТЭР
  
  
  
  
  ДВА ГАДЫ ТАМУ...
  
  
  Майкл Раян сядзіць у вяртлявым крэсьле з шэрага скуразамяняльніка у цьмяна асветленым гасцінічным нумары, прытупваючы правай нагой пад нейкую нечуваную песню дзевяностых, думаючы: "Гэта настолькі лепш сэксу, што нават не з'яўляецца на радары"; думаючы:
  
  Гэты момант, гэты вар'яцкі момант - вось чаму ён у першую чаргу стаў паліцыянтам.
  
  Яго пульс пачашчаецца.
  
  "Глок-9" у кабуры пад яго левай рукой здаецца такім жа доўгім, як пісталет, і ў два разы цяжэй.
  
  Маладая жанчына, якая сядзіць на краі ложка перад ім, - высокая, грацыёзная прыгажуня з верхняга горада з манерай апранацца, прамовай і самавалоданнем, якія заўсёды выводзілі Майка Райана з сябе, нават калі ён быў усяго толькі самаўпэўненым хлопцам з працоўнага класа з іншага боку Кайахоги. Сёння ўвечары на жанчыне бірузовае сукенка, сэксуальныя туфлі на абцасах і дыяментавыя завушніцы. Як ён ні стараўся, за апошнія два тыдні яму не ўдавалася выкінуць яе з галавы больш чым на пятнаццаць хвілін, ён бачыў яе твар у кожным фільме, у кожным часопісе, у кожным каталогу.
  
  Яе нельга назваць класічнай прыгажуняй, але для Майкла Райана яна ідэальная: доўгія стройныя ногі, фарфоравая скура, цемнаватыя, амаль азіяцкія вочы. Спатрэбілася чатыры сустрэчы, каб сабраць яе і гэтую суму грошай у адным пакоі, і на кожнай з гэтых сустрэч яна выглядала лепш – ад спартыўных штаноў да джынсаў, ад слаксов да гэтага праклятага сукенкі.
  
  У глыбіні душы Майклу Далорэс Алесі Раян, яго жонка з сіцылійскім тэмпераментам, з якой ён пражыў пятнаццаць гадоў, пагражае кастрацией. Гэтая жанчына пракралася яму глыбока пад скуру.
  
  Ён хоча, каб гэта скончылася.
  
  "Я шчаслівы", - кажа Майкл. "Ты?"
  
  "Так", - ціха адказвае яна.
  
  Ён толькі што ўручыў ёй канверт. Яна, у сваю чаргу, толькі што ўручыла яму чатыры пачкі наяўных. Дзесяць тысяч даляраў, дробныя купюры, моцна пацёртыя. Нябачныя. За выключэннем двадцатидолларовой банкноты, якая ляжыць па-над адной з чарак. На дваццатцы зверху была нейкая чырвоная пазнака, дзіўны маленькі малюнак лука і стрэл.
  
  Перадаўшы яму грошы, яна схапіла тонкую пляшку з стерлингового срэбра, якая стаяла на начным століку паміж імі, усміхнулася, отвинтила вечка і паднесла яе да вуснаў. Яна перадала пляшку Майклу, і Майкл ведаў - ведаў гэтак жа дакладна, як любы ўрок, які ён засвоіў за свае сорак шэсць гадоў, - што не павінен. Але ён усё роўна зрабіў гэта. Два вялікіх глотка, каб супакоіць рукі. Гэта быў кубінскі ром, лепшага якасці. Ён сагрэў яго.
  
  А цяпер прыйшоў час шоў.
  
  За імгненне да таго, як Майкл паспявае зрабіць свой ход, жанчына ўстае і лезе ў сваю вялікую скураную сумку. Майкл упэўнены, што, калі яна прыбярэ руку, у ёй будзе пісталет. Гэта ўпэўненасць. Ён замірае, дыханне захрасае ў яго ў горле, мышцы напружваюцца.
  
  Гэта не пісталет.
  
  Гэта замест... "Монтекристо"? ТАК. Майкл на імгненне астывае, на яго шчоках з'яўляюцца ямачкі ад палёгкі. Ён адчувае пах салодкага тытуню нават з адлегласці пяці футаў. "Што гэта?" - пытаецца ён, і на яго твары з'яўляецца полуулыбка.
  
  Жанчына не адказвае, а хутчэй пачынае моўчкі выконваць рытуал курца цыгар - нюхаць, згортваць, абрэзаць кончык, акуратна раскручваць цыгару, пакуль яе запальваюць драўлянай кухоннай запалкай. Зрабіўшы некалькі зацяжак, яна апускаецца перад ім на калені, кладзе рукі яму на калені. Яе дотык ўзбуджае яго. Майкл, выпівае па дзве пачкі ў дзень, не кашляе, яго ніколькі не турбуе дым.
  
  Гэта проста... дзіўна, праўда?
  
  Такая жанчына, як гэтая, паліць "Крыста"?
  
  Затым, упершыню з тых часоў, як яны сустрэліся, скрозь серабрыстую смугу дыму, якая стала блакітны з-за прыглушанага гасцінічнага тэлевізара, скрозь раптоўны, п'янлівы водар яе духаў Майкл заўважае першародную чарнату вачэй з гэтай жанчыны, жорсткасць, якая жыве ў іх, і яму становіцца страшна.
  
  Што-то тут не так.
  
  Ён спрабуе ўстаць, але якой бы галюцынагенных наркотык ні быў у роме, ён захоплівае яго свет і прымушае яго хістацца перад ім. Ён цягнецца за сваім пісталетам. Нейкім чынам знік. Яго сэрца калоціцца, гатовае разарвацца, ногі здаюцца ватовымі і бескарыснымі. Ён падае назад у крэсла.
  
  "Надыходзіць цемра, афіцэр", - кажа жанчына, устаўляючы патрон у патроннік "Глока". "Надыходзіць ноч".
  
  Перад надыходам цемры, у захапляльнай дух панараме перад вачыма, дэтэктыў першага класа Майкл Патрык Раян з паліцэйскага кіравання Кліўленда назірае тысячу асляпляльных бачанняў адначасова. Некаторыя настолькі жорсткія ў сваёй велічы, настолькі лучезарны, што слёзы наварочваюцца на вочы. Большасць з іх жудасна засмучаныя: Кэры, яго маленькая дачка, вечна чакае яго на ганку, яе інваліднае крэсла паблісквае ў промнях послеполуденного сонца. Далорэс, вар'яцкая, як чорт. Ці бачыце, бацька Далорэс загінуў пры выкананні службовых абавязкаў. Кожную раніцу на працягу пятнаццаці гадоў Майкл абяцаў ёй, што не памрэ пры выкананні службовых абавязкаў.
  
  Але на самай справе гэта не абавязак, не так лі, Майк?
  
  Майкл Раян падымае погляд на рулю свайго зброі, на хупавы белы палец на спускавым кручку, на крывава-чырвоны пазногаць. Ён у апошні раз закрывае вочы, думаючы:
  
  Гэта ўсё было дзеля маіх дзяўчынак.
  
  Усе гэта.
  
  І ніхто ніколі не даведаецца.
  
  
  Адзін
  
  Алтар
  
  1
  
  
  Я ўваходжу ў белую пакой роўна ў адзінаццаць гадзін. Белыя сцены, тоўсты белы дыван, белы столь з малюнкам. Гарыць святло, і тут вельмі светла, вельмі цёпла. Калі не лічыць вадкакрысталічнага манітора з сінім экранам на стале ў куце, адзіным каляровым прадметам у пакоі з'яўляецца аксамітавае крэсла сливового колеру з падлакотнікамі, размешчанае прама па цэнтры, тварам да маленькай відэакамеры кампутара, тварам да святла.
  
  На мне цемна-чорныя штаны ў зморшчыну і светла-блакітная кашуля з французскімі манжэтамі. На мне таксама чорныя сонцаахоўныя акуляры Ray-Ban Wayfarer. Я басанож, а кашуля расшпілена уверсе.
  
  Я атрымала электронны ліст ад Дантэ ў палове дзевятага, і гэта дало мне як раз дастаткова часу, каб дабрацца да хімчысткі, як раз дастаткова часу, каб пафліртаваць з афіцыянткай і замовіць вячэру ў "Філіпс". Я ўсё яшчэ адчуваю смак часныку ад пиккаты з цяляціны і адчуваю, што, магчыма, падманваю гэтую жанчыну, хоць, вобразна кажучы, яна будзе за светлавыя гады ад мяне. Але я разумею, што прымушае чалавека на другім баку сеансу тэлефанаваць, дамаўляцца, плаціць. Я паважаю гэта.
  
  Таму я дастаю сваю Бинаку і освежаю дыханне.
  
  Я саджуся.
  
  У адзінаццаць дзесяць дынамікі кампутара шыпяць ад перашкод, маленькае акенца ў правым верхнім куце манітора міргае раз, другі, але выявы не выдае. Я і не чакаю, што яно з'явіцца. Хоць злучэнне дазваляе ажыццяўляць двухбаковую перадачу відэа, я яшчэ не бачыў, каб хто-небудзь з'яўляўся ў гэтым кадры. Назіральнікі назіраюць.
  
  Неўзабаве з дынамікаў даносіцца сінтэзаваны голас, рабатызаваны, але беспамылкова жаночы.
  
  "Прывітанне", - кажа голас.
  
  "Прывітанне," адказваю я, ведаючы, што цяпер яна мяне бачыць.
  
  "Вы афіцэр паліцыі?" - спытаў я.
  
  Гульня. Вечна гульня. Спачатку гульня, потым пачуццё віны. Але заўсёды, у сярэдзіне, тварам. "Так".
  
  “ Толькі што вярнуўся дадому пасля цяжкага працоўнага дня?
  
  "Толькі што ўвайшоў у дзверы", - кажу я. "Толькі што скінуў туфлі".
  
  “ Застрэліў каго-небудзь сёння?
  
  "Не сёння".
  
  “ Арыштаваць каго-небудзь?
  
  "Так".
  
  "Хто?"
  
  “ Проста дзяўчына. Вельмі злая дзяўчына.
  
  Яна смяецца, робіць паўзу на некалькі імгненняў, затым кажа: "Налі сабе выпіць".
  
  Я ўстаю, выходжу з кадра. У гэтым пакоі няма бара, але ёсць пісьмовы стол з некаторымі прадметамі, якія, як я чакаў, спатрэбяцца. Яна не можа бачыць гэтыя рэчы, гэты рэквізіт, які я выкарыстоўваю, каб стварыць для яе гэтую хімеру. І, вядома, яна не можа бачыць кацёл, даўно заржавелыя гакі.
  
  Яны знаходзяцца ў чорнай пакоі.
  
  Калі я бяру шклянку з некалькімі цалямі рома, я чую, як пачашчаецца электроннае дыханне жанчыны. Гледачам таксама падабаецца апярэджваць падзеі. Назіральнікам гэта падабаецца, нават калі яны нічога не бачаць.
  
  Я гуляю яе некалькі імгненняў, затым зноў уваходжу ў кадр і саджуся.
  
  "Пі," кажа яна, цяпер крыху засопшыся.
  
  Я п'ю. Вадкасць разліваецца прыемным бурштынавым агнём у маім страўніку.
  
  "Устань".
  
  Моцны, аўтарытэтны загад. Я падпарадкоўваюся.
  
  "Цяпер..." - працягвае голас, - "Я хачу, каб ты зняў кашулю. Павольна".
  
  Я паварочваю правае запясце, зноў гляджу на свае сярэбраныя запанкі, на старажытны сімвал, выгравіраваны на гладкай матавай паверхні. Я тэатральна выцягваю запанкі, затым павольна кашулю, расшпільваю, па адной перламутравай гузіку за раз, і дазваляю ёй саслізнуць з маіх плячэй на падлогу.
  
  "Добра", - кажа голас. “Вельмі добра. Вы вельмі прыгожы малады чалавек".
  
  "Дзякую вас".
  
  “ Цяпер твае штаны. Спачатку рэмень, потым гузік, потым маланку.
  
  Я раблю, як мне кажуць. Неўзабаве я голы. Я саджуся на крэсла. Мой пеніс выглядае тоўстым і з моцнымі прожылкамі на фоне фіялетавага аксаміту.
  
  "Ты ведаеш, хто я?" - пытаецца голас.
  
  Я - няма. Я так кажу.
  
  "Ты хочаш ведаць, хто я такі?"
  
  Я працягваю маўчаць.
  
  "Я ўсё роўна не магу табе сказаць", - кажа голас. "Але я ведаю, чаго хачу ад цябе цяпер".
  
  "Што гэта?" - спытаў я.
  
  “ Я хачу, каб ты падумаў пра жанчыну, якую ты бачыў сёння. У публічным доме.
  
  "Добра".
  
  "Ты памятаеш яе?" - спытаў я.
  
  “Так. Я не змог забыць яе".
  
  Голас працягвае, трохі хутчэй. “Жанчына, якую ты бачыў на верхнім паверсе. Яна табе спадабалася?"
  
  "Так", - адказваю я, мая эрэкцыя расце. Гэта была лёгкая частка. "Вельмі".
  
  "Цябе ўзбуджае назіраць за ёй?"
  
  "Так". Яшчэ на некалькі градусаў. Затым яшчэ на некалькі.
  
  “Гэта была я, ты ведаеш. Я была шлюхай".
  
  "Я разумею".
  
  “ Табе падабаецца глядзець, як я раблю гэта з іншымі мужчынамі?
  
  “Так. Мне гэта падабаецца".
  
  "Раздвинь ногі", - кажа яна, і перадача трохі перарываецца.
  
  "Вось так?"
  
  Яшчэ некалькі імгненняў перашкод, затым: "Сустрэнемся".
  
  "Няма".
  
  "Сустрэнемся сёння ўвечары".
  
  Цяпер гэта маленне. Улада перайшла, як гэта заўсёды бывае. "Няма", - адказваю я.
  
  "Сустрэцца са мной і трахну мяне".
  
  Я чакаю некалькі удараў. Маё сэрца пачынае шалёна калаціцца. Яна будзе той адзінай? "Калі я скажу "так", што ты для мяне зробіш?"
  
  "Я"... "Я заплачу табе", - кажа яна. "У мяне ёсць наяўныя".
  
  “ Мне не патрэбныя твае грошы.
  
  "Тады чаго ж ты хочаш?"
  
  Я раблю паўзу. Для мацнейшага эфекту. "Падпарадкаванне".
  
  "Паслухмянасць?"
  
  “ Калі мы сустрэнемся, ты зробіш, як я скажу?
  
  "Так".
  
  “ Ты зробіш у дакладнасці, як я скажу?
  
  "Я... ТАК... калі ласка."
  
  "Ты цяпер адзін?"
  
  "Так".
  
  "Тады слухай мяне ўважліва, таму што я скажу табе гэта адзін раз".
  
  Яна маўчыць. Я ерзаю на крэсле, працягваю.
  
  "На паўднёва-ўсходнім куце Усходняй Саракавы і Цэнтральнай ёсць закінуты будынак," кажу я. “ На Ўсходняй Саракавы ёсць дзвярны праём. Я хачу, каб вы ўсталі там тварам да дзвярэй. Разумееш?"
  
  "Так".
  
  “У цябе сапраўды хопіць смеласці пайсці туды? Зрабіць гэта?"
  
  Самы нязначны ваганне, затым: "Так".
  
  “Ты разумееш, што я збіраюся трахнуць цябе ў гэтым дзвярным праёме? Ты разумееш, што я збіраюся падысці да цябе ззаду і трахнуць цябе ў гэтым брудным дзвярным праёме?"
  
  “Я... Божа. Так".
  
  “ Ты надзенеш кароткую белую спадніцу.
  
  "Так".
  
  "Ты нічога не надзенеш пад гэта".
  
  "Нічога".
  
  “ Зверху ты таксама нічога не надзенеш, толькі якую-небудзь кароткую куртку. Скура. У цябе ён ёсць?"
  
  "Так".
  
  “ І твае самыя высокія абцасы.
  
  "Я і цяпер іх ношу".
  
  “ Ты не обернешься. Ты не паглядзіш на мяне. Ты разумееш?
  
  "Так".
  
  "Скажы гэта".
  
  “ Я не буду глядзець на цябе.
  
  "Ты не будзеш казаць".
  
  "Я гэтага не зраблю".
  
  "Ты будзеш цалкам падпарадкоўвацца мне".
  
  "Так".
  
  "Ты можаш быць там праз гадзіну?"
  
  "Так".
  
  "Калі ты спознішся хоць на хвіліну, я пайду".
  
  "Я не спазнюся".
  
  "Тады едзь".
  
  І вось яно пачынаецца, гэта вымаўленне загаворы. Маё самае першае. Я даў абяцанне, un beso sangre, і цяпер я павінен выканаць яго.
  
  Я перасякаў пакой, выключаю камеру кампутара. Але перш чым я паспяваю выключыць дынамікі, я чую, як жанчына ўздыхае, гучна і працяжна. Гэта жывёльны гук нізіннага задавальнення, чалавечы гук моцнай болю.
  
  Неўзабаве пасля гэтага, калі я бяру ключы і замыкаю дзверы ў белую пакой, я разумею, што для мяне цяпер стала неабходным менавіта апошняе, а не першае.
  
  
  2
  
  
  Ён у Ціны. Ён гэта ведае, яна гэта ведае.
  
  Яна размашистым рухам дастае цыгарэту з свайго сярэбранага портсигара, робіць паўзу ў чаканні. Ён бярэ са стойкі пачак запалак, прикуривает цыгарэту, і, калі яна задзімае запалку, пяшчотна бярэ яго за руку, глядзіць яму ў вочы і амаль бачыць, як дрыжыкі прабягае па яго целе, спускаецца да пахвіны і назад: магутны электрычны разрад, які, здаецца, на імгненне асвятляе яго вочы.
  
  "Дзякуй", - кажа яна.
  
  І займела яго.
  
  Клуб "Кобальт" перапоўнены; водар сотні розных духаў раствараецца ў дыме, шуме і поту, як сцекавая канава, поўная кветак марнеюць, як экскрыменты сотні сьляпых катоў у сезон. Мужчына садзіцца на зэдлік побач з Цінай, працягвае руку бармэну. Oyster Rolex, кашуля на заказ. Яго касцюм - без рукавоў, з вышчарбленымі штрыфлямі - падобны на Armani. Яго плечы кажуць аб тым, што ў маладосці ён займаўся кантактнымі відамі спорту.
  
  На Ціне сукенка ад Майкла Корса, туфлі на абцасах ад Феррагамо і тонкая нітка жэмчугу.
  
  "Што за мілая дзяўчына накшталт цябе, бла-бла-бла", - кажа мужчына, усміхаючыся. Ціна лічыць, што яму пад пяцьдзесят, лепшы кандыдат. "Ён добра апранаецца, - думае яна, - хоць і не занадта молада для свайго ўзросту". Госпадзе, у яго завушніца ў вуху. Яна кідае погляд на яго рукі. Дагледжаныя. Добры знак.
  
  "Мяне кінулі", - кажа Ціна. "Ты можаш у гэта паверыць?"
  
  Мужчына адхіснуўся ў прытворна жаху, пакуль Ціна спрабуе разглядзець, не апрануты ён у плед. Святло ў гэтым канцы бара вельмі прыглушаны - у асноўным калядныя агні, крыху сініх, чырвоных і жоўтых тонаў з танцпляца - і цяжка сказаць напэўна. Яна думае, што яго валасы выглядаюць трохі темноватыми для мужчыны за шэсцьдзесят, і здаецца, што над вушамі ў яго крыху ненатуральны грэбень, але, калі гэта дыван, то, па меншай меры, добры. Яна заўсёды лічыла, што гэта не тое месца, дзе можна эканоміць, і ёй даводзілася шмат мець зносіны з мужчынамі, якія насілі парыкі.
  
  На ёй самой парык, адзін з тузіна, якія ў яе ёсць. Сёння чырвоны паж. Яшчэ на ёй зялёныя кантактныя лінзы, накладныя вейкі, накладныя пазногці і смяхотнае колькасць касметыкі. Яе ўласная маці не даведалася б яе.
  
  І ў гэтым, у рэшце рэшт, быў увесь сэнс.
  
  "Хто-то цябе кінуў?" - драматычна пытаецца мужчына. “Ён што, сляпы? Дурны? Усё вышэйпералічанае?"
  
  Ціна смяецца, польщенная кампліментам. Мужчына зноў падымае руку, яго спакой татачкі пад пагрозай з-за адсутнасці цікавасці з боку бармэна. Ціна заўважае кольца ў някідкай аправе, з буйным дыяментам.
  
  “Дарэчы, мяне завуць Элтан. Як і спевака". Ён наўмысна кідае на стойку сваю ланцужок для ключоў - набор з трох ключоў, змацаваных залатым кольцам і бірулькай з беспамылкова пазнавальным лагатыпам Ferrari. Беспамылкова вядомы для такіх жанчын, як Ціна. "А ў цябе які?"
  
  "Ціна," кажа яна, усміхаючыся і злёгку выгінаючы спіну. “ Ціна Фальконе. Як драпежная птушка.
  
  Ціна ставіць лічбавую камеру на стойку бара, ўсталёўвае таймер на шэсцьдзесят секунд. Яны знаходзяцца ў абабітай панэлямі пакоі адпачынку Элтана Мерривезера, на ніжнім паверсе яго вялізнага двухузроўневай дома ў Уэстлейке, дома, несумненна, упрыгожанага (у штучна паўднёва-заходнім стылі) яго трафейнай жонкай, якая, як ні дзіўна, адсутнічае на мерапрыемствах унізе, у тым ліку "пацалунак з тэкілай", адно з фірмовых страў Ціны. То ёсць "Пацалунак з тэкілай", моцна закрашаны рогипнолом.
  
  Элтан, як і астатнія, з'яўляецца кіраўніком музычнай індустрыі, у прыватнасці, юрыстам у сферы забавак. Ён хацеў паехаць у матэль, хоць яго жонкі, існаванне якой ён адкрыта прызнаваў, якая, па яго ўласным прызнанні, яго не разумела, не было ў горадзе. Але Ціна настаяла, каб яны паехалі да яго дадому. Да таго часу, як яны апынуліся ў ліфце, накіроўваючыся на паркоўку начнога клуба, і Ціне ўдалося расшпіліць шырынку Элтана і прасунуць руку ўнутр для хуткага па-дэ-дэ, Элтан быў перакананы.
  
  Але цяпер, у сваёй добра абсталяваным пакоі адпачынку, адразу пасля паўночы, Элтан Мерривезер ляжыць па-дзіцячаму голы, калі не лічыць чорных калготак да каленяў, і храпе, як лесапільня ў Луізіяне.
  
  Ціна падыходзіць да канапы, скідае сукенку. Яна цягнецца за спіну, расшпільвае станік, садзіцца на канапу побач з Элтанам, крыжуе ногі. Яна абдымае сябе мясістай ружовай рукой Элтана і адводзіць погляд ад аб'ектыва. Праходзіць дзесяць секунд. Дваццаць. Трыццаць. Элтан варушыцца, мышцы Ціны напружваюцца. Яна ўпэўненая, што ён праглынуў досыць наркотыку, каб зваліць лася. Ён на імгненне падымае руку, нібы для таго, каб падкрэсліць сваю правату, затым апускае яе, яго запясце тычыцца яе правай грудзей. Насуперак яе жаданню, яе сасок напружваецца. Яна глядзіць на яго верхавіну і пры гэтым асвятленні бачыць шво. Гэта кілімок. Затым яна глядзіць у камеру.
  
  Давай жа, давай жа.
  
  Яна як раз збіраецца ўстаць, калі раздаецца ўспышка. Ўспышка святла прыводзіць Элтана ў пачуццё, але перш чым ён паспявае паварушыцца, Ціна выслізгвае ў яго з-пад рукі, зноў ўсталёўвае таймер - на гэты раз на дваццаць секунд - і зноў садзіцца.
  
  Свішча ўспышка, і праца Ціны скончана.
  
  Праз некалькі імгненняў на ёй ужо надзета сукенка. Яна правярае ВК-экран камеры. Ідэальны. На абедзвюх фотаздымках вы можаце выразна бачыць аголенае цела Элтана, яго твар. Яе твар, вядома, отвернуто ад аб'ектыва, але бачныя яе грудзі і ногі. Як і шкляная трубка для крэка, якую яна ўклала ў руку Элтана. Яе так і падмывае ўключыць святло над барам і паглядзець, як добра на самай справе выглядае яе цела, але яна супраціўляецца.
  
  Божа, як яна была тщеславна.
  
  Гэта было б яе чарговым падзеннем.
  
  Яна правярае сваю сумку, пераконваючыся, што ў яе ўсё на месцы. "Ролекс" і кольца, а таксама пару тэнісных бранзалетаў з дыяментамі, якія яна знайшла ў спальні наверсе. Яна ўпэўненая, што Элтану будзе па-чартоўску цяжка замяніць дарагія цацанкі да таго часу, калі Ціфані, або Эшлі, або Кортні, ці як там яе, чорт вазьмі, клічуць, вернецца.
  
  Ціна бярэ свой келіх з шампанскім і кладзе яго ў сумку разам з трубкай для крэка.
  
  Нумар трынаццаць.
  
  Зроблена ... Так?
  
  Яна лезе ў сваю сумку праз плячо, дастае маленькі партатыўны прынтэр Pentax і раздрукоўвае копію адной з фатаграфій. Узяўшы фатаграфію за краю, яна кладзе яе на калені Элтану Мерривезеру, затым яшчэ раз хутка аглядае пакой.
  
  Нумар трынаццаць. ТАК.
  
  Выканана.
  
  
  3
  
  
  Ужо за поўнач, і я стаю ў цені пусткі на заходняй баку Усходняй Саракавы вуліцы, маё сэрца калоціцца ў грудзях. На тры квартала ў кожны бок няма вулічных ліхтароў. Тут няма ні руху, ні гандлю. Насупраць мяне знаходзіцца Рэджынальд Білдынг, паглядзеўшы халупа з вагонкі, у якой калісьці размяшчалася кафэ Weeza's Corner, закусачная для сэндвічаў з рабрынкамі і лапаткамі. Да гэтага - Дом стылю Шанте.
  
  Цяпер ён даўно закінуты, калі не лічыць жанчыны, якая стаіць у глыбокай фіялетавай цемры дзвярнога праёму, маленькай наказанной дзяўчынкі, злёгку расставившей ногі і ссутулившей плечы ад холаду. У месячным святле, пробивающемся скрозь змучаныя дрэвы ўздоўж Усходняй Саракавы вуліцы, я бачу ззянне яе лытак, сцёгнаў колеру слановай косці.
  
  Я апрануты ў чорны замшавы плашч, чорныя джынсы, без кашулі, у чаравіках.
  
  Я бясшумна пераходжу вуліцу і падыходжу да яе ззаду.
  
  На ёй скураная матацыклетная куртка з заклёпваннямі і маланкай, кароткая белая спадніца чирлидерши са складкамі гармонікам, высокія белыя абцасы. Ёй трыццаць, бландынка, мініяцюрная, падцягнутая. Праз некалькі імгненняў я зноў цалкам выпрямляюсь.
  
  Я расшпільваю маланку і высвобождаюсь, падымаючы заднюю частку яе спадніцы і запраўлены яе за пояс. Яна моцна дрыжыць ад прадчування, ціха плачу ад глыбокага прыніжэньня гэтага моманту. Але, нягледзячы на яе раскаянне, нягледзячы на холад у паветры, я бачу бліскучы ручаёк вадкасці, сьцякае па яе назе. Не кажучы ні слова, я праводжу пальцам па ўнутраным боку сцягна, спрабуючы на смак яе расол. Затым я бяру ў правую руку пасму яе валасоў, а левай абдымаю яе за талію, пад спадніцу, да цёплага аазіса яе жывата. Я падыходжу бліжэй і павольна ўваходжу ў яе.
  
  Яна кусае сваю руку, калі я напаўняю яе, слёзы цякуць ручаём. Маё твар у некалькіх цалях ад яе. Я бачу яе ў профіль: дзіцячы носік, маленькая ямачка на падбародку, доўгія вейкі.
  
  Яна штурхаецца ў мяне, моцна, павялічваючы рытм, дазваляючы мне пранікаць усё глыбей, яе апусканне цяпер завершана. Я груба скідаю з яе куртку і наваливаюсь на яе ўсім сваім вагой, прыціскаючы яе гладкія белыя грудзей да бруду, назапашанай за дзесяцігоддзі.
  
  Цяпер у маёй руцэ лязо брытвы з аднабаковым лязом. Без папярэджання я раблю вельмі неглыбокі парэз даўжынёй у цаля паміж яе плячыма - хутка, пазбаўляючы яе ад непатрэбных пакут. Яе цела на імгненне застывае, калі кончык брытвы слізгае па яе плоці. Але я адчуваю пах алкаголю ў яе выдыханым паветры і ведаю, што яна напампавала сябе лекамі ад усіх відаў страху. Падобна на тое, яна змірыцца з такім узроўнем болю.
  
  І вось я працягваю, мая добра натрэніраваная рука ўпершыню робіць пазнаку на чалавечым істоце.
  
  Я губляю лязо, прыцягваў яе бліжэй, размазваючы яе кроў грудзьмі. Я апускаюся глыбока ў яе і праз імгненне адчуваю, як нарастае напружанне, і ведаю, што яна канчае.
  
  Мяккі снег пачынае шаптаць ўніз, калі яна аддаецца пакутах свайго аргазму, падпарадкоўваючыся самым брудным рэалій сваёй самай змрочнай фантазіі. Яна моцна абапіраецца рукамі на дзверы і штурхаецца ў мяне з усіх сіл.
  
  Я працягваю руку праз левае плячо і выцягваю значна большы клінок з похваў, прымацаваных да маёй спіне, у той час як жанчына канчае доўгім роўным патокам, распаўсюджваючы сваё цяпло па сваіх ног на змёрзлую зямлю, праліваючы свае апошнія слёзы.
  
  Мачэтэ лунае над намі: саблезубое крыло ў месячным святле.
  
  Затым, падобна гладкаму срэбнаму сапсану, ён спускаецца.
  
  
  4
  
  
  Да Каляд застаецца чатыры дні, і сквер Паблік-сквер зіхаціць вітрынамі, запоўнены раннімі пасажырамі. У гэтым годзе цэнтральны квартал горада упрыгожаны срэбнымі гірляндамі, усеянымі белымі і залатымі гірляндамі. Вулічныя ліхтары былі пераробленыя, каб выглядаць як газавыя. Тэма гэтага сезону: Каляды па Диккенсу ў Кліўлендзе.
  
  І ўсё ж дэтэктыў аддзела па расследаванні забойстваў Джон Сальватору Пэрыс ведае, што ніякая сіла свечкі не зможа асвятліць цёмныя куткі яго сэрца, пазбаўленыя святла закуткі яго памяці. Гэта трэцяе Каляды пасля яго разводу, трэці раз, калі ён ходзіць па крамах у адзіноце, святкуе ў адзіноце, заварочвае падарункі сваёй дачкі ў адзіноце - абсалютна ўпэўнены, што купіў самыя дзіўныя, дурныя падарункі, якія толькі можа ўявіць адзінаццацігадовая дзяўчынка. Вядома, тэрапеўт сказаў, што сярэдні час гаення такіх захворванняў складае два года або каля таго, але агульнавядома, што тэрапеўты ні хрэна не разумеюць, аб чым яны гавораць. Прайшло цэлых тры гады, а яго сэрца ўсё яшчэ сціскалася ад кожнага гімна, ад кожнага звону званы Арміі Выратавання, ад кожнага грукату -пум-пум-пум.
  
  Як усё гэта выслізнула? Хіба ён не быў упэўнены, што ўсе яго Калядныя святы, дні нараджэння і абеды ў гонар Дня падзякі да канца жыцця гарантавана будуць радаснымі?
  
  Калі на скрыжаванні Еўклід-авеню і Усходняй Чацвёртай вуліцы загараецца зялёнае святло, Джэк Пэрыс падаецца наперад, разумеючы, што адказам на гэтае пытанне будзе сціскаю сэрца "няма". Затым, як заўсёды, у яго галаве пачынаюць праносіцца іншыя ўсведамлення: яму за сорак, ён жыве з джэк-расэл-тэр'ерам па мянушцы Манфрэд ў паўразбураным пад'ездзе на Карнэгі, і ён не можа ўспомніць, калі ў апошні раз ішоў па вуліцы без свайго 9-міліметровага пісталета, не азіраючыся праз плячо кожныя дзесяць секунд.
  
  Але ўсё ж Пэрыс дакладна ведае, што ўтрымлівае яго на пятидесятиярдовой мяжы зоны, што да гэтага часу перашкаджала яму сысці з паліцыі, уладкавацца куды-небудзь у службу бяспекі і пераехаць у Лейквуд, Линдхерст або Линндейл.
  
  Яму падабаецца цэнтральная частка горада.
  
  Няма, захоўвай яго Бог, яму гэта падабаецца.
  
  За апошнія васемнаццаць гадоў ён падымаўся па самым цёмным лесвіцах горада, спускаўся ў яго самыя сырыя падвалы, блукаў па яго самым злавесным завулках, блукаў сярод самых якія маюць патрэбу насельнікаў ночы. Ад Фэрфакса да Коллинвуда, ад Х'ю да Старога Брукліна. Гэта каштавала яму шлюбу і некалькіх мільярдаў прасякнутых алкаголем клетак мозгу, але кайф ўсё яшчэ быў, сэрца ўсё яшчэ трымцела ў грудзях, калі яму прадставілася важная для справы доказ. Цела магло не рэагаваць так, як тады, калі ён быў пачаткоўцам, магло спатрэбіцца некалькі дадатковых крокаў, каб дагнаць падазраванага, але ён усё роўна прыўнёс юнацкі запал у гэтую гульню ў злачынства і пакаранне.
  
  І таму - хоць бы для таго, каб зберагчы гэта цела ад інфаркту міякарда, выкліканага штодзённым уздымам на тры лесвічных пралёта, - прыйшоў час пераменаў. Па крайняй меры, у яго жыццёвых умовах. На працягу тыдня пасля Новага года ў яго былі прызначаныя сустрэчы па ўсім іст-Сайду. Ён знойдзе сабе новае жыллё. Магчыма, гэта дапаможа пазбавіцца ад нядужання, які ахапіў яго ў апошні час.
  
  Апошнім рэальным дасягненнем у яго кар'еры стала аператыўная група, якую ён узначальваў падчас забойстваў фараона, серыі забойстваў у Кліўлендзе, учыненых дзякуючы пары псіхапатаў па імя Сайла і Фараон і іх крывавай гульні ў вуайеризм, спакушэнне і забойства.
  
  З тых часоў у Кліўлендзе адбылося мноства забойстваў. На шчасце, лічбы знізіліся нават па параўнанні з папярэднім годам, але кровапраліцце ўсё роўна працягвалася. Перастрэлкі ў барах, узброеныя згоны аўтамабіляў, рабавання кругласутачных крамаў, пастаянна абвастраецца бойня з-за бытавых спрэчак.
  
  Ён і так дастаткова заняты. І ўсё ж нішто ў яго жыцці не параўнаецца з той ноччу, калі ён імчаўся па ўсім горадзе ў маніякальнай гонцы з часам, калі яго сэрца ледзь не разбілася назаўжды ў завулку на Сэнт-Клер-авеню.
  
  Тады, калі яго дачка была ў руках вар'яцкай.
  
  "У лютым ёй споўніцца дванаццаць", - кажа Пэрыс. "Дзень Святога Валянціна".
  
  Жанчына за парфюмерным прылаўкам macy's апранутая ў доўгае белае паліто і з бэйджыкі, на якім напісана, што яна "Аксана". Пэрыс глядзіць на лабараторны халат і задаецца пытаннем, ці сапраўды Аксана - хімік, адказны за духі, якія яна прадае, і яе ў любую хвіліну могуць выклікаць назад у лабараторыю для нейкага важнага даследаванні. Ён думае пажартаваць, але Аксана кажа па-руску, а паршывая жарт на англійскай, верагодна, нашмат горш, калі перавесці яе на ламаны англійская.
  
  Пэрыс перачытваў раздзелы жаночай адзення, і, як заўсёды, ў галаве ў яго кружылася галава ад катэгорый: "Жаноцкая", "Падлеткавая", "Малодшая", "Маленькая", "Плюс памер". У рэшце рэшт ён дабраўся да таго, што здавалася секцыяй хіп-хопа, але, паглядзеўшы на манекены ў іх цельпукаваты джынсах і велізарных кашулях, ён вырашыў, што не хоча несці адказнасць за тое, што яго дачка выглядае як прадавачка сумак. Калі б ён купіў духі Melissa, ёй прыйшлося б карыстацца імі толькі ў яго прысутнасці, і яны не занялі б каштоўнага месца ў шафе.
  
  "Гэта вельмі падабаецца дзяўчатам маладзейшы", - кажа Аксана. На выгляд ёй каля сарака, і на ёй больш касметыкі, чым на Джокере. Пэрыс задаецца пытаннем, што для яе значыць "маладзей".
  
  Аксана пырскае трохі духаў на маленькую белую паштоўку з лагатыпам JLO. Яна трохі махаюць паштоўкай, затым працягвае яе Пэрыс.
  
  Пэрыс нюхае паштоўку, але ў такой непасрэднай блізкасці ад усіх іншых водараў, што лунае ў паветры, не можа сказаць занадта шмат. Для яго ўсё гэта прыемна пахне, таму што Джэк Пэрыс заўсёды быў памяшаны на жаночых духах.
  
  "Я вазьму гэта", - кажа ён.
  
  Аддзел па расследаванні забойстваў Паліцэйскага кіравання Кліўленда займае частку шостага паверха Цэнтра правасуддзя ў самым цэнтры Кліўленда. На дванаццатым паверсе знаходзіцца Вялікая журы, на дзевятым - цэнтр сувязі і кабінет шэфа. Будынак, магчыма, выглядае не так жахліва, як калі яно было пабудавана ў сямідзесятыя, калі фасад з шкла і сталі рабіў яго вялікім вартавым сабакам над крымінальнымі элементамі горада, але яно па-ранейшаму функцыянальна, і аўтаномны метад правасуддзя 'вазьмі іх, закажы іх і замкні іх' па-ранейшаму падтрымлівае пэўны эфектыўны сімбіёз.
  
  Адразу пасля дзесяці раніцы Пэрыс перасякае падземны гараж, націскае кнопку, уваходзіць у кабіну ліфта. Але перш чым дзверы паспяваюць цалкам зачыніцца, яны зноў адчыняюцца.
  
  З'яўляецца цень. Нізкі мужчынскі голас прамаўляе:
  
  “ Так, так. Дэтэктыў Джон С. Пэрыс.
  
  У голасе чуваць тэхаскія ноткі, напышлівая паўднёвая інтанацыя, якую Пэрыс зненавідзела за апошнія пяць тыдняў. Ўладальніку, мужчыну, які ўваходзіць у ліфт, пад трыццаць ці крыху больш, ён апрануты ў добра пашыты касцюм ў тонкую палоску. Цёмнавалосы, бездакорна дагледжаны і ўпрыгожаны аксэсуарамі, ён носіць адначасова скураны партфель de rigeur Louis Vuitton і тщеславную выправу маладога адваката па крымінальных справах.
  
  "Дарадца", - коратка адказвае Пэрыс.
  
  Хоць Пэрыс даволі добра ведае многіх адвакатаў абароны ў Кліўлендзе, ён ніколі не чуў пра Джеремайе Кросе, эсквайре, да працэсу над Сарай Лін Вайс паўтара года назад або каля таго, і ніхто іншы ў пракуратуры з гэтай нагоды не чуў. Сара Вайс была былой фотамадэллю, якую абвінавацілі ў тым, што яна да смерці забіла паліцэйскага па імі Майкл Раян.
  
  Пэрыс знаходзілася ў кафэ "Хард-Рок", размешчаным у квартале ад гатэля "Рэнесанс", калі пачуўся гук стрэлаў на дванаццатым паверсе. Праз некалькі хвілін гатэль быў апячатаны, а яшчэ праз некалькі хвілін Сару Вайс знайшлі адну ў жаночай пакоі на цокальным паверсе, з акрываўленым мяшком грошай - крыху менш дзесяці тысяч дробнымі купюрамі - ля яе ног, хоць тэхнічна яна знаходзілася ў суседняй кабінцы.
  
  Былі выяўленыя і іншыя рэчы. Напрыклад, мазгі Майкла Райана. Іх выявілі на парчовыя фіранкі ў нумары 1206. Расследаванне таксама выявіла невялікую купку попелу ў ракавіне ваннай пакоі, попел, які, як лічылася, быў рэшткамі афіцыйнага гарадскога дакумента, хоць гэта так і не было даказана. Былі таксама валакна згарэлай двадцатидолларовой банкноты. Прылада забойства, "Глок" Майка Райана, было знойдзена начыста вытертым пад гасцінічнай ложкам.
  
  Забойства было справай Пэриса, і ён упарта настойваў на забойстве першай ступені, нават на смяротнага пакарання, але ён ведаў, што гэта ніколі не спрацуе, ведаў, што яно караніцца больш на эмоцыях і гневе, чым у чым-небудзь падобным на яснае мысленне. Ідэя нават не выйшла за межы пракуратуры. Ніхто не мог змясціць Сару Вайс ў пакой падчас стральбы або нават на дванаццаты паверх.
  
  Сара вымыла рукі і перадплечча з мылам і гарачай вадой у жаночым туалеце, так што не было выяўлена ні найменшых слядоў пораху, ні слядоў крыві або тканін ад сілы ўдару ва ўпор. Гэта значыць, недастаткова, каб супрацьстаяць дасведчанаму сведкі-эксперта абароны.
  
  Абарона адлюстравала Майкла Райана як паліцэйскага-махляра, чалавека, у якога не было недахопу ў знаёмых-насильниках, якія, магчыма, хацелі яго смерці. Майкл афіцыйна не быў пры выкананні службовых абавязкаў у момант забойства. Акрамя таго, ён знаходзіўся пад следствам органаў унутраных спраў па падазрэнні ў вымагальніцтве з ужываннем гвалту - ні адно з якіх так і не было даказана.
  
  Прысяжныя раіліся тры дні.
  
  Не даўшы паказаньняў, не сказаўшы ніводнага слова, Сара Лін Вайс была апраўданая.
  
  Пэрыс націскае кнопку "Шэсць"; Джэрэмі Крос, вестыбюль. Дзверы павольна зачыняюцца. Пэрыс дастае з-пад мышкі "USA Today", вельмі нетаропка адкрывае яе, складае напалову і пачынае чытаць, спадзеючыся, што слова "кансультант" надасць шырыню і глыбіню гэтай размовы.
  
  Але не тут-то было.
  
  "Мяркую, вы чулі навіны, дэтэктыў?" пытаецца Крос.
  
  Пэрыс падымае галаву. "Спрабую прачытаць навіны".
  
  “О, вы там не знойдзеце. Гэта не тыя навіны, пра якія я кажу. Навіны, аб якіх я кажу, не трапляюць у загалоўкі нацыянальных газет. На самай справе, для рэальнага свету гэта ўжо старажытная гісторыя ".
  
  Пэрыс сустракаецца позіркам з Кросам, успамінаючы, калі ён бачыў гэтага чалавека ў апошні раз. Гэта было адразу пасля суда. Таксама гэта было адразу пасля таго, як ён выпіў "Джым Бім" з содавай ў бары Уилберта. Двух мужчын прыйшлося разлучыць. Парыс адказвае: "Гэта тая частка, дзе я паказваю цікавасць?"
  
  "Сара Вайс мёртвая".
  
  Хоць інфармацыя на самай справе не шакіруе - найстарэйшая, вернейшая аксіёма адносна мячоў, з дапамогай якіх мы жывем і паміраем, ужывальная тут, - Парыс злёгку ашаломлены. "Гэта факт?"
  
  "Нават вельмі".
  
  Пэрыс на імгненне змаўкае. "Пацешная штука, гэтая гісторыя з кармай".
  
  "Здаецца, аднойчы ўвечары яна разоделась ў пух і прах, паехала ў аддаленае месца ў мястэчку Расэл, абліла салон машыны бензінам, выпіла пятую порцыю віскі і запаліла запалку".
  
  Пэрыс больш чым злёгку агаломшаная ўбачаным. Акрамя таго, што Сара Лін Вайс была неадступнага забойцам, яна была даволі экзатычна выглядае маладой жанчынай. Ён зноў глядзіць на газету, калі ліфт міласэрна чапаецца ўверх, але цяпер ужо не бачыць слоў. Ён зноў глядзіць на Джэрэмі Кроса. Крос глядзіць на яго, прыпадняўшы цёмныя бровы, як быццам нейкая рэакцыя на гэтую навіну абавязковая.
  
  Парыж абавязвае. “ Што ты хочаш, каб я сказаў?
  
  “ У вас няма ніякіх думак з гэтай нагоды?
  
  “Яна забіла майго сябра. Я не збіраюся ўскладаць вянок".
  
  “ Яна была не вінаватая, дэтэктыў.
  
  Пэрыс амаль смяецца. "З тваіх вуснаў, праўда?"
  
  "І цяпер яна мёртвая".
  
  "Майк Раян таксама мёртвы", - кажа Пэрыс, павышаючы голас на дэцыбел. "І што тычыцца корму для чарвякоў, у Майкла нядрэнная фора".
  
  “Калі табе ад гэтага стане лягчэй, Сара Вайс правяла гэтыя два гады ў пекле. І твой офіс адправіў яе туды ".
  
  "Дазволь мне спытаць цябе сёе пра што, прыяцель," кажа Пэрыс, павышаючы голас яшчэ на некалькі дэцыбел. Ён рады, што яны ў ліфце. “ Ты памятаеш Кэры Раян? Дачка Майкла? Дзяўчына ў інвалідным крэсле? Вы памятаеце гэта мілае тварык у канцы залы суда ў той дзень, калі пайшла ваша кліентка? Цяпер ёй адзінаццаць. А вы ведаеце, кім яна будзе праз пяць гадоў? Шаснаццаць. Майкл нічога гэтага не ўбачыць."
  
  "Твой сябар быў брудным".
  
  “Мой сябар змяніў сітуацыю. Чым, чорт вазьмі, ты зарабляеш на жыццё?"
  
  Ліфт спыняецца і апавяшчае вестыбюль звонам, як хронометрист на баксёрскім матчы. Дзверы ўздрыгваюць і адкрываюцца. Крос кажа: "Я проста хачу ведаць, якое гэта, дэтэктыў Пэрыс".
  
  "Як, што адчуваеш?" Адказвае Пэрыс, злёгку паварочваючыся да Джэрэмі Кросе, які каштуе прыкладна на цаля вышэй. Абарона, а не напад. Па крайняй меры, на дадзены момант.
  
  "Як гэта - нарэшце-то дамагчыся смяротнага прысуду для Сары Вайс?"
  
  “ Добрага дня, дарадца.
  
  Дзверы пачынаюць зачыняцца. Пэрыс ловіць іх, расчышчаючы шлях Джэрэмі Кросе.
  
  Пэрыс назірае, як Крос слізгае па вялікаму вестибюлю Цэнтра правасуддзя. Ён успамінае хаатычны пятинедельный судовы працэс над Сарай Вайс. У той час заняты адзін у пракуратуры сказаў Пэрису, што Джэрэмі Крос быў у некаторым родзе загадкай. Яна правяла сваё стандартнае расследаванне, затым падвоіла намаганні, калі ўбачыла: (1) прыемную знешнасць Джэрэмі Кроса і (2) пусты экран кампутара, калі паспрабавала што-небудзь накапаць на яго.
  
  У рэшце рэшт, усё, што яна змагла высветліць, гэта тое, што ён быў падпісаны на службу аўтаадказніка, і на яго фірмовых бланках быў пазначаны зваротны адрас паштовай скрыні - паштовы індэкс 44118, што азначала, што ён забіраў сваю пошту ў Кліўленд-Хайтс.
  
  З дваццаці дэтэктываў Аддзела па расследаванні забойстваў васемнаццаць - мужчыны, усе сяржанты. Траіх разглядаюць на пасаду лейтэнанта: Джэка Пэриса, Грега Эберсола і Роберта Дитрихта. Пэрыс не зацікаўлена, Эберсол не валодае адміністрацыйнай індывідуальнасцю, а Дитрихт - адзін з самых афіцыёзных і нязносныя прыдуркаў у дэпартаменце, што азначае, што ён ідэальна падыходзіць для гэтай пасады. А яшчэ ён бліскучы дэтэктыў.
  
  У дадзены момант Бобі Дитрихт сядзіць на краі стала Пэриса, калупаючы уяўны камячок ворса на сваёй ідэальна отутюженной штаніне, звязваючыся з адным з сваіх крыніц па тэлефоне Пэриса. Бобі трыццаць дзевяць гадоў, ён на некалькі цаляў ніжэй Пэриса ростам пяць футаў адзінаццаць цаляў, але ў значна лепшай форме. Бобі, які на працягу тыдня не браў ні кроплі алкаголю, ні да кавалку чырвонага мяса, займаецца ў трэнажорнай зале праз дзень. Там, дзе валасы Пэриса густыя і каштанавага колеру, пастаянна спадаюць на каўнер, у Бобі валасы амаль белага колеру, коратка падстрыжаныя па баках і ззаду, як у марской пяхоты, парадзелыя спераду. Пасля смерці Томі Рапозо Бобі Дитрихт апрануўся ў мантыю модніка Аддзела па расследаванні забойстваў. І ён ніколі не закатвае рукавы, нават у самыя гарачыя дні года.
  
  "Добра," кажа Бобі, " вось што мы збіраемся зрабіць, Ахмед. Я задам табе адно пытанне, ты дасі мне адзін адказ. Добра? Не твае звычайныя шэсць. Толькі адзін. Зразумеў?"
  
  Пэрыс, якая сядзіць за сталом і слухаў вполуха, ведае, над якім справай працуе Дитрихт. Мусульманка згвалтаваная і забітая на Лейквью Тэрас.
  
  “ Вось яно, Ахмед. Просты пытанне, які патрабуе адказу ў адно слова. Гатовы? Ты бачыў Тэрэнса Мухамеда ў вестыбюлі дома 8160 той ноччу ці не? З гэтымі словамі Бобі працягвае руку і націскае кнопку гучнай сувязі, робячы Пэрыс датычнай да размовы, і да таго, што, па відавочнага думку Бобі, будзе класічным брудную адказам.
  
  Ён мае рацыю.
  
  "Гэта не так проста", - кажа Ахмед. “Як вы ведаеце, CMHA моцна адстае з рамонтам. Мы шмат-шмат разоў падавалі на іх у суд з гэтай нагоды. Якія праходзяць столі, аблупленая тынкоўка, ненадзейныя гаўбечныя парэнчы. І не кажучы ўжо пра пацуках, паразітах. Дадайце да гэтага нізкую магутнасць адзінай лямпы ў вестыбюлі дома 8160, і дакладнасць такой ідэнтыфікацыі становіцца ў лепшым выпадку сумнеўнай. Я хацеў бы сказаць, што бачыў містэра Мухамеда з некаторай ступенню ўпэўненасці, але не магу. І падумаць толькі, некалькі дадатковых ват, некалькі дадатковых пені ў год маглі б мець вырашальнае значэнне ў крымінальным расследаванні ".
  
  “Ахмед, я кажу з табой па гучнай сувязі. Я сяджу тут з адмысловым агентам Джоні Риверсом з Федэральнага бюро расследаванняў. Павітайся з ім".
  
  Пэрыс апускае галаву на рукі. Джоні Рыверс. Бобі Дитрихт вядомы змяшанымі намёкаў да поп-культуры. Джоні Рыверс запісаў "Secret Agent Man", а не "Special Agent Man". Але гэта было дастаткова блізка Ахмеду, і гэта ўсё, што мае значэнне.
  
  "Там ФБР?" Ахмед пытаецца крыху сарамліва. “Я не ведаю".... чаму гэта, калі ласка?"
  
  "Таму што Міністэрства юстыцыі вывучае "Нацыю ісламу" і кантракты, якія яны заключаюць з жыллёвым фондам і гарадскім развіццём", - кажа Бобі. “Здаецца, было некалькі абвінавачванняў у карупцыі, вымагальніцтве і да таго падобным. Не кажучы ўжо аб нацыянальнай бяспекі.
  
  Цішыня. Ён у Бобі.
  
  "Не маглі б вы адключыць мяне ад гучнай сувязі, калі ласка?" Просіць Ахмед.
  
  Бобі і Пэрыс моўчкі даюць пяць. Бобі бярэ ручной набор. “ Угости мяне кава, Ахмед. Калі? НЕ... як наконт зараз? Цяпер мне падыходзіць. Дваццаць хвілін. У Хаттона.
  
  Бобі вешае трубку, ўстае, зашпільвае кайданкі, паварочваецца, каб сысці, затым раптам спыняецца, нюхае паветра. “ Джэк?
  
  "Ага".
  
  "Пытанне да цябе".
  
  "Так", - раздражнёна адказвае Пэрыс. Ён толькі што прачытаў адно і тое ж прапанову ў пяты раз.
  
  “ Чаму ад цябе пахне, як ад Джэніфер Лопес?
  
  Тэлефон. З усіх магчымых варыянтаў, якія існуюць, калі на працы тэлефануе тэлефон дэтэктыва з аддзела па расследаванні забойстваў - ад яго доўгага спісу благіх інфарматараў да званка з офіса каранера з дрэннымі навінамі, да званка камандзіра падраздзялення з радаснай навіной пра тое, што знойдзена яшчэ адно цела, і вы можаце пайсці і пакапацца ў ім, - адзіны званок, які нязменна цалкам змяняе яго дзень, - гэта той, які пачынаецца з таго, што:
  
  "Прывітанне, татачка!"
  
  У голасе яго дачкі заўсёды чуваць вясна.
  
  "Прывітанне, Міс".
  
  "Шчаслівага Раства!"
  
  "Шчаслівага Раства цябе, мілая, але яно наступіць толькі праз чатыры дні!" Кажа Пэрыс. "Як справы ў школе?"
  
  “Добра. Мы выбраліся ў мінулую пятніцу на вакацыі".
  
  Вядома, Пэрыс разумее. Чаму ён ніколі не спыніцца і не падумае, перш чым задаваць падобныя пытанні? “ Так што там рыхтуецца?
  
  "Ну", - кажа яна, робячы вялікі глыток. "Ты ведаеш, што мы не бачыліся паўтары тыдні, праўда?"
  
  "Добра", - кажа Пэрыс, яго сэрца баліць ад кахання да гэтай маленькай дзяўчынцы. Яна так падобная на сваю маці. Падстава. Ліслівасць. Забойства. Ён дазваляе ёй разгуляцца.
  
  "І я сумую па табе", - дадае Меліса.
  
  “ Я таксама па табе сумую.
  
  Ластаўка нумар два. “ Мама казала табе, што ў яе ў офісе сёння калядная вечарына?
  
  “ Магчыма, яна нешта казала аб гэтым.
  
  "А ты памятаеш, яна казала табе, што я таксама маю задумку аб тым, каб запрасіць сёння ўвечары некалькіх сваіх сяброў?"
  
  “Не, мілая. Але гэта гучыць пацешна".
  
  "Ну што ж,... аказваецца, у Дарлы прастуда".
  
  "Гэта праўда?" - спытаў я.
  
  “Угу. Яна не ўмее няньчыцца з дзіцем".
  
  "Зразумела", - кажа Пэрыс, думаючы пра тое, якая гэта бліскучая тактыка - папрасіць Мелісу патэлефанаваць.
  
  "Такім чынам, як ты думаеш, ты змог бы гэта зрабіць?" Пытаецца Меліса, а затым пераўзыходзіць нават сваю маці па частцы абаяння. "Я сапраўды сумую па табе, татачка".
  
  Божа, яна будзе небяспечнай жанчынай, думае Пэрыс. Ён планаваў зноў узяць напракат "Мора кахання", разагрэць індычку ў мікрахвалеўцы, можа быць, памыць некалькі рэчаў. З якой нагоды яму адмаўляцца ад усяго гэтага, каб правесці некалькі гадзін са сваёй дачкой? “ Вядома.
  
  “ Дзякуй, татачка. Мама кажа, у восем.
  
  "Ужо восем гадзін".
  
  “О! Ледзь не забыўся!"
  
  "Што, мілая?"
  
  "Мама казала табе, што яна купіла мне ў якасці ранняга каляднага падарунка?"
  
  "Не, яна гэтага не рабіла", - кажа Пэрыс, цалкам гатовы да таго, што яго перайгралі. Да чаго ён не гатовы, дык гэта да таго, што яго перайгралі.
  
  "Гэта самае крутое", - кажа Меліса. "Абсалютна крутое".
  
  "Што ты атрымаў?" - спытаў я.
  
  "Духі JLO".
  
  На зваротным шляху ў краму, каб вярнуць духі - ужо выкінуўшы картку з узорам духаў пасля дасціпнага каментара Бобі Дитрихта, - Пэрыс выяўляе, што яго думкі вяртаюцца да Сары Вайс, імя, якое ён вельмі стараўся выкінуць з галавы апошнія васемнаццаць месяцаў. Хоць Пэрыс ніколі не быў партнёрам Майка Райана, ён лічыў яго сябрам, ведаў яго як надзейнага паліцэйскага, сямейнага чалавека з выдатнай жонкай і маленькай дзяўчынкай ў інвалідным крэсле, якую ён любіў да нябёсаў.
  
  Менавіта Майк Раян даў Пэрису паліцэйскае мянушку Фингерс, маючы на ўвазе схільнасць Пэриса да імправізаванай картачных фокус, дополненному скатологической скорагаворкай, звычку, якія паходзяць з пажыццёвага цікавасці да магіі буйным планам. Пэрыс магла ўспомніць па меншай меры тузін выпадкаў, калі ухмыляющийся Майк Раян, хістаючыся, ішоў па перапоўненых бара ў цэнтры горада пятнічным вечарам у суправаджэнні квартэта людзей з калодай карт у руках, крычучы: “Гэй, Фингерс! Пакажы ім тую, дзе ўсе каралі губляюць яйкі ў выніку няшчаснага выпадку на паляванні ". Або: “Гэй, пальчыкі! Зрабі тую, у якой чатыры валет, дама і рывок па коле."
  
  Або, як наконт гэтага, думае Пэрыс, збочыўшы за рог на Антарыё-стрыт:
  
  Гэй, Фингерс! На днях мне выкінуць мазгі ў гасцінічным нумары. Зрабі мне ласку, добра? Паліцэйскі з паліцыянтам. З маім дабраславеньнем, калі ласка, зрабі паслугу той сучцы, якая націснула на курок.
  
  Сара Лін Вайс.
  
  Мёртвы.
  
  Пэрыс успамінае гнуткую постаць Сары Вайс, яе ясныя обсидиановые вочы. Гісторыя Сары заключалася ў тым, што яна знайшла скураную сумку ў жаночай пакоі і збіралася зазірнуць ўнутр для апазнання, калі паліцыя абшукала пакоі адпачынку. Адзінай рэчыўнай доказам, якая злучае яе са стральбой, былі сляды крыві Майкла Райана на вялікі скураной сумачцы, якая ляжала ля яе ног.
  
  Але Пэрыс прачытаў гэта ў яе вачах. Ён паглядзеў ёй у вочы менш чым праз дваццаць хвілін пасля таго, як яна забіла чалавека, і вар'яцтва, але ўсё яшчэ бушавала ў іх.
  
  Ён думае аб п'янай Сары Вайс, якая сядзіць у падпаленай машыне, яе лёгкія напаўняюцца дымам, ад спякота скура пакрываецца пухірамі. Ён думае аб безжизненном целе Майка Райана, распасцертае ў гасцінічным крэсле.
  
  Дэтэктыў Джон Сальватору Пэрыс знаходзіць патрэбную яму сіметрыю ў гэтай сумнай і жорсткай диораме, баланс, у якім ён мае патрэбу, і думае:
  
  Нарэшце-то ўсё скончана, Майкі.
  
  Сёння мы зачыняем кнігу.
  
  Парыж выходзіць на Эўклід-авеню, водар дызельнага паліва і смажанай арэхаў кешью ўкладвае ў яго памяці свой уласны куток гарадскіх пахаў, водар, які вядзе яго па доўгай галерэі успамінаў да Higbee's, Halle's і Sterling Lindner's - пышным, зіготкім універмагі яго юнацтва - і глыбокага абяцаньню каляднага сезону.
  
  Калі ён заязджае ў Тауэр-Сіці, на імгненне задаволены сабой чалавек, ён ніяк не можа ведаць, што праз гадзіну яго тэлефон зазвоніць зноў.
  
  Ён адкажа.
  
  І на горад, дзе ён нарадзіўся, апусціцца старажытная цемра.
  
  
  5
  
  
  Шматкватэрны дом Cain Manor на дваццаць пакояў з блокавага светлага пясчаніку на Лі-роўд недалёка ад Кейн-парку, заўсёды цалкам заселены з-за разумнай арэнднай платы, заўсёды прапануе новыя асобы з-за звычайна хуткага абароту арандуемай нерухомасці ў Кліўленд-Хайтс. Справа ад будынка знаходзіцца яго ідэнтычны дваццаціпавярховы блізнюк-блізнюк пад назвай Cain Towers, таксама пабудаваны з блокавага светлага пясчаніку.
  
  За тыя два гады, што яна называла сваю двухпакаёвую кватэру на чацвёртым паверсе асабняка Кейнов, ёй так і не ўдалося дакладна вызначыць, што менавіта робіць адно бесхарактерное жоўтае будынак маёнткам, а іншае вежай.
  
  Гэтай раніцай яна сядзіць за маленькім абедзенным столікам з выглядам на Лі-роўд. Слотны гул зімовага транспарту чутны пад ранішнім шоу WCPN, які даносіцца з бумбокса на падлозе. Яна басанож, закутана ў шаўковы халат лавандового колеру, паліць французскую цыгарэту і п'е каву. Мозес, яе старажытны сіямскі кот, ахоўвае падваконнік.
  
  Без пяці адзінаццаць яна папраўляе валасы, прыгладжвае шчокі, папраўляе халат спераду. Гэтыя жэсты, вядома, настолькі ж аўтаматычныя, наколькі і непатрэбныя, таму што яна ніколі не набліжалася бліжэй чым на сто ярдаў да рэальнай сустрэчы з Джэсі Рэем Карпентером і сумнявалася, што калі-небудзь сустрэнецца. І ўсё ж думка аб тым, што гэты загадкавы мужчына праз некалькі хвілін заедзе на паркоўку праз дарогу, ніколі не перастае бударажыць яе элементарнае ганарыстасць.
  
  Джэсі Рэй заўсёды дзейнічае аператыўна.
  
  Яна ўстае, перасякае кухню, бярэ са стойкі кафейнік. Вяртаецца, напаўняе сваю кубак, глядзіць на неба над горадам, на меланхалічныя аблокі, пакрытыя тоўстым пластом снегу. Калі б жыццё была ідэальнай, то прыкладна ў восем гадзін раніцы яна стаяла б на рагу Лі-роўд і Іст-Оверлук са сваёй дачкой Ізабелай ў чаканні фургона дзіцячага саду Мэйфейр. Бэла, са шчокамі колеру зімовай маліны і блакітнымі вачыма ад Ціфані, якія засланяюць снежаньскае неба, была б выціскаецца ў свой ружовы жакет і рукавіцы ў тон. Калі б жыццё была ідэальнай, мама Ізабелы тады б хадзіла на якую-небудзь працу - аздараўленчы клуб два разы ў тыдзень, "шчаслівы гадзіну" па пятніцах, узяць напракат пару фільмаў на суботні вечар. Адзін для Бэлы. Адзін для яе.
  
  Замест гэтага ў адзінаццаць гадзін раніцы, у будны дзень, яе чакае пара злачынцаў.
  
  Кінуўшы погляд праз вуліцу, яна бачыць верх чорнага седана Джэсі Рэя, які заязджае на стаянку Dairy Barn і спыняецца побач з тэлефоннай будкай. Яна бачыць, як апускаецца акно, бачыць, як з'яўляецца рукаў ягонага пінжака цёмнага, ярка-белы манжэт кашулі, залатыя гадзіннік. Гэта практычна ўсё, што яна калі-небудзь бачыла пра яго, хоць аднойчы ёй здалося, што яна бачыла, як яго машына выязджала з-за бардзюра на Ла-Плейс, і яна вынікала за ім хвілін дзесяць або каля таго, перш чым страціць яго дзе-то ў раёне Грын-роўд і Шэйкер-бульвар.
  
  Неўзабаве яна пабачыць Селесту, высокую і поўную нервовай энергіі, якая выходзіць з пасажырскага сядзення.
  
  Аднойчы ўвечары яна зусім выпадкова сустрэла Селесту, па-ідыёцку ўмяшаліся, калі даволі нецвярозы мужчына пагражаў Селесте ў вестыбюлі гатэля Beachwood Marriott. Буйны хлопец, доўгія валасы, футболка Harley, велізарная татуіроўка ў выглядзе аранжавай грымучай змеі, обвившейся вакол яго правага перадплечча. Пусціўшы па ветры некалькі прасцін, яна ўстала паміж імі і паказала мужчыну складаны нож, які быў у яе пры сабе. Мужчына насмешліва пайшоў. Селеста падзякавала яе кактэйлямі, і маргарыта прывяла да таго, што Маргарыта прывяла да прызнання, і Селеста распавяла ёй некалькі непрыстойных падрабязнасцяў з вашай жыцця. Невялікае махлярства, невялікае махлярства са страхоўкай, невялікая дробная крадзеж. Два тыдні праз, яны зноў сустрэліся за выпіўкай, і яна спытала Селесту, ці не ведае яна каго-небудзь, каму магла б прадаць каштоўнасці. Селеста сказала "так".
  
  Той ноччу было два гады і амаль сорак пяць тысяч даляраў таму. Той ноччу яна заключыла д'ябальскую зьдзелку з самой сабой.
  
  Пяцьдзесят тысяч, і ні пені менш.
  
  Стук Селеста ў дзверы, як заўсёды, трохі занадта гучны.
  
  "Прывітанне, мілая," кажа Селеста, урываючыся ў кватэру з энтузіязмам падлетка, і коратка абдымае яе. У нейкі момант у іх увайшло ў звычку абдымацца. Селеста высокая і стройная, бездакорна складзеная, па гэты бок подыўма - прыгожая мадэль. Сёння на ёй чырвоныя лыжныя штаны, чорная куртка-бомбер з штучнага футра і чырвоны шалік. Яе цёмныя валасы распушчаны і лунаюць на ветры. Яна носіць пару доўгіх срэбных завушніц ў форме ледзяшоў.
  
  "Тут холадна?"
  
  "Ледзяны," адказвае Селеста. “ Кава?
  
  “ Частуйся, - кажа яна, замыкаючы дзверы на завалу і ланцужок.
  
  "Дзякуй".
  
  Селеста разматывает свой тоўсты чырвоны шалік, дастае з шафы кубак. Яна налівае сабе кавы, пакуль Берд выскоквае з скрынкі з "Блумдидо". Яна садзіцца за стол.
  
  “ Як пажывае Джэсі Рэй? Яна заўсёды пыталася, хоць Селеста ніколі па-сапраўднаму не была шчырая з Джэсі Рэем Карпентером, назваўшы ёй імя гэтага чалавека толькі пасля таго, як яны ўклалі ў бізнес больш за дзесяць тысяч даляраў. Яны адначасова глядзяць у акно. Стужка серабрыстага дыму ўецца да неба з акна машыны Джэсі Рэя. Джэсі Рэй памяшаны на кантролі. Кожны раз, калі яна хоча ўбачыць Селесту, яна выклікае Джэсі Рэя.
  
  “З ім усё ў парадку. На самай справе... ен накшталт як злы на мяне", - кажа Селеста.
  
  “Чаму? Што здарылася?" Яна не зусім упэўненая, якія адносіны Селеста з Джэсі Рэем, за выключэннем таго, што яна некалькі разоў бачыла Селесту Мун, калі тая расказвала аб гэтым чалавеку. На думку Селеста, Джэсі Рэй - махляр з махляроў. Фокуснік. “О, нічога. Ты ж ведаеш, якім ён бывае".
  
  “На самой справе, я не ведаю, як ён гэта робіць. Ніколі не сустракаў гэтага чалавека".
  
  "Ну, давайце проста скажам, што я прапусціў падказку ў вельмі важнай сітуацыі". Селеста змаўкае, злёгку чырванеючы, як быццам яе зноў аблаялі, і потягивает кавы некалькі няцвёрдай рукой.
  
  Яна некалькі імгненняў разглядае Селесту, затым лезе ў кухонны скрыню ззаду сябе, дастае папяровы пакет, кідае яго Селесте, афіцыйна змяняючы тэму, як яна заўсёды робіць, калі іх свецкая гутарка пераходзіць ў дзелавое рэчышча.
  
  Селеста зазірае ў пакет і святлее. - Дык вось ... хто гэта быў на гэты раз?
  
  "Ціна".
  
  "Сокал," злавесна прамаўляе Селеста, скручваючыся рукі ў выглядзе кіпцюроў.
  
  Ціна Фальконе - адзін з тузіна псеўданімаў, якія яна выкарыстоўвае, кожны з якіх адпавядае іншаму вонкавым выглядзе, іншаму стылю. Яна таксама даволі добрая ў акцэнтах. Калі яна гуляе латиноамериканку, яна бездакорна испаноязычна. Яе шыкоўны брытанскі стыль таксама не так ужо дрэнны. Аднак яе любімы псеўданім - Эн Рэйчел о'мэлли. Гучыць як юная кіназорка дваццатых гадоў.
  
  Але з усіх яе імёнаў яе сапраўднае імя, самае простае. Мэры. Простае-старое, з густам ванілі-ніхто не заўважае Мэры.
  
  - Сокал спікіравала? - пытаецца Селеста.
  
  Мэры смяецца. “Так. Даўніна Элтан быў мёртвы на месцы".
  
  "Элтан?"
  
  “Ага. Гэта было ўпершыню".
  
  Селеста пампуе галавой, усміхаючыся, прымаючы ўсё гэта пад увагу. "Элтан", - паўтарае яна поўна глыбокай пашаны, як быццам адзнака ніколі не гучала гэтак саспелай. Яна ўстае, дапіў сваю каву, абмотваецца шыю шалікам. “ Я збіраюся ісці, дарагая. Джэсі Рэю трэба сее-дзе быць. Я патэлефаную табе заўтра.
  
  "Добра", - кажа яна, але яе голас гучыць адхілена і сумна.
  
  "Ты ў парадку, дзяўчынка?" Пытаецца Селеста.
  
  “ Ведаеш, я збіраюся прывесці яе дадому. Хутка.
  
  "Я ведаю", - адказвае Селеста, яе звычайны адказ. “Ты будзеш. Гэта ненадоўга".
  
  “ Усё, што мне трэба, гэта шэсць тысяч даляраў. Гэта ўсё. Паршывыя шэсць тысяч. Нават крыху менш.
  
  Селеста падымае мяшэчак з каштоўнасцямі ў паветра, падтрасае яго, скаланаючы змесціва. "Торт".
  
  Селеста - практычна адзіны чалавек, з якім яна можа пагаварыць пра Ізабэле і аб тым, як шмат гэтыя грошы значаць для іх дваіх.
  
  Мэры ніколі не была замужам за бацькам Ізабелы, Доні, нягоднікам-барабаншчыкам з Зейнсвилла, штат Агаё. Але яна два гады жыла рок-н-рольнай жыццём з Доні Килгором і яго групай Android Beach, разнашорстнае зборышчам прафесійных наркаманаў, якія гулялі амаль няўлоўную сумесь технодэнса і стадыённага року сямідзесятых. Амаль два гады яна гастралявала з Доні і хлопцамі, мыла вопратку групы, рыхтавала тону макароны на гарачай пліце, выцягвала іх з выцвярэзніка больш разоў, чым магла палічыць, але ў вестыбюлях матэляў, на сваю долю выпалі.
  
  Калі нарадзілася Ізабэла, Доні ўрачыста, са слязамі на вачах паабяцаў ёй, што п'янства і наркотыкі засталіся ў яго ў мінулым. Доні сказаў ёй, што ўсё зменіцца, што ён трапіў у новы круг. Сапраўдныя гукарэжысёры, якія зробяць усё магчымае для групы.
  
  Чаго Доні не згадаў, так гэта таго, што ў гэтых музыкаў былі пэўныя патрэбы, і што аднойчы раніцай, каля пяці, дзверы з грукатам ломилась ўнутр, і нямецкая аўчарка па мянушцы Куінсі знаходзіла ў склепе 2,2 фунта какаіну.
  
  Якое-то час яна падазравала Доні ў гандлі наркотыкамі, некалькі разоў переворачивала іх маленькі дом і гараж у Бедфорд-Хайтс ў пошуках яго заначкі, але так і не знайшла. Але тое, што яна знайшла, было спісам прыкладна з сарака верхаводаў музычнага бізнесу - адрасы, нумары тэлефонаў, нумары сотавых тэлефонаў, адрасы электроннай пошты, імёны жонак. Нават любімыя кактэйлі. Спіс балбатуноў Доні. Большасць з іх былі юрыстамі і бухгалтарамі, слупамі свайго супольнасці. Некалькі чалавек валодалі гуказапісвальнымі лэйбламі. Але большасць былі мужчынамі ў вельмі кансерватыўных касцюмах з другімі жонкамі і без шлюбных пагадненняў. Яна была абсалютна ўпэўненая, што гэта былі тыя людзі, з якімі Доні меў справу ў спробе запусціць Android Beach.
  
  З таго дня, як яна знайшла яго ў фургоне Доні, яна вельмі старанна сачыла за спісам.
  
  Пасля супрацоўніцтва з DEA Доні прысудзілі да пяці гадоў пазбаўлення волі, а ёй далі два гады ўмоўна і дзвесце гадзін грамадскіх работ. Яна нічога не ведала пра какаіне, але яна была знаёмая з Доні Килгором, і гэта павінна было насцярожыць.
  
  Але горшае было яшчэ наперадзе. На працягу трох тыдняў пасля слуханні яе бацька пацягнуў за ўсе нітачкі, якія ў яго былі, - а ў яго іх было шмат, дасягаючы самых высокіх узроўняў палітычнай машыны акругі Кайахога, - і павёз Ізабэлу.
  
  Гэта было два з паловай гады таму. Яна ўжо прапусціла больш за палову жыцця Ізабелы. Дзве яе юрыдычныя спробы вярнуць дачку з трэскам праваліліся, абышліся ёй у тысячы даляраў і выклікалі такую непрыязнасць у яе сям'і, што прайшло ўжо больш за дзесяць месяцаў з тых часоў, як яна размаўляла са сваім бацькам.
  
  Два з паловай гады. Два з паловай гады парыкоў, грыму, блукаючых рук і кіслых, п'яных моў. Два з паловай года яна прабівалася ўніз па спісе сумных мужчын з гуказапісвальных кампаній з іх апавяданнямі аб халодных жонках і ціску індустрыі.
  
  Два з паловай гады без Бэлы.
  
  Яна стаіць у тэлефоннай будцы на рагу Тэйлар-роўд і бульвара Фэрмаунт, начапіўшы вялізныя сонцаахоўныя ачкі ў знак павагі да раптам выглянула з-за хмар зімовага сонца, усиливающему яе маскіроўку. Яе валасы прыбраныя пад ваўнянай бярэ, цельпукаваты лыжная парку хавае ўсё астатняе. Нягледзячы на судовы забарону, яна па-ранейшаму двойчы ў тыдзень аказваецца ў гэтай тэлефоннай будцы, спрабуючы хоць мімаходам ўбачыць Бэлу здалёк - ахутаны туманам фільм пра шумнай гульнявой пляцоўцы, у якім жанчыны яе ўзросту абдымаюць дзяцей, выціраюць іх слёзы, збіраюць іх у групы, абараняюць іх.
  
  Яна глядзіць на гадзіннік. Хоць яна спазняецца на адну з двух сваіх законных работ з частковай занятасцю, яна не можа сысці. Нават пры тым, што ёй трэба купіць нататнікі на спіралі, калготкі, заправіць машыну бензінам і заехаць у хімчыстку, яна не можа сысці.
  
  Яна ніколі не зможа.
  
  Звініць званок, склікаючы дзяцей з школы Мэйфейр на вуліцу.
  
  І плёнка, размытая матчынымі слязьмі, разгортваецца зноўку.
  
  
  6
  
  
  “ Аддзел па расследаванні забойстваў, дэтэктыў Пэрыс.
  
  Спачатку на тэлефоннай лініі чуецца гудок, як быццам абанент павесіў трубку, пакуль знаходзіўся ў рэжыме чакання. Які, калі Пэрыс правы, доўжыўся не больш за шэсцьдзесят секунд ці каля таго. Затым трывожнае дыханне на іншым канцы провада падказвае яму, што там сапраўды хтосьці ёсць. Гэта таксама кажа яму, што да яго паступае нейкая інфармацыя - праўдзівая, ілжывая або, хутчэй за ўсё, ледзь вядомы гібрыд таго і іншага. Ён чуў гэты глыбокі ўздых мільён і адзін раз.
  
  Мужчына кажа: "Дэтэктыў, мяне завуць містэр Чэрч".
  
  Пэрыс закрывае вочы, як ён часта робіць, калі ўпершыню размаўляе па тэлефоне з цалкам незнаёмым чалавекам. Ён спрабуе апісаць знешнасць гэтага голасу. Яго маленькая гульня паліцэйская. “ Чым я магу быць вам карысны, містэр Чэрч?
  
  “ Думаю, у мяне можа быць для вас сее-якая інфармацыя.
  
  "Адносна?"
  
  "Жанчына".
  
  Які шок, думае Пэрыс. "Мне трэба трохі больш інфармацыі, сэр".
  
  Мужчына кажа: "Магчыма, яна знікла".
  
  Прахладны. Перадача абслугоўвання. “Ах. Добра", - пачынае Пэрыс, робячы разумовую пазнаку пагаварыць з дыспетчарам у дзесяцітысячны раз. “Гэта зусім іншы аддзел. Калі ты будзеш трымацца, я магу перавесці цябе ў...
  
  “ Я баюся за яе. Магчыма, яе больш няма сярод жывых.
  
  "Я ўпэўнены, што з ёй усё ў парадку, сэр", - кажа Пэрыс, дзівячыся, хто ужыў такі выраз, як "сярод жывых". "Але, баюся, Аддзел па расследаванні забойстваў не займаецца прапаўшымі без вестак".
  
  "Хоць, я мяркую, гэта неабходна", - працягвае мужчына. “Як кветка з мёртвай галавой. Архідэі, лілеі, ружы".
  
  Якім-то чынам Пэрыс ведала, што гэты размова выходзіць за межы планеты. Амаль праз дваццаць гадоў вы пачынаеце чуць, што запуск адбываецца ў рэжыме рэальнага часу. "Як кветка з мёртвай галавой?"
  
  “Так. Вы што-небудзь ведаеце пра гэта, ці не так, афіцэр?"
  
  “ Баюся, што няма, сэр. Паслухайце, калі Аддзел па расследаванні забойстваў можа што-то для вас зрабіць, я буду больш чым шчаслівы...
  
  “ Ты зоймешся яе месца ў офуне.
  
  Я пазыцы яе месца ў "Без жартаў"? "Даруй?"
  
  "Белым мелам, дэтэктыў," кажа мужчына. Цяпер амаль шэптам.
  
  Правільна.
  
  “ Добра, містэр Чэрч. Дзякуй, што патэлефанавалі. Я буду напагатове, калі...
  
  Але лінія адключаная. Праз некалькі секунд раздаецца гудок набору нумара.
  
  Як кветка з мёртвай галавой...
  
  Па якой-то прычыне Пэрыс на дадзены момант прыціскае тэлефон да вуха.
  
  "Джэк?"
  
  Архідэі, лілеі, ружы...
  
  "Джэк?"
  
  Пэрыс раптам ўсведамляе, што камандзір падраздзялення, капітан Рэндалл Эліёт, і жанчына, якую ён не даведаецца, стаяць у дзвярах яго кабінета.
  
  Пэрыс падымаецца на ногі, адчуваючы, што яго знаёмяць. Ён таксама адчувае, што дармовыя заданне ляціць к чорту. Ён мае рацыю па абодвух пунктах.
  
  "Ёсць хвілінка, Джэк?" Пытаецца Эліёт.
  
  "Для вас, капітан?"
  
  “Гэта міс Круз. Яна з "Мондо Лаціна", - кажа Эліёт, яго вусны расцягваюцца ў нацягнутай, фальшывай усмешцы, той, якая крычыць аб палітычнай падачы. Эллиоту крыху за пяцьдзесят, ён сівы, мажны ў сваёй сіняй форме, расчырванелы ад паўвекавых кливлендских зім. “ Яна збіраецца правесці тут тыдзень, назіраючы, як працуе падраздзяленне. Я падумаў, што ты будзеш найбольш верагодным кандыдатам, каб паказаць ёй наваколлі. Яна сказала, што хоча працаваць з лепшымі.
  
  Погляд, якім Пэрыс адорвае Эліат ў гэты момант, мог бы разрэзаць бетон. Тонкі.
  
  Пэрыс ненавідзіць гэтыя штукі тыпу "мая тыдзень з копами", якія ладзяць мясцовыя рэпарцёры, каб прадэманстраваць, наколькі па-чартоўску цяжка часам даводзіцца лепшым паліцыянтам горада, пакідаючы іх свабоднымі граміць дэпартамент астатнія пяцьдзесят адну тыдзень у годзе. Mondo Latino - невялікая газета ў вэст-сайда, якая абслугоўвае кубінскую, мексіканскую і пуэрториканскую абшчыны горада. Нягледзячы на тое, што газета заўсёды здаецца адносна сумленнай ў асвятленні дзейнасці дэпартамента, апошняе, чаго на самай справе хоча Пэрыс, - гэта цягаць з сабой рэпарцёра на працягу тыдня.
  
  Міс Круз на плаву, дзе-то за дваццаць, несамавітая да невыносных, у акулярах з тоўстымі шкламі, нейлонавых турыстычных чаравіках і грувасткай швэдры ярка-аранжавага колеру. Яе валасы колеру мокрага тытуню безжыццёва спадаюць на плечы. Яна здаецца даволі прывабнай маладой жанчынай, якая з усіх сіл стараецца не даць сабе ні найменшага шанцу выглядаць такой.
  
  "Мэрсэдэс Ф. Круз", - кажа жанчына, амаль выхопліваючы руку Пэриса з яго кішэні і паціскаючы яе з каралеўскім энтузіязмам. "Прыемна пазнаёміцца".
  
  "Прыемна пазнаёміцца", - адказвае Пэрыс, заўважаючы, што Мэрсэдэс Ф. Круз мае што-то падобнае на часовы металічны фіксатар на зубах і пластыкавую заколкі ў выглядзе зевающего кацяняці ў валасах. “ Віктар Сандовал ўсё яшчэ працуе там рэдактарам?
  
  "О, так", - кажа яна.
  
  - Усё яшчэ п'еш яго самбукі з банкі “Маунтин Дью"?
  
  "Гэта тое, што там унутры?" - пытаецца яна, усміхаючыся.
  
  "Проста слых", - кажа Пэрыс, падморгваючы Эллиоту, зміраецца з пастаўленай задачай. "Сардэчна запрашаем у аддзел па расследаванні забойстваў".
  
  "Дзякуй". Яна зазірае ў свой нататнік. "Вы былі замяшаныя ў тым інцыдэнце побач з рэстаранам Good Egg, ці не так?"
  
  "Так", - кажа Пэрыс, ужо вельмі ўражаная міс Круз і яе хатнім заданнем, польщенная, як заўсёды, тым, што стала аб'ектам пільнай увагі маладой жанчыны. Нават маладая жанчына з ярка-жоўтай заколкі ў выглядзе котачкі.
  
  "Я даволі ўважліва сачыла за справай фараона", - кажа Мэрсэдэс. "Маладая незамужняя жанчына ў адзіноце і ўсё такое".
  
  "Вядома".
  
  Размова заціхае на дастатковы час, каб Эліёт змог зрабіць свой ход. “Што ж, - кажа ён, - я пакіну вас дваіх, каб вы ўладзілі дэталі. Яшчэ раз, прыемна пазнаёміцца з вамі, міс Круз. Заўсёды прыемна працаваць з нашымі сябрамі з іспанамоўнай супольнасці ".
  
  Эліёт сыходзіць, пакідаючы Пэрыс і міс Круз няёмка стаяць тварам да твару.
  
  "Такім чынам", - кажа Пэрыс, ведучы Мэрсэдэс Круз у свой офіс. "Калі б ты хацела пачаць?"
  
  "Як наконт прама зараз?"
  
  “ Ну, у дадзены момант мне трэба шмат пачытаць. Баюся, нічога асабліва цікавага.
  
  "Усё ў парадку", - кажа яна. "Мяне цікавяць усе аспекты расследавання забойстваў".
  
  Пэрыс думае: "Яна збіраецца паглядзець, як я чытаю?"
  
  Падобна, што так.
  
  Мэрсэдэс Круз кідае сумку на падлогу, ставіць сваё крэсла ў куце заваленага паперамі офіса Пэрыс і садзіцца, трымаючы на каленях нататнік стэнаграфістка ў пераплёце спіральным і ручку напагатове. Пэрыс заўважае, што вокладка нататніка ўпрыгожана па-майстэрску выкананымі сінімі і чырвонымі канцэнтрычнымі сэрцайкамі, намаляванымі шарыкавай ручкай. Мара школьніцы наяве.
  
  "І гэта толькі Першы Дзень", - думае Пэрыс.
  
  "Проста займайцеся сваімі справамі, дэтэктыў", - кажа Мэрсэдэс, папраўляючы кацяняці на галаве. "Вы нават не будзеце ведаць, што я тут".
  
  Ўзровень шуму проста дзівіць.
  
  Як ветэран гарадской паліцыі, ён, вядома ж, быў прысвечаны ў вялікае мноства сцэнарыяў перагрузкі гукам. Ад стральбы з аўтаматычнай зброі на палігоне да крыкаў тузіна наркаманаў у доме з двума спальнямі, якія крычаць адначасова, да аглушальнага грукату пераследу з пяці чалавек у завулку - код тры. Аднойчы ён нават пераследваў падазраванага ў натоўпе на канцэрце ZZ Top ў Паблік-холе. Падчас той сцэны ў вар'яцкім доме былі моманты, калі здавалася, што ён знаходзіцца на ўзлётна-пасадачнай паласе аэрапорта Хопкінс, стоячы пад крылом 747-га.
  
  Але нішто, вымушаны прызнаць Пэрыс, уваходзячы ў кватэру сваёй былой жонкі на Шэйкер-сквер, нішто ў свеце не параўнаецца з шумам, вырабляюцца полудюжиной адзінаццацігадовых дзяўчынак на піжамны вечарыне.
  
  "Што ўсё гэта значыць?" Пытаецца Пэрыс. Яны ў адной з двух свабодных спальняў Бэт, на шчасце, пераадолеўшы парог свецкай гутаркі, ужо выканаўшы сваю гутарковую норму праблем, звязаных з працай. На кароткія імгненні, у такія моманты, як гэты, здавалася, што з іх шлюбам ніколі нічога не адбывалася. За выключэннем таго, што на Бэт надзета зялёнае аксамітавае кактэйльная сукенка. І што яна збіраецца куды-то пайсці без яго.
  
  "Дзікая, так?" Адказвае Бэт, прымацоўваючы завушніцу на месца. Яе валасы колеру ірысак мякка спадаюць на плечы; яе вусны сёння ўвечары пяшчотна-бардовага колеру. Цяпер, калі ёй было за трыццаць, яе фігура ані не змянілася ў параўнанні з фігурай маладой жанчыны, у якую ён закахаўся больш за тузін гадоў таму. Для Джэка Пэриса Элізабэт Шефлер была і застаецца самім крытэрыем прыгажосці.
  
  Ён вывучае яе ў гэты момант, трохі збіты з панталыку ў часе, ведаючы ў глыбіні душы, што ніколі больш не закахаецца. Не так, як з Бэт.
  
  "Сардэчна запрашаем у камандаванне і кантроль", - дадае Бэт з усмешкай, відавочна успамінаючы гады размоў з паліцэйскімі, якія міласэрна збілі ход яго думак.
  
  На вуглавым стале стаіць iMac, акружаны жоўтымі налепкамі для нататак.
  
  "Кампанія заплаціла за гэта", - працягвае Бэт. "Цяпер я магу выконваць палову сваёй працы адсюль".
  
  “ Ты так добра разбіраешся ў кампутары?
  
  “Яны таксама аплацілі трохдзённае навучанне. Я магу перасоўвацца".
  
  Па-над манітора знаходзіцца што-то, падобнае на маленькі пластыкавы тэнісны мячык з бліскучай чорнай кропкай пасярэдзіне. Пэрыс падыходзіць, круціць яго ў руках. Ён заўважае, што прадмет прыліп да верхняй частцы манітора з дапамогай прысоскі.
  
  "Хіба гэта не выдатна?" Кажа Бэт. “Гэта відэакамера. Мы выкарыстоўваем яе для канферэнцый".
  
  "Канферэнц-сувязь?"
  
  “ Відэаканферэнцсувязь.
  
  "Прабач", - кажа Пэрыс. "Ты ж ведаеш, які я луддит".
  
  Бэт далучаецца да яго за сталом. Яна націскае некалькі клавіш, запускаючы праграму пад назвай iChat. Затым, раптам, яны ўдваіх з'яўляюцца на экране манітора.
  
  Вар'яцка, але Пэрису здаецца, што ён ходзіць па Сирсу, здзяйсняючы адну з тых вылазак у аддзел электронікі, калі ты праходзіш міма дысплея відэакамеры, і яны дазваляюць цябе ўбачыць, наколькі брудную ты выглядаеш на самай справе. За выключэннем таго, што гэта было ў вашым ўласным адзіноце, ну, дзе б у вас ні быў ваш кампутар. Кампутар Бэт стаіць у яе вольнай спальні. І, такім чынам, мільён юрлівых сцэнарыяў праносяцца ў галаве Джэка Пэриса. Ён выганяе іх. “Ваў" - гэта ўсё, што ён можа выціснуць.
  
  На імгненне на экране - слаба асветленым здымку, дзе яны ўдваіх па пояс вышэй пояса - Пэрыс па нейкай дзіўнай прычыне бачыць сваю былую жонку як іншую жанчыну, вельмі прывабную незнаёмку, якая стаіць у некалькіх цалях ад яго. Ён зачараваны тым, як святло гуляе на яе грудзях, плячах, валасах. Але ён не можа бачыць яе твару.
  
  І, па якой-то гэтак жа дзіўнай прычыне, гэты факт хвалюе яго яшчэ больш.
  
  "Дарэчы," кажа Бэт, націснуўшы некалькі клавіш, выключаючы малюнак на экране. “ У цябе была магчымасць дабрацца да банкаўскай ячэйкі?
  
  Чорт, думае Пэрыс. Ён спадзяваўся падаіць гэтую на якое-той час. Калі б яна не запрасіла яго на гэты раз, гэта азначала б яшчэ адну сувязь паміж наведваннямі. “На гэтым тыдні. Я абяцаю".
  
  "Я б не хацела, каб з ім што-небудзь здарылася", - дадае Бэт, кажучы пра заручальны пярсцёнак сваёй маці, у асноўным сентыментальнай ювелірнай вырабе, якое было часткай пастаянна раставаў астатку іх шлюбу. Пасля разводу ён ляжаў у вочку Republic Bank ў якасці выхадной дапамогі.
  
  "На гэтым тыдні", - паўтарае Пэрыс.
  
  "Дзякуй". Бэт усміхаецца усмешкай да каленяў Пэриса, той, якая заваявала яго сэрца. Яна цалуе яго ў шчаку. "Я вярнуся да часу".
  
  Трохі пазнавата для каляднай вечарыны ў офісе, ці не так? Думае Пэрыс. Але нічога не кажа па гэтай нагоды. "Яны ўсе да таго часу ўжо будуць спаць, праўда?"
  
  Бэт смяецца. "Вядома, Джэк".
  
  "Колькі гадоў тваім сябрам, Міс?" Яны на кухні, заварваюць, павінна быць, пяты збан гарбаты з лёдам. Шум у гасцінай на некаторы час верш, за выключэннем рэдкіх выбухаў смеху. Так ці інакш, для Пэриса, як бацькі амаль падлетка, цішыня была яшчэ горш.
  
  "Майго ўзросту", - кажа Меліса. "Джэніфер дванаццаць, Джэсіка адзінаццаць, Міндэн дванаццаць".
  
  Дванаццаць, думае Пэрыс, дастаўшы з маразілкі не зусім замарожаны паднос з кубікамі лёду. Аднаму з іх на выгляд было па меншай меры шаснаццаць. Няўжо менавіта такой хлопчыкі-падлеткі бачылі сваю дачку? “ Яны ўсе вучацца ў тваім класе ў школе?
  
  "Ага", - адказвае Меліса.
  
  "Некаторыя з іх выглядаюць так, што... Я не ведаю..."
  
  "Спелы?"
  
  “Так. Думаю, менавіта гэта я і меў на ўвазе. Спелы."
  
  "Я ведаю", - кажа Меліса. "У Джэсікі з'яўляюцца сіські".
  
  Гэта слова на імгненне павісае ў паветры, обездвиживая Джэка Пэриса, замораживая ўсякую здольнасць функцыянаваць, думаць. Сіські. Яго дачка сказала "сіські". Што, чорт вазьмі, было далей? Пэрыс спрабуе загаварыць. “ Я не...... Я маю на ўвазе,... Я не... Ну, ведаеш...
  
  "Мы можам замовіць піцу?" Пытаецца Меліса, шкадуючы яго. “Мама кажа, што новы хлопец, які дастаўляе ў domino's, вельмі мілы. Усе хочуць яго ўбачыць".
  
  "Божа мой", - думае Пэрыс. Мілыя. Сіські. Хлопцы. Адзін размова. У яго такое пачуццё, быццам падлога пад ім раптам выплюнуў некалькі цвікоў. Ён глядзіць на сваю дачку, на яе доўгія валасы колеру чырвонага дрэва, яе яркія вочы, яе ўсё яшчэ дзявочую постаць і задаецца пытаннем, як, чорт вазьмі, ён збіраецца перажыць наступныя дзесяць гадоў яе жыцця.
  
  На шчасце, у гэты момант па радыё ў гасцінай гучыць чыя-то любімая песня, і Джэсіка / Джэніфер / Міндэн ўключае яе погромче. Гэта адна з прычын, па якой Пэрыс не чуе тэлефоннага званка.
  
  Іншая прычына ў тым, што званок паступае на другую лінію Бэт, тую, што знаходзіцца ў спальні для гасцей, тую, што падключана да DSL-мадэма кампутара.
  
  Калі Пэрыс прыносіць збан з гарбатай з лёдам ў гасціную і шукае нумар domino's Pizza, кампутар у спальні выдае шум, затым зноў апускаецца ў цішыню, парушаем толькі выпадковым скрып-скрып-скрып жорсткага дыска, загружающего файл: ціхі, пакорны, стрыманы.
  
  Запусціце відэа.
  
  Пэрыс глядзіць на два словы на экране манітора кампутара, напісаныя тлустымі чырвонымі літарамі, прыцемненымі шэрым. Яны размешчаны па цэнтру на чорным фоне і, здаецца, параць у прасторы.
  
  Ён у спальні для гасцей, стаіць перад кампутарам. Ён, вядома, ведае, што падглядаю, і ненавідзіць сябе за гэта. Але гэта яго не спыняе. Бэт павінна з'явіцца з хвіліны на хвіліну, а ён усё роўна не можа выстаяць перад спакусай. У ім быў дэтэктыў? Або проста мудак?
  
  Пэрыс галасуе за гэтага мудак.
  
  Запусціце відэа.
  
  Побач са словамі, крыху правей, знаходзіцца курсор мышы - маленькая белая стрэлка, накіраваная ўнутр, налева. Ён садзіцца ў офіснае крэсла, размяркоўвае свой вага, бярэ мыш у рукі. Абвядучы некалькі разоў пачатковае відэа, яму ўдаецца навесці белую стрэлку на другую літару "з" пстрычкай мышы.
  
  Ён націскае левую кнопку мышы.
  
  І хоць ён не быў упэўнены, што чакаў убачыць, калі клікнуў па слове (магчыма, нейкую электронную табліцу, магчыма, базу дадзеных кліентаў Бэт па нерухомасці), тое, што ён на самой справе бачыць, прыводзіць яго ў замяшанне.
  
  Гэта крэсла.
  
  Аксамітавае крэсла з падлакотнікамі.
  
  Малюнак трохі недакладнае, крыху бляклае, як пры дрэнным прыёме па тэлевізары. Яно таксама чорна-белае. Але па нейкай прычыне Пэрыс можа сказаць, што ён глядзіць не на нерухомую фатаграфію, а хутчэй на нейкі жывы здымак. Жывы здымак крэсла.
  
  Ён прищуривается, спрабуючы разглядзець, ці няма адбітка на крэсле, спрабуючы вызначыць, не сядзеў там хто-небудзь зусім нядаўна, але ракурс занадта прамой.
  
  Малюнак вяртаецца да зыходнага видеоэкрану.
  
  Пэрыс адчувае сябе ў бяспецы, таму што ён не парушыў тут ніякага даверу, хоць і ведае, што больш не мае права ўмешвацца ў жыццё Бэт. Яго не тычылася, што было ў яе кампутары. Што ён чакаў знайсці? Любоўныя лісты? Бэт ўсё роўна не з тых жанчын, якія друкуюць любоўныя лісты. Бэт ставіцца да таго тыпу жанчын, якія знойдуць прыдатную паперу, прыдатныя чарніла, прыдатныя пачуцці. На самай справе, Бэт стаіць у дзвярах спальні.
  
  Назіраю за ім.
  
  Нейкім чынам яна ўвайшла ў кватэру, без сумневу, праверыла, як там Меліса і яе сябры, і прайшла ўвесь шлях па калідоры, не выдаўшы ні гуку.
  
  Які ж я кап, думае Пэрыс. Заўсёды пільны.
  
  "Я, э-э..." - з цяжкасцю прамаўляе Пэрыс, паднімаючыся на ногі. "Я проста..."
  
  Вядома, яна бачыла яго за кампутарам. Пэрыс глядзіць у падлогу, чакаючы лекцыі, якая, напэўна, будзе ўключаць слова на літару "ф" і скончыцца чым-небудзь аб тым, што яго ніколі не пакінуць аднаго ні ў адным яе жыллё да канца жыцця.
  
  Але гэтага не адбываецца. Замест гэтага Бэт вітае яго шырокай, прасякнутай гогаль-моголем усмешкай. І абдымае. "Шчаслівага Раства, Джэк", - кажа яна.
  
  Пэрыс адчувае пах выпіўкі. Ён абдымае яе ў адказ, імгненна возбуждаясь ад яе мяккай, надушенной блізкасці. “ Шчаслівага Раства. Як прайшла вечарына?
  
  "Як заўсёды," кажа Бэт, плюхаясь на ложак. “ Але пьянее. Крыху больш за адваротная, чым звычайна.
  
  Бачачы, што яна не збіраецца крычаць на яго, Пэрыс вырашае выпрабаваць поспех. Як заўсёды. "Што гэта?" Ён зноў садзіцца за стол і наводзіць курсор мышы на вялікае краснае стартавае відэа. Ён шчоўкае. Пасля некалькіх паваротаў жорсткага дыска з'яўляецца малюнак.
  
  "Што ёсць што?" Пытаецца Бэт, сядаючы.
  
  "Гэта". Пэрыс паварочваецца і паказвае на аксамітавае крэсла з падлакотнікамі на экране. Вось толькі крэсла больш няма. Яно было заменена выявай касмічнага чоўна, якая ўчыняе ідэальную трехточечную пасадку на ваенна-паветранай базе Эндрус.
  
  "Э-э..." Кажа Пэрыс. Ён глядзіць у верхнюю частку экрана.
  
  CNN. com
  
  - Гэта называецца "Навіны", Джэк, - кажа Бэт, расшпільваючы маланку на сукенку ззаду, як быццам яны ўсё яшчэ жанатыя і збіраюцца адправіцца ў ложак. “Нацыянальныя навіны. Тое, чаго не бывае ў Кліўлендзе. Магчыма, вы чулі пра гэта ".
  
  “Але там ўсяго хвіліну ці каля таго паказвалі што-то накшталт, я не ведаю, перформансу. Нічога, акрамя крэсла. Канал "усе крэслы" або што-то ў гэтым родзе ".
  
  "Дакладна", - кажа Бэт, паднімаючыся з ложка, злёгку хістаючыся, затым скідае туфлі. "Тэатр у галоўнай спальні". Яна смяецца над сваёй жартам, нахіляецца да Пэрыс, хапае мыш і пстрыкае па значку. Значок iChat. "Не падглядваць".
  
  Гэта знаёмая, сэксуальная насмешка. Гульня ў ранні шлюб для іх дваіх, якая пачалася ў іх першую шлюбную ноч. Парыж, п'яны за акном. Бэт, размытае пляма на махрыстай тканіны ў іх нумары матэля.
  
  Праз некалькі секунд на экране з'яўляецца пакой ззаду Пэрыс, ласкава прадастаўленая маленькай лічбавай камерай, прымацаванай да верхняй частцы манітора. Жанчына на экране дазваляе сваім аксамітным коктейльному сукенкі саслізнуць на падлогу, калі на серыі фотаздымкаў накіроўваецца да шафы.
  
  У гэты момант для Джэка Пэриса жанчына на экране - гэта чыя-то чужая жонка, чыя-то чужая дзяўчына, чыя-то чужая палюбоўніца. Зусім сэксуальная незнаёмка ў межах яго дасяжнасці.
  
  Але ... ці павінен ён працягнуць руку? Сапраўды Бэт спрабавала спакусіць яго? Няўжо момант, якога ён прагнуў і аб якім марыў гадамі, нарэшце наступіў?
  
  Ён гэтак жа няўпэўнены ў адказах на гэтыя пытанні, як не можа адарваць вачэй ад манітора кампутара. Незнаёмка на экране накідвае станік на плечы, прадбачліва павярнуўшыся спіной да камеры.
  
  І, нягледзячы на свае недвухсэнсоўныя інструкцыі, Джэк Пэрыс падглядаю.
  
  
  7
  
  
  Сёння вечарам яна рудавалосая і сціплая. Грэйс Кэлі з леапардавай сумачкай-клатчем.
  
  Чорная пазнака, яму пад сорак.
  
  Яна ніколі не выходзіла з хаты двойчы за тыдзень. Занадта рызыкоўна, занадта моцна дзейнічаюць на нервы. Звычайна яна аддае перавагу, каб паміж нападамі быў па меншай меры месяц, пераважна два, але ў тую раніцу, калі яна назірала за Ізабелай з тэлефоннай будкі, адбылося нешта жудаснае. На некалькі хвілін яна падумала, што іншы дзіця - гэта яе дачка, маленькая дзяўчынка прыкладна такога ж росту, як Ізабэла шэсць месяцаў таму. Калі яна зразумела сваю памылку, то некалькі імгненняў абшуквала дзіцячую пляцоўку, ашалеўшы, затым, нарэшце, расплакалася, калі ўбачыла Ізабэлу, якая сядзела на лаўцы, як заўсёды, з развязанымі шнуркамі на чаравіках, ожидающую чыёй-небудзь дапамогі. Ізабэла была дзяўчынай у цёмна-сінім паліто і такіх жа чаравіках. Першай дзяўчына выйшла з будынка, калі празвінеў званок.
  
  Яна ўбачыла сваю дачку і не пазнала яе.
  
  Больш нельга было губляць часу. Кожны дзень, калі яна не трымае сваю дачку на руках, - гэта дзень, які яна ніколі не верне, Яна не апраўдае нізкіх чаканняў свайго бацькі.
  
  Яна заплюшчвае вочы, знаходзіць свой цэнтр, знаходзіць Джынджэр, робіць глыбокі ўдых, выдыхае.
  
  Калі яна адкрывае вочы, то кідае погляд на столік у куце і запрашае Ўіліса Уокера да барнай стойцы з усмешкай, якая выклікае ў яго самую першую эрэкцыю за ноч.
  
  "Я ніколі не бачыў цябе тут раней", - кажа Уіліс.
  
  "О, але я бачыла цябе", - адказвае Джынджэр.
  
  "Гэта праўда?" - спытаў я.
  
  "Так і ёсць".
  
  Уіліс Уокер прыхінаецца да стойцы бара, велізарны чарнаскуры мужчына ў ліловай касцюме-тройцы, гальштуку і ў шкарпэтках тон. Прэзідэнт Black Alley Records, невялікага хіп-хоп лэйбла, які валодае складам на Кинсман-роўд, Уіліс пахне адэкалонам Лагерфельда, потым танцпляца і лукам Vidalia onion tonight, апошні з якіх ласкава прадастаўлены Вернель ў выглядзе спецыяльнай сумесі падліўкі барбекю. Кліентура ў Vernelle's Party Center на Сэнт-Клер-авеню ў асноўным чарнаскурая, у асноўным заможная, у асноўным так ці інакш на тусоўцы. Прыгожая маладая белая жанчына, адна ў бары, звычайна азначае адно з двух, і тое, і іншае непрыемнасці. Усе гэта ведаюць.
  
  Але гэтай ноччу жанчына настолькі добрая, а Уіліс Уокер занадта загружаны, каб звяртаць на гэта ўвагу.
  
  Джынджэр запальвае цыгарэту, злёгку рухаецца ў такт музыцы. Яна паўстае перад Уілісам Уокер, мякка абдымае яго. “ Так ... ты збіраешся пацалавацца са мной з тэкілы?
  
  "Пацалунак з тэкілы?" Адказвае Уіліс. "Што гэта?"
  
  "Я б палічыў за лепшае паказаць табе", - кажа Джынджэр. "Але гэта як-то звязана з унцией або двума Куэрво".
  
  "Ах, так?" Пытаецца Уіліс. "Што яшчэ?"
  
  Джынджэр злёгку выгінае спіну. Погляд Ўіліса слізгае па яе грудзей, потым зноў падымаецца да вуснаў. Яна чакае. “ Лімон, вядома.
  
  “ Абавязкова з'ем гэты лімон. Яшчэ адна ўсмешка. Вялікая жамчужная акула. Ён прысоўваецца крыху бліжэй. - Што-небудзь яшчэ? - Пытаюся я.
  
  Джынджэр злёгку прыадчыняе вусны, яе вочы блукаюць па вялікаму целе Ўіліса Уокера. Яна шэпча: "Мой рот".
  
  Вочы Ўіліса загараюцца. “ Твой рот?
  
  "Si."
  
  Уіліс кліча бармэна.
  
  "Не тут," кажа Джынджэр.
  
  Уіліс на імгненне выглядае ўстрывожаным. Затым пстрыкае залатым кручком. "Добра", - кажа ён. "Дзе?"
  
  Джынджэр дастае з унутранай кішэні пінжака Ўіліса што-то, падобнае на восемсот даляраў наяўнымі, разам з яго гадзінамі, кольцамі і сапфіравай шпількай у гальштуку. На гэты раз страхоўка ад фатаграфавання не патрабуецца. Уіліс Уокер не зусім з тых людзей, якіх можна падмануць шантажом.
  
  Уіліс расцягнуўся на адной з двух ложкаў ў нумары 116 матэля Dream-A-Dream на Ўсходняй Семдзесят дзевятай вуліцы. Яго кашуля расшпілена, расшпіленыя штаны. У дадзены момант ён гучна храпе, размазваючы невялікую струменьчык сліны па запэцканай навалачцы.
  
  Джынджэр засоўвае грошы ў сваю велізарную сумачку. Экстраардынарны ўлоў за дваццаць пяць хвілін працы, думае яна. Паводле яе звычаю, цяпер яна надзене цёмную вязаную шапачку, якую носіць з сабой, а таксама пластыкавы плашч даўжынёй да лытак, які складваецца ў скрутак памерам не больш пачкі "Мальбара". Ноччу, нават з адлегласці ў дзесяць футаў, яна выглядала б як прадаўшчыца сумак. Яна прайшла б пяць кварталаў назад да "Вернелл" і сваёй машыне, трымаючы напагатове пярцовы балончык.
  
  Апранаючы плашч, яна выглядае з-за фіранкі. Цёмная паркоўка. Менш пяці машын. Бяспечна. Яна адкрывае дзверы.
  
  І ведае, што ён стаіць у яе за спінай, за секунду да таго, як яго пальцы ўпіваюцца ёй у шыю.
  
  "Чортава сука", - крычыць Уіліс Уокер, груба затаскивая яе назад у пакой. "Чортава гробаны сука!"
  
  Ён з грукатам зачыняе дзверы, калі Джынджэр падае на падлогу, перакочваецца направа, устае, скідае абцас. Яна натыкаецца на сцяну, яе сэрца шалёна калоціцца. Як ён выжыў пасля такой дозы рогипнола? Яна павялічыла дозу з-за яго габарытаў, але тут ён быў у поўным свядомасці. Як ён мог... - Яна не заканчвае думка. Уіліс Уокер перапыняе працэс правым кросам, які ўразаецца ёй у сківіцу, аглушаючы яе, паказваючы яе розум галактык зорак. Да горла подкатывает жоўць, калі яна зноў падае на падлогу - спачатку на калені, затым сцёгнамі, плячыма, галавой. Пакой кружыцца, як вар'ятка чырвоная сушылка для бялізны.
  
  "Чорт цябе заб'е, сука", - скандуе Уіліс, спатыкаючыся аб тумбачку паміж ложкамі, ўразаецца ў настольную лямпу, разбіваючы лямпачку аб сцяну.
  
  Джынджэр падымаецца на ногі, у галаве ў яе круціцца карусель шуму і болю. Яна трымаецца за сцяну, скідае туфлі, знаходзіць раўнавагу. На імгненне ёй падаецца, што ў яе галюцынацыі. Але вось яно, падымаецца ў промні месяцовага святла, якое лілося праз акно, паварочваецца ў яе бок.
  
  Нікеляваныя "дваццаць пяты".
  
  Джынджэр нырае ў ванную, пляскае дзвярыма. Яна ледзь паспявае павярнуць ручку замка, як Уіліс латашыць у дзверы, зрываючы завесы, расколваючы вушак. "Бииииииич!"
  
  Яна азіраецца па баках, яе думкі блытаюцца. Вокнаў няма. Нічога, нават аддалена нагадвае зброю. Яна хапаецца за дзвярную ручку, спрабуючы падняцца на ногі, але замак выбухае ў яе ў руцэ. Кавалкі гарачага металу і які цьмее дрэва разлятаюцца па паветры, калі куля са звонам б'ецца аб борцік ўнітаза і падае на падлогу ў некалькіх цалях ад яе ног. Пах пораху і згарэлых пілавіння напаўняе яе ноздры.
  
  Вось і ўсё, думае яна. Мая жыццё скончана. Ён збіраецца прыстрэліць мяне. Я памру ў брудным нумары матэля ў цэнтры горада.
  
  Але менавіта Ізабэла дапамагае ёй падняцца на ногі, затым вядзе да ўнітаза, дзе здымае цяжкую вечка з бачка. Малюсенькая ручка яе дачкі задергивает за ёй фіранку душа, калі яна залазіць у ванну і чакае, адчуваючы, як у вушах стукае пульс.
  
  З раскатом грому Уіліс Уокер выбівае дзверы чаравіком трынаццатага памеру, затым, хістаючыся, ўлятае ў ванную. “ Дзе Ты, сука? ён крычыць. “ Хочаш трохі? У мяне ёсць сёе-тое для цябе. Уіліс Уокер купіў сёе-тое для цябе."
  
  Ён падымае пісталет, п'яна страляе з яго ў люстэрка, разбіваючы яго на тузін аскепкаў, затым адхіснуўся назад, яго вушы на імгненне заклала ад стрэлу, яго цэнтральная нервовая сістэма была осаждена наркотыкам.
  
  Надышоў момант Джынджэр дзейнічаць.
  
  Перш чым Уіліс паспявае апамятацца, яна адсоўвае фіранку ў душы і з усёй сілы двойчы апускае крышку яму на патыліцу, пры гэтым ванітна глухія ўдары змешваюцца з пахам разраджаным пораху, узмацняючы яе агіду. Уіліс Уокер падае на кафля, перакочваецца на спіну. Яна апускае крышку. Яна адскоквае ад яго вялізнага жывата і саслізгвае на падлогу.
  
  І раптам, гэтак жа хутка, як гэта пачалося, усё скончылася.
  
  Мёртвая цішыня напаўняе пакой. Яна глядзіць уніз. Уіліс Уокер ляжыць на падлозе ў ваннай, нерухомы і маўклівы, пад яго галавой невялікая лужынка крыві. Яна бярэ з вешалкі цьвілы ручнік, закрывае вечка ўнітаза, выціраючы з яе кроў і свае адбіткі пальцаў.
  
  І на працягу наступных некалькіх хвілін, пакуль у ёй нарастае млоснасць, яна працягвае выціраць пакой матэля - усё запар, ці памятае яна, што дакраналася да гэтага або няма.
  
  Некаторы час праз, калі яна стаіць на абочыне I-90 East, яе рве ў вадасцёкавую трубу, яна ўпэўненая - гэтак жа ўпэўнена, як у тым, што яна будзе бачыць пасмяротную маску Ўіліса Уокера кожную ноч да канца свайго жыцця, - што яна што-то пакінула ззаду.
  
  
  8
  
  
  Матэль "Мара-А-мара" на скрыжаванні Ўсходняй Семдзесят дзевятай вуліцы і Сэнт-Клер-авеню - гэта U-вобразнае аднапавярховы будынак, гарадской прытон, залатанный імітацыяй тынкоўкі, каб схаваць адтуліны ад куль, графіці, доўгія палосы засохлай ваніт пад падваконнікамі.
  
  Я назіраў, як яна ўвайшла ў палату 116 прыкладна ў гадзіну дня. На гэты раз бландынка. Не зусім яе колер. Мне яна больш за ўсё падабаецца як брунэтка. Я заўсёды так рабіў, з таго самага дня, калі ўпершыню рушыў услед за ёй, каб паглядзець, куды яна ўвесь час хадзіла так таямніча інкогніта, паглядзець, як яна пускае ў ход свае чары. Нават тады я адчуваў яе прыцягненне, той грубы дынамізм, які кажа, што ты не зможаш займець мяне, пакуль не ўвойдзеш у мой свет.
  
  Неўзабаве пасля таго, як яна ўвайшла ў нумар матэля, я пачуў стрэлы - пстрычка малакалібернага зброі, выпушчанага ў абмежаванай прасторы. Праз некалькі хвілін яна з'явілася, ашалелы, апранутая ў цёмную шапачку і цёмны плашч.
  
  Я адздымаў поўны рулон плёнкі – я ўсё яшчэ аддаю перавагу выкарыстоўваць 35-міліметровую плёнку лічбавы, калі гэта магчыма, – мой палец націснуў на спускавы кручок засаўкі, калі яна выбегла з пакоя, перасекла стаянку і накіравалася ўніз па Сэнт-Клер-авеню. Я ўпэўнены, што запомніў яе твар. Наколькі вядомым яно будзе, яшчэ трэба будзе вызначыць, хоць мой аб'ектыў начнога бачання SP-7901 Starscope яшчэ ні разу мяне не падводзіў.
  
  Я ўваходжу ў пакой 116 з пісталетам напагатове. У пакоі беспарадак, але я адразу бачу цела на падлозе, адчуваю металічны прысмак толькі што мінулай крыві, нагар толькі што які ўспыхнуў пораху.
  
  Цела напалову ўнутры, напалову па-за ваннай.
  
  Я прыбіраю зброю ў кабуру, кладу ў сумку на ложак, паварочваю галаву ў бок ночы. Сірэн няма. Я прыступаю да бягучых справах. Я кладу нажы на падлогу каля сваіх ног, адкрываю пинтовую бутэльку рому "Матусалем" з даданнем "чароўнага грыба" і раблю вялікі глыток. Затым павольна, асцярожна запальваю цыгарэту.
  
  La madrina mia.
  
  Чаму яна пачала сваё ўласнае вар'яцтва менавіта гэтай ноччу?
  
  Чалавек на падлозе пачынае рухацца.
  
  Я думаю аб ёй, пакуль займаюся сваімі справамі. Прайшло так шмат часу з тых часоў, як я казаў жанчыне словы "Я люблю цябе", што, здаецца, я магу вагацца, калі скажу ёй пра гэта. Гэта страх. Іншы страх заключаецца ў тым, што яна будзе супраціўляцца мне. І хоць рамантыка для мяне гэтак жа важная, як і для любога іншага мужчыны, у мяне няма часу даглядаць за ёй належным чынам. Не цяпер.
  
  Яшчэ будзе час для рамантыкі.
  
  Мужчына на падлозе стогне.
  
  Цяпер я павінен сабрацца.
  
  Цяпер я павінен адняць рукі ад вушэй і свядома ўпусціць дысананс, пранізлівую лютасьць жорсткасці майго бацькі. Цяпер я павінен быць моцным, настойлівым і звярыным. Цяпер я павінен ісці на працу.
  
  Шум у маёй галаве ўзмацняецца, калі Мухамор прымае мяне ў свае цёмныя абдымкі.
  
  Я выбіраю свой самы востры нож.
  
  І сеў на цела.
  
  
  9
  
  
  "Ты дзе, Джэкі?" - пытаецца мужчына за прылаўкам. "Comment ca va?"
  
  "Я ў парадку, Роні", - кажа Пэрыс. "Настолькі ў парадку, наколькі можна чакаць ад мужчыны майго ўзросту ў такі дзень".
  
  Здаравяка падморгвае, працягвае Пэрису чырвоны тэрмас, забірае пусты. “ Гэта ўсё бон, так?
  
  Гэта рытарычнае пытанне. Старая, зручная працэдура. Пэрыс вывучае мужчыну, зноў дзівячыся грацыі Роні Блюшчыка вагой больш за трыста фунтаў. “Ты, безумоўна, самы працавіты чалавек у шоў-бізнэсе, Роні. Калі ты збіраешся ўзяць адпачынак?"
  
  Роні Блюшчыка смяецца, выцягвае падстаўку з шкляной вітрыны. "Я атрымаю адпачынак, калі дзве мае былыя жонкі выйдуць замуж або памруць, мэк". Ён кладзе ў пакет пару булачак і перадае пакет Пэрыс. "Ці мой шушу любіць мяне на глыбіні шасці футаў".
  
  Гэта выклікае смех у заўсёднікаў за стойкай з пяццю зэдлічкамі.
  
  Пэрыс была ў службовай машыне адной душнай ноччу, шмат гадоў таму, і дапамагла прадухіліць ўзброенае рабаванне знакамітага рэстарана Роні Louisiana Fry Cakes на Хаф-авеню. Хутчэй за ўсё, гэта было і згвалтаванне. Калі Пэрыс і Вінс Стэла адказалі на званок, яны выявілі Роні без прытомнасці за прылаўкам. Яны таксама выявілі рабаўніка і перапалоханую, полуодетую дачка Роні ў задняй пакоі. Люсіі Блюшчыка ў той час было дзесяць гадоў.
  
  Джэк Пэрыс і Вінс Стэла злавілі падазраванага той ноччу. Жорстка.
  
  З тых часоў у рэстаране Ronnie's Famous Пэриса чакае Тэрмас са свежым кавы, прама побач з касай, незалежна ад таго, калі ён зойдзе. У цяперашні час яны перайшлі на выкарыстанне двух тэрмасаў, паколькі Пэрыс вырашыла ператварыць падрыхтоўка свежых пончыкаў Ronnie's у навуку роўна ў сем раніцы ці сем вечара, у два часу дня, калі можна атрымаць далікатныя салодкія пончыкі квадратнай формы прама з алею.
  
  Так было на працягу многіх гадоў.
  
  "Мне пара бегчы," кажа Пэрыс, хапаючы сумку і свой толькі што напоўнены тэрмас. “ Убачымся, Роні.
  
  "Laissez les bon temps roulet", - адказвае Роні, як па камандзе.
  
  Хай наступаюць добрыя часы, кажа ён.
  
  Пэрыс апускае пару даляраў у банку для чаявых - ён даўным-даўно перастаў спрабаваць заплаціць за кавы і пончыкі - і выходзіць у халоднае раніцу. Ён адкрывае белы пакет, дастае цёплае бигне і ўпіваецца ў яго зубамі, зачыніўшы вочы, павольна перажоўваючы, захоплены лёгкай прысыпкай з цукровай пудры, незвычайнымі маленькімі бурбалкамі паветра. Ён змаўкае, згубіўшыся ў гэтым, пакуль гэты гук зноў не разбурае момант, як гэта адбываецца заўсёды. Гук яго пэйджара.
  
  Гук падзення яшчэ аднаго цела на зямлю.
  
  Ёсць некалькі рэчаў, да якіх дэтэктывы аддзела па расследаванні забойстваў, нават дасведчаныя, ніколі не бываюць цалкам гатовыя. Адна з іх - мёртвыя дзеці. Іншы - ці, магчыма, гэта жах, які жыве выключна ў розумах мужчын-паліцэйскіх - гэта кастрацыя. Парыж бачыў гэта толькі адзін раз, калі мафія нанесла ўдар у адказ. У той раз, як і ў гэты, ён быў ашаломлены колькасцю крыві.
  
  Судова-медыцынская экспертыза ў нумары 116 матэля Dream-A-Dream на Ўсходняй Семдзесят дзевятай вуліцы, у двух кроках ад Ракфелер-парку, прасоўваецца хутка, не абавязкова таму, што ахвяра, дробны жулік па імя Уіліс Уокер, заслугоўвае такога хуткага прагрэсу ў расследаванні сваёй смерці, хутчэй таму, што ў пакоі няма чалавека, які мог бы занадта доўга глядзець на труп. Пэрыс не раз заўважаў, як хто-то з Спецыяльнага следчага падраздзялення падсвядома прыкрываў промежность, калі хутка праходзіў міма цела, як быццам забойца ўсё яшчэ мог хавацца за вільготнымі, пропитанными нікацінам фіранкамі, оскалив зубы і трымаючы брытву напагатове.
  
  Кроў з пахвіны Ўіліса Уокера расцяклася па падлозе ў ваннай, ператварыўшыся ў велізарны, скатаваны круг черноватого жыжкі. Кроў у яго за галавой - гэта ўжо іншая гісторыя - цёмна-фіялетавая паста, спярэшчаная асколкамі чэрапа і карэньчыкамі валасоў.
  
  Побач з целам ляжыць пісталет 25-га калібра, нядаўна разраджаны.
  
  Пэрыс нацягвае пальчаткі, прысаджваецца на кукішкі каля цела. Ён старанна даследуе пярэднія кішэні штаноў мужчыны. Пуста, калі не лічыць прасякнутай крывёю пачкі запалак з Vernelle's Party Center, ашуканскага установы, размешчанага ў некалькіх кварталах на захад ад матэля на Сэнт-Клер.
  
  Пэрыс абмацвае цела Ўіліса Уокера, прамацваючы то тут, то там, адкладаючы непазбежнае. Нарэшце, ён больш не можа гэтага пазбягаць. Ён чуе кароткі выбух здушанага смеху ў сябе за спіной і, павярнуўшыся, бачыць Рубена Окасио, аднаго з намеснікаў каранера акругі Кайахога, выглядае змрочным і сур'ёзным і цалкам вінаватым у гэтым смеху.
  
  "Ты хочаш гэта зрабіць?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Ні за што", - адказвае Рубен. “Я ўпэўнены ў сваёй сэксуальнасці і ўсё такое. Але ты гробаны дэтэктыў".
  
  Пэрыс глыбока ўдыхае паветра, дзіўна пахучы цыгарэтным дымам. Цікава, таму што ні ў адной з двух попельніца ў нумары не было цыгарнага попелу, ні ў нумары 116, ні побач з ім не было недакуркаў. Іншы пах быў больш разгадаем - рома. Здавалася, ён быў паўсюль. Даўкі, кіслявы водар, пробирающийся ў нейкія катакомбы памяці Парыжа, месца, ахутанае ценямі, якое ў дадзены момант немагчыма ўспомніць.
  
  Чорт, думае Пэрыс.
  
  Прыйшоў час.
  
  Ён лезе ў чорную сумку Рубена і дастае доўгі вузкі язычковы депрессор. Затым ён нахіляецца наперад з крайняй неахвотай, з ледзяной хуткасцю і пачынае расшпільваць дзве боку расшпіленай шырынкі на залітых крывёю штанах Ўіліса Уокера з адзіным намерам пацвердзіць відавочнае - што Ўілісу Уокеру не толькі праламалі галаву, але і гвалтоўна аддзялілі пеніс і / або яечкі дзе-то ў працягу апошніх дванаццаці гадзін.
  
  Пэрыс стискивает зубы і зазірае ўнутр.
  
  Яны сапраўды сышлі.
  
  Увесь набор.
  
  І да гэтага часу іх не знайшлі ні ў нумары матэля, ні на тэрыторыі матэля "Мара-а-мара".
  
  "Ну", - кажа Пэрыс, ускокваючы на ногі і кідаючы драўляную палачку ў кошык для смецця, як быццам яна радыеактыўная. “Там нічога няма. Увесь твой, Рубен".
  
  Рубен пампуе галавой. "Вось і развеяўся гэты міф, так?"
  
  Пэрыс смяецца, але гэта больш ад нервовага палягчэння, чым ад "бон мап" Рубена.
  
  "Адыдзі ў бок, бут", - кажа Рубен. "Дазволь адхіленне прафесіяналу рабіць сваю працу".
  
  Пэрыс выходзіць у снежаньскае раніцу, удзячны марознага паветры. Ён запальвае цыгарэту і глядзіць ўздоўж дарожкі на падрапаныя дзверы матэля "Мара-А-Мара". Усё тое ж самае. За кожнай мільён сумных драм. Наперадзе яшчэ мільён.
  
  Ён пстрычкай выкідвае цыгарэту на асфальт, выпрабоўваючы агіда да самога сябе за тое, што прыкурыў, смяротна стаміўшыся ад недахопу адпачынку мінулай ноччу. У яго не хапіла смеласці застацца і паглядзець, ці былі намеры Бэт рамантычнымі па сваёй прыродзе, і ён практычна выбег з кватэры, ведаючы, што яго сэрца не вынесла б расчаравання, калі б ён няправільна разлічыў сігналы. Ён праспаў не больш дваццаці хвілін з тых часоў, як пакінуў Шэйкер-сквер.
  
  "Ідзі сюды, Джэк", - кажа Рубен, цяпер у яго голасе чуецца выключна дзелавы тон.
  
  Пэрыс вяртаецца ў палату 116, праходзіць праз ванную. Рубен схіляецца над целам, яго скура папялістага колеру, добры настрой знікла.
  
  Рубен бачыў прывід.
  
  "Што ў цябе ёсць?" Пытаецца Пэрыс.
  
  Рубен глядзіць на падлогу, на столь, на сцены, куды заўгодна, толькі не на труп. Ён амерыканец кубінскага паходжання, даволі буйны мужчына шасці футаў і двух сарака цаляў росту, але ў дадзены момант ён выглядае маленькім і ўстрывожаным. Ён паказвае на рот Ўіліса Уокера, у прыватнасці, на мову мужчыны, які звісае набок, безжыццёвы і шэры. Ён націскае на кончык мовы прэсам, расплющивая яго. "Глядзі".
  
  Пэрыс нахіляецца. Спачатку ён нічога не можа разглядзець, але, калі ён падыходзіць бліжэй, здаецца, што на мове Уокера што-то намалявана. "Што гэта, шнар?"
  
  “ Ніякага шнара, аміга. Ён свежы.
  
  Пэрыс прищуривается, і сілуэт становіцца выразным. “ Гэта лук і стрэлы? Як бы дзіўна гэта ні гучала для Пэрыс, неглыбокая разьба на мове Ўіліса Уокера сапраўды падобная на маленькі стылізаваны лук і стрэлы. Перакрыжавання, вострыя куты, выгнутыя лініі - усё зроблена з засыхающей крыві.
  
  “Я не эксперт, але гэта падобна на нейкі сімвал вуду. Або што-то падобнае", - кажа Рубен. "Можа быць, Апала Майомбе".
  
  "Прашу прабачэньня?"
  
  "Апала Майомбе - вельмі цёмная бок Сантерии", - адказвае Рубен, хутка восеньскі сябе хросным знакам не вельмі цвёрдай рукой. "Я думаю, што гэта адна з іх пазнак".
  
  “ Я заблудзілася, Рубен.
  
  "Ты чуў пра Сантерии?"
  
  “Так. Але я зусім не знаёмы з гэтым".
  
  “Большасць людзей, якія ідуць за Сантерией, добрыя людзі, Джэк. Звычайныя людзі, якія вызнаюць рэлігію з некаторымі дзіўнымі рытуаламі. Але Апала Майомбе? Такое дзярмо?" Рубен зноў хрысціцца, датыкаючыся пальцамі да вуснаў. Ён бачыць Парыса з мокрымі, спалоханымі вачыма. “Гэта аб катаваннях. Нанясенне калецтваў. Чорны абрад".
  
  “ Вы хочаце сказаць, што гэта было рэлігійнае ахвярапрынашэнне?
  
  "Я не ведаю", - кажа Рубен. “Я проста кажу, што можа здарыцца што-тое горай, падроне. Што-то вельмі дрэннае".
  
  
  10
  
  
  Снежная бура пачынаецца апоўдні. Па радыё перадаюць, што ў гадзіну пік будзе пяць цаляў снегу. Хутка будзе яшчэ. Як заўсёды, кожны раз, калі горад Кліўленд упершыню ў сезоне падвяргаецца нападкам, абвальваецца на горад ўсеагульны транспартны псіхоз, і здаецца, што ўсе забываюць, як вадзіць машыну на лёдзе. Па дарозе ў рэстаран "Вест-Сайд" Пэрыс ўбачыў сёмуху тыловиков і пачуў па паліцэйскаму радыё паўтузіна паведамленняў аб няшчасных выпадках.
  
  Ён сядзіць у далёкай кабінцы сямейнага рэстарана mom's на куце Кларк-авеню і Заходняй Шэсцьдзесят пятай вуліцы, чакаючы Мэрсэдэс Круз, якая, як ён цалкам упэўнены, спозніцца.
  
  На стале, побач з кававай кубкам, ляжыць скураны футляр для наручнікаў. Ён так і не прывык сядзець у кабінцы, прыціскаючы яго да паясніцы. Далей да справы: невялікая, але палохалая падборка матэрыялаў аб рэлігіі пад назвай Сантерия, ласкава прадастаўленая хуткім пошукам у Google.
  
  Ён даведаўся, што Сантерия паўстала на Карыбах і літаральна азначае "шлях святых". Гэта рэлігія, якая спалучае ў сабе вераванні народаў ёруба і банту на поўдні Нігерыі, у Сенегале і на ўзбярэжжа Гвінеі з богам, святымі і вераваннямі Рымскага каталіцызму.
  
  Парыж - даўно памерлы каталік, духоўна балансуе паміж лацінскай імшой і ангельскай імшой, паміж строгім дыктатам Першага Ватыкана і некалькі больш свабоднымі поглядамі Другога Ватыкана. Гэта быў час, калі царква пачала падвяргацца бамбардзіроўцы праблемамі, з якімі ёй не даводзілася сутыкацца ўжо дзве тысячы гадоў: кантроль над нараджальнасцю, аборты, адкрыты гомасэксуалізм, жанчыны ў святарстве.
  
  Але задоўга да рэформаў Другога Ватыканскага сабору, калі рабам-афрыканцам навязвалі каталіцызм, мясцовыя звычаі былі падушаныя. Рабы распрацавалі унікальны спосаб захаваць свае старыя вераванні жывымі, прыраўноўваючы багоў і багінь сваіх традыцыйных рэлігій да хрысціянскім святым. Рабы адкрыта маліліся святому Лазару за які пакутуе дзіцяці, але на самай справе дар прызначалася Балбалзу Айи, заступніку хворых у банту.
  
  З тых часоў рэлігія і яе шматлікія адгалінаванні працягваюць квітнець ў шэрагу лацінаамерыканскіх краін. Мексіканская Сантерия аддае перавагу свае каталіцкія вытокі; кубінская Сантерия схіляецца да афрыканскім вытокаў. Кажуць, што ў Бразіліі паслядоўнікаў Кандомбле і Макумбы налічваецца адзін мільён.
  
  Як і многія каталікі, Пэрыс быў да смерці напалоханы такімі фільмамі, як "Экзарцыст". І яго уласным містычным бачаннем пекла. Але літургія каталіцтва - асабліва абрады споведзі і прычасця - даўно адышлі ў мінулае Джэка Пэриса. У нашы дні ён стаў сведкам занадта вялікі нялюдскасці, каб спадзявацца на прыхільнага Бога.
  
  Як раз у той момант, калі Пэрыс збіраецца ў мільённы раз паспрабаваць прымірыць ўсё гэта са сваім строгім каталіцкім выхаваннем, цень азмрочвае яго стол.
  
  Гэта Джэрэмі Крос.
  
  Зноў.
  
  Ззаду Кроса стаіць жанчына - брунэтка з доўгай лебядзінай шыяй, у круглых сонцаахоўных акулярах вялікага памеру, кароткім чорным жакеце. Пэрыс бачыць яе толькі ў профіль, перш чым яна праходзіць да касы, каб аплаціць рахунак. Падыходзіць Крос, апрануты ў цёмнае паліто і шаўковы шалік ў пэйслі. “ Мы зноў сустрэліся, дэтэктыў.
  
  "Нам пашанцавала", - адказвае Пэрыс.
  
  Крос наўмысна апранае свае скураныя пальчаткі, адцягваючы час, відавочна, для адводу вачэй, як прэлюдыя да чаго-то. Пасля рытуалу ён кажа: "Я хацеў спытаць, ці ведаеце вы аб тым факце, што пракуратура акругі Гога вывучае новыя доказы, якія тычацца так званага самагубства Сары Вайс".
  
  Пэрыс отхлебывает кавы. “Ну, як вы ведаеце, дарадца, Кліўленд знаходзіцца ў акрузе Кайахога. Я зусім не ўпэўнены, чаму гэта павінна мяне турбаваць".
  
  "Падобна на тое, на ўзгорку, дзе ў тую ноч Сара Вайс згарэла жыўцом, магла быць другая машына".
  
  "Гэта праўда?" - спытаў я.
  
  “ Так і ёсць. Маленькая жоўтая машына. Вы ж не водзіце маленькую жоўтую машыну, ці не так, дэтэктыў?
  
  “Не, баюся, што няма. Ты?"
  
  "Не", - адказвае Крос. "Наогул-то, я езджу на чорным Лексусе".
  
  "Я ашаломлены".
  
  Крос робіць крок наперад. “ Але гэта прымушае задумацца, разумееш?
  
  "Думаеш таксама?" Пытаецца Пэрыс. "Думаць - гэта лішняе ў тваёй працы, ці не так?"
  
  Крос ігнаруе стрэл, кладзе рукі косткамі ўніз на стол Пэриса. Адзін погляд Пэриса, відавочна, прымушае яго перадумаць і адступіць.
  
  "Разгледзім гэты сцэнар", - пачынае Крос, паніжаючы голас. “Кап-ветэран заглынае кулю, здзяйсняючы брудную здзелку. Нявінная жанчына, на якую копы спрабуюць павесіць забойства, апраўданая. Праходзіць паўтара года або каля таго, прэса і грамадскасць рухаюцца далей. Але не копы. Аднойчы пятнічным вечарам пара хлопцаў з падраздзяленні пачынаюць пляскаць бутонамі ў "Каприсе", а затым у "Дзікай индейке". Каля паўночы яны вырашаюць з'ездзіць у гарадок Расэл - з вуліцы пад назвай Хемлок-Пойнт, не інакш - і расплаціцца з жанчынай, якая выцерла пыл з іх прыяцеля. Што вы думаеце?"
  
  "Я думаю, з гэтага атрымаўся б выдатны фільм тыдня", - кажа Пэрыс. "Я бачу Джада Нэльсана ў тваёй ролі".
  
  "Гэта захапляльная гісторыя, ці не так?"
  
  "Я гляджу на гэта трохі па-іншаму".
  
  "Як гэта?" - спытаў я.
  
  “Я бачу адваката-паўліна, які горача улюбляецца ў сваю сэксуальную кліентку і заводзіць яе, паліваючы ахвяру брудам. Пасля судовага разбору сэксуальны кліент адхіляе заляцанні гэтага надушенного вяскоўца, і ў вышэйзгаданы пятнічны вечар ён перакульвае бутэльку абсэнту, ці кампары, або аквавита, ці чаго там яшчэ прыпахненая вяскоўцы п'юць у нашы дні, едзе ў Расэл Тауншип, пстрыкае сваім Bic, і гэтак далей, і таму падобнае. Непаўторны, так?
  
  Джэрэмі Крос глядзіць на Пэриса, на імгненне превзойденный, затым заўважае, што Пэрыс пачаў пастукваць кававай лыжачкай па чаму-то, які ляжыць на стале. Паліцэйскі футляр для наручнікаў. Крос усміхаецца, падымаючы рукі са сціснутымі запясцямі, як арыштант, паказваючы залатыя гадзіннік Patek Philippe з белымі французскімі манжэтамі. "Я сам ніколі не змешваю нержавеючай сталь і золата, дэтэктыў". Ён паварочваецца, каб сысці, спыняецца і дадае: "Толькі вясковы жыхар мог так паступіць".
  
  З гэтымі словамі Крос затрымліваецца на патрэбны час, абменьваючыся рашучымі поглядамі з Пэрыс, затым накіроўваецца да дзвярэй. Не зірнуўшы напрыканцы, ён і жанчына выходзяць.
  
  Пэрису патрабуецца некалькі хвілін, каб вярнуць сваё крывяны ціск у норму. Чаму гэты хлопец выводзіць яго з сябе? Але ён ведае адказ на гэтае пытанне, асноўную перадумову, якая рухала ім гадамі. Вера - перакананне, - што вам не абавязкова разбураць чыю-то сям'ю, каб дамагчыся справядлівасці.
  
  Джэрэмі Крос практычна знішчыў сям'ю Майкла Райана.
  
  Пэрыс спрабуе вярнуцца да інфармацыі аб Сантер, але выяўляе, што яго думкі імчаць да ўзгорку ў мястэчку Расэл, да ладу палаючага драб аўтамабіля, асвятляе начное неба. Яго паліцэйскі розум цяпер дадае да гэтай сцэне маленькую жоўтую машыну - выключаныя фары, гудзіць рухавік, два вочы невідушчых за цёмным лабавым шклом, якія назіралі за маніякальнай балетам чырвонага і памяранцавага полымя, за густым чорным дымам, ўзнімальным да неба.
  
  Перш чым гэтая сцэна завалодвае яго настроем, Пэрыс бачыць Мэрсэдэс Круз, якая, падскакваючы, накіроўваецца ў заднюю частку рэстарана, шырока ўсміхаючыся і, падобна, апранутая для даследавання арктыкі.
  
  "Добры дзень, дэтэктыў Пэрыс", - жыццярадасна прамаўляе яна, здымаючы сваю велізарную парку, лыжны камізэлька, ваўнянай швэдар, шалік, пальчаткі, шалік-шалікам, навушнікамі і капелюшом. Сёння Пэрыс заўважае, што заколкі, ўтрымлівальная яе вільготныя ад поту валасы збоку, ўпрыгожана чырвоным паўночным аленем. На ёй бясформеннае сукенка з сіняга дэніму. Яе акуляры цалкам запацеў.
  
  "Добры дзень", - кажа Пэрыс. Ён робіць знак афіцыянтцы.
  
  Мэрсэдэс працірае акуляры сурвэткай, глядзіць на нейкія матэрыялы на стале. "Сантерия, так?" пытаецца яна, ідэальна раскочваючы літару "р". Яна праслізгвае ў кабінку, замаўляе каву, яечню "сані-сайд-ап" і тосты з карыцай. Яна дастае нататнік на спіралі і ручку. - Чым вас цікавіць Сантерия? - пытаецца яна.
  
  "Неафіцыйна?"
  
  "Не для пратаколу," паўтарае Мэрсэдэс, прыціскаючы руку да сэрца. Яна апускае ручку ў сумачку.
  
  Пэрыс некалькі імгненняў вывучае яе сур'ёзнае твар. Ён не мог расказаць ёй занадта шмат падрабязнасцяў аб расследаванні забойства Ўіліса Уокера, але вырашае, што даверыць ёй запіс. “ Гэта можа быць звязана з забойствам, над якім я працую.
  
  "Я разумею".
  
  "Ты што, ... эм..."
  
  "З'яўляюся я паслядоўнікам?"
  
  “Добра. Ты ў парадку?" Пытаецца Пэрыс.
  
  Мэрсэдэс смяецца. “Не, гэта далёка не так. Я каталічка, дэтэктыў. Дванаццаць гадоў манашак на вул. Аўгустына, больш за чатыры з езуітамі ў Маркетто. Спадніцы на цалю ад падлогі, калі стаіш на каленях, споведзь кожную суботу, дзеепрыметнік кожную нядзелю ".
  
  Пэрыс усміхаецца, успамінаючы ўласную маладосць і страшную споведзь. Бацька О'браэн Херня сваім раскатистым барытонам выкрыквае грахі Пэриса так, што іх чуе палова царквы. “ І каталіцкая моладзевая арганізацыя таксама?
  
  “О, так. Я быў каардынатарам талентаў у CYO dances на працягу трох гадоў. Аднойчы атрымаў маліну ".
  
  "Ўражвае".
  
  Прыносяць ежу для Мэрсэдэс. Яна пачынае рытуал падрыхтоўкі двух паловак бутэрброда з тостаў з карыцай і яек, уключаючы акуратна зробленую лыжку кетчупа на кожны лустачку, а затым старанна ўкладвае іх адзін на аднаго. Клубны сэндвіч з яечняй, кетчупам і карыцай, думае Пэрыс. Гэта што-то новенькае. Яна накідваецца на сакавітую жоўта-чырвоную сумесь, як кіроўца-дальнабойшчык пасля трохдзённай хуткасны прабежкі.
  
  "У любым выпадку," працягвае Мэрсэдэс, выціраючы вусны, " з такім рэзюмэ, я думаю, я настолькі далёкая ад сантеро, наколькі гэта наогул магчыма для дзяўчыны, а?"
  
  Сантеро, як даведаўся Пэрыс ўсяго некалькімі хвілінамі раней, - гэта разнавіднасць сантерианского святара. “ Я б сказаў, што так.
  
  "Але я дакладна ведаю, што на Фултан-роўд ёсць папулярная батаніка", - кажа Мэрсэдэс. "Прама каля царквы Святога Рока".
  
  "Батаніка?"
  
  “Батаніка - гэта месца, дзе можна купіць амулеты, травы, зелля. Большасць прадметаў прызначана для паслядоўнікаў Сантер, але часам мне здаецца, што яны атрымліваюць - як бы гэта сказаць - больш разнастайныя запыты на матэрыялы ".
  
  "Напрыклад?"
  
  “Я не зусім упэўнены. Як я ўжо сказаў, я ўсё яшчэ нашу медаль Святога Крыстафера, ясна? Такі ўжо я каталік. У мяне ёсць некалькі сяброў у старым раёне, якія захапляюцца Сантерией. Тое, што я вам распавёў, - гэта практычна ўсё, што я ведаю пра гэта.
  
  “ Вы калі-небудзь чулі пра Апала Майомбе?
  
  "Не, прабач".
  
  Пэрыс на імгненне задумваецца. “ Значыць, калі хто-то быў у цёмных кутках Сантер, ён мог часта наведваць гэтую батаніку?
  
  “ Або што-то накшталт гэтага. Як і каталіцызм, Сантерия поўная цырымоній. Для цырымоній патрэбны рэквізіт. У маёй газеце заўсёды ёсць адно-два аб'явы "ботаникас".
  
  Мэрсэдэс рыецца ў сумцы, дастае нумар "Мондо Лаціна". Яна адкрывае яго на сярэдзіне, затым націскае на маленькую рэкламную стужку ў правым ніжнім куце старонкі.
  
  Пэрыс бярэ яго ў яе і - раптам па нейкай прычыне збянтэжыўшыся - апранае акуляры. Рэклама La Botanica Macumba на Фултан-роўд узносіць некаторыя экзатычныя тавары крамы: серу, магніт, чорную соль, іголкі, пальмавае алей, ружовую ваду. Батаніка таксама прапануе індывідуальныя падарункавыя кошыка, у якія ўваходзяць палачкі для выкліку духаў, падушкі мары, магнітны пясок, чарніла з крыві голуба. Для Парыжа два самых дзіўных прадукту ў рэкламе - гэта пакеты Fast Luck з Гватэмалы і нешта пад назвай Four Thieves Vinegar.
  
  "Такім чынам," кажа Пэрыс, - ты паняцці не маеш, для чаго выкарыстоўваецца ўсё гэта?"
  
  “Няшмат. Большая частка Сантерии бясшкодная, наколькі я ведаю. Людзі прамаўляюць загаворы для новай працы, новай машыны, новага дома. У асноўным для новага палюбоўніка ".
  
  "Вядома".
  
  "Гэй, ты калі-небудзь маліўся аб тым, каб спадабацца якой-небудзь дзяўчыне, калі быў падлеткам?"
  
  Падлетак? Як наконт мінулага тыдня, думае Пэрыс. "Думаю, так", - кажа ён. “Добра. Увесь час".
  
  Мэрсэдэс смяецца і накідваецца на апошні кавалачак свайго сэндвіча з яйкам, калі ў Пэриса тэлефануе пэйджар. Ён, папрасіўшы прабачэння, выходзіць з кабінкі. Праз дзве хвіліны ён вяртаецца.
  
  "Адбылося яшчэ адно забойства", - кажа Пэрыс, хапаючы сваё паліто з вешалкі і апранаючы яго. "Жанчына".
  
  Мэрсэдэс на імгненне прыкрывае рот, затым глядзіць на гадзіннік, робіць запіс у нататніку. - Мы едзем туды? - пытаюся я.
  
  “Так. Адзін з іншых дэтэктываў займаецца гэтай справай, але, падобна, ёсць доказы, якія могуць звязаць гэта забойства з справай, над якім я працую".
  
  "Вы думаеце, гэта можа быць той жа чалавек, які здзейсніў іншае забойства?" Пытаецца Мэрсэдэс, выскальзывая з кабінкі. "Тое, у якім замяшаная Сантерия?"
  
  "Занадта рана казаць пра гэта", - кажа Пэрыс. "Але гэты ўжо трохі іншы".
  
  “ Наколькі адрозніваецца?
  
  Пэрыс вырашае паглядзець, з чаго яна зробленая. Магчыма, крыху сурова, але неабходна. "Ну, па-першае, у яе не хапае макаўкі".
  
  "Божа мой", - кажа Мэрсэдэс, фарба пакідае яе твар. На імгненне здаецца, што яна толькі што зразумела, чым на самай справе займаецца Аддзел па расследаванні забойстваў.
  
  "І да гэтага часу," дадае Пэрыс, кідаючы чаявыя на стол, "ніхто не змог вызначыць месцазнаходжанне яе мозгу".
  
  Рэджынальд-білдынг, размешчаны на куце Іст-Саракавы вуліцы і Сентрал-авеню, уяўляе сабой трухлявы шестикомнатное будынак, у якім да гэтага часу захаваліся рэшткі доўгага спісу арандатараў. На адным баку будынка можна ўбачыць выцвілую рэкламу Джэры Керла і Познера; на другім - распісанае ўручную меню для кафэ Weeza's Corner Cafe.
  
  Калі Пэрыс быў патрульным, ён часта праводзіў абедзенныя перапынкі, припарковываясь на другім баку вуліцы, атрымліваючы асалоду ад вячэрамі з кароткімі рабрынкамі ад Weeza, запіваючы ўсё гэта RC Cola, адзіным безалкагольным напоем, які магла прапанаваць Луіза Мак Макдэниелс. Ён ведаў, што ўладальнік будынка - нехта Рэджынальд Г. Монкриф, таксама вядомы ў тыя дні як Шугар Поп - адно час будаваў вялікія планы на будынак і прылеглы да яго ўчастак, нават здаваў у арэнду пару пакояў у задняй часткі на кароткі перыяд, пакуль жыллёвае кіраванне не закрыла яго. Усё, вядома, змянілася ў тую ноч, калі хто-то ў мужчынскім туалеце на дыскатэцы "Вар'яцкі Капялюшніка" зрабіў прабор у валасах Реджо Монкрифа прыкладна на чатыры цалі ніжэй, чым трэба было, стрэлам з "Магнума" 44-га калібра.
  
  Жоўтая стужка, якія агароджваюць месца злачынства, абматаная вакол усяго будынка, і, нягледзячы на снег, нягледзячы на холад, перад пусткай на супрацьлеглым баку Усходняй Саракавы вуліцы пачынае збірацца натоўп.
  
  Ля параднага ўваходу ў Рэджынальд-Білдынг кіпіць праца SIU. Пэрыс і Мэрсэдэс накіроўваюцца да бакавой дзверы, якая выходзіць на Сентрал-авеню. Пэрыс на час пакідае Мэрсэдэс Круз на апеку афіцэра ў форме, уваходзіць у будынак і адразу ж адчувае пах смерці, вільготны водар закінутасці. Хуткі агляд пакоя: бурбалкі з-пад крэка, выкарыстаныя прэзерватывы, бітае шкло, смецце з фаст-фуда. Часовае асвятленне, якое было ўстаноўлена, дае больш святла, чым інтэр'ер гэтага будынка бачыў за гады. Павуціна густымі каскадамі звісае з усіх кутоў; падлога засыпана мёртвымі казуркамі, экскрыментамі жывёл, малюсенькімі косткамі. Пэрыс заўважае пару маленькіх чорных мышэй, сноўдаюць уздоўж адной з сцен, верагодна, дзівячыся, чаму ў іх дом ўварваліся так шумна і ярка.
  
  Пэрыс знаходзіць Грега Эберсола ў гэтай сцэне. Ён стаіць побач з камандай SIU і размаўляе па мабільным тэлефоне.
  
  Сяржанту Грэгары Эберсолу сорак адзін, ён худощав і рыжеволос: мангуст ў касцюме альфани. Пэрыс некалькі разоў бачыла, як ён ўжываў фізічную сілу да падазраваным, і памятае, што была здзіўленая і ўражаная хуткасцю і спрытам Грега. Пэрыс заўсёды думала, што палохае ў хлопцаў накшталт Грега Эберсола, так гэта не тыя карты, якія яны цябе паказваюць, а тыя, якіх яны не робяць. За халоднымі нефритовыми вачыма, пад вяснушкамі і ветлай знешнасцю хаваецца мужчына, здольны на любое выбуханебяспечнае паводзіны.
  
  Але калі Пэрыс набліжаецца да Грэгу, ён бачыць жаўцізну скуры мужчыны, стомленасць у яго вачах. Шасцігадовы сын Грега Макс нядаўна перанёс аперацыю на сэрцы, даволі руцінную працэдуру, як казалі, але якая грунтоўна выдаткавала страхоўку Эберсоулов, а затым і некаторыя іншыя. Грег аднойчы прызнаўся, што будзе павінен дзесяткі тысяч даляраў, перш чым усе скончыцца. Пэрыс ведала пра двух працах, на якіх Грег працаваў няпоўны працоўны дзень. Ён падазраваў, што іх было больш. Гэтым жа вечарам у Caprice Lounge адбудзецца бенефіс Макса Эберсоула. Гледзячы цяпер на Грега, Пэрыс задаецца пытаннем, ці выжыве гэты чалавек.
  
  Грег бачыць Пэрыс, ківае ў знак прывітання, паказвае на цела.
  
  Пэрыс пазнае яго і знаходзіць ахвяру ў задняй пакоі, побач з іржавымі печамі, у якіх калі-то рыхтавалі хлебны пудынг і да таго падобнае для наведвальнікаў кафэ Weeza's Corner. Цела накрыта пластыкавай прасцін, а побач з ім стаіць вельмі нервовы чарнаскуры афіцэр у акулярах. Пэрыс набліжаецца, звяртаючы ўвагу на невялікія ўчасткі доказаў, абведзеных мелам на падлозе.
  
  "Як справы?" Кажа Пэрыс, уваходзячы ў пакой.
  
  "У поўным парадку, сэр", - хлусіць афіцэр. Ён шчыльны, чыста выгалены, яму не больш дваццаці двух гадоў. Пэрыс знаходзіць таблічку з імем мужчыны: М. К. Джонсан.
  
  “ Як вас клічуць, патрульны Джонсан? - спытаў я.
  
  “ Маркус, сэр.
  
  "Як доўга ты працуеш, Маркус?" Пытаецца Пэрыс, апранаючы пару гумовых пальчатак, успамінаючы, што, калі ён быў маладым афіцэрам, ён заўсёды цаніў звычайную гутарку ў такія моманты, як гэты.
  
  Патрульны Маркус Кэлвин Джонсан глядзіць на гадзіннік. “ Каля шасці гадзін, сэр.
  
  Шэсць гадзін, думае Пэрыс. Ён успамінае свой уласны выматвальны нервы першы дзень у blue. Ён быў абсалютна ўпэўнены, што ён і яго настаўнік - высокааплатны вулічны паліцэйскі па імі Вінцэнт Стэла, якому ў той час было далёка за сорак, - наткнуцца на совершающееся рабаванне банка і што патрульны Джон Сальватору Пэрыс застрэліць свайго напарніка. "Цяжкае заданне прама з скрынкі, а?"
  
  "О, так", - адказвае патрульны Джонсан, робячы глыбокі ўдых, ад якога на імгненне раздзімаюцца яго шчокі, такі ўдых, які звычайна папярэднічае закатыванию вачэй і хуткага падзення на лінолеум.
  
  "Трымайся, Маркус", - кажа Пэрыс. "Не заўсёды ўсё так дрэнна".
  
  "Я пастараюся, сэр".
  
  Пэрыс засоўвае гальштук у кішэню кашулі, ківае афіцэру, затым прысаджваецца на кукішкі побач з целам. Патрульны Джонсан адкідвае прасціну. Пэрыс неадкладна хоча ўнесці папраўкі ў сваю жамчужыну мудрасці для паліцэйскага-пачаткоўца.
  
  Усё ніколі не бывае так дрэнна.
  
  Таму што ёсць што-то вельмі няправільнае ў тым, на што глядзіць Пэрыс. Гэта цела полуодетой малады белай жанчыны, якая ляжыць ніцма, яе твар звернута налева. У яе вельмі прыгожыя ногі, на ёй кароткая белая спадніца, белыя туфлі на высокіх абцасах. На ёй няма ні кашулі, ні станіка, і Пэрыс цяпер можа бачыць, што той жа сімвал, які ён бачыў на мове Ўіліса Уокера, выразаны ў яе паміж лапаткамі. Прымітыўнага выгляду лук і стрэлы. Але нават жах гэтага сімвала ў дадзены момант не можа параўнацца з тым бязладдзем, якое знаходзіцца ўсяго ў некалькіх цалях ад яго.
  
  Ахвяра - жанчына, у якой, напэўна, былі сябры і сям'я, калегі і палюбоўнікі, жанчына, у якой, цалкам магчыма, былі ўласныя дзеці, - проста спыняецца на сваім ілбе. Вышэй яго, над вушамі, нічога няма.
  
  Паветра.
  
  Пэрыс прымушае сябе паглядзець на верхавіну жанчыны. Яно ляжыць побач з яе правым плячом, запечаная пустая касцяная чаша, апраўленая завіткамі счарнелых ад крыві валасоў, якія, здаецца, цягнуцца да яго, як змеі Медузы.
  
  Як кветка з мёртвай галавой...
  
  "Добра", - кажа Пэрыс благодарному патрульнаму Джонсану, які глядзіць у столь і цяжка дыхае. "Вы можаце прыкрыць яе".
  
  “ Дзякую вас, сэр.
  
  Пэрыс падыходзіць да Грэгу Эберсолу, які стаіць ля ўваходных дзвярэй; ён бачыць, што Грег напампаваны і падрыхтаваны да гэтай справы: скрыжаваўшы рукі на грудзях, ноздры раздзімаюцца, пальцы адбіваюць рытм на бицепсах, вочы дэтэктыва зноў і зноў малююць у розуме месца злачынства. Падлогу, столь, сцены, дзверы, акно. Усе маўклівыя сведкі.
  
  І хоць гэта праўда, што дэтэктывы аддзела па расследаванні забойстваў не маюць абсалютна ніякай улады прадухіляць забойства, кожны раз, калі адбываецца што-то падобнае - нахабнае, жорсткае забойства, пасля якога ў злачынца нават не хапае прыстойнасці здацца паліцыі або пакончыць з сабой, - гэта раўназначна таму, каб сказаць дэтэктывамі, што я, забойца, нашмат разумнейшыя за вас. І для некаторых копаў гэта ледзь ці не горш самога забойства.
  
  Джэк Пэрыс як раз такі паліцэйскі. Грег Эберсоул таксама.
  
  "Хто яе знайшоў?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Пятнаццацігадовы хлопец і яго дзяўчына", - кажа Грэг. Ён перагортвае старонку ў сваім нататніку. "Шон Кары і Дионна Уитмор".
  
  “ Есць якія-небудзь прычыны затрымліваць іх?
  
  “Не-а. У нас ёсць іх паказанні". Ён паказвае на матрац у куце. "Гэта была проста іх халупа любові".
  
  "Як яны праніклі ўнутр?"
  
  "Задняя дзверы", - адказвае Грег. Ён перагортвае старонку, падымае нататнік і паказвае Пэрису якая стала ўжо знаёмай эмблему з лукам і стрэламі, дакладную копію, намаляваную Грэгам алоўкам. "Гэта твой знак?" - пытаецца ён, гледзячы прама перад сабой.
  
  "Падобна на тое", - кажа Пэрыс, затым паніжае голас. “Я правільна пачуў? Ніхто не знайшоў яе мозг?"
  
  "Няма", - кажа Грэг. “Мы ачысцілі будынак. Нічога".
  
  “ Ты думаеш, гэты вырадак забраў яго з сабой?
  
  Грег паварочваецца, накіроўвае на Пэриса погляд, поўны адрэналіну, погляд, які Пэрыс бачыў тысячу разоў, перш, той, які кажа: у нас у гэтай краіне ёсць одиннадцатилетние наёмныя забойцы, Джэк. Людзі, якія трахать і душаць уласных дзяцей. У нас ёсць хлопцы, якія ўбіраюцца ў касцюмы блазнаў і хаваюць трыццаць хлопчыкаў пад сваімі дамамі; банды наркагандляроў, якія забіраюць ненароджаных немаўлятаў прама з нутробы маці. Мы абодва бачылі гэтыя рэчы. Ці павінны мы цяпер быць шакаваныя тым, што хто-то робіць мяшэчкі для сабачых запрэжак з чалавечых мазгоў?
  
  "Думаю, у мяне ёсць свой адказ", - кажа Пэрыс.
  
  "Думаю, так", - адказвае Грег, у яго ледзь не цякуць слінкі ад перспектывы гэтай новай пагоні, ад гэтай новай магчымасці злавіць забойцу і пасадзіць яго па іншы бок кратаў. Або, што пераважней, у дадзеным выпадку, з другога боку дзірвана. “ Думаю, што так.
  
  
  11
  
  
  Забойца.
  
  Слова рыкашэтам аддаецца ў яе свядомасці, круг за кругам, распалены дабяла більярдны шар, які ніяк не знойдзе лузу. Мур-дэр-эр. Тры склада, тры падушкі. Пастаянна. Раней гэта слова яна ўжывала да сапраўдным злачынцам, гангстерам, людзям, якіх вы бачыце ў турэмных дакументальных фільмах, іх пальцы моцна сціскаюць краты, іх вочы свідруюць вас наскрозь нянавісцю і гвалтам. Але цяпер гэта слова адносілася і да яе. Хутка яна стане адной з такіх людзей.
  
  "Забойца" цяпер займае першае месца ў яе рэзюмэ.
  
  Колькі часу гэта было? Адзін дзень? Два? Вядома, яна не спала ні хвіліны. Першыя дзве пінты "Джэка Дэниэлса" прайшлі скрозь яе, як пот, тонкім карычневым туманам, які не затрымліваўся ні для таго, каб супакоіць яе нервы, ні для таго, каб суцешыць яе хрысціянскую душу. Яе разбуральная запаведзі, вечна падпаленая душа ў пекле.
  
  Памятаеш Мэры? Маці Ізабелы?
  
  Ах ды. Забойца, праўда?
  
  Гэта яна. Чуў, што адбылося?
  
  Няма, што?
  
  Загінуў падчас турэмнага бунту.
  
  Няма.
  
  Ага. Яна забіла таго чорнага хлопца, і яе адправілі ў папраўчую калонію для жанчын у Агаё. Памерла ў невялікай лужыне крывавай ваніт і мачы.
  
  Гэтая думка прымушае яе выявіць корак на трэцяй пінце. Пасля гэтай ёсць яшчэ адна бутэлька. Пасля гэтай...
  
  Яна сядзіць на падлозе ў сваёй кухні, святло выключаны, калі не лічыць роўнага які цьмее агеньчыка яе цыгарэт, кожная з якіх прикуривается ад папярэдняй. Яна чакае груку ў дзверы, рэзкага пстрычкі паліцэйскага ліхтарыка, які падасць сігнал аб часе посту ў брамы пекла.
  
  Варыянты?
  
  Давайце паглядзім. Калі яна з'едзе з горада, то больш ніколі не ўбачыць Ізабэлу. Гэта загадка. Калі яна застанецца і якім-то чынам пазбегне пакарання, яны ўсё роўна ніколі не вернуць ёй дачка.
  
  Застаўся адзін варыянт. Забяры грошы. Забяры яе дачка.
  
  І бяжы.
  
  Уіліс Уокер меў права злавацца. У гэтым няма сумневаў. Дадзена. Ніякіх прэтэнзій, ваша гонар. У яго нават было права выклікаць паліцыю і арыштаваць яе. У рэшце рэшт, яна напампавала яго наркотыкамі і абрабавала, праўда?
  
  Правільна.
  
  Чорт, ён, верагодна, меў права стукнуць яе па вуснах. Успамін на імгненне вяртае яе да болю, поселившейся у левай палове яе асобы.
  
  Але Уіліс Уокер не меў права забіваць яе. І гэта менавіта тое, што, па яе думку, ён збіраўся зрабіць. Ён выпусціў у яе сапраўдныя кулі. У яе не было выбару. Пастаў тысячу жанчын у такую сітуацыю, і 998 з іх паступілі бы сапраўды гэтак жа. Вышиби яму гробаны мазгі.
  
  Яна робіць яшчэ адзін глыбокі глыток, гэты дзейнічае ёй на нервы, пачынаючы супакойваць іх. Яна адчувае сябе на адну прыступку лепш. Затым факты паўстаюць у фокус.
  
  Жанчына ў Вернель была бландынкай.
  
  Яна не была бландынкай.
  
  Ніхто не бачыў яе ў матэлі "Мара-А-Мара".
  
  Ніхто не бачыў яе, калі яна забірала сваю машыну ў Вернель. Акрамя таго, на ёй былі вязаная шапачка і цёмны плашч.
  
  Яна была амаль упэўненая, што выцерла ўсё ў нумары матэля.
  
  З ёй усё было ў парадку. Яна возьме свае пяцьдзесят тысяч - цяпер засталося ўсяго каля трох тысяч, думае яна з нейкім ненармальным пачуццём выкананага доўгу, дзякуючы Ўілісу Уокеру, - і пакіне гэтую жудасную жыццё ззаду.
  
  Яна ўстае, ставіць бутэльку на халадзільнік. Хопіць выпіўкі, думае яна. Хопіць перажыванняў, пачуцці віны. Ёй не трэба ні перад кім прасіць прабачэння.
  
  Што ёй трэба зрабіць, так гэта патрэніравацца.
  
  Ноч ясная і халодная, ідэальна падыходная для прабежкі, але чатыры ці пяць пачкаў цыгарэт, якія яна выкурила за апошнія дваццаць чатыры гадзіны, перашкодзілі ёй дамагчыся якой-небудзь рэальнай аэробнай карысці ад сваёй млявай прабежкі вакол квартала.
  
  Яна пераходзіць на крок, паварочваючы за рог на Лі-роўд, і бачыць мужчыну, які стаяў перад яе шматкватэрным домам. Раён добра асветлены, таму яна не занадта турбуецца аб тым, што яе абрабуюць. Акрамя таго, у правай руцэ ў яе пярцовы балончык.
  
  Але, можа быць, гэта і не рабаўнік, думае яна.
  
  Можа быць, гэта яшчэ горш.
  
  Можа быць, гэта паліцэйскі.
  
  Яна на імгненне спыняецца, збіраецца з духам і вырашае, што няма ніякіх рэальных прычын для турботы. Мужчына перад яе домам, верагодна, арандатар, проста хлопец, які сам рыхтуецца да прабежцы - потягивается, робіць некалькі глыбокіх прысяданняў. Бачыла яна яго раней каля будынка? Яна не была ўпэўненая. Але яна была абсалютна ўпэўненая, што не пярэчыла б убачыць яго зноў. Высокі, з хвалістымі валасамі, шырокімі плячыма. На ім аліўкава-чорны спартыўны касцюм Nike, з тых, што са святлоадбівальнымі белымі палоскамі на локцях. Ён таксама носіць чорныя ваўняныя пальчаткі і чорную пасавую сумку.
  
  Ён стаіць перад дзвярыма, так што вам не атрымаецца пазбегнуць сустрэчы з ім, не атрымаецца сысці ад размовы, калі ён вырашыць яго пачаць. Яна набліжаецца, нічога не баючыся, але ўсё яшчэ трымаючы палец на спускавым кручку пярцовага балончыка.
  
  "Прывітанне," кажа мужчына.
  
  "Прывітанне".
  
  "Толькі пачынаеш прабежку?" - пытае ён. Яшчэ адно прысяданне.
  
  "Толькі што скончыла," кажа яна, гледзячы міма яго і съеживаясь пры выглядзе свайго адлюстравання ў шкляной дзверы. Яна падобная на мокрую коллі. Вядома. “ На сёння з мяне хопіць.
  
  “ Якая жаль. Як цябе завуць?
  
  Яе думкі кружацца. Гэта трохі неабдумана з яго боку, трохі занадта хутка, на яе густ, але гэта не тое, што яе бянтэжыць. Яе бянтэжыць тое, што яна не чакала быць кім-то сёння ўвечары. "Рэйчал", - адказвае яна, як быццам гэта імя было проста наступным ў бясконцым спісе падманаў. "Рейчел Эн О'мэлли".
  
  "Ты ірландзец".
  
  "Так", - кажа яна, вывучала хлусня. “Ну, напалову. Я ірландка па лініі бацькі. Мая маці італьянка".
  
  "Даволі зменлівае спалучэнне", - кажа мужчына, бліснуўшы ўсмешкай. "Італьянская і ірландская".
  
  "Пастаянная бітва", - жартуе яна, дзівячыся сваёй праніклівасці пасля столькіх гадоў, узрушаная расце лёгкасцю, з якой яна ўспрымае падзеі апошніх дваццаці чатырох гадзін. "Еш, пі, еш, пі, еш, пі..."
  
  Выпіўка, падобна, нарэшце-то падзейнічала, нягледзячы на яе млявую прабежку па кварталу. Рейчел Эн о'мэлли ўсё-такі крыху пад завязку набралася.
  
  Ён ставіць нагу на дэкаратыўную бетонную лаўку і пачынае размінаць мышцы ногі.
  
  У яе мільгае вар'яцкая думка: можа быць, яна завядзе жарабца наверх. Можа быць, переспав з зусім незнаёмым чалавекам, прывід Ўіліса Уокера знікне.
  
  Затым, гэтак жа раптоўна, яна прыходзіць у сябе. Яна вырашае прабегчыся яшчэ трохі, але ў адзіночку. Апошняе, што ёй трэба, - гэта член, ад якога яна не можа пазбавіцца, які-небудзь сімпатычны хлопец-палюбоўнік, які завісне побач роўна настолькі, каб сапсаваць усё, над чым яна працавала апошнія два гады.
  
  Але, падобна, гэты жарабец і яго сябра яшчэ не зусім скончылі з ёй.
  
  "Так, можа быць, цябе зацікавіць позні вячэру?" - пытае ён. "Прабежка і душ не зоймуць ў мяне больш сарака пяці хвілін".
  
  "Я так не думаю".
  
  "Куды захочаш", - працягвае ён. “Толькі што расплаціўся з Visa. Я зноў залаты".
  
  "Не, дзякуй", - кажа яна, і фраза "позні вячэру" зводзіць з розуму, прымушаючы яе ўспомніць аб начных кормлениях грудзьмі ў цемры гасцінай, аб задавальненні і болю, якія Ізабэла адчувала ад дотыку да яе соску. Смутак разгараецца ў ёй. “ Як-небудзь у іншы раз. Вядома.
  
  "Добра", - кажа ён ласкава, што дадае яму зачаравання. Не з тых, хто напорысты. “Я пакідаю гэта на тваё меркаванне. Я ўвесь час бегаю тут трушком. Знайдзі мяне як-небудзь вечарам. Можа быць, мы зможам збегчы разам."
  
  "Вядома", - адказвае яна. Яна адкрывае дзверы ў свой шматкватэрны дом. Яна пройдзе праз вестыбюль, па службовым калідоры і выйдзе з боку паркоўкі. Можа, зладзіць сапраўдную прабежку па Кейн-парку, спадзяюся, яна не зганьбіць сябе, сутыкнуўшыся з ім. "Прыемна было пазнаёміцца".
  
  "Мне было вельмі прыемна, Рэйчал", - кажа ён і з гэтымі словамі выдаляецца па вуліцы шырокімі, магутнымі крокамі.
  
  Яна глядзіць, як ён знікае ў ночы, і адчувае, як ўнутры яе нарастае дзіўная нервовасць. Не абавязкова з-за таго, што толькі што адбылося. У свой час яна вытрымала заляцанні тысячы мужчын. Але, хутчэй, аб тым, што амаль толькі што адбылося.
  
  Яна ледзь не ўпусціла каго-то ўнутр.
  
  А яна нават не спытала, як яго завуць.
  
  
  12
  
  
  Я вытканы з месяцовага святла.
  
  Я прытрымліваюся за бягучым фігурай на адлегласці не больш за сто футаў, слізгаючы ад ценю да ценю, накіроўваючыся на поўдзень па Лі-роўд, чакаючы доўгай паласы цемры, у якую мы абодва хутка ўвойдзем, каланады цемры, якая вядзе ў Кейн-парк.
  
  Бягун паварочвае налева, міма прысадзістых каменных калон, міма велізарнай скалы пасвячэння, амаль бязлюдны парк. Я іду па пад'язной дарожцы, якая ўецца ўніз па схіле.
  
  Старонняму назіральніку мы маглі б здацца цалкам развязаныя: двое цягавітых жыхароў Кліўленд-Хайтс, штат Агаё, выйшлі на зімовую трэніроўку позна ўвечары, прычым адзін з іх падтрымлівае павольны тэмп бягуна трушком; іншы - той, што нясе дзіўнага выгляду прылада, - яшчэ больш павольную, але ўсё яшчэ даволі грацыёзную сілавую хаду.
  
  І ўсё ж мы звязаны такім чынам, што большасць выпадковых назіральнікаў - ды і большасць людзей на планеце - ніколі не маглі сабе ні ўявіць, ні зразумець.
  
  Шум ўзмацняецца ў той момант, калі я апыняюся ў межах дасяжнасці бягуна. На гэты раз: магутныя раскаты грому ўнутры майго чэрапа, адчайныя ўдары скрываўленых рук па запечатанному труне.
  
  Бягун спыняецца ля кіёска з зачыненымі аканіцамі каля "Альмы", меншага з двух тэатраў парку. Я падыходжу з захаду. У маёй правай руцэ мелкокалиберный пісталет, зараджаны пустотелого патронамі. У левай руцэ ў мяне четырехлитровое вядро з трехдюймовым пластом цвёрдай гумы і драцяной сеткай, з ручкай збоку.
  
  Я падыходжу на адлегласць пяці футаў да бегуна трушком.
  
  Бягун, прыгожы малады чалавек, апрануты ў дарагі на выгляд аліўкава-чорны спартыўны касцюм Nike і чорныя ваўняныя пальчаткі, мяне не бачыць. Святлоадбівальныя палосы на локцях яго курткі дазвалялі да няёмкасці лёгка прытрымлівацца за ім.
  
  "Прывітанне," кажу я.
  
  Мужчына застывае на месцы. Падобна на тое, вулічны ветэран. Ён не абарочваецца. "Мой кашалёк у мяне ў пасавай сумцы", - кажа ён. Ён павольна абвязвае нейлонавы рэмень вакол таліі, пакуль зграя не аказваецца тварам да мяне.
  
  Я падыходжу бліжэй, бяру кашалек і кажу: "У мяне ёсць для цябе паведамленне".
  
  Мужчына цяжка сглатывает, але застаецца вельмі спакойным. "Аб чым ты кажаш?"
  
  Я прыстаўляюць рулю пісталета да яго левым скроні. “ Яна мая. Я падымаю вядро за ручку - як быццам трымаю ў руках гіганцкую кававую кружку - і стаўлю яго з іншага боку галавы мужчыны. "Mio!"
  
  Я націскаю на спускавы кручок.
  
  Воблачка дыму ў цемры непрыкметна, як і пляскаць гук, не гучней, чым гук, які дзіця вымае вялікім пальцам з пустой бутэлькі з-пад газіроўкі. Важна тое, што вядро ўлоўлівае не толькі кулю - подзвіг, дасягнуты без прабівання адтулін у дне, - але і значную частку мозгу мужчыны. Паліцыя не знойдзе ні кулі, ні гільзы, ні больш, чым пару кропель испаренной мембраны на кустоўі.
  
  Я гляджу на постаць на зямлі, затым у вядро, на ружовую тканіну, бялёсую костка, цёплую і газападобную ў снежаньскім начным паветры.
  
  Для майго катла, я думаю. Мая нганга.
  
  Для заклінанні.
  
  
  13
  
  
  Яго маці спіць на канапе ля абагравальніка, мадэль Norelco, падобная на мадэль эпохі Джетсона. Абагравальнік, як заўсёды, уключаны на поўную магутнасць і знаходзіцца ў небяспечнай блізкасці да аранжавым і карычневым колерам Afghan-Cleveland Browns.
  
  У невялікай кватэры на другім паверсе на Балтык-роўд у кожнай пакоі ёсць радиочасы, у тым ліку стары "Магнавокс" на задняй сценцы ўнітаза, прама пад малюнкам балерыны з макрамэ на туалетнай паперы. Сёння з кухні даносіцца навінавая праграма на італьянскай мове.
  
  Ён апускаецца на калені побач з маці, прыбірае мяккую пасму сівых валасоў, з яе ілба. Яна была Габриэллой Русо, калі яго бацька амаль пяцьдзесят гадоў таму збіў яе з панталыку, черноволосой сірэнай-лаўнж-спявачкай, якая два гады тлуміла Фрэнку Пэрису галаву, перш чым пагадзіцца на яго неаднаразовыя прапановы рукі і сэрца.
  
  Пэрису, адзінаму дзіцяці ў сям'і, было шаснаццаць, калі памёр яго бацька. Яго маці працавала на дзвюх працах, каб дапамагчы яму скончыць каледж, часам на трох. Яна малообразованная жанчына, якая скончыла толькі сярэднюю школу, але яна ёсць і заўсёды будзе самай разумнай жанчынай, якую ён калі-небудзь ведаў.
  
  Цяпер яна задаволеная, думае ён, ёй амаль семдзесят чатыры гады, яна па-ранейшаму сама па сабе, па-ранейшаму моцная ў gin rummy. І ў gin gimlets яна па-ранейшаму моцная. Яны ўдваіх кожны дзень абедаюць з яе сяброўкамі па гульні ў бінга Мілі і Клэр. Затым яна дрэмле.
  
  Ён адсоўвае абагравальнік на бяспечную адлегласць ад канапы і садзіцца за стол з высоўны вечкам. Рахункі, як заўсёды, акуратна раскладзеныя з правага боку. Ён іх аплачвае. Гэта штомесячны рытуал для іх дваіх, які апошнія некалькі гадоў або каля таго праходзіў як па масле. Спачатку, калі ён аплачваў яе рахунку, яго маці была сцёрта ў спальню, саромеючыся таго, што больш не можа працаваць нават няпоўны працоўны дзень. Часам яна завіхалася на кухні і якім-то чынам на працягу дваццаці хвілін рыхтавала страва з запечанага зити або лингвини з кальмарамі.
  
  Цяпер яна проста спіць, нягледзячы на гэта.
  
  Скончыўшы, ён зачыняе пісьмовы стол, затым перасякае гасціную і накіроўваецца ў маленькую кухню Pullman. Ён бярэ бутэрброд, які заўсёды ляжыць на верхняй паліцы халадзільніка, загорнуты ў харчовую пленку, з марынаваным агурком на гарнире.
  
  Ці павінен ён разбудзіць яе? Не, вырашае ён. Хай яна спіць. Яна будзе ведаць, што ён быў тут.
  
  Яна заўсёды так робіць.
  
  Ён апранае паліто, стаіць ля дзвярэй, аглядае кватэру: старая мэбля з вадаспадам; паношанае крэсла, якое ён аднойчы, шасцігадовым дзіцем, выпадкова намачыў падчас прагляду старога фільма жахаў па тэлевізары; авальны плецены кілімок, які быў у яе столькі гадоў, што замяніць яго ўжо было немагчыма; яго фатаграфіі з выпускнога ў акадэміі на каміннай паліцы.
  
  Джэк Пэрыс адкрывае дзверы, пераступае парог, закрывае яе за сабой, правярае замак.
  
  "Шчаслівага Раства, мам", - думае ён, обматывая шыю шалікам ручной ношкі Casa di Gabriella.
  
  Шчаслівага Раства.
  
  Дома на гэтым невялікім участку Денисон-авеню, недалёка ад Бруксайд-парку, ўяўляюць сабой калаж бунгала Эйзенхауэра, пакрытых бурбалкамі фарбы пастэльных адценняў пудрово-сіняга, зялёнай марской пены, лютиково-жоўтага, усе посерело з-за насоўваюцца змяркання і зімовай морас. Пэрыс прыпаркаваная ля ўзбочыны, абагравальнік сапе, "олдис стейшн" на нізкім узроўні.
  
  Выйшаўшы з кватэры маці, ён правёў астатак дня, абыходзячы матэль "Мара-А-мара" на адлегласці трох кварталаў. Падобна на тое, ніхто ні ў адным з паўтузіна бараў не бачыў, каб хто-то пасярод ночы выбягаў з матэля з акрываўленым мясницким нажом. У рэшце рэшт Пэрыс апытала тры тузіны мужчын з затуманенымі вачыма і атрымала чаканае: поціск плячыма, гарадскую апатыю, часовую амнезію. Не пачуеш зла, убачыш яшчэ менш.
  
  Цяпер ён сядзіць у сваёй машыне на Денисон-авеню, пярэдняе сядзенне завалена паліцэйскімі справаздачамі, усе з кнігі забойстваў Майкла Райана. Ён падпісаў іх, не зусім упэўнены, што менавіта шукае. Больш ранняя сувязь паміж Сарай Вайс і Майкам Раяну? Незадаволены паліцэйскі, які страціў сваю долю ў дзесяці тысячах?
  
  Маленькая жоўтая машына?
  
  Пэрыс ўспрыняў апраўдальны прысуд Сары Вайс значна цяжэй, чым звычайна. Ён занадта многім рызыкаваў падчас расследавання. Ні аднаму копу не спадабаецца адпускаць забойцу. Але калі гаворка ідзе аб забойцы паліцэйскага, у кожным паліцэйскім ёсць часцінка, якую ён ніколі не забывае.
  
  У тую ноч у арганізме Майкла быў алкаголь, але ён і блізка не падыходзіў да мяжы. Таксама былі выяўленыя сляды надзвычай моцнага галлюциногена. Сляды галлюциногена былі таксама выяўленыя ў флаконе, які знаходзіўся ў сумцы забойцы. Запіс паказвае, што Майкл афіцыйна быў не пры выкананні службовых абавязкаў, калі яго забілі.
  
  Па словах абароны, Майкл быў дэтэктывам-алкаголікам, напампаваным наркотыкамі, які прадаваў канфідэнцыйныя паліцыянты дасье за дзесяць тысяч даляраў, каб падсілкоўваць свае агідныя звычкі. Па словах абароны, Майк Раян быў вельмі дрэнным паліцыянтам, які атрымаў менавіта тое, што ад яго чакалі.
  
  Па гэты дзень Парыж адмаўляецца ў гэта верыць.
  
  Перад сыходам з Цэнтра правасуддзя Пэрыс патэлефанавала Далорэс Раян і спытала, ці захаваліся ў яе дакументы Майкла: фінансавыя справаздачы, запісныя кніжкі і да таго падобнае. Яна сказала, што ўсё знаходзіцца на захоўванні. Далорэс таксама сказала, што Пэрыс была рада ўсяму гэтаму, на шчасце, не пытаючыся яго, чаму. На шчасце, таму што ён не змог бы даць ёй адказ, нават калі б паспрабаваў.
  
  Пэрыс выключае рухавік, але перш чым ён паспявае выйсці з машыны, тэлефануе яго мабільны тэлефон. "Пэрыс".
  
  Гучная музыка. Кубікі лёду ў шклянках. Гул прыдарожнай балбатні. "Прывітанне, гэта Мэрсэдэс, ты мяне добра чуеш?"
  
  "Проста выдатна".
  
  “ Я застаю цябе ў непадыходны момант?
  
  "Зусім няма", - кажа Пэрыс. "Дзе ты, Атлантык-Сіці?"
  
  "У мяне падціскаюць тэрміны".
  
  Пэрыс ведае гэтае месца. Паважаная старая кливлендская карчма, аблюбаваныя журналістамі. “ Дык у чым справа?
  
  "Ну, у дадзены момант прама побач са мной сядзіць казачна прыгожы мужчына з этнічным разнастайнасцю, які спрабуе пачаставаць мяне фруктовымі кактэйлямі".
  
  Пэрыс усміхаецца. "Як у яго справы?"
  
  "Дай-ка я пагляджу". Мэрсэдэс на імгненне змаўкае. “Я ўсё яшчэ ў чаравіках. Думаю, не настолькі добра".
  
  "Яшчэ занадта рана".
  
  "Es verdad."
  
  "Такім чынам, што я магу для вас зрабіць?"
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  “ У сэнсе, прычына, па якой вы патэлефанавалі?
  
  “О, так. Дакладна. Прабачце. Паслухайце. Мне спатрэбіцца пара вашых фатаграфій для артыкула, але газета занадта танная, каб наняць другога фатографа. Па крайняй меры, за маімі рэчамі. Я пакінуў паведамленне свайму брату Джуліяну, які сапраўды добры фатограф, з просьбай адарваць сваю задніцу і што-небудзь з гэтым зрабіць, але гэта ўжо іншая гісторыя, добра? Прабачце. У любым выпадку, мільён шанцаў супраць аднаго, што ён з'явіцца, а гэта значыць, што, магчыма, прыйдзецца здымаць мне і майму PowerShot, але калі ты бачыш сімпатычнага хлопца з камерай, ошивающегося паблізу, не палохайся, добра?"
  
  "Дзякуй, што папярэдзілі".
  
  "Няма праблем".
  
  Пэрыс пытаецца Мэрсэдэс, не патрэбен ёй спецыяльны кіроўца. Яна адмаўляецца. Пэрыс згортвае, перасякае Денисон-авеню, разважае, не падняцца па доўгім пандусу для інвалідных калясак, трывалай на выгляд U-вобразнай канструкцыі, зробленай з іржавых балтоў памерам два на шэсць цаляў.
  
  Занадта ледзяное, думае ён. Для мужчыны маіх старых гадоў.
  
  Такім чынам, моцна трымаючыся за кованые парэнчы, Джэк Пэрыс падымаецца па вузкіх каменных прыступках да дому Далорэс Раян.
  
  Яна выглядае худы і побледневшей, далікатная абалонка страшэннай брунэткі, з якой Майкл Раян пазнаёміў яго аднойчы ўвечары ў Caprice Lounge; ноч, якая цяпер амаль дваццаць гадоў захоўваецца ў яго памяці. У той вечар Дасці Алесі прыцягнуў увагу кожнага мужчыны ў установе, у тым ліку сумна маладога Джона Сальватору Пэриса.
  
  Цяпер яе карыя вочы затуманены, у пражылках, стомленыя. Яе валасы, кранутыя срэбрам. На ёй старыя джынсы, пацёртыя эспадрильи і выцветшая цёмна-бардовая талстоўка Універсітэта штата Агаё.
  
  Яны сядзяць у маленькай ахайнай гасцінай, насупраць адзін аднаго, за кубкам кавы. У куце, побач з прыглушаным тэлевізарам, стаіць на кукішках вялікая калядная ёлка штучная, яе фамільныя ўпрыгажэнні расстаўленыя як патрапіла, у спешцы.
  
  Далорэс паказвае на яго кавы і пытае: "Хочаш што-небудзь яшчэ?"
  
  “Няма. Не, дзякуй".
  
  "Ты хочаш што-небудзь дадаць у гэта?"
  
  "Я ў парадку, Дасці".
  
  Старое мянушку прымушае яе ўсміхнуцца, густа пачырванець, правесці рукой па валасах. "Мяне больш ніхто так не называе".
  
  "Гэта першае імя, якое я чую, і я прытрымліваюся яго", - кажа Пэрыс.
  
  “ Ты ведаеш, адкуль узялося гэта мянушка?
  
  "Няма".
  
  “Я атрымаў гэта ад Майкла ў той дзень, калі сустрэла яго. Майкл хадзіў у сярэднюю школу Падуі. Я збіралася ў Назарэт. Мне было шаснаццаць. Шаснаццаць, ты можаш сабе ўявіць?"
  
  Пэрыс бачыць, як на шчоках Далорэс з'яўляецца румянец, чырвань жанчыны, вспоминающей дзень, калі яна сустрэла каханне ўсяго свайго жыцця. "Я магу", - кажа ён.
  
  “Я часта бачыў Майкла і яго сяброў на бейсбольным стадыёне "Дайманд" у Стейт-Роўд-парку. Я бачыў яго там пастаянна, але ў мяне ніколі не хапала сьмеласьці загаварыць з ім. Памятаеш, як мы ў гэтым узросце проста паміралі ад збянтэжанасці?"
  
  "О, так", - кажа Пэрыс, думаючы, што на самай справе ён не так ужо моцна прасунуўся ў гэтай галіне.
  
  “І вось аднойчы мы з маёй сяброўкай Барбі катаемся па горадзе ў яе старым Ford Fairlane з адкідным верхам. Мы заходзім у "Маннерс", "Дейри Квін", "Макдоналдс", "Рэд Барнай", затым на бейсбольное поле на Стейт-роўд. І раптам я бачу яго.
  
  "Там Майкл!' Я крычу. Барбара, вядома, ўпадае ў паніку, заязджае на паркоўку, перакульвае сваю кубак Dairy Queen на падлогу, цалкам заліваючы педаль тормазу шакаладным малочным кактэйлем. Машына пераскоквае бардзюр і накіроўваецца прама на бейсбольны матч. Барбара тупае і спрабуе націснуць на педаль тормазу, але занадта слізка. Цяпер мы едзем з хуткасцю каля трыццаці міль у гадзіну, уразаючыся ў смеццевыя бакі, лаўкі, садовыя крэслы. Нарэшце, пасля таго, як усе разбегліся, яна рэзка націскае на педаль тормазу, і мы огибаем сярэдзіну ромба, спыняючыся прама на пагорачку пітчара. І з-за таго, што верх апушчаны, цяпер на ўсім - машыне, сядзеннях, кнігах, бургерах, мне - ляжыць пласт пылу таўшчынёй у цаля. Горш таго, дзесяць хлопчыкаў нашага ўзросту назіраюць за намі з глыбокай павагай, ведаючы, што яны толькі што ўбачылі тое, што, верагодна, стане гісторыяй года ў школе.
  
  “ Ну, аказваецца, мая сшытак па гісторыі вылецела з задняга сядзення і прызямлілася Бог ведае дзе. Такім чынам, з воблака пылу з нататнікам у руцэ выходзіць Майкл Патрык Раян - чорная футболка, блакітныя вочы, доўгія вейкі, потныя мускулы. Ён кажа: 'Гэй, Дасці, гэта тваё?' - Далорэс глядзіць на Пэриса з усмешкай, якая знаходзіцца дзе-то паміж неспасціжнай сардэчнай болем і радасцю ад не прабачальных успамінаў. “Усе смяяліся, але я на самой справе іх не чуў, разумееш? Усё, што я бачыў, былі гэтыя ірландскія вочы. Мне канец ".
  
  Пэрыс назірае, як Далорэс рассеяна цярэбіць рабрыстую абшэўку спартыўнай кашулі, пагружаная ў свае думкі, і разумее, што гэта кашуля Майкла. На ёй усё яшчэ яго адзенне.
  
  Далорэс вяртаецца да цяперашняга моманту. Яна правярае падлогавыя гадзіны ў пярэднім пакоі, налівае яшчэ кавы і дазваляе легкадумнасці свайго аповяду цалкам рассеяцца. Пасля хвіліны маўчання яна кажа: "Ты ж ведаеш, ён быў напалоханы".
  
  "Майкл?"
  
  "Ага".
  
  "Чаго баішся?"
  
  Далорэс глядзіць у эркерное акно, на дождж, які будзе пераходзіць у снег, на крышталікі лёду, якія ўпрыгожваюць верхавіны жывой загарадзі перад домам. “ Усё. Яна махае тыльным бокам далоні ў бок даўно расшыранага дзвярнога праёму, вядучага ў ванную пакой на першым паверсе; гэты жэст цалкам тлумачыць жыццё члена сям'і ў інвалідным крэсле. "Ён быў напалоханы увесь час пасля таго, як мы вярнуліся".
  
  Прыкладна за дзесяць гадоў да гэтага Майкл Раян сабраў грошы, пераехаў на захад і ўладкаваўся на працу ў паліцыю Сан-Дыега. Але пасля таго, як яго дачка была параненая кіроўцам, учыніла наезд і які схаваўся з месца здарэння, кіроўцам, якога, наколькі разумеў Пэрыс, так і не злавілі, ён перавёз сям'ю назад у Кліўленд, каб быць побач з маці Далорэс, самай ўдавой паліцэйскага.
  
  “Ён быў выдатным паліцыянтам, Дасці. Яшчэ лепшым чалавекам".
  
  Далорэс імгненне разглядае Пэрыс, затым нахіляецца наперад, нібы жадаючы падзяліцца сакрэтам. Адным старанна вывераным выдыхам яна прызнае сапраўдную прычыну візіту Пэрыс у першую чаргу, кажучы: "Я ведала".
  
  Гэта словы, якія Пэрыс не хоча чуць. Майкл Раян мёртвы. Як і яго забойца. Пэрыс з такім жа поспехам мог бы прытрымлівацца версіі, што Майкл быў на працы, калі яго забілі, ішоў па зацепке, трапіў у засаду. Але, супраць яго волі, яго рот адкрываецца і прамаўляе словы. "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  Далорэс цягнецца за сурвэткай, выцірае вочы. “ Вось чаму я не зазіраю ў сховішча, у скрынкі. Я проста не магу.
  
  "Ты не абавязаны мне гэта распавядаць".
  
  “У нас з Майклам быў... , бачыце, ўгавор. Мы заключылі яго ў дзень няшчаснага выпадку з Кэры. Майкл сказаў мне, што яна ніколі ні ў чым не будзе мець патрэбу, пакуль ён жывы ".
  
  Пэрыс падумвае аб тым, каб проста ўстаць, абняць яе, сысці, адпусціць усё гэта. Замест гэтага ён пытаецца:
  
  "Які быў твой канец?"
  
  "Мой канец?" Яна глядзіць на яго, яе вочы наліліся свінцом ад болю. "Маім канцом было ніколі не пытацца, адкуль узяліся грошы".
  
  Малюсенькі замак адкрываецца з прыемным пстрычкай. Пэрыс ганарыцца сабой. Ён гадамі не адчыняў замкі на стале, але, па якой-то прычыне, дотык, здавалася, вярнулася. Можа быць, ён зноў пачаў бы насіць з сабой медыятар. Ён у адсеку пад нумарам 202 у краме "Я сам" на Трискетт-роўд. Далорэс дала яму ключ, але папрасіла вярнуць яго як мага хутчэй. Далорэс і Кэры Раян хутка пераязджаюць у Тампу, Фларыда.
  
  Адсек вялікі, прыкладна дзесяць на пятнаццаць футаў, і ад столі да падлогі завалены ўсялякім хламам, які чалавек набывае за сорак з лішнім гадоў жыцця: навіны істужачнай пілой, рознакалібернымі клюшкамі для гольфа, расслаивающимся сталом для покера. Уздоўж задняй сцяны - рэчы Далорэс. Капялюшнай скрынкі, гаспадарчыя сумкі з белымі ручкамі, набітыя адзеннем, а таксама некалькі вялікіх скрынак з крамы жаночай адзення, назвы якога Пэрыс не чула гадамі.
  
  У памяшканні пахне цвіллю, мышамі; вільготная нуда адкладзеных успамінаў.
  
  Прыкладна за дзесяць хвілін пры святле адзінай сорокаваттной лямпачкі на столі Пэрыс перабраў усе зацвілыя кнігі, тэчкі і паперы на стале. Нічога, якая адносіцца да расследавання, над якім працаваў Майкл. Нічога, што кідалася б яму ў вочы. Ён беспаспяхова спрабаваў адкрыць маленькі падлогавы сейф, які служыў падстаўкай для старой ручной пішучай машынкі Майкла "Рэмінгтон". Сейф не адкрыўся, але пасля некалькіх непрактычны паваротаў выгнутай сашчэпкі ніжні правы скрыню стала адкрыўся.
  
  У скрыні стала ляжыць адзіны прадмет: канверт дзевяць на дванаццаць цаляў.
  
  Пэрыс дастае канверт, адкрывае яго. Ўнутры чорна-белая фатаграфія трупа, знявечанага аголенага цела мужчыны, які ляжыць на пакрытай жвірам паркоўцы. Справа белая цагляная сцяна, за правым плячом мужчыны колы вялікага Смеццевага кантэйнера. Мужчына жудасна знявечаны, з ног да галавы заліты крывёю. Пэрыс з агідай бачыць, што кавалкі - вялікія кавалкі - жывата мужчыны адсутнічаюць; кавалкі, якія, здаецца, былі адарваныя, з'едзены, як быццам на целе пабывалі жывёлы.
  
  Але менавіта выгляд галавы гэтага чалавека прабягае халодным пальцам па хрыбетніку Пэрыс.
  
  Галава мужчыны цалкам абматаная калючым дротам.
  
  Фатаграфія выглядае як стандартная паліцэйская фатаграфія з месца злачынства, але не пазначана ніякім афіцыйным чынам. Пажоўклыя краю і злёгку выгаралыя вавёркі кажуць яму, што старая фатаграфія. Пятнаццаць, можа быць, дваццаць гадоў. У правым верхнім куце адрас, напісаны ад рукі выцвілымі сінімі чарніламі. Адрас на Ўсходняй Дваццаць трэцяй вуліцы.
  
  Пэрыс пераварочвае фатаграфію, і тое, што ён бачыць на абароце, на імгненне падманвае яго зрок, затым зноў становіцца выразным.
  
  Гэта прапанова. Простае, напісанае ад рукі прапанову з пяці слоў, якое не павінна быць напісана на адваротным баку фатаграфіі ў стале нябожчыка, чалавека, які не дыхаў два гады.
  
  Нацарапанный чырвонай фарбай з-за холаду яго магілы, Майкл Раян кажа::
  
  Зло - гэта парода, Фингерс.
  
  Двое ?
  
  Загавор
  
  
  14
  
  
  
  БЕЛМОНТ-КОРНЕРС, АГАЁ
  
  
  ТРЫЦЦАЦЦЮ ГАДАМІ РАНЕЙ...
  
  Жанчына чакае ў аддзяленні неадкладнай дапамогі бальніцы маці Божай Міласэрнасці на Гринвилл-роўд, яе твар ўяўляе сабой масу распухшей тканіны, а матка - ёмісты медыцынскі шар пад сукенкай. Быў пярэдадзень Новага года, і былы муж жанчыны заехаў у трэйлер каля паловы шостага вечара, як мяркуецца, каб прывезці сваёй дачкі позні калядны падарунак, але на самой справе ён хацеў таго, чаго хацеў заўсёды. Грошы на наркотыкі. Сцэна разыгралася так хутка, што жанчына нават не паспела замкнуць сваю дачку ў спальні для яе ж уласнай абароны, хоць мужчына ні разу і пальцам не крануў маленькую дзяўчынку.
  
  Маці маленькай дзяўчынкі была занадта прывабнай мішэнню.
  
  Лідзіі дэль Бланка дваццаць сем гадоў, яна нелицензированный цырульнік сярэдняй кваліфікацыі, фолк-спявачка нязведанага таленту, стройная маладая жанчына з яснымі бурштынавымі вачыма. Але сёння яе вочы - каламутная іржа; яе скура - грубы рэльеф вздутых, пажоўклых рубцоў. Энтані дэль Бланка прычапіў яе рамянём, адным з сваіх любімых сродкаў запалохвання.
  
  Злева ад Лідзіі сядзіць яе чатырохгадовая дачка Фінал, далікатны цёмнавалосы камячок турботы, які, здаецца, па меншай меры на дадзены момант, адмовіўся ад свайго кружного шляху па зале чакання, ад рыданняў і шлепанья ў велізарных сініх гумовых галёшах. З самага ранняга дзяцінства Лідзіі не ўдавалася падмануць сваю дачку па нагоды збіцця, хоць яны здараліся ўсё радзей з тых часоў, як Энтані пакінуў трэйлер і пераехаў да адной з сваёй бясконцай чарады шлюх.
  
  Але Фінал ведае, хто яе бацька і што ён часам робіць з яе маці. Тым не менш, яна занадта маладая, каб ненавідзець яго. Яна проста хоча, каб крыкі спыніліся і яе мама была шчаслівая.
  
  І вось яна плача...
  
  Калі вымаўляюць яе імя, Лідзія павольна падымаецца на ногі і падыходзіць да акна з матавым шклом. Сярод звычайных падрабязнасцяў, звычайнай хлусні яна паведамляе жанчыне, што яе былы муж мёртвы; якім, на думку Лідзіі, ён і з'яўляецца. Але менавіта жорсткі акт згвалтавання Энтані дэль Бланка васьмю месяцамі раней даў насеньне гэтаму перш клапатліваму дзіцяці ў яе ўлонні, гэтаму дзіцяці, якога Лідзія дэль Бланка напераменку ненавідзела і любіла, гэтаму дзіцяці, які не біў яе нагамі больш трох гадзін.
  
  Калі Лідзіі дапамагаюць сесці ў інваліднае крэсла, яе дачка зноў пачынае плакаць, цяпер слёзы тонкімі звілістымі струменьчыкамі цякуць па яе шчоках. Яна паслухмяна ідзе побач з крэслам маці, пакуль яны не даходзяць да назіральнай пакоі нумар адзін. Затым, без істэрыкі, паколькі яе крайняе зьнямога не дазваляла ёй так сябе паводзіць, яна спыняецца, калі яны ўкладваюць яе маці на каталку і вязуць прэч.
  
  Прыемная маладая прадаўшчыца прысмакаў па імя Канстанс Агийяр бярэ Фину за руку і вядзе да гандлёвых аўтаматаў, дзе купляе ёй снікерс і кока-колу.
  
  Але перш чым маленькая дзяўчынка паспявае адкусіць хоць кавалачак, яна запаўзае на адзін з мяккіх крэслаў і праз некалькі імгненняў моцна засынае.
  
  З ударам паўночы, у момант, калі амаль усе жыхары усходняга гадзіннага пояса Злучаных Штатаў адкрываюць коркі ад шампанскага ў знак святкавання; у момант, калі Энтані дэль Бланка атрымлівае цялеснае задавальненне з прастытуткай па імені Вікі Померой ў нумары 511 гатэля TraveLodge на Кэнан-роўд; у момант, калі чатырохгадовая Фінал спіць і бачыць у сне месца, дзе яе бацька не падымае ні голасу, ні рукі, Лідзія крычыць у агоніі, усяго адзін раз, доўгім, адзінокім перасцярогай усім тым, хто можа прычыніць шкоду ёй ці яе сям'і ў будучыні. будучыню.
  
  А ў Лідзіі дэль Бланка нарадзіўся хлопчык. Здаровы хлопчык вагой сем фунтаў пяць унцый, народжаны ў зусім новы дзень, у зусім новым годзе.
  
  Энтані дэль Бланка аднойчы выявіць, што хлопчык народжаны ў выніку гвалту.
  
  
  15
  
  
  Загінулую жанчыну звалі Файетт Марцін.
  
  На момант забойства ёй было трыццаць гадоў, яна ніколі не была замужам, дзяцей у яе не было. Выпускніца сярэдняй школы Мэйфилд ў далёкім іст-сайда Кліўленда, сапраўдны аматар кампутараў, калі ў вольны час не выгадоўвала архідэі-прызёры; гэта згодна з тэлефонным інтэрв'ю, якое Пэрыс правяла са сваім братам Эдгарам, жыхаром Мілўокі, яе адзіным жывым сваяком.
  
  Яе апазналі ў Дэпартаменце аўтатранспарту. Яе чырвоны "Шэўрале" апошняй мадэлі быў прыпаркаваны ў некалькіх кварталах ад Рэджынальд Білдынг, дзе было знойдзена яе цела. Адбіткі, знятыя на месцы злачынства, супалі з адбіткамі, знойдзенымі ў машыне, і было выраблена апазнанне. Апошнія дванаццаць гадоў яна працавала ў кветкавым краме ў прыгарадзе Честерленда.
  
  Афіцыйнай прычынай яе смерці будзе названа "страта крыві з-за цяжкай траўмы галавы", але гэта раскажа толькі частка гісторыі. Што на самай справе адбылося з Файетт Марцін, так гэта тое, што хто-то ўзяў вельмі вялікі, вельмі востры нож - магчыма, мачэтэ або здаравенную сталёвую шаблю і адсек ёй верхавіну. Адзін дакладны ўдар. Каранера не выявіў ні шчарбін на чэрапе жанчыны, ні слядоў распілоўвання. І ёсць вялікая верагоднасць, што жанчына ўступала ў палавую сувязь у якой-то момант альбо да, альбо падчас крывавага падзеі, але не пасля. Рубен кажа пра гэта ў час, але пакуль вырашыў захаваць гэта меркаванне неафіцыйным.
  
  Парыж знаходзіць слабое суцяшэнне ў тым факце, што ў дадатак да ўсяго гэтага яны не пераследуюць некрофила.
  
  Як правіла, калі ёсць довады, якія злучаюць метадалогію, калі не матыў, двух забойстваў, ёсць некаторае падабенства ў ахвярах: студентках каледжа, прастытутках, страхавых агентаў. Але на гэты раз двое нябожчыкаў не маглі быць больш непадобнымі адзін на аднаго:
  
  Мёртвы чарнаскуры мужчына, знойдзены ў нумары гатэля Dream-A-Dream, абрабаваны і кастрыраваны.
  
  Мёртвая белая жанчына, знойдзеная ў Рэджынальд-білдынг на Ўсходняй Саракавы вуліцы, з адсечанай верхавінай і выдаленым мозгам на месцы злачынства.
  
  Што робіць іх сваякамі пасля смерці, так гэта тое, што ў абедзвюх ахвяраў дзе-то на целе быў выразаны дзіўны знак у выглядзе лука і стрэл. Сімвал, пакуль не ідэнтыфікаваны.
  
  Па стане на два дні да Каляд афіцыйная пазіцыя паліцэйскага кіравання Кліўленда заключаецца ў тым, што гэтыя забойствы не звязаныя.
  
  Тры фатаграфіі прылепленыя да класнай дошцы ў агульнай пакоі на шостым паверсе Цэнтра правасуддзя. За сталом для нарад, заваленым смеццем і тэчкамі, сядзяць трое паліцэйскіх: дэтэктыў Джэк Пэрыс, дэтэктыў Грег Эберсоул і сяржант Карла Дэвіс з Аддзела па барацьбе з сэксуальнымі злачынствамі.
  
  Карла Дэвіс - чарнаскурая, трыццаці пяці гадоў, ўзрушаючага целаскладу, з шырокімі плячыма і цёмна-зялёнымі вачыма, з залатымі крапінкамі. Нават калі б яна не была замужам, большасць хлопцаў у аддзеле былі б занадта запалоханыя Карлай, каб набрацца адвагі зрабіць крок да яе. Яна выглядае як вялікі сэксуальны форвард WNBA, жанчына, якая ні хрэна не смыслила, калі працавала ў аддзеле нораваў, дзе была бясспрэчнай каралевай прастытуцыі, а цяпер, будучы намеснікам камандзіра Аддзела па барацьбе з сэксуальнымі злачынствамі, атрымлівае яшчэ менш.
  
  За апошнія дваццаць чатыры гадзіны была сфарміравана гэтая аператыўная група, а таксама адбылася змена заданняў.
  
  Усе супрацоўнікі паліцыі лічаць, што ёсць што-то асаблівае ў тым, каб быць самым першым следчым, фізічна ступіўшым на месца злачынства. Пахі, гукі, само адчуванне паветра, становішча цела, верагоднасць таго, што ў многіх выпадках забойца быў апошнім, хто выходзіў з пакоя.
  
  І хоць гэта праўда, што, калі расследаванне бярэ на сябе іншы дэтэктыў, і дзевяноста дзевяць адсоткаў доказаў перадаюцца праз справаздачы сведак, пісьмовыя паказанні пад прысягай, фатаграфіі і відэазапісы інтэрв'ю, усё роўна застаецца гэты адзін працэнт, якіх шануюць дэтэктывы паўсюль, і калі справа зацягваюць, гэта ніколі не бывае прыемна.
  
  Хоць на гэты раз Парыж відавочна заключае больш выгадную здзелку, калі тут наогул можна заключыць больш выгадную здзелку. Яму не хацелася капацца ў жыцці Ўіліса Уокера, гэтак жа як і не хацелася капацца ў штанах гэтага чалавека.
  
  Здзелка не абыйшла бокам Грега Эберсола. Або яго паводзіны. Шырокія сувязі Грега з наркотыкамі працавалі супраць яго. На дадзены момант ён возьме на сябе расследаванне справы Уокера. Пэрыс атрымала Файетт Марцін. Карла Дэвіс будзе займацца сэксуальнымі злачынствамі.
  
  У восем пяцьдзесят у пакой уваходзіць капітан Эліёт, і пачынаецца нарада аператыўнай групы.
  
  Пэрыс ля класнай дошкі з нататнікам у руцэ. “У нас ёсць труп чарнаскурага мужчыны, нейкага Ўіліса Джэймса Уокера, сарака васьмі гадоў, пражываў на Ўсходнім бульвары. Цела містэра Уокера было знойдзена ў нумары 116 матэля Dream-A-Dream на рагу Ўсходняй Семдзесят дзевятай вуліцы і Сэнт-Клер-авеню. Офіс каранера сцвярджае, што містэра Уокера ўдарылі па патыліцы цяжкім плоскім прадметам, але забіла яго не гэта. Як і вялікая колькасць рогипнола і алкаголю ў яго арганізме. Прычынай смерці была прызнана страта крыві ў выніку канфіскацыі г-на Пеніс і яечкі Уокера, ні адно з якіх не было знойдзена на месцы здарэння.
  
  “Тое, што было знойдзена, было неліцэнзійным паўаўтаматычным пісталетам дваццаць пятага калібру, выпушчаным двойчы. Былі выяўленыя абедзве кулі. Няма ніякіх доказаў таго, што хто-то быў паранены ў чалавека.
  
  “У нас таксама ёсць адна белая жанчына DOA, жанчына па імені Файет Марцін, трыццаці гадоў, якая жыла раней у Marsol Towers у Мэйфилд-Хайтс. Цела міс Марцін было знойдзена ў закінутым будынку на рагу Ўсходняй Саракавы і Цэнтральнай. Каранера лічыць, што міс Марцін была часткова абезгалоўлена вялікім нажом або зброяй тыпу мачэтэ. Яе мозг да гэтага часу не адноўлены. У абодвух выпадках адсутнічала частка або фрагменты цела. У абодвух выпадках быў пакінуты знак, выразаны на камені."
  
  Пэрыс паказвае на першыя два здымкі. На адным намаляваны знак, выразаны на мове Ўіліса Уокера. На другім намаляваны знак, выразаны на спіне Файет Марцін.
  
  “ Рубен кажа, што пазнака можа мець якое-то стаўленне да рэлігіі Сантерии або да аднаго з яе цёмных адгалінаванняў. Зараз я сачу за гэтым. Ён лічыць, што метка на мове містэра Уокера была зроблена пасмяротна. Метка на спіне Файет Марцін была зроблена перад яе смерцю. Але за некалькі хвілін да яе смерці.
  
  "Хто знайшоў Ўіліса Уокера?" Пытаецца Карла.
  
  "Прыбіральшчыца," кажа Пэрыс.
  
  “ А двое дзяцей, якія знайшлі жанчыну?
  
  “Суседскі хлопец і яго дзяўчына. Дзяўчына - тая, хто выклікаў паліцыю. Грег атрымаў іх паказанні ".
  
  "Што ў вас ёсць на сям'ю Марціна, сяброў?" Пытаецца Эліёт.
  
  "Абодва бацькі памерлі", - кажа Пэрыс. “У яе быў брат у Мілўокі. Ён прылятае, каб забраць цела. Яна працавала ва ўстанове пад назвай "Кветкавы магазін" у Честерленде яшчэ з сярэдняй школы. Па словах яе брата, у яе не было хлопца. Наколькі я магу судзіць, Файет Марцін і Уіліс Уокер не былі знаёмыя адзін з адным".
  
  Пэрыс сустракаецца позіркам з усімі ў пакоі, не бачыць далейшых пытанняў. Ён садзіцца.
  
  "Грег?" - Пытаецца Эліёт.
  
  Грег Эберсоул застаецца сядзець. Пэрыс здаецца, што ён знаходзіцца на мяжы фізічнага зрыву. “Уіліс Уокер быў жанаты і меў - вы гатовыя да гэтага?- адзінаццаць дзяцей. Пяць розных жанчын. Двум з іх выпала кароткая прывілей называцца місіс Уіліс Уокер. Трое атожылкаў Ўіліса адбываюць цяжкія тэрміны, адзін з іх у турме штата Агаё. Уіліс быў саўладальнікам Kinsman Products, друкарні, якая спецыялізуецца на календарах, фірменных бланках, візітных картках. Ён таксама ўзначальваў гуказапісвальны лэйбл Black Alley Records. Але ў асноўным Уіліс Уокер займаўся тым, што беспакарана здзяйсняў дробныя злачынствы. Дванаццаць арыштаў, дзве судзімасці, абодва за дробныя правапарушэнні. Ніколі не праводзіў за кратамі больш за сорак васьмі гадзін. Пакуль ніхто не звязаны з вуду або чым-то падобным. Уіліс круціўся і гандляваў, так што верагоднасць таго, што ён завінаваціўся ці быў павінен буйную суму грошай, надзвычай верагодная ".
  
  Грег закрывае свой нататнік.
  
  Эліат кажа: “Відавочна, людзі, апошняе, што нам тут трэба, - гэта ФБР. Давайце паспрабуем разабрацца з гэтым. Акрамя таго, давайце паглядзім на банды, асабліва лацінаамерыканскія, паглядзім, ці зможам мы супаставіць гэта з якім-небудзь абрадам ініцыяцыі. Давайце праверым індэкс бандыцкіх татуіровак, паглядзім, ці азначае што-небудзь гэты знак. Карла?"
  
  Карла Дэвіс выпростваецца, крыжуе ногі. Сёння на ёй чырвоная шарсцяная спадніца з выразам ледзь вышэй калена і белая шаўковая блузка. Усе трое мужчын з усіх сіл імкнуцца глядзець ёй прама ў вочы. “Сэксуальныя злачынствы будуць тычыцца фанатаў татуіровак, а таксама хлопцаў, якім падабаецца рабіць гэта на публіцы. Калі Файетт Марцін займалася сэксам у тым дзвярным праёме прама перад тым, як яе забілі, магчыма, гэты хлопец рабіў гэта раней, і на гэты раз усё выйшла з-пад кантролю. А таксама ўсім, хто праявіў схільнасць да карвингу для забавы.
  
  "Гэта часта здараецца?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Ты быў бы здзіўлены", - кажа Карла.
  
  “ Сумняваюся ў гэтым.
  
  "Некалькі гадоў таму ў мяне быў хлопец", - працягвае Карла. “Жудасны валацуга. Летам ён блукаў па Тремонту, зазіраў у вокны і назіраў, як дзяўчыны распранаюцца. Ён прабіраўся да дзяўчынкам пасля таго, як яны клаліся спаць, усыплял іх хлараформам, а затым выразаў серыю лічбаў у іх на лбе шляпной шпількай.
  
  Пэрыс і Эберсол абменьваюцца поглядамі. "І вось як ён абышоўся?" Пытаецца Грег.
  
  “Ну, ён звычайна мастурбаваў, пакуль рэзаў. Ніколі нікога з іх не гвалтаваў. Рабіў гэта пяць разоў".
  
  "Калі ласка, скажы мне, што ён цяпер у Мэнсфилде", - кажа Пэрыс.
  
  "О, так", - кажа Карла, устаючы і збіраючы свае паперы. "І вы гатовыя да таго, што азначалі лічбы?"
  
  "Што?"
  
  "Гэта быў код ад яго шафкі", - кажа Карла. "Яго чортаў код ад школьнага шафкі".
  
  "Госпадзе," кажа Грег.
  
  "Горш за ўсё тое, што ён выйдзе на волю праз васемнаццаць месяцаў, а па Кливленду разгульваюць пяць жанчын з камбінацыяй шафкі гэтага мудак, напісанай у іх на лбе рубцовай тканінай".
  
  Ніхто ў зале не лічыць дарэчным смяяцца, улічваючы сур'ёзны характар злачынства. Яны прафесіяналы і вельмі сур'ёзна ставяцца да гвалту над грамадзянінам, якія знаходзяцца пад іх наглядам. Смяяцца было б непрафесійна.
  
  Таму замест гэтага яны хапаюць свае газеты, кава і цыгарэты і так хутка, як толькі могуць, накіроўваюцца да дзвярэй.
  
  “ Вы, выпадкова, не дэтэктыў Пэрыс?
  
  Яны ў вестыбюлі Цэнтра правасуддзя. Час паўдзённае, народу поўна. Пэрыс абарочваецца і бачыць маладога чалавека яго росту, прыемнай зьнешнасьці. У яго на шыі вісіць "Нікан".
  
  “ Пры любой магчымасці. Ты хто?
  
  "Джуліян".
  
  Пэрыс выгінае брыво, чакаючы працягу.
  
  Мужчына працягвае. “Мне шкада. Мэрсэдэс Круз - мая сястра".
  
  "Ах, так, добра", - кажа Пэрыс, працягваючы руку. "Джэк Пэрыс".
  
  "Джуліян Круз," кажа ён, паціскаючы руку.
  
  Джуліян ахайны - штаны колеру хакі, замшавыя красоўкі, скураная лётная куртка, сонцаахоўныя ачкі ў чарапахавай аправе, падстрыжаныя вусы - і, магчыма, на некалькі гадоў старэйшыя за Мэрсэдэс.
  
  "Прыемна пазнаёміцца", - кажа Пэрыс.
  
  - У мяне тое ж самае. Я патэлефанавала наверх, але мне сказалі, што я проста засумавала па табе.
  
  “Так. Часам ім даводзіцца мяне выпускаць. Прафсаюзныя справы". Пэрыс зашпільвае паліто, прыгладжвае валасы, прадчуваючы, што яго сфатаграфуюць без асаблівай увагі. “ Дарэчы, як ты даведаўся, што гэта я?
  
  “Павер мне, мая сястра апісала цябе да драбнюткіх падрабязнасцяў. Яна жудасна разбіраецца ў дэталях". Ён расшпільвае скураны чахол Nikon і падымае яго. “ Я зраблю гэта так хутка і бязбольна, як толькі змагу.
  
  "Дзе ты хочаш мяне бачыць?"
  
  Джуліян паказвае на велізарныя вокны, якія выходзяць на Антарыё-стрыт. "Там добра асветлена".
  
  Яны перасякаюць вестыбюль. Джуліян ставіць Пэрыс на месца, адыходзіць, засяроджваецца і кажа: "Ведаеш, мне, напэўна, не варта было табе гэтага казаць, але Мэрсэдэс табой жудасна захоплена".
  
  "Гэта праўда?" - спытаў я.
  
  Ён робіць здымак. “Ну, можа быць, "занятая" - няправільнае слова. Проста гэта самае важнае заданне, якое ў яе калі-небудзь было. Яна проста рада працаваць з такім прафесіяналам ".
  
  "Што ж, для мяне гэта вялікае задавальненне".
  
  Пстрычка. “Я яе вельмі люблю і спадзяюся, што яна падпаліць свет. Вось і ўсё ".
  
  “Я не сумняваюся, што яна пагодзіцца. Я спадзяюся, што змагу дапамагчы", - кажа Пэрыс.
  
  “Не кажы ёй, што я што-то сказаў, добра? Я не ведаю, ці паспеў ты адчуць смак гэтага тэмпераменту. Яна б забіла мяне".
  
  "Я разумею".
  
  "Яшчэ некалькі?"
  
  "Вядома".
  
  Джуліян робіць трэці, чацвёрты і пяты здымак, затым закрывае аб'ектыў. “Дзякуй. Ўсё гатова. Я прасачу, каб вы атрымалі копіі".
  
  Пэрыс хлусіць: "Я з нецярпеннем чакаю сустрэчы з імі". Яны каля дзверы ў гараж. Пэрыс паказвае на гараж. “Ці магу я вас куды-небудзь падвезці? Я накіроўваюся на усход".
  
  Джуліян паказвае пропуск RTA. “ Вест. У любым выпадку дзякуй. Прыемна было пазнаёміцца.
  
  "З задавальненнем". Пэрыс штурхае дзверы, задаючыся пытаннем - прыкладна з дваццаццю секундамі спазнення, - не тырчаў яго хохолок на верхавіне, у постриженой бітве з гравітацыяй, якую ён вёў са сваімі валасамі штодня, з таго часу, як яму споўнілася восем гадоў.
  
  Кветкавы магазін - гэта карычневае будынак з неапрацаванага кедра і шкла на Кейвз-роўд у паўкруглым Честерленде, зручна размешчаны праз дарогу ад пахавальнага бюро Лапума-Дженнаро.
  
  Неба праяснілася, але дзень усё яшчэ досыць халодны, каб снег храбусцеў пад нагамі Пэриса, калі ён набліжаецца да упрыгожанага гірляндамі і стужкамі будынка. Яго дыханне стварае перад ім невялікія пёрыстыя аблачыны пара. Ён адчыняе дзверы, і яго адразу ж ахутваюць вільготныя водары хвоі, елі і бальзаму.
  
  Інтэр'ер крамы напоўнены сезоннай флорай, кожная паверхня пакрыта заснежанымі вянкамі або вялізнымі чырвонымі і жоўтымі пуансеттиями. За прылаўкам стаіць мужчына ў зялёным фартуху, накрухмаленай белай кашулі і малінава-чырвоным гальштуку-матылю, як раз завяршальны продаж двух вялікіх вянкоў яшчэ больш буйной жанчыне. Калі яна сыходзіць, ён паварочваецца да Пэрыс.
  
  "Чым я магу вам дапамагчы, сэр?" - пытаецца мужчына.
  
  Пэрыс знаёміцца з мужчынам. Затым ён заўважае бэйдж з імем, які ідэнтыфікуе яго як Гастона Берка.
  
  “ Я хацеў бы задаць вам некалькі пытанняў, містэр Бэрк.
  
  "Гэта з-за Фэй, ці не так?"
  
  "Так".
  
  "Я не спаў з таго часу, як пачуў пра гэта", - кажа Гастон. Яму пяцьдзесят, ён грушападобны і дагледжаны. Яго валасы колеру медзі, зачэсаны назад, як у цырульніка 1930-х гадоў.
  
  Пэрыс дастае свой нататнік. "Як доўга вы з ёй працавалі?"
  
  “ Дванаццаць гадоў або каля таго, час ад часу. Здаецца, яна прыйшла сюды працаваць адразу пасля заканчэння сярэдняй школы. Тады гэта быў магазін маіх бацькоў. Я працаваў тут няпоўны працоўны дзень, час ад часу, пакуль пяць гадоў таму не ўзначаліў краму.
  
  “ Яна была добрай супрацоўніцай?
  
  "Лепшая", - кажа Гастон, яго голас трохі ламаецца. “Прыходзіла рана, сыходзіла позна, заўсёды была гатовая прыйсці ў свой выхадны, калі мы былі занятыя ці ў нас была нейкая надзвычайная сітуацыя. Праз тры тыдні пасля таго, як мае бацькі загінулі ў аўтакатастрофе, мне выдалілі апендыцыт. Фэй пяць дзён спала ў задняй пакоі, каб кіраваць крамай. Фэй была не проста якая служыць, дэтэктыў."
  
  “ Што яшчэ вы можаце расказаць мне пра яе, містэр Бэрк?
  
  “Я магу сказаць вам, што яна была сапраўднай мастачкай. У яе быў сапраўдны талент да кветкавым дызайне. У яе былі прыродныя здольнасці да архідэя. Гэта ад Фэй, " гаворыць ён, паказваючы на высокую вузкую шкляную вітрыну за прылаўкам. Унутры - тузін незвычайна пяшчотных кветак ружовага, бэзавага і жоўтага колераў. "Я не магу паверыць, што яе Жаночыя Валасы ўсё яшчэ жывыя, а яна няма".
  
  “ Што вы можаце расказаць мне пра яе асабістым жыцці?
  
  Гастон на імгненне задумваецца. Ён сумна ўсміхаецца. “ Толькі тое, што ў яе яго не было. Фэй была з тых сумных жанчын, якіх зараз часта бачыш. Сімпатычная жанчына, пабітая жыццём. Думаю, аднойчы яна апяклася, тады гэта было правер, калі ласка, наколькі далёка заходзіць рамантыка ".
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  “Ну, яна ніколі па-сапраўднаму не казала пра гэта, але ў мяне заўсёды было адчуванне, што калі-то ў яе былі даволі сур'ёзныя адносіны, і яе даволі бесцырымонна кінулі. Думаю, яна так і не змагла змірыцца з гэтым. Наступалі святы, і я бачыў, як яе звычайна прыемнае паводзіны пачынала псавацца, і гэта разбивало мне сэрца. Кожны год я запрашаў яе правесці Дзень Падзякі або Каляды са сваёй сям'ёй. Кожны год яна адпрасілася.
  
  Пэрыс пытаецца: "Значыць, ніхто ніколі не заязджаў за ёй пасля працы ў пятніцу або суботу ўвечары?"
  
  "Не, ніколі".
  
  "Яна ніколі не прыходзіла ў панядзелак раніцай і не казала аб спатканні, якое ў яе магло быць на выходных?"
  
  “ Можа быць, калі-то, шмат-шмат гадоў таму. Але ў нядаўнім мінулым - нічога. Яна была адзінокай маладой жанчынай, дэтэктыў. Мне будзе жудасна яе не хапаць. Я яе вельмі любіў.
  
  "Ты любіў яе".
  
  "Так".
  
  "Ці Было калі-небудзь час, калі вы двое..."
  
  “ Сустракаўся?
  
  "Так".
  
  “ Я гей, дэтэктыў.
  
  "Зразумела", - кажа Пэрыс, вырашыўшы не занасіць гэтую інфармацыю ў свой нататнік. "Спадзяюся, ты не чакаў, што я буду ведаць толькі гэта".
  
  "Няма", - кажа Гастон. “Мяркую, што няма. Але я спадзяюся, што гэта адказ на тваё пытанне".
  
  “Гэта так. Але толькі адзін з іх".
  
  "Тушы".
  
  “ Файет працаваў дваццатага чысла гэтага месяца?
  
  Гастон спраўджваецца з календаром на сваім стале. “ Няма. У той дзень у яе быў выхадны.
  
  “ Магу я спытаць, дзе вы былі дваццатага?
  
  “Я быў тут. Я зачыніў краму ў палове сёмага, зайшоў у CVS і купіў ўсе лекі ад прастуды, якія ў іх былі. Затым я пайшоў дадому, прыняў названыя лекі і скруціўся абаранкам з Ангельскай пацыентам ".
  
  Пэрыс вырашыць, што ён кажа пра кнігу або фільме. "І ты нікуды не хадзіла?"
  
  “ Вы калі-небудзь прымалі НиКвил, дэтэктыў? Няма. Я нікуды не выходзіў. Я быў у каматозным стане ".
  
  Пэрыс захлопывается нататнік. “ Вы можаце яшчэ што-небудзь дадаць, містэр Бэрк?
  
  “Толькі тое, што Фэй таксама вельмі добра разбіралася ў кампутарах. Яна ўсё тут наладзіла. Бухгалтарскае праграмнае забеспячэнне, база дадзеных для нашых спісаў рассылання ". Раптам Гастон падносіць руку да рота. "Я толькі што сёе-тое зразумеў".
  
  "Што гэта?" - спытаў я.
  
  Гастон Берк кажа: "Я абсалютна мёртвы без яе".
  
  
  16
  
  
  Тут жывуць мёртвыя.
  
  Кацёл, нганга, стаіць у цэнтры пакоя, упрыгожанай чорным густа дываном, чорнымі сценамі, чорным столлю. Дванаццаць футаў на дванаццаць футаў. Бедны святло ад паўтузіна обетных свечак, расстаўленых свабодным шестифутовым вакол, здаецца, ўбіраецца ў цемру, як месяцовая кроў у некрануты снег.
  
  Звонку, у калідоры, уздоўж карніза падвешаныя чырвоныя і зялёныя лямпачкі; паміж ліфтамі, прама над кнопкамі выкліку, вісіць вянок з водарам хвоі. У вестыбюлі варта велізарная сярэбраная елка, акружаная рознакаляровымі гірляндамі і упрыгожаная цудоўнымі белымі ўпрыгожваннямі.
  
  Тут няма святла. Тут заўсёды поўнач. Тут гэта месца называецца Матаморос, месца называецца Эль Мозоте. Тут гэта Мой Брэх. Сребеница. Амрытсар. Пномпень. Тут, у гэтай вечнай цемры, цішыня перарываецца толькі крыкамі мёртвых, халодных і неотмщенных, іх просьбы - жорсткае чырвонае мора на дне майго катла.
  
  Але чорная пакой іх не чуе. Чорная пакой захоўвае іх боль, падсілкоўвае яе.
  
  Я прыгатавала нгангу, сваю першую, на старым газавым грылі Charmglow, які знайшла на лужку пад дрэвамі на Нефф-роўд. Я чакала да сярэдзіны ночы, каб падняць яго на службовым ліфце. Калі б хто-небудзь убачыў мяне, то, напэўна, задаўся б пытаннем, што я збіраюся рабіць з вялізным, струхлелай газавым грылем ў шматкватэрным доме без балконаў.
  
  "Ніякіх хатніх жывёл, ніякіх дзяцей, ніякіх барбекю", - сказаў мне кіраўнік будынкам, калі я ўпершыню агледзеў апартаменты Cain Towers на Лі-роўд. З прыкладна дваццаці кватэр было цяжка паверыць, што ні ў адной з іх не хаваецца кот, дзіця або хибачи, але такія былі правілы.
  
  Я отшлифовала і пафарбавала глыбокую круглую чару, затым нанесла на яе бок эмблему Очоси. Цяпер у ёй ёсць плоць. Плоць гэтай зямлі. Плоць, якая гніе. Гэта будзе толькі пытаннем часу, калі пахі дасягнуты калідора, ліфта.
  
  Я павінен дзейнічаць.
  
  Я сядаю на кукішкі побач з катлом, потягиваю ром Metusalem, закрашаны рэшткамі мухомора, рэдкага чароўнага грыба. Мне спатрэбіцца яшчэ. Я закуриваю цыгару і нядбайна выпускаю дым па арбіце вакол сябе. Дым прыцягвае багоў. Дым маскіруе пераважны пах пратухлага чалавечага мяса.
  
  Я глыбока ўдыхаю, чэрпаючы сілу ў злапомны духаў нганги, напаўняючы свае лёгкія, сваё істота сілай такой змучанай плоці. Мозг шлюхі. Мозг і рукі спакусніка...
  
  Я заплюшчваю вочы.
  
  Я нкиси.
  
  Я пачынаю марыць аб Мексіцы, калі мухамор пачынае дзейнічаць. Я бачу сябе чатырнаццацігадовым, якія стаяць аголеным, мокрым ад уласнага поту, поту іншых. Я знаходжуся ў пакоі над вінным погребком Седрики Мала, чакаючы сухога рыпання першай прыступкі, першай з васемнаццаці сухіх драўляных прыступак, па якіх прыйдзе назіральнік, тачер, кат. Вентылятар над галавой павольна круціцца, ледзь праганяючы паветра, насычаны кіслымі пахамі. На ложку брудныя чорныя шаўковыя прасціны; над люстэркамі ў залатых пражылкамі.
  
  Раптам прыступка зноў ускрыквае, яе ныючы спіна задаецца пытаннем, колькі іх яшчэ.
  
  І ўсё ж я ведаю, што звонку гарачае сонца Вядома, усё яшчэ абпальвае тратуары, вуліцы, нават розумы нягоднікаў, якія прыходзяць сюды. Цяпер усяго толькі апоўдні. Засталося некалькі гадзін.
  
  Такім чынам, яны ідуць. Васемнаццаць крокаў, паварот налева, яшчэ адзін ці два кроку. Штурхаць. На дзверы ў пакой над пакоем Мала няма замка. Замак не патрэбны. Дзверы адкрываецца, і неўзабаве ўрываецца шум, обрушиваясь на мяне, як чорны шторм; за ім заўсёды ідуць агідныя дотыку, фантазіі аб проламывающихся чарапах, брытвах, разрезающих плоць, глотках, булькающих ад раскаяння.
  
  Усе мужчыны, якія падымаюцца па лесвіцы, з вялікімі кулакамі, як у майго бацькі.
  
  Усе жанчыны, багатыя і жорсткія.
  
  Таму што я грааль. Чатырнаццаць гадоў, без маршчын, плечы і рукі, як у мужчыны. Я - прыз, які Седрык Мала прапануе ў сваёй латарэі, той, разыграць які каштуе пяцьсот даляраў, той, які зробіць нас абодвух багатымі.
  
  Часам пераможцы латарэі просяць мяне абмяняць іх на боль. Часам на ахвяру. Але заўсёды я вымушаны гандляваць задавальненнем і спаганяць шматлікія даўгі, звязаныя з ім.
  
  Чорная пакой губляе прытомнасць.
  
  El brujo aqui esta.
  
  Ведзьма тут.
  
  І я пагляджу вам у вочы і скажу, што я вандроўны работнік фермы з Кульякана, і вы мне паверыце. Я скажу вам, што кірую паветраным шарам над далінай Напа, і вы мне паверыце. Я скажу вам, што я пекар з Новага Арлеана, і вы мне паверыце.
  
  Я трахну цябе ў тваёй шлюбнай пасцелі, мая працоўная форма спушчана ў мяне на лодыжках, пакуль твой муж ходзіць за поштай.
  
  Пацячэ кроў, салодкая і багатая.
  
  Я скажу табе, што кахаю цябе.
  
  Свет пагрузіцца ў цішыню.
  
  І ты паверыш мне.
  
  
  17
  
  
  Яна праглядае газету ў пошуках падрабязнасцяў, але ў гэты дзень у "Простым дылераў" няма ніякіх згадак аб забойстве Ўіліса Уокера. Гэта быў другі раздзел за адзін дзень, невялікая нататка, у якой гаварылася, што мужчына па імя Уіліс Джэймс Уокер, сарака васьмі гадоў, быў знойдзены мёртвым у нумары матэля "Мара-а-мара", і што прычына смерці не ўстаноўлена. Не было таксама ніякіх падазроных, знаходзяцца пад вартай.
  
  Яна сядзіць за столікам каля акна ў рэстаране на заходнім беразе Флэтс, глядзіць на працягу ракі, сонцаахоўныя акуляры апушчаны, перад ёй некранутая талерка "аль помодоро" з пастай "валасы ангела", якая старэе.
  
  Ёй ўдалося праспаць усю ноч, што крыху напалохала яе. Якім-то чынам лад Ўіліса Уокера на падлозе той бруднай ваннай не ўрываўся ў яе сны. Яна думала, што гэты вобраз будзе пераследваць яе доўгія гады - магчыма, калі яна сядзела ў турэмнай камеры ORW, - але пакуль гэтага не адбываецца. І гэта трохі нервуе.
  
  Магчыма, гэта таму, што яна ведае, што ў яе ёсць праца, якую трэба рабіць. Перадаць гэтыя грошы ў траставы фонд. Гадаваць дачку. Уіліс Уокер быў вялікім, жорсткім мужчынам, якія стаялі паміж ёй і з гэтай мэтай. "Ды пайшоў ён", - думае яна. Ён рызыкнуў і прайграў.
  
  Ён, чорт вазьмі, приударил не за той дзяўчынкай.
  
  Яна аплачвае кошт, апранаецца і выходзіць на вуліцу. Яна праходзіць некалькі кварталаў па Мэйн-авеню да Сентер-стрыт, дзе яе машына прыпаркаваная незаконна. Яна згортвае на амаль пустынную вуліцу і шчаслівая, што не бачыць ярка-аранжавага квітка на лабавым шкле, у яе галаве ўжо заваленыя лічбамі, прадчуваннямі, смуткам, абяцаннямі, страхам.
  
  І вось тады яна заўважае мужчыну, взламывающего яе машыну.
  
  "Гэй!" крычыць яна, перш чым паспявае спыніцца. Яна глядзіць уверх і ўніз па вуліцы. Ніхто яе не чуе. Або дапамагчы.
  
  Мужчына глядзіць уверх, па баках, але не на яе. Яму за сорак, ён белы, поношенно апрануты ў зялёную талстоўку з капюшонам і заляпаныя штаны. У правай руцэ ў яго што-то падобнае на лом. Ён выглядае трохі занадта старым, каб рабіць тое, што рабіў, але ён быў там, спрабуючы ўзламаць пасажырскую дзверы яе цытрынава-жоўтай "Хонды", якая нават блізка не падышла да таго, каб акупіцца.
  
  Яе страх пераходзіць у гнеў. “Гэй! Ты што, аглух? Ідзі нахуй ад маёй машыны!"
  
  Пры гэтых словах мужчына, хістаючыся, адступае на некалькі футаў, знаходзіць яе ў скажоным пейзажы свайго бачання. Ён відавочна п'яны. Слова на літару "ф", здавалася, што-то ўлавіў у ім. Як і яе гучнасць. "Размазня твая, сучка?" кажа ён.
  
  Сука? Яна не верыць. “Гэта мая машына, сука. Ты - мая праблема". Што, чорт вазьмі, на яе знайшло? Што яна рабіла? Ёй варта было б трымацца як мага цішэй, а яна пагражала згоншчыку. З іншага боку, ёй не так ужо хочацца выклікаць паліцыю. Яна засоўвае правую руку ў кішэню паліто і робіць нервовы крок наперад. “ А цяпер адпраўляйся ў чортаву шпацыр. Мы притворимся, што гэтага ніколі не было.
  
  Мужчына пільна глядзіць на яе, відавочна, узважваючы магчымасць таго, што яна можа быць якой-небудзь ваяўнічай кар'ерысткай фемінісцкага тыпу з маўзерам. 380 даляраў у кішэні, проста чакае, калі які-небудзь прыдурак ўстане ў яе на шляху.
  
  Выкрут спрацоўвае. Не кажучы ні слова, мужчына павольна апускае рукі па швах і пачынае адыходзіць па тратуары, не зводзячы з яе вачэй. Калі ён набліжаецца да куце, ён трасе перад ёй ломам у апошняй, жаласнай спробе адлюстраваць браваду пячорнага чалавека, перш чым знікнуць у завулку.
  
  Вось і ўсё, думае яна. Чорт вазьмі, гэта на сто адсоткаў. Не мае значэння, чаго гэта каштуе, як гэта адбываецца. Нават калі ў яе на гэта менш пяцідзесяці тысяч даляраў. Нават калі ёй давядзецца парушыць пастанову суда і жыць з Ізабелай ў бегах да канца іх жыццяў. Яна збегла адсюль.
  
  Да д'ябла гэтае месца.
  
  Яна падыходзіць да пасажырскай дзверы. Пашкоджанняў няма. Ну, ніякіх пашкоджанняў, якіх там ужо не было. Усё, аб чым яна можа цяпер думаць, гэта пагрузіцца ў гарачую ванну з пенай, шклянку травянога гарбаты побач, Андрэ Превин на стэрэасістэме, што-небудзь у духоўцы на павольным агні. Амаль рай. Толькі Ізабэла, резвящаяся сярод бурбалак, яе смех, рэхам отражающийся ад старых свяцілень, магла зрабіць гэта такім.
  
  Яна счышчае снег з дзвярнога ключа, ўстаўляе яго ў замак, паварочвае, і першае, што яна адчувае, калі мужчынская рука закрывае ёй рот, - гэта сродак для мыцця рук DL. Яе бацька быў майстрам, калі яна была зусім маленькай, сам папраўляў сямейныя аўтамабілі, аднаўляў рухавікі газонакасілак, і калі ён садзіў яе да сабе на калені перад абедам, яна адчувала густы водар мыйнага сродкі на нафтавай аснове, змяшаны з дымам яго цыгар.
  
  Але на гэты раз пах не прымушае яе адчуваць сябе цёплай і абароненай.
  
  На гэты раз яе ад гэтага ванітуе.
  
  “ З кім, чорт вазьмі, ты думаеш, ты размаўляеш, сука?
  
  Гэта яе згоншчык, які вярнуўся, каб заявіць пра сябе па-сапраўднаму.
  
  Яна спрабуе закрычаць, але гук прыглушаецца яго бруднай полуперчаткой. Яна супраціўляецца, і, на яе бяду, яе прыціскаюць да зямлі цяжкім перадплеччам. Зямля цягнецца да яе - ледзяная, цвёрдая і няўмольная. Яна прызямляецца на левае плячо, перакочваецца на правае; ашаломленая і неверящая, цалкам дагодлівая.
  
  Затым яна чуе крыкі.
  
  Гэй, хто-то крычыць.
  
  
  ГЭЙ!
  
  
  Набліжаюцца крокі. Яна бачыць пару карычневых паходных чаравікаў, закаўрашы джынсаў. Яна чуе новыя крыкі, але словы непераборлівыя, улічваючы працу паравой рыдлёўкі, якая толькі пачала працаваць у яе мозгу.
  
  Затым пачуўся хруст крокаў па снезе, якія аддаляюцца, хістаючыся.
  
  Затым цішыня. Божа, у яе разбалелася галава. Я адна? яна задаецца пытаннем.
  
  Няма.
  
  Моцныя рукі хапаюць яе за рукі; моцныя рукі падымаюць яе на ногі.
  
  Імгненне галавакружэння, затым усё вяртаецца на кругі свая. Цэнтральная вуліца перад ёй. Яе машына прыкладна там, дзе яна пакінула яе перад тым, як хутка ўпасці на зямлю. Зусім незнаёмы чалавек побач з ёй, які падтрымлівае яе.
  
  "Ты ў парадку?" - пытаецца уладальнік моцных рук.
  
  Словы рэхам аддаюцца ў яе галаве на працягу некалькіх імгненняў, перш чым яна ўсведамляе. Яна робіць глыбокі ўдых і глядзіць. Гэта мужчына. Прыемны малады чалавек.
  
  Вельмі сімпатычны малады чалавек.
  
  І, падобна, ён толькі што выратаваў ёй жыццё.
  
  
  18
  
  
  
  ЛЕЙКВУД, АГАЁ
  
  
  ДВАЦЦАЦЬ ШЭСЦЬ ГАДОЎ ТАМУ...
  
  Лідзія дэль Бланка сядзіць на продавленном ротанговом канапцы ля акна сваёй маленькай кватэркі на Лэйк-авеню са шклянкай сагравае ліманаду у руцэ. Цяпер адразу пасля поўдня чацвёртага ліпеня, і вецер дзьме ў вокны, прыносячы далікатныя хвалі салодкага алиссума, за якімі варта пышны дуэт толькі што скошанай травы і цьмеюць брыкетаў.
  
  Фінал сядзіць на падлозе ў гасцінай і вучыць свайго малодшага брата складаць папяровыя сурвэткі для пікніка, які яны задаволяць пазней. Машына павольна едзе па Лэйк-авеню, і Лідзія чуе, як з стэрэасістэмы даносяцца гукі песні Def Leppard. Яна пачынае ціха плакаць - гэта яе дзіўная звычка ў апошні час.
  
  Яна плача, таму што перажыла жорсткі шлюб.
  
  Яна плача, таму што двое яе дзяцей здаровыя, кемлівыя, цікаўныя і прыгожыя.
  
  Яна плача, таму што тут яны ў бяспецы. Прайшло тры гады з таго часу, як яна бачыла свайго былога мужа. Два гады з таго часу, як ёй давялося павесіць трубку пасярод ночы і прыпаркавацца ля ўваходных дзвярэй, задремав з бейсбольнай бітай на каленях.
  
  Яна плача, таму што, нарэшце, у яе і яе дзяцей з'явілася сапраўдная жыццё. Вядома, адзенне ад Value City, а не ад Higbee's, і, праўда, яна вадзіла свой маленькі вывадак ў mcdonald's часцей, чым ёй хацелася, але яны зводзілі канцы з канцамі.
  
  Да таго ж, упершыню ў жыцці яна зэканоміла чатырыста даляраў. Чатырыста. Цуд. Ён схаваны ў гасцінай, ўнутры яе каханай кнігі ўсіх часоў і народаў "Таемны сад" Фрэнсіс Ходжсон Бернетт.
  
  Дом мары з дваром? Цяпер да гэтага яшчэ некалькі гадоў, думае яна.
  
  Яна адчувае чые-то прысутнасць, азіраецца і бачыць, што перад ёй стаіць Фінал. Вельмі занепакоеная Фінал.
  
  "Мама?"
  
  "Так, мілая?"
  
  "Ты ў парадку, мам?"
  
  Я ў парадку? Думае Лідзія. Што яна мае на ўвазе? Лідзія глядзіць за спіну дачкі. Там стаіць яе сын, яго маленькае твар скажонае змрочным прадчуваннем. І тут да яе даходзіць. Слёзы. Яны думаюць, што яна плача, таму што ёй балюча.
  
  "Ідзі сюды".
  
  Дзеці тоўпяцца вакол. Яна абдымае іх, прыціскае да сябе. Яе дачка, высокая, стройная дзяўчынка-падшыванец. Яе сын, моцны маленькі мужчына.
  
  "Прывітанне", - кажа яна, перарываючы натоўп, выціраючы слёзы тыльным бокам далоні. "Хто хоча марожанага?"
  
  Хлопчык і дзяўчынка падымаюць рукі. Яна знаходзіць у сталовай сваю сумачку і працягвае ім два даляра.
  
  "Вяртайся адразу", - кажа Лідзія. "Мы з'яжджаем праз гадзіну".
  
  "Добра, мам", - кажа яе дачка.
  
  Калі задняя дзверы зачыняецца, Лідзія падыходзіць да акна. Яна выглядвае ў калідор, назіраючы, як яе дзеці спускаюцца па прыступках, трымаючыся за рукі, затым ідуць па тратуары да "Суперетте" Динардо, у двух кварталах адсюль. Праз гадзіну яны ўтрох адправяцца ў Эджуотер-парк, каб заняць сваё месца на пляжы, каб паглядзець пазней вялікі феерверк.
  
  Лідзія занятая: дастае кошык з шафы ў пярэднім пакоі, пералічвае сурвэткі, пластыкавыя відэльцы, папяровыя шкляначкі. У іх будуць хот-догі, бульбяны салата і рутбир, любімыя стравы яе дзяцей. І яе таксама, калі ўжо ёй прыйшлося прызнацца. З ўсіх яе талентаў кулінарнае мастацтва абуральна адсутнічала. Можа быць, калі-небудзь.
  
  "Давай паглядзім, - думае яна, - гэта ўсё?" Няма. Вядома, ім спатрэбіцца спрэй ад камароў. На падваконніку над ракавінай. Яна закрывае плеценую кошык для пікніка і цягне яе на кухню. Калі яна згортвае за кут, яе сэрца падскоквае да горла.
  
  Энтані дэль Бланка варта адразу за задняй дзвярыма. Ён старэй, цяжэй, чыста паголены і добра апрануты, але дэман ўсё яшчэ ў яго вачах. Какаін па-ранейшаму застаецца для яго апошняй кропляй, як ён любіў казаць. Яна адчувала пах бурбона "Эрлі Таймс" з адлегласці дзесяці футаў.
  
  "Прывітанне, дзетка," кажа Энтані, зачыняючы за сабой дзверы.
  
  "Калі ласка", - кажа Лідзія, яе голас гучыць ціха і слаба, зусім не так, як ён гучаў у яе снах апошнія тры гады, той гулкі, магутны голас помсты, які яна выкарыстала, калі ператварала свайго былога мужа ў крывавае месіва.
  
  “ Мне патрэбна пара баксаў, Ліды. Ты можаш мне дапамагчы? Ён пачынае перасякаць кухню.
  
  “Энтані"... калі ласка. Дзеці вернуцца з хвіліны на хвіліну.
  
  “Дзеці. Як яны?"
  
  "Энтані".
  
  “ Ведаеце, хлопцы, вас даволі цяжка знайсці.
  
  "Паміж намі ўсё скончана", - кажа Лідзія, робячы крок назад на кожны крок наперад, які робіць яе былы муж. "Усё скончана".
  
  “Я разумею гэта, мілая. І я гатовы працаваць з табой над гэтым. Я сапраўды, шчыра рады. Але сёння мне патрэбна пара даляраў. Добра? Сёння гаворка пойдзе аб фінансах. Так чаму б табе, упершыню ў тваёй гробаны дурной жыцця, не паступіць разумна?"
  
  “ У мяне няма грошай, Энтані. Азірніся вакол. Хіба падобна на тое, што ў мяне ёсць грошы? Дзеля Бога, мы ямо хот-догі.
  
  “Ты эканоміць, Лідзія. Ты заўсёды эканоміла. Не ведаю, як табе гэта ўдавалася, але цябе заўсёды ўдавалася адкласці пару баксаў".
  
  “ Калі ласка. Ты не можаш проста быць мужчынам і сысці?
  
  У вачах яе былога мужа ўспыхвае агонь.
  
  Яна сказала што-то не тое.
  
  Энтані прыціскае яе да сцяны, утрымліваючы за шыю сваёй магутнай левай рукой, рукой, якая лёгка абхапляе яе горла. “Я адзіны гробаны мужчына, якога ты калі-небудзь ведала, Лідзія. Адзіны мужчына. Яго правая рука цягнецца да спражцы рамяня. “ Хочаш, я трахну цябе прама цяпер на чортавым кухонным падлозе? Хочаш, я пакажу табе, які я мужчына?
  
  Перш чым Лідзія паспявае спыніць гэта, агіду падымаецца ў ёй, затым выплюхваецца вонкі. Яна плюе яму ў твар.
  
  Энтані адскоквае назад, устае на ногі і правай рукой зносіць ёй нос.
  
  Лідзія асядае, яе зрок засьцілае густы барвовы туман. Энтані ўтрымлівае яе левай рукой, зноў пагражае правай, тэмбр яго голасу павышаецца ад лютасьці, яго дыханне падобна цёпламу ветрыку над сметнікам.
  
  “Ты скажаш мне, дзе гэта? Таму што там яшчэ шмат чаго. Ты ведаеш гэта, так? Яшчэ шмат чаго. У мяне наперадзе ўвесь гробаны дзень".
  
  Лідзія, на самым краі свядомасці, не можа гаварыць. Але яна можа падняць вочы. І яе вочы красамоўна кажуць мужчыну, з якім яна пражыла чатыры гады.
  
  Энтані адыходзіць у бок і б'е яе па нырках правым кулаком. Раз. Два. Тры разы. Моцныя, вывастраныя ўдары, умела нанесеныя. Энтані дэль Бланка калі-то быў шматабяцальным баксёрам-аматарам у сярэднім вазе. “Даруй, што ты сказала, Ліды? Таму што я мог бы паклясціся, што толькі што бачыў гэты пиздатый погляд, і я не памятаю, каб задаваў цябе якія-небудзь пытанні тыпу "Ты што, піздзіць?" Калі ласка, пакажы мне. "Ён мацней сціскае скрываўлены яе станік сукенкі. “ І дзе ж цяпер... гэтыя гробаны ... грошы?
  
  Лідзія спрабуе падняць галаву, але беспаспяхова. Замест гэтага яна паддаецца прыступу млоснасці. Пеністая рака ружавата жоўці выцякае ў яе з рота на калашыны і чаравікі яе былога мужа.
  
  Энтані дэль Бланка цяпер становіцца паўнавартасным жывёлам, і збіццё пачынаецца ўсур'ёз.
  
  Першабытны. Метадычны. Завершаны.
  
  У той момант, калі Энтані пачынае задавацца пытаннем, ці не зайшоў ён, нарэшце, занадта далёка, ён успамінае. Ён заходзіць у гасціную, знаходзіць "Таемны сад" на кніжнай паліцы, здымае яго. Ён смяецца, выцірае акрываўленай, пашкоджанай рукой рот. "Трэба было здагадацца," кажа ён, выцягваючы пачак банкнот з кніжкі. “ Тут ніколі нічога не мяняецца.
  
  Ён засоўвае чатырыста даляраў у кішэню, ужо адчуваючы смак першай струменьчыкі какаіну, якая патрапіла ў яго правую ноздру. За гэта адчуванне ён напэўна ўзнагародзіць другі струменьчыкам, на гэты раз у левую. Тук-тук, думае ён і кідае кнігу на кухонны падлогу.
  
  "Сакрэтны сад", - кажа Энтані дэль Бланка, ні да каго канкрэтна не звяртаючыся, выходзячы ў асляпляльна яркі ліпеньскі дзень у Лейквуд, штат Агаё, апранаючы люстраныя сонцаахоўныя акуляры-авіятары. “Так. Дакладна. Вялікі, блядзь, сакрэт, Ліды."
  
  Лідзія дэль Бланка ляжыць ніцма на падлозе ў сваёй кухні. У яе зламаная сківіца, раздробленая правая скулы. Першы ўдар знёс ёй нос; храсткі цяпер звісаюць з яе асобы разбэшчаным чырвонай масай. Тры рэбры з правага боку зламаныя, два з левай. Локцевая костка яе правай рукі зламаная, і ёсць ірваная рана, якая цягнецца ад сярэдзіны ілба да левай баку рота - вынік таго, што яе шпурнулі праз шкляную дзверцы посудного шафы ў сталовай - глыбокі парэз, які запатрабуе дзевяці гадзін аперацыі, каб аднавіць мышцы, і больш за дзвесце швоў для закрыцця.
  
  Яна без свядомасці і моцна мінае крывёй.
  
  Яе сын і дачка стаяць у дзвярах, трымаючыся адзін за аднаго, дрыжучы ў удушливом летнім паветры, які раптам прамокла крывёю, іх амаль забітая маці ляжыць перад імі, ля іх ног тры растаюць эскімоскіх пірага.
  
  Але ніякіх слёз.
  
  Дзяўчынка на імгненне адпускае брата, робіць крок наперад, апускаецца на калені. Яна ахінае сябе хросным знакам, затым апускае паказальны палец правай рукі ў лужынку цёплай крыві каля левага вуха маці. Яна вяртаецца да дзвярнога праёму, узіраецца ў твар свайго брата, у тое, як ён стаіць цяпер, моцна заціснуўшы вушы рукамі, нібы для таго, каб заглушыць цішыню гэтага жаху.
  
  Не кажучы ні слова, яна асцярожна прыкладвае палец да рота брата, пакідаючы на яго вуснах невялікую палоску ярка-пунсовай крыві. Менавіта так яна будзе думаць аб ім доўгія гады - яго цёмныя, спалоханыя вочы; спутанная ад поту капа рудавата-каштанавых валасоў; чырвоныя вусны, якія надаюць яму выгляд сумнай маленькай дзяўчынкі. Яна ў апошні раз глядзіць на сваю маці, затым пяшчотна цалуе брата ў вусны, кроў іх маці - усё, што яны калі-небудзь скажуць аб гэтым дні.
  
  Дзевяць гадоў праз, калі памрэ Лідзія дэль Бланка, хворая жаўтухай фігура ў дабрачынным аддзяленні бальніцы Святога Вінцэнта, гэта, нарэшце, пазбавіць яе дваіх дзяцей ад гэтага моманту, вызваліць іх ад усёй адказнасці за будучыя жахі ў іх жыцці, вызваліць іх ад жыцця маці-наркаманкі, якая будзе жыць з паўтузіна мужчын, перасьпіць яшчэ з дзесяццю тузінамі, у рэшце рэшт, пяройдзе ад дозы гераіну да дозе какаіну і да дозе алкаголю, яе твар ператворыцца ў скрыўленае, пакрытае шнарамі месіва, і яна ніколі больш не будзе нагадваць стройны юны кветка на адзінай фатаграфіі, якую яе сын захавае назаўжды.
  
  На імгненне хлопчык і дзяўчынка прыйшлі б да згоды, гэта вызваліла б іх ад страху.
  
  
  19
  
  
  Мэры кажа: "Мне трэба сёе з кім сустрэцца".
  
  Яна думае: што тут адбываецца? Дзве красуні запар. Спачатку бягун перад маім домам. Цяпер гэты хлопец. Мой рыцар у бліскучых даспехах. Хутка мне прыйдзецца заскочыць у адзін з гэтых таварных вагонаў. У адзін цудоўны дзень цягнік перастане хадзіць гэтым шляхам.
  
  Яму пад трыццаць, можа, крыху за трыццаць. Калі ён дапамог ёй падняцца на ногі, яна абаперлася аб яго правае сцягно і выявіла, што яно цвёрдае, як скала.
  
  Боль у левай частцы галавы, куды мужчына ўдарыў яе, была нязначнай у параўнанні з абражанай гонарам і нарастаючым збянтэжанасцю. Ляжаць тварам уніз ў снезе на гарадской вуліцы, прыніжаны і згвалтаваны звычайным галаварэзам, было значна горш.
  
  Але мужчыну, які стаяў перад ёй, здавалася, было ўсё роўна.
  
  "Ну, па меншай меры, дазволь мне адвезці цябе ў бальніцу", - кажа мужчына. “Я бачыў, як ён ударыў цябе. У цябе можа быць страсенне мозгу. Мы заедзем у паліцэйскі ўчастак. Вы можаце запоўніць справаздачу ".
  
  "Не, дзякуй", - кажа яна. "Я ў парадку, праўда".
  
  Ён чакае, пакуль яе вочы сустрэнуцца з яго, перш чым адказаць. Яго вочы цёмныя, выразныя, колеру паўсалодкае шакаладу. - Ты ўпэўненая? - пытаецца яна.
  
  "Станоўча".
  
  Мужчына адпускае яе, і яна выяўляе, што ўсё яшчэ крыху хістаецца.
  
  "Мяне клічуць Жан Люк Крысціян", - кажа ён.
  
  "Ціна Фальконе," адказвае яна, перш чым словы захрасаюць у яе ў горле.
  
  "Прыемна пазнаёміцца з табой, Ціна".
  
  “ Вы францужанка? - спытаў я.
  
  "Няма", - кажа ён, усміхаючыся. “Нарадзіўся на вье Карэ ў Новым Арлеане. Мая сям'я займаецца выпечкай. Я такі ж амерыканец, як бенье".
  
  "Ну", - кажа яна, паціраючы шчаку, думаючы пра тое, як ёй удалося пражыць большую частку свайго жыцця без удараў, і толькі для таго, каб яе ўдарылі двойчы за адну тыдзень. “Усё, што я магу сказаць, гэта дзякуй. Хто ведае, што б зрабіў гэты хлопец".
  
  "Гэта было і абавязкам, і задавальненнем", - кажа ён. "Хоць я б не рэкамендаваў гэты спосаб сустрэч астатнім маім незамужнім сябрам".
  
  Слова "не жанаты" на імгненне прабягае рабізной паміж імі. Ён кажа ёй, што не жанаты. Калі яна збіраецца пагуляць у шлюбную гульню, то менавіта тут яна паведамляе яму аб сваім сямейным становішчы ў якой-небудзь дасціпнай і ветлівай манеры. Замест гэтага яна кажа: “Няма. Я б таксама не стала".
  
  "Такім чынам..." - пачынае ён, "... як ты хочаш мне заплаціць? Стандартны кантракт 'Я магу патэлефанаваць табе пасярод снежнай буры, каб адвезці ў аэрапорт, таму што я выратаваў табе жыццё'? Ці ў цябе на галаве што-нешта іншае? Таму што, відавочна, я не магу дазволіць табе сысці, не ўладзіць гэтае пытанне."
  
  Ён ўтрымлівае яе погляд, пакуль яна не падпарадкоўваецца. Яна гатовая паспрачацца, што гэты погляд быў жудасна эфектыўным для яго на працягу ўсёй яго жыцця.
  
  "Ну, што ты маеш на ўвазе?" пытаецца яна.
  
  “Улічваючы, што я раблю гэта даволі часта - выцягваю добранькіх маладых жанчын з гурбаў, - у мяне сапраўды ёсць стандартны ганарар. Калі б мне давялося злавіць злачынца, або дастаць якой-небудзь выгляд агнястрэльнай зброі, або нават выклікаць гарадскія брыгады, каб вас адкапалі з-пад снегу, ўзнагароджанне павялічылася б у геаметрычнай прагрэсіі.
  
  "Як мне пашанцавала".
  
  "Сапраўды," кажа ён, страсаючы апошнюю сняжынку з яе пляча.
  
  "Такім чынам... Ваш стандартны ганарар складае..."
  
  “ Вячэру. У восем гадзін. Каньяк у адзінаццаць. Буду дома да дванаццаці. Гарантую.
  
  Якое-то кокетливое імгненне яна абдумвае яго прапанову. Якога чорта, думае яна. Можа быць, абдымуць яе за гэта. Ёй сапраўды патрэбныя былі абдымкі. Можа быць, нават, не дай Бог, доўгі, летуценны пацалунак. Гэта было цэлую вечнасць таму. “Так. Добра. Я ў гульні. Вядома", - кажа яна. "Чаму бы і няма?"
  
  Жан Люк усміхаецца. "Гэта пяць спатканняў або толькі адно?" - пытае ён. "Мне трэба будзе праверыць свой каляндар".
  
  Мэры смяецца.
  
  У яе баліць галава.
  
  Але ўпершыню за доўгі час гэта прыемная боль.
  
  
  20
  
  
  Пэрыс сядзіць на кухні Файет Марцін. Ён адзін. Грег Эберсол правярае зачэпкі па сяброўкам Ўіліса Уокера, апытваючы заўсёднікаў Vernelle's Party Center, некаторыя з якіх ужо былі ў картатэцы падраздзялення.
  
  Зло - гэта парода, Фингерс.
  
  Ён не змог пазбавіцца ад гэтых слоў. Што за парода? Як Зло? Калі Майк Раян напісаў гэтыя словы, гэта ніяк не магло мець нічога агульнага з чым-то актуальным, так у чым жа быў сэнс? Акрамя таго, на фатаграфіі не было нумары справы, так што адсачыць яго было б немагчыма, толькі выцвілы адрас на адным баку.
  
  Але што, калі гэта мёртвае цела мае якое-то стаўленне да забойства Майка Райана?
  
  Ці Мог ён памыляцца наконт Сары Вайс?
  
  Майк Раян звяртаецца да яго з магілы?
  
  Старажытная гісторыя.
  
  Засяродзьцеся, дэтэктыў.
  
  Калі ён не памыляецца, кватэра Файетт Марцін - двухпакаёвая у Марсол Тауэрс, абстаўленая па распродажы Кронхайма, - у дакладнасці такая, якой Файетт пакінула яе ў ноч свайго забойства. Хутчэй за ўсё, яна прыняла душ, апранулася і паспяшалася да дзвярэй, але, вядома ж, не раней, чым пераканалася, што ўсе цыгарэты патушаны, што кававарка адключаная ад сеткі, што завалу павернуты, ні на секунду не ўсведамляючы, што ўсё гэта ў канчатковым выніку не будзе мець значэння. Абарваны шнур, палаючая попельніца, няпрошаны госць пасярод ночы: цяпер прывіды з іншага свету.
  
  І яшчэ ёсць расліны. Кожная плоская паверхня, кожная стальніца ў кватэры Файетт Марцін прысвечана якому-небудзь карыснаму экзатычнага пакаёвай расліне. У маленькай каморцы ёсць тры тузіны каробак з ўгнаеннямі і іншымі сродкамі па догляду за раслінамі. Кара елі. Гидролит. Ангельская соль. Маці-і-мачыха. Крапіва.
  
  Падобна на тое, што Файетт прыгатавала вячэру з індычкі Swanson's у ноч свайго забойства. Пэрыс адразу пазнала скрынку, знаёмы лагатып выглядваў з важкага пакета, які стаяў ля кухоннай дзверы. У кухоннай кошыка для смецця Пэриса таксама ёсць некалькі такіх жа пустых скрынак. Яму вар'яцка цікава, ці спадабалася Файет начынне. Для яго яна заўсёды на густ як мокрая тынкоўка.
  
  Але, верагодна, было шмат начэй, калі яна, як і ён, нават не заўважала гэтага.
  
  Яе кампутар стаіць перад ім на круглым кухонным стале з пластыка; манітор чорны і халодны, але сам кампутар быў уключаны, калі кіраўнік ўпусціў яго. Відавочна, што Файетт Марцін часта абедала тут, магчыма, падчас ежы лазіла па Інтэрнэце. На кухонным стале таксама ёсць мыш, кіраўніцтва, пара флэш-назапашвальнікаў.
  
  Пэрыс не знайшла нічога, што паказвала б на прысутнасць палюбоўніка ў жыцці Файетт: ні лістоў, ні паштовак Hallmark, ні фатаграфій з Six Flags або Holden Arboretum, прымацаваных да халадзільніка магнітам.
  
  Пэрыс думае:: Мне знаёма гэта пачуццё, Файетт. У мяне самога пусты халадзільнік.
  
  Затым мёртвая жанчына пачынае гаварыць з ім.
  
  услых.
  
  "Прывітанне".
  
  Пэрыс падскоквае амаль на фут. Гучыць так, быццам гэта запіс тэлефоннай размовы, але на кухні няма ні магнітафона, ні аўтаадказніка. Ні радыё, ні тэлевізара таксама. Такім чынам, дзе быў... Менавіта тады Пэрыс разумее, што яго рука ляжыць на мышы. Голас, павінна быць, мае якое-то стаўленне да кампутарнай праграме, якую ён запусціў, перамясціўшы мыш. Гук зыходзіць з кампутарных дынамікаў.
  
  Файетт Марцін? Пэрыс задаецца пытаннем. Гэта яе голас? Той гэта голас, які належаў жанчыне, якую ён бачыў растерзанной ў тым будынку на Ўсходняй Саракавы вуліцы?
  
  "Прывітанне," адказвае мужчына.
  
  "Вы афіцэр паліцыі?" яна працягвае.
  
  Афіцэр паліцыі? Дрыготка прабягае па Парыжы. Калі ласка, думае ён. Ніякіх паліцэйскіх.
  
  "Так", - кажа мужчына.
  
  “ Толькі што вярнуўся дадому пасля цяжкага працоўнага дня?
  
  "Толькі што ўвайшоў у дзверы", - кажа ён. "Толькі што скінуў туфлі".
  
  “ Застрэліў каго-небудзь сёння?
  
  "Не сёння".
  
  “ Арыштаваць каго-небудзь?
  
  "Так".
  
  "Хто?"
  
  “ Проста дзяўчына. Вельмі злая дзяўчына.
  
  Жанчына смяецца.
  
  Пэрыс думае: Гэта сэкс-відэа. Гэта запіс нейкага званка па тэлефоне 900. Паліцыянты і служанкі. Файет Марцін працавала ў сэкс-кампаніі?
  
  Размова працягваецца.
  
  “ Жанчына, якую ты бачыў на верхнім паверсе. Яна табе спадабалася?
  
  "Так", - адказвае мужчына. "Вельмі".
  
  "Цябе ўзбуджае назіраць за ёй?"
  
  "Так".
  
  Па ходзе размовы Пэрыс націскае кнопку харчавання на пярэдняй панэлі манітора кампутара, ЭПТ больш старой мадэлі, спадзеючыся, што да гэтага ёсць якое-то видеосопровождение. Падобна на тое, што ён зламаны.
  
  “Гэта была я, ты ведаеш. Я была шлюхай", - кажа жанчына.
  
  "Зразумела", - кажа мужчына.
  
  “ Табе падабаецца глядзець, як я раблю гэта з іншымі мужчынамі?
  
  “Так. Мне гэта падабаецца".
  
  "Раздвинь ногі".
  
  Пакуль Пэрыс слухае гэты абмен рэплікамі, яму цяжка прымірыць, як мяркуецца, сарамлівую маладую жанчыну, якая працавала ў Кветкавым краме, з гэтым сэксуальным жывёлам. Здавалася, чым больш ён пазнаваў, тым менш разбіраўся ў людзях.
  
  Выдатная рыса характару для дэтэктыва.
  
  "Вось так?" - мяркуе мужчына.
  
  Можа быць, свет быў поўны Файетт Марцінс, думае Пэрыс. Можа быць, гэта проста наіўныя лягавыя, якія "сустракаюць мяне", - кажа яна.
  
  Пэрыс выпростваецца ў крэсле. ТАК. Пагавары са мной. Пагаворым аб тым, як сабрацца разам.
  
  "Няма".
  
  "Сустрэнемся сёння ўвечары".
  
  Жаночы голас гучыць умольна.
  
  "Няма", - паўтарае мужчына.
  
  "Сустрэцца са мной і трахну мяне".
  
  Некалькі секунд цішыні. Пэрыс затрымлівае дыханне, спадзеючыся, што Лідэрства вось-вось упадзе яму ў рукі. Ён сумняваўся, што такія сінтэзаваныя версіі гэтых галасоў калі-небудзь будуць прадстаўлены ў судзе ў якасці доказу чаго-небудзь, але ніколі не ведаеш напэўна.
  
  Проста вымаві гэтыя словы.
  
  Прамоўце іх.
  
  "Калі я скажу "так", што ты для мяне зробіш?" - пытаецца мужчына.
  
  "Я"... "Я заплачу вам", - кажа жанчына. "У мяне ёсць наяўныя".
  
  Пэрыс думае: Файетт Марцін не працавала ў сэкс-індустрыі.
  
  Звонившая - Файетт Марцін.
  
  "Мне не патрэбныя вашы грошы", - кажа мужчына.
  
  "Тады чаго ж ты хочаш?"
  
  Паўза. "Паслухмянасць".
  
  "Паслухмянасць?"
  
  “ Калі мы сустрэнемся, ты зробіш, як я скажу?
  
  "Так".
  
  “ Ты зробіш у дакладнасці, як я скажу?
  
  "Я... ТАК... калі ласка."
  
  "Ты цяпер адзін?"
  
  "Так".
  
  “ Тады слухай мяне ўважліва, таму што я скажу табе гэта адзін раз. На паўднёва-ўсходнім куце Усходняй Саракавы і Цэнтральнай ёсць закінуты будынак...
  
  Сэрца Пэрыс падскоквае, круціцца, супакойваецца. Яго страўнік варта яе прыкладу. Файетт Марцін размаўляе са сваім забойцам. Файетт Марцін размаўляе з чалавекам, які разрэзаў яе напалам.
  
  "На Ўсходняй саракавы баку ёсць дзвярны праём", - працягвае мужчына. “Я хачу, каб вы ўсталі там, тварам да дзвярэй. Разумееце?"
  
  "Так".
  
  “У цябе сапраўды хопіць смеласці пайсці туды? Зрабіць гэта?"
  
  Самы нязначны ваганне, затым: "Так".
  
  Пэрыс разумее, нягледзячы на сваю агіду, што з боку Файетт Марцін было сапраўды смела пайсці туды той ноччу, быць настолькі адданай сваёй фантазіі, што рызыкнуць усім. І ўсё гэта менавіта тое, што яна страціла.
  
  “Ты разумееш, што я збіраюся трахнуць цябе ў гэтым дзвярным праёме? Ты разумееш, што я збіраюся падысці да цябе ззаду і трахнуць цябе ў гэтым брудным дзвярным праёме?"
  
  Пэрыс закрывае вочы. Сцэна пачынае прамалёўвацца ў яго свядомасці. На гэты раз акварэллю. Сінім, фіялетавым і шэрым. Кафэ на куце Уизы. Неон удалечыні. Жанчына ў дзвярах. Petite. Прыгожанькая.
  
  “Я... Божа. Так".
  
  “ Ты надзенеш кароткую белую спадніцу.
  
  Пэрыс бачыць плиссированную спадніцу мёртвай жанчыны на фоне бруду халоднага бетоннага полу; карычневую гуаш яе крыві.
  
  "Так".
  
  "Ты нічога не надзенеш пад гэта".
  
  "Нічога".
  
  Цяпер выгіб яе ягадзіц. Ружовыя, з ямачкамі ад холаду.
  
  “ Зверху ты таксама нічога не надзенеш, толькі якую-небудзь кароткую куртку. Скура. У цябе ён ёсць?"
  
  Яны не знайшлі скураной курткі. Пэрыс апранаецца ў такую ж.
  
  "Так".
  
  “ І твае самыя высокія абцасы.
  
  "Я і цяпер іх ношу".
  
  Ён бачыць яе падэшвы туфляў. Ў плямах крыві, на шпільках; цэннік з надпісам "Payless" амаль не пацёрты. Туфлі для асаблівага выпадку.
  
  “ Ты не обернешься. Ты не паглядзіш на мяне. Ты разумееш?
  
  "Так".
  
  "Скажы гэта".
  
  “ Я не буду глядзець на цябе.
  
  "Ты не будзеш казаць".
  
  "Я гэтага не зраблю".
  
  "Ты будзеш цалкам падпарадкоўвацца мне".
  
  "Так".
  
  "Ты можаш быць там праз гадзіну?"
  
  "Так".
  
  "Калі ты спознішся хоць на хвіліну, я пайду".
  
  "Я не спазнюся".
  
  "Тады едзь".
  
  Размова заканчваецца, дынамікі змаўкаюць, жорсткі дыск кампутара двойчы паварочваецца, затым спыняецца. Пэрыс выяўляе, што глядзіць на дынамікі, чакаючы працягу. Адрас, імя, мянушка, фонавы гук.
  
  Нічога. Ён зноў рухае мышкай. Па-ранейшаму нічога.
  
  Толькі цішыня электрычных гадзін на кухні мёртвай жанчыны.
  
  Пэрыс ўстае, зазірае ў гасціную. Яго погляд наторкаецца на школьную фатаграфію Файетта, прислоненную да століка. Здымак зроблены ў мяккім фокусе, галава злёгку закінутая назад, вочы глядзяць на неба. Яе вусны злёгку прыадкрытыя, швэдар бардовага колеру, магчыма, ангорскай, і гэты колер ўзмацняе чырвань на яе шчоках. На шыі тонкая залаты ланцужок з медальёнам ў форме сэрца.
  
  Пэрыс задаецца пытаннем: якім быў шлях, які прывёў яе з таго моманту - васемнаццацігадовай дзяўчыны, якая сядзіць у студыі Олана Мілс, калі перад ёй адкрываўся нічым не замутненный гарызонт ўсёй яе жыцці, - да таго дзвярнога праёму на Ўсходняй Саракавы вуліцы? Праз якія з жыццёвых парталаў ёй трэба было прайсці, каб гэта падарожжа набыло сэнс?
  
  І ўсё ж Пэрыс верыць, што кім бы яна ні была пры жыцці, што б яна ні рабіла, яна мела права быць жывой, і што забойца зарэзаў гэтую жанчыну і пакінуў яе ляжаць ля яго ног.
  
  І вось, калі яна ляжала халодная, скрываўленая і разабраны на часткі на стале з нержавеючай сталі ў моргу, ён пачынае адчуваць тыя дзіўныя і асаблівыя адносіны з Файет Мары Марцін, якія ў яго былі, па меншай меры, у якой-то ступені, з кожнай ахвярай з моманту яго першага званка ў аддзел па расследаванні забойстваў.
  
  Пэрыс закрывае вочы, уяўляе знявечанае цела Файетт на фатаграфіі з месца злачынства і пытаецца ў яе забойцу: "Якой яна табе падабалася больш, сукін ты сын?" Мёртвая ці жывая?
  
  У якім вобразе яна табе больш падабалася?
  
  Ён у апошні раз кідае позірк на яе партрэт, на яе вочы.
  
  "Ты не будзеш глядзець на мяне", - гучна кажа Пэрыс, гук яго голасу нібы кінжал пранізвае цішыню. Нерухомасць Файетт Марцін.
  
  Ён глядзіць на яе вусны.
  
  Ты не будзеш гаварыць.
  
  
  21
  
  
  У Пэрыс тэлефануе мабільны тэлефон на куце Карнегі і Усходняй Дзевяноста трэцяй вуліцы.
  
  "Парыж".
  
  "Джэк, гэта Рубен".
  
  “ У чым справа, сябар? - спытаў я.
  
  "Я толькі што атрымаў поўны справаздачу аб Файет Марцін", - кажа Рубен. "Думаю, вам варта сёе-тое ўбачыць".
  
  Пэрыс рада, што яны сустракаюцца не ў тэатры выкрыцця. Лабараторыі, хоць і валодалі поўным спектрам сваіх уласных жудасных відовішчаў і гратэскавых пахаў, па меншай меры, часам сустракаліся расліны-павукі, недоеденная кубак з-пад арахісавага алею, атмасфера жыцця.
  
  Рубен выглядае спустошаным. Ён прыхінаецца да стала з мармуровай стальніцай, на якім стаяць тры мікраскопа, і безуважна ўцягвае саломінку, воткнутую ў мензурку з плоскай пепсі. На стале, злева ад мікраскопаў, стаяць накрытыя лабараторныя талеркі.
  
  “Прывітанне, Рубен. Ты брудную выглядаеш".
  
  "Толькі што зарабіў трыццаць шэсць", - кажа Рубен. "І, пры ўсім маім павазе, дэтэктыў, вы таксама не сентаво нуэва".
  
  Пэрыс паняцця не мае, што сказаў Рубен, але лічыць, што ён гэтага дамогся. “ Што ў нас ёсць?
  
  Рубен імгненне глядзіць на Пэриса пустымі вачыма, не спяшаючыся дапіваючы свой напой. Затым ён ставіць шклянку з колай на стол, ўключае падсвятленне над сталом і кажа:
  
  "Мы знайшлі што-то дзіўнае ўнутры адной з туфляў Файет Марцін".
  
  "Гэта было пад ўнутранай этыкеткай на яе левай туфлі", - кажа Рубен. “Не было прычын зазіраць туды, таму ніхто гэтага не зрабіў. Мы ледзь не прапусцілі гэта. Выглядала як звычайная фірмовая этыкетка, якую можна знайсці на палове прадаваных жаночых туфляў ".
  
  “ Хто гэта знайшоў? - спытаў я.
  
  “Лабараторыя заканчвала браць ўзоры крыві з абцаса абутку, і хто-то заўважыў, што куток этыкеткі злёгку загнуты. Яны яшчэ трохі прыпаднялі яе і ўбачылі, што край вось гэтага тырчыць вонкі. Потым яны патэлефанавалі ў SIU." Рубен дастае з канверта пару фатаграфій левай туфлі Файетт Марцін ў якасці доказы.
  
  "Ці магло гэта патрапіць туды на фабрыку выпадкова?"
  
  "Няма", - кажа Рубен. "Этыкетка з унутранага боку гэтай туфлі была отклеена і прылепленая зусім нядаўна".
  
  Пэрыс глядзіць на пакет для доказаў на стале, на маленькі прадмет, знойдзены ў чаравіку ахвяры забойства: палоску фіялетавага кардона прыкладна двух цаляў даўжынёй і чвэрці цалі шырынёй. На ім што-то падобнае на ніжнюю частку чырвоных літар, як быццам хто-то адрэзаў ніжнюю чвэрць цалі ад нейкай упаковачнай этыкеткі. Падобна на два ці, магчыма, тры словы. Падобна на тое, што першая літара можа быць T. I. Або, або P. Пэрыс налічвае дзве літары, падобныя на S. Акрамя таго, для Пэриса гэта з такім жа поспехам магло быць санскрытам. "Якія-небудзь вадкасці?" - пытаецца ён.
  
  “ Толькі кроў Файетт. Мы таксама знайшлі кроў Файетт, змешаную з клеем, якім быў прымацаваны цэтлік абутковай кампаніі, што азначае, што клей быў растваральныя на момант яе забойства. Гэта было зроблена на месцы злачынства, Джэк. І мы вызначана павінны былі гэта знайсці.
  
  Пэрыс на імгненне задумваецца і пытаецца: “Як ты думаеш, у нас дастаткова інфармацыі пра лэйбле, каб зразумець, што ён кажа? Ці ёсць праграмнае забеспячэнне, якое можа гэта зрабіць?"
  
  “ Не ўпэўнены. Але я ведаю чалавека, якому трэба патэлефанаваць.
  
  “ Накармілі?
  
  "Хто ж яшчэ?"
  
  Чорт, думае Пэрыс. Ці павінен ён абмеркаваць гэта з Эліёт? Камандзір падраздзялення павінен звярнуцца ў іншае агенцтва, асабліва на федэральным узроўні. Калі гэта да чаго-небудзь прывядзе, Пэрису прыйдзецца растлумачыць, чаму ён парушыў працэдуру. З іншага боку, калі кантакт Рубена гатовы забыцца пра папяровай цяганіне, магчыма, паліцэйскае кіраванне зможа прыціснуць гэтага псіхапата без таго, каб ўсемагутнае Міністэрства юстыцыі прысвоіла сабе ўсе заслугі, як гэта звычайна бывае. Паліцэйскае кіраванне Кліўленда магло б скарыстацца стрэлам у руку.
  
  Пэрыс пытаецца: "Наколькі добра ты ведаеш гэтага хлопца?"
  
  Рубен усміхаецца. "Пачакай".
  
  Рубен перасякае лабараторыю, заходзіць у свой кабінет. Дзесяць хвілін праз ён вяртаецца. “Я адправіў гэта ў Федэральны будынак з надзейнай кур'ерскай поштай. Ён патэлефанаваў, каб пацвердзіць атрыманне, і сказаў, што гэта трохі, але ён таксама сказаў, што спіць у сярэднім два гадзіны ў суткі. Астатні час ён сядзіць перад сваім кампутарам. Ён сказаў, што палоска кардона вызначана выразаная з нейкага камерцыйнага спажывецкага тавару. Ён думае, што ў яго ўжо ёсць шрыфт і памер кропкі. У яго таксама ёсць вага кардона ".
  
  “ А як наконт арыгінала? - спытаў я.
  
  "Ён ужо на зваротным шляху".
  
  "І ты давяраеш гэтаму хлопцу?"
  
  “Абсалютна. Паверце мне, калі хто-то і раскажа нам, што ў нас ёсць, так гэта Клэй Патэрсан. Ён сказаў, што патэлефануе, калі і калі."
  
  "А як жа папяровая валакіта?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Ён кажа, што ў рахунку будзе паказана DigiData, Inc.", - адказвае Рубен. "І што яны прымаюць наяўныя".
  
  
  22
  
  
  "Што ты думаеш, Бэла?"
  
  Яна дастае з шафы сукенка "Ганна Суи", трымае яго перад сабой, глядзіць у люстэрка. Як заўсёды, фатаграфія Ізабелы, якая стаіць на шафе, застаецца нямой.
  
  “Так, я таксама так думаю. Маленькае чорнае сукенка. Ад гэтага проста няма абароны". Яна смяецца над сваёй жартам, а затым адчувае сябе вінаватай, як заўсёды адчувае сябе вінаватай, калі весяліцца без дачкі.
  
  Зайшоўшы ў душ, яна ўспамінае свой маршрут. Па дарозе ў горад яна сустрэне Селесту і атрымае грошы ад продажу упрыгожванняў Элтана. Хоць яна так адчайна хоча расказаць Селесте аб тым, што адбылося ў матэлі "Мара-А-мара" - як бы жахліва гэта ні гучала, Селеста сапраўды адзіны чалавек у свеце, якому яна можа давяраць, - яна вырашыла пачакаць.
  
  Яна раскажа ёй у свой час.
  
  І толькі калі ёй гэта будзе трэба.
  
  Жан Люк апрануты ў цёмна-сіні ваўнянай касцюм Zegna і гальштук блакітна-шэрага колеру з тонкім малюнкам. Яны вячэраюць у рэстаране "Без Сусі" гатэля Renaissance, дзе падаюць фузилли з смажаным перцам і баклажанамі, абсмаленыя марскія грабеньчыкі са свежым фенхелем і шафранавым булёнам, а таксама цудоўнае марозіва пламбір з бойзенберри і Гран Марна.
  
  Марудлівая шпацыр па Грамадскай плошчы, назіранне за фігурыстамі, круцячы, сярод калядных агнёў, яшчэ больш цудоўная.
  
  Жан Люк распавядае ёй аб сваёй працы крэатыўным дырэктарам ў буйным рэкламным агенцтве ў цэнтры горада. Жан Люк кажа ёй, што знаходзіць яе надзвычай прывабнай, у чым-то падобнай на вельмі маладую Наталі Вуд. Жан Люк кажа ёй, што "Разумныя грошы" - яго любімы часопіс.
  
  Неверагодна, але гэта і яе любімы часопіс. Гэта адзіны, на які яна падпісаная. У дадзены момант новы нумар знаходзіцца ў вестыбюлі яе дома.
  
  Жан Люк пытаецца ў яе, ці не хоча яна выпіць кавы ці хоча, каб яе адвезлі дадому.
  
  Дзе-то каля грабеньчыкаў яна знайшла адказ на гэтае пытанне. Яна бярэ яго руку абедзвюма рукамі, пяшчотна сціскае і кажа:
  
  "І тое, і іншае".
  
  Яны сядзяць на яе канапе, ззаду іх гарыць адзіная лямпа, тэлевізар уключаны. Яны глядзяць некалькі сцэн з "Анатоміі забойства" з Лі Ремиком на канале AMC. Яны кажуць аб спатканнях, аб падарожжах, аб фільмах, старанна абыходзячы палітыку дзеля гэтага, іх першага спаткання. Да гадзіны дня кавы скончыўся. Фільм заканчваецца ў гадзіну пятнаццаць.
  
  Затым надыходзіць няёмкае маўчанне. Першы за вечар.
  
  Яна вырашае перапыніць яго. "Што ж, на выпадак, калі я забылася сказаць гэта ў трехтысячный раз, дзякуй за цудоўны вечар," кажа яна, уключаючы настольную лямпу побач з канапай. Яна спрабуе адлюстраваць легкадумнасць. - Я рада, што мы, эм, сустрэліся сёння.
  
  "Ого", - адказвае Жан Люк. "Гучыць так, быццам я сыходжу".
  
  “ Баюся, мне трэба ўставаць. Працуе дзяўчына.
  
  “ Яшчэ толькі адну кубачак?
  
  "Кава скончыўся".
  
  "Тады і я таксама", - кажа ён з усмешкай, устаючы і апранаючы сваё цёмна-шэрае паліто. “Але ты толькі пачала расплачвацца са сваім абавязкам перада мной. Ты ж разумееш гэта, ці не так?
  
  "Вядома", - кажа яна, устаючы і спрабуючы незаўважна расцерці зацёклыя ногі. “Я маю намер адпрацаваць гэта ў кожным рэстаране, адзначаным зоркай Мішлен, у радыусе ста міль ад Кліўленда. Я плачу свае даўгі, нягледзячы ні на якія асабістыя цяжкасці".
  
  Жан-Люк смяецца. "Такое высакародства перад тварам такой колькасці калорый".
  
  “Ежа сёння ўвечары была узрушаючай. Яшчэ раз дзякуй".
  
  "Што ж, мне было прыемна", - кажа ён, нацягваючы скураныя пальчаткі. "Б'юся аб заклад, гэта лепш, чым у Цэнтры забаў Вернель".
  
  Раптам усе ў свеце аказваецца пад вуглом сорак пяць градусаў да ўсяго астатняму. Яна аглядае сваю кватэру, але нішто ў ёй не мае сэнсу. Пакой велізарная, без вентыляцыйных адтулін. Сцены здаюцца за шмат міль адгэтуль.
  
  Яна пытаецца: “Прабачце? Дзе?"
  
  “ Цэнтр вечарынак Вернель. На Сэнт-Клер-авеню. Там падаюць катлеты, рабрынкі і ліставую капусту, калі я не памыляюся. Чаму-то ты не вырабляеш ўражанні чалавека, які аддае перавагу ежу для душы.
  
  Яна чуе, як ён кажа, але словы, здаецца, праносяцца міма яе вушэй, як быццам яна знаходзіцца ў руху. "Я ніколі там не была", - кажа яна. “І ты маеш рацыю. Я не аматар душэўнай ежы. Занадта тоўстая. "
  
  "О, але я ўпэўнены, што ты была ў гусце Ўіліса Ўокера", - кажа ён. "Я б паставіў на гэта амаль усе".
  
  "Прэч".
  
  “ Калі ласка. Проста выслухай мяне.
  
  "Прэч".
  
  “ Ты ўсё зразумееш, калі я распавяду табе ўсю гісторыю.
  
  "Прэч!"
  
  "Баюся, у вас няма іншага выбару, акрамя як выслухаць", - кажа ён, павольна запускаючы руку ва ўнутраны кішэню свайго паліто.
  
  "У мяне куча варыянтаў", - адказвае яна. Яна садзіцца насупраць яго, упёршы рукі ў сцёгны. "У мяне ёсць любы гробаны выбар, які толькі ёсць".
  
  Ён вымае руку з унутранай кішэні паліто і кладзе што-то на кававы столік перад ёй. Гэта чорна-белая фатаграфія памерам тры на пяць цаляў. Спачатку гэта выглядае як нейкая абстракцыя, накшталт аптычна складанай карцінкі, якую вы маглі б убачыць у гульнявых часопісах - вызначце гэта! Але калі яна прыглядаецца да яе больш уважліва, яна разумее, што гэта не гульня.
  
  Гэта фатаграфія, на якой яна выбягае з нумара 116 матэля Dream-A-Dream.
  
  У яе кружыцца галава. Слёзы пачынаюць засцілаць вочы, нягледзячы на ўсе намаганні спыніць іх.
  
  Як яна магла быць такой дурной?
  
  Яна спрабуе сабрацца з думкамі, перавесці дыханне. “ Чаго ты хочаш?
  
  “Мне проста патрэбна твая дапамога. Ніякага гвалту", - кажа ён. “Я проста вяртаю стары доўг. І ты можаш мне дапамагчы".
  
  “І вось як ты мяне пытаеш? Шантажуючы мяне, чорт вазьмі?" Яна пачынае хадзіць па кватэры. Затым да яе даходзіць. “Пачакай хвілінку... ты наняў гэтага хлопца напасці на мяне, ці не так?
  
  "Ён не павінен быў цябе і пальцам чапаць", - кажа ён. “З іншага боку, ён таксама не павінен быў уцякаць, як дзесяцігадовая дзяўчынка, пры першых прыкметах небяспекі. Ён вяртаецца? Гэта была яго ідэя. Думаю, ты закрануў яго гонар бяздомнага. Але, ты павінен прызнаць, гэта зрабіла маё выратаванне нашмат больш дзёрзкім, ты не згодны?
  
  Усё, што рабіла гэтага мужчыну прывабным за вячэрай, цяпер растварылася ў лужыне агіды унізе яе жывата.
  
  Але, яна павінна была прызнацца, гэта не значыць, што яна не заслугоўвала таго, каб яе абвінавацілі ў махлярстве. Гэта не значыць, што яна не заслужыла гэтага. Яна, па любых стандартам, у любы момант сусветнай гісторыі, зладзейка. І забойца. Нават калі гэта была самаабарона.
  
  Проста яна адчувае сябе такой абражанай.
  
  "Што ты хочаш, каб я зрабіла?" - пытаецца яна, зноў сядаючы на канапу, яе слёзы пераходзяць у сапенне, а думкі вяртаюцца да справы.
  
  "Я хачу, каб ты рабіла тое, што ў цябе атрымліваецца лепш за ўсё", - кажа ён, яго твар святлее, на ім з'яўляецца ўсмешка, з-за якой яна трапіла ў такую пераробку. Ён садзіцца побач з ёй. “Будзь сабой. Ты сама чароўная, прыгожая".
  
  Яна дастае цыгарэту з пачкі на стале, яе рукі больш не дрыжаць.
  
  Ён запальвае яе цыгарэту, кладзе руку ёй на калена і працягвае.
  
  "Дазволь мне расказаць табе кароткую гісторыю", - кажа ён, працягваючы ёй накрухмалены белы насоўку. “Тады я пайду. Абяцаю".
  
  Па якой-то прычыне яго мяккі, элегантны голас пачынае супакойваць яе. Яна пачынае верыць, што ён не жадае ёй фізічнага шкоды, па меншай меры, не ў гэты момант. Яна бярэ хустку і выцірае потекшие ад тушы вочы. “ Аповяд?
  
  “Так. Гэта адбываецца некалькі гадоў таму. Я быў ледзь падлеткам. Калі я правільна памятаю, "Индианс" у той дзень абыгралі "миннесотских двайнят"..."
  
  
  23
  
  
  
  КЛІЎЛЕНД, АГАЁ
  
  
  СЕМНАЦЦАЦЬЦЮ ГАДАМІ РАНЕЙ...
  
  У краме Tony B's emporium усяго патроху - газіроўкі, чыпсаў, цукерак, цыгарэт, прэзерватываў, - але ў асноўным тут прадаюцца латарэйныя білеты і пятнаццаць розных марак мацаванага віна. Семдзесят працэнтаў штодзённых паступленняў Тоні Бі прыходзіцца на тое ці іншае. Дваццаць адсоткаў - на цыгарэты. Астатнія дзесяць адсоткаў належаць ідыётам, якія альбо занадта тупыя, альбо занадта гультаяватыя, каб прайсці пешшу лішнія пяць кварталаў, каб купіць малако і яйкі ў Kroger's на Ўсходняй 105-й вуліцы.
  
  Канец верасня, душны дзень бабінага лета. Спякота хвалямі адлюстроўваецца ад тратуара, дзівячы згаладалыя па вадзе дрэвы перад "Тоні Бі". З кватэры над крамай даносяцца гукі гульні "Кліўленд Индианс" і "Миннесотских двайнят".
  
  У "Тоні Бі" пуста, калі не лічыць яго ўладальніка, які сядзіць высока за стойкай, чытаючы газету, спрабуючы захоўваць абсалютную нерухомасць, спрабуючы дазволіць старажытнага, які пакутуе на астму кандыцыянеру над уваходнай дзвярамі выконваць сваю працу.
  
  Раптам што-то не так. Ён гэта адчувае.
  
  Гэта тое ж самае прадчуванне, якое ён адчуваў у В'етнаме за некалькі секунд да таго, як з-за пагоркаў грымне першы снайпэрскі залп і прымусіць усіх у базавым лагеры ускочыць на ногі. Магазін невялікі, добра асветлены, і калі толькі хто-небудзь не вырашыць легчы на падлогу і перакаціцца пад вітрынай, Тоні Бі з дапамогай сваіх трох выпуклых люстэркаў можа разглядзець кожны квадратны цаля. Ён ведае, калі людзі знаходзяцца ў краме. Званок на дзверы паведамляе яму, калі яны ўваходзяць. Званок на дзверы паведамляе яму, калі яны сыходзяць. Дык чаму ж у яго такое пачуццё, што там. Цень злева ад яго. Побач з падстаўкай для чыпсаў.
  
  Там стаяць два чалавекі. Хлопчык і дзяўчынка.
  
  Як яны праніклі ўнутр? Задаецца пытаннем Тоні Бі, яго сэрца трохі калоціцца. Чаму ён іх не пачуў? Яны прыйшлі з чорнага ходу?
  
  Яны маладыя - дзяўчынцы каля дваццаці, хлопчыку яшчэ менш, можа быць, шаснаццаць, - і яны тарашчацца на яго. Дзяўчынка - гарачая маленькая сучка, гэта дакладна. Падцягнутая, брунэтка, спартыўнага целаскладу. Яна не неахайна апранутая, як і многія іншыя дзяўчыны, якія прыходзяць у краму і дражняць яго; чарнаскурыя дзяўчаты ў расшпіленых цельпукаваты джынсах і топиках-трубочках, шчыльна абцягненых іх набрынялыя грудзі. Гэтая белая, стройная, спакуслівая, у кароткай джынсавай спадніцы і блузцы ў кветачку, з тых дзяўчат, якія заўсёды падабаліся мужчынам накшталт Тоні Б. Вядома, цяпер яму было за пяцьдзесят, але ён быў маладым пяцідзесяцігадовым. У яго ўсё яшчэ была вялікая частка валасоў, усе пярэднія зубы. І ён па-ранейшаму валодаў усім абаяннем у свеце, калі яму гэта было трэба.
  
  “ Мы знаёмыя? - пытаецца ён, прыўздымаючы верхнюю частку сваёй спартыўнай формы, каб сустрэцца позіркам з дзяўчынай. Ён працягвае руку, дастае з заплечніка цыгарэту "Ньюпорт" і запальвае. “ Нас прадставілі адзін аднаму?
  
  "Няма", - кажа дзяўчына. "Ты проста падобны на каго-то, каго мы ведаем".
  
  Голас у дзяўчыны глыбокі, як у жанчыны. Яе празрыстая блузка, і Тоні Бі можа амаль разглядзець форму яе правай грудзей. "О, так?" - адказвае ён, спрабуючы адлюстраваць ўсмешку. “ Можа быць, Харысан Форд?
  
  "Не", - адказвае хлопчык. "Як дзядзька або што-то ў гэтым родзе".
  
  Узрост хлопчыка вызначыць цяжэй пасля таго, як ён загаворыць. Хлопец даволі высокі, з цёмнымі валасамі і вачыма. Цяпер ён выглядае маладзей шаснаццаці. Як вялікі трынаццацігадовы падлетак з мужчынскімі рукамі. Яго голас яшчэ не цалкам зламаўся. Разумны панк, гэта дакладна.
  
  "Ну, я цябе не дзядзька", - кажа Тоні Бі, разумеючы, што ў яго не будзе часу на дзяўчыну, калі гэты маленькі засранец будзе ошиваться паблізу. "Такім чынам, зараз, калі мы наладзілі гэты бізнэс, ты што-небудзь купляеш?"
  
  "Мы проста глядзім", - кажа дзяўчына. "Нам дазволена глядзець, ці не так?"
  
  Маленькая дзерзкая сучка, думае Тоні Бі. Нагадвае яму былую першую, тую, дзеля якой ён рабіў расцяжку. Таксама на яе трохі падобная. Ён сеў на тэрмін ад васьмі да дзесяці гадоў па абвінавачванні ў замаху на забойства за тое, што ў той дзень збіў Лідзію да паўсмерці, але менш чым праз год пасля вынясення прысуду дзе-то знайшлі памылку, і яго прыйшлося вызваліць. “Хто сказаў, што гэта Амерыка, дзяўчо? Тут табе не Амерыка. Гэта Тоні Бі. Кейпиш? Такім чынам, альбо ты што-небудзь купляеш, альбо бярэш гэта на аркі. Такія правілы".
  
  Яна адварочваецца ў бок, і Тоні Бі бачыць, як яе соску тырчаць з-пад блузкі. Чорт вазьмі, яна такая сэксуальная малая. Тоні не ведае, крычаць яму або ўзбудзіцца. Яна бярэ з паліцы ўпакоўку вострыя лезы Gillette з адным лязом.
  
  "Мы возьмем гэта", - кажа яна, слізгаючы да стала і ставячы іх на стойку.
  
  Пакуль яна ідзе, Тоні Бі загіпнатызаваны рухам яе грудзей пад блузкай. Паблізу ён бачыць, што яе вочы амаль чорныя.
  
  Ён дастае брытвавыя ляза, якія ён трымае ў запасе для "кока-колы". "Кока-колы" аддаюць перавагу ляза з адной абзой, каб выразаць лініі. Раней гэта быў яго любімы сякера. "Гэта трыста шэсцьдзесят два, міс," кажа Тоні, не адводзячы ад яе вачэй. “ Уключаючы падаткі.
  
  Дзяўчына лезе ў кішэню, дастае пяцідоларавы купюру. Калі яна працягвае яе яму, Тоні Бі гатовы паклясціся, што яна наўмысна затрымлівае сваю руку на яго руцэ на імгненне. Калі ён уручае ёй рэшту, то отплачивает за флірт тым жа.
  
  "Патрэбна сумка?" - пытаецца ён.
  
  "Не", - адказвае яна.
  
  "А зараз будзьце асцярожныя з гэтымі брытвавым лёзамі, міс," дадае ён, зачыняючы скрыню з грашыма, і ў яго голасе гучыць значна больш бацькоўскіх пачуццяў, чым ён хоча. “ Не хацеў бы, каб вы парэзалі сваю цудоўную скуру.
  
  Дзяўчына цалкам паварочваецца да яго тварам. Яна усміхаецца усмешкай, ад якой па целе Тоні Б. прабягаюць хвалі шоку. Але гэта адчуванне не можа параўнацца з тым, што адчувае ён, калі яна расшпільвае блузку і агаляе перад ім большую частку сваёй левай грудзі. Там, прама над яе ружовым саском, маленькая татуіроўка ў выглядзе кветкі. "Я магу вынесці боль", - кажа яна. "А ты зможаш?"
  
  "Я ..." - гэта ўсё, што можа выціснуць Тоні Бі, зашпільваючы блузку, апранаючы сандалі і павольнай хадой накіроўваючыся да дзвярэй, дзе яе чакае хлопчык. Якім-то чынам Тоні Бі ўдаецца адарваць погляд ад дзяўчынкі. Ён глядзіць на хлопчыка і тут жа шкадуе, што зрабіў гэта.
  
  Хлопчык усміхаецца яму.
  
  І ён раптам стаў значна больш падобны на мужчыну.
  
  Тоні Бі п'яны. Цяпер два гадзіны ночы, і ён стаіць, прыхінуўшыся да сцяны свайго крамы ў завулку, з цыгарэтай, якая звісае з ніжняй вусны, і ў дзесяты раз абшуквае адзін і той жа кішэню штаноў, спадзеючыся, што там магла самаадвольна ўтварыцца поўная пачак запалак з моманту яго апошняга візіту. Нічога.
  
  Да чорта ўсё, думае ён. Я пачакаю, пакуль не зайду ўнутр.
  
  Ён павольна працягвае падымацца па завулку, накіроўваючыся да задняй паркоўцы.
  
  Ён правёў неверагодную ноч за гульнёй у покер ў Вялікай Рэя Амата. Прыйшоў з двума сотнямі, сышоў з шасцю. Усю ноч піў выпіўку Рэя, еў яго ежу. Добра, што дом Рэя знаходзіўся ўсяго ў двух кварталах адсюль, у некалькіх хвілінах хады ад крамы, менавіта там Тоні Бі вырашыў адаспацца. Ён ні за што не паедзе да самага Коллинвуда. Ён заходзіць на маленькую, пакрытую ямачкамі жвіру паркоўку ззаду свайго крамы. Там ёсць дзве машыны, у тым ліку яго ўласную, а таксама патрапаны фургон. На стаянцы цёмна, пуста, ціха; дзённая вільготная спякота, здаецца, зыходзіць ад зямлі, як каласальны паравой прас, закапаны ў зямлю за ўсё ў некалькіх цалях пад яго нагамі.
  
  Тоні Бі пачынае рытуал пошуку сваіх ключоў.
  
  І, другі раз за дзень, выяўляе, што хто-то варта прама перад ім. Хто-то, хто не вырабляе шуму. Тоні Бі падымае галаву, робіць няўпэўнены крок назад і бачыць, што гэта жанчына. Прыгожая маладая жанчына з бледнай скурай і бліскучымі валасамі.
  
  Дзе ён бачыў яе раней?
  
  Блін, кароткачасовая памяць падарваная, думае ён, пасмейваючыся пра сябе. Думаю, трыццаць з лішнім гадоў злоўжывання наркотыкамі і алкаголем зробяць гэта з табой. Гэта, вядома, тая сучка-брунэтка з крамы. Дзёрзкая. Маленькая дзяўчынка з татуіраваныя грудзьмі. Але цяпер яна нафарбаваны як жанчына. Вузкія скураныя штаны, высокія абцасы, валасы сабраны высока на галаве.
  
  "Прывітанне, дзетка", - кажа Тоні Бі.
  
  "І табе прывітанне", - адказвае яна.
  
  Тоні Бі думае: яна кінула свайго маленькага дерьмового сябрука і вярнулася за Гробаны Тоні Б. Перш чым ён паспявае зрабіць крок у яе бок, ён чуе непадалёк сапенне і бачыць хлопчыка, які сядзіць на упаковачнай скрыні побач з Смеццевым кантэйнерам ў цёмным куце стаянкі. Рэзкі пах у паветры падказвае Тоні Бі, што хлопец паліць вушак. Прама пад адкрытым небам.
  
  Прама за яго крамай.
  
  А, ды каму якая справа? Думае Тоні. Ён пры грошах, побач хітрая маленькая сучка, і ён не курыў вушак ўжо пяць гадоў. "У цябе будуць праблемы з курэннем гэтага лайна", - усміхаецца Тоні Бі, кульгаючы да Смеццевага баку. "Ёсць што-небудзь для твайго дзядзькі Тоні?"
  
  Хлопчык глядзіць на дзяўчынку. Яна ківае. Хлопчык працягвае гіганцкі вушак Тоні Б.
  
  "Чувак", - кажа Тоні Бі, п'яна разглядаючы вушак двайны даўжыні. "Ты адкуль, маці тваю, з Ямайкі?"
  
  Хлопец і дзяўчына разражаются п'яным смехам. Тоні Бі робіць велізарную, сотрясающую лёгкія зацяжку вушака. Ён трымае яе некалькі імгненняў, яго надзьмутыя шчокі, як у Дзізі Гілеспі.
  
  Яшчэ смех. Гэта прымушае Тоні Бі страціць ўдар. "Гэй,... хопіць мяне смяшыць", - кажа ён, ужо адчуваючы некаторыя эфекты траўкі. "Чорт", - дадае ён. "Гэта добрае дзярмо".
  
  "Толькі самае лепшае", - кажа хлопчык. “Паспрабуй яшчэ. Частуйся".
  
  "Якога хрэна", - думае Тоні Бі і падпарадкоўваецца. На гэты раз, патрымаўшы ўсяго некалькі секунд, гаршчок пачынае пранікаць у верхнюю частку яго мозгу. Вулічныя гукі з Еўклід-авеню, размешчанай у паўмілі адсюль, раптам становяцца крышталёва чыстымі. Нейкім чынам ён адчувае пах смецця за Чайна-Гарден, аж да Усходняй 105-й вуліцы! Яго розум ясны, але раптам яго канечнасці важыць цэлую тону. “ Я не... - Кажа Тоні Бі. “ Чаму я...
  
  Хлопец смяецца. "З цябе стрэслі пыл, чувак".
  
  "Што?"
  
  “ З цябе стрэслі пыл. Ангельская пыл.
  
  Перш чым ён паспявае адрэагаваць, Тоні Бі узгадвае дзяўчыну. Ён хоча добранька разгледзець яе ў гэтым новым, палохалай уборы. Ён паварочваецца на абцасах і раптам адчувае пах яе духоў - насычаных, кветкавых і сэксуальных. Ён пачынае ўзбуджаць яшчэ да таго, як яна выходзіць з ценю і расшпільвае блузку, агаляючы дзве грудзей самай ідэальнай формы, якія Тоні Бі калі-небудзь бачыў. Калі-небудзь. "Божа усемагутны", - усклікае ён. “Божа. Усе. Магутны."
  
  Дзяўчына прыкрываецца коўдрай і хіхікае.
  
  "Колькі?" Пытае Тоні Б.
  
  "Колькі?" - адказвае дзяўчына.
  
  “Не гуляй са мной. Колькі? Ты кажаш, гэта тваё".
  
  "Колькі ў цябе ёсць?"
  
  Тоні Бі рыецца ў кішэнях. У яго паўсюль наяўныя. "Шэсцьсот," кажа ён.
  
  "За шэсць сотняў ты атрымаеш усё, што захочаш," кажа яна, падыходзячы вельмі блізка. Яна пачынае расшпільваць яго кашулю.
  
  "А што наконт яго?" Адказвае Тоні Бі, ківаючы на хлопчыка, які цяпер зноў стаіць побач з Смеццевым кантэйнерам, у цені, яго вочы глядзяць, як свецяцца чорныя камяні.
  
  Дзяўчына здымае кашулю Тоні Бі, дазваляючы ёй зваліцца на зямлю. "Яму ўсё роўна", - адказвае яна, расшпільваючы маланку на яго штанах і падштурхоўваючы яго спіной да кучы сплющенных кардонных каробак каля будынка. "Яму падабаецца назіраць".
  
  Тоні Бі ведае, што гэта велізарная памылка, гэтак жа як ён ведае, што не збіраецца спыняцца. Прыкладна праз хвіліну ён цалкам голы - калі не лічыць кароткіх чорных шкарпэтак і брудных красовак Reeboks - і полусиживает, напалову павярнуўшыся да штабелі каробак вышынёй па пояс, душны начное паветра овевает яго цела, ангельская пыл і алкаголь цалкам кантралююць яго рэфлексы.
  
  Дзяўчына адступае на некалькі крокаў. Яна здымае белую блузку і пачынае танцаваць перад ім топлес, плаўна калыхаючы сцёгнамі ў адзін бок, затым у іншую.
  
  Ісус ускочыў на Хрыста ў велікодным "паломино", думае Тоні Бі. Я памёр і трапіў у гробаны нябёсы. Ён кідае погляд на смеццевы кантэйнер.
  
  Хлопчык знік.
  
  Затым, для Тоні Бі, усё пачынае адбывацца адначасова; усё гэта ахутана бледна-шэрым святлом, усё гэта калыхаецца ў сводящем з розуму несинкопированном рытме.
  
  Рух злева ад яго. Храбусценне жвіру. Рытм маладога чалавека.
  
  Цень з Дананг? Тоні Бі задаецца пытаннем. Я зноў у краіне?
  
  Прыгожая дзяўчына перад ім пачынае перабольшваць свае павольныя, плыўныя руху. Бледная рука ўзмахвае ў месячным святле; перад ім мільгае выгіб юнай грудзей.
  
  Цяпер - гарачае дыханне на яго шыі. Гукі ззаду. Слізгальныя гукі.
  
  Цяпер нага дзяўчыны падымаецца да яго. Хутка. Ўдар кобры з цемры.
  
  Ўдар па яго аголеным яичкам такі хуткі, такі дакладны, што спачатку Тоні Бі думае, што гэта частка яе танцавальнай праграмы. Ён ведае, што павінен гэта адчуць, але ў дадзены момант ён гэтага не адчувае. У дадзены момант ён нічога не адчувае.
  
  Затым яму на галаву накідваюць драцяную пятлю. "Калючы дрот", - шэпча хлопчык яму на вуха. "Гармонік". Хлопчык цяпер ззаду яго, варта каленямі на скрынях. “Сдвинешься на цалю - проколешь яремную вену. Не варушыся, блядзь". Надзеўшы тоўстыя скураныя пальчаткі, хлопчык працягвае абмотваць галаву Тоні Бі калючым дротам, робячы малюсенькія парэзы і шчарбіны на галаве, шыі, плячах мужчыны.
  
  Розум Тоні Бі - гэта дрыгва збянтэжанасці, нерашучасці, гневу.
  
  З цябе стрэслі пыл.
  
  "Яна мёртвая", - кажа дзяўчына.
  
  Мёртвы? Хто мёртвы? Задаецца пытаннем Тоні Бі. І чаму я не магу паварушыць рукамі, нагамі? Чаму ўсё важыць ... гробаны ... тону?
  
  "Нарэшце-то яна мёртвая", - паўтарае дзяўчына. "Ты нарэшце-то забіў яе".
  
  І ў адно імгненне Тоні Бі усё разумее.
  
  Ісус Хрыстос.
  
  Лідзія.
  
  Ён пачынае плакаць, калі яго дачка бярэ яго цяпер ужо млявы пеніс у сваю правую руку.
  
  Рыданні пераходзяць у глыбокі, хрыплы лямант, калі яго сын дастае бритвенное лязо з адной абзой і разглядае яго ў дрыготкім ад гарачыні месячным святле.
  
  Тоні Бі спрабуе закрычаць, але боль, выкліканая раздробленым правым яечкам, і страх, выкліканы калючым дротам у яго на горле, не дазваляюць яму выдаваць якія-небудзь выразныя чалавечыя гукі.
  
  Замест гэтага Энтані дэль Бланка адкрывае рот, і ўсё, што з яго вырываецца, - гэта серыя ціхіх, вільготных всхлипываний, гукаў страху і паразы, няўдачы і прыніжэнні, гукаў, якія вяртаюцца ў яго вушы з поўным дынамічным дыяпазонам і аддаюцца рэхам, як крокі маладой жанчыны па доўгай, цёмнай галерэі успамінаў.
  
  На працягу пяці хвілін яны не спыняюцца. Бейсбольныя біты, якімі яны забяспечылі ляза з адным лязом, спачатку зносяць мужчыну галаву, глыбока вонзая калючы дрот у яго плоць, праломваючы лоб, затылочные косткі, скулы, сківіцы, ператвараючы верхнюю частку тулава ў чырвонае месіва, ламаючы ключыцу на дзесяткі кавалкаў.
  
  Нягледзячы на жадання дзяўчынкі, нягледзячы на яе дзесяцігадовыя малітвы, яе бацька быў мёртвы да таго часу, калі яны ўдваіх пачалі працаваць над яго рэбрамі, жыватом, сцёгнамі, нагамі.
  
  Калі яны сканчаюць, абліваючыся пенай пасля такой трэніроўкі ў такую спякоту, хлопчык лезе ў Смеццевы бак і дастае галлоновую пластыкавую бутэльку, якую ён паклаў туды раней днём. Ён завяршае сваю задачу, выліўшы змесціва - поўную меру двух слоікаў ялавічнага булёна па трыццаць унцый - на цела свайго бацькі.
  
  Хлопчык і дзяўчынка згаджаюцца, што яны аказалі свеце паслугу. Вядома, праваахоўныя органы так гэта не ўспрымуць. І таму яны павінны падзяліцца. Яна вернецца ў сваю прыёмную сям'ю, дзе ў гэтую самую хвіліну спіць на трэцім паверсе. Ён адвязе Грейхаунда ў Сан-Дыега. Адтуль стрыечны брат перавязе яго ў Мексіку, туды, дзе ён будзе ў бяспецы.
  
  Яны заключаюць адзін аднаго ў доўгія, маўклівыя абдымкі, сапраўды гэтак жа, як яны абдымалі адзін аднаго ў тым дзвярным праёме амаль дзесяць гадоў таму. Затым, дзеля ўласнай бяспекі, дзяўчынка садзіцца ў сваю машыну, якая належыць яе прыёмнай маці, "Таёту" апошняй мадэлі, для якой дзяўчына прыгатавала дублікат ключоў месяцамі раней. Яна ў апошні раз сустракаецца позіркам з братам, калі ён дастае ключ з багажніка фургона. Ён скраў фургон раней у той жа дзень і пакіне яго прыкладна ў тузіне кварталаў ад аўтобуснай станцыі Greyhound на скрыжаванні Усходняй Трынаццатай вуліцы і Чэстэр-авеню.
  
  Яны збіралі сабак на працягу апошніх двух тыдняў, напераменку мора іх голадам, а затым кідаючы ім найменшыя кавалачкі пратухлай ялавічыны. Сабакі пражэрлівыя, здурнелі ад голаду і даўно страцілі ўсякае ўяўленне аб сваім месцы хатніх жывёл у цывілізаваным свеце. У кузаве фургона іх чацвёра. Два ратвейлера, два дабермана.
  
  Хлопчык адкрывае дзверы і асцярожна, аднаго за іншым, здымае з іх наморднік. Праз некалькі секунд чатыры вялікіх сабаку выбягаюць вонкі, іх велізарныя лапы грызуць жвір, каб дабрацца да гэтага ўпаў кузена, такога свежеран-нага і смяротна параненага ў першабытным тумане іх патрэбы.
  
  На вачах у хлопчыка і дзяўчынкі сабакі накідваюцца на цела са злосцю, якая жыла ў іх істотах, нераскрытая, стагоддзямі. Хлопчык і дзяўчынка ўсё выдатна разумеюць, таму што яны таксама гадамі насілі ў сабе цёмную жорсткасць, інстынктыўную цягу да гэтага моманту.
  
  І вось яны назіраюць, нерухомыя, маўклівыя і захопленыя, двое дзяцей адной маці.
  
  Але ў гэты момант іх думкі адзіныя.
  
  А цяпер адпачывай, Лідзія.
  
  Адпачывай.
  
  Дзяўчына выязджае са стаянкі першай, пакідаючы хлопца на кіроўчым сядзенні фургона, які працуе на халастым ходу з выключанымі фарамі і назірае за разгортваннем апошняй разнёй.
  
  Мексіка, думае ён. Ён яшчэ не ведае гэтага, але Мексіка - гэта месца, дзе ён даведаецца шлях дарогі, шлях ночы, шлях, па якім усе рэчы павінны прайсці хоць бы адзін раз, калі д'ябал усміхнецца ім. Шлях, побач з якім цьмянеюць усе астатнія шляхі.
  
  У Мексіцы ён спазнае шлях святых.
  
  
  24
  
  
  Яна ў жаху. Адчувае агіду. Больш чым трохі напалохана. І зусім збіты з панталыку.
  
  Вось што яна ведае. Ці думае, што ведае.
  
  Жан Люк і яго сястра забілі свайго бацькі да смерці, таму што іх бацька быў жывёлам і здзекаваўся над іх маці. Затым яны дазволілі сабакам з'есці яго.
  
  Але адкуль яна ведае, што гісторыя праўдзівая? Адкуль яна ведае, што Жан-Люк на самай справе хлопчык з гісторыі? І якое гэта можа мець дачыненне да яе? Ён распавёў ёй гэтую гісторыю толькі для таго, каб напалохаць? У дадатак да шантажу?
  
  Яна падымае вочы і бачыць, як ён перасякае пакой, бярэ фатаграфію Ізабелы.
  
  Змагаючыся з нарастаючай млоснасцю, яна бяжыць праз пакой, забірае ў яго фатаграфію так рашуча, як толькі адважваецца, і кладзе яе ў скрыню крайняга століка. “ Чаго ты ад мяне хочаш? Проста скажы мне, якога хрэна табе ад мяне трэба.
  
  “ Сёння вечарам? Нічога. Ён бярэ яе правай рукой за падбародак, нахіляе яе твар да свайго. “ Але заўтра. Заўтра напярэдадні Калядаў.
  
  “Так? Што наконт гэтага?"
  
  "Гэта чароўная ноч, і я хачу, каб вы правялі час як мага лепш".
  
  Яна застаецца абсалютна нерухомай, нямой.
  
  "Заўтра ўвечары ты ідзеш на вечарыну", - працягвае ён. "Вечарыну, напоўненае смехам, зычлівасцю і ўсімі іншымі радасцямі сезону".
  
  Яна глядзіць на яго прыгожы твар, думае аб ім як аб трынаццаць хлопчыка з акрываўленай бейсбольнай бітай ў руках. Яна разважае аб волі, якая, павінна быць, прывяла ў рух гэтую лютасьць. Яна адчувае, як ад яго зыходзіць запал, калі ён прысоўваецца ўсё бліжэй. Яна патроху адступае, пакуль не аказваецца спіной да сцяны. Што-небудзь з гэтага праўда? Яна паняцця не мае. Але яна, па меншай меры, рэаліст і ведае кошт у боксе. Пакуль у Жан-Люка ёсць яе фатаграфіі ў матэлі "Мара-А-мара", на самай справе не мае значэння, праўдзівая гэта гісторыя ці не.
  
  Жан-Люк кажа: "Усё, аб чым я хачу, каб ты падумаў з сённяшняга дня да заўтрашняга вечара, - гэта тры маленькіх словы".
  
  Ён датыкаецца да яе шчакі.
  
  На імгненне яна адчувае сябе, ці што, зачараванай?
  
  Пасярод усяго гэтага?
  
  "Якія тры словы?" - пытаецца яна.
  
  Ён распавядае ёй, адлічваючы пальцамі кожнае слова.
  
  “ Шчаслівага Раства, Джэк.
  
  
  25
  
  
  Джэк Пэрыс стаіць у чарзе да касы ў аптэцы Rite Aid на рагу Ўсходняй 113-й вуліцы і Еўклід-авеню з недарэчнай пародыяй на калядную елку ў руках. На самай справе, ён трымае скрынку памерам не больш скрынкі для чаравік, скрынку, у якой нібыта знаходзіцца "калядная ёлка вышынёй 36 цаляў, выдатна падыходзіць для невялікіх памяшканняў!"
  
  Ён вырашыў, што не дапусціць, каб гэта Каляды прайшло без якога-небудзь весялосці ў яго бязрадаснай кватэры.
  
  Чарга рухаецца павольна, але гэта яшчэ не самае горшае. Горш за ўсё - бесперапынны, зводзіць з розуму звон званы Арміі выратавання, ласкава прадстаўлены валанцёрам у касцюме Санта-Клаўса, якія стаяць прама за дзвярыма. Пэрыс, як і ўсе астатнія ў краме, хацела б разбіць Санту ударам ногі ў спіну і растаптаць гэты званочак на аўтастрадзе так, каб ён быў плоше банкі з-пад тунца.
  
  Замест гэтага, заплаціўшы за елку ў скрынцы, ён ківае Санце, праходзячы міма яго, і, як звычайна, праходзіць яшчэ дзесяць футаў або каля таго, разгортваецца на абцасах, нетаропка вяртаецца і кідае даляр у вядро.
  
  "Дзякуй", - кажа Санта. "І шчаслівых святаў".
  
  "Так, як скажаш", - адказвае Пэрыс, яго бурклівасць - распіска ў яго маленькай шчодрасці.
  
  Пэрыс падыходзіць да сваёй машыне і адкрывае багажнік. Па крайняй меры, трэць яго жыцця глядзіць на яго ў адказ. Пасля некаторых спрытных манеўраў яму ўдаецца засунуць скрынку з каляднай елкай у левы бок, побач са спартыўнай сумкай, у якой ляжаць спартыўныя трэніровачныя касцюмы, якія ўжо цэлых два гады праляжалі ў багажніку, ні разу не пабываўшы ўнутры спартзалы.
  
  Затым з-за яго спіны раздаецца жыццярадасны голас: "Які далікатны".
  
  Пэрыс абарочваецца і бачыць Мэрсэдэс Круз. Яны планавалі сустрэцца тут, і яна прыйшла як раз своечасова. "Прывітанне," кажа ён.
  
  “ Я бачыў, як вы паддаліся каляднага настрою, дэтэктыў.
  
  "Не дай гэтаму выйсці вонкі, добра?" Кажа Пэрыс, захлопывая багажнік, спадзеючыся, па якой-то прычыне, што Мэрсэдэс не заўважыла яго нікчэмную штуковіну на дрэве. “У копаў чатыры мільёны дабрачынных арганізацый, і ў мяне не будзе ні хвіліны спакою. На самай справе, сёння ўвечары штогадовая калядная вечарына Лігі Кліўленда. Купка копаў, пакутуючы ад сумленнем, і гарадскіх дзетак. Я езджу туды кожны год. Гэта маё пакаянне ".
  
  “ Ты мяккацеласць. Я захапляюся гэтым у ... женатом мужчыну?
  
  "Разведзены", - кажа Пэрыс.
  
  "Я захапляюся гэтым яшчэ больш", - кажа яна, затым імгненна прыкрывае рот рукой у пурпурной рукавіцы. "Божа мой, гэта было сэксуальнае дамаганне?"
  
  “Давай паглядзім. У каго тут улада?"
  
  “Я б сказаў, што гэта раўнасільна. У мяне ёсць ручка. У цябе ёсць пісталет".
  
  "Тады гэта быў камплімент".
  
  "Фух," кажа Мэрсэдэс.
  
  "Але давайце звядзём да мінімуму", - кажа Пэрыс. "Спачатку гэта кампліменты, а потым людзі падумаюць, што прэса і паліцыя зладзілі".
  
  "Я не дазволю гэтаму здарыцца зноў".
  
  “Дарэчы, я пазнаёміўся з тваім братам. Ён зрабіў некалькі фотаздымкаў гэтага перекошенного асобы і зламанага носа".
  
  "Ты, павінна быць, здзекуешся з мяне", - кажа Мэрсэдэс.
  
  "Што?"
  
  “Мой брат сапраўды зрабіў тое, аб чым я яго прасіў? Неверагодна".
  
  "Мілы дзіця", - працягвае Пэрыс. "Да таго ж сімпатычны".
  
  "Так", - кажа Мэрсэдэс, корпаючыся ў сваёй сумцы. “Ён сапраўдны выкрадальнік сэрцаў, дазволь мне сказаць табе. Дзяўчынкі стукаюцца ў нашу парадную дзверы з тых часоў, як Джуліяну споўнілася дванаццаць. Я проста агаломшана, што ён зайшоў ".
  
  "Гэта было бязбольна", - кажа Пэрыс.
  
  “Добра. Можа быць, публікацыя гэтых фатаграфій адарве яму азадак". Яна паказвае на горад. "Такім чынам, куды пачнем, дэтэктыў?"
  
  "Заходняя бок", - кажа Пэрыс. "Я думаю, прыйшоў час наведаць батаніку".
  
  "Хочаш, я павяду?" - Пытаецца Мэрсэдэс, падымаючы ланцужок з ключамі і паказваючы на бліскучы цёмна-сіні "Сатурн".
  
  Пэрыс глядзіць на сваю іржавую машыну, пакрытую скарынкай дарожнай солі, і здзяйсняе сваю першую памылку за дзень, калі кажа: "Вядома".
  
  Яны едуць па Дэтройт-авеню з хуткасцю трыццаць пяць міль у гадзіну, слізгаючы па лёдзе, і вось-вось врежутся ў заднюю частку старога "Плімута", падрыхтаванага да грунтоўцы; "Плімута", кіроўца якога вырашыў спыніцца на зялёнае святло, каб апаражніць сваю попельніцу пасярод вуліцы.
  
  У разгар снежнай буры.
  
  Па дарозе Пэрыс і Мэрсэдэс на некалькі хвілін спыніліся ля рэстарана Ronnie's Famous, і Пэрыс памянялася Термосами. Ён таксама запрасіў Мэрсэдэс Круз на хвалёныя beignets Роні Блюшчыка. Яна імгненна пагадзілася. Лепшыя ў свеце, без конкурсу.
  
  Аднак цяпер, калі яны выязджаюць на ледзяную дарожку на Дэтройт-авеню, Пэрыс адчувае, як кава і пончыкі ў страўніку пачынаюць рухацца на поўнач. Яны робяць трыста шэсцьдзесят. Потым яшчэ. Затым "Сатурн" цалкам спыняецца, якім-то чынам накіраваны ў патрэбным кірунку, якім-то чынам усяго ў некалькіх цалях справа ад "Плімута". Пашкоджанняў няма.
  
  Пакуль.
  
  Мэрсэдэс збіраецца з сіламі, чакае некалькі секунд, апускае шкло, усміхаецца, жэстам просіць іншага кіроўцы зрабіць тое ж самае. Ён працягвае руку з разгубленым выразам асобы і апускае пасажырскае шкло.
  
  "Прывітанне," кажа Мэрсэдэс, сама зачараванне і нявіннасць.
  
  "Прывітанне," кажа кіроўца.
  
  "Чинга!" Мэрсэдэс крычыць у акно. "Chinga tu MADRE, tu PADRE, tu 'BUELA!"
  
  Хоць Пэрыс гаворыць на адной мове, выпрабоўваючы масу праблем толькі з ангельскай, не трэба быць Антоніа Бандэрасам, каб зразумець, што Мэрсэдэс толькі што сказала пра святых маці, бацьку і бабулі іншага кіроўцы. Кіроўца, малады лацінаамерыканец даволі буйнога целаскладу, хутка разгортвае Мэрсэдэс птушкай, затым скідае яго, згортваючы на Заходнюю Трыццаць восьмую вуліцу, дзе ён паспешліва паварочвае налева і знікае ў шквале падальных сняжынак.
  
  На некалькі імгненняў пануе зімовая цішыня. Мэрсэдэс глядзіць на Пэриса. Пэрыс пачынае гаварыць першым, разумеючы, што толькі што стаў сведкам таго, які запальчывы характар меў на ўвазе брат Мэрсэдэс, Джуліян. “ Ты ў парадку?
  
  “Выдатна. Прабач за гэта".
  
  "Ніхто не пацярпеў".
  
  "Я сказаў дрэннае слова".
  
  Пэрыс смяецца. “На самой справе, іх цэлая куча. Прыемная гутарка для дзяўчыны-каталічкі".
  
  "Ты гэта зразумеў?" - пытаецца яна, уважліва разглядаючы сябе ў бакавое люстэрка і асцярожна выязджаючы назад у паток машын.
  
  “Ну, калі ты працуеш у цэнтры горада, ты вывучыш літару "ф" на многіх мовах. Аднойчы араб паказаў мне сальта на фарсі. Я ў гэтым упэўнены ".
  
  "Мне так сорамна".
  
  “Не варта. Я даволі часта выказваю тое ж самае сваім калегам-аўтамабілістам з Кліўленда. Праўда, звычайна па-італьянску ".
  
  “ Вы італьянец? - спытаў я.
  
  “Майго дзядулю з боку бацькі звалі Парызе. "Мяне" якім-то чынам адсеклі на востраве Эліс. Бацька маёй маці таксама быў італьянцам. А як наконт цябе?"
  
  “Пуэрториканец па лініі бацькі. Сям'я маёй маці - англа-ірландская".
  
  "Якую спадчыну вы адчуваеце мацней?"
  
  “Напэўна, я лічу сябе іспанамоўная. Мы з братам абодва даволі блізкія з маёй буэлой, маёй бабуляй. Яна выдатная жанчына. Мой ўзор для пераймання. Я вельмі падобная на яе, калі яна была маладзей. Думаю, мы з ёй аднаго тыпу ".
  
  "Тыпаж?"
  
  “ Ты ведаеш. Незалежны. Загадкавы. Змрочна-экзатычны.
  
  "Я разумею".
  
  “Што-то накшталт Пенелопы Круз. Не сваячка". Мэрсэдэс глядзіць на Пэрыс, малюючы гламурную позу. "Што ты думаеш?"
  
  Пэрыс, загнаны ў кут, як заўсёды дыпламат, кажа: "Мне трэба аб гэтым трохі падумаць, разумееш?"
  
  Мэрсэдэс смяецца, уключае радыё, дастае свой трэці бигне з промасленного белага пакета паміж сядзеннямі і кажа: "У мяне наперадзе ўвесь дзень, дэтэктыў".
  
  
  26
  
  
  La Botanica Macumba займае кут Фултан-роўд і Ньюарк-авеню, на блізкай заходняй баку Кліўленда, побач з крамай ўжыванай абутку, якім кіруе непрафесіянал St. Rocco's і які называецца "Годная падэшва". Пад вялікай шыльдай батанікі, напісанай чырвонымі літарамі, знаходзіцца надпіс, якая абвяшчае: Hierbas Para Banos /Усе Класы.
  
  Пэрыс знаходзіць немалую іронію - цяпер, калі ён трохі знаёмы з Сантерией і ведае, як яна ўзнікла, - у тым, што адлюстраванне ў вітрыне La Botanica Macumba - гэта сабор Святога Рока праз дарогу. Вітрына "Батанікі" ўяўляе сабой лапікавая коўдру з яркіх банэраў, порицающих экзотыку крамы: іспанскія паштоўкі! Лядзяшы! Духі "Пампея"! Блакітныя шарыкі! Хай Джон Рут! Прадукцыя Maja!
  
  І ўсё ж там, у цэнтры акна, знаходзіцца празрыстая крыжападобная форма, крыж, отражающийся ад фасада сабора Святога Рока. Побач з выявай неонавая шыльда, якая сцвярджае, што La Botanica Macumba - гэта "прадуктовы магазін для цела і душы".
  
  Калі Пэрыс ўваходзіць, яго адразу ж ахутвае панадліва салодкі водар. Ён бачыць цьмее конус на бліжэйшай латуневай талерцы. На картцы, напісанай ад рукі, напісана: "наг чампі".
  
  У краме ёсць яшчэ адзін пакупнік, лацінаамерыканец гадоў сямідзесяці.
  
  Пэрыс і Мэрсэдэс некаторы час аглядаюць невялікі магазінчык, чакаючы, пакуль ўладальнік завершыць свае справы з іншым пакупніком. На адной сцяне вісіць вялізная палка з алеямі, пахошчамі і мылам, многія з якіх абяцаюць самыя розныя перавагі: ад отгоняющих духаў да прыцягнення грошай або любові і ўтрымання мужа дома. "Застанься са мной" называецца адно з алеяў, - адзначае Пэрыс з унутранай усмешкай, думаючы: "Можна было б выкарыстоўваць што-небудзь з гэтага". На другой сцяне - стэлаж для часопісаў і кніг, а таксама тузін кардонных скрыначак са свечкамі, травой, прыладамі для вуду, гри-гри, лялькамі, творамі мастацтва, кампакт-дыскамі, футболкамі, калода Таро .
  
  Праз некалькі імгненняў пакупнік сыходзіць. Пэрыс і Мэрсэдэс падыходзяць да прылаўка.
  
  "Мяне завуць Эдвард Морисо", - кажа мужчына за прылаўкам. Яму шэсцьдзесят, худы і жылісты, цемнаскуры, неопределимого паходжання. Магчыма, североафриканец. На кожным з яго пальцаў, уключаючы вялікія, па кольцы. "Моджуба!"
  
  "Прашу прабачэньня?" Кажа Пэрыс.
  
  “ Гэта лукумский тэрмін для прывітання. Ён азначае 'Я вітаю цябе".
  
  "О", - кажа Пэрыс. "Дзякуй".
  
  "Чым я магу вам дапамагчы?"
  
  Пэрыс паказвае мужчыну яго жэтон. “Мяне клічуць дэтэктыў Пэрыс. Я з аддзела па расследаванні забойстваў паліцэйскага кіравання Кліўленда. Гэта міс Круз. Яна рэпарцёр "Мондо Лаціна".
  
  Морисо ківае Мэрсэдэс, кажа: “Так. Я, вядома, знаёмы з вашай газетай". Ён паказвае на драцяны скрыню для газет каля дзвярэй, дзе ляжыць невялікая стос газет "Мондо лаціна".
  
  "Я хацеў бы задаць вам некалькі пытанняў", - кажа Пэрыс.
  
  "Вядома".
  
  "Вы даведаецеся гэта?" Пэрыс паказвае алоўкавы накід сімвала, знойдзены як на Уиллисе Уокере, так і на Файет Марцін.
  
  “Так. Гэта сімвал Очоси".
  
  “ Не маглі б вы вымавіць гэта па літарах, калі ласка?
  
  Морисо ведае.
  
  "Што гэта значыць?" Пытаецца Пэрыс.
  
  “Очоси - бог-паляўнічы. Лук і стрэлы - яго інструменты".
  
  "Для чаго гэта трэба?" - спытаў я.
  
  "Для чаго?"
  
  "Навошта каму-то маліцца гэтаму богу?"
  
  "Для многіх рэчаў, дэтэктыў", - кажа Морисо, паварочваючыся да вітрыне ззаду сябе і дастаючы маленькую жалезную копію сімвала лука і стрэл. “Гэта залежыць ад таго, што на сэрца ў таго, хто моліцца. Калі вы прыстойны чалавек, законапаслухмяны грамадзянін, вы маглі б маліцца Очоси аб шчодрасці. Калі ты злодзей, то пры належным ахвяраванні бог-паляўнічы Очоси можа прадухіліць арышт, паліцыю, турму ".
  
  Пэрыс і Мэрсэдэс абменьваюцца поглядамі. “ Ахвяраваць? - Пытаецца Пэрыс.
  
  Морисо сумна і крыва ўсміхаецца. “Баюся, што пра афра-карыбскіх рэлігіях больш няправільных уяўленняў, чым праўды. Паняцце чалавечага ахвярапрынашэння - адно з самых падступных".
  
  "Я нічога не казаў аб чалавечых ахвярапрынашэньнях", - кажа Пэрыс.
  
  "Вы дэтэктыў з аддзела па расследаванні забойстваў", - кажа Морисо. "Спадзяюся, вы тут не з-за нейкага выпотрошенного пеўня".
  
  Пэрыс не асабліва хвалюе стаўленне мужчыны, але яна пакуль прапускае яхідна заўвагу міма вушэй. “Я не казаў, што там было што-то выпотрошенное. Я тут, каб задаць некалькі асноўных пытанняў аб Сантерии. Не пярэчыце, калі я працягну? "
  
  "Зусім няма".
  
  "Шмат паслядоўнікаў Сантерии ў Кліўлендзе?"
  
  “Так. Але Сантерия не з'яўляецца цэнтралізаванай рэлігіяй. Немагчыма падлічыць колькасць вернікаў у гэтым ці любым іншым горадзе".
  
  “ У вас ёсць якія-небудзь пастаянныя кліенты, якія ў апошні час згадвалі гэтага Очоси?
  
  “Нічога такога, што прыходзіць на розум. У афра-карыбскіх рэлігіях ёсць шмат тонкіх варыяцый. У рэчаў шмат розных назваў ".
  
  "Значыць, няма ніякага спосабу вызначыць, якая секта магла выкарыстоўваць гэтага бога, скажам, у цёмных мэтах?"
  
  “Не зусім. Гэта як калі б хто-то сказаў, што ён практыкуючы хрысціянін. Яны метадысты? Баптысты? Мармоны? Адвентысты? Каталікі? Калі б бруха купляў прадметы для алтара, ён мог бы выкарыстаць мноства розных камбінацый сімвалаў, свечак, карт, загавораў. Бразільская макумба, гаитянское вуду, мексіканская Сантерия. Сантерия і яе адгалінаванні, такія як Апала Майомбе, - вельмі складаныя, вельмі ўтойлівыя рэлігіі, якія адрозніваюцца ад краіны да краіны ".
  
  Па якой-то прычыне Пэрыс адчувае сябе крыху защищающимся па адносінах да каталіцызму, хоць і ведае, што наўрад ці мае на гэта права. "А што такое brujo?"
  
  “Бруха - гэта што-то накшталт чараўніка, празорцы. Для некаторых гэта мужчына-ведзьма. Але гэтыя словы маюць зусім іншае значэнне, чым у англійскай ".
  
  - А ў Кліўлендзе ёсць якія-небудзь такія брудершафты?
  
  “ Некалькі. Хоць, калі дазволіце, я предвосхищу ваш наступны пытанне, я не вяду спіс. Звычайна мы не пытаемся, для чаго нашы кліенты выкарыстоўваюць нашы тавары.
  
  Пэрыс робіць яшчэ некалькі нататак у сваёй кнізе, і стаўленне Морисо яму падабаецца ўсё менш і менш. "Якія тавары мог бы папрасіць пакупнік, калі б ён здзяйсняў благія ўчынкі?"
  
  “Ну, паслядоўнікі Апала Майомбе часам просяць палачку palo azul-blue stick. Гэтага прадмета няма ў многіх батанічных крамах. У тым ліку і гэтага. Але ёсць шмат экзатычных рэчаў, якія выкарыстоўваюцца на дабро і на зло. Адна батанічная крама ў Нью-Ёрку рэгулярна запасіцца сушанай кобрай. У некаторых запасіцца чым-то пад назвай уна дэ гато каціны кіпцюр."
  
  “ У апошні час у вас былі якія-небудзь незвычайныя просьбы?
  
  "Няма", - кажа Морисо. "Нічога падобнага".
  
  Пэрыс закрывае свой нататнік. Ён глядзіць на Мэрсэдэс, якая злёгку ківае галавой, паказваючы, што ў яе няма пытанняў і ёй няма чаго дадаць.
  
  - А цяпер, дэтэктыў, магу я задаць вам пытанне? - кажа Морисо.
  
  "Ты можаш спытаць", - адказвае Пэрыс, зашпільваючы паліто.
  
  “Відавочна, адбылася нейкая трагедыя. Хутчэй за ўсё, забойства. Я спадзяюся, што паліцэйскае кіраванне не збіраецца ладзіць свайго роду паляванне на ведзьмаў супраць іспанамоўнай насельніцтва гэтага горада. Большасць людзей, якія ідуць за Сантерией, - мірныя грамадзяне, якія плацілі падаткі. Яны вераць у магію, і магія працуе на іх. Яны проста хочуць выйграць у латарэю. Ці нарадзіць здаровага дзіцяці. Ці трымацца за сваю жонку ці мужа яшчэ некалькі гадоў. Гэта не крымінальныя дзеі ".
  
  Пэрыс перагінаць праз стойку. Яго твар апынаецца ў некалькіх цалях ад асобы Морисо. “Калі я не памыляюся, паляванне на ведзьмаў - гэта калі ўлады абшукваюць людзей без доказаў. Толькі падазрэнні. Я тут не проста так, містэр Морисо.
  
  Двое мужчын глядзяць адзін на аднаго некалькі напружаных момантаў, абменьваючыся валявымі поглядамі. Пэрыс перамагае.
  
  "Я не меў на ўвазе..." - пачынае Морисо.
  
  Пэрыс адкідваецца назад, працягвае правую руку, паказвае, што яна пустая з абодвух бакоў, затым хуткім росчыркам дастае візітную картку. Гэта лёгкая спрыт рук, перажытак яго юнацтва штукара-аматара.
  
  "Вельмі добра, дэтэктыў", - кажа Морисо.
  
  “ Але гэта не магія, містэр Морисо. Проста салонны фокус. Які, пры бліжэйшым разглядзе, я заўсёды лічыў звышнатуральным.
  
  Морисо бярэ картку і кідае погляд на Мэрсэдэс. Ён не знаходзіць у ёй літасці.
  
  Пэрыс працягвае: "Калі вы ўспомніце што-небудзь яшчэ, або калі ў вас ёсць кліенты, якія запытаюць прыналежнасці, якія адносяцца канкрэтна да гэтага Очоси, калі ласка, патэлефануйце мне".
  
  Морисо разглядае картку і маўчыць.
  
  "Апошні пытанне", - кажа Пэрыс. "Ёсць лі сантерианский тэрмін для абазначэння "белага мелу"?"
  
  "Офун", - кажа Морисо. "Гэта мел, зроблены з яечнай шкарлупіны".
  
  Містэр Чэрч, дзівак, які патэлефанаваў з нагоды зніклай жанчыны, сказаў: "Ты зоймешся яе месца ў офуне".
  
  Контур мелам.
  
  Гэты прыдурак патэлефанаваў яму.
  
  "Дзякуй, што надалі мне час", - кажа Пэрыс і паварочваецца да выхаду, наг чампі напаўняе яго пачуцці.
  
  Калі Пэрыс адкрывае дзверы Мэрсэдэс і іх сустракае ледзяной вецер, ён на імгненне уздрыгвае. Не ад холаду, а хутчэй ад іроніі слоў Эдварда Морисо.
  
  Бруха, думае Пэрыс.
  
  Магчыма, ён усё-ткі палюе на ведзьму.
  
  
  27
  
  
  Задняя пакой La Botanica Macumba ўяўляе сабой беспарадак, завалены драўлянымі пакавальнымі скрынямі са свечкамі з марскіх ракавін, індыйскімі пахошчамі і таннымі футболкамі з Карэі з афрыканскімі загаворамі. Пасярод гэтага бязладзіцы сядзіць хударлявы смуглы мужчына з седеющими валасамі, на галаве ў яго вясёлкавая тюбетейка, яго пальцы ўпрыгожаны безгустоўным ўпрыгожваннямі з пасты.
  
  Яго клічуць Морисо. Ён трымціць перада мной.
  
  Эдвард Морисо - мужчына, які, магчыма, калі-то валодаў нейкай уладай у гэтым жыцці, калі-то спакушаў маладых жанчын рухам цягліц спіны або падміргваннем падчас закрыцця. Чалавек, які ператварыўся зараз у дрожащего клерка сярод міннага поля танных цацанак і яркага хламу.
  
  "Гэта не тое, што так лёгка атрымаць", - кажа Морисо.
  
  "Я разумею гэта", - кажу я. "Але ў мяне ёсць вера".
  
  “ І вы хочаце атрымаць гэта на працягу трох дзён?
  
  “Няма. Я атрымаю яго на працягу трох дзён".
  
  Я бачу, як у вачах Морисо на імгненне ўспыхвае супраціў. "А што перашкодзіць мне патэлефанаваць у паліцыю?" ён кажа. "Яны толькі што былі тут, ты ведаеш".
  
  "Я ведаю".
  
  “ Тады чаму я? Чаму тут? Ідзі пагавары з Бабалве Ора.
  
  “Містычнае царства? Яны яшчэ вялікія шарлатаны, чым нават вы. Праўда ў тым, што я тут і размаўляю з вамі. Я прашу вас аказаць мне паслугу, атрымаць прадмет, які знаходзіцца ў межах вашай дасяжнасці, сапраўды гэтак жа, як і ўсе іншыя прадметы, якія вы набылі для мяне за апошні год. Я не прашу гэтую рэч бясплатна. Я маю намер заплаціць за гэта поўную кошт, а таксама некаторую разумную надбаўку за тэрміновае абслугоўванне. Кожны дзень ты стаіш там і прадаеш любоўныя зелля адзінокім дзяўчатам, якія думаюць, што заваююць сэрца якога-небудзь пажылога джэнтльмена са сродкамі. Цябе хвалюе, што ты прадаеш ім ілжывыя надзеі? Няма. Ты проста прикарманиваешь іх грошы, як звычайны злодзей ".
  
  “Так, але яны хочуць верыць, што гэта працуе. Ты хочаш сказаць, што тут няма магіі?"
  
  "Я гэтага не кажу", - адказваю я, ведаючы дастаткова, каб баяцца нават сваёй уласнай практыкі цёмных мастацтваў. “Але ваша аптэчная магія не мае праўдзівай сілы. Гэта курс зельеварения. Не оскорбляй мяне больш.
  
  “Але што, калі я не змагу дастаць цябе тое, што ты хочаш? Што, калі гэта не ў маёй уладзе?"
  
  Я перасякаў пакой, узвышаючыся над Морисо. “ Тады я наведаю цябе. Магчыма, праз месяц. Магчыма, праз год. Аднойчы я буду ў шафе, калі ты адкрыеш яго. Аднойчы я буду на кухні, калі ты спусціцца па лесвіцы пасярод ночы, каб папіць вады. Аднойчы я сапраўды буду тым мужчынам, які сядзіць ззаду цябе ў кіно ".
  
  Я схіляю калені, апускаюся на іх, гляджу ў ен нагадвае традыцыйны індыйскі маленькія вочкі мужчыны.
  
  “ Паслухай мяне, Эдвард Морисо. Калі ты не прынясеш мне тое, што я патрабую, я буду чым-то вялікім, чым сума тваіх зямных клопатаў. Я дастаю свой маленькі нож з похваў на лодыжцы, дакранаюся вострым, як брытва, кончыкам да паказальным пальцам правай рукі. Кроў адклікаецца. Я падношу гэтую бліскучую пунсовую кропку да рота, нахіляюся наперад і цэлую Морисо у вусны. "Я буду ценем ўнутры цені, якой ты баішся больш за ўсё".
  
  
  28
  
  
  Будынак на Ўсходняй Дваццаць трэцяй вуліцы - гэта дом састарэлых для ветэранаў, у шэсць паверхаў з брудна-карычневага цэглы, на захад ад заколоченного завода, які калі-то вырабляў шарыкападшыпнікамі, на ўсход ад у крамы дысконтных шын. За ім чутны пастаянны стогн развязкі I-90. Адрас, амаль канувший ў нябыт на вокладцы фатаграфіі месца злачынства, якую Пэрыс знайшоў на стале Майка Райана, з самага пачатку мала што абяцаў, і, праходзячы па обшарпанному вестибюлю, Пэрыс чакае яшчэ меншага.
  
  Мэрсэдэс Круз адправілася апытваць іншых дэтэктываў ў аддзеле. Перш чым адправіцца на Ўсходнюю Дваццаць трэцюю вуліцу, Пэрыс звязалася з Рубеном. На палосцы фіялетавага кардона па-ранейшаму ні слова ад яго сувязнога ў аддзеле дакументацыі ФБР.
  
  Пэрыс выдае бейдж служачаму на стойцы рэгістрацыі. Парцье - татуяваны, нязмушаны тып канца шасцідзесятых - глядзіць мыльную оперу на старым партатыўным прыладзе. Яго клічуць Хэнк Сабо.
  
  "Гэтыя хлопцы ў асноўным ветэраны Другой сусветнай вайны і Карэі", - кажа Хэнк пасля таго, як азнаёміў Пэриса з асновамі, яго зубныя пратэзы GI-bill саслізгваюць пры кожным шипении. "Пара хлопцаў былі ў В'етнаме", - дадае ён са лютым поглядам, які кажа Пэрису, што В'етнам быў вайной Хэнка Сабо. Пэрыс кідае погляд на татуіроўку мужчыны на левым перадплечча. Карабель ВМС ЗША "Хелена". "Але, я думаю, большасць з нас яшчэ недастаткова сталыя для такой кучы".
  
  "Гэта і ёсць куча?" - пытаецца Пэрыс.
  
  "Гэта і ёсць тая самая куча".
  
  “ Колькі тут жыве мужчын?
  
  "Дваццаць два, па бягучых падліках", - кажа Паліна.
  
  “ Хто-небудзь з гэтых хлопцаў калі-небудзь быў паліцыянтам, наколькі ты ведаеш?
  
  “Так. Деметриус раней быў копам".
  
  "Деметрий?"
  
  “ Деметриус Солтерс. Я думаю, ён шмат гадоў быў сяржантам у Чацвёртым акрузе. Цяпер яго няма.
  
  “Мне вельмі шкада. Ён тут не жыве?"
  
  “О, ён жыве тут. Пакой 410. Ён толькі што сышоў з розуму. У галаву." Хэнк паказвае на свой скронь, круціць пальцам. "Старажылы, разумееш?"
  
  "Зразумела", - кажа Пэрыс. "Ён усё яшчэ падтрымлівае кантакт з кім-небудзь у дэпартаменце, пра каго вы ведаеце?"
  
  “ Наколькі мне вядома, няма.
  
  “ У яго ёсць сябры ці сям'я?
  
  “Я так не думаю. Ніколі не бачыў, каб яго хто-небудзь наведваў".
  
  Пэрыс робіць некалькі адзнак. “ І як доўга вы тут працуеце?
  
  Хэнк Сабо усміхаецца і штурхае мяне на поўнач. “ Дазвольце мне сказаць гэта так, дэтэктыў Пэрыс. Я пачаў у той дзень, калі ў мяне перасталі страляць.
  
  Пэрыс ідзе па калідоры чацвёртага паверха, змрочнаму калідору з патрэсканым лінолеўмам, упрыгожанага выцвілымі святочнымі ўпрыгожваннямі. Аднекуль знізу скрыпучым голасам Пэтсі Клайн спявае пра жалезнай дарозе жыцця, якая вядзе ў рай.
  
  Ён знаходзіць нумар 410 з адкрытай дзвярыма, стукае па вушака, зазірае за кут пакоя, затым ўваходзіць ўнутр.
  
  Пах амаль жывы, імгненна прымушае яго адступіць на крок. Камфара, гарохавы суп і ногі. Паўстагоддзя цыгарэтнага дыму без фільтра. Пэрыс трохі прывыкае, дыхаючы ротам, затым заходзіць унутр і бачыць худога чарнаскурага мужчыну гадоў сямідзесяці, які сядзіць у інвалідным крэсле, ногі яго прыкрывае з'едзены моллю плед. Ложак, невялікая кніжная палка і тумбачка - адзіныя іншыя прадметы ў пакоі. На жаль, Деметриус Солтерс сядзіць ля акна, такі ж неадушаўлёны. Яшчэ адна мэбля.
  
  І ў пакоі папросту дзевяноста градусаў. Пэрыс пачынае пацець па самых розных прычынах. "Сяржант?" пытаецца ён, думаючы, што, верагодна, кажа гучней, чым трэба.
  
  Нічога.
  
  Пэрыс зноў стукае па вушака.
  
  "Сэр?"
  
  Деметриус Солтерс не рухаецца і ніяк не звяртае на яго ўвагі. “ Сяржант, мяне клічуць дэтэктыў Пэрыс. Джэк. Ён выходзіць наперад і падымае свой шчыт. На кароткі міг дзённай святло адлюстроўваецца ад значка на твары Деметриуса Солтерса, і ў гэты міг Пэрыс адчувае, што стары што-то пазнае. Затым скажоныя рысы яго асобы кажуць "не". Пэрыс бярэ руку старога, пяшчотна паціскае яе і вяртае на свае абсыпаныя крошкамі калені. "Мне вельмі прыемна пазнаёміцца з вамі, сэр".
  
  Пэрыс азірае пакой, шукаючы пробны камень, які мог бы стварыць сувязь з "тут і цяпер". На кніжнай паліцы стаіць вінтажныя фотаздымак у рамцы, на якой усмешлівы Деметриус Солтерс стаіць на носе эсмінца. На іншы Деметриус намаляваны ў іншай форме, на гэты раз у сіняй. Деметриус стаіць каля бэлькі на правым полі муніцыпальнага стадыёна Кліўленда, яго рука абдымае за тонкую талію прыгожую жанчыну колеру ірыска.
  
  "Вернемся ў мінулае, а?" Пэрыс задуменна кажа, паказваючы на фатаграфіі, спрабуючы напоўніць пакой шумам, любым шумам, больш для сябе, чым для чаго-небудзь яшчэ. “Так, хлопец. Раней мне падабалася глядзець на "Браунз" на старым стадыёне. Асабліва калі было надта холадна. Памятаеш тыя дні? Які вецер дзьмуў з возера? Чалавек. Мой бацька браў мяне па крайняй меры на адну гульню кожны год, аж да ... так, сэр. У тыя далёкія часы. "Ястраб" адсутнічаў.
  
  Парыс кідае погляд на Деметры.
  
  Цішыня.
  
  Ён чакае некалькі імгненняў. Ён спрабуе змяніць ракурс. “ Такім чынам ... як доўга вы былі на працы, сяржант? - пытаецца ён, засоўваючы рукі ў кішэні і пагойдваючыся на абцасах. "Іду ў заклад, тады гэта быў зусім іншы горад, так?"
  
  Зноў цішыня. Изборожденное глыбокімі маршчынамі, няўмольны твар мужчыны нічога не выказвае. Пэрыс перасякае пакой і сядае на край ложка. Ён глядзіць у вочы Деметриусу Солтерсу у пошуках маладога чалавека, які, несумненна, усё яшчэ жыве там, чванливого патрульнага паліцэйскага, які калі-то троліў Хафа, Гленвилла і Тремонта, выклікаючы павагу і страх, прыгожага маладога матроса на вахце.
  
  Яны сышлі.
  
  І, такім чынам, Пэрыс разумее, што яго ласкі, якімі б шчырымі яны ні былі, на самай справе не будуць заўважаныя. З такім жа поспехам можна перайсці да справы. “ Сяржант, я працую над справай, у якім, думаю, вы можаце мне дапамагчы.
  
  Затым, нават калі Пэрыс ведае, што гэта няправільна, нават калі ў глыбіні душы ён адчувае, што гэта, верагодна, жорстка, ён усё роўна гэта робіць. Ён устае, азірае калідор, затым адкрывае свой партфель. Ён дастае фатаграфію з месца злачынства - знявечаны труп, які ляжыць на паркоўцы. Ён падносіць яе да твару старога.
  
  Спачатку здаецца, што Деметриус не можа сфакусаваць погляд на адлегласці, на якім Пэрыс трымае фатаграфію. Але неўзабаве пазнаванне прыходзіць, як яркі узыход сонца.
  
  І Деметриус Солтерс пачынае крычаць.
  
  
  29
  
  
  Карла Дэвіс сядзіць за сталом у маленькай пакоі на дзевятым паверсе Цэнтра правасуддзя, перад ёй пара камп'ютэрных тэрміналаў, калі Пэрыс стукае ў дзверы.
  
  Пэрыс, адчуўшы сябе сутэнёраў з-за таго, што паказаў фатаграфію з месца злачынства гэтага бяскрыўднага старога, папрасіў прабачэння перад суровай медсястрой і хутка выйшаў. Справа Майкла Райана, хоць і не было афіцыйна зачынена, бяздзейнічалі. Калі ёсць які-небудзь факт, калі хаваецца што-то, што страсяне бездействующее расследаванне, гэта павінна было дайсці да яго.
  
  Факт: У яго горадзе разгульвае гробаны псіх. Цяпер. Сёння. І гэта яго праца - злавіць яго. І гэтая праца не ўключае ў сябе шокирование старых да смерці.
  
  Пэрыс стаіць ззаду Карлы, зазіраючы ёй цераз плячо, з усіх сіл імкнучыся засяродзіцца.
  
  "Я прагнала файл з размовамі жанчыны і мужчыны", - кажа Карла. Перад ёй стаяць два кампутара. Адзін належыць дэпартаменту. Адзін належыць Файет Марцін. “Але тут няма відэазапісу. Толькі аўдыёзапіс ".
  
  "Такім чынам, я слухаў тое, што магло быць гукавы часткай аўдыё- / видеосеанса?"
  
  “Падобна на тое. Я сам слухаў гэта двойчы. Жанчына магла глядзець відэаструмень, а не запісваць яго. Большасць людзей паступаюць менавіта так. Але няма ніякіх сумненняў у тым, што жанчына магла бачыць мужчыну, з якім яна размаўляе. Калі толькі гэта не надзвычай творчыя людзі ".
  
  "Як ты думаеш, як яны пераспалі?"
  
  “Вялікая частка камерцыйнага, некорпоративного выкарыстання відэаканферэнцый, вядома, прысвечана сэксу. Мноства платных сайтаў. Вы можаце назіраць, як жанчыны распранаюцца, мужчыны распранаюцца, мужчыны і жанчыны займаюцца сэксам, мужчыны і мужчыны займаюцца сэксам, жанчыны і жанчыны займаюцца сэксам ...
  
  "Я разумею", - кажа Пэрыс.
  
  "Я толькі пачала", - кажа Карла. "Ты нават не дазволіў мне дайсці да жывёльны двара".
  
  “ Вызвалі мяне ад любові да ондатре, добра?
  
  Карла націскае кнопку, і ў адным з шасці кадраў на экране з'яўляюцца яны ўдваіх. Карла выглядае ўзрушаюча, нават пры дрэнным асвятленні. Пэрыс выглядае так, нібы яму трэба пагаліцца, пастрыгчыся і два месяцы паспаць.
  
  "Большасць платных сайтаў, якія дазваляюць вам глядзець, не маючы ўласнай камеры", - кажа Карла. "Але большасць карыстальнікаў Сеткі настойваюць на тым, каб у вас была ўласная вэб-камера".
  
  "Такім чынам, вы хочаце сказаць, што Файетт Марцін, магчыма, падпісалася на адну з гэтых сэкс-ліній з аплатай за прагляд?"
  
  "Магчыма".
  
  "І што наш акцёр, магчыма, працаваў у гэтай сэкс-лініі?"
  
  "Магчыма".
  
  “Як бы мы высветлілі, які з іх яна магла выкарыстоўваць? Гэтыя сеансы арганізаваны па тэлефоне, як сэкс па тэлефоне?"
  
  “ Шмат ведаеш пра сэкс па тэлефоне, не так лі, Джэк?
  
  "Нічога асаблівага", - хлусіць Пэрыс, выдатна ведаючы, што аднойчы ў пятніцу вечарам ён патэлефанаваў за дзевяноста шэсць даляраў, калі канадзец з Віндзара задушыў яго лібіда. "Я шмат чытаю".
  
  “Ну, сэкс па Інтэрнэце трохі адрозніваецца ад сэксу па тэлефоне. У асноўным гэта адбываецца онлайн. Вы пераходзіце на сайт, паведамляеце ім свой нумар Visa або MasterCard, і яны ўпускаюць вас на пэўную колькасць хвілін, гадзін, чаго заўгодна ".
  
  “ Але запісу тэлефоннай размовы ня будзе?
  
  “Баюся, што няма. Кожны раз, калі вы ўваходзіце ў сістэму, вам прысвойваецца нешта, званае IP-адрасам, які з'яўляецца унікальным для вашага кампутара да тых часоў, пакуль вы не выйдзеце з сістэмы. Значыць, у інтэрнэт-правайдэра можа быць запіс аб тым, куды Файетт Марцін выходзіла ў Сетку ў ноч свайго забойства. Я праверу гэта. Большасць мужчынскіх сольных выступаў з аплатай за прагляд - гейские. Але калі ёсць сайт для дарослых, які прапануе сольныя выступленні мужчын, арыентаваныя на гетэрасексуальных жанчын, я знайду яго ".
  
  "Як ты думаеш, калі гэта можа быць?" Пытаецца Пэрыс і тут жа шкадуе аб гэтым. Карла адорвае яго такім поглядам, які, верагодна, прымушае яе мужа Чарльза - усе яго пяць футаў шэсць цаляў і сто сорак фунтаў - перавярнуцца на спіну, падстрыгчы траву, адрамантаваць ракавіну і вынесці смецце. Перад сняданкам.
  
  “ Калі гэта адбудзецца, дэтэктыў.
  
  На шчасце для Пэрыс, у гэты момант у пакой зазірае Мэт Саліван. Высокі і сівы, Мэт - самы малады дэтэктыў у аддзеле па расследаванні забойстваў, яму дваццаць дзевяць. “ Хлопцы, вы чулі, што адбылося ў Кліўленд-Хайтс?
  
  "Што здарылася?" Пытаецца Пэрыс.
  
  “У парку Кейн знайшлі цела. Белы мужчына. Забіты стрэлам у галаву. Рук няма. Некалькі дзяцей, якія каталіся на санках і ўбачылі нагу, якая тырчыць са снегу".
  
  Пэрыс і Карла абменьваюцца поглядам, мудрым поглядам двух вопытных копаў, якія ведаюць, што, калі адсутнічаюць рукі, хто-то сур'ёзна ставіцца да зацягвання апазнання. Аднак задача раскрыцця гэтага канкрэтнага забойства ніколі не была б пастаўлена перад імі афіцыйна. Гэта цела належыць паліцыі Кліўленд-Хайтс.
  
  “ Зубы цэлыя? - Пытаецца Карла.
  
  "Паняцці не маю".
  
  "Як доўга цела знаходзілася там?" Пытаецца Пэрыс.
  
  “Думаю, пару дзён. Снежная бура цалкам схавала яго".
  
  “ Зусім без дакументаў, так?
  
  "Ніякіх", - кажа Мэт. “Невядомы, пакуль што. Цела ўжо на стале".
  
  "Чорт", - кажа Пэрыс. "І вось я падумваў аб пераездзе ў Кліўленд-Хайтс".
  
  "Увесь свет - гэта зона, Джэк", - адказвае Мэт. "Убачымся".
  
  Мэт Саліван ідзе па калідоры, пакуль Пэрыс імгненне пераварвае інфармацыю, затым зноў глядзіць на экран манітора. На шчасце, яго відэамалюнак з пахмелля знікла. "Ці магчыма цяпер зайсці на адзін з гэтых сэкс-сайтаў?"
  
  Карла смяецца. "Я магу прыдумаць што-небудзь лепей", - кажа яна, дастаючы з-пад стала прастакутную мяккую нейлонавую сумку праз плячо. Яна кладзе сумку сабе на калені і расшпільвае маланку. Ўнутры партатыўны кампутар. Карла адкрывае яго. “Я загрузіла усё неабходнае праграмнае забеспячэнне, і ў ноўтбуку ёсць убудаваная камера. Падпішыце яго і вазьміце дадому, азнаёмцеся з ім".
  
  "Я паняцця не маю, як усім гэтым карыстацца, Карла".
  
  Карла лезе ў іншы з шматлікіх кішэняў, сумкі і дастае тонкае кіраўніцтва пад назвай "Вэб-камера для чайнікаў". Яна працягвае яго яму разам з поглядам, які прымушае яго сказаць, што ён не здольны вучыцца ні па адной кнізе са словам "чайнікі" у назве.
  
  Яны ўдваіх глядзяць на калядную елку.
  
  "Не можа быць, каб гэта было тры фута", - кажа Пэрыс. "Праўда, Мэнни?"
  
  Мэнни, ростам ледзь менш дванаццаці цаляў, разбіраецца толькі ў першых некалькіх футах ствалоў дрэў. Ён нахіляе галаву, азіраецца назад, як бы кажучы, што такое сухое дрэва няварта таго, каб ён нават падымаў нагу.
  
  Пэрыс рыецца ў кухонным скрыні, знаходзіць рулетку. Ён садзіцца на кукішкі побач з дрэвам і вымярае. Трыццаць чатыры цалі. Ён ведаў гэта. Затым ён заўважае защелкивающуюся пластыкавую аснову ў скрынцы. Ён прымацоўвае яе да ніжняй часткі дрэва і зноў вымярае. Трыццаць шэсць на кнопцы.
  
  “Блін, блін. Яны нават не могуць даць табе лішні гробаны цаля, ці не так? Нейкі дух аддачы ".
  
  Мэнни гаўкае адзін раз, відавочна згаджаючыся.
  
  Яны ўдваіх прыступілі да ўпрыгожвання елкі: Мэнни даставаў асобныя ўпрыгажэнні з скрынкі ў сталовай, акуратна кідаючы іх да ног свайго гаспадара, а Пэрыс спрабаваў знайсці для іх мястэчка. Маленькае дрэўца, вялікія цыбуліны. У рэшце рэшт Пэрису атрымоўваецца размясціць на ёлцы ўсяго дзесяць ці дванаццаць упрыгожванняў, і, хоць з-за маштабу гэта выглядае крыху недарэчна, а зеляніна галін такога адцення не сустрэнеш нідзе ў прыродзе, калі ён уключае святло, кут кватэры раптам азараецца поджаристым ззяннем.
  
  Нядрэнна, думае Пэрыс. Зусім нядрэнна.
  
  Ён вешае маленькую зорачку на ёлку. Мэнни віляе обрубком хваста.
  
  І сёння афіцыйна напярэдадні Калядаў.
  
  
  30
  
  
  Сёння напярэдадні Калядаў, і я знаходжуся ў белай пакоі. У мяне засталося адно занятак, сее-што запланаванае некалькі тыдняў таму. Жанчына, за якой, не будзь я так захоплены сваёй цяперашняй дзейнасцю, я б моцна заляцаўся. Яна разведзеная, ёй за трыццаць. Або, па меншай меры, гэта тая роля, якую яна гуляе. У нас было два сеансу; абодва разы яна назірала за мной.
  
  Аднак сёння ўвечары яна паабяцала з'явіцца перад камерай, каб паказаць мне сябе.
  
  Я прыходжу ў белую пакой рана, амаль па-за сябе ад прадчування. Калі ў восем гадзін пачынаецца відэатрансляцыя, я бачу яе ўпершыню. Яна сядзіць у крэсле каля пісьмовага стала, апранутая ў цёмны сукенка з круглым выразам. Ззаду яе спальня.
  
  Яна нахіляецца наперад, злёгку нахіляе камеру ўверх, каб я мог убачыць яе прыгожае твар. Пры гэтым я станаўлюся сведкам зводзяць з розуму некалькіх цаляў дэкальтэ. Здаецца, што на ёй чорны карункавай бюстгальтар пуш-ап.
  
  "Прывітанне," кажа яна.
  
  "Прывітанне".
  
  Яна адкідваецца на спінку крэсла, крыжуе ногі. Цяпер я бачу падол яе сукенкі, намёк на трусікі. "Шчаслівага Раства".
  
  "І табе таго ж", - кажу я. У яе валасы светлага колеру, магчыма, клубнічнае-русыя.
  
  "Табе падабаецца тое, што ты бачыш?" - пытаецца яна.
  
  "Вельмі моцна".
  
  "Ты лічыш, што гэтага варта было чакаць?"
  
  "Так".
  
  "Калі я змагу вырвацца, то буду ў Джэйсана на бульвары Засмучэння праз гадзіну", - кажа яна. "Ты ведаеш гэта месца?"
  
  "Так".
  
  "Я пазыцы месца побач са мной да дзесяці".
  
  "Я разумею".
  
  Яна ўстае, расшпільвае маланку на сукенку, выслізгвае з яго. На яе чорны станік і сліп у тон. Яна адварочваецца ў бок, ставіць адну з сваіх туфляў на высокім абцасе на камп'ютэрнае крэсла і папраўляе тое, што я цяпер бачу, - нейлонавую спадніцу да сцёгнаў.
  
  Затым, што неверагодна, яна выключае камеру і закрывае сеанс.
  
  Яна што, цвеліць мяне?
  
  Я гляджу на сваё адлюстраванне ў які стаў чорным маніторы. Адлюстраванне кажа мне праўду.
  
  Гэта памылка.
  
  Гэта мой прыпеў, калі я прымаю душ, галюся, апранаюся і накіроўваюся да Джэйсану.
  
  Яе нідзе не відаць. Натоўп у напярэдадні Калядаў парадзеў, толькі жменька пар, якія былі раскіданыя па зале, нябачных у сваёй аднолькавасці; толькі пара азіяцкіх бізнесменаў у далёкім канцы. Я сяджу ў бары у дзверы, потягиваю "Рон Рыка" і разважаю. Магчыма, у яе былі праблемы з машынай. Магчыма, яна трапіла ў аварыю. Магчыма, ўмяшаўся яе муж.
  
  Магчыма, мне няма чаго гэтым займацца, калі я так блізкі да сваёй мэты.
  
  Я чакаю яшчэ дзесяць хвілін, допиваю свой напой. Я вырашаю аплаціць рахунак і сысці. Было памылкай прыйсці. У мяне прызначаныя сустрэчы.
  
  Праз некалькі хвілін, чакаючы, што перадумаю - мае думкі блукаюць па паху дзвярнога праёму на скрыжаванні Усходняй Саракавы вуліцы і Сентрал-авеню, па падбеленай белай скуры, посиневшей ў месячным святле, - я чую прама за сваёй спіной мужчынскі голас:
  
  "Не маглі б вы ўстаць, калі ласка?"
  
  Раздаецца шум. На гэты раз гучны, нязладжаны прыліў крыві ў маіх вушах. Ревущая медзь немінучага гвалту.
  
  І зноў: "Сэр?"
  
  Мая рука павольна цягнецца да нажа, висящему у ножнах на левым сцягне. Сэрца замірае. Выхады нанесеныя на карту - пярэдняя дзверы справа ад мяне, чорны ход праз кухню. Я дастаткова супакойваюся, каб загаварыць. "Прашу прабачэньня?"
  
  Я абарочваюся і бачу седеющего бізнэсмэна-азиата гадоў шасцідзесяці, паказваў на мой крэсла. Яго куртка вісіць на спінцы.
  
  Гэта нішто.
  
  Я ўстаю, проношусь міма яго і ў лютасьці вылятаю з бара.
  
  Какафонія у маёй галаве пачынае трохі сціхаць, калі я іду да паркоўцы, выпрабоўваючы агіда да сябе за тое, што наогул прыйшла сюды. Я заводжу машыну, уліваюся ў паток машын у заходнім кірунку, еду да аудиториуму, мая лютасьць на імгненне звернутая ўнутр, сэрца стукае ў вушах, як старажытны метраном, які адлічвае коду непазбежнага вар'яцтва.
  
  
  31
  
  
  Вар'яцтва: Дзвесце дзяцей ва ўзросце ад года да дванаццаці гадоў, цалкам зараджаных танным тортам з глазурай, "Тутсі Попс" і рутбиром "Файго". Падобны на пячору масонскі храм на скрыжаванні Еўклід-авеню і Усходняй Трыццаць шосты вуліцы патанае ў яркіх касцюмах зімовых, гумовых галёшах і вязаных шапачках нэонавага колеру.
  
  Білі Кофлин, пажыццёвы жыхар Другога акругі, у гэтым годзе зноў стаў Сантам: за дзесяцігоддзі, праведзеныя ім за першым табурэтам ў Caprice Lounge і задняй кабінкай ў рэстаране Elby's Big Boy, ён набыў чырвоны нос цыбулінай і уздымаюцца жывот, што звяло на няма неабходнасць у касметыцы або падушках. Білі сядзіць на сваім імправізаваным троне, зноў рыхтуючыся да нападу, зноў выглядаючы так, нібы вось-вось выб'е дзверы ў наркапрытон.
  
  Раней у той жа дзень Мэрсэдэс настойвала, што ў яе няма планаў на вечар і яна была б рада прыйсці і дапамагчы. Пэрыс спрабаваў адгаварыць яе ад гэтага, ён ніколі не быў з тых, хто навязвае каму-небудзь свае дабрачынныя намаганні, але яна была непахісная. У дадзены момант Мэрсэдэс Э Круз - у фартуху і з чырвоным атласным бантам у валасах - варта за велізарным кофейником, разліваючы кавы, у які Парыж пачынае верыць, што гэта пастаяннае добры настрой. За выключэннем, вядома, тых некалькіх хвілін, калі ёй хацелася забіць таго хлопца ў "Плімут".
  
  Пэрыс сядзіць у задняй частцы аўдыторыі, каля цеплатрасы, спрабуючы сагрэць рукі. Праз некалькі імгненняў ён падымае галаву і бачыць вельмі маленькага чалавека, які вывучае яго.
  
  Шчаслівых святаў! Мяне завуць Камал Докінз! на бейджике напісана імя хлопчыка. Ён чорны, з косамі, яму не больш чатырох гадоў.
  
  "Прывітанне", - кажа Камаль. "Вы паліцэйскі?"
  
  "Так і ёсць".
  
  “ Калі-небудзь страляў у каго-небудзь?
  
  "Не, сэр", - адказвае Пэрыс. "Ніколі не было".
  
  Камаль на хвіліну задумваецца, відавочна, спрабуючы супаставіць усю тую перастрэлку, якую ён бачыў па тэлевізары. “ Калі-небудзь забіваў каго-небудзь?
  
  “О, так. Цяпер, калі я скончыў. Пастаянна. Кожны дзень, калі змагу".
  
  "Яны былі дрэннымі хлопцамі?"
  
  "Вельмі дрэнныя хлопцы", - адказвае Пэрыс, саджаючы Камаля да сабе на калена. “Вельмі, вельмі дрэнныя хлопцы. І цяпер яны ўсё зачыненыя".
  
  Камаль глыбока аблізвае свой вішнёвы "Тутсі Поп". "Мой тата ў турме".
  
  Вось дзярмо, думае Пэрыс. Што, чорт вазьмі, мне цяпер сказаць? “Ну, бачыш, часам сапраўды добрыя хлопцы здзяйсняюць дрэнныя ўчынкі. Толькі адзін раз. І часам іх ловяць, і ім даводзіцца на некаторы час сесці ў турму. Але гэта не абавязкова азначае, што яны дрэнныя хлопцы. Яны проста зрабілі дрэнную рэч ".
  
  Камаль на імгненне задумваецца над гэтай канцэпцыяй. "Я здзяйсняю дрэнныя ўчынкі".
  
  “Ты робіш? Якога роду дрэнныя рэчы?"
  
  Камаль глядзіць на свае чаравікі, прызнаецца. "Я штурхаю сваю сястру".
  
  Пэрыс бачыць шчыліну. "Твая мама карае цябе за тое, што ты штурхнуў сваю сястру?"
  
  “Так. Я павінен сесці на прыступку для тайм-аўту".
  
  Ідэальны. Стары аргумент пра "тайм-аўт" як метафары турмы для непаўналетніх. “Ну, бачыш, тайм-аўт - гэта што-то накшталт турмы. Часам дарослыя здзяйсняюць дрэнныя ўчынкі, і ім даводзіцца ісці і браць тайм-аўт ".
  
  Здаецца, Камал разумее гэта. Як і ашаламляльны пытанне: "Тады чаму мой тата не можа пасядзець на прыступцы каля майго дома?"
  
  Задаўшы гэтае, па агульным прызнанні, дасціпны пытанне, Камаль вскидывает рукі ў паветра, каб падкрэсліць сваю кропку гледжання. У гэты момант Тутсі-Поп ўзлятае ў паветра, пераварочваючыся з канца ў канец, як костка, якая ператвараецца ў касмічную станцыю ў 2001 годзе.
  
  Імгненне Пэрыс і Камаль назіраюць, як ён падымаецца, завісае, затым пачынае зніжацца.
  
  Пэрыс працягвае руку, каб схапіць падальную прысоску да таго, як яна ўпадзе на падлогу, але замест таго, каб абхапіць далонню што-то цёплае і ліпкае, ён абхапляе далонню што-то цёплае і мяккае.
  
  Чыясьці чужая рука.
  
  Ён падымае галаву, каб паглядзець, з кім трымаецца за руку. Гэта вельмі сімпатычная маладая жанчына - бліскучыя каштанавыя валасы, сабраныя ззаду ў хвост, цёмна-карамельнай вочы, гадоў дваццаці з невялікім. Яна трымае на руках двухгадовую бялявую дзяўчынку, апранутую ў чырвоны аксамітны джэмпер.
  
  "Вы павінны быць хутчэй, афіцэр", - кажа яна з усмешкай, але не робіць руху, каб вызваліць сваю руку з яго. Пэрыс адпускае яе, трохі збянтэжаны.
  
  Жанчына, стройная, з добрай фігурай, апранутая ў чорны швэдар з высокім каўняром і джынсы ў абцяжку. Пэрыс, адпаведна, косноязычна. “ Я... э-э...... Я думаю, мы абодва...
  
  "Былы гулец першай базы", - кажа яна, перарываючы яго. “Мы заўсёды ставілі горшага дзіцяці на правільнае поле. Ад мяне ніколі нічога не выпадала".
  
  "Так, ну, я заўсёды быў правым дзіцем", - кажа Пэрыс.
  
  Камаль перакладае позірк з аднаго дарослага на іншага, відавочна, варожачы, калі ж будзе закранута тэма аб тым, што яму вернуць яго Тутсі-Тату.
  
  "Я куплю табе новую, мілая", - кажа жанчына. Яна апускае маленькую дзяўчынку на зямлю, і тая неадкладна кеўляе да Санце.
  
  "Рэбека", - кажа жанчына, працягваючы руку Пэрыс. "Рэбека-Анджэла".
  
  "Джэк Пэрыс".
  
  Яны паціскаюць адзін аднаму рукі і тут жа нібы прыляпляюцца адзін да аднаго. Рэбека смяецца, прыкрывае рот іншы рукой, усвядоміўшы, што нарабіла. Яна паціснула руку сваёй фірмовай ручкай. "Мне так шкада", - кажа яна, павольна отлепляясь ад Пэрыс. "Давай я схаджу за вадой і сурвэткамі".
  
  "Усё ў парадку".
  
  "Я настойваю".
  
  "Праўда," кажа Пэрыс. “ Гэта...
  
  Але маладая жанчына ўжо накіроўваецца да кофейной кіёска. Пэрыс глядзіць, як яна перасякае пакой, затым садзіцца назад, побач з Камалем. Яго маленькі інквізітар. "Бачыш гэтую лэдзі?" - Пытаецца Пэрыс, паказваючы на Рэбеку.
  
  Камаль ківае.
  
  "Ідзі за ёй, добра?"
  
  "Добра".
  
  "Яна купіць табе новы рулет "Тутсі Рол".
  
  "Тутсі Поп," кажа Камаль.
  
  "Тутсі Поп," папраўляе Пэрыс.
  
  З гэтымі словамі Камаль абдымае Пэрыс і ўцякае услед за жанчынай. І Пэрыс не можа не засмяяцца. Камаль Докінз, эсквайру. Цяпер ён мог бачыць гальку.
  
  Праз некалькі імгненняў Мэрсэдэс бачком пад'язджае да Пэрыс. "Сімпатычная дзяўчына", - кажа яна.
  
  "Так, гэта так".
  
  "Падумвае аб усынаўленні?"
  
  Пэрыс заўважае лёгкую рэўнасць ў яе голасе. Ці яму здаецца? "Разумніца", - кажа ён. “Я толькі што з ёй пазнаёміўся. Яна, напэўна, чыя-то дачка".
  
  “Я рэпарцёр-даследчык, дэтэктыў. Я быў бы гатовы пайсці ў друк з тым фактам, што яна чыя-то дачка".
  
  “Ты ведаеш, што я маю на ўвазе. Дачка аднаго майго знаёмага паліцэйскага. Хлопец прыкладна майго ўзросту".
  
  “Хммм. Хлопец твайго ўзросту. Якога ўзросту гэта можа быць?"
  
  "Што-то сярэдняе паміж "Хагіс" і "Залежыць", - кажа Пэрыс. "Прыкладна на паўдарогі".
  
  "Зразумела," кажа яна, беручы ручку і нататнік. “ І магу я...
  
  "Міс Круз?"
  
  Пэрыс і Мэрсэдэс абгортваюцца і бачаць двух маленькіх дзяўчынак, прыкладна адзінаццаці-дванаццаці гадоў. Узрост Мелісы. Пэрыс заўважае, як яны падобныя на яго дачка: спрабуюць пазбавіцца ад сваіх дзявочых звычак, цела гатовыя стаць жаночымі, але ўсё яшчэ трохі гуллівыя, з вострымі кутамі, крыху нязграбныя. Адзін з іх што-то шэпча Мэрсэдэс на вуха. Падобна на тое, Мэрсэдэс Круз імгненна стала ўзорам для пераймання.
  
  "Я зараз вярнуся", - кажа Мэрсэдэс і дазваляе адвесці сябе. "Не пакідайце тэрыторыю".
  
  
  32
  
  
  Ад яго машыны пахне старым лукам. Я не чакаў ад гэтага чалавека чысціні ў салоне, але, улічваючы яго прафесію, чакаў пэўнага парадку. Можна падумаць, што гэта так.
  
  І ўсё ж гэта добрая навіна. Аўтамабіль у такім стане ніколі не падвяргаецца грунтоўнаму агляду.
  
  Я кладу недарагі бесправадной перадатчык - той, які дазваляе мне працаваць у дыяпазоне не больш за трыста футаў, але працуе значна вышэй FM-дыяпазону, - пад пасажырскае сядзенне, раблю глыбокі ўдых, атрымліваючы асалоду ад яго сутнасцю, і адыходжу ў марозную ноч.
  
  
  33
  
  
  У дзевяць трыццаць вечарына пачынае згортвацца, лялькі, гоначныя машынкі і фігуркі герояў былі належным чынам названыя, прынятыя і схаваныя. Рэбека вярнулася не з жменяй сурвэтак і папяровым шкляначкай вады з лёдам, як чакаў Пэрыс, а хутчэй з цёплай вяхоткай, якой яна асцярожна вымыла яго далонь. Яны балбаталі, пакуль яна гэта рабіла, і для Пэрыс, так доўга не якая знаходзілася ў абдымках жанчыны - у абдымках любой жанчыны, - гэты вопыт быў у вышэйшай ступені эратычных і скончыўся занадта хутка.
  
  Затым вяртаюцца неабходныя пачуцці старога пердуна, і ён пачынае адчуваць сябе па-дурному.
  
  "Ты ўпэўнены, што не пярэчыш?" Пытаецца Рэбека. "Я магу ўзяць таксі".
  
  "Я не хачу пра гэта чуць".
  
  "Гэта не выходзіць у цябе з-пад кантролю?"
  
  "Зусім няма", - адказвае Пэрыс, варожачы, як ён збіраецца адмыць салон сваёй машыны ў бліжэйшыя дзесяць хвілін.
  
  “ Ты мілая. Дай-ка я вазьму паліто і развітаўся з кім-небудзь з дзяцей.
  
  "Без праблем", - кажа Пэрыс. "Я сустрэну цябе ў задняй дзверы".
  
  Пэрыс зноў глядзіць, як яна сыходзіць, зноў задаючыся пытаннем, як ён дажыў да такога ўзросту, да такога няўстойлівага стану свайго сэрца. Калі яму было за дваццаць, ён блукаў па начным клубам, ён глядзеў на хлопцаў за сорак - яны сноўдаліся вакол бара, пілі віскі з чым-то яшчэ, аглядаць чалавечы ландшафт, як шакалы, нашмараваныя лакам для валасоў, - і смяяўся над іх слабымі спробамі падчапіць маладзенькіх жанчын. Цяпер ён той самы хлопец. Калі, чорт вазьмі, гэта адбылося?
  
  Хол амаль апусцеў, калі Мэрсэдэс вяртаецца ў паліто і бліскучых чорных чаравіках ў руцэ. - Дзе твой маленькі сябар? - пытаецца яна.
  
  "Не ведаю", - кажа Пэрыс. "Страціла яго след, калі ён пайшоў за сваім новым "Тутсі Поп"".
  
  “ Я меў на ўвазе тую, што ў абліпальных джынсах.
  
  Пэрыс смяецца. "Напэўна, пайшоў развітацца з дзецьмі".
  
  "Ах..."
  
  “Яе проста трэба падвезці дадому, вось і ўсё. Сказала, што ў яе зламалася машына".
  
  "Я думаю, яны ўжо не робяць Вялікія Колы, як раней".
  
  “Ды добра. Яна не так ужо маладая. Не так?"
  
  "Няма", - кажа Мэрсэдэс. "Проста дастаўляю цябе непрыемнасці".
  
  Яны накіроўваюцца да дзвярэй. "Такім чынам, якія ў цябе планы на рэшту вечара?" Пытаецца Пэрыс.
  
  “ Не так ужо шмат. Галоўная. Ванна з пенай. Прыцісніце да Деклану і глядзі "Гэта выдатная жыццё" ў тысячны раз. Плач, як заўсёды ".
  
  "Э-э... Дэклан?"
  
  “Так. Снежань - мой дваццацігадовы слуга з Дубліна. Ногі як у футбаліста, вочы, як у Коліна Фарэла".
  
  Пэрыс на гэта не купіцца. “ Зразумела.
  
  “Дэклан - мая сабака. Ён Джэк-расэл-тэр'ер. Джэк-расселлы - паменшаная версія англійскай факстэр'ера, якога хлопец па імі вялебны Джон Расэл ..."
  
  Мэрсэдэс працягвае хадзіць і казаць, але Пэрыс застыў як укапаны.
  
  Мэрсэдэс спыняецца, паварочваецца. “ Што?
  
  "У цябе ёсць малодшы?"
  
  Яго машына пахне "Тако Бэл". Ён хутка навёў парадак, запіхнулі на задняе сядзенне і накрыўшы ўсё гэта тым падшываных пледам, які ён паўсюль носіць з сабой на выпадак, калі калі-небудзь убачыць спинет-піяніна на лужку сярод дрэў, увесь час лаючы сябе за тое, што прапанаваў падвезці прыгожую жанчыну, перш чым падумаць пра гэта. Цяпер ён прыпаркаваны ў задняй дзверы аўдыторыі, абедзве дзверы расчынены, абагравальнік уключаны.
  
  Пэрыс азірае бадай што пустую стаянку. Засталося ўсяго некалькі машын. Затым на другім баку стаянкі, побач з парковачнай кіёскам, ён бачыць брата Мэрсэдэс, Джуліяна, які стаяў з некалькімі хлопчыкамі-падлеткамі. Непадалёк гарыць пятидесятигаллоновая бочка. Пэрыс махае рукой, але Джуліян яго не бачыць.
  
  Каталікі, з усмешкай думае Пэрыс. Мэрсэдэс, павінна быць, распавяла яму аб вечарыне, і ён таксама падахвоціўся. Ён шукае Мэрсэдэс, але не бачыць яе. Праз некалькі хвілін ён заўважае Рэбеку, якая выходзіць з аўдыторыі ў доўгім цёмным паліто і такім жа бераце, што пагаршае школьны жах Пэриса. Яму заўсёды падабаліся жанчыны ў берэтах.
  
  "Выбачайце, што прымусіў вас чакаць", - кажа яна.
  
  "Няма праблем", - кажа Пэрыс. "У цябе ўсё гатова?"
  
  "Ага".
  
  Яны абодва садзяцца ў машыну, прышпільваюцца. Пэрыс выязджае са стаянкі, накіроўваецца на ўсход, абсалютна пазбаўлены магчымасці весці разумную гутарку. Рэбека першай парушае маўчанне.
  
  "Такім чынам, як даўно ты ўдзельнічаеш у вечарыне Лігі Кліўленда?"
  
  "Давай паглядзім", - кажа Пэрыс. "Гэта быў мой чацвёрты".
  
  “Вау. Ты сапраўдны ветэрынар".
  
  “ У мяне таксама лопнулі барабанныя перапонкі, каб даказаць гэта. А як наконт цябе?
  
  “Толькі мой першы. У "Плейн Дылер" за мінулую нядзелю была невялікая артыкул. Там цытаваўся, што некаторыя дзеці хочуць на Каляды. Некаторыя казалі, што хочуць сям'ю. Некаторыя казалі, што ім проста патрэбен сябар. Гэта разбіла мне сэрца, і вось я тут ".
  
  "Яны цэняць гэта", - кажа Пэрыс. “Сапраўды шануюць. І яны цябе не забудуць".
  
  “ Спадзяюся, што няма. Але ты. Чатыры гады. Ты, павінна быць, сапраўды любіш дзяцей.
  
  Пэрыс на імгненне задумваецца. Гэта было праўдай. “Так. Але самае крыўднае, што некаторыя з гэтых дзяцей аднойчы трапяць у сістэму. Некаторыя з іх хутка. Гарантавана. І мы нічога не можам з гэтым зрабіць ".
  
  "Я ведаю", - кажа яна. "Гэта сумна".
  
  Рэбека паварочваецца спіной да дзвярэй, крыжуе ногі, разгладжвае паліто. Пэрыс адчувае на сабе яе погляд, але не хапае смеласці абярнуцца. Цішыня доўжыцца чатыры ці пяць святлафораў. Пэрыс запаўняе яго, уключаючы радыё, знаходзячы станцыю з каляднай музыкай. Нарэшце, у University Circle Рэбека пытаецца, не хаваючы іроніі: "Дарэчы, ці магу я скінуцца на бензін?"
  
  "Вядома", - кажа Пэрыс са смяротнай сур'ёзнасцю. “На самой справе, я як раз збіраўся падняць гэтае пытанне. Я думаю, што гэта складзе дваццаць шэсць цэнтаў. Але не перажывай. Чацвяртак - гэта крута.
  
  Рэбека смяецца. “ Тады добра. Але, па меншай меры, дазволь мне пачаставаць цябе кубачкам кавы.
  
  Пэрыс амаль выпальвае: “Вядома. Гэта было б выдатна".
  
  У "Старбаксе" у Сидар-Цэнтры поўна гулякаў ў напярэдадні Калядаў, у асноўным падлеткаў, гадоў дваццаці пяці. Пэрыс займае кутні столік. Неўзабаве да яго далучаецца Рэбека з эспрэса. Яна ставіць кубкі на стол і здымае паліто, нагадваючы Пэрыс, якое ў яе пышнае цела.
  
  "Божа, я старэю", - кажа яна, сядаючы насупраць Пэрыс. “Раней усе за прылаўкам былі майго ўзросту або старэйшыя за. Цяпер я адчуваю сябе чыёй-то маці".
  
  Сапраўды, думае Пэрыс. Што за ведзьма. "Я б не занадта турбаваўся пра гэта якое-то час", - кажа Пэрыс. "Павер таму, хто ведае".
  
  Рэбека усміхаецца. “ Значыць, ты бацька Час, так?
  
  “Часам я адчуваю сябе на тысячу гадоў старэй. І гэта мае дні гинкгобы ".
  
  "Ну, як амаль маладая адзінокая жанчына, усё, што я магу сказаць, гэта тое, што ты выглядаеш нядрэнна для тысячы". Яна отпивает эспрэса. “ Акрамя таго, як сказаў Граўча: цябе столькі гадоў, колькі жанчыне, якой ты сябе адчуваеш. Або што-то ў гэтым родзе.
  
  Вау, думае Пэрыс. Яна нават цытуе братоў Маркс. Я закаханы.
  
  На працягу наступных дзесяці хвілін або каля таго яны абмяркоўваюць сваё жыццё, сваё рамантычнае мінулае. Пэрыс, разведзеная, адна дачка. Рэбека, разведзеная, дзяцей няма. Гутарка цячэ свабодна і камфортна.
  
  "Такім чынам, магу я задаць неверагодна асабісты пытанне, улічваючы той час, што мы ведаем адзін аднаго?" Пытаецца Пэрыс.
  
  Рэбека вывучае кожны квадратны цаля яго асобы, перш чым адказаць. “ Добра.
  
  “ Што адбылося? Я маю на ўвазе, у вашым шлюбе. Гэта значыць, калі ты не супраць распавесці мне.
  
  “ Я не супраць распавесці цябе. Здарылася тое, што я была замужам за мужчынам, які думаў, што ударыць мяне і трахне на працягу адных і тых жа дваццаці чатырох гадзін. Мне спатрэбіўся цэлы год, каб зразумець гэта. Я была маладая. Гэта мая адзіная абарона. Аднойчы я прачнулася, паглядзела на новыя сінякі, схапіла некалькі сукенак і пайшла. Ніколі не азіраўся назад.
  
  "Рады за цябе", - кажа Пэрыс. "Што здарылася з тваім мужам?"
  
  “ Даўно з'ехаў. Я чуў, з Тэхаса. Хоць я чакаю, што ён калі-небудзь з'явіцца. Хутчэй за ўсё, на фатаграфіі з паштовага аддзялення. Рэбека потягивает эспрэса. “ А як наконт цябе?
  
  Пэрыс на імгненне задумваецца. Яму ўжо даўно не даводзілася афармляць свой шлюб і развод. Ён выяўляе, што боль ні на ёту не адступіла. “Думаю, у той дзень, калі я паступіў у Аддзел па расследаванні забойстваў, мой шлюб пачаў даваць расколіну. Гадзіны, рэчы, якія я бачу кожны дзень. Той факт, што я, здавалася, не мог кінуць працу ў офісе, як гэта было раней. Дадайце да гэтага занадта шмат выпіўкі, у сярэднім чатыры гадзіны сну кожную ноч, а таксама стаўленне мачо-копа-говнюка, які спрабуе абараніць свет, ігнаруючы сваю сям'ю, і вы атрымаеце гісторыю. Да таго ж старая гісторыя. Аднойчы я прачнуўся ў ступары, папрасіў даць мне другі шанец, працверазеў і зразумеў, што яна ўжо дала мне дзесяць ".
  
  Рэбека спагадліва ўсміхаецца і тычыцца тыльнага боку яго рукі. “ У вас ёсць фатаграфія вашай дачкі?
  
  "Што ты думаеш?" Пэрыс дастае свой кашалёк, дастае старую фатаграфію Бэт і Місіі. У Бэт доўгія валасы; Місіі ў купальніку-двойцы, на ёй аранжавыя сонцаахоўныя акуляры і жоўтая капялюшык для загару з шырокімі палямі. "Гэта было некалькі гадоў таму".
  
  "Яна такая маленькая лялечка".
  
  "Усё, што дазволяць нябёсы", - кажа Пэрыс. Ён прыбірае фатаграфію ў кашалек, некалькі імгненняў ляніва круціць кубак. "Такім чынам, ты не пярэчыш, калі я задам табе яшчэ адзін сапраўды асабісты пытанне?"
  
  "О, навошта спыняцца зараз?"
  
  “ Чаго, чорт вазьмі, хочуць жанчыны?
  
  Рэбека смяецца. “Гэта проста. Не магу паверыць, што ты да гэтага часу гэтага не ведаеш".
  
  "Гэта ў вельмі доўгім спісе".
  
  “ Жанчыны хочуць ад мужчыны трох рэчаў, Джэк. Па-першае , моцных рук.
  
  "Добра".
  
  “ Два, мяккасардэчны.
  
  "Зразумела", - адказвае Пэрыс. "А трэці?"
  
  "Хуткі конь".
  
  Надышла чаргу Пэрыс засмяяцца. "Ну, я абараню дваіх".
  
  “Ах так? Якія два?"
  
  “ Тыя два, якія не звязаныя з гравітацыяй або інэрцыяй.
  
  Для Пэриса наступныя дваццаць хвілін - цёплае, прыемнае размытае пляма. Размова ідзе па ўсёй карце. Рэбека падзяляе яго цікавасць да кіно, асабліва да фільмаў пра паліцэйскіх, асабліва да фільмаў пра паліцэйскіх з Аль Пачына. Яны згодныя, што сцэна ў прадуктовай краме ў "Мора кахання" настолькі сексуальная, наколькі гэта магчыма. Рэбека, здаецца, падзяляе некаторыя з яго асноўных палітычных перакананняў. У Рэбекі ямачкі на шчоках.
  
  Яны выходзяць з "Старбакса" і праязджаюць невялікае адлегласць да дома Рэбекі. Пэрыс нічога гэтага не памятае. Яны сядзяць на абочыне з выключанымі фарамі і уключаным абагравальнікам.
  
  "Дзякуй, што падвёз," кажа яна.
  
  "Мы больш чым рады вам".
  
  “Я рады, што мы сустрэліся. Я адчуваю, што ў мяне з'явіўся новы сябар".
  
  "Я таксама".
  
  "Гэта ў некаторым родзе сапсавала мне напярэдадні Калядаў".
  
  "Яна сапраўды паняцця не мае", - думае Пэрыс. "У мяне таксама", - кажа ён. "І дзякуй за эспрэса".
  
  "Вядома".
  
  Некалькі імгненняў яны сузіраюць адзін аднаго, знаходзячыся ў тым месцы, дзе мужчыны і жанчыны часам аказваюцца пасля невялікага бяскрыўднага флірту, пасля кароткай сустрэчы, запраўленай нядбайнай ліслівасцю, выпадковымі дакрананнямі, маўклівай сэксуальнай блізкасцю.
  
  На шчасце, Рэбека робіць крок першай. Яна нахіляецца, цалуе Пэриса ў шчаку і кажа:
  
  “ Шчаслівага Раства, Джэк.
  
  
  34
  
  
  Каляднае раніца ціха разгараецца над возерам Эры; малочна-шкляны сонечнае святло спачатку прабіваецца скрозь густыя лавандовые аблокі, затым жоўтай тэмперай расцякаецца па няроўнай берагавой лініі, якая працягнулася ад Аштабулы да Таледа.
  
  У дзесяць трыццаць, згодна з іх дамоўленасці, Пэрыс сядзіць на кухні Бэт, назіраючы, як яна рыхтуе сняданак. Меліса ў сваім пакоі, прымярае сваю новую калядную вопратку. І ўключае нейкую жудасную музыку.
  
  "Такім чынам," ён пачынае, беспаспяхова спрабуючы надаць голасу натуральнасць. - У вас, хлопцы, ёсць планы на напярэдадні Новага года? Ён выкарыстаў слова "хлопцы", спадзеючыся, што Бэт і Меліса збіраюцца зрабіць што-то разам, тым самым паказваючы, што ў Бэт не было спаткання.
  
  “Міс збіраецца ў госці да Ціне Манно. Я думаю, маці Джэсікі задавальняе для дзяцей даволі вялікую вечарынку. Я чуў, яна нават наймае рок-групу ".
  
  "Ваў", - кажа Пэрыс, распальваючы малюсенькі вугольчык надзеі ў яго сэрца. "Гучыць пацешна".
  
  "Ты сапраўды можаш так сказаць пасля таго, як назіраў за той групай мінулай ноччу?"
  
  Пэрыс смяецца, калі Бэт ставіць перад ім талерку з яйкамі, хатняй бульбай фры і тостамі. Ён адкусвае тост, некаторы час захоўвае маўчанне. Але наступны пытанне чытаецца ў яго вачах. Няма неабходнасці казаць гэта ўголас. Бэт адкладае нож для масла. “ У мяне спатканне, Джэк.
  
  Словы звіняць у яго сэрца секунду або дзве, пакідаючы рубцы. “О, добра. Ёсць хто-небудзь, каго я ведаю?" Ён спрабуе звярнуць гэта ў невялікую жарт, але гэта тоне.
  
  "Чаму?"
  
  - Што "чаму"?
  
  "Навошта ты мучыць сябе?"
  
  “ Гэта не катаванне. Гэта... размова, вось і ўсё.
  
  "Добра," кажа Бэт.
  
  Пэрыс накіроўваецца наперад, сэрцам наперад. “ Хто-небудзь з працы?
  
  “Няма. Наогул-то, я пазнаёмілася з ім у Інтэрнэце".
  
  "Што?" Пэрыс губляе відэлец.
  
  "Ты спытаў, ці праўда?"
  
  "Ты жартуеш".
  
  “Джэк, ты хочаш ведаць, дзе я з ім пазнаёмілася? Я пазнаёмілася з ім на eharmony, хрысціянскай онлайн-службы знаёмстваў, зразумела? Гэта дастаткова бяспечна?"
  
  Пэрыс вскидывает рукі да неба. “У бяспекі? Ты спятил? Хочаш ведаць, колькі людзей, якіх я пасадзіў за краты, хадзілі ў царкву кожную нядзелю свайго жыцця?"
  
  "Колькі?" Бэт пытаецца з усмешкай, якую, Пэрыс ведае, яна выкарыстоўвае, калі спрабуе зняць напружанне ў тым, што, несумненна, перарасце ў спрэчку. Спрэчка, на які яны больш не ўпаўнаважаныя. Гэта працуе.
  
  "Шмат", - кажа Пэрыс. "Проста гэта..."
  
  "Проста ты вельмі любіш сваю дачку і хочаш для яе самага лепшага".
  
  Пэрыс дадала б Бэт у гэты спіс, але не робіць гэтага. “Ну, так. Гэта. Але я..."
  
  "І менавіта таму Меліса любіць свайго бацькі", - кажа Бэт. "Яна ведае".
  
  Нокаутирующий ўдар. Пэрыс нават не папрацаваў сысці з эмацыйнага палатна. “Добра. Проста будзь асцярожны, добра?"
  
  Бэт вітае яго, затым абдымае. “Міс, дарэчы, спадабаўся твой падарунак. Яна падумала, што гэта крута".
  
  Ён вярнуў духі і падарыў ёй падарункавы сертыфікат ад Abercrombie & Fitch, спадзеючыся, што яны ўсё яшчэ ў модзе ў дзяўчат ўзросту яго дачкі.
  
  Бэт на імгненне выходзіць з пакоя, затым вяртаецца з упакаванай у падарункавую ўпакоўку скрынкай для кашуль у руцэ. Падарунак Міс яму. Ён бярэ каробку, адкрывае яе. Там, усярэдзіне, белая кашуля Calvin Klein з адкладным каўняром. А яшчэ вельмі прыгожы гальштук - відавочна яго самы слабы касцюм пры выбары параднай адзення.
  
  Але ў скрынцы таксама ёсць скрыначка паменш, што-то падобнае на скрыначку для каштоўнасцяў. Пэрыс глядзіць на Бэт, ведаючы, што яна парушыла правілы. Кашуля можа быць ад Місіі, але ўсё, што знаходзіцца ў скрыначцы для упрыгожванняў з кожзамяняльніка, належыць Бэт.
  
  "Несумленна", - кажа Пэрыс. "Я думаў, у нас было пагадненне".
  
  “ Проста адкрый гэта, Джэк. Ты зразумееш.
  
  "Але мы пагадзіліся", - кажа Пэрыс, адчуваючы сябе ідыёткай з-за таго, што ў яе не хапіла мазгоў прыхапіць падарунак на выпадак непрадбачаных абставінаў для Бэт на выпадак, калі гэта здарыцца.
  
  "Я ведаю," кажа Бэт. “ Але калі б ты проста адкрыла гэта, ты б зразумела.
  
  Пэрыс адкрывае маленькую квадратную скрыначку для каштоўнасцяў і знаходзіць пару прыгожых срэбных запінак.
  
  Бэт кажа: “Гэта французская кашуля з манжэтамі. Зусім бескарысная без запінак, праўда?"
  
  Пасля ранняга вячэры ў сваёй маці - звычайнага святочнага пачастункі, якое ўключае ў сябе хатнія клёцкі "прымі пьятти", за якім варта асноўнае страва з смажанага каплуноў і цёплае бискотти з фундукам, - Пэрыс праводзіць рэшту дня за чытаннем кнігі "Вэб-камера для чайнікаў", якую дала яму Карла, звяртаючыся да яе так, як ён звяртаецца да большасці тэхнічных матэрыялаў, то ёсць адным зусім остекленевшим вокам. У адзінаццаць, прыкрыўшы вочы кнігай, ён засынае на канапе ў гасцінай.
  
  Звычайна, калі ён наведвае кватэру сваёй былой жонкі, яму сніцца стандартны сон пра Бэт, у якім яна праводзіць з ім прыемны дзень, смеючыся, датыкаючыся і абдымаючы, толькі для таго, каб у канцы назаўжды развітацца, кожную раніцу зноўку разбіваючы яму сэрца. Але на гэты раз яму не сніцца яго былая жонка і іх даўно астылы раман.
  
  Гэтай ноччу яму сніцца прыгожая маладая жанчына з бліскучымі бронзавымі валасамі.
  
  
  35
  
  
  Дзень пасля Каляд у большасці буйных гарадоў прыносіць кароткачасовую перадышку ў здзяйсненні гвалтоўных злачынстваў. Калі людзі збіраюцца забіваць адзін аднаго ў святочныя дні, то, падобна, яны атрымліваюць па заслугах у куццю або ў Дзень Нараджэння. Ці яны чакаюць да пярэдадня Новага года.
  
  У апоўдні 26 снежня ў залах шостага паверха Цэнтра правасуддзя ціха.
  
  Пэрыс і Карла Дэвіс сустракаюцца з Грэгам Эберсоулом ў офісе Грега. Грег выглядае як пабіты чалавек. Бенефіс Макса Эберсола прайшоў добра, але, як даведалася Пэрыс, не так добра, як Грег спадзяваўся. "Канікулы", - сказалі яны ўсе, падбадзёрваючы паклаўшы руку на плячо Грега. Многія людзі з'ехалі з горада. Многія людзі проста выбіліся з сіл. Пэрыс разглядае магчымасць таго, што Грег спаў не больш гадзіны або двух з тых часоў, як пакінуў "Капрыз" той ноччу.
  
  Грег кажа: “Сёння днём у мяне будзе фотаробат. Фотаробат жанчыны, з якой Ўіліса Уокера бачылі ў бары "Вернелл" у ноч, калі ён быў забіты. Белая жанчына ".
  
  Пэрыс і Карла абменьваюцца поглядамі. “Белая жанчына? Хто-небудзь пазнае яе раней?" Пытаецца Карла.
  
  "Няма", - кажа Грэг. “І ўсе яны кажуць, што запомнілі б. Ва ўсякім выпадку, мужчыны. Яны сказалі, што яна была ўсім гэтым і пакетам чыпсаў, разумееш?"
  
  Карла смяецца. “ Ты вельмі добра кажаш для такога пончыкі, Грег.
  
  Грег чырванее.
  
  "Дашліце нам копіі, як толькі ўбачыце іх", - кажа Пэрыс.
  
  "Ты зразумеў гэта".
  
  Грег устае, апранае паліто.
  
  "Куды ты сабраўся?" Пытаецца Карла.
  
  - Збіраюся зноў ўзяць інтэрв'ю ў начнога парцье ў “Дрым-А-Дрым". Калі я загаварыў з ім у першы раз, ён быў не ў сабе. Цяпер у яго выхадны. Можа быць, ён яшчэ не пачаў піць, і я атрымаю ад яго прамы адказ. Калі ты ўбачыш, як я вярнуся сюды праз гадзіну, цягнучы за валасы які гарлапаніць і брыкающегося деревенщину, ты зразумееш, што ўсё прайшло не вельмі добра ".
  
  "Як Макс?" Пытаецца Карла.
  
  “Макс добры, Карла. Макс круты".
  
  “ Калі я не ўбачу цябе пазней, перадай яму ад мяне прывітанне.
  
  “Я абавязкова прыйду. Убачымся, хлопцы".
  
  "Асцярожней," кажа Карла.
  
  "Заўсёды", - адказвае Грег і сыходзіць.
  
  Пэрыс і Карла абменьваюцца цяпер іншымі поглядамі, поўнымі турботы за таварыша-афіцэра, які можа апынуцца на самым краі прорвы, якая можа прывесці ў многія месцы, і ўсё гэта дрэнна. Пэрыс пытаецца: "Што ты атрымаў сёння раніцай?"
  
  Карла кажа: “Я наведала інтэрнэт-правайдэра Файет Марцін. Паслугі OhioNet на Buckeye. Атрымалася ўсталяваць, куды яна выходзіла ў Інтэрнэт у дзень забойства ".
  
  "Куды яна падзелася?" - спытаў я.
  
  "Яна тройчы ўваходзіла ў сістэму, заходзіла ў тры розных месцы ў Інтэрнэце", - кажа Карла. "Але я думаю, нам трэба засяродзіцца толькі на адным з іх".
  
  "Які з іх?"
  
  “Сайт называецца CyberGents. Я адсачыў ўладальніка да адрасы ў Юніверсіці-Хайтс. Вэб-сайтам кіруе кампанія пад назвай NeTrix, Inc."
  
  "Што такое кибергенты на самай справе?"
  
  “Як я ўжо сказаў, калі б існаваў сайт відэаканферэнцый з аплатай за прагляд, у прамым эфіры, прысвечаны натуралкам, я б знайшоў яго. Гэта адзін з іх. І ён мясцовы. Як толькі я даведаўся адрас, я зразумеў, што меў рацыю наконт гэтых людзей ".
  
  “ Што вы маеце на ўвазе? Якія людзі?
  
  “Я працую з гэтай прыемнай кампаніяй людзей ужо шэсць месяцаў. Я ведаў, што ёсць што-то акрамя звычайнага абмену. Думаю, я змагу атрымаць для нас запрашэнне ".
  
  "Запрашэнне?"
  
  "Гэта група свінгераў з іст-сайда".
  
  "Такім чынам, вы кажаце, што Файет Марцін, магчыма патэлефанавала анлайн гэтым кибергентам у Юніверсіці-Хайтс?"
  
  "Я ведаю, што яна гэта зрабіла".
  
  "І што ў іх там ёсць людзі, якія робяць што-то онлайн?"
  
  "Ага".
  
  “ У Юніверсіці-Хайтс?
  
  “Ну, іх можа і не быць прама там, у доме на Юніверсіці-Хайтс. Мужчыны могуць быць дзе заўгодна. Але хто-то павінен правяраць транзакцыі па крэдытных картах. Хто-то павінен арганізаваць сеанс сувязі з выканаўцамі альбо па тэлефоне, альбо па электроннай пошце. Калі яны не перанакіроўваюць званкі ў іншае месца, я б паспрачаўся, што яны робяць гэта там ".
  
  "Так як жа нам патрапіць унутр?"
  
  “Ну, я дакладна ведаю, што яны сустракаюцца тры разы ў месяц на вечарынках. Адна з іх адбудзецца сёння ўвечары".
  
  "Што гэта за вечарыны?"
  
  "Цяжка сказаць дакладна, што там адбываецца", - адказвае Карла. "Але я думаю, што змагу правесці нас ўнутр".
  
  "Як ты збіраешся гэта зрабіць?" Пытаецца Пэрыс.
  
  Карла апускае галаву, затым падымае вочы. “ Ты сур'ёзна?
  
  У палове трэцяга Пэрыс ідзе ў публічную бібліятэку Кліўленда на куце Супериор-авеню і Усходняй Чацвёртай вуліцы. Ён замовіў яшчэ адну кнігу пра Сантерии ў Злучаных Штатах, а таксама кнігу аб рытуальных забойствах у цэнтры горада.
  
  Загарнуўшы за кут будынка BP, ён спыняецца. Рэбека-Анджэла варта прама перад ім, гледзячы ў вітрыну на святочную выставу. Яна стаіць да яго спінай, але выглядае дакладна так, як ён памятае. На ёй цёмна-сіняе ваўняная паліто і боты да каленяў. Пэрыс як раз збіраецца папляскаць яго па плячы, калі здаецца, што яна бачыць яго адлюстраванне ў акне. Яна рэзка абарочваецца.
  
  Гэта не Рэбека.
  
  "Прабач," кажа Пэрыс. - Я думаў, ты мой сябар.
  
  Жанчына злосна глядзіць на яго, затым даволі хутка адступае па Супериор-авеню ў бок Паблік-сквер, яшчэ двойчы паварочваючыся, каб паглядзець на яго.
  
  Пэрыс пампуе галавой. Ён пераходзіць вуліцу і накіроўваецца да ўваходу ў бібліятэку.
  
  Чаму я не магу перастаць думаць пра яе?
  
  Ён ужо на паўдарогі праз падземную стаянку Цэнтра правасуддзя, калі чуе, як мужчына кліча яго па імені з ценю. Гэта Хэнк Сабо, дзяжурны на стойцы рэгістрацыі з дома састарэлых штата Вірджынія на Ўсходняй Дваццаць трэцяй вуліцы.
  
  "Містэр Сабо", - кажа Пэрыс. "Што прывяло вас у Цэнтр правасуддзя?"
  
  “ На самой справе, не ўпэўнены. Хэнк выходзіць наперад, на святло флуоресцентных лямпаў. На ім старое падношанае бушлатное паліто і потертая кепка з гадзінамі. "Я як раз паднімаўся, каб пабачыцца з табой".
  
  "Аб чым гэта?"
  
  Хэнк паніжае голас. “ Я не ўпэўнены, што гэта наогул што-то значыць. Але Деметриус што-тое зрабіў.
  
  "Што-то зрабіў?"
  
  “Так. Ну, што-то накшталт незвычайнага для яго".
  
  “ І што ж гэта было, містэр Сабо?
  
  “ Ён зрабіў гэта адразу пасля твайго сыходу. І кліч мяне Хэнк, добра?
  
  Хэнк паказвае Пэрыс нумар часопіса Time двухгадовай даўніны.
  
  "І што ж гэта такое на самай справе?"
  
  “ Часопіс, вядома. Я кажу аб тым, што Деметриус зрабіў ўнутры. Сее-што, што ён зрабіў сам. Хэнк адкрывае часопіс на старонцы 15 і паказвае ўнізе. “Бачыш тут? Бачыш, як гэта абведзены?" Лік 15 у правым ніжнім куце абведзены дрыготкімі чырвонымі чарніламі.
  
  "Ага", - кажа Пэрыс. "Добра".
  
  "І паглядзі сюды". Цяпер Хэнк пераходзіць на старонку 28. Тое ж самае. Затым ён пераходзіць на старонку 35, дзе нумар старонкі зноў вельмі акуратна абведзены чырвоным. Хуткі прагляд часопіса паказвае, што гэта адзіныя старонкі з нумарамі, обведенными кружком.
  
  “ Вы кажаце, гэта зрабіў містэр Солтерс?
  
  “Абсалютна. Я назіраў, як ён гэта рабіў ".
  
  “ І гэта было адразу пасля таго, як я сышоў?
  
  "Ну, гэта было адразу пасля таго, як яму далі заспакойлівы", - кажа Паліна. “Не ведаю, што ты зрабіў, але ты напалохаў яго да чорцікаў. Літаральна".
  
  "Прабач за гэта".
  
  “Нічога асаблівага. Звычайна ў нас кожны дзень да абеду адзін або двое хлопцаў становяцца ядзернымі ".
  
  "І як ты думаеш, што гэта значыць?"
  
  “ Паняцці не маю. Я прагледзеў старонкі, артыкула, але, наколькі я магу зразумець, яны ні аб чым не былі. Адна з іх - гісторыя пра Эдзі Фалько. Яна была той дамай на...
  
  “Клан Сапрана". Дакладна, Хэнк. Я проста не ўпэўнены, чаму ты думаеш, што гэта як-то звязана са мной ".
  
  "Не магу сказаць напэўна", - кажа Паліна. “Але Деметриус амаль ніколі нічога не робіць. Ніколі. Так што для яго браць у рукі ручку даволі дзіўна. Ты ж ведаеш, у яго на гэта сышоў амаль гадзіну.
  
  "Ён што-небудзь сказаў?"
  
  “Так. Ну, накшталт таго. Да тых часоў, пакуль не падзейнічалі наркотыкі, ён працягваў нешта мармытаць сабе пад нос. Я падабраўся блізка, але не занадта блізка, калі ты разумееш, аб чым я. Хэнк пастуквае сябе па носе. “Але я чуў, як ён што-то паўтарае зноў і зноў. Амаль як малітву".
  
  "Што ён там казаў?"
  
  “Ну, я не зусім упэўнены наконт гэтага. Але гэта прагучала так, як быццам ... ты падумаеш, што гэта вар'яцтва".
  
  Пэрыс амаль усміхаецца. “Паверце мне у гэтым, Хэнк. Вар'яцтва - гэта тое, чым я зарабляю на жыццё. Што сказаў містэр Солтерс?"
  
  "Яшчэ раз паўтараю, я б не стаў у гэтым прысягаць", - кажа Хэнк, аглядаючы падземную стаянку, як быццам сам факт ўезду на паркоўку Цэнтра правасуддзя аўтаматычна прыводзіў яго да прысягі. "Гэта прагучала так, нібы ён казаў 'таемны сад".
  
  
  36
  
  
  Рэндзі Бурштейн ніколі раней не бачыла мужчыну за стойкай, але, здаецца, припоминала, што дзе-то чула гэтае імя. На выгляд маладзей трыццаці пяці, думае яна. Занадта добра апрануты для паліцэйскага. Занадта прыгожы, каб быць дзяржаўным служачым.
  
  Юрыст. Вызначана.
  
  Хто яшчэ сюды калі-небудзь заходзіў?
  
  "Я магу дастаць для цябе гэта справа прама цяпер", - кажа Рэндзі. “Вядома, спатрэбіцца якое-небудзь пасведчанне асобы. Як мінімум нумар сацыяльнага страхавання".
  
  "Вядома", - кажа ён, працягваючы ёй картку сацыяльнага страхавання. "Ці магу я спытаць вас сёе пра што..."
  
  "Рэндзі".
  
  “ Магу я спытаць цябе сёе аб чым, Рэндзі?
  
  "Вядома", - кажа яна, і ў ёй прачынаецца надзея. За тыя пятнаццаць гадоў, што яна прапрацавала ў архіве Адміністрацыі па справах ветэранаў, яна яшчэ ні разу не сустракала мужчыну, з якім сустракалася ў грамадстве больш двух разоў. Цяпер, калі ёй пераваліла за сорак, і яна на некалькі фунтаў на поўдзень ад стройнай, магчымасцяў, здаецца, становіцца менш з кожным днём. Але, тым не менш, надзея расце і ўсё такое. "Што б ты хацеў ведаць?"
  
  "Ці былі іншыя людзі, якія запытваюць гэтыя файлы ў апошні час?"
  
  "Цяпер, зараз", - кажа яна, трохі расчараваная, але ўсё роўна шчаслівая жартаваць над кім-то такім прыгожым, кім-то нашмат маладзей звычайных выкапняў, з якімі яна мае справу. “ Ты ж ведаеш, што мне не дазволена казаць табе пра гэта.
  
  "Ну, я веру, што гэта правіла існуе, таму што ніхто ніколі не просіць так ветліва, як я толькі што".
  
  "Магчыма, гэта праўда", - кажа яна, перасякаючы пакой і высоўваючы скрыню з дакументамі з надпісам "Саар-Зальцэн". Яна знаходзіць тэчку, затым закрывае скрыню злёгку перабольшаным рухам свайго пышнага сцягна. Яна хутка робіць ксеракопію запытанага файла. "Мне па-ранейшаму не дазваляецца яго разрываць". Яна кладзе бланк на стойку, ставіць крыжык ручкай. “ Распішыцеся за мяне там, калі ласка.
  
  Мужчына нацарапывает подпіс сваёй уласнай ручкай.
  
  "Якія-небудзь асаблівыя планы на Новы год?" - пытаецца яна, дастаючы канверт з-пад прылаўка, спадзеючыся падтрымаць размову.
  
  "О, так", - адказвае мужчына. "Я збіраюся зладзіць вечарыну".
  
  "Што ж, гучыць пацешна", - кажа Рэндзі, укладваючы фотакопію ў канверт з шчыльнай паперы і запечатывая яго. "Вялікі ці маленькі?"
  
  "Велізарны", - кажа ён. "На самой справе, я маю задумку запрасіць увесь свет".
  
  "Гэта, вядома, тычыцца і мяне", - адказвае яна, дзівячыся ўласнай смеласці. Можа быць, гэта проста святы, думае яна. Ці, можа быць, два гогаль-моголь на абед. Яна з вялікай марудлівасцю кладзе левую руку на стойку. Рука, на якой наогул няма заручальнага кольца. "Што мне надзець?"
  
  Мужчына на імгненне змаўкае, драматычна заглыблены ў свае думкі. "Чорная скураная куртка", - кажа ён з усмешкай. "Я думаю, ты глядзелася б вельмі сэксуальна ў чорнай скураной куртцы і маленькай белай спадніцы".
  
  Праз цэлых дзве хвіліны, пасля таго, як мужчына з цёмнымі вачыма і яшчэ больш цёмнымі вейкамі пайшоў, не сказаўшы больш ні слова, Рэндзі Бурштейн выявіла, што ўсё яшчэ стаіць каля прылаўка, злёгку расчырванелая, моцна заінтрыгаваны, а яе розум ліхаманкава рыецца ў сваіх шафах.
  
  
  37
  
  
  Дэтэктыў Джон Сальватору Пэрыс, у чыім мозгу ўжо сфармавалася раздражняльная стужка Мёбіуса з лічбаў 152835, абгорнутая вакол слоў "таемны сад", сустракае сяржанта Карлу Дэвіс на паркоўцы macy's у Юніверсіці-Хайтс.
  
  Грег Эберсол і каманда з шасці афіцэраў паліцыі Юніверсіці-Хайтс знаходзяцца напагатове ў двух месцах, менш чым у квартале ад адрасы Вествуд.
  
  Вечарынка свінгераў - гэта рызыкоўна, на гэты конт было аднадушнае згоду мэтавай групы, але на дадзены момант гэта ўсё, што ў іх ёсць. Былі апытаныя і паўторна абследаваныя раёны вакол двух месцаў забойстваў. Крыміналісты пакуль не выявілі нічога карыснага.
  
  Карла праехала рэшту шляху да дома на Вествуд-роўд, дзе знайшла месца на вуліцы, якое знаходзіцца ў дзесяці дамах на ўсход ад месца іх прызначэння. Колькасць машын на вуліцы паказвае на тое, што гэта даволі вялікае зборышча.
  
  Калі яны набліжаюцца да дому на вяршыні пагорка - велічнага шэрага будынка ў каланіяльным стылі, - у занавешенном панарамным акне гарыць толькі цьмяны святло; гучнай музыкі не чуваць. Не гарыць святло і над бакавой дзвярыма, куды Карле было загадана зайсці.
  
  Са свайго назіральнага пункта, у пачатку пад'язной алеі, Пэрыс на імгненне спыняецца, праводзіць хуткую інвентарызацыю дома, наваколля. Сонны, буколический, прыгарадны; у асноўным цагляныя дома з рэдкімі раскошнымі каляднымі ўпрыгожваннямі, хірургічна ўзараныя пад'язныя дарожкі. Месца, дзе сабакі не брэшуць пасля дзесяці і нікому не патрэбны новы глушыцель.
  
  І ўсё ж, думае Пэрыс, ідучы па пад'язной алеі, гэта таксама месца, якое можа быць наўпрост звязана з парай жахлівых злачынстваў.
  
  Карла тэлефануе ў дзверы, паўстае паміж Пэрыс і дзвярыма. Па дарозе яна сказала, што трапіць унутр па-ранейшаму пяцьдзесят на пяцьдзесят, нягледзячы на тое, што яны былі запрошаныя на вечарыну на выпрабавальны тэрмін. Але Карла Дэвіс ведае, што ў яе ёсць, і справядліва мяркуе, што калі той, хто адкрые дзверы, першым ўбачыць яе, то ўвойдзе. На ёй грувасткае ваўняная паліто, яе доўгія валасы, распушчаныя па плячах, а ад яе духаў Парыж літаральна кружыць галаву. Наадварот, Пэрыс апрануты ў чорны пінжак, чорную футболку, чорныя штаны, без паліто. Ён падобны на гея Джоні Кэша.
  
  Праз некалькі імгненняў дзверы адкрывае невысокі, шчыльны белы мужчына гадоў пяцідзесяці з невялікім. Яго валасы, чорныя як смоль і парадзелыя, зачасаны ў эфектную прычоску, асобныя пасмы робяць яго бледную верхавіну падобнай на этыкетку са штрых-кодам UPC. На ім зялёны кардіганы, з тых, што былі папулярныя, калі Пэрыс вучылася ў малодшых класах сярэдняй школы.
  
  "Прывітанне," кажа ён з вялікім энтузіязмам. “ Вы, павінна быць, Клеапатра. Ён адкрывае штармавое дзверы.
  
  “ Так. "Карла працягвае руку. Мужчына бярэ яе і цалуе ёй пальцы.
  
  "Я ўпэўнены, што зачараваны", - кажа ён.
  
  Яны яшчэ нават не пераступілі парога, а Пэрыс ўжо гатовая ванітаваць.
  
  "Мяне клічуць Херб," кажа ён, нарэшце, адпускаючы яе руку. “ Але ты можаш называць мяне Дантэ, мая дарагая. Калі ласка, ўваходзіце. "Ён адыходзіць ў бок, прапускаючы Карлу ў маленькі вестыбюль, наўмысна прапускаючы яе міма сябе ў вузкім дзвярным праёме, каб дамагчыся максімальнага трэння.
  
  "І дай адгадаю", - кажа ён, гледзячы на Пэрыс. "Марк Антоній, праўда?" Херб смяецца над гэтым, як быццам гэта самая незвычайна разумная рэч, якая калі-небудзь прыходзіла ў галаву.
  
  "Ты можаш называць мяне Джонам", - кажа Пэрыс.
  
  Пэрыс працягвае руку, але Херб ў апошнюю секунду адводзіць погляд у бок, на кухню, робячы выгляд, што не бачыць гэтага. Відавочна спроба прынізіць новапрыбыўшага мужчыну перад новапрыбылых жанчынай. "Заходзь", - нарэшце гаворыць ён Пэрису, нібы лаючы яго. "Ты выпускаеш ўвесь жар вонкі".
  
  "Як скажаш, Дантэ", - адказвае Пэрыс, жадаючы пазнаёміць Херба з тыльным бокам далоні, перш чым пытацца ў яго аб рахунках за ацяпленне тут, у "Інферна", але перадумвае.
  
  На дадзены момант.
  
  Зусім звычайная кухня, вельмі чысценькая. Белы тостар, белы кансервавы нож, што-то падобнае на хлебопечку, маленькі абедзенны столік са стальніцай з матавага шкла. Верхні святло выключаны, але па кухні стаяла так тузін свечак. Пэрыс чуе які даносіцца аднекуль электронную танцавальную музыку, але яна вельмі слабая.
  
  Карла і Пэрыс збіраюцца разам на маленькай кухні і чакаюць Херба. Ён закрывае дзверы, заходзіць унутр, падымаецца па трох прыступках на кухню, паціраючы рукі. "Такім чынам, хто ж зноў высунуў цябе кандыдатам у члены клуба?"
  
  "Тэдзі і Сью," кажа Карла.
  
  "О, дакладна", - кажа ён. “Тэдзі і Сью. Ты з імі раней гайдалася, Клеапатра?"
  
  "Няма", - кажа Карла. “Толькі некаторыя кіберы. Ведаеш, яны любяць паказваць".
  
  "Яны наогул калі-небудзь гэта робяць", - кажа Херб. "А Сью такая саба".
  
  “Сур'ёзна? Кожны раз, калі я размаўляў з імі па кіберу, Тэдзі быў сабмиссивом. Не Сью. Сью заўсёды была дамінантай ".
  
  У Пэриса галава ідзе кругам ад умоў, ад атмасферы цесака ў рабстве на гэтай кухні. На імгненне яму здаецца, што яны ўжо прыгатаваныя.
  
  "Гэта факт?" Кажа Херб, пільна гледзячы на Карлу, яго шыя выцягваецца ўверх пад нейкім хваравітым вуглом. Затым яго рашучасць бурыцца. “Прабач. Проста трохі правяраю цябе. Ты ж ведаеш, мы павінны быць асцярожныя.
  
  "Я разумею".
  
  “Сью сапраўды тут валадарка звяроў. Паўтузіна хлопцаў да смерці баяцца яе ".
  
  "Іду ў заклад", - кажа Карла.
  
  "Але ім так падабаецца", - дадае Херб. "Вось, дазволь мне ўзяць тваё паліто". Ён паўстае ззаду Карлы, наўмысна наперадзе Пэрыс. Пэрыс адчувае пах скотчу, асвяжальнік дыхання. Херб таксама пахне моллю і апантанасцю.
  
  Калі Херб здымае паліто Карлы з яе плячэй, ён злёгку задыхаецца - міжвольная рэакцыя гетэрасэксуальнага мужчыны, якую Пэрису самому даводзіцца стрымліваць. Карла апранутая ў абліпальную белае сукенка з выразам ззаду амаль да таліі, падол якога прыкладна да сярэдзіны сцягна. Падцягнутыя мышцы спіны і вузкая стан падкрэсліваюць яе сцягна, доўгія жылістыя ногі; яе скура выглядае гладкай і зіхатлівай пры святле свечак.
  
  Яна паварочваецца тварам да двум мужчынам, забіраючы ў Херба сваё паліто. “ Дзякуй, я панясу, - кажа яна.
  
  Калі ў Херба ёсць пярэчанні, то выгляд Карлы Дэвіс спераду прымушае яго здзейсніць уцёкі з турмы. На кухні досыць прахалодна, каб скрозь сукенка былі выразна бачныя контуры грудзей Карлы, контуры яе саскоў. На ёй асляпляльны срэбны крыжык на вытанчанай ланцужку. Херб амаль запаў у ступар ад пажадлівасці. Пэрыс не занадта адстае ад яго. Ён ніколі не бачыў Карлу Дэвіс ні ў чым, акрамя дзелавых касцюмаў або сіняга колеру.
  
  "О божа", - кажа Херб. "Ты..."
  
  "Я хто, мілы?" Карла усміхаецца, злёгку дакранаючыся шчокі Херба.
  
  "Ты ... станеш вельмі папулярнай".
  
  "Ты лялечка", - кажа Карла. "У цябе ёсць маленькая пакой для дзяўчынак, дзе я магла б трохі прывесці сябе ў парадак?"
  
  "Вядома", - кажа Херб. "Прама сюды".
  
  Пэрыс на хвіліну застаецца на кухні адзін. Жаданне пачаць адкрываць шафы, высоўныя скрыні і тумбачкі амаль непераадольна, трэба ведаць, які журавінавы соус аддаюць перавагу людзі, якія рыхтуюць такія стравы.
  
  Вяртаецца Херб, расчырванелы ад зносін з такой новай, цудоўнай і, клянуся Богам, чарнаскурай і цудоўнай амазонкай. Ён жэстам запрашае Пэрыс сесці за абедзенны стол, зусім нявыкарыстаны французская правінцыйны сервіз з арэхавага дрэва. Пэрыс садзіцца, ведаючы, што Карле трэба некалькі хвілін, каб актываваць маленькую камеру відэаназірання, якую яна носіць у сумачцы-клатче.
  
  "Такім чынам, як доўга вы двое вядзеце такі лад жыцця, Джон?"
  
  Пэрыс імгненне вагаецца, перш чым адказаць. “ Можа быць, год.
  
  “ Першая вечарынка?
  
  "Няма", - кажа Пэрыс і пакідае ўсё як ёсць, спадзеючыся, што Херб зразумее, што ён моцны і маўклівы тып. Херб не разумее.
  
  “ Клеапатра ўзрушаюча прыгожая.
  
  "Так", - кажа Пэрыс.
  
  "Вы двое жанатыя?"
  
  "Так".
  
  Херб на імгненне змаўкае. “ Як доўга?
  
  “ Пішаш кнігу, Херб?
  
  "Няма ... Я ..." - пачынае Херб, пачынаючы чырванець. “Нам проста падабаецца трохі ведаць пра людзей, якіх мы впускаем ў нашы хаты, вось і ўсё. Вядома, вы можаце зразумець гэта ў нашы дні і ў наш век".
  
  Пэрыс сапраўды разумее. Ён па-чартоўску ўпэўнены, што не хацеў бы бачыць Херба ў сваім доме. "Пяць гадоў".
  
  Херб ківае, моўчкі пераварваючы думка аб пяці гадах з такой жанчынай, як Клеапатра. “ Ты вельмі шчаслівы чалавек, Джон. Вельмі шчаслівы чалавек.
  
  Пэрыс нахіляецца наперад і усміхаецца Хербу як мужчына мужчыну, як котка кату. Ён мякка кажа: “Поспех тут ні пры чым, Херб. Зусім ні пры чым".
  
  Херб, зусім выбіты з каляіны, смяецца, але гэта сухі, невясёлы гук, гук, народжаны вострай зайздрасцю і непрыкрытым мачо-суперніцтвам.
  
  “ Хто-небудзь з вас, хлопчыкі, ці хоча суправадзіць лэдзі на вечарыну? - Пытаецца Карла, у некалькіх цалях ззаду Херба.
  
  Херб ледзь не перакульвае крэсла, калі ўстае. "Я ведаю, што гэты хлопчык так бы і зрабіў".
  
  Пэрыс ўстае, зашпільвае блэйзеры. Ён глядзіць на сумачку Карлы. Хоць ён ведае, што яна там, ён не можа бачыць малюсенькі аб'ектыў схаванай камеры.
  
  Ідэальны.
  
  "Дазвольце мне", - кажа Херб, зноў ігнаруючы Пэриса, прапаноўваючы Карле руку. Яна бярэ яе, але не раней, чым кіне на Пэриса погляд, знаёмы ўсім паліцыянтам.
  
  Погляд, які папярэднічае дзверы.
  
  За выключэннем таго, што на гэты раз дзверы зманліва мяккая. Пэрыс першапачаткова думала, што гэта дзверы, якая можа паводзіць у камору або кладоўку. Дзверы, за якой звычайна можна знайсці прасавальную дошку, або камору для мёцел, або любое іншае з тысячы кухонных прыстасаванняў у гэтай нацертай воскам і якая пахла хвояй версіі прыгарада.
  
  Замест гэтага Херб адкрывае дзверы, і Пэрыс бачыць, што яна вядзе на даволі непрыкметную лесвічную клетку. Лесвіца, якая вядзе ўніз. Абшытыя панэлямі сцены, мяккае асвятленне, вузкія драўляныя парэнчы. У Парыжы чуваць ветлівыя размовы, прыглушаная музыка.
  
  "Пойдзем?" Кажа Херб.
  
  Карла глядзіць на Херба і злёгку нахіляе галаву з вельмі панадлівай усмешкай. Гэта яшчэ адзін вобраз, які Пэрыс бачыла раней, магчыма, на канале Discovery, або, можа быць, у старой серыі "Дзікага каралеўства": выраз твару маладога ягуара у той беспаветранай момант, перш чым яго лапы расціскаць.
  
  Херб бярэ Карлу пад руку, складае далоні разам, усміхаецца двум сваім навабранцам, затым жэстам запрашае іх увайсці ў яго карнавал - ухмыляющийся швейцар са ўстаўнымі зубамі ў зусім іншым прыгарадзе.
  
  
  38
  
  
  Сорак восем тысяч трыста пятнаццаць даляраў нялёгка схавацца. Асабліва калі яны ў дробных купюрах. І самая буйная купюра, якая ў яе ёсць, - дваццатка. Да таго ж у яе па меншай меры дванаццаць тысяч даляраў у адзіночным разрадзе. Кожны раз, калі вы думаеце, што знайшлі ідэальнае месца, каб схаваць яго ў сваім доме ці кватэры - месца, да якога, вы ўпэўненыя, што не дадумаўся б ні адзін узломшчык ў свеце, - вы разумееце, што гэта абсалютна першае месца, аб якім падумаў бы любы узломшчык з пяццю функцыянуюць клеткамі мозгу.
  
  Такім чынам, вы перасоўвае яго.
  
  Зноў. І зноў. І зноў.
  
  Яна дастае грошы з пластыкавага пакета для смецця, засоўвае іх у вялікую сумку WVIZ і накрывае лазневым ручніком. Яна вырашыла зламацца і, нарэшце, арандаваць дзе-небудзь банкаўскую вочка з адным з сваіх незлічоных набораў пасведчанняў асобы. Сёння яна будзе спаць, абгарнуўшы зрэбную ручку сумкі вакол запясця; мясницкий нож на прикроватном століку.
  
  Яна ведае, што павінна пакласці гэтаму канец. І што лепшая абарона - гэта добрае напад. І што ёсць дзве рэчы, якія яна павінна зрабіць, калі ў яе ёсць хоць нейкі шанец выжыць.
  
  Першае. Ёй трэба забраць фатаграфіі і негатывы, на якіх яна ўцякае з матэля "Мара-А-мара".
  
  Другое. Яна павінна знайсці спосаб вярнуць Ізабэлу, пакуль паліцыя не вышибла дзверы.
  
  Пара, здавалася б, невыканальных задач, якія, як яна ведае, яна не зможа выканаць у адзіночку. Пара небяспечных пачынанняў, якія, верагодна, запатрабуюць розуму дасведчанага злодзея і рук чараўніка. Яна ведае толькі аднаго чалавека з такой рэпутацыяй.
  
  Яна прыбірае сумку назад у шляпную скрынку, а шляпную скрынку пакуль прыбірае ў шафу. Затым яна бярэ тэлефон і набірае нумар Джэсі Рэя Карпентера.
  
  Прыйшоў час сустрэцца асабіста.
  
  
  39
  
  
  Пэрыс аглядае пакой. Чалавек дваццаць ці каля таго, у асноўным белыя, мужчыны і жанчыны гадоў сарака-пяцідзесяці. Яны спускаюцца па прыступках у пакой адпачынку. Херб падштурхоўвае іх локцямі да цэнтра пакоя, прадстаўляючы іншым гасцям. Пег і Чазз. Лизетт і Вулфи. Біў і тузаюць лесбійскага пару.
  
  "Вы вельмі прыгожы малады чалавек", - сказала Файетт Марцін свайму забойцу. Пакуль, падобна, тут ніхто не падыходзіць пад гэта вызначэнне. І ніхто не падобны на партрэт жанчыны з "Вернель".
  
  "За выключэннем Рэбекі-Анджэла", - вар'яцка думае Пэрыс. Затым імгненна выкідвае гэтую думку з галавы.
  
  Яны даходзяць да далёкага канца пакоя, дзе стаіць зялёны скураны канапа. На канапе сядзяць тры пары гадоў сарака, яны ціха гутараць з напоямі ў руках. Яны падымаюць вочы, калі да іх набліжаюцца Карла і Пэрыс.
  
  "Усё," кажа Херб. “ Я б хацеў пазнаеміць вас з Клеапатрай і Джонам.
  
  Пэрыс разглядае мужчын. Ніхто нават не падае надзеі.
  
  "Гэта Мэгі і Морт", - кажа Херб, паказваючы на пару злева. Яны прыгожая пара - яна плацінавая бландынка, цыцкастая; ён высокі, загарэлы ў памяшканні.
  
  "Гэта Джэйк і Алісія".
  
  Джэйк старэй, чым Пэрыс здалося спачатку. У гэтым дыяпазоне ён выглядае бліжэй да шасцідзесяці, апрануты ў вельмі дарагі дыван і пашыты на заказ касцюм. Алісія, з другога боку, ўзрушаючая. Мініяцюрная азіятка, загарэлая, гадоў сарака. На ёй аблягае кактэйльная сукенка колеру фуксіі і самыя хваравіта выглядаюць шпількі, якія Пэрыс калі-небудзь бачыла.
  
  “ І апошняе, але не менш важнае: Эд і Джыльда.
  
  Відавочна была прычына пакінуць Эда і Джильду да канца. Прама з канца сямідзесятых Эд носіць цёмна-сіні касцюм для адпачынку; Джыльда - вышыванае чырвонымі іскрамі майку і гарачыя штаны. Пэрыс не ўпэўненая, ці то яны ў касцюмах, ці то проста отстегнулись ў часе.
  
  "Што табе прапанаваць выпіць?" Херб пытаецца Карлу, паціраючы рукі, як борджианский алхімік.
  
  "Я буду Пелегрыні", - кажа яна.
  
  Херб выглядае прыгнечаным, як быццам толькі цяпер усвядоміў - і цалкам справядліва, - што адзіны спосаб, якім ён мог бы вытрымаць шанец снежка ў мікрахвалеўцы наблізіцца да Клеапатры, - гэта калі б яна была настолькі п'яная ў вусцілку, што не магла разглядзець, як ён выглядае. Ён пытаецца: “З польскай вясной усё ў парадку? У нас, э-э, скончыўся Пелегрыні".
  
  "Гэта выдатна, Дантэ", - кажа яна.
  
  Вымаўленне яго будуарного псеўданіма зараджае Херба энергіяй, і ён спяшаецца да бара.
  
  Наступныя дваццаць хвілін размовы ўяўляюць сабой мудрагелістую сумесь палітыкі, прыгарадных праблем і тонка завэлюмаванай сэксуальных намёкаў. Пэрыс карыстаецца любой магчымасцю, каб агледзець непрыкметна кольцы, падвескі, завушніцы і бранзалеты - усё, што можа ўтрымліваць сімвал, аддалена які нагадвае знак очоси. Ці нават што-небудзь, аддалена нагадвае мексіканскі матыў.
  
  Але ён нічога не знаходзіць.
  
  Наступныя паўтары гадзіны прыносяць яшчэ менш вынікаў. Здаецца, усе паводзяць сябе так, як людзі паводзілі б сябе на звычайнай вечарыне з кактэйлямі. Размоў пра сэкс не больш, чым звычайна.
  
  У дзесяць гадзін, сабраўшы тое, што Пэрыс лічыць нулявымі доказамі, яны зноў аказваюцца на кухні з Хербом.
  
  "Мы хочам, каб ты вярнуўся на нашу навагоднюю вечарыну", - кажа Херб.
  
  "Мы абодва, праўда?" Пытаецца Карла, апранаючы паліто і выгінаючы спіну так, каб яе грудзей апынуліся ў некалькіх цалях ад асобы Херба.
  
  Херб на імгненне змаўкае, затым, відавочна маючы на ўвазе прама супрацьлеглае, кажа: “Вядома. Я поспрашивал вакол. Вы абодва былі нарасхват сёння ўвечары".
  
  "Ты таксама звярнуў увагу на дзверы?" Пытаецца Карла. Яны сядзяць на чырвоны сігнал святлафора на Силсби-роўд, толькі што пасля перамоваў па рацыі з паліцыяй Юніверсіці-Хайтс аб спыненні аперацыі.
  
  “Так. Я прыхінуўся да яе на хвіліну, пакуль Джыльда распавядала мне аб сваёй любові да вішні "мараскін" і хайболлам, змяшаным з "Вернорс", а не з звычайным імбірным элем. Дзверы была зачыненая ".
  
  "Але ты чуў музыку, праўда?"
  
  “О, так. Гук быў слабым, але вызначана даносіўся з другога пакоя ".
  
  На паркоўцы macy's у Пэриса пэйджар зазваніў. Ён падносіць яго да ліхтара. "Гэта Рубен", - кажа ён. "І ў яго пазнака "Тэрмінова".
  
  Пэрыс глядзіць на Карлу, яна - на яго.
  
  Яму не трэба пытацца.
  
  Карла выязджае на скрыжаванне, глядзіць у абодва бакі, запальвае сіні святло на даху сваёй машыны і на вялікай хуткасці накіроўваецца на захад па Сидар-роўд, у бок морга на Адельберт-роўд.
  
  Аголены стары ляжыць на стале, яго геніталіі прыкрытыя светла-блакітным ручніком, яго кашчавы безволосый чэрап так усеяны пячоначнымі плямамі, што спачатку Пэрыс думае, што ён глядзіць на нейкія муміфікавалі астанкі.
  
  "Прывітанне, Жакито", - кажа Рубен. Рубен ў скрываўленай фартуху, без маскі. “І прывітанне, сяржант Дэвіс. Як справы? Выглядаеш пышна".
  
  Рубен Окасио сярэдніх гадоў, з залішняй вагой, і, па любым грамадскім стандартам, у яго твар бульдога, хворага свінкай, але ён па-ранейшаму гатовы ісці туды, куды баяцца ісці больш маладыя, падцягнутыя і прывабныя мужчыны. Над мёртвым целам, у моргу, ён спрабуе уболтать Карлу Дэвіс.
  
  "Я ў парадку, доктар Окасио", - адказвае Карла, па-дзелавому, разважліва не здымаючы паліто. Белае сукенка практычна выведзе Рубена з ладу. "Што ў нас ёсць?"
  
  “ Завіце мяне Рубен. Калі ласка.
  
  "Рубен," кажа Карла, заканчваючы з гэтым.
  
  Рубен усміхаецца ёй, як быццам зарабіў якое-то ачко, затым глядзіць у свой нататнік. “У нас ёсць Ісаак Левертов, сямідзесяці дзевяці гадоў. Мае папярэднія высновы такія, што містэр Левертов памёр ад задушвання ". Рубен паказвае на цёмна-фіялетавы рубец ў падставы шыі старога. “Яго жонка заявіла аб яго знікненні некалькі дзён таму. Знайшла яго на даху яго дома. Яна сказала, што ён гандляваў хот-догамі па суседстве. Аж да таго дня, калі высветлілася, што ён прапаў.
  
  "Навошта мы тут, Рубен?" Пытаецца Пэрыс. "Хто галоўны дэтэктыў па гэтай справе?"
  
  “Іван Краў - асноўны. Але я знайшоў сее-што, што, я ведаю, вас зацікавіць".
  
  Рубен бярэ канверт дзевяць на дванаццаць цаляў, адкрывае зашпільку.
  
  І Пэрыс ведае. “ Ты знайшоў яшчэ фіялетавую кардонку.
  
  "Ага".
  
  "Чорт вазьмі", - крычыць Пэрыс. Ён ідзе праз пакой, пачаў адступаць, рукі на сцёгнах. Ён супакойваецца. "Колькі?"
  
  "Не вельмі". Рубен кладзе пяць ці шэсць чорна-белых фатаграфій восем на дзесяць перад Пэрыс і Карлай. На верхнім здымку намаляваная першая кардонная палоска, якую яны знайшлі ў чаравіку Файет Марцін. На другім здымку намаляваная амаль ідэнтычная палоска, на гэты раз якая змяшчае іншыя часткі літар.
  
  "Дзе гэта было?" Пытаецца Пэрыс.
  
  “ Пад верхняй пласцінай цела старога. Недастаткова паверхні для адбіткаў. Сліна належыць толькі нябожчыку. Цяпер СІЎ правярае ўсе рэчы Ўіліса Уокера. Калі наш хлопец падкладвае па адным кавалачку галаваломкі на кожны труп, то там можа што-то быць.
  
  Пэрыс глядзіць на некалькі апошніх фатаграфій. Кампазіты з кавалачкаў кардона, злучаных рознымі спосабамі.
  
  "Я ўсё яшчэ нічога не бачу", - кажа Пэрыс.
  
  "Сярэдняе слова - is, вызначана", - кажа Карла. "І, падобна, яно заканчваецца на g".
  
  "Ага", - кажа Рубен. "Гэта ўсё, што я змог".
  
  "Ты адправіў гэта?" Пытаецца Пэрыс.
  
  “Так. Я сам прынёс гэта прыкладна паўгадзіны таму. Клей Патэрсан кажа, што гэтага можа быць дастаткова, каб экстрапаляваць астатнія лісты. Прама зараз чакаю факс ".
  
  "Хто гэты хлопец на стале?" Пытаецца Карла. "Дзе ён жыў?"
  
  Рубен зноў глядзіць на карту. “ Давайце паглядзім.... ён жыў па адрасе: 3204-А, Фултан-роўд.
  
  Парыжскі адрас пстрыкае выключальнікам. Ён дастае з кішэні запісную кніжку, перагортвае некалькі старонак таму. “ Паўтары гэты адрас яшчэ раз.
  
  Рубен ведае.
  
  "Срань гасподняя", - кажа Пэрыс.
  
  "Што?"
  
  "La Botanica Macumba знаходзіцца па адрасе 3204 Фултан", - кажа ён. “Гэты хлопец жыў наверсе. Што, чорт вазьмі, тут адбываецца, Рубен?"
  
  “Я не ведаю, аміга. Я проста разбіраюся ў крыві і кішках".
  
  “ Вы знайшлі ў яго што-небудзь падобнае на сімвал Очоси?
  
  "Нічога падобнага," кажа Рубен. “ Але я не ўсюды аб ім пранюхалі. Сёння вечарам я тут адзін. Як толькі я атрымаю факс, я...
  
  Не паспявае Рубен вымавіць гэтыя словы, як ажывае факсімільны апарат у яго кабінцы на другім баку залы выкрыццяў. Яны ўтрох перасякаюць пакой, тоўпяцца вакол факсімільнага апарата.
  
  Спачатку ідзе тытульны ліст з нацарапанной ад рукі нататкай на фірменным бланку DigiData.
  
  Рубен. Гэтыя кардонныя палоскі былі выразаныя з задняй частцы скрынкі DVD. Код UPC 786936297256. На жаль, гэта камерцыйны рэліз, даступны практычна ўсюды, дзе прадаюцца DVD-дыскі - amazon. com, eBay і г. д. Магчыма, менавіта таму спатрэбілася ўсяго дзесяць хвілін, каб разабрацца з гэтым. Ніжэй прыводзіцца поўнае малюнак.
  
  Факс спыняецца прыкладна на пакутлівыя дваццаць секунд, яго чырвоныя агеньчыкі міргаюць, як на чыгуначным пераездзе. Нарэшце ён пачынае штампаваць другую старонку, на пяцьсот працэнтаў павялічаную этыкетку DVD box end, зараз усе тры словы запоўненыя загадкавымі літарамі.
  
  Гэта назва фільма 1990 года выпуску, якое доўжыцца семдзесят восем хвілін і адказвае на пытанне, пастаўлены ў больш раннім фільме. Назва фільма, якое складаецца з трох слоў на цёмным фоне.
  
  Тры словы, якія праносяцца па пакоі падобна электрычнаму шторму.
  
  Парыж гарыць.
  
  
  40
  
  
  Яна не ведала, чаго чакаць, калі Жан-Люк адкрыў дзверы ў сваю кватэру. За апошнія два гады яна пабывала ў многіх дамах, кватэрах і пентхауса, што стала сапраўдным экспертам у прадказанні такіх рэчаў, як матыў, шпалеры, мэбля. Адным з яе знаёмых быў шасцідзесяцігадовы амерыканец італьянскага паходжання, канцэртны прамоўтэр, у якога на мезенцы было кольца з дыяментам у два карата ў залаты аправе, калі яна сустрэла яго ў бары "Мортонз". Не трэба было быць геніем, каб здагадацца, што ў яго будзе абабітая панэлямі пакой адпачынку з чорнай вінілавай стойкай для цвікоў.
  
  І ўсё ж кожны раз яна цалкам кантралявала сітуацыю. Калі б не мужчына. На гэты раз усё па-іншаму. На гэты раз яна - пазнака.
  
  Сапраўдным шокам, той часткай, якая нервировала яе так жа моцна, як і ўсё, што адбывалася да гэтага часу, быў той факт, што Жан Люк жыве ў будынку па суседстве з яе домам. Апартаменты ў Каін Тауэрс. Гэта тлумачыла, чаму ён так шмат ведаў пра яе, але гэта прымушала яе адчуваць сябе дурной. Дурней, чым самая тупая з яе адзнак.
  
  Раней увечары яна чатыры разы адпраўляла паведамленні Селесте, і ўпершыню з тых часоў, як яна пачала весці бізнес з Селестай, ёй не ператэлефанавалі на працягу паўгадзіны.
  
  Што-то тут не так.
  
  Жан Люк сказаў, каб яна прыйшла ў дзесяць трыццаць, і ён растлумачыць усё, што яна павінна была зрабіць. Ён сказаў, што гэта будзе перадапошняя з іх сустрэч і што яна хутка пакончыць з ім.
  
  Жан Люк сустракае яе ля дзвярэй сваёй кватэры, апрануты ў чорны кашміровыя швэдар, шэрыя фланелевыя штаны, макасіны. Сёння яго валасы зачасаны назад, а-ля Майкл Карлеонэ.
  
  Яна варта за ім на кухню, кухню, поўную сучаснай бытавой тэхнікі міндальнага адцення. Але за водарам аэразоля Glade і араматычных свечак што-то хаваецца. Што-тое, што згасла. Што-то мёртвае.
  
  Яна глядзіць у канец калідора, дзе, па яе думку, размешчаны спальні і ванная. Чатыры дзверы, усе зачыненыя, адзінае бра ў канцы. Злева невялікая гасцёўня без мэблі. Справа - акуратная маленькая кухня. Не асабліва абжытая. І септика таксама няма.
  
  Але дзе ў яго маглі быць фатаграфіі і негатывы?
  
  Жан Люк моўчкі бярэ яе паліто і вешае ў шафу ў прыхожай. Ён закрывае дзверы, прыхінаецца да яе, вывучае яе. Пасля пакутлівага маўчання, падчас якога яна сапраўды чула свой пульс у вушах, ён кажа: "Я не хачу, каб ты мяне ненавідзела".
  
  "Я не адчуваю да цябе нянавісць".
  
  "Я рады".
  
  “ Я павінен ведаць цябе, каб ненавідзець. Я цябе зусім не ведаю.
  
  "Мы можам гэта змяніць".
  
  “Няма. Мы не можам".
  
  "Чаму?"
  
  "У нас дзелавое пагадненне, містэр Крысціян", - кажа яна, разумеючы, што гэта першы раз, калі яна называе яго кім-небудзь, не кажучы ўжо аб чым-то гэтак фармальным, як містэр Крысціян. “Гэта непрыгожа, гэта тое, аб чым я ніколі не прасіла. Але цяпер гэта ў мяне на талерцы, і я не магу ад гэтага пазбавіцца. Ці я магу? Ці магу я проста разгарнуцца і сысці адсюль прама цяпер?"
  
  "Няма".
  
  “Бачыш? Цяпер давай проста пацерпім адзін аднаго дзень ці два, а потым пойдзем кожны сваёй дарогай".
  
  "Калі б ты толькі на секунду даведаўся аб маёй болю, ты б зразумеў, чаму я раблю тое, што раблю".
  
  “Хочаш вер, хочаш не, але мне сапраўды ўсё роўна, чаму ты гэта робіш. Мяне хвалюе тое, чаму я гэта раблю ".
  
  Твар Жан-Люка разабраць. Не зайшла яна занадта далёка?
  
  Ён крыжуе рукі на грудзях, разглядае яе яшчэ некалькі доўгіх імгненняў. Затым, як быццам дзе-то ўнутры яго павярнуўся ключ, яго твар мякчэе, і ён кажа: “я Магу прапанаваць табе што-небудзь? Кавы? Безалкагольны напой?
  
  "Няма, дзякуй".
  
  "Упэўнены?"
  
  "Станоўча", - кажа яна, радуючыся, што не пераступіла ніякіх межаў. Ёй даводзіцца ўвесь час нагадваць сабе, што гэта чалавек, які забіў свайго бацькі да смерці бейсбольнай бітай, абліў цела говяжьим буленам і дазволіў чатыром вялікім сабакам з'есці тое, што засталося.
  
  Жан-Люк працягвае руку, як стары палюбоўнік на пляжы.
  
  Па якой-то прычыне яна прымае гэта.
  
  Ён кажа: "Дазвольце мне паказаць вам зусім асаблівую пакой".
  
  
  41
  
  
  Пэрыс у пяты раз націскае кнопку дома 3204-А па Фултан-роўд. Ён вяртаецца на тратуар, падымае галаву. У кватэры няма святла. Ён зазірае ў "Батаніка Макумба". Там таксама цёмна, калі не лічыць маленькага пражэктары над касавым апаратам, які стаіць з адкрытым пустым вядром.
  
  Пэрыс тузае дзверы на лесвічную клетку, якая вядзе ў 3204-A. Зачынена. Калі ён прыбыў, ён двойчы абышоў будынак, але ў задняй і бакавой часткі двухпавярховага будынка не было ні асветленых вокнаў, ні адчыненых дзвярэй, ні пажарнай лесвіцы. Ён дастае тэлефон, набірае нумар Левертова. Ніхто не адказвае, няма і аўтаадказніка.
  
  Пяць машын прыпаркаваныя ўздоўж тратуара ў квартале ад пад'езда. Пэрыс запісвае нумарныя знакі. Ён называе іх і адначасова запытвае адрас.
  
  Праз пятнаццаць хвілін Эдвард Морисо знаходзіцца пад вартай.
  
  Морисо сядзіць на Першым інтэрв'ю ў Цэнтры правасуддзя. Ужо амаль адзінаццаць, і гэта трэці паказ гісторыі ў Парыжы.
  
  "І вы ніколі не бачылі, каб хто-небудзь спрачаўся з ім, пагражаў яму?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Не, ніколі".
  
  “ І ў вас ніколі не было ніякіх дзелавых або асабістых спраў з містэрам Левертовым?
  
  "Няма".
  
  Морисо хлусіць. Прыйшоў час крыху паскорыць працэс. Пэрыс кладзе перад мужчынам фатаграфію: мова Ўіліса Уокера буйным планам. Сімвал Очоси вельмі выразны. Морисо падносіць руку да рота.
  
  "Табе гэта здаецца знаёмым?"
  
  "Так", - адказвае Морисо, яго голас крыху дрыжыць. "Як я ўжо сказаў..."
  
  "О, так, гэта дакладна", - кажа Пэрыс, ведаючы, што прыйшоў час кінуць першую бомбу, апошні намёк на сардэчнасць. “Ты што-то казаў пра выпотрошенном певень, ці не так? Гэта падобна на пеўня?"
  
  З гэтымі словамі Пэрыс выкладвае на стол здымак Ўіліса Уокера ў поўны рост. Густая цёмна-бардовая кроў расцякаецца па белым плітках, надаючы целе нябожчыка раздзьмутую форму матылька. З таго месца, дзе калісьці раслі геніталіі Ўіліса Уокера, вырастае ружовы парастак ўнутраных органаў.
  
  Морисо суха ірве, адварочваецца. Затым яго рве на ногі.
  
  Пэрыс моршчыцца, глядзіць у двухбаковае люстэрка і амаль чуе, як грошы перадаюцца па харчовай ланцужку паміж паліцэйскімі на другім баку. Нізкі чалавек ідзе за вядром і швабрай.
  
  Пэрыс абыходзіць стол з боку Морисо, асцярожна абыходзячы брудны смецце на падлозе. Праз імгненне ўваходзіць Грег Эберсоул са швабрай у руцэ. Ён уручае Морисо стос сурвэтак таўшчынёй у пяць цаляў, праводзіць швабрай па ванітах і гнутка і хутка выходзіць з пакоя.
  
  "Містэр Морисо," пачынае Пэрыс, " хто-то творыць жудасныя рэчы з жыхарамі гэтага горада. Прама цяпер тут ніхто не думае, што гэтым чалавекам абавязкова з'яўляецеся вы. Вы разумееце?"
  
  Морисо слаба ківае, паціраючы падбародак.
  
  “Добра. Праблема ў тым, што па меры таго, як ідзе час і з'яўляецца ўсё больш сувязяў з Сантерией або адрасам на Фултан-роўд, тым больш верагоднасць таго, што наша стаўленне пачне мяняцца. Ты таксама гэта разумееш?"
  
  Морисо зноў ківае.
  
  “Я хачу, каб вы на імгненне сёе аб чым задумаліся. Хто-то забіў старога, які жыў над вашым крамай. Ёсць вялікая верагоднасць, што гэтаму чалавеку падабаецца Сантерия, або Макумба, або Кандомбле, або, можа быць, ён проста жадаючы быць мудаком, які адрываецца, прыкідваючыся якой-небудзь ведзьмай. У любым выпадку, спасылка на ваш магазін, спасылка на тавары, якія вы прадаеце, жудасна прывабная ".
  
  Морисо падымае погляд, і Пэрыс амаль палохаецца таго, што ён бачыць. Жах у вачах мужчыны не мае дна. "Яны даведаюцца..."
  
  "Яны"? Пытаецца Пэрыс. “Аб чым ты кажаш? Хто "яны"?"
  
  Морисо зноў глядзіць у падлогу. Парыс амаль упэўнены, што яго зноў зараз вырве, але замест гэтага Морисо кажа сваім усё больш няскладным голасам: "Сем сіл".
  
  Пэрыс натыкаўся на тэрмін "сем сіл" у сваіх чытаннях аб Сантерии. Але ўсё гэта пачынала злівацца ў яго свядомасці. Ён уяўляе, што гэта было б падобна на тое, як калі б хто-то спрабаваў даведацца ўсё пра каталіцызме ці юдаізме за семдзесят два гадзіны ці каля таго. “ Прабачце?
  
  "Элеггуа, Орула, Огун..."
  
  Пэрыс цяпер ледзь чула яго. "Аб чым ты кажаш?"
  
  "Обатала, Йемайя, Спадзяемся, Шанго..."
  
  “ Містэр Морисо?
  
  Морисо падымае галаву, утрымлівае яго погляд, яго чырвоныя вочы шукаюць, яго рукі цяпер дрыжаць, як у чалавека, які апынуўся ў бурнай, ледзяной вадзе. "Я ... я..."
  
  Пэрыс некалькі імгненняў маўчыць, чакаючы адказу, які гэты чалавек амаль напэўна не дасць. Ён мае рацыю. "Вы што, містэр Морисо?"
  
  "Мне патрэбны адвакат".
  
  Пэрыс вывучае дрыготкую постаць перад сабой. Гэта не каменны забойца. З якімі б юрыдычнымі жахамі ні сутыкаўся Морисо, якія б бачання турэмнай жыцця ні круціліся ў яго галаве, яны здаюцца нічым у параўнанні з полымем яго асабістага пекла.
  
  У гэты момант смурод дасягае Парыжа - кіслая, ўсёпранікальным і приторная. Ён глядзіць у люстэрка, на сябе, на копаў з іншага боку. Усе яны ведаюць, што ім ні за што не атрымаецца затрымаць Эдварда Морисо, гэтак жа як яны ведаюць, што назіранне за Батанікай Макумба пачнецца на працягу гадзіны.
  
  Будынак вярнула сабе цішыню, вярнула свае таямніцы. Пэрыс адзін. Ён накіроўвае прамень ліхтарыка ўздоўж зацягнутай павуціннем сцены, перакошаныя стэлажоў, непразрыстых ад пылу. Некаторыя з распісаных ўручную меню для рэстарана Weeza's cuisine да гэтага часу бачныя пад пластамі часу.
  
  Парыж гарыць.
  
  Ён не ўпэўнены, чаму вярнуўся. Нуда і адзінота вызначана мелі да гэтага нейкае дачыненне. Будынак, верагодна, выдала тое, што яно ведала аб апошніх імгненнях жыцця Файет Мары Марцін, хутчэй за ўсё, раскрыла ўсю сваю ўтоеную мудрасць.
  
  Але чаго яму не сказалі ў Рэджынальд Білдынг, так гэта таго, навошта каму-то накшталт Файет Марцін наогул сюды прыязджаць. Чаму яна пагадзілася сустрэцца з кім-то, хто, мяркуючы па ўсім, быў цалкам незнаёмым мужчынам, з якім яна пазнаёмілася ў Інтэрнэце? Чаму яна не пад'ехала да будынку, не зірнула разок, а потым не паехала назад дадому, не зачыніла дзверы і не спытала сябе, якога чорта яна робіць?
  
  Наколькі самотна стала?
  
  Ён стаіць у дзвярным праёме, што вядзе ў тое, што калі-то было кухняй Візы, прыслухоўваецца да начных гукаў, пастаяннага завыванию ветру. Яму цікава, ці ведала Файетт. Яна закрычала, калі ўбачыла вялікі нож? Гэта стала для яе поўнай нечаканасцю? Ці Была ў яе секунда на роздум, ці канец яе жыцці наступіў нечакана жорстка, як п'яны кіроўца, праехалі на чырвонае святло з хуткасцю восемдзесят міль у гадзіну? Хіба яна не ведала, што гэта можа здарыцца?
  
  Ці гэта быў удар нагой?
  
  Пэрыс вырашае паехаць дадому, адпачыць, разабраць ўсю гісторыю на часткі і сабраць яе зноўку. Ён водзіць промнем ліхтарыка па падлозе ля сваіх ног і накіроўваецца да дзвярэй як раз у той момант, калі зноў падымаецца вецер, сумны парыў, ад якога бразгочуць шыбы ў нешматлікіх пакінутых вокнах будынка, хістаючыся ў сваіх серединках, як шэрагі хворых зубоў.
  
  
  42
  
  
  Яны ўвайшлі праз другую дзверы злева. Пакой асляпляльна белая. Адзіным яркім плямай з'яўляецца аксамітавае крэсла з падгалоўнікам ў цэнтры пакоя цёмна-фіялетавага колеру. Насупраць яго, ля далёкай сцяны, стаіць белы стол з кампутарам і маніторам. Ля сцяны справа - белы ультрасучасны пісьмовы стол, вельмі тонкі, без крэсла.
  
  Вось і ўсё. Ніякай іншай мэблі, ні карцін, ні постэраў на сценах, ні кніг, ні часопісаў, ні попельніца, ні настольных лямпаў. Проста... Белы. І па-чартоўску шмат дорожечных ліхтароў, якія звісаюць з столі. Іх было, павінна быць, штук дваццаць. І кожны з іх ярка гарыць.
  
  "Табе трэба куды-небудзь пайсці заўтра рана ўвечары?" - пытае ён.
  
  Яна садзіцца ў аксамітавае крэсла з падгалоўнікам. Чым бы ні пахла на кухні, тут пах мацней. Магчыма, пратухлай ялавічынай. Але гэтая пакой амаль стэрыльная, і ёй цяжка ўявіць, што ў Жан-Люка можа быць іншая пакой у такім беспарадку, што паўсюль раскідана гнілая ежа. Магчыма, пах даносіцца з суседняй кватэры.
  
  "Не", - адказвае яна. Адна з яе падзаробкаў на паўстаўкі - сакратарка ў невялікай кампаніі, якая вылучае гранты для дабрачынных арганізацый і фондаў. Яны зачынілі офісы на тыдзень. Акрамя таго, калі б яна сказала "так", у яе было выразнае адчуванне, што на самай справе гэта не мела б такога вялікага значэння.
  
  "Добра," кажа Жан Люк. Ён перасякае пакой, адкрывае дзверцы шафы. Усярэдзіне вісіць самотная рэч - чорная скураная куртка. Ён здымае яе з вешалкі і падыходзіць да аксамітным крэсле з падгалоўнікам. Не кажучы ні слова, яна ўстае, і ён накідвае на яе куртку. На Навобмацак яна цёплая. Яна не пытаецца, што ён робіць. У гэтым больш няма ніякага сэнсу.
  
  Ёсць і іншыя спосабы перамагчы.
  
  Жан-Люк лезе ў кішэню, затым дастае маленькую картку. На ёй адрас італьянскага спецыялізаванага крамы на Ўсходняй Шэсцьдзесят шосты вуліцы. “Ён будзе там заўтра ў шэсць трыццаць вечара. Ён ходзіць туды як па масле, кожны тыдзень.
  
  "Што ты хочаш, каб я зрабіла?" пытаецца яна, падыходзячы бліжэй і пільна гледзячы яму ў вочы. Яна напалову расшпільвае маланку на куртцы.
  
  "Я хачу, каб ты адправіла яго ў невялікае падарожжа". Ён падыходзіць да пісьмовага стала, адкрывае скрыню, дастае мяккую тканіну. Яна зазірае ў скрыню. Фатаграфій няма. Жан-Люк вяртаецца і асцярожна праводзіць полиролью па ўсім пиджаку, да якога дакранаўся. "Невялікі круіз, калі хочаце".
  
  "Круіз?" - пытаецца яна. "Які круіз?"
  
  Жан-Люк усміхаецца. “Круіз, я ўпэўнены, яму спадабаецца. Круіз па Марэ ды Амарыі".
  
  
  43
  
  
  Лёд на яго патыліцы растае ў час чацвёртай кубкі кавы, але пахмелле - няма. Ён не спаў амаль да світання, дапіваючы апошнія тры цалі чатырох розных гатункаў выпіўкі, якія выявіў у сваіх шафах. Скотч, жытні, шнапс, куэрво. Ён таксама выявіў пару линчбургских лимонадов, завалявшихся ў глыбіні яго халадзільніка.
  
  Аб чым ён толькі думаў?
  
  Ён думаў аб тым, каб не думаць, вось аб чым ён думаў.
  
  Парыж гарыць - вось аб чым ён думаў.
  
  Ён глядзеў старыя фільмы, курыў старыя цыгарэты, акуратна разліваў выпіўку, дадаючы лёд, пакуль не растала кожная кропля, палюючы за блотто.
  
  Ён прыбыў.
  
  У яго амаль увесь дзень выхадны, і да пачатку тура яму трэба выканаць па меншай меры дзесяць даручэнняў. Ён налівае сабе яшчэ кубак кавы, абяцаючы хуткае рух, і праглядае "Плейн Дылер", задаволены тым, што не бачыць над згібам вялікага загалоўка са словамі "вуду" і "забойца".
  
  Пэрыс ўстаўляе відэакасету. На здымку, зробленым пад нізкім вуглом, ён сам стаіць перад Цэнтрам правасуддзя. На здымку ён маладзей, у цёмным касцюме і бардовы гальштуку. Ён выглядае цяжэй, чым памятае, і гэта адна з прычын, па якой ён не глядзеў касету больш года. З чаго наогул з'явілася касета? Чыстае ганарыстасць. У той дзень ён надзеў свой лепшы касцюм у надзеі, што ў яго возьмуць інтэрв'ю ў надзеі, што Бэт ўбачыць яго і ён вырабіць на яе па-чартоўску моцнае ўражанне. Адбылася толькі частка інтэрв'ю. У той вечар ён пачуў гэта ў одиннадцатичасовых навінах.
  
  “Гэта было стрыманае забойства афіцэра паліцыі пры выкананні службовых абавязкаў.... Я думаю, доказы пакажуць, што абвінавачаная, Сара Вайс, націснула на курок ".
  
  За гэтым заявай варта шквал пытанняў, якія выкрыкваюць каля тузіна рэпарцёраў, якія стаяць перад ім. Хоць ён не памятае, каб чуў гэта, адзін з пытанняў, павінна быць, датычылася ўласнага расследавання Майка Райана, расследавання Ўнутраных спраў адносна таго, вымагаў ці Майк грошы за абарону ў чалавека, які валодаў сеткай кнігарняў для дарослых.
  
  "Майк Раян быў добрым паліцыянтам "... Майк Раян быў сем'янінам ... чалавекам, які кожны дзень прачынаўся і выбіраў -выбіраў - надзець пісталет і кінуцца ў бойку... Майк Раян загінуў пры выкананні службовых абавязкаў, абараняючы жыхароў гэтага горада..."
  
  Вось тая частка, якую Пэрыс ненавідзіць. Яму не трэба было нічога гэтага казаць, і ён атрымаў нямала наганяю ад начальства за тое, што адкрыў рот. Ён быў на вячэры, трохі выпіў і нават не павінен быў вяртацца ў Цэнтр правасуддзя. Але менавіта туды ён і адправіўся, і менавіта там яго атачылі камеры. Нягледзячы на тое, што ён быў на валасок ад вымовы, ён не шкадуе ні аб сказаным слове.
  
  "Таму ў наступны раз, калі вы выявіце, што капаецца ў кучы смецця, або хаваецеся ў кустах, як які-небудзь перакрут, або бегаеце па вуліцы з відэакамерай толькі для таго, каб ўварвацца ў прыватнае жыццё забітай горам маленькай дзяўчынкі ў інвалідным крэсле, я хачу, каб вы спыніліся, глыбока ўздыхнулі і спыталі сябе, чым, чорт вазьмі, вы зарабляеце на жыццё... Майк Раян кулю прыняў на сябе за жыхароў гэтага горада... Майк Раян быў героем ..."
  
  Яшчэ адзін выкрикнутый пытанне.
  
  Затым яго адказ. Частка, аб якой ён шкадуе.
  
  "Часам рэальны монстар, людзі", - кажа яго видеоголос. “Часам у монстра прыгожае твар і зусім звычайнае імя. На гэты раз монстра завуць Сара Вайс".
  
  З гэтымі словамі малодшы і больш цяжкі видеожак падымае руку, адмахваючыся ад далейшых пытанняў, спрабуючы выратаваць маленькага паліцэйскага-мачо ад сутыкнення. Затым запіс вяртаецца да Стэфані Сміт, якая вядзе infoblond на канале 3 у той час, і праз некалькі секунд малюнак змяняецца фільмам, які першапачаткова быў на касеце.
  
  Два гадзіны. Пэрыс вытрасае чатыры ці пяць таблетак "Тайленола", запівае іх астылым кавы. Ён хапае паліто і ключы, замыкае дзверы на завалу, спускаецца па прыступках, спыняецца.
  
  Хто-то стаіць на платформе ля падножжа лесвіцы.
  
  Гэта Мэрсэдэс Круз. Ён забыўся патэлефанаваць ёй. Яны павінны былі сустрэцца напярэдадні днём, а ён забыўся патэлефанаваць ёй.
  
  Чорт.
  
  "Прывітанне", - кажа Пэрыс, яго тон на тры мілі ніжэй нявіннасці. "Я як раз збіраўся табе патэлефанаваць".
  
  Заўсёды жыццярадасны паводзіны Мэрсэдэс цяпер азмрочана шэрасцю. Нават яе заколкі шэрая. "The Plain Dealer працуе над гісторыяй аб рытуальнай забойцу ў Кліўлендзе", - кажа яна. “ Рытуальны забойца, які выразае на сваіх ахвярах сантерианский сімвал.
  
  Чортавы ўцечкі, думае Пэрыс. Дэпартамент афіцыйна не публікаваў інфармацыю аб тым, што Уіліс Уокер і Файетт Марцін былі знявечаныя. І нічога пра сантерианском аспекце. “Так. Паступіла некалькі званкоў з газеты.
  
  “Такім чынам, дазвольце мне растлумачыць гэта. Я езджу з вядучым дэтэктывам па гэтай справе і павінен падслухоўваць дэталі ў кабінцы ў устаноўленыя тэрміны?"
  
  "Мне шкада", - кажа Пэрыс. І гэта шчыра. Мэрсэдэс Круз была ўдзельнікам трупы. "У гэтай справе ўсё развіваецца даволі хутка".
  
  “У мяне ёсць машына. Дзве здаровыя ногі. Я таксама хутка перасоўваюся".
  
  “Я ведаю. Але справа не ў гэтым".
  
  "Тады ў чым жа справа?"
  
  “Проста я ніколі раней гэтага не рабіў. Хто-то назіраў за маімі думкамі, добра? На выпадак, калі вы не заўважылі, дэпартамент заўсёды па-чартоўску нервуецца з-за таго, што праточыцца які-небудзь факт аб забойстве і падазраваны назаўжды сыдзе пад зямлю.
  
  “Паслухайце, я не расказваў вам пра гэта раней, таму што не хацеў блытаць яе, але мая бабуля практыкавала Сантерию. Добра? Я магу дапамагчы, дэтэктыў. Дазвольце мне зрабіць гэта. Дазволь мне напісаць самую важную гісторыю ў маім жыцці ".
  
  Пэрыс думае пра гэта. “Давай. Праводзь мяне". Яны спускаюцца па лесвіцы.
  
  Мэрсэдэс Круз працягвае адстойваць сваю правату. “Ты думаеш, я хачу пісаць для чортавай вестсайдской лацінаамерыканскай газеты ўсё астатняе жыццё? Ты думаеш, гэта нейкая праца мары? Я не горш за любога пісьменніка ў гэтым горадзе. Я магу гэта зрабіць, дэтэктыў."
  
  Пэрыс здаецца. "Добра", - кажа ён. “Вось што я табе скажу. Хутка пасяджэнне мэтавай групы. Я дазволю табе прысутнічаць на ім. Але ты павінен паклясціся мне, што нічога з таго, што ты там пачуеш, не патрапіць у друк, пакуль усё гэта не скончыцца. Я не хачу чытаць, што кажуць крыніцы, блізкія да расследавання, і гадаць, ці гэта ты. Добра? "
  
  "Добра".
  
  Па якой-то прычыне Пэрыс ніяк не можа разглядзець падман у вачах Мэрсэдэс Круз. “Я не жартую на гэты конт. Ні слова ў друку".
  
  Цяпер яны стаяць на паркоўцы за шматкватэрным домам Пэрыс. Мэрсэдэс усміхаецца і падымае руку ў герлскаутском прывітанні. "Абяцаю".
  
  "Чувак," кажа Пэрыс. “ І дзяўчынкі-скаўты таксама?
  
  “ Ты жартуеш? У мяне ў багажніку тры скрынкі печыва.
  
  "Не Caramel deLites", - кажа Пэрыс, гледзячы на блакітны Saturn. "Калі ласка, не кажы мне, што ў цябе зараз у багажніку Caramel deLites".
  
  “ І ўсяго па тры даляра за скрынку. Я дапамагаю сваёй пляменніцы.
  
  “Карамельнай дэлікатэсы - мой асабісты дэман, ты ж ведаеш. Аднойчы давялося прайсці дванаццаць прыступак".
  
  Мэрсэдэс Круз дастае ключы ад машыны з кішэні і дзынкала імі. “ Сардэчна запрашаем у кашмар.
  
  У тры гадзіны ў галаве ў Пэриса пачынае распагоджвацца, хоць пахмелле ўсё яшчэ адчуваецца як чыгунны грэцкі арэх у падставе чэрапа. Ён праглядае зменшыўшыся колькасць жоўтых стыкераў, налепленых на яго халадзільнік. Адзін з іх выскоквае. Ён паабяцаў Бэт, што дастане кольца яе маці з банкаўскай ячэйкі.
  
  Адкладаць гэта далей было бессэнсоўна.
  
  Ён хапае паліто і ключы і пачынае працэс выразання апошняга кавалачка свайго шлюбу.
  
  Забраўшы ўсё змесціва сваёй банкаўскай ячэйкі ў Republic Bank і зачыніўшы кошт, Пэрыс глядзіць на груду рэчаў, якія ляжаць на яго абеднай стале, якія больш не заслугоўваюць беражлівых захоўвання.
  
  Сярод іх ён бачыць стары пажоўклы паліцэйскі справаздачу, і да яго вяртаецца сорам. Ён амаль забыўся пра гэта. Справаздача аб здарэнні, які захоўваўся ў яго больш семнаццаці гадоў, вяртае яго да той даўняй ночы, калі яны з Вінсам Стэлай натыкнуліся на мужчыну сярэдніх гадоў, ласкавшего шестнадцатилетнюю уцекача ў завулку за тэатрам "Ханна" на Ўсходняй Чатырнаццатай вуліцы. Гэта быў значна больш старэйшы з двух паліцэйскіх, якія дзяжурылі ў той вечар, і ён адразу пазнаў памочніка акруговага пракурора. Аднаму Богу вядома, як часта Вінс Стэла мяняўся ў тую ноч за гады сваёй працы ў патрулі.
  
  Пэрыс вырашае, што пазбавіцца ад гэтага. Мужчына цяпер муніцыпальны суддзя, і інцыдэнт, хоць і брудны, з'яўляецца старажытнай гісторыяй.
  
  Па дарозе на сустрэчу з Бэт на Шэйкер-сквер у пяць гадзін, каб вярнуць ёй кольца маці, Пэрыс асвятляе кожны агеньчык на бульвары Бельвуар, кожны ліхтар у Саўт-Вудленде. Ён прыходзіць на плошчу на дзесяць хвілін раней. Ён рысцой перасякае паркоўку і як раз збіраецца накіравацца па каменнай дарожцы, якая вядзе да плошчы, калі заўважае Бэт, якая стаіць побач з банкаматам у "Нэшнл Сіці Бэнк". Пэрыс як раз збіраецца падняць руку, каб прыцягнуць яе ўвагу, калі бачыць, што яна не адна. Яна размаўляе з высокім мужчынам у пашытым на заказ паліто. Хоць мужчына стаіць спіной да Парыжу, Пэрыс можа разглядзець, што ў яго цёмныя хвалістыя валасы. Вызначана маладзей сарака. Шырокія плечы, рукі ў пальчатках.
  
  Пэрыс на некалькі імгненняў замірае, назіраючы, як яго былая жонка размаўляе з кім-то, пакуль яшчэ незаўважаным. Ці павінен ён застацца? Пайсці? Назіраць? Сысці? Умяшацца і выставіць сябе дурнем? Ён у дастатковай ступені вуайерист, каб захацець знайсці лепшую кропку агляду, з якой можна было б падглядваць, каб убачыць, як паводзіць сябе Бэт, калі яе няма побач з ім. Але ён таксама дастаткова нежанка, каб не хацець бачыць, як Бэт дорыць гэтаму хлопцу якой-небудзь вялікі нядбайны душэўны пацалунак.
  
  Нежанка перамагае.
  
  Пэрыс падыходзіць да "Вашаму пакорліваму слузе", займае кабінку, замаўляе каву. Пяць хвілін праз, з'яўляецца Бэт з некранутай губной памадай.
  
  Джэк Пэрыс вырашае ўспрыняць гэта як станоўчы знак.
  
  
  44
  
  
  Яго клічуць Аксель Вестропп. Добры касцюм, танны гальштук, пацёртыя макасіны.
  
  "Я спадзяюся, ты разумееш, што ў гэтым няма нічога асабістага", - кажа Аксель.
  
  “ Вядома. Бізнес ёсць бізнес. Без крыўд.
  
  Аксель нахіляецца да мяне, нібы дзелячыся сакрэтам, хоць мы адны у халаднавата асветленым канферэнц-зале Cable99, мясцовага канала Access, офісы якога размешчаны на Шэйкер-сквер. “Гэта гробаны палітыкі усім усё сапсавалі. Але што новага, а?"
  
  Аксель, безумоўна, мае на ўвазе той факт, што палітычныя тыпы маюць агідную звычку заказваць эфірны час, выкарыстоўваць яго, прайграваць выбары, а затым адмаўляцца плаціць. Я запэўніваю яго, што тут нічога падобнага не адбудзецца. Асабліва па такіх цэнах.
  
  "Наяўныя ў парадку?" Пытаюся я.
  
  "Наяўныя - гэта нармальна", - адказвае Аксель.
  
  "І вы кажаце, што выдаленае падлучэнне не выкліча ніякіх праблем?"
  
  "Наогул ніякіх", - адказвае ён. “Вядома, вы разумееце, што якасць струменевага відэа будзе не самым лепшым. Нядаўна мы зрабілі прамую трансляцыю відэа з Пера Убу, і яно транслявалася па сеткі па ўсім свеце. Нашай адзінай праблемай было тое, што часам відэа трохі адставала ад гуку. У астатнім усё прайшло гладка".
  
  "І я змагу харчавацца з двух месцаў?"
  
  “Абсалютна. Пакуль праграмнае забеспячэнне падыходзіць менавіта вам, усё, што прыходзіць, будзе транслявацца прама ў эфір ".
  
  "Выдатна", - кажу я, паднімаючыся на ногі. "Дзе мы разбярэмся з гэтым брудным грашовым справай?"
  
  "Грошы тут ніколі не бываюць брыдкімі", - кажа Аксель з шырокай ухмылкай.
  
  Дзесяць хвілін праз я аплачваю трыццаць хвілін эфірнага часу на Cable99, купляючы слот з адзінаццаці трыццаці да паўночы ў напярэдадні Новага года, доплачивая значную прэмію за кароткі апавяшчэнне. Аўдыторыя, вядома, будзе не такі ўжо вялікі, але і патрабаванні да стандартам і практыцы таксама. Я магу з упэўненасцю выказаць здагадку, што тое, што я запланаваў, ніколі не падыдзе для трансляцыі ў філіялах сеткі.
  
  То бок, да тых часоў, пакуль гэта не стане навіной.
  
  
  45
  
  
  Спачатку ён думае, што гэта проста галюцынацыя, проста яшчэ адзін пабочны прадукт блізарукасці сярэдняга ўзросту, змяшанай з меншай сэксуальнай депривацией. Ён так шмат думаў аб ёй за апошнія некалькі дзён, што пачаў лаяць сябе кожны раз, калі яна ўсплывала ў яго памяці, што, здавалася, адбывалася кожныя сорак пяць секунд ці каля таго. Некалькі разоў ён нават вымаўляў яе імя ўголас.
  
  Чаму ён не можа выкінуць яе з галавы?
  
  Ён паняцця не меў. Але з усіх месцаў, дзе ён мог чакаць яе сустрэць, "У Паллуччи" павінна было быць у самым нізе спісу. Прама каля выставы грузавікоў-монстраў.
  
  Распавядаў ён ёй аб сваёй амаль дваццацігадовай звычцы кожны тыдзень у гэты час заходзіць у "Палуччи" на Ўсходняй Шэсцьдзесят шосты вуліцы, каб купіць свежую мацарэлу з базілікам? Ён не мог успомніць. Размова ў Starbucks размыты. Магчыма, так яно і было.
  
  Як бы тое ні было, на гэты раз гэта не галюцынацыя. Яна стаіць у канцы праходу, пазіруючы, задраўшы правую нагу, яе цёмныя валасы адкінутыя з твару, вусны вільготныя, бліскучыя пунсовым. Яна пачынае павольна набліжацца да яго, не зводзячы з яго вачэй. На ёй вузкая чорная спадніца і чорная скураная куртка, з тых, што зашпіляюцца на мільён маланак, пад ёй крэмавая футболка. Яна выглядае круты. І дзёрзкі. І вельмі сэксуальны.
  
  Калі яна набліжаецца, лёгкая ўсмешка ўпрыгожвае яе вусны, і Пэрыс раптам разумее, што яна не збіраецца з ім размаўляць. Ён таксама заўважае, што гэта зусім не крэмавая футболка, а, хутчэй, гладкая скура. Куртка напалову расшпілена. Пад ёй нічога няма.
  
  Яна праходзіць міма яго ў канец праходу, паварочваецца, глядзіць назад.
  
  "Мора кахання", - думае Пэрыс. Сцэна ў прадуктовай краме ў "Мора кахання". Яны доўга абмяркоўвалі гэтую сцэну ў фільме.
  
  Гэтага не можа быць на самай справе.
  
  І, будучы цынікам, якім амаль дваццаць гадоў службы ў паліцыі робяць любога, ён пачынае задавацца пытаннем, што не так з гэтай карцінай.
  
  І ўсё ж, калі ён ідзе па праходзе, згортвае за кут і бачыць Рэбеку-Анджэла, якая стаіць ля невялікага прылаўка з прадуктамі, калі ён бачыць, як флуоресцентный святло гуляе на яе воблака скуры, ім рухае нешта іншае, чым логіка. Ён падыходзіць бачком да яе, адурманены яе духамі. Яна расшпільвае маланку на куртцы яшчэ на цалю, нахіляецца да яго, бярэ жменю фенхеля, нюхае яго. Яна павольна праводзіць іншы рукой уверх па яго сцягна, назад ўніз. Цяпер Пэрыс можа бачыць яе грудзі пад курткай на фоне чорнай скуры. Яна застывае ў гэтай позе на імгненне, затым кладзе фенхель назад і накіроўваецца да прылаўка маленькай пякарні - стук яе абцасаў па цвёрдай плітцы разам з "Mala Femmena" Джымі Розелли, якая грае з дынамікаў крамы, стварае ідэальны сюррэалістычны фон для гэтага моманту.
  
  Пэрыс павольна варта за ім. Калі Рэбека дасягае прылаўка, яна паварочваецца і прыхінаецца да шкла. Калі Пэрыс спыняецца перад ёй, яна хапае яго за лацканы паліто, прыцягвае да сабе паміж ног.
  
  Пацалунак доўгі, павольны і глыбокі. Пэрыс слізгае паміж яе рукамі кароткай спадніцай і цёплым шклом вітрыны пякарні. Яна зноў цалуе яго, і на гэты раз Пэрыс абдымае яе, скура ў яго руках цёплая і пачуццёвая, водар свежага грабеньчыка напаўняе яго галаву. Рэбека пяшчотна праводзіць мовай па кончыка мочкі яго вуха і шэпча:
  
  “ З Новым годам, Джэк.
  
  Пэрыс страціла дар прамовы.
  
  Яны цалуюцца ў апошні раз, пацалунак, які далікатна, але, бясспрэчна, перадае абяцанне, што пры наступнай сустрэчы яны зоймуцца любоўю.
  
  Рэбека выслізгвае з яго абдымкаў, затым паварочваецца і ідзе да касы. Яна нахіляецца, чмокает Кармінэ Паллуччи ў щетинистую шэрую шчаку, адкрывае дзверы і сыходзіць. У адно імгненне яна знаходзіцца ў моцных абдымках Пэриса, а ў наступнае імгненне яго сустракае халодны парыў ветру і няроўны шум транспарту, які нясецца па Усходняй Шэсцьдзесят шосты вуліцы.
  
  Кармайн, які бачыў усё гэта з-за касы - які на самай справе нямала пабачыў з гэтага курасадні за свае семдзесят адзін год, - глядзіць на Парыж, на абрысы вуснаў Рэбекі-Анджэла, на неонавую шыльду на яго правай шчацэ. Затым, шырока ўсміхаючыся і прадчуваючы узрушаючую гісторыю, якую раніцай раскажа сваім унукам, Кармайн дастае з-пад прылаўка два маленькіх шкляначкі і бутэльку сваёй фірмовай грапы "Вінаў Санта".
  
  Тры гадзіны праз Пэрыс сядзіць на заднім сядзенні сваей машыны насупраць "Батаніка Макумба", выцягнуўшы ногі перад сабой, і спрабуе утаймаваць думкі аб сваёй эратычнай сустрэчы ў краме. Ён усё яшчэ адчувае пах Рэбекі на сваіх руках, на сваім каўнерык.
  
  Што яна рабіла? Што рабіў ён?
  
  Гэта было вельмі разумна, вельмі сэксуальна, вельмі спела для чалавека яе ўзросту. Можа быць, ёй трыццаць або каля таго, разважае ён. Гэта дало б яму невялікую надзею. Верагодна, менавіта гэта яго так моцна палохае. Ён ведае, што ў канцы гэтага ёсць вялікі знак пад назвай "Крыўда". Гарантавана. Магчыма, менавіта таму ён пачынае адчуваць сябе Эмілем Дженнингсом у "Блакітным ангелы", школьным настаўнікам сярэдніх гадоў, які літаральна будуе з сябе блазна і поўнага мудак дзеля Марлен Дзітрых.
  
  Пэрыс глядзіць на эркер над батанікай Макумба, фасадныя акном кватэры Левертовых. Шторы ўсё яшчэ апушчаны, святла няма.
  
  Іван Краў, дэтэктыў, адказны за расследаванне забойства Ісаака Левертова, сказаў, што яму не ўдалося асабіста дапытаць жонку Левертова з тых часоў, як было знойдзена цела старога. Ён сказаў, што даволі доўга размаўляў з ёй па тэлефоне і што яна прыехала ў морг, каб правесці афіцыйную ідэнтыфікацыю цела, але з тых часоў ён не змог з ёй звязацца. Каб пранікнуць у памяшканне, спатрэбіцца ордэр на ператрус, а дакладных доказаў, якія пацвярджаюць верагодную прычыну, было недастаткова.
  
  Пакуль.
  
  Таму яны чакаюць.
  
  Пэрыс прымае іншую позу, падцягвае калені да падбародка. Ён навучыўся чакаць у тое лета, калі памёр яго бацька. Кожную раніцу тым летам шаснаццацігадовы Джэк Пэрыс сядзеў у сінім крэсле з адкідной спінкай ў изножье ложка свайго бацькі, ахутаны густым паветрам немачы з-за зачыненых вокнаў, на каленях у яго ляжалі шматлікія кнігі па магіі: "Сучасныя картачныя фокусы" Блэкстоуна, "Энцыклапедыя фокусаў з цыгарэтамі" Кіта Кларка, "Новая сучасная магія манет".
  
  Яго бацька быў ростам шэсць футаў у той час, калі чэмпіён свету ў суперцяжкай вазе быў ростам пяць футаў адзінаццаць цаляў; майстраваў новыя рэчы ў сваёй падвальнай майстэрні, папраўляў зламаныя рэчы ў гаражы. Фрэнк Пэрыс ўсё сваё працоўнае жыццё быў машыністам, самадастатковым чалавекам, які кожны вечар правяраў замкі, кожную восень мяняў фільтры ў печах, кожную зіму расчышчаў пад'язную дарожку сваёй велізарнай вугальнай лапатай.
  
  Але ў тое самае змрочнае лета лейкамія зрабіла Фрэнка Пэриса маленькім.
  
  У тыя рэдкія і каштоўныя дні, калі бацька садзіўся, еў сапраўдную ежу, усміхаўся яму, Джэк Пэрыс паказваў свае фокусы на алюмініевым століку для тэлевізара ў нагах ложка. Кубкі і шарыкі. Якія вандруюць двойка. Знікаючы шклянку і насавой хустку. Часам добра, часцей няма, але яго бацька, тым не менш, пляскаў кожны раз, яго тонкія кастлявыя рукі зліваліся ў амаль бязгучна бавоўне.
  
  Джэк Пэрыс прасядзеў у сінім крэсле тры месяцы, стоячы на варце здароўя свайго бацькі, збіты з панталыку, які ўпаў духам гадзінны. У канцы жніўня ноччу, калі Джэк моцна спаў, прыехала хуткая дапамога. Праз тры дні ў шэсць гадзін раніцы раздаўся званок з бальніцы.
  
  Ён мёртвы, ці не так? - сказала яго маці на кухні тым імглістым гадовым раніцай, калі яе ружовая уніформа афіцыянткі раптам ператварылася ў ўдавою мантыю. Джэк чакаў яе ціхіх крокаў па лесвіцы, навін.
  
  Усю тую вясну і лета, пачынаючы з цёплага красавіцкага дня, калі яго бацька з змрочным тварам вярнуўся дадому з кабінета доктара Джэйкаба, і заканчваючы дажджлівымі пахаваннем на Ноллвудском могілках у Дзень працы, Джэк Пэрыс перекатывал срэбны даляр паміж пальцамі - сціскаў у далоні, перадаваў, даставаў, знікаў, хаваў.
  
  Павольнае смерць яго бацькі, магчыма, навучыла яго цярпенню, але гэта было чараўніцтва, ён пацвярджаў кожны ўдалы дзень, праведзены ім у якасці паліцэйскага, якое навучыла яго глядзець з іншага боку, як бачыць скрозь цені.
  
  Гэта была магія, якая навучыла яго ілюзіям.
  
  Парыс трэ вочы. Ён падымае погляд на вітрыну Левертова, варожачы, як доўга яго не было, і разумеючы, што ў гэтай вітрыне магло адбыцца цэлае прадстаўленне "Хлопцаў і лялек", і ён бы яго прапусціў.
  
  Ты на працы, Фингерс.
  
  Пэрыс выпроствае ногі, хутка аглядае наваколлі ў бінокль. Бязлюдна, калі не лічыць адзінокага прадаўца хот-догаў на куце Ньюарк і Фултан. Пэрыс выходзіць з машыны, размінае ногі, робіць некалькі прысяданняў, дазваляючы халоднаму паветру прывесці яго ў пачуццё, цяпер яго страўнік бурчыць пры выглядзе прадаўца. Ен зноў прымудрыўся прапусціць вячэру. Перш чым ён паспявае падысці, яго двухбаковы тэлефон крычыць: "Джэк?"
  
  "Так?"
  
  "Я ўжо еду", - усхвалявана кажа Карла Дэвіс. "У пяці кварталах адсюль".
  
  “Ты сёння занадта рана. Што здарылася?"
  
  "Вялікая сварка з Чарлі Дэвісам - вось у чым справа".
  
  "Ах, так?"
  
  "Збіраюся ўрэзаць па яго худой чорнай задніцы, вось што будзе".
  
  Пэрыс ведае дастаткова, каб пакінуць гэта ў спакоі. Асабліва на адкрытым канале. "Зразумеў".
  
  “ Дзе ты прыпаркаваўся? - спытаў я.
  
  Пэрыс распавядае ёй.
  
  "Я припаркуюсь бліжэй да Трэнт, каб мы не стаялі на адным месцы", - кажа яна.
  
  "Добра", - кажа Пэрыс, разглядаючы прадаўца і яго каляску ў двух кварталах ад яго, цяпер, калі ён гэта ўбачыў, ён прагаладаўся. “Слухай, на рагу Ньюарк і Фултан ёсць прадавец. Захапі мне што-небудзь, добра?
  
  “Няма праблем. Чаго ты хочаш?"
  
  “Я не ведаю. Сабака з працы, я мяркую. Какаін".
  
  "Ты зразумеў гэта".
  
  “І паслухай, я ведаю, што гэта справа Івана, але чаму б табе не распытаць гэтага хлопца трохі аб старым. Ісаак Левертов прадаваў тут сваю каляску. Можа быць, ён бачыў што-то ".
  
  "Ты зразумеў гэта".
  
  Карла пад'язджае на сваёй машыне зусім блізка. Яна працягвае Пэрыс хот-дог, загорнуты ў ваксаваную паперу з каляднай тэматыкай, і банку колы для замаразкі.
  
  Пэрыс пытаецца: "Ён ведаў старога?"
  
  "Няма", - кажа Карла. Яна падымае нататнік да святла вулічнага ліхтара. “Містэр Уільям Грэм з Мэмфіс-авеню ў Старым Брукліне працуе на гэтай працы роўна два тыдні. Сказаў, што чуў аб забойстве старога, але на гэтым усё. "Яна закрывае свой нататнік.
  
  "Колькі я цябе павінен?"
  
  "Нічога," кажа Карла, ужо пазяхаючы. “ Проста прынось кавы па раніцах. І ўсіх чортавых Макмаффинов, якія толькі ёсць. А цяпер выбірайся адсюль. Жыві сваім жыццём.
  
  Падае снег; ціха, бязлітасна, упорядоченно. Рэдкае рух паўзе па цэнтру Лорейн-авеню, мудра вылучаючы дзве паласы з чатырох.
  
  Гэта проста не сыходзілася.
  
  Уіліс Уокер. Файет Марцін. Ісаак Левертов.
  
  Што, чорт вазьмі, звязвае гэтых траіх людзей разам?
  
  Пэрыс адкрывае кока-колу, робіць глыток і ставіць слоік паміж ног. Ён хапае хот-дог, разгортвае адзін канец, падносіць да вуснаў, трэць яго думак пра Рэбека, трэць яго думак аб дарозе, апошняя трэць плыве па плыні ў стаялым мора бессэнсоўных падказак.
  
  Менавіта гэты пах вяртае яго на бераг.
  
  Пах смерці.
  
  Пэрыс цісне на тармазы і пачынае слізгаць бокам па авеню Лорейн. На шчасце, сустрэчнага руху няма. Пасля некалькіх няспраўных імгненняў ён выраўноўвае машыну, спыняе яе пасярэдзіне дарогі. Ён адкрывае кіроўчую дзверы і практычна нырае на обледенелую вуліцу.
  
  "Чорт вазьмі, чувак... Чорт!"
  
  Джэк Пэрыс пачынае хадзіць па сярэдзіне Лорейн-авеню, змагаючыся з млоснасцю, прыціскаючы шчыт да машыне ззаду сябе, накіроўваючы яго вакол сваёй машыны. Ён спыняецца, на імгненне кладзе рукі на калені. Ён сплёўвае на зямлю - раз, другі.
  
  Буйныя сняжынкі асядаюць на вейках Пэриса. Ён адводзіць іх у бок, затым адважваецца зноў залезці ў машыну. Ён дастае сінюю лямпачку, кладзе яе на дах і пры гэтым кідае погляд на святочна аформленую ваксаваную паперу і бэжавы пучок, які ляжыць на пасажырскім сядзенні.
  
  "Ты ідзеш да дна, вырадак", - кажа Пэрыс, дастаючы свой мабільны тэлефон і набіраючы нумар паліцэйскага ўчастка Другога акругі, яго лютасьць цяпер жыве ў ім. Ён зноў сплёўвае ў канаву. “ Ты не бачыш гребаного залы суда. Клянуся Хрыстом.
  
  Пэрыс слухае тэлефонны званок, абсалютна ўпэўнены, што прадаўца хот-догаў нідзе не будзе відаць, калі паліцэйскія машыны пад'едуць да куце Ньюарк-авеню і Фултан-роўд; абсалютна раз'юшаны тым, што яго дражнілі гэтым імем, Уілам Грэмам, змучаным агентам ФБР у фільме Томаса Харыса "Чырвоны цмок"; абсалютна абураны усведамленнем таго, што ён толькі што быў на адлегласці цалі або двух ад таго, каб адкусіць пеніс Ўіліса Уокера.
  
  
  46
  
  
  Удалечыні Я чую выццё паліцэйскіх сірэн і ведаю, што яны едуць за мной; цвярозая, настойлівая арыя, нарастальная і затихающая.
  
  Пажылая жанчына сядзіць на пакрытым пластыкам крэсле ў сталовай, у яе вачах застыў выраз выкліку. Я ведаю, што яна прайшла праз горшае, чым тое, што я магу прапанаваць ёй цяпер. Нашмат горш. У дзяцінстве яна перажыла жахі Бухенвальда, стала сведкай энцыклапедыі бесчалавечнага паводзін.
  
  Спачатку яна адмовілася сказаць мне, дзе можна знайсці ключы ад гаража. Яны былі патрэбныя мне, каб дастаць каляску з хот-догамі яе мужа. З-за гэтага упартасці яна страціла кончык мезенца на правай руцэ, але ўсё роўна адмовілася. Калі я паднёс паравой прас на адлегласць цалі да яе твару, яна паказала на скрыню старога пісьмовага стала, яе кволыя плечы паніклі пад цяжарам перажытага сораму.
  
  Яна вельмі цвёрдая, відавочна з іншага часу, іншай эпохі. Не мяккая і самодовольная, як многія прадстаўнікі майго пакалення. Яна сапраўды не мае ніякага дачынення да майго плану, і мае інстынкты падказваюць мне проста пакінуць яе кватэру, рызыкнуць. Гэта мае інстынкты. І ўсё ж я ведаю, што не магу гэтага зрабіць. У мяне няма да яе нянавісці, але мне трэба, па меншай меры, да Новага года, каб яна ўбачыла маё сапраўдны твар.
  
  Твар майго бацькі.
  
  Я гляджу ў акно, як дзве паліцэйскія машыны збліжаюцца на куце Трэнт-авеню і Фултан-роўд, іх сінія фары зіхацяць прызматычная бляскам на пакрытым крышталямі лёду фасадзе царквы Святога Рока.
  
  Старая жанчына змагаецца з вяроўкамі. Здаецца, што жыццё, з усімі яе жахамі, варварствам і жорсткасцю, усё яшчэ дарога ёй. Яна спрабуе ўмольваць мяне, але клейкая стужка на яе роце ўлоўлівае яе страх, прыглушаецца яго.
  
  Калі мы сустрэліся, я сказаў ёй і яе мужу Ісааку, што мяне клічуць Юда Коэн. Я апускаюся перад ёй на калені і кажу на вельмі извиняющемся іўрыце, набытым спецыяльна для гэтага выпадку.:
  
  "Ani ve ata neshane et haolam."
  
  Мы з табой зменім свет.
  
  Вочы Эдыт Левертов адкрываюцца ўсё шырэй, яшчэ шырэй.
  
  Яна крычыць.
  
  Аднойчы яна ўжо сустракалася з д'яблам.
  
  
  47
  
  
  Пэрыс падымаецца па прыступках у кватэру Левертовых з пісталетам напагатове. За ім ідуць Карла Дэвіс і двое паліцыянтаў у форме з Другога акругі. Пэрыс не даставаў сваю зброю пры выкананні службовых абавязкаў больш васьмі месяцаў, і хоць з тых часоў ён прайшоў перападрыхтоўку на палігоне, яно раптам здаецца яму чужым у яго руцэ, цяжкім.
  
  Наверсе гэтай лесвіцы магчымыя тры сцэнары, думае Пэрыс, у дзесяці кроках ад дзвярэй. Адзін. Дома нікога. Удава Ісаака Левертова знаходзіцца ў сваякоў, занадта забітая горам, каб вярнуцца ў кватэру. Два. Ашаломленая, збітая з панталыку, якая знаходзіцца пад моцным уздзеяннем лекаў місіс Эдыт Левертова падыдзе да дзвярэй, так і не пачуўшы ні дзвярнога званка, ні тэлефоннага званка.
  
  Тры?
  
  Што ж, тры - гэта занадта шмат зменных, нават для чалавека з вопытам Джэка Пэриса.
  
  На верхняй пляцоўцы лесвіцы чацвёра паліцэйскіх дружна выдыхаюць. Пэрыс тузае за ручку, і старая дзверы, пратэстоўцы рыпаючы, прыадчыняецца ўсяго на некалькі цаляў. Пэрыс сустракаецца позіркам з Карлай, якая стаіць прама за ім. Пэрыс шырока адкрые дзверы і ўвойдзе высока. Карла ўвойдзе нізка.
  
  Бязгучна злічыўшы да трох, Пэрыс цалкам расчыняе дзверы. На гэты раз рыпанне завес гучыць гучней, у цішыні калідора чуецца неўхваляльны віск ржавага.
  
  Ніякага руху. Ні галасоў ўнутры. Ні тэлевізара, ні радыё.
  
  Пэрыс чакае некалькі удараў сэрца, выглядае з-за вушака. Наперадзе маленькая кухня, пакрытыя жоўтай эмаллю сцены, абедзенны стол з каванага жалеза, пластыкавыя расліны. Ад яго пахне застарелым алеем для смажання, лизолом, каціным памётам. Калі раней, калі Пэрыс займаў кватэру, у ёй не гарэла святло, то зараз, здаецца, у маленькай кватэрцы гарыць кожная лямпачка.
  
  Пэрыс увальваецца ўвысь. Карла варта за ёй. Бездакорна чысты кухонны падлогу, за выключэннем двух злёгку запэцканыя слядоў падэшваў адзінаццатага памеру, зробленых з расталага снегу. Пэрыс моўчкі паведамляе аб гэтым Карле, якая абыходзіць іх бокам.
  
  Злева арка, вядучая ў гасціную і сталовую. Пэрыс прыціскаецца бокам да халадзільніка, ўтрымлівае пазіцыю. Карла, прыгнуўшыся, прасоўваецца да далёкай баку, зазіраючы пры гэтым праз арку. Яна стаіць з процілеглага боку аркі, ківае Пэрыс. Пэрыс ўваходзіць у сталовую, яго 9-міліметровы пісталет накіраваны пад вуглом сорак пяць градусаў да цела.
  
  Спачатку з'яўляецца цень, затым контур, затым форма.
  
  Хто-то сядзіць за абедзенным сталом.
  
  Парыс падымае зброю, цэліцца ў постаць перад сабой, яго сэрца шалёна калоціцца. Страляй, не страляй. Гэта ніколі не мяняецца.
  
  Страляй.
  
  Не страляй.
  
  Парыс злёгку апускае сваю зброю, пот цяпер збіраецца ў яго на патыліцы, сцякаючы па спіне сеткай ледзяных нітак.
  
  Ад чалавека за сталом няма ніякай пагрозы.
  
  Карла заварочвае за вугал, высока падняўшы зброю, бачыць тое ж, што і Пэрыс, вагаецца - жудасная сцэна на імгненне адцягвае яе, - затым моўчкі рухаецца наперад.
  
  Наперадзе маленькая захламленых гасцёўня: стары двадцатипятидюймовый тэлевізар з кляновага дрэва, высокі этажер, застаўлены шклянымі прадметамі, мяккія крэслы. Пуста, моўчкі, злавесна. Карла ківае ў бок калідора, які, несумненна, вядзе да спальні і ваннай. Пэрыс накіроўваецца да выхаду з калідора, Карла разгортваецца ў калідор. Двое іншых паліцэйскіх у форме займаюць пазіцыю ў гасцінай. Пэрыс ківае аднаму з іх, які затым абыходзіць Пэриса і ідзе па калідоры. Пэрыс паўтарае дзеянне з другім паліцэйскім. Ён варта за ёй. Яны абшукваюць астатнюю частку кватэры.
  
  Ванная. Пуста.
  
  Спальня нумар адзін і гардэробная. Пуста.
  
  Другая спальня і гардэробная. Пуста.
  
  Пэрыс вяртаецца ў сталовую і глядзіць на постаць, якая сядзела за сталом. Ён вяртае зброю ў наплечную кабуру.
  
  "Чыста!" Карла Дэвіс крычыць з спальні.
  
  Карла з'яўляецца з калідора з пісталетам на баку. Двое іншых паліцэйскіх - патрульныя-пачаткоўцы, мяркуючы па іх выглядзе, напампаваныя адрэналінам ад пошукаў - ідуць за ёй. Звычайна гэта момант, зусім асаблівы момант для паліцэйскіх, калі яны запавольваюцца, пляскаюць адзін аднаго па спіне, робяць той глыбокі, нервовы ўдых, які кажа аб тым, што мы пайшлі туды, дзе была небяспека, і не завагаліся.
  
  Але цяпер не час для таварыства.
  
  Не ў гэты раз.
  
  "Божа мой, Джэк," ціха прамаўляе Карла.
  
  Двое іншых паліцэйскіх у сталовай прыбіраюць зброю ў кабуру, адводзяць вочы. Яны абодва досыць маладыя, каб мець жывых бабуль, і яны ўзрушаныя адкрыўшыхся перад імі відовішчам. Адзін з іх выходзіць з пакоя, нібыта для таго, каб прыкрыць ўваходныя дзверы ў кватэру. Іншы вывучае сваю абутак.
  
  Пажылая жанчына, Эдыт Левертов, сядзіць за абедзенным сталом у сваім пакоі, як, хутчэй за ўсё, рабіла шмат гадоў - спажывае мацнелі, гуляе ў маджонг, пеленает дзяцей і ўнукаў Левертов, дзеліцца сваёй шматгадовай мудрасцю.
  
  За выключэннем таго, што на гэты раз ёсць розніца.
  
  На гэты раз яе галава цалкам звернутая тварам да сцяны з кветкавым малюнкам з капусных руж і аліўкава-зялёных лоз. На гэты раз яе адушаўлёныя вочы шырока адчыненыя, і здаецца, што яна глядзіць на сімвал, груба высечаны ў тынкоўцы на сцяне сталовай. Старажытная эмблема, якая складаецца з шасці ліній, дзве з якіх выгнутыя ў выглядзе спадзістай дугі.
  
  Пэрыс, раптам стаў знаўцам сантерианской сімволікі, не турбуе сябе аглядам.
  
  
  48
  
  
  У "Капрыз Лаунж" амаль нікога няма, а Карла Дэвіс выглядае прыкладна такой жа looping, якой ён яе калі-небудзь бачыў. Той факт, што Карла трымала іх акцёра прама перад сабой, прывёў яе ў лютасць і, калі меркаваць па тым факце, што яна прымае сваю трэцюю "Катт Сарк", напалохаў яе больш чым трохі.
  
  Прама перад апошнім званком, пасля доўгага маўчання, Карла пытаецца: "Я даўно хацела цябе сёе пра што спытаць".
  
  "Добра".
  
  “ Гэта не мае ніякага дачынення да справы.
  
  "Добра".
  
  “ Ты калі-небудзь думаў аб тым, каб зноў ажаніцца?
  
  "Ніколі," хлусіць Пэрыс.
  
  “У самай справе? Як так атрымалася?"
  
  “Мільён прычын, ні адна з іх недастаткова добрая сама па сабе. Але ў сукупнасці..."
  
  "Я разумею".
  
  "Дазвольце мне сфармуляваць гэта так", - кажа Пэрыс. "На дадзеным этапе маім жыцці я люблю сваіх жанчын гэтак жа, як сваю першую кубак кавы за дзень".
  
  Карла падыгрывае. "Ты маеш на ўвазе, гарачы, чорны і салодкі?"
  
  "Неа", - адказвае Пэрыс. "Я маю на ўвазе, сышоў у палове восьмага".
  
  Карла смяецца. “Добра, добра. Я цябе зразумела".
  
  “Цяпер у мяне да цябе пытанне. Гэта мае непасрэднае дачыненне да справы". Пэрыс лезе ў кішэню свайго пінжака і дастае старую газетную фатаграфію Джэрэмі Кроса. "Ты ведаеш гэтага хлопца?"
  
  Карла, прыжмурыўшыся, разглядае фатаграфію ў цьмяным святле бара. “ Не ўпэўненая. Хто ён?
  
  “ Адвакат абароны. Ён абараняў жанчыну, якая забіла Майка Райана.
  
  Карла дастае акуляры з кішэні паліто, апранае іх, падымае фатаграфію для лепшага асвятлення. "Няма", - кажа яна. "Але, з іншага боку, усе юрысты-красавчики для мяне як бы зліваюцца разам, разумееце, аб чым я?" Яна чытае подпіс. “Джер-і-мі-а Крос. Неа. Ні аб чым не кажа. Чаму?"
  
  "Гэта будзе гучаць па-вар'яцку".
  
  "Ужо амаль палова трэцяга, Джэк," кажа яна, дапіў сваю свой напой і патрабуе рахунак. “ Павер мне, гэтага не здарыцца.
  
  “ Ці ёсць які-небудзь шанец, што ён мог быць нашым суб'ектам?
  
  Карла глядзіць на Пэриса. Глыбокі погляд паліцэйскага трансу. Цяпер ён завалодаў яе увагай. “Гэты хлопец? Наш невядомы аб'ект?" Яна забірае фатаграфію назад. “Чорт, я не ведаю. Можа так, можа не. У майго хлопца была вялікая барада, цёмныя акуляры, бейсболка. Верагодна, парык. Здаецца, я бачыў яго вусны і нос. Якога росту гэты Джэрэмі Крос?
  
  “ Шэсць футаў або каля таго.
  
  "Прыкладна так", - кажа Карла.
  
  “ А як наконт акцэнту? У яго наогул быў паўднёвы голас?
  
  “Няма. Наогул-то, падобна на хлопца з Рокі-Рывер". Карла зноў уважліва разглядае фатаграфію. "З якой нагоды цябе жадаць, каб гэты хлопец быў нашым акцёрам?"
  
  Пэрыс сцісла выкладае ёй сутнасць справы.
  
  "Гэта не так ужо шмат", - кажа Карла.
  
  "Я ведаю".
  
  "Толькі таму, што ты хочаш перавярнуць гэтага хлопца з ног на галаву, гэта сапраўды не робіць яго нашым масавым забойцам вуду".
  
  "Ты маеш рацыю", - кажа Пэрыс. "Забудзь, што я што-то сказаў".
  
  Яны кладуць грошы на стойку бара, распісваюцца ў тым, што, як яны ведаюць, гэта зойме ўсяго некалькі гадзін. Пэрыс праводзіць Карлу да яе машыны. Яны ацэньваюць здольнасць адзін аднаго вадзіць і даюць сабе дазвол.
  
  Трыццаць хвілін праз, калі Пэрыс плюхается ў сваю пасцель, продрогший да мозгу касцей, цалкам апрануты, пазбаўлены якога-небудзь напрамкі ў гэтай жорсткай бойні, якую ён называе кар'ерай, ён імгненна правальваецца ў глыбокі, неспакойны сон.
  
  Зло - гэта парода, Фингерс.
  
  Праз гадзіну Пэрыс не чуе, як машына заязджае на стаянку праз дарогу, і не бачыць водбліску цыгарнага вугольчыка ўнутры, фосфоресцирующего ў цемры, мігатлівага ў ночы, як вогненныя пацеркі.
  
  Тры ?
  
  Brujo
  
  
  49
  
  
  
  НАПЯРЭДАДНІ НОВАГА ГОДА
  
  
  КЛІЎЛЕНД, АГАЁ
  
  Хлопчык - мужчына. Сёння яму трыццаць гадоў. У свой час ён парушыў усе законы Бога, амаль усе законы чалавека. У свой час ён пазбавіў жыцця адзінаццаць чалавек, у тым ліку чоло, які аднойчы падышоў да яго ў кафэ Сіналоа, нягодніка са смуродным дыханнем і вачыма педафіла над бліскучымі жоўтымі зубамі. Яго так абурылі неаднаразовыя заляцанні гэтага чалавека, што ён заплаціў за выпіўку гэтага чалавека да глыбокай ночы, пайшоў з ім, затым прывабіў яго ў цёмнае месца і выпатрашыў, як пескадо. Яму было пятнаццаць. Ён скарміў вантробы гэтага чалавека якім-то бяздомным жывёлам.
  
  Іншая жыццё ўвайшла ў яго жыццё прыкладна ў той час, калі яго маці гуляла па вуліцах недалёка ад Усходняй Пяцьдзесят пятай вуліцы ў Кліўлендзе. Аднойчы ноччу яна прывяла дадому мужчыну, які выглядаў і пах як валацуга, той, хто ездзіў па рэйках. Раніцай хлопчык убачыў, як мужчына абшукваў кухню ў пошуках гатоўкі. Мужчына знайшоў слоік з-пад печыва, у якой быў шэсцьдзесят адзін даляр. Хлопчык апрануўся і рушыў услед за мужчынам да пустующему будынка на Праспекце. Ён назіраў, як мужчына старанна хаваў грошы ў банку з-пад кавы. Ён назіраў, як мужчына скруціўся абаранкам на смярдзючым матрацы.
  
  Калі хлопчык пераканаўся, што мужчына моцна спіць, ён падкраўся да яго і адным магутным ударам увагнаў іржавае драўлянае долата ў левае вуха мужчыны, глыбока ў мозг, імгненна забіўшы яго. Хлопчыку тады было дванаццаць. Затым яны з сястрой вырылі яму на стаянцы за будынкам і пахавалі мужчыну. Праз два тыдні яны стаялі на другім баку вуліцы, назіраючы, як будынак зносяць, засынаюць, выраўноўваюць. Месяц праз яго заасфальтавалі.
  
  Шэсцьдзесят адзін даляр быў пакладзены назад у слоік з-пад печыва яшчэ да таго, як іх маці даведалася аб згубе, як і яшчэ чатыры даляра і дзесяць цэнтаў, якія хлопчык знайшоў у кішэнях забітага.
  
  Калі стрэлкі гадзін пераходзяць да новага дня, новага года, чалавек разумее, што яго будучыня няпэўна, гэтак жа непрадказальна, як сама смерць. І ўсё ж, прымаючы душ, бреясь і рыхтуючыся да надыходзячага дня, ён з упэўненасцю ведае адно.
  
  Ён ведае, што дэтэктыў Джон Сальватору Пэрыс памрэ ад сваёй уласнай рукі яшчэ да канца гэтага дня.
  
  
  50
  
  
  Мэрсэдэс Круз набыла васковую бледнасць толькі што памерла. Усе жудасныя візуальныя дэталі забойстваў Файет Марцін, Ўіліса Уокера, Ісаака Левертова і Эдыт Левертов паўстаюць перад ёй у яркіх, жывых фарбах. Усяго сорак восем фатаграфій.
  
  Пэрыс спачувае Мэрсэдэс. Ён ведае яе дастаткова добра, каб ведаць, што ў яе добрае сэрца, і гэта тое, чаго яна не чакала.
  
  Нарада аператыўнай групы пачынаецца роўна ў восем гадзін, у пакоі прысутнічаюць усе свабодныя дэтэктывы Аддзела па расследаванні забойстваў. Таксама прысутнічаюць чацвёра з васьмі камандзіраў падраздзяленняў, каранера і намеснік каранера.
  
  У дадатак да фатаграфій ахвяр з месца злачынства, ёсць дзве фатаграфіі кардонных палосак, знойдзеных у Ісаака Левертова і Файет Марцін, а таксама дзве фатаграфіі адбіткаў абутку, знойдзеных у кватэры Левертовых. Акрамя таго, да дошкі прымацаваная пара згенераваных кампутарам кампазітаў. На адным намаляваная маладая бландынка, якую ў апошні раз бачылі з Уілісам Уокер. На іншым сапраўды два кампазіта побач. Барадаты малады чалавек у акулярах у латок з хот-догамі злева; і чыста выбритая копія падазраванага без ачкоў справа.
  
  За апошнія дваццаць чатыры гадзіны сетка пашырылася і ўключыла ў сябе праваахоўныя органы на ўзроўні графстваў і штатаў. Выявы прадаўца хот-догаў былі разасланыя ў аддзяленні паліцыі і шэрыфа па ўсім паўночна-ўсход Агаё, некаторыя ўжо ў Пенсільваніі, Індыяна, Кентукі і Заходняй Вірджыніі. Выява было загружана на тузін вэб-сайтаў праваахоўных органаў.
  
  Аператыўная група таксама паўторна запусціла лічбавы файл, зняты схаванай камерай Карлы на вечарыне. Нізкая якасць, жудаснае асвятленне, абсалютна непрыдатны для выкарыстання.
  
  У апошнія некалькі дзён шуміха, якая ахапіла дэпартамент па нагоды спаленых доказаў "Парыж гарыць", набыла значна больш сур'ёзны адценне, чым калі б слых аб тым, што забойца можа стаць мішэнню для паліцэйскага, не быў распаўсюджаны заўчасна. У паліцыі працуе каля паўтары тысячы мужчын і жанчын, і за апошнія дні не раз з шафак паволі даставалі на некалькі камізэлек больш, чым звычайна, і прымацоўвалі рамянямі.
  
  Расследаванне таксама пацвердзіла тое, што яны ўжо ведалі: кампаніі па пракаце DVD, у тым ліку такія буйныя, як Blockbuster, не бяруць напракат арыгінальную пластыкавую ўпакоўку з фільмам. За апошнія сорак восем гадзін была праверана і ачышчана завадская ўпакоўка ўсіх трыццаці адной пракатнай DVD-копіі Paris Is Burning ў раёне вялікага Кліўленда. Ні на адной з іх не адсутнічала этыкетка.
  
  Пачынае Грег Эберсоул. “У нумары матэля не было прыдатных для выкарыстання адбіткаў пальцаў. Большасць паверхняў былі даволі старанна выцерты, але на начным століку і ўнутранай дзвярной ручцы былі выяўленыя сляды крыві Ўіліса Уокера, якія паказваюць на тое, што забойца спачатку выцер прылада забойства, якім, хутчэй за ўсё, была вечка туалетнага бачка, а затым працягнуў праціраць пакой той жа анучай. Ручнік з плямамі, падобнымі на кроў, было знойдзена мінулай ноччу ў вадасцёкавай трубе ўздоўж I-90. Цяпер яно ў лабараторыі.
  
  “ СІЎ таксама канфіскавала не менш пяцідзесяці адбіткаў пальцаў і фрагментаў з месца злачынства ў Файет Марцін. З дваццаці чалавек, якія фігуруюць у справе, адзінаццаць знаходзіліся ў зняволенні на момант забойства, трое больш не пражываюць у гэтым раёне і далі алібі на працы. Дваім за семдзесят, гэта пара пенсіянераў, якія рэгулярна наведваюць будынак у пошуках алюмініевых слоікаў. Гэта падводзіць нас да нейкага Джейберту Луісу Ўільямсу, трыццаці чатырох гадоў, чый паслужны спіс пачынаецца і заканчваецца двума абвінавачваннямі ў крамных крадзяжах у Паўночным Рэндалле, і нейкай Антуанэта Віера, трынаццаці гадоў.
  
  "Трынаццаць?" Пытаецца Пэрыс. "Якога чорта яе адбіткі ў дасье?"
  
  Грег праглядае свой нататнік. "Яна скрала сякія-такія прылады з сваёй сярэдняй школы".
  
  "І яна прайшла праз сістэму для гэтага?"
  
  “ Камп'ютэрныя прыналежнасці, Джэк. Напрыклад, чатыры новенькіх ноўтбука.
  
  Усё ў пакоі ўбіраюць інфармацыю, затым адкідваюць яе. Там нічога няма.
  
  "Ёсць прычыны любіць крамнага злодзея?"
  
  Грег паказвае фатаграфію мужчыны. Джейберт Л. Уільямс чарнаскуры, важыць не менш трохсот фунтаў. Ён, вядома, не прадавец хот-догаў. Але гэта не выключае таго, што ён быў саўдзельнікам або саўдзельнікам.
  
  - А як яго апраўданне за тое, што ён знаходзіцца на чужой тэрыторыі? - пытаецца Карла.
  
  “На самой справе, ён адразу перайшоў да справы. Сказаў, што быў там, калі яму рабілі зьменіцца. Сказаў, што гэта было так смачна, што яму давялося ўхапіцца за стойку ".
  
  Па пакоі праносіцца калектыўны ўздых, падмацаваны чыім-то апантаным смехам.
  
  Пэрыс пытаецца: "Ён сказаў, калі адбыўся гэты лепшы ў жыцці зьменіцца?"
  
  "Мінулым летам", - кажа Грэг. “Лабараторыя пацвярджае гэта. Гэта стары адбітак".
  
  Тупік. Эліёт паварочваецца да Карле.
  
  Карла пачынае. “Адбіткі абутку, знойдзеныя на кухні Левертов, належаць мужчынскаму турыстычнаму чаравіку адзінаццатага з паловай памеру. На жаль, гэта надзвычай папулярная мадэль, даступная ўсюды: macy's, Nordstrom, Saks. Матэрыял на падлозе ў асноўным складаўся з вады, з часціцамі бруду, сажы, дарожнай солі. Іншы адбітак абутку, падобны на гэтыя, быў знойдзены ў невялікім гурбе ля ўваходу на лесвічную клетку. Усе на саміх прыступках занадта размазана."
  
  Як і ў першы раз, калі ён убачыў гэта, Пэрыс яшчэ раз глядзіць на партрэт маладой светлавалосай жанчыны, апісаны заўсёднікамі Vernelle's Party Center, і бачыць Рэбеку.
  
  Чаму?
  
  Вядома, скулы і вочы знаёмыя, як і намёк на ямачкі, але не больш таго. Акрамя таго, гэта зусім на яе не падобна.
  
  Ці Так гэта?
  
  Ці гэта проста заклён, пад якім ён знаходзіцца?
  
  Праца, Джэк.
  
  Усе згодныя з тым, што іх падазраваны павінен быў праслухоўваць радыёперамовы Пэрыс і Карлы і ведаў, што Карла купіць хот-дог для Пэрыс, што з'яўляецца адной з прычын, па якой Пэрыс патэлефанавала ў Другі акруга, каб пераехаць, а не звязалася па рацыі з Карлай. Не было часу ўсталяваць зашыфраваную камандную частату. Яны, вядома, выявілі кінутую каляску з хот-догамі і ў цяперашні час захоўвалі яе ў лабараторыі.
  
  Гэта ўсё яшчэ не растлумачыла сувязь Paris Is Burning, але больш не было ніякіх сумненняў у тым, што Пэрыс з'яўляецца аб'ектам увагі гэтага псіхапата. Ён не проста цкуе дэпартамент, сістэму, горад.
  
  Гэта асабістае.
  
  Пэрыс паказвае фатаграфію прадаўца хот-догаў, без ачкоў і бароды, і кажа: “Ніхто на вечарыне не быў падобны на нашага акцёра. Наколькі нам вядома, яго нават не было на той вечарыне. Цяпер, калі ён якой-небудзь арандаваны киберспортсмен для гэтай NeTrix, Inc., ён можа з'явіцца на вялікай навагодняй вечарыне. На самай справе, ён, магчыма, яшчэ не мае ні найменшага падання аб тым, што мы пабудавалі дом у Юніверсіці-Хайтс, або ўсталявалі якую-небудзь сувязь. Проста таму, што ў яго ёсць да мяне нейкія пачуцці, гэта не значыць, што ён што-небудзь ведае аб апошняй вечарыне.
  
  Эліат пытаецца: "Адкуль ты ведаеш, што хто-то на вечарыне не распавёў яму пра цябе і Карле?"
  
  “Павер мне, на мяне ніхто не глядзеў. Карла - адзіная прычына, па якой мы наогул пераступілі парог. Яны ведаюць нас як Клеапатру і Джона. Я не думаю, што ён мае хоць нейкае ўяўленне аб тым, што мы падыдзем да яго з гэтага боку. Я галасую за тое, каб зладзіць гэтую вечарынку сёння ўвечары ".
  
  Эліат глядзіць на Карлу Дэвіс. “ Ты згодная?
  
  "Абсалютна", - кажа Карла. “Калі мы зараз прывядзем Херба, або таго, хто на самай справе жыве ў гэтым доме, і попотеем з ім, мы дакладна дамо гасцінец нашаму хлопцу. Мы выключаем магчымасць таго, што ён з'явіцца на вечарыне. Ён у вышуку. Я прапаную здзейсніць налёт на вечарыну ў апоўначы ".
  
  "У колькі гэта пачнецца?" Пытаецца Эліёт.
  
  "Дзесяць гадзін", - адказвае Карла. "Херб даслаў мне электронны ліст сёння раніцай".
  
  
  51
  
  
  Лесвіца, якая вядзе ў склеп, вузкая, неасветленая, нядбайна абліцаваная панэлямі з трох розных відаў масонита, усе яны перакрываюць адзін аднаго на некалькі цаляў або каля таго, усе прыбітыя да месца пагнутымі і истертыми шестнадцатипенсовыми цвікамі. Ля падножжа лесвіцы стаіць стэлаж з садовымі інструментамі - граблямі, кіркамі, рыдлёўкамі, матыкамі, матыкамі, - падвешаны на дошку для калкоў. Пэрыс і Мэрсэдэс даходзяць да нізу, паварочваюць направа: нізкі столь, заштрыхаванай аголенымі правадамі, тепловоды, медныя трубы. Вісіць адзіная голая лямпачка, отбрасывающая рэзкія цені.
  
  Яны заварочваюць за вугал, агінаючы печ, і бачаць стройную смуглую жанчыну гадоў сямідзесяці, яе бялявыя валасы, сабраныя ззаду ў пучок і ўпрыгожаны мудрагелістай сеткай рознакаляровых ракавінак і пацер. На ёй рознакаляровы кафтан і сандалі доктара Шолля. За яе вялізнымі ачкамі ў аправе "каціны вачэй" Пэрыс бачыць, што ў яе лянівы левы вачэй.
  
  "Гэта мая Буэла", - кажа Мэрсэдэс, абняўшы пажылую жанчыну. “Мая бабуля. Эванджелина Круз".
  
  "Місіс Круз," кажа Пэрыс. “ Прыемна пазнаёміцца.
  
  Эванджелина Круз працягвае сваю маленькую мозолистую руку. Пэрыс паціскае яе, адзначаючы, што Мэрсэдэс правы, кажучы, што яны падабаюцца адзін аднаму. На імгненне, калі Эванджелина Круз усміхаецца яму, ён бачыць, як маладая жанчына ўсплывае на паверхню.
  
  "Сардэчна запрашаем", - кажа яна.
  
  "Дзякуй", - адказвае Пэрыс.
  
  Эванджелина Круз глядзіць на ўнучку, чакаючы знака, затым паварочваецца, рассоўвае заслону з гранатавых шкляных пацер ў дзвярным праёме ззаду сябе і ўваходзіць унутр. Пэрыс і Мэрсэдэс ідуць за ёй.
  
  Гэта маленькая квадратная пакой, прыкладна дзесяць на дзесяць футаў, з вільготным бетонным падлогай, фарбаванымі каменнымі сценамі. У далёкай сцяны знаходзіцца алтар, збудаванне вышынёй чатыры фута і шырынёй тры фута, якое прадстаўляе сабой шэраг з пяці прыступак, якія вядуць наверх, пакрытых ярка-белай тканінай. На кожнай з прыступак выстаўлены розныя прадметы - свечкі, чары, ракавінкі і каралі з ракавін, статуэткі, паштоўкі, маленькія кавалачкі керамікі. Але ў асноўным свечкі. Паўсюль свечкі, усе араматычныя. Сумесь салодкіх, горьковатых і земляных водараў ашаламляе.
  
  Акрамя таго, ёсць пахі жывёл. Пахі клетак.
  
  Эванджелина Круз падыходзіць справа ад алтара, працягвае руку пад белую тканіну, націскае кнопку. Праз некалькі секунд пачынае гуляць музыка, энергічны афрыканскі рытм, у асноўным барабаны. Яна падымае погляд да неба, затым лезе ў кішэню свайго кафтана і дастае цыгару. Яна павольна, метадычна раскуривает яе. Калі цыгара цалкам запалена, яна ўцягвае дым у рот, затым выдыхае яго над алтаром. Затым яна выпускае дым у бок Парыса і кладзе цыгару на медную сподачак для пахошчаў.
  
  "Donde esta tu fotografia?" - Пытаецца Эванджелина.
  
  "Ёй патрэбныя фатаграфіі цяпер", - шэпча Мэрсэдэс.
  
  Пэрыс лезе ў кішэню і дастае фотакопіі фатаграфій чатырох ахвяр. Файет Марцін, Уіліс Уокер, Эдыт Левертов і Ісаак Левертов. Ён працягвае паперу Эванджелине Круз. Не гледзячы на фатаграфіі, яна кідае іх у вялікую терракотовую чашу, якая стаіць на ніжняй прыступкі алтара. Затым яна нахіляецца, бярэ гліняны графінчык і налівае ў міску што-то падобнае на ваду, напалову запаўняючы яе. Яна ставіць збан назад на алтар, затым акунае пальцы ў вадкасць і праводзіць імі над алтаром.
  
  Перш чым Пэрыс паспявае адрэагаваць, яна паварочваецца і вылівае на яго апошнія некалькі кропель.
  
  "Маферефун ашелу!" - кажа яна.
  
  Затым, не кажучы ні слова, яна выходзіць з пакоя, шкляныя пацеры пляскаюць у яе за спіной. Пэрыс чуе, як адкрываецца і зачыняецца дзверы. Затым зноў, цішэй. Праз некалькі імгненняў Эванджелина вяртаецца, несучы курыцу. Жывую курыцу. Яна робіць музыку погромче.
  
  Пэрыс глядзіць на Мэрсэдэс і дазваляе сваёй правай бровы гаварыць за сябе.
  
  Мэрсэдэс нахіляецца бліжэй. “ Не хвалюйся. Яна з'ядае іх пазней.
  
  Уверх падымаецца астатняя брыво. “ Яна збіраецца забіць яго?
  
  Мэрсэдэс хмыліцца. "І я мяркую, ты адпраўляеш паштоўкі з спачуваннямі ў KFC, калі заканчваеш з вядром?"
  
  "Яна мае рацыю", - думае Пэрыс. Ён проста не быў гатовы да нейкай бойні на зямлі падворку ў падвале дома на Бэббитт-роўд. Ён зноў звяртае сваю ўвагу на алтар.
  
  Эванджелина Круз кладзе цельца кураня пад левую руку, а правай рукой лезе ў кішэню свайго кафтана. На гэты раз яна дастае складаны нож з перламутравай ручкай, шчоўкае ім і глыбока разразае курыцы шыю, амаль адрываючы галаву. Ён дзіка трымціць у яе пад пахай, але Эванджелина Круз нават не ўздрыгвае. Яна трымае аголенае горла кураня над чарай з чатырма фатаграфіямі, і Пэрыс назірае, як серыя ярка-пунсовых пырскаў затлумляе ваду, цалкам размываючы фатаграфіі.
  
  На заднім плане гуляе музыка племя.
  
  Эванджелина спявае. "Маферефун ашелу!"
  
  Курыная кроў пырскае ў міску.
  
  "Маферефун ашелу!"
  
  Пэрыс глядзіць на Мэрсэдэс. “ Ты разумееш, што гэта значыць? ён шэпча.
  
  "Так", - кажа яна. "Яна ўсхваляе паліцыю".
  
  Пэрыс у шоку. "На гэта ёсць прымаўка?"
  
  Мэрсэдэс усміхаецца, пакуль цырымонія працягваецца.
  
  Праз тры хвіліны Эванджелина ощипывает кураня і раскідвае белыя пёры па алтара.
  
  Мэрсэдэс выходзіць з хаты, падыходзіць да кіроўчай дзверцах сваёй машыны, садзіцца ўнутр. Пэрыс садзіцца на пасажырскае сядзенне, трохі узрушаны тым, што ён толькі што ўбачыў.
  
  Як толькі цырымонія скончылася, Пэрыс падзякаваў Эванджэлін Круз і хутка выйшаў праз бакавую дзверы, пах кіслага дыму і курынай крыві запоўніў яго насавыя пазухі. Халодны паветра стварыў цуд. Ён пагадзіўся сустрэцца са старой па просьбе Мэрсэдэс, спадзеючыся пашырыць свае веды аб Сантерии. І хоць ён мог бы шчыра сказаць, што цяпер ведае пра гэта больш, чым учора, ён не зусім ўпэўнены, як дапаможа гэтая нядаўна набытая мудрасць.
  
  Пэрыс пытаецца: "такім чынам ... што яна сказала?"
  
  Мэрсэдэс прыфастрыгоўваць рэмень бяспекі, заводзіць машыну. - Яна сказала, што вы здаецеся вельмі мілым маладым чалавекам.
  
  "Малады?" Пытаецца Пэрыс. "Я думаю, тваёй 'буэле' можа спатрэбіцца новая сумка для гэтых ачкоў".
  
  “Яна таксама сказала, што чалавек, якога вы шукаеце, не сапраўдны бруха. Ён самазванец".
  
  “ Што, чорт вазьмі, гэта значыць?
  
  “Гэта значыць, што ён не быў прысвечаны ў бруджерию, або Апала Майомбе, або саму Сантерию. Ён проста выкарыстоўвае гэтыя рэчы, каб палохаць людзей. Ён як сутэнёр, - кажа яна. Кардонны хуліган.
  
  “ Гэтыя мёртвыя цела не кардонныя, Мэрсэдэс.
  
  “Я ведаю. Я сказаў ёй гэта. Яна кажа, што мужчына, якога ты шукаеш, рассыплецца, калі ты обнимешь яго рукамі. Як папера. Гэта даволі складана перавесці, разумееш?"
  
  "Добра".
  
  "Але яна кажа, што калі ты хочаш даведацца яго, калі ты хочаш злавіць яго, ты павінна ведаць, што разбівае яго сэрца".
  
  Розум Пэрыс кідаецца вакол доказаў, спрабуючы падключыць усе гэта да рэальнай разетцы. "Яна сапраўды думае, што гісторыя з Сантерией - гэта проста паказуха?"
  
  "Так".
  
  "Як яна можа быць упэўненая?"
  
  Мэрсэдэс на імгненне выглядае ў бакавое акно, затым зноў глядзіць на Пэрыс. "Гэта будзе гучаць нашмат горш, чым ёсць на самай справе".
  
  “Гэта ўжо адбываецца. Проста выкладвай".
  
  Мэрсэдэс важдаецца з наладамі аўтамабільнага абагравальніка, цягне час. "Яна кажа, што калі б ён быў сапраўдным, то ўжо ахвяраваў бы дзіцем".
  
  Пэрыс на імгненне халадзее, успамінаючы Мелісу ў руках псіхапата. “ Калі ласка. Няма. Не кажы мне, што...
  
  "Няма", - кажа Мэрсэдэс, азіраючыся па баках, затым выязджае на Бэббитт-роўд. “Яна сапраўды сумняваецца, што ён гэта зробіць. Яна думае, што гэты хлопец гулец. Жулік. Не больш бруха, чым ты. Яна кажа, што ў яго ёсць кропка гледжання, прычына для гэтага, якая не з гэтага свету. Няма нічога больш містычнага, чым гэта. "
  
  Пэрыс маўчыць некалькі імгненняў. "І што яна сказала аб тым заклінанне, якое наклала?"
  
  Мэрсэдэс шырока ўсміхаецца, заводзячы "Сатурн" і накіроўваючыся да берага. - Яна сказала, што забойца будзе ў вас на працягу дваццаці чатырох гадзін.
  
  
  52
  
  
  Маленькая дзяўчынка спрабуе падняць камяк шчыльна утрамбаванага снегу; яе кароткія ручкі абгорнутыя толькі напалову па акружнасці. Яна падымае галаву снегавіка, трэці і апошні ўзровень даволі дзябёлага, выродлівага хлопца, які ўжо вышэй за яе.
  
  Яна ўзмацняе хватку. Вышэй, вышэй, вышэй, вышэй ... Няма. Не ў гэты раз.
  
  Галава снегавіка падае на зямлю і адкочваецца на некалькі цаляў.
  
  Маленькая дзяўчынка кружыць над снежным шарам, на яе твары выраз засяроджанасці. І гэта такое прыгожае твар. Вялікія вочы, валасы колеру воранава крыла, распушчаныя валасы пад яе цёмнымі пругкімі валасамі, обрамляющими твар, выкананае такой анёльскай сілы, чысціні і нявіннасці.
  
  Яна паспрабуе зноў. Але не раней, чым параіцца папярэдне са сваім таварышам па гульнях амаль у натуральную велічыню, велізарнай закутанной лялькай, якая сядзіць на суседнім гурбе і безуважна назірае. Маленькая дзяўчынка шэпча на вуха вялікі ляльцы, дзелячыся стратэгіяй маленькай дзяўчынкі, тактыкай маленькай дзяўчынкі. Затым яна вяртаецца да галавы снегавіка, нахіляецца і абхапляе яе рукамі як мага шырэй.
  
  Адзін, два, тры.
  
  Бум.
  
  Яна падае тварам у снег.
  
  Я лічу секунды да з'яўлення першых слёз, але дзіўлюся, што яны не з'яўляюцца. Яна ўстае, ацепвае снег з пераду свайго цёмна-сіняга паліто ваўнянага. Яна з агідай тупае правай нагой і сыходзіць на некалькі хвілін.
  
  Але не пралівае слёз.
  
  Я б з задавальненнем ускочыў і дапамог ёй, але гэта, вядома, разразило б увесь пекла.
  
  Пажылая жанчына сядзіць на ганку з кубкам дымлівага кавы ці гарбаты ў руках. Ціхая вуліца, старадаўняя этнічная абстаноўка. Пры яркім дзённым святле нішто не можа пайсці не так.
  
  Я зачараваны ілжывым пачуццём бяспекі, якое людзі адчуваюць ў сваіх уладаннях, з іх завалы, таймерамі на лямпах, ротвейлерами і фальшывымі шыльдамі ахоўных кампаній.
  
  Мяне больш зачароўвае пачуццё, якое я адчуваю, калі гляджу, як маленькая дзяўчынка гарэзаваць ў снезе, спрабуючы дамінаваць над усімі ў межах свайго дзявочага кругагляду, і тое, як моцна яна падобная на сваю маці.
  
  "Глабальныя сістэмы бяспекі" - абвяшчае надпіс на баку фургона вытанчанымі літарамі ў еўрапейскім стылі. Двое мужчын, якія працуюць над замкамі ўваходных дзвярэй апартаментаў "Кейн Мэнор", наўрад ці падобныя на глабальных сістэмных аналітыкаў, але, тым не менш, я павінен прызнаць, што яны, па меншай меры, здольныя на гэта.
  
  Новыя замкі. Праблема. Мой ключ ад маёнтка Кейн быў зроблены з копіі, якую я выразаў з васковай штампоўкі, якую я зрабіў, дапамагаючы пажылы лэдзі з прадуктамі прыкладна год таму.
  
  Але навошта сёння новыя замкі?
  
  Можа быць, гэта як-то звязана з целам, выяўленым ў Кейн-парку?
  
  Як бы тое ні было, у мяне няма часу націскаць новую клавішу. Я дастаю з задняга сядзення "Жоўтыя старонкі". Крама рознічнага гандлю Кліўленда на Чэстэр-авеню. Праблема вырашана.
  
  Я нанёс ім візіт сёння па шляху ў кватэру Джэка Пэриса.
  
  Раней гэтым раніцай, да таго, як Пэрыс сустрэўся з рэпарцёрам і паехаў на Бэббитт-роўд, пакуль я знаходзіўся ў межах дасяжнасці яго машыны і майго радыёперадавальніка, ён размаўляў па тэлефоне са сваім камандзірам і быў досыць ласкавы, каб паведаміць мне свой дакладны маршрут на дзень.
  
  Падобна на тое, у нас абодвух шмат спраў.
  
  Я камячу на бульвар Эўклід-Хайтс і накіроўваюся ў горад. Пазней, пасля здзяйснення пакупкі ў краме рознічнага гандлю, я, мабыць, ненадоўга зазірну ў знакаміты рэстаран Ronnie's Louisiana Fry Cakes на Хаф-авеню.
  
  Я чуў, што беньеты вельмі смачныя.
  
  
  53
  
  
  За сваю кар'еру на вуліцы Артур Голт быў вядомы як чалавек без страху. Кап, які расталкивал іншых копаў з дарогі, каб дабрацца да дзвярэй, легенда Першага акругі, які ніколі не браў ні цэнта і, нягледзячы на тузін інцыдэнтаў за дваццаць з лішнім гадоў працы ў паліцэйскім упраўленні, ні разу не прамахнуўся.
  
  Але цяпер, па меншай меры, па тэлефоне, ён гучыць як чалавек, цалкам засвоіў у баронской жыцця сельскага канстэбля. Артур Голт - вельмі папулярны начальнік паліцыі гарадка Расэл з вялікімі сувязямі.
  
  Двое мужчын сканчаюць са сваімі ласкамі і пераходзяць да справы.
  
  "Гэта працягваецца, Джэк", - кажа Галт перасцерагальным тонам шэфа, які ляжыць прама на паверхні.
  
  "Я разумею", - кажа Пэрыс.
  
  "У нас ёсць пара сведак, якія цяпер сцвярджаюць, што бачылі Сару Вайс у карчме Егера раней тым вечарам".
  
  "Адзін?"
  
  “Няма. Гэтыя двое хлопцаў, якія працуюць на ачышчальнай станцыі ў Чагрин Фоллс, кажуць, што яны абодва выконвалі свой доўг, приударив за Сарай Вайс рана ўвечары, але іх засьвяцілі. Яны сказалі, што пазней ўвечары яна надала некаторы час карпаратыўным тыпу ў цёмным дзелавым касцюме, які сышоў прыкладна праз паўгадзіны. Але нават пазней ўвечары, па іх словах, яна правяла па меншай меры пару гадзін, размаўляючы з жанчынай. Яны сказалі, што яна вельмі прыгожая. Рудая, хоць, па словах гэтых хлопцаў, гэта было падобна на парык. Яна кажа, што дзве жанчыны сышлі разам.
  
  “ Хто паведаміў аб жоўтай машыне на ўзгорку?
  
  “ Жанчына па імя Мэрылін Прескотт. Яе дом знаходзіцца прыкладна ў ста футаў ад паляны, якая выходзіць прама на пагорак. Яна сказала, што ў тую ноч было поўню, і яна магла ясна бачыць дзве машыны, прыпаркаваныя там каля паловы дванаццатай. Яна сказала, што затым легла спаць, прачнулася праз гадзіну, пачуўшы выбух бензабака. Я ўжо праверыў, ці сапраўды месяц была поўнай у тую ноч.
  
  "Ішто?"
  
  "Так і было".
  
  Пэрыс апрацоўвае інфармацыю. "У вас ёсць фотаробат дзелавога чалавека або рудавалосай жанчыны?"
  
  “Пакуль нічога. Мы ўсё яшчэ абмяркоўваем гэта, Джэк. Афіцыйна гэта ўсё яшчэ самагубства ".
  
  "Яны выйшлі з бара разам..."
  
  "Ага", - кажа Галт. “Гэтыя двое хлопцаў спісалі іх на геяў, вядома. Яны працуюць на гробаны станцыі ачысткі сцёкавых вод' і ні адзін з іх не змог прыдумаць ніякай іншай прычыны, па якой іх зачынілі ".
  
  Вялікі сабор Святога Іаана Багаслова на скрыжаванні Усходняй Дзевятай вуліцы і Супериор-авеню ў гэты гадзіну амаль пусты, толькі жменька пакаянцаў на вялікай адлегласці адзін ад аднаго ў послеполуденном змроку. Пэрыс праходзіць праз вестыбюль, заходзіць унутр. Рэха яго крокаў у велізарнай царквы нагадвае аб іншых перыядах яго жыцця, пра часы, калі быць каталіком было важна для яго, пра часы, якія, здавалася, адначасова і натхнялі, і палохалі, і прыводзілі ў захапленне, пра часы, на працягу якіх ён спадзяваўся на сваю веру для здабыцця сілы.
  
  Але ўсё змянілася на трэцюю ноч яго службы ў паліцыі. Усё змянілася ў тую ноч, калі ён убачыў, як траіх маленькіх дзяцей ва ўзросце чатырох, пяці і шасці гадоў разарвалі на часткі з драбавіка ў душнай кватэры на трэцім паверсе на Санора-авеню. Акрамя разарванай плоці і мора запечанай крыві, якія засталіся успамінам Пэриса - успамінам, якое столькі гадоў прымушала яго адмаўляць міласэрнага Бога, - была Гравюра, якую ён бачыў, усё яшчэ заціснутай у руках чатырохгадовага дзіцяці; пакрытая крывёю гравюра, на якой было напалову намалявана "З днём нараджэння, татачка!"
  
  Гэта быў бацька маленькай дзяўчынкі, звар'яцелы ад сямідзесяці двух гадзін прыёму метамфетаміну і мацаванага віна, які прыставіў дула да яе галаве і націснуў на спускавы кручок.
  
  Няма. Ні адзін Бог не дапусціў бы, каб гэта адбылося, думаў ён тады, і менавіта гэта перакананне абараніла яго сэрца, розум і памяць ад мноства жахаў, сведкам якіх ён стаў з тых часоў.
  
  Да сённяшняга дня. Па якой-то прычыне патрэба вярнулася.
  
  Ён выбірае вольную лаву.
  
  Мэрсэдэс Круз, у якой набліжаўся крайні тэрмін, адправілася дадому, каб напісаць першы варыянт сваёй гісторыі, пасля таго як амаль гадзіну спрачалася з Пэрыс аб магчымасці суправаджаць аператыўную групу ў рэйдзе пазней той жа ноччу. Пра гэта, вядома, не можа быць і гаворкі. Але яна ўсё роўна націснула на яго. У рэшце рэшт, Пэрыс сказаў, што патэлефануе ёй пазней той жа ноччу, незалежна ад часу, і прадаставіць эксклюзіўнае інтэрв'ю. Гэта было не тое, чаго яна дамагалася, але гэта было лепшае, што ён мог зрабіць.
  
  А яшчэ ёсць малюнак Эванджелины Круз, пакрытай крывёю і пер'ем.
  
  Пэрыс думае аб цырымоніі ў склепе Эванджелины Круз, якой чужой, жорсткай і паганскай яна здавалася. Але ў каталіцызму, безумоўна, ёсць свае рытуалы, прызнае ён, азіраючыся вакол. Дзіўныя на выгляд цырымоніі, якія людзі іншых веравызнанняў маглі б палічыць мудрагелістымі.
  
  Уіліс Уокер. Файет Марцін. Айзек і Эдыт Левертовы.
  
  Майк Раян.
  
  Сара Вайс.
  
  Што я раблю ў Сэнт-Джонсе праз столькі часу?
  
  Ён нахіляецца наперад, апускаецца на калені. Аўтаматычна яго рукі знаходзяць адзін аднаго, пальцы свабодна сплятаюцца, даўно невыкарыстоўваемых аснова яго каталіцкага выхавання.
  
  Малюся я?
  
  Так, думае ён. Гэта так. Пасля ўсіх гэтых гадоў я зноў малюся. Я малюся за кожнага Файетта Марціна. Я малюся за Мелісу. Я малюся за ўсіх маленькіх дзяўчынак, якія аднойчы вырастуць, оденутся як жанчыны і скажуць "так" мужчыны з чароўнай усмешкай.
  
  У выходным тэлефонным зносінах Далорэс Раян гаварылася, што яе і яе дачкі Кэры не будзе ў горадзе на навагодніх вакацыях, і, калі ласка, патэлефануеце ім па нумары ў Тампе, Фларыда. Не самы разумны ход, падумаў Пэрыс, улічваючы, які свет у нашы дні, але было агульнавядома, што патрулі на гэтым участку Денисон-авеню сталі крыху часцей у апошнія некалькі гадоў. Ўдовам паліцэйскіх, забітых на працы, рэдка даводзілася турбавацца аб узломах.
  
  З іншага боку, няма ніякай неабходнасці ў рэкламе. Пасля таго, як Пэрыс паведаміў аб сваім месцазнаходжанні, а затым абышоў дом ззаду, прабіраючыся па гурбах вышынёй па шчыкалатку снегу, ён заўважыў запіску, прышпіленую да дзвярнога вушака, запіску ад Далорэс яе разносчику газет, у якой разносчику загадвалася пакласці газеты ў закрыты драўляны скрыню каля задняй дзверы: яркі сігнал-запрашэнне для любога рабаўніка, які выпадкова зойдзе. Пэрыс запісвае запіску Далорэс, засоўвае яе ў кішэню, робячы разумовую пазнаку патэлефанаваць у аддзел распаўсюджвання ў простых дылераў і папрасіць іх паведаміць перавозчыку.
  
  Затым, не без долі віны, Пэрыс сам вядзе сябе як рабаўнік.
  
  На выгляд яму шэсцьдзесят тры.
  
  І выбівае аконнае шкло.
  
  Адсек для захоўвання - гэта халадзільнік. Ён пачакаў, пакуль прыедзе кампанія па рамонту шклоў і заменіць шкло, заплаціўшы прадаўцу наяўнымі, затым дастаў ключ з коркавай скрынкі на кухні Далорэс. Ён зноў стаіць перад сталом Майкла Райана ў адсеку нумар 202, не зусім упэўнены ў тым, чаму, яму не па сабе ад адчаю, які ахапіў яго ў апошні час.
  
  Ён знаходзіць прыдатную анучу і працірае пакрыты пылам цыферблат маленькага падлогавага сейфа.
  
  Затым, у цьмяным святле адзінай лямпачкі над галавой, ён глядзіць на крамзолі Деметриуса Солтерса у часопісе "Тайм", хоць нумары старонак так доўга не выходзілі ў яго з галавы, што ён іх ведае на памяць.
  
  
  15, 28, 35.
  
  
  Гэта прыйшло яму ў галаву дзе-то ў сярэдзіне сну наяве. Жудасны паўзун Карлы. Той, хто выразаў лічбы на лбах сваіх ахвяр.
  
  Камбінацыі, якія складаюцца з шасці лікаў.
  
  Перш чым ён паспявае адгаварыць сябе ад гэтага, ён садзіцца на кукішкі і круціць дыск.
  
  Пятнаццаць, дакладна.
  
  Яшчэ адзін круг. Засталося дваццаць восем.
  
  Трыццаць пяць дакладна.
  
  Пэрыс робіць глыбокі ўдых, бярэцца за халодную жалезную ручку дзверцаў сейфа, абсалютна ўпэўненая, што дзверцы не адкрыецца, цалкам перакананая, што паслядоўнасць лічбаў, абведзенымі кружком у даведніку па кабельным тэлебачанні адстаўным паліцыянтам з хваробай Альцгеймера, ніяк не можа быць камбінацыяй ад сейфа, які знаходзіўся ў адкрываецца дзверцах.
  
  Страўнік Пэриса трымціць, калі ён зазірае ўнутр і бачыць дзве манильские тэчкі з загнутымі кутамі. Ён вымае іх. У першай знаходзіцца стары накід паліцэйскага-мастака вуглём, які паказвае хлопчыка-падлетка. Высокія скулы, доўгія цёмныя валасы, сонцаахоўныя акуляры з закругленымі шклом. Пэрыс пераварочвае здымак. На абароце прылепленая артыкул з газеты San Diego Union-Tribune аб'ёмам у адзін абзац: ДЗЯЎЧЫНКА з ХИЛЛСДЕЙЛА, 4 ГАДЫ, АХВЯРА НАЕЗДУ КІРОЎЦЫ І ЗНІКЛА З МЕСЦА здарэння. Артыкул аб няшчасным выпадку з Кэры Раян.
  
  Пэрыс зноў глядзіць на малюнак.
  
  Падазраваны ў наездзе і ўцёкі?
  
  Ён адкрывае іншую тэчку. У гэтай старое паліцэйскае дасье. Зверху ляжыць скарга на напад пры абцяжваючых абставінах ад жанчыны па імені Лідзія дэль Бланка, пададзеная пад прысягай супраць свайго былога мужа Энтані К. дэль Бланка. Пэрыс заўважае, што гэта фотакопія, а не арыгінал.
  
  Але не гэта прымушае яго думаць. Гэта галавакружнае пачуццё выклікана тым фактам, што Энтані дэль Бланка жыў па адрасе 4008 Сентрал авеню. Энтані дэль Бланка жыў у адным з пакояў у Рэджынальд-білдынг, не больш чым у пятнаццаці футаў ад таго месца, дзе было знойдзена цела Файет Марцін.
  
  Афіцэрам, производившим арышт у той дзень, быў Майкл П. Раян, тады патрульны-пачатковец. І Пэрыс адразу ж бачыць памылку. У ордэры на ператрус паказаны няправільны адрас. Майкл набраў нумар 4006 на Сентрал-авеню. Пакой побач з пакоем Энтані дэль Бланка. І менавіта ў 4008 годзе следчыя выявілі вопратку Энтані, пакрытую крывёю яго былой жонкі, - доказ, неабходную для ўзбуджэння супраць яго крымінальнай справы.
  
  Таксама ў сейфе знаходзіцца выразка з навін, невялікая артыкул у "Кліўленд Прэс" аб тым, як Энтані дэль Бланка быў вызвалены з турмы, правёўшы ў ёй ўсяго дзесяць месяцаў з дзесяцігадовага тэрміну, паколькі яго вызвалілі па тэхнічных прычынах.
  
  "Цела на паркоўцы", - думае Пэрыс.
  
  Знявечаны мужчына з каронай з калючага дроту.
  
  Пэрыс зноў зазірае ў канец пратаколу арышту. Ён не здзіўлены, выявіўшы, што партнёрам Майка Райана ў той дзень быў Деметриус Солтерс.
  
  Ён перагортвае старонку, чытае далей. У Лідзіі дэль Бланка было двое дзяцей: хлопчык і дзяўчынка. Ёсць дзве фатаграфіі. Адна з іх, зробленая на месцы злачынства, дзе была збітая Лідзія дэль Бланка, распавядае адну гісторыю. Жанчыны на фатаграфіі няма, толькі велізарная лужына яе крыві. На кухонным падлозе, побач з халадзільнікам, таксама ляжыць кніга.
  
  Таемны сад.
  
  Мантра старога.
  
  Іншая фатаграфія - з "шчаслівых часоў", выцветшая фатаграфія жанчыны і двух яе дзяцей на пляжы Эўклід. Сімпатычная жанчына, сонцаахоўныя акуляры ў белай аправе, белае сукенка. Яе дачкі, якая сядзіць у яе на каленях, шэсць гадоў або каля таго; маленькі хлопчык зусім малы.
  
  Гэта маленькая дзяўчынка Сара Вайс? Пэрыс задумваецца.
  
  А як наконт маленькага хлопчыка?
  
  Зло - гэта парода, Фингерс.
  
  Пэрыс не лінгвіст, але ён дастаткова ведае нямецкі і іспанскі, каб ведаць, што Вайс роўны Беламу. І што Белы колер роўны Бланка.
  
  Забойства Майка Райана не мела ніякага дачынення да сарваўся здзелцы, думае Пэрыс, яго рукі злёгку дрыжаць ад усведамлення гэтага. Зусім нічога.
  
  Майк Раян быў пакараны.
  
  
  54
  
  
  Яна стаіць у вестыбюлі гатэля Wyndham з скрынкай пад левай рукой. На ёй кароткі плацінавы парык, прыцемненыя акуляры, касцюм ад Givenchy. Яна глядзіць на гадзіны ў соты раз за апошнія дзесяць хвілін, на імгненне выцягвае правую нагу з туфлі, даючы пальцах перадышку. Яе шэрыя туфлі-лодачкі на полразмера менш.
  
  У тры дзесяць малады чалавек у куртцы Ace Courier ўваходзіць у вестыбюль, глядзіць налева і направа. Ён бачыць яе - яго вочы хутка аглядаюць яе цела двойчы, як толькі ён разумее, што серабрыстыя валасы належаць стройнай маладой жанчыне, - затым падыходзіць, усміхаючыся, з планшэтам у руцэ.
  
  "Прывітанне," кажа ён.
  
  "Прывітанне", - адказвае яна.
  
  “ Вы міс о'мэлли? - спытаў я.
  
  "Так, я тут", - кажа яна. "Я б хацела, каб мне даставілі пасылку".
  
  
  55
  
  
  Пяць гадзін. Пэрыс правярае Афіцыйныя старонкі. Нуль. Ён запускае кампутарную праверку дэль Бланка. Нічога. Ён запускае пошук у Інтэрнэце па Агаё і нічога не знаходзіць. Ні аднаго дэль Бланка ў Агаё.
  
  Чорт.
  
  У пяць дзесяць Пэрыс даведаецца, што два агента з мясцовага аддзялення ФБР ў Кліўлендзе сустракаюцца з усімі камандзірамі падраздзяленняў. Пэрыс чакаў гэтага, хоць гэта азначае, што неўзабаве ён стане іншым назіральнікам у гэтай справе. Тут ёсць доказы серыйнага забойства, плюс мноства матэрыялаў судовай экспертызы, з якімі лабараторыя Цэнтра правасуддзя дрэнна абсталявана.
  
  І што рабіць з тым, што ён знайшоў у сейфе Майка Райана? Быў Майк Раян забіты за падробку ордэра на ператрус? Ці дастаткова гэтага, каб актывізаваць расследаванне забойства Майка? І хіба прад'яўленне скрадзенага паліцэйскага справаздачы, які знаходзіўся ля Майка Райана, не опорочило б яго імя яшчэ больш?
  
  З іншага боку, як мог той факт, што Энтані дэль Бланка калі-то жыў у Рэджынальд-білдынг, быць супадзеннем?
  
  Палова шостага. Фатаграфіі ахвяр, а таксама ўсіх іншых гульцоў і патэнцыйных гульцоў раскладзеныя свабодным квадратам на падлозе ў офісе Пэриса. Як і ўсе эскізы. Мэбля ссунутая да сцен. Пэрыс абыходзіць карціны, высочваючы схаваную там падказку.
  
  Змрочнае відовішча глядзіць на яго знізу ўверх. Асобы мёртвых.
  
  Сара Вайс. Згарэла жыўцом у машыне.
  
  Майкл Раян. Забіты стрэлам у галаву.
  
  Уіліс Уокер. Зьбіты і спакладаны.
  
  Ісаак Левертов. Задушаны.
  
  Эдыт Левертова. Зламаная шыя.
  
  Файетт Марцін. Пэрыс робіць паўзу, як рабіў кожны раз, калі глядзеў на яе фатаграфію, і разглядае гэтыя нявінныя вочы. Хто-то глыбока зазірнуў у гэтыя вочы, убачыў у іх жыццё, а затым забіў яе.
  
  А яшчэ ёсць Джэрэмі Крос.
  
  Калі маленькая дзяўчынка на гэтай фатаграфіі - Сара Вайс, то яна займае цэнтральнае месца ў гэтай справе. І калі ў Сары Вайс калі-небудзь быў абаронца, літаральна і духоўна, то гэта Джэрэмі Крос.
  
  Пэрыс пытае сябе: "Што мы ведаем пра Джэрэмі Кросе?"
  
  Мы ведаем, што Джэрэмі Крос проста чароўным чынам з'явіўся на гучнай сцэне абароны ў Кліўлендзе, калі быў забіты Майк Раян. Мы ведаем, што Джэрэмі Крос абвінавачвае дэпартамент у самагубства свайго кліента. Мы ведаем, што Джэрэмі Крос адчувае эрэкцыю з-за Пэрыс кожны раз, калі яны бачацца. Мы ведаем, што Джэрэмі Крос мог бы лёгка адпавядаць агульнаму апісанню прадаўца хот-догаў. Мы ведаем, што Ерамія Крос мае агульныя ініцыялы з чалавекам, "містэрам Черчем", які патэлефанаваў перад Калядамі і папярэдзіў Пэрыс пра офуне.
  
  Царкву.
  
  Крыж.
  
  Рэлігійныя тэрміны.
  
  Але, калі Сара Вайс змяніла прозвішча з Бланка, чаму Крос? Чаму ён абраў гэтае імя? Што такое Крос па-нямецку?
  
  Паняцці не маю.
  
  А як наконт іспанскага? Што такое Cross па-іспанску?
  
  Круз.
  
  Не, думае Пэрыс. Нават не хадзі туды.
  
  Ён яшчэ раз глядзіць на фатаграфію Лідзіі дэль Бланка і двух яе дзяцей. Разумеючы, што гэта рызыкоўна, і вырашыўшы пакуль трымаць гэта пры сабе, ён здымае трубку і набірае нумар Тоні Граймса. Тоня - адзін з двух дзяжурных следчых.
  
  "Граймса".
  
  "Тоня, гэта Джэк Пэрыс".
  
  “Прывітанне, прыгажунчык. Чым магу быць карысны?"
  
  “Дзве рэчы. Па-першае, мне трэба поўнае абследаванне Джэрэмайі Кроса, мясцовага пракурора". Ён прамаўляе гэта па літарах. "Усё, што ў мяне ёсць, - гэта паштовую скрыню ў Кліўленд-Хайтс".
  
  "І гэта ўсё?"
  
  "Прабач". Пэрыс называе ёй нумар ячэйкі.
  
  “Не турбуйцеся. Большага і не трэба, калі Тоня на цябе".
  
  "Вось чаму мы тэлефануем".
  
  “І табе гэта трэба"... калі?
  
  "У любы час у гэтым годзе", - кажа Пэрыс, ступаючы лёгка.
  
  Тоня смяецца. "Божа, табе пашанцавала, што праваахоўныя органы - мая першая і адзіная любоў".
  
  “Мы любім цябе на шостым, Тоня. Ты гэта ведаеш".
  
  “Хіба гэта не абпальвае мае тэпцікі ў напярэдадні Новага года. Што яшчэ?"
  
  “ Мне трэба, каб вы зрабілі крыжаваную спасылку на забойства па імя ахвяры.
  
  "Хто ахвяра?" - спытаў я.
  
  "Энтані К. дэль Бланка".
  
  "Зразумеў".
  
  “Дзякуй, Тоня. Патэлефануй мне".
  
  “ Па справе, дэтэктыў.
  
  Пэрыс вешае трубку, азіраецца на беспарадак на падлозе.
  
  Добра. Дзе прамая лінія ад Майка Райана да Файет Марцін, да Ўілісу Уокеру і да Левертовым?
  
  Перш чым у яго свядомасці можа пачацца падвядзенне рысы, Пэрыс чуе стук абцасаў Грега Эберсоула па калідоры. Хутка. Грег хапаецца за дзвярны касяк і просовывает галаву ў кабінет Пэрыс.
  
  "У нас медагляд", - кажа Грег, засопшыся.
  
  "Пакладзі гэта на мяне".
  
  “ Толькі што ўвайшоў праз парадную дзверы.
  
  "Аб чым ты кажаш?" - спытаў я.
  
  “Толькі што атрымаў пасылку з кур'ерам. Унутры была скураная куртка. Пасыльны сказаў, што забраў яе ў жанчыны ў вестыбюлі гатэля Wyndham. Цяпер ён працуе з мастаком па эскізах ".
  
  “ Ты думаеш, гэта тая куртка, аб якой Файетт і забойца казалі ў Інтэрнэце?
  
  "Я стаўлю на гэта".
  
  "Чаму?" Пытаецца Пэрыс.
  
  Грег знаходзіць свой пісталет і кажа: "Ён увесь у крыві".
  
  Пэрыс глядзіць на куртку на лабараторным стале, спрабуючы прыдумаць хоць адну прычыну, чаму яна не выглядае дакладна так жа, як куртка, якую насіла Рэбека, калі ён бачыў яе ў Паллуччи, куртка, якая здавалася такой сэксуальнай ў яго руках. Гэтая куртка матацыклетнага тыпу, з шыпамі і некалькімі маланкамі. Такая ж была і ў Рэбекі.
  
  Але ж іх мільёны, ці не так?
  
  Калі Грег сказаў "увесь у крыві", ён меў на ўвазе, як і многія копы, што там былі сляды, а не тое, што яна была прасякнутая крывёй. Няўзброеным вокам, вядома, мала што відаць, але, назіраючы за працай лабарантаў, Пэрыс бачыць, што яны бяруць ўзоры з усёй курткі, знутры і звонку.
  
  31 снежня, у сем сорак вечара, надыходзіць перапынак. Бадзі Квадрино, кіраўнік аддзела схаванай друку CPD, стаіць у дзвярах кабінета Эліат. Пэрыс і Карла Дэвіс прытрымваюць крэслы.
  
  "У мяне добрыя навіны, Бі Бі Сі", - стомлена кажа Карла. "Калі ласка, у цябе добрыя навіны".
  
  Бадзі падымае пачак папер, шырока усміхаючыся. "У нас ёсць шаблоны", - кажа ён. "Калі ён ёсць дзе-небудзь у чыёй-небудзь базе дадзеных, мы знойдзем яго праз чатыры-пяць гадзін".
  
  Пэрыс і Карла даюць пяць, затым накіроўваюцца да дзвярэй.
  
  Капітан Рэндалл Эліёт бярэ свой тэлефон, націскае кнопку і крычыць каманду, якую трымаў у сабе апошнія шэсць дзён: "Злучыце мяне з пракуратурай".
  
  
  56
  
  
  У бібліятэцы Паўднёвага Еўкліда, пышным шматузроўневай каменным будынку, якое калі-то было маёнткам Уільяма Э. Теллинга на далёкім усходзе Кліўленда, захоўваецца архіў старых нумароў часопіса Plain Dealer, а таксама даўно не існуючага Cleveland Press.
  
  Мэры садзіцца за адно з прылад для чытання мікрафільмаў, стварае плёнку, яе сэрца паскараецца ад гудзення бабін. Дні, тыдні, месяцы пралятаюць у светла-шэрым тумане. Так шмат гісторый. Яна засяроджваецца на даце. Ёй не спатрэбілася шмат часу, каб знайсці яе. Што сказаў Жан Люк той ноччу?
  
  Дзеянне адбываецца некалькі гадоў таму. Я быў ледзь падлеткам. Калі я правільна памятаю, у той дзень "Индианс" абыгралі "Миннесотских двайнят"....
  
  Трохі пакапаўшыся і падлічыўшы ўзрост Жан-Люка, яна знаходзіць толькі тры верагодныя даты. Першыя дзве нічога не даюць. Яна пераносіцца на наступны дзень пасля трэцяга спаткання і адчувае, як у яе па скуры бягуць мурашкі, калі яна знаходзіць невялікую артыкул у раздзеле "Метро".
  
  
  
  МУЖЧЫНА З Кліўленда ЗНОЙДЗЕНЫ ЗБІТЫМ, ЗНЯВЕЧАНЫМ.
  
  Забітага звалі Энтані К. дэль Бланка.
  
  Яна сочыць за развіццём падзей на працягу наступных пяці тыдняў, правяраючы кожную старонку, на якой можа быць апублікаваная наступная гісторыя. Нічога. Падобна на тое, што расследаванне проста спынілася. Ні арышту, ні падазраваных, ні правасуддзя для мерцвяка. Нават калі мярцвяк быў свіннёй.
  
  Жан-Люка і яго сястры проста сышло з рук забойства.
  
  На старонцы B-8 бягучага часопіса Plain Dealer яна знаходзіць яшчэ адну цікавую гісторыю, якая кранае яе за жывое. Да яе прыкладаецца фатаграфія Джэка Пэриса, які стаяў побач з высокім светласкурае хлопцам. Яна чытае подпіс. Мерапрыемства было дабрачынным для шасцігадовага Макса Эберсоула. Дабрачынны фонд Брацкага ордэна паліцыі, які сабраў больш за дзве тысячы дзевяцьсот даляраў.
  
  Яна глядзіць у вочы Пэриса, на яго ўсмешку, на тое, як ідэальна яго прысутнасць ўпісваецца ў гэтую абстаноўку, як карысць для каго-то іншага. Яна глядзіць на яго вялікія рукі, успамінаючы іх на сваім целе і тое, якой яна сябе адчувала абароненай, як добра.
  
  І ведае, без сумневу, што ўсё скончана.
  
  
  57
  
  
  Кацёл поўны. Я магу зноў паглядзець запіс. Я апранаю паліто, перасякаў гасціную, націскаю кнопку прайгравання.
  
  "Гэта было стрыманае забойства афіцэра паліцыі пры выкананні службовых абавязкаў", - пачынае мужчына на старым відэа. “Я думаю, доказы пакажуць, што абвінавачаная, Сара Вайс, націснула на курок... Майк Раян быў добрым паліцыянтам... Майк Раян быў сем'янінам ... чалавекам, які кожны дзень прачынаўся і выбіраў -выбіраў - узяць пісталет і кінуцца ў бойку... Майк Раян загінуў пры выкананні службовых абавязкаў, абараняючы жыхароў гэтага горада... Так што ў наступны раз, калі вы выявіце, што капаецца ў кучы смецця, або хаваецеся ў кустах, як які-небудзь перакрут, або бегаеце па вуліцы з сорокафунтовой відэакамерай толькі для таго, каб ўварвацца ў прыватнае жыццё забітай горам дзесяцігадовай дзяўчынкі ў інвалідным крэсле, я хачу, каб вы спыніліся, глыбока ўздыхнулі і спыталі сябе, чым, чорт вазьмі, вы зарабляеце на жыццё... Майк Раян кулю прыняў на сябе за жыхароў гэтага горада... Майк Раян быў героем ".
  
  Менавіта тут жанчына-рэпарцёр задае пытанне, які я не магу пачуць.
  
  Але я чую адказ мужчыны. Гучны, выразны і поўны пыхі. Я чую гэта кожныя дзесяць хвілін, як зводзіць з розуму гадзінны механізм, на працягу вельмі доўгага часу. Пакуль я слухаю, маё маўчанне на імгненне змяняецца гукам звера, ворочающегося ў сне.
  
  "Людзі, часам монстар рэальны", - кажа мужчына. “Часам у монстра прыгожае твар і зусім звычайнае імя. На гэты раз монстра завуць Сара Вайс".
  
  
  58
  
  
  Рэстаран Ronnie's Famous цалкам асветлены і пусты. Пэрыс патэлефанавала Роні раней у той жа дзень і папрасіла прыгатаваць дзве тузіна пончыкаў і кава для групы назірання. І будзь я пракляты, калі на прылаўку, прама побач з касай, побач з падносам з вялікімі белымі кубкамі з пенапласту і адным з тэрмасаў Пэрыс, няма пары пухлых белых пакетаў. Нават у напярэдадні Новага года. Пэрыс сказаў, што будзе ў палове дзесятага, і ён прыйшоў як раз своечасова.
  
  Пэрыс разгортваецца, паркуецца перад крамай, хапае свой пусты тэрмас, заходзіць унутр, яго думкі лунаюць ва ўсё больш дзіўных фактах справы, якое пачынае выглядаць так, быццам пачалося дваццаць шэсць гадоў таму, калі жанчыну па імя Лідзія дэль Бланка ледзь не да смерці збіў яе былы муж, мужчына, які калі-небудзь жыў на рагу Саракавы і Цэнтральнай.
  
  Дык вось чаму Файетт Марцін завабілі ў Рэджынальд-білдынг?
  
  Дык вось чаму быў забіты Майкл Раян?
  
  Калі Бог раздае поспех у напярэдадні Новага года, ён пачне атрымліваць адказы на некаторыя з гэтых пытанняў у бліжэйшыя некалькі гадзін. Так ці інакш.
  
  Пэрыс азірае "Роні". За кароткай стойкай няма пакупнікоў. За шклом нікога. Пэрыс чуе выцьцё пыласоса ў бакоўцы, гук тэлевізара.
  
  "Роні?" Парыс крычыць.
  
  Нічога.
  
  "Роні?"
  
  Проста роў матора і які-то сітком. Пэрыс хапае ўсё, што ляжыць на прылаўку, кідае дваццатку і паварочваецца, каб сысці, перш чым Роні Блюшчыка паспее выйсці з задняй пакоі і запярэчыць.
  
  "З Новым годам, Роні!" Пэрыс крычыць, але ён упэўнены, што яго заглушае гул пыласоса.
  
  Калі Пэрыс набліжаецца да свайго шматкватэрнага дому, ён бачыць двух мужчын, якія стаяць ля ўваходных дзвярэй. Дзве знаёмыя постаці. Бобі Дитрихт і Грег Эберсоул. У сваёй кватэры.
  
  Ўпершыню.
  
  Павінна быць, што-то адбываецца. Чаму яны не патэлефанавалі?
  
  Пэрыс паркуецца на Ўсходняй Восемдзесят пятай вуліцы, хапае тэрмас. "Прывітанне, хлопцы," кажа ён, падымаючыся па прыступках, дазваляючы здзіўлення адбіцца на яго твары. “ Як справы? У нас ёсць імя?"
  
  "Прывітанне", - кажа Бобі Дитрихт, чытаючы здзіўленне, ігнаруючы пытанне.
  
  Трое мужчын ўваходзяць у вестыбюль будынка Пэриса, калі будынак ахутвае ледзяны парыў ветру. “ Што адбываецца? - Пытаецца Пэрыс, гледзячы на гадзіннік. Ён павінен быць у засадзе ў Вествуде праз трыццаць пяць хвілін. “ Мы ствараем групу ду-воп?
  
  Грег смяецца трохі залішне гучна. Хоць ён і ўваходзіць у аператыўную групу, ён не з'яўляецца часткай рэйдавай каманды. Рана ўвечары таго ж дня, нягледзячы на лютыя пратэсты Грега, капітан Эліёт кінуў на яго адзін погляд і загадаў вызваліць ад дзяжурства.
  
  Бобі Дитрихт лезе ў кішэню паліто і дастае канверт з шчыльнай паперы. "Атрыманы поўныя лабараторныя справаздачы".
  
  "Што?" Пытаецца Пэрыс. "Чаму, чорт вазьмі, мне ніхто не патэлефанаваў?"
  
  "Гэта ўсё, Джэк", - кажа Бобі. “Гэта званок. Я атрымаў справаздачу ўсяго дзесяць хвілін назад".
  
  "Што думае Эліёт?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Ён іх яшчэ не бачыў".
  
  Няправільны адказ, думае Пэрыс. Няправільны, няправільны адказ. Чаму б і не? "Пагавары са мной, Бобі".
  
  “ У нас ёсць запалкі. Па ўсёй гробаны карце. Кроў, адбіткі.
  
  "Ні храна сабе".
  
  “ Ніякіх. Вялікая частка крыві належыць Файет Марцін. Але таксама былі выяўленыя сляды крыві Ўіліса Уокера.
  
  “ А што наконт адбіткаў пальцаў?
  
  Грег і Бобі абменьваюцца поглядамі. “Так. У нас ёсць супадзенне. І ў нас яго было з паўтузіна раз".
  
  “Нам хто-то падабаецца? Калі ласка, скажы мне, што нам хто-то падабаецца".
  
  "І ды, і няма", - кажа Бобі. "У асноўным няма".
  
  “ Аб чым, чорт вазьмі, ты кажаш? У нас ёсць супадзенне па адбітках пальцаў або няма?
  
  Бобі ківае.
  
  "Выдатна", - кажа Пэрыс, яго страўнік пачынае напаўняцца малюсенькімі іголкамі, якія неўзабаве пранікаюць у пахвіну, дзе жыве сапраўдны страх. І ён ведае чаму. "Мы ўлавілі сувязь".
  
  "Не так ужо і выдатна", - кажа Грег з выразам разбітага сэрца на твары.
  
  "Адбіткі пальцаў," кажа Бобі, яго погляд паліцэйскага прыкаваны да месца, халодны і нервирующий. Пэрыс ніколі не быў па гэты бок барыкад.
  
  "А што з імі?" Пытаецца Пэрыс.
  
  Бобі: "Яны твае".
  
  
  59
  
  
  У пяты раз, калі яна піша Джэсі Рэю, яна спыняецца на паўдарогі, пераможаная, яе слёзы больш не вораг. Ніхто не ўратуе яе. Ніхто не узмахне чароўнай палачкай і не выцягне яе з турмы. Усё стала так дрэнна, так хутка, што ўсё, дзеля чаго яна працавала апошнія два гады, здавалася, выслізгваў прэч. Калі б яна толькі змагла перадаць грошы ў траставы фонд для Бэлы, паказаць яе бацьку, што будучыня маленькай дзяўчынкі забяспечана, у яе магла б быць нармальная жыццё.
  
  Жан Люк загадаў ёй нікому не тэлефанаваць і заставацца ў сваёй кватэры, пакуль ён не прыедзе за ёй.
  
  Але яна ведае, што калі ёй удасца проста дабрацца да сваёй машыны, яна знойдзе ў сабе мужнасць пад'ехаць да Цэнтру правасуддзя, зайсці ўнутр і пачаць казаць, перш чым зможа спыніць сябе.
  
  Яна апранае цёмна-сінюю ваўняную парку. Ў правы кішэню засоўвае складаны нож. У левым - пярцовы балончык.
  
  Не запальваючы святла, яна перасякае кватэру, на дыбачках праходзіць праз невялікае фае, бачком падбіраецца да дзвярэй. Яна правярае, што ланцужок на замку, а завалу павернуты. Яна глядзіць у вочка: хол выглядае як рыба ў вадзе, дакладна так, як ён выглядае кожны раз, калі яна ўпадае ў параною і зазірае ў яго. Ціха, пуста, па-монашески. Яна прыкладвае вуха да дзвярэй, прыслухоўваецца. Нічога. Нават шуму ліфтаў не чуваць. Яна зноў глядзіць у вочка, затым робіць крок назад, паварочвае завалу налева і бясшумна паварочвае ручку, прыадчыняючы дзверы на цалю.
  
  Яна зусім адна.
  
  Яна ўваходзіць у дзверы, замыкае яе, асцярожна прабіраецца да лесвіцы, съеживаясь пры гуку рыпучых завесы. Некалькі імгненняў праз яна ўваходзіць у маленькі, пустынны вестыбюль кватэры Кейн Мэнор. Раней, прыйшоўшы дадому, яна выявіла, што двое мужчын важдаюцца з параднымі дзвярыма. Яны сказалі ёй, што ў сувязі з нядаўнім забойствам у Кейн-парку яны ўсталёўваюць новыя замкі падвышанай бяспекі. Гэтая думка прымусіла яе адчуваць сябе крыху лепш, але зусім няшмат.
  
  Цяпер гэта больш не мае значэння.
  
  Яна азірае пусты вестыбюль, затым бясшумна плыве па калідоры і выходзіць на заднюю паркоўку.
  
  Першае, што яна заўважае, - цёмна-ліловы месячнае святло на снезе. Калі яна набліжаецца да свайго парковочному месца, святло фар яе машыны надае яе вачам зялёны адценне, колер, які прымушае яе на імгненне спыніцца, збітая з панталыку, думаючы, што гэта, магчыма, не яе машына. Погляд на нумарны знак. Гэта яе жоўтая "Хонда". Менавіта там, дзе ёй і належыць быць. Тады чаму яна спыняецца на сярэдзіне думкі, яе розум спатыкаецца пра вобраз, які, здаецца, яе сэрца не хоча ўспрымаць? Яна не можа зразумець, чаму хто-то сядзіць на пасажырскім сядзенні яе машыны. Яна не можа зразумець, чаму гэты чалавек здаецца ёй такім знаёмым.
  
  Яна не можа зразумець, чаму Ізабэла сядзіць на пасажырскім сядзенні машыны.
  
  Гэта тэм-о'браэн шантер Бэлы, яе круглы твар, яе цёмныя кучаравыя валасы. І ўсё ж, хоць вялікая частка асобы яе дачкі схаваная ценем, Мэры ясна адно, і гэта:
  
  Яе дачка не рухаецца.
  
  "Bella!"
  
  Мэры бяжыць да машыны, поскальзываясь на лёдзе, важдаецца з ключамі, у яе сэрца ўсплёск дзікага жаху. Здаецца, што праходзіць цэлая хвіліна, перш чым ёй атрымоўваецца ўставіць ключ у замерзлы замок, замерзлае акно цяпер затуманьваецца ад яе дыхання, хаваючы маленькую фігурку яе дачкі.
  
  Яна адчыняе дзверцы і хапае свайго дзіцяці з пярэдняга сядзення. Занадта цвёрды, занадта лёгкі, не дзіця, не дзіця, не Ізабэла, Ізабэла не - Свет спыняецца. Палягчэнне накрывае яе велізарнай гарачай хваляй, выбіваючы ногі з-пад яе. Яна падае на калені.
  
  Гэта не яе дачка.
  
  Гэта Астрыд, вялікая лялька яе дачкі, якую яна сама прыслала праз UPS на мінулы дзень нараджэння Ізабелы. Астрыд ў старой вопратцы Ізабелы.
  
  Спачатку вызваленне. Затым замяшанне.
  
  Затым рушыла ўслед паўторная ўспышка яе страху.
  
  Таму што там, у слівавым месячным святле, да паліто лялькі приколота дырэктыва, якую Мэры без працы разумее, - квадрацік белай паперы з простым пасланнем:
  
  Вяртайся назад.
  
  
  60
  
  
  Блакітны Сатурн у трэці раз паварочвае за кут. Ён мае выгляд аўтамабіля ў добрым стане, уладны бляск транспартнага сродку, якое з'яўляецца самым першым аўтамабілем, калі-небудзь набытым у выставачнай зале пасля серыі прабояў. І хоць у такую зімовую ноч маюць шмат такія рэчы, як дарожная соль, попел, золь і глейкія вугляродныя пабочныя прадукты, калі праходзіць блакітны Сатурн, я бачу, як выпадковыя вулічныя ліхтары адбіваюцца ад яго гладкіх, мускулістых ліній у выглядзе зорных узораў.
  
  Жанчына за рулём глядзіць налева і направа, налева і направа ў пошуках месца для паркоўкі прыкладна ў квартале на поўдзень ад Карнэгі, на Ўсходняй Восемдзесят пятай вуліцы. Яна знаходзіць адзін, умела цісне "Сатурн" ўнутр, затым выходзіць з машыны, падыходзіць да багажніка, адкрывае яго. Калі я падыходжу, я бачу, як яна лезе ўнутр і дастае футляр для фотаапарата. На ёй доўгае двухбортнае паліто, вязаны чырвоны шалік.
  
  У яе ёсць мужнасць. Трэба аддаць ёй належнае. Па тым, як яна шнырае вакол, я магу сказаць, што яе тут быць не павінна. Я гарантую, што Джэк Пэрыс сказаў ёй, каб яна не прыходзіла да яго дадому.
  
  У мяне няма да яе нянавісці, але яна абавязкова ўстане у мяне на шляху.
  
  У апошнюю секунду хруст снегу пад маімі нагамі папярэджвае яе аб маёй прысутнасці. Яна паварочваецца, глядзіць мне ў вочы. І ўспамінае.
  
  Прама як рэпарцёр.
  
  "Hola, chica!" Кажу я. “ Пачаставаць цябе фруктовым кактэйлем?
  
  
  61
  
  
  Як толькі Бобі вымавіў слова "поўнач", Пэрыс зразумела, што гэтага часу будзе недастаткова. Ён таксама ведаў, што гэта была паслуга, якой ён, верагодна, ніколі не зможа адплаціць, паслуга, пра якую ён нават не асмельваўся прасіць. Бобі Дитрихт і Грег Эберсол абодва маюць пераканаўчымі судова-медыцынскімі доказамі па справе аб забойстве, караемом смяротнага пакараннем смерцю, і наўмысна зацягваюць прадстаўленне гэтых фактаў свайму вышэйстаячаму афіцэру. Гэта, па меншай меры, перашкода правасуддзя, не кажучы ўжо аб парушэнні цэлага шэрагу іншых законаў.
  
  Сур'ёзны турэмны тэрмін.
  
  Апоўначы ў Бобі Дитрихта не будзе іншага выбару, акрамя як пакласці тэчку на стол Рэндалла Эліята. І ў гэты час у капітана Эліята не будзе іншага выбару, акрамя як выдаць ордэр на арышт Джона Сальватору Пэриса.
  
  "Цябе гэта задавальняе?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Калі б не гэта, мяне б тут не было", - кажа Бобі Дитрихт. Грег проста ківае.
  
  Пэрыс расказала ім усё. Рэбека. Майк Раян. Джэрэмі Крос. Деметриус Солтерс. Гэта лілося бесперапынным патокам, у ім адчувалася напружанне. Ён мог бы змірыцца з тым, што хто-то яго падставіў.
  
  Але да паўночы?
  
  Праблема ў тым, што яны не маглі атрымаць ордэр на ператрус кватэры Рэбекі без прычыны, а прычыну нельга было ўсталяваць да тых часоў, пакуль не былі прадстаўленыя лабараторныя справаздачы. Акрамя таго, няма нічога фізічнага, што звязвала б яе з курткай. Правесці ператрус у кватэры Рэбекі на законных падставах азначала б прыцягнуць Пэрыс да адказнасці.
  
  Бобі Дитрихт і Грег Эберсол будуць працаваць у кватэры Рэбекі-Анджэла ў вольны ад працы час. Пачынаем прама цяпер.
  
  Бобі дадае: “Акрамя таго, я жанаты, Джэк. Я, блядзь, не памёр. Я бачыў яе на вечарыне Лігі Кліўленда. Цябе ні чорта не трэба тлумачыць".
  
  “ Ты ж не думаеш, што я...
  
  Бобі падымае руку ў пальчатцы, спыняючы яго. - Я не ведаю ні аднаго копа ў гэтым горадзе, які стаў бы.
  
  Пэрыс неадкладна шкадуе аб усіх негатыўных думках, якія ў яго калі-небудзь былі аб дэтэктыве Робэрта Дитрихте. "Я не ведаю, як вас дваіх дзякаваць".
  
  "Тры," кажа Грег.
  
  "Трое?"
  
  "Ага", - кажа Грег, падморгваючы. "Я гарантую табе, што Майк Раян працуе з гэтай дэталлю".
  
  Пэрыс падымаецца наверх, адкрывае дзверы сваёй кватэры, бачыць на падлозе канверт FedEx. "Не згінаць: фатаграфіі", - напісана на этыкетцы звонку. Фатаграфіі, зробленыя братам Мэрсэдэс. Пэрыс не зусім у настроі глядзець на сябе. Ён кідае канверт на стол, налівае сабе кавы, залпам выпівае кубак. Праз дваццаць хвілін яму трэба быць у доме на Вествуд-роўд. Бобі і Грег адправіліся на Вяршыню.
  
  Як ён мог быць такім гробаны ідыётам? Як ён мог падумаць, нават на хвіліну, што такая жанчына, як Рэбека - ці як там, чорт вазьмі, яе клічуць - будзе хоць трохі зацікаўлена ў ім?
  
  "Але яна добрая", - думае ён. Госпадзе Ісусе, яна добрая.
  
  Але чаму яна гэта робіць? Ці Мог ён настолькі памыліцца, калі паглядзеў ёй у вочы? Ці ў забойцы што-то ёсць на яе?
  
  Нягледзячы на гэта, яму не падабаецца думка аб ёй на свидетельском месцы. Ён хапае ключы і кевларовый камізэлька з абедзеннага стала. Мэнни на імгненне приободряется, але неўзабаве разумее, што яго гэта не датычыцца. Ён пераварочваецца на канапе.
  
  Пэрыс ўжо амаль выйшла за дзверы, калі зазваніў тэлефон.
  
  "Парыж".
  
  “ Джэк, гэта Тоня Граймса.
  
  "Што ў цябе ёсць?" - спытаў я.
  
  “У мяне ёсць палова. У мяне ёсць спіс ахвяры забойства па імя Энтані К. дэль Бланка. Пацешна, што гэта ўсё, што ў мяне ёсць ".
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  “Я маю на ўвазе, усё, што ў мяне ёсць, - гэта статыстыка. Паперы няма".
  
  У Пэрыс замірае сэрца.
  
  Майкі.
  
  Няма.
  
  "Зусім нічога?" Пытаецца Пэрыс.
  
  “ Ні найменшага намёку. Ні ў інтэрв'ю, ні фатаграфій, ні справаздач аб выкрыцці. Zip. Я прагледзеў іншыя варыянты напісання, на выпадак, калі там памылка, але нічога не выявілася. Проста кампутарная запіс, у якой ён паказаны як ахвяра. Дзіўна, так?"
  
  "Так," рассеяна адказвае Пэрыс. “ Дзякуй, Тоня.
  
  “Слухай, я цяпер атрымаю факс. Магчыма, гэта па нагоды гэтага Джэрэмі Кроса. Давай я цябе адразу ператэлефаную".
  
  "Добра". Пэрыс вешае трубку, яго розум пачынае злучаць кропкі паміж Майкам Раяну і Сарай Вайсс. Менавіта тады ён заўважае перарывісты індыкатар паведамленні на сваім аўтаадказчык. Ён налівае паўкубка кавы з тэрмаса, глядзіць на гадзіннік. У яго ёсць час. Ён уключае прайграванне.
  
  “Прывітанне"... гэта Мэрсэдэс ... каля паловы дзясятага... Я хацеў спытаць... якое пакаранне належыць за забойства малодшага брата ў Агаё? ... не можа быць вялікім.... напэўна, штраф або што-то ў гэтым родзе, дакладна?... у любым выпадку... Я ведаю, што цябе там няма... ты адпраўляешся ў вялікі рэйд, на які мне не дазволілі пайсці, і ўсё такое ... жартую ... у любым выпадку... Я толькі што размаўляў са сваім братам Джуліані, і, пасля доўгіх пагроз, ён прызнаўся, што так і не з'явіўся, каб сфатаграфаваць цябе, так што, каго б ты ні сустрэў у той дзень, ён дакладна не быў маім братам... у любым выпадку, улічваючы, што яму ўсяго пятнаццаць і ён дакладна не зможа пад'ехаць туды сёння вечарам, асабліва з маёй нагой у яго задніцы, я збіраюся прама зараз сесці ў сваю машыну, паехаць туды сам і пачакаць цябе ... Яшчэ раз прабач... ты не можаш давяраць пуэрториканцам / ірландцам... што я магу табе сказаць... ўдачы... добра... пакуль... з новым годам ... пакуль. "
  
  Пятнаццаць, думае Пэрыс. Аб чым, чорт вазьмі, яна кажа? Яе брату Джуліяну ўсяго пятнаццаць? Тады хто, чорт вазьмі, быў у Цэнтры правасуддзя ў той дзень? І хто, чорт вазьмі, гэта быў на паркоўцы на вечарыне Лігі Кліўленда?
  
  Гэта дзівіць яго.
  
  Што там сказала Мэрсэдэс ў той дзень, калі ў патэлефанавала яму з "Дэдлайн", у той дзень, калі сказала, што яе брат можа з'явіцца, каб сфатаграфавацца?
  
  "Ну, у дадзены момант побач са мной сядзіць казачна прыгожы, этнічна разнастайны мужчына, які спрабуе пачаставаць мяне фруктовымі кактэйлямі ..."
  
  Пэрыс нырае за абедзенны стол і бярэ канверт FedEx з фотаздымкамі. Ён раздзірае яго і выяўляе сваю фатаграфію памерам восем на дзесяць, якая стаіць ля акна ў вестыбюлі Цэнтра правасуддзя, з ярка-чырвонай дзіркай, намаляванай у цэнтры яго ілба.
  
  Ён бачыў яго твар.
  
  Перш чым ён паспявае падняць трубку, каб патэлефанаваць па апісанню, ён заўважае што-тое, якое вісела на ўнутраным боку дзвярэй яго кватэры. Ён спрабуе падысці да гэтага, але не можа.
  
  Калі Мухамор пачынае струменіцца па яго венах, ён разумее.
  
  Ён разумее, чаму ніхто не выйшаў з задняй пакоя "У Роні". Ён разумее, што за кожным яго крокам на мінулым тыдні ці каля таго назіралі, адзначалі. Ён разумее, што псіхапат, якога шукае ўвесь аддзел, ведаў, што ён накіроўваўся да Роні выпіць кавы, і паклапаціўся аб тым, каб Джэк Пэрыс падрыхтаваў асаблівы напой, напой з таго, што было ў крыві Майка Райана ў дзень яго смерці, напой, прызначаны для ўсёй каманды сачэння, і Джэк Пэрыс раптам разумее, што, калі пачуццё, пачынаў ахопліваць яго зараз, з'яўляецца якім-небудзь прыкметай таго, куды ён накіроўваецца, гэта, напэўна, скончыцца жахам, больш глыбокім і халодным, чым усе, што ён калі-небудзь адчуваў.
  
  
  62
  
  
  Хлопчыкам дзесяць і адзінаццаць. Мяркуецца, што яны глядзяць тэлевізар у склепе бабулінага дома, але замест гэтага яны стаяць на рагу Фултан-роўд і Ньюарк-авеню, насупраць дома святара Святога Рока, перадаючы ўзад-наперад ліхтар Winston Light, трымаючы яго ў руках, як, па іх назіраннях, гэта робяць старэйшыя дзеці.
  
  У некалькі хвілін адзінаццатай яны бачаць паліцэйскую машыну, патрулирующую Фултан, таму яны прабіраюцца па завулку, які праходзіць за паласой крам, якая пачынаецца з "Краўцоў Альдонсы" і заканчваецца тым шыкоўным установай вуду на куце.
  
  Малодшы хлопчык азірае Смеццевы кантэйнер ў пошуках кавалка фальгі, у які можна было б загарнуць святыя рэшткі іх апошняга курэння. Паўсюль раскідана фальга, ласкава прадастаўленая пры замове ежы на вынас, але здаецца, што ўсё гэта заліта соусам барбекю або разлітай пепсі.
  
  Занадта маленькі, каб зазірнуць унутр смеццевага кантэйнера, малодшы хлопчык перагінаць праз край, абмацвае смецце і намацвае што-то вільготнае. Што-нешта густое, вязкае і ліпкае.
  
  Яшчэ падліўкі для барбекю?
  
  "Чорт," кажа хлопчык, отдергивая руку. І тут жа разумее, што гэта пахне зусім не падліўкі для барбекю. На самай справе, гэта пахне дзярмом. Цяперашні дзярмо.
  
  Двое хлопчыкаў падцягваюцца да краю Смеццевага кантэйнера.
  
  Труп ўнутры калі-то быў мужчынам. Гэта відавочна з-за таго, што мужчына голы. Але там, дзе раней была сярэдзіна цела мужчыны, таксама ёсць велізарная дзірка. Вобласць ад яго горла да пахвіны разрэзана доўгім паўмесяцам з злупленай скурай, тлушч, мышцы расцягнутыя ў бакі ў удивленном падабенстве ўсмешкі, змесціва блішчыць пад верхнімі паравымі лямпамі, як бардовыя лустачкі печані на рынку Вест-Сайд.
  
  Хлопчык дабраўся прама да ніжніх аддзелаў кішачніка мужчыны, у цалкам переваренный arroz con pollo.
  
  Хоць у мерцвяка на кожным пальцу ёсць кольцы - велізарныя бліскучыя камяні, якія пераліваюцца, як рознакаляровыя прызмы, - хлопчыкі іх не бяруць. Замест гэтага яны бягуць так хутка, як толькі могуць, подгоняемые ветрам і разгубленыя, і не спыняюцца, пакуль не дасягаюць Заходняй Сорак першай вуліцы і абдымкаў Езуса ў цесным, благаславёным бяспечным падвале сваёй бабулі.
  
  Невялікі снег, моцны мароз. Дзесяць пятнаццаць вечара.
  
  Аператыўная група Очоси, якая складаецца з васьмі афіцэраў, разгорнута ў двух месцах, не больш чым у квартале ад дома на Вествуд-роўд. Адна група з чатырох афіцэраў спецназа знаходзіцца ў тэхнічным фургоне без апазнавальных знакаў на куце Эджертон-Роўдс і Фенвик-роўдс. Іншы знаходзіцца ў пазадарожніку ніжэй па вуліцы ад адрасы на Вествуд-роўд, ля падножжа ўзгорка, на адлегласці менш за паўмілі. На працягу дзевяноста секунд абедзве каманды могуць прыбыць на месца здарэння.
  
  Сяржант Карла Дэвіс сядзіць у машыне без апазнавальных знакаў у паўмілі адсюль, на паркоўцы Кауфманна, апранутая ў грамадзянскую вопратку. Рэйд прызначаны на поўнач, да яго засталося менш двух гадзін. Аператыўная група ўстанавіла скремблированную камандную частату, так што нават калі хто-то ў доме адсочвае каналы, ён не будзе ўлоўліваць трафік аператыўнай групы.
  
  Дрэнная навіна на Вествуд-роўд заключаецца ў тым, што здаецца, быццам у кожным доме на вуліцы ладзіцца вечарына. Кожныя некалькі секунд міма тэхнічнага фургона праязджае іншая машына, гараць стоп-сігналы, яны шукаюць месца для паркоўкі, знайсці якое становіцца ўсё цяжэй і цяжэй. Здаецца, людзі прыходзяць і сыходзяць з кожнага дома ў квартале.
  
  У паўмілі на поўнач Карла Дэвіс спрабуе датэлефанавацца да Джэка Пэриса.
  
  Мабільны Грега Эберсоула тэлефануе ў дзесяць дваццаць адну. Ён на Сидар-роўд, накіроўваецца ў апартаменты "Кейн Мэнор". Бобі Дитрихт у машыне ззаду яго.
  
  “ Грег Эберсол.
  
  “ Дэтэктыў, гэта Тоня Граймса.
  
  "Так, што здарылася, Тоня?"
  
  “Я не магу датэлефанавацца да Джэка Пэриса. Я размаўляў з ім дзесяць хвілін таму, а зараз не магу яго знайсці. Ён з табой?"
  
  “Няма. Але я толькі што пайшла ад яго. Што ў цябе ёсць?"
  
  “ Ёсць нехта Джэрэмі Дэвід Крос, адвакат.
  
  "Я слухаю".
  
  “Містэр Крос - белы мужчына, дваццаці дзевяці гадоў, рост шэсць футаў сто восемдзесят пяць цаляў, загарэлы. Атрымаў ступень юрыста ў Амерыканскім універсітэце ў Мехіка. Ні жонкі, ні дзяцей, ні...
  
  “ Адрас, Тоня. Адрас.
  
  “ Містэр Крос жыве па адрасе: Паўэл, 3050.
  
  "Дзе менавіта гэта знаходзіцца?" - спытаў я.
  
  “ Кліўленд-Хайтс. Прама каля апартаментаў "Кейн Тауэрс".
  
  Пяць хвілін праз Грег Эберсоул, Карла Дэвіс і Роберт Дитрихт сустракаюцца ля ўваходу на Лі-роўд ў парк Кейн.
  
  Усім тром паліцыянтам трэба сёе-тое зрабіць да паўночы.
  
  
  63
  
  
  Першае адчуванне - гэта адчуванне амаль бязважкасці. Лунанне прыкладна ў цалі ад падлогі. Лёгкая галава, лёгкія рукі, лёгкія ногі. Яму здаецца, што яго цела раптам сатканае з дыму, што у яго няма гуку крокаў, што лёгкі ветрык можа паганяць яго па кватэры, на вышыні карніза, дазваляючы яму некаторы час скакаць па столі, не пакідаючы ні следу сваёй прысутнасці, ні следу свайго сыходу. Лёгкі , эфірны , выпараюцца і...
  
  Нябачны.
  
  Вось гэта пачуццё. Мара кожнага падлетка і юнакі пасля падлеткавага ўзросту. Мець магчымасць станавіцца нябачным і ісці туды, куды не дазваляюць законы, правілы, дарослыя і знакі.
  
  Калі ён азірае таямнічы пейзаж сваёй уласнай кватэры, адчуванне становіцца падобным на амфетаминовый. У першы год свайго начнога дзяжурства ён з'еў некалькі белых крыжыкаў, некалькі аранжавых треугольничков бензедрина, каб адагнаць гэтых дэманаў сну, але ніколі не песціўся ЛСД, або мескалином, або псилоцибином, або якімі-небудзь іншымі галюцынагенныя на сваім вар'яцкім шляху да дваццаці з лішнім гадоў. Вядома, як паліцэйскі, ён бачыў занадта шмат спадарожных пабоішчаў такім цяжкім наркотыкаў, як какаін і гераін, каб лічыць іх чым-то іншым, акрамя бедства гарадской жыцця.
  
  Але гэта...
  
  Ён можа выкарыстоўваць гэта. Ён раптам разумее ўсё пра ўсё. Ён раптам дакладна ведае, што яму трэба ведаць пра ўсё, аб чым яму трэба ведаць.
  
  Гэта паліцэйскае паліва.
  
  Ззаду яго пляскае дзверы. Ён павольна паварочваецца і бачыць запіску, прышпіленую да ўнутранай боку дзвярэй яго кватэры.
  
  Запіска для яго? Ўнутры?
  
  Ён плыве да яе. Не, не запіска. Нататнік. Нататнік на спіралі, пакрыты чырвонымі і сінімі сэрцайкамі. Ён прыбіты да дзвярэй велізарным цвіком.
  
  Неўзабаве блакітныя сэрцайкі пачынаюць тузацца і кружыцца, і, перш чым Пэрыс паспявае зразумець, што гэта за выява, ён чуе шум, мяккія крокі па дыване ззаду сябе. Ён абарочваецца і бачыць надыходзячую стройную жанчыну - чорныя валасы, бледная скура, міндалепадобных вочы. На ёй кароткая белая спадніца і чорная скураная куртка. Здаецца, яна слізгае да яго.
  
  Праз усю яго гасціную.
  
  Пэрыс ніяк не можа адрэагаваць на яе прысутнасць. Хто яна? Дзе ён бачыў яе раней? Яна, несумненна, з цёмнага месца ў яго мінулым, пакоі, якая ў цяперашні час недаступная яго памяці.
  
  Яна працягвае набліжацца да яго. Грацыёзная, упэўненая, як мадэль з подыўма. У яе поўныя вусны. Самыя чорныя вочы.
  
  Яна спыняецца перад ім.
  
  І вось тады Пэрыс адчувае дотык да свайго пляча. Павольна, як у сне, ён паварочваецца, каб убачыць знаёмы твар чалавека, які стаяў ззаду яго, пачуць свіст рукі, якая парушае цішыню, адчуць, як яго галава раптам выбухае яркім каляровым плямай, бязбольным выбухам чырвоных, аранжавых і жоўтых спрайтов. Ён приваливается да сцяны, атрымліваючы асалоду ад узнясеннем чароўнага грыба, пагружаны ва ўспаміны.
  
  І, перш чым ўпасці без прытомнасці, ведае.
  
  Гэтую жанчыну завуць Сара Вайс.
  
  
  64
  
  
  Гэта быў самы цяжкі тэлефонны званок у яе жыцця. Яна не размаўляла з бацькам больш за дзесяць месяцаў і баялася, што ён можа падысці да тэлефона. Але ў яе не было выбару. На шчасце, яе стрыечная сястра Аніта прыехала ў госці на канікулы і адказала ёй даволі прыглушаным голасам, сказаўшы, што з Ізабелай усё ў парадку, і яна з усіх сіл імкнецца не заснуць да паўночы.
  
  Яна таксама сказала, што хто-то нядаўна скраў Астрыд, вялікую ляльку Ізабелы, з задняга ганка. Аніта сказала, што істэрыка Бэлы, якую некалькі змякчылі паслядоўныя прагляды "Русалачкі" і "Караля Льва", а таксама невялікі пакуначак знакамітага "Эймоса", яшчэ не цалкам прайшла.
  
  Мэры павесіла трубку і выявіла, што яе абцяжаранае дыханне пачало слабець. Злёгку.
  
  Яна ведала, што паліцыя не зможа дапамагчы ёй гэтай ноччу, калі Жан-Люк мог так лёгка дабрацца да яе. Як яна магла рызыкнуць? Калі б яна магла проста пагаварыць з Селестай. З Джэсі Рэем. Калі б ёй толькі было з кім пагаварыць.
  
  За апошнія дваццаць хвілін яна напісала Джэсі Рэю тузін паведамленняў.
  
  У дзесяць трыццаць тэлефануе тэлефон. Яна зрывае трубку з рычага.
  
  "Селеста?"
  
  Шмат перашкод. Скрозь іх яна чуе: “Няма. Гэта Джэсі Рэй".
  
  Гэта першы раз, калі яна размаўляе з ім. Яго голас здаецца глыбокім, барытон. Але ён занадта хрыплы, каб адрозніць што-то яшчэ. Званок сотавага на мяжы дыяпазону.
  
  Яна пачынае гаварыць. Яна распавядае яму ўсё, словы зрываюцца з мовы - як яна дапамагла ўладкаваць Парыж, як Жан Люк пагражаў ёй, гэтай ноччу, як Жан Люк пагражаў Ізабэле. Калі яна заканчвае свой аповяд, Джэсі некалькі імгненняў маўчыць. Калі б не перашкоды, яна магла б падумаць, што ён павесіў трубку.
  
  Затым, гэтак жа нядбайна, як хто-то можа пагадзіцца дапамагчы вам перасунуць мэбля, Джэсі Рэй ратуе ёй жыццё. "Я паклапачуся пра гэта для вас", - кажа ён. "Мы будзем там праз пяць хвілін".
  
  Яе сэрца воспаряет. Можа быць, ёсць выйсце з усяго гэтага.
  
  На ёй чорныя джынсы, красоўкі і тоўстая талстоўка. Яе парку ляжыць на канапе, як і сумка праз плячо. У соты раз за апошнія дзесяць хвілін, пачынаючы з таго моманту, як павесіла трубку, яна падыходзіць да акна і выглядвае ў калідор.
  
  І раптам, у вугальна-сінім святле шыльды Малочнага свірна, ён аказваецца там. Цёмны седан Джэсі Рэя прыпаркаваны праз дарогу, з яго выхлапной трубы вырываецца густы шэры заспакаяльны дым, яго левая рука высоўваецца з акна, залатыя гадзіны пабліскваюць, у руцэ ён, як заўсёды, трымае нязменную цыгарэту.
  
  Затым адкрываецца пасажырская дзверы, і Селеста, апранутая ў шыракаполы капялюш і вялікую футравую футра, выходзіць з машыны, пераходзіць вуліцу, накіроўваючыся да шматкватэрнага дома.
  
  Тэлефануе тэлефон.
  
  "Алё?"
  
  Статычныя перашкоды. Перашкоды ад неонавых шыльдаў на другім баку вуліцы. “Селеста ў вестыбюлі. Запрасіце яе".
  
  Яна пераскоквае праз пакой, націскае на кнопку, спадзеючыся, што новыя замкі спрацуюць са старым зумеры. "Добра?"
  
  “Так. Яна ўнутры", - кажа Джэсі Рэй. “Паслухай, у яе з сабой пісталет. Упусці яе, замкні за ёй дзверы і чакай мяне".
  
  Яна зноў падыходзіць да акна. “ Добра.
  
  “ І приглуши чортаў святло. Я бачу цябе там" наверсе.
  
  “Добра. Я іх выключу".
  
  "Ты ведаеш, як карыстацца аўтаматам?" Пытаецца Джэсі Рэй.
  
  "Няма".
  
  “ Ты калі-небудзь раней страляў з пісталета?
  
  "Няма".
  
  Паўза. "Ну, у Селеста ёсць".
  
  Перш чым яна паспявае адказаць, раздаецца стук у дзверы.
  
  Мэры кладзе трубку, бяжыць праз гасціную, яе сэрца шалёна калоціцца ў грудзях, з цяжкасцю верачы, што Селеста будзе на другім баку, з цяжкасцю верачы, што яе сябры, яе адзіныя сябры, прыйшлі ёй на дапамогу, з цяжкасцю верачы, што гэты кашмар вось-вось скончыцца.
  
  Яна адкрывае дзверы. Гэта не Селеста.
  
  Гэта Жан Люк. У яго правай руцэ капялюш Селеста і скрываўленая срэбная завушніца ў форме ледзяшы. У левай руцэ пісталет.
  
  Жан Люк прыстаўляе пісталет да лба Мэры, адводзіць курок і кажа: "Табе не варта было ім тэлефанаваць".
  
  
  65
  
  
  Карла Дэвіс імчыцца праз обледенелую паркоўку ў мэрыі Кліўленд-Хайтс. Бобі Дитрихт адправіўся па адрасе Джэрэмі Кроса на Паўэл-роўд. Грег накіроўваецца ў апартаменты "Кейн Мэнор". Праца Карлы - звязацца з паліцыяй Кліўленд-Хайтс да таго, як яны пачнуць біць у дзверы. Нягледзячы на тое, што часу неверагодна мала, гэта абсалютна неабходна.
  
  У вестыбюлі мэрыі Кліўленд-Хайтс Карла бачыць двух мужчын з змрочнымі асобамі, боўтацца ў ліфтаў; адзін хударлявы, як ласка, іншы мажны, рабы. Карла пазнае ў пажылым і тяжеловесном мужчыну Денні Санчэса, дэтэктыва з Кліўленд-Хайтс.
  
  Яна дастае свой значок, і ўсе трое паліцэйскіх дэманструюць звычайны дух таварыства, мякчэйшы звычайным суперніцтвам.
  
  "Што мы можам зрабіць для горада?" Пытаецца Санчэс.
  
  Карла тлумачыць, з мінімальнымі падрабязнасцямі, неабходнасць аказання дапамогі ў Кліўленд-Хайтс.
  
  Санчэс купляе палову баханкі і кажа: "Я думаю, шэф захоча яшчэ трохі".
  
  Карла глядзіць на гадзіннік. Яшчэ трохі, і Пэрыс апынецца пасярэдзіне. "Пакуль гэта засакрэчаная".
  
  "Тады і апартаменты ў Кейн Мэнор таксама", - кажа Санчэс. “Проста назаві мне імя. Я ім скарыстаюся".
  
  Карла на імгненне вагаецца. "Злосны".
  
  Худы кап залівіста смяецца.
  
  "Што-то смешнае?" Пытаецца Карла, нахіляючыся, узвышаючыся над ім.
  
  "Няма", - кажа ён. "Не, мэм".
  
  Санчэс пытаецца: "ці Ёсць месца, куды мы маглі б вам патэлефанаваць?"
  
  Карла вытрымлівае погляд худога паліцэйскага, пакуль ён не адводзіць вочы, затым кажа: "Я магу пачакаць тут, калі табе трэба з кім-небудзь пагаварыць, Дэні".
  
  “Ну, мы павінны разабрацца з гэтым па вышэйшым разрадзе. Ты разумееш. Дзеля Бога, сёння напярэдадні Новага года. Дай мне пагаварыць з шэфам Блэйкам. Я цябе адразу ператэлефаную ".
  
  "Як сёння вечарам?"
  
  "Прыкладна праз дзесяць хвілін", - кажа Санчэс.
  
  Карла кідае яму візітоўку, падымае тэлефон. “ Дзесяць хвілін.
  
  
  66
  
  
  Незнаёмая пакой. За ёй цёмна. Чорныя сцены, столь, падлогу. Перад ім вялікі круглы прадмет, падобны на чайнік або стары газавы грыль. Ён акружаны свечкамі, але святло імгненна паглынаецца цемрай, імгненна ўбіраецца ў паветра, насычаны смерцю. Аднекуль даносіцца грохочущая музыка.
  
  Ён вызначана падарожнічаў. Ён быў у машыне. Ён глядзіць на прадмет у сябе на каленях.
  
  Гэта пісталет. Яго пісталет.
  
  Пах зыходзіць з велізарнай чары, якая стаіць перад ім. Ён нахіляецца наперад і ў скупым святле бачыць разложившуюся плоць, счарнелыя органы, мігаценне тысяч лічынак, тоўстых ад касцявога мозгу. Ён забіваецца ў кут пакоя і, як сама непазбежнасць ваніт, паддаецца прыступу млоснасці і блюет на падлогу, недалёка ад кута. Яго зрок вібруе фарбамі па краях.
  
  Ён выцірае рот, спрабуе супакоіцца, глыбокая параноя бушуе ўнутры яго. У яго дзікія галюцынацыі, думкі, гукі і эмоцыі віхрам кружацца. Ён знаходзіць крэсла, адсоўвае яго да сцяны і цяжка сядае.
  
  Праходзіць хвіліна змрочнага маўчання, затым:
  
  "Son?"
  
  Пэрыс падымае галаву. Ён бачыць крэсла па другі бок вялікага чайніка. На ім сядзіць нейкая фігура. Сядзіць? Не, хутчэй, як лунаў усяго ў цалі або каля таго ад паверхні бязважкае, пазбаўленае матэрыі істота.
  
  Гэта Фрэнк Пэрыс.
  
  "Тата?"
  
  Фігура на крэсле мігоча, знікае, вяртаецца, як пиксельное малюнак, якое з ' яўляецца і знікаючае з выразнага фокусу. Яго бацька зноў моцны і здаровы. Яго рукі здаюцца велізарнымі, у парэзах і бруднымі, як у бацькі.
  
  Па якой-то прычыне выгляд яго бацькі, які памёр шмат гадоў таму, не палохае яго. Што яго палохае, так гэта пільны погляд бацькі. Па сканчэнні столькіх гадоў, яго бацька цяпер можа ацаніць яго як дарослага мужчыну, імгненна, як ён мог бы ацаніць занадта маладога лекара, які трымае ў руках нататнік, які будзе весці хроніку канца яго жыцця.
  
  Джэк Пэрыс задаецца пытаннем: ці Дастаткова я высокі? Ці дастаткова я разумны? Ці дастаткова я мужчына?
  
  Ці дастаткова я бацька?
  
  Фрэнк Пэрыс скажа "не" і на гэта. Не, сынок, ты недастаткова добры бацька. Ты не змог наладзіць свой шлюб, і ты ніколі не будзеш дастатковым бацькам для маёй унучкі.
  
  Мігаценне.
  
  Яго бацька раптоўна схуднеў, зноў стаў маладым-старым, яго твар осунулось, пакрыўшыся лавінай жаўтлявай скуры. У руках у яго патрапаны эцюд.
  
  З Днём нараджэння, татачка!
  
  "Пакажы мне фокус, Джэкі", - просіць яго бацька.
  
  "Што, тата?"
  
  Цішыня.
  
  Ты павінна ведаць, што разбівае яго сэрца.
  
  "Тата?"
  
  І зноў цішыня. Вызначэнне пустэчы.
  
  Яго бацька памёр.
  
  Затым, раптам, усе агні пекла ўспыхваюць у вачах Джэка Пэриса.
  
  
  67
  
  
  Спачатку для 617 чалавек, настроеных на Cable99 ў напярэдадні Новага года, гэта выглядае як паменшаная версія Hollywood Squares. Ці The Brady Bunch. Чатыры вокны, якія падзяляюць экран тэлевізара на чатыры роўныя часткі.
  
  Пры бліжэйшым разглядзе тыя, хто ў курсе, зразумеюць, што гэта чатыры асобных канала з вэб-камер, свайго роду киберкасты, якія скачуць і кренятся і вырабляюць, у цэлым, даволі галавакружны эфект на гледача.
  
  Тым не менш, на Cable99 можа здарыцца ўсё, што заўгодна, і часта так і адбывалася.
  
  У верхнім левым кадры - раскудлачаны мужчына, гадоў сарака з невялікім. Ён сядзіць у крэсле, тупа глядзеў перад сабою ў камеру. Але не рухаецца. Пакой, у якой ён знаходзіцца, выглядае з вельмі цёмнымі сценамі, а яркае святло адкідвае рэзкія цені на яго твар.
  
  У правым верхнім куце - фатаграфія маладой жанчыны вельмі экзатычнага выгляду, фотамадэль, знятая з галавы, сапраўдная цемнавокая прыгажуня. Два ніжніх квадрата пустыя.
  
  У кантрольнай будцы Cable99 Фернелл Брэкстан, няўдачлівы нізкі чалавек на тотемном слупе, які прыцягнуў увагу да навагодняга тэхнічным дзяжурства, кідае аб'ектыўны погляд на манітор, ядучы свой "Тоні Рома".
  
  У адзінаццаць трыццаць адну ў ніжняй правай рамцы пачынае прайгравацца DVD. Гэта падобна на відэазапіс мужчыны, які стаяў перад Цэнтрам правасуддзя, месцам, якога Фернелл Брэкстан імкнецца пазбягаць любой цаной. Відэа, як заўсёды, даволі адрывістае, але Фернелл ў любым выпадку не вельмі верыць у струменевае відэа ў палове выпадкаў яно моцна адставала ад аўдыё – і шчыра спадзяецца, што ўсе прысутныя тут разумеюць.
  
  Тым не менш, гук, здаецца, працуе бесперабойна.
  
  "Гэта было стрыманае забойства паліцэйскага пры выкананні службовых абавязкаў", - гаворыцца ў змазанай видеоизображении хлопца перад Цэнтрам правасуддзя. "Я думаю, доказы пакажуць, што абвінавачаная, Сара Вайс, націснула на спускавы кручок".
  
  Артысты-пастаноўшчыкі, думае Фернелл. Што за зборышча. І ўсё ж, усё лепш, чым жанчына, якая раз у месяц прыбірае сваіх сабак да гарбаты, а потым запісвае ўсё гэта на плёнку.
  
  Запіс працягваецца: "Майк Раян быў добрым паліцыянтам"... Майк Раян быў сем'янінам ... чалавекам, які кожны дзень прачынаўся і выбіраў -выбіраў - надзець пісталет і кінуцца ў бойку... Майк Раян загінуў пры выкананні службовых абавязкаў, абараняючы жыхароў гэтага горада".
  
  Фернелл адкрывае свой дыетычны "Доктар Пеппер".
  
  "Так што ў наступны раз, калі вы выявіце, што капаецца ў кучы смецця, або хаваецеся ў кустах, як які-небудзь перакрут, або бегаеце па вуліцы з сорокафунтовой відэакамерай толькі для таго, каб ўварвацца ў прыватнае жыццё забітай горам дзесяцігадовай дзяўчынкі ў інвалідным крэсле, я хачу, каб вы спыніліся, глыбока ўздыхнулі і спыталі сябе, чым, чорт вазьмі, вы зарабляеце на жыццё ..."
  
  "Па-чартоўску дакладна", - кажа Фернелл, разгортваючы свой дэсерт.
  
  "Людзі, часам монстар рэальны", - кажа мужчына. “Часам у монстра прыгожае твар і зусім звычайнае імя. На гэты раз монстра завуць Сара Вайс".
  
  У відэа ёсць перапынак, затым з'яўляецца новае відэамалюнак.
  
  Малады чалавек у сонцаахоўных акулярах, які сядзіць у крэсле з падгалоўнікам ў ярка асветленым пакоі.
  
  Фернелл ледзь не падавіўся сваім безалкагольным напоем, калі мужчына ў цёмных акулярах вымавіў гэтыя словы.
  
  Праз шэсцьдзесят секунд ён размаўляе са сваім стрыечным братам Уоллесом. Уоллес Брэкстан працуе ў начную змену ў WKYC, філіяле NBC ў Кліўлендзе.
  
  "Ты ўпэўнены?" Уоллес пытаецца ў другі раз, ужо набіраючы нумар хуткага набору свайго боса.
  
  "Абсалютна", - кажа Фернелл. “Абсалютна ўпэўнены. Ён сказаў: 'Тут, сёння ўвечары, у прамым эфіры афіцэр паліцыі збіраецца пакончыць з сабой".
  
  
  68
  
  
  У хаце цёмна.
  
  Бобі Дитрихт патэлефанаваў у званочак, пастукаў ва ўваходныя дзверы, пастукаў у заднюю, прыслухаўся да сабакі, прыслухаўся да крокаў, зазірнуў у вокны. Ён нават кінуў некалькі каменьчыкаў у вокны верхняга паверха, перш чым схавацца за вялізным клёнам на лужку перад домам.
  
  Нічога.
  
  Затым ён паўтарыў усё, проста каб быць упэўненым.
  
  "У доме нікога няма", - сказаў на заканчэнне ён.
  
  Ці ж хто-то ўнутры спіць сном мерцвяка.
  
  Карла пад'язджае да дома Джэрэмі Кроса з выключанымі фарамі. Яна сустракае Бобі на заднім двары і паведамляе яму аб сваёй сустрэчы з Денні Санчасам. Разам яны паднімаюцца на маленькае задняе ганак, ўстаюць па абодва бакі ад дзвярэй. Бобі адкрывае ўваходныя дзверы і стукае ў апошні раз. Ён націскае на дзвярны званок, і ў начной цішыні яны абодва чуюць званок, гучны і выразны.
  
  Ніякага адказу, наверсе не запальваецца святло, наогул ніякага адказу. Яны дастаюць зброю.
  
  Бобі прытрымлівае штармавое дзверы, бярэцца за ручку ўнутранай дзверы, паварочвае яе. Яна не зачыненая. Ён ківае Карле.
  
  Выставіўшы зброю перад уваходам, двое паліцэйскіх заходзяць ўнутр, ведаючы, што ўсталяваць верагодную прычыну для пранікнення ў гэта памяшканне ў дадзены момант будзе няпроста, калі Джэрэмі Крос мае якое-небудзь дачыненне да гэтых забойстваў.
  
  Але Джэк Пэрыс ў бядзе, і таму няма ніякіх ваганняў.
  
  Моўчкі яны згаджаюцца паспрабаваць шчасця ў судзе.
  
  Пяць хвілін праз, у адзінаццаць сорак, дом быў абшуканы, але не прочесан. На першым паверсе і ў падвале няма нічога незвычайнага, нічога такога, чаго не было б у доме ў любога іншага прасунутага юрыста. Яны не знайшлі ні целаў, ні крыві, ні ахвярных алтароў, ні частак цела ў маразільнай камеры. Калі Джэрэмі Крос і серыйны забойца, то ён адзін з самых акуратных на свеце.
  
  Калі Бобі Дитрихт і Карла Дэвіс пачынаюць падымацца па лесвіцы, каб больш старанна абшукаць другі паверх - скрыні, тумбачкі, нейкія скрынкі, якія яны бачылі ў шафах, - у Карлы тэлефануе тэлефон. "Пачакай", - кажа яна, але Бобі працягвае падымацца па лесвіцы.
  
  Карла уваходзіць у кухню. Аблава пачнецца праз дваццаць хвілін, і, верагодна, гэта званок. На шчасце, яна ўсё яшчэ знаходзіцца прыкладна ў пяці хвілінах язды ад адрасы на Вествуд-роўд. Яна заходзіць на кухню, дастае з кішэні тэлефон. “ Дэвіс.
  
  “ Сяржант Дэвіс, гэта Дэніс Санчэс.
  
  “Так, Денні, дзякуй, што адразу ператэлефанаваў мне. Я цаню гэта".
  
  "У цябе ёсць хвілінка прама зараз?"
  
  "Цалкам дакладна".
  
  "Здаецца, у нас што-то ёсць", - крычыць Бобі зверху. "У задняй частцы шафы ў спальні ёсць дзверцы..."
  
  "Пачакай мяне, Бобі", - кажа Карла, затым засоўвае палец у іншае вуха. “Працягвай. Мне шкада".
  
  Санчэс працягвае: “Я размаўляў з шэфам паліцыі Блэйк, і ён папрасіў мяне патэлефанаваць вам. Раней вы навялі даведкі пра чалавека па імя Крос, так?"
  
  "Цалкам дакладна".
  
  Бобі крычыць: “Гэта падобна на... што-то накшталт алтара. Я думаю, мы злавілі гэтага прыдурка".
  
  Санчэс пытаецца: "Як у Джэрэмі Кросе з Паўэл-роўд, Кліўленд-Хайтс?"
  
  "Так", - адказвае Карла, спрабуючы звярнуць увагу на дзве рэчы адразу. "Чаму?"
  
  “ Магу я спытаць, чым вас зацікавіў містэр Крос?
  
  "Нам падабаецца, калі ён працуе ў аддзеле забойстваў", - кажа Карла. "Гэта сапраўды ўсё, што я магу сказаць на дадзены момант".
  
  Бобі кажа: "Срань гасподняя".
  
  Санчэс робіць глыбокі ўдых і павольна выдыхае. “ Тады, баюся, дрэнныя навіны. Мы атрымалі вынікі з стаматалагічнай лабараторыі усяго гадзіну назад. Джеремайя Крос быў застрэлены ў Кейн-парку тыдзень таму. Яму таксама адсеклі рукі."
  
  Госпадзе, думае Карла. Крос - не наш акцёр.
  
  Крос быў паліцыянтам ў Кейн-парку!
  
  І гэта азначае, што Санчэс дадае: “Гадзіну таму мой Невядомы стаў добрым юрыстам. Мая каманда прама цяпер знаходзіцца на шляху да яго дома".
  
  – налада.
  
  Бобі.
  
  Зверху: "Там што-то накшталт ... хелло"... што гэта, блядзь, такое?"
  
  "Бобі, няма!"
  
  За імгненне да выбуху, калі Карла заварочвае за вугал і падымаецца па прыступках, яна адчувае, як з яе лёгкіх выпампоўваюць паветра, яшчэ да таго, як яна адчуе пякучы жар выбуху.
  
  На трэцяй прыступцы што-то прабівае гіпсакардон прама ў яе над галавой, абсыпаючы яе пачарнелым гіпсам. Затым злева ад яе збягае па лесвіцы паласа полымя, за ёй варта цёмная постаць.
  
  Карла Дэвіс падае на калені, лёгкія поўныя дыму, вочы гараць, і яна разумее, што тлеющая фігура - Бобі Дитрихт.
  
  
  69
  
  
  Пісталет у яго ў кішэні паліто. На дадзены момант. Ён увайшоў у яе кватэру і выключыў вялікую частку святла. Яна глядзіць на скрываўленую сярэбраную завушніцу на кофейной століку. Сярожка Селеста. Яна рызыкуе яшчэ раз вызірнуць у акно. Джэсі Рэй ўсё яшчэ чакае ў сваёй машыне.
  
  Яе адзіная думка такая: ці магу я закінуць што-то так далёка?
  
  "Мне ўсё роўна", - кажа яна, спрабуючы ўцячы. На каміннай паліцы стаіць цяжкі бронзавы бюст Бетховена памерам з кулак. Калі б яна магла проста адкрыць акно або разбіць яго, у яе быў бы адзін шанец адкінуць яго як мага далей, спадзеючыся патрапіць куды-небудзь, куды заўгодна, у машыну Джэсі Рэя. “Я скончыў. Я нікому не прычыню шкоды. Аб маёй дачкі паклапоцяцца. Рабі тое, што павінен ".
  
  “Ты ведаеш, колькі ўсяго можа здарыцца з табой да таго часу, як твой сябар дабярэцца сюды? Вельмі шмат. Усё гэта дрэнна".
  
  "Зрабі свой лепшы здымак".
  
  "Я хачу, каб ты зняла трубку патэлефанавала яму і сказала, што ўсё ў парадку".
  
  "Няма".
  
  Жан-Люк падыходзіць да акна. Мэры робіць крок назад, далей ад яго. Яны разам глядзяць на паркоўку, дзе цёмны седан прастойвае побач з тэлефонам-аўтаматам, на цыгарэтны дым, палымяны ў начным небе.
  
  Жан Люк смяецца. “ Гэта і ёсць твой збаўца?
  
  Мэры як раз збіраецца забраць бронзавы бюст, калі на стаянку Dairy Barn праз дарогу заязджае белы фургон і з віскам спыняецца. На баку ў яго лагатып NBC peacock. На даху ўстаноўлена стойка для спадарожнікавай сувязі.
  
  Што, чорт вазьмі, тут адбываецца? думае яна. Чаму здымачная група навін размясцілася праз дарогу ад майго дома?
  
  Калі Жан-Люк здымае пінжак і пачынае закочваць рукавы кашулі, яна ўсё разумее. Але гэта мудрасць, якой яна не хоча, востры частакол памяці, які кажа ёй, што жах гэтай ночы быў наканаваны вельмі даўно.
  
  Таму што там, на перадплечча Жан-Люка, ёсць татуіроўка ў выглядзе ярка-аранжавай грымучай змеі.
  
  "Гэта той чалавек, які біўся з Селестай ў вестыбюлі гатэля два гады таму", - думае яна. На працягу двух гадоў маё жыццё ішла па шляху сутыкнення з гэтым момантам.
  
  Яе калені хваравіта падгінаюцца, розум выходзіць з-пад кантролю, страўнік бунтуе. Яна хапаецца за падваконнік, каб утрымацца на нагах, і, паглядзеўшы ўніз, бачыць кіроўцы фургона NBC, накіравальнага сваю машыну да седану Джэсі Рэя.
  
  Мужчына ставіць машыну на стаянку, выходзіць, падыходзіць да машыны Джэсі Рэя, спыняецца. Ён паварочваецца, каб зірнуць на свайго партнёра з насмешлівым выразам на твары, затым цягнецца да рукі Джэсі Рэя і прыбірае яе ад акна машыны. Гэта рука манекена, апранутая ў чорны рукаў паліто і ярка-белую абшэўку, у руцэ ён трымае амаль догоревшую цыгарэту.
  
  Чалавек з NBC чухае патыліцу і усміхаецца. Цыгарэта падае на зямлю.
  
  Чатырма паверхамі вышэй Крысціян дэль Бланка, вядомы на працягу многіх гадоў як сотня розных людзей, уключаючы банвівана па імені Жан-Люк Крысціян і цёмнага махляра па імя Джэсі Рэй Карпэнтэр, смяецца, зачыняючы аканіцы і задергивая жалюзі, на імгненне пазбаўляючы ноч ад гэтай жывы карціны, пазбаўляючы тых вар'ятаў, якія, напэўна, могуць чуць такія рэчы, песні крыку Марыі.
  
  
  70
  
  
  Пэрыс правярае дзверы, смурод ад катла ператвараецца ў густой, смуродны туман, які запаўняе кожны кубічны цаля паветра ў пакоі. На дзверы звычайны міжпакаёвыя замак, перавернуты. Сама дзверы мае трывалую асяродак. Замак спрацуе першым. Ён абмацвае чарнільна-чорную сцяну, знаходзіць цяжкую фанеру над акном, афарбаваныя ў чорны колер галоўкі запорных нітаў. Таксама трывалы.
  
  Ён аглядае маленькую пакой, якая здавалася яшчэ меншай з-за цемры. Кацёл у самым цэнтры. Моцнае крэсла з падгалоўнікам. А насупраць крэсла маленькі столік з кампутарам і клавіятурай.
  
  Не яго бацька.
  
  Кампутар уключаны, але экран цёмна-сіняга колеру, пусты. Пэрыс садзіцца ў крэсла, спрабуе прывесці думкі ў парадак. Ён правярае краму ў сваім зброі. Адна куля. Сукін сын пакінуў яго з адным патронам. Ён вяртае магазін, ўстаўляе патрон, пстрыкае засцерагальнікам.
  
  Ён правярае кішэні. У правым кішэні. Дваццаць ці трыццаць даляраў у скрепке для папер. Пачак "Смузи" або кетчупа з "Будучыні". Левы кішэню. Пуста.
  
  "Адна куля, без прыправаў і галюцынацый", - думае Пэрыс.
  
  Выдатна.
  
  
  71
  
  
  Мужчына высокі і худы, рудавалосы. На ім таннае паліто і трывалыя чорныя чаравікі на шнуроўцы. У цьмяным святле, отбрасываемом лямпачкай у клетку на сьцяне падземнага службовага тунэля, які злучае апартаменты "Кейн Мэнор" і "Кейн Тауэрс апартментс", ён выглядае стомленым, змардаванай і глыбока заклапочаным. Чалавек, які сілкуецца кава, цукрам, жывёламі тлушчамі, спіртнымі напоямі.
  
  Паліцэйскі.
  
  "Добры вечар," кажу я, упіраючыся ствалом дваццаць другога ў спіну Мэры. Мы спыняемся. Цяпер мы прыкладна ў дзесяці футах ад мужчыны.
  
  "Добры вечар," адказвае рудавалосы мужчына.
  
  Я адчуваю, як Мэры напружваецца, гатовая сарвацца з месца. “ Якое там надвор'е?
  
  "Становіцца зусім дрэнна", - кажа мужчына, злёгку адварочваючыся ад мяне, такое рух зрабіў бы ляўшун, калі б збіраўся расшпіліць кабуру пісталета на левым сцягне, зброю, схаванае ў яго пад паліто. Яго голас злёгку аддаецца рэхам у бетонным тунэлі. Над намі лязгает вадаправодная труба.
  
  "Падобна на тое, вечар у нас у парадку", - кажу я. “Жонка крыху не ў сабе. Прыйшлося сысці з вечарынкі па суседстве. Слава Богу, што мы зайшлі, а?"
  
  "О, так". Паліцэйскі робіць крок наперад. "З вамі ўсё ў парадку, мэм?"
  
  “Як я ўжо сказаў, яе трохі падванітоўвала. Протухшие крэветкі або што-то ў гэтым родзе, разумееш? Не магу давяраць гэтым танным пастаўшчыкоў правізіі ў склепе ".
  
  “ Калі вы не пярэчыце, сэр, я б хацеў пачуць гэта ад яе. Такім чынам, мэм, вы...
  
  Раптам з-пад паліто рыжавалосага мужчыны чуецца трэск двухбаковай радыёсувязі.
  
  Нашы вочы зноў сустракаюцца. І мы звязаныя назаўсёды.
  
  Перш чым ён паспявае зрабіць свой ход, я падыходжу да Мэры ззаду, обхватываю яе рукой за горла і прыстаўляюць да скроні дула пісталета. Рудавалосы кап замірае.
  
  Я кажу: “Завядзіце рукі за галаву і переплетите пальцы. Афіцэр".
  
  Павольна, неахвотна ён робіць гэта. Але не адводзіць ад мяне погляду. Яго вочы цёмна-зялёнага колеру, непранікальныя, стоические ў сваім спакоі. Я ведаю, што гэты чалавек можа прычыніць мне вялікую шкоду.
  
  “ Кайданкі ў цябе з сабой? - Пытаюся я.
  
  Кап проста глядзіць.
  
  Я кажу: "Прышпілі сябе кайданкамі да вадасцёкавай трубе".
  
  "Няма".
  
  Я взводлю курок. Мэры застывае пад маёй рукой. “ Прашу прабачэньня?
  
  "Я не збіраюся гэтага рабіць".
  
  "І чаму ж гэта так?"
  
  Кап глядзіць на мяне з стомленасцю, якой я ніколі раней не бачыў у чалавека яго ўзросту. Пакора душы. “ Таму што я патрапаны кап, прыяцель. Ты мяне чуеш? Стары патрапаны плоскостопый. Дазволіць табе надзець на мяне кайданкі - кашмар значна горшы, чым усё, што ты мог бы зрабіць з гэтым пісталетам. Павер гэтаму. "
  
  "Ты думаеш, я не заб'ю яе?"
  
  "О, не зразумейце мяне няправільна", - кажа паліцэйскі. “Я думаю, вы збіраецеся забіць яе. Я думаю, вы збіраецеся забіць і мяне таксама. Ты проста не зробіш гэтага са мной, пакуль я прыкаваны кайданкамі да вадасцёкавай трубе. Я пакідаю свайго сына больш, чым гэта. Даруй. "
  
  Я больш не хачу пра гэта чуць.
  
  Я страляю ў яго тры разы.
  
  Ён адхіснуўся назад і цяжка падае плазам на спіну.
  
  Мэры віскоча. Я заплюшчваю ёй рот. Прыстаўляюць пісталет да яе галавы, пакуль рэальнасць яе ўласнай смерці не становіцца відавочнай у яе вачах. Я вяду яе да службовага ліфта, затым націскаю кнопку локцем. Неўзабаве пад'язджае машына.
  
  Удалечыні Я чую гукі пажарных машын.
  
  Калі мы заходзім ўнутр, я таксама чую шум руху па рацыі паліцэйскага. Дзверы ліфта зачыняюцца як раз у той момант, калі жаночы голас прамаўляе:
  
  “Грег... Грег ... табе лепш выбрацца адсюль"... тут пачынаецца сапраўднае пекла.... Бобі паранены ... паўтараю... Бобі паранены ..."
  
  
  72
  
  
  "Ён выглядае такім пасрэдным", - думае Пэрыс. "Выглядае лепш, чым звычайна", - падумаў ён, калі гэты чалавек граў ролю Джуліяна Круза. Абаяльны і рахманы.
  
  Ён паціснуў руку пачвары і не ведаў пра гэта.
  
  Але цяпер, калі я бачу яго, як ён сядзеў у крэсле на экране кампутара, у верхнім правым кадры з чатырох, ён выглядае звычайным чалавекам. У верхнім левым кадры Пэрыс бачыць сябе якія сядзяць на крэсле ўжывую, дзякуючы маленькай лічбавай камеры, прымацаванай да манітора, і падсветцы дарожкі над галавой. У правым ніжнім куце - старое відэа, на якім ён адлюстраваны на прыступках Цэнтра правасуддзя.
  
  "Містэр дэль Бланка," кажа Пэрыс.
  
  "Крысціян, калі ласка, дэтэктыў," кажа мужчына.
  
  "Адмяні гэта".
  
  “Табе спадабаўся твой хот-дог? Смачны?"
  
  "Адмяні гэта".
  
  "Занадта позна для гэтага".
  
  "Дазволь мне спытаць цябе сёе аб чым", - кажа Пэрыс, спрабуючы здавацца больш упэўненым, чым ёсць на самай справе. Чароўны грыб ўсё яшчэ прымушае яго розум лётаць ў тысячу кірункаў. “Я разумею, чаму вы перасьледуеце мяне. Я нават разумею, чаму вы пераследвалі Майка Райана. Але чаму Левертовых?"
  
  Крысціян адрываецца ад камеры. Ён прыносіць тры фатаграфіі. У Парыжы яны выглядаюць як фатаграфіі Крысціяна, што прыходзіць і сыходзіць з La Botanica Macumba. “Ты можаш у гэта паверыць? Таемныя фатаграфіі мяне". Ён смяецца, падносіць іх бліжэй да камеры. “Аказваецца, даўніна Айк не проста прадаваў кашэрныя хот-догі на тым куце, дэтэктыў. Ён быў адным з тых, хто сочыць за кварталамі. Я некалькі разоў бачыў яго за вуглом, праводзіў з ім час, нават пазнаёміўся з яго жонкай. Але прыкладна ў пяты раз, калі я наведаў батаніку, ён пачаў нешта падазраваць, здаецца, пачаў фатаграфаваць. Мяркую, я быў не той пароды. Паверце мне, у тую хвіліну, калі ў прэсе з'явілася паведамленне аб забойстве вуду і фотаробат падазраванага, ён бы ўжо казаў па тэлефоне. Мне трэба было час. Даўніна Айк проста не ўмяшаўся ў справу. Эдыт здзейсніла памылку, палюбіўшы яго". Крысціян адкладае фатаграфіі ў бок, нахіляецца наперад і дадае: "Важны пытанне ў тым, што ты адчувала?"
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  “ Быць падазраваным. Нават на хвіліну. Якое гэта, калі людзі, якіх ты ведаеш гадамі, глядзяць табе прама ў вочы і думаюць, што ты выкінуў? Няўжо ганьба ўсяго гэтага выклікаў у цябе жаданне пакончыць з сабой? Выклікаў жаданне напіцца і падпаліць сябе? Хм? Паказаць свету, што Парыж сапраўды гарыць?"
  
  Разумовым поглядам Пэрыс бачыць твар Бобі і тое, што толькі дзевяноста дзевяць адсоткаў з іх паверылі яму. “Я ведаю, хто мае сябры. Яны ведаюць праўду".
  
  "Праўда", - задуменна прамаўляе Крысціян. Ён выходзіць з кадра, вяртаецца з пляшкай "Стэрлінг", отхлебывает з яе. “Мухамор мускариа". Вельмі моцны. Ты калі-небудзь спрабаваў гэта?
  
  Парыж захоўвае маўчанне.
  
  “ Куды ён прывёў вас у сваім кароткім, хвалюючым падарожжы?
  
  "Тата", - думае Пэрыс. "Ты і блізка не зразумееш".
  
  “О, іду ў заклад, я б так і зрабіў. Індзейцы хинчи кажуць, што гэта абуджае старажытныя ўспаміны. Якія ў вас старажытныя ўспаміны, дэтэктыў?" Крысціян нахіляецца наперад, націскае некалькі клавіш. Імгненна ў ніжняй правай рамцы з'яўляецца фатаграфія. Фатаграфія Фрэнка Пэриса. Фатаграфія, якая была ў газеце побач з некралогаў яго бацькі. Гнеў падымаецца ў грудзях Пэриса. Яго трэніроўкі адсоўваюць гэта. З цяжкасцю. Цяпер ён ведае, што выклікала яго галюцынацыю.
  
  Крысціян кажа: "Першае, што ты павінна ведаць, гэта тое, што я знаходжуся ў суседнім пакоі". На экране Пэрыс бачыць, як Крысціян выходзіць з кадра. Затым ледзь чутна: "Чуеш гэта?"
  
  Пэрыс чуе прыглушаны стук ззаду сябе. "Так".
  
  Крысціян вяртаецца ў кадр. “Як я ўпэўнены, ты ўжо ведаеш, у цябе ёсць толькі адна куля. У тваім жыцці, прама зараз, гэтая куля - валюта. Як ты яе змарнуецца? Замак на дзверы? Ты мог бы стрэліць у яго, але тады твой пісталет быў бы пусты, і я б забіў цябе.
  
  Перш чым Пэрыс паспявае спыніць сябе, ён зноў глядзіць на фатаграфію свайго бацькі, думае пра фатаграфіі ў руках гэтага мясніка. Ён кажа: "Пайшоў ты".
  
  Крысціян нерухома глядзіць у камеру, як быццам на DVD паставілі стоп-кадр. Затым, як мазок, ён знікае з кадра, і на дваццаць секунд экран ператвараецца ў шэрае размытае пляма. Затым кропка агляду змяняецца на больш доўгі кадр, і Пэрыс цяпер можа бачыць, што ў ярка-белай пакоі па суседстве знаходзіцца алтар, мала чым адрозны ад капліцы ў склепе Эванджелины Круз. Але гэты больш, ён накрыты вялізнай бліскучай белай тканінай. Здаецца, што паўсюль гараць свечкі, асвятляюць аб'ектыў лічбавай камеры. На прыступках алтара Парыс бачыць высахлыя кіпцюры жывёл, якія вылучаюцца на фоне воблачна-белай прасціны. Ён бачыць гліняныя графіны з старажытнымі сімваламі. Ён бачыць паўтузіна медных талерак з рожкамі пахошчаў, чаркі медных манет.
  
  Але менавіта тое, што Джэк Пэрыс бачыць за алтаром, прыводзіць яго ў жах.
  
  Там, на фоне белай сцяны, за мігатлівымі свечкамі, таямнічай глінянай посудам і парай вазамі, стаіць велізарная белае распяцце. А на ім вісіць фігура.
  
  Знаёмая постаць.
  
  Фігура Рэбекі-Анджэла.
  
  
  73
  
  
  Я здымаю кашулю, штаны, ніжняе бялізну, абутак і шкарпэткі. Я нацягваю доўгі белы халат праз галаву, мая скура цяпер наэлектрызаваная адчуваннем штучнага шоўку. Я ніколі так не адчуваў бруха, такога поўнага сілы.
  
  Я раздеваю Мадрину на распяцці. Яе скура выглядае пяшчотнай, магільнай, белай. Я дастаю свой вялікі малаток. “ Вы калі-небудзь былі сведкам гэтага ахвярапрынашэння, дэтэктыў?
  
  "Паслухай мяне", - кажа Пэрыс. “Калі яна мёртвая, то тут няма дастаткова вялікага каменя, каб схавацца пад ім. Чуеш мяне?"
  
  "Яна не памерла".
  
  “Забі сябе. Зараз жа".
  
  "Яна прывязаная там", - кажу я. "Але, калі ты не будзеш рабіць у дакладнасці тое, што я кажу, можа стаць горш". Я паказваю сярэбраныя шыпы, заменчаныя як брытва. “ Значна горш.
  
  
  74
  
  
  Ён павінен падтрымліваць размову з мужчынам. “Як нам пакончыць з гэтым, Крысціян? Спыні тое, што ты робіш, і давай пагаворым".
  
  "Я хачу, каб ты выцягнуў сваю зброю".
  
  Пэрыс падпарадкоўваецца. “ І што цяпер?
  
  “ Ўстаў сваю кулю ў патроннік.
  
  "Ён ужо зараджаны".
  
  "Вядома", - кажа Крысціян. "Засцерагальнік зняты?"
  
  "Засцерагальнік зняты".
  
  На экране, у адным з чатырох кадраў, цяпер паказваецца рэпартаж з мясцовых навін. Пэрыс бачыць пару аўтамабіляў Cleveland Heights zone на стаянцы ля малочнага свірна і думае:
  
  Мы знаходзімся ў апартаментах Cain Towers.
  
  Крысціян кажа: "Цяпер ты прыставіш рулю зброі да свайго лбе і націснеш на спускавы кручок".
  
  "Што?"
  
  “Калі вы зробіце гэта на працягу, давайце паглядзім, чатырох хвілін, я адпушчу яе. Калі няма, я збіраюся ўбіць цвікі ў яе рукі і ногі. Як вы думаеце, што б аддалі перавагу, каб нашы гледачы? Ты ці яна?"
  
  Гледачы? Думае Пэрыс. Гэта транслюецца? "Аб чым ты кажаш?"
  
  “Прама цяпер ты - галоўная славутасць Cable99. Адважуся сказаць, хутка па ўсім свеце".
  
  "Ты не ў сваім розуме".
  
  “ Магчыма. Але, улічваючы, што вы на самай справе не такі ўжо добры дэтэктыў, я сур'ёзна сумняваюся, што вы дастаткова кваліфікаваныя, каб паставіць такі жудасны дыягназ. Без крыўд.
  
  У ніжняй правай рамцы цяпер мігочуць фатаграфіі. Крысціян на фоне старога ржавага "Бонневилля". Крысціян і яго сястра ў Сидар-Пойнце.
  
  Ты павінна ведаць, што разбівае яго сэрца.
  
  "Яна не забівала сябе", - кажа Пэрыс, ведаючы цяпер, што сапраўдная Сара Вайс мёртвая. Жанчына ў яго кватэры была самозванкой. "Гэта не было самагубствам".
  
  Крысціян замірае, яго твар скажаецца ад лютасці. “ Заткніся.
  
  “Гэта праўда. Яны аднаўляюць справа. Яны разглядаюць гэта як забойства ".
  
  "Заткніся!" - крыкнуў я.
  
  “Я ведаю, вы абвінавачваеце мяне ў судовым пераследзе яе, але я выконваў сваю працу. Доказы былі ў наяўнасці. Але зараз ёсць доказы таго, што яна не была даведзена да самагубства. Гэта нашмат горш ".
  
  "Я не хачу гэта чуць".
  
  “ Хіба ты не хочаш убачыць, як той, хто зрабіў гэта з тваёй сястрой, заплаціць за гэта? Хіба не з-за гэтага ўсё гэта было?
  
  Крысціян адступае на некалькі крокаў ад распяцця.
  
  Так, думае Пэрыс.
  
  Вялікі прыгодзе ніжняй бікіні пакуль яго.
  
  "Значыць, я магу сысці ад гэтага?" Пытаецца Крысціян. “Мы з вамі пойдзем па следзе і зловім дрэнных хлопцаў, шэрыф? Калі ласка".
  
  “Вядома, няма. Але ты можаш атрымаць дапамогу. І я бачу, што правасуддзе ў тваю карысць перамагло".
  
  "Заткніся", - кажа Крысціян. "Ні слова". Ён падымае пару шыпоў. У другой руцэ ён трымае карону з калючага дроту. "Калі ты скажаш..."
  
  "Няма!"
  
  "Што я табе толькі што сказаў?" Крысціян крычыць. "Ты забіў яе, прыдурак".
  
  "Пачакай!"
  
  Крысціян не чакае. Ён перасякае пакой, падыходзячы прама да камеры. У адно імгненне экран кампутара Пэрыс зноў становіцца сінім.
  
  Але Пэрыс ўсё яшчэ чуе. Крысціян пакінуў мікрафон уключаным. Крысціян крычыць: "Увесь свет глядзіць на цябе!"
  
  Пэрыс чуе крокі Крысціяна, шумящие па пакоі. Ён чуе музыку, якая да гэтага была слабым, скрыпучым шумам на заднім плане, раптам павялічваецца ў гучнасці.
  
  "Крысціян!"
  
  "Выратуй ёй жыццё!" - Кажа Крысціян.
  
  "Спыні!"
  
  Але ён не спыняецца. Пэрыс чуе агідны, ненавісны гук. Ледзяной ляск малатка аб сталь.
  
  Затым раздаюцца крыкі.
  
  
  75
  
  
  Фернелл Брэкстан абліваецца потам. На адно вар'яцкае імгненне ён бачыць сябе на сцэне ў вялікім бальнай зале гатэля Marriott, якія атрымліваюць мясцовую прэмію "Эмі". Ён правярае свой узровень. Узровень гуку на мяжы; відэа, хоць і з невялікім адставаннем, часам выдае серыю нерухомых малюнкаў, дакладнае. Зараз даступна чатыры асобных канала. Вар'ят ў белай пакоі з дзяўчынай. Паўтаральнае відэа з усімі старымі фотаздымкамі. Паліцэйскі ў чорнай пакоі з пісталетам. І камера навін NBC ў прамым эфіры.
  
  Фернелл узяў прамую трансляцыю з сеткі і ўставіў яе ў сваю кабельную трансляцыю, як Гары Блэкстоун злучаў дзве палоўкі насцілу моста. Ён не меў ні найменшага падання, ці меў ён наогул якое-небудзь права хапацца за стужку, але, з іншага боку, у гэты момант яму было проста ўсё роўна.
  
  Гэта час Эмі.
  
  На экране, у верхнім правым кадры, вар'ят стаіць напагатове, гатовы ўсадзіць цвік, які ён пачаў забіваць у левую руку аголенай жанчыны. Аголеная жанчына прывязаная да крыжа. Вар'ят глядзіць на свой манітор, заціснуўшы рот жанчыны рукой.
  
  Цяпер у левым ніжнім кадры сярэдні здымак кватэры ў Каін-Тауэрс, зроблены з процілеглага боку вуліцы. Паўсюль паліцэйскія машыны. Таксама чутны шум верталёта.
  
  Ніжні правы кадр ўяўляе сабой відэазапіс, якая паказвае старую фатаграфію месца злачынства - кухонны падлогу, заліты крывёю.
  
  Але менавіта на кадры уверсе злева Фернелл і ўсе астатнія зачаравана назіраюць за тым, што адбываецца. На гэтым кадры сядзіць афіцэр паліцыі, які знаходзіцца на мяжы самагубства. У руках у яго перавернуты 9-міліметровы пісталет, дула ўпіраецца ў цэнтр яго ілба, вялікі палец на спускавым кручку, твар скажонае страхам. Роўна апоўначы ён кажа::
  
  “Я ведаю, што аднойчы ты ўбачыш гэта, Міс. Я спадзяюся, што ты гэтага не ўбачыш, але я ведаю, што ўбачыш". Яго голас зрываецца. "Я люблю цябе і тваю маму ўсім сэрцам".
  
  Ён націскае на спускавы кручок.
  
  Гук больш падобны на прыглушаны воплеск, чым на бавоўна, але цела тузаецца і трасецца, затым Фернелл бачыць дзірку прама пасярэдзіне ілба мужчыны. Паліцэйскі апускаецца ў крэсла, нерухомы і маўклівы.
  
  У верхнім правым кадры мужчына ў белым каптане адыходзіць ад жанчыны на крыжы. Ён падыходзіць да камеры, пільна глядзіць. Ён недаверліва глядзіць на свой манітор. Затым ён пачынае смяяцца, высока, гучна і доўга, кружачыся па крузе і выкрыкваючы што-то на незразумелых мовах.
  
  Смерць, думае Фернелл Брэкстан, паварочваючыся і раскладваючы свой вячэру ад Тоні Рома па ўсёй панэлі кіравання, яго ўступная гаворка на дадзены момант адкладзеная.
  
  Ён трансляваў смерць.
  
  ЖЫВЫЯ КАНЦЭРТЫ.
  
  
  76
  
  
  Мухамор Мускарий знаходзіцца ў поўным, юнацкім росквіце ў маім мозгу, маіх цягліцах, маёй крыві. Я адчуваю сябе першапачаткова падцягнутым, хітрым.
  
  Джэк Пэрыс мёртвы.
  
  Свет можа падумаць, што ён ахвяраваў сабой, каб выратаваць жанчыну, што ён нейкі высакародны дзікун, але мы ведаем сапраўдную прычыну:
  
  Пачуццё віны.
  
  Маё самае першае загавор.
  
  Мая мадрина крычыць, але я ледзь чую яе з-за шалёнага грукату, нарастальнага прыпева музыкі. Я выбіраю мачэтэ, супакоены яго вагой, яго раўнавагай.
  
  Я обезглавлю яе адным ударам сталі.
  
  Я гляджу прама ў аб'ектыў камеры, калі падлогу пада мной пачынае дрыжаць, скаланаючы сам падмурак будынка.
  
  Гэтаму свеце я кажу: “Гэта для Сарафины. Mi hermana."
  
  "А гэта для Файет Марцін".
  
  Голас раздаецца прама ў мяне за спіной. У некалькіх цалях. Я абарочваюся.
  
  Гэта Пэрыс. У яго вялікія рукі, як у майго бацькі. Упершыню ў маім жыцці ўсё сціхае.
  
  Я скачу.
  
  Тата страляе.
  
  
  77
  
  
  ЗАБОЙЦА ВУДУ ПРЫЗНАЕ СЯБЕ ВІНАВАТЫМ ПАВОДЛЕ Паведамлення ASSOCIATED PRESS, Пададзенай у 12:31 вечара.
  
  
  Кліўленд (ap) - Мужчына, які забіваў сваіх ахвяр, а затым калечил іх цела сантерианскими сімваламі, прызнаў сябе вінаватым па сямі пунктах абвінавачванні ў забойстве пры абцяжваючых абставінах, прызнаўшы, што ён забіў адну ахвяру, адсекшы ёй верхавіну; іншую - шляхам кастрацыі.
  
  Здзелка аб прызнанні віны абяцае 30-гадоваму Крысціяну дэль Бланка пажыццёвае зняволенне без магчымасці ўмоўна-датэрміновага вызвалення. Яму пагражала б смяротнае пакаранне, калі б ён быў прызнаны вінаватым у забойстве першай ступені па любым з пунктаў абвінавачвання.
  
  Пасля свайго арышту ў пачатку Новага года містэр дэль Бланка прызнаўся ў забойстве 30-гадовай Файет М. Марцін у снежні мінулага года пасля таго, як заманіў яе ў закінуты будынак у цэнтры горада, а таксама 48-гадовага Ўіліса Джэймса Уокера. Незразумела, адкуль містэр дэль Бланка ведаў містэра Уокера і што прыцягнула гэтых дваіх мужчын у матэль Dream-A-Dream, размешчаны ў іст-сайда Кліўленда.
  
  Іншыя ахвяры, 79-гадовы Ісаак К. Левертов і яго 81-гадовая жонка Эдыт Р., відавочна, сталі ахвярамі ахвярапрынашэння.
  
  Іншая ахвяра, 60-гадовы Эдвард Морисо, быў уладальнікам крамы траў, які спецыялізуецца на сантерианских артэфактах.
  
  Выступаючы з заявай аб прызнанні віны, г-н дэль Бланка шакаваў пракурораў і прызначанага судом адваката абароны, згадаўшы двух іншых ахвяр. Першая - саўдзельніца па імя Селеста Л. Конрай, 26 гадоў. Паліцыя выявіла цела міс Конрай ў падвале будынка на скрыжаванні Усходняй Восемдзесят пятай вуліцы і Карнегі-авеню, дзе, па іх словах, яна была задушаная. Другі - ахвяра стральбы, знойдзеная ў Кейн-парку ў Кліўленд-Хайтс, ахвяра, толькі нядаўна апазнаная як 29-гадовы Джэрэмі. Д. Крос, адвакат з Кліўленд-Хайтс, якая калі-то ўяўляла сястру абвінавачанага па яе ўласным абвінавачванні ў забойстве.
  
  З-за траўмаў, атрыманых падчас арышту, г-н дэль Бланка паўстаў перад судом у інвалідным крэсле. Перш чым яго вярнулі ў камеру, ён папрасіў прабачэння перад сем'ямі ахвяраў на беглым іспанскай.
  
  Вынясенне прысуду прызначана на 15 студзеня.
  
  
  78
  
  
  Наступствы любога справы Маштаб і важкасць забойстваў у Очоси заўсёды маюць далёка ідучыя наступствы. У працэсе напісання знаходзяцца дзве кнігі. У "Простым дылераў" рыхтуецца серыя з чатырох частак.
  
  У тую ноч Бобі Дитрихт атрымаў апёкі першай ступені на правай руцэ і назе, а таксама пералом локцевы косткі левай рукі. Грег атрымаў тры раненні. Кулі 22 калібра патрапілі ў левы бок яго бронекамізэлькі, зламаў два рэбры. Плануецца, што абодва вернуцца да працы ў працягу некалькіх тыдняў.
  
  Пасля забойства Джэрэмі Кроса Крысціян ведаў, што рана ці позна сувязь з Сарай Вайс будзе ўстаноўлена. Менавіта тады Крысціян, павінна быць, узяў некалькі сваіх лішніх цацанак і ўсталяваў імправізаваны алтар на другім паверсе дома Джэрэмі Кроса, прымацаваўшы трохі пластыка да ртутнага выключальніка.
  
  Проста на ўсялякі выпадак.
  
  Запісы ў Адміністрацыі ветэранаў паказалі, што чалавек па імі Джэрэмі Крос запытаў дасье на Деметриуса Солтерса прыкладна праз тыдзень пасля забойства Джэрэмі Кроса. Гэта тлумачыць, куды прапала пасведчанне асобы Джэрэмі Кроса пасля таго, як ён быў забіты, а таксама той факт, што Крысціян дэль Бланка набліжаўся да старога паліцэйскаму.
  
  Роні Блюшчыка патэлефанаваў у Парыж у Дзень Новага года. Пасля таго, як Крысціян дэль Бланка ўдарыў яго па патыліцы напярэдадні ўвечары, Роні заявіў, што, хоць ён ўдзячны Госпаду за тое, што Крысціян дэль Бланка захаваў яму жыццё, яны з Пэрыс нарэшце-то роўныя - усе даўгі афіцыйна выплачаныя.
  
  Наколькі Пэрыс змагла сабраць разам, дзякуючы тоўстай пачку лістоў, якія яны знайшлі ў кватэры Крысціяна, Крысціян і Сарафина дэль Бланка, якая падпісвала свае лісты "Фінал", расталіся пасля забойства іх бацькі. Крысціян адправіўся спачатку ў Сан-Дыега, затым у Мексіку, дзе правёў наступную тузін ці каля таго гадоў свайго жыцця. Сарафина працавала эскортам і мадэллю, у асноўным на выставах, падарожнічаючы па краіне пад рознымі імёнамі. Дэлія Уайт, Б'янка-дэль-Гато, Сара Вайс. Яе мінулае ўсплыло вельмі мала, калі яна паўстала перад судом. У лістах Сарафины да яе брату таксама ўтрымліваліся звесткі аб Майкле Райане, чалавеку, якога яны абвінавачвалі ў тым, што ён дазволіў іх бацьку выйсці сухім з вады за таго, што, па іх думку, было забойствам.
  
  Калі Майкл Раян пераехаў у Сан-Дыега, для Крысціяна з'явілася нечаканая магчымасць пракрасціся з Тихуаны і стрэліць у яго. Але Майкл Раян быў не такі ўжо лёгкай мішэнню ў Сан-Дыега. Ён быў патрульным ў добра ўзброенай машыне зоны.
  
  Кэры Раян - гэта зусім іншая гісторыя. Бачылі, як стары патрапаны аўтамабіль Bonneville выязджаў з-за кута, пакінуўшы маленькае знявечанае цела дзяўчынкі. Былі дадзены апісанні кіроўцы, але падлетка так і не злавілі.
  
  Да таго часу, калі Майкл вярнуўся ў Агаё, Сарафина і Крысціян уз'ядналіся ў Кліўлендзе, хоць Крысціяна ўсё яшчэ шукалі для допыту па справе аб забойстве яго бацькі.
  
  Яны ведалі, што Майклу патрэбныя грошы на догляд за дачкой. І яны ведалі, што ў Майкла ёсць тое, чаго яны хочуць.
  
  Сарафина пазнаёмілася з Майклам, заваявала яго давер, заключыла здзелку. Яна прапанавала яму дзесяць тысяч даляраў за тое, каб ён скраў матэрыялы расследавання забойства Энтані дэль Бланка, знікненне якіх практычна выключыла б любыя шанцы на арышт Крысціяна у будучыні.
  
  У тую ноч у гатэлі "Рэнесанс" яны атрымалі ўсе, што хацелі.
  
  У тым ліку жыццё Майкла Райана.
  
  Калі Сарафина скончыла з сабой, Крысціян быў у роспачы. Ён працаваў прастытуткай у Мексіцы і набыў рэпутацыю дасведчанага палюбоўніка, асабліва сярод аматараў сэксу і вуайеристов / эксгібіцыяністаў у Акапулька. Ён падпісаў кантракт з NeTrix, ведаючы, што сустрэне прыдатную жанчыну для свайго "загаворы", калі зможа прыцягнуць яе сваімі чарамі. Такім чынам, лёс Файет Марцін была вырашана.
  
  Як Крысціян пазнаёміўся з Марыяй, застаецца загадкай. У сваёй заяве Мэры сказала, што яны сустрэліся перад яе домам, і менавіта пасля гэтага ён шантажаваў яе, прымушаючы дапамагаць яму, пагражаючы жыцця яе дачкі, - на гэтую гісторыю пракуратура, падобна, ахвотна купілася.
  
  Крысціян нічога не кажа.
  
  Хоць Міністэрства ўнутраных спраў пасмяротна апраўдала Майкла Райана, любы, хто ўважліва вывучыць доказы, ніколі не паверыць нічому, акрамя відавочнага.
  
  Майк Раян памёр у пары туфляў за дваццаць пяць даляраў.
  
  Грошы ніколі не былі для яго.
  
  У канцы першага тыдня студзеня, калі Пэрыс пачынае складаць тэчкі са справамі Очоси на сваім стале, яму прыходзіць у галаву, наколькі блізка ўсё гэта зноў падышло да яго, наколькі блізка да Бэт і Мелісе. Мужчына, якога ён бачыў з Бэт на Шэйкер-сквер, - хлопец з плячыма - на самай справе быў хлопцам, з якім Бэт пазнаёмілася на eharmony. Рэлігійныя прыхільнасці гэтага чалавека, аднак, яшчэ не супакоілі рэўнасць Пэриса.
  
  Але Крысціян дэль Бланка сапраўды паклаў вока на Бэт. Пэрыс у гэтым не сумняваецца. Крысціян знайшоў яе адрас электроннай пошты і адправіў ёй кампутарны файл "Аксамітавае крэсла з падгалоўнікам", які запускаецца аўтаматычна. Магчыма, ён хацеў уцягнуць яе ў гэта да таго, як усё скончыцца. У яго проста скончыўся час.
  
  Калі Пэрыс цягне скрынку з тэчкамі да ліфта, менавіта гэты вобраз карчанеўшы яго мацней, чым зімовая бура, бушавала звонку.
  
  Яе рука ўсё яшчэ ў шыне. Лекары кажуць, што з часам яна адновіць вялікую яе частка, але тоўсты пагорак рубцовай тканіны ў тым месцы, куды пракраўся шып, застанецца назаўжды.
  
  Яе выпісваюць з бальніцы на працягу гадзіны.
  
  Пэрыс варта ў изножье ложка. Мэры сядзіць, склаўшы рукі на каленях, каля яе ног маленькі чамадан. Адзіныя гукі - гэта ціхае гудзенне абагравальніка і дроб ледзянога дажджу па акна. Пэрыс глядзіць на канфеці з пакрытых лёдам аўтамабіляў на стаянцы Універсітэцкай бальніцы. Ён чакае, пакуль запануе належная цішыня, затым кажа: "Ты ведаеш, чаму я тут?"
  
  Мэры глыбока ўздыхае. "Ну, я звёў усе да двух рэчаў", - кажа яна дрыготкім, няўпэўненым голасам. “Я еду адсюль альбо на таксі, альбо на паліцэйскай машыне. Я не спаў усю ноч, варочаючыся паміж гэтымі двума рэчамі.
  
  "Я прыйшоў сюды, каб сказаць табе, што супраць цябе не будзе вылучана ніякіх абвінавачванняў", - кажа Пэрыс сухім, абыякавым аднастайным голасам. Ён чакае. Ззаду яго Мэры пачынае ціха плакаць. Ён не глядзіць. Яго не цікавяць яе слёзы.
  
  Праз некалькі імгненняў яна кажа: "Дзякуй".
  
  “ Я не маю да гэтага ніякага дачынення. Павер мне.
  
  "Мне так шкада".
  
  Пэрыс абгортваецца, здзіўленая тым, наколькі старэй яна выглядае. "Аб чым ты зноў шкадуеш?"
  
  “ За ўсё. За тое, што зрабіў гэта асабістым для цябе. За тое, што падвергнуў цябе небяспекі.
  
  “ Я падвяргаюцца небяспецы з-за сваёй другой кубкі кавы кожны дзень. Ты выставіў мяне дурнем.
  
  "Я не хацеў гэтага".
  
  “Паслухай, калі б пракуратура не лічыла цябе ахвярай ва ўсім гэтым, яны маглі б падумаць, што ты спрабуеш абвінаваціць мяне ў цяжкім злачынстве. Магчыма, іх трэба трохі падштурхнуць ў гэтым кірунку. Невялікая характарыстыка. Ён кідае на ложак пару чорна-белых фатаграфій. Размытыя фатаграфіі жанчыны, ўцякае з матэля "Мара пра мару". "Можа быць, гэта дапаможа".
  
  "Ты не разумееш".
  
  “ Я многае разумею. Наколькі я разумею, у справе "Рабаванне" ёсць актыўны дасье пад назвай "Справа целующегося бандыта". Рамантычна, так? Я разумею, як вашыя адбіткі прывялі мяне прама да частковага адбітку ў гэтай справе - серыі рабаванняў, аб якіх ні адзін дэтэктыў, падобна, ніколі не зможа дамагчыся, каб ахвяра засталася ў пратаколе. Гэта ўсё пра жанчыну, якая кідае пару п'яніц на даху ў Куэрво і трасе юрлівых бізнесменаў сярэдніх гадоў ".
  
  Мэры на імгненне змаўкае, яе сэрца пачашчана б'ецца. “Усё, што я рабіла, я рабіла дзеля сваёй дачкі. У цябе ёсць маленькая дзяўчынка. Падвядзі рысу для мяне. Чаго б ты не зрабіла?"
  
  У Парыжа няма адказу на гэтае пытанне.
  
  Але гэта толькі адзін з многіх, на якія ён упэўнены, што ніколі не атрымае адказу, асабліва аб забойствах Очоси. І ён ведае чаму. Той факт, што такі гучны монстар, як Крысціян дэль Бланка, цяпер знаходзіцца за кратамі, і той факт, што "Горад вяртання" зараз можа пачаць аднаўляць гэты кашмар, азначае, што многія канцы з канцамі ніколі не будуць звязаныя.
  
  Пэрыс зашпільвае паліто, нацягвае пальчаткі.
  
  "Гэта тут ты кажаш мне з'ехаць з горада?" - пытаецца яна, яе погляд прыкаваны да фатаграфій на ложку.
  
  Пэрыс ідзе да дзвярэй. Ён кідае погляд на фатаграфію прыгожай цёмны колер маленькай дзяўчынкі на прыложкавыя тумбачцы. "Калі б ты быў кім-то іншым, мне, верагодна, прыйшлося б гэта зрабіць".
  
  "Я разумею".
  
  Пэрыс вытрымлівае яе погляд, успамінаючы, калі ў апошні раз ён так глыбока зазіраў ёй у вочы. Ён сказаў сабе, што не будзе гэтага рабіць, але ўсё роўна робіць. "Дазволь мне спытаць цябе сёе аб чым".
  
  "Што заўгодна".
  
  "Усё гэта было несапраўдным, праўда?"
  
  Яе твар мякчэе. Яна зноў маладая. “Усё гэта было па-сапраўднаму. Мы толькі што сустрэліся ў пекле".
  
  Пэрыс не турбуе сябе адказам.
  
  Мэры ўстае, робіць няўпэўнены крок да яго, спыняецца. “ Як мне табе гэта даказаць?
  
  Пэрыс затрымліваецца на імгненне, занатоўваючы яе сілуэт глыбока ў сваёй памяці, затым паварочваецца і ідзе па калідоры.
  
  Перапоўненая зала суда напоўнены цішынёй джунгляў. Старшынюе суддзя Рычард Дж. Корриган. Яна заканчвае сваю пастанову. "Вы павінны адбываць гэтыя тэрміны паслядоўна, без магчымасці ўмоўна-датэрміновага вызвалення".
  
  У зневажальным святле пакоя, дзе вяршыцца правасуддзе, Крысціян дэль Бланка выглядае зламаным, маленькім. Хоць Пэрыс цэліўся прама яму ў грудзі, цалкам гатовы разнесці яго да гары нагамі, калі Крысціян ўскочыў з падлогі, куля замест гэтага разарвала яго правае сцягно. Сумны прагноз складаецца ў тым, што аднойчы ён зноў будзе хадзіць.
  
  "Ці ёсць што-небудзь, што вы хацелі б сказаць суду на гэтым этапе?" Пытаецца суддзя Корриган.
  
  "Не, ваша гонар", - кажа Крысціян, апусціўшы галаву, ідэальны каяўся грэшнік.
  
  "Хай злітуецца Гасподзь над вашай душой". Суддзя Корриган стукае малатком. Яна ненадоўга змаўкае, затым выходзіць, узмахнуўшы чорным бавоўнай, з выглядам падушанага агіды.
  
  Сярод натоўпу рэпарцёраў, якія пакідаюць залу суда, Джэк Пэрыс і Карла Дэвіс пракладваюць сабе шлях да стала абароны. Пэрыс кідае погляд на Крысціяна дэль Бланка, які сядзіць у інвалідным крэсле. Ён вывучае рэзкі погляд гэтага чалавека, думаючы: "Ён выдатна правядзе час у турме".
  
  Раптам Крысціян падымае погляд, прызнаючы прысутнасць Пэриса. Абсалютная чарната яго вачэй карчанеўшы кроў Пэриса. Пэрыс ўжо аднойчы глядзеў у гэтыя вочы.
  
  За выключэннем таго, што ў той раз яны належалі Сары Вайс.
  
  Крысціян кажа: "Я павінен ведаць".
  
  "Ведаеш?" Адказвае Пэрыс. "Ведаеш што?"
  
  "Якім чынам?"
  
  Пэрыс разумее, аб чым кажа Крысціян, сапраўды гэтак жа, як ён разумее, што нешта падобнае з'ела б такога чалавека, як ён. Крысціян-ашуканец, чалавек, які наняў жанчыну па імя Селеста Конрай для выканання сваёй бруднай працы; Селеста, якая была так падобная на Сару Вайс, што Пэрису не склала працы паверыць, што той ноччу ў яго кватэры сапраўды была яна. Чароўны грыб, вядома, трохі дапамог.
  
  "Ты маеш на ўвазе маю маленькую памылку з кампутарнай камерай?" Пытаецца Пэрыс.
  
  "Так".
  
  Пэрыс нахіляецца наперад, дастаткова блізка, каб убачыць прыніжэньне і паражэнне ў вачах мужчыны. "Ну, кроў на маім ілбе і дзвярныя замкі былі лёгкімі часткамі". Пэрыс лезе ў кішэню, кідае на стол пачак кетчупу і сашчэпку для папер. "Старыя фокусы штукароў".
  
  Крысціян рассеяна датыкаецца пальцам на ўласным ілбе.
  
  Пэрыс адкрывае свой партфель. “Самым складаным, па меншай меры, для каго-то накшталт мяне, было даведацца аб затрымцы відэа. Гэта я запазычыў з кнігі. Па-чартоўску добрая кніга. Я думаю, нават ты мог бы сёе-тое атрымаць з гэтага." Пэрыс лезе ў свой партфель, кладзе тонкую кнігу ў мяккай вокладцы на стол перад Крысціянам.
  
  Вэб-камера для чайнікаў.
  
  Пэрыс нахіляецца да вуха Крысціяна і дадае: "Без крыўд".
  
  
  79
  
  
  Праз тыдзень пасля вынясення прысуду Крысціяну дэль Бланка на Кліўленд абвальваецца студзеньская спякота. Тэмпература дасягае пяцідзесяці градусаў і прадвесціць раннюю вясну - хлусня, на якую жыхары Кліўленда купіліся назаўжды. Гэта трэці дзень вяртання Бобі Дитрихта да працы; Грега Эберсоула - першы.
  
  У апоўдні, гледзячы з акна на мужчын у кашулях і жанчын без паліто на вуліцы, Пэрыс чуе стук Грега ў дзвярны вушак.
  
  "Прывітанне, Грег".
  
  “Паглядзі на гэта. Я не магу ў гэта паверыць", - кажа Грег, уваходзячы. "Я проста перачытваў назапашаную пошту і атрымаў гэта".
  
  Ён уручае Пэрыс ліст на фірменным бланку бальніцы Маунт-Сінай.
  
  "Гэта, павінна быць, жарт, так?" Пытаецца Грег. "Гэта альбо жарт, альбо памылка, праўда?"
  
  Парыж чытае:
  
  Паважаны містэр Эберсол! Калі ласка, хай прыкладзены рахунак-фактура паслужыць Вам поўнай выпіскай аб усіх медыцынскіх рахунках Максіма А Эберсола на суму сорак чатыры тысячы восемсот шэсцьдзесят даляраў, накіраваных нам Фондам Бэкі Энджел, некамерцыйнай арганізацыяй.
  
  "Ваў", - кажа Пэрыс, перачытваючы ліст у другі раз, затым вяртаючы яго назад. "І ты нічога пра гэта не ведаў?"
  
  "Нічога асаблівага", - кажа Грэг.
  
  "Цудоўна".
  
  “Як ты думаеш, мне дазволяць пакінуць яго? Я маю на ўвазе, з пункту гледжання працы?"
  
  "Я не ўпэўненая", - кажа Пэрыс. "Але калі гэта фонд, я амаль упэўнена, што ты зможаш".
  
  Грег зноў перачытвае ліст. "Вы калі-небудзь чулі аб фондзе "Анёл Бэкі"?"
  
  Пэрыс вымушана ўсміхнуцца.
  
  Рэбека-Анджэла.
  
  "Здаецца, я натыкаўся на гэтае імя", - кажа ён, успамінаючы стары паліцэйскі справаздачу, які ляжыць на яго абеднай стале, той, які ён столькі гадоў захоўваў як брудны сакрэт, той, у якім падрабязна апісваецца, як тагачасны памочнік пракурора быў злоўлены з маладой дзяўчынай у завулку за тэатрам Ханна. Памочнік пракурора, які цяпер засядае ў судзе па справах непаўналетніх.
  
  "Можа быць, я ўсё-такі знайшоў прымяненне гэтым справаздачы", - думае Пэрыс.
  
  Грег пампуе галавой, усміхаецца. "Што за свет, так?"
  
  "Ага", - кажа Пэрыс, пляскаючы аднаго па плячы. "Больш шалёна з кожнай хвілінай".
  
  "Выдатны асобнік сабакі", - кажа Пэрыс. "Прыгожы хлопчык, Дэклан". Джэк-расэл-тэр'ер адгукаецца на хвалу Пэриса, яго мускулістыя заднія лапы адным гнуткім скачком падымаюць яго з зямлі на грудзі Пэриса. "Ён добры пацукалоў?"
  
  "О, так", - адказвае Мэрсэдэс. “Ён тэрарызаваў кожную бялку ў пяці кварталах ва ўсіх кірунках ад майго дома. Можна падумаць, што ў іх ужо ёсць кантракт на яго".
  
  Яны стаяць пад альтанкай з чырвонага кедра, чакаючы дробны дождж, які ў гэтым годзе крыху затрымаў спаборніцтвы на час для тэр'ераў ў Мидлфилде, сельскай абшчыне недалёка ад Кліўленда. Тайм-триалы - гэта штогадовае мерапрыемства, у ходзе якога тэр'еры ўсіх тыпаў праходзяць самыя разнастайныя выпрабаванні. Самымі папулярнымі, безумоўна, сярод саміх сабак, з'яўляюцца спускі на зямлю, калі ў зямлі прарыты тунэль з пацуком у клетцы ў канцы, і сабакі разлічваюць, колькі часу ім спатрэбіцца, каб знайсці сваю здабычу. У ім прымаюць удзел таксы, кэрнсы, вестианы, Дэндзі Динмонты і бясспрэчны кароль крысоловов Джэк-расэл.
  
  Манфрэд - двухразовы чэмпіён.
  
  Артыкул Мэрсэдэс Круз для Mondo Latino ператварылася ў артыкул для Vanity Fair, дзе яе публікацыя ў цяперашні час запланавана на жнівень. Яна правяла дваццаць чатыры гадзіны ці каля таго ў багажніку сваёй машыны, прыпаркаванай на Ўсходняй восемдзесят пятай вуліцы, сілкуючыся печывам "Герлскаут" і замарожанай бутэлькай вады "Эвиан", якую знайшла ў сваёй спартыўнай сумцы. Акрамя таго, што ў дзень прад'яўлення абвінавачвання Крысціяну дэль Бланка давялося стрымліваць не менш трох судовых прыставаў, яна, падобна, змірылася з гэтым.
  
  Добрая навіна ў тым, што яна паабяцала Пэрыс павячэраць стейк ў Morton's, калі прыйдзе чэк Vanity Fair. Мэнни і Деклану абяцалі косткі.
  
  "Давай, тата!" - крычыць Меліса. "Яны пачынаюць".
  
  Меліса стаіць на краі падзеленага плотам трэніровачнага поля. Побач з ёй стаіць яе бабуля. Абодва апранутыя ў джынсы і паркі з капюшонамі. Абодва апранутыя ў гумовыя боты, ўжо аблепленыя халоднай брудам позняй зімы ў Агаё.
  
  "Так, пойдзем", - кажа Габрыэла, паўтараючы просьбу сваёй унучкі. “Давай, Джэкі. Прывядзі свайго сябра".
  
  "Джэкі?" Пытаецца Мэрсэдэс. Яна скінула некалькі фунтаў пасля перажытага выпрабаванні, прызналася, што ходзіць на заняткі каратэ. Брекеты знятыя, валасы на гэты дзень сабраныя ў конскі хвост. Яна выглядае падцягнутай, спрытна і гнутка-сэксуальнай.
  
  Перш чым адправіцца на выпрабавальнае поле, Пэрыс звяртае сваю ўвагу на двух сабак, якія стаяць перад ім.
  
  Мэнни і Дэклан сядзяць ля яго ног, уважліва разглядаючы адзін аднаго, нос да носа, браты, у душы, на дадзены момант канкурэнты. Мэнни глядзіць на Пэриса, разумеючы, што прыйшоў час сыходзіць, напэўна, задаючыся пытаннем, магчыма, у асобе Деклана Круза ён нарэшце-то сустрэў годную пару.
  
  Пэрыс кідае погляд на Мэрсэдэс і заўважае, што яна ўсміхаецца яму.
  
  І пачынае задавацца тым жа пытаннем.
  
  
  80
  
  
  Цёмнавалосая дзяўчына на сядзенне 18А аўтобуса Greyhound, які накіроўваўся на захад па маршруце 70, павольна даядае сваё знакамітае шакаладнае печыва Amos. Яе маці, 18B, трымае ў руках нумар часопіса Vogue, але не чытае. Замест гэтага яна глядзіць у акно на плоскі пейзаж Індыяны.
  
  На прыпынку ў Індыянапалісе жанчына і маленькая дзяўчынка выходзяць з аўтобуса. Яны абодва асвяжаецца ў жаночай пакоі, купляюць яшчэ некалькі закусак, сурвэткі.
  
  Калі яны паднімаюцца на борт і ладзяцца на сваіх месцах, маці маленькай дзяўчынкі думае пра іх будучыню. У іх крыху больш за двух тысяч даляраў. Ім няма дзе жыць. Перспектыў на працу няма. І ўсё ж, думае яна, выглядаючы ў акно і, бачачы, як сонца раптам выглядвае з-за хмары, з таго часу, як прыйшло гэта заказны ліст, такое вар'яцкае, ні з таго ні з гэтага, у іх раптам з'явілася ўсё.
  
  Яны ёсць адзін у аднаго.
  
  Калі аўтобус пачынае ад'язджаць ад вакзала Індыянапаліса, яна адрывае погляд ад часопіса і бачыць мужчыну гадоў трыццаці пяці, пробирающегося у канец аўтобуса з невялікай спартовай сумкай праз плячо і сімпатычным хлопчыкам гадоў шасці на буксіры. Вольныя толькі месца 18C і 18D.
  
  Мужчына ўсміхаецца, прыбірае сваю сумку наверх. Перш чым сесці, ён взъерошивает валасы хлопчыка, потым глядзіць на жанчыну. "Прывітанне", - кажа мужчына. У яго добрыя шэра-блакітныя вочы, пясочнага колеру валасы. Яго сын вельмі падобны на яго.
  
  "Прывітанне," адказвае жанчына.
  
  "Гэта Эндру", - кажа мужчына. “А мяне завуць Падлогу. А цябе як?"
  
  Жанчына ў 18B глядзіць на мужчыну, затым на хлопчыка, чакаючы, па яе думку, неабходнага колькасці часу. Для маці-адзіночкі. Яна працягвае руку і бярэ цудоўна ліпкую маленькую ручку сваёй дачкі ў сваю.
  
  "Мэры", - кажа яна. "Мяне клічуць Мэры".
  
  
  81
  
  
  Жанчына за стойкай авіякампаніі USAir ў міжнародным аэрапорце Хопкінса выглядае на пяць гадоў маладзей, чым калі ён бачыў яе ў апошні раз.
  
  Кап, які ідзе за ёй, выглядае свежым, як учорашні чылі.
  
  "Прывітанне ўсім", - кажа паліцэйскі.
  
  Жанчына паварочваецца, нібы чакаючы чаго-тое... чаго? Жудаснага? На імгненне выраз яе твару становіцца непранікальным, затым яно складваецца ў ўсмешку, хуткую і шчырую. "Джэк", - кажа яна. “ Як міла з твайго боку прыйсці. Як ты...
  
  "Я дэтэктыў", - кажа Пэрыс. "Гэта падарунак".
  
  Далорэс Раян заканчвае свае справы за прылаўкам, затым паварочваецца назад да Пэрыс. "Гэта афіцыйныя праводзіны з горада Кліўленд?" - пытаецца яна.
  
  Пэрыс усміхаецца. “Так. Што-то накшталт таго".
  
  Яны ўдваіх адыходзяць ад стойкі. Далорэс азірае велізарны білетны зала на натоўп пасажыраў. Яе вочы знаходзяць знаёмае месца; у яе сэрца, здаецца, зацішнае ўспамін. “Я памятаю, аднойчы я сустрэў тут Майкла, калі ён прылятаў з якога-то семінара для копаў. Крыміналістыка, або артылерыя, або што-то ў гэтым родзе".
  
  "Індыянапаліс".
  
  “Дакладна. Ён хадзіў туды двойчы ў год. Ты таксама там быў?"
  
  "О, так".
  
  “ Калі-небудзь чаго-небудзь навучышся?
  
  "Ну, я магу сказаць вам, што ад бара да мужчынскага туалета ў гатэлі Airport Ramada роўна дваццаць крокаў".
  
  "Менавіта так я і думаў".
  
  Пэрыс глядзіць на неба. “ Прабач, Майкі.
  
  “У любым выпадку, рэйс Майкла ў той раз моцна спазніўся. Можа быць, у два гадзіны ночы. І ўсё, што на мне было, гэта чорны пластыкавы плашч і туфлі на шпільках ".
  
  Бровы Пэриса выгінаюцца ў ўнісон. “ І больш нічога?
  
  "Ні адзінага сцежка".
  
  "Я разумею".
  
  “Такім чынам, мы унізе, у пункце выдачы багажу, і там нікога няма, і я хутка паказваю яму, так? Майклу ідуць пяць адценняў ірландскага чырвонага. Не ведае, што з сабой рабіць ". Далорэс прыкрывае рот, стрымліваючы смех. "Ты памятаеш тую крывую ўсмешку, якая з'яўлялася ў яго, калі ён быў зьбянтэжаны?"
  
  "Я гэта добра памятаю", - кажа Пэрыс. "Хоць, наколькі я памятаю, збянтэжыць Майка Райана было не так-то проста".
  
  “ Раскажы мне пра гэта.
  
  "Давайце вернемся да чорнага пластыкаваму плашча", - кажа Пэрыс.
  
  Далорэс усміхаецца, робіць паўзу, аддаючы належнае ўспамінах. “ Мы займаліся любоўю на паркоўцы, Джэк. Павольная, салодкая шлюбная любоў. Гэта было не так горача і вар'яцка, як вы маглі б сабе ўявіць, калі жонка, якая думае, што яе знешнасць псуецца, спрабуе выкінуць падобны трук. Я не думаю, што Майкл адводзіў ад мяне вочы ўсё той час, пакуль мы ішлі ад пункта выдачы багажу да паркоўцы. Ён быў падобны на маленькага дзіцяці ў краме цацак і ў той жа час на самага спрактыкаванага мужчыну ў свеце ".
  
  Далорэс кідае погляд на сцюарда, які стаяў ля трапа. Кэры Раян, якая сядзіць перад мужчынам, глядзіць на Пэриса, усміхаецца, падымае тонкую руку, каб памахаць. Ўсмешка маленькай дзяўчынкі сціскае сэрца Пэриса, і, калі раней у яго былі нейкія сумневы - а іх было шмат, - цяпер ён ведае, што паступае правільна.
  
  Пэрыс зноў звяртае сваю ўвагу на Далорэс. Ён працягвае руку, бярэ яе за рукі, шукаючы патрэбныя словы. Ён рэпеціраваў іх паўтара дня, але, падобна на тое, што ў дадзены момант гэта не мела значэння. Нарэшце, ён кажа: “Паслухай,... Далорэс, я ... я проста хацеў, каб ты ведала, што ўсё скончана. Усе гэта. Вось што важна. У цябе пачнецца зусім новая жыццё ў Фларыдзе. Цяпер усё гэта ззаду. Абсалютна ўсе. Ты разумееш, што я маю на ўвазе?"
  
  "Так".
  
  "Ты сапраўды так думаеш?"
  
  Далорэс пільна глядзіць Пэрису ў вочы. На імгненне яна затрымлівае яго погляд, даючы Пэрису надзею, што ён пачуе словы, якія супакояць яго сэрца. Замест гэтага яна адорвае яго сэксуальнай усмешкай, не больш таго. І ў гэты момант Пэрыс бачыць двадцатичетырехлетнюю Далорэс Алесі, з якой ён пазнаёміўся так шмат гадоў таму, вулічную запальную дзяўчынку, укравшую сэрца Майкла Райана.
  
  "Першы сігнал на пасадку, рэйс 188 авіякампаніі USAir, беспасадкавы да Тампы, штат Фларыда..."
  
  Яны абодва кідаюць погляд на ўваходныя рампу. Сцюард пачынае вкатывать інваліднае крэсла Кэры Раян на борт.
  
  Далорэс абхапляе Пэриса рукамі за талію, засоўваючы вялікія пальцы ў пятлі яго рамяня. Яна павольна азірае яго з галавы да ног і кажа: "Ведаеш, ёсць сёе-тое, што я заўсёды хацела табе сказаць, дэтэктыў Джэк Пэрыс".
  
  "О-О", - кажа Пэрыс. “Прызнанне ў аэрапорце. Я не ўпэўнены, што гатовы да гэтага".
  
  "Гэта добрая рэч".
  
  "Ты ўпэўнены?"
  
  "Так", - кажа Далорэс. "Я ўпэўненая".
  
  “Добра. Давайце паслухаем".
  
  “ Я заўсёды лічыў цябе самым прыгожым з прыяцеляў Майкла-паліцэйскіх.
  
  Пэрыс злёгку чырванее. “ Я ў шоку.
  
  "Шакаваны?" Пытаецца Далорэс. "З якой нагоды ты павінен быць шакаваны?"
  
  “ У Майкла на самай справе былі сябры іншага роду?
  
  Далорэс смяецца, заключае Пэриса ў абдымкі, і яны ўдваіх абдымаюцца цэлую ўрачыстую хвіліну, абдымаючы адзін аднаго з запалам, вытканай з таямніц, повязі маўчання, якія, як яны абодва цяпер разумеюць у глыбіні душы, ніколі не змогуць быць разарваныя.
  
  Дзесяць хвілін праз, калі Пэрыс назірае, як 727-й здзяйсняе апошні паварот на ўзлётна-пасадачнай паласе, рыхтуючыся да ўзлёту, ён лезе ў кішэню паліто і дастае старую фатаграфію з месца злачынства, на якой знявечанае цела Энтані дэль Бланка ляжыць на паркоўцы. Ён таксама прыбірае змятыя лісток паперы, разгортвае яго, туліць да грудзей. Ён перачытвае яго ў пяцідзесяты раз.
  
  Калі ласка, пакіньце газету ў драўлянай скрыні да нядзелі. Дзякуй!
  
  Пэрыс не ўпэўнены, калі гэта насеньне упершыню пусціў у ім карані. Магчыма, гэта быў момант, калі ён успомніў, што бачыў рыжы парык ў шляпной скрынцы, калі корпаўся ў адсеку нумар 202, калі ўпершыню наведаў сховішча "Я сам". Або, магчыма, гэта было, калі ён прыпаркаваўся на Денисон-авеню два дні таму з біноклем у руцэ, у той дзень, калі Далорэс Раян прадала сваю жоўтую "Мазду" пажылы пары.
  
  Ён глядзіць на адваротны бок старой фатаграфіі, на словы, напісаныя тым жа размашистым почыркам, тымі ж чырвонымі чарніламі, што і запіска Далорэс разносчику газет:
  
  Зло - гэта парода, Фингерс.
  
  Равуць рэактыўныя рухавікі.
  
  Пэрыс на імгненне закрывае вочы, прадстаўляючы вар'яцтва апошніх некалькіх гадзін жыцця Сарафины дэль Бланка. Глыбока ўнутры, дзе жыве яго ўласнае пачуццё віны, ён ведае, што гэта цалкам магла быць Далорэс Раян ў сваім рудым парыку, выпивавшая у карчме Егера з Сарафиной ў тую ноч. Ён ведае, што гэта магла быць Далорэс Раян, якая сядзела з Сарафиной ў той машыне, на тым пагорку ў мястэчку Расэл, распіваючы бутэльку віскі. Ён ведае, што гэта цалкам магла быць Далорэс Раян - жанчына, якая страціла і бацькі, і мужа ад кулі забойцы, - якая затым разбрызгала бензін па салоне машыны і з ашалелымі ад злосці, нянавісці і помсты вачыма кінула запалку.
  
  Калі апошнія выхлапы 727-га самалёта рассейваюцца высока над узлётна-пасадачнай паласы Міжнароднага аэрапорта Хопкінс, калі дэтэктыў Джон Сальватору Пэрыс разгортваецца на абцасах і накіроўваецца да паркоўцы горадзе і за яе межамі, яго пераследуюць дзве думкі, дзве думкі, якія, як ён спадзяецца, пакладуць канец вар'яцтву, начавшемуся гарачым ліпеньскім днём дваццаць шэсць гадоў назад, дзве думкі, якія будуць з ім пазней той ноччу, калі ён будзе сядзець на камянях пірса на Семдзесят другім вуліцы, пакуль ён збірае стос фотаздымкаў, негатываў і пажоўклых лістоў паперы. паліцэйскія справаздачы і рукапісныя нататкі, калі ён распальвае свой уласны маленькі ачышчальны вогнішча:
  
  Ты улаживаешь гэта са сваім Богам, Дасці.
  
  Я прывяду гэта ў адпаведнасць са сваім.
  
  
  Эпілог
  
  
  Рост шэсць футаў пяць цаляў, рост дзвесце семдзесят. Сапраўдны Галіяф, нават тут.
  
  Мы ў пральні, у паўночна-заходнім куце, у самым далёкім ад пасады аховы месцы ў самым паўднёвым канцы блока C. Мы абодва адбываем пажыццёвыя тэрміны ў турме штата Агаё ў Янгстаун.
  
  "Мяне клічуць Антуан Уокер", - кажа здаравяка, заступаў мне дарогу. "Тэлефануеш у званочак?"
  
  Я раблю паўкроку назад. Куля, якой Джэк Пэрыс здзівіў мяне, струшчыў вялікую частку майго правага сцягна. Невялікае падзенне не выслізнула ад драпежніка перада мной.
  
  "Свет поўны Хадзячых", - кажу я.
  
  "Больш няма," кажа Антуан, падсунуўся бліжэй. “ Цяпер на адзін менш.
  
  "Гэта праўда?" - спытаў я.
  
  Рух ззаду мяне.
  
  “Мужчына па імя Уіліс Уокер. Мой татачка. Яму адрэзалі член".
  
  "Магчыма, я чуў пра гэта".
  
  "Я таксама", - кажа Антуан. “Мы ўсе чулі пра гэта. Таксама чулі пра гэта вудуистском лайне. Кажуць, ты што-то накшталт ведзьмы. Гэта праўда?"
  
  "Няма".
  
  Антуан падыходзіць бліжэй, узвышаючыся трэба мной. Ястраб і грызун.
  
  "Боль набліжаецца", - кажа Антуан. "Ты ведаеш гэта, праўда?"
  
  Я працягваю маўчаць. Я адчуваю чые-то прысутнасць ззаду мяне. Я адчуваю гарачае дыханне на сваёй шыі.
  
  "Гэты чалавек задаў вам пытанне", - кажа прысутнасць. "Ён задаў вам пытаньне".
  
  "Так," кажу я, не паварочваючыся. - Я ведаю, што боль набліжаецца.
  
  “ Але ты не ведаеш, калі менавіта, ці не так?
  
  “Няма. Я не ведаю".
  
  "Я пражыў жыццё плюс дваццаць", - кажа Антуан. "Ты?"
  
  На гэты раз майго маўчання дастаткова.
  
  “ Бачыш? У нас шмат часу, - кажа Антуан, расшпільваючы шырынку сваёй турэмнай формы. Ён не зводзіць з мяне вачэй. “ Сапраўды, шмат часу.
  
  Я адчуваю натоўп мужчын ззаду сябе. Вільготнае, спелае навала тузін ці каля таго тэл. Калі Антуан Уокер кладзе цяжкую руку мне на плячо, я павольна апускаюся на калені, мой розум, цела і душа вяртаюцца ў іншы час, у душную пакой над вінным крамай у Ціхуане, і я думаю:
  
  Я Нкиси. Я Бруха.
  
  Я выжыву.
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"