39. कार्निवल ऑफ मर्डर्स http://flibusta.is/b/633954/read
कार्निवल फॉर किलिंग
40. रोडेशिया http://flibusta.is/b/631088/read
रोडेशिया
कार्टर निक
मकाऊ.
त्याचा मृत मुलगा अँटोनच्या स्मरणार्थ लेव्ह श्क्लोव्स्कीने अनुवादित केले.
मूळ शीर्षक: मकाओ.
किलिंग सीझन.
• लंडनच्या एका कुख्यात सेक्स क्लबच्या मालकाची चाकूने वार करून हत्या करण्यात आली आहे, त्याच्या शरीराचे रक्ताचे तुकडे करण्यात आले आहेत... • पोर्तुगालच्या प्रमुख एजंटला रस्त्याने जाणाऱ्यांनी भरलेल्या रस्त्यावर दिवसाढवळ्या गोळ्या घालून ठार मारण्यात आले आहे.
• ब्रुकलिनमधील काही खाजगी गुप्तहेरांना आंतरराष्ट्रीय हेरगिरीत हस्तक्षेप केल्यानंतर हृदयावर चाकूने मारण्यात आले...
त्यांच्या नवीन असाइनमेंटमध्ये निक कार्टरची जोडीदार राजकुमारी डी गामा होती. एक सुंदर, स्लटी स्त्री जी जगाला वाचवू शकते किंवा नष्ट करू शकते. . . कोणत्या बाजूने तिच्या भ्रष्ट इच्छा अधिक पूर्ण होईल यावर अवलंबून आहे!
धडा १
लंडन उष्णतेने थरथरत आहे. जुलैचा शेवटचा आठवडा होता आणि अनेक दिवसांपासून थर्मामीटर ऐंशीच्या जवळ येत होता. ब्रिटनमध्ये हे गरम आहे आणि हे स्वाभाविक आहे की बिअर, सौम्य आणि कडू आणि नटी एलचा वापर थेट डिग्री फॅरेनहाइटच्या प्रमाणात आहे. पोर्टोबेलो रोड. वातानुकूलित व्यवस्था नव्हती आणि ही घाणेरडी सार्वजनिक जागा बिअर आणि तंबाखूची दुर्गंधी, स्वस्त परफ्यूम आणि मानवी घामाने भरलेली होती. कोणत्याही क्षणी घराचा मालक, एक जाड माणूस, त्यावर दार ठोठावतो आणि मद्यपी आणि एकाकी लोक ज्याची भीती बाळगतात असे शब्द गातील. "कामाचे तास संपत आहेत, सज्जनांनो, तुमचा चष्मा रिकामा करा." मागील बूथमध्ये, इतर संरक्षकांच्या कानातून, सहा पुरुष एकमेकांशी कुजबुजत होते. त्यांच्या बोलण्यातून, पेहरावातून आणि वागण्यातून स्पष्ट दिसत होते, हे पाच पुरुष कॉकनी होते. सहावा माणूस, जो बोलत राहिला, त्याला ओळखणे जरा अवघडच होते. त्याचे कपडे पुराणमतवादी आणि चांगले कापलेले होते, त्याचा शर्ट स्वच्छ होता, परंतु तळलेले कफ होते आणि त्याने एका प्रसिद्ध रेजिमेंटची टाय घातली होती. त्याचे बोलणे एका सुशिक्षित माणसासारखे होते आणि दिसण्यामध्ये तो इंग्रज ज्याला "सज्जन" म्हणतो त्याच्याशी स्पष्ट साम्य होते. त्याचे नाव थियोडोर ब्लॅकर - टेड किंवा टेडी त्याच्या मित्रांना होते, ज्यांपैकी त्याच्याकडे फारच थोडे शिल्लक होते.
तो एकदा रॉयल अल्स्टर फ्युसिलियर्समध्ये कर्णधार होता. रेजिमेंटल पैसे चोरणे आणि कार्ड फसवणूक केल्याबद्दल डिसमिसपर्यंत आणि समावेश. टेड ब्लॅकरने बोलणे संपवले आणि आजूबाजूला पाच कॉकनीकडे पाहिले. - त्यांना तुमच्याकडून काय हवे आहे ते तुम्हाला समजले आहे का? प्रश्न आहेत? जर होय, तर आत्ताच विचारा - नंतर वेळ मिळणार नाही. पुरुषांपैकी एक, चाकूसारखे नाक असलेल्या लहान मुलाने त्याचा रिकामा ग्लास वर केला. - अं... मला एक साधा प्रश्न आहे, टेडी. "त्या लठ्ठ माणसाने बंद होण्याची वेळ जाहीर करण्यापूर्वी आम्ही बिअरसाठी पैसे कसे द्यावे?" ब्लॅकरने आपल्या बोटाने बारटेंडरला इशारा केल्यामुळे त्याच्या आवाजात आणि अभिव्यक्तीमध्ये घृणा कायम होती. पुढच्या काही तासांसाठी त्याला या मुलांची गरज होती. त्याला त्यांची खूप गरज होती, ही जीवन आणि मृत्यूची बाब होती - त्याचे जीवन - आणि यात काही शंका नाही की जेव्हा तुम्ही डुकरांशी संवाद साधता तेव्हा तुमच्यावर थोडी घाण पडेल. टेड ब्लॅकरने आतून उसासा टाकला, बाहेरून हसला, पेयाचे पैसे दिले आणि न धुतलेल्या मांसाच्या वासापासून मुक्त होण्यासाठी सिगार पेटवला. फक्त काही तास - जास्तीत जास्त एक किंवा दोन दिवस - आणि नंतर करार होईल आणि तो एक श्रीमंत माणूस होईल. त्याला अर्थातच इंग्लंड सोडावे लागेल, पण काही फरक पडत नाही. त्यांच्या आधी एक मोठे, रुंद, सुंदर जग होते. त्याला नेहमी दक्षिण अमेरिका पाहायची इच्छा होती. आकार आणि बुद्धिमत्तेत कॉकनी लीडर असलेल्या अल्फी डूलिटलने त्याच्या तोंडातून बिअरचा फेस पुसला आणि टेबलावर टेड ब्लॅकरकडे पाहिले. त्याचे डोळे, त्याच्या मोठ्या चेहऱ्यावर लहान आणि धूर्त, ब्लॅकरवर स्थिर होते. तो म्हणाला, "आता बघ, टेडी. कुठेही खून होऊ नयेत? गरज भासल्यास मारहाण, पण खून नाही..." टेड ब्लॅकरने चिडून हातवारे केले. त्याने महागड्या सोन्याच्या घड्याळाकडे एक नजर टाकली. "मी सर्व समजावून सांगितले. .” “, तो चिडून म्हणाला. - जर काही समस्या असतील - ज्याबद्दल मला शंका आहे - त्या किरकोळ असतील. खून नक्कीच होणार नाहीत. जर माझ्या कोणत्याही क्लायंटला "ओळच्या बाहेर" आला तर, तुम्हाला फक्त त्यांना शांत करायचं आहे. मला वाटले मी ते स्पष्ट केले. माझ्याकडून काहीही होणार नाही आणि माझ्याकडून काहीही हिरावून घेतले जाणार नाही याची काळजी तुम्ही पुरुषांनी करायची आहे. विशेषतः शेवटचा. संध्याकाळी मी तुम्हाला काही खूप मौल्यवान वस्तू दाखवतो. असे काही पक्ष आहेत ज्यांना हा आयटम पैसे न देता घ्यायचा आहे. आता, शेवटी, तुला सर्व काही स्पष्ट आहे?"
खालच्या वर्गाशी व्यवहार करणे, ब्लॅकरला वाटले, कदाचित खूप अप्रिय असेल! ते चांगले सामान्य गुन्हेगार होण्याइतके हुशारही नव्हते. त्याने पुन्हा घड्याळाकडे पाहिले आणि तो उभा राहिला. - "मी दोन-तीस वाजता तुमची अपेक्षा करेन. माझे क्लायंट तीन वाजता येतील. मला आशा आहे की तुम्ही स्वतंत्रपणे याल आणि लक्ष वेधून घेणार नाही. तुम्हाला त्या भागातील हवालदार आणि त्याचे वेळापत्रक याबद्दल सर्व माहिती आहे, त्यामुळे तेथे नसावे. काही अडचणी असतील. आता, अल्फी, पुन्हा पत्ता? - नंबर चौदा मेव्स स्ट्रीट. मुरगेट रोडजवळ. चौथ्या मजल्यावरच्या त्या इमारतीत."
तो निघून जात असताना, लहान टोकदार नाक असलेला कॉकनी हसला: “तो खरा गृहस्थ आहे असे त्याला वाटते, नाही का? पण तो एल्फ नाही.
दुसऱ्या व्यक्तीने म्हटले: "तो मला खूप सज्जन वाटतो. किमान त्याचे A चांगले आहेत." अल्फीने त्याचा रिकामा मग परत ठोठावला. त्याने सर्वांकडे भेदक नजर टाकली आणि हसले. - "तुम्ही खरा गृहस्थ ओळखणार नाही, तुमच्यापैकी कोणीही, जर त्याने तुमच्यावर येऊन उपचार केले तर. मी, नाही, मी त्याला पाहतो तेव्हा मी एका गृहस्थाला ओळखतो. तो सज्जन माणसासारखा कपडे घालतो आणि बोलतो, पण मला खात्री आहे की असे नाही. त्याला."!" लठ्ठ मालकाने काउंटरवर हातोडा मारला. "वेळ, सज्जनांनो, कृपया!" अल्स्टर फ्युसिलियर्सचा माजी कर्णधार टेड ब्लॅकर, त्याची टॅक्सी स्वस्तात सोडली आणि मूरगेट रोडने चालत गेला. हाफ क्रेसेंट मेव्स जुन्या रस्त्याच्या जवळपास अर्ध्या वाटेवर होते. चौदा क्रमांक हा तबल्याच्या अगदी टोकाला होता, लाल विटांची चार मजली इमारत. हे सुरुवातीच्या व्हिक्टोरियन काळापासून होते, आणि जेव्हा इतर सर्व घरे आणि अपार्टमेंट्स स्थिर होते, तेव्हा ते एक भरभराटीचे गाडी दुरुस्तीचे दुकान होते. असे काही वेळा होते जेव्हा अकल्पनीय टेड ब्लॅकरला वाटले की तो अजूनही घोडे, चामडे, रंग, वार्निश आणि तबेल्यांवर टांगलेल्या लाकडाचा मिश्र वास घेऊ शकतो. अरुंद गल्लीत प्रवेश करून त्याने आपला ग्रेटकोट काढला आणि रेजिमेंटल टाय सैल केला. उशीरा तास असूनही, हवा अजूनही उबदार आणि दमट, चिकट होती. ब्लॅकरला टाय किंवा त्याच्या रेजिमेंटशी संबंधित काहीही घालण्याची परवानगी नव्हती. बदनाम झालेल्या अधिकाऱ्यांना असे विशेषाधिकार नाहीत. त्याचा त्याला त्रास झाला नाही. त्याचे कपडे, त्याचे बोलणे, शिष्टाचार अशी टाय आता गरजेची होती. त्याच्या प्रतिमेचा एक भाग, त्याला तिरस्कार असलेल्या जगात, त्याच्याशी अत्यंत वाईट वागणूक देणाऱ्या जगात त्याला भूमिका बजावायची होती. ज्या जगाने त्याला अधिकारी आणि सज्जन म्हणून उभे केले त्याने त्याला पुन्हा खाईत फेकण्यासाठी स्वर्गाची झलक दाखवू दिली. धक्का बसण्याचे खरे कारण - आणि टेड ब्लॅकरने मनापासून आणि आत्म्याने यावर विश्वास ठेवला होता - खरे कारण असे नव्हते की तो कार्ड्समध्ये फसवणूक करताना पकडला गेला होता किंवा तो रेजिमेंटल पैसे चोरताना पकडला गेला नव्हता. नाही. खरे कारण म्हणजे त्याचे वडील कसाई होते आणि आई तिच्या लग्नापूर्वी मोलकरीण होती. यासाठी, आणि केवळ यासाठीच, त्याला निराधार आणि नाव न घेता सेवेतून बाहेर काढण्यात आले. ते केवळ तात्पुरते गृहस्थ होते. जेव्हा त्यांना त्याची गरज होती तेव्हा सर्व काही ठीक होते! जेव्हा त्यांना यापुढे त्याची गरज नसते - बाहेर पडा! उदरनिर्वाहासाठी गरिबीत परत या. तो चौदाव्या क्रमांकापर्यंत गेला, राखाडी-पेंट केलेला समोरचा दरवाजा उघडला आणि लांब चढायला सुरुवात केली. पायऱ्या उभ्या आणि जीर्ण होत्या; हवा दमट आणि भरलेली होती. शेवटच्या लँडिंगला पोहोचल्यावर ब्लॅकरला खूप घाम फुटला होता. तो आपला श्वास घेण्यास थांबला आणि स्वत: ला सांगत होता की तो खूपच खराब आहे. त्याबद्दल त्याने काहीतरी केले पाहिजे. कदाचित जेव्हा तो सर्व पैसे घेऊन दक्षिण अमेरिकेत जाईल तेव्हा तो पुन्हा आकारात येऊ शकेल. पोट दूर चालवा. शारिरीक व्यायामाची त्यांना नेहमीच आवड होती. आता तो फक्त बेचाळीस वर्षांचा होता, आणि तो परवडण्याइतपत तरुण होता.
पैसा! पाउंड, शिलिंग, पेन्स, अमेरिकन डॉलर्स, हाँगकाँग डॉलर्स... काय फरक आहे? ते सर्व पैसे होते. मोठा पैसा. तुम्ही त्यांच्यासोबत कोणतीही वस्तू खरेदी करू शकता. तुमच्याकडे ते असते तर तुम्ही जिवंत असता. त्यांच्याशिवाय तू मृत होतास. टेड ब्लॅकरने श्वास रोखून किल्ली खिशात टाकली. पायऱ्यांच्या समोर एकच मोठा लाकडी दरवाजा होता. त्यावर काळे रंगवले होते. त्यावर एक मोठा, सोनेरी ड्रॅगन ज्वाला उधळत होता. दारावरील हे स्टिकर, ब्लॅकरच्या मते, फक्त योग्य विदेशी स्पर्श होता, निषिद्ध उदारतेचा, काळ्या दरवाजाच्या मागे असलेल्या आनंद आणि अवैध सुखांचा पहिला इशारा होता. त्याच्या काळजीपूर्वक निवडलेल्या ग्राहकांमध्ये मुख्यतः आजच्या तरुणांचा समावेश होता. ब्लॅकरला त्याच्या ड्रॅगन क्लबमध्ये सामील होण्यासाठी फक्त दोन गोष्टींची आवश्यकता होती: विवेक आणि पैसा. दोन्ही भरपूर. त्याने काळ्या दरवाजातून पाऊल टाकले आणि त्याच्या मागे बंद केले. वातानुकूलितांच्या सुखदायक आणि महागड्या आवाजाने अंधार भरला होता. ते त्याला वाजवी रक्कम खर्च, पण ते आवश्यक होते. आणि शेवटी त्याची किंमत होती. त्याच्या ड्रॅगन क्लबमध्ये आलेल्या लोकांना त्यांच्या वैविध्यपूर्ण आणि कधीकधी गुंतागुंतीच्या प्रेम प्रकरणांचा पाठपुरावा करताना स्वत: च्या घाम गाळण्याची इच्छा नव्हती. एकेकाळी स्वतंत्र बूथची अडचण होती, पण ती अखेर सुटली. जास्त किमतीत. ब्लॅकरने लाईटचे बटण शोधण्याचा प्रयत्न केला म्हणून तो डोकावला. या क्षणी त्याच्याकडे पन्नास पौंडांपेक्षा कमी होते, त्यापैकी अर्धा कॉकनी बुलीजसाठी होता. लंडनमध्येही जुलै आणि ऑगस्ट हे निश्चितच उष्ण महिने होते. काय झला? सुज्ञ प्रकाश लांब, रुंद, उंच छताच्या खोलीत हळू हळू फिल्टर केला. काय झला? कोण काळजी? तो, ब्लॅकर, फार काळ टिकणार नाही. शक्यता नाही fucking. त्याच्यावर अडीच लाख पौंड देणे बाकी आहे हे लक्षात घेतले नाही. दोन लाख पन्नास हजार पौंड स्टर्लिंग. सात लाख अमेरिकन डॉलर्स. वीस मिनिटांच्या चित्रपटासाठी त्यांनी मागितलेली ही किंमत होती. त्याची किंमत त्याला मिळेल. याची त्याला खात्री होती. ब्लॅकर कोपऱ्यात असलेल्या छोट्या बारमध्ये गेला आणि त्याने स्वतःला एक कमकुवत व्हिस्की आणि सोडा ओतला. तो मद्यपी नव्हता आणि त्याने विकलेल्या औषधांना कधीही स्पर्श केला नव्हता: गांजा, कोकेन, तण, विविध कार्यक्षमतेच्या गोळ्या आणि, गेल्या वर्षी, एलएसडी... ब्लॅकरने त्याच्या पेयासाठी बर्फ मिळविण्यासाठी छोटा रेफ्रिजरेटर उघडला. होय, ड्रग्ज विकून पैसे होते. आणि तरीही जास्त नाही. मोठ्या मुलांनी खरा मोठा पैसा कमावला.
त्यांच्याकडे पन्नास पौंडांपेक्षा कमी किमतीच्या नोटा नव्हत्या आणि अर्ध्या द्याव्या लागतील! ब्लॅकरने एक घूस घेतला, डोळा मारला आणि स्वतःशी प्रामाणिक होता. त्याला त्याची अडचण माहीत होती, तो नेहमी गरीब का असतो हे त्याला माहीत होते. त्याचे हसणे वेदनादायक होते. घोडे आणि एक प्रकारचा जुगाराचा खेळ. आणि तो आतापर्यंत जगलेला सर्वात दयनीय बास्टर्ड आहे. सध्या, याच क्षणी, त्याच्याकडे राफ्टचे पाचशे पौंडांपेक्षा जास्त कर्ज आहे. तो अलीकडे लपला असून लवकरच सुरक्षा दल त्याच्या शोधात येईल. मी याबद्दल विचार करू नये, ब्लॅकरने स्वतःला सांगितले. ते बघायला येतील तेव्हा मी इथे नसेन. मी दक्षिण अमेरिकेत सुरक्षित आणि सुरक्षित येईन आणि हे सर्व पैसे घेऊन. आपल्याला फक्त आपले नाव आणि जीवनशैली बदलण्याची आवश्यकता आहे. मी स्वच्छ स्लेटने पुन्हा सुरुवात करेन. मी शपथ घेतो. त्याने त्याच्या सोन्याच्या घड्याळाकडे नजर टाकली. एक तासानंतर फक्त काही मिनिटे. पुरेसा वेळ. त्याचे कॉकनी बॉडीगार्ड दोन-तीस वाजता पोहोचतील आणि त्याने हे सर्व नियोजन केले होते. दोन समोर, दोन मागे, त्याच्याबरोबर मोठा Alfie.
जोपर्यंत तो, टेड ब्लॅकर, शब्द बोलत नाही तोपर्यंत कोणीही, कोणीही जाऊ नये. ब्लॅकर हसला. तो शब्द सांगण्यासाठी तो जिवंत असायला हवा होता, नाही का? ब्लॅकरने मोठ्या खोलीत आजूबाजूला पाहत हळूच मद्यपान केले. एक प्रकारे, त्याला हे सर्व मागे सोडण्याचा तिरस्कार वाटत होता. ही त्याचीच विचारसरणी होती. त्याने ते शून्यातून बांधले. त्याला आवश्यक असलेले भांडवल मिळवण्यासाठी त्याने घेतलेल्या जोखमींबद्दल विचार करणे त्याला आवडत नव्हते: एका ज्वेलरला लुटणे; पूर्व बाजूच्या पोटमाळातून चोरलेला फरचा भार; अगदी ब्लॅकमेलची काही प्रकरणे. ब्लॅकर स्मृतीकडे क्षुल्लकपणे हसू शकतो - दोघेही सैन्यात ओळखत असलेले कुख्यात बदमाश होते. आणि तसे होते. अरेरे, त्याला मार्ग मिळाला! पण हे सर्व धोकादायक होते. भयंकर, भयंकर धोकादायक. ब्लॅकर नव्हता, आणि त्याने कबूल केले, एक अतिशय धाडसी माणूस. चित्रपटासाठी पैसे मिळताच तो पळून जाण्याच्या तयारीत असण्याचे आणखी एक कारण. स्कॉटलंड यार्ड, ड्रग्ज पथक आणि आता इंटरपोललाही घाबरणाऱ्या कमकुवत मनाच्या व्यक्तीसाठी हे खूप वाईट होते. त्यांच्याबरोबर नरकात. सर्वाधिक बोली लावणाऱ्याला चित्रपट विकून पळून जा.
इंग्लंड आणि संपूर्ण जगासह नरकात आणि स्वतःशिवाय प्रत्येकासह नरकात. पूर्वी अल्स्टर रेजिमेंटमधील थिओडोर ब्लॅकरचे हे विचार, अचूक आणि खरे होते. तेही नरकात, याचा विचार करा. आणि विशेषतः शापित कर्नल ॲलिस्टर पोनन्बी, ज्याने थंड देखावा आणि काही काळजीपूर्वक निवडलेल्या शब्दांनी ब्लॅकरला कायमचे चिरडले. कर्नल म्हणाला, "तुम्ही इतका घृणास्पद आहात, ब्लॅकर, मला तुमच्याबद्दल दया येण्याशिवाय काहीही वाटत नाही. तुम्ही एखाद्या सज्जनाप्रमाणे कार्ड चोरण्यास किंवा फसवणूक करण्यास असमर्थ आहात."
ब्लॅकरने त्यांना रोखण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न करूनही शब्द परत आले आणि त्याचा अरुंद चेहरा द्वेष आणि वेदनांनी वळला. शिव्याशापाने त्याने काच खोलीभर फेकली. कर्नल आता मरण पावला होता, त्याच्या आवाक्याबाहेर, पण जग बदलले नव्हते. त्याचे शत्रू हरले नाहीत. जगात त्यापैकी बरेच शिल्लक आहेत. ती त्यातलीच एक होती. राजकुमारी. राजकुमारी मॉर्गन दा गामा. त्याचे पातळ ओठ मुसक्या आवळले. त्यामुळे सर्व काही व्यवस्थित पार पडले. ती, राजकुमारी, प्रत्येक गोष्टीसाठी पैसे देऊ शकते. चड्डीतली घाणेरडी कुत्री ती होती. त्याला तिच्याबद्दल माहित होते... सुंदर उद्धट वागणूक, थंड तिरस्कार, चकचकीत आणि राजेशाही कुत्सितपणा, थंड हिरवे डोळे जे तुम्हाला खरोखर न पाहता, तुमचे अस्तित्व लक्षात न घेता. सर्व. "लवकरच, जेव्हा तो चित्रपट विकेल, तेव्हा बऱ्याच लोकांना त्याबद्दल कळेल." या विचाराने त्याला प्रचंड आनंद झाला, त्याने लांब खोलीच्या मध्यभागी असलेल्या मोठ्या सोफ्याकडे पाहिले, तो हसला. त्याने काय पाहिले. राजकुमारी त्या सोफ्यावर करत होती, मग तो तिच्याशी काय करत होता, ती त्याच्याशी काय करत होती. देवा! त्याला ते चित्र जगातील प्रत्येक वर्तमानपत्राच्या पहिल्या पानावर पहायला आवडेल. त्याने एक दीर्घ चुप्पी घेतली आणि आपला आवाज बंद केला. डोळे, सामाजिक पृष्ठांवर शीर्ष कथेची कल्पना करणे: सुंदर राजकुमारी मॉर्गन दा गोमा, पोर्तुगीज निळ्या रक्ताची सर्वात थोर स्त्री, एक वेश्या.
रिपोर्टर एस्टर आज शहरात आहे. एल्डगेट येथे या पत्रकाराला दिलेल्या मुलाखतीत, जिथे तिचा रॉयल सूट आहे, राजकुमारीने सांगितले की ती ड्रॅगन क्लबमध्ये जाण्याची आणि अधिक गूढ प्रकारची लैंगिक कलाबाजी करण्यास उत्सुक आहे. गर्विष्ठ राजकन्येला अधिक तपशीलवार प्रश्न विचारला असता, ती म्हणाली की शेवटी ही सर्व शब्दार्थाची बाब आहे, परंतु आजच्या लोकशाही जगातही अशा गोष्टी केवळ थोर आणि थोर लोकांसाठीच राखीव आहेत असा आग्रह धरला. राजकुमारी म्हणाली, जुन्या पद्धतीचा मार्ग अजूनही शेतकऱ्यांसाठी योग्य आहे. . . .
टेड ब्लॅकरच्या खोलीत हशा ऐकू आला. एक घृणास्पद हसणे, अधिकतर भुकेल्या, वेड्या उंदरांच्या पॅनलिंगच्या मागे ओरखडणाऱ्या किंचाळण्यासारखे. धक्क्याने त्याला समजले की हा हशा आपलाच आहे. त्याने ही कल्पना लगेचच टाकून दिली. कदाचित तो या द्वेषातून थोडा वेडा झाला असेल. जरूर पहा. द्वेष पुरेसा मजेदार होता, परंतु तो स्वतःच चुकला नाही. तीन माणसे, त्याचे क्लायंट येईपर्यंत ब्लॅकरचा चित्रपट पुन्हा सुरू करण्याचा कोणताही हेतू नव्हता. त्याने ते शंभर वेळा पाहिले आहे. पण आता तो त्याचा ग्लास घेऊन मोठ्या सोफ्यावर गेला आणि मोत्याचे एक छोटे बटण इतक्या कुशलतेने आणि बिनदिक्कतपणे आर्मरेस्टमध्ये शिवलेले दाबले. खोलीच्या शेवटच्या टोकाला छतावरून एक लहान पांढरा पडदा खाली आल्याने एक मंद यांत्रिक गुंजन होता. ब्लॅकरने दुसरे बटण दाबले आणि त्याच्या मागे भिंतीत लपलेल्या प्रोजेक्टरने स्क्रीनवर पांढऱ्या प्रकाशाचा एक तेजस्वी किरण शूट केला. त्याने एक घोट घेतला, एक लांब सिगारेट पेटवली, लेदर ओटोमनवर त्याचे घोटे ओलांडले आणि आराम केला. संभाव्य क्लायंटना दाखविले नसते तर, त्याने हा चित्रपट शेवटचा पाहिला असता. त्याने नकारात्मक ऑफर केली, आणि फसवणूक करणार नाही. त्याला त्याच्या पैशाचा आनंद घ्यायचा होता. पडद्यावर दिसणारी पहिली व्यक्तिरेखा त्यांचीच होती. त्याने छुपा कॅमेरा अचूक अँगल तपासला. ब्लॅकरने त्याच्या प्रतिमेचा ऐवजी तीव्र संमतीने अभ्यास केला. त्याला पोट मिळाले. आणि तो त्याच्या कंगवा आणि ब्रशने निष्काळजी होता - त्याच्या टक्कलची जागा खूप स्पष्ट होती. त्याला असे वाटले की आता त्याच्या नवीन संपत्तीमुळे तो केसांचे प्रत्यारोपण करू शकेल. त्याने स्वत:ला सोफ्यावर बसून, सिगारेट पेटवताना, पायघोळच्या घड्यांशी गडबड करताना, भुसभुशीतपणे आणि कॅमेऱ्याच्या दिशेने हसताना पाहिले.
ब्लॅकर हसला. त्याला त्या विशिष्ट क्षणी त्याचे विचार आठवले - राजकन्येला छुप्या कॅमेऱ्याचा आवाज ऐकू येईल याची त्याला भिती वाटत होती. त्याने काळजी न करण्याचे ठरवले. तो कॅमेरा चालू करेल तोपर्यंत ती तिच्या LSD प्रवासात सुरक्षित असेल. तिला कॅमेरा किंवा इतर काही ऐकू येणार नाही. ब्लॅकरने त्याचे सोन्याचे घड्याळ पुन्हा तपासले. आता सव्वा दोन वाजले आहेत. अजून बराच वेळ आहे. चित्रपट दीड तासापैकी फक्त एक मिनिटाचा होता. ब्लॅकरची स्क्रीनवरची चमकणारी प्रतिमा अचानक दरवाजाकडे वळली. ती राजकुमारी ठोकत होती. स्वत: बटणापर्यंत पोहोचून कॅमेरा बंद करताना त्याने पाहिले. स्क्रीन पुन्हा आंधळेपणाने पांढरा झाला. आता देहातील ब्लॅकरने पुन्हा बटण दाबले. स्क्रीन काळी झाली. तो उभा राहिला आणि जेड पॅकमधून नवीन सिगारेट काढल्या. त्यानंतर तो पलंगावर परत आला आणि पुन्हा प्रोजेक्टर सक्रिय करून बटण दाबले. तो नेमका काय बघणार आहे हे त्याला माहीत होते. तिला आत सोडून अर्धा तास उलटून गेला होता. ब्लॅकरने प्रत्येक तपशील अचूक स्पष्टतेने लक्षात ठेवला. राजकुमारी दा गामा यांना इतर उपस्थित राहण्याची अपेक्षा होती. सुरुवातीला तिला त्याच्यासोबत एकटे राहायचे नव्हते, परंतु ब्लॅकरने त्याचे सर्व आकर्षण वापरले, तिला एक सिगारेट आणि पेय दिले आणि तिला काही मिनिटे थांबण्यास सांगितले... त्याच्यासाठी हा पुरेसा वेळ होता, कारण तिचे पेय होते. एलएसडीने भरलेले. ब्लॅकरला तेव्हाही माहित होते की राजकुमारी केवळ कंटाळवाणेपणामुळे त्याच्याबरोबर राहिली. त्याला माहित होते की तिने त्याचा तिरस्कार केला, जसे तिचे संपूर्ण जग त्याला तिरस्कार करते आणि तिने त्याला तिच्या पायाखालील मातीपेक्षा कमी मानले. त्याने तिला ब्लॅकमेल करण्यासाठी निवडण्याचे हे एक कारण होते. तिच्यासारख्या प्रत्येकाचा तिरस्कार. तिला शारीरिकदृष्ट्या जाणून घेण्याचा, तिला ओंगळ गोष्टी करायला भाग पाडण्याचा, तिला त्याच्या पातळीवर आणण्याचा निखळ आनंदही होता. आणि तिच्याकडे पैसे होते. आणि पोर्तुगाल मध्ये खूप उच्च कनेक्शन. तिच्या काकांचे उच्च स्थान, त्याला त्या माणसाचे नाव आठवत नव्हते, तो मंत्रिमंडळात उच्च पदावर होता.
होय, राजकुमारी दा गामा ही चांगली गुंतवणूक असायला हवी होती. हे किती चांगले - किंवा वाईट - हे होते - ब्लॅकरने त्या वेळी स्वप्नातही पाहिले नव्हते. हे सर्व नंतर आले. आता तो चित्रपट त्याच्या ऐवजी देखणा चेहऱ्यावर स्मग लुकने उलगडताना पाहिला. त्याच्या एका सहकारी अधिकाऱ्याने एकदा सांगितले की ब्लॅकर "एक अतिशय देखणा जाहिरातदार माणूस" सारखा दिसत होता. राजकुमारीने नकळत एलएसडीचा पहिला डोस घेतल्याच्या अर्ध्या तासानंतरच त्याने छुपा कॅमेरा चालू केला. ती शांतपणे अर्ध-समाधीत पडल्यावर तिची वागणूक हळूहळू बदलत असताना त्याने पाहिले. तो तिला मोठ्या सोफ्यावर घेऊन गेला म्हणून तिने हरकत घेतली नाही. ब्लॅकरने कॅमेरा चालू करण्यापूर्वी आणखी दहा मिनिटे वाट पाहिली. या मध्यांतरात, राजकुमारीने स्वतःबद्दल विनाशकारी थेट बोलण्यास सुरुवात केली. औषधाच्या प्रभावाखाली, तिने ब्लॅकरला एक जुना आणि प्रिय मित्र मानला. तिने वापरलेले काही शब्द आठवून तो आता हसला - हे शब्द सहसा रक्ताच्या राजकुमारीशी संबंधित नसतात. तिच्या पहिल्या टिपणीने ब्लॅकरला खरोखरच धक्का दिला. "पोर्तुगालमध्ये," ती म्हणाली, "त्यांना वाटतं की मी वेडी आहे. पूर्णपणे वेडी आहे. शक्य झालं तर ते मला तुरुंगात टाकतील. मला पोर्तुगालपासून दूर ठेवण्यासाठी, तुम्ही बघा. त्यांना माझ्याबद्दल, माझ्या प्रतिष्ठेबद्दल सर्व काही माहित आहे, आणि त्यांना खरंच वाटतं की "मी वेडा आहे. त्यांना माहित आहे की मी दारू पितो आणि ड्रग्ज करतो आणि मला विचारणाऱ्या कोणत्याही माणसाबरोबर झोपतो - बरं, जवळजवळ कोणत्याही मित्रासोबत. मी अजूनही कधी कधी त्यावर रेषा काढतो." हे, ब्लॅकरने आठवले, ते ऐकले तसे नव्हते. त्याने तिला निवडण्याचे हे आणखी एक कारण होते. अशी अफवा पसरली होती की जेव्हा राजकुमारी मद्यधुंद अवस्थेत होती, जी बहुतेक वेळा ड्रग्सच्या प्रभावाखाली होती, तेव्हा ती ट्राउझर्समध्ये किंवा फॅट डी न्यू, स्कर्टमध्ये कोणाशीही झोपत असे. संभाषणांच्या ओघानंतर, ती जवळजवळ वेडी झाली होती, जेव्हा तो कपडे घालू लागला तेव्हा फक्त त्याच्याकडे अस्पष्टपणे हसत होती. बाहुलीचे कपडे उतरवल्यासारखं चित्रपट बघताना त्याला आता आठवलं. तिने प्रतिकार केला नाही किंवा मदत केली नाही कारण तिचे पाय आणि हात कोणत्याही इच्छित स्थितीत हलविले गेले होते. तिचे डोळे अर्धे मिटले होते आणि तिला असे वाटत होते की ती एकटी आहे. तिचे रुंद लाल तोंड अस्पष्ट हसत अर्धे उघडे होते. पलंगावर बसलेल्या माणसाला असे वाटले की त्याने स्वत:ला पडद्यावर पाहिल्यावर त्याची कंबर प्रतिक्रिया देऊ लागली. राजकुमारीने एक पातळ तागाचा पोशाख घातला होता, अगदी लहान नाही, आणि तिने आज्ञाधारकपणे तिचे सडपातळ हात तिच्या डोक्यावर खेचले. तिने खाली खूप कमी परिधान केले होते. काळी ब्रा आणि लहान काळ्या लेसची पँटी. गार्टर बेल्ट आणि लांब टेक्सचर पांढरे स्टॉकिंग्ज. वातानुकूलित खोलीत चित्रपट पाहताना टेड ब्लॅकरला थोडा घाम फुटला. एवढ्या आठवड्यांनंतरही त्याला त्रास होत होता. त्याला मजा आली. त्यांनी कबूल केले की ती नेहमीच त्यांच्या सर्वात मौल्यवान आणि प्रेमळ आठवणींपैकी एक राहील. त्याने तिची ब्रा उघडली आणि ती तिच्या हाताखाली सरकवली. गुलाबी-तपकिरी टिपांसह, त्याच्या कल्पनेपेक्षा मोठे तिचे स्तन तिच्या बरगडीच्या पिंजऱ्यातून स्थिर आणि बर्फाच्छादित होते. एका हाताने तिच्या स्तनांशी खेळत असताना ब्लॅकरने स्वत:ला तिच्या मागे उभे केले आणि दुसऱ्या हाताने त्याने झूम लेन्स चालू करण्यासाठी दुसरे बटण दाबले आणि तिला जवळून पकडले. राजकुमारीच्या काही लक्षात आले नाही. क्लोज-अपमध्ये तिच्या नाकातील लहान छिद्रे दिसत होती इतक्या स्पष्टपणे, हलक्या अर्ध्या हसत तिचे डोळे मिटले होते. तिला त्याचे हात वाटले किंवा प्रतिसाद दिला तर ते लक्षात येत नव्हते. ब्लॅकरने तिचा गार्टर बेल्ट आणि स्टॉकिंग्ज चालू ठेवले. गार्टर्स हे त्याचे कामुक होते, आणि तोपर्यंत तो उत्साहात इतका गुरफटला होता की या लैंगिक छळाचे खरे कारण तो जवळजवळ विसरला होता. पैसा. त्याने ते लांब, लांब पाय ठेवायला सुरुवात केली - लांब पांढऱ्या स्टॉकिंग्जमध्ये खूप मोहक - अगदी त्याला हवे तसे, सोफ्यावर. तिने त्याच्या प्रत्येक आज्ञेचे पालन केले, कधीही बोलले नाही किंवा आक्षेप घेतला नाही. तोपर्यंत राजकुमारी खूप दूर गेली होती आणि जर तिला त्याची उपस्थिती अजिबात दिसली तर ती फक्त अस्पष्ट स्वरूपात होती. ब्लॅकर ही दृश्यात एक अस्पष्ट जोड होती, आणखी काही नाही. पुढील वीस मिनिटांत, ब्लॅकरने तिला लैंगिक संबंधातून बाहेर काढले. त्याने स्वतःला सर्व पोझेस परवानगी दिली. पुरुष आणि स्त्री एकमेकांना जे काही करू शकत होते, ते त्यांनी केले. पुन्हा पुन्हा...
तिने तिची भूमिका बजावली, त्याने जवळच्या श्रेणीसाठी झूम लेन्सचा वापर केला - ब्लॅकरच्या हातात काही उपकरणे होती - ड्रॅगन क्लबच्या काही क्लायंटना खूप विचित्र अभिरुची होती - आणि त्याने ती सर्व प्रिन्सेसवर वापरली. तिनेही सहानुभूती किंवा तिरस्कार न दाखवता समभावनेने हे स्वीकारले. शेवटी, चित्रपटाच्या शेवटच्या चार मिनिटांत, त्याच्या लैंगिक चातुर्याचे प्रदर्शन करून, ब्लॅकरने तिच्यामध्ये आपली वासना वाढवली, तिला मारहाण केली आणि तिला जनावरासारखे चोदले. पडदा गडद झाला. ब्लॅकरने प्रोजेक्टर बंद केला आणि त्याच्या घड्याळाकडे एक नजर टाकत छोट्या बारकडे गेला. कॉकनी लवकरच येतील. या रात्री तो जिवंत राहील याचा विमा. ब्लॅकरला आज रात्री भेटणाऱ्या माणसांबद्दल कोणताही भ्रम नव्हता. ड्रॅगन क्लबच्या पायऱ्या चढून जाण्यापूर्वी त्यांची कसून चौकशी केली जाईल. टेड ब्लॅकर वातानुकूलित खोलीतून खाली उतरला. त्याने अल्फी डॉलिटल त्याच्याशी बोलण्याची प्रतीक्षा न करण्याचे ठरवले. प्रथम, अलचा कर्कश आवाज होता आणि दुसरे म्हणजे, फोनचे हँडसेट कसे तरी एकमेकांशी कनेक्ट केले जाऊ शकतात. तुला ते कधीच कळणार नाही. जेव्हा तुम्ही एक चतुर्थांश दशलक्ष पौंड आणि तुमचे आयुष्य खेळत होता, तेव्हा तुम्हाला प्रत्येक गोष्टीचा विचार करावा लागला. लहान लॉबी ओलसर आणि निर्जन होते. ब्लॅकर पायऱ्यांखाली सावलीत थांबला. दुपारी 2:29 वाजता, Alfie Doolittle लॉबीमध्ये प्रवेश केला. ब्लॅकरने त्याच्याकडे तिरस्कार केला आणि अल्फी वळला, त्याची नजर त्याच्याकडे गेली, एक मांसल हात सहजतेने त्याच्या शर्टच्या पुढच्या भागापर्यंत पोहोचला. "अरे," अल्फी म्हणाली, "मला वाटलं होतं की मी तुला उडवून टाकावं?" ब्लॅकरने आपले बोट त्याच्या ओठांवर ठेवले: - देवाच्या फायद्यासाठी अधिक शांतपणे बोल! बाकीचे कुठे आहेत? - जो आणि इरी आधीच आले आहेत. तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे मी त्यांना परत पाठवले. आणखी दोन लवकरच येथे येतील. ब्लॅकरने समाधानाने होकार दिला. तो मोठ्या कोकनीकडे चालला. - आज रात्री तुमच्याकडे काय आहे? मला बघू द्या, प्लीज, अल्फी डूलिटल, त्याच्या जाड ओठांवर एक तिरस्कारयुक्त हसू घेऊन, पटकन एक चाकू आणि पितळी पोरांची जोडी काढली.
"बाशिंगसाठी पोर, टेडी, आवश्यक असल्यास, आणि इमर्जन्सी असल्यास एक चाकू, तुम्ही म्हणाल. सर्व मुलांची गोष्ट माझ्यासारखीच आहे." ब्लॅकरने पुन्हा होकार दिला. त्याला शेवटची गोष्ट हवी होती ती हत्या होती. खूप चांगले. मी " मी लगेच परत येईन. तुमची माणसे येईपर्यंत इथेच थांबा, मग उठ. त्यांना त्यांचे आदेश माहित आहेत याची खात्री करा - ते सभ्य, विनम्र असले पाहिजेत, परंतु त्यांनी माझ्या पाहुण्यांचा शोध घेतला पाहिजे. कोणतीही शस्त्रे सापडली तर ती जप्त केली जातील आणि ती परत केली जाणार नाहीत. मी पुन्हा सांगतो - ते परत करू नका."
ब्लॅकरला वाटले की त्याच्या "पाहुण्यांना" नवीन शस्त्रे घेण्यास थोडा वेळ लागेल, जरी त्यांचा अर्थ हिंसाचाराचा असेल. या वेळेचा सदुपयोग करून ड्रॅगन क्लबचा कायमचा निरोप घ्यायचा आणि ते शुद्धीवर येईपर्यंत लपून राहण्याचा त्यांचा हेतू होता. ते त्याला कधीच सापडणार नाहीत. अल्फीने भुसभुशीत केली. "माझ्या माणसांना त्यांच्या ऑर्डर माहित आहेत, टेडी." ब्लॅकर परत वरच्या मजल्यावर गेला. त्याच्या खांद्यावर तो थोडक्यात म्हणाला: फक्त म्हणून ते त्यांना विसरू नका. अल्फीने पुन्हा भुसभुशीत केली. तो चढत असताना ताज्या घामाने ब्लॅकर झाकले. त्याला काही मार्ग सापडत नव्हता. त्याने उसासा टाकला आणि सुगंधित रुमालाने चेहरा पुसून श्वास घेण्यासाठी तिसऱ्या लँडिंगवर थांबला. नाही, अल्फी तिथे असावी. कोणतीही योजना कधीही परिपूर्ण नव्हती. "मला या पाहुण्यांसोबत एकटे, असुरक्षित, एकटे राहायचे नाही." दहा मिनिटांनंतर अल्फीने दार ठोठावले. ब्लॅकरने त्याला आत जाऊ दिले, त्याला अलेची बाटली दिली आणि त्याला सरळ पाठीवर कुठे बसायचे ते दाखवले. विशाल सोफाच्या उजवीकडे दहा फूट खुर्ची. आणि त्याच विमानात त्याच्याबरोबर. "जर काही अडचण नसेल," ब्लॅकरने स्पष्ट केले, "तुम्ही त्या तीन माकडांसारखे वागले पाहिजे. मला काही दिसत नाही, मी काही ऐकत नाही, मी काहीही करत नाही ...
तो अनिच्छेने पुढे म्हणाला, "मी माझ्या पाहुण्यांना हा चित्रपट दाखवणार आहे. तुम्हीही नक्कीच बघाल. मी जर तुम्ही असता तर मी इतरांना त्याचा उल्लेख करणार नाही. त्यामुळे तुम्हाला खूप त्रास होऊ शकतो. "
"माझे तोंड कसे बंद ठेवायचे ते मला माहित आहे."
ब्लॅकरने त्याला त्याच्या मोठ्या खांद्यावर थाप दिली; त्याला संपर्क आवडला नाही. "मग तुम्हाला काय दिसेल ते जाणून घ्या. जर तुम्ही चित्रपट बारकाईने बघितलात तर तुम्हाला काही शिकायला मिळेल." सहाय्याने त्याला एक रिकामी नजर दिली. "मला जे काही माहित आहे ते मला माहित आहे." "आनंदी माणूस," ब्लॅकर म्हणाला. हा एक दयनीय विनोद होता, जो मोठ्या कॉकनीसाठी पूर्णपणे निरुपयोगी होता. तीन वाजून एक मिनिटांनी मागच्या दारावरची पहिली ठोठावली. ब्लॅकरने अल्फीकडे इशारा करत बोट दाखवले, जो त्याच्या खुर्चीवर बुद्धासारखा स्थिर बसला होता. पहिला पाहुणा लहान होता, फिकट रंगाचा समर सूट आणि महाग पांढरी पनामा टोपी घातलेला होता.
ब्लॅकरने दार उघडताच तो किंचित वाकला. - कृपया माफ करा. मी मिस्टर थिओडोर ब्लॅकर शोधत आहे. तो तूच आहेस? ब्लॅकरने होकार दिला. आपण कोण आहात? चिनी माणसाने एक कार्ड हातात धरले. ब्लॅकरने त्याकडे पाहिले आणि मोहक काळा फॉन्ट पाहिला: "मिस्टर वांग है." अजून काही नाही. चिनी दूतावासाबद्दल एक शब्दही नाही. ब्लॅकर बाजूला उभा राहिला. "आत या, मिस्टर हाय. कृपया मोठ्या सोफ्यावर बसा. तुमची जागा डाव्या कोपऱ्यात आहे. तुम्हाला प्यायचे आहे का?" - काहीही नाही, कृपया. अल्फी डूलिटलने सोफ्यावर आपली जागा घेतल्याने चिनी लोकांनी त्याच्याकडे ढुंकूनही पाहिले नाही. दारावर आणखी एक थाप. हा अतिथी स्पष्टपणे नेग्रॉइड वैशिष्ट्यांसह खूप मोठा आणि चमकदार काळा होता. त्याने क्रीम रंगाचा सूट घातला होता, किंचित डाग पडलेला आणि फॅशनच्या बाहेर. लेपल्स खूप रुंद होते. त्याच्या मोठ्या काळ्या हातात त्याने फाटलेली, स्वस्त स्ट्रॉ टोपी धरली होती. ब्लॅकरने त्या माणसाकडे रोखून पाहिले आणि अल्फीच्या उपस्थितीबद्दल देवाचे आभार मानले. हा काळा माणूस भयंकर होता. "तुझं नाव प्लीज?" काळ्या माणसाचा आवाज मऊ आणि अस्पष्ट होता, काही प्रकारचे उच्चारण. मंद पिवळ्या कॉर्नियासह त्याचे डोळे स्लॅकरकडे पाहत होते.
काळा माणूस म्हणाला, "माझ्या नावाने काही फरक पडत नाही. मी राजकुमार सोभुजी अस्करीचा प्रतिनिधी म्हणून येथे आहे. ते पुरेसे आहे." ब्लॅकरने होकार दिला. “हो. कृपया बसा. सोफ्यावर. उजव्या कोपऱ्यात. तुम्हाला प्यायची की सिगारेट? काळ्या माणसाने नकार दिला. तिसऱ्या पाहुण्याने दार वाजवायला पाच मिनिटे गेली. ते भयंकर शांततेत गेले. पलंगावर बसलेल्या दोन माणसांकडे एक द्रुत, धूर्त नजर टाकली. ते बोलत नव्हते किंवा एकमेकांकडे बघत नव्हते. तोपर्यंत... आणि त्याला वाटले की त्याच्या नसा थरथरायला लागल्या आहेत. तो बास्टर्ड का आला नाही? काहीतरी गेले का? चुकीचे आहे का? देवा, प्लीज नको करू! आता तो एक दशलक्ष पौंड इतका जवळ आला आहे." शेवटी एक ठोठावल्यावर तो जवळजवळ रडला. तो माणूस उंच होता, जवळजवळ बारीक होता, कुरळे काळ्या रंगाचा होता. केस कापायचे होते. त्याला टोपी नव्हती. त्याचे केस चमकदार पिवळ्या रंगाचे होते. त्याने हे काळे मोजे आणि हाताने बनवलेल्या तपकिरी लेदर सँडल घातले होते.
- मिस्टर ब्लॅकर? आवाज हलकासा होता, पण त्यातला तिरस्कार आणि तिरस्कार चाबकासारखा कापला गेला. त्याचं इंग्रजी चांगलं होतं, पण एक वेगळी लॅटिन चव होती. ब्लॅकरने चमकदार शर्टकडे पाहून होकार दिला. "हो. मी ब्लॅकर आहे. तुला याची सवय होती का...?" त्याचा नीट विश्वास बसत नव्हता. मेजर कार्लोस ऑलिव्हेरा. पोर्तुगीज बुद्धिमत्ता. आपण यावर सुरुवात करू का?"
आवाजाने जे शब्द सांगितले नाहीत ते सांगितले: पिंप, पिंप, स्लॉप उंदीर, कुत्र्याचे शेण, सरपटणारे प्राणी. आवाजाने काही विचित्र पद्धतीने ब्लॅकरला राजकुमारीची आठवण करून दिली. ब्लॅकरने त्याच्या तरुण क्लायंटच्या भाषेत बोलून आपली शांतता गमावली नाही. खूप काही धोक्यात आहे. त्याने सोफ्याकडे बोट दाखवले. - तू तिथे बसशील, मेजर ऑलिव्हिरा. मध्यभागी, कृपया. ब्लॅकरने दाराला दुहेरी कुलूप लावले आणि त्याला कडी लावली. त्याने खिशातून तिकीट असलेली तीन सामान्य टपाल कार्डे काढली. त्याने पलंगावरील प्रत्येक पुरुषाला एक कार्ड दिले.
त्यांच्यापासून थोडे दूर जाऊन त्याने आपले छोटेसे तयार भाषण केले. "सज्जनांनो, तुमच्या लक्षात येईल की प्रत्येक पोस्टकार्ड चेल्सीमधील पोस्ट ऑफिस बॉक्सला संबोधित केले आहे. हे सांगण्याची गरज नाही की, मी जवळ असलो तरी कार्ड वैयक्तिकरित्या घेणार नाही. कोणी काही प्रयत्न करत आहे की नाही हे पाहण्यासाठी नक्कीच पुरेसे जवळ आहे. कार्ड उचलणाऱ्या व्यक्तीच्या मागे जा. तुम्हाला खरोखर व्यवसाय करायचा असेल तर मी याची शिफारस करणार नाही. "तुम्ही अर्ध्या तासाचा चित्रपट पाहणार आहात. चित्रपट सर्वाधिक बोली लावणाऱ्याला विकला जात आहे - एक चतुर्थांश दशलक्ष पौंडांपेक्षा जास्त. यापेक्षा कमी बोली मी स्वीकारणार नाही. फसवणूक होणार नाही. फक्त एक प्रिंट आणि एक निगेटिव्ह आहे, आणि ते दोन्ही एकाच किंमतीला विकतात... - छोटा चिनी माणूस थोडा पुढे झुकला.
- कृपया, तुमच्याकडे याची हमी आहे का?
ब्लॅकरने होकार दिला. - प्रामाणिकपणे.
मेजर ऑलिव्हेरा क्रूरपणे हसला. ब्लॅकर लाजला, रुमालाने चेहरा पुसला आणि पुढे म्हणाला: "काही फरक पडत नाही." दुसरी कोणतीही हमी नसल्यामुळे तुम्हाला माझा शब्द मान्य करावा लागेल. - तो नाहीसा न होता हसत म्हणाला. - मी तुम्हाला खात्री देतो की मी ते ठेवीन. मला माझे आयुष्य शांततेत जगायचे आहे. आणि विश्वासघाताचा अवलंब न करण्यासाठी माझी विचारण्याची किंमत खूप जास्त आहे. मी...
काळ्या माणसाचे पिवळे डोळे ब्लॅकरला टोचले. - कृपया अटींसह सुरू ठेवा. फार काही नाही
ब्लॅकरने पुन्हा चेहरा पुसला. डॅम एअर कंडिशनर बंद केले? "अर्थात. हे अगदी सोपे आहे. तुमच्यापैकी प्रत्येकजण, तुमच्या वरिष्ठांशी सल्लामसलत करण्यासाठी वेळ मिळाल्यानंतर, तुमच्या सट्टेची रक्कम पोस्टकार्डवर लिहील. फक्त संख्यांमध्ये, डॉलर किंवा पौंड चिन्हे नाहीत. एक टेलिफोन नंबर देखील लिहा. तुम्हाला जेथे पोहोचता येईल ते पूर्ण गोपनीयतेने संपर्क साधला जाईल. मला वाटते की मी ते तुमच्यावर सोडू शकतो. मला कार्डे मिळाल्यानंतर आणि त्यांची तपासणी केल्यानंतर, मी योग्य वेळी सर्वोच्च बोली लावणाऱ्याला कॉल करेन. त्यानंतर आम्ही पेमेंट आणि पावतीवर सहमती देऊ चित्रपट. मी म्हटल्याप्रमाणे हा अगदी सोपा आहे.
"हो," लहान चिनी गृहस्थ म्हणाले. "अगदी साधे". ब्लॅकरने त्याची नजर पाहिली, त्याला वाटले की त्याला साप दिसला. "खूप हुशार," काळा माणूस म्हणाला. त्याच्या मुठींनी त्याच्या गुडघ्यांवर दोन काळे क्लब तयार केले. मेजर कार्लोस ऑलिव्हेरा काहीच बोलला नाही, फक्त काळ्याकुट्ट डोळ्यांनी इंग्रजांकडे पाहिले ज्यात काहीही असू शकते. ब्लॅकर त्याच्या नसाशी झुंजत होता. तो सोफ्यावर गेला आणि आर्मरेस्टवरील मोत्याचे बटण दाबले. छोट्याशा धाडसाने त्याने खोलीच्या शेवटी वेटिंग स्क्रीनकडे इशारा केला. "आणि आता, सज्जनांनो, राजकुमारी मॉर्गन दा गेम तिच्या सर्वात मनोरंजक क्षणांपैकी एक आहे." प्रोजेक्टर फिरला. ब्लॅकरने तिच्या ड्रेसचे बटण काढण्यास सुरुवात केली तेव्हा राजकुमारी आळशी, अर्ध झोपलेल्या मांजरीसारखी हसली.
धडा 2
द डिप्लोमॅट, लंडनच्या सर्वात आलिशान आणि अनन्य क्लबपैकी एक, ग्रोसव्हेनॉर स्क्वेअरजवळ, थ्री किंग्स यार्डजवळ एका आलिशान जॉर्जियन घरात आहे. त्या रात्री, गरम आणि चिकट, क्लब कंटाळवाणा होता. तेथे फक्त काही चांगले कपडे घातलेले लोक येत आणि जात होते, बहुतेक निघून जात होते आणि एकवीस टेबल आणि पोकर रूममध्ये खेळणे खरोखरच गुंग होते. लंडनमध्ये पसरलेली उष्णतेची लाट क्रीडा प्रेक्षकांना आराम देत होती, त्यांना जुगार खेळण्यापासून वंचित ठेवत होती. निक कार्टरही त्याला अपवाद नव्हता. आर्द्रतेने त्याला विशेष त्रास दिला नाही, जरी तो त्याशिवाय करू शकला असता, परंतु हवामानाने त्याला त्रास दिला नाही. सत्य हे होते की किलमास्टरला माहित नव्हते, खरोखर माहित नव्हते, त्याला काय त्रास देत होते. तो चंचल आणि चिडचिड आहे एवढेच त्याला माहीत होते; त्याने यापूर्वी दूतावासाच्या रिसेप्शनला हजेरी लावली होती आणि ग्रोसवेनर स्क्वेअरमध्ये त्याचा जुना मित्र जेक टोधंटर सोबत नाचला होता. त्यापेक्षा संध्याकाळ कमी झाली होती. जेकला निकला डेट मिळाले, गोड स्मित आणि सर्व योग्य ठिकाणी वक्र असलेला सुंदर छोटा लाइम. मुलीने तिला संतुष्ट करण्याचा सर्वतोपरी प्रयत्न केला, ती किमान अनुरूप असल्याचे प्रत्येक चिन्ह दाखवून. तिने ज्या प्रकारे निककडे पाहिले, त्याच्या हाताला चिकटून आणि त्याच्या अगदी जवळ जाऊन पाहत असताना तिच्यावर एक मोठा होय लिहिलेला होता.
तिचे वडील लेक तोडहुतेर म्हणाले की, सरकारमधील एक महत्त्वाचा माणूस होता. निक कार्टरला त्याची पर्वा नव्हती. अर्नेस्ट हेमिंग्वे ज्याला "सरपटणारे मूर्ख गाढव" म्हणतात त्या गंभीर प्रकरणामुळे - आणि आताच त्याला का समजू लागले आहे. शेवटी, कार्टर एखाद्या सज्जन माणसाला मिळू शकेल तितका असभ्य होता. माफी मागून तो निघून गेला. तो बाहेर गेला आणि त्याचा टाय मोकळा केला, त्याचा पांढरा टक्सिडो काढला आणि जळत्या काँक्रीट आणि डांबरातून चालत लांब, झाडून पावले टाकली. कार्लोस प्लेस आणि मॉन्ट स्ट्रीट ते बर्कले स्क्वेअर. तेथे कोणतेही नाइटिंगल्स गायले नाहीत. शेवटी तो मागे वळला आणि डिप्लोमॅट पास करून, आवेगपूर्वक पेय आणि ताजेसाठी थांबण्याचा निर्णय घेतला. निककडे अनेक क्लबमध्ये अनेक कार्डे होती आणि "डिप्लोमॅट" त्यापैकी एक होता. आता, त्याचे पेय जवळजवळ संपवून, तो कोपऱ्यातल्या एका छोट्या टेबलावर एकटाच बसला आणि त्याला त्याच्या चिडचिडीचा स्रोत सापडला. हे सोपे होते. किलमास्टर खूप दिवसांपासून निष्क्रिय आहे. हॉकने त्याला हे काम देऊन जवळपास दोन महिने झाले होते. इतके दिवस तो कधी बेरोजगार होता हे निकला आठवत नव्हते. तो अस्वस्थ, मूड, रागावलेला आणि त्याच्याशी जुळवून घेणे कठीण होते यात आश्चर्य नाही! काउंटर इंटेलिजन्स डिपार्टमेंटमध्ये गोष्टी खूपच हळू चालल्या पाहिजेत - एकतर ते किंवा डेव्हिड हॉकने, त्याचा बॉस, निकला त्याच्या स्वतःच्या कारणांमुळे लढाईपासून दूर ठेवले. कोणत्याही परिस्थितीत, याबद्दल काहीतरी केले पाहिजे. निकने पैसे दिले आणि निघायला तयार झाला. सकाळी पहिली गोष्ट, त्याने हॉकला फोन केला आणि कामाची मागणी केली. त्यामुळे एखादी व्यक्ती गंजलेली होऊ शकते. खरं तर, त्याच्या कामाच्या ओळीतील एखाद्या व्यक्तीसाठी दीर्घकाळ निष्क्रिय राहणे धोकादायक होते. हे खरे आहे की, त्याला दररोज काही गोष्टींचा सामना करावा लागतो, मग तो जगाच्या कोणत्याही भागात असो. योग ही रोजची पथ्ये होती. येथे लंडनमध्ये त्याने टॉम मितुबाशी यांच्यासोबत नंतरच्या सोहो जिममध्ये प्रशिक्षण घेतले: ज्युडो, जिउ-जित्सू, आयकिडो आणि कराटे. किलमास्टर आता 6व्या अंशाचा ब्लॅक बेल्ट होता. यापैकी काहीही फरक पडला नाही. सराव चांगला होता, पण त्याला आता खरी डील हवी होती. तो अजूनही सुट्टीवर होता. होय. तो असे. तो म्हाताऱ्याला अंथरुणातून बाहेर काढेल - वॉशिंग्टनमध्ये अजूनही अंधार होता - आणि त्वरित भेटीची मागणी करेल.
गोष्टी हळू असू शकतात, परंतु दाबल्यास हॉक नेहमी काहीतरी घेऊन येऊ शकतो. उदाहरणार्थ, त्याच्याकडे मृत्यूचे एक छोटेसे काळे पुस्तक होते, ज्यामध्ये अशा लोकांची यादी होती ज्यात तो नष्ट झालेला पाहू इच्छित होता. निक कार्टर आधीच क्लब सोडत होता जेव्हा त्याने त्याच्या उजवीकडे हशा आणि टाळ्या ऐकल्या. त्या आवाजात काहीतरी विचित्र, विचित्र, खोटं होतं ज्याने त्याचं लक्ष वेधून घेतलं. हे थोडेसे अस्वस्थ करणारे होते. फक्त नशेतच नाही—तो आधी मद्यधुंद अवस्थेत होता—परंतु आणखी काहीतरी, एक उच्च, तीक्ष्ण नोट जी काही प्रमाणात चुकीची होती. त्याची उत्सुकता वाढली, तो थांबला आणि आवाजाच्या दिशेने पाहू लागला. तीन रुंद आणि उथळ पायऱ्या गॉथिक कमानीपर्यंत नेल्या. कमानीच्या वरचे एक चिन्ह विनम्र काळ्या हस्ताक्षरात लिहिले आहे: "पुरुषांसाठी खाजगी बार." पुन्हा जोरात हशा पिकला. निकच्या सावध डोळ्यांनी आणि कानाने आवाज आणि चिन्ह पकडले आणि ते जुळले. पुरुषांचा बार, पण तिथे एक स्त्री हसत होती. नशेत, जवळजवळ वेड्यासारखे हसणे. निक तीन पायऱ्या उतरला. हेच त्याला बघायचे होते. जेव्हा त्याने हॉकला कॉल करण्याचा निर्णय घेतला तेव्हा त्याचा चांगला मूड परत आला. ही त्या रात्रींपैकी एक असू शकते. कमानीच्या पलीकडे एक लांबलचक खोली होती ज्याच्या एका बाजूला बार होता. बार वगळता जागा उदास होती, जेथे दिवे, वरवर पाहता इकडे तिकडे उचलले गेले आणि ते एका तात्पुरत्या व्यासपीठात बदलले. निक कार्टर बर्याच वर्षांपासून बर्लेस्क थिएटरमध्ये गेला नव्हता, परंतु त्याने लगेचच वातावरण ओळखले. त्याने स्वत:ला असा मूर्ख बनवणाऱ्या सुंदर तरुणीला ओळखले नाही. हे, तेव्हाही त्याला वाटले, गोष्टींच्या योजनेत हे इतके विचित्र नव्हते, परंतु ते खेदजनक होते. कारण ती सुंदर होती. आश्चर्यकारक. आताही, एक परिपूर्ण स्तन बाहेर चिकटून राहिल्याने आणि गो-गो आणि हुची-कूचीच्या ऐवजी स्लॉप कॉम्बिनेशनसारखे तिचे करत असतानाही ती सुंदर होती. कुठेतरी एका गडद कोपऱ्यात, अमेरिकन ज्यूकबॉक्समधून अमेरिकन संगीत वाजत होते. अर्धा डझन पुरुष, सर्व शेपटीत, सर्व पन्नासच्या वर, मुलीने धडपडत आणि बारमध्ये वर आणि खाली नाचत असताना हसत आणि टाळ्या वाजवत तिचे स्वागत केले.
वयोवृद्ध बारटेंडर, त्याच्या लांब चेहऱ्यावर नापसंतीचे दर्शन घेऊन, शांतपणे उभा राहिला, पांढऱ्या वस्त्रात त्याच्या छातीवर हात पसरले. किलमास्टरला थोडासा धक्का सहन करावा लागला, जो त्याच्यासाठी असामान्य होता. शेवटी, हे डिप्लोमॅट हॉटेल होते! तो त्याच्या खालच्या डॉलरवर पैज लावेल की मॅनेजमेंटला सध्या पुरुषांच्या बारमध्ये काय चालले आहे हे माहित नाही. कोणीतरी जवळच्या सावलीत हलवले आणि संभाव्य धोक्याचा सामना करण्यासाठी निक सहजतेने फ्लॅशसारखा वळला. पण तो फक्त एक नोकर होता, क्लब लिव्हरीमधला म्हातारा नोकर. तो बारमध्ये नाचणाऱ्या मुलीकडे हसत होता, पण जेव्हा त्याने निकची नजर पकडली तेव्हा त्याची अभिव्यक्ती लगेच पवित्र नापसंतीमध्ये बदलली. एएक्स एजंटला त्याने दिलेला होकार अस्पष्ट होता.
- लाजिरवाणी गोष्ट आहे, नाही का सर! लज्जास्पद आहे, हे खरे आहे. तुम्ही बघा, ज्या गृहस्थांनी तिला या गोष्टीत ढकलले जेव्हा ते नसावेत. ती चुकून इकडे तिकडे भटकली, बिचारी, आणि ज्यांना चांगले माहीत असायला हवे होते त्यांनी लगेच तिला उचलून नाचवले." क्षणभर धार्मिकता नाहीशी झाली, आणि म्हातारा जवळजवळ हसला. "पण तिने प्रतिकार केला असे मी म्हणू शकत नाही, सर. ती थेट आत्म्यात गेली, होय. अरे, ती खरी दहशत आहे, ती. मी तिला अशा युक्त्या करताना पहिल्यांदाच पाहिलं नाही. त्याला आणखी एक टाळ्यांचा कडकडाट आणि एका छोट्या गटातून ओरडताना व्यत्यय आला. बारमधील माणसे. त्यांच्यापैकी एकाने आपले हात कापले आणि ओरडले, "कर, राजकुमारी. हे सर्व काढून टाका!" निक कार्टरने अर्ध्या आनंदाने, अर्ध्या रागाने याकडे पाहिले. अशा गोष्टींनी स्वतःला अपमानित करण्यास ती खूप सुंदर होती. "ती कोण आहे?" त्याने नोकराला विचारले. म्हाताऱ्याने आपली नजर न हटवता. मुलगी म्हणाली: "राजकुमारी होय गम, सर. खूप श्रीमंत. जगात खूप घाण आहे. किंवा किमान होती. काही धार्मिकता परत आली आहे. - हे खेदजनक आहे, सर, मी म्हटल्याप्रमाणे. खूप सुंदर आणि सह तिचे सर्व पैसे आणि निळे रक्त...” अरे देवा, सर, मला वाटतं ती काढून घेईल!’ बारमधली माणसं आता आग्रही होती, ओरडत होती आणि टाळ्या वाजवत होत्या.
जप जोरात वाढला: “हे काढा... काढा... काढा...” जुन्या नोकराने घाबरून त्याच्या खांद्यावर आणि मग निककडे पाहिले. "आता गृहस्थ खूप दूर जात आहेत साहेब. माझे काम इथे सापडले आहे." “मग का,” किल्बनास्टरने हळूवारपणे सुचवले, “तू निघून जात नाहीस?” पण इथे एक म्हातारा होता. त्याची पाणावलेली नजर पुन्हा त्या मुलीवर स्थिरावली. पण तो म्हणाला: "जर माझा बॉस कधी यात सामील झाला, तर त्या सर्वांना या आस्थापनातून आजीवन बंदी घातली जाईल - त्यापैकी प्रत्येकाला." त्याचा बॉस, निक हा व्यवस्थापक असेल असे वाटले. त्याचे हसणे सोपे होते. होय, जर मॅनेजर अचानक दिसला, तर नक्कीच पैसे द्यावे लागतील. त्याने हे का केले हे जाणून घेतल्याशिवाय किंवा त्याची काळजी न घेता, निक बारच्या मागच्या बाजूला गेला. आता ती मुलगी धडधडण्याच्या आणि आवाजांच्या नित्यक्रमात गुरफटली होती जी जास्त सरळ असू शकत नव्हती. तिने एक पातळ हिरवा पोशाख परिधान केला होता जो मांडीच्या मध्यभागी पोहोचला होता. बारटेंडरचे लक्ष वेधण्यासाठी निक बारवर त्याच्या काचेवर टॅप करणार असतानाच ती मुलगी अचानक तिच्या मिनीस्कर्टचे हेम पकडण्यासाठी बाहेर आली. एका झपाट्याने तिने ते डोक्यावर ओढले आणि तिच्यापासून दूर फेकले. ते हवेतून सरकले, क्षणभर घिरट्या घालत होते आणि नंतर निक कार्टच्या डोक्यावर तिच्या शरीरासह हलके, सुगंधित आणि सुगंधित अवतरले. बारमधील इतर पुरुषांकडून मोठ्याने ओरडणे आणि हशा. निकने स्वतःला फॅब्रिकपासून मुक्त केले - त्याने ते लॅनविन परफ्यूम म्हणून ओळखले आणि एक अतिशय महाग आहे - आणि ड्रेस त्याच्या शेजारी काउंटरवर ठेवला. आता सगळी माणसं त्याच्याकडे बघत होती. निकने त्यांना शांत नजरेने उत्तर दिले. त्यांच्यातील एक-दोन अधिक शांतपणे अस्वस्थपणे सरकले आणि पाहिले
मुलगी - निकला वाटले की त्याने दा गामा हे नाव आधी कुठेतरी ऐकले असेल - आता तिने फक्त एक छोटी ब्रा घातली होती, तिचे उजवे स्तन उघडे होते, एक पातळ पांढरी पॅन्टीज, एक गार्टर बेल्ट आणि लांब लेस पॅन्टीज. काळा स्टॉकिंग्ज. ती सडपातळ गोलाकार पाय आणि सुंदर आकाराचे घोटे आणि लहान पाय असलेली एक उंच मुलगी होती. तिने पेटंट लेदरचे ओपन टो पंप आणि उंच टाच घातल्या होत्या. तिने डोके मागे फेकून आणि डोळे मिटून नृत्य केले. तिचे केस, जेट ब्लॅक, खूप लहान आणि तिच्या डोक्याच्या जवळ कापलेले होते.
निकला एक क्षणिक विचार आला की तिच्याकडे अनेक विग आहेत आणि ते वापरू शकतात. ज्यूकबॉक्सवरील रेकॉर्ड जुन्या अमेरिकन जॅझ ट्यूनचा मेडली होता. बँड आता थोडक्यात टायगर रॅगच्या काही हॉट बारमध्ये भाग घेतो. मुलीच्या मुरगळणाऱ्या श्रोणीने वाघाच्या डरकाळ्याचा, तुबाच्या कर्कश ओम-पाचा ताल पकडला. तिचे डोळे अजूनही मिटले होते, ती खूप मागे झुकली होती, पाय पसरले होते आणि गुंडाळू लागली होती. तिचे डावे स्तन आता तिच्या छोट्या ब्रा मधून बाहेर सरकत होते. खाली असलेल्या माणसांनी आरडाओरडा करून वेळ मारून नेली. "त्या वाघाला धरा, त्या वाघाला धरा! ते काढून टाका, राजकुमारी. शेक अप, राजकुमारी!" पुरुषांपैकी एकाने, मोठ्या पोटाचा टक्कल पडलेला माणूस, संध्याकाळचा सूट घातलेला, काउंटरवर चढण्याचा प्रयत्न केला. त्याच्या साथीदारांनी त्याला मागे ओढले. या दृश्याने निकला एका इटालियन चित्रपटाची आठवण करून दिली ज्याचे नाव त्याला आठवत नव्हते. किलमास्टर, खरं तर, स्वतःला द्विधा स्थितीत सापडले. बारमधील गरीब मद्यधुंद मुलीबद्दल वाईट वाटून, हे पाहून त्याचा एक भाग थोडासा संतापला; निकचा आणखी एक भाग, ज्याला नाकारता येत नाही असा पशुपक्षी भाग, लांब परिपूर्ण पाय आणि नग्न, डोलणाऱ्या स्तनांवर प्रतिक्रिया देऊ लागला. त्याच्या वाईट मूडमुळे, त्याच्याकडे एक आठवड्यापेक्षा जास्त काळ स्त्री नव्हती. तो आता उत्तेजित होण्याच्या मार्गावर होता, त्याला हे माहित होते आणि ते नको होते. या मार्गाने नाही. तो बार सोडण्यासाठी थांबू शकत नव्हता. आता मुलीने त्याच्याकडे लक्ष वेधले आणि त्याच्या दिशेने नाचली. निक जिथे उभा होता तिकडे ती धडकत असताना इतर पुरुषांकडून चीड आणि संतापाचे ओरडत होते, तरीही तिचे टोन केलेले नितंब थरथर कापत होते. ती त्याच्याकडे सरळ बघत होती, पण तिला शंका आली की तिने त्याला खरोखर पाहिले आहे. तिला जवळजवळ काहीच दिसले नाही. ती थेट निकच्या वर उभी राहिली, पाय पसरले, हात तिच्या नितंबांवर. तिने सर्व हालचाली थांबवून त्याच्याकडे पाहिले. त्यांचे डोळे भेटले, आणि क्षणभर त्याला हिरव्यागार, अल्कोहोलने भिजलेल्या खोलीत बुद्धिमत्तेची अंधुक झलक दिसली.
मुलगी त्याच्याकडे बघून हसली. "तू देखणा आहेस," ती म्हणाली. "मला तू आवडतोस. मला तू हवा आहेस. तू दिसतोस... तुझ्यावर विश्वास ठेवता येईल... कृपया मला घरी घेऊन जा." तिच्या डोळ्यातील प्रकाश गेला, जणू काही स्विच पलटला आहे. ती निककडे झुकली, तिच्या लांब पाय गुडघ्यापर्यंत टेकायला लागले होते.. निकने हे आधी पाहिले होते, पण त्याला कधीच नाही. ही मुलगी भान गमावून बसली होती. जात आहे, जात आहे... पुरुषांच्या गटातील काही विदूषक ओरडले: “लाकूड!” मुलीने केले. तिच्या गुडघ्यांना ताणण्याचा शेवटचा प्रयत्न केला, काही कडकपणा, अचलता पुतळे गाठले. तिचे डोळे रिकामे आणि टक लावून पाहत होते. ती काउंटरवरून हळू हळू एका विचित्र कृपेने निक कार्टरच्या प्रतीक्षेत असलेल्या बाहूंमध्ये पडली. त्याने सहजपणे तिला पकडले आणि धरले. नग्न स्तन त्याच्या मोठ्या छातीवर दाबले गेले. आता काय? त्याला एक स्त्री हवी होती. पण - प्रथम, त्याला विशेषतः मद्यधुंद स्त्रिया आवडत नव्हत्या. त्याला चैतन्यशील आणि उत्साही, सक्रिय आणि कामुक स्त्रिया आवडत होत्या. पण त्याला हवे असल्यास तिला तिची गरज होती. एक स्त्री, आणि आता त्याला वाटले की त्याने तसे केले आहे, त्याच्याकडे लंडनच्या टेलिफोन नंबरच्या खोल्यांनी भरलेले एक संपूर्ण पुस्तक आहे. जाड नशेत, तोच माणूस ज्याने काउंटरवर चढण्याचा प्रयत्न केला, त्याने तराजू टिपला. लालबुंद चेहऱ्यावर भुसभुशीतपणे तो निककडे गेला. - मी मुलगी घेईन, म्हातारा. ती आमची आहे, तुम्हाला माहिती आहे, तुमची नाही. मी, आमच्याकडे एका छोट्या राजकुमारीची योजना आहे. किलमास्टरने तेव्हाच निर्णय घेतला. “मला वाटत नाही,” तो त्या माणसाला शांतपणे म्हणाला. "महिलाने मला तिला घरी नेण्यास सांगितले. तुम्ही ऐकले. मला वाटते की मी ते करेन: 'प्लॅन' काय आहेत हे त्याला माहित होते." "न्यूयॉर्कच्या बाहेरील भागात किंवा लंडनमधील पॉश क्लबमध्ये. पुरुष समान प्राणी आहेत, जीन्स किंवा संध्याकाळी सूट मध्ये कपडे. आता त्याने बारमधील इतर पुरुषांकडे पाहिले. ते एकमेकांकडे कुडकुडत उभे राहिले आणि त्याच्याकडे बघत आणि त्या लठ्ठ माणसाकडे लक्ष न देता, निकने मुलीचा ड्रेस मजल्यावरून उचलला, बारकडे गेला आणि नोकराकडे वळला, अजूनही सावलीत रेंगाळत होता. जुन्या नोकराने त्याच्याकडे भय आणि कौतुकाच्या मिश्रणाने पाहिले.
निकने तो ड्रेस वृद्ध माणसाकडे फेकून दिला. - आपण. तिला ड्रेसिंग रूममध्ये नेण्यास मला मदत करा. आम्ही तिला कपडे घालू आणि... -
फक्त एक मिनिट, धिक्कार,” तो लठ्ठ माणूस म्हणाला. - "येन्की, तू कोण आहेस, इथे येऊन आमच्या मुलीसोबत पळून गेला आहेस? मी रात्रभर ती वेश्या ड्रिंक्स विकत घेत आहे आणि जर तुला वाटत असेल की तू... uhltirimpppphhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh? ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह
- निकने त्या माणसाला दुखावू नये यासाठी खूप प्रयत्न केले. त्याने उजव्या हाताची पहिली तीन बोटे वाढवली, त्यांना ताणले, त्याचा तळहात वरच्या दिशेने वळवला आणि उरोस्थीच्या अगदी खाली असलेल्या माणसाला मारला. त्याला हवे असते तर तो मारून टाकणारा धक्का असू शकतो, पण AX-man खूप, अतिशय सौम्य होता. - लठ्ठ माणूस अचानक कोसळला, त्याचे सुजलेले पोट दोन्ही हातांनी पकडले. त्याचा निस्तेज चेहरा करडा झाला आणि तो रडला. इतर पुरुष कुरकुरले आणि एकमेकांकडे पाहू लागले, परंतु हस्तक्षेप करण्याचा प्रयत्न केला नाही.
निकने त्यांना एक कडक स्माईल दिली. - सज्जनांनो, तुमच्या संयमाबद्दल धन्यवाद. तुम्ही विचार करता त्यापेक्षा तुम्ही हुशार आहात. त्याने त्या लठ्ठ माणसाकडे इशारा केला, तो अजूनही जमिनीवर श्वास घेत होता. त्याचा श्वास लागताच सर्व काही ठीक होईल." बेशुद्ध मुलगी त्याच्या डाव्या हातावर लोळत होती...
निक म्हाताऱ्याकडे भुंकला. "दिवे चालू करा." मंद पिवळा दिवा आल्यावर त्याने मुलीला हाताखाली धरून सरळ केले. म्हातारा हिरवा पोशाख घालून वाट पाहत होता. "एक मिनिट थांबा." निकने प्रत्येक मखमली पांढरा स्तन दोन वेगाने तिच्या ब्राच्या पाळीत ढकलला. "आता - तिच्या डोक्यावर ठेवा आणि खाली खेचा." - म्हातारा हलला नाही. निक हसला. तो: "काय आहे, अनुभवी? तुम्ही आधी अर्धनग्न स्त्री पाहिली नाही का?"
जुन्या नोकराने त्याच्या प्रतिष्ठेच्या शेवटच्या अवशेषांना बोलावले. - नाही, सर, साधारण चाळीस वर्षांचा. हे, सर, धक्कादायक गोष्ट आहे. पण मी सामना करण्याचा प्रयत्न करेन. तू ते करशील,” निक म्हणाला. - आपण ते हाताळू शकता. आणि घाई करा. त्यांनी मुलीच्या डोक्यावरचा ड्रेस फेकून खाली खेचला. निकने तिच्या कमरेभोवती हात ठेवून तिला सरळ धरले. "तिच्याकडे पर्स किंवा काहीतरी आहे का? स्त्रियांकडे ते सहसा असते. - मला विश्वास आहे की तिथे एक पर्स होती, सर. मला ती कुठेतरी एका बारमध्ये आठवते आहे. कदाचित ती कुठे राहते हे मला कळेल - जर तुम्ही नसाल तर माहीत आहे का?" त्या माणसाने मान हलवली. "माहित नाही. पण मला वाटतं की ती अल्डगेट हॉटेलमध्ये राहते हे मी वर्तमानपत्रात वाचलं आहे. तुम्हाला नक्कीच कळेल. आणि मला परवानगी असेल तर सर, यात तुम्हाला तिच्या बाईला परत एल्डगेटला घेऊन जाण्याची शक्यता नाही..." "मला माहीत आहे," निक म्हणाला. "मला माहीत आहे. पाकीट आणा. बाकीची काळजी करू द्या." "होय सर." तो माणूस पुन्हा बारमध्ये घुसला. ती आता त्याच्याकडे झुकली, अगदी हलकेच त्याचा आधार घेऊन उभी राहिली, त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवून ती उभी राहिली. तिचे डोळे मिटले होते, तिचा चेहरा आरामशीर होता.", तिचे रुंद लाल कपाळ थोडे ओलसर होते. ती सहज श्वास घेत होती. तिने सूक्ष्म परफ्यूम मिसळलेला व्हिस्कीचा मंद सुगंध दिला. किलमास्टरला त्याच्या कंबरेत पुन्हा खाज सुटली आणि वेदना जाणवली. ती सुंदर होती, ती वांछनीय होती. अगदी या राज्यात. किलमास्टरने तिच्यावर धावत उडी घेण्याचा मोह आवरायला नको असे सांगितले. तो कधीही अशा स्त्रीसोबत झोपायला गेला नव्हता जिला ती काय करत आहे हे माहित नव्हते - तो आज रात्री सुरू करणार नव्हता. पांढऱ्या मगरमच्छ कातडीची हँडबॅग घेऊन म्हातारा परतला. निकने ते जॅकेटच्या खिशात ठेवले. दुसऱ्या खिशातून त्याने पौंडाच्या दोन नोटा काढल्या आणि त्या माणसाच्या हातात दिल्या. "जा बघ तुला टॅक्सी मिळेल का." मुलीने तिचा चेहरा त्याच्याकडे वळवला. तिचे डोळे मिटले होते. ती शांतपणे झोपत होती. निक कार्टरने उसासा टाकला.
"तू तयार नाहीस? तू हे करू शकत नाहीस ना? पण मला हे सगळं करावं लागेल. ठीक आहे, तसं होऊ दे." त्याने ते खांद्यावर फेकले आणि ड्रेसिंग रूममधून बाहेर पडला. त्याने बारमध्ये पाहिले नाही. तो कमानीखालून तीन पायऱ्या चढला आणि वेस्टिब्युलकडे वळला. "तुम्ही तिथे! सर!" आवाज बारीक आणि खरचटलेला होता. निक आवाजाच्या मालकाकडे वळला. हालचालींमुळे मुलीचा पातळ स्कर्ट थोडा वर आला, तिच्या टोन्ड मांड्या आणि घट्ट पांढरी पँटी उघडण्यासाठी वर आली. निकने त्याचा ड्रेस काढला आणि सरळ केला. "माफ करा," तो म्हणाला. - तुला काही हवे होते का? निब्स - तोच होता यात शंका नाही - उभा राहिला आणि जांभई दिली. त्याचे तोंड पाण्यातून माशासारखे फिरत होते, पण शब्द बाहेर येत नव्हते. तो एक पातळ, टक्कल पडलेला गोरा माणूस होता. त्याची पातळ मान ताठ कॉलरसाठी खूपच लहान होती. त्याच्या लेपलवरील फुलाने निकला डँडीजची आठवण करून दिली. एएक्स-मॅन मोहकपणे हसला, जणू एखादी सुंदर मुलगी त्याच्या खांद्यावर डोके आणि स्तन पुढे लटकवून बसली आहे.
त्याने पुनरावृत्ती केली: "तुला काही हवे आहे का?" मॅनेजरने मुलीच्या पायांकडे पाहिले, त्याचे तोंड अजूनही शांतपणे हलत होते. निकने तिच्या स्टॉकिंग टॉप आणि पँटीमधली पांढरी पट्टी झाकण्यासाठी हिरवा ड्रेस खाली खेचला. तो हसला आणि मागे फिरू लागला.
"पुन्हा सॉरी. मला वाटलं तू माझ्याशी बोलत आहेस."
शेवटी मॅनेजरला त्याचा आवाज सापडला. तो पातळ, उंच, रागाने भरलेला होता. त्याच्या लहान मुठी घट्ट पकडल्या गेल्या आणि त्याने निक कार्टरला धक्का दिला. - मी... मला समजले नाही! म्हणजे, मी या सगळ्यासाठी स्पष्टीकरणाची मागणी करतो, माझ्या क्लबमध्ये काय चालले आहे? निक निरागस दिसत होता. आणि गोंधळले. - आपण सुरू ठेवत आहात? मला समजले नाही. मी फक्त राजकन्येसोबत जात आहे आणि... - मॅनेजरने मुलीच्या पाठीकडे थरथरत्या बोटाने इशारा केला. - अला - राजकुमारी दा गामा. पुन्हा! पुन्हा नशेत, मला वाटते? निकने तिचे वजन त्याच्या खांद्यावर हलवले आणि हसले. "मला वाटतं की तू याला म्हणशील, हो. मी तिला घरी घेऊन जाईन." "ठीक आहे," मॅनेजर म्हणाला. - तू खूप दयाळू असेल. ती येथे परत येणार नाही याची खात्री करण्यासाठी इतके दयाळू व्हा.
त्याने हात जोडून प्रार्थना केली असेल. "ती माझी दहशत आहे," तो म्हणाला.
"ती लंडनमधील प्रत्येक क्लबची धिंगाणा आहे. जा सर. कृपया तिच्यासोबत जा. आता." "नक्कीच," निक म्हणाला. "मी घेतो ती एल्डगेट येथे राहते, हं?"
मॅनेजर हिरवा झाला. त्याचे डोळे त्यांच्या कुशीतून बाहेर आले. "अरे देवा, माणसा, तू तिला तिथे नेऊ शकत नाहीस!" या घडीलाही. विशेषतः या वेळी नाही. तिथे खूप लोक आहेत. Aldgate नेहमी वृत्तपत्रवाले आणि गॉसिप स्तंभलेखकांनी भरलेले असतात. जर या परजीवींनी तिला पाहिले आणि ती त्यांच्याशी बोलली, त्यांना सांगते की ती आज रात्री येथे होती, मी तिथे असेन, माझा क्लब असेल... निक खेळांना कंटाळला आहे. तो परत फोयरकडे वळला. मुलीचे हात हालचाल करणाऱ्या बाहुलीसारखे लटकत होते. "काळजी करू नका," तो त्या माणसाला म्हणाला.
"ती जास्त वेळ कोणाशीही बोलणार नाही. मी याची खात्री करून घेईन." त्याने जाणूनबुजून त्या माणसाकडे डोळे मिचकावले आणि मग म्हणाला, "तुम्ही या लूट, या ब्रुट्सबद्दल खरोखर काहीतरी केले पाहिजे." त्याने पुरुषांच्या बारकडे होकार दिला. - तुम्हाला माहित आहे का की त्यांना या गरीब मुलीचा फायदा घ्यायचा होता? त्यांना तिचा वापर करायचा होता, मी आल्यावर बारमध्येच तिच्यावर बलात्कार करायचा होता. मी तिची इज्जत वाचवली. जर ते माझ्यासाठी नसते तर - बरं, वर्तमानपत्रातील मथळ्यांबद्दल बोला! तुम्ही उद्या बंद असाल. ओंगळ लोक, ते सर्व तेथे आहेत, ते सर्व. पोटदुखी असलेल्या लठ्ठ माणसाबद्दल बारटेंडरला विचारा. मुलीला वाचवण्यासाठी मला या माणसाला मारावे लागले. निब्स स्तब्ध झाले. तो पायऱ्यांच्या बाजूला असलेल्या रेलिंगजवळ पोहोचला आणि त्यांना पकडले: "सर. तुम्ही कोणाला मारले का? होय - बलात्कार. माझ्या पुरुषांच्या बारमध्ये? - हे फक्त एक स्वप्न आहे आणि मी लवकरच उठेन. मी. "- त्यावर पैज लावू नकोस", - निक आनंदाने म्हणाला. - बरं, बाई आणि मी निघून गेलो तर बरे. पण तुम्ही माझा सल्ला घ्या आणि तुमच्या यादीतून काही लोकांना पार करा. त्याने पुन्हा बारकडे होकार दिला. " वाईट. कंपनी खाली. खूप वाईट संगत, विशेषत: मोठ्या पोटाची. तो काही प्रकारचा लैंगिक विकृत असेल तर मला आश्चर्य वाटणार नाही." मॅनेजरच्या फिकट गुलाबी चेहऱ्यावर हळूहळू भयपटाचे एक नवीन भाव दिसू लागले. त्याने निककडे पाहिले, त्याचा चेहरा पिळवटलेला होता, त्याचे डोळे तणावग्रस्त आणि विनवणी करत होते. त्याचा आवाज थरथरत होता.
"मोठे पोट असलेला एक मोठा माणूस? उग्र चेहरा असलेला? निकची उत्तरे देणारी नजर थंड होती. - जर तुम्ही या जाड आणि चपळ माणसाला थोर माणूस म्हणत असाल, तर हा माणूस असू शकतो. का? तो कोण आहे? मॅनेजरने त्याच्या कपाळावर बारीक हात. आता तो घाम गाळत आहे - त्याच्याकडे या क्लबमध्ये कंट्रोलिंग स्टेक आहे." निक, फोयरच्या काचेच्या दारातून पाहत असताना, एक वृद्ध नोकर बाजूला कॅब बोलावताना दिसला. त्याने मॅनेजरला हात फिरवला. "सर चार्ल्ससाठी आता किती छान आहे. कदाचित, क्लबच्या भल्यासाठी, तुम्ही त्याला स्वतः ब्लॅकबॉल खेळायला लावू शकता. शुभ रात्री." आणि त्या बाईने त्याला गुड नाईट देखील म्हटले. त्या माणसाने ते ऐकले नाही असे वाटले. इशारा. त्याने कार्टरकडे असे पाहिले की जणू तो नरकातून बाहेर पडलेला सैतान आहे. " "तुम्ही सर चार्ल्सला मारले का?" निक हसला. "खरंच नाही. फक्त त्याला थोडी गुदगुल्या केल्या. तुमची तब्येत
म्हाताऱ्याने त्याला राजकुमारीला गाडीत चढवायला मदत केली. निकने म्हाताऱ्याला हाय फाईव्ह दिले आणि त्याच्याकडे पाहून हसला. "धन्यवाद, बाबा. आता जा आणि काही वासाचे मीठ घ्या - निब्सला त्यांची आवश्यकता असेल. गुडबाय." त्याने ड्रायव्हरला केन्सिंग्टन परिसरात जाण्यास सांगितले. त्याच्या मोठ्या खांद्यावर इतक्या हलके झोपलेल्या चेहऱ्याचा त्याने अभ्यास केला. त्याला पुन्हा व्हिस्कीचा वास आला. आज संध्याकाळी तिला खूप प्यायले असावे. निकला समस्या आहे. त्याला या स्थितीत तिला हॉटेलमध्ये परत करायचे नव्हते. तिला शंका होती की तिला गमावण्यासारखे काही प्रतिष्ठा आहे, परंतु असे असले तरी, आपण एखाद्या महिलेसाठी हे करू शकत नाही. आणि ती एक स्त्री होती - अगदी या अवस्थेतही. निक कार्टरने वेगवेगळ्या वेळी आणि जगाच्या वेगवेगळ्या भागात पुरेशा स्त्रियांना पलंग दिला आहे जेणेकरून तो एखाद्याला पाहतो तेव्हा त्याला कळेल. ती मद्यधुंद, अश्लील, इतर बऱ्याच गोष्टी असू शकते, परंतु तरीही ती एक महिला होती. त्याला हा प्रकार माहीत होता, वेडी, वेश्या, निम्फोमॅनियाक, कुत्री - किंवा इतर कोणतीही - ती काहीही असू शकते. पण मद्यधुंद अवस्थेतही त्याच्या चेहऱ्याची वैशिष्ट्ये आणि मुद्रा, त्याची शाही कृपा लपवणे अशक्य होते. हे निब्स एका गोष्टीबद्दल बरोबर होते: Aldgete, जरी एक पॉश आणि महाग हॉटेल असले तरी खऱ्या लंडनच्या अर्थाने ते अजिबात स्थिर किंवा पुराणमतवादी नव्हते. सकाळच्या या वेळी प्रचंड लॉबी गजबजलेली आणि गजबजलेली असेल - या उष्णतेमध्येही लंडनमध्ये नेहमीच काही स्विंगर्स असतात - आणि लाकडी घरामध्ये कुठेतरी एक-दोन रिपोर्टर आणि छायाचित्रकार लपलेले असतील याची खात्री आहे. त्याने पुन्हा मुलीकडे पाहिले, मग टॅक्सी एका खड्ड्याला आदळली, एक अप्रिय झंझावाती उसळली आणि मुलगी त्यातून दूर पडली. निकने तिला मागे खेचले. तिने काहीतरी गडबड केली आणि एक हात त्याच्या गळ्यात गुंडाळला. तिचे मऊ, ओले तोंड त्याच्या गालावर सरकले.
"पुन्हा," ती कुरकुरली. "कृपया पुन्हा करा." निकने तिचा हात सोडला आणि तिच्या गालावर थोपटले. तो तिला लांडग्यांकडे टाकू शकत नव्हता. “प्रिन्स गेट,” तो ड्रायव्हरला म्हणाला. "नाइट्सब्रिज रोडवर. तुम्हाला माहीत आहे की..." "मला माहीत आहे, सर." तो तिला त्याच्या अपार्टमेंटमध्ये घेऊन जाईल आणि तिला झोपवेल. "...किलमास्टरने स्वत: ला कबूल केले की तो राजकुमारी डी गामाबद्दल थोडेसे उत्सुक होता. त्याला अस्पष्टपणे माहित होते की ती आता कोण आहे. वेळोवेळी त्याने तिच्याबद्दल वर्तमानपत्रांमध्ये वाचले किंवा कदाचित त्याने त्याच्या मित्रांना तिच्याबद्दल चर्चा करताना देखील ऐकले. किलमास्टर कोणत्याही पारंपारिक अर्थाने "सार्वजनिक व्यक्तिमत्व" नव्हते - अगदी काही उच्च प्रशिक्षित एजंटांसारखे - परंतु त्याला नाव लक्षात होते. तिचे पूर्ण नाव मॉर्गना दा गामा. एक अतिशय वास्तविक राजकन्या. शाही पोर्तुगीज रक्तातील. वास्को द गामा तिचा दूरचा होता. पूर्वज. निक त्याच्या झोपलेल्या मैत्रिणीकडे हसला. त्याने गुळगुळीत काळ्या डोक्याचे केस गुळगुळीत केले. कदाचित तो हॉकला सकाळी सगळ्यात आधी कॉल करणार नाही. त्याने तिला थोडा वेळ दिला पाहिजे. जर ती इतकी सुंदर आणि इष्ट नशेत असती तर, ती शांत कशी असू शकते?
कदाचित. कदाचित नाही, निकने त्याचे रुंद खांदे सरकवले. तो निराशेचा एक नरक घेऊ शकतो. वेळ लागतो. वाट कुठे जाते ते पाहू. ते प्रिन्स गेटमध्ये वळले आणि बेलेव्ह्यू क्रेसेंटच्या दिशेने चालू लागले. निकने त्याच्या अपार्टमेंट इमारतीकडे बोट दाखवले. ड्रायव्हरने कर्बकडे खेचले.
- तुला तिच्या मदतीची गरज आहे का?
"मला वाटते," निक कार्टर म्हणाला, "मी ते हाताळू शकतो." त्याने त्या माणसाला पैसे दिले, नंतर मुलीला टॅक्सीच्या बाहेर फुटपाथवर आणले. ती त्याच्या मिठीत डोलत उभी राहिली. निकने तिला जाण्याचा प्रयत्न केला, पण तिने नकार दिला. ड्रायव्हर उत्सुकतेने पाहत होता.
- तुम्हाला खात्री आहे की तुम्हाला मदतीची गरज नाही, सर? मला आनंद होईल... - नाही, धन्यवाद. त्याने तिला पुन्हा आपल्या खांद्यावर फेकले, प्रथम पाय, तिचे हात आणि डोके त्याच्या मागे लटकले. असेच व्हायला हवे होते. निक ड्रायव्हरकडे पाहून हसला. "बघ. तसं काही नाही. सगळं नियंत्रणात आहे." हे शब्द त्याला सतावतील.
प्रकरण 3
किलमास्टर ड्रॅगन क्लबच्या अवशेषांमध्ये, मेवच्या चौदा क्रेसेंट्समध्ये उभा राहिला आणि कुतूहल आणि मांजर बद्दलच्या जुन्या म्हणीच्या अकथित सत्याचा विचार केला. त्याच्या स्वतःच्या व्यावसायिक कुतूहलाने त्याला जवळजवळ मारले होते - अद्याप. पण यावेळी, ते - आणि राजकन्येतील त्याची आवड - त्याला एका गोंधळात टाकले. चार वाजून पाच मिनिटे झाली होती. हवेत थंडपणाचा इशारा होता आणि खोटी पहाट क्षितिजाच्या अगदी खाली होती. निक कार्टर तिथे दहा मिनिटे होते. ज्या क्षणापासून त्याने ड्रॅगन क्लबमध्ये प्रवेश केला आणि ताज्या रक्ताचा वास घेतला, तेव्हापासून त्याच्यातील प्लेबॉय गायब झाला. तो आता पूर्णपणे व्यावसायिक वाघ झाला होता. ड्रॅगन क्लब उद्ध्वस्त झाला. काहीतरी शोधत असलेल्या अज्ञात लोकांनी तुकडे केले. हे काहीतरी, निकला वाटले, चित्रपट किंवा चित्रपट असेल. त्याने स्क्रीन आणि प्रोजेक्टरकडे लक्ष दिले आणि चतुराईने लपवलेला कॅमेरा सापडला. त्यात एकही चित्रपट नाही, जे शोधत होते ते त्यांना सापडले. किलमास्टर परत आला तिथे एका मोठ्या सोफ्यासमोर एक नग्न शरीर पसरले होते. त्याला पुन्हा थोडे आजारी वाटले, पण त्याने त्यावर मात केली. जवळच मृत माणसाच्या कपड्यांचा रक्ताचा ढीग पडला होता; ते रक्ताने भिजलेले होते, जसे सोफा आणि त्यांच्या सभोवतालचा फरशी होता. त्या व्यक्तीची आधी हत्या करण्यात आली आणि नंतर त्याची विटंबना करण्यात आली.
निकला त्याचे गुप्तांग पाहून आजारी वाटले - कोणीतरी ते कापून तोंडात टाकले होते. ते एक घृणास्पद दृश्य होते. रक्ताळलेल्या कपड्यांच्या ढिगाऱ्याकडे त्याचे लक्ष गेले. त्याच्या मते, गुप्तांगांची स्थिती घृणास्पद दिसण्यासाठी केली गेली. रागातून हे केले आहे असे त्याला वाटले नाही; प्रेताला बेदम मारहाण केली नाही. जननेंद्रियाच्या कटिंगसह फक्त स्वच्छ, व्यावसायिक घसा कापून टाकणे - हे स्पष्ट आहे. निकने त्याच्या ट्राउझर्समधून त्याचे पाकीट काढले आणि ते तपासले...
त्याच्याकडे .22 कॅलिबरचे पिस्तूल होते, जे त्याच्या स्वत:च्या लुगरइतकेच जवळून घातक होते. आणि मफलर देखील. निकने क्रूर हसत ते छोटे पिस्तूल परत खिशात ठेवले. आश्चर्यकारक गोष्टी ज्या कधीकधी स्त्रीच्या पर्समध्ये आढळू शकतात. विशेषत: जेव्हा ही महिला, राजकुमारी मॉर्गन दा गामा, जी आता प्रिन्स गेटमधील त्याच्या अपार्टमेंटमध्ये झोपली आहे. बाई काही प्रश्नांची उत्तरे देणार होती. किलमास्टर दरवाजाकडे निघाला. तो क्लबमध्ये खूप वेळ आहे. अशा भयंकर हत्याकांडात ढवळाढवळ करण्यात अर्थ नाही. त्याच्या स्वतःच्या कुतूहलाचा एक भाग समाधानी झाला - मुलगी ब्लॅकरला मारू शकली नाही - आणि जर हॉकला हे कधी कळले तर तो आक्रसेल! तुम्ही बाहेर पडू शकत असताना बाहेर पडा. तो आला तेव्हा ड्रॅगनचा दरवाजा उघडा होता. आता त्याने ते रुमालाने झाकले. त्याने त्याच्या पाकिटाशिवाय क्लबमधील कशालाही हात लावला नाही. स्वान गल्ली मार्गे थ्रेडनीडल स्ट्रीटवर चालत जावे आणि तेथे टॅक्सी मिळेल या विचाराने तो पटकन पायऱ्या उतरून छोट्या लॉबीमध्ये गेला. तो जिथून आला होता तिथून ती विरुद्ध दिशेने होती. पण जेव्हा निकने मोठ्या, लोखंडी, जाळीच्या काचेच्या दारात डोकावले तेव्हा त्याला दिसले की बाहेर पडणे आत जाण्याइतके सोपे नाही. पहाट अपरिहार्य होती, आणि जग मोत्याच्या प्रकाशाने भरले होते. त्याला स्थिर प्रवेशद्वारासमोर एक मोठी काळी सेडान उभी असलेली दिसली. एक माणूस गाडी चालवत होता. आणखी दोन माणसे, मोठी माणसे, अंदाजे कपडे घातलेले, स्कार्फ आणि कापडी कामगारांच्या टोप्या घातलेले, गाडीच्या कडेला झुकले. मंद प्रकाशात कार्टरला खात्री पटली नाही, पण ते काळ्यासारखे दिसत होते. हे नवीन होते - त्याने यापूर्वी कधीही काळ्या रंगाचा खाद्यपदार्थ विकणारा पाहिला नव्हता. निकने चूक केली. तो खूप वेगाने पुढे जात होता. त्यांना काचेच्या मागे हालचाल दिसली. चाकाच्या मागच्या माणसाने ऑर्डर दिली आणि दोन मोठी माणसे चौदा क्रमांकाच्या पुढच्या दरवाज्याकडे स्टेबलच्या खाली गेली. निक कार्टर वळला आणि लॉबीच्या मागच्या बाजूला हलकेच पळत सुटला. ते दोघे गुंडांसारखे दिसत होते आणि मुलीच्या पर्समधून काढून घेतलेला एक डरकाळा वगळता तो निःशस्त्र होता. तो उपनाम वापरून लंडनमध्ये मजा करत होता आणि त्याचे लुगर आणि स्टिलेटो अपार्टमेंटच्या मागील बाजूस फ्लोअरबोर्डच्या खाली पडलेले होते.
निकला लॉबीतून एका अरुंद पॅसेजकडे जाणारा दरवाजा सापडला. त्याने वेग वाढवला आणि जॅकेटच्या खिशातून एक लहान .22-कॅलिबर पिस्तूल काढले. काहीही न करण्यापेक्षा ते चांगले होते, परंतु त्याने त्याच्या हातातल्या परिचित लुगरसाठी शंभर पौंड दिले असते. मागच्या दाराला कुलूप होते. निकने साध्या चावीने ते उघडले, आत सरकले, किल्ली सोबत घेतली आणि बाहेरून कुलूप लावले. यामुळे त्यांना काही सेकंद उशीर होईल, कदाचित त्यांना आवाज करायचा नसेल तर अधिक. तो पडलेल्या अंगणात होता. ते लवकर उजाडले. अंगणाच्या मागील बाजूस काचेच्या तुकड्यांनी बंद केलेली उंच विटांची भिंत. धावत असताना निकने त्याचे जाकीट फाडले. कुंपणाच्या कड्यावर तुटलेल्या बाटलीच्या काचेवर तो आपले जाकीट फेकणारच होता तेव्हा त्याला कचऱ्याच्या ढिगाऱ्यातून एक पाय चिकटलेला दिसला. आता काय रे? वेळ मौल्यवान होता, परंतु त्याने काही सेकंद गमावले. दोन ठग कचऱ्याच्या डब्यांच्या मागे लपले होते, त्यांच्या दिसण्यावरून कॉकनी, आणि दोघांनीही त्यांचे गळे व्यवस्थित कापले होते. किलमास्टरच्या डोळ्यात घामाचे मणी उमटले. या प्रकरणाला हत्याकांडाचे स्वरूप आले. क्षणभर त्याने त्याच्या जवळच्या मृत माणसाकडे पाहिले - गरीब माणसाचे नाक चाकूसारखे होते आणि त्याचा उजवा हात तांब्या पितळी पोर पकडत होता, ज्यामुळे त्याला वाचवले नाही. आता मागच्या दारातून आवाज आला. निघायची वेळ झाली. निकने त्याचे जाकीट काचेवर फेकले, त्यावर उडी मारली, दुसऱ्या बाजूला जाऊन जॅकेट खाली खेचले. फॅब्रिक फाटलेले आहे. जुन्या थ्रॉग-मॉर्टनने ते त्याच्या AX खर्चाच्या खात्यात समाविष्ट करण्याची परवानगी दिली तर त्याने त्याचे फाटलेले जाकीट ओढले तेव्हा त्याला आश्चर्य वाटले. ते मुरगेट रोडला समांतर जाणाऱ्या एका अरुंद पॅसेजमध्ये होते. डावा किंवा उजवा? त्याने डावीकडे धाव घेतली आणि पॅसेजच्या शेवटच्या टोकाला असलेल्या प्रकाशाच्या आयताकडे जात. धावतच त्याने मागे वळून पाहिलं तर विटांच्या भिंतीवर हात उंचावून एक सावलीची आकृती दिसली. निक झटकला आणि वेगाने धावला, पण त्या माणसाने गोळी झाडली नाही. समजले. त्यांना त्याच्यापेक्षा जास्त आवाज नको होता.
पॅसेज आणि तबेल्यांच्या चक्रव्यूहातून त्याने प्लम स्ट्रीटवर जाण्याचा मार्ग काढला. तो आता कुठे आहे याची त्याला अस्पष्ट कल्पना होती. तो न्यू ब्रॉड स्ट्रीट आणि तिथून फिन्सबरी सर्कसमध्ये वळला, नेहमी धावणारी टॅक्सी शोधत होता. लंडनचे रस्ते इतके निर्मनुष्य यापूर्वी कधीच नव्हते. सतत वाढत जाणाऱ्या प्रकाशात एकटा दूधवालाही अदृश्य नसावा आणि बॉबीच्या हेल्मेटचे स्वागत सिल्हूट नक्कीच नाही. तो फिन्सबरीत प्रवेश करताच, एक मोठी काळी सेडान कोपऱ्यावर गोल करून त्याच्याकडे धावली. त्यांना आधी त्याच्याशी नशीब नव्हते. आणि आता पळायला कोठेही नव्हते. ती घरे आणि लहान दुकाने, कुलूपबंद आणि निषिद्ध, सर्व मूक साक्षीदार होते, परंतु कोणीही मदत करत नव्हते. त्याच्या शेजारी एक काळी सेडान खेचली. निक .22 कॅलिबर रिव्हॉल्व्हर खिशात धरून चालत राहिला. तो बरोबर होता. तिघेही कृष्णवर्णीय होते. ड्रायव्हर लहान होता, बाकीचे दोन मोठे होते. एक मोठा माणूस ड्रायव्हरसोबत समोरून, दुसरा मागे. किलमास्टर त्यांच्याकडे थेट न पाहता, त्याच्या अद्भुत परिधीय दृष्टीचा वापर करून आजूबाजूला पाहण्यासाठी पटकन चालत गेला. त्यांनी त्याला तितक्याच जवळून पाहिलं आणि त्याला ते आवडलं नाही. ते त्याला पुन्हा ओळखतील. कधी "पुन्हा" आली तर. आत्ता निकला खात्री नव्हती की ते हल्ला करतील. समोरच्या सीटवर असलेल्या मोठ्या काळ्या माणसाकडे काहीतरी होते आणि ते मटार शूटर नव्हते. मग कार्टरने जवळजवळ स्वतःची एक युक्ती केली, जवळजवळ पडला आणि समोरच्या बाजूला गुंडाळला, जवळजवळ .22 शी लढत झाला. त्याचे स्नायू आणि प्रतिक्षेप तयार होते, परंतु काहीतरी त्याला थांबवले. त्याने पैज लावली की या लोकांना, ते कोणीही असले तरी, त्यांना फिन्सबरी स्क्वेअरमध्ये खुले, गोंगाट करणारा शोडाउन नको होता. निक चालत राहिला, बंदुक असलेला काळा माणूस म्हणाला: "थांबा, मिस्टर. कारमध्ये या. आम्हाला तुमच्याशी बोलायचे आहे." निक लावू शकत नाही असा उच्चार होता. तो चालत राहिला. त्याच्या तोंडाच्या कोपऱ्यातून तो म्हणाला, "नरकात जा." बंदुक असलेल्या माणसाने ड्रायव्हरला काहीतरी सांगितले, घाईघाईने शब्दांचा प्रवाह एकमेकांच्या वर निक कॅनरने यापूर्वी कधीही ऐकला नव्हता अशा भाषेत थर लावला. त्याला स्वाहिलीची थोडी आठवण झाली, पण ती स्वाहिली नव्हती.
पण त्याला आता एक गोष्ट कळली होती - ही भाषा आफ्रिकन होती. पण आफ्रिकन लोकांना त्याच्याकडून काय हवे असेल? मूर्ख प्रश्न, सोपे उत्तर. चौदा अर्धवर्तुळाकार तबल्यात ते त्याची वाट पाहत होते. त्यांनी त्याला तिथे पाहिले. तो धावला. आता त्यांना त्याच्याशी बोलायचे होते. मिस्टर थिओडोर ब्लॅकरच्या हत्येबद्दल? कदाचित. त्यांच्याकडे नसलेल्या आवारातून काहीतरी घेतले होते या वस्तुस्थितीबद्दल, अन्यथा त्यांना त्याचा त्रास होणार नाही. तो उजवीकडे वळला. रस्ता रिकामा आणि सुनसान होता. कोपरा कुठे होता सगळे? याने निकला अशा मूर्ख सिनेमांपैकी एकाची आठवण करून दिली जिथे नायक अविरतपणे निर्जीव रस्त्यावरून धावतो, त्याला मदत करण्यासाठी कधीही आत्मा सापडत नाही. त्याचा या चित्रांवर कधीच विश्वास बसला नाही.
तो आठ दशलक्ष लोकांच्या मध्यभागी चालला आणि त्याला एकही सापडला नाही. फक्त त्यांचे आरामदायक चौरस - स्वतः आणि तीन काळे. काळ्या रंगाच्या गाडीने कोपरा वळवला आणि पुन्हा त्यांचा पाठलाग केला. समोरच्या सीटवर बसलेला काळा माणूस म्हणाला, "यार, तू आमच्याबरोबर जा नाहीतर आम्हाला भांडावे लागेल. आम्हाला ते नको आहे. आम्हाला फक्त तुझ्याशी काही मिनिटे बोलायचे आहे." निक चालत राहिला. "तुम्ही माझे ऐकले," तो भुंकला. "जा नरकात. मला एकटे सोड नाहीतर तुला दुखापत होऊ शकते." बंदूक असलेला काळा माणूस हसला. "अरे यार, हे खूप मजेदार आहे." तो ड्रायव्हरशी पुन्हा अशा भाषेत बोलला जी स्वाहिली वाटत होती पण स्वाहिली नव्हती. गाडी वेगाने पुढे निघाली. तिने पन्नास यार्ड उड्डाण केले आणि पुन्हा कर्बला धडक दिली. कापडी टोप्या घातलेल्या दोन मोठ्या काळ्या माणसांनी कारमधून उडी मारली आणि निक कार्टरकडे परत गेले. लहान माणूस, ड्रायव्हर, एका हातात छोटी काळी मशीन गन घेऊन कारमधून अर्धा बाहेर पडेपर्यंत सीटवर बाजूला सरकला. जो माणूस आधी बोलला होता तो म्हणाला, "येऊन बोला साहेब... खरंच तुम्हाला दुखवायचं नाहीये. पण तुम्ही जबरदस्ती केलीत तर आम्ही तुम्हाला चांगलाच मारहाण करू." दुसरा काळा माणूस, तो संपूर्ण वेळ शांत होता, एक-दोन पावले मागे पडला. किलमास्टरला लगेच कळले की खरी समस्या आली आहे आणि त्याने त्वरीत निर्णय घेणे आवश्यक आहे. मारायचे की नाही मारायचे?
त्याने ठार न करण्याचा प्रयत्न करण्याचा निर्णय घेतला, जरी त्याच्यावर जबरदस्ती केली जाऊ शकते. दुसरा काळा माणूस सहा फूट सहा इंच उंच, गोरिल्लासारखा बांधलेला, खांदे आणि छाती आणि लांब लटकणारे हात. तुटलेले नाक आणि सुरकुत्या डागांनी भरलेला चेहरा, कुदळीच्या एक्कासारखा काळा. निकला माहित होते की जर हा माणूस हाताशी लढण्याच्या टप्प्यावर आला असेल, त्याला अस्वलाच्या मिठीत धरले तर तो संपेल. अग्रगण्य काळ्या माणसाने, ज्याने पिस्तूल लपवले होते, त्याने पुन्हा आपल्या जॅकेटच्या खिशातून ते काढले. त्याने ती उलटवली आणि निकला त्याच्या बंदुकीच्या बटने धमकावले. "माणूस तू आमच्याबरोबर येत आहेस का?" "मी येत आहे," निक कार्टर म्हणाला. त्याने एक पाऊल पुढे टाकले, उंच उडी मारली आणि लाथ मारण्यासाठी वळला, म्हणजेच त्याचा जड बूट त्या माणसाच्या जबड्यात घातला. पण या माणसाला त्याची सामग्री माहित होती आणि त्याचे प्रतिक्षेप द्रुत होते.
त्याने बंदूक त्याच्या जबड्यासमोर हलवली, त्याचे संरक्षण केले आणि डाव्या हाताने निकचा घोटा पकडण्याचा प्रयत्न केला. तो चुकला आणि निकने त्याच्या हातातून बंदूक हिसकावली. धडकेने तो खड्ड्यात पडला. निक त्याच्या पाठीवर पडला आणि दोन्ही हातांनी वार उशीने केला. काळ्या माणसाने त्याच्याकडे धाव घेतली आणि त्याला पकडण्याचा प्रयत्न केला आणि वास्तविक काम करू शकणाऱ्या मोठ्या, मजबूत माणसाच्या जवळ जाण्याचा प्रयत्न केला. कार्टरच्या कृती पारासारख्या नियंत्रित आणि गुळगुळीत होत्या. त्याने आपला डावा पाय त्या माणसाच्या उजव्या घोट्याभोवती वळवला आणि त्याच्या गुडघ्यात जोरात लाथ मारली. त्याने शक्य तितक्या जोरात लाथ मारली. कमकुवत सांधेप्रमाणे गुडघा तुटला आणि तो माणूस जोरात किंचाळला. तो गटारात लोळला आणि तिथेच पडून राहिला, आता गप्प बसला, गुडघा पकडून त्याने सोडलेली पिस्तूल शोधण्याचा प्रयत्न केला. बंदूक आपल्या हाताखाली आहे हे त्याला अजून कळले नव्हते.
गोरिल्ला माणूस शांतपणे जवळ आला, त्याचे लहान चमचमणारे डोळे कार्टरवर स्थिर होते. त्याच्या जोडीदाराचे काय झाले ते त्याने पाहिले आणि समजले. तो हळू हळू चालला, हात पसरून, निकला इमारतीच्या समोर दाबत. तो एक प्रकारचा स्टोअरफ्रंट होता आणि त्याच्या पलीकडे लोखंडी सुरक्षा ग्रील होती. आता निकला त्याच्या पाठीवरचे लोखंड जाणवले. निकने त्याच्या उजव्या हाताची बोटे ताणली आणि त्या विशाल माणसाच्या छातीत थोपटले. त्याने द डिप्लोमॅटमध्ये सर चार्ल्सला मारले त्यापेक्षा कितीतरी कठीण, अपंग होणे आणि वेदनादायक वेदना करणे पुरेसे कठीण, परंतु महाधमनी फाटणे आणि मारणे इतके कठीण नाही. ते चालले नाही. त्याच्या बोटांना दुखापत झाली. काँक्रीटच्या स्लॅबवर आदळल्यासारखे होते. तो जवळ येताच मोठ्या काळ्या माणसाचे ओठ हसून हलले. आता निक जवळजवळ लोखंडी सळ्यांवर दाबला गेला होता.
त्याने त्या माणसाला गुडघ्यावर लाथ मारली आणि त्याला जखमी केले, परंतु पुरेसे नाही. एका महाकाय मुठीने त्याला आदळले आणि जग हादरले आणि थिरकले. त्याचा श्वास घेणे आता कठीण होत चालले होते, आणि त्याला हे सहन होत होते की त्याच्या फुफ्फुसातून हवा बाहेर येत असताना तो थोडासा रडू लागला. त्याने आपल्या बोटांनी त्या माणसाच्या डोळ्यात थोपटले आणि क्षणभर दिलासा मिळाला, पण या जुगाराने त्याला त्या मोठ्या हातांच्या अगदी जवळ आणले. बंद झालेल्या सापळ्यातून बाहेर पडण्यासाठी बाजूला जाण्याचा प्रयत्न करत तो मागे पडला. निरुपयोगी. कार्टरने हात ताणला, अंगठा उजव्या कोनात वाकवला आणि जबड्यात किलर कराटे चॉप दिला. त्याच्या करंगळीपासून मनगटापर्यंतचा क्रेस्ट खडबडीत आणि कॉर्पस कॉलोसल, फळ्यांसारखा कडक होता, तो एका फटक्यात त्याचा जबडा मोडू शकला, पण मोठा काळा माणूस पडला नाही. त्याने डोळे मिचकावले, क्षणभर त्याचे डोळे घाणेरडे पिवळे झाले, मग तो तिरस्काराने पुढे गेला. निकने त्याला पुन्हा तोच फटका मारला आणि यावेळी त्याने डोळे मिचकावलेही नाहीत. बोआ कॉन्स्ट्रक्टर्ससारखे कार्टरभोवती गुंडाळलेले मोठे बायसेप्स असलेले लांब, जाड हात. आता निक घाबरला आणि हताश झाला, पण नेहमीप्रमाणेच त्याचा उत्कृष्ट मेंदू काम करत होता आणि तो पुढचा विचार करत होता. त्याचा उजवा हात त्याच्या जॅकेटच्या खिशात, .22 कॅलिबर पिस्तुलच्या बटभोवती घालण्यात तो यशस्वी झाला. डाव्या हाताने तो काळ्या माणसाच्या प्रचंड घशात घुटमळत, मेंदूकडे जाणारा रक्तप्रवाह थांबवण्यासाठी दबाव बिंदू शोधण्याचा प्रयत्न करत होता, ज्याच्या मनात आता फक्त एकच विचार होता - तो चिरडायचा. मग क्षणभर तो बाळासारखा असहाय्य झाला. मोठ्या काळ्या माणसाने आपले पाय पसरले, थोडेसे मागे झुकले आणि कार्टरला फुटपाथवरून उचलले. त्याने निकला लांबून हरवलेल्या भावासारखे जवळ घेतले. निकचा चेहरा त्या माणसाच्या छातीवर दाबला होता आणि त्याला त्याचा सुगंध, त्याचा घाम, त्याची लिपस्टिक, त्याच्या मांसाचा वास येत होता. तो अजूनही त्या माणसाच्या गळ्यातली मज्जातंतू शोधण्याचा प्रयत्न करत होता, पण त्याची बोटं कमकुवत होत चालली होती आणि जाड रबरात खोदण्याचा प्रयत्न केल्यासारखा होता. निग्रो शांतपणे हसला. दबाव वाढला - आणि वाढला.