Carter Nick : другие произведения.

81-90 colección de historias de detective sobre Nick Carter

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  
  
  Nick Carter
  
  81-90 colección de historias de detective sobre Nick Carter
  
  
  
  81. O Kremlin caso http://flibusta.is/b/663741/read
  
  O Kremlin Ficheiro
  
  82. Español conexión http://flibusta.is/b/607273/read
  
  Español Conexión
  
  83. A Morte Cabeza Conspiración http://flibusta.is/b/607245/read
  
  Morte Cabeza Conspiración
  
  84. Pequín Expediente http://flibusta.is/b/690087/read
  
  O Expediente De Pequín
  
  85. O horror do xeo Terror http://flibusta.is/b/691313/read
  
  Xeo-trampa de Terror
  
  86. Asasino: Código nome Voitre http://flibusta.is/b/612804/read
  
  Assassin': Código Nome Voitre
  
  87. =================================
  
  88. Cidade do vaticano Vendetta http://flibusta.is/b/635621/read
  
  Cidade Do Vaticano Vendetta
  
  89. A Cobra Sinal http://flibusta.is/b/671056/read
  
  Sinal de que a Cobra
  
  90. O home que vendeu a súa morte http://flibusta.is/b/678851/read
  
  O Home Que Vendeu A Morte
  
  
  
  
  O Kremlin caso
  
  
  traducido por novo búlgaro Shklovsky
  
  
  en memoria do meu fillo Anton
  
  
  
  
  
  Capítulo 1
  
  
  
  
  
  
  
  Secuestro dun avión Estadounidense é agora imposible. Vostede sabe o que, eu sei, e cada empurrón que nunca le un xornal sabe diso.
  
  
  Pero por que foi a aeromoça de Carreira 709 en Gran Lachlair Illa tan preto con pel escura, de cabelos negros de pasaxeiros sentados arredor da fronte asentos? Ela estaba flertando con el?
  
  
  A curto-barrelled cousa que ela mantivo baixo o seu uniforme en todo momento, o quecemento entre os seos, que eu gustaría de ver desde o inicio do voo. Todo o mundo parecía estar durmindo, e no comezo eu penso que o home estaba tocando o seu un pouco e deixar que o emu facer o que é necesario para facer. En boa compañías aéreas, o cliente é o rei. E cando ela abriu o zíper do seu axustado túnica un pouco, ela xa estaba ansioso para unha peeping tom xogo. Ata que ela tirou unha brillante peza de metal que brillaba brevemente en que a luz.
  
  
  Ela puxo ego no ego banda, virou-se e camiñou a través da porta da cabina adiante. O home levantouse e mirou para abaixo o corredor de novo, o arma claramente visible no Ego man dereita. Eu tiña un Luger en un ombreiro coldre baixo o meu abrigo, pero eu sabía que eu ía inmediatamente atraer o ego atención se me deu un paso cara a ela. O estilete foi envolto en un camurça, coiro vaíña de preto o seu antebrazo dereito. El podería ter sido usado por unha primavera silenciosa mecanismo para liberar o ego na miña man sen ser notado, pero deixando o ego foi outra cuestión enteiramente. O home vai ver. El tivo a oportunidade de disparar antes do seu ego, por exemplo.
  
  
  Mentres eu aínda estaba tentando decidir que acción tivo a mellor oportunidade de éxito en determinadas circunstancias, a decisión non foi feita por min. Todos espertou ao son de unha bala no cockpit. El podía escoitar o sorprendido sons de pasaxeiros pulando para arriba e para abaixo nos seus asentos todos en torno a el. A continuación, a voz de resolución de software de problemas de investigación. "Todo o mundo manter a calma. O voo dirección cambiou. Na Habana, pode estar seguro e son. Non hai ningunha razón para pánico."
  
  
  O seu acento español. A carón de min, Tara Sawyer tivo unha respiración profunda, e detrás dela, Randolph Fleming alento preso na súa gorxa.
  
  
  'Calma para abaixo.. El murmurou as palabras sen mover os beizos," Intento de silenciar a muller."
  
  
  'Cuba? Pero o que sobre o anti-secuestro tratado?
  
  
  Non houbo tempo para explicar. As únicas persoas que poderían fuxir con el en Cuba foron Castro axentes ou os egos de un grande amigo no exterior. Pero se ela pensa sobre iso e pecha-se, ela pode descubrir por si mesma. Ela non era tan estúpido.
  
  
  O home escuro ollar varreu os pasaxeiros. Ego ollos repousaba sobre nós por un momento, a continuación, el levantou a súa ih para avaliar a reacción detrás de nós.
  
  
  A súa cabeza lentamente virou-se para o lado, como se está intentando falar a moza a carón de min. Cuberto pola miña afección ombreiro, a miña man caeu baixo a miña lapela cara a Luger . O home ignorado min.
  
  
  Supoñíase que os pasaxeiros non estaban armados. El puxo o arma na súa man esquerda. El estaba sentado no corredor no lado dereito do avión, e pode facilmente poñer ego abaixo sen levantarse. El tirou o gatillo.
  
  
  A arma voou para fóra a través do ego da man, e dela saíu de novo. A fronte da branca de neve camisa de ego quedou vermello. El caeu cara atrás contra a porta e quedou alí como se cravado a el. Ego boca aberta a berrar que nunca saíu. Ego xeonllos balance e caeu. Alguén empurrou a porta aberta desde o outro lado, pero o ego corpo bloqueou o paso. A continuación, os meus dous Primeiro tiro a ela, saltou cara a adiante.
  
  
  Detrás del, el escoitou histérica berro dunha muller. Moral comezaron a espiral fóra de control. O cadáver arrastrou-o lonxe por unha perna, e a porta abriuse. A aeromoça o revólver saíu na porta. Gawker whizzed a través do meu axila, perforado meu abrigo, e continuou a súa traxectoria ata unha mensaxe desde a volta do plan me informou de que alguén fora ferido. El mergullou, agarrou a rapaza pulso, e virou seu redor ata que ela caeu o revólver. Ela loitou para defender a si mesma, a proba da súa longa, uñas afiadas no meu rostro, e eu tiña para soltar a miña luger para bater a fóra con un karate falta para o pescozo. Ela caeu inerte nos meus brazos, e eu xogou os para o corpo morto do seu amigo. El levou tres revólveres, empeñados dous en un minuto, e realizada a Luger listo.
  
  
  Eu non sabía o que estaba na cabina. O avión estremeceuse, de súpeto cambiou de dirección e de súpeto comezou a caer no océano. Eu perdín o meu equilibrio e saíu voando a través da porta da cabina, e eu tiven que coller o marco da porta.
  
  
  O piloto foi deitado boca abaixo no seu asento, flaccidez o control vara. Había sangue correndo arredor da ferida de bala nas costas. O navigator estaba de pé sobre el. O co-piloto, a continuación, fai frenéticos esforzos para obter o avión de volta na pista recta. O navigator tirou o piloto fóra da roda e intentou deter o sangramento con un pano. El podería moi ben ter intentou deixar de Niagara Falls. O co-piloto, a continuación, tomou o control do avión e conmutación para o piloto automático. El virou-se, probablemente para axudar o navegador, me viu, e conxelar. Por suposto, penso que eu estaba Privado número tres.
  
  
  O Luger estea na funda-lo e chiscou na Uem. "Podemos voar a Gran Laclair. Eles perderon a guerra."
  
  
  O primeiro copiloto mirou mimmo me a desorde no corredor. O navegador de súpeto virou-se, sostendo o piloto abaixo cunha man, e mirou para min. Foi fatalmente en po. "Quen diaños é vostede, xastre?"
  
  
  "Янтье Параат". Ela balance a cabeza para o piloto. "Ela está morto?"
  
  
  El balance a cabeza. O aviador mirou para min.
  
  
  "Ela tiro Howie ... aeromoça!" A continuación, o ego cerebro cambiou na segunda marcha. 'Vostede . .. Ola alí . .. o que está facendo con unha arma?
  
  
  Ela, emu riu. "Non está feliz, el foi comigo? O mellor de contacto JFK Aeroporto, nova york e informe de volta. A continuación, pode inmediatamente preguntar se Nick Carter ten unha autorización para levar unha arma a bordo. Diga a eles para consultar Timothy Whiteside. No caso de que teña esquecido, el é o presidente de esta compañía aérea.
  
  
  Eles ollaron un para o outro. A continuación, o aviador caído no seu asento, manter os seus ollos sobre min, e fixo contacto de radio. O reumatismo veu despois dun tempo. Probablemente tivo que tomar Whiteside fóra para o lixo. O ego de voz é absurdamente axitado e furioso. Dela, sabía o que pensaba da perturbación. El xa era capaz de asasinato se un dos ego planos chegou unha hora tarde.
  
  
  Mentres tanto, os outros dous asistentes de voo na cabina do avión chegou a casa. Eles rapidamente sentiu que a situación estaba baixo o control de novo, e vai calmando mensaxes a través do sistema de son.
  
  
  O piloto colleu o seu pulso. Era irregular. El informou de que o navegador sobre este e se ofreceu para poñer ego nos asentos baleiros na parte de atrás.
  
  
  La uem aínda non me gusta moito, pero el entendeu que a uem precisaba a miña axuda. Nós patillas o piloto e acertar o ego de volta sobre os cadáveres no corredor. O uniformados rubio foi sorte o suficiente para apilar os brazos entre os tres asentos baleiros para que poidamos establecer o ego. El non era exactamente nunha posición cómodo, pero eu tiña unha sensación de que o ego non ía ser incómodo por moito máis tempo.
  
  
  Un dos asistentes de voo comezou a dar os primeiros auxilios, e Tara Sawyer estaba ao seu carón. Ela mirou por un momento e entón dixo: "Deixe-me só. Eu podo tratar con isto. Que aínda teñen moito que facer."
  
  
  O navegador e eu deixei o piloto para as nenas. Nós nos cambiamos aínda inconsciente aeromoça para un lugar baleiro detrás do piloto.
  
  
  El buscou-la completamente, pero non atopou máis armas. El sería obrigado súas mans, nocellos, e pulsos ben, só no caso de ela quería probar algo con ela velenosa unhas cando ela espertou. Poñemos os mortos secuestrador no armario para os pasaxeiros non estaba a ver, eu, e indo de volta para a cabina. Pero o aviador aínda parecía pálido e preocupado. El preguntou sobre o piloto condición, e a miña reumáticas ego non era feliz. El maldixo. - Koehler ... Como eles poderían obter a bordo con esas armas? E ti?'
  
  
  "Eu teño permiso para facer isto, como eu lle dixen. Dous revólveres foron escondidos baixo o seu sutiã. Elegante, non cres? Ata onde eu sei, a tripulación non está marcada para armas.
  
  
  Os dous homes feitos bufando ruídos como recoñeceron a violación de seguridade. Eu estaba querendo saber o que era como para o co-piloto. Nós aínda tiña un longo camiño a percorrer.
  
  
  "Pensas que aínda pode obter o avión a Porto de España, ou facer o que quere-la a tomar máis?"
  
  
  Ego cellas arqueadas. El pensou que eu estaba a facer o desfrute del. "Está dicindo que pode voar neste avión?"
  
  
  El tirou a súa carteira e mostrou-lle a súa licenza. El balance a cabeza. "Grazas pola oferta, pero eu vou facelo eu mesmo."
  
  
  "Se cambiar a súa mente, eu vou asumir," eu dixo. "Eu vou estar alí."
  
  
  El riu, e ela esperaba que el relaxado. Ela, foi todo sobre a cabina. A aeromoça serviu bebidas e intentou calmar os pasaxeiros cara a abaixo. O outro deu osíxeno para o vello. El probablemente tivo un ataque cardíaco. Tara Sawyer aínda estaba ocupado co piloto. Tranquila e eficiente. Eu me gustou a súa voz máis e máis. Non moitas mulleres eran cómodos con esta situación. Ela mirou para arriba cando o seu marido estaba de pé ao lado dela. "El non pode leva-lo, Nick."
  
  
  "Non, eu vexo."
  
  
  Sentado detrás do piloto, o obrigado aeromoça comezou a recuperarse. Ela abriu os ollos, un por un, e ela quería levantar a man para acariñar a súa dor no pescozo. Cando ela entendeu que a súa mans estaban vinculados, ela intentou mirar ao redor. A picadura da dor causada por este movemento é o único transmisión de sl. 'Oi . .. ", ela reclamou. 'O meu pescozo.'
  
  
  Ela mirou para min.
  
  
  "Non roto," el anunciou laconia. "E vostede non ten que tomar o mal-ollo de tiro."
  
  
  Ela pechou os ollos e fixo beicinho. Ela non vai para o hotel para que ela perdeu a conciencia de novo, e chamou un torno a outros asistentes de voo. El pediu a ela para traer un vaso de whisky e auga e pediu-lle para facer seguro de que o seu compañeiro de traballo tiña unha bebida. Ela coidadosamente obedece as miñas ordes, inclinándose sobre a rapaza en cadeira, levantar a cabeza polo queixo e derramar un vaso para abaixo súa gorxa. A rapaza tragou, amordaçado, e engasgado como a aeromoça derramou o whisky no aire atmosférico. Algúns dos que whisky ten no seu uniforme.
  
  
  Eu preguntei a ela: "vostede xa viu antes, antes de que este voo?"
  
  
  Un home alto aeromoça con cerro-smoky ollos endereitarse-la de volta e mirou para min. Agora que ela tiña rematado axudar os pasaxeiros, houbo un toque de contido rabia na súa voz. "Non, Edith, a rapaza que xeralmente moscas con nós, chamado pouco antes do voo para dicir que estaba enfermo, e enviado a un amigo. Confía este amigo!
  
  
  "Isto acontecer moitas veces?"
  
  
  "Ata onde eu sei, era a primeira vez. Xeralmente hai copia de seguridade asistentes de voo no aeroporto, pero hoxe unha desas nenas que non veñen ata nós."
  
  
  A súa dubidosa. "Non quen tamén creo que foi máis que unha coincidencia?"
  
  
  Ela só mirou para min. "Señor, na aviación correo negocio, sempre pode esperar calquera cousa no último minuto. Nós, preguntou a nena algunhas preguntas, e cando descubriuse que ela entendeu a profesión, que levou con nós. Que tipo de cop vostede de calquera maneira?"
  
  
  "O que teño a sorte de hoxe. Podería botar unha manta sobre o piloto? Todas estas persoas van pensar que ver un cadáver."
  
  
  Ela mirou amargamente ao vermello-pelo aeromoça, que estaba recuperando lentamente no seu asento, e recuou.
  
  
  Ela mirou para min como un paxaro ferido pulando para abaixo un bosque camiño cara a un gato con fame. La sel é próximo a ela. É máis fácil para as mulleres, para falar comigo, se eu non asustalos la. El intentou ollar tan simpático como sexa posible.
  
  
  "Cando saia de prisión, que non parece tan apetitoso como fai agora, Irmá. Un mestre asasinato cobrar ademais de todo o que está disposto a dar para o secuestro dun avión. Pero, por outra banda, se o traballo comigo un pouco, me dar unha decente reumatismo proba, quizais eu podo facer algo para ti. Cal é o seu nome?"'
  
  
  Ela respondeu, e eu penso que eu colleu algo de esperanza e esperanza na súa fina, tensas voz. "Mary Austin."
  
  
  "E o seu mozo?"
  
  
  "Juan ... Cardosa ... Onde está el?"
  
  
  Foi dito por ei, sen máis delongas. "É demasiado tarde para pensar nen.'
  
  
  Eu precisaba saber a súa reacción. Ela podería me dicir se realmente tiña nada que ver con visco. O seu rostro parecía que fora arrincado pola súa empilhado notas de dólar no tel. Nah comezou a chorar.
  
  
  El continuou nun ton simpático. "Dígame máis sobre Juan, María. Quen era el?'
  
  
  A súa voz foi abafada como ela falou, entre saloucos. "Un Cubano de refuxiados. El foi all-in, e emu tiña que ir de volta. El dixo que estaba relacionado coa Castro, e que eles non causar emu mal por iso."
  
  
  Eu penso que parecía máis un segredo oficial de policía. Que foi a dificultade de tomar en refuxiados; vostede non sabe o que realmente execute fóra, ou que está a traballar para o inimigo ."
  
  
  "Hai canto tempo vostede sabe o ego?"
  
  
  'Seis meses.'El parecía un neno chorando sobre un xoguete roto. "Eu o coñecín cando estaba a traballar para o Leste de compañías Aéreas en un voo para Miami. Dous domingos atrás, el me pediu para deixar o meu traballo. En precisaba a miña axuda. El vai herdar unha morea de diñeiro en Cuba, e se se recibe-lo, podemos casar. Agora ... o que xa matou o ego."
  
  
  "Non, María, que o mataron cando se deu en a arma e disparou el."
  
  
  Ela chorou en voz alta. Os pasaxeiros mirou arredor no sorpresa, algúns deles aínda con medo.
  
  
  "Eu despedido ... que foi un accidente ... o navegador se lanzou sobre min ... el bateu-me ... me ... eu non quería tirar o gatillo ... ela ... é só esperando para o oni para cambiar de rumbo ... '
  
  
  Ela levantouse, puxo os brazos cara abaixo, e poñer-la en tres asentos. Ela tería sido convidado polo Hawka para facer algo para nah. Polo menos, ela non sabía que a primeira regra de usar unha arma: nunca coller un revólver se non planea usar-lo. A segunda regra: os nenos non deben xogar con revólveres.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 2
  
  
  
  
  
  
  
  Cando o meu xefe, David Hawke, me chama N3, que é a miña oficial de código, como o primeiro Killmaster, eu sei que me vai dar unha misión imposible.
  
  
  Normalmente, cando ninguén está por preto, el me chama Nick. Pero cando a tose e di N3, o seu primeiro pensamento é que eu teño o dobre da miña apólice de seguro de vida. Por desgraza, ningunha empresa foi tolo o suficiente para manter-me, entón non importa.
  
  
  Eu vin para o seu informe. MACHADO ten máis pobres sede-o PO pisos de todos os servizos de intelixencia. Os rapaces de todo o CIA e o FBI están volvendo as costas sobre el, e o Servizo secreto membros son aínda máis difícil de compracer. Eles pensan que son a mellor opción, porque eles teñen para protexer o presidente.
  
  
  Estaba canso. Tiña rematada unha tarefa tediosa e estaba mirando para adiante a poucas semanas de pesca no norte de Michigan. Falcón empurrou o xornal de toda a materia, tose, e dixo, " N3, vostede non entende o que iso significa?"
  
  
  El podería ter sido dado a reumatismo antes de ler o titular que berrou " Dificultades."
  
  
  
  
  XERAL HAMMOND
  
  
  MORTO EN FLYRE
  
  
  
  
  Eu non creo que moitos Americanos saber Hammond. Para facer isto, eles precisan saber sobre a illa de Grand Laclair. En xeral foi un dictador alí. A illa tiña unha complicada historia. Despois de que foi conquistado polos españois, que caeu nas mans dos franceses, e, a continuación, foi capturado polos Británicos. A poboación foi do 90 por cento negro, descendente de escravos traídos arredor de África para traballar nas plantacións de azucre e nos bosques densos. Hai dez anos, os Illotes decidiu, en un referendo para romper cos Británicos e declarar unha república independente. Tam stahl debe regra Randolph Fleming
  
  
  Fleming foi o máis talentoso e popular persoa na illa. El fixo importantes cambios e Stahl foi unha verdadeira figura do pai para o seu pobo. A continuación, o ego foi abandonada. El non dar moito para os militares, e eles estaban indignados. Fleming fuxiron para os Estados Unidos, onde Emu foi concedido asilo político. Hammond chegou ao poder e escravizado as persoas, como un ditador militar debe. Agora Hammond estaba morto. Un accidente? Quizais non. Iso non importa. Deixou un baleiro de poder. Quen mostrou sinais de liderado baixo o ditador foi preso ou se non, levado a fóra do país durante Hammond regra, e que el temía que el xa sabía que os diplomáticos foron mirando para axudar a restaurar a orde para a illa.
  
  
  Falcón grunhiu: "Temos intelixencia indicando que os Rusos están a creación de bases de mísiles na illa. Por suposto, moi calma, como sempre. Entón, nós tamén imos ter que traballar en silencio e secreto. Para distraer-nos, Cuba está a facer unha chea de ruído sobre Grand Laclair. Eles queren axudar os seus veciños na necesidade. Pero sabemos que todo está en mans dos Rusos, e que o obxectivo de "axudar" é a instalación de mísiles na illa. Polo tanto, esta operación acaba no Kremlin expediente."
  
  
  David Hawke aproveitado dedos sobre o bordo da súa cadeira e mirou para min en serio. "Esta é unha operación de un home, N3. O noso goberno non quere unha segunda Cubano de lanzamento de mísiles. Ten que obter Randolph Fleming para Gran Laclair pronto como sexa posible."
  
  
  El dubidou de que o exército ía sentir-se aínda, ou dicir nada sobre iso.
  
  
  "É o seu traballo para asegurarse de que eles non causar danos. Ten que tomar Fleming para o palacio presidencial. E vai ter que actuar de tal xeito que ninguén vai saber que é no noso país ten algo que ver con iso."
  
  
  O seu sarcasmo foi claro: "eu estou acostumado a ser baleado, envelenado, ameazada en todos os sentidos posibles, non hai nada especial sobre iso, pero eu non atopou aínda: facerme invisible. Como quere facer o seu stahl invisible? '
  
  
  O seu bo en moitas cousas, pero facendo un Azor rir non é un torno a eles. El é completamente insensible. El nin sequera sorrir.
  
  
  "Isto xa foi tomado coidado de. Sorte Fleming e Tom Sawyer son bos amigos ."
  
  
  "Eu como Huck Finn mellor, pero como pode Mark Twain o libro me axudar?"
  
  
  Hawke non lle gusta ese tipo de humor, el dá-me un ollar azedo. Thomas Sawyer. Pode ter oído de nen. El é presidente da Sawyer Hotel Grupo, o máis grande do mundo. Hai tres anos, Xeral Hammond deu En un lote de terra na praia para construír un hotel and casino onde turistas ricos podería divertirse e obter o que eles gastan o seu diñeiro en. Ambos merecen. Vostede entende, por suposto, que Sawyer non beneficiarse dunha adquisición que inmediatamente nationalizes o ego de unha empresa lucrativa. Eu espero que agora entender que Sawyer prometeu a todos os nosos axuda a cambio de Fleming promesa de que o negocio é o ego non ía ser comprometida no futuro. E Fleming deu a súa palabra ."
  
  
  El balance a cabeza para ela. A política fai estraños compañeiros de lixo. Patriota Fleming e ávido empresario Sawyer. E eu vou ter que poñer os dous xuntos. Ela deixou Hawke é moi austera oficina con banal idea de que o mundo foi unha desorde.
  
  
  Todos Sawyer na Cidade de Nova York mirou como todos os outros hoteis na mesma franxa de prezo: un pequeno adro rodeado por tendas caras. Pero unha cousa foi diferente. Había unha privada ascensor que levou abertamente para o piso superior. Cando cheguei arriba da escaleira, eu saíu para a alfombra brando dos espazos, salón, onde un elegante vestido rubio estaba esperando por min. Caro Zhirinovsky libros en Internet foron colgados en todas as paredes, pero o único en torno a eles non podería comparar en calidade coas dúas pernas chiscando para min, baixo unha estreita saia. Un pequeno, delgado man aceno para min. "Mr Carter? Eu bailando a cabeza para ela.
  
  
  "O seu nome é Tara Sawyer," ela dixo. "O meu pai é o teléfono como de costume, e me pediu para ver vostede."
  
  
  Ela me deu a man e me levou para abaixo da sala para un cuarto do outro lado. O cuarto que entrou foi unha das maiores que eu xa tiña visto ela. Xanelas de vidro deu acceso a unha terraza cuberto con plantas e pequenas árbores. Non había cadeiras para nós, non hai armarios para nós, non hai carpetas para nós, só illas de confortables cadeiras e sofás. E un bar. Mr Sawyer sabía como para recibir os invitados. A rapaza liberado-me e foi para o bar.
  
  
  "O que podo chegar, o Sr Carter?"
  
  
  "Por suposto, por favor."
  
  
  Ela derramou-me un vaso de brandy e serviu-se un refrixerante. Fomos para o vidro portas do patio e mirou para fóra a neve no parque de abaixo.
  
  
  "Que vergoña," ela dixo. "Hai tantas cousas bonitas, e ninguén se atreve a ir alí de noite.
  
  
  Eu penso para min mesmo que eu non podía pensar en unha morea de lugares que sería perigoso para algunhas persoas, nin sequera cando. Por exemplo, esta sala non sería tan seguro para Tara Sawyer se ela non era consciente do seu pai presenza no mesmo chan. Ela estaba moi cheo de curvas, unha morea de feminidade baixo o tecido fino que estaba colgado tan libremente do seu peito e abrazou os seus cadros ben. Ela foi dado un silencio regalo por nah para asegurarse de que a miña admiración non escorregar lonxe de pechar. Entón a porta se abriu detrás de nós e iso foi todo.
  
  
  Thomas Sawyer non era o que eu esperaba para ser. Eu imaxinei ela como un home alto, enerxético home, irradiando éxito e forza. En vez diso, el viu un home non é de seis metros de altura, pero a metade dunha cabeza máis curto, aínda que con rápidos movementos. Ego é só punto forte no nen foi a súa vez de baixa voz. El parou a poucos metros de distancia de min, e me mirou para arriba e para abaixo, como alguén mirando para un coche que está a pensar en mercar. "Mr Carter?" El non estaba seguro.
  
  
  El balance a cabeza modestamente.
  
  
  "Non é o que eu imaxinei ela para ser."
  
  
  El non estaba reclamando, e el sabía. A maioría das persoas pensa que o super axente parece un cruce entre Bogart e Sir Ogilvie Rennie, o infeliz rapaz que foi chamado "C" polos Británicos departamento de M. I. 6, o home cuxo cubrir historia foi destruída por un artigo na revista alemá Der Stern. E non é como eu ollar para todos.
  
  
  "O seu hotel quere falar con vostede na mesa de fronteira," o hotel mogul continuou. Pero o que pode esperar. Vostede e Tara teñen un avión para incorporarse, e o tempo se está esgotando. Vostede deixa todo JFK Aeroporto, NY en cinco últimos dous minutos.
  
  
  Así, o rubio mudouse. O caso foi quedando máis interesante. El tocou o seu cóbado. "Se xa embalado as súas cousas, que é mellor ir. O meu bolsas xa están alí embaixo, pero antes podemos deixar, eu teño que falar a Señora Hema."
  
  
  Ela veu para o outro cuarto como Sawyer me acompañou ata a sala. Un momento despois, ela volveu a usar un vison sombreiro e unha correspondencia vison máis de un vestido azul pálido. Ela estaba cargando unha maleta, que ela deliberadamente xogou en min a partir de cinco metros de distancia. Entón ela sabía como para limitar-se. Algo que eu poida apreciar. A súa maleta pego ela e viu o seu dicir adeus ao seu pai.
  
  
  Nunha limusine que foi grande o suficiente para facer un mafioso coche ollar como un pobre Toyota, ela pechou o teito solar que nos separaba do condutor e, de súpeto, foi sobre o seu negocio. "Agora podo aclarar algunhas cousas. Dr. Fleming, eu non teño absolutamente ningunha idea de que o que realmente son, ou que o seu verdadeiro traballo. Debe pensar que foron contratados por meu pai como un garda de seguridade no hotel. El ten este estraño orgullo, chamalo de inocencia se vai, e se el sabía que outros, ademais do ego da súa propia xente ía axudar a subir ao trono, el podería desistir da presidencia.
  
  
  'Si?' - Eu asistir a súa reacción. "Non, el sabe que o seu pai acaba de mercar un exército?"
  
  
  Ela contraeu os recunchos da súa boca por un momento, e os seus beizos parecía poñer unha palabra fea, pero ela decidiu non para evitar o tema. "Non ten idea, e el non vai saber mellor. El pensa que o militar pensa que é o único que pode xestionar a situación actual. Pero o meu pai non está seguro de que o exército de mando vai manter a súa palabra e vai ter que estar preparado para sorpresas desagradables dende este lado.
  
  
  Só entón eu entender ela. O pai enviou o seu pequeno bonito filla para asegurarse de que eu estaba facendo o meu traballo. Non era só Gran Laclair exército que el non confiar. El non confían en nós Acces, de nós, de min, e el estaba disposto a xogar a súa suculenta filla como isca para asegurarse de que todo foi o seu camiño. Ben, foi unha isca eu estaba feliz para tomar.
  
  
  "Neste caso, non debe ollar como que pertencen a outro amigo. Por suposto, Thomas Sawyer filla non ir con un menor servo. É o mesmo con Fleming. Pero vai ter para resolve-lo."
  
  
  Ela suxeriu que todos tomar un taxi por separado para chegar ao Aeroporto JFK, NY por separado. Ademais, hey, non había necesidade de saber que eu precisaba para facer calquera outra cousa. Eu estaba caeu fóra da compañía aérea Manhattan oficina, mostrou o meu documentos para a compañía aérea é presidente, e esperou mentres el verificados os rexistros sobre o teléfono en MACHADO sede en Washington. O seu hotel embarcou armados e non podía pagar para chamar a atención sobre si mesmo cando a comprobación de pasaxeiros.
  
  
  Hawke reacción foi impresionante o suficiente para que o presidente inmediatamente chamou o chief executive officer no aeroporto, e cando cheguei alí, eu estaba persoalmente escoltado para o avión.
  
  
  Tara Sawyer estaba xa no avión, falando con un fermoso, educado-faced, de pel escura home sentado nunha liña de tres asentos por xanela. Ela sospeita de que este foi Randolph Fleming, Thomas Sawyer nova xoia en Gran Laclair Illa. Eu mirou para el como eu me sentei a carón dela e notei que exhalaba liderado e a honestidade. El mirou para min por un momento, a continuación, ignorado min de novo.
  
  
  Probablemente pensou que eu era necesario estrada necesidade. O seu ego podería ler os seus pensamentos. Unha vez que chegou á illa, que ía sentirse seguro; pero, mentres el non estaba na presidencia vivendas, que era un branco fácil.
  
  
  Eu me preguntaba por un momento por Sawyer non tiña usado un dos seus avións privados para o transporte de nós, e, a continuación, inmediatamente pensou o orgullo Tara tiña mencionado: Fleming, sen dúbida, deu-se en tal cousa, porque pode parecer un retorno de tremores. Fleming voz era suave, as súas palabras medida, e el falou de Tara en unha cuestión de feito-ton. Parecía para os pasaxeiros que eles estaban fala de nada. Cando estabamos no aire, a aeromoça trouxo almofadas e mantas. En breve, a maioría dos pasaxeiros apagou as luces, e a conversa diminuíu. O sono é fóra de cuestión para min. Primeiro de todo, por suposto, eu tiven que manter un ollo en Fleming, pero ademais de que, de Tara sedutor presenza próxima a min non facer a miña vida máis fácil. E ela, sentín que a tensión foi mutuo. Todo o que podía facer era probe pensar en algo máis. Polo menos que me mantivo acordado.
  
  
  Eu só foi introducido para Fleming tras o secuestro incidente asumiu o control da súa. El, entón, relutantemente admitiu que foi unha feliz coincidencia de que o novo director de seguridade na Sawyer Gran Lachlair Hotel foi no mesmo voo. El esperaba que o ego da illa e o ego dos habitantes ía recorrer para min.
  
  
  Entón, como exemplos para o aínda inquedo pasaxeiros, el baixou a volta do seu asento e se permitiu caer nun sono tranquilo.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 3
  
  
  
  
  
  
  
  Gran Laclair Aeroporto non era tan grande como Chicago O ' hare Aeroporto, pero parecía que o último avión tiña despexado todos os pasaxeiros en Grand La Clare. O aeroporto estaba tan moderno que eu me preguntaba se Sawyer tiña pagado para que todo o produto do seu hotel e casino. As cores insulares foron retidos por un grupo de soldados en shorts e curto-mangas de camisa. Ademais das súas armas, que se asemellaba a gran Escoteiros. Algúns torno a eles formaron un cordón de todo o avión e o negro limousin de espera para ih.
  
  
  A aeromoça anunciou que estabamos todos para estar nos nosos asentos ata que o Dr Fleming esquerda ao redor do aeroporto. As escaleiras achegouse, e a porta aberta. El xa tiña visto o enorme multitude, e agora el podía escoitar o ensurdecedor felicidades como o novo presidente da illa poñer o pé sobre a súa propia terra.
  
  
  A carón de min, Tara Sawyer murmurou:: "Olle para a actitude cara a el. Ela nos gustaría estar no fondo e velo ir para abaixo."
  
  
  "Vostede tería foi empurrado fóra de seguridade." Ser feliz que está aquí, " eu dixo.
  
  
  A través das fiestras, vimos Fleming, que agora estaba ao pé do plan de rampla, levantar a man para saudar os illotes. Un home gordo en unha luz uniforme saudou, a continuación, achegouse a Fleming e balance en man. Fleming sorriu.
  
  
  "O coronel Karib Jerome," Tara, dixo. "Xefe do Exército Persoal. O home que dispostos Fleming retorno.
  
  
  Que foi o meu contacto. Dela, mirou para el con coidado. Ego blackface non era negro. Tiña oriental ollos, alta mazás do rostro saíntes, e pel verde-oliva, indicando que el era un descendente dos Indios Brasileiros que conquistou a illa en tempos prehistóricos. El podería ter pasado por unha grande Vietnamita. Jerome poñer os seus beizos para Fleming oído para que o ego podería ser oído na histeria en masa.
  
  
  Eu podería dicir polo ollar sobre o seu ego que el advertiu Fleming sobre os posibles perigos. El levou Fleming man e levou Egos á espera limos.
  
  
  Fleming sorriu, e sacudiu Jerome man, e camiñou ata a multitude detrás do cordón policial para usar as mans con xente - accións que ela, como calquera sa policía e garda de seguridade, odiado. Os aplausos non parar cando el entrou nunha gran coche oficial con bandeiras nas súas ás; algúns espectadores conseguiu romper o cordón policial e tentar deixar o coche en movemento. Tivemos que esperar o avión ata a policía militar veu a bordo para prender a aeromoça que tentaron secuestrar o avión. Ela mirou para min como que a levou para lonxe, ansioso e cuestionamento. El sorriu e balance a cabeza. Quizais un lixeiro sentenza podería ter solicitado a ela; despois de todo, ela caeu vítima a un vello truco. Como ela baixou as escaleiras rodeado por soldados, a audiencia considerou o seu VIP e aplaudiron en voz alta. O público, probablemente, non foi informado sobre o intento de secuestro. Finalmente, temos permiso para ir para fóra. A multitude aínda estaba torcido. Tivemos co famoso Dr. Fleming voou. Tara riu e acenou para obter a atención do público. Ninguén lle prestou atención para min. Eu estaba feliz con iso. Unha das peores cousas que poden ocorrer a un axente secreto é para ser exposto. Nós foron levados para unha relativamente tranquila estancia aduaneira, onde esperou para a nosa equipaxe para chegar sobre a correa transportadora. Dela foi de Tara equipaxe número e a súa. As maletas foron retirados da cesta por funcionarios de aduana e colocado diante de nós, para que nós podería abri-los.
  
  
  O exame foi moi completa. No Caribe, tales costumes xeralmente son moi comúns. Eles xeralmente tratar con turistas ricos que eles non queren ofender ou asustar. E o que me sorprendeu foi aínda máis o xeito que eu era buscado. Eles atoparon o meu ombreiro coldre, desabotoada miña chaqueta,e engurrou o cello ao Luger .
  
  
  "Unha explicación, por favor." Este home non ollar como estaba indo a tratar-me como un rico turista que non debe ser ofendido.
  
  
  Eu dixen a eles eu era o novo director de seguridade na Sawyer Hotel. Non impresionar a un home. El estalou os dedos, e, a continuación, dous policías, que fora en pé discretamente nunha posición de destaque, un paso adiante na esquina da sala. El ordenou-me para ser levado á comisaría de policía para interrogatorio. Un dos oficiais foi tomada polo meu Luger. Tara mirou como se ela estaba indo a loitar abertamente sobre o lugar. Eu pisei na punta dos pés, para que ela non estaba a facer algo estúpido. Non había ningún punto en argumentando coas autoridades aquí. Eu dixen a ela que eu ía vela máis tarde no hotel e fomos cos oficiais de policía van fóra do aeroporto. Eu estaba autorizado a tomar a miña maleta con me. Se David Hawke tiña escoitou isto, el morrería de indignación. Tiña un desprezo para o común policías. Foi un dez quilómetros de coche para o capital, e o camiño foi longo. A multitude estaba aínda aliñadas ao longo da estrada, e antes de nós Fleming a procesión foi movendo-se en tres millas por hora. Estabamos movendo-se ao longo do último tren de motociclistas. As persoas que me levou para a estación foron, como todos os outros gardas de todo o mundo, meticuloso e aburrido. Hieronymus declarou un día de descanso e organizou unha festa que era para comezar a noite. Para estes faces, por suposto, é só supuxo máis de traballo. Cando pasamos o mimmo do Sawyer Hotel, a xente aínda estaban de pé na terceira e cuarta liñas. O gran gramos fronte do hotel estaba cheo de turistas sacar fotos. O hotel arquitectura foi estéril, deseñado para inspirado e manter os turistas de esquecendo que eles estaban aquí para: perder os seus dólares en xogos de azar táboas coa ilusión de que ih estaba a ser agradablemente entretido. O edificio enorme estirado para fóra do boulevard ao longo do porto e estaba situado na punta do distrito de negocios. Vin tres enorme pracer iates no porto e penso que o casino ía funcionar ben con persoas que poderían pagar tales xoguetes.
  
  
  A estación de policía foi colocado nun lugar discreto, onde el non atopou os ollos penetrantes de turistas. E foi case tan novo como o aeroporto. Sawyer de pago ben para a súa terra e os seus dereitos. Había un sinal na sala de espera louvando ego xenerosidade. Eu estaba traídos pola porta de atrás. A aeromoça que lanzou o piloto estaba sentado nun banco de madeira. Nah foi esposado e chorando en silencio cos ollos pechados. Ela probablemente imaxinar as cousas terribles que podería acontecer con ela. La sel está ao seu carón, e stahl é masaxes hey pescozo. El me deu algúns consellos, dixo-me só dicir a verdade e non tentar mentir, e, de novo, prometeu que eu ía tentar facer algo para nah. Despois de todo, ela estaba moi atractivo para gastar a súa vida en cámaras dixitais. Ela tentou sorrir para min, pero poñer a cabeza no meu ombreiro e chorou. Un garda de seguridade entrou na sala e levouna para lonxe. Eles non quere que ela se sentir cómodo.
  
  
  Ela tiña unha hora esquerda. Un truco que non vai facer vostede inquedo. A súa preocupado. Eu non podería revelar a miña verdadeira identidade, e eu non realmente quere obter Sawyer axuda neste punto. Eu decidiu xogar un imbécil e ver o que acontece en torno a el.
  
  
  Finalmente, os dous policías chegou a fin do período de espera. Ela foi a través dunha porta marcada administración. Un deles foi o condutor do coche no que eu foi levado, o outro estaba en traxes civís.
  
  
  "Eu sinto moito, eu mantiven de espera", o último dixo. El parecía moi animado. "Por que ocultar a arma no seu ombreiro coldre?"
  
  
  Eu non teño que dicir a eles nada. El dixo, " eu creo que este é o lugar máis cómodo para o ego de usar."
  
  
  Eles non como el. "Só as autoridades locais teñen o dereito de portar armas, o Sr Carter, que rompe a lei ... '
  
  
  "Segundo o xefe de seguridade no Sawyer Hotel, non teño o dereito a levar unha arma?
  
  
  'Só no seu lugar de traballo. Como eu estaba a piques de dicir, que teñan violado as nosas leis, que é motivo para ser enviados ao exterior como un indesexable estranxeiro.
  
  
  Ela, el riu co pensamento de Hawke reacción se eu chamado Uem e dixo a ela que eu fora expulsado da illa. Eu decidiu aplicar a acupuntura para o sistema nervioso do incorporada persoa. O seu pai dixo, pensativo: "Entón é mellor eu chamar Tom Sawyer. Emu non vai gusta.
  
  
  El traballou. Rabuñou baixo a súa camisa con un dedo, como se o seu ego de súpeto foi mordido por parasitos. 'Un-m-m... temos que ás veces... Hum ... unha relación persoal co Sr Sawyer?
  
  
  "Estamos a medio-irmáns. El é o máis antigo.
  
  
  "Ahem... vou comprobar cos meus superiores.... El virou-se para o outro axente. "Howard, tomar ego para a célula. Nese medio tempo, eu vou ver o que... "El non rematar a frase e axiña desapareceu pola porta do marcado" administración ".
  
  
  Ningún deles nunca vai ser empregado pola miña forza policial. O Luger xa tiña confundido nu tanto que nin sequera se preocupou en ollar máis lonxe. O estilete que eu uso no meu antebrazo non foi atopado. Pero eu non quería causar máis problemas ata que era absolutamente necesario. Noticia de que o meu papel no secuestro historia aínda non chegou estes funcionarios, pero a un nivel máis elevado que sería coñecido. El seguiu Howard a un gran móbil no soto do edificio.
  
  
  A célula foi de forma oval con bancos de fronte para o outro en dúas paredes. Nun dos bancos sentou-se un home gordo, probablemente, un empresario Estadounidense. Estaba canso, e tiña un ollo negro que estaba quedando máis azul e máis azul. El mantivo a maior distancia posible entre el e o outro prisioneiro, un desertor home Negro. Cando Howard esquerda, o Negro levantouse e grunhiu, e Stahl intentou andar en torno a min. Dela, virou-se para el.
  
  
  "Estar parado", dixo.
  
  
  Tentou obter en torno de min, pero eu mantiven asegurarse de que estaba diante de min. Sen ego zona, un puño me colleu na cintura.
  
  
  Ego agarrou a ela polo pulso e capotou o seu máis, batendo-la de volta para o chan. El parecía satisfeito, como se iso era o que el quería. El saltou para os seus pés e comezou a atacar de novo, pero cando viu o estilete que el estaba seguro para el, el deu-se sobre os seus plans, deu de ombreiros, e vendidos. Eu teño a impresión de que el non era común brawl, pero emu foi pagado para asustar a súa cellmates e forza ih para confesar todo o que dixo a policía durante o interrogatorio. El estaba indo para sacar unha soneca no cámaras dixitais, pero agora el decidiu que era mellor estar e coidar o Negro. Con todo, para os próximos media hora, el non facer calquera outra cousa.
  
  
  A continuación, Howard reapareceu, abriu a porta, e acenou-me para fóra. O borracho Americana intentou correr para fóra, pero big Black agarrou ego e bateu-lle cara a abaixo. O seu canso de el, e bateu a man na ego do pescozo. El caeu no chan, e eu sospeitaba que el ía durmir un pouco.
  
  
  "Poñer o ego noutro lugar," Howie dixo ela. "Ou eu vou falar para o noso cónsul." En calquera caso, ela estaba indo para avisar Fleming que este chiqueiro estaba indo a ser limpo para sempre. Parecía razoable Howard que el non dubide en seguir o meu fin, arrastrando o inconsciente home no corredor e deixando o ego alí.
  
  
  Tara Sawyer estaba sentado no bar. Ela estaba suxeitando a miña Luger, e por un momento pensei que era tolo o suficiente para me axudar. Ela era moi aventureiro. Pero, entón, ela viu o nervioso expresións nas caras dos tres policías detrás Nah. A cara que cuestionou me estaba suando.
  
  
  "A súa detención foi un erro, o Sr Carter. Pido desculpas para o malentendido." El me deu a miña maleta.
  
  
  Tara serviu-me o meu Luger. Eu colocar-lo no seu ombreiro coldre, e, xuntos, fomos para fóra da porta, que foi aberta por dous policías. Agora eu notei que a cámara tiña unha vantaxe: non era tan quente como fóra. Mesmo en febreiro, a calor rosa da pavimentación de pedras e reflectido nas paredes das casas. El mirou para Tara questioningly. Ela aínda parecía indignado.
  
  
  "O que un ridículo vista. Ela, foi abertamente a Fleming; ego primeiro oficial de acción foi para pedir a súa liberación e permiten que levar unha arma en calquera lugar, a calquera hora. E esta noite, el aborda o Parlamento en sesión extraordinaria. El nos deu billetes para o público galería, el quere que para escoitar ego realizar. Ás 2: 30. Polo tanto, aínda temos tempo para o xantar e bebidas."
  
  
  'É iso todo?", só preguntou ela.
  
  
  Ela agarrou o meu brazo. "Antes da actuación, para. Eu non quero carreira que, Nick. Ademais, ela está con moita fame.
  
  
  Eu non podería atopar un taxi. As rúas estaban cheas de xente bailando, cantando, e torcido. Eles non quere esperar para a noite para celebrar. Tentando romper a multitude, pasamos un mimmo de "caseiros postos do mercado", que proporcionou os turistas con lembranzas trouxo ao redor de Singapur.
  
  
  Había unha liña de negocio edificios entre o mercado e o hotel, así como unha ampla estrada que levou directamente á entrada principal do hotel. O adro foi extraordinariamente grande, rodeado por grandes fiestras de tendas, e sobre o dereito era a entrada para o casino. El comezou cara a diante mesa, pero Tara pescaban a clave para fóra da súa bolsa. Ela xa está reservado un espazo para min. Nós fixemos o noso camiño a través das multitudes de turistas para o ascensor e ten que andar de arriba.
  
  
  Tara mostrou-me o meu cuarto, un gran apartamento con vistas á bahía. El mirou para fóra no gramos de palmeira, a praia branca, e os veleiros cubrindo o verde brillante auga. Diñeiro. Había unha morea de diñeiro en todas as partes. Tras unha noite de voo e de ser exposto para cámaras dixitais, ela aínda se sentía moi sucio para sentir móbiles caros. El camiñou a través do cuarto e o cuarto de baño. O baño era grande o suficiente para dúas persoas. Tara chamado ela. "Traer algunhas roupas limpas polo que pode lavar a outra."
  
  
  "Oh, non," ela dixo cunha risada. "Non co estómago baleiro. O meu cuarto é na porta do lado, e eu estou indo para bañarse alí."
  
  
  Ben, polo menos eu tente. El escoitou a conexión porta abrir e pechar, ordenou dous bebidas no teléfono, plumeiro a súa roupa, e virou na ducha. El deixar o calmante quente fluxo de auga sobre min ata que todo o meu corpo estaba vermello, a continuación, cambiou a auga fría. Así, aínda sen bóvedas, eu sempre me sinto como unha nova persoa.
  
  
  Ata o momento Tara chegou, vestindo unha baixa de corte levar posto que combinaba coa súa lindos ollos azuis, ela estaba de volta na súa propia roupa. A veces el saudou ela, que trouxo as bebidas.
  
  
  Eles trouxeron o Martinica zócolo en un home alto, refrixeradas vidro, pero cando ela rematou, ela aínda non tiña cambiou a súa mente, entón, colleu o ascensor cara a abaixo. En todo o hotel de catro restaurantes, Tara escolleu un sobre o segundo piso. Xogamos este xogo sobre unha mesa baixo unha luz paraugas, e ela me dixo que había un famoso lagosta servido con manteiga e zume de limón.
  
  
  Eu estaba querendo saber o que está por vir, cando os Rusos facer o seu próximo movemento. Foi frustrado por ih o intento de matar Fleming, deixando ego para podremia en un Cubano prisión, entón agora eles teñen que desenvolver un novo programa.
  
  
  Pero non había ningún punto en morrendo de fame, mentres ih estaba esperando por ela para volver a moverse. Nós saboreado a nosa educación, a continuación, andou de man en man para a construción do goberno para Fleming discurso.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 4
  
  
  
  
  -
  
  
  Nós non debería vir aquí moito máis tarde. Todos os asentos xa foron tomadas, excepto para os nosos asentos reservados, e en xeral galería deu o lume de un salón lotado. Randolph Fleming sentou-se sobre a plataforma por unha banda, entre o xefe do Lexislativo e Karib Jerome a cadeira baleira nas outras. O coronel quedou detrás do micrófono e entregado o discurso de apertura.
  
  
  Cando rematou e Fleming levantouse, as paredes case entrou en colapso en aplausos. Ela tamén foi unha tapa, e Tara aceno, os seus ollos húmidos con emoción.
  
  
  Fleming esperar quince minutos para o aplausos para diminuír o suficiente para completamente morrer para abaixo, elevando ambas as mans. Cando estaba tranquilo o suficiente, un ego-quente voz soou todo o falantes. El estaba contento e feliz de estar na casa, e grata que a xente está unha vez máis un gran país, ego para liderar o país. El presentou un programa que non parece significativo, e prometeu público eleccións no prazo dun ano, de xeito que ía facer un militar decreto para só un ano. El falou durante unha hora, e que foi un dos mellores discursos políticos ela nunca tiña oído falar.
  
  
  Houbo un minuto de ovación de pé, e un cordón de soldados impediu Fleming de entrar na brazos da multitude. Os tres homes, acompañado por gardas de seguridade, a continuación, deixou o edificio a través dunha porta lateral. Ata agora, o militar ten seguido o seu acordo con Sawyer. E pareceu-me que eles non podería ter feito doutro xeito, dada a enorme popularidade do novo presidente. Tara e eu esperei para o pánico na saída a diminuír un pouco. Sparklers brillaban en Tara ollos. "¿Que pensas de que, Nick? Vostede sabe o que Fleming fixo? Xeral Hammond familia aínda vive no palacio, e Fleming dixen a eles para tomar o seu tempo e mirar para outra cousa. El permanece no hotel por un longo tempo e ten todo un piso de abaixo a nosa."
  
  
  Alguén quería facer o meu traballo máis doado. Sería case imposible seguir Fleming no palacio presidencial, onde eu tiña nada que facer, despois de todo. E este evento trouxo ego abertamente na miña oficial esfera de actividade. Entón el me bateu. "Vostede non facer ego facelo por accidente, non é?"
  
  
  O seu sorriso confirmou as miñas sospeitas. "O que un pouco de conspirador!
  
  
  "Grazas a súa axuda, agora podo manter un ollar atento sobre el."
  
  
  A maioría das persoas de esquerda a través da saída, e fomos deixando así. O recipiente foi colgado do meu brazo. "E agora, o deber está feito ..."
  
  
  "Vostede perdeu as súas posibilidades, moza señora. A débeda está lonxe de ser cumpridas. O meu día está totalmente ocupada. Eu vou leva-lo para o seu hotel, votar, e que é el. O mellor xeito de responder para o agresor é loitar para atrás, de xeito que agora Tara pode ir para a lúa, por unha vez. E eu realmente tiña que facer unha chea de cousas: falar co xerente do hotel, visita Fleming, e durmir un pouco. Eu non teño sido capaz de durmir durante os últimos trinta e seis horas, e que eu poida ter unha cansativo noite por diante de min.
  
  
  Ela me mirou desconfiado e fixo beicinho un pouco como eu dixen adeus a ela no ascensor. Bo, eu penso. O director pediu para el e notou que Eu xa fora colocado na á. El non estaba feliz coa miña presenza no estado de ego. Quizais el pensou que era porque dos erros que fixo. El me presentou o seu xefe de seguridade, Lewis, e, a continuación, levou-nos para fóra do ego oficina tan axiña como sexa posible.
  
  
  Lewis era un home alto Negro home que adoitaba xogar profesionalmente en un equipo de rugby en Estados Unidos. El era rudo para min ata que el chamou o seu ego "express" (un apelido prensa cuñado para el no momento) e negou emu de relatos dos medios de comunicación sobre algúns dos ego mellores partidas. Iso fixo que o ego recuperar-se e actuar de forma máis agradable. El me dixo sobre a especiais medidas que tomara para protexer o presidente, e me levou para Fleming oficina para introducir-me para o seu equipo.
  
  
  Había catro deles, todos corpulento Americano Negros, oculto na esquina da sala. Lewis maldito baixo a súa respiración e resmungou a arrogancia dos oficiais do exército. Aínda así, el rosmou, sempre a pensar que se poidan establecer a todos lado. Eu estaba irritado que o tenente e dous soldados estaban aliñados na guarita na Fleming porta despois do envío Ego homes fóra. Ademais, eles tamén enviou fóra outros dous homes que estaban sussurro para o outro lado da sala: de graxa, curto, graxa italiano-Americanos. Así, a mafia tamén protexidos Fleming, e con el, os seus intereses no casino.
  
  
  Eu estaba introducido para as persoas en todo o hotel, a continuación, para os tres soldados de pé diante de Fleming apartamento. O tenente pregunteille se o presidente estaba de volta. El mirou para min como un emu estaba facendo un indecente ofrecer. Lewis latiu que eu estaba Sawyer persoal de seguridade detalle e que se podería traballar mellor con me. O tenente aínda non entendeu min, el só virou e bateu na porta. Ego foi aberta por un gardacostas sobre o outro lado. Fleming me viu máis arriba do ataque habilidade valor dos outros na sala e aceno-me máis.
  
  
  A sala estaba chea de todo tipo de funcionarios do goberno que queren ser como ble lambe k especial aqueles en matemáticas. Coronel Jerome fixo mellor que calquera outra persoa. El non quedar moito tempo, só o tempo suficiente para agradecer Fleming e felicitar ego no seu discurso. El foi de cabeza sobre os saltos no amor coa organización do seu goberno, pero el estaba interesado en o meu benestar. El esperaba que eu non ía entrar en máis problemas na illa. Ego agradeceu e esquerda.
  
  
  No adro, Lewis me preguntou se eu podería manter o seu seguro do outro piso. Fomos ata un chan e viu soldados, escoltas privados, e a mafia en todas as partes. Presidente Randolph Fleming foi ben protexido.
  
  
  Lewis agradeceu, desculpando-se, e foi para o seu cuarto. As pequenas trampas, el deixou para ela non foron afectados. Ninguén se preocupou de buscar o meu cuarto. El preguntou se Grand Laclair información sobre a falta de fiabilidade das tropas chegara desde a desconfianza dalgúns sobrecarregados soldado. El chamou a sede e esperou para Hawke voz para vir sobre o teléfono.
  
  
  El preguntou en un estridente ton por que ela non tiña comprobado no anterior, logo de pouso. Cando el dixo a Uem sobre o Luger incidente, el soltou a súa bile debido a esaxerado de atención ao cliente, e cando el tiña fan a súa rabia o suficiente, el deu Emu un breve relato dos acontecementos.
  
  
  "Estou seguro de que o secuestro do avión foi organizado polos Rusos," eu dixo. "Pero iso é feito na escuridade. A aeromoça non sabía que ela estaba a ser usado. Eu non creo que ela era moi intelixente, ou, polo menos, entrou en pánico. Facer algo para nah." Houbo unha pausa, como el fixo unha nota, a continuación, preguntou, " Fleming, non el sospeita que este, cando el foi a bordo? El non é estúpido.
  
  
  "Eu non creo que el entende por que está aquí. En calquera caso, todo está ben na illa. As persoas actúan como se o novo presidente é Deus."
  
  
  "Excelente. Eu me pregunto como os nosos amigos vai reaccionar a iso. En calquera caso, manter os seus ollos abertos."
  
  
  Eu bicou o teléfono adeus, poñer-lo para abaixo, e fun para o vaso de whisky que tiña trouxo-me no meu cuarto. Eu fixen un regalo para o meu xefe, o chamado fronte mesa e dixo que eu quería ser acordado en cinco, e caeu para baixo na miña cama.
  
  
  Cando o meu teléfono tocou ás cinco horas, un sorriso apareceu no meu rostro. El bocejos amplamente e chamada Tara. Nós nos coñecemos no bar ás 5: 30, e antes de que, a súa doninha refrescou na ducha. Parecía un inferno de un período de vacacións. Cando cheguei ao bar, ela xa estaba alí, dous martinis en arrefriados lentes fronte a ela. Todos os homes no bar estaban ocupados espir cos seus ollos. Esforzo! Ela estaba no humor para un sedutor aguia, e ela estaba de bo humor. Ela sabía que un bo restaurante do outro lado da Sturt Bay, con unha terraza con vistas ao porto. Comezamos con sopa de aleta, pero eu estaba moi preocupado con Tara para lembrar o que máis facer.
  
  
  As luces que veu despois de escuro formado un corazón colar de prata en torno a praia. Sons de celebración tocou para fóra da bandeira. "Imos participar", suxerín.
  
  
  No mercado, o festival foi aumentada pola orquestra. Os insulares foron borracho, os turistas foron gozar local actividades, e os nenos estaban cansados. Nós bailamos constantemente no camiño de volta para o hotel. Os gardas de seguridade na planta superior foron substituídos, pero a miña especial tarxeta de IDENTIFICACIÓN permitirá que para pasar rapidamente. Sen dicir nada para nós, Tara parou na porta do meu cuarto. Foi aberta por ego, que seguro-a de volta, como el xeralmente pediu para calquera sinais de hacking, pero non atopou nada. Tara expulsado do seu zapatillas de ballet e xogou cos dedos dos pés en unha profunda pila do muro para xemer, mentres o seu pai derramado nos quente whisky. Ela demostrou que, inclinada a cabeza cara atrás, e, lentamente, derramou o vaso para abaixo súa gorxa.
  
  
  "Agora", ela dixo, en unha voz rouca,"eu vou aceptar a súa oferta para o baño xuntos."
  
  
  Non se moitas destas ofertas en Gran LaClare, polo que é sempre sabio para sacar proveito deles. Fomos para o cuarto para chegar a roupa, e Tara gañou o concurso porque se viu que Non tiña nada baixo o seu vestido. Nah tiña un longo, delgado, cheo, suave corpo.
  
  
  Ela camiñaba por diante de min para a ducha, virou a tocar na súa totalidade, un pouco máis quente, e entrou no baño. O cuarto foi de preto de dous metros por dous metros. Poderiamos valsa alí. Hey non importa se o seu cabelo quedou mollado, ela estaba diante de min, a continuación, deu un paso atrás, de xeito que ela tamén podería obter o seu corpo mollado. Ela comezou lathering la. Ee cara, pescozo, tronco e de pé.
  
  
  Cando ela estaba esvaradío, ee agarrou o seu e apertoulle a contra min. Nós virou-se para lavar o xabón, e el apertou os beizos para dela. Nós bico longo e apaixonadamente, e el podía sentir o seu tremendo co desexo.
  
  
  Ela foi pego por ee, e no camiño para o cuarto, el colleu unha toalla de baño, embrulhado en torno Tara, e poñer-lo na cama. El limpou-lo, a continuación, resgou a toalla. Cando el foi rapidamente secas fóra, todo estaba preparado. Ela, entrou nah en un rápido movemento como ela arqueado-la de volta para recibir min. Ela foi fantástico, sabía exactamente o que eu quería, e cambiou-se suavemente comigo. Eu non me lembro canto tempo tardou, pero eu caín durmido case inmediatamente cando estabamos a facer. Eu estaba completamente esgotado por ela.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 5
  
  
  
  
  
  
  
  Tivemos almorzo no restaurante. Tara tomou algunhas froitas tropicais, os seus dous ducia de ostras. Antes da súa ih chegou, Tara saltou para fóra da cama para ducha e se viste no seu propio apartamento. Eu tiven un día completo off. Mentres ela estaba na ducha, o teléfono tocou máis o son de auga corrente. Tente ignore-lo, pero a persoa do outro lado da liña regular. El negou os relatos dos medios de comunicación sobre Falcón. Eu deixe fluír e foi despois o teléfono, deixando un rastro de gotas detrás.
  
  
  O murmurio do outro lado da liña foi conspiratorias. "Bos días, Sr Carter. Este é Caribeños Jerome. Podo falar para ti por uns minutos?"
  
  
  Eu estaba avisado sobre Jerome. MACHADO funcionarios penso que podería ser un axente ruso na illa. Pero quizais fose só unha cortesía chamada. En calquera caso, sería como neutro posible. "Dáme dez minutos para vestirse," eu dixo.
  
  
  Eu chamei o servizo de cuarto, pedín un café quente e un vaso extra, secas fóra, poñer en zapatillas de ballet, e traxectoria en roupa limpa e un abrigo para ocultar o meu ombreiro coldre cando o café e o coronel chegou. Mentres tanto, eu fun a través do cal Falcón tiña me dixo sobre Jerome.
  
  
  Jerome foi un trinta e seis anos de idade, membro dunha importante familia, aínda que non desde a illa. Foi educado na universidade de Oxford, e tomou un curso especial na Academia Militar de Sandhurst. Despois diso, el fixo un nome para si mesmo como un avogado. Cando Randolph Fleming foi elixido primeiro presidente e tropas Británicas esquerda a illa, o Parlamento sentiu que a illa necesario o seu propio exército. Fleming nomeado Xefe de Policía Xeral do novo exército. Jerome subiu para o cargo de xefe de Equipo. Falcón, dixo: "o Coronel, que nos sorprendeu. Segundo o CIA, el foi politicamente ambicioso e quería aproveitar o poder tras Hammond morte. En vez diso, el inmediatamente volve Fleming."
  
  
  Hawke pensar máquina en gran parte preocupado-se con posible ego motivacións. Por iso fixo un ambicioso home que tiña unha oportunidade para tomar o poder de enviar unha carta a un adversario político a quen el xa tiña axudou derrubada? Os nosos expertos cren que Jerome era intelixente o suficiente para entender a súa impopularidade. El sabía que o parlamento non ía apoia-lo. Pero se nomea Fleming como presidente, el pode chegar a ser unha persoa forte detrás do trono.
  
  
  Hawke pregunteille se Jerome Visco tiña algunha idea da miña verdadeira identidade. Pero, tanto como el sabía, el foi nada máis que un representante de Thomas Sawyer.
  
  
  O Coronel veu para fóra a través do cuartos diante do camareiro e quedou abertamente, non aínda sorrindo, ata que estabamos sos. Só ego ollos escuros movido. Eles querían. Eles mirou para o gran cama, a manta no chan, o whisky e lentes sobre a mesa. Estudou comigo por un longo momento, como ela derramou Emu unha cunca de café. Negro, sen azucre. Aínda non sorriso. Eu decidiu xoga-lo con coidado. A porta se pechou detrás do camareiro. Jerome afundiu nunha profunda materia e tomou un grolo de café.
  
  
  "Xa resolveu moi ben," a rouca voz soou sen emoción. Houbo un saca-rolhas detrás da cuestión. Eu debería ter pensado de que moito máis cedo. Foi unha suite, unha VIP. O que eu debería facer como un garda de seguridade aquí? El mirou para a cara de mobles con exceso de admiración e envexa e deu unha risada curta.
  
  
  "Aquí podes ver o quão difícil é para estar en mellores posicións. Podo sentir o cheiro porque o hotel está cheo. Eu estou indo para ser movido para o soto en breve. Nesta tempada, todo ten que ser cuberto, e o coronel sabe diso. En países como Gran LaClare, panturrilhas debe entregar os seus libros de visitas á policía.
  
  
  'Moi malo para ti. El quedou mirando para min questioningly. A continuación, levantou as cellas e deixou caer o asunto. "O seu hotel fai esta oportunidade para agradecer a vostede para o seu traballo sobre o plano. Presidente Fleming - e eu-foron moi sorte de ter vostede no avión. E armados ." Fixo unha careta. "Era coñecida no dell si que tiña un oculta arma?"
  
  
  El non palpebrar. El sorriu na uem, como un matemáticas principais dando outro misterio. "O meu empresario sabe que me gusta de traballar con miñas propias armas. Como vostede sabe, ten algunha influencia ."
  
  
  Ben bo. Agora, por primeira vez, el sorriu para o pensamento do meu privilexio especial. "Estou moi feliz de novo. Se non responder correctamente, o Presidente Fleming xa sería morto ou en mans erradas. Para reaccionar tan axiña, ten que ser moi experimentado oficial de seguridade." Outra saca-rolhas sobre un dobre fondo. O que era máis para ela do que só un hotel garda de seguridade? Ela permaneceu cauteloso.
  
  
  "Eu acompañado Miss Sawyer. Ela pode ser ferido ou morto, e miña reflexos chutar cando alguén apunta a arma para min.
  
  
  'O? Así foi realmente unha sorpresa? Sabías que o Presidente Stahl, foi un destino? Pero, entón, por suposto, no seu lugar, non podería ter sabido que eles estaban intentando raptar o ego e leva-lo para Cuba."
  
  
  A súa pregunta foi incrédulo. - "¿Que é iso p/?""Esta aeromoça confesou?"
  
  
  Ego ollos, a súa voz rouca, foron expressionless. "Recibimos información de outra fonte. A rapaza escapar antes de que puidese pregunta a ela.
  
  
  Escapou a través da prisión, ela foi? El pensou de novo da súa aparencia asustado. Ela podería realmente ser un axente bo o suficiente para enganar-me, despois de todo? Jerome difícil de adiviñar os meus pensamentos. "A súa suposta inocencia enganados feminino garda de seguridade. Ela usou unha karate mover, roubou a súa roupa, e só deixou."
  
  
  "Pero onde ela podería ir?"
  
  
  Un inquedo encoller de ombreiros. "Estes buques de cruceiro de luxo ir e vir aquí. Eu creo que ela é intelixente o suficiente para obter a bordo deses barcos.
  
  
  Eu penso que é difícil de crer. Pero ela tamén nunca creu que unha aeromoça pode contrabandear dous revólveres a bordo dun avión. O Coronel aceno materia de lado e se inclinou cara atrás na súa cadeira. 'Non importa. Grazas o presidente chegou con seguridade. O militar está convencido de que eles van ser mellor se eles dan emu total apoio, así que estes problemas foron resoltos para satisfacción de todos." El rematou a súa café e levantouse. "Se eu xamais pode axudar con calquera cousa, vai atopar-me no palacio."
  
  
  Eu balance a man el suxeitaba para fóra, e lanzou-lo. El sabía máis sobre min que el admitiu. Quedou claro desde o ego dos candidatos que o exército ía permanecer en silencio. Só a ser grata para o secuestro incidente non tería feito Jerome facer declaracións políticas para unha mera hotel garda de seguridade. Eu sospeitaba que estaba tentando deixar-me saber que eu xa non é necesario para xogar o meu dobre papel con el.
  
  
  El esperou un momento, ata que entendeu que tiña deixou o hotel, a continuación, deixou a través dos cuartos. Non había máis soldados no piso de arriba. Lewis ' os homes tamén desapareceu. Só que aínda estaba cheo de mafia.
  
  
  El foi para abaixo para Fleming apartamento no piso de abaixo. Só o sindicato de persoas que estaban presentes. Dixéronme que Fleming aínda estaba durmindo. Eu atopei o mesmo pintura no chan debaixo dela. Estraño! Eu penso que eu ía dar un ollo no Casino. Gustaríame as súas respostas, e quizais eu poida atopar-los alí.
  
  
  Roleta, xogos de azar, e mesas de poker formado un rectángulo ao redor do sofá, rodeado por veludo-envolto cadeas. Ninguén foi autorizado aquí, excepto os croupiers e caixas. As táboas foron chea de turistas. Non había fiestras para ollar, non hai tempo para amosar o tempo. Só o tilintar de moedas, a crise de fichas, animado gritos e maldicións. Este non é o meu xogo. Eu facer a miña aposta con ela cada mañá: de que vou volver para a cama seguro e de son durante a noite. Como eu intentou empurrar o meu camiño a través da multitude, eu estaba medio-empurrado por un animado multitude título como unha manada de elefantes para o jackpot gañador. Ademais, o coche de chamada, ela foi de súpeto oín tocar no meu cuarto no andar de arriba. A razón foi de dez metros de distancia, beizos enrolado en desagrado, cellas levantadas, á vista de toda a emoción.
  
  
  Que tremulo como un faro. Longo cabelo vermello, e unha terninho con protuberancias en todos os lugares certos.
  
  
  Mentres eu estaba esperando por ela para pasar unha manada de elefantes, eu viu a súa vez e desaparecer a través dun escondidos metal porta de correr en algún lugar preto das caixas rexistradoras. El foi para o mesmo lugar. El fixo a miña visita aínda máis urxente.
  
  
  A sorte cara ten para a caixa rexistradora antes de min. Á espera de Clare para tomar as fichas e pagar o home. Cando o gañador foi, o servo mirou para as miñas mans baleiras e dixo nun ton aburrido, " o Que podo facer por ti, outros?"
  
  
  Eu odio cando alguén chama-me un amigo, e eu nunca vin esa persoa antes na miña vida. Eu teño Chip Cappola. Eu quero falar con el."
  
  
  O desagradable rostro tornouse aínda máis desagradable. "Eu nunca oín falar del.'
  
  
  Eu coloque a miña nova tarxeta de IDENTIFICACIÓN sobre o mostrador. Os nen dixo que o seu novo xefe de seguridade no Sawyer Hotel. O home só mirou para min. "Por que non me diga iso antes?"
  
  
  "Non pregunta para iso. Mr Sawyer espera ego invitados para ser educado para ego persoal. Cal é o seu nome?"'
  
  
  El non tiña esperado deste, e eles non como el. El era todo ao seu redor, que inmediatamente cringes cando el non pode casca máis. "Tony Ricco". Era nada máis que un murmurar.
  
  
  "Vostede recibiu un aviso. Non sempre contar connosco, por un segundo! Non deixe-me escoitar o que se queixa. Agora, onde está o Cappola?
  
  
  "A través deste porta." El apuntou na dirección onde a ruiva desaparecera. El preme un botón baixo o balcón, e o groso metal porta abriuse. A súa cuncha, a través do cego pasar. O edificio aquí se asemellaba a un seguro, e tamén serviu como un cofre. Un home alto negro home sentado a unha mesa semi-cuberto con algún tipo de panel de control. El estaba vestindo un uniforme caqui sen unha chapa e podería ter pasado por un hotel de policía. El era tan amable como o cadro. Cando el veu para arriba, a súa frío, insuficiente ollos estaban mirando para min.
  
  
  "Eu teño Cappola," eu dixo, mostrando a miña tarxeta de IDENTIFICACIÓN.
  
  
  El se inclinou para o built-in micrófono e dixo nun rosmando profundo, " Carter aquí. Novo garda de seguridade.
  
  
  Reumatismo soou o porteiro. "Enviar o ego."
  
  
  El preme un botón, e o heavy metal panel abriu en silencio de novo. Detrás del estaba un gran sala con espidas paredes amarelas, unha cadeira baleira, varias cadeiras baleiras, e unha profunda do sofá, onde o ruivo estaba sentado. O cigarro entre os beizos lanzou unha fina fume azul en un fío entre os seus ollos semicerrados. Ela mirou para min como se eu fose un vello coñecido.
  
  
  Chip Cappola foi o epítome dun home que quería ollar trinta anos máis novo que el. Ego seda branca traxe de chaqueta colgado xemendo no rack. Ego luz roxa camisa con un vermello escuro monograma sobre a manga era o único punto brillante na sala gris. Ego voz era tan incoloro. "Este ano os gansos voou sur."
  
  
  "Eles non estar en Miami," eu dixo.
  
  
  Eu non sei o que veu con estes idiotas código palabras. Eles deben parecer discreto, pero ao mesmo tempo, eles non debe ser algo que pode ser dito accidentalmente. Cappola me deu un ollar de desprezo.
  
  
  Nick Carter, eh? Killmaster? Non mira como os asasinos sei. Pero non deixe-me insultar diante das mulleres." El apuntou para o ruivo. Mitzi Gardner. Poida que teña oído falar dela.
  
  
  Eu oín-la. Pero iso non me típico de Mitzi. Non estúpido o suficiente. Segundo as miñas informacións, ela era a amante de un gran número de líderes da mafia, catro dos cales xa estaban mortos. Ela sería, probablemente, teña coidado de contrabando diñeiro para eles. Mafia bonecas baixo bloqueo e clave para os bancos Suízos. Agora pertencía a Ficha Cappola, unha alta valoración gángster quería en Estados Unidos. E tal guy agora traballou para o MACHADO.
  
  
  Cappola non estaba interesado en seguridade nacional. Ego lealdade foi exclusivo para submundo nacións. Pero unha cousa era certa: el non quería que os Comunistas para asumir o casino, polo que foi a Uem é vantaxe para apoiar Randolph Fleming. Con Fleming na sela, Cappola negocios en Grand Laclare continuou libre, así como o que tiña, en Xeral, Hammond tempo.
  
  
  Cappola apuntou a unha cadeira, e el aceptou a oferta. "Eu estou condenado feliz que estaban no avión Fleming veu. Se perde-lo, estamos todos arriscando a nosa propia pel. A continuación, imos esquecer o noso casino, e Sawyer vai perder todo."
  
  
  "Non perdemos o noso ego aínda," o seu mafioso negou relatos dos medios de comunicación. "El é o presidente, e o Coronel Jerome di que está todo ben."
  
  
  El inmediatamente sel. "Vostede falou para Jerome? Dixo uem, quen é vostede? El cuspiu as palabras furiosamente.
  
  
  "Por que está tan irritado?"
  
  
  "Vostede dixo a uem?"
  
  
  "Por suposto que non. Que tes contra el de calquera maneira?
  
  
  El puxo as mans sobre a materia e se inclinou cara adiante. "Caribeños Jerome ordenou o secuestro de Fleming."
  
  
  Ela permaneceu neutral. "Onde é que esta idea vén, Capolla?"
  
  
  "Unha idea? Sabemos. Pensas que só MACHADO sabe o que está a suceder? Temos un home en Cuba. El é como que, con Castro." El presionou dous dedos xuntos. Jerome quere Fleming permanentemente retirado.
  
  
  Eu non estaba impresionado. Calquera información Gordeev a Cabra ten para nós, pode nunca superan o noso. Ademais, non se encaixa o coronel comportamento. Fleming estaba nos Estados Unidos. Jerome chamado a eles de volta.
  
  
  Cappola sorriu. 'Escoita. Mentres Fleming foi no continente, Jerome non podía nin retirar o seu golpe de estado coa axuda dos Rusos. Os Americanos vai enviar Fleming en no momento axeitado para confundir as cousas. E que sería Jerome fluxo. Pero con Fleming en público en un Cubano prisión, Jerome pode enganar o público que vai liberar Fleming, cando chega ao poder. El vai ter éxito, e que vai ser a última cousa que nunca vai escoitar de Fleming."
  
  
  Eu sempre escoitar calquera cousa que non inmediatamente parecer absurdo. Pero eu non quero ser estupefacto polo mafiosos ' berros. Mesmo se todo isto fose certo, Jerome mans estaban vinculados abertamente agora. Houbo un zumbido, tres curto pita. Cappola pulou, ler a dúbida sobre o meu rostro, e dixo para o vermello-muller de cabelos:: "Veña, relaxarse. El estaba con présa para saír da oficina.
  
  
  Mitzi Gardner levantouse e lanzou a súa bolsa sobre o seu ombreiro. Ela tomou o seu tempo, e mirou para min appraisingly e un pouco de xogar. "Alguén tivo un ataque cardíaco no casino," ela dixo categoricamente. "Cada vez en cando, hai unha gran gañador ou un gran perdedor." Nah voz era un pouco rouca. "Imos ir a un paseo, mel."
  
  
  "O xefe de seguridade fuxiu con unha señora? Se pensas Jerome quere secuestrar Fleming, é mellor eu estar seguro de que non.
  
  
  Ela encolleu os ombreiros. "Aínda hai xente no casino. Fleming está absolutamente seguro de hoxe. El está durmindo, e Eles non teñen que saír do hotel esta noite. Ademais, eu teño algo que dicir e algo para mostrar a vostede." Ela dixo familiarmente para o negro lacaio,"Nós imos ir para abaixo, Duque."
  
  
  El sorriu amplamente. El amaba mil veces máis do que eu fixen. O botón el agora presionado inaugurado o ascensor fronte ao casino de entrada, o que nos levou a un garaxe no soto, que pode acomodar catro coches. Houbo un Volkswagen van e unha luz roxa Cadillac. Cómodo para os usuarios que non queren ih para ser visto. Eu dixen a ela algo sobre iso.
  
  
  Ela sorriu con ironía. "O ascensor tamén vai para os Chips' apartamento no tellado. "Onde é Fleming agora?"
  
  
  Ela quedou detrás do volante do Cadillac. La sel é próximo a ela. Ocultar no chan ata chegar ao redor do hotel, " ela me dixo. Jerome ía pedir-lle para segui-lo se mostrou-se diante da pousada."
  
  
  Ei vai xunto, deixando Hey me asusta, e facendo un banco de prensa mentres que Mitzi preme o botón. Un cirúrxico escotilla aberta. Ela apagou o motor e que marchou. Un eco maçante de fóra me dixo que estaban pasando por unha gran garaxe. Os pneumáticos rangeu como nós facemos o canto na montaña. Ela virou-se para o boulevard e despois de un quilómetro liberado-me ao redor do meu agocho. yahoo desorde onte á noite estaba varrido, e a rúa estaba tranquilo de novo. A multitude estaba desaparecido.
  
  
  "Jerome," eu dixo. "Se Cappola estaba seguro, por que non matar Fleming? Por que enviar o seu ego para Cuba?"
  
  
  Ela non ollar para min. "Ninguén quere un cadáver. E a vida Fleming aínda pode ser usado como un obxecto de negociacións con Rusia ."
  
  
  "Quizais. Ela tamén me pregunto por que Jerome quere que ela segui-lo."
  
  
  Ela mirou para min sorpresa. "El xa tropezou máis que unha vez. Todo este alarde sobre a arma non foi un accidente, por suposto. El quere saír de aquí. Cantas veces facer o que realmente precisa para pulse sobre as cabezas para activar a súa mente? '
  
  
  Ela tiña que poñer todo en baño maría. Fleming estaba seguro en Cappola de cuberta, e agora eu tiña tempo para pensar sobre as cousas. Eu facelo mellor cando estou relaxante. Así que decidiu relaxarse.
  
  
  Pasamos mimmo mercado e o palacio. Máis arriba do outeiro, el viu un en ruínas, fortaleza que debe ter servido como unha prisión nos vellos tempos. O soto está chea de presos políticos. Un lugar sucio. A cidade vella foi construído ao pé dun outeiro. A estrada estreita alí. Mitzi pensou difícil de manobrar o coche mimmo carrinhos de xogar con nenos e as mulleres de transporte mantimentos. Aquí vai atopar a verdadeira cor e encanto da illa. Nós non ver calquera turistas.
  
  
  Pasamos un vello hotel que estaba en un estado de abandono. Parece que gingerbread. Céspedes está cuberta de mato, e as fiestras e xanelas están tapadas con madeira compensación. Un centenar de anos, foi un hotel de luxo.
  
  
  "Eu estou tratando Poinciana," Mitzi, dixo. "Cando foi construído, que foi o mellor hotel Caribe. Agora é un termite paraíso. Ás veces, o ego de o furón aínda é usado por montaña veciños que campamento alí cando eles teñen que ser preto da cidade ."
  
  
  Algunhas cousas sobre a rapaza estaba mal. Ela non soar como unha prostituta. Alí foi educación e intelixencia na súa voz. E para un simple diñeiro courier, la opinión fixo unha gran diferenza na mafia. Eles aínda dixo hey, miña verdadeira identidade. Isto me fixo curioso. Eu preguntei a ela sobre iso. Ela respondeu cun sorriso de Mona Lisa.
  
  
  Cando Chip estaba preocupado de que podería perder o casino, Davey chamou e pediu ego para enviar aquí para gardar o día."
  
  
  Davey? Davey Falcón? Foi Falcón seguintes ordes desde esa rapaza? Eu me sentín como se eu fora perforado por debaixo da cintura. Foi Mitzi Gardner un MACHADO axente? Foi Falcón xogar o seu xogo de novo e deixar-me entender as cousas para min de novo? "Querida," eu dixo, " eu son moi afeiçoado de bromas, pero que diaños é vostede?"
  
  
  Ela respondeu o meu saca-rolhas pregunta no reumatismo. "O sombreiro que eu debería usar para ti?"
  
  
  El xurou baixo a súa respiración. "Eu prefiro que solta-los todos."
  
  
  Ela non perder a súa confianza. 'Está de sorte. O tempo está case aquí."
  
  
  Estabamos agora condución a través dunha área aberta con selva densa vexetación. A continuación, houbo cana de azucre chairas e pequenas plantacións de bananas. Ela me contou sobre o cambio de economía da zona. Bananas foron máis rendible que cana de azucre. Eles chamou verde de ouro. Carne, cravo, turquía, e perfumado tonka feixón tamén foron facendo cada vez máis atractivo para crecer. Ela dixo que Non tiña a súa propia pequena facenda sobre o outro lado da illa.
  
  
  A estrada non era en liña recta en todo. Ela camiñou ao longo da costa por un tempo, a continuación, achegouse montañas que se estendía como unha crista a través do centro da illa. Cando saímos do plantacións, a zona converteuse pantanosas no lado oeste, e do outro lado vin profundas gargantas cheo de árbores e plantas. Fomos uns dez quilómetros fóra da cidade, cando Mitzi virou o pesado coche para fóra da estrada para unha estrada de país, seguido para a metade dunha milla, pero, a continuación, parou nunha lagoa.
  
  
  Ela apagou o motor, expulsado súas sandalias, e abriu a porta. El sentou-se por un momento para examinar a vista. Para o azul escuro de auga, preto de un quilómetro de distancia, vostede podía ver todo o hotel área, e o terreo non subiu abruptamente, e aínda pode ver os restos da antiga fortaleza.
  
  
  E o punto de vista dos pagos para a dereita na fronte de min foi aínda mellor. Mitzi sacou toda a súa roupa e foi para & nb. Ela virou-se e aceno para min invitados. Pero eu non teño a segunda suxestión. El rapidamente a roupa e seguiu.
  
  
  Só había unha luz ao aire libre actividade, e a auga estaba case quente. A rapaza nadou con un rápido, suave movemento, e só foi pego polo seu moi lonxe da costa. Non podía soporta-la, pero estabamos & nb. A súa pel sentiu suave. Eu intentou puxa-la cara abaixo por os seus cadros, pero ela se xogou de volta e pomba en torno a min. Ninguén nos rodea foi moi listo cando viñeron á tona, suspirou, e pomba de volta para min. Non hai nada para soster en profundidade, pero nós non necesitamos. Ela estaba fermoso.
  
  
  Cando acabou, ela veu á tona. Eu nadou ata ela e descansamos. Ela caeu durmindo nunha calma morna & nb. Eu non entender que ata o meu destino caeu e mergullou na morna auga salgada.
  
  
  A rapaza tiña ido aínda. Eu mirei para atrás e vin que estaba xa na praia. Na súa barriga, sobre un fondo marrón de area branca. Ela, notei que non vai ver a división no seu traxe de baño. El nadou ata a praia, derrubou a carón dela, e foi de volta para durmir. Ata agora, non é a miña única transmisión da súa voz rouca. "Bos días, Carter. Está a piques de cumprir un aliado.
  
  
  El abriu os ollos e viu que o sol xa estaba poñendo en occidente. Non había ninguén á vista na praia. Só algúns cangrexos e moitos de area. Entón, ela apuntou para un promontorio a través da auga. Algo se achegou a nós sobre a auga, pero non era un barco.
  
  
  Parecía unha figura humana. El chiscou, balance a cabeza, e mirou de novo. El aínda estaba alí. Trescentos metros de distancia, e no lugar onde el entendeu que era absolutamente imposible estar aquí, un home saíu. Ela era alto, delgado, e vestidos en unha longa vestido branco que voou como un fan. El se aproximou de nós con un impoñente pero determinada visión. Foi incrible.
  
  
  A rapaza seguinte para min levantouse e aceno. Ela vestida en silencio. Eu sabía que era unha alucinación. En realidade, a auga foi salgado e tiña gusto de caldas, pero el case afogado cando el caeu durmindo nel.
  
  
  O home foi chegando máis preto. Uns dez metros da costa, el colleu o seu manto, mergullou na auga ata a súa coxas, e levantouse de novo, achegando á costa. Eu penso que foi de preto de seis metros de altura. El era vello, cunha longa barba e pelo branco. Era delgado, pero áxil.
  
  
  Ela estaba sentada espido na area, mirando para escuro, ollos e boca ancha, sorrindo para Mitzi Gardner. Ela estaba sentada ao meu lado, e el colleu a súa man cos dedos que podería ter alcanzado por unha baloncesto, suavemente, como se fose un ovo. Ela dixo algunhas palabras para a uem nun idioma que eu non recoñecer, e eles riron. Ela mirou para min e dixo: "Este é Noé, Nick. El estivo aquí máis tempo que calquera pode lembrar. El é tamén un adversario comunista de mísiles na illa."
  
  
  A súa levantouse. O que máis podería ter feito para ela?
  
  
  Noé me mirou con coidado, a continuación, apertou a miña man. O meu desapareceu completamente para o ego de palma, pero el apertou a Rivnenskaya man só o suficiente para animar a honestidade e confianza. El tocou a súa carne quente, con sangue dentro, vivo.
  
  
  "Eu realmente admiro vostede, Mr Carter. Tiña un distinto acento Británico, e unha voz que podería rosmar se el quería. "Mitzi me contou sobre a atender as túas obras, que cimentou a miña fe en ti."
  
  
  El tragou. "A súa fe en min?" "Polo menos eu aínda estou facendo o que podo. Eu teño medo que está esaxerando enormemente.
  
  
  El mirou para Mitzi. Tiña que haber unha estreita conexión entre eles. Obviamente, todo o respecto, amizade e comprensión. A continuación, el volveu a súa atención para min.
  
  
  "Eu debo pedir desculpas, o Sr Carter. Mitzi pediu-lle para traer aquí antes de que ten moi ocupado co seu traballo. Por desgraza, hai un problema aquí ." El apuntou para a montaña. "Eu debo proscribir unha enfermidade grave. Eu non podo estar agora, pero eu penso que eu debería, polo menos, coñecer e prometer a vostede o meu axudar se precisa del. Eu espero que vai visitar-me de novo."
  
  
  El se inclinou cara a abaixo, bicou a moza lóbulo da orella, bailando a cabeza para min, volveu a & nb, colleu o manto, e desapareceu como viñera.
  
  
  El estaba observando. Mitzi riu. "O que queda da súa compostura? Eu creo que viu unha pantasma.
  
  
  El apuntou para o ghost. 'Como...?'
  
  
  Ela converteuse en serio, me mirou por un momento, e dixo: "non pido moito, Nick. É realmente visto cousas incribles con eles coñécense como coñecín a este home. Vai experimentar moito. Agora é mellor volver a Fleming é, antes que esperta e non quere dar un paseo."
  
  
  Como ela vestida, el mirou de volta no alto, moreno figura que tiña desapareceu de súpeto a partir de rochas ao pé do promontorio outeiro. "Dígame máis sobre o seu amigo," el preguntou ela.
  
  
  Ela encolleu un marrón ombreiro.
  
  
  "Pensar sobre o que eu dixen a ti. Estar preparado para sorpresas. Noé pode fornecer-lle con bastante en torno a eles, e eu estou seguro que eu non teña oído ou ver todos los aínda."
  
  
  Ela foi antes de min para o coche. Cando o seu pai entrou, o motor foi ruxindo. Antes de que eu pechei a porta, ela pisou o acelerador e nós diriximos a toda velocidade ao longo da pista de volta para a estrada.
  
  
  El non diga por un minuto que este Noé cara tiña maxia especial. Eu só penso que era moi intelixente e astuto. "El é un eremita?" Mitzi, preguntou ela. Nada, pero que. El é o líder dunha tribo de máis dun centenar de persoas. Eles viven unha antiga fortaleza. El di que eu, a xente se estableceu aquí a uns centos de anos atrás, a continuación, o escravo revoltas. Xuntos, é un asustado grupo. Poden estar en todas partes na selva, e non vai ser capaz de ver ih se eles non queren."
  
  
  "Como vostede sabe o ego?"
  
  
  Ela engurrou os beizos e mirou para min.
  
  
  "Foi tamén moi estraño. Ela estaba flotando na lagoa cando de súpeto veu abaixo para me dar unha mensaxe. Chip ' asistente no casino foi morto, e Chip pediu-lle para pasalo a Miami. Este cara foi morto en dez minutos, nos últimos tres anos. Noé me dixo a un trimestre últimos tres.
  
  
  Era máis fácil así. Polo menos, eu tiña un pouco de terra firme baixo os meus pés agora. "A selva tambor," eu rin. "Teléfono na selva".
  
  
  ', Probablemente. Pero, máis tarde, ela foi visto un día un cura moi enfermo muller con voodoo. El dixo que era o seu pombo. Ela parou, e agora está quedando mellor ."
  
  
  A miña cabeza formigas. A rapaza seguinte para min era forte o suficiente para sobrevivir no duro mundo da mafia. Para facer isto, ten que ter unha práctica actitude para todo. Agora ela estaba falando sobre o vudú e maxia negra, como se ela cría neles. Eu non pedirlle máis preguntas.
  
  
  Nós diriximos en silencio por cinco minutos. De súpeto, houbo un home negro no medio da estrada. El aceno para nós, para parar. Mitzi abrandou e abriu a ventá. El parecía nerviosa, ela preguntou ego algo no dialecto local, e el balance a cabeza. Sen dicir unha palabra para nós, Mitzi apoiada, virou-se, e acelerado.
  
  
  "Noé preguntado sobre nós", ela dixo. "Houbo unha carreira. Algo ía pasar, pero non dicir o que.
  
  
  El mirou para Mitzi e, a continuación, de volta ao mensaxeiro. A estrada estaba deserta. Cando virou-se para o seguinte panel, a estrada foi moi malo. Queremos ter un Jeep facilmente superar todos os obstáculos. Eu parei no medio do camiño diante de un gran burato na estrada.
  
  
  "Temos que seguir," Mitzi, dixo.
  
  
  Vostede non diría que é camiñar. Subimos as árbores como cabras da montaña, ata que finalmente chegou a un alto muro construído en torno a lousa. A fortaleza ocuparon toda a cabo e mirou inexpugnable. Cando pasamos a través da porta, o patio paredes eran tamén de lousa. Pedra edificios foron construídos contra el, algúns en ruínas e outros en excelente estado. Ih tellados de servido como unha plataforma para a parede. A xente se reuniron en torno a impoñente figura de Tony gañou. Eles tiñan o escuros rostros dos Nativos Americanos. Os homes usaban só un loincloth, mentres que as mulleres usaban curto saias de cores. Todo o mundo quedou en silencio, o humor estaba deprimido.
  
  
  Como nós entrou, Noé veu ata nós. Ego rostro estaba triste, pero ego comportamento permaneceu orgulloso e digna.
  
  
  El rompe a noticia para nós, sen pestanejar. Dr. Fleming foi secuestrado. Chip Cappola morreu tentando impedir-lo. Jerome asumiu o hotel. Buques de cruceiro están a evacuación de todos os Americanos e Europeos."
  
  
  Eu preguntei a ela, " Onde está o Tara Sawyer a partir?"
  
  
  Non foi ata máis tarde que ocorreu-me onde a súa información foi a benvida. Pero durante o noso silencio Cadillac paseo, ela non escoitar a selva tambor facción en todo.
  
  
  A mensaxe non dicir nada sobre ela, " Noé me dixo. En calquera caso, a mensaxe estaba alí. Polo tanto, el non confiar só en visións. "Como vostede sabe de todo isto?"
  
  
  El mirou para as persoas en torno a el, e el viu que ego boca estaba gaiola, impaciente. "Por favor, non dubida de min, o Sr Carter. Non hai tempo suficiente. Dr. Fleming está a ser realizada en alxubes baixo a antiga fortaleza, e Ego debe ser gardado. A súa Perda Sawyer, probablemente, foi enviado a casa en un dos buques.
  
  
  "Parece improbable para min. Eu non creo que Jerome tería deixala ir, se el podería ter realizado o para o rescate."
  
  
  "Este é un argumento. Pero iso non é todo. Descricións de ambos foron distribuídos, e dez mil dólares foron ofrecidos para a súa captura.
  
  
  El xurou en voz alta. "Así como eu estou a piques de facer un pequeno desvío, o ceo vai para abaixo."
  
  
  "Fico feliz que fixo que desvío," Noé comentou. "Se non, estaría morto por agora." Polo menos agora podes loitar de volta."
  
  
  "Eu prefiro facer algo," eu estou de acordo. Ela mirou para a rapaza. 'Estar aquí. Está seguro aquí. A súa beru ten un coche."
  
  
  'Estamos de benvida. Vostede non sabe o área. Eu sei que ela, e eu aínda teño un traballo a facer." Houbo un metálicas nota na súa voz que deu a entender os trazos de carácter que tiña gañou un lugar na mafia fraternidade.
  
  
  "Ela está ben", Noé, dixo. "Non pode ir de volta a Porto de España, pola estrada costeira. Vai ter que ir a través das montañas, e entón vai ser capaz de utilizar calquera axuda que pode obter." El apuntou un longo dedo a unha graxa, home escuro, despois outro. "Pantalóns, camisa. Apresuraron-se. Está a benvida con me."
  
  
  Eu non me gusta. Como eu podería estar seguro de que Tony historia foi certo? E que ía ter este escolta, nunha viaxe que Deus sabe como vai acabar? Pero eu non tiña opción. Noé e Ego persoas que fixeron a maioría, e mesmo Mitzi lados con Tony gañou. Entón, eu estou de acordo, polo menos por agora. Ata o momento temos para o Cadillac, a parella estaba alí, tamén, sorrindo. Os nosos guías eran agora vestindo xeonllo de lonxitude de algodón pantalóns e camisas brancas con enrolado mangas. Eles tiñan facões escondidos na súa cinta.
  
  
  Eles xogar este xogo por detrás.
  
  
  Alí foi onde se virar, e Mitzi tivo que empurrar o coche cara atrás e cara adiante para cinco minutos ata que finalmente foron capaces de chegar ata o outeiro. A principal estrada xa era malo, e este foi terrible. Estabamos dirixindo en baixa engrenaxe sobre o que parecía queixo Suízo con buratos, e para empeorar a situación, que acabou nun penedo sobre o outro lado do cumio. Nós virou e seguiu un camiño estreito que levou lentamente para abaixo. O coche dun lado cepillado da montaña, e por outra a súa mirando para un abismo de insondável profundidade. El non dicir nada, para non distraer Mitzi. El podería concentrarse mellor na condución.
  
  
  Despois de varios quilómetros de estas dificultades, nós diriximos a través dos arbustos de novo, e eu era capaz de respirar libremente novo. "Entón vostede sabe o camiño," Mitzi dixo ela. "Como é que imos entrar en Jerome de alxubes?"
  
  
  Ela balance a cabeza. "Temos que descubrir algo sobre iso primeiro. Primeiro temos que ir para que o vello hotel que ela mostrou-lle o camiño para a súa primeira reunión co Novembro. Non podemos desenvolver os nosos plans ."
  
  
  Estaba quedando escuro cando finalmente chegou a fóra nunha estrada ancha o suficiente para un Cadillac. Puidemos ver luces a través da vexetación continuación. Entón, nós non estabamos moi lonxe da cidade. Mitzi virou-se sobre os faros de saír na estrada.
  
  
  Un feixe de luz iluminou a uniformados home. El apuntou unha arma para nós. A rapaza inmediatamente abrandou, poñer o coche en sentido inverso, e acelerado de novo. Ela instintivamente se virou. O taillights colleu outro soldado que tiña acaba de completar o seu rifle ata. Antes de que o ego espingarda foi de alta o suficiente para bater a ninguén ao redor de nós, o meu Luger despedido. Ao mesmo tempo, o parabrisas foi roto. Había unha morea de estilhaços en Mitzi, pero ela mantivo a condución. Ela foi baleado a través do espazo onde o parabrisas adoitaba ser, e o soldado na fronte do coche caeu.
  
  
  Mitzi parou o coche, e eu tiña tempo para comprobar os nosos guías. Ningún deles foron prexudicados. Eles foron enrolado nos asentos de atrás, e agora eles foron coidadosamente se erguer de novo. Eu saín a tomar unha mirada máis atento a presenta o Coronel Jerome tiña dado a nós. Dous soldados foron mortos. IH tomou o seu uniforme e armas e os xogou no asento traseiro. Tony Gañou homes colleron as súas armas. Eu dixen a ela. "Pode tratar con isto?"
  
  
  Eles poderían. Eles serviu como palacio gardas cando Fleming foi presidente. Quizais un día nós imos ser capaces de utilizar este coñecemento. Para o momento, el mantivo as súas armas para si mesmo e ordenou a dous deles para arrastrar os cadáveres para o mato, onde eles ían estar en silencio ata que algún fame besta apareceu.
  
  
  En calquera caso, a estrada bloqueo demostrou que a información Tony tiña gañou foi correcta. Este vello home tiña máis manga que ela quere admitir. Así Jerome foi o encargado, Noé, dixo. Foi tempo para pensar en un xeito de balde Fleming. Tony autoridade tamén me deu máis confianza no meu ego amigos. Despois de todo, eles se presentaron, e agora que teño comprobado que pode tratar con armas, eles aínda poden ser útiles.
  
  
  Nós non tivemos ningunha dificultade para chegar ao hotel, e Mitzi aparcado o coche en un galpón abandonado detrás do edificio. A partir de alí, fomos a un en ruínas lobby. O cheiro a mofo e madeira podre competiron pola supremacía. Os nosos guías nos levou ata a escaleira range para a cociña. Foi unha gran cociña con baldas ao longo dunha parede e unha mesa de traballo no medio. Nós non estabamos sós. Unha vela estaba queimada sobre a mesa, e tres homes estaban comendo iguana, unha iguaria que fixo o meu estómago rosmar.
  
  
  Entón, con dous homes e os nosos dous guías charlar animadamente con tres nativos, que finalmente foron capaces de comer. Cando o meu brutal fame estaba satisfeito, a súa sentín un pouco menos como un yo-yo sobre unha corda de sorpresas e dificultades. A miña tarxeta foi aínda medio cheo cando os tres nativos esquerda. El estaba feliz ao velos ir. O que sexa necesario para traballar a nosa táctica, e eu non me sinto como un partido sen ser convidado.
  
  
  Noé me deu os nomes dos nosos guías, pero sempre que eu non sabía o idioma, ih esquecín. Lembro só porque foi longo e tiña unha morea de consoantes. Con todo, nu non quero ofender o seu por só chamando ih Tom ou Harry, entón, el explicou o seu problema para ela e preguntou ih para a súa opinión.
  
  
  O máis alto dos dous riu e dixo: "pode me chamar Lambie." El pronunciaba un sólido "catro".
  
  
  Mitzi, dixo no meu oído, " Lambie. este é un gran cocido. Eles comen ego carne para aumentar a súa potencia."
  
  
  Nen ten estilo, " eu sorriu. "O prezo de moitas persoas é mellor que, por exemplo, o meu nome é N3. E ti?"Ela mirou para o número dous.
  
  
  Ela sorriu amplamente. 'O persoal militar.'
  
  
  "Curto o suficiente," eu estou de acordo. 'O que significa isto?'
  
  
  El riu de novo. "Unha ave de rapina. Moi perigoso.'
  
  
  "Excelente.'Ih a amaba. Eles pode ser a xogar sobre a perspectiva da loita de toda a Gran Laclair exército. Quizais nós aínda tiña unha pequena oportunidade.
  
  
  "Vostede entender que necesitamos Dr. Fleming. Obter Fleming fóra da prisión para sempre. Pero primeiro temos que chegar alí. Alguén torno vostede sabe nada sobre rutas de fuga, tales como túneles que os presos poden ter cavado no pasado?
  
  
  Reumatismo foi negativo. Houbo un. Demasiado estreito para virar e moi íngreme para rastexaren de volta para a célula. Onde o burato tiña aberto, agora había un portón de ferro. A través dela, o desbotada cranio do home infeliz que fixo un último intento de fuga aínda estaba. Foi un longo tempo atrás. Polo tanto, temos a traballar no noso instinto, e que moitas veces resulta ser sanguento. Eu dixen a ela o que eu penso sobre iso. "Onde pensas que quere comezar?"
  
  
  Oni Arianos sentiu pena para os seus ombreiros. Eu dixen que non para ambos. "Se Fleming morre, entón imos. Jerome quere construír un foguete estación no noso planeta. Imos loitar, pero nós non teñen o suficiente de homes e armas para parar ego."
  
  
  Eu comecei a gustar a parella máis e máis. Ih idade, foi difícil de adiviñar, pero ih pel era suave e ih coordinación estaba ben. Eles se mudaron coa graza de tigres. El apuntou para o uniforme. 'Poñer isto diante. Vai desempeñar o papel de soldados. Capturou Mitzi e me, e vai levar para a fortaleza. Vai dicir Jerome ordenou-nos pechado no Fleming cámaras dixitais.
  
  
  A rapaza ollos estreita por un momento. Eu non me gusta arriscar a súa vida, pero o noso "truco" sería máis convincente se ela estaba alí tamén.
  
  
  O militar e Lambie tirou a súa camisa e pantalóns, dubidou coas súas tangas por un momento, a continuación, timidamente, virou-se e tirou a súa ih tamén. Ambos usaban owang, para a batalla amuletos nos seus cintos, en torno dos seus pescozos. Con certeza, as armas foron útiles, pero quizais eles penso que non faría mal para ter un pouco de protección extra. Eles puxeron no exército doublets sobre os seus amuletos, poñer pantalóns, e se eles sabían que estaban preparados para ir.
  
  
  Mitzi estaba dirixido. La sel estaba ao lado dela, e dous dos nosos artesáns estaban sentados na parte de atrás, armas apuntou no noso pescozo. No camiño para a fortaleza, a nena fixo a maior parte do camiño curto. As rúas estaban sorprendentemente baleiro. Todo o mundo quedou dentro e mantivo as cortinas pechadas. As tendas eran escuros e tapadas de saqueadores. Porto de España, foi de súpeto, unha cidade escura, moi diferente do divertido da noite anterior.
  
  
  A fortaleza foi localizado sobre un outeiro baixa. O gramos verde, en fronte a el fixo o seu mellor para facela agradable, pero o efecto foi destruída por unha cerca de ferro en torno a el e o canón montado no centro do gramos. O aparcamento diante da porta de non tomar o lugar máis cómodo.
  
  
  Kapralov e dous soldados viu nosas luces e bloqueou o camiño, armas deseñada. Mitzi abrandou e parou a poucos metros diante deles. Detrás de min, Lambie exclamou, " Kapralov, imos ir e ver o que temos. Graxa incorporarse! El empurrou-me para a fronte co fociño de súa arma e riu gustosamente.
  
  
  Kapralov abordada con cautela. O primeiro hotel ten un ollo a este. O vapor compartiu unha historia de éxito sobre como eles chegaron a nós e o intransponível retos que tiveron que superar. Kapralov estaba impresionado. Cando rematou a súa historia, el lentamente levantou o rifle e apuntou para min.
  
  
  A miña vida encolleu. El non ía tirar Mitzi. El estaba seguro de que. Nah eles poderían tomar unha fianza ou un rescate. Pero o que Jerome tiña planeado para min foi completamente diferente. Kapralov me deixou no escuro por un momento, ollando para min a través do visor. A continuación, el latiu un comando. Os soldados abriu un camiño. Kapralov entrou no coche e ordenou que Mitzi para ir á fortaleza. Era un edificio gris. Non hai fiestras e só unha porta no medio, como unha boca aberta. Houbo mesmo unha madeira lingua saíndo dela. Mitzi tiña parado e estacionado no lado a lado aparcamento, e agora el podía ver que a madeira lingua era unha ponte levadiza máis dun profundo foxo. Hai herbas daniñas foron crecendo en nen agora, pero hai moito tempo había unha fila de escravos sentado aquí. derramar auga sobre o seu ego a través do seu vestido. Cada dianteiro tiña que confiar en unha roupa de mergullo. Un soldado estaba de pé no medio da ponte, e toda a área foi brillante iluminada por uns grandes focos. Kapralov saíu. "Tomar ih mentres eu soster que a cara cunha arma."
  
  
  Eu era empurrado ao redor do coche. Mitzi saíu do outro lado. O militar e Lambie tiña as súas armas presionado para as nosas costas. Kapralov vangloriar de drew un pouco máis e foi para dentro. Poucos minutos despois, chegou de novo, acompañado por un tenente. O soldado na ponte de materia saudou, e o recén chegado do comportamento me dixo que el era o encargado aquí.
  
  
  Kapralov conversou con ocupado xestos ata o oficial silenciadas ego cun xesto. Desde as estrelas no seu ego ollos, el podería imaxinar que tería gañado o premio se fose un verdadeiro capturar.
  
  
  Lambie, comentou, " Ordes do Coronel. Estes dous debe ser pechado, tamén coñecido como cámaras dixitais, así como Fleming. Vostede ve, todos os capturado paxaros están xuntos.
  
  
  "Eu vexo", dixo o tenente pouco. "Tomar ih para a guarita."
  
  
  El virou-se, e nós fomos forzados a segui-lo para abaixo un corredor de pedra que ecoou assustadoramente. Un verdadeiro pesadelo para aqueles que sofren de claustrofobia. Na guarita, o tenente marcou que debemos buscar.
  
  
  O militar rapidamente, dixo, " Nós xa procurei ih, Tenente. Son cen por cento pura."
  
  
  O tenente riu, " Moi bo.'"Nick Carter, non é el? "Moi perigoso", dixo o Coronel. Pero eu creo que os seus dentes van ser levado cara fóra esta noite."
  
  
  El deu de ombreiros e intentou ollar como un batido de can. Agora, el volveu a súa atención para Mitzi. Aínda con bágoas nos ollos e encollendo como un medo do gato, ela foi aínda paga a pena ver. Quizais emu gustou cando ela estaba un pouco exemplar. Por un momento, os seus cadros balance para atrás e cara adiante, e levantou o seu queixo con un dedo.
  
  
  O coronel di que está vale moito para o sindicato. Que eles queren pagar para ter vostede de volta. Sabemos que." Mitzi parecía aínda máis medo, batendo a man dela sobre a súa boca e saloucando. "Por favor, señor, non me enviar para eles. Eles van matar-me."
  
  
  El levantou as cellas. "Se che gusta ih tanto, por que eles fan isto?"
  
  
  Ela mordeu o beizo por un momento, entón, como se ela sabía o tenente sería capaz de facer o seu falar, ela murmurou, " eu non sei.: "Eu precisaba para traer un pouco de diñeiro en algún lugar. Pero o ego non entrega-lo. Agora, hai sinais de dólar no ego ollos escuros. Deus, que tiña unha imaxinación. El absurdamente impaciente. "Onde están eses dólares agora?" De súpeto, ela mirou esperanzas. "Eu pode amosar-lle onde ... Se imos ir, eu vou ..."
  
  
  Ego rir foi desagradable.
  
  
  "O que quere moito, mel. Como para Carter, se eu tivese perdido o seu ego, o coronel tería esposado min en vez. El levantou os seus ombreiros. "Por algunha razón, el é realmente pensar sobre o que este cabaleiro aquí."
  
  
  A rapaza esfregar as mans, realizada fóra do seu ih uem, e veu lambendo ata el, submiso e espertou en cada paso.
  
  
  "Só ela, entón?" Só vostede e el?'
  
  
  Luxuria era visible no seu rostro. Sen tirar os ollos de fóra de nós, el falou para os nosos dous homes. "Unha persoa ao seu redor vai estar aquí, o outro terá Carter para a célula."
  
  
  Eu tiña un asustado veces cando eu penso que o tenente quería estar só coa rapaza. Entón ela entendeu que podería enviar-me con un dos rapaces en torno. El flexionado seus músculos un pouco, como se eu lle gustaba a idea, e estaba a planear atacar a persoa ao longo do camiño. Mitzi pode xestionar un tenente, pero pode haber unha loita, e eu non teño un incidente que mobilizar máis soldados. O tenente viu os meus movementos, sorriu, e decidiu vir comigo de calquera maneira. El camiñou para fóra da porta antes de Lambie e de min. Mitzi chamado despois emu en un ton doce, " Tenente ... ver máis tarde, si ..."
  
  
  El camiñou para abaixo da sala, e eu notei que a súa marcha foi máis axitado que a súa marcha militar. O tenente pensamentos non estaban sobre o ego deber. Ao final do corredor, el abriu unha grosa porta de pedra, aceno connosco, e bateu-lo detrás del. A súa sospeita foi que con este bloque de granito detrás de nós, non parece podería penetrar a través das alxubes no chan chan. Fomos ata unha pedra escaleira en espiral e entrou un menor corredor. Auga que pingaba e había un cheiro a mofo. Non houbo paz, pero o tenente lanterna, e liderou o camiño de novo, pasando vinte untado portas de cada lado da fétido corredor. Ao final do corredor, el tirou unha de bronce clave uns catro centímetros de longo, abriu a porta, e quedou por célula.
  
  
  Dr. Fleming estaba sentado contra a parede, unha banda engurradas para cada tribo. El estendeu a súa outra perna para fóra diante del. El mirou feo e inchados. Estaba sentado sobre o verde musgo que cubría o chan de pedra, e un dos Ego brazos colgados sobre a súa cabeza sobre un ferro esmagar adxunto para o xemido.
  
  
  El mirou para arriba, chiscou, e viu Vender e eu. Entón el viu a miña garda e, finalmente, o tenente. Os seus ombreiros caeu de novo, e o egoísmo caeu cara adiante no desánimo. O oficial estaba sobre el, sorrindo. "El abriu a súa coldre, tirou para fóra do seu revólver, e saíu para que el puidese ver Fleming e me claridade, lentamente apuntar a arma na miña cintura.
  
  
  "Sr Presidente," a voz soaba esvaradío. "Vostede estaba esperando para atopar un bo aliado na illa? Un home que xa salvo que unha vez, e pode ser capaz de facer iso de novo? Eu presento o ego para ti. El pode ir con vostede."
  
  
  Detrás de min, Lambie era, obviamente, prendendo a respiración. Eu tiña varias opcións. Eu podería ter-se de lado e deixar a miña clase de matemáticas e tiro o tenente. Pero quizais o oficial foi máis rápido, e el estaba comezando a entender Lambie máis e máis. Ou eu podería ter tomado a miña mente fóra e tirou a miña Luger.
  
  
  Mentres el estaba a pensar isto, un rato o tamaño dun gato disparou a través do móbil a través do tenente botas. Sergei ego lanterna, probablemente, con medo animal. O tenente saltou para fóra do camiño e tiro a ela. Que me deu tempo suficiente para coller a miña Luger. O seu tiro Tenente de Frank na cabeza. A lanterna voou a través do aire. Ego foi capaz de pegá-lo coa man libre, queimando dedos sobre a quente lámpada, pero foi capaz de rapidamente poñer-lo para abaixo sen rompe-lo. O tenente caeu sobre o seu rostro. O verde musgo no chan lentamente quedou vermello. Lambie bufou con satisfacción. Eu estaba feliz que o meu movemento non tomar ego por sorpresa. Finalmente, polo reflexo, el podería tirar o gatillo e tirar-me. El agradeceu-lle con un tapinha no ombro.
  
  
  Fleming chiscou. El aínda non era usado para a luz. Estaba avergoñado.
  
  
  "Eu non entender calquera outra cousa," el murmurou. "O coronel Jerome está me pedindo para vir de volta e correr o país. Entón por que estou eu a ser detido agora? Por que traer aquí?" Por que está tan ben equipados para este soldado?
  
  
  "Máis tarde," ego silenciada. "Non hai tempo agora." NÓS David Hawke, NOS Tara Sawyer non quere Fleming para saber sobre MACHADO de inmiscirse. Despois de Jerome é traizón, el foi tentado a dicir En todo. Pero se Falcón e Tara foron ben, se Fleming comezou a actuar teimoso e non querer xogar máis, que ía Frobel Illa de ser? Entón eu vou ter que mentir. El apuntou para a súa perna. "Como mal está ferido?"
  
  
  El aínda mirou intrigado, pero o seu ego estaba tentando desviar a súa atención desde político temas.
  
  
  El suspirou. "Os meus comezos son dobres."
  
  
  El comezou a buscar o tenente petos e pediu a clave para o algemas. O ego non estaba con vostede. Eu podería ter despedido na cadea, pero eu non ten moita munición. Eu podería ter algunhas balas no piso de arriba. Eu poñer un pé na parede e tirou dela. O morteiro entre as pedras foi séculos de idade, e foi enfraquecido pola acción da humidade. El sentiu a cadea fivela un pouco, pero non veñen de fóra. Ela contraeu un pouco máis veces, pero foi inútil. Temos que cavar esa cousa fóra. Ela, eu fixen un rápido movemento coa miña man, e o estilete caeu da súa camurça vaíña na miña curvo dedos. A navalla afiada de metal pouco no morteiro, batendo adobe sobre o ladrillo por ladrillo. Lambie comezou a axudar. El levou máis tempo do que el pensaba. A pesar do frío, estaba suando. Se o tenente non chegar pronto, pode ocorrer a alguén para ir descubrir o que pasou con el.
  
  
  A súa fixo un profundo suco dun lado do soporte. Entón el tirou a cadea con toda a súa forza, xunto con Lambie. Cando se rompe de balde, que caeu para o musgo suave. Fleming foi deseñado para adiante. Lambie e eu levantei os nosos egos. El podería estar na súa perna boa, aínda que el era moi débil, e a súa cabeza foi xirando do ruído que tiña que facer. Deixou a súa Lambie para manter o seu ego-se, mentres el fotografou o tenente chaqueta. Ego tamén tivo o seu cinto e revolver e deu a todos eles para Lambie.
  
  
  "Aproveitar esta chaqueta e poñer esta. Vostede foi promovido ."
  
  
  Lambie obedeceu. Con Fleming entre nós, que volveu para a guarita.
  
  
  Mitzi Gardner delicada peito en arco en relevo. Ela colleu unha cadeira para Fleming, e, como el afundiu-lo, ela preguntou:: "Onde vostede foi para tanto tempo? Nós só quero ir para fóra, e ver. Deus, o que tiña que facer con el?
  
  
  "Chaves. Ollar nos caixóns.
  
  
  El abriu a parte superior do caixón e me xogou un puñado. Intento varias veces antes de, finalmente, atopar o camiño correcto. O que é máis, o bloqueo foi tan rusty que eu tiña para bater o ego con un paperweight antes de que abriu. Só cando as esposas foron eliminados fixo ver as uñas dentro e o sangue de todo o feridas no Fleming pulso. A ferruxe do antigo smashing foi no feridas, pero era imposible para lava-lo fóra. Non houbo medicina na sala de espera. Vostede debe esperar.
  
  
  El me dixo como estaba indo a deixar a fortaleza. Lambie estaba de pé, de costas para a parede no seu novo uniforme. Eu tiña para dicir o soldado na ponte de que o tenente quería ver ego. Se el chegou, nós amarre o ego e amordaçado o emu. Mitzi, a continuación, foi para o coche e trouxo ee a ponte levadiza. Temos Fleming na ponte Ego e arrastrou-o para o coche. Lambie, no seu tenente chaqueta, sentou no banco de diante, entre Mitzi e os Outros.
  
  
  No posto de garda, Lambie ía punto o tenente revólver na Mitzi, volvéndose cara a ela de xeito que o garda non estaba a ver, o egoísmo. El ía dicir a corporal que Jerome ordenou a rapaza para ser levado para el. Se tivese traballado, que tería pasado. Se iso non funciona, eu aínda vou ter o Luger. Lambie e os Militares foron tamén armadas. E tres para os tres é moi favorable relación.
  
  
  Chegamos alí en un Cadillac, non hai problema. Mitzi virou-se sobre ela faros e levou cara a abaixo o outeiro. A sentinela viu que estabamos no Edén, e eles foron ao longo da estrada, sen bloqueo nós, como mínimo. Eles non esperan un intento de fuga.
  
  
  Kapralov levantou a man para facer unha rutina comprobar, e Mitzi rolou a fiestra. El se inclinou cara adiante para cubrir Lambie rostro e intentou ollar impaciente. "O coronel cambiou a súa mente. El quere unha nena trouxo a el. Agora."
  
  
  Kapralov parecía preocupado. "O tenente, se levar ee si mesmo, quen está ao mando aquí?"
  
  
  "Vostede", Lambie agarrado. "Non deixe que ninguén pase ata eu voltar.....'
  
  
  Kapralov saltou de volta. Lambie voz non soar como o tenente. "Hey ... espera... non está ... hey ... o que significa isto?"
  
  
  El escoitou o tiro e ten os seus xeonllos. O militar tiro corporais. Os soldados non estaban en garda, pero como Mitzi levou rapidamente, un deles conseguiu poñer a man na pomo. El rompe o seu brazo coa coronha da súa luger e, a continuación, disparou o soldado. O outro home ten como obxectivo o seu rifle, pero non ten tempo para tirar o gatillo. Foi só no tempo, para bombear levar na uem estómago.
  
  
  Foi xenial. Estabamos agora en alta velocidade na estrada a toda velocidade. Estabamos na parte inferior do outeiro, cando eu oín un coche. Ela sabía que o son todos moi ben. Estamos fóra do gas. Mitzi parou o coche, mirou para min, e deu de ombreiros. Desde emerxencia leis estaban en vigor en toda a illa, non había ningunha posibilidade de recarga. Todas as estacións de gas foron pechadas. E Fleming estaba en ningunha condición para camiñar os vinte quilómetros nas montañas.
  
  
  Que pode ser capaz de tomar ego para a Tony Gañou hotel, pero o que vén a continuación? Se Jerome entender que o Dr Fleming tiña escapado, el non sería seguro en calquera lugar preto de Porto de España. Eu tiña que atopar outro coche. De onde estabamos agora, eu podía ver a estrada costeira de abaixo. Un Jeep estaba aparcado preto da cidade vella. Escuro figuras estaban de pé en torno a el, e lanternas estaban queimando na estrada. Foi un obstáculo. O seu decidido.
  
  
  "Este é o noso novo modo de transporte. Eu non sei como moitos soldados, imos ter que sacar da asemblea, pero non podemos risco disparando tiros.
  
  
  Quizais hai outras persoas que poden intervir. Ten dous abordalo-los e distraer estes faces. Eu vou coidar deles. Tente poñer ih xuntos. Mitzi, ten un revólver?" Ela tomou ofensa para min."Eu ollo espido?"
  
  
  "Estar aquí con Fleming. Se alguén ven, ah, aquí, se non hai outro camiño para saír, pero primeiro tentar ver se este non é un truco."
  
  
  Lambie e os Militares tiñan ido aínda. El camiñou ao redor das casas sobre o outeiro. Cando mimmo de casas pasou, el foi examinado polo medio ambiente. Agora, ela podía ver claramente o obstáculo luces. O meu shaggy os abafada samambaias e outras plantas. El camiñou ata o jeep e mirou arredor con coidado ata que vin o coche de patrulla. Ih non entendía ela, pero calquera que sexa Lambie e os Militares estaban nos dicindo, que debe ser unha morea de diversión. Catro soldados que están en un grupo en torno a meu dous nenos foron dobrados máis coa risa. Eles viraron as costas para min. El actuou rápido, con medo de que eles ían virar. "Ela debería ter seguido con eles o Luger listo", dixo bruscamente. "Está todo ser obxecto. Somos un único movemento! '
  
  
  A risa, de súpeto parou. Eles estaban conxelados. Lambie deu algúns pasos cara atrás e tomou obxectivo. O ouro trenza de ego camisola de dragon brillaba na escuridade. El foi para o jeep, alcanzou no compartimento traseiro, e volveu con unha corda. O resto foi feito rapidamente. Cando eu amarre últimos catro comidas e amordaçado ela, eu comproba o Jeep de subministración de gas. Para o meu alivio, o tanque estaba cheo. "Poñer ih nos arbustos e obter esas luces fóra do camiño," eu dixo. "Eu estou indo para incorporarse Fleming."
  
  
  El dirixiu o Jeep de volta para onde queremos deixou o Cadillac. Só que agora fixo notar que o jeep faros non estaban funcionando. Caramba!
  
  
  Mitzi me axudou a transferencia Fleming para un coche pequeno. Ela quedou na xunto a min cando o seu pai quedou detrás do volante e dirixiu cara a abaixo. "Lamby e os Militares teñen para chegar ao hotel no seu propio país. A partir de aí, poden volver en seguridade para casa ."
  
  
  O Jeep debe ser bo, pero non foi a solución perfecta. Sen faros e non cheques para salvar, eu non teño que pensar sobre a condución a través das montañas. O pensamento de condución como este, máis de torsión mimmo estradas con todo tipo de precipicios, me deu arrepios. Debe risco de condución ao longo da estrada costeira.
  
  
  Lambie e os Militares non quere caer cara atrás, pero viron como a única solución.
  
  
  Cando saíu, ela foi traído de volta no Jeep. Agora, eu finalmente foi capaz de dar Fleming spin que fora atormentando min por un tempo. Ela, el chamou sobre o seu ombreiro: "vostede sabe o que pasou a Tara Sawyer? Eles deixar a ir?
  
  
  'Non. Os soldados que capturou me dixo que ía demanda de un millón de dólares rescate para nah. Onde está me levando de calquera xeito?"
  
  
  "De Noé."
  
  
  Ego voz eco con dor e medo. "Si, este é o primeiro. Entón eu vou ter que ir para a cidade. As persoas van escoitar-me."
  
  
  El deixar o emu erro-lo. Eu tiven problemas dabondo min mesmo, non para discutir con el. Eu estaba preocupado coa Tara Sawyer. Eu non podía deixar nada acontecer con ela. Ela, pisou sobre o gas. Canto máis cedo eu obtelo para Fleming e Mitzi, o máis cedo que eu poida obter de volta para a cidade. Eu virou a esquina e vin luces na estrada á fronte. Outro obstáculo.
  
  
  "Movemento para abaixo," Mitzi murmurou para ela. "E estar preparado."
  
  
  Eu abrandou a súa abaixo. O seu hotel, entón, que ía pensar que eu estaba indo a parar, só para romper a barreira no último minuto. Eu vin só dez metros de distancia: un enorme camión con un pequeno rápido obuses no tronco. Que bloqueou o camiño enteiro. Non había paso.
  
  
  Dun lado de nós, o oleosa auga do pantano reflicte o santo luz das lanternas. Entón, eu non tería ido máis lonxe de alí. Por outro lado foron palmeiras. Eles non crecen en & nb, polo que non sería sólido chan, pero as árbores foron lambe a outro do que eu tería gusto. Eu me pregunta se eu podería pasar en un Jeep. Pero esta foi a menos mala opción. O seu volante virou-se e ela esvarou fóra da estrada co acelerador no consello. Eu oín-los a berrar," Deter", e, a continuación, un tiro. Gawker whizzed de alta a través de follas de palmeira.
  
  
  Un tiro de advertencia.
  
  
  Persoas agradables! Mitzi virou-se na súa cadeira e volveu lume, pero non tan coidadosamente, non no aire. Eu non ollar cara atrás. Eu me sentín como eu estaba montando un salvaxe garañón, por primeira vez na miña vida. El bateu contra unha árbore, saltou outra forma, en dúas rodas, e case rolou. Eles tiro en nós, pero eles non nos ven. Tente chegar de volta para a estrada, pero cando eu fixen, eu atopei outra sorpresa alí.
  
  
  Houbo un Jeep na estrada, e catro soldados correron cara a el. Fleming deixar fóra berros de dor detrás de min. Non foi divertido para el. Mitzi disparou un tiro máis Fleming cabeza no Jeep que estaba detrás de nós, cando ela foi empurrado tanto como ela podería polo pequeno condutor de coche. Non foi rápido abondo. O torno a nosa pneumáticos estaba baleiro.
  
  
  "Nick, que está gañando en nós." Mitzi, berrou.
  
  
  Hey, vostede non ten que dicir a min. Ih Gawker bateu no metal Jeep case no mesmo momento como ela escoitou os tiros. El me deu unha Luger.
  
  
  "Tentar entrar no grupo. Mirar e tirar de novo." Ela usa ambas as mans, pero é moi difícil para mirar a un obxectivo en movemento, cando está a ser abalada de lado a lado. Foi unha desas veces cando eu me pregunta se o meu nome sería engadido á lista que Hawke mantén no seu seguro, e cada nome ten un asterisco para indicar que a persoa en cuestión está morto.
  
  
  Mitzi gritou. Ela, penso que ela estaba ferido, pero ela sentou-se sincero. Eu a vin accidente no espello retrovisor. Detrás de nós, o Jeep quedou fóra de control e corría a toda velocidade para o pantano, onde se lentamente e maxestosa afundiu para o fondo. Dela, viu os faros flash brevemente antes de saír.
  
  
  Mitzi empurrou o luger entre as miñas pernas e virou. Nós estabamos camiñando sobre o mesmo pneumático oco. El non era o único ruído na noite. Na selva, o son de varas de bambú bater oca de madeira batería podería ser oído. Foi un abafado, e ameazante. El preguntou se o Militar e Lambie podería enviar unha mensaxe sen fíos para a tribo. Quizais era unha mensaxe sobre a nosa fuga, enviado polo invisible figuras no bosque.
  
  
  O ritmo colleu. Era como un desastre. Detrás de min, eu oín a súa voz feble do Dr. X. Fleming. "Estamos a ser vixiado, e son rapidamente a achegar-se con nós."
  
  
  Ela foi empurrado para o último velocidade pola jeep software.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 6
  
  
  
  
  
  -
  
  
  Para a dereita na fronte de nós na estrada, alguén con unha lanterna aceno connosco para transformalo en unha estrada de país. Stahl non pregunta a ela a calquera preguntas e desviouse. El dirixiu o coche a través de area para outro facho pola beira da auga, virou-se sobre a ignición, e saíu.
  
  
  Noé estaba alí, agora sen un vestido branco e vestindo un loincloth. Na estrada que eran só dirixir cara abaixo, eu oín o son dun coche que se achega. Nós non temos tempo suficiente. Estabamos cos nosos costas ao mar. E a miña Lugger estaba deserta.
  
  
  Mitzi veu para fóra, tamén. Noé tirou Fleming ata os xeonllos baixo mans fortes.
  
  
  "Veña comigo, Carter. Tomar Mitzi man e non deixar ir. Estar detrás de min."
  
  
  Luger dobrado-la para o seu cinto, tomou a súa man, e seguido de Novembro. O que máis podería facer ela? Nós estamos indo a morrer en breve calquera maneira. E quizais poderiamos mesmo nadar tan lonxe que os nosos perseguidores non atopar connosco se nós só mantivo nosas cabezas baixo o suficiente na escuridade ondas.
  
  
  Noé entrou calma e confianza no mar. É facilmente soluble por Fleming. O mar subiu ao redor ego perna, para o medio do ego coxas, entón, de súpeto, comezou a subir de novo, paso a paso.
  
  
  No seguinte paso, o seu dedo do pé bateu algo duro. El case tropezou, a continuación, levantou o pé. O seu pé raspado unha rocha e un pouco máis sentiu o chan duro. Ela, poñendo a súa alenka sobre el. Estendín a cada tribo, e eu me sentín como se eu fose un paso por riba do primeiro. Fomos ata catro pasos e camiñou abertamente sobre desigual superficies de pedra, quizais seis polgadas baixo a auga.
  
  
  El riu suavemente. Ela estaba ben versos neste encantamento. Foi a primeira vez Tony Posuía tiña visto ela, camiñando ao longo deste camiño de pedra. Con todo, el entendeu que era unha pedra antiga estrutura, probablemente, unha inundación barreira que tiña moito tempo xa afundido baixo o nivel do mar, como resultado dun terremoto. Eu non creo que Noé xa tiña visto ego sobre a auga. El probablemente descubriu o ego por accidente mentres nadaba, e a pesar de non ser un showman, el usou para asustar a súa supersticioso confirmados.
  
  
  Detrás de min, Mitzi escoitou rir. "É unha gran honra para ti, Nick. Agora vostede sabe algo que é un misterio para case todo o mundo. Atente para escorregadizos e estar no medio. A parede é só a metade dun metro de ancho ."
  
  
  El apertou súa man. Forte dabondo. "Vostede sabía e tentou a me contar historias sobre o Papá Noel, que sucio prostituta. Como ficou coñecido?'
  
  
  "Mentres a natación. Ela bateu a cabeza e perdeu a conciencia. Noé me salvou. Non me diga que eu tropeçar enriba dela ata ameazou Emu que eu coidar de min mesmo. El xurou para manter isto en segredo."
  
  
  Que eran case do outro lado cando un par de uns grandes focos brillou sobre a auga. Había berros de permiso para realizar e rabia. Eles atoparon o jeep, pero non houbo persoas. Estabamos xa fóra do mundo é acadar, de xeito que non podía ver nós. Chegamos a un íngreme penedo con unha estreita escaleira tallada para el. Foi un longo e difícil subir, pero Noé, cargando Fleming, non mostrou sinais de fatiga como chegou ao cume paso e saltou cinco pés para abaixo para a plataforma que agora serviu tanto como unha muralla e teito para as casas de abaixo. Eu penso que ía ter éxito como un instrutor de fitness en a MACHADO programa. El entregou Fleming na súa brazos estendidos, e o presidente foi rapidamente levados para a sala.
  
  
  Cando chegamos, eu notei que a sala xa estaba equipado para ego tratamento. Queima facho colgados as paredes de pedra. No centro da chan, foi un berce cuberto con follas aromáticas. Pasamos unha especie de garda de honra que consiste en tribos, cada un dos cales tocou Fleming levemente, como para dar o emu algúns da súa forza.
  
  
  Cando Fleming foi colocado sobre cama, el dixo a ela: "a Súa perna está roto, e non é ferruxe no seu pulso. Debe ter envenenamento do sangue, e eu non teño tempo para ir a unha farmacia de antibióticos. A uem precisa agora. Existe un xeito para obtelo aquí? '
  
  
  A altos, de pel escura home mirou para min desapaixonadamente. Fleming voz soou débil, pero el sorriu. "Grazas pola súa preocupación, o Sr Carter, pero eu estou en boas mans. A súa aposta pola Tony coñecemento médico é maior que a dos máis caros especialista na Park Avenue."
  
  
  O patriarca, dixo suavemente ," Temos sido informado da natureza das súas lesións, e podemos iniciar o tratamento inmediatamente."
  
  
  Dúas mulleres de Fleming. Noé axeonllou xunto a el e mergullo unha esponxa no líquido que xa estaba sentado na tixela á beira da cama. Con iso, el limpa a ferida no Fleming pulso. A continuación, el estender unha espesa verde marmelada no nah.
  
  
  "É unha quente mestura de follas de coca e verde xabón," Noé, dixo. "Imos poñer unha venda nos ollos sobre el. Este material vai sacar o lixo en torno a ferida, e, a continuación, o brazo vai curar axiña."
  
  
  Tratamento de pernas, foi un pouco máis difícil. Noé endereitarse a perna. A continuación, el mergullou o seu dedo nunha tigela de vermello escuro grosa substancia. Con iso, el deseñou un círculo arredor da ferida, e dentro do círculo, el deseñou un "X".
  
  
  El sorriu para min. "Galo de sangue", explicou. "Para exorcizar o diaño por óso." Agora varias capas de aderezada follas estaban vinculados a perna, na parte superior do que foi un cartafol de quente fariña. Axustado bandagem en torno a toda a perna.
  
  
  Eu estaba me pregunta canto de esta foi unha manifestación do primitivo medicina, que demostrou a súa eficacia ao longo dos séculos, e a influencia psicolóxica.
  
  
  Eu non sabía dela. Pero Fleming cría nel, e, quizais, que a crenza pode curar o ego. Como moitos líderes políticos, pode secretaría ser profundamente relixioso.
  
  
  E se el non admitín-lo publicamente, quizais, no fondo, el aceptou a prohibido misticismo do vudú. Pero eu non teño tempo para esperar e ver como ía virar para fóra para el.
  
  
  Tony tomou o seu lado e preguntou Cal é o problema: "Fixen o batería tamén dicirlle que Fleming quere ir de volta para a cidade e realizar diante da xente?"
  
  
  O vello sorriu con ironía. Fleming é un idealista, e moi teimoso nas súas crenzas. Pero cando recibe máis de choque, eu vou dicir a eles a verdade. Eu supoño que quere ir de volta e de balde Miss Sawyer?"
  
  
  Eu non diga a Eles o que dixen sobre o hotel magnate filla. El sabía que un gran negocio para alguén que viviu ata agora ata o outeiro. Quizais foi a batería, que mantivo o ego informado, xunto, por suposto, con capacidade para explicar correctamente estes raros selva sinais.
  
  
  O meu rostro foi un pouco duro como eu dixo, " Se eu non leva-la de volta en unha peza, eu non creo que eu vou sobrevivir no meu propio."
  
  
  Mitzi foi espionaxe. "Vostede está tolo, se tentar iso. Pero se se fai, eu vou ir con vostede."
  
  
  "Mal presuposto," eu dixo. "Eu non podo usalo. Noé, asegúrese de que ela está aquí.
  
  
  Para a miña sorpresa, el balance a cabeza. "Eu vou che dar guías ..."
  
  
  "Non," ego interrompido. "Eu só vou ir de volta do xeito que veu."
  
  
  El levantou as cellas. Eu sabía que, ao final, el non sería capaz de cambiar a miña mente. El encolleu, tomou Mitzi man, e foi de volta para Fleming.
  
  
  El camiñou ata unha escaleira tallada na rocha. Detrás del, el podía escoitar o seu espertar tribo cantando, probablemente destinado a axudar Fleming recuperar. Ela pisou sobre o muro e na auga de volta para o outro lado. O Jeep viu vagamente. Parecía deserta. Non había ningún sinal dos soldados.
  
  
  A medio camiño cara a abaixo, o meu pé bateu unha escorregadia moita de algas crecente entre rochas, e el caeu. El levantouse, cuspindo barro. el levantouse e camiñou con máis cautela.
  
  
  Cando cheguei á praia, eu teño embebido.
  
  
  El tirou a roupa e intentou torce-los para fóra o mellor que podía. Luger secas como puido, e deixou caer a arma na fronte de asento de Jeep. El cubertas as súas roupas sobre o capó, para que puidesen seco na calor do motor.
  
  
  O seu arranque foi aínda. Eles está mollado, pero eu teño deles para o paseo.
  
  
  Eu estaba ansioso para unha boa viaxe con un pneumático oco e non estaba decepcionado. Cando chegou o lugar onde o outro Jeep tiña entrou no pantano, ela parou para cargar o Luger . Eu a vin, a actividade no lugar, tres ou catro homes no lado da estrada. Quizais as persoas que estaban no coche non afogar, pero eu non ver o que estaban facendo.
  
  
  O Odin en torno a eles, de súpeto, entrou no medio da estrada, e fixo sinal para min a unidade máis próxima. Ela estaba case derrubou por Ego nogi, pero el viu o loincloth só no tempo. Ela aínda tiña o seu Luger preparado e dirixiu ata a Lamber. Eu oín o seu riso, unha especie de triunfante de son, e, a continuación, o Jeep nariz tiro para fóra a través do pantano. Eles tomaron o ego. El estaba deserta. Non hai corpos mortos.
  
  
  Tony Gañou a selva axudantes tirou o pneumático de reposto e rolou o ego de volta para min. Eu teño para fóra, e viu a dous homes en torno a eles ascensor ata a fronte do meu Jeep, cambiar a roda, e poñer o coche de volta con un gran sorriso, o que significaba que estaba todo ben agora. A continuación, eles axiña desapareceu entre as árbores. Tan rápido, non tería visto que se tiña só chiscou.
  
  
  A súa dirixir rápido, creo que o que eu vou atopar-se á cabeza, onde un gran camión bloqueou o camiño. Tony Marshall homes estaban ocupados alí tamén, pero o coche estaba moi pesado e que non podía mover. El saíu, quedou detrás do volante do camión, e acenou-los para fóra do camiño. Eu colocar-lo en sentido inverso e saltou para fóra. Foi unha fermosa vista para ver o camión de desprazar para o pantano. Só a arma barril aínda estaba un pouco por riba da auga.
  
  
  Na miña viaxe máis a unha distancia do hotel, que ninguén coñece-la. Un par de homes estaban a xogar na cociña. O xogo era novo para min. Cada home tiña un pulido chip que parecía estrañamente como un ser humano dedo. Eles se revezavam rolando ih ao redor da mesa. Que veu para lamber a clivaxe no medio do estómago da materia, - dixo o Primeiro Ministro, a xulgar pola emoción que causou. Koko foi o último rolo. El soltou un berro como o seu dedo caeu no crack. Os perdedores pago emu dobre. Cando el e Lambie me viu, eles deixaron de xogar. Cando eu dixen a eles eu quería que eles para me levar para a Sawyer Hotel, que non parecía moi animado.
  
  
  Lambie tossiu significativamente. "Era arriscado suficiente para enganar o tenente da fortaleza", dixo. "Pero enganar o coronel? "Eu non sei."'
  
  
  Eu precisaba de un par de asistentes. Era importante que eles confianza no éxito da operación. Nervioso e dubidoso as persoas non precisan de nós. "Noé sabe onde estamos indo," eu anunciado. "E el vai axudarnos."
  
  
  Eles foron as palabras máxicas. Se Noé penso que podería traballar, que sería. Fomos ata o Jeep en bo humor.
  
  
  As rúas da cidade aínda estaban baleiras. En total, que viu non máis que unha sexta persoa. Cando escoitan o Jeep, son tan asustado como ratos. Non había tráfico, todos os edificios públicos foron pechadas, e as fiestras estaban escuras, excepto na planta baixa do Sawyer Hotel.
  
  
  El apuntou un rifle na miña volta como nós diriximos cara á entrada principal. Unha sentinela en sombras asistir con nós todo o día.
  
  
  El pulou para fóra, e fixo sinal para min a segui-lo. O seu pai veu ata ela, acompañado polos Militares e "o Tenente" Lambie. A garda deixou en nós. "Eu sinto moito. O coronel dixo a ninguén estaba por vir esta noite.
  
  
  Lambie estirado e mirou para o soldado. "Nós imos ir a dentro. Se quere deixar de nós, pode acabar machucar. Este prisioneiro é Nick Carter, o home, para quen Jerome ofreceu mil dólares. Comezar a moverse.
  
  
  A garda apuntou un rifle para min e lambeu os beizos. "Neste caso, eu vou traer o seu ego alí."
  
  
  Lambie rosmou. "Oh, non, non vai dirixir o seu ego. Eu vou entrega-lo a min mesmo. Pensas que pode tomar este premio lonxe de min. Obter de volta, que bastardo! '
  
  
  A sentinela mirou por e non moverse rápido abondo. Un militar home camiñou pasado mimmo min e bater o seu ego coa coronha dun rifle a través do oído. Ao mesmo tempo, el accidentalmente tocou o gatillo. Gawker miña perna whizzed pasado, entre, maior do que debería ser. Estaba comezando a estar moi realista. Lambie mostrou os seus dentes de novo. "O coronel. Onde está el?'
  
  
  O agora moi impresionado garda murmurou case unintelligibly: "No casino, Tenente. Guía de ti?"
  
  
  "Eu creo que podemos atopar é a nós mesmos." Había unha zona en Lambie voz. "Estar ao seu cargo."
  
  
  El empurrou-me para o lobby. Thomas Sawyer sería impresionado ao ver o dano. Grandes bancos foron establecidas. As baldas de xornais e revistas foron derrubados, pero ningún dos casos de exposición foron deixados de lado. A tenda baldas estaban baleiras. O que é unha desorde!
  
  
  Coronel Karib Jerome pode ser un bo conspirador, pero el era un pésimo comandante. Se el non tiña permitiu que os seus homes para roubar-lle, el tería gañado máis, se os seus plans fora exitosa, por suposto.
  
  
  O casino foi aínda peor que o lobby. Miles de mesas de xogo foron destruídas e non podería ser reparada. En Internet, nudes sobre o alongado bar foron risco, figuras foron cortadas. O militar e Lambie sibila. "Boa noticia perdeu."
  
  
  Artigos de vidro foi esmagado no chan ao redor do bar. Non había botellas. O militar homes e Lambie mirou desajeitada en torno as salas baleiras. "Onde é que todo o mundo ir? Onde está o coronel?"
  
  
  "El está durmindo fóra de un torpor. Como preto de hai tres cen habitacións con camas confortables. Como para Jerome, eu creo que está no Cappola Chip oficina conta de casino diñeiro. Imos para el.
  
  
  Nós pasamos mimmo caixas rexistradoras. Eles permaneceu intocada. Pero non había pilas de moedas detrás a divisoria de vidro, sen contas en a abrir os caixóns. Os soldados foron mantidos fóra de aquí. El presionou o botón que normalmente está activado o de correr porta de metal.
  
  
  O seu pasou entre os rapaces. O hostil negro garda de seguridade no control mesa foi pego de sorpresa. El alcanzou o seu revólver, pero, a continuación, el viu que Lambie arma foi nas miñas costas, sentín min, e riu.
  
  
  "Non, pero, o Sr Carter. Onde atopalo, Tenente?"
  
  
  El podería ter cambiado lados, pero parece máis probable para min que el fora Jerome espía todo xunto.
  
  
  "Detidos nun posto de control. Dicir o coronel estamos aquí.
  
  
  Pero o negro non ía deixar-nos aínda. "Mitzi esquerda aquí con Carter. Onde é ela?'
  
  
  Lambie Ariana deu de ombreiros. "Ela non estaba con el. Quizais ela foi."
  
  
  "Ben, non é importante." El apertou o timbre. "O coronel, que ten a empresa."
  
  
  Non fai moito sentido para obter animado. "Eu dixen a vostede que eu ..."
  
  
  "Dous soldados viñeron para entregar o Sr Carter."
  
  
  Stahl voz de súpeto é máis brillante agora. "Iso é gran. Deixe ih en.
  
  
  A porta abriuse. Karib Jerome estaba sentado na Cappola mesa. Fronte a el estaban pilas de notas e monettes. Últimos casino e hotel ingresos e lobby tendas: gran sindicato e Sawyer diñeiro.
  
  
  O seu amigo sorriu. "Vostede atopou un xeito de ser rico, Jerome?"
  
  
  El sorriu para o reumatismo. Só ego sorriso era un pouco máis frío do que o meu. "Ten que admitir que esta é unha boa forma." El mirou para Lambie. "O tenente, onde fixo a rapaza que estaba estudando con este home vén?"
  
  
  Ela, solte-o para fora. 'Morto. Ela se afogou.
  
  
  Os ollos negros estreita. "Ela nada como un golfiño, o Sr Carter. Non tente me enganar. Paga a pena moito en Miami."
  
  
  El mirou por riba do ombreiro na porta, que aínda estaba aberta. O Negro foi despois da nosa conversa. Cando el estaba detrás miña homes, eu non podería usar a miña luger. Que significaría a morte de Tom e Lambie. El pediu-lle para pechar a porta, e tiña escollido o camiño máis rápido para notificar o coronel da seguridade ego atención.
  
  
  Ela dixo desafiadoramente para Jerome: "pode obter un bo rescate para Mitzi, pero eu manter o diñeiro, este tenente nunca vai ver a súa mil dólares." Que foi o suficiente. A porta se pechou. Jerome se inclinou para a pila de diñeiro sobre a mesa. Cando mirou para arriba de novo, estaba mirando abertamente, case directamente na miña luger.
  
  
  "Colla o que ten que," Lambie e o Militar, dixo a ela como o ih pistolas se afastou de min, moito para Jerome sorpresa. Ego cara axustado. "Traizón, O Sr Carter? Subornar os soldados! Eles van ser tribunal-martialed así é máis. .. '
  
  
  El foi rápido. Eu sospeitaba. Pero aínda non rápido o suficiente. El estaba na mesa, e a súa man moveuse rapidamente para o seu coldre. El foi un pouco máis rápido, balance o luger ao redor do seu brazo dereito á súa esquerda, xogou o estilete na súa man, e xogou. O estilete preso ego man para o coldre e ego fallou.
  
  
  Eu admite que el non era un covarde. Foi un gran risco para el. Pero se el podería facer-me tirar, ou se podería tirar si mesmo, sería alarma a niggas fóra e as miñas posibilidades sería perdido. El calma sel. El levou con un Luger e ordenou a uem para ir contra a parede. Os seus pequenos ollos negros estaban cheos de odio, pero el fixo, como o emus foron informados.
  
  
  Lambie puxo o arma na parte superior de unha pila de billetes e deu o coronel unha procura minuciosa. El tirou miña estilete, o meu revólver, e atopar unha reposición un dos petos todo o lugar.
  
  
  "Agora sentir-se no sofá, para que poidamos falar. Onde está a Tara Sawyer? Eu dixen a ela.
  
  
  Jerome nin pestanexar. El sentou-se confort no sofá e cruzou as pernas. El enrolado seu beizo superior sarcasticamente e deu un contador-rotación. "Onde está Mitzi Gardner?"
  
  
  Eu non teño tempo ou inclinación para xogar Q & A., por suposto, mantivo Tara no hotel. Pero eu non podía contar Jerome é todo o exército de durmir, e eu non quere correr o risco de ter que buscar en todo o hotel. El pisou diante do coronel e bateu o barril do luger no seu ego. Foi un feo cero. O seu ego non queren matala, foi a única persoa que podía controlar o exército, polo que o tempo, e aínda necesario nen. Pero, primeiro de todo, eu estaba preocupado coa Tara de seguridade. El dixo a ela que isto Jerome e engadiu, " eu non me arrepinto de desfigurar o seu rostro se eu teño."
  
  
  El era un home fermoso. El sabía que, e el foi balde. "Todo ben", dixo. "Non pode liberalo la de calquera xeito. Miss Sawyer está no hall na súa suite no piso de arriba. Hai seis cen dos meus soldados entre os pisos inferior e superior."
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 7
  
  
  
  
  
  
  
  Mentres Lambie realizada o coronel cunha arma, a Militar e eu desposuído fóra Jerome chaqueta e camisa e resgou súa camisa en tiras para amarra-lo para arriba. Deixamos o emu sentir-se no sofá.
  
  
  "Estar aquí para manter un ollo sobre el," el ordenou. Mostrou a súa emu como a porta controis traballou. "Espera ata Lamby e eu chegar ata a porta. Se abra a Rivnenskaya só o suficiente para deixar pasar, e, a continuación, pecha-la de novo.
  
  
  Lambie poñer a arma para o meu de volta de novo, e comezamos a camiñar. O Negro foi absortos en unha novela policial, e non mirar para arriba ata que tiña empurrou-lo baixo o seu nariz como un emu luger. Cando vin o que estaba lendo, tiven que rir. "Non le-lo, facelo; foi engadido un momento antes de Lambie bater o seu ego duro no cranio coa coronha do seu rifle. El rolou a fóra da materia e para o chan. Se el foi morto ou non depende sobre todo o espesor do ego cranio. Nós arrastrou ego para un casino de caixa rexistros e amarre-lo a unha cadeira. Nós camiñou rapidamente para os ascensores. A medio camiño cara a abaixo o lobby, o ascensor porta abriuse de súpeto. O soldado veu para fóra, viu nós, e intentou movemento de volta. Estilete caeu ela e por un momento atopou o ego no ego mazá de Adán. Lambie arrastrado ego detrás do mostrador de recepción. As claves para Tara cuartos non estaban alí, así que necesitamos para obter o máis silenciosamente posible.
  
  
  Fomos de volta para o ascensor, e el colleu os dous machetes que tiña escorregou do soldado cinto despois de bater ego. Agora só tiña 599 adversarios.
  
  
  Na parte superior, que foi para a porta de Tara apartamento. O bloqueo foi roto con un estilete, e que estaban dentro antes de calquera outra persoa apareceu no salón.
  
  
  O cuarto era sufocante. O aire acondicionado foi desactivado. Tara Sawyer estaba deitada na cama, brazos e pernas se estender a fóra. Ela estaba a usar un par de calcinha e un sutiã. Os seus pulsos e nocellos foron amarre para a cama por unha cortina, entón ela mal podía moverse. Nah non teñen unha mordaza na boca, pero que probablemente non sería necesario. O illamento acústico do Sawyer Gran LaClare foi excelente. A máis, que podería ser oído na sala ao lado.
  
  
  Ela me viu e Lambie. O seu rostro estaba contorcida con desesperación, e el pensou que ela estaba indo a chorar. Ey poñer unha man sobre a boca. "Jerome persoas están aquí. Ser tranquilo.'
  
  
  Os seus ollos darted para Lambie. Ela pensou que eu estaba preso, tamén. Foi Ay quen explicou que estaba do noso lado. Os seus fermosos ollos azuis estaban agora grande e escuro . O medo nos seus ollos, foi agora substituído pola rabia. El retirou a súa man en torno a ela rta e bicouna. A continuación, el lanzou o seu para desatar a súa cadarço. "Eles mataron o meu ego?"
  
  
  Ela sabía que ela estaba visco referíndose Fleming. Eu dixen a ela. "Non en todos. Fomos capaces de cubrir el. El é ferido, pero non está seguro nas montañas con Noé."
  
  
  "Que é iso?'
  
  
  Por suposto, ela nunca tiña oído falar deste negro vello mago e ego tribo. "Vostede tería me chamar un mentiroso, se eu dixen a vostede máis preto de novembro, pero se saír da cidade viva, eu vou presenta-lo a el. E aínda así, non creo niso."
  
  
  El foi rapidamente solto por un cadarço para reducir a dor. As súas mans e pés eran brancos e inchazo da circulatorio trastorno. Hey, é ferido, e el viu que ía ser un tempo antes de que ela puidese andar de novo. Con todo, eu non podía risco cargando o sl. Se alguén intentou deixar-nos no camiño, eu ía desesperadamente miñas mans, e, probablemente, Lambie tamén.
  
  
  El dabbed de Tara pulsos e nocellos con auga fría en torno a bañeira. Entón ela colleu un fino de algodón vestido de todo o baño. Ela mirou mellor como ela foi, pero a súa calcinha e semi-transparente bra son só ideal para viaxar durante a guerra.
  
  
  Levou Tara preciosos minutos para estar nos seus pés. Fixemos unha sala de-por-sala de comprobar iso. Lambie tiña enviado a ela polo corredor para comprobar que a saída era clara.
  
  
  Un momento despois, el enfiou a cabeza ao final do día e aceno para nós. Corremos para o ascensor tan rápido como Tara condición permitiría. Así que eu preme o botón, eu vin como unha porta aberta no corredor.
  
  
  Chegamos o primeiro andar e o ascensor porta abriu lentamente. Eu vin un soldado a través da fenda. Aínda peor, o Coronel Karib Jerome estaba alí con unha arma apuntada para nós.
  
  
  El abaixo detrás da porta de metal e, á vez, preme o soto botón. Gawker saltou fóra das paredes de metal do ascensor. Foi un milagre que ninguén nos rodea foi ferido. A porta pechada e que foi para dentro. Parecía horas pasaron. Se non había coche no garaxe, ou a saída foi bloqueada, David Hawke podería ter escrito un fóra a través dos seus axentes. Tom Sawyer ía ter perdido a súa filla, e Noé perdería un moi bo asistente.
  
  
  Eu estaba querendo saber onde os outros asistente Tony Posuía era. Probablemente morto. Se Jerome tiña convencido Ego ego para deixar ir para unha boladão, el podería esperar unha bala. O Coronel ten ningunha razón para manter a súa palabra. Era evidente que era un erro deixar o pobre simplório aquí só con tal carácter.
  
  
  O ascensor bater o aire tapón no soto. Estabamos no garaxe. Había unha abundancia de coches pertencentes a clientes e maior-o persoal de pago, pero eu non esperaba atopar as chaves-los, e eu mal tiña tempo para comprobar ih todo. Un camión militar, estaba aparcado na saída. El foi, probablemente, preparado en caso de emerxencias, e que traballou rapidamente. Excepto que parecía unha milla de distancia.
  
  
  El apuntou para ela. "Executar para o seu coche," eu dixo. "Tomar ego mentres eu cubrir a súa retirada."
  
  
  Eles correron. Polo menos Lambie estaba correndo tan rápido como podía, así como el foi arrastrando un tropezo Tara polo brazo. O ascensor portas abertas. Cando se abriu a dous centímetros, el disparou a través do espazo, seguindo Jerome levar. Eu oín berrar e esperaba que foi o coronel. El mantivo tiro como a porta se abriu aínda máis e máis berros foron oídos. Finalmente, alguén veu coa idea brillante de envío de ascensor de volta. El mantivo tiro ata a porta estaba completamente pechado. Agora que tiña unha pequena vantaxe. El foi para o camión e saltou na próxima a Tara, que axiña comezou a motor e, a continuación, estableceuse no asento ao lado do condutor. Feliz. Se fose Mitzi Gardner, que sería discutindo sobre quen ía dirixir, e non houbo tempo para iso agora.
  
  
  Eu fun detrás dela na segunda marcha e virou-se para a saída rampla. O ego non era barricadas. Como mimmo pasou pola entrada principal do hotel, e mirou para a porta, ela viu Jerome e algúns dos seus homes correndo para fóra. Eles parou na escaleira para tirar en nós, pero eles eran moi rápido. A tiros foron baixas.
  
  
  Eu zigzag para minimizar calquera máis posibilidades de ser alcanzado por micrófonos e altofalantes, e escoitou Lambie disparo por detrás. La uem gritou para el para tirar a si mesmo. El non me escoitar. Ou quizais estaba moi animado para reaccionar.
  
  
  Era demasiado tarde, a continuación,. Eu oín berrar brevemente, e no espello retrovisor vin Lambie caer fóra de todo o coche. el só estaba aínda no medio da estrada. A fronte do ego camisa foi embebido en sangue. O seu corpo tremía como balas de bater nel. Jerome ten a súa vinganza sobre o emu agora que estabamos moi lonxe de ser pego.
  
  
  El se concentrou en condución, tentando ignorar a súa fatiga. Non hai máis balas sibila detrás de nós. Jerome e os seus soldados foi para os coches aparcados na entrada do hotel. Estabamos moi lonxe de casa e seguro.
  
  
  No boulevard, eu desviouse e pisou sobre o pedal do acelerador. O camión era máis axeitados para o transporte de cargas pesadas que para aumentar a velocidade. Tivemos algún tempo, pero non foi suficiente para evitar o coronel persecución.
  
  
  Estabamos fóra da cidade, e dirixido por Tony Gañou hotel. Algo tiña que ser resolto rapidamente. Eu non podía evitar Jerome na estrada da costa. Eu tiña dúas opcións. O primeiro é para ocultar o camión nun galpón na antiga pousada. O outro era un mal estrada sinuosa a través das montañas.
  
  
  Ocorreu-me que o coronel probablemente non sabía sobre a pousada de existencia, e que Noé usado. Emu nin sequera ten que loitar. Todo o edificio foi feita de madeira. El podería ter queimado nós.
  
  
  Entón, el escolleu a ruta de montaña. O noso camión pesado podería tratar con buracos e solavancos, probablemente, mellor que o máis lixeiro coches detrás de nós, e eles non podía ir máis rápido que calquera de nós por esta estrada.
  
  
  Ata o momento, chegamos a curva, que non tiña notado nos. Sergey cambiou-lo e virou o volante. Estabamos agora invisible para a selva ambiente para os dous Jipes pasando mimmo nós na estrada principal. Gran. El parou, sacou os focos de todo o titular, e camiñou ata o peirao de carga para comprobar que tivemos con nós. Ou quizais Lambie deixou caer a arma. A miña munición oferta foi correndo baixo.
  
  
  Eu non podía atopar a arma entre as bobinas de corda, a pa, e os tres caixas. Ela estaba a piques de executar cando Sergey Lanternas caeu un texto sobre unha das caixas en todo o lugar: "Dinamita". El tirou a caixa para adiante. Algunhas varas caera fóra, pero a maioría deles aínda estaban envoltos ordenadamente en serrado.
  
  
  Se o Coronel Jerome descobre que xa deixou a estrada principal, que vai, sen dúbida, virar. Pero estabamos preparados para aceptar o seu destino. Nós diriximos preto de 100 metros para a selva. Ela apareceu en todo o camión de corte e foi de volta para a intersección, preparando ao longo do camiño. Eu fixen iso por o tempo Jerome é Jipes entrou en ver. Eles dirixíronse rápido, saltou para fóra do canto, e ela esquivou o ih luces. Eles avistou un camión na distancia e andaba cara a ela, gritando en triunfo. Como o primeiro Jeep abordado, acendeu a mecha el. El xogou a vara de dinamita no banco de atrás e baixou tan lonxe como puido na follaxe.
  
  
  A explosión ocorreu inmediatamente e me xogou de volta para a estrada. Pero a miña condición física foi moito mellor que a do jeep pasaxeiros. Eu aínda estaba suxeitando a miña respiración cando eu oín de Tara voz chamando-me. El levantouse máis cedo do que el tería gusto e acenou para Ay para estar fóra, mirando para o profundo cráter que tiña formado na estrada. Detrás de min, un segundo Jeep levado ata a curva. A nena e eu execute de volta para o camión. Nós xa estabamos dirixindo en alta velocidade, cando o Jeep screeched para unha parada no cráter do cráter. No espello retrovisor, ela viu Jerome alto figura inclinándose sobre un enorme burato na estrada. Balas whizzed pasado nós, pero nós xa estaban demasiado lonxe para eles para nos machucar.
  
  
  Tara non entender o que acontecera. El explicou que el tiña atopado na parte de atrás do camión, se inclinou para darlle un rápido bico, entón volveu a súa atención para a estrada.
  
  
  "Estamos seguros de agora," o seu marido, dixo. "Eles non poden conducir a través de este pozo, se non, eles van ter que cortar as árbores. E iso leva tempo. Prepare-se para un mar axitado paseo ."
  
  
  No escuro, eu case foi para unha árbore como eu virou a esquina, que me recordou que eu precisaba Sergey. O risco de ser descuberto foi menos importante agora que o risco de correr en unha árbore. Un ollar para o meu reloxo me dixo que a noite xa estaba rematando. Polo tempo que chegar a lugares máis difíciles, vai ser case luz. Este feito é moito máis fácil de facelo.
  
  
  Pero, por agora aínda estaba escuro, e o santo luces brillaban a través da follaxe espesa. Tara tivo que soster a porta batente para un día para evitar bater a súa cabeza sobre o tellado. Ela camiñou uns quilómetros, entón riu amargamente.
  
  
  "Nick", ela dixo. "Eu non creo que eu estou a persoa ben para iso. Estaba emocionado para vir aquí e coñecer Fleming. Era tan romántico ." Ría parecía decepcionado. "Agora sei que é realmente Della Rúa".
  
  
  Ela riu. "É o Conto de fadas Mundo decepcionante?"
  
  
  Entón, ela estaba con medo, falando para manter-se en cheque. Subimos máis e máis, e vai ser aínda máis difícil a partir de agora. Ela, penso que era unha boa escusa para deixar de ir as rendas. Finalmente, a ansiedade é un estimulante, e que o sexo é unha gran tranquilizante. El parou e virou a clave de ignición. Foi moi tranquila. El saíu, andou ao redor do coche, abriu a porta de Tara lado, e tirou-a para fóra. Eu arrastrou-o para o coche, entón eu podería comprobar a área coa faros por calquera dragóns ou porcos-espiños que pode romper a diversión. A súa boca era tan famentos como o meu. Hey, que era tan duro como o foi para min. Levou un longo tempo antes de nós, finalmente, vai como un xogo de camión completamente esgotado e satisfeito. Eu sorrir para ela. 'Vostede está sentindo mellor?' Ela asentiu coa cabeza, se inclinou cara atrás na súa cadeira, e pechou os ollos.
  
  
  Polo tempo que chegou o penedo, que foi xa a luz. Eu dixen a Tara para manter os ollos pechados por un tempo, e seguro o suficiente, ela inmediatamente abriu o ih de ollar con interese. Cando ela mirou para fóra da fiestra, e viu só o abismo, ela palideceu. Ela sentou-se en liña recta, levantando o seu queixo.
  
  
  A medida que pasou o perigoso parte do abismo, eu penso de Fleming. No punto onde a estrada chegou a unha rúa sen saída, saímos e continuou camiñando. Agora, ela foi descuberto por algo que eu non tiña notado antes. A banda liderada nunha íngreme barranco; alén do borde, por outro lado, foron covas onde a tribo anteriormente excedente de poboación tiña picado. Polo momento, ninguén parece ter vivido alí. O espesor da madeira portas da fortaleza foron pechadas. El bateu coa coronha da súa arma. Uns minutos máis tarde, ela escoitou o ruído das cadeas e o cambio de madeira parafusos. A continuación, a porta abriuse e un home nunha camisa branca aceno nós dentro. Tara mirou como se tivese visto un pantasma.
  
  
  Noé saudou a rapaza cariñosamente, dixo que Fleming estaba a me sentindo mellor, entón, cambiou para o Mar de Barents Área de malas noticias departamento.
  
  
  "A nosa liña foi cortado onte á noite. Nós non escoitar nada desde dentro o furón con eles despois de esquerda. Vostede me pode dicir que a situación está no Porto de España?
  
  
  El sospeita que o antigo hotel na periferia da cidade era máis que un lugar para estar para tribo que quería visitar a cidade. Era para ser o centro do Mar de Barents territorio para mensaxes que veu a través de cidades e foron transmitidos a través da selva tambor. Se non houbese máis informes, iso significaba que Jerome tiña invadiu Nach.
  
  
  El estaba moi canso. Horas de longo tensión comezou a acumularse. Este gran fortaleza inexpugnable. Reis, piratas, e rebeldes teñen sempre intentou, en balde, para desafiar os muros altos nos seus tempos antigos. Pero esta vez o único protección foi a miña Luger e un puñado de caramelos, Mitzy Gardner delicada pouco tenda, e algunhas caixas de dinamita. Un pouco contra unha moderna equipada exército. Ela, inclinouse contra un espesor de pedra xemer e informado Tony da vitoria. Eu dixen a uem o que eu estaba indo a facer a dinamita.
  
  
  "Eu debería ter explotado que penedo de inmediato," eu teño confesado.
  
  
  "Pero eu non creo que de entón, e agora é moi lonxe. Pero eu só estou a converter esta ruta nun campo minado. Eu non espero Jerome para vir aquí en jipes. O ego é unha sorpresa. Eu teño porteiros.
  
  
  Noé montou o equipo e introduciu a ela para as nenas.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 8
  
  
  
  
  
  
  
  A xente tirou dinamita todo o camión. Eles estaban tomando o vermello abrir a caixa de aquí para o forte, deixando unha caixa chea de dispositivos, minas, ao longo do camiño. Antes de saír do camión, foi eliminado polo distribuidor rotor para que ninguén máis podería comezar o camión. El virou-se o camiño para un campo minado, asegurarse de que os detonadores foron creados para que unha persoa podería detonar cada carga de forma independente dos outros. Como el traballaba, el podía escoitar a batería na fortaleza; eles non eran de texto, pero cerimonial sons. A súa suposición era de que Noé estaba tentando levantar a moral un pouco.
  
  
  Polo tempo que rematou, el estaba sentindo completamente esgotados e famentos. El case chegou á fortaleza. De feito, houbo un ritual. Sagrado aves morreron e cocido en auga fervendo. Espido tribo con lanzas bailou arredor do caldeiro. Eles tiñan excelente rematando militar de armas para loitar con bazucas e metralladoras.
  
  
  Noé tivo o coidado de que antes de que tivese unha oportunidade para comer calquera cousa. Eu non estaba mesmo medio durmindo aínda. Cando Noé teño ese único transmisión, ela estaba deitada nun lugar fresco e escuro cuarto, sobre a sombra liña o día da súa podía ver que o sol xa chegou o mediodía posición. Eu poñer un home en garda pola banda. Desde este lugar, que debe ser capaz de escoitar vehículos achegarse de lonxe. Agora estaba de pé diante de Novembro, e estaba animado.
  
  
  
  
  "O militar abordado o camión," Noé, dixo.
  
  
  A súa inmediatamente espertou. - 'O canto é ih?'
  
  
  "El non pode contar." Noé falou para o observador.
  
  
  "El di:"moi, moi mesmo."
  
  
  El levantouse e foi para a porta. Por agora, eles deben ter seguido a banda, e levado para o hotel para asegurarse de que eles non atopar calquera dinamita. A danza de guerra acabou, e as persoas que fora para as súas covas foron fuxindo de volta para a fortaleza.
  
  
  El pasou a porta de Fleming cuarto e fixo unha pausa por un momento. El estaba de pé por un día entre dúas nenas. Non había feo raias vermellas na súa enfaixada brazo, sen estrías de grises na súa chocolate-marrón rostro. Eu non teño tempo para me debruzouse sobre iso, pero Fleming rápida recuperación me sorprendeu. Eu xoguei arredor da miña cabeza, como eu continuei camiñando. El foi ata a porta e abaixo o camiño. Se eles foron rápido, ela pode executar para eles, pero a súa tiña que ser seguro.
  
  
  Cando cheguei a pasar, eu aínda non podía ver nada. El foi na limpeza de agora, e a través das copas das árbores, el podía ver o camión no fondo da ravina preto de media milla a continuación. O grupo de preto de trinta persoas de pé, de lado a lado non tiña ningunha intención de subir. Eu me pregunta por que. Entón eu oín un ruído detrás de min. Foi Mitzi. Nah tiña reumatismo.
  
  
  "Hai outro ataque desde o outro lado, Nick. Barcos na baía. Moitos barcos.'
  
  
  Isto explica por que o grupo aínda estaba esperando alí embaixo. Foi unha acción conxunta, unha pincer movemento que ía comezar simultaneamente en dúas frontes. Ee puxo o brazo ao redor do seu ombreiro. "Pode detonar as minas?"
  
  
  "Este sempre foi o meu obxectivo na vida. ¿Que debería facer?'
  
  
  El mostrou-lle ei de ignición, entregou o seu hey o máis lixeiro, e dixo a ela que facer. "O camiño entre estes dous puntos foi booby-preso." El apuntou dous puntos. "A ignición sobre o dereito inflama o menor carga tres minutos despois da ignición fusible. Cando o primeiro grupo chega á súa vez, os ee debe ser iluminado. Eu espero que vai ser o suficiente, aínda que algúns soldados pode ser estúpido, ás veces. Tomé o seu tempo. Pero deixar h."
  
  
  "Con pracer.'Ela me bicou e eu teño a impresión de que ela estaba bico-me adeus. "Boa sorte coa flota."
  
  
  Ela riu. 'Isto vai funcionar. Confianza Noé."
  
  
  Eu garantir a ela mellor que eu sentín. Nós non temos o equipo para soportar un cerco en ambos os dous lados por moito tempo. Eu debería facer o que eu podería dentro dos límites da miña capacidade, pero algo me dixo que ía tomar un milagre para sobrevivir a este día.
  
  
  Grandes cambios tiveron lugar na fortaleza durante a miña ausencia. A tribo estaba ocupado. Escaleiras estaban sobre un tellado sólido, que tamén serviu como un muro de protección, e cranio-porte rochas foron levados en baldes que foron aprobadas en torno a man-de-man como unha correa transportadora.
  
  
  Curiosamente, foi un edificante vista. O rítmica balance de todos aqueles negro mans como eles pasaron o material como unha vida man deu confianza para estas persoas, que tiña, probablemente, nunca loitou unha guerra real nas súas vidas.
  
  
  Noé mantivo ata aparencias, pero parecía menos confiado de que o ego persoas. El estaba falando para Fleming en un canto tranquilo pola porta. Fleming inclinouse sobre un banquinho e parecía estar tentando convencer Tony de algo. Lizzie veu máis para seguir a conversa.
  
  
  "Ben, Noé, quero crer que Jerome está xogando un xogo dobre. Pero eu non podo deixar vostede eo seu pobo risco a súa vida coa miña causa. Se Jerome é que forte, entón eu debo obedecer, así como eu fixen dela Xeral Hammond. Eu vou rendición e ser exiliado nos Estados Unidos. Jerome é capaz home, e esta illa ten, despois de todo, sobreviviu a unha ditadura militar antes. Poida que eu mesmo pode dar a eles algúns consellos. Ela quere que para darlle foi a miña mensaxe.
  
  
  Envío de Jerome unha mensaxe para o mundo era como sinatura da súa propia sentenza de morte. Aínda que o Coronel deixara Tony Gañou e Ego tribo só, ela non tería pertencía á terra dos vivos por un momento. Ela, penso que era malo o suficiente para coñecer a derrota. El odiaba. Pero foi aínda peor para imaxinar o que acontecería comigo se Jerome fora tan ofendido como eu pensaba. O Patriarca resposta foi esperando por ela. El rompe en un tedioso discurso.
  
  
  Fleming, eu respecto o seu idealismo, pero cortinas de ti. Cando Xeral Hammond teño librar de ti, a xente aínda cre que ía saír da illa para os Illotes. El podería dar o luxo de expulsar ti. Karib Jerome non pode ser tan xenerosa. El é tan impopulares, como é ambicioso. Mentres está vivo, é unha ameaza para el. E non é só a súa vida que está en xogo. Se Jerome éxito, que vai transformar este montaña en unha base de mísiles. El vai dirixir-nos fóra, e levar os nosos inimigos aquí. El non pode permanecer no poder sen o apoio de Rusia. Esta montaña foi o noso sagrado casa durante séculos. Estas persoas preferiría morrer que abandonar esta montaña."
  
  
  O vello falou ben. El foi convencido pola Fleming, que amosa que el non era sensible á razoable argumentos. "Eu admito que é dereito, Noé. A súa foi vivir nun mundo de soños por moito tempo. Espero que ás veces leva un sedutor aire. Se precisa é, eu podo tirar pedras con unha man."
  
  
  El tocou Tony Gañar o brazo nun xesto de respecto, a continuación, mancando coa súa perna boa para o parapeto.
  
  
  Noé aceno para min. Eu subiu no tellado e mirou sobre as ameas da lagoa de entrada. Achegando flota refutada relatos dos medios de comunicación para min sobre como o Británico evacuados Dunkirk durante a eclosión da II Guerra Mundial. Cada barco de pesca, cada embarcacións de recreo, en suma, todo o que podería ser atopado no Porto de España, foi achegando a nós.
  
  
  Os seus soños foron de American torpedo barcos e cubrindo ata aire de mostraxe con rápido loitadores. Pero foi un fermoso soño.
  
  
  O primeiro barcos navegou un despois do outro na velocidade máxima en & nb na nosa dirección. Os barcos que navegan sobre eles vai sobrevivir. Os primeiros vai afrontar unha sorpresa. Eles axiña se achegou, aparentemente alleo ao subacuático encoro que ía en breve deixar ih de movemento. Tony reputación para gañar ía asustar a xente a partir deste pequeno porto, entón eles non sabían nada sobre o inundada encoro.
  
  
  El viu como dous primeiros iates correu lado por lado xuntos. Mesmo sen prismáticos, ela podía ver o bazucas e metralladoras que a xente mantivo na cuberta. Que acertar o encoro ao mesmo tempo, como o son de metal rachaduras. Os arcos creados, o casco balance, e o concussão arremessou a homes a partir de baralla no mar. E para conmemorar o naufraxio, ao mesmo tempo, non foi o pop da primeira carga que Mitzi tiña detonou.
  
  
  Detrás os dous primeiros infeliz iates foron dous tugboats que non podía máis de freo. Eles bateu na parede de pedra e colgado en un ángulo. En torno a homes que caeu ao mar, algúns afogados baixo o peso de botas e outros equipos, outras conseguiu incorporarse á presa. O seguinte barcos conseguiu parar no medio da lagoa. Pero tres barcos cargados con soldados armados ata os dentes acertar o encoro sen recibir calquera danos visibles. Eles atoparon un obstáculo inesperado con paus. Eles estaban deitados na época do diluvio barreira na escaleira que leva á fortaleza.
  
  
  Persoas de todo o primeiro barco comezou a atravesar a presa para as escaleiras. O terceiro barco apoiada un pouco e disparou un broadside de cubrir, polo ferroviaria.
  
  
  Eu non entender Noé subín as escaleiras, pero eu aviso-lo de pé a carón de min. Tiña un bambú periscope con un extra de espello que lle permitiu ollar sincero sobre os carrís. El levantou a man, listo para sinalizar. Brown figuras quedou ao longo do ferroviaria, cada sostendo unha rocha.
  
  
  O son de soldados ' botas tornouse máis e máis audible sobre os tiros dos barcos. Entón eu oín un rosmar sobre o outro lado da parede, e eu sabía que os soldados estaban agora abertamente por baixo de nós. Noé baixou a súa man. Houbo un movemento brusco contra a parede.
  
  
  Os homes esqueceron as balas voando sobre as súas cabezas, inclinouse sobre os oito metros de espesor de parede, lanzaban pedras, e tomou cubrir de novo. O tres en torno a eles entrou en colapso das súas feridas. Outros tomaron ih e tomou ih asentos.
  
  
  A portada lume, de súpeto parou. Eu seguín ao longo do ameas para o fondo das escaleiras. Un soldado viu a súa caída, unha reacción en cadea de corpos rolando cara o mar.
  
  
  Tony homes gañou de novo, eles trouxeron pedras e preparado para unha repetir o éxito.
  
  
  A portada lume tiña retomado, e o mortal levar sibila sobre as ameas, de novo, perforando o vento-batido xemer.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 9
  
  
  
  
  
  
  
  Unha segunda explosión sacudiu a selva. Entón, Mitzi tiña a luz a segunda carga primeiro. Ela non precisa de Noé agora. Aínda non podía bater os barcos do Luger, e as balas de todo o ih artillería non danar a parede moito aínda. O vello xigante controlada as escaleiras ben. Ela foi para o camiño. Mitzi sentou-se sobre o chan coa terceira fusil na man e parecía preocupado. "Eles están quedando máis espertos", ela me dixo. "A primeira vez que eu tiña sete anos, e o segundo dis tiña catro, todos xuntos. Pero agora eles ir un despois do outro. A unha distancia de oito metros. É unha vergoña, todo un almacén para unha persoa.
  
  
  "Non, eles non paga a pena," eu estou de acordo. 'Non importa. Vai ser destruído por ih individualmente ."
  
  
  Os soldados foi adiante. Eles non quere loitar, pero eles fixeron, estimulados pola maldición do oficiais detrás deles. Eles non mirar para adiante, pero para o lado e para o chan en forma de trampas.
  
  
  Eu execute a través da vexetación rastreira para un lugar axeitado para min. Unha saíntes peza de pedra que cobre o camiño de abaixo. Se el podería chegar alí antes de que os soldados, el podería traballar de forma construtiva co seu Luger . Ela tiña acaba de chegar alí cando a primeira persoa que estaba ao seu alcance. El foi curto, encorpado, e moi escuro. Ego rostro estaba encharcado de suor. El fixo unha pausa para recuperar o alento, entón camiñou lentamente de volta, manter os seus ollos na banda. El tivo como obxectivo a luger, a continuación, cambiou de idea e estea na funda o ego de novo. Había un xeito mellor. Despois de todo, el non sabía que eu estaba alí.
  
  
  A miña oferta de munición deixou moito que desexar calquera xeito, e eu non podía contar con el aínda. Ela foi desembainhou por un estilete no seu antebrazo dereito. Como o soldado pasou por baixo de min, el pulou para el por detrás. Ela foi atinxida por un ego falta. Parecía un pouco de mostraxe do aire, el deixara na súa pulmóns estaba a ser soprado fóra de el. Non é o meu costume de matar un inconsciente adversario. Pero esta vez eu non tiña opción. Agora el non podía dar o luxo de tomar prisioneiros. Relutantemente, el rematou o seu traballo, arrastrou o seu ego debaixo dun arbusto, tomou Ego rifle e bandolier, e correu de volta para o seu agocho. Se el continuou como este, que podería ter destruído moi poucos deles, así como acumulado un stock de armas. Conveniente e razoable!
  
  
  O seguinte cutucou o seu nariz volta da esquina. El parou, unha mirada de sorpresa nos seus ollos cando viu o bloodstains no chan diante del. El levantou a cabeza aínda máis, virou-se, e me viu. El cargaba unha metralleta atado ao seu estómago, e balance prometedora na miña dirección.El rapidamente levado a pistola do coldre e disparou unha bala na uem cabeza, antes de que podería tirar o gatillo. Ela estaba en silencio agradeceu por Falcón para a formación en velocidade e axilidade, que todo o mellor MACHADO axentes teñen que facer sobre unha base regular, e que ela xeralmente despreza, porque eles teñen un hábito de sempre de corte para abaixo no meu relaxa. Pero, ás veces, unha fracción de segundo máis velocidade significa que a diferenza entre a vida e a morte. Sexa humilde, Nick, eu penso.
  
  
  Pero aínda é moi ben feito.
  
  
  Por desgraza, o home rolou a fóra da pista tan lonxe que el xa non era o punto cego. Pero eu non podía dar-se sobre esta máquina.
  
  
  Co luger na súa man dereita, el pulou para abaixo, foi para o cadáver, e comezou a traballar rapidamente, nunca tendo os seus ollos para fóra da pista. Foi cargado con munición como un paquete de mula. Ouro raia!
  
  
  Ego rolou para abaixo do lado do camiño para o mato, recolleu as súas armas, e foi de volta ao seu asento. Ninguén chegou á volta da esquina aínda. Estraño. Eu estiven ocupado por un tempo. Eles deben ter oído o Luger.
  
  
  Eu esperei dez minutos para ela, pero ninguén mostrou-se, e eu comecei a sentir como se eu fose perder o meu tempo. El volveu para Mitzi co seu saqueo. A partir de aquí, el podía ver os camións e jipes continuación. Os soldados se reuniron ao redor do home coa walkie-talkie. Eles foron, probablemente, á espera de novas ordes de alguén máis arriba. Mitzi avaliación noso novas armas. Ela riu.
  
  
  "Eles non van deixar nada Jerome pode tirar en nós, pero polo menos temos un pouco de trunfo. Que pouco exército alí abaixo vai saber que está armado
  
  
  El apuntou para o grupo de abaixo. "Eles están cambiando os seus plans. O camiño é moi perigoso, e eu non creo que eles van facer outro ataque frontal. Pero manter un ollo sobre ih e advertir-me se estou errado."
  
  
  Ela lambeu os beizos. "Deixe o rifle aquí, vai?" Poida que eu poida facer algo útil con el."
  
  
  Eu a deixei un rifle e algunhas municións. Tan pronto como saíu, el escoitou un novo son - un estrondoso mina en a estrada costeira. Quizais sexa tempo para explotar a dinamita novo.
  
  
  El rematou a carga cando a coches novos deixou ao final da estrada. Os soldados veu para fóra, e eu vin a un home con un walkie-talkie. El non tiña idea de que eses soldados sería visión en grupos. En vez de esperar por eles para dispersar, Stahl detonou a primeira carga.
  
  
  El explotou baixo un jeep e tamén destruído dous camións. Cando o ruído do explosións diminuíu, unha explosión de lume automático foi despedido na coches detrás dela. Os coches que estaban aínda intacto desprazada en sentido inverso e con cautela trasladado de volta. Parecía que ía ser en silencio por un tempo, entón el decidiu volver para a fortaleza. O tellado era barulhento. Todo o mundo estaba na clandestinidade como bazucas e de longo alcance, rifles continuou a disparar contra o pasamáns. Noé aceno-me para ollar a través do ego periscope. Vin grandes grupos de soldados atravesar a inundación barreira para as escaleiras. Algúns deles xa alcanzou as escaleiras e foron subir a eles. Noé parecía sombrío.
  
  
  Todo o tráfico estaba movendo máis rápido do que eu tería gusto. Se a cubrir durou máis tempo, eles terían bater os seus homes, pero nós non podería chegar a eles ata que o lume parado. Eu bateu na pagar teléfono e díxolle a Noé a deixe-me saber cando eles estaban no piso de arriba.
  
  
  Con todo, este non era necesario. Despois de uns segundos, a cobertura de lume, de súpeto parou. Era un sinal para min. Ela sola veu para lamber como ela, un paso entre dous dentes. El case alcanzou o soldado no rostro cunha metralleta, pero el esquivou como o soldado colleu o paso final. Un tiro a "máquina de venda automática" xogou ego para o home detrás del. Ambos caeron sobre o bordo. El continuou a queima ata as escaleiras e máis do encoro foron borradas. O último dos homes foi de volta para os seus barcos e tomou cubrir por mergullo na auga.
  
  
  Non había máis de tiro. A flota mudouse para o extremo do encoro e ancorada onde Mitzi e eu foron asumindo uns a outros na auga salgada. Parecía idades atrás.
  
  
  El foi de volta para a Noé. Senteime e acendeu un en todo o longo, fino e delicioso cigarros feita especialmente para min, en Estambul. "Que foi o primeiro acto," eu dixo. "Nós probablemente pode descansar un pouco."
  
  
  "Que pode ser certo para vostede, Nick. Eu son moi grata a vostede por todo o que fixeron. Pero o sitio non está roto aínda, só atrasado e non por moito tempo. Jerome exército vai volver. Eu sei que a miña xente pensa que gañou, e é por iso que eles esperan yahoo. Se eu non darlles unha festa, eles van pensar que eu estou esquecendo que grazas aos deuses para a vitoria, e eles están con medo de o espantalho non vai favor nós máis. A continuación, eles van perder as ganas de loitar."
  
  
  Noé me deixou para organizar unha celebración con lume sagrado, batería, e cerimonial danza. El dividiu o seu tempo entre a asistir a festa e asistir a flota inimiga. Algúns barcos foron ancorado á praia. El estaba moi sorprendido de que os soldados quedaron preto de os barcos e non tentar chegar á fortaleza a través praia. Walkie-talkie será vermello-quente a partir de ordes e contra-informes.
  
  
  El estaba de pé mirando para a auga cando sentiu unha man no seu brazo. Era un quente man agarrando-se os meus dedos. Eu olhei ao redor. Unha rapaza se inclinou sobre min. Ela estaba espida de cintura para abaixo, e a súa pel brillaba desde o cerimonial de danza. Os seus seos inchou. a miña cara. A miña respiración comezou a acelerar. E iso non é todo.
  
  
  Eu debería manter un ollo sobre o seu agora que todo o mundo estaba ocupado festas. Pero os condenados a batería non funciona en min tampouco. Tamén, non había ningunha actividade visible nos barcos. Eu seguiu baixando as escaleiras. Atopamos outro outras suave canteiro de todo o deixa en un canto tranquilo pola porta.
  
  
  A continuación, el foi todo. O son dos tambores foi abafado. Foi un pouco como orando, e el sentiu estrañamente tranquilo. El axudou a nena, e nós andamos de volta, da man. Eu deixei de ir de volta para o parapeto e ollar para as paredes.
  
  
  A flota foi para o mar!!! Un barco aínda estaba na lagoa, preparado para ser o último en deixar o porto natural. O que pasou? Eu fun alí embaixo para informar Tony Marshall, que só tiña falado Fleming e Tara. Eu dixen a eles a noticia.
  
  
  "Agora podemos obter Fleming e as nenas fóra de aquí," eu dixo. "Quizais poidamos mover a outra illa e enviar unha mensaxe para os Estados Unidos. A continuación, eles pode incorporarse por avión. Dese xeito, polo menos Fleming ía permanecer vivo para tentar de novo. E podo voltar máis tarde para eliminar o coronel."
  
  
  Pero Fleming non queren escoitar sobre iso. Non avións. Non eliminación de Jerome. El desistiu e aceda dixo a eles que era ego, unha cuestión persoal. El só tiña que se contentar con Novembro, mentres ela estaba mirando para o destruído barcos.
  
  
  Noé escolleu algunhas persoas para me axudar. "Os mellores nadadores," el dixo. Eu non teño nadadores, só porteiros. Eu aproveitou a oportunidade para preguntar como Mitzi estaba facendo.
  
  
  El aínda estaba onde ee deixara, pero non había Jipes baixo el. Só o camión estaba aínda alí. Ela me dixo que eles esquerda, todos á vez; probablemente ao mesmo tempo, como os barcos que navegaban. Eu dixen iso a ela, e ela mirou para min con escepticismo.
  
  
  "Vostede non creo que Jerome vai desistir, non é? O que vai facer?
  
  
  Eu non dicir Noé e Fleming o que realmente penso sobre Della Rúa. Pero el podería ter falado Mitzi. "Eu vai notar que el suplicou Castro para axudar. Eu prevexa que podemos esperar bombardeiros, canhoneiras, e todo o máis que Rusia pode enviar para a nosa cabeza a través de Cuba. Eu espero que non vai ser máis aquí." Eu dixen a el sobre os barcos que foron destruídos sobre a presa, e que eu pretendía aconsellan Noé para enviar ego tribo para o bosque por un tempo despois que deixou. Toda a área do hotel, e baixo os pés pode ser moi quente.
  
  
  Ela mirou para min con pena. "Sen esperanza localidade de Rusia. Boa sorte con iso."
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 10
  
  
  
  
  
  
  
  O vento contrario era forte o suficiente para trasfega a superficie da auga, pero que apenas desacelerou a nosa velocidade. O cabo non foi deseñado para a velocidade, pero para rebocar barcaças levando a producir en todo o interior provincias a Porto de España, e aínda que estabamos de vela en alta velocidade, eu tiña a sensación de que fomos rastreando.
  
  
  Coa axuda das persoas Tony gañou o seu liberado este barco, que estaba implicado na execución encallada durante o ataque inimigo, e, a continuación, unha pequena reparación ela veu a cadra.
  
  
  Noé enviou os seus homes para a área do outro lado das montañas, onde se estender a fóra, para evitar caer en mans de Jerome soldados. El podería ter feito Tony Obsal entender que a fortaleza non era máis seguro, e el tivo un tempo difícil a obtención Ego para vir con nós. El preferiría estar coa súa tribo, pero eu apuntou para el que el cumpriu a súa tribo mellor por vir con nós e axudar a xente. Ademais, agora que era sabido que el tomara Fleming baixo a súa asa, el foi, sen dúbida, obrigado a pagar o prezo. Fleming, tamén, fortemente insistiu en que el nos acompañan, e, ao final, el relutantemente deu en.
  
  
  Agora imos saír na lagoa na capturado cabo barco. A velocidades que tiña antes, mesmo para a illa máis próxima, a viaxe virou-se, en parte, en unha noite de viaxe. Con todo, na luz do sol brillante, estabamos agora presa fácil se avións inimigos apareceu antes de esquerda a lagoa. Entón, ela pediu connosco para tentar nadar baixo a cobertura da costa e escapar desapercibido, e, a continuación, atravesar o mar aberto en un lugar onde nós estabamos non se espera.
  
  
  En todas as partes navegamos, os areais foron superficiais, pero polo menos eu non ver calquera inundación defensas baixo o nivel do mar. Se nós foron descubertos? . Entón teriamos pouco de esperanza.
  
  
  Eu seguín a curva da lagoa. A praia está cuberta con selva ata a beira da auga. A lousa foi baixo a auga en un submarino canyon. A súa mantivo, na medida do posible lamber para a costa. Ela, esperando que a cabo sobre a follaxe escura non ser visibles a distancia. Pero era unha esperanza inútil.
  
  
  Estabamos case alí cando escoitamos o plano que se achega. El voou lentamente e baixa, non parecen entender-nos, ata que foi aberta por riba de nós, e voou para facer unha volta rápida. O avión non estaba a levar unha carga de bombas, pero de algunha maneira sería armadas, se non, non se incomoda voando de volta.
  
  
  O pequeno coche-xefe que tiña roubado tiña boa manobrabilidade e foi rápido para transformar. Noé empurrou Fleming na cabina detrás de min, a continuación, empurrou Tara fóra, esparramado sobre a cuberta.
  
  
  A rápida cidade de balas esquerda para nós, despois de cruzar a auga. El cambiou de curso, e as balas perdeu o seu destino. Cando o avión chegou, o segundo tempo foi oído por o trono do noso metralleta. Un rápido ollar cara atrás me mostrou que Mitzi aínda era unha boa rapaza. A arma estaba en Nah mans, e ela tamén acertar o destino. O tanque de gas en un dos as ás estourou, e o avión caeu no mar. Mitzi baixou a metralleta e me deu un sinal de vitoria.
  
  
  A súa aínda non se atreveu a alegrarse. O avión certamente tiña a radio en contacto coa base. Agora que está desaparecido, a outros pilotos parecen ter tomado stock. Pero isto pode levar algún tempo, e nós non estabamos indo para esperar por ih.
  
  
  Na desembocadura da lagoa, a profundidade era tan superficial que os areais foron claramente visible a simple vista. Pero o revocador tiña un proxecto de luz, e que pasou sen dificultade. Eu virou a fóra o promontorio e para o mar. H viu dunha soa vez: dous navalla afiada proas de rápido barcos de patrulla cortando a través da auga. O delgado galgos foron correndo cara nós, a toda velocidade, así como nos viron. E que nos viu de inmediato. Os nosos catro cilindros Esquivar non sería capaz de soportar o poderoso ih motores en salas de máquinas.
  
  
  Todo o que podía facer era mercar tempo. Quizais deberiamos volver para o cuestionable defensa da fortaleza? Eu me pregunta se podería tratar con isto. Ela manobrou revocador e pediu. "Alguén aquí sabe como operar un barco?"
  
  
  Nenas podería facelo. Por suposto, eles só navegou en iates, pero o funcionamento do cable non era moi diferente.
  
  
  "Substituír min. Volvemos para a fortaleza. Nós imos ter que esperar ata a noite, antes de tentar de novo."
  
  
  Tara caeu en Fleming é mimmo e asumiu o volante. Ela dixo en un tenso ton. "Eles están moi rápido, Nick. Nós non vai estar lonxe deles.
  
  
  "A miña emboscada vai traballar. Confianza Tío Nick.
  
  
  Eu non teño tempo para explicar. El foi para o quarterdeck, colleu unha metralleta e municións, e saltou ao mar. El entrei para a praia e mergullou na selva. O revocador sacudiu torpes en liña recta cara o castro. Os barcos de patrulla virou e nivelado súas metralladoras. Só detrás do cabo, había fontes na auga.
  
  
  Pero eles estaban moi de présa. Eles continuaron a nadar de lado a lado. Deste xeito, eles nunca poden pasar a través dun estreito paso.
  
  
  Iso non quere traballar. Primeiro encallada en un cardume. O rápido barco levantouse, xogando a maior parte da súa tripulación ao mar. En torno a selva abrigo, el foi despedido tras a xente aínda a bordo do buque.
  
  
  Pero a segunda patrulla barco tamén sufriu o mesmo destino. Pero foi alén do alcance da miña metralleta. Por desgraza, isto non funcionou, e el cambiou a súa posición. Eles non podía ver-me, e eles non sabían exactamente onde eu estaba, pero dous metralladoras foron disparo longo refachos cara as árbores que estaba entre eles. El esperou por ela detrás dun espeso entrar ata que estaban cansados ou foi para fóra de munición. En calquera caso, non foi moito tempo en chegar. Eles tiñan un problema maior que a metralleta na praia, que aínda non podía bater ih. O estrondoso ih do motor subiu a un alto-campal guincho como eles intentou tirar para fóra do banco de area. A popa balance amplamente. Todos, pero o timoneiro saltou ao mar para evitar o forte punto. O barco estaba movendo centímetro por centímetro, pero el estaba movendo. E despois de medio minuto de traballo veu de fóra. A tripulación saltou a bordo e volveu a Porto de España. Ela camiñou sobre a & nb e mirou a través da auga da lagoa de o penedo. A nosa cabo chegou con seguridade, e todo o mundo estaba só a subir a escaleiras. Eu penso que eu tiña preparado unha sorpresa agradable para eles. Se unha patrulla tirou un barco para fóra do banco de area tan facilmente, podemos obter outro fóra. Nós tería tomado a nen e navegou rapidamente para abaixo o Gran Laclair. Algunhas das persoas que nos rodean sería capaz de poñer na súa tripulación uniformes. Se alguén na costa tiña visto nós, eles levaron-nos para Jerome homes. E quedando o barco para fóra da auga non debe causar os problemas. ela, era o seu plan para volver á fortaleza, incorporarse os seus homes, e enviar un puxão aquí. Se tiña forza suficiente para rebocar o barcaças, el podería facilmente tirar para fóra do barco de patrulla.
  
  
  De súpeto eu me sentín moi ben. Ata que eu oín a súa voz. E o son de botas range ata o outeiro detrás de min. Había, polo menos, catro persoas. Eles continuaron a falar uns cos outros. Onde o inferno é que eles veñen? Quizais ih foi atraído por aquí o tiro. Foi tempo para me atopar un lugar máis seguro.
  
  
  El pensou por un momento de o barco vira no re cuberta do barco de patrulla. Pero iso non parece ser a mellor solución para ir para fóra no aberto de auga. Se eles me viu, eu estaría morto. El pode tentar nadar para a fortaleza baixo a capa de saíntes follaxe.
  
  
  Pero con todo o sangue en B & nb, el podería estar seguro da empresa. Barracudas ou tiburón. O mellor que eu podía facer era tratar de manter-se cos soldados na área eles xa tiñan buscado.
  
  
  El foi para o chan e con cautela enfiou a cabeza para fóra sobre os arbustos. O terceiro patrulla barco estaba ancorado fóra da praia, e Ego bote estaba deitado sobre un tramo de area no fondo do outeiro. Este barco pode levar a un puñado de persoas. Ben, non era moito, se non, eu tería que escoitar máis voces.
  
  
  O que agora? Eu non quero esperar para os soldados para aparecer no meu campo de visión. Ela é un cazador por natureza. Eu non me gusta de espera para as dificultades para chegar a min. Eu non estou mirando para ela. A atacar o home sempre ten a vantaxe. Ademais, eu tiña un argumento adicional. Ninguén coñece aquí só pode ser un inimigo. E cada son que escoitou podería ser o son dunha torno a eles. Eles van ter que esperar ao lume ata que estea seguro de que non vai matar-nos só a través dos seus homes, e eu pode ataca-lo así que eu ver ou escoitar nada.
  
  
  Sostendo a metralleta para que non sería pego nas follas grandes e viñas, el comezou a lentamente moverse para adiante no chan. Trinta metros de distancia, vin algo marrón movemento. O home inclinou para rastexaren baixo a vide, a súa atención centrouse sobre algo á fronte, de costas a min. Cun movemento rápido, de súpeto, el desapareceu na follaxe, e o seu ego perdeu de vista del.
  
  
  Eu seguín a el. Se o seu ego podería matar a ela, que ía deixar un burato no iht. E que burato vai ser grande o suficiente para perder Nick Carter.
  
  
  Se eu tiro, el tería foi fichado por outros, pero podería ter virei en calquera momento, me viu, e me deu un tiro cheo. El non estaba a pouca distancia do estilete.
  
  
  El levou a metralleta en man esquerda, sacudiu o estilete na súa man dereita, e comezou a cambiar-se sobre el. Dela foi de tres metros detrás del. A continuación, el se virou. El mirou para min sorpresa e incrementar a súa metralleta. Un coitelo caeu de seu. El mergullou na uem garganta antes de que puidese tirar o gatillo. El entrou en colapso, sen moito ruído. Eu fun ata el para o estilete.
  
  
  A continuación, a miña cabeza estoupou.
  
  
  Cando eu vin para o meu sentidos, os meus xefes non fai moito sentido para vinte bater grupos, xogando cada un diferentes canción en torno a eles. El mirou cara arriba ás copas das árbores, e vin tres feo, rostros felices por riba do uniforme do exército. As miñas mans estaban vinculados debaixo de min. Un dos tres era un sarxento, os outros dous eran soldados. O sarxento oculto a miña estilete no seu cinto, e os soldados levadas a miña metralleta e a miña Luger. O sarxento me viu abrir os ollos, e lamber veu e me chutou entre as costelas co seu arranque.
  
  
  "Para Belmont," el murmurou, e chutou min de novo. Así Belmont garganta fora operado. A miña gorxa vai ser o seguinte. Coas mans detrás da súa de volta, non había nada que eu puidese facer contra esta forza maior. El esfregar as mans, satisfeito co seu premio. "Get up, o Sr Mil dólares," el dixo. "E vai ter unha promoción, tamén."
  
  
  Eu non mover. Entón, eles me valorado máis vivo ca morto. Se eles aínda estaban indo para transformar-me en seguridade, parecía razoable de que eles deben facer todo o traballo, tamén. O sarxento estalou os dedos. Os soldados tirou-me para os meus pés. Odin en torno a eles preme o luger contra o meu ombro e comezou a empurrar. Había dúas opcións. Ou ben tería roto o seu ombro. Eu seguín adiante.
  
  
  Eles me empuxou fóra, onde o barco estaba na praia. O sarxento latiu para o resto dos seus homes para deixar de mirar. Eles me colleu.
  
  
  Dúas voces respondeu, e despois dun tempo, os soldados que acompañan ih apareceu ao redor da selva. Todos eles foron moi satisfeito con eles mesmos.
  
  
  O sarxento ordenou a novas chegadas para levar un morto compañeiro, e estamos no noso camiño. O corpo operadoras están diante de min, os outros dous a carón de min, e o sarxento na traseira. El realmente non me importa sobre o seu futuro. Eu probablemente tiña unha reunión con un soto húmido e un sádico interrogador, e, a continuación, un encontro con un lazo.
  
  
  Mesmo se Falcón descubriu sobre o meu destino, non había nada que podería facer. Na súa posición, Emu pensou difícil de admitir que un Americano axente estaba implicado nos asuntos internos de Gran Laclair.
  
  
  Cando estabamos no medio do camiño para a praia, unha bala tocou para fóra en torno a selva. Un berro detrás de nós fixo de todos nós, á súa vez. O sarxento parado. El ía caer. A fronte do ego uniforme de chaqueta quedou vermello. Os soldados se lanzou sobre el como se está intentando incorporarse o seu ego. Eluding el, eles tomaron seus rifles para a espesa vexetación rastreira que nos rodea. Outro tiro de escopeta. O soldado á miña esquerda, sostendo a parte de atrás da miña cabeza, recibiu unha cabeza e caeu ao chan. O meu dereito en pánico, dobrados para abaixo e correu.
  
  
  El chutou ela no chan. El estaba aínda. Os outros dous soldados levantaron as súas mans alta. Mitzi pulou para fóra do mato, apuntando un revólver para eles. Ela tiro antes que el chegou preto o suficiente para espremer o seu pulso. Os restantes soldado levantou as mans aínda maior.
  
  
  Ela mirou para min. "Non está a recibir sentimental, é vostede, Carter? Non temos tempo para prisioneiros." Ela tirou o seu pulso libre e balance as armas de pequeno porte volta ao soldado, que ata agora fora pálido.
  
  
  "Pare", dixo. "Eu quero tomar ih vivo. Manteña o meu ego cun arma e ver se pode desatar os meus pulsos cunha man.
  
  
  Eu se virou e comezou a desatar a corda arredor do meu pulsos. Masaxes os espasmos dos meus dedos, achegueime a soldados con unha corda e fixo sinal que eu non estaba indo para estrangular ih con el. Eles entenderon o que eu quería dicir.
  
  
  O soldado que fora derrubado saltou para os seus pés como se Nessus tiña unha tonelada de levar nos seus ombros, e os dous soldados me seguiu para o shore, Mitzi para cubrir. A fina buque aínda estaba preso en augas superficiais. Nós entrei na auga e el levou dous soldados para o promontorio. El contou-lles como para empurrar o barco, a continuación, tomou Mitzi a popa e axudou-se na cuberta.
  
  
  Ela foi para a cabina e comezou a motor. Eu oín o motor de comezar e foi para o arco. Houbo un rouco murmurar. A continuación, el parou. Outro g? n? rale, e, a continuación, nada en todo. O meu diagnóstico foi: avaría. E el podería agradecer a si mesmo por que.
  
  
  "Pare con iso", Mitzi, berrou ela.
  
  
  El saltou a bordo para facer seguro de que eu estaba seguro, e rastrexar os buracos deixados polos meus tiros. El foi para a dereita. El bateu o combustible liña cando disparou en equipo. Para empeorar a situación, o vaso estaba baleiro para o fondo. Necesitamos unha pinga de gasolina.
  
  
  Ela, sentía impotente. O noso combustible, a nosa enerxía. O noso poder, o noso barco de patrulla, temos que saír da illa. Absolutamente non en todos.
  
  
  Mitzi, berrou todo o cabina. "Nick, soldados. Eles están fuxindo! '
  
  
  O seu tiro saíu ao aire, e eles deixaron. Con caeu ombreiros. Eles foron, probablemente esperando unha bala na parte de atrás agora. El saltou a bordo e entrei máis para eles. Non había ningún punto en manter ih, pero o seu hotel, e cargando munición máis. Ih ela aceno para o banco e chamou Mitzi.
  
  
  Cando ela colleu-se con nós, Ay permitiu a ela para realizar un deles cunha arma, e o outro foi liberado da súa zapatos e pantalóns. El amarre as pernas dos seus pantalóns xuntos, recheo súas pantalóns con balas, amarre o seu cinto, e balance as pernas ao redor do seu pescozo.
  
  
  "Agora, deixe de ir ih," el ordenou a rapaza. "Non necesitamos máis, e eles non poden nos machucar máis. Dous máis ou menos non fai moita diferenza."
  
  
  El aceno para eles para saír. Eles non precisan de calquera tipo de apoio. Cando eles foron aínda que, Mitzi e eu fun para a fortaleza tan rápido como podía. Noé foi fritir peixe, e o ceo me fixo entender canto tempo eu estaba falta. E os meus ósos me dixo que eu precisaba para durmir. Aínda que eu tiña traballo que facer e aínda estaba escuro, sería un tempo antes de que a escuridade caeu, e eu penso que era hora para tomar un respiro con ron, quente, peixe e froita.
  
  
  El atopou unha sala baleira, caeu a o chan de pedra, e relaxado. Mitzi vai informe. Eu non tiña idea de quão alto ela estaba Hawke lista, pero se nós nunca deixou de fóra vivo, por algún tolo reviravolta do destino, eu ía detrás dela. Ela merecía unha medalla especial.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 11
  
  
  
  
  
  
  
  É hora de destruír a escaleira. Agora que escapar por mar é imposible, Stahl xa non pode servir de nós.
  
  
  Destruír como un tesouro arqueolóxico foi un paso, el non quería tomar, pero era moi perigoso acceso á fortaleza. Podiamos escoitar coches achegando ao longo da estrada da costa e ao longo da pista, pero Jerome pode ter a idea de enviar barcos de remo á noite, e enviar os seus homes ata as escaleiras sen nós entender. E había moi poucos de nós para asistir a todas as frontes. Tony Posuía ollos escurecidas como el dixo Emu o que facer.
  
  
  El abriu o último caso de dinamita, sacou dúas varas, e mirou para o vello patriarca. "Doe-me tamén, Noya. Se estamos a saír de aquí vivo, eu prometer que o seu MACHADO vai construír unha nova escaleira ."
  
  
  Foi levantada por unha metralleta para o terceiro paso do fondo, tiro varios buratos no duro lousa, anunciado dinamita varas sobre o máis suave, non-oxidado parte, e acendeu a mecha. El estaba correndo de novo e foi xa no interior das murallas, cando a explosión ocorreu. Unha avalancha de pedra natural trovejou na auga, e cando o son morreu para abaixo, o penedo tornouse un íngreme, prohibindo inclinación de novo.
  
  
  Entón, agora, había só dúas estradas de acceso á esquerda para ser usado pola noite. Dr. Fleming parecía moi bo, e eu non tiña dúbida de que sería capaz de moverse ego a outra illa de Novembro. O resto do grupo foi capaz de xuntar Tony homes derrotado na selva. Eu vou ir para a cidade, atopar Jerome, e matalo. Se os militares foron decapitados, as cousas, probablemente, calmar e Fleming podería ser reintegrado como presidente.
  
  
  Eu presentou o plan de Noé, e non mente. Nós acordo que ía garda a estrada da costa que á noite, e eu ía asistir a banda. A súa preparado por ego, mostrou como detonar as minas e dixo todo sobre o tempo. Entón, el desapareceu na outra dirección. Como sempre tivemos dinamita, ninguén podería atacar-nos na noite.
  
  
  Tara quere axudar. "O meu pai me enviou para axudar. Non esquecido sobre iso? E precisa para descansar. Pensas que eu non pode explotar como Mitzi cando eu teño?
  
  
  Iluminación xogos están dispoñibles, si. Pero como ía xestionar a emoción? Pero, polo menos, ee, a empresa ía facer o meu horas máis agradable. Ademais, el non tiña esperado un ataque á noite. O Coronel tropas sufriu perdas significativas, e el sospeita de que, tras a perda da patrulla barco ego, Jerome sería necesario moito tempo para lamber as súas feridas.
  
  
  Eu dixo a rapaza que eu ía asistir a primeiras horas, pero ela non quere escoitar sobre iso. Ela pensou que eu precisaba para relaxarse. Sen significado nada de especial. Entón eu estirado e deixar durmir obter o mellor de min.
  
  
  El xa foi plena luz do día, cando o sol nos meus ollos me espertou. Eu me sentín como un ser humano novo, excepto para o galo na miña cabeza, onde o soldado tiña me bateu. Tara sentou-se con ela de volta para o tronco de árbore, esperto, pero sonolento. Nah tiña círculos escuros baixo os ollos. Ela rolou para ela.
  
  
  A súa voz é absurdamente oco. "Nick, ela está enfermo, a miña vida doe. Que quedou aínda peor nos últimos horas ."
  
  
  Estabamos baixo un alto arco, rodeado por árbores, e manchas de sol amarelo filtrada a través das follas. Tara pel era verde-amarelo e brillaba con pequenas pingas de sangue. Había unha néboa gris diante dos seus ollos. Ela foi pego por ee e correu ata o outeiro para a porta. Tony Marshall entrou e chamou por ela. Ela, con medo de que el sería aínda estar en garda. Despois de todo, el foi o único curandeiro nós xa tivo, non importa o que o custo.
  
  
  El entrou na fortaleza uns segundos despois de min. Tara establecidas con coidado no chan, e Noé inmediatamente comezou a traballar. El sentiu o glándulas no seu pescozo, colleu o seu pulso, abriu a súa boca, e examinou súas palmas. Antes de que deixou caer ih viu burbullas no seu alcance.
  
  
  O vello tiña nunca foi con tanta présa. El voou en torno cuartos. Eu corría tras el, pero antes de que eu alcanzou a porta, saíu de novo con un vimbio alfombra e cabazas. El caeu a alfombra, comezou el, e fixo sinal para me poñer a rapaza na mesma. Ela entendeu que precisaba un santo e non houbo tempo para facho de luz nunha das salas escuras.
  
  
  El botou sobre a alfombra e tirou o seu vestido. De súpeto, Mitzi foi tamén no patio, primeiro interesado, pero, a continuación, preocupado cando viu a nena sen derramamento de sangue beizos.
  
  
  Noé realizada metade unha cabaza nunha man ao redor do seu gran mans. El sacudiu o contido, o que parecía unha mestura de auga e xabón verde.
  
  
  """De volta". Ego palabras foron duras. Cando obedeceu, levantou Tara cabeza, abriu Hey boca, e derramou o líquido para abaixo Hey garganta. "Manchin," el dixo lentamente. "Unha moi velenoso árbore. Unha única mordida do feto ' ego pode causar súbita morte dolorosa. Sequera tocar o tronco pode ser moi perigoso. Basta ollar para o pobre neno." De súpeto, Tara estirado. Noé colleu-de novo, e derramou un pouco do líquido para abaixo súa gorxa de novo. Como ela estaba deitada no chan, ofegante, o seu pai recordado que el xa sabía sobre manzinella. Foi moi graves, como Noé acabamos de mencionar.
  
  
  O vello precisaba de axuda. El dixo, " Despeje un pouco de líquido no seu dedos. Non tres!
  
  
  Eu fixen iso. El virou-se a ela de xeito que non podería ver a súa volta. Tamén foi cuberto de follas. Ela estaba encharcado con líquido hey derramado sobre as súas costas como o seu corpo cerrados en espasmos dolorosos.
  
  
  Eu oín o vello suspiro de alivio. "Eu creo que non só o tempo," dixo. "Ela vai estar ben."
  
  
  Despois dun tempo, o convulsións parou, ea nena estaba inmóbil. Agora Noé poñer a cabaza con xabón mestura e colleu o outro cabazas. El comezou a facer unha espesa emulsión de todo o po branco e o que parecía ser de cobre. El virou-se a rapaza máis e derramou un vaso. A continuación, el puxo no seu lado.
  
  
  "Agora é a súa vez.' El levantouse, desabotoada miña camisa, e virou dentro para fóra. O pano era tamén velenosas. El esfregar as miñas mans con desinfectante, no mellor dos casos, a continuación, fixo o mesmo con súas propias mans e sorriu. "Eu debería ter avisado de ti. A selva é xeralmente diferentes, ás veces o inimigo. Tomar o outro lado da alfombra; estamos agora espiritualmente na sombra."
  
  
  Tara abriu os ollos a medida que a levou a un dos escurecida cuartos e colocouse a sobre un berce. Ela estaba consciente, pero aínda moi enfermo.
  
  
  Isto significaba que non habería éxodo a través da fortaleza. Deberían levar Fleming e Tara, pero que non era posible. Non en montañas inclinadas. Non con todos os perigos que ameazaban nós. Esperar para sempre. El viu sentado á beira do loira, e de súpeto entender que el estaba máis preocupado sobre ela que el quería admitir. Eu me gustou, e agora está máis claro para min que nunca. Se Noé non tiña sentido ferido de inmediato, ela tería sido morto por agora. O vello salvo o nick de tempo, e para que el subiu de novo na miña estima. Eu cheiraba o seu almorzo. Eu non estaba prestando atención ata Noé chamado para fóra. Entón, el camiñou ata a outros, que xa estaban xantando.
  
  
  Eu tiña unha sorpresa esperando por min. Tivemos invitados. Unha pel escura mozo en un loincloth. El trouxo a noticia, e a xulgar polo ollar sobre Tony Gañou rostro, que non era moi boa noticia. Noé me dixo, en unha voz que ecoou con cansazo como Mitzi e Fleming estaba desanimado xuntos. A tribo non estaba ociosa que noite. Eles enviou o seu escuteiros.
  
  
  Karib Jerome soldados non sentir-se para abaixo para poñer as súas mans para abaixo tamén. Eles montaron un cordón ao longo da lagoa beira da praia, onde unha terceira patrulla barco estaba ancorado. Estabamos cercados. Con dous pacientes, eu nin sequera teño que pensar en ir a través do cordón. Eu preguntei a cara se podería obter-me para fóra, e o reumatismo foi breve: non. El chegou aquí antes de cerco foi rematada. Agora, el non podería ir de volta tamén.
  
  
  Así Tara non tiña notado o os movementos de tropas. Se non fose durmindo, alguén pode ter oído falar del. Ou quizais eles foron moi lonxe, despois de todo. Ela mirou para o silencio figuras en torno de min, entender como débil estabamos, e de súpeto, a súa non estaba con fame máis.
  
  
  Eu tomei sobre min mesmo. Polo menos iso é o que me mantivo ocupado. Despois do xantar, que sentou-se en silencio. Esperabamos.
  
  
  Eu oín-lo en primeiro lugar, unha fracción de segundo antes de Noé virou a cara min. Era escuro, preguiceiro hum de planos. O vello lentamente se levantou e dixo, como se invitando connosco para o té, " eu suxiro que tomé abrigo nas catacumbas. Mr Carter, vai tomar Señorita Sawyer con vostede?"
  
  
  Como Mitzi me dixo unha vez, o vello estaba cheo de sorpresas. Entón, el tivo un soto baixo a fortaleza. Eu estaba me pregunta o quão profundo, e se podería soportar bombas, e se non fose enterrado alí vivo. Mitzi rostro palideceu, e el sabía que ela estaba a pensar o mesmo agora. Pero, de novo, que non tiña opción.
  
  
  Eu fun para obter Tara. Eu estaba aliviado ao ver que ela xa foi capaz de poñer os seus brazos arredor do meu pescozo. Como el a levou para fóra, Noé abriu unha porta en torno a unha grosa lousa parede que el non tiña visto ela a través antes.
  
  
  Mitzi e o neno xa estaban fóra da vista. Fleming só camiñou a través do burato no muletas. Eu seguín a el. Noé pechado o espesor porta detrás del, deixando-nos na escuridade total.
  
  
  Un momento despois, el bateu unha faísca con unha peza de pedra e acendeu a vela. Tivemos un santo. Noé entregou a vela para o neno, colleu Fleming, e descendeu uns pasos para o escuro túnel de entrada, a pequena chama por riba a cabeza do neno acenando-nos.
  
  
  O túnel estaba ben o suficiente para nós para pasar, pero a altura deixou moito que desexar. Un home alto, tería que dobrar para abaixo. Eu tiña para dobrar meus xeonllos, e Mitzi inclinou a cabeza para evitar bater en min.
  
  
  Foi unha longa camiñada. En calquera caso, non foron suficientes rochas por riba de nós para soportar un forte impacto. Cando chegamos o fondo, atopamos a nós mesmos, seguindo unha curva pechada en un moi grande sala.
  
  
  Xogamos este xogo no chan, e Noé poñer a vela. "Para salvar aire," el dixo. Uns minutos pasaron. Os avións podería ter sido moito máis de nós, pero non houbo explosión de romper o silencio. Os nosos servizos. Eu non me gusta. O que eles estaban esperando?
  
  
  A continuación, el pensaba de outra cousa. Na nosa présa para fuxir o título completo, que esquecín completamente que podemos ter un extra de saída. Despois de todo, é posible que un ataque aéreo vai bloquear a porta para as catacumbas. Había só un remedio que sempre garantido nós un xeito de saír: dinamita." E que deixou na parte superior.
  
  
  Mitzi trouxo unha metralleta, e tateou para o seu ego na escuridade. El subiu as escaleiras, volveu para arriba, e empurrou a pesada lousa porta aberta preto de tres centímetros. A brillante luz do día do santo Señor cego min, pero eu pego o seu movemento. Eu quedei onde eu estaba, ata que os meus ollos se adaptaron á luz. Catro homes en ruso uniformes apareceu. Con certeza. O Coronel quere Fleming tomadas vivos, non de mortos por unha bomba. Entón el podería estar seguro de que o ego non foi definitivamente excluídos.
  
  
  Eles tiñan armas automáticas. Despois de para-quedismo para abaixo, eles separados. Dous de eles camiñaron xuntos nunha dirección, dous no outro. Eles andaron arredor cuartos e foron, obviamente, sorprendido ao atopar a ninguén. Pouco a pouco, eles comezaron a traballar máis rápido. Ninguén en torno a eles estaba mirando na miña dirección. El empurrou a porta un pouco máis, e presionado-se contra a Xemer, que agora estaba nas sombras. Eu fixen un estúpido erro. Se eu tivese esperou por el, na parte superior, eu tería tiro súa facilmente. Agora eu tiña que esperar aquí e tentar facer máis do mesmo.
  
  
  Levou un deles un longo tempo para obter a súa cabeza a través do porto onde el mantivo-lo. Todos os cuartos baleiros fixo ego descoidado, a súa arma apuntada cara a abaixo. Deu algúns pasos cara atrás. Cando estaba dentro dela, eu bati-lo coa coronha do metralleta no seu ego templo. El caeu, e non se mover. A súa volta para o día.
  
  
  Número dous, atravesou a sala co seu de volta para min. Estaba preto o suficiente para un estilete. Ela case nunca perda, pero el se virou. Navalla afiada cirúrxico pasou mimmo el, batendo na parede e caer no chan diante de Ego pés. El mirou arredor, sorpresa e se virou para min. El xa estaba fóra da porta. El berrou algo para os outros en staccato ruso. Inmediatamente veu reumatismo. Eles prevista para entrar con lume. Que foi bo para min. Ela, descendeu as escaleiras para as catacumbas. Como eu esperaba, eles non tirar humilde, pero definitivas para adiante, correndo un despois do outro. El foi cortado pola metade por ih en unha explosión antes ih propia volei foi abafado, de xeito que o son da miña propia arma non alarma a cuarta mariños.
  
  
  Eu non podía escoitar Mitzi subindo a escaleira detrás de min sobre o ruído. Agora a súa voz veu detrás de min. 'O que está a suceder?'
  
  
  "Temos casas. Catro. Eu xa teño tres deitado aquí, un fóra de lugar.
  
  
  O seu marido foi ata a porta, pero non ver a cuarta persoa. A súa voz berrou en voz alta, pero el permaneceu oculto. O patio estaba morto en silencio. É moi tranquila. Eu non tiña idea de onde el era, e el probablemente ía tirar-me se eu preso a miña cabeza para fóra, lonxe de todo a porta, correr o risco de perder o meu ego rapidamente. Eu non creo que ía permitir-se a ser atraídos aquí de novo. Quizais el foi o máis intelixente de todos eles.
  
  
  El foi xogado en Mitzi por un ruso metralleta. "Olle para as municións."
  
  
  "Isto é o suficiente.'
  
  
  "Manter o paso baixo control. Eu vou volver e preguntar se hai outra forma de saír, el é o único xeito de saír."
  
  
  Despois de que a súa descrición da situación, Noé acendeu unha vela. Baixo a luz feble das chamas, ela viu Fleming inclinando-se contra a parede. Tara estaba sentada ao lado del, a poucos metros de distancia. Ela xa estaba mirando mellor, aínda que ela aínda parecía atordoado. Deste burato escuro e profundo na montaña, con cheiro a lama e mofo, non era un ideal casa de repouso ou. Pero eu non podería cambiar a súa situación ata que bateu a fóra o cuarto cara. Noé dixo algo para o neno que rompe a través da liña de Jerome exército. O neno balance a cabeza, tomou a vela,e chamou-me a seguir. A feble luz caeu sobre unha pintada Holst que colgado nunha especie de primitivo altar. El levantou un lado da pantalla. Un corredor, apareceu detrás del.
  
  
  El esperaba que o neno sabía o camiño, xa que toco de vela non queimar por un longo tempo. Nós baixou as escaleiras e entrou un túnel con nichos nas paredes. Cal-onde velas foron anexados a xemidos en titulares, xeralmente eran galegos varias cm de longo. Houbo unha falta, cheiro a podre. Logo vin a razón para iso. A maioría dos nichos estaban cheos de esqueletos humanos, e detrás deles, en pedra baldas, foron oco cranio. Era para ser un par de monte.
  
  
  O meu sentido de dirección me dixo que ía para outro lado da fortaleza. Despois dun tempo, vin que no chan de pedra do círculo do mundo. Por enriba foi unha rolda xemido burato, pouco máis ancho que os meus ombros. Eu non podía chegar a pechar. O neno viu tamén. El levou a metralleta de min, poñer o ego no chan a carón da vela, e axudou-me. Eu coloque as mans sobre a parte superior do mesmo e subiu para fóra a través do nah.
  
  
  Eu olhei ao redor. Dela, de pé contra a parede exterior. Non houbo ningún movemento en calquera lugar. El puxo a man a través do burato e colleu a metralleta.
  
  
  Ela revoltos sobre o bordo do tellado e viu o seu cuarto home. El estaba deitado no seu estómago baixo o paracaídas, a súa arma apuntada para a porta onde Mitzi estaba de pé. Cando a traballar de forma independente, son xeralmente non é moi impresionante. El era novo e delgado, pero mortal por mor das armas mortais no seu ego-infantil mans. Ego gritou ela en ruso: "vostede mirou aquí aínda?"
  
  
  El se virou. El tirou o gatillo. Adeus, soldado descoñecido. Mitzi, apareceu na porta, viu o corpo, e foi ata el. Ela, saltou para fóra do tellado. Nun palpebrar de ollos, o quinto paracaidista voou para fóra detrás da porta semi-aberta. El bateu o pesado revólver en Mitzi pescozo. Se tiña atopado el e matou ego, eu tiven que tirar Mitzi. Caramba!
  
  
  El mirou para min e gritou en bo galego, " Tirar a súa arma."
  
  
  El dixo algo para a nena. Unha metralleta deixou caer.
  
  
  "Veña aquí, non chegar moi preto. Estar contra este parede."
  
  
  O ego forma foi de preto de material mellor que a do ego compañeiros. Nen estaba vestindo un oficial de tirantes, e un walkie-talkie colgado do seu cinto. Mesmo a distancia, Mitzi podía escoitar a súa respiración pesada. El abrazou o seu máis axustado, e ela quedou en silencio.
  
  
  El riu. "Eu estou dando-lle unha oportunidade. Dime onde Dr. Fleming é." Se non, eu vou lanzar o seu primeiro. Entón vai morrer."
  
  
  O meu estilete estaba fóra do alcance no curro. Mitzi voz veu a través dentes cerrados. "Deixe-o ir para o inferno."
  
  
  Eu virou-se lentamente, de xeito que non estaba a tirar o gatillo. El stahl ameazan. "Eu dixen que non para de moverse."
  
  
  El finxiu ser asustado. - "Non tirar. Eu vou che dicir. El está escondendo. Eu vou ir buscalo.
  
  
  Mitzi me maldixo. Tamén pode traballar. O que un asasino de nenas. Se se me permite a través da porta, eu pode arrebatar unha arma de un dos Rusos. Pero o truco non traballo. O ruso tamén sabía onde os seus compañeiros estaban. Ela, eu vin como el pensaba.
  
  
  El podería ter usado Mitzi e de min, como escudos e ir para abaixo en catacumbas con nós. Con nós como reféns, pode orde Fleming para renderse. Pero o que se Fleming non lle importa sobre as nosas vidas? O que se dispara nós para acertar o inimigo? Esta foi unha oportunidade que non podía risco. Entón el foi para o outro. El probablemente entender o quão importante Mitzi foi para min, el sabía desde a velocidade con que a súa arma caeu así el colleu a súa.
  
  
  
  'Si. Facelo. Ir tras el. Pero se tentar calquera cousa, que a peza de prostituta vai morrer."
  
  
  Eu tiña para xoga-lo fóra. Foi unha cabeza máis alto do que a nena, e eu sabía que eu podería manexar o Luger ben o suficiente para tirar o emu na cabeza, mentres estaba mirando para min a través da porta que dela tiña entrou.
  
  
  "Camiñar lentamente," el ordenou . Non se curvar. Eu estou vendo que.'
  
  
  Fomos para as catacumbas. Só antes de que eu chegou a escaleira, el me deixou. Probablemente, para obter os seus ollos usado para a luz. Así, el non era estúpido.
  
  
  Eu tiña permiso para continuar. El non estaba a seguir-me máis. Cando ela veu para abaixo, ela sentiu unha man no seu brazo. "Eu vin e oín-lo. Veña comigo." Noé murmurou no meu oído.
  
  
  El mantivo a realización de min e me empurrar para a fronte. Eu murmurou para emu o que eu estaba facendo, e ego dedos axustado no meu pulso.
  
  
  "El nunca vai traballar. Non pode ver detrás de ti. O risco de ver unha sombra e tirar o gatillo é moi alta. Imos tentar outra forma. A palabra "sombra" deu Noé unha idea. Polo menos, iso é o que el me dixo máis tarde. El acendeu unha vela, que só mal iluminado unha caixa chea de pequenas bonecas de madeira. Noé tivo un torno a eles, preso unha longa agulla para el, que tamén levou a cabo en torno a caixa, a continuación, realizada a boneca diante de el.
  
  
  O ego beizos comezaron a se mover en silencio oración. Oh meu Deus, Mitzi estaba sentado fóra, con un revólver apuntou no seu pescozo, e Noé non sabe o que facer, excepto convocar algunhas deus do trono.
  
  
  Fleming e Tara tamén estaban mirando para o home vello con ollos arregalados. Noé dirixido para as escaleiras, aínda resmungando para si mesmo. Eu seguín a el.
  
  
  Eu tiña que velo. Ademais, ela sería lanzado por Mitzi se o artificio tiña fallou.
  
  
  Mitzi e o soldado estaban de pé na escuridade fóra da porta, tanto na sombra. Novembro e eu parou na escaleira lonxe o suficiente para ocultar deles. O ruso mirou nerviosamente para abaixo as escaleiras á porta aberta. Mitzi foi tensa e listo para xogar a si mesma en calquera torno a eles, se é necesario. El rosmou en silencio a si mesmo. Imposible! Nunca vai ser capaz de conseguir isto con algún tolo truco.
  
  
  O vello home caeu a boneca. Con un forte facer clic, caeu a o chan de pedra, revelando-se en un raio de luz solar. Ruso é de destino cambiou abruptamente cara o chan. Esperando por ela era a oportunidade de que ía rematar o fío de Mitzi vida. Nada diso. Foi Tony que xingou e gañou. "Non hai trucos," o ruso dixo. Esta boneca, con unha agulla preso na súa volta, foi a maior super truco que xa tiña visto.
  
  
  Había unha súbita, salvaxe movemento nas sombras. O home contraeu ambas as mans. Ego dedos separados como se fose alcanzado por un choque eléctrico. O arma caeu no chan. El cambaleando, suxeitando o seu peito con ambas as mans, xirando sobre o seu eixo, e, a continuación, caeu a o chan como unha masa sen vida.
  
  
  Mitzi ego tiña unha arma na súa man antes de que eu aínda teño a eles. Ela deixou a arma colgar inerte como ela mirou o soldado para a boneca en transe. Ela virou-se o home en torno de xeito que el estaba deitado de costas. El morrer. Ego é o rostro torcido en unha careta dolorosa. Ego ollos arregalados. A imaxe clásica de un ataque ao corazón.
  
  
  Era un home morto por medo. Eu sabía. Porque esa era a única opción. Un soldado que viu catro dos seus amigos mortos en un vello pirata fortaleza que foi lendario. Un home rodeado por inimigos. Tensa ao máximo. Todo ao redor, o símbolo da morte cae no ego de pé fóra da nada. O ego de engadindo ata o dólar parou. Imposible ?
  
  
  Ela mirou para Tony gañou. O vello estaba ocupado con cadáveres. El arrastrou cinco soldados mortos con paracaídas. El estaba de pé coas pernas cruzadas contra a dous deles. Como se nunha posición relaxada. El ocupou o terceiro para xemer, xeonllos dobrados e brazos cruzados. O cuarto foi o mesmo camiño. Ela puxo o oficial na cadeira de vimbio onde Fleming estaba sentado. Creou un grupo tipo de homes que completou a tarefa e agora están á espera.
  
  
  Para que? Por suposto! Como eu podería ser tan parvo? Se Fleming fora capturado, el sería tirado. Os homes tiñan que ser levado con o prisioneiro. Pronto por helicóptero. O piloto vai estar só, porque todo o espazo dispoñible debe ser ocupados por pasaxeiros. Podería ser desactivado por ego! Todo o que eu precisaba era un oficial de radio.
  
  
  Eu fun para obtelo. Noé rematada aínda a vida e explorou o ceo. . El sorriu. "Temos que por helicóptero. Que podería vir a cadra nalgún momento.
  
  
  El me mirou como se el quería reto-me para atacar o ego arte de vudú. A continuación, el foi á catacumbas. Mitzi e eu estabamos esperando por helicóptero.
  
  
  Media hora máis tarde, escoitamos o son da hélice láminas. El voou baixo, circulou a fortaleza, e unha voz veu a radio. El quere saber se temos Fleming. Foi fácil, eu nin sequera teño que mentir. Eu dixen a ela que tiña Fleming e que aínda estaba vivo. O piloto riu, rompe contacto, e comezou a terra.
  
  
  Entón pasou algo que non podemos prever. O paracaídas foron tirados abaixo por unha súbita ráfaga de vento. Os cadáveres dos soldados rusos tombou como figuras de cera.
  
  
  O son do motor inmediatamente virou-se para un estridente guincho, e o helicóptero tiro cara arriba. Cando eu andaba a súa torno a porta cunha metralleta, o avión foi comigo para sempre. Eu non ver o piloto. Era imposible para obter o ego á terra. El foi baleado, o helicóptero balanceado. El desapareceu detrás do parapeto e queimado nas augas da lagoa. O noso transporte desapareceu. El podería bater-se na cabeza.
  
  
  Detrás de min, eu oín Mitzi definir algúns maldicións que eran novos, mesmo para min.
  
  
  Fomos para abaixo. Unha vela foi ardente, que foi reflectida nos ollos curiosos. Dela, el balance a cabeza. 'Mala sorte. Tivemos para garantir a trampa. Noé foi en silencio. El mirou serio e levantou as cellas, de xeito que a súa testa alta foi forrado. El tomou unha respiración profunda.
  
  
  "Hai case nunca calquera tormentas de inverno. Xeralmente só en xuño, xullo, especialmente en agosto. Pero non fai mal para probar. Que me vai deixar en paz? Eu vou estar preparado para a cerimonia." Por que non? Un bo concerto vai matar o tempo antes de Jerome é o próximo ataque.
  
  
  El axudou Fleming ata a escaleira detrás as nenas e os mozos nativos. Noé chamado para fóra para nós. Este é un insulto para os deuses." A súbita ira no seu ego voz me libera.
  
  
  Ela foi levado a fóra da materia por oficial do cadáver e autorizado a sentir-se sobre el. A continuación, ela foi trouxo un dispositivo para atender o burato no parapeto. Eu loitaba para arrastrar a ela e, finalmente, conseguiu empurra-los todos para o mar. A continuación, o seu sel seguinte para Fleming. De súpeto, Noé apareceu. El parecía ser unha persoa completamente diferente. El foi turbaned e colgado con amuletos e cadeas, e as cabazas colgado do seu ego cinta feita abafado música como el cantou. Ego ollos estaban ben abertos, pero el non parecía ver nada. El parecía ignorar nós completamente e subiu as escaleiras para o tellado.
  
  
  Alí, el comezou a bailar e cantar. Os obxectos en que se colgou fixo sons, de conformidade co ritmo do ego movementos. El estender as súas pernas longas, xogou a cabeza cara atrás, e levantou as mans ao ceo. O vento, máis forte que antes, babados Ego cabelo e barba incontrolado. A voz que eu tiña anteriormente pensamento pode ser crecendo agora realmente creceu.
  
  
  Agora, el levantouse e escoitou en silencio. Algo na uem respondeu. En principio, eu penso que era unha tempestade achegando de lonxe. Eu tremía. Entón eu entender que era un son diferentes. Agora eu estaba tremendo aínda máis. Non foi unha tempestade que respondeu, o reumatismo veu a partir de planos. bombardeiros. Ao parecer, Jerome e a súa estranxeira asistentes tiña desistiu de tentar capturar Fleming vivo. Agora Fleming foi só un obstáculo impedir-los de entrar na illa.
  
  
  Eu a vin voando sobre o parapeto, quizais dous quilómetros de distancia. A súa foi a unha páxina que non estaba dando acceso. nas catacumbas e aceno para os outros. As nenas e o neno estaban tomando Fleming roxo un, materia e todo, ata o túnel. Noé seguido eles. El colleu unha vela desde o altar, acendeu-o, e foi alí embaixo.
  
  
  Como nós entrou na cámara subterránea, houbo un maçante explosión. Outro inmediatamente seguido. E outro. Po e fume acre entrou na sala e recollidos. Había cinco folgas en liña.
  
  
  Tara foi claustrofóbico. Ela correu ata as escaleiras. Eu fun despois dela, colleu ela, e realizou o seu axustado. A continuación, el foi tranquila. Non había máis explosións. O primeiro lecer activo avión desapareceu. Agora era posible para esperar a chegada de helicópteros e paracaidistas e recoñecemento dos resultados do bombardeo. O seu hotel vai pagar-los no tempo.
  
  
  Eu comecei a subir, e descubrir que eu non era o único. Todo o mundo está canso de este cemiterio alí abaixo. Tara, Mitzi, e o neno seguido. Fleming e Noé seguido, apoiar uns ós outros.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 12
  
  
  
  
  
  
  
  O altar estaba cuberto de cascallos, e un buraco foi feita por riba dela. Quizais Noé deixar un abaixo, ao redor do seu deuses no seu tempo de danza. O cuarto no andar de arriba aínda estaba intacta. A saída foi claro, excepto para o groso de granito porta que fora completamente derrubado.
  
  
  O patio era craterizado, e cascallos estaba de parede a xemer. A torre sobre o parapeto levou un golpe directo. El simplemente non estaba alí. Varias salas foron demolidas, e unha parede foi demolida en torno a un deles.
  
  
  O vello patriarca poñer unha man na Fleming ombreiro, inspeccionar os danos. Rabia era evidente ego da persoa. El virou-se e mirou cara arriba na montaña picos, parecía pensar por un momento, a continuación, dixo algo no seu dialecto natal de Fleming. O presidente da Gran LaClare soltou un estraño, melancólica rir.
  
  
  O negro-e-azul ceo derivou cara a nós sobre as copas das árbores. Os troncos de árbores balance cara atrás e cara adiante, e un forte vento asubiaba a través das follas. A través do burato no exterior xemendo área, ela podía ver as enormes ondas na lagoa.
  
  
  Un home alto gris figura apareceu na entrada á lagoa: corvetas. Eu me pregunta o que eles queren saír deste luz barco. Os pequenos canóns de a bordo deste barco non podería bater o resultado do bombardeo.
  
  
  Próximo a min, Mitzi Gardner sorriu. "¿Que pensas Jerome naval forzas están indo para tentar de novo?"
  
  
  "Este barco non pertencen a Jerome. Oni navega baixo o Cubano bandeira, pero o mestre nome pode ser máis como Ivan de Juan. Este é un cazador submarino, así que levar a profundidade cargos e minas. Quizais eles pensan que poden golpe connosco por explotar unha rocha submarina."
  
  
  Se é o caso, eles van ter que vir máis preto ou o uso mergulladores, e eu pode tratar con eles. Os outros se xuntaron a nós, observando con coidado, como o buque se aproximaba. Tiña case ningunha velocidade e mudouse coa maior atención, entre o superficiais, aberto a inundación de protección. Eu non creo que ía ir tan lonxe como para atacar, pero eu parecía estar esperando ata o último momento.
  
  
  Pero iso non aconteceu. Só fóra do alcance das nosas armas, eles caeron referencia e xogou catro nadadores na auga. Eles fixeron coa profundidade acusacións. Eu lles deu tempo para chegar preto o suficiente para a miña máquina de armas, e, a continuación, disparou unha explosión na auga, seguindo a ruta que probablemente escolleu. A primeira fase foi vencida. Pero a próxima un hit ih todos.
  
  
  Unha fonte de auga estoupou como catro acusacións estoupou ó mesmo tempo. Toneladas de auga e anacos de goma negra voou no aire. Isto causou unha onda que recibe un duro golpe para o corvette. O barco comezou a deixar a lagoa, pero eu tiña a sensación de que el sufrira danos significativos. E mirando para o mar axitado máis alá da lagoa, el pensou que podería facer a Porto de España. As nubes escuras foron achegando rapidamente. O vento ruxía, o envío de grandes escuma cabezas voando arredor .
  
  
  En primeiro lugar, eu non oín calquera outro son, en todo. Pero, entón, ela viu un escuadrón de helicópteros achegando. Era imposible para helicópteros para voar neste tempo, pero en algúns países, vidas humanas non contan.
  
  
  "Take cover," eu berrei tan alto como eu podería máis o vento. "Eles van tentar atacar-nos aquí e, a continuación, a terra aquí con un helicóptero. "Apresuraron-se! '
  
  
  Noé eo neno estaban tomando vermello Fleming de aquí para o túnel. Tara seguiu-os, e Mitzi e eu pechado liña. Cando Tara alcanzou as escaleiras, ela de súpeto virou-se. "Xastre, eu tiven o suficiente. Me amosar como xestionar unha máquina. Eu quero axudar! '
  
  
  Non tiña coraxe, e por algunha razón, el estaba orgulloso dela. El deulle breve instrucións, dicindo a ela non a de tirar ata que ela estaba seguro de que o inimigo estaba na sala.
  
  
  "Estar aquí, Tara," o seu pai dixo. "Mitzi, preto outro burato. Eu vou ir por outro camiño. A continuación, non tirar a tripulación ata que saír. Quizais poidamos saír de aquí despois de todo. El esperou ata que Mitzi desaparecera nun dos edificios circundantes. A continuación, el foi para o outro lado do patio. El case se escondeu baixo o tellado xa que voou por como a chaira embaixada informar, enviando unha cidade de 50 mm de balas nas paredes. Cando as liñas rematou, o seu marido saíu para o curro e tiro ao máis próximo. El voou como un borracho paxaro cara a selva. Mitzi oído o crack de metralleta. El bateu un dos helicópteros, pero non foi un eficaz bater. Tara disparou varios longo refachos, pero non bater en nada.
  
  
  Por mor do ruído das súas propias armas, eles probablemente nin sequera oín-los de ser baleado. Eles viñeron de volta para voar sobre nós de novo, e cuberto o desembarco de un dos helicópteros, que ao parecer tiña problemas. Choiva comezou a caer.
  
  
  O helicóptero caeu a o chan como un canso paxaro. A porta abriuse por outro lado, e dúas metralladoras disparados contra as paredes onde as nenas estaban sentados. A continuación, o piloto saíu en torno ao helicóptero e camiñou en torno a el. As nenas ' metralladoras ruxiu. El caeu, sangramento profusamente. Pero o segundo home no helicóptero aínda estaba disparando na nosa dirección. Eu non podía ver ela, de onde el estaba de pé, entón, el foi ao redor da sala e foi para o helicóptero. Eu tiña para silenciar o ego. El disparou a través do vidro e viu o tirador está de destino vez de vermello mingau.
  
  
  Agora estaba chovendo en fortes refachos. O ceo virou-se un porco verde. Houbo un lóstrego, e alí foi un ensurdecedor trono. O resto, a embaixada dixo, xa non podía resistir a tempestade. Eles estaban tentando terra na praia.
  
  
  Eu estaba a piques de coller unha corda de amarre ata a aterraxe do helicóptero cando Mitzi é berrar me fixo parar. Ela apuntou para a sala onde Tara debe ser.
  
  
  Eu sabía que el mesmo antes de que eu cheguei alí: Tara Sawyer estaba deitado no chan. O seu fermoso corpo converteuse nunha sanguenta masa, dilacerado por balas pesados a partir do helicóptero. Cunha ollada rápida, que desapareceu rapidamente arredor da sala. Eu non podía dar o luxo de me debruzouse sobre nós, sobre calquera cousa. Eu tiña amarre este por helicóptero. Pero non foi fácil para min, eu estaba moi preocupado sobre ela. Pobre Tara! Hey, vostede non debe ter combatido.
  
  
  Mitzi me axudou. Cando rematou, que tivo que rastexaren baixo deitado no chan para evitar ser levados polo vento, que é de alta lugares en preto de 150 quilómetros por hora. Nós non ir para o túnel. Ela non quere ver Tara de novo inmediatamente.
  
  
  O seu hotel é calma para pensar. Tony gañou non queren ve-la, ou. El pediu un furacán e ten o seu ego. En Febreiro! Ela, penso sobre algunhas cousas.
  
  
  Nós sentou-se lado a lado, non dicindo unha palabra, tanto de nós completa dos nosos propios pensamentos sombríos. A tormenta continuou a rabia para outra hora antes cedendo. De súpeto, houbo un silencio opresivo. No sur, furacáns xirar no sentido horario, no norte - horario. A velocidade aumenta desde o centro para o anel exterior. Se Noé non só pode causar un furacán, pero tamén cambiar o curso do ego, que en breve imos ter unha chea golpe desde a outra dirección.
  
  
  El mirou a través do burato que as bombas tiña feito na parede exterior. Eu a vin, as corvetas. O buque encalhou e balance para arriba e para abaixo. As ondas que foron varios metros de altura acerto-lo con terrible forza. A maioría dos helicópteros foi pego en árbores e caeu, e o encallada barco de patrulla desapareceu. Mal iates flotante en a lagoa foron lavados en terra e completamente destruído.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 13
  
  
  
  
  
  
  
  Noé curiosamente circulou o helicóptero e balance a cabeza para si mesmo. Pero cando el veu para nós, o seu rostro estaba escuro, e os seus ollos estaban sombrío.
  
  
  El dixo como un ton suave posible, "eu subestimado ti e eu admite que eu non entendo, pero que aínda nos contratou un taxi para chegar connosco para fóra de aquí."
  
  
  El continuou a ollar sombrío. "Miss Sawyer é unha gran honra para todos nós. A arte non posúo é a arte de resurrección. Pero non pode, polo menos, darlle un lugar entre os nosos heroes."
  
  
  Tara voodoo funeral? Eu non penso así. Ela non podía sequera imaxinar que o seu pai agradecería. El estaba indo para tomar o seu corpo con el, pero decidiu non falar sobre iso aínda.
  
  
  Noé non estaba feito de falar aínda. "O vento estará de volta en breve." El apuntou ao redor. "O forte é severamente debilitado polos bombardeos. Cando a tempestade chega de novo, as paredes vai entrar en colapso. É mellor comezar."
  
  
  El non esperar para a nosa resposta, pero camiñou para abaixo do túnel. Mitzi e eu seguiu. De súpeto, el pensamento de Tara. O pensamento de súa morte me fixo enfermo. Eu sería o pracer de utilizar todos os métodos da nosa organización e organización, que eu saiba contra o Coronel Karib Jerome.
  
  
  Dúas velas queimado en fronte do altar. Probablemente un agradecer os deuses e un para pedir ih para o ben do futuro. E nós podería usar calquera tipo de axuda. Noé foi ocupado resmungar novo, se cadra coa intención de suave Tara é o camiño para a vida tras a morte.
  
  
  Ela, sentín innecesarios. Ela, sentín inquedo e preso. Eu nin entender que eu estaba camiñando ata Noé me dixo en voz baixa, "Vostede non ten que estar aquí, o Sr Carter. É un labirinto; hai outros cuartos pode querer explorar así." El tocou unha rocha que parecía ser parte do muro. Como resultado, a parte do muro balance cara a dentro. Ademais era un corredor.
  
  
  Eu podía escoitar o lixeira nota de censura na súa voz. El probablemente pensou que eu era interferir coa cerimonia e foi feliz, el foi capaz de saír. Había varias velas no seu peto, e el acendeu un. A continuación, el e Mitzi camiñou a través da porta aberta, e Noé pechado de novo detrás de nós.
  
  
  Nós nos atopamos nunha sala con un ben no medio. Así, foi un lugar onde a auga estaba almacenado para a duración de un longo cerco. O resto das salas serviu como alimento adegas. Eles foron legal o suficiente para manter os alimentos en los por un longo tempo. E entón veu a través de todo un açougue; unha sala chea ata a bordo con carcasas. Eu estaba querendo saber como o vello alimentados a súa tribo, se eles non podía cazar con seguridade fóra dos muros.
  
  
  Pasamos unha hora camiñando a través do subsolo cámaras, pero había unha abundancia de aire fresco mostraxe en todas as partes. A súa tarefa é atopar a orixe deste. Descendemos un enrolamento corredor que levou á superficie. No punto onde eu sospeitaba que estaban sobre o nivel do patio, nos atopamos con un untado porta bloqueando o paso. El colleu o bloqueo co seu estilete ata que se abriu. Fomos e atopou unha escaleira que conduce á esquina da torre. Aire veu a través da embrasures.
  
  
  Nós veu a través dunha porta pechada. Foi unbolted, e fomos ata un voo de escaleira en torno a un carballo parede que levou directamente a unha sala na parte superior da torre.
  
  
  Mitzi tiña dixo que antes. Ninguén sabía de todos os trucos deste vello conman! Era unha radio cuarto! Cheo de transmisión e recepción de equipos: o mellor.
  
  
  La sel diante da consola, e riu. Mitzi reaccionaron de forma moi diferente. Ela estaba furiosa.
  
  
  "Agora imos falar de que o vello hipócrita con artista!", ela berrou. "El fixo todos ollar como idiotas. El envía a todos fóra de forma que el pode chamar deuses en paz, pero en realidade el vai para o seu radio sala para escoitar os informes de tempo. Non admirar que el sabía que un furacán estaba chegando."
  
  
  "Tomar un xastre, si", engadiu. "El me fixo escoitar sons que non existen en todo. Selva tambores! Eu creo que en algún lugar nos arbustos, preto de Porto de España, non é outra arma oculto de xeito que pode sinalizar a última noticia aquí. Imos ver o que está a suceder no mundo ."
  
  
  Eu lancei algúns interruptores, e Sergey iluminada. O dispositivo comezou cantarolando. Pero o único son que recibín foi o crepitou de electricidade estática. A tormenta foi demasiado forte para tomar nada. El apagou a radio. As brechas na radio sala foron pechadas. Tivemos ningún lugar para ollar para fóra, pero, polo menos, desde os sons que podería escoitar, poderiamos dicir que a tempestade estaba de volta en pleno vigor.
  
  
  Saímos para a radio sala, intentando eliminar todos os vestixios da nosa presenza. El non estaba indo a dicir Noé que el abriu o ego xogo. E unha hora máis tarde, cando o vello mimmo pasou por ver o helicóptero de paseo a través da tempestade, el intentou facer un inocente rostro. Pero iso non era todo.
  
  
  A tormenta foi máis. Pero por helicóptero, tamén. Todo o que restaba era unha pila de chatarra de metal contra unha das paredes. A hélice láminas foron dobrados como tentáculos.
  
  
  A radio era o noso último contacto co mundo exterior. E non imos ser capaces de usar ego para os próximos poucas horas. Mesmo se fose capaz de poñerse en contacto Falcón, el nunca sería capaz de enviar un helicóptero para fóra a tempestade que aínda estaba en auxe. Todo o que restaba era esperar ata a mañá seguinte.
  
  
  Eu tiña unha idea de que o punto de vista sería como na illa, naquel momento. En calquera caso, era evidente que todas as estradas estaban bloqueadas por árbores caídas. Mesmo o máis pesado de tanques non podería atravesar a estrada. Entón, nós non esperar un ataque nocturno. Eu fun para abaixo para dicirlle a noticia sobre o helicóptero.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 14
  
  
  
  
  
  
  
  Fomos comer edu, por Tony fonte inesgotable tiña gañou, cando o vello xigante, de súpeto mirou cara arriba. Tiña oído falar del, tamén: o son da animado voces de fóra da porta. Noé foi na escaleira en dous pasos. El foi tras el para a porta.
  
  
  A tribo volveu. Noé abriu a porta e os homes correron. Noé traducido o ih palabras para min. Cando o furacán éxito, eles esconderon en covas espalladas por toda a illa. A continuación, eles oíron batería desde a dirección do Porto de España: o capital foi destruída, o exército disolta. E Jerome estaba morto!
  
  
  Eles foron impresionado polo estado do forte, pero agora que eles estaban a salvo de novo, eles esperaban para reparar os danos. Cando eles comezaron a preparar para a festa da noite, Mitzi e eu fixen o mesmo, aínda que un pouco menor escala.
  
  
  Eu vou ter que esperar ata a mañá seguinte para asegurarse de que a miña misión é rematada. Eu tiña que ver o coronel corpo cos meus propios ollos e facer pegadas para a POLICÍA. De acordo con funcionarios tribais, Tony Posuía o corpo aínda estaba no Sawyer Hotel, así que precisa para chegar alí o máis rápido posible. Se o camión non fora destruído, el podería ter utilizado para chegar á capital rapidamente. Eu levala comigo, os homes con facões para limpar o camiño onde sexa necesario. Imos esperar que o camión non sufrir o destino de helicópteros e barcos en a lagoa.
  
  
  Finalmente, pola noite, estabamos durmindo. Na mañá seguinte, el decidiu non chamar Hawke para axudar só aínda. Eu non me gusta, e Hawke dixo que era importante que o fixo só, sen axuda exterior. Eu aínda tiña unha oportunidade de axudar Fleming asumir a presidencia sobre a súa propia.
  
  
  Fleming foi en favor de entrar Porto de España, pronto como sexa posible. Pero Noé parecía menos confiado. A selva tambores eran divertido, pero está claro que el non tiña oído nada sobre a radio aínda. Algo que, certamente, non quere dicir en voz alta. El enviou algúns mozos con facões para limpar o camiño comigo, e eu fun con eles para o camión. Afortunadamente, non unha única árbore caeu sobre el. Eu inserir o rotor, secas o carburador, e pechou o capó. Mitzi Gardner sentou no banco de diante, poñendo follas no mollado estofos. Ee metralleta estaba deitado no panel de control.
  
  
  Eu non protesta. Non tiña o dereito de asistir á cerimonia de clausura. Agora que estaban sos de novo, e só Tony Vencido homes estaban limpando o camiño para nós. El podería ter sido peor. As árbores ao longo da estrada eran na súa maioría de pequeno porte, ih foi fácil para mover. Onde a estrada foi preto do mar, ás veces seccións enteiras foron contadas. Se é necesario, a xente poñer os rexistros en profundidade lugares de xeito que non podería dirixir xunto a eles, sen os problemas.
  
  
  O día estaba claro. O ceo era un inocente azul, e o mar estaba calmo. Pero as praias foron como barco de cemiterios, e as casas na costa eran na súa maioría completamente destruído. O primeiro gran edificio que pasou, o vello Poinciana Hotel, é só unha morea de cascallos. Alí, a Tony Gañou nenos saltou para fóra todo o coche para entrar no accidente e buscar valioso atopa baixo os cascallos. Toda a aldea á fronte era unha visión triste. A xente andaba sen rumbo a través de cascallos, ás veces, pegando algo, a continuación, caendo el e seguir adiante.
  
  
  Eu estou tentando manter o outeiro fortaleza que resistiu tantos tormentas, resistiu este golpe así.
  
  
  Goberno Metros aínda parecía moi bo, agás que non unha fiestra estaba intacto, e a estrada estaba chea de lixo. Os soldados na área estaban desarmados e camiñou como atordoado robots. No distrito de negocios, varios soldados estaban a limpar os cascallos, baixo a dirección de oficiais subalternos. Eles asistiron a nós como pasou mimmo, pero eles non tentar deixar de nós. Agora que o coronel estaba morto, eles foron, ao parecer, en un baleiro de poder. No Sawyer Gran LaClare, o elegante árbores altas que decoraban o céspedes foron rotos, como ramas. Eles foron espallados aquí e alí. No porto, varios barcos estaban flotando cheo de auga. A auga estaba sucia en cor. A praia branca estaba en ruínas, rodeado de ruínas espreguiçadeiras e parasois. Non había soldados preto de pousada.
  
  
  El tirou a entrada principal. Entramos coa nosa armas deseñada. El tivo en conta que Jerome pode ter varios soldados que garda-lo como unha garda de honra. Eu teño que ter en conta. Pero que non era o caso. O salón estaba deserta, como foi o casino.
  
  
  "Quizais o Chip rexistros?" Mitzi pensamento en voz alta. Nós fomos alí. Para o rexistro de diñeiro, por suposto, non había negro garda de seguridade. Para a miña sorpresa, o bloqueo eléctrico aínda estaba a traballar. Pasamos. Aínda ninguén á vista. Abrimos a porta a Capolla oficina con un botón no panel de control. Jerome non estaba alí, pero o diñeiro estaba alí. A carón de min, eu oín o seu suspiro un profundo suspiro de alivio. Mitzi foi a súa lingua máis os seus beizos cando viu a pilas de contas.
  
  
  "Os nenos en Miami vai gusta de escoitar iso", ela dixo. "Eu creo que todos Sawyer abrirá en breve."
  
  
  "Pero onde é Jerome corpo?" Eu preguntei, impaciente. Eu precisaba de pegadas. Mitzi suxeriu que eu bótalle un ollo ao tellado apartamento.
  
  
  "Dalle, Nick. Eu vou deixar o seu diñeiro aquí. Calquera cousa pode ocorrer, e ela non quere que o diñeiro para desaparecer en o nick de tempo."
  
  
  "Eu non quero deixar aquí só," o seu pai dixo. "En tales situacións, esta cidade debe ser cheo de saqueadores."
  
  
  O seu beizo enrolado. "A porta pode ser pechada por dentro, pero só se pode abri-lo en todo o salón. É case tan seguro aquí como é a bóveda. Vostede sabe como o ascensor do panel de control de obras?
  
  
  Eu sabía. Eu levei un ollo de preto dela, como ela fixo cando usado por primeira vez ego xuntos. Ela apenas sentín o ascensor parar, pero cando a porta se abriu, ela saíu para o espesa alfombra do piso superior.
  
  
  O tráfico foi moi rápido. A man co revólver me bateu na cabeza. O seu reflexo inclinouse en, pero eu foi alcanzado. O meu brazo foi momentaneamente paralizado. A miña arma caeu ao chan, e eu non podía dobrar meu cóbado para incorporarse o Luger.
  
  
  El saltou cara atrás e agarrou o pulso do home sostendo o revólver coa man esquerda: foi Jerome.
  
  
  Así, el non estaba morto. Tiña unha ferida sobre a súa testa. El probablemente foi para fóra por un tempo, pero agora o ego músculos estaban completamente intacto. E el podería loitar case tan ben como podería. El sabía que todos os trucos.
  
  
  Mentres a miña man dereita aínda estaba limpo e ego pulso esquerdo estaba agarrando-lo, el me deu un zócolo no queixo, e, a continuación, inmediatamente kneed me na virilha. A súa encolleu de ferir. Pero eu precisaba para manter esa arma para lonxe de min. Os seus músculos axustado en primeiro lugar, e entón, de súpeto, caeu a o chan. No reumatismo, el soltou a súa adherencia. El ficou de xeonllos. El arrincou o seu pulso libre e intentou buscar o revólver. El enterrou a dentes nos ego perna e mantivo morder. El gritou de dor e dobrou o meu de volta. O revólver caeu ao chan. El pouco ela de novo. El gritou, e eu sentín quente sangue correndo para abaixo os pantalóns. A continuación, os meus dedos atopou o arma. El saltou para os seus pés, xogou o seu ego, caeu sobre unha das tribos, e tiro Jerome.
  
  
  El masaxe seu brazo dereito ata que sentiu a súa forza de retorno. A continuación, ela foi arrastrada polo corpo no ascensor. Eu non teño tempo para tomar pegadas. Cortar os meus dedos con Hugo, o meu estilete, foi máis rápido. H amarre-lo con un pano e poñelas en un minuto.
  
  
  Cando entrei no primeiro andar, eu estaba sorprendido ao descubrir que Mitzi aínda estaba alí. Cando o seu teléfono tocou a través do porteiro, ela abriu a porta por dentro. "Vostede atopou o ego?"
  
  
  'Eu atopei ela.'
  
  
  "Nick, o seu nome é. Imos dar un camión e entregar o diñeiro para Noé, que vai ser seguro alí."
  
  
  'Bo. Espera aquí, mentres eu levar o camión para o garaxe."
  
  
  Un camión, levou-lo, e imos poñer o diñeiro baixo a lona e levou de volta para os outeiros.
  
  
  Estabamos case na fortaleza, non moi lonxe da capital, cando un Jeep tirou para arriba a partir dirección oposta e bloqueou o camiño directamente na fronte de nós. Un coronel ruso uniforme saíu ao redor do coche e sacou un revólver. El estaba gritando algo en nós. "Foi ordenou que os vehículos non deben ser autorizados na rúa. Non se sabe... "Entón el viu Mitzi vermella de cabelo e comezou a sospeitar algo. "Quen é vostede? O que está facendo este camión?
  
  
  El saíu, a metralleta e un tiro nel. Despois de que eu teño librar de o oficial e o condutor do Jeep, que foi alcanzado por gas en a estrada. É por iso que nós non ver calquera oficiais superiores en calquera lugar na illa. Ata agora, eles estaban sentados no castro e escoitar novas ordes. Porto de España, baixo as leis da guerra de estranxeiros Poder!
  
  
  Cando estabamos a algunha distancia da cidade, atopamos Noé e ego persoas. Con novembro no liderado e Fleming en madeira palanquín, eles estaban indo o noso camiño.
  
  
  Ela rosmou e bater a intimidación pedal. Como podería Fleming ter persuadido o home vello para facer unha cousa desas? Deus sabe cantos asuntos exteriores tropas están na illa. El saltou ao redor do coche e camiñou ata Noé. Eu penso que eu non podía controlar a miña voz con rabia. El mesmo comezaron a berrar para el, pero el non pensar en ir de volta. El describiu a situación na cidade, a toma do poder. Non hai reacción!
  
  
  "Agora que Jerome está morto, a xente vai subir," el dixo. "Eles van apoiar Presidente Fleming."
  
  
  Como? Con un machete? Facões contra metralladoras? Noé entrou arredor de min e nobre camiñaba. A tribo seguido el, pasando un mimmo camión. Eles cantaron e tocaron música nos seus tambores de madeira. Ela, saltou do coche e comezou a virar o camión. Pero Mitzi agarrou o volante.
  
  
  "Non imos volver con esta carga, querida. É un paseo ata a montaña para sempre, mesmo se eu tivera que facelo só."
  
  
  Muller. Ben, Hawke só contratou ela en Fleming é o caso. Se ela insistiu en ser morto e decidiu que ía visitar o seu mafia amigos para, polo menos, obter o diñeiro, el mal podía culpa-la. Polo menos, a súa vida sería aforrado. Ela saltou para fóra todo o camión e foi para Fleming na cabeza da procesión.
  
  
  Como seguimos camiñando, eu notei que o pio detrás de nós estaba quedando máis alto. Mirando cara atrás, el entendeu por que. Máis e máis persoas, que parecía a aparecer da nada, uniuse a nós na selva.
  
  
  Os habitantes da antiga aldea saíu do bosque, como os dentes de dragón. Humanos ríos fluíu abaixo dende os outeiros. Fomos recibidos polos veciños da capital.
  
  
  Entón, algo tolo pasou. O local exército saíu do forte non para nos atacar, pero para unirse a nós. Eles comezaron a tirar na dirección da fortaleza.
  
  
  Entón eu entendín o seu. Jerome soldados asistir-lo ata que descubriu que estaba realmente ata, ata os Rusos dixen a eles. Agora, eles fixeron unha revolución. Os soldados e as persoas marcharon sobre Fleming. E os soldados se xuntaron os policías que estaban na ducha por Fleming. As persoas que fora para os Cubanos e un puñado de ruso conselleiros foron agora preso na fortaleza e rodeada por unha masa de persoas e soldados. E moitas persoas saben agora sen medo.
  
  
  Berrando e acenando súa coitelos, os nativos seguido a carga soldados armados. Moitos foron feridos. Pero moitos máis comezou a atacar as paredes da fortaleza. Eles loitaron ata o tiro na fortaleza parado. Non leva máis de media hora. As persoas que entrara a través de fiestras e a través das paredes derramado a través das portas. Eles non teñen nos Cubanos, nos ruso "asesores".
  
  
  Os soldados formou unha formación e mudouse para onde Fleming estaba asistir a batalla. Eles saudaron e presentou o rifle como un símbolo de fidelidade. Eu sabía que Fleming fora levado a un lugar onde a miña goberno podía ver o meu ego.
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 15
  
  
  
  
  
  
  
  Só un avión no aeroporto non podería despegar. Só había un buque no porto, que estaba preparado para vela. A todas e todos os pilotos, oficiais e "conselleiros" foron levados a bordo, e deixou o país como os estranxeiros non desexadas.
  
  
  Fleming comezou a limpar de forma eficiente. A Tony Gañou tribo foi de volta para a fortaleza. O Hammond familia invitado Fleming para vir e vivir no palacio. Eles van deixar tan pronto como o aeroporto reabre a normal de tráfico.
  
  
  Mitzi, enviou un mensaxeiro con unha nota. Se ela foi convidada por Davey hotel para contar os nenos en Miami, onde ela fora e que ela ía estar alí ata que ela recibiu máis de ordes.
  
  
  "Tara Sawyer foi posto para descansar en un fermoso cerimonial funeral,", escribiu ela. "Ela está enterrado en mármore en algún lugar nas catacumbas."
  
  
  Ela aínda tiña unha semana esquerda para axudar Fleming, se é necesario. Pero non había outros problemas, e a uem non precisa da miña axuda. Era unha especie de vacacións.
  
  
  Cando el volveu para Washington, Sawyer ranted para Hawke sobre a súa filla morte. El esixiu que ela ser enterrado na casa. El aínda non tiña informado Emu de Tara destino. Falcón, deixe-me a resolver o problema.
  
  
  Sawyer intentou calmar o seu abaixo e dixo a ela sobre Tara fazañas. El apuntou para emu a inmensa gratitude dos nativos e vin que algúns dos Sawyer rabia e profunda tristeza tiña virou-se para o orgullo.
  
  
  Emu non tiña dixo a ela sobre Mitzi. Non hai ningún punto en iniciar unha guerra entre el e a mafia. Se unha rapaza quere para eliminar a capa superior de crema de leite, eu penso que ela merecía. Thomas Sawyer podería facilmente ter pagado para a renovación co seu os beneficios da empresa, e quizais agora Mitzi podería ir nunha viaxe de negocios e viviu unha vida tranquila.
  
  
  El lles dixo ambos preto de novembro. Hawke me mirou como se el nunca tiña oído o nome antes, pero Sawyer parecía moi impresionado con historias que el estaba dicindo a ela sobre nen.
  
  
  Cando Falcón e eu estabamos sos, eu trouxo o pote de Jerome dedos para a materia. Falcón mirou para Nah como estaba mirando para un pote de manteiga de cacahuete. Entón, cun aventura, el puxo Mitzi Gardner nota próximo a el. El mirou para pechar e, a continuación, mirou para min. Eu non vin un músculo moverse baixo o pergamiño pel. El nin pestanexar.
  
  
  'Eu gusto do seu traballo.' Era o seu costume spa ton. "Eu estou esperando para o seu informe."
  
  
  Eu comezou con pequenos detalles. Aeromoça, "eu estaba seguro de Jerome matou, pero que aínda pode comprobar-lo para fóra. O cárcere que Fleming era para inspeccionar. As mazmorras que se converteu en laboratorios para a universidade. Entón, con un expressionless rostro, deu unha visión cronolóxica das actividades de Tony Gañou.
  
  
  "El sabía sobre o furacán dúas horas antes," Hawke dixo a el. "Non hai tempo suficiente para amosar que el non ten medo, e dar un pleno rendemento. Eu me pregunta por que o resto da illa foi pego de sorpresa, entón eles non podían obter os seus barcos e avións a seguridade no tempo. Podo chamala por teléfono? '
  
  
  Era posible. Eu chamei o tempo bureau e entrou en contacto con un dos meus amigos que traballa alí. "Jim, cando sacou o furacán zona de semana pasada?"
  
  
  Non foi algo así como unha maldición sobre o outro lado. "Caramba, Nick, é demasiado tarde para salvar calquera. O satélite non ver el ata que pasou Gran Lachlair. Ata o momento temos a zona, e iso foi todo. Nunca vimos un furacán moverse tan rápido. E este é, en febreiro! Aínda Noé non avisar con antelación."
  
  
  Eu penso que eu estaba quedando tolo. "O que sabe sobre Noé?"
  
  
  "El é o noso observador na área. N. O. A. H. (Noah) estes son ego código de letras. El é moi moi boa. El xeralmente prevé o tempo tan rápido como o que facemos. Como é que é? Soa un pouco raro.
  
  
  'Noah .. . nada diso. Grazas a vostede.'
  
  
  Eu preso a ela. Falcón poñer o outro. Ego voz parecía sombrío. "Se tivese informou de que no tempo, el podería ter evitado unha morea de danos. Moitas vidas sería salvo ."
  
  
  "E a illa caeu nas mans do noso gran irmán do outro lado do océano," eu engade.
  
  
  El camiñou fóra da oficina, sen unha palabra, e pechou a porta suavemente detrás del. O tempo satélite é constantemente fotografía grandes áreas do océano. E este tolo furacán non foi fotografado ata que alcanzou a costa da illa. Ten o satélite nunca vin unha tempestade antes?
  
  
  El acendeu un cigarro e intento non pensar sobre iso máis. O seu cigarro foi xogado fóra. Foi este traballo de partida para me facer senil?
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Sobre o libro:
  
  
  
  
  
  Hai moitas formas de matar a unha persoa ... Chinés asasinos prefiren un coitelo, mentres que outros matalo coas súas propias mans.
  
  
  American mafiosos uso gran revólveres calibre, ruso asasinos uso de dinamita.
  
  
  Con todo, só hai unha persoa que pode practicar todo matar técnicas. Ego nome é Killmaster !!!
  
  
  Esta vez, Nick Carter vai ter que usar todas as súas habilidades para xestionar o carniceiro que atopa no camiño para a "Kremlin Expediente".
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Español Conexión
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Español Conexión
  
  
  Dedicado aos membros do Servizo Secreto de Estados Unidos
  
  
  
  
  O primeiro capítulo
  
  
  Foi Falcón, e el era peculiar. El non ten moita práctica para el, e el non tería destacou na que mesmo se el estaba en gran forma.
  
  
  "Vostede ir esquiar, N3?", el preguntou-me no teléfono.
  
  
  "Por suposto, eu ir esquiar. E moi bo, se podo dicilo"
  
  
  "Recoller os seus esquís. Está indo para a España."
  
  
  "É difícil de esquí en España," eu dixo. "Pura neve"
  
  
  "O cambio. Sierra Nevada. Tradución. Montañas cubertas de neve".
  
  
  "Ben, quizais sexa neves do tempo ..."
  
  
  "Vostede vai ter un compañeiro."
  
  
  "Tamén un esquiador?"
  
  
  "Absolutamente fantástico. Tamén un experto sobre o tráfico de drogas. Que é o préstamo do Tesouro Drug Enforcement Administration."
  
  
  "Neve paxaro?"
  
  
  "É unha morea de diversión. Vai ser a festa en un resort de esquí de Sierra Nevada."
  
  
  "Chama...?"
  
  
  "Sol y Nieve".
  
  
  "Transferencia:"sol e neve / Non, señor. Quero dicir, quen é vostede?"
  
  
  "Eu vou deixar vostede saber máis tarde. Non obstante, levar a San Diego voo para Ensenada."
  
  
  "Ensenada?"
  
  
  "Unha pequena vila de pescadores en Baja California."
  
  
  "Eu sei o que é, e eu sei onde está. O seu ego aínda ten un cheiro especial. O que fai un deserto cidade teñen que ver coa esquí cross-country?"
  
  
  "Vostede vai atopar un Tesouro axente alí."
  
  
  "Ah."
  
  
  "Sería bo para ela. Necesitamos a súa experiencia."
  
  
  "Ela?" As campás soaron na miña centros nerviosos.
  
  
  "Ee."
  
  
  "Que é iso? Será que ela ten que ser unha babá para adictos ás drogas?"
  
  
  "Ten que ver que a reunión ten lugar."
  
  
  "Un encontro?"
  
  
  "Entre el e un dos links para romper Turquía-Córsega-California. El quere cantar. Eu quero escoitar música antes de que a uem é gorxa é cortado."
  
  
  "Señor, ás veces ..."
  
  
  "Non diga iso! O enderezo é La Casa Verde. Preguntar Juana Rivera."
  
  
  "E entón?"
  
  
  "Trae-la para Washington con vostede."
  
  
  "Cando?"
  
  
  "No próximo plan de Ensenada."
  
  
  El non ver o meu puño cerrado.
  
  
  "Nikolai!" Falcón suspirou. El sospeita me de ser frívolo.
  
  
  Eu preso a ela. Despois de pechar un caso, en Filipinas, que cheiraba como madura cocos, ela tiña voado para San Diego de Hawai só dous días. El estaba só comezando a se librar de the kinks nos seus músculos e a tensión na súa psique. Matar nunca é agradable, o seu superou a súa cota no Mo. E.
  
  
  É mellor para xogar todo fóra de vista, ao redor da súa cabeza - con axuda de un rabaño de fermosas estrelas en San Diego para tirar unha serie de TV. Pero agora...
  
  
  Eu chamei o funcionario, de dicir a el sobre a miña máis infeliz cambio de cor, o rápido aumento da plans, e pediu-lle para preparar o meu proxecto de lei. A continuación, el chamou o aeroporto e descubriu que o próximo plan de Ensenada ía deixar en unha hora e media.
  
  
  Se eu interromper o meu espetado ducha, eu vou ser capaz de facelo.
  
  
  * * *
  
  
  Baja California é a cola que está colgado para abaixo a partir de California adecuada. Ninguén parecía saber o que facer sobre iso. Este foi o tema de controversia entre os estados unidos e México para moitos anos. Despois de meses de regatear sobre a propiedade do deserto strip, os Mexicanos finalmente deu en e acordou leva-lo de volta.
  
  
  El se inclinou cara atrás no seu asento e durmiu todo o camiño para o pequeno aeroporto sobre unha tira lixo preto dunha pequena vila de pescadores chamada Ensenada. A palabra en realidade significa "loureiro" ou "pequeno regato" se vostede está en pequenas cousas interesantes.
  
  
  Cando eu fun para fóra sobre o plano soleado santo, o brillo era tan forte que eu poñer en lentes de sol.
  
  
  Un novo Mustang taxi estacionado fóra do operativo torre, e o condutor chamado a ela para tomar Ego de volta para a cidade. Despois de pasar a través de estradas furadas, sabanas cheo de sagebrush e graxa bosque, nós finalmente chegou á rúa principal da cidade.
  
  
  La Casa Verde - que debería ser verde se a miña español aínda encaixa, pero foi realmente unha especie de desbotar pastel cal-foi a finais de un flaccidez bloque, onde el estaba tomando o sol como un lagarto sobre unha rocha.
  
  
  El saíu do taxi, colleu a súa bolsa, e foi para o lobby. O motel foi terreo de xogo escuro da luz do sol brillante, pero eu podía ver o bigodudo adolescente finxindo estar interesado na miña chegada. Emu acenou para ela e colleu o teléfono na casa.
  
  
  "Livio". Era unha nena a unha miniatura cadro.
  
  
  "Pode conectar-me a Señorita Juana Rivera?"
  
  
  Houbo un clic, e un longo anel.
  
  
  "Livio". Foi unha diferente rapaza.
  
  
  "Juan Rivera?"
  
  
  "Ela".
  
  
  "Vostede fala galego?"
  
  
  Había flutuacións. "Jess?"
  
  
  Ela pechou os ollos. Este era para ser unha desas misións. El balance a cabeza e dixo o código frase, tratando de non sentir un absurdo:
  
  
  "Outubro é o oitavo mes do ano."
  
  
  "Eu suplico seu perdón? Oh, si! A continuación, as mazás están maduras."
  
  
  "Boa rapaza! Este é George Peabody." Esa foi a miña actual cubrir nome, e Hawke non me pedir para cambiar o meu ego. Entón, eu aínda estaba George Peabody.
  
  
  "Ah, Señor Peabody." El estaba contento de escoitar que o acento se foi. "Onde está vostede?"
  
  
  "Eu estou no adro," eu dixo. "Eu debería axeitado a ela?"
  
  
  "Non, non!", dixo ela rapidamente. "Eu vou estar alí embaixo."
  
  
  "No barre," eu suspirou, mirando para fóra no escuro fluxo do adro, onde o home detrás do mostrador estaba limpando as mans.
  
  
  El virou-se e dirixiuse para o escurecida bar. O barman mirou para min. "Señor?"
  
  
  "Pisco Sour," eu dixo.
  
  
  El balance a cabeza
  
  
  
  e virou-se para facelo.
  
  
  Eu podía sentir a pesada aire movendo suavemente detrás de min, traendo o aroma de limón fresco para min. El virou e viu un fino, de ollos escuros, de cabelos escuros nena nos seus vinte e poucos anos, con case luminescentes pálida pel branca que lírios de auga normalmente teñen.
  
  
  "George," ela dixo en español. Era como "Hor-hey".
  
  
  "Juana?" Eu dixen a ela, pronunciar correctamente o ego, a medio camiño entre a "h"e " o".
  
  
  Ela tendeulle a man. Eu vou leva-la. A continuación, el apuntou a unha mesa contra a parede.
  
  
  Nós veu. Ela foi elegante, limpo, e moi feminina. O seu corpo foi áxiles e ben en forma. Ee pernas tamén. "Bo e vello Falcón!" Eu penso dela. Como atípico del!
  
  
  Nós xogar este xogo.
  
  
  Ela ordenou un té xeado, estableceuse en unha cadeira, e se inclinou cara adiante, cos ollos brillantes. "Agora. O que fai que dicir?"
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Eu non teño ningunha idea. O meu superior en Washington vai breve nós."
  
  
  "Cando?"
  
  
  "Esta noite."
  
  
  O seu rostro estaba en branco. "Pero o que significa que non vai ser aquí hoxe."
  
  
  "Es verdad".
  
  
  A súa boca aberta. "Entón non haberá tempo para..." boca agarrado pechada.
  
  
  "O Que, Juana?"
  
  
  O seu rostro estaba rosa. "El é un olvidado para min."
  
  
  "Ten unha memoria curta," eu dixo, e rematou a miña pisco sour. Fermosa Augardente, eu penso. Algún día eu vou ter que visitar Pisco, Perú.
  
  
  A súa levantouse. "Aparcar as súas maletas, Juana. Estamos a tomar o seguinte voo de saír de aquí."
  
  
  "Pero ten que saber algo sobre a misión..."
  
  
  "Drogas", dixo.
  
  
  "Por suposto, o seu sobre drogas"
  
  
  "E o Mar Mediterráneo. Estamos indo para a España."
  
  
  A súa boca formada un o.
  
  
  "Ir esquiar."
  
  
  Ela estaba bebendo té xeado. "Vostede podería repetir que?"
  
  
  Eu nunca fixen iso.
  
  
  Entón ela me enganou. Os seus ollos se iluminaron. "Ah! Por suposto, o Sierra Nevada! Hai unha primeira clase de esquí preto de Granada."
  
  
  Eu asistir-lo.
  
  
  "Pode esquí?", ela me pediu.
  
  
  Este foi o día para esta cuestión. "O que está facendo?"
  
  
  "Moi ben", ela dixo placidamente.
  
  
  E modesto, eu penso. El dixo con calma, " imos entrar."
  
  
  O barman estaba me observando. Juana chiscou para ela, e ela chiscou para reumatismo. Era fermosa, refinado, e viable.
  
  
  * * *
  
  
  A medida que pisou fóra, un flash de luz saltando fóra o rifle barril atraeu meu ollar para o burato negro ao final do mesmo. Este home estaba deitado plana sobre o tellado en torno a un quente rúa do outro lado da rúa, e eu sabía que el me tiña centrada no centro do ámbito do ego ámbito.
  
  
  El conxelar por un momento. A continuación, el xogou a Juana lado e pomba na dirección oposta, cara ao abrigo do porto. O tiro soou do outro lado da rúa.
  
  
  "Espere!" Hey chamado para fóra para ela.
  
  
  "Pero, Nick..."
  
  
  "Silencio!" Eu sibila.
  
  
  El rapidamente levantouse e foi para o lobby fiestra. Eu cuberto e mirou para fóra da xanela. O brillo do rifle barril colleu de novo. O home aínda estaba no tellado da seca bens tenda.
  
  
  Como o seu marido se achegou a súa arma, el levantou o rifle e disparou de novo. Boquiaberto ollos escavados na estrutura de madeira sincero por riba de Juana cabeza. Agora ela estaba rastreando de volta para a porta. "Boa rapaza!" Eu penso dela.
  
  
  Cando ela mirou para arriba de novo, o home fora aínda.
  
  
  Eu podía escoitar a súa execución pés. Eu mirei a través da po ventá e viu un home nun traxe negro saíndo de unha tenda na rúa e mirando para o lugar onde o tirador estaba esperando por nós.
  
  
  El foi ao redor do hotel, acenando para Juana de estar dentro, e foi ata a seca bens tenda escaleiras, dous a un tempo, para o piso superior.
  
  
  De que sexa demasiado tarde. El foi.
  
  
  Non había máis nada no tellado, pero unha morea de Mexicano puntas de cigarro e un chapeu el comprou dous días antes da tenda de abaixo.
  
  
  "Un estranxeiro", dixo que os dous homes na tenda, un home con unha graxa da barriga e unha cara sorrinte. Gonzalez.
  
  
  "Turista?"
  
  
  "Si".
  
  
  "Pode describir o ego?"
  
  
  Gonzalez deu de ombreiros. "Sobre a súa altura. Cabelo castaño. Ollos castaños. Un home delgado. Nervioso."
  
  
  É todo.
  
  
  Juana tomou o seu lado no lobby do hotel, mentres agardamos por un taxi para incorporarse e levar-nos para o aeroporto.
  
  
  "Foi aquí hai dous días," o seu pai dixo.
  
  
  "Ben?"
  
  
  "Hai canto tempo está aquí?"
  
  
  Paseo."
  
  
  "Pensas que el sabe quen é vostede?"
  
  
  Os seus ollos estreita. Ela tomou isto como un insulto. Ela era o latín, fermoso e cheo de lume. "Eu non penso así!" Ela dixo indignada.
  
  
  Eles non creo que foi un insulto.
  
  
  "O que estaba a traballar antes de que foron contactados sobre esta tarefa?"
  
  
  "Unha pinga de drogas".
  
  
  "Rompe-lo?"
  
  
  Ela asentiu coa cabeza, baixando os ollos.
  
  
  "Todo isto?"
  
  
  "Si". O seu queixo levantado desafiadoramente.
  
  
  "Unha esquerda?"
  
  
  "Quizais, entón," ela dixo de forma evasiva.
  
  
  El virou-se e mirou para fóra da porta na parte superior da seca bens tenda.
  
  
  "Si," eu estou de acordo. "Eu creo que quizais entón."
  
  
  O seu rostro torcido con rabia.
  
  
  Ee agarrou a ela polo cóbado. O taxi chegou. Sorte Nick. Salvo pola Ensenada de empresa de Taxi.
  
  
  "Veña, Juana. Próxima parada, Washington, DC."
  
  
  Moi autoritario. Moi dominador.
  
  
  Ela calma subiu ao taxi, chiscando unha fermosa peza de coxa. Pero eu case non notei iso.
  
  
  Dous
  
  
  Hawke sentou-se na consola do MACHADO cine panel de control, empurrando botóns e a creación de discos. Un botón para reproducir audio. Unha cinta botón. Un botón de 16 mm de película. Un botón para a transmisión en directo. Un botón para un vello negro-e-branco película.
  
  
  
  
  
  
  Un botón para diapositivas. Ou, se quere descansar os ollos, un botón para un suave voz feminina expresando intelixencia puntuacións.
  
  
  A conversa ata este punto foi unha conversa casual. O seu borrado todo ao redor da súa cabeza. Eu só me lembro que eu podería entender Juana Rivera visualmente, e eu realmente fixo. Con todo, algo nos seus pensamentos parecían pre-determinado, pre-probado, e infrutífera.
  
  
  Pero ela era fermosa, e eu gusto de mulleres fermosas. Eu penso que de seu: "Se só podería borrar a súa voz, como un Falcón pode borrar unha gravación el non quería escoitar."
  
  
  Brylev completamente saíu, e diante de nós foi unha imaxe na pantalla que estean implicados magic apareceu no xemidos.
  
  
  "Enrico Corelli," un suave voz feminina, dixo sobre a imaxe que brillou a través da pantalla. Foi un aínda fotografía, tomada preto de quince anos, e explotado por menor parte de algunhas maior fotografía. A escena de fondo era o Vaticano rotonda.
  
  
  "Fotografada, por exemplo, en 1954," a voz continuou. "Este é o último sobrevivente fotografía de Corelli. O resto do ego fotos foron comprados por unha morea de cartos. A investigación non pode probar que o diñeiro vén da mafia, cofres. Pero que é o que eles cren."
  
  
  Os seus ollos levou moito coidado e ollar para a foto. O rostro estaba case indistinguibles. As características faciais foron bastante común: pelo escuro, empresa de queixo, forma de cara, sen distinción. Foi memorizado por ego como mellor que podía, pero porque fora alcanzado tantas veces en torno a un pequeno anaco de granulado película, non había case nada nel que podería concentrarse en.
  
  
  Un mapa brillou a través da pantalla. Era un mapa de Córsega. A cidade de Basria foi deseñado en un círculo.
  
  
  "Está probado que Enrico Corelli vive aquí, no suburbio de Basria, Córsega, nunha casa construída na época Napoleónica. El ten un equipo de dez servos e dous gardacostas. Vive con unha muller chamada Tina Bergson.
  
  
  "Corelli é agora corenta e cinco anos de idade. El traballou para o goberno italiano en Rime, pero foi despedido poucos meses máis tarde. El foi brevemente casado, pero o ego muller morreu de neumonía cando Corelli non estaba a traballar. Revoltado, el comezou a traballar para os membros da gang de falsário e exiliado ladróns ao redor de Estados Unidos, que naceron en Sicilia e foron membros da mafia en Nova York e Chicago. El stahl é unha boa enforcer e un moi bo empresario para eles. Cando farmacia cadea foi creado, el foi un dos primeiros en abrir un punto de fluxo, preto de Nápoles.
  
  
  "A droga rede floreceron na década de 1960, e ata o final da época, Corelli Stahl foi unha figura clave en toda a mafia cadea.
  
  
  "Con eles para atopar para fóra, tiña diferentes amantes. Unha intentou matar ego cando el xogou a súa con outra muller curuxa. Ela foi máis tarde atopou afogado na Bahía de Nápoles."
  
  
  O mapa desapareceu, e un iate de luxo preto de 180 metros de longo encheu a pantalla con cor fermosa foto.
  
  
  "Este é Corelli pracer iate, Lysistrata. Ela navega baixo a bandeira de Francia. Corelli considera a si mesmo un cidadán de Córsega, aínda que naceu en Milán."
  
  
  Unha imaxe de unha gran vila agora apareceu na pantalla.
  
  
  "O Corelli Casa. Aínda que el só ten dous gardacostas de garda ego, Ego manor é constantemente revisada por media ducia de homes armados."
  
  
  Unha nova imaxe brillou. Un corpo deitado na herba. El foi baleado varias veces. O cadáver estaba irrecoñecible, pero o aspecto dos seus restos, eu decidir que as balas que bater foron manequim balas-ordinaria balas cortado en láminas de letra X. dumdum Balas súa vez cogomelos en un corte, destruíndo a forma cando se acertar o destino .
  
  
  "Foi un francés axente chamado Emil Ferenc. El estaba tentando romper en Vila Corelli, como a propiedade é chamado. Ao parecer, el foi descuberto por patrullas e morto."
  
  
  A continuación, unha imaxe da desolada, deserto-como campo apareceu na pantalla. A lente de zoom sobre unha figura de pé preto do maxestoso Lombardía álamo, a única árbore de calquera tamaño na vista. Como a figura creceu, pódese ver que o home foi de indeterminado idade, pero en vez de altura e fortemente construído. O rostro estaba na sombra.
  
  
  "Enrico Corelli. Este é o máis próximo imaxe que ninguén conseguiu fotografía nos últimos dez anos. A imaxe foi tomada cun telescópica lente desde o seguro de votación punto no outeiro oposta. Aínda que o rostro é indistinguibles, corpo da persoa pode ser visto claramente . Segundo ordenador estimacións, Alenka o ego estaba a piques 182, altura-6 pés, sentou-se en liña recta, e da saúde-excelente fin de militar."
  
  
  A pantalla foi negro. A continuación, unha película foi lanzado. Foi unha escena na praia, posiblemente, na Riviera francesa. Unha impresionante rubio nunha pequena bikini desfilou a través da area, balance seus cadros como o seu longo cabelo louro voou ao redor dos seus ombreiros. Ela fixo unha pausa por un momento e volveu, como se alguén tiña falado con ela. Ela mirou para a cámara e sorriu.
  
  
  "Tina Bergson. Hey, vinte e tres anos de idade. Nado en Suecia, ela trasladouse a Roma, onde ela tiña unha breve pero exitosa carreira cinematográfica.
  
  
  
  
  
  A continuación, dous anos atrás, ela trasladouse a Suíza, onde ela estaba involucrada en diñeiro manipulación, ao parecer, para o beneficio da mafia ou algunha organización como a mafia. Ela foi pego, pero nunca levados a xuízo. A maior parte do diñeiro é dicir que cambiou de mans para axudar a súa fuga a partir de Suíza autoridades.
  
  
  Logo despois, ela atopou-se en Enrico Corelli casa. Corelli non casar con ela, pero ela é o seu compañeiro constante. Ela fala sueco, francés, italiano e español, así como en inglés. Ee COEFICIENTE intelectual é dicir ser 145 baseado nos resultados dunha proba real tomada cando ela cubriu un banco Suízo solicitude de emprego. Ela é unha gran esquiador ."
  
  
  Na película, ela agora flashes en esquí en declive. Ela tivo que admitir que ela era moi boa. Non é de admirar Ay quería pasar os meses de inverno na pista de esquí, ela parecía gusta de deportes.
  
  
  Outro mapa apareceu na pantalla. Mostrou o mundo en unha proxección Mercator con unha liña de execución a partir do oriente Medio para a Turquía, a partir de Turquía, de Sicilia, de Sicilia, de Córsega, a Riviera, de volta para a Córsega, e, a continuación, a Portugal, de alí a Cuba. , a continuación, a Central de México, e, a continuación, San Diego, California.
  
  
  A droga cadea.
  
  
  "Houbo moitos cambios nos principais drogas cadea de subministración nos últimos anos. Normalmente, pesado drogas comezar no Leste e acabar en occidente, a través do Mar Mediterráneo, onde son procesados. Control de esta cadea está ancorada na Córsega, só unha parada antes de que o máis importante de procesamento na Riviera. As drogas, a continuación, voltar para a Córsega e, a continuación, sobre a Cuba a través de un dos tres paradas: Portugal, Marrocos ou Arxelia.
  
  
  Novo mapa. El apuntou para a Córsega de novo.
  
  
  "A partir destas estatísticas, a distribución liñas estender de volta de oriente Medio e, aínda que o destino final, en Occidente. O diñeiro do Oeste ven aquí, onde é, a continuación, distribuídos entre os enlaces na rede."
  
  
  A lente de zoom no mapa, mostrando a Corelli inmobiliario en un suburbio de Basria, rodeado por un círculo.
  
  
  "Rico Corelli é a persoa que controla a cadea. El recibe as súas ordes do Sicilia, onde un deputado mafioso controla a metade oriental da quebra. Non en occidente controla o resto do salto, ademais de propagación."
  
  
  A imaxe foi para fóra, e Sergey iluminada.
  
  
  Nós sentimos en silencio por un tempo.
  
  
  Falcón limpou a gorxa.
  
  
  "Interesante", dixo.
  
  
  "Académica," Juana, dixo.
  
  
  "Eu estou de acordo con ela," el continuou.
  
  
  Falcón engurrou o cello. "É só un briefing."
  
  
  "O que sobre Corelli?" Juana, preguntou.
  
  
  Falcón pechou os ollos e balance para atrás na cómodo xiratorio materia.
  
  
  "O mafiosos ter facer insatisfeito coa beneficios da droga programa," Falcón finalmente dixo. "Hai seis meses, eles comezaron o envío de persoas de dentro para fóra para probar o sistema para a intelixencia. Corelli tomou unha cantidade significativa - moito, segundo a NÓS Non. Pero o Siciliano segunda non podía pensar en un xeito de corrixir a situación. Na reunión, decidiuse que Corelli tería que saír. Unha persoa foi enviado para acerto-lo, pero el desapareceu a través de campos de visión. Vostede viu o que pasou para o chamado trincheira axente que intentou entrar na propiedade.
  
  
  "A continuación, os capos da mafia decidiu atacar Corelli a través Tina Bergson. Un detective que afirman ser a partir de Suíza intentou prender a súa vez en Basria nun vello Suízo carga. Pero Odín gardacostas Corelli interveu e salvo Tina. Eles, entón, arrastrou o detective si mesmo para unha praia próxima, ligada ego, e permitiu-lle para esperar a marea para transformar antes de afogamento. O home escapou e esquerda Córsega, para nunca máis volver".
  
  
  El levantou a man.
  
  
  "Nick?"
  
  
  "Como sabemos todo isto?"
  
  
  "Corelli dixo-nos."
  
  
  "Directamente?"
  
  
  Falcón suspirou. "Temos alguén próximo a Corelli, aínda que el nunca viu. Corelli deu a información sobre a súa propia iniciativa."
  
  
  "Por que non?" Juana, preguntou.
  
  
  "El dixo que quería deixar para o ben."
  
  
  "Para salvar a si mesmo ea nena?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Absolutamente fantástico. E obter asilo en estados Unidos."
  
  
  "No retorno para...?"
  
  
  "Toda a liña de comandos, o correcto cadea, e como funciona."
  
  
  "Como sabemos que non é unha trampa?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Nós non." Falcón abriu os ollos preguizosamente. "Votar onde entra". El virou-se para Juana.
  
  
  Ela asentiu coa cabeza.
  
  
  "Coa súa experiencia, ten que descubrir se Corelli está nos dicindo a verdade - ou se está levando-nos por un camiño do xardín."
  
  
  El suspirou. Ás veces Falcón ditado é lánzase Vitoriana.
  
  
  Juana ignorado as palabras. "Eu vou atopar para fóra."
  
  
  "Ten nada foi instalado?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Nós imos atopar en Sol y Nieve. En un resort de esquí en España. Será que eu che dicir sobre iso?"
  
  
  "Breve"
  
  
  Falcón se inclinou cara atrás. "Cada ano Tina Bergson vai para este resort de esquí, e Corelli vai con ela. Eles gastan preto de un mes alí."
  
  
  "El vai alí como Rico Corelli?"
  
  
  "non. Non sabemos o nome que usa. Pero sabemos que eles sempre van. E Corelli quere me atopar alí."
  
  
  "Esta podería ser unha configuración", eu murmurei.
  
  
  "Por suposto", Falcón, dixo. "É por iso que está aquí, Nick. Voz por que na foto MACHADO".
  
  
  "Á espera de folgas."
  
  
  El balance a cabeza. "Imos dicir a mafiosos sabía sobre Corelli plans. Non se quere obter o noso número un enforcer
  
  
  
  
  
  
  e o noso número un de drogas experto? "
  
  
  El esfregar o seu queixo. "Como é que imos ver o contacto?"
  
  
  Falcón, dixo: "Temos un home en Málaga. El ten un neno en Sol y Nieve. Corelli de gardacostas vai achegarse a el. Vai coñecer o noso home en Málaga e el vai organizar unha reunión co neno no resort. A continuación, vai atopar Corelli cara a cara".
  
  
  El balance a cabeza para ela. "E entón?"
  
  
  "Entón, Miss Rivera vai asumir *
  
  
  "Ten preparados os nosos pasaportes?"
  
  
  "MACHADO de Identificación ten documentos. Aínda vai ser George Peabody, pero agora vostede é un fotógrafo profesional."
  
  
  "Señor, eu non podo mesmo controlar un Brownie, e moito menos un Hasselblad!"
  
  
  "Estas cámaras son de confianza hoxe! Tamén, eles son bos en conseguir que vostede sabe o básico. E vostede, Señorita Rivera, son un modelo fotógrafo. Todos os seus traballos están feitos. Queimar ih despois de lembrar o seu pasado."
  
  
  "Estou poñendo espido?" Juana, preguntou.
  
  
  Falcón foi impresionado. Ego é azul ollos arregalados. Foi o último dos antigos, unha completamente reprimidos home nunha sociedade onde a liberdade sexual é a regra. "A miña querida rapaza!"
  
  
  "¿Poñen en o espido?" Eu preguntei rapidamente.
  
  
  "Por suposto", ela dixo. "En un profesional sentido. Cando eu xogar o seu papel, eu xogar a ela todo o camiño."
  
  
  Hawke rostro cambiou de cor. Foi moi vermello. El mirou para as súas mans nunha agonía de estática. "Se xa está feito," el dixo.
  
  
  Ela riu. "Seguir".
  
  
  "Eu sei que non mente que configurar a súa portada como marido e muller equipo", dixo rapidamente, os seus ollos brillo.
  
  
  "Sir", dixen eu.
  
  
  "Sr e Sra George Peabody de Millers Falls, MN."
  
  
  "Eu amo iso!" Juana, dixo suavemente.
  
  
  "Eu odio iso!" Eu rosmou. "Isto é moi rebuscado! E que provoca complicacións!"
  
  
  "Pero o que fai máis doado para a Sra Rivera para actuar - se ela ten que." Hawke rostro corado de novo.
  
  
  "Eu non seguir a lóxica!"
  
  
  "Unha muller solteira, unha rapaza como Miss Rivera..."
  
  
  "Eu se resentíuse-lo!" Juana interrompido.
  
  
  "... Sería moito máis difícil de ser, oh, perseguido, imos só dicir, que para ser unha muller casada. Ver?"
  
  
  Ela estaba deitado cara a abaixo na area. Realmente me fixo ver que, a afección lóxica.
  
  
  Falcón virou a Juana. "Vostede aprobar?"
  
  
  "Completamente". Ela sorriu encantadoramente.
  
  
  Falcón balance a cabeza en satisfacción. Entón el ollou para min. "Calquera desvantaxes?"
  
  
  Maldito! "Parece fiable", eu admitín. "Temos que configurar algún tipo de alarma," el continuou. "Quero dicir, en caso de que todo se desmorona. Eu quero ser capaz de salvar Juana e a miña pel, non importa o que."
  
  
  "Temos un home en Granada, a só media hora de distancia do resort. Málaga ha informarlles lo."
  
  
  "En realidade. Isto debe cobre-lo."
  
  
  "Pode enviar calquera mensaxe encriptado o que quere a través de Granada."
  
  
  "Todo ben," eu dixo. El virou-se para Juana. "Non ten nada que discutir?"
  
  
  Ela mirou para min e despois na Falcón.
  
  
  "Eu creo que non. Ela vai ser atendidas nos seus brazos ata que eu coñeza o Sr Corelli. Entón eu vou comezar con el."
  
  
  * * *
  
  
  Eu tiña acaba de cochilado cando houbo un forte bater na porta pechada que separa o meu cuarto de Juana s.
  
  
  A súa levantouse. "Si?"
  
  
  "Nick!", ela murmurou.
  
  
  "Que é iso?"
  
  
  "Xanela."
  
  
  Dela, virou-se ao redor. "O que sobre iso?"
  
  
  "Ollar para fóra."
  
  
  Chegou o ombreiro coldre colgado bedpost. El camiñou ata a fiestra, tendo en sombras e aconchegar-se a xemer. Tirando as cortinas con barril do seu luger, el mirou para fóra no escuro da rúa de abaixo.
  
  
  Do outro lado da rúa foi un Cadillac, o mellor coche no bloque.
  
  
  No nen, había un home sentado no lado do condutor, que foi directamente fronte para min. Entón, mentres observaba, o outro home apresurado en toda a rúa para o Cadillac, falou brevemente para o condutor, e subiu no asento traseiro.
  
  
  O caddy comezou-se e dirixiuse rapidamente cara a abaixo a rúa, virando á dereita na esquina.
  
  
  Dela foi de volta para a parede que separa os nosos cuartos.
  
  
  "Vostede recoñecer o ego?" Sl, preguntou ela.
  
  
  "si. Ela, viu saír ao redor do coche de un momento atrás. El mirou para o meu cuarto - ou o seu. O seu ego cara viu. E, a continuación, el foi para o lobby do hotel."
  
  
  "Quen era el?"
  
  
  "Eu vin - ego na Dulles aeroporto, hoxe, non é cando. Cando chegamos. Tiña unha pequena maleta de coiro. En torno a eles, onde podes poñer unha arma con mira telescópica."
  
  
  "Boa rapaza", dixo distraídamente.
  
  
  Houbo unha pausa. "O que imos facer agora?"
  
  
  "Imos para a cama", dixo. "Polo menos sabemos o que sei."
  
  
  "Vostede non está indo a buscar un ego?"
  
  
  "En Washington? É unha gran cidade".
  
  
  "Nick!"
  
  
  "Vaia á cama, Juana." O seu foi un día. "Doces Soños."
  
  
  Ela escoitou a súa resmungando baixo a súa respiración, e entón ela camiñou fóra o día. Un momento ou dous máis tarde, ela escoitou o renxer da cama, mentres ela subiu e sentou-se.
  
  
  A continuación, houbo silencio.
  
  
  El estaba sentado preto da ventá, mirando, esperando. Pero ninguén veu.
  
  
  Tres
  
  
  Pasamos a través da baixa pé e caeu sobre unha pista preto de Málaga. Un condutor de taxi nos levou á cidade a través dun remuíño de miniatura Europeo de coches de todos os fai e formas.
  
  
  Estivemos nun dos principais hoteis da cidade, con vistas ao porto de Málaga. Había varios buques mercantes e pracer barcos atracados ou ancorados preto do ben mantido portos.
  
  
  Juana estaba canso. Ela tranco-se en seu lado da sala, tirou unha soneca, e regado. Ela foi inmediatamente para o MACHADO casa segura.
  
  
  Foi unha pequena oficina, na casa, un bloque de distancia
  
  
  
  
  
  
  rúas e volta da esquina.
  
  
  "Construción, mellora," ler o sinal para o día. RSS. RAMIREZ E KELLY
  
  
  Ela, bateu.
  
  
  "Quen es?"
  
  
  "Señor Peabody."
  
  
  "Ela".
  
  
  A porta se abriu. Foi Mitch Kelly.
  
  
  "Ola, Kelly," eu dixo.
  
  
  "Ola, señor." El sorriu e deixe-me en. Entón, mirando cara arriba e abaixo o escuro, antigo corredor, el coidadosamente pechado a porta.
  
  
  Ela mirou para a oficina. Era pequeno, con só dunha golpeada mesa, unha morea de vellos armarios, e unha porta que conduce á casa de baño. Detrás da mesa, unha fiestra mirou para fóra sobre o porto e a cidade de Málaga.
  
  
  Kelly me deu unha tapa na parte de atrás. "Non ver que con eles furón, como a palabra saíu sobre as laranxas vermellas caso, Nick."
  
  
  Iso aconteceu en Grecia. "Cinco anos, realmente?"
  
  
  "En realidade. Falcón dixo que estaban chegando."
  
  
  El abriu un caixón e sacou un bo par de Bausch & Lomb 30x prismáticos, que el pesaba, pensativo na súa man.
  
  
  "Eu podería ter algunha noticia para ti."
  
  
  "Ai?"
  
  
  El puxo os lentes sobre os seus ollos e virou-se para mirar para fóra sobre o porto. Decateime de que estaba asistir os barcos cando eu bateu na súa porta.
  
  
  Kelly levou TOPOR en Málaga durante polo menos tres anos. Ego do traballo foi para saber que é e que estaba indo e vindo en torno a Málaga.
  
  
  El estaba a mirar por encima ego ombreiro. El foi estudar o pracer peirao no centro do porto. El parecía particularmente interesado en gran iate ancorada en algún lugar no medio.
  
  
  "A voz é todo", dixo. "Este é Lysistrata. Corelli Iates".
  
  
  Eu lembraba a imaxe que eu tiña visto dela en TOPOR sede.
  
  
  El me entregou a prismáticos. Era o seu ego que concentrou a súa. El foi excelente, El era moi ben visto por iate. Algúns membros da tripulación foron movidas en torno na cuberta. Todo estaba tranquilo e pacífico a bordo. Ela podía ver unha liña de cabinas sobre a cuberta principal con dúas liñas de vixías, o que significaba que o cabinas foron localizados en dous decks continuación.
  
  
  Foi un grande, fermoso pracer iate. A bandeira francesa estaba voando na popa.
  
  
  Mitch Kelly sentou-se na súa cadeira e axitaba o papel. Ela sabía que el quería que ela pagar a atención sobre o que estaba dicindo. Como estaba a piques de dar a súa orde, el viu alguén nunha camisola e pantalóns de saír da cabina principal e no convén. Era unha muller con longos cabelo rubio. Ela estaba moi peituda e tiña unha pequena cintura, e o axustado pantalóns que describe a súa coxas e nádegas deixou nada para a imaxinación. Baixo esas azul pantalón, Non tiña boas pernas. A súa pel era xusto e bo, e os seus ollos eran azuis. Pisando fóra no sol santo luz, ela puxo en lentes escuros e distraídamente realizada fóra dun ih no lugar.
  
  
  "Tina Bergson," el dixo en voz alta.
  
  
  Kelly estirar para o seu pescozo e mirou para fóra da xanela, vesgo a luz do sol en & nb. "Si, supostamente."
  
  
  "Unha moza perfecta," eu dixo.
  
  
  "Outra cousa sobre Nick Carter," Kelly cheiro. "Como está facendo?"
  
  
  "Eu só estou facendo o que o home, en Washington di," eu murmurei.
  
  
  "Este chegou onte," Kelly dixo, sacudindo o papel de novo.
  
  
  El resgou súa mirada lonxe de Tina Bergson é delgado ombreiros e camisola-cuberto peito e relutantemente baixou o prismáticos. Kelly colleu, virou a materia ao redor, e centrado ih na Tina Bergson, mentres ela ler o escrito información.
  
  
  CALLIE. RAMIREZ E KELLY. 3 PASEO ZAFIO. CHEGADA O MARTES A BORDO LYSISTRATA. O USUARIO ESTÁ LISTO. TINA BERGSON VAI TRAER EGO PARA O IATE. MÁIS TARDE ESTABLECE UNHA ESQUÍ REUNIÓN CON UNHA DROGA EXPERTO.
  
  
  "Roman nariz!" - repetir-lo cun sorriso.
  
  
  "Iso é Corelli é alcume," Kelly dixo. "Moi brega, non é?"
  
  
  "Moi brega, si." Roman Nariz era un xefe Indio.
  
  
  "Corelli considera a si mesmo un paria. Vostede sabe que - a partir da mafia."
  
  
  El mirou para a mensaxe de novo. "A xulgar polo texto, eu creo que ela reunión de min, non?"
  
  
  "En realidade. Ela sabe que o seu hotel. Eu xa lle enviou unha nota."
  
  
  "Cando vai estar alí?"
  
  
  "Ela quere incorporarse ti no adro ao mediodía." Kelly mirou para o reloxo. "Que lle dá media hora."
  
  
  "O que sobre Juana?"
  
  
  "Ela non pode esperar. Esta é unha investigación preliminar."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "O que é todo este absurdo sobre?"
  
  
  "Roman Mys estaba con medo. Eu creo que quere saber se el está a ser seguido."
  
  
  Ou, se pode, eu penso.
  
  
  * * *
  
  
  Eu estaba esperando por ela no salón ao mediodía.
  
  
  Cando ela entrou, todos os ollos no adro estaban en nah, as mulleres ollar con indignación, os homes mirando con interese. Os veciños na mesa de súpeto se converteu en agradable Lotharios.
  
  
  El levantouse e camiñou ata ela. "Miss Bergson," el dixo a ela en galego.
  
  
  "Si", ela respondeu con só un lixeiro acento. "Eu estou atrasado. Eu estou moi triste."
  
  
  "Vostede é a pena esperar," eu dixo.
  
  
  Ela me mirou friamente. El pensou en icebergs en fiordos. "Imos, entón?"
  
  
  "Si", dixo.
  
  
  Ela virou-se e levou-me ao redor do adro e fóra no sol brillante de Bryliv Illa.
  
  
  "É só fronte ao cadrado," ela dixo. "Podemos camiñar"
  
  
  El balance a cabeza e colleu a súa man bravamente. Despois de todo, ela estaba en Europa. Ela me deu un ego sen comentario. Cada español ollo virou-se con unha carta para saudar os dous de nós - me con admiración, min con envexa.
  
  
  "É un fermoso día," ela dixo, tomar unha respiración profunda.
  
  
  "¿Quere Málaga?"Os seus ollos foron atraídos para o seu rostro.
  
  
  "Oh, si", ela dixo. "É preguiceiro e fácil aquí. Eu amo soleado brylev. Eu amo a súa calor."
  
  
  Ela dixo que esta
  
  
  
  
  
  pero eu non mencionalo-lo. "Como foi a súa viaxe en barco?"
  
  
  Ela suspirou. "Nós foron pego nunha tempestade fóra da Costa Brava. Se non..."
  
  
  "E o seu é o seu compañeiro?"
  
  
  Ela me mirou pensativo. "Mr Romana?"
  
  
  "Mr Romano." A charada continuou.
  
  
  "Vostede vai ver que eu en breve."
  
  
  "Aproveito que estás esquí,"eu dixo a medida que se aproximaba a marina bar.
  
  
  "Eu amo iso." Ela sorriu. "E vostede?"
  
  
  "Moderadamente," eu dixo. "Sobre todo en Estados Unidos. Aspen. Stowe. *
  
  
  "Eu quero ir a América, un día," Tina Bergson, dixo, os seus ollos azuis quente e mirando para min con atención.
  
  
  "Quizais o Sr-er, Romano - vai ter algo que dicir sobre iso."
  
  
  Ela estaba rindo. Os seus dentes eran perfectos. "Quizais, de feito." Ela mirou para min pechada. "Eu creo que ti e vai pasar moi ben."
  
  
  A continuación fomos á beira do mar, e o mozo ao final estaba de pé na atención, dirixindo a súa actitude cara a Tina Bergson. El era moi fina, pero el parecía áxil e forte. Tiña crespo cabelo negro e un lapis fino bigote.
  
  
  "Señorita", dixo. El estendeu a man para axuda-la para abaixo para o pequeno, elegante barco amarrado o peirao.
  
  
  "Grazas, Bertillo," ela dixo suavemente. "Este é o Sr Peabody," ela dixo a eles, apuntando para min.
  
  
  "Señor," Bertillo dixo. Ego ollos eran escuros e intelixente.
  
  
  Ela, a continuación, pulou fóra despois de Tina Bergson e, a continuación, Bertillo andou fóra, colleu a moto, e fixemos un arco para o iate de tres centos de metros de distancia.
  
  
  Baía brillaban ao sol, gaivotas colleu residuos da praia, e como imos cortar a través da auga, que voou con rabia para o ceo, salpicaduras nos con auga de mar.
  
  
  Uns minutos máis tarde, que foron amarre para o iate. O seu nome, Lysistrata, podería ser visto agora. Por riba de nós, dous mariñeiros mirou para abaixo e caeu da escaleira. Subimos a bordo.
  
  
  Na cabina sobre a cuberta principal que serve como o principal salón, ela viu unha muscular home sentado nunha cómoda hamaca. El estaba fumando un puro que fixo halos de fume azul forma máis ego cabeza.
  
  
  Fomos nos. El levantouse, o seu gran obxectivo subindo nunha nube de fume. Tina! el saudou ela, e ela sorriu para o reumatismo.
  
  
  "Este é o Sr Peabody das Américas," ela dixo. "Mr Peabody, este é o Sr ... er ... Romana".
  
  
  Eu olhei ao redor. Os arredores eran lindos.
  
  
  El riu e apertou as mans. Ego poder era sólida. "Mr Peabody, ela, eu supoño que ir esquiar?"
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Eu estou facendo un slalom."
  
  
  "Entón é Tina. Dela, tamén, pero non por moito tempo. Imos pasar algún tempo no Sol y Nieve. Eu leva-la vai estar alí?"
  
  
  "Ela".
  
  
  "Co seu compañeiro?"
  
  
  "Si".
  
  
  "Este home. Será que entender a reunión?"
  
  
  "El é un ela."
  
  
  "Simple?"
  
  
  "O meu compañeiro é unha muller. Ela entende."
  
  
  Foi estudada por o "Roman nariz". Na imaxe que vin dela, podo entender que el podería facilmente ter sido Rico Corelli. En realidade, el estaba seguro de que el era Rico Corelli. El foi o dereito de idade, aínda que el non mostrar a súa idade tanto como a maioría dos homes no seu correo-e facer negocios.
  
  
  "Eu sempre tiven unha boa relación cos Americanos," Corelli, dixo.
  
  
  Tina sorriu. "Sempre."
  
  
  "Estamos ansiosos para a súa presenza no noso país," eu dixo. "Polo menos dela, eu entendo que vostede..."
  
  
  Corelli levantou unha man. "Eu espero facer a viaxe. Se podemos facer un acordo."
  
  
  "Ela só vai levar un encontro," eu dixo. "En un resort de esquí."
  
  
  El balance a cabeza.
  
  
  "Cal é a razón para esta reunión preliminar?" Eu preguntou bruscamente.
  
  
  "Seguridade", el gritou, fumando o seu cigarro. Fume espesa comezou a camiñar ao redor da cabina.
  
  
  "Vostede parece seguro o suficiente." El se inclinou cara a adiante e falou baixiño e contundente. "Eu lle aseguro, mentres eu estou de todo, de seguridade non vai ser un problema."
  
  
  Un leve sorriso escintilou a través dos seus beizos. "Probablemente non".
  
  
  O mordomo trouxo as bebidas. Dela, se inclinou cara atrás. A reunión foi discutido e acordado. Sería sinxelo de entrar en contacto con el no resort e traer Juana xunto.
  
  
  Nós bebemos.
  
  
  Estabamos falando de outra cousa. Quince minutos pasaron. Finalmente, Tina levantouse.
  
  
  "Eu creo que o Sr Peabody é moi ansiosos para obter de volta para o seu hotel."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Grazas polo seu tempo, o Sr Romana. Estou ansioso para unha máis completa discusión na neve país".
  
  
  Miramos un para o outro, e el virou para saír. Tina veu para min e colleu a miña man.
  
  
  "Eu sinto moito que eu non podo ir de volta para a costa con vostede. Pero Bertillo vai leva-lo de volta."
  
  
  El lentamente apertou a man dela. "Grazas tanto para o seu encanto hospitalidade."
  
  
  Que estaban na cuberta, e eu fun para abaixo para o barco. Ela aceno para min dende a cuberta como o barco comezou a xirar e dirixiu para o porto de bar.
  
  
  Nós tiñamos ido só cincuenta metros, cando houbo un grito repentino de iate. Unha sorprendente son estender rapidamente e de forma continua en toda a superficie da auga.
  
  
  El virou-se rapidamente. "Pare, Bertillo!"
  
  
  Ela, viu Tina ir para fóra en torno ao ximnasio onde ela só á esquerda. Ela tropezou.
  
  
  Unha serie de laranxa flashes irrompeu na cabina, seguido por un estrondoso boom.
  
  
  Eu oín berrar.
  
  
  Outro tiro tocou para fóra, e viu Tina Bergson caer para a cuberta, a súa voz cortar a mediados de-barriga berrar.
  
  
  Unha figura nun escuro feito estaba movendo rapidamente todo o deck, como un home nun barco.
  
  
  
  
  
  unha pantera, e saltou sobre os carrís do outro lado na auga. Eu peguei miña arma, pero eu non podía tirar-lo correctamente.
  
  
  "Ir ao redor do barco!" Bertillo agarrado a ela.
  
  
  Sorprendido, con medo, pero capaz, el disparou un tiro na lancha, e nós whizzed polo no lado estribor do mimmo proa do iate.
  
  
  Só as burbullas mostrou onde o home en roupa de mergullo fora. El deixou o seu equipo de mergullo alí, que era evidente. El foi para sempre.
  
  
  Nós circulou por un minuto, pero el non apareceu.
  
  
  El subiu as escaleiras para a cuberta, onde os catro membros da tripulación rodeado Tina, que estaba respirando pesadamente, pero xemendo suavemente. A súa camisola ombreiro estaba encharcado no rapidamente secado de sangue.
  
  
  Ela, foi para o salón de beleza.
  
  
  O gran home estaba deitado no chan. Ego de destino foi case completamente destruída polo tiros. Morreu antes de que el bateu a plataforma.
  
  
  Fóra, estaba mirando para fóra na praia, pero o home no feito non estaba alí.
  
  
  Ela foi pego por un barco indo para a praia e chamou Mitch Kelly. El quedou impresionado, pero el era un profesional. El inmediatamente chamou a Málaga Garda.
  
  
  Tina abriu os ollos.
  
  
  "Doe!", ela xemeu.
  
  
  Entón, ela viu o sangue e esvaeceu.
  
  
  Catro
  
  
  Mitch Kelly abriu a gaveta da armarios. El viu o que eu estaba pasando. Vin como el descomprimido o coiro caso de que realizada o transmisor sen fíos.
  
  
  Foi un fermoso conxunto pouco: Xaponés-made, con estado sólido transistores. Case se podía ir á lúa e volver con el.
  
  
  Que cantarolava para un par de momentos despois, el virou-se sobre o ego, ata que se quente. Non mire para min en todo, pero el ten a traballar, contactou MACHADO despois de algúns preliminar chamadas, e brevemente conversou co operador en MACHADO Monitorizar, mediante o habitual R / T rabiscos.
  
  
  "Eu teño un Falcón."
  
  
  Foi contestada por " Señor?" Súa rabia era mal contida.
  
  
  "Nick, este non é un autorizado chamar! Ela, eu quero que vostede sabe..."
  
  
  "Estamos limpo?"
  
  
  "Si".
  
  
  "Escaramuza".
  
  
  "É iso mesmo." Hawke Stahl voz era cauteloso. "What' s up, Nick? Eu sempre chegar bolboretas cando se cumpran as medidas de seguridade."
  
  
  "Que organizou esta misión? Tesouro?"
  
  
  "Vostede sabe que eu non estou autorizado a falar."
  
  
  "Que fai un divertido cheiro."
  
  
  "Dicir iso de novo?"
  
  
  "El fede! Corelli está morto."
  
  
  "Morto?" Pausa. "Ah, ela querida."
  
  
  "Quen organizou este?" Eu preguntei de novo.
  
  
  "Eu non podo..."
  
  
  "Foi unha configuración. E quen organizadas que me usou para matar Corelli."
  
  
  "De ningún xeito! Oh, ela, eu sei o que quere dicir."
  
  
  "Comprobar-lo para fóra, señor, por favor! Se a mafia é limpo, a continuación, algo deu mal na nosa parte. Se Corelli estaba xogando un xogo, a continuación, o Tesouro era un engano."
  
  
  "Está seguro de que está morto?" Falcón preguntou bruscamente. O ego ton da súa voz fixo que el se recuperou da súa choque inicial.
  
  
  "A metade a cabeza foi demolida? Oh, si. El está morto, señor."
  
  
  "E o seu compañeiro?"
  
  
  "Ela está vivo, pero ela está ferido."
  
  
  "Eu creo que foi a cousa ben a facer," Hawke, dixo. "Roman control verificados Corelli."
  
  
  "Roman de control pode ser pagados pola mafia!"
  
  
  "Nicholas...", el reprendido-me.
  
  
  "Considerar, señor, que a localidade de Rusia é longo."
  
  
  "Calma, Nick. Eu vou volver a vostede o máis rápido como eu facer algunhas chamadas."
  
  
  "Miss Rivera e ela non vai estar dispoñible para máis comentario."
  
  
  "Estar alí! Quero facer esta claro."
  
  
  "Que xa foi esclarecida, Falcón. Ou, quizais, un máis preciso prazo é mapeado. Adeus."
  
  
  "Nick!"
  
  
  Eu subscrito a ela.
  
  
  Kelly foi sorprendido pola conversa entre Falcón e de min. Non se involucrar en deliberada desobediencia. É por iso que el falou sobre cousas sen importancia. El foi para a súa mesa e sentou-se. Estaba estudando me atentamente, esperando para o tellado para colapso enriba de min.
  
  
  "Pensas que foi AX?", el finalmente preguntou.
  
  
  "Eu creo que si, pero eu non sei."
  
  
  "Escape?"
  
  
  El mirou para as súas mans. "Quizais".
  
  
  "O que sobre a rapaza?"
  
  
  "Juana? A súa realmente non sei sobre ela. Se ela estaba involucrada, vai ser moi lonxe."
  
  
  "Onde está indo?"
  
  
  Dela, virou-se para o día. "Imos volver para o hotel. Eu me pregunta se ela vai estar alí."
  
  
  Ela foi. Ela podía escoitar o seu percorre o seu cuarto, así como a súa entrou a metade da sala. Polo menos era como nah. Só asegúrese de que ela saíu do seu Lugger e mudouse para a unidade día.
  
  
  "Juana?" Eu dixo con calma.
  
  
  "Ah. Nick?"
  
  
  "Mr Peabody."
  
  
  "Como o fixo ir?"
  
  
  Foi Juana, todo ben. Eu podería dicir pola súa voz. Ela foi apoiada por Lugera, que decidiu que, se fora o asasino, ela tería que xa deixou de Málaga, desde a súa participación no charada sería rematada.
  
  
  El abriu a porta e entrou. Ela estaba vestida nun moi estrito, pero xenial traxe que deu a entender no sabor e diñeiro, pero non era caro. Ela estaba sorrindo, o que significaba que ela non sabía nada sobre Corelli.
  
  
  "Vostede parece cansa, Nick."
  
  
  "Ela. Fresco sobre a enerxía."
  
  
  "Por que non?"
  
  
  El ergueu para o bordo da cama e mirou para Nah. O seu hotel ten o máximo proveito do mundo ao ler o seu rostro. Ela virou a cara min, o forte luz solar de Málaga derramando en nah, iluminando cada detalle do seu rostro.
  
  
  "Rico Corelli está morto."
  
  
  O seu rostro palideceu. Se traballou, Non tiña excelente control sobre o seu sistema arterial. Calquera fisiologista
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  El vai dicir-lle que o sistema arterial é involuntario.
  
  
  "Morto? Nun iate?"
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Un personaxe en unha roupa de mergullo."
  
  
  "O que sobre a muller que estaba estudando con el?"
  
  
  "Tina Bergson foi ferido, pero ela aínda está vivo. Parecía unha configuración, Juana."
  
  
  "O que imos facer agora?"
  
  
  "Estamos á espera", dixo. "En palabras de Falcón. Xa foi informar."
  
  
  Ela estaba mirando para min. "Podería ter visto o home que matou Corelli?"
  
  
  "Só o ego silueta."
  
  
  "Será que ollar como a que lanzou connosco en Ensenada?"
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "O seu ego nunca visto que quere."
  
  
  "Pode ser o home do coche en Washington."
  
  
  "Esta vez, el estaba vestindo unha roupa de mergullo. El podería ser o único. El tamén podería ser Senador Barry Goldwater."
  
  
  Juana ignorou. "El colleu nos ata a Ensenada e seguido nos Málaga través de Washington." Agora, ela foi positivo e mirou abertamente en min.
  
  
  "Quizais".
  
  
  "Ten que ser!"
  
  
  "Se vostede dicir iso."
  
  
  Ela trasladouse cara a min, ata que foi de preto de seis centímetros de distancia de min. "Eles dixeron que é o único en todo o mellor. Como é que deixe isto acontecer?"
  
  
  O seu ollar estaba centrado no Nah, non permitindo que calquera expresión para mostrar no meu rostro. Pero non había tanta rabia en min que as ondas de emoción que estendeu a man para tocar ela, porque ela recuou, como se esperaba que me bateu.
  
  
  "Eu vou esquecer nunca dixo iso."
  
  
  Ela se recompôs e balance a cabeza tristemente. "Eu non vou"
  
  
  O teléfono tocou.
  
  
  "Kelly é aquí," a voz dixo. "Eu estou en contacto con Tina Bergson."
  
  
  "Ai?"
  
  
  "A Garda Civil levou a unha clínica privada, non moi lonxe de nós, non moi lonxe de Alcazaba. A continuación, o médico é o noso salario."
  
  
  "Como cómodo."
  
  
  "Ela é consciente. Ela quere velo."
  
  
  Eu penso sobre iso axiña. Boa. Me dar o enderezo."
  
  
  "Eu teño que leva-lo alí."
  
  
  Boa. Eu vou volver a vostede en quince minutos." Kelly, como fixo a Garda Civil saber onde leva-la?"
  
  
  Kelly riu. "Nós tamén teñen un par en torno a eles."
  
  
  Sorrindo, el desactivar.
  
  
  "O que foi iso todo?" Juana me pediu. Ela aínda estaba visiblemente abalada pola noticia de Corelli morte. Naquel momento, o seu pai decidiu que era inocente.
  
  
  "Tina Bergson. Ela está recuperando. Eu vou ir falar con ela."
  
  
  "Ela?"
  
  
  O seu hotel, así que Juana foi sempre visible. "Quere ir adiante."
  
  
  Ela relaxado. "Ah, bo." Sorriso. "Eu estaba me pregunta o que vai facer comigo."
  
  
  "Como sempre, a súa beru leva con ela. Vostede é unha rapaza moi fermosa, e eu gusto de nenas bonitas." Ela riu.
  
  
  Ela, en realidade, corou. Eu creo que estaba preocupado unha vez máis, preguntar a ela sobre a súa sanidade.
  
  
  * * *
  
  
  Mitch Kelly pasou a maior parte da unidade de oficina e clínicas gabar a Juana Rivera. El desempeñou o papel de un moi legal, sofisticado axente especial. En realidade, el podería encanto mulleres, mesmo cando el non estaba a xogar un papel. Juana parecía determinado para abrazar o ego acto, obviamente, usando o seu interese en Kelly para pensalo me.
  
  
  Pero eu non estaba prestando moita atención, eu estaba moi ocupado pensar.
  
  
  En primeiro lugar, el ficou furioso consigo mesmo para non anticipar a produción. Con este sniper operativo en Ensenada e un estraño equipo nos observando, en Washington, eu debería ser preparado para o problema en Málaga. Con todo, antes de ela, eu penso que os asasinos estaban detrás de min e Juana, e non Corelli. Como estúpido!
  
  
  Isto foi o que me entendeu na miña pensamentos. O claxon dos cornos fóra do coche, finalmente, trouxo-me para fóra do meu torpor, e el comezou a asistir mimmo me a través de estreitas rúas de Málaga.
  
  
  O coche parou para o medio-fío e saímos a través do nah. A clínica foi situado nunha rúa estreita sombra da luz solar directa por edificios que rodean a nah. Os edificios foron limpo e ben conservado. Este foi, en definitiva, non forma parte da universidade de Málaga.
  
  
  Kelly entrou a través da entrada principal. Andamos ata a curva escaleira de mármore, seguido por unha muller en un branco uniforme con un formidable traseiro, que tamén falamos brevemente con Mitch Kelly como nós entrou. Como descendemos o segundo andar corredor, unha fina home nun traxe de negocio e gravata negra recibido Kelly cun gran sorriso.
  
  
  Segundo Kelly, que foi o Dr. Hernández, Tina Bergson é médico. A partir de Hernández é radiante sorriso, el podería dicir que o diñeiro SEMPRE pagou o ego contas e trouxo o ego para a plena ferver cando saudou os seus empregados ' escravos.
  
  
  "Como é ela?" Kelly, preguntou.
  
  
  Hernández cruzou as mans na fronte del, deu un suspiro profundo, e preocupado por un longo tempo.
  
  
  "É unha ferida de bala, vostede sabe. Tal ferida, ás veces, en realidade, fai que sepse na corrente sanguínea. Sepse é de preto de resentimento, " el dixo-me, como se el fose o principal blockhead en grupo. "Eu realmente creo que vai saír desa unha multa. Coa axuda de Deus, que vai saír!"
  
  
  "Canto tempo?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Hai uns días," Hernández dixo despois dun momento de reflexión.
  
  
  "Ah", dixo. "Entón non é que grave en todo."
  
  
  Ego ollos negros brillaron por un momento. A continuación, el sorriu un preocupados, preocupados sorriso. "Grave o suficiente, Señor Peabody," entoou. Isto fixo que el non ía deixar a ir á dereita fóra. Eu tiña que aceptar o feito de que ego resistencia pode ser clinicamente xustificada. Unha ferida de bala pode ser un pouco desagradable cousa. "Pero é bo que ela
  
  
  
  
  
  "ela veu aquí inmediatamente," Hernández continuou. Ela estaba case en estado de choque. Cando se trata de feridas de bala, non ten que se preocupar de choque."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Podemos ir a vela?"
  
  
  "Por suposto, por suposto," Hernández vigas, volvéndose para Kelly e axitando-los cara a porta no corredor. "Por favor, escriba."
  
  
  Kelly abriu a porta e entrou un gran, aireador cuarto cunha cama de hospital no medio. As cortinas foron atraídos, e unha lámpada ardía na mesa de cabeceira.
  
  
  Tina Bergson foi fermosa, aínda que ela estaba envolto en un moi elaborado branco pano de liño, e o seu peito era cuberto con hospital mantas. O seu cabelo estaba fluffed sobre a almofada, un halo de fiado de ouro.
  
  
  Nah tiña os ollos pechados cando entramos, pero ela abriu ih como nós miramos para abaixo na nah.
  
  
  A súa mirada me quería. "Mr Peabody," ela dixo.
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Eu estou contento de ver que a vostede parece tan boa."
  
  
  Ela tentou sorrir. "Foi... foi..." E bágoas enchéronse de bágoas nos seus ollos.
  
  
  Ela, fun ata ela. "Tina, que foi espectacular. Ten algo que me dicir?"
  
  
  A súa voz era un murmurio. "Eu estou tan avergoñado. Eu..." Ela mirou para nós suplicante.
  
  
  Dela, virou-se ao redor. Boa. Limpar o cuarto. Ela quere falar para min só."
  
  
  Juana endireitou-se. "E a min."
  
  
  Os nosos ollos se atoparon. "Sexa, Juana. O resto de vós, saír!"
  
  
  Hernández e Kelly obedientemente fun para fóra a través do cuartos con unha muller en un branco uniforme.
  
  
  El levou Tina man. "Que é iso, Tina? O que está vergoña?"
  
  
  Ela virou-se para lonxe de min. "A captura," ela dixo. "O xogo que vai."
  
  
  "Un xogo?" Juana voz era forte, e mesmo.
  
  
  "Si", Tina dixo nerviosamente.
  
  
  "Conta-nos sobre iso", ela ai ordenou.
  
  
  "Era Rico idea. Quero dicir, el estaba con medo e sabía que alguén estaba intentando matar ego."
  
  
  "Como el sabía?"
  
  
  "Isto xa foi xulgado."
  
  
  Boa. El sospeita que alguén estaba intentando matar ego. Por mor de un ego arranxo con nós?"
  
  
  "Si", ela murmurou.
  
  
  "Se el sabía que alguén estaba indo a bater o seu ego, por que o fixo caer unha absoluta trampa?"
  
  
  "El non fixo iso", Tina, dixo. "El non caer na trampa. Isto é só iso."
  
  
  El virou-se e mirou para Juana. Un pensamento estraño ocorreu a min. O seu pai espremer Tina man firmemente.
  
  
  "Dalle", el pediu a ela.
  
  
  "Non era Rico no barco," Tina finalmente dixo, rolando os ollos suplicante.
  
  
  Rumbo! Non é de admirar que todos pasou tan rápido!
  
  
  "Non?"
  
  
  A persoa que falou non era Rico Corelli. Este era un home Rico tiña coñecido por anos. Ego é o nome foi Basillio di Vanessi. O Siciliano.
  
  
  "O que sobre Riko? El estaba no barco?"
  
  
  "non. Rico en Sierra Nevada ximnasio. Así que a reunión sobre o iate foi máis, tivemos a notificar o ego - e, a continuación, vostede e el ía atopar na estancia de esquí. Esta reunión preliminar foi unha proba. O Rico-Hernini cuberta."
  
  
  "Guernini?"
  
  
  "si. Un-como é iso? "xemelgo!"
  
  
  "Un doppelganger," Juana, dixo.
  
  
  "Si! Vostede sabe, para descubrir se alguén intentou matar Rico. Ver?"
  
  
  Ou matar-me, eu penso.
  
  
  "Iso é real."
  
  
  "Entón é Vanessa quen é o morto, non Corelli?"
  
  
  Ela dixo, " Si. É verdade."
  
  
  Juana me empurrou e quedou á beira da cama. "Vostede é mentira", ela retrucou. "Eu podo dicir."
  
  
  Tina metade sentouse na cama, de ollos arregalados. "Por que está falando para min como que?"
  
  
  "Non está dicindo a verdade! Corelli está morto! E está intentando marco de nós con un falso!"
  
  
  "Iso non é verdade! Eu xuro!" Tina rostro estaba cuberto de suor.
  
  
  "Eu non creo!" Juana presionado duro.
  
  
  "Rico está agora en Sierra Nevada. Lanzamos o ego de un iate en Valencia. Eu podo probar iso"
  
  
  "Como?"
  
  
  "A súa... a súa..." Tina rompe. Ela comezou a soluçar.
  
  
  "Como?" Juana, dixo, inclinándose sobre e axitando os seus violentamente.
  
  
  Tina estremeceuse e xemeu, que mágoa. As bágoas foron fluíndo. "É verdade!", ela chorou. "Corelli está vivo!" Agora, ela foi abertamente chorando. "Valencia ten rexistros de ego de saír do iate!"
  
  
  Juana endireitou-se, cos ollos estreita, pero satisfeitos. "Podemos comprobar-lo para fóra."
  
  
  Juana suavemente empurrou de lado, dando Nah unha significativa e saber mirar. Juana era negra, e eu lle gustaba que. Agora sabiamos Corelli aínda estaba vivo.
  
  
  "Onde está?" El preguntou Tina.
  
  
  "Eu dixen a ti. En Sierra Nevada." Os seus ollos rolou cara atrás no horror.
  
  
  "Pero..."
  
  
  "El me vai dicir onde vai atender vostede."
  
  
  "É el incógnito no resort?"
  
  
  Tina asentiu desesperadamente. "Si, Si! Oh, Sr Peabody, eu sinto moito sobre o que deu mal."
  
  
  "Vostede debe ser," eu bati.
  
  
  "Será que ir alí para coñecer ego?"
  
  
  "Estamos a benvida!"
  
  
  "Non?" O seu rostro desintegrado.
  
  
  O seu "non!", foi categórico.
  
  
  "Por que, por que non?"Ela comezou a chorar de novo. "El...... me matar!"
  
  
  "Si", dixo con calma. "Eu creo que vai."
  
  
  Capítulo Cinco
  
  
  Non hai necesidade de proxecto pensamento ondas ao redor do seu cerebro para alguén. Eu estou tentando iso hai anos, pero sen éxito. Pero naquel momento eu sabía que eu estaba só quere comunicarse con Juana Rivera, a través de ondas cerebrais - real psíquica percepción.
  
  
  El fixo a súa mirada no seu rostro, e fixo moi pensativo. Eu penso, " Vir no seu auxilio, Juana." Vostede é un bo rapaz;
  
  
  Juana mirou para min, o seu rostro quedou vermello, como se ela estaba avergoñado de que un home estaba mirando para ela tan de preto.
  
  
  Eu sabía que o meu pensamento inicial tiña non penetrou ela. Eu creo que é o meu perdeu un
  
  
  
  
  
  unha cara, aínda que.
  
  
  Para inferno con el, el pensou en pasado. Teño a sensación de que ela colleu.
  
  
  El virou-se para Tina e retrucou, "Nós non estamos autorizados a!" e dixo de novo. "É máis. Vostede mentiu para nós a última vez. Non hai reunión."
  
  
  Juana ollos estreita, e el case podería seguir os seus procesos de pensamento como ela atravesou o circunvoluções de xogar e counterplay.
  
  
  ""Espera un minuto", dixo ela rapidamente. "Nós non pode só deixar a España sen ver o Sr Corelli!"
  
  
  Tina deixou chorando e mirou para min con sorte.
  
  
  El mirou para Juana como un xardín verme sobre unha fresca ensalada. "Oh, si, podemos!" Eu dixo con rabia. "Eles mentiron para nós, e este é o fío."
  
  
  "Pero o que sobre a información Corelli ten que dar-nos?"
  
  
  "Nós non precisamos del."
  
  
  "Non é preciso que," Juana suplicou, " pero eu teño iso! Ela é a única que foi enviado aquí por el. Vostede é só un gardacostas!"
  
  
  Eu mirou para Tina para ver como ela tomou o noso pequeno dramática improvisación. Ela virou-se para un espectador a un ritmo acelerado partida de tenis.
  
  
  "Eu vou entrar en contacto con MACHADO, "eu rosmou, facendo algo así como unha tarde-vintage Bogart. "Ruso localidade limpa!"
  
  
  "Deixe-me falar con eles!", dixo Juana, xa nerviosa. "Eu coloque unha morea en liña!"
  
  
  "Nós non estamos debería falar diante dela," eu dixo, relutantemente, acenando para Tina.
  
  
  "Eu non me importa o que escoita! Esta é a miña tarefa!"
  
  
  Eu penso sobre iso, finxindo para pesar as consecuencias. Finalmente eu dixen a ela: "vostede realmente quere ir e coñecer Corelli?"
  
  
  Juana balance a cabeza. "Por suposto! Só porque vostede arruinou a primeira reunión..."
  
  
  "E vostede?" Interrompín, volvéndose para Tina. "Que garantía pode dar-nos de que vai atopar o real Corelli en Sierra Nevada?"
  
  
  "Eu xa che dixen! Vai saber cando ten o dereito de información."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros.
  
  
  Juana interrompido. "Necesitamos coñecer Corelli," ela dixo. "Isto é moi importante para min!"
  
  
  Boa rapaza, eu penso. Mantendo o seu rostro impasible, el inclinouse sobre Tina. "Imos tentar de novo."
  
  
  Ela pechou os ollos en relevo e sorriu.
  
  
  "Vai ter que traballar en estreita colaboración con nós, Tina," o seu pai dixo. "Non hai ningunha razón para supoñer que o asasino vai ir a casa agora. El vai querer matar ti, tamén."
  
  
  Juana engurrou o cello. "Por que non? Se Emu foi pagado para matar Rico Corelli, el traballou para fóra o seu contrato."
  
  
  "Pero el sempre vai descubrir máis sobre o seu erro. A mafia sabe que Corelli está vivo - ou a piques de morrer. A continuación, o asasino vai perseguir Tina - para levar ego para Corelli!"
  
  
  Tina bufou.
  
  
  "Imos poñer gardas nesta sala," eu anunciado. "Eu vou dicir Mitch Kelly."
  
  
  "Pero un adestrados assassin pode infiltrar en calquera lugar. Como é que a garda saber para Hema a seguir?" Juana, preguntou.
  
  
  A súa fronte engurrada. "Nós non temos ningunha idea de que o asasino é. Emu só vai ter para manter a todo o mundo fóra."
  
  
  "Pero nós sabe," Tina, dixo, de súpeto, sentado e estremeceuse con dor no movemento brusco.
  
  
  Juana e eu me virei para ela, a nosa boca entreaberta. "Vostede sabe o que?"
  
  
  "Quen é o asasino. Este é un home chamado Komar. Debe ser. El é un asasino profesional. Ego é o nome real é Alfreddo Moscato."
  
  
  "Como vostede sabe?"
  
  
  "Porque un asasino intentou romper Rico vila, na Córsega seis meses. Alí foron moitas trampas e dispositivos ao longo das paredes, así que non podía entrar. Pero cando tentou, el bateu os fíos que estaban tomando infravermellos fotos. as fotos mostrou-se, e el entendeu que era Moscato."
  
  
  "Fai Rico Corelli saber Moscato?"
  
  
  "non. Eles nunca coñeceu. Odin en torno Riko xente é coñecida como Moscato."
  
  
  "Entón está dicindo Moscato non sabe Corelli pola visión e pensa que matou ego."
  
  
  Tina balance a cabeza. "Eu non penso sobre iso, pero si, eu ía dicir iso."
  
  
  "O que máis sabe sobre Moscato? Calquera cousa que nos pode axudar a identificar o ego?"
  
  
  Tina rostro se virou-de-rosa. "Emu realmente gusta de nenas," ela dixo.
  
  
  "Nada máis que iso?"
  
  
  "Emus como parellas," Tina deixou escapar, avergoñado.
  
  
  "En par?" Eu preguntei alegremente.
  
  
  "Isto non é divertido!" Juana, dixo bruscamente.
  
  
  El se virou de volta para Tina. "Será que ten unha historia de tres sexo hábito?"
  
  
  "Si", Tina, dixo. "Que está conectado a el. El fai iso cada vez antes de saír para o traballo. El relaxa o ego."
  
  
  "Quizais poidamos utilizar este coñecemento para atopar-lo antes de que el pensa de nós."
  
  
  "Atopa nós?" Juana os seguidores debidamente.
  
  
  "El certamente vai atopar o seu camiño para Corelli de novo. Porque el non sabe o ego, a primeira vista." El mirou para fóra a pechadas fiestra. "E o xeito máis doado para incorporarse Corelli é para asistir a nós."
  
  
  Juana ollos iluminaron. "Entón, imos ver a nós mesmos en Málaga e que está a benvida para nós."
  
  
  "non. Nós imos atopar o ego en primeiro lugar." Pero eu precisaba para corrixir algo. "Tina, como fago contacto real Corelli?"
  
  
  Ela virou. "Vai ter que agardar a que el chama-me."
  
  
  "Pero como é que el sabe onde está-eu quero dicir, escondidos neste especiais clínica?"
  
  
  Ela encolleu os ombreiros. "El vai. Podo asegurar que"
  
  
  "Eu non quero ir a un resort de esquí e esperar para o ego alí," eu dixo.
  
  
  "O médico di que eu vou estar ben en poucos días."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Entón imos esperar. Nese medio tempo, imos tentar swat o Mosquito. Ela quere que desaparecer mentres traballamos sobre este rally."
  
  
  * * *
  
  
  Ela foi rapidamente informado por Mitch Kelly
  
  
  
  
  
  
  Un minuto máis tarde, el foi sobre o teléfono, enganando o comandante de Málaga para a asignación dun membro da Garda Civil para ollar despois de Tina Bergson. No camiño de volta para o hotel, eu dixo Kelly sobre a dirección de operacións.
  
  
  El dixo que non tiña oído falar que O Mosk foi en Málaga, pero está claro que el non detectar calquera sentimentos na área. El parecía pensar que o seu ego estaba a ser criticado. Asegureille que eu non.
  
  
  "Inferno", el dixo. "Por que non dar un ollo?"
  
  
  "O que submundo?"
  
  
  "Málaga guisado," el dixo. "Votar a partir de onde eles aprenden sobre o Mosquito. A medida, que e Juana ollar perfectamente lexítimo. Podería ser un par de depravado expatriados intentando contratar un gardacostas. Eu teño un contrato que sabe guiso de dentro para fóra. O ego nome é Diego Pérez. Escoita, eu vou manda-la para ti esta noite. Vai cercalo."
  
  
  Dela, eu mirou para Juana, todos prim e tensa coa miña masculino chauvinismo.
  
  
  Boa. Imos tentar."
  
  
  Nós rematou o paseo en silencio.
  
  
  Así que volvemos para o hotel, o teléfono tocou.
  
  
  Foi Kelly.
  
  
  "Odín. Eu fixen un acordo con Diego."
  
  
  "Todo dereito."
  
  
  "El é de cinco pés sete polgadas de altura, suave-mirando, con un pequeno bigote, e moi intelixente. Non deixe que a súa lazos enganar ti."
  
  
  "Iso mesmo"
  
  
  "Dous. Foi só decodificar por un Interpol sinal."
  
  
  "Interpol?"
  
  
  "Eu enviado a súa descrición do home morto xunto co impresións. Este non é Corelli. É Vanessa, todo ben."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Entón, Tina está dicindo a verdade."
  
  
  "si. Boa sorte esta noite, Nick."
  
  
  * * *
  
  
  Diego Perez resultou ser exactamente o que Mitch Kelly tiña descrito - unha suave-mirando escolta tipo que usaba brillante, pero adecuada roupa e mantivo un fluxo constante de irrelevante chats para entreter as mulleres, neste caso Juan Rivera.
  
  
  "O seu nome é Diego Pérez," el me dixo cando eu deixar lo en.
  
  
  "Como está vostede?" Eu dixen a ela. "Esta é a miña dona Juana."
  
  
  "Fair lady," el dixo que con un arco. El roubou unha mirada Juana. Ela tentou manter o seu rostro aínda, pero eu podía ver a rabia edificio dentro dela. Sospeitaba eu estaba tirando sarro dela.
  
  
  "Kelly me dixo que o obxectivo do noso noite," Diego dixo pouco, me dando unha significativa ollar.
  
  
  "Onde podo comezar?" Eu preguntei a ela.
  
  
  El nomeou un lugar, e nós chamou un taxi e xogou un partido como este. Diego sentou-se con Juana, radiante e falando en español e despois en galego. El estaba mirando para fóra da xanela.
  
  
  En Málaga, o que realmente non sabe onde guisos comezou e onde clubs rematou. Comezamos con un restaurante con vistas ao Mar Mediterráneo, ao lado do porto, nunha zona da cidade chamado La Malagueta. O sol caeu sobre a superficie do Mar Mediterráneo, e comemos peixe e bebían viño e coñac. Os camareiros velas acesas con cristais de cores, e a noite caeu.
  
  
  "Eu teño unha idea, Diego," eu dixo.
  
  
  "Unha idea?" Diego comezou a sorrir. Emu gusta intriga.
  
  
  "Eu son un rico turista Estadounidense. Isto pode ser visto no camiño eu xogar cartos de todo. A súa andaina coa miña muller. Pero eu estou aburrido coa miña muller. Eu quero ir para a cama, non só como un simple campesiño rapaza. Eu quero dous deles!"
  
  
  Diego estaba encantado. "Pero como vostede explicar a súa esposa presenza, señor?"
  
  
  "Ela está con vostede, Diego."
  
  
  Ego cara rompe en un sorriso radiante. "Ah!"
  
  
  "E cando atopamos dúas nenas que traballan en parellas, descubrimos se ih foi invitado a realizar nos últimos días, especialmente na noite pasada."
  
  
  Diego rostro estaba cheo de admiración: "Entón imos ir."
  
  
  "En realidade. Imos ver o que pasa a continuación."
  
  
  Comezamos a ir a discotecas en Málaga. Un Europea disco é, esencialmente, un lugar escuro con un teito baixo e moi poucas fiestras. Pequenas mesas están organizadas en torno á plataforma no medio. Desde o teito colgar todo tipo de bixutería - musgo seco, cintos, cordas, ligas, tangas, bras, látegos, case todo o que poida imaxinar.
  
  
  Sempre hai un alto estéreo cinta xogar en algún lugar. Altofalantes emiten ruído en todas as direccións en torno nichos escondidos. Stroboscopes flash multi-cores luces en todas as direccións. Diapositivas de cores con nude corpos e parellas en diferentes posicións da relación sexual son proxectada nas paredes. O ruído é fantástico.
  
  
  A continuación, todos os strobe luces apagar e un grupo de guitarristas entrar no escenario. Un macho ou femia bailarín de flamenco aparece.
  
  
  Pola media noite, que pasou media ducia de lugares con resultados negativos.
  
  
  "Todo ben?" Despois dun tempo, Diego, preguntou ela.
  
  
  "Nada, señor," dixo. "Hai unha morea de mulleres dispoñible-sinxelos, dobres, aínda triples, pero, recentemente, ninguén ten realizado triples."
  
  
  "Entón, imos tentar de novo."
  
  
  "Estamos fóra de prazas." Diego ollos estreita. "Eu creo que debe tratar de Torremolinos."
  
  
  "Onde está?"
  
  
  "Un pouco máis ao sur. Na Costa del Sol".
  
  
  "Máis discotecas?"
  
  
  "O mellor. Vivir. Animal. Depravado."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Que soa ben. Imos ir."
  
  
  Por exemplo, un-trinta nós entrou un lugar no medio do camiño para abaixo a rúa principal de Torremolinos. Era un lugar sombrío. Enjaulado animais foron camiñando cara atrás e cara adiante en gaiolas colgado do teito preto da entrada bar.
  
  
  Luminescentes pintado cadeiras e mesas brillaba na escuridade. O bailarín de flamenco desapareceu na súa habitual paso
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  s sobre un pequeno escenario no centro da sala. Unha foto de dous éxtase lesbianas foi proxectada sobre o muro. Amplificado guitarra de música competiu coa frenética lamentando de un nunca antes existentes cantante nun aparente intento de atordoálas todos os clientes.
  
  
  Sentamos, ordenou sangría, e asistir.
  
  
  Diego foi.
  
  
  Juana e eu mirou para o outro.
  
  
  A miña man agarrou o meu ombreiro. El xirou en torno a, asustado polo inesperado contacto humano.
  
  
  "Eu te-los", Diego dixo no meu oído.
  
  
  El tocou Juana brazo, advertiu a ela para estar alí, e seguido de Diego na escuridade. Houbo unha pequena porta de entrada para o lado do disco. Diego levou-me a través dela, e nós andamos para abaixo un corredor escuro a unha sala ao final. Unha muller de indeterminado idade en un sucios, esfarrapados flamenco traxe sentou-se na mesa. A xemer por riba da súa cabeza, un feble eléctrica brylev brillaba. Nah tiña pelo negro, ollos negros, e negro bolsas baixo eles.
  
  
  "Bianca," Diego dixo. "É un home."
  
  
  Bianca sorriu tiredly. "Eu gosto de ti", ela dixo.
  
  
  El sorriu. "O seu compañeiro?"
  
  
  "Ela non é tan boa como ela, pero ela vai estar alí."
  
  
  "O seu nome?"
  
  
  "Carla". Ela encolleu os ombreiros.
  
  
  "Bianca," eu dixo. "Tes que ser bo. Eu non quero perder o meu diñeiro."
  
  
  "Non desperdiçar o seu diñeiro en Bianca e Carla!" a muller bufou. "Estamos ben. Moi bo".
  
  
  "Eu non quero afeccionados!" Eu dixen a ela. "Eu quero saber se xa traballaron xuntos antes."
  
  
  "Está claro que temos que traballar xuntos," Bianca, dixo, axitando unha man reconfortante para min. "Non se preocupe sobre iso. Imos dividir o diñeiro."
  
  
  "Como?"
  
  
  "Sete mil pesetas cada unha."
  
  
  "Iso é unha chea! Ten que saber se é bo!"
  
  
  "Escoitar, pedir a alguén ..."
  
  
  Diego, dixo, " Que, Bianca? Tes algunha recomendación?"
  
  
  "Por suposto, eu teño recomendacións! Este Francés vive en Marbella."
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Eu non creo que calquera Francés!"
  
  
  Ela estaba rindo. "Isto é bo. Os seus fillos!"
  
  
  Diego e eu encolleu os ombreiros.
  
  
  "Ei," ela dixo. "Houbo un que fixemos onte! Carla e a súa. Un verdadeiro bastardo, el era! El sabe de todo! E inmediatamente! Oh, eu estou dicindo a vostede..."
  
  
  "Quen era el?"
  
  
  Ela engurrou o cello. "Eu non sei. El non nos di o seu nome. El é un escuro cara. Vostede sabe. El parece italiano ou algo así. El non falan español."
  
  
  Eu olhei para Diego, e el baixou a tapa de un ollo.
  
  
  "Onde é que el vive?"Eu preguntei a ela.
  
  
  "Fomos á vila abertamente aquí en Torremolinos."
  
  
  El alcanzou na súa bolsa e sacou dez mil pesetas. "Me dar o enderezo," eu dixo,"e manter a dez mil."
  
  
  Os seus ollos arregalados, e el viu a suor saír na súa testa. Os seus beizos estaban húmidos con saliva. Ela estaba dividido entre a ganancia e cautela. Agora, ela sospeitaba que dela pode ser máis que un cliente raro desexos sexuais. Pero ela estaba máis interesado no diñeiro do que dubidar.
  
  
  Ela chegou para o diñeiro.
  
  
  "O enderezo?"
  
  
  "Eu non sei o seu enderezo... eu vou leva-lo alí."
  
  
  Volvín o seu diñeiro e retirouse cinco mil rublos. "O resto é cando chegamos alí, Bianca."
  
  
  Diego mirou intrigado. "Señor. Que sobre o outro señora? O seu...?"
  
  
  "Ir de volta alí, Diego, e leva-la para casa en media hora."
  
  
  Penso que se alguén estaba asistir Diego, que ía segui-lo e Juana de volta para o hotel.
  
  
  Bianca agarrou o seu brazo e fomos pola porta de atrás do disco.
  
  
  Era moi escuro aí fóra. Luces de neón iluminado o fronte do edificio, pero a volta foi case terreo de xogo negro.
  
  
  Bianca dixo: "Espera aquí."
  
  
  Ela deixou, e metade dun minuto despois un taxi parou para a casa e ela aceno para min.
  
  
  La sel está a carón dela, cheiro, o cheiro a mofo da súa maquillaxe, o seu bote, e as súas roupas.
  
  
  Ela falou para o condutor de taxi, un triste-eyed Viejo en unha boina, e el partiu, sinuosa a través de estreitas rúas que levaron ao pé na periferia da cidade. Deixamos o spa sección de Torremolinos e entrou nun suburbio zona residencial.
  
  
  Dez minutos máis tarde, Bianca se inclinou cara adiante e bateu o condutor de taxi no ombreiro.
  
  
  "Aqua! Resultados da votación".
  
  
  El chamou un taxi.
  
  
  "Que por alí?" Eu preguntei a ela, Bianca, identificando a vila estaba apuntando.
  
  
  Ela asentiu coa cabeza.
  
  
  "Un home-que viven alí só?"Eu preguntei a ela.
  
  
  "Iso é real. Non hai ninguén máis."
  
  
  Ey lle entregou cinco mil pesetas, saíu en un taxi, pagou o condutor, e acenou-los tanto no seu camiño.
  
  
  O taxi tiña ido aínda.
  
  
  Eu comproba-lo no meu ombreiro coldre. O Luger estaba esperando.
  
  
  A vila que Bianca rexistrada foi unha pequena casa de escaiola rodeado por un xardín ben coidado. Había unha porta aberta na fronte da casa.
  
  
  O seu marido veu.
  
  
  A casa estaba escuro.
  
  
  Foi ignorada. Era evidente que o ocupante da casa era ou fóra ou durmindo no lixo.
  
  
  Mirei pola fiestra e viu a cociña e comedor.
  
  
  A segunda fiestra aberta para un cuarto, e alguén estaba durmindo nun deles.
  
  
  Eu mirou arredor para asegurarse de que ninguén estaba me observando. Entón, como facer pouco ruído posible, el foi para o fiestra da cociña e intentou abrilo.
  
  
  Para a miña sorpresa, que foi lanzado e voou para fóra.
  
  
  El conseguiu pasar.
  
  
  Sexo en a vila era de azulexos, e dela desembarcado sobre el, sen un son. Eu debuxei
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Eu peguei meu Luger e indo para a porta do corredor na parte de atrás da cociña.
  
  
  A porta do cuarto estaba entreaberta. El rapidamente camiñou a través do nah para o cuarto e notei un interruptor de luz preto da xanela. El trouxo a súa peza para a cama e virou sobre brylev.
  
  
  "Conxelar", dixen eu, pensando que podería ter unha arma útil.
  
  
  Ningún movemento. Nada. Eu asistir-lo. Sergey, que foi inundando o cuarto, me mostrou o que acontecera, e eu me sentín mal. A persoa que estaba deitado no lixo non estaba máis alá. A almofada e roupa de cama foron empurrado cara arriba para ollar como un dorminhoco.
  
  
  Sentindo un momento de absoluto pánico, cheguei á luz para extinguir o meu ego.
  
  
  O son detrás de min veu moi rápido. Aínda que el xiraba tan rápido como podía, transformando o Luger para incorporarse quen era, ela nunca rematou en movemento. El estaba mergullado na escuridade veces un metal duro obxecto me bateu no cranio.
  
  
  A primeira cousa que entender cando eu recuperou a consciencia foi que eu non podía respirar. E entón eu descubrín que a miña cabeza estaba doendo tamén. A terceira cousa que eu sentía era a posición en que o meu corpo estaba torcido. Ela estaba en un moi axustado espazo, só o suficiente espazo para a miña dor de ósos.
  
  
  Eu engasguei, tentando respirar aire limpo a través da néboa de fumes tóxicos que cercaron-me.
  
  
  Abrín os ollos e vin nada en primeiro lugar. Os meus ollos picado, turba, e concentrarme. De súpeto podo entender que eu non podía mover os meus brazos e pernas.
  
  
  Tentar sentir-se sincero, eu viu a luz feble que eu estaba preso no banco de diante dun moi pequeno Volkswagen. O motor estaba funcionando, pero o coche non estaba en movemento.
  
  
  El tossiu e intentou limpar a súa gorxa, pero non podía.
  
  
  Gases de escape! O pensamento pasou pola miña mente, e el sentou-se, de súpeto, mirando arredor, entender por primeira vez como a mangueira era adherencia en case ventá pechada.
  
  
  O esgotamento estaba derramando a través da mangueira na folclórico coche. El sabía o suficiente sobre estes coches para saber o que eles estaban practicamente aire-auga e axustado dentro. E coa chegada de monóxido de carbono, eu non teño moito tempo.
  
  
  O meu pulsos e nocellos foron obrigados con axustado cordas de amarre xuntos así que eu parecía un touro perseguindo un touro can. El estendeu a man, tentando incorporarse a clave de ignición para torce-lo, pero el non podía manobrar seus nocellos alta o suficiente dentro do coche límites para chegar a clave.
  
  
  Estaba ofegante, en desespero. Eu sabía que non teñen tempo para respirar aire fresco nos meus pulmóns.
  
  
  Eu sabía que había un Mosquito esperando do lado de fóra, e despois de cinco ou dez millas, el foi para o garaxe, abriu a porta do coche, apagou o motor, e me levou a algún lugar para a entrega. El completamente enganado min!
  
  
  Eu podería alcanzar os meus nocellos coa miña man dereita, pero eu non podía levantar o ih alta o suficiente para tocar a lámina de aceiro adxunto para a parte de atrás do meu nocello. El esvarou fóra do asento e bater a panca do cambio, case perdeu o seu ego forma.
  
  
  E, a continuación, unha lámina de aceiro tocou a ela.
  
  
  Eu perdín a consciencia por un momento, e todo o meu corpo foi atormentado por unha agonía tose. Eu non teño tempo a todos.
  
  
  A lámina saíu, e el intentou cortar as cordas realización meus nocellos. Un minuto máis tarde, a corda partiu. Ela non podía respirar máis, e prendeu a respiración. Escuridade comezou a caer sobre min, de todos os lados. El mal podía moverse dedos agora.
  
  
  Monóxido de carbono continuou a fluír para o coche.
  
  
  A continuación, as miñas pernas estaban troca publicacións. Ih empurrou-o para lonxe dela pulsos e pisou sobre o pedal do acelerador con un pé. Volkswagen saltou, pero o bullying realizada.
  
  
  El virou a panca do cambio para o lado e cara a abaixo para reverter, e puxo o seu pé sobre o gas de novo.
  
  
  O Volkswagen tiro a través da pechado porta do garaxe e estrelouse contra nah.
  
  
  Pero a porta non abre, aínda que eu podía escoitar o crack de madeira.
  
  
  O Volkswagen estaba dirixido a ela para adiante.
  
  
  A miña visión desapareceu de novo, e el non podía ver moito. Os meus pulmóns foron axitando o tóxicos do aire de mostraxe.
  
  
  De volta de novo, rompe-lo.
  
  
  O día trasladouse á parte.
  
  
  Eu a vin de fóra durante a noite. Para adiante.
  
  
  O Volkswagen inverteu-lo de novo, e a través de portas abertas el disparou para fóra do garaxe. El derrapar para unha parada na área aberta. Aire fresco derramado en, a través de a xanela.
  
  
  Á súa dereita, unha súbita explosión de laranxa chama precedida o son de un tiro.
  
  
  El cortou as cordas en torno a ela pulsos e liberou os seus pulsos. El tirou a porta aberta e rolou a fiestra, tose no aire fresco. Un minuto despois, eu tiña o volante nas miñas mans. O Volkswagen balance en torno a el, acendeu a santa luz, e que ten como obxectivo o ego no lugar onde o tiro viñeran.
  
  
  Alguén gritou. Outro tiro eco. El levou todo o camiño para o gramos e dirixiu para o sotobosque que creceu preto do garaxe. Cando a vin, vin unha silueta humana ir para fóra de todo o arbustos e executar en todo o gramos. Foi o Volkswagen que realiza el apuntou para el.
  
  
  El virou unha vez, a súa asustado cara iluminada polo coche brillante faros. El foi un pequeno, escuro, redondo-faced home con grosas cellas, longo costeletas, e un mosquito de queixo azul barba.
  
  
  El disparou de novo, pero perdeu, e foi bater duro sobre o gas. O Volkswagen saltou cara a adiante.
  
  
  Moscato zigza
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  gged agora, intentando atopar abrigo en un pequeno patio. Eu bati o pedal do acelerador e forzado a Volks para ir tan rápido como eu podería. Ela, viu ir sobre unha parede de ladrillos e ir sobre nah.
  
  
  El tomou o seu pé fóra o pedal do acelerador e abruptamente preme o bullying botón. O Volkswagen virou-se para os lados, desenterrado herba, e bateu en unha parede de ladrillos.
  
  
  A roda é no meu estómago, pero eu non estaba indo rápido o suficiente para ferir gravemente a min mesmo.
  
  
  El subiu ao redor do coche e saltou cara arriba na parede, mirando para o emaranhado de vexetación e arbustos no patio ao lado.
  
  
  Non había ninguén á vista.
  
  
  Eu fun de volta para dentro e foi para dentro. No seu cuarto, eu podía ver onde Komarov mantido e onde el se escondeu, antes de que el me bateu. Eu atopei o meu Luger no chan, onde o seu ego deixou caer.
  
  
  Ego colleu-a e comezou a andar para fóra a través do cuartos, a planificación para establecer unha trampa para Moscato. Máis cedo ou máis tarde, o emu vai ter que vir de volta.
  
  
  De súpeto podo entender que eu non estaba só na súa casa.
  
  
  Un home estaba de pé no corredor, sorrindo para min.
  
  
  A primeira cousa que vin foi un Webley Marca VI, un arma letal. Case inmediatamente, os seus ollos o foco sobre o home soster o arma.
  
  
  El foi un grande, impoñendo home en unha cinta capa de choiva. El agarrou o Webley, case casualmente, como se fose nada máis que unha tarxeta de visita, o seu ego vinculado directamente a min na vida.
  
  
  Seis
  
  
  El tivo unha longa, case delgado cara con ollos negros e cabelo ondulado que caeu descoidada sobre os seus ollos. E, ao mesmo tempo, aínda que o ego características foron inmóbil nunha expressionless máscara de dispassion, os seus beizos estaban inclinado en un apartamento sorriso.
  
  
  "El voou," el dixo, por desgraza, moi inglés Británico. "Agora, que foi a máis estúpida cousa no seu parte para deixar o emu escapar."
  
  
  Emu aceno para ela, coidado de non apuntar o seu propio para el. "Vostede podería por favor, conseguir que de cara a fóra do meu rostro?"
  
  
  "o que? Ah!" El sorriu. Webley esvarou ao lado de peto de unha cinta payt e desapareceu. "Vostede é un Americano, non é?" El parecía moi triste pola idea.
  
  
  "si. E non hai ningún punto en acusando me de fuxir. Se non tivese invadiu este corredor como Q E II, o seu ego tería matou!"
  
  
  El deu de ombreiros. "Ben, o que acontece, ás veces, non é?" "¿Que pensas? Imos segui-lo?" Calquera oportunidade?"
  
  
  "El xa está lonxe de aquí," eu dixo. "Eu teño medo que podería esquecer o ego."
  
  
  Estudou me coidadosamente. "Eu non recoñece-lo, amigo. A CIA? Intelixencia militar?"
  
  
  Ela calma dixo: "eu son un turista Estadounidense. O que está falando?"
  
  
  El riu. Adán ego mazá saltou cara arriba e para abaixo, como o seu destino inclinada cara atrás. El foi un grande, fermoso home típico estilo Británico con un tweed chaqueta. "Vostede non ten a menor idea, non é?"
  
  
  El suspirou. "Maldito o xastre. O Seu Párroco. Barry Párroco. Un cidadán Británico. En vacacións en España. E ti?"
  
  
  "George Peabody. Do mesmo xeito, a súa confiado."
  
  
  El deu unha exasperado sorriso. "Besteira."
  
  
  "No dell' si, si," el dixo a ela, rindo tamén. "É escuro en aquí. Quere demarcar unha ego?"
  
  
  "Desculpe-me, por favor?"
  
  
  "Pór para fóra o ego. Vostede sabe. Esperar para o ego aquí."
  
  
  "Ah. Manter observacións? Na afirmativa. Eu estou de acordo totalmente con vostede, a antigüidade."
  
  
  "Call me George."
  
  
  El rosmou. "Entón George."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "Imos esperar". El camiñou ata a cama e sentou-se no bordo do mesmo.
  
  
  El pasou por min e caeu sobre a almofada, recostado contra a cabeceira da cama. Eu podía escoitar el atrapalhado na súa bolsa. El tirou un paquete de español tabaco, apareceu un na súa boca, e rapidamente acendeu-o con unha longa cera de partida. Desculpas. Fume?"
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Deixar de fumar".
  
  
  "Como chegar a el en primeiro lugar?" "Que é iso?", el preguntou de súpeto.
  
  
  "QUEN?" El fixo, porque el sabía o quão estúpido todo soou. Pero non sempre foi de seguridade.
  
  
  "Un mosquito," Párroco, dixo, como se el estaba completamente incompetente.
  
  
  A súa tentando ver o seu camiño para a correcta cobertura. "Esta muller vive en Málaga," eu dixo. "Ela está casada cun home de negocios, eu sei. Con todo, cando o seu marido comezou a xogar xogos en Suíza co seu amante, a muller decidiu ter un caso con o home que chamar a un Mosquito. Agora é chantaxe ela, ameazando a contar a ela sobre o ih o asunto co seu marido. A súa actuando en nome da señora para obter Mosquito que parar e dar-se sobre ego dobre papel chantaxe".
  
  
  Fume de cigarro subiu no aire. Estaba escuro, pero eu podía ver que o Párroco foi sorrindo en confusión. El sorriu de novo, moi baixiño, moi desprezo.
  
  
  "Vostede sabe como usar clichês," el dixo en conversa. "George? George, iso é necesario?"
  
  
  "Vostede pediu para unha historia verdadeira. É unha historia verdadeira". Dela, virou-se para el. "E vostede?"
  
  
  "Ah. O seu." El tomou unha respiración profunda. "Ben, Komarov, que é coñecido para min, en moitos aspectos, pero non tanto como un gran fan."
  
  
  "Ben", dixo timidamente.
  
  
  "É principalmente coñecido para min, como o prezzolata pistola. Esta é unha rota palabra latina para Tut home / Ego o nome real é Alfreddo Moscato, polo tanto, Mosquito. Ego foi enviado a través de Rima para traballar aquí, en España, pero eu non sei que tipo de traballo. Mosquito de Napolitana orixe "
  
  
  "Pero por que está caza-lo?"
  
  
  "Este é
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  En principio, era un non-militares caso, pero agora converteuse nun paramilitares caso. Komarov mergullou en un dos nosos homes en Rime seis meses e matou ego."
  
  
  "Vai Odín Po coñecer o seu pobo?"
  
  
  "Intelixencia militar," Párroco, dixo secamente. "Estamos preocupados sobre o tráfico de drogas no Mar Mediterráneo. As forzas armadas están cheos de el. Estamos tentando deixar o ego ambos os aspectos, desde o inicio da II Guerra Mundial. E fomos actualmente en marcha, cando Tres foi morto por Moscato." Párroco fixo unha pausa, pensativo.
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Eu vexo. Desculpas."
  
  
  "Eu estaba en España a semana pasada, cando recibimos unha notificación de que un Mosquito foi aquí. Eu tente atopar-lo, pero non puido. Entón, só esta noite, eu execute para fóra de leads e ela descubriu que estaba falando a unha prostituta que ela quere ser a Ela cuestionou ela despois de que ela volveu para a discoteca e veu aquí para unha tomar.
  
  
  "Intelixencia militar?" Eu teño usado a el. "MI6?"
  
  
  "En realidade, cinco." El sorriu. "Vostede é moi perspicaz cando vostede pensa sobre MI6. A sexta é, por suposto, de espionaxe. E o cinco é contra-espionaxe. Dereito? Agora eu non vou incomodá-lo sobre a súa particular ID etiqueta, porque sei que vostede Yankees son moi escrupuloso sobre seguridade e todo iso. Con todo, isto non debe complicar a nosa relación. Eu sugiro que traballar en conxunto e tentar obter o noso home Moscato."
  
  
  "Cales son as súas ordes sobre Moscato?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Eu suplico seu perdón? Ai. En realidade, Mosquito é moi irritante xogador. Eu dixo para contar a miña egos."
  
  
  "Total ego?"
  
  
  "si. Eliminar o ego."
  
  
  "Quen pensas que está detrás diso?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Un mafioso, sen dúbida. El ten feito un traballo para os seus pais moitas veces antes."
  
  
  "Eu sinto moito sobre Justin."
  
  
  "Tres?" El me mostrou un espazo en branco rostro.
  
  
  "O home que estaba morto. O seu..."
  
  
  "Oh, Tres Delaneys. Si.Pobre Tres." Párroco suspirou. "Ben, el sabía que el estaba quedando-se para cando el entrou, non el?"
  
  
  Dela, mirando para el na escuridade. Ela, penso que era así como os Británicos. Dura beizo superior e todo iso.
  
  
  "O que quere obter do seu patrón?" El me preguntou sarcasticamente.
  
  
  "Patrón?"
  
  
  "Unha muller perdeu?" El fixo unha pausa. "Vostede tivo o Mosquito lugar dela ... o amor?"
  
  
  Ai. O meu cubrir historia. "Este é puramente un cabaleiro saca-rolhas," el dixo a ela cun sorriso.
  
  
  "Vostede Yankees realmente ter un pouco máis old-fashioned galhardia. Ben feito!"
  
  
  Nós quedou en silencio.
  
  
  Despois de unha hora, decidimos que Moscato non volver.
  
  
  Dúas horas máis tarde, que estaban bebendo no meu cuarto de hotel. A continuación, el foi "Barry" e "George". Ela aínda era sospeitoso, pero decidiu que pode levar a información.
  
  
  * * *
  
  
  Juana estaba sentado na porta do seu cuarto, o seu cabelo colgado para abaixo sobre os seus ombreiros, os seus ollos cheos de arcos, e o seu fermoso rostro estaba engurrando a examina.
  
  
  "O que é esa visión de pulchritude?" Párroco gritou, axitando a súa augardente de vidro.
  
  
  "Este é Juana," eu dixo. "Ola, Juana."
  
  
  "É que a miña señora que estaba me dicindo sobre?", preguntou Párroco, facendo elaborar xestos. Foi case tan borracho como estaba.
  
  
  "Non, claro que non," eu dixo. "Esta é a miña muller!" Párroco virou-se para mirar para min. A continuación, el mirou cara atrás, e mirou para Juana.
  
  
  "Eu digo, agora! Ten moi bo gusto, vello! Moi bo gusto!"
  
  
  El levantouse e curvouse. "Grazas, Barry. Oh, Juana. Por favor, veña." Me desculpe, eu estou atrasado. Ela foi recibido por un vello amigo dela."
  
  
  Párroco sorriu. "Si, de feito, miña querida. Que é Barry Párroco nome."
  
  
  "Este é Juana Peabody," eu dixo.
  
  
  Juana xa estaba acordado. Ela entrou na sala, mirando para min. "O que pasou?"
  
  
  "Eu vou che dicir máis tarde, muller," eu dixo, lembrando hey do seu status, co Párroco. "Basta dicir, eu execute para o meu vello amigo Barry Párroco todo máis de Seis."
  
  
  "Cinco," Párroco, dixo.
  
  
  "Cinco e un son seis, como eu dixen." El sorriu. "Únete a nós, Juana?"
  
  
  "É tarde e eu estou canso."
  
  
  "Non ollar canso", Párroco, dixo, camiñando ata ela e mirando para Nah atentamente. "Vostede parece moi alegre." El se inclinou cara a abaixo, levantou o queixo e deulle unha rápida bico na boca. "Vostede ve?"
  
  
  El pechou os ollos, á espera de que a explosión. Iso nunca aconteceu. Cando abrín os ollos de novo, vin ela sorrindo ao Párroco e fumar un cigarro que tiña magic desembarcou na súa boca. Español fume subiu todo o ego brillante superior.
  
  
  O seu pai se inclinou cara atrás no sofá, atordoado. Que pasou para o Liberado Juana?
  
  
  Juana agora estaba mirando para Parsons ' ollos, o seu corpo libre e arqueando cara a el. "Vostede é Británico, non é?"
  
  
  "O vello Shaggy León en Párroco!", dixo cunha risada. El abrazou a esta. "Vostede Yankees son a creación dun super-raza de mulleres."
  
  
  Ela non trasfega-lo. "5?", dixo Juana. "O que quere dicir, cinco?"
  
  
  "Intelixencia militar", dixo. "Contra-espionaxe, eh, Barry?"
  
  
  Párroco balance a cabeza. "Absolutamente fantástico, home. Ela, eu digo, non dous queren vir para o meu sitio arqueolóxico e ten unha bebida?"
  
  
  Juana sorriu brillante. "Amor".
  
  
  El mirou para arriba feblemente. "Todo dereito."
  
  
  "Pode vir tamén, George."
  
  
  "Eu estou falando", dixo, como sinceramente como podía. El comezou a ollar como David Niven.
  
  
  * * *
  
  
  Tiven que dar o meu ego de Juana. Ela xogou o ego así como el xogou o sl.
  
  
  Un santo estaba queimada na sala de Barry Párroco da vila. Foi un fermoso apartamento mobiliado.
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  o interior está decorado en o costume de estilo para o litoral español-alfombras, tapices, espesor de madeira cadeiras, sofás, mesas.
  
  
  Ela aínda estaba xogando borracho cando entrou na sala. Desde que foi o máis próximo, o seu pai camiñou ata o sofá e sentou-se sobre o bordo, xogando a cabeza cara atrás e bocexando horrible.
  
  
  Juana mirou para min, a continuación, virou-se e sorriu polo Párroco. El mirou na miña dirección, sorriu, e incrementar Juana nos seus brazos. Eles se beijaram longa e profundamente. El asistir a eles a través das fendas dos seus ollos, e unha vez máis se preguntas o que Juan Rivera consumado artista era como.
  
  
  "Que bruto! En nuestra casa! Mil rayos te patten!"
  
  
  Ela levantou a cabeza. Unha muller sentou-se na porta, brazos cruzados, mirando para o Párroco e Juana. Ela era unha moza fermosa muller con cabelo castaño, ollos castaños escuros, e cremoso pel.
  
  
  Párroco tirou Juana lonxe del e virou-se para a muller na porta. "Elena," el dixo. "Este é George, e esta é a Juana."
  
  
  "Hum!" bufou Elena.
  
  
  Juana mirou para Párroco, a continuación, de volta á muller. "Quen é vostede?" "Que é iso?", ela preguntou suavemente.
  
  
  "Este é o meu -" Párroco virou para min, e parecía palpebrar de ollos, " - unha muller."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Como está, Elena?"
  
  
  "Elena Morales," ela dixo, e sorriu. Ela virou-se para Párroco, levantou a cabeza, mirou para el, e camiñou ata a cama a carón de min a gordo arriba.
  
  
  Juana rostro escurecida por un momento, pero, a continuación, magic habilitados como Párroco espremer dela e levou a través das salas a través da porta Elena tiña entrou a través. Un momento despois, eu oín ruído vasos e botellas. Máis bebidas!
  
  
  Elena manto caeu dos seus ombreiros. Ela estaba vestindo unha fina camisola baixo o seu manto, e el podía ver claramente o contorno dos seus seos. Nah tiña un total de construír e un exquisito forma da cabeza aos nocellos.
  
  
  "Son realmente casado Párroco?" Eu preguntei a ela.
  
  
  Ela sorriu mischievously. "Por que quere saber?"
  
  
  "Porque eu estou curioso."
  
  
  "Eu vou mantelo."
  
  
  "Vostede non me diga?"
  
  
  "Eu non creo que é un gran negocio." Ela estendeu a man e beliscou o meu nariz. "Eu sospeito que vostede sabe diso."
  
  
  El estendeu a man e agarrou a ela polos ombreiros.
  
  
  "Ei, a súa muller," ela dixo. "Ela é fermosa. Eu creo Barry lle gusta dela."
  
  
  "Veña, señora," eu dixo a ela como ela inclinouse contra min, o manto confort desfeita.
  
  
  "Eu non entendo o que está dicindo," ela riu.
  
  
  "Sempre hai moito falar, de calquera forma", ela dixo sobriamente. "Non pensa así, George?" Ela decidiu que era "Hor-hey".
  
  
  "Si, supostamente."
  
  
  Reunímonos como estabamos en terra de trono, e el se lembraba de escoitar o tilintar de botellas e vasos na sala ao lado. Pero iso era todo. Sexa cal sexa o Párroco foi mesturando para nós non acabar en calquera lentes para Elena e a min. Eu non ve-la de novo, Párroco, ou Juana.
  
  
  Elena tamén non comentar sobre a falta de alcohol. Ela estaba moi ocupado, mostrando-me o que eu perdín a ela en toda a miña vida non nah.
  
  
  Ela tiña gran pracer no meu ombreiro coldre, e a miña 38-a súa Luger. Ela tentou desfacer o ego, e todo ten mesturado. Foi a última cousa que eu estaba a usar, e aínda máis que ela. Dalgunha forma, ela sacou a miña coldre e caeu no chan de tella.
  
  
  Ela, sentín-indefensos-sen que ela case dixo que "espido".
  
  
  Ela chegou para a lámpada cambiar e apagou a brylev.
  
  
  El notou que o ruído de botellas na sala ao lado tiña parado.
  
  
  Sete
  
  
  Para ó Sol y Nieve Área de Esquí, cabeza en torno a Málaga nunha estrada sinuosa ata as ladeiras sur de Sierra Nevada. O Sierra Nevada hotel onde estabamos rexistrados estaba no fondo do Prado Llano, e Juana e eu estaba vestindo un traxe que esquecido a pista de esquí.
  
  
  O branco inclinación de Borreguilas separa a pista de esquí preto de a medio camiño entre Picacho de Veleta e Prado Llano. O menor coche de cable desde o Prado Llano extremos, mentres que a parte superior do cable de coche comeza a partir de Borregilas. A sala de máquinas é nas proximidades.
  
  
  Dous paralelo barrancas conteñen menor de esquí vai de Borregilas para o Prado Llano. Eles están separados por unha forte ridge todo granito e mica, en que, mesmo despois de que a maior caída de neve só pequenas manchas de neve son visibles.
  
  
  O coche de cable que vai de Prado Llano para Borreguilas é suspendido sobre o principal barranca, onde a luz rutas están localizados. Máis difícil pistas están situados ao leste, nas proximidades do barranco.
  
  
  Eu sentei na terraza que corría en todo o hotel e asistir a esquiadores, pero logo se decidiu que eu preferiría de esquí que ver. Pero só para facilitar a miña cuberta, eu levei media ducia de fotos uso de Rolleiflex 1, que eu trouxen para a liberdade de o MACHADO prop departamento para asegurarse de que as casas de abaixo me viu.
  
  
  Foi unha cansativa viaxe, e logo despois, eu fun dentro, expulsado meus zapatos, e con un canso suspiro, eu banca preme sobre a cama. Pero eu non podía durmir. Ela, a pensar sobre os acontecementos dos últimos dous días.
  
  
  Foi dous días desde que o mosquito matou o Rico Corelli xemelgos, o segundo - en-comando. Absolutamente nada aconteceu en dous días despois de que o meu encontro con Barry Párroco e Elena Morales. Pero ela estaba en contacto con Mitch Kelly, e varias mensaxes veu do Falcón:
  
  
  cousa
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Pregunta: por Favor, non intento para comunicarse directamente con Rico Corelli baixo calquera outra circunstancia. MACHADO de acordo con el permanece inalterado. Ningún sinal de duplicidade por parte do ego. Agarde ata que recibe unha notificación de que a través Tina Bergson.
  
  
  POSICIÓN: a Nosa información indica que Moscato non está actualmente en Málaga ou Torremolinos. Non repetir-lo, non tente a seguir. Manter un ollar atento sobre el.
  
  
  post: O Sol y Nieve reunión aínda está en desenvolvemento.
  
  
  POSICIÓN: A información solicitada sobre Barry Párroco non está dispoñible. MI5 non revela se hai unha persoa. Obviamente, o nome é un pseudónimo; MI6, probablemente, non vai revelar o ego identidade ata o ego completa a súa misión actual. Sentímolo, pero non temos confirmación, non temos refutação do ego ego ou funcións neste esquema.
  
  
  POSICIÓN: Moscato é un asasino que ten a traballar para a mafia para moitos anos. Tamén folgas en xeral.
  
  
  POSICIÓN: Elena Morales - pouco se sabe sobre ela. Non ten ningún rexistro do anterior implicación na espionaxe, contra-espionaxe, ou secretas traballo en España para o Goberno. Con todo, ela non pode ser español en todos, pero o francés ou italiano. Non leva nada.
  
  
  POSICIÓN: Confirmación de Moscato presenza en México no momento en que o tirador atacaron vostede no Ensenada. Ademais, hai un rexistro que fixo viaxes a Europa, ao mesmo tempo que, aínda que non a través de Iberia.
  
  
  Foi a partir de Hawke.
  
  
  Na segunda pola mañá, despois do asasinato do suplente Rico Corelli, eu teño unha chamada ao ter almorzo con Juana.
  
  
  "Kelly," a voz dixo. "Tina recibiu unha notificación do Romana Nariz. Ten que ir ao Sol y Nieve hoxe".
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  "Non ollar para o ego. Agarde ata que a primeira noite. Á medianoite, ir para o teleférico sala de máquinas e satisfacer o ego de contacto alí. O nome do contacto é a Arturo. El vai configurar unha reunión entre vostede e Romana Nos a hora que debe marcar unha reunión con Juana. Pero as dúas primeiras reunións que ten que ir só."
  
  
  "Teño iso."
  
  
  "A voz é todo," Kelly dixo. "Boa sorte."
  
  
  "Espera. Como é Tina?"
  
  
  "Unirse a nós."
  
  
  "Cando é exactamente o que vai a recorrer?"
  
  
  "Nada se dixo. Hernández aínda non lanzado ee aínda e aínda non dixo que cando el vai lanzar o seu."
  
  
  "Nada sobre Párroco?"
  
  
  "Negativo".
  
  
  "Elena Morales?"
  
  
  "Exactamente o mesmo."
  
  
  "Vostedes realmente traballar duro, non é?"
  
  
  "Oh, Nick!"
  
  
  * * *
  
  
  Preto de catro horas da tarde, eu rolou para fóra da cama, e poñer no meu esquí pantalóns, camisa e un xersei.
  
  
  Os esquiadores aínda estaban nas ladeiras. El podía ver os homes en vermello chaquetas, as nenas en verde chaquetas, e as figuras de ambos os sexos en chaquetas de camiñar polas rúas do piso máis baixo. Despois de pasar a sala de máquinas mimmo sobre o menor inclinación do coche de cable, eu viu o inicio da segunda inclinación, subindo para Borregilas en un gran U-turn todo o camiño ata o cumio da máis alta cae - Veleta.
  
  
  O cable de coches aínda estaban en execución, indo para arriba e para abaixo ao mesmo tempo, pasando a outro, indo ata cuberto, indo para abaixo baleiro. El mirou pensativo na sala de máquinas.
  
  
  Por Rico Corelli. Se só ela sabía que el realmente parecía. O hotel era pequeno - vostede podería tomar o seu lugar no adro e atender el, sen todo o ridículo cabo e adagas que Hawk e os seus asseclas amaba moito.
  
  
  Aínda. Unha persoa que xa foi morto. Rico Corelli foi un gran home nunha misión perigosa. A seguridade foi importante.
  
  
  El bateu na Juana porta.
  
  
  "Si?"
  
  
  "Imos ir para abaixo, Juana."
  
  
  Saímos xuntos, como marido e muller - eu intento ser unha parella na que os incendios do sexo e do amor foron extinguido. Un título home e unha virxe muller.
  
  
  * * *
  
  
  O aire estaba frío, pero nítido. A neve resultou ser perfecto para esquiar, só unha lixeira capa de po nos lugares determinados. Non tempestade estaba previsto. Pero eu sentín que podería ser de neve que noite.
  
  
  Nós xogar este xogo para Odin en torno a última táboas no Prado e absorbe ata chocolate quente con coñac. Un grupo de catro veu abaixo ladeiras, aparcados os seus esquís e bastóns contra o lado da cea, e buscou unha materia e cadeiras.
  
  
  Eles falaban alemán. Eu coñezo un pouco de alemán, así que eu lles ofreceu a metade da nosa materia. Eles mirou para Juana e axiña acordaron. O partido composta de catro persoas. Foi nos seus corenta anos e era, obviamente, o líder do grupo, as outras tres foron, probablemente, nos seus vinte e tantos anos. O líder falaba alemán, pero Delle foi realmente Suízo. Os outros tres foron mesturados-un Danés e dous Alemáns.
  
  
  Eles non podían levar os seus ollos fóra de Juana, ou mesmo despois de Muchacho trouxo catro vapor cuncas de chocolate.
  
  
  "Herr Bruno Hauptli," o gran home dixo, estendendo a man para sacudir a miña man.
  
  
  "George Peabody. Ao Redor De Estados Unidos."
  
  
  "Ah, si! Con certeza. Ela sabe algo da American acento no seu alemán."
  
  
  "Eu sinto moito", eu ri. "Este é Juana, a miña muller."
  
  
  "Tal sorte cara!" Bruno Hauptli, dixo, volvéndose para os seus compañeiros e explicando en alemán que ela estaba casado para min.
  
  
  "Si, si," os dous Alemáns, dixo, mirando para a Juana. O Danés mergullado no chocolate.
  
  
  "Vostedes están indo esquí mañá?" Herr Hauptli preguntou.
  
  
  Juana balance a cabeza. "Nós pretendemos."
  
  
  "Ah! Eu non vou estar nas ladeiras mañá, pero quizais o día seguinte, ou en breve
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Herr Hauptli bateu a súa coxa animadamente."Por que non facemos un dueto - un trío, quero dicir," el dixo, lembrando min.
  
  
  Juana mirou para el. "Eu amo iso!"
  
  
  "Herr Peabody?"
  
  
  "Ah, o amor, amor-lo!"
  
  
  Todo o mundo estaba rindo porque era evidente que eu non ía gustar.
  
  
  A conversa continuou. Hauptli de súpeto agarrou Juana brazo, tirou-a para fóra da materia, e inclinouse con ela sobre os seus esquís e bastóns. Eles foron profundamente algunhas técnicas discusións sobre o bloqueo que tiña sobre os seus esquís. Juana fervia e murmurou.
  
  
  "Herr Hauptli," un dos homes dixo a ela en alemán. "El é un home de negocios, non?"
  
  
  O alemán seguinte para min foi clasicamente de ollos azuis e louro. "Si! Herr Hauptli é un dos máis empresarios de éxito no mercado alemán," el dixo. "Nen ten unha morea de responsabilidade."
  
  
  "Está de vacacións?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Unha gran reunión se celebrará en París nunha semana. Agora Herr Hauptli é relaxante, aproveitando o sol, neve e..."
  
  
  Pausa.
  
  
  Os Alemáns riu, e o non-moi-melancolía Dane bateu a mesa.
  
  
  "As nenas!"
  
  
  A risa.
  
  
  El me fixo recordar un deses vellos alemán ópera de comediantes que eu tiña visto en unha tarde-noite de rendemento - vello películas desde a década de 1930. Algo sobre iso, non parece moi axeitado para min. Pero eu non podía descubrir iso.
  
  
  * * *
  
  
  O restaurante foi creado como un típico comedor en un resort de esquí, con unha longa mesa no centro da sala no estilo dun viaduto e pequenas mesas ao longo das paredes da sala.
  
  
  O noso grupo - Juana e a súa muller, xunto con Herr Hauptli e os seus amigos-foron francia, no centro da reunión. Herr Hauptli continuou a chocalho na incesantemente Teutónicos conversa que case simultaneamente atordoado e sorprendeu a todo o mundo. Mesmo aqueles que non entendía alemán ou inglés parecía completamente fascinado polo ego carisma.
  
  
  El levou o seu tempo durante o tempo de comida e coidadosamente investigados o resto do hotel clientes.
  
  
  Ela quería unha Romano Nariz, tentando ver o real Rico Corelli no mar de rostros en torno a min. Non parece ser calquera oportunidades.
  
  
  Foi a once e media antes do seu tempo era aínda coñecido. O brandy chegou e ela sentou-se, tomando o seu ego. Cando Herr Hauptli fixo unha pausa para recuperar o alento, o seu pai volveuse a Juana e dixo: "eu ir para fóra para obter un pouco de aire fresco antes de ir para a cama. Está a benvida, querida?"
  
  
  Ela me deu un sorriso tranquilo. "Non, querida. Desculpas. É moi frío. Non ser tarde."
  
  
  El sorriu, e rematou a súa coñac.
  
  
  "Herr Hauptli, foi un verdadeiro deleite. Ver se mañá ou nalgún momento - de verdade?"
  
  
  "Si", dixo Herr Hauptli, o seu rostro corado con viño, augardente, e da emoción de comer. "Auf weidersehen".
  
  
  El empurrou o seu escano atrás, inclinou para os dous Alemáns e o Danés, e camiñou a través do lotado restaurante.
  
  
  Facía moito frío fóra. O aire estaba fresco. El enfiou a cabeza para fóra, e, a continuación, foi de volta no piso de arriba para o noso cuarto e comprou-se un pouco auriculares e un media. Eu tamén poñer no meu blusão, alomenos, os pesos no ombreiro coldre, e asegurarse de que o coitelo foi amarrado ao meu nocello.
  
  
  El alcanzou o cume do camiño sinuoso sen incidentes. Lonxe da protección dos edificios, eu me sentía máis frío do que o furón sentía con eles cando eu cheguei en Sierra Nevada. O vento cortar a miña roupa ata que eu sentín medio espido.
  
  
  Non houbo paz na sala de máquinas. Non había indicios sobre a montaña tamén. El mirou por riba do ombreiro. O amarelo raios do sol todo o habitacións de hotel e en torno ás fiestras de fronte para o Prado feita de ouro patróns sobre o branco da neve.
  
  
  O edificio onde o teleférico coche foi localizado foi rodeado por neve. A entrada principal para o val podería ser visto. A sala de máquinas porta estaba pechada, pero non pechada. El virou a pomo e empurrou-a. O interior do edificio estaba moi escuro, aínda que o reflexo das estrelas na neve trouxo un pouco de paz. Foi incrible o quão brillante do ceo foi, mesmo na calada da noite.
  
  
  El podía ver a súa detrás do volante ata o U-turn, onde o cable de coches virou-se en un semicírculo na dirección oposta. Houbo un cable coche no medio do semicírculo barriga, que ocupou o furón ata o coche comezou pola mañá.
  
  
  Ela estaba a piques de ir para adiante cando viu alguén pasando pola mimmo teleférico. Quen queira que fose que entrou debe ter sido no interior do edificio ou acceder a través de algúns outros entrada. Eu penso que debe ser esperando por min. Entón, por suposto, que vai ser a miña persoa de contacto.
  
  
  Arturo.
  
  
  El colleu a súa peza, tirou ego, e tenso, movendo-se cara diante, abrindo a boca para murmurio " Arturo."
  
  
  Eu nunca dixen a ela que.
  
  
  Alguén fixo!
  
  
  "Arturo!"
  
  
  Son parecía vir de atrás do coche de cable. A súa colleu un anaco e fixo un ego silueta alí. Se chamou Arturo, non foi Arturo. E xa que ela estaba a ser chamado de Arturo, ela, eu sabía que esa persoa sería alguén que ía tentar atopar Arturo antes de min, alguén non no meu lado.
  
  
  "Si?" "Que é iso?", preguntou unha voz ao outro lado do gran sala de máquinas.
  
  
  Instantaneamente, unha voz soou.
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  o eco de un tiro-un informe que balance cara atrás e cara adiante neste pequeno cuarto como o bater de centos de tambores. Un flash de laranxa chama apareceu e inmediatamente desapareceu. Eu oín berrar á miña esquerda.
  
  
  Ela inmediatamente agáchase e tiro na figura detrás do coche de cable.
  
  
  Alguén foi palabras en español. Á miña esquerda, eu oín o son de un corpo en caída e un xemido. Ela, disparou de novo, tentando ver o home para o coche de cable. Eu non podería facer para fóra dunha única parte do ego.
  
  
  A porta se abriu de novo, e a súa figura foi revelado, el fixo a súa fuga. Ela disparou unha vez máis para o son do día, a continuación, correu a través da escuridade para a localización.
  
  
  Non había ninguén alí.
  
  
  Había unha porta que foi a segunda entrada para a sala de máquinas. Eu abri-lo e mirou para fóra. Non había ninguén á vista. El axiña saíu e mirou arriba e abaixo da costa de neve. Nós Odín. A ninguén.
  
  
  De volta no edificio, ela escoitou a alguén ofegante e chiado no peito, ela atopou o neno e Stahl axeonllado sobre el no chan de formigón. Eu non podía ver ela en todo.
  
  
  "Arturo?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Si". El estremeceuse.
  
  
  "Onde podo atopar a persoa que eu vin para ver?"
  
  
  "O cumio da Veleta é Picacho de Veleta. Doce horas. Mañá á noite."
  
  
  "Ben", eu sussurro. Ela, dobrados cara a abaixo. O seu ego oído traballado, irregular respiración. Entón, antes de que el podería dicir máis nada, ela escoitou un familiar gurgling grosa que parecía moito máis como un chocalho, pero non era realmente un chocalho en todo.
  
  
  Outra cousa.
  
  
  A vida deixa o corpo.
  
  
  Arturo estaba morto.
  
  
  El axiña se levantou e deixou a través de salas de máquinas, dirixido a todo o afloramento con unha longa e listo figura, ata que chegou o Prado Llano e foi para o hotel.
  
  
  Con todo, el mirou cara atrás só unha vez e viu que o motor cuarto estaba iluminado con un santo, e escuro figuras foron vagando dentro.
  
  
  A tiros foron alto o suficiente para alertar a toda a Sol-eu-Nev forza policial. A Garda Civil estaba alí.
  
  
  Impresionado por ela, que eu subín as escaleiras e atravesou o adro, virando á esquerda para o bar, intentando recuperar o alento con un forte grolo de coñac.
  
  
  Que axudou.
  
  
  Varias.
  
  
  Pero non realmente.
  
  
  8
  
  
  O silenciado emoción que tiña alcanzou inmediatamente despois do tiro de Arturo e o posterior asasinato de investigación tiña totalmente desaparecido dentro de media hora. A Garda Civil destinado á estancia de esquí tivo o coidado de o cadáver e comezou a longo, tedioso proceso de interrogar os visitantes e persoal de servizo no resort.
  
  
  El non envexa o seu o traballo da policía. Foi cansativa, ingrata, e especialmente incómodo traballo a estas alturas nesta época do ano. Eran boa xente.
  
  
  Eu tiven a sorte. Nada trouxo ih para min.
  
  
  Eu gusto de un pouco de coñac. Eu mantiven os ollos no lobby do hotel, observando todos entrando e saíndo. Ela tería gusto de alguén que parecía o home que ela tiña atopado no lixo na vila en Torremolinos, o home que eu ía vir a crer que era un Mosquito.
  
  
  Finalmente, el levantouse, entrou na sala, e mirou para o Prado Llano. Parecía haber ninguén no exterior agora.
  
  
  Eu atravesou o adro e subiu as escaleiras para o segundo andar, onde a nosa sala estaba situado. Como eu coloque a chave na porta, eu oín ela rindo na sala ao lado. Juana de rir.
  
  
  Sorrindo, Brylev abriu a porta e virou-lo. Entón, ela se xunta Herr Hauptli no seu cuarto. Polo menos, el parecía divertido, mesmo na súa groseiro Teutónicos camiño. O único consolo era que tal extrovertido persoa tiña varios escondidos engurras.
  
  
  El camiñou ata ela e puxo o seu oído para ela.
  
  
  Risadinha. A diversión derramado para fóra de nah como burbullas en torno a un vaso de champaña. Herr Hauptli debe ser mellor fóra na sala de cea que na sala, ela pensou de brazos cruzados. Ela non confiar en matemáticas.
  
  
  "Por favor", Juana, dixo. "E poñer un pouco de xeo alí, por favor, Barry?"
  
  
  Barry!
  
  
  Ela andou lonxe o día, engurrando a examina.
  
  
  Barry Párroco?
  
  
  A continuación, o seu ego podía escoitar a súa voz, abafado, pero inconfundible - un inconfundible acento Británico, silenciado de atraccións, e silenciado emoción.
  
  
  "En Realidade, O Mel. Un vaso de whisky, todo ben!"
  
  
  A última vez que vin Párroco foi en Málaga. O día seguinte, despois de que os asasinatos de Rico Corelli dobres, el e Elena uniuse Juana e de min para unha viaxe de compras e xantar. Fomos a cear con eles a noite antes de sairmos para Sol-eu-Niev. Pero nós non contar a ninguén ao seu redor, onde estabamos indo, porque non sei ata de mañá cedo. Como non Párroco saber onde estamos?" E por que siga connosco? Que descubrir que o Mosquito foi tamén despois de nós? Moi posiblemente. Komarov foi aquí - eu sospeitaba el matou Arturo. Polo menos, isto foi o máis evidente posibilidade.
  
  
  Pero por que non era Párroco alí para deter o Mosquito se seguiu? E por que...?
  
  
  O pensamento de un Mosquito me deixou. A súa mente rapidamente concentrarme e embaralhar as cartas en un completamente novo man. Entón eu entender que era posible que Barry Párroco pode non ser o inocente Británico MI5 oficial el dicía ser.
  
  
  Así:
  
  
  Torta de xunta min na vila onde o Mosquito estaba escondido en Torremolinos.
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  que axudara en servir ego a noite antes.
  
  
  Eu atopei un home no cuarto e tentou coller a el, pero eu foi interrompido. O home fuxiu. Outro home, que se identificou como Barry Párroco, entrou na cuarto, que pretendía ser un segredo Británico axente, a continuación, un mosquito.
  
  
  Supoño Párroco non era un axente en todo. Imos supor que a persoa en cuestión foi só John Doe. Imos dicir Komarov anuncia John Doe alí e, a continuación, interrompe-me para deixar o falso Mosquito desaparecer. E, a continuación, supoño que o emu conseguiu convencer-me que o Mosquito foi.
  
  
  El era un Mosquito de volta, a continuación! Barry Párroco! E el só me seguiu para Sol-eu-Niev, seguiu-me para a sala de máquinas, matou Arturo, probablemente, asumindo que Arturo foi min, e fuxiu. Agora estaba nunha relación con Juana, coa esperanza de que egos levaría a real Rico Corelli!
  
  
  El rompe a fóra nun suor frío.
  
  
  El rapidamente colleu o teléfono. Un en cada cuarto da suite. Ela colleu o teléfono, e a materia respondeu inmediatamente - non para non facer moitas chamadas na calada da noite.
  
  
  "Sra Peabody, por favor."
  
  
  Un momento despois, o teléfono tocou na sala ao lado.
  
  
  "Ola?" Foi Juana.
  
  
  "As palabras non foron ditas para nós. Este é Nick. Podo escoitar a súa alí, Párroco. Imaxina que este é o número incorrecto."
  
  
  "Eu estou moi triste. Ela, eu creo que tes..."
  
  
  "Manteña o seu ego alí. Eu vou atender Corelli á medianoite de mañá á noite. Велета. O contacto está morto. Manter Párroco alí toda a noite, se pode. El podería ser a persoa que matou o Corelli lookalike."
  
  
  "Vostede está incomodando me, por favor, e eu non teño que poñer-se con el."
  
  
  "Non diga a eles nada. Manteña o seu ego en contacto. Se entender todo isto e pode cumprir, di así:"eu non quero ser rudo, pero eu non podo axudar. Entón colgar o teléfono."
  
  
  "Eu non quero ser rudo, pero eu non podo axudar."
  
  
  Eu preso a ela. Ela podía escoitar Párroco voz en torno ao outro extremo da sala.
  
  
  "Quen foi que, Juana?"
  
  
  "Número incorrecto. Algúns borrachos Inglés."
  
  
  Párroco riu. "Está seguro de que el non é un Americano?"
  
  
  "El tiña o mesmo acento como," Juana, dixo.
  
  
  Boa rapaza! Foi legal como po.
  
  
  El comprobar o seu estilete, a súa luger, e cambiou para unha camisola de gola e chaqueta. Eu estaba indo para a barra de novo. O seu hotel para pensar. E el non quería permanecer nesta sala para ambas as extremidades da noite. Quizais eu podería pagar o bartender para deixe-me ir ao lobby seguinte ao bar.
  
  
  A libra de virou-lo e en silencio esquerda.
  
  
  O bar era exactamente como o seu ego deixara. Eu olhei ao redor. Eu non creo que todo o mundo estaba durmindo aínda.
  
  
  Unha materia probei. "Onde está todo o mundo?"
  
  
  "Disco," Klera dixo, sorprendido. "No soto."
  
  
  "Eu non oín calquera ruído."
  
  
  "É a proba de son, Sector."
  
  
  El deu de ombreiros e descendeu as escaleiras que el pensou que o levou para o nivel máis baixo do hotel, onde a oferta de salas foron localizados.
  
  
  Tres portas levou desde a aterraxe abaixo, e un deles dixo: DISCOTHÈQUE.
  
  
  El foi para o bar sobre o dereito e ordenou unha bebida. O barman, vestido como un bailarín de flamenco con moito costeletas degola para o seu cranio, rapidamente preparado unha bebida.
  
  
  Agora eu deixei os meus ollos vaguear coidadosamente sobre o disco clientes. El non tiña notado o lugar: podería ser o lugar onde o Mosquito fora escondido tras o asasinato, se de feito o Mosquito non era Barry Párroco.
  
  
  Pero eu non a vexo, a persoa que vin por primeira vez no cuarto da vila en Torremolinos.
  
  
  El estaba a piques de sentar, cando el viu un coñecido.
  
  
  Ela estaba sentada na esquina máis afastada, só, baixo unha saíntes sección de o que parecía ser unha gran, flat rock. Nun deses momentos brillantes, Sergei perforados ela abertamente na cara, e ela chiscou e se afastou.
  
  
  Era, obviamente, Elena Morales.
  
  
  Cal foi o seu papel en esta charada? Ela sabía por que Barry Párroco chegara ao Sol y Nieve? Foi ela parte dela? Ou foi ela só un inocente espectador, parte dun escaparate Párroco tiña configurado para protexer a súa propia parte?
  
  
  Ou estaba mal sobre Párroco?
  
  
  El camiñou ata ela, aparecendo de súpeto, na escuridade por riba dela e sorrindo amplamente.
  
  
  "Ola, Elena."
  
  
  "George! O que é unha sorpresa agradable!"
  
  
  "Cando chegou?"
  
  
  "Oh, Barry, e el ten aquí preto de once. Nós dous regado, traxectoria, e foi sincero para o comedor, pero está claro que era hora de comer. E vimos a súa esposa. Ela dixo que comeu ir." Os seus ollos brillan. "Sobre o negocio."
  
  
  "Pero agora está só!"
  
  
  "Ben, nós vimos aquí abaixo, os tres de nós. Houbo outra persoa encantadora aquí. Alemán. Barry tiña que ir alí enriba para clasificar algo fóra coa súa equipaxe. El volveu preto de media hora máis tarde. para saír. Entón nós bailamos e ... "
  
  
  "Canto tempo fixo o alemán estar?"
  
  
  Elena sorriu. "Iso é o que vostedes chaman interrogatorio, George?"
  
  
  Ela estaba rindo. "Por suposto que non. O que pasou despois Barry veu de volta a través da equipaxe?"
  
  
  "O alemán esquerda, como eu dixo, e, a continuación, ao redor das doce e media Barry dixo que ía tomar Juana para o seu cuarto. Juana estaba canso. El me dixo para esperar aquí." Ela engurrou o cello con rabia. "Eu aínda estou aquí."
  
  
  Ela ordenou bebidas.
  
  
  "Que pasa se Barry non chama vostede?" Ela foi convidada, g
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  lembrando o que eu tiña instruído Juana.
  
  
  Ela sorriu. "Eu ir para a cama só."
  
  
  "Quizais limpo."
  
  
  Os seus ollos centrado no meu rostro. "Está me dicindo algo?"
  
  
  "Quizais".
  
  
  "Ben", ela dixo, virando-se para min e poñendo a súa man na miña cadeira. "Votar o que eu vou dicir a vostede. Por que non tomar a botella e ir ata o meu cuarto? Imos esperar ata Barry recibe de volta alí."
  
  
  Eu a levei unha botella de coñac e que subiu as escaleiras xuntos. Elena foi un pouco de un tecelão, pero ela mantivo o licor ben.
  
  
  O ih cuarto estaba no terceiro andar. Elena tivo unha clave para fóra da súa bolsa e entregoulle o para min. El abriu a porta e deixe ela. Ela absorbeu a libra, e pechou a porta detrás de nós.
  
  
  Ela colleu algúns vasos de papel, abriu a botella, derramou coñac, e comezou a beber, sentado na beira da cama.
  
  
  "A súa esposa é moi bonita," dixo Elena.
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  "Vostede ten problemas familiares?"
  
  
  "Non máis que calquera outra persoa."
  
  
  "Pero parece que o seu Jean gusta outros homes."
  
  
  "Como é Barry?"
  
  
  "Si".
  
  
  "É Barry o seu marido?" Eu preguntei a ela.
  
  
  Ela balance a cabeza. "Estamos finxindo." Ela sorriu.
  
  
  "Hai canto tempo vostede sabe ego?"
  
  
  "Ah. Quizais un mes."
  
  
  "Onde coñeceu o ego?"
  
  
  Ela levantou unha cella. "En Málaga."
  
  
  "O que fai Barry facer para gañar a vida?"
  
  
  Ela estaba rindo. "El está facendo o amor."
  
  
  "non. Quero dicir, que é o ego cousa?"
  
  
  "Eu non meterse en homes de negocios."
  
  
  El balance a cabeza para ela. Con certeza. Ela non estaba. Ela era español. O Español non se involucrar en seu marido "outros" a vida para sempre.
  
  
  "E vostede," ela dixo cun sorriso. "O que quere facer?"
  
  
  "Eu son un fotógrafo," eu dixo, tentando lembrar o que estaba na miña cubrir despois dun momento de completar amnesia. "Eu vender en liña."
  
  
  Elena me mirou con coidado. "Vostede sabe, eu nunca vin con unha cámara."
  
  
  "Estamos de vacacións", dixo desaxeitados.
  
  
  "Ben, é realmente para os Británicos, tamén", ela murmurou suavemente.
  
  
  "Barry nunca funciona tanto?"
  
  
  Ela balance a cabeza. "El di que el é un representante da empresa no reino UNIDO. Representante de vendas".
  
  
  El era novo. Este foi, obviamente, Párroco de lenda. Eu decidimos aprender máis sobre nen.
  
  
  "O que vender?"
  
  
  "Eu realmente non sei. Eu non preguntar a el."
  
  
  "Será que nunca se corresponden co reino UNIDO?"
  
  
  "Eu non penso así. Eu nunca o vin escribir cartas. Pero el fai unha morea de chamadas de teléfono."
  
  
  "Ah."
  
  
  "Eu creo que el ten un secretario. El sempre fala para ela."
  
  
  "Eu vexo." A súa fronte engurrada. "Onde está?"
  
  
  "Eu non sei. El está no teléfono, e eu realmente non sei onde está chamando porque eu non estou na sala, cando el comeza. Ou cando ela chama uem, debe ser dado a uem por teléfono, e que espera por ela para saír da sala."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Vostede español nenas son marabillosos," eu dixo. "Unha muller Americana foi espionaxe na porta. Ou escoitando o ego." "Pero, para evitar espionaxe, ten que especiais disciplina."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. Entón, ela sorriu. "Moito para min."
  
  
  "Estás escoitando?"
  
  
  "Eu fago."
  
  
  Ela riu. "Boa rapaza."
  
  
  "Con todo, nunca fala sobre o que o correo-e de negocios é. El está sempre a falar de persoas. As persoas que eu non entendo. El chama ih " a unha, ou un tolo, ou un home ou unha muller ."
  
  
  Por un axente, que non fai moito sentido, como unha boa conversa.
  
  
  "Vostede xa falou para o ego secretario?"
  
  
  "si. Eu dei-lle un pouco de acento para facer a súa pensar que eu era estúpido." Ela sorriu para min con unha súbita duendes-como flash de humor.
  
  
  El apertoulle a coxas. "Non é parvo de todo, Elena."
  
  
  "Pero ela pensa que eu son parvo."
  
  
  "QUEN?"
  
  
  "Chris. A muller Barry está falando."
  
  
  "Vostede sabe o seu outro nome?"
  
  
  Elena balance a cabeza.
  
  
  "El falar con ela durante o tempo que eu sabía?" Eu preguntei a ela, aínda que eu non sei de onde estabamos indo, só continuando o camiño habitual de recollida de información.
  
  
  "Ah, si. El estaba sempre en contacto con ela. El chamou de longa distancia números para resolver algúns dos seus asuntos de negocios."
  
  
  "En Inglaterra?"
  
  
  "Oh non, non sempre. Ás veces, en Francia."
  
  
  "Está seguro de que foi a Francia?"
  
  
  Ela engurrou o cello. "Eu penso así. Eu non sempre escoitar o seu tan coidadosamente, George. Eu non sempre obter o dereito de oportunidade. Por que está tan interesado?"
  
  
  "Eu gusto de Barry." El sorriu. "Eu só estou querendo saber en que país o negocio está en, que é o público."
  
  
  "Eu como Barry tamén."
  
  
  "Vostede sabe que a noite Barry e eu fun a casa para a casa con Juana?"
  
  
  "Si".
  
  
  "Onde foi que aquel día?"
  
  
  "Estaba na casa todo o día. Eu estou a pensar."
  
  
  Así, el non tirar Corelli - era un Mosquito ou algún descoñecido grupo. Barry non era un Mosquito - ningunha oportunidade.
  
  
  "E el falou para Chris aquel día?"
  
  
  "Chris?"
  
  
  "Unha rapaza. Secretario".
  
  
  "Ah. Non. Eu non penso así. El quedou na casa. Fomos para a praia."
  
  
  "A praia? No inverno?"
  
  
  "Estabamos sentados na area no sol." Ela riu. "Foi divertido."
  
  
  "Como sobre o día seguinte? Chama a Inglaterra?"
  
  
  "non. Nada aquel día."
  
  
  "Máis tarde?"
  
  
  "Ben, eu creo que ela é chamada esta mañá. Vostede sabe, é cedo hoxe."
  
  
  "Chris é moza?"
  
  
  "San Ela é unha rapaza legal. Moi eficaz. Eu teño unha foto dela na miña cabeza oficina. Vostede sabe o que? Sentado a unha mesa en esta oficina. Moi formais."
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  "Eu vexo o seu teléfono. Ela, podo ver a súa falando de Barry. Ela pensa que eu estou mal, e ela, hey, non gusta de min." Elena mostrou os seus dentes.
  
  
  "Será que sei sobre ti, e Barry?"
  
  
  "Oh, por suposto. Kristina e eu..."
  
  
  chegou a el
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  el agarrou ee brazo. Ela case derramou a súa bebida. "Que é iso?" Ela trasladouse a un acento.
  
  
  "Kristina? Vostede dixo Chris."
  
  
  "É o mesmo nome. É algo mal?"
  
  
  Algo está mal. Algo estaba moi ben. Agora todo encaixa. Chris foi Christina. Christina foi Christina. Christina, cortado no medio coa parte frontal falta, foi Tina.
  
  
  Elena suspirou. "Está deixando?"
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "O que lle deu a idea de calquera xeito?"
  
  
  "A súa mente xa pasou noutro lugar."
  
  
  El estendeu a man e colleu-a. "Non máis. Ollar. Non hai máis coñac. Calquera ideas?"
  
  
  "Eu estou a pensar sobre iso", dixo Elena, rompendo libre ao redor meus brazos. "Eu estou a levar posto algo máis cómodo."
  
  
  Ela levantouse e foi ao baño.
  
  
  Cando saíu, ela non se sentir máis cómodo en calquera cousa.
  
  
  E eu estaba completamente cómodo.
  
  
  Nove
  
  
  Pola mañá, o seu almorzo estaba case rematado, cando Juana entrou no comedor do hotel e se aproximou de min. Ela tiña acaba de baño e foi sorrindo.
  
  
  "Bos días, Señora Peabody," eu dixo, sentándose e finxindo arco na cintura.
  
  
  "Bos días, Sr Peabody," ela dixo secamente.
  
  
  Ela sentou-se.
  
  
  "Se ollar irritado," eu dixo, manteiga un croissant. "Rochas no seu lixo?"
  
  
  Ela mirou arredor para asegurarse de que ninguén estaba escoitando. Polo momento, non foron só seis outros clientes na sala de cea.
  
  
  "Eu mantiven ego alí toda a noite, só para ti!", ela me atacou baixo a súa respiración.
  
  
  "Grazas", dixo. "Estou seguro de que lle gusta."
  
  
  Ela corou furiosamente. "Agora, o que é todo sobre este?"
  
  
  "Eu dixen a ti. Eu nin estou seguro aínda que Barry Párroco é que el di que é."
  
  
  Ela mirou arredor. O camareiro se aproximaba máis de nós. Con un sorriso, ela ordenou, e o camareiro saíu correndo. Ela se virou para min. "Eu tamén", ela confesou.
  
  
  Ela mirou para arriba. "Ai?"
  
  
  "Vostede dixo que podería ter sido a persoa que matou o Corelli lookalike."
  
  
  "Ela beru está de volta. El non podería facelo. El ten unha coartada."
  
  
  "Pero el parece saber moito sobre a mafia."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "El afirma ser un axente. E que Británico intelixencia militar está a traballar para tratar de eliminar a mafia de drogas de rede."
  
  
  "Eu sei todo iso. Pero el parece que improbable."
  
  
  Interesante, pensei. Eu sempre tiven a mesma idea.
  
  
  "Onde estivo toda a noite?" "Que é iso?", ela preguntou de súpeto.
  
  
  O camareiro trouxo unha bandexa de almorzo continental e unha de vapor pote de café.
  
  
  "Eu estaba con alguén."
  
  
  Unha cella subiu como ela abriu o rolo e manteiga ego. "Ai?"
  
  
  "Sra Párroco."
  
  
  "Se hai un Sra Párroco", ela riu. "Eu penso que podería correr en nah na discoteca."
  
  
  "Iso é o que eu fixen."
  
  
  "O que realmente aconteceu para o home que foi asasinado?"
  
  
  Eu olhei ao redor. "O mosquito seguiu-me en sala de máquinas e matou. Con todo, ela sabe o lugar de encontro. Eu estou reunión Corelli esta noite á medianoite."
  
  
  "É realmente mellor para vostede para falar tan libremente aquí?"
  
  
  "Un erro no pote de café?" Ela riu. "Eu dubido. Pero non din nada no seu cuarto que quere manter en segredo. Dela, eu estou seguro que a maldita cousa é incómodo. Eu creo que iso é como eu foi atacado por un potencial Corelli asasino. Juana, fixo Párroco dicir nada sobre Corelli?" "
  
  
  "Corelli?" Ela balance a cabeza. "Non, por que non?"
  
  
  "Eu creo que el sabe Tina Bergson."
  
  
  Juana conxelar. "Vostede pode estar seguro de que?"
  
  
  "Non, realmente, non". Ela se inclinou cara atrás. "Por que non?"
  
  
  "El fala italiano, vostede sabe. Moi bo".
  
  
  "O que fai Tina Bergson ten que facer con el?"
  
  
  "Nada en todo. Dela, a pensar sobre Corelli."
  
  
  "Pensas que o Párroco é italiano e sabe Corelli?"
  
  
  Juana balance a cabeza. "Eu non creo que calquera cousa dela. Eu só dixen a ela que el me sorprendeu cando el veu con un italiano frase."
  
  
  "O que frase?"
  
  
  Ela corou. "Eu non me lembro."
  
  
  "Pero vostede sabe que foi italiano?"
  
  
  "El admitiu ela. Tamén foi moi legal."
  
  
  "E foi un accidente?"
  
  
  "Moi así." Juana mirou para o seu prato. Ela estaba de súpeto primal e preciso. El non estaba sorrindo, aínda que el estaba rindo interiormente. Algo non intencional no medio de facer o amor, ela sabía. E el veu con un bo ricos italiano frase. Interesante. Moi interesante.
  
  
  "Será que ir esquiar?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Eu non sei. Quero dicir, que eu coñezo?"
  
  
  "Eu só estaba a pensar. Imos subir as ladeiras esta noite, Juana. Debe aparecer na portada. E é mellor eu tomar algunhas fotos." Boa. Estou canso de todo isto boudoir traballo."
  
  
  "Vostede parece estar levando iso moi ben," eu dixo casualmente, mirando o seu máis. "En realidade, eu nunca vin mira como esta antes... Oh, eu estou feliz se conseguir o que quero dicir."
  
  
  Ela estaba con rabia. "Eu vou tomar a súa ..."
  
  
  "Agora, agora," eles warn ' ela, tomando o resto do seu café con leche.
  
  
  "Cando quere ir esquiar?"
  
  
  "Eu teño que ir ata o meu cuarto e limpar en primeiro lugar."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. "Eu vou estar preparado ás nove e media."
  
  
  "Nove e media, a continuación,. Imos ir ata o cumio. Велета. Está a xogar?"
  
  
  "Por suposto! O queixo tiro cara arriba. Ela estaba reto-me. Eu sentiu o seu mellor. Ela aínda estaba loitando polo seu significado e a súa igualdade. Boa rapaza.
  
  
  * * *
  
  
  Nós tirou o noso equipo en un Prado Llano e desempeñou un one-on-un xogo ao longo do cable de coches para facer a primeira carreira para Borreguilas.
  
  
  Foi un revigorante día, co sol no alto do ceo e o vento levando algúns a humidade.
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  re. "Vai neve esta noite," eu penso. El se acordou que tiña cheirado de neve no aire a noite antes. Agora que ía ocorrer, el estaba seguro de que.
  
  
  O coche de cable saltou e tirou, e nós nos sentimos subindo e ata os picos de Serra Nevada. Vostede podería ver de todo, dende alí. El estaba quedando máis frío e máis frío - rápido. Eu virou-se e mirou para abaixo, e el era como mirando para o fin do mundo. A unha gran distancia por diante de min, toda a Granada área foi espallada para fóra, aínda que houbo algunha néboa alí abaixo, o suficiente para bloquear a plena vista panorámica de todo.
  
  
  Que pulou do coche de cable, mentres que o atendente realizada el, e foi para os pisos na rúa. Foi moi alta ata aquí, o aire era fina, e o frío envolto nós de todos os lados e penetrou a nosa pel a través da nosa roupa.
  
  
  Camiñamos en silencio para o cumio da pista de esquí. Foi unha desolada país - todo cuberto con mica de lousa e neve - non había árbores ou matogueiras en calquera lugar. Só neve, pedras, e do ceo. El silenciosamente amarre a si mesmo na súa Austríacos e asistir Juana loitar con ela Canadenses.
  
  
  Estivemos alí por uns minutos, mirando para abaixo da costa, e entón eu tomei a súa tapa fóra, tirou a tapa para abaixo sobre os meus oídos,e acenou para ela.
  
  
  "Vostede en primeiro lugar!"
  
  
  Ela asentiu coa cabeza, empurrou-se para a fronte, dobrado os xeonllos, e comezou a moverse ao longo do íngreme sección da primeira caída.
  
  
  Eu seguín, relaxarse e gozar da nítido neve nas beiras dos meus esquís. Estabamos en mellores condicións climáticas.
  
  
  Un día descansou e ela trouxo-nos un par de bocadillos, o que trouxo valor incrible para ih. Comemos ih e non dicir unha palabra para cada outras. Nós só quentar o sol e estaban encantados con a soidade e a beleza da montaña.
  
  
  Nós rematou o noso bocadillos e seguín adiante.
  
  
  Foi unha gran carreira.
  
  
  Marabilloso.
  
  
  Despois de facer unha curta baixada de Borreglas, que se sentou no lobby do hotel todo o día, intercambiando historias con Barry Párroco e Elena Morales como o lume crepitou e turistas veu e foise. Puidemos ver a menor pista - a partir de Borreglas para o Prado Llano-fóra da fiestra, e pasou un tempo comentando sobre as formas de varios esquiadores.
  
  
  Finalmente, fun para descansar e tomar un baño. A comida era modesto, con habitual gran número de pratos, e ás once e media, el comezou a estar un pouco nervioso. Naquel momento, aínda estabamos sentados e de beber.
  
  
  El desculpouse, subiu as escaleiras para o seu cuarto, e comproba o seu luger e hairpin. Entón el levou para fóra, fixo un mapa da zona, e comprobado o camiño para o monumento de Velet, que tiña visto que mañá dende a parte superior da pista de esquí. O goberno estrada ao redor de Granada para Motril na Costa del Sol, ela fora dito, correu xunto a unha estrutura de formigón.
  
  
  A estrada desde o Prado Llano conectado a unha regular estrada preto de tres quilómetros do Museo do Prado. O seu marcado súa ruta cara ao norte para o garfo e, a continuación, sueste de Velete na estrada. El puxo o mapa por un momento, colleu as chaves do alugado Renault, e descendeu para o lobby.
  
  
  Na sala de cea, el viu Juana aínda sentado con Elena. Eu me pregunto onde Párroco é. Eu estou alí de pé, mirando para fóra da xanela na parte da fronte do hotel onde o Renault estaba aparcado. Varias figuras estaban movendo ao longo do Prado, probablemente en bar-Esquí de moda. Un deles foi Herr Hauptli.
  
  
  Eu pisei a través da fronte portas do hotel e na escuridade fóra, e el me viu acenando:
  
  
  "Non se esqueza, imos facer esta carreira algún día!
  
  
  "Eu prefiro facelo na luz do día," el dixo a ela en alemán.
  
  
  El riu en voz alta e entrou no adro.
  
  
  Ela pór do sol en Reno. Un vento frío sopraba polas ladeiras. O coche estaba frío, pero acolledor. A calor do motor vai quentar rapidamente o ego.
  
  
  Luz de neve comezou a caer. Era moi cedo para ir, pero el caeu no xeo manchas de neve que xa estaban na estrada. Neve comezou a acumular ao longo do borde da calzada.
  
  
  O Renault cantarolava como un feliz paxaro. El dirixiu lentamente e con coidado viu o branco brillante liña no centro da estrada. O dobre pista da estrada foi unha estreita pista para dous coches pasando. Eu asistir a un autobús e coches mal pasar mimmo outra outros durante unha viaxe ao redor de Granada, lembrándome dun elefante apareamento con un antílope que se rexeita a cooperar.
  
  
  Ela foi recibido por dous coches en dirección cara a Prado Llano, e, a continuación, levou para a estrada principal, onde el virou-se para seguir as curvas e volver cara a Veleta. A neve estaba quedando máis pesado. El cruzou os raios do mundo e formaron unha cortina diante de min. Eu mal podía ver a estrada, e, aínda que era máis ancho que o garaxe, que non estaba deseñado para adiantamentos ou stunt condución en calquera terreo.
  
  
  O Renault estaba dirixido facilmente na estrada sinuosa, pero eu podía ver que a neve estaba empezando a coller a calzada un pouco. Ás veces eu non podía ver o bordo da estrada en todo.
  
  
  Un steely voz veu a inclinación
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Agora Renault tivo que dar todo o seu gas. El cambiou para equipos de baixa e se movía lentamente e con coidado a través do aumento da superficie de neve.
  
  
  Finalmente, el viu o sinal: VELETA. E ademais o sinal, a estrada de terra saíu da estrada principal e ata o familiar formigón monumento na parte superior do penedo.
  
  
  Ela foi empurrado pola Renault en unha estrada de terra, e virou-se sobre rochas e xeo ata que chegou a unha área plana, ao parecer, criticou ao redor de rochas duras. Non había ningún sinal do coche.
  
  
  O meu reloxo, dixo cinco minutos últimos doce. Eu me pregunta o que pasou para Rico Corelli. A continuación, outro pensamento ocorreu-me: tiña Corelli decidiu non realizar reunións cando a palabra saíu que Arturo foi morto? Foi Corelli, tamén, ocultar nalgún lugar detrás dunha rocha, esperando por ela para vir para fóra no aberto para tirar-me?
  
  
  Eu desactivar a ignición e o Renault morreu. Había pneumático pistas en todas as partes no conxelados barro, pero eles non significaba nada. El estremeceuse. Era solitario, aquí, na maioría lugar illado nas montañas. Foi só Corelli e el , e el arranxou dese xeito. Me matar para Arturo morte? Para a morte de Basillo di Vanessi?
  
  
  El coidadosamente apagado os faros. El se sentou alí por un tempo, pesar as súas opcións. A continuación, el puxo no seu blusão e tirou o Luger . Había un peto lanterna no panel de control recinto que adoito levar comigo, e Eu tirei e virou-lo.
  
  
  A continuación, el abriu a porta da Renault. O vento bateu en min con efecto asustado. Lambendo tirou-a blusão sobre el e quedou por Renault, pechando a porta con un baque. Foi feita polo feixe de unha lanterna na noite, e eu só podía ver a neve rodando cara a min, lategazos en todas as direccións na parte superior do pico, onde o vento sopraba a partir de todos os puntos do compás.
  
  
  O monumento foi amontoados alí, escuro e silencioso, e Eu andaba en torno a el ata que atopou o azul tarxeta SIM tiña tirado para fóra a partir da visión de volta. Eu non tiña idea de como Ego condutor falou ego para romper o xeo e xeada barro, pero el estaba de pé alí. El tocou o capó. El aínda estaba quente.
  
  
  Na parte de atrás do monumento foi unha pila de materiais de construción esquerda por primeira artesáns para completar o monumento. Eu estaba de pé alí na Tarxeta Sim, tentando ocultar o vento, e foi alí que eu oín un ruído repentino non moi lonxe de min.
  
  
  O seu marido realizada a Luger firmemente na súa man e virou a cara na dirección do son foi a benvida. Como o vento sopraba ao redor, rasgando o son e dispersión o ego en todas as direccións, el non tiña seguro se eu estaba mirando para ela cara a cara co movemento ou non.
  
  
  A continuación, shaggy oín-la.
  
  
  Luger realizada na súa man, co obxectivo e listo para usar.
  
  
  "Ah, Peabody," a voz dixo, como se a través dun pano.
  
  
  El non entender iso.
  
  
  Pero cando el entrou a lanterna lugar, o seu ego foi inmediatamente coñecido.
  
  
  Foi Barry Párroco.
  
  
  Pero agora non teñen un acento Británico en todo. El falou en unha vaga tipo de forma, o que me fixo crer que ata este punto, el tiña, despois de todo, só xogou o papel dun axente secreto Británico.
  
  
  Quen era el?
  
  
  Deu un paso adiante por detrás de unha pila de materiais de construción e estendeu a man para sacudir a miña man.
  
  
  A súa conxelados.
  
  
  "Relaxarse", Barry Párroco, dixo. "É todo ben. A Súa Corelli. Rico Corelli".
  
  
  10
  
  
  A neve xiraban en torno a nós por un longo tempo, e ninguén nos rodea movido. El estaba quedando máis frío e máis frío.
  
  
  "Todo ben?", dixo el, inclinando-se para abaixo para lamber min, tentando ver o meu rostro.
  
  
  O Luger foi dobrado baixo a súa blusão, só no caso. "Como podo estar seguro?" Ego, preguntou ela. "O primeiro que me diga que está Barry Párroco, e agora que me diga vostede é Rico Corelli."
  
  
  El riu. "Imos ir. Este debe ser obvio! Ben feito=), e que podería estar aquí, pero Rico Corelli?"
  
  
  "Ninguén podería estar aquí para responder a súa saca-rolhas. Calquera persoa que sabía sobre a reunión."
  
  
  "Pero que Rico Corelli e asasinado neno?", preguntou el.
  
  
  "Komarov. El pode saber."
  
  
  "Pensas que eu son un mosquito?" Párroco preguntou con unha risada.
  
  
  "El sería o único que tería que saber que Corelli coñeceu a min aquí."
  
  
  "Ser razoable! Non é un Mosquito!"
  
  
  "Vostede dicir iso, pero eu non a coñezo."
  
  
  "Se el era un mosquito, que ía estar facendo aquí?"
  
  
  "Intentando atopar Corelli e matar ego."
  
  
  "Pero a súa Corelli."
  
  
  El se converteu nun simple comedia. El balance a cabeza resignado. "Soportable, vostede é un Corelli. Eu estou fodendo frío. Imos entrar no meu coche e falar".
  
  
  El sorriu. Boa."Ela estaba liderada por ego diante para o Renault.
  
  
  "Pouco agradable de traballo," el dixo.
  
  
  "Excelente", dixo. "Cando aluguer, pode obter o mellor proveito dela."
  
  
  El abriu a porta coa súa clave, e entrou, entón estendeu a man e abriu o pasaxeiro porta para eles. El subiu e bateu a porta. O coche balance. El aínda estaba quente por dentro.
  
  
  "Deixe-me dicir-lle sobre Basillo di Vanessi," el dixo, despois de un minuto de silencio. "Substitución. Eles foron tentando me incorporarse por meses."
  
  
  "Eles?"
  
  
  "Alguén de todo o nivel superior da mafia," Párroco, dixo. Ela non podería axuda-la, a Súa aínda penso que de nen como Barry Párroco,
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  non como Rico Corelli.
  
  
  "Pero como vostede sabe o que?"
  
  
  "Eu teño amigos alí tamén. Na parte superior. Kapo Kapo quere que ela ser excluídos por defecto. El quere que sexa completo."
  
  
  "Cal é o ego é o nome?"
  
  
  El sorriu. "Esquece-lo. Só confío en min."
  
  
  Boa. Así Capo Capo quere que deixar."
  
  
  "Quere me matar. Intentou me dicir dúas veces xa. Unha vez, na Córsega. Unha vez en Nápoles. Eu estaba alí na entrega."
  
  
  "Nápoles? "Onde é que o Mosquito vén?"
  
  
  El mirou para min pechada. "Vai ser bo."
  
  
  "Foi-me dixo."
  
  
  "Hema?"
  
  
  "Nada".
  
  
  "Cando a miña segunda folga non puido..."
  
  
  "O que na súa vila en Córsega?"
  
  
  El engurrou o cello. "Si". El esperou. Entón: "Cando el fallou, el decidiu deixar para o negocio. Que é cando eu vin para ti a xente."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Eu sei todo sobre iso." Non existe. Pero foi inútil para escoitar o ego historia. Eu non tiña ningunha forma de saber se era certo ou falso.
  
  
  Boa. Cando saímos Córsega no iate, Vanessi levou con el."
  
  
  "Para tomar o seu lugar?"
  
  
  "si. Cando chegamos a Valencia, estivemos no porto para un día, e ela quedou en terra cando eles deixaron."
  
  
  "Fixo Lysistrata navegar sen ti?"
  
  
  "Absolutamente fantástico. Vanessa vai Rico Corelli."
  
  
  "E cando eles desembarcaron en Málaga, Vanessa aínda estaba xogando Corelli?"
  
  
  "Si". El fixo unha pausa. "Coa axuda de Tina Bergson."
  
  
  "Foi Vanessa en Málaga?"
  
  
  "non. El ficou no barco. Nós pensamos que sería mellor este camiño. A continuación, haberá ningún erro. Quero dicir, só no caso de que alguén recoñece o ego."
  
  
  "Pode alguén en Málaga identificar vostede?"
  
  
  "Temos unha oportunidade," Párroco riu.
  
  
  "Entón?"
  
  
  "Entón ten contacto Tina e ela veu para coñece-lo."
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  "Eu creo que alguén escolleu vostede despois de que o iate, poñendo en equipo de mergullo, e ser atropelado."
  
  
  "QUEN?"
  
  
  "Moscato, por suposto. Quen máis? El sabe todo sobre min. E el debe ter máis que un ollo no barco cando el veu. El só temporal o tempo que estaban preto do barco para que obteña os implicados."
  
  
  "Por que non Moscato recoñece-lo?"
  
  
  "El sabe sobre o iate, sobre Tina, sobre a reunión que a xente..."
  
  
  "Eu vexo. Pero el realmente non recoñece-lo."
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  "E el esfaqueado e feridos Tina."
  
  
  "Grazas a Deus ela non estaba morto!"
  
  
  El estaba observando. El alcanzou no seu peto e sacou un paquete de tabaco Americano. El acendeu un e aceno a partida. Pasado o tempo, el tirou unha español cigarro. Pero, entón, por suposto, vai axente secreto Británico Barry Párroco. El foi un consumado actor e sabía o quão eficaz o dereito adereços foron.
  
  
  "Como está agora?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Quere dicir que o que eles están dicindo a todo o clínica?"
  
  
  "Si". El sabía.
  
  
  "Ela está a benvida."
  
  
  "Cando ela pode unirse a ti?"
  
  
  El dubidou. "En breve."
  
  
  "E entón-reunións co meu compañeiro?"
  
  
  "É iso mesmo." "Mira, Tina é parte da frase. Vostede sabe o que, non é?"
  
  
  "Si", dixo. "Pero queremos atender en primeiro lugar, e, a continuación, imos discutir os detalles."
  
  
  El balance a cabeza. "Isto é todo o que importa agora."
  
  
  "Unha cousa me intriga."
  
  
  "Que é iso?" Fume subiu diante do ego rostro. No parabrisas do Renault, ela podía ver o reflexo dos seus egos como el tomou unha arrastrar no seu cigarro.
  
  
  "Como vostede mesmo entrar despois de que o Mosquito en Torremolinos?"
  
  
  El riu. "Puro, hein?"
  
  
  "Moi puro. Ela fixo unha pausa. "Moi puro."
  
  
  Ego ollos esvarou sobre a miña. "O que está dicindo?"
  
  
  "Eu estou dicindo que eu non podo completamente de acordo coa súa historia, Corelli. Insire o negocio cando o meu Mosquito corre frío, e, a continuación, xogar Barry Párroco, un axente secreto. O que dá?"
  
  
  "Imos volver", Párroco dixo en serio. "Escoita. Ela, eu sabía que estaban despois de un mosquito. Vostede está de acordo?"
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Ten que ter difícil de adiviñar-lo, por suposto. Pero por que estaba en Málaga en todo? Quero dicir, Rico Corelli. Que estaban escondidos en Valencia. Por que ir a Málaga para expoñer-se en balde?"
  
  
  "Seguro", dixo lentamente.
  
  
  "Seguro?"
  
  
  "Eu estaba seguro desde o momento eu deixei o iate en Valencia. Vostede entender?"
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  Boa. Savchenko estaba no iate, mentres el estaba a traballar, cando o" Mosquito " foi alcanzado. Realmente novo?"
  
  
  Eles pensamento de seu. Boa. Imos supoñer que deberían estar no Sol y Nieve en neste momento."
  
  
  "Iso é o que eu dixen a Tina."
  
  
  "Eu penso así. Quero dicir, por que non vir a Málaga axudar? Esa foi a miña saca-rolhas."
  
  
  "Leva-lo para o seu hotel e descubrir máis sobre ti." El deu de ombreiros. "Eu quero dicir, a miña vida é envolto en un bo paquete pequeno. Eu estou indo para os Estados. E ti e que a nena ten, non son os meus gardiáns. Dereito?"
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  "Entón eu vou esperar por ti para se recuperar.
  
  
  Houbo un longo silencio. O seu ollar estaba frío. El mirou para min así como friamente.
  
  
  "Onde é que vostede me leve a partir?" Eu preguntei a ela.
  
  
  El suspirou. Boa. Ollar. Vostede estaba fóra de caza. Ela, eu sabía que estaba indo a tentar atopar Moscato. Realmente?"
  
  
  "Eu creo que si."
  
  
  "Eu estaba só esperando ata que eu atope vostede."
  
  
  "Vostede identificar me máis cedo?"
  
  
  "Oh, por suposto. Eu asistir onde Tina foi."
  
  
  "E, a continuación, seguido Juana e de min aquela noite?"
  
  
  "Por suposto, por suposto."
  
  
  "Para a vila."
  
  
  "En realidade. Polo tempo que acertar de que hooker - o que xa estaba tendo un trío con Moscato, e o outro era grande - eu sabía que estabamos no dell. Eu estaba só despois de ti."
  
  
  "Pero por que
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Está loitando contra o seu camiño de volta a partir de cando eu tiña Moscato morto? "
  
  
  Ego ollos atoparon os meus. "Todos cometemos erros, non?"
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. Boa. Pero por que a cubrir historia?"
  
  
  "Barry Párroco de jazz? Eu só cepillado a po fóra da andel, " el dixo, deslizando en Barry Párroco de acento Británico. "E parecía que era o que precisaba ser feito no momento. O que eu vou facer, facer a miña mente, e dicir:"o Que unha voz para ela, bo e vello Rico Corelli! Non fai moito sentido agora, non é? "
  
  
  Ela estaba rindo. "Eu aínda non me gusta doninha todo isto bifurcación e triplicado. Vostede podería ter feito contacto con Juana de inmediato. Que durmía con ela, alí, e de novo aquí. Por que non acaba de dar hey a información e pedir a ela para comprobar-lo fóra? "
  
  
  El pouco para abaixo no seu cigarro e mirou para fóra o parabrisas. A neve estaba caendo, pero está quedando máis lixeiro agora. Mirei cara arriba e viu os nosos dous caras reflectida na noite escura.
  
  
  Ego ollos mirou para atrás en min.
  
  
  "Eu nunca confiar o cuarto," el dixo, engurrando a examina. "Quero dicir, nin sequera a miña propia. Este é o lugar que eu alugado ela en Torremolinos. Como sei Moscato non marca-me en cinta antes de seguido se para o seu lugar? Despois de todo, el pensou que ía me matou no barco. Pero quizais era unha trampa. Realmente? Quizais Moscato non estaba alí, quizais Moscato foi sempre a pensar sobre min e esperando por min. Como eu podería ter coñecido el? "
  
  
  Ela estaba sentada alí.
  
  
  "E este hotel. Eu non confío en la con calquera cousa. Nada diso. Eu creo que hai erros en cada cuarto. Eu tiña que ir a través de unha futura reunión, porque era parte do plan orixinal. Eu non me gusta para desviar a planificación inicial, porque deixa moito a oportunidade. Unha vez que xa se coñecían, o seu só vai arrefriar e continuou a partir dese punto. Eu estou moi triste, se este ten ofendido seu sentido de orde".
  
  
  El fixo sentido.
  
  
  "O que agora?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Temos organizado un encontro entre a nena e de min", Párroco, dixo, de novo profesional. "Entregar microfilme".
  
  
  "Onde?"
  
  
  "Ben, vostede sabe o que eu penso sobre o hotel. Isto lle dá o dereito de calquera número. E eu non me gusta de saír con persoas no Prado Llano. Mira, o que sobre a pista de esquí?"
  
  
  Eles pensamento de seu. "É moi deserta, ok-ás veces. Non hai insectos na neve ou." El riu, se pregunta como certo que era.
  
  
  "Para o inferno coa neve. Pode disparar unha persoa a parís con un telescópica lente." El estremeceuse. "Eu non me gusta a todos."
  
  
  "Pero se ninguén sabe que é un Corelli..."
  
  
  "Quen dixo iso? Ademais, hai outro punto malo. Se Moscato aínda existe, e dela, seguro de que el é despois de Arturo compras ego - será que vai manter un ollo sobre vostede ea súa empresa, realmente?"
  
  
  "Sobre Juan?"
  
  
  "Por suposto! Entón eu teño que ver que en algún lugar que é atractivo e protexida ao mesmo tempo."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "Este non é un doado biblia para cubrir."
  
  
  "Non? Que sobre un destes coches de cable? Cando está en un torno a eles, que están illados, só, e seguro!"
  
  
  Eu estiven a pensar sobre iso. "Unha góndola? Ela, eu sei o que quere dicir. Entrar no nah con ela e estar xuntos. Mentres está alí, pechado nun coche de cable, pode obter-se en un ambiente controlado e ninguén vai ser o máis sabio. é todo sobre a película? "
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  Eu me sentei e pensamento. "Pero alguén aínda pode tirar en ti a partir da inclinación."
  
  
  "Que é onde entra, o vello," Párroco, dixo, camiñando de volta para a universidade Británica. "Vostede obter nos seus esquís, estar na Borregilas estación e cubrir a nós como visión."
  
  
  Eu estiven a pensar sobre iso. Eu gusto. Canto máis eu pensaba sobre iso, o que máis me gustou.
  
  
  "Eu vou mercar iso," eu dixo.
  
  
  "Que hora é?"
  
  
  O seu dixo: "Mañá ás dez da mañá?"
  
  
  "En realidade," Párroco, dixo. "Eu vou estar lonxe de Juana. Eu non quero calquera complicacións cando estamos tan preto para facer un negocio."
  
  
  "Boa sorte", dixo.
  
  
  El estaba de pé na neve, axustando a súa blusão. El podía sentir o frío chorro a través da porta aberta, aínda que a neve foi case completamente desaparecido.
  
  
  "Comezar," Párroco, dixo. "Eu vou segui-lo para abaixo."
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  El bateu a porta na miña cara e foi ao redor do monumento, onde el desapareceu da vista.
  
  
  * * *
  
  
  Renault comezou a subir sen problemas. Eu deixei o EMU quentar un pouco, entón, esperou ata que eu vin Simka vir á volta da esquina do monumento, a súa faros inclinada cara abaixo para o improvisado estrada. Entón, el partiu, rastreando para abaixo a curto garaxe para a estrada. El aceno no Párroco no espello retrovisor.
  
  
  Vin unha Tarxeta Sim seguintes min, a súa faros intermitencia na neve caendo.
  
  
  As voltas e reviravoltas foron moi forte, esixindo constante de freada e downshifting. El comezou a gozar da estrada cando sentiu o primeiro peirao sistema de freo.
  
  
  El baixou a través dun val en torno a un negro mica que levantouse, onde a estrada fora alcanzado en en forma de V na gabia. Ao final do mesmo, vin a calzada facer unha rápida forte sinal en liña recta por diante.
  
  
  No medio do seu estómago, el comezou a diminuír e sentiu un deslizamento. Eu penso que eu tropeçar a través dun conxelado lugar na estrada por accidente, e tente de novo. Pero non foi un conxelados lugar en todo.
  
  
  Eu bati o valentões de novo para obter algunha tracción cando downshifting, pero
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Non parece a transferencia de calquera poder de rodas.
  
  
  Dela foi freneticamente presionar a panca do cambio, pero agora ela estaba indo demasiado rápido para comezar, e non podería cambiar en marcha máis baixa.
  
  
  Eu abrandou-la para abaixo para o chan como eu fun para abaixo, pero a velocidade era moi rápido. Afortunadamente, a curva resultou ser moi bo. Foi feito por punteiros. Pero, entón eu bati un rápido xire á esquerda en sentido contrario e bateu o valentões de novo, esperando a estrada ía me dar tracción aquí. Pero eu sentín nada, pero mollado ineficiencia.
  
  
  Nada.
  
  
  Eu virei a roda duro e virou-lo. A estrada estirado para fóra, pero comezou a descender como a estrada se converteu nun longo, nivel atravesar a travesía unha alta rochosa costa. Ao final do camiño, el foi visto por un par de sinais de volta con un gran sinal de alerta na estrada á fronte.
  
  
  Eu premendo sobre bullying de novo, pero non obtivo resposta. El preme sobre a panca do cambio, pero el non podería reducir o ego para un mínimo. Ela comezou a xirar a roda de atrás e cara adiante, tratando de obter unha fricción tipo snowplow para reducir o Renault de velocidade, de xeito que ela podería diminuír a maldita cousa en baixa engrenaxe.
  
  
  Fallou.
  
  
  El viu o Párroco luces detrás del, e eu me preguntaba se estaba me observando o S e intrigante sobre a miña inexplicablemente mala condución.
  
  
  A súa luz brillou dúas veces, como unha especie de sinal para axudar.
  
  
  A curva foi chegando máis preto e máis preto, e o Renault non podería control-lo en todo. El pensou en cruzar a drenaxe interna gabia, pero decidiu que a oportunidade de romper os eixes e arrincando as rodas foi moi grande de risco. Eu tamén podería ter sido rompe plana sobre a lousa base que se levantou en torno a gabia como o volante creceu en torno a miña volta.
  
  
  Os pneumáticos screeched, e el virou o volante á esquerda, á súa vez moi rápido. El caeu nunha impoñente base á miña dereita. O Renault tirou o ombreiro da estrada, e foi directo para o bordo exterior da estrada, onde non foi de preto de un pé de rock amontoados baixo unha pintada de branco preto de madeira que se estendía por preto de vinte pés.
  
  
  El bateu de lado para o pasamáns, resgou algo fóra do Renault corpo, e, a continuación, galopou de volta para o terraplén. Pero foi levado duro e o coche estirado para fóra de novo.
  
  
  Por diante de min, a estrada continuou a descender rapidamente. A poucos metros de distancia, eu vin unha estrada facendo un forte recta súa vez, co outro preto de madeira para protexer a sinalización e un gran sinal só antes de que a súa vez.
  
  
  O seu nunca vai ser capaz de facer este punteiros.
  
  
  O son dun estrondoso motor preto da súa orella pego ela e el virou-se rapidamente.
  
  
  Foi Párroco.
  
  
  El disparou un mimmo tarxeta Sim para min e disparou-lo na estrada á fronte.
  
  
  Eu estaba querendo saber o que o inferno o xastre estaba tentando facer. Ela foi convidada para chamar uem, pero non Stahl.
  
  
  El cortou-me abrir diante de min, e ela case berrou con el para saír do camiño ou ser alcanzado.
  
  
  El tratou o gearshift de novo, desesperadamente tentando chegar ata un paso, pero era ningún uso.
  
  
  Párroco foi para a dereita na fronte de min. El case pechou os ollos, á espera de que o accidente ocorrer.
  
  
  Iso nunca aconteceu.
  
  
  De súpeto, o meu parachoques dianteiro foi bater contra o Párroco do parachoques traseiro. Eu viu o vermello luces de freo do Simca Párroco de palpebrar, a continuación, ir para fóra, a continuación, ir para fóra, a continuación, ir para fóra de novo.
  
  
  A súa abrandar.
  
  
  Era un vello truco para deixar un gran coche por frear o coche diante del para retardar o coche detrás.
  
  
  O seu aperto firme no volante foi porque eu sabía que unha rocha no lugar incorrecto na estrada ía xogar o Renault fóra da Simca ataque, choque, e eu ía ser xogado á esquerda ou á dereita, a continuación, facéndose a desprazar a desaceleración coche e ir ou ao precipicio ou sobre o bordo do precipicio no aire.
  
  
  Párroco de acoso continuou a palpebrar e palpebrar, e polo tempo que chegou á súa vez, tiña me deixou. Eu colocar-lo en sentido inverso e entrou no coche, tremendo.
  
  
  A porta se abriu e Párroco saíu a través da tarxeta SIM. El veu de volta para o meu lado do coche, e a neve estaba caendo todos en torno a el.
  
  
  O meu luces estaban no exterior, luminosa, a volta do Simca e mostrando Párroco alí de pé no medio da noite.
  
  
  "Eu non vou preguntar o que pasou", Párroco, dixo lentamente. "Alguén bater o seu Renault."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Grazas pola túa axuda. Foi un bo truco."
  
  
  Paramos na Esqui Prado bar antes de que eu tomou o seu coche para o garaxe. Eu tiña tres lumumba e unha cunca de café, e a súa aínda non se sentir moi ben.
  
  
  11
  
  
  Ela volveu para o seu cuarto tras unha breve estadía en Barre Esquí co Párroco. O ron e chocolate na lumumba me axudou a calmar un pouco, pero eu aínda estaba tremendo cando eu poñer a clave para a porta e entrou dentro.
  
  
  Volvendo sobre o santo luz, el escoitou un ruído no outro extremo da sala, a continuación, a conexión porta abriuse, e Juana estaba alí, os ollos de ancho. Era coma se ela tiña acaba de espertar dun sono profundo.
  
  
  "Vostede o coñeceu?"
  
  
  "Si", dixo. El rapidamente foi para a mesa, e colleu un caderno. El foi rapidamente rabiscados en nen por erro e visibles para ei.
  
  
  Ela asentiu coa cabeza que ela entendeu.
  
  
  "Como isto aconteceu
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  ir? "Que é iso?", ela me pediu.
  
  
  "Nada que informar. Vou ter que ver ego de novo." El estaba ocupado escribindo nun caderno. "Vostede vai atopalo mañá, ás dez horas da góndola. Máis detalles máis tarde."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza.
  
  
  "Agora eu estou indo para a cama, e descansar un pouco."
  
  
  "Todo ben", ela dixo.
  
  
  Eu apuntou para a porta da sala, indicando que eu ía coñece-la fóra en breve.
  
  
  "Boa noite, George," dixo ela, e foi de volta para o seu cuarto.
  
  
  Eu tirei a miña roupa, traxectoria en limpo queridos, e saíu para o corredor. Juana estaba fumando un cigarro.
  
  
  "Está seguro de cuartos son escoitas?", preguntou ela.
  
  
  "Positivo."
  
  
  "Xa coñeceu Corelli?"
  
  
  "si. Sabemos ego como Barry Párroco."
  
  
  Ela estudou min. "Eu case difícil de adiviñar-lo."
  
  
  "Eu fixen o mesmo."
  
  
  "Vostede pode estar seguro?"
  
  
  "Como podo ser completamente seguro? Pero coñece vostede sobre o coche de cable, onde, adecuar a toma-lo, vai obter os materiais"
  
  
  "Que é iso?"
  
  
  "Eu podo tratar con isto," ela dixo con confianza.
  
  
  Boa. Eu vou cobre-lo a partir de pistas de esquí. Que é o que Corelli quere."
  
  
  "Pero, como podería o Mosquito saber sobre a reunión entre el e ti?"
  
  
  "El estaba asistir nós todo o tempo."
  
  
  "Eu vou tentar manter un ollo sobre el."
  
  
  "Non te preocupes. Eu vou coidar del. Só atender Corelli e ver se está a xogar con nós ou non."
  
  
  Ela mirou para min. "Por que non me dar a información máis cedo?"
  
  
  "El dixo que quería estar seguro."
  
  
  Ela encolleu os ombreiros. "Eu supoño que ten sentido."
  
  
  "Levar o coche de cable con el e de esquí para abaixo a partir Borreglas. Eu vou coñece-lo no bar de abaixo cando é todo." Entón nós imos présa para abaixo e comprobar a autenticidade das súas cousas."
  
  
  "Málaga?"
  
  
  "Granada. Eu teño un transmisor de alí."
  
  
  "Todo dereito."
  
  
  Ela, fun de volta para a sala e base de prensa para durmir.
  
  
  * * *
  
  
  Agora, el podía ver todo ao longo do cume rochoso. O sol san foi branco puro. Neve santo Señor cego meus ollos, pero eu usei un filtro na miña Zeiss de 60x lentes.
  
  
  O coche de cable estaba movendo para arriba, e eu podía ver claramente Juana a camisola amarela. Foi só ela e Párroco dentro. A góndola xeralmente levada a catro persoas, e el sabía que o Párroco tiña a punta do persoal do servizo por unha entidade privada paseo, pero eu non estaba preocupado. El tiña o diñeiro para facelo.
  
  
  Os seus lentes rolou a través do campo de novo, e entón eu vin.
  
  
  * * *
  
  
  El estaba deitado no seu estómago un granito bordo preto de a medio camiño entre Borregilas e o Prado Llano. Estaba vestido de gris roupa, entón definitivamente mesturado co mica e granito lousa. Pero eu podía ver que el era un home, despois de todo, e eu podía ver que estaba sostendo un longo rifle ao longo do penedo. Un ámbito foi anexado ao rifle.
  
  
  Eu non podería dicir calquera tipo de rifle por puntos.
  
  
  El estaba moi aínda e esperou. E estaba mirando para a góndola con Juana e Párroco. Como el sabía que eles estaban a tomar o ego? Como podería saber?
  
  
  Párroco? Foi Párroco un substituto? Alguén configurar Juana? Como foi a información que baleiraron de novo? Nos nosos cuartos, ninguén dixo unha palabra para nós. Ninguén, pero Párroco e eu sabía que o tempo e lugar.
  
  
  Aínda así, o asasino estaba esperando.
  
  
  Moscato? Moi posiblemente.
  
  
  El desabotoado o seu blusão e tirou o Luger . O seu ego foi tratado e dobrado en un minuto blusão. Eu tería que atravesar a inclinación e obter unha posición sobre o penedo para chegar a el. Entón eu vou ter que rastexaren sobre as rochas e matalo antes que pode atacar.
  
  
  Non había outra forma. Se eu deixar Moscato directo, que vai tentar de novo para obter Rico Corelli - ténteo de novo ata que a uem é un éxito!
  
  
  A xulgar pola velocidade do coche de cable e a localización da persoa sobre as rochas, que eu tiña preto de un minuto e medio para facer a xogada.
  
  
  Eu comproba a baixada un pouco para evitar o perigoso magnate e levou debaixo del. Cando a súa bata o fondo da foto, algo pasou o resto da neve na parte superior, e de súpeto ela atopou-se afundido no desprazar para os seus xeonllos. Eu empurre e goleou, e a neve caeu fóra de min. Eu tiven a sorte. Unha gran área de rolando neve continuou a moverse para lonxe de min e bater nas rochas próximas.
  
  
  A súa perdeu preciosos segundos.
  
  
  As rochas foron antes de min, pero eu non podía nin ver o home deitado por baixo de min. Eu tiña que levar a miña cámara e, lentamente, pan ao longo do cume.
  
  
  Entón eu vin.
  
  
  Eu era soprado fóra do curso por preto de cen pés! A súa foi moi alto.
  
  
  Axiña comezou a descender o outeiro de novo, volvendo nunha dirección diferente, desviándose a partir dese curso e volver a un punto dentro humano ó nas rochas.
  
  
  Eu deixar de ir a grapas e poñer meus esquís nas rochas para que eles non escorregar. A continuación, el tirou-a para fóra, e mirou sobre o bordo das rochas.
  
  
  Por exemplo, eu vin o coche de cable, lentamente, subindo entre o segundo e terceiro cirúrxico piares. E ela podería ser visto por un home co rifle, que agarrou ego ben e dirixiu o góndola con coidado, xa que subiu o spidery cables de aceiro.
  
  
  Un luger ten como obxectivo que o home da cabeza e disparou.
  
  
  Gawker bater unha rocha e voou fóra nalgún lugar. Eu podía escoitar ricochet cantando.
  
  
  O home virou-se rapidamente. Eu podía ver un borrão no seu rostro branco. El arco súa volta axiña, virou-se, e apuntou o rifle para min - ámbito e todos.
  
  
  Boquiaberto ollos pego na neve detrás de min-moi preto para
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  nivel de confort.
  
  
  Eu tiro a ela de novo. Pero el desapareceu da vista, inmediatamente despois de que o tiro foi disparado. Eu non podía ver ela.
  
  
  Agochado alí, ego intentou, en balde, para atopala.
  
  
  Outro tiro rompe a pedra coa miña man.
  
  
  El baixou.
  
  
  A góndola estaba movendo lentamente ao longo do cable, e Juana a camisola amarela podería velo, e que era todo o que eu estaba prestando atención.
  
  
  O pistoleiro levantouse e virou-se para lonxe de min, co obxectivo de que os góndola. Eu tiro a ela de novo.
  
  
  El caeu, agochado detrás dunha rocha, falta-lo completamente. Ela, viu el bateu o penedo, e que ten como obxectivo a góndola.
  
  
  Eu comece a el sobre as rochas, pero eu sabía que non podería chegar a el no tempo.
  
  
  Cun chiscar de ollos de cable grapas, el foi poñer de volta sobre os seus esquís e comezou a baixada, dous porras nunha man e un luger no outro. Non era o máis cómodo de esquí posición que podería ter imaxinado.
  
  
  Como el progresou, eu entender que eu non podía tirar en esquí, e, así, pasou máis tempo precioso.
  
  
  El baixou para o nivel onde tiña agochado, rompe libre de conexións, e agáchase en todo o rochas.
  
  
  A voz é en!
  
  
  Eu tiro a ela.
  
  
  El foi apuntando para a góndola, e el disparou así como eu fixen - ou quizais unha fracción de segundo despois do que eu fixen. O que pasou a nós, a miña propia tiro, ao parecer, fixo que fallo de ignición, e o ego carga é inofensivo como el bateu a base da góndola, en vez de a través da ventá en que o Párroco do dólar pila.
  
  
  El bateu o tire.
  
  
  El caeu cara primeiro en as rochas, a continuación, reflexiva xirou e xirou o rifle ao redor ata que foi apuntado case directamente para min.
  
  
  Ela saltou cara atrás e na neve, baixando a montaña. Balas voou ao redor de min, pero ningún deles me bateu. Ela pór do sol está de volta sobre o penedo, agarrando-se a nah para a compra.
  
  
  O rock era esvaradío, pero ela se arrastrou-lo, e cando a outra gawker explotou preto do meu oído, eu levantou a cabeza, viu ego claramente, e tiro a uem no pescozo.
  
  
  El inmediatamente caeu. Sangue estoupou en torno a el en nube vermella.
  
  
  El foi, entón, deitado nunha poza de xeada vermelhidão cando ela camiñou ata el.
  
  
  Foi Alfreddo Moscato.
  
  
  Mosquito.
  
  
  Matchmaker!
  
  
  * * *
  
  
  O rifle que primeiro tiro-me e que estaba a matar Rico Corelli na góndola foi un Winchester Modelo 70 Super Grao rifle, calibrado para 30-06 Springfield roldas e equipados con un Bausch & Lomb Balvar Lee punto variable potencia óptica vista. Foi unha fermosa plataforma de perforación.
  
  
  O 30-06 Springfield Hi-Speed cartucho do lado, con un bronce consello, pode entregar un fociño velocidade de 2,960 metros por segundo e a unha velocidade de 2,260 metros por segundo, a 300 metros, con unha forza impresionante de 2,920 ft-lb fociño de enerxía e de 1.700 ft-lb. quilos de 300 metros. O Bausch & Lomb potencia axustable ámbito é regulable de 2 1/2 4x, con só dúas partes móbiles controlando a altura e vento.
  
  
  Se algo pode axudar a matar a unha persoa a partir de unha distancia de tiro localización, esta combinación pode.
  
  
  Ela inclinouse sobre o home morto. Tiña unha carteira e papeis, pero eles foron, obviamente, forxado. O nome foi dito para ser Natalio Di Cesura, e os papeis dixo que viñera de Bari, en Italia.
  
  
  Tiña escuro de pel, cabelo escuro, e unha barba azul queixo e vara. Ego costeletas foron máis curto do que o normal, pero eles non parecen moi longo.
  
  
  El estaba a usar un bo blusão e axustado pantalóns de esquí.
  
  
  El virou-se ao son de súpeto, pasos sobre as rochas. Odín da Garda Civil veu para o lugar, tirou os seus esquís e veu a min con un caderno na man. Ela notou que o ego coldre do seu cinto de seguridade foi desabotoada.
  
  
  El mirou para min, non dixo nada, e despois camiñou ata a rocha onde o home morto estaba. El inclinouse e mirou para o corpo, a continuación, coidadosamente examinado o ego e fixo algunhas notas.
  
  
  El tocou o cadáver do pescozo e sentiu o seu pulso. El podería ter dito emu que eu non estaría alí. El levou a cabo os seus traballos, examinou-los, e, a continuación, examinou o Winchester 70 co ámbito.
  
  
  El levantouse e se virou para min.
  
  
  "Perdoe a intrusión, señor," dixo en inglés.
  
  
  El sorriu. "Como xa sabía que eu era o inglés?"
  
  
  "Eu sei que vostede é un Americano," el corrixiu min cun sorriso. "Cos seus esquís".
  
  
  Eles foron Austríacos, pero eu compras a partir ih en Sun Valley. E foi impresa sobre eles.
  
  
  "Ten que testemuña este-o problema?" "Que é iso?", preguntou el, delicada, pero, ao parecer.
  
  
  Dela, el deu de ombreiros.
  
  
  "Quizais son máis que unha testemuña. Quizais, que estaban implicados en esta persoa é a morte?"
  
  
  Eu non dixen nada para ela. Cando foi el me vai dicir os meus dereitos? Pero, por suposto, en España non estaba a ler os seus dereitos en todos.
  
  
  El comezou a desabotoar a súa blusão para saír da súa carteira.
  
  
  A Guardia arma, un Americano Colt .45 calibre, foi inmediatamente en Ego man e cubriu a miña vida.
  
  
  "Eu sinto moito, señor, pero por favor, non tome nada fóra dos seus petos."
  
  
  "Eu só quere entregar a miña tarxeta de IDENTIFICACIÓN," eu sorrín. "Eu vin por recomendación do Señor Mitch Kelly en torno a Málaga."
  
  
  Recoñecemento chisca en todo o seu rostro. "A. Claro. Ten un ego tarxeta de aquí. Tamén un torno de seu." El mirou para nah e, lentamente, poñer-la de volta no cartafol de plástico. El entregou a carteira de atrás e bateu o ego pechada con unha tapa intelixente.
  
  
  Eu tomou-lo e poñelas fóra.
  
  
  "Eu sinto moito, señor. A súa non n
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Aquí eu estou esperando por ti para calquera cuestionamento. Se queres saír? "
  
  
  Oh, que fermosa pouco MACHADO logotipo no canto de Mitch Kelly tarxeta de que todo o mundo parecía saber e o amor.
  
  
  El virou-se e apuntou para o home morto. "El é coñecido por ti?"
  
  
  Guardia sacudiu a cabeza. "Eu non penso así. Pero eu vou descubrir en breve."
  
  
  "Educado consello," eu dixo. "Esta persoa pode ser buscado en Málaga por un delito. Asasinato."
  
  
  "Ah."
  
  
  "E o asasinato dun neno última noite é abrir aquí no Prado Llano."
  
  
  Guardia ollos estreita. "Vostede sabe, unha morea de cousas, señor."
  
  
  "Ese é o meu negocio. Coñezo unha morea de cousas. E sacar fotos da ih", ela dixo cun sorriso.
  
  
  El saudou. "Prima: as Miñas desculpas para deter ti. Eu creo que sería bo se non estivese aquí, cando o meu compañeiro chega. El é un pouco mozos e impulsivo."
  
  
  El mirou para arriba do outeiro. Outro Guardia estaba en skis e correndo costa abaixo.
  
  
  "Grazas."
  
  
  El baixou da cintura para abaixo e saudou. "Eu vou dicir o Señor Kelly que xa coñecín."
  
  
  El esvarou a través do grapas, colleu a súa postes, e axiña baixou para o Prado Llano.
  
  
  * * *
  
  
  Despois de media hora de que, eu volvín para o hotel. Juana foi esperando por min na sala de estar pola gran lareira.
  
  
  Estabamos sos.
  
  
  O seu rostro brillaba con emoción. "Eu teño iso", ela murmurou para min.
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  "O que foi que conmoción?" - ela pensou.
  
  
  "Eu medo Moscato fóra e matou ego."
  
  
  O seu rostro palideceu. "Como el sabía que eran reunión sobre a cabo coche?", preguntou ela. "Ninguén sabía, pero ti e eu - e Párroco."
  
  
  "Pensas que Párroco é realmente Corelli?" Eu preguntei a ela.
  
  
  Ela encolleu os ombreiros. "El certamente sabe moito sobre a droga rede. E el está disposto a dar-nos sobre unha bandexa de prata. Estou moi animado sobre iso."
  
  
  "Xa foi decepcionado?" Eu preguntei alegremente.
  
  
  "Moi sólida. Así que comezamos a xogar co primeiro substitución Corelli."
  
  
  "Hoxe non é cando nos vai a entregar todo a Granada."
  
  
  "Eu non podo estar seguro de que a información é preciso, Nick," ela dixo, como se ela estaba a pensar sobre iso por algún tempo, e finalmente fixo a súa mente. "Parece lamentable que eu vin ata aquí e non podo dicir se Corelli é auténtico ou non."
  
  
  "Non te preocupes. O MACHADO memoria banco vai saber."
  
  
  "Pero eu me pregunta por que eu era enviado para aquí en dell' en si." Agora ela estaba facendo beicinho.
  
  
  "Esquece-lo. É parte do traballo."
  
  
  O mecánico no Prado Llano garaxe pediu desculpas. "Eu vou ter un ego por dúas horas da tarde. É que en breve o suficiente para vostede, señor?"
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "Debe ser. O que pasou?"
  
  
  "Fluído de freo drenado, señor."
  
  
  "Por que razón?"
  
  
  "Gasoduto fracaso". El non quere dicir moito.
  
  
  "Unha pausa?"
  
  
  "Moi raro, señor", el confesou. "Non partes do fluído liña desgaste deste xeito. En realidade, é imposible."
  
  
  "Entón, o que pasou?"
  
  
  "A liña está roto."
  
  
  "Un corte?"
  
  
  "Parece que, señor." Agora emu estaba inquedo. Tales cousas eran incomprensibles para emu.
  
  
  "Alguén corte iso de propósito?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Eu non sei. Eu non quero falar sobre iso. Esta é unha grave acusación."
  
  
  "Pero non hai ninguén para cargalo, entón, por que non dicilo?"
  
  
  El me viu sorriso. Boa. Eu digo a ela que alguén cortar a liña, señor. Snipe! Será que ten sentido?"
  
  
  "Oh, si", dixo. "Fai todo o sentido."
  
  
  O neno mirou serio. "A continuación, ten un inimigo, señor. Unha muller home, quizais?
  
  
  Os españois son tan incurable románticos!
  
  
  "Si", dixo. "Eu me sinto como podería ser. Pero paga a pena, vostede sabe?"
  
  
  El iluminou. "Ben, entón. Bo!"
  
  
  "Eu vou estar alí en dous."
  
  
  "Oh, hai unha cousa," el dixo.
  
  
  "Que é iso?"
  
  
  El dubidou, de novo, mirando ao redor para ver se alguén estaba escoitando.
  
  
  "Vostede sabe o que é iso?", el tomou algo fóra do seu peto e seguro na súa man.
  
  
  Eu levei-o de ego de palma. Foi unha fermosa erro. Magnético transmisor en combinación con unha dirección find. Un modelo bonito! Completamente profesional. Probablemente Xaponés ou alemán.
  
  
  Ela mirou para el. "Eu non teño ningunha idea do que é."
  
  
  "Eu tamén, señor."
  
  
  "Onde atopou este-este gadget?"
  
  
  "El foi anexado ao fondo de Renault, señor."
  
  
  "Como interesante. Eu creo que só levou fóra da estrada, cando eu estaba dirixido a ela."
  
  
  "É o magnetismo, vostede sabe, señor? Eu penso que estaría interesado en ver iso."
  
  
  "Me... moi interesante."
  
  
  A dirección find puxo-a para abaixo en un minuto e sacou varios centos de pesetas. Ih deu ao neno. "Isto é para ti," eu dixo. "Polo seu interese e para a súa silencio."
  
  
  "Eu entendo, señor."
  
  
  El estaba seguro de que era certo.
  
  
  El sabía que ela agora, só como Moscato tiña coñecido sobre o teleférico reunión.
  
  
  O seu auto, dixo emu 1
  
  
  Doce
  
  
  Como Juana e eu estabamos sentados na Alhambra xardín, un curto, de cabelos escuros, rizados cabelos Xitana chamada Gervasio Albanes veu ata nós. El estaba levando a nosa viaxe, que xa estaba por diante de nós. Por deseño, Juan e os seus foron deixados atrás.
  
  
  "É quente para Andalucía," el dixo nun moi bo acento galego.
  
  
  "Pero non por Marrocos," el dixo de reumatismo, de novo vergoña para Hawke e completamente infantil recoñecemento sistema creado por MACHADO.
  
  
  El balance a cabeza
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  El mirou arredor. Había unha base de formigón baixo unha pementa árbore, e el nos levou alí. Nós nos sentamos xuntos, mirando para o que era piscina e o gran Mouro arco contrario.
  
  
  "Eu teño noticias para ti", dixo nun sussurro. "Debemos coñecer ben despois de colas extremos."
  
  
  "Noticias?" Eu preguntei a ela.
  
  
  El puxo o dedo aos beizos. "Máis tarde. No outeiro oposta." El apuntou un dedo na mimmo Alhambra na costa para o nordeste. Fomos informados antes de que había varias covas na costa, covas, onde un gran número de xitanos foron aínda punxente. En realidade, iso é o que Gervasio se nos dixo.
  
  
  El balance a cabeza para ela. "E, a continuación, excursións. Na entrada para a Alhambra."
  
  
  A multitude na entrada para a Alhambra foi desbaste cando saímos, e Gervasio nos acompañou para o aparcamento.
  
  
  "Vostede ter un coche?"
  
  
  "Por desgraza, non", dixo Gervasio, sorrindo. El lille encantos na dirección de Juana. "Eu só teño un moi pequeno Lambretta ...
  
  
  "Non derramar sangue por todo o camiño," eu dixo. "Veña con nós. Nós imos ter que aquí máis tarde, e pode incorporarse Lambretta."
  
  
  "Está todo o hotel, e é iso."
  
  
  "Negativamente. Estamos só sendo prácticos. Non podemos perder o tempo dirixir e cara atrás mentres espera por ti para superar grandes outeiros. A onde estamos indo?"
  
  
  "Eu vivo nunha cova, señor," dixo traxicamente, dando Juana máis zume cos ollos.
  
  
  Ela estaba mirando para el. El estaba quedando para nah.
  
  
  "Esquece-lo, Gervasio. Eu aposto que teñen unha catorce litros vasos cheo de sólidos moedas de ouro no fondo da cova.
  
  
  Ego ollos brillaban. "Vostede é un ben humor home, señor."
  
  
  Gervasio e Juana subiu no asento traseiro. Estaba mirando para ela con cautela, pero eu podía ver o camiño seus ollos, ás veces, me mirou no espello.
  
  
  "Veña ata aquí, señor, e, a continuación, en liña recta en," el me dixo, e mantivo en funcionamento ata que, tras un curto período de tempo, paramos diante dun burato no chan. Había outros coches aparcados ao redor, así como unha pila de motocicletas. Sobre todo, había asentos e Peugeot. Foi un gran tarxeta de crédito en a lama.
  
  
  "Estamos sentados aquí."
  
  
  El balance a cabeza para ela. Ela, mirando para el no espello retrovisor. "E agora para a noticia, Gervasio."
  
  
  "Señor Mitch Kelly quere que chame emu en Málaga inmediatamente."
  
  
  "Será que explicar por que?"
  
  
  "Claro que non, señor. Pero foi permanente."
  
  
  "Onde podo chamar o seu ego?"
  
  
  "Eu teño liñas dentro da casa."
  
  
  El apuntou para a cova de entrada.
  
  
  El mirou para Juana. "Ben, imos ir."
  
  
  Saímos e seguido Gervasio na cova. Dentro, que foi decorado como calquera outra casa, con pesados español mobles e alfombras sobre o duro cheo de chan de terra. Había lámpadas e lámpadas conectado en tomas eléctricas. A sala principal cheiraba moi fortemente de cociñar.
  
  
  Gervasio foi para unha estante ao final da sala e tirou un caso de coiro que desmentida os relatos dos medios de comunicación de Mitch Kelly me R / T casa segura en Málaga.
  
  
  El conectado o ego e deixar quentar. El sentouse e mirou para el. Juana levantouse e camiñou ao redor, mirando con admiración para o cortinas nas paredes, a intricada tecido tapicerías, o lazo cubrindo as táboas, a Internet.
  
  
  Gervasio deu o código letras e respondeu a Kelly solicitude para a súa identificación.
  
  
  "Kelly?" Eu dixo a el despois dun momento. "Por que o hotline?"
  
  
  "É unha nena. Ela está indo para Sol y Nieve."
  
  
  "En realidade. Entón?"
  
  
  "Non ten ningún problema?"
  
  
  El parou, mirando para Gervasio. "O problema?"
  
  
  "Ben, se aínda non apareceu o seu Romana nariz aínda. Realmente?"
  
  
  "En realidade, temos."
  
  
  Houbo silencio. "Escoita," Kelly dixo. "Roman Nariz chamado a moza de onte e lle dixo hey, sobre a morte de un home novo, e esta mañá-sobre a morte de outro home!"
  
  
  "É verdade."
  
  
  "Roman Nariz negouse a atender vostede ou N. X., realmente?" N. X. de Drogas experto. Moi boa. Juan Rivera.
  
  
  Esperando por ela. "Negativo. Cal é a súa razón?"
  
  
  "Roman Nos di que quere cancelar todo isto. Está seguro de que é unha configuración. El está seguro de que o ego organización está intentando matalo. Le min?"
  
  
  "Alto e claro."
  
  
  "A rapaza está agora dirixido en vermello Jaguar. En vermello Jaguar. Entender?"
  
  
  "Eu vexo. Un saca-rolhas. Por que é que vén?"
  
  
  "Ela di que quere falar Romana Nariz en coñece-lo."
  
  
  ""Espera un minuto. Temos tanto coñeceu Romana Nariz. Eu repetir. Temos tanto coñeceu Romana Nariz. Le min?"
  
  
  Pausa. "Lin de ti."
  
  
  "Eu non entendo por que ela pensa que aínda non coñecín Romana Nariz?"
  
  
  "Quizais non."
  
  
  "Non hai tal posibilidade. O Romano Nariz non estaba na dell si exclusivamente identificados. Pero el nos deu o material."
  
  
  "A nena insiste en que aínda non se reuniu Romana Nariz. O Romano Nariz quere volver para a Córsega, sen ser identificados polos seus inimigos. Polo tanto, non data de ti."
  
  
  "Entón pensas que a nosa Romana nariz non é un Romano nariz."
  
  
  "Re-actuación do concerto en Málaga Bay. Si. Moi posiblemente."
  
  
  "É moi claro para min", eu admitín. "Dúas cousas: un Roman nariz é un Romano nariz, ou un Romano nariz non é. Callie. Entrar no seu coche e únete a nós no Sol y Nieve."
  
  
  Pausa. "Por que non?"
  
  
  "Eu teño a túa axuda. Necesitamos estar seguro de que o Romana Nariz é o que di ser."
  
  
  "Como podo axuda-la?"
  
  
  "É unha historia complicada. Pero eu sei que facer agora."
  
  
  "O seu hotel ía dicir a mesma cousa!"
  
  
  "S
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  ol y Nieve. O Sierra Nevada Hotel. Esta noite. Dereito?"
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  "Un fío de comunicación."
  
  
  Eu sentou e observou o conxunto por un longo tempo. Entón vin dela, virou-se, e viu Juana me observando.
  
  
  "Todo ben?"
  
  
  Eu olhei ao redor. Gervasio tamén estaba mirando para nós con ollos arregalados. Ela, falou a Juana. "Ten este microfilme?"
  
  
  "Si", ela dixo, acadando no seu saco.
  
  
  Boa. Dar a Gervasio."
  
  
  Ela fixo exactamente iso. El mirou para o pequeno feixe de cine na súa man. Entón, el ollou para min questioningly.
  
  
  "Golpe este rolo e enviar a ego, símbolo por símbolo, a MACHADO."
  
  
  A muller xitana balance a cabeza.
  
  
  "Juana, ir de volta para o Renault en Sol-y-Nieves."
  
  
  "Sen ti?" Os seus ollos estreita.
  
  
  "si. Eu estou indo para interceptar Tina Bergson."
  
  
  "Pero por que?"
  
  
  "O minuto ela mostra-se no resort e negociacións para a real Corelli, ela instantaneamente identificados."
  
  
  "Pero...?"
  
  
  "Quero dicir, alguén está intentando matar o ego."
  
  
  "QUEN?"
  
  
  "O home que chama a si mesmo Barry Párroco."
  
  
  Juana ollos arregalados. "Pero por que ten que ser Párroco?"
  
  
  "Debe ser".
  
  
  "Así, había dúas persoas para matar Corelli?", preguntou Juana, engurrando a examina.
  
  
  "É probable que os mafiosos de ter decidido sobre dous contratos con el en caso de non traballar fóra."
  
  
  "É complicado."
  
  
  "Vostede manter o diñeiro que é a súa vida. Escoita-me. Imos analizar este. Supoño Párroco quere matar Corelli. Realmente? E Párroco non sabe Corelli pola visión máis que nós. Pero el sabe que eu estou tentando facer un nomeamento con Corelli. Non só ela , pero ti e de min. Por iso, se lambe a nós. Como ble lambe ."
  
  
  O ladrón fixo ela. Juana non perda a información. Ela corou.
  
  
  "Agora. Imos supor que Párroco estaba presente con Moscato cando Arturo foi morto. Párroco estaba me observando, por suposto. A continuación, el debe ter oído as instrucións que recibiu da Arturo cando estaba morrendo. Tan lonxe?"
  
  
  "Grande".
  
  
  "Entón Párroco vai para a reunión para ocultar e esperar para Corelli para amosar-se. Pero quen vai amosar-se? A ela. Non Corelli. Párroco é alí de pé, e eu a pé ata ela, e todo o seu rostro está cuberto de ovo."
  
  
  "Pero por que non Corelli ir para a reunión?"
  
  
  "Vostede escoitou o que Kelly só dixo. El dixo Corelli estaba con medo cando Arturo foi baleado. Eu teño que asumir que el só tratadas con todo e deixar lo pasar sen el."
  
  
  "Por que non o Mosquito ir alí para matar Corelli?", preguntou Juana inocentemente.
  
  
  "Eu estiven a pensar sobre iso", eu admitín. "Supoño que estaba con tanta présa para escapar despois de Arturo asasinato de que el non escoitar o que Arturo me dixo."
  
  
  Ela engurrou o cello.
  
  
  "Todo ben, "eu dixo, continuando rapidamente," Que o Párroco do lugar, e iso é o dela. O que fai Párroco dicir? O único que podo dicir é a verdade. El sabe que eu non estou Corelli. E el sabe que a reunión vai ter lugar. El di, " eu estou Corelli! E el aínda está xogando unha broma, organizando unha reunión con vostede."
  
  
  "O que sobre microfilme? El me deu a película."
  
  
  "Estamos a comprobar-se. Pero substituíndo este tipo de información é moi sinxelo: nomes, lugares e datas."
  
  
  "Bo..."
  
  
  "El falsificacións a película, organiza unha reunión con vostede. El organiza unha reunión para xogar Corelli. El pasa un falso película, e mentres tanto Moscato está intentando matar ego, e eu estou matando Moscato."
  
  
  "Pero como é que Moscato saber sobre a reunión?"
  
  
  "Un erro na Renault," o seu pai dixo.
  
  
  "Cal é o Párroco de espera para agora?" - ela pensou.
  
  
  "El está esperando por Tina para amosar-se. El sabe sobre ela, mesmo se el pode non a coñezo persoalmente. Eu creo que debe ter falsificado estes " chamadas "Tina para confundir Elena. Pero el sabe que Tina acabará por aparecer en Sol y Nieve. El vai esperar por ela e deixar hey hum ego Corelli, e bingo! Vostede ve? "
  
  
  "E cal é a boa de interceptar Tina?"
  
  
  "Eu quero avisar a ela que a súa aparición en Sol y Nieve vai afectar Corelli."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. "E entón?"
  
  
  "Deixe-me figura-lo para fóra," eu dixo suavemente. "Eu non teñen un zócolo liña aínda."
  
  
  * * *
  
  
  Juana Rivera tivo Gervasio e me para un aluguer de coche tenda en Granada, onde foi pego por un Asento mini manual gearshift. Juana, a continuación, levou Gervasio de volta para a Alhambra, onde o ego mini moto estaba aparcado.
  
  
  El tirou en un Asento no Málaga-Granada estrada e dirixido por Málaga. Xa era moi tarde, pero o sol non estaba brillo aínda. Ela ten máis que un ollo sobre o vermello Jaguar - o coche é fácil de distinguir.
  
  
  Debe ser non máis de vinte minutos antes de que Eu vin, como foi provocado na baixada rápida en todo o val de min. El axiña se converteu para atrás, levou a cabo en unha queimada trigo, campo, e fixo un rápido sinal de tres cantos. Eu estaba en fronte da Jaguar e indo de volta a Málaga cando eu o vin achegarse de min no espello retrovisor.
  
  
  El estendeu a man e aceno hey, hey, algunhas veces, indicando a parar.
  
  
  Ela viu a man, a continuación, ela viu o coche, e, finalmente, ela me viu. Ela foi sorprendido, pero non deprimido. El apuntou para o lado da estrada e que tirou xuntos.
  
  
  El ficou fóra da sela e camiñou ata o Jaguar. Ela estaba sentada alí, mirando legal e chic no mesmo estilo Escandinavo que Non tiña, en un brillante camisola verde e gris saia.
  
  
  "Eu falei para Kelly," eu dixo, cando eu podería obter unha voz.
  
  
  "si. Vostede sabe por que está aquí?"
  
  
  "Por suposto. Pero os plans cambiaron."
  
  
  Ee persoa
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  caeu. "Ten Riko ir a casa aínda?"
  
  
  "Se cadra, si. Probablemente non. Pero hai problemas. O outro home é posando como Rico."
  
  
  "Como vostede...?" Ela chiscou. "Eu vexo. Si. Alguén está finxindo ser Rico."
  
  
  "A non ser Rico cambiou a súa mente sobre a falar a vostede máis tarde."
  
  
  "non. El foi confiado." Os seus ollos cambiou un pouco. "Escoita. Non cre en min? Sinceramente...?"
  
  
  "Eu creo que," eu dixo. "O problema é que temos outro Xemelgo, outro substituto, outro-Rico Corelli."
  
  
  "Entón, ela debe ser avisado pola real Riko..."
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Alguén está intentando matar o ego. Así que achegarse a el e coñecer ego, o asasino vai saber quen é Rico. Ver?"
  
  
  O seu rostro cambiou. "Si, si, eu entendo a súa!" Ela me mirou serio. "O que quere que faga?"
  
  
  "Eu quero que estar en Granada."
  
  
  Ela mordeu o beizo. "É tan solitario."
  
  
  "Pero vostede estaba na clínica só."
  
  
  "Foi enlouquecedora!"
  
  
  "Como está a súa ombreiro?"
  
  
  "Moi ben", ela sorriu. Obviamente, non foi só unha pequena venda nos ollos. Non era aínda o dramático curvas da súa camisola.
  
  
  "Ben, vai facer iso, Tina?"
  
  
  "¿Que debería facer?"
  
  
  "Estar en Granada?"
  
  
  Ela suspirou. "Bo..."
  
  
  "Eu vou levar vostede para a cea," eu dixo conspiratorially.
  
  
  Os seus ollos se iluminaron. "Vai, George?"
  
  
  Ela estaba rindo. "Con pracer."
  
  
  "Entón eu vou facer iso."
  
  
  "Siga-me para o Jaguar. Imos ir para o hotel e comprobar vostede."
  
  
  Ela balance a cabeza, os seus ollos brillantes con emoción.
  
  
  "Pensas que Riko vai estar con rabia cando escoita?"
  
  
  "O que - o que eu tiña cea con vostede?"
  
  
  "Si". Ela encolleu os ombreiros. "De calquera xeito, quen lle importa?"
  
  
  Ata agora, o furón ela corzo perigosamente, e con gran éxito. Dela, eu creo que ela pensou que podería vivir perigosamente para sempre co mesmo grao de seguridade.
  
  
  * * *
  
  
  Tivemos a cea en un fermoso pequeno restaurante preto do centro comercial provincia de Granada. Os músicos estaban xogando música española en un canto, e os camareiros eran paira sobre nós, intentando o mellor para romper.
  
  
  Foi preto de dez cando saímos, circulou o restaurante e foi para o hotel. Granada é unha fermosa cidade á noite. As tendas están iluminadas con santo luces, e as persoas andar polas rúas en torno do reloxo. Dez horas era un pouco tarde, pero algunhas persoas non estaban fóra aínda. A Garda Civil parecía para protexer as rúas do crime.
  
  
  Nós entrou no hotel, e Tina foi para o seu para a clave. Todos os ollos no adro virou e seguiu o seu camiño. Eu oín o seu suspiro algunhas veces. Esta foi unha repetición do seu rendemento en Málaga.
  
  
  Ela colleu a súa clave e se virou para min con un mal de ollo.
  
  
  "É tan torpe coas chaves."
  
  
  El balance a cabeza para ela. Boa. Eu sei moito sobre eles."
  
  
  "Si. A continuación, vir e poñer a chave na pechadura, por favor." Os seus ollos brillaban con comida, viño, e anticipación.
  
  
  "Eu son só humano," eu dixo, e seguiu ata o ascensor. Cando o día pechado para nós, ela, eu vin que cada home no adro foi mirando para min con envexa ollos.
  
  
  Nós montou-se no ascensor, e a seda gavinhas do seu pelo cepillado contra min, como ela mudouse suavemente a carón de min. El virou-se e mirou hey no ollo. Ela sorriu.
  
  
  O ascensor portas abertas e que saíu para o corredor. Houbo un longo veludo vermello alfombra no chan. Houbo unha gran antigo conxunto de sofá contra a parede. Flores en vasos pendurados das paredes.
  
  
  Eu atopei o cuarto número e intentou introducir a chave na pechadura.
  
  
  Tina riu.
  
  
  Eu non sabía que eu estaba tan borracho. Eu tente de novo.
  
  
  A porta se abriu magic.
  
  
  Ela entrou na sala en fronte de min, volvendo un pouco como ela fixo iso, e camiñou mimmo min, co seu corpo enteiro. Ela podía sentir o contacto da cabeza aos pés, na forma alterna e corrente continua axitación.
  
  
  Eu entrei, e a porta se pechou detrás de min. Ela seguro de que ninguén tocou o seu ego. Algúns dos hoteis son encantado.
  
  
  El ficou alí mirando para Nah con un parvo sorriso no seu rostro. Eu sabía que era un sorriso parvo, porque pasou de eu ver o meu rostro en un pequeno dourado fío espello que estaba colgado nunha das paredes. E ela estaba mirando para min con unha expresión que só podería ser descrito como pesados con primitivo luxuria.
  
  
  Eu tiña ela nos meus brazos. O seu pai colleu a preto de min. Ela suspirou. Ela me dixo que ela fora na clínica durante tanto tempo e estaba en tal dor terrible.
  
  
  Triste, triste.
  
  
  Si, si, ela me dixo.
  
  
  Cando viu que eu simpatizaba con ela mal, ela me mostrou a ferida no seu ombreiro. Non había outra maneira de me amosar iso que para sacar a súa camisola, e cando ela fixo, vin que non tiña nada baixo a camisola en todo, que é, nada, pero este fermoso dourado ocultar. Era como a natureza tiña feito isto.
  
  
  En realidade, el sequera mirou para o pequeno atado no seu ombreiro e admirado Dr. Hernández traballo.
  
  
  "Non foi horrible?", preguntou ela me.
  
  
  Eu simpatizaba con ela.
  
  
  "Unha vez eu tiña unha cicatriz na miña cadeira", ela me dixo. En realidade, era porque eu non me gusta a vacinación caixa na miña man, ela continuou, e así o vacinación caixa foi poñer o meu pé. É moi inchados.
  
  
  Eu simpatizaba con ela.
  
  
  Ela creu en min. Despois dun momento, ela tirou a saia e calcinha, e mostrou-me a cicatriz na súa coxa. Parecía moi bo sobre ela. Ela dixo.
  
  
  "Por suposto", ela dixo, " debe ter feridas, tamén.
  
  
  - Eu son un veterano de moitas artes marciais.
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  ars, asegurou ela, ela, e comezou a mostrar a evidencia.
  
  
  Que dalgunha forma acabou no cuarto, neste punto, e Tina coidadosamente tirou de volta a roupa de cama e bateu a folla un pouco, desprazando o almofadas en un estraño posición.
  
  
  Cando lle preguntei por que, ela compartiu almofadas tanto, ela me dixo que coroa as mulleres teñen moi avanzadas ideas sobre o amor. Para probar que a coroa mulleres tratar os seus maridos e amantes ben, ela se xunta o actual esperanza de vida gráficas compilados pola organización das Nacións Unidas, que demostrou que a esperanza de vida da coroa homes é 71.85 anos, en comparación con a esperanza de vida dos homes Estadounidenses, que é 66.6 anos.
  
  
  "Eu vou amosar-lle por que," ela me dixo. Temos certos métodos de manter o fluxo de vital zumes.
  
  
  Trece
  
  
  Almorzo en Granada.
  
  
  "Ten que me prometer para estar nun hotel aquí", dixo a Tina, mirando ao redor para a magnífica interior do comedor.
  
  
  Tina parecía triste. "Pero eu vou perder esquí!"
  
  
  "Se vai para Sol y Nieve, que será responsable Rico morte."
  
  
  "Eu entendo que". Ela fixo beicinho.
  
  
  "E pode poñer-se no seu lugar."
  
  
  Boa. Onde está indo?"
  
  
  "Eu estou indo de volta para o resort. Eu teño un traballo a facer."
  
  
  * * *
  
  
  Foi unha agradable 40 minutos en coche ata a montaña para Sol-eu-Niev. Cando chegou, os esquiadores xa estaban na pista. Foi un día claro, con un bo luz en po, a continuación, unha pequena caída a noite anterior.
  
  
  Eu entrei no lobby e viu Mitch Kelly sentado no bar á beira do adro.
  
  
  El puxo unha cadeira ao lado del. "Parece que abriu o bar, esta mañá."
  
  
  "En realidade. Só ten en."
  
  
  "Vostede é cedo, non é?"
  
  
  "Eu penso que eu ía vir aquí tan axiña como eu podería. Cal é a trama?"
  
  
  "Vostede sabe o que é. O noso home está aquí, pero el ten medo de mostrar a súa man. E temos unha doppelganger que quere ser levado polo seu ego para Romana Nariz."
  
  
  "Ben?"
  
  
  "Unha votación sobre o que estamos facendo."
  
  
  Nós baixou as nosas cabezas xuntas, e deu emu un diagrama de porcas, parafusos, martelo, serra, e de madeira.
  
  
  * * *
  
  
  Eu fun para o meu cuarto e cambiou a miña roupa. Eu coloque na miña esquí engrenaxe e esperou por Juana para chamar-me.
  
  
  Ela fixo iso, desde a porta.
  
  
  "Eu vexo que está de volta," ela dixo no seu elevado, serio voz, un ferido Puritana.
  
  
  "Si," el dixo musicalmente. "Foi un longo paseo."
  
  
  Ela bufou. "Cal é o programa para hoxe?"
  
  
  "Imos esquiar."
  
  
  "Bo!"
  
  
  "Entón nós imos actuar esta noite."
  
  
  "Acción?" O seu humor mellorou.
  
  
  "Vostede vai coidar de Elena."
  
  
  "Como?"
  
  
  "Estar con ela todo o tempo. A ela o que-que eu traballo co Párroco. Kelly e ela."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. Ela parecía decepcionado. "Pero Elena parece totalmente inocente"."
  
  
  "Inocencia ou culpa non é un saca-rolhas. Necesitamos para illar Párroco. Eu vou organiza-lo para ela. Pero eu non quero Elena para distraer a min."
  
  
  Boa. Agora. Que dicir agora?"
  
  
  "Parece un gran día para o ladeiras."
  
  
  Ela iluminou. "Ben!"
  
  
  * * *
  
  
  Pasamos o resto do día na neve. Era estrictamente relaxación e relaxación. Por unhas horas, se lle esqueceu todo sobre Corelli, Tina, Elena, e Hauptley - esqueceu todos os problemático persoas e a misión, o español Conexión que tiña probado tan difícil de establecer. Eu tiña todos os plans. Só tiña que esperar para Párroco para estar no lugar seguro na hora certa. Para a noite, que foi para Párroco e Elena preto Borreglas. Elena parecía retirado e deprimido, pero Párroco era o vello ego flotante ela.
  
  
  "Nós tiña unha incrible executar esta mañá, non nós, Elena?" El realmente estaba tan Británico que o seu sangue case coagulada.
  
  
  "Ai?"
  
  
  "Eu penso que era grande! Excelentes condicións! Realmente grande quilometraxe! "El sorriu para a Juana. "Como está, doce señora?" O ego, a voz era capitalizado.
  
  
  "Ben," Juana, dixo.
  
  
  "Eu creo que debe ter perdido que onte á noite. Onde estabas?"
  
  
  "En todo," Juana, dixo.
  
  
  "Eu estaba en Granada," eu dixo.
  
  
  Párroco deu de ombreiros. Ego tomou o seu lado.
  
  
  "Hai alguén que precisa para atender, hema," emu díxolle en voz baixa.
  
  
  "Ai?"
  
  
  "Sobre a viaxe".
  
  
  "Unha viaxe? Que viaxe, antigüidade?"
  
  
  "Para os estados Unidos."
  
  
  "Xa? Quere dicir que xa mirou a través do material que deu vostede...?"
  
  
  "Aínda non. Pero parece razoable para crear unha ruta. O seu seguro de que non haberá problemas de loxística."
  
  
  Párroco limpou a gorxa. Boa. Onde é que imos facelo?"
  
  
  "Non estes cuartos," eu dixo. "Estou convencido de que está incómodo."
  
  
  Ego ollos arregalados. "Realmente non pensar así?"
  
  
  Que maldita hipócrita! El foi o que xogou ata a erros!
  
  
  "Eu realmente creo entón," eu dixo.
  
  
  "Entón onde? Na neve? "El sorriu.
  
  
  "Disco".
  
  
  "No soto do hotel?"
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  El balance a cabeza. "Vostede está en."
  
  
  "Dez horas?"
  
  
  "Un bo concerto."
  
  
  "Eu dixen Juana para atender Elena. Nós só non queremos calquera interferencia. Isto é importante."
  
  
  "Por suposto, un monumento."
  
  
  "Os catro de nós vai ter a cea xuntos, e, a continuación, Juana vai sentir-se con Elena na sala de estar."
  
  
  "Eu vou admitir que Elena é un pouco desagradable problema", Párroco engurrou o cello. "Sinto moito sobre iso"
  
  
  "Nada que non pode ser tratado."
  
  
  Tivemos cea xuntos, e todo foi segundo o plan. Juana e Elena foi para a sala de estar, e Párroco e a súa esposa foi ata a discoteca para " falar de negocios."
  
  
  Thu
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  O chan amosar aínda non comezou. O dispositivo de son proporcionados música alta, e danzantes apareceu en torno ao chan facendo monos, trapos, e calquera outra cousa que foi "in" en un ih específicas de escena.
  
  
  Párroco e eu teño unha mesa na esquina. Eu estaba sentado nunha esquina, dúas paredes levando para lonxe de min. Párroco estaba sentado á miña esquerda. É anunciado polo ego non especificamente. Había unha cadeira baleira para a miña dereita.
  
  
  Nós ordenou algunhas suave viño para comezar con. En realidade, non pasou moito tempo para a música para obter máis alto e a acción sobre a pista de baile para acelerar. Varios borrachos xa estaban transportando os seus compañeiros sobre os seus ombreiros.
  
  
  A continuación, Mitch Kelly apareceu, mancha nós na esquina, e virou-se entre o ben embalado táboas para camiñar cara a nós.
  
  
  El sorriu para min. "George," dixo.
  
  
  "Kelly," eu dixo. El virou-se para Párroco. "Barry Párroco, este é Mitch Kelly. El é o home que eu dixo a vostede sobre."
  
  
  Kelly riu e sentou-se. El ordenou que desde o camareiro, e o neno desapareceu no medio da multitude. Estaba escuro, e alí foron strobe luces no centro da pista de baile.
  
  
  "Realmente non parecen italiano," Kelly dixo con un ego - ampla, desarmar sorriso.
  
  
  Párroco cara conxelar. "Ben, tamén."
  
  
  "Non teño a pretensión de facer que," Kelly respondeu.
  
  
  Parsons ' ollos estreita. El mirou para min, e, a continuación, non vendo a expresión no meu rostro, virou de volta para Callie. "O que é que quere dicir?"
  
  
  "Isto debe significar: como pode probar que vostede é que pensas que son?"
  
  
  Párroco relaxado. "Ben, agora. Eu creo que demostrou que para o seu compañeiro. Non é o suficiente?"
  
  
  "Eu son a persoa que debe organizar a súa transferencia para os estados Unidos." Kelly cara axustado. "Eu non quero tentar transporte a persoa errada!"
  
  
  "Eu son a persoa ben," Párroco dixo, o seu acento sensiblemente diminuído. El debe ser máis como o papel de " Corelli "que xogou comigo en"Velet". La sel, aproveitando o compromiso.
  
  
  "Eu sinto que estamos a falar de dúas cousas diferentes, o Sr Párroco," Kelly dixo educadores. "Eu teño permiso para organizar o transporte para o Estados Unidos de unha persoa que é unha figura clave no estudio do Mediterráneo drogas".
  
  
  "O seu home", Párroco agarrado.
  
  
  "Este home é nome é Rico Corelli. Vostede é Rico Corelli?" Kelly tiña unha vaga sorriso que nin sequera tocar o seu ego ollos.
  
  
  "si. O seu nome é Rico Corelli." Párroco beizos eran brancos, e el apertou súa ih moi difícil. Tensión, a tensión.
  
  
  "Eu teño medo que vai ter que probar iso para a miña satisfacción, Signoria Corelli."
  
  
  Párroco de poñer unha man á boca. "Non tan alto! Este nome é coñecido en todas partes!"
  
  
  "Por mor de todo este ruído, ninguén pode escoitar," Kelly sorriu. "Repito, vai ter que probar a súa identidade para min."
  
  
  "Pero eu xa dado George Peabody material que pode probar iso."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros.
  
  
  Kelly chegou na súa camisa de peto e sacou un sobre. Era do tamaño de letra. El abriuna e sacou un pequeno rolo de película. El puxo o paquete no medio da materia.
  
  
  O camareiro trouxo Kelly unha bebida.
  
  
  Párroco mirou para o paquete.
  
  
  "A miña microfilme?" "Que é iso?", el preguntou nun silencioso voz.
  
  
  "Non, Rico Corelli," Kelly dixo.
  
  
  "Pero eu dei-lle o Sr Peabody! O real película é Rico Corelli!"
  
  
  "Negativo, O Párroco. É imposible."
  
  
  Párroco estaba blefar ben o suficiente, pero el podía ver a tensión en todo o ego ollos - tiny pés de galiña de nervios de crecemento para o ego, o corpo.
  
  
  "O seu nome é Rico Corelli, Párroco. E dela, eu se atreve a desafiar que feito."
  
  
  Párroco rostro era como o granito. Eu lembrei o xisto ao longo da pista de esquí. El mirou para o rolo de microfilme. El colleu a examina-lo de novo, aínda preocuparse desdobra-lo.
  
  
  "Non ten que tentar le-lo," Kelly dixo. "É moi pequeno para ver claramente. E é unha copia de calquera maneira."
  
  
  Unha fina pinga de sangue apareceu no Párroco da testa. "Duplicado?"
  
  
  "Si, de feito," Kelly dixo cun sorriso que sería a envexa de unha cobra.
  
  
  "E o orixinal?"
  
  
  "Mr Peabody foi ego para Washington para ser comprobado por Drug Enforcement Bureau do seu gran país."
  
  
  Párroco mirou para Kelly por un longo momento. Finalmente, el colleu unha respiración profunda.
  
  
  "Ben", el dixo. "Rumbo tack adherencia."
  
  
  "Ben no dell' a, Barry," el dixo a ela cun sorriso. "Todo ben?"
  
  
  El se virou para min, os seus beizos curling. "O que fixo vostede facer unha charada? Eu non entendo ti."
  
  
  El estaba indo para defender a si mesmo. Mitch Kelly e o seu conseguimos o noso principal obxectivo. Determinouse que o Párroco non era Corelli. Se el foi Corelli, el riu e felicitou-me no meu pequeno xogo. Pero el non ía desistir. O problema para o Párroco era que el non sabía que Corelli foi en todo, el sospeita que Mitch Kelly realmente pode ser el. E o microfilme do ego foi irritante. O ego era falso. Isto pode ser verdade. El simplemente non sabe o que facer a continuación.
  
  
  "En realidade," el dixo a ela cun sorriso, " este encontro foi organizado por instigação do Sr Corelli." El balance a cabeza cara Kelly.
  
  
  Kelly sorriu. "si. O seu hotel sabe o que o home que foi contratado para matar me parecía."
  
  
  Párroco rostro era unha máscara de idade artigos de coiro.
  
  
  "Vostede é moi ben humor, o Sr K."
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Ellie "
  
  
  "Pode me chamar de Corelli. Escoita a semellanza, o Sr Párroco?"
  
  
  O que unha sanguenta coincidencia! Eu penso dela. Non hai verdade nas que Kelly foi o que implica - que el tomara o nome de Kelly para soar como Corelli. Pero vai moi ben.
  
  
  Boa. Corelli. É un gato e rato de xogo." Párroco de orella agora brillaba de bote. "Eu non me gusta de gato e rato xogos."
  
  
  "Ninguén sabe," Kelly dixo. "Especialmente o rato. Un minuto, que era un gato. Agora os seus ollos están vermellos."
  
  
  Párroco suspirou. "Imos ir. O que quere?"
  
  
  "Eu quero saber por que vostede intentou me facer ollar como un otários!"
  
  
  Párroco sorriu levemente. "Eu estiven xogando como un otários desde o primeiro minuto que eu coñecín ti, George - sexa cal sexa o seu nome, o Sr Axente Secreto Poe Monotonamente-e eu non entender exactamente o que punto que foron referindo."
  
  
  "Non foi suficiente", dixo suavemente. "Moi desagradable de que, Barry-bebé." Dela, inclinouse cara a el. "Quero dicir, cando se asumiu o papel de Corelli en Velet."
  
  
  El deu de ombreiros, o seu rostro definido en un sorriso conxelado. "Moi sinxelo. El escoitas o seu coche. E el estaba alí cando Arturo foi morto. Eu fun a Veleta para atopar Corelli e matar ego."
  
  
  Eu olhei para Mitch Kelly, que inclinou a cabeza e bebeu o seu licor.
  
  
  "Así que estaban na sala de máquinas do coche de cable na primeira noite?"
  
  
  "Por suposto. Eu seguín que Sol-y-Niev para atopar Corelli. É só unha cuestión de facer seguro de que atender a todos que atopar."
  
  
  "Entón non sabía que eu era mozo Corelli..." eu me virei para ollar Mitch Kelly, " ... medianoite en Veleta."
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  "E que estaban esperando por min cando eu cheguei?"
  
  
  "Exactamente. Párroco sorriu levemente. "Eu dificilmente podería explicar a coincidencia, eu podería? Eu debería ter dito que eu era un Corelli cando me atopou. E, ademais, eu sabía que eu ía, finalmente, atopar Rico Corelli a través de ti." El virou-se para Callie. "Só me gusta de min."
  
  
  "Era unha especie de unha súbita inspiración, non foi?" Eu suxerín-lo.
  
  
  "É iso mesmo."Párroco foi gañando a confianza.
  
  
  "E penso Corelli ía vir á superficie para descubrir por que estaba personificando el?"
  
  
  "Algo así como que"
  
  
  "E vostede estaba esperando que o falso microfilme non ter comprobado por entón?"
  
  
  "Eu tiña que asumir o risco."
  
  
  Dela, se inclinou cara atrás, mirando para el. "Non realmente, Barry. Boa proba. Pero non é bo o suficiente."
  
  
  Párroco engurrou o cello. "Eu non entendo."
  
  
  "A cousa é, vostede cortar a liña de freo na Renault antes de que eu deixei para Veleta. Quere que o seu para ser completamente excluídos de todo o campo de visión. Quere Corelli para ser completamente só no monumento, así que pode matar o seu ego e ir de balde. Dereito?"
  
  
  Párroco tivo unha respiración profunda. "Eu negalo. Por que eu ía ir a todo este problema para aforrar a partir deste, cando o seu coche estaba fóra de control?"
  
  
  Kelly mirou para min. Iso foi un argumento convincente.
  
  
  Pero o seu coñecido reumatismo sobre este saca-rolhas: "Que precisaban de min, despois de Corelli non apareceu para a reunión. El foi o único que podería levar vostede para el. Excepto para a Juana. Pero Juana non tiña permiso para atender Corelli ata que ela estaba preparado para min, Barry. Vivo. Por que non finxir que está Corelli antes de Corelli, finalmente, se declara a min. Realmente?
  
  
  El sentou-se inmóbil.
  
  
  Na discoteca, santo luz de súpeto, foi para fóra, e, a continuación, Sergei brillou de novo. O estéreo foi desactivado, e os danzantes deixou o chan cos selos postais. Profesional español danzantes vestido de flamenco traxes reunidos no pequeno escenario. Seis guitarristas estaban sentados en cadeiras na parte de atrás do escenario.
  
  
  Nos momentos que seguiron, o cantante masculino paso adiante, strummed súa guitarra, e comezou a contar a historia da danza.
  
  
  "O que quere comigo?" Párroco preguntou, ollando para Kelly.
  
  
  "Alguén contratou vostede para me matar," Kelly dixo, os seus beizos se separaron.
  
  
  "Eu negar iso", Párroco, dixo.
  
  
  "Non me dá que merda," Kelly dixo nun baixo, voz ameazante. "Alguén contratado ti. Vostede é un asasino profesional. Barry Párroco é un cubrir historia. Desde o inicio da II Guerra Mundial, traballou en ducias de países. Veña. Interpol sabe todo sobre ti."
  
  
  Este tirou de todo o sombreiro.
  
  
  Párroco rostro se virou para xeo. "Eu son autónomos, que é verdade. Eu traballo para todos os que me paga."
  
  
  El mirou para Kelly. El mantivo a presión. Párroco rompe. El admitiu ela. El ficou furioso. Agora el vai traballar para Kelly, se Kelly pon de alta o suficiente.
  
  
  Pero nós non queremos que en todo.
  
  
  "Quen contratou vostede para me matar?" Kelly preguntou de novo.
  
  
  "Se eu digo a vostede, eu vou ser un destino esta noite," Párroco dixo con un oco rir.
  
  
  "Se non, agora é un destino sentado en este disco," Kelly dixo, poñendo unha morea de poder nas palabras.
  
  
  "Eu estou morto de calquera xeito," Párroco fundamentado.
  
  
  "Nós imos saír de aquí. Cóntanos que contratou vostede, e nós imos ir directo para ti." Nós imos leva-lo todo o resort. Eu teño helpers."
  
  
  Kelly se virou para ollar para o bar. Odín Poe dos camareiros alí de pé, mirou para Kelly e balance a cabeza. A continuación, Kelly mirou para a cadeira na esquina máis afastada da sala. Un home de negro estaba sentado alí. El inclinou a boina con un dedo como Kelly mirou para el.
  
  
  Un pouco de decoración para facer todo o ollo dereito.
  
  
  Párroco foi fariña-base, limpo
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  sh.
  
  
  Flamenco música comezou a tocar, e o solista saíron a bailar. El foi rápido e constante. Ego saltos saíu como lume de metralleta. A danza aumentou en tempo e volume.
  
  
  "Dime que contratou vostede!" Kelly, resmungar.
  
  
  "Non é iso," Párroco agarrado. "Calquera outra cousa, pero non el."
  
  
  "Un mafioso?" Eu preguntei a ela.
  
  
  El mirou para min con desprezo. "Foi Moscato xefes! Non dela." Ego ollos arregalados. El entendeu que tiña practicamente me dixo que tiña contratado ego.
  
  
  Só hai unha persoa para a esquerda!
  
  
  "Foi ela!" Eu sussurro, inclinando-se máis preto do Párroco. "Tina!"
  
  
  Parecía conxelado no tempo e no espazo.
  
  
  El abriu a súa boca e pechada de novo. Ego de Destino asentiu lixeiramente. É todo.
  
  
  Entón, el mudouse para fóra.
  
  
  El mudouse coa velocidade da luz. Ela,viu ego man no seu colo ó para o cinto onde tiña escondido o seu gran Webley. Un nódulo na súa camisa viu ela. El esperaba para bater Kelly co primeiro tiro, pero foi cortada por Ego man coa arma, así como el tirou-o para fora. Por esta razón, é anunciado polo ego para a esquerda de si mesmo -, de xeito que pode ser controlado polo ego man con unha arma. O tiro eco en voz alta e clara, pero, por sorte, el caeu no chan.
  
  
  Inmediatamente, un segundo tiro eco.
  
  
  Párroco tenso nas costas do asento, a continuación, caeu como un monicreque, cando a súa cordas son caeu, e deixe a súa cabeza inclinarse cara adiante contra a mesa.
  
  
  El puxo o pé no Webley de revólver, e Kelly rapidamente levantouse e camiñou ao Párroco do corpo. Non había moito ruído da música, danza e de entretemento que, para a nosa sorpresa, ninguén notou secundario xogo na escuridade da discotecas.
  
  
  Kelly agarrou Párroco ombreiro e endereitarse o seu ego no asento. El estendeu a man e colleu o Webley, dobrando o seu ego entre o seu cinto e o seu estómago. Entón el virou-se, agarrou Párroco ombreiro dereito, e axudou Kelly ascensor Ego para a súa pés. Manter os nosos egos, xuntos, nós fixemos o noso camiño a través do lotado mesas para o disco de entrada.
  
  
  "Mui borracho". Kelly balance a cabeza a un dos camareiros.
  
  
  O camareiro sorriu con simpatía.
  
  
  Como a segunda danza flamenca continuou, a máquina-tiros de bailaríns ' saltos fixo imposible para distinguir os sons da real metralleta de saltos de local José Greco danza.
  
  
  "Ás veces eu odio ese traballo," Kelly me dixo como descendemos as escaleiras para o lobby.
  
  
  Nós arrastrou Barry Párroco do corpo sen vida de todo o adro-afortunadamente deserta no momento-as escaleiras, e, a continuación, comezou a subida lenta.
  
  
  El era moi morto cando finalmente poñer o ego, o ego, a nosa propia cama no ego propio cuarto.
  
  
  14
  
  
  Mitch Kelly traballou como un detective para o Departamento de Policía de San Francisco por varios anos antes de ir para unirse a MACHADO Estable. Así que pechou a porta para Barry Párroco cuarto, el rapidamente comezou percorre os petos de Parsons ' roupa.
  
  
  El estender o contido para fóra sobre a cómoda e foi para o baño para obter unha toalla. Había unha morea de sangue en Kelly corpo e mans. Kelly tiro a uem no dólar pila, e a forza do impacto matou Párroco instantaneamente. Kelly usou a súa propia Colt.38 Detective Especial, equipado con estes cartuchos especiais, con alta fociño velocidade e alta penetración.
  
  
  Cando Kelly saíu do baño, el secou-se completamente e mirou para o reloxo.
  
  
  "Carteira," eu dixo. Eu estaba mirando a través dos seus traballos. "Barry Párroco, é o que di."
  
  
  "Estrictamente encubrir," Kelly murmurou, chegando a min, e eu estar ao seu lado, a asistir. "Alguén fixo un bo traballo."
  
  
  "Documentos? Pensas que iso foi MI5?"
  
  
  Kelly sacudiu a cabeza. "Eu lle dixen que temos contactado o Británico. Eles non confirmar o ego, a identidade."
  
  
  "Si, pero..."
  
  
  "Cando os Británicos non confirmar, o Británico negar. Ver?"
  
  
  Pode ser obtido a través de tarxetas de crédito e pasaporte. El mirou para o seu pasaporte, pero Kelly sacudiu a cabeza. "Esquece-lo. Este tamén é un cover-up."
  
  
  "Parece que un real"
  
  
  "Pode obter un bo conxunto de documentos feitas en Portugal se ten o diñeiro para pagar por eles. Incluíndo o mellor pasaportes falsos sobre o continente. Hai centos de falsa identidade flotando Europa-todo feito en Lisboa."
  
  
  El mirou pensativo no papeis. "Será que cheira goberno cousas?"
  
  
  El balance a cabeza. "Eu podería dicir que el era un freelance. Un mercenario para contratar. Algo así. Eu lle dixen que a Interpol declarou unha UEM vendas prohibición." Pero eu aínda estou indo para comprobar o seu dedo impresión ego."
  
  
  El continuou a ler os xornais, e entón colleu o seu ego equipaxe. Non había nada alí para suxerir outra cousa que un rico Brit que pasou a maior parte do seu tempo a viaxar polo continente.
  
  
  Kelly tirou un pequeno conxunto e comezou a rolar para fóra Párroco de impresións. Cando rematou todos os dez, el coidadosamente limpo fóra da pintura e puxo o impresións sobre o pergamiño. Entón el tirou un pequeno Xaponés fixo mini-cámara co seu nome carimbo nel e tomou algunhas fotos do Párroco rostros. Cando no resto, Barry Párroco mirou completamente inofensivo, desprovisto da forza da vida que sempre fixo o ego que foi en vida.
  
  
  Non había absolutamente nada estas cousas que sería o empate Párroco para un sindicato de calquera terra. Nós pensamos Párroco non teñen unha abella
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Traballar con calquera banda, Tina foi o líder da banda, pero especialmente con ela.
  
  
  E que fixo Tina o número un punto de interrogación. Que fixo o traballo para - se realmente traballou para alguén?
  
  
  Kelly quedou mirando para o reloxo.
  
  
  "Preocupado sobre o tempo?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Eu estou querendo saber o que imos facer con este corpo."
  
  
  El tomou unha respiración profunda. "Non hai moito que podemos facer. Nós só tes que ir para fóra, e deixar-lo aquí."
  
  
  "Pero Elena Morales?"
  
  
  "Vai e atopa o ego. E ela sopra o seu asubío. Nada para conectar Párroco con nós, nada concreto."
  
  
  "Nós foron vistos con el na discoteca."
  
  
  "Pode resolve-lo?"
  
  
  Kelly penso sobre iso. "É xa moi tarde. Por que foi a súa voz a comprobación de que o tempo? Once trinta. Eu non creo que o meu contacto é o deber agora."
  
  
  "Un home alto, cun fu-Manchu bigote?"
  
  
  Kelly sorrir. "si. Vostede sabe o ego?"
  
  
  La sel e mirou para a alfombra. "Temos outro problema para se preocupar. Tina non sabe que o seu asasino está morto. Ela pensa que vai estar esperando por ela para chegar en Sol-eu-Niev tocar Corelli. E que significa que vai vir. aquí. Temos que impedir-la."
  
  
  Kelly engurrou o cello. "Como?"
  
  
  Eu penso sobre iso por un longo tempo. "Mira. Como sobre iso? Chamamos Tina no seu hotel en Granada. Deixamos unha mensaxe dunha Persoa. Nen di que el é deixar para Sol y Nieve, e quere saber onde atopar o seu. Entón, nós só esperar aquí ata que ela chama o hotel. Estamos a descubrir que Hema quere falar. E este home é Rico Corelli ."
  
  
  El mirou para fóra da fiestra, á espera de Kelly resposta. "Que soa ben. O que ten que perder?"
  
  
  "Supoñamos que ela chama Párroco inmediatamente para dicir a el que para tirar?"
  
  
  Kelly deu de ombreiros. "Ela descobre que Párroco está morto, e, a continuación, contactos Corelli. En calquera caso, estamos diante."
  
  
  "Eu estou indo para a sala de espera para interceptar Elena Morales," eu dixo. "Eu non quero que ela a pasear no aquí e atopar o corpo. Ela podería ter avisado a todo o hotel."
  
  
  "Eu vou acompaña-lo tan axiña como eu coidar de Bergson muller."
  
  
  Deixamos a porta abriu e saíu para o corredor. Ninguén nos viu.
  
  
  * * *
  
  
  Tanto Juana Rivera e Elena Morales mirou para min como eu entrou o lobby uns minutos máis tarde. Eu podía escoitar alto risas e berros de alegría de todo o adro. Juana e Elena estaban no medio dunha ruidoso yahoo con Herr Hauptli, dous ego Alemáns, un ego Dane, e un grupo de preto de vinte e outros de esquí de cada par.
  
  
  El camiñou e asentiu a Juana e Elena. Entre eles, eles fixeron un lugar para min. Herr Hauptli me viu, saudou-me, e me presentou o grupo.
  
  
  El sorriu para ela, aceno coa man, e se inclinou cara atrás na base entre as nenas, mirando para o lume ardente. El estaba seguro, lonxe de o son de tiros e a visión de sangue.
  
  
  Mr Hauptley tratados grupo para a súa máis emocionante deportivo fazañas - el foi un afeccionado cazador, un experto pescador, un gran éxito iatista, e un gran alpinista - e ela rabiscos algunhas liñas sobre unha cea de recepción e converteuse en. Juana con unha zona para manter o ego fóra da vista.
  
  
  Ela nin sequera admitir iso, pero eu sabía que ela estaba lendo para fóra de todos vista. Unha forte cóbado para as costelas me dixo ela entendeu.
  
  
  PÁRROCO ESTÁ MORTO. TINA HOME. A COLA DUN CERVO.
  
  
  Eu coloque en que a última parte porque eu non sabía o que facer con Elena Morales. Se ela fora seriamente implicados con Barry Párroco, ela podería ter coñecido - ou difícil de adiviñar-o que estaba facendo. Se non, non había necesidade para leva-la para investigar. Bella fodido ela ata o hotel, deixar a saber sobre o Párroco da morte. Eu sentín que se Juana non podía tratar con ela, eu podería.
  
  
  Mitch Kelly apareceu na sala de estar porta, sorrindo amplamente e acenando para o familiar paran. A continuación, el notou min, camiñou rapidamente, inclinouse, e dixo en voz baixa, " O adro. Rapidamente." Ninguén escoitou. El apertou o meu ombreiro, deu Juana un xeneroso bico na fazula, e deixou o sala de estar con unha apologética aceno para Herr Hauptli.
  
  
  El tocou Juana de coxa e levantouse para saír. Kelly sentou en fronte un do chan ao teito de vidro de ventá na parte de atrás do lobby que esquecido a pé de pista de esquí. El estaba mirando para o meu reflexo no vidro. O adro foi completamente deserta.
  
  
  El falou no meu oído sen mover os beizos , un vello policía truco prestado do seu cellmates.
  
  
  "Ela saíu, en torno a un hotel en Granada. Parece que ela está indo para o Sol-eu-Niev."
  
  
  "Cando ela deixar?"
  
  
  "Esta noite. Non sabemos cando."
  
  
  "Esta é unha mala noticia."
  
  
  Kelly balance a cabeza.
  
  
  No reflexo do cristal da fiestra, viu un dos empregados poñer o seu teléfono e camiñar a través do lobby para o lobby. Un minuto despois, el saíu de novo. Elena Morales seguido rapidamente e graciosamente.
  
  
  Kelly cutucou ela. Elena dirixido propositadamente para as escaleiras. Que significaba que ela estaba indo para o seu cuarto - o cuarto, ela compartiu con Barry Párroco!
  
  
  Kelly e dela trocados sorprendido miradas. Ela, eu vin Juana saíndo da sala de estar con unha preocupado ollar no seu rostro. Kelly bateu.
  
  
  "Manter Juana na sala de estar. Unirse a ela. Eu vou estar Elena."
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  El esperou ata Elena estaba a medio camiño ata as escaleiras antes de iniciar
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  d entón nah. Algo pasou. Alguén tiña avisado a ela. Eu non podía descubrir o que ou por que. Aínda así, era evidente que ela estaba indo para o seu cuarto.
  
  
  Terceiro piso. Abaixo da sala, ao redor da curva. Ela chegou na súa bolsa para a súa claves. Pero cando ela colleu o ih e tocou a tratar, a porta se abriu. Ela virou-se para dixitalizar o corredor. El esperaba tal movemento, e baixou de volta á volta da esquina, fóra da vista.
  
  
  Ela non me ver.
  
  
  Eu oín a porta pechar detrás dela.
  
  
  El cambiou rapidamente para abaixo o corredor e parou para o día seguinte. En primeiro lugar, eu non podía escoitar a ela por mor da espesura do casco. A alfombra impediu sons de vir a través do espazo entre a porta e o cadro.
  
  
  Pero entón eu penso que eu oín voces murmurada dentro. Unha luz, estridente voz-unha muller-oín-la. Por suposto, a voz de Elena Morales. Pero ela falar de Hema?
  
  
  Nós Odín. A ninguén. Por suposto, ela usou o teléfono!
  
  
  A continuación, o murmurações parou de novo, e ela non era máis oído. Eu esperei para o son de substituír o receptor sobre a base, pero perdeu. Entón a porta se abriu e rangeu pechada. Un armario? Será que vestir para ir fóra?
  
  
  El camiñou rapidamente para o extremo do corredor e saír para a terraza que rodeaban o edificio en tres lados. El baixou fóra da vista e agochado contra a parede exterior, á espera para o Cervo para saír ao corredor.
  
  
  Pero ela non apareceu.
  
  
  El mirou para o reloxo.
  
  
  Quince minutos.
  
  
  El comezou de volta para abaixo a sala e parou diante da súa porta, craning seu pescozo e poñendo o seu oído para os paneis.
  
  
  Nada.
  
  
  O Luger tirou-o para fora e abrazou Ego para o seu peito como un paso adiante e virou a pomo. A través aínda estaba aberta, e así foron Kelly e de min.
  
  
  El rapidamente entrou, recostado contra a parede e sostendo o Luger para fóra diante del.
  
  
  Non había ninguén alí - ninguén vivo.
  
  
  Parsons ' corpo estaba exactamente onde nós non tiña deixou.
  
  
  Pero non había ninguén máis na sala.
  
  
  Onde foi Elena Morales?
  
  
  El mirou para o baño, portas, pero o armario estaba demasiado pequeno para calquera para ocultar. E aínda...
  
  
  Era un son débil, e en primeiro lugar, el non estaba seguro de que tiña oído falar del. Pero como el estaba alí, case sen atreverse a respirar, o seu ego oín-la de novo. Foi o inconfundible son unha persoa tentando estar aínda, pero movendo lixeiramente. El mirou para o gabinete de novo, pero o son estaba chegando desde a dirección incorrecta.
  
  
  Non. El veu ata o baño.
  
  
  O luger agarrou a ela con forza e foi directo para a casa de baño. Foi pechado.
  
  
  "Elena," eu dixo a ela suavemente.
  
  
  Non houbo resposta.
  
  
  Alguén estaba alí, e non era Elena. Onde ir? Ou ela estaba alí con alguén?
  
  
  "Elena," eu dixo, máis alto neste momento.
  
  
  Nada.
  
  
  "Eu estou indo para abrir esta porta. Eu teño unha arma. Veñen de fóra, mans sobre a súa cabeza, " eu latiu, de pé sobre un lado do día.
  
  
  Nada.
  
  
  Eu peguei a alza do día, aínda de pé presionado contra os paneis do día, e virou-lo. A porta se abriu e virou cara a dentro. O seu corpo tenso. Os nosos servizos.
  
  
  A través de open crack, el podía ver a casa de baño. Sergei estaba no lume. E alí, pálido e tensa, sentou-se Tina Bergson, aterrorizados para o núcleo.
  
  
  El mudouse para cubrir la coa luger. Entón el viu deitado nunha cunca con ela materiais establecidas para o seu uso. Subcutánea, unha botella de líquido, cotonete.
  
  
  Ela estaba mirando para min con ollos arregalados.
  
  
  "Onde está a Elena?" Ela foi convidada por ee, aínda que ela podería ter sido invitado a un centenar de máis preguntas en vez.
  
  
  Ela balance a cabeza. "Eu non vin Elena. Só Barry a vin. E el... el foi morto." A súa voz caeu para un sussurro. Ela estaba a piques de desmaio.
  
  
  El entrou na casa de baño e agarrou a ela máis ou menos polo cóbado. Ela agarrou-se para min, a respiración difícil.
  
  
  "Ela matou o ego?", a súa voz murmurou no meu oído.
  
  
  Eu non dixen nada para ela. Como eu podería dicir a ela hey que era Kelly e o seu?
  
  
  "Por que ir de volta para o Sol-eu-Niev?" Sl, preguntou ela con calma.
  
  
  Os seus ollos se virou para min. El empurrou-a para abaixo, e ela sentou-se para abaixo sobre o bordo da bañeira. La sel é próximo a ela. Ela foi realizada por un Luger no seu peito. Ela foi un astuto muller, e o seu pai non a confianza dela en todo.
  
  
  "A ver... a ver..."
  
  
  "Barry Párroco," eu engade. "Para amosar emu para Corelli entón, el pode matar ego."
  
  
  Os nosos servizos.
  
  
  Os seus beizos tremían, e os seus ollos esquerda mina. "Si", ela murmurou.
  
  
  "Vostede contratou Barry Párroco para matar Corelli," eu dixo sen reviravoltas. "Non pode negar iso. El nos dixo antes..."
  
  
  "Eu non nego que," ela dixo con firmeza. O seu rostro tiña recuperado a súa cor. A miña mirada esvarou para o hypodermic agulla.
  
  
  "Motivo?" Eu preguntei a ela. "Vostede é un viciado de drogas? Iso é todo?"
  
  
  Ela encolleu os ombreiros. "Eu son todo confuso. Eu non sei por que eu quero matar o seu ego, excepto que eu odio ego máis que calquera outra cousa no mundo."
  
  
  "Pero el se rexeita a facer iso, transformando en todos os implicados na droga rede," eu dixo.
  
  
  Ela baixou a cabeza.
  
  
  "Por que veu de volta?" Eu preguntei de novo.
  
  
  "Para atopar Barry," Tina, dixo suavemente. "Eu fun ata a terraza, mirou dentro e viu el. Morto. Ela, entrou..."
  
  
  Ela estaba mirando por riba do ombreiro. Por suposto! Terraza! Este é th
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  como Elena esquerda a través dos cuartos sen vela. Cando Elena atopado Barry morto, ela estaba con medo á morte e fuxiu. Ela simplemente abriu o francés portas, saíu para a terraza, e saíu correndo. Entón, logo que, Tina foi ata a estrada de volta para atender Barry no ego sala - quizais eles foron tanto planificación para atender - e ela atopou Barry morto. A súa necesidade de drogas levou a mellor sobre ela e ela foi para o baño para obter o mellor, así como o dela.
  
  
  "Eu fun en e descubriu que el foi baleado. En principio, eu penso Elena pode matar o seu ego. Pero quizais Corelli descubriu que Barry era un ego buster. Quizais Corelli sabía que eu estaba..." os Seus ollos enchéronse de bágoas. "Eu estou con medo, Nick!"
  
  
  El chocou. "Ten que me levar para Corelli, Tina. Este é o único caso de reumatismo. Moitas persoas tentaron impedir-nos de conseguir que a lista de nomes. Moito. É ata agora, Tina."
  
  
  Ela palideceu. "El vai descubrir, Nick! El vai creo que eu contratou a alguén para matar ego! Non pode facer-me facer iso. Ten que deixar-me ir!"
  
  
  ""O que queremos, Tina?" "Vostede é o único con reumatismo. Está me levando para el abertamente agora. Só me amosar o seu ego, e..."
  
  
  "El non vai admitir iso! ela exclamou. "El vai negar a súa identidade."
  
  
  "Tina..."
  
  
  Ela chegou para o hypodermic agulla. El difícil de adiviñar que ela estaba indo a facer así, ela virou-se para o ombreiro. El presionou o seu como un luger contra o suave parte do seu pescozo. "Non, non, Tina! Non agullas. Seguramente, vai ser bo para uns minutos, pero sempre vai ter para volver á realidade."
  
  
  "Nick!", ela chorou, aínda sostendo a agulla.
  
  
  Luger colocar-lo no peto e chegou a agulla. O seu rostro cambiou case instantaneamente. Que sereno, fermosa máscara transformado la para o rostro dun hellcat - palpebrar de ollos, dentes á mostra, beizos se separaron en un animal rosmar.
  
  
  A agulla afundiuse na miña antebrazo antes de que eu puidese defender a min mesmo a partir da frenética slash.
  
  
  Ela riu, unha baixa, mirthless lamento.
  
  
  Ela, sentín todo ir a través de min. Dela, me sentín como un balón de mesa.
  
  
  Ela levou-me para a próxima sala e, a continuación, empurrou-me para unha materia.
  
  
  "Un pouco mestura de nosa propia, Nick", ela diría que satánico sorriso dela. "Vai estar alí como un bo rapaz. Eu estou indo a saír de aquí."
  
  
  Non, Tina! Intento dicir iso, pero non funcionou.
  
  
  Ela parecía estar movendo a un ritmo acelerado-un centenar de cadros por segundo, correndo a través do francés fiestras na terraza. A continuación, houbo silencio.
  
  
  Despois de varios séculos de que, eu oín a alguén batendo na porta. Foi Kelly.
  
  
  "Nick! Está alí? Nick?"
  
  
  A súa boca aberta. Polo menos é movido. Pero eu non teño unha voz. Vostede obter a polio?
  
  
  A porta abriuse e Kelly invadiron o cuarto, arma deseñada. El só quedou alí e me mirou con asombro.
  
  
  "Ei, Nick!"
  
  
  Os seus beizos se movían de novo. El estaba sufrindo de polio. Ela resmungou.
  
  
  Kelly mirou arredor, comprobarase o baño, e cheiraba un hypodermic agulla. Instantaneamente, el volveu para min, me deu unha tapa na cara, levantou-me para fóra da miña materia, e me arrastrou para o baño. El empurrou miña cabeza baixo a ducha, e a auga fría bateu no meu pescozo.
  
  
  Kelly falou para min, mentres el estaba a traballar.
  
  
  "Isto é algo novo. Temos stocks de el. Bate-lo fóra, para que non pode moverse, pero pode ver todo o que está a suceder. Temporal polio. Se trata de kurari, tamén coñecido como urari, urari, uurali, vurali. e woorara. Pero foi acurtado con algo máis. Non me pregunta o que. Fórmulas sempre desaparecen así que chegar h ."
  
  
  Logo reviviu.
  
  
  "Rápido!" Eu dixen a ela. "Este é Tina. Ela levou para abaixo Granada para atender Barry Párroco, e atopou Ego corpo de aquí. Ela está no seu camiño para fóra agora. Ela pensa ego matou Corelli. Se ela escapa agora, ela pode matar ego máis tarde."
  
  
  Kelly agarrado. "Eu vin aquí para atopalo. Tina foi para abaixo, no adro, facendo unha escena!"
  
  
  "QUEN?" Eu preguntei, impaciente.
  
  
  "Tina Bergson".
  
  
  "Tina!"
  
  
  "Absolutamente fantástico. Pero agora ela se foi."
  
  
  "Foi? Pero...?"
  
  
  "Ela estaba no lobby, pero ela deixou," Kelly me dixo como corremos a través dos cuartos e abaixo da sala. Como comezamos a baixar as escaleiras, vin unha multitude de persoas no adro. Todo o mundo estaba mirando para o aparcamento.
  
  
  Juana viu ela, e ela virou-se rapidamente e esperou por nós.
  
  
  "O que é todo sobre este?"
  
  
  "Ela está en vermello Jaguar," Juana, dixo, apuntando para os coches aparcados. Ela, eu viu o faros veña un deles, todos en torno a eles. Sergei cortar a través de a escuridade e iluminou a cuberta de neve montaña onde a estrada se converteu desde o Prado Llano e levou para a estrada principal.
  
  
  "Ela fixo unha gran escena," Juana, dixo rapidamente. "Foi moi dramático."
  
  
  "Moi dura," Kelly dixo secamente.
  
  
  "Vostede me vai dicir o que ela fixo?" Eu preguntei, impaciente.
  
  
  "Ela veu aquí non máis de dez minutos, levantou o inferno e pediu para Mario Speranza!"
  
  
  "Quen é Mario Speranza?" Eu preguntei a ela.
  
  
  Kelly sacudiu a cabeza. "Cando me dixeron que o Señor Speranza non estaba aquí, ela case foi para histeria, aquí no hall de entrada."
  
  
  Eu podía ver a súa
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  O jaguar comezou a moverse. Tina cabelo louro voou detrás dela.
  
  
  "É obrigado todos nós para deixar o salón na carreira," Juana explicou.
  
  
  "E entón ela inmediatamente caeu, e a mesa funcionario tiña para revivir ela," Kelly, concluíu. "Eu seguín ti."
  
  
  El engurrou o cello, a pensar rapidamente. "É unha performance-as escenas son de aquí abaixo. Que é iso para, eu non sei. Pero eu teño que deixar o seu."
  
  
  "En realidade," Kelly dixo. "O que estamos facendo?"
  
  
  "Olle para esta Mario Speranza," Kelly dixo ela. "Eu probablemente non existen. Eu vou estar Tina!"
  
  
  O seu caparazón fixo o seu camiño a través da multitude para as portas xiratorias e foi visto por alí o Sr Hauptley e o seu ego equipo de sycophants. El aceno e se afastou.
  
  
  Estaba frío no Renault. El comezou a subir moi ben. El deixou-o na estrada e caeu dúas veces antes de que el quedou baixo control. Había xeo manchas na estrada, así como dúas noites atrás.
  
  
  A estrada descendeu e virou-se en liña recta. O vermello Jaguar non podía ver ela en todo, pero el recordou que a estrada se converteu en liña recta e, a continuación, comezou a virar á esquerda para un longo, ancho de ferradura sinal de que agarrou-se á beira da barranca.
  
  
  Eu me virei sobre o motor, porque eu non quero perder de vista Jag.
  
  
  Eu podía ver o bordo da estrada na miña faros, e eu, inadvertidamente, premendo sobre o bullying botón para comprobar o arrastre. Eu estaba aliviado ao sentir a tensión na ataduras.
  
  
  O seu Renault desviouse en torno a unha curva e viu Tina Bergson é vermello Jaguar a medio camiño ata unha ampla curva de ferradura. Ela estaba dirixido lentamente, pero, a continuación, colleu velocidade cando notei ela, tamén.
  
  
  O coche parecía salto adiante na escuridade, as luces que era ata a estrada como se eles foron subindo a través do ceo. E, a continuación, - el non podía crer o que estaba vendo-o Jaguar bateu no banco, case bater unha parede de pedra.
  
  
  Virar, Tina! Eu gritou involuntariamente. "Cambiar!"
  
  
  Se ela fixo ou non, eu non sei, pero a seguinte cousa que vin foi o Jaguar, título non para o superficiais, pero para o bordo exterior da estrada. "Tina!"
  
  
  Foi un perdido chorar.
  
  
  O Jaguar colle velocidade e vai sobre o bordo, como se os egos aprenderon a facer un moi plana cisne movemento nunha poza.
  
  
  Os faros pego irregulares mica lousa de abaixo, manchas de neve presionado contra a lousa e acendeu un emaranhado de luces e reflexións na neve, a continuación, o coche enterrado en si nas rochas, saltou, rolou máis e máis, os faros circulou como un remuíño no noite, e caeu con un accidente en unha peza de rochas afiadas ao pé da barranca.
  
  
  Houbo un momento de silencio.
  
  
  A continuación, unha forte flash de lume disparou para o ceo, e unha gran explosión trovejou no aire. Fume billowed mimmo laranxa chamas, forte, sufocando fume negro.
  
  
  O lume disparou, a continuación, caeu de volta sobre os restos do mutilado Jaguar e comezou a lentamente comer fóra en metal. A continuación, fume subiu lentamente, lume danza en torno ás beiras de red steel, claro, vidro e plástico colorido.
  
  
  Abalada, el levou con cautela ao longo da estrada ata que chegou ao punto onde o vermello Jaguar tiña ir sobre o bordo. El mirou para abaixo. Todo o que eu podía ver era unha fenda nas rochas cortadas en o ombreiro na beira da estrada.
  
  
  O Renault estacionado que, tirou a clave, e saíu todo o coche. Estaba frío na estrada. El camiñou ata a beira da estrada, onde a Jaguar tiña pasado a través do rochas. El ficou alí, mirando para a desaloxar rochas, e seguiu o carbonizados liña negra na lousa de abaixo para onde un vermello brillante lume crepitou máis os restos de Tina Bergson e o vermello Jaguar .
  
  
  En cuestión de segundos, o primeiro do hotel invitados tirou un Fiat coche, estacionado, e se xuntou a min na beira da estrada. Ogling.
  
  
  E, a continuación, os outros viñeron.
  
  
  E moito máis.
  
  
  Cazadores de emoción.
  
  
  Eu me sentín enfermo.
  
  
  Entón eu fun para abaixo a rochosa costa, usando o meu peto flash, e pasou a carbonizados parte da rocha onde o vermello Pino tiña alcanzado, e, finalmente, chegou a área próxima ao propio coche.
  
  
  Pero as chamas foron devorando os restos, e que era imposible para abordar sen estar queimado.
  
  
  El quedou coa man sobre a parte superior da súa cabeza, esperando.
  
  
  Un camión de bombeiros screeched na estrada, e logo unha gran bombeiro en unha chaqueta de esquí e cargando un portátil extintor de incendios caeu para abaixo a inclinación e comezou a pulverización de queima de restos.
  
  
  El estremeceuse.
  
  
  Un bombeiro estaba alí de pé, mirando para os restos carbonizados. A Garda Civil uníuse a el e fixo unha lanterna na queimado coche. O feixe de luz era máis poderoso do que o meu.
  
  
  Lizzie veu ata ela.
  
  
  Eu vin a continuación.
  
  
  Houbo un corpo carbonizado no banco de diante. O que se deixou de que era negro e fumegante.
  
  
  Tina.
  
  
  Todo o que queda de ouro rapaza coa pel dourada.
  
  
  Dela, virou-se, enfermo.
  
  
  Dela debe caer sobre unha rocha á beira dos restos e mergullou na terra de soulful funk. Alguén estaba tremendo meu brazo e ombreiro. Podo entender que unha voz tiña falado para min por un tempo.
  
  
  A súa axitada.
  
  
  "Apelido."
  
  
  Foi Kelly.
  
  
  "Ela está morta," Kelly dixo. "Maldita cousa."
  
  
  "Eu creo que só parecía que estaba máis e hey, mellor correr." El suspirou. "Ela sabía Rico sería Corelli
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  dela para o resto da súa vida."
  
  
  "Pero Corelli nin sequera sabe!"
  
  
  "El vai descubrir. É por iso que deixou", dixo. Votación, como eu entendín.
  
  
  "Eu comproba que o nome, Nick."
  
  
  El mirou para arriba e engurrou o cello. Eu non entendía o que quería dicir.
  
  
  "Mario Speranza non está rexistrado no hotel."
  
  
  Eu me sentei e penso sobre el. "Pero iso é o nome que deu o funcionario."
  
  
  El balance a cabeza. "Clare di el dixo iso. Clare di que é cando ela veu para fóra a través do cranio."
  
  
  El mirou para o restos debaixo de nós. "Está dicindo que Rico Corelli nunca foi en Sol y Nieve en todo?"
  
  
  "Eu estou dicindo que el definitivamente non foi aquí - ou en calquera outro lugar ao Sol y Nieve Hotel-no último mes ou así. Se o ego nome na portada é Mario Speranza."
  
  
  "Pero, entón..."
  
  
  "Non pode ver iso? Quizais el sabía sobre Tina. Quizais el sabía que ela tiña contratado un hitman para matar ego."
  
  
  Ela balance a cabeza para borrar-lo. "E toda esta conversa sobre o encontro foi só unha falsa morte de Tina Bergson?"
  
  
  "Non en todos. Eu digo que Rico Corelli debe ter coñecido sobre Tina Bergson e Barry Párroco. E el só non veñen para o resort en todo. Todo o mundo pensou que estaba aquí - un asasino contratado pola multitude, un asasino contratado por Tina-e nós, porque nós estabamos indo para atender Corelli. Todo o mundo estaba aquí, excepto Corelli! "
  
  
  "Entón onde está o fillo de puta?"
  
  
  Kelly deu de ombreiros. "Eu creo que é mellor sinal de Hawke e comezar de novo."
  
  
  Nós levantouse para ir ata o outeiro, pero eu non podía deixar o meu ego só.
  
  
  Entón el virou-se e mirou cara atrás na restos.
  
  
  "Por que ir alí?"
  
  
  Kelly sacudiu a cabeza. "Ela era unha muller fermosa, Nick. As mulleres bonitas facer cousas estúpidas. Ela debe ter amado Corelli. E eu odiaba ego, tamén."
  
  
  "Ou amaba o diñeiro," eu dixo.
  
  
  "Non pensa moito sobre as persoas, vostede, Nick?" Kelly suspirou.
  
  
  "Eu debería ter-lo? Debo a ela, de verdade?" A súa voz se calmou. "Eu creo que ela decidiu que era un xeito mellor que correr todo unha piscina exterior tentando estar lonxe de Rico Corelli de pago de arma."
  
  
  "Ela nunca vai saber cando está indo a bater ela," Kelly dixo desapaixonadamente.
  
  
  "Eu me pregunto onde o bastardo é agora?" Dela, pensou media en voz alta.
  
  
  Quince
  
  
  A mañá seguinte, que foron por primeira vez para o almorzo. A pesar de Juana é radiante aparencia, ela estaba espiritualmente deprimido. A súa explicación foi que fomos capaces de completar a tarefa.
  
  
  Nós comeu un almorzo continental e sentou-se en a luz do sol brillante. Eu suxeriu que nós ir esquiar na mañá antes de saír de España, pero ela protestou.
  
  
  "Eu só quere aparcar miñas cousas."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Eu vou ir a Veleta e facer un par de pistas."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza, a súa mente noutros lugares.
  
  
  "Centavo?"
  
  
  Ela non respondeu.
  
  
  "Dous centavos?"
  
  
  "Que é iso?"
  
  
  "Para atender os seus pensamentos. O que pasou?"
  
  
  "Eu creo que el estaba pensando en perder unha vida humana. Tina Bergson. Barry Párroco. O mosquito. Primeiro tomar por Rico Corelli. E mesmo Elena Morales - onde queira que ten que ela."
  
  
  El estendeu a man e colleu a súa man. "Esa é a forma como o mundo funciona."
  
  
  "Non é unha boa mundo."
  
  
  "Alguén fixo prometer a vostede que foi?"
  
  
  Ela balance a cabeza tristemente.
  
  
  Eu pago o proxecto de lei e esquerda.
  
  
  Era legal, pero Velet aínda é moi tranquila. O sol estaba brillo. A superficie da pista estaba ben cuberto con po. El levou-o para fora, usado prismáticos, e examinou a inclinación. Como expliquei anteriormente, había dúas baixadas dende a parte superior da Veleta.
  
  
  Esta vez, el decidiu facer un longo prazo, o que ramificouse-se para a esquerda cando foi cara a abaixo. Eu estaba só poñer-lo de volta no seu coiro caso, cando alguén subiu sobre as rochas, á súa vez do coche de cable e veu ata min.
  
  
  Foi Herr Hauptli, e esta vez, el estaba só.
  
  
  El acenou para ela. "Bos días, Herr Hauptli."
  
  
  El sorriu. "Bos días, Herr Peabody."
  
  
  "Eu perdín vostede onte, ou cando iamos esquiar xuntos."
  
  
  "Non é, sen dúbida, a presión de empresas,"el dixo..
  
  
  "Si", dixo, dándolle unha ollada rápida. Pero el virou-se para mirar para abaixo da costa.
  
  
  "Onde está o seu favorito muller?"
  
  
  "Embalaxe".
  
  
  "Entón está deixando?"
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  "Moi malo. O tempo era tan bo."
  
  
  "En realidade, non existe."
  
  
  El sorriu e apuntou para o bordo da rocha na parte superior da pista. Eu uníuse a el como el atado ata as súas botas con forza e comezou a fregar azul cera sobre os seus esquís.
  
  
  "Onde están os seus amigos?" Eu preguntei a ela, sentado ao lado del. Que diaños, eu non teñen outra cousa que facer no momento.
  
  
  "Eles están no hotel", el sorriu. "Parece que eles non eran moi ansioso para unirse a min hoxe. Foi unha tarde noite no Esqui Bar, e eles tiñan lumumbas voando en torno dos seus oídos."
  
  
  "Vostede é xeralmente inseparables."
  
  
  "Así é con diñeiro. Que atrae como un imán." El sorriu de novo, os pés de galiña nas esquinas do seu ego ollos profundos e sombra.
  
  
  "Vostede é un cínico, Herr Hauptli."
  
  
  "Eu son un realista, Herr Peabody."
  
  
  El colleu o primeiro de esquí e comezou coidadosamente a aplicación de cera para a cadea. El foi un meticuloso e metódica traballador, que era de esperar por un bo alemán.
  
  
  "Fraulein Peabody me lembra a alguén preto de min," el dixo, despois de un momento.
  
  
  "Por suposto?"
  
  
  "Vostede sabe, eu tiña unha filla". El mirou para arriba. "Por suposto que non sei. Desculpas." El continuou o seu cera
  
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  ing. "Ela era a moza máis fermosa."
  
  
  "Estaba alí, Herr Hauptli?"
  
  
  El ignorou a miña intervención. "Ei, ela tiña dezanove anos e foi á universidade," el continuou. "A miña muller - a súa nai morreu cando ela estaba un pouco de cinco-year-old girl. Eu estou medo que eu nunca fun capaz de lle dar algunha orientación adecuada en crecemento. Vostede entender?" Ego levantou os ollos e atopou mina.
  
  
  "Eu nunca fun un pai, entón eu non podo saber que, Herr Hauptli."
  
  
  "Honesto reumatismo". El suspirou. "Se era parental neglixencia ou inxustificada perda de bens materiais cara a ela , cando ela deixou para a universidade, que perdeu o contacto."
  
  
  "Iso está a suceder estes días."
  
  
  "No seu caso, o peor xa pasou. Os seus compañeiros foron moi viciado de drogas." El mirou para min de novo. "E ela acabou sendo implicados neste grupo para o punto onde eu non podía tratar con isto." El continuou a depilación. "Ela é adicto á heroína."
  
  
  El mirou para Hauptley.
  
  
  "Un ano despois de se acostumar a el, ela morreu dunha sobredose." El estaba mirando para fóra a Veiga de Granada. "Independente de xestión".
  
  
  "Eu sinto moito", dixo.
  
  
  "Non hai ningún punto en perder o seu tempo tan tarde," Hauptley dixo, a súa voz dura en relación a súa normalmente voz agradable.
  
  
  "Eu sinto moito por este desperdicio de unha vida humana," eu dixo, pensar sobre o que Juana dixera no almorzo.
  
  
  El deu de ombreiros. "En certo xeito, eu a culpa a min mesmo. Ela fuxiu do seu pai responsabilidade. El fixo preto de outras mulleres - non só un, pero moitos-e deixou a súa filla." El pensou por un momento. "E ela soportou o meu desprezo, reaccionando o mellor que podía. Rexeitando-se só como el rexeitou a ela."
  
  
  "Iso non é o que un psicólogo pode dicir," eu dixo cautelosamente. "Introspección é un xogo perigoso."
  
  
  "Eu non só atender as mulleres. A súa foi facendo este negocio".
  
  
  "Cada home debe ter unha profesión", dixo.
  
  
  "Pero non o que eu tiña."
  
  
  Eu asistir-lo, sabía o que ía dicir.
  
  
  "Droga tratar," el dixo cun sorriso amargo. "si. Ela foi, probablemente, drogado coa heroína que o meu fillo único usado para matar. Como iso se relaciona a súa moral, Herr Peabody?"
  
  
  Dela, el balance a cabeza.
  
  
  "Non vai ben coa miña. Eu comecei a analizar o seu negocio, que eu sempre fun. Eu comecei a pensar sobre o ego impacto sobre a humanidade. Eu non me gusta o que eu vin."
  
  
  El escolleu outro de esquí e comezou a cera-lo.
  
  
  "Eu decidiu que era hora de saír do negocio e comezar a corrixir os meus erros por anos."
  
  
  Ela non podía dicir nada. Esperando por ela.
  
  
  "Eles me dixeron que pasaría se eu deixei a organización. Eles van estar mirando para min ata os confíns do mundo. E matar." El sorriu con tristeza. "Vostede entende o que?"
  
  
  "Si, Signoria Corelli."
  
  
  "Enrico Corelli," el dixo que con un medio sorriso. "Rico Corelli, e está Carter. Dixéronme que Nick Carter é o mellor."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Normalmente. Non sempre. Pero, xeralmente."
  
  
  "Eu estou dicindo a vostede, que era un administrativa problema desde o inicio. Unha simple reunión, non é? Coñecer en que a neve-xestionar a neve! "El riu, mostrando os seus dentes fortes. "Unha broma, o Sr Carter! Unha broma."
  
  
  "Si", dixo.
  
  
  "El parecía moi sinxelo. Deixo Córsega en Lysistrata e coñece-lo en Sierra Nevada."
  
  
  "Por suposto."
  
  
  "Houbo problemas desde o inicio. O Capo descubriu sobre o meu plan. Alguén próximo a min difícil de adiviñar. Ou oín-lo. Os mafiosos decidiu asinar min."
  
  
  "Komar".
  
  
  "si. Para evitar tal golpe, ela foi persuadido polo seu antigo compañeiro Basillio Di Vanessi para pintar me no meu iate. E a moi bo nena estaba durmindo con pasou con el para facer a caracterización real".
  
  
  "Vostede enmarcado seu propio home?" Eu dixo suavemente.
  
  
  "Eu non sei se a folga será exitosa," Corelli, dixo. "Basicamente, eu fixen o que quere dicir que eu fixen. Pero ela realmente non creo que o Mosquito ía curar. Eu estaba esperando que a reunión entre Basilio e que ía ir sen problemas, e que un verdadeiro encontro entre ti e eu podería ser arranxado. "
  
  
  El suspirou.
  
  
  "Pero iso non é todo. Só antes de que eu deixei a miña iate en Valencia, eu descubrín que o meu fermoso coroa nightingale estaba tramando para se librar de min!"
  
  
  "Tina Bergson?"
  
  
  "si. Ela quere que ela morto. Ela asinou un contrato coa min si mesma." Corelli sorriu sarcasticamente.
  
  
  "Houbo unha razón?"
  
  
  "Eu estaba só curioso como se foron, o Sr Carter. Ten que entender Tina un pouco máis de claridade."
  
  
  El entendeu o seu perfectamente, pero non dixo nada.
  
  
  "Ela é unha ninfomaníaca, o Sr Carter. Eu non creo que iso é sorprendente para ti. Pero quizais a razón pola que se fixo un Freudiana símbolo é tan interesante como o feito da súa obsesión."
  
  
  El mirou para el con curiosidade.
  
  
  "Á idade de quince anos, que foi violada por un sueco colono. Ela quedou embarazada. O aborto foi un éxito, pero sepse desenvolvido. Cando eu tiña quince anos, eu tiña unha histerectomia. Este estériles, fermosa, intelixente criatura fixen obcecado con destruíla. a feminidade, coa súa incapacidade para ser unha nai. Porque ela non era unha muller para nós, pero un home de nós, ela se tornou o que ela debe facer-un superman! Con esta beleza e intelixencia esta-eu lle aseguro, a súa intelixencia é limitada
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Ess, o Sr Carter!", ela decidiu que ía asumir o pequeno imperio de que el era o mestre."
  
  
  "Droga rede," eu dixo.
  
  
  "Absolutamente fantástico. Agora eu estou falando sobre a súa ambición despois de que eu decidiu romper a cadea e revelar os seus segredos máis profundos para os Estados Unidos Departamento de Drogas de Execución."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "E que foi a razón pola que ela contratou Párroco para matar ti!"
  
  
  "Iso é real. Afortunadamente, eu interpretar o seu primeiro impresionado reacción a miña decisión de desmantelar a cadea como sospeitoso e mantiven os ollos abertos. Aínda que ela me prometeu que ía permanecer fiel a min, e me acompañar a América, a súa suposición era de que ela estaba mentindo para El. Eu virou-se no seu teléfono - a nosa vila, na Córsega é grande, e todo o mundo en torno a nós ten unha morea de liberdade - e, finalmente, a oín facer un acordo con Barry Párroco en Málaga.
  
  
  "Máis interesante".
  
  
  "O meu seguinte paso foi para enviar o meu propio espiar Párroco. Eu creo que, polo camiño, que vai atopar Párroco en a Interpol arquivos como Daniel Tussauds, a finais de francés subterráneo. El foi un dos dez-year-old fillo durante a Guerra Mundial. Dous, e creceu para espiar e matar."
  
  
  "El está morto agora."
  
  
  "Eu sospeitaba como moito." Corelli deu de ombreiros. "Eu oín sobre ti deixando o disco con un amigo seu de Málaga."
  
  
  El sorriu. "Non moito lle escapa."
  
  
  "Iso é o suficiente", Corelli, suspirou. "Ben, Elena Morales mantivo un ollar atento sobre Párroco, deixando en buscala no barre en Torremolinos. E foi ela quen me avisou, din que el veu para Sol-eu-Niev para atopar-me e me matar. É por iso que el non coñece-lo en Velet."
  
  
  "Eu argumentei que."
  
  
  Corelli balance a cabeza. El foi feito con seus esquís. "Eu estaba esperando que quizais Tina podería ser morto en Lysistratus' iate se algo pasou alí, pero como vostede sabe, ela escapou lesión grave. Os Capos tiña prevista a execución ben, aínda que. Isto significaba que eu tiña que manter un ollo sobre o tempo, de xeito que nada ía ocorrer. Non só un Capo asasino, pero tamén para Tina asasino de aluguer! Mosquito. E o pastor. Entón, eu só estou stahl herr Hauptli, a contratación algúns desempregados actores en Valencia para desempeñar o papel de miña suposta sycophants."
  
  
  Ela estaba rindo. "Vostede é un moi enxeñoso home, o Sr Corelli."
  
  
  "Eu teño viviu unha longa vida por mor da miña desenvoltura en un moi perigoso profesión." El engurrou o cello. "Non é unha profesión. Que contamine o propio significado da profesión. En un moi perigoso raqueta. Que é unha boa palabra. Graves. Plana. Pouco romántico. Foguete".
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  "Eu estiven vendo ti con admiración por algún tempo." Corelli sorriu. "Eu souben inmediatamente que matou un Mosquito. E eu previu que ía matar Párroco, tamén. Tina morte veu como unha sorpresa para min. Eu non creo que ela suicidouse, como din no Prado Llano. Pero eu creo que ela debe ter perdeu o control do coche despois de que moi posiblemente descubrir que Párroco estaba morto e pensar que eu sabía todo sobre ela e ía matala."
  
  
  Ela, dixo ," neste caso, ela decidiu fuxir antes que sabía que ela estaba aquí."
  
  
  "Exactamente."
  
  
  "Ela está morta. Votación e de todo o relacionado con el."
  
  
  Corelli balance a cabeza. El apertou o esquí grapas, axustado as súas botas, e poñer os grapas en. El levantouse e dobrado os xeonllos.
  
  
  El comezou a vestirse.
  
  
  "Quere andar comigo?"
  
  
  "Fermoso".
  
  
  El sorriu. "Antes de que, Nick, ela gustaría que teñen este."
  
  
  El mirou para abaixo. El estaba seguro un sobre. Había unha protuberancia na nen. El abriu o sobre e viu un familiar - mirando rolo de microfilme.
  
  
  "É só o que pensa. Os nomes. Lugares. Datas. De todo. Todo o camiño a partir de Turquía a través de Sicilia, e a Riviera de México. Vostede non pode perder as nosas cousas, o noso home, se seguir os feitos. Eu quero que esta cadea destruído, polo que non se pode poñer de volta xuntos. Bella Beatrice ."
  
  
  Beatrice. Ego filla. E non é que Dante imaxe da feminidade?
  
  
  "Todo ben, Corelli," eu dixo.
  
  
  El me deu unha tapa na parte de atrás. "Imos!"
  
  
  * * *
  
  
  El comezou un lento atravesar contra a caída liña, a continuación, cruzou a inclinación e correu ata a súa vez na carreira. Entón el virou de volta para o fermoso deseñado Christie e camiñou ao redor da pila de pedras.
  
  
  Microfilme poñelas no peto interior da súa chaqueta de esquí e foi tras el. A neve era só para a dereita. Eu podía sentir os meus esquís morder o po con un bo bouncy de rexeitamento.
  
  
  Corelli foi por baixo de min como el trasladouse ao longo da curva de rochas. El realizou varias voltas, entrou Wedeln, e, a continuación, virou-se para unha moi ampla atravesar ao longo dunha suave esquina da pista.
  
  
  Eu seguín-lo para abaixo, tomar algunhas voltas e sacudindo as curvas do meu corpo. Ao final da carreira, aberto sobre a atravesar, ela foi visto por un terceiro esquiador sobre unha ruta alternativa.
  
  
  As pistas foron tales que alterna seccións cruzaron en determinados intervalos, algo así como dous fíos que foron vagamente afección en determinados lugares.
  
  
  El era un home novo, en un marrón chaqueta. El mirou como un adolescente, ou, polo menos, el tiña que arame delgado construír. Independentemente da súa idade, el era un excelente esquiador. Ego esquís escavado na neve, e el era un mestre de curvas e á deriva.
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  propia de quilometraxe.
  
  
  Nunha sección da ladeira onde dúas pistas converxente, un mozo esquiador caeu no seu lado e lentamente baixou en unha serie de chave atravesa. Cando chegou Corelli, el desapareceu da vista cara o cume rochoso que separaba as dúas rutas.
  
  
  "É unha fermosa sala," eu dixo.
  
  
  El balance a cabeza.
  
  
  "Cando chegar a estados Unidos, eu vou leva-lo a Alta e a Aspen. Vai ama-los!"
  
  
  El riu. "Eu podo ver vostede sobre iso!"
  
  
  "Bo negocio", dixo. "Ir adiante. Eu vou segui-lo para a seguinte parada."
  
  
  El sorriu e comezou a andar.
  
  
  Ela veu uns momentos máis tarde, a continuación, o seu. O meu dereito de esquí foi quedando un pouco, e eu tente para axustar a miña postura para unha mellor mordida.
  
  
  El seguiu unha máis acentuada caída, abrandar con un snowplow porque a ponte entre os dous afloramentos de rocha era demasiado estreita para graciosa manobra, e, a continuación, saíu para unha gran clareira, rodeado por neve e xeo, que agora parecía unha área de picnic para calquera esquiador. Corelli viu no extremo.
  
  
  El comezou a descender a escaleira, seguindo Corelli para a esquerda, e que foi cando o neno viu unha vez.
  
  
  El fora para abaixo máis rapidamente do que a nós dous en alternativo correr e agora estaba achegando a intersección das dúas pistas no fondo do ampla, inclinada campo.
  
  
  El parou por un momento, batendo na neve en un hoquei de parar, e só quedou alí. O po era bo. A neve abaixo parecía sólido. Pero eu non me gusta o ángulo do campo de visión. Quero dicir, era íngreme e case plana, pero había unha cóncava costa arriba que eu non me gusta moito.
  
  
  Aínda así, Corelli non tiña problemas para conseguir con el, a medio camiño a través. El estaba dirixido á miña esquerda, dereita, detrás de min, e mentres eu estaba mirando para el, el foi para a tempestade e veu de volta da dereita para a esquerda. Detrás del, el viu un home novo sobre unha raza diferente, achegando o cumio da rocha que nos separaba na vida do ego.
  
  
  Eu estaba a piques de saír cando eu peguei unha zona de flash para fóra do canto do meu ollo. El mirou para arriba de novo, vesgo contra o sol brillante. Fixen os meus ollos xogar trucos sobre min? Non!
  
  
  A cara estaba seguro algo na súa man dereita, e coa súa man esquerda estaba suxeitando ambos clubs de esquí. El estaba seguro algún tipo de arma-Si! Foi unha arma!
  
  
  Agora o neno parou e agochado na neve. El estaba detrás das rochas agora, e eu non podía ver o que estaba facendo, pero eu sabía instintivamente que foi cara Corelli, que foi esquiar con el, sen saber que el estaba de cara o ámbito de aplicación.
  
  
  "Hauptli!" Eu gritou, usando o meu ego como unha tapa, só no caso de que eu estaba a ser enganado por algúns ilusión óptica.
  
  
  El virou a cabeza rapidamente, mirando cara arriba o outeiro en min. El aceno coa man para o mozo. Corelli virou-se, e non podía ver nada do seu canto. El aceno freneticamente para ela na zona. Corelli sabía que algo estaba mal e reaccionou. El intentou cambiar a liña de execución, pero perdeu o equilibrio e caeu debido a unha mala cabeza-no outono. Pero el tirou-se xuntos e bateu a súa coxa, a continuación, comezou a desprazar.
  
  
  El saltou sobre os seus esquís e bater os polacos, correndo para abaixo para as rochas, onde o adolescente estaba sentado. El enfiou tanto de esquí porras baixo o seu brazo esquerdo e sacou un luger.
  
  
  O magnate apareceu ao redor da nada. Eu olhei para as rochas na zona de a cara cabeza, pero eu non podía ver nada. Magnate me pegou a medio camiño entre o meu xeonllo e o esquí clip e me xogou face-primeiro na neve, completamente arrincando un ski cando a seguridade tirantes solta, e continuou a través do soltas campo. Ela, escorregou, e finalmente parou abruptamente. O outro esquí estaba deitado a carón de min. Eu nin me lembro como saíu.
  
  
  Corelli tiña revoltos fóra da neve e agora virou-se para mirar para as rochas.
  
  
  O primeiro tiro eco. El perdeu. Agora, ela podía ver o adolescente saíndo ao redor das pedras e avanzar. A uem é luger destinadas na súa cabeza e tirou o gatillo. Moi lonxe cara á dereita.
  
  
  El virou-se rapidamente e me viu. Ego cap caeu. Cabelo dourado fluíu en torno ego gorxa.
  
  
  Foi Tina Bergson!
  
  
  Estaba tan atordoado que el non podía pensar.
  
  
  Pero, entón, o meu cerebro repite toda a historia sen avisar.
  
  
  Tina!
  
  
  Non era o seu corpo en vermello Jaguar.
  
  
  Debe ser Elena Morales. Eu a vin, que é agora. Vin Elena ir ao Párroco da sala e atopar Párroco corpo onde nós non tiña deixou. E ee viu na sala - Tina Bergson xa estaba alí! Tina chegou ao Sol-eu-Niev para atopar Párroco e enviar ego para Corelli para matar ego. E ela atopou Párroco morto antes de Elena tiña sequera entrou na sala. Entón, ela tocou o timbre na sala de estar para traer Elena. E Elena veu, enviou unha mensaxe.
  
  
  Tina fixo Elena ir para fóra na terraza e ir para abaixo para o vermello Jaguar, porque agora ela sabía que Elena foi Corelli ollos e oídos. Ela poñer-la en un Jaguar e matou. Na virada da ferradura, fóra da vista, ela puxo Elena detrás do volante, levou o Jaguar en botas de esquí ou algo pesado, sostendo o pedal do acelerador, e saltou fóra de si mesma.
  
  
  E escapou no escuro, aínda que a súa cuncha, xusto detrás dela.
  
  
  E agora...
  
  
  Agora ela estaba aquí para matar Corelli e asumir a droga rede de si mesma, como ela sempre fixo.
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  hotel de xeo facer!
  
  
  El viu Corelli se erguer de novo e mirar para Tina. Tina tiro min de novo. Abe respondeu con lume. Dela foi lonxe de máis para facer calquera cousa boa.
  
  
  Ela mirou para min, entón, polo Corelli, e comezou a andar pola neve cara a Corelli. El estaba tentando desesperadamente saír da neve e para abaixo da costa. Como moitos homes en moi perigoso profesións, el claramente non lle gustaba cargando unha arma.
  
  
  Ela propositadamente correron cara a el no seu botas de esquí, sostendo a súa arma alta.
  
  
  A neve en torno magnate é moi frío. El podía ver que crepitante con tensión na parte superior da ladeira, que formaron un redondeado contorno que inclinado cara o fondo do campo.
  
  
  El tirou o Luger fóra na neve e disparou unha vez, dúas veces, tres veces. Tiros eco no aire. A neve espallados en todas as direccións. Había unha división de crack, e toda a lousa de xeo e neve comezou a derreter-dividir a metade superior do magnate que caera ao chan.
  
  
  Dende o principio, el estaba movendo rápido. Gorka!
  
  
  Ela tiña previsto ego visión, pero ela non podía evitalo. Ela tiro Corelli dúas veces e, a continuación, correu cara a el, rexeitaron-se a neve foto, pero ela colleu e levou-a para abaixo. Ela, viu o seu pelo amarelo desaparecer este material.
  
  
  A continuación, a neve acumulada e comezou a desmoronar-se sobre a columna vertebral pedras, parando con un ruído e accidente.
  
  
  Eu xuntei miñas esquís e camiñou lentamente para abaixo a Corelli.
  
  
  Estaba deitado de costas, sangramento profusamente na neve.
  
  
  Ela, fun ata el. Ego rostro era branco con dor, e os seus ollos estaban fóra de foco. El estaba en choque.
  
  
  "Romper a cadea!", el murmurou para min.
  
  
  O seu ego levantou a cabeza na neve. "Eu vou facer iso, Riko."
  
  
  Foi a primeira vez que eu xa tiña a chamaban polo seu nome.
  
  
  El se inclinou cara atrás con un pequeno sorriso nos beizos.
  
  
  Dezaseis
  
  
  O seu ego pechou as pálpebras.
  
  
  El axudou a Garda Civil coidar de Corelli corpo, a continuación, foi afastado cando varios homes con pas comezou a cavar para Tina Bergson. O home coa fu-Manchu bigote levou-o de lado e informado em do triste final de Barry Párroco.
  
  
  Baixo a ducha, foi bo para liberar a tensión e tensión asociados a esta español Conexión caso. Eu toweled-la no meu cuarto antes de vestir e bater para Juana Rivera. É hora de dicir que o último capítulo da historia e comezar a súa viaxe a Málaga con el.
  
  
  El comprobar o seu Luger no ombreiro coldre que pairava sobre a cabeceira da cama e chegou para o seu manto. Desde os meus pés estaban secos, eu pegados a ela con un estilete e envolto seus ombreiros en legal folla de terry. O espello do baño foi escurecida, pero eu puiden cepillo o pelo. Eu comproba-lo de novo, e atopou que o gris fíos xa non apareceu despois puxei-o para fora ih unha semana antes.
  
  
  Eu sabía que, no futuro, eu ía ver ih máis, non menos.
  
  
  O meu bolsas foron embalados - eu fixen iso antes eu teño na ducha-e dela, penso sobre o de poñer en algunhas roupas antes de que eu chamado de Juana, e, a continuación, o pensamento, o que o inferno, camiñou ata a porta e bateu-lo coas miñas propias xuntas.
  
  
  "Veña", ela escoitou a súa voz abafada dicir.
  
  
  "Está preparado?"
  
  
  Non houbo resposta.
  
  
  El abriu a porta e entrou.
  
  
  A porta se pechou detrás de min, e eu me virei na sorpresa para atopar Juana sentado na cadeira a través de min. Ela estaba completamente espida, con un pano amarre en torno a súa boca, e as súas mans estaban atadas detrás das costas e amarrado a unha cadeira. Os seus pés estaban amarrados para as pernas dunha materia. Ela mirou para min con mudo, pedindo ollos.
  
  
  Chegou o pomo da porta.
  
  
  "Non, non, Nick!" a voz dixo suavemente.
  
  
  As cortinas nas fiestras chisca, e Tina Bergson, saíu de detrás deles, arma na man. Parecía enorme - para nah. Foi unha Parsons Webley Mark IV. Ela estaba vestindo roupa de esquí - as mesmas que tiña usado na costa. El estaba mollado e frío, pero se non moi normal. Os seus ollos queimados cunha paixón de loucura.
  
  
  "Ola, Nick," ela dixo con un alegre rir.
  
  
  "Tina", dixo.
  
  
  El non morrer no avalancha que causou."
  
  
  "Eu vexo."
  
  
  El se virou para ollar Juana corpo espido de novo. Que é cando vin o cigarro queima no seu peito espido. El estremeceuse. Tina Bergson tiña sadomasochistic tendencias, posiblemente, lesbianas tendencias que levou a nymphomania.
  
  
  "Está doente, Tina," eu dixo suavemente. "Cal é a boa de ferir persoas como Juana?"
  
  
  Tina explotado. "Rico era un tolo tentando romper a cadea de drogas! Tiña o mellor de facer diñeiro esquema no mundo - e foi só porra librar-se de iso!"
  
  
  "Pero este método matou a miña filla ego."
  
  
  Tina riu. "Esta filla converteuse en prostituta, así como todas as mulleres - cada home foi para que estúpido facultade ela foi."
  
  
  "Só na súa imaxinación, Tina," eu dixo. "Vostede ten que unha psiquiatra."
  
  
  Ela xogou a cabeza cara atrás e riu. "Vostede é un Puritano, Nick! Vostede sabe o que?" Un Puritano!"
  
  
  Eu penso do ombreiro coldre colgado na cabeceira no meu cuarto e maldito min para ser un parvo tolo. Eu non estou indo en calquera lugar sen el. Todo por mor de un parvo sentimental
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  O seu interese en Juana Rivera poñer-la á morte.
  
  
  "Deixa-me o microfilme, Nick," Tina, dixo, afastándose de cortinas, onde ela está esperando por min. "Eu vin que con Riko. Ten que telo. Deixa para min, ou eu vou matar vostede".
  
  
  "Ningunha empresa, Tina," eu dixo. "Se eu dar-lle a cinta, matar os dous de nós e saír."
  
  
  "Non", Tina, dixo, os seus ollos brillo. "Eu non me importa o que fai con que a cadela. Pode saír e voar de volta para os Estados, eu non me importa. Eu só teño unha microfilme e eu vou deixar ir."
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Non nos importa, bebé."
  
  
  Os seus ollos estaban brillantes e azul, como xeo-xeo frío. El pensou Escandinavos fiordos e a codia de xeo. E pensei que bonito corpo baixo a miña roupa de esquí.
  
  
  Tina apuntou un pesados Británicos Webley a Juana. O seu ollar estaba fixa no Nah con case doentio fascinación. Juana ollos rolou para arriba en alarma. Eu teño visto o seu tremer. Bágoas escorria seu rostro.
  
  
  "Vostede é un monstro," eu dixo con calma. "Podes escoitar-me, Tina? Vostede podería me levou en vez de atormentando Juana." Que tipo de trato inhumano criatura é vostede?"
  
  
  Tina deu de ombreiros. "Eu vou matala na conta de tres, se non me traer esas películas, Nick."
  
  
  "Eu non teño unha película," eu dixo rapidamente. De súpeto, eu tiña un plan. O seu hotel, entón ela ía pensar que eu estaba protestando moito.
  
  
  Os seus ollos estreita. "Eu vin que con Riko. Ten que ter obtido unha película a partir del. Em necesaria unha reunión privada con vostede. Votación e que é iso. E el ten o ego. Debe ter dado o seu ego para ti. Odín, Nick."
  
  
  A súa transpiración. "Tina, me escoite! El enviou o microfilme en o correo electrónico. El foi ego en Washington."
  
  
  "Rico non confiar o correo," Tina bufou. "Eu sei o ego mellor que iso. Pensar en algo mellor, Nick. Dous."
  
  
  "Tina, é verdade!" A súa impulsivamente trasladouse cara a ela. "Agora poñer a arma e tirar Juana torno a materia!"
  
  
  Tina se virou para min. Unha pequena pesada pistola foi apuntado no meu peito. "Este é Webley.455 Nick, " ela dixo bruscamente, facendo unha mueca. "El é tan poderoso como a Colt Fronteira. Non me faga trazo-lo en anacos. A unha curta distancia a partir do seu peito e corazón, non vai ser nada. Eu tería que ir a través do seu material para atopar a película. E gústame o seu gran corpo duro moito para destruír o ego. Deixa para min, Nick. A película! "
  
  
  Juana estaba chorando.
  
  
  El espertou un pouco.
  
  
  Tina gritou, a continuación, poñer a arma para Juana cabeza, só centímetros do seu cabelo. "Deixa-me que a película, Nick. Ou ela vai morrer!"
  
  
  El mirou para nah en desespero.
  
  
  "Eu dixo un e dous, Nick! Agora é o último momento para votar... ", Ela suspirou.
  
  
  "Espere!" Ela chorando. "É no outro cuarto!"
  
  
  "Eu non creo que," Tina dixo cun pequeno sorriso. "non. Que levar con vostede. Tan valioso elemento."
  
  
  O meu rostro caeu. "Como pode ser tan seguro?"
  
  
  Ela sorriu. "Eu sei! Votación e que é iso. Eu sei a súa!" Ela comezou cara a min. "Dar-me!"
  
  
  El chegou na esquina da súa terry-pano manto. "Tina..."
  
  
  "Lento!"
  
  
  El levantou a súa pesada fociño e que ten como obxectivo que no meu pescozo.
  
  
  Ela se afastou. "É na miña peto."
  
  
  Ela estaba mirando para min, os seus ollos beliscou pechada, a súa mente a traballar rápido.
  
  
  "A continuación, tomar o seu manto e rápido para min. Lentamente."
  
  
  El desamarrou o seu cinto, pensando furiosamente. Non había película no seu peto, por suposto...
  
  
  "Fóra!", ela retrucou.
  
  
  Ela estaba moi lonxe para incorporarse os seus vestidos, como el esperaba, a primeira. Eu tirei o seu ombreiro e incrementar-lo fóra do seu corpo. El estaba alí de pé, espido e sen cifrar. Se só ela fora máis preto, o manto tería abalado-la fóra, colleu Webley mans fóra, e ... ..
  
  
  "Xoga-lo na cama!"
  
  
  El suspirou.
  
  
  Ela se movía cara a el, sostendo a arma para o meu peito e corazón. Coa man esquerda, ela remexer nun dos seus petos. Baleiro. E despois outro. Baleiro.
  
  
  "Mentiroso!", ela berrou. "Onde está? Onde está el?"
  
  
  Vin os seus ollos queiman con unha chama azul como ela mirou para min, a súa mirada movendo para arriba e abaixo o meu corpo e as miñas pernas. Eu mudei a súa perna un pouco, estremeceuse, tratando de non deixar a ver a cinta adhesiva, onde el foi para abaixo a parte de atrás do meu nocello.
  
  
  A súa mirada involuntariamente cambiou a súa perna dereita. Ela viu a miña mirada desaparecer, e os seus ollos estreita no pensamento. Ela mirou máis de preto o meu pé, entón, na miña perna, e viu un pequeno anaco de cinta adhesiva correndo para abaixo a parte de atrás do meu nocello.
  
  
  "O voto é!", ela retrucou. "Achegar ao nocello! Trae-lo, Nick. Trae-lo e..."
  
  
  "Tina, eu xuro para ti!"
  
  
  "O que quere ela para matalo e tomar esa cinta fóra de si mesmo?"
  
  
  Eu sabía que ela faría.
  
  
  Sensación espido e vulnerables, eu inclinouse e chegou para o meu nocello dereito. Cando Eu poñer-lo, a cinta adhesiva foi solto, debido á humidade na ducha, e a súa hairpin foi inmediatamente eliminado.
  
  
  "Rápido!" Ela gritou para min, inclinando-se sobre min e chegando coa súa man esquerda para leva-la de min.
  
  
  El tirou un estilete e achegouse a ela, sostendo a súa man esquerda, como se ela estaba suxeitando un microfilme. Os seus ollos chisca para o meu puño cerrado, e ela reflexiva chegou de fóra.
  
  
  El empurrou-lo co seu puño. Ela deixou os seus dedos tocan o ego. Ee colleu o seu pulso. V s
  
  
  
  
  
  
  Tipos de transferencia
  
  
  Tradución De Texto
  
  
  Fonte de texto
  
  
  1507 / 5000
  
  
  Resultados de tradución
  
  
  Nun punto, a súa man dereita fixo contacto co seu corpo e preso o estilete en ei pescozo, ben baixo a súa orella.
  
  
  Con un borbulhante grito, ela disparou o Webley.
  
  
  Gawker perforado a través do hotel parede, facendo o seu camiño para o outro lado.
  
  
  O meu peito queimado con lume de explosión da pólvora.
  
  
  El recuou.
  
  
  Ela caeu, e sangue arterial xurrar para fóra todo o seu corpo de pel dourada.
  
  
  O que unha residuos.
  
  
  Que é un inferno de un desperdicio.
  
  
  Sorprendido, el levantouse, colleu o seu corpo, e levouna para a cama.
  
  
  Un día, ela abriu os ollos.
  
  
  "Nick", ela murmurou, e sorriu alegremente. "Eu nunca vou vivir ata os setenta e sete anos, será que eu?"
  
  
  "Vostede escolleu o mal profesión," eu dixo.
  
  
  Ela foi coxo.
  
  
  El escribiu unha carta ao Juana, tentando confort-la por desvinculación dela desde a materia, e, a continuación, arrastrou-o para o armario onde ela cambiou. Entón eu fun para o meu cuarto e subiu na mina.
  
  
  Eu fun de volta. Ela estaba suxeitando o seu Rolleiflex agora, mirando exactamente como ela debe ter mirou na miña cubrir. Vello e querido Falcón.
  
  
  En realidade, ela estaba feliz para vestirse. Cando está vestida, sempre é máis doado falar sobre cousas cotiás.
  
  
  "Onde é que este microfilme?" Juana me pediu.
  
  
  El foi pego por Rolleiflex. "Aquí", dixo. "Unha boa cámara sempre leva a súa película na súa cámara."
  
  
  Ela estendeu a súa lingua en min.
  
  
  Eu peguei el na película. Despois de todo, el foi un dos mellores fotógrafos do Oeste, non era el? E Juana non ten que saber que eu tiña unha microfilme na miña pantalóns de peto, como un paquete de tabaco ou un chaveiro, que fixo?
  
  
  
  
  
  
  A Morte Cabeza Conspiración
  
  
  
  
  A Morte Cabeza Conspiración
  
  
  Prólogo
  
  
  Mumura Illa era como unha pequena xoia verde no fondo de veludo azul do Pacífico Sur. Escondido nun recuncho do Arquipélago Tuamotu, Mumura foi un dos poucos realmente Polinesia illas que non fora influenciado por misioneiros e civilización. O pobo de Mumuran aínda estaban libres no sentido pleno da palabra. Ninguén poñer axustado zapatos en pé ou cuberta a fermosa marrón seos das súas mulleres. En total ih preto de cinco centos de persoas, eles estaban conscientes de que o paraíso que foi ih illa, porque eles non saben nada.
  
  
  Case toda a poboación estaba agora á espera na praia de ouro como a lancha cortar o suave interruptores na costa. No arco de este estranxeira barco estaba Atmatov, alto e recto, sen medo de que a velocidade do buque ou o ruxido do motor, como un líder debe ser.
  
  
  Cando o barco parou a poucos metros da costa, os homes corrían ao seu xefe, pero as mulleres estivemos na praia, rindo animadamente entre si e zona de os nenos non interferir.
  
  
  Despois de camiñar ao redor do barco, Atm tivo unha gran maleta dos membros da tripulación e entrei na auga, seguro-alta para mantelo seco. O barco ruxiu para a vida e correu de volta para o branco iate, que xa estaba movendo-se facilmente a metade dunha milla de distancia.
  
  
  Atm camiñou ata a praia, orgullosos cargando unha maleta na fronte del. El puxo o ego de pedra que ego antepasados usado como un sacrificio altar, pero agora el stahl está.
  
  
  O Mumurans fortes ao redor. O ritmo musical da ih lingua ross de emoción.
  
  
  Atm levantou a man para o silencio, e inmediatamente o único son que podería ser oído, foi o suspiro da noite brisa nas súas palmas. Os cabelos brancos xefe sorriu suavemente nos seus homes, e inclinouse para desfacer as pechaduras da maleta como o emu mostrou o branco os homes no barco grande.
  
  
  El foi a súa man sobre o brillante marrón material da maleta. El nunca tocou nada como iso antes, e ATM máquinas foron acariñar con asombro. A continuación,, vendo a impaciencia dos seus homes, el agarrou a tapa sobre ambos os dous lados e levantouse.
  
  
  El trouxo os tesouros, un por un, permitindo que a xente para gozar de cada un en torno a eles. Unha peza de pano que é moi flexible e pontilhada con espirais de cores, ao contrario de nós, como unha única flor na Polinesia. Colares amarrada con incrible pedras reflectida do sol santo luz e virou o ego nun arco da vella. Pequeno oblongo paquetes con papel-envolto tiras que de sabor doce. Atm poñer na súa boca e comezou a mastigar para demostrar que a uem mostrou os homes brancos. El distribuíu o resto do cordón tiras, viu que como moitos nenos como sexa posible, ten ah. Milagres continuou a irradiar arredor da maleta. Había cousas que saltou, cousas que brillaban, as cousas que fixo soa. Cada novo tesouro causou a multitude para murmurio con alegría..
  
  
  Este día vai certamente ser lembrado Mumura.
  
  
  A bordo do iate, agora tirando lonxe de Mumura, dous homes de pé no antepeito, asistir a illa pasan a través de prismáticos. Un era pesado, oso-como, con un emaranhado de cabelo negro que precisaba de lavado. O outro era máis alto e fraco como un látego, con prata cabelo slicked de volta a partir de un alto, suave testa. Aínda que os homes estaban en traxes civís, había algo militar sobre ih de comportamento. Detrás do taller home sentou-se unha enorme Pastor alemán e un muscular negro Doberman, ollar o mundo con odio.
  
  
  Fyodor Gorodin, o máis pesado un dixo. "Por que non acabar con iso o máis, Anton? Temos que ser lonxe o suficiente da illa por agora. O ego, a voz era dura rosmar que fixo o ego ollar máis como un oso.
  
  
  Os cabelos brancos Anton Zhizov baixou a cabeza e balance a cabeza lentamente. Ego é pequeno e escuro ollos estaban escondidos por profundo tomas baixo recta negro, cellas. "Si, eu creo que chegou o momento."
  
  
  Zhizov virou-se para o terceiro home, que estaba camiñando impacientemente na cuberta detrás deles. "O que quere dicir, Varnov? Está preparado?"
  
  
  Varnov era un home delgado, con estreitas, baixou ombreiros que o fixo ollar aínda menor do que realmente era. El tiña o pálido, insalubres pel dun home que raramente vai para fóra para fins médicos.
  
  
  "Si, si, é listo," Varnov agarrado. "Eu teño preparado para os últimos vinte minutos."
  
  
  "Excesiva présa pode ser moi caro," Zhizov dixo suavemente. Debe ollar moi agora o sol." El virou-se para os mozos de matemáticas maior do mariñeiro uniforme. "Boris, dicir ao capitán para manter-nos, eu quero ter unha imaxe."
  
  
  O mozo chegou a ser alerta. El comezou a moverse cara a ponte, pero dubidou. "Señor?"
  
  
  "Que é iso, Boris?", preguntou Zhizov impaciente.
  
  
  "A xente na illa. Será que eles teñen tempo para evacuar? "
  
  
  "A xente? Quere dicir que os castaños-pel salvaxes?
  
  
  "Y-si, señor. Eles parecían inofensivo.
  
  
  Gorodin tiro para fóra baixo o pasamáns, o ego músculos da súa gran ombros, apertamento. "O que está a lamentar-se sobre, neno? Que lle foi dada unha orde! "
  
  
  Zhizov levantou unha coidada man. "Boris é novo, Fyodor. El mantén un toque de humanismo,
  
  
  
  
  o que non é sempre unha cousa mala."
  
  
  El virou-se para o mozo mariñeiro. "Se queremos acadar os nosos obxectivos, Boris, temos que sacrificar algunhas vidas. Como vostede sabe, grazas aos cambios que cultivar, as condicións para todos os pobos do mundo vai ser moito mellor, así que estes simple nativos axudou súas vidas para o beneficio da humanidade. Vostede comprender, meu neno?
  
  
  "Si, señor", dixo Boris, aínda que aínda había dúbida no seu ego ollos. El mudouse para a fronte para a ponte.
  
  
  "Eu non sei por que está intentando explicar," rosmou Gorodin. "A orde debe ser realizada inmediatamente. Así como vostede e eu fomos ensino."
  
  
  "Debemos recoñecer que os tempos están cambiando," Zhizov dixo. "Cando están no poder, imos ter que tan brillante mozos como Boris. Iso sería unha boa idea para empurrar o ego fóra agora ."
  
  
  O terreo de xogo dos motores de traxectoria, e o iate abrandado. Con un lixeiro cambio no equilibrio, a dous cans rosmou, bateu fóra dos seus pés por inestable apoio. Zhizov arrebatou o fío ih do dobre correa, loop sobre o pasamáns, e bateu ambos os cans na cara. Eles presionado-se contra a cabina anteparo, negro beizos despedida de fortes dentes brancos en un silencio rosmar.
  
  
  "Eu non sei por que estes cans non rasgar vostede, como tratalas," Gorodin dixo.
  
  
  Zhizov deu un curto, latindo rir. "O medo é o único destes animais entender. Eles ían matar para min no mando, porque sabía que eu tiña o poder de matar ih. Ten que aprender máis sobre a psicoloxía, Fyodor. Con un home novo como Boris, ten que ser paciente. Só crueldade traballa con estes fermosos demos." El foi o coiro e cable de máis de cans ' caras de novo. Eles non facer un son.
  
  
  "Se termine de xogar cos seus animais," Varnov dixo con forte sarcasmo, " eu vou continuar a demostración."
  
  
  "En cada sentido. Imos ver se todo o tempo e o diñeiro que investiu no que vai pagar dividendos ."
  
  
  Varnov alcanzou dentro e sacou un negro de coiro caso. Destes, el colleu un cilindro de metal fino, seis polgadas de longo e apuntou a un fin. "É unha electrónico stylus", el explicou. "Isto é como eu controlar o gatillo, un complicado conxunto de opcións de configuración que só eu coñezo."
  
  
  "Non necesitamos toda esa conversa?" Gorodin reclamou. "Imos ver o que está a suceder."
  
  
  "Ser paciente, Fyodor," Zhizov dixo. "Este é un momento importante para o Sr Varnov. Tivemos que deixar gozar ao máximo. Ao final, se o ego proxecto falla, o que queda da súa vida vai ser o máis desagradable." "El non vai fallar," Varnov, dixo rapidamente. "Ten que lembrar que este é un torno de meu menos destrutivo dispositivos. Con todo, será máis que suficiente para unha illa o tamaño do Mumura." Sostendo unha electrónico pluma na man, el comezou a desabotoar a súa camisa. "A beleza é que aínda competente costumes inspectores nunca tería atopado a bomba en que a maleta, porque non hai ningunha bomba alí."
  
  
  "Todos sabemos que," Gorodin dixo, impaciente. Varnov continuou como se o ego non estaba a ser distraído. "Non hai ningunha bomba entre os bixutería, porque a maleta en si é unha bomba. Suave, brando, machinable en calquera forma, a final de extensión da explosivo plástico principio é nuclear fissionable de plástico. O detonante dispositivo é pequeno e montado sobre un metal traba. Unha voz e un gatillo." Agora que o seu peito era exposto, Varnov cavou o seu alcance en o que parecía ser unha curado vertical cicatriz no lado esquerdo do peito.
  
  
  Gran Fyodor Gorodin comezou e se afastou. "Oh, eu non podo esperar para velo facelo," Varnov dixo cunha risada curta. "Vostede non me arrepinto de asistir a varios centos de persoas morren a partir dunha distancia. E aínda que odio a ver un home abrir un separador da súa propia pel." Agarrando os bordos da cicatriz co seu puntas dos dedos, el delicada puxou para fóra. Con un son de succión, a carne separada do seu peito, expoñendo o seu ancho, que contiña unha rolda de metal obxecto o tamaño de un dólar de prata. Un cento de pequenos puntos de contacto, non é maior que a cabeza dun alfinete, cuberto o ego.
  
  
  Varnov tocou levemente a bordo do disco coa súa pluma. "A clave de acceso, eu chamalo ego Para min a clave para a riqueza e cambiou-se, para que a clave para o poder."
  
  
  "E para aqueles que están no noso camiño," Zhizov engadiu, " a clave para o esquecemento." "Absolutamente, en realidade," Varnov dixo. El comezou a tocar a punta da agulla para varios puntos no gatillo disco. "Non é preciso lembrar a orde de contactos," el dixo Zhizov. "Cambia automaticamente despois de cada rematada sinal. Un home precisa para cubrir-se ."
  
  
  Gizov sorriu levemente na uem. "Eu admiro o rigor da súa auto-defensa. Foi bo para conectar o contrasinal para o marcapasos."
  
  
  "Si, eu penso así", Varnov acordado. "Se por calquera motivo a miña pila dólar deixar de bater, a clave de acceso é programado para sinalizar a explosión de todo o existente nuclear de plástico nome completo. Unha vez que comezar un negocio e todos os termos da nosa acordo son atendidas, que vai, por suposto, desactivar o contrasinal do seu corazón ."
  
  
  "Por suposto"
  
  
  
  
  
  Zhizov dixo.
  
  
  Varnov rematou manipular o stylus e suavizar a pel flap. "Alí. Está feito."
  
  
  Os tres homes mirou para a illa no horizonte. Gorodin lentamente virou a cabeza enorme.
  
  
  "Non pasou nada, Warnow,"el dixo," a súa bomba non funciona."
  
  
  "Só ten que manter a asistir," Varnov dixo emu. "Hai unha automático atraso de trinta segundos entre entrar a clave de acceso e poñendo o detonador na caldeira. Isto me vai dar tempo, se é necesario, para sinalizar a retirada.
  
  
  "Unha sabia precaución." Zhizov aprobou. "Pero esta vez, tal atraso non vai ser necesario."
  
  
  Varnov viu como o de segunda man completou un semicírculo no rostro do ego reloxo de pulso. El contaba o último segundo en voz alta. "Cinco, catro, tres, dous, un."
  
  
  Na primeira, foi unha segunda sol, subindo como o outro ambiente. Ego é amarelo-laranxa bola de lume creceu como un enorme inmediata cancro como fume negro e branco vapor obscurecer Mumura Illa. Unha onda de choque da actividade varreu o & nb para o iate, o que podería ser visto como un dez-pé interruptor acelerando para lonxe do lugar do accidente. Actividades ao aire libre bater a popa, tragando o barco e os egos dos pasaxeiros. Ao mesmo tempo, o son bater ih. A prolongada estrondo ruxir como un trono aumentou un thousandfold.
  
  
  Anton Zhizov virou-se para os seus compañeiros con beizos finos, triunfante sorriso. "Eu creo que vin o suficiente. Imos ir a dentro e secar mentres eu dicir ao capitán para mover."
  
  
  Os dous cans se encolleu, caendo embigo-en primeiro lugar para a cuberta, os seus ollos ampliación en horror como unha bola de lume, agora un maçante vermello, rosa para o ceo sobre unha columna de fume negro. Zhizov tirou sobre a correa, fixación a asfixia colares con forza, e medio arrastrado os animais con el, indo para a cabina.
  
  
  Desde o iate distancia, a nube de fume era unha furia de beleza. Mumura Illa, agora enegrecida e murcha, non era máis bonito. Só unha ráfaga de vento tirou para encher o baleiro onde o fervendo chamas tiña consumido o osíxeno. Se non, houbo silencio. E a morte.
  
  
  Odín
  
  
  A explosión nuclear comezou a tomar o seu peaxe sobre a miña vida dous domingos despois de que o lume morte de Mumura e os seus homes. Foi o que pasou no máis íntimo momento.
  
  
  O seu nome era Yolanda. Nah tiña en liña recta, jet-cabelo negro e cremoso pel. Ela foi recibida por ee anteriores á noite a unha pequena flamenco club só off Broadway. Ela bailou alí, vestindo un axustado veludo vermello vestido que mostraba o seu fermoso seos e pequena cintura e queimada en torno a bailarina pernas longas. Ela me deu un longo reto ollar como ela fixo unha pausa na súa danza diante da miña mesa. Era unha invitación e un reto. Foi un saca-rolhas ollar que eu non podía ignorar.
  
  
  Agora que ela estaba esparramado sobre a miña cama, Non só tiña un orgullo sorriso no seu rostro. Ela quería ser admirado para o seu corpo espido, e eu non vivir ata as miñas expectativas por calquera motivo.
  
  
  "Veña, Nick," ela dixo, " se librar da súa roupa agora e vir comigo."
  
  
  El tirou a camisa, sorriu, e tomou outro grolo de súa Remy Martin.
  
  
  Yolanda correu os ollos sobre o meu peito espido, e sobre o meu corpo. "Veña", dixo imperiosamente: "eu quero que agora."
  
  
  O seu sorriso ampliou un pouco. "Unha cousa divertido me foi dado. Eu non responden ben ás ordes no meu propio cuarto. Nós imos ter a un acordo sobre quen está ao mando aquí."
  
  
  Ela sentouse na cadeira, o seu española ollos brillantes, a súa carmine beizos se separaron para dicir algo. Ela rapidamente camiñou ata a cama e resolto ee investigación problemas coa súa boca. En primeiro lugar, ela tenso e agarrou o meu ombreiros espidos, como se está intentando empurrar-me para lonxe. El esvarou súas mans para abaixo o seu aveludado lados, amasar a carne suave, onde o núcleo do seu peito comezou.
  
  
  Ela engasgado baixo a miña boca, e a súa lingua disparou para fóra, hesitante en primeiro lugar, a continuación, con grande impaciencia. As súas mans se cambiou para o meu de volta, e eu sentín que a mordida da súa uñas como os seus dedos esvarou sobre o meu corpo. A súa curiosos mans esvarou para a cintura do meu pantalón, busca, procura.
  
  
  De súpeto, ela tirou súa boca fóra da mina. Ela estaba respirando pesadamente, e a súa pel brillaba con a descarga de desexo. Ela atopou a miña cinta de fivela e desfixo-lo con un pouco inestable mans. Ela levantouse e rematou nah traballo, volvendo a mentira espido, a carón dela. El bicou a súa boca aberta, empurrando a súa lingua a través dos seus dentes afiados. Ela colleu meu ego na súa boca e mamar, movendo a boca e cara atrás na miña lingua en un sensual promesa de pracer vir.
  
  
  A súa nai delicada puxou para fóra, bico-la redondeado queixo, a continuación, mudouse para o oco da súa gorxa. Yolanda realizou a súa respiración pechada como a miña lingua esvarou cara a abaixo da liña entre os seus seos.
  
  
  Ela levantou o seu rostro por riba dela e ela suxeitou os seus seos, cos seus longos dedos, ofrecendo ih para min. Seus mamilos foron vertical, mollado rosas contra o marrón escuro halos. Como o seu pai se inclinou cara a abaixo para sacar a oferta, un insistente guincho soaron na pequena sala á beira da miña sala de estar, que eu uso o meu estudo.
  
  
  "Oh, Nick, por favor, non parar", Yolanda respiraba como a súa nai dubidou.
  
  
  "Querida," eu dixen, " hai só unha cousa no mundo que non pode facer-me deixar de unha vez.
  
  
  
  
  
  Maldición, e o son que se escoita é iso.
  
  
  El balance as pernas sobre o lado da cama e camiñou a través do cuarto para a súa oficina. Sobre a mesa, o vermello teléfono continuou o seu estridente chamada. Alén de min, só unha outra persoa tiña este número de teléfono - David Hawke, Director e Xefe de Operacións de MACHADO, NOS Especiais da Axencia de Intelixencia. Electrónica loitando sinal impediu calquera de conexión liña. Eu colleu o teléfono e falou para o bocal, deixando a miña voz inaudível na sala.
  
  
  "Vostede ten un talento para escoller o máis inconveniente de tempo de chamada," eu dixo.
  
  
  Hawke voz respondeu con familiares seco Nova Inglaterra son. "A señora que vai ter que esperar, Nick, hema sería ela a nós. É urxente ."
  
  
  "Iso é o que eu penso," eu dixo, ignorando o meu ego exacta adiviñar o que estaba facendo.
  
  
  "Houbo unha explosión nuclear, no Océano Pacífico. Unha pequena illa chamada Mumura nas Tuamotu grupo ."
  
  
  "Quere dicir que alguén comezou a probar de novo?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Non era unha proba. A illa foi destruído, xunto con varios centos de Polinesios que viviu alí."
  
  
  "Como hai moito tempo fixo isto acontecer?"
  
  
  "Dous Domingos."
  
  
  "Eu non oín nada sobre iso."
  
  
  "Eu sei. Hai unha completa apagado do dispositivo de corrente. Por suposto, todos os grandes países saber sobre iso. Todos temos de detección de radiación sistemas que permiten a calquera persoa a atopar unha explosión nuclear en calquera lugar do mundo. Pero ningún dos países con capacidades nucleares admitir que eles non saben nada sobre iso."
  
  
  "Alguén está mentindo?"
  
  
  "É difícil dicir con certeza, pero eu non penso así. Esta mañá, o noso goberno recibiu unha solicitude de rescate de persoas que alegou ter explotado Mumuru."
  
  
  "Quere dicir que eles están pedindo para o diñeiro?"
  
  
  "Moito máis. O que están pedindo é a rendición incondicional de todos os estados UNIDOS forzas militares e a transferencia do noso goberno para IHC."
  
  
  "Podería mensaxe ser procedente dun tolo?"
  
  
  "Nós foron seguro de que era xenuíno. Eles teñen feitos sobre o Mumura explosión que só os autores poderían ter coñecido."
  
  
  "Eles sempre vai pedir un alto prezo. O que se rexeita-los? "
  
  
  "Segundo o informe, estes grandes cidades pode ser explotado como Mumura. A Cidade de nova York vai ser o primeiro, e despois diso, un torno nosas cidades vai ser destruído cada dous domingos ata que renderse ao ih demandas ou non hai nada de esquerda ." "Onde eu caber ela?"
  
  
  "O presidente quere facer todos os esforzos para facer isto, pero non pode pagar unha altamente visible operación. Temos o apoio da xunta Comité de Intelixencia, pero o traballo en si cae a MACHADO. E vostede é un home, Nick.
  
  
  "Cando queres a ela para estar en Washington?"
  
  
  "O quão rápido pode facelo?"
  
  
  Por primeira vez, vin Yolanda pé na porta, mirando para min. Ela aínda estaba espido. Unha man que repousaba sobre o marco da porta, e as súas longas pernas foron lixeiramente afastadas. A súa español ollos se iluminaron con desexo.
  
  
  Ela dixo para o teléfono, " eu podo deixar inmediatamente se precisa de min, pero a non ser que mañá pola mañá?"
  
  
  Hawke suspiro tocou claro sobre o fío. "De calquera xeito, ela, eu non creo que pode facer calquera cousa esta noite. Seguen a entreter a súa muller, pero tratar de aforrar algo de enerxía. Ela, eu quero que para estar aquí e alerta primeira cousa na mañá. Hai un factor tempo aquí, e o briefing da mañá vai ser crucial.
  
  
  "Eu vou estar alí," eu dixo, e colgado.
  
  
  Yolanda ollos esvarou sobre o meu corpo, persistente como eles atoparon o centro do seu interese.
  
  
  "Grazas a Deus", ela dixo. "Por un momento, eu penso que eu ía perdeu a súa atención."
  
  
  "Nós imos ter unha oportunidade," o sl asegurou ela. Ela moveu-se rapidamente para adiante e colleu-a. Ela era unha gran rapaza, de ombreiros anchos e de altura, con ampla firme, cadros, e ela non estaba acostumado a ser levantado no aire por un home. El a levou para o cuarto e botou sobre as follas.
  
  
  "Oh, Nick," ela respiraba, " por favor, non deixe-me gusta iso de novo."
  
  
  "Non esta noite," o seu pai prometeu. A continuación dela, se inclinou cara adiante, e continuou a acción de onde tiñamos deixou fóra.
  
  
  O segundo capítulo
  
  
  Cando eu saín do 747 en Dulles Aeroporto Internacional, eu foi recibido en silencio por un mozo que tirou-me en espera limusine. El manobrando con coidado a través do tráfico de mañá, e finalmente parou en fronte do anódino Du Pont edificio do Centro.
  
  
  Ela sabe que un home que saíu o día despois de que el veu. El foi o presidente xefe nacional conselleiro de seguridade. El non estaba sorrindo. As persoas no hall de entrada - a revista vendedor de dixitalización os visitantes, o garda de seguridade no ascensor-parecía moi comúns, se non mirar nos ollos deles. Entón, vostede viu o duro, análise seria que aparece aos ollos do goberno axentes en servizo. O MACHADO sede foi totalmente seguro.
  
  
  Eu presentou as miñas credenciais tres veces o meu rostro foi dixitalizado mediante un telecomputer, e a miña palma de impresión foi confirmado por un sensor electrónico. Finalmente, a electrónica e humanos cans de garda estaban convencidos de que eu estaba de feito Nick Carter, un MACHADO N3 axente clasificado como un Killmaster, e eu estaba autorizado para ver David Hawke. Estaba sentado na súa maltratada materia de coiro, mastigando un dos longa charutos, el case nunca lit.
  
  
  Ego steely ollos azuis traizoou ningunha emoción, como el balance a cabeza na materia a través del.
  
  
  
  
  
  "Eu non podo entender,"el dixo," como manter a procura de xeito saudable, dado o depravado vida que levan entre as atribucións."
  
  
  El sorriu ao home vello, que se sentou como en liña recta como unha ramrod, mirando máis como un home na casa dos cincuenta que anos setenta. "O segredo está sempre a pensar limpa," emu dixo ela.
  
  
  "Por suposto," el dixo. Un lado da rta o ego lixeiramente curvo, que era a cousa máis próxima a un sorriso el xa tiña visto sobre a súa Nova Inglaterra coiro home. Entón el tornouse moi grave. "Nick, estamos en apuros."
  
  
  "Ben, é semellante. Vostede dixo que recibiu unha mensaxe de onte."
  
  
  "É iso mesmo. Este home afirma que el e o seu pobo son responsables da Mumura bombardeo, e eles están preparados para destruír as nosas cidades, un por un."
  
  
  "Quen é a persoa?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Anton Zhizov. Eu supoño que vostede sabe o nome."
  
  
  "Por suposto. O número dous home en ruso mando militar. Eu penso que dixo que non ten un dos grandes poderes implicados."
  
  
  "Os Soviéticos negar calquera responsabilidade por Zhizov. Como vostede sabe, el foi un líder de militantes març no Kremlin. El é cada vez máis insatisfeito co crecemento detente entre os nosos países. Parece que saíu na súa propia. El levou con el Exército Vermello Coronel Gorodin e algúns oficiais navais que non cren na coexistencia pacífica. Eles parecen ter fuxido con roubar unha gran oferta de ruso de ouro."
  
  
  "E Zhizov pensa que con unha pequena cantidade de armas nucleares, que pode derrotar os Estados Unidos?"
  
  
  "Segundo os nosos expertos, el espera que así que nos empuxa a negociar ou golpes ata varias das nosas cidades, o goberno Soviético vai cambiar a súa política e apoio ego."
  
  
  "Pensas que os Rusos van facer iso?"
  
  
  "Eu non quero nin especular," Hawke, dixo. "A nosa principal preocupación agora é deixar de Zhizov. O Presidente deixou claro que non vai haber rendición. Se Zhizov está dicindo a verdade - e debemos asumir que el é-ego bombas xa foron plantadas en un número de cidades Americanas."
  
  
  "Vostede dixo que Nova York é o primeiro destino. Zhizov nos deu un prazo? "
  
  
  "Dez días. Hawke ollos xogou ao abrir páxina do escritorio calendario. "Temos nove días á esquerda."
  
  
  "Entón canto máis cedo comezar, mellor. Non temos ningún leva? "
  
  
  "Só un. Un axente en Los Angeles de traballo coa Comisión de Enerxía Atómica viu a información clasificada sobre a Mumura explosión e Gizov mensaxe e entrou en contacto con nós só unhas horas atrás. O axente di que Non ten información valiosa e pide que un home ser enviado para que ela pode entrega-lo persoalmente."
  
  
  "Non", eu interrompín, " vostede dixo que era?"
  
  
  Hawke pouco para abaixo duro no seu puro e engurrou o cello, pero el viu o brillo nos Ego ollos. "Eu non estou seguro de como chegar a esas cousas, Nick, pero o axente é unha muller. Moi atractivo, segundo a imaxe no seu ficheiro."
  
  
  El entregou unha oito a dez negro-e-branco fotografía de toda a materia.
  
  
  A cara que mirou de volta para min tivo alta pómulos, gran, gran conxunto pálido ollos, e unha boca con un toque de humor, enmarcado por unha espesa cabelo louro que caeu libremente sobre os seus ombreiros. Eu virei a foto para comprobar a estatística do movemento natural da poboación. Rona Voelstedt, 26, 5-pé-7, Alenka 115 quilos.
  
  
  Eu entrega-lo de volta para Hawke.
  
  
  El dixo ," Se eu fora sorte como, eu fixen unha fortuna na pista e se aposentou en dous domingos."
  
  
  Ela riu. "Como eu dixo antes, eu debo todo a súa pensamentos puros. Quere comezar de inmediato? "
  
  
  "Está reservado á horas da tarde. voo para a costa. Antes de saír, ter un ollar para os efectos especiais. Stuart quere amosar-lle algúns xoguetes novos.
  
  
  Como de costume, Stewart é esixente e meticuloso sobre mostrando-me os seus proxectos máis recentes, pero xa ego xoguetes salvou a miña vida máis que unha vez, eu deixar emu introducir ih como ve o axuste."
  
  
  "Vai ver un pequeno lume queima detrás do vidro de partición," dixo Stewart por medio da ola.
  
  
  "Vostede fixo iso, neste momento, Stuart," eu dixo. "Vostede inventou o lume!"
  
  
  El ignorou o meu comentario e continuou. "Estes rolda branco pílulas eu estou seguro na miña man son unha mellora na nosa habitual fume de pellets. Eu vou demostrar iso ." El esvarou unha banda, a través do boca-como selo de goma sobre o anteparo e xogou un dos pellets para o lume, axiña retirar a súa man.
  
  
  Houbo un suave pop, e un azul néboa encheu o pequeno, cuarto pechado.
  
  
  "É iso?" Eu preguntei a ela, un pouco decepcionado.
  
  
  "Como podes ver," dixo Stewart, como se el non tiña dito nada, " o fume parece moi finas, case de cores, o aire, e, obviamente, non interfire coa visión ou acción. Con todo, que sería paga a pena se cheiro un pouco.
  
  
  Virando o seu rostro fóra, Stewart abriu a goma beizo do selo coa súa polgares. O fume saíndo era demasiado fina para o ego para ser visto, pero eu fun adiante e tomou un mínimo de respiración. Instantaneamente, el tossiu e espirrou. Bágoas de como moitas relixións hai aquí os meus ollos, e a membrana mucosa do nariz e da traquea parecía queimar. Despois de preto de quince segundos, despois de Stewart pechada a tapa, os síntomas desapareceu, e ela foi capaz de saír dela.
  
  
  
  
  
  Eu podía respirar e ver de novo.
  
  
  "Forte cousas," eu dixo, observando que Stewart parecía un pouco presunçoso sobre a miña incomodidade.
  
  
  "O efecto, como podes imaxinar, é temporal," el dixo, " pero o fume dun único pellet pode parar todo o mundo en un medianas sala de tres segundos. Agora eu quero que tente-lo." El me entregou o que parecía ser un simple pano de liño.
  
  
  "Quere que a súa para explotar o seu nariz?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Super-fina malla de tecido na pantalla," el dixo. Cantos vai achegar a súa cabeza para garantir a máscara é protexido de fume exposición ."
  
  
  O seu pano foi empuxado cara a abaixo sobre o seu nariz e boca, e ela apertou as dúas esquinas para a parte de atrás da súa cabeza. Eles preso xuntos e realizada a máscara no lugar. El abriu a almofada de goma sobre a divisoria de vidro, tivo un pequeno experimental respiración, e tomou unha respiración profunda. O cheiro punxente aínda estaba presente, pero esta vez eu non teño ningunha desagradables efectos. El pechou o selo e eliminado o pano-máscara.
  
  
  "Bo traballo, Stuart," el dixo a ela en serio.
  
  
  Tentou non mirar moi satisfeito. "Eu teño outro pequeno elemento que pode ter." En torno a caixa, el tirou unha cinta de coiro marrón e seguro-a para fóra diante de min, como un orgulloso pai mostrando o seu bebé recentemente nado.
  
  
  Tomando o cinto ao redor Ego mans, el dixo a ela, " Stewart, ten que ter escorregou. Este é un dos máis evidente falso fibelas que eu xa vin en anos. Iso non vai enganar un profesional de axente de dez segundos. O que está dentro, o Capitán da Medianoite descodificador?
  
  
  "Por que non abrir o seu ego e descubrir?"
  
  
  Algo en Stewart ton me dixo que el estaba á fronte de min, pero eu examinei o especial fivela, e axiña atopou a pequena primavera traba que non abrir o compartimento secreto. Foi aberta por ego, e houbo unha forte mensaxe como o papel cubrir saíu a fivela.
  
  
  Stewart, dixo: "No modelo real, hai unha pequena carga explosiva para dentro en vez de a tapa no salón. Non poderoso o suficiente para destruír, pero moi capaz de matar e mutilar o perspicaz inimigo axente que tomou o seu ego lonxe de ti.
  
  
  Ela tomou unha media ducia de fume bolas e un nariz máscara máscara e negociados seu propio cinto para Stewart stunt modelo. Eu tirei ao redor do pequeno saco eu o trouxo comigo, as ferramentas do meu oficio - Wilhelmina, a miña nove milímetro. Luger e Hugo, o meu dobre fío, navalla afiada estilete. É anunciado por unha Luger en un FBI estilo cinto coldre, e un estilete en un feito especialmente camurça vaíña de coiro, que el ligada ao seu antebrazo dereito. Con adecuada flexión da miña antebrazo músculos, Hugo ía caer puño primeiro na miña man. El puxo no seu abrigo de novo, colleu a súa bolsa, e foi para fóra para obter un taxi para Dulles. Killmaster estaba de volta en acción.
  
  
  O terceiro capítulo
  
  
  Foi un dos raros días en Los Angeles cando o vento cambiou, retratando a cidade á beira da piscina esparramado como un organismo vivo en formigón e asfalto, con enormes estradas aberto como un enorme dissecar coitelo.
  
  
  Foi un longo taxi en torno a Los Angeles para Rona Folstedt enderezo ao pé dun canyon en Santa Monica Montañas. Eu acendeu un cigarro mentres o condutor me dixo exactamente o que faría se estivese dirixindo o Dodgers.
  
  
  El me caeu fóra na fronte de unha casa acolledora afastado da estrada entre os piñeiros. O silencio do canyon foi roto polo son de aproximadamente unha ducia de motocicletas pasando ao longo da estrada. Parecía un lugar estraño para atender a unha moto club, pero non pode ignorar as preferencias de motociclistas.
  
  
  El subiu a curto escaleira de pedra e marchou toda a alfombra en torno a agullas de piñeiro para a porta da fronte. Non houbo campá, entón eu bateu sobre el.
  
  
  A rapaza que abriu a porta foi, polo menos mellor que a imaxe que eu tiña visto dela en Falcón oficina. A súa pel estaba claro e negro, con un lixeiro rubor nas súas meixelas. Os seus ollos estaban agora o azul escuro do norte de Maçonaria, e o seu suave pelo louro parecía ser iluminado pola luz do luar.
  
  
  "O seu nome é Carter," eu dixo, " por AX."
  
  
  Os seus ollos mirou para o meu rostro por un momento, entón colleu os meus ombros e correu todo o meu corpo. "Veña", ela dixo. "O seu nome é Rona Voelstedt."
  
  
  A súa sala de estar parecía unha explosión nunha tenda de discos. Anacos de guitarras foron espallados sen aparente método, botellas de cola e de lousa sentou-se sobre a alfombra, e algúns sobreviventes instrumentos foron apoiado contra as paredes.
  
  
  Rona viu ela leva-lo todo. Ela dixo ," o Meu hobby é o deseño e reparación de guitarras. Creo que é moi relaxante ."
  
  
  "Ten que gastar unha morea de tempo só a traballar sobre eles," eu dixo.
  
  
  "Eu non entender como moitos furóns había ata agora."
  
  
  "Quizais poidamos facer algúns cambios na forma de gastar o seu tempo de lecer," eu dixo. "Pero, primeiro, que estaban indo para darnos algunha información sobre o Mumura explosión."
  
  
  "Eu non estou seguro que eu entendo o que quere dicir," ela dixo hesitante.
  
  
  Foi un caso de reumatismo. Eu non conscientemente darlle unha marca de identificación. Ela sabía que o Falcón sería instruír ela, e ela hotel ía facer seguro de que eu estaba falando para a muller correcta.
  
  
  "Pode gardar un xogo?"
  
  
  
  
  
  Eu dixen a ela.
  
  
  "Sentímolo, eu non manter ih dende que eu deixar de fumar."
  
  
  "Eu intentou deixar de fumar min o ano pasado, pero eu só durou dous domingos." Eu sempre me sentín un pouco parvo pasando por un destes procedementos, pero esa pequena precaucións pode facer a diferenza para distinguir unha vivir spy desde un morto espía.
  
  
  Rona Folstedt relaxado e sentou-se no sofá. Ela estaba vestindo pantalóns azuis que mantivo a súa pernas un segredo, pero a súa blusa solta gaped tanto que se expostos empresa, levantou os peitos que non precisan do apoio da industria de roupa interior. Ela era fina, pero non delgado. La sel estaba ao lado dela, respirando a luz fragrancia floral, e ela falou.
  
  
  "Como probablemente xa se dixo, é chamado de unha fábrica de enerxía nuclear. A maioría dos nosos segredo de traballo e investigacións son feitas polo FBI, pero temos que facer algúns dos traballos de nós mesmos. Foi nunha torno a eles que ela coñeceu Knox Varnov.
  
  
  "Cinco anos, el realizou un moi menor posición en un dos nosos proxectos de enerxía. El comezou a falar en cocktail partes, e, ao parecer, expresa algunha estraña punto de vista político. Eu foi instruído para chegar o máis próximo a el como eu podería lamber para oín-lo. Non foi difícil. El realmente quere alguén para escoitar as súas ideas. El estaba se referindo ao proceso de facer un dispositivo explosivo nuclear de plástico, o que podería ser dado case calquera forma. Eu preguntei a ela que o obxectivo sería, e ego ollos realmente iluminada. Segundo ego, inocente-mirando os obxectos poden ser feitas en torno a este material, que pode facilmente ser contrabandeados para calquera país do mundo e colocado en ih cidades. Pode esixir que as partes entrega ou as cidades son destruídos, un por un."
  
  
  "Por suposto, parece que Mumura."
  
  
  "Isto é o que eu penso emu precisaba de diñeiro para mellorar o seu proceso, unha morea de diñeiro. El dixo a NPP funcionarios sobre o seu réxime, e eles practicamente xutou para fóra da oficina. Nós nos concentrados principalmente na pacífica constelación de enerxía atómica hoxe, e ninguén sequera quere falar de armas.
  
  
  "Para estestvenno, Varnov foi lanzado a partir do traballo sobre unha misión. El estaba moi ofendido. El xurou que ía estar aínda con todo podre país para non apoiar ego. Logo iso, el desapareceu da vista, e non tentar demasiado duro para atopar o ego, porque, francamente, se considera a si mesmo un ego aberración."
  
  
  "Vostede fixo un bo traballo no Varnov," eu dixo. Entón, para provoca-la un pouco, el engadiu, " o Quão preto conseguiu chegar a el?"
  
  
  Ela baixou a súa tapas e mirou para min con ela ollos azuis escuros. "En realidade, ela nunca chegou preto. Warnow estaba tan absorto na súa cirurxía plástica proceso que el non podía estar interesado... outras cousas. El sentiu un pouco aliviado. Tiña un electrónica marcapasos que regula o seu ego batimentos cardíacos, e sería moi constrangedor se tiña pechado en si mesmo durante un momento íntimo. Diga-me, Nick, que non usar tales artificial remedios, non é?
  
  
  "Non", eu ri. "Eu aínda doninha usar todas as pezas orixinais."
  
  
  "Estou feliz en escoitar iso. Quere un cóctel?" "
  
  
  "Iso é unha gran idea," eu dixo. "Entón eu vou chamar Hawke en Washington e diga a el o que me dixo. Se temos sorte, que vai ser capaz de pasar a noite só.
  
  
  Andamos xuntos para o brillante, compacto cociña na parte de atrás da casa. El dixo, " ten un moi illado lugar aquí."
  
  
  "Si, eu o coñezo. Estou amando. Eu nunca fun especialmente atraído para as multitudes. Esta estrada fóra da cul-de-sac remata un par de quilómetros ata o outeiro, a unha propiedade privada, polo que non hai moitos coches aquí.
  
  
  "Se non fose para o ruxido de motos en a rúa, pode acabar moi fóra da cidade. Oni partes están aquí para camiñar? "Non, esta é a primeira vez que eu xa vin. Eles parecen estar esperando para que algo aconteza. É un pouco asustado, pero eles non vir para a casa."
  
  
  A alarma tocou alto e claro na miña cabeza.
  
  
  "Rona, que a convocatoria que fixo a Hawke esta mañá - que usar o teléfono aquí?"
  
  
  "Si, eu fixen. Por que -? "Ela engasgado como a comprensión amenceu. "Pensas que a miña liña é aproveitado?"
  
  
  "A aposta máis segura é de supoñer que todas as liñas están bateu ata que se probe o contrario. Eu non me gusta este motociclista gang. Ten un coche?" "
  
  
  "Si, é estacionado na rúa que leva ata o outeiro."
  
  
  "Poñer un par de cousas xuntos, e imos saír de aquí."
  
  
  "Pero onde é que imos?"
  
  
  "AX ten unha casa de praia en Malibu así axentes pode usar ego cando sexa necesario. Vai ser moito máis seguro alí." Non era Stahl, quen engadiu, "Se estamos a pasar mimmo multitudes de motociclistas," pero iso é o que eu estaba a pensar.
  
  
  O cuarto capítulo
  
  
  Fomos pola porta de atrás e esvarou a través dos arbustos para a íngreme inclinación onde Rona coche estaba aparcado.
  
  
  "É mellor deixar-me dirixir," o seu pai dixo. Isto pode esixir un complexo de manobras ."
  
  
  Ela me entregou as chaves e rapidamente camiñou ao lado do pasaxeiro. Ela quedou detrás do volante, entendendo que o asento traseiro foi preso con unha gran cantidade de ee guitarra equipos-paneis en torno jacarandá, bobinas con aceiro e cordas de nylon, e griff almofadas ao redor de ébano.
  
  
  Un grupo de motociclistas non tiña notado nós aínda, pero eles foron loitering sen descanso na parte inferior da estrada. Eu peguei o motor e escoitou berros detrás de nós. Ela bateu a panca do cambio
  
  
  
  
  
  
  en unha baixa, e o coche saltou cara arriba. Nós screeched ao longo dun S-curva, momentaneamente fóra da vista, pero eu podía escoitar o ih coches ruxindo ata o outeiro detrás de nós.
  
  
  Nós inmediatamente conseguiu chegar ata a velocidade sobre a pequena subida, e el silenciosamente agradeceu Rona por ter un coche con algún músculo baixo o capó. O motocicletas mostrou-se no espello retrovisor, e ela escoitou un pop que non era parte do ih de escape. Gawker voou lonxe na parte de atrás do coche, seguido por outro de baixa destinadas un.
  
  
  El virou-se o coche en torno a outra curva e tirou Wilhelmina fóra do seu coldre. El lanzou a seguridade incorporarse e entregou o Luger a Rona. O seu dixo: "eu non pode abrandar para darlle un bo tiro, pero manter a tiro e que vai dar-lles algo para pensar."
  
  
  Rona foi inclinando-se para fóra da fiestra, e tiro na bikers coa súa man esquerda. Tiven o pracer de ver que ela sabía como xestionar unha arma. Manter o coche na estrada, eu estaba moi ocupado mirando ao redor para ver se tiña bater en nada, pero o cambio no terreo de xogo motor detrás de nós suxeriu-me que era, polo menos, retardar a ih.
  
  
  Cando eu pego a miña respiración entre nós e os motociclistas, o cheiro punxente de gasolina me dixo que tiña soprado un burato no noso tanque. O contador de combustible agulla xa estaba bailando no punto C, entón eu sabía que non estaban indo moito máis lonxe. O seu acelerador bater o chan, e nós levamos dous máis curvas perigosas.
  
  
  As bicicletas foron aínda ruído na estrada detrás de nós, pero eu tiña un par de voltas entre nós cando o motor tossiu e eu sabía que era malo. Nos últimos trinta segundos, ela veu con un desesperado plan para obter nós para saír de alí vivo. Rhona tiña baleirou a Luger ,e non houbo tempo para actualizar. Mato en cada lado da estrada foi moi groso para nós para realizar calquera máis. Os perseguidores foron só uns segundos lonxe de tomar medidas, entón, o meu primeiro intento sería o único que podería obter.
  
  
  El parou de súpeto no medio da estrada, agarrou unha bobina de cirúrxico corda de guitarra desde o asento traseiro, e correu a un poste por o lado da estrada. El loop fío en torno a ela-seis, torcer o fío dúas veces para seguro-lo. Correndo para o coche, el xogou a bobina a través de a xanela traseira, saltou no banco de diante, e espremer o último gramo de enerxía de todo o coche para chegar ata nós unha lixeira inclinación e fóra da vista de unha morea de chapparal na estrada. o outro lado da estrada.
  
  
  Raio era só unha vez para abaixo de nós cando el se inclinou sobre o asento e, ao mesmo tempo, dixo a Rona, "saír e sentir-se detrás do coche."
  
  
  "Pero, Nick, que vai ver connosco, así que entrar a través dos arbustos aquí."
  
  
  "Eu creo que vai ter algo para pensar," eu dixo. "Agora, facer o que eu digo."
  
  
  Despois Rona instrucións, el colleu unha bobina de guitarra fío e tirou-lo. El abriu a porta para ela, envolto o fío en torno do marco da fiestra, e rolou ata a fiestra para manter o ego no lugar. Entón ela, bateu a porta. Motos ruxiu abertamente a estrada como el caeu xunto a Rhona, deixando un cirúrxico guitarra corda amarrada a través da estrada preto de catro metros de altura.
  
  
  Os dous líderes da moto grupo bater o fío case simultaneamente. Parecía que estaban bailando a cabeza en cada outros, pero no instante seguinte, ambos xefes foron conxelados no aire, e as bicicletas explotou baixo eles. Helmeted cabezas acertar o asfalto e saltou locamente ao longo da estrada, como asustado bolas de fútbol. As motocicletas, os seus manillar aínda realizada en mans do headless pilotos, ruxiu ata o outeiro para a poucos metros antes de un balance para bater os outros, o envío ih tanto en un emaranhado de carne e maquinaria.
  
  
  O resto de ciclistas intentou cambalear e diapositivas sobre o asfalto liso. O resultado foi unha pila, un emaranhado de dobrado coches e roto fíos. Rona agarrou o seu brazo e fomos fóra. Nós estaban deitados cara abaixo detrás de algúns arbustos cando podiamos escoitar os sobreviventes da moto de bandas de partida ata súas bicicletas e desaparecer na distancia.
  
  
  Rhona do corpo delgado estremeceuse. "¿Que pensas que eles foron, Nick?"
  
  
  "Eles deben ser conectado para as persoas que explotou Mumuru e están ameazando Nova York. O teléfono debe ser aproveitado un longo tempo atrás. Esta mañá, cando chamado Falcón, eles sabían que estaban en algo. Eles estaban esperando para ver quen MACHADO ía enviar, e, a continuación, eles prevista para se librar de nós.
  
  
  "Si, pero é só un exército. Quen dá as ordes? "
  
  
  "O líder foi Anton Zhizov, unha verdadeira batalla falcón no Exército Vermello. Parece que un dos homes con el foi Fyodor Gorodin. Non é tan intelixente como Gizov, pero só como perigoso. E se o seu creo que é correcto, hai unha Vorn Knox.
  
  
  "Entón todo o que tes que facer é atopar ih e impedir-los de explotar a maioría dos Estados Unidos."
  
  
  "Iso é todo. Pero, meu xastre, eu teño oito días enteiros.
  
  
  Entón, despois dunha pausa, volvemos á estrada e camiñou ata unha rastrel á tenda executado por unha mazá-meixelas muller que sempre mirou como todos nai. Ronee compras
  
  
  
  
  
  
  Eu teño unha cervexa e un puñado de cambio para o meu teléfono.
  
  
  En primeiro lugar, ela chamou a persoa de contacto para a Articulación do Comité de Intelixencia en Los Angeles. Ela dixo Emu sobre a acumulación de débeda na estrada e sobre Rona coche nos arbustos. Liguei para ela para chamar un taxi, e Rona e senteime a esperar
  
  
  Capítulo Cinco
  
  
  Malibu. Un parque infantil para estrelas de cine, unha casa de fin de semana para os ricos, e a localización de emerxencia barrio Nº 12 MACHADO. Algúns torno a eles foron vistos en todo o país para o seu uso por MACHADO axentes en especial baixo outras circunstancias. Eu sentín que Rona e eu coñecín os requisitos.
  
  
  Cada MACHADO axente tiña a mesma clave que abriu a porta para calquera deles. Eles foron localizados en todo tipo de barrios e edificios. O Malibu estaba insuficientemente descritos polo prazo de Emerxencia "Barrios". O edificio moderno, rodeado por vidro e mogno, foi protexido da estrada de acceso á Costa do Pacífico Estrada por un período de sete metros de muro. Abaixo foi unha gran sala de estar con un teito alto e mobiliario cómodo organizadas en torno a un colgado lareira. Dez-pé-alta blackwood bar atravesou a sala de estar un pequeno, cociña funcional. Unha escaleira en espiral ao redor do forxado de ferro levou a unha de tres vías pouso, onde os cuartos foron localizados.
  
  
  Rona notou unha casa de baño con un afundido Romana bañeira. "Sería só como un hotel para tomar un baño," ela dixo. "Pensas que non hai nada aquí que eu pode ocultar máis tarde?"
  
  
  "Ollar a través de dormitorios," eu dixo. "Estes lugares son moi ben abastece."
  
  
  Ela subiu as escaleiras e remexer a través de armarios e caixóns, mentres que a barra de comproba-la para fóra. Logo, ela tropezou e tropezou de novo con un manto de veludo envolto sobre o seu brazo, e as súas mans estaban cheas de botellas e latas.
  
  
  "El é, probablemente, a creación seus agochos para todas as ocasións, non é?"
  
  
  "Eles non son que non ía elegante," o seu marido, dixo. "Eu estaba en un par de onde eu tiña que loitar contra os ratos no lugar para bóvedas."
  
  
  Rona mirou para min por un longo momento, dende o fondo das escaleiras. "Este é un servizo web que non imos ter aquí."
  
  
  "Polo menos un," eu estou de acordo. "O que lle gusta beber? Ola, eu vou ter un par listo cando vén para fóra.
  
  
  "O que quere que a xente ten", ela dixo, como ela entrou no cuarto de baño.
  
  
  A sección de parede por bañeira foi feita de grava de vidro e afrontou o bar do lado de fóra. Cando o baño de luz foi activada, o vidro foi moi transparente, e todo o que estaba a suceder dentro era claramente visible, polo menos en aparencia, a ninguén a asistir a todo o bar. Eu non podería estar seguro de se Rona sabía sobre este voyeur efecto ou non, pero a graza dos seus movementos estudei, eu sospeitaba que ela fixo.
  
  
  Ela entregou as botellas e latas de andel, a continuación, tirou a súa blusa. Mesmo a través do distorsionada de vidro en torno as pedras, a cor-de-rosa da súa mamilos era diferente desde o máis branco carne dos seus seos. Ela saíu do seu negro pantalón azul e esvarou unha tira de negro bikini fondos cara a abaixo o seu longo e delgado pernas. Ela comprobado a auga con un pé, deu un último ollar para si mesma no espello de corpo enteiro, e descendeu para o baño.
  
  
  El foi para o teléfono no extremo da barra para chamar Falcón. Eu inmediatamente chamou de volta no seu número persoal. Por suposto, había unha posibilidade de que Malibu teléfono foi aproveitado, pero, dada a velocidade de tránsito, el non podía deixar de se preocupar con iso.
  
  
  Antes de que eu puidese dicir-lle o que aprendín do Rhone, Falcón abriu a conversa.
  
  
  "Eu só teño en contacto con unha moi animado JIC representante, que dixo que lle deixou o emu con un pouco sucio traballo de limpeza, que debe dispoñer e explicar a policía local."
  
  
  Ela foi recoñecido pola precisión do informe
  
  
  "Nick, eu entendo", Falcón continuou, " que no curso do noso traballo, algúns dos dispositivos eléctricos vai definitivamente ser deixa cara atrás. Non sería moito se fixo o necesario coma un máis coidadoso xeito no futuro?.. dicir, tirando-os para engadir ata un dólar?"
  
  
  "Eu vou tentar ser máis coidadoso," eu prometín, " se as circunstancias o permitan."
  
  
  Boa. Agora, me diga, non Perda Volstedt ten nada de valor para nós?"
  
  
  El reprimiu un sorriso cando viu Rona chegar ata no baño e chegar con ela man espida para unha toalla. "Si," eu dixo,"eu creo que si."
  
  
  Ela dixo Hawke sobre Rona Knox investigación de Varnov cinco anos, e Ego esquema para chantaxe nacións, ameazando para explotar as súas cidades, un por un. Falcón estaba particularmente interesado cando el dixo a Uem sobre Varnov idea de facer un plástico nuclear explosivo.
  
  
  El dixo: "Isto vai moi ben co novo desenvolvemento nesta área. Eu non quero discutir sobre iso o teléfono, pero ela quere que para voar de volta a Washington na mañá."
  
  
  "É iso mesmo. Eu vou estar alí mañá."
  
  
  Rona xa estaba fóra, en torno a bañeira, o secado-se con unha toalla. Con casual sensualidade, ela trasladouse a toalla suave cara arriba e abaixo o bo dentro da súa coxa. Cando Houkou respondeu, eu debo ter soou un pouco decepcionado que tal un prometedor introdución tiña rematou tan pronto. Falcón limpou a gorxa na súa desaprobación camiño. "Pode tomar Señorita Folstedt con vostede. O meu proxecto vai traballar para o dous de ti."
  
  
  "Nós imos estar alí," el dixo con gran entusiasmo.
  
  
  Eu colgado arriba e fixo un par de martinis.
  
  
  
  
  
  unha neveira para bebidas alcohólicas baixo o bar. Como ela estaba sendo xogado unha porción de limón en cada vaso, Rona saíu ao redor do cuarto de baño. Ela estaba usando un curto velour manto amarre cunha cinta. Foi o suficiente para alcanzar vinci onde a coxa atende nádega.
  
  
  "Eu teño medo que este manto non é para unha rapaza de altura," ela dixo.
  
  
  "Eu non diría que," o seu pai dixo. Rona pernas, como eles estaban agora, non parecía nin un pouco fina. En vez diso, eles mirou redondeado, suave e flexible. Hey Martini entregou a min.
  
  
  "Grazas", dixo ela. "Vostede chama Washington?"
  
  
  Falcón nos quere voar alí mañá. El dixo que tiña un emprego para nós dous. Está todo ben?"
  
  
  "Por que non? Debe ser mellor que colgar en torno a aquí con motociclistas e o xastre sabe que o resto está tirando de min.
  
  
  Rona tomou un grolo en torno a súa bebida, a continuación, definir o vaso para abaixo sobre o mostrador e comezou a tremer violentamente, coma se ela fora espallaron por unha ráfaga de aire frío de mostraxe.
  
  
  El deu un paso na súa dirección. "Ron, o que está mal?"
  
  
  Ela tomou unha respiración profunda. - Eu creo que esta é unha reacción tardía para toda a emoción de hoxe, cando non. Eu non creo que ela é tan legal e recollidos como eu pensaba."
  
  
  O seu marido veu e abrazou a esta. O seu corpo, que parecía tan delgado e capaz en a roupa, fundida en min con un calor flexibilidade que foi incrible. Os seus seos presionado contra o meu peito, suavemente, movéndose coa súa respiración.
  
  
  "Eu estou tan carallo con medo, Nick," ela dixo, " para ti, para min, e para todo o resto do mundo. Como isto vai acabar? "
  
  
  "Malo", dixo. "Pero non para nós. Agora só relaxarse e deixar-me preocupe."
  
  
  El masaxe suave os músculos da súa cara atrás a través do manto de veludo.
  
  
  Ela inclinou a cabeza para atender os meus ollos. "Eu espero que estea ben, Nick," ela dixo.
  
  
  El se inclinou e bicou nos beizos. Nah cheiraba de xabón en torno a bañeira, con un lixeiro perfume floral no seu cabelo. Nah beizos eran legais e flexible, e que tiña gusto de menta.
  
  
  As miñas mans esvarou cara arriba e atopou aberto vaíña do seu manto, a continuación, esvarou cara a abaixo para o quente, elevándose montes dos seus seos. Cun pequeno berro de desexo, ela se afastou de min. Só o tempo suficiente para soltar o cinto e desprazar o manto cara atrás sobre os seus ombreiros, permitindo que o emu caer ao chan.
  
  
  Lentamente, deliberadamente, ela foi miñas mans a través da súa nudez, apertou contra o seu peito por un momento, a continuación, deixar a miña mamilos subir de novo como ela foi as súas mans sobre o seu corpo e apartamento estómago con ego-suave, camurça-como a pel.
  
  
  Os seus ollos estaban encantadas como ela inclinou a cabeza para ollar, ela fixo a miña dedos no seu seda almofada cara a ela quente centro, e os seus ollos famentos levantou para atender mina.
  
  
  Cando o seu marido recuou e axiña retirado a súa roupa, ela estudou me con verdadeiro interese e admiración, nunca afastándose, mesmo cando estaba completamente espido. Entón, ela só abriu os brazos para me cumprimento.
  
  
  Eu mirou para o cuarto de pouso, pero ela balance a cabeza como se quere dicir que a súa necesidade era moi urxente para atrasar - que o lugar foi aquí, chegara o momento. Nós estendeuse sobre a espesa alfombra azul, e ela acariciou o seu corpo. En primeiro lugar, ela xeme foron tan suave como un suspiro de vento, pero eles pronto se converteu en frenética berros de demanda como ela rolou máis e tirou-me enriba dela.
  
  
  Cando ela entrou nah, ela arqueado súa delgado feira corpo para me coñecer. A continuación, houbo a torsión, torcido ritmo da súa agonía desexo, construíndo xuntos na crista da onda de clímax, seguido por unha longa baixada rápida para o baleiro costa de doce esgotamento.
  
  
  Capítulo Seis
  
  
  Á mañá seguinte, Rona pasou a traballar e preparar un almorzo rico. A tarde-noite do exercicio nos deu tanto unha grande apetito, e nós con entusiasmo poñer para abaixo edu. Como o café no noso cuncas arrefriado, todo o mundo comezou a quentar. Con todo, foi un día de traballo, e todo o que ela sabe sobre Ron a noite anterior, un lugar para descansar, entón almorzo pode manter ocupado ata tarde de noite.
  
  
  Pola contra, o dela, eu teño na bañeira e tomou un baño frío.
  
  
  Fomos todo Los Angeles. Internacional sobre a nove horas de voo, e en Dulles, fomos recibidos no AX limousine por outro de Falcón taciturno e eficiente condutores.
  
  
  Fomos a través do ritual, seguridade, e logo un partido como este sobre a materia contrario David Hawke. O MACHADO levar o home correu os ollos sobre Rona Voelstedt e se virou para min con unha silenciosa pregunta nos seus ollos. El deu de ombreiros e sorrir para el como inocentemente como podía.
  
  
  Falcón limpou a gorxa pechada e descendeu para as empresas. "No momento en que me chamou onte, Nick, que estaban sostendo un mariñeiro chamado Juan Escobar fóra do Caribe barco de cruceiro Gaviota. Ego foi detido en Fort Lauderdale, despois de actuar de forma sospeitosa ao pasar pola alfándega. Non contrabando foi atopado en nós no nen, no noso ego maleta, pero sempre todo o noso pobo foron o dobre de alerta estes días, a Florida autoridades chamado nosa oficina. Escobar foi traído para cuestionar, pero nós non obter algo fóra del. Entón, cando lle deu a Señorita Voelstedt a información sobre Knox Varnow e Ego nuclear-plástico explosivos, tomamos un ollo máis de preto a maleta, el trouxo. Por suposto, os nosos laboratorios demostraron que esta é unha fissionable material.
  
  
  
  
  
  
  En traba, atopamos unha microelectronic detonador que podería ser activado por un longo alcance do sinal de radio. E, curiosamente, a alza foi gravado cun pequeno cranio - unha pequena morte de destino.
  
  
  "Vostede aprender calquera outra cousa que un mariñeiro?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Un pouco. Eu vou deixala facer a matemática e dicir a min mesmo.
  
  
  Falcón preme un botón no seu porteiro e dixo, " Enviar Escobar." Un minuto máis tarde, un par de grim-afrontou funcionarios do goberno entrou, e un mal humor, esburacada home estaba entre eles. Os funcionarios do goberno esquerda, e Hawke aceno Escobar para unha materia.
  
  
  El camiñou e quedou na fronte do home. "Imos escoitar a súa historia," eu dixo.
  
  
  Escobar desprazado incomodidade. "Eu xa dixo iso, vinte veces."
  
  
  "Dicir iso de novo," eu dixo. "Me".
  
  
  El mirou na miña cara e comezou a falar, sen dúbida. "Gran cara, el me deu unha maleta e cinco centos de dólares. El dixo para facer unha pausa por un par de semanas. Entón, cando eu coller o seu barco, el me dá máis de cinco. Todo o que fago é poñer a miña maleta nun armario en Cleveland, e deixar o meu ego alí. Iso é todo o que sei. Ela, eu xuro."
  
  
  "Que é un home tan grande?" El preguntou ela.
  
  
  "Eu non sei o seu nome. Ás veces vén a bordo en un porto, ás veces na outra. Todo o que sei é que el ten os novos propietarios, e cando se dá unha orde, todo o mundo obedece."
  
  
  "Novos propietarios, que dixo?"
  
  
  "si. Cinco ou seis meses, eles compraron Gaviota. A maioría de idade oni o equipo está a ser despedidos, e algunhas das persoas que nos rodean están sendo deixa cara atrás. Eu traballo para ninguén. Vostede ve, é un traballo. As novas caras que contratou para o equipo, e non ao redor de América do Sur como o resto de nós. Eles falan divertido e estar lonxe de nós."
  
  
  "Dígame máis sobre o gran home."
  
  
  "El é o xefe, que é todo o que eu sei. El parece duro e fala en voz baixa. Gran ombros, como un touro."
  
  
  El mirou para Falcón.
  
  
  "Esta descrición encaixa Fyodor Gorodin," el dixo.
  
  
  El dixo para Escobar, " alguén dar ordes?"
  
  
  "Eu só vexo unha persoa dúas veces. Fina, sinistro, gris do cabelo. El é o único que ela nunca visto dando ordes para o big guy.
  
  
  El volveu para o Falcón. "Zhizov?"
  
  
  El balance a cabeza.
  
  
  El empurrou mans nos petos e camiñou lentamente para lonxe xemer. Entón ela volveu e quedou na fronte da mariñeiro de novo. Ela mirou para Emu ollos ata que el ollou para lonxe.
  
  
  "Juan," emu dixo a ela, " probablemente xa escoitou falar que Estados Unidos trata criminais bastante e que non ten que ter medo de ser maltratados. Pero esta é unha situación diferente, Juan. Non hai tempo para a paciencia. Se vostede está mentindo para nós, eu, persoalmente asegurarse de que mesmo se están vivos, que son inútiles para a señorita. Vostede me entende, Juan?"
  
  
  "Si, señor!", el partiu. Os seus ollos abertos me dixo que el sabía que eu non estaba a xogar. "En nome de miña nai, eu estou dicindo a verdade! Había seis outras persoas que tamén axudou con maletas. Kuda oni ihk, eu non oín-lo. O meu negocio era en Cleveland. Iso é todo o que eu sei, señor, cren en min.
  
  
  Eu fixen iso. Eu bailando a cabeza para Hawke, e tomou Escobar.
  
  
  "Eu supoño que teño comprobado o barco e estes novos propietarios," eu dixo, cando o tres de nós estaban sos de novo.
  
  
  Gaviota é o Venezolano versión do seu futuro ortografía alfabetización. O ex propietarios foron pagados unha enorme suma de diñeiro a partir dun home que dixo que representou a Halcyon Cruceiros. Isto, por suposto, é unha farsa.
  
  
  Rona falou. "Vostede podería asumir o barco e interrogar a tripulación? Descubrir onde as bombas veu? "
  
  
  "Nós podería," Hawke admitiu. "Pero nós non podería estar seguro de que Gorodin ía estar no consello, e parece que case non hai Sorpresas. Aínda que sabía onde as bombas foron feitas e onde o gatillo dispositivo foi almacenado, palabra de o barco de captura tería atinxido ih antes de nós. E, a continuación, poden detonar bombas xa plantadas en Deus sabe o que as cidades. Non, este exercicio debe ser low-key, voz por que ela quere vostede e Nick aquí.
  
  
  "Eu estaba me pregunta cando ía vir antes de que," eu dixo. "Non hai crime, Ron, pero eu estou acostumado a traballar só."
  
  
  "Non, neste momento," Hawke, dixo. "O noso primeiro paso é poñer alguén a bordo de un barco de cruceiro. E un único home vai atraer moita atención."
  
  
  "Por que non?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Iso só acontece que a Gaviota especializada en ..." - aquí o vello home pensa que é necesario para limpar a súa gorxa de novo - " ... lúa de mel cruceiros."
  
  
  Rhona Voelstedt comezou a sorrir, pero axiña sobrio cando Falcón deulle un dos difícil de Nova Inglaterra parece.
  
  
  El dixo: "eu teño arranxado coa Comisión de Enerxía Atómica para a Sra Voelstedt para ser asignado para os Estados Unidos para a duración desta emerxencia. Eu non creo que, se eu lle pedise para desempeñar o papel dos recén casados, que ía ampliar a súa actuación talentos moito.
  
  
  "Eu creo que pode tratar con isto," eu dixo, unperturbed.
  
  
  "Mentres el está en servizo," Rhona engadido, chiscando para min cando Hawke non estaba mirando.
  
  
  "Eu sabía que podía contar coa súa colaboración," Hawke, dixo secamente. "Vai unirse o cruceiro mañá en Antigua. A Gaviota vai chamar en varios Caribe portos, navegar a través do Canal de Panamá, e de cabeza ata a costa oeste de México con unha parada en Los Angeles. Pero se non ten situado a base operativa e discapacitados que ata o momento o buque chega en Panamá, a continuación,
  
  
  
  
  
  
  vai ser demasiado tarde. Porque en oito días está prevista para detonar unha bomba en Nova York."
  
  
  "Un curto período de lúa de mel", el comentou.
  
  
  Hawke continuou como se el non tiña dixo nada. Excursión localidade de Rusia-descubrir onde poñer a maleta bombas a bordo do buque, e volver para a fonte. Alí ten que atopar Anton Zhizov e, probablemente, Knox Varnov. Entón está no seu propio país. Eu vou che dar todo o apoio posible para esta finalidade, pero calquera operación a gran escala é imposible."
  
  
  Rhona e eu deixei a través do vello home de oficina e tivo o mesmo voo para abaixo para a Xestión de Documentos de Centro. Eles proporcionou-nos con todos os documentos e fotografías que sería necesario para pasar a nós mesmos como o Sr ea Sra Nicholas Cazador.
  
  
  Cando saímos MACHADO sede, Rona estaba xogando, actuando como unha noiva-a-ser para o mundo.
  
  
  "Non pensa, "ela dixo timidamente,"que desde a nosa "matrimonio" non iniciar oficialmente ata mañá, que debe estar en dous cuartos separados hoxe?"
  
  
  "Boa idea", dixen eu, como eu chamou un taxi. "Eu teño que saír moi tarde de hoxe, e eu non quere que para acordalo-lo cando veñen."
  
  
  "Realmente, tamén?" "Que é iso?", preguntou ela, con pesados sarcasmo. "Cal é o seu nome?"
  
  
  "Veña, querida, non me arrepinto de gozar da última noite de despedida de solteiro."
  
  
  Estabamos xogando este xogo de embalaxe, e Rona mudouse tan lonxe lonxe de min como o asento permitiría. Ela sentou-se coas mans entrelazadas e xeonllos apertados, engurrando o cello para fóra da xanela.
  
  
  El deixar o seu mal humor para media ducia de bloques, a continuación, cedeu. "Se iso fai vostede se sentir mellor, eu vou estar na MACHADO sede esta noite e manter un ollo para fóra."
  
  
  Ela virou-se e mirou para min con ela Nordic ollos azuis. "No dell en si?" "Que é iso?", ela preguntou en unha rapaza de voz.
  
  
  "Ben", eu dixen. "Eu non me importa mestura de negocios e entretemento cando un non interferir co outro. Pero hoxe todo, debe ser sobre o negocio. Quero compartir todo o que temos sobre Anton Zhizov, Fyodor Gorodin e Knox Varnov."
  
  
  Rona chega de fóra e pon a súa man levemente no meu ombreiro. "Eu sinto moito, Nick. Ela non debería estar infantil.
  
  
  Ela, Hey riu. "Non habería outro xeito."
  
  
  Entón, ela esvarou en a carón de min, e el se inclinou cara a abaixo para darlle un bico suave.
  
  
  Capítulo Sete
  
  
  Na mañá seguinte, un par de horas antes de que o Gaviota chegada, un fretado avión levado connosco para fóra da Antigua. San Xoán, a capital de unha pequena illa, aínda é moi Británico na parte central da cidade. Pero unha vez que chegar ao seu nativo barrios, comeza a escoitar o suave linguaxe musical de calypso e ver traxes de cores que as persoas usan non para impresionar os turistas, pero porque eles como as cores.
  
  
  O axente de viaxes no Queen ' s Hotel foi en ningunha présa para vender nos billetes para a Gaviota de cruceiro.
  
  
  "Xa perdeu a primeira parte do voo,"el dixo," e eu aínda vou ter que cobrar o prezo total."
  
  
  "¿Que pensas, querida?", preguntou ela, como se despois de realizar unha precisión xeometría detalle.
  
  
  Ron foi a súa lingua sensualmente sobre os seus beizos. Estou seguro de que podemos facer con todo o que queda do voo.
  
  
  El chiscou para o axente de viaxes. "Vai ver como funciona."
  
  
  Con algunha desgana, el escribiu un par de entradas para o Sr e Sra Cazador. Un pouco menos relutantemente, el tomou o meu diñeiro.
  
  
  Rona e eu andaba por un tempo, mirando para as fiestras e sostendo as mans, xogando recén casados no caso de alguén mirou para nós. En realidade, non era difícil en todo.
  
  
  Despois dun tempo, fomos ata o peirao para asistir a Gaviota entrar. Era lisa e branca, con unha forma rápida-mirando silueta, quizais a menos de cincocentos metros de longo. Como ela fixo o seu camiño para o deepwater peirao, o feliz lúa de mel pasaxeiros estaban visiblemente ausente.
  
  
  Un feito illado par aquí e alí, mirou sobre os carrís con un sorriso, pero o barco parecía ser vela con moito menos pasaxeiros que a súa capacidade. Obviamente, os novos propietarios non promover o seu produto moito, que era comprensible dada a outras empresas que tiñan.
  
  
  Eu asistir a varios pasaxeiros e membros da tripulación deixar o barco, e ao mínimo periódica de carga, pero eu non vexo nada de sospeitoso ou rostros familiares. Segundo Juan Escobar, a maioría do equipo parecía máis Eslavas de latín.
  
  
  Rona e eu xogou este xogo e atopar a economía. Moi unenthusiastically, el mostrou-nos a nosa cabina, unha sala externa un baralla de abaixo o Calçadão. Foi escasamente mobilidade: unha cadeira, un sofá, unha pequena cadeira, un cómodo, e dúas camas de solteiro. Este último parecía inusual para un recén casado cruceiro, pero Rona e eu logo descubrín que eles poderían facilmente patins xuntos. A lámpada fluorescente máis cómoda espello deu fóra unha vez frío brillo. Ela abriu as cortinas e deixar en quente Caribe sol de Brylev.
  
  
  Rona veu para estar ao meu lado. Ela dixo:
  
  
  "Ben, o que quere facer agora, querido marido?"
  
  
  "Eu non preciso dicir o que eu quero facer. Con todo, primeiro imos dar un paseo arredor do barco. Lembre, vostede facelo con pracer?
  
  
  "Oh, ben," ela dixo. "Pero se esta lúa de mel non revivir moi pronto, eu podo ir a casa para a miña nai."
  
  
  Ela bateu moi redondeado burro e empurrou para fóra
  
  
  
  
  
  
  na cuberta. Pasamos un par de horas camiñando ao redor do decks, mirando para o bares, ximnasio, comedor, o teatro, a tarxeta de cuarto, ea tenda de agasallos. A falta de outros pasaxeiros foi terrible. A lúa de mel parellas coñecemos parecía moi implicado con outro amigo para entender se alguén estaba navegando con eles ou non. A algúns membros da tripulación nos atopamos foron moi ocupado con súas tarefas e parecía sentir invisible para nós.
  
  
  Pasamos o resto do día, sentado na sala de observación, tomando un par de bebidas de froitas con ron, subrepticiamente asistir quen embarcou, e avaliar o ih de equipaxe.
  
  
  Ao anoitecer, ninguén remotamente semellante a Fyodor Gorodin ou Anton Zhizov veu a bordo, e non estraña maletas apareceu en mans de volver pasaxeiros ou tripulantes. Mentres tanto, o doce ron beber sloshed incomodidade no meu estómago.
  
  
  Como escuridade rolou desde o Océano Atlántico, a Gaviota deu un par de cornos para convocar vagos pasaxeiros a bordo, e estamos preparados para definir a vela. Un local cirúrxico tambor banda serenata nós como o buque levado a fóra do peirao.
  
  
  Tivemos a cea en case abandonado comedor, entón camiñou ao redor da cuberta e volveu para a nosa cabina. Fóra da porta, Rona virou-se para mirar para min, e ee abrazou a esta e bicouna. Todo comezou con un simple agradable bico e, a continuación, a cea. Pero, entón, eu sentín que a punta da súa lingua cepillo meus beizos lixeiramente, case timidamente, e eu tiña un presentimento de que "lúa de mel" non ía ser unha charada. Eu tiña máis de unha premonición cando o seu pequeno doce man caeu baixo a elástica do meu pantalón e de broma chegou abaixo, esperando a suave caricia que prometeu unha longa noite de erótica acrobacias.
  
  
  Ela deu un paso atrás e, movendo-se coa sensualidade de todas as mulleres, pero utilizados de forma eficaz só por algúns, desposuído dela roupa. Ela fixo iso lentamente, desde o primeiro botón da súa blusa para o último espremer dos seus cadros, o que causou a súa calcinha para desprazar para o chan, expoñendo o seu curtido, a pel aveludada. Dous estreita branco tiras de cordón describe o contorno do bikini levaba mentres toma un baño de sol. Branco fronteiras enmarcado un gordo-suave triángulo que era só unha sombra máis escuro do que a súa feira de cabeza.
  
  
  Durante a nosa frenético o acto sexual no Malibu casa, eu non teñen unha oportunidade real para apreciar Ronas ' incrible corpo. O fraco galgo ela parecía posuír na súa roupa estaba enganando. Aínda que non foi un extra gram en calquera lugar sobre el, pero non había cantos afiados ou.
  
  
  Ela pousou diante de min, a gozar a miña admiración. "Non cre que eu son demasiado fina?", dixo ela, o seu rostro non mostrando a menor dúbida.
  
  
  El acariciou o seu queixo e intentou tomar un ollar crítico, " Ben, agora que mencionar..."
  
  
  Ela tocou meus beizos levemente cos dedos. "Eu entender a mensaxe. É hora de eu deixar de pesca para eloxios."
  
  
  Ee puxo o brazo arredor da súa cintura e tirou-a pechar, bico suave colisión da súa vida.
  
  
  Rona aconchegou-se para min, facendo choramingar sons de pracer como el explotou a súa vida coa súa lingua en un lento círculo, constantemente descendente.
  
  
  Eu deixei de ir a el e el caeu enriba de min, incontrolado querendo na miña boca. El colleu-a e levouna para a cama. Alí eu baixou a suavemente para a colcha de cetim.
  
  
  Rona pouco o beizo inferior entre os dentes e asistiu con avidez como el esvarou fóra da roupa.
  
  
  É certo que nós non estabamos a despreocupada recén casados que finxiu ser. Pero eu dubido que calquera lexítimo parella recén casado xa tiña un máis gratificante noite de vodas que fixemos. Antes de que finalmente quedou durmido, o primeiro gris raios da aurora iluminou o horizonte leste.
  
  
  8
  
  
  Ata o momento a Gaviota entrou Martinica, fomos ata, vestido, e ter un bo almorzo. Rhone Hotel, visita o colorido tendas á beira do mar de Fort de Francia, pero eu dixo hey, eu debería estar onde eu poida ver o que está a bordo. Eu mandou fóra só, pero ela veu de volta a menos de unha hora máis tarde, dicindo que aquí, non diversión.
  
  
  Como se viu, el podería ir con ela, a pesar do feito de que ela lle gustaba de mirar para el. Pasamos catro horas na Martinica, tempo durante o cal varias recén casados fun en terra e volveu con salsicha sombreiros de palla e outro lixo en torno a tendas de souvenirs. A tripulación a maioría quedou a bordo. Había ningún sospeitoso maletas. Non pesado, baixa Rusos. Non delgado Rusos con cabelo gris.
  
  
  Onte á noite, Rona e eu andei todo o parque infantil de novo. Actividade a bordo do Gaviota foi, como de costume, mínimo. Nós xubilado cedo para a nosa propia cabina, onde a acción foi considerablemente acelerado.
  
  
  A nosa seguinte parada foi La Guaira, o porto de Caracas. Desde Gaviota foi rexistrado en Venezuela, eu estaba esperando que algo podería ocorrer en que país é chamativo capital.
  
  
  El quedou desapontado de novo.
  
  
  Aquela noite, eu comezou a se preocupar sobre a nosa misión, aínda que eu non admitir as miñas dúbidas a Rona. Despois de todo, nós non temos unha boa razón para crer que Gizov e Ego equipos non tiña anteriormente configurar todos os maleta bombas para a fatídica hora.
  
  
  
  
  
  
  Ou as cidades de América pode xa ser booby-preso e preparado para explotar en un nucleares nube así como o botón é presionado en algún lugar descoñecido. Se Juan Escobar estaba dicindo a verdade, polo menos, seis nomes completos foron enviados con Gaviota membros da tripulación. Tan lonxe como sabiamos, pode haber outras formas de ih distribución.
  
  
  E cinco días máis tarde, a primeira bomba en Nova York estaba indo a ir fóra. Dado o incerto humor de público Estadounidense estes días, a destrución da nosa cidade pode ser todo o que preciso para comezar ruidoso negociacións. Por suposto, non hai negociacións con persoas como Anton Zhizov.
  
  
  Tivemos só dúas opcións - entrega ou loitar. Máis probable, a continuación, nun pequeno debate democrático, o goberno decidiu loitar. Pero que sería ridículo, xa que non houbo visible inimigo. Oculto bombas que son accionados por sinais de radio en torno a un lugar descoñecido non representan un visible de destino. Cando o inicio da segunda e terceira cidades explotar, a xente vai a loita pode desaparecer. Mesmo se iso non acontecer, a destrución do país principais cidades terían roubado a xente de a forza para resistir.
  
  
  Así Gaviota foi a nosa única xogo. O vixiante funcionario da alfándega que tiñan aprehendido Juan Escobar presentado a nós con unha pequena lagoa na armadura do inimigo. O meu traballo era facer a través de esa lagoa e entregar a matar golpe antes de que puidese atacar.
  
  
  Cinco días máis.
  
  
  Noso amor que a noite non tiñan a mesma espontaneidade, polo menos pola miña parte. Por suposto, Rona sensación de que algo estaba mal.
  
  
  "What' s up, Nick? Está a preocupar sobre a misión? "
  
  
  "Nós xa debe ter tomado algunha acción," eu dixo. "Mañá imos a Curaçao, e se nada se desenvolve alí, temos problemas."
  
  
  "Vostede prefire o seu movemento para o seu lado da cama e deixar que durmir?" "Que é iso?", ela preguntou en serio.
  
  
  Ee agarrou o seu e realizou o seu corpo espido para el. "Querida, se só temos cinco días antes de que o mundo comeza a explotar, ela debe gastar tan pouco tempo como sexa posible durmir en torno a eles."
  
  
  Con un lixeiro ronronar de pracer a partir de Ron, ela envolto súas pernas en torno a mina. E por un tempo, eu non penso sobre bombas nucleares en forma de maletas, non pensar sobre morto cabezas.
  
  
  En Curaçao, Fyodor Gorodin apareceu no bordo do Gaviota. Estaba tan contento de ver o carrancudo, de ombreiros anchos ruso que podería ter bicouna. Curacao é unha organización internacional freeport con algúns dos mellores centros, no Caribe. A maioría dos pasaxeiros deixara o barco de mañá en busca de negocio comercial, e cando cheguei a casa, eles atoparon un corpulento Gorodin entre eles, tentando, en balde, para ollar como un típico cruceiro de pasaxeiros en un Palma traxe, fose o que fose. . Ego mancha-la inmediatamente e mantivo Ego á vista, mentres el finxiu para pasear a cuberta antes sneaking en bañeiras compartidas.
  
  
  Eu estaba un pouco decepcionado que el non traer un dos bomba maletas con el a bordo. Pero desde Curacao é o histórico sede da contrabandistas, eu tiña unha sospeita de que chegara o momento. Se un único nome completo po apareceu, eu podería tentar control-lo para abaixo, o que sería simplificar moito o meu traballo. Pero se non, sempre pode definir Gorodin.
  
  
  Despois de descubrir que cabina o gran home estaba aloxado en, el uníuse a Rona no barre na sala de observación.
  
  
  "Gorodin está no consello de administración," a súa voz, dixo.
  
  
  Os seus ollos azuis ampliado con emoción. "Oh, Nick, que significa que pode controlar as bombas a través del."
  
  
  "É un zócolo para o meu cranio. Porque ata agora coñécense foi un fracaso ."
  
  
  Unha breve ferido ollo pego o seu ollo e el colleu a súa man. "Non me interpretar mal. En certo xeito, era o tres mellores días da miña vida. Pero o traballo ven en primeiro lugar, e non é ningunha esaxeración dicir que toda a maldita mundo é sobre os meus ombros."
  
  
  "Eu sei, querida", ela dixo. "Eu non quero ser egoísta."
  
  
  "Cando isto é máis, podemos tomar un pouco de vacacións," eu dixo. "Sería bo para ir para a cama se non fora acompañado por Zhizov, Gorodin, e Knox Vamov."
  
  
  Ron mirou para Nah en sorpresa. "Eu teño a esperanza de entón!" Entón ela sorriu para min e todo estaba ben de novo.
  
  
  "O que vostede quere facer?", preguntou ela.
  
  
  "Rezo para que unha das maletas con bombas vai ser levado a bordo, de modo que pode moverse. Se non, eu vou ter que ir ao Gorodinym. Rapidamente e con precisión. Porque en algún lugar Zhizov e Varnov están esperando con un botón que pode facilmente explotar a maioría dos Estados Unidos. Se eu estou descoidado, alguén pode enviar-lles unha mensaxe para que non ten que esperar para a prazo."
  
  
  "O que podo facer, Nick?"
  
  
  "Estar fóra do camiño," el agarrado, a continuación, cedeu. "Rona, as cousas poden ser tolo e mortal a partir de agora. Son adestrados para iso, pero que non son. Eu quero que ir de volta para a nosa cabina e bloqueo de si mesmo. Non abrir a porta ata que eu che dar o sinal.
  
  
  "Todo ben", ela fixo beicinho.
  
  
  Ron enviou no seu camiño. Ela era boa compañía. E útil. Pero non nesta fase da operación.
  
  
  El volveu para a cuberta, para obter unha visión mellor do buque. Ao caer da noite, nós preparamos para saír, e non unha única maleta foi levado a bordo. Nós diriximos de Willemstad Porto
  
  
  
  
  
  
  Despois de pasar o balance peirao ponte, que chamou a Raíña Emma, e decidín que eu tería que afrontar o Sr Gorodin. Entón eu oín que comezar.
  
  
  Era un barco rápido, con un xemelgo motor foraborda e sen luces. Como el tirou a si mesmo, alguén xogou unha corda sobre el. O agachamento, calvo home no barco parecía estar dando ordes. O ego persoas levantou un escuro rectangular obxecto para a cuberta. Foi unha maleta, e el descubriu que era só como Juan Escobar s.
  
  
  Como o sling comezou a subir, el trasladouse cara atrás ao longo do ferroviaria para ver quen foi o levantamento. Foi a miña outras Fedor Gorodin, aínda vestindo un sorbete traxe, e el estaba dirixido un par de non-latín membros da ih grupo. Chegando no rabo de cabalo de Wilhelmina camisa, el tirou de todo o coldre no seu cinto. Agarrando o familiar Luger ,el deu un paso cara a Gorodin e os seus amigos.
  
  
  Un paso era todo o que eu puiden. Algo bateu a parte de atrás da miña cabeza, e a cuberta balance e bateu-me con un xigante puño. Había unha inmediata explosión de son na miña cabeza, que parecía para disipar de volta a través do meu cranio, como todo foi tranquilo e negro.
  
  
  Capítulo Nove
  
  
  Curiosamente, a primeira dela, eu só entender que o meu nariz foi coceira. El intentou chegar e rabuñar o seu ego, pero as súas mans non mover. Os seus ollos abertos. Entón eu entender que a miña cabeza. Doeu como un único dente grande cando un nervio foi pego en unha explosión de aire frío de mostraxe. Os seus ollos pechados de novo e, lentamente, abriu ih. A dor non ir, pero o meu entorno entrou en foco.
  
  
  Estaba deitado de costas sobre unha estreita beliches nunha pequena interior da cabina. Vin que os meus pés estaban vinculados con varios bobinas de cinta adhesiva. As miñas mans foron cruzados no pulsos detrás miña volta, eles tamén foron pegados. Rona Vohlstedt estaba sentado no beliches a través de min, vestindo unha brillante listrado blusa e pantalóns. As súas mans e pés eran tamén gravado pechada.
  
  
  "Fico feliz de ver vostede está de volta con nós, o Sr Carter," un pesado voz rosmou de algún lugar en todo o fronte da cabina. Cun esforzo, el virou a cabeza na dirección da voz. Fyodor Gorodin foi esparramado en vinilo cadeira fronte a dous liteiras. "Eu non creo que ten sentido para chamalo de Sr Cazador," el continuou. "Este baile de máscaras rematou case tan axiña como el comezou."
  
  
  Diante da porta da cabina, un home novo con ben peiteado cabelo castaño sentou-se en un dobrar metal materia xunto a unha mesa de cartas. Ela sabe o Luger el estaba seguro, apuntando para min-Wilhelmina. El cambiou a súa mans unha fracción de un centímetro, e estaba irritado coa falta de presión onde non debería ser presión. Non houbo estilete. Eu vin deitado no Gorodin cinto.
  
  
  "Si, Carter," Gorodin rosmou, " que teñen as súas armas. E vós ... "muller". Quizais pode falar para nós agora.
  
  
  "Eu non estou seguintes vostede," eu dixo, así como na facultade de idade. "O meu nome é Nicholas Cazador."
  
  
  Gorodin virou-se para os mozos de matemáticas grandes e latiu, " Boris, me dea o mapa." El colleu un cinco-por sete tarxeta de todo Boris man, e Stahl ler en voz alta. "Nick Carter, axente de MACHADO N3. Clasificación: Killmaster. Informes de David Hawke, Washington, DC, Director do MACHADO. "Non creo que esas persoas saben que por reputación? Carter? Cando o seu amigo Señorita Voelstedt chamado MACHADO, sabiamos que ía enviou un axente. Quizais se os nosos compañeiros en Los Angeles sabía que, que ía ser máis coidadoso na súa procura.
  
  
  "Non só a súa reputación, pero o seu rostro é coñecido para algúns torno a nós, que somos nós, se as copias da súa imaxe está feita, Carter. O capitán recoñecido cando embarcou con unha muller en Antigua. El me dixo sobre iso na radio, e eles teñen furóns observando ti. Cando ela chegou a bordo, que sabía que ía ser facer a súa xogada en breve, e que estaban preparados para ti."
  
  
  "Todo ben, Gorodin," eu dixo, camiñando para fóra a través de xogos, " que necesitas?"
  
  
  "Vostede tamén sabe o meu nome, eu pode ve-la. Ben, que era de esperar. Eu quero que sexa moi simplemente. En primeiro lugar, ela, eu quero que me diga todo o que sabe e sospeita sobre as nosas operacións. Eu supoño que ten o nome Gaviota de Juan Escobar. Vimos ego tirado en Fort Lauderdale.
  
  
  Ela rapidamente calculado de que nada de todo o que sabía ía chegar como unha sorpresa para Gorodin, entón ela exposto que a uem, usando outra parte da súa mente a buscar unha forma de saír.
  
  
  "Sabemos que Anton Zhizov está indo ata o seu concerto," eu dixo. "Era evidente, porque el asinou o rescate telegrama. Sabemos que as bombas que utiliza, de como se entregar ih a estas cidades. Nós sospeitamos que ih está a ser feito para ti por un científico chamado Knox Varnov. É iso."
  
  
  "Moi ben", Gorodin dixo. "É reumatismo para a peza simple. Agora eu quero que me diga sobre iso. Por suposto, despois de asumir a xestión, a organización non importa, pero que aínda vai simplificar a situación se está familiarizado coas súas operacións. Podes comezar por dicir-me que o fisiolóxicos axentes son."
  
  
  Eu non dixen nada para ela. A miña cabeza latejar. Tente pensar.
  
  
  "Carter, eu non teño paciencia para xogos," Gorodin agarrado, e toda a aparencia de unha broma desapareceu. "Eu podo facer falar - eu pode facer calquera home falar - pero quizais sería máis rápido para obter un emprego."
  
  
  
  
  
  
  ih desde unha muller ".
  
  
  "Ela non sabe nada sobre iso", dixo rapidamente. "Esta é unha tarefa para nah."
  
  
  Gorodin saltou da súa materia e deu un paso adiante con velocidade sorprendente para un gran home. Coa volta da súa man peluda, el me látego na boca. Eu probei o seu sangue.
  
  
  "Silencio", el ordenou, " Cando estou feito coa muller, vai ter outra oportunidade de falar."
  
  
  Como o desmedido ruso virou-se para lonxe de min e quedou máis Rona, a miña dor-nublado cerebro recordou o stunt cinto Stewart fora tan orgulloso de Efectos Especiais. O que estoupou en mans da cara mal cando el tomou o ego lonxe de ti para estudar o obviamente falso fivela. Por que non atopar Gorodin? Ela mirou para abaixo e viu reumatismo. O meu deportes camisa cuberta.
  
  
  El intentou contorce no berce para recibir o seu cinto. Mozos Boris, que estaba sentado para o día, acenou-me para mentira aínda co fociño do seu luger. Mesmo se o seu cinto fora capaz de deseñar e Gorodin tiña pego el, Rona e eu aínda tería sido completamente amarre-se con unha arma cubrindo nós e un barco con obviamente hostil membros da tripulación. El estaba aínda, tentando pensar unha alternativa.
  
  
  Gorodin mirou abertamente en Ronas rostro. De onde el se sentou, el podía ver que os seus ollos azuis eran ampla e asustada, pero ela non perder o control.
  
  
  "Agora é a súa vez, Miss Voelstedt,"el dixo," para me dicir sobre ISO."
  
  
  "O que dixo Nick é verdade", dixo Rona con calma. "Eu non sei nada sobre AX."
  
  
  "Máis cedo ou máis tarde vai me dicir o que eu quero saber," Gorodin dixo. "O máis intelixente é vostede, o máis rápido vai falar". Con iso, o ruso estendeu a man e agarrou Rona blusa, correr o seu espesor dedos entre os botóns. El riu e tirou, e a blusa arrincou, deixando o emu con un puñado de material fráxil.
  
  
  Rona é seos entrou en vista, a parte superior lixeiramente bronce e o redondeado parte inferior branca porque non estaba oculto pola bikini corpiño.
  
  
  Gorodin virou-se para Boris na porta. "¿Que pensas de que, meu neno? Non tan grande como algúns, pero sólido e completo.
  
  
  Boris balance a cabeza bruscamente, pero o seu ego ollos mostrou desaprobación de Gorodin accións.
  
  
  "E se sente ben," Gorodin dixo, executando os seus grandes mans sobre Rona no peito. "O que é unha pena que non temos tempo para un pouco de diversión antes de que o interrogatorio comeza. Quizais haberá tempo para iso máis tarde, pero se a muller responde correctamente.
  
  
  El podía ver os músculos na gran home brazos, movendo-se como el comezou a usar a rapaza seos.
  
  
  "Nós imos comezar de novo", dixo. "Vostede me dicir os nomes de todo o mundo que sabe conectado a MACHADO."
  
  
  Rona engasgado como Gorodin espremer os seus peitos como froita madura na súa enorme mans. "Eu non sei de outras persoas!!" ela exclamou.
  
  
  Gorodin endireitou-se, deixando vermello dedo marcas onde el ía realizada Rona. El balance a cabeza tristemente, e se virou para min. "O seu amigo tamén vai ser teimoso. Parece que vou ter que ferir a un torno de ti, e eu creo que me gustaría para prexudicalo-lo máis." El foi máns máis Rona núa estómago e comezou a desfacer os botóns nas súas pantalóns.
  
  
  Este é o lugar onde o heroe da película ía dicir, " Esperar, non tocar a señora! Eu vou dicir a ela que quere saber. Iso non é así. Seguro, Ronu a amaba, e que Gorodina estaba indo a facer a ela tería marcado min, pero ela era un profesional, e se non entrar na empresa espía, se era Killmaster para MACHADO ou dous ... eu vou facer un pouco de espionaxe para a Comisión de Enerxía Atómica se vostede non está disposto a asumir o risco. E desde un punto de vista práctico, os minutos que levaría para Gorodin para destruír Rona Folstedt só para descubrir que o ei non tiña nada que dicir para emu me daría moito máis tempo para atopar un camiño cara a fóra para que el puidese completar a tarefa. En fin, o máis importante consideración debe ser a localidade de Rusia. Así, el cerrados os dentes e intentou concentrarse no seu plan de fuga.
  
  
  Dedos bateu na cabina porta.
  
  
  Gorodin xurou en ruso como a porta se abriu e a pálido mariñeiro quedou mirando para el, tentando non mirar para o medio-rubio nu en liteiras.
  
  
  "Radio mensaxe para ti, señor," o mariñeiro murmurou.
  
  
  "Non agora, o seu idiota," rosmou Gorodin. "Saír de aquí!"
  
  
  "B-pero, señor, este é Xeral Zhizov. Urxente ".
  
  
  Con un grunhido de irritación, Gorodin virou lonxe de Rona.
  
  
  "Excelente. Dicir xeral eu vou estar alí.
  
  
  O tripulante saudou de forma intelixente e desapareceu.
  
  
  Gorodin parou en materia onde Ego novo asistente estaba sentado. "Boris, sempre manter un ollo sobre estas persoas. Atente para Carter.
  
  
  "Si, señor", dixo Boris, sen dúbida, apuntando Wilnelmina en min.
  
  
  Gorodin foi para fóra, e bateu a porta detrás del. Traballar detrás dela de volta, ela intentou tirar ata a súa camisa de xeito que Boris podería ver a maxia cinto. Como ela se mudou, vin Boris polgar apertar o gatillo.
  
  
  "É mellor deitar-se," dixo. "Non teño dúbida de que eu vou tire a vostede se eu teño."
  
  
  El quería dicir iso. El parou de moverse.
  
  
  Rona sufocado un salouco. Os seus ollos darted para Nah. Ela non ollar como unha loudmouth. Boris mirou, tamén. Cando o seu ollar caeu sobre a súa seos espidos, el parecía terrible.
  
  
  
  
  
  
  Rona chorou de novo, deixe a cabo unha serie de patético choramingar sons, e suspirou. "Boris", ela dixo con bágoas nos seus ollos, " que deixe iso para min?"
  
  
  Entón eu entendín o seu. Rona foi máis de un profesional que tiña imaxinado. Ela tiña pego o anterior flash de compaixón nos ollos do mozo, e agora ela estaba a xogar con el.
  
  
  "Eu non podo axudar," Boris dixo. "Ten que dicir o coronel que el quere saber."
  
  
  "Eu non podo", dixo Rona. "Eu non sei nada. O inferno está facendo cousas terribles para min. Non mira como el, Boris. Eu vexo a humanidade en ti. Por favor, diga-me."
  
  
  Ela era boa, moi convincente, e só a metade-assed.
  
  
  Boris mordeu o beizo, pero sacudiu a cabeza. "Eu non podo axudar."
  
  
  Preciosos segundos pasou. Eu tiña unha certa cantidade de física, a liberdade, o suficiente para unha desesperada xogo - se Rona podería distraer a min. El chamou a súa atención, a continuación, mirou contundente no paquete de tabaco deitado na mesa de cartas diante de Boris.
  
  
  Ela deulle un pequeno sorriso e suspirou duramente. "Eu entendo, Boris," ela dixo. "Vostede traballo para o que cren, así como o facemos. O que eles terían feito para nós con min, eu sei que tería sido diferente se está ao mando."
  
  
  O neno mirou para Nah con algo moi preto de gratitude.
  
  
  "Eu non estou pedindo para traizoar as súas crenzas," Rhona continuou. "Pero, podería me facer un pequeno favor?"
  
  
  "Se eu poida," Boris respondeu case inaudível.
  
  
  "Antes de que o animal Gorodin comeza torturar min, eu vou luz-lo." Hey, eu puiden outra feble sorriso.
  
  
  "É unha pequena tratar, pero, probablemente, a última. Vai me dar un?" "
  
  
  Boris dubidou, a continuación, asentiu. El colleu a mochila na fronte del. "Estes son os Rusos. Vostede se importa?" "
  
  
  Ela balance a cabeza. "Un cigarro é un cigarro, cando os seus nervios necesidade de alivio."
  
  
  "Isto vai ser estraño," el dixo. "Eu non podo deixar de ir a súa mans."
  
  
  "Por favor, inflamar o seu ego e coloque-o na miña boca", respondeu ela.
  
  
  Foi un tempo moi longo tiro. Eu só teño un par de segundos. El tenso, enrolado.
  
  
  Boris acendeu un cigarro, levantouse, e enfiou a pistola no seu cinto. El atravesou a cabina e poñer un cigarro entre Rona beizos. Como el se cambiou, el balance as pernas do beliches para a cuberta e, lentamente, sentou-se.
  
  
  El estaba a piques de estocada para el cando el se virou. Dela, coa esperanza de que ía ser máis Rona, en ocasións, levantando un cigarro dos seus beizos. Pero, obviamente, el estaba indo para volver ao seu asento.
  
  
  E agora el me viu fóra do canto do ollo. El xirou en torno a cara min e agarrou o luger . Pero aquí eu teño un inesperado romper. Cando Boris virou a cara min e se afastou. Ron, ela levantou os xeonllos case baixo o queixo, que ten como obxectivo seus pés ao de destino, e bateu-los para adiante con un poderoso impulso. Foi feito con sorprendente axilidade e velocidade lóstrego.
  
  
  Boris tiña unha pistola na man, pero antes de que puidese levantar el, el foi catapultou cara a min, perdendo o seu equilibrio, con tal forza que, caeu headfirst no meu pé, e o Luger caeu para a plataforma con un accidente. Levou só unha fracción de segundo para levantar os meus pés vendados, agora un club con un dobre sola de coiro, e esmaga-los no meu ego do cranio. O primeiro soco foi impresionante para dicir o mínimo, pero os próximos tres, en rápida sucesión, realizada por quico e perforación para abaixo con toda medida do meu peso, poñer o ego no esquecemento.
  
  
  "Pobre Boris", dixo Rona, despois de que ela tiña saltado máis e estaba mirando para el con un doentio expresión,"eu estaba case comezar a gusta del."
  
  
  O décimo capítulo.
  
  
  Eu non teño tempo para expresar a miña gratitude e admiración por Rona incrible axilidade e rapidez no momento da verdade. Eu estaba moi ocupado comprobar o ximnasio para a punta de algo que nos pesan. Pero a primeira vista, non había nada máis acentuada do que a obtuso ángulo de un mirrorless bureau.
  
  
  A continuación, a luz fluorescente enriba da mesa, colleu o seu ollo. Por suposto, que estaba fóra do alcance, pero o tubo podería facilmente romper se el podería bater-lo con algo. El podería ter esquecido o seu Luger, que agora estaba descansando na cuberta nas proximidades. Coas miñas mans detrás das miñas costas, eu non son un moi bo tiro, ademais, un tiro ía facer moito ruído. Pola mesma razón, ela non podería tirar unha arma na Brylev.
  
  
  El balance a súa amarre nocellos sobre o bordo da cama e Vendeu o seu. Traballar os saltos dos outros contra o outro, eu puiden para soltar un torno meus zapatos, de xeito que colgou fóra os dedos do meu pé dereito. Eu só tiña tempo para un intento. El xentilmente balance as pernas fóra do seu colo algunhas veces, entón levantouse e endireitou-se con toda a súa forza.
  
  
  Libre de arranque esquerda meu pé e spiraled cara arriba. El parecía estar movendo lentamente como eu asistir-lo a se mover cara ao destino. O talón do seu zapato bater os mortos centro da luz fluorescente, obtendo un dos máis fermosos pouco solavancos ela xa tiña oído falar.
  
  
  A cabina estaba mergullado na escuridade, e el pulou a través do chan para onde el podía escoitar fragmentos de vidro caendo. Agochado para abaixo, el tateou detrás dela e atopar fina fragmentos de vidro. Eles foron moi forte,
  
  
  
  
  
  
  pero a maioría deles eran moi pequenas. Escoller o meu camiño a través de fragmentos, eu finalmente atopei un grande abondo para soster o meu ego entre o meu polgar eo indicador, e viu a cinta no meu pulsos. Cando eu estaba a traballar con vidro curvo, a miña man, de súpeto converteuse en mollado. Eu sabía que eu ía cortar a min mesmo, pero as miñas mans estaban moi insensible a sentir a dor.
  
  
  Cando, polo menos, un entalhe foi formado na cinta de cada espesor, os seus pulsos se abriron e eles estourou. Como ela continuou a traballar na escuridade, a cola nos seus nocellos arrincou.
  
  
  "Listo," Ronee, dixo para ela. "Dicir algo para chegar a el para atopar vostede."
  
  
  "Eu estou aquí" Rona voz soou en torno á escuridade.
  
  
  El estaba movendo cara a o son da súa voz cando escoitou a alguén coçando na cuberta fóra da porta da cabina. A continuación, a través aberto.
  
  
  Saltando para o anteparo, el apertou-se contra a parede. A porta se abriu, e o santo Señor inundada para Gorodin, que dubidou para unha fracción de segundo. Foi unha fracción de segundo de máis. Que acerto-lo con un ego-blunt dereito a mandíbula, o envío de ondas de choque a todo o camiño para o meu ombreiro.
  
  
  Ego agarrou a ela pola cintura, cando el foi a flaccidez e tirou-a para fóra da porta. Foi rasgado a partir Gorodin cinto ata o estilete, e Hugo esvarou-lo de volta para a espada sobre o seu antebrazo. Non foi o suficiente luz na cuberta para atopar Wilhelmina, e o Luger tomara o seu tamén.
  
  
  Agora dela, foi o berce onde Rona estaba esperando pacientemente, e resgou a cinta da súa pulsos e nocellos.
  
  
  "Veña," eu sibila, xogando hey o que restaba da súa blusa. "Estar detrás de min, eu vou tentar xoga-nos sobre o bordo. Esta é a nosa única oportunidade.
  
  
  Nós entrou no corredor. Eu tente para orientar a min mesmo. Eu podía ver ela en cada extremo do corredor, excepto por un estreito metal escaleira. Eu tiña un cincuenta por cento de posibilidades de adiviñar cal é a dirección sería seguro. Eu fixen a miña escolla e foi para as escaleiras, Rona dereita detrás de min.
  
  
  Pero eu fixen a elección incorrecta.
  
  
  Como chegamos a parte inferior da escaleira, eu oín o son de pés pesados achegando. El foi levado a cabo por un Luger e disparou en o descendente homes.
  
  
  Eu usei a miña man libre para empurrar o seu fóra de Ron xeito como un corpo voou pasado nós e acertar o deck. Foi unha torno Eslavas mariñeiros. Escoitamos pasos que vén abaixo o corredor do piso superior.
  
  
  Entón el virou e seguiu Rona para as escaleiras no outro extremo da sala. El podía ver que non estaban na cuberta inferior, e el sabía que tiñamos que subir dous niveis máis elevados antes de que puidésemos chegar o pasamáns.
  
  
  Que batían-se os pasos de metal e chegou a seguinte baralla, así como un grupo de Gorodin homes viñeron correndo arredor do canto. Foi despedido na ih dirección, que abrandou o ih de Rivne de xeito que non pode executar ata o próximo voo de escaleira. Abaixo, alguén de súpeto disparou dous tiros trovejando. Balas saltou para fóra do cirúrxico anteparo como nós saltou para os próximos baralla fóra da ih alcance.
  
  
  Neste corredor, había portas levando a embarcación área. Eu non penso sobre liberando un torno de barcos, pero había vida chaquetas almacenados ao longo do anteparas, e se puidésemos coller un par todo sobre eles, pode ser capaz de sobrevivir en & nb.
  
  
  Cando invadiron a rúa un día máis tarde, tres membros da tripulación estaban de pé entre nós e o pasamáns. Un deles tiña unha arma en torno a eles. El ergueu a arma de lume, pero Wilhelmina xa estaba na miña man. Ela enviou unha bala a través do ego lobo, e pousou sobre o rifle. Un dos outros membros do equipo tirou o rifle para libre do home morto, e o terceiro, sacou unha man de pistola, a súa roupa e disparou un tiro na nosa dirección. Wilhelmina, respondeu. O tirador agarrou o seu peito e cambaleando cara atrás para o pasamáns, rolando sobre o lado para respingo en negro Caribe continuación. O sobrevivente desistín de intentar liberar o seu rifle e correu cara atrás.
  
  
  Eu arrincou a tapa fóra de un recipiente de madeira marcado "chalecos salvavidas" pero atopou só un dentro. Ego Ronee lanzou-a para ela, e ela deu de ombreiros, intentando recoller os restos da blusa.
  
  
  Había acentuado berros agora, e as persoas de ambos os dous lados foron correndo a través da plataforma cara a nós. É hora de salvar a si mesmo. El balance a cabeza para Rona, a continuación, subiu sobre o ferroviaria, subiu ata o estreito exterior bordo, e mergullou.
  
  
  En un furioso shootout para escapar dela, esqueceu sobre a materia ferida no meu cranio esnaquizado. El lembraba ben cando el bateu a auga salgada duro.
  
  
  A continuación, brylev saíu. Pero logo veu, tose e cuspir fóra da auga como un roto radiador.
  
  
  A Gaviota tiña navegou un par de centos de metros, pero agora ela estaba chegando máis preto, a súa uns grandes focos xogando sobre a auga.
  
  
  O vento era forte e o mar foi duro. Eles van ser difíciles de detectar neste roda océano deserto. A auga estaba quente, pero cheo de criaturas hostís con dentes afiados - e foi solitario.
  
  
  É solitario! Ocorreu-me que eu non tiña visto Ron e o furón salto ao mar. Será que realmente movemento comigo? Eu non podía estar seguro. Ela estaba flotando en un gran círculo, afundindo na auga, como a uns grandes focos varreu pasado min, pero Ronu non podía vela.
  
  
  
  
  
  
  A Gaviota agora estaba achegando lentamente min. Desde o meu punto de vista, no nivel da auga, parecía enorme e ameazante. Preto de cincuenta metros de distancia, o barco veu a unha parada, e as luces comezaron metodicamente correndo cara atrás e cara adiante sobre o & nb.
  
  
  Algo branco cortados nas ondas entre min e o barco. Eu non podía risco chamando. A miña voz realizada facilmente sobre a auga, e o barco de motores de agora estaban en silencio. O seu seguimento corpo trasladouse cara o obxecto en & nb, pero parou abruptamente, cando a miña man tocou o tecido e carne.
  
  
  Non era Rona. Con unha mestura de alivio e decepción, eu descubrín que era o corpo de un tripulante que caera sobre o bordo despois de que eu tiro el.
  
  
  Un longo do polgar de lanternas nos atopou na cegueira chamas. Ela inmediatamente mergullou, deixando os mortos mariñeiro á tona por min para sempre. Baixo a auga, el mirou na dirección do barco. El podía escoitar o abafado trono de tiros e o son das balas bater a auga.
  
  
  Cando viñeron á tona, o casco do barco apareceu diante de min como unha branca parede de aceiro. Eles aínda estaban disparando sobre a cuberta, e ela escoitou o son de un barco salvavidas ser reducido. El camiñou de volta ao longo do casco para a popa, onde el se escondeu baixo o exceso como o mellor que podía. Aquí estaba fóra do alcance dos lanternas, e eu tería sido difícil ver a partir de o barco se non tiña executar enriba de min. Por desgraza, non había lugar para pegar sobre o pasamáns, entón eu tiven que nadar ao longo do & nb para estar preto do casco.
  
  
  O barco xogou na posición central, e os remadores dirixido para o prateado parche de auga onde o santo lanterna caera. Eles chegaron ao lugar, tirou o encharcado corpo en o barco con algúns golpes poderosos. Alguén xurou, a continuación, levantouse e gritou para Gaviota a través dun megafonía.
  
  
  "Non é Carter ou unha muller! El é só, todo o que nos rodea! "
  
  
  Tras un momento de subir silencio Gorodin voz creceu para fóra: "volver a bordo. Imos buscar de novo cando se recibe a luz."
  
  
  O barco obedientemente volveu a Gaviota e foi levado a bordo. O día foi aínda un bo sete horas de distancia, e eu non esperar a ser en torno de cando el chegou. En unha estimación aproximada, dela, eu pensaba que estaban en algún lugar no Golfo de Honduras. Eu tomou o seu curso por estrelas, e logo os sons na cuberta morreu para abaixo, ela vapor sen un pouco ao leste, que eu calculado foi a dirección do máis próximo a terra. A auga aínda estaba quente, e o mar tiña se calmou o suficiente para facer máis fácil de natación. Se teño sorte, eu podería chegar a algún terra ou ser vistos por un barco agradable.
  
  
  Natación en silencio, movéndose lentamente para conservar a súa enerxía, el preguntou de novo o que podería ocorrer para Rona. Ela sentiu unha profunda tristeza.
  
  
  Capítulo once
  
  
  Era tarde santo, todos rosa e ouro, en algún lugar por diante, mentres el acariciou-lle, nadou ata chegar onda ela, acariciou-lle, no Caribe. O meu calor do corpo tiña disipada unhas horas atrás, e unha vez-a auga quente agora sentía xeado frío. Cando se foi a luz suficiente, el parou para dixitalizar o horizonte. En primeiro lugar, eu non podía ver a terra no meu campo de visión, e os meus músculos gritou en protesta que eu aínda estaba nadando, sen aparente recompensa. A continuación, el notou un parche de marrón onde o azul do ceo e do ceo coñeceu no leste. Eu decidiu que era ou Honduras ou, se as correntes tiña me levado norte, Yucatan. Realmente non importa. Calquera peza de seca, sólido chan é benvido.
  
  
  Deu a si mesmo uns minutos para nadar, a continuación, virou-se e comezou un longo, luz rastexaren cara o extremo do banco. Despois dun tempo, eu teño unha empresa.
  
  
  En principio, era só unha onda na superficie lisa á miña dereita. Pisando & nb, eu asistir-lo, e viu unha nova ondas. A continuación do outro. E outro. Ela sabía o que era, mesmo antes de que o primeiro en forma de fouce dorsal rolo apareceu sobre a superficie.
  
  
  Tiburóns.
  
  
  Cando deixou de moverse, que cambiou de dirección, cruzou por diante de min, e, a continuación, virou-se cara atrás, agora lambendo. El podería facer para fóra tres persoas ao seu redor, aínda que el non tiña dúbida de que alí estaban os amigos nas proximidades. Cando a súa mergullado na auga, pode ser claramente visto por ih circulando por riba de min a unha distancia de aproximadamente cincuenta metros. Eles tiñan lousa fendas e un branco cadea de tiburón azul vida. Aínda que o tiburón branco é un máis tenaz home-comedor, o tiburón azul non é o meu favorito compañeiro de longa distancia de natación.
  
  
  As tres mostras que me rodean foron entre oito e dez metros de longo. Dela era un estraño intruso en ih augas-torpe, lento, posiblemente perigoso, pero un potencial xantar. Ao longo do tempo, un dos tres corría cara min e, a continuación, desviar fóra, como se proba a miña reacción. Eu sabía que máis tarde ou máis cedo alguén en torno a eles ían chegar e facada min cos seus dentes afiados.
  
  
  El continuou a nadar para a crista da terra. Cun esforzo, eu mantiven o meu curso lento e relaxado, como se os tres depredadores non eran me incomodando todos. Era de máis para o meu beneficio que para eles; non provocar un tiburón.
  
  
  Os meus acompañantes chamou constante máis preto como eu continúe a miña agonía progreso cara a costa. Afortunadamente, o sangue tiña moito tempo desde lavado de cabeza ferida e o corte no seu polgar.
  
  
  
  
  
  
  
  onde o seu ego tiña corte-la con unha luz fluorescente dispositivo eléctrico. Se eu sangue fresco derramado na auga en torno de min, os tiburóns non dubide en me rasgar ademais.
  
  
  Cando a miña atención foi o foco sobre os tiburóns, eu non entender o marrón navegar entre min e a terra, un pouco ao norte. Dende que eu non sabía que o tamaño do barco, eu non podería dicir a distancia para nah. Pero foi quedando máis preto de min, e eu estaba mentalmente tentando chegar e acelerar o ego. Con unha vela, non tería sido desde a Gaviota, e mesmo se fose, eu prefiro ter o risco con Gorodin tripulación que co mortal torpedos que mantivo peche en min.
  
  
  Mentres eu estaba a pensar sobre estes pensamentos, algo brillou sincero baixo de min. Eu non estaba afectado, pero a turbulencia me enviou xirando como un engarrafamento. Os meus compañeiros estaban preparando para atacar.
  
  
  El deixou de natación e aceno freneticamente en o barco. Eu non podería dicir se el tivese me visto, pero o barco mantivo en movemento na miña dirección, que foi reconfortante. Cando outro tiburón pasou dentro de seis pés de min, Hugo deseñou a partir da súa vaíña e ocupou o puño preparado baixo a auga. O estilete non cambiar as probabilidades moito contra tres asasinos pesando entre trescentas e catrocentas libras cada un, pero non me dar unha oportunidade.
  
  
  El mergullou varias veces para ver os tiburóns, mantendo os seus ollos no achegando barco. Agora outro tiburón rompe lonxe de seus compañeiros e me atacou. Hai unha popular teoría de que, porque o tiburón boca está situado na parte inferior da súa cabeza, debe rolar en súas costas para morder. Non creo niso. Cando o maxilar inferior ven abaixo na súa articulación, o sinistro crecente abre en un mortal cova de dentes. O tiburón poden morde-lo en case calquera posición.
  
  
  Este decidiu atacar-me na fogueira. Dela foi baixo a superficie para satisfacer o ego do mesmo xeito, presentando como pequenos un obxectivo posible. El foi enriba de min como un fillo,un negro underwater missile, antes de Hugo podería poñer-lo á defensiva. Humanos capacidade de manobra baixo a auga é limitado, no mellor dos casos. E non foi só o tempo para lanzar-me para arriba e deixar que o gran negro forma pasar por baixo de min. Foi tan preto que o granulado tiburón rabuñou a pel do meu ombreiro.
  
  
  Atopar-me indefenso, o tiburón inmediatamente cambiou de dirección e uniuse a outros dous. Ih animado movementos suxeriu que eles estaban preparado para un ataque concertado. Mirando para o barco, el entendeu que era un simple barco de madeira con unha única vela. Pequeno, escuro-afrontar os homes estaban de pé na proa, apuntando para min. Eles parecían estar berrando, pero eu non podía escoitar as palabras.
  
  
  Dorsal espello cortar a auga nas proximidades. Esta vez, ela mergullou máis profundo, e así o fixo o tiburón. El fixo un desvío debaixo de min, e dirixiu-se, mandíbulas de ancho, o seu mal ollos aparente reto para min. El fixo un salto mortal e esquivou o mortal dentes por un chisco, pero esta vez Hugo estaba preparado. A súa preso unha folla na parte superior do obxectivo de vida. O meu brazo arrancou coma se fose alcanzado por un exceso de velocidade tren de carga, pero eu tiña como obxectivo o impulso levado a nós dous, e o estilete lámina cortada a través da dura pel branca de vida.
  
  
  Antes de chegar á superficie, ela empuxou fóra do ferido a quenlla, que, a continuación, deixou detrás escuro vermello sangue como fume, un lazo de coraxe abaulamento en torno a ela reuniu ao longo da duración da vida.
  
  
  El levantouse e camiñou fóra do morto asasino, mirando cara atrás só unha vez para ver un dos seus ego recente amigos bater o seu ego no estómago e violentamente arrincar unha gran peza de carne e vísceras. O terceiro obxectivo mantivo o ritmo.
  
  
  El tirou-se para a superficie e respirou o doce, fresco aire nos seus pulmóns. Despois de un minuto, os meus oídos deixou de tocar e eu oín voces. Dez metros detrás de min, o barco foi balance nunha pequena inchar, a vela levantamento os arrecifes. Había catro homes no barco. Eles foron curto e escuro, con delicada características conxunto simetricamente nas pequenas rolda cabezas. As palabras que falou foron inintelixible para min, pero eu sentín que eles foron Maia, a antiga lingua de menor México que é agora falado na parte sueste de Yucatán, Quintan-un-Ru.
  
  
  Brown mans sobre muscular brazos estendeu a man e tirou-me sobre a auga nun barco de madeira. Escoitar un son detrás de min, o seu pai virou-se para mirar para o sanguento escuma na praia, onde dous tiburóns tiña rasgado ferido o home en anacos. En poucos minutos, ela ía ser o seguinte.
  
  
  O seu pai estendeu as súas mans en sinal de gratitude para o seu rescate, pero ih ollos pechados e expressionless rostros non respondeu. O Odin en torno a eles apuntou para min, para sentir-se na proa. El así o fixo, e que caeu a vela. O vento colleu a pantalla, e a luz barco parecía a subir para fóra da auga e correr en dirección á costa.
  
  
  Capítulo Doce
  
  
  Como o barco se cambiou de forma suave e silenciosa cara á costa, os meus esforzos dos últimos dezaseis horas comezou a coller-me. A loita e fuga sobre a Gaviota, a longo nadar, e a batalla cos tiburóns canso me para fóra. El balance a cabeza e pechou os ollos para deixalos descansar, e un segundo máis tarde, tac
  
  
  
  
  
  O fondo do barco parecía raspar de grava, e as persoas estaban correndo para abaixo grupos de cabanas para tirar o barco en terra.
  
  
  Toda a actividade parou cando o seu marido saíu e deixou na praia. Odín nam po Maya non era maior que o meu axila. E como o meu barco-compañeiros, que non nos amosar calquera cumprimento ou hostilidade sobre os seus rostros, aínda que eles mirou para min con curiosidade.
  
  
  Eles eran descendentes de difícil e indisciplinado Maia Indios que nunca sometido ao dominio español nos días de colonización. Despois de que o 1847 revolta no oeste de Yucatán foi esmagado pola español, eles fuxiron como mellor que podía para as selvas de Quintana Roo, onde resistencia armada continuou ata o século xx. Mesmo agora, aldeas remotas como o que eu foi levado para ser deixada totalmente para o goberno federal para gobernar-se de acordo con antigas tradicións tribais.
  
  
  Dous homes de un barco de pesca se aproximou de min de ambos os dous lados. Cada un deles poñer un marrón pequeno man no meu cóbado e me empuxou cara adiante. Eu non sei se eu estaba sendo escoltado ou capturados.
  
  
  Eles me levou a través dunha aldea de vinte casas de entre as liñas de silencio, vixiante pobo Maia. Paramos diante dunha cabana menor do que os outros sobre o perímetro exterior da aldea. O tellado era de palla e barro paredes tiña fiestras.
  
  
  Como odina, en torno a miña comitiva, comezou a levar-me a través da porta, el empurrou Wilhelmina de metal bloque, aínda presionado contra a miña coxa. El levantou a miña húmido camisa e tirou o luger .
  
  
  "Pistola", retrucou, a primeira palabra en castelán, ela escoitou falar de alguén en torno a eles.
  
  
  "Non se funciona," emu dixo ela. Era a verdade. A arma non funcionou ata despois de unha noite de inmersión en auga con sal. "Non tiene balas," eu engade. Tamén é verdade. El usou ata toda a súa munición, mentres tiro de volta na Gaviota.
  
  
  Non hai resposta desde a Maya. Ao parecer, eles só sabían algunhas palabras do español. Tras a confiscación Wilhelmina, o Indio me empurrou para a cabina, e bateu a porta de madeira detrás de min. El falou para o seu compañeiro en lingua Maia. Desde o seu ton de voz, eu podería dicir o que a un en torno a eles era para estar alí e garda a porta, mentres que a outra foi para fóra sobre algún recado. El ergueu a terra batida chan e se inclinou contra a parede.
  
  
  Por primeira vez en moitas horas, os seus pensamentos se volveron para a misión que implica me xuntar no Caribe. Foi realmente só onte que o seu fillo estaba á beira da derrota nunha parcela cunha maleta e unha bomba, cando mudou-se para Fyodor Gorodin con un Luger na súa man? Con todo, o quão lonxe eu estou de ser capaz de facer calquera cousa para evitar a destrución nuclear da Cidade de Nova York en tres días.
  
  
  Tente levar o meu pensamentos de volta para a miña situación actual, pero unha visión de Rona Folstedt, un fino galgo e rubio Nordic rubio, brillou a través da miña mente. Onde ela estaba agora? Morto? É mellor para afogar de ser arrebatado pola Gorodins.
  
  
  A porta da miña cabana abriuse e dous dos meus gardas entrou. Con xestos e grunhidos, eles deixan claro que ela debe ser acompañado por ih. El levantouse e camiñou con los de volta para a aldea.
  
  
  Chegamos a un maior cabana que os outros. Unha vez pintados de branco, que foi gradualmente virar gris. Os dous Maias me levou a través da porta, a continuación, parou en fronte de un home vello sentado na plataforma. Tiña shaggy cabelo gris e unha cara tan duro e enrugada como unha casca de noz.
  
  
  El ergueu un brazo torto, e dous dos meus gardas recuou, deixando me soa con el.
  
  
  "Ela Cholti," el dixo nunha forte, baixo, voz que parecía fóra de lugar coa súa idade e pequenos seos. "A súa voz é El Jefe, Xefe."
  
  
  "É unha honra,"eu dixo," e un pracer para atopar alguén que fala galego."
  
  
  "É todo dela na aldea, eu falo galego," el dixo con orgullo. "Eu fun á escola en Mérida. Eles ían ensinar aos seus fillos, pero eles non queren saber o Yankee lingua." Entón el fixo unha pausa, mans dobrado no seu colo, esperando por min para dicir algo.
  
  
  "O meu nome é Nick Carter," eu dixo. "O seu axente é a partir de Estados Unidos. Se vostede podería me levar para a cidade máis próxima co meu teléfono, eu sería grata. Eu vou paga-lo ben.
  
  
  "Foi-me dixo que tiña unha arma," Cholti dixo.
  
  
  "si. No meu traballo, teño que defender ás veces a min mesmo, ás veces, matala."
  
  
  "As persoas brancas non son moi populares en Quintana Roo, Carter. Eu non me gusta de persoas brancas con armas en todo. Os meus homes foron tratados moi mal por homes brancos con armas."
  
  
  "Eu non quero ferir con nós, ti, nós, a súa xente, Jefe. As persoas que eu estou loitando están mal as persoas que queren destruír as grandes cidades do meu país e matar tantos da miña xente ."
  
  
  "O que significa isto para nós aquí en Quintana Bur?
  
  
  "Se estas persoas más están autorizados para gañar, non hai lugar no mundo vai estar seguro de que eles, nin sequera a súa aldea. Eles só destruído nunha illa no Océano Pacífico, onde as persoas foron moi como o seu propio.
  
  
  "Diga-me como acabou no mar, Nick Carter."
  
  
  El dixo En unha historia sobre o tempo Rhona e eu embarcou nun barco de cruceiro en Antigua. Cholti escoitaba cos ollos estreita, as súas mans aínda no seu colo, os seus ollos case pechados. Cando foi terminado, el sentou-se por un minuto enteiro.
  
  
  
  
  
  
  en silencio. Entón ego ollos abertos e buscou o meu rostro.
  
  
  "Eu creo que, Nick Carter," el dixo. "A súa voz non mentir, e os seus ollos dicir a verdade. O teléfono que está a buscar pode ser atopado ata norte en Vigfa Chico. Eu tería levado alí, pero ...
  
  
  "Pero o que?" Eu levou-lo.
  
  
  "Vostede é un home branco. Eles trouxeron un arma para a nosa vila. Por estas razóns, o meu pobo quere vostede morto. Eles van escoitar-me como el jefe, e quizais eu poida facer ih creo que, como ela, que non quere prexudicar nós. Pero hai un que non pode ser axitado ."
  
  
  "Quen é este?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "O ego nome é Tihok. El é o meu fillo. Cando eu morrer, el será o encargado aquí. Eu estou con medo de que vai pasar moi pronto. Teehawk nunca vai aceptar a deixar ir ata que coñece-lo."
  
  
  "Executar para el? Eu penso que dixo que ninguén aquí fala galego."
  
  
  "Hai outras linguas," o vello home dixo. "O meu fillo está esperando por ti fóra da miña casa agora. Como comportarse con el vai determinar o seu destino. Esta é como debe ser ."
  
  
  "Eu entendo", dixo o vello. Cholti balance a cabeza cara á porta da súa cabana. Entón el virou e deixou.
  
  
  Antes de que el tomara dous pasos para a limpeza diante dos xefes ' cabana, algo trovejou a través do aire e bateu no chan no meu pé. Foi un seis metros de lanza, a súa estreita, de dobre fío lámina de escavación no chan.
  
  
  No lado oposto da clareira estaba un mozo Maya, espida de cintura para arriba, a súa marrón pel tensa e brillando sobre os músculos tensos. El derrotou o xemelgo para a lanza no meu pé, sostendo o ego nun ángulo, no tradicional reto pose. Alí estaban os veciños en torno a nós, os seus rostros impasible, pero os seus ollos cauteloso.
  
  
  Polo tanto, esta é Tihok, o xefe do fillo. Este era un home que tería que afrontar a batalla se tivese deixou a aldea vivo. Pero se ego mata ela, pode Ego pai deixe-me ir para Vigia Chico? Mesmo se o vello de acordo, eu vou deixar o ego de persoas viven? Dalgunha forma, eu tiña a derrota Teehawk, pero eu non tomar o ego fóra del.
  
  
  Antes de tocar a lanza, Hugo deliberadamente chamou desde a vaíña do seu antebrazo. Foi levantada por estilete, de xeito que os veciños podían ver ego, a continuación, enviado ego espiral cara á porta dos xefes ' cabana, onde el estaba preso, sacudindo o puño. Aínda que non houbo audible resposta dos observadores, el podía sentir a súa implícita a súa aprobación.
  
  
  Entón el tirou a lanza en todo o chan e, sostendo ego na mesma posición como Teehawk, mudouse para o centro da clareira. Alí, que tocou o lidera en un saúdo estrañamente semellante ao que se usa en unha batalla persoal. O mortal diferenza era que estes lanzas perforado doce centímetros de lámina de aceiro, unha lámina capaz de perforación unha persoa ou cortar un membro do seu corpo.
  
  
  El deu un paso atrás en un preparado postura, e con calma inmediatamente atacado, bailando a lanza puño ata. Eu deixei caer a miña lanza para bloquear o golpe, a continuación, rapidamente levantouse para desviar a lámina que tería división do meu cranio.
  
  
  O meu reumatismo foi a miña propia resposta, que Maya anticipada e bloqueadas. Entón, el mudouse para combater o esperado golpe, pero el só feinted coa lámina e balance a aparvado lateralmente contra ego caixa torácica. Teehawk xemeu en dor, pero habilmente cruzou a súa lanza, listo para bloquear a matar golpe.
  
  
  Nós recuou, volveu a nosa posición de partida, e comezou a batalla de novo.
  
  
  A arte do warstaff é tanto como formalizada como esgrima ou mesmo bailar. Cada hit ten un bloque, cada bloque se move para o balcón. O único sons en Yucatán de limpeza estaban a clank de eixes e o choque de láminas, interrompido pola respiración pesada de Teehawk e a min mesmo. Eu teño visto máis dunha vez, abrindo un burato para dirixir unha lanza lámina en, pero eu abrandou a miña estocada para Rivnenskaya o suficiente para permitir que os mozos Maya para bloquear. Eu puiden manter o meu ego do propio lámina lonxe de min, ata agora, excepto para o vinci na miña cálculos que deixou un tinto mancha na miña camisa.
  
  
  O avance veu cando el foi nocauteado por unha lanza un a un tempo por Ego ruk con un dobre upstroke, mentres el estaba esperando unha normal upstroke e barra de ataque. Con ego lanza dangling inutilmente en unha banda, Teehawk garganta estaba bared para a miña lámina. A empurrar empurrou unha fracción de un centímetro para o lado, só cortando a súa pel. En Maya ollos, vin que el sabía que eu tiña feito.
  
  
  Recuperar o control da súa lanza, Teehawk acusado de mortal ferocidade. O seu ego deu lugar a un ataque e comezou a temer que o duelo só pode acabar con Teehawk morte ou a miña.
  
  
  O fío veu con sorprendente rapidez. Silenciosa, el pulou para min alto, entón agochado e balance o bumbum do rifle como un taco de béisbol, a achegar-me un pouco por riba dos nocellos e batendo as miñas pernas para fóra baixo de min. Eu caeu a o chan e rolou para o meu de volta só a tempo para ver a lámina de Teehawk é lanza mergullo no meu rostro. No último segundo, que afundiu no chan tan preto do meu oído que eu podía sentir o ego casca.
  
  
  El saltou para os seus pés, lanza preparado de novo, e afrontou o seu adversario. Houbo unha nova mensaxe no ego ollos : camaradería. Fomos ata agora. O seu ego tiña salvo a súa vida, que el non podía perdoar ata que tiña perdido.
  
  
  
  
  
  salvo mina.
  
  
  Ela estaba sendo xogou sobre. Dando un paso adiante, el inclinado a súa lámina de cara Teehawk en saúdo. El trouxo a súa propia lanza abaixo para atender o meu, e que a batalla estaba máis. Nós deixamos as nosas armas e realizada a nosa pulsos en unha Maia de moda. Os veciños falamos aprobación, e por primeira vez, ela viu sorrisos nos escuros rostros dos Indios.
  
  
  O vello xefe veu ata nós e falou para Tihok en Maia. A continuación, el se virou para min e dixo: "eu dixen que o meu fillo que el loitou bravamente e con honra. Eu estou lle dicindo a mesma cousa sobre ti, Nick Carter. Vigia Chico é unha hora de distancia de coche. Dous dos meus homes máis fortes vai levar vostede alí unha canoa.
  
  
  El me entregou unha bolsa envolto en un impermeable pano. "Ten que limpar e lubrificar a súa arma antes de que a auga salgada seca, se non vai ser inútil contra o mal persoas que están a buscar."
  
  
  Ego agradeceu e tomou Hugo fóra para o día da cabana. Entón eu seguín os dous muscular homes que xa estaban esperando para me levar para a canoa.
  
  
  Trece
  
  
  A costa canoa viaxe foi rápida e tranquilo. Dous Maias nos saudou cordialmente a navegar a bordo. Ningún deles falou para nós.
  
  
  Nós desembarcaron en Vigla Chico, un asentamento tres veces o tamaño da aldea da esquerda. As casas parecía máis permanente, e os carrís de tren desde o leste rematou no bordo exterior da cidade. O meu remadores me levou para o que eu pensaba que era a casa do xefe local, falou brevemente a el en lingua Maia, e entón, de súpeto me deixou sen ollar para el.
  
  
  Ela pediu un número de teléfono, e eu foi levado a un xeral edificio que, ao parecer, serviu como unha escola, xeral tenda, sala de reunións, depósito, e así por diante. O teléfono foi un dos primeiros modelo en un robusto caixa de madeira con unha alza sobre o lado.
  
  
  As próximas dúas horas foron gastos de condución para Mérida, capital de Yucatán, e de alí a través dun labirinto de repetidores e intermedio operadores, ata que a voz familiar de David Falcón Crónica tocou para fóra en liña.
  
  
  Eu dixen a uem onde eu estaba e deu emu unha versión condensada de como cheguei alí, falando rapidamente por medo a que podemos perder contacto en calquera momento.
  
  
  "Eu teño unha forma rápida para fóra de aquí," emu dixo ela. "Hai un tren, pero, ao parecer, de que o tren ten que correr unha vez cada vez que hai un total eclipse solar."
  
  
  "Eu vou levar vostede por helicóptero. Cal é o estado da misión? "
  
  
  "Maletas chegar a bordo, a Gaviota de Curacao. Fyodor Gorodin parece ser o xefe de operacións con Zhizov, ao parecer estar na ih sede e só de cando en vez aparecen na rúa. Non hai confirmación de que Knox Vornov é a clave persoa, pero a evidencia é forte o suficiente para que poidamos considerar é certo." El dubidou, e logo engadiu ," perdemos Rona Folstedt."
  
  
  "Eu sinto moito en escoitar iso, Nick," David Hawke, dixo. Dela, sabía que era o que el quería dicir. Como o director do MACHADO, el estaba familiarizado coa morte, pero o seu axente escuadrón causada Emu máis profunda dor que moitos entender. "Pode traballar aquí só?", engadiu el.
  
  
  "Eu podo, pero sería bo se houbese alguén familiarizado con este territorio. Está quedando escuro aquí, e eu non teño que lembra-lo que estamos a reunión un prazo."
  
  
  "Claro que non", Falcón, dixo secamente. ""Espera un minuto."
  
  
  O teléfono estalou silenciosa no meu oído para poucos segundos, e el sabía que o Falcón foi entrando información no seu ordenador de escritorio. A continuación, el volveu con unha resposta:
  
  
  "A CIA ten un axente chamado Pilar en Veracruz. Ela porémonos en contacto con vostede alí no Hotel Baia Bonito."
  
  
  "Ela?"
  
  
  "Si, Nick, que parecen estar en sorte. Se me dixo que era un de cabelos vermellos, ben equipado... erm... todos os equipos adicionais ". Falcón limpou a gorxa, a continuación, continuou nun ton diferente. "Pode organizar un pouso de helicóptero na Vigia Chiu?"
  
  
  "Hai unha clareira dereita detrás deste edificio. Canto tempo pode envialo por helicóptero? "
  
  
  "Eu vou ter que traballar a través do Departamento de Estado. Se eles están ata a marca, vai ter o ave en tres ou catro horas."
  
  
  Boa. Eu vou estar seguro para iluminar a zona de aterraxe con explosións ou fogueiras. Como discutir estes detalles, ocorreu-me que, en circunstancias normais, tales informacións non ía ser transmitida criptografía máis público liñas de teléfono. As circunstancias, sen embargo, foron calquera cousa, pero ordinario, as condicións eran primitivos.
  
  
  "Está indo a necesidade de diñeiro," Hawke, dixo. "Eu vou estar esperando no seu hotel en varios américa Central moedas. Calquera outra cousa?"
  
  
  "si. O meu Luger tomou un baño de auga salgada, entón eu quero ter unha arma de limpeza kit útil. Os nenos 9mm munición ".
  
  
  "El vai estar esperando por ti." Houbo unha pausa na liña, como se Hawke quería engadir algo máis. Pero, a continuación, el só dixo: "non Hai máis para vostede que sorte, Nick."
  
  
  Eu tiña un emprego, onde ela foi convencido polos locais alcalde para dirixir a zona de luces para o helicóptero. El non quere me axudar. Os nativos de Vigia Chico foron un pouco menos hostil para a piscina ao aire libre de Maya na vila costeira, pero os seus lazos para as antigas tradicións mantívose forte. As persoas brancas de raro cura chegou a Yucatán en misións de paz, e as persoas non estaban ansiosos para coñece-los.
  
  
  
  
  
  
  un torno ih coches voadores.
  
  
  El foi finalmente obtido por ih relutante cooperación no xeito old-fashioned. Por prometendo-lles diñeiro. En particular, a súa esperanza era que un CIA, Departamento de Estado piloto que ía traer algo de diñeiro. Sería un pouco raro para saír en Chico é Vigia se os veciños pensaban que estaban sendo enganados.
  
  
  Para as próximas horas, tal preocupacións foron escondidos no fondo da súa mente, como ela dirixido a colocación da zona de luces. Había unha morea de seco madeira morta de todo, e eu acende a seis incendios en un círculo para delinear a zona de aterraxe.
  
  
  Así como as fogueiras foron acendidas e a limpeza iluminada, Sel e Stahl esperou. E esperar. E esperar.
  
  
  El debe ter sabido que as cousas non estaban indo para ir tan ben co Estado Departamento implicado. Ata o momento eu oín o son, o helicóptero do rotor estaba empezando a romper, e a miña bombeiros foi definitivamente infeliz co atraso. O piloto notado o noso pequeno grupo e trouxo o seu navío, o envío de un enorme nube de groso vermello-marrón po.
  
  
  O piloto nome Martin. Foi unha fina home novo con un apuntou o nariz. Trocamos IDs mentres os veciños fortes ao redor, mirando para o helicóptero con gran desconfianza.
  
  
  "Espero que eles enviaron algún diñeiro con vostede," eu dixo.
  
  
  "O diñeiro? Por que?"
  
  
  "Para axudar a alarma de incendios, eu tiña a promesa estas persoas algunhas pagamento."
  
  
  Martin apertou os ollos ao raio do ceo. "Eu non sei o que precisa a zona de luces para; case un día enteiro.
  
  
  "Cando ela foi convidada por helicóptero," eu dixo friamente, " el estaba escuro. Eu estaba esperando que o Departamento de Estado ía responder rapidamente o suficiente para me sacar de aquí antes do amencer. Eu teño unha axenda moi ocupada, vello amigo.
  
  
  "Ninguén dixo nada sobre traendo diñeiro", el resmungou.
  
  
  As persoas que nos rodean foron murmurando, e el estaba con medo que tiña pego a esencia da nosa conversa.
  
  
  "Vostede trae-los o seu diñeiro?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "ben... algúns deles," el dixo con coidado.
  
  
  El estaba a perder o seu temperamento. "Entón, saír, tomar a medida! Eu prometín a estas persoas diñeiro, e eu sospeito que eles van romper os seus ósos, se non obter h."
  
  
  Mirando ofendido, Martin tirou un agredidos carteira fóra do seu peto de atrás e comezou a navegar as contas. Irritado con ela, eu tomei a carteira de el, e tirou a carteira. O importe dos proxectos de lei foi de pouco máis de cincuenta dólares. Foi aprobada por ego para a senior, que solemnemente contados a egos, a continuación, asentiu sen sorrindo. El falou para os veciños que tiña afastado para limpar o camiño para nós.
  
  
  Cando xogamos este xogo o helicóptero, Martin dixo: "Vostede tiña que darlles todo? Eles Indios probablemente sería satisfeito coa metade.
  
  
  "Quizais", dixo. "E quizais eles non sería feliz ata que poñer unha lanza a través da súa gorxa. Será que vai te custa vinte e cinco dólares?"
  
  
  El comezou a motor para a vida, sen comentario
  
  
  "Non te preocupes" emu dixo ela. "Eu vou facer un completo informe sobre a súa contribución, e vai ser reembolsado a través das canles normais do Departamento de Estado. Se ten sorte, pode obter o seu diñeiro de volta de Nadal. Quizais non este Nadal... "
  
  
  Por primeira vez, Martin relaxado un pouco e incluso conseguiu un sorriso. "Todo ben", dixo. "Eu teño que admitir, é máis barato que unha lanza na gorxa. Onde?"
  
  
  "Veracruz," uem, dixo a ela, e saltou.
  
  
  Capítulo catorce anos.
  
  
  Hernando Cortez desembarcou en Veracruz en 1519, converténdose no primeiro Español en poñer o pé sobre Mexicano solo. Con eles, Doninha cidade foi capturado en varias guerras polos Americanos e o francés dúas veces.
  
  
  Como nós esvarou a través da Baía de Campeche, e el chiscou na soleada cidade, estaba claro que Veracruz foi agora, polo menos, un premio digno de todo o que sangue e o trono.
  
  
  Estableceuse sobre o pouso pola American Consulado, onde ela rexeitou unha invitación para estar para o xantar. Eu me sentín dura e húmida de esforzo, esgotado de insomnio, e eu non sentir ganas de facer pequenas falar martinis con algúns dos nosos estranxeira persoal de servizo. El balance Martin banda, asegurou-lle de novo que el ía recibir o seu diñeiro de volta, e usou o externos teléfono para chamar un taxi.
  
  
  O taxi para o Baia Bonito Hotel levou a través de algúns da cidade antiga calzada forxados con pintorescas casas antigas, así como a través de ancho moderna rúas a carón de aceiro e vidro rañaceos.
  
  
  A miña pousada foi datada, pero cómodo, con un gran patio aberto para o ceo e tres liñas de cuartos en torno a el. El dixo ao condutor para esperar e fun cara a dentro. Cando el me deu o seu nome, o home na mesa me entregou a chave do cuarto, unha espesa sobre lacrado, e un paquete do tamaño dun clarinete caso. El veu en varios tamaños e cores: de dólares, pesos, quetzal, cordoba, colonas, lempirs, balboa, bolivars, gourdes, libras, francos, e floríns. Eu tirou un peso, paga o condutor, e fun ata o meu cuarto no terceiro andar co saco debaixo do meu brazo. Nós non escoitar de calquera outra persoa, Pilar.
  
  
  El tivo unha longa chea de vapor baño, seguido por unha ducha fría, a continuación, desembrulhou o acondicionamento da esquina máis limpo.
  
  
  
  
  
  
  Eu comecei a traballar na Luger. Ela podería ter preguntado Hawke para me traer unha nova arma, pero Wilhelmina era un vello e amigo de confianza.
  
  
  Luger levou á parte e examinou todos os detalles. Porque era ben prostrado e protexido por unha capa impermeable, a auga salgada non tiña mal o metal. El usou disolvente en cada parte, mesmo os pequenos parafusos, e traballou as manchas través do burato ata que foron branco puro. O desmontado arma secas con un que non solte fiapos cotonete, tocou a crítica partes con baixa viscosidade do aceite lubricante, e remonta a Luger. El enfiou un oito-rolda clip en torno a caixa de cunchas Falcón trouxo, entón esvarou Wilhelmina en un cinto coldre.
  
  
  O meu corpo precisaba durmir, pero a miña mente non ía desistir. Había plans para facer isto, pechar brechas. E cada vez que deixar o seu cerebro resto, unha imaxe de Rona viría en vista. O rubio cuxo delgado, áxil corpo fora nos meus brazos para tantas noites non podía ser considerado só un traballo perdido compañeiro.
  
  
  Eles non permiten o tempo que precisa para esgotar a súa tristezas, eu penso amargamente, e voou ao redor da sala. Na mesa, eu preguntei se había unha tenda nas proximidades, onde eu podería mercar roupa.
  
  
  "Si, señor. Aguilarz, situado do outro lado da rúa, é unha gran opción, " dixo Clera.
  
  
  "Gracias. Eu estou esperando un visitante. Se ven ela, dicir a ela, hey, onde atopar-me."
  
  
  El atravesou a rúa e pasou un puñado de Hawke diñeiro en roupa. Despois de se vestir un traxe novo con todos os accesorios adecuados, el consultou a súa mesa funcionario, unha vez máis, e pasou ata a rúa a rúa café. El sentou-la para abaixo a unha mesa onde podería ver a entrada e ordenou unha botella de locais coñac, que queimou como un lume, pero non gusto malo. Como eu un grolo de coñac, eu quería saber canto tempo teño que esperar antes de que eu decidiu que o meu compañeiro, Pilar, non vai aparecer.
  
  
  Naquel momento, unha pel escura nena en unha baixa de corte blusa que mal contida seu fermoso seos balance entre as mesas e deixou no meu lugar. O seu cabelo era negro e de espesor, lixeiramente despenteado, frescos do lixo. Nah tiña café-cor de ollos que prometeu exóticas praceres.
  
  
  "Pode aforrar un xogo?", preguntou ela, con un lixeiro acento.
  
  
  "Sentímolo, eu non manter ih dende que eu deixar de fumar." Hey levou a el.
  
  
  "O ano pasado eu intentou deixar de fumar min mesmo, pero só durou dous domingos," ela respondeu correctamente.
  
  
  "Ten que ser Pilar."
  
  
  "si. E está Nick Carter... Cuxo nome é Killmaster. A súa reputación precede-lo." "Eu non sei se eu debería comportarse modestamente ou pedir desculpas."
  
  
  A súa plena beizos curvo en un sorriso. "Vostede non debe desculpas. Podo sentir a súa abaixo?" "
  
  
  "Por suposto. O meu formas son un pouco desgastado hoxe, como todo o máis.
  
  
  Pilar sentouse na cadeira a través de min. "Vostede parece que precisa para durmir un pouco", ela dixo.
  
  
  "Negocio ven en primeiro lugar," ela dixo con un insinuando sorriso. "Podemos falar aquí?"
  
  
  Os seus fermosos ollos vagaban sobre os zapatos en o café e os transeúntes na calzada. "Este é tan bo un lugar como calquera", ela dixo-me con un encoller de ombreiros.
  
  
  El acenou para o camareiro para pedir outro vaso, a continuación, derramou Pilar unha coñac. A continuación, el pediu-lle bruscamente: "o Que fixo o seu cabelo?"
  
  
  Instintivamente, a súa man foi para Golov en confusión momentânea, a continuación, ela sorriu. "Ten que ser dito que eu era un ruivo. Como vostede sabe, no noso correo negocio, hai unha parte da necesidade de cambiar a aparencia. Vostede como negro? "
  
  
  "Ama-lo. Eu aposto que o diñeiro, que foron tan tolo como o vermello.
  
  
  "Por que, grazas a vostede," ela dixo, e me deu un travesso mirar por debaixo das súas longas pestanas.
  
  
  Por un momento, Pilars ' características parecía desaparecer, substituído polo rostro fino de Rona Folstedt. El tomou un grolo do forte brandy e a imaxe desapareceu.
  
  
  "O único que temos," eu dixo, "é o barco que trouxo a maleta no bordo do Gaviota. Eu non podería facer para fóra o noso nome, os nosos números de identificación na escuridade. El estaba dirixido moi baixo en B & nb e foi impulsado por dous motores foraborda ."
  
  
  Pilar mordeu o beizo e balance a cabeza.
  
  
  "Nada diso. Non ve a ninguén en torno a persoas no barco?
  
  
  "A persoa principal foi curto, groso-definida, e completamente calvo."
  
  
  Ela levantou a man para me deixar. "Un robusto, calvo home?"
  
  
  "É iso mesmo. Vostede sabe o ego?"
  
  
  "Eu penso así. Non é un home que leva unha banda de contrabandistas en Curaçao. Ego nome é Torio.
  
  
  "Vostede me pode dicir onde atopar o ego?"
  
  
  "Podo leva-lo alí. Curacao sabe ela, e pode moverse rapidamente ."
  
  
  Por un momento, estaba a piques de obxecto. Ela non foi enviado a un hotel para ser como Rona. Pero Pilar estaba seguro, el podería gastar un tempo precioso en Curaçao sen fíos, e tempo foi o factor decisivo.
  
  
  "Canto tempo podemos deixar?" Eu dixen a ela.
  
  
  "Nós pode incorporarse unha rápida viaxe de pesca, mañá pola mañá. Vou organizar todo para ela.
  
  
  "Podemos comezar máis cedo?"
  
  
  "non. E é importante que vostede descansar un pouco esta noite. Mañá terá que ser forte e alerta."
  
  
  A miña dor muscular acordado. Tivemos outro vaso de coñac, e ela andou-me de volta para o meu hotel.
  
  
  "Eu vou vir buscalo pola mañá," Pilar, dixo, " e nós imos ir ao aeroporto."
  
  
  Eles deixaron ela no curro e incrementar-se canso
  
  
  
  
  
  
  para o meu cuarto.
  
  
  Capítulo Quince
  
  
  El levou a súa segunda baño do día e chamou as cortinas contra o sol da noite. El tirou a roupa nova e poñer-los sobre unha cadeira. A continuación, el estendeuse espidos na cama, tirou a folla sobre el, e mirou para o teito.
  
  
  Só forzar-se a durmir é xeralmente imposible. Cada nervio no meu corpo precisa descanso, e os meus ollos eran como sacos de area, pero ela non podía durmir.
  
  
  Nalgún lugar, un ex-científico Estadounidense e un ex-xeneral ruso estaban preparando para borrar o meu país, cidade por cidade. O día despois de mañá, a primeira vai ir a Nova York. A súa ten que se apresurar en algún lugar para deixar ih, non voar a partir de cama para a cama nun hotel en Veracruz.
  
  
  Pero correndo para a batalla, sen preparación sería tolo e perigoso. E se Pilar pode atopar o contrabandista Torio, el aínda pode ter suficiente tempo para completar a misión. Ela pechou os ollos. Rhona visión nadou antes de min, desbotada, a continuación, volveu.
  
  
  A luz do sol filtrado a través da laranxa cortinas gradualmente esvaécense a través de todos os tons de gris, e, finalmente, el estaba escuro. Con todo, a miña mente non podía acougar.
  
  
  Cada son da rúa de abaixo parecía ó meu oídos abertamente. Rubor baño no cuarto ao lado, fonte de Niagara Falls.
  
  
  Entón, alguén bateu levemente na miña porta.
  
  
  "Si?"
  
  
  "Este é Pilar," veu a leve a resposta de reumatismo.
  
  
  El se arrastrou todo o lixo, colleu unha toalla, e abriu a porta. Pilar estaba usando un vestido negro con pequenas flores que parecía medrar felices nos outeiros e vales do seu país rico.
  
  
  "Veña", dixo.
  
  
  "Eu realmente non creo que sería capaz de durmir," ela dixo, e foi para dentro.
  
  
  "A súa beleza supera só a súa sabedoría," eu respondeu.
  
  
  "Eu trouxo-lle algo para axudar." Ela sentou-se levemente no bordo da cama.
  
  
  "Pílulas?", el preguntou ela. "Eu nunca tomar h."
  
  
  Ela me deu un preguiceiro sorriso. "Non, non pílulas. A min."
  
  
  "Ben", eu respondín, recuperando o meu asombro, " vostede é sempre un delicioso tablet, e non é difícil de tragar en todo."
  
  
  O seu fermoso rostro quedou serio, case popa. "Non é broma," ela dixo. "Tanto da nosa vida pode depender a súa condición física mañá, e..." Aquí ela dubidou, os seus ollos se desprazan sobre a miña toalla-vestida forma. "E quizais eu vou descansar sen descanso só esta noite, tamén."
  
  
  "Quizais", dixo.
  
  
  "Vai deixar todo para min?"
  
  
  "Pilar, ela está nas súas mans."
  
  
  "Bien. Eu quero que atopan aquí na cama primeiro."
  
  
  El obedientemente camiñou ata a cama e estaba a piques de sentar, cando a súa forte marrón dedos esvarou baixo a toalla ela estaba usando e cepillado fóra do ego.
  
  
  "Non imos ter unha toalla para que," ela dixo categoricamente. "Se deitou para a vida, por favor."
  
  
  O seu corpo estaba deitado na cama, as súas mans acabar na almofada. Algo legal toca o meu pescozo na base do meu cranio e, lentamente, el rastexaren ata a miña volta. Un lixeiro cheiro a canela chegou a ela. Por riba do ombreiro, vin Pilar tomar un pequeno bote de todo o saco ela estaba cargando e despeje o contido baixo a miña columna vertebral.
  
  
  "Aceite de canela", explicou ela. "Agora eu quero que baixar a cabeza de novo, e deixe-me axudar a relaxarse."
  
  
  "Si, miña señora," eu ri. Houbo un murmurio, sedoso son. Un flash de escuro coxa colleu fóra do canto do ollo, e eu entender que, Pilar tiña desposuído fóra todas as súas roupas.
  
  
  Como se sentir os meus pensamentos, ela pechou os ollos con un leve toque da súa legal, suave dedos. "Relaxarse", ela murmurou. "Agora todo o que precisa facer é relaxarse."
  
  
  A continuación, a súa mans descansar na miña volta en suave pouco círculos, os seus dedos preme firmemente e suavemente. Ela untada de aceite sobre os meus ombros e peito, facendo polo que se aproba ruídos para si mesma. Ela atopou a vinci no meu lado onde a lanza Maya tiña roçou-me, e os seus dedos acariciou a dor.
  
  
  Ela aplicou o aceite para a miña cintura, as súas mans correr deliciosamente sobre a miña pel coa perfumado lubricante. Para abaixo e para abaixo, máis nádegas e de volta das coxas. Tocar o oco de xeonllos un pouco máis, a continuación, os meus músculos da panturrilha, ao longo do tendón de Aquiles, de xeito que a miña saltos están descansando nas súas palmas.
  
  
  Pilar suavemente aplicado o aceite para as plantas dos meus pés, deslizando o dedo entre e arredor de cada un dos meus dedos.
  
  
  A miña pel estaba vivo e hipersensibilidade para o seu toque. Era como se eu podía sentir a proximidade do seu corpo espido a través dos meus poros.
  
  
  El dixo, " Pilar, eu non sei se estou animado sobre ela ou se quero durmir. Por favor, tomar unha decisión! "
  
  
  "Calmar", ela reprendido suavemente. "Estamos só comezando."
  
  
  Entón ela colleu a miña dedos dos pés, un de cada vez, para persuadir-ih, rolando-los entre os seus dedos. Co seu polgar eo indicador, ela fixo unha oleada vaíña que esvarou cara arriba e abaixo de cada dedo do pé.
  
  
  A continuación, Pilar tomou cada pé nas súas mans e amasar ata que eu podía sentir os ósos rachaduras. Entón, ela moveu mans ata as miñas pernas de novo, a súa experto dedos cavando os músculos tensos, espremer, a manipulación, o deseño, a dor de dor.
  
  
  Foi dada especial atención para o meu traseiro. Con unha man en cada unha nádega, ela inclinouse e apertou con sorprendente forza para unha muller, a súa mans rolando ritmicamente do seu salto ao seu alcance.
  
  
  A cama afundiu un pouco como Pilar
  
  
  
  
  
  
  ela estaba no meu pé. En torno a esta posición, ela inclinouse cara adiante e correu os seus dedos áxiles para abaixo a miña volta, magic relaxarse os músculos tensos.
  
  
  Como ela chegou a fronte para masaxes os meus ombreiros e pescozo, ela sentín a mamilos do seu balance seos cepillo contra min. Agora as mans esvarou cara a abaixo miñas costas núas dos meus ombreiros para os meus pés.
  
  
  "Agora vez máis," ela dixo,"e eu vou facer o outro lado."
  
  
  "Eu non sei se eu podo tratar con isto."
  
  
  "Non te preocupes, o seu seguro, non pode leva-la."
  
  
  Ela, rolou sobre a súa volta.
  
  
  Pilar suspirou. "Por que, Nick, eu penso que foron relaxante!"
  
  
  "Maldita a medida!" Dela, riu, tendo a oportunidade de ollar para o meu espido masaxista. A súa pel era como pulido cobre-lisa e sen fallos. Os seus seos estaban cheos e madura. Eles afundiu, a continuación, aumentou acentuadamente. A súa estreita cintura e rolda, empresa coxas brillaron cun lixeiro brillo de ouro.
  
  
  Ela delicada inclinouse para incorporarse unha botella de aceite de mesa de cabeceira e pulverizado ego en min, estendendo os brazos.
  
  
  "Non te preocupes", dixo ela, como se de ler a miña mente de novo, " nada vai ser deixou inacabada!"
  
  
  Entón, agora ela ten súas mans sobre el. Os seus ollos pechados , e non había preocupante imaxes na súa cabeza. Eu tiña unha sensación de lixeireza, como se o meu corpo, guiados por aqueles saber dedos, estaba á deriva no espazo. Ela parecía ser feita en butterscotch... tenso, estirado, deliciosamente tensa ata o punto de dolly punto de ruptura.
  
  
  Os seus ollos agarrado aberto e el colleu Pilars ' brazo. "Iso é o suficiente", dixo. "Acabamos de acadar os límites de masaxe. Tes calquera outros talentos? "
  
  
  Pilar me deu un preguiceiro, provocando un sorriso. Eu me sentín un choque de pracer exquisito como a súa boca pechada máis de mina.
  
  
  E por un momento, eu me sentín como se eu estaba sendo levado a través dun pequeno veludo burato en un mundo de inimaxinable pracer. Entón eu me sentín un arrepío de liberación. E por primeira vez en moitas horas que estaba baleiro de nós a partir de pensamentos, nós a partir de sentimentos, flotando no baleiro, flotante para o pozo profundo do esquecemento.
  
  
  Ela quente, ardente corpo á beira da miña tirou-a para abaixo e cuberto nós tanto coa folla.
  
  
  En menos de un minuto, o soño que fora desexo-lle por tanto tempo envolto me en un ambiente acolledor, canela-scented abrazar.
  
  
  Capítulo Dezaseis
  
  
  Acordei na madrugada coa sensación de que todas as pezas antigas fora substituído con novas, Teflon-revestido permanente presionando compoñentes. Eu podía escoitar a auga espirrando no cuarto de baño e unha voz de muller cantando en español. Ela apareceu en todo o lixo, camiñou ata a Día e empurrou-o.
  
  
  Fluxos de vapor irrompeu na sala. Detrás do semi-transparente cortina de ducha, eu podía ver a silueta do Pilar fermoso corpo como ela lathered arriba e cantou algo desde os días de Pancho Villa. Ao longo do tempo, a cortina preso a súa pel, expoñendo a superficie brillante como un celofán fiestra en unha caixa de doces.
  
  
  El ficou alí por un momento, apreciado a vista, a continuación, agarrou a cortina e tirou-lo de lado.
  
  
  Pilar engasgado na bandeira de permiso para realizar e cubriu a cara coas mans en instintiva feminino xesto. A continuación, ela puxo as súas mans para abaixo e sentou-se sorrindo baixo o ducha chorros, mentres que a auga escorrido os outeiros e os ocos do seu corpo fixo brillan como un selo.
  
  
  "Bos días, kerido," ela dixo. "Eu espero que esta é a súa única transmisión, non o seu." Os seus ollos vagaban sobre o meu corpo. "Vostede sempre espertar coma este?"
  
  
  "Todo depende de que está tomando un baño no cuarto ao lado."
  
  
  "Eu espero que durmiu ben."
  
  
  "Como un rexistro. Se o mundo xa descobre sobre esta pílula para durmir drogas de vós, imos ver a última en barbitúricos.
  
  
  "Flatterer. Sentir-se para abaixo e eu vou lavar a súa volta."
  
  
  Eu pisei na ducha, e Pilar virou en torno de min. Ela lathered as mans para arriba, pero a área da miña anatomía que ela lathered ata definitivamente non era o meu de volta. Eu virou-se cara ela, e auga espirrou en ambos os de nós. Por primeira vez, ela entendeu que unha rapaza de altura, ela foi.
  
  
  "Ocorre-me," eu dixo, " que eu recibín unha morea de pedidos de ti. É tempo para me levar máis.
  
  
  "O que quere dicir, Kerido?", ela respirou como ela inclinouse cara adiante, aqueles fermoso seos balance cara a min.
  
  
  Tomándolle os brazos, Pilar ergueu-se e levou ao seu lado. A continuación, el baixou-lo aínda máis, unha fracción de un centímetro de cada vez.
  
  
  Ela soltou un pequeno son do pracer como os seus brazos envolto en torno a meu peito, e ela tirou nós xuntos, presionando o seu peito contra a mina. Que comezou unha lenta, ondulante, inmóbil baile, alí ducha, aumentando gradualmente o ritmo ata Pilar foi xirando e bailando como un posuído muller. De súpeto, ela gritou, a súa voz perforación o monótono ruído da auga.
  
  
  Pola contra, estivemos xuntos, deixando os nosos corpos lavar.
  
  
  Nós vestida de xeito rápido e, a continuación, foi para un café nas proximidades para un delicioso almorzo de huevo rancheros. Nós lavado nosos egos para abaixo con Mexicano cervexa, que incluso no almorzo é mellor que amargo Mexicano phi café.
  
  
  Un taxi nos levou a Aeropuerto Nacional, onde xogamos un pequeno avión partido como este. Saímos ás seis e media. Con dúas horas de diferenza de tempo, que tería desembarcado en Curaçao en torno a mediodía.
  
  
  Cando estabamos voando
  
  
  
  
  
  No pacífica verde de Yucatán e o azul profundo do Mar do Caribe, a súa mente non podía axudar, pero lembre que non é así moitas horas atrás dela, loitando pola súa vida alí.
  
  
  Como se por mutuo consentimento, Pilar e eu non falar durante a viaxe. A principios desta mañá, estabamos só un home e unha muller gozar da vida, e outro amigo, como se o noso maior problema foi decidir o que come no almorzo. Pero agora nós foron dous profesionais camiñando cara perigos descoñecidos, sei que nunca vou volver. Este non foi o tempo para a conversa pequena. Nós sentimos en silencio, perdidos na nosa propia privado pensamentos.
  
  
  O piloto voz quebrou a silencio. "Eles están todos en torno de ti, que están na sala, no lado estribor, agora pode ver a illa da Poboación por diante. Poboación é menor de tres illas que compoñen as Antillas. Curacao é aínda cincuenta quilómetros ao leste. Estamos comezando a nosa baixada, e nós imos ser desembarco en preto de quince minutos."
  
  
  Como o piloto continuou a dicir-nos sobre Curacao de condicións meteorolóxicas (perfecto, como sempre), eu asistir Aruba desprazar pasado nós. O Estreito entre a Poboación e Curacao foron pontilhadas con branco veleiros e moitos pequenos marrón illas sen poboación permanente, aínda que ás veces eran utilizados polos pescadores.
  
  
  O noso avión pousou na Plesman Aeroporto, e atopamos as taxas para un período de cinco millas de viaxe para a capital de Willemstad. A cabina foi un vello "Moe", con tellado eliminados de xeito que podería ser usado en ao aire libre.
  
  
  O condutor era un pouco falador home que parecía determinado para nos dicir todas as fofocas locais durante a nosa viaxe curta. Eu non prestei moita atención ao que o home estaba dicindo ata que unha única frase pasou pola miña mente como un xeo escoller.
  
  
  ""Espera un minuto", el gritou para o condutor. "O que dicir sobre o loira que está a ser levado ata o vestido?"
  
  
  El virou-se no seu asento cun amplo sorriso, satisfeitos de ter espertado o meu interese. "Oh, si, señor. Dous días atrás, había unha chea de emoción na pesca peiraos. Un dos barcos volveu con un amarelo-señora de pelo. Ela estaba vestindo unha colecta salvavidas que a mantiña á luz, aínda que ela non era consciente cando eles trouxeron ela. É moi raro, porque só un dos nosos barcos non estaba implicado nun accidente."
  
  
  "Onde está agora?" Ela, dixo,
  
  
  "Cando el se tornou coñecido en pesqueiras, o marido da muller pronto chegou e levouna con el."
  
  
  "O seu marido?" - repetir-lo.
  
  
  "Ah, si. Este é un gran oso-como o home que ás veces nada con Goviota."
  
  
  Gorodin! El debe ir de volta para Curaçao, cando el non podería atopar-me ou Rona en o & nb. Non hai dúbida de que el estaba esperando alí cando a palabra veu de todo o que ela fora levado polos pescadores. Iso foi hai dous días. Eu calcula as probabilidades de que Rona aínda estaba vivo. Foi un longo tiro: "Vostede non sabe onde o home está indo... o seu marido... levou a muller?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Non, señor, pero quizais o meu amigo Saba, o pescador, pode dicir-lle." Foi el quen tirou a señora de vestir."
  
  
  "Pode me levar a Saba?"
  
  
  "Agora, señor?"
  
  
  "Actualmente." El tirou un dez-guild proxecto de lei de todo o seu abaulamento carteira e entrega-lo para o condutor. "E facelo rápido."
  
  
  "Cinco m," el dixo, depositar o diñeiro en un minuto.
  
  
  En cinco minutos, case para o segundo, fixemos o noso camiño a través do labirinto de rúas estreitas para a pesca peiraos fóra de Willemstad, abrindo camiño con un corno que o condutor sempre se inclinou sobre. Nós parou abruptamente sobre o terraplén en fronte da casa de madeira con unha gran fiestra untada con fume e un resistiu sinal de que dixo Vanvoort do Agocho.
  
  
  Mentres eu camiñaba ao redor do coche, eu me sentín un puxão na miña manga e entender que eu tiña case esquecido o Pilar.
  
  
  "Nick, a loira... esta é a súa Rona?"
  
  
  "Debe ser".
  
  
  "O que vai facer?"
  
  
  "Atopala, se poida."
  
  
  "Pero temos un localidade en Rusia."
  
  
  Se non fose para o Ron, non habería misión. Foi ela quen nos deu a clave, e agora ela pode levar-nos a Gorodin. Ademais, ela non foi adestrado para facer un traballo perigoso como estabamos. Se ela estaba en Gorodin mans agora, ela tería que pagar un prezo terrible. A súa ten que tentar atopar o seu. O seu marido debe o seu moito ."
  
  
  "Ei, ti non tes que facer nada", Pilar dixo. "Non forza-la para completar tarefas. E o tempo ... vostede sabe que día é hoxe?
  
  
  "Si, eu o coñezo. Mañá é o prazo ."
  
  
  "Esquecer-se sobre ela, Nick. Veña comigo e eu vou leva-lo para o Torio." Nós imos atopar ego á beira do mar, non moi lonxe de aquí."
  
  
  El parou diante da porta do Vanvoort santuario e mirou para Pilars ' cara. Cando eu falei, a miña voz era frío. "A decisión é o meu, e o seu ego fixo. Vai vir comigo?" "
  
  
  Ela coñeceu os ollos por un momento, a continuación, virou-se de distancia. Ela estendeu a man e tocou o meu brazo. "Eu sinto moito, Nick. Ten que actuar de acordo coa súa conciencia. Eu vou axudar en calquera forma que preguntar. "
  
  
  El apertoulle a man e camiñou a través da porta.
  
  
  Capítulo Dezasete
  
  
  Vanvoort de Refuxio non era un turista bar. A luz era feble, o aire mofo. As paredes estaban cubertas con carteis de publicidade cervexa e políticos. O chan de linóleo foi usado para abaixo para madeira núa en unha franxa ao longo da fronte da sen pintura plancha.
  
  
  A clientela era pescadores e mariñeiros.
  
  
  
  
  
  moitas nacións. E todos os homes. O zumbido de conversa eo tilintar de vasos de súpeto parou cando os clientes notado Pilar, que xa estaba mirando espectaculares nun curto espazo de amarelo limón vestido.
  
  
  Detrás do mostrador sentou-se un club patas Holandés con melón-como bíceps saíndo de debaixo da mangas curtas do seu ego camisa.
  
  
  "Eu estou mirando para un pescador chamado Saba," eu dixo.
  
  
  Holandés é pequena ollos chisca máis me gusta de insectos. "Quen di que está aquí?"
  
  
  "Ego é outro condutor de taxi. O Río Hudson.
  
  
  El balance a súa enorme cabeza de lado a lado. "Non significa nada para min."
  
  
  Poñer as dúas mans sobre a vara, el apertou o seu rostro contra el. "Señor, eu non teño tempo para xogar xogos, e eu non teño tempo para explicar. Pero eu quero que vostede sabe esta: se non me amosar un Sub en cinco segundos, ou me dicir onde podo atopar ela, eu estou indo a camiñar a través deste bar e romper os seus ósos ata eu chegar reumatismo."
  
  
  O Holandés sabía que eu era grave. Ego blush palideceu. "Alí", el resmungar. "Só un posto por a parede."
  
  
  Cando eu virou-se lonxe da barra, o murmurio comezou de novo, e todo o mundo estaba ocupado mirando Pilar.
  
  
  O solitario home no posto foi unha Virxe negra de impostos estatais.
  
  
  "Saba?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "En realidade, amigo. Sentir-se. E a muller, tamén. En ego actuacións, a parte musical foi Británicos, e a parte foi calypso-melódica, que se escoita en algunhas partes das Indias occidentais. "Ten que incutir en Hans o temor de Deus, facer o ego retroceder como esta."
  
  
  "Eu quero preguntar sobre a muller que trouxo dous días. O que atopou no mar."
  
  
  "Ah, a señora co pelo amarelo. Moi fermosa. Ela non espertar para dicir as palabras para nós. Moi, moi canso. O mar drena a súa forza. Pero eu non creo que iso doe. Nada está roto ."
  
  
  "E o home colleu o seu rival? Quen dixo que era o seu marido?
  
  
  "Oh ho, quizais el non é o seu marido," huh? El non mira como o amarelo-señora de pelo que é enganado polo seu marido. Moi duro, moi feo. Vostede é un home, amigo?
  
  
  "Non, pero o seu servo, e o home que a levaron, en definitiva, non estaba. Vostede sabe onde el a levou?"
  
  
  "Si, eu o coñezo. Eu diga a eles o camiño para a Raíña Hospital. El di que nunca min ', que fai a señora onde ten amigos. El dixo que eles foron coidar dela. Entón, eu asistir a onde vai. El fai a rapaza para unha lancha con outros dous homes. Eles están indo para o Pequeno Can, unha pequena illa de doce millas da costa. Nada, pero a gran Can Pequeno rochas. Grandes rochas e un pescador cabana. Os pescadores non usan a este lugar. Homes con armas agora asustar todo o mundo.
  
  
  "Vostede me pode mostrar como conseguir para o Pequeno Can?", preguntou ela.
  
  
  "Por suposto. Ir para abaixo para os peiraos, podes ver este lugar. Deixe-me amosar-lo para ti."
  
  
  O home negro levantouse e camiñou para fóra a través dos quioscos. Pilar nos seguiron para a rúa e abaixo un par de inclinadas bloques á beira do mar, onde Saba, só a través da auga con gas, para o que parecía ser unha irregulares borde ao redor marrón rochas.
  
  
  "Can pequeno," el dixo. "Quizais 500 metros de lonxitude, 200 metros de ancho. O único lugar seguro para terra o barco está no outro lado. Non pode ver que a partir de aquí.
  
  
  "Eu teño unha lancha," eu dixo. "Vostede sabe quen aluga-me un?"
  
  
  "Por suposto. Eu tamén teño un con o máis rápido barco no porto, ademais dos contrabandistas e a policía. El cobra-lle unha morea de diñeiro, pero pode obter o seu propio diñeiro."
  
  
  Boa."Ela," el virou-se para Pilar. "Agora eu vou pedir-lle para facer algo que vai ser moi difícil para vostede."
  
  
  "What' s up, Nick?"
  
  
  "Espere por min. Esperar ata eu voltar para o escuro, dicir David Falcón en Washington e diga a eles todo o que sabe ."
  
  
  "Ble a ir con vostede? Eu podo dirixir o barco. Eu pode axudar de moitas maneiras ."
  
  
  "Non", dixo con firmeza. "Este é o meu traballo, e eu quero que estar aquí."
  
  
  "Si, Nick," ela dixo con atípico dimisión.
  
  
  Eu apertou a man dela e seguiu Saba para o peirao onde queremos atopar ego, o outro no barco. El acabou por ser un barco rápido, que o seu orgullo marido coidadosamente mantidos en bo estado. O home non estaba moi preocupado deixar o estraño subir no seu orgullo e alegría, pero o suficiente floríns tiña cambiou de mans para reducir ego resistencia. O motor era un xigante Evinrud ,que inmediatamente veu á vida, e logo xa estaba correndo a través da luz estreito para o Pequeno Can. Antes de chegar moi preto, fixo un amplo círculo ao redor da illa rochosa. Na entrada afastada da costa, un barco con cabinas foi amarrado a sen pintura porto de bar. Había unha cabana de madeira para o Peirao. Pálido gris fume enrolado arredor da cheminea.
  
  
  Ela foi estrangulada por un Evinrud, a continuación, examinou a cabina e rochas circundantes para calquera sinais de vida. Non teñen. Entón eu comece a motor e foi de volta ao redor da illa.
  
  
  Ela vagou ao longo da costa rochosa, por outro lado, en que eu pedín para un local de pouso posible. Os picos irregulares subir quince ou vinte pés, como se algún enorme perturbación no centro da terra tiña xogado ih fóra o chan do océano. Finalmente, eu bati unha estreita cuña de auga entre un par de pedras saíntes, e eu puiden para espremer o barco a través. Eu seguro-la, subiu as rochas, e fixen o meu camiño para a cabina no lado oposto da illa.
  
  
  
  
  
  
  
  O tráfico foi lento no mellor dos casos, e el actuou con cautela, no caso de Gorodin tiña creado vixilancia. Vinte minutos despois, chegou a un lugar cómodo onde se pode deitar-se e ollar para a cabina. Aquí, parecía máis grande que o do lado do océano, e que parecía ser divididos en dous cuartos. A única xanela el podía ver que estaba preso con placas con só encaixados buratos. Aínda ningún sinal de vida humana, só xirando fume estendendo a través do aire. Agora que ela estaba participada do fume, ela notou un cheiro desagradable. Quizais no seu corazón dos corazóns, eu sabía o que era, pero eu rexeitou o pensamento e se arrastrou cara á barraca, tentando evitar ser visto indo para a xanela no caso de que alguén estaba asistir-lo.
  
  
  El fixo para a cabana, sen ningún problema, e sentou-se baixo o embarcou-up.
  
  
  O fedor aquí foi inconfundible. Era o cheiro a queimado carne e cabelo humano. El cerrados os dentes e tentou borrar a imaxe mental do que podería ocorrer para Rona Folstedt. No interior da cabana, un forte, mal contida voz de rabia tocou para fóra. Foi o pesado rosmar de Fyodor Gorodin.
  
  
  "Vostede me deu unha morea de problemas, e Carter," el dixo. "Pero aínda pode gañar o meu perdón. Tes información, eu teño esa información. Simple cambio. E realmente, Della, como pode dicir que non a un matemáticas grandes como o seu que é tan talentoso na persuasión? "
  
  
  El lentamente levantou a cabeza para ollar de esguello todo o espazo entre as placas, e Gorodin voz continuou.
  
  
  "Sabemos que o Carter non afogar. O ego é dicir foron levados a terra en un Maia aldea de pescadores en Yucatán. Ademais, nós non fomos capaces de controlar o ego. Alí ía ser un punto de contacto onde pode contacto-lo en caso de unha emerxencia. Ela, eu quero que me diga onde está."
  
  
  Agora, el podía ver o cuarto través das fiestras. Rona-Folstedt estaba sentado nunha cadeira de madeira á beira Gorodin. Unha web corda foi amarrada ao redor dela cintura, amarre os seus brazos no seu lados e seguro-a para abaixo na parte de atrás da cadeira. Ela estaba vestindo só un anaco de pantalón ela tiña usado cando mergullo fóra do barco de cruceiro. Por riba da cintura, ela estaba espido, revelando pequena, ben formado seos. Os seus ollos están vermellos, e o seu cabelo é emaranhado. Cando ela falou, foi un distante, canso de voz.
  
  
  "Non había ningunha persoa de contacto," ela dixo.
  
  
  "Vostede é un mentireiro e un tolo," Gorodin dixo. "Ten que saber o que eu pode facer o que di. Eu estou berrando agonía agora ou máis tarde. Dunha forma ou doutra, eu vou atopar o seu para Carter. El xa está morto algúns dos meus mellores persoas, e cada minuto que el aínda está vivo, é unha ameaza para o noso plan. Agora-unha vez máis-onde podemos atopar Nick Carter?
  
  
  "Eu non teño ningunha idea de onde el é," Rona dixo nun canso da monotonía.
  
  
  "Eu non teño ningunha máis paciencia," rosmou Gorodin. "Agora eu vou lle amosar o que pasa coa xente que eu perdín a miña paciencia con el."
  
  
  O gran ruso afastou, e a fonte do fume ao redor da cheminea foi descuberto. En un gran ferro braseiro, un vermello-quente pila ardía todo o carbón. A goma-cuberto encarga de algúns longo ferramenta se proxectaba a partir do carbón. Gorodin coidadosamente colleu a pomo e tirou a ferramenta. Eles foron por moito tempo, afiado nariz alicate. O alicate brillaba con un maçante luz laranxa como el mostrou ih a Rona.
  
  
  "Vostede pode ter oído falar de esta técnica," el dixo.
  
  
  "A carne é arrincado do corpo unha pitada de cada vez. É dada especial atención para o delicado peito dunha muller. Vai vivir por moito tempo, pero cada momento de que o tempo, vai ser implorando para morrer."
  
  
  Rhona ollar repousaba hypnotically sobre a brillante consellos de alicates. "Pero eu non sei nada", ela dixo con bágoas nos seus ollos," nada en todo."
  
  
  Gorodin ignorou. "Eu vou che dar outra oportunidade para responder ás miñas preguntas," el dixo friamente. "Entón, imos comezar."
  
  
  El consideraba o seu plan de acción. Gorodina podería ter matou por tiro a través da ventá de láminas, pero en sombras na sala escura, el podía ver que outros dous homes estaban de pé contra a parede máis próxima. Eles probablemente vai ser armado, e que probablemente vai matar Rona antes de que eu poida levalo á volta da esquina da cabana para a parede exterior. Outra porta, aberto, fronte á ventá, aparentemente, levou a unha segunda sala. Iso non axuda. Se a sala tiña unha fiestra, o ego tería esfaqueado el.
  
  
  Mentres estaba intentando pensar nun viable plan, Gorodin inserida as pinzas para os brasas e se virou-los na miña dirección. Ela desapareceu da vista, cando el dixo a un dos invisibles as persoas: "Tomar o ego aquí. Amosar a Señorita Wohlstedt o que pode esperar se ela non cooperar coa xente."
  
  
  Un Eslavas cara con cabelo curto cruzou-se diante da miña fiestra, e cando eu mirei de novo, el abriu a porta no lado oposto. O cheiro a carne queimada se estender como envelenado de gas. O Eslava volveu un momento despois, arrastrando algo no chan uns metros de distancia do Rhone.
  
  
  A criatura no chan estaba configurado como un ser humano con unha cabeza, tronco, dous brazos e dúas pernas. O home non me diga moito máis sobre iso. Carne muscular e foron rasgadas, queimados, rasgado, e rasgado a partir de cada parte da cabeza e do corpo. Non parece ser un órgano en calquera lugar que podería ser usado.
  
  
  
  
  
  
  el non estaba desfigurado. En moitos lugares, os ósos mostrou a través dos buratos na carne, mentres a criatura estaba sangrando e outros fluídos corporais.
  
  
  Os beizos estaban completamente rasgado fóra, deixando un cranio-como aceno de expostos os dentes. Onde un ollo fora, alí estaba agora só un peirao, enegrecido burato.
  
  
  O peor de todo, este remanente de un home aínda estaba vivo.
  
  
  Rona pechar a boca e se afastou como a aparición raspado o chan con un espasmódico man.
  
  
  "Non pode virar as costas sobre un vello amigo como que," Gorodin dixo. "Ou que non recoñecen o novo e bonito Boris."
  
  
  Ron deixar fóra unha inestable soluçar.
  
  
  "Atopamos o ego inconsciente, pero aínda vivo," Gorodin continuou. "Nós reviviu el. Que coidou del e alimentou o seu ego antes de ensaios. A continuación, el pagou o prezo, non moi ferrenhamente, eu vou admitir, en que descoidado momento en que evitou o seu deber, e vai deixar que Carter e escapar. Subindo de forma abrupta, ego Stahl voz endurecido. "E agora é a súa vez. Eu teño Nick Carter, e vostede me pode dicir onde atopar ego."
  
  
  "A min... eu non sei", salouca Rona.
  
  
  Gorodin xurou en ruso e chegou para a goma encarga de alicates.
  
  
  A proba de auga tubo con seis fume bolas que Stewart tiña me dado estaba na miña man. Dalgunha forma, eu tiña que xogar un dos pellets en brillantes carbón. Foi unha distancia - o problema foi para enviar o pellet a través da fiestra ralado. Eu precisaba unha pistola de aire, e cando a imaxe apareceu na miña cabeza, eu rapidamente tirou un bolígrafo en torno a miña camisa de peto e retirado o cap, xogando fóra o ego, xunto coa cartucho do lado de dentro. Este deixou-me con unha de tres-e-un-media polgada tubo, estreito nunha extremidade e de ancho suficiente na outra para recibir un dos fume de pellets. El caeu a bala no centro de xestionar, preso entre a fiestra placas, e comezou a axustar coidadosamente para asegurarse de que o foguete de milagre foi preciso.
  
  
  Gorodin agora se aproximou Rona. Realización de un par de alicates en cada man, el apertou o quente pinzas para a súa esquerda protector. Ela fixo, pouco caseiro blowgun brillante carbón. O meu primeiro intento debe ser perfecto, porque eu non creo que eu vou ser capaz de facelo de novo.
  
  
  El tomou unha respiración profunda, apertou os beizos para o final do tubo, e expirado con un explosivo vento.
  
  
  O balón voou para o carbón e o burro á brasa con un delicioso asubío e cogomelo fume, estendendo a súa pálida, sufocando fume para todos os recunchos da sala.
  
  
  Bendición Stewart enxeño, el tirou un pano máscara e cuberto o seu nariz e boca con el. El virou a esquina da cabana e ombreiros a porta aberta. El estremeceuse e, a continuación, rompe como o seu forte disparo bater.
  
  
  Como a súa explosión en cabana con Luger na man, el viu Gorodin tropezar fóra a porta á seguinte sala, mentres un dos ego persoas cegas quería un destino para a súa metralleta.
  
  
  El foi baleado e caeu. El aínda estaba tentando incorporarse o metralleta do chan, entón ela tiro con el de novo, e el parou de moverse.
  
  
  "A segunda persoa na sala me atacou con vermello-quente alicates despois de pegar ih arriba dende o chan, onde ih caeu Gorodin. A uem tiro con ela na cabeza, a continuación, pulou na Rona e rapidamente liberou a súa. Entre toses, Hey conseguiu remata o meu nome.
  
  
  "Nick?"
  
  
  "En realidade," eu dixo. "Calma, eu vou saír de aquí nun minuto."
  
  
  Plath máscara de escorregou miña rta como eu levou-a para fóra para Ron e baixou ao chan. El esperou para os meus ollos para limpar, a continuación, volveu para a Gorodins.
  
  
  El pisou sobre o boneco de neve restos de Boris e na segunda sala da barraca. Baleiro. Había unha plancha fiestra, pero foi dobres. El mirou para as rochas circundantes, pero non ver Gorodin.
  
  
  Rhona é distante chorar me xogou fóra da xanela. El foi de volta a través da cabana e fóra da porta da fronte. Gorodin foi ao longo dun curto camiño entre pedras para o peirao onde o barco estaba estacionado. Cando ela veu a través da porta, el se virou e lanzou-me con un longo cano Fixo pistola. Gawker o ego me colleu no manga, Rivnenskaya o suficiente para arruinar o meu destino cando os seus dous retorno tiros foron disparados. O Odin en torno a eles bater os cruceiros do tanque de combustible, e o barco de tiro con unha gran explosión como Gorodin xogou fóra do camiño, e sobre as rochas.
  
  
  El axeonllou xunto a Rona. "Pode andar?"
  
  
  "A min... eu creo que si."
  
  
  "A continuación, manter unha mente aberta detrás de min. Eu teño un barco atracado no outro lado da illa. Non vai ser doado, vai, e Gorodin está aí fóra nalgún lugar con unha arma.
  
  
  "Está dirixido, Nick," ela dixo. "Eu vou facer iso"
  
  
  A súa camisa de fora retirado e de esquerda a ee Ronee, non fóra de modestia, senón porque era case a cor da unha pedra. A miña propia pel foi bronce o suficiente para non ser tan evidente de destino. Con Rhona detrás de min, eu fixen o meu camiño de volta sobre as pedras irregulares na dirección do meu barco, dolorosamente coidado do menor ruído ou movemento.
  
  
  Cando eu vin, había só unha estreita e cumio de rock entre nós e o barco, un brillo do metal en o sol.
  
  
  
  
  
  
  Ela foi xogado pesadamente para o chan por Ron, que derrubou a carón dela, así como a chave de fenda dunha Fixo pistola rompe o silencio e grava espirrou dous pasos por diante de nós.
  
  
  "Estar onde está, "Ronee murmurou para ela, e que ten como obxectivo a Luger no lugar onde ela tiña visto o flash da arma é fociño. Ela foi baleado unha vez, dúas veces.
  
  
  Gorodin brazo e ombreiro envolto en torno a boulder, e el disparou un salvaxe tiro que saltou fóra as rochas por riba das nosas cabezas. O seu tiro no reumatismo e oín un ruso berrar de dor cando a miña gawker resgou emu do antebrazo.
  
  
  Agora descoidada, Gorodin desprazado para examinar a súa ferida e lanzar un perfecto sombra sobre a pedra na fronte del. Obviamente, el non estaba seriamente ferido, porque eu vin a sombra cerrar e unclench súa man dereita, a continuación, incorporarse a arma de novo e de exploración maior ata as rochas para un tiro.
  
  
  Cando Gorodin de destino apareceu, estaba preparado coa súa luger destinado. El tirou o gatillo. O martelo acertar o baleiro cámara de parede. Eu usei dúas roldas de munición, e eu non teño o outro.
  
  
  O ruso tiro, pero, debido á ferida de bala no seu ego, a súa precisión era pobre, e el mergullou de volta á vista.
  
  
  Os seus ollos dixitalizados as pedras irregulares en torno a nós, buscando un lugar que podería ser mellor protexido. Dez metros do camiño que ía vir, había un caixón en forma de cavidade.
  
  
  Eu fun a Rona oído, e el murmurou, " eu sinto moito.: "Cando eu digo a vostede, se erguer e executa-lo para o burato que está alí. Moverse rapidamente e manteña.
  
  
  Ela abriu a boca para dicir algo, pero Gorodin levantouse de novo, e tomou o obxectivo. "Go!" Eu dixo suavemente. Rona pulou para fóra, abaixo, tropezou, e abaixo na alcoba como Gawker mordeu un anaco de boulder polgadas a partir do burato.
  
  
  El saltou para os seus pés e seguiu. Cando ela, pomba nun raso piscina, boquiaberto ollos queimados meu ombreiro e bateu no chan. El voou para fóra a un lugar protexido e sentiu o pegajoso humidade do sangue que mancha.
  
  
  "Vostede foi bater!", dixo Rona.
  
  
  "Dificilmente."
  
  
  Gorodin voz veu de fóra, e que agora podía adiviñar por que eu non tiña volveu a súa lume. "Carter, podes escoitar de min? Outra como esta vai matar ti! Saír coas mans para arriba! "
  
  
  Despois de uns segundos de silencio, dous tiros tocou para fóra. Unha das balas alcanzou a nosa apertura estreita e ricocheteou e cara atrás, splattering nós con fragmentos de rocha.
  
  
  Achegando Rona, el murmurou para ela:: "a Próxima vez que el dispara, berrar."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza no entendemento, e o próximo tiro, el soltou un grito agonizante. Foi Ay que deu a ela o bo sinal, e Stahl esperou.
  
  
  "Todo ben, Carter," Gorodin berrou. "Vén para fóra, ou a muller vai morrer!"
  
  
  "Eu non podo!", gritou ela reumatismo, unha voz absurdamente tensas de dolores. "Ela foi ferido, e a muller foi gravemente ferido. Deixala ir, e eu vou facer un negocio con vostede."
  
  
  "Eu non creo que calquera munición tanto, ah. Xogar a arma fóra, a continuación, imos falar."
  
  
  El manchada de sangue sobre a súa ferida, sobre Rona de trazo e no seu rostro, poñer no seu cara atrás e dixo a ela que facer. A continuación, el gritou para Gorodin e xogou a arma fóra.
  
  
  Cando ela escoitou Gorodin visión, ela rolou sobre a vida e estaba curvado e estacionario. Pesado shaggy silencio caeu sobre nós. Tras unha pausa Gorodin dixo: "Fóra, Carter, fóra!"
  
  
  A continuación, Rona dixo feblemente, " El ... el inconsciente."
  
  
  "Probablemente non", rosmou Gorodin. "Deixe-me saber se está finxindo."
  
  
  O ego arma estoupou descaradamente sobre min, e boquiaberto ollos roto no chan e cascallos centímetros da miña cabeza. Ego palabras marcou un truco, e ela non se moveu.
  
  
  Unha sombra caeu sobre as rochas. Eu vin para fóra do canto do meu ollo, como el se inclinou sobre min para sempre. El sabía que tiña unha arma no seu puño, con coidado, co obxectivo o seu ego, e esperou na ansioso anticipación. Rona, eu dixo, non, deixe-me para abaixo agora!
  
  
  A continuación, el escoitou o pulo da súa perna, o suave baque do seu pé como conectado con Gorodin corpo, e el tropezou.
  
  
  Agarrando o estilete na súa man, el inmediatamente virou-se e dirixiuse a lámina en Ego masiva no peito. Con un longo suspiro e un borbulhante xemido, el entregou a arma e a súa vida.
  
  
  Rona a levou para o dim tarde, e dixo: "O barco só pasou o cumio. Espérame alí - eu teño unha última cousa que facer."
  
  
  Ela mirou para min questioningly, a continuación, virou-se e camiñou de volta para o barco. Chegou o Fixo pistola, que Gorodin tiña caeu, e bateu a fóra todos, pero unha das cunchas. A continuación, el foi de volta sobre as rochas para o pescador cabana. A porta abriuse e o fume se disipou.
  
  
  El atravesou a sala para Boris é segue a ser rasgado. Había apenas audible choramingar todo o roto gorxa, e un traballo banda raspado o chan.
  
  
  Eu me sentín como eu tiña algo importante que dicir, pero eu non podía atopar as palabras. Ela só puxo a arma no chan por un movemento da man e camiñou para fóra da porta.
  
  
  El estaba só camiñando de volta para o Ródano e o barco cando escoitou o tiro
  
  
  Capítulo Dezaoito
  
  
  Cando entrei Rona en o barco, ela estaba inclinado sobre o arco, asumindo a si mesma como un pequeno neno abandonado. Bágoas escorrido polo seu rostro,e ela estaba bailando miserabelmente.
  
  
  "Está todo ben agora", dixo. "Ninguén vai seguir connosco."
  
  
  Ela estendeu a man e cruzou os brazos sobre o peito.
  
  
  
  
  
  
  para min, agarrando-se para min como se eu fose un bote de salvación. Despois de manter a súa legal a través dun pesadelo de violencia e unha longa estancia no océano, ela foi ao final da súa resistencia-ao bordo do colapso. E ela, sabendo que a Ola necesario descanso e atención médica.
  
  
  Realización Rona a carón de min con unha banda e dirección barco cos outros, el cruzou a auga e dirixiu para o Curacao peiraos. A medida que se aproximaba o viaduto, onde o barco estaba ancorado, vin unha figura de pé alí, esperando. Foi Pilar. Ao parecer, mentres observa o barco, ela nos viu achegando.
  
  
  El abrandou, derivou para o peirao, e xogou unha corda a Pilar. Ela asegurou o ego de o pico, como ela saltou para fóra, e garantir a popa. El entón colleu Rona e ergueu para o peirao, onde, en un trance-como catatonia de choque, ela sentou-se como un zombie.
  
  
  "Debe ser o Rhones," Pilar dixo.
  
  
  "si. Ela está en mala forma. Nós imos tomar un taxi para o hospital.
  
  
  "Eu podo facer mellor que iso. Un Jeep alugado mentres estaba desaparecido. É estacionado sincero alí. Tomar Rhona de volta, ela, eu vou ir. Sei que o camiño para o hospital. Entón, ela engadido comicamente, " o Seu Rona é moi bonita."
  
  
  "Pilar," eu dixo, " eu estou contento de ver vostede. Vostede é un cómodo compañeiro. Imos ir."
  
  
  Como Pilar e eu dirixía no Jeep a través das rúas de Willemstad, ela dixo, " o Que pasou na illa?"
  
  
  "Gorodin estaba alí con un par de seu matón," o seu marido, dixo. "El estaba indo a tortura Rona para facela falar. O que non sabía era que ela non podía responder-lle. Ela era só un fan do xogo para ávido profesionais ."
  
  
  "Pero ela realmente era un voluntario," Pilar dixo.
  
  
  "En realidade, pero non un en torno a nós tomou o tempo para dicir-lle sobre os posibles riscos."
  
  
  Pilars ' negro ollos atoparon os meus no espello retrovisor. "Non lle importa sobre ela, Nick?"
  
  
  El fixo unha pausa por un momento antes de responder. "Se quere dicir que eu amo ee, violíns e velas, entón eu non teño reumatismo. Eu estiven a facer este negocio sucio por tanto tempo, eu non sei se eu podo realmente amar a alguén no sentido clásico da palabra. Pero se quere dicir, eu me importa o que pasa con ela, por suposto. Se non, ela non tería ido para o Pequeno Can Illa para axudar Ei. Ela sabe que parece moi humanos para min, pero ela aínda non se converteu en un bloque de xeo aínda."
  
  
  Pilar falou en voz baixa, mirando cara diante. "Nick, diga-me algo."
  
  
  "Por suposto."
  
  
  "Non lle importa o que pasa comigo?"
  
  
  El estendeu a man e puxo a súa man sobre a carne quente do seu ombreiro. "Moi", dixo.
  
  
  Pilar suspirou, a continuación, dixo curiosamente:: "eu espero que nunca se arrepentir."
  
  
  Naquel momento, que se virou e saíu para a entrada do Queen ' s Hospital, un brillo novo edificio en azul pastel. Eu a deixei un paquete na caixa, e Odín asegurou-me no teléfono que Rona ía ofrecer o mellor posible a asistencia médica. El dixo que o médico que os gastos adicionais sería pagado polo cónsul Americano, e, a continuación, chamou o consulado para facer arranxos.
  
  
  El volveu para a Pilar no Jeep. Estaba escuro, e o ceo brillaban con unha infinidade de estrelas. El dixo, " Imos roubar os contrabandistas."
  
  
  Ela foi poñer detrás do volante do jeep; Pilar deulle recomendacións. Volvemos á beira do mar e, a continuación, virou-se sur.
  
  
  "Debe haber outras novas que aínda non me dixo," Pilar dixo. "Como vostede deixar Gorodin?"
  
  
  "Morto".
  
  
  "E os dous que estaban con el?"
  
  
  "Tamén morto. E un cara chamado Boris que morreu porque estaba moi ben equipado e moi descoidado para xogar."
  
  
  "Así que deixou detrás de catro corpos?"
  
  
  "É iso mesmo. Pero en algún lugar Anton Zhizov e Knox Varnov están preparando para explotar Nova York mañá. Se non chegar a eles en primeiro lugar, non importa se eles atopar catro corpos en Pequeno Can Illa ou catro mil."
  
  
  Pilar mirou pensativo. E el quedou en silencio.
  
  
  Nós diriximos o máis decadente parte do peirao, onde os máis pobres en torno pescadores locais atracado o seu patético-mirando os barcos en espesor de petróleo e lixo. Despois de un par de quilómetros, Pilar apuntou a un gris, duro cadro edificio, iluminado de fronte por un único pálida luz da lámpada. En comparación, Varnov do Agocho era como a barraca de un Berrando Comerciante.
  
  
  "Este é o lugar onde temos que comezar," Pilar dixo. "Se precisa Torio, ir a Pouco Lisa."
  
  
  O son das ondas bater en nós cando aínda eran cincuenta pés fóra do chan. Unha grande escala de choque non podería ser máis alto. No interior, que se xuntou a un centenar ou tan alegre as persoas que, mentres non tumulto, foron, polo menos, histérica. Todo o mundo parecía estar en constante movemento. Era imposible para abafar o ruído, de xeito que todo o mundo estaba gritando. Ao longo do tempo, afiada feminino a risa cortar a través do cacofonia. Unha jukebox foi xogar nalgún lugar, pero só a reverberación do máis profundo baixo notas podería ser oído.
  
  
  Pilar e eu loitou o noso camiño a través do frenético corpos para un simple tarxeta de configurar na parte de atrás do edificio. Unha muller o tamaño do Godzilla estaba sentado ao lado dela, derramando bebidas en uso botellas. E case tan atractivo.
  
  
  Pilars gritou no seu oído. Era case unha caza salvaxe.
  
  
  "Pouco Liza!", ela confirmou con un sorriso.
  
  
  Lisa usaba unha fervenza de acios apertados e nos seus shorts.
  
  
  
  
  
  
  unha cor vermella que non podería ser humano cabelo. Nalgún lugar entre seis e sete metros de altura, Lisa estaba cuberto de bolsas, petos, e por incríbel que en forma de anacos de carne. Era como un afeccionado escultor ás présas batendo o barro no cadro. Coa intención de rematar o traballo máis tarde, el xustamente perderon a fe na súa creatividade e desistiu.
  
  
  Cando finalmente tivo a súa atención, Lisa mudouse desajeitada cara a min desde o outro lado da barra, a carne das súas varias partes bailar diferentes ritmos.
  
  
  "O que vai ser?", a súa voz ruxiu como un baleiro barril de rolando sobre un lastros.
  
  
  "Eu quero Torio," eu berrei.
  
  
  "Eu nunca oín falar de nen," creceu Pouco Lisa no Reumatismo.
  
  
  "Gorodin me enviou".
  
  
  "Eu nunca oín falar de nen tampouco."
  
  
  El tirou a súa carteira. Eu estaba correndo cara a fóra de floríns, entón eu estender algúns Americanos notas sobre a mesa diante do gran muller.
  
  
  "Eu teño oído falar sobre Andrew Jackson," ela dixo. "Torio durmir no cuarto de volta." Ela apuntou un dedo o tamaño do apuros.
  
  
  Con Pilar no remolque, eu fun para a porta estreita no extremo da barra. Na pequena sala detrás del, había unha cadeira, unha cadeira, e un berce. lanzamento.
  
  
  A porta se pechou atrás dela, e o ruído morreu para abaixo. Ela, comprobarase a outra porta na fronte xemidos. Isto levou ao aire libre para a construción. El foi ata o desavisados contrabandista, buscou Ego, e atopou un Jumentinho .38 automático. Despois de dar esta a Pilar, el empurrou-lo, tivo a súa luger emu baixo o seu nariz, e bateu-lo en toda a cara.
  
  
  Ela foi gritou: "Torio!".
  
  
  El virou a cabeza, grunhiu piteously, e, lentamente, abriu os ollos. Cando viu o arma baixo o seu nariz, os ollos arregalados.
  
  
  "Ei, que é iso, un roubo?"
  
  
  "Get up, Torio," eu rosmou. "Nós estamos indo a un paseo."
  
  
  Este ego estaba asustado. El sel. "Esperar", el suplicou. "Eu non sei de ti."
  
  
  "Este non é tal un non xogo," emu dixo ela. "Xogar sinceramente con me, e vai ter unha viaxe de volta. Agora mover o ego! "
  
  
  Ego cutucou o seu levemente co barril de súa arma para enfatizar, e Torio pulou do beliches con sorprendente axilidade para alguén con unha forte resaca. Ego empurrou para fóra da porta de atrás, e el obedientemente camiñou ata onde tiñamos estacionado o Jeep.
  
  
  Pilar foi a condución, e ela estaba na parte de atrás con Torio, luger adestrados.
  
  
  "Dirixir na estrada para preto de cen metros e, a continuación, retirar cando atopa unha mancha escura," o seu pai dixo.
  
  
  "Agora, Torio,"eu dixo, como nós diriximos cara a abaixo din estrada e estacionado," eu quero saber sobre as maletas."
  
  
  "Maletas?" "Que é iso?", preguntou el.
  
  
  "Eu non teño moito tempo, Torio," eu dixo, " e nin o meu temperamento. En só un minuto ou dous, vai escoitar ósos rachaduras e ver unha chea de sangue. Estes ósos e este sangue vai ser o seu, Torio, entón, por favor, aproveitar esta oportunidade para compartir información."
  
  
  No luar, el podía ver gotas de auga subindo desde o ego coiro cabeludo e escorrido o bo lados do ego cabeza.
  
  
  El balance a cabeza rapidamente, " Bo, bo. Eu non estou indo para ser un heroe para estranxeiros cadela. Quere dicir que as maletas que a levou a Gaviota, realmente?
  
  
  "Un intelixente conclusión, Torio. Eu quero saber quen lle deu ih e onde se tomou."
  
  
  "Foi un husky cara con un estranxeiros son que eu fixo un acordo con seis meses. Un gran peludo mono. El nunca me dixo o seu nome, e el non era o tipo de cara que eu debería facer preguntas sobre. El sempre me pagou con antelación, a continuación, díxome que cando incorporarse miña maleta. Ela estaba indo ao sur a partir de aquí, un pouco de camiño para as montañas, e el veu en helicóptero cunha maleta e tomou o seu ego para o buque. Confío en min, iso é todo o que sei, outros. Eu aínda mirou nunha das miñas maletas e el estaba baleiro. É un maldito negocio estraño, pero eu non podo dar ao luxo de ser curioso.
  
  
  "Cantas maletas que poñer no barco?", preguntou ela.
  
  
  "Deixe-me ver, a última vez que levei foi tres noites atrás. Haberá oito en total.
  
  
  "Pode que nos leve a onde o helicóptero terras?"
  
  
  "Por suposto, pero sempre hai un par de gardas con armas. Oni e o piloto, un cara chamado Ingram, que unirse por alí cando o seu piloto de helicóptero está no salón dentro.
  
  
  "Correspóndelle a vostede," eu dixo, " para ver que temos pasado seguridade. E agora temos instrucións.
  
  
  Pilar dirixía ao sur e virou-se para a estreita estrada de terra marcada pola Torio. Entón fomos para fóra no aberto. Afortunadamente, Pilar alugou un de catro rodas motrices jeep: era difícil de conducir: a estrada se converteu nunha banda, todo o territorio de o hotel, pero rocky, e que o terreo se converteu en outeiros.
  
  
  Agora eu tiña un contrabandista sentado diante de min, de xeito que cando o searchlight nos chegou, el podería ir cara arriba e onda máns para que o ego sabe, antes de que alguén comezou a disparar.
  
  
  "É ela, Torio," el chamou.
  
  
  O home coa espingarda se movía lentamente cara adiante e parou a poucos metros de distancia. "O que está facendo aquí? Non haberá recollida de hoxe "
  
  
  "Hai problemas en Gaviota," Torio, dixo. O big guy dixo que eu debería vir e dicir Ingram.
  
  
  "Quen son os outros dous?"
  
  
  
  
  
  A garda preguntou sospeita.
  
  
  "Eles... son... Torio comezou sen xeito.
  
  
  "Estamos con Gorodin," eu dixo. "Temos información que necesitamos para chegar ao Zhizov inmediatamente."
  
  
  Nomes foron importantes para os gardas. Ego rifle nariz baixou, e andou ata o jeep. "B-me o seu DNI, por favor, señor," dixo respectuosamente.
  
  
  "Por suposto," eu dixo, e estendeu a man para un anaco de papel. Foi realizada por ego, de xeito que a de garda pode chegar a el. Como el fixo iso, eu colleu o seu pulso e empurrou-o para adiante. Pilar axiña fixo o home detrás da orella, causando ego para conxelar antes de que el podería berrar.
  
  
  El amordaçado ela e grazas a ela con un anaco de corda de nailon que tiña atopado en o barco e usado para unha situación perigosa. Transformando o ego searchlight, que iluminaba o seu pequeno edificio de madeira de cincuenta metros de distancia. Só detrás era unha pequena, resistente helicóptero. A libra de virou-lo fóra, e fixo sinal para Pilar apagar o jeep motor. Empurrando Torio por diante de min, Luger na man, o seu marido revoltos fóra do edificio con unha bobina de corda e saíu correndo, Pilar despois de min. Cando nos aproximamos da porta, el empurrou-a e invadiron dentro, preme o botón na searchlight. Dous homes durmir en liteiras contra a parede agora estaban a xogar este xogo. Un deles era un pesado Eslavas tipo que podería ser o irmán de persoas con discapacidade garda de seguridade na entrada, o outro era unha pálida, home delgado con un gran nariz e unha feble queixo. El decidiu que ía ser Ingram, o piloto.
  
  
  O garda estaba buscando o seu rifle, que estaba apoiado contra a xemer, preto da cabeza do seu beliches.
  
  
  "Vai morrer no intento," emu dixo a ela, e o home conxelar. Ingram conxelar, fregando os ollos e chiscando.
  
  
  Pilar atopado Mira o interruptor de luz, e ego blazing chamas inundou o cuarto individual dos edificios. Á nosa esquerda era un complexo de ondas curtas estación de radio.
  
  
  "Torio! Se nos vendeu, " a garda acusado.
  
  
  "Por suposto", dixo o contrabandistas, " con unha arma ao meu destino, eu vou vender fóra rápido - así como vostede, amigo."
  
  
  "Ingram, vestirse," eu pedín. "Helicóptero reabastecido con gas?"
  
  
  "Si, ao máximo," el dixo nerviosamente.
  
  
  O home estaba tremendo co medo. Non importa o que el é tan con medo de que el non pode voar, " eu dixo. "Só ten que seguir as ordes e non vai machucar." Este calmou o seu ego, e comezou a tirar a roupa.
  
  
  "Torio, sentir-se nesta materia," eu dixo, e os contrabandistas foi para obedecer. El xogou unha bobina de corda para a garda e dixo, " Amarra-lo para arriba. Eu non teño que advertir que para facer un bo traballo.
  
  
  Torio tamén ten como obxectivo que no gardas coa súa luger, asegurarse de que Torio foi garantido en boa axustado nós. Pilar foi sostendo o contrabandista do .38 calibre pistola e manter un ollo sobre Ingram, pero el non estaba indo para nos causan ningún problema.
  
  
  Cando Torio foi fortemente vinculado, dixo o garda, " Agora sentir-se na materia, no outro extremo da sala." Cando el obedeceu o seu mal humor Pilar, dixo: "Tome unha corda e amarra-lo para arriba, nenos."
  
  
  Pilar me entregou o Potro e camiñou ata a garda. Este foi un grave erro. Ela saíu entre min e o noso prisioneiro. En un movemento rápido, o home tirou un coitelo de algún lugar baixo a súa roupa e agarrou Pilar, virando-se a ela en fronte a el, inclinando a cabeza cara atrás e explotación da lámina do coitelo na súa gorxa.
  
  
  "Caer a arma ou a muller vai morrer", el rasped.
  
  
  Agochado baixo como el quedou detrás Pilar corpo, o home ofreceu ningunha de destino, el non podería ser absolutamente seguro de que eu ía perder lo e bater a morte local. Se eu me virei a arma para obter un mellor puntería, sería cortar a súa gorxa. Entón, el dubidou.
  
  
  "Caramba, o xastre dixen a ela para deixar caer a arma." "Non", el partiu. "Pensas que eu estou blefar ela?"
  
  
  Cando ela non se mexeu, o garda tirou o coitelo, e un verme vermello de sangue, arrastrou Pilars ' pescozo. O Luger aínda suxeitaba a súa listo.
  
  
  "Ingram, asumir que idiota arma," a garda latiu.
  
  
  "A min... eu non podo facer iso," o piloto dixo nun inestable voz.
  
  
  A garda rosmou para el, " Ser un home, por unha vez, que choramingar terremoto, ou eu vou..."
  
  
  Nós nunca descubriu que o garda podería ter feito para Ingram, porque no seu piloto rabia, el virou-se Rivnenskaya cabeza o suficiente para que o Luger podería poñer-la na posición e tirar o emu a través do desprotexidos ollo esquerdo. El virou-se fóra do Pilar, ricochet na parede, e caeu ao chan. O coitelo alcanzou inofensivamente fóra.
  
  
  Pilar mirou para min con unha ofendido expresión. "Vostede deixaría en cortar a miña gorxa antes de que vostede deu a súa arma, non é?", ela dixo.
  
  
  "Por suposto", eu admitín. "Se tivese a miña arma, vostede e eu ía ser morto."
  
  
  Ela balance a cabeza lentamente. "Si, ela, eu creo que está certo. Pero aínda así... " Ela balance a cabeza. "Vostede é legal. Que me dá o arrastra-se."
  
  
  "Nós imos quentar ata máis tarde", dixo rapidamente, e virou-se para o piloto. "Agora, Ingram, vai me levar a un lugar onde pode incorporarse as maletas que está tendo a Torio."
  
  
  "Quere dicir Gisov está a cova?"
  
  
  "É iso mesmo. Onde é que no hall?"
  
  
  "Nas montañas na fronteira de Venezuela e Británicos Güiana. Pero ela nunca sería capaz de terra alí na escuridade. Non cando é duro o suficiente.
  
  
  El mirou para o reloxo. "Se tomamos fóra agora, que debe ser brillante
  
  
  
  
  
  cando chegamos alí. E Ingram, se accidentalmente me apuntar na dirección incorrecta, vai ser bloqueado ata Seis metros de profundidade para sempre..."
  
  
  "Eu non son nin valente, nin estúpido", respondeu el. "Eu vou facer exactamente o que dicir de min."
  
  
  "Isto é bo, Ingram. Aínda pode vivir para escribir a súa nai todo o desagradable detalles."
  
  
  Pilar, que estaba sentado en silencio ao lado, falou. "Nick, que son como está a benvida de Odín lugar."
  
  
  "Ela," eu dixo. "Este é o fío da cola, e, probablemente, haberá fogos de artificio. Unha muller pode ser un problema ."
  
  
  "Non," ela dixo, abrindo as pernas de resolutamente. "Nós vimos tan lonxe xuntos, e agora eu non vou ser deixa cara atrás. A súa axudou moito, non é? "
  
  
  "Iso é verdade, pero ..."
  
  
  "Me leve con vostede, Nick," ela dixo. "Eu podo tirar así como vostede, pero dúas pistolas e dobre as nosas posibilidades de éxito. Isto significa moito para min, querido "
  
  
  Por un momento, eu non podería facer a miña mente.
  
  
  Pero o que Pilar dixo fixo sentido. Ela era un profesional experimentado, máis resistente que a maioría dos homes. E ela sabía que ela estaba prescindible, que se é necesario, Curuxa misión sería sacrificar a ela.
  
  
  "A continuación, imos ir", dixo. "Sempre que non está indo a usar o Jeep para obter de volta para a cidade, ir e tirar o distribuidor tapa de xeito que non é inútil para calquera que pensa que é útil." El non podía deixar de engadir, " vostede sabe o que un distribuidor tapa é?"
  
  
  A súa plena beizos curvo un pouco de burla sorriso. "Si, querido, eu saber sobre distribuidor tapas e moitas outras cousas que non creo."
  
  
  Ela, sorrir para o reumatismo. Boa. E pode dar o noso amigo outro bater para poñer-lo para durmir por un tempo.
  
  
  "Eu vou présa," ela dixo, e tomou a .38 de min, e saíu correndo.
  
  
  El camiñou ata o walkie-talkie, bateu no chan ata que o caso se abriu, e entón destruído a coraxe coa coronha da garda o rifle. Durante este duro aclaración, eu asistir Ingram, aínda que el era un bo rapaz, e non máis de unha ameaza que unha desdentado can negro sobre unha corda.
  
  
  A súa Torio, dixo: "Vostede vai traballar por un tempo e, a continuación, pode ir de volta para Willemstad. É un longo camiño a percorrer, pero vai ter tempo para pensar sobre a mellor forma de gañar a vida. Berry encanamento, " eu dixo.
  
  
  El só sorriu. El non ten moito sentido do humor.
  
  
  Pilar volveu con dispensador de tapa, que entregou-me con unha simulación reverencia. "Quen é, non debe espertar antes do mediodía," ela dixo. "E entón el vai ter unha dor de cabeza que ningunha cantidade de aspirina pode curar."
  
  
  "Todo ben, Ingram,"eu dixo," imos obter o seu máximo no helicóptero." A continuación, os tres de nós marchei para abaixo a estrada esburacada á espera de helicóptero.
  
  
  Capítulo dezanove
  
  
  Ingram parecía asumir a responsabilidade como el tomou o leme do helicóptero e que despegou no ceo nocturno. Fomos ao leste e lixeiramente ao sur, logo de deixar as luces de Curacao detrás de nós. A pequena illa de Bonaire tamén caeu fóra, e por un tempo non foi só o negro do Mar do Caribe debaixo de nós e o ceo estrelado anterior.
  
  
  Logo pegamos as luces de Caracas, e camiñou ao longo da costa de Venezuela por un tempo.
  
  
  "Vostede dicir iso de montaña agocho de Gisov é difícil de atopar," eu dixo.
  
  
  "Case imposible", Ingram, dixo. "Non compañías aéreas voan sobre este lugar. Pero se eles foron, eles nunca tería visto. Os edificios son construídos en todo o aka laranxa, marrón-rock montañas. O ego é case invisible do aire de mostraxe. Non hai estradas para el. Todos os materiais deben ser entregados por avión. Zhizov fixo un acordo con un de américa do Sur gobernos, eu non sei que, para o transporte de carga. O meu traballo foi para o transporte VIP habitacións dobres de estas maletas. E se eu non sabía o marcos que guiada min, eu nunca tería atopado este lugar só."
  
  
  Pasamos dólar de Trindade na nosa esquerda, e virou sur a cabeza cara ao interior a través de o terreo pantanoso do río Orinoco. O ceo oriental comezou a clarear, e os detalles do chan fíxose visible a medida que retumbar no terreo montañoso coñecida como a Güiana Highlands.
  
  
  Entón tivemos a gañar altitude, e Ingram axustar o terreo de xogo dos principais rotor para tomar unha profunda grolo do máis fino do aire. Stahl día é máis brillante, pero de alta cobertura de nubes non mostrou sinais de disipar.
  
  
  Un pensamento que eu tiña deliberadamente evitar cruzou a miña mente. Era o día que a Nova York ía morrer se eu non podía impedir-lo.
  
  
  Ingram cutucou o meu ombreiro, interrompendo os meus pensamentos. El apuntou adiante en unha formación rochosa, como unha forma de levantou o puño, dando unha obscena saúdo.
  
  
  "Pode vostede ver que ata adiante?"o piloto gritou máis o son do noso motor. "Este é un fito que os pilotos deben pasar. Chamamos-lo Dedo Montaña. Pouco máis alá é unha pequena rochoso val onde Zhizov armou a súa casa.
  
  
  "Cales son as posibilidades de que eles van comezar a filmar o máis axiña como eles nos ven chegando?"
  
  
  "Eu non creo que é probable. Ingram parecía reunir a coraxe no aire que o emu faltaba no chan. "Eles están moi confiado nas súas seguridade aquí, e como a embaixada de informar, eles veñen e van moitas veces. A non ser que de algunha maneira atopar para fóra sobre o que pasou
  
  
  
  
  
  nós non debe ter os problemas de aterraxe en Curaçao."
  
  
  "Todo ben," eu dixo.
  
  
  "Pero iso é só o comezo. Así que punto a vostede ou a señora, o tamaño do estrago.
  
  
  "Vostede me pode dar unha idea da física esquema de este lugar?" Eu preguntei a ela. "Onde é que Zhizov sede veñen de? De onde vén o científico Varnov facer o seu traballo?
  
  
  "Non", Ingram, dixo, e, a continuación, mirou para min rapidamente, como se para asegurar-me de que a súa sinceridade. "Pensa en min, eu diría que agora se eu tivese coñecido. Todo o que podo facer é estar no heliporto mentres alguén sae ou se senta, ou mentres se carga o que eles queren leva-lo."
  
  
  "O que se quere entregar unha mensaxe?"
  
  
  "Dou o meu ego para a garda de seguridade no helicóptero lugar de pouso. El vai saír e atopar-nos. E el vai ser o primeiro hema vai ter que tratar con eles."
  
  
  Nós facemos unha saíntes polgar do rock e comezou a descender nun estreito canón con penedos de todos os lados. Aínda así, se non quere, ben, que non estaba a ve-lo con todos os edificios groseiramente construído en torno rochas. Eu contados catro vez de grandes edificios, unha pequena preto do terreo plano estabamos baixando a. Baixo rochoso sucos e pedras chea de toda a área, e había só feble trazos de camiños que une os edificios.
  
  
  Mentres eu estaba asistir, un home saíu dun pequeno edificio preto do heliporto e mirou para nós. El cargaba un rifle sobre o seu ombreiro.
  
  
  "É un garda de seguridade," Ingram, dixo.
  
  
  "El é o único?"
  
  
  "El é o único que eu xa vin. Pode haber outros ."
  
  
  Pilar dixo a ela, " Se caer fóra da vista." Despois de que ela tomou unha posición, ela tamén se fixo invisible por Stahl.
  
  
  "Cando a terra," el dixo Ingram, " deixar o garda de seguridade vir máis preto, aberto ao día."
  
  
  "O que se eu non poida obter ego aquí?" o piloto preguntou nerviosamente, o ego coraxe no aire comezar a evaporarse.
  
  
  Tentar moi difícil, " eu dixo. "Como se a súa vida dependese diso. Porque, Ingram, un vello amigo, é certo.
  
  
  Nós coidadosamente pousou nunha pequena clareira, e Ingram foi resolución de problemas de investigación co motor. Como o gran de rotor veu a unha parada, o home co rifle, berrou algo de onde el estaba de pé de vinte metros de distancia.
  
  
  Ingram abriu a porta e berrou, " eu teño algo para a xeral."
  
  
  "Está coxo?" o garda chamado de volta. "Traer esta."
  
  
  "Para min... eu estou indo a necesidade de un pouco de axuda," Ingram, dixo. "É moi difícil para min."
  
  
  Houbo silencio. Pero, entón, escoitamos shaggy pasos toda a grava cara a nós. "Vostede sabe, iso non debe ser un porteiro," a garda reclamou. "Vostede debe-"
  
  
  El parou abruptamente, como se podería ver nós. Eu sabía que estaban en apuros cando eu oín o son inconfundible de un garda de retirar o seu rifle e liga-lo no cárcere. O Luger tiña o seu listo, pero sería fatal para o risco de disparar un tiro agora, e alertar a toda a tripulación. En vez, eu preme-lo para abaixo no meu antebrazo, e Hugo caeu na miña palma. Un estilete capotou o seu máis, e ocupou a lámina entre o polgar eo indicador, como el rapidamente subiu a través da porta. A garda levantou o rifle, e a súa lámina foi feita o ego dirección.
  
  
  O estilete capotou no aire antes de que a lámina entrou o home do pescozo. El fixo un son como un sussurro rouco, levou dous pasos atrás, e caeu ao chan, sangue chorro abaixo ego gorxa.
  
  
  Pilar pulou arredor do helicóptero. Ingram mirou para o home morto a partir do asento do piloto.
  
  
  "O que agora?" Pilar preguntou.
  
  
  "Agora eu estou indo a esgueirar-se e explorar esta pedra aldea. Vai estar aquí para ver Ingram. Cando eu leva-la de volta, ela pode ser a correr, e eu vou ter alguén para cubrir para min.
  
  
  "Todo ben, Nick," ela dixo con un manso acordo que me sorprendeu.
  
  
  El a bicou levemente, a continuación, inclinado sobre os mortos de garda, tirou o estilete fóra da súa gorxa, e limpou a folla limpa. Ego volveu para a vaíña do seu antebrazo, a continuación, subiu sobre as rochas, evitando o camiño que conduce cara a fóra do posto de garda.
  
  
  Lembrando como eu vin, este lugar desde unha visión panorámica, ela foi para o maior edificio. Parecía lóxico supoñer que esta ía ser a sede da operación. Eu estou deitado sobre unha pequena crista que se abre para un camiño que leva directamente a un longo, baixo edificio chamado o cuartel. Mentres observaba, persoas en bruto azul roupa de e traballo tapas mudouse para fóra da saída. Eles estaban desarmados. Outros tiñan estea na funda pistolas e marrón Exército Soviético uniformes con tapaxuntas vermella. Ademais do cuartel, el notou unha gran praza edificio que el tiña feito o seu primeiro destino.
  
  
  O seu interrogador deixou o seu punto de vista e camiñou con cautela arredor da barraca para o punto anterior. Como os outros, que só foi de preto de seis metros de altura, e el difícil de adiviñar que o espazo interior descendeu por baixo do nivel do chan. Eu oín voces e axeonllou-se para escoitar o estreito sistema de ventilación.
  
  
  "Vostede enviar para min, Xeral Zhizov?" El era un mozo de voz-enerxético, militar.
  
  
  Zhizov respondeu con un oleosa-suave paternalista entoación. "Eu mandei para ti, Gran Rashki, porque eu non recibín unha mensaxe na hora marcada desde o Coronel Gorodin. Polo tanto, debemos supoñer que el non vai estar dispoñible para nós durante a fase final da operación. Eu teño o meu segundo no mando,
  
  
  
  
  
  e el escolleu vostede."
  
  
  "Eu estou honrado, en Xeral."
  
  
  Diga-me, Maior, está totalmente familiarizado co plan?"
  
  
  "Si, señor. Temos colocado nuclear dispositivos explosivos en sete cidades Americanas, e o máis recente dispositivo foi colocado sobre a Canle de Panamá. Os nomes de cidades e a localización exacta do nome completo son coñecidos só para ti e un científico Estadounidense ."
  
  
  "Moi ben, Rashki. Vostede sabe, cando a primeira bomba está programada para ir fóra? "
  
  
  "Hoxe, señor." El limpa a súa gorxa en constrangimento. "Hai rumores de todo o campamento, señor."
  
  
  "Si, é case un segredo; os mecanismos son obvias. Ela, eu vou che dicir que a primeira cidade Estadounidense para ser destruído é Nova York. Desde o ih goberno non aceptar a nosa termos, Dr. Varnow vai detonar o primeiro Rivne bomba en catro horas".
  
  
  El mirou para o reloxo con gran alivio. Houbo un xeado medo de que, como el circulou o Venezolano ceo ao amencer, Nova York, pode ata entón foi nivelado pola infernal chamas dunha explosión nuclear.
  
  
  Mentres eles pensaban que as posibilidades eran contra min, un arrepiante rosmar eco de todo o fan.
  
  
  "Ah, eu vexo, meu can amigos son esperto," Zhizov ronronou. "Non te preocupes, Grandes, mentres eu controlar todo, eles non vai prexudicar vostede. Pero unha palabra de min e eles van te matar en segundos." Zhizov é entusiasta rir foi imitado polos convencido Raschke. "Estes animais están feitos por dúas das forzas máis poderosas do mundo, Grandes," Zhizov continuou. "O medo e o odio. Lembre que este "
  
  
  "Si, señor," o Gran respondeu incerta sobre a demora das bestas.
  
  
  El afastouse o fan e sentou-se, ollando para o pasarelas entre os edificios. Primeiro de todo, eu precisaba unha pista para Knox Vornow do asasinato, que foi a clave para toda a asasina caso.
  
  
  Os traballadores pasaron individualmente e en parellas. Os soldados armados coas súas ih reto tendo parecía satisfeito ata o punto de indiferenza. Quizais, como Ingram tiña suxerido, que viñera para descoidada supoñer que ih seguridade en tal lugar era invulnerable.
  
  
  Estaba claro que eu debería ter a liberdade de movemento. Entón espera para a próxima traballador para pasar baixo el e caer detrás del. Ego bateu con un Luger ,e foi coxo nos meus brazos. Ela foi rapidamente arrastrados por ego de rochas e silenciados para sempre por ego.
  
  
  Ela tirou o azul macacões estaba usando e tirou ego sobre a súa roupa. Os pantalóns eran un pouco curto, pero se non, eles se encaixan. El puxo o sombreiro e presionou a viseira para a súa testa. Dende unha distancia razoable, podería pasar desapercibido. Despois de agochar o traballador corpo entre dous xigantes pedras, el volveu para o trail e seguiu. Eu oín shaggy voces detrás de min. El baixou en unha baixa porta que parecía unha despensa. El axeonllou-se para abaixo, a súa volta ao camiño, e xogaba coa xestionar todo o día, como se alomenos un fallo de bloqueo.
  
  
  O quente cheiro da comida chegou a miña ventas como dous obreiros fixo unha pausa para estar no camiño detrás de min.
  
  
  "Eu non ten que adiviñar quen recibe o almorzo está cargando," dixo un torno a eles. "Un Americano, dereito? Para un científico."
  
  
  "Por suposto", dixo outro. "El é o noso invitado de honra."
  
  
  "O que é que ten esta mañá cando estamos comendo o noso habitual lixo?"
  
  
  "Fresco, ovos, xamón, pan e tomates maduros."
  
  
  O primeiro traballador xemeu expresivamente. "Eu rezo para que non haberá cobertura ata que todos podemos deixar esta montaña purgatorio e vivir como seres humanos de novo. Como eu envexo bo Eda e as mulleres que os Americanos gozar."
  
  
  "Este tempo está próximo, camarada. Hoxe temos que atacar os Americanos".
  
  
  "Se é así, entón hoxe celebramos. Pero agora eu teño que ir."
  
  
  Como se viu, un dos dous homes seguido unha veciña camiño, ramificación off para a esquerda, mentres que o outro, cargando unha bandexa de comida, continuou camiñando abertamente. El deixar o emu percorrer o camiño e, a continuación, seguido, cubrindo o rostro co seu boné.
  
  
  O home non virar, entón eu seguiu para un dos edificios máis grandes que estaba ademais do grupo de edificios. El foi para abaixo, a poucos pasos, abriu a porta e desapareceu a través del, deu en poucos segundos, a continuación, pasou pola mesma porta.
  
  
  O seu descubrimento foi que estes edificios foron escavadas moito máis profundo e rematou moito máis profundamente do que ela tiña imaxinado. Ih Un ben deseñado deseño indica un longo período de preparación.
  
  
  Houbo un longo corredor con paredes arredor suave pedra que curvo suavemente nun arco. Aínda que eu non podía ver o traballador, el foi oído por shaggy o ego ata adiante. O corredor estaba iluminada con luz eléctrica en intervalos regulares, e non había dúbida de que había unha fábrica de enerxía alí.
  
  
  Entón eu me lembrei que hai uns anos había rumores de que un ruso base estaba sendo preparado en algún lugar en América do Sur. Iso foi durante a crise dos mísiles de Cuba, por exemplo, e na posterior detente, tales rumores morreu. Agora resulta que a base de datos é un feito. Probablemente foi abandonado polo funcionario réxime ruso, pero reactivada pola Base e ego facción como un escondidos centro de ih operacións.
  
  
  Ao longo de todo o corredor, a súa
  
  
  
  
  
  
  Eu só foi a través dunha porta. Ao parecer, non había moitas salas, como eles tiñan que ser esculpida a partir de rocha sólida. Escoitar voces á fronte, el parou abruptamente.
  
  
  "Eu trouxo unha real almorzo para a súa Alteza' ego." Foi a entrega de alimentos cara a voz, cheo de sarcasmo.
  
  
  "Só entregar edu e deixar idiota comentarios". O respondendo a voz era duro e eficiente ."
  
  
  "Cal é o Americano facendo alí?" traballador invitado. "El está preparado para un día especial?"
  
  
  Agora, el lentamente mudouse ao longo da curva de parede para ollar os procesos, e alcanzou o punto onde el podería ver o fío do corredor. Un soldado con un impresionante negro bigote estaba alí, gardando a porta maciza. El levou a comida bandexa do traballador e engurradas seus beizos antes de dicir, " non é diferente do habitual, excepto que el levantouse ao amencer, esta mañá. Pero eu non podo saber o que está a suceder na súa cabeza."
  
  
  "Non, eu non penso así. Ben, o mellor para el, o peor para min. A súa vai almorzo para o irritante mingau.
  
  
  El foi de volta para abaixo o corredor do camiño que ía vir. Agora que eu sabía onde atopar Bernabé, eu precisaba atopar unha forma de chegar a el. Mentres ponderando este problema, eu desviouse por sinais, e demasiado tarde vin unha figura achegando a distancia. Eu podería dicir pola forma da que el foi un dos outros soldados.
  
  
  Accidentalmente, como se algo que eu esquezo, virou-lo de volta. El gritou para min, pero ela estaba sendo xogado xordo e mudo. Ao redor da curva, fóra da vista dos soldados, el correu de volta ao santuario de Varnova. Pero " salsicha foi chegando desde esta dirección. El fixo unha pausa. A educación entrega traballador vai volver, seguido por outro soldado na porta do Hórreo.
  
  
  El axiña se fixo ata a súa mente e correron para a única porta que conduce cara a abaixo o corredor.
  
  
  A porta estaba pechada, así que eu fun baixo o traballador macaco na miña minuto e atopou unha fina e elástica tira de aceiro. Este dispositivo é máis forte e máis flexible que unha peza tradicional do plástico, e funciona rapidamente con un simple bloqueo.
  
  
  Como o traballador aínda estaba achegando de un lado e o soldado do outro, ela abriu a porta e foi para dentro.
  
  
  Capítulo vinte.
  
  
  En poucos segundos, o luxoso interior da sala veu xunto. Non había superficies ásperas, non molestar cores. Suaves texturas-almofadas, sofás, camas, cadeiras de praia-todo en un entroido do arco da vella tons.
  
  
  "Vostede podería, polo menos, bater," un distintamente feminino voz dixo desde a algún lugar para a miña esquerda.
  
  
  "O gran estudioso debe levantarse cedo hoxe," outra voz dixo desde o outro lado.
  
  
  Como os meus ollos se adaptaron á luz feble, dela, eu penso que as voces foron vindo dunha liña de satén camas e almofadas suaves en afondou ovais en cada lado da sala. Mentres observaba, desgrenhado louro cabezas apareceu para a esquerda e dereita, seguido por organismos que parecía facultade líder de afección de software. Rubio número un estaba vestindo unha rosa camisola curto o suficiente para non deixar ningunha dúbida de que ela naceu rubio. Número dous foi vestindo harén pixama que foron bastante transparente para confirmar que ela tamén foi un verdadeiro rubio.
  
  
  "Eu espero que eu non estou inmiscirse," eu dixo.
  
  
  "O seu nome é Terri", dixo louro número un en un rosa crop top.
  
  
  "E o seu nome é o Jerry", dixo número dous no harén pixama.
  
  
  "Ambos están escritos con un 'eu'." Terri explicou
  
  
  "Información importante," eu dixo.
  
  
  "Estamos xemelgos," Jerry suxeriu.
  
  
  "Outra sorprendente descubrimento," eu dixo.
  
  
  As nenas se levantou da súa cama e veu ao meu lado.
  
  
  "Eu nunca vin antes," Terri dixo.
  
  
  "Non pertence aquí, non é?", engadiu Jerry.
  
  
  "Vostede veu como unha tempestade," Terri dixo. "Eu creo que está a ser perseguido e que nos queren ocultar de ti. Como é grande!"
  
  
  "Non é un conversor de cop, é vostede?", dixo Jerry. "Nós non ocultar da policía."
  
  
  "Eu non son un conversor de cop," ih asegurou ela. "Quen son e que fago é moito para explicar en menos de unha hora, e eu non teño trinta segundos. Pero pode dicir que eu son o único en todo o bos - e eu non estou a xogar en todo - eu teño a túa axuda ."
  
  
  Naquel momento, escoitamos voces e foi para escoitar na porta.
  
  
  "Por que fixo virar e volver cando ela estaba chamando vostede?" Era a voz do soldado que tiña gritou para min no corredor.
  
  
  "Eu non sei o que está falando. Ela acaba de ser caeu fóra para o almorzo. Eu non vexo que só agora, " o traballador respondeu.
  
  
  "Vostede estaba camiñando aquí un minuto, entón se virou e camiñou de volta."
  
  
  "Non o seu."
  
  
  "Ninguén veu con vostede?"
  
  
  "non. Preguntar Yuri ao profesor porta. "Eu vou. Eu estou indo a cambiar o seu ego. E se está deitado, non importa. Imos, camarada! "
  
  
  O son dun traballador os pasos que vén abaixo o corredor. Claves anel de fóra da porta.
  
  
  Ela aconchegou-se para xemer do loop lado do día, Luger na man. Os xemelgos mirou para a arma con ampla cornflower-ollos azuis, a continuación, mirou para o outro, rindo en frustración. Que os nenos, a través ih pequenos cerebros neste punto, pode significar a vida ou morte para unha chea de xente.
  
  
  A garda desbloqueado a porta e abriu-a un crack.
  
  
  "Ben, ben, que as nenas se erguer cedo," el dixo.
  
  
  "O que está en torno a el?" Terri dixo.
  
  
  "Podemos chegar a calquera hora que quere," Jerry engadido.
  
  
  "Para arriba e para abaixo, para arriba e para adiante.
  
  
  
  
  
  
  Ben, que é toda a súa vida, " a garda bufou.
  
  
  "Quen nos rodea quere falar esta mañá?", preguntou Terri.
  
  
  "Ou é tanto de nós de novo?"
  
  
  "Necesitamos iso, necesitamos algo máis. El só tiña almorzo, e o seu traballo ven en primeiro lugar. A continuación, eda - e as mulleres para a sobremesa ."
  
  
  "Entón o que está facendo aquí, Marcus?" "Non está para entrar na nosa sala de non ser que o profesor lle envía para buscar a nós."
  
  
  "Eu estou mirando para un home," el dixo que se desculpando.
  
  
  Emu respondeu para as nenas ' risas.
  
  
  "Eu penso que eu vin un obreiro no corredor," Marcus continuou rawly. "Alguén que non pertencen ao equipo. Eu penso que podería vir aquí."
  
  
  "Nós non ver unha persoa," Terri dixo inocentemente.
  
  
  "É unha decepción," Jerry engadido disgustedly.
  
  
  "Eu non estou en torno de persoas que ver pantasmas," Marcus, dixo. Eu oín-lo a tomar un intento de paso adiante. "Vai ser un tempo antes de que o profesor remata o seu almorzo, e vai enviar por un torno de ti. Desde ela xa está aquí, quizais poderiamos entreter o outro partido un pouco ...
  
  
  "En definitiva, non!" Terri cortar. "O noso contrato di que estamos aquí exclusivamente para Dr. Varnov. Fomos avisados non para xogar xogos con outros."
  
  
  "Pero pensar con coidado," Jerry dixo mischievously.
  
  
  "Teasers," a garda, dixo. El recuou e as nenas pechou a porta. O cadeado pechado.
  
  
  "Agora estamos realmente en apuros," Terri riu.
  
  
  "Pero estamos tendo moi divertido," a súa irmá, dixo.
  
  
  "Moitas grazas, "eu dixo, e esvarou a Luger de volta para a súa coldre. Ela riu. "Poida que eu poida atopar un pouco de tempo para paga-lo de volta. É certo que vostede está aquí só para... errar... servir Warnow?"
  
  
  "Vostede escoitou o que dixo a Marcus, estamos só wind - up xoguetes para un científico Estadounidense," Terri respondeu.
  
  
  "E dado o tipo de persoa que é, non ocupan moito do noso tempo," Jerry dixo, e veu para min.
  
  
  "Como conseguiu a este?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Quere dicir que facer boas nenas, como nos facer nun lugar como este?"
  
  
  "Algo como isto."
  
  
  "Nós respondemos a un anuncio nun xornal clandestino en San Francisco," Jerry dixo. "Relacionados nenas que quere viaxar, de emoción, de aventura."
  
  
  "E, obviamente, ten o traballo."
  
  
  "Por suposto. Debe haber cincuenta outras nenas, pero tivemos a vantaxe de ser xemelgos."
  
  
  "Iso non é todo o que tiña," eu dixo, observando ih xeneroso formas.
  
  
  "Eu gosto de ti," Terri dixo.
  
  
  "Eu aposto que está tamén paga a pena moito máis de un home que un profesor," Jerry engadido.
  
  
  "Eu non estou interesado en ego sexual talentos ou ih ausencia," el dixo a ela en serio. "Pero el acabou por ser a persoa máis perigosa do mundo, unha ameaza para Estados Unidos e en todo o mundo. Vou aforrar os detalles horribles, pero cren en min, non hai nada máis importante para o futuro da humanidade agora que para min para entrar en Varnov de laboratorio. E ela, eu quero que as nenas para me axudar ",
  
  
  "Quere dicir que estúpido me tentando ser máis importante para vostede do que iso?", dixo Terri, levantando o seu curto camisola aínda maior.
  
  
  "E iso?" Jerry dixo, tirando a cintura do seu pixama fondos e desprazar para abaixo para o medio da súa redondeado coxas.
  
  
  "Eu dixo máis importante, nenas, non máis divertido."
  
  
  "Por que temos que axudar?", preguntou Jerry. "Non vai mesmo ser educado para nós."
  
  
  Estaba claro que patriotismo e humanismo foron palabras que non eran visibles en ih moi brillante cabezas. Pero sen ih axuda, as miñas posibilidades foron cero.
  
  
  "Como di o vello dito," o poker - faced home dixo a ela, " se cero mina, eu rabuñar o seu."
  
  
  Un par de radiante sorrisos de coñecemento iluminado cuarto. "Quere dicir que vai?" xemelgos dixo en unísono.
  
  
  "Se me pode axudar a entrar en Varnov de laboratorio."
  
  
  Bailando por sorte, eles colleu a miña man e me levou a unha pila de almofadas de cores, onde eles rapidamente eliminado a fina de cobre. Nun palpebrar de ollos, eles estaban espidos, tendo varios sedutor poses entre as almofadas. El descubriu que Terri tiña unha pequena marca de nacemento debaixo do seu peito esquerdo, e que era o único xeito que podería dicir a ela ademais de xemelgos.
  
  
  Foi a única vez na miña vida que ela estaba con présa para completar o que é probablemente a cousa máis emocionante en torno a todos os humanos operacións. E así establecer unha nova marca mundial para a eliminación de como moitas roupa posible no menor espazo de tempo.
  
  
  "Mmm, delicioso," Terri comentou.
  
  
  "Eu sabía que ía ter máis que o vello profesor," Jerry aprobado.
  
  
  "Veña aquí," Terri ordenou, " é aberto entre nós."
  
  
  El axiña quedou de xeonllos e establecéronse en un clásico posición con Terry máis ansioso pequeno corpo.
  
  
  "Ela visco non é entre min, e entre nós," ela dixo, con un suspiro, un baixo xemer que non soar como unha queixa en todo.
  
  
  "Vostede se importa?" Eu preguntei-lle máis despois de entrar as portas do paraíso.
  
  
  "Oooooooh," ela xemeu.
  
  
  "Eu vou chamala xoga no futuro," eu dixo a ela, e mergullou no túnel de amor.
  
  
  Iso é como todo comezou, aínda que en un tempo moi curto adoptado un número infinito de ximnasia poses, a maioría dos cales non están descritos no matrimonio manuais.
  
  
  Despois dun tempo, nós nos facemos tan absortos en outro amigo que Jerry dixo, nun baixo, voz triste:: "eu non me gusta de xogar setenta."
  
  
  Eu estaba colocado nunha posición incómoda para falar, pero xirando a miña cabeza, con un enorme esforzo, eu preguntei a ela
  
  
  
  
  
  
  Inocentemente: "O que significa isto, Jerry? "setenta para xogar."
  
  
  "Deus, todo o mundo sabe que," ela dixo grumpily. "Setenta e sesenta e nove con un ollo."
  
  
  Ela foi abordado con unha carta para ela, e con un pouco de persuasión, ela se tornou o terceiro compañeiro en un dos máis complexo, exótico, e tedioso actuacións que eu poida lembrar. E eu recordo que unha morea.
  
  
  Despois de que, como ela estaba sendo invitados a levar rapidamente, os xemelgos mirou para min con rostros felices intercaladas con pequenas sorrisos e pisca de gratitude. Foi Jerry dixo que con un longo, feliz suspiro,"Vostede sabe, eu creo que o tres de nós vai facer un esforzo par."
  
  
  Pero a miña mente xa estaba preocupado co problema de Warnow e as empresas. "Todo ben," eu dixo, " a diversión e xogos son máis. Agora imos ver se podemos atopar un camiño ata o santuario de Nox Varn.
  
  
  Eles balance a cabeza case ao unísono. Pero non había ningún interese real nos seus rostros.
  
  
  "Vostede recorda o noso pequeno negocio?" A súa ih preguntou.
  
  
  "Si," Terri, dixo, engurrando a examina. "Pero pode ser perigosa para axudar."
  
  
  "Ademais," Jerry engadido. "Temos moito que perder. Oni nos pagar máis diñeiro do que xa vimos na nosa vida. Cando deixamos aquí, nós estamos indo para usalo para abrir unha pequena tenda de roupa."
  
  
  Na época, eu tiña a forte impresión de que os xemelgos non estaban tan estúpido como eles finxiu ser.
  
  
  "Entón, está indo para abrir unha tenda de roupa cando saír de aquí," eu dixo. "E o que fai pensar que vai saír de aquí? Está prisioneiros, non sabe? "
  
  
  Terri balance a cabeza, " Nós non estamos presos en todo. Nós ir e vir como nós, por favor. Cando cansa de ser enfiado, andamos toda a casa. město. E ninguén é deixar-nos ."
  
  
  "Por suposto," eu dixo. "Pode ir onde queira que quere, porque non hai ningunha maneira para fóra en torno a esta fortaleza de pedra, excepto polo aire. Pero dicir a esas persoas que queren deixar de fumar e pedir ih para saír de aquí. "a continuación, vai saber o que ten que ter coñecido hai moito tempo - que pode moi ben ser escravos en cadeas."
  
  
  Agora ih tivo a súa atención. Ih o bonito brillante rostros quedou serio, e eles trocaron asustado miradas.
  
  
  "Eu non arriscar a miña vida para vir aquí con unha risada," el continuou apresuradamente. Estas persoas están indo para asumir América e en todo o mundo con forza atómica. Ih bombas xa foron colocados en clave de NÓS, cidades, e está preparado para explotar un por un, se non cumprir ih requisitos ."
  
  
  El mirou para o reloxo. "Se eu non podo chegar ao Varnov, que é o único que pode activar os dispositivos, a primeira bomba atómica vai destruír Nova York e todo o ego residentes en só dúas horas."
  
  
  O seu pai asentiu como eles quedou pampo. "Si, estes son os feitos. E eu quero que as nenas para deixar de tentar forzar neste estúpido rubio en min e vai manter. Porque, ademais de Varnov, que denunciou seu país, estamos a só tres Americanos no medio do campamento inimigo.
  
  
  "E sen min, nunca vai saír de aquí vivo."
  
  
  "Oh, meu Deus," Terri dixo. "Como podemos axudar?"
  
  
  "Eu quero que este procedemento para ser usado para obter o dous de ti para o Warnes' lab, aloxamentos, e todo o demais, e de volta. Eu quero que me diga todo o que viu alí que podería me dar unha pista para o ego de operacións. E facelo rápido; é hora de pasar agora! "
  
  
  Ambos comezou a falar de unha vez. "Espere," eu dixo, " Terry, ir adiante."
  
  
  "Hai un garda de seguridade," ela dixo. "Pero Marcus está en servizo a maior parte do tempo. El dorme nunha pequena sala detrás do profesor porta que parece que está feito de aceiro sólido. E el é o único que ve-nos de volta e cara atrás. El presiona o botón de alarma, e Varnov vai para o outro lado da porta, abre, e fala por unha especie de reixa de ferro. Non hai ningunha clave para esta porta, que se abre a partir de dentro - e o profesor nunca nos di por que ."
  
  
  Boa. Calquera outra cousa?" Eu bati. "O que está dentro?"
  
  
  "Cando vai en," Jerry dixo, " vai ver unha oficina con unha secretaria e un teléfono. O lugar está espida, non hai outro mobiliario. Pero hai armarios. E unha gran enmarcado mapa de Estados Unidos colgado na xemidos preto dunha materia. Outra porta leva a través da oficina de b ...
  
  
  "Agarde un minuto!" Terri interrompido. "Hai unha parede seguro detrás de esta tarxeta. Ben, non exactamente un seguro. Pero un cadrado recanto.
  
  
  "Como vostede sabe diso?" Sl, preguntou ela.
  
  
  "Porque un día, cando estaba chegando, eu vin. O mapa foi tomada fóra do gancho e poñer no chan baixo este burato no xemidos, por exemplo, un metro cadrado. Warnow tiña papeis espallados sobre a súa mesa, que debe ser de lectura, mentres el estaba esperando por min. Eu creo que el se esqueceu de poñer os traballos fóra e cubrir město con un mapa.
  
  
  Ela sorriu. "Ou que pensa que eu son moi burro para saber a diferenza entre un xemido burato e non-sei-que. De calquera xeito, eu finxiu non notar, e eu non estaba particularmente curioso no tempo. A próxima vez que el enviou para min, o mapa aínda estaba alí, sen papeis."
  
  
  "Como non é dicir que máis alá?" Eu preguntei, só para confirmar a miña suposición educada.
  
  
  "Eu teño unha marca de nacemento aquí," Terri dixo o menor indicio de un sorriso, apuntando para a zona baixo o seu peito esquerdo. "E como se pode ver, usan traxes diferentes para distinguir nós."
  
  
  "Todo ben, Jerry, vai adiante. O que está na sala a carón da oficina? "Ben, é realmente unha gran sala separados por unha cortina.
  
  
  
  
  
  Por unha banda é unha cama, un par de pezas de mobiliario, e unha casa de baño que se conecta directamente á oficina. Por outra banda, non me pregunta. Eu nunca vin el, pero eu creo que probablemente é algún tipo de equipos. Oh ben, e ao lado da cama, hai outro en torno a estes interna móbiles.
  
  
  "Xa escoitou falar sobre estes teléfonos?"
  
  
  "Só unha vez. Pero era unha especie de dúas frontes conversa, e el non entendía "
  
  
  "Dúas veces cando ela estaba alí, Emu recibín unha chamada," a súa irmá, dixo. "Eu non entendía o que estaba falando sobre calquera. Pero eu creo que sei agora ."
  
  
  "Diga-me sobre el, Terry."
  
  
  "Ben, el parecía moi irritado. E el dixo algo así como: "Mira, non vaia a min, en Xeral, e non ameazan min. Lembre, se eu deixar, e todo vai comigo. Incluíndo en Moscova, un xeneral que veu para a conferencia con dúas maletas. Pero por algunha razón, un deles se perdeu ." E entón el fixo unha pausa e dixo, " que Non significa nada para vostede, Xeral?"
  
  
  "Eu non sei o que el di para o xeral", el comentou. "Pero o que me di moito. Varnov ten como un sistema que se el morre, todas as cidades, incluíndo Moscova, vai morrer con el. Non só é un mal bastardo, el tamén é porra intelixente.
  
  
  A miña mente fiado por un momento, como eu resolto distintos aspectos dun viable plan. A continuación, el dixo, " Por un lado, o tempo é o factor máis importante. Pero eu non vexo iso. Podo obter Marcus para tomar un de vós para Ond. Pero eu non podo forza Warnow para abri-lo, se non tomar a iniciativa. É dicir, se aínda non xa enviou Marcus despois de ti.
  
  
  "Ademais, eu non podo romper despois de que sen matar Markus, que vai estar de pé aberto para un día onde Varnov do ego pode ver. E antes de que eu puidese coidar de Marcus, el bateu a porta na miña cara. Entón, todo depende de ti nenas. Quen ven a velo hoxe, eu teño que estar algo en que a porta para que non pechar completamente, e facelo de xeito que Varnov non nota-lo. E que fai un milagre de tempo ."
  
  
  "Eu teño unha idea mellor," Terri dixo. "O único que recibiu o profesor aprobación vai con el para o cuarto, bombas de ata o ego e pon el para a cama. Ela, entón, pide a ela para ir ao baño. El non pode argumentar con iso, el bloquea a si mesmo no cuarto de baño, flush para fóra da auga, a continuación, corre para o estudo e abre a porta de aceiro para ti. Entón, ela volve a través da conexión porta e sobe para a cama con Varnova.
  
  
  "Pura xenio," eu dixo.
  
  
  "Nese medio tempo, vai ter para se librar de Marcus," Terri, dixo, " e esperar un día."
  
  
  "Dáme cinco minutos," eu dixo. "E ela, eu quero Marcus para ser atraídos aquí polo resto de nena, para que ela pode ser tomado coidado de xeito rápido e silenciosa por nen."
  
  
  "El normalmente non quere tanto de nós na mañá do partido," Jerry dixo. "Pero supoñamos que sabe?"
  
  
  "Non te preocupes, eu vou estar preparado para case calquera cousa," o seu pai dixo.
  
  
  Había outro pensativo silencio, e entón el dixo: "Agora todo o que tes que facer é esperar. Pero por canto tempo?
  
  
  "El é como un reloxo," Terri dixo. "Debe estar aquí a calquera minuto."
  
  
  "Por suposto", Jerry dixo. "Pero se é ego gran día para limpar fóra de Nova York, quizais el vai ser nervioso e maldita ben non quero durmir."
  
  
  "Xesús," Terri xemeu.
  
  
  Eu non dixen nada para ela, porque a magnitude da cuestión e o potencial catástrofe da resposta oprimido meu cerebro.
  
  
  Vinte e un
  
  
  Había unha especie de penteadeira nun recuncho escuro da sala, e eu me sentei con el, completamente pechado para fóra da luz. Os minutos pasaban sen parar, e o meu axustado, musculoso músculos suplicou para alivio. Finalmente, el levantouse. Era estúpido para estar en tal posición incómoda cando probablemente podería escoitar a zona son unha chave, unha vez ao día.
  
  
  Media hora pasou pola cando ela xulgou que o reumatismo en gran saca-rolhas fora eliminado, Varnov estaba a piques de desistir frívola atraccións e concentrar-se sobre o grim asuntos do día, a súa man listo para enviar o sinal de que ía explotar a cidade de Nova York. para o ceo. E se a última hora o presidente non decide arriscarse a un nacional de pánico e evacuar Manhattan, o destino de todos os estas persoas foi nas miñas mans.
  
  
  Como el esperou por ela, el loitou unha crecente sensación de medo, de calcular a viabilidade de media ducia de alternativa plans. Eles estaban todos práctico e intelixente o suficiente. Pero cada un chegou a unha rúa sen saída - unha en parede de aceiro entre min e Varnov.
  
  
  Ao longo do tempo, indistinta sons abafados podería ser oída ao longo do túnel corredor. Indistinta voces, o baque de pés pesados, o ruído de metal. As nenas me escoitou con seus oídos plana contra a parede, pero informou de que eles non tiña oído nada importante, só inútil conversa como varios homes, obviamente, ten présa, pasou mimmo.
  
  
  Entón, despois dun longo período de silencio, cando estaba a piques de risco de calquera desesperado manobra, non importa o quão tolo o risco, houbo un impaciente bater na porta, seguido inmediatamente polo chocalho de unha chave na pechadura.
  
  
  Xa era ben escondidos cando Marcus invadiron para o cuarto do profesor concubinas e gritou: "Vostede é o Pouco que Perder Mole," American demandas.
  
  
  
  
  
  
  Os seus servizos para dous! O profesor foi detido por mor dunha visita dos seus superiores, e el di que, se non vir inmediatamente, el vai alimento-lo para o xeral cans para a cea.
  
  
  "Oh meu Deus, estes cans vai comer pobre de min en tres bordóns," Terri, dixo na súa voz doce. "Imos présa antes de que o profesor perde o seu temperamento."
  
  
  "Eu creo que quere dicir ego - legal, non ego-quente, querido Terri," Jerry corrixido.
  
  
  "Eu chamo ih como eu ver ih, querida", ela respondeu, e foi para a porta.
  
  
  "Oh, Marcus," Jerry dixo, " podería vir de volta para unha pequena veces antes de entregar a miña irmá?
  
  
  "Volver?" Marcus agarrado irritado. "Por que?"
  
  
  Estou só e ... E eu teño un home de verdade, non esta vello e canso saco de ósos.
  
  
  "Para non? Este é o caso agora? Marcus, dixo, a súa voz tremendo de emoción. "O que podería facer con un home de verdade en só unha pequena minuto?"
  
  
  "Vostede podería aforrar dous pequenos minutos?"
  
  
  "Eu podería salvar unha morea, pero eu podería ter un problema."
  
  
  "Eu non vou dicir a vostede. E non pensa que eu debería asumir o risco?"
  
  
  E, a continuación, a continuación, unha terrible, incerto pausa: "Si, eu vou estar de volta. En menos de un minuto. Estea preparado!"
  
  
  Como se fose un punto de exclamación de acordo, a porta bateu cun baque. E, a continuación, houbo un enorme baleiro de silencio.
  
  
  "Non perder nós un segundo," Jerry dixo a ela en voz baixa,"e mantelo ocupado!"
  
  
  "Xastre, nunca saber o que ego bater", ela murmurou, e ela agáchase de novo.
  
  
  Marcus volveu uns segundos máis tarde.
  
  
  "Como podes ver, o seu marido, o seu amante," Jerry dixo.
  
  
  "Eu son máis listo do que vai ser", dixo a Vaughn, con unha risa nervioso. "Pero eu teño que garda Warnow porta, e eu non teño tempo para se espir."
  
  
  "Esquecer este estúpido día," Jerry respondeu. "Un elefante salvaxe torre de vinte metros de altura non ser capaz de romper se a sala interior estaba cuberta do chan ao teito con cacahuete."
  
  
  Obviamente, Marcus estaba moi lonxe de querer resposta. Pero un minuto despois, el soltou un par de profesional grunhidos cando Jerry dixo, "Oh, meu Deus, que está moi!" e ela sneaked fóra detrás da penteadeira.
  
  
  A súa levemente, pero axiña deu un paso adiante co estilete. A súa Bosnia e Hercegovina tribunal condenado sobre eles por un momento, cando se levantou a súa arma máis do ego amplo de volta. Jerry é abrir os ollos arregalados, á vista de min.
  
  
  De súpeto, quizais motivada por algún instinto animal ou polo ollar na Jerry ollos asustados, Marcus levantou a cabeza e volveu a metade para min.
  
  
  Entón, en vez diso, el esfaqueado a uem é lámina no seu peito.
  
  
  Ego boca estaba aberta e os seus ollos estaban abertamente incrédulo. Pero, entón, con un pouco de chorar e unha careta terrible, el foi rapidamente levado a cabo por un coitelo, e obedientemente caeu enriba de Jerry e conxelar.
  
  
  Ela limpou a lámina en ego uniforme de chaqueta e recuperou a arma, mentres que Jerry, con máis medo expresión no seu rostro, intentou, en balde, para empurrar o corpo lonxe de pechar. Ego agarrou a ela polo ombreiro e tirou, e rolou no chan. Estaba mirando ao infinito espazo.
  
  
  Gerry sentouse e limpou a mancha de sangue fóra do seu corpo espido coa esquina da folla de como ela mirou para min con unha expresión que eu non podía lugar. Excepto que, quizais, foi unha mestura de admiración, descrença o próximo realidade do salvaxe morte, e un ton de desgusto. Se el me odiaba, o sangue ou o cadáver, eu non podería dicir.
  
  
  "Si", dixo, como se respondendo a unha tácita saca-rolhas, " unha voz como isto ocorre. E se eu non ten présa, millóns de outros, moito máis inocente persoas van morrer."
  
  
  A continuación, el a deixou, e, mirando cara arriba e abaixo o corredor, el correu para o enorme porta de aceiro para que Varnov e o control remoto dispositivo estaban á espera nos bastidores.
  
  
  Un par de ansioso, suado minutos pasaron. E, a continuación, ela escoitou o clic de traba, e a porta se abriu só un crack. El comezou a balance cara a min, pero eu pego con meu ego e espremer, só a tempo para incorporarse un reflexo do Terri espido de volta, o que foi case oculto da vista ata o peche da porta.
  
  
  El pechou a porta suavemente e mirou arredor da sala en un grolo. Segundo Gerry descrición, nen tiña unha cadeira con un teléfono, armarios, unha gran enmarcado mapa de Estados Unidos, e unha parte de América Central que ela non mencionar. El foi a través da caixóns da materia, pero eles estaban trancadas. Foi feito por outro pase no armario, o resultado é o mesmo.
  
  
  Eu examinei o mapa. Os aneis, elaborado en bolígrafo vermello e pluma de feltro, fun ao redor de sete NÓS, cidades e a Canle de Panamá. Obxectivos para a destrución. Unha das cidades de todo aquí foi Cleveland, pero que podería ter ignorado iso, desde o ego-destruír a bomba foi interceptado pola alfándega. No mapa, as cidades foron contados, e con excepción de Cleveland, eles estaban en casos excepcionais, a fin: Nova York, Chicago, Houston, Los Angeles, San Francisco, e Washington, DC.
  
  
  Con todo, eu notei que o capital foi preservada ata a última, sen dúbida, para dar o noso goberno a oportunidade de negociar ata a última hora.
  
  
  O mapa foi suspendido por un fío desde un forte cobre gancho. Eu tiña deixala fóra do gancho con certeza que, como Terri dixera, ela sería atopar un buraco ou ocultar o lugar onde documentos secretos estaban escondidos. Pero non houbo tal burato
  
  
  
  
  
  As paredes baixo o mapa eran suave.
  
  
  Ocorreu-me que un simple hole-in-a-xemer mapa non era moi creativo para unha Varn-nivel científico. E agora el comezou a experimentar co gancho de bronce, torcido o ego en diferentes direccións, pero pensando que era firmemente fixa e inmóbil. Pero non completamente inmóbil. Porque cando o gancho foi levado de volta, prema lixeiramente. Inmediatamente, un cadrado de sección do muro esvarou cara atrás, sen un son, revelando un frasco que contén unha pequena coiro-bound portátil e unha serie de numeradas debuxos, cada un con un vermello circulou cranio todo sobre el, o que, polo menos para min, claramente indicada a localización da bomba maletas que fora plantada.
  
  
  Eles definir as localidades, que é, se tivese unha explicación axeitada, que a construción está en que cidade no salón. Sen axuda ou outra orientación, as impresións non ten sentido.
  
  
  Aínda que parecía unha idade en que estes tensa, se non, nervioso circunstancias, un ollar para o meu reloxo me dixo que só dous minutos pasaron. E xa que ela sabía que Vamou podería vivir outra dez minutos ou máis, cando Terri foi avisado para a miña necesidade de tempo, ela foi levantado nunha cadeira e comezou un rápido estudo de coiro-bound libro de peto.
  
  
  En primeiro lugar, as letras e números contidas no nen eran tan claro para a maioría da xente como un Chinés de palabras cruzadas. Pero eu estou acostumado a todo tipo de crebacabezas, e non hai moitos axentes do mundo, que son tan ben verso na arte de resolver códigos de acceso. Ela pronto chegou a ser consciente da American código utilizados polos científicos de Varna era na nen. E mentres que o código era basicamente sinxelo o suficiente, se alguén tiña solicitado unha marabillosas intelixente fórmula matemática para ego desencriptación, para o meu coñecemento, que nunca foi cortado por un inimigo dentro ou fóra de NÓS.
  
  
  Eu lancei a través da miña memoria, e o principio de código bateu na miña cabeza case inmediatamente. El atopou unha pluma en un titular na táboa seguinte para o seu portátil e fixo rápido abreviación notas, descifrar e acurtando só o básico básico de texto e números, incluíndo o xefe-a morte trama. El incluídos os segredos de Varn bomba explotando dispositivos activados por un auto-alimentado stylus. Microelectrónica fora deseñado en un dólar de tamaño en disco o tamaño dunha pel separador para facer o ego capaz de transmitir un poderoso de alta frecuencia do sinal ao longo de grandes distancias-un dispositivo un pouco semellante a un marcapasos, pero moito máis sofisticados, detonou todas as bombas en unísono segundos despois de que o Varns ' última palpebrar de ollos.
  
  
  Este complicado, moi pequeno dispositivo de control remoto foi rotulado como "Clave de Acceso" na primeira páxina. E na última páxina, baixo o título: DESARMAR, houbo unha serie de cinco números que, como se explica no texto, foron a clave para desactivar o nome completo, mesmo despois que recibiu a explosión de sinal. Este emerxencia de seguridade actualización vai evitar amarre o marcapasos para Warnow corazón.
  
  
  Pero había un problema. Despois do lapso de tempo sinal que provocou as bombas foi enviada para fóra, había só trinta segundos esquerda para cancelar a explosións.
  
  
  Ela rapidamente mental fotografado os números e proxectada o ih imaxes sobre a parede da fronte da súa mente. Eu teño unha case libre de erros de memoria, e lembrando unha ducia de números non ser un problema real. Con todo, el escribiu os números en un pedazo de papel, que recollidas e colocadas en un minuto.
  
  
  Eu estudei por un minuto con unha pluma e un disco, e, a continuación, escribiu o concello de as maletas-o nome completo en diferentes cidades.
  
  
  Tendo feito isto, engada o libro e notas coa transcrición da súa esencia no seu outros ancho. El me levou preto de cinco minutos para escribir o decodificar feitos, porque eu precisaba para ter un directo que traballan coñecemento do dispositivo, se o que ía ser detido por Warnow é asasina plan. Eu penso que eu podería lembrar case todo se eu poñer os detalles, por escrito, en primeiro lugar. En calquera caso, unha vez que o dispositivo descubriu, foi tan fácil de operar como tocar varios compás puntos con un lapis.
  
  
  Agora, el empurrou o concello, que foron demasiado voluminoso para ih para realizar, en un muro de contedores, retrucou o gancho de bronce para pechar o burato, e colgou o mapa de volta.
  
  
  A súa calma entrou na casa de baño e foi ata o outro día. Inclinando-se preto del, eu oín o que eu asumiu foi Varnov voz e Terry está respondendo a voz. Eu ignorei a conversa como eu puxei o luger fóra do coldre e colleu a pomo da porta. Pero a esencia do que foi a de que Varnov pediu desculpas por ser apresurado por mor de "urxente experimentos que teñen que estar preparado inmediatamente," e Terri suplicou para hey, máis uns minutos con encanto profesor, que era un home tan grande que fixo ela engasgado. máis do mesmo.
  
  
  Cando a súa nai, lentamente, abriu a porta e mirou, Knox Warnow, vestindo unha branca de laboratorio chaqueta sobre a súa pantalóns, estaba de pé no perfil para min, as súas mans sobre o seu ombreiro-unha Vez, cando ela, vestida no boudoir traxe, mirou Uem no ollo con un falso aire. adoración.
  
  
  O Varns ' cabelo era negro, fortemente con raias grises. Tiña un pequeno promontorio
  
  
  
  
  
  delgado características e un corpo delgado que parecía case fráxil. Antes de que o furón, ata o seu ollar atopou Ego brillantes ollos verdes que realizou ningunha emoción, aínda que eles estaban duro e brillante, como esmeraldas, el foi un pouco probable ameaza para a supervivencia da nación máis poderosa do mundo. E eu non creo que hai un home que podería obter a través dunha única rolda con Terri ou o seu xemelgo.
  
  
  "Eu vou manda-la para ti e súa irmá esta noite," estaba dicindo agora. "Non vai ser algo para celebrar con vintage champaña e unha cea especial. E, a continuación, pasar un longo, exótico noite de pracer xuntos ."
  
  
  "Eu dubido moito, Varnov," emu dixo a ela como el entrou na sala detrás do Luger . "Eu espero que volver para os Estados Unidos esta noite como o meu prisioneiro."
  
  
  Ego rostro caeu da execución autorización de bandeira como el se virou para min. Como el tateou para palabras, el dixo a ela, " Terry, ir de volta para o seu cuarto. Eu quero que vostede e a súa irmá para ser vestida e esperando por ela para vir buscalo."
  
  
  Ela abriu a boca para dicir algo, a continuación, saíu correndo
  
  
  "Eu sei quen é vostede," Varnov dixo con calma, o seu rostro tranquilo. "Será que sorpresa vostede?"
  
  
  Eu fixen, pero eu non diga a ela.
  
  
  Varnov afundiu o macizo de coiro cadeira xunto á cama, cruzou as pernas, e cruzou os brazos sobre o peito. "Pensas que, Carter," el continuou, con un murmurou sorriso, " que eu non estou preparado para unha situación como esta? Por suposto que non. O seu nunca vai saír desta sala, coa que vivo. E se eu morrer, case inmediatamente metade o mundo vai ser reducida a cinzas."
  
  
  "Eu sei que", dixo. "Eu teño decodificar o seu segredo documentos, e os seus acordos son en balde. Os números 5-21-80-54-7 facer nada diverxen para ti?"
  
  
  O ego-maníaco expresión irrompeu como unha vela ao vento e saíu. Por un momento, el case podería ver a marcha do ego cambio de mentalidade abaixo, chocan pechada, e, a continuación, clasificar a través de alternativas.
  
  
  El deu de ombreiros e poñer un pálido, renunciou sorriso. "Ben", el dixo, " ao final, nada importa. Para todos os homes, a todos os tolos criaturas dos mortais, o fío debe vir."
  
  
  "Un nobre filosofía," eu dixo.
  
  
  "Os dous de nós", continuou el, " son só neste calabozo de un cuarto controlada pola densidade do mundo. Pensar sobre iso. Só pensar sobre iso! O indizível poder que temos nas nosas mans ." El fixo unha pausa. "Podemos unir forzas e gobernar o mundo xuntos. Ou podemos destruír o outro, outro nos próximos minutos. Que vai ser? "
  
  
  "Necesitamos iso, necesitamos algo máis," eu dixo. "Mesmo un mal perdedor sabe cando o xogo é longo. E acepta as súas perdas. Agora, eu vou dar-lle trinta segundos para decidir. Veña comigo e xuízo, ou morrer nesta materia." Persoalmente, eu espero que escoller a morte. Porque iso é o que vai levar máis que un pouco de risco no meu pescozo para saír de aquí.
  
  
  Varnov balance a cabeza lentamente, os dedos dunha man espasmódico amasar o groso acolchado brazo da cadeira. "Todo ben, dela e eu vou ir con vostede", el dixo. El se abriron as súas pernas e parecía a piques de estar de pé.
  
  
  Pero, de súpeto, el empurrou a cadeira do brazo. Superior suave parte do brazo instantaneamente dobras nas bisagras ocultas, revelando unha pequena iluminado consola. Os nen tiña un gran botón vermello, un interruptor, e un numeradas dial.
  
  
  Cando el bateu o seu palma cara a abaixo sobre o botón, el foi baleado a través da uem no peito. Con todo, a súa outra banda xa estaba chegando para o dial. Entón, eu tiro con el de novo. A miña man estremeceuse e foi de volta para o cambio. Eu non sei se era o reflexiva espasmo de morte ou o último esforzo sobre-humano de un home que foi só un segundo lonxe de eternidade, pero para a miña sorpresa, a banda continuou a descender e como el fixo iso tirou o interruptor.
  
  
  A fina prema foi seguido por distante abafado sons de campás e sirenas. Se tales sons podería penetrar a enorme paredes de pedra e media tonelada de portas de aceiro, el sabía que fóra, neste comuna de soldados e traballadores, que foi un grito, retina, orella-división pedir axuda.
  
  
  O seu plan era para obter Warnow para me dicir onde el alimentou o crucial stylus, sen o cal sería imposible para cancelar o detonante sinais de marcapasos. Pero agora estaba morto, eu non teñen un estilete, e os últimos trinta segundos foron correndo para lonxe. o máis destrutivo múltiples explosións na historia da humanidade.
  
  
  Vamov ollos rolou para atrás na súa cabeza, cegando a morte, como el ollou para a man do meu reloxo, inclinouse, resgou aberto Ego chaqueta, e en case o mesmo movemento resgou súa camisa. E entón houbo o stylus, que foi suspendido do Ego do pescozo por unha longa cadea de prata!
  
  
  Ego no peito estaba espida, pero impresionante con sangue. Locamente, el limpou o sangue dun catro-centímetro cadrado de pel, rodeada en tres lados por un plástico costura. El esvarou dedos baixo o bordo e levado de volta a pestana de ocultar para abrir a clave de acceso coa ego espiral arredor da pequena contados puntos de contacto.
  
  
  Sostendo a agulla como coidadosamente como un neurocirurgião pode realizar un bisturi, el tocou a punta da agulla para os puntos de contacto, provocando unha electrónico combinación para sinalizar un WARM-up sinal.: Cinco... vinte e un... oitenta... cincuenta e catro..., Sete!
  
  
  Agora os meus ollos caeron sobre o reloxo. Catro-tres-dous-e-erro
  
  
  
  
  
  
  ! O tempo para explotar e destruír cidades, que nunca chegou, eu tiña catro segundos antes do almacén. E isto aconteceu!
  
  
  Ou non era?
  
  
  El mirou para o brazo da cadeira. Sobre o botón vermello foi unha inscrición: AUTO-DESTRUCIÓN. Por riba a chave é a inscrición: ALARMA. Un numeradas dial examinou-lo agora. Foi rotulado "O ATRASO" e cualificou de cero a sesenta minutos. O punteiro, que Varnov era, obviamente, tentando reducir a cero, foi realizada no sesenta.
  
  
  Sesenta minutos para que? Por riba da red de AUTO-DESTRUCIÓN botón, un verde brylev iluminada. Non había ningún outro botón para cancelar o temporal de bloqueo, entón eu espero que premeu o mesmo botón de novo. Nada. O verde saint continuou a queimar.
  
  
  Eu escoitei a ela. Na distancia, a alarma e sirenas continuou a hum en voz alta. A súa cadea e penas foron lanzados máis de Warnow cabeza, el poñer o dispositivo en un minuto e foi para a porta con unha arma na súa man. Eu tirou a porta aberta e foi sorprendido pola ensurdecedor son das campás e sirenas. Foi comprobado que o aceiro porta estaba pechada, de xeito que ninguén podía entrar e descubrir Varnow corpo, a continuación, foi a través da sala de seguridade e dentro do túnel. En primeiro lugar, ela non ver a ninguén, e foi para os xemelgos ' porta do cuarto.
  
  
  Como chegou a el, dous soldados con rifles veu ao redor da curva e tomou obxectivo. Dela presionado contra a pantalla da cámara como eles dispararon, pero perdeu. Ela coidadosamente disparou en liña recta brazo tiro á cabeza. Como el caeu e caeu, o outro rapidamente recuou para punteiros.
  
  
  El bateu na porta e berrou o seu nome. Terri mirou con ollos enormes, a continuación, abriu a deixar-me e bateu a porta.
  
  
  Ambas as nenas estaban vestidos en indefinido, case grave traxe gris. Había un par de pequenas idénticos maletas para o día.
  
  
  "Esquece-lo," eu dixo. "Estamos nun lugar axustado, e vai estar movendo moi rápido para levar ih. Está preparado?
  
  
  Ambos asentiu gravemente.
  
  
  "Alguén en torno de ti nunca disparou unha arma?"
  
  
  "O meu pai me ensinou a tirar en obxectivos en torno a súa arma," Terri suxeriu.
  
  
  "Jerry?"
  
  
  Ela balance a cabeza. "Eu sempre odiaba armas. Pero se eu teño, eu pode mirar e tirar o gatillo."
  
  
  El camiñou ata Markus ' deitado corpo e tirou o ego pistola do coldre. Terri o ego de deu-la. "Tirar para matar," o seu pai tiña dixo. "Veña, imos!"
  
  
  Ih levou con coidado para o túnel. A alarma parou, e o silencio foi roto. Arrastrou para os lados para a primeira curva do túnel, aconchegar-se a xemer. Alí eu fun para abaixo e se arrastrou cara diante, ata que eu podería ver pasar a sinalización.
  
  
  Tres metros de distancia, un recuar soldado estaba contra a parede máis próxima, rifle listo. El me viu unha fracción de segundo despois, e el tirou a uem no peito. O meu obxectivo era alto en esta posición incómoda, e foi de súpeto caeu ego na boca, a gawker punção un par de dentes de diante antes de ir a través ego cerebro.
  
  
  Cando pasamos mimmo ego corpos, as nenas parou e mirou para abaixo con expresións de noxo. O soldado estaba cargando unha pistola. El se inclinou cara a abaixo para buscalo e entregou a Jerry. Por un momento, ela mirou para a arma coma se fose unha arma letal. Pero, entón, con un encoller de ombreiros, ela me preguntou como usalo e me mostrou o seu teléfono.
  
  
  Agora, volvemos para a saída, todo o túnel onde el estaba comprobando para escondidos soldados. Non atopar nada, fomos para o día brylev. Nós correron cara a abaixo o camiño para a poucos metros e foi para un par de soldados. homes en roupa de traballo están camiñando rápido cara a nós. Eles estaban desarmados, así ih non tentar tirar dela. Eles nin sequera ollar para min. pero el mirou para as nenas, curiosamente, de paso.
  
  
  E, a continuación, ela, eu me lembrei que eu tamén estaba en roupa de traballo, os homes eran tan distraído, á vista das nenas que eles non podía ollar para min con coidado. Quizais había tantos traballadores do modelo que non todos eles foron ben coñecido a outro amigo.
  
  
  El virou-se para fóra da pista e levou as nenas de ata un outeiro cheo de grandes pedras que serviu como un refuxio e abrigo. Cando eu parei nunha gran rocha e mirou para abaixo de novo para estar seguro de que estaba sendo vixiado, dous homes uniformados, un uso oficial insignia, saíu de detrás do rock con rifles apuntou abertamente en nós desde a poucos metros de distancia.
  
  
  El non podía escoitar as nosas voces, e eu foi pego con unha luger, polo que non houbo tempo para aumentar o meu ego.
  
  
  "Estar aquí agora e me diga quen é vostede," o oficial dixo para min en ruso.
  
  
  Afortunadamente, eu fun ensina a falar a lingua con perfecto fluidez, e ela foi rapidamente contada en ruso: "eu son Boris Ivanov e Grandes Rashki instruíu-me para acompaña estas nenas para o terreo elevado entre as rochas, onde eles van estar seguro ata que o perigo é longo."
  
  
  O oficial sorriu, me mirou directamente nos ollos, e dixo, " Grandes Stahl non enviar un traballador para facer un soldado de traballo. En calquera caso, o nomeamento dos traballadores é a miña persoal tarefa, e un nome como Boris Ivanov non estaba na miña lista. Eu non me lembro dela, e eu non me lembro de calquera rostros con un estranxeira ton, sen dúbida Americano. Entón, sería o Nick Carter que está despois. Con gran dificultade, xa que está vestido como un en torno a nós." Como o director de ler esta moi longa acusación, el roubou un ollar para as nenas.
  
  
  
  
  
  Como o director de ler o longo acusación, el roubou un ollar para as nenas. Eles tiñan o engurrando a examina, intrigado marcha de persoas que non entenden a lingua que falan, pero ao mesmo tempo, eles parecía con medo e estúpido, como Terri mirou para o cruel rusa posición con un rifle armado con algo próximo a entrar en pánico.
  
  
  "Vostede abrir a súa man dereita", dixo un compañeiro oficial", e só caer a arma no chan. E, a continuación, vai vir coa xente."
  
  
  Tras un momento de dúbida, tanto como os homes miraban unblinkingly na arma que realizou a súa limp, os seus dedos relaxado e a luger caeu ao chan. O suave baque fixo tras o desembarco foi nunca oín falar. O son foi interrompido por dous tronos feitas xuntos, como xigantes mans batendo os meus oídos.
  
  
  Mentres observaba con unha sensación de irrealidade total, o oficial lentamente cambaleando cara atrás, poñer un ollo a través da súa cabeza, caeu para o rock, caeu o seu rifle, e caeu de lado para o chan.
  
  
  O ego de o compañeiro que tiña recibiu unha ferida de bala para o pescozo jorro vermello, como el caeu de xeonllos e caeu para adiante, aínda sostendo o rifle nas súas mans.
  
  
  E detrás de min, aínda apuntando para Marcus pesado, fumar arma, sentou-se Terri, a súa fermosa boca formando un gran rolda, en silencio oooooh ...
  
  
  Gerry tamén estaba suxeitando unha arma, aínda que ela tiña un. el colleu sen entusiasmo e que ten como obxectivo sen éxito.
  
  
  De súpeto, Terri baixou a arma, caeu ao chan, e berrou. "Vostede - ten que ter despedido ao mesmo tempo," ela salouca, acusando Jerry, que, mirando para os soldados mortos, tamén comezou a chorar.
  
  
  Batendo o despenteado louro xefe do Abrunheira, o seu pai dixo baixiño:: "eu lle debo un bebé. Meu Deus, como eu debe te amo! "
  
  
  Ela foi pego polo seu fundamentada Luger, e entón el levou-los tanto nos seus brazos, abrazou-los, e dixo, " Ir, pouco soldados, imos!"
  
  
  Vinte e dous
  
  
  Como nós rapidamente subiu ao cume do outeiro, agachando, a execución de pedra en pedra, que comezou circulando en dirección ao heliporto. En fronte de nós, a área por riba dos edificios estaba cheo de soldados mirando para nós. Algúns dos traballadores foron dadas armas, e eles tamén cazado nós. Era imposible chegar a través, polo que se escondeu nun pequeno peto entre dúas enormes pedras en forma de cócoras monstros prehistóricos.
  
  
  As nenas sentou-se atordoado con rostros, as súas armas descansando no seu voltas.
  
  
  "Eu non entender como vostede fuxiu con este," eu dixo. "Por que non os soldados ver as súas armas?"
  
  
  "Porque," Terri, dixo, " cando baixou as escaleiras e viu o obreiro chegada, tiña unha arma debaixo da cintura da súa saia e un abrigo xogado sobre el. Jerry marcou el, e ela fixo o mesmo. Os grumos non podería ter ferido a nós, pero eu penso que se viu unha arma, que ía levantar a alarma. Entón, cando o oficial e ego servos saltou cos seus rifles e comezou a falar en ruso, ela, Jerry murmurou e dixo: "Tirar para fóra a súa arma e disparar cando eu picar ti."
  
  
  Terri suspirou, " Pero ela non podía soportar iso. Ela ten os pés fríos, non ela, sis? "
  
  
  "Eu probablemente non sería capaz de tirar a serpe se foi enrolada a bater-me," Jerry respondeu.
  
  
  "De calquera xeito," eu dixo, " foi un tanto ousada xogo e un inferno de un xogo intelixente. Vostede é moi intelixente gatos. Entón, por que está finxindo ser mudo loiras? "
  
  
  Jerry respondeu cun sorriso irónico. "Ben", ela dixo, " temos coñecido por un longo tempo que os homes como para sentirse superior. E se vostede é un sexy pouco rubio, pode obter unha morea máis de un cara que se lle dá en un bonito pero parvo rutina."
  
  
  "Iso non é o medio de que," Terri dixo. "Se agochar detrás de tal unha cortina de fume, pode observar, escoitar, pensar e saír na parte superior de cada vez. Porque cando vostede parece baleiro-headed, ir polo camiño. Ollar perigoso, como mobiliario. E así as rodas grandes que vai tentar erro-lo, en diferentes formas, permitirá revelar todos os seus segredos "
  
  
  "Algunha vez xa pensou en facer un espía?", el preguntou con unha risada.
  
  
  H cabezas balance a cabeza case ao unísono.
  
  
  "Na nosa propia", Jerry dixo, " temos que facer un pouco de espionaxe. Para executivos de empresas. Negocios elementos. Pero é un duro, implacable xogo, e queremos rematar. Nós pensamos que esta charada sería normal vacacións". Ela mirou para o íngreme bordo da rocha. "Algún tempo de vacacións. Nós podería unirse a WACS, teñen máis resto, e ser máis seguro."
  
  
  Bailando a cabeza, el cargado un novo clip para o Luger . "Se nós nunca saír de aquí vivo, eu vou lembrar que as nenas", dixo. "Ten unha morea de talento", ela dixo cun sorriso.
  
  
  "Non creo que é bo para saír vivo, non é?", dixo Terri, mordendo o beizo.
  
  
  "Eu vou ser honesto con vostede. Pero non parece moi bo agora. El examinou o seu reloxo. "Teño a sensación de que se non mirar para abaixo sobre este Idade da Pedra fortaleza este Rivne helicóptero en vinte e cinco minutos, imos estar a ollar para abaixo do ceo. Ou ata - fóra do inferno ."
  
  
  "O que significa isto?" Jerry dixo, as cellas subindo. "Mira, a súa lonxe de ser feliz neste mundo. Pero eu non estou preparado para morrer."
  
  
  "Eu non creo que ten que saber o que iso significa," eu dixo. "En calquera caso, esta é só unha suposición educada. E se é certo, el non vai facer calquera bo para avisalo con antelación. ".
  
  
  
  
  
  
  "Pode voar un helicóptero?", dixo Terri.
  
  
  "Si, eu podo voar case nada. E a miña memoria de topografía ía levar para a cidade máis próxima. Pero se todo vai ben, nós imos ter un piloto que sabe cada centímetro de este país".
  
  
  A súa mirada inclinada cara a abaixo a través do espazo entre as rochas. Á miña esquerda, o helicóptero estaba sentado lonxe do centro do seu sitio. O ego foi trasladada a unha curta distancia, máis preto do tanque. E dela, el esperaba, o que significaba Ingram tiña estrangulado o paxaro. Onde estaba? Onde foi Pilar? O parque e área circundante estaban desertas. O corpo do morto garda foi eliminado.
  
  
  Pilar debe estar na clandestinidade. Ou ela foi capturado? Finalmente, el preguntou a si mesmo, como fixeron os soldados saben que foron despois Nick Carter? Con Varnov mortos, que podería pasar a palabra?
  
  
  A elección lóxica da explicación parece ser que sexa Pilar fora capturado e o nah estaba sendo torturado para a verdade, ou Ingram tiña escapado e deixar escorregar.
  
  
  "Eu estou indo para comprobar o helicóptero lugar de pouso," eu dixo. "E ela, eu quero que as nenas para estar aquí. O tres de nós nunca pode facelo xuntos. Por outra banda, se vostede foi pego só, pode finxir ser estúpido e dicir que está só con medo e escondeuse ata o tiro foi máis."
  
  
  Ela riu. "Non vai ser difícil para vostede para finxir ser un idiota?"
  
  
  Eles riu feblemente, e me deu un par de aguado sorrisos.
  
  
  "Agora," eu continúe, " podes ver claramente o bloque a través de este pequeno espía burato entre as rochas. E eu quero un torno de ti para manter un ollo sobre el todo o tempo. Cando eu ir ata alí, se todo está claro, eu vou aproveitar a miña macaco e esperar para ela o traxe eu estou a levar posto. Este vai ser o seu sinal para pasar o dobre. E quero dicir o dobre."
  
  
  Ambos asentiu gravemente.
  
  
  "Se vostede ve que eu teño un problema, estar parado ata que eu dar o sinal de que é máis. Dela, tamén, pode ser completamente morto. Se é obvio para ti, ir para fóra, e comezar o seu acto inocente. E non ser pego con unha arma. Librar-se deles."
  
  
  El comezou a saír, despois parou. El chiscou para ela e deu-lles un pequeno saúdo.
  
  
  "Good - bye, Nick," Jerry dixo.
  
  
  "Good - bye, e boa sorte, Nick," Terri dixo.
  
  
  Dela, virou-se e mergullou
  
  
  Capítulo Vinte e tres
  
  
  Había unha morea de soldados e algúns traballadores percorre as pistas sobre o conxunto de edificios detrás de min. Pero cando ela arrastrou para o sincero mar a través do heliporto, ninguén o coñecín.
  
  
  A área circundante parecía deserta e tranquilo agora. A ausencia de tropas non parecen particularmente ameazante para min. É posible que, despois de percorre o helicóptero arredores, os soldados concentrou os seus esforzos no terreo máis elevado por riba do centro do complexo, onde había moito máis abrigos.
  
  
  Por outra banda.
  
  
  El correu todo o abrigo e correu ata o terraplén cara o heliporto. Eu a vin por helicóptero. El agáchase baleiro e desprotexidos, listo para voar para o ceo. O meu reloxo eléctrico me dixo que catorce minutos permaneceu - aínda un longo tempo. Para Wilhelmina ela, fun a un punto preto o día en concreto posto de garda. A porta estaba pechada, e foi para o todo o estreito de metal-reixas nas ventás ollar para dentro.
  
  
  Naquel momento, a porta abriuse. El caeu para o seu rostro e levantou a Luger a lume no punto en branco gama. Pero o meu destino tiña moito pelo negro e un agradable, aberto sorriso.
  
  
  Foi Pilar! Se non fose para a arma que Un deixara ela, que foi amarrado a súa cintura, ela mirou completamente feminino e desexable.
  
  
  El relaxado seu dedo no gatillo e levantouse cun sorriso, a continuación, chegou dentro do seu macaco e realizada a Luger a súa coldre.
  
  
  Pilar veu ata min cos brazos abertos. Ela me abrazou e bicou min. "Nick!", ela dixo. "Eu non estaba seguro, pero eu oín tiros e penso que podería ter ..."
  
  
  Ela estaba rindo. "Ela é só a metade morto," o seu pai dixo. "A partir de esgotamento. Onde está a Ingram?
  
  
  "Eles levaron-lo fóra. Para castigar o ego para trae-lo aquí."
  
  
  "Pode morrer de ih disciplina," eu dixo.
  
  
  Ela deu un paso atrás e admirado min de novo. "Vostede parece cansa, Nick. Ela suspirou. "Vostede é un gran home, e eu estou indo a odiar a perder vostede." Ela tirou o arma do coldre e ten como obxectivo o ego no meu peito coa man de xeito constante que podería ter sido unha peza de aceiro envolto en un torno. "Pero", ela continuou, " a voz é como, como eles din, cookie se desintegra, hein?"
  
  
  "Entón estaba no outro equipo ao longo de todo," eu dixo, realmente gaguejando, porque eu sospeitaba que en calquera segundo ela ía me matar.
  
  
  "Non," ela dixo, " non realmente. A súa dobre axente, unha moeda con dúas caras. Eu secretaría servir Rusia, e tamén finxir ser un axente do seu América. Ambos me pagar ben - ben, moi ben. E o meu amor para o diñeiro é maior que o meu amor por calquera país, vostede sabe? Ela só sorrir.
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Non, eu non entendo. Non moi clara.
  
  
  "A rusia," ela explicou, " o certo e oficial do goberno da URSS me instruíu para dar a coñecer esta base de operacións, de xeito que Varnov, Xeral Zhizov, e o ego independente facción podería ser contida antes de que detonou a bomba nuclear.
  
  
  
  
  
  Este é un claro guerra con América. Entón, por un tempo, ela foi o seu aliado. Pero, entón, cando vin que un bo xeral non podía perder con Varnov axuda para derrotar os poderosos dos Estados Unidos, eu estaba convencido a unir forzas. Esta é unha gran estratexia para a Rusia, e o goberno no poder vai cumprir así o golpe de estado está rematada."
  
  
  Ela parou, e agora o seu dedo axustado o gatillo.
  
  
  "Ademais," ela engadiu, " o xeneral me pagou un esforzo suma. O meu cinto de diñeiro tornouse unha espesa moeda cinto. E, de feito, o diñeiro é a web de enerxía que eu adoración."
  
  
  Eu estaba indo a dicir a ela que Varnov estaba morto, pero eu sabía que ela non estaba a crer en min. E a porta a esta sala debe ser explotado con un potente explosivo antes de que este feito pode ser comprobada. Ademais, un ollar para o meu reloxo me dixo que era só dez minutos para ir.
  
  
  Fose o que fose, estes difícil pensamentos foron brutalmente interrompido cando Pilar descubriu os seus dentes nunha careta e soltou un alto, estridente asubío.
  
  
  Instantaneamente, tres soldados con metralladoras correron en torno á volta da esquina do posto de garda. Eles foron seguido de cerca polo Xeral Zhizov, resplandecente na súa revestida uniforme. Un Doberman e un can Pastor alemán loita con unha cadea; correa foron hopping na fronte del.
  
  
  Cando este profana grupo rodeado de min, Gisov ordenou Pilar de librar-me da miña armas. E a man que fora acariciar-me tan tenramente antes tiña penetrou a miña roupa, atopar tanto a luger e o estilete, e levado ih.
  
  
  "Eu admiro como un formidable inimigo, Carter," dixo o xeneral. "Pero a miña admiración non inclúe misericordia. Polo tanto, eu creo que o castigo debe corresponder ao crime. E o que podería ser tan apropiado como para alimentar un animal a outro da súa propia especie? Aínda que, por suposto, este é un tipo grande ." El mirou contundente para abaixo na cans, que mirou para min con ollos irritados, rosmou, e me mostrou o seu brillante, torturado dentes.
  
  
  Cando dixo iso, el comezou a xogar con un absurdamente de grandes dimensións cinta de fivela que Stewart tiña me dado en Washington. Pensar en caso de situacións imprevistas no futuro, ela prendeu o ego-apoio cinto ao redor da súa macaco. El fixo a miña roupa ollar divertido, pero tamén chamou a atención especial para o fivela.
  
  
  Lembrar que o cinto foran mergullada en auga con sal por un longo tempo, ela mental gababa Stuart para facer a fivela completamente á proba de auga.
  
  
  Cando o seu aparentemente astuto paso foi para desfacer a fivela, xeral colleu o xesto.
  
  
  "Obter a súa man fóra da fivela!", el berrou. Eu obedece, como se eu fora pego coa miña man en un mortal cookie jar.
  
  
  "Levar o cinto de-lo e trae-lo para min!", el comandou Pilar.
  
  
  Con un desprezo "pego" - "vostede-son-non-nós"? Sorrindo, Pilar cinta cinta seu cinto de seguridade e entregou a Egomedov. Cando un dos Po soldados tomaron posesión dos cans, el comezou a investigar ih, en ocasións, mirando para me dar unha estreita ollos ollar de auto-satisfacción.
  
  
  "O Americano método de ocultar en miniatura armas," el dixo, " non é intelixente dabondo para enganar calquera cinco anos ruso neno. O que teño aquí dentro, eh? Un único tiro de pistola? Coitelo cambiar? Ou tradicional cianuro pílulas? "
  
  
  Mentres traballaba en atopar un mal escondidos primavera traba, el dixo, " Como para ser só idiota. En esta onda é escondidos incorporarse e...
  
  
  El chiscou na manequim fivela como o booby trampa estoupou con unha sorprendente son, o son saltando fóra os outeiros e brevemente ecoando a través da gorxa abaixo.
  
  
  As mans sostendo a fivela desapareceu, e en xeral lentamente mudouse o coto sangrado para o seu rostro, que foi exposto como se fose un podrecendo sandía. El caeu no chan.
  
  
  A continuación, el se xogou no seu e cortar o pescozo dun soldado que estaba suxeitando unha correa nunha man e unha metralleta no outro. Antes de que el caeu, el foi colleu unha arma e cortada para abaixo por os seus amigos ' egos en un curto período de explosión que non bater ih abaixo como xoguete patos nunha galería de tiro. Pilar apuntou unha arma para min na vida, entón ela bicou adeus cun chumbo bico sen arrepentimento.
  
  
  O soldado el cortou en karate estaba chegando á vida de novo, comezando a chegar ata. Ego tirou-a de volta e preso a ela para o chan con outro rápida revocador.
  
  
  Eu esperaba a cans para atacar-me inmediatamente. Pero, pola contra, eles virou-se contra o seu impotente mestre, que tiña tan cruelmente insultado ih e cruelmente mastigado sobre este sanguento remanente de un home.
  
  
  Agora eu tirei a miña macaco e, despois de asegurarse de que a pluma e o pequeno coiro código libreto coas transcricións aínda estaban no meu peto do abrigo, virou-se para o monstruoso pedras. Xenerosamente aumento e estendendo os brazos, el enviou as nenas unha ampla vitoria de sinal e saúdos.
  
  
  Por un momento, eu asistir a eles scramble fóra as rochas e carreira cara á beira do mar, a súa louro cabezas balance no sol. A continuación, el foi pego por unha Luger e estilete do chan preto Pilar. Eu estaba sobre ela e pensamento: como o mal é fermoso. O que é unha perda!
  
  
  El abriu-a, virou-se para deixar, entón, con unha reflexión tardía, que non estaba destinado a ganancia, abriu-a.
  
  
  
  
  
  ee blusa e sacou o que ela líquido e sangue como unha espesa moeda cinto, ou sexa, un cinto de diñeiro.
  
  
  Tendo ego con el, ela, eu execute para o helicóptero. El comprobar o contador de combustible, case berrou con alegría cando el descubriu o tanque cheo, e quentar o motor, a gran lámina xirando como as nenas mergullou e subiron a bordo.
  
  
  El acelerado ata, axustados o seu ritmo, e que voou para fóra da terra como un gran paxaro sen ás sorprendido por unha espingarda explosión. Baixo o complexo de edificios onde Knox Varnov e Anton Zhizov é moi grave trama tivo lugar, parecía para disolver no chan a medida que se levantou e caeu fóra.
  
  
  Conducción a través do entalhe entre as montañas, pasando mimmo de un xigante estendeu o dedo de pedra, que case perdeu de vista da área.
  
  
  Pero despois de un minuto, el tornouse chocante certo para nós, como foi explotado, queimados, esmagado pola explosión atómica que eu esperaba en calquera momento, mentres eu estaba mirando para o meu reloxo. Cando o son chegou a nós, as ondas de choque chegou a nós. O helicóptero foi levantado, saltou, e de afección, como se unha man xigante foron provocando o ego.
  
  
  O branco ofuscante san era tan brillante que fomos forzados a desviar a mirada. Pero cando o voo de helicóptero parou, mirou de volta no lugar da explosión e viu o pálido smoky arrastão de un ascenso, ampliando nube.
  
  
  El balance a cabeza para os xemelgos 'esgotado rostros e dixo:" Si, de feito. El foi o grande, avó de explosións. E dela, sabía que estaba por vir. Vostede é curioso que eu non vexo o punto en zona de ti? Vostede quedaría histérica en pánico."
  
  
  "Por que non eran ten medo?" Terri preguntou razoablemente.
  
  
  "Porque ameazas de morte son case común para min," eu dixo. "En cada tarefa, el segue o meu cóbado."
  
  
  "Anel de voda?", dixo Jerry. "O que a tarefa? Díganos o que está facendo." Diga-nos o que este terrible negocio é todo sobre."
  
  
  "Quen eran esas persoas?" "O que foi en aqueles edificios?"
  
  
  "O que os edificios?" Eu dixen a ela. "O que a xente? Non había xente. Non había edificios. Ih nunca existiu ."
  
  
  "Noticias de a explosión vai bater os titulares, e, a continuación, podemos dicir todos os nosos amigos o que pasou," Gerry dixo.
  
  
  "El nunca vai chegar á papeis," eu dixo. "E se eu estou preguntou, eu vou dar-se o menor coñecemento sobre a explosión e os acontecementos que o rodean. O tema está pechado. Período! "
  
  
  "Como pode ser tan misterioso na cara de" Terri comezou.
  
  
  "O meu traballo é un misterio," eu dixo. Entón, cun sorriso: "E a súa pantasma, que non existe na Della Rúa, é só unha imaxe do seu soño."
  
  
  Terry entregou-lle o cinto de diñeiro e dixo: "eu debo a ti, querido, e hai un pequeno pago para abaixo. Estou en débeda, tanto de ti. E eu sospeito que non hai o suficiente de que neste imundo-ricos cinto para abrir unha tenda de roupa.
  
  
  Capítulo Vinte e catro
  
  
  Dous días máis tarde, eu estaba estirado para fóra entre as sabas de cetim unha cama o tamaño dunha pista de tenis no máis caro e luxoso suite do Real Curasao Hotel en Pescadera Bay. Nunha man, foi un vaso de seca licor de laranxa, nomeado despois a illa, e o outro era un suave azul teléfono. No meu oído, eu oín a voz de David Hawke, que tiña acaba de me deu un extraordinariamente alegre sinal do seu trono en Washington, DC.
  
  
  "E non se esqueza de enviar o diñeiro!", dixo emu.
  
  
  "Soleado?", el gritou . "Ben, non é soleado aquí. Ten chovido durante todo o día! Entón el riu suavemente.
  
  
  "Enviar o diñeiro por telégrafo!" unha uem no reumatismo, berrou ela. "Eu son un home de infinita paciencia. Entón, en calquera momento no seguinte hora está ben. E se é realmente chovendo, non se esqueza de usar unha capa de choiva! "
  
  
  Eu colgar o teléfono.
  
  
  Eu rolou máis e chiscou para Rona Voelstedt, que estaba deitado xunto a min, apoiado nas almofadas, e beber un vaso de aka local fórmula.
  
  
  "Falcón quere saber se queremos obter extra de saír do goberno," o seu marido, dixo. "El suxeriu un lecer cruceiro polo Caribe."
  
  
  Rona afección seu limón-azedo cara. Entón, ela sorriu. "Eu non sabía que este home vello tiña un sentido do humor."
  
  
  "El se esconde-lo ben," eu dixo. "E non só aperta a ego cando hai unha ocasión especial digno de un pequeno sorriso. Por exemplo, cando toda a nación foi gardado do atómica destrución da cidade tras cidade."
  
  
  Rhona tomou un grolo de beber. "O que máis que dicir?"
  
  
  "Só que, de seguir as miñas instrucións, o ego caras atopar todas as maletas con bombas. El informou de que o goberno ruso de que o asasinato trama fora derrotado; o ficheiro foi pechado."
  
  
  "Oh meu Deus," ela xemeu. "E iso é todo sobre todo o alcaparra cousa? Un pequeno cruceiro, algúns tiros disparados, un nadar no océano, unha cámara de tortura, máis tiros disparados, e unha pequena explosión?"
  
  
  Ela sorriu. "Entón, o que debemos facer para divertirse?"
  
  
  El non dixo unha palabra para nós.
  
  
  Pero eu aínda me pasou os seguintes dous domingos responder a esta saca-rolhas.
  
  
  
  Fío.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Pequín Expediente
  
  
  traducido por novo búlgaro Shklovsky en memoria do seu fillo perdido Anton
  
  
  Nome orixinal: A Pequín Expediente
  
  
  
  
  O primeiro capítulo
  
  
  Eu non prestar moita atención para o título. El dixo algo sobre un senador que fora baleado.
  
  
  El puxo o diñeiro sobre a brillante balcón do Waldorf de banca de xornal. Debe ter levado unha hora para facer o ego tan brillante. "Mentres está facendo iso", dixo a rapaza detrás do mostrador," eu gustaría mercar-lle un paquete de Sorte Folgas."
  
  
  Ela inclinouse e examinou a andel de abaixo. Eu realmente gusta de o que pasou cando ela inclinouse en. Foi engadido pola metade dun dólar.
  
  
  "Non, non," ela dixo. "Tabaco setenta e cinco.
  
  
  Ela mirou para nah. "A Cidade de Nova York área é o suficiente para facer-nos a deixar de fumar," eu dixo.
  
  
  Ela me deu o seu sorriso.
  
  
  "Está todo ben", dixo, xogando outro trimestre sobre o mostrador. Nick Carter, o último en torno a grandes consumidores.
  
  
  El viu o seu reflexo no adro espello. Eu sempre penso que eu parecía exactamente o que ela pensou que eu era. Axente secreto. Ela é moi alto e dicir para caber en un elegante spa traxe. Ademais, eu tamén ollar como eu fun andar co vento e o mal tempo por moito tempo. As nenas chamar iso de cara "vella". Big nenas chamar-lle " vai a través de unha chea." Eu creo que é só engurras, e o resto non me incomoda.
  
  
  El mirou para o reloxo. 1:50. Ela chegou máis cedo. Falcón quería me para coñecer a alguén por TELÉFONO para me informar sobre algunha situación de emerxencia. El me enviou unha nena. Ruivo. Ela ía me preguntar se eu sabía o camiño para o Restaurante Torre. E non hai tal restaurante en Nova York.
  
  
  El camiñou ata un dos grandes acolchado cadeiras na sala de espera — que tiña un cinceiro próximo a el. Eu usei ata o último paquete de miña comida especial e se esqueceu de orde outro. Pero a Sorte Folga foi bo, tamén. El abriu o xornal.
  
  
  "Onte á noite en exclusiva Casino Grenada en Nassau, o Senador John. Saybrook, o presidente da Comisión de Asuntos Militares, foi morto por un home alto asaltante en un tailcoat. Segundo testemuñas oculares, o senador tiña acaba de gañar un par de veces, eu estou xogando Blackjack, cando o xogador ao lado del, berrando "fraude", tirou unha arma e disparou el dúas veces. A policía Local puxo a sospeitar en custodia. Unha preliminar psiquiátrico informe indica que este home, Chen-lee Marrón, é mentalmente inestable. O máximo táboa aposta foi de dous dólares."
  
  
  Ela mirou para a imaxe. Chen-li Brown non ollar en todo mentalmente inestable. El parecía máis un gato que tiña acaba de comer un canario. Estreita Asiáticos ollos sobre unha ampla duro rostro. A súa boca afección nun perverso rir. El mirou para a foto de novo. Algo estaba a me incomodando. Algo así como aqueles dúas imaxes á beira do outro: de atopar o erro.
  
  
  "Desculpe-me, pero me pode dicir como chegar á Torre restaurante?"
  
  
  Moi de cabelos vermellos. Espesor cor de cobre nubes en torno a un fermoso rostro. Un rostro, que parecía estar a todos os ollos. Ollos que parecía completamente de cores. Verde, marrón, marrón-avermellada. Ela estaba usando algún tipo de roupa militar. Só Fort Knox: hai unha mina de ouro escondidos aquí.
  
  
  Eu dixen a ela. "A torre?" "Eu nunca oín falar nen."El tiña para dicir, e el dixo que, como un perfecto actor.
  
  
  'Non?'Non, " ela dixo, engurras o fermoso liñas na súa fermosa testa. — Quizais quere dicir que a Torre Pousada?" Este foi tamén parte do meu texto.
  
  
  'Oh, non. Como parvo, eh? Eu estaba indo se atopar algúns amigos, e eu penso que dixo que "Torre" restaurante. Ela era unha excelente actriz si mesma.
  
  
  "Vostede sabe o que," eu dixo a ela, alto o suficiente para calquera persoa que poida estar interesado en escoitar. — Eu manter o diñeiro, e non hai un libro de teléfono en o traveseiro. Imos atopar todos os restaurantes que ten a palabra "Torre" nos seus nomes.
  
  
  "Pode levar varias horas," ela dixo.
  
  
  "Eu sei", dixo.
  
  
  Atopamos un recuncho escuro. Eu pedín a ela borbón, e ela sherry. Unha muller, era unha señora. 'Ben?"Eu dixen a ela que cando o camareiro trouxo nosas bebidas. Non é que el estaba con tanta présa para comezar a traballar.
  
  
  Ela preguntou. — Ten que ler hoxe o papel aínda?" Entón ela pode chegar ao fondo da cuestión.
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "Só a primeira páxina."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. Iso é o que ela foi convidada a falar.
  
  
  "Quere dicir que o Senador Saybrook?"
  
  
  "Non realmente. En realidade, el o chamou de visco en referencia á Chen-li Marrón.
  
  
  — Está relacionado con el?"
  
  
  "Mmmmm. Parcialmente.'
  
  
  Deus Todopoderoso. Outra rapaza que está involucrada gusta de xogar xogos. Só que eu non me gusta de xogos en todo, e nin as nenas que xoga-los. El tomou un grolo de borbón e esperou.
  
  
  Eu non estou tentando xogar unha broma sobre vostede... é só incrible porra... ela buscou a palabra correcta,"... adecuar a toma-lo... ben, ' difícil — non é exactamente a palabra correcta." Ela colleu a súa bolsa, a un próximo a el.
  
  
  — Vostede recorda como Senador Morton morreu?"
  
  
  Eu comproba a miña memoria. "Era preto de tres ou catro meses. Un accidente de avión, non é?
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. "Private jet. O piloto non sobrevivir.
  
  
  '¿Que é iso?'
  
  
  'Ben. Ela abriu a súa bolsa e sacou un recorte dun vello xornal. "Foi que o piloto", ela dixo. Mesmo baixo a luz feble do que, eu sabía que ela entende por visco. "Chen-lee Marrón," eu dixo.
  
  
  Ela balance a cabeza. 'Non, non. Charles Bryce.
  
  
  A foto examinados de novo. Foi, de feito, Chen-li rostro. "Se é o caso, a continuación, todos estes Chineses son semellantes un ao outro, e eu non podo entender a historia."
  
  
  Ela case riu. "Quizais esta é a única explicación. Pero non pode ser a mesma persoa, porque "— ela fixo unha pausa — " porque Charles Bryce está morto. Ela se inclinou cara atrás e esperou que a bomba para saír.
  
  
  'Xemelgos?'
  
  
  "Como sobre trixémino?" Ela chegou na súa bolsa de novo e tirou unha foto. Ela estaba en un segredo MACHADO caso. Eu recoñecín como Henderson caligrafía. Sobre el foi escrito "Lao Zeng". A foto foi grande e clara. Máis nítida de fotos de idade recortes de xornais, e máis nítida do que unha instantánea desde o xornal de hoxe. Non hai dúbida de que era a mesma cara de novo. De preto, parecía máis vello, pero o rostro permaneceu o mesmo. Agora eu de súpeto entendeu o que eu pensara era estraño antes. Había unha verruga no medio da testa. En menos claro fotos, parecía un dos pintado manchas de India casta símbolos en torno a eles. Excepto que el era un verdadeiro verruga. Máis precisamente, tres verrugas. Sincero no medio de tres diferentes frentes. Isto é imposible, aínda que foi trixémino. Chen-li Marrón, Charles Bryce, e Lao Tseng foron todos debería ser a mesma persoa. Pero se este Charles Bryce non tiña resucitado de entre os mortos, que non tería sido posible.
  
  
  "Quen é Lao Zeng?"
  
  
  "Xefe Axente de KAN .'Así, o voto é que, KAN foi detrás del. Asiático asasino escuadrón. Dunha libre federación de Chinés, Cambojanos, Laotians, Vietnamita e calquera outra persoa que pensa a XENTE é a raíz de todos os ih problemas. Sexa cal sexa a palabra que significa para eles, que significa para nós, "os Americanos están a piques de ter as súas gargantas cortadas. Porque KAN na súa maioría o fixo.
  
  
  Ela mirou para a rapaza. Ela mirou para o seu vaso como se está intentando ver o futuro. "Lao Zeng ten unha M1 grao," ela dixo.
  
  
  Unha primeira clase asasino. Se ela atopara esta Lao Zeng, ela coñeceu o seu igual. Ela mirou para min con ollos cheos de medo. Eu deixe o seu ollar ir directo para min. A súa mellor aposta é a de manter o que ollar nos seus ollos. El foi o primeiro sinal de favor que ela tiña visto dende que nos coñecemos. O encanto, foi rapaza no adro se converteu nun estrictamente empresaria, así que estabamos só na escuridade bar. Eu realmente non quere actuar como Don Juan, pero é xeralmente o contrario. A miña mirada virou-se para un palpebrar, e agora foi a miña vez de comezar a traballar. Ela sentiu que ela non levar as cousas moi levemente.
  
  
  "Lao Tseng," eu dixo pouco, " onde está agora?"
  
  
  A emoción nos seus ollos desapareceu como o lento desaparecer de televisión imaxe. "Non sei", ela dixo lentamente. "Onde é que el xeralmente ir?"
  
  
  Ela suspirou e deu de ombreiros. — Non sabemos tampouco. China? Indochina? Preto de cinco anos, que perdeu despois. Pode ser en calquera lugar.
  
  
  Chegou en un minuto para un cigarro. Debe ter deixou un ih no adro.
  
  
  Ela mirou para min e sorriu. — Vostede deixou ih no adro. Ela tirou o seu paquete de todo o seu bolsa.
  
  
  Eu a levei no nah, con un filtro, e acendeu un cigarro e así por diante. Afortunadamente, ela non pertencen á máis recente xeración, a través deles, que están ofendido por tales cousas. Call me old-fashioned, pero estou convencido de unha cousa: unha muller só pode amosar a agresión en público.
  
  
  "Agora," eu dixo, " o que é a miña misión?"
  
  
  "Si", ela dixo. "Esta é a súa tarefa agora."
  
  
  "Falcón imaxina que alguén vai arrastrar Chen-li arredor da prisión. Quen é, que podería ser a clave para todo isto." Ela apuntou vagamente no aire. "Ben", ela dixo," debe ser unha política conspiración."
  
  
  "Din que, de ir adiante. Esta debe ser unha broma. Dous senadores foron mortos por dous homes Chineses que teñen o mesmo aspecto, pero non son a mesma persoa, e eles tamén chegar a ser doppelgangers dunha alta valoración KANNA axente, e que creo que é unha conspiración política.
  
  
  Ela mirou para min questioningly. — O que chama-lo, entón?"
  
  
  "Eu prefiro chamalo un sci-fi historia".
  
  
  Ela mirou para min por un momento, entón riu. "Eles non me diga que eran tan divertido," ela dixo.
  
  
  "Eu non estou tentando ser divertido en todo. Parece que este é un traballo para John Brunner ou alguén. Ela está aquí só para o traballo muscular."
  
  
  "Mmmm," ela dixo, lambendo o sarcasmo fóra dos seus beizos. Se estaba a ocorrer de novo, o dela, eu esperaba que ela ía deixar-me facer-lo. "Músculo", ela dixo, " é unha condición necesaria. Eles faces que quere chegar ao Chen-li non vai facelo con armas." Ela tomou un grolo de súa bebida. Algúns oficina de pallasos en a distancia estaban mirando para Nah sen esperanza nos seus ollos. Eu entender que eu podería vender o meu lugar aquí por corenta ou cincuenta mil dólares.
  
  
  E, como para cerebros, "ela dixo," non estaría vivo se non ten ih. Eu non creo que a "n" na N-3 non significa cero.
  
  
  "Exactamente", dixo. "O seu xenio. Pero eu sempre pensei que ía escribir "cero", con un "h" en vez de un "0". O seu loanza me fixo con rabia. Eu non estou seguro exactamente o por que. Ela tamén non sabía de nada e cambiou de tema. "Gar Kantor está esperando por nós en Nassau. Imos entrar en contacto con el, así que chegar alí."
  
  
  'Nós?"Descubriuse máis nítida do que eu planeado. Por agora. Eu non me gusta de traballar con mulleres. Xogar. Non é particularmente difícil traballar. Cando é difícil para min, eu só poñer-se con unha muller en torno de min: Wilhelmina. O meu bo, 9mm Luger pistola.
  
  
  "Oh, non, — dixo. "Isto non vai ocorrer. Ademais, se os seus músculos están en primeiro plano, a continuación, non é o único en torno a eles. Non ten o suficiente de que. Ela sentou-se abruptamente. Alí foi a rabia nos seus ollos. "Non é que eles pensan que é unha desvantaxe," eu engade, " pero eu só non me gusta de muscular tías."
  
  
  "Entón, é só un delgado tía que non fai nada, pero estar no camiño?"
  
  
  Ela mirou para nah. — Eu non diría que skinny en todo.
  
  
  Ela non tome isto como un agradable comentario. Ela fixo un mestre de escola de cara. "Ben, o Sr Carter, parece que HQ ela quere participar. Entre outras cousas, sei que o soe-toan dialecto Chinés, e eu creo que pode ser útil para nós.
  
  
  "En Nassau?" El riu.
  
  
  "En Nassau, e quizais nalgún lugar máis. Ela non estaba rindo.
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Eu entendo o seu."Eu non entendía nada. Pero algo estaba comezando a afondar. Se era unha conspiración para matar a todos os Estados Unidos senadores ou algo máis, que era de Maio de traballo. E, excepto cando el veu para o asasinato, KANNA e ela non falar a mesma lingua. A continuación, houbo este Lao Zeng. e, máis cedo ou máis tarde, despois de que, podería levar a el. E iso pode ser en calquera lugar. En China, en Indochina quizais. Así, era máis que probable que eu podería ter ee coñecemento.
  
  
  — Cando é que imos deixar?".
  
  
  "Catro e media." Nah ten dous de primeira clase billetes de avión. — Eu preparei unha suite para nós na Illa Paradisíaca.
  
  
  Desta forma, queremos compartir tanto o traballo doméstico e a cama. El acenou para o garçom e de pago para as bebidas.
  
  
  "By the way. Cal é o seu nome?'
  
  
  "Stuart," ela dixo. "Linda Stewart." Ela fixo unha pausa. "Sra Stewart."
  
  
  "Oh, — dixo. E entón o que? Ela non quería casar con ela.
  
  
  "Entón, quen é a sorte de cara, Sr Stewart?"
  
  
  'Vostede'. Ela apuntou para os billetes sobre a mesa.
  
  
  Sr e Sra John Stewart Carreira Nova York-Nassau
  
  
  — O resto dos seus documentos están en a nosa equipaxe. Carné de conducir, pasaporte, etc. Todo en nome do Sr John Stewart. A súa equipaxe foi deixada na recepción. Mentres que pedir un taxi, eu vou incorporarse o seu ego. "Eu vou dicir a ela o resto no avión.
  
  
  Aínda estabamos sentados á mesa. Bo, legal, recuncho escuro materia. Ee colleu o seu pulso e tirou-a para abaixo. Eu puxei a súa difícil, porque eu sabía que ela non estaba indo a berrar. El cambiou o seu antebrazo, e o estilete esvarou na miña man. Seguro de que ela tiña visto el. "Todo ben, Linda. A súa forte foi sostendo ee man. — Eu quero saber o seu nome." Eu teño o seu carné de IDENTIDADE, e eu quero un ego agora.
  
  
  O seu rostro era branco e os seus ollos eran escuros. Ela mordeu o beizo e mirou para abaixo. Sen dicir unha palabra para nós, ela colleu a súa bolsa. "Oh, non, querida, eu vou facelo eu mesmo."
  
  
  Sen tirar os ollos de fóra do seu rostro, el colleu a bolsa de Nah e buscou o contido coa man libre. Chaves, compacto, batom, carteira. Houbo tamén unha arma que el colleu un reflexo. Preciso.22. Foi establecido polo ego nun minuto. Despois de un pouco de xogar, eu penso que eu quería: unha fonte pluma.
  
  
  El poñer-lo para abaixo nunha cadeira e tirou o caso. Seguro-a firmemente, que descifrou o seu código. Tara Bennett. A idade de vinte e oito. O pelo vermello. Ollos verdes. Entón, oficialmente, os seus ollos eran verdes. "IDAX-20. Clase R. ' Ela traballou no departamento de ciencia e foi moi fiable. Como eu le-lo, ela estudou a miña cara. Ela sabía que eu estaba lendo, pero ela aínda mirou impresionado.
  
  
  "Ben, posto que o rival. El apuntou para a pluma. Ela non deixar de ir a ela cando poñer ee fóra.
  
  
  — Vostede confía en min agora?" A súa voz aínda era moi inestable para o sarcasmo.
  
  
  "Eu nunca lle pedín, Tara," eu dixo.
  
  
  Ela mirou para min quizzically. — Así que estaba todo ben para?"
  
  
  "Nada bo", dixo. "É só que, cando eu traballo con unha muller, é máis cómodo para min, para saber que eu non traballo para nah. Eu non tiña seguro se sabía sobre iso.
  
  
  Eu fun para a saída. Ela colleu as súas cousas e seguiu-me en silencio. A medida que pasou a través do lobby, o seu pai virou-se para ela. "Diga o porteiro para chamar un taxi. Eu vou coñece-lo na porta da fronte, en poucos minutos."
  
  
  Ela baixou os formal ollos verdes e esquerda.
  
  
  "Dous paquetes de Sorte Folgas," eu dixo. A súa cabeza é agora, o Sr John Stewart é gasto conta.
  
  
  A rapaza detrás do mostrador mirou para min por un momento, a continuación, entregou-me dous paquetes. Ela balance a cabeza.
  
  
  E, preguntou ela. "Quen é vostede?"Algún tipo de masoquista?
  
  
  
  
  Capítulo 2
  
  
  
  
  Se quere saber por que eu estou facendo iso, deixe-me dicir-lle que eu non estou facendo iso para o diñeiro. Se estaban desempregados durante seis meses o ano anterior, probablemente gañou máis do que ela, e iso non está contando as súas prestacións por desemprego. Se quere saber por que eu estou facendo iso, entón eu teño que dicirlle que a verdadeira razón é patriotismo. Por suposto, iso sempre pode ser verdade. Pero se me poñer no banco dos acusados, e quere a verdade e nada, pero a verdade, a súa debo engadir que foi de 40 graos en Nassau, e ela agora estaba en un rosa praia de area próxima a un dos mellores do mundo corpos en un dos o máis ínfimo biquíni no mundo. Esta rapaza tiña todo. Ata o ee apéndice. Tara Bennett foi moi ben retratada. Odín D setenta e cinco; cremoso corpo. Un ano e medio en torno ao cal foron as pernas... Ela foi unha das nenas máis fermosas que eu xa tiña mirou para ela para. E eu tiña unha sensación de que se eu xoguei meus tarxetas de dereito, non só os meus ollos que sería sobre ela.
  
  
  Como din eles, iso era bo. Pero eu non creo que me fixo menos patriótica. A noite antes, ela recibira unha mensaxe desde a Empresa estación de tren dicindo, " Manteña a súa cabeza para abaixo, todo está tranquilo." El me dixo que ía en contacto comigo cando chegou o momento. Antes tiñan furón, nós só tivemos que actuar como un normal Americano par de vacacións. Isto significa que, se eu fixen, que mentres estabamos a comer, que non foron autorizados a dicir outra cousa que - en voz alta - se que podería ir a natación ou non.
  
  
  El deixou no seu cuarto, lembrando-se de que ela era Linda e o seu nome foi o Sr John Stewart, e saíu para obter unha boa imaxe. Eu odio illa bebidas, e a illa bartenders me respectado por iso. Esta é unha libre información: fin de un Caribe estilingue e eles van ignore-lo. Orde un puro whisky e eles lle proporcionar toda a información que precisa.
  
  
  O seu hotel pide local opinión sobre o tiro. Eu teño o que o hotel necesidades. Insiders dixo que era só un negocio sucio. Chen-li non foi a partir de illa, e non foi unha turista. En calquera caso, el non estaba mentalmente inestable. Cando visitou por primeira vez a cidade, que estaba moi decepcionado nen, pero despois diso, el desapareceu. Algo sucio estaba a suceder.
  
  
  Cando el volveu para o noso cuarto, el non ir para o cuarto. Ela tirou a roupa e base de prensa para durmir no sofá. Esta é outra libre consello: nada vira unha muller como un home que claramente non ten un apetito para ela.
  
  
  El acendeu un cigarro e mirou para Tara. Ela estaba durmindo na praia. Eu me preguntaba se fora durmir na noite pasada. Pero eu non quero continuar con ese pensamento. Iso foi todo o que ela fixo, por suposto, era moi bo.
  
  
  "Mr Stewart?" Foi o hotel mensaxeiro. A súa man foi realizada por riba da súa ollos, contra o sol. "Hai un cabaleiro no porto que quere falar con vostede." Será Gar. Por suposto, no hotel evitar persoas no hotel. Eu balance a cabeza e seguiu. Chegamos ao fío de unha-de-rosa praia de area, a principios de unha sinuosa banda rochosa. "Ten que pasar por aquí", dixo. — Pode volver aquí. Non vai ser autorizados a través do lobby en un traxe de baño.
  
  
  "Grazas", dixo.
  
  
  - Votar neste tema. Por outro lado, hai unha escaleira abaixo.
  
  
  "Si", dixo. Eu entendín por que el dubidou, pero ofrecidos en un cigarro, en vez de unha información. "Eu vou ver vostede máis tarde, "eu dixo, con aire de un turista:"vai ter o seu consello mañá." Nós pensamos que o Sr Stewart foi unha persoa moi xenerosa, non temos?
  
  
  Eu seguín o camiño que levou ao porto. A vista era único. Ademais, onde a illa curvo, rosa verde tropical outeiros rodeado por unha estreita rosa fronteira. Á miña esquerda, había unha parede en torno a unha rosa de pedra con estrías de vermello escuro prímulas, como os saltos que comeza cando se pon dez marrón-amarelada bolas sobre el. Por outro lado, preto de sete metros por baixo de min, estaba auga que brillaba como unha safira no sol. Fose o que fose, el certamente non foi unha ruta máis curta. O porto foi aínda trescentos metros de distancia, e Lamber aínda non alcanzara el.
  
  
  Se ela non fora oído por o raio de que boulder, unha fracción de segundo antes de que chegou a min, ela tería sido un gran plan panqueca en vez de un ben de preto de seis metros de diámetro. El non só caer, el foi empurrado-ego. Ela, foi e agarrou-se á pedra xemer. O boulder acertar o camiño e afundiu aínda máis para dentro da auga. El ficou onde estaba e escoitou. Quen queira que fose, tiña a man superior. El podería ter sido me observando dende arriba. Todo o que eu tiña que ollar foi o camiño estreito e a auga de sete metros por debaixo. As rochas afiadas na parte inferior brillaba como dentes afiados en un lascivo boca.
  
  
  'Ben? Alguén escoitou un murmurio. Non pasou un Harvard grao de saber que ih foi dúas persoas. Non é que esta revelación me axudou moito. O seu marido era, literalmente, de pé, de costas para xemendo e estaba espido. En vez de unha arma, todo o que podía chegar a ela era un paquete de tabaco e unha caixa de mistos. Non había aínda ningunha rochas preto de min. Dela foi enrolado contra a parede. Se eu fun para abaixo, eu tiña que seguir a pista. Non toda a auga, á espera de obter o tiro.
  
  
  O outro cara, probablemente, asentiu no reumatismo, porque ata agora os ataques non fora oído desde as nosas voces. Meu Deus, que era grande. Unha tonelada de ladrillos. Un total de mil quilogramos. É como se eu fose alcanzado por un Leopardo tanque.
  
  
  Nós colidiu sobre un estreito camiño pedregoso, e el bateu en min con xamón-porte mans, batendo na miña volta. Eu non teño a forza para dar ese golpe. O mellor que eu podía facer era probe resistir. El intentou poñer un ego de cada tribo, pero el rolou máis e colleu o golpe con fortes músculos da súa coxa. Non é exactamente un golpe esmagador.
  
  
  Eu non podía librarse do bastardo. É, literalmente, preso para min como un gran barril de cola. El puxo as mans ao redor do meu pescozo, e parecía que non había nada que facer. A miña man dereita estaba preso en algún lugar baixo de nós. Todo o que eu podía facer era bater ego nos ollos cos dedos da miña man esquerda. El non quere facelo, pero a esta distancia, el dificilmente podería perder. Eu sentín algo vez de marmelada baixo a miña uñas, e fixo un trato inhumano son de medo. El rolou fóra de min e caeu de xeonllos. Sangue se infiltrado entre os meus dedos. El levantouse de novo.
  
  
  A primeira rolda, pero o mellor aínda estaba por vir.
  
  
  O meu próximo rival xa estaba esperando. El estaba de pé en silencio un pouco máis abaixo da pista, un silenciadas .45-revólver calibre apuntou na miña cara.
  
  
  El mirou o seu mellor na Pascua no seu traxe branco. camisa branca e gravata branca. Ademais, quedou claro que el non estaba indo para obter sangue no seu ego. Bo partido, estes dous. Esta loira de cabelos dandy con ollos claros e tota ex-campión dos pesos pesados é de cores. E, a continuación, Nick Carter no seu vermello natación troncos. El ficou alí, ofegante, correndo a súa man sobre o corte profundo sobre a súa cabeza. O ex-campión caeu a poucos metros diante de min na banda.
  
  
  O louro cara me saudou. "Entón, o Sr Carter, eu vexo que é un home razoable. Vostede sabe, por suposto, que sería moi estúpido para tentar atacar-me?
  
  
  El debe ser Británico. As palabras saíron ao redor da súa gorxa dun familiar, enjoativo acento.
  
  
  "Si, por suposto," eu dixo. "A miña nai me ensinou nunca argumentar con un home armado. Se está fóra de alcance.
  
  
  — Moi malo non deixe que boulder caer sobre ti. Sería moito máis agradable para moitas persoas. "Turista estadounidense mortos pola caída rock." Non quibbles, non hai preguntas difíciles. Non complicado plan para librarse do corpo.
  
  
  "Listen", dixo. "Eu non quero ser un fardo para ti. Por que non imos só facer unha pausa?
  
  
  El riu. Ou mellor, el relinchou. O ego arma foi aínda apuntou directamente na miña vida. "Ah", dixo, " vostede xa me deixou un corpo que eu debe descartar. Dous corpos é realmente un pouco máis de un problema.
  
  
  Eu dixen a ela. "Dous corpos?" A súa ex-campión non está morto. El só vai nunca ser capaz de bordos de novo. "Kane — - el apuntou para o aínda-non mortos corpo -" eu non teño máis del. Pero chegou a pensar que, "el estalou os dedos como unha facultade comedia profesor," que non ten unha ferida de bala, e o seu ego morte pode ser causada por unha caída. El sorriu con satisfacción. "Eu creo que Kane vai caer. Eles están enlameada rochas alí fóra, baixo a auga.
  
  
  Ego sorriso arregalaram. O bastardo realmente ten sobre os meus nervios. Na miña profesión, o asasinato é parte do meu traballo de descrición. El pensou que sería sabio para só deixar lo falar. Sería salvar o seu tempo tentando descubrir o que facer con el. A web problema era que eu non veu con nada aínda. El xa podería imaxinar o xornal informe sobre si mesmo: "Killmaster destruída por Valente Estrada." Eu non me gusta a todos.
  
  
  Iso non era o peor situación que tiña sempre foi, pero non nos di nada. Tiña cinco metros de distancia de min, e tiña unha arma na súa man. El foi para fóra do meu alcance, pero eu estaba nas súas vistas.
  
  
  Detrás de min, o camiño estaba aberto como unha frecha. Á miña dereita son altos cantís. Auga á esquerda. Entre nós é un cego semi-desconectado xigante. que podería ter me matou sen ver-me se el podería. Se que gawker non tiña bateu-me en primeiro lugar. Pero quizais eu aínda pode usar o seu dalgunha forma, esta Kane. Eu debería ter pensado sobre iso. Eu precisaba de tempo.
  
  
  — E como está indo para dispoñer do meu corpo?" Eu supoño que non vai ser buracos de bala na nen."
  
  
  En caso de reumatismo, chegou no peto interior do seu gibão e sacou un elaborado gran whisky flask. El levantou a prata tapa co polgar.
  
  
  Eu non entendía ela.
  
  
  El relinchou de novo. "Non whisky, Carter. A gasolina. Hai unha cova na roca ao redor da curva. Kane tería construído un incendio alí...
  
  
  "Usando a min, como leña."
  
  
  "Hai unha voz." El suspirou duramente. "Eu creo que eu vou ter que facelo só agora." Espero Chen-li vai agradecer correctamente."
  
  
  El estaba con fame para unha información. — Por que non esperar por el para facer a si mesmo?"
  
  
  Eu adoro ver o seu. Pero el non vai estar fóra da cadea ata mañá pola noite. E ninguén podería ter atopado vostede aquí antes.
  
  
  Só como aquel. Eles estaban a planear ego escapar. Falcón foi á dereita de novo. Pero o que fixo o bastardo ten que facer con el? Kane parado e deixar un pequeno xemido. El deu un paso cara a ela.
  
  
  "Estar de volta, Carter. O louro home deu un paso rápido para adiante, suxeitando a arma para fóra diante del. El empurrou o bote de gasolina de volta en un minuto, non esquecendo a poñer a tapa de volta. Unha gasolina mancha espallados por todo ego chaqueta. El non entendeu.
  
  
  Kane, xemeu en voz baixa de novo. Ela mirou para el. De súpeto, a saída a vin. El tomou outro paso adiante. O louro, tamén. "Back up," el dixo que con un forte movemento da súa man.
  
  
  "Quere Kane para espertar? Vai ser difícil tratar con el cando el vén para os seus sentidos. Eu pode matar o seu ego con un único golpe.
  
  
  — E por que quere ser tan útil?"
  
  
  "Honra", dixo. "Se eu tivera que morrer, eu quero tomar polo menos unha comigo, todo o dous de ti. Deliberadamente dela, el camiñou para Kane corpo. El me fixo un pouco de lama. Quizais non preto o suficiente, pero debe ser suficiente. Aínda non...
  
  
  El se inclinou cara a abaixo para o que se deixou de Kane rostro e colleu a súa arma con unha man invisible. Kane fixo un son que soaba máis como "Gaaa" do que calquera outra cousa.
  
  
  "Xesús Cristo," eu dixo, levantando-se rapidamente de novo. — Eu creo que el ten un plan."
  
  
  'Cal?' Wittmans adiantouse un pouco para me entender mellor. — Plan, - repetir-lo. "Planier ou ribel".
  
  
  El veu de volta para lamber un pouco para entender o meu arrastrada palabras. A voz apuntou para ela e comezou a traballar. Cun movemento do polgar, el acendeu unha caixa de mistos e xogou para o seu ego-embebido chaqueta. El inmediatamente acendeu. El baixou a arma e intentou pór para fóra as chamas, pero non de traballo. O lume estendeuse rapidamente. El saltou e se contorce, berrando como unha queima de monicreques. 'Me axudar. Deus me axudar. Por favor.'
  
  
  Eu mirei para el, e deu de ombreiros. "Se non gusta de lume, hai auga nas proximidades."
  
  
  Entón el virou e camiñou de volta para abaixo o camiño para o rosa pálido praia.
  
  
  
  
  Capítulo 3
  
  
  
  
  Tara tiña ido aínda. Ela probablemente xa subiu as escaleiras para o seu cuarto. Eu estaba cuberto de contusións e de sangue, e eu precisaba de un baño. E unha bebida. E algo máis. Eu tiña que tratar con este caso, en primeiro lugar.
  
  
  O seu ego atopou na cociña do restaurante e na casa, á beira da piscina. El-ale hamburguesa con adorno, agarrou o seu ego polo colo e bateu-lo en toda a mandíbula. O chef que estaba a traballar na grella entendido e esquerda.
  
  
  "Entón, Lolly, en canto que pagar por iso?"
  
  
  Na súa reumatismo, chegou para o seu coitelo. Foi mal. A súa volta foi presionado contra xemer, e ambos os pulsos estaban presos. Ih virou-lo un pouco máis, só para ser seguro.
  
  
  "Hey neno, non está todo ben? Deixe-me ir.'Ego é o nome de Carlo. Foi escrito todo sobre o seu uniforme.
  
  
  "Non ata que me diga quen era, Carlo." Quen pagou-lle para me deixar de andar este camiño para a eternidade?
  
  
  "Deixar ir", el gritou. El apertou súa man e deulle unha luz xeonllo falta para a vida. El xemeu. 'Ela, eu xuro. Eu non sei quen é.
  
  
  "Eles din que é Carlo. Estaba levar posto branco?
  
  
  'Non. O home de negro... el parou abruptamente.
  
  
  "Quen foi que, Carlo?" O seu ego bateu-lo na parede.
  
  
  "Ir ao inferno," el dixo.
  
  
  Ego arrastrou-o para o grill. A carne salpicado con graxa. Ela foi empuxado cara a abaixo polo ego cabeza para que el puidese ollar a través de bares e imaxinar o que ego Gol sería como máis tarde. "Bb-Pulseira," el dixo.
  
  
  "Fermosa Cristiá. E quen enviou vostede?
  
  
  — Eu non sei", el xemeu. 'Ela, eu xuro. Eu non sei.'
  
  
  Ego publicacións ela e deu un paso atrás. Probablemente, non vai causar máis problemas. "Entón me diga o que parecía."
  
  
  El afundiu na súa cadeira. "Big guy," el dixo. 'Chinés. Pero moi grande. En algún tolo traxe gris.
  
  
  Eu nunca vin iso antes.
  
  
  "E este Bangel, onde pode Ego atopalo?"
  
  
  El me deu un ollar asustado. Dela, virou-se para el cunha expresión seria. Todo o que el estaba con medo de dicir a min, que tamén estaba con medo de non dicir a min.
  
  
  "Estes son dous homes de Granada Hotel.
  
  
  O senador foi morto a tiros nun casino en Granada. Polo menos dúas pezas do puzzle xa se encaixan, e eu quería saber o que ía todos parecen. — O que máis, vostede sabe?"
  
  
  "Nada máis. Vostede son benvidos. Nada como iso."
  
  
  "Todo ben," eu dixo. Eu non me gusta de atormentando un pouco de medo cara. O que máis eu precisaba saber, eu vou tentar descubrir doutro xeito. El virou para saír, pero non foi outra cousa que quería saber.
  
  
  "Polo camiño." Dela, virou-se ao redor. "En canto a que pagar para recuperar este doce mensaxe?"
  
  
  El esfregar os seus pulsos. "Quince anos."
  
  
  "Entón el mentiu para ti. Eu pagar os seus vinte dólares.
  
  
  "Nick, é que vostede?" Ela estaba na ducha.
  
  
  Eu dixen a ela. "Non", Sucio Violador'.
  
  
  — Eu non che entendo", ela gritou. "Espera un segundo.'
  
  
  Ela sentou-se na cama. A porta se abriu e apareceu unha nube de vapor,o seu cabelo, curling na ducha. Ela estaba a usar un longo branco terry-folla de abrigo. Eu estaba me pregunta por que eu sempre pensei renda negra era tan sexy. "Gar chamado..." Ela parou e mirou para min. "Oh meu Deus, Nick. O que pasou?'Ela estaba correndo cara a min como un lume branco anxo.
  
  
  "Eu bater a porta," eu dixo.
  
  
  Os seus ollos dixitalizados os cortes e contusións nas miñas costas. "Vostede parece espectacular," ela dixo.
  
  
  — Entón ten que ver esta porta."
  
  
  Ela suspirou. "Sentir-se para abaixo para votar como esta." Ela desapareceu e volveu uns momentos máis tarde con un pano quente e unha cunca de auga. "Como eles sempre din en películas, pode machucar."
  
  
  "E, como din no cine — eu comelas-lo como unha bala. O que foi con Gar?
  
  
  — El quere ter unha cea con nós esta noite." Oito horas no Café Martinica. Ela tratou a miña volta, case con tenrura. — Vai me dicir sobre esta historia?"
  
  
  "Era unha trampa. Chen-li amigos sabe que estou na cidade. Pero eu non entendo como se sabe que. El virou-se para ela e pego o seu ollo. Ela parecía preocupado e intentou esconde-lo. Eu dixen a vostede, bebé. Este non é un xogo para as mulleres." El debería ter coñecido el faría a súa rabia, pero el delicada puxou-la de volta para a cama. "Mira", dixo. "Eu estou seguro que vostede sabe o seu oficio, sexa o que é para nós, pero sexa o que é para nós, o dela, seguro que non é man-a man de combate. Iso é todo o que eu tiña en mente.
  
  
  Ela mirou para abaixo e suspirou. "Eu son un adestrado axente e podo tomar moi bo coidado de min mesmo." Parecía a voz de unha adestrado axente, pero iso non fai moito sentido, como un mal alcumado película: non coincidir coa imaxe. O sol deulle unha fina néboa de sarda que fixo o seu ollar novo, inocente, e moi fráxil. E así foi. Ela foi pego por ee. El sentiu pequeno e acolledor. Cheiraba de limóns, e ela bicou feliz coa boca aberta. El foi dedos, xunto a ponte do seu nariz. "Ten sarda," eu dixo.
  
  
  "Pero, polo menos, eu non estar queimado", ela sorriu. "A maioría loiras estar queimado."
  
  
  Que me fai lembrar de algo. O teléfono agarrou a ela. Dáme a policía. "Eu dixo a ela operador. Unha das Bahamas policía respondeu o teléfono. "Hai un camiño pedregoso para o Paradise Hotel porto. Vostede sabe o que?"' El sabía. Preto de media hora, unha chama a vin alí. Parecía que algúns nenos estaban a xogar con lume. Creo que é mellor dar un ollo alí. O sarxento entendido, e el colgado.
  
  
  Eu virou de volta para a Tara. "Nós non estamos debería atender Gar ata oito horas..."
  
  
  "Escoita, Nick." Ela parecía inquedo. "Eu creo que temos unha misión, e...", ela gaguejava... eu interrompeu ela e continuou a miña sentenza. "El nos dá o tempo para realizar a nosa misión en primeiro lugar." O seu hotel quere dar un ollo a este casino en Granada.
  
  
  Eu penso que eu vin a decepción nos seus ollos.
  
  
  Ela, foi para o baño para tomar un baño. Ela virou-se na radio. Eu olhei no espello do baño e se preguntas por que eu aínda non teñen un só pelo gris entre nós. "O One Note Samba" foi xogado na radio ata a música foi cortado para "un importante lanzamento do Mar de Barents territorio".
  
  
  O senador Galicia Lindale estaba morto.
  
  
  O senador do corpo foi atopado no Ego porta. El probablemente caeu a través das fiestras do seu despacho no décimo andar. Por suposto, eles penso que foi un accidente.
  
  
  
  
  Capítulo 4
  
  
  
  
  Sempre é de tres horas da mañá na escuridade do casino. Cada hora, cada día, en calquera tempo, sempre é de tres horas da mañá. Eu xogar cartas e datos con canso mulleres e homes con inclinación de cabeza, inclinándose sobre táboas e berrando: "Veña, querida." É case unha composición orquestral. Na esquina, había un tambor sección que mantivo unha constante bater con bobinas de máquinas caza de recreo e ocasional prato de pagos: cincuenta bolas en trimestres. O espazo pasa a ser máis silencioso como entretemento os prezos soben. Por exemplo, en táboas de datos, pode escoitar un alfinete caer, especialmente cando dez mil dólares está en xogo.
  
  
  O casino de Granada non foi diferente. Foi trocado por un cheque por cincuenta dólares-Jon Stewart definitivamente non quere xogar para máis, porque a única forma de obter a través do casino é para moverse durante o xogo. Ela, viu Tara asistir a rookies cum en un de aqueles-armadas asasinos eles recheo con trimestres. A continuación, temos o cheiro o aire, pero non entendía nada.
  
  
  Que se separaron para manter un ollo sobre os dous máis probable puntos. Tara vai ruleta con un Chinés croupier, e a súa sel para un blackjack materia, para que o senador fixo as súas vitorias e derrotas.
  
  
  Eu teño vinte e un mans na primeira man, así como o primeiro e segundo. Eu coloque a miña fichas na terceira rolda, pero o concesionario me deixou. Os chips foron perdendo a letra G de Granada. El me dixo para tomar ih de volta para a caixa rexistradora. Estes foron os novos chips, dixo. Eles tiñan esa dificultade no inicio do día.
  
  
  Eu xa tiña algunhas dificultades, e esta vez eu non quero arriscar. Esta vez, el estaba armado. Ela, foi para a caixa rexistradora. El pediu desculpas profusamente e me entregou a outros chips, que el xentilmente empurrou na miña man.
  
  
  Cinco segundos máis tarde, el foi completamente impresionado.
  
  
  Eu non sei o que me deu, pero debe ser absurdo. Cando abriu os seus ollos, dous Chen-li con dúas verrugas, no medio das súas frentes foron inclinando-se sobre min. Pero se eles estaban alí, eles foron aínda que, porque cando finalmente chegou, ambos tiñan ido aínda. Só como a miña arma: Wilhelmina esquerda con outro home. Esta vez con un Chinés. El sentouse fronte a min na sala, e sorriu para min. Era un pequeno, cheo de fume, son proofed sala, ao parecer, usado por Krasnoyarsk oficina, que foi sobre o seu negocio e distribuídos fichas. Había preto de seis outras persoas na sala, ademais do home coa miña arma, e ninguén estaba rindo, excepto o home coa miña arma.
  
  
  "Benvido ao noso humilde encontro. El só baixou a cabeza. Hef foi un curto, ben construído home, vestido con un elegante traxe de seda. Deixe-me presentar-me para ti. O meu nome é Lin, Lin Qin.
  
  
  "Mr Qin." El balance a cabeza, tamén.
  
  
  "Sr Lin," el corrixiu. O último nome é sempre mencionado en primeiro lugar.
  
  
  Todo isto cortesía foi moi amable. Eu me preguntaba se ía reto-me para un garfo duelo. "Entristece-nos", continuou el, " que tivemos que solicitar a súa presenza na nosa pequena reunión en tales, digamos, abrupta moda. Pero considere-se un convidado de honra.
  
  
  Un círculo de rostros de pedra buscados. "Intestino, caras, ela non perdeu este para calquera cousa."
  
  
  Rindo, Lin virou-se para os outros. "Mr Carter é a xogar," el dixo a eles.
  
  
  Eles aínda non estaban rindo.
  
  
  "Ben", el deu de ombreiros, " como podes ver, os meus compañeiros non escoitar os cabaleiros bromas entre si. Eles prefiren chegar ata para as cousas máis importantes de inmediato. El colleu un cigarro e bateu-lo na parte de atrás do ouro-onix caso. Odín po ego cómplices pulou para dar a luz. Un lixeiro doce fragrancia espallados pola sala. "Oh, como rudo de min. El me entregou o teléfono. "Un cigarro, o Sr Carter?"
  
  
  Dela, el balance a cabeza. Eu me pregunta por que eu me importaba moito sobre este Jon Stewart absurdo. O meu nome parecía ser o máis segredo ben gardado na cidade. "Eu supoño que non axuda moito se eu lle dixo que atopou o home mal, e que o meu nome é John Stewart?"
  
  
  Lin levantou unha cella. "Eu sinto moito, o Sr Carter.
  
  
  Odín Po vai coñecer os seus vellos inimigos-o noso vello amigo. El viu que chegar ao aeroporto e informado o Sr Bangel. El se inclinou cara atrás confort na súa cadeira. — E mentres estamos a falar sobre a nosa ex-empresario—" — eu leva-la vostede xa escoitou falar do ego principios de desaparición?"
  
  
  Si, tráxico, eu dixen. "Para ser levado a votar como este, no auxe da miña xuventude".
  
  
  En realidade. O sorriso volveu. "Pero quizais un inadecuado traxedia. Vostede ve, algúns en torno a nós desacordo co Sr Bangel forma de facer negocios, e agora que dela ten tomado, os desacordos vai desaparecer. El abordou a carta para os outros, "estar fóra deste mundo."
  
  
  Agora, eles estaban rindo. Un pouco máis cigarros apareceu e iluminado. El comezou a representar a natureza do ihc. O cheiro doce de éxito encheu a sala.
  
  
  — E agora, o Sr Carter, que está preparado para facer unha oferta. Non é que debemos. Pero a súa morte inmediata, sen a nosa axuda non vai ser de algunha utilidade para nós.
  
  
  Eu estaba sorprendido que Bungel non entendeu esta vantaxe. Eu atopei esta contradición moi estraño.
  
  
  Eu preguntei a ela. — ¿Cal é esta vantaxe?
  
  
  Cinco por cento. Cinco por cento do beneficio. Esta é unha boa suxestión. Pero non espera millóns. O prezo de venda polo miúdo de heroína é moito maior que o prezo que temos para el."
  
  
  'E o resto?'Dela,' mirou para a súa cigarreira. 'Herba. Hash?
  
  
  "Por suposto, o cinco por cento do importe total. El sorriu de novo. E o outro, como vostede di, é un pouco... é pedir-nos para o opio.
  
  
  "Vostede traer o ego aquí para Nassau e contrabandear en Estados Unidos a si mesmo." A súa fixo como unha aplicación, non como saca-rolhas.
  
  
  El balance a cabeza. Pero, por suposto, xa sabe diso. Se non, ti e Mr Bungel "— el dubidou — " non sería argumentando.
  
  
  Esta última afirmación me asustou. El me ofreceu un acordo como se fose unha droga execución axente, e como se Bangel só tratou de drogas. Ben, quizais fose. Quizais este Chen-li era só un membro de unha droga sindicato. Quizais estaba só así apedrejado que en temos que axudar un senador dos estados UNIDOS. Quizais foi todo un gran tolo coincidencia. Ou quizais Lin quería que ela pensa así.
  
  
  "Eu vexo que está dubidando, o Sr Carter. Pode querer consultar a alguén antes de tomar unha decisión final. Oooh! El balance a cabeza para o home que estaba sentado para o día.
  
  
  Chu levantouse e abriu a porta.
  
  
  Recipiente.
  
  
  Os seus pulsos foron amarre xuntos, o seu vestido foi rasgado, e o seu cabelo chegara soltos durante a loita. O pelo que eu tiña visto a súa acondicionados e preso ata antes de que ela deixou. Profundamente infeliz, ela mirou para min, só para min.
  
  
  "Eu sinto moito.'
  
  
  Dous homes foron seguro-a para abaixo. Un a cada lado. Ambos realizado Sten metralladoras; curto, luz Británico armas que podería lume cinco cen roldas un minuto. Instintivamente, el achegouse a ela. Eles deixar de ir a ela e levantaron as súas armas como eu e outro home veu para me incorporarse. Eles só cometeu un erro. Eles deben deixaron de buscar-me cando eles atoparon o arma.
  
  
  Cun movemento rápido, el cambiou a súa estilete na súa palma de xeito que só a folla estaba saíndo. El ten para min en primeiro lugar, e eu mergullou a miña emu puñal para o dólar pila. Ego boca aberta e morreu de sorpresa. Isto aconteceu tan axiña e sen razón aparente — que os outros momentaneamente perdeu a súa garda. O momento que aproveitou dela.
  
  
  Eu fun ver Lin Xing.
  
  
  Con un único balance da súa man esquerda, el trouxo ego-se fronte a el, a continuación, realizadas en un puño de ferro, sostendo o estilete para ego gorxa.
  
  
  Dous metralleta heroes conxelar no lugar. Os outros permaneceron onde eles estaban, perplexo. Lena podería ter usado como un refén para obter Tara e mesmo fóra de aquí. Pero eu non quero que sexa así.
  
  
  "Desatar ela," eu pedín.
  
  
  Por un momento, ninguén se moveu. Só ela. Lina empuxou cara adiante ata que chegou un dos Tara gardas. A nitidez da lámina fixo Lin aumentar o seu queixo, e a súa gorxa foi exposto. "Ma-desatar ela," el conseguiu. O garda baixou a súa arma e fixo como o emu foi dito.
  
  
  Foi Tara que ordenou el. — Saír de aquí.
  
  
  "Pero,. Nick. †
  
  
  'Ir!'
  
  
  Ela veu para a porta. Lina fixo o seu suspiro e empurrou ego para os gardas, que se afastou en terror, como ela estaba agarrado por unha metralleta de un deles e comezaron a disparar. Primeiro que alcanzou outro xogo de tiro, e, a continuación, foi de brincadeira de neno.
  
  
  Dez segundos máis tarde, foi todo máis.
  
  
  Unha metralleta caeu a ela e colleu Wilhelmina. Sobre unha mesa na esquina, el notou unha pequena abrir a caixa de fichas. El coidadosamente levou a un torno a eles na súa man e examinou-o. Houbo unha moi pequena agulla saíndo do lado, dous milímetros de lonxitude. O chip rompe-lo no medio. Un amarelo pálido líquido saíu. A desactivación gotas. As fichas eles usado contra min. Eu coloque a tapa na caixa e poñelas en un minuto. Quen sabe. Se o xogo foi de encontro a vostede, quizais eles podería vir a cadra. El foi un man a través do seu cabelo, endereitarse a súa gravata, e pechou a porta na disolución de Nassau Chinés Unión para sempre.
  
  
  El mirou para o reloxo. Eramos vinte minutos de atraso. Polo tempo que chegou o Café Martinica, a estación foi.
  
  
  Pero agora ela estaba realmente ansioso por iso.
  
  
  
  
  Capítulo 5
  
  
  
  
  Deixei no hotel e fomos para ollar para a estación de tren. Estaba aloxado en un pequeno hotel preto da costa. Cando cheguei alí, estaba cheo de axentes da policía, a ambulancia de saír a alarma me dixo que eu podería ser tarde. Descubriuse que eu estaba só no tempo.
  
  
  O médico mirou para min, e deu unha esperanza encoller de ombreiros. — El só ten uns minutos esquerda. A súa non moito que eu poida facer sobre iso.
  
  
  El agáchase a carón Gar. "Mañá pola noite," el murmurou.
  
  
  El balance a cabeza para ela. Eu coñezo. Chen-li escapar. Ela, oín o meu reloxo correndo para abaixo o ego vida. Ou era a miña dólar pila? 'Calquera outra cousa?'
  
  
  "El dixo. "Eu lle deixou unha mensaxe. Dicir Tara..."
  
  
  É algo para votar. Gar e dela pode ter traballado xuntos en cinco ou seis atribucións. El era un profesional, tan bo como o que podería desexar. Eu penso que sempre estaría alí para ela. Votación voto que comeza coa morte. Que permanecen inmortal ata o último segundo.
  
  
  Eu fun de volta para o meu coche e acelerou fóra, como se a velocidade tiña acelerou o meu concepto de mundo. Pero que non era o caso. En realidade, canto máis el aprendeu sobre iso, canto menos eu entendín. Tres idénticos Chinés homes. Tres mortos senadores son abertos agora. Casino. Escapar da morte. E Lao Zeng, que estaba en algún lugar en Indochina. Non corresponden e que non se suman. O pano de fondo de todo isto foi CANNAH, e CANNAH foi un asasino escuadrón. E se o senado tempada de caza tiña aberto, tres xa estaban mortos, e noventa e sete aínda estaban vivos. Ao ritmo actual, en breve destruír todo o sistema Americano de goberno. El foi ata me para descubrir que eles foron ata chegar á fronte de ih e impedir-lo. Deixou unha mensaxe para min. Ou foi significaba para min? El dixo, " Dicir Tara para Tara Bennett. ID = AX-20. Tara Bennett, un aprendeu muller.
  
  
  De súpeto, el estaba con rabia.
  
  
  Tara sabía algo que ela non o fixo. Por exemplo, ela sabía por que ela estaba comigo. E non por mor da Sutoan dialecto. Cando ela me dixo, en que a barra de que eu era unha porra xenio, ela sabía que non tiña o cerebro para este traballo, e como a min ... "Músculos", ela dixo, " son unha condición previa para esta tarefa. De súpeto, comprendín o clásico feminino insulto que quere atraer a min só por mor da miña forza.
  
  
  Ben, que pode cambiar esta noite. Tara e eu tería un bo e moi longa conversa. Se lle gustou ou non. E ela tería me dixo a verdade.
  
  
  Ela estaba deitado na cama, e o santo luz foi desactivado. 'Non para sempre.'Non, " ela dixo, como Brylev estendeu a man para liga-lo. Brylev que o acendeu. Un pequeno vermello cicatriz do tamaño dun cuarto inchado no seu rostro. Ela levantou os seus dedos para cubrir o seu ego. Se doe, ou en torno a vaidade. Ela mirou pequeno e indefenso de novo.
  
  
  El dixo a ela," Gar está morto. "" ... e eu creo que é tempo para me dicir o que el morreu por."
  
  
  "Gar? Oh, non. Ela virou a cabeza, e bágoas saíron dos seus ollos verdes. El case esperado as bágoas para ser verde.
  
  
  "O que estaba facendo?"
  
  
  Ela mirou para min de novo. "Eu non sei, Nick. Ben... eu realmente non sei.
  
  
  "Dicir que, mel." Non é a primeira impertinente muller que eu xa cuestionou, e se ás veces creo que eu estou dándolle unha preferencia...
  
  
  "Oh, Nick. As bágoas foron fluíndo agora en pleno vigor. Ela ergueuse e enterrou a cara no meu peito. Eu non responder.
  
  
  Ela se recompôs, sentou-se, e dixo, saloucando, "eu dixo para non falar. Eu non debería dicir a vostede", ela se corrixiu.
  
  
  O seu pai puxo un dedo cariñosamente sobre a cicatriz no seu rostro. "Entón, imos só dicir que eu vou bater para fóra en torno de ti."
  
  
  "Nunca vai facer."
  
  
  Ela mirou para nah. "Temos outras formas." Eu dixen a ela. O famoso verdade soro Kolodezny, por exemplo.
  
  
  "E iso?", preguntou ela.
  
  
  "E iso ... eu dixo. Ee a levou nos seus brazos e bico longo e lento. "Máis," ela dixo. "Ei, máis. "Todo ben", ela dixo cun suspiro. 'Vostede gañou. Os Americanos vai terra na costa de Normandía.
  
  
  El apertou o seu dominio sobre ela. "Das weissen vie," eu dixo. Ela, sentín os seus seos. "O que máis, Fraulein?"
  
  
  Ela comezou a rir e mordeu o beizo. "A bomba vai caer sobre Shirohima."
  
  
  El puxo a man detrás da orella. "A Sirohima?"
  
  
  "A Hiroshima." Nós dous estabamos a rir agora.
  
  
  "Moi interesante", dixo, a desvinculación seu manto, probablemente, o mellor peito en todo o hemisferio occidental. Ou quizais o mellor hemisferios do Oeste. "Ah, nena, nena. Vostede é realmente grande. O roupão de baño cuberto de novo. "Entón, imos falar agora.
  
  
  "Eu creo que eu gusto da parte activa mellor."
  
  
  Eu sorrir para ela. "Eu sei", dixo. "Pero iso é como eu sei a verdade." Non hai sexo ata que me diga. O meu método de tortura é insatisfacción sexual." a súa gravata desabotoada'
  
  
  "Eu sinalando lo, vai ser furioso nunha hora."
  
  
  Ela mirou para min, e riu un pouco nerviosamente. "A besta", ela dixo. 'Oh, non. Doce palabras non vai axudar. El se inclinou cara atrás e cruzou os brazos. — Eu vou facer de ti un honesto ofrecer. Se non me dar o que eu quero, eu non vou che dar o que quere."
  
  
  Ela engurrou o cello. "Non falta a linguaxe," ela dixo.
  
  
  "Ah! É parte do plan. Se non fala rápido, eu vou insultar vostede ata que eu caer.
  
  
  "En Serio, Nick. Eu teño as miñas ordes...
  
  
  "En serio. Recipiente. Eu non me importa. El mirou directamente nos ollos. "Primeiro de todo, eu non me gusta de risco meu pescozo se eu non sei todo o VCS. En segundo lugar, eu non me gusta a idea de non ser de confianza. Eu nunca vin Falcón ocultar nada de min.
  
  
  — Non é que non confía en ti, por suposto. Se hai unha persoa que non confía, é para min. Ou polo menos a miña teoría, quero dicir. El dixo que podería deixar de se eu dixen a ti. Pode pensar que todo o mundo tolo."
  
  
  "Con Gar e tres senadores en un caixón, é moi improbable que eu vou deixar. Entón vai adiante. Cal é a súa teoría?"
  
  
  Ela tomou unha respiración profunda. "Xa escoitou falar de unha unicelulares cultura?"
  
  
  'Mmmm.' Bioloxía... xenética. Algo así como que?'
  
  
  — Ben, está quedando máis preto. Esta é unha nova forma de reprodución."
  
  
  — O que está mal con un vello?"
  
  
  "Escoitar", ela dixo. — Eu estou a romper as miñas ordes para dicirlle iso. Así que ten que ser serio e escoitar."
  
  
  "Eu estou escoitando", dixo.
  
  
  "Grazas a un proceso eles chaman única célula transplante, ble a través do núcleo dunha célula en torno a un corpo maduro-a partir de calquera móbil a través de calquera parte do corpo que — crear un novo organismo que é xeneticamente idénticos."'
  
  
  Ela mirou para nah con un sorriso. 'Repetir.'
  
  
  "Eles poderían extraer o móbil en torno a miña cortada prego, colocar-lo na dereita química ambiente, e o resultado sería unha rapaza que sería exactamente como o seu en todos os detalles."
  
  
  — Fai o que aconteceu?" "Eu non confío nela con calquera cousa en torno a este.
  
  
  'Si. Non é un segredo. Para ser máis preciso, non foi un artigo sobre iso no Momento en 1971. Ata agora, este só foi feito con ras. Polo menos... tanto como sabemos. Pero o prezo da China é camiño por diante de nós en moitas cousas."
  
  
  "Espera un minuto. Está dicindo que Chen-li e Charles Bryce son clons da mesma planta?
  
  
  Ela asentiu coa cabeza timidamente. "Eu lle dixen que non me gusta," ela dixo.
  
  
  'Eu non entendo. Quero dicir... Por que? Quero dicir, aínda que é posible, que aínda non fai sentido.
  
  
  "Escoita. Mesmo neste país, había grupos de estudo. Estabamos tentando descubrir que tipo de persoas debe ser unicelulares para reproducirse. E unha das razóns polas que aínda non facer calquera experimentos neste sentido é por mor da resposta a esta saca-rolhas: o peor da xente. O Hitlers. As persoas con megalomania. Persoas como Lao Zeng, por exemplo. Unha primeira clase asasino.
  
  
  "Todo ben, imos dicir Lao Zeng ten multiplicado..." non era difícil crer en tales un super fantasía. "O que gañar con isto? Excepto para o egoísmo. E o que isto ten que ver con CANNES e estes senadores? O que isto ten que ver con toda a Nassau situación?
  
  
  Ela balance a cabeza. 'Eu non sei. Eu sei absolutamente nada sobre iso. Todo o que sei é que estas copias de primeira clase asasinos vai medrar en primeira clase asasinos. Eles van ollar e creo — e matar-como o orixinal. E a miña teoría é que KANG levou Lao Zeng material para crear un escuadrón de pureblood asasinos."
  
  
  "Vostede sabe sobre iso...'
  
  
  "Que absurdo...?'
  
  
  "Eu sinto moito pedir-lle que.
  
  
  Ela estudou me coidadosamente. "Pensas que está tolo?"
  
  
  "Por suposto, eu creo que está tolo. Pero o dela, tamén. Homes saudables son agora deitado na cama saber como se librar de herbas daniñas no seu xardín. E normal que as mulleres agora paquete seus xantares. Ten que estar tolo para traballar en MACHADO."
  
  
  "Esa é a miña teoría," ela dixo.
  
  
  "El é tolo, pero iso non significa que non pode ser verdade."
  
  
  Ela deu un suspiro de alivio. "Grazas, Nick." Entón, ela sorriu. "Diga-me...'
  
  
  Si'.
  
  
  Ela empurrou o seu cabelo cara atrás a partir da súa testa. — Xa coñeceu calquera común mulleres?"
  
  
  'Non'.A súa, dixo. "Eles non é o meu tipo."
  
  
  "Cal é o seu tipo?"
  
  
  Morenas, " eu dixo. Ela parecía magoado. "A curto, graxa, e moi estúpido. Aínda que, "eu engade —" eu estou aberto a calquera cousa."
  
  
  "Como está aberta?", preguntou ela, unbuttoning miña camisa.
  
  
  "Moi aberto," eu dixo, tirando o seu vestido. "Gran", ela dixo. E que foi o fío da nosa conversa.
  
  
  Eu quero che dicir que eu teño coñecido varias mulleres. E ela, eu penso que eu xa sabía o mellor. Pero eu quero che dicir que eu estaba mal. Tara foi algo máis. Moi diferentes. E moi diferente. A min paréceme que cada vez que algún nerd tenta dicir algo como isto en un libro, que soa como a altura do aburrimento. Ela está sempre "esixente", ela é "a gaiola", que é "piercing", e ela é sempre "explotar". Algo como isto sempre soa como unha transcrición de wrestling xogo.
  
  
  Tara era diferente, e eu non teño palabras para iso. Ela me fixo sentir como se o seu corpo fora inventado, e que veu a vida por primeira vez, e só para min. Ela estaba aberta e inocente, ela estaba quente como manteiga e sereno. Ela era unha nena así como unha muller. Era unha pregunta e resposta. Ela foi Tara. E ela foi miña. Ela era diferente, tamén.
  
  
  Ela mirou para nah. Había bágoas nos seus ollos. Ela bicou o meu ombreiro. 'Grazas. Grazas a vostede.'
  
  
  Deixe a súa man xogar a través da nube vermella. Vostede pensaría que era unha granxa galo se dixo nada, só uns dos outros sentimentos. Así, el só shut up e bicouna de novo.
  
  
  Estabamos tan próximos uns dos outros cando escoitamos unha batida na porta. Ela saíu da cama. Se era unha nena para a noite, ela viría a se nós non resposta. Pero entón, de novo, quizais el non era unha nena.
  
  
  Ela implica unha toalla ao redor da súa cintura, colleu a arma e foi ata a porta. El abriu unha fenda.
  
  
  Foi servizo de cuarto. Sobre a cesta foi unha extensa, a condución do sistema; completar con champaña en prata de máis frío.
  
  
  El ficou alí, mirando para el, e suspirando fortemente, de súpeto, moi con fame. "Gustaríame orde iso para ela," el dixo a ela camareiro, " pero eu creo que ten o número incorrecto."
  
  
  El preguntou. "Mr Stewart?"
  
  
  'Si. A Súa Stewart.
  
  
  "Mr Garson Cantor ordenou isto para vostede." Ata medianoite, dixo. Unha sorpresa.'
  
  
  "Ben, eu dixo, cando o camareiro foi aínda que de novo. A estación mensaxe no salón está nalgún lugar no medio da súa propia.
  
  
  — Quere dicir, como o feixón nunha Bautizado torta?"
  
  
  Eu non teño ningunha idea do que quero dicir, pero Gar me dixo que el deixou unha mensaxe, e este eda é todo o que el nos deixou, tan... " Ela mirou arredor da materia, e eu pedín algo digno de nota. Un anaco de papel. Foi con champaña. Sobre, dentro só unha tarxeta de visita coa inscrición " Mellores desexos en letras maiúsculas. Gar tamén escribiu algo que debería ser código.
  
  
  M-1 x4 + ?
  
  
  "Como é terrible", dixo. "Isto é un absurdo." Ela estaba de novo a ser sondado por ego mensaxe: "Quizais esta é unha fórmula." Eu dei unha tarxeta de Tara: "Voz. Vostede é o estudoso na familia."
  
  
  Tara, devolveu o ego para min, e deu de ombreiros. — Non é o meu nome, que eu saiba. M menos 1, multiplicar por 4 máis algo." Ela balance a cabeza. "Está ben, iso é un absurdo.
  
  
  El mirou para o mapa de novo. Hey esperar ata. Entendido ela.'De súpeto, todo tiña sentido. "Vostede sabe o que iso significa? Isto significa que estaban certos.
  
  
  Ela mirou fixamente. "Como o que?"
  
  
  "Sobre eles pbx. Ollar. O seu pai mostrou a súa tarxeta de novo. "Non é menos 1 M. Esta é a banda de M 1. Ml. Código nome Lao Zeng. E Ml x 4 é Ml multiplicado por 4. Hai catro MI o. Catro homes que parecía Lao Tseng. Catro ramas. Ademais, un punto de interrogación. Ademais, Deus sabe cantas máis.
  
  
  Confuso, ela se inclinou cara atrás na súa cadeira. "Está a asistir a un momento histórico."
  
  
  "Oh, veña," eu dixo. "Vostede estaba correcto antes."
  
  
  "Si, — ela dixo. "Pero eu nunca me arrepentín de ser dereito antes."
  
  
  Debe ser o meu décimo cigarro. Por iso, foi moito. Eu xoguei a miña punta de cigarro sobre os carrís terraza e asistir-lo movemento como un bravo pouco bombardeiro. "Imos vivir con honra e caer como podre peras." O vento tiña pego a partir do porto escuro, e o ancorada barcos de pesca foron balance nerviosamente en ondas, como impaciente nenos que teñen acordado antes de seus pais e agora están mirando para a fronte a un novo día. Eu non podía durmir. El esperou ata que Tara cochilado, a continuación, derramou-se un vaso de champaña e saíu na terraza. Miles de estrelas e unha branca lúa colgado sobre o mundo de auga pura e de praia. Por un momento, eu quería esquecer que outro mundo, co ego e o duro liñas e o sangue-vermelhidão. Neste mundo de asasinato e a morte, onde o primeiro en tirar, e, a continuación, facer preguntas.
  
  
  Pero eu tiña tantas preguntas para preguntar ih min mesmo. E agora as respostas non podía ser adiadas ata máis tarde. Chen-li foi un dos PBXs. El matou un senador. Agora, que alguén estaba a planear para rescatar Chen-li torno a prisión esta noite. Pero quen era este "alguén"? E cando foi que "hoxe"? Este "hema-a" podería ser doce persoas con granadas de man ou unha persoa con un bo plan. E hoxe — a palabra máis longa. Dura desde o anoitecer ata o próximo amencer. Había algo máis. Lin Qing dixo que eu estaba a ser dirixidos por un "vello inimigo". O vello inimigo? Eu tiña un mil inimigos. E se aínda estaba na illa, el só podería atravesar o meu camiño. Dalgún xeito tiña que atopar as respostas. E antes de que, " esta noite."
  
  
  El virou-se e mirou para dentro, en Tara durmir alí. A lúa estaba reflectida no vaso por día, el mirou como se el foi suspendido no aire sobre un azul trimestre coa lúa como unha luz da noite. Os seus ollos se afastaron de novo. Había tamén algo semellante. Eu aínda tiña Tara para se preocupar e protexer. Ela era unha axente e un investigador senior, pero hey, eu precisaba a miña protección. Outra razón pola que eu non podía durmir. Isto non sería posible, se eu non ten un plan, como por onde comezar, para rastrexar todas estas "porqués".
  
  
  El comezou a súa busca por ela. No caixón da súa mesa de traballo, cadeira, eu descubrín o que eu precisaba. Estes kitsch panfletos que deixar para os turistas. "Diversión en Nassau". "Onde está todo isto está a suceder?"
  
  
  "Onde está todo isto está a suceder?" houbo un mapa da illa. El colleu a tomar unha mirada máis atento. A prisión atopou o seu. Boa. Se ela foi enviado a un hotel para escapar un prisioneiro, onde ía o seu ego leva-la? O seu hotel ía leva-la para fóra da illa. Entón eu ía ir para a costa. Un pequeno avión podería usar a praia como unha pista. Ou un barco tería usado. Privado barco, vacacións e privilexiado iates. Eu seguín la de prisión para o vestido. O vestido era moi caro, había unha gran cantidade de estradas. Toda a illa tomou-lo para fóra.
  
  
  Cando mirou para arriba de novo, a súa aparencia cambiou. O sol saíu de detrás da liña de Terra, e o ceo cuberto Nai Terra con un familiar rosa pegada. Os pescadores saíu, ao redor das súas casas, para Bay Sturt e dirixido para os seus barcos atracados no peirao. As mulleres abriu as súas tendas no mercado con gay sombreiros de palla e rechamante bolsas de cunchas. Se eu estaba a Jon Stewart, poderiamos camiñar a través deste mercado e ir esquí acuático sobre o mar, e, a continuación, xantar na cidade coa recén capturado mar baixo. Se el foi Jon Stewart, el non sabe sobre Chen-li inminente escapar agora, e se fixo, el iría para a policía para impedir-lo. "Pero Nick Carter vai axudar Chen-li escapar.
  
  
  O asasino era só unha peza en todo o coche, e ela sería o coche enteiro; como o lugar onde eles masa-producir o PBX. E, con algunha sorte, Chen-li vai me levar alí. Se só podería facer o ego fuxir. Todo o mundo, pero me.
  
  
  El foi de seis horas da mañá, e agora eu tiña un plan. El podería durmir agora.
  
  
  
  
  Capítulo 6
  
  
  
  
  Unha regra: coñecer o seu inimigo.
  
  
  El apagou a Interfield Estrada e dirixiu para o aeroporto. O meu vello inimigo, polo menos segundo Lin Xing, me viu chegar ao aeroporto. Quizais o aeroporto me podería dar unha vantaxe. Ben, foi un paseo salvaxe, pero paga a pena probar.
  
  
  Ela mirou para os rostros detrás do mostrador. Costumes. A información. Hertz aluguer de coche. Reserva. Ninguén ao seu redor negado de min todo o que apareceu nos relatos dos medios de comunicación. Eu fun a unha banca de xornal e comprou un xornal. Para ter algo para facer, mentres que o dela, pensar sobre o que facer. Nen non teñen nada sobre casinos en Granada. Estranxeiros. Pero non é así, non ía ser estraño. Eles probablemente non quere asustar os turistas. Ou quizais a policía só non sabía sobre iso. Quizais alguén chegou máis cedo e limparon esta desorde. Alguén sobre este tráfico de drogas.
  
  
  Ou alguén en torno a outros . A lista de mortos check-out. Bangel morreu no hospital. Descoido con un cigarro. Ego miña nai, que vivía en Kensington, foi un ego sobrevivente. Nada, pero as cousas boas sobre os mortos. De mortuis nil nisi bonum. Eu olhei ao redor da área por mor da miña xornal. Non hai vellos inimigos á espreita nas sombras.
  
  
  Había unha cousa que podería facer. Unha fermosa galego BOAC rapaza verificados os pasaxeiros lista para min a noite do luns. O luns pola noite, chegamos todo Nova York, ás 7: 30. O Pan Am esquerda para Miami ás sete, e o Británico avión en torno a Londres chegou ás oito-non, un cuarto de oito. Foi un pouco máis cedo. Londres. Eu penso sobre iso por un tempo. Charles Okun foi o inimigo en torno a Londres. Pero non, eles ten ego cando eles invadiron o seu laboratorio. Oito! Vin En! El podería ter sido el. Carlo, a entrega boy, dixo o home que paga a uem foi un gran Chinés. Á Tak foi un cinco pés de altura axente KAHN con sede en Londres. E é improbable que el esqueceu o que el nunca me atopou. Deixe-me lembra-lo que el agora tiña un cunha man de tres dedos.
  
  
  'Querida. Ela sorriu para a rapaza detrás do mostrador. "Vostede me pode dicir se o Sr Wing foi no voo o luns en torno a Londres?"
  
  
  "Oh, eu sinto moito." Ela aínda parecía moi triste. — Pero eu estou medo que eu non estou autorizado a darlle esa información."
  
  
  "Eu sei que non pode," eu dixo.
  
  
  El mirou directamente nos ollos. Ollar número dous: mal controlada, fervendo paixón.
  
  
  Ela me deu a información. Vin Vo foi, de feito, nesta lista de pasaxeiros. El non estaba só na viaxe. O ego de o compañeiro de viaxe foi chamado Colgado Lo.
  
  
  "No caso de que estea se pregunta," ela engadiu prestativo, " eles reservado unha viaxe de volta a Londres, ás dez horas esta noite."
  
  
  El estaba interesado.
  
  
  Eu tivo unha oportunidade e chamou ao Granada Hotel. Vin o sr Po foi rexistrado con eles. A miña aposta comezou a pagar. Pero, por outra banda, unha certa Colgado Lo. Pode non só gañar todo o tempo, tamén.
  
  
  Eu fun de volta para o hotel e atopar Carlo, o noso amigo en común. El entendeu que a Culpa. Ela dixo emu que o seu hotel sabía, e dixo emu en canto eu ía pagar por iso. Chegamos a un acordo.
  
  
  Eu dixen a Tara que esperar. Ela pensou que sería divertido.
  
  
  El a bicou adeus e foi de volta para o coche.
  
  
  Regra dos dous: ir á cadea. Ir abertamente á cadea.
  
  
  Pero no camiño, el parou en Tubos de Paz, un galego puro fabricante en Nassau. Eles tiñan a miña feo marca con un ouro bocal. El ordenou que o seu para enviar un par de envases para o hotel e colleu algúns paquetes con el para o seu uso inmediato.
  
  
  Eu fun a un bar na Bahía de Rúa, e tiña un bocadillos e unha cervexa. A continuación do outro. E outro. E un borbón para quentar. Cando saíu, el estaba borracho e tropezou. Eu tiven unha discusión con o barman sobre o proxecto de lei. O punto é, el estaba seguro, despois de todo. El saíu en un violento humor, teño de volta no coche, e partiu. El tomou un rumbo errado, un xeito de rúa e honked en coches que se achegan. Eu realmente gusta de o son deste corno. El comezou buzinando, " Este é o home-que-continuar a batalla."
  
  
  Esta policía apareceu no Parlamento Sturt. Eu non teño ningunha documentos comigo. El foi moi amable. El se ofreceu para me levar de volta para o meu hotel. Perdoar e esquecer. El quería que ela para obter un pouco de sono.
  
  
  O seu ego bateu-lle sobre o queixo. Tamén unha boa forma de entrar en prisión.
  
  
  A Nassau prisión non era tan malo como de costume. Foi un torpe, de dous andares da pedra estrutura no lado occidental da illa. Os veciños chaman un "hotel", porque iso é o que parece. El ten moitas belezas naturais para ofrecer. Ordenadamente céspedes ben coidados e estreita xardíns. A clientela consiste principalmente de persoas durmindo fóra da súa embriaguez por unha noite, ao chou ladróns e ocasional local "criminal fanáticos". Ata agora, doninha carreira tumultos non resultou crimes violentos. Así, as persoas como Chen-li non foron considerados, en calquera forma, cando eles montaron o seu sistema de seguridade. Pero eles fixeron emu o mellor que tiñan. Un garda estaba de pé diante do ego da cámara.
  
  
  El estaba moi borracho. Eles dixeron que eu tiña dereito a unha chamada de teléfono. Eu dixen a eles eu quería chamar San Pedro. Eles dixeron que eu estaba moi borracho.
  
  
  Estamos levando-me para arriba. Ademais de Chen-li, había só dous outros presos. Me poñer na mesma célula con estes dúas caras.
  
  
  Odín estaba durmindo en torno a eles, claramente borracho.
  
  
  A outra parecía un home que non quere ser preso na mesma célula. El era un home grande, con unha construción sólida, e as cicatrices de facadas que fixo o seu azul-negro rostro ollar como unha colcha de retallos.
  
  
  El estaba a pensar en algo, cando el entrou.
  
  
  Chen-li móbil estaba no outro extremo. Alí, ao final do corredor. Se tivese ficado á esquerda, o seu ego non a vin. O meu primeiro ollar para o sector. El estaba fresco e calma.
  
  
  El acendeu un cigarro e entregou o paquete para un gran cellmate. El colleu un, examinou-o, sentiu o ouro titular, e que ocupou ata a luz. "Que tipo de merda." E el sorriu.
  
  
  Ego é o nome de Wilson T. Xerife, e tiña un bar chamado de Madeira Níquel, un local establecemento de fóra da cidade. De súpeto, os policías mergullou en e descubriu paquetes de heroína baixo o bar. "Foi plantado, home. Eu non son tan estúpido. El estender as súas mans. Eles foron limpos. "Por outra banda," el rabuñou a parte de atrás da súa cabeza, " se é tan intelixente, entón por que é o seu aquí?"
  
  
  Eles pecharon o ego barra e, a continuación, matou o ego. Segundo Ego, non había moito de un problema das drogas en Nassau, entón os policías só finxiu que era un bigwigger. Era como se realmente ten un gran xefe. — Mentres tanto, algúns intelixente cara está rindo a súa aparvado."
  
  
  "Si", dixo. "O que unha emoción."
  
  
  Wilson T. Xerife e a súa amizade. El me contou sobre a súa Jean e os nenos e a casa amarela el construíu para si mesmo. Pregunteille se tiña algunha grave inimigos, e el riu. "Xesús, si. Pero os meus inimigos. Eles son máis propensos a corte-lo en anacos que decorar que deste xeito. Voto o que me fai tanta rabia, home. Ninguén ao seu redor vai obter calquera cousa en torno a el."
  
  
  "E o bar?"
  
  
  El levantou os seus ombreiros. Se alguén non ten que, que aínda vai ter para compra-lo. É eu ou o goberno. En calquera caso, eles van aínda ten que pagar."
  
  
  "A menos que eles están facendo iso por algún outro propósito." El xa sabía que "eles" foron.
  
  
  Ela algo é coñecido en prisión. Os policías as escaleiras estaban noites ata dez. Garda de seguridade Jung-lee foi o único garda de seguridade no piso de arriba. O ego traxectoria de cada cinco horas. O seguinte garda de seguridade será aquí no cuarto últimos seis. Director Bruckman será substituído polo Carcereiro Crump.
  
  
  El foi convidado a algunhas preguntas por emu sobre Chen-li. O noso durmir cellmate axitada brevemente no seu sono. A continuación, el se virou e comezou a ronco.
  
  
  Chen-li só tiña un cliente. Un mariñeiro, Wilson pensamento. Un delgado cara un agasallo. Chen-li chamado o ego Johnny. Johnny viña todos os días. A última vez que foi esta mañá. Tiña unha tatuaxe dun gran vermello bolboreta no seu brazo. Que non podía perder a partir de un quilómetro de distancia.
  
  
  Unha cousa súa domina ao longo dos anos. Elementos que non pode ser desperdiçada dentro dun radio de 1 km son xeralmente colocado alí por algunha razón.
  
  
  Un sarxento veu ata min. El xa era moi sobrio. Eu tiña unha morea de remorso. El preguntou se eu podería chamar o seu Jean.
  
  
  Ás seis horas, como planeado, Tara chegou. Ela non podía entender como eu podería ser tan parvo. Ela dixo a eles que eu era unha boa persoa, un bo cidadán, un bo home, e que eu nunca tiña feito nada tan salvaxe antes. E ela nunca facelo de novo. Máis tarde, ela me dixo que ela estaba chorando bágoas real.
  
  
  Eles caeron os cargos a cambio por unha multa.
  
  
  En dez minutos últimos seis anos, o muro de teléfono no meu bloque tocou. Guardsman Bruckman deixou o seu posto e foi para abaixo o corredor para responder á uem. 'Si. El mirou na miña dirección. 'Si. Vou enviar o seu ego para abaixo inmediatamente.
  
  
  El virou as costas para xemendo. "Ei," el dixo para o teléfono, " o seu hotel quere pedirlle.".. Ego Stahl voz baixa e confidencial. Eu estaba esperando que o saca-rolhas ego non ía levar moito tempo, porque pode perturbar a miña axenda.
  
  
  El mirou para Wilson. T. Sheriff. Eu realmente gusta. E el está madura para morrer esta noite. De ser morto por CANNA, porque el era unha testemuña. Ela non confío na nosa silencio cámara dixital compañeiro. El era moi tranquilo. E un pouco borracho. O ego cheiro pode ser sentido en París.
  
  
  Pero o que diaños eu me importa? A menos que eu podía facer era protexer Wilson. El estaba sentado no seu beliches. "É que, o home," dixo. "Pode ir a casa agora."
  
  
  "Vai saír, tamén," eu dixo. "Moi pronto."
  
  
  — Eu non estaba a aposta Stahl sobre iso.
  
  
  - si. Para ser honesto. A costura do seu gibão tocou a ela: "eu ouso poñer todo baixo el." Agora, abrir agora.
  
  
  Ela foi poñer ih uem no brazo. El sabía que as fichas trouxo desde o casino ía vir a cadra.
  
  
  Cando Carcereiro Brookman veu para min, Wilson xa estaba durmindo, e Brookman me levou para as escaleiras. "Todo ben, Stuart. Ten que ir só. Eu non podo deixar este mundo.
  
  
  "Grazas, Axente Brookman," eu dixo.
  
  
  "Na parte inferior da escaleira, só xire á esquerda. A súa muller está esperando alí.
  
  
  Ela balance a cabeza cun sorriso. "De feito," eu dixo. "Eu realmente quero agradecer-lle. Vostede foi tan bo para min. El tendeulle a man. 'Alta cinco.'
  
  
  El tendeulle a man.
  
  
  Cinco segundos máis tarde, el foi baixo a vela.
  
  
  Os seus tres veces a dose de anestésico é en cada símbolo. Ambos os homes van ser en torno a cinco, para a hora sexta. Este debe ser longa o suficiente.
  
  
  Chen-li mirou para min e balance a cabeza en silencio. El pensou que todo era parte do plan.
  
  
  Foi un trimestre pasado seis. Nas escaleiras, ela foi confrontado por Warden Crump, Bruckman de substitución conserxaría. "Bruckman ten unha mensaxe para ti," eu dixo.
  
  
  'Oi? El parou, confuso.
  
  
  Chegou en un minuto e sacou un anaco de papel dobrado. A súa firmemente colocado esta, xunto con chip no ego de espera man.
  
  
  O seu ego arrastrouse a durmir corpo de volta cara arriba para a prisión bloque.
  
  
  Alí embaixo, o sarxento estaba predicando para min sobre os perigos de beber.
  
  
  El dixo o sarxento que tería sido un bo rapaz doutro xeito. Que me sentín triste por outro mans.
  
  
  O funcionario na sala de espera escoitou o sarxento caer e veu para ver cal era o problema. "É só a punta máis." Eu dixen a ela. 'Só como aquel. Vir e ver." Ego agarrou o seu brazo, como se está intentando présa-la.
  
  
  A policía escritor caeu enriba do sarxento maior.
  
  
  Tara estaba esperando por min no mostrador.
  
  
  "Eu apertaron as mans con todos os policías que estaban tan amable para min," eu dixo.
  
  
  "Nós realmente necesitamos para estar na nosa garda," ela dixo, como saímos. — Quero dicir, todo o mundo aquí dorme tan ben agora.
  
  
  Ela comezou a cantarolando Brahma é a canción de ninar.
  
  
  
  
  Capítulo 7
  
  
  
  
  Tara e ela quería un lugar para falar. Atopamos un lugar non moi lonxe da prisión. Un verdadeiro falso antigo bloque-con plástico, ladrillo e madeira de vinilo. Este lugar foi chamado "Het Schelmenhor", e eu me preguntaba se era real canalla.
  
  
  Eu non esperaba calquera dificultades da prisión. Todos eles van durmir para as primeiras horas. E, como alguén dixo unha vez, durmir ata medianoite é importante. Ela dubidou que ih sono ía ser detido. Os inimigos ' primeiro coche non estaría alí ata as dez horas, e desde os devs tiña reservado billetes para un dez horas de viaxe a Londres, a fuga tiña que ter lugar antes de dez horas.
  
  
  E a fuga tivo lugar. Dela, tivo o coidado do mesmo. Por outra banda, a policía tamén axudou. Polo menos, el mantivo vivo. Con algunha sorte, ninguén foi baleado. Chen-li amigos sería ollar para a policía e, el esperaba, non acorde o sleeping dogs. Foi unha cousa boa que eu fixen aquel día.
  
  
  El levou Tara para unha mesa na esquina, e ordenou un borbón. Ela ordenou sherry. A miña muller quedou unha señora. "Calquera palabra de Carlo?"
  
  
  Ela comezou a percorre na súa bolsa. "El chamou," ela dixo. "Salvou a súa." Ela veu con un puñado de puntas de cigarro, fixo, e mergullou de novo. O noso sen rumbo buscar nos levou a ningún lado. Entón ela comezou metodicamente baleirar a bolsa, un elemento de cada vez. Caixa compacta. Cigarros. Carteira. Ela mirou para min en confusión. "Se fai mesmo un comentario sobre este, Carter, que vai estar ben."
  
  
  Ela continuou o seu reid.
  
  
  Eu continúe a miña busca para un axeitado comentario.
  
  
  Xa escoitou a noticia aínda? "Non, claro que non. A mesa estaba empezando a parecerse Waterloo Metros. "O Senador Cranston." Ela mirou para arriba. 'Accidente de coche. Polo menos, este é a aplicación oficial.
  
  
  — Vostede obter a información real?"
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. "Cando me chamou en Washington para informarlles lo das nosas conclusións, eu entendín todo. A verdadeira razón é que o avión estaba mal.
  
  
  Dela, el balance a cabeza. Outro día, outra morte. E, ata agora, o furón na casa Cannes tivo todos os triunfos. "O que quería unha mensaxe de Carlo," o seu marido negou os relatos dos medios de comunicación. — Eu creo que é mellor se apresurar coa súa busca." Estaba vasculhando no seu saco... Ela retrucou seus dedos. "Eu estou seguro que foi."Carlo peiteado todo Granada, así como vostede dixo emus foron, e cando eles foron inventados en Francia, Carlo foi tras deles. Para unha mansión á beira do mar, " el dixo. Ao final da Fervenza da Estrada. A continuación, el se virou cara á esquerda ou cara a adiante. Ben, polo menos que se negan a comer
  
  
  Ela foi dado máis vicioso ollar dos últimos días por Nah. "Tara!" A miña voz é absurdamente dura. Ela atopou o papel. "Xire á esquerda," ela dixo.
  
  
  Tentou lembrar o hotel folleto. O mapa, el estudou na terraza na primeira luz da mañá. De acordo coa" Onde está todo isto está a suceder? " a Fervenza estrada correu paralelo ao Océano Atlántico, dicir unha milla desde o mar. Segundo a" Diversión en Nassau, "Cascade Estrada era coñecida como a principal rúa de millonarios." ... con algunhas das máis extravagantes vivendas en todas as Bahamas." En calquera caso, foi un bo lugar para esconderse para Chen-li. E un bo lugar para comezar a súa fuga da illa. Non hai dúbida de que Po Vin estaba esperando alí, Chen-li.
  
  
  "By the way," dixo ela. "El aínda está alí."
  
  
  "Que," eu dixo, " onde máis?"
  
  
  "Vin En aínda está en Fervenza Estrada. Polo menos, en todos os probabilidade, el está alí. Carlo dixo que Eu fora eliminado do rexistro na Granada. Eu levei a miña equipaxe. Parecía que estaba indo para establecerse alí.
  
  
  Non debería ser. Afortunadamente, Carlo estaba asistir Á. Pero a posibilidade de que el ía pagar estaba delgado. Carlo pode ser subornado. Só sendo sorte me fai nervioso. Isto me lembra canto das nosas vidas e destinos está oculto no seo dos caprichos da irónico deuses. "Ter unha bebida," eu dixo. "Temos que ir a traballar."
  
  
  "Cascade Estrada?" Ela parecía impaciente.
  
  
  "En parte," eu dixo.
  
  
  — O que quere dicir con 'parcialmente'?"
  
  
  — Quero dicir, eu son a e-parte que se encarga de ir para a Estrada Fervenza. Está outra parte, indo de volta para o hotel.
  
  
  Ela torceu o seu rostro. "Sempre terá todas as cousas divertidas." Cal é a débeda?
  
  
  Eu teño un palpite. — Eu quero que aparcar e dirixir todo o hotel.
  
  
  Eu escribín o seu enderezo e engadiu unha mensaxe que ía conceder o seu acceso. Abe entregado a ela. "Nós imos atopar alí de novo."
  
  
  Ela evitou a miña mirada. "E se o.".. e se non vén?
  
  
  Ela ignorou as súas intencións. "Se eu non estou aquí ata medianoite, póñase en contacto co Falcón e asegúrese de que pode saír de aquí o máis rápido posible."
  
  
  Ela mirou para min de novo con que divertido, ollar pensativo. Ela estaba a pensar sobre o que acontecería se nós nunca se atoparon de novo.
  
  
  "Eu estou benvida," eu dixo. "Non te preocupes. "Ela, eu estou deixando.'
  
  
  Ela foi bicou por ee, pero os meus pensamentos eran noutros lugares.
  
  
  
  
  Capítulo 8
  
  
  
  
  Moitas persoas din que a felicidade non é sobre o diñeiro, pero eu estou empezando a pensar que pode estar mal. A casa en Fervenza Estrada parecía moi feliz. Moderno castelo toda a rosa de pedra con paredes de vidro con vistas ao mar. Chegar a el, seguindo un longo U-shaped garaxe. E, a xulgar polo que estaba no garaxe, que só chegou alí con unha Bentley ou un Aston Martin ou Lamborghini. Cando estiven alí, pode escoller a partir de moi poucas cousas agradables. Había cortes, pistas de tenis, e un pequeno porto onde unha quince metros de iate foi exhibido. E se está canso de todo isto, pode só ollar arredor. Só o lugar era un festivo do rush da natureza. A carón da entrada, unha antiga figueira creou unha serie de recursos naturais portas. O ego ramas grosos curvouse para o chan para poñer raíces como novas árbores. Había outras árbores con escarlata follas, así como en todo o hotel, e era un emaranhado de aromas e flores. Era como ter un partido de xardín e só invitando flores.
  
  
  Eu me escondín o meu coche preto da estrada principal e continuou camiñando. Ela fora pasou pola casa, pero iso non importa. Eles tiñan de seguridade alí. Pero agora ela se foi.
  
  
  Con un único golpe, el rompe algo na uem pescozo. O seu ego colleu a arma con el. Como unha lembranza. Vostede non sabe cando pode ter que unha arma. Foi situado a uns trinta metros da casa, en un ordenadamente área axardinada. Eu tiña unha visión da terraza pavimentada. Alí foi un bar con comida e bebidas. A terraza estaba esperando para os hóspedes. Eu estaba esperando por ela, tamén.
  
  
  Eles deixaron a casa. Vin un home máis vello e un ego muller. O Vin non cambiou. El foi un dos altura, calvo homes en torno a eles, o tamaño de armarios, cuxos rostros non reflicten tempo ou emoción. Así como pode esculpir un ego torno amarelo xabón. El estaba a usar o Carlo chamado "un estraño traxe gris-o uniforme de todos os Maoístas." A xulgar polas roupas, o marido e muller foron inglés. Prata-pelo branco, moi mal gusto nun luxoso camiño. Quizais unha desas fantasía cabeceira portadores. O Duque e Duquesa de Atwaters-Kent. O conde e a Condesa Massa-para-o éxito.
  
  
  O home derramou algunhas bebidas, e a muller pasou o prato máis. Todo foi igualmente agradable. Non é un típico preludio de sangue e heroísmo.
  
  
  MG chegou. Rubio, dezanove anos de idade, seco, fermosa. saíu con unha carga de caixas de todo o tendas de roupa. Ela bicou o home e a muller, entrou na casa, e volveu uns momentos máis tarde, con un vestido de noite pendurada sobre o seu brazo. Ela apertou o seu ego para o seu corpo e pirouetted con un sorriso. Todo o mundo, incluíndo Po Vin, sorriu no reumatismo.
  
  
  Comecei a pensar que eu fixera un erro. Esta feliz escena do Británico de clase alta, pode moi ben ser exactamente o que parece: o feliz escena do Británico de clase alta. Como para a sentinela, moitos ricos vapores contratar gardas para protexer a súa propiedade. Pode moi ben ser que o Vin me levou a unha rúa sen saída, eu sei que el me levou todo o camiño, e, secretamente, riu no seu puño. Se ese fose o caso, sería ter moi en ruínas todo.
  
  
  Pero este non é o caso.
  
  
  Uns minutos máis tarde, o mordomo veu de fóra. Tiña unha gran caixa de cigarros con el. O mordomo parecía un Chinés. A rapaza estaba a piques de voltar a casa, e o mordomo virou-se para ela, e, polo tanto, para min. El mirou a través da rifle ámbito. O mordomo tiña unha pequena verruga no medio da testa. Departamento número tres.
  
  
  El tamén tiña unha arma no paquete de tabaco. A veces el trouxo, Po Vin tamén acendeu un cigarro e apuntou para as sombras fóra do patio.
  
  
  Tres bandidos viñeron a través da vexetación rastreira. Eles estaban todos Easterners. Eu sabía que unha torno a eles. Un intelixente home nunha camisa branca, pantalón jeans, e desgastado prostíbulos.
  
  
  Por partizan. Un Cambodian terrorista.
  
  
  En primeiro lugar, el loitou contra o goberno do Príncipe Sihanouk, e, a continuación,, cando a royal goberno caeu, el conspirar contra o Lon Nol réxime. Se aceptar Cambodian política para o que é, pode chamar ego un patriótica fanático. Pero o ego de estar presente aquí fixo o ego un simpatizante Comunista. No xogo de datos de Asia política, é difícil dicir que é o que sen unha bola de cristal.
  
  
  Os outros dous eran novos para min. Pero eles probablemente tiña un impresionante rexistro criminal. Eles usaban herba-mancha pantalóns caqui e veludo doublets. Se xa viu ih como este, probablemente xa aprobou ih para xardineiros. Eles afección seus propietarios como arrincou flores e empurrou h na casa. A rapaza berrou, algunhas veces, pero o mordomo tiña probablemente xa silenciadas a outros axentes, como ninguén veu para fóra para ver o que estaba acontecendo.
  
  
  Os presos foron enviados para o cuarto andar. A rapaza foi levado a unha sala separada. Eu asistir a escena a través do vidro groso fiestras ata un deses ladróns, en un axuste de extrema cautela, tirou as cortinas e escondeu a escena de min.
  
  
  El rapidamente atravesou os motivos para o círculo de árbores preto do patio. Sergei xa estaba virando azul pálido. El mirou para o reloxo. Foi seis e media. Os fogos de artificio podería explotar en calquera momento.
  
  
  Eles volveron para a terraza, agora mestres da situación e a casa. Á derramou-se unha bebida e incrementar a súa cunca para o bocadillos de queixo. El rematou a súa beber en un grolo. "É mellor ir a través de puntos."
  
  
  Todos eles xogar este xogo en torno a materia. O arame cabaleiro comezou con un levantamento xeral, algo así como: Ica eno, sorte tao.
  
  
  Sen a menor subtítulos na pantalla. Moi ben. Ey foi o líder do concerto, e nen debería ter unha morea de "Oo zurab tao"nel.
  
  
  Sen entender, Á veu ao meu rescate.
  
  
  "Só en inglés, Kwan. Galego. Entre nós mesmos, podemos falar de catro diferentes dialectos. Entón, imos falar en galego como nós inicialmente acordado." El virou-se para Wang Tong. — Problemas co barco?"
  
  
  Van sacudiu a cabeza . 'Como está. Johnny comprobado todo. El xa está a bordo.
  
  
  Johnny. O mariñeiro. Con que tatuado bolboreta no seu brazo. Quen visitou Chen-li en prisión. El agora estaba ao mando do Duque de iate.
  
  
  Á sorriu e virou-se para o grupo. "Vostede vai entender que Johnny vai ser moi malo capitán. Non moi lonxe de aquí, o iate vai ter un accidente. Vai ser en segredo gardado por un submarino e os seus erros. "eles van ser enterrado no fondo do mar."
  
  
  Eu tiña unha sensación de que eses "erros" eran persoas no piso de arriba da casa. Non así, non ía ser difícil para desvelar o ih plan. O submarino rescate foi unha boa e intelixente truco. Pero finxindo o accidente foi pura xenio. É un vello truco para ocultar un crime por cometer outro. Eles poderían ter presentado como un fallo secuestro dun avión cos corpos dos Británicos no consello como testemuñas silenciosas. Algúns graxa trazos de Chen-li presenza a bordo foron suficientes para indicar que tiña afogado no mar. Non vai ser capaz de buscar todo o océano para atopar o corpo. El preguntou se Johnny, o "capitán", ía para a curuxa iate despois de todo isto. Que sería unha boa tirar. O ego tatuaxe encadeado o ego para Chen-li, porque ela podería ser visto en París. Ela se preguntaba se o que xa alcanzou Johnny. El decidiu que Johnny nai que se preocupar con iso.
  
  
  Eu tiven algúns problemas de min mesmo. Por exemplo: como desarmar un submarino? Como eu podería aforrar unha parella de anciáns e unha rapaza?
  
  
  "Como para a nena..." foi o terceiro home que abriu a súa boca. El mirou para o máis legal de todo, e tiña un conxunto completo de aceiro inoxidable dentes. Cando el sorriu, mirou como unha mecánica de tiburón. Agora estaba rindo. — Eu quero dicir — "el dixo que con un lascivo, mirada astuto," por que non matar a ela agora?" Todos poderiamos gozar ei-quizais no mar. Ego é a risa se converteu nun febril rir. O ego plan é amplamente aceptado. Wang e Kwam tamén sorriu.
  
  
  Un máis condescendente rir foi inventado. "Todo ben", dixo. Entón divírtete. El virou-se para o mordomo. — Vostede sabe o que facer aínda?"
  
  
  O mordomo parecía ter saca-rolhas como un insulto. Por suposto, el non sabía o que facer. "Matar algunhas persoas e, a continuación, a bordo." El parecía case vergoña de estes pequenos postos de traballo. Pero tiña as súas propias razóns para facelo. Unha verruga sobre a súa testa indicou que el era novo. El herdou Lao Zeng terrible habilidades e a arrogancia que acompañou ih. Era evidente que a uem non como a posición subordinada. Vin, Po estudou a rama rostro. — Non te preocupes, Hyun Lo. O seu tempo vai vir.'
  
  
  Oh, meu Deus. Se fose un libro de banda deseñada, eu tería Sergei no lume agora.
  
  
  Siga este escenario.
  
  
  O mordomo é o nome de Hong Lo. Colgado Lo chegou, en torno a Londres con Asa. Lo billete foi reservado de volta a Londres con Asa. Dez horas de hoxe. Pero Colgado Lo esperaba para entrar no barco. Así Chen-li, o ego de o doppelganger, será no avión. Bonito doppelganger.
  
  
  Por suposto, o aeroporto está cheo de gardas. Pero el vai ter toda a correspondente identidade certificados e un Británico pasaporte, todo en orde, así como a proba de que el acaba de chegar en torno a Londres. Sen dúbida haberá persoas no aeroporto, que vai xurar que viron o ego hai algunhas noites anteriores. Eu podería ter esquecido de seguimento deste submarino. Eu me preocupe de seguimento do plano máis tarde.
  
  
  É hora de se preocupar sobre outra cousa.
  
  
  A Comisión continuou o seu control alí, na terraza. Ela esvarou silenciosa pola casa. A porta estaba pechada. E as fiestras parecía estar alí só por diversión. A sólida, sen costura arcos - como os arcos de catedral - son feitas de espesor, inquebrantable de vidro, a continuación, pechado e en conxunto as pedras. Aire fresco foi, polo tanto, un problema para o aire acondicionado mostraxe. Só no cuarto andar foron as fiestras real. Grandes fiestras que pode ser movido en horizontal. O torno a eles estaba aberta. Foi, como din, unha web cabalo para apostar. As pedras de todo o que eles construíron este palacio non eran pequenos en todo. Eles foron gran, pedras planas de forma irregular, apiladas en intervalos irregulares. O fulcro puntos foron, por veces, situado a unha distancia de un ano e medio de metros un do outro. De calquera xeito, o seu só comezou a subir. Cando eu estaba a piques de trinta pés para arriba, eu sabía que eu non era Tarzan. Trinta metros de altura non é unha boa posición para saber que non son Tarzan. É aínda peor para entender que se está preso nun simple xemer en torno a unha rocha, con ningún outro punto de apoio nas proximidades. E iso é cando a perna eu estaba equilibrio ela rompe, deixando a colgada no meu brazo esquerdo, que agora estaba preso no nicho por riba da miña cabeza. Iso é todo o que me mantivo alí. A caída non me matar inmediatamente, pero que non era o momento. Isto vai custar a vida dunha rapaza e unha parella de anciáns.
  
  
  Cun esforzo, el agarrou o seu pesado adherencia con unha banda e coidadosamente examinado o frontón da porta para o ben. Nada que puidese me axudar. Non footholds, sen trucos, para as mans. Só unha rocha. Cun movemento rápido, el tomou o estilete na súa man dereita e intentou esculpir outra posición, a condución do ego para a dereita a través da pedra fragmentos. O seu podería ter feito isto en seis meses, pero o meu brazo esquerdo mantivo ferir e dela non podería durar máis de seis minutos. Iso a fixo pensar de novo sobre o perigo dunha posible caída. Todas as cousas consideradas, un roto a cabeza era equivalente a unha sentenza de morte.
  
  
  Tentou de novo, coa porta aberta sobre a súa cabeza, para ver se había un anaco de un pouco desgastado cemento entre eles. Foi dado un forte impulso, e se desintegrou en unha gran peza. Agora eu tiña espazo para a miña man dereita, por exemplo, na mesma liña que a miña esquerda. El puxo o coitelo entre os dentes, agarrou a tratar, e tirou-se lentamente, ofegante.
  
  
  Eu dei-lle para cada tribo onde a miña man foi. A partir de aí, todo foi ben. Eu tiña unha natural receso, un marco da fiestra. Con un final, xemendo enorme, chegou alí.
  
  
  A xanela voou aberta.
  
  
  Ela vai por dentro.
  
  
  Eu atopei-me en unha especie de cuarto de hóspedes. E se é un cuarto de hóspedes, a mellor cousa que pode preguntar para (que riquezas) é visitar os ricos. O gran teca chan estaba cuberto con alfombras orientais. Non o que mercar en tendas locais, pero os temas que comezar todo de Persia. Servizo de Pick-up. A cama estaba colocado sobre unha especie de plataforma e cuberto con dez metros cadrados de pel. De pedra é a foto foi asinado polo Sr Van Gogh.
  
  
  Eu non podía me mover por cinco minutos. As miñas mans tremían de recente tensión. Desculpas. Eu tamén entendo que os heroes que nunca se cansa. Pero iso só acontece na imaxinación de romancistas divorciado da realidade. Quero dicir, non cren en todo o que le.
  
  
  El colleu a súa respiración de novo e comezou a traballar.
  
  
  A súa moza atopou o seu primeiro. Ela foi amarrado á cama. Ela era tan ligado que eu non podía deixar de pensar que eles ían divertirse con ela antes de que navegou. De preto, ela aínda era fermosa e delicada fermosa. Era unha visión para un xabón comerciais. Moi desinteressante. O seu corpo foi algo máis. Imos só dicir que foi interesante. O seu vestido branco foi parcialmente desabotoado, revelando aínda máis branco carne. Ela mirou para min con ollos arregalados. Ela intentou berrar, pero hey, eles amordaçado ela. Así outras que" Mmmm, mmmm, " ela non podía dicir nada.
  
  
  Ela dixo hey de calar a boca e que eu era o seu amigo. Ela se calmou un pouco, e eu puxei a ficha de todo o soquete. Ela estaba deitado na cama cos brazos e pernas se estender a fóra. Ela comezou a soltar as cordas en torno a súa perna. Ela comezou a soluçar. Ey dixo a ela que nah non ten tempo para iso agora. Eu describe a ela para hey, as nosas posibilidades de sobrevivir a ese día, e preguntou se ela quere me axudar a mellorar os posibilidades. Ela dixo que ela estaba listo. El amarrou-se de novo e amordaçado ela.
  
  
  Eu oín-los a vir de volta. Parecía que estaban no segundo andar. As voces foron alto. Houbo unha explosión de risa, e alguén dixo, "Veña..." e alguén dixo, "Si..." e, a continuación, houbo shaggy nas escaleiras. As posibilidades eran cincuenta e cincuenta. Unha oportunidade de que é Hyun Tem veu para matar o Duque e duquesa. Outro pensa que é el quen vai vir a visitar a fermosa doncela.
  
  
  Quizais Vin só quería ter un piss.
  
  
  De calquera xeito, eu tiña que facer unha selección. El só podería ser un lugar ao mesmo tempo.
  
  
  El baixou de volta para a nena sala e quedou á beira da porta.
  
  
  A porta se abriu.
  
  
  A rapaza engulido.
  
  
  O esquecido bastardo quedou tan empolgado que el descomprimido o seu voar antes de que el mesmo pechou a porta detrás del... eu pomba despois el e colleu ego pola gorxa. El agarrou a meus brazos, pero eu xirou co meu ego e preso a ela de volta para xemer. E el me bateu.
  
  
  El gritou. O sangue comezou a fluír. Eles estaban rindo alí embaixo. Estes sádicos pensei que era unha nena que gritou.
  
  
  Vin intentou caer, pero o seu ego colleu a súa volta. Eu creo que foi o ego que me fixo con rabia. El me atacou con unha forza que ela non sabía que existía no nen. Tamén, con un coitelo que eu non esperaba. El foi o obxectivo para a miña zanfona dólar e bateu-me no ombreiro... El destinado a min de novo, pero esta vez el non estaba preparado. Ela estaba agarrado polos ego coitelo man e aplica os conceptos básicos de judo. El voou a través do aire, en un impresionante salto mortal e caeu de cara no chan do cuarto. Despois diso, el non se mover de novo. O seu ego, o seu corpo, comezou ela. Que bastardo desembarcou abertamente sobre a súa propia coitelo. Esta vez, eu penso, é aberto para engadir ata un dólar. El arrastrou o seu corpo baixo a cama. A continuación, el lanzou o seu.
  
  
  'Cal é o seu nome?'Ela só mirou fixamente...
  
  
  Dela foi insistente. 'O seu nome? Cal é o seu nome?A rapaza estaba en estado de choque. Ela foi atinxida por ee. Entón ela comezou a chorar e deixouse caer enriba de min. Ela agarrou-se para min, saloucando. El a bicou unha vez, na parte superior da súa cabeza. "Escoita, meu caro", dixo. "Imos falar máis tarde. Agora ten que saír de aquí. Eu teño que ir atopar outro barco. Ela asentiu coa cabeza e intentou tirar-se xuntos de novo.
  
  
  "Hai unha escaleira na parte de atrás?"
  
  
  Ee de destino levantou e caeu.
  
  
  'Bo. Entón vai adiante.'
  
  
  El abriu a porta para ela. Houbo máis voces abaixo agora. Chen-li e ego compañeiros chegou. Chen-li describiu a durmir prisión. El dixo que, como unha broma. Aínda penso que era parte do plan. O ego historia bater todo o mundo como unha bomba. Houbo un silencio morto.
  
  
  "Foi Carter," Poe Vin, dixo.
  
  
  A nena e eu fun para a aterraxe por escaleiras de volta. "Apresuraron-se," eu sussurro. Ela comezou a descender as escaleiras.
  
  
  Dela, el virou-se para o salón.
  
  
  "Non podemos deixar Carter arruinar os nosos plans." "Exactamente", dixo Van. "Nós non dar unha porra...."
  
  
  El estaba case no parella de anciáns cuarto.
  
  
  A nena estaba de volta. "Onde debo ir?'
  
  
  "Cristo de Deus," eu dixo. "É o seu propio xardín. Vostede sabe onde esconderse, non é?
  
  
  Ela mirou fixamente e tragou. Ela aínda estaba en estado de shock.
  
  
  "Chen-li," Á ordenou, " cambiar agora. Nós imos ter que ollar normal no aeroporto.
  
  
  A rapaza só sentado alí. Ee agarrou a ela polo ombreiro. Onde é que sempre ocultar cando estaban a xogar de escóndese esconde?
  
  
  "No cortello," ela dixo. "Baixo a palla."
  
  
  Colgado comezou a subir as escaleiras.
  
  
  "A continuación, ir", eu sussurro. "Apresuraron-se." Ela fuxiu.
  
  
  El ten o dereito cuarto, só un segundo e medio á fronte do ego. O elegante par estaban sentados no chan coas súas bocas amordaçado e as costas uns a outros. El baixou detrás da cortina e sacou a súa arma así Colgado Lo abriu a porta. Ela foi baleado dúas veces antes de que el entendeu o que estaba acontecendo. Cando entender iso, el xa estaba morto.
  
  
  Dous deles se deitou.
  
  
  Ego cadáver poñelas nun armario de parede e ordenou a parella de aparecer morto. Eles non entenden os nosos palabras. "Morto", repetir-lo, empurrando ih. O meu ombreiro estaba manchada con sangue real, e el correu a súa man sobre el para obter sangue ih.
  
  
  "Ben, nós estamos deixando," Á dixo desde a escaleira. "E eu creo que ten que chegar ao barco tan axiña como sexa posible."
  
  
  Houbo un zumbido de varias voces. Ela non tiña idea de canto ih estaba involucrado. E cantas persoas estaban con Chen-li. Pero o que eles foron para nós, que sobre todo vai segundo violín. Wang Tong tomou o mando.
  
  
  "Tomar Hong Luo e arrastre que o sexo diaño de que a galiña."
  
  
  El riu. Eu atopei o old-fashioned broma divertido. Eu admite que non era tan divertido, pero el estaba quedando moi preto.
  
  
  El volveu ao seu antigo lugar para esconderse Detrás da cortina. A parella de anciáns mirou de forma convincente morto. Este feito deu-me cadra tres minutos.
  
  
  Sons de conmoción e varias exclamacións podería ser oído no corredor. Eles abriron a porta para a rapaza cuarto. Non, para nós, o sexual diaño, para nós galiña. "Lemur, de lémures," Kwan dixo. — O que pasou con eles?"
  
  
  Houbo un curto período de discusión. A continuación, eles caeron en silencio, e a porta da sala estaba aberta unha fenda. Foi Wang e tres ego compañeiros. Eles mirou melancolicamente ao "morto par" e conversaban animadamente. Odin en torno a eles foron en busca de Hong Luo. Había tres homes de esquerda, pero eles non estaban armados.
  
  
  En torno a eles, Odín abriu a porta dun armario de parede.
  
  
  Ah, " el dixo. O resto de nós uníuse a el para axudar. Todo o mundo baixou para ollar o cadáver. Wang resumidos de forma sucinta. "Asasinato", dixo.
  
  
  Neste momento, non pode ocorrer de novo. En calquera caso, el tivo que actuar agora. O meu ombreiro estaba aínda sangramento no fondo das cortinas, e logo tirou conclusións do lugar. Eu imaxinei que sería como: eu ía saír e tirar, bang, bang, bang, e tire a todos os tres deles, mentres eles aínda estaban de pé na parede do despacho.
  
  
  Ela saíu para tirar.
  
  
  A miña idea era malo.
  
  
  Ela foi derrubado por un torno a eles, pero Wang e os outros saltaron fóra do camiño. Ambos pomba para min desde extremos opostos. Eles atacaron simultaneamente e dividir o traballo. O primeiro golpe foi un zócolo para o meu pulso, e Wilhelmina pulou arredor do meu brazo. Van Chaira inclinouse sobre como unha carga touro e headbutted me nas costelas. O seu corpo dobrou en dor excruciante, deixando saír o aire como un pneumático oco. El bateu-me un pouco máis, pero no meu camiño para o seu chan, eu pomba en Van nocellos. El caeu e caeu con un baque. Para un tolo minuto, eu penso que eu ía facer iso. El levou o estilete na súa man, pero todo era inútil. O outro non estaba durmindo. Esta vez, el non mirar para o meu pulso, pero con foco na orixe de todos os meus grandes potencias. Dez quilos club desembarcou no meu cranio con un rango.
  
  
  Cando chegou, el estaba deitado no chan do que parecía unha biblioteca. Por un segundo, eu penso que eu estaba en un público sala de lectura. A sala non era tan grande. O meu obxectivo era como unha madura melón, e abrindo os ollos era como levantamento de pesos. Con todo, o esforzo pagou a pena. Agora que sabía unha cousa que non tiña coñecido antes: agora que sabía canto ih había. Porque todos os dez, ao parecer, eles tiñan nesta sala comigo.
  
  
  A miña arma foi, e así foi a miña estilete. O meu ombreiro non ir, pero el quería ser ido. El sentiu como se alguén foi constantemente morder meu brazo.
  
  
  Se xa fixo especial de operacións en unha guerra, non se pode ter sido nesta posición. Ou se xa foi un neno nunha zona onde é sobre a "nosa " gang' contra 'h'. E os" amigos " foron espremer en unha rúa sen saída rúa. As tarxetas están contra ti, e a cabalería non vai ceder. É vostede contra o resto do mundo, e que non sexa unha oportunidade. A menos que ten algo "especial". Hemingway usou a palabra cajones, que significa "bolas" en español; tamén coñecido como macho. Ou, eu din en holandés, o nobre deien. Eu non entendo moi ben por que testículos convertéronse nun símbolo de todo valente e honesto, pero entón, de novo, non é en torno a aqueles que cuestionan tal un cliché. Eu creo fortemente en expresións como" a Traballar en tempo fai que listo "e"Unha persoa paga a pena tanto como un ego ovo". Entón, eu teño ih tres.
  
  
  A miña persoal tesouro.
  
  
  Por suposto, ten que saber que eu non nacín con tres ovos. O terceiro foi un agasallo do MACHADO. O dell ' en si, este é tamén un balón en forma de granada. Un gas mortal bomba. O impreso manual de usuario para que ler: (1. Puxe para fóra o pino. 2. Soltar a bomba. 3. Correr o máis lonxe que pode.) e unha "Lista de posibles prazas de aparcamento", que é MACHADO acuñada por onde se pode ocultar armas escondidas. O +3 frase ("o uso flexible apéndice de Z-5 e lugar o granada no seu partes do corpo") contiña algunhas subtexto.
  
  
  O que eu non sabía entón, e eu sei que agora, foi que "Entre o seu propio partes" non era o abrigo máis seguro do mundo. Ninguén ía pensar en buscar unha granada alí. E este feito ten salvou a miña vida máis dunha vez. Pero hai un problema con este granada: como obter ee torno a un abrigo.
  
  
  Que votar en fronte do seu fusilamento. Doce armas están destinadas na súa pila dólar. Vostede é ofrecido unha venda nos ollos, e que dicir "non". Eles ofrécenlle un cigarro e dicir non. Eles preguntar se ten unha última petición, e dicir: "Si, señor." O seu hotel quere facer-se cómodo para o último momento.
  
  
  Este é un problema co granada.
  
  
  "Eu creo que está acordado. Kwan estaba dicindo. Van chegara a ver se ese fose o caso... eu non podería finxir estar morto para sempre.
  
  
  "Nick Carter,"el dixo.
  
  
  El lentamente tirou a si mesmo e sentiu a súa cabeza. "Eu pasou a ser na área, e eu penso que eu ía parar e caer."
  
  
  El sorriu. "Eu quería que soubese que estaban chegando."
  
  
  "Eu sei", dixo. — Ten que facer un bolo."
  
  
  Cun xesto, el se dirixiu a carta para os outros. "Ei, veña aquí. Eu quero que coñeza o famoso mestre asasino, Nick Carter, unha última vez." Do xeito que el dixo iso, ela estaba esperando unha rolda de aplausos, e quizais un pouco máis.
  
  
  En vez diso, el recibiu unha desapiadada serie de mofa.
  
  
  "Agora...", dixo Van. — Non hai outro problema. Quen vai ter a honra de matar a nosa Killmaster? Foi unha retórica saca-rolhas, por suposto, Van hotel para levar a xente para axudar a uem coroa.
  
  
  "Para min. Kwan de súpeto sacou a súa arma: "eu teño sido seguintes ordes de tempo suficiente. Eu teño esta honra para a promoción." Wang tamén chamou a súa arma e fixo un ego Kwan. El dixo. "Máis digno dela."
  
  
  Eu estaba a pensar que era máis digno en torno a eles. Eu estaba realmente empezando a estar interesado.
  
  
  Os dous homes estaban mirando para o outro, dúas armas apuntadas en cada un dos outros corazóns.
  
  
  O círculo de homes deu un paso atrás, a partir deles, como se eles estaban realizando unha quadrilha sen música. Este movemento aumentou a tensión, o que levou a dous heroes con armas para loitar. Agora é ata orgullo. Se alguén torno a eles se retiraron, que ía perder a cara. Ou calquera outra cousa.
  
  
  — Eu che ordeno que caer as súas armas. Foi un xogo sen fin, e Vahn sabía.
  
  
  — E eu estou dicindo a vostede que eu non tomar decisións máis.
  
  
  Eu creo Kwan despedido en primeiro lugar. Dous flashes aconteceu nunha fracción de segundo, e el xa estaba do outro lado da sala. O duelo deu a todos a distracción que precisaban. Sentado no chan, el tomou o granada na man e comezou a engatinhar, centímetro por centímetro cara á porta. No primeiro tiro, el caeu, realizou a súa respiración, e foi para a saída. O gas creou un mortal cortina de fume. Eles engasgado e caeu, intentando chegar a min. Un foi a través nah, pero o seu ego chutou na vida e dobrados. El deu un gran salto e forzou-se a ir para fóra. Foi unha pesada antigo carballo porta con unha decoración clave na decoración de bloqueo. A porta premendo moi e con confianza. Ela non sería capaz de soportar a presión de oito bandidos para sempre. Pero entón, de novo, eles non teñen moito tempo. O gas tería batido ih fóra o seu pé en sesenta segundos, e en tres minutos todos eles serían mortos.
  
  
  El foi ata o cuarto andar, abriu a fiestra, e tomou unha respiración profunda. O gas vai permanecer onde estaba: o pechado biblioteca no segundo andar, no cuarto onde as fiestras estaban pechadas.
  
  
  A parella de anciáns aínda estaba onde ee deixara. Eles estaban con tanto medo que eles aínda finxir estar morto. Ihk colleu-a, de volta para atrás, e levou-a para abaixo tres tiros de escaleiras.
  
  
  Chegamos a herba diante da casa e deitouse na herba para recuperar o alento. El mirou para fóra da biblioteca xanela. Tres corpos estaba enrolado na nen. A fiestra non se pode abrir, pero eles morreron intentando abrir el.
  
  
  
  
  
  Capítulo 9
  
  
  
  
  Non había suite esquerda na Colonial Británico, entón eu alugado seus tres cuartos. Os dous torno a eles foron para Thestlewaites. El acabou por ser o último nome do Duque e Duquesa. E eles realmente estaban o Duque e Duquesa. Descubriuse que a rapaza, Nonnie, foi ih filla. E tendo en conta que o duque foi oitenta e tres anos de idade, o seu pai sentiu unha sensación de respecto para a nobreza.
  
  
  Nonnie ten o segundo cuarto.
  
  
  Nonnie continuou chegando a terceiros.
  
  
  O terceiro cuarto foi o meu.
  
  
  Suavemente, eu tente explicar a ela que eu non era o seu tipo. Ela protestou furiosamente, e dixo que ela lle gustaba de min. Eu suavemente explicou que ela non era o meu tipo. Iso a fixo chorar. Eu dixen a ela que eu mentín. Eu dixen a ela que eu atope o seu moi sedutor e devastadoramente sexy. O seu pai dixo a ela que el foi gravemente ferido.
  
  
  Ela estaba moi comprensión.
  
  
  "Eu chamei e tiña dúas conversacións. O primeiro foi con Londres, con Roscoe Kline. Roscoe foi unha AH axente. Como un tirador, o seu talento eran moi por debaixo da media, pero cando el veu para o seguimento de Hema en calquera lugar, Roscoe Kline non teñen o sol sobre el.
  
  
  Roscoe parecía nada do que el xa tiña visto antes. A uem puiden ollar como tres persoas diferentes dentro da mesma área. Tiña un xeito especial de cambiar a súa expresión e postura. Un día mirou arredor e viu un neno de recados. Se ollar cara atrás de novo, o neno de recados é ir e ver a alguén — un avogado ou un piloto de carreiras-en calquera taxa: a alguén totalmente. A continuación, el foi só a súa sentimentos, que penso que non estaba a ser seguido... A historia conta que Roscoe unha vez que escaparon a través de Dachau simplemente camiñando para fóra de que Nazi fortaleza, simplemente porque, como el dicía, "el parecía un alemán."
  
  
  Acreditar ou non. Eu creo plenamente neste, a longo prazo.
  
  
  Roscoe prometeu para coller un avión para Nassau. El vai continuar a supervisar Chen-li e Vin Wo ata eu chegar alí. Foi dez minutos últimos dez. Liguei para ela no aeroporto. A viaxe a Londres despegou no tempo. Entón el virou-se na radio. Houbo noticias de unha fuga, pero nada sobre Chen-li é posible capturar. Roscoe debe amosar os seus trucos.
  
  
  O hotel médico examinado o meu ombreiro, enfaixada meu ego, e me deu unha inxección.
  
  
  El non confían en nós con unha soa palabra que topei a porta.
  
  
  O seu hotel tomar un baño, teñen unha bebida e ter corenta e hora bóvedas. Pero ela tamén está interesado en ver Tara, e eu non estou tan directa que eu non entender que ela debe ser a través do inferno para os últimos horas. Foi conmovedora cando ela fixo e dixo, " vostedes sempre divertirse tamén." O seu tamén sabía que ela realmente tiña o visco en mente. Eu prefiro comezar a ollar para ela a min mesmo que sentir e esperar. El esperaba que Tara tiña cancelado o seu hotel reserva e ir ao enderezo que tiña dado a ela. El dirixiu-se a unha casa amarela no outro lado da cidade.
  
  
  Sra Wilson. T. Sheriff me respondeu. Non, ela me dixo, Tara non estaba alí. Hema foi esta Tara? E hema foi para pechar a ela? O sangue comezou a cantarolando na miña cabeza. Tara debería ser aquí unhas horas atrás. Era o lugar máis seguro, podería pensar. Pero eu non debería deixar Ay volva para o hotel. Ela debería ter enviado o seu sincero aquí. A mensaxe de que a Sra Sheriff enviado a ela significaba que eu ía librar-se dos seus perseguidores. El imaxinou a dúas mulleres sentados xuntos, beber café e xogar cos nenos.
  
  
  O espectáculo que agora se presentou diante dos meus ollos non foi menos agradable.
  
  
  Eles tiñan un Recipiente.
  
  
  Pero, voz problemas de novo. Quen son eles? E de onde se leva-la? - La de novo, non sabe por onde comezar. E aínda agora, Tara podería...
  
  
  O seu nome é miña Señora. Xerife, Hema estaba alí.
  
  
  Ela me deu unha botella de ron.
  
  
  A súa preso na nah. Sería estúpido para saír, mentres eu non sei onde ir. Grenada? Eu non creo que eles tomaron Tara alí. Pero foi o único lugar que podería pensar. E é por iso que eles non leva-la alí. El tomou outro grolo de ron.
  
  
  O seu mestre mandou. O sheriff buscar un pouco de papel e unha pluma e escribiu unha nota para os policías sobre Wilson. El lles dixo que os verdadeiros culpables foron e que, probablemente, atopar ih cinco metros baixo o céspede. Eu dixen a eles, pode haber máis corpos, pero eu non sei onde.
  
  
  Entón este lugar santo acendeu de novo.
  
  
  A "Madeira de Níquel", foi exactamente o que Ego Wilson dixo a el. Un pouco run-down taberna no lado da estrada. Mimmo andaba por ela e aparcado entre as árbores.
  
  
  As fiestras eran escuros, pero cando cheguei máis preto, vin que eles foron cubertos con negro cortinas.
  
  
  Eu oín voces.
  
  
  Chegou Wilhelmina. Eu levei cando o aire na sala converteuse respirable de novo, e eu tiña que arrebata-lo para fóra por os mortos truco de un sufocante Tailandés. Estilete atopou o seu lugar na biblioteca chan. Foi bo para chegar a miña vella arma de confianza de volta. Unha nova arma é como un novo amor — está sempre con medo de que non vai deixar a abaixo.
  
  
  Lizzie se inclinou cara a xanela escura.
  
  
  Eh bien, Lotto?
  
  
  Nous visitas.
  
  
  Eles estaban esperando por algo, e eles estaban falando en francés. Francés foi unha linguaxe común en Indochina. Moitos torno a estes revolución-devastado países eran colonias francesas e, a continuación, afrontar a independencia, mentres que pensar xuntos sobre o que dirección tomar. Á esquerda ou á dereita. O seu nunca foi tan boa a estas linguas orientais, pero, polo menos, a súa lingua francesa.
  
  
  "Si le Iate é parti. Vostede ve o sinal?
  
  
  Eles estaban esperando o sinal de que o barco fora aínda.
  
  
  — Плюс важно, sommes sont les autres?
  
  
  Eles tamén estaban á espera de que os "outros". Se eses "outros" foron onde eu esperaba que ía ser, eles poderían ter esperou un tempo moi longo.
  
  
  El esforzouse para incorporarse cada palabra do que dixo. Eles se preguntou se tiña contacto les autres, con Carter. Eles pensaron que era unha pena que non foron autorizados a axuda.
  
  
  "C' est dommage", dixo un, " que la femme est mort."
  
  
  O meu dólar pila parou de bater.
  
  
  Tara estaba morto.
  
  
  A sabedoría, a prudencia, a auto-defensa, oportunidade, a súa finalidade, ah, a vida, todo desmoronou en sentido po. É só tolo. El saltou cara arriba e comezou a porta aberta. Ela foi atacada por o primeiro obxecto en movemento en vista. Ela nin sequera deseñar unha arma. O seu hotel podía sentir a carne no seu mans e sentiu un primitivo ganas de rasgar e retaliar. O seu hotel pode ser a súa propia arma.
  
  
  De súpeto se viu que eu estaba loitando con tres homes. Xuntos, eles foron seis metros de altura e tres cento cincuenta quilos, pero cando se trata de demencia, eu non me gusta o sol. Rabia cega, blazing rabia — que é o que transforma tolos en super.
  
  
  El foi un continuo furioso máquina. Foi unha fábrica que recibe golpes e patadas. Ningún deles me escapou. Estabamos dispostos como un puzzle Chinés-un único, xirando, patadas un balón. Eles estaban todos con medo de tirar, medo a bater un a través deles.
  
  
  O seu hotel gustaría dicir a vostede como eu fixen iso. En realidade, o seu hotel tería coñecido por si mesmo. Pero todo o que eu lembro é a miña propia rabia. Cando acabou, eles estaban todos mortos. E el fixo iso só coas súas propias mans.
  
  
  Tara corpo estaba deitado sobre o mostrador. Non houbo pulso. Ningún sinal de vida. El colleu-a e levouna para fóra. O seu cabelo vermello queimado-me como un puñado de chamas. O seu rostro parecía pálido no luar, pero unha leve néboa de sarda aínda cuberto o seu nariz. Un anaco preso dolorosamente na miña gorxa, e eu gritou para romper libre en un devastador soluçar. Pero non ir máis lonxe, el só quedou alí.
  
  
  El a bicou adeus.
  
  
  Ela mexeu brevemente nos meus brazos.
  
  
  Ee bico-la de novo.
  
  
  Ela riu e fixo. "Ei, Nick," ela dixo cunha risada. — Ela fixo asustalos lo mal?"
  
  
  Eu case caeu, eu estaba tan impresionado por este inesperado rendemento. El non podía dicir outra palabra para nós. Ela soltou unha gargallada. 'Calma para abaixo. Non está tolo. A bela adormecida está vivo e ben."
  
  
  Finalmente, eu puiden dicir "o Que-ha-whoo". Ou algo semellante.
  
  
  Ela riu de novo. — Deixe-me ir e eu vou te contar todo."
  
  
  Foi reducido polos ee. "Mmmm," ela dixo. "É bo para estar movendo de novo." Ela estendeu os seus brazos e xirou en torno ao luar.
  
  
  Ela estaba fermoso. Ela era unha mítica ninfa. Unha ninfa por unha vella lenda, nacido de novo, subindo desde o cristas do vestido, unha criatura máxica a través de contos de fadas, espertou ileso por un feitizo que durou cen anos.
  
  
  El mirou para Nah, máis ou menos hipnotizado si mesmo. Ela rematou a súa danza, balance a cabeza, e sorriu. "Eu odio dicir a verdade, querida. É realmente moi pouco romántico."
  
  
  Proba-lo, " eu dixo.
  
  
  "Biofeedback," ela dixo.
  
  
  Orgánica feedback?
  
  
  Orgánica feedback".
  
  
  "Vostede xa dixo que," eu dixo. "Pero o que é iso?"
  
  
  Ben, non hai dúbida de que vostede xa escoitou falar de estas teorías sobre como deixar unha dor de cabeza, como xestionar asma só por controlar o seu cerebro ondas... "Entón, o que?" Alí foi un best-seller chamado Biofeedback. Eu non lin ningún best-sellers, pero eu oín sobre estas teorías. Non tiña nada que ver con "como podo imitar unha persoa morta en matemáticas?"
  
  
  "Ben", ela dixo, " eu fixen. Eles me preguntou onde estaba, Odin en torno a eles me bater e eu caín. A continuación, o seu só comezou con esta bio-producto. Eu baixou a pulso ata que eu podía sentir o seu ego máis, e manteña miña respiración. Eu sempre fixo que cando eles chegaron moi preto de min."
  
  
  Así como que? Eu bati os meus dedos.
  
  
  Non. Non é fácil. MACHADO está preparado para un grupo de mulleres axentes. Este exercicio durou moitos meses. Pero funciona."
  
  
  Pero dígame, por que non en contacto comigo? Ela encolleu os ombreiros. — Eu non estaba seguro de que era vostede en primeiro lugar. Pero tamén "— ela fixo unha pausa e mirou para o chan — " ir para o seu hotel para ver se incomoda."
  
  
  El deulle unha velenosa ollar. "Eu estaba tan maldito preocupado cando dixo que estaba morto que eu invadiron este club como un tolo."
  
  
  'Ola alí."Non berrar como que. Pensas que ela veu aquí para divertirse?
  
  
  'Non'.Pero non era divertido. Que durmía no traballo.
  
  
  Ela sabe que este método ten varias vantaxes. Pode incluso deixar o seu pulso mentres os seus oídos continuar a función. E a xente só tenden a non ser tímido nas súas palabras, en presenza do falecido.
  
  
  Tara aprendín moito. Non que iso ten de nós calquera máis, pero, polo menos, os segredos de Nassau foron esclarecidas.
  
  
  Lin Xing e Bangel tiña un festival oriental de farmacia. Bangel tamén tiña un hotel en Nassau. Cando todo parecía bo de máis para ser verdade, a empresa Chinesa KAN fixo unha oferta que non podía rexeitar. En cambio para non apagar a fonte de drogas, KAN esixiu vinte por cento dos ingresos e periódica servizos. Este "aleatoria servizo" foi moi simple: todo o que tiña que facer era dar cobertura e cobertura para o PBX serie que KANG estaba tentando planta en algún lugar.
  
  
  Nassau foi un ideal de área de preparación. Preto de América, pero aínda territorio Británico. Esta salvo ih unha morea de problemas e risco. E, como para a última etapa da ih viaxe, era moi fácil a bordo dun barco de pesca e terra sobre un remoto Florida arrecife. O sistema estaba funcionando ben.
  
  
  Charles Bryce, por exemplo, é o home que matou o Senador Morton. Na primeira, el traballou como un sinxelo asistente de cociña en un casino en Granada, a continuación, KANG foi nomeado por ego, tirando o dereito cordas aquí e alí, como un piloto de "Voando Acces"; - el caeu o avión co senador en nen. Como PODE, o sistema funcionou sen problemas, pero Lin Xing opuxo a este dobre papel. É principalmente destinado contra o uso de forte cortes. Había outros participantes que resmungou.
  
  
  Isto culminou cando Chen-li tiro Saybrook. Era imposible. O senador Saybrook podería ter sido Chen-li destino, pero eu debe ter matou a si mesmo na casa en Maine. Cando Saybrook entrou no casino con ollos sincero, Chen-li pensei: "Por que eu debería esperar por ela?"
  
  
  Foi unha maldita cousa estúpida que facer. Entón, o que vai abrir o seu propio niño.
  
  
  Chen-li foi detido.
  
  
  Lin Xing decidiu saír. Malo o suficiente para transformar Bangel en para-lo, se é necesario. O resto da clase tamén estaba na beira do motín.
  
  
  Todo o negocio do casino en Granada foi de súpeto baixo ameaza.
  
  
  Eles enviado Por Vin. Ih gran home en Londres, ademais dun equipo de rescate por Kang para chegar ao Chen-li. Á tiña establecido a si mesmo como un opio negociante, e este papel, o que lle permitiu gañar Lin Xing confianza, así como enviar Lin Xing para buscar-me. Pero por mor de este caos e motín en Granada, KAN tiña que atopar unha nova localización. Entón, eles incluído o de Madeira de Níquel no caso, se agochar as drogas de Wilson. T. Sheriff. Este bar Stahl ih é a nova sede. Alí, eles se reuniron para planificar a súa próxima accións. A maioría da xente en torno a eles, mesmo comeu e durmiu alí. O plan era bo.
  
  
  Wing foi o cerebro detrás Chen-li escapar de todo o cárcere. Tamén planeou o accidente con este iate e trouxo un submarino. El, entón, organizou unha "reunión de negocios" co duque, e tamén a certeza de que o duque fiel mordomo tiña desapareceu. Non foi coincidencia e agradable que o Vin sabía unha gran butler? Acaba de chegar en torno a Londres con Lady Cheryl recomendacións.
  
  
  El deixou os actos violentos para Wang Tong. Estas clases non eran malas, ben, violento. O que estaba aburrido foi a traducións. Nalgún lugar, a partir de francés para Camboxa, Thai, Chinés, e o especial galego de Van Tong, erros que houbo, e ben-pensada plans teñen perdeu un pouco do seu significado. O que se seguiu mirou como algo saído dunha "pedra Angular Gardas de"película de comedia.
  
  
  Cada vez que un dos rapaces en torno KAN tropezou sobre un corpo, eles pensaban que era KAN está facendo.
  
  
  Despois de todo, KANNA tiña todos os motivos para matar Bangyeol, e KANG tamén prevista para matar Lin Ching. Entón, todo o mundo pensaba que era alguén no grupo que fixo iso, e, silenciosamente, limparon os cadáveres que tiña deixou para ela.
  
  
  O resto foi menos divertido. Este foi o aya parte que se encarga de visco relación Garou. Eles chegaron a el cando el entrou en contacto comigo. Os faces sobre o Teléfono fixo, e a notificación veu que " o Americano está morto." Vin só penso que por feito que eu era este Americano. Era tarde de noite cando Wing grupo fixo o seu camiño para a Fervenza de Estrada, e os outros comezaron as súas historias sobre unha conversa xeral.
  
  
  Eles decidiron que mellor me — e de xeito rápido. Pero eu xa estaba na Fervenza da Estrada. Eles tomaron Tara, no canto de min.
  
  
  "Onde é que eles leva-lo?"
  
  
  Ela se virou.
  
  
  Vostede dixo que eles eran o seu. Eu quero saber onde.
  
  
  Ela deixar que a area executar para abaixo do meu peito. - "Eu creo que é un moi enfermo saca-rolhas." Ela chamou a un dólar pila na area no meu peito. 'O que está a suceder?'Que é iso?", ela preguntou con unha risada. "Vostede está con ciúmes, Carter?"
  
  
  Claro que eu non son celoso. E non me chame Carter. Vostede parece unha muller reporteiro en torno a unha película.
  
  
  "Eu só aconteceu para xogar Lauren Beckall." Ela levantouse con dignidade e correu ata a praia no luar. "Se ela precisa de min", ela dixo, " só asubío." O único que ía prexudicar a súa dignidade era que ela non estaba vestindo roupa. Cando nos coñecemos, ela parecía un moi decente moza. Pero, ultimamente, ela parecía máis un roto moza que unha boa muller.
  
  
  Ela sempre hotel sl. O seu hotel ee de novo. Pero a peor parte é que eu non podía asubío.
  
  
  El levantouse e seguiu ata a praia.
  
  
  Fomos a natación.
  
  
  En & nb, no medio das ondas, que esvarou outro en torno a outros.
  
  
  "Non vai funcionar," ela dixo. Eu dixen a ela. "Unha aposta?"
  
  
  Ben, podería ser, se non fora rasgado por outra semana de actividades ao aire libre. Así fixemos o amor á beira do océano, ás veces, cuberto con auga, ás veces, espido de novo. Nós caeu para o mesmo ritmo como a onda, ou a onda — en o mesmo ritmo como a nosa, de xeito que el e quedou ondas e costa, reunión no seu curso natural e dicindo adeus, que se tornou aínda máis amigos, saudar e despedirse cariñosamente, con mollado salgado bicos. En realidade, nunca deixou. A miña boca, no seu peito inmediatamente fixo comezar todo de novo como descendemos xuntos na roda de auga e subiu de novo xuntos, ofegante con emoción.
  
  
  Uns días máis tarde, ela me dixo,"Vostede sabe, eu estaba con medo de seu en primeiro lugar."
  
  
  El foi para dentro da súa man sobre o seu estómago. "É un xogo asustado, mel. E se non pode xogar con coitelos ou kung fu... ben, eu non culpo vostede. El mirou profundamente nos seus ollos. ""Entón deixe-me dicir-lle que.: Eu estaba moi irritado con vostede."
  
  
  Ela balance a cabeza. — Eu non quero dicir a continuación. Quero dicir, ata este día, cando se e eu estabamos sentados no mesmo bar, cando estaba sentado alí, no outro lado da materia, millóns de quilómetros de distancia.
  
  
  "Mira", dixo suavemente. "Unha voz como o dela. E ninguén me pode facer pagar por iso. Vostede sabe que agora que ela é con vostede, ela é todo o seu. E o resto do tempo... ben, entón o seu probablemente todos os seus propios.
  
  
  Ela sorriu. Había unha néboa de súa tristeza nel. "Non te preocupes. Carter. Eu non vou tentar cambiar a ti. Simplemente... Ela fixo unha pausa, tendo en conta o que dicir, entón, decidiu continuar — " que eu non sabía antes. Entón, se o seu nome non é Lauren Beckall, entón eu teño esta espectacular, nojento tendencia a ser Orfo Annie. Ela sorriu de novo, pero esta vez o seu rostro estaba máis alegre. Non se preocupe. Agora é moi grande e forte, e o amor só do xeito que son."
  
  
  Eu teño un built-in reflexo para a frase "eu te amo", en unha serie de saltos. El nunca prometeu-lle calquera cousa... todos temos que mantelo non vinculante... eu olhei en Tara. "Eu creo", ela dixo, " quizais eu te amo tamén."
  
  
  "Meu Deus," ela dixo...
  
  
  
  
  Capítulo 10
  
  
  
  
  O Museo Británico era moito máis atractivo do que nunca. Para min, non foi sempre algo sinistro sobre esta atracción. Se está mirando para algúns armadura que o Rei Arthur debe ter unha vez usados, ou un monxe do manto que "se remonta a 610". De súpeto ocorre para que a historia non é só unha pequena historia que é a presión e secas estes libros de historia, como unha cadea de estéril persoas e eventos vai de man en man para as datas que están sempre lembrado. (1066, Viking vitorias). 1215, Magna Carta.) A historia é unha difícil, difícil mestura de feitos escrito con coraxe, confianza, e sangue. A historia é sobre a xente coma ti e de min, para sempre condenados a servir os nosos simples, banais existencia. Non é un metal escudo, ou unha peza de pano.
  
  
  Como dixen, non é asustado.
  
  
  El tiña arranxado para atender Roscoe ás once horas na sala onde o Policía dedo impresións foron mantidos. Un pase especial foi obrigado a entrar. Eu tiña este paso, e indicacións para chegar alí, así como un brillante panfleto sobre John Constable (1776-1837). Ela foi entregado un pase por un Margaret Rutherford lookalike, que, entón, me entregou un xigante cartafol de gravados. "Un romántico realista," o panfleto, dixo. "Policía Hotel retorno á natureza." Se é así, entón natureza (1776-1837) foi un lugar marabilloso. Unha vista de verde brillante.
  
  
  "Pero si. Entón non había baño na casa.
  
  
  Dela, virou-se ao redor. Foi Roscoe Klein.
  
  
  "Seguen a admirar esta pintura," el dixo. El se virou e admiraba a pintura. "O noso amigo mutuo de Nassau veu aquí. El alugou unha casa de campo no Cotswolds. Ela, fun a outro pintura. Casas con tellados de palla e un verde brillante río. "A súa Chen-li aínda está alí. Eles foron alí sincero todo o aeroporto e con eles o furón non ir para fóra en calquera lugar. Non houbo visitantes. Non houbo chamadas de teléfono", que é inusual. Eles están só unha morea de escudeiros levan unha tranquila, ordenado vida ao aire libre. Por suposto, eles só fora aquí para vinte e catro horas.
  
  
  El virou-se outra folla e esta vez explorou o muíño e fluxo. "Vostede xa viu calquera outro KANG axentes?"
  
  
  "Ninguén, Nicky. A ninguén.'
  
  
  — Será que ninguén incomodá-lo?"
  
  
  Que é a min? Lamong Cranston? Coa capacidade de nube a súa mente? Ninguén ve a sombra, bebé.
  
  
  Entón eu teño outra saca-rolhas, Roscoe... Por que estás suxerindo que eu ollar para estas imaxes?
  
  
  Dela, virou-se ao redor. Roscoe deu de ombreiros. — Eu só penso que debe saber algo sobre a arte."
  
  
  O que eu dixen entón non é adecuado para a compactación.
  
  
  Tivemos un xantar no West End restaurante chamado o Cazador Cabina. Unha madeira paneis cea con unha especie de anguía-en-marmelada e lebre-volta menú. Eu chamada Tara e dixo a ela para vir. Estabamos en un" apartamento " que pertencía a un amigo de Roscoe é, unha rapaza que estaba a traballar actualmente en torno á cidade. Estabamos máis sobre o noso propio, e tivemos menos problemas con todo o que John Stewart absurdo sobre porteiros, camareiros, e empregadas do fogar. Foi tamén o máis forma pacífica para interactuar coa cidade. Vin o camiño Roscoe mirou para Tara cando ela veu. Ela estaba a usar un verde esmeralda vestido de cashmere con unha estreita decote e axustado como a peste, que expuxo a súa no seu mellor, e axudou a súa empresa rolda seos. Ela debe ir de compras e compras un ego que mañá. Polo menos eu nunca vin isto antes, ego. Eu ás veces pode esquecer o seu vestido, pero eu nunca vou esquecer o seu vestido axustado.
  
  
  El presentou o seu Roscoe. Ela sorriu o seu propio sorriso. Como dixen antes, Roscoe pode ollar todo o emu gusta, pero agora está especializada en asistir sen expresión. Mr Poe, A Persoa Media. Media altura, construír, rostro e roupa. Estimo que foi de preto de cincuenta anos de idade ou máis, e eu conseguir que figura engadindo todo o que fixo. Pero el ten o seu propio cabelo groso, non é gris, e el non ten que agresivo cor negra que acontece cando cor.
  
  
  Así Tara sorriu. Algúns momentos despois, cando Roscoe mirou para el, el foi Gary Subvención. Era alto e delgado, e de súpeto nen estaba vestindo un traxe a medida, e el viu que tiña sorprendentemente dentes brancos. Ah, o branco que enfeitiza, e Tara mirou deslumbrado.
  
  
  El sentou-se, limpou a gorxa, e con unha empresa, xesto imperioso chamado o camareiro máis e ordenou bebidas. "Dime," dixo a Roscoe, " que está a asistir o seu comercio agora?"
  
  
  'Negociación?'
  
  
  'Fóra. O seu comercio exterior.
  
  
  "Oh, a suposta comercio. Charlie Maza. Xa viu ego?'
  
  
  O seu ego nunca vin isto.
  
  
  "Ben, iso é bo. Armas tamén son bos. Se algo acontecer — e eu non creo que vai-vai deixar-me saber. Hai un neno con el, Pearson. Así que non se preocupe sobre iso."
  
  
  'Un neno?'
  
  
  Roscoe me mirou directamente nos ollos. — Eu creo que era moi intelixente cando foron vinte."
  
  
  Eu penso sobre iso por un tempo. — Aínda así, ela ía sentir moito mellor se estaban sentados alí agora."
  
  
  Roscoe sacudiu a cabeza. — Eu son un can de caza, Nicky. Non é un can de garda. Ademais, eu estou quedando moi - " moi vello,"el intentou dicir, pero colleu a si mesmo só no tempo," ela stahl foi moi preguiceiro ultimamente a mentir na herba mollada por unha semana de espera."
  
  
  "Como pode ser tan seguro de que eles van ir por moito tempo?"
  
  
  - Produtos, por exemplo. Eles ordenou mantimentos-por exemplo, para unha semana. Eles aínda contratou unha empregada. Isto significa que eles pretenden ser bo nenos por un tempo. Esta noticia se espalla rapidamente a través da aldea. E cren en min, que xa é noticia en estas cidades se alguén espirrar dúas veces.
  
  
  "Entón, o que imos facer?"
  
  
  "É só esperar?"
  
  
  El tirou dúas caixas de correo. Pequeno peto caixas negras. 'Para ti, un para min."
  
  
  'A traballar a partir de unha distancia?'
  
  
  'Si. Só tes que ir ao seguinte teléfono e disco de nove a tres-seis-catro-cero-cero-cero. Fóra da cidade, ten que primeiro á súa vez cero e un. A continuación, prema código este cutie e vai escoitar unha gravación de Maza informe. Informe de cada hora.
  
  
  "É só iso?"
  
  
  "Non", el dixo. "Hai algo máis. Tamén se pode chamar e deixe a súa mensaxe na cinta. A continuación, Maza e o seu ego pode escoitar. Dolores está vixían constantemente monitor, entón imos ser avisado, se algo sae mal. Só asegúrese de dicir hey onde está aloxado. Dolores foi un MACHADO cadro.
  
  
  — E esta casa — é posible para poñer Zhukov en que?
  
  
  El fixo unha crema de rostro e sacudiu a cabeza. 'Mal. Ou eles deben ser ir por un tempo, pero eles non mostra signos de aínda. Poderiamos tentar enviar un traballador, por algún motivo. Pero se Poe Vin caeu para tal truco, el sería morto hai moito tempo. Temos unha conexión local rede telefónica, polo que pode interceptar todas as mensaxes enviadas.
  
  
  Eu non me gusta. El foi para sempre a esperar. Pero eu non podía risco de me poñer en risco. Vin Vo lembrado de min. Só ten que amosar o emu seu rostro unha vez e toda a operación ía ser un fracaso.
  
  
  El mirou para o reloxo. Foi dous minutos para un. "Se a súa paxinación sistema está a traballar, eu creo que ten tempo para facelo."
  
  
  Roscoe me deu o seu abraiante sorriso. — Por que non facelo agora?", un amigo? Mantelo nos seus dedos por un tempo. Probe vostede mesmo.
  
  
  "Eu confío en ti implicitamente, Roscoe," eu dixo. El sorriu para a Tara. "Quero dicir con teléfono. Eu sei que me vai dar un preciso informe.
  
  
  El podería argumentar que, pero N-3 é sempre máis importante que a K-2. Roscoe respondeu o teléfono.
  
  
  Tara sorriu.
  
  
  Era o doce, pero baleiro sorriso dunha muller que non sabe a flota ten só navegou. "Eu estou con fame," ela dixo, mirando para o menú. "Ademais, el non é o meu tipo", engadiu ela sen mirar para arriba.
  
  
  A súa testa rosa. "Eu nin sequera pensar sobre nós por un momento," eu dixo.
  
  
  Mace non ten o Mar de Barents territorio para nos dicir. Que basicamente nos deu un día de descanso. Eu comprou-lle algúns billetes para o musical. Unha cousa chamada " Dicir a Súa Nai, "que un arrogante New York Times vendedor chamado"moi divertido, se che gusta ese tipo de cousas."
  
  
  Tara estaba preparado para algunhas compras, e ela pouco nervioso sobre non facer nada. A miña voz debe ter soou absurdamente asustado, porque de súpeto, ela deixou de falar.
  
  
  "Eu sei que está a pensar", ela dixo en pasado. "Pensas que iso vai ser un dos seus esquecido trampas para turistas, entón o que facer con esa rapaza? Ou mellor, o que ela estaba facendo aquí, de calquera xeito? Todo o que ela pode facer é obter secuestrado e ir de compras."
  
  
  Eu non responder. Ee pensar-estaba preto.
  
  
  — Ben, eu teño unha razón para estar aquí. E a razón é que unha vez que descubrir onde os laboratorios están no Salón ih, eu sei que os clons son en torno a eles e que facer con eles. Ela estaba mirando para min na mesma non rudo, lacónico xeito que ela tiña o primeiro día que nos coñecemos no Waldorf. E o cabelo na parte de atrás do meu pescozo estaba arriba, así como fixo a continuación. Dela, sabía que a súa reacción foi puramente defensiva. Ela sentou alí e me sentín como ela estaba aburrido min, e non había moito que ela puidese facer sobre iso. E ela foi esaxeradamente sensible, e ela tamén non podía facer nada sobre iso.
  
  
  Que estaba na esquina de Piccadilly Circus, mirando para o outro en rabia impotente.
  
  
  Ela dixo. — Ademais, hai algo que eu poida facer.
  
  
  "E así é," eu dixo. "Quere dicir que tamén vai dicir algo."'ela dixo. — Podo tamén facer moi feliz."
  
  
  É difícil argumentar con tal sen verniz verdade. Combinados de nos atopar no apartamento ás cinco horas. Ata entón, os furóns en torno a nós vai coidar de si mesmos. Eu fun para o bloque en Charing Cross Road. El quedou un pouco escura. Non exactamente néboa, senón algún tipo de espesor frío. A cura a ferida no meu ombreiro ferido. El preguntou por que a xente lle gustaba prexudicando outro amigo tanto cando dor que realmente existiu.
  
  
  
  
  Capítulo 11
  
  
  
  
  En un cuarto a tres, chegou ao bloque. Só a tempo para me lembrar que foi case tres horas. O galego non beber en todo, nin cando. É por iso que-polo menos segundo Roscoe - non pode confiar en galego. Eu pedín unha cervexa e capotou a través do xornal.
  
  
  Na páxina dez de Londres Veces, houbo un pequeno anaco de noticias en todo os Estados Unidos. Descubriuse que Senadores Bale e Croft foron vítimas dun accidente de helicóptero, mentres comprobar os efectos do Furacán Carla. Polo menos, iso é o que penso. O helicóptero e piloto estaban falta, e a investigación foi adiada debido ao Furacán Dora.
  
  
  Así ih converteuse seis. Morton, Saybrook, Lindale, Cranston, e agora Neil e Croft. El podería imaxinar Washington acrobacias. Conversa privada sobre intentos de asasinato e conspiración. Fomentar as declaracións do goberno. Mentres tanto, top-secret negociacións estaban tendo lugar en Hawke oficina. Como podemos tomar medidas de seguridade sen causar pánico xeneralizado?
  
  
  Eu estaba querendo saber como — se Hawke fixo que-el ía manexar o clon caso. Ata agora, o furón tivo ningunha evidencia concluínte para a teoría. E se el fora aínda que remotamente inclinados a aceptar a nosa teoría, eu aínda non coñecín el por un tempo. Sen dúbida, os clons xa estaban no país. Pero como pode ih ser instalado na lista de buscados se non sabe como moitas copias da mesma persoa están arredor?
  
  
  Pero, por suposto, que foi Hawke problema. Ata agora, eu tiven o meu propio problema. A miña tarefa era atopar un viveiro de estes PBX sistemas, onde foron localizados. Matar o orixinal e destruír as copias. Tamén tentar descubrir como moitos-se hai uns ihs esquerda están camiñando libre con un asasinato orde. Se tivese feito isto e viviu o tempo suficiente para contar a historia, Washington podería ter comezou unha grande escala de apagado. Polo menos, non, se eu vivir por moito tempo o suficiente.
  
  
  Todo isto foi todo en círculos e, a continuación, veu de volta para min. Washington estaba esperando para o meu primeiro movemento. E Chen-li estaba esperando para o seu primeiro movemento. E, a continuación, chega un punto que non debe pensar en todo: que se este Chen-li non se move en todo? O que se está só sentado na clandestinidade e hai menos e menos senadores?
  
  
  O timbre comezou a soar. A rapaza no bar me dixo que era hora de pechar. Eu pago e esquerda.
  
  
  Ás veces me pregunta se somos parte de algún xigante xogo de xadrez. O Gran Man ven e se xacta de que vai poñer vostede onde non sería de todo. Parece unha moi aleatorios movemento. pero ao final, verifícase que esta foi a última xogada do xogo enteiro.
  
  
  Eu fun para unha curta andaina. Sen rumbo, eu creo. Po de Títulos de borrado. En un bo tempo, el atopou-se no Burlington Arcade, unha longa, estreita galería de tendas. Para ela, el estirar para o seu pescozo como todo o mundo a mirar para arriba a bandeira-decorado teito da galería. El mirou para a tenda de fiestras con camisetas e cámaras, e nas fiestras con Chineses figuriñas.
  
  
  Eu estaba tomando un desvío cando un home en Virxinia tirou unha foto de súa esposa.
  
  
  Entón eu execute para unha coincidencia.
  
  
  A miña primeira reacción foi a de afastar así que non me ve; ollar para a miña cara na reflexión da vitrina. Pero entón eu entender que el non me recoñece o final. O seu ego sabía que o seu rostro case tan ben como el sabía que a súa propia. Eu coñecín el dúas veces antes. O seu ego xa matou unha vez. Pero non neste corpo. Chen-li estaba en algún lugar no campo. Colgado Lo estaba no inferno, e eu non creo que Lao Zeng foi facer a compra agora. Este cara pertencía a alguén. O mesmo amplo, duro afrontar. O mesmo plano, expresión hostil. O mesmo perfectamente colocado verruga.
  
  
  Outra rama.
  
  
  Eu seguía con un casual, calma marcha. Piccadilly tubo, de volta para Russell Square.
  
  
  Era arriscado para segui-lo tan de preto. Pero hai algúns riscos que debe tomar. Ademais, el comezou como un home que non esperar problemas. El non ollar para os seus perseguidores ou virar. Saída: de múltiple elección. Ou el non sabía que eu estaba sendo perseguido ; ou el sabía, e estaba levando-me en unha trampa.
  
  
  El seguiu-lo para un pouco máis bloques ata que a rama desapareceu en un vermello-edificio de ladrillos. A porta estaba numeradas 43, e un bronce nominal engadido irrelevante información: "Featherstone Sociedade "con un irrelevante postscript:"Fundado en 1917." O que o inferno tipo de Featherstone Sociedade foi iso? A seguinte cousa que eu tiña que facer era descubrir.
  
  
  Houbo un macrobiótica restaurante do outro lado da rúa. De súpeto, eu tiña un gran apetito para unha alimentación saudable.
  
  
  Foi tomada por unha táboa con unha vista de a rúa; o camareiro, que non parecía tan saudable como se podería pensar en esta configuración, cepillado fóra algunhas migallas e me entregou un menú. Eu tiña unha opción: xirasol sorbet (batido de iogur con sementes) ou unha lista de cada vez máis mortal mesturas. Zume de espinaca, repolo suflê. El fixo unha pausa sobre a decantar orgánica limonada, pregunta o órgano que conseguira a cociñar o ego de todo.
  
  
  Un par de viúvas con bastóns fixo unha dolores camiña a través de Featherstone Sociedades.
  
  
  Un suculento adolescente en unha camiseta e jeans levou a táboa seguinte para min, e ordenou un xirasol . Ela mirou para min o camiño nenas facer.
  
  
  Unha muller veu con un gran número de paquetes. Sobre as súas cabezas, eles usaban unha excesivamente red hat e case ostensiva engurras. En principio, eu penso que ela estaba falando para si mesma. Pero eu estaba mal. Ela estaba falando a súa bolsa. "Todo ben", ela dixo, " e por favor, manter a calma.
  
  
  Ela estaba absolutamente seguro sobre iso. Unha bolsa da compra, con unha boca moi grande PODE ser moi aburrido.
  
  
  Ela sentou-se para abaixo na táboa seguinte para me e tirou o gordo marrón cabo. Ei, que non estaba lonxe de oitenta, pero ela aínda estaba levar posto que para combinar os seus anos de mocidade. Ela era algún tipo de adolescente. Perla colares e almiscarado perfume.
  
  
  "Sente-se," ela dixo para a bolsa. Ela virou-se e deu-me un apologética sorriso. "Eu non entendo por que egos non está permitido en restaurantes. Eles din que ten que ver coa limpeza ou algo así. Pero é moi puro. Ela mirou no seu saco. "Non é certo, querida?"
  
  
  Cerrar foi un seis quilos Yorkshire Terrier. Tamén coñecido como Roger. Coincidentemente, eu non me gusta de todos aqueles pequenos cans latindo en todo, e algo sobre o que debe ser escrito todo sobre a miña cara. "Eu espero que non ten medo de cans."
  
  
  Eu dixen a ela que eu non estaba con medo de cans.
  
  
  Oh, bo. Ela sorriu e deu un tapinha no meu man. "Roger, porque non machucar unha mosca."
  
  
  El preguntou en voz alta, dado o ego de crecemento, se unha mosca ía prexudicar a uem. Ela soltou un estridente gargallada, e coquettishly sentou-se para lamber.
  
  
  O seu nome era Señorita Mabel. Ela viviu no bloque hai máis de cincuenta anos nunha casa que ela modestamente descrito como moi luxoso. "Ah, imos só dicir que... un agasallo, imos só dicir ... outro. Señorita Mabel quere, deixe-me saber que Nah, en realidade, tiña sexo. Eu deixei claro que a Señorita Mabel que eu non estaba sorprendido.
  
  
  Isto me gañou algúns puntos, e a conversa tomou unha determinada dirección. Eu estaba contada por ei, que eu estaba sentado e esperando por un amigo que estaba actualmente asistir a Featherstone Sociedade.
  
  
  "Mmm", ela dixo. "E vostede non quere ir alí." Non cre nestas cousas? †
  
  
  Eu dixen a el que eu non sei moito sobre iso.
  
  
  "Ninguén sabe sobre pantasmas, o Sr Stewart. Nós só temos que aceptar o que eles están alí."
  
  
  Só como aquel. O Featherstone Sociedade permite falar cos mortos.
  
  
  El preguntou se este sector tivo cuestionou senadores.
  
  
  Eu pregunteille se ela xa tiña alí, e ela bufou.
  
  
  "Ha. Non, iso é improbable. John Featherstone me maldixo en 1920. Unha maldición, imaxina que. El dixo que eu era un brawl, para dicir o mínimo. Oh, el era un home de decencia, un verdadeiro fanático. Ela bateu a cabeza co seu dedo índice, que brillaban con unha colección de aneis de diamante. Memorias de un pasado escándalo.
  
  
  "Ben, se me preguntar —" ela dixo suavemente no meu oído, " non hai un corpo en esta casa que temos que falar. Vivo ou morto, debe ser un anxo para entrar nesta casa. E anxos, miña querida, é moi aburrido. Ela deu o que se pode chamar unha travesso piscadela.
  
  
  O camareiro trouxo hey, un refrixerante ricos en vitaminas. Ela tomou un grolo e fixo unha cara de desgusto. Esta bebida é moi bo para ti.
  
  
  O que eu digo de novo? Oh, si, ben, cando morreu, a súa filla tivo máis. Ben, eu estou falando sobre rarezas... Alicia Featherstone, querida señora, a Señorita Mabel engurrou os beizos en sinal de desaprobación. "Xogando unha virxe por moito tempo nunca é unha boa cousa."
  
  
  El ignorou a Señorita Mabel psychosexual teorías.
  
  
  Ben, un absurdo. "Ah, Touwe" ou "Wauwe". algo así. Eu non a coñezo exactamente. Se me preguntar, mel, é por mor da tradicional comida Chinesa ela aprendeu como un neno. Se comer máis cousas horribles, vostede sabe. Eu creo que afectou o seu cerebro.
  
  
  Ela aprendeu unha chea de moita xente ao longo dos anos para saber o que ten que escoitar de todo. Desde ih favorito disco voador teoría para paso-a-paso repetición de ih mellor xogo de golf. Todo o mundo quere ser oído. E se está disposto a escoitar as cousas que ninguén quere escoitar, as posibilidades son de que eles van che dicir cousas que ninguén máis o fará. Así, a curuxa de todo o mundo non teñen interrompeu se non estaba mirando a rúa. O que eu vin alí me dixo que eu podería gañar o gran premio.
  
  
  El desculpouse e foi para o teléfono. Ego atopou no cuarto dos homes e disco o seu número. Mace non teñen o actual.
  
  
  Eu estou taping el.
  
  
  O filial só deixou a través do número 43. Eu fun para o canto para enviar unha mensaxe. A non ser que non foi a rama que foi atrás dela aquí. A non ser que fose cambiando e mancando para a última media hora. Por suposto, era posible. Pero el non confiar nela. A miña rama parecía moi arrogante que se preocupar con disfrace. E se fose calquera outra cousa, el atopou algo maior. Estes son clonación estacións.
  
  
  Foi dez minutos para catro. Eu deixei unha mensaxe para Roscoe. Eu dixen a uem para vir aquí e manter un ollo sobre o seguinte clon. Nese medio tempo, eu vou sentir aquí e ver. Vou ver se alguén vén."
  
  
  Señorita Mabel estaba falando para Roger de novo. Ela preguntou se eu podería obter a súa meu próximo reumatismo proba sen unha charla sobre a composición química dos alimentos. Eu levei unha oportunidade a ela. "Por que fixo Alicia Featherstone crecer en Chinés ed?"
  
  
  Señorita Mabel parecía pensar que era un parvo saca-rolhas. Ben, querida. O que máis o Chinés comer?
  
  
  Agarde un segundo. — Quere dicir que o Featherstones son Chineses?"
  
  
  "Ben", ela apuntou para min. "Non realmente. Pero, de novo, non exactamente.
  
  
  En suma, o Vello John era un té exportador. El viviu en China durante moitos anos. Pero coa revolución de 1912, tornouse claro para os Occidentais que eles xa non eran benvidos. O ego caso foi confiscado. Matou o ego esposa. Entón, John volveu a Londres coa súa filla pequena.
  
  
  E con unha propensión para misticismo.
  
  
  El dixo que el falou para a súa esposa cada día. E emu conseguiu convencer a moitos dos antigos aristócratas que podería ser ih de " contacto cos mortos." Eles axudaron a uem e fundou a Featherstone Sociedade. Que foi practicamente todos Señorita Mabel sabía sobre iso. Excepto que John e a súa filla Alicia viviu como eremitas. Só para saír de cando en vez para lanzar unha maldición sobre a menos puros de corazón.
  
  
  Ela rematou a súa historia só no tempo. En menos de un segundo, ela mirou na súa bolsa. "Roger!", el pouco a ela. 'Mal can.
  
  
  Ela desculpouse e esquerda.
  
  
  El foi de 4:30 cando Roscoe chegou. El tomou unha táboa, no outro extremo da sala e caeu unha nota no meu colo, como pasou mimmo:"Hai unha porta de servizo na rúa."
  
  
  Comezou a chover así que deixei o restaurante. El parou no abrigo de entrada e mirou para fóra da xanela do outro lado da rúa. Unha muller nos seus anos sesenta en un vestido de seda negro estaba axeonllado no peitoril da xanela, ollando para fóra.
  
  
  A través da choiva de seu, escoitou a súa voz. "Si, unha corda. el dixo. "Ah, a corda. Ugh.'
  
  
  
  
  Capítulo 12
  
  
  
  
  Foi unha estreita rúa de lastros que correu a lonxitude do bloque. Algúns onde foi lixeiramente máis amplo onde adoitaba haber entradas para algúns estable ou pequeno terreo de xogo. Rematou en un túnel de preto de doce metros de longo. E entón houbo unha rúa lateral.
  
  
  Número 43 era un de catro andares mansión. Non había lume escapa, pero había unha porta de atrás.
  
  
  A porta se abriu.
  
  
  E alí foi o meu primeiro sector. El me viu, tamén, e me deu un rápido, cuestionamento mira. Un "eu non vin que antes"mira.
  
  
  En caso de dúbida, ten que improvisar. Fun ata el e sorriu. Eu sinto moito, pero eu estou ollando para Marsden casa. Eu puxei Roscoe nota do meu peto e finxiu estudo. El di que eu teño que ser o número corenta e catro, pero — eu encolleu - " non hai corenta e catro en todo.
  
  
  El mirou para min. 'Eu non sei. Pero, polo menos, non vai atopar un ego na rúa." Esta era a súa primeira vez, falando a un clon. Eu xa oín outros falar con ela, pero non para min. Agora el me bateu. Todos eles falaba un inglés perfecto sen ningún tipo de acento. American acento galego. Eles foron ben adestrados.
  
  
  "Escoitar," eu dixo, " quizais eu vou usar o seu teléfono. Eu teño Marsden número - " eu atrapalhou con Roscoe nota de novo.
  
  
  El balance a cabeza. "É mal funcionamento."
  
  
  "Oh, — dixo. "Ben, grazas."
  
  
  Eu non tiña opción, pero para ir para fóra a través da rúa. A choiva foi caendo máis difícil agora. El bateu a calzada e eco en voz alta no estreito paso. O lugar foi sinistro. A rúa é escura. A choiva é escuro. É esvaradío por mor da choiva repentina. O seu colo virado cara arriba.
  
  
  Non era algo que eu vin ou escoitei. Era só un instinto.
  
  
  El parou para acender un cigarro. El parou na Rivnenskaya só un paso para lonxe de min.
  
  
  El non virar. El deixar o estilete desprazar fóra da súa man, e continuou o seu camiño. Eu oín Tara dicir de novo, "eu son un primeira clase asasino," ela dixo,"eu teño que ser un de primeira clase asasino."
  
  
  Boa. Entón, eu estaba sendo seguido. Entre o eco dos seus propios pasos e a percusión de choiva, ela podería facer para fóra outro son.
  
  
  O túnel estaba diante de min. Ela, entrou no túnel. Era máis escuro alí. El agáchase na sombra do muro e mirou de volta para abaixo a rúa.
  
  
  Nada diso.
  
  
  E aínda así... eu non velo chegando. Os pelos do meu pescozo erguer-se por unha razón.
  
  
  O único son que podería ser oído era o son da choiva. En silencio gawker voou para fóra da nada. El bateu o muro de pedra. Ela encolleu-se e cambiou a súa espada para Wilhelmina é. Só no caso de. Eu non esperaba ter que matar o ego. Ela estaba tentando obter algunhas respostas fóra de el. Nesta fase do caso, outro morto rama vai levar a outro empate.
  
  
  El se arrastrou de volta para as sombras e tirou a chaqueta. Eu colgado la como unha pedra en xemidos. Gawker-eyed mimmo whizzed pasado min e roçou meu abrigo... No seu estómago, el comezou a rastexaren arredor do túnel, no sentido de que as balas chegara.
  
  
  A cousa é, que non é utilizado para perder un tiro. El estaba esperando para a súa vítima para dicir "uf" ou " argh." O silencio ten na Uem nervios, se tiña algunha. El saíu a través de refuxios tan pronto como chegou á entrada do túnel. O seu tiro foi menor e acertar o emu en man, con arma. Non na man, si, pero a arma, que caeu no chan, El virou-se para aumentar o seu propio ego. Ela, saltou e atacado. O momento chegou para a súa arma, el foi arremessado fóra por ego. Foi difícil para loitar contra el. El era bo. El sabía que cada truco que a coñecía. Tiña un coitelo. Só por iso estaba alí, e foi enviado sincero para a miña dólar pila. Ego colleu o seu pulso e conseguiu deter o seu movemento. Pero non por moito tempo. El colleu cada tribo, e case bateu-me onde realmente me irritaba. Ela, se virou e se inclinou cara adiante un pouco e el me bateu na vida.
  
  
  O golpe bateu-me fóra do meu pé, e o coitelo case me bateu. A súa levantouse. A parte superior da miña cabeza bateu ego queixo con un alto clang de dentes. Este violou o ego intencións. Con un karate dende o curruncho en ego man con un coitelo e bateu para fóra ego, a arma estaba definitivas entre pedras, punto de abaixo. Ela continuou a manter ego pulso e capotou ego para a súa volta. Tentou librarse do seu poder mediante unha judo movemento, pero ela xa preparado para un ego mover. El escorregou e caeu nas pedras molladas. Eu oín a seca crack de ósos. El estaba alí, mirando cara arriba en sorpresa. Ego pernas foron dobrado cara arriba, el aínda estaba consciente e non sentir calquera dor. Choque só creceu todos eses sentimentos. Quizais as súas pernas estaban permanentemente desactivado. "Todo ben," eu dixo. "Eu sei quen é vostede. Eu quero escoitar algúns detalles de ti. Como moitos de vostedes están alí?
  
  
  El pechou os ollos e sorriu con arrogancia.
  
  
  "Unha morea." "Moitos de nos deixar."
  
  
  Onde está a súa base?
  
  
  Que o sorriso de novo. 'O seguinte. En un lugar onde non vai atopar-nos.
  
  
  Eles puxeron unha pistola sobre el. 'Bo. Imos comezar a partir de cero. E eu non teño respostas como "moito" e "máis". Eu quero obter respostas, como o canto e onde. Entón vai adiante.
  
  
  Ego rostro estaba tranquilo.
  
  
  "Ou que vai tirar de min?"
  
  
  El balance a cabeza. "Non hai ningunha diferenza entre a morte e a vida. Que os Occidentais non entendo. Eu non podería atopalo. Entón, ela xa está morta.
  
  
  Vostede é deixar con algunhas ameazas cando o máis recente ameaza recibe tal reumatismo. Era unha rúa sen saída. Dela tamén fallou. Pero entón, se eu non podería conseguir que o hotel dixo, eu podería sempre tentar obter a confirmación de que eu penso que eu coñecía.
  
  
  — Pero que creo que outros vai ter éxito. Que pode matar toda cen senadores?
  
  
  Non temos que matar a todos eles. O suficiente para asustar ih todos a morte. Para convocar reinos no seu goberno. O seu... Congreso, como lle chaman o ego. Entón, imos póñase en contacto co seu presidente, e todo o que vai ocorrer como queremos."
  
  
  Agora foi a miña vez de mostrar un pouco de desprezo. "Eu creo que esqueceu algo." Este presidente ten gardacostas e un moi axustado sistema de seguridade."
  
  
  El balance a cabeza. "Eu creo que esqueceu algo." Este sistema de seguridade foi ignorada antes. E ademais, nós non estamos indo a matar o ego. Nós só pretenden controlar o ego cerebro.
  
  
  Polo tanto, alexander ih plan mestre. Paralizar Congreso e facer o seu presidente monicreque. Na cara de caos no Congreso, o servizo activo vai ter poder ilimitado. E KAHN terá control total sobre el. El non era tan imposible como parecía. Gardacostas só están protexidos por balas. E non importa o seu tortilla cheo de modificación da mente drogas. Ou contra a aspirina, que non é a aspirina. Iso era todo o que precisaba. Dise que Rasputin tiña un rei en o ego de poder. Pero hoxe, non ten sequera a ser Rasputin para facelo. Só ten que ser unha droga cara. Os reis da Idade Media tiña a súa propia catadores. As persoas tentan alimentos e bebidas para asegurarse de que eles non son envelenados. Foi un traballo. Pero este non é o caso agora. Polo tanto, atraer a súa brillante pedagóxica habilidades, os gobernantes están indefensos. KANG plan estaba tolo. Pero non era tan tolo.
  
  
  El perdeu a conciencia. Ou iso parecía. Eu non teño moito que facer. De calquera xeito, eu non obter máis información. Pero unha cousa era clara: tiña que morrer. Ou toda esta KANG camarilla virá despois de nós.
  
  
  El mirou para o seu corpo inmóbil. Dela, pensou por un momento. Ela, a pensar sobre a mellor forma para el morrer. Ela, desaparecido. El volveu para o túnel e colleu o seu abrigo e o estilete el caeu. De alí, el continuou a descender a rúa.
  
  
  Todo o que eu oín foi un son débil. Por suposto, el non estaba inconsciente. El virou-se e levantou a pistola.
  
  
  El tirou en si mesmo no ollo.
  
  
  De primeira clase asasinato.
  
  
  
  
  Capítulo 13
  
  
  
  
  A actuación de" Dicir a Súa Nai " na Lírica Teatro, como prometera, foi "moi divertido, se che gusta este tipo de cousas." O malo é que eu probablemente non vai ser ego-asistir. O único interesante foi a nena que tiña xa se arrastrou a fóra das súas roupas. Janice Venus. Lembrouse de seu desde os días cando o seu nome foi Janice Madeira.
  
  
  Janice Venus era unha loira deus, e sexa cal sexa o seu nome foi, con unha fermosa figura. Ela era un quente compañeiro nunha viaxe para a Riviera, probablemente hai cinco anos. Nos separamos como amigos. O meu negocio e o seu futuro foron gardadas polo afable e ricos Contar Hoppup. El me deu unha información sobre Almazov de contrabandistas, e Janice me deu unha morea de Almazov. A última vez ih viu, en Niza, eles foron casar.
  
  
  Como el mirou agora, todo o que podería ter sido un pouco diferente. Durante a pausa, liguei para ela e ten unha mensaxe gravada da Maza. Todo o que Emu conseguiu recoller a través do telescopio, o código de bo mingau estaba fariña de avea.
  
  
  Iso era todo o que tiña agora.
  
  
  Roscoe anunciou que tiña contado tres centrais telefónicas. Odin era a Addison Hotel; aínda estaba na Featherstone, e a terceira foi no Old Vic, asistir Sir Laurence Olivier xogar Hamlet. Eu deixei unha "Dicir a súa nai" mensaxe, que foi moi divertido, se está en que tipo de cousas.
  
  
  El volveu só a tempo para comezar o inicio do segundo acto. As luces xa tiña ido para fóra, e Tara tiña a onda-me de volta para o meu asento. A orquestra realizados desde o inicio para o segundo tempo.
  
  
  'Noticia?'Que é iso?", ela preguntou en un sussurro.
  
  
  'Si. Hai tres.'
  
  
  "Ben, tres? Ou tres máis?
  
  
  'Si'.
  
  
  Ela fixo unha pausa. "Entón, é só sete.
  
  
  'Si. El balance a cabeza para ela. 'Aínda un furón.'
  
  
  A banda tocaba unha canción que Janice estaba cantando. "Esta rapaza," Tara, dixo, " vostede sabe ela, ou foron estes sinais de amor a primeira vista?"
  
  
  Eu non sabía que eu tiña de síntomas. "Eu xa sabía que ela," eu dixo. "Hai uns anos. Rapaza legal. Nada máis."
  
  
  Tara levantou unha cella. "Ben, ela non parece que feminino máis."
  
  
  Ela foi, probablemente, seguro sobre iso. Janice é o tamaño actual foi 90-60-90.
  
  
  "Nós foron só amigos," eu dixo. "A miña palabra de honra."
  
  
  Tara mirou para min. "Dicir a súa nai.
  
  
  Despois do concerto, fomos backstage. Janice estaba quente. Tara foi legal. Janice nos presentou a súa nova amor, Mickey. Tara descongelado. O catro de nós saíu para unha cervexa.
  
  
  No taxi a casa de Tara, dixo: "está ben, ela é unha rapaza legal. Engadiu, en vez severamente,"Nada de máis".
  
  
  Existen varias maneiras de descubrir se alguén respondeu a súa porta, mentres estaba fóra.
  
  
  Por desgraza, todo o mundo sabe que esas formas.
  
  
  Especialmente para aquelas persoas que intentan abrir a porta para ti na súa ausencia.
  
  
  Grazas a Xan Fleming, estes multi-pelo trampas tornar-se coñecido. E calquera axente experimentado sabe como facelo. E outros autores de espía historias teñen exposto outros bos trucos. O truco de ser un axente secreto é que o ego táctica segue a ser un segredo. Hoxe, para o prezo de paperbacks, cada neno é a cara da Carter.
  
  
  Ben, Carter é máis astuto.
  
  
  E se ás veces creo que eu vou romper unha cousa boa, dando-lo fóra para os poucos floríns, pense de novo. A cousa é, alguén levou a miña isca. Cando chegamos de volta para o apartamento, eu entender que alguén estaba alí. Ou máis había. Ela aceno para Tara para saír de novo e esperar para o meu sinal. El colleu a súa arma e abriu o seu propio bloqueo con un esqueleto clave. Un suave prema en vez de un cacofonia do audible clanking claves. Estaba escuro dentro. E foi tranquilo. Tal moi alto silencio causada por alguén tentando non estar alí. O seu marido agarrou Wilhelmina firmemente na súa man e comezou a andar con cautela ao redor do apartamento. Cuarto por cuarto. A través do desordenado sala de estar, comedor, e, finalmente, a sala de estar, desexando que Roscoe amigo tomara seu gato fóra antes de que ela deixou, xa que o gato estaba agarrado aos meus talóns.
  
  
  Boa. Así, o noso convidado foi de espera no cuarto ou agochar na ducha. Ou o ego estaba moi lonxe.
  
  
  Dela, deixou o cuarto. Alguén estaba alí. Eu podía escoitar el respiración. O meu seguinte paso foi unha obra mestra de coordinación. Con un único movemento, el abriu a porta, acendeu a libra, e tomou obxectivo.
  
  
  El pulou da cama como pan sobre unha torradeira. Xesús, Nick. Esta é a súa habilidade para dicir bo día?
  
  
  El baixou a arma e sacudiu a cabeza. — Non, Roscoe. Pero é un moi bo xeito de dicir ola con unha bala, que carallo cadela. Vostede sabe que eu podería ter morto vostede?
  
  
  El empurrou o seu cabelo cara atrás e bocexando. A continuación, el coçou a cabeza, mirando para min. "Vostede Americanos son todos como que," el dixo. Escoita. Esta é a miña moza lugar, non é? É por iso que eu non quero para falar con vostede. Entón, eu teño a chave. Así, a súa entrou. Entón, como eu ía saber que estaban vindo?
  
  
  Roscoe... - a súa venda no bordo da cama, -...como para estes métodos do seu traballo... †
  
  
  El levantou a man. "Non predicar. Nick. Vostede son benvidos. El acendeu un cigarro, e vin que a chama foi tremendo un pouco. "Onde está a Tara?"
  
  
  El foi para a fiestra e un sinal para ela.
  
  
  Non sermóns, Roscoe. Palabra.'
  
  
  El suspirou. 'A palabra?'
  
  
  A.'
  
  
  "Lume".
  
  
  A votación é unha palabra.
  
  
  El bateu o seu cigarro contra a coronha da arma. "É o meu traballo, Roscoe. Vostede é unha sombra. Eu tirar dela. O que significa que hai unha morea de xente ao redor que están a planear para tirar-me. E entón, se eu non estar na miña garda, que vai ter éxito.
  
  
  Pif-bang, e os seus mortos. Entendido?
  
  
  El balance a cabeza e sorriu. "Mal", dixo. "Non é divertido. Este é o carallo grave. Eu creo que é un xenio, Roscoe, pero eu creo que está quedando confiado. Na tradución, iso é chamado de que facer indiferente. E é unha moi boa forma de morrer.
  
  
  Entender?" El balance a cabeza. El non sorriso.
  
  
  Eu debería ter parado. Pero, como todos os predicadores, que fora no seu púlpito moito tempo, e el sufriu só un golpe moral a partir do cal el non podería recuperar.
  
  
  Roscoe deu de ombreiros. "Todo ben", dixo. Ben, eu xa oín todo isto antes. Pero esta noite... vostede fixo unha tormenta nun vaso de auga. †
  
  
  Tara estaba sentado na soleira da porta. "Entón vai ser beber té.
  
  
  Ela sorriu. Unha ou dúas culleres?
  
  
  Roscoe sorriu para reumatismo. "Este outro un de vós ten perdeu a súa vocación.
  
  
  '¿Que é iso?'
  
  
  "A creación de adestramento militar películas".
  
  
  Tara té feito.
  
  
  Roscoe é razón para vir foi Featherstone empresa, e el quería saber o que facer con el. Asistir de novo mañá, ou que? "Si", dixo. "Manter a asistir. Necesitamos saber cando estes clons terá efecto. Moi pouco pasa; eu non me gusta. Nese medio tempo, imos dar un ollo máis de preto. Imos ver se podemos atopar o que está a suceder dentro. 'Hmm. Eu só non sei o seu aínda, Nick. Eu dubido.
  
  
  'Ben?'
  
  
  — Entón o que vai facer?"
  
  
  "Visitar Featherstone Sociedade para atender a miña querida tarde Tía Mirta.
  
  
  — Quere dicir que só andar?" Así como que.'
  
  
  "ben... eu podería voar, pero eu creo que sería moi chamativo, non é?"
  
  
  Roscoe levantouse. — E está me dicindo que non é broma." Teñen que vir todo este camiño?
  
  
  Se este é o Campo de CANNA, que é o fío. Ollar moi familiar, amigo. Está case como anónimo Nixon a unha convención Demócrata.
  
  
  "Eu estaba contando a súa efectos especiais departamento para me dar unha máscara e un axeitado camuflaxe pode axudar.
  
  
  Roscoe suspirou. "A nosa efectos especiais departamento," el dixo, " está morto."
  
  
  'Pasou?'
  
  
  "Ben, vostede sabe... é realmente un pouco doloroso... era unha muller de idade, que xa traballou para Ealing. Vostede sabe, esta película de estudo. E ... ben... ela faleceu. Eu sei a súa! Que me cortou antes de que puidese dicir unha palabra. Este é ridículo, este é o seu, este é fillo de traballo, e é imposible. Pero eu estou con medo é só a Londres rama de MACHADO.
  
  
  A súa feita por un uem, non din nada.
  
  
  El dixo. = "Podo leva-la de alí?".
  
  
  "Eu sinto moito, Roscoe. Eu teño de ti para fóra máis. Se unha persoa en torno a estes PBX estacións vai para os Estados Unidos, a continuación, outro senador vai para o necrotério. Necesitamos descubrir o que estes barcos de vapor son ata.
  
  
  El xogou as mans no aire.
  
  
  'Entón é bo. Estamos de volta ao noso punto de partida. Vai alí. Entón, eu podería moi ben pedir-lle agora. Se morrer, podo tomar este empate del?"
  
  
  Eu coñezo. Ser graves. Pero, en serio, o que vostedes suxerir?
  
  
  Eu suxiro, "Tara mirou para nós," que eu ir alí."
  
  
  Non, eu dixen a ela. ', En definitiva, non.'
  
  
  "Pero, Nick. †
  
  
  Non'.A súa, dixo.
  
  
  'Pero...'
  
  
  A continuación, ninguén me escoita aquí. Este é un fío.'
  
  
  
  
  Capítulo 14
  
  
  
  
  Así Tara foi de calquera maneira.
  
  
  Ben, non exactamente Tara. Non Tara, o " curvy ruivo." Curvy ruiva son moi fáciles de detectar por unha rúa chea de xente, e moi fácil de rastrexar. A muller que veu para a recepción no número 41 o día seguinte era un rato-afrontou solteirona. Con dodo-marrón pelo, un viciado nariz, e unha bolsa para un vestido. Tivemos o traxe, perruca, e maquillaxe, grazas a Janice e a "Dicir a Súa Nai que" as empresas. Se Tara non volver para o teatro por sete horas na última, o espectáculo non pode seguir - a perruca e nariz pertencía á súa nai.
  
  
  Electrónica gravadora de voz e unha cámara para un reloxo de pulso eran feitas de aluminio.
  
  
  A gravadora de cinta foi o último modelo , un pequeno alimentado por batería de Sony. foi sobre o tamaño de un cigarro caso, e disfrazado de tal forma que el tamén parecía un cigarro caso. Foi controlada a través do son, o que significaba que non era gravación tishchina. A unha velocidade de 4.75, eu puiden gravar son claro por preto de dúas horas. Xirando o botón de volume todo o camiño para abaixo, el podería gravar desde unha muller bolsa, así como de Tara. Aberto gran pantalla bolsa da compra.
  
  
  Se xa se preguntas que tipo de tola xente vai falar de mortos, a resposta é rico tolo persoas.
  
  
  Bibi Hodgson, por exemplo. Tara crucei con ela no camiño (clic). Boa. Entón eu sei que ela está, tamén. Pero Tara di que segundo a Moda, esta muller é unha "posseiro," un título que só pode ser conquistada se xa pasou unha chea de diñeiro en zapatillas de ballet e cintos. Ao redor deles son mulleres para quen pequeno gastos aínda significar unha Dior vestido. Sra Hodgson recibe o seu diñeiro de Mr Hodgson. William A. Hodgson por Hodgson é Axentes Inmobiliarios. E eu sei quen é. Hodgson é axentes inmobiliarios propio medio de Florida e unha gran parte da illa que eles chaman de Manhattan.
  
  
  Alí estaba tamén a Sra Wentworth Frogg, que tiña preto de corenta e cinco millóns de dólares. Tara coñecín alí embaixo na sala de espera. Ela tamén fotografou a área de recepción en si. Un Vitorianos cuarto con vermello de pelúcia sofás e unha morea de vasos de palmas. Tara tiña que cubrir un formulario. Algunhas preguntas sobre a súa vida persoal e a vida do falecido. Segundo o formulario cuberto, G. Louise Rigg de San Louise, Missouri, está a visitar a súa tía Mirta Rigg. No "Razóns para visitar a" sección, Tara escribiu: "Pedir consellos sobre o investimento en monumentos." Ela non sabía por que ela tiña escrito. Ela dixo el só me ocorreu.
  
  
  "É que unha morea de cartos, querida?" O recepcionista, preguntou. E Tara respondeu: "Tan grande que me asusta."
  
  
  O recepcionista sorriu,
  
  
  Unha fina Oriental neno levou alí enriba para un vermello sala de espera cheo de palmeiras. El dixo hey que o Sol Ping ía marcar unha reunión. Sol Ping vai vir a vela en media hora. Non obstante, quizais ela podería ler unha revista por un tempo. Quere unha cunca de té?" El desapareceu e volveu un momento despois, con un vapor cunca. Tara levou, e o neno desapareceu de novo.
  
  
  Ela só esperou un minuto ou dous, a continuación, abriu a porta. Non había ninguén á vista no corredor. Do outro lado da sala, unha muller borracho risa tocou para fóra detrás da porta pechada. Houbo un lixeiro zunido ao redor do inicio do segundo día. Un medio que xemía como el caeu nun transo. A terceira e última porta estaba marcado "Resto". Non había ningún son de alí. Tara intentou abrilo. Foi bloqueado.
  
  
  Da súa bolsa de grandes dimensións, ela colleu un palito de dentes e unha tira de plástico. Ela non estaba acostumado a iso, e ela non funcionan ben. Pero non houbo pasos na escaleira, e ninguén entrou os outros dous cuartos. Finalmente, ela abriu a porta.
  
  
  Ela pechouse a detrás dela e mirou arredor. Era unha pequena sala branca. Había varias pías, unha pequena neveira, e unha dobre cociña con unha chaleira. Vidrieiras de vidro cubrían as paredes. Eles tiñan todo tipo de té en todo o lugar. té verde. camomila. Lapsang Souchong. Unha colección de rosa e branca flor cuncas sentou perfectamente no andel de enriba. Así como a conca do neno trouxo para ay. Na outra exhibición caso, do outro lado do cuarto, sentou-se unha colección de marrón botellas. Cada contiña algún tipo de granular po. As etiquetas simplemente dixo: "A", " B " ou "H". Outro conxunto de botellas de contido líquido, e no andel inferior foron hypodermic agullas.
  
  
  A ventá estaba pechado.
  
  
  Había unha usado agulla na pía. Tara levantou o seu ego. Aínda había algunhas gotas de líquido esquerda no nen. Ela coidadosamente inxectado o ego nun baleiro ampola a carón dela. Ela farejou o bote. O científico ordenador na parte de atrás da súa mente foi a través de varios miles de zócolo tarxetas e deu reumatismo en menos dun segundo. Ela puxo a ampola na súa bolsa e foi para a porta.
  
  
  Voces soaron no corredor.
  
  
  Ela conxelar.
  
  
  "Entón, Miss Alicia. Non se preocupe. Era unha voz de home. Con un alto nasal Asiáticos acento. El falou coma se estivese falando para un neno. Énfase en cada sílaba por separado. "Ademais, non hai ningunha aversión, lembra?"
  
  
  Alicia respondeu vagamente. 'Si. Eu coñezo. O mal xa existía desde... pero ás veces pregúntome...
  
  
  "Non ser sorprendido, Miss Alicia. Confío en min. O seu pai confiou en min, tamén. Aínda...
  
  
  Vostede recorda o que dixo a vostede onte?
  
  
  Alicia suspirou. Si, Xan. Eu confío en vostede.'
  
  
  "Todo ben", dixo. "Entón, vostede recorda o que facer?"
  
  
  "Nada", ela dixo en voz baixa.
  
  
  'Nada diso. Exactamente.'A continuación, houbo unha pequena pausa." Ben, entón por que non ir alí enriba e facelo?"
  
  
  Quizais ela asentiu coa cabeza no reumatismo. Web tomou un par de pasos ata as escaleiras. A outra parella levou só uns pasos. Unha man bateu na porta. A porta se abriu. No fondo, o borracho señora aínda estaba falando. "Oh, querida, querida Robert". Nalgúns triste canción.
  
  
  'Ben? O home dixo.
  
  
  A uem foi contestada por unha muller cunha voz aguda. "Como vostede deu maxestoso mira para as estrelas. Mañá na última.
  
  
  "Tentar obtelo hoxe. Podemos ter que el mañá."
  
  
  'Bo. Entón deixe-me só.
  
  
  A porta pechada, e os homes salsicha voces eco baixar as escaleiras.
  
  
  Tara esperou ata que o corredor estaba tranquilo de novo. Ela se apresurou de volta para a súa materia na sala de espera. Ela mirou para o té xeado, ela ía deixar intocado. Ela cheiro-lo. Foi té.
  
  
  Ela colleu a revista. A porta se abriu.
  
  
  A muller estaba vestindo un negro quimono. Cubriu un gran corpo con importantes núcleos. Nah tivo unha curta, masculino corte de pelo e unha popa cara. Ela falou en un medido, voz rouca.
  
  
  O meu nome é Sonny. Ocorreu un erro. Eu non podo ver ti hoxe. Pode vostede volver mañá?" Era máis como un fin. Mañá ás dúas horas. Ela baixou a cabeza un intre, non permitindo que os seus ollos para participar. Eles esvarou mimmo Tara como negro uns grandes focos.
  
  
  Tara levantouse. 'Pero...'
  
  
  En dúas horas.'Como Tara foi descendendo as escaleiras, ela chamou para ela. "A súa tía vai estar alí, entón."
  
  
  Tara deixou de gravación e se virou para min. "É Louisa Rigg indo para ver a súa Tía Mirta?" Mañá, na mesma onda, e vai escoitar de todo."
  
  
  Ela estaba moi satisfeito con ela mesma. Ela estaba fervendo con emoción. Foi Hansje Brinker, que tiña atopado un burato no encoro e agora preso o seu polgar en que para salvar o país desde unha xigantesca catástrofe. Ela estaba tan maldita feliz que eu realmente non quere dicir que ela non sabía nada. Só fotos pode ter algún valor. Roscoe colleu o desenvolvemento do filme. Á mañá seguinte, temos reumatismo.
  
  
  "Eu quero que podería ter unha imaxe do que o ego nome é novo — o que falou a Alicia."
  
  
  "Yanai?"
  
  
  Si. O ego voz soa como a voz dun famoso axente KANG.
  
  
  Tara ollos arregalados. — Quere dicir que o resto da xente non está implicado?" E que narcologist? Polo tanto, non é exactamente o que eu chamaría infantil inocente divertido.
  
  
  Non é ben así."Ela sorriu.
  
  
  O que foi que xiringa? Un pentothal?
  
  
  Ela baixou a súa boca. — Como vostede sabe?" Eu deixei para o final.
  
  
  Eu sorrir para ela. "Escoita, meu caro. Segundo o doce trucos que teñen para enganar ricos cadela, que ten once anos alí. De sodio pentothal é un soro da verdade, non é? Así, eles dan estas mulleres unha boa oportunidade dando ih este té de antemán, e as mulleres dicir-lles todo o que quere saber. Todo tipo de detalles sobre o partido amante. Entón, palabra por palabra, os medios de repetir despois. Acontece moi convincente rendemento. Estas mulleres non lembro o que dixen antes. Estas mulleres son estupefacto. Tanto grata e xeneroso.
  
  
  Tara boca formada un silencio "O".
  
  
  "El ten unha serie de outras vantaxes. Se esta realidade é incriminar, sempre hai a posibilidade de chantaxe. E se non hai diñeiro suficiente implicados, a pantasma lle di o que facer con el. Sexa o que é para nós — a caridade, promocións, unha conta bancaria en Suíza — vostede pode estar seguro de que eles están a recadar o diñeiro. Tara parecía confuso. "Pero o que isto ten que ver con KANG?"
  
  
  'Nada diso. Iso é certo. Eu creo que é todo Nassau de novo. O Featherstones estaban estean implicados en fraude, KAHN descubriu sobre el e chantaxe ih. Probablemente o mesmo que con Bangel. De súpeto me ocorreu que Bungel e o Featherstones tiña algo en común: ambos foron traficantes de drogas.
  
  
  Ela dixo hey,:
  
  
  "Entón, KAN podería tomaron o mesmo camiño para entrar. Teñen ameazado para interromper ih posavasos se non recibir unha parte do orzamento máis algúns servizos. Servizos como quizais vivenda clons.
  
  
  Ela balance a cabeza. 'Encanto.'
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. 'Encanto. Con seguridade. Pero manter o seu xuízo para si mesmo.
  
  
  Deste xeito, non vai obter calquera máis preto da PBX sede. Ademais, nós non estamos aquí para resolver os misterios da sociedade. A nosa tarefa: iht.
  
  
  Ela estremeceuse un pouco. — Que é máis suave, palabra de asasinato, non é?"
  
  
  Ela mirou para nah. Ela estaba sentada sobre unha seda materia no cuarto, as pernas debaixo dela. Ela estaba usando un rosa pálido traxe, e ela mirou-de-rosa e branca e suave como a seda. Como unha das nenas en torno a eles que pechar os ollos a unha Sam Peckinpah película. Como unha desas nenas que choran en Fove Historia.
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Correndo o risco de soar trivial... pero o que fai unha rapaza gusta de ti realmente facer un traballo como este?"
  
  
  A saca-rolhas incomodaba. Ela estudou súas uñas. Moito tempo. É como se ela nunca visto h antes. - ""Ben", ela dixo, finalmente, " que é iso... é unha longa historia. Algún tempo atrás... Uh, eu a coñecín... un home.
  
  
  Hai moito tempo atrás. El foi aprobada entre todos os candidatos, como o mellor, e, a continuación, para... este home... eu fun para o AH... Nós - ben, nunca mente. Iso foi durante Johnson tempo, cando a Guerra de Vietnam foi unha vez máis no seu pico. Ben, eu ... asinou. Ela inclinou a cabeza para atrás e sorriu alegremente para min. "Eu tamén penso que sería moi emocionante e romántico para traballar con persoas como James Bond cada día."
  
  
  "Non te esquezas de mencionar Nick Carter?"
  
  
  Ah, " ela dixo. "Eu non son valente dabondo para soñar con iso."
  
  
  El atravesou o cuarto e sentou ao seu carón. El tomou o seu queixo nas súas mans.
  
  
  Escoitar, " eu dixo. "Nós imos traer á vida un pouco máis vai satisfacer os seus desexos."
  
  
  Hmm. "Ela mirou para min. — Como vostede sabe o que eu estou soñando?"
  
  
  Todo ben, " eu dixo. "Deixe-me creo. Ela pechou os ollos. "Quere flotar libremente no aire e facer o amor alí."
  
  
  Mmmm... Ela mirou pensativo. 'Interesante. Pero quizais é moi ventoso.
  
  
  Entón está todo ben. Que sobre... como sobre un museo? Alí, eles teñen unha cama do século xvi-segundo a antiga taberna. Nós podería escorregar detrás das cortinas de veludo e cero os nomes sobre a cabeceira da cama cando estamos a facer.
  
  
  Eu amo iso, " ela dixo. "Pero o museo non abre ata as dez da mañá." Ela mirou para min. — Vostede está de acordo coa miña idea?"
  
  
  O seu pai accedeu.
  
  
  En un baño de escuma.
  
  
  En un baño de escuma?
  
  
  "En un baño de escuma."
  
  
  Escoita, eu pode recomenda-lo. Tendo en conta as burbullas e todo o que pasa con el, é puro, limpo sexo. Só debe nunca probalo no caso. Polo menos, se vostede é o meu tamaño.
  
  
  Ela secas-me para fóra. Cun grande, brando toalla quente.
  
  
  "Eu quero preguntarlle que é o que," eu dixo.
  
  
  Sobre o que?'
  
  
  Ela fixo algunhas cousas interesantes con esta toalla.
  
  
  "Non importa", dixo.
  
  
  Co dereito de nenas no mundo, tamén, non todo é tan malo. Tamén non ten que vestir-se para definir o seu alarma para o momento. Non con dúas persoas que, como o outro, e de diferente sexo. O problema é que nunca dura moito tempo o suficiente. Dificultades de retorno.
  
  
  El colleu a man dela, se afastou, e acendeu un cigarro. "Ela debería pedirlle.".. "Eu estraguei a saír un fume anel. "Hai un Chinés palabra como 'oh, tove, wow'?"
  
  
  Ela foi un dedo a través do cabelo no meu peito. Quere cambiar de tema, querida? Ou quere tentar xogar este baño de escena en Chinés?
  
  
  Foi explicado por Alicia Featherstone está a cantar. Tara engurrou o cello. "Ah, a corda, wow?" Ela encolleu e pensou por un momento. "Ha. Agarde un segundo. Vostede dixo que era unha canción. El balance a cabeza para ela.
  
  
  Ela levantouse da cama. "Non ir lonxe. Ela colleu o seu vestido e entrou na sala de estar. Eu oín o gravador traballar de novo.
  
  
  Ela volveu sorrir. Nah tiña esas palabras. "Eu obtelo," ela dixo con orgullo. "O Tao".
  
  
  "O Dao? Como é o Tao de Que os antigos Chineses relixión?
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. Ih Noite oracións son unha constante cantar: "O Tao! O Tao! As posibilidades son de que soa como " Oh, tauwe, guau." Se só sabía o que estaba escoitando.
  
  
  Ela caeu de costas na cama e enrolado en unha bola, que inclúen os seus brazos en torno a ela xeonllos. Ela estaba moi confiado. Por suposto, a mellor explicación a doninha tiña vir cara arriba con ata agora foi a vez dubidosa teoría de que Alice estaba obsesionado con cordas e abanando todo o tempo.
  
  
  Tara vigas. "Oh, Nick. Perfecto. Todo é real. Son Featherstones que vivir como eremitas-Taoísta os ascetas. Como para falar cos mortos. Taoísta místicos. E eles foron maldicindo a Señorita Mabel, dicindo que o Taoístas foron fanáticos. E tamén. Ela fixo unha pausa, como un Boltini cando anunciando o Voo Wallands. E Alicia, que está involucrada incesantemente repite que o mal é puro. Oops. "Ela bateu a cama. "Ben, supostamente esta rama que lle di que a morte e a vida son un eo mesmo. Estes son os dous Taoísta ideas. Do xeito que ve-lo, é todo o mesmo. O ben e o mal, a morte e a vida. Todos eles se fan un novo na gran Unidade do Tao".
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Isto significa que aproximadamente o mesmo que o Gran Eléctrico do Helicóptero no Ceo."
  
  
  Ela suspirou e fixo. "Un típico filosófica idea. Pero non é malo.
  
  
  A súa perna estaba dobrado. 'O próximo?'
  
  
  "ben... porque eles pensan que o mal non existe, eles non fan nada para deter o ego. Non facer nada, e todo vai ser como é para sempre. Este é ih gran lema.
  
  
  'Mm-hmm.' isto pode ser verdade para Alicia. pero non para o PBX, CANNES non é exactamente facer nada agora."
  
  
  Mmmmm. Eu non sei. As persoas interpretar doutrinas relixiosas en formas estrañas. Basta ollar para a Inquisición. Ou aqueles interminables guerras para o Santo Graal. El non tería descartada unha posible conexión.
  
  
  El pensou en consistencia e rexeitou a posibilidade. A política é a web relixión nestas partes. E se alguén escribe a oración da noite, que é máis como "O Mao" que "O Tao".
  
  
  A cousa é, "ela continuou," eu podo obter Alicia para falar. Se realmente é unha Taoísta, ela non vai bater en torno do arbusto. Quizais ela me pode dicir moito sobre o que está a suceder na casa. En realidade, pode dar todas as respostas.
  
  
  El foi máns canso sobre os seus ollos. "Eu espero que non ten que ser miserento sobre iso, pero non está indo de volta para a casa."
  
  
  Ten que de ollos verdes ollar de nah.
  
  
  Queremos gastar unha morea de palabras sobre este.
  
  
  E por que non?'
  
  
  Isto é, porque así que a ver ti, eles van bomba que cheo de pentothal e vai dicir-lles todo . Use a súa intelixencia, Tara. É moi perigoso alí. Nós nin sequera sabe como é perigoso ata que identificar estas fotos. Entón, estar lonxe deles. Vostede fixo a súa parte. Roscoe e eu vou continuar a investigar, Alicia.
  
  
  E como é que vai facer que, se ela nunca vén de fóra?
  
  
  Ben... entón nós pode estar dentro para sempre.
  
  
  Ela saíu da cama e comezou a andar con rabia en todo o cuarto. Pero isto é tan estúpido. E perde moito tempo por mor de que. Ademais, é aínda máis perigoso para ti. Eu xa teño un pase para entrar. De mañá. En dúas horas.'
  
  
  Ela estaba correcta. Eu cometín un erro que eu nunca fixen antes. Eu fixen unha decisión emocional. Máis do que calquera cousa, o seu desexo era protexer o seu. E o que estaba mal. As emocións son inaceptables no meu traballo. Deixar ih por un día así que comezar.
  
  
  Ela, acordou que ela ía ir. Baixo dúas condicións.
  
  
  Primeira: para que poidamos xestionar as fotos en primeiro lugar. Se este lugar foi un verdadeiro reduto para KANNA axentes, ela non tería ido alí. Ela accedeu.
  
  
  En segundo lugar, Roscoe e eu ía esperar por ee en un macrobiótica restaurante do outro lado da rúa e se manter en contacto con ela a través dun micrófono. Se escoitou algo así como un contrasinal, que podería vir para o rescate.
  
  
  Ela accedeu. By the way, con algunha sorpresa. "Ben, Nick, eu non podo imaxinar o que acontecería se non. Non é que eu estou con medo de seu, "ela dixo," é só que eu... "ela pensou, por un momento —" eu estou con medo."
  
  
  
  
  Capítulo 15
  
  
  
  
  Foi un día de merda. Eu me cortar afeitar. Tara caeu o espello. O café estaba moi feble. E comezou a chover. Esa foi a parte boa.
  
  
  Antes das once horas, Tara saíu de casa. Ela tiña para poñer a maquillaxe e levar posto de tempo para chegar ao Featherstone cedo. Ela esperaba para desprazar ata as escaleiras a través do convenientemente situado sala de espera no segundo piso para atender Alicia Featherstone.
  
  
  A miña chamada de teléfono a Espadana, ás 11 horas, foi outro duro golpe. "Sentímolo caras," os membros da banda, dixo — " aínda ningunha acción."
  
  
  Ela recibiu unha chamada do director de orquestra tenda de té, e foi informado de que a miña petición non estar preparado ata o mediodía. Eles non teñen mensaxeiros.
  
  
  "Eu non podo obter un ego?" Eles dixeron que si. Era un complexo orde.
  
  
  Isto significaba que as fotos que Tara levou ao Featherstone s non eran tan fácil de identificar. Eles deberían enviar ih a Washington. Probablemente. De calquera xeito, eu vou chegar a súa reumatismo ao mediodía. Aínda hai unha abundancia de tempo para poñerse en contacto Tara no teatro en caso de necesidade. El deixou a través de pisos e andou polas rúas. Roscoe coñeceu no macrobiótica restaurante en unha hora pola tarde. Eu decidir para obter algo para comer en primeiro lugar.
  
  
  En dez minutos para doce, ela foi director de orquestra da tenda de té. Unha pequena sucio presión media e pequena tenda na planta baixa dun edificio en ruínas en algún lugar no Soho. As paredes estaban aliñados do chan ao teito con estantes cheos de enorme latas de té. As fiestras de fronte á rúa tamén foron cubertos con pilas de té.
  
  
  Un desaliñado-buscando o home en un gasto marrón avental estaba de pé detrás do mostrador. El mirou para os meus papeis e balance a cabeza. El colleu a xerra de andel, e coloque o sobre o mostrador. El comezou a embalar o ego en marrón embrulho de papel.
  
  
  "Eu, uh ... quere usar ego aquí," eu dixo.
  
  
  El balance a cabeza. "A tenda é pouco axeitado para isto, non é?"
  
  
  — Quizais alí enriba?"
  
  
  El me mirou desconfiado. "Eu non sei", dixo. — Eu teño para comprobar-lo para fóra." El foi para a caixa rexistradora e presionado N-3. Despois duns momentos, o teléfono tocou dúas veces e, a continuación, foi en silencio. "Todo ben", ela dixo. Ela preme un botón baixo o balcón e unha pequena sección da parede traseira esvarou aberto.
  
  
  A apertura me deu acceso a unha estreita escaleira que conduce ao lugar AH sede. As escaleiras que levou a un pequeno, desarrumado área de recepción. Dous laranxa cadeiras de plástico, unha materia cuberto con números do Mar de Barents, salóns de té, e un grande, golpeado materia. Un de cabelos escuros beleza sentou-se na mesa, goma de mascar. Ela me mirou curiosamente, deixou de mascar, e cruzou as pernas para o outro lado. Para o ben deles foi outra porta. O santo dos santos. El mirou para o reloxo. Era doce horas. El puxo as dúas mans sobre a materia e se inclinou cara adiante un pouco. "Eu quero falar de Dolores," eu dixo.
  
  
  Ela puxo en un completamente expressionless rostro. O seu ID de brillou. Os seus ollos, finalmente, mostrou algunhas comprensión, e ela asentiu coa cabeza. "Vostede non sabe nada con certeza nesta tenda de té," ela dixo. "Vostede ten que Dolores ou a súa mensaxe?"
  
  
  "Unha mensaxe," eu dixo. Ela apertou algúns botóns no seu teléfono, como el comezou a desembalar o té jar. Ela me entregou o teléfono. Había un gravado mensaxe de Roscoe. "Eu vou ver vostede en unha hora da tarde." A continuación, Mays de novo: "Sentímolo caras, ningunha acción."
  
  
  El abriu a xerra e sentou nunha cadeira. Cada foto foi perfectamente conectado a un ordenador tarxeta. Querido Zhirinovsky Mulleres Sra Hodgson e Frogg foron recoñecidos como tales. Featherstone secretario foi fundamental a dimisión de Agnes Corona, un ex-secretario de Scotland Yard, porque algúns dos documentos Nah tiña foron roubados de alí. Non hai probas da súa implicación nunca foi atopado. "Neglixencia" foi o motivo da súa renuncia. Con todo, ela estaba baixo sospeita. O neno que trouxo Tara té e introduciu ela na sala de espera estaba Pam Cabalo, un mozo terrorista que está especializada en guerra psicolóxica. Especialmente bo en drogas psicotrópicas. Foi o investigador xefe do KAN. En algún lugar en Asia, que perdeu o seu ego en aparencia. Grazas a foto de Tara AH actualizado o ego de datos no arquivo. Por último, pero non menos importante, había Sol Ping. M-2. Unha segunda clase asasino. A partir de segundo grao non significa que ela era malo. Iso non significa outra cousa que que era un asasino. E todos eles son feministas que agora están con rabia de homes, enviar as súas queixas a Mao Tse tung. Sol Ping era unha tía mal. Segundo o ordenador mapa, ela era un experto nos meandros de tortura física.
  
  
  Eu pulei para o teléfono e chamou o teatro.
  
  
  Tara xa estaba desaparecido.
  
  
  Eu bateu no teléfono tan difícil que a materia de balance, e dixo a ela que eu quería Dolores. "Dolores persoalmente. E rápido! O recepcionista acelerou o seu mascar para catro ou catro veces e apertou algúns botóns. A porta Nah dereito abriu unha fenda. "Vostede non vai perder Dolores," ela dixo. Esta é unha web-based panel de control modelo.
  
  
  A rapaza no cadro era un home alto, folgado home con cabelo gris, un morto hai moito tempo camisa, e un rostro desfigurado.
  
  
  Eu dixen a ela. "Dolores?"
  
  
  El suspirou.
  
  
  "Vexa", dixo, e incrementar o seu oído fóra un par de auriculares.
  
  
  "Ela Carter," eu dixo.
  
  
  'Oi.' El parecía un pouco máis recto.
  
  
  Eu dixen a eles para dar Roscoe unha mensaxe urxente. Plans cambiaron. Deberían interceptar Tara antes de que ela entrou na cova do león. Eu vou volver para o apartamento no caso de que ela ven. Agora estaba indo para a macrobiótica restaurante. Se eu non podería atender-la, eu coñece-lo alí un-trinta.
  
  
  Eu tomei un taxi de volta para o meu apartamento en tempo récord. Tara non estaba alí. Todo o que eu podía facer era esperar. Se ela non estaba no teatro, ou aquí, ela podería ser en calquera lugar. E Londres é unha cidade grande. Non había ningunha razón para pánico. Antes de Roscoe a vin, eu tiña todos os motivos para avisar o seu tempo. Aínda que foi no último momento. Con todo, o seu pai me sentín un pouco incómodo. El continuou a andar todo o apartamento baleiro. A choiva tamboril nerviosamente contra o fiestras. Houbo un lixeiro zunido de jazz a partir da próxima rúa. Eu podía escoitar coches xemendo desde a rúa en si. En algún lugar por riba de min, un avión voou. O gato soprou. O reloxo foi correndo.
  
  
  O seu hotel debe ser demolida. En definitiva, un reloxo. Quizais para deter o tempo. Ou quizais fose porque eles non estaban facendo o dereito de son para o seu escoitar. O son de Tara benvida a través da porta. Un todo, tempo terrible, se non pasa nada, todo isto ameaza a acontecer á vez e non como o que.
  
  
  Nun horas da tarde, o seu número de mostradores. Ela ten reumatismo Roscoe sobre a miña mensaxe. A continuación, tres aneis e Espadana de banda: Sonny, rapaces. Aínda ningunha acción.
  
  
  Eu preso a ela. El esfregar os ollos e esfregar seu pescozo. El picou de novo. El deixou de fregar-lo. O que fixo o meu radar me avisar sobre? Ela mirou para a parede. A continuación, para o teléfono. El colle o teléfono e disco o número de novo.
  
  
  ROSCOE: Cale-se. Nicky. Nós imos atopala.
  
  
  Bi-eu, bi-eu, bi-I. Irina: Sentímolo, rapaces. Aínda ningunha acción.
  
  
  El colleu o teléfono un pouco lonxe da súa orella.
  
  
  Estas foron as palabras que Mays usado dúas veces!
  
  
  Cada hora deu unha nova mensaxe. Por suposto, pode non ser capaz de chegar a algo máis, pero non ferir a repetir-lo de calquera maneira. Cada hora durante os últimos días, el viría de volta con algunha estraña informe ou noticia sobre o que estaba a ser comido na aldea. E se el non podía pensar en nada, Matt ía vir cara arriba con el de calquera maneira.
  
  
  El puxo o teléfono de volta para o seu oído... eu ouvía con coidado. "Sentímolo caras. Aínda ningunha acción. Si! Votar é! En ego-houbo un lixeiro rosmar nos últimos palabras. O avión que voou. Este son foi alí antes. Había algo torto alí.
  
  
  Dolores chamado ela. El confirmou a min que a mesma mensaxe fora alí por tres horas. Non, el dixo, el non cre que é sospeitoso. El só pensaba que Maza estaba tentando facer unha broma usando a mesma mensaxe máis e máis de novo.
  
  
  El dixo Emu sobre o plano. El ficou en silencio por un momento. "Deus todopoderoso.', dixo el. "Está ben.'
  
  
  Eu non teño Maza máis. Ela estaba en algún lugar entre a rabia e pánico. A rabia que eu tiña chegado tan preso en Tara seguridade que eu perdín a noción do ih é verdade intencións e non tivese coñecido sobre Maza mensaxe máis cedo. Todas as nosas esperanzas para "constelación de hoxe caso" foron baseados en Chen-Li Brown despois-show, despois do concerto, que foi para levar para a clonación de laboratorio e a Lao Tseng. Se el xa fixo un movemento, toda esperanza está perdida. Nós nunca vai atopar este PBX soquete. Nós nunca sería capaz de deixar ih. Deus vai castigar-me para esta cadela que só ten baixo a miña pel.
  
  
  "Todo ben," Dolores dixo ela. "A intención é como segue. Eu teño un helicóptero que pode tomar-me alí. Dar Roscoe algunha axuda extra...
  
  
  — Está a xogar?", el interrompeu-me. "A oficina de Londres non é tan grande. Nós simplemente non temos ningunha axuda adicional — polo menos non é o tipo que ten que.
  
  
  "Por helicóptero?"
  
  
  "El aínda está a suceder."
  
  
  'Bo. A continuación, dicir Roscoe a cuncha de Odín. E por amor de Deus, diga a Eles para que teña coidado!
  
  
  'Escoita. Eu non estaba a se preocupar de Roscoe se eu fose ti. Ás veces pode ser un pouco pedante, pero non cando o seu propio ego está en xogo. El ama a vida moito.
  
  
  Ela suspirou. "Imos esperar entón."
  
  
  O helicóptero estaba a coller-me ata a media pasado en Hyde Park. Calquera quedaría sorprendido, pero non é ningún dos meus negocios. De calquera xeito, eles estarán a falar sobre el por uns días. Wilhelmina limpa-lo e recargando a batería. El esvarou o estilete de volta para a súa espada e inserida outra bomba de gas. Sorte Pierre, de xeito sincero no medio.
  
  
  Eu coloque na miña capa de choiva e saíu para a choiva.
  
  
  
  
  Capítulo 16
  
  
  
  
  Roscoe mirou para o reloxo. Foi cinco minutos para dous. Tara dixo que ela estaba indo para Featherstone é un-trinta.
  
  
  El non quería aparecer moi sospeitoso por correndo ao redor do restaurante como un tolo. Así, el pago, ten un xornal, e foi para ler no hall de entrada. A choiva comezou a caer máis difícil. Para que a persoa a lectura na entrada non vai quedar fóra. El foi, probablemente, pensar sobre o seu esqueceu o paraugas.
  
  
  Debe ter visto Tara cando ela chegou á volta da esquina do outro lado da estrada. Ela non velo. Nah tiña un paraugas, e desde o necesario antolhos para limitar o seu punto de vista.
  
  
  Roscoe achegouse a ela a partir do seu lado da rúa. Pasou o mercado mimmo. Ademais, o zapateiro. Mimmo Pista. El probablemente non tiña tomado os seus ollos fóra de Tara, polo que non tiña notado o home. El podería ter sido dous homes. Eles viñeron ata el. El probablemente non foi advertido polo feito de que o home non usar unha boa negra choiva paraugas. E ata agora, o furón tiña mantivo o seu ego dobrado na súa man.
  
  
  Polo menos, este foi o caso, a medida que máis tarde imaxinaba.
  
  
  Lambe pola noite atopamos Roscoe corpo. El foi en unha rúa. Ego mans aínda estaban agarrados para o gran paraugas negro, a navalla afiada punta de que tiña afundido na uem é dobrar dólar.
  
  
  
  
  Capítulo 17
  
  
  
  
  O helicóptero aterrou en un pantanosas campo, preto dun quilómetro da casa. Un gran Fiat 130 estaba esperando por min. O condutor me entregou as chaves, me apuntou na dirección correcta, e se sentou ao meu lado. Seguinte ao meu asento do condutor. Entón, todos nós fomos os nosos camiños separados.
  
  
  A choiva tiña parou, e a paisaxe brillou unha irreal verde-amarelo. Unha desas flores de Policía pinturas. Foi en torno a un fabuloso paisaxes con casas e hoteis do tempo de Richard o León Dólar pila. Ela, eu sentín o meu sangue ferver neste universal reto. De bo grado. A Cruzada. La sel é na súa gran Fiat para matar dragóns. A miña pistola e estilete foron o novo Excalibur. El foi parte da historia e fixo historia. Eu xa pode escoitar os cornos saúdo da miña chegada. Ela, a todo-heroe conquistador.
  
  
  Oh meu deus. Pero: finalmente::
  
  
  El aparcado o coche detrás dun bosque de árbores e continuou a través de pequenos arbustos para a parte de atrás da propiedade. Foi un abrigo eles alugado por si mesmos. Unha casa con tellado de colmo que exhala un estraño atmosfera. Foi moi tranquila.
  
  
  É moi tranquila.
  
  
  El mirou arredor. A carón da casa principal foron dúas pequenas casas, igualmente estraño. O máis próximo era de preto de vinte metros do edificio principal. Ambos foron tapadas. Eu me pregunto que tipo de software Maza usado. El estaba seguro de que el non estaba a usar máis.
  
  
  El cambiou a partir dunha árbore a outra e alcanzou a segunda casa. Ela tamén ten unha visión da calzada. A miña sorte foi demasiado bo para ser verdade. Había un coche alí.
  
  
  Era un vello Americano station wagon. Estes vellos 1952 Chevy pseudo-madeira coches. Rack de teito era de pau de equipaxe. E artes de pesca.
  
  
  Onde queira que foi, eles non ir de pesca. Pero eles estaban indo a algún lugar, e el chegou xusto a tempo.
  
  
  Eu teño a outra casa. A porta estaba pechada. El mirou para dentro a través dunha das vidreiras. Chegou a fiestra. El abriu. Quizais moi facilmente. Wilhelmina preparado e foi para dentro.
  
  
  Se foi alguén que Maza, eu ía estar en apuros. Os antigos táboas me deu de distancia ao menor movemento. Que rangia baixo a miña entrada. Pero se alguén foi alí, eles foron en silencio.
  
  
  A súa seguín. Había só dous cuartos na planta inferior, e que parecía baleiro, moi baleiro. A lareira estaba colgado con potas de cobre e unha limpa, pero queimada grella.
  
  
  El subiu as escaleiras.
  
  
  Cuarto de baño.
  
  
  Foi un ego lugar no domk. Espadana é gravador aínda estaba na cama. O poderoso prismáticos foron aínda preso en torno a fiestra. A cama era un emaranhado de follas. Maza e Pearson levou transforma durmir aquí. Había unha única pantalla de latas na esquina. Un lixeiro cheiro de peixe aínda permanecía no aire.
  
  
  Non había sinais dunha loita.
  
  
  Que boa noticia isto pode significar. Algo forzado ih a paso fóra do seu cargo. Pero iso non significa necesariamente que eles foron mortos.
  
  
  Eu mirei a través do meu prismáticos. Chen-li viu na casa. El estaba falando a dous homes. IH pernas podía ver ela, pero ih rostros non podía ser visto. Eu usei a miña gravadora de voz para enviar unha mensaxe a Dolores. Esta cousa foi sen fíos en contacto con El beleza na tenda de té. A continuación, el foi de volta para abaixo e subiu a fóra da xanela.
  
  
  Chuviosa o tempo. Ela, sentín estraño. Eu penso que era o tempo. Pero entón, de novo, ela, penso que este pode ser un aviso.
  
  
  El dirixiu para a segunda casa. O que foi máis próximo ao edificio principal. As placas que fora martelé na porta fose arrincado. Wilhelmina espremer e abriu a porta.
  
  
  O que eu vin alí fixen o meu estómago cerrar.
  
  
  Había sangue en todas as partes. O vello chan de madeira foi embebido con el e pintou o obsceno cor da morte. El conxelar entre as emendas do chan. O algodón branco mobiliario foi manchada con lixo. MACHADO de reloxo de pulso estaba esmagado. A .38 calibre pistola desde o MACHADO foi cuberto de sangue sobre un enfarinhada materia. E o machado, pintado de vermello, estaba a carón da lareira.
  
  
  Lareira.
  
  
  El aínda estaba queimada. Aínda deu calor. Alí estaba unha pila de cinzas quentes na grella. Na esquina, a carón do lume, estaba... brazo. Eu oín un ruído estraño, e entón eu entender que eu estaba engadindo o meu propio vómito para a desorde.
  
  
  Eu fun para a cociña, e virou-se no pulse e, a continuación espirrando auga fría no meu rostro e preso meu pulso baixo a billa. Meus oídos freou. O toque virou-lo fóra. Eu penso ter oído algo. Chan de madeira range.
  
  
  
  
  Capítulo 18
  
  
  
  
  Tara me dixo máis tarde, pero eu te podo dicir agora. Na orde correcta.
  
  
  Ela non ver Roscoe. Pero ela non ollar cara atrás, ou. Ela sabía que estaba alí. Xunto comigo. No restaurante. Ela entrou Featherstone Oficina como planificado en 2:30 p. m. ao Redor do seu pescozo, Nah usaba un colar de perlas que podería transmitir calquera conversa dentro de cinco metros de Nah de teléfono e do outro lado da rúa. Na súa bolsa, Non tivo a mesma cinta gravador de que ela tiña usado o día antes.
  
  
  Tara sentía ben.
  
  
  O recepcionista notado, un pouco irritado, que Tara era moi cedo. Pam rapidamente escoltado ela mesma segundo andar sala de espera, como o día antes e ofreceu hey, outra cunca de té. Ela deixou a estudar a mesma revistas.
  
  
  Esta vez, Tara tivo unha cunca de té. Cheiraba agradablemente de canela. Ela mergullou o seu dedo no líquido e lamber-lo fóra. A miña nena ten un en química por unha razón. "O té", ela murmurou para perlas e Sonny, " é cuberto con methaqualone." Ela contou preto de cinco centos de miligramos. Este medicamento lle dá o que eles chaman " ben preparado." Por unha banda, unha sensación de somnolencia, por outra unha sensación de ledicia. Como para a folga en si, que pode matar vostede en dúas formas. A propia droga, ou a ausencia desta droga. Retirada síntomas son semellantes aos de epilepsia — poucos días de convulsións que pode acabar en colapso completo: a morte. Estas persoas aquí sabían o que estaban facendo. Que cinco centos de miligramos foi o suficiente para explotar a súa cabeza. Polo menos o suficiente para facer pensar a súa Tía Mirta aumentou en todo o morto.
  
  
  Tara derramou o contido da cunca nun dos vasos liangs. Se esta vide non foi debidamente enraizada no chan, sería certamente veñen de fóra.
  
  
  Ela na punta dos pés para fóra para o corredor de novo, e unha vez máis, non había ninguén para impedir-la. Ela subiu as escaleiras para o piso superior. Dúas portas levou a cuartos na parte da fronte do edificio. O torno a estes cuartos pertencía a Alicia. Ela pechou os ollos e tentou imaxinar a fiestra do seu pai tiña apuntado. Eu estou de pé diante da casa, foi para o dereito de pechar. Por iso, debe ser a porta á esquerda.
  
  
  Ela bateu na porta.
  
  
  Alicia voz é absurdamente malo: "Veñen."
  
  
  Alicia Featherstone estaba deitado na cama no seu pixama de seda azul, oculto entre cinco impreso almofadas de seda. Alicia Featherstone non parece moi saudable. Pequenas contas de estaño destacou no Nah fronte, e ela levaron a si mesma con un festival oriental de fans. O seu branco, destacou pelo estaba mollado na parte de atrás da súa cabeza, e os alumnos dos seus ollos foron pinpricked. Ela recordou Tara do desaliñado raíña de Alicia no país das Marabillas.
  
  
  Alicia Featherstone foi cargado con drogas. E iso fixo Tara traballo moito máis fácil. Hey, non había necesidade de se preocupar sobre unha lóxica-soar escusa en todo. Alicia estaba lonxe de ser lóxico, polo momento. Ela estaba en algún lugar na zona de fronteira, onde a única frase é un absurdo, e a lóxica crea confusión.
  
  
  Ela comezou a falar en voz baixa. Por algunha razón, ela pensou Hey foi de seis anos, e Tara foi a súa nai. De feito, existen medicamentos que poden facer pensar que camiño. Haxix é xa capaz de unha morea de cousas, pero eles, as cousas que tragar, cheirar ou inxectar, só rematar o traballo ben. Pero quizais fose só unha camuflaxe de "Dicir a súa nai" toque o timbre. En calquera caso, Tara mantivo-se e vai a Nai.
  
  
  Nai debe saber todo sobre Ian. A miña nai non confía en min, tanto como o meu pai fixo. Alicia dixo ela non facelo soa.
  
  
  Yang foi un ardente Taoísta. Pero Xan tiña cambiado. Alicia non sabía por que. Ela só me sentín así. Alicia amado para sentir. Nah tamén tivo un bo-para-toque de peluche rato. Non Mo queres velo?
  
  
  Máis tarde, ela dixo en ton canso. Que sobre este Ian?
  
  
  Ben, preto de cinco anos, a póstuma o consello do papa, Xan asumiu a xestión. Todo ía ben ata que hai dous anos. A continuación, el disparou todos aqueles vellos persoal e nomeado novo persoal. Eles tamén son Taoístas, dixo. Pero aínda así... Alicia non lle gustaba moito deles. Non novos, por suposto. Pam A Cabalo, En Contacto. E, a continuación, os quads.
  
  
  Quads?
  
  
  Estes catro rapaces que parecen todas iguais. Durante o IHC, só un torno a eles foi a caza. Non, el non podía. Non caza, el foi provocando o seu... Alicia comezou a chorar. Quizais el estaba indo para provocar a súa.
  
  
  Tara, dixo a súa nai ía protexer o seu. Alicia deixou de chorar. Ela comezou a cantar. Tara mirou cara arriba e comprobado o seu reloxo. Foi cinco minutos para dous. Hey, eu tiña que chegar de volta rapidamente, mentres ela estaba esperando na sala de espera. Pero que sobre aqueles quads? Fixo Alicia dicir calquera outra cousa?" Alicia balance a cabeza. Ela riu. Eles teñen tres irmáns, e estes irmáns son trixémino. E eles parecen estes quads. Acontece que eles son dos anos setenta... ou non? Alicia continuou rindo. Trixémino primeiro. A continuación, o cuarteto... Alicia continuou rindo. Había tamén Chen-li Hong Lo, que estaban en algún lugar en Irlanda. Ou en Islandia. Ou noutro lugar. E entón houbo Peng Li, o piloto. Alicia axitou as mans. Estaba en América. E despois había, e, a continuación, había "— Alicia contados nos dedos — " Estúpidos, Sheezy, e Doe. Ela riu. Pero eles pasaron algunhas semanas. Eles foron a América con Pam o Cabalo. Para coñecer o asistente. Non, para atender esta Presbiteriana. Para falar coa prensa. Para ir ao dentista. Está preparado. Limpo, limpo. Ben, ela non se lembraba.
  
  
  Tara penso sobre iso. Entón, eles deixaron unhas semanas máis tarde. A ... o presidente! Debería ser así. Eles foron para atender-los.
  
  
  Foi dous últimos dous minutos. Tara espremer Alicia man. "Son todos estes irmáns vostede sabe?", preguntou ela.
  
  
  'Oi. Non", dixo Alicia. "Hai moitos máis. Esta é unha familia moi grande. Pero os outros están moi lonxe. Alicia deixou cantarolando.
  
  
  "Está seguro?" Tara preguntou severamente. "Non vai ir para o ceo se mentira."
  
  
  Alicia mirou sobrio. "Polo menos iso é o que Ian di. El di que os outros van estar na casa por un tempo, e que debemos obter ih saír de alí. Entón, cando Pam é un Cabalo e outros deixar, novos veñen. Oh, honestamente, Nai. Que é o que el dixo. Alicia honesta intentou o seu mellor.
  
  
  Tara levantouse. "Ben, miña querida", ela dixo. "Agora eu teño que ir, e que é unha boa rapaza, e" - ela intentou pensar en algo maternal para dicir - " agora que come a súa castaña de anacardo, obedientemente, e eu estarei con vós de novo en breve." Tara pechou a porta detrás dela e tomou unha respiración profunda. "Vostede escoitou que, querida", ela dixo ao seu colar. "Só hai unha en América agora. E este é o piloto. Un piloto de helicóptero, eu creo. Ou quizais el foi morto xunto co senadores el matou. Ela fixo unha pausa, a continuación, non podería axudar engadindo, " E non quero que veña aquí." ha-ha.
  
  
  Ela sorriu e descendeu as escaleiras. Na parte inferior da escaleira, no seu camiño cara arriba, Pam tiña Cabalos e Sonny. Eles mirou irritado. Moi irritado.
  
  
  Pam Kona tiña un hypodermic agulla na man.
  
  
  Todos Tara pode dicir é, " Si, Nick.'
  
  
  
  
  Capítulo 19
  
  
  
  
  Se gastar toda a súa vida intentando arme-se contra a día de merda, este día de merda vai vir.
  
  
  A súa arma foi colocado ao lado da pía, e o renxer do chan me fixo movemento para ela. De que sexa demasiado tarde. O coitelo varreu toda a sala, fixando a miña man para a pía como unha nova bolboreta en unha colección.
  
  
  "Todo ben, Carter. Virar lentamente."
  
  
  Ih foi tres. Que non era o "eles" el estaba esperando. Eles parecía tres locais Ivanovs. Super dandy. Ih Suecos e cortes de pelo foron dez anos máis novo que ih, e os músculos tonificados non se encaixan con roupas modernas. Eles viñeron para min coas súas armas deseñada. O líder está á fronte.
  
  
  "Pon as mans detrás da súa cabeza," el dixo.
  
  
  Ego ela mirou para arriba e para abaixo. A única cousa boa sobre nen foi o ego traxe. "Ela debería ter levantou as mans,"eu dixo," pero eu teño un problema técnico." El apuntou para o coitelo aínda agarrou na miña man.
  
  
  El virou-se para un dos seus compañeiros. "Giles," el dixo. Por favor, identificar, señor. Giles veu para me e tirou un coitelo. O meu sangue foi burbullas. Giles buscou min. El atopou o estilete, pero non chegar preto de gas dureza. Iso probablemente non é o seu ego tipo.
  
  
  Giles sorriu. Moi confiado. "Todo ben, xefe. É limpo.
  
  
  "Entón, vostede e Robbie tomar o ego para a casa."
  
  
  Giles e Robbie colleu a miña man, e cun par de pistolas presionado para a miña columna vertebral, eu foi levado para a casa.
  
  
  Non hai dúbida sobre iso. Eles fan o mellor asasinos en torno a estes días. Bangel, Lin Xing, e agora estes barcos de vapor realmente superado a si mesmos en polidez. Vin Vo foi algo máis. Cando eu entrei el na sala, el me deu unha mirada asasina e agarrado ao bastardo: "Planta unha ego." Eles me empurrou para unha materia. Cada un deles tomou o meu ombro e preme-lo: o seu asento. Á balance a cabeza. O principal vilán é tamén sel. Dela foi en outro de madeira-con paneis biblioteca. Só que non era tan grande como o de Nassau. E as fiestras estaban abertas. Ademais, Chen-li non estaba aquí, quere.
  
  
  Á atravesou a sala, de tres dedos dedos xirando o seu cigarro, como un movemento de montaña. El recordou-lle de tempos máis felices. "Estamos moi cansos de que, Carter," el dixo, finalmente. Ego voz era alta e xeado. — Ademais, que foron sempre estúpido.
  
  
  Eu non estaba indo para responder a esta honesta. Todo o que eu fixen foi levantar unha cella. Ademais, non elefante podería impedir-lo de me dicindo que eu era estúpido.
  
  
  "Vostede pensou o seu amigos, en que a pequena casa foron asistir a nós para que poida, finalmente, incorporarse nós." El sorriu. De calquera xeito, el seus beizos engurradas. "Sobre o dell si... que foi exactamente o contrario. Tivemos o noso ollo en atender os seus amigos e sabiamos que nos levaría a vostede. Polo menos estabamos preparados para a súa visita.
  
  
  El foi para a dereita. Era estúpido. Ela caeu na ih trampa cos ollos abertos. Pero, por outra banda, o AH sabía onde estaba. E Vinh Po sabería mellor se eles sabían que... El levantouse sobre a materia. El abriu a gaveta. "No caso de que pensar que os seus amigos van axudar..." el estendeu unha pequena cinta de audio. — Pedimos o seu axente, Maza, para facer un informe final. "Kostya, fixo tres. Nós non atopou un recorrentes mensaxe que vai atraer outros aquí — como ten atraeu vostede. El puxo a cinta en un pequeno portátil gravadora. "Polo momento a terceira mensaxe comeza repetindo, non imos ser máis aquí." El se virou de volta para min. "Eu penso que podería estar interesado en escoitar o funcionario dedicación do que pasou aquí hoxe."
  
  
  El preme un botón, e Espadana comezou a súa postmortem informe.
  
  
  "Sentímolo, eu fun de pesca. Non comer alimentos. Estragado mingau gustos aínda mellor. Axiña demostrou, axiña triste. Ah.
  
  
  Por un momento, eu penso Maza tiña cometido un erro, pero eu rapidamente orou para que ía me perdoar, non importa onde estaba a néboa no momento.
  
  
  Mace non perder o seu camiño. Ben.
  
  
  O habitual o peche é unha "mensaxe de fío".
  
  
  "No programa" significa que a mensaxe está no hall no código. Código Simple para unha rápida mensaxe de transmisión. Xunto coa primeira letra, debe sempre dar o seguinte cuarta palabra. Contei para fóra. Mace mensaxe para nós foi: "eu sinto moito. O Eda é corrupto. Axiña!'
  
  
  Reforzos vai chegar así como a banda está xogando. Xardín de infancia ou non. El podería esperar axuda dentro da hora.
  
  
  Á virou-se para o principal vilán. "Cornelius, "el dixo," agora inserir esta cinta."
  
  
  Cornelius levou a cinta e fun para fóra a través do cuartos.
  
  
  "Agora, Carter... Agora que xa nos axudaron moito, eu vou facer de ti un favor... Obter Chen-li," el dixo para Giles.
  
  
  Giles foi. 'Bo. O que realmente quere saber sobre nós?
  
  
  El foi a través de todo o seu arsenal de aceno e risas antes de que el atopou reumatismo. — Quere saber onde a sede de, non é?" E agora — "el dixo, como Giles e Chen-li entrou na sala," que é a onde estamos indo para leva-lo."
  
  
  El mirou para Chen-li.
  
  
  O que eu atope a menos atractivo sobre nen foron os hypodermic agullas no ego brazo.
  
  
  Eu non teño tempo para probar calquera cousa, entón eu fixen outro intento errado na uem garganta, pero Robbie e Giles bater-me a el. Eu estaba xogado de volta na miña materia. Un duro golpe para a miña mandíbula, que parecía bater a fóra todos os recheos en torno meus dentes. Vin veu e me bateu. Todo sucedeu moi rápido. Giles e Robbie foron sostendo-me para abaixo. Chen-li enrolado miña manga. Non había nada a medida podería facer sobre iso. En un movemento rápido, a agulla desapareceu na miña man.
  
  
  Eles seguro que me gusta que, por uns minutos. Segundos pasaron, quizais. Ou un reloxo. Eu non sei o seu máis. Cornelius volveu e dixo que el tiña roto a cinta en casete. El dixo que estaba arrepentido. Vin Wo xurou e quería cola para fixar o seu. El virou-se para Cornelius e dixo, " Can filhote de can. Imbécil.'E, a continuación, ego rostro quedou vermello. Rosa vermella. Os pétalos abriu, e un por un, eles caeron ao chan. El me ama, non me ama...
  
  
  "Capuleto," dixo Giles. El estaba rindo. Unha graxa de auga besouro se arrastrou a fóra do rta. Ego intentou empurrar a súa distancia co seu man. Estar tan razoable como sexa posible.
  
  
  Foi un perdido xogo.
  
  
  A miña boca foi seco. El intentou levantarse. Pero el non parecía saber como facelo máis. El mirou para as súas zapatillas de ballet. Debido á incorrecta ambas as extremidades dos prismáticos. Eles estaban lonxe. Pero o fibelas. Eles foron fermosa. Eles eran de ouro. Eles brillaban.
  
  
  
  
  Capítulo 20
  
  
  
  
  O seguinte período foi unha constante pesadelo. Eu non me lembro o número de horas ou días que durou. Xa non había ningunha diferenza entre tempo e noite, entre o sono e de vixilia. Nos seus soños, que ás veces son perseguidos por monstros. Toda a xente está a rir de ti. As beirarrúas de crack e vomitar. Pero, entón, vostede abrir os ollos, trasfega súa cabeza, e ver o seu familiar cama perna, de novo, as cortinas pechadas, a camisa que xogou no chan onte á noite. Medir a súa sanidade nos seus propios termos, polo suave contraste da realidade.
  
  
  Só a realidade non existía para min.
  
  
  Cando abrín os ollos, vin a outros monstros. Rindo espello caras. Caleidoscópica puntos de vista. Un cambio, ampla, lento universo de fusión de formas e cambiando de cor. Criaturas míticas e imposible eventos. Nos meus soños, Tara continuou chegando de volta. O seu pelo é verde. Os seus ollos son salvaxes. Unha vez ela apertou a miña man ata que bled. El seguro-a nos seus brazos unha vez, e ela chorou por idades.
  
  
  Lentamente, os soños pasou. Tornouse menos asustado. O meu destino se converteu nun único branco pantalla en branco. Sen imaxes. Non pensamentos. Un día abrín os seus ollos e o pensamento "avión". Dela foi no avión. Tentando gancho que a palabra coa miña percepción envía-me de volta nun profundo, sono axitado.
  
  
  Ela estaba no coche. El estaba mirando para fóra da xanela do coche. El pechou os ollos de novo.
  
  
  Cando eu mirei para el de novo, a ver era o mesmo. O ceo aínda estaba azul. A herba aínda estaba verde. O autobús fóra non cambiar de forma ou cor. Había varias cartas nas costas. Pero eu non podía ver o que era. Era un absurdo, que era a súa lingua. El estremeceuse. Todo o que fixo para nós, calquera que sexa drogas que nos deu, eu non podía ler!
  
  
  A continuación, el mirou na outra dirección e cautelosamente, con semi-aberto os ollos, mirou ao redor do coche. Eu estaba esposado a alguén no meu dereito. Eu sentín-lo. Pero ela non estaba indo a buscar no ego dirección só aínda. Eu non manda-la para o hotel para que ía saber eu xa estaba acordado.
  
  
  O coche foi unha limusine. A de diante estaba escondido da vista por un pesado gris cortina. Non había ningún de nós, ningún son, pero o son do motor e o son da estrada. Unha sentado preto de min non era un locutor. El lentamente inclinou a cabeza cara á dereita e mirou para o seu grupo coa estreita ollos. Eu non ten que ser tan coidadoso en todo. El estaba durmindo. Unha fina, arame home. Vietnamita, eu creo. Un médico ou asistente en un branco hospital vestido. Non. É, probablemente, só unha outra CANNES axente vestida para xogar de médico.
  
  
  Ela tentou a porta. Pechado. Para estestvenno.
  
  
  El mirou para fóra da xanela de novo. O autobús aínda estaba diante de nós. El aínda pode le-lo, pero que foi escrito no que o autobús estaba lexible. Foi escrito en Orientais letras.
  
  
  Nós trovejou sobre a ponte. Outros vehículos na estrada foron os coches e bicicletas. Había só un outro coche. Outro limo. El andaba detrás de nós.
  
  
  El mirou para fóra de novo. Eu non sei canto tempo eu mirei. A seguinte cousa que vin foi unha rúa da cidade. Ruidoso tranvías, as persoas en bicicletas. Bullock coches e persoas en verde uniformes e sombreiros de palla en todas as partes. A súa mirada mimmo seu garda durmir a través da fiestra do seu dereito. Eu a vin en Moscova Porta." Todo está detrás desa porta. Como eu podería ter coñecido el? Algo veu de volta. El mirou para fóra a súa propia xanela de novo. Fronte ao hotel, no tellado do edificio, eu viu o que eu quería. Cores enorme retrato de Ho Chi Minh City con unha área de 40 metros cadrados.
  
  
  Só o edificio pertencía ao Vietnamita banco do estado. A cidade estaba en Hanoi. Vin Vo me levou a Hanoi.
  
  
  El mirou arredor con renovado interese. Eu non a vin en Hanoi en oito anos. Algúns edificios falou da guerra, pero o dano non foi tan grande.
  
  
  Hanoi é unha fermosa cidade.
  
  
  Unha cidade de longo, escuro banners pontilhada aquí e alí con idade colonial francés mansións. Budista monumentos, Chinés templos. O río vermello é clara e clara, e xuncos nas súas marxes rolo preguizosamente ao longo do azul. Sorprendentemente, non hai anti-Americano consignas en outdoors. Non hai sinais de odio. Estas persoas non odio.
  
  
  Esta é unha actitude incorrecta para a guerra. Odia, e, a continuación, inmediatamente pensar que outros te odio. Unha cousa para pensar. Pero, en primeiro lugar, el non podía pensar en liña recta. En segundo lugar, o seu axente MACHADO. Non é que eles non creo. Pero ih está a ser preparado para a guerra.
  
  
  Nun lado da estrada, outra limo tirou a Lamber. O seu reflexo foi para dentro. Había cortinas en a xanela traseira. Pero ata adiante, Chen-li estaba sentado á beira do condutor. Chen-li me viu, e viu que eu estaba acordado. El cutucou o condutor, que honked seu corno.
  
  
  O meu médico espertou. Ela deulle un atordoado, asustado ollar para o que debería ser como estes últimos días. "Rugby," eu dixo. "Bo balón..."
  
  
  El estaba rindo. "Non fai calquera sentido. Carter. Que non teña tomado esta medicina en vinte e catro horas. O efecto é máis. Xa durmiu máis todo. E con isto H-2, non hai absolutamente ningunha efectos secundarios."
  
  
  El mirou para min appraisingly. "Bo tentar."
  
  
  El foi, Deus sabe por que, un Americano. Polo menos, el falou como un todo Americanos. Pero o outro? Ou un inimigo?
  
  
  "Como... canto tempo foi baixo a vela?"
  
  
  "Ah", dixo. "Esta é unha información confidencial. Imos só dicir... o Tempo suficiente para chegar aquí. E non me pregunta onde "aquí".
  
  
  "Hanoi," eu dixo.
  
  
  O ego-friendly expresión fora aínda. Ego ollos estreita. El preme un botón e a xanela de atrás a diante rolou para abaixo. "Mr Á," el dixo. "O seu prisioneiro está acordado."
  
  
  As cortinas esvarou cara atrás. Unha chave Vin o rostro apareceu, cortar o pescozo por unha ventá. El parecía un monstruoso de monicreques. El mirou para min e rosmou.
  
  
  "El parece pensar que estamos en Hanoi."
  
  
  "Ah," Á dixo. A continuación, el balance a cabeza. "Si, Hanoi. Vai ve-lo alí? El apuntou para un conxunto de grises edificios. "Li Nam De".
  
  
  Eu intento francés de prisión. Tamén coñecido como Hanoi Hilton. O lugar onde os nosos prisioneiros de guerra foron realizadas.
  
  
  "Non hai dúbida de que vostede xa escoitou historias sobre este lugar", dixo. — Pero vostede vai atopar o que a prisión a que estamos enviando que é moi perigoso... completamente diferentes. Aínda que eu non vexo ningunha razón pola que ten que saber onde está no hall. El preme un botón e as cortinas pechadas, de novo, bloqueando o meu punto de vista.
  
  
  "Dr Kuoi?" Por iso, foi un médico de verdade. — Para un tolo noso Sr Carter, non así non sería estúpido. Mesmo sen unha boa investigación, aínda é capaz de calcular a súa dirección e tempo. Non é que el veu de volta, pero eu creo que si... quizais outro tiro."
  
  
  As miñas mans tremían as palabras. Ela non podía deixar de tremer a todos. Temos unha sensación de náusea na miña intestinos. Eu non podía me lembrar a propia droga facendo que tales sentimentos. Pero quizais o meu corpo fixo iso no seu propio país. Quoy mirou para min e sorriu de novo. O ego é o sentido de superioridade foi restaurado. "Non te preocupes, o Sr Carter. Este tiro só vai colocar-lo para durmir. Non, non será máis malos soños. Nada perigoso. Queremos que sexa tan fresco como camomila unha vez que chegar alí.
  
  
  Eu non teño moito a elección. Maldita Xesús.
  
  
  Outro tiro.
  
  
  O deserto de novo.
  
  
  
  
  Capítulo 21
  
  
  
  
  Cando acordei, estaba escuro. Eu estou deitado sobre algo brando. O aire estaba cheo do cheiro de vitek. Houbo un lixeiro, suave hum, un reflexo do movemento, e eu mirei para o meu reloxo. Por suposto, eu non teño unha sentinela máis. Eles tomaron ih lonxe de min unha longa tempo atrás. Cando eu estaba baixo anestesia.
  
  
  A súa stahl para navegar. Ela xacía no chan sobre un colchón brando, cuberto con unha folla de algodón. O cuarto estaba iluminado pola tarde solpor, e no inicio estrelas brillaban a través de saídas de aire. Había unha brisa. Isto trouxo con el un alboroto.
  
  
  Non era o ruído. Foi unha canción. Unha baixa, claro mestura de centos de sexo masculino voces que veu xuntos nunha única frase: "O Tao; o Tao.
  
  
  O cuarto era grande. Escasamente mobilidade, pero cómodo. Un conxunto de lámpadas. Non había cadeiras, pero había pilas de almofadas no chan; o chan estaba cuberto con esteiras. No outro extremo da sala foi outro colchón con outra pila de almofadas.
  
  
  Pero non. Eles non eran almofadas. Os Colectores estaban alí.
  
  
  Ela non se mexeu. Ela aínda estaba durmindo. Ou ela aínda estaba baixo a influencia de pílulas para durmir.
  
  
  El levantouse e foi para o outro lado da sala. Eu aínda estaba tremendo. El tocou o seu ombreiro. Era real. "Tara?"
  
  
  Ela xemeu, virou-se, e escondeu o rostro no colchón.
  
  
  "Tara," repetir-lo. Ela balance a cabeza incontrolado. "Non, non, por favor," ela dixo.
  
  
  Ela balance a ombreiro cara atrás e cara adiante. "Tara". Ela abriu os ollos. de súpeto, de súpeto. Aberta. Ela só mirou para min. O noso relevo, as nosas reaccións, o noso recoñecemento.
  
  
  O seu ollar estaba en dificultades. Finalmente, os seus beizos se movían. "N-Nick?", ela dixo suavemente.
  
  
  Todo o que fixo para ela no pasado poucos días aínda non cambiou. Iso foi exactamente o que eu vin a última vez. Os ollos verdes que dixitalizados me foron ampla e brillante. Non había liñas negras sobre ela a partir da enfermidade, ela sufrira. Mesmo o seu sarda aínda estaban espallados por todo o seu rostro.
  
  
  Ela levantou a cara e colleu a miña man, executando-o lentamente para abaixo do meu ombreiro, baixo o meu pescozo, e polas miñas meixelas. Como ela está intentando convencer a si mesma con seus dedos. Como se ela non moi confiar os seus ollos aínda.
  
  
  "Oh, meu Deus," eu dixo. "Oh, Nick," ela dixo. E nós derretido para o outro, ata que a cor desapareceu. Nós bicou, e centos de voces rematou cantando.
  
  
  El tirou fóra e foi un cuestionamento man sobre o seu rostro. "En realidade, eu sería triste ver que aquí en vez de ser feliz. Como... eu balance miña cabeza, " como chegou aquí?" Cando o seu finalmente podería pensar de novo, ela, pensaba que era seguro e de son, en Londres.
  
  
  Ela se inclinou cara atrás sobre o colchón e escondeu o rostro nas súas mans, lembrando como ela tiña chegado aquí. De súpeto, ela mirou para min.
  
  
  "Pero se non estivese alí.".. non estaban alí?".. Que non estaban alí.
  
  
  Eu tente comprender a ela. "Na Featherstone é?" Non, era Roscoe.
  
  
  "Roscoe? Non, eu non tiña visto el. Pero eu penso sobre iso... quero dicir, a última cousa que eu fixen foi chamalo e... e cando non apareceu, o seu pensamento, ela pensou que tiña pego ti, tamén. Os nenos me dixo o que pasou. Nick, lembro dela... ou, si. Eu creo que eu lembraba dela agora, el tamén foi un choque, pero..... Eu se dixo, a continuación,... que non hai nada máis que pode facer por min. Que foron ih prisioneiro.
  
  
  Eles deben ter algunha conexión entre esta mansión e Featherstone casa. Quizais a radio. "Ben, eles estaban certos sobre iso. Eu dixen a ela. "El foi un ih prisioneiro. Pero non en Londres. Eu fun para o ih mansión.
  
  
  'Na mansión? Para Chen-li?
  
  
  "Esperar", dixo. Eu chequei o espazo para micrófonos ou outros escondidos dispositivos de escoita. Non había nada alí. Eu estaba contada por Hey o que me aconteceu no meu último día en Londres. Ninguén ao redor de nós sabía o que acontecera con Roscoe. Nós só sabía que non podería ser moi bo.
  
  
  "E vostede?"
  
  
  Eu preguntei a ela. — Que é o que eles fan para ti?" Ela foi a súa man a través de la red angelical cabelo.
  
  
  "Teña en conta que," ela dixo. Ela tocou a miña cara de novo. "Teña en conta que, advertiu-me para non ir alí. Vostede, dixo, " Eles van bomba que cheo de pentatol, e entón vai dicir-lles Hawke nome do medio." Estaba seguro sobre unha cousa. Eu non sei Hawke nome do medio. Oh, Nick, eu estou tan avergoñado. Ela comezou a chorar. Non estes grandes abaulamento bágoas cheo de auto-piedade, pero estes sufrimentos de dor mental.
  
  
  "Ei, calme-se," eu dixo suavemente. "Non culpar a si mesmo agora. Agora é un saca-rolhas de vontade ou enerxía. E o que fai drogas teñen que ver con iso? Eles toman a súa vontade. No hypodermic agulla guerra, non hai heroes en todo. Ten que saber o que.'
  
  
  Ela balance a cabeza, e arrastrou-se aínda máis malvas. "Eu sei que", ela dixo. — Pero iso non axuda moito. Especialmente cando eu estaba a pensar sobre poñendo-se en perigo.
  
  
  Ben, pode soportar a culpa, porque a única persoa que pon en perigo era o seu marido. A súa ten descaradamente preso por Vin e fixen-lo completamente sen a súa axuda. E eu creo que se nós realmente ollar para iso, eu creo que é a miña culpa que foi pego. Eu debería ter escoitado os meus pensamentos e non deixar que estar máis preto do que lugar en París.
  
  
  Ela sorriu. Foi o primeiro sorriso que ela tiña en moito tempo, e os seus beizos estaban aínda loitar contra el. "Eu creo", ela dixo, " vostede debería chamalo de destino. Ela debería ter escoitado a súa opinión, pero ela é unha maldita rebelde. Para calquera que me trata como unha nena, ou, polo menos, como unha nena, eu quero probar que eu son moi útiles na práctica."
  
  
  Ela foi tocado por ee paus. "Moi útil", dixo.
  
  
  Ela baixou a folla que cubría a cama un pouco.
  
  
  "Vostede quere probalo e ver se pode usar agora?"
  
  
  Ela realmente quería velo.
  
  
  Houbo unha batida na porta.
  
  
  El abriuna e dous homes entraron. Nun punto, eu esquezo que estabamos presos. Os homes estaban vestidos simple pano de roupa. H cabezas foron raspar. H rostros eran-eu odio a usar esa palabra cando se trata de Easterners - pero ih rostros eran incomprensibles. Odín foi rodeado por un gran vasos de auga. Eles se curvouse.
  
  
  Eles non dicir unha palabra para nós.
  
  
  O home con vasos atravesou a sala e derramou auga na xerra, ou polo menos algo que se parecía con el. Outro activada unha feble luz de teito, unha mate pera en un vidro fosco balón. Non era perforación, realmente, pero aínda nos fixo palpebrar.
  
  
  El abriu o consello de ministros. Alí estaba o noso propio, os Suecos '— ben, meu, os Suecos', e algúns lixo prestado a Tara — pero el tirou os outros dous tenros. Un par de pixama de seda gris. Non o que vestir no vacacións, pero os que o desgaste formal para eventos.
  
  
  Para Tara, tiña unha fermosa, seda bordado aozai, un tradicional sueca muller vestido.
  
  
  Eles seguiron en silencio. Nós tiña que lavar, vestido e estar preparado en media hora, como, para nós, se hai un sinal. Preparado para o que, non sei. Pantomima é Ih non nos informar sobre iso.
  
  
  Eles foron os monxes, " eu dixo, cando eles foron aínda que de novo. "Ou non?'
  
  
  — Eu - eu non sei. Ela foi lavado a xerra.
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Eles foron os monxes. Recentemente ih oín-la cantar. "O Tao: O Tao" E Ela, foi para o ventá e abriu as articulacións. Había unha grella detrás deles. Tanto como eu podía ver, o edificio que estabamos era parte de un "enorme pedra antiga fortaleza." Paisaxe na distancia, como o Xardín do Edén. Foi tranquila e exuberante, excepto para o chilrear dos grilos. Unha pequena procesión de barbeado-dirixido homes andou un despois do outro, cabezas inclinadas, a través da herba alta.
  
  
  "Si."Ela estaba asistir a un cine mudo, e de súpeto quedou con rabia para a situación. "Eles son monxes. Os monxes taoístas. E este é un mosteiro. Vostede estaba certo. Tao e KANG están de algunha maneira relacionados. Aínda que o ego deus sabe como. E como é posible que mosteiros aínda pode existir neste recuncho do mundo? As cortinas pechadas de novo. "O Gran Premio de xogo," eu dixo. "Bater ou dobre na seguinte rolda." Ela se afastou da fiestra. "Querida", ela dixo, chegando detrás de min con unha esponxa e xabón. "A principal cousa", ela comezou a acariñar o meu de volta con unha esponxa suave, " é ...onde queira que esteamos, vai ter connosco para fóra de aquí.
  
  
  A súa suxestión foi tan clara como a miña irritabilidade. Pero funcionou. Se calquera cousa, que me fixo rir. El colleu a súa esponxa e bicouna.
  
  
  "Se está indo a escuma-me en calquera caso, facer un pouco máis grande e un pouco á dereita." Ela fixo unha pequena son na súa gorxa. "Hmm?" e xogou a cabeza cara atrás. "Meu Deus," ela dixo, " todos estes días... ou horas, ou anos... esta é unha terrible medicina que me foi dado. Oh, Nick. El fixo o mundo tan terrible. Todo era un pesadelo. Excepto cando eu soñei que estaba seguro de min. Entón eu comece a chorar, e todo o que se deixou de me estaba dicindo, "Hold, é Nick." E eu creo que é por iso que eu suxeitaba a ela. .. agora estamos sentados aquí loita contra o noso propio pequeno disputas, como se iso nunca aconteceu. acontecer.Ela mirou para min: "eu realmente amo ti, vostede sabe o que?"
  
  
  De súpeto, eu tiña un flashback. Tara, de ollos verdes e saloucando nos meus brazos. Eu tiña o mesmo soño, " eu dixo. "Probablemente o mesmo medicamento. Eu estou empezando a me preguntar por que nos trouxo aquí. O que eles queren de nós. Porque eu estou empezando a pensar que eles queren-nos a estar xuntos. Non só ela, ou que. Pero estamos xuntos.
  
  
  Ela balance a cabeza e engurrou o cello. 'Eu non entendo.
  
  
  Eu sorrir para ela. "Grazas A Deus. Porque eu non entendo o que quere. Por agora. Con todo, o seu sentir como imos descubrir en breve. Mentres tanto, antes de comezar a preocuparse, imos preocupar-se sobre estes clons. Xa sabemos algo sobre estes adulto clons, pero estes clons están en proceso de ser creado, a niñada que mencionar, temos que destruír o ego.
  
  
  Ela enrolou nunha aodai. Estaba pálido, verde con flores amarelas e caeu no medio do camiño para abaixo a súa melado coxas máis o seu cetim pantalóns. "Ah," ela dixo. "Como para estes adulto PBXs, eu oín-lo a partir de Alicia."
  
  
  Ela me dixo Alicia historia mentres cepillo o cabelo dela. As posibilidades eran un pouco mellor que o dela, el esperaba. Naquela época, había só unha filial en América, e, con algunha sorte, que xa fora na sombra reino. Morto.
  
  
  En Londres, ih tiña tres, pero non vai durar moito se eu conseguir o meu camiño. Con un pouco de sorte e de algunhas semanas de vida, eu pode impedir-ih. Había aínda unha oportunidade de que MACHADO en Londres, foi responsable desta. Mesmo como un enferrujado MACHADO (S) ás veces funciona ben. Entón, agora é ata Tara e de min. Se nós podería destruír este niño, todo o salto de lugar a lugar sería máis.
  
  
  Ela loitou con escote do seu pixama de seda. Eu tiña para amarra-lo no meu ombreiro.
  
  
  "O que fai esta unha niñada de pbx parece?"
  
  
  Ela suspirou. — Así como o que son — como embrións humanos. Son, probablemente, en un ambiente controlado — quizais unha incubadora - ou nalgún lugar no laboratorio."
  
  
  "Como son a proba-tubo bebés?"
  
  
  Ela balance a cabeza tristemente. "Eu non creo que eu tiña máis fáciles de traballo nesta tarefa. Eu sempre ten que forzar-me lembrar que estes case-os nenos son o futuro asasinos."
  
  
  El xogou a súa maldita descomprimido pixama no chan e chegou para a súa propia roupa. El mirou para a súa camisa azul. Eu usaba para tan longo que foi posto en case sen axuda. Meu Deus, el non estaba indo a unha fantasía balón. E, ademais, o partido estaba xa moi avanzado para súpeto facer dificultades con Oriental etiqueta.
  
  
  "¿Como se librar del?"
  
  
  "Eu tiña un pequeno láser na miña bolsa. Ben, agarde. Poida que eu aínda teño. Ela foi ata o armario e remexer na súa bolsa. "Non, non máis," ela dixo. "Eu creo que temos que improvisar algo. Quizais algo coa química. Todo o que podemos atopar en este laboratorio.
  
  
  Finalmente, ela pente seu cabelo coa última pente. O meu ruiva gueixa. Eu poñer no seu medias. "Ben, o que non é ata. Eu creo que eu vou mente o meu propio negocio.
  
  
  Ela engurrou o cello. — Eu só estaba a pensar... que tomou a súa arma, non eles? Entón, o que pensas...
  
  
  Ela mordeu o beizo.
  
  
  El tirou os pantalóns. Sobre a miña roupa interior, o que eles non despegar. Sobre o bo e vello Pierre, aínda fermosa, oculto no medio.
  
  
  "Ben", ela dixo con firmeza, e moi contra a súa natureza, " como facelo é para ti. Eu creo que eu vou mente o meu propio negocio.
  
  
  El levantou unha cella, pero non respondeu.
  
  
  
  
  Capítulo 22
  
  
  
  
  Ben, o Sr Carter, que finalmente se atopan. Foi Lao Zeng, o gran-gran-avó de toda a empresa. Con unha gran-gran-avó verruga no medio da testa. Estaba nunha cadeira de rodas. O que parecía para explicar unha morea. Por iso el mesmo desapareceu do campo de batalla. Esforzarse para elevar-se para o máis alto ramas. Decenas de veces ao día para ollar para o que unha vez foi, de novo en acción, de novo na empresa. El derramou un whisky e ofrece-lo para nós, tamén.
  
  
  Tara dixo que non. Stanan levou.
  
  
  El ergueu o vaso. "Para Nick Carter,"el dixo," e todo o pouco futuro Carroceiros."
  
  
  Chegou en un minuto para un cigarro. Eles tiñan ido aínda. Lao Zeng me deu un de un gran lacado caixa. O tabaco tiña un ouro bocal. Ao parecer, el confiscados mina.
  
  
  Estabamos no ego sala. Ou no ego de oficina. Foi un gran espazo. Podería ser grande, pero as fiestras estaban pechadas, e a atmosfera foi un pouco de mofo. Aquí, tamén, o mobiliario foron un pouco escaso. Longo teca materia, rolda sofá branco. Unha única materia. A única decoración foi un moi colorido pano e unha colección de armas na parede detrás del. Non debe ser preto dun centenar de armas. Non particularmente raros ou particularmente vellos, pero eles colgado alí para xemidos, e este muro en si foi cuberto con unha enorme folla de inquebrantable de vidro. Ademais para as pistolas, había outras armas: varias coitelos e granadas de man, así como algunhas cousas innecesarias de innegable letalidade. Cada individuo parte foi iluminado por unha pequena escena, e debaixo dela foi unha pequena imaxe.
  
  
  "Eu vexo que admirar a miña colección," el dixo. "Veña e ter unha mirada máis atento." Eu levantouse do sofá, e el volveu a súa cadeira de rodas que siga-me. Baixo o Exército dos estados UNIDOS pistola exposición foi un sinal de que ler " Bristol, Kenneth, Daejeon, 1952." Próximo a el era unha perla-tratado estilete. Hample, Stewart, París, 1954. El mirou para o maldito estilete e soltou un flashback. Foi como ver unha espada con Napoleón Bonaparte e baixo el, ou un coche con Har e Ben baixo el. Stu Hample foi un deses vagabundos, cuxos nomes xa están creando mitos. Foi o mellor que MACHADO, N1 xa tivo dende París, 1954. Cando alguén tivo que perla-tratado estilete por el. Xunto co ego vida.
  
  
  "Vostede?"Ela," virou-se para Lao Zeng.
  
  
  — Eu sabía que ía estar impresionado, " el dixo. Ela persoalmente capturado todas estas armas con xemidos.
  
  
  El apuntou en liña recta fóra de min. — Pero eu creo que hai algo sobre iso que lle interesen máis." Eu fun na dirección indicada. Eu non teño que ler o sinal para ver que tiña engadido Wilhelmina a el. E a miña estilete. Ningunha nai-de-perla pluma, pero aínda a miña Hugo.
  
  
  "Só no caso de que vostede pensa que pode tomar o ego de volta", dixo. "É inquebrantable de vidro, é eletrificada e hermeticamente pechado."
  
  
  El sorriu. "Pero sentir e rematar a súa bebida." O Eda será arquivado inmediatamente, e aínda temos moito que falar."
  
  
  El foi confiado na súa propia seguridade. El pode ser unha cadeira de rodas, pero el era tamén dirixir os controis. E que era unha cousa boa. Hai algo sobre estar no control que fai a xente perder o control das súas palabras. É malo, pero é verdade. Vostede pode apuntar cara arma na cabeza e preguntar o ego para ego historias, pero todo o que tes é un par de pechou os beizos. Pero a cara que apunta un arma para a súa cabeza está obrigado a cuspir a súa coraxe. Se entender algo sobre iso, por favor, deixe-me saber.
  
  
  El se inclinou cara atrás sobre o sofá. -"Impresionante", dixo. - Figurativamente falando.
  
  
  El se concentrou a súa mirada en Tara. "Vostede é un científico," el dixo. — Vostede é especialista en microbioloxía. Non hai dúbida de que xa sabe todo sobre o noso clons.
  
  
  Tara mirou para min. El acenou para ela para continuar.
  
  
  "Si", ela dixo. "Eu estou oprimido pola súa tecnoloxía de punta."
  
  
  A uem parecía como que. "Iso é o suficiente... fantástico, non é?"
  
  
  — Canto tempo ten sido a facer iso?"
  
  
  El sorriu. "Vinte e dous anos. Ben, sobre o dell si mesmo antes de que... Pero naquel momento, comezamos coa miña familia. Dr. Kuoi... El se virou para min, " eu supoño que xa vin isto antes... ben, o meu pai comezou. El estaba moi interesado en xenética e conseguiu chegar o goberno para proporcionar emu con un pequeno laboratorio. Sempre, por suposto, que en vez, el dobres para abaixo sobre algunhas das mellores mentes do mundo comunista. El comezou a traballar en Nguyen Shogun..."
  
  
  "Que físico?" Tara parecía sorprendido.
  
  
  Lao Zeng balance a cabeza. 'Si. Pero o Shogun tiña varias anormalidades xenéticas. Tara parecía sabe que xa. "Iso é exactamente o que eu preguntei a ela para dicir. Brakdon síndrome, non é? Ego síntomas só aparecen cando está a 30 anos de idade."
  
  
  Exactamente. Pero, como se pode ver, embrións non pode sobrevivir o frío durante a incubación en tubos de ensaio. Varios grupos do Shogun de pbx morreu antes de que o terceiro mes. En primeiro lugar, Kuoi penso que o egos estaban errados. O goberno penso o mesmo. Eles retiraron o seu apoio. Entón, algúns anos máis tarde, o Shogun se comezou a amosar anomalías."
  
  
  "E, a continuación, KANG decidiu apoiar para outro intento?"
  
  
  El se virou para min. 'Si. Pero só esta vez KANG atopou un emu que é fisicamente e xeneticamente perfecto."
  
  
  "Así que era vostede."
  
  
  Eu quero que sexa min. Ademais mina... — o meu perfección física, eu tiña un número de, digamos, 'talentos' que CANNES era apaixonado por perpetuar.
  
  
  "Un talento para matar a sangue frío", dixo.
  
  
  El corou modestamente. Pero, Mr Carter, son tamén un talentoso asasino. El fixo unha pausa. "Aínda que, se quere oín-lo, o seu sangue aínda é algúns graos máis quente." Quen é el para influír o seu ego?" El estaba sorrindo para min agora, o mesmo sorriso felino, el vira o seu uso, en Chen-li na foto tomada o día seguinte, a continuación, o Senador Saybrook asasinatos. Hong Luo risa tamén cando el veu para matar o duque e duquesa. Este non era o tempo para explicar a eles a diferenza entre un psicótico asasino e alguén que só mata en auto-defensa. Hai moito tempo atrás, tiña xa completamente investigou a si mesmo. Hai moito tempo atrás, el ía quedar sen un cofre, se pregunta se ela foi tan malo como eles foron, a xente tiña destruído. Se non ten que dar todo e xubilarse a unha casa de campo. Había unha enorme diferenza entre min e Lao Zeng. El trouxo o tema de volta para onde o hotel foi.
  
  
  — E estes clons de vós preso?"
  
  
  Si. Ca comezou a segunda tentativa. Todo o grupo sobreviviu. Dr. Kuoi estaba a traballar no terceiro grupo cando a súa dólar pila fallou. Vostede entende que non había ninguén para substituír o ego. Todo o ego operación foi segredo. Emu foi asistido só polo seu fillo. Que o fillo, a continuación, intentou traer para fóra o terceiro grupo, pero el non ten coñecemento suficiente. Nós non queremos o goberno para saber o que estabamos a facer, polo que contrabandeados en Estados Unidos. Alí recibiu unha excelente xenética educación. O noso Dr. Kuoi é un Harvard home. Este feito parecía, por favor da uem.
  
  
  Tara dixo: "E despois diso, el foi capaz de seguir os pasos de seu pai."
  
  
  Lao Zeng parecía feliz que el foi capaz de responder "si". El mesmo estaba moi feliz de ter máis fillos, especialmente despois do accidente. E a voz do ego soño feito realidade. Neste punto, Dr. Kuoi foi incubación trinta e cinco novos PBXs. Trinta e cinco novos Lao Tsengs. Todo está en excelente condición. Grazas á providencia.
  
  
  Por un momento, el preguntou canto ih era no orixinal do grupo.
  
  
  Unha curta chamada de teléfono, interrompeu o meu tren de pensamento.
  
  
  "Ah, é hora de comer," el dixo. O día en que foi aberta por un par de monxes que parecían iguais-clons? Non, é inútil - e a nós, que levan ao longo do corredor de pedra para o comedor.
  
  
  Foi unha celebración que atopamos. Ben, festa se che gusta mono cerebros, cabra e cola cereais luras. Levou Tara un momento para entender o que estaba en contra, e ela comeu o gusto de un a tres días de abstinencia de unha morea de "ah" e "mmmm." O dell ' si, mono cerebros son deliciosos. Isto é o que eu dixen a min mesmo, eo que eu teño que comer para manter a miña forza para arriba. Pero el continuou en silencio esperando alí foi un sandwich shop volta da esquina, e el preguntou se eu ía machucá-la de min por pulando para fóra para obter unha hamburguesa. A súa só de pensar: que o campesiño non sabe, el non está.
  
  
  Edu foi servido por silencio monxes. Despois de que o principal curso, Lao Zeng lles deu unha tarefa nunha lingua incomprensible. Super final. Centenario ovos.
  
  
  A conversa na mesa foi moi agradable. O que realmente quería dicir foi máis tarde. Ao mesmo tempo, el era alegre e aberto. Un día, el rexeitou o papel de un sereno, afable anfitrión. Odín círculo de monxes deixou a porta da cociña aberta por un momento, e Lao Zeng estoupou, tirando a chaqueta máis próximo, para se protexer do mortal proxecto. O monxe rapidamente correu e pechou a porta, e Lao Zeng recuperou a compostura. Ela aproveitou de ego recén descuberta favor e pediu ego sobre a relación entre KANNA e Tao e como este mosteiro sobreviviu Comunista expurgo.
  
  
  El bateu as mans, e o silencio camareiros comezou a limpar fóra bandexas. "Non hai nada que deixar de dicir que," el dixo. "Non hai nada que podes facer con esta información. A única relación que existe entre nós é un beneficio mutuo." A continuación, un monxe apareceu con un bule de té. El derramou unha cunca de Tara e un para min. El se aproximou de Lao Zeng, pero o último aceno-lo fóra como el continuou a falar. "O mosteiro nos dá dúas cousas importantes. Primeiro de todo, laboratorios para os nosos experimentos. Non só experiencias xenéticas, pero experimentos con que vostedes chaman de modificación da mente drogas". El se inclinou cara atrás e esfregar os brazos da súa cadeira de rodas.
  
  
  — Eu creo que tiven a honra de probar algúns torno a eles?
  
  
  "Deixe-me asegurar-lle, Carter, que estamos moi lonxe ao longo deste. H-20 é o único hallucinogen sen efectos secundarios." Kuoi dixo a mesma cousa, pero non faría mal para escoitar a boa noticia unha segunda vez.
  
  
  "E en segundo lugar?"
  
  
  En segundo lugar, ver por si mesmo. Só tes que ir para a xanela.
  
  
  Ela, foi para o fiestra.
  
  
  E vin un campo de flores. É estirado para o horizonte en todas as direccións. Era un campo de mapoulas. Opio papoula. Por un momento ela intentou--alguén ego valor de mercado, pero ela non sabe o que vén a continuación de un billón. El continuou a ollar para fóra da xanela.
  
  
  "Bo punto de vista, non é?"
  
  
  Eu non teño de ver ego cara para saber que nen estaba vestindo unha fina sorriso.
  
  
  "Entón, vostede é un provedor," eu dixo, " para este Nassau camarilla e para o Featherstone Sociedade.
  
  
  El deu unha estrangulado rir. - 'Entre outras cousas. Entre moitos, moitos outros. Cremos que o opio é a nosa mellor baza para a construción dunha organización global. O opio foi tamén a nosa principal arma na anterior guerra.
  
  
  "Facer estes monxes," eu pregunta, " de acordo coa súa política?"
  
  
  "Estes monxes," el dixo, " non sabe nada sobre política. Eles nin sequera saben o que estamos facendo con estas drogas. Sabemos o que está a suceder no laboratorio. Todo o que sei é que cando o estado foi reescrito para outros templos e mosteiros, KANG mantivo ih para eles e as súas posesións intacta. Son moi grata. Eles non facer preguntas. Se soubese a verdade, eles tamén sería moi chat. Pero é pouco probable que eles van descubrir.
  
  
  Ela mirou para os dous monxes por un día. Eles baixou os ollos.
  
  
  "Eles non falan inglés," Lao Zeng dixo. Entón, se está a pensar en dicir-lles o que nós realmente facer, eu estou con medo de que vai ser moi difícil. A non ser", el riu," pode dominar bastante complexa e escura Susoy dialecto."
  
  
  O seu pai intentou difícil non ollar en Tara.
  
  
  "Pero," el dixo. "Sente-se cara a abaixo. O seu té está quedando frío. E aínda temos moito que falar.
  
  
  El volveu á mesa. El mirou para Tara. Ela mirou máis débil do que el pensaba. Os poucos horas tomara seu peaxe sobre ela agora. Nah é pálpebras estaban pesados. Chegou o vaso. Os seus ollos de súpeto brillou en min. Luces verdes. Pero o que significaba: Pare! El mirou cara atrás na Nah. O té foi drogado, e ela descubriu que é demasiado tarde. Eu peguei o meu vaso e finxiu para tomar un grolo. — O que máis quere falar?" Lao Tseng, preguntou el.
  
  
  "Os seus fillos," el dixo. "O seu, e Miss Bennet.
  
  
  "A nosa que?"
  
  
  "Os nenos", dixo. — Pero quizais sería mellor se Dr. Quoy explicou todo." El empurrou-se fóra da súa materia e rolou para o pequeno porteiro. El preme un botón e Stahl esperou. Mentres estaba facendo iso, coa súa de volta para min, ela derramou o té de volta para o bule. "Agora", dixo simplemente en a voz de caixa. A continuación, el estaba de volta na mesa. El mirou para Tara. Ela estaba un pouco atordoado, pero ela aínda sentou-se en liña recta. Kuoi veu e explicou.
  
  
  Foi realmente moi simple.
  
  
  El foi para nós para se vacinar. Eles van traer un pequeno exército de N3 axentes para si mesmos. Pero esta vez, estes N3 axentes vai traballar para KAN. Tara tería dado a eles unha serie de brillantes especialistas en áreas de xenética. Clons de Tara que seguirá a traballar no vacinar persoas. O primeiro capacidade científica xa estaba nos xenes, e KANG só tiña que proporcionar o necesario formación práctica.
  
  
  Pero poden dar un paso máis.
  
  
  O que ía ocorrer, que o pensamento, se Tara e eu tiña un bebé? Ou máis fillos. A estatística posibilidades eran de catro a aquel que ía producir un axente que se superou todos os outros axentes. Un brillante asasino desde un punto de vista científico. O mellor de dous mundos. E, a continuación, usar isto como o orixinal, eles obter o número necesario de duplicados por enxerto. Cales son os mellores prezos para CANNES? Dr. Kuoi estaba encantado. Con cincuenta ou cen destes superclones, KANG podería dominar o mundo.
  
  
  Tara comezou a caer para a fronte. Ela parecía un pouco lento. Ela descansou o queixo na súa man, e parecía a loita para manter-lo no lugar. Ela tamén tiña que beber té, entón ela comezou imitando os seus síntomas.
  
  
  Lao Zeng virou-se para Kuoi. "Eu creo que eles van en breve estar durmindo agora," el murmurou. — Cando vostede pensa para realizar a primeira operación?
  
  
  "Por nacer", dixo. "Se eles aínda está durmindo." Nese medio tempo, eu teño moito tempo para me preparar no laboratorio. A operación é insignificante. Cada célula do corpo leva todos os xenes necesarios para facer unha copia exacta. É só unha beru fina franxa de ocultar con ih antebrazos. Cando eles están de volta para as súas células, eu vou comprobar-la.
  
  
  Tara xa estaba durmindo, cabeza apoiado sobre unha cadeira. El resmungou algo e tamén baixou a cabeza.
  
  
  Lao Zeng bateu palmas.
  
  
  Varios monxes apareceu. Era moi pesado para un monxe para levar-me, e eu foi levado polos dous. Eles estaban tomando o roxo un fóra de aquí e de volta para o noso jasmine-scented cela de prisión.
  
  
  
  
  Capítulo 23
  
  
  
  
  Claves chiava na cadea, e a porta aberta. Nós foron colocados en dous separados esteiras, e os monxes foron autorizados a saír. Ao redor do seu canto, el viu cos ollos pechados como Quoy dobrado máis de Tara. A pequena luz sobre ego Thalia clave cadea chisca. El comprobar a súa presión arterial con un puñado de súa propia, a continuación, bateu o seu peito con un impersoal dedo. Entón el tirou un estetoscopio do seu peto. Debe ser moi sensible. Os auriculares foron máis que o habitual, e foi máis profundo nos seus oídos. El parecía satisfeito. Entón el veu para min.
  
  
  Agora estaba de pé diante de min, maldicindo en voz baixa. Os monxes non sacar a miña chaqueta, e En precisaba unha man espida para medir o meu sangue presión. Fomos a través de toda farsa. Eu finxir ser un peso morto. Emu tiven un tempo difícil obter a miña chaqueta de fóra. El puxo un curativo no meu brazo e comezou a bombear. Eu estaba querendo saber se emu ía dicir a min o meu sangue presión, se eu estaba realmente soñando, se eu non estaba finxindo.
  
  
  Eu imaxinei que non era o caso.
  
  
  El deu un tapinha no meu peito, a continuación, tirou o estetoscopio de novo. Eu esperei para o frío metal audición peza de prensa contra o meu peito. Entón eu peguei ela pola cabeza e tirou duro.
  
  
  A dor debe ser intenso. El xogou a cabeza cara atrás, e as bágoas enchéronse de bágoas nos seus ollos. El xemeu. Ego colleu a polo empate e levado de novo, a metade asfixia ela. Que rolou ata que ela estaba na parte superior, e el foi recibe unha uem golpe para a mandíbula e, a continuación, un duro golpe para ego do pescozo que ía manter ego inconsciente por un longo tempo.
  
  
  Por un momento, el penso sobre matando o ego. El podería ter só estrangulado el. Pero parecía como un estúpido mover. Eu vou gañar a rolda, pero eu vou perder a partida. Ego morte sería a nosa sentenza de morte. Cando as esperanzas de facer un automáticas teléfono de cambio a través de nós evaporado, Lao Zeng sería inmediatamente enviar un pelotón de fusilamento. Ou eles só tiro nós, ou que nos matou coas súas sedante xiringa. Polo menos, a continuación, eles van liquidar. Mentres tanto, o ats familia ía continuar a existir xunto con trinta e cinco irmáns que foron para eclodir. Non, era mellor deixar o soño de Lao Zeng por un tempo. Polo menos por un tempo.
  
  
  Eu precisaba para traballar con Kuoi inconsciente corpo. Foi Thalia o ego encanto que levou-off. Foi toda unha colección de teclas. Debe ser de polo menos vinte anos. O odin en torno a eles debe ser a clave para o ego de laboratorio. E este é o laboratorio eu estaba esperando para entrar.
  
  
  A continuación, o seu ego tivo o coidado de o abrigo branco. A partir dunha certa distancia, esta debe dar-me algúns enmascaramento. Por detrás, tamén. En calquera caso, estes monxes mantivo a redución dos seus ollos.
  
  
  Os nosos papeis foron invertidos. Esta vez, el foi un peso morto, e era difícil para me espir o ego. El baixou a chaveiro en torno a súa cintura e poñer en Ego abrigo branco. El foi de preto de oito centímetros máis alto que o Dr Quoy, pero eu non me importa. El curvouse, virou ego inmóbil corpo en un xemido, e cuberto ego con unha manta de algodón. Se fosen coidado, eles atoparon os dormentes en orde. Mentres eles non comprobar moi de preto.
  
  
  Ela, podo entender que eu estaba contando moito sobre a miña sorte e o outro miopía.
  
  
  El tomou un último ollar para Tara, que estaba durmindo pacificamente, e saíu para o corredor.
  
  
  Onde ir?
  
  
  É improbable que o laboratorio estaba situado o edificio. Quizais sexa en un salón nunha das dependencias dunha forma máis ou menos remoto localización. Entón, eu tiña que atopar unha forma de saír primeiro.
  
  
  Os espazos de pedra corredor estaba frío e escuro. Só iluminada velas colocadas a intervalos regulares nas paredes. Tamén houbo un día con pechaduras. Os monxes ' células que agora estaban baleiras? Ou ocupado prisión células?
  
  
  Eu fun á esquerda e seguir o corredor de dous xeitos. El foi para fóra todos os días. A porta non estaba pechada. Aínda que con Kuoya clave cadea arredor da miña cintura, ela sentiu como se eu tivese as chaves para todo o reino.
  
  
  A noite estaba clara e calma. As estrelas xa eran visibles, aínda que o ceo non estaba moi escuro aínda. Foi só a metade últimos oito ou dez horas, pero a Taoísta irmáns xa estaban entrando en un único en silencio liña en un edificio grande que pode ter instalado o ih dormitorios.
  
  
  Isto significaba que non podía ser un laboratorio.
  
  
  Había cinco edificios en total.
  
  
  Todos os edificios do complexo están construídas en torno a pesada pedra gris que é un pé de espesor. Eu manter o diñeiro, que foi feita a man. Sinceramente, como a Gran Muralla de China. Pero, entón, o gran-gran-netos dos canteiros. Estes edificios foron só seis cen anos de idade. Pero. Orixinalmente foi unha fortaleza. Ou quizais sexa sempre foi un mosteiro.
  
  
  Lao Tseng de cámaras, así como o noso "convidado células", foron localizados en a máis pequena dos cinco edificios. Detrás deles, que se estende en todas as direccións, foron campos de papoulas en a distancia. Un pouco á esquerda, un gran historia de dous rectángulo, foron os monxes ' cuartos de durmir. Fronte este foi un celeiro-como estrutura que resultou ser un templo. Polo tanto, hai dous edificios esquerda.
  
  
  Eu escollín a máis afastada á como un posible laboratorio. Quizais o dobre de reixas nas ventás e o rastro de fume ao redor da cheminea fixo probable para min. Eu estou tentando dicir a ela que non era mesmo un estúpido elección.
  
  
  A súa alcanzar esta moi simplemente. Tamén foi só pasou por mimmo por dous monxes con libros que foron gardando a porta. O ancho corredor foi o mesmo que o que deixara ela. Mollado e branco. Eles están a velas. Dar unha oportunidade, el escolleu un dos cuartos e fixo unha pausa por un momento para asegurarse de que non había ningún son no interior.
  
  
  O bloqueo intentou facelo. A porta se abriu.
  
  
  Foi un mosteiro móbil. A cama era nada máis que un canto da sala cuberto con unha alfombra.
  
  
  Había unha pía, unha almofada, algúns libros, e unha pequena luz de lectura. El acendeu a lámpada e mirou para os libros. Estes foron os dous volumes da Marxista Biblia: o Manifesto Comunista e Capital, así como unha serie de folletos. Ih capotou a través del. Un deles foi chamado de "Como podo levar máis de un país subdesenvolvido? "e o outro" Como fago para minar un overdeveloped país?" E que todo incluído excepto Islandia.
  
  
  Houbo, en definitiva, un monxe que viven aquí. Pero non un monxe Taoísta. Un comunista monxe. Un destes cruel, dedicado, comunista os ascetas. Gustaríame saber cantos dos que rodean cuartos foron ocupados neste camiño. Pero eu estaba a perder o meu tempo. El foi para fóra a través de células e camiñou, mimmo outros, idénticos portas de madeira. Eu non sei como eu ía recoñecelo, que a porta dereita sería semellante. Eu non creo que habería unha caixa de luz de neón con LABORATORIO letras palpebrar por riba dela. Pero de algunha maneira eu esperaba a porta para ser diferente, e quizais un pouco máis moderno.
  
  
  Unha porta se pechou detrás de min. Suave shaggy veu ata min. Era un home. Coa súa cabeza inclinada, el continuou a andar, cubrindo o queixo cunha man: Kuoi ponderando un pontudos xenética problema.
  
  
  O home pasou por min sen mirar para min, e desapareceu en torno a unha curva para abaixo da sala.
  
  
  Agora eu tiña que facer unha decisión rápida. El podería ter quedou onde estaba, e, así, espertou sospeita. El podería ir para fóra, o que podería ser máis seguro, pero non é moi rendible.
  
  
  Houbo tamén unha dobre oportunidade de que eu non atopar o que eu quería. Pero se el fixo, el ía ser un contador en Nova Jersey, non un axente secreto en Hanoi.
  
  
  El continuou e virou a esquina. E cincuenta mil New Jersey censores xurados de contas riu como o chumbo pipe esvarou cara a abaixo pechada, case pasto miña cabeza e batendo na parede detrás de min con un accidente.
  
  
  El estaba esperando para min, a fin de teléfono preparado na man. O momento en que o tubo de bater na parede, Ego agarrou-a polo pulso e virou-o, pero este tubo non foi o único feito de levar. Ego poder era inabalável. Aínda sostendo o teléfono, el pulou de novo, esta vez co obxectivo para o meu alto. Pero agora ela agarrou firmemente ego pulso e bater o seu ego co seu xeonllo...
  
  
  Era unha filial. Non subestimando a el. Unha sorte de zócolo non era aínda o suficiente para bater o amidón fóra do colo do ego.
  
  
  Estaba absolutamente seguro sobre iso. No meu segundo disparo, el pomba aos meus pés, e el caeu no chan. El sentou-se enriba de min e comezou a bater-me. Eu rolou, pero el agarrou-me polo pescozo. Ela tentou o mellor para tirar o seu ego, as súas mans lonxe, pero eu non creo que eu estaba tentando duro o suficiente.
  
  
  Neste momento, antes de que a morte é moi brillante. Moitas veces el era só un minuto de distancia da morte, e foi só con esta última hora brillo que o reloxo parado.
  
  
  O teléfono está deitado no chan, fóra do meu alcance. El foco intensamente sobre un foco movemento. Miñas pernas estaban meu ego de volta. El puxo os seus pés no chan e comezou como un cabalo a piques de lanzar o seu cabaleiro. Non bater ego ao redor da sela, pero perdeu o seu balance un pouco, e cando bateu no chan de novo, el foi de preto de seis centímetros á dereita. A miña man tocou o tubo, e que alcanzou o seu ego máis cabezas.
  
  
  Ugh.
  
  
  El rolou fóra de min e estaba inmóbil no chan de pedra, sangue oozing unha laranxa grande ferida sobre a súa cabeza. El non vai sangrar para fóra por moito tempo. El foi morto.
  
  
  Eu non podía deixar o ego aquí, e eu non podía risco arrastrando o ego, o corpo, por un tempo. Nós foron só uns metros de distancia do outro porta de madeira — a outra célula. El abriu a porta e arrastrou ego dentro.
  
  
  O seu pai estaba inclinado sobre o corpo cando escoitou unha voz ao redor da porta.
  
  
  "Problemas, Doutor?"
  
  
  El non virar. Ela estaba inclinado sobre, entón agora a miña altura e cara non podería me dar fóra. El intentou facer a súa voz tan alta como Kuoi é.
  
  
  "El vai estar ben."
  
  
  "Eu podo ter o seu facer algo para ti?'
  
  
  "Asegúrese de que o meu ego non é perturbado cando eu non estou de todo."
  
  
  "Pero este é o meu cuarto.
  
  
  "A continuación, tomar ego cuarto, tomar a medida. Este en matemáticas precisa dun descanso. O meu estridente voz caeu un pouco, pero el non parece notar.
  
  
  "Si, Doutor", el dixo pouco. E foi para a esquerda. Cando pechou a porta moi firmemente detrás del para deixe-me saber que non me gusta de tomar ordes e non me importa o que eu sabía sobre iso.
  
  
  Pasou un minuto, en total escuridade para avaliar a medida da desorde que tiña feito, durante a súa investigación. Eu non atopei nada para ela aínda. Excepto para as dificultades. É moi probable que eu acabei no mal edificio, e se eu non tiven sorte, eu podería ter acabou en unha rúa sen saída. Desde o momento en Nassau esquerda, todo foi mal. Pero, por outra banda, eles estaban errados na dirección correcta. Tara e ela acabou onde debería ser. Xuntos, vivo, no PBX sede. Agora todo o que restaba era para comezar a traballar. El abriu a porta un crack e mirou para o corredor. Foi unha cousa moi boa que eu fixen. Para só entón a porta se abriu ao final da sala, e un murmurio de voces foi oído. Primeiro había tres. Tres ramas estaba na porta e desexou o outro unha boa noite. Todos eles falaban galego. A súa difícil de adiviñar que este foi parte do ih sesións de adestramento. Entón a porta se abriu máis amplo, e era como se de pé ao final da fita... catro... dez... dezaoito... vinte e un copias idénticas. Serie de clons.
  
  
  A reunión, ou sexa alí o que era, era máis. Eles estaban no seu camiño para os seus cuartos. Foi escollido polo concello de PBX en vez de laboratorio.
  
  
  Se está á espera de que asustado escena onde Carter simultaneamente mata vinte e un asasinos con un chumbo pipe, a continuación, que foron enganados. Sen dicir nada, el pechou a porta de novo e foi para a fiestra.
  
  
  Con todo, se está á espera para os meus problemas para rematar, vai ter que esperar un pouco máis. O lugar parecía completamente deserta. Baixo a cobertura da baixa, ordenadamente aparado mato, el camiñou ata o último edificio. Este debe ser o laboratorio.
  
  
  Ela xa estaba case un día de idade, que agora estaba baixo a protección da cadela destes omnipresente monxes. Entre o pbx homes que eran idénticos no nacemento e os monxes que parecía idénticas na súa idénticos eu pago e raspar cabezas, eu tiña a sensación de que eu era un stahl participante en unha vida de tamaño espectáculo de marionetas. Só alguén tiña imaxinación suficiente cando emu tiña para crear diferentes personaxes.
  
  
  Eu estaba só pasando un mimmo a construción de preto de cinco metros de distancia cando apareceu da nada.
  
  
  "Aínda no traballo... médico?"
  
  
  A énfase sobre a última palabra significaba que non cren nesta "médico" en cen anos. El sentiu unha canso nostalxia para o bo e vello efectos especiais departamento de disfrazar en Washington. El agarrou a levar tubo no seu peto e virou.
  
  
  O filial foi esperando por min, arma na man. "Gran, N3," el dixo. Ego beizos enrolado en un sorriso de desprezo. "O Meu Deus. como medrou, Dr. Kuoi.
  
  
  El non dar un paso máis na miña dirección, e aínda estaba fóra do meu alcance.
  
  
  'Bo."Ela, eu oín dicir que vostede é algún tipo de vaca sagrada. Entón eu non podo matalo. Pero eu estou seguro que eles quere vostede de volta. Así que volver.
  
  
  El sabía o que quería. El non podía me matar, pero el bomba me cheo de levar a uem quería. Adquiriu características, tales como feridas de bala, non son repassados para os nenos. Era para desarmar-lo. pero eu tería que tomar o ego por sorpresa. Antes que pode disparar. Mesmo se perdeu, o son dos que .45 ía chamar a un pelotón enteiro aquí.
  
  
  Ela era tan aínda como unha peza de rocha. "Apresuraron-se," dixo.
  
  
  El só continuou a mirar para el con unha pedra cara.
  
  
  'Por que? Por que eu ía facer iso? Non pode tirar-me se a súa non está facendo nada para ti. Non pode sequera me machucar, " eu mentín. "O seu sangue equipo vai atrasar a pequena operación que preparou para min. Entón, se quere obter o seu de volta, vai ter para convencer a min primeiro.
  
  
  El dubidou. El non estaba seguro de se a miña pequena contribución para a ciencia era certo ou non. Se calquera cousa, el tivo as súas dúbidas. Se se me permite escapar, el vai estar en apuros. Se bombas me cheo de balas, que pode ser aínda máis problemas. Isto significaba que o ego estaba a ser reto para unha pelexa.
  
  
  El aceptou o reto. Só ego é a primeira elección de arma non era puños, pero karate. Eu teño un cinto negro no karate. Pero eu tamén tiña un negro levar tubo. Foi todo moi ben planificado. Para comezar, a segunda vez en media hora, eu tiña un corpo que eu tiña que se librar de.
  
  
  Ben, a voz que tiven foi esta pechado galpón. Pero Dr. Kuoi pode ter a clave para iso. El me levou seis trata, pero, finalmente, a porta se abriu. Ela foi arrastrado dentro por Rama cadáver e tranco a cerrallería porta.
  
  
  Os monxes foron aínda de pé cos ollos baixou, que garda a entrada para o laboratorio. Foi incrible. Máis probable, o clons foron ih irmáns, pero que viu todo e non fixo nada. Ela comezou a entender un pouco de Tara explicación de Taoísta moralidade. Non hai morte, e non hai meteorolóxicos, polo que se executa en un, imos executar para o outro. só non facer nada. Ela, pisou a través do laboratorio de porta.
  
  
  O interior deste edificio era diferente dos outros edificios. Houbo unha pequena área de recepción do mosteiro e gran branco portas dobres. O décimo clave me deu acceso, e a porta abriuse.
  
  
  Eu creo que iso é o peor lugar que eu xa estiven.
  
  
  Unha ringleira de grandes tubos de vidro cheos de cultivo de froitas vencellada a parede. Eu vou facer de ti un favor, e omitir a descrición.
  
  
  Había outros tubos de ensaio. Os menores - con anacos de substancia flotante en o líquido. Eu contaba cincuenta deles. Que en torno a eles estaba humano e quen non era, el non podería dicir. Había unha cadeira no centro da sala. Nen tiña gaiolas con ras e ratos, e varios cobaias que apareceu cando Brylev que o acendeu.
  
  
  Do outro lado da rúa foi unha oficina. Unha gran fiestra de vidro separados Ego do laboratorio, pero permitiu-lle para manter un ollo sobre todo a partir de aí. Contra a parede a un ángulo para a fiestra estaba cada científico tolo soño. A uns seis metros de altura materia de traballo, cheos de burbullas de barrís alimentados por enerxía eléctrica bobinas de calefacción, auga condensador, e pequenos gas facho. O lugar enteiro estaba cuberto por algún tipo de metal dossel, como unha capa máis de unha cociña, e a partir de aí houbo unha inquebrantable pantalla de cristal que cubría todo.
  
  
  Pero iso non é todo.
  
  
  Había outro par de portas dobres na parte de atrás do laboratorio, a carón da porta para Quoy oficina. Eu abri-lo, se atrapalhou coas teclas, e abriu ih. El estaba de volta no corredor estreito. Seis pechado portas de madeira.
  
  
  A clave para o primeiro atopou o seu.
  
  
  Un mozo Tailandés home no seu vinte anos estaba bailando no chan na esquina. Cando me viu. el comezou a choramingar e arrastrou aínda máis na súa esquina.
  
  
  Na outra sala, unha vella con un salvaxe, baleiro ollar saltou para min e comezou a bater-me no peito co salvaxe, sen rumbo golpes. Ee agarrou o seu brazo e suavemente, pero con firmeza empurrou de volta. No canto de min, ela comezou a bater na suave xemer. El pechou a porta de novo, e penso por un momento.
  
  
  Kuoi dixo que tamén experimentou con medicamentos no laboratorio. El dixo que era que alteran a mente drogas. Así, os dous opinións teñen, obviamente, a traxectoria. A ciencia está movendo para adiante. Eu penso que eu tiña visto o suficiente dela no momento.
  
  
  El volveu para o laboratorio e pagou unha visita a Kuoi oficina.
  
  
  As paredes estaban cheo de libros e carpetas. Probablemente o seu arquivo persoal. O ego materia buscou ela. Eu non sei o que eu esperaba atopar. Pero o que eu atope foi excelente. Un conxunto de oito teclas. Ih en relación ao claves no meu cinto que me deu acceso ao laboratorio e células. Si. Todo o mundo tiña o seu propio plan. Un pequeno conxunto de duplicados por minuto puxo-o no. A continuación, outro pensamento ocorreu-me, e el escondeuse o ih na vaíña das súas cuecas. O meu escondidos posibilidades de gañar comezou a aumentar.
  
  
  Ela pechou o laboratorio porta detrás dela e saíu, mimmo dos caídos monxes, para a noite.
  
  
  Preto de a medio camiño alí, vin algo interesante. Dous monxes que estaban tendo un argumento bastante calefacción. Foi incrible que estes monxes podería falar de todo, pero aínda máis sorprendente foi que eles argumentaron uns cos outros. Ela, se agochar detrás de algúns arbustos cando pasaron mimmo min, agora eles foron en silencio.
  
  
  O resto da xornada a través do seu complexo foi sen problemas. É moi importante que eu teño tempo. Dela debe ser ir por preto de unha hora e media. Ela sentiu como se ela tiña tratado este Kuoyu de dúas horas de golpe, pero ela aínda tivo o risco. Cando cheguei á porta principal da nosa casa, ih foi gardado por dous monxes. Cando me deixou, eu non estaba alí. Pero como todo o mundo, que baixou os ollos e pagou ningunha atención a min.
  
  
  Eu non vexo a ninguén no corredor. De xeito rápido e silenciosa ela, ten que o día do noso móbil. Dela foi suavemente abriu a porta. Tara aínda estaba alí. Aínda estaba durmindo. El mirou a través da cámara do outro mat. Kuoi aínda estaba alí. Confiado de súa posición, Dellee entrou na sala. Pero el non debería ser tan seguro.
  
  
  Un par de mans agarrou-me por detrás. Unha man pechada arredor do meu pescozo. Tente torcer fóra, pero outra man do meu pulso, no lugar e enrolado miña manga como que a man axustado ao redor do meu pescozo. El mirou cara atrás. Eles foron dous monxes. Eles deben ter me seguiu en silencio. O terceiro foi esperando por min fóra da porta. Cunha xiringa. Dr. Kuoi levantouse da cama. Eu sentín unha picada de el. Os seus fortes brazos, tirou libre e ela fan a súa ira sobre o primeiro monxe que chegou ao seu alcance. Por exemplo, despois de un par de segundos, o burato do coello abriu e el comezou a caer.
  
  
  Máis profundo.
  
  
  Máis profundo e máis profundo.
  
  
  De volta no país das Marabillas.
  
  
  
  
  Capítulo 24
  
  
  
  
  Tara sentou-se diante de min e dixo algo inintelixible. Ela estaba a usar o seu propio rosa pálido calcinha. Nah tiña un cadrado atado de gaze, envolto en torno ao seu antebrazo. Os seus ollos caeron ao seu antebrazo. Houbo un semellante cadrado de gasa.
  
  
  Eles fixeron iso. Eles vacinados nós.
  
  
  Estes herdeiros xa estaban flotando en tubos de ensaio, en algún lugar en laboratorios en todo pesadelo, nalgún lugar entre o tropezo ratos e ras.
  
  
  Ela saltou para fóra da cama.
  
  
  "Calma," ela dixo. 'Calma para abaixo. Está aínda moi feble. Día protexido. Non podemos facer nada aínda. Ela se virou e comezou a murmurar algo. El balance a cabeza, intentando facer o sentido das súas palabras.
  
  
  Entón eu vin. Ela estaba falando a un monxe. Este argot debería ser o agora famoso Sutoi dialecto. Esta foi só a segunda vez que o sedante experiencia me fixo cuestionar a miña propia sanidade.
  
  
  O home estaba sentado no chan, aínda sostendo un prato de comida que estean implicados ego xunta no noso móbil. El parecía exactamente como os outros. Skinhead. Pero cando abriu os seus ollos, el sabía que era especial. Eu nunca vin o seu ollar como que antes. Que contiña todo o coñecemento e a inocencia de millóns de anos da humanidade.
  
  
  Tara se virou para min.
  
  
  "Ning Bronce é o abade. El veu aquí para axudarnos. Polo menos, para asegurarse de que o noso eda non está drogado. Eles estaban a planear para poñer-nos para abaixo con pílulas para durmir." A súa voz é absurdamente un pouco inestable.
  
  
  Ela mirou para Ning Tang, os interminables ollos. "É que toda a axuda que nos dá?"
  
  
  Ela encolleu os ombreiros. 'Eu non sei. Nos axudar en calquera forma é contra o ego de fe. Pase o que pase, para nós, debe ser a vontade de, dicir, a Deus. El se sente como está quedando no camiño, e iso molesta o seu ego."
  
  
  "O que diaños tipo de relixión é esta, a medida?" "É drogar e matar a xente a vontade de Deus?"
  
  
  Ela me mirou con calma. El di que eu accións non pode evitar o asasinato. El só pode afectar a que está morto. Se non facer algo, eles van matar xente. Se nos axuda, imos matalo.
  
  
  — É todo o asasinato para el?"
  
  
  Ela balance a cabeza gravemente. "É todo matar para el."
  
  
  A súa fronte engurrada. — Entón por que está axudando-nos?"
  
  
  "El di que nos axuda mesmo o desacordo."
  
  
  El mirou arredor. Había dous de nós, e nós foron encerrados en cámaras dixitais. Desarmado. Fóra, había unha morea de ih. Todos armados. — É que o que el chama-lo?"
  
  
  O monxe dixo algo. Tara traducido. "El di que entende os nosos sentimentos... pero eu quero que podería comprende-lo. El dixo... ela dubidou, como se temendo a miña reacción. "El dixo que a comprensión vai traer a paz."
  
  
  'Oh, non? Entón, iso é gran. El fala facilmente sobre o mundo. Aquí, no ego pouco Taoísta templo. Pero o que sobre alí? E sobre todo o gando que facer o seu camiño a través da vida grazas á papoula el crece no seu xardín? Pregunta-lle o que el pensa sobre iso. Tara mirou para o chan e suspirou.
  
  
  "Ben, apresuraron-se," eu dixo. "Preguntar a el."
  
  
  Eles conversaron entre si por case dez minutos. Debe ser moi interesante. Ning Tan fixo unha pausa no pensamento por un longo tempo e falou en voz triste. Finalmente, el dixo algo que fixo Tara virar.
  
  
  "El non sabía nada sobre este opio," ela dixo. "El non sabe moito sobre o que está a suceder alí. El pasou toda a súa vida aquí. Pero el di que cre-a xulgar polo lume na súa voz, "el dixo," que está preto da fonte de enerxía universal. Entón, el me dixo para avisar de que non todos os monxes aquí son monxes. Algúns están en torno a eles... aproximadamente a metade do que... preto de cen... O KAN partidarios."
  
  
  Eu xa pensou en algo semellante a min mesmo. Que explicou os monxes que eu tiña visto discutindo e os monxes que me agarrou-me para me dar a inxección. Pero o último par vin parecía exactamente o mesmo que todos os outros. Ata o baixou os ollos. El encolleu, sentindo un maçante rabia construír. "Excelente", dixo. 'Bo saber. Así que a metade deles son partidarios en torno a eles. Pero se todo o mesmo aspecto, como podemos recoñecer ih?
  
  
  Tara entregou Saca-rolhas máis e se virou para min. "El di que non pode realmente facelo no dell."
  
  
  Ela levantouse e comezou a andar cara atrás e cara adiante sobre a cámara dixital. "Ben, se pode calmar o ego conciencia, el nos dixo algo, pero el non dixo nada. Estes enigmas emu alma.
  
  
  Ning Tan levantouse. El debe ir, el dixo educadores. Pero el vai estar de volta durante a nosa seguinte aceptado choramingar sesión. E antes deles, o furón, el nos deixou algúns Taoísta explicacións:
  
  
  "Acción ofrece menos respostas que a xente pensa."
  
  
  "Ideas son máis forte que as armas."
  
  
  Ao que engadiu na súa solemne discurso de clausura:
  
  
  "O Día de Milagres, todo vai converterse en realidade." E, de novo, ese entendemento foi a clave para unha piscina exterior. Este tipo de falar realmente me deixa tolo. Pero el mirou para min adeus coa súa idade ollos, e por un momento sentiu nada. Por un momento, el sabía as respostas, e as respostas foron correctas.
  
  
  El deixou, e eu oín ego clave nosa porta. O son que me trouxo de volta a un brutal realidade. Eu quería zócolo alguén. Pero a única persoa en torno foi Tara. El continuou a andar para arriba e abaixo da sala.
  
  
  "É bo que está con rabia de min agora", ela dixo. — O que estaba a pensar, entón?" Que eu ía virar ego nun convencido de MACHADO axente de dez minutos.
  
  
  — Que podería, polo menos, tratar, querida. En vez de repetir este absurdo para min, este comprensión ía me traer a paz."
  
  
  'Oh, meu Deus. como estúpido que son.
  
  
  "Ah. Boa. Vostede é intelixente, e ela é un anaco de merda.
  
  
  Ela suspirou. "Eu non diga a ela que.'
  
  
  Oh, non? Ela colleu un torno a almofadas do chan e aceno hey máis. Está todo aquí, bebé, sobre un micrófono oculto. Quere-me a xogar?
  
  
  Ela suspirou de novo. "Ben, iso non é o que visco significaba. É só difícil dicir que, se só ten entendido...
  
  
  "Si, Si. Eu coñezo. Entón eu vou finalmente, atopar a paz."
  
  
  "Si", ela dixo. Ela balance a cabeza, colleu outro almofada, e lanzou-a para min. Que é cando isto aconteceu. El xogou a almofada na súa man para ela. Ela pomba para o lado, perdeu o equilibrio e caeu de volta no colchón. A partir de aí, comezou xogando almofadas para min, que v nah xogou na súa. Ela levantouse cun gran laranxa almofada e comezou a bater-me con el. Eu agarrou o seu e empurrou-o de volta para abaixo no colchón, e comezou a bico furiosamente. Este calmou-nos para abaixo un pouco. Que respira e abrazou. A continuación, el foi en nah. Todo o que era exactamente como el sempre foi con nós. Só no último minuto que eu teño un pensamento. El recuou. "Non te preocupes", dixo ela. "Se eles queren-nos para facer un super bebé para eles, eles van ter que esperar un pouco máis semanas." Pero iso non funcionou. A idea de CANNES ser un hotel para nós facer este foi repulsiva. A súa subida para abaixo a partir da nah e suavemente bico. "Eu sinto moito, querida. Eu estou medo que eu non quero correr o risco.
  
  
  Despois dun tempo, ela dixo: "está seguro. Eu mentín para ti. Ela podería ter un fillo con vostede agora." Ela me bicou. Eu quere que o seu bebé.
  
  
  'Actualmente?'
  
  
  — Eu vou querer que cando nós saír de aquí, e ... non como este... ben, ela non quere que eles para saber o que." A súa mellor para matar a min que iso. Pero eu creo en ti, Nick, " ela dixo cun sorriso. "Eu creo que, como que a persoa dixo, que están preto da fonte de coñecemento. Eu creo que ten un carácter nobre, e ten unha estrela de sorte, non importa o que a persoa nos di. Eu creo que vai estar connosco para fóra de aquí.
  
  
  Eu debería ter pensado sobre iso. El levantouse, envolto nunha toalla ao redor de si mesmo, e comezou a andar de novo. Agora, ela sería feliz para cambiar a súa nobre personaxe a un cigarro. Ela mirou para fóra da xanela. Era mediodía. Eu perdido para a metade dun día.
  
  
  "Eu atopei o seu laboratorio," o seu pai dixo. 'Veña aquí."
  
  
  Ela fixo un sarong en torno a folla de algodón e foi ata a ventá. De súpeto estabamos moi deprimido. El apuntou para o laboratorio e me dixo a súa localización. El mostrou-lle as claves el tomara a partir Kuoi materia. Eu aínda tiña a eles. "Todo o que temos que facer agora é saír de aquí.
  
  
  "Pensas que pode facelo?" — Que é iso? ", ela preguntou suavemente.
  
  
  "Por suposto," eu dixo. "Unha de ouro alma, e unha estrela de sorte? Para estestvenno. Como podo perder?
  
  
  Ela suspirou duramente e pouco a miña orella. "Marabilloso", ela dixo.
  
  
  Unha morea de chaves tilintar para o día. Nós dous rapidamente baixou para as nosas camas, onde nós finxiu durmir.
  
  
  A porta se pechou de novo. El mirou para abaixo na bandexa de comida. "É mellor ter a cea," eu dixo. "Eda é suposta para intoxicaron nós."
  
  
  "Mmmm." Ela contorcida na súa esteira como unha clase de arte modelo. "Estou feliz que non é o caso. Eu creo que a súa fame. Ela levou a bandexa para unha mesa baixa e levantou a tapa fóra aínda fumegante pratiños.
  
  
  Con todo, ela cheiro el desconfiado. Bocejou. "Non te preocupes", dixo. "Este é o Chinés eda. Vai espertar de novo en unha hora.
  
  
  Levamos máis. Era unha simple eda, arroz con verduras. Pero foi delicioso e, polo menos, foi o recheo. El mirou para Tara e sentiu fame de novo. Pero que tiña que esperar. En un lugar diferente e a un tempo diferente. Ela sentiu os ollos sobre ela, mirou cara arriba, sorriu timidamente, e volveu a súa atención de volta para a súa tarxeta.
  
  
  Eu tente comprender a ela. É unha súbita constrangimento. Eu aínda tiña moito que entender sobre ela. A miña reacción para as mulleres é xeralmente simple. Cando eu teño preguntas, que son todos en torno a eles, que pode ser facilmente contestada con si e non. Só que esta vez, non foi nada sinxela en torno a todos. Non preguntas ou respostas. Non, a miña muller, e os meus sentimentos por ela. Simple nomes non son máis aplicables.
  
  
  Ela non era unha rapaza fermosa con lentes ou un calendario de beleza, aínda que eu non podería imaxinar un mes que non ollar mellor en nah. Ela era tanto Categoría A e categoría B. Ela foi un certificado xenio científico e unha excelente traballador. Ela era intelixente e sexy. Suave e emocionante. El me estimulou, irritado min, me desafiou, levantou o meu espírito. e se me irritaba, tamén me converteu en.
  
  
  — Como preto de nós comezar a traballar?"
  
  
  "Como", ela preguntou: "vostede imaxina que?"
  
  
  A bandexa empuxou fóra, resistir o desexo de fumar un cigarro. Tomando o láser lonxe de Tara é unha cousa, pero tendo o meu tabaco é tortura.
  
  
  "Eu estiven a pensar sobre estes monxes por un tempo," eu dixo. — E eu teño unha idea. Pode falar rápido?"
  
  
  "No Sutoan dialecto?"
  
  
  "No Sutoan dialecto."
  
  
  "É só como eu pensaba. Ir sobre.'
  
  
  "Ben, a metade dos monxes aquí son axentes de CANNES, non son eles? Hai preto de cen Ih, e eles van executar para a escena en calquera momento para perturbar os nosos plans. Polo tanto, temos que destruír ih. Ou, polo menos, traer ih de todo o xogo."
  
  
  'Bo. Pero como non sabemos quen son eles?
  
  
  — Non podemos descubrir ih. Que é o punto enteiro. Só un verdadeiro monxe podería facelo."
  
  
  Tara engurrou o cello. — Eu dubido que pode convencer ego para nos dicir, se iso é o que penso." Non se sabe, nós estamos indo a tomar estes axentes, ou quizais aínda peor.
  
  
  Dela, el balance a cabeza. — Non quero-lle para dicir-lle en todo. Eu quero que estes monxes reais para capturar estes CANNES axentes ou peor.
  
  
  Por un momento, ela só mirou para min.
  
  
  "Quere que a choiva tamén, ou quizais facer ouro en torno a palla?
  
  
  El sorriu. — Eu non creo que é tan supostamente difícil.
  
  
  — Pode dicir que facilmente. O argumento de que suxire que eu uso? Quero dicir, como facer que convencer os homes que están comprometidos a facer nada para facer algo? E en segundo lugar, se se conseguen convencer ih, que as armas que suxiren eles usan?
  
  
  El levantouse de novo, e camiñou cara arriba e abaixo da sala. "Como para a primeira parte da súa pregunta, a súa contando ih auto-preservación instinto."
  
  
  Ela balance a cabeza. "El non vai funcionar. Eles non teñen medo da morte.
  
  
  "Eu sei que. Pero eu non quero dicir ih persoal supervivencia. Quero dicir gardar ih fe. Mire, hai só unha razón pola que eles son colaboración con KANG: para salvar o seu mosteiro. Este debe ser o último resto Dao fortaleza en toda Indochina. Se non no mundo.
  
  
  'Ben?'
  
  
  — Entón, cando estes monxes morrer, ih fe morre con eles. KANG non vai aceptar novos monxes. Este lugar vai facer un CANNA fortaleza, non un Taoísta templo. Se eles non queren loitar por ela. Neste caso, non facer nada equivale a destruír a si mesmo."
  
  
  — Pero non teñen morreu sen ih protección?"
  
  
  "Coa nosa axuda, eles poderían ir a outro lugar."
  
  
  En un minuto, ela pechou os ollos no pensamento. "Soa moi, tanto como podo ver." Pero entón, de novo, é só como vostede é un pragmática Americano, e estamos lidando con un completamente diferentes mentalidade."
  
  
  "Eu non creo niso", dixo. "Eu creo que todos os idealistas son o mesmo no final. Eles están dispostos a morrer para as súas ideas, pero eles non queren deixar morrer polas súas ideas."
  
  
  Había outro de auga porca esquerda na bandexa. Ela colleu con ela dedos e deu unha mordida. Ela sorriu. Boa idea, " ela dixo. "Paga a pena probar de ningún xeito. Só hai un problema no dell en si.
  
  
  El suspirou. '¿Que é iso?'
  
  
  "Como se di 'idealista' en Sutoen?"
  
  
  Eu xoguei a ela na cama con unha almofada.
  
  
  'Non, non.", ela dixo. "O cuestionario non é máis aínda. Que sobre o comezo da segunda parte?
  
  
  "O que é a segunda parte?"
  
  
  "O que eles deben usar como arma?"
  
  
  "Oh, que," el dixo a ela cun sorriso. "O que é en torno de Lao Zeng oficina." Eu tiven que esperar un pouco ata que ela estaba no mesmo nivel como me. Non pasou non moi longo.
  
  
  'Deus. Armas xemendo.
  
  
  "Armas de ego xemer. Hai preto dun centenar de ego unidades colgado alí, e hai preto de cen real monxes. E o meu profesor de matemáticas ía dicir que a el lle dá unha arma por persoa.
  
  
  "Ei, pero agarde un minuto. Tanto como podo lembrar, este vaso contra a parede é inquebrantable, eletrificado, e bloqueado.
  
  
  — E o meu sentido común me di que onde hai un bloqueo, non debe ser unha clave." E que onde non hai electricidade, hai tamén unha chave. E un dos monxes en Lao Tseng de cámaras que saber onde están."
  
  
  Ela me mirou serio por un momento, entón riu, saltou sobre, e me abrazou. "Ás veces,"ela dixo," vostede é só fermoso."
  
  
  "Vostede non viu nada aínda," eu dixo.
  
  
  
  
  Capítulo 25
  
  
  
  
  Aquela noite, o Día dos Milagres comezou.
  
  
  O primeiro milagre aconteceu cando Tara sacou un paquete de tabaco da súa bolsa. Non podes pensar que este milagre equivale a obtención de auga en torno a unha rocha, pero entón non está tan viciado de fumar como é para el.
  
  
  O segundo milagre levou un pouco máis. Aproximadamente unha hora, para ser exacto. Pero cando Tangning esquerda de novo coa nosa cea bandexa, que accedeu a falar para o seu Tribunal Supremo. Se o Tribunal de acordo, vai unirse o meu plan.
  
  
  O terceiro non pode ser considerado un 100% de milagre, pero eu estou disposto a pensar así. Porque, en primeiro lugar, non era a miña idea. Se eu non tivese usado Tara último partido, eu nunca podería ter alcanzado no armario para ver o que se deixou na miña petos, e eu nunca podería ter atopado a tres fermoso fichas que eu pego no Casino Granada, con amarelo contidos que rodean as gotas. Por algún milagre, que permaneceu nas costuras da gibão.
  
  
  O tempo tamén foi moi marabilloso. Porque a menos de catro segundos en día, a clave jangled e un monxe veu, ao parecer, a través de axentes de CANNES, para comprobar sobre nós.
  
  
  Foi só unhas horas despois da nosa última drogas tratados comida, e que deberían ser relaxado. Para el ter unha arma na súa man, pero el non estaba á procura. E cando el se inclinou cara a abaixo para dar un ollo máis de preto, eu non tiña problemas para bater o emu co chip escondidos na miña palma. Eu só colleu a arma del. Un estraño ruso-made revólver. O sete de tiro de revólver calibre pechado 7.65.
  
  
  Despois de preto de dez minutos, como el esperaba, o seu compañeiro veu para ver o que estaba acontecendo.
  
  
  Agora é hora de actuar. El non sabía o resultado da Ning Tang reunión, pero esta foi a situación agora. E non é todo aqueles que perda a oportunidade.
  
  
  Tara e a súa traxectoria na súa monxa vistes, o uso de capas para cubrir as súas cabezas. Foi só máis débil disfrazar. Pero, polo menos, os monxes foron de todos os tamaños e alturas, polo que o noso corpo e a altura non foron dadas. El pechou a porta entre nós e o noso inconsciente gardas, e nós facilmente saíu ao redor do edificio e en toda a área escura.
  
  
  Fomos abertamente ao laboratorio.
  
  
  Tara me sentín na casa entre a roda de barrís e complexo equipos. Ela rapidamente identificado o tres meses de idade pbx. Novos clons de Lao Tsen. As outras criaturas foron monos, ela dixo. Entón, ela mirou para abaixo na liña de tubos de ensaio como se alcanzado por un raio. "O noso," ela dixo con voz rouca. E ela virou.
  
  
  Eu estaba de garda, mentres ela remexer a través de un armario cheo de produtos químicos, tentando descubrir o que facer con eles. "¿Que pensas que," ela dixo, finalmente. "Eu podería matar o pbx engadindo rabia para ih dieta. Pero, entón, o laboratorio aínda sería intacta, e Kuoi podería comezar a retirar un novo grupo de novo mañá... Ela foi perdido en pensamentos, tocando o seu uñas contra os seus dentes.
  
  
  'Ou ben?'
  
  
  "Ou... eu podo facer algunhas glicerina tri-nitrato e que é iso."
  
  
  "Glicerina trinitrate?"
  
  
  "Nitroglicerina para ti".
  
  
  "É o mesmo para vostede.'
  
  
  El sorriu.
  
  
  'Ben?'
  
  
  'Si. Ir á fronte, continuar. Apresuraron-se e facer algúns nitroglicerina. Eu non quero darlles unha segunda oportunidade."
  
  
  Ela comezou a traballar, levantando a pantalla de cristal que bloqueou o fervendo produtos químicos. Ela escolleu un gran redondo globo cheo dun líquido claro, que foi engadido pinga a pinga ao seguinte tubo con outro líquido claro. Esta cousa foi unha calefacción bobina e fixo un gran ruído campás. Unha condensación columna foi colocado na parte superior do bote, e auga fría mantida a temperatura aínda cando a mestura de substancias cun automático axitador. Non era Stahl que lle preguntou de que o incidente foi o dell en si. De calquera xeito, ela xogou todos aqueles castaña de anacardo polo sumidoiro.
  
  
  Entón ela tivo dous máis líquidos, tanto de cor, e poñer-los en un bote e o outro en un tubo de alimentación. Se eu xa tiña dúbidas, que sería ir agora. Nah realmente tiña unha razón para estar aquí. Ela traballou coa rápida e eficiente facilidade de algúns cabelos vermellos home marrón hood, unha boa fada, mesturando a estufa ollo co unicornio bágoas. É substituído con neveira tubo e axitador.
  
  
  "Todo ben", ela dixo. Aínda a Día de Milagres produciu a súa primeira nota falsa.
  
  
  E moitos outros falso notts.
  
  
  Estas notas falsas foron - de esquerda a dereita en Vin. Dr. Kuoi e unha ducia de falso monxes con unha ducia real grandes armas. Os estúpidos sete tiro de revólver pistolas.
  
  
  Eu non son facilmente intimidados. Se ela fora Odín, ela sería tomado como refén por Kuoi. Pero eles sabían o refén teoría de si mesmos. Dous monxes se aproximou de Tara, empurrou un revólver no seu cara atrás, e Vin Po ordenou-me a caer a arma.
  
  
  El suspirou. El deixou caer a arma. El estaba empezando a entrar no malo costume de ser capturado por el.
  
  
  La uem dixo que.
  
  
  El dixo que era o momento de deixar o hábito. Que foi a última captura. Que eu non vou fuxir de novo. Kuoi engadiu que era o momento para min, para desenvolver un novo hábito. El foi experimentando con algo, pero el non tiña tente en seres humanos aínda... estabamos preto levado a unha sala na parte de atrás do laboratorio. A carón da cámara de unha muller vella que estaba constantemente batendo contra as paredes, e a cámara de un mozo que desaparecer para a infancia. Nós foron lanzados para dentro, a porta se pechou, e entón alí estaba o pesados son un raio de correr diante del.
  
  
  Shaggy desapareceu.
  
  
  As fiestras foron impedidos. A gaiola foi pequena. Dentro, non foi nada, pero acolchado paredes. Estabamos a usar suave cámaras dixitais. E eles estaban indo para usar micrófonos e altofalantes para dirixir-nos tolo o suficiente para que este suave cámara pode vir a cadra. Polo menos, eles estaban indo a probar.
  
  
  Todo o que eu sabía era que eles non tivo éxito. Kamikaze non era o meu estilo, pero a miña bomba de gas aínda estaba escondido entre as miñas pernas. Se eu deixala ir no espazo confinado da célula, que vai levar con el. Pero, polo menos, tería contacto Kwoi. Vou ó meu creador, mentres o meu habilidades aínda están intactos.
  
  
  El mirou para Tara. Ela estaba apavorada. O seu coñecemento é importante. Os seus ollos estaban abertos, o seu rostro expressionless. A ansiedade é diferente do medo. O medo fai que se preocupar ao máximo. O Terror é paralisante.
  
  
  Ee colleu-a e intentou animar-la. El tentou para espremer un axuste de medo través nah. Ela aínda estaba tremendo. El chocou. Ela foi atinxida por ee. "Espertar, querida. Eu teño de ti."'
  
  
  Ela cavou a súa uñas no meu brazo. "Eu sinto moito", ela dixo, en unha voz estrangulada. "Xastre, que está certo", dixo. — Como pensas que eu me sinto?"
  
  
  Ela mirou para min sorpresa. 'Unha alarma?'
  
  
  "Cristo", dixo. "Se ela non facelo, a súa xa sería preparado para este suave cámara dixital."
  
  
  Ela botou a cabeza no meu ombreiro e só colgado alí. "Por que eu me sinto mellor agora, e non é peor?"
  
  
  "Porque está pechado con un ser humano, non unha máquina." Ela sorriu levemente en min. Nerviosamente, pero con un sorriso. "Se é así," ela dixo, "por que ter' Feito en Xapón ' escrito todo sobre a súa aparvado?"
  
  
  "Porque eu foi creado alí," eu dixo, seguindo no seu camiño. El foi un man a través do seu cabelo. Ela estaba imitando a si mesma, pero polo menos ela estaba no control de novo.
  
  
  "Apresuraron-se," eu dixo, " e imos ser razoables." Primeiro de todo, cando é esta maldita cousa vai explotar?
  
  
  Ela balance a cabeza. "Non se preocupe sobre iso. Se a auga fría virou-lo fóra, que sería morto por agora. Pero para explotar, a química, debe ser calefacción a 240 graos, e por si só non vai conseguir isto. Eu tamén conseguiu que o vidro cortina para abaixo de novo. Eles nin sequera saben que eu mudei para fóra a produtos químicos, porque poden matar a súa propia PBX. A primeira foi alí... ben, imos dicir eda para PBX.
  
  
  'Entón é bo. Como para Kuoi e ego divertido arma, eu teño unha idea. El difícil de adiviñar que se Kuoi veu de volta para aquí, el non pode vir con un batallón enteiro. Algúns monxes con revólveres probablemente sería o suficiente. El vai pensar sobre iso. Eu dixen a Tara o que eu quería dicir.
  
  
  Eles estaban en ningunha présa para volver. Quizais el só tomou un pouco de tempo para estar preparado.
  
  
  Nós posicionado de nós mesmos en cada lado da porta. Tara foi á dereita. Cando a porta se abre, que vai ser sobre el.
  
  
  Un pesado silencio construída e invadiron o noso móbil. Se a señora seguinte para nós foi bater na parede, o recheo ía enterrar o son. Ela dixo Tara para durmir un pouco, se ela pensou hey precisaba. Ela pensou Hey precisaba. Eu quedei esperto e viu o silencio. Eu agardei por el para romper.
  
  
  Eu estaba querendo saber o que a droga Kuoi tiña preparado para nós. Eu estaba a pensar sobre os vellos filmes de ciencia ficción, onde unha universidade química profesor transforma os seus alumnos en insectos xigantes. Ou a aquel en que astronautas sobredose no luar e converterse en enlouquece cactos. Carter atende Dr. Vail hai Chíos. Nun futuro próximo neste teatro. Dúas bolsas de pipoca e lotes de Coca-cola. Entón podes ir a casa e facer o amor con Irina.
  
  
  Tara axitado por un momento no seu sono. A súa estimación é que era preto de cinco horas da mañá. Os paxaros fora para arriba e voando por unha hora, e a libra estaba derramando a través de reixas nas fiestras. Ela balance a.
  
  
  O primeiro minuto de recuperación é o máis difícil. Eu a vin como ela axustada a percepción do meu marrón mobiliario e acolchado paredes. Ela esfregar as mans sobre os ollos. 'O tempo é agora?'Ela mirou arredor.' Oi. "Entón, ela finalmente volveu para a terra dos vivos. "Eu creo que nós non sabemos, non é?"
  
  
  "O tempo para obter-se," eu dixo.
  
  
  "Eu tiña unha boa, seguro durmir. Eu soñei que estabamos...
  
  
  "Shh."
  
  
  El escoitou a porta do corredor aberto. Laboratorio porta. Tara de novo camas sincero na esquina como nós ensaiado. Cando a porta se abriu, o seu corpo estaba escondido, pero a súa man pode chegar a el. Ela estaba preparado para a acción. Na súa opinión, o tempo foi perfecto. Ela non tiña durmido tempo suficiente para estar acordado, e non o tempo suficiente para ter medo. Ela estaba do outro lado do día, inclinando a súa cabeza contra a xemer. o sono.
  
  
  A porta se abriu. Dous armados monxes rodeado Dr. Kuoi. Había un coitelo na Kuoi man.
  
  
  Todo foi rápido e ben.
  
  
  O primeiro monxe, Axente KANG, puxen-me con o seu revólver. Por primeira vez en un día, Tara man apareceu. A segunda monxe sentiu unha lixeira picar sobre o seu pé descalzo. Última fichas por Granada. El pulou e chegou para o seu revólver. El disparou de forma aleatoria, no acolchado parede. Quoy se encolleu. A segunda monxe caeu inconsciente. Eu tiña unha arma na miña man agora. O primeiro monxe foi baleado dúas veces no estómago. Kuoi comezou a fuxir. La uem tropezou la e seguro-a para abaixo ata Tara agarrou o esguichos e deu a uem un tiro. Ego ollos rolou cara atrás no medo. El esvaeceu. El colleu a segunda arma do chan e entregou a Tara. Entón, ela tomou a clave e pechado Kuoi ego e amigos en cámaras dixitais.
  
  
  Estabamos libre de novo. Isto significa que eu son moi intelixentes e moi estúpido. Escolla un. Pero non me diga reumatismo...
  
  
  Tara se inclinou contra a Xemer e pechou os ollos. "Eu pode desactiva-lo agora?" Foi, de feito, moi feble.
  
  
  "Pensas que pode aguantar por outra hora?"
  
  
  Ela suspirou e endireitou-se de novo. "Eu prometer."
  
  
  "Veña", dixo.
  
  
  "Espera un segundo.'Ela me deu de volta a arma que ay me deu. "Espere, huh? Ela desamarrou a corda do seu monxe do manto. O monxe foi tan alto como eu estaba, e a vaíña do seu manto perdía preto de seis centímetros sobre o chan. Ela tirou o ego ata que non era maior que os seus nocellos. "Manteña esta agora." El seguro-a para abaixo, mentres ela amarrou o cadarço axustado de novo e dobrado o extra de tecido sobre el.
  
  
  "Eu sei", ela dixo. "Non é especialmente fermosa, pero é mellor se eu teño que correr." Ela colleu a súa arma. 'Bo. A onde estamos indo, xefe?"
  
  
  "Para o laboratorio."
  
  
  Nós camiñou ata a porta, e a súa rachado aberto. El acenou para Tara para estar lonxe. Dous técnicos de laboratorio estaban ocupados por dentro. Eles estaban vestidos como monxes, pero ihas foron cubertos en branco abrigo de laboratorio. Eles estaban traballando no cubertos de mesa, pero eles non toque de Tara creación.
  
  
  El esvarou a través da porta e camiñou silenciosa en toda a sala. Cando el foi de preto de dez de pé detrás deles, el dixo, " Colgar alí, e poñer as mans para arriba. Virar lentamente.
  
  
  Eles fixeron como eles foron informados. Eu dixen a ela para Tara.
  
  
  "O que temos neste armario de medicamentos para o silencio ih por unhas horas?"
  
  
  Ela foi para as baldas de pocións máxicas e estudou a clasificación. "Mmmm, como sobre... como sobre algunhas amobarbital? Iso é o suficiente para un bo, tranquilo cola."
  
  
  "Eu estou ben."
  
  
  Ela comezou a preparar xeringas. "O que prefire. Sono Normal ou para quen?"
  
  
  "Xesús," eu dixo. "A elección é ata o comprador". Eu mantiven os ollos sobre os dous monxes. Odín cambiou a súa man con coidado sobre a mesa en torno a eles.
  
  
  Para os cofres, entón, " ela dixo, a medio encher o hypodermic agullas.
  
  
  O seu tiro alcanzou a cunca estaba para chegar. O vidro roto, e amarelo líquido fluíu fóra. El corroídos a superficie da materia.
  
  
  Todos nós xa mirou para el. Dela, el balance a cabeza. — Eu creo que é mellor saír de alí." Eu non quero nada acontecer con vostede." Eles non moverse por un tempo. "Eu teño cinco máis tiros e eu tirar moi ben. Entón, o que realmente só teñen unha opción. Durmir... eu apuntou para o recipiente e as agullas.
  
  
  El acenou o revólver para ela. Se dirixían para o centro da sala.
  
  
  Eu non sei por que eu deixalos elixir. Era como tiro desarmado persoas en sangue frío. Ela foi realizada por un revólver debaixo dos seus narices mentres Tara inxectado-los con un hypodermic agulla, fregando ih con alcohol como se importaba. Bos hábitos son difíciles de romper, como malos.
  
  
  En breve, eles pasaron a fóra, e caeu durmindo. Ela se virou para min.
  
  
  "O que agora? ela tentou falar con calma, pero a súa voz era inestable.
  
  
  "Vostede aínda non pode pasar para fóra", el preguntou a ela
  
  
  "Podo sentir-se-lle cara a abaixo, entón?"
  
  
  Hey sorrir para ela. Por mor da súa estraña combinación de capacidade e tenrura, forza e debilidade, muller e neno. Ela sentou-se e bicou na parte superior da súa cabeza por ee.
  
  
  — Ten outra cousa que facer, mel.
  
  
  "Nitroglicerina".
  
  
  Nitroglicerina. Podes facer o ego forte o suficiente para explotar todo o edificio? Quero dicir, incluíndo a nosa estrela brillante. Dr. Kuoi?
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. "Incluíndo ego, oficina, e todos ego papeis."
  
  
  "A continuación, facelo."
  
  
  De súpeto, el pensamento de vítimas inocentes nas células. Un neno, unha vella muller, e alguén tivo a marabillosa boa fortuna de ser un ser humano cobaia para Dr. Kuoi. El foi xogar co seu conxunto de oito teclas. Claves para as células. Dalgunha forma, eu tiña que tratar de salvar a estas persoas. Pero, como explica a aquelas persoas que non entenden o que está facendo? Como pode dicir a eles, " Siga-me. Non se preocupe.'...
  
  
  El foi para o armario de medicamentos e tomaron o medicamento que Tara tiña usado contra os monxes. "Canto é o suficiente para un normal anestesia?"
  
  
  "Oh ... cinco centos de miligramos é suficiente. Pode confundir-lo con iso? Ela apuntou para unha botella de líquido claro. "Vostede sabe como dar a alguén unha inxección?"
  
  
  El balance a cabeza para ela. El comezou a mestura de sedantes.
  
  
  'Bo. Eu estou indo a tentar obter estes faces fóra de aquí. Para o templo, se teño tempo. Eles van certamente ser seguro alí por un tempo...? Ela mirou para a copa na man. "Cando eu chegar de volta aquí, vostede sabe como lanzar este material?
  
  
  "Non renuncia o seu ego para sempre, querido. Por que só desactivar a auga e acender a calefacción?
  
  
  'Bo. Eu vou facer o meu mellor para volver aquí para buscalo. Ou vai atopar-me no templo?" Eu estou deixando ela.
  
  
  'Apelido?'
  
  
  Dela, virou-se ao redor. '¿Que é iso, querida?
  
  
  "Asegúrese de que está todo ben?" Era como unha oración. Ocupou ata a botella e agulla e colleu-a. Ela sentiu toda a súa suavidade baixo o duro tecido. Eu me sentín suavizar un pouco do seu pulsando calor, que infecciosas calor que se espallou a través do meu corpo e penetrou a miña zanfona dólar. Hai unha palabra para el. É un divertido palabra que é impreso en Valentine tarxetas e xogou sobre soadas nos tocadiscos ao cen veces unha hora. Ela foi bicou por ee. Ela bicou o seu saúdo e adeus, ela quere e ama-lo, e ela me agarrou como se a súa stahl foron unha parte dela. "Vai ser todo ben", eu sussurro. 'Todo vai estar ben.'
  
  
  Ela baixou a cabeza. "Eu sei o que está alí—" "Todas estas persoas con todas estas revólveres?
  
  
  "Ben, eles non están mirando para min agora. Eles pensan que eu estou a converter en algo incomprensible aquí.
  
  
  Os ollos, ela abriu en min foron incomprensión.
  
  
  "Unha planta," eu dixo. "Un produto da Kuoi Elixir Máxico empresa. Entón, se eu xogar ben, eu podo evitar estar en apuros. Ademais, "eu levantei o queixo," eu coñecín unha morea de homes na miña vida, con moitas armas. E o seu aínda está vivo.
  
  
  Ela tentou sorrir e fallou miserabelmente.
  
  
  "Animar", dixo. "A súa invulnerable. Nobre e con unha estrela de sorte, lembre-se? Ademais, o heroe non é vulnerable. Xa leu o suficiente historias para saber que.
  
  
  Ela balance a cabeza. "Esta non é unha historia. Esta é a realidade. Ela fixo unha pausa. "Peter Hansen era un heroe, e algo pasou con el."
  
  
  Hansena coñeceu a ela unha vez. Atractivo cara e rifle sniper. Hawke chamado ego un verdadeiro talento. Pero algo tiña aconteceu de Hansen. Non o gran adeus, pero o que podería ter sido peor. Eles bater Hansen na columna vertebral. Boquiaberto con corenta e cinco avaliar ten cortou os nervios que permiten que para facer cousas como camiñar. E facer o amor. Ela empurrou o pensamento fóra tan axiña como sexa posible. "Iso é outra historia," eu dixo. "Non é o meu. Non a nosa.
  
  
  Ela me bicou, de novo, as pálpebras vibra con novas medo.
  
  
  El se afastou e agarrou a ela polos ombreiros. "Pare con iso", dixo. — Eu dixen que todo ía estar ben. Entón, todo vai estar ben. E manter un forte control sobre esta arma. El apuntou para o revólver deitado sobre a mesa. "Levar o seu ego con vostede cando ir para fóra, e usalo cando precisa."
  
  
  Ela suspirou e balance a cabeza, lentamente recuperar o control de si mesma.
  
  
  "Ver que no templo." "Eu fun para o gaiolas.
  
  
  'Alcume.', preguntou ela. "Eu pode desactiva-lo agora?"
  
  
  
  
  Capítulo 26
  
  
  
  
  Había outra vítima do Dr Kuoi práctica. Un home da miña idade, Europea, de altura. El sorriu unha morea. E el babava. Eu me pregunta como este pobre home ten aquí. E, para a miña felicidade persoal, eu teño fóra de aquí só.
  
  
  Eu estaría mal se non especiais equipo de seguridade me quería. Os motivos foron tranquila. O sol xa estaba alto, e o aire estaba tremendo co calor. O habitual liñas de chan-mirando monxes foron camiñando para o templo. Capuzes son usados para protexer ih calvo ataque habilidade valor. Ela furtivamente inmerso en si mesma situación. O PBX non é visible. Unha explosión de duro risa todo o dormitorio fiestra me informou de que o partidaria monxes aínda estaban dentro naquel momento.
  
  
  Os meus tres protexidos foron pacificada. No interior do templo coa real monxes, que vai ser seguro.
  
  
  Ih trouxo e colocouse a no tecido oración esteiras seguinte ao axeonllado monxes. Foi legal dentro. O resultado de espesor paredes exteriores ou a falta de paixón dentro. O silencio monxes eran como estatuas. Pero non como as estatuas de pedra. A pedra é sucio e terra, e mesmo o máis suave de mármore aínda leva toques de rock, de montaña, e lama.
  
  
  Se fose posible para imaxes de nubes que ser tomadas. entón, iso era todo. Unha gran foto do ceo.
  
  
  Ning Tanga vin en primeiro plano da sala. O seu ego intentou incorporarse o seu ollo, pero foi virou-se para dentro, fixo en algún pensamento abstracto. Eu deixei a través do templo. Se eu non ten présa, eu aínda pode chegar ao laboratorio e a Tara. Ela non foi enviado para o hotel para atravesar o motivo por si só.
  
  
  Deixando foi máis difícil do que vén. Cando ela, entrou no templo, ela foi en torno de moitos. Agora, el foi un dos poucos de Po. O falso monxes sabía que o verdadeiro monxes estaban orando duro. E se non é real e non é falso, entón ten que ser Carter. Pero quizais eu só quedaba ter sorte.
  
  
  El era realmente tentando manter o ritmo dun home que ve o tempo e a distancia como meros mortais e cousas sen importancia. El só non debería ir ben.
  
  
  Así que non van ben.
  
  
  Este non foi o primeiro sector, el estaba mirando para o sol coa estreita ollos. E para o laboratorio.
  
  
  Laboratorios e Envases.
  
  
  Un paso colleu-a.
  
  
  O seu palpite é que é.
  
  
  Todos os seis deles estaban de pé por o ben. Preto de vinte metros de distancia de min. Seis automáticas teléfono de valores. O Odin en torno a eles levantou a cabeza como eles conversaron. El me viu e comezou a berrar. A continuación, todos eles viñeron para min. El baixou detrás dunha árbore e disparou. Un deles foi baleado no ombreiro, pero el continuou a avanzar. Eu tiña catro tiros esquerda. Se foi bater catro veces, aínda habería dúas ramas en plena formación. Eu só estaba a pensar esta situación cando os reforzos chegaron. Os outros clons. Vinte en total. Eles correron para fóra do seu dormitorio e indo na miña dirección.
  
  
  Hai momentos en que precisa para executar rapidamente.
  
  
  Eu fun o único camiño posible. Isto significaba que eu tiña que ir para a papoula campos. Cando ve a cara de facer algo tan estúpido nunha película, vostede sabe que el é condenado. Calquera tolo que sobe un andamio ou atravesa un campo plano é despiadadamente condenando a si mesmo.
  
  
  Pero ás veces simplemente non hai outro camiño para saír.
  
  
  Se eu tivese ido para o laboratorio, ih k Tara tería lle trouxo. Se eu trae-la para o templo, eu vou poñer en perigo outros e facer pouco para me axudar. Eu non teño ningún plan en mente. Non a longo prazo intelixente campo de manobras. A saca-rolhas non era sobre se eu ía sobrevivir. Pero por canto tempo.
  
  
  O campo de papoula aceno para min como unha escena de Oz. Infinitas alfombra de flores roxas. Soño fase. Moi improbable Waterloo.
  
  
  Eu tiña un trinta e curro levar e catro balas. É todo. Que foi o fin da miña bendición contar. Balas bateu no chan no meu pé, o envío desagradable refachos de vento como eles whizzed pasado o meu ombreiro. El continuou a correr e gañou un pouco máis metros. En algún lugar no medio do campo foi unha pedra pequena caixa. Se só ee podería chegar a el, e ee podería usalo como un temporal de defensa, como un temporal de base.
  
  
  Carter é o último bastión.
  
  
  Agora, eles dispersos e intentou me rodean. Balas whizzed en torno a min, como se eu fora absorbido nun cuarto abafado cando chegou a estrutura de pedra. A porta estaba pechada. Ela aconchegou-se a xemer e mirou arredor. Os clons se aproximou de min. Vinte idénticos rostros me achegar a partir de vinte diferentes direccións. Vinte revólveres apuntou para min.
  
  
  El disparou contra o obxectivo máis próximo. é volto directamente ao punto no centro da testa. El axiña caeu sobre a súa flor espallados grave. Outra cidade de tiros chover sobre min en todas as direccións. Eles bateu na parede detrás de min, cortar as flores sobre os meus pés, pero de algunha maneira non me toque.
  
  
  Entón eu entendín o seu.
  
  
  Eles aínda estaban ordenados non me matar. Eles non podería ter sabido que Kuoi foi o meu prisioneiro, e que o ego laboratorio foi só minutos de distancia da eternidade. Na medida en que sabía, ela aínda era de ouro de postura de ovos de galiña. Eles só queren incorporarse min e me puxo de volta na gaiola. De súpeto, el sabe exactamente o que facer. O contrario probabilidades xa non me incomodou. Gañadores nunca son realista.
  
  
  Eu despedido en dous automáticas teléfono de valores que foron bloqueando o meu camiño na dirección que eu quería, e saíu. El nunca tería feito isto. Só entón, ao mesmo tempo. o laboratorio explotou. El explotou como un pequeno volcán, sacudindo a terra, vomitando lume, lanzando pedras e raios do sol, e só mantivo explotando, bang, bang, bang. E no medio da incapacitantes confusión que se seguiu, el avanzou algúns metros. Eu correu a través do campo, trovejando a través de todo o que estaba no meu camiño como un deus da guerra.
  
  
  Eles comezaron a recuperarse e deu a persecución. Isto foi exactamente o que o seu hotel era como. Eles tiñan perdido moito tempo, e seu pai tomara o liderado.
  
  
  Ela foi alcanzado por a porta para Lao Tseng de cámaras. Non había ninguén para protexer a porta. Non hai monxes. Non partizan. Cando o caos rompe para fóra, ninguén sobre o dell si se aventura fóra no aberto.
  
  
  Cando ela chegou a Lao oficina, ela entendeu por que. A parede de vidro se separaron, e a arma desapareceu. Os Taoístas xuntei o meu plan. Eles mantiveron o po KANG caras cun arma, e lonxe de min.
  
  
  Ela foi atopado por Lao Zeng e Vin na sala de cea. Dous monxes realizada ih a man armada con revólveres. Ela perseguido os monxes de todo o edificio e trocados armas con un torno a eles. Ego sete tiros para o que me queda.
  
  
  Había dúas persoas no comedor. No corredor, outras na cociña. Abrín a porta do corredor un crack, pero o bloqueo traballou. Cando a porta pechada, é verdade que foi bloqueado. Fóra. El tomou a si mesmo e parou na porta da cociña, apuntando un revólver na prisioneiros. Lao Zeng parecía sombrío. Vin, que parecía irritado. Pero eles non dan-se aínda.
  
  
  Despois de todo, o ih equipos de rescate xa estaban no seu camiño. Lao Zeng de clons vai chegar a tempo de salvar ih. Polo menos, iso é o que eles estaban contando.
  
  
  Lao Zeng agarrou os brazos da súa cadeira de rodas. "Gozar un breve momento da súa gloria, Carter. Porque eu estou avisando: este vai ser un tempo moi curto. Eu teño un centenar de axentes e vinte dos meus mellores fillos alí. Vostede non ve unha oportunidade.
  
  
  "Ben, imos ver," eu dixo. — En calquera caso, a súa intriga están frustrados. No caso de que vostede non escoitou, o seu laboratorio só tirou — os clons, os documentos, Dr. Kuoi, e todo o ego porra gang.
  
  
  Vin Vo tentando refutar esta cunha actitude positiva. "Nós pode restaura-lo," el dixo, máis de Lao Zeng que para min. "Non vai ser un novo Dr. Kuoi e unha nova xeración de poderosos ats. Mentres tanto, a nosa misión vai ter éxito en paralizar o seu país. O PBX que vai facer este xa non era no laboratorio."
  
  
  Todo o que eu podía dicir era", seguir soñando." Houbo unha conmoción no corredor. Botas rustled. Portas abertas. Os clons chegaron. Só uns segundos e que vai estar camiñando en co meu vello amigo Chen-li. Vin Wo sorriu. "Está a piques de ser rudo espertar." Pode ser bo, Carter, pero que non é bo o suficiente para vinte e un.
  
  
  "Imos ver", dixo de novo.
  
  
  A porta do corredor, abriu e os clons correron. Toda a familia. "Pechar esta porta!" Lao Zeng dixo. O revólver na ego cabeza con medo ego menos que o pensamento de un proxecto. A porta pechada e decidiu ego destino.
  
  
  Eles estaban en ningunha présa para achegarse de min. Foi vinte e un, e el estaba preparado para ir. El baixou a arma. Unha das miñas mans estaba centrado na mesa da cociña, e os outros estaba escondido nas dobras do meu manto, onde bomba tiña escondido dela. Ela, que eu entendeu que era o momento. A continuación, ela foi abandonado polos ee. Como unha pelota difícil. Aberto a Lao Tseng cabeza. Golpe dobre! El perdeu o seu ego, e ao mesmo tempo a bomba saíu, encher a sala con mortal fume. Ela foi correndo á cociña antes de que eles sequera entender o que estaba acontecendo. El tranco a porta detrás del, e foi para o templo.
  
  
  Tara estaba alí. Xunto con Ning Tang. El dixo que a outros monxes mantivo KANG axentes no dormitorio edificio. Todos os ihs foron coidadosamente amarre e colocado sobre o chan. O real monxes foron correndo a súa mosteiro de novo.
  
  
  Ela foi convidada por Tara para pedir egos como eles se sentiron sobre o uso de armas e, de feito, ameazando outras persoas para morrer. Tara oído reumatismo, a continuación, virou-se para min cos ollos pechados. Ela balance a cabeza.
  
  
  "Non vai crer."
  
  
  "Proba-lo," eu dixo. "Hoxe eu creo en todo."
  
  
  "Todos eles realmente odiaba o uso destas armas. A voz de por que — "ela balance a cabeza," a voz de por que eles tomaron as balas en torno as armas en primeiro lugar.
  
  
  "Como? El mirou para o arma na súa man que tiña trocado con o monxe. El destinadas á porta aberta do templo e disparou. Nada diso. Só un maçante prema.
  
  
  El riu.
  
  
  Toda esta revolta tivo lugar sen balas. O feito de que o po KANG caras penso que había balas suficientes para gañar levou ih en unha trampa.
  
  
  El mirou para Ning Tang ollos e me lembrei que tiña dito de que as ideas foron máis forte que as armas. A continuación, ela, eu penso que eu entendín.
  
  
  Por un tempo.
  
  
  
  
  Capítulo 27
  
  
  
  
  Clasificación é unha desas novas palabras que eu odio sobre iso. Un deles é a malos hábitos do establecemento, cando esforzos son nunca "intenso" e cando o exército nunca é simplemente "enviados" en vez de"implantado." As clases son só unha gran palabra que eu digo Hawke sobre o que eu sei, e que el me di sobre o que el sabe, e nós decidimos non contar a ninguén.
  
  
  Tara e dela estaban no seu camiño para el.
  
  
  Foi un deses fermosos días de primavera cando Washington brillos e cada monumento parece ter un monumental significado.
  
  
  Tara foi incomodidade tranquilo no taxi. Sostendo a miña man con forza, ela mordeu o beizo, perdidos na súa propia intraduzível pensamentos. Ela foi como este desde o furón avión pousou. O condutor radio foi afiado para unha desas estacións que xogar antigo estándar tunes, e agora eles estaban a xogar un bo e vello Cole Porter canción, " Tan Preto E Tan Lonxe." Que foi a súa voz.
  
  
  Nós diriximos ata Dupont Círculo e parou diante de unha certa unmonumental porta da Prensa Conxunta e Oficina de Telégrafos. Polo menos un mellor fachada para o MACHADO sede que o run - down Londres tenda de té.
  
  
  Falcón nos saudou con entusiasmo. El mirou para arriba a partir da súa desordenado materia e rosmou.
  
  
  "Sente-se", dixo. "Tes un minuto?"
  
  
  El estaba lendo algo en vermello segredo cartafol, mastigando un borrado puro. A nosa pequena batalla con clons era máis, pero aquí en Hawke mesa, a guerra continuou. Novo caso. Novas historias.
  
  
  Tara mirou para fóra da xanela na soleada copas das árbores. O seu beizo superior foi levado axustado. El virou-se e deu de ombreiros. O que está incomodando ela, vai descubrir máis cedo ou máis tarde. Ela era unha desas mulleres que non debe xogar poker. Polo menos non se tivese eses sentimentos.
  
  
  No canto de mirar para nah dela, el ollou para Falcón. O seu vello cara con novos ollos azuis. Co tipo de cerebro que pode nome de calquera enderezo de un Nazi punto de encontro en 1940, pero non pode lembrar o que a camisa estaba usando onte.
  
  
  Finalmente, el mirou cara arriba. "Eu sinto moito", dixo con voz rouca. "Así como ela sabía que estaba seguro, que desapareceu en torno a miña lista de prioridades." El virou-se para Tara. "Ben, Miss Bennet. Como lle gusta a parte activa da pintura?
  
  
  Tara sorriu. Un estraño, pouco convincente sorriso. "Moi bo", dixo suavemente. "Si, moi bo. Pero... eu non creo que eu ía querer facelo de novo."
  
  
  'Non? El levantou unha cella e mirou na miña dirección. "Todo ben, Carter. A súa vez. El se inclinou cara atrás na súa range xiratorio materia e acendeu un mastigado puro.
  
  
  — Vostede xa sabe máis do mesmo, señor. Atopamos un niño de estes PBXs e destruíu. Tara tivo o coidado de que o clon de embrións, os laboratorios, e o científico tolo detrás dela. CANNAE deixará de ser propagadas por ih. Polo menos, mentres aínda estamos vivos, Vin Po, Lao Tseng, e todos os adultos PBX teñen levado a cabo. Polo menos de todos os que estaban en Indochina
  
  
  "E nós somos os únicos que estaban aquí, e os poucos que estaban en Londres," el interrompeu-me. "Nós tamén en contacto con un ih de drogas experto. non hai. O que-é-o ego chamado-agora?
  
  
  "Pam o Cabalo." †
  
  
  'Si. Temos a el, e el admite todo con coidado. Por suposto, primeiro imos dar emu un pouco ego da súa propia realidade soro. Falcón fixo. El amaba a usar a súa tanto como el amaba usando o seu. — Nós non ten que se preocupar máis. Este Featherstone rendemento tamén foi pechado. Esta é a responsabilidade de Scotland Yard. Parece que ten bater unha morea alí. E ese diñeiro ten financiado moitos KAN eventos.
  
  
  El dixo Hawke sobre o opio campos e como KANG usado o tráfico de drogas como un medio de pensamento. El balance a cabeza tristemente, e stubbed fóra do seu puro, como se matar un parasito con el. "Por desgraza, o tráfico de drogas non é dentro das nosas competencias. Pero eu sigo dicindo-lles que non hai moito máis que estas drogas que só ganancia."
  
  
  El suspirou. "Quizais eles van escoitar un pouco máis agora. En calquera caso, esta especial papoula campo non é máis usado - xunto co sector en Nassau que pechado. Que fai dous.
  
  
  "E máis centos de tales lugares para comezar."
  
  
  Falcón me deu unha perforación ollar. "Miles de persoas sería un mellor axuste." El se virou de volta para a Tara. 'Ben. '- En realidade, ten que ser feliz. O seu... cal é o seu nome?" .. un tolo, inimaxinable teoría... Ben, foi correcta.
  
  
  Tara limpou súa gorxa. "Vostede chama iso, un esquecido, soño tolo, señor", dixo ela sinceramente.
  
  
  Falcón parecía confuso. Quizais por primeira vez na miña vida. "Todo ben", el murmurou. — Eu deixar ir completamente con el, non eu?
  
  
  "Si, señor —" foi o único reumatismo que ten.
  
  
  "Entón, iso está ben.'El estaba preparado para deixar-nos ir. 'Aínda máis?'
  
  
  El balance a cabeza para ela. 'Dúas cousas. Eu prometín a estes monxes que ía tentar atopar-lles un novo mosteiro. En algún lugar no territorio libre. O seu hotel mantería a súa palabra. Pensas que pode coidar de este?
  
  
  Falcón fixo unha nota no seu caderno. "Eu creo que hai unha base militar en Corea do Sur. Deixe-me comprobar iso en primeiro lugar. Eu creo que pode facelo. E ela comezou a segunda saca-rolhas.
  
  
  "Roscoe."
  
  
  Falcón se esforzou para acender outro cigarro. A continuación, el mirou cara arriba e dixo-me sobre Roscoe. Sobre que maldita paraugas e como eles atoparon o ego.
  
  
  "Quizais sexa mellor así, en certo xeito," el dixo. A continuación, el soltou un sombrío rir. "Leve-o, Xastre, que é unha cousa estúpida que dicir.
  
  
  El virou-se na súa range cadeira e mirou para fóra da xanela. Eu mirei para fóra. "O seu punto é que vimos recibindo unha morea de comentarios malas sobre este Roscoe cara. El estaba quedando moi vello e moi descoidado. Abington en Londres pediu permiso para xubilarse ego. Pouco antes de que isto aconteceu, que chamou o ego. De calquera xeito, sería ego, a última cousa que facer. E eu non estou seguro de como Roscoe tería entendido que. Nos seus mellores anos, el era un excelente axente. Foi un ego vida.
  
  
  Falcón tivo unha respiración profunda. Eu me preguntaba se estaba a pensar en si mesmo. Sobre o día cando el mesmo pasa a ser descoidado, e alguén decide retirarse o ego. Deus, agora estaba a pensar sobre si mesmo, tamén.
  
  
  Falcón afastouse da ventá.
  
  
  "O que vai facer? Vai gastar un do seu ben-gañou vacacións no exterior?" Foi ego xeito de me dicir que estaba me dando unhas semanas fóra.
  
  
  El mirou para Tara e pensamento da Riviera. Ou Tahiti. Si, unha illa deserta sería perfecto para nós. "Quizais", dixo.
  
  
  El continuou. "E vostede. Miss Bennet? Merece uns días de descanso, tamén. Temos seguro de que Peter recibe excelente atención, pero pode pasar as súas vacacións xuntos. Vostedes dous.'
  
  
  El cambiou a unha maior engrenaxe.
  
  
  'Peter?'Ela, " virou-se para ela.
  
  
  Ela me mirou directamente nos ollos. "Peter Hansen," ela dixo suavemente.
  
  
  Peter Hansen, o ferido heroe. Cuxo nome ela mencionado no laboratorio cando ela advertiu-me para ser coidado. "O meu marido", ela concluíu.
  
  
  Para alguén que non ten moito tempo para tacto, Falcón fixo un xeneroso xesto. El limpou a gorxa, levantouse e saíu para o corredor.
  
  
  Tara mirou para min, por desgraza. "Eu amo el," ela dixo. — Eu non podo deixar. Eu non faría iso mesmo se eu podería. Pero, Nick, eu amei a amar moito. Ela estendeu a man, agarrou-me, e me colleu preto. Ela mirou para o seu rostro. Por última vez. Aqueles fermosos ollos verdes, os cabelos ruivos, e os estúpidos sarda que aínda estaban alí. E ela, penso sobre o tipo de vida que ela tería por nah. Un bo e seguro de vida onde todo queda como está e nunca se transforma en un pesadelo. Unha vida que Ay nunca podería promesa ela. Unha vida que nunca podería vivir. Unha vida que probablemente nunca tería quería.
  
  
  "Quizais sexa mellor, en certo xeito," eu dixo. "Deus vai gusta de min para falar tontería".
  
  
  
  
  
  Sobre o libro:
  
  
  Era unha vez había unha publicación dedicada á experimentos: tomar un corpo móbil de alguén, desenvolver en condicións axeitadas e obter unha copia desta persoa. O doppelganger vai ser idénticos en aparencia, que vai ser idénticos en habilidades.
  
  
  Nick Carter non podía crer, pero emu tivo que cando el atopou un tal "clons" ou idénticos doppelgangers. Neste caso, son doppelgangers de un xenio asasino, con só un obxectivo en mente: para intimidar Congreso, o Senado, e o Presidente de América, e subordinar ih a súa salvo. E, así, controlar a política mundial desde diferentes puntos de vista.
  
  
  Nick Carter pode destruír como moitos PBXs como el quere, pero é inútil. E mentres NÓS senadores están a ser mortos, Carter está facendo a súa esperanza de traballo: parando a produción de PBX e eliminando o único verdadeiro asasino.
  
  
  Pero non pode cada rama de ser un home de verdade?
  
  
  
  
  
  
  Táboa de contidos
  Capítulo 2
  
  
  Capítulo 3
  
  
  Capítulo 4
  
  
  Capítulo 5
  
  
  Capítulo 6
  
  
  Capítulo 7
  
  
  Capítulo 8
  
  
  Capítulo 9
  
  
  Capítulo 10
  
  
  Capítulo 11
  
  
  Capítulo 12
  
  
  Capítulo 13
  
  
  Capítulo 14
  
  
  Capítulo 15
  
  
  Capítulo 16
  
  
  Capítulo 17
  
  
  Capítulo 18
  
  
  Capítulo 19
  
  
  Capítulo 20
  
  
  Capítulo 21
  
  
  Capítulo 22
  
  
  Capítulo 23
  
  
  Capítulo 24
  
  
  Capítulo 25
  
  
  Capítulo 26
  
  
  Capítulo 27
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  O horror de xeo terror.
  
  
  traducido por novo búlgaro Shklovsky en memoria do seu fillo perdido Anton
  
  
  Título orixinal: Xeo Trampa Terror
  
  
  
  
  
  O primeiro capítulo
  
  
  El xa estaba quedando escuro enriba do teito alto e todo o copas das árbores. Sombras esvarou por todo o entrelaçamento follaxe, espesamento de vapor cortina de deprimente Savchenko que derramado sobre todo. El fixo o lento, esgotado sentimento que eu estaba tendo aínda peor. Un implacable forza se esconde na selva — un xigante sanguessugas que drena toda a súa enerxía, e mesmo a súa vontade de vivir. Este poder está a traballar en min para un día e medio. Ela pediu-me para parar e deitar-se, simplemente desistir e deixar estes diabólico hordas de insectos rematar a me off para o ben. Fío de Nick Carter-super axente AH, Killmaster N3. E a súa voz veu a esta infernal canto de Nicaragua chamado o Mosquito Costa. Ironicamente, o nome deste baixa, quente zona pantanosa non é levado a partir destes diabólico insectos, pero a partir dos Indios-mosquito .
  
  
  Con todo, el perseverou, porque el sabía que tiña que chegar ao seu destino antes de escurecer. Case impenetrable mato tiña atrasado min o tempo suficiente. Eu tiña que limpar cada centímetro da selva coa miña machete. El xurou e case tropezou como a masa de vexetación ela tiña acaba de cortar voou de novo.
  
  
  Estaba cavando no medio da lama de case secos-up fluxo, un dos miles de regatos que serpentear aquí como capilares. Como o seu caparazón esfregar a el, escorregando, criaturas viscosas comezou a subir a estancada muck. A suor escorria o meu rostro, absorbendo a miña roupa e mochila. Era como se as tiras da miña mochila tiña cortado en meus ombros.
  
  
  Cedo na mañá de onte, un a MEDIADOS de patrulla buque caeu me fóra Laguna de Perlas . A partir de aí eu fun suroeste, aproximadamente paralelo á Tungla Río.
  
  
  Era decembro, de xeito que o fío da estación chuvosa. Eu estaba grata por iso. Precipitación varía moito en Nicaragua, pero Bluefields na costa do Caribe queda 750 cm por ano. En xullo ou agosto, a miña viaxe, que xa é unha completa miseria, sería completamente imposible.
  
  
  Non hai estradas neste recuncho. A web espiña dorsal é Panamericano no outro lado do país. O ferrocarril é de preto de catrocentos cincuenta quilómetros de longo, e é na súa maioría situado na costa do Pacífico. En calquera caso, nunca se atreveu a usalo, así como el non tería ousado para amosar-se en só estrada na zona. Un estranxeiro branco ía ser notado e desconfiaba, e que sería desastroso neste crítica conxuntura.
  
  
  El continuou a súa viaxe a través das cores brillantes deste irreal crepúsculo mundo ata o leste da meseta, un baixo cumio do pico. O pico máis alto aquí é inferior a dous mil metros, e a altura media é de sete cen. Por outro lado, as montañas descenden a un fértil meseta, chaira e lagos. Deste lado, con todo, era unha selva ladeira cuberta de árbores, unha liña infinita de vermes cuberta de árbores, densa carnuda plantas e fungos. Enorme viñas torcido en torno as árbores e ramas; fedorento mofo e escuro musgo cuberto o chan. Había un cheiro punxente de descomposición da vexetación en todas as partes.
  
  
  Pouco a pouco, o ascenso fíxose máis íngreme, o pas tornouse máis nítidas e os abismos máis profundo. Canóns foron envases para pingas de auga de choiva, e ih estancada pantanos foron criadeiros para millóns de criaturas hostís que se consideran a miña delicadeza. O aire estaba sempre cheo de insectos. Ras e pequenos mamíferos apareceu só á noite. Os paxaros non gañar a man superior cando, pero sentou-se xeralmente de alta na copa das árbores. Desordeiros, sapos, e sempre paxaros cantando reuníronse preto da fervenza. Había un, sobre o tamaño de un corvo, pero moi brillante coloreada. Ela sibila unha case perfecta escala, nunca unha vez repetindo a última nota. El estaba me deixando tolo. Ademais de picaduras de insectos e paxaros loucura, eu tamén soportou serpes e lagartos. Había tamén o día vagabundos como o fedorento lagarto no chan. Tamén houbo boa constrictors en tocas e en ramas, medianas árbore de serpes, e viscosas contos de serpes, tales como o fanged feroz spearman . Ih terra natal foi un mortal terra que era pouco explotado ou mapeado, e que sería rapidamente devoran quen foi estúpido o suficiente para tentar chegar alí.
  
  
  Para o resto do día, el atravesou o sufocante profundidades, parando só unha vez para unha mordida para comer. Eu estaba seguro que eu non faría iso, pero como a escuridade caeu, caeu pola luz aínda vindo detrás uns sucos de nube, me deparei con un gran conxunto de Honduras palmeiras. Era como un bosque, en un bosque feita enteiramente de estas altas palmeiras con penas follas e moi suave troncos. Menor figueiras creceu entre eles, rodeado por enxames de sedentos de sangue mosquitos.
  
  
  Honduras consegue medrar en máis selvas de América Central e do Sur, pero un ih cluster como este foi raro. Isto proba que nesta zona xa foi cultivada, como os Indios Maias usado o froito desta árbore para a produción de aceite. Aínda que non foi fácil para cortar esta árbore con pedra eixes, que tamén se usa a madeira para os seus edificios. Nesta área, esta árbore floreceu, e, finalmente, el asumiu a terra que xa foi cultivada en todas as partes.
  
  
  Desde o momento que entrou a palma grove, eu abriu lentamente e con coidado. Frank á cabeza debe ser o Coronel Zembla sede. Do pouco que AH tiña descuberto sobre o misterioso coronel e ego actividades, el sabía que este tramo de bosque foi fortemente vixiado con homes, explosións, fragmentación minas, e sensibles sinal micrófonos capaz de incorporarse mesmo o menor son.
  
  
  El se arrastrou cara diante en todos os fours, estudando cada centímetro do terreo. El empurrou a través da vexetación rastreira e esvarou como un dragón través das pedras. El deliberadamente elixiu o máis difícil e intransitáveis estrada. Se un animal ou planta fixo o menor ruído ou farfalhar, foi utilizado polo ego para avanzar, abafando o son que eu fixen. A mochila era pesado e virou-se de lado a lado. O banco dolorosamente pechei os ollos, entón eu non podía ver correctamente. Iso me incomodou máis aínda cando eu enxugar o rostro coa miña manga.
  
  
  En un campo de adestramento en bosques e campos que foron supostamente booby-preso, foi unha práctica de xogo que deu nosos instrutores de pracer sádico. Todo foi moi seria aquí, e el se esforzou para atopar todos os dobrados lámina de herba, parche de esmagado musgo, ou enredadeira que non podía ser atopados en calquera lugar. Foi descuberta por varios minas e ignorada por nu, sen tocar. Cortar os fíos sería un suicidio. Xusto antes de que el chegou a banda, unha ampliación cabo o atopou. Mimmo nim arrastrou a través del e atopou un sinal de cartucho, que el desarmadas.
  
  
  O camiño era unha herba herbas-cuberto estrada que orixinalmente foi desde o Tungla Río e foi norte. Alí foi, probablemente, unha canoa de peirao no fondo, e pode haber algúns tire nos arbustos, tamén. A banda en si, por suposto, estaba cheo de minas e outras trampas preto Coronel Zembla da selva agocho. Entón, eu certamente non debe ter tomado esta recta, camiño estreito. Ela desapareceu de volta para as sombras, e Stahl colleu o seu camiño con máis cautela a través da vexetación rastreira. Trinta metros de distancia, o camiño de súpeto desviouse e me cortou. El coidadosamente examinado o pequeno, cubertos de musgo de compensación. El parecía tan pacífica con pouco alado e brillante bolboretas bailando baixo a luz feble.
  
  
  O eixe foi enterrado no musgo coa forquita orientada cara arriba. Quen queira que poñer-lo para nós non facelo profesional suficiente, porque non era un pequeno anaco de musgo saíndo á dereita na parte superior. Á miña esquerda e dereita foron sebes espesas ao redor de espiños. Eu non podía evitalo, se non, eu tería que ir de volta e camiña en torno a este lugar de lonxe.
  
  
  Agachando, el escoitou por un son. Eu non oín-la, e penso sobre o que facer. O longo camiño de volta pode ser máis perigoso do que limpar unha mina. Quizais foi unha booby trampa que non explotar cando lle tocou, pero que non parecen encaixar Coronel Zembla personaxe. El non estaba en torno a aqueles que ía perder unha mina que xa era imposible para cavar para garantir o paso.
  
  
  El mirou por riba do ombreiro na selva escuridade detrás de min. Non levaría moito tempo para obter de volta, e na escuridade, eu non teñen unha oportunidade. El se arrastrou cara a adiante e, coidadosamente, colleu un anaco de musgo. O meu visco é unha única presión de ignición. El realizou a súa respiración, enxugar as súas mans sobre as súas pantalóns, e virou a chave de ignición. O fío foi corroídos, e a alza non se moveu facilmente. Finalmente funcionou. El colleu o fusil, substituíu o alza sobre a mina, e substituíu o anaco de musgo. A continuación, el suspirou de novo.
  
  
  El levantouse e camiñou con coidado para abaixo o camiño ata el podería pato de volta para o mato a carón dela. Eu me escondín-lo para o resto da miña viaxe no mato. Todos os detalles necesarios esforzo máximo. Eu atopei outra mina de obter en torno a el, e algunhas explosións. As minas foron espallados como grosa como os insectos. Finalmente, el saíu para un espazo máis aberto. A poucos metros de distancia, foi un elevado, angular outeiro, densamente cuberta con arbustos e creeper cuberto de árbores.
  
  
  A primeira vista, parece unha pirámide-como outeiro. Pero, a continuación, el viu que a fundación foi feita de capas de entrelazadas pedras, e por unha banda foi unha escaleira con centos de pasos. As paredes estaban cubertas con fermosas orquídeas e outros epífitas que se sentía máis cómodo nas fendas da fábrica que sobre as ramas de árbores. El mirou para as ruínas dunha antiga Maia edificio . Ih foi case imposible de recoñecer como a obra de mans humanas. Eles se fan un con selva que consumido ih mil anos atrás. A estrutura, ao parecer, deseñado como un templo, aumentou espectacularmente en todo o profundidades da selva, escuro e misterioso neste lugar remoto.
  
  
  Máis importante que o seu valor histórico foi o obxectivo para o cal foi agora está a ser usado. Informes de este veu a nós fragmentarias e partes aínda estaban saíndo pola orella. Con todo, se a nosa información foi correcta, estes illado e aparentemente abandonada ruínas contidos máis avanzados de guerra electrónica que se poida imaxinar.
  
  
  Todo comezou hai dous meses con un garbled mensaxe de radio do noso axente en Oaxaca, México. Desde aquela época, a imaxe dunha peculiar xenio que chamou a si mesmo Coronel Zembla gradualmente desenvolveu na Academia. El inventou algo para o cambio climático, e, a continuación, usa este control do clima como un arma. Que ía usar o ego contra, e por iso, foi descoñecido. Con todo, todo apunta para o feito de que el tiña o suficiente equipos en este templo Maia para transformar a gran fervendo selva nunha xigante glaciar.
  
  
  Dentro de días, ou quizais horas, el planeou para facer exactamente isto: sen previo aviso, á súa vez América Central en un gran Ártico paisaxe.
  
  
  O seu ego debe ter parado ela.
  
  
  
  
  Capítulo 2
  
  
  
  
  Eu tirei a miña mochila e coidadosamente colocado ego no chan. Durante os meus dous días de viaxe aquí, realmente me gusta. El me proporcionou educación e abrigo, e eu esperaba que ía me axudar de novo. O que eu tiña que facer a continuación tiña que ser feito con coidado e en silencio. Todo o que eu era capaz de traer comigo era un pequeno conxunto de ferramentas que os rapaces o MACHADO laboratorio feitos especificamente para este caso. Ego foi capaz de prender a miña cinta, entón as miñas mans estaban libres. A miña bomba de gas foi gravada para o meu nocello, e un estilete foi preso en torno a meu brazo. Eu deixei a miña Luger. Agora eu tiña un 7.65-mm Chi-Com pistola, usado en Vietnam, pechada con un aumentar. Tiña un built-in silenciador e necesario cartuchos especiais con rimless tripas. Ela estaba lonxe de ser un Luger: non teñen tanto poder, pero foi tan eficaz de preto. Especialmente dende que non pode realmente poñer un silenciador sobre un Luger. Este xestionar aínda non encaixa moi ben na miña man, como eu estou acostumado a que o máis pesado alemán pistola.
  
  
  Eu estaba a pensar en tomar un machete con min, pero eu non estaba a ter un ego que ir a través de ruínas, xa que non foron cubertas, e se eu usei un coitelo, o son sería definitivamente dar-me para lonxe. Unha longa coitelo de lámina foi unha boa arma se tiña espazo, pero que sería difícil de xestionar en un templo como un Luger. Entón eu deixei o ego coa miña mochila e foi para a limpeza do entorno do templo. Alí foron probablemente máis micrófonos escondidos aquí do que en calquera transmisión de estudo. Eu estaba contando a persoa no monitor para erro-me para un animal ao redor da selva, porque o sistema de alarma non emitido meteorolóxicos. El saltou cara arriba e tirou a si mesmo para o primeiro bordo do templo. Eu tiña que usar raíces, viñas, e os tocos de árbores como o apoio, porque eu non confío en ruínas escaleiras.
  
  
  Ela case a cegas caeu noutra trampa. Afortunadamente, eu vin un pequeno burato no alto da árbore. O home que puxo o meu apuntou onde el estaba poñendo o proxectil. A súa non se atreve a mover. El me levou para sempre para atopar a ignición. Foi unha fina de cor amarela cabo con pequenas puntas afiadas preso nel. El estendeuse entre dúas árbores e desapareceu completamente na follaxe. Se eu fun máis lonxe, sería cortar a miña carne, como unha navalla. Ao mesmo tempo, o pino ía saír en torno a carga detrás da árbore, a árbore e eu ía ir cara arriba no aire xuntos. Un hospitalario home, este Coronel Zembla!
  
  
  O cable contorno e rastexaren con cautela sobre. Cada poucos metros, o seu pé colleu unha vide escoitar e descanso. A continuación, el levantouse de novo. Como apoio, el usou fendas e saíntes. Alta por riba das copas das árbores, el viu a lúa crecente, lanzando unha pálida luz.
  
  
  Xa na parte superior, el agáchase entre dúas pedras sobre o battlemented bordo. El examinou o tellado, que normalmente era plana e rectangular. A parte da fronte levando a escaleira e parte de atrás eran dúas veces máis longo, como o lado tiña subido. O tellado foi limpo e, probablemente, recentemente establecido. Nunha esquina do outro lado era unha especie de choza, como unha pila de cascallos.
  
  
  Para chegar ao templo, eu tiña que ir a través do porto de cabana, porque non había outra entrada para o tellado. Dous gardas e un helicóptero quedou entre min e o cabana. Odin en torno os gardas inclinouse contra o helicóptero do tren de aterraxe. Outro lentamente shell ao longo do pasamáns. Ambos foron curto, encorpado Mestizos; como setenta por cento Nicaragüenses, a metade do Nativo Americano e media Hispánica. Eles estaban a usar solto pantalóns e camisas e suave botas de camurça. Eles parecían estar ben e non facer calquera son. Eles non estaban vestidos como soldados reais, pero eles poderían ter utilizado a súa luz rifles automáticos se vostede quedou moi preto deles. Estes foron Belga 7.62 mm OTAN FAL rifles, moi bo e moi popular con suramericanos.
  
  
  O helicóptero foi unha Campá Sioux 13 R, unha de tres prazas. Parecía un pouco como un gran libélula coa súa cola ata. Era un burro de carga de confianza que fora amplamente utilizado desde o coreano era. En este lugar esquecido por deus, tal cousa non foi o único medio de transporte no mellor dos casos. Polo tanto, o tellado do templo foi feito axeitado para o pouso. Hawke tomou fotos aéreas que amosa que o helicóptero estaba xeralmente estacionado no tellado. Unha investigación rematada hai unha semana revelou que o helicóptero non pertencen a un funcionario grupo arqueolóxico. Foi adquirido a través dunha serie de moito coidado transaccións a un exército depot en Cidade de México. Isto aconteceu hai uns días despois de que a cidade foi alcanzado por unha forte tormenta de neve en memoria viva. Non é tan forte en si, pero aínda o suficiente para aumentar as peores sospeitas no AH. É por iso que o Falcón decidiu enviar-me aquí.
  
  
  El foi o primeiro do noso pobo para dar un ollo de preto este helicóptero. Houbo un curioso emblema nas portas; un sol de ouro con tres tinto liñas sobre o nen. Era como se alguén tiña cortado o ornamento con un coitelo, e o metal agora estaba sangrando. Eu me pregunta o que iso significaba. Como o patrolman achegouse Lambe, el notou o mesmo adhesivo no seu peito peto.
  
  
  El mantivo chegando, lambendo e lamber... a situación chegou A ser complicado. Os dous gardas estaban agora tan lonxe que eu non podía tirar a eles, ao mesmo tempo, de onde eu estaba sentado. Se eu tiro un, que vai avisar a outro antes de que eu poida virar e segui-lo. Se ela mudouse moi cedo, ela foi pego entre eles; con todo, se o dela era tarde, ela tamén ía caer na trampa, como un rato. Entón, dalgunha forma, eu tería para desarmar ambos á vez, e entón, sen un son.
  
  
  A garda pisou en torno a algunhas rochas que caera do ferroviaria. El tiña andado todo o tellado tantas veces que agora el xogou unha pequena tapa sobre Nah e mirou sen rumbo sobre os carrís, o seu rifle pendurada sobre o seu ombreiro. Ás veces, el nin sequera se preocuparon en resposta, algo que mesmo unha execución can non. O primeiro requisito é que ten que sempre sabe o que está a suceder en torno de ti, porque a súa vida pode depender del. Vai custar o emu a súa vida.
  
  
  El puxo o estilete na súa man. Eu tiña un silenciadas pistola na miña outra banda. A sombra completamente engulido me up. Ela era unha peza con pedras. Os obxectos son, ás veces, máis difícil de ver á tardiña que no escuro, e podo asegurar que. El mantivo chegando, lambendo e lambendo. A súa respiración preso na súa gorxa... de Súpeto, o seu ego non podía ver máis del. El foi, probablemente, camiñando en torno a algunhas pedras caídas de novo. Por un momento, eu estaba con medo que tiña me visto, e eu abaixo para cubrir. A continuación, para fóra do canto do meu ollo, eu viu o seu ego pernas. El aínda non sabía que eu estaba alí. Agora o seu ego podería escoitar a súa respiración e o farfalhar da súa ego pantalóns no tellado. El contou ata tres e saltou cara arriba.
  
  
  O dell ' en si, a miña principal preocupación era o garda de seguridade no helicóptero. Ela precisa para obter ih fóra do camiño en primeiro lugar, e usar o resto deles como un escudo. Dada a distancia, o ego é imprevisible reacción, e o feito de que eu non tiña permiso para facer calquera ruído, foi a maior ameaza. Ela foi rapidamente disparou dúas veces. O primeiro tiro alcanzou a uem no peito, e a segunda no pescozo. Sen facer un son, el caeu de costas contra a redonda de aceiro piar do helicóptero. A sola das miñas botas fixo máis ruído sobre as rochas que a tiros en torno a miña arma.
  
  
  El usou o seu estilete para acadar outro garda nos riles. El esperaba para conxelar cando viu o seu amigo morto. Pero reaccionou como unha pantera. Con instintiva movemento, el virou-se, curvándose se. Despois diso, todo aconteceu en un borrão.
  
  
  Se el foi debidamente adestrados, el debe estar usando a súa arma agora. Pero en que fracción de segundo, reaccionou de forma, el non tiña esperado. El curvouse, caeu o seu rifle, e chegou para o comando puñal que estaba colgado do seu cinto. El foi usado para loitar con el. El aprendeu que, como un neno. Para el, o arma era só un torpe peza de ferro.
  
  
  Eu esperaba para evitar o seu rifle, pero a longo barril de FALTA de rifle bateu no meu pulso, enviando o estilete voando arredor do meu brazo. Despois diso, todo foi moi rápido. O rifle caeu ao chan entre nós. A miña man dereita subiu con fume arma. Ego esquerda brazo estirado para fóra para recibir o golpe. Ego unha man dereita con oito centímetros de aceiro frío destinadas a miña vida. A miña man esquerda agarrou ego pulso dereito e tirou-lo de volta. A súa volta foi para min agora, e el non podía mover a man que realiza o coitelo. El abriu a súa boca para berrar. El apertou súa man dereita para ego rostro e espremer o bumbum do arma entre ego dentes. El engasgado e intentou torcer fóra. A miña man esquerda preme tan duro que eu tiña a dobre volta. El comezou a me o canelas e intentou ó meu rostro e os ollos coa man libre.
  
  
  Emu poñer a arma na súa boca e tirou no seu brazo. Algo rachado. Ego man foi limpo, e o coitelo caeu a través ego débil dedos. A miña man esquerda estaba detrás do seu pescozo. El intentou tirar para fóra de novo. Sen éxito. El non dar un son cando o seu pescozo roto.
  
  
  Ela empurrou o corpo sen vida fóra de si mesma e tomou o coitelo. Cando o garda caeu ao chan, o seu destino era un ángulo estraño, e el xa estaba correndo cara a Día. Dentro había un intento estreita escaleira. Nas grandes baldas de todo o sapodilla árbore, as esculturas aínda estaban claramente visibles e apenas afectado polo tempo. As paredes de pedra foron cubertos con baixos-relevancia, a cor da que destacou a luz de lámpadas eléctricas no teito. Houbo tamén algunha luz que entra a través de a escuridade tellados de que fora windows e agora estaban cheo de verde teas de araña.
  
  
  A medio camiño ata as escaleiras, el dubidou. Nós non podía escoitar nada, a partir de arriba, de abaixo. El vaina súa estilete, colleu unha pedra, e xogou ego abaixo. El saltou para fóra as rochas. Había só un eco. El continuou o seu camiño, arma deseñada.
  
  
  El veu para fóra sobre unha plataforma con un teito abovedado e un corredor que virou á esquerda. Aínda máis, todo foi recentemente remodelado todo con formigón, vigas de aceiro e aluminio. As lámpadas aínda colgado do teito como unha secuencia de luces de árbore de Nadal, pero á beira deles foi un metal aire acondicionado tubo con furados cada poucos metros que deixe arrefriar o aire para fóra. A partir de agora, os Maias Stahl templo é nada máis que unha cuncha, unha cuncha de Coronel Terra ultra-moderno estruturas.
  
  
  No outro extremo do corredor foi unha porta de aceiro que non parecía tan sólido como un cofre de banco porta. Non había ningún son de nós. A porta batente tiña un receso de bloqueo con un vermello manexar. Era posible que ía abrir a porta cando eu preme o botón. Con todo, é moi probable que alguén do outro lado vai recibir o sinal para abrir a porta.
  
  
  El puxo a súa orella de aceiro frío. Eu non oín-la en primeiro lugar. Entón eu oín un ronco baixo que eu me sentín un pouco de oído, xunto co estridente, lixeiro xemido de xeradores. El mirou cara atrás na pechadura. En torno a ferramenta saco, ela tira a cabo un bloqueo de escoller: unha ferramenta con unha primavera que automaticamente fai o salto agulla entre as partes do bloqueo e, así, rompe o ego. Foi unha cousa sinxela, e é necesaria unha morea de experiencia e paciencia para usalo. Despois de tres intentos, a porta se abriu. Ela arrastrou rapidamente e en silencio, como un gato. O templo parecía tranquilo e abandonado. As vibracións aumentou, encher a sala con supersónico rumble de unha poderosa fonte de enerxía. Fun directo para o son, porque eu sabía que intuitivamente que foi a orixe do que eu quería. O meu shaggy pasos eco en bruto de formigón. Outro corredor, outra escaleira, outro corredor, e, finalmente, unha segunda porta de aceiro, detrás da cal o ruído foi aínda máis alto do que antes. El usou o bloqueo incorporarse de novo e pisou cautelosamente cara a dentro.
  
  
  Foi unha baixa sala con liñas de luces de neón. En ambos os dous lados foron cirúrxico armarios con contadores, sensores, e liñas de ordenador bobinas detrás de vidro. No centro había un cadro case un metro e medio de lonxitude con un número inimaxinable de botóns, fíos e potenciómetro, baixo a cal foron bandexas con sentido inscricións para min: Labion. Índice, countercurrent acoplamento, e cataridin Factor. O poder para este dispositivo electrónico foi solicitado a través dun cable tan groso como o meu brazo e correu a través do chan para un xemido cambiar por outro lado. Había unha porta nas proximidades, e o estridente brusca da planta de enerxía podería ser oído a partir de aí. Pero eu non estaba interesado. A súa foi onde el debería ser. El foi para o ordenador armarios e empurrou o rotary chave paneis para adiante.
  
  
  Bobinas tan fino como resortes, transistores, e integral veces traballos brillaba á luz. Poe colleu un poliéster spray pode que parecía unha regular pulverizar pode de insecticidas. Foi pulverizado sobre o equipo con unha capa transparente do altamente corrosivo disolvente do ácido. Entón, eu limpo de todos os armarios e pechou os paneis de novo cando eu era feito.
  
  
  Ácido foi unha invención do MACHADO de laboratorio . Unha bomba pode tomar parte dun obxecto cando montado, pero probablemente non é todo; e, por suposto, non todas as partes importantes, a non ser que se usa tanto explosiva que toda a Maia templo foi destruído. Con todo, a repentina destrución do templo pode ter menos agradable internacional consecuencias.
  
  
  A continuación, houbo o problema loxístico de como contrabandear algo tan pesado. Tamén hai o perigo de que a bomba será atopado e desarmadas comigo. O ácido non podía ser detectado ata que foi demasiado tarde, e non podería ser detectado tras foi pulverizado. Mesmo o autobús tería desapareceu, deixando-nos sen idea do que pasou despois de que eu deixei.
  
  
  El coidadosamente pulverizado a substancia cáustica en todas as partes. Unhas horas e o ácido ía ter comido a través de todo. Partes derretido, conexións de cables disolto, e causou un curto circuíto na caixa de metal. Ata o momento eu obter de volta para a selva con seguridade, Zembla métodos será rasgando os seus cabelos. Pola media noite, cada peza de equipos, el tratado foi reducida a unha pila de chatarra de metal. Que ía dar o noso diplomáticos de tempo para obter Nicaragua e a Organización de Estados Americanos para investigar. Sabotaxe foi o meu único traballo. Cando eu rematar, todo o mundo vai rir. Excepto Coronel Zembla.
  
  
  El rematou con ordenadores e pulverizado dentro do cadro. De súpeto, a porta se abriu e dous técnicos e un garda de seguridade entrou. A miña sensación de sorpresa foi tan grande como o meu estado de shock. Os métodos — eu penso que eles eran métodos porque eles estaban usando jalecos brancos e de transporte documentos - foron desarmados. Gris-vestido de garda de seguridade visco Rossi Brasileiro .38 calibre revólver nunha cadeira coldre. Eles desenvolveron o ego na súa propia, utilizando Smith & Wesson, e que tiña un catro polgadas cerebro. El agarrou ego e gritou, " Alto."
  
  
  Con todo, eu non estaba indo para estar parado. Todo o que el tivo tempo para facer foi rip a auto-destrución tira para fóra do globo e tirar ego nun recuncho escuro. El levou obxectivo e disparou dúas veces. A garda gritou de dor e agarrou a súa gorxa. Un gawker no ego revólver pasou sobre a miña cabeza, sen bater en nada. A garda caeu contra un armario detrás del. El xemeu, agarrada ao metal, e, lentamente, esvarou para o chan.
  
  
  El saltou para a porta e correu en dous técnicos que foron, obviamente, despois de que o garda ordes e estaban de pé aínda. Isto levou-me para fóra sobre contrapesos. Eu sentín que alguén tome a miña camisa. O seu corpo rodado 360 graos para escapar por ego trucos. Naquel momento, máis gardas correron. A continuación, o segundo técnico saltou cara a min, cabeza inclinada, e con forza empurrou-me de volta para o cuarto.
  
  
  Os gardas correron para min. Un puño me colleu no plexo solar e a outra no maxilar. El recuou. El intentou recuperar o alento e disparou dous últimos balas no atacantes. Eu tiven a satisfacción de escoitar un berro. Unha cidade de puños e aceiro, descendeu sobre min. A arma foi nocauteado en torno a miña mans. Eles foron forte, enérxico loitadores. Se se librar de un, os outros dous están considerados no seu lugar.
  
  
  En esta confusión, eu estaba de súpeto comezou duro na virilha. El dobrou en dor excruciante e caeu no chan de formigón. O arranque me bateu alto. A metade-insensible, el chegou ao seu redor, atopou a súa perna, e tirou. O home caeu entre outros, berrando. Agora que podería obter a súa coitelo.
  
  
  Eu estaba cortando todo en torno a min, e eu sentín algo quente salpicaduras no meu rostro e mans. O meu estilete foi moi esvaradío para o meu ego para soster. Os gardas ' ruxido oín-la. Ih é moito, e ih aínda estaba chegando. Eu estaba xutando e bateu con as puntas de revólveres. Algúns deles tiñan armas, e eles intentou o seu mellor para bater-me con eles. Ih as botas estaban todo o meu corpo ferido. Os berros creceu máis feble e máis indistinta: unha néboa de sombras e voces. O revólver saíu. Era como unha carga de dinamita explotando en o cuarto máis baixo. Eu teño unha vaga sensación de que o asasinato ataque deixou. Os gardas estaban en atención, respirando pesadamente. Un home quedou na porta, lentamente, baixando un Jumentinho 357 Python. Como era de esperar, o tiro eco na sala. El estaba vestida no mesmo uniforme como os outros, pero o seu ego-driven comportamento expresou confianza e autoridade. O seu rostro era fino e afiado. Os seus beizos engurradas tiña un bandido bigote, e Hans Emu o nariz aquilino tiña a mirada dun paxaro de presa. El estaba alí como un casual, desinteresada espectador, pero os seus ollos estaban tan duro como pedra.
  
  
  'O que está a suceder aquí?'Que é iso?", preguntou el con toda a calma. "Sir", dixo un dos gardas, " atopamos esta Inglés aquí. El mortos e feridos Juan...
  
  
  "Silencio". O home apuntou un revólver para min. "Veña comigo."
  
  
  Eu deixei caer o meu estilete, e cambaleando aos meus pés, os meus músculos gritando de dor.
  
  
  
  
  Capítulo 3
  
  
  
  
  Dela, estaba nunha cova escura. Un único san estaba facendo o seu camiño a través de crack, baixo a grosa porta de madeira. O faiado era moi pequeno, non é maior que unha gran garda-roupa. Quen sabe quen ou o que foi unha vez dentro. Polo menos, el estaba sentado alí agora, no medio do imundo desorde. Debe ser algún lugar baixo o templo, para as raíces das árbores e as plantas tiña penetrou as pedras, pero, ao parecer tan lentamente que eles estaban agora sostendo as paredes xuntos.
  
  
  El se inclinou contra a parede de pedra, xemendo, espido e impotente no aire fétido, esperando impacientemente para o que ía ocorrer a continuación. Eu estaba atopado, buscou, e todo o que foi tirado. Como así como a miña bomba de gas e o meu reloxo de pulso.
  
  
  A investigación foi liderada por unha persoa cuxo nome e posición eu non sei. El non me pregunta. Ego palabras foron limitados a unhas breves ordes para min ou para os dous ego-escoltando gardas. El me tratou con calma, desdén altivo que me irritou aínda máis que se fora sádico. El me deixou aquí, e tanto como eu podería dicir, el tiña esquecido dela.
  
  
  A hora pasou tan lentamente que eu case perdín a miña mente. Pasei parte do meu tempo a pensar sobre o meu plans de fuga. Non houbo Ih. O resto do tempo, eu penso sobre o corrosivo ácido; como lentamente, pero, realmente, xunto con Zembla equipo, que estaba comendo a miña vida. Cada segundo me trouxo máis preto o momento en que o proceso de destrución ía ser notado, e, a continuación, eles definitivamente non deixe-me podremia aquí calquera máis.
  
  
  O son do parafuso no outro lado da porta me asustou. A porta rangeu aberto. O meu investigador volveu con dous nervioso gardas. El xogou o meu pantalóns para min, entón se inclinou contra o batente do porto, con o aire de un casual, desinteresada observador.
  
  
  "Vestirse, amigo, e nós imos ir a unha festa coas mulleres."
  
  
  'Onde?'
  
  
  "Cale a boca. Facer como está dito.
  
  
  El esperou ata que eu tiña abotoado ata o meu desabotoada pantalóns, a continuación, fixo sinal para min para tirala da improvisada de teléfono móbil. El chiscou na luz dun desprotexidos lámpada no corredor, e dubidou un momento para obter os seus rodamentos. Isto fixo que o garda me picar co barril de súa arma. Nós tomou un camiño diferente do que viñera, e coñeceu a varios soldados e técnicos que mirou para min con unha mestura de noxo e curiosidade. Camiñamos por un tempo a través de moito tempo, bare-murado corredores, subir e baixar escaleiras. Todos eles foron tan semellante que eu estaba irremediablemente perdido no labirinto. Finalmente chegamos a un gran salón, que abriu en outros corredores, de xeito que parecía que se chegara o eixe dunha roda con raios. Este salón axiña se converteu nun gran vestíbulo central. A maioría dos era mal iluminado por un brillo por detrás damasco cortinas que estaba colgado en un círculo do teito. Houbo un forte punto formando un brillante círculo no centro do chan. As paredes foron forrado en case todos os lados con andeis. De coiro groso-bound folios estaba próximo a frondosa panfletos. A parede de en fronte da cal el mantivo que estaba deserta, excepto por un enorme misterioso etiqueta que sempre colgado alta e sinceramente no medio. Unha de ouro sol brillou sobre o escenario onde o instrumento consola sentou-se, mirando como se fora adulterado. Cinco persoas estaban sentados en círculo ao redor de nah.
  
  
  Había dous homes de mediana idade alí. Un tiña un destino como calvo como unha bola de billar. O outro estaba con unha cara que, a primeira vista, colidiu co bater da porta. Unha das mulleres foi curto e graxa, con un pesado, torpe no peito e afiada, perforación ágata ollos. O segundo era máis novo e un pouco mellor retratado. Ela mirou como se ela estaba aburrido.
  
  
  A quinta persoa era unha persoa moi diferente dos outros. El sentou-se entre as mulleres na consola nun espectacular de coiro negro xiratorio materia. Nen estaba vestindo un beis claro e spa traxe azul cashmere pano. El se inclinou sobre a consola, levantando o seu cóbado e seguro a miña ferramenta de saco na man, como se me pedindo para ter un ollar para nah. El me mirou directamente no rostro con un sabio e triste ollar nos seus ollos.
  
  
  Era pequeno e áxil. Non é un home vello, pero os anos non tiña aforrado el. As liñas profundas sobre o seu rostro e os círculos baixo os seus ollos parecía ter sido martelé para eles, eliminar calquera traza de xuventude ou guilelessness. El non era coma nós, ou calquera outra persoa que eu xa tiña visto con el. O orixinal curvo cravo, fronte liñas, e apertados beizo superior deu un pura sangue Maia. Emu non ten que presentar un tolo. El foi para a indescriptible Coronel Zembla. "Paso fóra, señor," dixo. Ego voz era alta e forte como unha espada.
  
  
  A arma me empuxou cara adiante.
  
  
  Ela estaba no medio dunha cegueira feixe de luz, e durante varios minutos ninguén dixo nada. Zembla non se mover, pero os outros cambiou inqueda nos seus asentos, estudando min con ollos tensas. Eles non eran tan puro-sangue, como o ih líder, pero o sangue Maia deixou atrás no ih é fortemente bronce caras.
  
  
  "Nós xa procurei en todo dúas veces," Zembla, dixo, finalmente, " pero nós non temos atopado ningún escondidos explosivos en calquera lugar.
  
  
  El non dixo nada.
  
  
  Estou escoitando a ela, " el dixo. Ego voz foi erro agradable. O cutucando arma na miña volta non era como que en todo.
  
  
  Eu non deixalo para ela, " eu dixo.
  
  
  Quizais, " el dixo. El virou a miña caixa de ferramentas de cabeza para abaixo, de xeito que o seu contido rolou a través da consola bandexa, e colleu a miña microfilme cámara. "Vostede percorrer un longo e difícil camiño só por tomar fotos, señor," dixo. A fotografía foi só a segunda parte da miña misión. Eu era para capturar tanto do equipo como sexa posible sobre a película, pero só despois de que eu tiña unha oportunidade de usar a miña spray. Hawke foi inflexible sobre iso. Destrución veu en primeiro lugar. El non podía deixar de sorrir, aínda que el se sentía estraño e nervioso, como un tigre cheirando unha trampa.
  
  
  De súpeto Zembla xogou as miñas cousas para o chan con un forte movemento da súa man.
  
  
  "Quen é vostede? Cal é o seu nome? O que está facendo aquí, de calquera xeito?"
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "O meu nome é Nick Carter - e vostede sabe por que está aquí. Vostede tiña unha razón para atender ás súas mans unha segunda atrás.
  
  
  "Carter..." El dixo que o nome con coidado. "Eu creo que eu lembre algo sobre ela.".. Si! Votar é! Cuba en 1969 e Chile o ano pasado. Ben, que fallou este tempo, o Sr Carter.
  
  
  "Quizais está seguro", dixen eu, mirando para el. Os meus ollos mantivo en movemento cara atrás e cara adiante, intentando atopar un punto débil no Zembla, en os outros catro, ou no home e os gardas que quedou entre min e o escuro corredor. Non había absolutamente ningunha fuga opción para nós. Zembla parecía sentido miña crecente malestar, e el soltou un curto, forte rir, e dixo: "Calmar. Non imos realizar vostede aquí.
  
  
  "Eu estou esperando por unha cerimonia onde se vai rasgar o meu peito para fóra, e arrincar unha nota de dólar."
  
  
  — Vai ter que admitir que merece, Señor Carter. Eran boa xente, o que lle mataron. Pero nós vimos enriba con un xeito de uso que para nós mesmos, e mentres non vai ser capaz de sacar fotos dela, hai unha oportunidade de que vai ser capaz de deixar-nos saber o que está a piques de ver. By the way, só por curiosidade, non traizón amosar-lle o camiño para aquí?
  
  
  El encolleu os casualmente novo. "Discapacidade en todo o hotel, e quedando cheo."
  
  
  — Eu xa estaba con medo de que. Foi só coa axuda de un traidor que fose capaz de pasar a través da miña defensa cinto. A única ecuación eu non podo resolver é que de humano imprevisibilidade. Eu non creo que vai incomodá-me despois de esta noite.
  
  
  El non sabía como estaba seguro. Pero, por un motivo diferente do que penso! E cando ía saber a verdade?.. Eu olhei ao redor de novo, e tragou. Era unha trampa, unha tumba. Mesmo o cruel san arriba parecían irradiar perigo.
  
  
  "Despois de esta noite," Zembla continuou, " non vai ser... Pero probablemente xa sabe todo sobre a miña pequena instalación de aquí!"
  
  
  — Só creo que ten o maior neveira no mundo."
  
  
  "Non exactamente", el riu. "Eu estou indo só para facer un imaxinario de montaña. É dicir, usando as ondas de radio para finxir que o bosque está alí, proxectar todas as súas propiedades para as correntes de aire da troposfera. Isto vai ter para pasar a unha altitude de cerca de 15.000 pés para que a neve. Por suposto, ninguén vai ver estas ondas de radio, e o avión pode simplemente voar a través deles. Só o clima vai pensar que hai un bosque!
  
  
  "Como vostede pensou en Cidade de México?" Eu preguntei aceda.
  
  
  Entón, ten notado! Foi, por así dicir, un experimental de transmisión. De volta, a continuación, os meus puntos de coordinación foron só algúns quilómetros de distancia nos suburbios. Pero esta vez vai ser capaz de cubrir a maior parte de América Central...
  
  
  - Coordinación puntos?
  
  
  Ego interrompeu ela. '¿Que quere dicir?'
  
  
  Vai ser claro para ti, que eu non podo producir un sinal de radio con unha lonxitude de onda tan grande como un montaña. Eu teño para proxectar unha serie de puntos ou, digamos, liñas de forza que forman os contornos dunha montaña sobre a área eu teño seleccionados para obxectivos. Moi precisos cálculos son necesarios para determinar onde poñer a copia de seguridade transmisores de xeito que xa están na proporción correcta para a matemática principal eixe de diagrama."
  
  
  "A miña asistentes,"engadiu el, apuntando para a catro detrás del," son de seguimento de cada un apoio estación no seu propio país."
  
  
  A miña gorxa sentiu seco. — Pero que o eixe, o centro en torno ao cal todo xira, é aquí, non é?"
  
  
  Si, por suposto.'
  
  
  A metade da súa deu un suspiro de alivio, a outra metade maldito o ego astucia.
  
  
  E que pasa despois de cubrir todo con neve?
  
  
  El riu enigmaticamente. "A continuación, vén o terceiro imperio Maia."
  
  
  Eu estaba atordoado, cando o seu megalomania bateu no meu cerebro en pleno vigor. A continuación, el retrucou: "non Está moi lonxe do sur para que?"
  
  
  Este é, en realidade, no sentido de que o berce da nosa civilización estaba situado en Dukatan. Pero os dous primeiros Maia imperios estendida aínda máis ao sur." Engadiu con un forte rir, " Nunca chamar a un Yucatecan un Mexicano. A nosa historia de feuding con os Astecas aínda existe, aínda que teñen o mesmo Teules, son o mesmo espantalho como a Penas Dragón Balkan.
  
  
  El virou-se e apuntou para o iluminado imaxe de xemer. "Lémbranos de nen."
  
  
  "E as liñas vermellas?"
  
  
  "Eles nos lembran que a nosa real inimigos son. En 1519, Cortez matou un Maya en Tabasco e, entón, esculpidas tres indo en un tronco de árbore. En nome do Rei Carlos I de España, el tomou posesión do noso territorio." Zembla mirou para min de novo. "Vostede é o noso inimigo, Carter. O seu tipo ocupou a nosa terra durante cinco séculos, e nos obrigou a vivir na pobreza.
  
  
  — Entón o que vai facer, Sam?" Con este dispositivo, pode causar aínda máis pobreza. Todo vai conxelar. Caucho, bananas e valiosas especies de madeira vai morrer de xeadas. Café e cacao vai ser destruído. A industria vai ser destruído. Toda a economía de América Central será destruído durante a noite."
  
  
  El aceno coa man, como se unha uem tiña o suficiente de un insecto. "Dado os recursos naturais, o noso país é case virxe. A pequena porción que foi desenvolvido está a ser esgotados pola explotación capitalista. As nosas vidas non vai cambiar, porque aínda sufría a fame e a pobreza. Unha vez que este é longo e ten gringos son ido, imos construír a nosa economía, pero só para nós mesmos. Podes dicir que eu estou facendo América Central temporalmente inútil."
  
  
  "Quere dicir deshabitada.
  
  
  "Non rendibles, deshabitada, para imperialista é reducida para a mesma cousa."
  
  
  "Isto é un absurdo. E os veciños non estou de acordo con vostede. Por que non warn ' ih, o Coronel? Polo menos, a continuación, poden preparar para o tempo frío.
  
  
  "Ten que ser realista sobre estas cousas. Quen vai crer en min? Non partizan. A súa enxeñeiro é Sizov. E, como para este coronel, este é un honorario clasificación concedeu a min polo Arkansas Cómplice Milicia para os servizos xa prestados. Se eu fose de confianza, eu ía ser forte dabondo para expulsar un ataque, Señor Carter. Como teño comprobado, a súa vulnerables. Vai, sen dúbida, entender que eu debe manter todo un segredo ata que o meu poder pode ser superado. E para responder a súa saca-rolhas pregunta: que é por iso que eu vivo, centos de quilómetros de Yucatán, en esta desolada parte de Nicaragua.
  
  
  Pero miles de persoas van atopar a súa xente, sufrir e morrer."
  
  
  Temos sufriu durante séculos. Estamos endurecido contra os estragos da natureza. Podes dicir que son como un xunco. Luxo e abundancia de ter feito a súa xente suave e feble. Si, as persoas van morrer, por desgraza. Ih Pero vai ser moito menos do que se fose unha sanguenta revolución. A xente debe sempre morrer por outros para vivir. Non ve? É moi importante que primeiro crear a súa propia montaña e só entón informar a piscina ao aire libre das súas necesidades."
  
  
  Que pasa se as súas demandas non son válidos? Será que o seu transmisores de continuar a traballar e trae todo de volta para a idade de xeo?
  
  
  Este foi o noso soño para moito tempo para parar. Durante anos, temos soñado do día, cando podemos coller o que sementamos."
  
  
  A pesar de que o lume do ego discurso, os seus ollos estaban perfectamente normal cando mirou para min. "Que día foi orixinalmente debería ser mañá, o Sr Carter, pero está claro que a súa intervención ten empurrado a nosa axenda para adiante."
  
  
  "Para hoxe?"
  
  
  'Por agora!' Ego dedos atropelou unha liña de interruptores. "A nosa mortal colleita comeza agora!"
  
  
  Non agora! Non ata un pouco máis horas pasaron ! Eu tiven que morder meu beizo inferior para evitar berrar para el como as ferramentas veu vivo baixo ego mans. Eu estaba a pensar sobre tres canles que sería transmitido en outros países de américa Central.
  
  
  Engadir ata un dólar de todo o que podería ter sido aquí, pero esta adición de un dólar aínda estaba batendo. Deus, que o ácido nunca traballo, tamén? O meu pánico inicial foi. Ocorreu-me que nada podería impedir esta destrución implacable. Zembla podería dar o luxo para arrefriar por un tempo, pero ao final, os seus plans foron condenados ao fracaso.
  
  
  Zembla engurrou o cello como o metro rexistrou unha anomalía, e Ego man tremía un pouco como el axustada a lectura. Pero o ego, a voz é absurdamente firme e seguro. El falou no mesmo nivel ton. "Vostede sabe, Carter, eu estaba preparado para chegar."
  
  
  — Vostede sabe que eu estaba chegando?"
  
  
  "Oh, non inmediatamente, pero a probabilidade de que algún goberno enviando un exterminio experto foi moi alto". El mirou ansiosamente para a danza frechas no panel de control. Un por un, el virou-se sobre a quebra. "É por iso que a súa voz tomaron precaucións adicionais. O meu transmisores de traballar de forma independente un do outro.
  
  
  'Cales?'- "Non ten control sobre eses outros puntos?"
  
  
  "Si, por suposto. Eu vou liga-lo con un ih retransmisión do sinal de aquí", dixo. El bateu no panel. — E eu vou volver en ih do mesmo xeito. Só entón facer chegar outra radio pulso.
  
  
  Eu me sentín pegajoso entre o meu omoplatas. "Quere dicir que cando eles están en, só se pode desactiva-los por control remoto?"
  
  
  'É iso mesmo. Esta é unha protección contra a sabotaxe. Un tipo de seguro para a miña propia seguridade ea seguridade da miña instalacións. Se todo aquí foi destruído, e que Deus bendiga o idiota que intentou facelo, o bosque aínda sería creado. O resultado sería desastroso.
  
  
  Eu preguntei a ela en voz arrastrada ," o Que quere dicir por catastrófica?"
  
  
  Destruíndo un transmisor sería como eliminar un bastón baixo unha carpa. A tenda ten unha forma diferente, pero aínda permanecen en pé. Os meus cálculos son moi precisos, e eu prefiro non pensar sobre o avisos de golpes que ocorrería se o meu campo de forza foi detectada a partir do contrapesos deste xeito. Para empeorar a situación, se esta estación saíu da asemblea, os outros xa non sería capaz de transmitir o sinal. É moi posible que, a continuación, América Central será cuberto con neve e xeo para sempre."
  
  
  O diabólico verdade do ego proféticas palabras bateu-me como un golpe.
  
  
  "Meu Deus," eu gritou, mirando para el, " non comezar! Manteña-se! o seu...'
  
  
  Unha forte explosión cortou a miña zona no medio da frase. El bateu no chan. Dous gardas saltou sobre as miñas costas. Eles case esmagado min, e espremer o aire en torno meus pulmóns. Ela contorcida e loitou como un tolo. Ningún resultado. Estes dous foron máis forte ca min. Eles preso me para o chan. O home muscular brazos realizada me axustado. Un duro, callused man espremer a miña boca tan difícil que os meus dentes case pasou meus beizos. A súa cabeza foi liberado.
  
  
  'Pare con iso! Non é...'
  
  
  Duro dedos axustado ao redor do meu rta.
  
  
  Os meus berros pego na miña gorxa. Foi nunha situación desesperada.
  
  
  Zembla ri baixiño. "Calma, señor . Eu xa virou-se a outras canles, e tanto como podo dicir, todo funciona ben aquí. Agora que está só sincronización.
  
  
  Coa súa saia, el asistiu impotente como Zembla cambiou as súas catro estacións para a mesma lonxitude de onda. O seu corpo comezou a tremer, un animal muscular reacción. Non en todos tranquilizouse, el esperou por ela para ver o que ía ocorrer. Se Zembla estratexia tiña realmente funcionou, o meu manobra sería contraproducente. Por sabotar o ego configuración aquí, sería involuntariamente causa do desastre para continuar para sempre. As consecuencias serían desastrosas. Zembla deixar o seu dedo pase espectacular sobre o gran botón. "E agora o poder actual." El sorriu contento e preme o botón con toda a súa forza. Sergey desbotada. Dentro do templo, o aumento do son xeradores podería ser oído. "Eu teño máis enerxía," el dixo. El virou varias grandes botóns.
  
  
  El ten o que el pediu, pero dun xeito diferente. Vulnerable veces papeis, ao parecer, non sobrevivir a súbita sobrecarga. O meu cáustica, ácido erosión ih moito. O ruído dos xeradores era alto e alto-campal, e o fedor do superenriquecido partes sopraba a través do aire acondicionado reixas. Lonxe, moi lonxe, eu oín salpicaduras e crackles como a tensión foi limitlessly través dos equipos eu estaba a traballar co meu spray. El podía escoitar os débiles, agudos berros da xente preso nesta sala.
  
  
  Só Zembla parecía entender o que os sons e mal cheiro significaba. El freneticamente virou-se os botóns, intentando chegar a mans de volta a cero. Pero agora que tiña virou-se sobre o poder, el non fai moito sentido.
  
  
  'Non, non! Isto non pode estar a suceder. Os seus ollos arregalados en terror, como os instrumentos que competiu e a agulla do poder transformador entrou a zona vermella. Ego do propio panel comezou a curto para fóra debido á sobrecarga. Amarela fume se infiltrado no costuras dos paneis metálicos. Os homes detrás del deixar fóra sufocada maldicións. Unha muller tossiu e agarrou unha materia con garras dedos. Os paneis abaulamento como se eles estaban baixo a moi alta presión. Había unha estreita paso. Branco chamas tiro cara arriba e queimado Zembla man. Eu me sentín estrañamente náuseas. Foi terrible para asistir ego todo o plan de caer sobre a súa propia. Electrónica monstro que creou tragou-se para arriba. El derretido a súa fráxil partes, perforado a través da súa propia sensores e fíos, castigado a si mesmo con electricidade estática, e respiraba fóra o cheiro a queimado illamento. Eu podía ver Zembla rostro a través do fume. Desapareceu e non era máis humano.
  
  
  Había bágoas nos ego ollos do fume, ou de excitación, ou ambos. Un desesperado escapou do ego gorxa.
  
  
  "Carter, Carter, vostede fixo iso. Tes algunha idea do que...
  
  
  De súpeto, eu estaba oprimido polo terrible presión de aire de mostraxe. Zembla é ofendido voz arrastrou fóra. Un raio de luz perforou o cuarto. Zembla e os seus amigos foron mortas en un ensurdecedor explosión. Os gardas sostendo-me para abaixo foron xogados fóra como bonecas. A explosión baleirado meus pulmóns. Unha choiva de metal, vidro, e farfalhar anacos de brillante cabo encheu o ceo. O seu corpo apertou con forza contra o chan. Eu estaba feliz que os gardas me derrubou e me poñer no chan. Probablemente salvou a miña vida.
  
  
  O ruído e brillante san desapareceu tan axiña como comezara. A miña cabeza estaba xirando e os meus oídos foron tocando. Eu esperei para ela. A continuación, el mirou cara arriba. Vapor e fume aínda colgado en frangalhos no salón. Vagamente ela podía ver a desorde que foi esquerda. O panel de control apareceu como un tomate maduro. Zembla tiña, ao parecer, foi-se en fume. Polo menos, non había ningún sinal del. O resto foron espallados no chan onde caera. O home calvo estaba deitado no seu rostro. Outro home e unha muller gorda estaban deitados nas súas costas. Unha peza de metal panel preso para o aburrido muller pescozo. Ela está morta, e eu estou de xeonllos por a materia. O sangue correu a carbonizados parte. El corría oleosa fluxos de todo o xemendo e cascallos espallados fase.
  
  
  El saltou para os seus pés, respirou fondo e mirou arredor. Odín estaba deitado no chan ao redor do gardas, sangramento da rta. O home que me agarrou desapareceu, probablemente, para levantar a alarma. O outro garda rolou para o seu lado e que ten como obxectivo o rifle na miña vida zona.
  
  
  Chegou a ela en un salto. El non ten tempo para reaccionar ou tirar. Ego xutou na cara. O meu talón dereito bateu no ego nariz con feroz forza. Eu oín un óso de crack. Pezas do ego nasal óso teñen penetrado o ego cerebro. El caeu morto.
  
  
  Foi o ego arma que colleu-a. El tivo que deixar. Sirenas, lamentou. Ela escoitou o furioso ruxido dos homes correndo polos corredores. Eles van estar aquí en breve, e eles non van facer preguntas, pero vai tirar primeiro. Se eu tivese unha oportunidade de escapar, que debería ter sido no tumulto do seguinte uns segundos.
  
  
  Pero ela, virou-se e foi para o escenario. Eu non podía deixar aínda, aínda que iso significase a miña morte. Eu tiña que buscar a roupa de estas catro persoas. Onde é que eles veñen e onde foron os outros catro transmisores escondidos? El debe ter atopado en primeiro lugar. Eu logrou infiltrar e destruír esta instalación. Esta é tamén atribuído a min. Pero a miña tarefa non foi rematada aínda.
  
  
  É só comezou no dell en si.
  
  
  
  
  Capítulo 4
  
  
  
  
  Unha densa nube de po e fume, anacos de afección cirúrxico saíndo, ecos de berros de medo e dor — Dante ' s inferno foi nada despois de que. Tose, os seus pés descalzos tropezou no chan. El alcanzou o encharcada de sangue fase, e se axeonllou ao lado de cada un dos tres fíos. Rapidamente e completamente buscou a través do seu esfarrapado ih roupa.
  
  
  Este non foi o tempo para a meticulosidade. Eu non teño tempo para unha investigación completa. Eu tiña que coller o que eu podería e, a continuación, executar tan rápido como eu podería. Os mortos garda a FALTA rifle foi dobrado baixo o seu brazo. Pasaportes, tarxetas de IDENTIFICACIÓN, raro anacos de papel — calquera cousa que pode máis tarde indicar a localización dos outros transmisores el recollido. Poñer todo en graxa muller do saco. Foi un gran coiro mulleres bolsa con unha alza de ombreiro. Podo colgar-lo arredor do meu ego do pescozo como un saco. El estaba case listo cando escoitou o son de botas fóra. El virou, rifle listo.
  
  
  Os homes irrompeu na sala. En confusión e medo, eles berraban. O seu asombro foi reflectido, na forma descoidada que realizou as súas armas. A súa volta cerrados para o xemendo fase. De súpeto, oito soldados me viu e deixou de berrar. Eles me mirou ansiosamente. Camiñaban lentamente de volta para a casa. O seu rifle balance ameaçadoramente. El ordenou-lles para deixar e soltar as súas armas.
  
  
  As forzas das partes foron case o mesmo. Ela estaba un pouco mellor posición, pero eu estaba só. Ela podería ter sido morto por algúns torno a eles, pero eu sería un tiro. Grazas a Deus ninguén quería ser un para esta parella. Reflexiva, que parecía entender a súa superioridade. Ela perdeu o xogo. Entón, dolorosamente lentamente, ih rifles e pistolas caeu ao chan, un por un con un accidente.
  
  
  O ruído creceu máis alto fóra da sala. Máis soldados foron achegando. El cambiou de lado, ao longo da parede. El mantivo o fociño do seu rifle apuntou todo o tempo. O par que eu suxeitaba a man armada ler a desesperación nos meus ollos. Ninguén se moveu. Todo o mundo en torno deles tería me deu un tiro, sen dúbida, se non fose para o persoal de risco. Ih camiñou ao redor dela en silencio. O muro de pedra do corredor sentiu estrañamente frío e pegajoso nas miñas costas núas. El chegou a un cruce con outro corredor que terminou en unha rúa sen saída. Entón, eu tiña que ir a través do salón principal. Eu estaba querendo saber cantos segundos eu deixara. En calquera momento, os outros soldados podería atacar-me.
  
  
  Eu fixen isto para o seguinte cruce sen ningún problema. Este corredor foi curto, e se asemellaba a un portal de edificios. As escaleiras que levou cara arriba. El foi para abaixo as escaleiras, parou, e disparou unha curta salvo para o salón. Que vai manter as faces alí por un tempo. El comezou a subir as escaleiras con pasos longos. As escaleiras que levou ata a zona onde a verdadeira carnicería tiveron lugar. Unha parede finalmente foi destruído. Tubos e tubos se proxectaba a fóra en un emaranhado, gaiola de masa. O escaldante de vapor formado grandes nubes de vapor. Era como un verdadeiro campo de batalla. A continuación, o oito soldados reuniu a súa coraxe. Eles estaban berrando para o sangue, que é o meu sangue. Eles foron disparar a cegas; no baleiro, o estrondoso ih de rifles parecía explosións. Tres tiros de súpeto tocou para fóra en torno a un pequeno nicho á miña esquerda. Anacos de ladrillo voou a través das paredes preto da miña cabeza e no peito. El baixou para cubrir. Era como se el caera nunha trampa. Se non fora unha saída para o templo tellado, que tería sido bloqueado por o gran cambio que tiveron lugar. O home na alcoba despedido de novo. Ela foi baleado con reumatismo. O escuro figura desapareceu. Brandindo a miña pistola, eu seguiu. El estaba gaiola sobre o chan de terra. O seu peito e vida foron cubertos no escuro bloodstains das balas. El se inclinou e agarrou Ego revólver. Ela foi baleado na dirección da escaleira. Coronel Zembla soldados foron esbarrar en outro, correndo para ser o primeiro en retiro. O tiro deixou por un momento. El rastejou través dos cascallos de que fora un portal. En balde, el tirou os bloques de formigón e esmagado rochas, tentando abrir a saída. Ningún resultado. El escoitou os soldados recollida de novo abaixo. Eles rastexaren ata as escaleiras. Eu podía escoitar o alto raspar de botas e o clank de armas.
  
  
  As miñas mans atopou o desmoronou parede. De súpeto, sentiu unha lufada de aire frío de mostraxe nos seus dedos. Ela tirou freneticamente na restos. El xogou pedras soltas e anacos de formigón para abaixo as escaleiras detrás del. O home berrou como o seu cranio bloque caeu. El cavou un túnel a través de cascallos e empurrou o seu rifle a través del. Do outro lado estaba unha gran arco corredor. Houbo un intento estreita escaleira que non levar para o tellado. Foi a primeira vez que foi levantada deste xeito.
  
  
  Sen dúbida, el voou ata o resto de pasos e para o tellado. Eu non me importa sobre as persoas que poidan estar esperando alí. Eu sabía cantos caras que eu tiña detrás de min, e eles estaban a carón de min. Se houbese máis rapaces ata alí, un coidado táctica non tería salvo a miña pel tamén. Non un único tiro foi disparado.
  
  
  Había preto de dez persoas de pé pola Campá Procesar helicóptero, xa que despegou. O ruxido dos motores e a hélice-driven vento da hélice fixo a miña súbita aparición desapercibido. Pero eu só tiña unha breve oportunidade de ollar para a escena diante de min. A continuación, eles me bateu no ollo. O helicóptero paira a poucos metros por enriba do pad pouso e seducidos firme. O piloto era un home con un bigote que me colleu por primeira vez. O ego de pasaxeiros foi outro que o Coronel Zembla! Dalgunha forma Zembla conseguiu escapar da morte. Polo menos el non estaba seriamente ferido cando a consola roto na fronte do seu rostro. Por un capricho do destino, el escapou o devastador explosión. E agora estaba fuxindo de min! Ego rostro estaba cuberto de sangue. Ego lobo estaba envolto nunha improvisada bandagem. Ego é brillante ollos reflicten unha rabia salvaxe.
  
  
  'Matar o ego! Tirar o Cárter! Ego voz subiu enriba do ruxido do helicóptero. Eu levei o helicóptero ata. Ego é voz aínda eco a través do aire. El levantou o rifle e que ten como obxectivo a presión tanques. Dela, tamén, el esperaba, xunto con Zembla, para acabar a metade do templo. Pero os soldados xa abriu lume en min. Eu tiña unha elección entre a ser un mártir ou ser gardado de min mesmo, e o saco que sempre foi colgado ao redor do meu pescozo. A miña rabia me dixo, " Tirar este para abaixo con un helicóptero e esquece-lo." O meu sentido común, con todo, ordenou-me para levar a bolsa para a seguridade.
  
  
  Ela escoitou Zembla último grito feble: "Balkan vai tomar vinganza!" A continuación, o helicóptero rosa maxestosa no aire e se converteu nun sur-dirección oeste. El desapareceu na distancia. El saltou por riba do parapeto do templo. O soldado se inclinou sobre o bordo. El colleu a arma cara a abaixo. Caendo, el disparou de forma aleatoria. Valeu a pena. Ela, viu o home cambalear e caer contra o muro de pedra. Outros lotado en torno a el, acenando súas armas con rabia e disparar. Eles foron máis de lúa. Impotente, caeu para abaixo. As ramas das árbores amolecida miña caída, xa que alcanzou o inclinada lado da pirámide en forma de templo. As raíces das árbores que non eran moi firmemente enraizada na rocha fendas bateu para fóra a través deles. Xunto coa árbore, que caeu máis de seis metros. O impacto que finalmente me bateu espremer o aire en torno meus pulmóns. Con todo, as ramas e follas suavizar o golpe. El se arrastrou até a follaxe para cubrir e rolou para abaixo da costa. Os soldados de todo o templo xuntou os seus compañeiros. Balas resgou a través do chan en torno a min. Mato foi explotado en anacos. Preso na mortal levar a choiva, o seu corpo foi estrañamente incapaz de sentir o seu máis. As súas dúas balas whizzed pasado meus oídos. Sempre que eu tiven a oportunidade, ela volveu lume. Un home foi un tiro na cara. Outro foi un tiro no peito, e tamén desapareceu do campo de batalla. El foi de bush para árbore e da árbore de arbusto. Por zigzag, el esperaba para comezar sen ser fatalmente ferido. Ela chegou a fundación e fixo unha pausa por un momento. A continuación, el foi o máis rápido que podía través do estéril tramo de non-home-terra que rodean o templo. Gawker ricochet unha veciña boulder con unha nasal guincho. Outro gawker arrincou a perna do seu pantalón perna. Iso non importa, porque eu estaba deixando aquí para sempre. Eu non podía chegar a miña mochila e machete de volta. Eles foron á volta da esquina, e Nu estaba lonxe de ser visto. El mergullou na selva. Unha espesa escuridade da follaxe parte de min. El inmediatamente virou á esquerda, indo en liña recta para o camiño que conduce desde o templo para o Tungla Río. Ela nunca podería ir de volta do xeito que veu.
  
  
  Atravesar a selva, sen pensos e con moito máis experimentado Maia rebeldes detrás foi moi de un desafío. Eu tiña a risco vento me up na estrada. Recei para que a miña sorte non me falla ata que chegaron os ríos. Eu esperaba fervorosamente que eu ía atopar un barco de vela para abaixo do río.
  
  
  De súpeto, unha voz veu ao redor da densa vexetación rastreira. "Que é iso?" De ir para adiante, el resgou a través dun estreito gap en o espiño arbustos e case tropezou nunha agochado soldado. El colleu unha enorme vella pistola. Ela, baixou para o lado.
  
  
  El foi cegado por unha bala. Pólvora queimado meu rostro. O gawker me bateu alta no meu ombreiro esquerdo a través do músculo pectoral. Eu tropezou sobre el. Eu non sinto ningunha dor do golpe. Se teño sorte, iso vai ocorrer moito máis tarde. Outro gawker voou por mimmo da miña vara. A súa derrubada. El caeu no chan e case perdeu a conciencia. O soldado disparou un terceiro tempo, pero perdeu. El levantouse, colleu o obxectivo pensativo, e disparou. El soltou un estridente berrar, desesperado, e intentou tirar de novo, pero caeu para baixo, morto.
  
  
  El levantouse e suspirou duramente. Dela, el deu de ombreiros. Cubrir a ferida cunha man, el marchou cara a abaixo o estreito camiño de terra. El podía escoitar Zembla persoal do exército correndo detrás del. Unha rama agarrado preto da miña cabeza, perforado por unha bala. Algúns nocturna animal, expulsados polo ruído ao redor do seu tobo, estaba pulando como un tolo ao longo do camiño diante de min. Boquiaberto ollos criticou o chan definitivas diante do animal. Ela parou abruptamente, e desapareceu no aire en un salto como máis balas comezou a bater a área. Non parecía non haber fin a esta tortuoso camiño. Agora ela estaba comezando a experimentar un doloroso pulsando no seu peito. El foi, range os dentes. De cando en vez, el case tropezou. Unha vez que comezou a rir histericamente. Detrás dela, el escoitou o forte, esmagando o son dunha explosión, seguida inmediatamente por un estridente berrar. O meu perseguidores foron vítimas dunha das súas propias trampas.
  
  
  Os últimos metros parecía interminable. Finalmente, o último sinalizado el. El veu para unha pequena clareira que foi lentamente para abaixo para o peirao. Ao pasar mimmo, ela foi baleado por dous homes de garda do porto. Un caeu na auga, e o outro dobrada pola metade como unha bisagra.
  
  
  O peirao en si foi nada máis que un medio podres plancha deitado na escuridade Tungla. Neste punto, o río era estreita e superficial. Unha fumar selva en arco máis de dous bancos. Esta vexetación sería un bo cubrir cando a súa descendendo o río. A costa lamacenta foi practicamente intransitables. Isto vai deixar Zembla homes de tentar perseguir-me.
  
  
  Dous barcos estaban ancorados para o porto de bar. Os barcos balance en torno de lado a lado . A fronte e de atrás deles foron reducida, como unha canoa. O casco do buque foi remachadas para numerosos en forma de T de celosía. Por outro lado era, en realidade, unha verdadeira sala de máquinas, preto de sete metros e medio de longo e dous metros de ancho. O buque tiña unha pequena cabana na re cuberta. Lado anteparas foron instalados en ambos os dous lados da cabina, e un forte tellado de cinc rematada toda a estrutura. O casco foi cuberto con cobre. O proxecto non pode ser moito máis que uns metros.
  
  
  Eu corrín para o vello barco, como se fose unha longa perdeu matemáticas favorito. Mentres tanto, el disparou varios tiros no barco. Só unha bomba podería afundir un barco, pero foi inútil agora. El lanzou a súa amarras e mergullou na cabina. Ao mesmo tempo, os soldados entrou na clareira. Houbo un primeiro prato botón seguinte para a madeira volante. El tirou no aire flap e presionou a partida. Balas voou para a cabina aberta. A súa mergullou. Sinistro sons drifted para abaixo para o soto. Latejante e tose furiosamente, o motor veu á vida en protesta. Eu coloque o acelerador no extremo posición. Na súa oblicua lado, que partiu do porto de bar para o medio dos ríos ' barriga.
  
  
  Os restos do Coronel Zembla a horda se reuniron na praia. Ordes foron emitidos, respostas gritou. Eles foron tiro como un tolo. Balas screeched fóra do tellado de zinc e cobre casco, rompendo a fina de madeira anteparas en torno a min. Cando a tiros diminuíu por un momento, o seu último tiros foron disparados en torno a FALTA rifle. Longboat navegou con dificultade.
  
  
  O Ego Corpo estremeceuse en tan dura o tratamento. Pero temos o medio del e comezou a descender o río. Eu estaba esperando que sería finalmente ó porto da cidade de Prinzapolz. O actual nos deu unha velocidade decente, e o tiro diminuíu. A follaxe de moi exuberante vexetación colgado sobre nós. Nalgúns momentos, o pequeno porto e a selva de compensación desapareceu como se ih nunca existiu. O ruído dos homes e armas tamén diminuíu. Por riba del, o seu fillo viu o verde santo do ceo da noite. Un enferrujado-marrón río fluíu en torno a min. Verde escuro árbores elevou por riba de nós en cada lado. As ramas foron decorados con xigante viñas. Incrible grandes plantas cuberto todo. Sufocante vapor colgado sobre o río. O cheiro punxente de podrecendo vexetación estaba en todas partes.
  
  
  Longboat resultou ser difícil de dirixir. Levou toda a miña rapidamente diminuíndo a forza para estar no medio de Rek estómago. Cada curso corrección enviado a unha carreira de dor a través do meu ombreiro. Sangue estaba correndo para abaixo meu peito. Un gawker foi lanzado en preto. Así as feridas onde gawker entrou no meu corpo e onde ela saíu foron limpo e sorprendentemente pequeno. Pero eu sabía que non ía durar moito tempo sen atención médica.
  
  
  Eu penso que o gran saco aínda pendurada ao redor do meu pescozo. Só agora que o perigo era máis, polo menos temporalmente, que eu sinto a súa rapidamente debilitamento. El se inclinou contra o volante para manter o seu ego en posición correcta, e descomprimido a súa bolsa. Dentro había un lazo branco pano. Cheiraba agradablemente do punxente perfume que a maioría das mulleres no sur desgaste. O pano era enrolado en un curativo e amarre por ego no seu ombreiro. Os seus dentes apertados o nó. Que iría parar a hemorraxia. Dela, el penso sobre o resto da bolsa. Pero este non era o tempo ou o lugar para investigar. Entón el volveu a súa atención para o barco, que, non obstante tiña nadou ata a marxe esquerda.
  
  
  Ela fora ao mando para un, quizais dúas horas. Dela, constantemente a xogar coa loitando barco. De novo e de novo el ameazou á deriva cara pedras ou barro bancos de area. Eu non podería dicir o tempo que levou. A dor no meu ombreiro tiro a través de todo o meu corpo. Parecía un pesadelo. El non podía pensar claramente. Dalgunha forma, el permaneceu consciente. Intuitivamente, eu sabía que eu ía morrer se eu encallou.
  
  
  Pouco a pouco, o río grande e profundo. O lanzamento comezou a moverse con aceleración actual, e el se inclinou contra a cabina parede. Moi canso e moi feble, el preguizosamente escorregou e sentou-se sobre o chan. El estaba a pensar sobre o contido da súa bolsa, pero el era demasiado débil para pensar en liña recta. Grandes pingas de sangue formado na miña testa. A miña cabeza estaba febril.
  
  
  Sentado como este, que perdeu todo o sentido do tempo. A partir da súa cabina, Poe mirou para fóra no bosque clareiras que pasara. El podía escoitar os sinais de vida na praia, a melancólica xemidos do vello barco, e o baque de motor na pequena espera. Estaba ofegante contra a cabina parede. O evidente conciencia da súa condición foi substituído por unha vaga sensación de náusea. El me sentín como se o meu cerebro estaba indo a explotar en un whoosh-whoosh. Convén cambiou un pouco. Era como se nunca foi para o templo Maia, para o Coronel Zembla.
  
  
  O tempo comezou a cambiar. Pouco a pouco, o ceo quedou nublado. A evaporación de aire quente agora era legal, e ás veces incluso frío. Había algo ameazante no aire. O vento uivava de loito. Longboat ruxiu. El esforzouse para os seus pés e apertou o tellado soporta da cabina. O desmedido árbores curvouse en protesta para o vento. O ceo virou pintura negra. O macizo troncos influenciado ameaçadoramente no aumento do vento. Na distancia, unha batendo son foi oído, mesturado cos sons de medo ou de animais feridos. O vento morreu para abaixo por un momento. Entón, con un ensurdecedor forza, que estourou en pleno vigor desde outra dirección.
  
  
  Se tivese nunca dubidou Coronel Zembla do campo de forza, que tería de confianza-la agora! A auga do río xiraban. O uivo tempestade inclinado longboat ameaçadoramente e levou. Raios tan ampla como a cola dun cometa brillou. O ceo brillou vermello neste sobrenatural luz, pero con o trono, a escuridade veu de novo. A continuación, comezou a chover. Na primeira, foi un fío de luz. Pero pronto se fixo unha segunda río. Un torrente de auga mana a través de nubes de tormenta. Unha terrible tormenta causada por Zembla atacou o barco. A miña respiración pego na miña gorxa. Longboat balance e rangeu en cada costura. El agarrou o volante ata unha súbita ráfaga de vento enviou o seu ego xirando. O seu ego debe ter deixala ir. A miña forza fora aínda. Vento e choiva agora ten total liberdade de acción. O buque cambiou coa actual.
  
  
  El agarrou-se ao seu desesperadamente. Os minutos parecía unha eternidade. O río converteuse nun delta. Ela, eu entender que fomos achegando a ría. A través do uivando tormenta, eu podería só facer para fóra as luces de Prinzapolka, palpebrar de ollos en toda a ampla ría á miña esquerda.
  
  
  Fóra á dereita xiraban axitado masas de auga de mar. Ondulante escuma marcou o lugar onde o río baleirado no mar.
  
  
  Longboat foi pego en unha bañeira de hidromasaxe. No medio da frenética remuíño de escuma, de vento e choiva, a velocidade continuou a aumentar. Ondas tan alto como casas apareceu diante de nós. Como cotizado o barco no seu lado, o leme apuntou. Dúas veces eu me sentín quilla do buque tremer, e eu penso que foron naufraxio. Eu xa tiña perdido toda a esperanza cando a roda océano nos salvou. O barco xiraban en unha bañeira de hidromasaxe, levantou máis forte rochoso outcroppings e mergullou en un brazo do río. En fin, o mar, finalmente virou en torno a nós. Estabamos de volta para a fronte en relativamente calma augas do porto.
  
  
  Ela foi movida por un canso escalar debaixo da costa. En relación a hai un momento, non foron moitas as ondas. Buque en diagonal, correndo encallada. El quedou na cabina para un tempo para recuperar a compostura. El mal podía crer que era máis. E aínda estaba vivo! El subiu sobre os carrís e subiu para o banco. A auga estaba fría. Todo o hotel área foi pegajoso baixo os meus pés descalzos. El tremía coa forza de Zembla é artificial tempestade. Un escaldante dor tiro a través do meu peito. El caeu de xeonllos sobre a praia rochosa. Respirando pesadamente, el pechou os ollos e quedou alí por un tempo antes de continuar.
  
  
  No momento en que cheguei a boulevard, a tormenta foi case máis. O vento virou-se para un vento xeado. As pingas de choiva eran como agullas de xeo.
  
  
  Cando cheguei á praza na cidade, que comezou a nevar.
  
  
  
  
  Capítulo 5
  
  
  
  
  El trote seu tremendo descalzo toda a praza. Foi quedando máis frío a cada minuto. Decenas de rúas estreitas vencellada a praza en tres lados. A cuarta lado detrás de min estaba o vertedoiro. Houbo un colorido flota de pesca da cidade de Prinzapolca. Barcos resgou seus cables. Os mastros foron perdidos na roda branca de neve.
  
  
  Normalmente, baixo outras circunstancias, a praza sería lotado a esta hora do día. A medida que camiñaba cara atrás e cara adiante, fixeron a última compra e, en ocasións, interviu con locais de fofocas. Postos do mercado, vellos cabalos e ata os máis vellos carros, ben, sería case imposible contar. Comerciantes amosan os seus produtos. Sonolento burros ía estar bailando a cabeza á beira dos seus propietarios, cargado con leite, latas, barras de viño, bolsas de fariña e cemento, e mesmo longa, barras de ferro e cadeiras, mesas e armarios. Pero non agora. Zembla é o tempo poñer clubs nas rodas. Un xeado vento uivava na praza deserta e ao longo da avenida principal. Unha vez que un parque verde, á miña esquerda parecía triste. As articulacións do torpe edificios foron pechadas. Eles parecía deshabitada. Alta nas esquinas da bandeira foron arxila bandexas con nomes sobre eles.
  
  
  Calle Montenegro quería que ela. Segundo a lista que foi na sede apartamento e que aprendín de memoria, o noso axente, Dr. Héctor Mendoza, gilles 10 Calle Montenegro. Ela tiña nunca coñecín a este home. Na medida en que estaba preocupado, el pode ser o auxe da honestidade, aínda que ela era moi dubidoso. El estaba na lista por unha razón. Prinzapolza era diferente de calquera outra cidade en América latina, onde un de cada dous non ten segredos para vender e un de cada cinco é un axente secreto. Outra saca-rolhas, axentes de que país ou organización son. A lealdade é como parente e volátil como diñeiro cambiando de mans. Só se pode confiar neles se manter un ollo sobre eles, e mesmo a continuación, eles pode erro-lo abertamente para o seu rostro, e é case imposible atopar un fiable axente de un estranxeiro poder.
  
  
  A súa tiña que tratar con isto. Reunión Dr. Mendoza era un risco que eu tiña que tomar. Coronel Zembla organización foi moi nacionalista. É por iso que eu evitado Prinzapoltsy cando cheguei hai dous días. Eu tería feito de que agora, pero a miña feridas tiña que ser tratada. Eu tamén necesitaba os Suecos. Vostede non pode ir moi lonxe en mollado pantalóns só. En calquera caso, eu non teño sido capaz de obter para o drop-off punto onde a patrulla barco estaba esperando por min. Eu precisaba de axuda, non importa o quão sospeitosos ou perigoso para nós. A medio camiño do outro lado da praza, Calle Montenegro atopou o seu. Foi unha estreita, ascendente rúa, rodeadas en ambos os dous lados por casas — vivendas-cantinas , cabinas, e outras pequenas tendas con persianas pechadas. El apresurouse a través da escuridade para sala de dez. Eu tiña para curvar-se e loitar contra a xeada tempestade. E iso foi só o comezo! En comparación co que pode chegar a ser, era mediodía no Sahara.
  
  
  Por riba, hai menos tendas. O pasado bloques de vivendas edificios foron construídos en torno a grandes pedras. Neve mesturada con escuro herba caeu abertamente na miña cara
  
  
  El camiñou a través do bloqueado estable. Dentro, había melancólica sons e o vagabundo de frío, con medo de animais. Número dez foi non moi lonxe de cortes. A entrada era como unha cova escura. Ela, entrou no edificio. Era como un conxelador. O vento tiña morreu para abaixo, pero o aire quedou xeado.
  
  
  As escaleiras rangeu e as paredes estaban sen pintura. No primeiro andar plan foi un pouso. Na intermitencia feble luz da sobrecarga lámpada, tentou descifrar todos os nomes. Dr. Mendoza non estaba alí, enriba de nós, na seguinte chan. Ego atopou nunha oficina no terceiro andar, xunto a unha sala baleira, cuxa porta estaba batendo no proxecto. O sinal con Mendoza nome foi situado sobre un máis old-fashioned campá, situado no centro da sala como un cobre embigo. Eu puxei e oín unha gran clank. Houbo un lixeiro barallar de pé na casa. Mendoza, ao parecer, ocupada en varias salas. Un pensamento súbito me fixo tomar a bolsa de fóra do meu pescozo. Ee xogou en un baleiro cuarto e pechou a porta. O médico porta se abriu e unha muller enfiou a cabeza para fóra.
  
  
  "Dr Mendoza?"
  
  
  "Ela".
  
  
  "O tempo é moi quente,"eu dixo," aínda que por esta época do ano." Non fai moito sentido para rir.
  
  
  Ego é xa ollos pequenos diminuíu aínda máis. Nen estaba vestindo un porco camisola azul sobre o branco da camisa. Os consellos do ego colo foron enrolado como as ás dun morto bolboreta. Un peso pesado pairava sobre un par de desbotada azul pantalón. Ego rostro pálido foi a forma como un melón. El estaba respirando pesadamente e cheiraba a algúns locais de humidade.
  
  
  Ela mirou para el, impaciente. 'Ben?'
  
  
  "A min... eu espero que vai chover en breve para os agricultores." El tivo unha brillante pano do peto e limpou o seu beizo superior. 'Xesús! É tan estupido, señor. Basta ollar para fóra.
  
  
  — Ten que me dicir — " eu dixo con voz rouca.
  
  
  "O que quere?'
  
  
  Ego empuxou fóra, e entrou ego oficina. — Que diaños eu teño que facer?".. O médico?
  
  
  'Ahh ...!", el parecía ver o meu ombreiro para o primeiro tempo. El revirou os ollos e tirou o pano sobre o seu rostro. "Federalistas ?"
  
  
  'Non'.
  
  
  'Quen, entón?'
  
  
  'Non importa. Só parche-me e non se preocupe máis. Vai pagar ben para el.
  
  
  - Para estestvenno. Eu non penso sobre el en todo. El pechou a porta e fixo sinal para min, para sentir-se na materia a través del. Ego é súbita sorriso parecía moi forzada. 'Por favor.'
  
  
  O cuarto estaba frío e sombrío. Unha cortina colgado do teito ao chan, dividir a sala en dúas partes. Agora, o ego foi deixado de lado. Había varios fráxiles cadeiras e un sofá diante dela. Do outro lado estaba unha pequena mesa de mogno materia, o usual conxunto de kits de urxencia, baldas de ferramentas, a cadeira que estaba sentado, un axustable lámpada, e un aberto esterilizada en que unhas agullas foron cocidos. Unha porta pechada levou para o resto do piso. Cheiraba de po e obsoleto cervexa.
  
  
  Dr. Mendoza poñer o pano no meu peto e desamarrou o pano sobre o meu ombreiro. El examinou a ferida da fronte e de atrás. "Os ósos non foron danados, os vasos sanguíneos non foron danados," el dixo. "Só un pouco de bo burato na carne. "De pequeno calibre, eu diría."
  
  
  "El non tería parecía este doutra forma."
  
  
  "Ben, nunca é o mesmo, non é?" El abriu un armario e sacou unha botella de desinfectante.
  
  
  "Isto é todo o que eu teño. Desafortunadamente, eu execute para fóra da penicilina. Pero se de que o pano non estaba sucio, que debe ser o suficiente. Vostede non pode estar infectado da bala en si."
  
  
  "Eu sei", eu rosmou. As súas mans agarrou o pasamáns. Xastre, que non diluír a desinfectante! El non matar os xermes; non, el queimou ih con brasas. "El pechou os dentes para manter a berrar. El aplicou dermatol para a ferida e envolto todo o meu ombreiro en gaze estéril.
  
  
  "Agora descansar, se non, a ferida vai abrir de novo." A mirada no meu ego ollos me dixo que eu podería descansar en calquera lugar do mundo, pero non no ego de oficina.
  
  
  — Eu non podo", dixo.
  
  
  "Asegúrese de que non sangrar de novo."
  
  
  El engurrou o cello e pensou por un momento. El remexer no outro armario e sacou unha bandagem elástica. Alí, el enrolado-me tan ben, que eu comecei a dubidar seriamente a circulación no meu brazo. El asegurou o caso con un metal clip. El deu un paso atrás e ollou para min con expectación.
  
  
  "Eu teño o diñeiro, e os Suecos," eu dixo. "Entón eu vou saír dela."
  
  
  -"Si, pero non é ...
  
  
  "Que tipo de axente está, Mendoza?" El foi abruptamente interrompido. Eu xa tiven dabondo de que este sycophantic mercenario, médico ou ningún médico. — Non esperar-me para deixar de votar como que, non é?"
  
  
  "Señor, o seu completamente ao seu servizo. Pero a súa pobre. O meu shvedov non coincide con vostede, vai ver por si mesmo. É o diñeiro... El tivo unha respiración profunda e tirou o seu pano de cores de novo. "Pero esperar. O meu irmán Miguel pode axudar. El é sobre a mesma altura como vostede, señor, e el recentemente vendeu a terra. Así, el ten diñeiro. Por que non eu creo que de nen antes?
  
  
  'Bo. Chamar a Miguel e teñen que vir aquí.
  
  
  "Desafortunadamente, non temos un teléfono. Mendoza camiñou sobre a súa mesa. El tirou unha tarxeta en torno á parte superior do caixón e escribiu algo sobre el. Deu-me. "Dar a este a Miguel e todo vai estar ben."
  
  
  El escribiu un enderezo na parte de atrás.
  
  
  "Onde é Noevo Rúa?"
  
  
  "A rúa é en liña recta por diante, señor . Este é o terceiro casa da dereita, no primeiro andar. Hai outra cousa...?"
  
  
  El levantouse e estirar os mollado pernas. — Eu vou ter que aceptar iso.
  
  
  "Quizais un vaso de tequila?"
  
  
  "Na miña condición? Eu non sería capaz de chegar ata a porta máis."
  
  
  "Eu teño algunhas Kafion."
  
  
  Kafion é unha old-fashioned estimulante; hai mellor drogas agora. Así Mendoza aínda tiña algunhas torno a estas cousas. El foi un médico. Emu non importa o que el me deu. El balance a cabeza para ela. Eu só tiña que tomar o que eu podería estar aquí.
  
  
  El disolto dous comprimidos en un vaso de auga. El bebeu-lo como el foi para o fiestra. El puxo o vaso para abaixo no peitoril da xanela e levado de volta as cortinas para ollar para fóra. A estreita rúa de abaixo era gris e escuro. Ademais da neve caendo, nada podía ser visto. Eu me preguntaba se ía falar. Mendoza era intelixente o suficiente para conectar o cambio no tempo coa aparición súbita de feridos de américa do Norte. E eu tiña unha sospeita de que el era tan cauteloso como unha fofoca columnista. Foi a única persoa que sabía que eu aínda estaba vivo. El preguntou se sería máis seguro para matar o ego.
  
  
  Deixou a cortina caída e se virou. Mendoza estaba sentado na súa mesa, a súa man dereita na parte superior do caixón. Eu podería adiviñar o que el estaba seguro alí. Sen dúbida, outros antes me tería a mesma idea. A arma, el foi, probablemente, sostendo agora debería ter feito ih cambiar a súa mente. Isto cambiou o meu punto de vista, polo menos por agora.
  
  
  - grazas. Eu estou deixando a.'
  
  
  "Ir ao meu irmán, señor, e Miguel vai axudar." Ego voz foi condescendente.
  
  
  Ela, chegou ao fin. O café feito a miña dólar pila bater máis rápido. El esperou un momento antes de abrir a porta. Non había ningún son de fóra. Ela tomou un último ollar para o médico. "Nin unha palabra sobre iso, Mendoza.
  
  
  "Señor, eu xuro pola miña nai honra!
  
  
  "Se falar, eu vou volver", dixo,"e ver se aínda ten unha nai."
  
  
  Mendoza deu de ombreiros resignado. Ao parecer, el non tiña oído falar de tales ameazas decenas de veces a partir problema pacientes. Eu non me importa máis. El foi para fóra, e pechou a porta detrás del. El mirou para a esquerda e en liña recta para o baleiro corredor. A continuación, el con coidado a tarxeta co enderezo de Mendoza dubidosa irmán. Eu non me gusta. A idea de roupa quente e Ed era tentador, pero Emu non confiar nel en todo. Cheiraba aínda peor que Mendoza de oficina. Ela mirou arredor questioningly. Sincero unha pequena caixa de metal brillaban por riba da porta batente. Toma de teléfono. A graxa bastardo mentiu para min.
  
  
  El andou nun cuarto baleiro seguinte á oficina e esvarou cara a dentro. El colleu a súa bolsa do chan. O cuarto estaba baleiro e cheiraba azedo e lambón. Cantos estaban cheos de saloucos de po e area. Na escuridade, el rastexaren ata a xemer que separaba a esta sala do consultorio médico. Ela sentou-se na fría baldas e puxo o seu oído para a fina xemer. Non había nada a ser oído. O seu cómodo para sel. Mentres eu estaba esperando por ela, eu intentou esquecer a dor no meu ombreiro. O que faría? O café me fixo sentir mellor. A pesar do efecto estimulante, eu foi superado polo sono.
  
  
  Ela foi espertado pola muller berros de rabia. "Onde é esa cara, que a graxa de porco!"
  
  
  Mendoza, respondeu en un insinuante ton. Ela, eu xuro! No estado de ego, non pode estar moi lonxe. Eu dei-lles unha tarxeta con Miguel enderezo sobre el. Quizais el foi perdido.
  
  
  Perdeu o seu camiño? Mesmo unha persoa co seu pobre mente non perderse se todo un emu tiña que facer era virar unha esquina. Miguel estaba esperando con eles para o furón cando chamado. Todos nós xa estivemos esperando-moi longo. Onde é que este axente AH ir?"
  
  
  "Oh! Si, el sabía o passphrases, pero el non mencionou que el estaba en ah, señora.
  
  
  'Señorita!'
  
  
  "Señorita. Mesmo con esta ferida, que aínda podería rematar me fóra. foi moi legal! Eu penso que sería máis sabio para atraer ego para ti. Pode ser capaz de tratar con isto. Mesmo coa miña arma, ela tería...
  
  
  "Vostede é un gran vagabundo, Mendoza," a muller interrompido. "Diga-me sobre este ferida rapidamente." Como conseguiu iso?
  
  
  El nunca dixo, señorita . Pero estamos a falar sobre Zembla...
  
  
  "O coronel Zembla!", el podía escoitar a muller en Mendoza oficina de palabras e estampación seus pés. 'Como Axente AH deixalo? O seu pensamento só sabemos ego plans!
  
  
  Presionando o seu oído para xemer, el preguntou quen máis sabe - e como. Que diaños estaba a esta muller? Que terceiros non pertencer a? El acabou por ser o máis quente tormenta de neve que xa tiña experimentado. Eu escoitei atentamente o que ela dixo seguinte.
  
  
  "Vostede é un tolo, Mendoza. Se el vén de volta, use a súa arma. Non sempre mirar para min como que. Eu non estou dicindo que ten que matar el, polo menos, non, se non é necesario. Eu quero tomar o seu ego vivo. A continuación, Miguel pode cuestión de ego.
  
  
  "Miguel é bo niso," Mendoza murmurou. "Como el trata de persoas. El podería ser un gran cirurxián."
  
  
  "Entón, ten iso," ela dixo, sorrindo. "Ela ten que ir. Está seguro de que quere ver o diñeiro de novo?
  
  
  "Ah, señorita
  
  
  El escoitou o farfalhar suave de contas.
  
  
  "Voz".
  
  
  "Moitas grazas, señorita. Good-bye!'
  
  
  El rastexaren ata a porta e abriu-a un crack. A muller saíu na aterraxe. Ela murmurou para si mesma. Ela era novo e fina, e non tiña fermosas pernas. O enrolado colo da súa pesada capa e o sombreiro derrubado fixo difícil para min para ver as súas características en a luz feble. Ee está quente, os Suecos deixou claro que ela sabía sobre Zembla plans. Polo menos, ela estaba ben preparado!
  
  
  Seus talóns premendo impacientemente no chan. Era agora a nivel de día. Un paso máis. A miña man voou para fóra. Ela estaba agarrado polos ee cun judo adherencia. Simple asfixia. El tivo que ser coidadoso. O abrigo de gola non debe interferir. Ela, sentín a súa pel. Os meus polgares preme sobre os nervios no seu pescozo. Nah alento preso na súa gorxa. A súa longa unhas vermellas voou de volta, pasto a miña orella esquerda e agarrando o meu rostro. Eu preme-lo máis difícil. Dous segundos máis tarde, ela perdeu a conciencia. Ela non dar o son. A súa limp corpo caeu enriba de min, como ela entrou en colapso. Ee colleu a polo brazo e arrastrou-o a través do limiar de un cuarto baleiro, así como a porta de Mendoza apartamento abren e o médico foi para fóra.
  
  
  "Señorita. Esqueceu - Madre de Dios !"
  
  
  Ela saltou cara a adiante. Atordoado polo meu ataque repentino, el ficou inmóbil. Nós colidiu contra outro amigo e explotou en Ego oficina. Mendoza gritou como un porco. Ela foi atinxida polo seu ego coa súa man esquerda. Por un momento, el se esqueceu da súa ferida. O golpe non tiñan forza e precisión. Un doentio dor tiro a través do meu ombreiro. El fora tolo para tentar usalo, e agora foi ata el para recoller os froitos. Mendoza saltou cara a min coa súa barriga. El bateu un sobre de todo a súa superadas materias e bateu-me máis. Ela saltou para os seus pés. Un preparado, pero forte puño roçou meu alto. Un balance man agarrou a ela. O ombreiro xogar enviado Ego voar a través do espazo para a mesa. Mendoza caeu xunto a súa mesa en un baño de papel, libros e fragmentos de madeira. O revólver vello caera para fóra en torno a materia caixón e estaba deitado aberto o Ego perna. Ego man de tiro fóra del. Eu me levantei con dificultade. Un longo dedo foi apuntado en liña recta no meu embigo.
  
  
  "A arma non é cargado?" "Que é iso?", el preguntou ela, de súpeto, cariñoso. Mendoza caeu para el. El mirou para a súa arma. Un salto dela, foi a carón del. Ego agarrou o seu brazo dereito e virou-o para o lado. Centímetros do meu pé, o gawker bater o chan. Dúas veces o meu puño desapareceu, esta vez, o dereito a un, no meu ego estómago. Un duro golpe para a mazá de adán bateu ego cabeza cara atrás. El caeu de xeonllos e caeu ao chan.
  
  
  El foi para fóra da oficina e bateu a porta detrás del. A muller aínda estaba no mesmo lugar onde el caeu de seu. El arrastrou-o para un cuarto baleiro e pechou a porta. Eu estou na miña xeonllos, e eu comecei a buscar o seu. Nah non ten un saco con ela, pero quente chaqueta tiña unha morea de interior petos. Ela parecía unha shoplifter. Moi poucas persoas atoparon. Un Nicaragua tarxeta de identidade afirmando que ela viviu en Managua, que noutras circunstancias sería unha farsa. Ela tamén recolleu unha arrugaran paquete de tabaco, un pente, rímel, lixa de unhas, batom, algúns murcho tangerine, preto de vinte e cinco dólares en diñeiro local, e un 9 mm Makarov PM. Makarow é moi semellante ao Lindner-PP hotel, que serviu como un modelo para el. É un gran pistola automática, moi pesado para unha muller. Eu podería dicir que ela estaba mirando para as súas cousas, pero eu non podía descubrir que ela foi aínda.
  
  
  Ela xemeu. Ela balance a cabeza con cautela. Ela veu para os seus sentidos. La sel e stahl esperar. As súas cousas estaban apilados ao meu lado. Cando ela espertou, ela non quería ser moi preto dela. Ela podería tentar facer algo.
  
  
  Ela rolou sobre o escuro, sucio chan e empurrou os seus pés na espesura, plisado saia. Os pantalóns sería máis quente. Pero Nicaragua mulleres non levan h, e, por suposto, tiña que estar en locais de moda. Lentamente, ela sentou-se. Ela apertou a man para a súa testa, como se Non tiña un mal resaca. O gran sombreiro caeu fóra da súa cabeza. O seu pelo castaño claro caeu en ondas en torno a ela ombreiros. A súa figura inclinouse se destacou contra o feble luz derramando en torno a po fiestra. Ela virou a cabeza cara a min e baixou a súa man. Un lixeiro santo luz brillou no seu rostro.
  
  
  Era unha visión que me lembrei. Ela estaba tan maldita feminino. Desde a súa completa, ben torneadas peitos baixo a axustado la camisola para as pernas no seu medio-botas. O seu rostro estaba en forma de corazón e prometeu a mesma tenrura e paixón como o seu corpo. E, por suposto, nen tiña frío, mortal dureza que cada axente. Isto é simplemente inevitable na nosa profesión. Pero eu parecía aínda máis. E o que vin foi un par de moi grande, moi asustada ollos azuis.
  
  
  El recoñeceu o seu rostro. Eu viu a súa imaxe na tarxeta de caixas na sede apartamento. Foi en pé de igualdade coas novas persoas e operacións de o equipo adversario, que analizou el. El me levou un tempo para descubrir exactamente o que-ee localización foi. Ata o momento, ela recuperou a súa habitual compostura, que el coñecía. Tamara Kirov, unha base de operacións en México, é un dos máis prometedores mozos membros do Estado Comité de Seguridade, mellor coñecida como o ruso Servizo Secreto.
  
  
  Ou só o KGB.
  
  
  
  
  Capítulo 6
  
  
  
  
  Ela chiscou algunhas veces, a continuación, realizou a súa respiración, como se asustou. "Ola, Tamara," eu dixo.
  
  
  "O meu nome non é Tamara," ela dixo con fluidez en castelán. "O seu nome é Rosita, unha fermosa rapaza que fai..." Ela non rematar a súa sentenza e suspirou.
  
  
  Ela riu e mirou para min. "Non sorriso tan orgullosos", ela retrucou en galego agora. "Eu recoñece-lo, tamén, Nick Carter. Se está indo para me matar, facelo axiña.
  
  
  — Se ela fora enviado para o hotel para deixalo morrer, estaría morto por agora, " eu dixo, como calma e cariñosamente como eu podería. "Eu quero saber por que o KGB está lidando con o Coronel Zembla, Tamara. Agora que xa nos coñecemos, non pode ser que dura máis, pode?
  
  
  "Nada", ela murmurou. — Vostede non vai saber nada de min.
  
  
  Eles examinaron as súas mans para asegurarse de que era o contrario. Entón, eu inmediatamente preguntou a ela o que eu quería saber,
  
  
  "Hai formas, Tamara," eu dixo con calma. Ela riu, pero era fina e fráxil. Hey, non podía ocultar o seu medo. El non era un débil como o Dr Mendoza, que foi facilmente erro. Ela foi visco lidando con un axente experimentado AH, e que foi unha boa razón para medo. Pero ela intentou permanecer unperturbed.
  
  
  "Sabemos que as súas formas, Carter," ela mofou. — Na súa sede, pode obter de min para falar. Con métodos modernos e drogas, todo o mundo comeza a falar nalgún momento. Pero estamos sentados aquí en un cuarto baleiro, só. Podes bater e tortura de min ata que eu berro, o que é doloroso. É máis forte do que se pensa. Ela inclinouse cara diante un pouco, os seus ollos estreitamento. "E se tentar, se ó saír para min, eu vou berrar."
  
  
  "A continuación, el será menor berrar na historia."
  
  
  "Quizais. Pode moi ben ser a mellor solución. Se eu pode impedir-lo coa miña morte, que vai ser a miña vitoria.
  
  
  'A vitoria?'
  
  
  "Ademais, non está indo para gañar, Carter. Vostede non pode gañar.
  
  
  Eu non entender a súa máis. 'Gañar? Gañar o que? Furioso, ela apuntou para a neve caendo. "Nós pode ser demasiado tarde para evitar esta pequena imperialistas capanga plan, eu vou admitir que...'
  
  
  "Un Imperial capanga?
  
  
  "...pero imos poñer un fío para iso. Eu prometer. Amante da liberdade socialismo..."
  
  
  "Ei, agarde un minuto! Ela foi interrompido por ee. "Pensas que o Coronel Zembla é o único que nos rodea?" O que é este Americano conspiración?
  
  
  "É evidente", Tamara dixo con desdén. "El é un Americano ou non?"
  
  
  "Ata onde eu sei, el traballou no noso país. Pero iso non significa que ten nada que ver con iso. Como podemos beneficiar con iso? Explicar isto para min."
  
  
  "Pensas que ela é tolo, Carter?" Cando escoitamos sobre ego accións en México e viu o que fixo a Cidade de México, nós inmediatamente entender o que estaba acontecendo. Vostede dar emus armas, equipos e diñeiro. Pensa el que el se considera un verdadeiro revolucionario, e poucos días despois de declarar Zembla un inimigo e unha ameaza. A través do seu monicreques na Organización de Estados Americanos, que demanda a acción. E que é onde a súa gunboat diplomacia ven en. O seu exército, por suposto, intervén, como en 1965 na República Dominicana. Os seus plans de expansión son tan estupidamente transparente! Pero eles van fallar!"
  
  
  "Maldita, está tolo, Tamara!" Eu bati. El comezou a ir con rabia. Normalmente, baixo outras circunstancias, el riu el. Agora estaba canso, con fame, e chat. A miña tarefa foi mal e había un buraco de bala no meu ombreiro. Arriba de todo isto, eu estaba agora a ser analizadas con explicacións, slogans, e vello esposas ' contos. Era máis do que podería soportar. A única escusa era que ela cría que ela mesma. Ela era, obviamente, contra Zembla. Pero isto non necesariamente aplica a toda a organización e o KGB. Ás veces, eles non dicir na súa man esquerda o que a súa man dereita está a facer.
  
  
  "As súas declaracións non funcionan ao mesmo tempo," eu rosmou. "Non pode chamar a OEA unha organización Americana e na respiración nos acusan de tentar matar a algún dos seus membros. Por que? Xa están no mesmo barco? Eu me pregunta se xa escoitar o que está dicindo? É moito máis probable que Zembla está do seu lado, preparado para saír de detrás das escenas e limpar o ego se de éxito, que, por certo, non vai ocorrer.
  
  
  "Nós,? Vostede belixerante lacaio do imperialismo, por que é a nosa elite equipo da SWAT xa vai explotar o ego Maia templo e destruír o ego estación meteorolóxica? Ego medidas de seguridade foron afeccionada. Nós xa aprendeu ego secrecións. Se a nosa persoa no templo podería ter contacto con nós antes, esta neve nin sequera estar aquí...
  
  
  Ela cubriu a boca coa man, os ollos de ancho. Tras un momento de silencio, ela baixou a súa man. Ela esfregar o queixo e dixo, nunha baixa, xeada voz, " Que é un bo truco, o Sr Carter, pero o pouco que teño fóra de min non vai axudar.
  
  
  Ela mirou para fóra. "Non", eu admitiu, " eu non creo que así sexa, Tamara. E eu creo que a xente aprenderon que Zembla sede xa está en ruínas, e el foi a Deus sabe onde. Polo menos, se eles aínda poden atopar o seu camiño en que o barril.
  
  
  "Entón, vostede di.
  
  
  "Levar o xastre, eu digo a ela!" Eu agarrado a ela. O seu corpo sentiu quente de novo. El apuntou para o seu ombreiro. "Como pensas que eu teño iso? Se só ía deixar entrar na súa estúpida cerebro.
  
  
  "Eu non creo en ti. Todo o que a neve...
  
  
  — Que, querido, é porque ego seguridade arranxos foron mellor que ti ou calquera outra persoa sospeitosa. El intencionalmente fai isto para dar a súa xente algo para falar e obter axuda. El é un fan de xogos revolucionarios, entón eu creo que está feito un pouco máis que o necesario. Nós non estamos aquí para nada. Pero o que non anunciar foi a de que había aínda máis canles para a xestión do tempo. Tres, para ser exacto, nas outras tres países de américa Central!
  
  
  — Wh-o que ?" Tamara engasgado.
  
  
  "Si, e para empeorar a situación, que operan de forma independente da principal transmisor. É como o pernas de unha cadeira. A diferenza é que esta materia non caer ata que as pernas son destruídos. Eu non estou dicindo nada a ela, Tamara. El estaba alí. Foi destruído polos principal transmisor antes de darse conta de que iso era necesario para conectar copia de seguridade transmisores.
  
  
  - Pero... se o que di é verdade, entón...
  
  
  "A continuación, cada canle debe ser aberto por separado. Si. Tamén, como eu a entendo, non só será o campo de forza non entrará en colapso, ata que todas estas transmisores son apagado, pero tamén se fará máis e máis destruído. Isto fará que o tempo aínda máis inestable. O ego deixará de ser controlado."
  
  
  'Non! Non, eu non podo crer que. Está intentando prender-me de novo coas súas mentiras e enganos, Carter.
  
  
  Ela balance a cabeza firmemente. Pero eu podía ver nos seus ollos que eu estaba gañando. "Tamara, é mellor que mentir para ela," el dixo a ela lentamente e con calma. — Pero eu non teño ningunha razón para iso. Que non me fai ningún ben. É certo, da a Z."
  
  
  "É tan sorprendente. É como un tolo pesadelo...'
  
  
  Ela virou-se e mirou para fóra da xanela de novo. O seu silencio foi só en parte, o resultado da súa confusión e indecisión. Ela non era tan con medo de min, como ela adoitaba ser. Polo menos, ela non era estúpido, ou ela non tería traballou para o KGB. Quizais ela era só un pouco inxenuo e inexperto. El case podía escoitar os seus pensamentos como ela considerado alternativas. Eu esperaba que ela tamén estaba a pensar en como ela ía usar min. En realidade, eu estaba contando con el, porque era evidente que eu ía ter que usalo.
  
  
  "Nick", ela dixo en pasado. Ela mirou para min de novo. Había unha calor sen precedentes na súa voz, e ela só dixo o meu nome. "Nick, estas outras canles. Vostede sabe onde están?"
  
  
  "Quizais si, quizais non."
  
  
  "Nós dous sabemos algo. Agora, se imos poñer isto xuntos. Poderiamos traballar xuntos.
  
  
  — Está dicindo que vostede cre que AH non cooperar con Zembla?"
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. "E ten que crer en min, Nick.
  
  
  'Por que eu debería crer en ti? A rusia ten moito que gañar se Zembla gaña."
  
  
  'Non, nada! Se Zembla consegue unificar nesta área, que será máis difícil para nós, e non vai levar moito máis tempo para a nosa revolución para ter éxito. Pero hai algo máis, Nick. Quere xogar xadrez?
  
  
  "Eu xa xogou antes."
  
  
  "Para nós, os Rusos, esta é unha paixón, como vostede sabe. E por que? Porque pozos un número limitado de intelixente, intelixente e ben posicionado adversarios uns contra os outros con un número infinito de recursos do xogo. Así é a nosa política. Nós quere saber o que as opcións son e se nós pode tratar con eles. Coronel Zembla é moi diferente. El é un home salvaxe. Debe ser eliminado. En caso contrario, podería poñer en perigo non só América Central, pero todo o equilibrio de poder no mundo."
  
  
  "E nós estamos peóns no xogo, non estamos?"
  
  
  "Non peóns, Nick, pero Connie. Ela sorriu brevemente, os seus beizos se gaiola lixeiramente. "Os cabalos poden ir cara a un lado e sobre os outros. Non peóns. Eles están obrigados a facer curtas, inútil shaggy cousas nunha dirección."
  
  
  — Esta é unha suxestión para ir na súa dirección, Tamara?" A súa curta pero afiada rir saíu. Tal salto sería un suicidio. A súa KGB ten poñer un prezo alto na miña cabeza.
  
  
  "Eu sei que. Pero tamén sei o que pasou antes. Isto pode ocorrer de novo — "ela respiraba," e iso vai ocorrer de novo, se non está moi estúpido." Ollar para ti! Ten a miña arma e Dr. Mendoza revólver vello, pero o resto?" Só mollado pantalóns! Está indo para derrotar o Coronel Zembla con iso? Eu non estou dicindo que nós imos ser amigos. Pero temos un obxectivo común. Voz por iso que nós poderíamos traballar xuntos! Debemos traballar xuntos!
  
  
  Tamara ollos brillaba na escuridade do cuarto baleiro. Eu penso que ela estaba tirando sarro de min no seu propio país. Eu non me importa tanto. Eu precisaba de axuda do KGB, a axuda de organizacións, con equipos e alimentos. El mirou para Nah, como se considerando os seus comentarios. Ela mirou arredor con unha seria e honesta ollar. Ela xogou a súa parte ben, moi ben feito, pero ela era moi inxenuo, como é frecuentemente o caso coas mulleres na nosa profesión. Ela defendeu a súa posición co seu granito negro ollos. El me fixo lembrar da fermosa Venus flytrap, unha planta carnívora que debe cheiro tan doce para os insectos que se alimenta.
  
  
  — ben... eu dixo hesitante, " o que quere suxerir?"
  
  
  "Veña comigo."
  
  
  "Na Miguel casa de volta da esquina?"
  
  
  'Si'.
  
  
  — Como moitos outros, ademais de vostedes dous?"
  
  
  Ela lambeu os beizos, pregunta se Ay debe mentir. "Só un, unha certa Diego Ordas."
  
  
  Isto pode ser verdade. Era improbable, pero iso non importa. — Ten unha transceiver alí?"
  
  
  "Short waves, todos os intervalos,", dixo ela rapidamente, observando o meu acordo. — Nós imos atopar algunhas roupa e algúns alimentos.
  
  
  El suspirou, como se relutantemente cedendo á inevitable. El levantouse e sacou a súa peirao, pegajoso pantalóns. 'Ben.'
  
  
  "É unha decisión sabia, Nick," ela dixo solemnemente. — Podo obter miñas cousas de volta agora?"
  
  
  "Si", dixo, acadando por unha macaroon e, a continuación, unha lixa de unhas. "Non de novo."
  
  
  Ela mirou prexudicada como ela encheron os seus petos. "Nick, eu penso que confiaba outro agora."
  
  
  El debe ter sorriu. - Para estestvenno. Pero este xeito que eu confío máis. El abriu a porta e que saíu para o corredor. "By the way, Dr. Mendoza dixo que esqueceu algo." O que foi iso?'
  
  
  Ela estendeu a súa boca como un impertinente nena. "Eu esquezo de pagar en todo o que dixo. El foi enganado fóra do seu ego, como vostede di, en América.
  
  
  O seu sorriso continuou, era insignificante o suficiente para ser verdade. Internamente, que debería ter sido a rir, pero a outra cousa. Ata agora, Tamara o furón tiña coidadosamente evitar dicir nada sobre a bolsa, aínda sentado ao meu lado. Ela nin sequera ollar para el. Ao parecer, ela sentiu que era de algunha maneira importante. Foi a primeira cousa que faría se é dada a oportunidade.
  
  
  Despois de saír na Rúa Montenegro, andamos á seguinte intersección, a poucos pasos de distancia da casa. O casas en ambos os dous lados da rúa foron tranquilo e escuro. Tamara virou branco como a neve caendo caeu sobre o seu pelo e polvilhada seu abrigo .
  
  
  "Nick", ela dixo, como facemos no Calle Noevo, " Coronel Zembla deben ser parado a calquera custo! Os meus ollos estaban fixos no terceiro casa á dereita, o edificio onde Mendoza pensamento Gilles Ego foi un irmán. As fiestras estaban pechadas escura e deserta. "Non Zembla, Tamara. El perdeu o control do seu traballo."
  
  
  "As canles pertencen á uem de calquera maneira. Que é o que visco dicir." A súa voz era forte, " sería terrible se fallou."
  
  
  "Plantas, árbores, insectos, animais — todos ecoloxía sobre unha área de miles de quilómetros cadrados, será destruída."
  
  
  "E a xente! Ela estremeceuse e ficou por un momento na porta da casa, cepillo de neve fóra os seus zapatos. — Ih necesidades para ser avisado, Nick. Sería inxusto non diga a eles.
  
  
  "Eles non vou confiar en que," eu dixo. "Eu creo que non pode crer que os seus ollos nunca máis. Eles non van entender o que está por vir para ih."
  
  
  'Non é xusto!'Si,' ela os seguidores impetuosamente. "Miles de persoas van morrer de fame e frío!"
  
  
  Ee agarrou o seu brazo como se a guía de la sala. Ela estaba a ser realizada pola súa propia pistola automática apuntou na nah. "Ben, dixo," eu dixo. "Esta é certamente parte do drama que está impartido no KGB. Podes chorar mando tamén?
  
  
  "Como pode dicir esas cousas!", ela suspirou con verdadeira indignación. Era case como se bágoas nos seus ollos. "Estamos en lados diferentes, é certo. Pero a xente que vai sufrir e morrer con Coronel Zembla morte non están no mesmo lado. Eles tentan vivir o mellor que pode! Nick, é tan teimoso que xa perdeu todo o sentido da humanidade?
  
  
  — Eu xa lanzou un prisioneiro da súa Vladimir campamento " Dez " preto Potma . Sei que a súa Soviética caridade moi ben."
  
  
  Ela duros e apertou os beizos xuntos. Nós xa estabamos preto do primeiro día da dereita. Tanto como nós podería ter quería responder a miña insultar, ela non di nada, temendo que a súa emboscada sería un fracaso. A pesar do frío, houbo unha vaga cheiro de perigo e morte no aire que apenas rexistrou.
  
  
  "Estamos aquí", ela dixo. 'Pasaxes para o interior.'
  
  
  'Entón. O seu estar detrás de ti. A primeira persoa que intenta atacar-me vai levar un tiro na parte de atrás."
  
  
  "Nick, ela, eu xuro..."
  
  
  "Vai en primeiro lugar, Tamara. Ela apertou a man sobre a dela. O meu polgar preme nun nervio ata ela xemeu impotente. "Imos ver que tipo de festa que xa arranxado para min."
  
  
  A súa man na pomo tremeu. "Nick, este non é o xeito de traballar xuntos. Por favor, poñer a arma fóra...
  
  
  "Ir adiante."
  
  
  Fomos nos. O que vimos, ninguén espera de nós. Foi un masacre. Un home estaba deitado no chan. O outro sentou inerte nunha cadeira, as súas mans, con calma, dobrado no seu colo. Ambos tiñan as súas gargantas cortadas a partir de orella a orella. Escuro conxelar o sangue formou unha gran poza no chan. El derramou sobre o peito do home sentado e pingaba da materia. As paredes estaban salpicado con sangue que tiña orixinalmente chorros abaixo arterias carótidas.
  
  
  "A miña querida mamá," Tamara baixou a cabeza e vomitou.
  
  
  Se o meu estómago non era tan baleiro, eu tería xogado ata máis. O meu estómago cerrados na miña gorxa agora, pero eu puiden control min mesmo. Estudou o resto da sala. Todo foi virado de cabeza para baixo. Os caixóns foron baleirado, as tapas de asento arrincado, e o moderno transistor de radio que fora contando foi inútil. El virou-se para Tamara. Ela estoupou en seco saloucos. El deu unha tapa o seu rostro coa súa palma, non é difícil,pero difícil.
  
  
  "Pare con iso", dixo. "Imos pasar..."
  
  
  "Oh... oh, meu Deus. Os seus ollos estaban claros de novo, pero ela estaba sentada no seu pé, tremendo como un gatinho.
  
  
  "O seu pobo?"
  
  
  — Y-si . Miguel e ... e Diego na materia. Como...?'
  
  
  "Ih debe ter foi pego de sorpresa. Ih foi realizada a man armada e asasinado cun coitelo para facer tan pouco ruído posible."
  
  
  El suspirou. A miña voz era triste: "parece Que o Dr Mendoza non ten unha nai despois de todo."
  
  
  "Como?'
  
  
  "Debe ser moi ocupado despois de que eu deixei el," eu expliquei. — El chamou vostede sobre min. E eu aposto que o diñeiro que el dixo Zembla persoas en Prinzapolz sobre ti, ao mesmo tempo.
  
  
  "Para estestvenno! El traizoado nós dous! O seu rostro estaba contorcida con rabia e odio. "Debemos ir cara atrás e tratar con el."
  
  
  "Iso é unha boa idea, pero imos gardar para máis tarde. Temos que saír de aquí."
  
  
  "Eu espero que os asasinos volver e atopar-nos aquí."
  
  
  "Salvar a súa vinganza por unha vida mellor, Tamara. Temos que pechar estas canles, e eles están espallados en tres países. Non hai nada máis que podemos facer aquí en Prinzapolz.
  
  
  "Si, si, eu entendo ela. Ela mirou fixamente. "Eu sinto moito, Nick. Ela estaba tentando atrae-lo para unha trampa para que ela puidese sacar todo o que sabía sobre ela.
  
  
  "Non se preocupe sobre iso. Nunca me enganou co seu xogo. O seu comando equipo está desaparecido e os seus compañeiros están mortos. Parece que realmente precisan traballar xuntos agora, pero, a continuación, temos que confiar uns nos outros. Quere iso?'
  
  
  Ela asentiu coa cabeza. "Agora é só de nós."
  
  
  'Rumbo voz.' Foi devolto por A. pistola Makarov. Eu me preguntaba o que Hawke ía dicir sobre a traballar con un axente ruso. Eu non teño moita opción, pero iso pode crear problemas innecesarios. Eu tiña poñerse en contacto coa AH sede pronto como sexa posible, e explicar o caso. Pero a cousa máis importante é o primeiro. Eu fun para a pequena sala, onde os dous corpos estaban deitados e preguntou: "hai un Sueco que está involucrada que combina comigo?"
  
  
  'Apelido
  
  
  El virou-se lentamente, recollendo a súa forza. Tamara aceno un gran automático revólver para min, como se ela non sabe o que facer. Ela balance a cabeza de novo, e poñer a arma na súa peto. "Un marrón maleta. Pertence a Miguel, e é sobre a mesma altura que ten. El era así, quero dicir.
  
  
  "Big nena," eu riu, xogando a revista de Ei, que tirou unha arma cada antes de dicir ola. Ela pasou a proba. Ela corou ata o seu pescozo, pero non dixo nada.
  
  
  Miguel foi máis curto e máis gordo do que eu era. Con todo, el foi atopado usando algo baixo a súa camisa, unha espesa la camisola, worsted pantalóns e un par de medias grosas que se encaixan ben. El foi usado por todo o mundo para ser ben protexidos do frío, neve e xeo. A mellor sorpresa foi un par de botas de coiro que eran moi grandes, polo tanto, non sexa chat, a pesar da extra medias.
  
  
  — Tes calquera outro transponders ademais este fillo de puta?"
  
  
  Eu preguntei Tamara sobre iso mentres eu estaba quedando vestida. "Non", veu a desconcertante son de reumatismo. "Era o único que tiña."
  
  
  "Non hai problema," eu rosmou. "Eu estaba esperando que podería chamar para axudar. Unha patrulla barco está á espera para min no mar.
  
  
  — Temos unha traineira de pesca alí. Alguén en torno de ti ter unha radio aquí?
  
  
  "Eu non teño medo. Se non, sería utilizado por ego. Son poucas as persoas temos aquí, todo é cuestionable, así como o Dr Mendoza. Eu non creo que iso ten nada mellor que un transmisor de cuarzo. Nós imos ter que roubar un barco de todo o porto. Imos esperar que pasar por iso antes de que a tempestade chega a nós.
  
  
  "Nós poderiamos tomar un avión," ela dixo casualmente.
  
  
  El puxo os seus zapatos e pisou arredor da sala. "Un avión? O avión?
  
  
  Cessna 150, que trouxo de Diego todo o camiño para a Cidade de México. O equipo de soporte chegou con un arrastão. Ela xogou a revista no aire, colleu o ego de novo, e riu mischievously. "Por suposto, se non confiar feminino pilotos..."
  
  
  — Vostede está xuntando ego aquí, non é?" Se poñer o seu ego no aire neste tempestade, señora, o seu nunca vai ser fundamental das mulleres a dirixir de novo.
  
  
  Ela riu, unha profunda e gutural son, xeneroso, con un brillante sorriso, entre un home e unha muller, non entre axentes. Ela era grave de novo. "O avión está en un salón en un duro tramo de praia norte da aldea. O seu ego ten amarrou-se axustado no caso de non chegar a Zembla en tempo e os cambios de tempo. Entón, nós tamén trouxo roupa quentes. Ela-feliz que tivo esta precaución. Pero cando o Mar Caribe...
  
  
  Hey, non había necesidade de rematar a frase. El podería facilmente imaxinar o wind-blown ondas batendo para abaixo sobre un pequeno avión, rompendo o tren de aterraxe e esmagando o ego como el foi unha caixa de cartón. Saímos da casa inmediatamente. Ela só conseguiu incorporarse Miguel de abrigo de pel de gancho na parte de atrás do día. Tamara foi un tolerante muller que axiña se acostumou a todo. Ela podería obrigar a ollar para os dous homes mortos desapaixonadamente. Ela non falar sobre iso de novo. Eles foron mortos, e que era mellor ih esquecer. Algo tiña que ser feito que pode levar a ningures, e mesmo levar a súa propia morte brutal. Máis tarde, cando todo rematou, ela pode lamentar ih. Ocorreu-me que cando el veu para a loita, ela aínda era o meu inimigo. Eu non quero matar a ela.
  
  
  Noevo Rúa foi máis baleiro que nunca. Os bos cidadáns de Prinzapoltsy foron impresionado pola tormenta de xeo, en que eles non entenderon nada. Estivemos preto da sarjeta dun lado da rúa. Tamara automaticamente trasladada máis preto de min, coma se en busca de protección e confort.
  
  
  "Eda estaba no apartamento . Que precisaba de algo.'
  
  
  "Raro," eu dixo. "De súpeto eu perdín o meu apetito alí."
  
  
  "Quizais hai algo máis sobre o plano."
  
  
  Facemos no Calle Montenegro, de volta para a mimmo praza da cidade de Dr Mendoza casa. Non había nada para ser visto. Nada cambiou, pero non era un estraño silencio. Iso me asustou. El escoitou atentamente. Unha vez máis, os meus anos de experiencia afiada meus instintos que algo estaba errado. El baixou os seus pés facilmente, con moito coidado. Tamara camiñaba a carón de min en silencio.
  
  
  Fomos pasando o mimmo de Mendoza casa cando ela falaba. "Diego era un bo rapaz," ela dixo, pensativo. "Miguel era o médico irmán, se é calquera consolo.
  
  
  Chegamos a un duro-construído burro cesta, que agora estaba sentado no drawbars frank diante da estable. El mirou para os cortes. Agora, eles estaban abertos. El estaba completamente escuro.
  
  
  Case con rabia, el murmurou para ela:: "estamos preso." Antes de Tamara podería reaccionar, un mil pistolas foron disparados en torno a escuridade da estable. O real della ih foi só sobre dez, pero iso é moi moito cando se trata de ti. Dela, el se sentía como un arxila pombo ser disparado en todas as direccións.
  
  
  El gritou e cutucou Tamara. O seu tiro no reumatismo é en torno a un antigo Mendoza revólver. Moi precipitada. El dubidou el ía bater calquera. Estabamos baleado unha vez máis, un vermello flash todo o estable. Eu tiro a ela de novo. Mimmo nos varreu aínda máis chumbo. Nos achegamos a cesta, e xogamos a este dubidosa barricada.
  
  
  'Alcume. Tamara agarrou meu brazo. "Eles rodeado de nós!"
  
  
  "Non hai ningún punto en pánico," o reumatoloxía murmurou para ela. Ela inclinouse tan baixo como podería to peer baixo o coche. "Dez a un, que é o mesmo bastardos que matou os seus homes." Eles non van tomar prisioneiros. Nós imos ter que loitar.
  
  
  Volei despois de volei estrelouse contra a madeira vella carros de madeira. Balas roto táboas grosas e ricochet en aínda neve caendo. Parecía que tiña unha gran cantidade de munición. Nós non temos máis que tivemos no noso revólveres. Eu non ten que apuntar a nosa situación a Tamara. Ela só disparou, en ocasións, só cando ela podía mirar para un flash de lume. Un dos sete tiros de éxito. Unha súbita grito e o ruído de un caendo arma. Unha pel escura home campesiño traxes saíu, bailando como se facer unha pirueta, as mans cruzadas sobre a súa sanguenta rostro. Tamara non perder outra bala sobre el. O home berrou. A continuación, un dos seus ego amigos no cortello tiro el. El caeu headfirst na neve.
  
  
  "Estamos case fóra de munición," Tamara respiraba.
  
  
  O pelotón de fusilamento armas continuou a lume. Caramba! Se só había unha forma de explotar-lo e todo o que! Iso me deu unha idea. "Rápido," eu pedín — " deixe-me comezar esta madeira de pino de fóra, todo o centro, e asumir o volante fóra!"Co obxecto de Mendoza pistola, el tirou unha improvisada cuña de todo o eixe. Xuntos nós retirado a roda de madeira. El saíu con un rango. O coche caeu sobre un eixe, e o outro lado rosa. Así tivemos unha mellor cobertura.
  
  
  "Deixa-me en torno a súa tangerine."
  
  
  Tamara mirou para min. "Tangerine? Eu... eu non entendo o que quere dicir.
  
  
  O levar voou en torno a nós como se fósemos un niño de avespas. Non houbo tempo para explicar. "Dane-se," eu dixo bruscamente. "Estes tangerine está cargando ollar real, pero eu sei tan ben como vostede de que eles están disfrazados granada. Os Británicos tamén ih usados na guerra contra Hitler. E parece para min que o seu tabaco son, en realidade incendiaria tempo bombas. adecuar a toma-lo en AH, sabemos tales trucos tamén. Hoxe ou mañá eu podo dicir-lle sobre o artificial látex cans que usan para explotar castelos no canles. Veña!'
  
  
  Ela chegou a un dos seus petos e me entregou unha perfectamente camuflado explosivo.
  
  
  "A nai é a ignición," ela dixo. "O máis curto que romper o ego, máis rápido o explosión vai seguir."
  
  
  Foi recheo por un falso mandarina no eixe burato na roda. "Agora imos perseguir estes ratos ao redor do niño!" Ela rolou a roda para a cesta.
  
  
  "Me dea cobertura".
  
  
  "Eu só teño tres tiros deixou."
  
  
  "Eles non van loitar de volta cando isto ocorre," eu prometín. Tamara comezaron a disparar. El levantouse e apertou a roda. El rolou para abaixo a rúa, a través da neve, pulou unha gabia do outro lado da rúa, e cambaleando abertamente cara a escuridade estable. Houbo un momento de silencio morto. Os nove restantes snipers parecía estar se pregunta o que estaba a suceder. Se temos sorte, eles van ser en torno a roda agora.
  
  
  A continuación, o granada estoupou. Ensurdecedor do trono tocou para fóra, dende dentro do estable. A porta balance fóra da súa bisagras e flutuou a través da rúa. O ceo estremeceuse con cores brillantes, seguido por cegueira brancura. Linguas de lume entrou en erupción en torno a porta roto. Despois duns segundos, o par se converteu nun ardente inferno.
  
  
  Por detrás o seu coche, el murmurou — " non era só unha granada. Foi tamén un incendiario bomba ao mesmo tempo!"
  
  
  Ela encolleu filosóficamente. "A cousa máis importante é que ten que facer o seu traballo sen morrendo só, como un heroe."
  
  
  Xuntos nós foi para a rúa a través das ruínas da estable. Unha vez Tamara case caeu na neve conxelada. Ela se recuperou e corou de interferencia. Ademais, ela mantivo-se con me. Chegamos á esquina da Calle Montenegro e cruzou a chaira branca de prazas.
  
  
  Agora era Tamara vez para liderar o camiño. Ela sabía onde o Cessna 150 estaba na sala de estar, pero ela non estaba. Recei para que queremos chegar ó avión, sen máis dificultades.
  
  
  
  
  Capítulo 7
  
  
  
  
  Sorprendentemente, non había máis dificultades. Polo menos non para as dúas patas queridos. O tempo parecía ter conducido ata o Zembla fanáticos para a casa, eu estaba pedindo para abrigo e calor.
  
  
  A neve comezou a caer máis difícil. Fortes refachos de vento case bateu-nos fóra dos nosos pés. O aire xeado é espremer os meus pulmóns e ferir os meus ollos. Os meus dedos eran como cubos de xeo. El non era o uso de luvas. O Mar Caribe foi esixente e producindo: escuma branca en negro. A tempestade estaba chegando desde o oeste, a través das chairas. Como resultado, o baixo costa non foi somerxida. Despois de máis de unha hora de difícil camiñar na praia de Mosquito Costa, que alcanzou o avión, entorpecido do frío.
  
  
  Tamara amarre-se para a esquerda-man asento.
  
  
  Acender a calefacción, " eu dixen, miña renxer de dentes. Ela comezou a motor, fixo rápido cheques, e aumentou a súa velocidade para comprobar o motor. "Esta é a primeira vez que eu tiven a activar de-icers para o despegamento," ela dixo. Ela mirou para as cubertas de neve praia. 'Esperar. Nós podería soportar algúns golpes de vento.
  
  
  Ela deixar de ir a situación de acoso e, lentamente, empurre o gas para adiante. O Cessna estremeceuse e tremeu baixo o ataque de vento, escuma, e a neve. Nós taxi ao longo dun amplo tramo de rocha volcánica e pedras, ás veces derrapagem en bloques de xeo. O plan de cabeza nunca debería ser apuntado para o vento. Foi golpe de todas as direccións. Olga pisou sobre o gas todo o camiño para abaixo. Algúns socos, pensou para si mesmo, está todo ben! Eu tiña un CLV licenza no Transporte Aéreo categoría. Estes aínda son os mesmos dereitos que un estándar licenza comercial. Só os requisitos eran máis elevados. O piloto é necesario para ter o mellor voo habilidades e excelente aptitude física. Principalmente comercial e profesional pilotos teñen que. Ela é consciente da evolución das máquinas voadoras con eles o furón, como Ícaro primeiro cubriuse con cera e penas. Pero agora que estabamos a piques de desafiar esta uivando tormenta con nada máis que unha caixa de mistos, cunha envergadura de preto de 12 millóns, eu penso sobre como podemos despegar.
  
  
  Que esvoaçar ao longo da praia, ata que chegou a velocidade de despegue. Para unha Cessna 150, este é de preto de 90 quilómetros por hora. Nós quebramos libre e saltou no aire. Foi unha terrible sensación. Eu podía ver que Tamara non estaba feliz co seu ascenso en todo. Mordendo o beizo inferior, ela colleu o timón e pedais como un organista xogando "Gladiador é a Saída" en boogie-woogie estilo. Tamara gradualmente subiu por avión a unha altitude de 2000 metros. Neste altitude, el continuou a voar. Ela calma tirou o gas ata o tacômetro ler 2,300 revolucións por minuto.
  
  
  "Vostede é un natural piloto," o seu pai dixo.
  
  
  "De onde vén, o tempo é como esta cada ano por sexto mes," ela dixo. 'A onde estamos indo a ir alí?'
  
  
  — Vostede sabe que esta é a primeira vez que eu tiven tempo para se preocupar con iso?" El abriu a súa bolsa e comezou a ollar a través dos seus pasaportes e documentos. Mentres tanto, Ey explicou como ih adquiridos e a quen eles pertencen. O propietario do saco era Señora Ana Mojada, unha viúva que vivía na Vacaciones Hotel en Puntarenas, Costa Rica. Traducido libremente, ela vivía nunha pensión e traballou como unha ama de casa alí. Polo menos se nos podería comprobar as súas credenciais. Eu me preguntaba no; real estaban cando o seguinte conxunto de documentos comproba-la para fóra.
  
  
  O calvo nome Tonichi Alexander. El foi acreditado para ser un traballador en Polencia, Honduras. Outro home, Ramón Batuc, viviu na illa de Isla de Sangre, Panamá. El era coñecido como un lazo de comerciante. Isla de Sangre - "Sangue Illa". Tamara se encolleu cando Abe ler. "Eu non creo que este é o lugar axeitado para un lazo vendedor."
  
  
  "Ben, cando ten centos de pequenas illas como a Panamá, que ás veces se tolo nomes." Eu comproba-lo de novo, poñendo os papeis de volta na miña bolsa. Non ten moito tempo para a esquerda. Para Honduras, eu decidir.
  
  
  Ela inclinou o avión cara o oeste-noroeste. Estabamos voando de volta interior para a Nicaragua. Outro cento cincuenta quilómetros e queremos ser máis Honduras. Visibilidade foi cero. Fóra, había unha completa turbillón de emaranhado branco mingau. Tamara examinados todos os instrumentos, o compás magnético, e usou a súa práctica a intuición. O traballo foi moi intenso por un tempo. En relativamente tranquila tempo, Olga virou para min questioningly.
  
  
  "Polencia, Honduras?" Onde está un cara chamado Alexander desde ?
  
  
  'Orixinalmente a partir de aí. Vostede sabe onde é?'
  
  
  "Eu nunca oín falar diso. O único lugar que parece familiar para min é Puntarenas. Parece un prometedor destino turístico en Nicoya Bay".
  
  
  "El vai ben con un nome como Hotel Vacaciones. Eles deben ser un pouco máis orixinal. Eles poden aprender unha morea de Panamá coa súa fermosa illa nomes."
  
  
  — Hai cartas no saco ao seu lado, Nick. Vexa se pode atopar un mapa de Honduras. Entón eu podo obter a miña rodamentos.
  
  
  Había mapas no lugar que se indica. Hai pilas de cartas sobre o dell en si. Máis do que eu xa vin en calquera private jet que eu xa atopei. WLK Mundo da Aviación Mapas-para cada parte de América Central e do Sur, mapas detallados obtido a partir de axencias privadas, e un ben procura FAA Piloto Manual para os Estados Unidos.
  
  
  Eu atopei o mapa que eu quería. - E a voz e Polensia. A xulgar polo seu tamaño, é unha aldea composta de dúas persoas e unha galiña. Atópase entre a capital de Tegucigalpa e tres milésima pico de El Picacho . Hmm, como ben vostede terra sobre a cabra rutas?
  
  
  — Imos terra en Tegucigalpa, se non lle importa." Eu creo que este é o único aeroporto en Honduras. En calquera caso, vai lamber todo para o chan.
  
  
  Eu dei-lle as coordenadas e poñer os mapas de volta. Ela virou-se na radio, esperando para incorporarse un faro. Dinámico só fixo algunhas estática crepitante de son. Nada sensible podería ser feito sobre iso. A radio compás agulla virou-se lentamente. Non parece plausible para min que todas as estacións foron fóra do ar. Eles simplemente non podía ser oído, e non só podería ser unha razón. Os sinais foron interrompidos por cambios na Coronel Zembla é o tempo. Condicións adversas só non pode causar un fracaso desta magnitude. Pensar sobre iso, eu tamén entendemos que en Prinzapolz nunca sería capaz de pedir axuda na radio. Estabamos realmente todo só. Máis do que el tiña inicialmente temía. Eu dixen a ela que a Tamara. ela deulle un ollar escuro. Os seus beizos estaban pálidos.
  
  
  "A ironía," eu dixo, " é que Zembla era capaz de comunicar as súas demandas para o mundo na radio. Quizais tiña a intención de facelo noutro lugar, fóra desa desorde, pero eu dubido. Eu non creo que el totalmente entender que el estaba quedando-se en. Eu creo que o ego de unha enorme ego ten nublado o ego cálculos un pouco. Este é frecuentemente o caso con megalomaníaco ditadores. Despois de todo, el non era o que intelixente.
  
  
  "Non, el era moi intelixente, Nick. Tamara pechada a boca de novo e focado no seu instrumentos. El tiña pouco que ver co voo. Manter un ollo nas súas mans, e resolve-los se fose necesario. É todo. O Cessna alzados e xirou a través da roda remuíños de aire de mostraxe. Tamara parecía un turquía montando un cabalo salvaxe. Ela voou co avión. Ee mans e pés respondeu con confianza e rapidez para cada movemento do dispositivo. Ela estaba voando ben, maldita ben mesmo. A única desvantaxe para voando a cegas é que non vai ver a montaña que pode tear grande na fronte de ti.
  
  
  "Por Que Polencia, Nick?" — Que é iso? ", ela preguntou despois dun tempo.
  
  
  "Por que estamos indo para alí? Porque este é o norte de Prinzapolca, e os outros dous son do sur. A tormenta foi quedando peor, e el decidiu que sería mellor ter a máis longa sección primeira, e, a continuación, o máis curto.
  
  
  "É só como eu pensaba. Pero con ela visco en conta, como pode estar seguro que hai un transmisor alí fóra? Alexander, Batuk e Senhora Mohada podería vir de calquera lugar e en calquera lugar. Eles poderían ter utilizado documentos falsos.
  
  
  "Ten que saber que," eu dixo, " Señorita Rosita de Managua."
  
  
  "Non rir de min, Nick. Agora en serio!
  
  
  El suspirou. "Hai catro razóns. En primeiro lugar, eu teño non só un ih pasaporte, pero tamén ih identidade nacional de certificados. Vostede sabe tan ben como eu que pode facilmente entrar en outro país cun pasaporte falso. Pero intentar vivir no seu propio país cunha identidade falsa tarxeta. Isto é particularmente difícil. Especialmente en América latina. A policía quere comprobar. En segundo lugar, todos en torno a estes rapaces controlado o transmisor. Polo tanto, eles deben vivir preto das súas instalacións. En terceiro lugar, eu non entendo por que Zembla ía uso de documentos falsos. Este non é sen risco. Non, eu creo que eses lugares corresponden á realidade.
  
  
  "E a cuarta razón?"
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "Nós non temos nada mellor."
  
  
  Eu entendo o seu. Entón, imos facelo. Ela engurrou os beizos. El entendeu que era o seu costume cando ela estaba preocupado sobre algo, para preguntar a ela. A continuación, o seu rostro se iluminou. "Hai unha cesta detrás da cadeira, Nick. Diego estaba con moita fame cando estaba a preparar para a viaxe, e quizais hai algo en que.
  
  
  Eu atopei o seu cesto, un dos vimbio Mexicano bolsas de compras. Realmente, Diego, non moito foi esquerda. Aínda había unha botella de viño tinto barato en botella, e había uns tacos esquerda, así como de jamón e tostadas tapas . Eles eran fríos, pero eles aínda estaban deliciosos. O tostadas aínda estaban crocante e cuberto con todo tipo de golosinas, incluíndo pementón verde que foron quente o suficiente para queimar o seu interior.
  
  
  El drenado botella en un grolo para apagar o lume. El puxo a cesta de volta para abaixo e relaxado na súa cadeira. O quente sentimento de culpa, a calefacción, a comida, e o estómago cheo me fixo sonolento. Intento manter os ollos abertos. Pero isto non durou moito tempo. O Cessna balance e balance. Para os meus oídos, o son do motor foi un latejante, sonolento rumble.
  
  
  Ela lentamente espertou. Sen soños escuridade en que tiña afundido pouco a pouco se converteu nun escuro gris realidade. El sentiu unha dor latejante na súa ferido no ombreiro. Os meus músculos estaban axustado, porque eu estaba sentada na mesma posición durante moito tempo. Aínda medio esperto, el abriu os ollos. En principio, eu penso que eu aínda estaba no barco e foi deixando o templo. El mirou para o gran gris infinito. El me levou uns segundos para entender que eu estaba a ser levado cara atrás e cara adiante sobre un plano. El estaba deitado coa cabeza contra a parede, mirando para fóra da xanela na Honduras. Todo estaba cuberto de neve. El virou a cabeza para Tamara e bocexando.
  
  
  'Vostede durmir ben?'
  
  
  "Razoable, tendo en conta as circunstancias. Onde estamos?'
  
  
  "Case en Tegucigalpa. Nós imos ser desembarco en quince minutos. Alguén xa che dixen que ronco?
  
  
  "Só se eu puidese devolver o eloxio," eu ri. "Hai algo na radio?"
  
  
  Ela balance a cabeza. — Teño a impresión de que todas as canles aquí son simplemente apagado. Paréceme que Zembla ten a responsabilidade total para este silencio.
  
  
  "Neste caso," eu dixo, xa non rindo, " eles probablemente van evacuar a cidade." O goberno depende dos medios de comunicación, especialmente en tempos difíciles, ata que o fluxo real vén."
  
  
  "Estas persoas pobres,", ela murmurou, " este pobre, infeliz home, e..."
  
  
  Dez minutos máis tarde, vimos unha masa escura movendo por baixo de nós. Nós voou sobre o capital de Honduras. Unha súbita medo a bater nela. Tegucigalpa debe ser un punto brillante neste gris desorde. Debemos ver luces piscando, ou polo menos ih reflectida na neve. Tegucigalpa é case catro séculos de idade. É unha cidade que se orgullo na súa universidade e a súa xviii-catedral do século, que é visible de lonxe co seu ego cúpula e dúas torres.
  
  
  Tegucigalpa, cos seus dous cen mil habitantes, parecía que xa non existen.
  
  
  Tamara baixou do avión a través da furiosa tempestade. "O aeroporto está en un salón sur da cidade, moi alto, case de 3.000 metros. Usar o cinto. Vai ser difícil de aterraxe, se eu perder de visibilidade."
  
  
  "Asegúrese de que pode despegar de novo en breve," el advertiu ela aínda máis. "Podemos ter un comité de benvida á espera de nós."
  
  
  "O que quere dicir, Nick?"
  
  
  "Non sabemos o que pasou con eles furóns como saímos Prinzapolce. Tegucigalpa pode ser case deserta. Pero eles tamén poden ser baixo a lei marcial. E se este é o caso, a continuación, Zhenoy soldados pode simplemente tirar en alguén do avión. Hai outra posibilidade. Se Zembla tivo bo coidado dos seus relacións públicas, comunicación e transporte, que pode moi ben acabar nas mans dos seus cómplices ' egos. Unha tempestade pode ser un sinal para atacar agora que lado está paralizado. Eu dubido, pero sabemos que non pode ser seguro. Tamara mirou para min worriedly. El circulou periferia da cidade. Mentres que o seu soño durou, ela comezou a voar a un prezo un pouco maior que o orixinal altitude de 2.000 pés. El baixou varios centos de metros e virou o avión na dirección do kicker. Tegucigalpa quedou claramente visibles e desapareceu para a esquerda, como nós voou sobre o campo.
  
  
  Honduras é moi similar para a Nicaragua. Con excepción do estreito costeira tiras, é un país montañoso. A agricultura é a principal fonte de subsistencia, pero a maioría da terra é aínda inculta. Como en Nicaragua, el agora parecía unha estéril Ártico paisaxe. Nubes escuras, embarazada con neve, colgado en torno a un imaxinario de montaña pico, a unha altitude de catro a cinco mil metros.
  
  
  O meu piloto parecía saber a traxectoria de voo. Era probable que ela tiña aterrou aquí antes. Ela deixar o coche súa vez de novo, caeu a preto de mil revolucións por minuto, e pasou sobre o pouso de luces. Lentamente, ela baixou do avión. Por un inquedo momento, eu penso que ela quería que nós á terra, no medio dun bosque de árbores. Entón nós rematou a baixada. O formigón pista de Tegucigalpa Aeroporto xurdía no brillo do noso desembarco luces. Vento e neve chicoteado ata en torrents. Visibilidade non me estender moito máis lonxe do que o parafuso. Vagamente, el podía ver o enorme formas da torre de control e hangar revelado antes del. Eu estaba querendo saber o que estaba esperando por nós nestes edificios. Se alguén estaba alí.
  
  
  Nós alcanzou o chan, saltou, bateu no chan de novo, e derrapar. Tamara recuperou o control do avión e rolou cara á torre. Pasamos mimmo par de vellos P-51 Mustang, guerra reliquias, DC-4s, e os grupos de desactivadas F-5s. Non había avións comerciais en vista. O hangares, torre de control, e de chegada salón estaban todos escuro, non había sinais de vida. A miña sospeita de que a cidade fora evacuada era máis forte que nunca. Por suposto, tamén é posible que só os suburbios foron evacuados. A poboación podería ser reunidos en un campamento no centro da cidade para esperar a fin de que este incomprensible desastre. Por outra banda, tamén podería ser unha gran emboscada. Tamara foi plenamente consciente do perigo potencial. Cando nos achegamos a chegadas salón, ela apagado o pouso luces, freou bruscamente, e virou o Cessna 180 graos. En caso de emerxencia, que agora había espazo suficiente para aproveitar rapidamente de novo. Ninguén saíu para cumprimentar. Ninguén parecía estar oculto na sombra do edificio ou. Tamara desactivado o motor e mirou para fóra con coidado.
  
  
  "Vostede ve nada?"
  
  
  'Non. Imos esperar!'
  
  
  A porta abriuse e un home foi para fóra. El cambaleando, esvarou, cambaleando, e fuxiu tan rápido como podía. Non é coñecido por o ego. En calquera caso, el non era un soldado e foi desarmado. El baixou para a auga. Escoitamos o son débil de un coche de partida para arriba e condución fóra a toda velocidade. Esperamos uns minutos, pero nada aconteceu.
  
  
  "Probablemente un marauder,"eu dixo," e un borracho, polo que." El loitou coa porta. O xeado frío vento, foi un horror despois de que o acolledor calor do avión. "Espere," el chamou para ela, Tamara. — Eu reunir anualmente. Ela, foi ata a porta, que deixou o home. Mendoza arma con unha bala na miña man, preparado para ir. Era case demasiado escuro dentro para ver calquera cousa claramente. Eu sentín ao redor da pantalla e atopar a chave de luz e virou-lo. Nada diso. Intento un pouco máis veces. El abruptamente deixou de escoitar dela. O vento uivava aí. O papel foi soprado fóra de grandes fiestras.
  
  
  No outro lado da gran mármore sala de espera foi unha fileira de billete de contadores. El camiñou ata o próximo contador e deu nah un cuestionamento mira. El examinou o seu oficinas e aseos. O aeroporto estaba baleiro. El volveu para o balcón e tentou o teléfono que estaba sobre a mesa. Non me sorprende que a liña non funciona. Shaggy barallar sons veu detrás. Virar, el caeu no seu teléfono e colleu a arma.
  
  
  Foi Tamara. Hey, vostede non ten que dicir-me que ela estaba nervioso. Os seus ollos redondos foron o tamaño do pratiños. El foi morto branco. "Eu non podía leva-la máis non," ela dixo.
  
  
  — Non todas as pernas están mellor aquí. El apuntou para o teléfono xunto a súa mesa. "Non hai ninguén aquí. O teléfono e santo son tamén non está funcionando.
  
  
  — Entón, o que imos facer agora?"
  
  
  "Polensia".
  
  
  Ela agarrou miña manga nerviosamente. "Imos ir a Tegucigalpa en primeiro lugar, Nick. Despois de todo, a cidade non pode ser completamente evacuados. Non en tan pouco tempo. Debe haber alguén que nos pode axudar. A policía ou o exército.
  
  
  "Eu adoro ver o seu bebé, pero eu non podo. Hai que primeiro atopar alguén para explicar este saca-rolhas. E se atopamos a alguén como que, o único problema é se eles confían en nós. Somos estranxeiros sen un pasaporte ou visado. Non, eles prefiren pensar que estabamos a causa desta."
  
  
  — Pero non podemos deixar de Zembla. Só o dous de nós.
  
  
  Eu acariciou a súa man, que agora estaba suxeitando a miña. "Aposta?"..
  
  
  
  
  Capítulo 8
  
  
  
  
  Unha hora máis tarde, fomos para abaixo Tuguigalpa en un roubo militar land Rover para a aldea de montaña de Polencia.
  
  
  Tivemos sorte o suficiente para atopar algo que estaba viaxando nunha deserta aeroporto. O rover estaba aparcado en un pequeno aeroporto de policía de garaxe á beira do antigo avións de hélice. O coche foi levantado e o dereito roda dianteira foi eliminado. Tan pronto como a de Honduras autoridades decidiron actuar, non era, obviamente, un pánico xeral. O rover foi só deixou atrás. Foi enferrujado, con un rachado parabrisas e un arrugaran radiador reixa. Pero o máis importante, que foi completamente pechado. Neste altitude, así como máis arriba, nas montañas, onde tivemos que ir, non existe tal cousa como o inverno. Por suposto, nada en comparación coas actuais circunstancias, pero o feito de que Hondureños usado pechado os coches feitos sentido. Eu estaba grata por iso.
  
  
  Eu atopei unha correspondencia pneumático no garaxe. Mentres tanto, Tamara foi percorre a través de varias bombonas de gas fóra da estación de gas. Eu estaba cambiando a súa roda, cando ela veu para me dicir que a bomba non estaba a traballar - non houbo corrupción. Afortunadamente, atopamos varios barrís de gasolina. Conseguimos para bombear auga suficiente coa man bomba para cubrir seis latas e o depósito de todo-o-terreo vehículo. Despois de todo, de alta octanagem certamente queimar un burato nos cilindros. A saca-rolhas foi o quão rápido. Non había armas na Rover, que non é sorprendente. Atopamos unha bobina de corda e un kit de urxencia . Antes de saír, Tamara cambiou o curativo no meu ombreiro. El estaba feliz que o sangramento parou e os buratos eran ben pechado. Con todo, non había medicamentos para reducir a roer dor. A súa tentando esquecer a dor. O meu estudo da filosofía Oriental e a miña extensa clases de ioga debe axuda-me a facelo. Espírito derrotas materia - e funciona!
  
  
  Finalmente, no camiño, entendemos que o forno estaba a traballar como mal e o silenciador estaba rachado. Un continuo trovejando e queima cheiro chea de cabina. Ela, eu penso, como irónico sería se a intoxicación por monóxido de carbono nos levou a morrer antes de nós tivo a oportunidade de morrer dunha forma máis adecuada. Persoalmente, ela preferiu neve xeada ou quente levar.
  
  
  Eu dirixía a ela. Tamara atopou o seu camiño a través do mapa de que ela tiña se desenvolveu no colo. O percorrido que tivo consistiu nunha continua zigzag a través dos outeiros e, finalmente, un final, terriblemente subida íngreme para Polencia. Escalada estes picos non pode ser considerado algo espectacular. Eles non son particularmente inclinadas e non caer na mesma categoría como os Alpes ou o máis novo Montañas Rochosas. Pero agora tivemos que cortar a través da neve cubertas de bosques. Escalada vento pasa e xeado tirada por cabalos e rutas de montaña era máis perigosa do que parecía. Nubes escuras pairava sobre nós. Columnas de gris néboa e neve, mesturadas en lugares con granizo, atacou o todo-o-terreo vehículo de todos os lados.
  
  
  En ambos os dous lados da estrada estreita, un pequeno exército de nativos estaba movendo. Refuxiados que deixaron as súas aldeas e cabanas. Eles marchou para a protección de Tegucigalpa. Algúns foron montados en cabalos ou mulas, outros tiñan coches, pero a maioría foron camiñando. Eles usaban fluíndo poncho, solta pantalóns de algodón, e sandalias. Mal vestida e miserable, que marchou, xunto coas súas escasas posesións nas súas costas. Se eles eran partidarios de Zembla, eles non mostra-lo.
  
  
  Un día, el parou para deixar un coche rápido. Tamara abriu a fiestra lateral. — Como agora é a Polencia?" — Que é iso? ", ela preguntou o mestizo . El fixo unha pausa por un momento, a continuación, tirou o poncho máis axustado ao redor do seu conxelados corpo. "Quizais unha hora. A estrada é malo. Volver se pode.
  
  
  — Non, temos que seguir adiante. Grazas a vostede.'
  
  
  O home puxo a súa man sobre a fiestra. — Non é ningún uso, señorita. Algúns deles están en torno a nós por medio de pensións. As persoas con armas perseguido nos torno nosas casas."
  
  
  "Soldados?
  
  
  'Non. os outros. Eu non sei por que eles querían a nosa pequena aldea. Cando confrontados con unha arma, é mellor non facer preguntas e obedecer."
  
  
  "Nós imos ser coidadoso. Muchas gracias, señor. Tamara pechou a fiestra. O seu rostro estaba triste como nós diriximos. "Non hai ningunha dúbida sobre iso agora, Nick. Vostede estaba certo. O transmisor está alí.
  
  
  'Si. E unha cousa. Zembla xa estaba alí.
  
  
  Ela me deu unha forte ollar. — Como pode ser tan seguro?"
  
  
  "Eu non estou seguro, pero cabe a programación. Canles non debe ser moi grande. Eles foron prefabricados e nós prestamos moita atención para un fixo lonxitude de onda. Ordes foron feitas en torno a un templo Maia. Zembla instalado ih secretaría, sen supervisión. Deste xeito, ningún estado vai facer sospeitosos e enviar soldados para investigar o ego actividades. Agora que as cousas foran mal, el tivo que facer unha selección. El podería desmontar as súas canles e esquecer-se sobre o seu programa, ou podería aplicar os seus plans a calquera custo. E eu aínda non ver este fanático desistir. Segundo o ferreiro, que ten algo que ver co complexo de mártir. Agora que Polencia é ocupado por ego bandidos armados, é evidente que Zebla decidiu loitar ata o final ambas as formas. Xa que non hai contacto de radio, eu diría que está voando de volta e cara atrás entre as súas mensaxes de apoio e comandar os seus homes."
  
  
  "Quere dicir que o Coronel Zembla é aquí en Polencia?"
  
  
  "El debe ir fóra de novo e deixou a sentinela."
  
  
  "Nós non estamos seguro, Nick.
  
  
  El agarrou o Rover volante como se fose Zembla pescozo.
  
  
  "Non, non temos seguro."
  
  
  Loitamos para atopar o noso camiño cara arriba. Ás veces entre os grupos de árbores, cuxos ramas son dobrados baixo unha inusual carga de neve. Ás veces, na néboa-envolta montaña varía con cantís dun lado e gris baleiro sobre o outro. O frío aumentou. Un vento xeado cortada a través da cabina como unha navalla a través de papel, e os nosos dentes batían como castañolas. Finalmente, chegamos a unha pequena meseta, a plena fin de un triangular val. No outro lado do val foi Polencia.
  
  
  Unha ampla, brillante chaira estirado para fóra diante de nós. Sergei foi ofuscante reflectida na neve intocada. Só o ceo parecía brillo e brillo. O caendo masas de nubes brillaban como o mercurio. O val brillou branca e asombrosa fermosa. Graciosa xeo cúpulas cuberta a unha terra verde. Un río fluíu no medio do val. El podía ver onde corría cara o val. Montañoso petos baixo unha espesa capa de neve apuntou para as corredeiras. Moitas fervenzas, agora rodeado por xeo, indica unha posición máis elevada. Polencia foi situado ao pé dunha gran fervenza. Normalmente, a aldea casas foron feitas ata o de beis-gris de pedra e revoco, pero agora era un conxunto de ruínas de marfil cabanas ao redor igualmente igrexa branca.
  
  
  El sabía que non ía ser un home en garda sobre a torre da igrexa. Outros van patrullar as rúas, e algúns vai sentir-se sobre as ladeiras inclinadas todo o val. Os gardas que podía ver, seis deles, foron formando manchas escuras na luz de fondo. Dous deles estaban de pé na improvisada bloqueo formado por unha cerca ao redor de toras na estrada que leva a Polencia. Os outros están dispostos en un semicírculo no noso lado da aldea, por exemplo.
  
  
  Eles non vimos nós aínda. Se non, eles terían feito algo, " Tamara dixo. "Eles están só alí de pé... Ou quizais eles saben o que está a benvida e esperar sen disparar ata chegar a unha lamber".
  
  
  — Ben, non imos manter ih espera por máis tempo.
  
  
  — Podemos tentar levar o último sentinela, con un desvío. Poderiamos usar o ego arma.
  
  
  El non respondeu de inmediato. Eu estudei a área e o pensamento. Tentou vir cara arriba con un plan que tiña unha boa oportunidade de éxito. Eu realmente non me gusta.
  
  
  "Non, non sabemos do seu horario," eu dixo a ela despois dun tempo. — E non temos tempo para estar aquí e clasificar este para fóra." Ademais, a aldea está completamente aberto. Vai ser un inferno de unha chea máis difícil para chegar alí. E mesmo se funciona, que pode non saber o ih localización. Entón, nós imos dar-nos de distancia. Non, a nosa única oportunidade é a folga antes de que eles saben que estamos aquí.
  
  
  "Ben, diga-me como!"
  
  
  Eu revisión de todo. A continuación, unha bobina de corda da parte de atrás do coche levou. "Dáme a súa arma," eu dixo.
  
  
  'Por que? Hai só tres voltas esquerda no nen.
  
  
  "Excelente. Que dous máis que eu deixei. Ah, e outra granada, por favor.
  
  
  Ela parecía triste, pero ela fixo como el preguntou.
  
  
  "Onde imos?'Que é iso?", preguntou ela, como ela preparado para saír en todo o Rover.
  
  
  "Non nós, pero me. Estar aquí."
  
  
  "Nick, non!
  
  
  'Así é como debe ser. Mentres tanto, podes transformar o jeep arredor e encher o tanque por latas. Se eu ter éxito, unha rápida retirada pode ser necesario. Se eu non veñen, a continuación,...
  
  
  'Non diga iso."
  
  
  "Se eu non ter éxito", repetiu el, " entón tes unha oportunidade." A gasolina é máis que suficiente para volver a Tegucigalpa.
  
  
  — Eu odio ti", ela chamou despois de min. El mirou por riba do ombreiro na figura esvelta sentado no land Rover . Se só non foi tan maldita frío, e a situación non era tan perigoso e urxente! A continuación gustaríame saber se ela sabe o que é amor, tamén. O meu sexto sentido me dixo que o meu amable axente ruso estaba namorado suficiente para facernos esquecer que xa tiña frío.
  
  
  El chegou a ambos extremos da meseta e comezou a subir os outeiros que levou ata a enorme penedo por riba do val. Eu tiña que premer abaixo a neve con un pé, ata que foi duro o suficiente para soster a miña alenka. A continuación, o outro pé, o seguinte anaco e así por diante. Foi desgastante para a morte. Paso a paso, subiu. Logo, os seus músculos da perna deixou de sentir, debido á pisando. En moi íngreme seccións, que tivo que rastexaren sobre os seus xeonllos. El se esforzou para obter-se coas mans. El finalmente chegou a parte superior do penedo. Agora a miña viaxe para o rock é abrir máis de media milla de distancia.
  
  
  A primeira parte non foi moi difícil. Ela consistía principalmente de un labirinto de arbustos e pequenas árbores, en torno ao cal aleatoria ramas creceu en lugares máis estraños. Pero, entón, o sotobosque dos varridas polo vento árbores vellas parado. Eu vin a un denso bosque. Grandes árbores coníferas, carballos e olmos curvouse baixo o refachos de vento. As ramas cambiou rapidamente. Parecía que os brazos estaban bailando arredor dun lado a outro para manter calefacción. Algunhas árbores entrou en colapso baixo o peso da neve e rompe co conxelado tronco. Eu tiña que camiñar sobre eles ou baixo eles, rastreando máis que camiñar.
  
  
  A pesar da neve que cubría todo e nivelado, el viu que as árbores estaban de pé sobre un outeiro. Este monte estaba por enriba do leito do río, xusto antes de que o lugar onde o río trovejou abaixo no val. Houbo un gran grupo de angelesas; escuro, curvo formas xuntos. Eu fun alí baixo a cuberta de árbores. Aquí, o vento estaba menos forte e a neve menos denso. El saíu para a ribeira e mirou arredor con coidado. O vento cesou. Isto permitiu que para un mellor control do camiño. A neve en torno a min parecía tranquilo e agradable. A corda pesou na miña ferido no ombreiro. Eu tería gusto de xoga-lo sobre o meu outro ombreiro, pero eu tiña que manter a miña man dereita libres para tirar.
  
  
  El tirou a través da pistola automática varias veces para liberar o ego do petróleo que tiña engrosar do frío. El deixou morto, e Stahl esperou. Eu tería oído a ela se había ninguén nas proximidades. Non había ningún sinal de vida en calquera lugar.
  
  
  O río — o que nos chamou-fluíu a través do xeo e neve como un tubo de sumidoiros. El dubidou que ía conxelar en normal de inverno. Árbores e arbustos, arrincados polo temporal, foron ancorada entre as rochas no medio. As árbores formada un duro encoro en torno a el, alongamento de unha base para outra.
  
  
  El mudouse para a dereita a través de un raso depresión cara o precipicio. En torno a fervenza, só antes de que o río baleirado para o val, unha gran árbore de abeto caeu. El estaba medio sobre o banco, a metade no río. As ramas máis baixos foron profundamente baixo a neve, pero as raíces aínda parecía fresco. Isto significa que a árbore fora arrincado moi recentemente.
  
  
  A súa deixou aquí. Un único fío de corda amarrada a ela a unha árbore. El amarre outro cordas en torno a súa cintura. El atravesou o río conxelado e dirixiu para a fervenza. Camiñando sobre o xeo dos ríos sería máis fácil, pero eu non quero ser descuberto. O meu plan era sinxelo. Polo tempo que tiña usado a lonxitude total da corda, el sería preto o suficiente para a fervenza para implantar Tamara perfectamente camuflado granada e destruír os voluminosos encoro. El foi contando co feito de que o recén formados de xeo non sería completamente conxunto. Se o xeo rompe, esta masa acumulada sería xurrar para abaixo como a auga en torno a un depósito. Polencia foi dereito para abaixo no val. A poboación desapareceu. Só Zembla homes e o transmisor permaneceu na cidade.
  
  
  Non era seguro. A granada podería ter ido antes de que eu chegou a seguridade das árbores. Unha parede de neve e xeo ía desprazar ao longo do borde a unha velocidade vertixinosa. O resultado sería tan mortal como un deslizamento de terra. E eu non ía deixar-me ser pego en que turbillón. El non sabía nada sobre o punto de ignición configuración. A corda foi a miña única esperanza.
  
  
  O encoro estaba aínda quince metros de distancia, outra de dez. O seu camiño foi mimmo de pólas e pedras. Ocupou a mandarina bomba na man, o automático pistola na outra. Eu penso que eu oín voces, pero eu non podía ver nada. Non por moito tempo. O seu seguimento lambe, o meu obxectivo e o meu corpo foron tan baixo como só ela podía dobrar máis. Tiña case alcanzou o penedo cando escoitou os sons de novo. Esta vez non houbo erro! Algúns homes viñeron a través do bosque de abetos. Eles estaban camiñando en dirección ao río. Ih voces eco a través da neve. Eu podía escoitar claramente o que eles estaban dicindo. "...hai pegadas aquí, eu dixen a vostede, eu penso que eu vin algo estraño. El non pode estar moi lonxe.
  
  
  Houbo un rexistro saíndo de xeo sobre un metro de distancia de min. El mergullou para este abrigo no xeo e atopou-se nunha sala de farfalhar ramas. O meu perseguidores debe ter oído falar de min. A súa respiración pego, o ruso pistola preparado para o lume na miña man. Outra voz escoitou, gritando en español. 'O mundo. Votación corda. Que pasa a través do río.
  
  
  Ela, mirou a través da pólas mortos. Ela podería facer para fóra catro figuras deixar na marxe do río. Os homes estaban a usar un disforme uniforme un emblema que tiña visto antes no templo. Ih cuberto puños agarrou-se para os seus rifles como eles mirou fixamente para o xeo. Unha lixeira brisa sopraba, facendo ihk vara para os seus corpos. "Como xeado como a súa irmá", dixo o terceiro, rindo. "Ola!" o segundo home respondeu con un xesto obsceno. "Tome a corda, José. Imos ver se vostede é un bo pescador.
  
  
  Chegou a corda ao redor dela cintura e desamarrou el. Ela non estaba obrigado a tirar catro caras tres veces. El caeu a corda e asistir-lo esquivar no xeo. El inconscientemente, levantou a súa man esquerda, unha con Tamara bomba. Pingas de sangue, de súpeto, formado na miña testa. El mirou para o granada en descrença. A súa accidentalmente rompe a ignición tubo de tres cuartos do camiño cara arriba. Presuntamente, iso aconteceu cando el mergullou para cubrir. Tres cuartos do que? O shell foi armado e pode explotar en calquera momento — pero cando? Eu agáchase detrás dunha árbore caída, se pregunta se unha granada ía explotar no meu rostro. De súpeto, eu oín: "Oye amigos ! Seguindo os pasos de Ombre. Hai alguén sentado á beira do río!
  
  
  Catro homes veu abertamente en min. Un inclinou a cabeza para estudar as pistas. Todos eles tiñan rifles nas súas mans, listo para disparar. Foi coidadosamente feitas por Tamara pistola do líder dos catro. El tiña só vinte metros de distancia, cando el lanzou a súa vez. Ela, viu o home incorporarse o seu brazo e caer de xeonllos. Eu deixei unha mandarina bomba na bifurcación da rama. Odín restantes trío escorregou e caeu de bruzos sobre o xeo. Os outros dous inmediatamente abriu fogo. As balas perseguido despois de pilas de neve e xeo fragmentos que machucar meu rostro. Gañou uns segundos grazas ao efecto sorpresa. A continuación, estes faces vai mirar mellor. E ela estaba case ih en os seus ollos. Eles non podía perder.
  
  
  Segundos tiña completamente pasou cando a granada estoupou. A explosión me bater na parte de atrás como un puño de ferro. Eu sentín o xeo tremer baixo os meus pés como a explosión resgou a través da áspera encoro. El voou a través do aire, caeu de novo, e derrapar. Eu foi alcanzado por unha choiva torrencial de xeo, neve, e de madeira. El escoitou a outros homes berros como o trono da explosión morreu lonxe... e, a continuación, o xeo comezou a rachar con un sinistro ruxido. A auga fría baixo o xeo non tiña conxelado aínda. Agora que comezou a fluír rapidamente ao longo do borde do cráter. O xeo xemeu e estremeceuse baixo a forte presión, que comezou a romper. Grandes buratos fixo visible. A masa de xeo non é realizada de volta e, xunto cos restos do bosque, comezou a desprazar como unha enorme conxelados linguado a través da punta na parte superior da cidade.
  
  
  El intentou levantarse. O xeo bailou e balance para arriba e para abaixo. El caeu de xeonllos de novo. El non podía sequera rastexaren a poucos metros da costa. El mirou de esguello para os seus perseguidores. O home que saltou ela tiña ido aínda. Todo o que eu podía ver eran as mans que foron agarrando desesperadamente a calquera cousa. El caeu a través dunha fenda no xeo. Os outros slithered e berrou. El non podía facer nada, pero se pega as ramas da árbore. O liberado río subiu violentamente a través de dez-pé lagoa. Ambos os bancos foron cubertos con unha forte corrente. Odin en torno Zembla persoas intentou saír en torno a esta fonte borbulhante. O xeo rompe. Un berro, e a furia de inundación tragou o ego. Os dous restantes homes uivou como homes fronte a morte. Non había nada que facer. De forma constante nós esvarou cara o precipicio. Anacos de xeo e os restos de árbores bateu nós de todos os lados.
  
  
  A parte superior da fervenza se asemellaba a un xigante de hidromasaxe. Todo estaba xirando e que está a ser levado para o centro de traballo. Eu estaba absorbido para el con un horrible gurgling son. A continuación, el caeu.
  
  
  Estendín desesperadamente para calquera cousa que pode retardar o meu baixada. Eu peguei el, colleu o rexistro, perdín o meu ego de novo, pero eu agarrou-lo de novo. Moitas ramas foron agarrados ou dobres preto do tronco. Pero aínda había o suficiente pólas e agullas para suavizar o meu caer. Stahl ruído é máis alto. Era como se as válvulas de seguridade de mil caldeiras de vapor de súpeto abriu para liberar o exceso de vapor. Neve e xeo derramado no centro de Polencia. A cidade enteira estaba sumido nunha masa de xeo que rapidamente subiu para arriba e caeu para baixo. Ela estaba no centro de esta turbillón cando boquiaberto ollos entrou o tronco de un sincero árbore aos meus pés.
  
  
  El mirou cos ollos arregalados no grupo de homes. Eles foron expulsados ao redor da cidade e espalladas por toda a chaira. Mentres tanto, eu estaba a ser baleado. Todo o que eu podía facer era pasear e rezar. Eu esperaba que eu estaba movendo tan rápido que eles non podía me bateu. Pero non moi rápido, ou, porque, entón, eu romper o meu pescozo. El foi pego en un turbillón de auga corrente, rochas e árbores. Gawker bateu unha rama de herba por riba do meu oído. Outro gawker con un metálicos guincho ricochet o boulder que mimmo pasara. El me fixo tensa no medo. O río, a continuación, bateu o val chan con forza de unha bala de canón. Eu estaba derrubado meus pés e xogado en algún lugar. Obxectos invisibles bateu en min. Eu estaba sumido por ondas de auga xeada ata que se viu negro diante dos meus ollos.
  
  
  Unha forte corrente me trouxo de volta á superficie antes de que podo entender o que estaba acontecendo. A medio camiño a través do achatada e case completamente destruído aldea de seu, el veu para a superficie. Eu xoguei ata auga e adecuar sabe o que outros merda. A súa tentando nadar. Unha facada en volta me fixo caer. Eu aínda non fixo ningún progreso. Polo tanto, el continuou a estar no lugar para manter a cabeza por riba da auga. Ela esperaba que, deste xeito tamén estimular o meu sangue da circulación. Era como estar no Océano Ártico. En calquera caso, as miñas posibilidades de supervivencia non eran moito maior! Outro tiro foi enviado despois de min. A continuación, el foi para fóra de alcance, preto do que debe ser a igrexa de Polencia.
  
  
  O río rolou incontrolado. O meu conxelar o sangue nas miñas veas. Os meus nervios estaban dormentes. Eu non podía sentir o seu máis. Levar halteres parecía ser pegados aos meus brazos e pernas. El foi baixo, rompe a superficie, e comezou a afundir outra vez.
  
  
  'Nick! Nick, agarde...
  
  
  A voz veu ao redor da néboa, de algún lugar lonxe. El aceno coa man convulsivamente. Unha forte man agarrou o meu pulso. El tirou dela e intentou para axuda-la. Ela loitou coa actual. El loitou contra a vontade de desistir. El loitou contra a case esmagadora ganas de ir a durmir e afondar na maior waterbed no mundo. Pero a banda non desistir e continuou a tirar-me. Finalmente, el se sentía terra firme. Eu aínda estaba a ser arrastrado. A auga xiraban en torno miñas coxas, xeonllos e nocellos... e, a continuación, el voou para fóra! El levou un pouco inestable pasos e entrou en colapso.
  
  
  'Alcume. grazas a Deus. Eu podía escoitar o tremor na súa voz. Grandes bágoas brotou no Tamara ollos. "Grazas a Deus que nadou preto o suficiente para a praia para ser facilmente pego." Está todo ben?"
  
  
  'Nada diso. A miña voz rachada. El balance a cabeza canso e mirou para Nah. É bo ter unha muller coidar de ti, eu penso.
  
  
  
  
  Capítulo 9
  
  
  
  
  Era noite cando volvemos a Tamara de Cessna. Non había estrelas no ceo para nós. Unha choiva repentina de neve cubertas de árbores e cubriu o chan, que xa estaba cuberto por un pano branco. Estaba frío. Cada respiración ferido. A miña involuntaria de natación cubriu a miña cellas e barba con unha capa de xeo.
  
  
  Fomos agradavelmente sorprendido ao ver unha escura banda de maçante luz amarela sobre o centro de Tegucigalpa, a capital de Honduras. Polo tanto, a nosa creo que foi correcta. A cidade ten dado calor e abrigo para os sen teito e encallada xestión vai levar á perda. O aeroporto e as estradas que levan a que aínda estaban desertas. Nós só considerou a posibilidade de ir para a cidade. Pero o vello argumentos foron de novo decisivo. Queremos gastar moito tempo buscando o dereito autoridades. No caso improbable de que eles confían en nós, ih axuda vai ser cuestionable, e se eles non confían en nós, imos ser o perdedor. Engadido a isto foi o perigo de que algúns poden cooperar con Zembla e secretaría traballo contra o goberno. Sen datos precisos, que nunca tería coñecido que estabamos lidando.
  
  
  — E que a explicación que temos que dar para o que pasou en Polencia?" Tamara balance a cabeza. "Nick, que foi o máis salvaxe truco que eu xa vin. Se eu non sabía mellor, eu podería xurar que tiña toda unha botella de vodka.
  
  
  "O seu hotel sería un frank agora," eu respondín, bufando. "By the way, non ten unha idea mellor para destruír esta instalación cos nosos recursos limitados?"
  
  
  "Ben ... non, non inmediatamente, pero eu aínda creo que..."
  
  
  "Mañá de luns náuseas do director!"
  
  
  "O que quere dicir, Nick?
  
  
  'Esquece-lo. Basta lembrar que só un transmisor é destruído. Dous máis adiante. E temos que "facelo con un total de tres balas e, por suposto, o seu tabaco."
  
  
  "Nick, iso non é xusto! ela dixo, facendo beicinho. "Non hai nada de malo coa miña tabaco."
  
  
  "Nada Smokey podería facer para curar un oso," eu dixo. "¿Quere-me a luz o seu un cigarro?"
  
  
  "Non exactamente", ela riu. "Quen é Smokey Oso?"
  
  
  "Non levaría moito tempo para explicar isto. By the way, eu me gusta a ela para ter un cigarro agora con un grolo de vodka. Pero só a miña propia marca con un ouro bocal.
  
  
  "Golden bocal! Ir á fronte, continuar. Por iso é necesario?
  
  
  "Este é o meu T-zone."
  
  
  "T-zona ?"
  
  
  "Deus Todopoderoso! Tamara, non ensinan nada en todo, neste academia en Ulyanovsk Avenida? Non vai últimos quince minutos en Manhattan.
  
  
  "Polo menos eles non nos ensinar sobre o T-zonas . Ademais, parece indecente.
  
  
  Foi nos meus beizos para dicir que non era. Pero despois remember me de unha gran película, ela tiña visto algunhas semanas atrás. Ela pode ser certo. El limpou a gorxa e rosmou, " deixa-me unha cookie."
  
  
  Ela me deu unha cookie. Foi un dos queixo e galletas de manteiga de cacahuete atopa en máquinas de venda automática. Foi unha web-based comestibles elemento que poderiamos atopar nunha deserta aeroporto, e no límite das nosas capacidades, que cortado en a máquina de venda automática, e tirou unha ducia de paquetes con nós. O pequeno chocolates na máquina de venda automática, porta seguinte foron totalmente comestible, aínda despois de que descongelado-los. Entón, despois de que o noso ataque, que foi cuberto con Cessna tanques. Tamara embarcou no avión en un baleiro coche, fóra do vento.
  
  
  Aínda estabamos alí. Estabamos en Cessna. O motor estaba en marcha lenta, e a calefacción estaba conectado a plena capacidade para descongelar nós. Nós mastigado sobre estas galletas. Eu estaba usando Tamara abrigo, mentres o meu era o secado. O meu pantalóns e medias preso para min como un bloque de xeo. Buscamos os edificios para mantas ou secar roupa. Ningún resultado. Durante a evacuación do aeroporto, todo útil, ao parecer, foi levado con eles. El mirou para Tamara, en suave luz verde do panel de control. A súa frialdade, forza e coraxe eran aínda admiraba. Ela loitou, maldito, e axudou-me a revivir me no land Rover . Eu estaba preto de esgotamento despois de que fuxiu a poucos restantes caras Zembla tiña colocado o agora-devastada Polencia. Ela conseguiu. Ela estaba dirixido a todo o camiño de volta. Nós argumentou sobre se debe aproveitar o seu encharcado roupa e conxelar no seu bunda, ou estar neles e modestamente converterse en un bloque de xeo. Finalmente, chegamos a un compromiso. Eu tirou o abrigo e camisas e poñer no seu abrigo. O resto tivo que seca correctamente.
  
  
  Agora que finalmente fomos capaces de descansar en paz, quedou claro que, Tamara tamén foi ao final da súa forza. Ela foi na carreira para dous días e noites. O seu rostro e a postura mostrou signos de fatiga. Eu non podería ter feito moito mellor. Tamara cepillado migallas do seu colo e lambeu os dedos.
  
  
  'Bo. E onde agora? Puntarenas, Costa Rica?
  
  
  'Non. Eu balance miña cabeza.
  
  
  "Pero Nick, Panamá vale moitos máis ao sur! Vostede non creo que...
  
  
  "Si, nós imos ir a Puntarenas en primeiro lugar," eu dixo, interrompendo a súa protesta ... Mirar para ti, Tamara. Está morto de cansazo. Eu podería voar neste avión para ti, pero eu non creo que moitas persoas están mellor fóra. E neste tipo de tempo, que sería moi moi duro para estar só no aire. Necesitamos descansar un pouco.
  
  
  — Pero nós non temos tempo para iso.
  
  
  "Entón nós imos ter que atopar o tempo," eu dixo con firmeza. Ela mirou para min questioningly, a continuación, suspirou. "Está seguro, Nick, como de costume. Poucas horas de bóvedas sería o camiño para saír.
  
  
  Cessna 150 non está deseñado para bóvedas. Pero Tamara preparou outra sorpresa para min. Nah tiña asentos reclinables, que son frecuentemente atopados en coches estes días. Dobradas cara atrás, eles foron un pouco torpe camas, pero pode durmir sobre eles. Ben, non foi por FAA lista de necesario equipos, pero Tamara non parecen importarlle moito sobre NÓS normas de seguridade. Neste punto, eu non me importa tanto. Nós estirado para fóra, cada un na súa propia cadeira, preto de oito centímetros do outro. Poñemos en silencio por un tempo, mirando uns para os outros. O silencio fíxose opresivo.
  
  
  "Nós non pode só deixar o motor funcionando durante toda a noite," ela comezou.
  
  
  'Non'.
  
  
  "Debe ser moi frío aquí sen algo para quentar."
  
  
  Un minuto de silencio. A atmosfera foi acusado de tácito desexos e sedutor pensamentos. "Podemos compartir a súa abrigo, entón, non imos quedar frío", el finalmente dixo a ela.
  
  
  Si, ela accedeu. Ela levantouse e saíu da ignición. O motor tossiu algunhas veces e, a continuación, parou. Un súbito silencio caeu sobre nós. Tamara dubidou... Ela lentamente se senta a carón de min no meu asento estreito. Virando a cara min, ela estendeu a súa altura total. El abriu o seu abrigo e envolto nós nel. El mantivo o seu corpo para el. A súa rolda de alta seos sentín como conxelado mazás no meu peito espido como ela aconchegou-se automaticamente para min. O noso coxas tocou. Un arrepío percorreu o seu. E non era do frío.
  
  
  El non quería asustar ou machucá-la. Eu teño el para moitas outras cousas. De súpeto, facendo o seu amante era demasiado arriscado. Pero eu non podía controlar miñas mans máis. Lentamente e unstoppably, eles esvarou cara a abaixo para ela cintura delgada e baixo a súa lá camisola. Os meus dedos esvarou suavemente sobre o seu tenso, apartamento estómago. Eu podía sentir o seu tremendo baixo o meu tocar. Un escaldante, tipos de calor aumentou a través do meu corpo. A miña man acariciar a súa pel aveludada, buscando, esperando. E, a continuación, el sentiu — un formigamento pulsar, unha vaga, pero significativa reumatismo.
  
  
  Nós bicou. Preguiceiro e provocando en primeiro lugar. A continuación, máis difícil. Unha ardente paixón parecía queimar-se en Tamara. O seu corpo tremía nas miñas mans en movementos ondulantes. A súa boca era como un amargo froita. El estremeceuse e tenso baixo a forza do seu abrazo. Finalmente, ela rompe de balde. Ela riu. Un orgullo, auto-satisfacción sorriso, como se mofando o meu desexo. Pero se ela fixo divertido de nada, foi o seu propio desexo, non a miña. Non houbo brutalidade ou motivo no seu sorriso.
  
  
  Ela non resistir miñas mans. Por outra banda, ela silenciosamente me pediu cos seus movementos, ata que estaba espido lado por lado. A cabina estaba quente e húmido, e non só quente. Lentamente e en silencio, el tirou a chaqueta de volta. A súa foi mirando para nah, realmente mirando para nah, todo o camiño. A súa suave, brillante da pel, o seu perfecto seos co seu crimson mamilos, a súa exuberante boca que se levantou e caeu con ela, respiración rápida, a súa redonda, suave coxas que se converteu en longo, fermosas pernas. Os meus ollos devorado ela. Ela mirou encantador. Ela estendeu os brazos para aperta-me. "Nick, Nick... — ¿Que é iso? ", ela murmurou. "Vostede é tan forte, como un home de verdade. Un voto como debe ser esta noite, un voto como eu dar-me para ti. Non reside, sen trucos. Non Rusia e América. Só un home e unha muller xuntos... eu bico unha mama suavemente, a continuación, o outro. Ela se encolleu, agarrou o meu cabelo, e tirou-me para outro lamber. A miña man esvarou entre as pernas e, a continuación, ata o suave dentro das súas coxas. Os seus cadros relaxado. Xeonllos difusión ampla, invitando-me leva-la completamente.
  
  
  Ela nos fixo rodar na nosa pequena cadeira. Agora estabamos en algo máis. É menor. Unha das súas longas, vacilante pernas colgadas a partir do final da materia, apoiando os nosos corpos. Lentamente, ela baixou a súa man entre os nosos corpos. Ela apertou-me suavemente contra ela mollada, quente, tremendo carne. En pequenas, lúdica círculos, ela comezou a torcer e contorce. Os seus dedos con avidez presionado me para nah.
  
  
  "Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!" ela sen folgos suspirou. Era coma se ela tiña completamente engulido-me profundamente dentro dela. O seu corpo torcido. Xemendo con pracer, ela comezou a súa pernas. Os seus brazos e pernas envolto en torno a miña tensa, móbil corpo. Un frío correu a miña columna vertebral. El sentiu o seu músculos se contraen, como se eles xa non eran parte do seu corpo. Bateu. Con toda a súa alma e corpo, eu estaba en éxtase de felicidade neste momento. Ela implica súas pernas aínda máis axustado ao redor do meu espasmos coxas. A súa namorada dedos masaxe me con movementos rítmicos. O meu reprimida éxtase derramado dentro nah. El estremeceuse. El xa non podía controlar os seus movementos.
  
  
  Tamara dedos cavou máis profundo na miña carne. Aínda lambendo, ela apertou-me entre os seus lánzase tenso coxas. Ela xemía e xemía baixo de min como a súa propia paixón irrompeu con forza de onda. Os nosos corpos apertou convulsivamente. Nunca parecía acabar.
  
  
  Cando todo estaba terminado, nós laicos para abaixo por un tempo máis longo, esgotado e completa. As nosas bocas cerrados. O son da nosa respiración era profundo e pesado.
  
  
  "Nick", ela murmurou, como nós comezou a caer nun sono profundo.
  
  
  'Mmmmm ...?'
  
  
  "Nick, que é Smokey Oso?"
  
  
  
  
  Capítulo 10
  
  
  
  
  Costa Rica tamén consiste principalmente de montañas. Algúns deles están dormentes volcáns, que ás veces chegar a unha altura de máis de tres mil metros. Pero, en teoría, mesmo a menor parte das terras baixas, foi agora a esta altura. As montañas se elevou por riba del un inimaxinable altura. Como Coronel Zembla tiña previsto, o tempo foi quedando peor debido a un campo de forza perturbación. Agora que os dous transmisores foron destruídos, o encoro de pasamáns foron pechadas. As nevadas que Tamara e eu probei en Honduras se converteu nun furacán.
  
  
  Un frío terrible apoderouse o aeroporto como nós voou sur tarde de noite. Tamara voou un gran arco sobre o Océano Pacífico para evitar a tempestade, na medida do posible. Pero como nós virou cara ao interior cara Puntarenas, que foi pego en un uivo, cegando tormenta de neve. Con todo, Tamara conseguiu pousar o avión con seguridade nun prado próximo a esta Costa Rica cidade portuaria. O Cessna ás estaban cubertas cunha grosa capa de xeo. O de-icers non realizar-se.
  
  
  Os dous gandeiros pousamos seguinte á propiedade un 1940 Buick sedán de catro portas. O coche foi garantido con ferro fío. O asento traseiro deu camiño para galiñas. O labrego non me gusta a Nicaragua diñeiro moito, pero nós non temos calquera outro medio de pagamento. Nós tamén realmente non lle gusta o feito de que tivemos que pagar dez veces o prezo diario por esta rareza. Que perseguiu o galo de todo o van e partiu.
  
  
  O contraste entre as terras altas de Honduras e a rexión costeira da Costa Rica foi inmediatamente perceptible. A neve que caera hai no bosque aínda era suave. Aquí, o vento soprou libremente en todo o vastas extensións de Nicoya Bay . A neve estaba encantada de chairas e acumulado en vales ou baixo o abrigo de edificios e grupos de árbores. O vento sopraba sobre nós dende todas as direccións. Refachos de vento, en ocasións, levou o coche perigosamente preto da gabias de drenaxe que correu paralelo en ambos os dous lados da estrada. Ás veces estabamos case en pé aínda cando a cidade e a neve foron caendo contra nós. A constante do vento virou a neve e a cidade en unha masa de xeo, que gradualmente conxelar en concreto-codia dura. El rangeu como pasamos ego. O ceo era un branco abraiante, cheo de reflexións e luces piscando. É incrible que tal frío intenso e tan abraiante beleza poden ser combinados. A combinación destes dous momentos cego min como eu loitaba con volante. Eu mal podía ver as ramas de árbores e arbustos chicotadas nós. O coche bateu ihs, un por un. Tamara aconchegou-se para min para quentar un pouco.
  
  
  Finalmente entramos en Puntarenas. É o principal porto da Costa Rica, no Océano Pacífico. A cidade está situada preto de 140 km ao oeste da capital San José. Isto xeralmente é unha cidade cunha poboación de máis de 30.000 persoas. Agora parecía máis como un baleiro cemiterio. Non había ninguén á vista. Mesmo os animais que tac partes percorrer cidades. Un vello barco de cruceiro e varios atún arrastreiro estaban ancorados no porto. Eles foron conxelados no xeo. A cidade, a neve, e o uivo do vento arrugaran o buques e rompe os seus mastros.
  
  
  Seguimos a condución en menor engrenaxe. Temos a sospeita de que todos Vacaciones foi parte de un resort turístico, no outro lado do porto. Nós veu para Patrón de café. Fume billowed ao redor da cheminea, e o brillo vermello de un moi brillante cociña brillou a través das fiestras. A súa parado. Tamara foi para dentro para pedir direccións. Cando ela volveu, ela estaba visiblemente pálido. "É horrible alí fóra, Nick," ela dixo, a súa voz tremendo. "Parece que toda a área está alí. Mulleres e nenos tremer diante da cociña. Os homes estar en torno a el e ollar apatía. Eles están confusos. Eles están con medo e case sen comida. O Odin en torno a eles me dixeron que non había nada para comer na catedral, onde aínda máis as persoas estaban sentados. Eles están indo a morrer, Nick. Temos que poñer un fío para este!
  
  
  El acariciou súas pernas suavemente. "Imos facer todo o que poidamos. Onde está todo o mundo na sala?
  
  
  Ela balance a cabeza tristemente. "O que imos facer, cando chegar alí, Nick? Vostede non pode dicir que a Señorita Mohada nos enviou. Eles nunca vou compra-lo! Ademais, non sabemos se hai algunha Zembla partidarios no hotel. Poden estar alí, pero o transmisor pode ser escondidos en calquera lugar.
  
  
  "Eu sei, pero temos que comezar nalgún lugar, Tamara, como en Polencia."
  
  
  Finalmente, chegou a unha ampla avenida de hoteis, bares e tendas de souvenirs. Como resultado do aumento do turismo nos últimos cinco anos, eles multiplicáronse despois da choiva. Todos Vacaciones foron en torno a un maior edificios. Foi separada da estrada por unha semi-circular de garaxe. Dende a estrada, que parecía unha gran chrome pico con pouco balcóns. Os dous pisos máis baixos foron estendidos para cercar unha terraza e un xa conxelados piscina. Todo o sitio estaba rodeada por un alto muro de pedra.
  
  
  Quince metros da entrada, a estreita entrada foi bloqueado por un Fiat coche. Un fío de fume escapou do tubo de escape. Así, o motor estaba funcionando. As fiestras estaban pechadas. Pero cando ela parou, a porta á beira do condutor inmediatamente abriu, e un home saíu na nah. Deixou a porta aberta, chegando ata nós. Detrás dela, ela viu outro home de condución. Ambos os homes foron sostendo unha metralleta apuntou para o Buick. El coidadosamente tirou a súa arma e colocado ego sobre o asento ao lado del. Sostendo a arma na súa man dereita, el rolou a fiestra coa súa esquerda. Ela ía estar educado como tempo posible.
  
  
  "Señor?" O home preguntou con unha mirada desconfiado.
  
  
  "Vostede podería mover o seu coche," eu dixo. "Queremos ir para o hotel."
  
  
  "O hotel está cheo. Novos clientes xa non están permitidos.
  
  
  "Nós non estamos invitados," eu dixo rapidamente.
  
  
  'Ah, non? Entón o que?'
  
  
  "Estamos invitados," Tamara dixo.
  
  
  "Negocio", engadiu.
  
  
  O home chiscou e mirou máis alerta ca nunca. Está artistas que son capaces de realizar por pecadores sen Pecado?
  
  
  Tamara e eu intercambiaron unha mirada rápido. Nós non entendía o que quería dicir, pero nós balance a cabeza rapidamente.
  
  
  "Por suposto," eu dixo. "Somos artistas. Será que imos pasar?"
  
  
  Quen son eles, Juan? "Pare con iso!", o condutor do Fiat, berrou.
  
  
  Artistas, " Juan chamado de volta. Ego ollos reducida a fendas. "Pero eles non parecen iguais en todo. Eu creo que ...'
  
  
  Ego interrompeu ela. "Cantamos e broma e..."
  
  
  Pooh! o home riu. "Podemos pensar en algo mellor."
  
  
  "Eu estou de danza," Tamara dixo, nunha baixa, invitando voz, mirando para el. Hey, eu puiden inclinarse para adiante mentres enchendo o meu peito. Non pequeno feat con todas as roupas que ela estaba usando. O sorriso desdeñoso sobre o garda rostro desapareceu como a neve no sol.
  
  
  -"Bueno ! Que é o mellor!'
  
  
  "Si, amigo," el interrompeu, " antes de ver a Señorita Fandango de Fandango e Moer." Unha bailarina exótica con unha reputación mundial. Se vela...
  
  
  "A súa", dixo o home. El baixou o rifle e camiñou de volta para o fiat .
  
  
  "Hostil neno," eu murmurei cando chegou de volta no coche.
  
  
  Deixou a porta aberta e miraba de cerca. El colleu a radio dende o panel de control e dixo algunhas palabras. Houbo un minuto de atraso. Entón veu reumatismo. Que debe ter soaba ben. Polo menos o home asentiu para o condutor, e o Fiat levou de volta.
  
  
  "O primeiro obstáculo é máis," eu dixo, cando estabamos pasado ego. "O transmisor está aquí ao hotel."
  
  
  "Porque non hai seguridade?"
  
  
  "Si, e tamén porque a pousada queimaduras con un santo luz. Isto significa que eles teñen o seu propio xerador. Polo tanto, eles estaban preparados para os próximos eventos. Presuntamente, Zembla xa estacionado seus homes aquí, en anticipación de acontecementos.
  
  
  "Eu espero que todo é quente," Tamara dixo, estremeceuse.
  
  
  El sentiu o seu ombreiro. A ferida foi curado ben. "Eu me pregunta," el dixo a ela, pensativo, " onde escondeu o transmisor."
  
  
  "Ela, se non, eu quero saber quen ou o que estes' pecadores sen pecado ' son?
  
  
  'Eu non sei. Podes bailar, polo camiño?" Ela sorriu. "Eu non sei nada sobre a súa Smokey oso, Nick, pero eu aprendín máis algúns trucos en Ulyanovsk."
  
  
  "Isto pode vir a cadra," eu dixo, " porque eu non coñezo ningún tarxeta de trucos."
  
  
  Eu non estaba sorprendido pola falta de un porteiro. O salón estaba deserta, excepto para o recepcionista. Era como un museo de belas artes. As paredes estaban cubertas con murais e pinturas. No centro de ouro alfombra foi unha fonte decorada con flores de plástico. Na esquina máis afastada, detrás dun mostrador, estaba un lento mozo con cetim ollos e expresiva ventas. Eu tiña un aberto de correo e clave cadro de costas, e un pequeno cadro sobre a súa esquerda. Alí foi, probablemente, outro walkie-talkie baixo o brillante jacarandá mostrador. De calquera xeito, el mirou para nós con expectación a medida que se aproximaba. Así foi o muscular cabaleiro, inclinando-se contra o mostrador ao lado del. Como todos os xerentes de hoteis, este cara estaba a levar posto listrado pantalóns e un cravo na súa lapela. Pero a semellanza rematou alí. O ego chaqueta parecía un porco inchadas a vexiga. O cravo tivo murchas, e o seu ego-pesado peito abaulamento a través do mal axustadas traxe. Ao parecer, el tirou o verdadeiro xestor de roupa e el escondeuse en algún lugar. Dela, esperando el non ía estar frío na súa roupa interior.
  
  
  Eu podía escoitar Tamara de respiración rápida. Eu seguín a súa intuición. Zembla bloqueado todo por dentro e por fóra. Conseguimos obter pasado a primeira liña de defensa, pero aínda había moito que facer.
  
  
  O pseudo-xerente endireitou-se e mirou para arriba e para abaixo. O ego voz parecía vir de todo unha moi profunda. "Fandango e Moer?"
  
  
  'Si'.
  
  
  — Non está na miña lista, Señor Fandango.
  
  
  "Ela Moer; ela é un Fandango. Pero eu podo darlle unha explicación.
  
  
  "O noso axente," Tamara interrompeu, " quedou todo mesturado.
  
  
  "A outros artistas non podía vir," eu dixo.
  
  
  "Este tempo terrible. †
  
  
  O director levantou a man. 'Pare con iso! Por favor, deixe! Eu non quero escoitar sobre iso de novo. Vostede tanto bailar?
  
  
  El tossiu se desculpando. "Ben, a súa maior parte ir ao redor, e..."
  
  
  "El é o meu xestor de agora, e..."
  
  
  "Pero se insistir, eu aínda quero iso."..
  
  
  "Isto é o suficiente! Probablemente é tan bo como se non danza, Señor Moer. Piden unha muller e unha muller que vai obter. Algo para entreter ben, non é? Onde está o seu traxe, señorita ?"
  
  
  "Non se preocupe con iso", Tamara dixo bruscamente. "Pero eu teño de música."
  
  
  — Non se che dicir iso?" Hotel Vacaciones ten tempo completo de equipo de tres persoas. Xoga o cocktail bar, durante toda a tempada. Esta combinación está á súa disposición. O director suspirou case con pesar. Eu espero que estea tan bo como Carmen...
  
  
  "Carmen?"
  
  
  "Carmen LaBomba, señorita ! Ela é moi famosos nesta área. Eu nunca oín falar de vostede.
  
  
  "Que vai cambiar antes de onte á noite," Tamara prometeu mal humor. Ela aceno para o ego de novo. Ela non se sentir cómodo. O meu colo comezou a usar o meu pescozo. Era coma se estivésemos a aplicación para un bo traballo na Unión Cidade, Nova Jersey.
  
  
  "Señor, estamos frío e' canso e con fame, '", dixo bruscamente. "Ei, se aínda ten que realizar..."
  
  
  'Si. Pepe, mostra-los para o h sala.
  
  
  O recepcionista saltou a atención. "Vostede! En que sala?'
  
  
  "Non hai unha sala permanente para os artistas? Unha delas, por separado dos invitados, na parte de atrás do hotel?
  
  
  "O seu, súa," Pepe acordado . El balance a cabeza vigor e colleu unha chave desde a xunta detrás del. El baixou baixo o balcón. "Deste xeito, coñécense favorito."
  
  
  "Nós imos chamalo," o director dixo. "Ter un bo tempo, señorita, e que vai ser tan bo como Carmen."
  
  
  Tamara deu ego un sensual sorriso. Nós seguimos o administrador a través. "Non moi agradable, non é?" Tamara notado iso cando pasamos o mimmo ascensor.
  
  
  "Eu creo que realmente gusta este Carmen," eu dixo. Ela aínda non se sentir moi cómodo con o xeito no que as cousas estaban indo.
  
  
  Descendemos o corredor que levou ao salón principal. Entón nós entrou nunha gran sala circular chea de branco rolda sofás, cadeiras confortables, táboas e columnas. Por unha banda foi unha gran fiestra con vistas a soleado terraza. O outro lado se converteu nun cocktail lounge. Alto entre dous grandes piares colgou unha pancarta con grandes letras douradas:
  
  
  BENVIDO, SANTOS DA VERDADEIRA IGREXA EVANXÉLICA-piedade-castidade-grao de pureza-BENDITO MORADA.
  
  
  "Vai ter que bailar alí máis tarde," Pepe dixo. El apuntou para o cocktail lounge, que foi cuberto con gargalladas.
  
  
  El mirou para a sala de estar na dirección Pepa tiña indicado. "Quen son as persoas máis alí?" Eu preguntei, mirando cara ao Pepe.
  
  
  Pepe deu de ombreiros. "Santos da Verdadeira Igrexa Evanxélica, señor . Quen máis podería ser este hotel?
  
  
  - Para estestvenno. Quen máis?'
  
  
  Fomos ata o concello e a través da sala de estar. Eu lembrei as gardas comentario sobre" pecadores sen pecado." Finalmente, o recepcionista agarrou-o pola o ombreiro. "Pepe, que nos chamou moi de vez. Non entendemos que en todo. Quen son estes, uh, Santos?
  
  
  'Norte Americanos, Señor Grava. Eles cren que beber, fumar, danza, ou durmir con alguén da muller é pecado. Eles teñen reservado un espazo a este hotel, como parte das súas cruzadas en torno a piscina ao aire libre para converter todo o mundo que lle gusta de poucas alegrías da vida. Eu estou dicindo a vostede isto como un amigo, señor . Esperamos que ser moi aburrido con estes Santos. Por desgraza, ih foi adiada por un cambio repentino no tempo. Moi irritante.'
  
  
  "Pode dicir que está convertido," Tamara dixo cun sorriso malicioso.
  
  
  Pepe revirar os ollos. "Se eu, coma eles, penso que o fío, o fin do mundo está preto, eu ía preguntar a ela sobre os meus xeonllos para o perdón, para o seu inveterado pecador. Polo menos, se eu ter a oportunidade! Por outra banda, se non había nada de malo coa miña vida...
  
  
  "Eu entendo. Agora que eles teñen unha oportunidade, eles están a achegar-se."
  
  
  "Parece que," Pepe dixo. El revirou os ollos de novo. Nós veu a través de un baleiro comedor. Nós andamos ao redor da cociña a través dun estreito corredor. Pepe abriu unha das pequenas portas e fixo sinal para nós, para entrar. 'Votación. Eu teño medo que este non é o noso mellor sala, pero.....
  
  
  "Entendemos que," eu dixo. — Que sobre o concerto?" Por que nós invitados a facer iso?
  
  
  "Todos os Santos son casado, señor, realmente casado. E as mulleres trouxeron con eles... O secretario sorriu timidamente, e arrastrou os seus pés como se el non sei ben o que facer coa súa figura. "Nós pensamos que é mellor para atender ih novas necesidades, na medida do posible. Nós non quere que eles para estar no camiño ou facer calquera ruído."
  
  
  "Si, iso sería realmente romper a situación con esta tormenta, non é?"
  
  
  Pepe duros. Friamente e con moderación, el dixo, " non pregunta a calquera máis preguntas, señor. Está ben pagado.
  
  
  Especialmente se pode entreter nosos hóspedes en un xeito agradable. Diferente do que, iso non é da súa empresa. Eu sugiro que estar aquí ata que ten que realizar. adeus.'
  
  
  Pepe estaba seguro. Non había moitos elementos na sala. As paredes e teito eran de cor crema. O chan estaba cuberto con ouro mesmo alfombra, como no salón de beleza. Había unha cadeira, unha cadeira, e un bo materia en un escuro abondo estilo que imitou español. A cama de matrimonio foi cuberto con un azul escuro brocas colcha. Tamén houbo unha pequena casa de baño con un bidé que parecía maior que o ducha. A terraza estaba cuberta de neve. As fiestras na portas corredías dobrado baixo a forza do vento. Pero despois de todo o que fora a través, os radiadores irradiada un agradable, cómodo calor. Así estivemos na sala ata que tiña que chegar ata. Pepe tivo o coidado de que, por certo. El é pechado connosco!
  
  
  "Que bastardo," eu rosmou, arrincando na pomo.
  
  
  "Nick," Tamara dixo, " imos dar un ollo."
  
  
  Ela estaba sentada por portas de correr. El camiñou e quedou ao seu lado. Ela apuntou para unha extensión da cociña perpendicular ao noso cuarto. Na cociña, a través da iluminado fiestras, ela podía ver a graxa xestor de falar con algúns homes armados. Por mor da desfavorable ángulo, eu non podería facer todo. Vin dous homes sentados nunha mesa. Ih metralladoras colgado desajeitada nas súas costas. Eles están Alí. Unha figura en listrado pantalóns apuntou incontrolado coas mans. Eu non creo que el era tolo. Parecía que estaba dando ordes. O vapor asentiu regularmente e continuou a comer. Despois dun tempo, o director desapareceu.
  
  
  "¿Que pensas?" Tamara, preguntou.
  
  
  "Eu non sei", dixo. "Parece que está a comer. O seu hotel sabería onde eles estaban indo!
  
  
  "Espere, eles están recibindo ata!"
  
  
  Os homes levantouse. Unha graxa vella en un disforme vestido apareceu. Ela limpou a súa materia. Nada acontecese durante meses. Eu estaba con medo que ía perder de vista o seu. A continuación, un pouco máis adiante, o santo de luz veu, e vimos ih de novo. Eles estirado, bocejo violentamente, e rabuñou a si mesmos. Finalmente atoparon un xogo para unha pequena praza cadeira e comezou a xogar cartas. En torno a homes, Odín se inclinou cara atrás na súa cadeira, o seu inicializar pés envolto en torno a materia pernas. A miña atención foi atraída para o obxecto estaba apoiado. Foi un carballo de espesor porta de ferro pesado accesorios para unha neveira ou conxelador.
  
  
  "Si", dixo lentamente, " si, eu estou empezando a entender o seu.
  
  
  "O que?'
  
  
  — Eu aposto que calquera cousa que Zembla a instalación é no conxelador." Refrixeración para estestvenno está desactivado. Os tubos e condutos dentro del forma un fermoso transmisión de rede."
  
  
  'Está seguro?'
  
  
  "Non", eu admitiu, " pero está seguro de que non é o caso ?"
  
  
  'Non'.
  
  
  "Polo menos que cara máis non hai gardando os bifes," eu dixo. "Eu teño que investigar. Tamén podemos comezar por aí como en calquera outro lugar.
  
  
  Ela aconchegou-se para min. Houbo preocupación nos seus ollos.
  
  
  "Pero como?'
  
  
  Ee abrazou a esta. O seu corpo foi tremendo. Eu penso sobre iso longo e difícil. Se só eu tivese que bobina de corda eu a deixei en Polencia. Ou o meu estilete, que foi tomado de min no templo Maia. Ou o meu Luger esquerda en Washington... Non atopar unha solución lóxica despois de algún tempo, o seu equipo comezou a considerar menos evidente opcións. Pero mesmo aqueles parecía menos apropiado que o habitual. A continuación, tras unha longa pausa, el dixo, pensativo,"Ben, quizais non hai un xeito de saír se estamos a usar o seu tabaco." Ee ollos ampliar en terror, como se demostra o seu plan. Ela engasgado para a respiración. "Non probalo! É imposible!
  
  
  "Só como todo o mundo. Temos que facer algo. Estar aquí e me dar unha coartada no caso de Pepe ou calquera outra persoa mostra arriba.
  
  
  Ela agarrou o meu abrigo ben en ambas as mans e balance a cabeza. — Non, non faga iso agora. Podemos ter unha pequena oportunidade, pero só se pode saír da sala usando os métodos usuais. Non se romper a porta e Deus sabe o que alarma vai ser levantada. Ten que facer a súa xogada, durante a apertura da Señorita Fandango, Nick. Por favor esperar. Entón eu podo axudar, polo menos, por distracción Zembla homes.
  
  
  "Señorita Fandango de estrea, non é?" O seu sorriso era torto. — Facer o que realmente pensa que é bo o suficiente para hipnotizar a todo o hotel?"
  
  
  Ela apertou o seu corpo tremendo para a miña lonxitude total. Cun hábiles, rápidos dedos, ela desabotoada a miña chaqueta. Ela deu un paso atrás, rindo como ela deu de ombreiros fóra da súa propia man. "Nick, podería vir cara arriba con un nome mellor?"
  
  
  "Eu tiven que improvisar," eu dixo defensivamente. El caeu de seu abrigo no chan ao lado Tamara. "Mmm ... Tamara desabotoada a la cardigan ela usaba como unha blusa, de xeito que o seu grande, cheo seos foron só parcialmente cuberto. Ela levou máis algúns pasos de distancia antes de que finalmente había espazo suficiente.
  
  
  "Señorita Fandango comeza o seu rendemento!"
  
  
  Ela desabotoada súa saia e baixou. A súa cardigan caeu desafiadoramente para a súa coxas, como un pequeno mini-vestido. Como unha rapaza tímida, ela levantou a vaíña do seu colecta e implica o seu ego en torno a súa cintura. Ela estaba espido da súa coxas para os seus pés, excepto por unha pequena par de branco calcinha.
  
  
  Entón ela comezou a bailar. O seu corpo permaneceu inmóbil. Só a parte entre o seu embigo e xeonllos estaba tremendo e torcido máis difícil do que as árbores fóra nunha tempestade!
  
  
  "¿Que pensas, Nick?" — Que é iso? ", preguntou ela, cun sorriso.
  
  
  O que eu creo que o seu dixo. "Eu creo que é máis Señorita Moer que Fandango. E a Señorita La Bomba con el.
  
  
  Ela comezou a rir suavemente. Ela resgou os botóns no seu colecta. La de la cruz parecía caer dos seus ombreiros. Ela chegou detrás da súa de volta para eliminar o seu sutiã. Ela colleu o ritmo. Ela veu ata min case espida.
  
  
  "Non debe nós...?", ela preguntou con voz rouca, bailando a cabeza para min.
  
  
  Imos facer o que? A miña mente estaba lonxe, e el me levou un momento para entender o que estaba dicindo. Falando nun momento como este! Iso non debería acontecer! A continuación, a súa lingua atopou o seu propio. "Xastre, si, por suposto! Nós imos ter un tempo difícil!
  
  
  Tamara suspirou de novo. Ela estendeu a man, agarrou o meu cinto, e me deu un bo revocador. El sentiu un puxão na súa tensa corpo. Tamara foi aínda xirando, xirando. El estendeu a man e tomou o branca fina de nylon. Eu levado para el. Por que non? Ela estaba correcta. É mellor esperar." Cal é a mellor forma de matar o tempo? Ela deixou de bailar e presionou o seu corpo espido contra a mina. Ela me bicou, ferozmente. Os seus beizos estaban húmido e quente. Ee colleu-e levouna para a cama, os nosos beizos aínda presionado xuntos. Pousamos abertamente sobre a cama. Rapidamente, seguimos a bico. A miña lingua afundiu profunda entre o meu anhelo beizos en quente oco e, a continuación, rta.
  
  
  Ela levantou os brazos para envolve-los ao redor do meu pescozo. Pero ih realizada a súa afastados e empurrou-o de volta para a suavidade das almofadas. El levantouse e correr espido. Tamara se inclinou cara atrás contra as almofadas e asistir. Brazos difusión ampla, pernas lixeiramente afastadas. Ela estaba respirando pesadamente.
  
  
  Nick", ela murmurou, cando a súa cama estaba ao lado dela.
  
  
  "Facelo de novo, como fixo na noite pasada... a Miña man vagou sobre o terreo montañoso dos seus seos, mimmo seus mamilos, abaixo dela suave estómago para a luz suave calor. Ela xemeu. O seu corpo foi atopado " vida independente baixo a miña caricias. A súa voz suspirou no meu oído, me implorando para leva-la completamente, e pór para fóra o lume ardente que acendeu os meus dedos nos seus lombos. El bico-lle os beizos, queixo, o suave oco do seu pescozo. A miña lingua circulou a súa difícil mamilos. Nova vibracións nos chegou. Os meus beizos húmidos acariciou a súa vida. Dela, sentiu o seu satinada pel usar. O meu tateando boca caeu aínda máis baixos ata Tamara gritou con pracer. Ela rolou de lado a lado, xemendo con pracer como o meu beizos cepillado dela, engadindo para a súa intensa latejante excitación. Ela estendeu as mans en movemento brusco. Os seus dedos cavado o meu cabelo.
  
  
  O seu corpo ergueuse, tremendo e gaiola baixo de min. Ela, sentiu o seu mollado calor. Ela deitouse no chan, á espera incontrolado, preparado para recibir min. Ela agarrou-me con unha forza que foi case me deixando tolo. Ela expresou a súa alegría en voz alta. Os seus brazos envolto convulsivamente arredor do meu pescozo, e ela apertou-me contra o afinado curvas do seu peito. O seu corpo debaixo de min, repetiu o meu movementos rítmicos en salvaxe, imparable impulsos. Súas garras cavou profunda na miña volta, esvarou cara a abaixo, e mordeu a carne dos meus lombos. Ela empurrou-me máis profundo no seu, estendendo os seus cadros tan lonxe como sexa posible.
  
  
  Satisfacer Tamara é frenético necesidades era unha tarefa tediosa. Deixe a súa lingua desprazar cara atrás e cara adiante na súa boca para calma-la para abaixo e recuperar a compostura. Era sen esperanza. En éxtase, ela envolto súas pernas en torno a miña volta. O seu corpo espido era liso con un banco de queima de paixón. Ela arqueado-la de volta. Para arriba e para abaixo. Lentamente no inicio, en movementos ondulantes, a continuación, máis rápido e máis rápido, ata que finalmente todos os sentidos foron proscritos en torno nosos corpos. Esgotado o que caeu sobre a cama, ela estaba embriagado, incapaz de mover ela quería dicir algo, pero non podía atopar o seu palabras, chegou a máis de ela e tirou o cobre sobre a nosa suado corpos. Tamara balance suavemente nos meus brazos.
  
  
  
  
  Capítulo 11
  
  
  
  
  O cocktail bar foi chamado El Coyuntura . Se alguén de todo o invitados — santos ou pecadores — non fora alí no inicio do día, eles terían xa espremer. Noutras palabras, todo o mundo sabía que estaban chegando.
  
  
  No hall de entrada, había unha gran tallada mogno bar co necesario espellos e botellas detrás del, e sociable barman que falaba tres linguas, e os tres foron malas. En vez de unha de bronce hasta, tubo contiña unha clara tubo de plástico con luces fluorescentes. No sensual vermello neon luz, cada muller parecía, polo menos, dez anos máis novo. Había algúns asentos suave fronte ao bar, pero a maioría da sala foi ocupada polo espazo detrás del, que parecía un anfiteatro con redondeado paredes cubertas en papel amarelo. Mesas redondas foron creados en torno a un selo postal de tamaño pista de baile e un pequeno escenario. A metade da etapa foi ocupada polos prometeu combinación de guitarra, trompeta e piano. Os músicos xogou con máis entusiasmo que o talento. Eles fixo unha pausa agora, despois de realizar Mama Looka Boo Boo con gran entusiasmo pouco antes . Algúns dos menores santos entregou o diabólico pecado de danza e tropezou de volta para o lotado táboas ou bar para unirse a seus amigos. Os homes foron vestindo traxe negro e gravata-aínda que a maioría dos lazos eran agora desatado.
  
  
  As mulleres foron aínda máis azedo, ih mandíbulas estaban cerrados, ih cabelo era slicked atrás e tirou-se en un bolo. Disforme vestidos que se estendía desde o seu pescozo para os seus pés agochar a súa figura. Eles foron un pouco embriagado, rindo, rolando a súa vítreo ollos redondos e berrando os seus longo palabras sobre a tempestade.
  
  
  Fóra, a tempestade bater todo con asustado forza. A pesar dos berros e o abafamento efecto de cortinas pesadas, el varias veces oín o son de dobres árbores, rochas, e restos de bater paredes. O edificio estremeceuse, e as bebidas sacudiu nos seus lentes. Votación como este, o Titanic debe ir, el pensou para si mesmo. Só entón foi coraxe e determinación, o rostro da morte aínda tradicionalmente común. Aquí o piadoso santos bebeu febrilmente, determinado a aproveitar-se ata a última hora. Con tal resaca, eles probablemente desexo de que eles foron mortos a mañá seguinte.
  
  
  Dela foi backstage, o escenario estaba aberto diante de min. Tamara foi sentado ao meu lado, envoltas na folla branca que tiña roubado da cama na sala. Ela enrolado-lo como un sarong e amarre unha cortina vermella medula en torno a súa cintura. El deulle a aparencia dunha virxe, un apaixonado, pero aínda impecable noiva de espera para o seu marido. A pesar de que a anticipación no cuarto, el aínda non estaba seguro de que ela estaba indo a facer de volta no escenario. Ela non sabía que ela mesma. "Xogar xunto ao oído," ela dixo, como que poñer no seu traxe. Despois de escoitar o combo, el non tiña seguro se ía traballar. A principal cousa era para agradar o público e distraer os funcionarios. Estamos de acordo con iso.
  
  
  Eu me virei para Pepe, que estaba encostado a un soporte de preto de tres metros detrás de nós. El viría para nós quince minutos atrás, e agora estaba xogando anfitrión. Ou un garda de seguridade, dada a protuberancia na parte esquerda da camisola do ego.
  
  
  "Eu vou continuar a introducir ela," emu dixo ela.
  
  
  Bueno . _ Grupo ...?'
  
  
  "Eu falei con eles sobre ela uns minutos atrás. Despois de todo, atopamos unha melodía que din que eles saben. Eu non creo que ata que eu oín-lo.
  
  
  "Son bos rapaces, señor.
  
  
  "Oh, son óptimos!" Combo marcou ela. O trompetista soprou un alarde como se o ego instrumento contiña unha ensalada de froitas. El deu un paso adiante e xesto coas mans ata que todo o mundo quedou en silencio, excepto para unha muller gorda que tiña saloucos.
  
  
  Ela, gritou en voz alta. - 'Yahora, señoras e caballeros, la señorita fandango! mui celebre y directamente de San Jose!'
  
  
  Eles probablemente non entender español, pero o que eu dixo foi claro o suficiente. Eles comezaron a aplaudir. Primeiro o hiccuping muller, e, a continuación, toda a sala. Hesitante, os músicos comezan a realizar "Rumba Tamba". Tamara tomou o escenario. Ela saíu. Pasando mimmo nah ela viu unha capa de pintura brillante no seu rostro. Ela estaba con medo. Probablemente máis medo que se hey tiña que facer o que ía facer para ela. Ela tropezou. O Odin en torno a homes engasgado. Ela recuperou o seu equilibrio. Con stripper pasos, ela camiñou cara o centro do escenario. Ela mirou para o combo, colleu o pesado rutina, e comezou a sensual movementos ela me mostrou antes. A súa parte superior do corpo apenas cambiou. O brillante dobras da folla xiraban o rápido movemento circular das súas coxas e nádegas. Ela virou-se e, lentamente, comezou a desatar o vermello cadea. Ela deixar balance como ela desatado el. Ee fusión comezou a se desenvolve só na súa propia. Ela colleu o seu ego firmemente ao seu peito e mirou para Pepe e de min. Sorrindo, ela lanzou-me un cadarço.
  
  
  Ela continuou a manter a folla na súa man esquerda. Ela puxo a súa outra man no seu longo cabelo rubio e incrementar ih arriba. Entón ela comezou a bailar. A folla de lentamente aberta ata o público podía ver a correa do seu sutiã e calcinha. O guitarrista moi ben apoiado ee coa vibración das cordas e un forte acorde con cada movemento. O público gusta. Só algunhas das mulleres palideceu un pouco. Pepe asistir cada contracción e panel con unha mirada astuto nos seus ollos.
  
  
  Pepe poñer unha corda arredor do pescozo e estrangulada el. El foi para o lado para escapar. El apertou un improvisado lazo en torno a el. El caeu de xeonllos. Era máis fácil e máis rápido que forma. El intentou berrar, pero a cadarço abafada calquera son. El tirou o seu máis difícil. Usar a corda como panca, el presionou os seus polgares cara a parte de atrás do Ego cabeza. Un idiota, e o destino rolou para os lados.
  
  
  Ninguén parece notar. A multitude e as persoas que coloca a" xestor " na sala de estar vixiado Tamara de cada movemento. O ritmo da música creceu máis rápido e máis rápido. Todos os ollos estaban sobre Tamara. Ela foi arrastrado por os mortos mesa funcionario en sombras das ás e xogado por ego na parte superior de unha pila de caixas de cervexa baleiras. Tamara chaqueta estaba deitado sobre unha das caixas. Ela implica o resto da súa roupa e levou todo con ela, a pesar de Pepe obxeccións. El tirou a chaqueta para o escenario e desabotoada el. En caso de problemas, Tamare podería agora rapidamente incorporarse a roupa. Ela, viu o seu realizar.
  
  
  Ela sacou a folla. No seu sutiã e calcinha, ela balance para arriba e abaixo con esaxeradamente rápido e inestable movementos. Ela bailou como se a súa vida dependese diso.
  
  
  E así foi. Como o meu, polo camiño. El escorregou fóra das ás e abaixo o corredor estreito que levou á entrada principal vestíbulo. El fixo unha pausa por un momento, cando se alcanzou a sala. El se lembraba de ver dous homes alí de pé no seu camiño para a sala de estar. Eles parecía só como Pepe, como os hóspedes do hotel. Oni cheiraba a clientes de un barato Parisiense bordel. O aire cheirou. O cheiro da auga de rosas Stahl tsenymnogy é máis débil.
  
  
  El peeked con cautela á volta da esquina. Tamara foi facendo mellor do que eu podería ter esperado. Os dous homes foron só uns metros de distancia de onde o hall tornouse o principal sala de estar. Foi constantemente cutucando a outras nas costelas. Ao parecer, coñecedores de belas artes. Con un .22 calibre Trejo e automática pistola na man, Pepe arrastrou a outra forma tan silenciosa como el podería ata que chegou o baleiro cafetería.
  
  
  As mesas estaban dispostas de xeito que era difícil para pasar abertamente, para a cociña, para o outro lado da sala. As táboas foron totalmente conxunto. Tivemos que teña coidado de non bater en nada ou romper nada. Luz transmitido a través da rolda de fiestras en dous balance portas. Ás veces eu oín soa na distancia. El suavemente abriu a porta e entrou dentro. Ela apertou contra o xemendo pouco alcoba entre a cociña e comedor.
  
  
  Houbo un aparador con baldas na parte inferior para cubertos e decantadores. Xunto a el, coa porta aberta, foi un gran armario cheo de roupa de toallas e toallas de mesa. Había tamén vasoiras e pinceis, varios baldes, limpeza de po, e unha de catro litros pode de chan polaco. Ela deixar o día en silencio preto e peeked na cociña real. Só unha parte do que podería ser visto: dous porta da neveira, un automática máquina de lavar louça, e unha materia que el xa tiña visto a través da ventá. Os sons que ela escoitou na sala de cea veu unha muller gorda compensación dunha materia. Bufando e cantarolando para si mesma, ela xogaba ao redor. O corredor para o cuarto frío debe de ter sido en torno ao canto, fóra da miña liña de visión. Non stahl para ollar máis lonxe. Eu non quere correr o risco de ser visto. Non importa de calquera maneira.
  
  
  El levou un dos Tamara do tabaco e acendeu-o con un partido máis o hotel caixa que tiña trouxo pola sala. El quedou parado por un momento, escoitando atentamente. Eu non podía escoitar a súa excepto para o ocasional ruído das potas e tixolas e a muller asmática respiración.
  
  
  Despois de fumar, el foi para a roupa do armario e xogou algunhas toallas para un baleiro de balde. El espolvoreo un pouco de cera sobre nah e xogou un cigarro na parte superior do mesmo. Vendo que non ía continuar a arder, el camiñou a través de portas giratórias un día atrás, para o comedor e Stahl que esperar. Eu deixou o seu armario aberto. Tamara dixo que ía leva dous minutos e medio, pero era difícil dicir o tempo exacto, porque do salón tamaño. Incendiaria cigarros teñen nun extremo unha bola da mesma composición como un partido — neste caso, un fío con unha marca impresión. O cigarro foi adicionalmente recheo con marrón algodón embebido en salitre. O aberto de extremos do tabaco foron feitas a partir real tabaco. Sentado na sala de cea de espera estaba nervioso, pero non había nada que podería facer. A súa confianza Tamara para manter todo o mundo ocupado. Os segundos pasaban dolorosamente lentamente. A continuación, o cigarro queimada.
  
  
  Ela definir o lume vai por preto de cinco segundos, que foi o suficiente para transformar os baldes en bombas de fume. A roupa de cama pegou lume, e, a continuación, as toallas comezou a arder. Azedo fume billowed desde o armarios en a cociña. Mesmo no outro lado da porta, eu podía sentir o cheiro a ela feblemente, como a muller, finalmente, comezou a berrar, " Fuego ! Fuego !
  
  
  Estacionaria ela agáchase, escoitando os berros. A continuación, pesado shaggy oín-la, e dous gardas gritou, " Ow ! Fuego ! Ela, eu oín dicir. El entrou na alcoba, pistola en man. Os gardas estaban tentando descubrir o que estaba queimada. A graxa muller gritou, axitando os brazos. Todos os tres deles foron tose e tose do fume.
  
  
  "Mans arriba," eu pedín.
  
  
  A muller chiou máis alto que nunca. Os homes uniformados virou e bocexando en descrença. Agora, o lume alcanzou o seu pico. De espesor, oleosa fume billowed sobre o consello de ministros, obscurecer o feito de que o lume estaba queimada só en un balde. O fume e cheiro debe ter confundido o meu reflexo como un cara colleu a súa arma e o outro saltou para min. A súa foto foi o primeiro en cada tribo. A chave, afiada pop do .22 foi perdido na berros da muller e o ruxido dos outros cara pulando para min. Eu dei un paso adiante, de xeito que el estaba comigo un momento máis cedo do que el esperaba. Ela, quedou de xeonllos e pomba entre o ego pernas. Cando el caeu enriba de min, el puxo o seu brazos en torno a ela ego pernas e levantouse ao mesmo tempo. Era unha especie de rugby flip. El virou-se un pouco e usou o seu ego do propio poder para lanzar o ego no aparador. O egomaniac rompe a prata andel con un estrondo. El entrou en colapso, máis frío do que o tempo por aí.
  
  
  A pesar da derrota de toda tribo, o primeiro garda non podía parar. Con un xemido e dentes cerrados, tentou abrir a pestana de súa fermosa coldre para poñer unha bala na miña cabeza. "Mui bravo," eu dixo, xutando o ego na vida e, a continuación, o queixo. El supino onde el estaba deitado. A muller estaba tan fóra da súa mente que ela non pode escoitar argumentos. "Sinxelo, señora," eu dixo. A miña man esquerda voou para o seu queixo con un puño cerrado. Ela xemeu e pasaron a fóra como el suavemente baixou ao chan.
  
  
  Ela pulou sobre eles no armario. No fume espesa, el agarrou o seu mop e empurrou-lo para a queima de balde. O lume extinguiuse, pero as toallas deixara latente. Cando o seu lume estaba baixo control, ela empurrou a mop xestionar en alza do silencio e tirou os baldes a través do armario.
  
  
  El deixou un ego, agarrou os gardas ' armas, a continuación, empurrou todos os tres deles para a oficina. El tranco a gaveta, poñer a clave nun minuto, e correu a través da cociña para o dixital neveira, balance o vapor de balde sen mop manexar. Na súa outra man era un bote de cera.
  
  
  Ela voou para abaixo un curto corredor do outro lado da cociña e atopou-se nunha sala onde os gardas estaban xogando cartas. As tarxetas aínda estaban sobre a mesa, e os homes tiñan xogado kuda ih. Había unha gran porta de atrás, o máis afastado asento. El empurrou o seu escano para fóra do camiño e se inclinou o seu ombreiro contra o gran metal traba. A porta prema abrir. Ela, invadiu no sen mirar.
  
  
  O "director" colleu un revólver grande e que ten como obxectivo que no meu rostro. A célula foi só cinco metros por sete metros e estaba chea de varios anzois e tubos. A uem tería que mirar moi moi mal perder-me. El estaba de pé sobre a radio na parte de atrás da célula. El foi, probablemente, a se pregunta por que non podería atopar-nos de unha estación. Pouco el sabía, por suposto, que a tempestade tiña axudou a crear tamén impediu emu de recibir todas as estacións de radio. O revólver estaba na mesa ao lado del, ao lado do receptor. Ego man agarrou a el como un lóstrego.
  
  
  El foi, sen parar. Eu inclinouse cara a el, descansando miña cabeza entre os ombros. Eu balancei a mop no seu con toda a forza que eu tiña. O vermello-quente de balde bater o Egoísmo na cara. A arma saíu a carón da miña orella. O trono de un tiro nun pequeno espazo sorprendeume. Ela, viu caer. El fixo unha pausa e comezou a moverse de novo. A continuación, el caeu no lugar. Serena é a marca foi o evidente ego de un mal queimado rostro, unha vez que el usaría para ambas as extremidades da súa vida.
  
  
  O transmisor era un simple recinto en relación ao centro de control no templo. Ela consistía de varios armarios de metal, de forma e tamaño, como vertical caixóns, que contiña sensores, botóns, e interruptores. A parte superior dos armarios consistía en un círculo, un gran campo de forza, e unha masa de bobinas de fío de cobre nu. O groso cables desapareceu a través dun buraco no ventilación. Dispositivos electrónicos cantarolava suavemente. O hotel xeradores, que proporcionou electricidade, foron, probablemente, situado no soto seguinte para as caldeiras.
  
  
  El virou o principal cambiar. O zumbido parado. Os brazos bailou e cara atrás para a poucos metros por un momento, a continuación, caeu de volta. El foi pego polo inimigo arma e coidadosamente romperon todo o que podería romper. A continuación, o frío xestor de almacenamento arrastrou-o para fóra, e rolou seu ego baixo a presidencia onde os gardas estaban sentados. El foi de volta, abriu o armario, e pulverizado dentro, chan e paredes con cera. El usou a última parte para reavivou o lume no balde. Ela foi xogado queima de toallas en pozas de cera sobre a instalación. Chamas saltou, espallaron polo proxecto de todo o mundo. Ela foi para fóra, a pesar do puño cerrado que desapareceu no seu estómago.
  
  
  O director de algunha maneira recuperou a consciencia e saltou para os seus pés, cheo de vinganza. Por segunda vez, el me atacou de forma inesperada. Ego puño bateu na aparvado do revólver de un dos gardas que tiña dobrado-la para o seu cinto. Que me salvou. A súa respiración saíu de novo antes de que puidese bater a porta, se non, ela ía foron queimados vivos. El rompe libre e atacou el. O lume xa estaba lambendo no meu abrigo.
  
  
  El parecía un gorila. El saltou cara a min, maldicindo en español. Ego colleu coa súa habitual judo aperto, unha man dura. A miña man esquerda estaba agarrando o colo do ego abrigo, a miña man dereita estaba agarrando ego camisa. El dubidou. O seu ego perna dereita, envolto en torno ao seu dereito de becerro e xutou o seu ego. El balance para o lado e comezou a caer. Emu axudou un pouco.
  
  
  Enfurecido con rabia e odio, el agarrou a min mesmo como el caeu. Ego zapatos colleu a porta da sala de almacenamento en frío. Axitando os brazos, el caeu cara atrás na queima de cera. Cada movemento espallaron as chamas aínda máis. El baixou en todos os fours. Baixando a cabeza, el berrou de agonía. Como un ser humano facho, el queimou diante dos meus ollos. La uem non podía axudar, pero pechar a porta. O ego berros non eran máis audible, e o lume non sería detectada inmediatamente. Finalmente, el foi capaz de tomar unha respiración profunda. El precisaba desesperadamente el. Gradualmente, ocorreu-me que eu estaba mal ferido. A ferida no meu ombreiro abriu de novo, probablemente, cando o seu garda atacado. O lumbago perforou o meu brazo dolorosamente. Tentou mover os dedos da súa man esquerda. Agora ela podería perder a conciencia ou continuar a actuar; Ela continuou. White-faced, eu cambaleando a través de salas, de volta para a cociña e a alcoba.
  
  
  Odin en torno a homes bateu no armario de liño porta e chamou en voz alta para axudar. El parou e bateu na porta. "Señor ?"
  
  
  "Vostede! A súa!
  
  
  "Se queres a ela para disparar balas a través de que a porta, a continuación, manter chutar o seu ruidosamente."
  
  
  Houbo un momento de silencio. Entón el dixo: "eu vou ser tranquila, amigo."
  
  
  "Bueno".
  
  
  Cando eu vin de volta para abaixo o corredor que conduce á fase, vin dous homes sentados na sala de estar, de pé na entrada para El Koyountoura . Eles estampado seus pés e sibila fomentando-o. Cando chegou ás, el entendeu por que. Tamara estaba usando só a súa calcinha. Como ela podería ter durou tanto tempo debe ser un dos maiores segredos da danza.
  
  
  O combo foron esgotados. Eles xogaron o coro por centésima vez, pero o ritmo aínda era forte, e Tamara tomou o máximo proveito dela.
  
  
  Con stripper pasos, ela balance para arriba e para abaixo, balance seus cadros e axitando os seus seos espidos. A multitude aplaudiu en aprobación, aínda que algunhas das mulleres parecía preto de choque. Todos os ollos estaban no seu tremendo mamilos. Había unha preocupado ollar nos seus ollos... ata que me viu. O seu rostro se iluminou. Eu marcou Ay que se apresurar. Ela asentiu coa cabeza imperceptibelmente e comezou os seus beneficios.
  
  
  E o que unha final!
  
  
  A banda estaba a piques de comezar a xogar a música de novo. Tamara colleu os primeiros acordes e dobrados cara a abaixo para incorporarse a folla e o seu sutiã. Ela deu a todos unha perfecta ollar para o desafiadoramente exuberante redondeza das súas nádegas. Os espectadores podía ver claramente o estreito de nylon liña da súa calcinha entre a súa empresa coxas, que só brevemente axustado como se inclinou cara adiante. A súa calcinha esvarou desafiadoramente para abaixo súa aparvado e quedou alí cando ela levantouse e me trouxo unha folla e sutiã.
  
  
  "Gran Deus," ela murmurou. — Eu penso que nunca ía vir."
  
  
  "Pare con iso en breve," eu respondeu.
  
  
  Eu asistir a súa danza de volta para o escenario. Ela balance nádegas foron unha agradable vista. Santos ir tolo. Eu non sei o que as mulleres estaban a pensar, pero algúns torno a eles parecía que nunca ía recuperar a partir del. Os homes vasos sanguíneos estaban estourando. Bebidas foron consumido máis rápido que os camareiros podería trae-los. Por primeira vez nas súas vidas en roupa negra, eles viron o suave beleza feminina real curvas e deleitaba-se en el. Despois de todo, eles foron fronte o fin do mundo, Armageddon, e, posiblemente, un Segundo Fenómeno, ao mesmo tempo. E se eles estaban indo a morrer , que é un xeito de dicir adeus!
  
  
  Un berro de alento tocou para fóra. Tamara comezou a despegar a súa calcinha. A banda sentiu o clímax achegando e mergullou na lembrar melodía. El continuou mirando cara atrás sobre o seu calvo asalto habilidades e orando para que o carballo de espesor porta do cuarto frío ía realizar o lume, e que garda no armario de liño aínda estaba tremendo de terror. Tamara tirou abaixo o axustado elástico da súa calcinha. Deus, por que non tiña ela foi nunha présa? A continuación. Suave pelo crespo fixo visible. Máis ruído e berros!
  
  
  El limpou o grosas pingas de sangue da súa testa e esfregar súa dor de ombreiro. A súa calcinha lentamente esvarou cara a abaixo a súa perna. Ela tirou as ih e virou. Ela inclinouse para incorporarse o seu propio ego. Endereitarse as pernas, levantando as nádegas, ela mostrou homes algo que nunca vai esquecer.
  
  
  A multitude, xemeu.
  
  
  O combo ruxiu.
  
  
  Tamara foi o escenario e xogou o seu sincero palabras nas miñas mans.
  
  
  Había unha morea de aplausos, pero non había tempo suficiente para ir de volta. Eu envolto la no meu abrigo e dixo a ela que eu ía ter unha abundancia de tempo para vestirse despois que saíu en todo o hotel. Sen restricións por a súa roupa, ela seguiu-me para abaixo da sala para o principal sala de estar.
  
  
  "Nick, Nick," ela engasgado — " o que está mal?"
  
  
  "Non importa", dixo.
  
  
  'Pero...'
  
  
  "Tres canles foron destruídos, un permaneceu. Eu vou che dicir os detalles máis tarde.
  
  
  Corremos todo o hotel. Era máis fácil do que el pensaba. El fixo unha pausa por un momento no mostrador, e como eu sospeitaba, houbo un walkie-talkie no andel baixo o balcón. Ego chamou máis e, en un rosmando, pseudo-xestión ton, ordenou a persoas en Fiat en fronte do edificio para o paso de lado e deixar o Buick pasar. Unha pequena barato micrófono agochar a voz cambios, e Reumatismo foi un curto "Si, señor!" Polo corredor, a través da porta da fronte, que saltou un coche vello e reviviu el.
  
  
  O Fiat e a súa seguridade detalle estaban estacionados fóra do garaxe. Cando Tamara viu que estabamos indo a ser un éxito, ela nos deu unha agradable onda de dous homes como pasamos mimmo. Ela relaxado volta no podre sofá e comezou a rir. Foi unha histérica sorriso de alivio. Fóra de respiración, ela exclamou: "Oh, vostede viu os dous homes?"
  
  
  'Cales? Neste Fiat?
  
  
  "Non, Nick, dous deles están mellor na sala de estar!" Ela comezou a rir aínda máis difícil. Eles parecía tan sorprendido cando nos acelerou pasado mimmo eles. "Ah, esa expresión en ih caras!" Tamara foi ter accesos de risa. — Eu estaba realmente bo?"
  
  
  "Si, estaba fermoso."
  
  
  "Realmente ?"
  
  
  "Bo o suficiente para me facer demencia con ciúmes."
  
  
  Tamara se calmou un pouco e riu, como el loitou con volante do Buick e dirixiuse cara o avión. Como ela comezou a se vestir, a risa parou, e por outro lado de Puntarenas, ela dixo, nunha baixa, hesitantes voz, " Nick, o tempo. Que cambios.'
  
  
  En realidade. A neve estaba agora caendo nunha roda remuíño. Xa brillante reflexivo ceo escureceu, e o vento uivava como un ferido pantasma sobre o zumbido dun resaltado motor. Árbores, rochas, e calquera outra cousa que podería mover voou en torno a nós en un uivo furacán. Pedras de granizo ricochet de portas e fiestras. Nós nos atopamos nun mundo enlouquece polo accións de un tolo.
  
  
  "Desactivar o hotel transmisor causou unha nevada," eu dixo severamente.
  
  
  "E que vai empeorar," Tamara murmurou.
  
  
  "Si, ata que destruír o último transmisor en Panamá."
  
  
  Ela se virou para min, branco como a neve fóra. "Pero, Nick," ela dixo, con evidente de terror. "Debemos ser capaces de facer que, dereito?
  
  
  
  
  Capítulo 12
  
  
  
  
  Segundo o mapa, Sangre Illa foi de preto de seis centenares de quilómetros de Puntarenas. Pero mentres estabamos tolo o suficiente para voar en este tipo de tempo, nós non estabamos tolo o suficiente para executar para fóra sobre un sincero voo. Unha vez no aire, que voou un gran arco sobre o Océano Pacífico. Iso fixo que o voo de case dous centos de quilómetros máis tempo e posiblemente outra 150 quilómetros debido á constante zigue-zagues. Nós voou sobre Chiriki Bay con maior illa de Coiba, unha colonia penal. Entón nós facemos o Azuaro Península e veu para a 150 quilómetros de ancho Golfo de Panamá. Ao longo do camiño era o Golfo de Panamá coa Cidade de Panamá e Balboa.
  
  
  Todo este tempo, o avión non fixen nada, pero rock e movemento. Tamara e eu patiño de lado a lado, cara atrás e cara adiante. Nós nunca sentou-se aínda. Só os cintos de seguridade nos mantiña no lugar. Un empuxe seguido do outro. A fuselaxe xemeu e rangia, e ás parecía listo para sacar en calquera momento. Cando o avión aterrou no aire zona, que tería atinxido a realización algo duro co seu ombreiro e experiencia dor excruciante. Antes de sairmos, Tamara vestida a ferida e apertou o curativo, pero iso non foi suficiente. Sangue continuou a lama ao redor do meu ombreiro, inmersión miña camisa.
  
  
  Ela gritou. "Cales son as coordenadas da illa, Nick?"
  
  
  "Non hai aínda", ela gritou sobre o ruído. "En primeiro lugar na Cidade de Panamá."
  
  
  'Por que? Sangre Illa está no salón de de las Perlas arquipélago, que é na sala ao leste de aquí, non para o norte.
  
  
  Dela, asentiu en concordancia. Arquipélago significa "mar de moitas illas", e neste caso refírese a preto de oitenta pequeno "perlas" do outro lado da baía. El apuntou para o aberto mapa. "Vostede non pode atopar o seu destino en esta sopa, con todo, e non pode confiar os instrumentos máis. Necesitamos un marco antes de que pode atopar unha pequena illa en este grupo. A cidade no salón é só sesenta quilómetros ao noroeste do arquipélago. A partir de aquí, podemos facer atribucións.
  
  
  Despois de Tegucigalpa e Puntarenas, eu penso que eu tiña o suficiente de intemperismo contra o salvaxe e implacable destrución de que o Coronel Zembla fixera. Pero houbo un inimaxinable desastre na Cidade de Panamá. Este é un dos meus favoritos cidades, con moitas lembranzas. Eu lembrei unha noite con unha fermosa muller no seu apartamento, ao pé do Monte Ancona e espertar ao vento-batido campás da catedral preto de Avenida Central. A medida que voou sobre a cidade, que foi notado polos restos da catedral, o antigo Palacio do Goberno, a fermosa Nacional de Teatro, Avenida Malecón e Bovedas Boulevard coa vella prisión subterránea. Todo, realmente todo, foi esmagado e rompe, rompe e dilacerado pola cruel flaxelos de un inhumano tempestade. A cidade cunha poboación de 300.000 persoas deixou de existir e se virou para o mesmo enorme ruínas, como a cidade vella de nove quilómetros de distancia, arrasadas en 1671 polo corsario Henry Morgan.
  
  
  Balboa, a Canle inglés porto da Cidade, foi tamén un terreo baldío. Desde o noso punto de vista, que mal podía ver o Miraflores Peches de dez quilómetros da costa. As dúas canles principais para que foron completamente bloqueada. Varios buques de carga e petroleiros foron rescatados en dous dos máis grandes do mundo campos de xeo, cada case dous centenares de metros de ancho e de quince metros de profundidade. Un monstruoso vento varreu a través das canles. Non había nada para indicar que as cousas estaban mellor do outro lado do istmo.
  
  
  El estaba fervendo con rabia en que Zembla tiña feito a esta unha vez fértil e rica terra.
  
  
  "Virar," el agarrado na Tamara. Non se sentir ben. - 'Sur-leste de Isla Sangre . _
  
  
  "Pensas que Zembla non é?"
  
  
  "Eu fervorosamente esperanza entón," eu dixo, tendo un pasado amargo ollar para a roda branco paisaxe. "Se ego atopa a súa, a illa vai ser encharcado no ego de sangue, eu prometer a vostede."
  
  
  As principais illas de San Miguel, San José, e Pedro Gonzalez eran fáciles de atopar, pero Zembla último agocho foi só unha migalla no mapa, e nada máis na realidade. Foi un cúmulo de pedras saíntes en torno a auga baixo unha espesa capa de neve, cidade, e escuma do mar, rodeado por unha praia de area. A medida que pasou sobre el, o Cessna xogou e balance na cambiando as correntes de aire. Tamara loitou con tiller, como ela foi convidada para unha aterraxe lugar.
  
  
  "Eu creo que debe de terra na costa. Mesmo unha pedra de cabra non pode estar nos seus pés sobre estas rochas."
  
  
  — ¿Que é iso?" — Que é iso? ", preguntou ela, apuntando para a esquerda.
  
  
  Ela inclinou o avión nun oitenta graos de ángulo para que ela puidese ollar para el, tamén. A través da cidade que parecía metralleta balas, el podía ver o débil brillo de algúns dos edificios antigos. Eles foron agrupados en forma de un vello hacienda en torno a un patio. Foi rodeado por un período de tres polgadas de espesor de parede de pedra con unha pesada porta con grandes vigas de ferro. Polo menos antes ih tak construído, e non había ningunha razón para crer que estas paredes non estaban tan groso e forte. Zembla parecía gozar facendo as cousas difíciles, especialmente cando el veu para a defensa ou fuga.
  
  
  "El é aquí," eu dixo. A miña man espremer Tamara s. "Olle! Ego helicóptero está atracado no curro.
  
  
  "Eu entendo o seu. Pero vai deixar de ir a miña man agora? Ela prefire non caer manifesta ego tellado. Deixar de ir a súa man e atopar un lugar para pousar, ok?
  
  
  Hey sorriu alegremente para ela. Finalmente, podemos rastrexar Zembla en Ego revistas. O meu sorriso lentamente desapareceu como eu entender que non había axeitado zona de aterraxe en calquera lugar en todo o perímetro. Dous anos e rendas vendedor de Ramón Batuc construíu a súa facenda na parte superior de unha rolda de outeiro. Desde a porta principal, un camiño levou para abaixo os cantís para unha casa de barcos nunha enseada natural. O outeiro era relativamente esvaradío, pero moi íngreme. O resto da illa foi demasiado duro ou cheo de espiñoso, retorta arbustos.
  
  
  "Que debería ser unha praia," o seu pai dixo severamente.
  
  
  "Un pouco de volta é un excelente peza de praia que aínda parece moi decente", respondeu ela, engurrando os beizos. Ela inclinou a Cessna de novo e voou cara a un pequeno tramo de vento de praia. "Que vai ser moi difícil, Nick, e non imos ser capaces de obter preto de casa."
  
  
  "Quen lle importa un pouco de sendeirismo? Eu espero que aínda podemos camiñar cando a terra."
  
  
  O avión mergullou abaixo. O vento colleu ego e uivou a través do metal. Area inchou en torno a rodas. Partes do avión balance como se ih de súpeto estaba paralizado. Tamara loitou co loitando tiller. "Temos un dito en Rusia," ela deixou escapar, de forma intermitente. "Manteña firme para o volante nesta situación!"
  
  
  Estabamos sugado para abaixo para un aire burato. O Cessna balance, balance, e esvarou ao longo da praia en un gris, de area choiva de inchados de area. En fronte de nós, pedra afiada picos se proxectaba a fóra todo o area. Á esquerda estaba unha muralla arredor de máis de rochas e pedras, e á dereita un ameazante parede de ebulición de surf. O avión caeu.
  
  
  El resmungou para ela. - 'Up! Up!' O meu grito foi reflexiva, como eu sabía Tamara estaba facendo o mellor para aumentar o seu nariz. A praia estaba achegando a un devastador taxa. O nariz foi enterrado na area. Un longo asubío, a continuación, un trovejando pop. Nós xirou ao redor, á struts rompeu, e a hélice dobrado sobre o bloque motor, que estaba medio cuberta con area. O chan de rosas e lanzou connosco para o tellado como unha pila de humanos brazos e pernas. O avión case capotou, a continuación, caeu cola-primeiro no xeo ondas. Sal auga espirrando máis de nós como recuou. Estabamos aleijado, pero nós quedou a nosa terra. O avión balance para atrás e cara adiante no surf. Estabamos balance sobre as ondas. Tamara balance a cabeza, levantouse e mirou para fóra das fiestras rotas na praia. Sorprendido, el levou unha respiración profunda e estudou a area e navegar por baixo de nós. "Votar o que máis me gusta sobre estes voos comerciais," ela dixo, cun pequeno sorriso. "Vostede sempre terra suavemente."
  
  
  "Non rir de min para sempre!", ela dixo con bágoas nos seus ollos. — Eu teño arruinou todo, eu sei a súa! Nós nunca imos levantar o ego no aire de novo!
  
  
  "Probablemente non tería acontecido se non," eu dixo. "A area é moi brando e o vento podería bater-nos fóra dos nosos pés."
  
  
  — Pero o que imos facer agora ?"
  
  
  '¿Que debería facer?' El colleu a cesta de vimbio que eda xa fora na detrás del. Agora nen tiña Tamara de pistola Makarov, Dr. Mendoza vintage pistola, Pepe é .22 automático revólver, e revólveres de dous gardas de seguridade e o director. Ela deu Tamara súa arma e Pepe, e poñer o resto das armas nos seus petos. '¿Que debería facer?'- repetir-lo. "Ben, imos ir a unha camiña. Imos facelo!'
  
  
  
  
  Capítulo 13
  
  
  
  
  Camiñando fixemos o noso camiño mimmo traizoeiro outeiros baixo un uivo e queima ceo. A blizzard aínda estaba gañando forza. A escuridade creceu máis groso. Algúns espiñoso árbores rangeu no vento. Pedras foron constantemente caendo. O vento sugado o aire en torno a os nosos pulmóns como corremos contra el. Estabamos sufocante como afogando as persoas, e ás veces nós non podería avanzar. A tempestade estaba agora unha masa sólida, feroz, implacable, e mortal. Tamara rostro estaba cuberto de sangue caída sados. Ela, eu sabía que eu non parecía moito mellor. A dor no meu ombreiro estaba vestindo-me para fóra. Xa non era só un saca-rolhas de carne, dor tiro a través da miña alma e o meu ósos. Eu loitaba con el, e cos meus dedos duros. Loitamos e cambaleando teimosamente, apoiar uns ós outros.
  
  
  Media hora pasou, un cuarto de hora, e outra media hora. Finalmente, chegou o outeiro. Estabamos mirando para o espesor, de paredes sólidas de hacienda dun centenar de metros de distancia. Eles foron deitado baixo unha espesa capa de neve. Se non fora sentinela - el estaba case seguro de que eles-eles non tería sido xemendo. Eles foron amontoados no dubidosa abeiro da parede. Vai ser unha apenas perceptible a liña irregular de homes en uniformes agarrando-se conxelado corpos.
  
  
  "Imos pasar por riba do muro," eu dixo. "Dous ou tres portas vai ser moi fortemente vixiado."
  
  
  Tamara balance a cabeza con un estremecimento. "Nós non pode, Nick!
  
  
  "Nós non pode estar parado ou.
  
  
  Comezamos a subir o outeiro detrás do hacienda, aberto en fronte da entrada principal. En certo xeito, era máis difícil de seguir adiante agora. Hai menos obstáculos, pero o espida superficie do outeiro foi buffed polo vento e se converteu nun xeo esvaradío inclinación. Tamara foi o primeiro en caer, e eu tiña para apoia-la. Entón el perdeu o equilibrio. Tamara intentou axudar, e de súpeto nós dous rolou para abaixo, suxeitando as nosas mans ameaçadoramente. A nosa resistencia morreu, pero subiu de novo en torno a súas propias cinzas. A vida parecía menos valioso do que a calor e a paz que a morte ía traer, e a vida triunfou.
  
  
  Na parte superior, que se arrastrou esgotado baixo o abrigo da parede. Ela era vello. A fábrica estaba desgastado, e había grandes espazos entre as pedras naturais, dixeron eles. En media, era de tres metros e medio de alto. El mirou para arriba con coidado e notei pé e de apoio do brazo puntos en varios lugares. "Siga-me cando estou alí enriba", dixo Tamara.
  
  
  "Cando está vostede?" Quere dicir que se fai iso!
  
  
  "Cando eu estou no piso de arriba, Tamara," eu dixo con firmeza. Ela non quería pensar sobre a verdade nas súas palabras. "E esperar por un sinal." Pode haber sentinela do outro lado.
  
  
  El comezou un perigoso subir a idade de parede. Eu tiña que sacar a miña luvas de protección para manter os meus dedos sobre o suave pedras. Un frío tiro a través da miña alma. Dela, eu sentín a miña mans de apertar. O meu sangue e músculos conxelar. A pedra desmoronou baixo o peso do meu pé. Ela aconchegou-se para xemer, e escoitou Tamara é suave berro de horror. Por un momento, eu penso que eu non podería ir máis lonxe. Entón eu me lembrei de como pechar Zembla fora, e o pensamento de calefacción min. Ela atopou con cautela outra posición. Sl atopou o seu. Centímetro por centímetro, subiu.
  
  
  Un esforzo final me cargou sobre o bordo para unha ampla, chave de pico. Navalla afiada fragmentos de vidro, foron espallados ao longo de toda a lonxitude, pero a neve e xeo negada o ih efecto. En realidade, eles me axudaron a estar sobre a superficie escorregadia.
  
  
  Eu estaba a piques de xesto para Tamara para seguir-me cando eu peguei un reflexo de a sentinela. El foi xunto, e coa cabeza inclinada, a súa mans profunda nos petos, el camiñou lentamente cara atrás e cara adiante entre a parede e o máis próximo ao edificio. Un rifle automático colgado do seu ombreiro dereito. El camiñou ata onde ela estaba deitada xemendo. Ela mirou para Tamara para avisar ela. Ela non obedecer ao meu mando, e xa estaba subindo despois de min! A sentinela veu a lamber. Preto o suficiente para escoitar ela se nada aconteceu. A súa respiración preso na súa gorxa.
  
  
  Tamara perdeu o equilibrio e caeu. Ela soltou un grito asustado. Non moito, só un pouco máis alto que un involuntario suspiro, pero alto o suficiente. A sentinela inmediatamente mirou con curiosidade e me viu. Ela pulou.
  
  
  O home sabía que o seu deber e intentou defenderse. Demasiado tarde! El aínda estaba levantando o rifle, cando el foi xogado de lado por ego, o desembarco enriba del, os xeonllos de un emu en vida. O seu rifle foi arrebatada pola Ego torre, volcado, e unha tapa. A aparvado bater a uem no lado do pescozo. El suspirou e conxelar. Ego o destino era unha natural ángulo para o torso.
  
  
  'Nick!'- murmurou de arriba. Mirei cara arriba e viu Tamara sentado no xemendo chan.
  
  
  "Eu non podía esperar para ela...'
  
  
  "Non importa," eu sibila. 'Ir.'
  
  
  — Vai incorporarse min?"
  
  
  "Sempre querida."
  
  
  El puxo o rifle na parte superior da sen vida sentinela e estendeu as súas mans. Ela caeu. Ela foi pego por ee. Tamén, aínda que non era un pano suave abrazo, foi moi moi bo. Ela aconchegou-se para min e bicou o meu pescozo. "O que agora?"Que é iso?", ela preguntou suavemente.
  
  
  "O edificio principal. Hai unha boa oportunidade que vai atopar Zembla e Ego alí, o último campo de forza transmisor. Temos que destruír ih tanto.
  
  
  "Oh, iso é todo?", ela dixo cun ton sarcástico. Ela empurrou a caído sentinela co dedo do seu arranque. "Canto ih vai haber entre nós e Zembla?"
  
  
  'Eu non sei. Moito, eu creo.
  
  
  'Si. E eles teñen que atopar-nos e, a continuación, matar ou manter-nos para fóra ata que conxelar ata a morte. Que está preso agora que estamos detrás da parede. Son poucas balas que temos, pouco a cambiar. Ten calquera outras boas ideas? Eu escoitei a ela, en silencio. Ela intentou ocultar o seu medo co seu cinismo. Esta é unha completamente natural reacción. Alguén que non ten medo por unha boa razón é un tolo. Tamara foi un duro, práctico, muller valente, e non un tolo.
  
  
  — Eu non teño ningunha idea", eu admitín. "Nós só podemos facer o noso mellor e esperanza. Vai ser difícil, pero hai que probar."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza resignado. "E despois de que este é máis, Nick, eu vou intentar dicir algo de bo."
  
  
  "Eu vou berrar para axudar," el dixo a ela cun sorriso. Nas sombras dos edificios, nós rastexaren para a parte de atrás do hacienda. Era o preferido para a sentinela é automática, ata que descubriu que o seu mecanismo conxelar. Ego empeñados e tomou unha das armas.
  
  
  Nós veu para o canto e parou. Diante de nós foi un patio con un helicóptero. Estudou o longo, estreito edificio principal, onde esperaba atopar Zembla. Era máis grande que as dependencias, con unha terraza cuberta a execución de toda a súa lonxitude. No centro había unha porta a través da cal os coches poden entrar a entrada principal.
  
  
  O pórtico estaba escuro e pouco visible a través da roda de neve. Eu tiña unha forte sospeita de que había unha sentinela noutro lugar. Un ou máis, todos nerviosos e frío, con formigamento dedos. "Imos tomar a ruta máis longa," eu dixo. Corremos para a parte de atrás do edificio ao lado. Tería preferido para seguir correndo, pero o coidado e silencio estaban á orde do día. Lentamente cambiou-se. Deste lado da facenda foi un segundo edificio que parecía un garaxe. Fixemos isto para o outro extremo sen incidentes. Á dereita, houbo un espazo aberto de preto de dez metros. Detrás del estaba o edificio principal.
  
  
  Nós levantouse e escoitou atentamente. Nós non escoitar nada e foi para a parte de atrás do edificio principal. En fronte de nós era unha longa fila de fiestras con forxado barras de ferro. A monotonía foi interrompido por dúas rúas dividindo o Rivnenskaya liña en tres partes. Había unha porta detrás deles, e outra liña de windows, algúns dos cales foron ben iluminado. Nun curto espazo de lastros estrada foi, desde a porta do edificio para o enorme porta principal. Había un quiosco preto da porta que parecía un teléfono público. Á espera quioscos. A apertura estreita foi iluminado.
  
  
  'A maldición. Temos que cruzar a calzada, e é gardado.
  
  
  "Quizais eles non van tire a muller," Tamara dixo.
  
  
  'Por que?"
  
  
  "Quizais eles van querer facer preguntas en primeiro lugar."
  
  
  "Tamara, se pensas que pode levar a isca..."
  
  
  El podería moi ben ter sido falar cunha parede. Curvándose, ela pasou rapidamente baixo as fiestras. Eu seguín o seu, coa esperanza de que ela non estaba a ser moi boa idea. Eu tiña unha sensación de que eles ían tirar primeiro e, a continuación, facer preguntas. Nós rastexaren mimmo o primeiro por dúas portas e o seguinte grupo de windows. Tamara foi a medio metro de distancia de min. Ela estaba confiado nos seus movementos, e el sabía que eu non podía impedir-la, sen arriscar unha acalorada conversación e posible descubrimento. Tente pensar unha alternativa, pero eu non podía atopalo. Nós veu para o inicio do segundo día e o seguinte ventá. De súpeto, escoitou voces.
  
  
  "Espere! dela foi murmurou enerxeticamente. A miña particular sorpresa, ela parou e se arrastrou para min. A lámpada chiscou. Nós miramos na fiestra.
  
  
  Coronel Zembla, foi camiñando cara arriba e para abaixo con rabia. Eu non escoitou o que estaba dicindo. Con todo, el mantivo a bater o seu puño sobre a mesa no medio da sala. A materia estaba cheo de pezas electrónicas, transistores, placas de circuíto, ferros de soldados, e un alicate. Detrás Zembla foron o mesmo metal armarios e paneis como no templo Maia. Só estes estaban abertos. Os bares fora eliminado, e os fíos foi gaiola como unha estraña perm. Non era difícil imaxinar o que estaba facendo nesta sala. El construíu un novo mestre sistema de control para a súa mortal trama para conquistar a América Central e crear un Terceiro Imperio Maia.
  
  
  Eu me preguntaba se estaba a falar de Hema cando un segundo home con unha fina, bigodudo cara veu para estar ao lado del. Zembla é cómplice parecía aínda máis media e sangue frío do que calquera outra persoa. El despregou un paquete de gráfica papeis. Os dous homes estaban tan absortos en discutir os seus plans que me atrevín a abordar un pouco de lama. Fóra do canto do ollo, el viu outros seis homes, dous gardas armados, e catro técnicos de jaleco branco, probablemente a traballar na liña de montaxe. Tamara mirou para min questioningly.
  
  
  O reumatoloxía apuntou a porta detrás de nós. El empurrou aberto o traba e inclinouse contra un espesor árbore. A porta non estaba pechada. Nós rastexaren dentro e escoitou as voces na sala ao lado no frío salón.
  
  
  '...matar inmediatamente! Coronel Zembla voz era ferozmente dogmática. "Se eu non ter a situación baixo control nas próximas horas, a tormenta vai a ser moi forte para xestionar — mesmo para min! †
  
  
  "Podemos deixar a instalación," o subordinado suxerido para ego.
  
  
  "Tohel, este é o traballo de un traidor."
  
  
  'Non, señor. Bótalle un ollo a R sección de aquí. Os rapaces só non teñen as pezas necesarias para poñer esta sección xuntos. Ego non pode ser construído nas próximas horas, así que...
  
  
  "Se atreveu a charla-me en R Seccións! Que creou o tema? A súa soa, non é? Imos atopar unha forma de reprogramar a fiación. E eu non quero escoitar calquera máis derrotista discursos de ti. Eu nunca vou desistir Tohel, mesmo se o meu reino está sempre enterrado baixo o xeo! Non foi a miña culpa. Eu fixen-lo perfectamente. Se iso é Nick Carter...
  
  
  Houbo un murmurio xeral de protesta, que foi interrompida bruscamente pola Zembla é capanga, Tochel. — Aínda está convencido de que el está detrás do noso fracaso?"
  
  
  "Un temporal revés, pero non un fracaso. Pero o constante deterioro do tempo demostra que outras estacións non son máis traballo. Si, o dela, seguro que Nick Carter tiña algo que ver con iso. Eu non sei como el descubriu sobre ih a localización, pero tamén descubriu o meu templo Maia. E a uem, caramba, conseguiu destruír completamente o ego.
  
  
  "Hai relatos dunha muller..."
  
  
  Zembla sorriu con desprezo. "Dar Carter a oportunidade de levar a rapaza no remolque e tratar esta novela como un picnic nun club de sexo . Pero esta tormenta, el nunca vai chegar á illa. E se por algún milagre el sobrevive, nada vai salvalo. As outras estacións non estaban preparados para un ego ataque, polo que estamos preparados!
  
  
  Shaggy arranque oín-la. De súpeto, un uniformados home apareceu a finais do salón. Ego boca aberta na execución bandeira como chegou para o seu rifle. Tamara e eu, instintivamente, se virou. Nós despedido sen pensar. Un gawker entrou a uem é gorxa, así como el comezou a berrar, a outros bateu a fóra o emu ollo. Eu non sei quen ten onde. El caeu cara atrás, o seu rifle ruidoso para o chan. Sangue pulverizado en todas as partes. Nós non velo tocar o chan; nós xa estabamos de novo en movemento. Non dicir unha palabra para nós, traballamos xuntos como un ben adestrado equipo.
  
  
  Que irrompeu na sala. Estes revólveres foron vomitando lume, mesmo antes de que a porta estaba totalmente aberto. Con un atordoado expresión, Odin en torno os gardas agarrou as mans e caeu. Tamara xirou arredor e fixo un bo burato na segunda sentinela, como el ergueu a arma. Un técnico en colapso, outros lentamente afundiu ata os xeonllos. Rápido como unha pantera, Tohel bateu máis de unha espesa cadeira de madeira. Pezas e ferramentas voou lonxe. El tirou o Coronel Zembla para cubrir detrás del. Ego .357 Colt comezou a vomitar lume. Os últimos dous técnicos, atordoado e desanimado polo noso ataque, rastexaren ata a porta aberta. Ambos foron tarde. Tamara levou obxectivo e fatalmente ferido ih, que caeu.
  
  
  El baixou para evitar Tohel de tiros. O meu revólver estaba baleiro. Ego xogou na Tohel e agarrou o comezo da segunda. Tochel abaixo, e a arma bateu na oficina detrás del. Zembla me atacou como un tolo. El saltou sobre a materia como se fose superar un obstáculo. Como un tigre, el pulou para adiante e bateu-me fóra do meu pé. Nós caeu no chan xuntos. Os nosos dedos non teñen tempo para cerrar en puños. Pero a segunda revólver estaba bateu para fóra en torno a meus dedos, e o terceiro esvarou fóra do meu gibão na calor da pintura. Zembla difícil cranio bateu na miña mandíbula e roçou meu nariz, que bled en torno a el, e os meus dedos cavado no meu ego do cabelo baixo a venda nos ollos. O meu puño levantouse e volveu a uem favor. El riu na satisfacción cando escoitou o seu nariz romper. Ego pel e carne foron rasgado. El berrou, que mágoa. Con un rápido idiota, el virou a cabeza fóra, e que o salvou. Se non, o mortal fragmentos de ósos tería perforou o ego é o cerebro.
  
  
  O ego resposta foi un ósea xeonllo para a miña vida. El intentou coller a miña perna, que non estaba seguro-lo. Nós rolou un sobre o outro. Nós, Tamara, e Tokhel non se atreven a tirar en nós. Con todo, eles disparou de novo, no outro de preto, sen ser nós un único hit. Zembla aínda estaba tentando romper os meus ligamentos ou a miña perna. Cada tribo da mina ten o seu ego na súa desprotexida de aresta. Eu penso que eu ía matalo. Eu podía escoitar el xemendo e sentir el tremendo. Na próxima segunda, Tohel despedido na sanctifications. A sala estaba envolto en tebras, e na escuridade Zembla rompe libre e desapareceu.
  
  
  Unha serea, lamentou. O son era case perdeu o ruxido da tempestade. Tamara e eu ía para fóra de forma aleatoria. Zembla e Tochel non son. Eles sabían o edificio dentro e por fóra. Ih shaggy escoitou no corredor. Eles se foron. A súa freneticamente remexer a través esixiu armas. Un revólver atopou o seu. Aínda había un saca-rolhas, se procede. El sentiu unha man na súa manga. Tamara. Nós vagou fóra para o corredor.
  
  
  Fóra, no patio e detrás das casas, Zembla xente veu á vida. A serea continuou a chorar, e a porta se abriu e dous mortal flashes do lume veu correndo para nós. Ela foi baleado con reumatismo. El sentiu un forte retroceso, e cheiraba o cheiro punxente de pólvora. Eu non sei se iso non bater en nada, pero eu estaba moi moi feliz ao descubrir que eu tiña un revólver cheo de caramelos. Nós tracejada baixo o corredor e saíu ao patio. Á noite, poderiamos escoitar berros en torno a nós.
  
  
  Corremos. Algúns gritou con rabia, outros animadamente, e todo isto foi amplificado polo atropelo de botas. Odin en torno Zembla homes tropezou e caeu ao chan. Balas voou a través da porta, enchendo o aire con estilhaços e chumbo. Mantivemos a correr para a porta ao final do corredor. Tamara, aterrorizados, pero determinado, foi para estar detrás de min e xemer.
  
  
  Corremos para fóra da porta e no patio exterior. Eles non podería ter preguntado a un mellor portería. O son dos nosos pés correndo foi acompañado por o crepitou de tiros. Dentro, o lume parou de súpeto como comezou. Nós impulsivamente correron para o único refuxio que podía ver, unha pila de dobres caixas de madeira. Eles foron construídos ao redor de táboas de espesor con tiras de metal e foron utilizados para o transporte sensible equipos electrónicos. Eles estaban apilados para servir como gravetos. Tiros ruxiu e balas bateu no chan detrás de nós como nós pomba freneticamente entre reixas.
  
  
  Unha cidade de balas resgou a través da nosa improvisada agocho. Ela foi levado para abaixo por Tamara. As dúas primeiras persoas no achegando exército eran moi impaciente para ser coidado. Dous tiros e eles caeu a neve. El comezou a moverse caixas como un tolo para reforzar as nosas defensas. A placas de espesor absorbido balas. Só un novo golpe directo pode bater-nos agora, se non, eles terían que rastexaren arredor da casa detrás de nós. El mirou para arriba, pero non viu a ninguén nas fiestras. O rodean homes encharcado nos levar, como se as nosas armas foron mangueiras de xardín. Non importa o que dirección el parecía, había moita xente para escapar. E só temos algunhas roldas esquerda.
  
  
  De súpeto, por riba de todo o ruído, ela escoitou o son de un eléctricos de arranque. O helicóptero de rotor comezou a xirar moi lentamente. Na cabina de cristal, eu podía ver as siluetas de dous homes. Un terceiro home, en pé só en torno os gardas, foi ás présas fotografando o helicóptero de paradas e cordas a partir de todos os lados. Había só un gawker deixou no meu revólver. Tomou coidado mirar e acertar o destino. A sentinela gritou e comezou a espasmos. El gritou tan alto que os tiros deixou por un momento, como todo o mundo mirou para el.
  
  
  "Tamara, me dar algo para tirar."
  
  
  "É só usar a miña arma." Hai máis de seis balas alí, " ela dixo, entregando-me a Makarov .
  
  
  Ela mantivo o .22 Pepe para si mesma. O feito de que ela non dubide en me dar a súa propia revólver foi un xesto que eu nunca vou esquecer. Ela mirou para o helicóptero. O motor estaba funcionando a pleno poder para se quentar. "Eles van bater en esta tempestade."
  
  
  "Quizais, pero nós non podo sentir aquí e ver. Eles queren escapar, e se se con éxito, que vai comezar todo de novo. Peor, eles deixaron o transmisor, e escoitou o que Zembla dixo sobre el.
  
  
  "Pero eu penso que o cuarto foi..."
  
  
  "Foi só unha nova básicos sistema de control que eles estaban a instalación. Imos poñer un fío para iso, pero comezou a segunda transmisor noutro lugar. O dell ' si, eu estaba esperando por ela no outro lado da porta, onde se pode ver todas as luces."
  
  
  "Isto significa que ninguén pode parar a tempestade en poucas horas. Polo menos, se Zembla estaba dicindo a verdade. A continuación, o tempo vai nunca ser controlada de novo!
  
  
  'Si . E o problema é que Zembla é xeralmente dereito.
  
  
  Tiro retomou como o helicóptero lentamente e defendía despegou. El balance para atrás e cara adiante. O tiroteo foi parado por segunda vez cando a cabina porta abriuse. No asento do pasaxeiro, el notou Tohel é fraco, cadro muscular. O ego mantivo a porta aberta no inicio. Tiña un Jumentinho pistola na man dereita, que estaba suxeitando co seu brazo esquerdo dobrado, e el estaba apuntando-o para nós. El berrou algo que eu non entendía. Ao parecer, o berro foi destinado para Zembla, que estaba actuando como un piloto. O helicóptero caeu lixeiramente e derrapar na nosa dirección.
  
  
  "Vostede bastardo! Ela estaba fervendo con rabia. — El vén a nós para matar-nos como coellos!" Non baixar a cabeza, Tamara!'
  
  
  "Todo ben", ela dixo, a súa voz firme.
  
  
  Nunha fracción de segundo, tivemos que escoller. Se queremos saír da nosa barricada, Zembla homes vai tirar en nós. Se imos estar onde estamos, que vai ser tiro de arriba. Frustración e rabia apoderouse de min como o helicóptero voou para lamber.
  
  
  "Malditos bastardos!" Eu me escoitou rosmar. A miña man axustado sobre o arma. El actuou con un desesperado e imprudente brusqueness. El saltou entre as caixas. Unha dor aguda tiro a través da miña ferido no ombreiro e no peito como topei unha pesada árbore. Placas saltou, caixas caeu. Ela saltou para o curro baixo a achegando helicóptero. El colleu un reflexo do Tohel o rostro sorprendido . El reaccionou, instintivamente, axiña, grazas aos anos de formación. O ego cerebro dun .357 Colt magnum tiro para fóra en min e disparou. O pesado gawker queimado meu brazo e resgou un longo burato na miña manga. Makarov arma voou na miña mans e caeu hai uns metros de distancia.
  
  
  Tochel escoitou rir. "Tentar obter Ego Carter!"
  
  
  El mergullou para a arma, rolou, e torpes tirou o ego para fóra baixo o seu corpo. A arma trovejou, contraeu, e trovejou de novo. O meu corpo sentiu como el pertencía a dúas persoas diferentes. A miña esquerda estaba queimada máis doloroso e foi case paralizado; meu lado dereito foi ben, a pesar da nova ferida. O helicóptero balance un pouco. Zembla non podería manter o ego vertical en o forte vento. Quizais o ego tamén foi abalada por os meus tiros. Tohel despedido e perdeu. El balance para atrás e cara adiante, tratando de neutralizar o pitching. Ego masiva e contundente balas bateu na neve próximo a min.
  
  
  Tamara foi de xeonllos, inclinando a cabeza contra unha caixa. Nos intervalos entre volei, escoitou o grito estridente. A primeira e única vez que a vin, ela estaba con medo fóra do seu xuízo. Case instintivamente, el disparou un terceiro bala. El viu un momento máis tarde, cando Tohel de súpeto se encolleu, como se agochado na porta. Ego ollos arregalados en torno a súa cabeza. O ego voz fixo ruídos que non eran palabras, pero non ten sentido a tose. El tossiu, gritou, e tirou o gatillo no seu baleiro Magnum. El tenso e estremeceuse. A continuación, el lentamente se inclinou cara a adiante e caeu fóra do helicóptero.
  
  
  Tohel bateu no chan cun baque. Atordoado, o ego persoas mirou en tenso silencio, como se eles non podía entender o que o ih xefe estaba morto. Ela sentou-se en silencio na xeo-patio cuberto. El sentiu débil e náuseas. O único son foi Tamara é suave choramingar e a súbita aceleración do helicóptero como Zembla disparou cara arriba e lonxe.
  
  
  O náuseas foi, pero non había ningunha debilidade. Eu teño para abaixo sobre os meus xeonllos, ignorando o risco de ser baleado por xente ao meu redor. El se inclinou cara adiante en vento do helicóptero de hélice. Makarov foi vómitos e espasmos, como se tivese unha vida de seu propio. O meu últimos tres balas whizzed a través da fráxil presión tanques. Por un momento, el estaba con medo que tiña despedido demasiado tarde, e que o helicóptero xa estaba voando moi alto. Pero, entón, o principal parafuso comezou a facer estraño moenda de sons. O helicóptero sacudiu e sacudiu como Zembla intentou dirixir-lo. El balance e subiu máis e máis por riba do hacienda. A continuación, de súpeto choque. El comezou a desprazar para abaixo. Algo estoupou e unha peza de metal voou sobre nós. Escoitamos unha pequena explosión. O helicóptero paira inmóbil por un momento. Pequenas chamas lambeu o capó. A continuación, el pomba en un gran arco e chocou contra outro á do hacienda edificio principal.
  
  
  Con un terrible sacudida, o helicóptero caeu en un edificio veciño, xunto con Zembla. Eu foi lanzado para o chan. Anacos de muro voou ao redor do patio, xunto con vigas, fiestras,e de fábrica. O tellado derrubou no lugar onde o helicóptero fixo un gran burato. Fame chamas brillou alto no ceo. Con ela mareo, el saltou aos seus pés. Non romper nada, pero o meu mal xa nariz era agora sangrado continuamente. Ofegante, el tropezou a través das caixas para atopar Tamara. Tivemos que saír de aquí. O meu tateando man tocou a súa suave e curvas. Por un momento, ela aconchegou-se para min e suavemente foi meus dedos a través do seu cabelo louro. Protexido por un agora-demolida barricada, está intacta.
  
  
  O ardente lume se espallou rapidamente. En luz brillante, el viu Zembla remanentes de homes correndo. Eles tiñan ningún lugar para ir, e non sabía o que facer. Non houbo organización máis. Ih líder estaba morto e eles non tiñan obxectivos esquerda. Baixo tales circunstancias, eles van pensar dúas veces antes de morrer o heroe da morte. Pero eles aínda estaban inimigos, inimigos perigosos. Se nós tiña unha oportunidade de escapar de todo isto, é só agora.
  
  
  Arrastrou ao redor das caixas e foi para a parte de atrás do edificio máis próximo. Cada vez que saltou para fóra do camiño e abaixo cando alguén foi pasado mimmo. Fóra de respiración, que foi de volta para a mimmo queimando edificio principal. O sorriso no Tamara beizos me dixo que ela estaba a pensar do mesmo xeito como ela. En que o lume ardente, Zembla último transmisor foi destruído e se converteu en chatarra de metal.
  
  
  Un grupo de homes nos atopou na entrada principal e abriu fogo. Balas whizzed ameaçadoramente en torno a nós, rompendo os ladrillos do muro en cada lado de nós. Nós baixou a través da porta, bateu o ih detrás de nós, e foi para abaixo o gran camiño de lastros. O uivo asubío do vento xeado mesturado con o crepitou de lume e o rango de colapso de edificios detrás de nós. Era como unha sinfonía do inferno.
  
  
  Tivemos vir para o fondo de un monte e agora estaban obrigados a percorrer alto de montes de pedras. Unha forte tempestade batido Tamara fóra dos seus pés varias veces. Ela foi axudou a seus pés por Ay, que inmediatamente caeu no esvaradío xeada camiño. Seguimos o noso camiño.
  
  
  Ofegante, nós finalmente chegou a baía abrigada de ancoradouro. Todo o que podía pensar era o barco e como facer é mover. Non só tiña que ser un barco se estaba indo para sobrevivir a iso. El empurrou a porta aberta. Ela non se moveu, e eu non teño a forza para bate-lo fóra cos meus ombros, pero, a continuación, Tamara tranquilamente tiro a través do bloqueo na Pepe do revólver.
  
  
  Con un último esforzo, andamos sobre o peirao. Había un barco. O brillo de dez-pé cruceiros iate tirou incontrolado como un aproveitado garañón. Indo para o mar non parece segura, sen riscos. O iate foi construído para desprazar a través das ondas en alta velocidade, pero neste tempestade, sería facilmente virar no fortes ondas do definitivas ancoradouro. Pero a última cousa que eu quería facer era estar na illa.
  
  
  Tamara abriu a porta grande e desamarrou as cordas. El remexer baixo o panel de control e pre-calefacción a motor. Os meus músculos doía todo o meu corpo. Os homes foi para a casa de barcos. Eu oín-los berros e tiro. Ela, preme o botón start. O motor comezou, espirrou, chirped, e, a continuación, rosmou para a vida. Ela estaba vagamente consciente de que a miña man foi, instintivamente, alcanzando para o acelerador. O rosmando baixo os pés tornouse un violento pulsar. O iate voou en torno á casa de barcos e no regato como o primeiro homes estourar pola porta de atrás.
  
  
  Fóra da baía, o duro ondas do Golfo de Panamá nos chegou. A súa velocidade foi reducida ata o furón velocidade superou tres nós. O mar foi unha fervendo masa de escuma branca que subiu lentamente horizontalmente por riba de nós. O barco non ten tempo para virar. O arco foi enterrado e flutuou ata do outro lado da onda. Auga foi freneticamente da fronte cuberta e do teito da cabina. El era demasiado débil para manter o barco. Sangue escorria o meu brazos e baixo o meu nariz. Eu tiven que deixar de condución. Ela, eu me sentín caer. "Asumir o control," el dixo, case unintelligibly. "Tamara, estar detrás do volante. Eu non podo... O bocexando escuridade da inconsciencia pechado en min. El tomou un último ollar para o ceo e sorriu. O tempo cambiou.
  
  
  
  
  Capítulo 14
  
  
  
  
  Eu soñei que eu estaba deitado nunha rede. A emoción balance-me suavemente cara atrás e cara adiante. Dela foi estirado para fóra, sen zapatos e un abrigo baixo a súa cabeza, en vez de unha almofada. O barco sentou-se inmóbil, co silencio máquinas. Unha lixeira brisa sopraba, o sol estaba quente.
  
  
  A miña segunda impresión era de que eu aínda estaba soñando. Eu tiña un deses marabillosos erótica soños que sempre parecen final, cando as cousas comezan a ir mellor e deixar sentir decepcionados pola mañá. Tamara foi inclinando-se contra o aft pasamáns en só o seu sutiã e calcinha. O seu longo camiño, áxil pernas son estiradas para fóra sobre a cuberta, a súa clivaxe en arco, os seus seos abaulamento, e o seu rostro inclinado cara arriba para incorporarse como moito sol posible é unha sensual visión que eu amo para ver nos meus soños. Pero ela era real, verdadeira, como o sol! El suspirou e flexionado seus brazos. A dor era real, tamén. La sel é sincero. O barco foi inundado con auga azul. O mar estaba calmo e o ceo era abraiante claro. "Ola," Tamara dixo, sorrindo. Ela levantou unha man sobre os ollos para bloquear o sol brillante.
  
  
  "Ola," riu o seu reumatismo. "Estamos á deriva."
  
  
  "Nós funcionamos fóra de combustible."
  
  
  'Oh.'
  
  
  "Poucos minutos despois de que perdeu a conciencia, o motor ronronou e parou. A súa máis nada que eu poida facer.
  
  
  "Non, claro que non.'
  
  
  "O actual vai levar-nos en terra en poucas horas."
  
  
  "Nós imos ser ocupado. Un pouco de descanso non vai machucar nós.
  
  
  "Eu penso así, tamén," ela dixo. Ela inclinou a cabeza cara atrás de novo. "El quedou moi quente con esas roupas, e ela quería ter un pouco de sol. Eu espero que non lle importa."
  
  
  "Quen é el? Nunca!'
  
  
  A miña mirada esvarou a través do clara augas azul-turquesa ao misty costa na distancia. Panamá brillou na luz, e o mar estaba tranquilo. El podía sentir o silencio. Nós non temos unha lufada de vento. Non un único animal rustled no emaranhado de gramíneas, e non escoitamos unha voz única a través da denso esmeralda bosque. Era moi cedo para iso. Os ríos e canles aínda estaban entupidos con espesor masas de xeo. Pero o xeo en breve crack e desmoronar. Fusión de neve das montañas pode causar temporais, inundacións, aquí e alí, pero que estaba no futuro. O home e besta aínda estaban estupefactos, tentando escapar a incrible horrores creado por Zembla é dominador tempestade. Máis tarde, eles van comezar de loito os seus familiares mortos e comezar a reconstruír as súas casas. Pero que vai ser máis tarde...
  
  
  El respirou en quente, aire perfumado e plantas dos seus pés firmemente na cuberta. Eu tiña un gran sorriso no meu rostro. "Foi paga a pena loitar."
  
  
  Tamara rosa con lânguida graza. Ela veu ata min e xentilmente puxo os brazos arredor do meu pescozo. Os seus dedos agarrou os botóns da miña blusa. A súa man esvarou a través do meu peito.
  
  
  "A emoción é máis," eu dixo. "Non ten que se preocupar máis."
  
  
  "Eu nunca tiña para facer isto, Nick, pero eu amo iso."
  
  
  "Cando chegamos de Panamá, os nosos camiños se diverxen. Ata que ...'
  
  
  "Non", ela murmurou, por desgraza, na miña orella.
  
  
  "Ten o seu propio responsabilidades, e eu teño o meu, e que nunca vai cambiar coa axuda dos outros. Todo estaba ben e vai estar ben ata chegar a Panamá."
  
  
  "O barco está á deriva."
  
  
  — E non hai nada que poidamos facer sobre iso.
  
  
  "Excepto para divertirse mentres aínda pode."
  
  
  El a bicou aproximadamente e tirou-a para el, e, a continuación, o difícil e flexible corpo.
  
  
  Ela estaba errada. A emoción non era máis aínda.
  
  
  Sobre o libro:
  
  
  Todo comezou con un garbled radio mensaxe recibida por un MACHADO axente en México. Agora Nick Carter estaba facendo o seu camiño a través da densa selvas de Nicaragua, o que eles chamaron de Mosquito Costa. O ego foi sitiados por mosquitos, cobras e un insoportable Savchenko. Ego xornada foi brutal, pero el tivo de atopar un antigo templo Maia. Coronel Zembla sede foron situado alí. E este podería transformar Central e América do Sur para unha rexión polar. E como o frío corre o risco de romper, Nick tamén debe convencer ruso KGB axente Tamara Kirov que América ten nada que ver con esta infernal esquema.
  
  
  Pero o Coronel Zembla chega a revivir o seu xeado terror. A continuación, Nick Carter vai ser obrigado a facer o imposible...
  
  
  
  Táboa de contidos
  Capítulo 2
  
  
  Capítulo 3
  
  
  Capítulo 4
  
  
  Capítulo 5
  
  
  Capítulo 6
  
  
  Capítulo 7
  
  
  Capítulo 8
  
  
  Capítulo 9
  
  
  Capítulo 10
  
  
  Capítulo 11
  
  
  Capítulo 12
  
  
  Capítulo 13
  
  
  Capítulo 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Asasino: Código nome Voitre
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Asasino: Código nome Voitre
  
  
  Dedicado ao pobo dos Servizos Secretos dos Estados Unidos de América
  
  
  
  O primeiro capítulo.
  
  
  El lambeu os beizos secos co seu espesor lingua e chiscou para o sol enriba. A súa boca tiña gusto de papel vello, e alí foi un aburrido, pero insistente, zumbido nos seus oídos.
  
  
  Era imposible saber exactamente canto tempo tiña deitado inconsciente no bordo dun pequeno, delgado espiño mato. Cando o seu primeiro veu, el non podía lembrar de onde ela estaba ou como chegou alí. Entón ela viu a afección, brillando masa de restos, Mooney pouco avión en caída libre como un ferido falcón fóra de un ceo sen nubes. Medio roto tiras de metal - os restos de un violento impacto - de-rosa que só trinta metros por riba da herba marrón do veld, e finas columnas de fume aínda arrastrou para o ceo. Agora eu me lembro como eu foi xogado en todo o avión cando bateu no chan, e entón eu arrastrou para lonxe da furia chamas. A partir da posición do sol, el sabía que varias horas pasaron desde a mañá accidente.
  
  
  Con gran dor e dificultade, eu forzado-la nunha posición sentada, sensación de quente arxila branca nas miñas coxas a través do meu rasgado pantalóns caqui. A camisa de todo o sotobosque ela estaba vestindo agarrou-se á miña volta, e o cheiro do meu propio corpo cuberto meu nariz. Levantar a man para protexer os ollos do sol, el mirou para o alto león herba que agora parecía tramo infinitamente en todas as direccións, interrompido só polo escaso verde de un único paraugas acacia árbore. Non había ningún sinal de civilización, só un amplo mar de herba e de árbores.
  
  
  Sobrecarga, un voitre que se moveu silenciosamente, circulando e piruetas. Lanzando unha sombra sobre o chan diante de min, o paxaro colgado obsesivamente, asistir. O zumbido nos meus oídos tornouse máis pronunciada agora, e ocorreu-me que el non estaba na miña cabeza en todo. O son viña desde o lugar do accidente. Era o son de moscas.
  
  
  El foco sobre os restos. A continuación, un voitre e un enxame de moscas me recordou que Alexis Salomos foi no avión con me - el estaba pilotando ego cando o problema ocorreu. Os seus ollos estreita, pero el non ver ego en calquera lugar preto do lugar do accidente.
  
  
  Como eu estaba ata feblemente, eu penso que as miñas pernas estaban dura. Todo o meu corpo doía, pero eu non parecen ter ningún óso roto. O longo corte no seu antebrazo esquerdo xa era cura, e o sangue tiña secado. El mirou tristemente no latente restos. Eu precisaba atopar Alexis para ver se aínda estaba vivo.
  
  
  O zunido das moscas creceu máis alto como el se achegaba o plano do casco. El inclinouse e mirou para o taxi, pero non ver o seu amigo. Eu me sinto enfermo para o meu estómago. Entón, cando o seu shell foi en torno a fronte dos restos, mimmo carbonizados a hélice e un arrugaran peza de fuselaxe, ela parou de súpeto.
  
  
  Alexey corpo estaba nun grotesco chea de sangue, uns dez metros de distancia. Ego tamén foi xogado fóra, pero non antes de ego avión caeu. A fronte do ego cabeza e rostro estaban espremer para fóra de bater o avión parabrisas, e parecía ego do pescozo foi roto. Os Suecos ' ego foi rasgado en anacos, e el estaba encharcado en seco sangue. Gran marrón moscas cuberto ego corpo, rastreando todo o seu vermello queridos, eles dixeron. Ela comezou a súa vez fóra, e eu me sentín un pouco enfermo cando vin o movemento na herba alta detrás do cadáver. O hyena achegouse devagar, consciente da miña presenza, pero con moita fame para coidar. Mentres o ego aparencia era aínda está a ser rexistrado no meu cerebro, a hiena pechou a pequena distancia entre si e o corpo e agarrou o exposto carne en Alexis Salomos ' cálculos, arrincando un anaco.
  
  
  "Estar de volta, maldita que adecuar!", el gritou na besta. El colleu unha vara de madeira queimada e lanzou-a para a hiena. O animal se arrastrou a través da herba, levando un anaco de sanguento pegar. En un momento, o ego estaba desaparecido.
  
  
  El mirou para o corpo mutilado de novo. Eu nin sequera teño unha pa para enterralo lo, entón eu tiven que deixar o ego cos animais por vinte e catro horas.
  
  
  Ben, non había nada que podería facer. Alexis Salomos tamén foi morto, con ou sen un enterro. Ao final, eles pego con ego e, morto el, e eles case me, tamén. Polo menos ata este punto, eu dalgún xeito sobrevivir. Pero a maior proba da miña sorte pode estar á fronte, porque pertence a eles que eu estou preto de a medio camiño entre Salisbury e Bulawayo, na parte máis profunda da Rhodesian mato país.
  
  
  El camiñou ao redor da restos ata que se escondeu o corpo outra vez. Pouco antes de que o mal funcionamento avión comezou a espirrar e tose en cinco mil pés, Salomos mencionado que ía en breve ser voando mimmo de unha pequena aldea. Todo o que el dixo, el estima que a vila aínda estaba no salón de cincuenta aos setenta e cinco millas ao suroeste. Sen auga e armas, as miñas posibilidades de conseguir había moi delgado. O luger e revestida coitelo que el xeralmente realizado con el foron deixados no meu hotel en Salisbury. Ningún deles podería ser escondidos baixo a miña camiseta, e en calquera caso, eu non prever a necesidade para eles sobre este particular viaxe de avión para Bulawayo. Eu estaba de vacacións e descanso.
  
  
  Ular estaba a traballar co MACHADO, o top-secret axencia de intelixencia de América, e foi simplemente escoltando un vello amigo ao redor de Atenas, a quen ela coñeceu por casualidade en Salisbury. Agora, o outro home estaba morto, e o salvaxe historia tiña me dixo que agora era plausible.
  
  
  Eu fun a unha veciña monte de térmites, un can de difícil arxila branca tan alta como a miña cabeza, con moitas chemineas de servir como entradas. El se inclinou fortemente contra el, mirou ao lonxe liña de febril árbores, e intentou ignorar o zumbido de moscas na outra dirección dos restos. Só hai tres días, ela foi recibida por Alexis Salomos nun pequeno restaurante preto de Salisbury é Pioneiro Memorial Park. Eu estaba sentado na terraza, con vistas sobre a cidade, cando Salomos, de súpeto, apareceu á beira da miña materia.
  
  
  "Nick? Nick Carter?", dixo el, e un sorriso lento espallados por todo o seu fermoso rostro marrón. El foi un cadrado de queixo rizados cabelos home nos seus corenta anos, cuxos ollos mirou fixamente para ti con un brillante brillo, como se el podía ver os segredos na súa vida. El foi o editor dun xornal en Atenas.
  
  
  "Alexis," eu dixo, levantándose para estender a miña man. El levou ego en ambas as mans e balance vigor, o seu sorriso, mesmo maior que a dela. "O que diaños está facendo en África, xastre?"
  
  
  O sorriso desapareceu, e por primeira vez, el entendeu que non ollar o xeito no que o seu ego lembrar del. El me axudou a rastrexar un KGB home que roubou os documentos importantes para o Oeste en Atenas hai uns anos. Parecía que tiña envellecido considerablemente con furón. Ego cara perdeu a súa aparencia saudable, especialmente ao redor dos ollos.
  
  
  El preguntou. "Vostede se importa se eu xuntar ti?"
  
  
  "Eu vou ser ofendido, se non," eu dixo. "Por favor, ter un asento. Camareiro!" Un mozo nun avental branco chegou á mesa e que tanto ordenou Británico ale. Nós falamos ata as bebidas foron servidos e o camareiro esquerda, e, a continuación, Salomos foi perdido en pensamentos.
  
  
  "Está todo ben, Alexis?" Eu, finalmente, preguntou.
  
  
  El sorriu para min, pero era fina e forzados. "Eu estaba en apuros, Nick."
  
  
  "Hai algo que eu poida facer por ela?"
  
  
  El encolleu os metros ombreiros. "Eu dubido que calquera cousa pode ser feito." El falou bo galego, pero con un notable acento. El tivo unha longa beber da súa cervexa.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Non quere me dicir sobre iso?""Ou é moi persoal?"
  
  
  El riu amargamente."Ah, que é persoal, o meu outro. Pode dicir que é moi persoal." Ego ollos atoparon os meus. "Alguén está intentando matar-me."
  
  
  Dela, mirando para o seu rostro. "Está seguro?"
  
  
  Un sorriso irónico. "Como seguro de seu que eu debería ser? En Atenas, un tiro de rifle destrúe unha fiestra e pasa mimmo da miña cabeza por un chisco. Entón eu entender o recado. A súa beru de vacacións é para visitar o seu primo aquí en Salisbury. El é un guión comerciante que emigrou aquí hai dez anos. Eu penso que eu ía ser seguro aquí por un tempo. Entón, hai dous días, un negro Mercedes case me bateu na avenida principal. O condutor, que tirou para o medio-fío parecía exactamente como o home que ela tiña visto antes, en Atenas. "
  
  
  "Vostede sabe que este home é?"
  
  
  "Non", Salomos dixo, bailando a cabeza lentamente. "Eu recentemente vin camiñando a través de Apolo, o Edificio cando eu era espionaxe de alí a un pouco." El parou e mirou para a súa cervexa. "Xa escoitou falar de Apolo liñas?"
  
  
  "Un petroleiro empresa, non é?"
  
  
  "Este é, en realidade, o meu amigo. O máis grande do mundo petroleiro liña, propiedade da miña compatriota Nikkor Minourkos."
  
  
  "Ah, si. Eu coñezo dende Minurkosa. Un ex-multimillonario mariñeiro. Un eremita, ninguén ve o ego estes días."
  
  
  "É realmente a suceder de novo," Salomos dixo. "Minourkos retirouse da vida pública case unha década atrás, cando el aínda era un home relativamente novo. Crese que el pasa a maior parte do seu tempo na súa cobertura en Apolo, o Edificio, preto da Praza da Constitución, onde corre a súa viaxe de negocios. Contactos persoais son establecidas sobre todo, polo preto socios de Minurcos. Case ninguén nunca viu unha audiencia privada con el."
  
  
  "Moi ricos persoas parecen valor a súa privacidade moito," eu dixo, tomando o meu ale. "Pero o que fai o Minurk teñen que ver con os intentos sobre a súa vida?"
  
  
  Salomos tivo unha respiración profunda e deixar fóra lentamente. "Preto de seis meses, Monurco comportamento comezou a cambiar. Isto foi especialmente interesante para min, e, por suposto, para outros editores de xornais, xa que calquera información sobre Minurkos é emocionante e importante para os lectores dos xogos Olímpicos de Atenas. Nota cando Minurk, que sempre permaneceu fóra da política, comezou a facer declaracións públicas contra a decisión xunta en Atenas. De súpeto, el anunciou que os líderes dos coroneis ' sociedades eran débiles e socialista. El dixo que eles tiña traizoado a "revolución" de 21 de abril, 1967. e implícitas que Grecia sería mellor coa restauración de Constantino II ou algún outro admiración para a personalidade dun novo coñecemento é oído. El se refire ao perigos de esquerda como o Testemuña, e difícil de adiviñar que outro "shake-up", foi a piques de acontecer, o goberno grego.
  
  
  "Ben," dixen eu, " este home ten o dereito de súpeto tornouse interesado na política despois de todos estes anos. Quizais uem está canso de gastar o seu diñeiro."
  
  
  "El parece que vai aínda máis lonxe. Unha persoa como Minurkos pode mercar unha morea de amigos. Os xenerais e coroneis están chegando
  
  
  a cuberta e de volta, pero eles non van falar sobre a visita de prensa. Hai rumores de que o Minurk é o financiamento dun exército privado en un especialmente construído campamento no norte de Grecia e en un campamento, na Mykonos, unha illa no Mar Exeo.
  
  
  Finalmente, hai a recente desaparición do Coronel Demetrio Rasion. O Minurkos-dominada xornal conclúe que el se afogou viaxar en barco en Piraeus, pero o seu corpo nunca foi atopado. Nickor Minurkos é agora lanzar unha importante campaña para substituír Rasion con un home da súa propia elección, un fascista chamado Despo Adelphia. A xunta non quere Adelphia, pero a súa nova e nobre líderes teñen medo de que o Minurka e o ego de amigos no xenerais ' sede."
  
  
  "É unha situación interesante," eu admitiu, " pero pensas que o Minurcos está lanzando unha campaña de terror coa idea de un sanguento golpe de estado?"
  
  
  "É posible. Pero hai outras solucións. Hai caras novas que ninguén en todo o xornalistas ten visto antes indo e vindo en torno a cobertura enriba de Apolo; unha Minurkos é aínda na clandestinidade. Con todo, eu notei que unha das novas caras pertence a un grego-Americano chamado Adrian Stavros."
  
  
  Os meus ollos diminuíu lixeiramente en Salomos. "Stavros en Atenas?" Eu murmurei lentamente. "Manter o Minurkos empresa?"
  
  
  "Parece así. A menos que ..."
  
  
  "A menos que?"
  
  
  "Ben, xa Minourkos' últimos comentarios eran tan fóra de personaxe, quizais el non era o ih fonte de si mesmo."
  
  
  "Stavros' adquisición de Minurkos empires?"
  
  
  Quizais contra o Minurkos ' desexos, Salomos difícil de adiviñar. "Non pode xa ser un pequeno golpe, oculto. Desde o Minurkos son moi secreto e sempre realizar negocios a través subordinados, o ego podería ser morto ou capturados e operar baixo o ego é o nome, e gastar enormes cantidades de diñeiro en o ego sen que ninguén entenda. Inmediatamente despois de que eu expresou esta teoría na miña editorial, o primeiro intento foi feita sobre a miña vida en Atenas."
  
  
  O ollar ansioso volveu para ego ollos. Eu lembrei o MACHADO ficheiro sobre Adrian Stavros e entender que el foi capaz de tal manobra. Stavros realizada cartel manifestacións na Universidade de Yale, como un estudante. El, entón, participou en un radical bombardeo da CIA oficina, e, máis tarde, fixo un intento na vida de senador. El escapou garras do FBI e da CIA, e enterrado-se en algún lugar no Brasil, onde el pasou a cometer delitos graves, como o contrabando e o asasinato. Desde hai pouca evidencia contra el en Estados Unidos, Estados Unidos non tentar volver a el. Pero el estaba sendo vixiado en Brasil.
  
  
  "E o home que tentou executar para abaixo aquí en Salisbury?" Eu preguntei a ela. "Vostede ve-lo a saír do piso no Apollo Edificio?"
  
  
  "Si, Nick," Salomos dixo. El bebeu o último da súa cervexa e mirou para fóra sobre a hibisco-cuberto balaustrada baixando o outeiro cara á cidade. "Estou desesperado. Outro primo de meu, que vive fóra da cidade fóra Bulawayo, me pediu para visita-lo brevemente ata este pasado. O seu ego aceptou a invitación. Un alugado avión está esperando por min no aeroporto. Eu vou voar nen, como el é unha licenza de piloto, e gozar do paseo. Quero dicir, se eu podo esquecer - " houbo un breve silencio, a continuación, el ollou para min. "Nick, eu realmente aprecio iso se ía seguir-me a Bulawayo."
  
  
  El sabía que Alexis Salomos non preguntar se el estaba desesperado por medo. E eu aínda tiña uns días de descanso antes de que eu teño outra asignación de David Hawke, o misterioso director do MACHADO.
  
  
  "Eu sempre ver o Bulawayo Hotel," eu dixo.
  
  
  Alexis parecía aliviado. "Grazas, Nick."
  
  
  Dous días máis tarde, que despegou. Salomos foi un piloto experimentado, e parecía que o voo máis salvaxe Rodésia sería sen intercorrências e agradable. Salomos voou baixas, de xeito que poderiamos entender raro animais salvaxes e interesante topográficas características das matas. O voo parecía para levantar Salomos ' espíritos, e el parecía moi como o seu antigo self. Pero a media mañá, preto de a medio camiño para Bulawayo, a serenidade da mañá converteuse nun pesadelo.
  
  
  Mooney pequeno, estándar de dous asentos avión tossiu. En primeiro lugar, Salomos non me importa, pero, a continuación, el ficou aínda peor. Resolve os problemas de investigación de un pequeno motor, pero isto só fixo as cousas máis complicadas. Perdemos altitude e comezou un amplo círculo de sinalización.
  
  
  Salomos xurou en grego, a continuación, o seu rostro palideceu. El examinou o panel e mirou para min. "O contador de combustible mostra completa," el gritou sobre a rotura de motor. "Non moverse da súa posición orixinal, esta mañá." El bateu o vidro cubrindo o sensor, pero nada aconteceu. A agulla permaneceu na carta F.
  
  
  "Estamos fóra de gas," eu dixo, incrédulo. Esta é unha mala noticia para calquera avión, especialmente un pequeno.
  
  
  "Non realmente, pero estamos caendo rapidamente," Salomos dixo, poñendo a Muni en temporal íngreme planificación e loitando cos controis. "Este plan foi mal, Nick. O sensor foi conxelado no lugar, pero os tanques foron case baleiro cando despegou.
  
  
  Isto debe ser feito sen propósito".
  
  
  "Xesús," eu murmurei. "Pode plantar un ego?"
  
  
  "Non hai ningunha aeródromo de aquí,", dixo el, tentando manter o avión vai en caída libre. "Pero nós imos ter que tentar pousar en un abrir veld - se podo manter o meu ego indo segundo a planificación plan."
  
  
  "Hai algo que eu poida facer por ela?"
  
  
  "si. Orar." Alexis mirou para min. "Eu sinto moito, Nick."
  
  
  "Non importa", dixo. "Só planta esta cousa." Eu nin sequera preguntar a ela sobre o problema. Non houbo tempo. Navegamos por unha ladeira íngreme para un gramos veld.
  
  
  O motor tossiu e murmurou de novo, a continuación, parou para o bo como vimos todo o hotel, así como executar para nós. Ela, decidiu que era todo. Non parecía haber ningunha expectativa razoable para sobrevivir a iso.
  
  
  Cincocentos pés para abaixo fomos, como un paxaro, con unha roto wing. Tres cen. As acacias esvarou por baixo deles. Cen. Salomos ' rostro estaba ríxido con tensión, e as súas mans estaban esposados de intentar controlar. A continuación, houbo un movemento de herba e espiños a unha velocidade vertixinosa, a asa foi rasgado por un sector da afección árbore, e o avión, no último momento, lixeiramente levantado o seu nariz e esvarou cara a un lado. O impacto bateu-nos de volta para a fronte do avión. Había unha reixa de son, e un range do metal e un alto crack de vidro, e os nosos corpos estaban debatendo na pequena cabana. Entón chegou o final de parada de emerxencia: a miña porta abriuse, e o meu corpo saíu voando da cabeza aos pés na herba antes de trituración para o chan duro.
  
  
  Eu non me lembro de nada, excepto. unha agonía rastexaren sobre a herba, instintivamente, movendo-se fóra do avión, e, a continuación, unha explosión con o son crepitante chamas nalgún lugar detrás de min.
  
  
  O segundo capítulo.
  
  
  El intentou empurrar a memoria do accidente fóra da súa mente, apoiándose fortemente sobre o barro duro de un alto termite parche. Pero foi máis difícil para se librar da mirada sobre Alexis Salomos ' cara, cando el dixo que ía voar para Bulawayo con el en Salisbury.
  
  
  Eu aínda podía escoitar o insistente chea de moscas detrás do relucente metal casco do destruído avión, pero eu tente non escoitar. El foco de novo no distante liña de febril árbores sobre o gramos horizonte. En algún lugar, eu entender que a febre árbores, ás veces, informar a presenza de auga. Pero aquelas árbores non eran na dirección debería ter sido indo para chegar á aldea.
  
  
  Dunha forma, el se sentía responsable Salomos ' tráxica morte. El confiou-me con a súa protección, e ela foi incapaz de facelo cando el precisaba de min. El esperaba que o meu consello, e eu non prever o perigo dun pequeno avión. Ademais, eu me sentín culpable, porque eu non confiar plenamente o meu ego coa historia incrible. Con todo, o ego ensanguentados cadáver foi clara proba de que polo menos algúns dos ego teorías foron correctas. Alguén ten o ego de morte. Se esta persoa foi hema, alguén que viviu na cobertura por riba do Apolo oficinas en Atenas, aínda era cuestionable.
  
  
  El colleu o movemento fóra do canto do ollo e virou cara a unha das saídas de emerxencia en todo o termite parche. Un pequeno, verde brillante dragón esvarou cara a fóra a través do encontro, non moi lonxe da miña man esquerda, e parecía mirar para min atentamente. El saltou cara atrás. Eu non sei o que cobras tomara a súa residencia en termite montes. Foi un mambo verde, un dos tres máis perigoso serpes no mundo. No caso de que unha mordida, a vítima será capaz de andar sobre os tres pasos entre si e o réptil antes da súa resentimento mata-lo. O mambo que está a ser adestrado estaba fóra de alcance, deslizando en un burato nas proximidades.
  
  
  Eu tropezou os restos como o meu pulso lento. El mirou arredor para un momento e atopou unha forte peza de metal sobre un pé longo no chan. Un fío foi moi forte. Rasgando unha peza de estrutura de madeira, parcialmente carbonizados, a partir dunha sección da fuselaxe, ela caeu ego dividir dous anacos de igual lonxitude e dividir unha ampla corrente de estilhaços, amarre o porras co seu pano para facer unha alza para a miña improvisada coitelo. . El enfiou o bruto arma no seu cinto e, sen mirar atrás na restos, dirixido para as árbores.
  
  
  Era difícil só para andar polo campo. A altura da herba e arbustos espinhosos tirou miña roupa e resgou a miña carne, agarrando a min e me sostendo. Un rinoceronte paxaro screeched en min por unha veciña de acacia árbore. Eu atopei-me calcular as miñas posibilidades de supervivencia. Hai centos de formas de morrer, e para nós, Odin en torno a eles non é agradable. En esta herba, unha persoa pode tropezar enriba dun león, antes de que el ve-lo. Pero xeralmente pequenas criaturas causar máis problemas: serpes non é maior que un ser humano dedo, escorpións e ácaros a escavación profunda baixo a pel. Se vostede atopa auga e beber, pode ser infectado con fígado de vermes e outros parasitos que comer unha persoa de dentro para fóra. E se evitalo, aínda pode ser atacado por mosquitos, febre amarela vectores, e a malaria.
  
  
  Cando finalmente chegou as árbores, el atopou só os restos dun burato de auga. O lugar está seca. Alí estaba grosa lama negra no centro, e impresións de moitos animais ' cascos e voltas ao redor do perímetro do sitio web.
  
  
  El se inclinou contra o verde tronco dunha veciña árbore e descansou na sombra. Eu perda o meu tempo e enerxía que vén aquí. A dirección para a aldea máis próxima que Salomos tiña mencionado no avión foi noventa graos para o curso que tiña me trouxo aquí. Camiñando no sol quente enfraquecido me aínda máis. A miña boca foi como coiro curtido. Ela recordou da botella térmica con auga fría que Salomos trouxo para o avión. El foi visto por ego como un esmagado cilindro entre os restos; o seu contido secou no lume. Tentou non pensar sobre o sol tropical sobrecarga ou a sede da súa gorxa, e foi.
  
  
  Debe ser un par de horas máis tarde, cando eu entender que eu non podería ir máis lonxe sen descanso. Miñas pernas estaban bailando con debilidade, e os seus pulmóns estaban a ser sugado en longo, estridente respiracións. Ela foi visto por un morto toco de árbore, parte do ego, a escasa sombra dunha veciña espiño mato, só uns metros por diante. El caeu pesadamente para o chan e inclinouse contra un toco de árbore. O propio proceso de sentado, o alivio de esforzo físico ao camiñar, trouxo satisfacción.
  
  
  Miñas pálpebras pechadas, e el ignorou a dor no meu corpo. El intentou esquecer os pequenos músculos nas súas coxas e as picaduras de insectos no seu rostro e as mans. Eu precisaba unha pausa, e estaba indo para obtelo. Para inferno con todo o resto.
  
  
  Houbo un son en torno do arbusto.
  
  
  Miñas pálpebras voou aberta. O seu erro? El mirou para a herba alta, pero non viu nada. Debe ter sido a miña imaxinación. El pechou os ollos de novo, pero o son, veu de novo.
  
  
  Os meus ollos abertos máis rápido neste momento. Non había ningunha dúbida sobre iso, era o son dunha voz humana. El tensas seus oídos e escoitou unha rama palpebrar de ollos.
  
  
  "Iso foi algo!"
  
  
  A continuación, o son se torna máis constante e distinta. Os dous homes estaban falando en un dialecto el nunca tiña oído antes.
  
  
  "Ola!" Ela gritou en todo o pasado da súa forza."Aquí!"
  
  
  Noutro punto, eu vin h cabezas movendo cara a min sobre a herba. Negro cabezas, e caqui camisas. Cando me viu, as súas voces creceu máis alto, e todos eles parecían ter a mesma identidade.
  
  
  El relaxarse un pouco. Ela estaba quedando un lamber, peor do que el pensaba. Debe haber unha aldea nalgún lugar próximo, ou polo menos unha estrada. Os homes viñeron de fóra da herba e mirou para min. Eles foron alto, delgado, e sombrío.
  
  
  "Ola," eu dixo. "Tes algunha auga?"
  
  
  Os dous homes entreolharam-se, a continuación, de volta para min. Eles veu e quedou por min para sempre. El non tente chegar ata. "Auga," eu dixo.
  
  
  Ambos estaban vestidos moi pobre Occidental roupa e usaba caseiros sandalias. O máis alto dos dous apuntou para os meus pés, e despois dun momento, el inclinouse e desamarrou o meu zapato. Antes de que puidese preguntar a ela o que estaba facendo, el tomou-lo e amosar-lo para o seu compañeiro. A persoa que realizou o meu zapato para a inspección tiña un gran, gran cicatriz execución en diagonal o seu rostro. Outro usaba un pequeno espello no distendido lóbulo da súa orella dereita. Ambos tiñan coitelos na súa cinta-facões - pungs.
  
  
  O alto falou para o outro, e eu entender que estaba falando en Galego. "Mzuri sana," el dixo, sorrindo, referíndose aos meus zapatillas de ballet. El continuou en Swahili. "Este é o meu día de sorte."
  
  
  "Escoita o meu", dixo feblemente.
  
  
  Eles ignoraron min. O home alto, dobrados e desamarrou a miña segunda arranque. Tente tirar o meu pé fóra, pero el riu e mirou para min e tirou o outro zapato baixo nah. El comezou a súa maltratada sandalias e tirou nas miñas zapatillas de ballet, non se preocupe para amarrar os meus lazos. "Savasawa!", el dixo ao seu compañeiro, ignorando por completo min.
  
  
  De súpeto podo entender que estas persoas non estaban indo para ser o meu salvadores. E ocorreu-me que eu podería ser peor do que eu era antes ih chegou, se eu non tivese contado sobrevivir.
  
  
  "Os zapatos se encaixan ben." El foi o máis elevado.
  
  
  O outro non estaba gozando a situación. "¿Que pensas que estes son os seus zapatillas de ballet? Non chegamos a el, xunto?"
  
  
  "Esta é a súa primeira vez a ver ego," o alto, dixo. "Pode obter ego pantalóns. Se ten un saco, imos compartir os seus contidos."
  
  
  "Non é certo que está tendo o seu zapatillas de ballet," o espello-adornada home murmurou.
  
  
  O home alto, se virou para min. "Sacar os pantalóns," el ordenou, aínda en Swahili. Ego ollos estaban amarelo con raias vermello, e alí estaban fina cicatrices en cada rostro que non eran visibles en primeiro lugar, debido á gran cicatriz.
  
  
  A miña man está descansando sobre a alza da improvisada coitelo, ocultar que desde o meu punto de vista. Parecía que eu ía ter que usalo. O home coa torceu o lóbulo da orella tivo un panga do seu cinto. Non había ningunha dúbida sobre ih intencións. Eles non podían privar a un home branco de todo o que tiña e, a continuación, deixar o ego directo.
  
  
  "Todo ben, eu vou leva-la pantalóns fóra," eu dixo. Tiña gañou forza, pero el non quere mostra-lo. "Pero eu teño que volver sobre os meus pés." A súa esquerda man estendida cara o alto.
  
  
  El mirou para Nah desdén por un momento, a continuación, agarrou a ela.
  
  
  el levantou o seu antebrazo aproximadamente e tirou-me para os meus pés. O momento en que ela deixou o chan, ela tirou o metal coitelo no seu cinto e forza esfaqueado ego no medio do Africano.
  
  
  Ego ollos arregalados, sorpresa como a navalla afiada metal esvarou a través de carne e masa muscular. Ego man dereita automaticamente colleu a pomo da panga, pero este foi ego última acción voluntaria. El resmungou un feo son e esvarou para o po aos meus pés.
  
  
  O outro mirou cos ollos arregalados ao seu compañeiro caído por un momento. A continuación, el soltou un salvaxe gutural son e balance o recén arrebatou panga.
  
  
  Ela baixou de volta. Un gran lámina sibila pasado o meu rostro, cortada a través do aire, e case bateu na miña cabeza e ombreiro. Se eu non tiña movido, eu tería foi decapitado. Con todo, cando ela foi fuxiu por pangi, ela caeu para abaixo. O Africano veu ata min e balance o coitelo de novo, e o brillo folla curva whizzed a través do aire para o meu pescozo. Dela rapidamente rolou para a dereita, e a folla alcanzou o barro duro. Mentres a miña dianteiro foi recuperar o seu equilibrio, a súa, se virou e salvaxe comezou o seu ego. A crise do ego ósos do oído falar dela. El caeu no chan preto de min con un grito.
  
  
  Se era alto como de costume, sería un ego fío. Pero eu non tiña présa para aproveitar as vantaxes que eu tiña creado. Cando o seu pai ficou de xeonllos, o Africano, xa estaba de pé, e unha mirada de desesperación atravesou o seu rostro. El virou para min de novo, e esta vez o arco era ampla. A lámina cortada a través da manga da miña camisa, corte-lo para abaixo. El bateu o seu ego coa súa shard e fixo un raso ferida no seu peito. El grunhiu de novo e me bateu na cabeza con o panga, xa que alcanzou o toco de árbore. A forza do balance causada ego para perder o equilibrio e caer no meu brazo dereito. El agarrou ego irregular colo coa man esquerda, tirou ego cabeza cara atrás, e dirixiu o metal fragmento en ego gorxa.
  
  
  Sangue inundaron a miña cara e peito como o Africano, exclamou en voz alta e chegou convulsivamente para a súa fenda gorxa. El caeu sobre o seu rostro, aínda sostendo na súa gorxa, e, a continuación, rolou para o chan duro, inmóbil.
  
  
  A respiración difícil, ela se inclinou cara atrás sobre un cóbado. El estaba con rabia que tiña usado ata a enerxía vital necesaria para sobrevivir a esta loita, pero el estaba grata que aínda estaba vivo. Cando a súa mente observou o perigo de mato no lugar do accidente, a súa mente esquecín unha cousa: a persoa. Parecía que o home estaba sempre na parte superior da lista. Se ignorar este factor, que pode morrer antes de os arbustos matalo.
  
  
  Polo menos, nesta situación, eu tiña un feito. Estas persoas viñeron desde o oeste de dirección, non dende o suroeste que levou. Eles poden ter pasado a través da aldea, ou á esquerda a estrada en algún lugar. O mesmo podería ser dito para a dirección que eles estaban indo. El subiu lixeiramente e tomou unha dirección oeste.
  
  
  O quente Africano sol se inclinou para o ceo como ela deu-se de novo. El entrou en colapso na herba alta, pregunta se aínda había algunha oportunidade de supervivencia. Eu realmente necesario de auga. Non había máis sentimentos sobre a miña lingua ou na miña boca. Eu estaba alí e asistiu o escorpión rastexaren lentamente mimmo min a través da herba. Eu non sei se eu puidese movelo se é atacado, pero que non parecen entender min. Despois dun momento, el fora aínda. Ela fixo e envexaba a uem, xa que non temos un problema de sobrevivir, polo menos non no momento. Parecía un pouco irónico que esta especie fora rastreando sobre a superficie do planeta por máis de catro centos de millóns de anos, moito antes de que os dinosauros apareceu, e que sería probablemente aparecen na Terra moito antes de que a extinción de seres humanos. Dalgunha forma, parecía inxusto, pero, a continuación, ela foi tendenciosa.
  
  
  Como eu estaba alí, outro son bater os meus oídos. Foi un distante hum, e non ao contrario que o anterior buzz de moscas. Pero isto son axiña se tornou máis alto e máis recoñecibles, como un motor de coche.
  
  
  El sentouse e inclinou a cabeza para escoitar. Si, foi un coche de calquera tipo. El subiu firme e comezou cara o son. Eu non vin nada, pero a herba e escasa árbores. Pero o ruído foi chegando máis preto, o segundo.
  
  
  "Ola!" Ela, berrou a través da herba. "Ei, aquí!"
  
  
  El tropezou e caeu. Subindo defendía a seus pés de novo, el cambaleando cara a adiante de novo. Un momento despois, viu - un Land Rover, empoeirado e risco, esbarrar en secundaria estrada que foi agora nada máis que un rastro na herba. O rover, un coche aberto, foi ocupada por dous homes que non me ver como a que se achegou o punto máis próximo da estrada, e continuou o seu camiño.
  
  
  Eu gritou:"Ola!"
  
  
  El torpes colleu o seu camiño a través da herba e, finalmente, chegou a estrada. El berrou de novo cando chegou alí. El foi despois de que o coche, bailando como un borracho, pero caeu sobre o seu rostro.
  
  
  El estaba alí, maldicindo en voz alta, sensación de desespero aumento do peito. Este coche pode ser a miña última oportunidade de sobrevivir.
  
  
  A continuación, el escoitou o Rover abrandar e parar. Eu intentou levantarse para ver o que tiña aconteceu, pero eu non teñen a forza.
  
  
  Eu oín o motor a ralentí, a continuación, o Rover esvarou cara atrás no primeiro equipo, virou-se na estrada, e veu cara a min. Eles quere me escoitou ou viu min.
  
  
  Uns segundos máis tarde, o coche parou a carón de min, o motor morreu, e el escoitou dous homes falando en British acentos.
  
  
  "Meu Deus, é un Europea."
  
  
  "O que está facendo aquí nos arbustos, todo por si mesmo?"
  
  
  "Quizais deberiamos preguntar ego."
  
  
  Logo, o frío auga fluíu na miña boca, derramado en fronte da miña camisa sucia, e a miña lingua sentín-lo de novo.
  
  
  "Oh meu Deus, o home, o que?"
  
  
  Eu centrado en dous carnuda rostros, que se inclinou sobre min para sempre. Eles foron mediana idade branco Rhodesians, probablemente cabaleiro agricultores que pasou o día no deserto.
  
  
  "Un accidente de avión," eu dixo. "Eu andaba lonxe del."
  
  
  Cando eles puxeron-me en todo-o-terreo vehículo, eu sabía que eu tiña feito isto. Pero eu non podía esquecer que o corpo de Alexis Salomos estaba sendo devorado por hienas como alguén en Atenas. Eu estaba esperando que David Hawke ía deixar-me afondar o que estaba a suceder na Apolo Edificio para descubrir se Adrian Stavros foi realmente no salón en Brasil, como todo o mundo pensaba. Eu non vin que por un longo tempo.
  
  
  O terceiro capítulo.
  
  
  "Non parece moi ben, Nick."
  
  
  David Hawke, director do super-secreto Estadounidense axencia MACHADO, realizou unha curta puro nos dedos da súa man dereita, inclinándose cara a adiante na súa gran mesa de mogno. Nós nos sentamos na ego na MACHADO sede da oficina, un apartamento, que agora estaba artísticamente oculto nun alugado Amalgamar de Prensa & Fío Servizos DuPont Círculo instalación en Washington.
  
  
  Dela, mirou para el cun sorriso irónico. "Oni quere que ela estadía no hospital en Salisbury para un pouco máis. Pero vostede sabe o quão rápido eu fico aburrido. Se o seu pálido, é porque eu non teño o sol e un bo círculo de todo o lombo. Que pensas sobre a historia de Salomos? "
  
  
  Falcón tivo unha arrastrar o seu puro e soprou un fume anel na miña dirección. Sentado á mesa grande, que parecía pequena e fina, con un ego, despenteado pelo gris, e o rostro dunha Connecticut agricultor. Pero eu sabía que fráxil ollar era enganosa. El era un verdadeiro dynamo.
  
  
  "Non me asusta un pouco," el dixo. "O que tamén me asusta é que case morreu entre atribucións. Eu nunca vin unha persoa que atopou problemas tan facilmente."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "Salomos era un amigo. Mina e MACHADO é. El intentou o seu mellor para axudarnos a atopar Borisov, lembra?"
  
  
  "Si, eu lembro dela," Hawke dixo sobriamente. "Ben, o seu Rhodesian escapada é máis, así que vou deixar caer. Como para a posibilidade de que Adrian Stavros pode ser conspirar contra o goberno grego, que non sería Stahl o ego perder."
  
  
  "Será que aínda posúen unha plantación no Brasil?"
  
  
  "Segundo as nosas fontes, isto é aínda o ego de sede. Non temos un recente informe." Falcón se inclinou cara atrás na súa gran materia de coiro. "Se realmente foi Stavros, que o seu amigo viu saíndo do Minurkos cuberta, que son, en definitiva, afrontan unha situación interesante. Soños de execución de todo un país se encaixan moi ben co que aprendemos sobre nen."
  
  
  Falcón estudou a súa articulacións óseas. Adrian Stavros sempre foi unha neurótica, posiblemente, un psicópata. Ademais levando un éxito contrabando anel en Brasil que o goberno non conseguiu eliminar, tamén comprometidos asasinatos políticos, a última das cales é acreditado para ser o asasinato de Israelí oficial Moshe Ben-Canaá."
  
  
  "Entón eu entender que MACHADO está interesado na historia de Alexis Salomos," eu dixo.
  
  
  "Eu teño medo que é como debe ser. E ela, eu creo que xa que se considera un amigo de Salomosa, desexa obter esta asignación."
  
  
  "Si, señor, ela tería gusto que."
  
  
  Falcón stubbed fóra do seu puro, o próximo cinceiro. "O meu primeiro impulso é para dicir' non ' e pasar o caso, a outro matemáticas principais. Vostede sabe o que eu sempre tentar evitar o axente implicación persoal nunha misión."
  
  
  "É importante para min que Alexis' asasino non saír, " eu dixo con calma.
  
  
  Boa. Pode tratar con isto. Pero teña coidado extra, Nick. Eu creo que é mellor para ir para o Río e falar co oficial da CIA alí. Descubrir se Stavros está en un ximnasio fóra do país, e onde pasou o seu tempo. Entón, se o seu leva levar vostede para Atenas, ir alí. Só me manter publicado."
  
  
  Ela riu. "Non é que eu sempre facer iso?"
  
  
  "Ben, ás veces hai que esquecer que hai xente que está aquí sentado no seu triste postos de traballo, e é ih responsabilidade para realizar o concerto." Ego voz asumiu que dura ton que, por veces, veu cando el falou sobre o protocolo e a orde de subordinación. "Se precisa de axuda en calquera momento, preguntar para el. Iso é o que estamos aquí."
  
  
  "Por suposto."
  
  
  El abriu unha gaveta na súa cadeira e colleu un sobre. Ego ollos evitar mina. "Eu prever a súa solicitude e a miña eventual concesión para ti, e coidadosamente, se non sabios, compras o meu billete."
  
  
  El sorriu. "Grazas." El alcanzou toda a materia e colleu o sobre.
  
  
  "É mellor esperar a ver como todo isto se desenvolve antes de decidir se ela chamou vostede para calquera favor," Falcón respondeu.
  
  
  A noite seguinte, ela foi levada en un Pan Am viaxe de pesca para o Río de Xaneiro. A súa descansou todos
  
  
  un día, e el sentiu como o vello outra vez. O voo foi sen problemas, pero eu estaba a pensar sobre o que a outra en Mooney pouco avión cando Salomos me mostrou o veld, sobre o problema e o pouso, e como Salomos ' cadáver mirou no sol quente.
  
  
  Á mañá seguinte, chegou no Río e verificados para o Floriano Hotel, preto do Copacabana Palace. Foi só un bloque de praia, e nen tiña o sabor da colonial Brasil. A sala tiña un fan de teito e unha ventá con cortinas, e unha estreita terraza ofrece unha pequena visión do mar.
  
  
  Estaba quente no Río. Todos os Brasileiros que foron capaces de chegar alí estaban na praia, e a maioría da xente en torno a eles debe ser o Copacabana área, preto do hotel. Eu prevejo un día quente, e eu trouxo unha worsted tropical traxe de lá. Ao mediodía, eu baño, poñer unha luz traxe máis Wilhelmina, o meu Luger, e Hugo, un estilete revestida no meu brazo dereito, e fun xantar a un dos meus favoritos pouco restaurantes, Chale Rua da Matriz 54. Este restaurante adoitaba ser unha casa colonial e aínda é doninha-cheos de valiosos antigüidade e pinturas. Negro escravos esperou táboas e coidaba do bar. Ela ordenou unha mixto churasco, que consistía en torno anacos de carne e carne de porco con verduras, e rexeitou o costume cortar, un gran locais proxecto de cervexa, para ben, un viño moi bo-Grande Uniao Cabernet. Pero eu estaba só comezando a come-lo cando vin unha rapaza vir e sentir-se na seguinte táboa. Ela era alto e delgado, e unha juba de lume vermello fixo o seu cabelo branco leitoso pel aínda máis pálido. A súa abraiante verde mini vestido contrasta fortemente co seu pelo e revelou a maioría do seu tempo, perfecto coxas e de aproveitar o alento clivaxe por riba da súa cintura. Ela estaba vestindo verde zapatillas de ballet para combinar o seu vestido, e verde pulseiras no seu brazo esquerdo.
  
  
  O seu cabelo vermello me confundido por un momento, pero entón eu entender que a última vez que a vin, o seu pelo era curto e castaño. Isto foi en Israel máis que hai un ano. A rapaza nome Erica Nystrom. Ela era un membro da intelixencia Israelí rede Shin Bet. O seu nome en clave era Chama cando traballamos xuntos para frustrar un ruso trama contra o goberno de Israel, pero que o nome cambiou a cada concesión.
  
  
  El levantouse e camiñou sobre a súa mesa. Cando ela levantou a longas pestanas para atender a miña mirada, un sorriso iluminou a súa cara. "Ai!", exclamou ela. "É vostede. O que é unha sorpresa agradable." Ela falou galego, sen a menor acento.
  
  
  Erika s pais eran Escandinavo Xudeus. A súa familia vivía primeiro en Oslo e, a continuación, Copenhague, antes de emigrar a Israel cando ela tiña só oito anos de idade.
  
  
  "Eu estaba indo a dicir o mesmo," eu dixo. Erica e pasei a noite íntima en Tel Aviv, esperando o correo para chegar, era unha noite que ambos realmente gusta. Os seus ollos me dixo agora, que ela lembraba con cariño. "Vai unirse a min na miña mesa?"
  
  
  "Ben, alguén vai unirse a min máis tarde, Nick. Vostede se importa?"
  
  
  "Non é que eu non quero para falar con vostede," eu dixo.
  
  
  Ela uníuse a min na miña mesa e ordenou un xantar lixeiro para si mesma, e a terceira persoa, a quen ela explicou, foi un axente, dixo ," Vostede ollar realmente bo, Nick."
  
  
  "Vostede debería ter visto a min hai unha semana," eu dixo. "Eu gusto de cabelo vermello, Erica."
  
  
  Ela chiscou-me un sorriso. Un longo nariz aquilino acentuada un de ancho, boca sensual. Nah ollos eran verdes escuro, e o seu vestido brillaban. "Grazas", dixo ela. "Eles están mina, excepto para a cor. Non pasou moito cando traballamos xuntos en Israel."
  
  
  "Eu me lembro", dixo. "Está aquí o negocio?"
  
  
  "Si", ela dixo. "E vostede?"
  
  
  "Si", riu. "É sempre negocio, non é?"
  
  
  "Case sempre."
  
  
  El recordou a lectura nos xornais recentemente que Israel estaba indignado polo asasinato de Moshe Ben-Canaã e que o ih presidente tiña prometeu para chegar ao fondo da cuestión. Foi neste asasinato que a intelixencia Americana cre que Adrian Stavros estaba involucrado. El non podía axudar, pero pregunta se Erica estaba no Río, quere secuestrar Adrian Stavros e leva-lo para Israel, que foi Israelí estilo, ou matar ego.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Está indo para estar en Río tempo suficiente para nós para ter unha bebida e falar xuntos?"
  
  
  "Quizais", ela dixo. As súas mans se cambiou a súa clivaxe como ela fixo unha ih materia, e a miña presión arterial foi ata dez puntos. Os seus ollos verdes me mirou nos ollos e me dixo que ela sabía que eu non estaba a falar sobre o viño e conversa.
  
  
  El colleu o seu vaso. Ela ordenou e agora mesmo Grande Uniao Cabernet foi servido. "Por esta oportunidade," eu dixo.
  
  
  Ela colleu o seu vaso e tilintavam que o meu. "A este punto."
  
  
  Nós estaban terminando o noso regalo cando un home novo apareceu. Eu nin sequera ver el ata que el estaba de pé xunto a nós. El foi un enorme, cara muscular con moi curto cabelo louro e un duro, rostro cadrado. Parte do ego da orella esquerda estaba falta, pero este defecto fallou o ego de o sexo masculino aparencia. Nen estaba vestindo un beis verán traxe que non ocultar totalmente o protuberancia baixo o seu brazo esquerdo.
  
  
  "Eu non ver que en primeiro lugar, Erica," el dixo moi duramente.
  
  
  mirando para min. "Eu non esperaba que ser con hema-a."
  
  
  Estas palabras foron destinados como unha leve reproche. Eles falaron con unha pronunciada acento. Eu lembraba a imaxe do home de intelixencia Israelí ficheiro, TOPOR. Foi Zacarias Ghraib, os Shin Bet verdugo." A miña teoría sobre o ego e Erica presenza no Río parecía solidificar.
  
  
  "É unha vella casa, Zach," Erica dixo. "El traballou comigo en Israel."
  
  
  Gareb quedou en terceiro lugar. "Eu sei", dixo. "Carter, ela, eu creo."
  
  
  "É iso mesmo."
  
  
  "A súa reputación precede-lo."
  
  
  A súa forma foi dura, case hostil. Eu sentiu o seu ego, celos que eu sabía Erica. Antes de la uem podería responder, el virou-se para ela. "Vostede orde Vichisoise como suxerín?"
  
  
  "Si, Zach," Erica, dixo, un pouco avergoñado polo seu ego falta de simpatía. "El vai estar aquí en breve."
  
  
  "Vichisoise é a única cousa que paga a pena comer en este restaurante," Zach reclamou tamén en voz alta.
  
  
  "Eu sinto moito para a súa mala sorte," eu respondeu con calma. "Eu creo que a maioría dos pratos aquí, están ben preparados. Eles poden ter cambiado a súa cociñeiros desde a súa última visita."
  
  
  Zach virou-se e deu-me un axustado sorriso. "Quizais".
  
  
  Eu decidir que a partir de agora, a conversa ía ser menos agradable. Eu rematar a miña comida, entón eu chamei o camareiro para traer o comprobar. El se ofreceu para pagar por todo o partido, pero Zach axiña diminuíu.
  
  
  "Onde está aloxado?" Erica, preguntou ela.
  
  
  "En Corumba na Avenida Rio Branco," ela dixo.
  
  
  Zak mirou para Nah.
  
  
  "Baixo o nome?"
  
  
  Ela dubidou. "Vargas".
  
  
  "Ela pode chamar vostede alí?"
  
  
  "Non vai ter moito tempo para socializar",
  
  
  Hey, Zack, dixo rapidamente.
  
  
  Ela ignorou o ego e sorriu docemente a min.
  
  
  "Si, pode chamar-me. Espero que nos atopemos de novo, Nick."
  
  
  A súa levantouse. "Cada un dos outros sentimentos." Eu coloque a miña man sobre a dela, e os nosos ollos se atoparon por un momento. Eu sabía Zach foi envexa dela, e dende que eu non me gusta del, eu xoguei fóra a súa vantaxe. El quedou alí mirando para min. "Vai ter unha chamada de min."
  
  
  "Todo ben", Erica, dixo.
  
  
  El virou-se para lonxe deles e foi para fóra da porta. Cando saíu, el case podía sentir as brasas de Zach de hostilidade nas súas costas.
  
  
  O mesmo día, el tomou o teleférico ata o impresionante Corcovado de Montaña, na parte superior do que foi un enorme estatua do Cristo Redentor. Cando chegou ao lugar, el foi para a observación de parapeto, parado no lugar designado, e Stahl esperou. Preto de quince minutos máis tarde, un home xuntou a min no pasamáns. El foi sobre a miña altura, pero máis delgado. Aínda que aínda non era de mediana idade, o seu longo rostro estaba cuberto con engurras profundas. Foi Carl Thompson, e traballou para a CIA.
  
  
  "Fermosa vista, non é?", dixo el a modo de introdución, acenando coa man cara á cidade, a continuación, que brillou branca do sol e foi rodeado por outeiros verdes e unha cobalto mar.
  
  
  "De aproveitar o alento," eu dixo. "Como está, Thompson?"
  
  
  "Por exemplo, o mesmo", dixo. "Foi moi tranquilo aquí, desde o último cambio de administración en Brasilia. Como están as cousas en MACHADO estes días? Por un tempo, vostedes teñen tiro máis munición que o exército en Asia."
  
  
  Ela riu. "Ás veces parece que forma. Eu estaba ocupado, e eu estou seguro que foron moi."
  
  
  "E agora eles están poñendo en Adrian Stavros."
  
  
  "É iso mesmo."Vin como un barco de cruceiro a exercer o azul & nb coa súa elegante parafuso lentamente entrou no porto. Parecía un xoguete barco alí abaixo. "Cando foi a última vez que viu ego?"
  
  
  El pensou por un momento. "Temos lugar de vixilancia da plantación. Cinco ou seis semanas, el foi visto saír deste lugar. Pensamos el embarcou nun avión con destino a Madrid."
  
  
  "Este voo podería continuar a Atenas."
  
  
  "Eu creo que si. Quería ver Eu alí?"
  
  
  "Nós pensamos así. O que está a suceder na plantación?"
  
  
  "Plantacións son o ego da nosa sede. Aquí en Río, que ten unha división chamado Cumio Importacións, e nós creo que o contrabando está a ser feito a través de esta empresa. Pero el non visitar o seu oficinas, moitas veces, aínda que o seu ego nome é abertamente asociados a ela. O presidente da empresa fai viaxes regulares para Parakata."
  
  
  "Onde está a voz na plantación hall?"
  
  
  Thompson balance a cabeza. "El é un salón preto da aldea, no medio da nada. Ego é gardada por Stavros ' pequeno exército de ex-presos políticos fanáticos, e ex-Nazis. Pero agora, hai só algúns poder alí."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Vostede notou algo raro alí?"
  
  
  "Ben, se quere dicir que unha multitude de persoas ou armas, reumatismo vai ser negativo. Pero non era un visitante que ninguén en torno a nós nunca tiña visto antes. O furón é con eles, así como apareceu con Stavros noventa días, e temos benvida a asistir case constantemente. e ninguén o viu saír deste lugar. Isto non é inusual, agás que un dos meus dous homes insiste en que o novo guy, un home de mediana idade, é na sala de audiencias alí custodia. Egos foron trasladados ao redor dun edificio a outro con gardas armados."
  
  
  "O que fixo esta persoa parece?"
  
  
  Thompson deu de ombreiros. "Temos un ego foto, pero este é de lonxe. El estaba na súa finais dos anos cincuenta, eu diría, con curta cabelos escuros que tiña virou un pouco gris nas tempas. El é un home robusto, que sempre viste camisa de seda."
  
  
  Parece que podería ser Minourkos, o grego transporte magnate cuxa aplicacións recentemente balance Atenas e cuxa cobertura foi visto realización Adrian Stavros.
  
  
  "Podo obter-lle unha copia da foto?"
  
  
  "Pode ser arranxado," Thompson dixo. "Mira, Carter, por exemplo, a semana pasada tivemos que reducir temporalmente a vixilancia da plantación para aleatoria cheques, e que eu poida ter que retirar completamente a nosa xente de alí o próximo par de días, porque hai outro problema que xa ocorreu para nós. Queres a ela para obter permiso para enviar a persoa de volta con vostede? "
  
  
  "Non, eu dixen a ela. "Falcón prometeron me axudar a se eu precisaba. Cando podo obter a súa imaxe?"
  
  
  "Como sobre esta noite?"
  
  
  "Todo dereito."
  
  
  "Estamos a usar un pouco diferente de transferencia de localización," Thompson dixo. "Este é un autobús da cidade. Que ir para o hotel. O meu home vai estar alí por agora. Vai ir para a parte de atrás do autobús, onde ninguén vai, e tomar o último asento á dereita. A foto será adxunto baixo este asento. . O autobús será marcado Estrada de Ferro e vai leva-lo para o centro se quere ir tan lonxe ."
  
  
  "Cando é que o bus pase mimmo hotel?"
  
  
  "Sete-quince. O autobús será numerada once."
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "E grazas."
  
  
  "En calquera momento," Thompson dixo. Un momento despois, el fora aínda.
  
  
  Lambe, á noite el brevemente foi para a oficina da empresa Ápice de Importación. Foi situado nun dos antigos restaurados goberno edificios que foron baleirado cando o capital se mudaron para Brasilia. As oficinas foron tres voos para arriba, e o ascensor non funciona.
  
  
  Ela, entrou unha vez pequena área de recepción no piso de arriba. A subida trouxo suor do meu rostro, porque o edificio aire acondicionado non parecen funcionar mellor que o ascensor, e foi un día abafado no Río. O cabelo escuro nena sentouse sobre un metal materia e me mirou desconfiado cando eu entrei.
  
  
  "Hai algo que eu poida facer por ti?" "Que é iso?", ela preguntou en portugués.
  
  
  Eu respondeu ela en inglés. "O cabaleiro Stavros desexa ver o seu."
  
  
  Os seus ollos escuros diminuíu aínda máis. Cando falou de novo, foi en inglés dobres. "Eu creo que vostede veu ao lugar incorrecto, señor."
  
  
  Eu dixen a ela. "Pero o Sr Stavros si mesmo me dixo que eu poida entrar en contacto con el a través Ápice Importacións."
  
  
  "Señor, o cabaleiro Stavros non ten, aquí na oficina..."
  
  
  A porta da oficina particular aberto e un vello corpulento, de cabelos escuros home apareceu. El preguntou. "Hai dificultades?" O ego ton non era exactamente agradable.
  
  
  "Eu só quería, o Sr Stavros," eu dixo.
  
  
  "Para que finalidade?"
  
  
  A súa grosería foi ignorado. "Mr Stavros aconsellou-me a mercar Xaponés cámaras na maior parte del, se eu entrar en contacto con el aquí." El mirou intrigado. "Eu estou no mal oficina?"
  
  
  "Mr Stavros é o presidente do consello de administración," o home escuro, dixo, " pero el non ten unha oficina aquí, e el non executar o negocio da empresa. El seguirá a ser o presidente, vostede pode xestionar a min."
  
  
  "Este é o Señor Carlos Ubeda,"a nena dixo, un pouco de orgullo.
  
  
  "Pracer en coñece-lo, señor," eu dixo, estendendo a man. El tivo que é difícil. "O meu nome é Johnson. Algunhas semanas atrás, ela foi accidentalmente atopou polo Sr Stavros na Chale restaurante. El dixo que ía estar de volta a través de viaxes a Europa en torno a este tempo, e que eu podería contacto-lo aquí."
  
  
  "El aínda está en Atenas," dixo a rapaza.
  
  
  Ubeda deu Nach unha perforación ollar. "Como eu dixo, o Sr Stavros pode atoparse aquí. Pero eu vou ser feliz para adiante a súa orde."
  
  
  "Eu vexo. Ben, ela estaba realmente interesado en tratar con el persoalmente. Vostede me pode dicir cando pode volver ao redor de Atenas?"
  
  
  Un músculo contraeu diante de Ubeda o ego-boca. "Egos non son de esperar en torno a Europa por semanas, o Sr Johnson. Se queres facer negocios, vai ter que tratar comigo."
  
  
  El sorriu. "Eu vou chamalo, o Sr Ubeda. Grazas polo seu tempo."
  
  
  Eu a deixei ih para asistir-me ir. Fóra de novo, el chamou un taxi e volveu para o seu hotel. A rapaza observación me deu o necesario a confirmación de que Adrian Stavros foi, de feito, en Atenas, como Salomos tiña me dixo. E se esta foto resultou ser unha imaxe da Nikkor Minurkos, todo era interesante.
  
  
  El baño e descansar por un tempo, entón embarcou o número once autobús seguintes Thompson instrucións. Como el esperaba, a fotografía foi fixado para o asento nunha pequena marrón sobre. Ego colleu-a, fun a un pequeno café no centro da cidade, e ordenou a un bo viño portugués. Só entón fixo esta persoa dela tomar a foto de todo o sobre e examina-lo.
  
  
  Como Thompson dixo, a imaxe non era moi bo, aínda que non había dúbida de que unha lente de telefoto foi usado. Foi unha imaxe de tres homes que tiña acaba de deixar a casa de facenda e foron camiñando cara a unha cámara dixital. O home no medio foi unha Thompson tiña me dixo, e a pesar do pequeno tamaño do rostro, el era para identificar, eu non ten moita dúbida, dende o seu ego estaba comparando a ela para o rostro que eu fora mostrado na MACHADO fotos, que persoa foi realmente Nikkor Minourkos. Eu nunca vin calquera outros homes antes.
  
  
  O Minurkos camiñou mal humor entre os outros dous.
  
  
  Ninguén estaba falando en torno a eles, pero o home para Minurk esquerda, un home alto, Teutónicos-mirando o home, estaba mirando para Minurk como se acabara de falar con el, á espera dunha resposta. Minurkos rostro estaba triste e serio.
  
  
  Eu coloque a foto de volta no sobre e poñelas en un minuto. Se o axente da CIA observación foi correcto, meu amigo Salomos ' teoría foi feito comprobado. Dalgunha forma, Stavros tiña tomado o Minurkos operacións en Atenas e foi tramando un golpe de estado no seu nome.
  
  
  Tras unha comida lixeira no seu café, eu chamei Erika Nystrom cuarto no Corumba Hotel. A súa voz era agradable e quente. Ela dixo que ía pasar o resto da noite só, só, e que ela sería feliz se eu ía visitala. El e Zach tiña un pouco de unha loita, e el foi a unha discoteca nun acceso de rabia.
  
  
  Despois de configurar unha data na nove, el foi de volta para o hotel e chamou Falcón. El respondeu en un canso de voz e activado o scrambler no seu final da liña así, poderiamos falar sen entrar todo no código.
  
  
  "O que unha mala hora, Nick," el dixo, un pouco irritado. "Que parece ser a única vez que eu oín vostede neste momento."
  
  
  Ela riu. El podería imaxinar el, sentado en un teléfono especial na súa super-segredo apartamento, o seu pelo gris despenteado, probablemente, levar posto de seda smoking sobre o seu corpo delgado, e a inevitable puro cerrados entre os dentes.
  
  
  "Polo menos, ela non é en algúns nena de cuarto," el dixo con dubidosa honestidade.
  
  
  "Hmm! A noite non é máis aínda, non é? Non mentir para min, o meu neno. Eu fun a través de todo a min mesmo."
  
  
  Ás veces eu penso Hawke tiña poderes psíquicos que revelou a miña pensamentos máis íntimos para o ego-mente analítica.
  
  
  "Non, señor," eu dixo. "A noite non é máis aínda. Pero foi ben utilizada por primeira parte do ego, eu creo que Minurkos é un prisioneiro de Stavros plantacións, non moi lonxe de Parakatu. Ela tamén sabe que Stavros é no ximnasio en Atenas."
  
  
  "Ben", Falcón, dixo, pensativo,"o que é interesante."
  
  
  "Isto é consistente con Salomos' teoría."
  
  
  "Entón, está indo a Parakata?" Falcón, preguntou.
  
  
  "En realidade. Poida que eu poida descubrir iso. Thompson sobre a CIA di que a plantación está mal gardado. Pero hai complicacións."
  
  
  "Si?"
  
  
  "Aquí, no Río, o salón é aínda de idade. A rapaza que eu traballei con Israel en Funcionamento todo o hotel, unha terra prometida."
  
  
  "Ah, si. Nystrom. Por que facer fermosas mulleres parecen segui-lo en torno a piscina ao aire libre?"
  
  
  Ela riu. "Non ser celoso, señor. Como observou, que tamén tiña días e noites."
  
  
  Houbo un suspiro desde o outro extremo. "Veña, Nick."
  
  
  "Ben, señor, que ocorre-me que a Señorita Nystrom pode estar aquí en Brasil pola mesma razón, como o dela. Ou mellor, software para a mesma persoa. Nós sospeitamos Stavros de asasinar Ben-Canaá, non?"
  
  
  Un pequeno silencio. "Si, sabemos. E eu diría vostede difícil de adiviñar-lo."
  
  
  "O verdugo está con ela," eu engade. "Eu creo que está cazando Stavros. Eles non pode saber que está en Atenas no momento. Pero eu non quero que todos nós aparecendo na plantación, ao mesmo tempo e acabar de tiro, un no outro, por erro, ou se non vai arruinar o traballo. A miña idea é para vostede para confirmar Nystrom misión coa axuda de intelixencia Israelí. Vostede é aínda un vello amigo de seu xefe, Giroud, e eu creo que vai estar de acordo con vostede, baixo distintas circunstancias.
  
  
  Falcón grunhiu no acordo.
  
  
  "Se é o caso, eu creo que todos nós temos que ser honestos e sentir-se para abaixo para ver se podemos axudarnos uns a outros. Ou, polo menos, estar lonxe de outro."
  
  
  Esta vez, o silencio foi prolongada. "Todo ben, meu rapaz. Eu vou chamar de Graxa e entrar en contacto con vostede."
  
  
  "Grazas", dixo. "Eu non estou movendo ata que eu recibir unha notificación."
  
  
  Eu non teño que esperar moito tempo. Unha hora máis tarde, xusto antes de que eu deixei para Erica hotel, eu teño unha chamada de Hawke. Debe ter levado a Graxa ao redor do lixo antes de amencer en Xerusalén. Giroud de reumatismo resposta foi afirmativa, e eu foi instruído para discutir abertamente Stavros ' saca-rolhas con Nystre, que non resposta as tarefas, aínda que Zach Gareb estaba con ela. Eu, se fose unha palabra de código que demostrou que Giroux ordenou ay para discutir o seu traballo comigo.
  
  
  El chegou ao Erica cuarto uns minutos despois de nove. Ela me atopou na porta nun curto espazo relaxante manto que expostas a maioría das súas coxas. Ela estaba usando un sufocante fragrancia e un de ancho, sensual sorriso.
  
  
  "Eu penso que nunca ía chegar aquí", ela dixo, pechando a porta detrás de min e atado a el.
  
  
  El entrou na sala e examinou-o. Ela era maior ca min, e eu me preguntaba se ee compartida Zach con ela.
  
  
  "Quere un brandy? Eu teño unha pechada botella e é a mellor cousa que podes mercar no Río."
  
  
  "Que soa ben," eu dixo.
  
  
  Ela derramou dúas bebidas. Tomando o vidro, deixou os seus ollos acariñar o seu rostro bonito. "Sempre foi unha rapaza fermosa para esixir o mellor."
  
  
  "E eu costume de entender que," ela dixo. "Vostede?"
  
  
  "Vostede estaba comigo en Tel Aviv," el dixo a ela suavemente e con un sorriso.
  
  
  Os seus longos pestanas voou como os seus ollos evitar mina por un momento. Cando ela mirou para arriba de novo, ela estaba sorrindo. El estendeu a man e tocou o seu rostro. Ela tomou un grolo de coñac. Eu coloque a miña man sobre a dela
  
  
  El mirou para a súa pequena cintura e tirou-a para min. O nah cheiro doce e suave.
  
  
  "Teña en conta que de noite, Nick?", ela respirou na miña orella. "Vostede realmente lembrar este, así como o seu?"
  
  
  "Eu me lembro."
  
  
  "Iso foi moi bo, non foi?"
  
  
  "Moito."
  
  
  Imos poñer os lentes sobre o máis próximo táboa. El tirou o seu próximo e tocou seus beizos dela. A súa lingua esvarou na miña boca.
  
  
  "Deus, Nick," ela murmurou.
  
  
  El foi a súa mans sobre ela nádegas, sentindo as curvas que baixou a súa coxas. Baixo o meu contacto, os seus cadros comezou a balance lentamente.
  
  
  Ela empurrou-me para lonxe dela e apagou a brylev. Entón ela comezou a se espir lentamente e fermoso. Baixo o manto, ela estaba vestindo só un pequeno par de bikini fondos. Os seus seos mudouse impaciente cara a min, como ela tomou o manto fóra dos seus ombros. Os seus seos estaban cheos, madura, e branco leitoso. Noutro momento, unha pequena peza de roupa interior escorregou o coxas e coxas e caeu nunha fina pila para o chan.
  
  
  Erica mirou para min abertamente, deixando o seu ollar de viaxes sobre o meu corpo espido baixo a luz feble da sala.
  
  
  "Fermosa", ela ronronou. "Así, moitos músculos duros."
  
  
  El tirou para el, sentindo a súa nudez contra a mina. Ela foi a súa man sobre o meu peito e ombreiros, movendo-se cara a abaixo o meu corpo. Ela acariciou-me, acariciou-me, feita de amor para min, coas mans como os meus dedos explotado ela. A súa coxas se separaron no meu tocar, e ela xemeu.
  
  
  Non era un pano suave, espesa alfombra baixo de nós. Erica axeonllouse sobre nen, deixar as súas mans desprazar sobre o meu corpo, como ela baixou. Ela sabía que todas as formas de espertar un home, e non tiña dúbidas sobre o uso de eles. Despois dun momento, el esvarou cara a abaixo ao seu lado, e aproximadamente empurrou de volta contra o groso shag alfombra. El axeonllou-se sobre ela, correndo a súa mans sobre os seus seos. Ela engasgado. A miña longa coxas foron envolto en torno a min. El foi a súa man para abaixo a sedoso dentro da súa coxa.
  
  
  "Oh, si", ela ronronou. A súa boca estaba un pouco aberta, e os seus fermosos ollos verdes foron pechadas.
  
  
  Cando ela entrou nah, o pleno boca ampliado por un momento, e unha lixeira tremer pasou a través do seu corpo. Entón ela comezou a moverse con me, os seus dedos agarrando meus ombreiros, os seus cadros pechando arredor da miña cintura. Eu non estou seguro de canto tempo estivemos presos xuntos antes de que rematou para nós dous.
  
  
  Entón eu estaba con ela por un longo tempo, eu non quere mover. O quente relaxación gradualmente penetrou ultraperiféricas fibras da miña carne e o máis íntimo profundidades da miña alma.
  
  
  Máis tarde, temos vestido, vai este xogo sobre un pequeno sofá, e rematou a nosa coñac. Erica tiña peiteado seu longo cabelo vermello, e parecía tan fresco como cando el entrou na sala.
  
  
  "Estou feliz Zach non bater na porta," ela dixo.
  
  
  "El parece moi celoso, Erica. Vostede estaba preto?"
  
  
  Ela mirou para min. "Un día. Ego é a idea, non a miña. E el foi moi inepto. Eu dixen a uem que nunca habería nada física entre nós de novo. El se ressente-lo. Ela non quería que el a ser parte de esta dell', pero eu foi rexeitada. El é moi bo, con armas."
  
  
  "El vai ter que ser sobre esta misión, non el?"
  
  
  Ela me mirou pensativo. "Si".
  
  
  "Erica, eu difícil de adiviñar por que estaban en Brasil. Parece que estamos perseguindo a mesma persoa. O meu xefe contacto con vós e el confirmou os meus pensamentos. Imos discutir estas tarefas individuais e colaborar uns cos outros se parece viable ."
  
  
  Os ollos verdes reduciu un pouco. "Giroud non estaba en contacto comigo e Zach."
  
  
  "Vostede vai recibir un telegrama nas próximas horas. Mentres tanto, deixe-me saber se hai unha palabra de código que debe permitir que confiar en min. As palabras son Golias."
  
  
  Ela mirou sorprendido. "Esa é a palabra correcta!"
  
  
  "Giroud enviou esta."
  
  
  Ela derramou-se outra augardente. "Todo ben, Nick. Pero eu vou esperar para o seu telegrama, que me vai dicir exactamente o quão feliz que ela está con vostede." Ela sorriu e me bicou na fazula.
  
  
  Eu esperaba que ela teña coidado. Ela era un bo axente. "É todo ben. Vou só dicir-lle algunhas das miñas ideas. Non precisa falar en todo."
  
  
  "Iso é xusto."
  
  
  "Nós dous estamos á procura de imaxes de Stavros, pero por diferentes razóns." O seu rostro estaba expressionless. Ela non dar nada. "O que quere Poe ego para matar Ben-Canaá. Aínda non está claro para nós porque é necesaria, pero pode estar relacionado grego política e o rapto de Nikkor Minourkos."
  
  
  "Un grego transporte magnate?"
  
  
  "En realidade. Pode ser en Parakatu, e o ego está a ser realizada contra o ego vai. Stavros é no ximnasio en Atenas, entón vai ou ten que esperar para o ego de devolver ou de ir a Europa para obtelo. Pero eu creo que o camiño para iso é a través de todo o que podemos aprender sobre Parakatu, eu que falar para a Minurkos.
  
  
  "Se vostede está interesado, vou levar vostede dous para o Paracatta comigo. Isto pode aumentar as súas posibilidades de obtención de alí. Falar sobre iso con Zach e deixe-me saber mañá, cando comeza o telegrama."
  
  
  "Se nós realmente despois de Stavros," Erika, dixo , " non sería mellor se nós foi directo para a Atenas?"
  
  
  "Stavros está acreditado para ser facer a súa sede temporal alí, no Minurkos cuberta, que é unha verdadeira fortaleza. Vostede non pode só tempestade este lugar, vostede e Zack. E en raras ocasións, cando deixa este lugar pode ser tan difícil,
  
  
  pero o Minurkos pode nos dicir como chegar a Stavros."
  
  
  Ela parou de súpeto, considerando a miña suxestión. Cando ela mirou para min, un pequeno sorriso apareceu na súa plena beizos. "Eu vou volver a vostede mañá pola mañá, Nick querida."
  
  
  El se inclinou cara a abaixo e tocou seus beizos dela. "Vai facer iso." El levantouse, colleu a súa arma, e poñelas diante. A continuación, el xogou a súa chaqueta sobre eles. "E manter Zach sobre unha cadea curta, ok?"
  
  
  Ei que lle gustaba. Ela aínda estaba rindo como ela camiñou ao redor da sala.
  
  
  O cuarto capítulo.
  
  
  Eu penso sobre Adrian Stavros como eu deixei Erica hotel. Xa era tarde de noite, e non houbo taxi en vista. Ela foi coidadosamente guiado ao longo da Avenida Rio Branco. Metendo Stavros ' sede en Parakata, mesmo con ego-redución de seguridade, pode ser moi difícil. Stavros ' pequeno grupo tivo unha mala reputación. El reuniu a escoria da sociedade en torno a el en un Parakata. En realidade, eles eran semellantes a si mesmo, pero sen o ego de habilidades de liderado. Pensar de volta, eu decidir que Adolf Hitler debe ter comezou do mesmo xeito. En 1930 Alemaña, debe haber algunhas persoas que tomaron un ex-lance-corporal en serio. Este exemplo foi unha lección a ser aprendida, pero o mundo non parecía para dominalo.
  
  
  El camiñou a poucos quarteirões sen entender un taxi. Era parte da área de tendas e oficinas na rúa. Cando se converteu en unha rúa a cabeza de volta para o meu hotel, momentaneamente o abandono de transporte, eu tiña unha sorpresa en tenda para min. No terceiro fiestra, un vulto escuro saíu de sombras e aceno un puño para min. Había un coitelo na man.
  
  
  Cando o ataque comezou, el foi case pasado entrada. Se el esperou un segundo de máis, Eu non a vin en todo, o ataque sería un éxito, e o coitelo tería afundido no meu de volta. Pero a súa ansia de facer o traballo, el estaba movendo moi rápido, e a súa visión periférica colleu o movemento.
  
  
  Como o coitelo me colleu na parte de atrás, eu xirou arredor e xogou o meu brazo esquerdo para fóra para bloquear o golpe, que eu puiden, pero a lámina de corte a través do tecido do meu gibão e camisa, e só mal cortado o meu antebrazo. Eu deixei o peso dun home levar o meu ego para min. Entón el virou, sostendo ego nas súas mans, e bateu o seu ego contra o edificio próximo a nós.
  
  
  Por un momento, eu penso que era Zach, ego, celos asumir, porque o home era robusto e forte. Pero cando eu teño un mellor ollar, vin que era maior que Zach e tiña o pelo escuro. El mirou Brasileiro e foi un bandido real.
  
  
  Cheguei para Wilhelmina coa miña man libre, pero a miña dianteiro non ía deixar-me ter que vantaxe. El esfaqueado el de novo, pechada, esta vez buscando a miña cara. Eu esquivou e parcialmente desviada a lámina, pero cortou a miña orella. El ergueu a arma un terceiro tempo e bater-me co seu peso.
  
  
  O ego impulso era moi forte. El bateu-me fóra meus pés e bateu a calzada xuntos. O seu ego bateu-lle brevemente sobre a mandíbula coa súa man dereita, pero el non parece notar. Nós rolou máis unha vez, cando estaba tentando protexer-se de unha facada coitelo. Ela foi forzado a tomar Hugo, o meu estilete, pero el non podería liberar a súa man e Nam é un momento para deixar o coitelo de diapositivas na miña palma.
  
  
  Por un curto período de tempo, o gran home foi comigo. El xurou en portugués e riu e bateu-me no peito. O coitelo non foi longa, a lámina foi moi ampla, pero a lámina foi agroma a navalla nitidez. Que brillaban vagamente na noite como ego agarrou o seu coitelo man no último momento, antes de que a lámina chegou o meu peito. As nosas mans tremían por un momento, como el intentou dirixir a lámina de todo o camiño. El lanzou a súa man dereita e cegamente agarrou o seu ego rostro, sentiu o seu ego ollos e cavado-los co seu dedo índice e medio. Co seu dedo medio, el resgou súa esquerda globo ocular, e co seu dedo índice, que perforou o seu dereito. O meu globo ocular bateu e o meu polgar ten mollado.
  
  
  "Ahhh!" O asaltante gritou, agarrando os seus ollos coa man libre e esquecendo-se o coitelo na outra. El berrou de novo e parcialmente caeu fóra de min.
  
  
  Durante este breve descanso, Hugo finalmente esvarou na miña man dereita. Ela tiña acaba de ser pego facendo iso cando o gran home berrou incontrolado e incrementar o coitelo de novo para cegamente facada eles. Un estilete inserida baixo o ego levantou o brazo, e a lámina afundiu o ego lado debaixo do ego caixa torácica e fun todo o camiño ata a ambas as extremidades.
  
  
  Entón vin que o dianteiro restantes ollo estaba mirando sobre a miña cabeza na escuridade, e, naquel momento, eu claramente viu o gris humidade na súa fazula dereita esmagado baixo o ollo. O estilete estendida na súa lados, e el caeu pesadamente enriba de min, o seu propio coitelo ruidoso na calzada.
  
  
  El empurrou o seu corpo lonxe e levantouse. Tras unha rápida ollada ao redor, con todo, el viu que non había peóns nas proximidades a ver o que acontecera. El remexer a través do home petos e atopou algúns documentos na súa carteira. Un dos tarxetas indicou que el era un funcionario do Cumio Importacións.
  
  
  Parece que ela estaba máis impresionado co home chamado Ubeda do que eu pensaba. Ou quizais el chamou Stavros en Atenas, e Stavros negou sempre escoitar sobre min. Ubeda probablemente pensou que eu era algún tipo de cop, que foi intromisión no Ápice das Importacións de negocios. Ou a CIA cara que ten moi curioso. Hema non tería convencido-me, pero el era, obviamente, despois min, e sabía onde ela estaba aloxado. El estaba no meu mellor interese para ir á Parakata pronto como sexa posible.
  
  
  El deixou os mortos Brasileiro e axiña volveu para o seu hotel. Non houbo máis incidentes que noite, e a mañá chegou, sen incidentes.
  
  
  Erica Nystrom, Zach, e ela coñeceu ás nove da mañá. en un pequeno café na Avenida Presidente Vargas, con vistas os outeiros detrás centro de Río e o colorido favela cabanas en o outeiro sobre a cidade. Zach tiña difícil de adiviñar a miña proximidade a Erica e foi infeliz na perspectiva de traballar comigo mesmo para un curto período de tempo. El foi aínda máis hostil do que antes. Erica recibiu un codificado telegrama ao redor de Xerusalén, dicindo Ei e Zach para cooperar comigo en calquera forma necesario para o éxito do noso obxectivo común para deixar Adrian Stavros.
  
  
  "Se precisa de información do Minurkos, ir a Parakata," Zak me dixo con firmeza, o seu azul ollos chiscando con rabia. O ego de café na mesa fronte a el permaneceu intocada. "O noso obxectivo en Rusia é atopar Stavros e destruír ego. Obviamente, non imos atopar o ego na Paracat."
  
  
  Ego é difícil ollos aburrido para o meu. Eu me virei con el para Erica. Ela foi claramente chat polo seu comportamento. "O que quere dicir, Erica?"
  
  
  ""Eu xa dixen Zach. Eu creo que a súa visión traxe non só, pero tamén de nós."
  
  
  Zak sibila no nah. "O seu cerebro está escurecida por sexo!" "Este home é, obviamente, o seu amante. Todo o que di, parece razoable para ti."
  
  
  "Por favor, Zach," Erica dixo bruscamente.
  
  
  "Oh, meu Deus", eu murmurei, bailando a cabeza. "Mira, eu non precisa de calquera sofisticado amor asuntos quedando no camiño. Poida que eu estaba mal sobre nós a traballar xuntos. Podo obter axuda de Hawke só por preguntar. Ou quizais CIA. Pero eu non vou ir para a cirurxía para obter tangled up con algúns alegre heroe de acción que non pode manter os seus sentimentos persoais baixo control."
  
  
  Zack rostro de súpeto virou-se vermello e el saltou da súa materia. "Escoita, Carter ..."
  
  
  "Sente-se!" Erica ordenados nunha baixa, pero o ton de mando.
  
  
  Zak deu Nah un ollar severo, a continuación, sentou-se cara a abaixo. El grunhiu baixo a súa respiración, pero evitar os meus ollos.
  
  
  "Se non hai outra broma como esta, nós imos ter que falar", Erica, dixo. "Vostede entende, Zach?"
  
  
  El dubidou. Cando el falaba, el dixo unha palabra. "Si".
  
  
  "Non hai nada a suceder entre nós, Zach. Estás escoitando a min?"
  
  
  El mirou para nah. "Por suposto."
  
  
  "Non hai nada entre nós e nunca será. Entón, todo o que pasa entre Nick e de min non ten nada que ver con vostede. Se queremos traballar xuntos, ten que entender iso."
  
  
  El parecía para relaxarse un pouco. El mirou para min, e, a continuación, na Erica. Ego puños cerrados sobre a mesa. "Se vostede dicir iso."
  
  
  "Eu realmente quero dicir iso. Agora eu estou indo a Parakata. Se pensas de tal plan é boa idea, vou tentar de reposición que esta tarefa."
  
  
  El mirou para Pechar, e o seu rostro cambiou e amolecida. "Vostede sabe, el non ía deixar ir sen min." Ego ollos atoparon os meus novo. "Parece que vostede e Carter está executando o concerto. Se deixar, eu vou deixar."
  
  
  Eu preguntei a ela. "E podemos aprazar o cortexo competición ata que é máis?"
  
  
  "Vostede escoitou a súa," Zach, dixo severamente. "Non hai competencia." El mirou para o seu vaso de café.
  
  
  "Eu sinto moito, Zach," Erica dixo.
  
  
  El curvado. "Cando é que imos Parakata?"
  
  
  Ego estudou dela por un momento. Quizais el vai traballar para fóra, despois de todo. "Canto máis cedo mellor."
  
  
  "Eu sei onde alugar un coche," Erica dixo. "Podemos tomar o Brasilia estrada, o que nos leva a maior parte do camiño a través da Tijuca Bosque."
  
  
  "En realidade," eu dixo. "Se podemos obter o coche hoxe, eu sugiro que saír esta noite. Sería mellor para dirixir á noite a través dunha quente pegajoso selva."
  
  
  "Eu estou ben co que," Zach, dixo.
  
  
  ""Entón está resolto", Erica engadido. "Zach, que me pode axudar a escoller un coche de confianza?"
  
  
  El mirou para nah. Un lixeiro sorriso apareceu no seu rostro. "Desde que eu teño lido sobre Carter, el é un coche experto. Por que non ir?" El mirou para min questioningly.
  
  
  O seu ego realizada seu ollar por un momento. Si, el podería facelo. "Eu vou chamar-nos para estar preparado," eu dixo.
  
  
  * * *
  
  
  Deixamos que noite. Na miña recomendación, Zach escolleu un BMW negro 3.0 CS sedan para a viaxe. Ego manipulación características foron excelentes, e que tiña unha caixa de cambios que foi un pracer traballar con. Zach dirixe ata case media noite, e, a continuación, ela tomou asento do condutor. A estrada non pode ser considerado bo, aínda que era unha estrada para Brasilia e o hinterlands. Mantemento en xeral era pobre, e nalgúns lugares da selva impenetrable parecía preparado para recuperar a estreita franxa de corte para o ih pila dólar.
  
  
  Parte do día en que descansou, a preparación para a viaxe, pero a monotonía da viaxe non permitir que
  
  
  para relaxarse. Nós diriximos toda a noite e durmía dúas veces ao día seguinte no momento máis quente: unha vez no coche, sentado, que foi difícil por mor do mosquito e calor, e, de novo, en un porco hotel nunha pequena aldea. Aquela noite, nós diriximos de novo por un longo tempo, e á mañá seguinte chegamos ao Paracata.
  
  
  Foi unha gran aldea con poboación de varios miles, con unha praza da cidade e numerosos cantinas. Nós non colgarse por aí, porque nós non queremos chamar a atención sobre nós mesmos. Non tería sentido se Stavros ' os homes estaban se divertido visitar a aldea, e a través deles pode ser sospeitoso de branco estraños.
  
  
  A estrada para a plantación, se iso podería ser chamado unha estrada, a cinco quilómetros de Parakatu. Era unha estrada de terra con sucos profundos que cortar case imperceptible para a selva nunha noventa graos de ángulo para a estrada. O coche estaba movendo lentamente con Zach ao volante. As ramas de todo o mato risco, levado connosco para o coche, e esfaquear-nos a través das fiestras. Porque tiñamos que dirixir lentamente, mosquitos invadiron o coche e pouco a nós en calquera área aberta. Thompson sobre a CIA me dixo que as plantacións no salón son case dez quilómetros de estrada. Nós estabamos indo para dirixir preto de medio camiño, e tardou case unha hora para chegar tan lonxe. Afortunadamente, nós non ver calquera coches deixando, porque naquel momento non ver calquera abrir colisións.
  
  
  Por exemplo, seis millas fóra da estrada, atopamos un lugar onde se podería transformar o BMW fóra da estrada estreita e na vexetación rastreira, polo que foi moi ben escondidos. Así que saímos, que foron atacados por insectos. Nós pulverizado repelente e partiu.
  
  
  Alí estaba un home alto eucalipto árbore preto de media milla a partir de Lea Stavros ' rancho de estilo mansión. A árbore quedou en torno ao perímetro da terra limpa, xunto a unha alta cerca de arame, en o que parecía ser xa parte do territorio, pero con eles o furón foi tomada pola selva. Por algún tempo, a árbore foi usado pola CIA como un posto de observación. Foi a esta árbore que Erica e Zaka levou a medida que camiñaba a través da auga, pegajoso calor. Estabamos viaxando na mesma velocidade como o coche, e chegou alí en menos de unha hora. Na parte superior da árbore, oculto da vista desde o plantacións, foi un bambú plataforma adxunto para as ramas con pandan temas. Bambú pasos foron ligado á tronco e ramas en varios lugares para facer subir máis fácil.
  
  
  "Estamos indo para alí?" Erica, preguntou.
  
  
  Ela foi atinxida por un mosquito. "Se é calquera consolo, hai probablemente non vai ser calquera tipo de erros."
  
  
  "A continuación, imos ir cara arriba e estar por unha semana," Zach, dixo. Ego cabelo rubio foi tangled na súa testa, e os seus khaki camisa, como o resto dos nosos Suecos, foi manchada con sangue.
  
  
  Ela, emu riu. Todo o ego actitude cambiou desde os doninha Erika tiña tirado ego para abaixo, e el parecía aceptar o feito de que ela non estaba fisicamente atraídos para el. El mirou para o Smith & Wesson revólver 38 no cinto coldre no seu cinto, e estaba feliz que tiña tomado ego con el. Erica foi un axente intelixente, pero Zach foi muscular. El foi un armas experto e trouxo unha caixa de varias armas con el no coche.
  
  
  Subimos unha árbore. Preto de a medio camiño ata o cumio, el comezou a desenvolver unha nova relación para a CIA axentes que tiña que facer iso regularmente durante ih recente foco de vixilancia. Cando chegamos a plataforma, que foron esgotados. Erica aínda estaba nervioso sobre a subir e a altura ela estaba actualmente.
  
  
  Ela engasgado. "Deus, valeu a pena?"
  
  
  El colleu un par de alta potencia prismáticos ao redor do seu pescozo e mirou para fóra a plantación. A continuación, el apuntou para ela. Eu preguntei a ela, " o Que pensas?"
  
  
  Ela mirou para o Zach e eu xa tiña visto - un aberto vista a través das follas de facenda. Desde esta posición, un observador con prismáticos podía ver o que estaba a suceder en algún lugar na plantación. Ademais do edificio principal, que foi o rancho, había un grupo de outros edificios en torno a el, sobre todo na parte de atrás, que parecía cuartel e dependencias. Foi un impresionante xogo. A área cercada foi completamente plantada con árbores e arbustos, había estradas de terra e prazas de Aparcamento. Detrás do muro era unha zona que adoitaba ser plantada con árbores de goma cando o propietario anterior viviu aquí, pero o ih selva engasgou fóra os brotes.
  
  
  Erica tiña prismáticos e foi mirando ao redor do lugar. Ela suspirou feliz. "Vostede estaba certo, Nick. Os mosquitos non pode voar a alta."
  
  
  "Quizais fomos todo mal", Zach, dixo, despois de un tempo. "Con este rifle con mira telescópica que eu teño no meu coche hoxe, eu podería sentir-se aquí e matar Stavros' os homes todos os días.".
  
  
  Eu preguntei a ela. - "Como está indo para obter ih todos na rúa? "" E por tirar ben, como é que imos manter ih alí mentres que limpar ih?"
  
  
  "Ademais", Erica engadiu, " se nós ataque de fóra, eles teñen todas as posibilidades de obtención de Minurkos antes de facer e matar ego."
  
  
  "É verdade", dixo. "E se eles matar el, que pode non saber nada aquí."
  
  
  "É certo que non podemos poñer en perigo Minurkos," Zak acordado. "Pero eu podería usar un rifle perfectamente ben aquí. Que pena."
  
  
  Ela, Zak pensamento, moi ansioso para matar. Era moi parecido a caza para el. Eu estaba determinado a se librar de calquera persoa que realmente teño no meu camiño, pero eu non vexo o punto en matar-los innecesariamente. Non podía tratar, sentenza, e executar cada persoa só porque eles traballaron para Stavros.
  
  
  Para as próximas horas, ata o mediodía, vimos a plantación, revezando-se con prismáticos. A CIA estímase que o número de militantes desta área foi de preto de media ducia, e non máis de oito persoas. Despois de pasar esas horas na plataforma asistir as persoas veñen e van, a nosa propia observacións confirmou esta conclusión. Cando o enfrontamento desenvolve, que será de polo menos dous a un.
  
  
  Nós non ver a Minurkos ata que deixou a plataforma. A continuación, o ego presenza no lugar foi establecida. El saíu, ao redor do hórreo edificio con outro home, foi para a entrada principal da propiedade e entrou. El tiña visto todo o tempo, Ego a través de prismáticos, e cando el desapareceu dentro, el non tiña dúbida de que o home que tiña visto ela foi Nikkor Minurkos. Polo menos nós non veu aquí en busca de un fantasma.
  
  
  Pouco antes de nós baixou da árbore, de novo, tivemos que repetir a nosa entrada plan.
  
  
  "Entón," eu dixo, "nós imos ir de volta para o coche e dirixir abertamente a ese lugar, como estamos Stavros' mellores amigos. Deixe-me falar co home na porta. Imos dicir que está no Brasil Liga, e cando temos dentro, imos insistir na reunión Heinz Gruber, o home responsable Stavros ' ausencia. Eu só espero que eles non xa sabe o que eu ollar como aquí na plantación."
  
  
  Erica abriu a súa bolsa de ombreiro e tirou unha pequena, nariz arrebitado Belga .25-revólver calibre. Foi un fermoso pequena pistola con unha perla xestionar e fantasía gravado. Eu sabía que ela podería tirar-lo, por mor do meu pasado conexión con ela. Ela verifica o seu ego e pon de volta na súa bolsa.
  
  
  "Todo vai estar ben," ela dixo.
  
  
  Zach realmente quere ir, tamén. "Nós imos tratar con eles," el dixo.
  
  
  "Si," eu estou de acordo. O hotel quere que ser totalmente seguro.
  
  
  O quinto capítulo.
  
  
  Nós diriximos lentamente últimos cincuenta metros da porta. O home noites alí xa estaba a asistir a nosa visión. El estaba vestida de pantalóns caqui, coma nós, con un dobrar rifle automático pendurada sobre o seu ombreiro. El tirou o seu ego e preparado nós para a acción, nos observando visión.
  
  
  "Se nós non pasar este cara é mimmo, o balón xogos son máis," el dixo a eles. Erica balance a cabeza.
  
  
  "Si", Zach, engadiu. Nen, coma min, foi unha vez máis vestindo unha chaqueta lixeira para ocultar as súas armas. O meu armas eran comúns, pero Zack tiña unha incrible variedade. Ademais dunha .38 calibre revólver, el cargaba un pequeno Esterlina 380 PPL metralleta no seu peto, e tamén agochar xogando un coitelo e un garrote vil na súa posesión. El foi un andar arsenal. O seu, coa esperanza de que ía axudar foi sobrevivir.
  
  
  Paramos só dez metros de distancia da garda. El estaba dirixido, entón, el falou en voz alta e de forma decisiva a el en galego. "Ola!"
  
  
  A garda veu á miña fiestra. El foi un vicioso home novo con un pesado cicatriz no seu esquerda da mandíbula. El non devolver o meu sorriso.
  
  
  "O que quere aquí?" "Que é iso?", el esixiu, mirando desconfiado para o coche. "Vostede é invasión sobre a propiedade privada."
  
  
  Eu dixen a ela. "Ei, realmente!" "Somos amigos de Adrian Stavros."
  
  
  Estudou o meu rostro con coidado. "Eu non teña visto antes. Quen é vostede?"
  
  
  Deu emu nosa fixo-up nomes. "Estamos no Río," el dixo a ela casualmente. "Brasileiro Liga". A Liga foi un submundo grupo no Río que activamente competiu con Stavros na súa contrabando de actividades. MACHADO tiña razón para crer que Stavros tiña recentemente intentou mesturar ih no seu propio grupo, e Stavros estaba dirixido a cousa toda.
  
  
  "Se aínda está aquí, o que está facendo aquí?", preguntou o garda.
  
  
  "Stavros nos convidou," eu dixo. "E por mor de ti, que está atrasado, eu vou dicir Stavros."
  
  
  El mirou para min. "Stavros de pura plantacións. El está nunha viaxe de negocios."
  
  
  "El dixo que podería ser. El dixo-nos para ver Heinz Gruber."
  
  
  O meu coñecemento do Tenente Stavros ' nome fai unha boa impresión sobre este home. El esfregar seu queixo, pensativo. "Todo ben, esperar aquí."
  
  
  El foi de volta para a porta, e nós viu o seu cada movemento. Baixo unha pequena toldo, el colleu o que parecía un exército de radio desde unha cadeira de madeira. El falou para el por un par de minutos, escoitou, e, a continuación, poñer o ego de volta, e foi de volta para o coche.
  
  
  "Pode entrar. Dirixir ata o punto sincero en fronte da casa e parque. Vai ser atendidas fóra."
  
  
  "Moi ben," eu dixo.
  
  
  A garda abriu o fío porta. El mirou para o arma baixo o brazo por un longo momento. Isto, probablemente, aínda terá a ser contada con. El acenou-me a través da porta e levou o coche.
  
  
  "Imos ir", dixo para Erica e Zach.
  
  
  Nós diriximos a través da porta e pechou detrás de nós. Zak sorriu mentres observaba a porta estreita.
  
  
  Eu estaba dirixindo ao longo dunha estrada de terra cara o complexo. Foi un fermoso lugar: arcos, flores vermellas e buganvílias. El parou diante de un gran adobe casa e saímos, circulando o coche como os catro homes saíu. Imos poñer o coche entre nós e o garda no portón.
  
  
  Os homes que confrontado nós eran un pouco duro. O tres en torno a eles, os que saíu en primeiro lugar, estaban vestidos con pantalóns caqui, e cada un tiña unha arma na súa cadeira. En torno a eles, Odin era un robusto, de pel escura home que parecía un Brasileiro. A segunda foi un home alto, delgado cara coa aparición dun mozo John Carradine, e o terceiro parecía un Americano hippie con moito pelo e barba. Eu non como o seu rostro. A cuarta home estaba vestindo un desabotoada camisa branca e pantalóns a medida. Era un home alto, ben construído home con cabelo gris e un cadrado, duro afrontar. El debería ser o ex-Nazi Gruber.
  
  
  Os tres subordinados levaron a fóra, entón eles cercaron-nos moi ben. Eu estaba feliz que tiña poñer o coche entre nós e o garda no portón, que foi de preto de trinta metros de distancia.
  
  
  "Herr Gruber? Ela balance a cabeza cara o home da camisa branca.
  
  
  "En realidade," el dixo con orgullo, con un espesor acento. El usaba unha Luger pistola como o meu en un cinto coldre. "E o que é este encontro con Adrian Stavros?"
  
  
  Zack e longo cabelo foron avaliar a outros outros. O robusto Stavros home parecía ansioso para deseñar a pistola na súa cadeira, e o alto, delgado cara non podía aproveitar os ollos fóra de Erica.
  
  
  "El convidou-nos aquí," eu dixo casualmente. "Ofrecemos emu un lote de non diluído heroína. Un par de nosos concesionarios están en apuros e non poden tratar con isto. Certamente, el dixo a ti que?"
  
  
  Gruber estudou me por un momento. "Non", el dixo. "Vostede é un Americano. Eu non sabía que os Americanos estaban a traballar para o Título."
  
  
  "Vivir e aprender," emu dixo ela.
  
  
  "Quen é vostede?" El preguntou Erica.
  
  
  "Xudeu", ela dixo categoricamente.
  
  
  Ego ollos estreita e el sorriu pechada. "Moi interesante", dixo, mirando de Erica para Zach. "Ben, quizais podemos negociar. Nós imos saír o sol, dereito?"
  
  
  "Isto soa como unha boa idea," eu dixo. Eu estaba esperando para dalgunha forma separada Gruber desde a outros, xa que estaban dentro.
  
  
  Pero que non era o caso. De súpeto, un quinto home saíu da casa; os nosos ollos se atoparon, e recoñecemos o outro inmediatamente. Foi unha conversa sobre o Ápice das Importacións de oficina.
  
  
  "O que está pasando aquí?" "Que é iso?", el preguntou Gruber. "Este é o home que roldaba a cidade. El enviou un home tras ela, pero el non veu de volta."
  
  
  Gruber ollos estreita como o de cabelos longos home coidadosamente tirou o revólver. Ah, ben, Gruber dixo a si mesmo. Ego ollos disparou desde o meu rostro para Erica e Zach tensa queridos, e, a continuación, de volta para min. "Quen é vostede realmente, Della?"
  
  
  O seu ollar pasou de Ubeda para Gruber. O resto dos militantes non teñan elaborado súas armas. "Eu son o único que chamou a si mesmo Hema. Así como o resto de nós. Agora quere tratar ou non?"
  
  
  "Por que chegar ao Cumio posando como un lexítimo importador?", preguntou Ubeda. "El aínda di que quere Xaponés cámaras?"
  
  
  "Non", Gruber, dixo lentamente. "Non realmente. Pode ir a dentro, o Sr...."
  
  
  "Johnson," eu dixo.
  
  
  "Sr Johnson. Pero primeiro temos que comprobar se está armado."
  
  
  Fóra do canto do ollo, eu podía ver o duro ollar Zach me deu. El non ía deixar que estas persoas desarmar-lo, e el era a mesma persoa. Se conseguira, ningún de nós probablemente xa deixou este lugar vivo. Eu dei Zack un ollar que el esperaba dixen a Eles eu estaba con el.
  
  
  "Moi ben, Herr Gruber," eu dixo. Eu comece a chegar para Wilhelmina, o meu 9mm luger.
  
  
  Gruber, dixo, parando min. "Eu vou levar isto, Sr Johnson."
  
  
  Iso é exactamente como el esperaba que ía facelo. Tan pronto como chegou á miña chaqueta, el agarrou o seu ego e firmemente agarrado a ela polo pescozo baixo o ego queixo. O pelo longo home destinado a miña cabeza, e Zach tirou a .38 calibre pistola. O pelo longo home cambiou o ámbito de min para Zack e despedido só como Zack agáchase; Gawker voou lonxe da BMW detrás de nós. Zack arma respondeu con un forte ruído e acertar o pelo Longo home directamente no peito, batendo ego de volta contra o estuco piar que agora apoiou o arco na entrada ao edificio. El abriu a súa boca para un curto período de tempo e morreu antes de caer ao chan.
  
  
  A continuación, unha morea de cousas aconteceu simultaneamente ou en rápida sucesión. Eu gritei para Zach non tirar, pero foi demasiado tarde. El puxo todo nun frenesí de movemento. O robusto home e o home alto, tanto agarrou as súas armas, así como Erica. Ubeda virei e corre para a casa, e Zak despedido e acertar o emu na columna vertebral. Ubeda berrou e caeu cara primeira en po.
  
  
  "Espere, ou eu vou matala Gruber," el ameazou a outros homes armados. Hugo tivo que deixar de diapositivas como un estilete na miña man, e agora estaba seguro-a firmemente contra Gruber garganta. Eu oín un ruído, axitado gritan desde a porta garda detrás de min.
  
  
  O alto, fraco home deixou de chegar, pero a encorpado home xa tiña deseñado o seu revólver e estaba facendo Zack tirar. Erica se axeonllou ao lado da sedan e tirou un nariz arrebitado revólver de todo o seu bolsa. O robusto tirador disparou e bateu Zack no peito. Zach xirou arredor e acertar o de volta para-choque do coche duro novo.
  
  
  Erica levou obxectivo e disparou en Bélxica pistola, e o robusto tirador agarrou o seu brazo e berrou. Ego revólver bateu no chan dúas veces como el caeu de lado no seu ombreiro e caeu ao chan.
  
  
  Gruber gañou a confianza de todo isto e, mentres a miña atención foi distraído, agarrou miña navalla man e conseguiu erguer-lo fóra da súa gorxa. Co mesmo movemento, el bateu a miña perna esquerda e chutou miña canela e canela. A súa voz rosmou, e meu poder debilitado. A continuación, el esvarou fóra da miña artimaña, transformando a súa coitelo man, como foi. Hugo me escapou, como nos dous caeu ao chan a carón do coche.
  
  
  Vendo todo isto, o home alto, bateu no chan e tirou a súa arma. Erica disparou contra el, pero o tiro perdido. El volveu lume e risco de metal sobre o coche á beira do seu ombreiro. Eu a vin cando ela estaba en apuros. Ela foi atinxida por Gruber, que caeu sobre a súa volta máis lonxe lonxe de min. Agarrando o estilete na lama detrás de nós, eu xoguei o seu ego por detrás o seu brazo cara o home alto como el destinado a Erica de novo. O estilete bateu no seu ego no peito, batendo en case silenciosa. Ego ollos arregalados, e a arma saíu, splattering barro entre nós. El caeu, agarrando o puño da súa coitelo.
  
  
  Eu podía escoitar a porta apertura detrás de nós como Gruber mans raspado meu rostro. Ela foi atinxida polo seu ego de novo, e escoitou os ósos crise no seu ego mandíbula. O meu outro puño bateu no seu ego rostro e rompe o emu nariz. El caeu inconsciente baixo de min.
  
  
  Zack é feble voz chegou a nós. "Coidado!"Ela, se virou e viu que o tiro non matalo. El esforzouse para os seus pés e mirou para a porta.
  
  
  "Veña abaixo!" Eu dixen a ela que isto Erica, que xa estaba sentado moi preto de min xunto a un negro sedan.
  
  
  A garda apuntou unha metralleta na nosa dirección. Zak levantouse e que ten como obxectivo a súa arma para o home, pero o garda tiro-lo para abaixo. Unha explosión de lume trovejou na Ego rifle automático, escavando o terreo para Zack, a continuación, bater a uem no peito antes de que eles comezaron a voar fóra do metal do coche. Erica e eu non pasar cando Zach bater a po sobre as súas costas, morto.
  
  
  El rolou dúas veces no coche fío para obter baixo, o parachoques dianteiro, retirando a súa Luger, como foi. Cando cheguei alí, o garda estaba só comezando a tirar o outro lado da arma. El disparou tres tiros rápidos para el, sostendo a arma na súa outra man. O Luger balas alcanzou o muro detrás del, a continuación, o garda de aresta e no peito en que orde. Un rifle automático tiro na cobalto ceo, como el caeu en po. Entón, de súpeto, a área caeu en silencio.
  
  
  El estaba alí, a captura da súa respiración. En algún lugar na selva, un paxaro screeched, indignado, no noso ruído. El estaba cuberto de po e sucidade. El lentamente se levantou e axudou Erica para os seus pés. Ela mirou para Zach na incredulidade, o seu rostro branco.
  
  
  Eu me virei para Gruber e viu achegando. Eu inclinouse e bater o seu ego algunhas veces, e el mirou para min drunkenly. El xemeu. A uem é Luger preso a ela na cara. "Cantos homes na casa están gardando o Minurkos?" Eu esixe de seu.
  
  
  El intentou falar, pero o emu estaba a ter problemas coa desprazado mandíbula. "Eu ... non ..."
  
  
  Unha uem luger el dobrado baixo o queixo. "Como?"
  
  
  El feblemente realizada ata dous dedos. El virou-se para Erica. "Estar aquí e asistir-lo."
  
  
  Ela asentiu coa cabeza numbly.
  
  
  Ela, foi para a entrada da casa. O amplo arco da porta estaba aberta. El entrou na gran hall de entrada, só a tempo para topar un escuro-faced home cunha metralleta en man. O seu tiro saíu na súa luger, e foi para abaixo con un ruxido no salón. O home bateu na parede próxima a el. A continuación, el caeu nun voluminoso monte sobre unha cadeira pequena e agora inclúe ego así, bater no chan.
  
  
  A man esquerda, circulando a longo corredor á miña esquerda. Eu andaba polo corredor rapidamente, pero con cautela. Eu non podía retrasar a buscar Minurkos, se non, probablemente tería sido morto cando finalmente fixo. Quizais eles xa o mataron.
  
  
  Todos os corredores, que eu imaxinei foron cuartos, estaban abertas, excepto para un ao final. Eu oín un suave son dentro como eu parei diante del. Tomar unha respiración profunda, el recuou e salvaxe comezou a porta. El bateu, e el pasou.
  
  
  Moi delgado e feo home quedou máis o Minurkos, que foi amarrado á cadeira de respaldo recto, e apuntou unha arma na uem cabeza. Co dedo no gatillo, el virou a cara min, como a porta se abriu cun estrondo. El disparou en primeiro lugar, pero ferozmente, e o gawker roeu a través da madeira, no marco da porta xunto a min. Ela foi baleado por un luger e bater a uem no peito. El tirou e caeu ao chan. Pero non deixes caer a arma. El destinado a min de novo. Esta vez, eu bater o seu para que e tiro a uem no rostro, boquiaberto e socando o emu na cabeza.
  
  
  Minurk mirou para os seus mortos captor en descrença como Ei estea na funda a súa luger . El mirou para min lentamente.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Nikkor Minurkos?"
  
  
  "Si," el dixo suavemente. "Quen é vostede..."
  
  
  "Temos que chegou a liberar vostede, Sr Minourkos," eu dixo.
  
  
  El chamou unha respiración irregular. "Grazas A Deus. El estaba indo para..."
  
  
  "Eu sei." Dela desamarrou a el, e el se levantou da súa cadeira, fregando os seus pulsos.
  
  
  "Vostede é realmente todo ben?" Eu preguntei a ela worriedly.
  
  
  "Si, eu vou ser bo." El balance a cabeza e murmurou algo en grego. "Eu non podo crer que é realmente un fío."
  
  
  "Ben, sobre todo."
  
  
  Ela comezou a pedir ego para contar a súa historia cando escoitou unha bala do territorio. Eu me lembrei Erika e o alemán. Entón el virou e foi para o salón.
  
  
  Despois dun momento, ela respondeu-me. "Eu estou ben." Antes de que eu puidese mover á fronte vestíbulo, ela de súpeto veu á volta da esquina e veu ata min, recheo un Belga revólver na súa bolsa.
  
  
  Eu preguntei a ela, " o Que pasou?"
  
  
  "Gruber coñeceu unha prematura final." Os seus ollos evitar mina.
  
  
  "Vostede tire-lle?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "El comezou a resmungar coa súa desprazado mandíbula. Cando eu preguntei o que estaba dicindo, el me chamou un sucio Xudeu e dixo que eu debería ser cos outros, el viu que morreu en Dachau. Eles non creo que os Xudeus deben ser autorizados a vivir neste mundo con xente coma el. É por iso que o seu ego está virando a outro mundo. Espero é quente o suficiente para el alí ."
  
  
  Finalmente, os verdes ollos atoparon os meus desafiadoramente, facendo-me pensar . Lembrouse de que os seus pais, parentes foron executados polos Nazis en Buchenwald. Por algunha razón, eu non podía pensar en nada para dicir en Heinz Gruber defensa.
  
  
  "Vir e coñecer o Sr Minourkos," eu dixo.
  
  
  Nós entrou na sala e Erica mirou para o cadáver no chan. O Minurkos estaba encostado a unha parede próxima. El endireitou-se cando el viu Erica.
  
  
  "Miss Erica Nystrom," ih presentou o seu. "A intelixencia israelí".
  
  
  O Minurkos ' ollos estreita. El mirou para min. "E vostede?"
  
  
  "O meu nome é Carter. Nick Carter. Eu traballo para o goberno de estados UNIDOS na mesma capacidade como a Sra Nystrom. Nós vimos aquí para libre vostede e capturar Adrian Stavros."
  
  
  O Minurkos un paso de distancia da parede. "Eu vexo. Ben, o Sr Carter, a primeira cousa que quero como un home libre é para entrar en contacto coas autoridades." Stahl o ego ton é semellante ao de un magnate do negocio falando para os seus empregados. "Entón eu vou tratar con Adrian Stavros no meu propio."
  
  
  "Mr Minourkos," eu dixo lentamente, " que non teñen absolutamente ningunha razón para non facer nada sobre iso, nesta fase. Todo o que pode acabar con trámites e atraso. Eu prefiro que imos tratar con isto."
  
  
  El parecía irritado. "Como é que eu sei que está a hema que chama a si mesmo?"
  
  
  "Vostede sabe que arriscaron as nosas vidas de balde. Perdemos un home sobre este dell, " eu dixo sarcasticamente. "Eu creo que vai dar unha vantaxe en dúbida."
  
  
  Ego rostro foi elaborado con súbita cansazo. "Probablemente está certo. Por favor, perdoe-me. Eu fun a través de unha chea."
  
  
  "Como para que, tendo en Stavros só, o Sr Minourkos," eu continúe, " que é moi práctico. Este home ten un exército enteiro."
  
  
  O Minurkos levantou as cellas e soprou a súa vara, " todo Ben, todo ben, Mr Carter. Eu vou ir con vostede e esta rapaza. Pero se eu ver nalgún momento que os seus métodos non están a traballar, eu vou ter que tomar a situación en miñas propias mans."
  
  
  O seu sorriso era breve. "Que parece xusto", dixo. "Vostede estaba secuestrado por Stavros en torno a Atenas?"
  
  
  Minurkos sentou-se en liña recta-backed materia que fora sentado cando tiña irrompeu na sala. El sentou-se sobre el, de fronte a nós.
  
  
  "Non creo que este home é intelixente", el comezou lentamente. "Eu non me considero inocente, o Sr Carter, pero eu nunca coñecín a ninguén como Adrian Stavros. A súa idea era construír unha flota arredor controlados por ordenador subacuático petroleiros. Stavros descubriu sobre iso e quería me axudar con iso - ou entón el me dixo.
  
  
  "En primeiro lugar, eu non quero nin ver ela, pero el me enviou un correo-e con algúns moi boas ideas. Ao final, el foi convidado por ego para a súa cobertura en Atenas. Falamos por un longo tempo.
  
  
  "Mr Minourkos, lembro que el me dixo::"eu teño o mesmo plan, como vostede. Se só me vai deixar, eu vou facer inmortal nos anais da historia de transporte. El era moi convincente.
  
  
  "Pero, Mr Stavros," eu dixen, " hai problemas complexos de enxeñaría que teñen que ser resolto.
  
  
  "Eu teño dous enxeñeiros que pode facer iso", el me dixo. Impresionado, aínda así, eu vin outra cousa en o rostro do home, algo que eu non me gusta, pero eu presentou como excesivo entusiasmo sobre o proxecto."
  
  
  Eu preguntei a ela. "El trouxo os enxeñeiros para ti?"
  
  
  "Ah, si. Eles tamén tiñan ideas creativas. El estaba convencido de que poden ter as habilidades para facer todo isto acontecer. Foi neste punto, o Sr Carter, que ela relaxado súa garda. El pediu unha reunión privada na cuberta. E eu estou de acordo-lo. Só a miña persoal secretario e outro asistente estaban presentes. El trouxo dúas persoas, con el que el non tiña visto antes."
  
  
  "Cando isto aconteceu?" Erica, preguntou.
  
  
  "Ben, eu non sospeita por ela a primeira," Minurkas dixo, o seu rostro tan pálido como se acordou. "Entón, case sen previo aviso, Stavros, preguntou o meu asistentes para ir a outro cuarto. El foi seguido por un dos Stavros ' os homes. Houbo dous tiros disparados." Minurkas quedou en silencio.
  
  
  "El matou ihk aquí?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Friamente. O meu ego minions bateu-me fóra meus pés e me matou case ata o punto de inconsciencia. Eles me levou para que outro cuarto e me fixo mirar para os corpos ensanguentados. Eu nunca vou esquecer iso.
  
  
  "Salaka, o meu secretario, estaba deitado nunha poza de seu propio sangue. Outro cara a cara foi rasgada. Stavros dixo podo esperar o mesmo se eu non cooperar."
  
  
  "O que pasou despois de que?"
  
  
  "O día seguinte, eles trouxeron un home que parecía exactamente como Salaka Madupas. Este home aínda falaba como un Arenque, e repite todo o ego xeitos. Foi incrible, realmente incrible. Era como un pesadelo terrible."
  
  
  "Será que eles teñen unha persoa que ía desistir de ti?" Erica, preguntou.
  
  
  "Non, non foi necesario. Estou raramente visto en institucións sanitarias, con excepción de preto socios de empresas. Oni que trouxo unha gravadora de voz e xogou de volta algunhas gravacións da miña voz que tiña gravado sen o meu coñecemento en reunións anteriores. Stavros apuntou unha arma na miña cabeza e dixo que podería me matar abertamente aquí e ninguén sabería por un tempo moi longo. Pero, segundo o ego, que viviría se non tivese tomado moito problema. Que sexa necesario, dixo, para máis notas e para escribir letras en miñas propias palabras e pensamentos. E puxeron-me en un chorro particular e me levou a este lugar esquecido por deus."
  
  
  "Fixo Stavros dicir o que estaba indo a facer?" Erica preguntou intrigado.
  
  
  O Minurkos riu secamente. "El era moi aberto. El dixo que pretende derrubar o goberno grego no meu nome, que se ía chamar os meus amigos no exército e en outros campos, utilizando unha persoa que representaba como o meu secretario para as chamadas telefónicas e os contactos persoais. . Dende que eu era un cidadán privado, ninguén ía considerar que é inusual que eu non coñece-los en persoa. E se alguén insiste na reunión min, que pode levar-me a Atenas, e obter-me para atender-los e dicir-lles o que eles queren.
  
  
  "Eles me mostrou outra persoa que podería ter forxado con precisión a miña sinatura. Este home escribiu cheques para o meu varias contas e pasou o meu diñeiro en un golpe militar que eles estaban a planear para organizar."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Será que dar-lle todos os detalles?"
  
  
  "Mr Stavros, que eu teño vergoña de admitir é de ascendencia grega, ten falado libremente comigo sobre iso, tanto en Atenas e aquí. El dixo que o ego plan está dividido en tres partes. En primeiro lugar, el ten a intención de se librar da decisión xunta e poñer aquelas persoas no poder que senten leal para min. Eles van sentir esa lealdade non porque eles son amigos, como a maioría en torno a eles non vai ser, pero por mor Stavros prometeu-lles o poder e gloria no meu nome ."
  
  
  "Moi intelixente," eu dixo.
  
  
  "En segundo lugar, o ego plan implicará forzando estas novas xenerais e coroneis a demanda que ela, Nikkor Minurkos, ser nomeado presidente con plena autoridade sobre a xunta. Stavros indicou que eu podería ser usado para esta parte do plan, como a miña vida persoal vai depender diso. Quero dicir, eu tería sido usado se estaba claro que Stavros podería confiar en min para manter o silencio sobre o que realmente estaba a suceder na Della Rúa. Se non, tería atopado outro impostor, esta vez no canto de min."
  
  
  "Isto tamén pode traballar", Erica comentou. "Moi poucas persoas saben que o seu rostro ben o suficiente para notar a diferenza entre as súas características faciais e os de un impostor."
  
  
  "Absolutamente fantástico," Minourkas dixo. "É incrible que o meu desexo de privacidade contribuíron a este terror. En calquera caso, a terceira fase do plan de chamadas para a constelación de calquera min mesmo ou un impostor como Presidente de Grecia para un curto período de tempo, durante o cal tempo eu vou nomear ela como Stavros ' vice-presidente. por entón, que, como cidadán, e o seu nome iría gradualmente se fan coñecidos para o pobo de Grecia. A continuación, el tería sido o heroe do golpe de estado. Entón, despois de anunciar problemas de saúde, el renunciou en favor de Stavros como presidente."
  
  
  O Minurkos quedou en silencio. "É salvaxe," eu dixo. "O que fai Stavros creo que os Gregos vai estar preto e ver isto acontecer?"
  
  
  "Por que non?", dixo Minurkas, un canso de ollar no seu rostro. "Vostede recorda o que pasou en abril de 1967, cando a xunta está formado? Non era un sanguento golpe, era só un golpe de estado. O rei goberno foi derrubado por forza. Moitos artigos da constitución foron suspendidos por unha xunta decreto. É paradoxal, non é, que tal persoa aparece exactamente cando a constitución foi restaurado, e cando a xunta tornouse máis moderado, e chamadas de eleccións xerais para o ano seguinte. Se Stavros ' plan para tomar o poder sucede, Grecia podería facer unha tiranía máis perfecto que o de Hitler ou Stalin."
  
  
  Erika mirou do Minurkos para min. "Entón temos que impedir-lo, non?"
  
  
  O Minurkos examinados Erika rostro con coidado. Temos para iso!" A graxa grego levantouse e estendeu a súa praza queixo. "Este home é o mesmo a usar a miña familia contra a miña patria. El se xacta de que o meu fillo-de-lei, Xeral Vassilis Kriezotou, cre que eu estou detrás desta trama, e apoiou ego, porque pensa que eu quero. Si, eu pode axudar en calquera forma que eu poida. O que debemos facer primeiro? "
  
  
  "Estamos a golpe de distancia para Atenas," eu dixo. "Unha votación sobre onde imos parar Stavros."
  
  
  O sexto capítulo.
  
  
  En menos de corenta e oito horas, que chegou na capital grega. Ela estaba reservado en salas de conexión a un pequeno hotel chamado Odeon, en 42 Piraeus, preto da Praza Omonia. O tempo estaba agradable, e trouxo unha agradable alivio da calor.
  
  
  Atenas ' xornais estaban cheos de comentario sobre o cambiando rapidamente escena política. Alí foi noticia na Rodésia que o meu outro amigo Alexis Salomos fora morto, e rumores foron estendendo. Foi coñecemento común que unha tentativa foi feita sobre a súa vida antes que deixou para Rodésia. Un xornal en particular evitar mencionar Salomos ' morte. Ela tamén publicado regularmente editoriais denunciando a decisión xunta de liderado, atacando o principio xeral ou coronel en case cada edición. Salomos mencionado para min que esta editorial foi sen escrúpulos e foi o primeiro en apoio a evolucionar xunta despois de 1967 golpe de estado.
  
  
  "É evidente que o editor foi adquirido co meu diñeiro," Minourkos comentou, sentado nunha reclinado materia no meu cuarto en un soleado día, o día en que chegou. "E mirar para este título en outro xornal: MINURCOS EXPÓN A XUNTA COMUNISTA DE PLANS. Mr Stavros estaba implicado na propaganda de traballo."
  
  
  Erika tomou un vaso de espesor grego café da bandexa que fora trouxo para nós e configuralo para abaixo Minorkos. El aceptou con un rostro sombrío. Erica tomou o vaso-se e sentou ao meu lado, sobre o pequeno sofá.
  
  
  "Eu só espero que ninguén viu que, con todo, "Minurkosu dixo a ela," especialmente non Odín ego-batendo as persoas. A súa vida non valería a pena un dracma se Stavros sabía que estaba aquí, en Atenas."
  
  
  "El vai descubrir logo que contactos Parakatu," Minurkos negou relatos dos medios de comunicación para min.
  
  
  "Si, pero iso pode non ser por uns días, se temos sorte. E aínda así, el non vai saber con certeza que algo está mal sen o envío de alguén máis para o Río. Que alguén debe ser un ego subordinado, porque Ubeda está morto . "
  
  
  "O que imos facer en primeiro lugar, Nick?", preguntou Erica. "Nós non pode só tempestade a casa de campo, como fixemos a plantación. El vai estar moi ben protexida."
  
  
  "Eu podería chamar de casa", suxeriu Minurkos, " para ver como eles lidan con lidando con persoas de fóra. Pero eles van recoñecer a miña voz."
  
  
  El entregou En un pano e unha bandexa. "Elevar o ton da súa voz e falar a través del. Diga-lles que quere falar de si mesmo. Cando eles descenso, pedir a súa recepcionista, Salaka Madupas. Diga-lles que é o editor dun xornal en torno a Thessaloniki e quere obter unha declaración sobre Nikkor Minourkos ' ambicións políticas."
  
  
  O Minurkos sorriu para o meu plan, a continuación, chamou de volta. El cubriu a boca cun pano e intentou cambiar a súa voz. Un momento despois, el estaba a falar con alguén na cuberta. El preguntou Nickor Minurkos e, a continuación, escoitou ih é escusa. El pediu para falar Madupas. Alí foron moitas máis as negociacións, e el dixo. El entón falou o home que puxo como Madoupas, un Ateniense actor cuxo nome real, Stavros Minourkos dixo, foi Yanis Zanni. Minourkos preguntas sobre si mesmo e esperou respostas sinxelas, e, a continuación, preguntou se el podería establecer unha data para unha entrevista persoal co Sr Minourkos. Emu rexeitou, e a conversa foi máis. El baixou-se e mirou para nós.
  
  
  "É como un soño malo, "el dixo," como eu estou realmente na cobertura e Madupas está respondendo o teléfono para min, así como el sempre fai. Eles saben os meus hábitos de ben. E Zanni voz é exactamente a mesma que a do meu amigo morto Salaka."
  
  
  "Que atendeu o teléfono en primeiro lugar?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Algúns mozos home. El non era grego. Probablemente Odin en torno Stavros 'loitadores".
  
  
  "Parece que está ben establecida," Erica dixo.
  
  
  "Si, é," eu estou de acordo. "Desde todos Atenas pensa que é Nikkor Minourkos alí fóra desta cobertura, é unha situación grave. Stavros pode ata ter un policía garda alí. Ou todo o ego soldados de un crecente exército privado."
  
  
  "Se eu só tes que ir á policía ou á xunta-se e dicir-lles o que pasou," Minurk dixo, " eles van ter que crer en min. Mesmo se eles pensan que eu teño de súpeto perdeu a miña mente, eles van ser necesarios para comprobar a miña historia. A continuación, eles van descubrir o que pasou."
  
  
  "Iso pode ser perigoso", Erica, dixo.
  
  
  "Ela está ben," eu estou de acordo. "Polo momento, non sabemos cantos amigos Stavros fixo no seu propio nome. En calquera caso, se nós só xoga-lo para fóra no aberto, que vai forza Stavros para facer un movemento - posiblemente un gran problema. El só podería decidir retirar un golpe de estado, sen o seu nome. El ten un equipo militar no preparado, e en torno a el, son moitos ambicioso warlords que non me importa o que está detrás da adquisición. E aínda que se trata de salsicha e falla, o sangue vai ser derramado. Unha morea de sl. Non, O Sr Minourkos. Estamos indo para esgueirar-se en Stavros. No meu país, esta é a 1ª unidade, o que chamamos as operacións de combate. Erika foi condenada a realizar Stavros, e entón eu vou matala. Se a nosa localidade de Rusia sucede, isto é exactamente o que vai ocorrer a el. Se non, as autoridades vai ser moito máis civilizado con el. E Deus vai axudar a se eles non poden deixar o ego no tempo ."
  
  
  "Todo ben, Mr Carter", dixo o Minurkos. "Eu me poño no seu mans capaces. Como podemos cambiar-se sobre o Sr Stavros?"
  
  
  Eu sorrir para Erica, e ela me respondeu. "Eu creo que mencionar que Stavros gababa a usar un dos seus parentes' software para atender vostede, Amed Krizota, un xeneral do exército? "
  
  
  "Si", dixo o Minurkos. "Debo dicir, non é unha persoa forte. Casou con miña irmá máis nova, antes de que el quedou rico, e eles teñen un gran matrimonio. Pero Vasilis permanecería no exército a un menor rango, se non para o meu conexións. El se sente grata para min, xustamente por iso, para o que ten na vida. Así que para el sería para estestvenno a aceptar calquera plan que a súa proposta.
  
  
  "Stavros descubriu este. El é un sólido home, o Sr Carter, un home que non debe ser tomada de ánimo leve. Debe ter feito algún tipo de gravación para xogar Vasilisa sobre o teléfono, e, a continuación, enviou un home pousando como Salaka Madupas, o meu secretario. O erro debe ter atopado fóra, Vasilisa, que eu estaba contando con el.
  
  
  "Vostede sabe como Stavros pode ter usado en xeral?"
  
  
  "El suxeriu que Vasilis sería invitado a organizar e adestrar un segredo escuadrón de soldados e convencer os outros militares para unirse a trama."
  
  
  Si, eu penso. "Con moito coidado. Será que o seu irmán-en-lei vivir aquí en Atenas?"
  
  
  "El vive aquí," Minourkos dixo. "Na periferia da cidade para o norte."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Vai levar-nos a el?"
  
  
  "Eu vou ser feliz para," o Minurkos respondeu.
  
  
  Eu chamou un taxi, e no inicio da noite fomos a Xeral Kriezotu residencia. Ela foi forzada pola Minurkosa para poñer un sombreiro que non cubrir algúns dos seus egos ata que chegamos alí. Xeral casa foi unha pequena mansión en un afluente suburbio de Atenas, con unha sinuosa estrada de grava que conduce ata a casa. El quedou impresionado co que o Minurkos podería facer para a persoa media.
  
  
  Cando xeral nos atopou na porta, o Minurkos tirou o sombreiro. Krizotu só vin por un tempo moi longo. A continuación, el abriu os brazos para abrazar o Minurkos.
  
  
  "Nikkor!", el exclamou, dando Minurk un cálido abrazo. El era un home alto, de cabelos gris home con un tipo, de Gaulle-como a cara e ollos suaves. Estaba vestido de marrón uniforme con trança sobre os ombreiros e cintas empuxado cara a abaixo a fronte.
  
  
  "Agnia mera sas, Vasilis," Minurk dixo calor, volvendo o abrazo. "Sigha, sigha. Está todo correcto."
  
  
  "É bo para estar aquí", Vasilis dixo. "Veña. Veña." O ego xesto apoderouse de todos nós.
  
  
  Nós entrou nunha gran salón con unha escaleira en espiral detrás del e urnas decorar as paredes. En Xeral, a continuación, levou-nos en carballo-paneis biblioteca, con espesor alfombras e abundancia de coiro brando cadeiras. Estabamos todos a xogar este xogo, e en xeral preguntou se queremos unha bebida, pero que rexeitou. O Minurkos me presentou e Erica só polos nosos apelidos.
  
  
  "Este é un gran choque, Nikkor," Kriezotu dixo. "Gustaríame Anna para estar aquí. Ela é a visitar o seu primo en Piraeus."
  
  
  "Quizais sexa mellor deste xeito, Vasilis", dixo Minourkos.
  
  
  "Non Dhen katalave," Kriezotu dixo. "Está todo ben? Ollar pálido."
  
  
  "Eu estou ben", o Minurkos respondeu. "Grazas a estas persoas."
  
  
  Xeral mirou para nós. "Nikkor, era todo tan estraño. Se rexeitou a me ver cando comezou o seu... Podo falar libremente?"
  
  
  "Si, pouco", dixo o Minurkos.
  
  
  "Ben, eu non sabía que estaba pedindo para axudar na súa misión importante, sen un cara a cara reunión. Para ser honesto, eu estaba moi triste por todo isto. Eu non estaba seguro de se era apropiado..."
  
  
  O Minurkos rematou a súa sentenza. "Un golpe de estado?"
  
  
  Crisotu mirou de volta para nós. "Ben, si". El flexionado seus grandes articulacións. "Eu dei instrucións para o pobo, en especial campos en Delphi e Mykonos, e eu convencido de Adelmo e outros que o seu novo caso é xusto, pero..."
  
  
  "Pero non cre que a si mesmo?"
  
  
  Minurkos preguntou esperanza.
  
  
  Crisotu baixou a cabeza. "Me sinhori te, Nikkor," el dixo. "Eu sinto moito, pero eu non creo que Grecia necesidades outro golpe. O seu feito o que pediu, pero a súa no hotel, falar con vostede sobre todo, home a home, desde o inicio, moitas semanas."
  
  
  "Non te preocupes, Vasilis," Minurk dixo suavemente. "Eu non quero un golpe de estado."
  
  
  Por segunda vez en pouco tempo, Krizotu cara mostrou choque. El dixo. "Cambiou a súa mente?"
  
  
  "Vasilis, eu teño que explicar algo para ti, e eu quero que escoitar atentamente," dixo Minurkos.
  
  
  Krizotu se inclinou cara atrás na materia grande e escoitou como a Minurkos dixo En toda a historia. Krizotu nunca interrompida el, aínda que varias veces o seu rostro non mostrou gran descrença. Cando o Minurkos rematou, Krizotu só quedou alí e lentamente balance a cabeza. El alcanzou no seu peto, tirou os seus pinceis, e comezou correndo os dedos máis ih para calmar a si mesmo.
  
  
  "Incrible!", el finalmente dixo.
  
  
  "Pero é verdade," Minourkos dixo.
  
  
  "En xeral, estamos aquí para deixar este home para sempre, e precisamos da túa axuda. Só se pode dar nos últimos minutos dentro información sobre Stavros, " eu dixo.
  
  
  Krizotu finalmente recuperou a compostura. "Por suposto", el concordou. "Eu vou facer o meu mellor. Estou tan feliz Nikkor non está detrás diso!
  
  
  "Hai unha campaña de difamación a suceder a través dun xornal, a maioría dos cales é dirixida contra o Coronel Anatol Kotsikas. Houbo incluso suxestións de que Kotsikas é un traidor e debe a súa lealdade para Moscova. Iso non é verdade. Kotsikas é un liberal, pero el non é un comunista.
  
  
  El é unha forza motriz detrás recentes reformas políticas e un patrocinador das próximas eleccións xerais."
  
  
  "Calquera outra persoa?" Eu preguntei a ela.
  
  
  Crisotu suspirou. Os ataques tamén dirixidos persoas que adoitan votar con Kotsikas - Coroneis Plotarchu e Glavani. En realidade, o home que finxe ser o seu secretario, Nickor, recentemente veu a min con información de que todos os tres das persoas en torno a estas persoas debe ser morto."
  
  
  Erica e eu miradas trocados. Stavros conxunto sobre os seus plans.
  
  
  "Vostede sabe algo específico?" Crisota, preguntou ela.
  
  
  "Ben, un pouco. Fun invitado a organizar un encontro entre estes tres homes e que, Nikkor. Pero, entón, o home que ela pensaba que era o seu secretario de chamada. El dixo que eles estaban tendo unha reunión na cuberta. Eu creo que é. nesta reunión, un intento vai ser feitas nas vidas de tres coroneis ."
  
  
  "Necesitamos descubrir exactamente o que Stavros ten planificado e cando," eu dixo.
  
  
  "Si", Krizotu acordado. "Eu estaba absolutamente desesperada sobre iso. Eu non podía crer o que quería facer iso."
  
  
  "Todo vai estar ben," Minourkos asegurou ego.
  
  
  O seu hotel coinciden con el. Descubriuse que Stavros estaba á beira dun sanguento golpe de estado, e tivemos que deter-lo antes de que pasou. "Chamar a xunta líder Kotsikas e tentar descubrir se Stavros' as persoas teñen contacto con el, " el dixo Kriezot. "Non mencionar o número de asasinatos só aínda."
  
  
  "Moi ben", Krizotu respondeu. "Kotsikas pode falar comigo. Definitivamente vou tentar."
  
  
  "E vostede, Mr Minurkos," eu dixo, " tamén pode axudar. Pode poñerse en contacto os líderes das dúas bases de onde Stavros ' militar grupos están localizados. Eu sospeito que, se os Atenienses estaban indo para causar Stavros calquera problema cando este asasinato se quere pasar, Stavros vai tentar obter estas forzas especiais para Atenas moi rapidamente para sufocar calquera reacción. Súa solicitude sería para ti a dicir os comandantes de estes campos para estar alí, e non mover ih tropas, a menos que eles recibir notificacións de ti, persoalmente,."
  
  
  "Moi ben, Sr Carter," o Minurkos acordado.
  
  
  "É moi claro que Stavros non pode simplemente matar a estas persoas sen algúns trucos." Ela mirou para o Baleiro. "Pensas que pode tratar de retratar todo isto como un accidente ou a actividade de algunhas radical grupo político?"
  
  
  Crisotu levantou a súa gris cellas. "Ou que, o Sr Carter, ou que vai tentar xogar lama na ih en forma de propaganda por ser franco antes de matar ih, de xeito que eles van perder a simpatía do pobo."
  
  
  O sétimo capítulo.
  
  
  O tres de nós volvemos para o hotel. O Minurkos quería estar con Kriezotu, pero eu estaba con medo que sería moi perigoso. Se Stavros non confía Kriezot, por calquera motivo, pode romper en xeral residencia sen previo aviso. Ela non quería que el para atopar o Minurkos alí se fixo.
  
  
  Enviamos edu para o Minurkos ' sala, e, a continuación, Erica e eu foi para o seu cuarto. Logo comezaron a discutir Stavros plans.
  
  
  "Eu simplemente non podo sentir aquí e esperar a ver o que Stavros ten en mente para a xunta líderes," eu dixo, como se sentou na pequena bahar e tomou un grolo de augardente Erica tiña encomendado.
  
  
  Erica movido a través de min. Ela me bicou suavemente sobre o rostro. "Non pode simplemente romper unha casa de campo, como vostede mesmo dixo," ela comentou. Os seus longos cabelos brillaban baixo a luz feble.
  
  
  "Non," eu dixo, poñendo a man sobre os seus cadros. El virou-se para ela, e bicou. "Pero eu podo ir para a cuberta, e tentar entrar. Poida que eu poida ter un ollar para o ih defensa."
  
  
  Ela bicou o meu rostro e pescozo, e unha luz frío, agradable, foi sobre a miña pel.
  
  
  "Como é que nós facemos o que?" Ela preguntou en voz rouca como a súa man comezou a desabotoar a miña camisa.
  
  
  "Nós non facemos isto xuntos", Sl corrixido ela. A man estaba moi desgustado. "Eu vou ir alí só, en algún artificio."
  
  
  Un longo branco coxa esvarou a través meus xeonllos, eo seu vestido foi tirado para arriba para revelar os ricos curva da súa nádegas. Os seus cadros mudou-se máis preto de min. "Pero eu quere-ir con vostede."
  
  
  Quente beizos cepillado mina de novo. A súa lingua esvarou suavemente sobre a miña boca, explorar e buscar. A súa man dereita trasladouse a poucos metros máis baixos e descubriu que foi o seguinte, e ela non podía pensar Adrian Stavros máis.
  
  
  "Eu estou indo só", eu sussurro. "Mañá".
  
  
  Ela pór do sol no seu vestido e acariciou os seus seos. As curvas suaves foron suave, pero firme, presionando con avidez contra o meu tocar.
  
  
  "Todo ben, querida", Erica soprou no meu oído.
  
  
  "Todo ben", dixo suavemente. "Non hai máis argumentos."
  
  
  "Podo aposta la con vostede?", ela dixo, apertando os beizos para a mina.
  
  
  Foi un longo bico, e Erica estaba preparado. Cando acabou, ela a roupa min. Eu levei máis, e ela levantouse e camiñou ata a gran cama de matrimonio en toda a sala. Ela tirou o seu vestido, entón ela sutiã e rosa bikini fondos. Ela estaba ben retratado e fermosa. Cada curva do seu corpo foi impecable. Ela xogou-se sobre a cama branda e estaba alí, esperando por min. Eu non poñer-lo fóra. Nun punto, eu estaba ao seu lado na cama, chegando, agarrando e tocando o seu corpo, sentindo derreter en min.
  
  
  Foi unha paixón construído para nós dous.
  
  
  "Ah, Nick," ela dixo, tocando-me, a súa respiración irregular.
  
  
  As miñas mans descubriu que aproximadamente, e mudouse sobre el. Despois de uns segundos, fermosos sons podía ser oído en todo Nah. Ela tornouse unha agarrada, con rabia, primitivo muller, e perdeu todo o control como ela tentou aceptar a satisfacción profunda dentro dela.
  
  
  Máis tarde, cando Erica caeu durmindo, ela levantouse da súa lata de lixo e silenciosa foi para o seu cuarto. Ela non espertar.
  
  
  Á mañá seguinte, eu deixei Erika e Minurkos con ela no hotel e fomos a Apolo, o edificio. El ten o seu uniforme desde o local fiestra limpeza tripulación, que regularmente traballou na construción e foron autorizados a entrar a cobertura con un pase. Minourkos me axudou a conseguir un pase, e tamén enegrecida seu cabelo no hotel e poñer nun escuro bigote para facelo ollar grego. Ela estaba enganado por un garda de seguridade do lado de fóra, un uniformados de construción empregado, dicindo que Madupas ordenou a cobertura de windows para ser limpo.
  
  
  El non podía sequera entrar no ascensor especial ata que se presentou. O ascensor operador foi, obviamente, o único en torno Stavros ' os homes. Había unha arma baixo o seu uniforme azul. "El mirou para min e os meus baldes sospeita mentres caminhávamos ata a cuberta. Ningún outro ascensor fun ata alí, e segundo Minourkos, a web escaleira abaixo desde o piso superior foi bloqueado e vixiado.
  
  
  Despois de andar todo o ascensor, el atopou-se en un ostentoso corredor que ía dende a fronte para a parte traseira do edificio. Nen tiña groso alfombras, vasos de flores, e fantasía lámpadas colgadas no teito alto. Dous gardas de seguridade estaban sentados nunha mesa preto da entrada para a cuberta. Eles foron Stavros é contratado bandidos, parte do seu exército persoal. O Minurkos ' propios gardas de seguridade, que eran poucos en número, tiña que ser despedido pouco despois de asumir o poder da cuberta.
  
  
  Odín, rodeado por dous homes, o máis alto un, me atopou no medio do corredor. El non era agradable a todos.
  
  
  El esixiu unha explicación. "O que está facendo aquí?"
  
  
  Eu respondeu ela no meu mellor grego. "Non é o meu negocio evidente?" Eu preguntei a ela. "Eu veño para lavar fiestras."
  
  
  "Quen enviou vostede?"
  
  
  El apuntou para un pano parche sobre o uniforme que ler o nome dunha pequena fiestra empresa de limpeza.
  
  
  "Será que o seu empresario ten todas as ordes para a cobertura?"
  
  
  "Se non tivese, eu non estaría aquí," eu dixo. Eu levei unha oportunidade a ela. "Eu oín Madup nome mencionado."
  
  
  O outro home engurrou o cello escura por detrás da súa materia. Tiña o pelo louro e moi ollar severo, e el decidiu que era un dos homes Stavros trouxera con el en todo o Brasil. Como estudou o meu rostro, el sentiu como el podía ver a min a través do meu disfrace.
  
  
  "Hmm," o home ao meu lado, resmungou. "Virar a xemer e poñer as súas mans sobre o nah."
  
  
  Eu me pregunta o quão coidadoso eles estaban coas súas armas. El deixou a súa Wilhelmina no hotel, eliminado Hugo estilete do seu brazo, e amarre Ego para o interior do seu nocello dereito. O seu consello é non entrar a maior den sen a debida protección. Eu me virei e manteña miña respiración como o bandido buscou me habilmente. Despois de examinar o meu torso e brazos, el baixou lentamente a miña perna esquerda á miña xeonllo. Entón, el mudouse para abaixo o meu dereito coxa cara a coitelo. El ficou en cada tribo e pasou por baixo dela. A miña vida encolleu. El parou preto de un centímetro de a alza do estilete.
  
  
  "Todo ben", dixo. "Virar e deixe-me ver a súa documentos."
  
  
  Ela tirou unha tarxeta falso, e examinou con coidado. Sen dicir nada, el colleu a tarxeta para outra clase de matemáticas e mostrou a eles. O home, finalmente, balance a cabeza, e o alto, moreno home veu de volta, entregou a tarxeta de volta, e mirou para os baldes.
  
  
  Boa. El vai leva-lo dentro".
  
  
  "Grazas", dixo humildemente.
  
  
  O segundo home levantouse por detrás da súa materia e estudou me coidadosamente como o seu emu camiñou cara min. Estaba comezando a sentir que a obtención de Fort Knox sería máis fácil e menos difícil. El abriu a porta e entrou o penthouse por diante de el.
  
  
  Eu estaba finalmente, dentro da fortaleza. Foi unha terrible sensación, considerando a miña vulnerabilidade se me atoparon. As posibilidades son de que, se isto acontecer, eu nunca vou andar todo o edificio vivo. E o camiño Stavros matou o espía pode non ser o máis agradable forma de morrer.
  
  
  Entramos unha espazos sala de estar. Era simplemente de luxo. Ricos alfombras cuberto de dous pisos do chan, e o alto de teito foi pintado con frescos que retratan escenas da Grecia antiga. No extremo da sala había unha parede de vidro con unha vista da cidade, que se abren para unha pequena terraza por un deslizamento porta de vidro. Aquí, el comezou o seu traballo. El se virou e viu móbiles caros, sobre todo antigo, en todo o cuarto. A súa madeira urnas descansou graciosamente sobre o pulido táboas.
  
  
  Á súa dereita, a través dunha media porta aberta, ela viu o outro cuarto con mesas e armarios, que Stavros tiña, ao parecer, convertido nun estudo. Á miña esquerda había un corredor con cuartos, presuntamente, cuartos e salas de estar.
  
  
  "Eu vou comezar con grandes fiestras aquí," eu dixo.
  
  
  "Espera aquí," o home que tiña me acompañou ordenou.
  
  
  Os seus ombreiros curvados. "Por suposto."
  
  
  El entrou na oficina e desapareceu por un momento. El mudouse para o dereito a obter unha mellor visión do interior da sala. Varias persoas no escuro traxe estaban movendo en torno a, e alguén estaba falando por teléfono. Era un centro de comunicacións. Debe haber unha media ducia de homes nesta sala. Mentres eu estaba esperando por ela, outros dous homes descendeu o salón para a gran sala onde eu estaba, me mirou, e tamén entrou na oficina. Stavros tiña unha morea de xente aquí - quizais unha ducia ou máis, en calquera momento. E había pouca dúbida de que a maioría da xente en torno a eles levaban armas e sabía como usalos.
  
  
  Poucos minutos despois, o home que tiña mostrado-me para fóra reapareceu e silenciosamente volveu para o corredor. El foi seguido a través da oficina por outro home que usaba o cabelo longo e parecía un radical alumno que tiña superado a súa roupa e peiteado. Estaba vestido casualmente e cargaba unha gran revólver abertamente nun ombreiro coldre máis dun franxas de coiro colecta.
  
  
  "Canto tempo vai levar?" "Que é iso?", el preguntou en galego.
  
  
  A súa suposición era de que el, como o home no Paracat, foi un Americano. Stavros tivo un núcleo sólido de activistas políticos con el.
  
  
  Eu respondeu ela en inglés dobres. "Por canto tempo? Quizais media hora, quizais unha hora. Depende de quão sucio o windows son."
  
  
  "Madupas non lembra a chamar a ti." El estaba mirando para min a través do gran azul-lensed lentes. Ego rostro estaba un pouco pock-marked, e os seus beizos eran moi finas, case ausente. A través do xestor de ficheiros, ela foi identificado por ego como outro Stavros, el era coñecido como Martelo, unha moi boa cara que se cría matar dúas mulleres por cintas bananas de dinamita para a súa ih cinta.
  
  
  "Non, el non chamar?" El foi levado para fóra en torno do seu peto por un anaco de papel e stahl ihk. "Eles me din o Sr Minourkos' casa."
  
  
  Naquel momento, outro home entrou na sala e deixou á beira do Hummer. El foi curto e escuro, e, probablemente, o grego. Eu vin unha foto de Salaka Madupas no AX arquivos, e o home parecía exactamente como el.
  
  
  "Eu non me lembro chamando a fiestra empresa de limpeza," el dixo Martelo en galego. "Cando foi a última vez que veu aquí?"
  
  
  "Eu non me lembro, sen notas," eu dixo nerviosamente. "Vostede entender que ten que ter rexistros."
  
  
  Martelo se aproximou de min con arrogancia. "Pero vostede xa estivo aquí antes?"
  
  
  Ela dubidou. "Si, ela, traballou aquí antes."
  
  
  El sacou un revólver e apuntou que na miña cara. O cerebro é o ego foi incomodidade preto. "Dígame o que a cociña parece."
  
  
  Un fío de sangue estalou baixo a miña man esquerda. Eu tente me lembrar a descrición da cociña que a Minurkos tiña me dado. "É grande, con unha pía e armarios! Que é iso de calquera maneira?"
  
  
  "Ah, imos comezar", dixo a falsa Madupa.
  
  
  Martelo ignorou. "Como moitas fiestras están alí na cociña?"
  
  
  Eu estaba me pregunta o quão rápido eu podería obter para o estilete, se eu caeu a o chan no ego de pé. Pero, entón, ela, lembrar que a cociña é un cuarto interior, no corredor do edificio, e non no exterior xemer. "Pero non hai fiestras," eu dixo inocentemente.
  
  
  Martelo é polgar presionado contra o gatillo. Pouco a pouco, o branco dos seus dedos desapareceu, e el baixou a arma para o seu lado. Un home nun curto espazo de mangas de camisa saíu da oficina.
  
  
  "Persoas de todo o Raid Sitio dicir que xa enviou un home," a cara dixo Martelo.
  
  
  Tentou non mirar aliviado. Eu subornado unha rapaza na Placa de oficina de volta a miña historia, se era necesario, pero eu estaba preocupado que ela sería realmente ir en ambos os sentidos.
  
  
  Martelo estea na funda a súa pistola. Boa. Limpar a maldita fiestras, " el ordenou. "Pero facelo axiña."
  
  
  "Si, señor," eu dixo. "Mr Minourkos ás veces quere falar sobre a nosa idade vela días. Vou ver o seu ego antes de saír?"
  
  
  Martelo me deu unha forte ollar. "Vostede non vai ver o ego," el dixo. "Continuar o seu traballo."
  
  
  "Grazas", dixo.
  
  
  Eles deixe-me ir ata o salón para cubrir os baldes con auga, e el rapidamente examinou a física esquema das salas. Cando comecei a traballar en grandes fiestras, todo o mundo deixou-me só. Eu vin por iso que eu estaba aquí e estaba tentando pensar en un xeito elegante para interromper a miña visita cando un grupo de homes viñeron de fóra da oficina e comezou a discutir abertamente Stavros ' negocio sen entender min. Ela estaba na terraza coa porta aberta.
  
  
  "Ambos os campos están preparados," un home dixo. "Eu creo que debe recomendar Stavros para actuar tan axiña como..."
  
  
  O outro home deixou de ego e apuntou para min. O primeiro home virou e falou de novo nun silencioso ton. Con todo, neste momento, máis de tres homes entrou na sala en todo o interior corredor, e eu teño un gran bonos da miña visita. Sinceramente, como un ramrod, en primeiro plano foi Adrian Stavros. Era de estatura media, con recuando pelo escuro. El parecía moi como as imaxes que ela tiña visto el, un pouco feo, popa cara que parecía máis vello que o seu trinta anos. Pero aínda parecía dinámico. Tiña ombreiros anchos e levou a si mesmo como un West Point de posgrao. El estaba a usar un longo mangas de camisa e gravata escura ao redor do seu pescozo. El estaba suxeitando unha pila de papeis na man, e era evidente que estaba moi canso.
  
  
  "Todo ben, imos facer esta reunión breve," el dixo aos outros na sala grande. Eu notei que Zanni non estaba alí. El non era importante o suficiente nesta organización. "Rivera, que é o último informe da Mykonos?"
  
  
  Eu quedar alí mirando para este pequeno grupo, lembrando como intelixente que eles estaban, eles actuaron, el case se sentía respecto pola Adrian Stavros.
  
  
  "...E o comandante di que o chan está rematado e as tropas..."
  
  
  Stavros, de súpeto mirou cara arriba e me viu por primeira vez. El balance a cabeza no seu subordinado, deu algúns pasos na miña dirección, a continuación, deixou de mortos, a rabia no seu rostro.
  
  
  "Quen diaños é iso xastre?" "Pare con iso!", el berrou.
  
  
  Odin en torno Stavros ' aproximaron a el con cautela. "Eu creo que alguén dixo que eles estaban aquí para limpar as fiestras."
  
  
  "Vostede cre!" Stavros gritou en voz alta. El mirou para arriba e vin a miña balde na terraza xunto a min e unha goma-gumes ferramenta na miña man. El ordenou el. "Vostede! Veña aquí!"
  
  
  Se Stavros fora con rabia o suficiente para decidir o que el quería para se librar de min, ninguén tería cuestionado ego xuízo. Ela accidentalmente entrou na sala. "Si?"
  
  
  El virou-se para lonxe de min sen responder. "Que deixe ego aquí?"
  
  
  Martelo, eu estou de pé na esquina como a pantera perseguido para o centro da sala. "El é bo. Nós non comprobar o ego."
  
  
  Stavros virou-se e mirou para o seu bandido por un longo momento como o negro silencio encheu a sala. Cando Stavros falou, foi tranquila. "Estou rodeado de idiotas?"
  
  
  Martelo mirou para el aceda. A continuación, el se virou para min. "Ben, fiestra limpeza está feito para hoxe."
  
  
  "Pero eu teño só acaba de comezar! Mr Minourkos sempre quere que todas as fiestras limpas. El di..."
  
  
  "Levar o xastre, vaia!", gritou Martelo.
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. "A miña balde..."
  
  
  "Esquece-lo."
  
  
  Stavros ' mimmo con calma pasou, e estaba me observando todo o tempo. Como ela andaba o ascensor para a rúa, a súa mente tomou nota do illamento acústico, liñas de comunicación, e bloqueos que bloqueado o pequeno ascensor portas. Eu me pregunto se a súa sospeitas foron despertados por Adriana Stavros. A miña visita foi sempre paga a pena. Non só el, obter un bo ollar para a persoa que estaba esperando para matar, pero tamén notou a localización física da fortaleza do ego. O ascensor foi a única forma de obter dentro, e el sabía o que esperar cando temos dentro.
  
  
  Cando cheguei de volta para o hotel, Erica e Minorkos estaban esperando por min no meu cuarto. Así que entrei na porta e Erica viu que eu estaba ben, ela empurrou o xornal en min. Unha ousada titular de ler.
  
  
  OFICIAL APARICIÓNS O KOTSIKAS CONSPIRACIÓN.
  
  
  O Minurkos premendo a súa lingua.
  
  
  "Un certo membro do gabinete, un pouco coñecida figura chamado Aliki Vianola, di que ten probas de que Kotsikas está a planear vender o seu partido para os Comunistas e que a vida dos outros xunta líderes están en perigo."
  
  
  Eu mirei a través da primeira columna do selo. "Acontece que o xeral do presuposto foi correcta," eu dixo. "Stavros coma un shovelful de lixo na Kotsikas para confundir a situación, xusto antes de que unha reunión onde se plans para matar o ego e egos dos seus compañeiros."
  
  
  "E entender como trata de non mencionar o meu nome," Minurk dixo fortemente.
  
  
  Erica colleu a miña man. "A policía está investigando as acusacións, pero no momento en que se atopan para ser infundadas, tres coroneis vai ser morto."
  
  
  "Non se xeral vale para nós," eu dixo. "Fixo chamar?"
  
  
  "Aínda non", dixo o Minurkos. "Vostede entrar na cuberta?"
  
  
  "Si, eu fixen", dixo. El lles dixo sobre as conversas que tiña oído falar que ela ten, e que el vira de Stavros.
  
  
  "Eu te amo para ter unha arma," Erica, dixo amargamente.
  
  
  "Se eu tivese, que non teño alí," o seu marido negou relatos que apareceron nos medios de comunicación. "Eles me deron unha boa investigación. Non, nós imos ter que ir de volta. Eu desexo que tiña Zach."
  
  
  Erica mirou para min. "El era moi bo no seu traballo."
  
  
  "Si", dixo. "Ben, eu podo obter axuda do meu propio pobo se eu ter-lo. Eu creo que hai MACHADO axentes na área. Eu vou coñece-la certeza." El virou-se para o Minurkos. "Vostede pode obter a través de para o campamento comandantes?"
  
  
  "Eu pego de ambos," el dixo. "Eu dixen a eles exactamente o que vostede dixo. Ambos os homes me dixo que non estaba a tomar calquera acción, ata que recibiu notificacións de min, persoalmente,. Eu tamén aconsellamos-los non para de contacto cuberta e ignorar calquera contra as ordes do meu chamado secretario."
  
  
  "Vostede fixo moi ben, Sr Minourkos," eu dixo. "Agora, se queremos saber..."
  
  
  Eu estaba detido por teléfono.
  
  
  Erica, respondeu el, e o interlocutor se presentou. Ela asentiu coa cabeza e entregou o teléfono para o Minurkos. El colleu o teléfono e seguro-a para o seu oído. Había algunhas palabras sobre o ego lado. "Si, Vasilis. Si. Oh, si. Si, vai adiante. É claro. Si. Ah, moi ben." Cando rematou, e colgado, el mirou para nós con un sorriso malicioso.
  
  
  "Todo ben?" Erica preguntou impaciente.
  
  
  Vasilis chamado a casa de campo, e Zanni negouse a ver o noso ego hoxe, o noso ego mañá, porque estaba moi ocupado. El suxeriu que Vasilis chamar a próxima semana. Houbo un argumento e calefacción palabras trocado, pero Zanni permaneceu inflexible. Tamén rexeitou. discutir os coroneis ' visita por teléfono ."
  
  
  "Entón o que fixo para facer vostede sorrir?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Vostede recorda Despo Adelphia?
  
  
  O home que substituíu Rasion sobre os coroneis ' comité? Stavros ' propio home? "
  
  
  "Si", Erica balance a cabeza.
  
  
  "Vasilis foi para este en matemáticas. El sospeita que foi Adelphia que ía organizar o encontro, e estaba seguro. Adelphia sabe todo o plan. Vasilis argumentou sobre os tres coroneis e gañou Adelphia confianza. Adelphia dixo en tempo e lugar da reunión. Kotsikas, Plotarchu, e Glavani xa arranxado para me atopar na Kotsikas ' residencia. El ten unha propiedade rural do norte da cidade, en vez zona remota. Adelphia vai estar alí tamén."
  
  
  "Cando?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Eu non sei cando hoxe," o Minurkos respondeu. "En só unhas horas."
  
  
  "Como é que eles van matar coroneis?"
  
  
  O Minurk curvado. "Adelphia non tería dixo que cando ela descubriu Vasilis non sabía. Parece que imos ter que esperar e ver."
  
  
  "Pode ser moi perigoso," eu dixo. El mirou para o reloxo no seu pulso. "Erica, chamar un taxi. Nós, t a Kotsikas. Mr Minourkos, estar aquí no hotel e estar fóra da vista. Se alguén recoñece que, estamos en apuros."
  
  
  "Moi ben, Sr Carter."
  
  
  Mentres Erica chamou un taxi, el tirou a chaqueta e amarre en luger coldre, a continuación, o estilete no seu antebrazo dereito. O Minurkos quedou mirando, en silencio e sombrío. El tirou o Luger ao redor do coldre e esvarou o parafuso de volta, inserida o cartucho na cartucho cun lixeiro movemento, e, a continuación, poñer a arma fóra de novo.
  
  
  Erica foi no teléfono. "O noso taxi será na rúa en cinco minutos."
  
  
  "A continuación, imos ir", dixo. "Temos unha cita."
  
  
  O oitavo capítulo.
  
  
  "Eu non creo que eu entender," Coronel Anatole Kotsikas dixo despois de recibir de nós no adro da súa casa grande. "Adelphia dixo que sería unha reunión privada, en Xeral."
  
  
  Nós colleu Xeral Kriezota no camiño, porque eu sabía que Kotsikas ía rexeitar nós se Erica e eu fun só. Kotsikas, unha fina home na casa dos cincuenta, estaba en un uniforme caqui e me mirou desconfiado.
  
  
  "Será que calquera de todo o demais estar aquí, Coronel?" Krizotu preguntou.
  
  
  "Eles son esperamos en breve."
  
  
  Boa. Dar parte do seu tempo, " Krizotu dixo.
  
  
  Kotsikas mirou para nós en silencio, esperando unha resposta. Aínda que a súa patente militar foi menor que a da xeral, naquela época, el era a persoa máis poderosa en Grecia. Cando o golpe de estado de 1967 tivo lugar, as persoas que levou o ego deliberadamente mantivo superior oficiais fóra da xunta, porque os xenerais foron asociados con un privilexiado clase alta.
  
  
  "Todo ben", el finalmente dixo. "Vir para a oficina, por favor."
  
  
  Un momento despois, os catro de nós estaban de pé en círculo no medio de unha vez escuro oficina. O servo abriu a cortina, e o cuarto iluminado. Kotsikas nos ofreceu unha bebida, pero non diminuíu.
  
  
  "O coronel, ela quere que para permitir que estas dúas persoas para buscar a súa casa antes da reunión e estar aquí ata a reunión," Krizotu dixo.
  
  
  "Por que non?" Kotsikas preguntou. "O que un ridículo solicitude."
  
  
  "Me escoite. Este encontro é unha trampa, " dixo o xeneral. "Nós imos ter unha chea de explicar máis tarde, cando temos tempo, pero Nickor Minourkos non é a persoa detrás os recentes ataques en ti. Hai un home chamado Adrian Stavros, que se esconde detrás do nome Nikkor e plans de un sanguento golpe de estado contra a xunta. Vostede, Plotarchu, e Glavani debe ser morto aquí na súa casa, hoxe, non cando ."
  
  
  Kotsikas ' rostro asumiu duro, liñas rectas. "Estou a pensar," el dixo.
  
  
  "Eu sospeito que Adelphia debe escapar ileso," en xeral, engadiu. "Nikkor non vai ser aquí, por suposto, porque el non ten nada que ver con iso."
  
  
  Kotsikas mirou para fóra da xanela para un longo tempo. Cando el se virou de volta para nós, el preguntou: "E este home e nena?"
  
  
  "Eles están aquí para axudar," Krizotu dixo simplemente.
  
  
  "Como é que eu sei que non ten tres que veu para me matar?", preguntou Kotsikas con calma.
  
  
  Crisotu fixo.
  
  
  "Coronel", dixo suavemente," se eu viñera aquí para matar ti, que ía ser morto."
  
  
  Ego ollos mirou profundamente na mina. Boa. Podes comprobar na casa. Pero estou seguro de que non había ninguén dentro, que tería causado danos en todas as casas arredor de min ou os meus amigos."
  
  
  "Hai un soto, Coronel?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Si".
  
  
  "Imos comezar a partir de aí," Ericke dixo ela. "Vostede e o xeral, pode falar, polo de agora, o Coronel. Canto tempo temos antes ih chega?"
  
  
  "Eu diría que, polo menos, quince minutos."
  
  
  "Que debe ser o suficiente." El virou-se para Erica.
  
  
  "Imos comezar."
  
  
  Axiña buscou o gran soto e non atopou ningunha bombas, non explosivos. Nós miramos todo o resto da casa, e, finalmente, na oficina onde a reunión era para tomar o lugar. Nós completamente buscou o estudo. Aínda que ningún nome completo foi atopado, atopamos dous electrónico erros.
  
  
  "É incrible," Coronel Kotsikas, dixo, cando ela estaba soa. "Eu non sei cando iso podería ser feito."
  
  
  "Estas persoas son profesionais," eu dixo. "Agora ten que crer en min."
  
  
  "Ben, é hora," Erica dixo. "Será que eles van chegar por separado?"
  
  
  "Xa que estaban na comisión de sede, esta mañá, que pode vir xunto," Kotsikas dixo.
  
  
  "Mesmo Adelphia podería ter sido con outros, mesmo se non o ama inmensamente. Despois de todo, esta é supostamente un intento de reconciliación ."
  
  
  O Coronel creo que foi correcta. Dez minutos máis tarde, unha gran negro limousine tirou para arriba, e todos os tres coroneis estaban nen. Plotarchu e Glavani foron homes anciáns, Glavani con cabelos brancos. Adelphia estaba no seu mediados dos anos corenta, unha graxa, graxa home cuxa forma pareceu-lle tres tamaños moi pequenos. El estaba radiante en todas as direccións, e falando en voz alta sobre autorización e consentimento, e foi moi sorprendido cando no adro colocou algemas sobre o seu pulso dereito.
  
  
  Ego comportamento traxectoria como un lóstrego. O sorriso desapareceu, e os ollos escuros eran de xeo duro. "O que está facendo?", el exclamou.
  
  
  Kotsikas e Kriezotou dixo nada. El virou-se Adelphia aproximadamente e obrigado a uem mans detrás da súa de volta. Ego é difícil afrontar rapidamente cuberto con rabia. "O que significa isto?", el preguntou en voz alta, mirando de min para Kotsikas e o xeral.
  
  
  "Mr Carter di vostede veu para a miña casa hoxe para matar-nos," Kotsikas, dixo friamente.
  
  
  Os outros dous coroneis mirou para o outro en estado de choque. "Iso é verdade, Anatole?" Glavani preguntou Kotsikas.
  
  
  "Isto é un absurdo!" Adelphia, exclamou. "Quen é esa persoa?" Antes de Kotsikas podería responder, Adelphia cambiou o xeito formal de que as prácticas para unha enxurrada de auga quente grego, cuspindo palabras como veleno e regularmente xogando a súa cabeza na miña dirección. Eu non podía coller moito dela.
  
  
  "Imos ver, o Coronel," Kotsikas finalmente respondeu.
  
  
  El colleu a súa aproximadamente polo brazo. "Pode pasar á seguinte curto período de tempo na oficina,"eu dixo," no caso de que a señorita calquera sorpresas". El mirou para Kotsikas. "Todo o mundo en torno de ti, excepto Erica, estar na sala do outro lado da sala, ata que eu oín ela non máis."
  
  
  "Moi ben", Kotsikas dixo.
  
  
  Os coroneis e Xeral Crisotu entrou na sala de estar do outro lado da sala de estudo, mentres Erica e eu gravado Adelphia é carnosos da boca e amarre ego para unha materia. Foi feita a partir ego cadeira por un revólver e preso no seu cinto. Erica e eu fun de volta para o hall de entrada, e Adelphia murmurou insultos en nós máis de cinta.
  
  
  "Estamos á espera agora?" Erica, preguntou.
  
  
  Ela mirou para nah. O seu cabelo vermello foi slicked de volta e ela parecía moi intelixente no seu terninho. Ela colleu un .25-calibre Belga pistola en torno a súa bolsa e comprobado o munición.
  
  
  "Si, estamos á espera", dixo. El foi para o abrir a porta e mirou para fóra ao longo da estrada forrado con alto Lombard choupos. A única estrada que atravesa o lugar era case unha milla de distancia. O lugar perfecto para matar. A saca-rolhas foi chegando con Stavros ' afección significado? El considerou cuestionamento Adelphia, pero non había moito tempo, e el estaba con moito medo de Stavros. Mostrou no seu rostro.
  
  
  Erica veu detrás de min, e presionou o seu corpo contra a mina. "Non temos moito tempo só, Nick."
  
  
  "Eu sei", dixo.
  
  
  A súa man libre, o un sen o arma, deu un tapinha no meu ombreiro e brazo. "Cando isto é máis, nós imos ocultar en Atenas, comer, durmir, e facer o amor."
  
  
  "Eu non creo que os nosos xefes agradecería," eu ri.
  
  
  "Eles pode ir ao inferno. Poden darnos uns días, " ela dixo, irritado.
  
  
  El virou-se para ela. "Eu sei un pouco agradable hotel onde..."
  
  
  Dela, virou-se para o día, escoitando o son dun coche de motor. No extremo da calzada, antes que desapareceu da vista, un negro sedan estaba achegando. Tiña un policía de luz na parte superior do mesmo.
  
  
  "É a policía!", dixo Erica.
  
  
  "Si," eu estou de acordo. "Pensas que Stavros subornado delegación mestre?"
  
  
  "Ela só vai levar algunhas persoas," Erica suxeriu.
  
  
  "Especialmente se Stavros fai un par dos seus homes con el," eu engade. "Imos ir".
  
  
  Nós foi para a sala onde a xunta membros e, en xeral estaban esperando.
  
  
  "Hai un coche de policía, chegando fóra," el dixo a ela rapidamente. "É como o Stavros gambito. Está armado?"
  
  
  Todos eles foron, excepto para Krizotu. Eu dei emu Adelphia o revólver. "Agora, só sentir-se aquí como casualmente, como pode, como se está envolto nunha discusión seria. Manter as súas armas listo, oculto nos seus lados. Erica, ir á sala de almacenamento." Ela deixou rapidamente.
  
  
  "Eu vou ser sincero detrás destas francés portas," el continuou. "Cando todos eles entrar na sala, imos tentar sacar ih. Se alguén torno de ti quere deixar agora, pode pasar pola porta de atrás."
  
  
  El mirou para o silencio oficiais. Eles quedaron onde eles estaban.
  
  
  Boa. Imos tentar evitar un tiroteo. Confío en min."
  
  
  Eu estaba camiñando a través do francés portas cando oín a porta da fronte aberta con un estrondo. O servo intentou parar a policía, pero eu foi empurrado fóra. El escoitou-los bater a porta pechada do estudo onde Adelphia foi obrigado e amordaçado, e, a continuación, el escoitou o servo voz de novo. Non fai moito sentido se houbese máis de un home. Un momento despois, ih podía ver claramente o seu medida que irrompeu na sala de estar. Había seis Ihs - cinco en uniforme e en plena roupa. Todos os homes de uniforme tiña revólveres sobre os cintos.
  
  
  "O que significa isto?", dixo o coronel, de pé, pero agochar a pistola detrás da súa de volta.
  
  
  O plainclothes home pisou para adiante, un home de uniforme con tenente raias. O plainclothes home foi Stavros ' gardacostas, a quen tiña visto na cuberta. O tenente foi, probablemente, o cop Stavros tiña subornado. Ten que ser unha verdadeira forza policial. Era para ser un fixo-up, pero de confianza historia para a prensa.
  
  
  "Nós non estabamos esperando que aquí, en Xeral," dixo o tenente. El mirou arredor da sala, probablemente, a un en Adelphia. "Está todo baixo arresto por traizón. Temos evidencias de que vostede veu aquí para atopar-se con un comunista axente e negociar un acordo secreto internacional con bandidos." El parecía moi nervioso.
  
  
  "Isto é un absurdo," Kotsikas dixo.
  
  
  "Está todo traidores," o tenente insistiu en voz alta. "E o que vai ser executado como tal." El viu como o tenente tirou o seu revólver.
  
  
  O Stavros home sorriu duramente. "E non vai ser unha execución aquí", dixo en inglés. "Cando se resistiu prisión."
  
  
  "Nós non temos ningunha resistencia física durante a prisión," Kotsikas dixo o mozo estudante de matemáticas, que apareceu nos medios de comunicación.
  
  
  "Non?" mercenario preguntou Stavros. "Ben, polo menos iso é o que o informe da policía di. Entón, a xente vai escoitar na radio."
  
  
  O tenente apuntou o revólver na Kotsikas. Eles xa difícil de adiviñar que en un momento todos os policías ía sacar as súas pistolas ao tenente de sinal. O Stavros home que chegou na súa chaqueta e balance a cabeza para o tenente, que virou-se para os seus homes. El entrou rapidamente a través da ampla porta de entrada, co obxectivo Wilhelmina ao tenente no peito.
  
  
  "Ben, estar aquí abertamente."
  
  
  O tenente mirou para min, sorpresa gravado no seu rostro. Stavros ' o home non tivese alcanzado para a súa arma, con todo, e só un par de policías uniformados foron chegando para a súa coldres. Todos conxelar, e todos os ollos se virou para min.
  
  
  "Caer a arma," el ordenou que o seu tenente. "E ti, coidadosamente eliminar este man do seu gibão."
  
  
  Ninguén seguiu as miñas ordes. Eles estaban a descubrir o que tería que facer comigo. Á súa esquerda, a porta do baño aberta e Erika saíu, apuntando a súa Belga revólver na Stavros ' home.
  
  
  "Eu creo que sería mellor facer como el di," ela dixo friamente.
  
  
  Frustración e rabia estaban construíndo sobre os rostros do bandido Stavros e o tenente da policía como eles miraron para Erika. Os seus ollos mirou para ih rostro por un longo tempo, intentando adiviñar ih intencións. Entón todo o inferno comezou.
  
  
  En vez de baixar a arma, o tenente apuntou o seu ego no meu peito e tirou o gatillo co seu ego dedo. El viu o lóstrego-movemento rápido e comezou a caer no chan. O ego arma saíu como unha espingarda, e el sentiu unha quente, escaldante dor tirar a través do meu brazo esquerdo. Gawker pasou mimmo min e rompe o vidro todo o día. Ela, caeu a o chan e rolou nunha materia como o tenente disparou de novo, boquiaberto ollos desfeito o chan de madeira a carón de min.
  
  
  El estaba gritando. - "Matar ih!" "Matar ih todo!"
  
  
  Así como o tenente apuntou o seu revólver para min, Stavros ' home seguido el, e sacou a súa propia pistola. Foi un brillante negro metralleta, e que ten como obxectivo Erika é ego na súa cabeza. Erika disparou contra el, pero perdeu cando el caeu sobre unha das tribos. O tiro alcanzou un dos policías en a coxa. O home berrou de dor, como el caeu no chan.
  
  
  Os outros dous policías de abaixo baixa. Ferido o home, e outro policía abaixo para cubrir detrás unha pequena peza de mobiliario.
  
  
  Krizotou e os dous coroneis que chegara aínda estaban inmóbil, pero Kotsikas tirou o seu revólver e despedido na tenente. O home caeu e caeu nunha materia de baixo, rompe-lo como el caeu ego para o chan.
  
  
  El foi ata o disparo posición. Stavros ' home tiña só tiro Erika. El perdeu, porque aínda estaba perdendo o seu equilibrio, evitando o seu tiro, e porque ela mesma rapidamente agáchase.
  
  
  Varias armas estaban tirando á vez. Kriezotu matou un dos policías, e ela disparou dous máis. Erika con precisión o tiro Stavros ' mercenario sincero na veces dólar.
  
  
  O tenente estaba preparando para o seu segundo intento de ataque Kotsikas, pero el viu o seu movemento e rapidamente saíu diante de cada tribo. "Eu non tería Stahl facer iso."
  
  
  Os outros policías negouse a loita. Soltando as súas armas, eles levantaron as súas mans enriba das súas cabezas. O tenente mirou para eles, baixou a súa pistola, e caeu ego para o chan. El mirou para o inmóbil corpos, a continuación, para min.
  
  
  "Este é un ultraxe," el dixo con voz rouca. "Vostede obstruído o lexítimo traballo da policía e matou oficiais no desempeño das súas funcións. Non vai fuxir con el..."
  
  
  A súa pistola bateu-lle sobre o ego cabezas, batendo o ego perna. El estaba deitado no chan, ofegante, sostendo a súa cabeza. "Ten que calar," eu rosmou.
  
  
  Os Coroneis e Kriezota esposado dous policías. Erica inclinouse fortemente contra a parede. Eu preguntei a ela. "Está todo ben?"
  
  
  "Si, Nick."
  
  
  "Eu estou feliz que eu confiaba en ti, Mr Carter," Kotsikas dixo. "Debemos-lle un"
  
  
  "E o intento fallou," Glavani engadido.
  
  
  "Eu vou entrar en contacto co comisario de policía, e eu vou falar con el por un longo tempo sobre o que pasou aquí," Kotsikas dixo, mirando tristemente ao ferido tenente.
  
  
  "Gustaríame que, se eu teño vinte e catro horas antes de facer, o Coronel," eu dixo. "O polbo de destino aínda está vivo. Miss Nystrom e eu vou conseguir Stavros."
  
  
  El dubidou un momento. "Todo ben, Mr Carter. Eu vou manter o seu silencio por vinte e catro horas. Pero, entón, o seu ata ela para facer a súa xogada."
  
  
  "Xusto", dixo. "Se nós non atopar Stavros por esta vez mañá, vostede pode xestionar a si mesmo con todo o que quere."
  
  
  Kotsikas estendeu a man. "Boa sorte."
  
  
  Ego colleu a súa man. "Nós imos ter!"
  
  
  O noveno capítulo.
  
  
  Cando volvemos, atopamos o Minurkos camiñando polo cuarto de hotel. Estaba claro que el non nos dan moitas posibilidades para vir de volta.
  
  
  "Son os coroneis todo ben?" El pediu, unha mirada de alivio no seu rostro.
  
  
  "Si", dixo.
  
  
  "E Vasilis?"
  
  
  "El é seguro e de son," Erica dixo. "Tivemos moita sorte. Podería ser un baño de sangue."
  
  
  "Grazas a Deus", dixo o Minurkos.
  
  
  "Nós non podería ter feito isto sen o xeneral," eu dixo.
  
  
  "Eu estou contento que Vasilis mostrou-se ben. Teñen os seus asasinos foi detido?"
  
  
  "non. Kotikas preguntei a ela para dar a vinte e catro horas, ata que podería chegar a Stavros."
  
  
  El ficou en silencio por un momento. "Eu non estou seguro que eu estou de acordo con este segredo. Pero eu non vou facer iso aínda. Eu vou manter o seu silencio por vinte e catro horas, tamén, o Sr Carter."
  
  
  "Eu aprecio que, o Sr Minourkos. Agora temos un traballo a facer. Debemos ir despois Stavros."
  
  
  "Parece mal a seguir para resolver este problema no seu propio país," Minourkos dixo. "Isto require a axuda da policía, o Sr Carter. Sei que algunhas persoas que eu poida confiar."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Como eles, que veu para o Coronel Kotsikas coa intención de cometer o asasinato en masa? "" Non, eu debería ter unha oportunidade para tomar o ego, o Sr Minourkos. Eu non podo crer que a policía vai ser capaz ou dispostos a levar Stavros á xustiza. O meu goberno non pode tampouco. É por iso que eu teño ordes para matar Stavros no lugar. Os pedidos son o mesmo que os Miss Nystrom recibiu do seu goberno".
  
  
  "Pero, para ir ata a cobertura sería suicidio," el dixo.
  
  
  "Quizais", dixo. "Pero quizais non, tendo en conta o que sei sobre este lugar. E o que vostede sabe."
  
  
  El preguntou. "Cando queres ir?"
  
  
  El mirou para Erica. "Está todo ben?"
  
  
  "O que quere dicir que, Nick."
  
  
  "Por exemplo, Stavros está agora a se pregunta por que non escoitar a partir do seu home. Eu creo que hai unha posibilidade de que Stavros vai esperar na cobertura ata que está seguro de que algo deu mal. Entón el debe estar alí esta noite."
  
  
  "Vostede mesmo falou de gardas armados", dixo o Minurkos. "Non pode ir a través da entrada do corredor."
  
  
  "É posible. Pero Erica e eu vou ter unha terceira persoa para axudar. Eu estaba en contacto coa miña superiores antes de irmos para Kotsikas ' casa. Outro axente é no ximnasio en Atenas en diferentes asignación e el vai axudarnos."
  
  
  "Hai só tres de ti?" O Minurkos preguntou. "As posibilidades poden ser de dous ou tres para un contra ti, mesmo se comezar a batida no lugar."
  
  
  "Mr Carter gusta moito as probabilidades," Erica, dixo, sorrindo.
  
  
  Ela sorriu para o reumatismo. "Ademais, eu teño un plan que implica catro."
  
  
  "Catro?" O Minurkos preguntou, confuso. "Se está contando en min, a súa confianza é equivocada. Eu non sei como disparar un arma."
  
  
  "Non é vostede," eu dixo. "Aquí no avión, que mencionar algo que eu lembre. Vostede dixo que o seu asasinado secretario, Salaka Madupas, tiña un irmán que parecía moi como el."
  
  
  "Si", dixo o Minurkos. "Pobre rapaz, el aínda non sabe que o ego irmán está morto. El e Salaka non ver uns ós outros, moitas veces, pero había unha morea de afecto entre eles."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Canto fai que pareza un Arenque?"
  
  
  "Unha morea de persoas. Había só un ano de diferenza entre eles. Algúns din que ollar como xemelgos, excepto que Salaka foi de preto de un centímetro máis alto e un pouco máis pesado que o seu irmán."
  
  
  "Podemos corrixir este," el dixo, máis para si mesmo que para Erica e Minorkos. "Será que este cara vivir en Atenas?"
  
  
  Minurk mirou para min questioningly. "Sinceramente fóra da cidade nunha pequena aldea."
  
  
  "Chama-los e dicir a el sobre o Arenque," eu dixo. "A continuación, preguntar-lle se el quere que para axudar a vingar o seu irmán de morte".
  
  
  Erica mirou para min. "Nick, que significa ..."
  
  
  "Se Stavros pode inventar un impostor, a continuación, de xeito podemos," eu dixo. "Janis Zanni non é o único que pode falar sobre unha persoa morta."
  
  
  "O terceiro Salaka Madupas?" Erica, preguntou.
  
  
  "En realidade. Quizais só pode levar para a cuberta." El virou-se para o Minurkos. "Vai chamar a eles?"
  
  
  Minurk dubidou só brevemente, " por suposto. E eu vou trae-lo para ego aquí."
  
  
  Dúas horas máis tarde, só ao anoitecer, Sergiu Madupas chegou ao seu cuarto de hotel. El parecía un manso, tímida persoa, pero baixo a superficie foi unha firme determinación para axudar a vingar a matemática principais responsables do seu irmán morte. Eu dei-Lles un par de tacón alto zapatillas de ballet e un revestimento suave e deu-lle unha rápida touch-up. Cando acabou, el parecía case exactamente como o trampóns tiña visto na cuberta. Despois de todo, era o malandro Sergiu foi pousando como no noso esquema, no dell en si, non o ego irmán.
  
  
  O seu hotel quere que a xente na cuberta para aceptar Sergiu para Zanni, o falso Madup.
  
  
  Cando ela rematou con el, ela recuou e todos nós levou unha boa ollada. "¿Que pensas?" O Minurkos, preguntou ela.
  
  
  "Parece moi parecido a un Salaka - e polo tanto tamén como unha Zanni," Minourkos dixo.
  
  
  O noso propio erro, sorriu incerta en min. "Vostede fixo un bo traballo, o Sr Carter," el dixo. Ego voz era moi semellante ao Zanni, e ego galego foi sobre a mesma calidade.
  
  
  "Eu creo que pode tratar con isto," Erica dixo.
  
  
  * * *
  
  
  Unha hora máis tarde, chegamos ao Apolo edificio. Era mediodía en Atenas, e as rúas estaban case desertas. O edificio en si foi escuridade, excepto para o lobby e distante luces piscando da cuberta. Sentamos na alugado negro sedan durante uns dez minutos, e, a continuación, un home alto, chegou á volta da esquina da casa. El andou en liña recta para o coche e se sentou ao meu lado no banco de diante. Erica e Sergiu estaban sentados na parte de atrás. Minourkos se hospedaron no hotel.
  
  
  "Ola, Carter," o home alto, dixo. El mirou para os outros dous e realizada Eric mirada.
  
  
  "É algo a suceder?"
  
  
  "Nada diso. Non había ninguén con furón, cando el chegou." Foi Proxecto de lei Spencer, o meu compañeiro na MACHADO. El era novo para a axencia, e tiña só coñecín brevemente antes dela. Con todo, Falcón tiña asegurou-me sobre o teléfono durante a nosa conversa breve antes de que Spencer era unha boa persoa. Segundo as miñas instrucións, el viu o ascensor especial para a cobertura a través do vidro fachada do edificio para case tres horas.
  
  
  Ego presentou a Erica e Sergio. "Nós ir a través do servizo porta do adro," eu dixo, " con esta clave. Sergiu vai en primeiro lugar, e nós actuamos como se este lugar pertence a nós. Se queremos ir a arriba, imos proceder como descrito anteriormente. preguntas?"
  
  
  Houbo un pensativo silencio no escuro coche. "Todo ben," eu dixo. "Imos comezar con iso o máis."
  
  
  O catro de nós saíu todo o negro sedan e andaron xuntos ata a fronte do edificio. Á esquerda da entrada principal foi un pechado de vidro servizo de porta. Sergiu inserida a clave Minurkos dera Emu en aceiro inoxidable de bloqueo e se virou. No adro, o ascensor garda virou-se para nós en descrença.
  
  
  Sergiu entrou en primeiro lugar, e nós seguimos. Ela preguntou se queremos realmente levado Stavros por sorpresa. El debe ser camiñando a cobertura esperando para escoitar o que pasou polo Coronel Kotsikas ' casa. Eu esperaba que el non tiña enviado un escuadrón da súa propia xente de alí para investigar. Alí estaba tamén a posibilidade de que tiña intentou chamar Parakata no último día ou dous, e descubriu que el non podía chegar a Hema e me alí. Non ser capaz de contactar con calquera de selva plantacións dixo Stavros que algo estaba errado.
  
  
  Nos achegamos a garda de seguridade do ascensor. El mirou para Sergiu estrañamente.
  
  
  "Onde estabas?"
  
  
  "Estes son os prensa representantes," Sergiu dixo, xogando fóra o seu novo papel. "Eles teñen oído falar sobre o terrible masacre da xunta coroneis, que tivo lugar só unhas horas atrás. A policía informou da traxedia. Eles queren facer unha pequena entrevista para obter o Sr Minourkos ' opinión sobre este evento terrible, e eu vou falar para ih no piso de arriba."
  
  
  Hugo estilete sentín-lo no seu antebrazo dereito, e eu me pregunta se eu tería que usalo. Se o garda fora sobre o deber por un tempo, el sabería que Zanni non ir para fóra en torno aos edificios.
  
  
  "Todo ben", dixo. "Eu vou tomar o ascensor con vostede."
  
  
  O ascensor estaba na cuberta. El tocou o timbre, e lentamente comezou a descender. Parecía unha eternidade, antes de que el chegou ao primeiro piso, pero as portas finalmente se abren. O mesmo ascensor operador que usou para me levar para arriba e para abaixo estaba noites. Subimos a bordo mentres o ascensor operador asistir Sergio. O día pechado detrás de nós, pero o operador non prema o botón de pegar.
  
  
  "Eu non sabía que estaba fóra de todo o edificio," el dixo Sergiu, mirando para nós con cautela.
  
  
  "Ben, agora xa sabe," Sergiu, dixo, irritado. "Eu saín para atender a estes xornalistas. Levar alí enriba." Eu estou dándolle unha entrevista."
  
  
  O home examinados Sergiu rostro con coidado. "Eu vou chamala no piso de arriba en primeiro lugar," dixo.
  
  
  "Non é necesario!", dixo Sergiu.
  
  
  Pero, el foi para o comm consola ao lado do coche. Eu bailando a cabeza para Spencer, e el pasou a lamber. El tirou o seu Smith & Wesson 38, e o outro home entender o movemento. El virou-se só a tempo para ver a arma no seu templo. El engasgado e esvarou para o chan.
  
  
  Erica foi para o panel de control. "Toma-lo en si mesmo," eu dixo.
  
  
  No noso camiño para a casa de campo, cambiamos o coxo figura do ascensor operador para unha esquina do ascensor, onde o ego non sería inmediatamente visible cando os catro de nós saíu. Un momento despois, o portas abertas na cobertura corredor.
  
  
  Como eu sospeitaba, había outros dous homes no deber. Un deles foi o louro bandido el coñeceu antes. Eles foron películas de acción, e el non quere xogar xogos con eles. O louro cara levantouse detrás da materia na entrada para a cuberta, mentres que o outro ficou sentado.
  
  
  Ambos mirou Sergio como se tivese visto un pantasma.
  
  
  "O que o inferno..." o rubio home exclamou. "O que está pasando aquí?"
  
  
  Sergiu colleu o rubio atención, e Spencer abordado o home de cabelos escuros na mesa. O home camiñou lentamente ata Spencer.
  
  
  "Eu deu permiso a entrevista estas persoas," Sergiu dixo.
  
  
  "Como conseguiu fóra da cobertura?" O louro home preguntou.
  
  
  Eu andei sobre el mentres Sergiu respondeu. Spencer estaba de pé a carón do home escuro. Erica cuberto nós dous con un pequeno Belga revólver escondidos na súa bolsa.
  
  
  "Non se lembra de cando me deixou?" Sergiu preguntou indignada. "Que foi de preto de unha hora. Eu lle dixen que..."
  
  
  Non hai máis explicación foi necesario. Hugo esvarou silenciosa na miña man. O rubio agarrou a ela coa man esquerda e tirou-a para el, como el perdeu o equilibrio. El foi rapidamente arrastrados a través ego gorxa cun coitelo-empuñando banda. Sangue salpicado por Sergio camisa e chaqueta.
  
  
  O home escuro colleu a arma, pero Spencer estaba preparado para el. El tirou un feo garrote vil do seu peto e axiña puxo-o sobre o bandido cabeza, a continuación, tirou duro no cruzou fío de madeira con dous tirantes. A man do home nunca chegou a arma. Ego ollos arregalados e a súa boca caeu aberto como o fío de corte a través de carne e arterias para o óso. Máis sangue salpicado na espesa alfombra no noso pés como o tirador saltou e afección momentáneamente en Spencer adherencia, as súas pernas a tremer no aire. A continuación, xuntouse o seu compañeiro no chan.
  
  
  Erica solta-la adherencia no gatillo da súa revólver. Sergiu mirou para os cadáveres con un rostro pálido, mentres que Hugo limpou a lámina na loira chaqueta. Spencer bailando a cabeza para min, dando-se o lazo que tiña afundido profunda na que o home é o pescozo , e foi para a cuberta chan. Hugo realizada na súa man, e Spencer tirou especial pistola que tiña mencionado para min antes. Ego é proporcionada pola empresa, Efectos Especiais e a Edición-un aire arma que dispara dardos. Os dardos estaban cheos de curare, unha acción rápida veleno que eu tiña prestado dos Indios de Colombia.
  
  
  Sergiu veu para os seus sentidos. El foi para a porta, inserida outra clave Minurkos tiña dado a Eles, e é usado para desbloquear a porta pesada. El mirou para min, e eu balance a cabeza. El silenciosamente empurrou a porta aberta e entrou de lado, xa que non podía entrar na cuberta. El non estaba preparado para axudar nesta fase do ataque.
  
  
  O tres de nós rapidamente entrou na porta, abanando fóra, Erica sostendo o revólver na fronte dela, listo para disparar, pero ela era só unha reposición pistola. Ela non ten que avisar Stavros persoas máis do que era absolutamente necesario antes de que atopou Stavros si mesmo.
  
  
  Sería perfecto se Stavros fora na gran sala de estar na entrada. Que tería levado a cabo o fluxo de todo isto moi rapidamente. Pola contra, atopamos un corpulento Hummer sentado nunha longa baha ' i coa súa de volta para nós, un vaso de coñac na súa man. Eu a vin, o coldre tiras de onde eu estaba de pé. El aínda estaba armado , este home perigoso.
  
  
  Non había ningún sinal de vida no interior corredor que conduce á dormitorios, pero voces podería ser oído desde o ben iluminada oficina. Eu estaba a piques de cabeza para o Humvee cando dous homes camiñou a través da oficina e sala de estar. En torno a eles, Odina era un vello corpulento tire con unha metralleta en un ombreiro coldre, e o outro era outro falso Madupa, Janis Zanni.
  
  
  Eles pararon cando nos viron, e ambos mirou Sergio con ollos brillantes. Os dous impostores fixo unha pausa por un momento, mirando uns para os outros, e Martelo virou-se para eles, e viu as expresións sobre os seus rostros. Unha fracción de segundo despois, o bandido e Zanni chegou para as súas pistolas.
  
  
  Spencer ten como obxectivo o dardo e disparou. Houbo un maçante pop na sala, e un momento despois, un black metal dardo voou para fóra en torno a man no pescozo, á beira da mazá de Adán. Ego mandíbula comezou a traballar silenciosa como Zanni mirou en horror ao obxecto negro. Martelo comezou a xirar un felino de movemento e puxe para fóra da súa arma.
  
  
  Os seus ollos centrado en min en primeiro lugar, e eu vin a ameaza en si como a súa man atopou o arma na súa funda. El caeu en un de cada tribo e, á vez, xirou o brazo, realizando un ciclo de abaixo, liberando o estilete. É cortada a través do aire como silenciosa como destacada un dragón, e o seu martelo acertar o peito seguinte ao ego e corazón. A lámina afundiu o ego e corpo con un baque forte, e descendeu para o puño.
  
  
  Martelo é feo ollos, primeiro revelado para min, porque nen non estaba a levar posto azul lentes de sol, mirou para min por un momento, incrédulo que eu conseguiu matar o ego tan axiña. El mirou para o estilete, onde ego camisa foi escorrido vermello. El colleu o coitelo, como se para puxa-lo para fóra, a continuación, levantou a arma na súa man cara a min. Pero el xa estaba morto. El caeu cara abaixo no sofá, o seu longo cabelo agochar o home ego confusión.
  
  
  Outro tirador tiña só deixou de espasmos no chan. Zanni virou-se para correr de volta para a oficina, pero outro dardo de Poe pistola de aire deixou de ego, baterlle nas costas.
  
  
  El intentou desesperadamente para agarrá-lo, non podería chegar a el, e, a continuación, caeu headfirst na oficina porta, bailando alí por un momento, e entón foi coxo.
  
  
  Eu fun ata a porta e viu que non había ninguén na oficina. El virou-se de volta para os outros. Eu bailando a cabeza cara o corredor que conduce ao cuartos, e Spencer bater-me a el. Erica me seguiu.
  
  
  Nós explorar o resto dos lugares. Outra sala, cuartos e cociñas. Atopamos un criminal armado comer un bocadillos na cociña. Así Spencer atopou o ego primeiro. Ela, entrou só como el disparou de novo no aire pistola. El foi o inferno dobrado en matar, case tan ansioso como Zach. O home foi alcanzado no lado cando el tirou un longo Welby revólver.32. Por algunha razón, o resentimento non afectan-lo tan axiña, e a uem conseguiu tirar. A arma ruxiu fóra da sala e bateu Spencer directamente nas costelas, batendo o seu ego de volta para xemer. Ela foi colleu unha cadeira e unha tapa na cara con el cando foi cara un revólver para min. A materia bateu para el, e bateu no seu rostro. A arma saíu para o teito, e o home bateu o chan nas súas costas, perdendo a arma. Spencer, resmungou o muro, como el destinado a pistola de aire novo.
  
  
  Ela gritou para el. "Espere, tomar o xastre!"
  
  
  "Por que?" "Fillo de puta, me!", el preguntou con voz rouca.
  
  
  El cara de novo. O seu ego perforados na cara del e bater a súa cabeza contra a parede. Entón a arma bateu-la, entón, el perdeu o seu ego. Que batían en todo o chan da cociña de azulexos, e el mirou para min en transe.
  
  
  "Eu dixo esperar," eu rosmou.
  
  
  Os nosos ollos se atoparon por un momento, a continuación, el mirou para abaixo, suxeitando a ferida baixo a súa costelas. Era como unha simple ferida na carne, pero non me molesta moito agora. El camiñou e axeonllouse diante do pistoleiro. Ego ollos estaban abertos, eo seu corpo aínda estaba loitando con veleno. El foi un deses raros individuos que tiñan unha inmunidade natural para determinados produtos químicos tóxicos, que, aínda que non completo, causada curare para matar egos lentamente, en vez de inmediatamente. Eu estaba feliz que foi o caso. Poida que eu poida obter algunhas respostas.
  
  
  Erica entrou na cociña, naquel momento, pero a súa arma non tiña despedido aínda. "O ego non é aquí", ela dixo.
  
  
  El agarrou-o pola camisa e balance el. "Onde está Stavros?" Eu esixiu.
  
  
  O home mirou para min. "Cal é o seu negocio?" foi outro en torno a Stavros ' American fanáticos, pero ego pelo non era tan longo como Martelo s.
  
  
  Foi o Luger que tirou-a para fóra da súa coldre e presionou o seu ego contra o tirador esquerda pómulos. "Se vostede me diga onde está, eu vou asegúrese de escribir o doutor a tempo de garda-lo." Foi unha mentira, por suposto. "Se rexeitar, eu vou tirar o gatillo. Falar."
  
  
  El me mirou nos ollos e apreciado o que viu. "Xastre, todo ben", dixo con voz rouca. Resentimento xa estaba a traballar sobre el. "Se realmente salva-me."
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  "El foi para a Mykonos."
  
  
  El miradas trocados con Erica. A illa de Mykonos era un dos dous únicos lugares onde Stavros construíu a súa elite rebelde corpo. "Agora, me diga," eu dixo, presionando o Luger para Ego rostro. "Fixo chegar o aviso sobre a coroneis?"
  
  
  O bandido riu, a continuación, o seu rostro contorcida con dor súbita. "Zanni chamado Kotsikas' a casa. Un dos policías respondeu. El dixo que o tenente e estes homes foron ben, e que o coroneis foron mortos."
  
  
  "O que o inferno?" Spencer, exclamou.
  
  
  Spencer foi sorprendido pola resposta, pero ela non estaba. Coronel Kotsikas penso rapidamente cando a campá tocou, e deu a un dos policías. Kotsikas lles di que se non enviar unha mensaxe falsa para a cuberta, Stavros vai ir alí cos seus homes. Kotsikas non teñen tempo para coordinar con nós, entón el foi á fronte e fixo o que parecía mellor. El fixo sentido, pero o coronel non podería ter sabido que o reumatismo tiña forzado sobre o cop permitiría Stavros para deixar a cuberta antes de chegar alí.
  
  
  "Por que ía Stavros ir a Mykonos?" a morrer gunslinger preguntou ela tartly. "Para interrogar as tropas?"
  
  
  Outra punta de dor bateu-lle. "Get me un médico", el respirou.
  
  
  "Imos falar en primeiro lugar."
  
  
  El murmurou as palabras. "El chamou ambos campos xuntos. El quere que as tropas trouxo a Atenas. O comandante en Mykonos dixo algo sobre non se move súas tropas ata que recibiu notificación da Minurkos. Stavros estaba moi anoxado con el. El voou alí persoalmente mando."
  
  
  A súa creceu. O home duros e estremeceuse. Ego cara é xa azul.
  
  
  "Imos saír de aquí," eu pedín. El virou-se para Spencer. "Estar aquí."
  
  
  Resentimento non ten moito sentido no ego de voz. "Eu estou ferido, Carter."
  
  
  Ela examinou-o. Era só unha ferida que non teñen nada vital nel. "Vai ser bo," eu dixo. "Colocar un curativo sobre este e chamar Hawke a partir de aquí. Dicir o emu sobre os últimos desenvolvementos. Eu vou ter o Minurkos chamar a un médico para coidar da súa ferida. Algunha dúbida?"
  
  
  "Si," el dixo. "Por que non quere que ela estar con vostede en Mykonos?"
  
  
  "Ten que estar un pouco mellor, Spencer.
  
  
  Stavros é moi importante para min. "
  
  
  "Diga Falcón que?" "Que é iso?", el preguntou aceda. "El me recomenda para un traballo temporal sobre esta asignación."
  
  
  "Diga a eles todo o que quere." El virou-se para ela, holstering súa luger . "Veña, Erica."
  
  
  "O que espera de min, é só esperar ata que eu recibir unha notificación de ti? Spencer, preguntou.
  
  
  Ela parou e penso sobre iso por un momento: "Mañá no almorzo tempo, pode saír. Vai ser demasiado tarde para os xornais para contar esta historia. Teñen Minurkos chamar a policía e dicir-lles todo. Chamar Coronel Kotsikas e pedir-lle para apoiar a Minurkos ego. Por entón, eu vou estar en Mykonos e atopar Stavros, se hai un. Vai ser moi cedo para el para recibir noticias sobre o que pasou aquí e no Kotsikas ' casa."
  
  
  "O que sobre Sergiu?" Erica, preguntou.
  
  
  "Estamos traendo o ego casa," eu dixo. "El fixo un bo traballo e agora el pode volver para a súa familia."
  
  
  "Carter," Spencer dixo.
  
  
  "Si?"
  
  
  "Eu vou facer mellor a próxima vez."
  
  
  Ela mirou para el. "Todo ben," eu dixo. "Veña, Erica. Necesitamos incorporarse un voitre."
  
  
  O décimo capítulo.
  
  
  Mykonos porto estaba como unha enorme achaflanada safira en o sol da mañá. Foi case completamente pechado porto con pequenos barcos de pesca e lanchas dentro e dous grandes navíos de cruceiro ancorada no mar parede. Buques non entrar Mykonos. Os pasaxeiros tiveron que andar inestable escaleiras coa súa equipaxe nas súas mans para o barco, que tivo ih á costa en pequenos grupos.
  
  
  Erica e eu non sobrevivir neste breve aventura. Chegamos ao aeroporto novo no outro lado da illa, só hai unha hora e colleu o autobús para abaixo a estrada esburacada para a aldea. Agora eu estaba sentado nunha recta, amarelo materia en un café á beira do mar, baixo un toldo de lona, asistir a unha media ducia de bigodudo grego mariñeiros guía de un recén pintado barco de pesca en auga só quince metros de distancia. O terraplén virou-se para lonxe de min en ambos os sentidos , unha fileira de casas encaladas de branco con cafés, tendas e hoteis pequenos. Eu tomou un grolo de Nescafé, o grego é simbólica homenaxe a American café, e viu como mimmo foi conducido por un home vello en un sombreiro de palla venda de uvas e flores. Neste ambiente, que era difícil para lembrar que eu estaba aquí para matar un home.
  
  
  Erica non estaba comigo. Ela desapareceu no labirinto da branca de neve banners, non moi lonxe da beira do mar, para atopar unha muller de idade, ela sabía que a partir da súa estadía en Mykonos un par de anos. Se necesitas calquera información sobre Mykonos, se virou para o cabelos escuros mulleres de idade en negro xales que alugados salas nas súas casas para os visitantes. Eles sabían todo. Erika foi para descubrir máis sobre o campamento militar na illa, e descubrir onde o campamento comandante pode vivir, porque nós probablemente vai atopar Stavros alí.
  
  
  Eu só estaba acabado Nescafé cando Erica, balance sobre o camiño de pedra diante do café, estaba vestida de amarelo pantalóns, o seu longo cabelo vermello amarrado de volta con unha cinta amarela. Eu aínda penso difícil de entender por que unha rapaza fermosa como Erica ía ser atraídos para o meu mundo. Hey, vostede debe casar con un home rico con unha vila e un longo branco iate fóra de Tel Aviv. Todo isto, ela podería ter na súa aparencia. Quizais ela non sabía o que. Ou quizais iates só non eran o seu tipo.
  
  
  "Vostede parece un turista, Nick," ela sorriu, sentado ao meu lado. "Excepto para a chaqueta e gravata."
  
  
  "Dáme outra hora," eu dixo. "O que fixo vostede aprender?"
  
  
  Ela ordenou unha cunca de té quente desde o camareiro, e deixou. "É bo que eu fun só. María realmente non quero falar en primeiro lugar. Estes illotes están moi lonxe de estraños, e quen non vive aquí é un estraño."
  
  
  "O que foi ela debería dicir?"
  
  
  Erica comezou a falar, pero hey, eu tiña que esperar ata o camareiro esquerda hey, té. Cando el se foi, ela derramou un pouco de azucre no vaso de aberta tixela. "Non é un campo preto Ornos Praia, e só un par de illotes teñen sido dentro. O comandante vive nun alugado vila preto do campo. Ego nome é Galatis. Odín redondeado ata dous locais condutores de taxi e dirixiu a dous Americanos para o Renia Hotel. nas aforas da aldea; máis tarde, a mesma persoa tomou ih para a vila de Galatis."
  
  
  "Excelente traballo de intelixencia, Miss Nystrom," eu dixo. "Veña, imos ir a Renya."
  
  
  "Eu só sentou-se," ela reclamou. "Eu aínda teño media cunca de té."
  
  
  "Eu vou che dar outro vaso máis tarde." El xogou a súa uns dracmas sobre a mesa.
  
  
  "Ben", ela dixo, apresuradamente, tendo outro grolo de té, a continuación, subiu a seguir-me.
  
  
  Nós andamos ao longo do mimmo café calçadão e un pequeno grupo para un aberto praza onde autobús indo para a periferia parado. A oficina de correos e sede da policía porta ante a praza, e alí estaba un manchada estatua de bronce dun antigo heroe. Pasamos esta praza, apagado o terraplén nun pequeno barrio, e logo chegou en Renia. Foi un multi-nivel hotel construída sobre un outeiro con case un xardín tropical fronte a ela.
  
  
  O delgado mozo na recepción foi moi acolledor. "Si, dous Americanos chegaron onte. Son eles os seus amigos?"
  
  
  O que é ih nome? Eu preguntei.
  
  
  "Deixe-me ver". El tirou unha revista fóra de debaixo do mostrador e abriu-a. "Ahh. O sr Brown e o Sr Smith."
  
  
  "si. Eles van ser os nosos amigos, " eu dixo. "O sala son eles? Queremos sorpresa h."
  
  
  "Eles están na 312. Pero eles estaban xa desaparecido. Eles mencionaron que eles estarán de volta ao hotel para o xantar antes do mediodía."
  
  
  Imos comprobar o cuarto de calquera maneira. El bateu na porta e, a continuación, entrou con efectos especiais proporcionada por caras en torno a efectos especiais departamento. Nós pechou a porta detrás de nós e mirou arredor. Ambos os grandes camas foron aínda desfeita, e un medio baleira botella de whisky sentou-se na mesa de cabeceira. Stavros non era moi de un bebedor, entón eu penso que era o ego mercenario el trouxo con el que bebían alcohol.
  
  
  Ademais de whisky e unhas puntas de cigarro, que non deixa calquera outra cousa. Stavros, probablemente, non traer calquera equipaxe. Era algo que tiña que facer, e que non leva moito tempo. Em tiña que descubrir sobre unha chamada de teléfono a partir dun home que pretendía ser un Minurkos, e proba a fidelidade de Galatis, o campamento de comandante. Galatis 'a vida sería en perigo inmediato se tivese obedecido o Minurkos' ordes de non moverse ata máis informes foron recibidos por el. Desde Stavros chegou onte, Galatis pode xa ser morto.
  
  
  "É mellor ir para a casa," eu dixo.
  
  
  "Eu estou con vostede, Nick."
  
  
  Despois de media hora de espera, que finalmente atopou o condutor de taxi tomando ouzo no seu café. El non tiña a menor intención de dirixir-nos a vila ata ela mostrou en un paquete de dracmas, e entón el curvado e nos levou a un taxi. Foi unha bater-up 1957 Chevrolet, con máis de flores foi e algodón saíndo do estofado. O condutor de taxi tivo un vello motor con el, que fixo un alto arrotar como nós diriximos.
  
  
  A maioría dos paseo tivo lugar en un mal pavimentadas estrada ao longo da illa rochosa costa, onde penedos caeu fóra para o Mar Exeo. Cando estabamos case en Ornos Praia, o condutor virou-se para un irregular estrada de grava na dirección do campamento e vila. A medida que pasou o alto farpas-cerca de arame, que só peguei un reflexo do campamento, edificios verdes á espreita na distancia. Nós virou lonxe de preto e sobre o longo camiño que levou directamente á vila. Cando chegamos na casa con azulexos tellado, ela foi convidada polo condutor de taxi para esperar, e el parecía moi disposto a facelo.
  
  
  Estabamos preparados para calquera cousa, cando o seu pai bateu na ornamentado porta de madeira. Erica unha vez máis tivo unha Belga revólver escondidos na súa bolsa, e esta vez ela esperaba para usalo. Ela sentou-se con calma preto de min para o día e esperou. O luger tiña posto no peto lateral da miña chaqueta, e a miña man estaba con el. O servo, un ancián grego, abriu a porta.
  
  
  "Cali foi actualizado," el saudou. El continuou en grego. "Quere ver o comandante?"
  
  
  "Perdoe-me," eu dixo, suavemente empurrando o ego de lado. Erica e eu me mudei para unha gran sala de estar con unha única parede de vidro fronte a unha boscosa costa.
  
  
  "Por favor!" O vello home dixo en inglés.
  
  
  Nós nos cambiamos con cautela de sala en sala, e, finalmente, atopou nunha gran sala. Non había ninguén alí.
  
  
  "Onde é o comandante?" Erica, preguntou o vello.
  
  
  El balance a cabeza violentamente de lado a lado. "Non na vila. Visitar".
  
  
  Eu preguntei a ela. "Onde?"
  
  
  "Eu fun cos Americanos. Para o campamento."
  
  
  "Efaristo," eu dixo, gracias-lle.
  
  
  Fomos para fóra, e xogou este partido no cockpit de novo. "Levar-nos para o campamento militar", dixo o condutor.
  
  
  "O que nós estamos indo a facer cando chegar alí?" Erica, preguntou.
  
  
  O taxi levado lonxe de casa e indo de volta para abaixo a estrada de grava. "Eu non estou seguro aínda", eu admitín. "Eu me sinto como debemos, polo menos, ter un ollar desde o exterior."
  
  
  Pero nós non chegar tan lonxe. Cando virou de volta para a estrada que agora correu paralelo ao muro e seguido por un poucos centos de metros, vin un lugar onde o pneumático pistas saíu da estrada e deixaron de preto algunhas matas.
  
  
  Eu dixen a ela para o condutor. "Pare!"
  
  
  "What' s up, Nick?", preguntou Erica.
  
  
  "Eu non sei. Estar aquí."
  
  
  El subiu ao redor da cabina e tirou o luger . Ela moveuse lentamente mimmo pneumático pistas en dirección ao sotobosque. Houbo evidencia de unha loita preto de onde o coche estaba aparcado. Unha vez no mato, el descubriu que estaba con medo de. Detrás dun espeso mato, un home alto e delgado estaba con súa gorxa corte de orella a orella. Galatisa debe ter atopado o seu.
  
  
  Eu teño de volta no coche e dixo Erica, e nós só quedou alí por un tempo, mentres que o condutor de taxi nos mirou no espello retrovisor.
  
  
  "Stavros debe ter un dos Galatis' subordinadas oficiais sobre o seu lado por agora, " eu dixo fortemente. "Se nós non atopar Stavros, que vai ter estas tropas en Atenas mañá."
  
  
  "Nós non pode segui-lo para o campamento, Nick," Erica dixo. "El vai ter un pequeno exército para protexer o ego alí."
  
  
  "Imos volver para o hotel e espero que o que Stavros lles dixo é verdade - que pretende estar alí ao mediodía. Imos esperar para ego alí."
  
  
  No Renya, Erica e eu fixen iso para Stavros ' sala sen ser visto. Nós bloqueado nós mesmos, e esperou. Foi a media mañá. As camas foron feitas cara arriba, de xeito que non ten que se preocupar sobre as empregadas do fogar. El derramou a nós tanto un pequeno tiro de whisky, e xogamos a un xogo sobre o bordo da cama despois de beber.
  
  
  "Por que non podemos estar aquí de vacacións como turistas?" Erica reclamou. "Nada que facer, pero o visitar os muíños de vento, ir ás praias, e sentir en cafés ver o mundo pasar?"
  
  
  "Quizais nós imos estar aquí xuntos un día," eu dixo, non crendo que por un minuto. "En circunstancias diferentes, baixo distintas circunstancias."
  
  
  Erica tirou o pequeno gillette ela tiña desgastado co seu pantalón. Ela estaba usando só unha pura blusa dobrado no seu pantalón. Ela sentou-se para abaixo na cama, os seus pés aínda no chan, o seu cabelo vermello unha desorde na chaira verde colcha.
  
  
  "Non temos moito tempo xuntos," ela dixo, ollando para o teito. Unha lixeira brisa veu a través da fiestra aberta, unha lixeira brisa do mar. "Non importa como todo funciona."
  
  
  "Eu sei."
  
  
  "Eu non quero esperar por algo posible, agora e no futuro xuntos. Pode nunca chegar." Ela comezou a desabotoar blusa.
  
  
  Ela mirou para nah. "Erica, o que diaños está facendo, a medida?"
  
  
  "Eu estou quedando espido," ela dixo, non mirando para min. A blusa foi eliminado. Ela descomprimido o seu pequeno sutiã e cepillado fóra do seu ego. El mirou para ela.
  
  
  "Vostede entender que Stavros pode vir aquí en calquera momento?", el preguntou ela.
  
  
  "É só a media mañá." Ela tiña desfeita o encaixe da súa pantalón amarelo na cintura e foi tirando o seu ih sobre os seus cadros. Había só unha peza de roupa interior debaixo, unha pequena peza de pano que apenas cuberto nada.
  
  
  Eu lembraba dela, e a miña gorxa foi seco. Lembrouse de pura animal pracer el sentiu con ela.
  
  
  "Erica, eu non creo que -" intento de protesta.
  
  
  "Non hai tempo", ela asegurou-me, movendo languidamente outro lado da cama. El viu o seu corpo mover e estirar. "Vostede mesmo dixo que Stavros probablemente vai pasar toda a mañá falando para o novo campo de comandante."
  
  
  "Non podemos estar seguro de que," eu dixo, como ela desfixo o meu cinto. O meu pulso acelerado, e el sentiu o familiar interior de reacción para o seu toque.
  
  
  Ela tirou-me para ela e trasladouse cara a min. A miña man esquerda mudouse para o meu peito da súa propia vontade.
  
  
  "Como seguro de que temos que ser, Nick," ela respiraba, chegando na miña roupa.
  
  
  Que diaños, eu penso. A porta estaba pechada. O Luger vai ser doado chegar." Imos escoitar Stavros, antes de que el entra no cuarto. E eu tiña o mesmo sentimento como Erica. Esta pode ser a última vez.
  
  
  El virou-se e deixar os seus ollos vaguear sobre Erika corpo e a juba de chamas pelo caendo sobre ela láctea ombreiros, e preguntou se non xa fora unha muller máis desexable que Erika Nystrom. En calquera lugar. Calquera tempo.
  
  
  Ela foi bicou por ee e a súa boca estaba quente e húmido, e había unha necesidade na forma como ela apertou os beizos para a mina. Cando bicou, ela a roupa de min, e eu non impedir-la. Entón, que estaba na cama xuntos, e el tirou o transparente calcinha dela coxas e coxas. Ao final, ela axudou-me por confuso ih.
  
  
  Ela estaba de volta, cos ollos case pechados, e chegou para min. Eu andei sobre ela, e ela tirou-me para ela. Nós bico apaixonadamente de novo, e ela me agarrou e acariciou-me. Cando ela tirou-me na, houbo un momento en que a súa boca se abriu en pracer, e, a continuación, unha baixa xemido escapou súa gorxa.
  
  
  Os seus cadros movida contra min, tomando a iniciativa e esixente. El respondeu ela, empurrando o seu duro. Longo coxas levantado da cama e pechado detrás de min, obrigando-me máis cara a dentro.
  
  
  E, a continuación, houbo unha explosión. Chegou máis cedo e con máis poder do que eu tiña xamais imaxinou ser posible, facendo a miña carne tremer e tremer co seu espido poder e só pasando despois de que ambos foron aforrados todo o tumulto que xa estaba construíndo dentro de nós. Estivemos con un suave ondas de pracer que lentamente penetrou o máis profundo e íntimo partes de nós.
  
  
  Eles vestida lentamente. Aínda era cedo pola mañá. Con todo, ela comezou a temer que Stavros pode non aparecer. El pode ser no aeroporto esperando por un avión a Atenas. El podería ter dixo que el volveu ao mediodía só para xogar calquera perseguidores fóra do seu banda.
  
  
  Foi a once trinta. Erica bebeu máis whisky, e a tensión dentro Nah foi crecendo, o que era, obviamente, reflectida no seu rostro.
  
  
  "Eu estou indo para o hall de entrada," ela dixo, ás once trinta e cinco.
  
  
  "Por que?"
  
  
  "Quizais el chamou e cambiou de plans," ela dixo, tomar un rápido arrastrar un longo cigarro. "Eles poderían saber algo."
  
  
  Eu non tentar impedir-la. Ela estaba axitado, aínda que fixera o amor antes.
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Pero se executar en Stavros, non leva-lo en si mesmo. Deixe el vir aquí."
  
  
  "Todo ben, Nick. Eu prometer."
  
  
  A continuación, o seu pai Erica comezou a andar pola sala. A súa sam estaba nervioso. Era importante que nos trouxo Stavros aquí. Nós estiven perseguindo o ego tempo suficiente.
  
  
  Foi só cinco minutos despois de Erica baixou á recepción do hotel cando escoitou unha conmoción no corredor. Ela e sacou un 9 mm luger e foi para a porta. El escoitou atentamente. Había outro son. Eu esperei para ela, pero nada aconteceu. El abriu a porta con coidado e en silencio. Apertura de un centímetro, el mirou para o corredor. Non había ninguén á vista. O seu home mirou para abaixo da sala e mirou cara atrás e cara adiante.
  
  
  Nada. Visco corredor aberto arcos de liderado para o xardín. Eu fun e olhei para fóra, e, de novo, eu non vexo nada. Non foi unha saída para o xardín preto de cincuenta pés polo corredor. El foi rapidamente ata alí, mirou ao redor, e, finalmente, deu-se. Os meus nervios debe ser en bordo, eu decidir. El foi de volta para a media porta aberta do cuarto e entrou.
  
  
  Só como ela estaba agarrando a porta a pechar detrás dela, ela entendeu movemento para fóra do canto do ollo, pero xa era demasiado tarde para reaccionar. Unha trituración golpe para a parte de atrás da miña cabeza causou unha vertixinosa dor na miña cabeza e pescozo. O Luger esvarou ao redor do meu brazo. El agarrou batente do porto e realizada en como ela, inclinando-se sobre el. Ela colleu un reflexo da cara diante dela e me sentín en nen o que ela tiña visto na cuberta en Atenas. Foi a popa, carrancudo cara de Adrian Stavros. El fixo un animal son na súa gorxa, e chegou para que feo rostro. Pero entón algo máis me bateu na cabeza de novo, e luces brillantes brillou dentro. El flutuou en un mar negro, e non había liña de horizonte entre o mar negro e o ceo negro. Todo pechado en min e se fundiron nunha roda masa escura.
  
  
  O undécimo capítulo.
  
  
  "El é acordado."
  
  
  Eu podía escoitar a súa voz indistintamente, como se ela estaba benvida para min desde outra sala. Os meus ollos abertos, pero eu non podía concentrarse eles. El viu tres prazas formas en torno a el.
  
  
  "En realidade, abrir os ollos."
  
  
  A voz era familiar. El pertencía a Adrian Stavros. El intentou concentrarse na súa orixe. Ego rostro se iluminou na miña visión. Eu miraba para o duro, duro afrontar coa súa recuando trazo, cabelo escuro, e xeada ollos, e odiaba-me para deixar en me levar. O seu ollar pasou por el e para os outros dous rostros en cada lado. Unha pertencía a unha alimentación saudable, de pel escura cara con un azul ollos enriba do seu ollo esquerdo. Foi tomada por ego para Stavros ' Brasileiro gardacostas. O outro home era moi novo, e usaba un uniforme caqui. El difícil de adiviñar que este foi o funcionario que tiña substituído o executado Galatis.
  
  
  "Entón", Stavros dixo nun velenosa voz. "Limpador de ventás". El soltou unha especie de throaty rir. "Quen é vostede realmente, Della?"
  
  
  "Quen é vostede realmente, Della?" Eu respondeu ela, tentando limpar a miña cabeza, intentando pensar. Eu penso do Erika e preguntou se eles atoparon ela, tamén.
  
  
  Stavros tirou-me para saír e bater-me co dorso da man, e só entón fixo entender que eu estaba sentado nunha recta materia. Eles non conectar-me, pero non houbo Luger. Hugo aínda estaba empoleirado no meu antebrazo, baixo a miña desabotoada chaqueta. El case caeu fóra da súa materia cando o golpe caeu.
  
  
  Stavros inclinouse en boa medida, e cando el falou, a súa voz era como un rosmando para unha muller leopardo. "Eu vexo que non me recoñece," el murmurou. Ela, viu o exército oficial de ollar para el. "Agora, vostede sabe que tipo de home que está a xestionar."
  
  
  Si, tolo, eu penso. Un home cruel que presas sobre os outros. Agora entendía por que eles chamaron ego un Voitre. Esta vez, ela mantivo a boca pechada. El endireitou-se, colleu o fronte da súa camisa, e resgou-a aberta. El mirou para a masa de cicatrices no seu tronco, ao parecer, a partir do lume. Descubriuse que eles cubriu a maior parte do corpo ego.
  
  
  "Vostede ve isto?", el rosmou, os seus ollos brillantes moi brillante. "Eu teño iso en un apartamento lume cando eu era un neno. O meu pai tivo un cigarro acendido para a cama con el, o máis recente en unha serie de irresponsable accións contra a súa familia ego. Pero eu sobrevivir, ten ver. Non creo que eu estou indo para o inferno, porque eu xa estiven alí."
  
  
  Polo tanto, este foi o gran peza que faltaba de Stavros ' puzzle. O lume agarrado algo dentro del. Queimou fóra todo o que restaba da alma, deixando só o carbonizados núcleo. Como el abotoado ata a súa camisa, el entendeu por que el estaba de pé tan abertamente. Toda a súa tronco debe ser dura desde o marcado tecido.
  
  
  "Agora, vostede entende", el murmurou para min. "Agora, vai me dicir quen é vostede eo que está facendo aquí en Mykonos, de espionaxe sobre min."
  
  
  O husky, escuro rostro cara o próximo a el tirou algo curto ao redor do seu peto, presumiblemente, un club, só no caso de que era estúpido o suficiente para desafiar Stavros.
  
  
  "Esta é a CIA?" Stavros ' feo voz veu de volta para min. "Vostede chama Galatis tempo finxindo ser unha Minurkas?"
  
  
  El tiña dabondo si mesmo, se non, tería sido máis. Se Erica non fora sufrimento no hotel contra, como se viu, ela volveu aquí en breve. Se teño sorte e ela presta atención, ela non vai entrar na sala e facer ih prisioneiro. Ela vai loitar con isto, e eu debo ser consciente de dar a súa axuda.
  
  
  "Si", dixo. "É da CIA."
  
  
  "Si, a verdade é que vén para fóra," Stavros, dixo. "E vostede está aquí para encenar un golpe de estado contra min?"
  
  
  Stavros ' ollos brillaron para min con maníaco odio.
  
  
  "Algo como isto."
  
  
  "Cales son os detalles de este CIA trama?", esixiu Stavros.
  
  
  Ela dubidou. Se dixo moito, sería son falsos. Husky levantou o club de novo.
  
  
  "Espere," o mozo oficial dixo, con un espesor acento. "Recentemente, en Grecia, temos estudado certos métodos que nos permiten obter plena cooperación de prisioneiros. Pero vai ser moi ruidoso para comezar a tal interrogatorio aquí.
  
  
  En calquera caso, debemos volver para o campamento. Imos tomar o ego con nós."
  
  
  Stavros pensou por un momento. "Todo ben", dixo severamente.
  
  
  Eles colleu-me da miña materia. Eu me pregunto onde o inferno Erica é. Ela tivo que ir cara atrás a través da recepción. Quizais eles atoparon despois de todo. Pero el non podía preguntar a ela.
  
  
  Cando eles acurralado me en un coche esperando fóra da casa, nun aparcamento moi lonxe da entrada, eu penso sobre o intento de fuga cun estilete. Se eles tiñan tomado de min para que o campamento, Eu nunca tería deixou vivo.
  
  
  Pero non foi unha boa idea para moverse con un coitelo. Un husky home realizou unha arma baixo o meu costelas, e Stavros sentouse sobre o meu outro lado. O oficial estaba dirixido.
  
  
  No camiño ao redor da cidade na estrada íngreme, el continuou a pensar sobre Eric. Foi difícil entender o que acontecera con ela. Ela sabía que ei, que ela tería que ir de volta para a sala así como Stavros mostrou-se.
  
  
  Estabamos fóra da cidade-na milla, por exemplo -, cando virou-se para un íngreme panel e vin un coche deixar só vinte metros diante de nós en unha estrada estreita. Con todo, eu me lembrei que eu tiña visto este coche aparcado fóra do hotel antes, e cheguei á conclusión de que non pertencía á xestión. O oficial preme o bullying botón, e o vehículo militar parou a poucos metros de distancia desde o outro vehículo.
  
  
  "Que é iso?" Stavros preguntou secamente.
  
  
  "Parece un coche roto," o oficial resmungou.
  
  
  "Ben, vai leva-la para fóra do camiño," Stavros ordenado.
  
  
  Para o dereito do noso coche foi un penedo, e do outro lado estaba unha dura caída. O oficial saíu no lado esquerdo e actuou con cautela cara o coche bloquear a estrada. Stavros, que estaba sentado á miña dereita, abriu a porta do lado do penedo e quedou na calzada, a asistir. Eu estaba só no coche con un husky home sostendo unha arma preto de min.
  
  
  "Xoga-la fóra do penedo!" Stavros ordenou-lles para estar á beira do noso coche.
  
  
  "Eu vou probar," o oficial dixo.
  
  
  Aqueles eran ego últimas palabras. Cando el deixou por outro coche, el viu Erica de destino voar sobre o penedo. Ela debe ser espionaxe fóra do cuarto de hotel e oín-los a decidir para me levar para o campamento. Ela roubou un hotel coche e deixou-nos na estrada.
  
  
  Stavros, berrou o policía cando viu Erika apuntando un revólver na man.
  
  
  O grego virou-se como Erica arma saíu. Un burato apareceu no oficial testa. El cambaleando cara atrás e bateu no coche como Erika apuntou unha arma na Stavros. El estaba tirando para fóra a súa propia arma, e admiraba o seu Erika para recibir o oficial en primeiro lugar, porque eu sabía como ela podería tirar Stavros. Ela destinadas a Stavros, e a súa arma latiu de novo, bater-lle.
  
  
  O rouco home ao meu lado no coche foi apuntando para min, non sabendo o que facer en primeiro lugar. Finalmente, cando Stavros foi ferido, el decidiu rematar a me off primeiro e, a continuación, ir despois de Erika. Dela, eu viu o seu dedo súa banda branca no gatillo da revólver. Eu balance miña brazo e bater o seu ego, a man coa arma, e a arma saíu, rompe o vaso próximo a min. O estilete estaba na miña man. Sostendo o arma, a unha distancia, eu empurrou duro co coitelo e sentín que entrar no seu brazo. Era todo para el.
  
  
  Stavros foi baleado no ombreiro, pero foi só unha ferida. El caeu no chan e foi respondendo a Erica lume como ela saltou para fóra todo o extremo do coche. Agachando e usar o coche para a tapa, el dirixiu por outro coche con unha arma na súa man. Stavros forzado Erika para ocultar detrás do penedo de novo. O seu hotel, tomar un tiro preciso en el desde onde menos se espera del, porque el penso que eu aínda era un prisioneiro.
  
  
  Pero cando eu teño para o outro coche, Stavros me viu. El disparou dous tiros, e as balas chicoteado ata anacos de asfalto xunto a min. Ela e abaixo na esquina do coche e fóra de liña de lume. O momento seguinte, Stavros estaba de volta na máquina de guerra. Erica de destino apareceu de todo o penedo, e ela disparou para o coche, pero perdeu. Stavros estaba dirixido. O motor comezou.
  
  
  El levantouse e tiro el. De súpeto o coche deu unha guinada e voou en liña recta en min. El intentou pin min a outro coche. El disparou un sen rumbo tiro, a continuación, baixou lonxe achegando coche. El caeu en voz alta para o outro coche. Eu estaba moi preto do impacto, cubrindo o rostro e coa esperanza de que o rasgado metal non me bateu. Stavros reverteu o coche e desviouse pechada fóra do lugar do impacto. El estaba no seu camiño de volta para a cidade. Unha fracción de segundo despois, estaba en movemento. Tomou coidado obxectivo, bateu o pneumático e resgou-o aberto, pero el continuou. Erika disparou dúas roldas, as balas voando fóra do coche e falta Stavros.
  
  
  Ela, oín berrar. "A medida!"
  
  
  El levantouse e abriu a porta do coche destruído. A porta caeu nas miñas mans e incorporarse á calzada. El entrou no coche e intentou conectar o coche. No terceiro intento, todo funcionou.
  
  
  Erica me atopou no coche cando eu poñer-la en equipo.
  
  
  Nós ruxiu para abaixo a Stavros estrada. Mantivemos un ollo sobre o ego ata que chegamos á cidade, e, a continuación, atopamos un coche abandonado preto do mar. Nós caeu para abaixo e mirou, gas foi para fóra.
  
  
  "El non pode estar lonxe de aquí", Erica, dixo. "Eu vou deixar por café."
  
  
  "Todo ben, eu vou dar un ollo nos barcos. Ser coidadoso."
  
  
  "Vostede tamén, Nick," ela dixo.
  
  
  Ela camiñou ata o camiño para o café. Había unha abundancia de lugares para agocharse. Eu fun para fóra a un pequeno peirao, onde varios turistas estaban esperando para o barco. Eu estaba a piques de pedir Stavros cando eu oín o ruído dunha lancha. Entón eu vin en o barco ao final do peirao. O barco estaba afastando.
  
  
  Corre para el, pero eu era demasiado tarde. El estaba no seu camiño. El apuntou a arma para el, pero non de lume. Detectar un pequeno barco xunto a min, eu pulei no consello co propietario, que estaba alí de pé coa boca entreaberta, a asistir a cousa toda. Eu aínda tiña a arma.
  
  
  "As fábricas," eu pedín.
  
  
  El obedeceu en silencio. O motor ruxiu.
  
  
  "Agora vai chegar a el."
  
  
  "Pero..."
  
  
  "Saír, tomar o xastre!"
  
  
  El foi para fóra. Naquel momento, el estaba dirixido fóra para o porto de bar, seguindo Stavros. Eu mirei para atrás e vin Erica no extremo do panel, berrando o meu nome. Eu non podería ir de volta. Nah acenou-la fóra.
  
  
  Ela, oín berrar. "Teña coidado!"
  
  
  Eu quería que ela podería ser comigo, porque Stavros era importante para ela. Pero circunstancias dito doutra forma. Ela, viu Stavros pasar a través da entrada ao porto interior, deixando unha clara branca fuga na súa esteira. Fóra desta área protexida, non eran pequenos, axitadas ondas, e cando cheguei alí, meu pequeno barco comezou a rocha, e espirrando auga salgada na miña cara, todo o azul escuro Mar Exeo. Estaba claro que Stavros estaba indo a unha illa deshabitada preto de Delos.
  
  
  O meu barco foi máis rápido que a lancha Stavros roubou, así, mentres agarrando-se desesperadamente a súa pequena nave, o seu lentamente pego a el. Mentres tanto, eu estaba a pensar sobre Erik volta en Mykonos. A policía vai ter para dar unha explicación. Pero unha chamada para o Coronel Kotsikas vai dicir as autoridades todo o que quere saber. Ata o momento eu volver, probablemente vai ter concedido Erica medallas. Se eu obtelo de volta.
  
  
  Eu estaba de súpeto, dentro do seu alcance, pero Stavros bater-me a el. El me deu un tiro dúas veces, e eles romperon o parabrisas do barco. Tendo en conta o xeito no que o meu barco pulou, foi unha fazaña que Stavros quedou onde estaba. El sacou a pistola e tomou coidado obxectivo na Stavros ' silueta. Ela, despedido e perdeu. Eu só teño dous tiros esquerda.
  
  
  Fomos a un pequeno abandonado área da illa e a auga se calmou. Stavros foi para o roto restos de un vermello-quente, sol-branquear edificio. Eu o vin recargar a súa pistola no camiño, para que el tiña a vantaxe de munición. Como el tirou a porto, el me deu un tiro dúas veces para me manter fóra. El balance o barco en torno a un gran círculo, tentar vencelo. Pero o lume seguro-a de volta. Eu non podía perder calquera tiros.
  
  
  Stavros estaba curvado en principio, a traballar en algo. O barco xa estaba ancorado. Ela, penso que esta pode ser a miña oportunidade, e fixo o barco dentro de novo. Así como eu teño preto o suficiente para tirar, Stavros entrou en vista, e xogou algo no meu barco. El desembarcou sincero na miña cabina. El vira o fusible queimar e sabía Stavros tiña atopado a dinamita. En Mykonos, ego foi utilizado para construír unha nova estrada no extremo da illa. Eu non teño tempo para tratar de xogar o meu ego ao mar. O fusible foi curta. Enfiando a pistola no seu cinto, el mergullou o lado e nadou.
  
  
  A explosión rasgada meus oídos e sacudiu o aire quente, o envío de grandes ondas na auga. Restos de chover en torno de min, pero se afastaron. El mirou para atrás e viu chamas restos sobre a superficie da auga, fume negro rolando cara o ceo.
  
  
  Eu tiven a sorte. O seu continuou a flotar á costa adxacente ao porto de bar. Stavros me viu e disparou dous tiros. As balas alcanzou a auga dereita detrás de min. El disparou unha terceira vez e cortar o meu antebrazo. El xurou baixo a súa respiración. Mesmo se eu leva-la para a praia, eu non podería ser capaz de cargar unha arma, porque as balas na arma pode ser mollado.
  
  
  Cando Stavros me viu seguir camiñando cara a costa, el virou-se e fuxiu do alga-cuberto peirao. El levou para o piso, baixo parte da illa, directamente detrás de nós, para as ruínas de media ducia de tendas de pesca que tiña moito tempo desde que foi abandonado. El obviamente, destinado a emboscada me alí.
  
  
  Era difícil ver o vello mar parede, que agora entrou o peirao en ángulos rectos. Eu mirei para o espazo aberto diante de min, pero eu non ver Stavros. O sol quente comezou a secar a auga salgada en min como eu estudei o terreo sincero por diante. A unha distancia de preto de tres centos de metros, toda a propiedade foi relativamente plana, excepto para espallados por afloramentos de pedra e pedras que rodeada e sempre que un pano de fondo para unha pequena liña de ruínas de pedra barraca. Detrás deles, unha lomba rochosa subiu abruptamente cara o centro da illa, e no outeiro foi outro edificio. Era unha casa de dous andares, sen un teito ou unha parede, probablemente algún tipo de público estrutura.
  
  
  El apertou os ollos na luz brillante, coa esperanza de ver Stavros, pero Stavros non estaba alí.
  
  
  Tirando o revólver no seu cinto, el tirou os cartuchos e limpou o ih. El abriu a súa arma e mirou para el. Pingas de auga brillaba no interior do tubo de metal, brillando na luz solar reflectida. El puxo a súa boca e soprou-lo para fóra para limpar o seu ego. Os dous cartuchos que dela tan coidadosamente preservados pode fallar cando dela dependía sobre eles. Eu non tiña outra arma, xa que o Luger aínda estaba no hotel, e o estilete foi preso nas laterais do tiro na estrada que leva ao campamento militar. Erica terá ih, pero que non me vai axudar neste momento.
  
  
  Pero Stavros non estaba seguro que eu non ía tirar, ou el non ía fuxir. Foi unha pequena pausa no meu favor. Tomando isto como a mellor cousa que eu tiña, eu levanteime da parede e, indo para a casa de campo, arma na man. Se eu tivese mostrado a súa arma, ela podería ter feito Stavros creo que eu estaba preparado para o lume, mollado ou non, e poñer ego á defensiva. Pero eu esperaba que non estaba a chegar a iso.
  
  
  El cautelosamente achegouse a casas de pedra. Herba alta creceu en todas partes, mesmo dentro dos esqueletos de edificios pequenos, sen portas ou fiestras. A herba cambiou un pouco a brisa quente, onde foi. O sol parecía dalgunha forma brillante aquí que na veciña Mykonos. E a brisa quente lentamente secas miña camisa e pantalóns, pero a miña Suecos aínda agarrou-se ao meu corpo.
  
  
  El moveu con coidado a través do tempo marrón herba. Dous lagartos, gris e prehistóricos, saltou sobre as rochas para saír do meu camiño. Non cheira a rúa. O aire quente encheu o meu nariz e case sufocado me co seu cheiro a podre. Moscas zombies no campo de convivencia entre as casas e me, e na parte de atrás da súa mente, eu vin Alexis Salomos deitado sobre a afección restos con moscas na súa nen. Entón ela notou movemento da súa fronte, preto da casa máis próxima.
  
  
  El esfregar unha man sobre os ollos e mirou de novo. Non había nada para ser visto agora, non hai movemento aínda máis, pero eu podería sentido Stavros estaba alí. Eu podía sentir que, cada óso no meu corpo enviando sinais de alerta.
  
  
  El foi para un peito-alta boulder preto da casa primeiro e quedou alí, vendo e escoitando. O son de insectos foi constantemente nos meus oídos. Moveu a man para o boulder e colocouse a sobre o lagarto costas. Ela saltou cara atrás, sorprendente min. Naquel momento, Adrian Stavros enfiou a cabeza para fóra detrás a segunda liña de casa e disparou a súa pistola.
  
  
  O tiro parecía ecoar no pegajoso aire. Boquiaberto ollos dividir a pedra preto da miña man dereita. Un momento despois, o segundo tiro alcanzou unha rocha e espallados por grans de area na miña cara. El cuspiu-lo para fóra, e chiscou-lo fóra. Cando Stahl a vin de novo, Stavros tiña ido aínda. Pero lambendo cara a min, entre a primeira e segunda casas, ela notou o movemento de herba.
  
  
  Stavros, ao parecer, decidiu que eu non ía tirar o peirao arma. En vez de ser perseguido polo seu ego, el foi perseguido por min.
  
  
  "Cazador se fai presa!", veu unha voz, seguido por un baixo, o sangue-a coagulación rir.
  
  
  Que, no fondo, tolo voz parecía vir de dentro da miña cabeza, en vez de ao redor de casas de campo. Eu non podería dicir exactamente onde Stavros foi desde o son.
  
  
  "Entón veña e me, Stavros," eu berrei.
  
  
  "Ilyas," Stavros me corrixidos a partir de algún lugar. "Alexander é un nome dado." Isto foi seguido por outra explosión de risas, estridente, psicóticos, balance a brisa quente.
  
  
  Ela foi oído por un ruído no sotobosque preto da primeira casa de campo. El mirou a través do baleiro ollos de fiestras rotas e non viu nada. Entón eu oín a súa voz para a miña dereita, e un pouco detrás de min, na herba alta.
  
  
  "O arma é inútil, non é?"
  
  
  Eu me virei para ver Stavros de pé detrás de min, nun completamente diferente posición que eu tiña oído falar do seu pasado son. El pode ser un tolo, pero el foi aínda astucia. El apuntou unha arma para min e disparou.
  
  
  Ela caeu de bruzos no chan xunto a unha pedra, como el tirou o gatillo. A pedra non era máis entre nós. Gawker resgou a manga da súa camisa e rabuñou o seu brazo esquerdo. Ela, rolou máis unha vez, cando el disparou de novo. Boquiaberto ollos xutou po próximo a min. Eu apuntou o revólver para el en desespero, como el tirou o gatillo para o terceiro tempo. El foi preso nunha célula baleira. El estaba mirando para min, como el tirou o gatillo da súa arma. Tamén premendo sen disparar un tiro
  
  
  Stavros ' rostro cambiou, e el riu alto, salvaxe rir como el esvarou balas na súa arma. El xogou a arma fóra, cavou seus pés no chan, e saltou para el.
  
  
  El bateu Stavros cando levantou a arma para min. El non ten tempo para tirar o gatillo mentres ela loitaba con el. O arma caeu a medida que tanto éxito o duro chan, patadas e coçando na herba alta.
  
  
  Stavros bateu con forza na mandíbula, enviá-lo inmenso nas súas costas. Pero cando el cobra para el de novo, el aínda tiña unha morea de frenética forza esquerda. Dalgunha forma el atopou un baleiro arma, e cando el estaba de volta na nen, el bateu violentamente o cano da arma na miña cabeza. El bateu cun mirando falta, e el caeu fóra del.
  
  
  Cando el foi capaz de concentrarse sobre nen de novo, el pulou e foi cara a historia de dous ruínas sobre o outeiro detrás de casas de campo. Eu proba a porta de madeira, colgado desajeitada por unha bisagra, e cando ela entrou, foi aínda range suavemente. Stavros foi deste xeito.
  
  
  El lentamente entrou o edificio en ruínas. Alí foi case como moita herba dentro como fóra do campo. Nalgúns lugares foi achatada, onde Stavros pasou. Pero tiven o pracer de lembrar que este home era tan perseguidos toda a súa vida adulta, e conseguiu sobrevivir. Como eu redondeado esquina da desmoronou parede, eu vin o seu ollar de mad egoísmo, e, a continuación, unha barra de ferro enferrujado balance na miña cabeza. Eu abaixo, e o bar roçou meu cabelo e bateu na parede de pedra a carón de min.
  
  
  "A medida!" Eu murmurei. El atopou unha peza de ferro esquerda por último habitantes da illa. Unha vez máis, el tivo a vantaxe sobre min.
  
  
  El agarrou o bar, pero perdeu o seu equilibrio. El bateu-me fóra do meu pé e el perdeu a súa adherencia. Un momento despois, el balance a arma de novo. El veu ata a miña cara e tería esmagado miña cabeza se tivese éxito. Eu rolou, e a barra roçou meu oído dereito e bateu no chan duro baixo de min.
  
  
  Eu peguei a barra de novo, intentando arrincar fóra por Stavros ' truco, e nós dous perdido. Stavros virou-se e foi ata a desintegración escaleiras para o nivel superior do edificio, onde o final do segundo andar estaba situado. El estaba comigo para sempre cando finalmente cheguei de volta nos seus pés. El colleu un anaco grande de rock e lanzou-a para min. El esvarou fóra do meu ombreiro, e dor tiro a través del. El comezou a subir os chanzos de pedra. El estaba indo para incorporarse Stavros e matar Ego coas súas propias mans.
  
  
  Cando cheguei ó cumio, outro anaco de rocha voou para min. Eu abaixo, e el caeu cun estrondo. Stavros estaba na parte de atrás do estreito sección de a saia, o exposto lado da estrutura detrás del. Desesperación apareceu no Ego rostro cadrado como quedou engurrando a examina en min. El mirou para o impoñente chan detrás do edificio, que estaba cheo de pedras e rochoso. Entón, con unha lixeira dúbida, el saltou.
  
  
  Eu o vin bater nas rochas e rolo. El agarrou no seu nocello, e Ego cara contorcida con dor e rabia. El se arrastrou a unha rolda especial boulder precariamente sobre unha rocha a bordo. A pedra foi de preto de tres metros de diámetro, e unha menor rocha foi detido baixo a súa fronte bordo lixeiramente inclinada borde arredor do rock e herba. Stavros chegou para o pequeno pedra para usar o seu ego contra min.
  
  
  Eu saltou para o chan ao lado del, e o impacto picado meus pés. El caeu para adiante, pero subiu rapidamente, ileso. Stavros freneticamente empurrou a pedra lonxe da pedra. Cando comecei, despois del, el tirou a pedra con unha sobre-humana enorme e quedou alí, ofegante, esperando por min.
  
  
  "Ir", el murmurou. "Eu vou romper o seu cranio. O seu..."
  
  
  Nós dous viu movemento ao mesmo tempo. A pedra xunto a el, sen o apoio do eliminado rock, comezou a moverse cara a abaixo a inclinación da superficie da rocha bordo continuación Stavros ' pé. El parecía deixar por un momento, como se mirou para el con horror, a continuación, el mudouse para a fronte do pequeno bordo cara a el.
  
  
  Por mor do rock pesado na súa man e o nocello roto, el non podía moverse rápido abondo. El comezou a berrar meteorolóxicos, pero, a continuación, entender a futilidade de el. Stavros ' rostro torcido en terror, como a pedra chegou ego.
  
  
  "Non!", el gritou cando entendeu, como un home caer de un edificio alto, que a morte certa, foi só uns segundos de distancia.
  
  
  Cando a pedra chegou Stavros, cubrindo ego, el ergueu as mans, como se para deixar ego antelación, pero foi gañando moita velocidade. El rolou lentamente a través ego no peito, balance un pouco, e quedou alí. Cando tocou o ego, un forte, perforación chorar escapou do ego gorxa. Entón, moi de súpeto, el foi morto, como se alguén tiña apagado o radio.
  
  
  Grim-afrontar, el camiñou ata onde ela podería ver Stavros ' cabeza e ombros de fóra de debaixo das pedras. Ego ollos estaban abertos, mirando unseeingly no branca, quente ceo. O brazo parou e contraeu como o músculo morreu, e, a continuación, tornouse sen vida.
  
  
  O décimo segundo capítulo.
  
  
  Nikkor Minourkos e ela sentou-se baixo unha fría toldo en un costeira café e asistir a mimmo de pintados en cores vivas barcos de pesca sobre o cobalto-azul Mar Exeo. Foi unha mañá agradable e nos gusta.
  
  
  "O coronel Kotsikas e ela explica todo para as autoridades, e son moi grata a vostede e Erica," Minourkos me dixo.
  
  
  Erica saíra para o café por uns minutos e non estaba moi lonxe da tenda onde ela mercou un xornal galego.
  
  
  "Debemos ter causou conmoción localmente," eu riu, " ata que ten unha explicación para todo o tiro. Eu sinto moito sobre Galatis. El saíu contra Stavros ao mal tempo."
  
  
  "En todos os guerra, grande ou pequeno, hai vítimas", dixo o Minurkos, rematando a súa ouzo.
  
  
  "Un home pode causar unha morea de queimar", eu repetir.
  
  
  "Stavros podería ter causado moito máis se non tivese parado o ego," Minourkos dixo. "É por iso que eu voou aquí para Mykonos para agradecer persoalmente. Kotsikas tamén quere agradecer a ti. El quere presentar a vostede e a Señorita Nystrom con honores en un acto público en Atenas así que volver."
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Grazas a ego para que pensei," eu dixo. "Pero, na miña dell, nós non estamos autorizados público honra." El podería imaxinar Hawke reacción ao público cerimonia.
  
  
  "Pero hai ordes,", respondeu o Minurkos. "Podemos, polo menos, enviar ih para ti e Miss Nystrom?"
  
  
  Ela riu. "Por que non? Vostede está de volta na cobertura?"
  
  
  "Eu vou deixar este lugar", dixo Minourkos. "Este episodio me fixo entender que un home non pode e non debe ocultar o mundo exterior. Eu creo que eu aínda teño moito que facer para o meu país, e eu pode acadar máis grazas aos meus contactos persoais. O que me leva a outro motivo para vir aquí para ver vostede."
  
  
  Ouzo un grolo, e mirou para Minurkos. Eu lle gustaba o ego rostro. El era un home que podería ser respectado. "Que é iso, señor?"
  
  
  Ego ollos escuros mirou para o meu. "Eu lle debo a miña vida, Nick. Pero máis que iso, me gusta de ti. Gústame o xeito de actuar. Ela, quero que stahl traballo para min. Eu quero un home para controlar o meu sistema de seguridade e ser preto de min. Eu teño de ti, Nick."
  
  
  Eu comecei a falar, pero el colleu a miña man.
  
  
  "Vostede vai ter un salario que eu estou seguro que vai ser máis que suficiente para ela. E que ía darlle unha parte dos ingresos nas liñas de navegación. Eu non estou indo a vivir para sempre. Pode acabar quedando moi ricos."
  
  
  Ee colleu a súa man. "Eu sinto moito, Sr Minurkos ..."
  
  
  "Nikkor".
  
  
  "Todo ben, Nikkor. Eu sinto moito, pero eu non podo."
  
  
  "Por que non?"
  
  
  El tomou unha respiración profunda e deixar fóra. Eu estaba mirando para o azul do porto, onde un branco brillante barco de cruceiro estaba indo cara a nós na distancia. "É difícil de explicar," eu dixo. "Eu digo a min mesmo varias veces ao ano que eu son tolo para seguir facendo ese traballo, que é unha tarefa ingrata que ninguén dá a mínima. Pero a xente non importa. E a pesar da falta de pagamento, as longas horas, e o perigo, é unha parte de min. Iso é o que eu facer mellor, Nikkor. Este é o lugar onde ela precisa-lo máis."
  
  
  Houbo un longo silencio. Unha gaivota chiscou súas ás ao sol. Finalmente, o Minurkos falou. "Eu entendo."
  
  
  Un momento despois, Erica estaba sentado nunha cadeira con un xornal londinense. "Eu non sei como poden voar aquí todos os días e cobrar tak malo dracmas cada un," ela dixo.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Calquera mención de Stavros?"
  
  
  Ela levantou o xornal para que puidésemos ler o titular: GREGO OLIGARCA TRATADAS, había unha imaxe de Minourk.
  
  
  "Quizais iso vai aumentar o valor do seu prezo das accións," eu dixo, sorrindo.
  
  
  El levantouse e abrazou Erica. Eu estaba indo para pasar un par de días con ela na Renya, como David Falcón tería nos dixo. Pertence a eles que temos o dereito de facelo.
  
  
  "Estamos indo de volta para o hotel," Minurkosu dixo ela. "¿Quere vir con nós?"
  
  
  El balance a cabeza. "Eu creo que eu coñezo cando dúas persoas quere estar só. Eu só vou sentar aquí ata que o avión follas e ver o navío de cruceiro veñen. Sempre me gustou a asistir a un fermoso buque de entrar no porto graciosamente."
  
  
  "Adeus, entón, Nikkor," eu dixo. "Quizais os nosos camiños se cruzan de novo para o mellor baixo distintas circunstancias."
  
  
  "Si," el dixo.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Cidade Do Vaticano Vendetta
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  
  
  Cidade Do Vaticano Vendetta
  
  
  
  traducido por novo búlgaro Shklovsky
  
  
  
  Título orixinal: Vaticano Vendetta
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  Era tarde de noite, e ela estaba esperando para buscar Maxim Zhukov cuarto. A muller, que xa estaba esperando con me foi Daphne. O reloxo na mesa de cabeceira, dixo un trimestre pasado nove. Ela sabía que el deixou o seu cuarto na Vila Favorita cada noite, en torno a 9: 30, polo que foi tempo para estar preparado. Ela levantouse da gran bronce berce onde Daphne estaba deliciosamente simple vista , o seu longo cabelo escuro que vibra sobre a almofada, os seus grandes ollos e boca ancha sorrindo fóra do amplo e recente satisfacción. Estirar o seu corpo para fóra sobre a folla branca, ela parecía unha vida boneca.
  
  
  El vestido máis comodamente. Como eu cedeu o seu ombreiro coldre para o meu 9mm Luger pistola-que eu cariñosamente chamada Wilhelmina - Daphne mirou para min cos seus grandes ollos verdes. "Por que está quedando vestida, querida?", preguntou ela. 'Aínda é cedo.
  
  
  ""Non, eu digo a vostede, que? Eu teño unha tarde reunión de negocios.
  
  
  "É terrible para deixar tan cedo," ela fixo beicinho.
  
  
  "Modestia é bo para unha persoa", dixo. Pero cando Daphne deixar o seu longo, sensual coxas desprazar a través de follas, eu non me importa sobre a modestia. Para inferno con Zhukov! El tirou o Luger fóra do coldre e comprobado o munición. Como Daphne asistir, fascinado, el tirou o parafuso e comprobado a revista. Non pode ser moi coidadoso con alguén como Zhukov. El foi un axente da Mollado Dels, a "Pesada Dels" sección da KGB. Como ela, el foi autorizado polo seu Goberno para actuar como se viu caber; é dicir, para matar cando sexa necesario.
  
  
  "Eu debería esperar por ti, Nick?"
  
  
  Eu penso sobre iso por un tempo. "Pode ser moi tarde," eu dixo. "Vou chamar de vostede.'
  
  
  "Está seguro de que non pode estar?", ela murmurou.
  
  
  El broma deu un tapinha súas nádegas. 'Vestirse.'
  
  
  Ela fixo iso, romper unha promesa que eu chamaría de ei; e, finalmente, ela deixou. Eu sabía que eu podería nunca ve-la de novo, pero que é o meu traballo.
  
  
  Ela foi amarre en un estilete, bautizado polos efectos especiais departamento de MACHADO Hugo HQ, e poñer unha chaqueta sobre a arma, o seu adestrado para matar persoas en moitas formas diferentes, pero ningún método pode substituír os dous principais armas. Eu sempre fago click comigo . Luger e estilete salvou a miña vida veces máis do que podo lembrar.
  
  
  El pensou de novo de Maxim Zhukov. El foi un fraco, arame rusa que tiña xuntado a KGB como un home novo.
  
  
  Hai moito tempo atrás, o ego foi designado para o "verdugo" para Mollado Casos, e el era un perfeccionista que amaba o seu traballo . Os nosos camiños se cruzaron só unha vez antes, en Caracas. Nós nos coñecemos por casualidade nun cuarto de hotel, e el se ofreceu para mercar roubado Chinés segredos para os Estados Unidos. Cando emu foi condenada a rexeitar a oferta, el intentou me matar. En case conseguiu. A proba diso é a cicatriz no meu estómago, e á noite no seu hotel el aínda estaba pedindo a si mesmo para el o odio que trata só pode ser substituído polo tempo, ou o ego pola morte. Pero non era o meu traballo para matar Zhukov. Eu só precisaba para evitar el, se é posible. A miña tarefa foi a seguinte: mentres Eu estaba fóra, ir para o ego sala e atopar o documento que el e os seus KGB secuaces tiña roubado do correo universidade poucos días antes, en Rime e que estaba indo para entregar o KGB. O documento contén un proxecto para unha nova arma nuclear detonador, un dispositivo que fixo que o uso de armas nucleares tácticas máis práctico e máis fácil. Este acordo dá Estados Unidos unha clara vantaxe militar sobre a Unión Soviética, e polo tanto, por suposto, non debería ser capaz de chegar a Moscova.
  
  
  
  Ás nove e media, tomou un taxi para a Casa Favorita Hotel en Vía Flaminia. Aínda que foi na noite do sábado, el era moi tranquilo en Rime. O único sons foron en torno a íntima terrazas, con iluminado pizzerías, ou nas proximidades scooter, onde unha moza parella que se sentou rindo.
  
  
  Vila Favorita debe ter conseguido o seu nome, o mellor dos tempos. Non había nada de fóra para fomentar un viaxeiro para pasar a noite alí. A fachada de escaiola foi rachado e lascas, e a pintura foi pelar. Idade xuntas colgados superior de windows . Dentro había un risco balcón onde un vello italiano home foi durmir. Ela silenciosamente pasou mimmo el, e subiu as escaleiras para a parte de atrás do pequeno adro. El parou no segundo piso, e mirou para abaixo o mal iluminado corredor sala 307. El foi para a porta da sala e escoitou. Foi tranquila dentro, e o mundo non podía vela. Pero iso non significa Maxim Zhukov non estaba esperando por dentro. Ela colleu unha especial bloqueo escoller a partir do seu peto e seleccionado a clave que abriu o bloqueo. Sen unha palabra, el inserida a chave na pechadura, e virou a chave. O bloqueo premendo. El lentamente virou a pomo e empurrou a porta aberta. Desde o interior, non había ningún son para nós, non hai problema para nós . Un luger tirou-a para fóra, e axiña saíu de dentro. Un ollar para a sala escura me convenceu de que Zhukov foi, de feito, tomando un paseo pola noite para que a banca de xornal máis próxima para mercar un xornal. El pechou a porta detrás del ...
  
  
  Despois duns minutos, os meus ollos se adaptaron á luz feble. Eu parecía máis para asegurarse de que eu estaba realmente só, entón estea na funda o Luger e mirou arredor da sala e adxacente cuarto de baño. A sala estaba escasamente mobilidade e tiña un cheiro desagradable. - a partir de un porco pía, chan de madeira, e suado colchón combinado con repelente de insectos en po. Lugares para comer as cousas eran poucos e distantes entre si. O mobiliario consistiu nunha gran cama, unha mesa de cabeceira, un pequeno escrito materia, unha recta cadeira e unha poltrona. Había buratos na materia, onde o recheo foi saíndo. Non era exactamente o Cavalier Hilton, pero Zhukov aínda pode ter unha doninha escondidos alí .
  
  
  El difícil de adiviñar que Zhukov non teñen este documento. Por suposto, era posible, pero que sería contrario a todas as regras da nosa profesión. Que manteña un elemento importante con vostede só por tanto tempo como necesario, e, a continuación, pasar o ego sobre a outra persoa, ou atopar un lugar axeitado para alimentar ata o ego é pasado . En este caso, era de esperar que a caché estaría aquí, en Zhukov cuarto.
  
  
  Cando quince minutos máis tarde, ela atopou nada, ela comezou a me preguntar se eu estaba mal. A súa sala estaba literalmente virou dentro para fóra. Zhukov o colchón estaba en farrapos, e alí foi recheo no chan. A materia parecía o mesmo. Os caixóns da súa cadeira e mesa de cabeceira eran levado para fóra, e xogado no chan. Todo foi coidadosamente investigados, mesmo o baño pía. E eu non atopar nada para ela.
  
  
  El foi ata a fiestra e mirou para o reloxo. Xa era de dez minutos para as dez. Se Zhukov mantén a súa rutina habitual, que vai estar de volta ás dez horas ou pouco despois. El xurou baixo a súa respiración. Eu precisaba atopar este documento antes de que veu de volta. MACHADO pertence a eles que vai entregar o ego para o seu propio criterio da compañía de transporte cedo na mañá seguinte, así que esta foi a nosa única oportunidade de obter o ego de volta.
  
  
  Vin que non había ventilación slots na sala, e eu sospeitaba que el nunca tiña estado alí. Os inquilinos, probablemente, alugou o fan as escaleiras cando estaba quente, e pechou ben, cando se estaba frío. Foi realmente un terceiro hotel de clase, a través deles, onde cama resortes que picar na parte de atrás toda a noite, e onde non hai auga quente para raspar .
  
  
  Xa que non había buratos nas paredes para explorar, comecei a temer que a miña busca tiña abruptamente interrompido. Eu só estaba volvendo para ter outro ollar para o baño, cando oín unha conmoción no corredor. Un Luger agarrou a ela, achegouse a ela, estaba ao lado dela, e escoitou. Ela escoitou outro son no corredor - unha porta de apertura e peche . A súa relaxado e empurrou o luger de volta nun minuto. Como o seu marido se virou cara á casa de baño, a porta se abriu.
  
  
  Foi Zhukov.
  
  
  Dela, virou-se ao redor. A miña man voou para o Luger.
  
  
  "Non para sempre," Zhukov, dixo con calma, apuntando o ruso revólver no meu peito. A súa man caeu, el pechou a porta e veu para min.
  
  
  El foi sobre a miña altura e moi fina. Pero tiña un arame, resistente figura que non podía ser subestimado. Ego cara mirou de novo, a pesar dos seus cabelos finos.
  
  
  El entrou no meu abrigo ao pór do sol, colleu un Luger ,e apuntou un revólver no meu peito. El xogou Wilhelmina a cortar un sobre o colchón.
  
  
  "Entón é vostede, Carter,", dixo el, tomando uns pasos atrás.
  
  
  "Vostede está de volta cedo." Eu rapidamente pensamento sobre a conversa, eu estaba a piques de ter. Eu quería saber canto tempo el estaba disposto a falar antes de el decidiu tirar o gatillo.
  
  
  "Eu teño o costume de cambiar o meu comportamento en van," el dixo cun sorriso. "El me mantén vivo. Como para ti, meu outro pônei, eu creo que eu debería ter tratado que mellor en Caracas."
  
  
  A miña presión arterial comezou a dreadlocks. E a súa voz foi de novo sobre o mal do lado de Zhukov o revólver. E esta vez, el vai aínda máis difícil.
  
  
  "Eu sinto moito para a desorde," el dixo a ela con un xesto. "Pero nesta sala, pode considerar que unha mellora".
  
  
  El preguntou. "Non atopar o ego, non é?" Ego sorriso arregalaram.
  
  
  "Non, que escondeu moi ben. Por suposto, eu tiña moi pouco tempo ."
  
  
  "Por suposto", dixo.. E xa que aínda estamos aquí, Carter, eu teño medo que vai ter aínda menos tempo esquerda.
  
  
  "Eu creo que eu sei onde está."
  
  
  "Si?", el dixo, impaciente. El estaba listo para disparar, pero o emu foi curioso.
  
  
  "Un lugar onde non pode pensar sempre en liña recta," el continuou. "Para un home da súa intelixencia."
  
  
  O sorriso virou-se para un ollar irritado. "Onde pensas que está oculto, Carter? Será a súa última conclusión de ser correcta ou incorrecta?
  
  
  "Eu penso que estaba alí." El apuntou para a porta do baño como quedou entre a porta e Zhukov . Ao mesmo tempo, os músculos no seu antebrazo axustado, e o estilete esvarou imperceptibelmente na miña palma.
  
  
  Eu oín Zhukov rir a miña incorrecta adiviñar, pero no canto de virar a cara el, eu caeu a o chan. Zhukov o revólver decimados, boquiaberto ollos pego na miña chaqueta, xa que rolou e xogou un coitelo.
  
  
  Era un tolo xogar, pero, por sorte, o estilete aínda preso Zhukov no ombreiro dereito. Cando el soltou un berro e a man que suxeitaba o revólver caeu, o seu pai saltou para el dende o chan. Imos bater na parede. Ego virou o seu brazo, e o revólver voou para fóra, bateu o chan, e esvarou para o canto.
  
  
  Camiñando cara arriba para el, el rapidamente entregado unha man dereita zócolo para o ego estreita cara, durante o cal el escoitou o crack de ósos . O seu plan para lanzar unha segunda folga comezou, pero vin que xa non era necesario. Ego espírito de loita está desaparecido.
  
  
  Foi o coitelo que a levaron fóra ego ombreiro. El abriu os ollos de ancho e sibila, que mágoa. El presionou o estilete para Ego queixo e estudou o rostro fino. Eu preguntei a ela, " Onde está o salón?'El xemeu. O seu ego unha tapa o seu rostro e balance-o para atrás e cara adiante. "Dime onde o documento está oculto, Zhukov," eu dixo.
  
  
  "O ego non é aquí", dixo, respirando rapidamente.
  
  
  "Imos falar", dixo. "É demasiado tarde para xogos."
  
  
  El balance a cabeza. A punta do estilete presionado duro contra Ego delgado pescozo ata que bled. Eu podía escoitar a súa voces no corredor. O tiro foi oído. Alguén preguntou en italiano se todo estaba ben.
  
  
  A súa sazaal. - "Va Bene!" Está todo ben! El se virou de volta para Zhukov. "Vostede ve agora? Agora non ten moito tempo para a esquerda. A policía debe estar aquí a calquera minuto." Eu quero saber onde este documento está en público. Falar!'
  
  
  El mirou para min e estaba respirando pesadamente. "Vostede pensou que eu era só unha persoa común que ía puni-lo só porque me ameazou de morte? Eu estou con medo de que non sabe Maxim Zhukov moi ben."
  
  
  Pero eu sabía que o seu mellor do que pensaba. El lembrou o MACHADO ficheiro que estaba sobre el. Maxim Zhukov non era só un locutor, pero tamén un cazador de mulleres. El estaba moi orgulloso da súa potencia, visco mulleres de todo o piscina exterior e tiña unha reputación de ter unha considerable apetito sexual. "Todo ben, Zhukov," eu dixo suavemente. "Eu non vou matar vostede. Eu vou tomar a parte do seu corpo que está tan orgulloso de - eu vou cortar a maldita cousa fóra ."
  
  
  A arrogancia foi desde a fina cara o ego. "O que? O-o que?
  
  
  Houbo máis voces no corredor: "Vostede escoitou o que eu dixen."
  
  
  El me deu un ollar asustado. "Vostede non vai facer iso!"
  
  
  'Eu vou.
  
  
  "Estás tolo," el dixo, suor saír no seu beizo superior.
  
  
  "Tolo".
  
  
  Emu cortar o seu voar aberto. "Entón, Zhukov?"
  
  
  'Me matar!'
  
  
  'Oh non. = Isto fai que moitas persoas máis divertido.-"Todo ben?""Ela foi realizada por un estilete na elástica do ego dos seus calzóns. Ela ten o reumatismo que eu quería. En pánico, el mirou para fóra da xanela. A continuación, el reuniu a súa coraxe. "Non", el dixo. Pero xa era demasiado tarde. Ela, foi para o ventá, empurrou ego, a colonia rompeu e caeu na sarjeta. Alí, na punta de estribor hatch, foi un escondidos papel.
  
  
  O cadro de o hatch consistía de tres capas de madeira en diferentes graos de descomposición. Neste alçapão, a capa do medio podres máis rápido que o pintado exterior capas, e grandes anacos de madeira caeu fóra para formar un espazo . Había un anaco de papel dobrado en esta sala. Cando o hatch foi pechada con o bordo para o marco da fiestra, o papel foi cuberto.
  
  
  'Non! Zhukov gritou, rastreando ata min e tentar chegar ata.
  
  
  El colleu o papel de todo o caché e despregou.
  
  
  Foi, de feito, un proxecto para a ignición mecanismo. Eu estaba só poñendo o meu ego para abaixo cando Zhukov mergullou para o seu revólver.
  
  
  Antes de que eu puidese chegar a el, el colleu un revólver e apuntou para min. El pomba para o rasgado colchón onde o Luger laicos . Zhukov o revólver saíu, e boquiaberto risco miña coxa dereita. El pousou sobre o colchón e inmediatamente colleu o Luger. Cando Zhukov levou obxectivo de novo, o Luger colleu e disparou dous tiros rápidos sen tomar obxectivo. O primeiro gawker bateu a porta. Había berros no corredor e batendo na porta. A segunda gawker bater o besouro debaixo do corazón. El saltou e caeu, sentado no chan. El sentou-se por un momento cos ollos ben abertos, a continuación, caeu morto.
  
  
  As persoas estaban berrando no corredor: "Polysia! Polysia! "Foi a vez de desaparecer. El pulou para fóra da xanela para o raquitismo lume escapar, e deixar sirenas de chorar, a distancia que descendeu nun beco escuro.
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 2
  
  
  
  
  
  
  Aquela noite, como un extra de precaución, que entramos no outro hotel. A miña nova residencia estaba próximo a Través de Marco Aurelio, sobre un pequeno outeiro fronte ao Coliseo. Era un pobre barrio, e despois eu me mudei para un pequeno cuarto abafado, eu estaba máis preocupado sobre contos de que o KGB. A súa foi unha noite axitada .
  
  
  Na mañá seguinte, el levantouse cedo, tirou unha caché que non era case tan creativo como Zhukov, e vestido. Pero o tempo para descargar o documento foi mellor. Ela tería sido atendidas por un mensaxeiro no aeroporto Rima non sabe cando e entregou Emu o documento como el embarcou no avión a Nova York. Ocorreu-me que, se Zhukov tiña descartado o documento no prazo de vinte e catro horas, el aínda pode ser vivo hoxe.
  
  
  Cando el saíu para o café, el deixou o seu ego no seu cuarto. Como Zhukov, que non foi convidada para estar comigo por máis tempo do que o necesario. A parte amante pensa que os elementos que vai ser seguro, cando el ih leva-los con el. Pero un profesional sabe que, se o elemento está oculto nun bo lugar para esconderse, que vai ser máis seguro alí. Inexperto oficiais son xeralmente preocupados sobre iso, pero esta preocupación non debe ir máis alá da calidades de abrigos.
  
  
  Pasei a mañá de dobre comprobar o take-off tempo da miña transporte avión e codificación dunha mensaxe curta para David Hawke,o meu supervisor inmediato e director de MACHADO en Washington. Falcón quere saber como pronto como sexa posible baixo o que noutras circunstancias o documento foi atopado. O correo deu a eles unha mensaxe.
  
  
  Non cando foi levado a cabo polo documento en lugares de alimentos, poñer en unha cigarreira de prata e poñer o cigarro caso en un minuto. No aeroporto, el debería ofrecer o servizo de mensaxería un cigarro, e, a continuación, dous elementos idénticos foron trocadas.
  
  
  Eu non pedir un taxi no hotel, pero só descendeu o outeiro para o Coliseo. Pero esta vez a precaución non foi suficiente. Despois de só uns minutos de condución que, vin que estaban a ser perseguido por un negro Fiat.
  
  
  "Ter unha esquerda aquí", dixo o condutor.
  
  
  "Pero vostede dixo que quería ir ao aeroporto!"
  
  
  "Hai que esquecer que, polo de agora."
  
  
  "Cheers o coraggio!" o home resmungou como el virou a esquina.
  
  
  Eu mirou para fóra da xanela traseira e viu un Fiat coche despois de min. Agora foi a miña vez de reclamar. Ela, penso que todo foi ben, despois de que el traizoou. Pero de algunha maneira Zhukov amigos me atopou.
  
  
  Nós axiña virou a esquina dúas veces máis, tentando se librar deles. O condutor, constatación de que o coche foi seguintes nós, tivo a oportunidade de demostrar as súas habilidades de condución. El nos arrastrou para abaixo a Través Labicana, de volta ata mimmo Coliseo e ata Via dei Fori Imperiali, a continuación, mimmo Basílica de Constantino e a branca de neve Foro Romano con ego-dobres templos fervendo no sol do mediodía.
  
  
  "Onde agora, signoria?"
  
  
  "Só tes que ir en liña recta," eu dixo, mirando cara atrás na Fiat. A pesar de que o condutor de taxi é hábil manexo, que foron detidos por tráfico, e o Fiat mantivo con nós, era moi preto de min. Nós diriximos ao longo do Corso Vittorio Emanuele para o Tíber, atravesou a Ponte Vittorio Emanuele e dirixiuse cara ao Vaticano. O coche negro aínda estaba detrás de nós. No comezo eu penso que de agochar o documento en un taxi nalgún lugar, pero, desde os axentes detrás de nós identificado o coche, este plan finalmente parecía moi arriscado. Así que continuou dirixíndose por Vía della forma de conciliación a Praza Pío XII. San Pedro apareceu diante de nós . Cando eu olhei para a praza con fonte grande no medio, eu de súpeto, tivo unha idea. Obviamente, era un saca-rolhas agora ou nunca.
  
  
  "Pare, condutor," el dixo rapidamente, e ao mesmo tempo mirou para atrás e viu que o Fiat non era máis que dous centenares de metros detrás de nós . Eu empurrou un paquete de liras na man do condutor, e levantou o seu espesor, cellas espesas.
  
  
  "Benissimo !", el chamou despois de min como eu deixei. "En bocca al lupo!"
  
  
  Pero entón eu entender que eu precisaba de moito máis que o meu ego bos desexos.
  
  
  O seu paso colleu-a, cando ela mirou rapidamente sobre o seu ombreiro de novo, ela viu que o Fiat tiña parado no outro lado da praza . Había dous homes no banco de diante, os seus rostros invisible na tarde de sol. Ih a aparente indecisión estimulado me . Eu sabía que se eu puidese entrar na Basílica do museo , eu tería unha oportunidade para estar lonxe deles entre as multitudes de turistas.
  
  
  Entón eu peguei o meu ritmo de novo e apresurouse a través da columnata, mimmo do enorme Xemelgos columnas para os museos máis alá. El mirou cara atrás de novo. Ambos os homes teñen que saír, circulou o sinistro-mirando coche negro, e seguiu-me.
  
  
  De súpeto, el apuntou para a dereita, abaixo as sombras dos dous primeiros museos, e camiñou cara a unha terceira, escuro edificio. Había uniformados gardas na entrada. El camiñou por eles sen mirar atrás e entrou nunha sala onde os turistas foron enchendo as tendas de souvenirs. "Maldito o xastre," el murmurou, estes rapaces tiveron máis nítidas que tiña pensado.
  
  
  En torno a eles, Odin era xa de entrar na sala, como el subiu as escaleiras de dous a un tempo. Eu tiña tempo para entender o preocupado ego expresión na angular, esculpido rostro. El foi un muscular home con cabelo escuro, vestida cun indefinido soltas traxe gris. E el foi, probablemente, o KGB.
  
  
  Na parte superior da escaleira, onde dela, ofegante, mirou ao redor dela, viu que eu estaba na galería da Biblioteca do Vaticano. Foi un longo, estreito espazo flanqueado por vidrieiras de vidro que contén agasallos para Papas Pío IX, Leo XII, e Pío X. foi un verdadeiro tesouro de xoias cetro, prata figuriñas, e sorprendentemente fermoso esculpidas copas de ouro e obxectos relixiosos; antigos vasos estaba no chan, e entre os expositores . Á esquerda da galería, ela viu o muro exterior de fronte para o patio onde ela tiña correr uns segundos antes .
  
  
  O seu cuarto foi dixitalizado e Stahl buscou un lugar posible para comer o documento. Era demasiado arriscado para manter o ego para si mesmo, e el sabía que, con algunha sorte, o KGB nunca sería capaz de atopar o ego, se eu me escondín-lo no lugar seguro.
  
  
  Os funcionarios uniformados trasladouse a través de corredores en cada lado da galería. Ela podía escoitar o renxer das táboas como o persoal de mantemento ritmo de volta e cara atrás . Entón eu vou tomar un puñado de miñas propias accións máis o sons abafados de pasos, para que non pode ver o que eu estou facendo. El tirou do peto unha cigarreira de prata. Un de cabelos escuros KGB axente pode aparecer en calquera momento. El rapidamente empurrou o papel dobrado na súa man dereita e empurrou o cigarro caso de volta no seu gibão de peto. Odín Poe dos asistentes estaba asubiando. Eu parei e finxiu para admirar os cubertos sobre unha das vitrinas, observando o atendente constantemente ata que estaba fóra de vista. Entón el empurrou o documento en un Etrusca vaso que se sentou en unha fiestra ao final da galería. Eu tiña que dobrar o papel polo medio de novo para obtelo a través do pescozo estreito.
  
  
  El tiña acaba de ir a outro amosar caso cando o ruso, apareceu na porta. El veu rapidamente, me viu de pé, e máis lento. Tamén parou diante da pantalla caso, e examinou o contido.
  
  
  Eu estaba seguro de que ninguén tiña visto-me poñer o documento no vaso. Esperando para ollar como un turista común, pasou máis uns minutos mirando ao redor da exposición. Entón, el camiñou lentamente a través dos cuartos e volveu o aval do atendente na porta. Cando estaba no corredor, o seu pai foi ata a fiestra e mirou para fóra para o patio. Ela, viu que na entrada para o edificio estaba esperando para o inicio da segunda ruso .
  
  
  Eu seguín adiante. Entón, eles pensaban que me tiña preso. Pero se eles pensaban así, eles non teñen o papel aínda. Este documento foi máis ben gardado en Suíza seguro. O meu portador foi condenada a retrasar ego viaxes por vinte e catro horas, se eu non aparecer, entón iso é bo, tamén. Agora todo o que eu tiña que facer era estar lonxe destes dous Rusos vivo.
  
  
  Eu fun para abaixo as escaleiras para o primeiro andar do edificio, onde podo atopar un corredor con varios aseos. Alá foi o principal corredor con un pequeno vestíbulo de liderado para o servizo de entrada. El foi para ambas as extremidades da curto lobby, virou a esquina,e esperou. Case inmediatamente, un oficial de seguridade veu correndo de volta da esquina, probablemente a pensar que eu, desapareceu a través do servizo de entrada .
  
  
  Cando el lle deu de distancia, Stahl estendeu a man, agarrou ego, e presionado-la a xemer. O seu ego pode matar a ela, pero el non ten que. Eu aínda tiña que eliminar o documento de seguridade, e mentres eu estaba facendo iso, el non ten que a policía para investigar o asasinato. "Vostede está atrasado," eu mentín, presionando o meu ego para xemido. "O documento foi a Washington."
  
  
  A súa foi alcanzado polo seu ego puño na vida. El inclinouse, o que doe. O seu ego bateu-lle no pescozo e el caeu de xeonllos. Como eu estaba a piques de executar para lonxe del, el de súpeto agarrou miñas pernas e me tirou cara a el.
  
  
  El resmungar. 'Vostede está mentindo!'
  
  
  Chegou o meu rostro e perdín o meu ollo dereito por uns milímetros. Ego á man deixou e bateu o puño en Ego carnuda rostro. El gritou e caeu contra a parede. Eu me levantei, e como estaba a piques de chegar , eu bateu o seu ego na cara de novo. Gol-ego foi xogado fóra do camiño polo impacto. Cando el bateu na parede, os seus dedos bateu no seu ego diafragma. Aire correron para fóra a través do ego dos seus pulmóns, e el caeu de novo. O seu ego patada na cara del. El estaba inconsciente.
  
  
  Estaba claro que ninguén no corredor principal tiña oído falar da loita. Eu fun para o servizo de entrada e atopou a porta pechada, como eu esperaba. Pero eu non creo que eu podería ter pasado a outros oficial mimmo na entrada principal . A súa voz colleu a súa especial bloqueo escoller, aínda que non estaba seguro de se ía traballar con un gran vello de bloqueo. Foi xulgado por varios minutos, sempre coa esperanza de que o servizo de persoal non ía aparecer. Finalmente, o bloqueo abriu-a.
  
  
  Detrás del, eu oín o seu xemer como un oficial de seguridade. El veu para os seus sentidos. El virou a pomo e abriu a porta. Soleado Brylev entrou na sala . El saíu para o pequeno aparcadoiro detrás do edificio e camiñou ata o recuncho onde un taxi estaba esperando. O condutor estaba cochilando ao volante. El se inclinou e balance Ego ombreiro.
  
  
  "Eu quero ir para o Hotel Della Lunetta," eu dixo.
  
  
  "Mi si vivir dade piedi", respondeu el ; se só o seu hotel só ía dar un paseo.
  
  
  Ela foi entregou un paquete de liras pola Emu e sentou-se en un taxi, mentres el recolleu o diñeiro. Cando rematou, el riu.
  
  
  "Agora, rapidamente."
  
  
  "O seu, súa, signoria."
  
  
  El comezou a motor, desprazouse engrenaxes, e nos diriximos á entrada principal, mimmo turistas e un garda de seguridade. El colleu un xornal a partir do asento do condutor e que ocupou na fronte do seu rostro como chegamos ata a entrada. A medida que pasou o mimmo, foi mirou sobre o bordo a un axente da KGB, un home máis curto que o seu ego compañeiro. El mirou brevemente as taxas, a continuación, virou-se e mirou para dentro do edificio, como se esperaba para ver o seu compañeiro .
  
  
  Como nós diriximos a través Praza de San Pedro do río, puxo o xornal e relaxado. O documento estaba seguro - ata algúns furón. Agora eu tiña que atopar unha forma de obter o meu ego de volta antes de que o correo deixou o día seguinte.
  
  
  
  
  
  Capítulo 3
  
  
  
  ;
  
  
  Eu non era capaz de poñerse en contacto o transporte ata o día seguinte, pero que non era necesario. Como para o documento , os museos do Vaticano foron pechadas media hora despois de que el deixou para embalaxe, e non aberto ata a mañá seguinte. Entón, despois de un relaxante comida, el foi trasladado a un terceiro hotel no caso de que o KGB mirou tras o comezo da segunda. Despois do xantar, eu fun a un pequeno bar, ordenou un cinzano, e tivo un lento ego beber . Ocorreu-me que, se Hawke tiña coñecido, onde os documentos estaban na sala, el podería ter sido feliz co que eu tiña feito con eles, e que eu xa descubrín unha forma de obter o documento de volta. Eu fun á farmacia e comprou un extra-longo par de médico pinzas. Na mañá seguinte, eu vou ir á galería con pinzas baixo a miña chaqueta, e se ninguén está por preto, eu vou mergullo a pinza en un Etrusca vaso e retirar o papel. Eu vou chegar cedo así como o museo abre , de xeito que non haberá moitos turistas.
  
  
  Eu tiña só traballou para fóra os meus plans cando unha nena veu e sentou-se na miña mesa. Eu asistir-la, mentres eu aínda estaba a pensar sobre o Vaticano. Ela era, obviamente, unha prostituta: fina, con fina cabelo negro e moita maquillaxe. Ela estaba usando un barato listrado camisola e unha saia que apenas cuberto a súa coxas máis. "Ei, Johnny. Vostede é un Americano, non é?
  
  
  'Si'.
  
  
  "No humor para un pouco de diversión, hein?"
  
  
  "Non esta noite."
  
  
  Eu non teño nada contra prostitutas. Só a maioría da xente en torno a eles parecen emocionalmente desfigurado, e eu como unha muller para ser saudable, non só o corpo, pero en mente.
  
  
  Ela insistiu. "Está seguro, Johnny?"
  
  
  "Si", dixo. 'O seu seguro.'
  
  
  "Ei, eu sei quen é vostede," ela dixo de súpeto. "Vostede é un Americano cop."
  
  
  O seu ollar fixo no Nah. "O que fai pensar iso?"
  
  
  "Por suposto! Policía! Podo deixala ver iso?" Vostede traballa con Romana policía ?
  
  
  "Eu non son un coppi," eu dixo.
  
  
  Ela me deu un duro sorriso. "Ola, Johnny," ela dixo, " hai alguén que quere atopar. Ola, Gina! Favoriska ! Antes de que eu puidese protestar, ela gritou para a nena que tiña acaba de chegar ata nós e estaba hesitante pola materia, mirando-me na cara. Este non ollar como unha prostituta. E ela era moi fermosa.
  
  
  "Si encodi!" fina rapaza dixo a rapaza fermosa, batendo na terceira materia. Entón ela inclinouse cara adiante e dixo nun ton confidencial: "Gina, ela fala ben galego. Hey gusta Americanos. Quere falar con ela, non é?"
  
  
  Gina intentou obxecto para o delgado rapaza invitación, pero finalmente se permitiu ser persuadidos para sentir.
  
  
  "Gina é bonita, non é ela?", dixo delgado orgullo.
  
  
  "O que un diabolo!", dixo Gina, e comezou a se erguer.
  
  
  Pracer en coñece-lo, Gina, " eu dixo. 'O meu nome é Nick. Por favor, sentir-se con nós."
  
  
  Ela dubidou por un momento, entón se inclinou cara atrás timidamente. Nah tiña a fermosa características e pelo castaño claro do norte de veciños de Milán e Vicenza. Nah o cabelo era longo e groso, con lixeiras estrías. Os seus ollos eran de marrón, a súa boca era grande e sensual, e baixo a súa equipado blusa e saia curta, a súa figura foi máis refinado.
  
  
  "Gina ten un primo en América," a outra rapaza dixo, ignorando Gina de indignación. "Pero ela fala Americano, mellor que ela. Ela vai dicir a vostede. Entón ela levantouse e esquerda, primeiro con unha piscadela para min.
  
  
  "O que significa isto?"
  
  
  Gina conseguiu un sorriso. "Rosa gusta de me presentar a homes. Ela pensa que eu estou solitario.
  
  
  "E iso é vostede?"
  
  
  Ela lanzou-me unha mirada rápido, a continuación, evitar a miña mirada. Todo o mundo queda solitario ás veces, non eles?
  
  
  "Si", admitiu, lembrando que foi, en definitiva, na miña liña de traballo. "Vostede traballa aquí, Gina?"
  
  
  Ela é unha camareira, unha ama de casa, se quere chamar a ela que. Pero eu non durmir cos homes no traballo." Ela decidiu sobre as últimas palabras lentamente e de forma decisiva. Eu non entrar en moito detalle. O seu amigo Rosa pensa que eu estou un conversor de cop, pero é realmente ningún dos meus negocios.
  
  
  "Eu non me importa se foi o seu traballo.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Podo obter-lle algo?"
  
  
  Ela me mirou nos ollos. "Eu adoro, Nick," ela dixo, " pero como eu dixo, eu non son unha prostituta."
  
  
  Eu sorrir para ela. [Eu pensaba así. O que quere beber?"
  
  
  El acenou para o camareiro, e ela ordenou un aperitivo. Nós falamos por un tempo. El dixo a ela que el foi un Americano oficial que visitou a embaixada en Rime.
  
  
  "Onde está vostede en América?" Gina, preguntou.
  
  
  "En Torno A Nova York."
  
  
  "Eu sempre quero ir alí. Sobriña Rosa estaba falando sobre a vida en Nova York. Ela altamente valores cafeterías e restaurantes. Son realmente tan bo como ela di que son?
  
  
  Eu esperei para ela por un tempo. "Ah," eu dixo, " eles son bos na súa propia maneira. Canto tempo ten sido a traballar neste bar, Gina?"
  
  
  "Non é tan longo. Eu dificilmente pode pagar o aluguer". Ela baixou os ollos. "Eu vou ir a casa en breve," ela dixo timidamente. "Non hai ningún traballo aquí hoxe, e eles non precisan. Pode vir para tomar unha bebida con min, se quere." Por que non, eu penso. "Eu adoro," eu dixo.
  
  
  Eu chamou un taxi e fomos para Gina cuarto. Era unha sala no tellado dunha casa antiga en Vía delle Quattro Fontane. Comezamos no cuarto andar, e como nós exhalado para o inicio da segunda aterraxe, o seu pai se inclinou e bicou suavemente. Os seus beizos eran suave, quente e suave .
  
  
  Na sala, nós falamos mentres beber viño. Gina falou sobre o tempo cando ela era a amante de un poderoso xefe Romano submundo, un certo Giovanni Farrelli. El comezou como unha simple ladrón e, a continuación, fixo millóns en inmobles fraude. Segundo ela, el tratou mal.
  
  
  "Pero iso é o pasado. Agora eu ficar lonxe de homes como Giovanni. Eu estar no meu pé e gañar cartos honesta ."
  
  
  A miña presión arterial subiu a visión do seu sorriso. Ela mirou para min por un momento, a continuación, levantouse e virou a chave de luz, de xeito que só os santos en torno a durmir fiestra ía entrar na sala . Ela a roupa sen dicir nada. O seu cabelo louro caeu sobre os seus ombreiros, e o seu total seos suplicou para ser tocado. Eu puxei o seu corpo quente para min, e ela derreteu en min como a miña mans suavemente correu sobre a súa pel aveludada. Os seus beizos, quentes de súpeto, descubriu a mina, e as nosas bocas abríronse no mutuo explotación. O corpo estaba xogando na era áxil e suave, como unha dezaseis anos de idade.
  
  
  "Me leve, Nick," ela murmurou no meu oído.
  
  
  Eu a roupa dela, e ela viu a Luger . "Entón, vostede é un policía."
  
  
  "Eu lle dixen a verdade," eu dixo. Ee abrazou a esta e ela esqueceu sobre a arma.
  
  
  "A cama", ela murmurou. "Leve-me para a cama."
  
  
  Eu fixen iso. Como eu estaba ao seu lado, as miñas mans acariciar o seu corpo ata que ela se separaron o seu longo, delgado coxas e el correu a súa man sobre o aveludado dentro.
  
  
  "Va benissime!", ela murmurou.
  
  
  Deixe a súa man subir máis alto.
  
  
  "Veña", ela respirou.
  
  
  El a bicou completa seos, e ela prendeu a respiración. "Basta", ela chamou. "Isto é o suficiente. Agora. Eu quero que agora."
  
  
  Ela lentamente penetrou nah. Rouco berros xurdiu en torno a súa gorxa. O seu corpo contorcida con paixón, e eu foi estimulado por un forte e esmagadora física desexo. Eu sentín a súa mollado coxas pechar en torno a min, e o son da súa asubiando, ofegante berros resoaron nos meus oídos. Ela risco miñas mans con ela uñas, puxo os brazos arredor do meu pescozo e ombreiros, e tirou-me para abaixo, case frenético para rematar o que comezara.
  
  
  Entón veu o momento en que cada pensamento, cada forza de vontade, tiña ido aínda. "Máis, máis, Nick!", ela ofegou. Os meus beizos enrolado en un sorriso que xa estaba medio sarcástico, a metade comprensión. Ela me abrazou máis axustado, máis posesivos, e os seus cadros comezou a balance como ela perdeu o control. Unha última convulsiva tremor, e reunímonos para decidir o que facer, ela xemeu furiosamente, unha canción de saudade, e aparentemente interminable de pracer.
  
  
  
  
  Cando acordei pola mañá, houbo un momento de pánico; o primeiro flashes de medo mentres eu miraba para o descoñecido arredores. Próximo a min, un corpo quente, murmurou suavemente. El mirou para arriba e riu cando viu Gina é a forma de durmir. O seu cabelo estaba confuso sobre a almofada , un acobreado de halo na súa roupa interior branca. Con moito coidado, ela esvarou para lonxe Nah ata a súa man caeu do meu peito. Ela axitou por un momento , a continuación, a súa respiración tornouse aínda novo, e ela caeu nun sono profundo.
  
  
  En silencio, para non espertar-la e deixe-me preguntar-lle onde eu ía, eu saín da cama e se reuniron ata as miñas roupas. Quedei sorprendido que eu non ir de volta para o hotel e pasou toda a noite con Gina nos meus brazos. Pero non había nada de valor no meu cuarto de hotel, porque un Etrusca vaso na Biblioteca do Vaticano aínda realizou un precioso documento que contén o seu segredo mortal. Pero agora que eu tiña conseguiu manter o documento fóra das mans do KGB, eu tiña que chegar de volta, e pronto como sexa posible. Cando el estaba vestida, que alisado dedos a través do seu cabelo, tomou outro ollar para a cama coa súa amarrotada, húmido follas e o don de Gina é fermosa moza corpo, e foi para a porta.
  
  
  El non ía mente desperta a ela como el sabía que ela non mente . Pero el foi o meu verdadeiro amor, e as mulleres praceres nunca debería ter realizadas me de volta a partir de un traballo que precisaba para ser completado. Ela deu Nah unha última namorado ollar. Ela non dixo nada; os seus seos se levantou e caeu con cada respiración . El escorregou para fóra da sala e pechou a porta suavemente detrás del .
  
  
  Foi tempo para poñer todos os pensamentos de Gina fóra da miña cabeza. Eu tiña que centrarse en extraer o documento, quedando sen atraer a atención. Se eu fose capturados accidentalmente intentando devolver o documento, non sería , para dicir o mínimo, complicacións graves. En primeiro lugar, a peor cousa que pode ocorrer a axentes-outras que a morte, por suposto-é para atraer a atención do público. A posibilidade de que o meu camuflaxe amosando a través era abondo arriscado, pero se eu foi descuberto tentando incorporarse o papel, o documento ía ser revisados e analizados por calquera italiano policía que podería ver o ego. Mesmo se finalmente podo convencer as autoridades que o documento pertence ao goberno de estados unidos, o segredo deixará de ser un segredo tan axiña como sexa posible. El estaba seguro de que non todos italiano policías estarían dispostos a vender como un top-secret documento para alguén con un gran paquete de liras nas súas mans.
  
  
  E se dixo que os Rusos onde o documento foi na sala, eles intentaron chegar a el antes de que eu fixen. Extractos do documento sobre a Etrusca vaso son agora o meu obxectivo principal. Todo o máis foi sen importancia . Afortunadamente, eu espertei cedo para estar na Biblioteca do Vaticano, cando se abriu.
  
  
  Eu estaba en Piazzale XII, na entrada para o cidade do Vaticano, cando vin unha gran multitude reunida na praza diante de min, Praza de San Pedro. Este non era inusual. O papa moitas veces aparece na terraza do seu palacio para bendicir os fieis e peregrinos de pé na praza. Pero esta mañá, multitude de turistas e Romanos parecía maior que o habitual.
  
  
  Eu tiña que facer o meu camiño a través da multitude, murmurando as miñas desculpas a cada paso. Cabezas foron creados para as fiestras do Palacio Papal, e como o seu marido achegouse á beira da multitude densa, houbo un grito, seguido por un estraño e case ameazante silencio que participou o público. El ficou inmóbil e mirou cara arriba, como o vestida de branco figura do Papa Paulo VI fíxose evidente.
  
  
  El levantou as mans bendición. Pero el tiña só comezou a bendición cando un forte impacto dividir o ceo como un trono. No comezo eu penso que era un coche silenciador.
  
  
  Desafortunadamente, foi moito máis grave.
  
  
  Unha fracción de segundo despois, o vidro roto caeu para abaixo sobre o Papa como a gran mancha de vidro da xanela do ego terraza dobres con un accidente. Alguén na multitude de abaixo da terraza comezou a berrar, e o Papa desapareceu da vista, como máis vaso caeu no medio da multitude de persoas na praza.
  
  
  Os berros eran eco por outros como a multitude quedou pánico-golpeado. El mirou en todas as direccións para ver onde o tiro foi vindo; o tiro debe ser destinadas a meu Pai e a falta del por algúns centímetros .
  
  
  "É Papa!", un estridente italiano voz berrou.
  
  
  "Eles están tentando matar o ego! outro gritou.
  
  
  A xente correu á entrada do Vaticano, e o ruído da ih en pánico voces subiu no aire como un xemido da súa tristeza e desesperación. Fragmentos de vidro aínda caeu na praza, pero o principal parte da multitude correu para as portas e non caer baixo a cidade de estilhaços.
  
  
  El mirou unha vez máis na terraza, e en que momento dúas figuras nos bares fixo visible. Eles se inclinou para axudar Papski arriba. De onde el mantivo-lo, el podía ver que era, ao parecer, ileso.
  
  
  Detrás de min, había outro ruxido en torno a multitude. El mirou por riba do ombreiro e vin un negro longo coche en alta velocidade lonxe da praza. Foi só unha coincidencia, eu me preguntaba , ou fixo o coche ten algo que ver co que eu tiña acaba de asistir?
  
  
  Eu non sei por que, de súpeto, ela mirou na dirección do Vaticano museos e bibliotecas, onde foi tomada. Pero cando eu olhei para el, eu vin un helicóptero descendente e desaparecendo detrás dun edificio. Claramente mirou como un Americano helicóptero militar Skyhook.
  
  
  Eu non teño que pensar sobre iso, mesmo para un segundo.
  
  
  Como fixo o seu camiño a través da multitude, el entendeu que tiña que chegar á biblioteca como axiña como sexa posible. El empurrou a través da asustado persoas e camiñou desde a praza principal para o colonnaded museo. Cando o seu pai entrou no patio principal, Stahl Vidny estaba de volta en helicóptero. El lentamente baixou sincero sobre a Biblioteca do Vaticano. E, a continuación, ela, eu entender que algo estaba mal, moi mal.
  
  
  El comezou a correr, porque non ten unha segunda para perder. Dela, sentín a miña dólar pila batendo, e adrenalina subiu polas miñas veas como ela correu cara á entrada do museo . Pego o pánico da multitude densa, uniformados empregados case todos deixaron os seus postos diante do Pontificio biblioteca. Eles correron mimmo min, ih ollos conxelados con medo. Eu mirei cara atrás na terraza, onde o meu Pai tiña vir. A terraza estaba deserta, só os fragmentos de vidro permaneceu en silencio testemuñas para o que eu tiña acaba de ver.
  
  
  Obviamente, eles non saben o santo condición aínda, que non exactamente ser unha rabia, en pánico multitude. Os gardas estaban correndo cara atrás e cara adiante en todo o cadrado, como se a buscar pegadas. Pero eu sabía que eles non atopar nada , e eu tiña a certeza de que había máis para a loita e a confusión xeral do que foi superficial.
  
  
  Agora unha segunda negro brillante limousine entrou en ver. Ela baixou detrás un torno aos piares na biblioteca de entrada. O coche screeched a unha parada. Houbo un rango de intimidación, e dous ombreiros anchos, graxa homes saltaron fóra de todo o coche e invadiron o edificio. Ao mesmo tempo, a escotilla no fondo do helicóptero abriu, e ela foi pego en unha serie de movementos no plano.
  
  
  Unha figura sombría, estaba sentado detrás do volante do limusine. O rostro do home era imposible para ver como o coche deu unha guinada para adiante e voou pasado min. El apertou os ollos e tentou escribir o número da tarxeta. Pero aínda que o coche parou, vostede aínda ten que ter un raio-X ollo para ver os números. O rexistro foi cuberto con un duro negro opaco cuberta de pano.
  
  
  Cando o coche estaba fóra de vista, el seguiu adiante. Eu non podía entrar na biblioteca, mentres que o coche estaba fronte a el, pero agora que estaba acelerando para lonxe, eu foi para a entrada da papal monumento e mirou para dentro. Algúns funcionarios nerviosamente falamos sobre o que acontecera.
  
  
  Pero os dous forte construído homes que tiña só pulou arredor do coche estaban lonxe de ser visto. E ninguén en todo o animado ih persoal do museo parecía previo aviso. Quizais eles non vira os homes a realizar na biblioteca, pero que tiña visto ela. Cando se achegou a escaleira que conduce á galería, dous tiros tocou para fóra. Ela tiña unha moi sofisticado balística curso MACHADO , e eu non tiña problema de determinar que os tiros foron chegando a través de galerías onde un top-secret debuxo tiña escondido o seu.
  
  
  Ela, correu ata as escaleiras para tres dis, Luger na man, dedo no gatillo. Cando finalmente chegou o primeiro andar, meus peores sospeitas foron confirmadas. O uniformados servo que tiña decidiu permanecer no seu posto non tiña deixou, con todo, agora deitado nunha gran piscina de sangue para o día. Eu non teño que dobrar sobre el para ver que estaba morto.
  
  
  Demasiado tarde, el viu o maciza tallada carballo portas da galería de pechar dende o interior. Eu corrín alí, pero non rápido o suficiente. Aínda que foi usado por Wilhelmina, sería imposible para evitar que as portas do batendo pechada.
  
  
  Eu oín o clic de chave na pechadura. El tirou o gatillo e a madeira de todo o bloqueo dividida aberto. Pero o gawker rompeu a metade do grosa porta de madeira. A continuación, el escoitou outro baque e entender que o mesmo estaba a suceder no outro lado do longo corredor. A galería estaba pechada por dentro con tal eficacia que quedou claro que a operación - calquera cousa que poida implicar que - tiña foi realizado coa debida cualificación e preparación.
  
  
  Eu olhei ao redor incontrolado para ver se era posible entrar a galería. Eu oín abafado voces detrás de min. Eu non tomar calquera máis posibilidades con ela. El virou-se como tres turistas que viñeron á volta da esquina. Un deles, un vermello-afrontou muller en un vestido brillante, mirou para o Luger e gritou.
  
  
  O seu berro estimulado me para a acción. El foi para a liña de fiestras preto da pechado galería portas. El abriu a traba, aberto a todo o windows, e se inclinou cara adiante para ollar para fóra para o patio. Preto de trinta metros do helicóptero, unha cesta de metal máis de tres metros de diámetro e altura, conectado a un cable de aceiro de espesor, caeu . Un home estaba agochado dentro da cesta, e eu notei que a cesta estaba feita de blindados aceiro , mesmo metal que cubriu o fondo do helicóptero.
  
  
  Era agora claro que o que el tiña difícil de adiviñar que era certo. O ataque ao Papa foi un diversionary táctica para distraer a atención do verdadeiro crime que foi actualmente está a ser cometido. Eles os que estaban detrás desta nunca tivo a intención de matar o Papa. Este ataque foi realizado para causar o pánico e a confusión xeral. O verdadeiro obxectivo era a obtención de ouro e prata tesouros da Galería de Po de Biblioteca do Vaticano, o moi galería onde que dane, insubstituíble segredo debuxo tiña escondido o seu.
  
  
  Os berros de medo turística atraeu a atención de outros visitantes ao museo. El mirou cara atrás, e fixo sinal para eles, deixe - o camiño, el acenou para ela provocou a alarma dos confuso e asustada multitude. El foi de volta para a galería porta, dobrados para abaixo, e escoitou atentamente . Ela, oído o vidro rompe, e sospeitaba que as fiestras da galería foron rotos en, e logo ih preciosos tesouros foron roubados-agasallos de todos os reinante Europeo de reis, de valor inestimable artefactos pasou para abaixo para o papal de reis e eclesiástica príncipes . E entre eles estaba un documento que debería volver a ela-a calquera custo.
  
  
  En algún lugar no museo, unha alarma campá tocou. Pero ninguén foi capaz de poñer un punto para o máis brutal asalto na historia de Italia. Eu non podía deixar de admirar o enxeño do plan e a eficiencia e profesionalidade en que o crime foi cometido. Pero o documento que eu precisaba era un Etrusca vaso, invisible detrás do ben pechado portas da galería.
  
  
  "Chama o persoal de mantemento!" Eu berrei este para o mozo estudante de matemáticas en pé preto de min, e ego ampla ollos e boca traxectoria como el foi empurrado para abaixo as escaleiras por ego.
  
  
  "Si, señor", el dixo, a cámara ego danza no seu peito, como el fixo o seu camiño a través da animado turistas .
  
  
  "Diga-lles que Papal Galería está a ser roubado!" Ego chamado despois dela.
  
  
  Quizais foi o convincente son do meu equipo ou o feito de que eu falaba inglés, pero fose o que fose, o público se calmou. El apuntou-lles para o seguro pasamáns da escaleira. Mesmo a muller que xa tiña gritou cando viu a miña Luger se calmou e parecía estar a si mesma de novo.
  
  
  Os seus ollos se virou de volta para o Día. Un lascada, queimada árbore enriba do castelo marcou o camiño do meu primeiro tiro. Unha bala sería suficiente . Quizais o que cambiou coa segunda ou incluso terceiro tiro. Tomou coidado obxectivo e disparou tres tiros en liña.
  
  
  Todos xemía como balas pesados acadar-los. O metal de bloqueo rangeu en voz alta, e a través do fume e fragmentos de madeira, ela viu que o bloqueo fora máis ou menos forzado. Wilhelmina, unha vez máis demostrou o seu valor cando ela foi baleado mediante a pesada porta de novo. Detrás de min, outra muller gritou, e o medo turistas foi cegamente para abaixo as escaleiras para o lobby.Agora que eles non estaban máis en perigo, el recuou, levantou o pé, e xutou. Tae Ex Facer é un dos mellores técnicas de loita. Explotar, Vai Cha-Gi, día división. A segunda porta e o metal bloqueo voou fóra do marco de madeira e caeu no chan.
  
  
  A continuación, a porta abriuse e a súa inmensamente viu dous ben construído homes paso para fóra en torno a un negro limusine . Parecía que tiña pasou unhas horas atrás. Pero non máis de dez ou quince minutos pasaron desde o furón estaba con eles cando dous homes - ih compañeiros no helicóptero-explosión en museo.
  
  
  Eles foron recheo un precioso artefacto despois do outro en varias xa resaltado pesados bolsas de lona. O cesta de metal que tiña visto colgado diante da galería aberta fiestra e foi anexado á ampla peitoril de pedra por dous metal ganchos . O terceiro home cargado o liño bolsas para a cesta. Vidrieiras de vidro estaban rotas, e os pulido chan estaba cuberto con fragmentos de vidro .
  
  
  Así que eu rompe a porta e levou un rápido ollar para a escena, o ladrón máis próximo a min virou un revólver e apuntou para min. El chamou a dous dos seus compañeiros, e un deles caeu un saco de liño no chan e comezou a tiro de forma aleatoria.
  
  
  El baixou detrás batente do porto, como balas whizzed a través do aire. Eu oín o son de chumbo ricocheting en torno a min . As balas chocou contra o marco da porta e case me bateu na cabeza e no peito. El xurou baixo a súa respiración e levado de volta un pouco máis .
  
  
  Outro gawker whizzed pasado mimmo porta batente. El esperou un momento, a continuación, enfiou a cabeza volta da esquina e disparou. A galería desde pequeno para cubrir os tres homes. O home que disparou os primeiros tiros intentou esquivar. Pero Wilhelmina foi máis rápido, e ela foi atinxida por o seu primeiro destino con unha bala que alcanzou Ego esquerda antebrazo.
  
  
  Un berro sufocado escapou ego beizos. El xemía e caeu contra o roto amosar caso, o revólver caendo sobre os egos de coxo e inútil dedos. Os meus ollos caeron sobre o segundo home só como el me deu un tiro.
  
  
  Este non ía desistir tan facilmente como ego sobre o outro. El arrastrou o seu saco pesado para a xanela aberta, " eu quero poñer o tesouro nunha cesta de metal." A súa Luger tirou o gatillo, falta a súa coxa esquerda por un centímetro, e Eles conseguiron pasar a bolsa para o terceiro home, que aínda estaba de pé xunto á xanela aberta.
  
  
  Detrás deles foi unha pantalla de cristal caso, no outro extremo da sala. O día antes, un Etrusca vaso fora colocado á beira esta exhibición caso. Pero agora que vin, a miña boca estaba seco. Non houbo vaso.
  
  
  Os problemas son grandes problemas. Se os ladróns non están parados e os vasos non son devoltos, as consecuencias van ser imprevisible. Eu non penso moito sobre a situación, pero eu foi para a galería de tiro. El tivo como obxectivo ferido o home, e tiro a uem unha segunda vez na coxa dereita. El foi nocauteado, deixando só dous egos dos seus compañeiros de equipo.
  
  
  O home que ela tiña visto a descender para a cesta de metal subiu de volta, e de onde ela estaba de pé, ela podía ver as copas de dous completa bolsas de liño. O home de cabelos escuros, que axudara a eles estaba listo para saír. A galería estaba practicamente baleiro, desposuído dos seus preciosos tesouros. Cando o home volveu lume, eu caeu ao chan. Balas whizzed ameaçadoramente dereito sobre a miña cabeza. Pero eu mantiven de tiro, e madeira e vidro roto todos en torno de min. Eu me sentín fragmentos de vidro caer nas miñas coxas e no peito.
  
  
  Se ela non fora morto por outros dous homes, se ela non tiña chegado o documento de volta no Etrusco vaso, Hawke nunca tería me perdoado, para dicir o mínimo.
  
  
  "Caita sombreiro!" o home no fiestra, berrou, pedindo o seu compañeiro de présa. El preso me para abaixo cos seus tiros como o ferido home cambaleando para a fiestra, deixando un rastro de sangue no chan. Un momento despois, os dous homes estaban en unha cesta de metal co seu compañeiro .
  
  
  El saltou cara arriba e disparou dúas veces máis, como a cesta disparou cara aberta embigo de paira helicóptero. Pero cando o seu marido foi para a fiestra e disparou de novo, ollando para fóra, a cesta con xente xa desapareceu dentro da cantarolando coche.
  
  
  A armadura panel tirou de volta no lugar, e a miña última gawker saltou para fóra do metal. O seu maldito como varios traballadores do museo e unha ducia de policías irrompeu no patio sincero baixo de min. Eles dispararon sobre o helicóptero, pero sen éxito.
  
  
  Parecía imposible para deter os ladróns. Eu corría para fóra da fiestra, e no corredor, ignorando as ruínas detrás de min - as ruínas que ata recentemente realizou o museo máis valiosos tesouros. Algúns curiosos turistas á procura de diversión - e que ten que - aínda estaban amontoados na parte superior das escaleiras. Un deles, un home gordo en bermuda, shorts, tiña prismáticos ao redor do seu pescozo.
  
  
  "Dáme a súa prismáticos," eu dixo.
  
  
  El mirou para min e bufou. 'Ir ao inferno.'
  
  
  El foi inmediatamente destinadas a el por unha luger. "Prismáticos," repetir-lo. "E, sinceramente, agora."
  
  
  De súpeto, el estaba con medo. El me entregou o binóculo, tremor dedos nerviosamente. El arrebatado o binóculo en ego mans, foi de volta para a fiestra e ten como obxectivo o binóculo en helicóptero.
  
  
  O alçapão no chan estaba agora completamente pechado, protexer os pasaxeiros e os tesouros do Vaticano colección , así como o documento, que tiña por desgraza oculta-lo en un Etrusca vaso. O helicóptero comezou a despegar e desviar o museo. Foi visto a través de prismáticos en helicóptero, pero nen tiña identificación de símbolos para identificar os propietarios. Ela entón fixo prismáticos a través da ventá na parte esquerda do helicóptero e colleu cara atrás que a xanela. Era un rostro que fixo o cabelo na parte de atrás do meu pescozo stand up. Incrible, eu penso, aínda mirando para o perfil de home que eu tiña visto tantas veces antes .
  
  
  Eu non estaba enganado por nós nos meus ollos, nos que o espectador. Eu tiña que crer o que eu vin. Foi un cranio - como a cara, baleira, pergamiño-como a pel grosa e cera. O home ollos estaban vicioso serpe-como clusters con fina, carbón negro alumnos en conxunto unha cor amarelada, de coiro cara. Unha ampla boca con beizos finos enrolado en un cranio sorriso. Foi o perfil eu continúe ollando para: dun lado do seu rostro, pertencentes a máis depravado e monstruoso matemáticas importante que eu xa coñecín. Eu penso que eu teño librar del para sempre o día en que mergullou en Niagara Falls.
  
  
  Ao parecer, el sobreviviu a caída. Judas aínda estaba vivo.
  
  
  O helicóptero despegou rapidamente, desviouse de novo, e desapareceu un momento máis tarde.
  
  
  El foi de volta para a galería e mirou arredor da sala. Só algúns casos de exposición permaneceu intocada, sen dúbida, porque ih contidos non eran preciosos suficiente. Parece que os ladróns sabía exactamente o que eles querían, antes de entrar na sala .
  
  
  El preguntou a ela de novo para o Etrusco vaso, coa esperanza desesperadamente que tiña simplemente ser movido ou dobres . Pero o vaso non estaba alí, e non había fragmentos de vidro para indicar que fora destruído durante o roubo. Con todo, el sabía que o vaso non teñen un importante valor de mercado. Era algo que paga a pena só para coleccionistas. Sergey iluminada para min. Judas, o home que tiña tanto tempo interferiu co MACHADO traballo , tivo un interese especial no antigo italiano artefactos. Eu non tiña dúbida de que os meus ollos tiña visto todo correctamente. Judas aínda estaba vivo. E el tirou o máis esforzo heist do noso tempo . E el tiña un Etrusca vaso, porque el especificamente instruíu os seus homes para leva-lo tamén.
  
  
  Ela se encolleu como el imaxinou ego alegría de descubrir a sorpresa escondidos no vaso. Foi unha desagradable pensamento.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  "Incrible!", berrou Falcón, camiñando furiosamente en fronte da mesa de mogno na súa temporal París, sede na Rue de Fleur. El me deu un ollar azedo e camiñou cara a fóra no seu traxe de tweed. Ego cabelo gris foi desgrenhado, e estaba mastigando vigor sobre unha fina borrado puro que saltou suavemente entre ego dentes.
  
  
  "Eu sinto moito", dixo.
  
  
  "Non sería tan difícil tarefa, Nick," el dixo bruscamente. "Vostede tiña que dane documento nas súas mans. E, a continuación,... Ben, eu nunca oín unha historia estraña, como o que só me dixo.
  
  
  'Eu non teñen unha opción. Eu debería ter feito isto. Era só un estúpido coincidencia que
  
  
  "Vostede sabe que eu debería responder por iso?" Falcón me interrompeu. "Foi unha operación conxunta, lembra? Hai xente en intelixencia militar. Eu teño que este informe ao Pentágono e ... Deus, tes algunha idea de como o presidente vai reaccionar a iso? Cando eu colgar o teléfono, a continuación, falar con el, eu non vou ser capaz de durmir na miña orella dereita por unha semana enteira."
  
  
  "Mira," eu dixo, irritado, " se quere privar-me do meu asignación ..."
  
  
  Falcón mirou para min por un segundo, como se el tivese me visto sentado alí por primeira vez. Os seus egos traxectoria. O choque do mal tempo no Mar de Barents parecía abatido. Deus, Nick, el dixo, non me importa. Eu non podo culpar todos vós, sei que. Aínda que moitas persoas van tentar facelo. Se non o é, polo menos, algunha culpa, eu vou continuar a compartir-lo. Vostede sabe, había unha morea de insatisfacción co feito de que o presidente lle atribúe esta posición a MACHADO . Eu aposto que vai ir sobre os nosos pescozos .
  
  
  "Eu non sei o que máis eu podería ter feito para ela," eu dixo. "Quizais... eu sería como un xeito de facelo dun xeito diferente.
  
  
  Lixo. Se este roubo non tiña aconteceu esta mañá, que sería xa de facer un gran heroe. Para ser honesto, era moi intelixente do que para ocultar o documento en este vaso .
  
  
  El sorriu levemente. "Como é bo de ti para dicir iso. Eu teño que admitir, eu penso para min mesmo."
  
  
  Pero entende, por suposto, que é inútil para convencer a ninguén de iso", dixo aceda. "Estamos en crise ata que volvemos a este documento. By the way, como obter en torno a este museo despois de que o helicóptero desapareceu?
  
  
  "El foi posto ao servizo entrada, así como de non ser pego polos gardas de seguridade na construción.
  
  
  Pero no camiño ata alí, el foi alcanzado por Odin en un corredor no primeiro andar, onde a ventá estaba aberta que só suplicou para ser usado. Ela, saltou por exemplo, cinco pés, un voto, e que é el.
  
  
  "Hmm," Falcón rosmou. "Ben, polo menos que non sexa pego. Está seguro que viu Xudas?"
  
  
  "Se non é el, que debe ser o seu irmán xemelgo," eu dixo. "O rostro parecía idénticos. Falcón sacudiu a cabeza. El tirou un iso rta puro, andaba a materia, e sentou-se. "Judas aínda está vivo ... Nós non atopar Ego corpo cando el caeu en a fervenza. Por iso é posible ."
  
  
  "Eu estaba a pensar sobre esta arte roubo," eu dixo. "No estilo, que se asemella a unha serie de outras arte furtos cometidos en Italia ao longo dos últimos anos. Eu me pregunta se Xudas foi o cerebro detrás de todos estes roubos.
  
  
  "Eu creo", Falcón, dixo, " que se esta serie de roubos é Xudas está facendo, eu aposto que hai outros motivos que a ganancia financeiro. "Quizais. Pero agora, eu estou máis preocupado sobre o documento de Judas ' grandes plans. El sempre vai atopar un ego neste vaso, e menos que vai facer é vendelo para os Rusos ou Chinés todo o mundo para o seu odio de Occidente.
  
  
  Falcón parecía moi pequeno e moi canso en materia de coiro detrás da mesa. Iso me incomodou que eu estaba sobrecargar o meu ego con estas preocupacións.
  
  
  "Se os outros copia deste detonador, Nick," el dixo suavemente, " que podería estar en serios problemas. Non entrarei en detalles cando eu che dei esta asignación porque non necesita de tales información para comezar o traballo feito, pero eu creo que agora ten que saber o que perdemos se a información acaba nas mans dos inimigos potenciais.'
  
  
  "Con esta cousa, Nick, pode crear armas nucleares nunha escala moi pequena. Morteiros e morteiros pode ser cargado con pequenas cabezas nucleares, así como tanque de armas. Un tiro en un tanque de canón pode matar centos de persoas."
  
  
  "E non hai negociacións sobre tácticas armas," eu dixo.
  
  
  Eu non creo que poderiamos usar tales armas aínda se temos deseñado e producido eles. Pero os Rusos non poden impoñer esta restrición en si mesmos. "As armas nucleares sería ideal para os pequenos guerreiros que non parar en ih fronteiras". Dela, el balance a cabeza. "Eu espero que estaba mal sobre Judas. Podemos facer sen el e as complicacións asociadas. Eu nunca vou esquecer a operación foi realizada algúns anos atrás, cando tiña a intención de deixar a súa propia despois de ser en América periódicas caídas de enerxía, negro néboa, auga sucia, vermello-sangue ríos e lagos ."
  
  
  "No dell si mesmo," Falcón, dixo, " pero todos estamos interesados en dereito agora está quedando este documento de Judas, ou quen é este helicóptero. A policía en Rime parecen estar no seu lado, pero eu non estaba a esperar moito deles. Non vaia para eles a menos que cre que eles teñen instrucións claras."
  
  
  "O que sobre a Interpol en Rime? Sei que algunhas persoas alí, e probablemente vai ser a investigar o caso."
  
  
  "Eu vou traballar con eles. Por suposto, eles non pode saber exactamente o que facer."
  
  
  "Eu entendo o seu.'
  
  
  "Vostede ten a oportunidade de ver a Biblioteca do Vaticano galería antes tiña que saír tan axiña?"
  
  
  "Eu levei un rápido ollar ao redor."
  
  
  "Ben, eu creo que debe ter unha boa ollo a esta situación hai," Falcón, dixo, poñendo o puro de volta nos seus dentes e morde-lo.
  
  
  "Pero como podemos facelo? Haberá dobre de seguridade ata a enquisa policial é máis.
  
  
  Quizais que ía servi-lo como o seu amigo en Interpol, Hawke reflexionou. Pero non imos contar con el. Eu creo que é mellor ir directo para o top figura."
  
  
  "¿Qué Rima?"
  
  
  "Non", Falcón riu. "Pai".
  
  
  El se inclinou cara adiante na súa cadeira. "Falar para o Pai?'
  
  
  'Por que non?'
  
  
  "Deus, eu non sei o que facer. Quero dicir, ten un protocolo e todo. Alguén non pode facelo ? El odiaba reunión políticos prominentes, e que Hawke tiña suxeriu era totalmente inaceptable .
  
  
  "Nick, ten que ter permiso para buscar a escena do crime. Entón, vostede é o tipo de home que pode falar para o Papa. Eu creo que vai atopar Paulo VI un home encantador ."
  
  
  "Pero será que vai aceptar-me?"
  
  
  "Se o presidente chamou uem, entón si. Se tivésemos que tentar de novo para obter o Zhukov documento de volta, o Papa pode rexeitar, porque el ía interferir en cuestión entre dúas potencias mundiais. Pero xa que está claro que o noso segredo de estado foi accidentalmente roubado por criminais, eu creo que o Papa vai ser feliz para axudar-nos, de calquera maneira posible. E se el di que pode ollar en torno a biblioteca, a policía non vai ser capaz de parar."
  
  
  Ela suspirou. "' Ben. Cando vou volver a Roma?
  
  
  "Esta noite" Falcón, dixo. "É dicir, se non interferir cos seus plans para esta noite." O último comentario soou sarcástico.
  
  
  El dixo, cunha cara seria, " Ben, que pouco aeromoça de avión. Nah ten vinte e catro horas fóra ata a próxima carreira, e el dixo hey ... "
  
  
  "Iso é o suficiente, Nick," Falcón, dixo severamente.
  
  
  El sorriu e levantouse. "Eu vou mantelo."
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  O tempo quente en Rime foi máis; el estaba nublado e chuvioso. O Coliseo tiña piscinas profundas que reflicte a arquitectura antiga grandeza. Os lastros da rúas foron lavados, e turistas andaba con multicoloridas vehículos de pingas de auga.
  
  
  Os xornais estaban cheos de relatos de un Vaticano roubo. Pero foi sorprendente como poucas persoas parecía saber o que acontecera na dell en si. En algunhas historias, foi informar que paracaidistas desembarcou en todo o avión no patio do museo. Outras testemuñas foron seguro de que os depredadores estaban a usar máscaras. Un xornal informou de que había unha ducia de homes no edificio, todos eles armados con metralladoras e ameazando os turistas coa morte. Outro xornal informou de que un enmascarado estraño apareceu da nada e salvou a vida de aqueles que foron ameazados por criminais. Este enmascarados estraño supostamente tiña un alemán de armas de fogo e falou ou Eslavas ou o hebreo.
  
  
  Eu só esperaba que a policía ía estar mellor informado. Non admira que os rumores e especulacións eran tan xeneralizada despois de tal crime sensacional, pero eu nunca vin a prensa tan confuso. El non nos len un único artigo que describe exactamente o que pasou que mañá soleada.
  
  
  A mellor cousa que eu podería facer agora era para poñerse en contacto o meu amigo Antonio Benedetto a Interpol sede en Rime . Antonio era un mozo, bonito inspector que por dúas veces me axudou a ir a través da Interpol arquivos. Eu penso que eu podería contar con el de novo. Eu teño un bo ollar para o rostro do home, ela tiro na galería, e eu quería estudar as fotos dos criminais. Eu sabía que eu podería confiar en Tony para manter a miña identidade para si mesmo e non facer preguntas.
  
  
  Ela, achegouse a el ao final da mañá. Ego voz era quente e agradable.
  
  
  "Nick," el dixo que con un baque, " o que unha sorpresa para escoitar de ti de novo, amigo. O que está facendo en Rime? Vostede é o cerebro detrás dunha enorme Vaticano heist? Ego é a risa foi infecciosas.
  
  
  "Non é o meu traballo," eu dixo. "Eu só tratar con diñeiro real. Latas. Caixas e así por diante.
  
  
  El riu de novo. "Pero, neste caso, tivo unha morea de imaxinación, amigo."
  
  
  "Si", dixo. "Para ser honesto, eu era unha especie de implicadas."
  
  
  "Catro veces ?"
  
  
  Eu non entrar en moito detalle. "Tony, gustaríame ver algunhas fotos dela cada ano. Pode organizar de que?"
  
  
  "Por suposto. Beneficios de hoxe non é cando. Mellor aínda, nós imos ter o xantar. Eu coñezo un bo café non moi lonxe de aquí.
  
  
  'Eu non podo facer hoxe. Eu teño unha cita.
  
  
  Ai. Ben, espero que ela é unha muller fermosa."
  
  
  Eu dixen, " Non. "Co Meu Pai."
  
  
  "Imposible ! Antonio dixo.
  
  
  'É iso mesmo. O Santo Pai me ve en dúas horas da tarde ."
  
  
  'Misericordia!" el dixo suavemente. "Vostede ter máis influencia que ela, eu penso, amigo."
  
  
  "Con axuda de Washington," eu dixo. "Eu vou che dicir sobre iso máis tarde. Podo chegar a súa oficina en a mañá?"
  
  
  "Benissimo," Antonio dixo. "Sempre parecen transformar-me sobre, Nick."
  
  
  O mesmo día, el volveu para o cidade do Vaticano. A área en torno ao museo foi illada, e a policía eran visibles en todas as partes. Sería imposible para volver para a galería, sen o permiso das autoridades . Así como pode tentar romper en Fort Knox.
  
  
  Pai de seguridade era agora moito mellor do que parecía a primeira vista. Os autores foron aterrorizados pola tiro disparou contra el sobre o día do roubo, e ninguén podería achegarse a el sen impresionante documentos, e, a continuación, unha comprobación completa.
  
  
  A primeira liña de defensa consistía en varios policías en torno a entrada para o wing onde papal residencias e oficinas foron localizados. Eles foron ben adestrado caras, e levou un tempo para probar a min.
  
  
  Claro, tiña deixou todas as súas armas - e especialmente Wilhelmina é - no hotel. Cando eles non podía atopar nada sospeitoso, que me entregou a un plainclothes policía, que me entregou ao Vaticano Garda.
  
  
  Finalmente, eu estaba escoltado para papal cámaras. Os cuartos eran ricos en historia da civilización Occidental. Os paneis paredes foron decoradas con frescos, os teitos eran mosaicos, moitas paredes e desbotada tapices. Aínda nen foi ascética, case ascética. A sensación que teño cando eu olhei ao redor dela foi unha sensación de solemnidade, unha completa falta de lixeireza.
  
  
  Eu estaba mostrado un asento nunha gran sala de espera, e mentres eu estaba esperando por ela, eu penso sobre o seu equipo para todos os xefes de estado e dignatarios que estaban sentados na mesma sala. E agora é Nick Carter súa banda, Killmaster N3 MACHADO. Eu non sei se a comparación me fixo rir ou triste de min.
  
  
  El fora, polo menos, media hora, e eu estaba comezando a estar un pouco nervioso cando a porta se abriu. Un home alto, de ilustres-buscando o home en un lume vermello cardeal roupa entrou na área de recepción.
  
  
  "A súa Eminencia," eu dixo, levantando-se moi rapidamente.
  
  
  El veu ata min, o seu rostro expressionless. "Eu supoño que está o Sr Carter?" "Que é iso?", el preguntou suavemente.
  
  
  'Si'.
  
  
  "Ela Cardeal Pei. O seu Ego Santidade pode recibir de ti agora. Pode seguir-me." El apuntou para o cuarto, el tiña acaba de entrar.
  
  
  El seguiu de preto, escoitar o son dos seus propios pasos. Como el pechou a porta detrás de nós, el balance a cabeza para os outros dous cardeais, presuntamente, o garda de honra. Ih a estreita pero non con rabia ollos me dixo que cada movemento meu estaba a ser visto con coidado, se non avaliado.
  
  
  Ao final do corredor foron dous marrón-vestida monxes. Un total de cinco homes me viu como eu lentamente baixou a miña cabeza, porque eu non sabía que máis facer. O papa Paulo estaba sentado abertamente diante de min, rodeado por dous monxes. El usaba unha bata branca e tapa, e no seu peito era un gran cruz de ouro.
  
  
  Cardeal Pei non dicir nada. O cambio sutil nas súas expresións me fixo tomar un forte paso adiante. "A súa Santidade," eu dixo, baixando a miña cabeza de novo, non está seguro de se quere arco ou non. Un sorriso cruzou o meu Pai beizos engurradas. Quizais el viu como incómoda que eu estaba sentindo . Quizais el sentiu a incerteza que eu penso que agora estaba reflectida en min. En calquera caso, eu estaba moi reconfortado pola súa sorriso. "Mr Carter,"el dixo, en perfecto galego," por favor, sentir-se." El apuntou para a materia xunto a el, e o ego papa anel brillaba brevemente en que a luz.
  
  
  La sel, dolorosamente conscientes de que a credibilidade do meu goberno, para non mencionar Falcón e MACHADO, está agora en xogo. Pero meu Pai condescendente comportamento era contaxiosa, e non pasou moito antes de que eu atopei-me de partida para relaxarse.
  
  
  Cardeal Pei asumiu unha posición para o Papa dereito. "Este é un home novo enviado polo Presidente dos Estados Unidos, a Súa Santidade," o Cardeal dixo.
  
  
  "Si, ela, eu me lembro que ese público que se solicitou."
  
  
  O papa Paulo VI, se virou para min, e os meus ollos nublados por un momento. "Parece que o seu goberno se involucrar en un recente - e moi infeliz, extremadamente infeliz-roubo."
  
  
  "Si, a Súa Santidade," eu dixo. "Un documento moi importante foi roubado, xunto con papal agasallos. Para protexer o ego de ... er ... Contra o inimigo elementos, a súa tomei a liberdade de ocultar o ego en un por vai atopar o seu fermoso Etrusca vasos. Algúns elementos me acompañou ao museo; persoas que viñeron para levar o documento de min ."
  
  
  Eu sabía que eu estaba no chan esvaradío, no territorio da diplomacia internacional. Polo tanto, el escolleu súas palabras tan coidadosamente como sexa posible. Cando o meu Pai asentiu, como se de acordo comigo, el estaba feliz que a pesar da ambigüidade dos meus breve explicación, ela estaba claro.
  
  
  "O seu presidente," el dixo, " dixo este ... este documento, como lle chaman o ego, é moi importante."
  
  
  "No dell en si, a Súa Santidade. É por iso que estaban tan ansiosos para explorar a galería e quizais facer algunhas preguntas para o persoal do museo. Entendemos que a policía están a realizar unha investigación completa. Pero por mor da importancia de este documento para o meu Goberno, cremos que é necesario para realizar os nosos propios ... er ... coidado de investigación ." Cardeal Pei balance a cabeza, mirando primeiro ao Papa e, a continuación, de volta para min. Eu seguín adiante.
  
  
  "Por exemplo, temos que comprobar se un vaso está entre os elementos roubados. Por suposto, hai unha posibilidade de que foi trasladado para o Etrusco museo despois de que a biblioteca deixou-o."
  
  
  "Eu non penso así", dixo o cardeal.
  
  
  "Ben no dell'," Pai confirmado. "Eu creo que o inventario é completo, o Sr Carter. Eu só mirou para ela superficialmente, pero eu non lembro a ter un Etrusca vaso con ela. Por suposto, a maioría dos elementos roubados foron retirados da tenda windows." El parou e mirou a través da sala de min na parede oposta. O tempo parecía pasar lentamente, pero el non dixo nada para ela. Finalmente, el mirou cara atrás en min . "Excelente, o Sr Carter," el dixo. "Vostede ten permiso para pasar o resto do día na galería e outras áreas da biblioteca. Eu tamén permitir-lle facer unha proposta - que é, sen proporcionar información adicional, pero eu probablemente non teño que dicirlle - a Etrusca Museo."
  
  
  "Isto é moi amable pola súa parte, a Súa Santidade".
  
  
  El virou-se para o Cardeal Pei. "Preparar unha carta para que ego pode asinalo. Mr Carter non debe ter calquera problemas innecesarios coa nosa policía.
  
  
  "A súa Santidade," o Cardeal dixo, bailando a cabeza de novo.
  
  
  "Asegúrese de que isto ocorre inmediatamente." O pai volveu para min. "Nós, persoalmente, quere vostede para atopar este documento, o Sr Carter."
  
  
  "Moitas grazas, a Súa Santidade," eu dixo, levantándose e tomar algúns pasos cara atrás. Ela inclinouse e deixou a través de salas, seguido por Shell Cardeal Pei.
  
  
  Vinte minutos despois, recibiu unha nota co Papa de sinatura e selo. Eu estaba oprimido por lecer activo alivio. A miña audiencia co Papa Paulo VI foi ben, pero el era o máis nervio-andeis parte da miña misión.
  
  
  
  
  O seu primeiro foi para a Etrusca Museo. Toda a área foi temporalmente pechado. Nós non temos os nosos visitantes, o noso turistas, entón eu non ter os problemas que a obtención de información. Como os outros museos do Vaticano, esta parecía máis un palacio que calquera outra cousa. Foi cravejado con obxectos de valor e artefactos desde a época Etrusca. El recordou que a maioría dos elementos foron atopados preto de Etruria, durante as escavacións do Papa Gregorio XVI. Eu non tiña idea de que non ía ser así, moitos vasos, botellas, cuncas e outros tesouros no museo. Por desgraza, a esperanza de que eu sería capaz de recoñecer o vaso foi inútil. Pero, coa axuda de algunhas persoas de todo o museo, ih ten un extenso arquivo de seu e descubriu que o vaso foi dado para o cidade do Vaticano case dous anos antes, e que non hai rexistro do seu retorno.
  
  
  Máis tarde aquel día, ela falou con algúns galería de empregados, que confirmou que o vaso, tanto como eles sabían, foi na galería na mañá do roubo. Este deixou-me con a conclusión que eu xa estaba temendo: os depredadores levara.
  
  
  Ela pasou parte do día na galería, a continuación, unha completa comprobar a policía. O mozo plainclothes cop mirou desconfiado polo Pai nota.
  
  
  "O que ten que ser verificado, signoria."
  
  
  "A continuación, facelo axiña," eu dixo. "Eu só teño tempo para ollar arredor de hoxe."
  
  
  'Hai un certo procedemento
  
  
  "Mira", dixo. "O meu pai-se-me que eu non teño ningún problema con esta nota. Debo dicirlle que vostede dúbida é?
  
  
  O mozo mirou para min por un momento. Entón el ollou para a nota de novo. "Simple", dixo. El saíu na galería e entregou a nota á segunda plainclothes oficial. O home le-lo. A continuación, eles mirou para min e dixo algo en silencio para o outro en italiano. O home que estaba de pé sobre o día virou, apuntando para min, e entón falou de forma decisiva para os outros detective. O reumatismo estaba tranquilo e acompañado por un casual onda de man. O mozo entregado a nota de volta para min. "O meu xefe di que pode ir para a galería", dixo severamente .
  
  
  "G" eu dixo, e tomou nota.
  
  
  Eu fun e olhei ao redor. Incluíndo o mozo, había tres policías. Eles estaban conversando tranquilamente para o outro. O longo corredor parecía diferente desde o primeiro momento eu tiña visto. As fiestras estaban pechadas porque estaba chovendo, era sombrío. A rota tapas das vidrieiras de vidro foron eliminados e examinou para pegadas. El estaba seguro de que, se os ladróns deixara calquera evidencia física, a policía xa tería tomado ih. Pero non sería nada significativo deixou todo o que eu viu que mañá se non fose para o dedo impresións ...
  
  
  El mirou para a porta. Sería imposible para identificar o individuo impresións de zapatos entre os moitos dispoñibles se eles non foron localizados no marco da fiestra ou en outros lugares específicos onde só os ladróns estaban presentes.
  
  
  El pediu a Etrusca vaso de novo, aínda que el tiña a certeza de que non estaba no salón principal . Ela foi convidada pola policía se o vaso ou fragmentos do vaso fora utilizado como proba. El dixo que non era.
  
  
  Eu fun de volta para o corredor, tentando lembrar o que eu tiña visto subindo as escaleiras que mañá: o morto servo, e as portas que tiña acaba de se pechou. Entón el virou e foi de volta para a galería. Entón, el camiñou ata onde o corpo foi e viu que nen aínda tiña bloodstains sobre ela. As portas estaban agora aberta, e cando o seu pai peeked a través da man dereita porta, el viu que o partido bloqueo non fora reparada aínda. A policía foi, probablemente, curioso sobre o 9mm bala, puxaram para fóra en torno á árbore. El mirou para o chan e viu algo máis. A porta foi presionado contra a xemer por un gancho de metal no chan, que foi inserida no orificio na parte inferior da porta. Foi interesante. Isto significaba que a frear a día, os ladróns tiveron que estar fóra de portas para liberar os ganchos . El inclinouse e mirou para o chan. Unha fina capa de po fóra da porta esquerda unha clara impresión de recente zapatos .
  
  
  Máis probable, a impresión foi feita pola persoa que matou o garda de seguridade e tranco a porta deste lado da galería . Eu penso que era un crepe único con un moi inusual nivel de xadrez. A impresión mudouse en torno a ela, patillas a porta gancho, e empurrou a porta aberta para deixar en máis de luz . Unha miniatura cámara con ultra-sensible negro-e-branco filme tirado para fóra do seu peto. Eu levei tres imaxes de zapatos de impresión e poñer a cámara de volta nun minuto. E cando el endireitou-se de novo, viu un pedazo de secas branco barro xunto ao imprimir. Moi probablemente, el caeu fóra da zapatos en que a impresión foi feita. El colleu un pano do outro peto, tirou unha peza de arxila, e envolto en o pano tan pronto o mozo detective volveu. Como se viu, el empurrou a porta aberta de novo e preso o gancho.
  
  
  "É algo malo, signoria?", preguntou el. O seu ego ton suxeriu que tiña me levado por un intruso.
  
  
  Eu non ía dicir nada sobre el, despois de ser revelado. Se é posible, debe ser invitado a atopar Judas antes de que a policía non facer. A policía pode ter diferentes ideas sobre a propiedade, o documento, e unha intriga internacional pode comezar antes de que é devolto para ego - e só despois de que o italiano autoridades militares teñen estudou coidadosamente ego.
  
  
  "Eu só vin os bloodstains no chan," eu mentín. "Terrible condición."
  
  
  "Si, é terrible," el dixo suavemente.
  
  
  "Grazas pola súa colaboración," eu dixo, virando-se para saír.
  
  
  El me deixou. "Dime, Signoria, está en Interpol ou quizais na prensa mundial?"
  
  
  "Necesitamos iso, necesitamos algo máis," eu dixo. "O seu visitante profesional para o museo. Eu ir a museos en toda a piscina ao aire libre, e, a continuación, describir e catalogar os contidos de varias publicacións. Ata agora, máis de dez mil persoas visitaron el. Eu non podía esperar para a galería para abrir, porque eu aínda teño cincuenta e tres museos en sete outras cidades Europeas en viaxe de ida e volta os domingos. Eu teño que ir agora, porque eu teño un pouco máis de museos para visitar aquí en Rime hoxe".
  
  
  "Por suposto," el dixo.
  
  
  Cando saín, o mozo mirou para min sorpresa, se pregunta se el fora enganado.
  
  
  
  
  A oficina de Interpol foi situado en 23 Via Filippo Turati, en indefinido edificio. O tempo tiña limpou-se, e había un aire fresco da primavera no aire. Sería unha gran mañá para dar un paseo ao redor de Roma e probar a atmosfera-ir para o Tivoli Xardíns, as Termas de Caracalla ou a famosa Vila Adriana. Pero aínda hai traballo a ser feito, e de que o traballo estaba esperando detrás do sombrío fachada da Interpol sede.
  
  
  Ela foi atopado polo seu amigo Tony Benedetto en Ego pequena segundo andar oficina. Din paredes e mobles de oficina estaban iluminados pola luz do sol entrando pola fiestra aberta e Tony gran sorriso .
  
  
  "Nick, o meu outro!", el saudou-me e camiñou ao redor da súa cadeira para me dar un abrazo.
  
  
  "Buono giorno, amico," el dixo a ela con unha risada.
  
  
  Tony foi case miña altura, con groso pelo escuro e ollos brillantes. Temos axudado uns a outros antes e tiña unha chea de diversión xuntos. Tony gusto de ter un pouco de diversión.
  
  
  Nós xogar este xogo. El tirou un paquete de Lucky Strike e ofreceu Tony un cigarro.
  
  
  'Ah! Agora eu recordo por que me gusta moito, Bambino. Porque ten bo Americano tabaco.
  
  
  El acendeu-o, e sentou-se en silencio por un tempo, fumar en silencio. "Entón, que é o controlador de agora?", el finalmente dixo a ela.
  
  
  El deu de ombreiros. "Se queda na organización tempo suficiente, vai finalmente chegar a ser o xefe, se che gusta ou non." El sorriu para min coa súa pasta de dentes.
  
  
  "Quizais eu debería deixar en MACHADO antes de que o xefe dimite," eu dixo. "Eu non creo que eu pode xestionar o traballo de oficina."
  
  
  "Eu tamén", dixo Tony. "Afortunadamente, a miña pequena promoción me permite tamén traballar ao aire libre." O marrón escuro ollos estaban serios agora. "Eu teño un caso de roubo, no cidade do Vaticano, Nick. Como está implicado neste?
  
  
  Foi resumida o que acontecera ata agora por furón. El dixo Emu sobre o documento, pero non o que contiña. El escoitou severamente. Gustaríame ver a súa policía fotos, eu decidir. "Eu teño un bo ollar para a persoa que eu ferido."
  
  
  "Nós imos asistir ih xuntos, Nick," el dixo. "Eu enviei un home para o cidade do Vaticano, pero el non atopou nada. É posible que podemos traballar xuntos sobre esta cuestión? "
  
  
  "Quizais", dixo. "Pero non oficialmente. Eu prefiro que a Interpol non sei a razón da miña presenza."
  
  
  El balance a cabeza.
  
  
  "E unha cousa máis," eu engade. "Se puidésemos atopar o documento, que é o meu. Non pode sequera mencionar a existencia dun ego para os seus superiores."
  
  
  Tony penso sobre iso. "Todo ben, Nick," el dixo. "Estamos interesados en obter o Vaticano tesouros de volta, non necesitamos para cavar os segredos de estado de América." O sorriso lentamente volveu para o seu rostro. "Eu teño un sentimento que ten un chumbo."
  
  
  Ela foi tomada fóra do seu peto por unha miniatura da cámara. Foi unha Minolta con unha moi rápida de obturación electrónica, e usou superpanchromatic película nel. "Eu creo que esta vai interesa-lo," eu dixo. "Como rapidamente pode ser manifestada ?"
  
  
  "Temos un pequeno cuarto escuro," Tony respondeu. "E un profesional. Nós imos ser capaces de aumentar o zoom ao redor do mediodía."
  
  
  "Excelente", dixo. El colleu o pano e despregou. "E, a continuación, ela quere saber onde que a masa de arxila veu." Pode descubrir?
  
  
  "Isto vai ser un pouco máis difícil, amiko," el se inclinou cara a adiante e examinou o anaco de barro. "Eu estou dando a miña ego para a nosa químico. Calquera outra cousa?'
  
  
  'Non no momento. Imos dar un ollo rápida no seu álbums de fotos ."
  
  
  Pasamos máis de unha hora mirando para a policía de fotos en un gran gris sala chea de armarios, mesas, e feminina do corpo de secretarios xudiciais. Cando rematou, ela non recoñecer unha soa cara en todo o arquivo de fotos que ela sabía.
  
  
  "Eu estaba seguro de que este rapaz ía estar alí," eu dixo. "Se a persoa que viu foi Xudas," Tony dixo, batendo o último disco,"el ten que ser moi coidadoso sobre a elección de seu pobo."
  
  
  'Exactamente. Pero este roubo foi cometido por verdadeiros profesionais, e, xeralmente, as persoas deste nivel ter un rexistro criminal ."
  
  
  Tony poñer unha man no meu ombreiro. "Temos fotos e unha peza de arxila," el dixo. 'Veña. Nós imos ter un bo xantar, espolvoreo un pouco de bo viño na tarde, e, a continuación, ir de volta para o día de traballo revigorado.
  
  
  El sorriu e balance a cabeza. Unha cousa que eu sempre me gustou sobre Tony. O ego e despreocupado comportamento foron xenuíno, pero eu sabía que detrás do descoido poñer a intelixencia e astucia dun dedicado policía.
  
  
  "Está seguro", dixo. "Non podemos facer nada ata aquí as fotos está preparado."
  
  
  Fomos para o Mediterraneo Café e xogou este partido na terraza. Foi quedando máis quente agora que as nubes desaparecera, pero o vento aínda estaba forte. En Tony recomendación, que ordenou peixe frito. A principal do curso foi precedida por espaguetes e, a continuación, queixo branco. A nosa luz viño branco foi delicioso. Nós falamos sobre os vellos tempos, e Tony negou os relatos dos medios de comunicación sobre unha rapaza que tanto sabía. Nós rimos moito, e por un tempo, a presión do pasado domingo facilitado, e ela foi capaz de relaxarse.
  
  
  Máis que unha hora máis tarde, volvemos para a oficina de Interpol. As fotos foron desenvolvidos e ampliada para 18x24. Tony levou a ihs fóra do cartafol e entrega-los para min, sen ollar para eles.
  
  
  "Eles fixeron un bo traballo," eu dixo. "Olle para iso."
  
  
  El examinou a primeira foto. "Si," el dixo, " é unha imaxe, claramente visible. Eu non creo que eu xa vin nada como iso, Nick. Moi inusual.'
  
  
  "Eu estou de acordo, e iso é bo para nós."
  
  
  "En particular. Eu vou facer máis impresións e escoller o tipo de zapatos ."
  
  
  Entramos na sala escura, e o laboratorio asistente inmediatamente prometeu facer máis copias dos mellores fotos. A continuación, Tony tivo unha lista de tendas de zapatos en a cidade, e dela, fixo algunhas chamadas de teléfono para comprobar o zapato fabricantes. Había unha ducia de ihs toda Italia.
  
  
  Mentres Tony ordenou a varios homes para visitar tendas de zapatos, el volveu para o hotel para codificar un informe para Falcón. Eu tiven que poñer o ego nunha "caixa de correo", onde o ego correo ía busca-lo e enviá-lo para Hock. MACHADO non usar un teléfono, mesmo con un discurso conversor, excepto cando unha mensaxe urxente tiña que ser entregado. Eu escribín o meu informe e enviou-o para Ego caixa de correo.
  
  
  Cando cheguei de volta ao meu cuarto, eu penso Tony pedindo-me para chamar a eles.
  
  
  "Atopamos un fabricante," el dixo. "Esta é unha web de empresa do país, que está involucrada na produción de tal proxecto. Actualmente estamos a compilar unha lista de venda polo miúdo sobre a base do fabricante libros."
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Eu vou estar alí antes de rematar. Os meus eloxios para a súa eficiencia ."
  
  
  -
  
  
  Cando ela volveu para a Tony Lambe, pola noite, ela aprendera que a fábrica de zapatos no salón de Milán foi chamado a Nova Sociedade italiana. O representante en Rime recibiu só pequenas cantidades de zapatos de fábricas, e vendidos ih para só dúas tendas na cidade. O odin en torno a estas tendas foi á quebra preto de un ano atrás. Como resultado, non foi só unha tenda na periferia da cidade .
  
  
  Tras a investigación, descubrimos que o propietario da tenda era unha certa Luigi Farnesio.
  
  
  "Agora nós imos atopar o ego," eu dixo. "É dicir, se o noso home compras zapatillas de ballet en Rime."
  
  
  "Probablemente," Tony dixo. "Cremos que temos tamén identificou a súa peza de arxila, amiko. O noso químico pensa que é Sicilia.
  
  
  "Hmm," eu dixo. "Mafiosos".
  
  
  -
  
  
  Tony tiña outras cousas para facer, entón, tomou un taxi para a tenda só. Foi situado nunha rúa estreita unha Rima de novos barrios. Zapatos e outros produtos foron vendidos en peles. Farnesio, un curto, o home gordo con unha estreita bigote, foi moi útil.
  
  
  "Os tres clientes recentemente comprou estes crepe-solado de zapatos," el dixo. "Eu escribín ih nomes."
  
  
  Ela mirou para os nomes. Barzini. Aranchi. Pallotti. Eles non me diga nada.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Podo copiar os seus nomes?"
  
  
  'Por suposto, para estestvenno.'
  
  
  Eu nunca fixen iso, agradeceu o vendedor e esquerda.
  
  
  
  
  O día seguinte, Tony me levou para a sede da policía, onde o seu ego asistente debería ser, e o emus decidiu ir a través da voluminosa arquivos. Ao mediodía, que atopou o que quería. Rocco Barzini tiña un tiro libre. A lista era vello, e os nen só mencionou unha menor criminalidade. Unha hora máis tarde, atopamos o ego entre a policía fotos. Foi o home que tirou na súa cidade do Vaticano .
  
  
  Tony conferida brevemente o arquivista.
  
  
  "A policía aínda non escoitou falar de Barzini en algún tempo,"el dixo," e eles perderon o seu ego en aparencia."
  
  
  "Eles non saben onde está el?"
  
  
  "Eles din que non."
  
  
  "Ben, nós sabemos que foi en Sicilia recentemente."
  
  
  "Si, querida outros, pero este coñecemento é de pouca utilidade para nós. Sicilia é unha gran illa, cun taciturno poboación. Vai ver que vai ser moi difícil conseguir alguén para falar sobre Barzini ou calquera outra persoa." Eu estou de acordo con el. Entón, de súpeto, o pensamento de Gina, unha rapaza que non estaba conectado para a mafia. "Quizais", dixo," podemos descubrir algo sobre os nosos crepe - solado de amigo aquí en Rime."
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  Eu fun ver Gina que noite. Ela sabía que eu estaba chegando, e fixo un delicioso edu. O principal curso foi scallopini alla Firenze, con queixo derretido sobre a carne e espinaca. Primeiro foi espaguetes, a continuación, tenreira, e, finalmente, queixo e un bo presente. O viño tinto foi excelente.
  
  
  "Non todas as mulleres italianas cociñar tan ben, tamén?", el preguntou a ela cando xogamos un partido como este no banco.
  
  
  Gina poñer seu brazo arredor dos meus ombros. "Non todo o mundo está en torno a eles," ela dixo,"pero a maioría das mulleres italianas son." Ela tirou as súas pernas ata baixo ela, e ela saia esvarou ata a súa coxas, expoñendo a súa branca nádegas.
  
  
  "Eles fan unha morea de cousas ben", dixo suavemente.
  
  
  Ela sorriu e levemente bicou o meu pescozo. "Eu penso que foron chegando de volta para min, Nick," ela murmurou.
  
  
  "Eu teño medo é de negocios," eu dixo culpable. "Polo menos, ese é o principal obxectivo esta noite."
  
  
  Ela tirou a súa man fóra. "Iso non é exactamente lisonjeiro, non é?", ela dixo, facendo beicinho.
  
  
  El sorriu e tirou-a pechar. "Isto é moi importante, pero iso non significa que eu non quero velo de novo."
  
  
  El virou cara a el e bicou nos beizos. Ela puxo os brazos arredor do meu pescozo. "Iso é o mellor para as pernas," ela murmurou. Entón, ela rompe de balde. "Que tipo de empresa ten entón?", preguntou ela. "Eu penso que estaba no servizo exterior."
  
  
  "En certo xeito," eu dixo. Gina, eu non podo dicir-lle exactamente o por que ela está en Rime. Pero quizais vostede me pode axudar, se o que vostede me dixo sobre si mesmo é verdade."
  
  
  Ela bicou a miña orella. '¿Que quere dicir?'
  
  
  "Vostede dixo vostede sabe que as persoas do submundo."
  
  
  Ela recuou un pouco. "Pero vostede non está a policía."
  
  
  Ela dubidou. A continuación, a súa decidiu contar hey, na medida do posible. "Por algunha razón que eu non podo explicar isto para vostede, Gina, "eu dixo," eu estou interesado en que pasou na Biblioteca do Vaticano hai uns días."
  
  
  Os seus ollos escuros estaban aínda maior que o habitual.
  
  
  "Diavolo ! Vostede está interesado en o Vaticano roubo?
  
  
  "Si", dixo.
  
  
  'Ah. Eu non sei. Hai certos tipos de delitos que non pode obter información sobre. É un crime. Ninguén sabe nada sobre iso."
  
  
  "Eu non espero que me contar sobre o crime, ou," eu dixo. "Eu só estaba esperando que ía me dicir sobre alguén."
  
  
  Ela encolleu os ombreiros. 'Quen é esa persoa?'
  
  
  "Ego nome é Barzini," eu dixo. "Rocco Barzini".
  
  
  Ela pensou por un momento. Entón ela dixo: "eu non sei que nome."
  
  
  "Pensar con coidado, Gina," eu dixo, bico súa man. "Isto é moi importante para min."
  
  
  Despois dun momento, ela dixo, " Non, Nick, eu non coñezo a este home."
  
  
  El suspirou.
  
  
  "A policía se non ten ningunha pista en este caso", ela continuou. "Sería mellor se poñer esta cuestión en torno a súa cabeza."
  
  
  Eu podía ver a preocupación nos seus ollos. "Gina,"eu dixo," eu non podo."
  
  
  Ela se inclinou cara atrás no sofá e mastigado seu beizo inferior, pensativo. "Ben", ela dixo lentamente," se eu non podo convencido-lo a desistir, podemos facer algo."
  
  
  'Si?'
  
  
  "Hai unha muller. Eu coñecín a través de Rosa, un amigo meu desde o café."
  
  
  "Lembro a Rosa," eu dixo.
  
  
  "Esta muller posúe un bordel en Piazza Montecitorio. Ela sabe Romana criminais mellor que os seus irmáns. Quizais ela quere falar con vostede." Para unha taxa.'
  
  
  "Eu vou pagar-lle," eu dixo.
  
  
  "Vai ter que ir alí só. Ela non deixe que as mulleres na súa casa, excepto para as nenas que traballan para ela."
  
  
  "Podo vela esta noite?"
  
  
  "Eu vou dar un ollo."
  
  
  Ela foi para o teléfono, disco un número, e falou en un silenciado ton. Uns minutos máis tarde, ela apagou e sentou ao meu lado no sofá.
  
  
  "Está todo ben", ela dixo con tristeza. "Pode ir alí despois de dez horas.
  
  
  Ela está preparado para falar con vostede. Ela non menciona o nome da persoa que está a buscar. Ela ten medo de que o seu teléfono é ás veces aproveitado pola policía."
  
  
  "Grazas, Gina," eu dixo. El mirou para o reloxo. Era case dez horas. "Entón é mellor eu ir," eu dixo.
  
  
  "Hai algo máis."
  
  
  'Si?'
  
  
  "Para facer a súa visita ollo normal, atopar un torno as nenas antes de que poida falar a Señora Vasari."
  
  
  Ela foi levantada polo seu mal humor queixo co seu dedo índice. "Quizais eu poida evitalo," eu dixo.
  
  
  Ela mirou serio. "Non xogar xogos coa Sra Vasari, Nick. Ela dixo hey, vai pagar para a nena e que ten que recuperar o seu diñeiro."
  
  
  "Vou asistir a el.'Non foi unha agradable pensado para deixar Gina e ir para a cama con unha prostituta. "Non teña medo para sempre. Quero dicir, a rapaza. Rosa me garantiu que a Sra Vasari é moi estrita sobre a súa saúde."
  
  
  A súa levantouse. "Se está todo ben, eu vou volver aquí despois de que eu falar con ela."
  
  
  Ela mirou para min con bágoas nos seus ollos. "Eu realmente quere que", ela dixo.
  
  
  
  
  Eu a levei por taxi a Piazza Montecitorio. A praza estaba en un feo parte da cidade, non para paseos pola noite. A casa era moi antigo, con un resistiu fachada. Todas as fiestras foron acendidas, aínda que na planta baixa as cortinas foron elaboradas e as fiestras por riba deles foron pechadas, deixando só manchas de luz amarela .
  
  
  Como o seu caparazón atravesou a calzada, ela viu un home de pé na seguinte terraza. El non estaba mirando na miña dirección, pero o seu egoísmo me fixo desconfiar. Unha fina moza me deixar en. Un pouco máis clientes trasladouse a gran sala de estar, onde coñeceu as nenas, mentres eu agardei no salón fóra do gran salón, todos eles parecía ser consciente da miña presenza.
  
  
  Un delgado, muller de mediana idade con cabelo negro slicked en liña recta de volta se aproximou de min. Eu preguntei a ela. "Sra Vasari?"
  
  
  Ela sorriu levemente. "Non, ela Sra Vasari. Queres unha nena?
  
  
  El non sabía como responder. 'Si'.
  
  
  Como nós entrou na sala de estar, varias mulleres mirou na nosa dirección. Unha moza loira muller veu ata nós. Ela estaba a usar un par de negro curto calcinha que expostos a maior parte da súa coxas e peitos. Ela valorado ela en preto de dezaoito; ela sentiu outro toque de inocencia para o seu rostro en forma de corazón. Ela me preguntou en italiano se ela podería manter-me ocupado . A súa conclusión foi que ela foi tan bo ou tan malo, como os outros. El balance a cabeza para ela.
  
  
  Ela sorriu e colleu meu brazo possessively. Sra Vasari nai deixou, e a rapaza preguntou se eu ía gusta de algo para beber, antes de que foi para o seu cuarto. "Non", dixen eu," imos alí enriba agora."
  
  
  "Ah, que está ansioso para el, non é?" Ela me levou ata as escaleiras para unha sala na planta baixa.
  
  
  Así que a porta se pechou detrás de nós, ela comezou a espirse me. "Vostede está en inglés, non é?" María recibiu moitos Ingleses ."
  
  
  El deixar correr o seu curso por un tempo. Parece hey gustou. Eu non traer miñas armas, un movemento arriscado, pero eu non quere atraer innecesarios atención neste lugar . El ergueu para o bordo da cama de ferro e eliminado o seu zapatillas de ballet e pantalóns, mentres que María habilmente eliminado a fina de roupa. Nah tiña unha fermosa moza corpo con unha pequena cintura e firme cheo seos. Había unha contusão no Nah queda coxa, sen dúbida, deixou por un quente cliente.
  
  
  "¿Quere María?", preguntou ela.
  
  
  El estaba á beira da cama e tirou o resto da súa roupa. "Si, María, que son moi fermoso." Ela, sorriu e quería dicir iso .
  
  
  Ela sentouse no chan no meu pé e comezou a vertedura miñas coxas. "Vostede é moi bonita," dixo ela. A súa man foi ata os meus xenitais e traballou alí. Ela inclinouse cara adiante e bicou a miña coxa. Ela foi levantada para o bordo da cama e cambiou a miña coxas para aconchegar-se contra o outro.
  
  
  Cando el entrou na cuarto, todo o que estaba a pensar sobre falaba a Sra Vasari. Pero como María traballou moi habilmente comigo, miña excitación creceu, e polo tempo que ela estendeuse sobre a cama e puxo os travesseiros baixo a súa coxas, ela estaba preparado.
  
  
  Ela sabía que a súa profesión ben. Ela sabía exactamente o que facer e cando me traer a un explosivo clímax. Cando acabou, e que estaban deitados nun suor sobre a amarrotada follas, ela parecía feliz que eu estaba fisicamente satisfeito. Ela non tiña esperado calquera outra cousa. Como para min... Ben, iso era o que eu pago.
  
  
  Eu preguntei a ela sobre a Sra Vasari.
  
  
  'Ah. Vostede é o único que quere falar con Madame.
  
  
  'Si. Pode levar-me para ela?"
  
  
  "Veña comigo."
  
  
  Ela levou-me para un segundo andar oficina e descendemos un corredor escuro para un cuarto de volta. Ela bateu dúas veces, e cando ela abriu dela, ela deixou.
  
  
  "Vostede quere falar a señora?" escuro-muller de cabelos, preguntou.
  
  
  Ela mirou mimmo nah para o cuarto. Foi suavemente iluminada con luz vermella e azul. O cheiro a incenso flutuaba para abaixo o corredor .
  
  
  "Si, ela dixo que ela quería ver de min," eu dixo.
  
  
  "Veña," a muller dixo, pisando de lado.
  
  
  A súa entrou na sala, e o cheiro de Stahl era sufocante. Unha figura rica seda reclinada sobre unha baixa baha ' i en grosa-acarpetado sala . Cando el veu para lamber ela, el viu que ela era unha invulgarmente muller gorda. Hey, ela debería ser de polo menos setenta, pero ela foi moi composta, como un aviso dende un inicio de son de cine. A súa áxil, enrugada rostro estaba cuberto de maquillaxe, os seus ollos estaban negro e as pálpebras estaban azul escuro . Blush foi manchada na súa graxa meixelas, e batom vermella formado un falso boca. Todo isto foi cuberto por unha laranxa perruca. O seu espesor mans brancas preso en torno a seu vestido de seda como dous murcho bolas de masa, e, a continuación, o seu coiro dedos estaban decorados con, polo menos, unha ducia de aneis.
  
  
  "É que o Sr Carter?" Eu levantou a voz de idade.
  
  
  "Si, miña señora," eu dixo.
  
  
  O asistente empurrou unha materia máis para o sofá, e fixo sinal para min para sentir. "Eu sinto moito sobre o odorous cousas", ela murmurou. "Madame ten unha estraña olor corporal, que ela máscaras con incenso."
  
  
  Vender balance a cabeza, tamén.
  
  
  "Deixar de murmurios e tiptoeing," Sra Vasari, dixo a muller. "Non se pode deixar só por un momento."
  
  
  "Si, señora." Ela se virou e camiñou para fóra a través do cuartos. "Que bo aspecto," Sra Vasari, dixo en inglés. "Vostede se importa se eu sacar este perruca? Moi quente."
  
  
  "Claro que non," eu dixo.
  
  
  Ela engurrou os enrugada beizos e eliminado o laranxa perruca da súa cabeza. Ela estaba case calvo, con tufos de cabelos brancos saíndo aquí e alí. Usar unha perruca, ela era a máis estraña muller que xa tiña visto. Sen a súa perruca, ela era unha caricatura de un triste vello muller. Curiosamente, eu gosto.
  
  
  "Todo ben", ela dixo un vello home fráxil voz. "Eu entendo que veu para pedir información." A conversa tomou Nah o alento.
  
  
  "Ben no dell, miña señora," eu dixo.
  
  
  "Só me chamar Nellie."
  
  
  "Nellie?" Eu preguntei a ela incrédulo.
  
  
  "O meu pai era un mariñeiro inglés. A pesar da miña italiano nai protestas, el insistiu en me dar o nome de Nelly."
  
  
  Ela enrugada súa fina, beizos pintados nun grotesco sorriso. "Vostede confía en que eu era moi atractivo muller?"
  
  
  "Por suposto."A súa esperanza de que a miña voz soa agradable.
  
  
  "Cando tiña dezasete anos, eu teño unha oferta de Venecia nobreza," ela resmungar. "Ela rexeitou. Vostede ve, o seu hotel é máis que un spa matrimonio.
  
  
  Eu non dixen nada, porque eu non sabía o que dicir.
  
  
  "Cando ela foi fundada por esta casa, ela foi organizada por algúns dos máis destacados de persoas en Europa, o Sr Carter. As miñas nenas sabía estadistas e altos funcionarios. O nome de unha certa ministro era coñecido en toda Italia . El nunca durmiu con nenas. El viu-los a se espir e, a continuación, preguntou ih a estar espido diante del, mentres el vai con el mesmo. Vostede non sabe o que cada persoa desexos son ."
  
  
  Ela xa estaba sufocando esta conversa. "Máis tarde," ela dixo, " o underworld ía moitas veces veñen aquí. Mafiosos e outros. Ih coñecía todo xunto, o Sr Carter. Eu estaba contou unha morea de cousas, pero eu nunca vendeu información sobre as persoas que eu lle gustaba."
  
  
  O fedor na sala colgado ata o meu nariz. O enrugada máscara continuou. "Vostede veu para preguntar sobre un home."
  
  
  'Si'.
  
  
  'Ego nome?'
  
  
  "Rocco Barzini".
  
  
  Os ollos mirou para min por un longo tempo sobre a pel enrugada, a continuación, volveu para o meu rostro. "Eu sei o ego . Que a información está implicado? '
  
  
  "Vostede me pode dicir onde atopar o ego?"
  
  
  "Quizais", unha voz rouca respondeu. "Se a información é a pena unha morea de diñeiro para ti."
  
  
  "Eu teño diñeiro", dixo.
  
  
  "Vinte mil liras?"
  
  
  Ela dubidou. Era un monte de cartos, pero eu tiña unha idea de que eu non podía negociar con Nelly Vasari.
  
  
  'Ben.'
  
  
  "Ten este con vostede?"
  
  
  Chegou en un minuto, sacou un paquete de liras, contados a cabo de vinte mil, e entregou o diñeiro para Nellie. Ela colleu o ego e contou de novo coa súa torpe idade dedos. Cando ela tiña feito, ela realizou o proxecto de lei ata os seus ollos e estudou o gravado e a textura do papel.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Satisfeito?"
  
  
  "Non pode ser moi coidadoso no meu traballo," ela dixo, " mesmo cando se trata sobre os Americanos. Pero non hai nada de malo co seu diñeiro, entón eu vou dicir a vostede todo o que sei sobre este parasito Rocco Barzini.
  
  
  Ela se contorce en tallada oriental cadeira a carón do sofá, suave carne do seu ombreiro balance cara atrás e cara adiante.
  
  
  "Barzini veu aquí ao longo do tempo. El foi un pouco ladrón que maltratados as miñas nenas. El estaba no cárcere. El xeralmente vive e traballa en Rime, pero ás veces desaparece por varios anos. Pasou algún tempo en Nápoles, onde se tornou interesado en prostitución e as drogas. E recentemente volveu a Roma con unha home cuxo nome pode saber-Giovanni Farrelli."
  
  
  "Eu non creo niso", dixo. Pero eu lembraba o seu nome, ao redor de Gina é historia.
  
  
  "Cada policial en Rime sabe que nome, o Sr Carter. El é un home rico con varios intereses lexítimos. O máis rendible é o éxito do desenvolvemento e construción empresa Makelaardij Farelli . Pero detrás deste respectable fachada, Signoria Farrelli é un líder do submundo, un traficante de drogas e outros ilegal de empresas. El está conectado a un mafioso, o Sr Carter, e o seu nome está conectado a unha arte roubo que tivo lugar en Venecia preto de un ano atrás.
  
  
  "Interesante", eu murmurei.
  
  
  "Cando Rocco Barzini volveu a Roma, foi Farrelli de gardacostas."
  
  
  'Leal. E que Farrelly vive en Rime?
  
  
  "Signoria Farrelli ten moitas residencias," ela resmungar. "El ten un lugar para vivir na cidade, pero el case nunca alí. El ten unha vila do norte de Rima e unha suite en un hotel en Capri que posúe . É case sempre en Capri nesta época do ano.
  
  
  Ela colleu a botella e pulverizado un perfumado cheiro na sala. O líquido fixo o seu cabelo ollar mollado e brillante na luz suave. Ela cheiro doce fragrancia, ventas queima, entón tossiu violentamente.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Está todo ben?"
  
  
  "Si, si", ela dixo. "Todo ben, o meu mozo."
  
  
  "Vostede cre que Barzini e Farrelli pode ser este hotel en Capri?"
  
  
  "Moi probablemente, o Sr Carter. O hotel está chamado César Augusto e está situado no centro da illa ."
  
  
  "Vostede foi moi útil."
  
  
  "Eu sempre valor unha persoa para o diñeiro." O seu pintado, coiro boca sorriu con ironía.
  
  
  El levantouse para saír.
  
  
  "Ten que pagar quince mil liras para a nena," Sra Vasari, resmungar. "Pode pagar no fondo. E vir de volta de novo, o Sr Carter.
  
  
  "Grazas", dixo.
  
  
  No corredor, eu levei unha respiración profunda do mesmo. Alí embaixo, el pagou o escuro-muller de cabelos por un curto período de estar con María e esquerda. Fóra, o aire fresco nunca cheiraba tan ben.
  
  
  Ela me dixo que eu podería atopar un taxi no boulevard un pouco máis lonxe, entón eu fun na mesma dirección. Foi un sensual noite, unha noite agradable. Pero a medio camiño a través do seguinte bloque, shaggy oín-la. El virou e viu dous homes achegando rapidamente .
  
  
  Eu non tiña razón para crer que eu estaba en perigo, pero como eles se achegou, o seu corpo presionado contra o xemendo casa. Eles abrandado. Un pasado en torno a eles mimmo min, o outro ao lado deles. A continuación, o home que pasou mimmo se virou e me cortou . Eu penso que recoñeceu o rostro que eu tiña visto en Nelly Vasari casa.
  
  
  "Firth Mar!", dixo el, deixar-me significativamente.
  
  
  Eu non teñen unha opción. Eu dixen, " o Que pasou?" . "Hofretta!"
  
  
  Eu estaba con présa.
  
  
  "O que fixo falar a Sra Vasari sobre?" Outro, menos muscular home preguntou en galego.
  
  
  El mirou para o home cadrado, pock-marked, e de súpeto sentín espido sen luger ou un par de zapatos de salto alto.
  
  
  "Ela é un vello amigo meu."
  
  
  O gran home rosmou. Que nunca estiven alí, Signoria.
  
  
  Ela empurrou a el. 'Mover máis'!
  
  
  "Non ata que dicir o que está dicindo a Madame," el dixo.
  
  
  "Eu xa dixo iso. Foi unha renovación dunha vella amizade ." O seu hotel pasar mimmo eles.
  
  
  Unha muscular home me deu un zócolo na cabeza. El caeu sobre o seu compañeiro, que deixe o seu puño entrar na miña vida. A combinación dos dous golpes bateu-me para fóra por un momento . El bateu a casa duro, e engasgado como un peixe . Eu vin o outro puño próximos a min e intentou evitalo, pero ten unha rápida tapa na cara. Momentos máis tarde, eu estaba agarrado por detrás. A varíola-marcado rostro cambiou en fronte de min.
  
  
  "Conta-nos sobre esta conversa," el partiu.
  
  
  'Ir ao inferno. Eu xemía.
  
  
  Un puño bateu no meu peito. Antes de que puidese recuperarse do golpe, os seus dous primeiros foi alcanzado na cara. Ela, eu sentín a miña inclinación da cabeza para o lado. Estes bandidos sabía que o seu material. Eles probablemente nin sequera teñen nada que ver co tipo de homes, ela tería gusto, pero iso non fai moita diferenza no momento.
  
  
  "Pare con iso", el rosmou. Vin o flash de unha folla, e, a continuación, o estilete realizada baixo o meu nariz.
  
  
  "Din que ou eu vou cortar ti!"
  
  
  El podería respirar de novo. "Todo ben," eu dixo. "Eu vou dicir iso." O coitelo non desaparecen, pero ela permaneceu inmóbil.
  
  
  Agora que tiña recuperado a súa forza. A estreita lámina do coitelo foi só tres centímetros do meu ollo esquerdo. Eu debería ter coñecido moi ben o que eu estaba facendo.
  
  
  "Nós estabamos falando sobre o slam de negocios a ser revelados," eu dixo, aínda respirando pesadamente. El cambiou a súa perna dereita, de xeito que foi entre o ego abriu a pé . "Sra Vasari empresa?" "Que é iso?", preguntou el desconfiado. 'Por que?"
  
  
  O outro home estaba suxeitando a miña mans un pouco menos ben.
  
  
  "Si", dixo, me preparado para a acción. "Vostede ve, leva-la para un hotel, pedir a ela para abrir unha casa en Milán."
  
  
  'Cales? Sra Vasari nunca iría -"
  
  
  El arrastrou a masiva home adiante un paso e dirixiu o seu xeonllo dereito duro na súa escroto. Ego é o rostro torcido. El caeu o estilete na rúa. Cando eu poñer o meu pé para abaixo, eu pisei na encorpado home peito do pé co meu pé dereito . El gritou, e o ego poder debilitado. Eu bateu o meu cóbado esquerdo no seu ego caixa torácica tan duro como eu podería. Eu oín-lo crack. El gritou, caeu sobre o seu lado, e bateu na parede detrás de nós.
  
  
  O outro me bateu. Ela foi bloqueado por unha man esquerda zócolo e volveu con un dereito. Como el caeu no chan, chegou o estilete, pero esvarou na escuridade. Entón, ela sentiu un golpe esmagador na súa volta. O big guy presionado contra xemer, e me atacou de novo. Un ego puño bateu na parte de atrás da miña cabeza, e el caeu de xeonllos. El caeu sobre o seu lado. Un disco de arranque me deu unha tapa na cara. Eu bate-lo coa parte de atrás da miña man, e el voou.
  
  
  Cando eu era unha patada no lado de novo, eu xemeu en voz alta. El estendeu a man co seu arranque e perdeu. O muscular home levantouse de novo .
  
  
  "Basta cosi!", dixo el. El decidiu saír.
  
  
  O ego compañeiro foi tras el, e eles desapareceron volta da esquina. O seu duro para sel. El sentiu como se eu fose aprobada a través dun xigante moedor de carne. Eu tiven dor no meu corpo que era imposible dicir áreas que foron danadas. El levantou a man para o seu rostro. Era unha poza de sangue.
  
  
  El se inclinou contra a casa por uns minutos, esperando a dor sería diminuír. Dela, era moi optimista. El tropezou para abaixo a rúa escura para varios centos de metros e, finalmente, chegou a avenida. Como ela tiña dixo, un taxi logo chegou. Ego chamados a ela e foi para dentro.
  
  
  "O que diavolo !?" o condutor, exclamou cando viu o meu rostro.
  
  
  El deu emu Gina Romano enderezo. El levou rápido para obter-me ao redor do seu taxi, pronto como sexa posible. El subiu as escaleiras e bateu Gina porta. Cando ela abriu, os seus ollos arregalados en estado de choque.
  
  
  "Dia mio!", exclamou ela.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  O meu antebrazos foron pesados e a miña boca estaba seco. El estaba tentando recuperar. Todo o que eu podía lembrar despois da reunión Gina foi que eu puiden Hawke no teléfono coa voz converter para deixar los saber . El dixo que ía me chamar de volta mañá. El trasladouse unha das súas pernas. El podía sentir o outro carne baixo a folla . El foi a súa man sobre a suave inchar de vida, para o lugar quente, onde a súa coxas coñeceu. Gina se virou para min. Mama esquerda cepillado meu lado, e eu sentín o seu protector de diapositivas mimmo min. Chegou baixo a folla e tocou a súa suave e quente pelt . Tentando ignorar a dor, el rolou para o seu lado, espremer o duro rolda glútea.
  
  
  "Mm", ela dixo, aínda pechando os ollos.
  
  
  Ela aconchegou-se para o meu corpo e puxo os brazos arredor da miña cintura. Entón, ela soltou outro son, e os seus ollos abertos, chiscando.
  
  
  'Apelido? Está seguro de que está sentindo mellor?
  
  
  El tirou os seus cadros para arriba para min, e ela lanzou un brazo por riba do meu ombreiro. Os seus seos presionado contra o meu peito espido.
  
  
  "Nada moito", eu murmurei. "Pero eu creo que a situación vai mellorar no futuro próximo."
  
  
  Ela se separaron súa plena beizos. O recén eclodidos lingua estaba quente e doce. Os seus cadros saltou suavemente contra min. O bico nos fixo suspiro. Gina balance súa cadeira dereito sobre a miña cadeira, e o meu corpo dores foron esquecidos na carreira que tomou conta de nós, como o dela, virou-se e levantou o seu corpo para levar o meu empurrar. Ela veu a min de bo grado, e, ao mesmo tempo, que alcanzou un clímax.
  
  
  A continuación, a súa base de prensa está en la de volta para descansar. Gina estaba deitado a carón de min, mirando para o teito. Finalmente, el ergueu a man e xentilmente tocou as feridas enriba do seu ollo esquerdo e na súa fazula dereita. Eles estaban secos, pero todo o lado do meu rostro ferido . Por algún milagre, os meus dentes parecía estar aínda alí. El tirou abaixo a folla e vin algunhas contusións no seu torso.
  
  
  "Eles me tratou ben," eu dixo, " pero eu dubido que vai ser capaz de mover-se tan ben, esta mañá."
  
  
  "Pobre neno", Gina ronronou suavemente. Ela pon a súa man na miña cadeira.
  
  
  "Espero que eles non se incomoda Nelly Vasari," eu dixo.
  
  
  "Eles non van facer iso, Nick. Nah ten unha morea de amigos poderosos ."
  
  
  "Eu penso que eles eran Sicilians," eu dixo. "Aínda que non hai ningunha conexión directa, por agora Barzini ou Farrelli ten oído falar del."
  
  
  .
  
  
  "Nick," Gina, dixo, virando a cara min. "Está indo para Capri?"
  
  
  Eu preguntei a ela. "Por que quere saber?"
  
  
  "Cando me contou todo sobre a súa implicación no roubo de onte á noite, pode non ter coñecido sobre iso, pero que me obrigado a axudar a vostede," ela dixo. "E eu podo axudar. Así como pode confiar en min completamente agora que xa confiou en min por un longo tempo. Eu non sei que este Farrelly cara. Vostede recorda o seu dicindo que eu era un ego amante. Sei que o seu ego todo, ego, id, ego hábitos. Eu pode ser de utilidade para vostede."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Canto tempo ten sido ... con Farrelly?"
  
  
  Ela evitou a miña mirada. 'Uns meses. El me comprou unha morea de cousas, pero o ego crueldade foi insoportable para min."
  
  
  "Como podo estar seguro de que agora vai me axudar contra el?" Ela sentiu aínda máis.
  
  
  Ela estreita os seus ollos. "Eu odio Farrelly, Nick. Eu xuro que pode confiar en min.
  
  
  Ela, pensamos sobre iso e decidiu probalo. "Todo ben," eu dixo, " eu vou levar vostede para Capri. O meu outro Interpol oficial está chegando con nós."
  
  
  "Traer un policía?"
  
  
  "Si". Ela parou. "Farrelly roubaron o Vaticano, Nick?"
  
  
  "Hai unha boa oportunidade de que."
  
  
  "Pero por que o seu goberno lles importa?" El mirou para Nah, pensativo. "Durante o asalto, algo pertencente ao meu goberno foi roubado. Non precisa saber Jin máis. Non me preguntar de novo."
  
  
  
  
  "Todo ben, Nick."
  
  
  O teléfono tocou. Gina levantouse, foi para o outro extremo da sala, e colleu o teléfono. O seu corpo espido aínda parecía atractivo. Un momento despois, ela se virou . "Isto é para ti.'
  
  
  Tiña que ser Falcón. Foi el.
  
  
  "Quen diaños era que a medida?", el ruxiu millas a través do océano.
  
  
  Dela, el riu, a pesar da súa difícil, enfermo rostro. "Oh, unha rapaza," eu dixo inocentemente.
  
  
  "Si, tomar o xastre, rapaza!"
  
  
  "Está todo ben", dixo. "E eu só poñer-lo sobre a folla de pagamento."
  
  
  "Ata que punto?" A súa voz soou azedo.
  
  
  "Vostede sabe, eu nunca vou cobrar por iso," eu dixo. "Eu contratei Gina nunha base temporal. El se xunta a min a fonte, é importante a información que eu discutir con vostede.
  
  
  "Mentres vostede sabe o que está facendo!" El fixo unha pausa para atopar o seu sarcasmo, " eu espero que tiña unha boa noite, Nick."
  
  
  Ego intencións eran claras, pero ela permaneceu impasible. "Oh, si, señor. Ela, eu me sinto moito mellor sobre min."
  
  
  "Mira, está ben? Que soou un pouco de bater ata onte á noite.
  
  
  "Eu estou ben," eu dixo.
  
  
  "Temos comentado Judas' ficheiros, "el continuou," e nós temos noticia para ti. Farrelly nome apareceu en Xudas o arquivo de varios anos. El roubou algúns goberno documentos en Inglaterra. Farrelly é un neno grande. El é un mafioso ou ten lazos estreitos para eles."
  
  
  'Si. Como a cara que pode proporcionar a man de obra e equipos para unha serie de roubos Xudas foi inventado."
  
  
  "Unha votación sobre o que veu para, Nick. Eu creo que é mellor ir a Capri.
  
  
  "Eu vou voar de Nápoles máis tarde."
  
  
  'Bo. Manter-me publicado. Neste caso, pode ser maior do que pensamos ."
  
  
  'Exactamente.'
  
  
  "Tentar obter un pouco de sono durante a noite."
  
  
  El sorriu. El sabía que o Falcón foi sorrindo, tamén, co seu rostro fino. "Si, por suposto," eu dixo.
  
  
  -
  
  
  Máis tarde naquela mañá, eu fun para a oficina de Interpol e informado Tony Benedetto sobre as últimas novidades. Tiña unha sólida ficheiro no Farrelly. Houbo unha referencia a "Mr J." O encontro foi máis tarde que especificando MACHADO.
  
  
  "Xudá e Farrelly parecen ter se fan bos amigos", dixo Tony.
  
  
  "Como para Farrelly, eu non sei." "Pero non é un Xudeu aínda. El só mantén cruel contactos de negocios." Eu mirei para o cartafol de arquivos. "Judas non é exactamente humanos, vostede ve, el perdeu o seu mans en un accidente cando el era novo, e el ten artificial mans que parecen carne e sangue, pero están baixo un 'pel' feita de aceiro sólido. Estas mans simbolizan unha persoa. El case me matou con eles unha vez.
  
  
  "Imos orar para que non teñen outra oportunidade," Tony dixo.
  
  
  "Está preparado para ir para Capri?"
  
  
  'Si . "O tempo é que o noso avión deixar?"
  
  
  'Ás catro horas. Nós imos estar en Nápoles en unha hora, e na illa no inicio da noite."
  
  
  
  
  Era aínda luz cando pegamos o funicular tren á cidade de Capri, unha branca de neve illa encharcado en flores. A illa era tan pequeno que o cobalto-mar azul podería ser visto desde case calquera punto da cidade. O estreitas e sinuosas rúas de lastros tiña moitas escaleiras principais arriba e abaixo a outros niveis. Turistas encheu o pequeno cadrado no centro e sentou-se de beber cinzano ao pór do sol. Dous bloques da praza foi o César Augusto Hotel, un grande, fermoso edificio con un buganvílias árbore sobre a entrada.
  
  
  "A voz é todo," Gina dixo que estaba diante del. "A suite Farrelly vive é o terceiro-chan da sala de estar. Pode ver terraza de aquí. Cando Farrelly é alí, el ten dous gardacostas, pero só se pode ver un torno a eles. O segundo el esconde cando estraños veñen a visitar . Na pequena sala a carón da sala de estar, hai un metal materia que é sempre pechado. Pode haber algo importante nesta." Entón, ela preguntou: "o Que vai facer cando Farrelly chega?"
  
  
  "Manter o noso pobo un segredo para o maior tempo posible," eu respondeu. "Nós pode aprender sobre a terra ou casas na illa. Por suposto, o dela, e eu espero Ego non está alí, porque non temos o suficiente evidencia contra el para prendelo lo. Judas é a persoa ben para min. Eu espero que ten o que eu estou buscando." Entón: "non pode ir alí enriba."
  
  
  "Por que non, Nick? Eu podo esperar para ela no corredor ata que lle preguntar."
  
  
  "Non, é moi perigoso. Que ir para o café na praza para unha bebida."
  
  
  "Todo ben," Gina, dixo, decepcionado.
  
  
  "Se non escoitar de nós dentro dunha hora, por favor reservar un cuarto no Hotel Paradiso."
  
  
  "Eu vou facer iso. Ela encolleu e camiñou cara a praza.
  
  
  Tony sorriu e balance a cabeza. "Bo informante, amiko," el chiscou para min.
  
  
  "Vostede debería ter visto Nelly Vasari," eu dixo.
  
  
  Ante unha situación como a Tony e eu estabamos, tivemos que xogar por contacto . É como xogar ao xadrez, porque despois de dous primeiros ou tres súa vez incrementos, hai unha morea de oportunidades. Entón nós fomos para o apartamento con moi preliminar ideas. Nós bateu, esperando que non habería ningunha resposta . Pero a porta se abriu e vimos unha rapaza de pé alí . Nah tiña o pelo louro platino e rosa batom nos beizos gordos. A súa floral-estampados casa abrigo, vagamente abotoado na cintura en un provocador de moda, non ocultar a súa voluptuosa curvas. Era evidente que estaba espido baixo o abrigo. O seu longo, cheo de curvas coxas e amplo seos peeked sedutora á volta da esquina con cada paso pesado ela tomou. E, a xulgar pola rouco mutterings e inestable pasos, foi tan claro que Ay non ten que a bebida na man. "É o Sr Farrelly aquí?" Tony preguntou.
  
  
  "Non,"ela dixo Escandinavo con acento galego," o Sr Farrelly non está aquí." Ela inclinouse contra a parede, e as dobras da súa housecoat se separaron aínda máis.
  
  
  "Sinto moito", dixen eu, tentando non mirar para ela melado corpo", percorremos un longo camiño para ver iso. Podemos falar de Hema de novo?"
  
  
  "Pode falar a min, xefe," ela dixo, rindo. "Ela está aquí, como sempre, todo só." Ela pon a súa man sobre a porta batente, como se está indo para rasgar o vestido fóra completamente. Tony mirou para min e sorriu un pouco. "Estamos dispostos a aceptar a súa invitación, signora."
  
  
  Ela aceno para nós, e bateu a porta detrás dela. A sala estaba ricamente decorados, pero a limpeza foi claramente non é o seu forte traxe. Botellas baleiras, transbordador cinceiro, e medio baleiro lentes foron en todas as partes, e o espesa alfombra estaba cheo de xornais e revistas ilustradas.
  
  
  Con un casual xesto, a nena fixo sinal para nós, para sentir-se. '¿Quere algo para beber?", ela riu drunkenly. El balance a cabeza, e os seus beizos enrolado en frustración . "Mala sorte", ela dixo.
  
  
  O rubio tropezou para o banco fronte a dúas cadeiras Tony e eu estabamos sentados. Con un alto e agonizante suspiro, ela caeu cara atrás no sofá, e a solta nó do seu cinto veu a desfeita, deixando case nada para mostrar a súa madura corpo. Sen dúbida, estabamos cara a cara con Farrelly amante. "O que quere?'Que é iso?", preguntou ela. "Vostede me pode dicir. Giovanni me mantén publicada en todo." As súas palabras aínda soou forzado, pero ela non estaba tan borracho como eu pensaba.
  
  
  Cando Tony explicou que queriamos mercar vivendas na illa, o dela, virou-se e mirou para a pequena sala adxacente Gina tiña mencionado. De onde eu estaba sentado, eu podía ver un metal materia con un teléfono na esquina.
  
  
  "Hai moi poucas vivendas para venda en Capri", dixo a loura que só presentouse como Herta, " e se alguén está a ver algo, é un prezo moi alto. Señores, outros caro Zhirinovsky cousas? A última palabra foi dada, con un toque..
  
  
  "Ben no dell'," Tony dixo, sorrindo para Ei. El limpou a gorxa. "Herta, eu vexo o seu teléfono no outro cuarto. Pode que o meu amigo chamar o noso hotel? '
  
  
  Tony engurrou o cello.
  
  
  "Por suposto", ela dixo, en unha voz rouca. "Eu vou transformalo en santo." Ela levantouse do sofá, e o manto esvarou cara a abaixo o seu coxas por un momento, revelando o seu pálido triángulo.
  
  
  Cando ela foi para o outro cuarto para activar os santos, Tony levantou unha cella. E cando pasou mimmo nah para ir a outro cuarto, ela tomou ego man.
  
  
  Ela, viu que estaba abrazando a súa espida dereito de mama. Ela aceno cara atrás e cara adiante e sorriu. Tony entrou no cuarto e pechou a porta. Gerta veu á miña cadeira e quedou ao meu lado, poñendo a súa man no meu ombreiro: "Vostede é un home fermoso," ela dixo.
  
  
  Ela mirou para nah. "Grazas", dixo. "Dime, Gerta, ten o Sr Farrelly feito os novos negocios amigos ultimamente?" Eu oín-la, el ten un novo compañeiro." Ela volveu para o sofá con unha bebida na man. "Giovanni sempre ten caras novas," ela dixo lentamente. "Pero debemos só falar sobre Giovanni?" Vostede e o seu pai non só vivir no medio de negocio, non é?
  
  
  "Por suposto que está moi hospitalario," o servo deixou o seu, coa esperanza de que Tony foi ocupado buscando que a materia.
  
  
  "Vostede sabe, as persoas como ela. El sempre foi así. Eu teño o que eles queren. Facer eu chocar vostede?
  
  
  "Non" en todo," eu dixo. O que foi Tony facendo alí?
  
  
  'Gran traballo. Eu estou contento que non está en estado de choque. Entón, vostede é só como ela. Vostede sabe que ten que aproveitar a oportunidade cando se trata, non?
  
  
  "Si, é," eu dixo, a pensar sobre a próxima sala.
  
  
  Herta poñer-la de vidro e estirado preguizosamente no sofá. Ela casualmente desabotoado o seu manto como Tony entrou.
  
  
  "Benissima !" el dixo suavemente.
  
  
  Herta non mirar para nós. "Eu sei o que quere", ela dixo, en unha voz rouca. "E pode facelo. De cada vez, ou ambos á vez. Está todo ben, eu non vou dicir Giovanni.
  
  
  Tony estaba de pé diante dela, mirando para o seu corpo espido. "Nick," el dixo a través dunha boca seca, " quizais teñamos máis uns minutos, ok?"
  
  
  "Deus, non, Tony."
  
  
  "A continuación, ir fóra. Vexo vostede máis tarde."'
  
  
  "Tony, que vai estar de volta calquera minuto!"
  
  
  Tony mirou para o sofá e se virou para min. "É doado para ti cando unha nena está esperando por vostede prazas". Agora, el estaba chat e un pouco irritado. Non en min, pero a situación. El sabía que eu estaba certo.
  
  
  "Facer o que quere," eu dixo, " pero me dea a información que ten no seu teléfono."
  
  
  Ego rostro cambiou. "Eu sinto moito, Nick. Está certo. El tivo unha última ollada á Hertha, entón se virou e camiñou cara á porta.
  
  
  "Sentímolo, querida", dixo a rapaza espida. "Non só o tempo ou lugar."
  
  
  Herta mirou para min un pouco intrigado. "Non quere durmir comigo?"
  
  
  "Vostede é o máis desexable muller na illa," eu dixo, " pero o meu amigo e eu teño cuestións urxentes para atender."
  
  
  
  
  Tony quedou en silencio mentres estabamos no ascensor. A medida que entrou no lobby, eu dixen a ela: "Olle para el, deste xeito, amiko. Pode ser un problema ."
  
  
  Tony riu. "Eu creo que unha ducha fría no hotel ...'
  
  
  Eu preguntei a ela. "Que é iso?"
  
  
  "Mira. Que o home. Este é Farrelly.
  
  
  Un home alto, home escuro nos seus corenta anos entrou no hall de entrada con un cara. Foi coidadosamente examinado por ego, para que el puidese descubrir a próxima vez. Entón, ela mirou para o outro home cambaleando con un bastón, e sentiu ego. Foi Barzini, que tiña tirou na súa coxa durante un asalto no Vaticano . Como os dous homes se achegou a máis próxima contra , o seu marido virou-se para o xornal contador de xeito que Barzini non podía ver o meu rostro.
  
  
  "Eu non teño sido solicitada aínda?" Farrelly preguntou a secretaria secretario.
  
  
  "Non, Signoria Farrelli."
  
  
  "Excelente. Enviar comida para tres. Imos dicir tagliatelle alla bolgnese.
  
  
  "Eu vou coidar del, Signoria Farrelli."
  
  
  Farrelli e Barzini foi para o ascensor sen entender-nos. Barzini mancando mal. Algúns momentos despois, o ascensor porta se pechou detrás deles.
  
  
  "Ego zapatillas de ballet," eu dixo.
  
  
  "Na Barzini é?"
  
  
  'Si. Ten un crepe único.
  
  
  
  
  No camiño de volta para a praza, Tony tirou unha peza de papel do peto. "Eu abrín esta materia coa súa man de bloqueo de selección e atopou dúas cousas interesantes. Un deles era un caderno con Xudas enderezo sobre el. Eu decodificar el. Isto confirma a segunda peza de evidencia que atopou no Vaticano."
  
  
  Ela mirou para o papel. Foi rabiscando: "Senior. Jude, San Marco, As Importacións, A Través Sachetti, Pancino, Sicilia " .
  
  
  "Por suposto," eu dixo. "Judas é sede en Zala, en Sicilia, de xeito que é, probablemente, onde el contratou os bandidos."
  
  
  "Isto significa que os nosos intereses tamén están cambiando alí. Se os elementos roubados son agora, en Sicilia, meu caso será resolto cando atopamos ih.
  
  
  "De feito," eu dixo, " aínda que a miña tarefa non vai ser tan fácil para completar. Non se Judas atopou o documento no vaso . "
  
  
  "Xire o papel máis," Amiko Toni continuou, " e, a continuación, vostede pode ler o que eu teño copiado." Foi escrito en un portátil. Isto significa nada para ti?
  
  
  El fixo unha pausa baixo a luz do hotel pequena terraza e examinou Tony caligrafía. Lin: "Leonardo de carga" plus a data.
  
  
  "É, probablemente, unha referencia a elementos roubados," Tony, dixo , " e Leonardo podería ser o colector compra h."
  
  
  "Quizais.'
  
  
  Algo sobre a nota intrigado min. Se fose só unha cuestión de transporte de bens roubados, foi ningún dos meus negocios, dende que eu estaba seguro de que o vaso foi deseñado para Judas ' colección privada. Pero eu tiña unha sensación de que, por algunha razón, o período tiña un significado real - para min máis que a ninguén !
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  Despois de 48 horas, que chegou en Sicilia. A illa árida e rochosa, con un sombrío, pero a vista panorámica. Nós explorar a primeira aldea e descubriu que os seus habitantes foron sobre como se describe no guías. Os homes ou rosmou inintelixible respostas ás nosas preguntas ou ignorou-nos completamente. As mulleres desapareceron cando chegamos na escena. Finalmente, Tony, preguntou o home vello para dicirnos onde a Través de Sachetti salón estaba. El acabou por ser un longo camiño, rochoso e desigual, levando a outra corrente na illa. Aprendemos que a empresa San Marco das Importacións foi pechado moito tempo atrás, aínda que foi adquirido por un estranxeiro. Segundo o vello, o edificio foi inclinando-se contra un penedo con vistas ao mar.
  
  
  Sabiamos que a casa sería, sen dúbida, ser gardado, entón, se tomou un taxi alí, sempre que se poida atopar un taxi na aldea, que sería inmediatamente teñen problemas. Entón decidimos visión Judas ' agocho desde o outro lado, por barco.
  
  
  A mañá seguinte, despois de chegar, que contratou un barco de pesca e fixo-lo para o lugar onde o negro rock torres case dous centenares de metros por riba de nós. Desde a danza barco, o penedo parecía case vertical. Imos poñer un pequeno barco branco nunha estreita praia, ao pé dun acantilado.
  
  
  "Quizais deberiamos ter tomado a estrada, a miña outra," Tony difícil de adiviñar, inclinando a cabeza cara atrás para estudar a rocha por riba de nós. "Eu creo que é moi difícil subir."
  
  
  Gina sentou-se xunto a nós na area escura, o seu cabelo louro balance como un juba no vento. "Nick", ela dixo," eu só pode escalar rochas descalzo."
  
  
  "Non interfire con calquera cousa," eu dixo. "Vai estar aquí para gardar o barco."
  
  
  "Non," ela dixo. Ela virou-se para Tony. El levantou os seus ombreiros.
  
  
  "Non protestas," eu dixo. "Vostedes son máis valiosos para nós do que se está intentando subir este penedo. Se escoitar os tiros, agarde 15 minutos. Se nam Odín non aparecer en torno a nós, deixe por barco. Entender?"'
  
  
  "Si", ela dixo severamente. 'Un cuarto de hora.'
  
  
  "Todo ben," eu dixo, e sorriu. "Ver o barco con coidado. No futuro próximo, pode ser a nosa única opción. Nós imos estar de volta nunha hora."
  
  
  Saímos de Gina no barco e comezou a subir. Estabamos a usar luz windbreakers e goma-solado de botas que comprara na aldea, e Tony tiña unha bobina de corda pendurada sobre o seu ombreiro. Eu tiña escalada ganchos colgado o meu cinto.
  
  
  Houbo un bordo estreita na base do penedo. Nós escoller o camiño que levou a partir de aí. O seu caparazón é adiante, mirando para esvaradío manchas e apuntando ih de Tony. Desde o ego-expresión sombría sobre o seu rostro, eu podería dicir que o ego de traballo para a Interpol, en xeral, foi diferente. O feito é que Toni raramente tiña que deixar o confort da civilización . Eu estaba curioso sobre como moito Interpol paga en relación a MACHADO.
  
  
  Levou só uns minutos para chegar ao medio do penedo, pero se non era visiblemente máis lento. A banda foi practicamente desaparecido, e tivemos que atopar a man e o pé de apoio nas fendas. Foi un negocio arriscado. Agora estabamos tan alta que se caeu, era difícil dicir o que ía ocorrer a nós. E cando estabamos preto de trinta pés de abaixo a arriba, Tony deslizando sobre unha rocha solta, perdeu o seu equilibrio, e comezou a caer.
  
  
  "Manteña a súa man!"
  
  
  El lanzou o seu dereito man e agarrou-me. O seu ego agarrou o seu brazo, e Alenka o ego bateu a miña perna esquerda o seu apoio. Cando dela, eu escorreguei e intentou mover as miñas pernas, dela, eu penso que eu ía caer. Pero coa súa man dereita, el colleu unha pedra afiada por riba da súa cabeza e mantivo-se firmemente.
  
  
  "Atopar algo para soster cos seus pés," eu rosmou. O meu alyonka comezou a soltar a pedra. Parecía unha eternidade antes de Tony atopou unha posición de novo, e deixar ir de min, entón eu podería poñer o meu pé esquerdo de volta para arriba e apoiarse nah.
  
  
  'Ben? Eu preguntei, respirando pesadamente.
  
  
  "El", el rosmou, o seu rostro asustado.
  
  
  Tony admiraba. El era moito máis medo de escalada que era dela, pero el comezou sen obxeccións .
  
  
  "Non é agora," eu dixo.
  
  
  El coidadosamente seleccionados lugares para incorporarse para e continuou. Gina tornouse unha boneca moi por baixo sobre o estreito de praia.
  
  
  Nós finalmente chegou a preto de cincuenta metros por baixo do cume con Tony só por baixo de min. Os seus dedos eran brancos, e os seus beizos estaban engurradas. El colleu a corda del e enrolado-lo a través dunha escalada gancho que colleu na súa cintura . Seguro firmemente para o rock coa súa man dereita, el deixar o gancho e lazo de corda colgar libremente desde o lado e xogou todo para a parte superior do penedo.
  
  
  O gancho desapareceu sobre o bordo do precipicio. A corda estaba colgado xunto a min. Ela foi arrastrado polos ee. Despois de algúns decimeters, o gancho colleu algo e parou. El tirou a corda e mirou para Tony. "Estamos case alí," eu dixo.
  
  
  Ego rostro era dubidosa. El agarrou a corda atada e comezou a subir. Sostendo as mans, el subiu para arriba. No medio, o gancho deixar de ir a ela e caeu tres decimeters, a continuación, o gancho roubado de novo. El podía sentir a suor nos beizos e nos seus ollos.
  
  
  El subiu con cautela máis, e, finalmente, espiou por detrás do pico. Só vinte metros de distancia, foi o branco-xeso San Marco Importacións de construción. Era un baixo, unha historia de construción con embarcou-up fiestras, e herbas daniñas creceron detrás unha alta cerca de arame que rodeaban o edificio .
  
  
  A continuación, subiu sobre o bordo e arrastrou para onde o gancho estaba ancorado detrás dunha pedra afiada. Ego tirou-se, a continuación, mirou para Tony e balance a cabeza. El subiu a corda. Tardou un pouco de esforzo para a Uem, pero finalmente fixo iso, e sentou-se ao meu lado.
  
  
  "Ten ideas tolas, amiko," el dixo.
  
  
  "Eu sei", dixo cunha risada. Eu fun a bordo do precipicio, e acenou para Gina para deixar a saber que estaban con seguridade ata. Ela aceno no reumatismo. Ela mirou para o terreo rochoso. "Hai un xeito máis doado para abaixo preto de media milla a partir de aquí," Tony dixo ela. "Nós imos utiliza-los máis tarde."
  
  
  "E-Conte," el dixo . "Eu estou de acordo."
  
  
  Arrastrou ata a porta. Ningún sinal de vida.
  
  
  "Eu vou dar un ollo rápida," Tony dixo. El se arrastrou cara a esquina da cerca de arame, a súa cara a transpiración. El mirou para o fronte do edificio, a continuación, veu de volta para min.
  
  
  "Hai un garda de seguridade na entrada principal, que eu creo que está armado," el dixo.
  
  
  'É só como eu pensaba.'
  
  
  "Polo menos un coche está aparcado diante, pero eu vin isto, o servizo de entrada para o lado xemer. Eu creo que iso vai permitir-nos a entrar sen o garda de seguridade entender-nos."
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Pero eu só descubrir un sistema de alarma en este muro. Temos que facer algo sobre iso."
  
  
  El levou máis de quince minutos para improvisar un desvío de todo o sistema de alarma para que nós podería cortar un pequeno burato no fondo da cerca. A continuación, arrastrou cara a dentro e dirixiuse cara a porta lateral que Tony tiña atopado . Cando chegamos alí, entendemos que o garda non podía ver desde a súa posición na porta. Mimmo do edificio escorregou pasado ela ata ego podería obter unha boa ollada. El estaba vestindo unha camisa aberta e levou unha AK-47 rifle de asalto baixo o seu brazo. Xunto á porta había un pequeno garda de seguridade do quiosco; ligada á cabina foi algo Tony non vira antes: unha gran Pastor alemán. Afortunadamente, o vento sopraba na nosa dirección, de xeito que o can non cheiro nós . Pero eu sabía que precisaba para ser moi tranquilo cando abrimos o servizo de entrada.
  
  
  Nós rastexaren ata a porta de metal e mirou para o bloqueo. Non foi difícil para abrir o ego; con un bloqueo especial escoller, levou só uns minutos. El suavemente abriu a porta e mirou para dentro.
  
  
  "Veña," Tony murmurou para ela.
  
  
  Nós retiramos as nosas armas e foi para dentro. Tony pechou a porta detrás de nós. Estabamos en un corredor que conduce á fronte dun pequeno edificio. Houbo un maçante zumbido na distancia. El mirou como unha shell de abaixo, pero non había escaleiras en vista.
  
  
  Ela aceno para Tony para estar preto de min, como nós rastexaren ata a fronte da casa. Nós nos atopamos nunha especie de área de recepción ou oficina. Había un home en unha jaleco branco sentado á mesa, que eu pensaba que era algún tipo de técnico. Na esquina, o garda estaba lendo un xornal italiano. Ninguén ao seu redor viu ou escoitou falar de nós.
  
  
  Había unha en forma de L contador en fronte da mesa, separando o home do abrir a porta da fronte e a sentinela. Cando Tony balance a cabeza para ela, el camiñou a través da porta no mostrador, e deu algúns pasos cara a garda.
  
  
  "Sente-se", el chamou para ela en italiano.
  
  
  A garda saltou do seu asento, e ego man foi para o revólver na súa cadeira, pero, a continuación, el viu que a miña Luger foi destinado a uem no peito. O home do jaleco branco mirou Tony e, a continuación, para min, lentamente levantando-se do seu asento.
  
  
  "Onde é Xudas?" Eu preguntei a ela, mantendo a miña arma apuntada e os meus ollos fixos no garda.
  
  
  "O que precisa para iso?" preguntou o garda.
  
  
  "Imos, imos," Tony dixo, dirixindo o seu .38 Beretta en o home de volta. "Non probar a nosa paciencia."
  
  
  "Judas non é aquí", dixo o home. El respondeu en italiano, pero el parecía alemán, ou quizais Escandinavo. Agora, el se virou para nós e estudou os nosos rostros. El era un home delgado con rimless lentes e fríos ollos azuis. El parecía o tipo de home Judas ía contratar. Pero se el era un técnico, que era o ego función aquí?
  
  
  "Pode vostede poñerse en contacto a sentinela fóra?" Eu preguntei a ela.
  
  
  "Si," el dixo.
  
  
  "Non diga a eles!" garda foi para o canto.
  
  
  Eu fun ata el, tomou o ego revólver fóra do seu coldre, e puxo-o baixo o meu cinto. Entón el virou-se para o técnico," Dicir que sentinela fóra para vir aquí, " eu dixo.
  
  
  "El non pode deixar o seu posto!"
  
  
  "Non falar con eles!" garda insistiu.
  
  
  "Cale a boca, o seu idiota!", o técnico, dixo friamente.
  
  
  "Só dicir-lle que o Sr Judas é no teléfono e quere dar en especial persoal instrucións," eu dixo.
  
  
  O home mirou para min Tony. "Facer como el di," Tony dixo.
  
  
  O técnico abriu un caixón na súa cadeira e atopou o transmisor. El presionou o botón e dixo, " Carlo." Veñen aquí. Mr Judas quere vostede falar con el sobre o teléfono.
  
  
  Esperamos en silencio como a sentinela camiñou desde a porta do edificio con un ameazante AK-47 baixo o seu brazo. Como el achegouse á porta, un garda de seguridade na esquina gritou: "Coidado! Eles teñen armas!
  
  
  O home da porta mirou para Tony e eu, a continuación, levantou a súa automático. El durmía, e bateu a uem no peito. Cando bateu a porta, o coche sacudiu violentamente. Balas resgou no chan, o contador, e o peito da garda que tiña chamado a zona. El bateu na parede e caeu a cadeira que estaba sentado. Ambos foron mortos.
  
  
  El foi ata a porta e mirou para fóra. Non había ninguén á vista. Cando el se virou de volta para o técnico, o seu rostro era branco.
  
  
  "Agora imos ir", dixo. "É Xudas foi, tamén?"
  
  
  "Eu estou aquí só", dixo. Eu podería dicir polo ego na súa voz que estaba dicindo a verdade.
  
  
  "Onde está a saquear?" Tony preguntou.
  
  
  'Cales?'
  
  
  "Vaticano tesouros. Onde están escondidos?
  
  
  "Ah, penso que o tesouro estaba aquí?"
  
  
  El foi detrás do mostrador e presionou a Luger para o home orella esquerda. "Onde están eles?'
  
  
  Ego rostro era branco como giz, e el estaba respirando pesadamente. "Eu oín-los falar sobre a cova," el dixo, tragar.
  
  
  "Que tipo de cova é?"
  
  
  'Cova Da Serpe. Nalgún lugar aquí.
  
  
  "Eu sabía que," Tony dixo.
  
  
  Ela foi detido máis difícil polos K-home Luger. "O que é subterránea aquí?"
  
  
  Unha mirada de lamentable horror atravesou o seu rostro. "Nada como iso!", dixo en voz alta.
  
  
  Tony e eu mirou para o outro. Eu preguntei a ela. "Se o tesouro está oculto nunha cova nas proximidades, o que pensas que para o cuarto debaixo de nós?"
  
  
  "Eu creo que debemos descubrir," Tony dixo.
  
  
  "Amarra-lo para arriba," eu dixo. "Nós só ten uns minutos antes de Gina follas no barco."
  
  
  Tony amordaçado o home no ego da súa propia amarre, amarre o ego con unha corda mentres el estaba esperando para a escaleira. Non había escaleiras, pero cando abriu a porta para a vasoira armario, el viu o ascensor.
  
  
  Ela, exclamou. "Veña, Tony!"
  
  
  Entramos o pequeno ascensor e descendeu sen facer ruído, curioso para ver o que ía atopar a continuación. Algúns momentos despois, que xurdiu con nosos ollos ben abertos.
  
  
  "Bo Deus!'Tony dixo.
  
  
  "Está seguro", dixo, e sibila suavemente.
  
  
  Entramos unha incrible complexo subterráneo. Puidemos ver corredores e cuartos en todas as direccións, excepto o penedo. A medida que camiñaba, eu non podía crer nos meus ollos. Unha sección de contido un completo nuclear "fábrica", e o salas adxacentes contiña todos os equipos asociados e mecanismos. Xudá Stahl como un atómica científico! Finalmente, atopamos unha especie de laboratorio con unha mesa grande e un cofre. Tony foi para o traballo sobre o seguro, que estaba feliz de dicir que el podería abrir, mentres el examinou a súa materia. Cando o seguro foi aberto, atopamos algunhas interesantes documentos. Adxunto un ih materia.
  
  
  "O pasado non resolto arte roubos," Tony dixo. "Xudá e Farrelly que traballaron xuntos todo o tempo."
  
  
  El colleu un anaco de papel a partir de todo o seguro e mirou para el. "Meu Deus," eu dixo. "Judas ten segredos de países da OTAN durante anos . E, ao final, el tivo o suficiente ih para construír a súa propia bomba atómica."
  
  
  "Isto é probablemente por iso que el comezou a estes roubos," Tony dixo. "Para financiar este proxecto."
  
  
  El colleu outro papel e mirou para el por un longo tempo. "Ben, ben", dixo, rindo aceda. Foi un roubo documento que poñer-la en un Etrusca vaso.
  
  
  "Iso foi o que quería, Nick?"
  
  
  'Si'.A súa coidadosamente dobrado de papel e poñer en un minuto.
  
  
  "A continuación, a súa localidade de Rusia é completa," Tony, dixo, " e eu vou estar preparado cando eu recoller os tesouros de arte a partir desta cova."
  
  
  El entregou Emu algúns pintura debuxos. "Non, meu localidade en Rusia non está rematada. Nós pensamos que Xudas ía vender este documento para os Rusos, pero parece que pode usar a si mesmo. Esta é unha detallada desenvolvemento do deseño do documento que puxo en un minuto. E en outros papeis hai notas sobre o deseño de dispositivos."
  
  
  "Está me dicindo, Amiko, que o documento que Xudas, sen saber roubou contén un plan para unha parte da bomba atómica?"
  
  
  "Si", dixo. Estaba claro que Xudas viu que o detonador ía facer o ego arsenal máis eficaz, e así o ego hotel para o seu uso. Isto tamén indicou que a Xudas bomba era pequeno-posiblemente portátil. Ocorreu-me que, mesmo unha bomba portátil podería destruír completamente a unha gran cidade.
  
  
  "Pensas que vai usalo?" Tony preguntou.
  
  
  "Eu sei que ela, con certeza."
  
  
  "Entón onde está a bomba?"
  
  
  El mirou para el, pensativo. "Supoñamos que a bomba está listo," eu dixo. "Judas tiña tempo para facer un dispositivo e poñer o ego na súa bomba. Supoño que todo está listo, e as bombas ir a algún lugar?
  
  
  "Ah," Tony murmurou.
  
  
  El colleu un anaco de papel e examinou-o. "Olle para iso, Nick."
  
  
  Algo estaba rabiscados en lapis do papel. Foi en italiano, e ler: "o Poder de un megaton con unha variedade de corenta e cinco quilómetros, ao nivel do chan."
  
  
  "Meu Deus," eu dixo.
  
  
  "Pero o que vai facer con esa arma?" Tony preguntou.
  
  
  "Eu non sei", dixo. "Pero o que el quería, o deseño en todo o vaso fixo o ego plan máis real . E ela, eu me sinto responsable por iso."
  
  
  "Nonsense", dixo Tony. "Ninguén pode prever unha incrible causa-e-efecto caso."
  
  
  El colleu un folleto impreso que acabara de caer para fóra de debaixo da cadeira. "O que é interesante."
  
  
  "What' s up, Nick?"
  
  
  "Barco de tráfico previsto para o italiano liñas". Eu olhei para a lista de buques de cruceiro na portada do folleto e viu o nome que brillou na miña cabeza. "A Voz de Leonardo".
  
  
  Tony ollos estreita. "Leonardo. Esperar, estamos... "
  
  
  "De acordo con Farrelly," la uem negou relatos dos medios de comunicación. "Vostede decodificar el. No nen foi escrito: "Carga de Leonardo seguido por unha data. Que foi onte.
  
  
  "Leonardo da mercadoría," Tony dixo lentamente. "Che diavolo, meu amigo. Pensas que esta nota se refire a ... "
  
  
  "Parece probable para min." El abriu o cartafol e atopou unha lista de datas de partida para varios buques. Xunto a Leonardo, a data foi circularon en vermello. Cando ela viu que o número era, o seu maldito baixo a súa respiración.
  
  
  Tony mirou por riba do meu ombreiro, a continuación, de volta para min. "Absolutamente fantástico," eu dixo. Leonardo vai navegar de novo en catro días . Probablemente ten unha bomba atómica sobre a mesa. E, a continuación, el vai ir a Nova York."
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Máis tarde, Gina e eu volveu a Roma. Tony Benedetto quedou en Sicilia para esperar pola súa Interpol compañeiros e recoller Vaticano tesouros de todo o Judas Cova. El xa entregou o técnico de máis para o Siciliano policía e pediu Interpol en Rime contar coa axuda do Rhyma e Capri policía para deter Giovanni Farrelli e Xudas así que aparecen .
  
  
  Ao redor de Gina cuarto, chamamos o aeroporto, e reservado asentos nun avión para Nápoles a mañá seguinte. Leonardo foi en Nápoles, e a partir de alí, ela iría vela de Nova York.
  
  
  Non cando el entrou en contacto Falcón. El quedou satisfeito ao escoitar que eu tiña o documento de volta, e permaneceu en un bo humor ata que eu dixen a eles que Xudas tiña case certamente xa activado o detonador.
  
  
  "O que?'
  
  
  "Eu creo que vai poñer esta bomba atómica no consello Leonardo,"eu dixo," e o buque vai deixar de Nova York."
  
  
  "Bo Deus", Falcón murmurou. "Pensas que ten a intención de utilizar esta bomba aquí ?"
  
  
  "Eu non podo imaxinar calquera outra cousa," eu dixo.
  
  
  Houbo un longo silencio, roto só por Hawke respiración pesada sobre o outro lado. El tomou unha respiración profunda e continuou, non tiña a intención de facer a situación ollar rosado, se el sabía que era completamente diferente.
  
  
  "Como vostede sabe, a bomba que el creou ten unha gama de quince quilómetros. Non mencionar secundario e terciario ondas de choque. Segundo os modelos que eu atope, Emu conseguiu facer unha bomba pequeno o suficiente para ser almacenado nunha estación de seguro en cuestión de días . Pero o tamaño non ten nada que ver co poder destrutivo ... '
  
  
  "Si, eu entendo que, Carter. Vaia por diante, " Falcón, dixo, claramente irritado polos feitos súa emu tiña informar.
  
  
  "Todo Xudas tiña que facer era xogar a bomba ao mar. Pode, entón, se atopan na parte inferior de Nova York Porto por días, ata semanas. Quizais por meses. Agora que ten un detonador, todo o emu ten que facer é vincular o ego con un longo alcance detonador. El pode ser unha viaxe de campo en Philadelphia e a uem só necesario para empurrar un botón. E, a continuación,... Adeus, Nova York ."
  
  
  "Pero por que? Falcón, preguntou. "Non importa se cae a bomba de fóra do barco, Carter. Eu quero saber por que el está obsesionado con tal tolo plan."
  
  
  "Porque Judas é trampa, señor. Vostede sabe que tan ben como eu. El odia a xente e o noso país, especialmente cando o noso último encontro, en Niagara. Quizais era un ego concepto que cambiou-quen sabe.
  
  
  'A vinganza? Falcón, exclamou, e agora estaba case con rabia de min por poñer ego diante da miña idea de Judas afección personaxe. "Matar dez millóns de persoas, Carter? Oh meu Deus, o home, temos que impedir-lo antes de que esta cousa realmente queda fóra de man. Ten que atopar que a bomba, Carter. E, por suposto, Judas".
  
  
  "Eu aposto que o que", dixo rapidamente. "Pero se é calquera consolo, eu aposto que o diñeiro que Xudas non pasar no noso segredo detonador para ninguén." Polo menos non aínda . Despois de ler coidadosamente os documentos que atopou no laboratorio, eu sospeito que el pasou os plans para os seus empregados en varios fragmentos. Entón, ninguén sabe todo o dispositivo; todo o mundo só sabe unha parte. Eu espero que non ten que se preocupar con iso máis cando nós capturar Judas".
  
  
  "Se Nova York non explotar en primeiro lugar, quere dicir."
  
  
  "No dell' si, señor," eu dixo.
  
  
  "Veña, Nick. Deixe-me saber exactamente cando Leonardo vai chegar en Nova York, de xeito que os axentes poden ser en escena. Podes atopar a bomba antes de que o buque chega aquí . Se non, eu vou ter que avisar unha morea de xente."
  
  
  'Eu sei que.'
  
  
  
  
  
  Cando eu rematar chamando, Gina e eu fun para a oficina en Italia. Se me dixo que o horario de voo tiña recentemente cambiou e que eu debería ir para o capitán do porto de Nápoles, ou o representante do italiano liña .
  
  
  Despois do xantar nun dos Gina é restaurantes favoritos, que volveu para o seu cuarto. Eu non podía facer nada ata a mañá seguinte, cando o avión deixou de Nápoles. Dela tamén reservado un lugar para Gina, pero aínda non dixo hey aínda.
  
  
  Despois de que eu derramou-lle unha bebida, Gina, que tamén estaba vestindo unha transparente camisola, veu e sentou ao meu lado, sobre o pequeno sofá e aconchego ata o meu brazo.
  
  
  "Isto vai ser a nosa última noite xuntos, Nick?"
  
  
  Eu olhei para aqueles ollos escuros e entender o canto de Gina Romano tiña feito para min. Eu ía perder moito dela se nós tiña que romper. Este foi un fallo no meu traballo. Non pode entrar en dificultades emocionais. El só doe. Por iso, sería mellor se esta foi a nosa última noite. Pero eu aínda precisaba de Gina.
  
  
  "Sinceramente," eu dixo, " isto non vai ser a nosa última noite. Que é, se quere traballar en MACHADO para un pouco máis."
  
  
  "Oh, si, eu creo que si," Gina, dixo. Ela me bicou, e o meu sangue presión aumentou acentuadamente.
  
  
  "Espera ata que ver que é un traballo antes de chegar moi levado," el dixo a ela cun sorriso.
  
  
  "Eu podo ter o seu estar con vostede?"
  
  
  'Si'.
  
  
  "Entón todo vai estar ben."
  
  
  El mirou para ela mamilos, que eran escuros baixo a pura camisola. Non foi fácil para concentrarse en Judas".
  
  
  "Gina", dixo," vostede non ten que saber algunhas das cousas que o furón foi escondido dela ata agora."
  
  
  Ela mirou serio, esperando a miña explicación.
  
  
  "Imos comprobar a Leonardo horario de voo, porque nós cremos que hai unha bomba atómica a bordo."
  
  
  "Nick, quere dicir que a pequena bomba atómica?"
  
  
  "Un certo tipo, si." _
  
  
  "Pero o que isto ten que ver co Vaticano roubo e Giovanni Farrelli?"
  
  
  "Cremos que Farrelly e unha certa Xudas, ou quizais Judas só, trouxo a bomba a bordo dun barco con destino a Nova York. Eles crearon unha bomba usando un documento roubo de min."
  
  
  "Nick, que parece incrible."
  
  
  'Pero non é. El que atopar esta bomba antes de Judas critican el. Se Judas é a bordo, el probablemente será disfrazado. El é un mestre do disfrace, entón eu non pode contar con el para ser descuberto. Eu teño que comezar a ollar para a bomba inmediatamente."
  
  
  "E ten que axudar con iso?"
  
  
  "Eu non me sinto cómodo pedindo, Gina. Pero Tony Benedetto está ocupado mirando para Farrelli, e eu non estou seguro se Interpol vai facer o que eu digo, cando entrar no barco. Vostede só ten que seguir as miñas ordes, e vai ser capaz de pasar os días que vai permanecer pechadas para min."
  
  
  Por un momento, ela parecía mimmo en min. "Isto soa perigoso," ela dixo suavemente.
  
  
  "Si, podería ser de risco de vida."
  
  
  "Pero vostede cre que Giovanni planeado esta cousa terrible?"
  
  
  "Eu creo que tiña algo que ver con iso."
  
  
  Ela tomou unha respiración profunda. "Eu odio Giovanni Farrelli," ela dixo lentamente. "Se eu podo facer nada para deter o ego, eu vou ser moi feliz . Pero "- ela fixo unha pausa - " hai algo máis. A miña sobriña Anna vive en Nova York. Ela é a miña última restantes relativa, e eu os amo moito. Sería a súa vida tamén estar en perigo debido a esta bomba?
  
  
  "Probablemente", eu admitín.
  
  
  "Entón eu vou ir con vostede, Nick."
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Entón, aínda vai ser pagado." El puxo o seu vaso e abrazou a esta. A súa boca estaba quente e impaciente. Seus mamilos eran difíciles baixo a súa camisola.
  
  
  "Estou feliz que precisa de min, Nick," ela murmurou.
  
  
  "Eu aposto que," eu dixo.
  
  
  "E que confían en min."
  
  
  Eu podería dicir a ela que eu non confío en ninguén, pero non había ningún punto en decepcionante ela ou desacreditar a ela sobre o que ela estaba indo a facer para o MACHADO. El empurrou-a para abaixo no sofá, e que se aconchegou xuntos, e por un tempo que non se preocupan Xudas, ou Giovanni Farrelli, ou Leonardo coa morte arma a bordo. Non foi só de pel quente, sensual cheiros, sons e caricias, Gins e o ruxido inferno ela tiña creado dentro de min.
  
  
  Á mañá seguinte, foi un curto voo de Nápoles. Pousamos só despois de oito horas, tomou un taxi ao aeroporto, e foron voados abertos para o porto de Nápoles área, onde chegamos, e todo o gran luxo de pasaxeiros de barcos conxunto de fóra. Chegamos alí en nove horas e quedou fóra, diante da porta de mestre de oficina. Poucos minutos despois, estabamos sentados no ego mestre de oficina, falando de Leonardo.
  
  
  "Quere andar Leonardo , signoria?", o mozo preguntou.
  
  
  'Si'.
  
  
  "Ben, el non está aquí."
  
  
  "Como?'
  
  
  "Eu estou seguro que eu non no porto, Signoria Carter," el dixo. "Pero se vai esperar un minuto, eu vou comprobar-lo para fóra." Gina mirou para min como el deixou a oficina. "Iso é mala sorte, non é?", preguntou ela.
  
  
  "Quizais.'
  
  
  Cando o mozo italiano entrou, el tiña un gran libro baixo o brazo, o que probablemente pesaba, polo menos, dez quilos. El caeu o seu ego fortemente sobre a materia.
  
  
  "Un voto de confianza, o Sr Carter," el dixo. "Leonardo partiu hai dous días, de acordo co novo horario do italiano liña."
  
  
  "Meu Deus", dixo amargamente.
  
  
  "Que pode atopar aquí en Italia Liña oficina cando o barco se espera para chegar a Nova York."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Ata que punto o barco ir?"
  
  
  El mirou para arriba. "Se lembro correctamente, é un rápido barco.
  
  
  Debe ser no medio do camiño por agora. El lentamente balance a cabeza. A bomba foi definitivamente no consello. E en menos de tres días, o barco vai chegar en Nova York. Tentou lembrar de onde o máis próximo a NÓS mando militar foi na sala. Eu precisaba para obter para o meu teléfono rapidamente.
  
  
  A súa levantouse. "Grazas", dixo para o mozo matemáticas cara.
  
  
  
  
  Se precisa urxentemente de axuda militar, ten que falar para a persoa ben. Eu atopei este home, en Xeral, MacFarlane rostro. Ela ten unha chamada desde un EMU a máis próxima a NÓS base da Forza Aérea. Mentres estabamos falando, el comprobar a miña tarxeta de IDENTIFICACIÓN na outra liña.
  
  
  "Eu sinto moito pedir que, en Xeral," eu dixo, " pero eu debo ter un avión que pode incorporarse con Leonardo.
  
  
  "Polo tanto, este plan debe ser de aquí en breve", dixo o xeneral. "Eu sei que. Non ten nada?"
  
  
  Houbo un breve silencio. "Hai unha supercargo que eles estaban preparado para voar a Washington. Imos empurrar a viaxe cara a adiante e facer un pequeno desvío para ti. Pensas que iso é normal?
  
  
  "Isto soa moi ben, en Xeral."
  
  
  "O avión vai estar no aeroporto de Nápoles ás once horas. Eu vou estar a bordo para identificar ti."
  
  
  "Moi ben, Xeral," eu dixo. "Necesitamos dous paracaídas e un bote salvavidas."
  
  
  El preguntou. "Dous paracaídas?"
  
  
  "Eu teño unha moza con min, en Xeral. Ela traballa na MACHADO.
  
  
  "Todo ben, imos coidar del, o Sr Carter.
  
  
  "Moitas grazas, Xeral."
  
  
  No camiño de volta ao aeroporto, ela foi convidada por Gina se ela nunca tiña skydived todo o avión. Ela mirou para min como se a súa mente fora tolo.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Pensas que pode facelo?"
  
  
  Ela suspirou. Vou descubrir que por entón.
  
  
  Que ir para o mar, así que a terra un pouco máis suave do que en terra, " eu dixo. "Por suposto, ten que se librar-se do paracaídas así que caer na auga, se non, vai ter problemas. Así que se librar do paracaídas, nós imos ter un bote salvavidas."
  
  
  Eu creo que eu podo facer iso", ela dixo, pero ela parecía nervioso. Pouco despois chegamos ao aeroporto, un gran avión de transporte pousou sobre un fondo verde . O Xeral e o axudante coñeceu Gina e me no edificio da estación. En xeral foi un home alto, xa que un piloto . El mirou para a miña tarxeta de IDENTIFICACIÓN con coidado. A continuación, el me deu un gran sorriso.
  
  
  "A Forza Aérea vai levar vostede para o lugar do accidente, o Sr Carter. Como urxente é esta viaxe no dell si?
  
  
  "Eu só podo dicir que non é un home perigoso no taboleiro de Leonardo, en Xeral, e debemos 'atopar' el.
  
  
  Xeral MacFarlane engurradas seus beizos, el quería pedir máis, pero el sabía que eu non podería responder-lle. Finalmente, el estendeu a man e dixo, " quero-lle todo o éxito."
  
  
  "Grazas, en Xeral," eu dixo. "É mellor deixar agora."
  
  
  En xeral non volver para o avión de carga. El dixo que tiña algo que ver en Nápoles e que, despois de que ía volver para a súa base. Dixemos adeus a el na terminal de carga do edificio da estación e foi para o avión, acompañados por un axudante. Os motores xa estaban en execución, e embarcou en un vento forte. Pouco despois foron introducidas para media ducia de uniformados soldados e oficiais, que despegou.
  
  
  A Italia Liña, que nos deu un plan detallado de Leonardo da viaxe, e fomos informados, por exemplo, onde iríamos atopar o ego. Nós tamén contactou o capitán, Capitán Bertholdi, e el sabía que eu tiña que asegurarse de que os dous paracaidistas non foron perdidos no mar. Durante a última media hora antes de contacto entre a aeronave e o barco, de comunicación de radio será mantida .
  
  
  O piloto calculado canto tempo levaría para superar Leonardo e calculado de catro a cinco horas. Este adecuado me moi ben , porque o tempo estaba facendo un factor importante . Comemos comida fría como o coche voou sobre o sur de Francia. Cando nos xuntamos, Europa continental foi deixar atrás.
  
  
  Recibimos o paracaídas, e un moi paciente Americano sarxento mostrou Gina como eles traballaban e que facer cando chegou o momento. Vin e oín-lo.
  
  
  "E todo o que teño que facer é tirar o anel? Gina, preguntou.
  
  
  "Absolutamente fantástico, miña señora," dixo o sarxento. "Pero primeiro ten que saír do avión completamente, lembre-se diso."
  
  
  'Si. Debe ser contado lentamente a dez, " ela dixo.
  
  
  "Eu creo que vai ser todo ben, Sarge," eu dixo.
  
  
  "Si", Gina respondeu hesitante. Ela mirou pequeno e fráxil, eu estou de pé alí un verde voo traxe que hey Lee. Ela empurrou o seu pelo para fóra do seu rostro. "Eu podo facer iso."
  
  
  "Só non deixar de ir de que o anel," o sarxento, dixo. "Pode caer moito antes de incorporarse o ego de novo."
  
  
  "Non deixe de ir ao anel," o Xenio confirmado.
  
  
  Mentres tanto, o piloto de contacto Leonardo e informado o capitán sobre o noso ir e onde mirar para nós. El preguntou o capitán para levar a bordo e nos axuda en calquera forma que podía .
  
  
  Foi un día sen nubes. Gina e eu mirou para fóra da fiestra, ata poderiamos ver o branco longo transatlántico deitado inmóbil baixo de nós no azul cobalto mar.
  
  
  O sarxento bailando a cabeza para min. "Estamos preparados para ir, o Sr Carter."
  
  
  Poucos minutos despois, estabamos de pé na abrir diñeiro avión. O vento asubiaba nos rodea. Nada podía ser visto, pero o ceo azul e o ceo azul.
  
  
  "Todo ben, Gina," eu dixo. El respectado pola súa bravura. "Non mire para abaixo. Acaba de saír a porta e manteña o anel. Contar ata dez e tirar nel.
  
  
  Eu vou segui-lo de todo corazón."
  
  
  Todo ben, ela dixo, tratando o seu mellor sorriso.
  
  
  Ela virou-se e saltou. Eu a vin caer, e entón eu vin a protuberancia de seda branca detrás dela. Ei-lo sucedido. El balance a cabeza para o sarxento e saltou para fóra todo o avión.
  
  
  Se non ir o tac parte, nos primeiros segundos despois do salto, o seu estómago vai ser estrañamente perturbado. O meu saltou cara arriba e abaixo como ela mergullou no mar abaixo, e o vento asubiaba en torno as miñas orellas e cabeza, sostendo a miña respiración. Estendendo o anel, eu asistir-lo de volta, xa que fixo unha cambalhota no para abaixo fluxo de aire de mostraxe. De súpeto o paracaídas tirou bruscamente. No momento seguinte, el foi lentamente flotando cara a cava do mar con un branco globo sobre a miña cabeza. Sincero debaixo de min, Gina subiron, o seu paracaídas balance suavemente no vento. Non moi lonxe á fronte, foi a lenta expansión branco casco de Leonardo, deseñando un espumoso imaxe no mar en calma.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  Gina estrelouse contra o azul profundo augas do Océano Atlántico, a uns centos de metros da elegante branco de casco de Leonardo, que tiña parado de coches e parecía case inmóbil. Como a súa k & nb descendeu, ela viu un barco salvavidas ser reducido a partir do buque . Un terceiro branco paracaídas, o noso bote salvavidas, voou en fronte de min. Un segundo despois de que a mesa a viu, ela, mergullou no mar.
  
  
  El foi totalmente mergullado na auga, e cando el levantouse de novo, o seu paracaídas correas foron eliminados. A auga salgada picado meus ollos. Ih limpa-lo e intentou ver Gina a través das ondas. Ee finalmente atopou dous centenares de metros de distancia . A mesa desembarcou só a curto de o barco subindo arco.
  
  
  A súa mente derivou para Gina. Cando el era de cincuenta metros de distancia do nah ela, el viu que ela estaba ben. Ela tirou o seu paracaídas e nadou cara a min. Nós nos coñecemos na movida & nb e ee poñer seu brazo arredor da cintura dela.
  
  
  "Eu fixen iso, Nick!", exclamou ela cun radiante sorriso no seu rostro.
  
  
  Ela riu. "Veña", dixo. "Imos saír a través da auga."
  
  
  Eles fixeron-lo para a estación sen ningún problema, e despois de desfacer o seu cintos de seguridade, el desembrulhou o paquete. Cando el foi levado a cabo por unha chave no lado, houbo un asubío do aire de mostraxe, un alto asubío sobre o mar, e o amarelo flota inflado. Eu teño a bordo e arrastrou Gina en .
  
  
  "Ah!", dixo ela, caendo cara atrás sobre a mesa. "O que é un alivio!
  
  
  "Nós imos estar en o barco antes de coñece-lo," eu dixo. "Asistir a este." E ela, apuntando para un pequeno barco que vén cara a nós.
  
  
  A chalupa foi con nós moi rapidamente. Había varios mozos Italianos a bordo. Como eles cargado nós en o barco, eles mirou para o outro en sorpresa cando viron Gina sacar o seu voo de tapa para que o seu cabelo mollado caeu sobre os seus ombreiros . Odin en torno a homes sibila, pero Gina ignorado ego e agarrou o meu brazo.
  
  
  
  
  Cando embarcamos, os membros da tripulación correron para felicitar nós. Varios pasaxeiros empurrado, pero o capitán estaba lonxe de ser atopada. Eu penso que se Xudas foi a bordo do buque, que debe ter visto por nós agora. Foi mal para nós, pero non había nada que puidese facer sobre iso.
  
  
  Nós foron levados para o buque médico, que declarou un breve exame. El era moi bo, pero que non falan inglés.
  
  
  A continuación, un novo buque oficial escoltado para un baleiro de primeira clase de cabina.
  
  
  Eu preguntei a el cando el estaba indo a deixar. "Cando podo falar para o seu capitán?"
  
  
  "Eu vou preguntar a el, signoria,", dixo el, mirando ansiosamente na Gina.
  
  
  "Polo menos eles están aquí para obter un pouco de roupa seca," Gina, dixo, apuntando para as roupas sobre a cama de matrimonio. Gina estaba vestindo unha blusa, saia, e suéter de la, mentres eu estaba vestindo unha tropical traxe e deportes camisa. Tamén oni se necesitamos de coiro brando sandalias.
  
  
  "Eles parecen moi indiferente sobre a nosa chegada," eu dixo. "Se o oficial atrasos, eu vou atopar o mestre min mesmo."
  
  
  Nós vestido rapidamente. Gina mirou impresionante na súa roupa. El parecía un Siciliano gigolo. Abrín o pesado saco impermeable eu estaba a usar, e examinou o meu armas, luger, e grapas de pelo. El amarrou-o sobre a súa curta mangas de camisa e escondeuse Wilhelmina. Pero eu agardei ata que Gina entrou no pequeno cuarto de baño para cepillo o pelo antes de virar Hugo arredor e cintas de la a miña antebrazo. Cando ela volveu para a cabina, a miña chaqueta xa estaba cubrindo a miña arma.
  
  
  "Se ollar fermoso," Gina, dixo.
  
  
  "Ti tamén", dixo. "Imos dar un ollo. Nós non temos moito tempo."
  
  
  Fomos na cuberta. En tal un gran barco, que era difícil para descubrir como chegar ao peirao. Camiñamos por preto de vinte minutos antes de que finalmente chegou a superior de pasaxeiros de cuberta.
  
  
  "Onde podemos atopar un mestre?" O mariñeiro, preguntou ela.
  
  
  "Mestre, señor? É imposible.'
  
  
  "El está esperando por min," eu dixo.
  
  
  El dubidou. "Quizais ten que facer o mordomo."
  
  
  "Para o inferno coa ego! Onde é o primeiro compañeiro?"
  
  
  "Ah, Sr Ficuzza. Debe ser na ponte.
  
  
  "Grazas", dixo ela, e mimmo camiñou pasado-lo para as escaleiras, onde unha cadea estaba colgado na fronte deles. El tendeulle a man.
  
  
  "Vostede e a señora debe ir para o seu guía turístico en primeiro lugar, señor."
  
  
  "Wada al diavolo!", dixo Gina en voz alta. "O que é un erro de dixitación!"
  
  
  Ela reprendido-lo. Ay puxo a man no seu ombreiro.
  
  
  "Mira", dixo o mariñeiro. "Nós imos ir alí mirando para Mr Ficuzza, con ou sen a súa empresa. Pode levar-nos a el?"
  
  
  El mirou para o meu rostro sombrío por un momento. "Excelente", dixo. "Siga-me."
  
  
  El lanzou a escaleira cadea e que seguiu para a ponte. El nos pediu que esperar no corredor, mentres el foi ata a ponte. El colleu un reflexo dos homes en branco uniformes, e despois de algúns momentos, un deles saíu en torno a eles. Foi Ficuzza primeiro compañeiro.
  
  
  "Ah, Sr Carter e Miss Romano," el dixo, cun gran sorriso.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Onde está o capitán?"
  
  
  "El dixo que ía ver vostede en breve."
  
  
  El comezou a se preocupar. Unha liña de persoal funcionario en Italia diría o EMU en canto a nosa localidade en Rusia estaba indo para, mesmo se non sabe os detalles.
  
  
  "Queremos falar con el agora," eu dixo. "Temos que discutir un moi importante saca-rolhas."
  
  
  "Pero, Mr Carter, o capitán é moi ocupado. El... "Maldito o xastre, Ficuzza," eu dixo. "A seguridade de que este barco e os egos dos pasaxeiros están en xogo. Tempo se está esgotando.'
  
  
  El mirou pensativo. Entón el dixo: "Siga-me."
  
  
  Despois dun curto paseo, atopamos a nós mesmos na porta da cabina do capitán. Ficuzza bateu. Cando escoitamos unha voz interior, Ficuzza abriu a porta e os tres de nós foi para dentro.
  
  
  Un home alto, home gordo con gris-prata pelo estaba sentado a unha mesa de madeira. El levantouse e nos saudou ruidosamente despois Ficuzza nos presentou.
  
  
  El dixo," Entón, eles están os dous paracaidistas! ", que foi condescendente. "Unha dramática camiño para chegar a bordo, non pensa, o Sr Carter?"
  
  
  "Eu teño medo que non tiña opción, o Capitán," eu dixo.
  
  
  "Por favor, sente-se", dixo, apuntando para dúas cadeiras.
  
  
  Nós xogar este xogo.
  
  
  "Todo ben," Bertholdi dixo. "A miña empresa me informou de que está mirando para un determinado período de ferry de pasaxeiros no meu barco. Diga-me, Sr Carter, por que non pode este home ser detido se ven en terra, en Nova York?"
  
  
  "Primeiro de todo," eu dixo, " non hai dúbida de que este home está en disfrazar, polo que temos que atopalo antes de chegar a Nova York. En segundo lugar, eu non estou un conversor de cop, e mesmo se eu fose, este home non deixaron calquera testemuñas vivas. Polo tanto, non é só un simple prisión."
  
  
  "Si, claro", dixo o capitán. "Podo ver o seu DNI, o Sr Carter?"
  
  
  La uem mostrou a súa tarxeta de IDENTIFICACIÓN.
  
  
  "Ah, intelixencia Americana. E a moza?
  
  
  "Ela traballa para nós," eu dixo.
  
  
  El sorriu con coñecemento de causa. "Mr Ficuzza vai axudar a atender ás súas necesidades, o Sr Carter. Non pode usar armas de fogo sobre este buque, excepto en auto-defensa, e ten que respectar a privacidade dos meus outros pasaxeiros. Ademais, ten que facer o mellor para non xogar con eles."
  
  
  El comezou a ir con rabia de novo. "'Capitán Bertholdi," eu dixo, ' eu non estou preparado para discutir. Eu sugiro que escoitar o que eu teño que dicir que antes de decidir o que vai e non vai facer."
  
  
  Bertholdi e Ficuzza mirou para cada outro indignada. "Eu non teño todo o día para discutir este saca-rolhas, o Sr Carter," Bertholdi, dixo friamente. "Se ten algo que dicir, por favor, manteña-lo curto."
  
  
  "O capitán," eu dixo, " nós non estamos falando só de este home. Cremos que el trouxo unha arma moi perigosa para este barco .
  
  
  'Unha arma?'
  
  
  'Así que o voto.'Ela,' mirou abertamente a el. - "Armas nucleares".
  
  
  Ego ollos arregalados lixeiramente.
  
  
  "Pensamos que é unha pequena bomba atómica."
  
  
  Ficuzza levantouse da súa cadeira. "Diavolo!
  
  
  Capitán Bertholdi rostro amosa unha información de choque, a continuación, el axiña volveu para a súa escéptico mirada. "O que evidencia que ten para iso?"
  
  
  "Non hai probas concretas," eu admitiu. "Unha nota co nome do seu barco, e unha morea de información adicional. Pero xuntos, eles levar a unha conclusión razoable ." Houbo un longo silencio profundo. "Pero non está seguro de se hai unha bomba no meu barco?"
  
  
  "Iso é máis que probable, o Capitán," eu dixo.
  
  
  "E quere buscar o buque para unha posible bomba?" "Capitán", dixo Ficuzza, " eu podo poñer algúns homes sobre el .
  
  
  "Imos ter que polo menos unha ducia de homes," eu dixo. "Este é un gran barco, e o tempo se está esgotando. Temos que comezar a buscar as cabinas de todos os pasaxeiros que xogar este xogo en Nápoles , porque eu estou seguro que o nome real da persoa que está a buscar, Judas, non está na lista de pasaxeiros. Por suposto, temos que comprobar-lo para fóra."
  
  
  "A maioría dos pasaxeiros embarcou en Nápoles, o Sr Carter", dixo o capitán. "Quere molestar e chat estas persoas . Como vostede sabe, os pasaxeiros teñen certos dereitos.
  
  
  E unha cousa en torno a eles é o dereito á seguridade, a bordo deste barco, " eu dixo. Eu tamén pedimos que confiar-me con a busca, como eu teño experiencia en tales cousas. A continuación, ela quere que para retardar o buque, de xeito que podemos ter máis tempo."
  
  
  Ir máis lento! Bertholdi exclamou indignado. Non nos importa. Debe unirse a un programa. O meu pasaxeiros tamén teñen os seus propios horarios. Vostede non sei se hai unha bomba no consello. Non, o barco mantén a velocidade de cruceiro normal.
  
  
  Capitán!
  
  
  "E," el interrompeu, " o Sr Ficuzza é responsable da investigación. Vai ter as súas ordes, o Sr Carter, se non, non vai ser unha busca en todo. É que claro?"
  
  
  "Está quedando máis clara."
  
  
  Capitán Bertholdi virou-se para Ficuzza. "Levan dez persoas e estas dúas persoas e buscar as cabinas. Comezar o terceiro grao e ir ata alí."
  
  
  "O capitán,"eu dixo," eu non creo que Xudas vai ter nada, pero unha de primeira clase de cabina."
  
  
  "Eu repetir, o Sr Ficuzza, comece coa terceira clase," Bertoldi, dixo. "Se a busca non hai, imos ver se temos que buscar outras partes do barco."
  
  
  O home estupidez foi incrible. El decidiu fío ela para a sede da empresa que el era evitar un gran escala de busca.
  
  
  "Grazas pola súa colaboración, o Capitán," eu dixo friamente, e levantouse.
  
  
  "Ao seu servizo, o Sr Carter," el dixo. "Unha cousa máis, o Sr Ficuzza. Se existen pasaxeiros que se negan a buscar as súas cabinas, non insistir. Enviar ih para min, e eu vou explicar ."
  
  
  "Capitán, non temos tempo para iso ...
  
  
  "Pode ir agora, o Sr Carter."
  
  
  Ela mirou para el. "Todo ben," eu dixo. El virou e deixou a cabina con Gina, e Ficuzza me seguiu.
  
  
  Ficuzza foi moito máis valioso do que o seu mestre. El rapidamente colleu o comisario Fabrizio, e, xuntos, eles redondeado nove mariñeiros que estaban a buscar con nós. Ela desexaba que non era un gran traballo para que el puidese tratar con isto na súa propia.
  
  
  
  
  El foi feito sobre o altofalante que todos os de terceira clase e os pasaxeiros foron a permanecer nas súas cabinas despois do xantar, para comprobar a súa equipaxe. Que tería sido outra zona de Estudio sobre o que estaba a suceder , pero non parece haber ningunha razón para manter as nosas accións en segredo. Pasamos toda a noite buscando a equipaxe, pero non atopou nada. Se o pasaxeiro non estaba na cabina, a busca non foi realizada, ao mando do propietario. Afortunadamente, a maioría dos pasaxeiros estaban alí. Tivemos que parar á medianoite, tamén sobre as ordes do capitán.
  
  
  Despois de algunha resistencia, el permitiu-nos para buscar a sala de máquinas, pero non atopou nada.
  
  
  
  
  Á mañá seguinte, o grupo de detectives, incluíndo Gina e de min, descansar por un tempo. Tivemos que facelo. O italiano membros da tripulación estaban en perigo de caer no sono, e que tamén foron esgotados. Pouco antes do mediodía, tivemos un lanche rápido e continuou no noso camiño. Ela foi persuadido por Bertholdi para ir en liña recta a partir de terceiro grao de primeiro grao, de xeito que poderiamos deixar o inicio do segundo grao, para o último. A busca continua durante todo o día. A maioría dos pasaxeiros eran moi cómodos. Algúns insistiu na reunión co capitán, pero ao final acordaron buscar as súas pertenzas.
  
  
  Ata o final do segundo día, tiñamos feita a toda a lista de pasaxeiros, pero nós non podería atopar calquera cousa que parecía unha bomba atómica, e non ver a ninguén que, aínda que remotamente se asemellaba a Xudas. Se estaba a bordo, el escondeuse ben, ou ego visitou só en torno a outras once persoas a facer o traballo. Pero aínda estabamos de mans baleiras.
  
  
  O terceiro día, pedimos Bertholdi se poderiamos buscar os apousentos da tripulación. El ficou furioso. "Non é evidente agora que estaba mal sobre a bomba , o Sr Carter?"
  
  
  "Non" en todo," eu dixo. "E se non me dar a autorización para esta investigación, eu vou fío de seu para a súa sede. E entón eu vou tamén de contacto Washington, que, a continuación, póñase en contacto co seu goberno en Rime."
  
  
  A altivez esquerda Bertholdi rostro. "É que unha ameaza, o Sr Carter?"
  
  
  "Pode chamalo o que quere, Capitán. Eu vou facer o meu mellor para buscar este barco. Nós estamos indo a toda velocidade a Nova York, e nós non chegar alí ata de mañá . Esta cidade é o fogar de dez millóns de persoas. Se vostede non está preocupado sobre os seus pasaxeiros, pensar sobre estas persoas. Se hai unha bomba atómica sobre a mesa que pode facilmente estourar en calquera momento, quere ter unha catástrofe na súa conciencia? Que é, se saír vivo, que eu dubido seriamente.
  
  
  Ficuzza, dixo suavemente, " Capitán, quizais, a tripulación non mente este problema."
  
  
  Bertholdi levantouse por detrás da súa cadeira e comezou a andar. Cando el se virou para min, o seu rostro era grave. "Todo ben, Mr Carter," el dixo. "Podes facer a súa propia investigación. Pero eu, persoalmente, acompaña-lo para o meu oficiais ' trimestres."
  
  
  "Como quere," eu dixo.
  
  
  A busca arrastra lentamente, ata o mediodía. Que non resultou nada e provocou angry comentarios de Mestre Bertholdi. El foi particularmente con rabia cando brevemente visitou ego trimestres así. El preguntou. "Agora, vostede sabe que non hai ningunha bomba?"
  
  
  "Eu dixo a ela. "Non, agora quero buscar a superestrutura, todo o camiño para os botes salvavidas."
  
  
  "Absurdo!", el murmurou, pero imos seguir adiante. Ficuzza nos axudou a por un tempo, e, a continuación, Gina e eu estabamos sos. Buscamos as cociñas, almacéns, todos os pozos e recunchos de gran buque, pero sen éxito.
  
  
  "Quizais o capitán dereito, Nick," Gina dixo durante a cea aquela noite. "Quizais non hai unha bomba de a bordo. Quizais Judas perdeu a súa oportunidade por mor do horario de voo cambios."
  
  
  "Eu quero que era certo", dixo. "Eu realmente quere Bertholdi para estar seguro. Pero eu sei que ela Xudas, Gina." A súa fronte engurrada. "Debe haber lugares que nós non buscado. Ou quizais un dos nosos asistentes fixo un mal traballo. Non o sabemos. E mañá imos navegar en Nova York Porto . Eu teño que enviar Hawke unha mensaxe na radio esta noite. '
  
  
  "O que quere dicir?"
  
  
  "É só que nós non atopar o Xudas e ego bomba. Falcón vai pensar en algo.
  
  
  
  
  O seu soño era inquedo. Cando espertou á mañá seguinte, e mirou para Gina, que aínda estaba durmindo na outra parte da cabina , eu penso sobre o quão preto estaban a Nova York . Durante o almorzo, recibimos un novo boletín de afirmando que a viaxe sería tomar outro de tres horas.
  
  
  "Se o barco de ser autorizados a dock?" Gina, preguntou.
  
  
  "Se é así, haberá un comité de benvida," eu respondeu.
  
  
  Mentres que os outros pasaxeiros embalado e preparado para desembarcar, el ficou na nosa cabina con Gina. Preto de dez horas eu fun para a primeira clase cuberta, coa esperanza de ver alguén que pode ollar como Judas. Ás dez e media o continente estaba á vista, e pouco antes do mediodía, que aterrou en Nova York Porto. A maioría dos pasaxeiros estaban na cuberta, que esquecido o skyline de Manhattan e a Estatua da Liberdade.
  
  
  Como eu esperaba, fomos recibidos. A Garda Costeira chamou a Leonardo no porto e pediu Ego para parar. O capitán obedeceu, pero eu podía ver que el berrando con rabia na súa oficiais. Pouco despois do mediodía, varias Garda Costeira oficiais e soldados embarcou, acompañado por varios MACHADO axentes, o Alcalde de Nova York, e David Hawke.
  
  
  Capitán Bertholdi pediu para atopar-me na súa cabina. Dous altos Garda Costeira oficiais, o Alcalde, Falcón, Ficuzza, Gina, e ela, deberían ir alí. Hawkeye pouco en un borrado puro como ego lle informou dos nosos fallos.
  
  
  "Eu non creo Judas é a bordo", dixo. "E se el está no consello de administración, que bomba é, probablemente, alí, tamén." El mirou para Gina. "Contratar mulleres fermosas, Nick," el dixo.
  
  
  Gina entendido, un eloxio, non sarcasmo. "G", ela dixo, e sorriu.
  
  
  "Prego," David Hawke, dixo.
  
  
  Ela quería rir, pero o pensamento de Judas tirou os recunchos da miña boca abaixo.
  
  
  "Xa procurei en todo o barco?" Falcón, preguntou.
  
  
  "De arriba para abaixo," eu dixo. "Polo amor de Deus, que aínda mirou nos baños. Eu só non sei máis nada."
  
  
  Eu non dicir nada. Falcón e Gina mirou para min.
  
  
  '¿Que é iso? Falcón, preguntou.
  
  
  "Eu só estaba a pensar noutro lugar," eu dixo. "Diga Bertholdi eu vou estar alí."
  
  
  Corre para o comisario de mesa, lembrando que no inicio da nosa busca, o comisario tiña me dixo sobre un home que chegara ata o capitán mesa para falar sobre a seguridade das cousas . Estes son elementos valiosos. Isto significa que debe haber un seguro a bordo.
  
  
  "Si, Sr Carter," Fabrizio dixo cando eu preguntei a ela sobre iso. "Temos unha gran seguro na nosa oficina. Pero eu non podo imaxinar hai algo nel que lle interesen.
  
  
  "Quizais devêssemos bótalle un ollo," eu dixo. Fabrizio non irritar-nos. El nin sequera se preocuparon en convocar o mestre. Momentos despois, o home de tamaño seguro foi aberto. El baixou a cabeza e seguiu cara a dentro. Todos nós miramos. O gran paquete contiña unha prata artefacto de España. Foi unha decepción.
  
  
  "Eu sinto moito, signoria," Fabrizio, dixo.
  
  
  "Ben, foi só unha idea."
  
  
  Eu a deixei un ego e foi de volta para o capitán mesa. Algo estaba indo a través da miña cabeza, pero eu non podía descubrir iso.
  
  
  Eles comezaron na oficina. O capitán camiñou de volta para a súa materia. Todo o mundo estaba sentado, excepto para Hawke, que estaba de pé na esquina cun puro na esquina da rta e a súa delgado brazos cruzados sobre o peito. Fun ata el e balance a cabeza, indicando que eu tiña fallou .
  
  
  "Pero o Sr Carter mirou este barco arriba e abaixo!", dixo Bertholdi. "Se non había tal cousa na xunta, tería atopado."
  
  
  "Desculpe-me, Capitán", dixo o ancián dos dous Garda Costeira oficiais, un tenente comandante. "Non podemos permitir que este barco para entrar Nova York Porto ata unha investigación máis aprofundada é conducido."
  
  
  "En realidade, "o alcalde acordou," temos que seguir buscando. Millóns de vidas están en xogo ."
  
  
  Bertholdi mirou para min, como se o seu ego levou a esta situación embarazosa. "Vai", el preguntou, " para deixar a miña pasaxeiros aquí no mar, mentres se seguen a buscar o meu barco?"
  
  
  "Non", Falcón, contestou en nome da Garda Costeira oficial. Todo o mundo mirou para el. - "Temos un plan mellor que fai que moitas persoas máis seguro para os pasaxeiros. Actualmente, había varias balsas correndo aquí. Pasaxeiros a transferencia a estas ferries sen equipaxe e ir para o porto . Eles van ser ben coidada, mentres que o barco é procurei de novo. O barco en si vai ser devolto ao mar aberto, e a investigación será realizada polos meus homes e o Tenente Comandante homes baixo a miña dirección.
  
  
  "De volta ao mar aberto!", dixo Bertholdi en ton oco. "Movendo o meu pasaxeiros?"
  
  
  "Eu creo que esta é a única solución de seguridade, o Capitán," Hawke, dixo. "O ferries vai estar aquí en breve," o tenente comandante dixo.
  
  
  "Pero vostede non ten dereito!", exclamou Bertholdi. "Isto é moi estúpido."
  
  
  "Capitán", Falcón, dixo friamente,"que sería tolería ignorar a ameaza."
  
  
  Capitán Bertholdi caeu pesadamente nunha cadeira. El mirou para as súas mans. "Excelente", dixo. "Pero se a bomba non está, señores, ela é convidada para invitar a miña empresa para protestar contra este incidente infeliz."
  
  
  "El vai ser tratado con todo o respecto debido," Falcón respondeu. "Agora, o Capitán, eu creo que é mellor informar os pasaxeiros do que está a suceder."
  
  
  O pensamento de que fora xirando en torno a miña cabeza de súpeto tomou forma. El esperou para os outros homes para saír. Cando só o capitán, Falcón, Gina, e ela aínda estaban na cabina, ela preguntou: "Capitán, é certo que os pasaxeiros que veñen a vostede para entregar os obxectos de valor de máis de unha certa cantidade?"
  
  
  Bertholdi me deu un ollar azedo. Eu creo que el considera-me a súa persoal algoz. "Realmente, o Sr Carter," el dixo .
  
  
  Falcón mirou na miña cara, tentando descubrir o que eu estaba a pensar.
  
  
  "Vostede ten moitos tales peticións durante esta viaxe?"
  
  
  "Quizais cinco ou seis."
  
  
  "E, a continuación, estas persoas veñen a esta oficina, non é?"
  
  
  "Si, Si".
  
  
  "O que está facendo, Nick?"
  
  
  "Estou a pensar, señor," eu dixo. "Odín en torno a estes pasaxeiros poñer un pouco grande paquete no seu armario ?"
  
  
  "Si, no dell en si. Había varios Ihs."
  
  
  "E vostede tivo que deixar só, en torno a estas persoas só neste cabina, aínda que por un curto período de tempo?"
  
  
  El mirou para min estrañamente; entón vin que el se lembraba algo. Foi a primeira vez que unha doninha tiña falado con eles dende que eu coñecín el , e el falou con unha certa cantidade de admiración na súa voz. "Si, de feito," el dixo lentamente.
  
  
  'O que fixo parece? Falcón, preguntou.
  
  
  "El tiña unha barba. Un moi estraño home de aspecto. Moi fina cara.
  
  
  'Xudas! Falcón gritou.
  
  
  "Eu penso así, tamén," eu dixo. "E quizais, el cambiou de plans mentres que en esta cabina. El pode ter a intención de poñer a bomba en un gran seguro, pero pode ter decidido, cando estaba aquí só, para atopar un lugar mellor. Ou quizais el non quería espertar o tesoureiro curiosidade sobre o elemento."
  
  
  Bertholdi remexer nunha cadeira caixón e sacou unha folla de papel. El mirou para Nah por un momento. "A voz do ego é un nome," el dixo. "Bieito Arnold." El ten unha primeira clase de cabina número doce na cuberta A. '
  
  
  Naquel momento, o alcalde apareceu na porta con un anaco de papel na man e un asustado expresión no seu rostro.
  
  
  "Señores, se había dúbidas sobre a gravidade da situación, ih ble aclarar agora."
  
  
  '¿Que é iso? Falcón, preguntou.
  
  
  "A miña oficina acaba de recibir este telegrama a través de Rima," el dixo con severidade.
  
  
  Falcón colleu un anaco de papel e ler en voz alta:
  
  
  
  
  
  "O Sr Alcalde. A bomba atómica foi posto en tal lugar que a súa cidade pode ser destruídos co preme un botón . Ten que crer en nós cando dicimos que non é unha broma. Como proba diso, nós dar o código de número da nosa ignición mecanismo: HTX 312.
  
  
  A bomba será detonou prazo de 48 horas, se a suma de cen millóns de dólares en barras de ouro non é de pago. Iso é preto de dez dólares para vivir en Nova York. Por favor, pense sobre iso con moito coidado. Hai moi poucas fontes de diñeiro dispoñible. Vai recibir unha segunda mensaxe con instrucións dentro 24 horas.
  
  
  
  
  
  Falcón mirou para min. "É el", dixo. A continuación, el preguntou: "Podes imaxinar o que podería facer cos números de millóns de dólares?"
  
  
  "Vostede sabe que enviou este correo?" O alcalde pediu.
  
  
  "O home que está a buscar," Falcón respondeu. "O telegrama estaba a ser enviado a un dos egos dos cómplices en Rime , de xeito que ía coincidir coa chegada da Leonardo en Nova York."
  
  
  "Probablemente Farrelly," eu murmurei.
  
  
  "Pola contra", dixo o capitán. "Non dicir nada sobre Leonardo , nada en todo."
  
  
  "Por razóns obvias," Falcón murmurou. "Obviamente, eles non queren chamar a atención sobre este buque, o Sr Bertholdi."
  
  
  Ela notou o ollo no capitán ollos cando Falcón dirixida a carta para el, sen o ego dos habituais titular. Ego, arrogancia foi aburrido, pero non é tan aburrido como ego falta de vontade para me axudar. Pero agora Falcón foi en balde, e Bertholdi tomou ordes desde EL, se emu gustou ou non.
  
  
  "Eu estaba informado de que o presidente e o gobernador recibiu idénticos telegramas, "dixo o alcalde." Eles queren que a xente conxuntamente recadar o diñeiro necesario. Pero un centenar de millóns de dólares en ouro, meu Deus, que tipo de tolo é iso?
  
  
  "Un tolo que debemos tomar moi en serio, o Sr Alcalde - un psicópata bandido, que está determinado a realizar a súa ameaza, se as barras de ouro, non son entregados," eu dixo.
  
  
  "Absurdo, absolutamente absurdo," Bertholdi dixo, engurrando a examina. "Isto é unha broma - un mal Americano broma."
  
  
  "Eu non quero rir, se unha bomba saíu," Hawke, dixo. El estirar para o seu pescozo cara á porta e chamou a Garda Costeira oficial de pé do lado de fóra.
  
  
  "Si, señor? O tenente comandante dixo, como el entrou.
  
  
  "Mr Carter e el vai buscar esta cabina. Nese medio tempo, levar o seu axudante e algúns dos meus oficiais e vexa se pode atopar Bieito Arnold en cabina doce na Cuberta A. El podería ser esa persoa. Ah, si, o Capitán, "Falcón, engadiu," que vai ser armado e perigoso. Polo tanto, prima toma todas as precaucións posibles ." O oficial asentiu e virou.
  
  
  "El ten unha barba", dixo o capitán. O vello belixerancia foi case completamente desaparecido, e a súa resistiu rostro estaba enrugada con preocupación liñas. "E moi, uh, delgado cara. Oh, e eu recordo unha cousa."
  
  
  'Cal? Falcón agarrado, seguindo coidadosamente o máster, de cada estilo cursiva.
  
  
  "Ben, eu non sei se iso é importante", Bertholdi dubidou, " pero el me preguntou se é posible obter a insulina no bordo do avión. A súa sospeita é que ten diabetes.
  
  
  "Non admirar que parece tan malo", dixo suavemente, vendo Judas é asustado perfil no ollo da miña mente. Falcón balance a cabeza. "E o Capitán, vai enviar dous dos meus minería de expertos aquí para se preparar para calquera circunstancias imprevistas ? E deixe-nos saber cando Arnold é atopado."
  
  
  "Está todo ben", o tenente comandante dixo. El saíu en todo o cabina. Gina se sentou preto de min, torcido seus dedos entre mina. "Como podo axudar?", preguntou ela.
  
  
  "Ir e ter unha cunca de café no adro," Falcón, dixo. "Vostede merece."
  
  
  Gina sorriu para min, e saíu da cabina. O capitán educadores seguiu. Finalmente, el comezou a mostrar un pouco de respecto. Cando Falcón e eu estabamos sos na cabina, el se virou para min e sorriu.
  
  
  "Eu non fago moito traballo ao aire libre, Nick," el dixo, " e eu adoro iso. Tes calquera outro máxico ideas?
  
  
  'Non, señor. Agora imos transformar esta cabina de dentro para fóra.
  
  
  E nós fixemos iso. Eu sabía que o ferries estaban no seu camiño e os pasaxeiros sería benvida en terra en breve, o que me fixo sentir un pouco mellor. Pero se Judas fora sostendo o detonador da bomba, el podería ter levado connosco en calquera momento.
  
  
  Nós remexer a través do mestre de táboa, buscou os armarios, e buscou toda a cabina. Falcón canso rapidamente. El sentouse na cadeira detrás do capitán mesa , e el notou un fío de sangue sobre a súa testa.
  
  
  "Eu estou quedando vello, Nick," el dixo. "Parece moi moi abafado en aquí."
  
  
  "Está seguro", dixo. El mirou para o lado da parede da cabina, viu a grella de ventilación, e de pensamento.
  
  
  El sentouse ao lado das barras. El foi posto en unha moi grande panel, que foi, a continuación, fixado para o xemido con parafusos. Odín po parafuso foi solto.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Tes algunha unhas tesoiras?"
  
  
  "Si," el dixo, acadando no coche e entregando-me un par de tesoiras.
  
  
  Cando viu que eu estaba comezando a desapertar os parafusos sobre o panel, el veu e quedou ao meu lado con interese. Eu traballei febrilmente, e aínda que o panel preso para un canto un pouco , eu finalmente conseguiu sacala.
  
  
  Nós miramos para o duto e alí vimos: unha de tres metros de longo paquete envolto en papel marrón. El encheu a apertura do duto, e descansou coa súa final no punto onde o duto curvo e foi horizontal fóra da cabina.
  
  
  "Levar o xastre," Falcón, dixo.
  
  
  El usou un par de tesoiras para cortar un burato no papel e mirou para o contido. Era unha caixa en torno a luz metal, probablemente todo aliaxe de aluminio. Había mecanismos de fóra, incluíndo unha miniatura de longo alcance electrónico receptor. Unha pequena luz vermella foi, sen dúbida, sinalización que a bomba estaba preparado para explotar inmediatamente.
  
  
  El recuou.
  
  
  "Eu vou chamar a minería de expertos," Falcón, dixo con calma. "Eu tamén teño alguén que entende-lo."
  
  
  Eu preguntei a ela. "O que imos facer cos pasaxeiros?"" "Debemos saír en primeiro lugar?"
  
  
  Falcón frío ollos estreita, pensativo. "Eu non penso así. En calquera momento, podemos afrontar un enfrontamento con Xudas. Ademais, debemos supoñer que a bomba pode explotar case directamente debaixo dos nosos narices en menos de un minuto, e quizais mesmo por un segundo. Estamos á beira do porto. Se unha bomba vai fóra de aquí, o continente vai sufrir tanto dano como se estivésemos no porto . Non, Nick, temos que tentar apagar o ego."
  
  
  El balance a cabeza, determinado, como o Falcón, a fuxir de Xudas. El saíu da cabina para buscar o experto. El tranco a porta detrás del e examinou o horrible paquete de novo.
  
  
  O vermello san continuou a brillar ameaçadoramente, indicando o terrible e poder destrutivo da bomba. A continuación, el preguntou se Judas sería realmente empurrar o fusible botón, aínda que matou o seu ego . Esta persoa, como eu sabía que a súa experiencia do pasado, foi o epítome do mal. Quizais se tivese sabido que que descubrira a bomba, el non dubidou para levar a cabo os seus inhumano plan, aínda que o ego explosión matou el. Nós non podería tomar calquera posibilidades, que moito foi determinado, especialmente cando estabamos lidando con un home como imprevisible e mental afección como Judas.
  
  
  Ela preveu o terrible resultado deste pesadelo-unha nube de cogumelo estendendo a súa atómica resentimento. Millóns de persoas dentro de corenta e cinco quilómetros radio de destrución vai morrer. Moitos miles vai morrer durante o secundario e terciario ondas de choque. E milleiros máis vai morrer lenta e terrible morte de radiación.
  
  
  Os meus pensamentos foron logo detido por unha batida na porta. El foi ata ela e preguntou quen era. Así Falcón chamado ego nome, el abriu a porta e saíu de lado para deixar en.
  
  
  El foi seguido polo Capitán Bertholdi e tres grim-mirando os homes que eu non sabía. "Olle para iso, Bertholdi," Falcón, dixo, irritado, farto do mestre desconfianza e falta de compaixón. Bertholdi palideceu. Estaba tremendo, os puños cerrados no rabia impotente.
  
  
  "E saír de aquí, señor", Hawkeye agarrado, indicando que debe ser escoltado polo mestre do día .
  
  
  Bertholdi Schell subiu os chanzos de madeira, os seus ollos estrañamente frank diante del. El tranco a porta detrás del e virou de volta para Hawke e os outros tres. "Mr Gottlieb, Nick Carter," el dixo.
  
  
  El apertou as mans con unha fina, arame home con rimless lentes, o estereotipo de que un científico. Falcón me explicou que Gottlieb inventara o detonador, un dispositivo que permite Xudas e os seus compañeiros para crear a bomba.
  
  
  Mentres tanto, dous de ignición expertos estaban ocupados eliminar a embalaxe da bomba. "Iso sería terrible... sería terrible, "Gottlieb murmurou," se o meu dispositivo foron utilizados deste xeito."
  
  
  Isto, por suposto, foi un eufemismo. Gottlieb uniuse a outros dous homes inclinado sobre a bomba. "Está seguro de que é el?", preguntou Ego Falcón.
  
  
  Gottlieb balance a cabeza. "Non hai dúbida sobre iso. A persoa que poñer este conxunto é ben verso en termonuclear fisión. Por desgraza, temos ampliado este coñecemento aínda máis." Falcón mirou para min, e ela, e fixo. Gottlieb e dous homes foron, ao parecer, a traballar sobre a bomba. Un vermello-iluminado fantasmagórica brillo brillou a partir h rostros como Gottlieb premendo a súa lingua e murmurou para si mesmo. "Aquí", dixo en pasado. "Hai unha voz fío alí. Si, é iso. Non, non o outro.
  
  
  Nós lotado en torno a porta, xemendo. Intento non pensar sobre o que acontecería se a bomba saíu agora, aínda que eu non sentín-lo. As persoas que traballaron na bomba parecía ter nervios de aceiro. Falcón foi ata a porta e preguntou se o Tenente Comandante tivo informou aínda. Non foi así.
  
  
  "Será que esa cousa ten o poder que eles atribúen a vostede? Gottlieb, preguntou ela.
  
  
  El falou lentamente, non mirando na miña dirección, como toda a súa atención centrouse sobre a dureza. "Eu non penso así. A partir de aquí, a bomba vai destruír todo dentro dun radio de sesenta, setenta quilómetros." El se concentrou o detonador mecanismo, e entón, como se para enfatizar os seus pensamentos, dixo: "Nós, que non terá unha oportunidade única para nós."
  
  
  Todo o que eu podía facer era sacudir a miña cabeza. Gottlieb, como un home que le un mortal catecismo, continuou, continuando a observar o traballo de expertos: "Pero a primeira explosión, o primeiro ondas de choque, non sería o fin da cuestión. Precipitación, maremotos - enfermidade de radiación e un anaco de terra deshabitada, un anaco de mar morto. Manhattan vai facer un neutro zona, completamente inhabitable para as próximas décadas ."
  
  
  Eu non preguntar a ela de novo. Gottlieb me deu o suficiente lamentar-se a pensar.
  
  
  "Como está vostede? Falcón, preguntou nerviosamente, aínda mascar na súa obsoleto puro.
  
  
  O Odin en torno a homes virou-se cara a el. "Temos outro risco caso, señor", dixo. A suor escorria a súa testa para o seu rostro.
  
  
  Falcón e eu inclinouse sobre os outros e observaba atentamente.
  
  
  Nun punto, cando el pensou que eles estaban case feito, Gottlieb gritou: "Non, maldita a medida! Non é este!'
  
  
  O home que traballa no dispositivo parou e inclinou a cabeza contra a parede. Ela, viu ego, mans apertando un pouco como el pechou os ollos e tivo unha respiración profunda. A continuación, el balance-se para obter un control sobre si mesmo. El continuou con outros dous, e en menos de dez minutos, os tres homes virou, un sombrío liña de satisfacción de formar sobre os seus beizos.
  
  
  "Isto aconteceu," Gottlieb murmurou. "O inofensivo bomba.
  
  
  Falcón e eu mirou para o outro. El exhalado. "Iso foi demasiado para o meu corpo canso," el dixo. El se inclinou contra o capitán mesa, e tomou unha respiración profunda.
  
  
  El levantouse e intentou sorrir.
  
  
  Falcón colleu un novo cigarro, acendeu-o, e, coidadosamente, soprou un círculo. El subiu para a cabina do teito cando mirou abertamente en min. "Agora que está feito, Nick, hai só unha cousa que facer."
  
  
  El balance a cabeza para ela. "Judas," eu dixo. "E, se así podo dicir, señor, mellor morto que vivo."
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  O pasaxeiro alertas foron inmediatamente levantou, e Capitán Bertholdi agradeceu a nós para un traballo ben feito. Ferries que tiña acaba de chegar a bordo do buque foron enviados de volta para o peirao. Leonardo vai entrar no porto de varias horas de atraso.
  
  
  Pouco despois de que a orde foi dada, o tenente comandante da Garda Costeira chegaron á ponte, onde Falcón e eu fun para consultar o capitán. "Bieito estaba lonxe de ser atopada," o tenente comandante informou a Hawke. "A súa xente aínda están a investigar, pero el está oculto e esperanzas para escapar de nós cando os outros pasaxeiros vir en terra."
  
  
  "Está todo ben," Falcón dixo aceda. "Na confusión de pasaxeiros tentando saír, vai ser case imposible para nós para obter unha boa ollada en todos. E, por suposto, el sempre pode cambiar a súa aparencia de novo."
  
  
  "Eu creo que podemos contar que," eu dixo.
  
  
  O barco atracou ás cinco horas. O New York Post xa tivo unha edición especial na rúa con negriña titulares. Unha multitude lotaram a Porta de bar e en torno nah; a policía intentou manter ih de volta. Informes e fotógrafos estaban en todas partes.
  
  
  Falcón oficiais colocados no inicio e no fin dos corredores.
  
  
  "A partir de agora, prefiro facelo só," Emu dixo ela.
  
  
  "Todo ben", dixo. "Eu vou estar a bordo por un tempo, entón vai saber onde estou eu, se precisa de min."
  
  
  Gina e eu deixei o barco antes de pasaxeiros desembarcados. Ee a levou para o aduaneira construción e dixo a ela para estar alí.
  
  
  Foi caótica para o porto de bar, e eu tiña un sentimento pesimista sobre atopar Xudas.
  
  
  "Vostede é estar preto, non é?"
  
  
  "Non, eu estou indo a buscar toda a marina. Se perdemos outro, obter un cuarto no Hilton Hotel e estar alí ata que recibe unha notificación de min."
  
  
  "Ben", ela dixo, bico-me na fazula. 'Teña coidado.'
  
  
  'Vostede tamén.'
  
  
  
  
  Xornalistas mesturado con o curioso de todo o porto de bar, e a policía tivo que abandonar os seus esforzos para manter a orde. El parou na entrada para o paso, onde outros dous MACHADO axentes tamén estaban de pé. Unha vez que deixou un pasaxeiro con unha barba e realizada ego axustado. El axiña se achegou a eles e lles dixo que eles tiñan o mal . A barba era real.
  
  
  Só despois de seis horas, un home que tiña só saíu a cuberta a vin. En vez de ir para aduaneira, foi a ambos extremos do edificio, onde un garda estaba estacionado na porta. No comezo eu vin, eu só da parte de atrás. Estaba ben vestida, e Schell estaba cargando un bastón. Ego marcha estaba familiarizado. El mirou máis de preto e viu unha calvo man sostendo unha maleta. Non parecen reais de coiro. E a man non dobrar en torno a xestionar a bolsa como un verdadeiro man ía. Só como ela estaba a piques de segui-lo, el virou a cabeza para que el puidese ver Ego rostro. Tiña un bigote e lentes de sol, pero este cranio era inconfundible. Era Judas. Cando me viu, el foi para a liña de edificios. Había unha morea de xente entre nós, e eu tiña que percorrer a multitude. O seu progreso foi lento , e cando pasou, Judas xa estaba na porta. Cando Wilhelmina levado para fóra, e foi, el foi visto derrubou un garda de seguridade e camiñando a través da porta para o aparcamento.
  
  
  Cando chegou ela, Judas desapareceu da vista. O garda, que saltou aos seus pés, intentou deter-me, pero eu berrou que eu era e foi a través da porta. Como ela camiñou ao redor da fila de coches aparcados , ela viu un taxi puxar arriba. Xudas foi mirando para min a través de a xanela traseira.
  
  
  O Luger estea na funda el e foi para a motocicleta estacionados alí. Había un grupo de cabelos longos mozos nas proximidades, e eu imaxinei que a moto pertencía a aquel en torno a eles. Eu mirei para el, e viu que a clave estaba na ignición. Ela, saltou para a sela. Foi un gran Honda deseñado para a estrada, e o motor fixo unha reconfortante son. "Ola!" Un dos mozos ruxiu en torno a eles.
  
  
  "Eu só vou pedir ego por un tempo!", gritou ela en reumatismo. Eu tirei e foi para o taxi.
  
  
  Cando saíu á rúa, taxi só virou á esquerda, dous quarteirões de distancia. Eu dirixinme a través do tráfico. Eu comecei a pasar un taxi e penso que eu podería incorporarse Ego no semáforo. A continuación, o coche comeza a pasar a través krasny Bryliv. Judas, tanto o condutor deu unha morea de diñeiro ou poñer unha pistola para a cabeza ' egos. Dez minutos máis tarde, estabamos na estrada que conduce a JFK Aeroporto Internacional, NY . Na estrada, o taxi levado lonxe de min, pero eu penso que eu tiña vir para o lugar seguro. Eu non entendía como Judas podería ter chegado a un avión sen Ego achegar-se con el no aeroporto.
  
  
  Ela estaba errada. Como eu saíu da estrada en dirección a estación de tren e intentou pechar a distancia entre min e o taxi , eu foi levado para fóra para o aceite-embebido sinalización e o motociclista esvarou fóra abertamente diante de min.
  
  
  Afortunadamente para ela, eu desembarcado nun vertedoiro cheo de altos arbustos, e todo o que eu tiña foron contusións, hematomas, e un rasgado traxe. Pero a moto non podía ser máis utilizados. Eu decidir a pagar unha indemnización ao propietario máis tarde, e foi directo para o aeroporto. Ela foi parado por todos os coches pasando, pero eles non colleu hitchhikers .
  
  
  Finalmente, un camión me pegou e chegamos ao aeroporto de polo menos 45 minutos despois de Xudas .
  
  
  Unha curva en el revelou que unha ducia de estranxeiros voos estaban programados para saír aquela noite. Un deles foi o Pan Am carreira en Roma. Si, un home comprobado no último minuto. Un Sr Bieito.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Eu aínda podo leva-la para el?"
  
  
  O home virou-se para comprobar o horario de voo, a continuación, mirou para o reloxo. "Non", el dixo.
  
  
  O avión deixou de dez minutos. Rexión Rivne no tempo segundo o previsto.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  Estaba claro que Xudas ía voar de volta a Roma sen demora. Alí, el sería preto da súa sede e Farrelly e a súa gang. El probablemente non sabía que tiña descuberto un ego complexo subterráneo, en Sicilia.
  
  
  Eu non deixe por Roma ata a mañá seguinte. Pero en unha hora e media alí foi un avión a Londres e, a continuación, unha viaxe a Roma, así que deberían chegar para o almorzo, como unha hora máis tarde, entón Judas pouso .
  
  
  Ela recibiu unha chamada de Tor, e tomou un taxi desde o Hilton ao plano mentres eu compras estes billetes. O seu hotel quería estar comigo porque ela sabía Giovanni Farrelli tan ben. Cando Hawke chamou e pediu desculpas para perder Xudas , el dixo, " Ben, vai ser fácil de atopar en Rime. Pero lembre, se escapa, el aínda ten o detonador."
  
  
  "Ela debe contactar coa policía en Rime ou Interpol así que pode tentar pegalo cando el terras?"
  
  
  "Non", Falcón, dixo. Había que duro, frío son na súa voz que ás veces usa. "Se a policía incorporarse ego, vostede non sabe o que pode ocorrer. Nick, que eu non quero ver ego morto como suxeriu.
  
  
  Eu non estaba sorprendido ao escoitar iso.
  
  
  Ata o momento levamos fóra, Gina e eu estabamos completamente esgotado e durmira máis do camiño. Eu non entendo moito sono, pero eu estaba descansado o suficiente para continuar no meu camiño. Gina durmín como un bebé.
  
  
  En Londres, que foron capaces de trasladar rapidamente e facilmente e chegou a Roma só despois de oito horas. Foi un claro, soleado mañá. Eu dei o condutor de taxi o enderezo do apartamento Gina tiña me dado. Farrelly trouxo a súa mulleres alí, e Gina, dixo el usa ás veces o seu ego para coñecer outros submundo xefes. A policía non sabía que o apartamento existiu, pero eu penso que Xudas fixo . Se tivese chamado Farrelli inmediatamente despois do desembarco , Emu sería dixo que non estaba seguro de ir para a Sicilia . Deste xeito, poden decidir que este apartamento foi o lugar máis seguro, e non era probable que eles ían atopar alí para discutir plans .
  
  
  Case unha hora máis tarde, tras o desembarco, que parou diante de un edificio de apartamentos. Estabamos a piques de entrar cando oín unha conmoción volta da esquina.
  
  
  "Estar parado aquí," Gineh dixo ela.
  
  
  Eu execute ata a esquina da casa e viu dous homes saen na calzada e camiñar ata unha prata Lancia estacionado outro lado da rúa. Foi rodeado por un home alto, elegante Farrelly, e o outro era Judas, que mirou como a Morte no seu traxe . El era someter, pero aínda soluble con un bastón.
  
  
  Eu decidiu atacar inmediatamente. Wilhelmina tirou-o para fora. "Iso é o suficiente," eu berrei. "Roma é a súa última parada."
  
  
  El reaccionou para as dúas pernas máis rápido que el pensaba. Cando el foi baleado, el foi para o coche. Wilhelmina despedido, pero eu perdín, e Gawker cavado os lastros dereita detrás del. Eu tiro con el de novo, bateu-lle no ataque, choque, e el desapareceu detrás do coche.
  
  
  'Caramba! Eu murmurei.
  
  
  A continuación, Farrelly despedido. Gawker voou lonxe da seguinte casa. Eu fun forzado a esconderse cando el disparou de novo, e eu sentín unha facada ferida no exterior do meu brazo esquerdo. Eu vin do outro lado do coche como a porta se abriu, pero eu estaba moi ocupado tentando manter Farrelly de bater-me .
  
  
  De súpeto, escoitou Gina é berrar. Ela gritou. "El ten medo de tiro!"
  
  
  Asistir Farrelly vez de Gina, dela, lembrouse que ela era unha ego amante. Cando a viu, el foi momentaneamente cheo de rabia. El levou obxectivo e disparou en nah. Gawker pasou mimmo nah por algúns centímetros.
  
  
  El volveu lume. O meu primeiro tiro bater na parede a carón Farrelly; a miña segunda bater a uem no pescozo. El tirou convulsivamente e caeu para a calzada.
  
  
  Dúas balas whizzed pasado meus pés por detrás do coche. Un momento despois, o motor ruxiu e Xudas fuxiu para abaixo a rúa estreita. Eu tiro a ela en coche, pero eu só conseguiu romper a xanela traseira.
  
  
  "Está todo ben? Jinwoo, preguntou ela.
  
  
  'Si'.
  
  
  Ir para o seu apartamento e estar alí, " eu dixo. "Eu vou ver vostede máis tarde."
  
  
  Ela protestou, pero eu xa estaba correndo para a Alfa Romeo 2000 estacionado na mesma beirarrúa. Non foi bloqueado. Eles trouxeron o motor con ignición fíos, ela, saltou para dentro do coche e foi despois de Xudas.
  
  
  Dous bloques máis tarde, o seu ego viu ela. El levou tres bloques en fronte de min, e desviouse cara a adiante, tentando se librar de min. Ela, pasou a través de signos con un puro deslizamento de a roda traseira e unha gaivota de pneumáticos . Por diante de min, Judas virou á esquerda nunha pequena rúa que levou directamente a unha área industrial. En cinco minutos, imos asustado media ducia de peóns e case colidiu con dous coches. Pero Judas non abrandar, e nin dela. Se tivésemos foi na estrada, Alpha tería pego con el , pero con este método de condución, a velocidade dos coches foi case o mesmo, e Xudas entender iso.
  
  
  Despois de cinco minutos, Judas asumiu o liderado e perdeu o seu ego. Pero cando el virou a esquina do almacén, el viu un coche sobre o asfalto coa porta aberta. O luger screeched a unha parada, saltou para fóra, e tirou para arriba. Xudas foi lonxe de ser visto. El mirou para o almacéns e preguntou se el tivese ido alí. O seu caparazón esvarou cara a el como o meu ollar caeu sobre a tapa. Non había nada de raro sobre iso, excepto que era lixeiramente inclinado. El abriu-a, achegouse a el, e mirou para a tapa con coidado . O marco deixou a súa marca no barro da rúa. El inclinouse e escoitou. Un abafado shaggy escoitou a súa voz. Sen dúbida, foi shaggy Xudas.
  
  
  A pesar de si mesmo, el admiraba o seu ego para a súa astucia. A pesar da súa mala saúde e artificial mans, o home estaba tan intelixente como o proverbial fox. Eu rapidamente abriu o alçapão e baixou a min mesmo ata miñas botas tocou o terceiro chanzo do metal escaleira para o cuarto. Un forte fedor levantouse en torno a min. Tal vapor fai difícil para respirar, e o máis profundo do que descendeu no pozo, o máis escuro do que se fixo. Na escuridade por baixo de min, eu podía escoitar a pelexa dos ratos. Se Judas escapou, aproveitando a gran rede subterránea de canles e pasaxes que compoñen Rima do sistema de sumidoiros, non foi unha boa oportunidade de que eu nunca atopar o ego de novo.
  
  
  E que foi a última cousa que ela quería.
  
  
  El escapou de min en Niagara Falls. Pero agora el non ía evitar a min, agora que era só entre nós dous homes. El aumentou a súa velocidade e rapidamente baixou o lodo cubertos de metal escaleiras.
  
  
  Cando finalmente chegou ao fondo, el veu a través dunha estreita pedra bordo. Fluxos de porco e fétido auga lentamente burbullas máis antiga de pedra. O fedor era case insoportable, e o aire estaba mal respirable.
  
  
  O débil círculo de luz caendo de rúa por riba de min, me deu unha idea. El parou e escoitou no terreo de xogo-sombras negras. Entón eu oín-lo de novo, o son de pasos apresurados ecoando na escuridade, quizais un centenar de metros á miña dereita.
  
  
  Wilhelmina estaba na miña man. A súa humilde baixou e seguido Xudas na escura a escuridade.
  
  
  Unha calor, peludo cousa cepillado os meus pés. Eu case berrou a bandeira de permiso para realizar, pero eu abafado o son como o rato voou mimmo min, range, e foi para abaixo o bordo estreita. Era difícil manter o ritmo, especialmente dende o borde estaba facendo esvaradío e mollada, debido a que o musgo capas de idade, resistiu rochas.
  
  
  Grande, eyeless insectos colgado do teito baixo. Eu non quedaría sorprendido se eu vin morcegos, tamén . Moco pingaba en todas as partes, e o aire estaba abafado e opresivo. Pero non, a metade tan deprimente como Judas.
  
  
  El centrado no seu desaparecendo pasos. Algo brillaba na escuridade antes de min. Ela aconchegou-se para xemer, e prendeu a respiración. Pero entón Judas apresurado, e el seguiu con Wilhelmina na súa man.
  
  
  Como ela virou a esquina, eu de súpeto foi forzado a movemento, e ela case perdeu o equilibrio e caeu para o sumidoiros. Gawker sibila de alta por riba de min, e eu podía escoitar Judas mancando de novo. El seguiu ata un pequeno tubo de sumidoiros, un escuro corredor considerablemente menor que o primeiro.
  
  
  El virou a esquina de novo, atopou o seu, tomou obxectivo, e disparou. Gawker bater a pedra angular e saltou fóra. Eu perdín e foi despois de Judas antes de que puidese chegar moi lonxe de min .
  
  
  Foi un clásico de gato e rato de xogo. El respondeu a cada ego moverse con o mesmo gambito. Pero cando virou a esquina, el estaba lonxe de ser atopada. Este residuos área de auga non era máis usado. Ela estaba seca e case inodoro. Iso me sorprendeu en primeiro lugar. Pero ela pronto foi descuberto por razón de por que Xudas escolleu este paso, a continuación da rúa. El viu o burato no xemido, que estaba agora cuberto con unha placa de estaño. Foi unha improvisada alçapão. El parou, e escoitou, e escoitou un ruído no outro lado da porta. A continuación, o pór do sol.
  
  
  Agora que podía erguer-se en liña recta. El atopou-se en un túnel chea de lixo e varias pedras. Mentres o seu estaba de pé alí, ela escoitou un son na distancia. Ao parecer, Judas sabía que esa saída desde os sumidoiros e decidiu usalo para se librar de min. Ela pronto descubriu como tiña a intención de facelo. Sergei apareceu diante de min, e eu vin Judas en silueta. El me deu un tiro dúas veces. Un gawker case rompe a través da miña manga. Agora voluntariamente tornouse máis perigoso por mor da escuridade.
  
  
  El camiñou ata o iluminado de apertura. Cando el chegou, viu que o túnel levou a un pequeno cuarto, onde unha lámpada estaba colgado. Eu olhei ao redor. Agora, el sabía onde estabamos. Os ósos de preto de cincuenta homes estaba en un xemendo nicho, o seu cranio apilados enriba deles, e eles me mirou severamente. Judas me levou para as catacumbas, os túneles baixo a cidade onde os primeiros Cristiáns agochar dos seus verdugos. A súa conclusión foi que debe ser o catacumbas de San Callixtus, o máis famoso de todos catacumbas Romanas. Aínda que houbo unha consagración, estes lugares non estaban no turística lista.
  
  
  El atravesou a sala e seguido Xudas. El estaba completamente escuro de novo, aínda que había lámpadas colgadas aquí e alí . Eu podía escoitar Judas ofegante agora, probando que el estaba quedando máis débil. El calculou que fora bastante tempo xa que o furón tiña dado o emu unha inxección de insulina, e que a persecución tiña interrompido o ego metabolismo. El non ía durar moito tempo. Pero eu non quería que el para chegar ao punto onde el podería mestura con turistas . O ritmo colleu-a.
  
  
  Logo, el entrou unha segunda sala coa mesma iluminación como o primeiro. Xudá, non ve-la, de xeito que invadiron o cuarto. Así como na primeira sala, había pilas de ósos e caveiras nas baldas nas paredes. El estaba no medio do camiño en toda a sala, cando escoitou a respiración pesada ao seu dereito.
  
  
  El virou-se rapidamente. Judas encostou-se unha pila de seca, ósos quebradizo. Ego rostro estaba ashen e suado. O home foi pel e ósos , e o seu cranio parecía máis o cranio nas baldas de que o destino dunha vida humana. El adoitaba ser un home feo, pero, agora que está facendo assustadoramente grotesco.
  
  
  A súa respiración era irregular, chiado. Había unha capa de escuma no seu beizo inferior. El estaba suxeitando un reducido Smith & Wesson revólver .44 Magnum. Se el me bateu a partir del, sería moi axiña se xuntar o resto dos restos nas catacumbas.
  
  
  El riu con voz rouca, como el consideraba o seu próximo movemento. A risa rolou para fóra del, como pedras sobre un panel da xanela; o próteses aceno os consellos do seu ego-apertando os dedos incerta. A man dereita sostendo o revólver estaba lisa e cera .
  
  
  "Agora que eu poida, finalmente, matar vostede, Carter," el resmungar.
  
  
  Eu pomba para o chan e caeu entre os ósos, o que eu sentín rachar baixo de min. Judas é revólver latiu e perdeu París. El levantouse e que ten como obxectivo a uem é luger no seu peito. O meu dedo axustado o gatillo, pero non de lume.
  
  
  Judas caeu o revólver no seu colo e caeu de volta entre os ósos. Ego rostro estaba contorcida, os seus ollos vidrosos. Por un momento, a falta de aire parecía moi alto, e entón, de súpeto parou. Ego corpo tenso, e o revólver caeu sobre ego brazo. A continuación, o ego de destino bater na parede-o ego ollos estaban abertos, en un coma diabético.
  
  
  Eu levantouse e camiñou ata el. A veces ela inclinouse sobre el, o seu corpo empurrou violentamente e conxelar. O seu ego tivo un pulso. Non houbo pulso.
  
  
  El levantouse, estea na funda o luger ,e mirou para o esqueleto espido. Xudas foi morto, o seu nuclear detonador estaba seguro, e el desexaba para a luz do sol.
  
  
  El deixou o corpo alí, e foi a través dunha mellor iluminado túnel de entrada das catacumbas. Judas non pode ser atopado ata que parecía a outros esqueletos nestes túneles. Se o ego non fora atopado antes da coroa ego apodrecer, o ego podería ser visto como os restos de un dos primeiros Cristiáns. Así como estaba absorbendo o humor negro do pensamento, que se deparou con un grupo de turistas indo para a saída.
  
  
  O italiano guía mirou para min. El dixo. 'Veña!' - Vostede debe estar coa empresa, signore! É case máis."
  
  
  Ela uníuse a eles, e camiñou cara a luz por diante de nós. "Sinxelo," eu dixo a ela guía. "Eu estaba atrasado por unha vez arrepiante escena."
  
  
  El riu. "O peor aínda está por vir, signoria."
  
  
  Ela, a pensar sobre os anos e as tarefas que eu aínda tiña que facer se me mantivo con vida. "Eu espero que non está relacionado co profeta Nostradamus," eu dixo.
  
  
  El non parecen entender a broma.
  
  
  Pero eu non me importa. Unha cousa era certa: Xudas foi morto. Ninguén sabía o que estaba esperando por min seguinte. Entón, en vez de pensar sobre o futuro, el volveu para o presente, o aquí e agora. E despois dela, o pensamento de Gina, e comezou a sorrir. O mellor sorriso que vostede pode imaxinar.
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Sobre o libro:
  
  
  
  
  
  Como é isto posible? Nick Carter súpeto foi forzado a esconderse o documento no Vaticano Museo durante o traballo de rutina . Un aleatoria Etrusca vaso parecía adecuado para esta finalidade.
  
  
  Pero non foi sobre Carter Nike e ego actividades, como se viu máis tarde, cando Carter intentou atopar o documento. Porque naquel momento, el foi un inesperado testemuña a un altamente profesional arte roubo.
  
  
  E como tesouros de arte, incluíndo un Etrusca vaso, desapareceu un por un a través da fiestra , Carter mirou abertamente para o rostro do seu antigo inimigo, Judas.
  
  
  Xudas era capaz de facer máis con este documento que Hawk e Carter podería ter imaxinado nos seus peores soños ...
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Cobra Sinal
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Cobra Sinal
  
  
  traducido por novo búlgaro Shklovsky
  
  
  dedicado á memoria do fillo falecido Anton.
  
  
  Os personaxes principais:
  
  
  NICK CARTER
  
  
  alias N3 axente MACHADO
  
  
  "SHIVA"
  
  
  Xefe da organización Cobra
  
  
  ASHOK ANAND
  
  
  Indio axente do Servizo secreto
  
  
  PURAN DASS
  
  
  cabeza do Indio Servizo secreto
  
  
  NIRAD e RANJIT
  
  
  membros da organización Cobra
  
  
  REEVA SINGH
  
  
  shiva neta
  
  
  
  1
  
  
  Ela enrolado nos meus brazos, brando e fráxil, e para o momento completamente satisfeito. A súa rara cura experiencia foi con unha muller como Reeva. Sombras xogou todo o seu ouro da pel e cabelo negro, e por un momento eu penso que eu estaba suxeitando un soño feito realidade. O cuarto estaba escuro, e Xuntas tiña baixou. E, por sorte, o hotel tiña un sistema de aire acondicionado de mostraxe do aire da noite de calor de Nova Deli.
  
  
  "Vostede non me dixo por que," Reeva murmurou. A súa suave e quente beizos suavemente cepillado o oco entre o meu pescozo e ombreiro, os seus seos presionado contra o meu brazo.
  
  
  Ela virou o rostro e mirou para a liña dos beizos gordos. A continuación, Lobka foi engurrando a examina, con teimoso expresión dunha muller que é utilizada para a obtención de todo o que ela quere... a muller que foi contratado aínda era un neno. "O Que, Reva?" Eu preguntei, correndo o meu dedo sobre a pel aveludada da súa vida.
  
  
  "Por que veu aquí, Nick?" El tirou de volta, deixando caer a cabeza sobre a almofada. O seu longo cabelo negro formado un fan sobre o tecido branco da almofada, como un halo que enmarca o seu rostro con perfecto características... un cara que naquel momento se reflicte interior angustia e incomprensible descrença.
  
  
  — Eu dixen a vostede, " eu dixo, tentando son paciente e convincente. "A miña empresa me enviou a negociar a compra. Tecidos, sedas, brocades... palabras, todo. Todo o que custa menos neste país que en calquera outro lugar.
  
  
  Por suposto, el mentiu para ela. Por suposto, el non podería dicir Reeva que ela estaba. En calquera caso, cal é a diferenza? Non había ningunha razón para implicar a rapaza, queimar a miña cuberta, e revelar hey que o seu nome era Nick Carter, un MACHADO axente actualmente nunha misión en Nova Delhi.
  
  
  No inicio da mañá da mesma noite, chegou un Aire-India voo. E a última persoa que eu esperaba para atender era unha muller como Reeva, un delicioso compañeiro que ningún home podería contar. Ela estaba sentado no bar do hotel cando ela volveu a partir de un mergullo na piscina. A súa figura perfecta foi envolto en un azul e prata sari; nós tamén sentín unha inmediata atracción física a primeira vista. A continuación, unha palabra levou a outra, e case sen darse conta, eu invitou a cear.
  
  
  Fomos a un restaurante francés en Chanakyapuri, un vermello e negro oasis no medio dun abafado cidade. Foi unha oportunidade para atraer a ela e convencer o seu para pasar a noite xuntos.
  
  
  Como se viu, eu non teño que tentar moi difícil convencer a ela.
  
  
  Os seus ollos, como brillante e sensual como o seu cabelo, falou claramente. Por suposto, había preguntas e xogos de palabras... unha práctica común na arte da sedución. Preludio dunha noite de amor e paixón.
  
  
  
  Nin que dicir ten, Nova Deli significaba moito máis para min (e para MACHADO) que Rewa Singh. El fora enviado á India por Hawke, e aínda que el sentiu que era un desesperado idea, era imposible para convencer o Vello. "Pero nós non temos a máis mínima proba de que este home existe!" Eu apuntou.
  
  
  "Unha razón para ir alí, Nick," Hawke, dixo con un sarcástico rir. "Motíns e protestas son a proba, non son eles?" Calcuta salón está nun estado de semi-anarquía. E que forneceu os rebeldes con armas? Municións non medra en árbores, para ser exacto.
  
  
  "Esta é unha interna cuestión de seguridade do goberno Indio," eu dixo.
  
  
  "En realidade. Absolutamente fantástico. Eu estou de acordo totalmente con ela. En realidade, se fose só disturbios e revoltas, este non ía ser unha misión, Nick.
  
  
  "O que entón?"
  
  
  "Bótalle un ollo a este. El me entregou un anaco de papel dobrado. "Isto vai lle dicir máis sobre o noso misterioso home, o Sr 'Shiva'.".. quizais con algunha vaga indicio de que o outro realmente existe. O amargo fume do seu puro queimou o meu nariz, e eu me mudei para o lonxe materia de ler o documento.
  
  
  Despois de ler o artigo, eu tiña unha boa idea do que Hawk fai.
  
  
  O xefe dixo cun sorriso. "Como podes ver, este é un negocio sucio, non está de acordo?
  
  
  "Eu ía dicir inmoral.
  
  
  "Ben, dixo, Nick. O noso home está indo para o barco de dez millóns de dólares ' a pena de materia heroína para os Estados Unidos. Pero como se viu, iso non é o máis preocupante elemento. Se fose só de drogas, eu tería chamado a alguén. Pero cando se trata de diplomacia internacional... e a paz mundial... entón eu só teño que confiar esta tarefa para ti.
  
  
  El balance a cabeza sen abrir o rta.
  
  
  O documento que el tiña acaba de ler foi desde o salón Oval. É imposible ir máis alto. El estaba referíndose a algo que eu lera sobre os papeis, un incidente que nós nunca pensei que ía ser relacionados a MACHADO, e moito menos a miña liña de traballo.
  
  
  Alguén chamou á embaixada Soviética en Washington, que pretendía ser o Presidente dos Estados Unidos. A voz era perfectamente simulada. Pode ser unha broma, pero as palabras non eran inocentes en todo. O "presidente" emitido ameazas de un inflamatoria natureza, con ameazas que levou o embaixador Soviético a présa con un informe de Moscova.
  
  
  Finalmente, o malentendido foi resolto, e da Casa Branca emitido moitas desculpas. Este podería ser o fin de todo, pero non sería unha secuela en vez. O primeiro secretario do Comité Central do PCUS, a principal figura política da Unión Soviética, falou co presidente sobre o "hotline". Só que el non foi o primeiro secretario en todo. Para dicir a verdade, ninguén en Washington ou Moscova sabía que estaba imitando a voz ruso. O intercambio de palabras estaba lonxe de ser agradable e levou o presidente a convocatoria dunha reunión extraordinaria do Consello de Seguridade Nacional.
  
  
  Todo estaba claro de novo... pero non por moito tempo. Ferret, menos de dúas semanas atrás, tiña experimentado unha serie de incidentes semellantes; un intercambio de ameazas e insultos entre a India e Paquistán, entre Israel e Exipto, entre Comunista de China e Xapón. Cada vez, a voz dun diplomático foi perfectamente imitado, o que levou a unha abundancia de angry ameazas e contra ameazas.
  
  
  O mundo estaba ao bordo da guerra nuclear. Agora, segundo a Casa Branca documento, que alguén estaba intentando xogar todos nós no abismo. "Entón, vostede sospeita que este misterioso 'alguén' que chama a si mesmo Shiva é o cerebro detrás dunha organización chamada Cobra, e que el é responsable do que está a suceder..."
  
  
  "Quizais, Nick. Sempre que Shiva é unha persoa e non outra cousa, " o Xefe aclarou. "Sabemos que para un feito que Cobra existe. E estamos moi seguro de que é un brazos e organización de tráfico de drogas. Pero iso non é nada comparado con isto", explicou el nerviosamente, tocando o documento tiña acaba de ollar. "É este Shiva unha verdadeira persoa?" Ou é un cubrir por algunha estraña organización internacional dando ordes para Cobra? Votar o que precisa para descubrir..., pronto como sexa posible, eu podería engadir.
  
  
  "Así que creo que se Shiva é un home, el é, en realidade, imitando voces?"
  
  
  Falcón asentiu canso.
  
  
  "Pero vostede non sei se Shiva existe."
  
  
  "Ollo de boi."
  
  
  - Entón, el ten que atopar unha persoa que ninguén nunca viu, que pode ser capaz de imitar a voz de algúns personaxes, como pode... Onde pensas que eu debería comezar?
  
  
  "Eles non chamalo Fighter 3 para nada, Carter.
  
  
  Non era o reumatismo que ela esperaba. Pero, como eu dixo, ás veces é imposible negociar con alguén como Falcón. Entón, eu tiña que ir todo o mundo e pedir a alguén ou algo que chamou a si mesmo Shiva.
  
  
  Ela sabe que este é un pseudónimo, e a continuación de estudos os documentos na casa. En realidade, Shiva era un deus Hindú comunmente coñecido como o Destrutor. Guerras, fame e morte... estas calamidades foron o ego é absoluta e indiscutible dominio, baixo o ego de control e autoridade. Pero había máis, os libros que ler contidos ilustracións e fotografías de estatuas que representa Shiva adornada con serpes. Estes non son comúns serpes, pero cobras, mortal Indio víboras.
  
  
  E entón, eu tiña que seguir unha ruta que parecía inexistente e imposible... como contar grans de area á beira do Ganxes!
  
  
  Pero se Shiva foi unha invención de alguén afección imaxinación, a continuación, Reeva Singh, en definitiva, non estaba. A rapaza era real, doce, suave e sorprendente animada.
  
  
  
  Dela, virou-se para ela e resolución de ee saca-rolhas problemas de investigación, presionando os beizos para o seu gordo boca. A súa pel dourada foi cuberta por un veo de luz de luz, e cando os seus seos presionado contra os inmaturos e duro seos, eu estaba oprimido por un desexo imparable.
  
  
  "Non, eu non", eu sussurro, como ela intentou facer outra serie de preguntas que estaban comezando a preocuparme. "Eu estou Nick, e está Reva... que non precisa saber máis... polo momento. Ee abrazou a súa forza, e ela sufocado un xemido.
  
  
  Empurrando a pegada fóra da cama co seu pé, o seu pai seguro-a firmemente para el. Reeva ollos estaban arregalados, pero ela parecía estar mirando para algo do outro lado da sala. Naquel momento, el sabía que el estaba en apuros.
  
  
  Un ruído oído falar dela. Un segundo máis tarde, ela foi identificado pola orixe do metálicos rango que veu da sala como un sussurro rouco... Alguén estaba a xogar con o bloqueo. O meu Smith & Wesson estaba na parte superior do caixón da mesa de cabeceira ao lado da cama, pero no momento en que estaba fóra do alcance da miña man. O lixeiro ruído parado, seguido por unha prema... e, a continuación, ela, eu entender que eu non ter tempo para incorporarse a arma.
  
  
  Ela saltou para fóra do camiño así como a porta se abriu. Dous homes barbudos, vestida de branco bordado camisa e pantalóns de lona semellante para o pixama usado pola maioría dos Indios, destacouse contra a luz vén abaixo o corredor. Pero o que me impresionou máis que os Suecos foi a curto cano da pistola firmemente por un dos turbaned figuras.
  
  
  A arma foi apuntado para min, e non había nada que eu puidese facer sobre iso. A porta se pechou suavemente detrás os dous homes, e o home desarmado virou sobre o santo luz na sala.
  
  
  El chiscou para o brillo repentino e viu a dous dianteiros, tentando atopar unha forma de saír. Eles foron forte e musculoso, a súa barba rostros expressionless, e, a xulgar polas súas barbas e turbans, eles foron ambos os Sikhs.
  
  
  "Boa noite, sahib" a arma, dixo, e o saúdo converteuse nunha obscena sorriso, como el entendeu que Reeva e eu estaban espidos, e, polo tanto, aínda máis vulnerables.
  
  
  Polo momento, a única carta que podería ser xogado foi para estar baixo a capa de un turista e un home de negocios. Nun ton ofendido, "el dixo," o Que é a historia?" Eu fixo un xesto para coller o teléfono, pero un desarmado Sikh Indio trasladouse a old-fashioned teléfono ao meu lado.
  
  
  "Que absurdo, sahib! el dixo, sorrindo. "Ninguén lle deu permiso para mover, nin sequera o sahib mem," el apuntou para Reeva, que xa tiña tirado para arriba o cobre e foi enrolado baixo as sabas.
  
  
  "Olle para as caixas, Mohan," o home coa pistola, dixo ao seu compañeiro.
  
  
  "Se é un roubo, non vai atopar nada paga a pena roubar," ih advertiu ela. "Eu só teño recibos. NÓS rupias, NÓS dólares.
  
  
  Eles non estaban impresionados a todos. Non en todos.
  
  
  Pero, como el falou, el comezou a concentrar-se, preparar o seu corpo e mente para un violento e indivisible de fusión. A última vez que ela tivo unha pausa entre as misións, Falcón insistiu en leva-la para fóra do habitual período de descanso e vacacións para ir a través de un intenso período de formación para mellorar as súas habilidades en máis inusual formas de auto-defensa. Entre as diversas técnicas que ela domina, non foi tamén unha forma de auto-suxestión que eu foi ensino por un cinto negro, un "rette dan", un campión de taekwondo, unha versión coreana de "kung"." O instrutor tamén me adestrado en taekwondo. Esta forma de karate baséase no uso da forza e a dinámica adquirida por usar todo o corpo, especialmente as coxas e os pés.
  
  
  Así, cando un dos dous atacantes comezaron percorre as miñas pertenzas e estaba a piques de revelar toda a miña persoal arsenal, eu estaba preparado para facer o primeiro movemento. El imaxinou a si mesmo como un resorte, capaz de ir para fóra todo o lixo e xogar o seu corpo no espazo.
  
  
  Revu empurrou ela e pulou da cama, o desembarco nos seus talóns como un gato. Un gawker whizzed sobre a miña cabeza, xa que alcanzou o chan. Mohan compañeiro tiña unha poderosa silenciador sobre a súa arma.
  
  
  "Nick ... non! Reeva gritou, como se me implorando para non comezar unha pelexa ou tentar resistir os dous homes.
  
  
  Pero eu non ía perder máis tempo.
  
  
  Mohan e o seu compañeiro non ameazan a nena, pero trasladouse cara a min, os seus beizos enrolado en unha correspondencia sorriso. Ih dentes e enxivas foron mancha vermella, da pesada de mascar de paan follas. A luz ofuscante do ih lámpada, as súas bocas mirou ensanguentados, como se eles tiñan acaba de anacos de carne crúa.
  
  
  "Vostede subestimar nós, sahib", mofou o coa pistola. — Que podería matar a nena, pero nós queremos facer un traballo moi bo en ti en primeiro lugar."
  
  
  Ela non ten que esperar para ver o que o "traballo" que tiña en mente. Con un estridente grito de "ki-app" que inmediatamente poñer os dous homes á defensiva, ela saltou para os seus pés e atacado. "Eu entendo-río-cha-gi" - unha circular dende o curruncho en que todos Alenka é equilibrada cara atrás. Ego lanzou a ela con toda a forza e concentración que conseguiu reunir. El puxo o seu pé dereito e acertar o destino.
  
  
  Unha horrible gorgolejo acompañada o xemido do home coa pistola; miñas propias talón chutou ego no plexo solar. Aire correron para fóra do seu ego pulmóns como el caeu ao chan, ofegante. A arma foi colgado en dedos, pero, como el ergueu a arma de lume outro tiro, el saltou sobre el e saltou na Mohan antes de que puidese afastarse.
  
  
  "Non teña medo, irmán", eu sussurro, como o outro desesperadamente tentando incorporarse miñas pernas para lanzar-me de volta. El foi máis rápido que el.
  
  
  Aquí, el foi recompensado polos seus esforzos, cando el comezou a practicar taekwondo e kung fu.
  
  
  A man foi levantada como se fose a base para o mortal "ma-nal-chi-ki", unha forma de ataque que lle aprenderon a dominar perfectamente. A miña man estaba movendo a través do aire cara a un determinado punto no espazo para Mohan de destino. E cando o meu duro dedos tocou a base do ego nariz, eu non ter un diploma de médico para saber que o home estaba morto.
  
  
  Ela foi esfaqueado por unha peza de emu óso no cerebro, instantaneamente matalo. Un fluxo de sangue que mana abaixo a rta s ego, e a súa mirada se estableceron en min... entón, ego ollos borrados antes de facer aberta e vítreo como dúas pezas de mármore negro. Un rouco, engasgou son escapou a través rta o ego como el bateu o chan. Inerte como unha boneca de pano, o seu nariz irrecoñecíbel, vermello e esmagado como o zume de froita madura.
  
  
  Mohan xa non era un "killer", "el era un cadáver.
  
  
  Pero en poucos segundos, el me levou para rematar, o ego, o ego cómplice recuperado o suficiente para tentar volver para o ataque. Ela, sentín-lo rastreando a través do chan sincero detrás de min, e eu non teño tempo para pensar dúas veces.
  
  
  Dela, estaba preparado inmediatamente. "Hanna, dol, seth" ... un, dous, tres... eu mentalmente pensamento. A continuación, o seu cóbado esquerdo foi tirou de volta en un terrible "pal-kuch chi-ki".
  
  
  O seu adversario bater o seu sincero baixo o queixo. El gritou, e ela virou-se, só para contemplar o que queda do perfecto conxunto de dentes. Porque agora a mandíbula foi completamente frouxo, roto. Sangue escorria o Ego queixo e pescozo, derramando no seu inmaculada camisa. A parte inferior do seu rostro estaba literalmente en anacos; unha contusão xa estaba estendendo os seus pómulos para os seus ollos.
  
  
  O home intentou falar, pero só había un son abafado de todo ego rta; pero antes de ego podería bater a fóra, conseguiu tirar o gatillo da arma. Eu caeu para adiante, deitado no chan por un longo tempo. Outra gran calibre gawker whizzed últimos dous centímetros en fronte de min, e bateu na parede oposta. Foi un de ollos arregalados dun-cono que podería intestino unha persoa como un recén abatidos polo preparado para fritir. O home levantouse e recuou cara á porta.
  
  
  Antes de que puidese lume outro a través do seu infernal balas, a súa zigzag foi para abaixo da liña que estean implicados xunta min sinceramente cada día. Pero el foi aínda antes de que ela podía arrebatar a arma para fóra do Ego mans. El foi para o corredor e viu unha fina rastro de sangue e escoitou o pesado shuffle de metal escaleiras no extremo do uncarpeted corredor.
  
  
  A continuación, el foi de volta para o seu cuarto e tirou os pantalóns el deixou á beira da cama. Reeva mirou para min con gran, ollos asustados. Hey, dixo el. "Non sexa con rabia, por favor! - Cando a venda de tecidos, sempre hai unha competencia feroz.
  
  
  "Ela non estaba rindo. Ela,deixando a soas coa ensanguentados figura que fora un home.
  
  
  A continuación, el foi o seu arredor da sala. Ninguén o viu perseguindo o asaltante. Tiña que pegá-lo, porque agora que Mohan estaba morto, non había ningunha forma de saber se el era realmente nas Della. Eu non creo que eles estaban vulgares ladróns, eles mostraron maior habilidade que ordinaria criminais.
  
  
  El estaba seguro de que eles non estaban actuando baixo a ilusión de pedir diñeiro. Algo estaba batendo na miña cabeza, algo que eu non podía articular no tempo. Era como un enigma... algo que me fixo repensar o que Hawke tiña me dixo. É posible que alguén xa revelou a miña identidade desde que chegou na India cun visado de turista? Moitas preguntas podería ter ido sen resposta, se non tivese pego Mohan é cómplice.
  
  
  O lobby do hotel estaba case deserta, e o funcionario da noite estaba durmindo no mostrador. El notou un moi rápido movemento detrás das cortinas que agochar as grandes portas de vidro levando a cabo para o patio e xardín. Descalzo, el foi para as tendas, empurrou ih de lado, e foi para o xardín escuro.
  
  
  A herba estaba mollado e frío baixo os pés. A lúa tiña desapareceu detrás de unha pila de nubes que cubriu a laranxa rostro. Entón vin a reflexión de nubes na piscina, onde ela fixo famoso nadar antes da reunión con Reeva e cea con ela. Lonxe están tilintar de vasos, o movemento rítmico de balances, e gutural berros dos vendedores de rúa.
  
  
  Agora non foi só o son da miña respiración, o latexo do meu pulso. Eu rastexaren cara diante con cautela, os meus sentidos esforzo en calquera movemento, calquera ruído que ía permitir-me a atopar a miña presa... antes de que foi descuberto.
  
  
  Na súa présa, non ten tempo para deseñar a súa arma. Entón, eu tiña que confiar só no meu intelecto e as miñas mans. Mesmo se non ten que confiar no seu intelecto e as mans cando atopa un silenciadas arma ten como obxectivo na vida.
  
  
  O meu profesor me coñecía polo alcume de "Chu-Mok", que significa"Puño" en coreano. Pero naquel momento, eu non teño tempo para poñer o que eu estaba a buscar en práctica. Todo estaba tranquilo no xardín. O banyan deixa só balance un pouco, obscurecer parte do recinto cos seus xigante tronco.
  
  
  Ela tería visto vestixios de sangue Indio, cando el notou unha súbita flash, seguido polo furioso asubío dun mortal bala. Este tempo que era eu quen berrou. Entón eu trouxo-lle a man para a boca, o seu boquiaberto ollos rabuñando o meu ombreiro.
  
  
  Era unha ferida superficial, pero picado mal. Stahl cerrados os dentes e esperou, sentindo máis vulnerables que nunca. O pistoleiro, con todo, non quero ter máis posibilidades e esperar-me para atacalo en represalia.
  
  
  El comezou a correr cara á cerca. Eu probablemente ser executado despois de que el, tamén, porque eu non quero deixalo fuxir sen docencia a uem unha lección. Ao parecer, tiña recuperado a partir do tratamento que eu tiña dado a el pouco antes, tanto que el saltou sobre a fronteira parede con sorprendente axilidade. El cambiou-se máis como un gato que un ser humano. Pero, a pesar da dor no seu brazo, ela sentiu só como móbil. Tomou-a, subiu enriba do muro, e pousou os pés descalzos sobre un anaco de grava. Outro toque son estoupou nos meus oídos, pero non era unha bala.
  
  
  Un Indio en un turbante branco conseguiu chegar a scooter estacionado ao final da estrada de grava detrás da cerca. Co motor ruge, o scooter afastou, e o Indio nin sequera ollar cara atrás. Eu podería ter intentou chamar un taxi ou en bicicleta de taxi, pero eu sabía que o home coa pistola xa desapareceu no labirinto de vielas da cidade.
  
  
  Entón, en vez de continuar a agora aparentemente inútil caza, el foi de volta para a uns e agarrou-se a dous postes de madeira, escalada sobre iso de novo. Esta vez, el puxo en menos esforzo. A herba foi un alivio real para os meus pés, en comparación con grava. El foi para a piscina, lavado súa man, e atravesou o gramos, deslizando silenciosamente para o lobby.
  
  
  O porteiro espertou do seu sono, o que, sen dúbida, permitiu dous Indios para chegar ata o meu cuarto sen ser notado. Con todo, eu non estaba indo a culpa ego para o cadáver, que deixou o seu piso de arriba e que eu precisaba para se librar de. "O insomnio, sahib" el me preguntou, bocexando como el levantouse lentamente. Entón el se inclinou sobre o mostrador, me dar unha mirada desviada... En realidade, ela foi só nos seus pantalóns. "Eu vou enviar-para algunhas pílulas para durmir para ti, non eu?"
  
  
  "Grazas, non é necesario," eu diminuíu, con un axustado sorriso.
  
  
  Se notou a longa e sanguenta cero deixou en min por unha Sikh bala, el finxiu que nada acontecese. Eu coloque miñas mans no meu peto e camiñou ata os ascensores sen que ninguén me vendo. Non que eu me sinto avergoñado, vostede mente, pero eu prefiro non chamar a atención. Loitador Nº 3 necesario para atopar un home chamado Shiva por teléfono.
  
  
  
  2
  
  
  Reeva Singh non estaba alí para me axudar a limpar o meu cuarto.
  
  
  A porta do meu cuarto estaba entreaberta, aínda que ninguén estaba escondido detrás del para continuar o traballo que Mohan e o seu compañeiro ego tiña interrompido. A sala estaba baleira, excepto para o conxelado cadáver do home que tiña morto cun karate dende o curruncho. O Indio estaba con os seus brazos e pernas estender-se nunha posición estraña, case mergullados nunha piscina de sangue escuro que aínda estaba estendendo.
  
  
  O amarrotada mantas amosa que el pasou a maior parte da noite con ela e Reeva. Ao parecer, a nena ten farto e saíu da sala antes de que alguén puidese impedir-la. Eu non era estúpido o suficiente para pensar nin por un segundo que eu podería contar no seu silencio. Entón, eles decidiron cambiar o seu hotel a mañá seguinte. Ela non quere que ninguén a partir da Nova Delhi Policía para vir a min e me facer preguntas. El tería que responder con máis mentiras para protexer a súa portada.
  
  
  Pero, ademais de preocuparse Reeva Singh, que nin sequera sei se ela estaba indo para manter a boca pechada ou non, ela tiña que preocuparse Mohan. Por suposto, quedando o ego fóra do meu cuarto non foi fácil, especialmente desde o seu hotel evitar calquera ruído a todo custo. Afortunadamente, o resto dos invitados xa estaban durmindo. Unha porta non abre para nós, como eu arrastrou o seu corpo para abaixo deserta corredor. Sen medo cara pode ver o meu vermello-marcos ollos, o meu brazo ferido, ou my bloody carga.
  
  
  Ego empeñados en fronte do ascensor, e atopei o que eu precisaba na miña pantalóns de peto. A lámina de aceiro do meu penknife demostrou ser moi útil dispositivo; en realidade, con Della é penknife, eu era capaz de abrir a porta e bloqueo de cabina no piso de arriba, liberando o pozo do ascensor, botando o corpo varias decenas de metros máis abaixo.
  
  
  Este vai ser Mohan eterna lugar de descanso.
  
  
  El xa estaba cabeza e ombros no aire, o resto do seu ego corpo preparado para unha final empurrar para o pozo profundo en o ben, cando el foi visto por algo que me fixo saltar no permiso para realizar bandeira. A manga da súa Indio kurta fora enrolado como o seu corpo foi arrastrado cara abaixo o corredor, e agora vin un detalle que eu non tiña notado antes.
  
  
  Foi unha tatuaxe feita en indeleble azul tinta que quedou claramente no meu antebrazo; e cando eu entender que era un debuxo, as miñas sospeitas foron confirmadas. A tatuaxe foi un enrolada-up rei cobra correndo ata o brazo nunha típica posición de ataque. O en forma de cuña de destino e vibra lingua foron perdidos en Mohan conxelado carne.
  
  
  E así, a Cobra apareceu. Eles enviaron Mohan e ego cómplice para asegurarse de que Nick Carter non expoñer ih de organización secreta. Só o plan fallou. Un dos dous axentes estaba morto, e os outros con un partido rostro non ten tempo para obter calquera información, nin sequera a máis mínima proba de que eu estaba realmente Loitador Nº 3, un axente ao servizo do MACHADO.
  
  
  Un punto no meu favor, eu penso, tirando a manga do home morto camisa e chutar o cadáver. Mohan conxelado corpo voou para abaixo, saltando fóra das paredes escuras do pozo do ascensor. Ela, oín-lo a alcanzar o seu destino final... houbo un baque como un corpo caeu. Se Shiva aínda podería axudar a uem, non sería nada contra el.
  
  
  O problema era que eu aínda non sei, como unha doninha, se este misterioso personaxe xa existía, un cerebro que operan baixo a cobertura de unha Serpe, un escollido sentido tirar as cordas desta rede internacional.
  
  
  
  Tráfico se movía lentamente a través de Nehru Parque. Para a multitude de coches, bicicleta taxis, scooters e bicicletas, os brancos columnas de Connaught Circo viu a multitude de peóns como en silencio sentinela. Os homes, en gran pantalón branco e negro "kurtas" que non foron moi diferentes da roupa de Mohan e ego sputnik, camiñou rapidamente, serio e complacente. De cabelos negros mulleres-se envolto en" saris", outros en túnicas de seda e modesto" churidar " (pantalóns que se encaixan arredor dos nocellos e cintura). Todos eles formaron unha confusa multitude, con un sentido de urxencia que paira sobre eles, e ao mesmo tempo de espera.
  
  
  Pero máis que as vistas e os sons da cidade, máis que o ambiente exótico que sempre fixo Nova Delhi unha cidade única, o meu interese estaba centrado en só unha cousa.
  
  
  A Shiva.
  
  
  "Está me dicindo que o seu Servizo só escoitou falar sobre a Serpe, non é?" Eu preguntei a ela, a persoa sentada a través de min como nós dous bebeu té de menta, a unha rúa café preto do parque.
  
  
  Que mañá, entrei en contacto con Indio Servizo Secreto. A miña "contacto" era un Segredo Servizo oficial que foi especialmente recomendado para min. Ashok Anand era un home da miña idade, pero delgado e abatido, con forte e penetrante ollos, un agresivo expresión no seu rostro... a expresión de alguén que coñece as regras do xogo, non importa se son vil ou non. .
  
  
  "Xa escoitou falar da Cobra?" — Que é iso? ", preguntou el, engurrando a examina. El levantou a copa aos beizos e tomou un longo grolo de té antes de continuar. "Por suposto, o Sr Carter. Temos oído falar da Cobra... en torno a Caxemira, por Calcuta, Madras, Mumbai... de todo o noso país. Onde hai motíns e mutinies, sempre hai unha Cobra.
  
  
  "E Shiva?" Eu insistín.
  
  
  "Vostede ve isto?" Anand, dixo, apuntando para a superficie da materia, un moi brillante andel de madeira. "É suave, disforme, ver?
  
  
  El aceno para ela.
  
  
  "Ben, entón vai entender cando eu digo a ela que Shiva é amorfa, sen rostro, sen personalidade, o Sr Carter. El se inclinou sobre a materia e mirou para min con medio-pechado os ollos negros. "É só un nome prestado un mal divindade, mesmo para nós, polo IISA, o Indio servizo secreto.
  
  
  E a súa voz é o punto de partida, no mesmo lugar onde estaba o día antes... só o hotel é diferente. Falcón me permitiu facer contacto cos Indios, aínda que el me aconsellou a non confiar na ih para axudar.
  
  
  Houbo un rumor na dell si que o visco Indios chamou de "traizón". Aínda que a súa egoísta compañeiro tiña asegurou Hawke de extrema discreción, non había ningún punto en asumir riscos innecesarios, especialmente cando a miña vida e o éxito da miña misión estaban en xogo.
  
  
  "Podo preguntar por que o seu goberno está tan ansioso para atopar o noso Shiva?" Anand dixo no mesmo ton, con cautela e con cautela.
  
  
  "Heroína", dixo. "Dez millóns de dólares de carga con destino a Estados Unidos. "Eu non creo que eu ía revelar os meus obxectivos moito se eu falei con el sobre a verdadeira razón, é dicir, que eu estaba tentando rastrexar a orixe da voz impersonations que causou pánico na diplomacia internacional nos últimos meses, ameazando a paz na terra.
  
  
  "Ah, si, drogas son realmente mal negocio! O Indio sorriu e comezou a se erguer. "Por favor, desculpe-me por uns minutos, pero eu sempre vai chamar o meu supervisor. Quizais el me pode dar máis información sobre Cobra.
  
  
  "Por suposto," eu dixo. Anand empurrado cara atrás da súa cadeira e camiñou a través da terraza.
  
  
  Eu asistir-lo ata que desapareceu dentro. A continuación, el mirou para abaixo no fondo do vaso, case lamentando que nunca aprendeu a ler destino a partir de follas de té. Quen sabe, se tivese aprendido-lo, el sería agora ser capaz de predicir o éxito ou fracaso da súa misión.
  
  
  El se inclinou cara atrás e deixar a súa mirada deriva en todo o lotado terraza para o tráfico que enrolada arredor Connaught Circo. Había tantas preguntas, entón, moitas lagoas co mar, que eu tería que facer unha chea de xogar para facer calquera progreso. "Máis té, señor?"
  
  
  Ela foi sorprendido ao ver o camareiro inclinándose sobre a mesa de café. "Traer dous," eu dixo, apuntando para Anand o vaso baleiro.
  
  
  "Dous menta tés, — o camareiro dixo. "Podo ofrecer a Pakora, ou será que o señor quere probar a sinatura prato Indio, unha carne de oso chamado samosa?" Son excelentes, sahib.
  
  
  El deulle un aceno afirmativo, un pouco perplexo polo ego-driven visión. O home colleu o baleiro lentes, e como el virou-se para ir de volta para a cociña, eu está me mirando ao seu brazo espido en estado de choque. Eu non ter tempo para ollar para el por moito tempo, pero eu tamén tiña tempo suficiente para facer o que foi impreso na nen.
  
  
  Unha serpe enrolada é algo que non é doado esquecer! El empurrou de volta a súa materia e saltou para os seus pés.
  
  
  "Kuda, adecuar a toma-lo, onde é Anand?" - Eu penso, facendo o meu camiño entre as táboas. O tilintar de pratos perforado meus oídos, un berro que mesturado con o claxon cornos e sons de coches en torno café e Nehru Parque. Pero polo menos eu non estaba tan vulnerable como eu fora onte á noite, cando eu tiña que defender-me contra dous Sikhs que tiña entrou no meu cuarto de hotel.
  
  
  No ombreiro coldre ela levou foi a miña querida Wilhelmina, a .38 Luger que me salvou de tantas situacións desesperadas, máis do que eu lle gustaba de lembrar. E no caso de que unha arma non fose suficiente, eu tiña Hugo, o meu estilete, revestida baixo a miña camisa de manga.
  
  
  "Hai algo que quere, sahib?" Un dos camareiros en branco chaquetas me pediu.
  
  
  "Teléfono", dixo.
  
  
  El apuntou para as portas xiratorias que leva para o cuarto. Pareceume que Anand estaba tomando moito tempo no teléfono. Este, ademais de tatuaxe notei o camareiro brazo, me fixo sentir incómoda.
  
  
  El atopou o seu móbiles, seguindo as instrucións do home da chaqueta branca, unha fileira de negro e old-fashioned móbiles creada no lado esquerdo do corredor estreito. Eu rapidamente mirou ao redor e entender un sinal para o día á miña dereita. Quizais ela estaba nervioso por ningunha razón en particular, quizais dela, preocupado nada.
  
  
  Ben, había só un camiño para asegurarse de.
  
  
  El enfiou a man baixo a súa luz verán chaqueta, sentiu unha reconfortante tocar Wilhelmina do puño, e descendeu o corredor para o cuarto dos homes. O paso estaba deserta. Abrindo a porta, el puxo o seu pé dereito para adiante.
  
  
  A porta rangeu aberto, permitindo-me unha ollada rápida en negro-e-branco azulexos do baño. Non parecen ser alguén alí. El pisou para adiante, deixando a porta abren detrás de min. Eu sussurro, " Ashok?" - Os vestiarios foron pechadas en tres horas da tarde.
  
  
  El esperou un segundo e, a continuación, chamou de novo. Ningunha resposta. Silenciosa como un gato, cun sentido do medo a ser detido, o luger tirou-a para fóra da súa coldre e mostraron o seu dedo na gatillo lixeiramente. Para a maior parte, moderna Lugers teñen un insensible gatillo; pero o Wilhelmina foi modificado especialmente para min por caras en o MACHADO de laboratorio en sede en Washington. O gatillo foi preparado para ir tan pronto ela tirou o gatillo.
  
  
  Eu fun o primeiro baño da esquerda. Con un aperto firme na manexar de metal, el empurrou a porta aberta e pechada que tan axiña. O primeiro armario do cuarto estaba baleiro, como foi o segundo. E no terceiro, inclinándose sobre o reducido asento de vaso sanitario, estaba inmóbil, corpo sen vida de Alan Anand.
  
  
  El estendeu a man e levantou ego cabeza. "O bastardos! el murmurou baixo a súa respiración. Anand é ampla ollos mirou para atrás en min. El foi dedos sobre o ego pálpebras, así, eliminar o atónitos expresión esquerda pola morte do ego humano.
  
  
  Unha liña fina, agora vermello, marcou o ego do pescozo. Deadened a brotes, eu concluíu, examinando o hematoma. El desabotoado o colo do Ego camisa para obter un mellor ollar para o hematoma, e viu a marca de dous pequenos buratos, a menos de un centímetro de distancia. "Pero por que?", el preguntou a si mesmo. Está claro que Anand foi cocido morto, porque o ego, lingua estaba colgado da rta, pero estas marcas no pescozo parecía foron deixados polos dentes dunha serpe.
  
  
  Algún tempo atrás, entre unha misión e outra, que eu pasou a ler varios libros sobre herpetoloxía, a ciencia dos réptiles. E ela sabe que as reaccións de picaduras de serpe velenosa xeralmente comezan un cuarto de hora ou media hora despois da mordida.
  
  
  Ashoka Ananda pouco o dragón, pero iso non causa a morte do ego: quizais estes sinais significaba unha zona ou representado un símbolo relixioso. Unha cousa estaba clara: el non estaba indo para deixar alí para descubrir.
  
  
  O luger eliminado e esvarou para fóra en torno á cabina. O baño aínda estaba baleiro. Se eu volvera a forma que eu tiña antes, eu sería, sen dúbida, teñen executar para o camareiro. Tanto como ela podería dicir, que el non era o único que traballou no bar, parte da Cobra organización.
  
  
  El foi convidado para outra forma para fóra. Unha fiestra de vidro sobre unha de porcelana pía mirou para fóra sobre o poeirento camiños de Nehru Parque. El subiu sobre o bordo da pía e mirou para fóra. O xanela aberta na parte de atrás do café, fóra da vista dos clientes sentado na terraza, onde camareiros, tatuado ou non, esperou en táboas.
  
  
  El abriu a fiestra grella con un estilete e levantouse, unhooking o metal enferrujado garras do cadro.
  
  
  "Hai mellores formas de saír, sahib.
  
  
  É demasiado tarde para arrebatar Wilhelmina agora. El virou a cabeza e viu o sorrindo cara do camareiro con unha arma. "O .22 Beretta foi destinado directamente ás meus ollos. Eles eran de pequeno calibre armas, pero ela sabía o Berettas ben o suficiente para saber o no; perigoso que podería ser de preto.
  
  
  "Ela é só a ser solicitado para obter un pouco de aire fresco", expliquei.
  
  
  El non sorrir, só aceno a arma para min, sinalización me para levantar os brazos por riba da miña cabeza e saltar fóra da pía. El estaba suxeitando un Beretta apuntou para min. Todo o que eu tiña que facer era aceptar o ego invitación. Ela, pousou no chan e mirou para el. Era evidente que estaba nervioso, dende o ollar nos seus ollos, parecía que tiña pouca experiencia en tales situacións.
  
  
  "Eu penso que os Indios eran un pobo hospitalario," eu dixo. "Eu creo que o meu outro por alí" - e el virou a cabeza cara ao armario onde Anand corpo tiña atopado o seu - " tiven un accidente."..
  
  
  "O mesmo vai ocorrer para ti, sahib", o camareiro riu, dando un paso adiante, o beretta agora destinado para a miña vida. "En breve, probablemente imos escoitar un gran accidente de fóra, unha terrible desorde. Non vai ser así por moito ruído que vai afogar a cabo a bala.
  
  
  Así, el non era o único en Barr que foi conectado a Cobra. Como eles sabían onde me atopar, e como eles sabían sobre Anand — dúas preguntas sen resposta, ademais de a outros que eu foi acumulando.
  
  
  "Realmente?" Eu respondín, facendo os Arianos rir. "Eu sugiro que repetir que para a policía detrás de ti."
  
  
  El foi para a dereita.
  
  
  O camareiro era inexperto, de novo a este tipo de traballo, e nin sequera sabe que este vello truco. Antes de que eu puidese rematar a miña frase, el virou-se abruptamente para afrontar o inexistente policía. E nunha fracción de segundo, ela estaba en acción.
  
  
  El saltou cara a adiante e comezou o camareiro no pescozo. El gritou como o único dos meus zapatos bater ego clavícula. El baixou a súa perna e entregou un fatal esquerda golpe para a uem é bazo. O Beretta voou lonxe como o home apertou o lugar dorida coa súa man, e vomitar pingaba abaixo os dous lados da rta o ego.
  
  
  Como el caeu para adiante, el colleu para cada tribo e bateu o seu ego na cara de novo. Eu oín o seu range os meus dentes no momento en que o meu rta ego tocou cada tribo. O home caeu ao chan. Fóra o baño, a máquina de lavar louça sacudiu deafeningly, seguido polo ruído de pratos.
  
  
  Por suposto, iso foi un plan deseñado para abafar o tiro significaba para min. El levou o beretta e recheo que en un par de pantalóns de liño grande abondo para ocultar unha pistola.
  
  
  Entón, el colleu a man polo cabelo e levantou a cabeza, coma se fose un monicreque coas súas cordas corte. "Non ollar bo, home!" Eu exclamou en voz baixa.
  
  
  El resmungou algo que eu non podía escoitar, cuspindo sangue e dentes rotos, manchando o seu queixo. "Onde está?" - preme-lo. "Eu quero saber onde podo atopar o seu xefe.".. Shiva.
  
  
  - Shiva... Shiva foi, " o camareiro murmurou, colgado de cabeza. O home pechou os ollos, e a súa boca comezou a sangrar de novo.
  
  
  "Creo que, de novo," eu sibila, levantando a miña man. Os seus dedos formado un arpón en forma de zócolo chamado penn Colonia campo gee-roo-ki, que debería soltar a uem é a lingua. E que fixo o ego abrir a súa dor-turba ollos.
  
  
  Outro corazón-rasgando xemido acompañada o impacto. Pero que bastardo non estaba a pensar sobre a matanza de Anand, entón eu non estaba no humor para ser un bo Samaritano. El preso uem é unhas baixo as pálpebras, espremer os seus globos oculares.
  
  
  O camareiro recuou, apertando convulsivamente. Ego de destino alcanzou o chan, pero despois dun segundo el, pulou encima del, empurrando emu dedos de volta nos seus ollos. Ela podería ser cegado polo seu ego para a vida. Pero ademais de ser movido para a morte de un Indio axente polo seu hotel, obter reumatismo.
  
  
  "Dime: onde está Shiva?" - repetir-lo.
  
  
  Foi unha desagradable vista, as características do home foron distorsionada con medo e dor. O seu rostro e a fronte da súa camisa estaban xa indistinguibles, eles foron manchada con sangue, e vomitar, os seus ollos que saen das súas tomas, el non podía respirar.
  
  
  "H - h -" el xemeu.
  
  
  "Onde está no hall?" Eu bati. "Onde?"
  
  
  Pero o anterior batendo coa adición do "polgar no ollo" técnica bateu o ego fóra da rutina. O camareiro se inclinou cara atrás e evitar a física tormento, permitindo-se a divagar no esquecemento.
  
  
  El retirou os seus dedos, e as pálpebras pechadas sobre os ollos. O seu ego intentou reanimar a súa axitando os seus violentamente, pero a persoa que estaba inconsciente e converteuse nunha sombra de si mesmo. Ela estaba a piques de arrastrar o seu corpo sen vida no armario, poñer a súa cabeza baixo a auga e traer o seu ego de volta á conciencia, cando escoitou o son de pasos. Alguén estaba camiñando polo corredor, indo para a porta do baño.
  
  
  "Nirad?" Unha voz chamou para fóra.
  
  
  Escusado será dicir que, Nirad foi incapaz de responder.
  
  
  Esta vez, ela non ía deixar-se ser pego de sorpresa. El foi para a pía e subiu no porcelana de punta; o marco da fiestra el soltou antes estaba entreaberta.
  
  
  El empurrou o marco da fiestra para adiante coa súa man libre. Fóra da porta do baño, unha preocupado voz chamou a Nirad de novo.
  
  
  Afortunadamente, a fiestra era grande abondo para caber a través. Apoiar o panel de vidro cunha man, el pulou para abaixo na terraza e mirou de volta para a casa de baño.
  
  
  A porta abriuse, e eu levei unha imaxe mental do rostro mirando para abaixo na Nirad é ensanguentados corpo en descrença. Era un rostro descoñecido, que Eu nunca tiña visto antes. Pero eu sabía que eu ía ver o mozo Indio, de novo, que estaba mirando incrédulo en Nirad é inmóbil figura naquel momento... e probablemente no futuro próximo.
  
  
  
  
  3
  
  
  "É fácil, mesmo para un Occidental observador para detectar a verdadeira esencia de Deus no dobre encarnación de Shiva-cobra. Descendentes de pre-védica divindades, esta moi antigo membro do Indio trinities debe, finalmente, estar asociado con simbolismo fálico. De feito, no ego iconografía, sempre atopar o inchazo da capa de unha cobra nun ataque posición. Por iso non é de estrañar que Shiva é moitas veces descrito con roupa de todo cobra peles, pendentes tamén feita de peles, propiciando un cable e un cinto en torno a vivir víboras..."
  
  
  
  El pechou o libro e mirou a través da biblioteca xanela, seguindo a ampla escaleira de pedra que levou a terraza do café á beira Nehru Parque. Ninguén entendeu a miña rápida saída en torno á volta do club.
  
  
  Eu non esperaba Nirad compañeiro a berrar, e eu estaba seguro sobre iso. Nin el ver calquera ambulancias ou coches de policía, chegar ao escenario para recoller Ashok Anand corpo. Turistas e empresarios veu e foise. O bar continuou a correr, sen interrupción, e desde o seu punto de vista en Connaught Place, libraría, ela podería incluso ver Nirad é cómplice, un mozo Indio home en un camareiro é uniforme.
  
  
  Como para Nirada, os egos non nos viron, de pé ou deitado en calquera lugar. O outro ego, probablemente, trouxo o seu ego para algúns sala privada ou restaurante de modo que se poida recuperar. Sen dúbida, o xefe da axencia sabía sobre o secundario as actividades dos seus empregados, se non, algo inusual tería foi notado.
  
  
  En calquera caso, el estaba determinado a manter a asistir ata un ou ambos os camareiros deixou de traballar. Nirad "esquerda" antes de que puidese obter calquera información a partir del. Así, con ningún outro válido evidencia, a web levar a seguir foi a vixilancia de dous Cobra sicarios.
  
  
  Eu non era estúpido o suficiente para pensar que eles ían levar-me, sinceramente, a un misterioso personaxe, pero eu estaba moi seguro de que xa os mecanismos foron postas en movemento, Shiva, se realmente existiu, acabará por aparecer.
  
  
  Entón eu continúe a finxir que eu estaba moi interesado nos libros aparece na tenda, dereito ata a compra dun volume sobre a India réptiles que estaba estudando iso. Cando dela, finalmente, saíu do estante, ela escondeuse nas sombras, tentando facer practicamente invisible. Había o suficiente turistas nas proximidades, para que eu non era tan evidente. A última cousa que ela precisaba facer era atraer a atención.
  
  
  Despois de moitos anos de servir no seu EXÉRCITO, podo entender que a paciencia é o máis útil virtude. O dell ' en si, como o anoitecer comezou a caer do ceo, eu finalmente viu a miña homes saíndo para o café. Eles descenderon a ampla escaleira de pedra, a modo, paso a paso.
  
  
  Un home novo, inclinado sobre Nirad é ensanguentados forma, estaba levando o seu compañeiro. Nirad ollos foron os ollos vendados, o ego camarada levou o ego como se estivese cego. Tanto como el estaba preocupado, o camareiro é temporal cegueira significaba que tiña Cobra menos un axente.
  
  
  Eu dei un paso adiante e mantivo os ollos sobre o dous de eles, para que eles non escorregar para fóra da miña observación despois pasei todo o día esperando por ela. Connaught Lugar estaba lotado con traballadores e funcionarios chegar a casa do traballo. Eu estaba a piques de atravesar a praza lotada cando dous dos meus homes fixo unha súbita xesto, pero eu estaba aliviado cando vin outro Nirada deixar unha bicicleta de taxi e deixar o seu compañeiro no asento do estreito de coche.
  
  
  O mozo Indio aceno coa man, e o motorizados taxi mergullou na cadea con un forte facer ruído. Un home novo con griffin ollos de pé só na calzada virou a cabeza na miña dirección, ao parecer, non sei que facer.
  
  
  Se estaba indeciso, el non foi.
  
  
  Eu me escondín detrás da branco alicerces, á espera para ver o que ía facer. Outro momento de indecisión e finalmente saíu da calzada. El puxo dous dedos aos beizos e deixar fóra unha estridente asubío para deixar outra moto taxi.
  
  
  O camareiro era aínda usando o seu branco uniforme pantalóns, pero tiña cambiou de chaqueta. Pola contra, nen estaba vestindo un escuro aberto-pescozo da camisa. Algo metálico brillou no seu pescozo, que era o pór do sol brillo como un espello. Un home novo, colleu un triciclo e o condutor pisou sobre o pedal do acelerador, seguindo o tráfico en torno Nehru Parque.
  
  
  Eu non perder máis tempo.
  
  
  En menos de un segundo, que estaba na calzada e saudou outro taxi, sen perder de vista o camareiro.
  
  
  Cando estaba en ruínas coche vello, el empurrou un maço de notas na man do condutor, non lle dar tempo ao obxecto.
  
  
  "Siga o meu amigo alí," eu pedín.
  
  
  O condutor, concentrando-se en primeiro lugar na diñeiro emu tiña dado a ela e, a continuación, sobre a moto taxi que o camareiro tiña parado de menos de un minuto, non dubide en obedecer. El levou a fronte lane, e el se inclinou para o asento, manter os seus ollos sobre a moto taxi que el esperaba que ía me levar un paso máis preto da indescriptible e misterioso Shiva.
  
  
  Ata agora, todo parecía estar indo ben, eu dixen a min mesmo, asegúrese de que o camareiro non tiña me visto esperando por ela fóra do bar ou entrar nun taxi a segui-lo. Eu dixo ao condutor a velocidade ata nós foron só tres coches fóra do novo camareiro.
  
  
  "Onde está o meu outro indo?"
  
  
  Desde Connaught Place, fomos cara a Connaught Circo para converterse nunha rúa levando lonxe da Nova Delhi Comercial. "A cidade vella," o condutor, explicou. A continuación, el me deu un ollo rápida e engadiu, " que roubalo, sahib?" Se non, eu vou chamar a policía...
  
  
  "Non, nada diso," Ego lle asegurou, e inclinouse sobre o asento para murmurio algo na Uem oído.
  
  
  El corou baixo a súa acobreado de pel. "Entendín, sahib". O que chama-lo... reunións, ou que?
  
  
  "Exactamente," eu confirmou cun gran sorriso, supoñendo que eu estaba seguindo un mozo no seu camiño para un encontro romántico.
  
  
  "Teña coidado, sahib", o condutor de taxi me avisou. "Delhi as mulleres son moi intelixentes," e acompañou a sentenza, fregando o seu polgar contra o seu dedo índice para enfatizar os seus poderes de observación.
  
  
  "Si, pero non perder de vista o noso amigo," eu dixo.
  
  
  Era case escuro, e despois o Connaught Circo de saída, tráfico facilitado. O condutor cambiou de tema e chamou a miña atención para os monumentos. A finais de unha ampla, empoeirado avenue, el apuntou para o famoso minaretes da Jama Masjid, unha enorme fortaleza-como mezquita rodeado por pedra arenisca vermella.
  
  
  E frank diante de a mezquita e a próxima anuncio foi outro monumento en torno a unha pedra vermella, unha impresionante complexo esquerda pola Mughal Emperadores, o Forte Vermello. El probablemente pensou que o camareiro ía desaparecer no bazar, pero, ao parecer, non entender que el estaba sendo seguido. En vez de estar fóra de preto de a mezquita e aire libre mercado, tomou unha moto taxi definitivas diante da porta que conduce ao castro.
  
  
  "Pare", dixo o condutor.
  
  
  Deixou só mentres o camareiro desapareceu pola porta. Eu saín á súa vez e foi despois de que o meu home, feliz de que a escuridade tiña proporcionou-me con algún tipo de abrigo. Diante da porta, había tendas con "recordos", tarxetas postais, guías, e viandas locais.
  
  
  Pero eu non era un turista, e eu non teño tempo para parar e admirar estes "encantos". Manter unha certa distancia, os seus ollos seguiron o camareiro branco pantalón e camisa escura.
  
  
  Polo menos, el nunca me viu, o que significaba que non me coñece. A non ser que Cobra ten distribuída a miña foto, caso en que Nick Carter Stahl é menos anónimo que o seu hotel admite.
  
  
  Antes, ao final do garaxe, un camareiro parou en fronte dunha estreita, de madeira cabina. O sinal anunciou o inicio da Lumiere e Fillo concerto. Cando me decatei de que o mozo Indio tiña comprou un billete para a xogar, eu non dubide en segui-lo.
  
  
  Foi unha lección de historia, unha "viaxe" non sen a axuda de psicodélicos. Un camiño de grava levou a taquilla para o patio do forte. Aquí, nun xardín rodeado por mármore palacios construído polos emperadores, moitas filas de cadeiras foron colocados para o público.
  
  
  Unha atención enviou un amarelo feixe de luz en columnas diante dos edificios de mármore, e comentario de audio foi transmitido máis de altofalantes. O orador se describe un Pavón Trono roubado por persa hordas que invadiron India no século xviii.
  
  
  A continuación, o santo luz apagouse, e oín o son de cascos detrás de min. El virou a cabeza, medio esperando para atopar-se no medio dunha enlouquece rabaño.
  
  
  En vez diso, el foi pego no camiño de unha navalla afiada puñal.
  
  
  A lámina sibila, rasgando a esquerda manga do meu gibão. Sen pensar dúas veces, el finalmente levado lonxe e comezou a colonialmacke moverse con unha man. O Indio camareiro non vai probar a súa sorte unha segunda vez.
  
  
  Ego dentes brancos brillaron en un sarcástico sorriso, e o estilete lámina xirou no aire. A continuación, os focos brillou completo sobre ego rostro, cegando a el. O mozo xogou-se no corredor entre as filas de cadeiras e correu.
  
  
  O público, na súa maioría de turistas Occidentais, parecía creo que os Nativos Americanos foi parte do concerto. Alguén comezou aplausos, e o son dos cabalos ' cascos podería ser oído no aire. Trompetas blared todo o altofalante, acompañado por un grito de batalla. El foi despois de que o dianteiro.
  
  
  Eu non sei como el sabía que eu estaba, ou que eu estaba seguindo. Pero eu aínda podía escoitar o asubío do puñal ego lámina como é cortada a través do aire e resgou a través da manga do meu gibão. Case perforou a miña pel.
  
  
  Aínda en execución, que chegou na súa chaqueta para a súa arma. Ninguén de todo o público atopou nada estraño sobre os nosos movementos, e como a escena polvilhada o mármore edificios, un abraiante reflexión enmarcado o camareiro do agocho.
  
  
  "O real baños..." narrador, anunciou.
  
  
  Eu estaba nunha das columnas de mármore antes de atención me colleu. Os seus ollos estreita e Stahl buscou o rodean sombras. Un cheiro punxente de musgo e apodrecimento vexetación permeou o palacio sen paredes. El estaba escondido alí, esperando por min para caer na trampa que agora eu entender que fora establecido para min.
  
  
  Eu podería ter se virou e foi de volta para o hotel para estudar o seguinte paso, pero eu dei-se na idea de que, agora que eu sentín que eu estaba preto de descubrir Cobra é nefasto operacións... e Shiva. Canto máis cedo eu atopar esta persoa, o mellor será para todos.
  
  
  O son do novo camareiro pasos foi acompañado por un baque. Eu podía escoitar el correndo cara a parte de atrás do edificio, máis lonxe e máis lonxe de turistas que estaban asistindo a xogar no xardín. El tamén era feliz sobre iso, porque el non quería inocente espectadores a ser implicados na violenta voto a voto enfrontamento que estaba a piques de tomar lugar.
  
  
  El foi, dobrado, a partir de soporte para piar, orellas en pé enriba de cada farfalhar. Foi difícil para escoitar ningún son outros que os feitos polo fondo do gravado de vídeo. Un xemido abafado mesturado co rolo de tambor, amplificado polo poderoso sistema de son instalado no xardín. Se non fose para o branco pantalón o home estaba vestindo, el sería capaz de ocultar nas sombras, sen dúbida.
  
  
  Pero cando o santo luz apagouse, o seu ego viu de novo. El pasara a curto escaleira de mármore que conectado a un edificio a outro, e agora estaba deitado no chan.
  
  
  O seu dedo xa estaba no gatillo da arma. O gatillo premendo así como el tirou o gatillo. O son de tambores de todo o altofalante foi acompañado por o latido de tiros, enmascarado o meu tiro.
  
  
  Dela, viu gawker ficar preso nun piar de mármore, o envío de unha nube de fume branco no aire. O tiro foi abafada por outra ensurdecedor son de cabalos ' cascos. Eu perdín o destino, entón eu foi para adiante. O camareiro saltou para os seus pés, e Eu estaba lonxe de ser visto.
  
  
  El pasou a curto voo de escaleira, el tiña só executar para abaixo, e atopou-se no medio do estreito gramos camiño rodeado por edificios de mármore. Detrás de min, eu oín o asubío de respiración pesada. É inútil para pensar sobre tiro dun canón. Entón eu levantei a ambos os cóbados, xirando. El colleu o mozo Indio nas costelas, pero, aínda que el engasgado por un momento, o emu conseguiu empurrar-me de volta un paso.
  
  
  Matar o ego non era parte do meu plan. Morto, el sería inútil para min, e o camiño que debería levar-me para Shiva rematou hai no patio de o Forte Vermello. Un directo camareiro podería proporcionar-me con información valiosa.
  
  
  De súpeto, en torno á escuridade detrás de min, un rouco, case inaudível voz soou.
  
  
  "Moi ben, Ranjit.
  
  
  Eu balancei a súa perna dereita de volta con un potente disparo, e o talón do meu pé, pousou sobre alguén da tribo. O segundo dianteiro, xemeu en dor e recuou. El saltou para fóra do camiño, ofegante, e deu un paso atrás, co obxectivo Wilhelmina en dous dianteiros.
  
  
  Dous contra un, Ranjit foi o camareiro, o home dela seguido; pero o outro non era un estraño ou. -"Así nos atopamos de novo, sahib", dixo con un duro, forzado rir. As palabras saíron da súa boca, iso rta con algunha dificultade, porque a parte inferior do ego rostros foi envolto en un branco bandagem.
  
  
  "Si," eu dixo, recoñecendo ego: el foi Mohan é cómplice, o barbudo Sikh, cuxa mandíbula el rompe a noite antes.
  
  
  Ranjit aproveitou o breve intercambio de palabras de pato detrás dun piar, momentaneamente evitando o Luger fatal de milagre. "É inútil para continuar, sahib", dixo o Indio Sikh. "Se nos matar, non sabe nada.
  
  
  "Que pasa se eu non matalo?" Eu preguntei a ela. Pero, nese intre, para unha fracción de segundo, algo metálico rapidamente atravesou o meu campo de visión. El virou-se e tirou o gatillo. Gawker voou a través do aire, saltando de un borde ao longo da parede de edificios. E, a continuación, que mesmo arma, literalmente, esvarou para fóra en torno a meus dedos, co barril envolto en un metal loop.
  
  
  Ranjit saíu do seu agocho e colleu unha arma. Decateime entón de que era algo que eu tiña notado antes, un obxecto que brillaban ao redor ego do pescozo. Era un anaco de fío de cobre, sen dúbida, unha trampa usado para matar Ashok Anand.
  
  
  "Que non son tan intelixente como pensa, sahib", outro Hindú, comentou con unha risada.
  
  
  Tentou afastarse, pero Ranjit non perdeu tempo. O camareiro poñer unha arma para o meu peito, zona de min o suficiente para me deixar de súpeto. E eu non estaba preto o suficiente para probar e arrebatar a arma para fóra do ego mans. E se alguén intentou a falta dela, ela estaba seguro de que o mozo de cabelos negros camareiro non dubidou en tirar o gatillo.
  
  
  "Agora levantar as mans por riba da súa cabeza, sahib" o neno ordenou. E el deu un paso adiante, a súa boca torsión en un diabólico sorriso.
  
  
  El levantou as mans e mirou con cautela na dirección dos outros Sikh. Ranjit entregou o emu un fío de cobre. O fío cantarolava como o home envolto extremos en torno dos seus pulsos.
  
  
  "Mohan está morto", dixo, a súa voz case inaudível como a música vai todo o falantes. O concerto non foi máis aínda, e non era Loitador # 3 vida, como eu esperaba. "Gurnek, con todo, aínda está vivo,' sahib.' Un Indio Sikh se aproximou de min como Ranjit veu para lamber min.
  
  
  Eu tiña o barril de Wilhelmina é luger baixo o meu nariz, e de súpeto ocorreu-me que ela xa non era a miña idade aínda. Non esquecer o fío de cobre que Gurnek realizada en ambas as mans.
  
  
  "Vostede merece peor, sahib, moito peor", dixo o camareiro.
  
  
  Estaba xogando con unha "luz" gatillo. Unha moi lixeira presión foi suficiente e Hawke tería que contratar Loitador Nº 4. Pero antes de que o mozo podería levar a cabo as súas ameazas, Gurnek trasladouse detrás de min. Só que esta vez, a miña cara atrás falta perdeuse no aire, falta o seu destino.
  
  
  A corda axustado ao redor do meu pescozo, e eu tiven que levantar a miña man de novo. Eu estaba mirando para ela abertamente a través do fociño do Luger, pero Ranjit deixar de ir o gatillo e agarrado a arma, bater-me na testa coa aparvado dela. Ao mesmo tempo, un fío de cobre que estaba presionando para abaixo na miña traquea intentou empurrar-lo fóra.
  
  
  O fío de corte a través da miña pel, e eu non podía respirar. El fixo unha estrangulado o son, e Ranjit, rindo, colleu e me deu un zócolo na virilha. A dor me fixo xemido, facendo-me curvar.
  
  
  Cada tribo corazón subiu unha segunda vez, facendo-me para explotar en dor excruciante. "Vostede é un tolo, sahib... Cobra sabe... Cobra sabe todo, o Sr Carter.
  
  
  Ego voz parecía vir de todo o túnel escuro. Eu se esforzou para me liberar, para afastar o fío Gurnek estaba a usar para estrangular min. Pero eu non podía manexar o nah, foi moi fina. Con un xemido, caeu para adiante, tentando respirar.
  
  
  A continuación, a aparvado de unha arma bateu na miña cabeza, e na distancia, unha voz en torno a un altofalante anunciou, " eu non vou ser capaz de saír de aquí.": "Se hai un paraíso na terra, é aquí... aquí, aquí!
  
  
  Emu non confiar nela. Mentres tanto, eu me preguntaba se eu nunca ter a oportunidade de crer algo así de novo.
  
  
  
  
  4
  
  
  Foi doado en primeiro lugar.
  
  
  Aveludado, suave e liso, escuro e acolledor néboa. A protección escuridade que envolve me fixo sorrir. Pero, entón, comezou a picar, o corte miña pel como fragmentos de vidro roto. Eu tiven que deixar, ou ela non tería rasgado me ademais, esfolados-me vivo. Entón eu saltou cara a adiante como se eu tiña acaba de chegar desde o fondo do mar. E o máis alto subir, máis eu foi asolado.
  
  
  - Non! O seu... eu non quero iso! Eu oín a miña propia voz. Tente repetir-lo máis alto, intentando levantar o peso que estaba presionando para abaixo nos meus ollos. El chiscou, e algo de un indeterminado cor comezou a moverse cara atrás e cara adiante en fronte de min, vibrando en e fóra do espazo.
  
  
  Ela abriu os ollos comezou unha segunda vez, e despois unha terceira, e ao mesmo tempo, ela intentou ir máis lonxe, ata que o meu destino bater en algo duro. As vibracións parou, e afundiu de novo, moi débil e sonolento para facer outro movemento.
  
  
  Eu non sei canto tempo pasou desde entón. Ela, eu sentín que eu estaba a ser capturado polos soños, e cada vez que intentou empurrar a súa distancia e abrir os ollos, pero algo risco a miña pel, algo queimados. Finalmente, el comezou todo de novo, a avanzar no medio alternando ondas de Vlad e dor.
  
  
  A continuación, a "cousa" veu xunto. Era unha parede, un muro de barro que agora estaba sentado diante de min, ampliada ou reducida... e, a continuación, o normal. O meu destino era un esmagado casca de ovo... é como non beber por un mes nunha fileira. Eu estaba contra a parede máis próxima, escoitando a máis fermosa soa no mundo, o son do meu peito subindo e baixando con cada respiración.
  
  
  Que risco e resgou a miña pel-durante ese longo purgatorio entre a consciencia e inconsciencia, xa que é a cama en que eu estaba nas miñas costas. Tan pronto entender que eu estaba vivo, el balance as pernas fóra da palla cuberto de base e quedou de pé, tremendo.
  
  
  Eu empurre miña man contra a parede para chegar ata. Ela, eu me sentín como un viciado de drogas en retirada, eu estaba enfermo. Os golpes súa golovs recibiu, ademais, o fío-aperto da miña gorxa, bateu-me para fóra.
  
  
  Agora, en primeiro lugar, el tivo que recuperar a súa forza.
  
  
  Deu algúns pasos ata os meus xeonllos deixou de flexión. El camiñou ao redor do seu móbil... unha pequena praza sala con paredes de barro e un chan. Non había fiestras, sen fiestras, sen portas. Máis tarde, se había un futuro, eu tiña a certeza de que eu podería atopar xuntas no xemido onde a porta debe ser, porque alguén.... E alguén tería me tirou para fóra.
  
  
  Nun extremo da célula, á esquerda do palet, dous bares foron embutido na parede. Dous deles veu ata a miña cintura e foron cubertos con malla de arame. Dela, por suposto, non ía esperar-me a ser introducido para os meus verdugos, entón eu fun para o pasamáns, intentando recuperar a dor de ser alcanzado por Ranjit coa coronha da súa arma.
  
  
  Pero antes de tocar a malla de arame e examinar os dous bares para ver se ih podería ser eliminado, os seus zapatos foron eliminados. As persoas que capturou a min me deixou na miña camisa e pantalóns. O estilete foi, como era o Beretta, e, por suposto, o Luger. Eu non podía nin ver a súa camisola, pero non era frío nas cámaras dixitais... polo menos non aínda.
  
  
  O seu zapatos colleu e xogou ego en bares. Non pasou nada. Non chispas. Grazas a Deus o reixas non eran eletrificada. Ela puxo no seu ballet zapatillas de novo e chegou a un torno a catro parafusos de metal que realizou o bares para o xemido. Pero cando os meus dedos tocou nu, houbo unha voz no silencio, unha voz que me fixo saltar.
  
  
  "Bos días, Sr Carter. Porque é día, vostede sabe. Eu espero que tiveron algúns bos soños, sahib...
  
  
  A voz veu detrás de un ou dous bares. Sen dúbida, houbo un amplificador escondidos detrás do metal pantalla. Pero o que era máis alarmante foi que a voz era familiar... assustadoramente familiar.
  
  
  "Ola, esta é Carter, este é o Axente 3. De feito; Falcón contou-lle todo sen me dicir. Polo tanto, este axente de seu, Anand, eu creo que é o seu nome. Ben, el non apareceu para a reunión. Non, non ten que pedir desculpas. Sabemos que o noso home está fóra de alcance, e.. Oh, non, non en todo! O ego non existe, iso é todo. Non, eu vou estar de volta en Washington mañá. Unha cobra? Eu estou moi medo de que o noso goberno non vai ser capaz de interferir nos asuntos da India servizo de seguridade. Vostede entende, por suposto... Si, e grazas pola súa preocupación. Dicir o Sr Anand que me desculpe, eu non tiven a oportunidade de coñece-lo."
  
  
  Houbo unha longa pausa. E, a continuación, silencio de novo. El afastouse os bares e volveu para o berce. A pesar do baleiro no seu estómago, a pesar da terrible sensación de náusea, ela tivo que recoñecer unha cousa: Shiva, foi un real, cruel, sangue frío bandido, un opoñente intelixente como ela nunca atopou antes.
  
  
  A curto discurso que eu só tiña oído, a conversa telefónica que tiña, sen dúbida, xa pasou, foi entregado en un perfectamente voz familiar. Foi a miña propia voz, co mesmo perfecto entoación, discurso, e entoación.
  
  
  Shiva enmarcado min e non perdeu tempo de retirar o Indio servizo secreto da escena. Mesmo cando Anand non estaba máis na súa mesa, ninguén pensou que une os dous de nós. E por que, despois de todo? Non "Nick Carter" chamada pouco antes e dicir-lles que Shiva é unha farsa? O mesmo "Nick Carter", apuntou que, aínda que "Cobra" realmente existe, a organización que está tan preocupado sobre o goberno Indio ten nada que ver co personaxe misterioso.
  
  
  "Nick Carter", dixo Trump de todo isto. E, ao parecer, el xa estaba no seu camiño de casa para MACHADO sede en Washington. "Eu estou moi impresionado, Shiva. Como vostede mesmo xestionar a reproducir a miña voz?
  
  
  "Houbo un dispositivo de son instalado no seu cuarto de hotel, o Sr Carter," a miña voz respondeu, reproducida electronicamente con tal precisión que eu non podía deixar de ser sorprendido ao escoitar-me.
  
  
  "Entón, por favor, pasar sobre a miña eloxios para o seu electrónica persoas. El buscou esta sala catro veces e non atopar un único micrófono..., mesmo nos lugares máis improbables, " eu dixo, levantando a miña voz como se eu dubidaba de que puidese me escoitar. O escondidos micrófonos non podía ver ela, aínda que claro, agora que o Éxito no meu cuarto de hotel non tería problemas para poñer a Odín na célula.
  
  
  "Este é un dos Haji última invencións; un moi sensible, poderoso, de pequeno porte micrófono," o duplicado da miña voz, explicou.
  
  
  "É como atopar unha agulla nun palheiro," eu dixo.
  
  
  A miña risa eco no aire, entón, a miña voz continuou, " Moi ben, Sr Carter. Eu estou contento de ver que aínda non perdeu o seu sentido do humor. Pero, Haji, no caso de que vostede non escoitou falar de nen, é unha aplicación web digno cousa que Albania exportou ao longo dos últimos vinte anos. E agora está a traballar para min, para Cobra... para Shiva! A voz era exultante.
  
  
  "Hema funciona?"
  
  
  "Vostede sabe moi ben, o Sr Carter. Despois de todo, AX non enviar a India só para expoñer unha banda de traficantes de armas ou heroína concesionarios! Vostede está interesado en o milagrosa descubrimento de Haji, o ego é invención enxeñosa... A caixa!
  
  
  "A caixa? - repetir-lo.
  
  
  - Apelido da voz simulador, a súa invención, capaz de reproducir calquera existentes vocal son. E é pequena, o Sr Carter, mesmo polo seu nivel modelos en miniatura. Non hai máis que un paquete de tabaco... pero moito máis perigoso, por suposto.
  
  
  Eu preguntei a ela. "E o que vai facer coa súa caixa?" Eu mantiven os ollos fixos no metal de pantalla, como se podería gravar cada movemento meu.
  
  
  "Pensas que o seu tolo, non é?"
  
  
  "Tolo? Non exactamente, Shiva. Vostede é moito máis intelixente do que moitas persoas; normalmente, a xente tolas non pode vir ata con tal complicado plan.
  
  
  "Grazas, Sr Carter. Eu aprecio o seu eloxio. Non, el non era realmente tolo, polo menos non desde o meu punto de vista. Como para a Caixa, o invencións de Haji, o servizo ten xa vimos como enxeñoso e eficaz. Estes incidentes foron só ensaios, experimentos, para ser máis exactos.
  
  
  "Pero, en breve, unha vez Haji fixo algúns cambios para o seu dispositivo, accidentes vai deixar de ser meros experimentos. Como se pode ver, o Sr Carter, a India é actualmente un neutro poder entre China e o Oeste. Coa axuda dos meus socios en Pequín, deste lado actuando como un contrapeso vai entrar en colapso en un instante, e, a continuación, o soño dos meus antepasados vai facer realidade, cando a China e o subcontinente Indio vai xuntar as mans como bos aliados, unha alianza que vai durar máis tempo do que calquera outro na historia do mundo."
  
  
  "Eu preguntei a ela. "Que tipo de alianza?" A súa mente anotou todo o que dixo, tratando de gañar tempo. Mentres tanto, os meus ollos estaban coidadosamente a dixitalización dos límites da cámara. Eu levantouse lentamente, para non facer calquera ruído; non era como Shiva ía me escoitar en movemento, ou escoitar-me rabuñar nas paredes tentando abrir calquera rachaduras. Debe haber unha porta, pero eu non velo de novo.
  
  
  "O Sino-Indio Alianza, o Sr Carter, é unha alternativa para ambas as nacións para librar o mundo de guerra bloques. Non, eu non son un megalomaníaco, eu non me importa se o mundo cae na súa face no meu pé. Eu teño máis diñeiro do que eu poida pasar. Eu tamén teño algunha influencia no meu goberno. Pero cando a China e a India facer unha nación, o meu pobo non será máis un "fame horda", como xornalistas Occidentais chamar o outro ego. Imos facer tan poderoso como Bharat, India antiga. E, a continuación, a miña xente vai volver para os deuses antigos, os Nagas... a serpe divindades dos meus antepasados.
  
  
  "Estamos no século xx, Shiva. Non é doado para converter millóns de persoas. Hoxe, a xente está máis interesado en encher os seus estómagos que en serpe culto.
  
  
  Vostede sabe moi pouco sobre o Indio mentalidade, Carter. A súa liñaxe remóntase a familia real, unha familia que se remonta ao Naga, a serpe ancestral. Eu uso un turbante como se fose un dragón, unha serpe enrolada con un orgulloso cabeza descansando na miña testa, " Shiva respondeu. Voz... Ego Stahl voz era tan frío como un réptil é. Eu estaba dobremente impresionado de que puidese falar e traducir as súas emocións grazas a Haji invención.
  
  
  "Por que non alimentar o seu primeiro homes?" Se vostede ten un monte de cartos, por que non dar ih ao goberno para que os nenos non pasan fame? Ou está con medo de que eles non van apreciar o seu xesto, que eles non van querer satisfacer a súa ganancioso solicitudes? A súa cabeza é xogado de volta e Stahl scoffs no ego soños, é un terrible obxectivo de que el é definido para un tolo.
  
  
  Pero Shiva non estaba gustando si mesmo en todo.
  
  
  "Eu teño falado moito, Carter," el anunciou. "Pero o seu hotel está aquí para que vostede sabe o que ten de feito deparei con un niño de serpes, e que eu non vou tolerar pouco de persoas coma ti." O seu goberno non representan un policía mundo, e non pode deixar-me de ver os meus soños se fagan realidade. Xa, Chinés Comunista tropas están centrando a súa atención na nosa fronteira norte, listo para librar a India e outros países subdesenvolvidos de iga pobreza.
  
  
  "Seguir soñando, Shiva. As autoridades en Pequín fixo ollar como un imbécil, e que levou a isca... ida e volta. Unha vez que as tropas cruz India do norte de fronteira, a certeza de que o Occidente non vai quedar de brazos cruzados para ver o que acontece. Vai loitar nunha guerra que será completamente eliminar a humanidade da face da terra. Entón quizais... pero isto non é certo, só serpes seguirá sendo, unha infinidade de serpes que vai rastexaren a través do deserto e o radioactivos planeta.
  
  
  Ela inclinouse contra a xemer, e realizou a súa respiración. Como pode falar de algo con alguén como Shiva? E como eu podería falar de forma intelixente, cando todo o que eu podía pensar era un xeito de escapar? Eu coñezo a xente tolas na miña vida, pero non é tan lóxico e tolo como o home que chamou a si mesmo Shiva.
  
  
  Non, el non queren gobernar este mundo, el só quería ir atrás no tempo, o custo de desencadear unha terceira guerra mundial. E o feito de que era xordo para os meus comentarios, que el non ve o perigo do seu tolo plan, enviou un arrepío na miña columna vertebral.
  
  
  "En calquera caso, o Sr Carter, que, entre tantas persoas, non vai ver como un fin tráxico aquí. Gurnek me contou sobre Mohan morte, que podería dar-lle un par de oportunidades. Mohan para Carter, Carter para Mohan. Só que esta vez, a morte non vai ser rápida e instantánea. Vostede sabe o que unha persoa pode sufrir antes de morrer por unha picada de cobra, o Sr Carter? Shiva, dixo friamente.
  
  
  "De que depende a serpe.
  
  
  "En realidade," Shiva acordado. "Estou feliz que aínda pode razón, Carter. Pero no caso de que non perda ningún detalle, estamos preparados para lle proporcionar os datos necesarios.
  
  
  El se inclinou contra a porta sucia, xemendo, deixou de buscar escondidos porta, e virou de volta para o altofalante escondidos detrás do metal pantalla. "Veña, Shiva", dixo secamente. "Eu son todo oídos.
  
  
  "Eu non dubido por un segundo, o Sr Carter," el riu. "Pero eu vou ser breve, porque eu teño cousas máis importantes que facer. Herpetoloxía foi o meu hobby durante varios anos agora, e eu ouso dicir que eu son unha certa autoridade sobre réptiles, especialmente velenosa queridos. Eu teño unha colección de preto de dúas decenas de diferentes tipos.
  
  
  "Os que fixeron que escoller para min?"
  
  
  "Cinco serpes, Carter. Non pode recoñecer ih a primeira vista, pero eles sempre vai recoñece-lo. Cobras teñen un profundo sentimento de territorialidade. Eles non son diferentes cando ih é perturbado en ih casa. Dependendo da ih de unha mordida moi grave, unha persoa pode sufrir en calquera lugar de dúas horas de sete a oito días.
  
  
  — Se unha dentada viper pías seus dentes na súa carne, en breve vai sangrar de todos os furóns, o Sr Carter; a súa saliva vai ser manchada con sangue, urina vai converterse en vermello. Que vai sufrir insoportable dor abdominal, e que vai morrer como un resultado de unha hemorraxia cerebral."
  
  
  "Realmente tentador! Exclamei, mantendo un ollo en calquera dos movementos, mirando para a confirmación de que eles non eran só ameazas.
  
  
  "Se escolle o meu favorito, o rei cobra, vai morrer de anoxia, unha lenta e dolorosa forma de asfixia. Por outra banda, o rei cobra é primo, o Asiático cobra, ten un veleno que foi amosado para ser dúas veces máis tóxico como estricnina. Así, a elección é súa, o Sr Carter. Se escolle cobras, vai morrer unha relativamente miserable morte en poucas horas, se escolle víboras, estar preparado para os máis grotesco e unha dor insoportable que se poida imaxinar.
  
  
  "E se eu non escoller a súa, Shiva?" O que vai ocorrer?
  
  
  Non ten elección, Carter, non hai alternativa. Finalmente, vai entender o que é unha persoa seria ela é! Así, ata que eu saiba o seu sucesor, por favor, permita-me a continuar esta conversa con vostede. Eu teño algunhas informacións interesantes, o Sr Carter. Moi interesante.
  
  
  Esa foi a última cousa que eu oín de "me", ou mellor, a partir de Shiva na miña propia voz. Houbo silencio de novo, rota só por miña respiración. Dela foi completamente frío, seguro de que estes non eran rebuscado ameazas. Shiva estaba determinado a me matar para que el puidese ver a morte veña a min en tormento. Quizais el estaba determinado a ferir a alguén, só como ela tiña alimentou a súa absurda soños e aspiracións.
  
  
  Pero calquera que sexa o ego é motivo, non dúbida a sinceridade do ego palabras. Os seus ollos dixitalizados a pequena célula; e dela, aínda querendo desesperadamente unha forma de saír, cando un rango, ou mellor, un lixeiro zunido, me fixo volver a miña atención para os dous bares.
  
  
  Unha subiu lentamente a desaparecer en xemidos. Os catro parafusos de metal eran inútiles, como a pantalla foi controlada electronicamente. Neste punto, o ego non era máis visible; no seu lugar, foi un buraco cadrado. O sentido común me dixo para manter a calma e tranquila, na medida do posible.
  
  
  Pero eu tiña que facer un sobre-humana esforzo para estar onde eu estaba, cando, un minuto máis tarde, un rei cobra, polo menos, dez metros de longo rolou para fóra dos buratos e no chan da célula.
  
  
  
  
  
  5
  
  
  O Rei Cobra xa trasladouse a un ataque postura, a súa cabeza levantada no seu pescozo, cando outro dragón caeu fóra todo o xemido burato. Eu non podería recoñecer que polo seu nome, pero el tiña dura e densa escalas, e cando se estender a fóra no chan, fixo un estraño asubío, como o son do lume.
  
  
  El esvarou ao longo da parede, intentando chegar a cama de palla. Shiva dixo que ía me enviar cinco serpes. Unha terceira, máis dun metro e medio de lonxitude, foi descendendo en todo o burato naquel momento. Foi un Asiático cobra, un tipo que recoñeceu inmediatamente desde o distintivo en forma de cuña marcas na parte de atrás da súa cabeza.
  
  
  O seu resentimento foi dúas veces tan velenosa como estricnina, lembrou-se, mentres el se movía lentamente cara a paleta levantado por riba do chan.
  
  
  Para o asubío, e asubiando dos tres réptiles foi engadido meu tolo risa todo o altofalante escondidos detrás das reixas, risas que encheu o móbil coa súa estraña absterse. Shiva riu, usando un Albanian científico invención para reproducir a risa na miña propia voz, e el tocou na miña oídos.
  
  
  "Adeus, Mr Carter." o meu inimigo invisible, exclamou alegremente. "Bo día para ti!"
  
  
  A risa morreu xunto con o grotesco final coro. El viu a lingua bifurcada e ollos brillantes da cuarta serpe enmarcada na porta. Foi unha krait, un tipo de Asia cobra, e esvarou para o chan de terra.
  
  
  El abriu o seu nariz, había un forte cheiro no aire, un rancio sabor. Foi unha almiscarado cheiro. Dela é sen alento, pero Stahl perfume é máis forte, case palpable nos estreitos límites da célula.
  
  
  Shiva penso que todo fóra.
  
  
  Cobras con un ih sentido de cheiro parecía aínda máis irritado: calquera que sexa a natureza eles foron para nós, os cheiros agroma a miña irritabilidade para frenzy. Un rei cobra, o dobre do tempo como as outras, slithered graciosamente todo o chan. El continuou a abordar o pallete-cama, evitando calquera forma rápida movementos que pode provocar o réptil para lanzar un ataque mortal.
  
  
  Así que os meus inicios tocou a finais do banco de madeira, un quinto dragón apareceu en torno á escuridade burato na fronte xemer. Ela era o menor de todos eles, especialmente cando se compara con o rei cobra. Pero o tamaño non tiña nada que ver coa súa capacidade de matar, e ela foi tan temido por esta última réptiles como as outras catro combinados. Agora, eles estaban achegando de min, que estaba de pé, de costas para a xemer.
  
  
  Guste ou non, eu tiña que pasar.
  
  
  El se xogou para a fronte para o espazo, primeiro con intensa concentración mental, a continuación, pulou fóra do chan e caeu sobre unha palla cuberto de base. O rei cobra sibila e cobra en min. El podía ver gotas de veleno brillante na súa navalla afiada presas.
  
  
  Eu afastou cando eu sentín a súa mordida o bumbum do meu zapato. Ela non podía morder meu nocello. Un velenosa líquido amarelo pingaba para a palla onde estaba almacenado. A serpe rastexaren a través da cama. El axiña súa camisa desabotoada e lanzou as súas mans arredor do mangas.
  
  
  A serpe hood parecía máis amplo do que antes, e o réptil balance de dereita a esquerda, listo para atacar de novo. Mentres tanto, os outros catro foron retorcéndose no chan, todos lambendo e lambendo o seu camiño para o colchón. El tirou de volta tan duro como el podería e endereitarse a súa camisa como un matador suxeitando un pano vermello na fronte de un bravo touro.
  
  
  Como a cobra pulou para adiante para afondar os seus dentes na miña carne, el envolto súa camisa de algodón máis nah e inclinouse cara a un lado. A camisa de movida, como se fose vivo. Baixo o pano, o réptil sibila e contorcida, tentando escapar de todo o improvisado trampa.
  
  
  Eu non estaba indo para esperar para a cobra para romper libre, entón eu rapidamente desfacer a cinta de coiro no meu pantalón. Seguro-a con o fin da fivela a poucos centímetros por riba da palla, o seu pai andaba a parte de atrás do banco. Neste punto, a única cousa que facer era tentar obter o xemido burato.
  
  
  O control electrónico de a reixa de metal non foi activado con eles furóns como a pantalla foi ata a parede. A apertura, a xulgar por onde ela estaba no extremo da célula, parecía grande o suficiente para me dar unha posible ruta de fuga.
  
  
  E, en xeral, foi paga a pena probar. Se non, o reptilians terían atacado todos xuntos, e entón non habería fuxir da violencia e morte dolorosa que me agardaba. Un dragón con irregulares escalas foi gaiola a soga sobre o bordo da cama.
  
  
  Foi o réptil Shiva tiña me dixo sobre, con un veleno tan forte que, se é pouco, que ía causar hemorraxia interna e me facer sangrar coma un furón. Os outros tres cobras, atraídos polo rei cobra asubío, se arrastrou polo chan para o boneco de neve camisa que cubría a grandes réptiles.
  
  
  O dragón, por outra banda, parecía só interesado en min, pero co frío ollos, que parecía reflexionar sangue. E na miña opinión, non era unha cobra, pero un reptiliano viper, no que Shiva pode atopar a súa encarnación.
  
  
  Foi preto de sesenta centímetros de longo, con notable pálido e escuro patróns no seu escamosa lados. Os seus movementos non eran defensivos en todo, e o asubío ela fixo, como ela se arrastrou ata o bordo do colchón me fixo estremecer.
  
  
  O seu cinto corda axustado, levantando ego alto no aire, e, ao mesmo tempo, o dragón agarrado a unha velocidade incrible, correndo a través do aire. El baixou o fío condutor da cinta co fivela sobre o réptil cabeza. Metal ricochet duro escalas, pero o impacto enviou o víboras correr de volta, bobinas enriba uns dos outros.
  
  
  Este foi o momento en que ela fora esperando.
  
  
  Fóra do canto do ollo, ela viu a capucha cabeza dun rei cobra cutucando para fóra baixo a súa camisa. Agora a miña vida dependese o quão rápido eu me mudei iso, tomei unha respiración profunda e saltou tan alto como eu podería para o lado.
  
  
  Como ela disparou cara a apertura na fronte xemido, cinco réptiles sibila e sibila como un coro de angry demos. El mirou por riba do ombreiro. O cheiro que Stahl tiña cheirado antes era máis forte, o fétido miasma tan xeneralizada que parecía palpable.
  
  
  O reptilians agora estaban pechando en min, listo para atacar e matar. Cando cheguei a apertura no xemidos, eles eran menos de dous metros de distancia de min. El sentou-se, pero el escoitou a cobra asubío tan preto que el se virou e bateu o pé duro sobre o chan de terra.
  
  
  El chegou a abaixo como un lóstrego, colleu un puñado de lixo, e arremessou-a cobra é formidable cabeza. O réptil cabeza agarrado, e o seu propietario abaixo no burato, agarrando-se ao final do estreito paso.
  
  
  A última cousa na súa mente foi onde o túnel estaba indo, ou se fose o paso de outros réptiles. Algo bateu a sola de coiro dos meus zapatos, incapaz de penetrar a nah. El tirou o pé fóra e mudouse para o pasaxe escura, batendo a cabeza contra o cumio do baixo, estreito túnel.
  
  
  Non había espazo para xirar a cabeza e ver se calquera dragón forma tiña me seguiu para o túnel e para as cámaras dixitais. El avanzou, aínda escoitar a frenética asubío dos réptiles detrás del. Por sorte, o son creceu máis feble, como el mudouse para o corredor.
  
  
  O camiño que eu tomei foi a única alternativa posible á morte certa. Mesmo se eu conseguir matar algunhas serpes, os sobreviventes vai certamente ser capaz de afundir as súas presas na miña carne antes ih pode impedir-lo. E mesmo se todos os cinco deles foron eliminados, el estaba seguro de que Shiva non dubide en enviar un segundo grupo de réptiles velenosos para o móbil. Así, dunha forma, el podería considerar-se seguro.
  
  
  Agora que a súa elección foi feita, o seu continuou rastreando sobre as catro patas. O túnel parecía a subir lixeiramente, cunha lixeira inclinación. Era mal iluminado; o reflexo do mundo filtrada para fóra detrás de min, e un brillo pálido caeu de arriba. Pero o máis lonxe foi, a máis escura que ten. A fonte de luz non se fai máis intensa. El mal podía ver a súa mans, como el andou polo corredor estreito.
  
  
  Arredor de min estaba mollado de lixo e un cheiro a mofo. El continuou por varios minutos e, finalmente parou para recuperar o alento e claro cabeza. El estaba disposto a apostar a súa vida que os dispositivos electrónicos instalados por Shiva en cámaras dixitais non teñen vídeo e un ollo electrónico... que, probablemente, só me escoitou, mesmo cando el non estaba dicindo iso. Pero eu estaba moi seguro de que el non tiña tempo para ver os meus movementos.
  
  
  O tempo parecía estar aínda, como eu tente atopar o fío do túnel e, ao mesmo tempo, descubrir onde eu estaba, atopar unha forma de saír en torno Shiva neto e expoñer o ego plans de o Sino-Indio alianza. Nós xa non sentía o asubío de réptiles, que non cheiro que fétido cheiro... o que foi derramado en cámaras dixitais.
  
  
  Un sopro de aire mostraxe cepillado miña cara, unha imperceptible cheiro. Animou, el continuou o seu movemento. Non alarmas saíu, polo menos, non o de costume, campás ou sirenas. Claramente, Shiva estaba convencido de que el tiña se librar de Nick Carter.
  
  
  Pero en vez diso, Nick Carter estaba se referindo só para o seu amigo Shiva, a mente, Cobras, e ego arma poderosa... A caixa. Se non fose pola axuda da invención plan ou a engenhoca si, todo o mundo non sería capaz de tratar con Shiva. O que me deu unha imaxe completa do que o ego plans foron todo sobre. Pero Shiva perdeu un punto importante: a non revelar a min como ía utilizar a súa Caixa para acadar a súa incrible portería.
  
  
  Eu veu para a India se pregunta se Shiva realmente existe. E agora que o seu ego tiña atopado el, el aínda era un rostro personaxe, aínda que en carne e sangue. Así, el acabou con un descoñecido, sen solución ecuación. Eu tería para apossando de Haji invención, sobre todo porque eu non tiña idea de como unha voz imitar podería ser utilizado para establecer o poder absoluto de todo o mundo.
  
  
  As paredes húmidas da cheo de terra risco meus brazos e ombreiros, e suor pingaba no meu peito. El non podía deixar de agora, pero o túnel foi estreitando, e eu precisaba para seguir adiante, mesmo se a superficie das paredes foi peeling miña pel fóra.
  
  
  Eu tiña unha visión de min mesmo preso nun túnel sen saída en torno a el. O meu uñas foron rotos e ensanguentados, e eu me sentín como se eu fose unha toupeira que se facilmente no meu corpo. Pero así como eu estaba comezando a perder a esperanza, a miña mirada pousou sobre algo que me fixo parar abruptamente.
  
  
  Había unha barreira na fronte de min. O artificial san penetrou a través de dous reuniron en un cadrado en forma de taboleiro de madeira. Sen facer un son, el arrastrou para adiante, arrastrando o seu corpo dobrado para o túnel.
  
  
  Ningún son veu do outro lado da barreira de madeira. Ela apertou un ollo a k estaban indo, non ter a menor idea do que estaba detrás dela. Algunhas pedras, rochas, grandes pezas de madeira, e unha gran piscina de auga estancada foron as primeiras cousas que eu vin. A continuación, veu o familiar asubíos de serpes.
  
  
  Emerxendo das pedras do penedo, o mar serpe levantou o seu longo, esvelto pescozo, coa súa sorprendentemente pequena cabeza por riba da superficie da estancada piscina de auga. Algo caeu de arriba, froitas, carne sanguenta. Case inmediatamente, o ego foi devorado por un dragón con fame. A continuación, o gran lagarto foi lanzado para dentro do burato. Un rei cobra o tamaño de, digamos, o que eu ía deixar no cámaras dixitais subiu ata o típico nah posición de ataque.
  
  
  O lagarto foi para as rochas, pero a serpe era o máis rápido. Armar súa capucha cabeza para un lado, el pulou para adiante, mordendo a besta é escamosa pescozo. O lagarto loitou por un segundo, e a cobra esvarou cara atrás, viu o mordido animal mover-se como un borracho, inclinándose sobre o seu lado e axitando as súas pernas convulsivamente. A cobra, a continuación, engulido ee headfirst.
  
  
  Cando o gran réptil estaba saciado, é enrolado en torno a un rocky boulder, como se quentando o sol do mediodía. Máis de alimentos ten para o tobo - ratos, lagartos, carne crúa. Ela levantou a cabeza, intentando ver que estaba alimentando o dragón Shiva colección.
  
  
  Pero o visco burato cubriu as paredes de pedra e a madeira alçapão situado no fondo non me dar unha chea de investigación. Cando o dragón foi alimentado, o asubío diminuíu. Decateime entón de que Shiva tiña usado o túnel para atraer fame réptiles na miña cela, non hai dúbida de vixilia ih co cheiro fedorento el espallou na pequena sala.
  
  
  Agora, a madeira hatch foi reducido, e eu mantiven os ollos no encontro, á espera de todos os réptiles para ser alimentado. Nada no mundo me vai facer tentar escapar ata cada dragón é máis que completo. Despois de comer, que non vai ser tan agresivo como os cinco individuos eu deixou para ela para asistir en cámaras dixitais. El sabía que a reptiliano hábitos ben o suficiente para saber que calquera movemento brusco que ameazou ih seguridade ía causar ih para atacar, aínda que a fame diminuíu.
  
  
  Entón eu esperei para eles para comer cada mordida. Foi unha repugnante vista: cobras, serpes e outros réptiles repetidamente atacou, tragar as súas vítimas, que convulsivamente xutou. Mentres tanto, ela estaba tentando descubrir quen foi o responsable de distribuír a comida. Finalmente, el notou unha longa e sinuosa brazo chegando sobre o bordo da serpe pozo.
  
  
  "Eles van comer todo o que está dado," dixo un frío, sarcástico voz.
  
  
  Se Shiva aínda era unha voz sen rostro, esta vez a miña memoria non me falla. A voz era moi familiar. A última vez que eu oín foi hai dous días, cando ela murmurou doce palabras de amor para min. Entón eu sentín o seu desexo, paixón. Agora eu podía sentir a miña rabia crecente.
  
  
  Foi Reeva Singh, unha fermosa, cabelo escuro rapaza que manexa dragón manillar.
  
  
  
  
  6
  
  
  Poida que eu non debería ser tan sorprendido. Quizais eu debería ter tratados con este costume cinismo que tantas persoas que me acusan de, chamando-me frío, duro, incapaz de emoción. Despois de todo, cando a xente risco a súa vida, é imposible non facer "cool", con cinismo cruel para afrontar os crueis realidades do mundo.
  
  
  Aínda así, el colleu nos seus brazos, non máis ou menos, pero con unha sensación de concurso tenrura que el sentiu-se antes de que a cura cuartos. Aínda que ela era un estraño, eu me lembrei a calor e o desexo de que ela tiña espertou en min, o exquisito pracer, ela tiña me dado. Unha experiencia que non é facilmente esquecido.
  
  
  Pero ao escoitar as súas palabras, entendendo que era só un reclamo, un reclamo deseñado para distraer a min cando Mohan e Gurnek explosión no meu cuarto de hotel, a súa mente foi salvaxe con rabia. Escapar agora Stahl é máis que unha cuestión de supervivencia. O seu hotel, así que Reeva sentiría o mesmo tolos de terror que ela fora sometido a en cámaras dixitais, a mesma dor insoportable.
  
  
  A longa e fina brazo desapareceu todo o campo de visión. A última vítima era un negro, rato, mordido e engulido por unha serpe en un grolo. Finalmente, cando houbo silencio, o seu pai chegou para fóra, e comezou a empurrar suavemente aberta a madeira alçapão que quedou entre min e liberdade.
  
  
  Non había nada me deixar de levantar o panel de agora, pero eu aínda estaba en ningunha présa. Eu tiña que actuar moi coidadosamente, sen facer unha errónea execución gañar. Os seus ollos dixitalizados toca en calquera caso todo o dragón non tiña se calmou. Pero nada cambiou. Nada, pero unha barreira de madeira.
  
  
  Finalmente, levantando o hatch, el escorregou de volta para as sombras e realizou a súa respiración. Aquí, tamén, o tempo de distribución foi un elemento esencial, unha parte crucial do meu plan. Eu aínda estaba en todos os fours, o túnel paredes coçando na miña suado brazos e ombreiros. Non vai ser doado, primeiro tirando-se sobre o paso e, a continuación, atravesar o burato para a escala aproximada paredes de pedra.
  
  
  Pero si, esta última localidade en Rusia non foi fácil, desde o inicio. O perigo é a miña forte traxe, reto é a base da miña existencia; ela, en definitiva, non sería considerado o Nº 3 Loitador por mor do seu rostro bonito. Polo tanto, este non é o caso coa miña experiencia, que eu gañei de traballar en MACHADO para moitos anos.
  
  
  É por iso que a súa voz non quere tomar calquera posibilidades. Eu retido ata o furón estaba seguro de que eu non estaba a ser ofrecido calquera outra axuda outro que o que eu estaba actualmente xestionar. Só entón fixo que xogar toda a súa peso de lado a lado, liberando-se de a áspera paredes do túnel.
  
  
  Os meus ollos xa tiña axustada á luz, entón eu non me sentín como unha toupeira fóra do meu ego covil. El puxo a súa cabeza e ombros para adiante e mirou con cautela para o burato. O rei cobra aínda estaba enrolado-se nunha gran pedra, a súa capucha cabeza virou-se; o outro serpes estaban deitados nun ambiente relaxado, non-agresivo posición.
  
  
  Correr, Carter, executar máis rápido!
  
  
  El se arrastrou cara diante, aínda dobrou. Non un único curioso vista converteu na miña dirección con letra, e nada cambiou no burato. Todo ben, tan lonxe, tan bo. Por agora, o seu completamente fóra, todo o túnel e cheiraba a acre reptiliano cheiro colgado como a néboa no fondo do ih covil.
  
  
  A súa mente rapidamente calcula a distancia entre a vida e a morte, a morte e despois de longa agonía de unha picada de cobra. Eu tiña que chegar ata a parede oposta e subir ata o cumio do burato antes de serpes entendeu o que estaba a suceder.
  
  
  El trasladouse ata que foi totalmente en pé, apoiado de costas contra a parede. Ela escoitou a alguén movendo-se sobre o pozo, ler que a luz shuffle. El esperaba Reeva estaba só, pero non había ningunha forma de dicir. El tomou unha respiración profunda, endereitarse-se abruptamente, e saltou para a fronte.
  
  
  El desembarcou na enrolada volta do rei cobra. Nin que dicir que esta non foi planificado. Pero ela non podía esperar para ver o que cobra a reacción sería. El xa estaba agarrado ao grandes pedras que formaron a parede exterior da toca, cando escoitou a serpe familiar asubío de novo.
  
  
  Eu nin sequera ten tempo para ollar por riba do meu ombreiro. El empurrou o seu corpo para adiante con toda a súa forza, empuxando duro co seu pé e en movemento ao mesmo tempo. Eu notei que o meu zapato foi tocar algo suave, pero eu non ollar cara atrás para ver o que era. El agarrou o bordo do muro de pedra coas mans e pisou sobre o bordo do pozo.
  
  
  O burato foi cuberto con asubíos e berrando de espertou réptiles. Eles estaban bailando, salto no aire, voando a partir de pedra en pedra; para min, era como asistir a unha reprise do espectáculo. Eu non teño tempo para parar e pegar o meu alento. Unha fracción de segundo despois, estaba sobre o seu pé de novo, e, ao mesmo tempo, Reeva Singh soltou un berro de permiso para realizar.
  
  
  El foi para ela e puxo a man sobre a boca, sufocando os seus berros de protesta. Ela se esforzou vigor por un tempo, patadas e clawing como un pequeno animal, pero, finalmente, ela quedou en silencio. Ela tiña acaba alimentando a outros réptiles realizada en pequenas gaiolas de cristal en un cuarto que era agora unha combinación de unha empresa privada zoo e un herpetoloxía laboratorio.
  
  
  Ela inclinou a brazo ata que ela caeu para adiante, ela notou que os seus ósos rangia. Un salvaxe penso que brillou a través de min... a memoria do seu suave, quente corpo como el colleu nos seus brazos. Reeva foi unha das mulleres máis sexy ela nunca coñeceu. E agora eu entendo que ela me enganou, pasou!
  
  
  "Non me diga! Eu sibila. "Nin unha palabra!
  
  
  El levantou o seu brazo dobrado aínda maior e poñer o seu sanguento dedos sobre a súa boca. A muller engasgado en pánico. Eu preguntei a ela. "Unha sorpresa?" "Non me diga que non sabía que eu estaba aquí, que prostituta!"
  
  
  Como ela tentou falar, eu puxei a súa man fóra da ee rta para que ela podería murmurar, " eu - eu non sei, eu xuro."..
  
  
  "Si, vostede non sabe sobre Mohan e Gurnek, non é?" Este non é un xogo, Reeva, esta é a vida, lembre diso.
  
  
  Ela balance a cabeza violentamente, rexeitando a miña acusación. El soltou o seu dominio sobre os seus beizos de novo para que ela puidese falar.
  
  
  — Eu non sei", ela confirmada, ofegante como el colleu a man detrás da súa de volta. "Eu non sei nada, Nick. Pensa en min, eu estou pedindo a vós! Ten que crer en min.
  
  
  "Ben feito, recibindo un tiro na cabeza... como era iso debería acontecer, el na noite? Eu preguntei, mantendo os ollos na entrada para o laboratorio. "Onde está a clave?" "Pero ela non pode esperar para Reeva para responde-me. El alcanzou o ego minuto manto e atopou o que quería. El arrastrou ao longo dela, o seu algodón zapatillas desprazar sobre o chan sucio.
  
  
  El pechou a porta desde o interior e poñer a clave en un minuto, a continuación, el empurrou Reva de volta para o extremo de longo, estreito sala. Ela deixou de loitar, e cando eu apertou a miña man para ela áxiles corpo, eu podía sentir o seu corazón bater máis rápido.
  
  
  — El... el nunca me dixo nada sobre vostede, " ela xemeu.
  
  
  "Quen?"
  
  
  - Shiva... meu tío.
  
  
  "A súa é quen?"!
  
  
  "O meu tío. El é o meu tío. Nick, por favor, deixe-me explicar o que fixo para min... - ela murmurou. "Escoita o meu, entón... e, a continuación, se non cre en min, ir adiante e facer o que quere.
  
  
  El permaneceu unperturbed. Ela non estaba a permitir-se a ser enganado por segunda vez por esta rapaza é artificios femininos. Con todo, non foi un gran negocio para escoitar iso, el argumentou, especialmente dende que cando un home suplicou pola súa vida, el sempre foi dicindo a verdade. E, a continuación, Reeva, se ela estaba dicindo a verdade, foi o máis próximo camiño de Shiva.
  
  
  "Si, eu tente atopar para obter información, eu admitín-lo", ela ofegou de novo como el forzou a se sentir nunha cadeira de madeira.
  
  
  Eu non teño calquera outras armas que as miñas mans, pero eu non creo que a nena estaba armado e podería xogar trucos sobre min.
  
  
  "Entón, foi vostede. Por que está mentindo, Reeva? Vostede foi enganando a min dende o principio, admitín-lo!
  
  
  Ela non entende todas as palabras, pero ela parecía entender o significado do que eu estaba dicindo a ela. "Eu só tiven que pedir-lle algunhas preguntas," ela respondeu. - Descubrir por que veu para a India. Meu tío non dicir nada para min, que non mencionar os dous homes que invadiron o seu cuarto!
  
  
  Ela virou a pouco cara a min, un inxenuo e travesso pouco cara, con fíos de cabelo negro caer sobre o seu lóbulo da orella. Ela murmurou, as súas palabras só audible. Se ela non fora tan inocente como ela dicía ser, ela tería xa intentou berrar, eu fundamentada, para conseguir a atención de alguén. Pero quizais ela estaba tentando mercar tempo, pensando que os outros ía notar a súa ausencia. Eu non podería tomar calquera cousa para concedida.
  
  
  Entón, se foron designados para obter unha información. Por que? el continuou en un frío de voz.
  
  
  "Porque Shiva me fixo facelo, Nick. Eu non sabía que estivese aquí." En realidade, eu non sei o que pasou con vostede despois de que eu andaba a súa en todo o hotel. Eu non podía estar alí cando Mohan estaba morto...
  
  
  "Así, el' obrigado ' vostede?" - repetir-lo.
  
  
  "Por favor, me escoitar", ela murmurou. "Deixe-me explicar todo desde o principio.
  
  
  Ela sospeitaba, de novo, que estaba intentando gañar tempo, pero o ton de ego voz era sincero, ansioso. Eu debería ter escoitado a ela. Se ela estaba dicindo a verdade, Reeva podería ter me levou a Cobra; se ela estaba deitada, eu aínda teño oín-la e tentar atopar algunha pista nas súas palabras, calquera cousa que me daría que a pista. El estaba de pé xunto a ela, preparado para abruptamente interromper a súa historia se alguén apareceu no laboratorio.
  
  
  Reeva non facer calquera falsa movementos. O ton da súa voz non cambiar, como ela explicou que Shiva tiña obrigou a unirse a Cobra organización. "El mantén o meu pai, Nick... gran irmán ego, e se ela tiña ido para a policía ou a calquera de todo o goberno, el non dubidou, antes de matar ego. O meu pai está moi enfermo, desesperadamente doente. O meu tío ameazado non só para matar o ego, pero tamén para privar o ego de calquera tratamento... se eu non seguir o meu ego ordes.
  
  
  "Onde está o seu pai agora?"
  
  
  "Eu non sei." Shiva ten o ego cativo en algún lugar, pero non na casa.
  
  
  Eu sempre me considerei un coñecedor de persoas, capaz de adiviñar se unha persoa é sincero ou non. E agora, aínda que eu estaba manter os ollos abertos para calquera indicio de terra na súa voz que non pode traizoar a ela, a pesar da miña inicial rabia, eu penso que eu tiña encomendadas a ela para Reeva historia. Principalmente porque tiña sentido. Especialmente se Shiva foi chantaxe ela, porque de seu pai para chegar a ela para participar na súa sucia plans.
  
  
  "Hai algo máis de explicar," eu dixo.
  
  
  Pero esta vez eu estaba detido. Alguén estaba movendo no outro lado da estrada. "Reeva?" Unha voz de home chamado. "Por que é a porta pechada?" Let me in!"
  
  
  "Que é iso?" Eu sussurro, forzando a rapaza que levantarse da súa cadeira.
  
  
  "Odín é en torno de meu tío homes, Nirad.
  
  
  "Eu o coñezo. Finxir que nada aconteceu. Confiando hey era arriscado, pero neste momento, eu non tiña outra opción.
  
  
  "Agarde un minuto! Reeva gritou. E ela me deu un ollar asustado como el entregou-lle a clave e empurrou cara á porta.
  
  
  Eu fixen unha busca rápida de laboratorio, pero non podería atopar calquera cousa que eu precisaba como unha arma para loitar Nirad. Ben, de calquera xeito, eu mostre a uem un par de cousas o día antes, polo que non foi difícil para min para facelo no meu propio. El ficou fóra da porta e esperou, orellas en pé, mentres que o mozo Indio continuou a súa vez a alza para pedir Reeva para abrilo.
  
  
  Canto máis cedo el entrou, o máis cedo eu desarmar-lo, el decidiu.
  
  
  Había Nirad, Ranjit, Gurnek, Hakshi, Shivas, e Deus sabe como moitos outros. En calquera caso, eu concluíu para min, que eu precisaba para comezar a buscar unha voz simulador que Shiva propiedade en algún lugar, e Nirad foi un bo comezo, como todo o mundo.
  
  
  Reeva estendeu a man con man tremente, deslizando a chave na pechadura.
  
  
  Se ela traizoou-me agora, as cousas ían máis complicado, pero era a única forma de descubrir se ela estaba mentindo para min. Neste momento, ela foi virar a chave na pechadura, para abrir o laboratorio porta.
  
  
  
  
  7
  
  
  "O que significa isto?" Nirad preguntou. O Indio xa non usaba ataduras e substituíu o camareiro é uniforme con roupa tradicional.
  
  
  "Eu non... eu entender que a porta estaba pechada," Reeva respondeu, recuando. Eu tenso, porque eu non estaba seguro aínda que ela non ía avisar Nirad da miña presenza de fóra da porta.
  
  
  O mozo non se preocupou en ollar cara atrás, como el entrou no laboratorio e bateu a porta detrás del. "Non deixe que isto ocorre de novo! el exclamou, como se arrogante como tiña lucía en barre.
  
  
  Reeva deu un paso atrás, aparentemente a piques de perder o control da súa nervios. Ego xestos traizoado ego nerviosismo. E, a continuación, Un de confianza ela, e decidiu confiar en un, mesmo despois de que pasou.
  
  
  "O seu tío desexos para ver se no seu estudo," a India anunciou secamente. "Inmediatamente".
  
  
  A palabra colgado no aire como un sinal de que me levou a actuar. Unha vez máis, foi "taekwondo" que ía me levar por unha situación difícil. Ela foi para adiante, case voar a través do aire para entregar un poderoso golpe.
  
  
  Foi destinado a Nirad do bazo; o impacto do cha-cha-gi bateu ego para o chan. O Indio rolou para o seu lado, o seu rostro contorcida en un grotesco aceno de dor.
  
  
  El agáchase e usou a lonxitude total do seu peito e coxas para perforar Ego na mandíbula. Nirad caeu cara atrás baixo un ji-lu-ki, ego falta, o destino caeu a un lado, eu entender que os meus dedos tiña roto o emu facial ósos. Pero el non desistiu.
  
  
  "Pecha a porta!" Rehve murmurou para ela. A rapaza foi para inserir a chave na pechadura.
  
  
  Nirad conseguiu virar e chegar aos seus pés. El estremeceuse e chegou na cintura da súa pantalóns, onde el viu a aparvado de a arma estaba tentando manter. Entón, todo aconteceu como nun soño confuso, unha serie de accións ditada pola reflexión. El rapidamente foi para a dereita e xirou ao redor, elevando a súa esquerda ombreiro a cada tribo cintura. De pé sobre unha perna, ela pousou sobre toda tribo, e inmediatamente tensas súa perna esquerda con un perfecto disparo.
  
  
  "Jop-o-que-gi" o seu ego, no pulso, batendo a arma para o chan. Agora que estaba desarmado, o mozo Indio mirou para min con ollos salvaxes. Ego é habitual arrogancia desapareceu en susto, el comezou a recuar, e un azul escuro contusão comezou a ampliar a súa mandíbula do golpe que tiña acaba de desembarcar.
  
  
  El abriu a súa boca para berrar, e, a continuación, el literalmente saltou ata a súa gorxa, presionando os seus polgares para a súa gorxa. Nirad parecía ser ofegante, pero Nah aínda tiña a forza para levantar a perna e a falta de min na virilha. A cegueira dor me fixo soltar o meu puño sobre a outros pescozo. Eu cambaleando para recuperar o alento, eu tiña para curvar-se para o chan, as miñas mans entrelazadas sobre o meu peito.
  
  
  Nirad foi para a porta. El saltou cara a adiante, aínda recuperándose da terrible golpe que recibira. El saltou para el, pegando as súas pernas. El caeu cun baque.
  
  
  Ela foi inmediatamente na parte superior de nen, xeonllos no Ego coxas. Eu preguntei a ela. "Como son os seus ollos, Nirad?" Aínda había vestixios do tratamento Emu tiña dado a ela no bar, onde traballou.
  
  
  No canto de responder, el xogou o seu peso para adiante, tentando me tirar. Se a súa clavícula foi roto por unha uem, ela sería roto por un uem e a súa caixa torácica, e el non sería capaz de se erguer de novo. Entón, ela ergueu a man para tomar no karate.
  
  
  Pero Nirad debe ter sido un fan de películas de artes marciais, se non, alguén tería ensino ego os conceptos básicos de karate. Así como o seu brazo foi creado, el de feito, defendeu a miña corte, golpe cun "kara-nal McKee". Era case vai ser unha loita, e que era o que ela quería.
  
  
  - entón... Que está mellor do que eu pensaba, " eu dixo, tirando para fóra para volver sobre os meus pés.
  
  
  Tamén levantouse e cambaleando como el comezou a círculo en torno a el. Con un grito rouco de seu, el pulou para adiante, o desembarco un golpe fatal para o plexo solar e, a continuación, un cóbado para a mandíbula. A acción combinada de "pan-te ji-lu-ki" e "pal-kuch chi-ki" foi o suficiente, non só para trasfega o ego e confianza, pero tamén romper dous da uem as costelas.
  
  
  Nirad recuou, intoxicado con dor. El non vai deixar-se ser tocado. Shiva foi determinado a facer-me morrer unha morte terrible, e a memoria do Ashok Anand o asasino foi aínda vivas na miña mente. Especialmente dende que Ashoka nunca representa unha grave ameaza para a nosa Shiva, a nosa ilegal Cobra as operacións.
  
  
  Polo que non sinto pena para Nirad. El era un mercenario... un asasino en servizo dun tolo asasino. Alguén que subestimado me ignorando a miña persistencia e auto-preservación instinto.
  
  
  Eu non creo que el era capaz de loitar de novo, con unha mandíbula rota e dúas costelas rotas. Quizais mesmo con un pulmón perforado.
  
  
  Pero como se viu, el continuou a loitar contra a agonía física coa súa vida. El foi literalmente clawing no chan, tentando incorporarse a arma caeu. El mesmo amañou para obter dedos ao redor ego antes de ego podería impedir-la.
  
  
  "Eu penso que foron finalmente empezando a entender o meu tren de pensamento, Nirad.".. Eu dixo, e chutou os meus dedos na uem, o envío de arma voando de novo. O arma saltou para fóra un de laboratorio, táboas e pousou no chan.
  
  
  Non era máis unha cuestión de tomar o mozo Indio na estrada para o momento. El tiña visto moito, especialmente Reeva de complicidade. Mesmo se ego amarrou-se e amordaçado ela, máis cedo ou máis tarde ía dicir Shiva como ego sobriña me axudou a escapar.
  
  
  Eu non creo que eu sentín-lo, ou mesmo unha suxestión de compaixón para co pobre rapaz. Pero eu estaba consciente de que, ao final, non só unha persoa estaba involucrado, pero millóns de vidas humanas. Se Shiva levara a cabo os seus plans, o Occidente non ten testemuñado a formación de Indochina bloque sen intervención. Isto implicaría a todo o arsenal de armas nucleares, comezando con Triton intercontinental mísil balístico con un termonuclear ogiva. E o resultado final foi asustado, mesmo para os máis endurecidos e sangue frío homes.
  
  
  "A sangue frío" non é a palabra correcta para min. Eu non son un sadist, pero co tempo e a experiencia que eu teño certamente "curtidos". Nirad estaba no meu camiño, o camiño que levou ao éxito da miña misión. Eu tiña que afrontar a realidade da situación. Así, mentres o mozo Indio agochado no chan, chorando como un neno asustada, ela tirou ego para os seus pés e empurrou-o para o muro de pedra da serpe pozo.
  
  
  Ego rostro estaba cuberto de sangue, causando estraño patróns para formar no seu rostro, a súa boca estaba medio aberta, e a súa lingua colgado para abaixo como un partido paxaro wing. - non... "sahib.".. Por favor, non... me...
  
  
  "Vostede estaba só seguindo as ordes, eu sei que ela," eu interrompín, rematar a frase. "Eu tamén, Nirad, ela tamén.
  
  
  Detrás del, el podía escoitar o réptiles asubiando e asubíos como eles bater as paredes de pedra do pozo. Nirad non foi forzado a traballar para a Cobra, o fixo na súa propia vontade. Aquí, agora, el ía rematar o seu traballo, moito máis cedo do que el esperaba.
  
  
  Cando el entendeu que eu quería dicir iso, a parella ego de súpeto cambiou. Tentou liberar-se co seu pé, que xa me bateu no rostro, e murmurou, " Shiva quere velo morto!" "Non é Stahl idea de me debruzouse sobre esa perspectiva.
  
  
  "Quizais, Nirad, pero non vai ser aquí para ver o que acontece." "Eu non podía perder máis tempo. O meu puño colleu o queixo e el caeu cara atrás. Ego agarrou a ela pola cintura do seu pantalón. Nirad intentou berrar, pero a súa costelas rotas só permitiu-lle un xemido abafado. - Ter unha boa viaxe! Eu exclamou, e xogou ego sobre o bordo do pozo.
  
  
  Tentou agarrar-se ao borde, pero non podía. Ego pernas voou no aire, a continuación, o Indio caeu cara atrás e atopou-se en un lago artificial, onde el podía ver o terrible mar serpes movendo as súas cabezas.
  
  
  Gurgling b & nb, balance aneis e colas. Nirad corpo torcido en agonía. O Indio volveu ao seu lado, intentando saír da auga estancada. O dragón do mar afundiu a súa curta dentes en ego antebrazo; a continuación, el veu para fóra no seu propio, movendo-se firme no seu elemento. Pero el permaneceu con súas presas embutidos en o home do brazo, con un estraño e terrible tenacidade.
  
  
  Cando finalmente caeu da súa presa e Nirad intentou levantarse, como un tolo, o rei cobra interveu para amosar que ninguén podería perturbar a súa paz no seu territorio. Observaba a escena con unha especie de fascinado de terror. Isto foi o que Shiva tiña deseñado para min. A cobra levantouse e balance no aire.
  
  
  Nirad non teñen tempo para berrar para nós antes de nós pensou en fuxir. O réptil correu á velocidade da luz, e, ao mesmo tempo, o irregular escamosa viper afundiu os seus dentes, para o mozo Indio nocello. Un espasmódico gorgolejo escapou Nirad beizos. El viu-o como o pozo veu á vida cun flashback, un asubío, e chicotes.
  
  
  Un estremecemento espasmódico sacudiu o Indio corpo. Ego pernas afivelado, as súas mans agarrando o colo da camisa coma se el non podía respirar. El foi asfixia no veleno de cobra, que tiña paralizado os centros nerviosos da súa respiración.
  
  
  Manchas vermellas apareceu no Nirad mans e brazos; alí foi hemorraxia interna. As serpes, asubíos incesantemente, foron repetidamente ego - driven, afundindo os seus dentes na torturado carne nunha serie de mortal mordidas. Dela, virou-se cando Nirad a lingua cutucou fóra da rta, e agora que el non podía pronunciar as nosas palabras.
  
  
  O son dun mutilados corpo en caída para o fondo do pozo foi inevitable dirge; a Morte ía vir en poucos minutos. Pero non era a miña vez, por sorte.
  
  
  "Isto é o que o seu tío fixo para min," Remaches dixo ela. "Unha mordida despois do outro.
  
  
  Ela estaba sentada nunha cadeira, o seu rostro enterrado nas súas mans. Cando alguén falou para ela, ela levantou a cabeza e mirou para min no ollo. A súa pauzinhos non estaban húmidos con malvas, e os seus ollos negros foron graves e frío. Ela non tiña perdeu o control da súa nervios, nin sequera despois da terrible visión, ela tiña testemuño.
  
  
  "Todo ben", ela murmurou. "Estou feliz. Un día eu vou te contar todo sobre a brutal e humillante cousas que o meu tío me fixo facer a súa xente... os porcos que traballar sobre el, que adoralo, foron, como se el fose un Naga, un deus. Nirad merecía peor, eu lle asegura.
  
  
  Só entón fixo Reva parecen estar a piques de desmaio, o seu rostro mostrando emocións fortes. El colleu-a con coidado e colleu-a. Ela estaba tremendo. El mantivo o seu próximo, tocou o seu pescozo con unha luz bico. En breve, eu esperaba, o tempo viría para nós, tamén, un tempo cando ninguén ía interromper. Pero agora eu tiña que saír, e canto máis cedo eu a deixei, mellor.
  
  
  Ela sentiu a miña preocupación e levado lonxe de min.
  
  
  "Eu preguntei a ela. "Onde estamos?" Cal é a cidade máis próxima?
  
  
  "Eu vou dicirlle todo," ela dixo. "Pero primeiro ten que amarre-me, se non, meu tío vai saber que eu lle axudou a fuxir e deixar o meu pai morrer." El probablemente vai me matar, tamén.
  
  
  Ela foi para obter unha corda, e ela, apuntou a unha cadeira. Entón, cando ela explicou todo o que eu precisaba saber, a súa envolto corda ao redor dela cintura e nocellos, eu quero a escena para ollar como para estestvenno.
  
  
  Dela brevemente dixo hey que o propósito da miña misión era, ela podería ser de confianza por ei, agora que ela estaba un valioso aliado. Pero eu non quero poñelo en perigo.
  
  
  E cando eu entender que ela precisaba de min, quizais máis do que eu precisaba dela, o último dúbida desapareceron, dando lugar a máis completa confianza.
  
  
  "Agra é só a uns quilómetros de distancia," a nena explicou. - Só fóra da casa, seguir a estrada principal: vai leva-lo directo para a cidade. Que suporía para atender esta noite: eu vou tentar obter máis información. Para ti.
  
  
  "Para nós, quere dicir. Para a vida e salvación do seu pai, " o seu marido negou os informes que apareceu nos medios de comunicación.
  
  
  Cando el foi nomeado tempo para a reunión, el atopou algúns trapos no seu armario, amordaçado dela, e quedou listo para saír. El fixo seguro de que a última vez que os cordóns dos zapatos estaban firmemente amarrada para non espertar Shiva sospeitas.
  
  
  Nirad arma poñer no chan. Eu colocar-lo no peto de atrás, a continuación, agarrou unha curta túnica branca que estaba colgado en un armario e poñelas... un primitivo camisa que sería, polo menos, satisfacer as miñas necesidades inmediatas.
  
  
  Reeva virou. Bágoas comezaron a mollado ela con varas. Ela me pediu para vir de volta, para que ela sabe que todo ía ser o mellor; pero algo me deixou, quizais o medo nunca máis vela de novo. Ela, penso que de Reeva Singh, pero o primeiro que me veu á mente foi a sensación de MACHADO axente. Ela pode decepcionar Riva, pero eu non podía decepcionar o meu goberno e a confianza que puxo en min... non, cando millóns de vidas humanas estaban en perigo de absurdo devaneios, penal planificación por un tolo.
  
  
  
  
  8
  
  
  Proverbios son fáciles de usar, porque eles de forma sucinta expresar verdades universais: eles facilmente adaptarse a todo tipo de situacións. O que veu á miña mente cando Reeva Singh deixou só no laboratorio, coa súa colección de réptiles velenosos e o grotesco corpo de camareiro deitado na mesma, foi: "Cando chove, non ten que estar mollado."
  
  
  Eventos non pasar lentamente, eles literalmente veu bater para abaixo sobre min con eles o furón como chegou en Nova Delhi, dous días antes. Neste curto período de tempo, despois de que varias veces me pregunta se eu estaba seguindo unha isca que ía me levar a unha rúa sen saída, Shiva conseguiu seducir-me para o seu covil. Non foi unha viaxe fácil, e eu non puiden ver o misterioso Shiva... o último mestre do Haksha e a Cobra cerebro. Pero eu teño recibido máis que suficiente evidencia para me convencer de que este non é ficción. Home existía, aínda que nós non atopar cara a cara.
  
  
  Máis cedo ou máis tarde, que ía ocorrer, tamén, moito antes de que el sabía que tiña algo que dicir a el. Pero agora eu tiña que chegar á Agra, antes de que el ou o gorila ego descubriu a miña fuga, antes de que eles mirou para o móbil e atope baleira, excepto por cinco angry serpes.
  
  
  A porta se abriu en un corredor estreito con terra batida paredes. Fóra Shiva mansión, ela escoitou o baixo, crecendo aforra sons. A liña "Poo Poo ... ...caca" foi substituído por unha alarma que parecía ser reflectido no meu cada pensamento, en cada movemento. Eu na punta dos pés para abaixo o estreito paso, e, ao mesmo tempo, unha voz soou no aire, repetindo todo o extremo da o paso.
  
  
  "Nirad?" O que está facendo aquí?" Vostede sabe, el non quere esperar...
  
  
  Debe ser Ranjit ou Gurnek, probablemente, o primeiro, desde Gurnek rostro aínda estaba enfaixada. Ela colleu a impaciencia na voz de home, e agáchase en un nicho no corredor como shaggy se aproximou de min. Mirei cara arriba e viu Ranjit. Ego camisa estaba aberta no peito, e o garrote vil el usaba ao redor do seu pescozo deu un brillo metálico. O Indio bateu no laboratorio porta, e ela non esperar para o seu ego para reaccionar.
  
  
  Flexión en dous, el foi para outro corredor, en algún tipo de labirinto. El estaba na vila, eu motivada, e, xeralmente, unha vila ten unha porta ou máis. Ee penso un minuto máis tarde. El abriu a masiva, intrinsecamente embutidos porta de madeira e chiscou, intentando axustar a luz ofuscante do sol da mañá.
  
  
  O patio parecía ter sido completamente movido ao redor algún tipo de Mediterráneo configuración. Denso follaxe, arbustos floridos, exuberante plantas. Está claro que Shiva aforrou ningún gasto para reproducir unha réplica exacta de un canto do fértil campo no sur de Francia.
  
  
  Pechando a porta suavemente, el foi para abaixo o camiño de grava que sempre comezou na tarde do lado da fachada. O camiño se xunta a unha densa rede de zimbro árbores e arbustos, ordenadamente aparado e ben coidados. Xeral de alarma non tiña ido aínda, e ela certamente non ía esperar por el para saír. Unha rápida ollada por riba do meu ombreiro confirmou que Ranjit aínda non tiña tempo para avisar os outros.
  
  
  Pero eu sabía que era unha cuestión de minutos. Eu non podía atopar a nosa porta, que non tiña outra saída que unha cerca ao redor das árbores. El presionou a súa cabeza e pescozo na súa ombreiros e pisou para adiante, poñendo de lado a barreira todo o ramas coas súas propias dedos. El fixo máis ruído que o hotel, pero esta localidade en Rusia xa se converteu nun desastre desde o inicio, e mesmo agora, as cousas non están quedando mellor.
  
  
  Ramos, literalmente, arrincou a miña roupa, batidas do meu rostro e os ollos. Eu oín un lixeiro movemento detrás de min, a confusión de voces de crecemento máis clara. Ela continuou a empurrar a través das ramas e, finalmente, quedou libre, Ela estaba de pé no bordo da empoeirado camiño que levou ao longo da vila.
  
  
  Eu nin sequera teñen tempo para recuperar o alento. El foi, levantando nubes de po con cada paso. Sons débiles de abafado música eco por diante de min como eu seguín o son, esperando que foi vindo dun camión ou van no camiño para a Agra.
  
  
  Se eu lembre a súa localización xeográfica correctamente, Agra foi preto de tres horas de coche a partir de Nova Deli e tamén foi coñecido como o lugar onde o Taj Mahal é situado. Se visitar a cidade non era parte do meu plans, a continuación, Shiva foi.
  
  
  Ela, saíu na estrada principal. Era moi estreita, unha web pista con tráfico vai nos dous sentidos. A estación das monzóns ía comezar en poucos meses, de xeito que o leito estaba baleiro e desolado, un uniforme de extensión escura de po. Murcho árbores forrado os dous lados da estrada, e voitres empoleirada sobre a afección ramas, en silencio comedores de aterrorizante, bare-dirixido cadáveres.
  
  
  Reeva non teñen tempo para me dar instrucións detalladas. Eu mirei para abaixo da estrada, en ambos os sentidos, pero non había nada para me amosar o camiño exacto para Agra. El apertou os ollos contra o sol brillante, e un momento despois, el viu unha familia amontoados en torno a unha pequena fogueira no outro lado da estrada.
  
  
  Dous adultos e catro nenos mirou para min con indisfarçável curiosidade. El decidiu dar unha oportunidade e correu a través da rúa, parar abruptamente cando chegou o grupo. Un home delgado vestido só na zona da cintura levantou o seu rostro para ollar para min sen tentar erguer-se. Que debe ter dez anos máis novo do que eu estaba, pero a súa enrugada, afundido cara o fixo ollar moito máis.
  
  
  "Agra?" Eu preguntei, xa que foi establecido que ninguén ao seu redor falou galego. El apuntou para a rúa e preguntou de novo: "Agra?"
  
  
  Miña nai e meu pai trocados sorprendido miradas, e dous fillos de catro cada un comezou a tirar no meu pantalón. "Baksheesh, baksheesh!" a nena, completamente espida, repetiu, tirando a miña pantalón perna cunha man e apuntando na miña boca cos outros. Ego é fina, lamentando a voz continuou a suplicar.
  
  
  Na vila, que levou a miña chaqueta xunto coa miña carteira e o diñeiro que eu mantivo no meu peto interior, entón todo o que eu tiña comigo, foi un puñado de rupias que recibín do Reeva. Este é outro problema que pode engadir a outros. No entanto, el atopou unha moeda de cobre e puxo-o na palma da fame neno man estendida.
  
  
  "Agra," el dixo, mirando nerviosamente no hedge que agochar a vila. - Taj Mahal...
  
  
  "Ah, o Sahib, o Taj Mahal! o home dixo. El aínda estaba agochado para abaixo, pero el levantou a súa ósea man para me amosar o camiño, á esquerda da vila.
  
  
  El foi de novo, sentindo-se unha dor aguda nas súas coxas. Eu só podía esperar que un coche, o coche, ou de calquera outro vehículo ía pasar mimmo para me axudar a chegar á Agra. Pero en vez de un coche ou van, eu oín un ruído que inmediatamente me trouxo de volta para a mestura de acontecementos que tiveron lugar na miña primeira noite en Nova Delhi. Foi unha tose, e, a continuación, o ruxido dunha moto detrás de min.
  
  
  El mantivo a execución, volvendo cada vez. Desde o camiño que agora rodeado vila, unha motocicleta con dúas persoas a bordo, tirou para a estrada principal; ih cabezas foron envolto en turbans e eles estaban indo cara a min. Nirad arma, que gardaba no seu pantalóns de peto, agarrou a ela.
  
  
  Foi un Astra. 32, capaz de acertar calquera destino nun radio de varios metros. Astra fai pistolas que son idénticos para o Potro e Hotel Lindner pistolas (que o custo significativamente máis), e que ten usado o ih máis dunha vez no pasado. Pero cando parou a mirar e tirar o gatillo, el entendeu que a arma estaba baleiro. Ela empurrou a arma de volta para a súa pantalóns ' ancho e foi de novo, mesmo como un gawker voou centímetros de distancia de min, e unha peza de casca voou fóra dunha árbore a poucos pasos á miña esquerda.
  
  
  Quen disparou o tiro tiña un pouco de práctica e un ollo adestrado. Eu comezou a funcionar en ziguezagues, buscando un refuxio que me permita saír da banda, evitar as balas que foron chovendo como o cacahuete. Outro tiro, e esta vez gawker roçou meu ombreiro dereito. Cincuenta metros por diante dela, el viu unha barraca de madeira con unha columna de fume negro aumento da súa cheminea de ladrillos.
  
  
  Eu non tiña idea do que era, pero eu mantiven a execución, como eu nunca correr na miña vida. A bicicleta máis curta a distancia, pero a po subindo dende a estrada fixo difícil para o condutor para ver, e, polo tanto, dirixir o vehículo para a velocidade máxima. El aproveitou este e foi para o curro cheo de lixo, mentres que un dos dous homes ordenou que o seu compañeiro para parar e continuar a pé.
  
  
  Debe ser Ranjit e Gurnek, eu penso, aínda que eu tiña a certeza de Shiva tiña máis que dous gardacostas. Unha porta de madeira abertos ao lado do edificio; a porta estaba colgado só unha das súas bisagras enferrujar. El foi para dentro, e os repugnantes cheiro de sangue e excrementos de animais cuberto súas ventas.
  
  
  Eu estaba en un matadoiro, e eu me sentín como eu estaba de volta no século xix. Hindús non comer carne, os Musulmáns facer. O muxido de gando, o impaciente ruído de gando cascos, e o asustou miradas dos homes preparación de sacrificio de vacas claramente indicado que eu viñera a menos axeitado lugar para esconderse.
  
  
  Os homes comezou a berrar, elevando os seus puños. El foi un hóspede non convidado que non tiña nada que ver cos animais que precisaba para ser morto. "Sentímolo, persoas", eu murmurei, correndo entre dous grandes vacas para a bañeira chea de sangue que levou directamente ao exterior, escorrer.
  
  
  O cheiro era suficiente para transformar calquera estómago, estaba quería deixar de Shiva matón. O aire cheiraba a masacrado carne e medo. Scott se mexeu no pánico, os seus cascos batendo no chan de terra. Detrás de min, eu oín o seu intercambio de palabras nun idioma que eu non entendía. A continuación, o son de pasos achegando de min, e o ecoando ruído de animais.
  
  
  "Carter! Ranjit gritou. "Nós só queremos falar." Shiva quere facer un negocio!
  
  
  Foi unha boa cousa, el argumentou, que a miña vida foi inútil para el...
  
  
  Os animais, sobre todo no outro, ameazou fuxir xuntos. A ela tamén lle permitía. Para ser esmagado por un rabaño de medo vacas impulsado polo instinto de auto-preservación. Só, por suposto, o mesmo instinto sentía por ela. Entón eu continúe a execución, e outra gawker whizzed sobre a miña cabeza, saltando fóra os pasos seguinte ao baño.
  
  
  Boquiaberto trouxo ata un spray de sangue, esterco, e ouriños que mancha os meus pantalóns. Ela foi a un centro morto, xemendo na parte de atrás da gran sala, onde non podía ver as fiestras, que non podía ver as portas.
  
  
  Ela quería algo que me daría uns segundos de tempo precioso. El subiu a bordo da bañeira e agarrou o tridente tiña visto sobre a pila de alimentación. "Carter! A voz berrou de novo. "É todo, sahib!
  
  
  "Non exactamente! Eu respondeu en voz alta, sostendo o tridente como unha lanza.
  
  
  Ranjit despedido outro tiro, pero, ao mesmo tempo, os catro afiados dentes de pitchfork afundiu a uem no peito. O enferrujado ferramenta xogou o seu tan duro como podería. Agora estaba inmóbil, vendo o mozo Indio cambalear de volta, a súa boca entreaberta, os puños cerrados no eixe de madeira da arma.
  
  
  Gurnek, que estaba de pé detrás do seu compañeiro, ignorado me completamente, mirando na fascinación a catro escorre de sangue que pulverizado en torno a ferida. El intentou tirar o tridente libre, pero Ranjit continuou a berrar, un salvaxe berro de dor de crecemento máis feble por segundo.
  
  
  Foi Ranjit é agonizante berros, ego xemidos de rabia e agonía como Gurnek intentou tirar o tridente a través ego no peito, o envío de vacas, todos ducia deles, correndo locamente para o estreito paso para o drainpipe. Ih escoitou batendo, hoofbeats, berrando; Ela, saltou para fóra, e comezou a rastexaren para o sumidoiros.
  
  
  Gurnek gritou, axitando os brazos no aire. Ego foi bater na parte de atrás con cornos e, literalmente, lanzada ao aire, o desembarco xunto a un gran baño. Ranjit entrou en colapso en medio de un enlouquece rabaño de gando. Unha final xemido de dor escapou ego beizos como a súa mans abertas e pechadas en un grotesco parodia dun puño.
  
  
  A continuación, o fétido alento dos animais cepillado miñas meixelas e eu foi para o corredor, constantemente batendo a parede no extremo do matadoiro. Sucia e mal cheiro, con un inchazo da cara cuberto de sangue e suor, el non debe ter foi unha agradable persoa, ", dixo el, como el saíu para a estrada, deixando atrás esta escena de dor terrible.
  
  
  Eu non estaba seguro do que acontecera para os dous Indios. Gurnek probablemente aínda estar vivo, pero eu esperaba que o wil feridas eliminaría Ranjit para sempre. En circunstancias diferentes, eu sentín que eu tiña feito un traballo decente.
  
  
  As persoas no matadoiro tamén debe ter sido Shiva persoas. Ela non ten que esperar por eles para chegar á fronte para vingar os seus compañeiros. Eu comece a andar en dirección a rúa, querendo saber como eu podería convencer a alguén para me dar un paseo, así sucio.
  
  
  Mimmo pasou un vello Ford. El estaba no seu camiño para Agra, pero foi inútil para onda furiosamente para eles para deixar. Eu pego un reflexo da súa cobre-vermello cara, a continuación, o coche desapareceu nunha nube de po que subiu como pasou mimmo.
  
  
  El mantivo a pé, determinado a non parar.
  
  
  Eu precisaba dun baño limpo, Suecos, diñeiro e armas. Polo que eu sei, o goberno de estados unidos non ten o noso consulado, a nosa delegación en Agra. A cidade era moi preto de Nova Deli. Pero quizais el podería ter atopado o que eu precisaba no hotel.
  
  
  E de calquera xeito, el tiña que facelo. Xa era mediodía, e eu tiña unha cita con Rea de que noite. Había aínda unha morea de cousas que precisaba ser feito, entón ela colleu o ritmo. Reeva dixo que a Agra salón é só a poucos quilómetros de distancia da vila.
  
  
  A poucos quilómetros ou non, sempre foi unha dura camiñada. O sol do mediodía bater na miña cabeza sen piedade, e o ceo era un ofuscante, sen nubes extensión pontilhada con falsas reflexións. Foi uns dez minutos, un cuarto de hora, antes de un carro tirado para arriba de min. Foi unha ruínas carro tirado por un par de delgado bois cargando unha cartload de feno.
  
  
  El acenou para o condutor, un gris-barbudo campesiño que tirou as rendas e tirou a cesta para o medio-fío. "Vostede fala galego?" Eu preguntei o campesiño.
  
  
  "Auga limpa," el dixo. "Non Galego...
  
  
  El apuntou un dedo primeiro a el, a continuación, en si mesmo. "Agra?" "Eu preguntei a ela. "Agra?"
  
  
  "Agra?" - repetir o campesiño, acenando coa man de lado a lado, un xesto que significa "Si"na linguaxe universal.
  
  
  El balance a cabeza vigor e subiu ao carro no medio do sena. O home sorriu para min, me amosando os dentes e enxivas untada con paan. A continuación, el soltou as rendas e os bois retomou o seu ritmo lento, que foi aínda mellor que a longa ruta de sendeirismo.
  
  
  El cochilado, embalado pola rítmica balance e renxer do carro. Eu precisaba para durmir un pouco, aínda que fose só por unha hora. Pero os meus pensamentos foron interrompidos por un insistente hum, un zumbido que creceu máis alto, como o coche rolou para abaixo do sol estrada.
  
  
  Instintivamente alerta, el mirou cara atrás. Po estaba subindo a distancia, pequenas nubes de area fina obscurecer a fonte do ruído ela estaba escoitando. Eu non quero correr riscos innecesarios, a fin de non comprometer a nós coa miña vida, o noso éxito da misión, o seu apresurado mergullo no feno perfumado, acumulando unha morea na parte superior para facer-se invisible.
  
  
  Eu non podía descubrir o que estaba por vir. El mirou para a noite en madeira van, escoitando a constante ruxido de varios motores. E cando ela viu o que era, ela afundiu máis profundo no hay e prendeu a respiración.
  
  
  Estes eran caras novas, pero a partir dese momento, ih non podía esquecer o seu. Tres homes, todos Sikh Indios... un motorizados escuadrón enviado por Shiva para me atopar e caza-me para abaixo, matar a min, ou me traer de volta para a casa, agardando a última ordes do Gran Líder. Eles ruxiu pasado mimmo boi coches; as tres motos dirixido para a Agra.
  
  
  Se só Falcón podería me ver agora, eu penso.
  
  
  Estaba sucio, sen diñeiro, armado só cun descargado pistola, e meu coñecemento de taekwondo e karate. Non foi difícil de prever, se o meu xuízo de Shiva é certo, que o día seguinte vai ser estresante
  
  
  
  
  9
  
  
  Eu cheguei en Agra, unha hora máis tarde, e o van me caeu fóra, na periferia da cidade. Empoeirado rúas non pavimentadas, e sinuosas rúas, un labirinto de rúas estreitas que parecía ter sido creado especificamente para confundir o visitante casual. Despois de recibir unha información, el atopou-se en fronte da American Express.
  
  
  Non é que a miña situación foi particularmente divertido, pero iso me fixo rir. A súa voz é moi lonxe da imaxe de un simple turista Estadounidense, sen pasaporte e sen diñeiro, excepto para as poucas rupias Reeva me deu antes de que eu estaba amarrado.
  
  
  Eu penso sobre o aluguer dun coche e dirixir de volta a Nova Delhi, pero tería tomado polo menos seis horas, e eu non teño tempo suficiente. Eu precisaba para entrar en contacto con Falcón e estar preparado para atender Reeva máis tarde aquel día. Así Nick Carter, sucios, esfarrapados, risco, e ensanguentados, endereitarse os ombreiros, tomou unha respiración profunda, e camiñou a través da porta de un puro edificio que foi a única esperanza nunha cidade estraña e para min unha terrible inimigo.
  
  
  Agra, non é unha megacidade. Tres homes armados en motos pode varrer a cidade enteira nun palpebrar de ollos. O chan xa estaba aparecendo na miña cabeza cando el entrou o edificio branco e pediu para o director da oficina.
  
  
  Eu estiven en situacións difíciles antes, pero é bañada en ridículo. Sen moedas de un centavo, para mercar armas ou roupa, ou alugar un coche, eu non tería a opción de tratar con Shiva e Ego persoal do gorila equipo. O meu pasaporte, diñeiro, e os meus pertenzas foron seguro en un cuarto de hotel en Nova Delhi, pero o resto de min estaba en Agra, de tres horas de coche da capital.
  
  
  Así que entraron no edificio, unha uniformados garda de seguridade veu á miña porta. Ela, supostamente, era el que non podería culpar o pobre rapaz, especialmente cando viu o seu reflexo no espello xemendo... a imaxe de un sucio e esfarrapado home sen teito.
  
  
  "Eu quero ver o xerente," el anunciou a garda. "Non foi un accidente.
  
  
  "O director está na sesión, non pode ser perturbado, 'pucka hippie'... respondeu o home, xogando un insulto na miña cara.
  
  
  Ok, eu cheiraba como cabras, e el non quere ser modelo, pero eu non tiña a intención de alí de pé e discutindo coa garda... Non, cando todo, incluíndo a American Express ,podería ser arruinada se Shiva levara a cabo os seus plans.
  
  
  "Eu non me importa se está en sesión", el explotou con rabia. "Isto é unha emerxencia. "E ela comezou a perder o seu temperamento, cando outro Stahl me empurrou cara á parede, coa intención de lanzar-me para fóra da estrada. "Vostede non pode tratar un cabaleiro como o que!" Exclamei, range os dentes.
  
  
  A garda chegou no coldre do seu servizo de pistola. Erro número dous. Eu non me gusta "hooligans" e eu non me gusta de ser agredido. Así, con unha forma rápida onda de man e un tiro para o ril, ela enviou o longo home alastranse sobre o mármore pulido chan. Odín po klerkov mirou cara arriba, e saltou para os seus pés.
  
  
  "Non hai necesidade de se preocupar," Ego lle asegurou. "By the way, o meu xestor ten outro... E eu teño que falar con el sobre o negocio. "Inmediatamente". Eu non estou indo a sentir-se aquí e esperar para o seu compañeiro "- eu apuntou para o garda a imaxe - " para decidir se é socialmente apresentável ou non.
  
  
  Debe ser o meu ton de voz ou a présa con que a garda despedido ela, para o novo funcionario asentiu ás présas e correu para a liña de táboas. Eu estaba inmóbil no salón, un sorriso de xeso para os meus beizos, preparado para saír en torno de min de novo, se eu non actuar nun minuto.
  
  
  O funcionario foi un Hindú, pero o home que estendeu a man para min foi un Americano, un home alto, delgado, cara uns anos máis vello ca min. El parecía case incómoda na súa pinstriped traxe, inmaculada, mentres que os Suecos ' roupas estaban sucias e esfarrapadas.
  
  
  "O que podo axudar a co?", el preguntou de min, mirando-me para arriba e para abaixo.
  
  
  "É mellor non falar," Ego agarrado.
  
  
  "Perdoe-me?", el dixo, engurrando a examina en asombro.
  
  
  "Eu suxiro que vaia para o seu escritorio. Eu traballo para o goberno, o seu goberno. Especial Do Servizo Secreto.
  
  
  "O servizo secreto?" Clera respondeu cunha risada. "Veña, quere broma comigo para sempre! Que é iso, unha broma?
  
  
  "Non xogar. E se non quero que me no seu despacho, eu vou ter que erguer-se para min. Pero eu non quero te machucar...
  
  
  A garda veu para os seus sentidos e comezou a camiñar cara a nós. El continuou mirando para o funcionario ollos, coa esperanza de que el estaría de acordo. O ego da situación entendido ela: como tanto como el sabía, estaba fronte a un tolo, que estaba perturbada e cheiraba mal.
  
  
  El mirou para lonxe de min e mirou para o garda. El dubidou un momento, entón, finalmente, mirou cara atrás en min e balance a cabeza lentamente. — Eu non sei o que é, pero eu lle aseguro que eu non teño medo de ti", el dixo, en unha voz tensa.
  
  
  "Non sempre ten medo de ninguén. Despois de todo, ela aínda é un cliente, aínda que a miña carta de crédito aínda é en Nova Delhi.
  
  
  Ela seguiu a través dunha fileira de mesas e nun pequeno de madeira-con paneis de oficina, unha miniatura parede-muíño no subcontinente Indio. El mirou para o nome gravado sobre a mesa, sentou-se na materia de coiro, limpou a gorxa, e comezou a contar a súa historia desde o principio.
  
  
  Ela non mencionar Shiva nome, non especificar nós a esencia da súa misión, nós a súa relación co MACHADO. El se presentou a ela como un axente da CIA especial rama, nunha oficina que podería ter un significado moi específico para o director. Eu expliquei a miña situación para uem, apuntando que os meus documentos e diñeiro aínda estaban en Nova Delhi, e que a miña localidade en Rusia non permitir-me para volver ao capital, quizais por uns días.
  
  
  Cando rematei a miña historia, incluíndo por iso que eu me presentei como unha persoa sen teito, que o director quería saber o meu nome e comprobada a información utilizando o ordenador a carón da mesa. Eu xeralmente son moi bo en números, pero eu nunca se preocupou para lembrar o meu número da tarxeta. Entón, eu só deu o Sr Reynolds, o director, un nome completo con un enderezo en Washington que foi na tarxeta.
  
  
  Ás veces, nos aeroportos, eu mercar "detective" ou espía libros, emocionante lecturas que me axudar a relaxarse e limpar a miña cabeza. Pero eu nunca fun capaz de atopar unha situación que é, aínda que remotamente comparable ao que eu me atope. Quen sabe, os heroes dos libros sempre tivo sumas fabulosas á súa disposición en varias moedas, eles nunca foi para fóra dos nosos pasaportes, os nosos documentos de identidade, a nosa armas. Pero el non era o personaxe principal no misterio libro.
  
  
  Todo o que pasou para min foi moi moi "real". American Express foi real, así como a cidade de Agra. Todo o que pasou para min, persoalmente. El estaba asistir Reynolds preto como estudou os datos do ordenador. Se el non tiña axudou-me, eu tiven a ela ata o meu pescozo. Fácil e sinxela.
  
  
  "Todo ben, Mr Carter, que non é unha pantasma," Reynolds, finalmente, dixo, despois de ler a información. "E vostede é un ocupado cara, tamén, eu podería engadir. Vostede viaxou a piscina ao aire libre como ben? Un sorriso apareceu no seu rostro, a continuación, o director pediu desculpas para o xeito que eu foi tratado.
  
  
  "Polo menos vostede é alguén que pode escoitar," eu dixo. - Esta é unha calidade que moitas persoas non teñen dereito agora.
  
  
  "Eu teño medo que é todo", el concordou. El me ofreceu un cigarro e preguntou se me gustaría para limpar a súa casa, e el chamou Jean para enviar un condutor para me incorporarse.
  
  
  El apreciou a oferta, pero non quere dar a el calquera problema. A menos persoas ela arrastrou para iso, o mellor era para todo o mundo. Ego agradeceu-lle pola súa bondade, pero declinou a invitación. "O que eu ten que primeiro de todo é unha uns centos de dólares en India moeda, se é posible, e a súa oficina para chamar de meu xefe, en Washington.
  
  
  "Non hai problema", Reynolds me asegurou. El rapidamente levantouse da súa cadeira, todos feliz e animado sobre a oportunidade de participar, aínda que nunha forma reducida, nas actividades de tal segredo e subterráneos personaxe.
  
  
  Vinte minutos despois, con un inchados pantalón de peto dun maço de notas, que estaba sentado ao director mesa, esperando por Falcón para espertar Otto bóvedas. "Pero entende que é despois da medianoite?" o meu xefe murmurou.
  
  
  "Eu penso que nunca fun para a cama antes de tres."
  
  
  "Tres horas?" Xastre, eu non teño que levantarme ás seis, Número Tres!
  
  
  Eu estaba sempre # 3 cando Hawke estaba con rabia, ela foi Nick ou Carter, cando el foi un máis cordial humor. Por suposto, o Gran Líder non ía me perdoar para esquecer a diferenza de tempo entre Washington e India.
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Eu vou deixar ir de volta para a cama en un minuto, eu penso, con todo, que pode estar interesado en saber o que pasou."..
  
  
  — Eu sei exactamente o que pasou", el estourou. "Eu teño xa falado para o Indio servizo de seguridade. Eu estaba informada da súa chamada. Nick, non imos comezar coa mesma vella historia. Eu admite que eu estaba mal. Para comezar, Shiva nunca existiu.
  
  
  "Mal de novo. Shiva existe, eu espero, por un curto período de tempo...
  
  
  "O que está falando?" Falcón gritou. "Eu penso que estaba feito, que estaba indo a voar a casa."
  
  
  "Quizais a próxima semana, se todo vai ben," eu dixo. Eu dixen Falcón todos os detalles, desde o meu primeiro encontro con Mohan e Gurnek, para o asasinato de Anand, a miña enerxía en Vermello Forte, para o que pasou a continuación. Cando el dixo a Uem todo o que sabía sobre a Caixa, el foi, literalmente, atordoado.
  
  
  Desde a outra en ambas as extremidades da liña veu un forte g? n? rale a través de miles de quilómetros antes de que o reumatismo veu. Hawke voz é absurdamente suave e fina, pero eu non teño un tradutor para me dicir que estaba profundamente preocupado. "Agora, vostede sabe o que quero de ti, Nick...
  
  
  "Eu teño unha vaga idea," eu dixo. "Unha caixa, non é?"
  
  
  "Eu quero máis." Eu quero Shiva e Haji, se é necesario. E eu non quero ih fragmentada, é que, claro, Nick?
  
  
  — grande. A súa xa decidiu executar a situación segundo os seus criterios. Pero o que fago coa oferta de heroína? Eu debería continuar a loitar contra el?
  
  
  "Tratar con Shiva en primeiro lugar. Se non, eu vou contacto Indio servizo de seguridade. A caixa é moito máis importante, por suposto.
  
  
  "Por suposto, só por suposto", eu murmurei.
  
  
  "Vostede quere traballar só, ou prefire ter o seu pedir os Indios para intervir e axudar?"
  
  
  "Aínda non", dixo. "Se Shiva sospeita que o Indio servizo de seguridade vai interferir co ego plans, el vai executar en todo o país para refuxiarse en China, e, a continuación, nós nunca imos atopar ego de novo. Con todo, no momento, eu non creo que me ve como un perigo inmediato, entón eu pregunta-lle para non mencionar que cando chamar funcionarios en Nova Delhi. "Eu creo que Anand me fixo entender como, segundo ego, non eran "fugas" de información confidencial nos altos escalóns do ego Servizo. "Eu non quero que o noso outro para voar para lonxe antes de que eu teñen a oportunidade de clip a uem ás."..
  
  
  "E arrincar o ego penas," Falcón engadido.
  
  
  "Oh, nós imos levar a caixa de el, por suposto.
  
  
  A continuación atopamos unha cifra, un nome de código, para que el puidese estar seguro de que el estaba a falar con o real Nick Carter, e non unha voz electrónica, un brillante invención de un Albanian científico. "Isto é importante viaxe de negocios, Nick. O noso Moscova, o noso Washington non vai ver como China prepara para devorar o subcontinente sen ih intervención. Eles serán obrigados a tomar a iniciativa, a guerra ou non a guerra. Polo tanto...
  
  
  "Iso é o suficiente", eu interrompín, tentando rir, pero eu non podía. - Eu teño un contacto dentro da organización. E eu non aceptar a súa derrota.
  
  
  "Si, sabemos," Falcón suspirou. "É por iso que eu non podo perder lo abertamente agora... E eu non podo perder a Caixa.
  
  
  "E Shiva, tamén," eu engade. "Non imos esquecer o reumatismo da India para Alexandre, o Grande... ou debemos dicir que Hitler?"
  
  
  "Eu non creo idade Adolfo foi tan astuto, ou mesmo tan determinado, Nick. Boa sorte; a Súa ansioso para escoitar de volta de ti en breve.
  
  
  "Apresuraron-se, xefe. Eu prometer, moi pronto.
  
  
  Unha hora máis tarde, el camiñou seu ao redor do seu cuarto de hotel, mirando completamente diferente de cando el entrou na American Express oficinas. O seu manto, pantalóns e zapatillas de ballet foron xogados fóra, substituíndo ih con típico de roupa local: un branco, camisa de algodón, verán pantalóns, sandalias de coiro. Anónimo Suecos. El regado, raspar completamente, e, finalmente, esfregar a cara, as mans e os pés cunha capa de graxa de auga.
  
  
  Como resultado, eu tiña unha de cobre tez, e este maquillaxe permitiu-me para mesturar coa multitude. Shiva xente quería un Occidental, e se eles non eran intelixentes o suficiente para protexer a saída no American Express, eles querían a el, para que eles non eran intelixentes o suficiente para imaxinar que eu ía cambiar a miña roupa e aparencia.
  
  
  O funcionario detrás do mostrador no lobby do hotel foi tacto, aínda que de forma máis intelixente do que a súa Nova Delhi homólogo. En realidade, a ver-me con indisfarçável curiosidade (el parecía nada como o home que acabara de entrar), el non mencionar a nós a cambio da miña roupa, o traumático cambiar de cor, o rápido aumento da cor da miña pel.
  
  
  "Ela debería ter sido enviou un telegrama," Emu dixo ela.
  
  
  "Eu sinto moito, pero non temos o dereito de equipos, sahib", respondeu el. A continuación, baixo o balcón, el tirou un mapa topográfico da Agra cor ilustracións de marcos da cidade, incluíndo, por suposto, o Taj Mahal. "Vostede debería ir para a Gwalior Estrada oficina de telégrafos. Pode enviar un telegrama de alí", el concluíu, apuntando para un punto sobre o papel con un lapis vermello.
  
  
  Eu agradecín como eu dobrado o mapa e parou a moto taxi fóra do hotel. "Para o Gwalior Estrada Oficina de correos," dixo o condutor. O meu acento e discurso definitivamente non coincidir a cor da miña pel. O condutor mirou para min, observando-me con a mesma curiosidade como o hotel funcionario.
  
  
  Pero el non fixo nada para satisfacer o seu ego curiosidade. Eu non podía esperar a chegar á oficina de telégrafos para enviar un telegrama para o director de hotel en Nova Delhi e diga a Eles que eu non ía estar de volta por uns días. Finalmente, el decidiu chamar o Indio servizo de seguridade para informarlles los sobre o que acontecera para ih axente Ashok Anand.
  
  
  Finalmente, eu tiven que correr uns recados antes da reunión Reeva ás sete. Sen perder o tempo, o condutor de taxi indo na dirección da oficina de correos. Mentres tanto, el continuou mirando arredor con coidado ollos, especialmente cando viu alguén nunha motocicleta.
  
  
  Ata onde eu sabía, Shiva é a xente aínda me quería, entón eu precisaba para estar o máis desapercibido posible. Ben, o meu novo traballo de maquillaxe e maquillaxe me axudou moito, pero eu non quero tomar calquera riscos innecesarios.
  
  
  "É o Sahib un actor?" "Que é iso?", o condutor se aventurou como el tirou a Gwalior Estrada oficina de correos.
  
  
  "Algunhas persoas pensan que eu son un actor... eu dixo.
  
  
  "Entón, talvez, o sahib quere me dar un autógrafo.".. Dostal, o Indio, escribiu o nome con unha pluma e papel, sorrir para ela, sobre o anaco de papel que me foi dado. Eu realizadas fóra. "Moitas grazas, sahib! o condutor, exclamou con un sorriso feliz.
  
  
  Ela non ten que esperar para o ego de reacción, xa que el descifrado o garabato. Despois de todo, todo o mundo sabe que James Bond foi retirado por varios anos.
  
  
  A porta central de correos estaba baleiro, el entrou sen chamar moito a atención ou ver Shiva tres motorizados gorilas.
  
  
  Eu fío que, pagado por el con brillante novo notas de base, e, a continuación, eles instalado na sala ao lado para locais e chamadas de longa distancia. Houbo unha longa liña diante do contador, polo que foi outra vinte minutos antes foi a miña vez de entrar na cabina telefónica, mentres que o operador me entregou a liña a Nova Delhi.
  
  
  Aínda que o hotel número voou para fóra da miña cabeza, eu non esquezo o número de teléfono de Ashok é o que manda. El ergueu sobre un banquinho de madeira e pechou a porta de vidro detrás del. Cando o teléfono tocou, el colleu e inmediatamente atopou-se na liña de Hawke Indio compañeiro, un home chamado Puran Dass.
  
  
  O Indio Servizo Secreto non sabía o verdadeiro propósito da miña misión. Por suposto, era un multimillonario-envío de heroína, pero ninguén deu a entender no imitador de Haji voz.
  
  
  Ela nin sequera falar sobre iso agora, con Anand é o que manda. Pero el dixo a Eles que pasou para o ego axente. Como eu sospeitaba, eles non atoparon o corpo aínda. El deu Dass toda a información necesaria, incluíndo o enderezo dunha rúa café preto de Nehru Park en nova Deli.
  
  
  "Vostede dixo que non tiña tempo para atender Anand," Dass apuntou para min despois de que eu dei en todos os detalles de Ashok morte. "E aínda así falou ao meu asistente só onte, eu creo."..
  
  
  "Eu teño medo é moi longo de explicar," eu dixo. "Eu estaba baixo presión, se sabe o que quero dicir...
  
  
  "Non, eu non entendo, o Sr Carter," Dass, dixo secamente. "E eu non creo que é divertido que o meu axente está morto." Eu non entender o que está a suceder; un día se nos diga que nunca coñeceu Anand, o día seguinte de chegar e dicir-nos que el foi morto. Este pode ser o caso de que no seu país, pero aquí na India, nós o valor da vida humana máis que calquera outra cousa.
  
  
  "Escoita, Dass: eu non chamalo para falar de min. Cando ela dixo que eu estaba afogando, ela significaba que alguén tiña posto un arma para a parte de atrás da miña cabeza, de ordenación-me a dicir exactamente o que eu dixen. Pensa en min, o seu axente da morte ten profundamente perturbado min. E se é calquera consolo, eu digo a vostede, que Ashok o asasino xa non será capaz de xogar o papel de verdugo en nome da Cobra.
  
  
  "Podo preguntar onde está agora, o Sr Carter?"
  
  
  "El non pode dar ningunha información: aínda non, de calquera maneira.
  
  
  "Debo lembra-la de que a súa liberdade de acción en este país é considerado unha cortesía para o seu Goberno?"
  
  
  "Estou ben consciente de que Madame de Gandhi cooperación.
  
  
  "Entón, por favor me diga o que os seus motivos eran para vir para a India." Eu non podo darlle máis liberdade de movemento, se eu estou feliz en manter todos na escuridade...
  
  
  Algo que non son correctas.
  
  
  Eu lembrei as verteduras Falcón e Ashok Anand tiña me dixo sobre. Dass foi nada, pero cordial e cooperativa, a súa voz seca, case agresivo. Eu non recoñece-la ata dous Cobra sicarios, Ranjit e Gurnek, descubriu sobre o meu encontro con Anand no café no parque. Se parecía como unha coincidencia, a continuación, el foi case seguro agora...
  
  
  A non ser, el concluíu, Dass advertiu ih.
  
  
  Por suposto, uem, non sería difícil ou pouco comúns para preguntar o axente de onde está indo para me coñecer. En vez diso, el pode ter contactado Shiva, coa esperanza de matar dous paxaros cunha pedra.
  
  
  "Ben, o Sr Carter," Dass, dixo, impaciente. "Está determinado a tratar-me como se eu fose o seu xefe, o Sr Falcón, ou está insistindo en que a miña oficina trata-lo correctamente?"
  
  
  "Non, eu non estou sequera soñar, o Sr Dass. E xa que está tan insistente, eu vou deixar vostede sabe que eu estou chamando de Mumbai. Eu mencionar o hotel, eu quedei na uns anos, e engadiu , " Se quere, pode enviar-me unha través do seu pobo." É rexistrado como Kent, Clark Kent, sala 747.
  
  
  Se el fose unha Estadounidense, ía entender. Pero el naceu na India, polo que non atopa é estraño que eu estaba aloxado nun hotel baixo un nome falso. Quizais ego tiña subestimado ela, quizais el só estaba irritado coa axuda MACHADO tiña solicitado.
  
  
  Ao mesmo tempo, con todo, parecía posible que as miñas sospeitas de ego lealdade e lazos de Shiva organización foron ben fundada. E eu non podía arriscar, xa que Shiva é libre no salón e posúe a Caixa.
  
  
  "Eu non podo esperar para falar con algunhas das súas persoas, o Sr Dass," eu concluíu. "E ela, quero expresar a miña condolencias pola morte de Anand. Eu espero para ver o seu axente esta noite.
  
  
  "El vai estar aquí preto de dez, o Sr Carter," Puran Dass, dixo rapidamente. E teño a miña total confianza.
  
  
  "Eu espero que si, Sr Dass.
  
  
  Eu penso que é difícil para suprimir o sarcasmo que ameazou amosar na miña voz. Pero o secretario non parece notar. El baixou-se e levantouse, alcanzando para o vidro da porta da cabina telefónica.
  
  
  Fóra, alguén bloqueou o meu camiño. E que el non era un estraño.
  
  
  
  
  10
  
  
  Eu non sei se a dicir "ola" ou "adeus."
  
  
  A segunda expresión era infinitamente preferible, dado que o home diante de min, detrás do vidro deslizantes porta, era un dos tres Sikhs eu tiña visto carreira cara á Agra, perseguindo min.
  
  
  "Vostede cambiou completamente a súa aparencia, 'sahib' Carter , " o home dixo, empurrando a porta aberta a poucos centímetros para a tribo para entrar. El realizou un contundente pistola na man. O Indio intencións eran moi intuitiva.
  
  
  — Vostede sabe o que a xente di, " eu dixo cun riso forzado. "Cando está en Rime, ollar como os Romanos.
  
  
  El comentou. "E cando está na India, facer o que os Indios non, eh?"
  
  
  - Para estestvenno. Sempre pensa de si mesmo como un bo diaño, todas as cousas considerado. Pero non vai pedir-me para segui-lo, sahib?" Ou prefire final da nosa conversa sobre un máis explosiva nota? A arma foi apuntado directamente no meu peito.
  
  
  O Indio Sikh non era un idiota. E eu non era divertido en todo pola miña frívola e actitude frívola. A súa non xogar comedia para ningunha razón, o seu só tentando mercar tempo. El abriu a porta e fixo sinal para min para vir con el.
  
  
  "Dime, como vostede me atopar?"
  
  
  "Son sempre de xeito sarcástico, 'sahib' Carter?"
  
  
  "Só cando eles están tentando paso no meu pé, sahib mem," eu dixo, usando a palabra ego como se eu estaban dirixíndose a unha muller.
  
  
  En resposta á reumatismo do insulto, Sikh empurrou un .45 calibre pistola na miña volta e, finxindo para continuar a falar agradablemente comigo, me levou a través do adro da oficina de correos para as portas xiratorias levando a rúa. "Hotel empregados outro india," el riu, finalmente, respondendo a miña saca-rolhas. "E non hai moitos hoteis en Agra. Só amosar unha foto do" Sahib "Kolodezny , e, a continuación, o hotel secretario di," Si, este cara só fun á oficina de correos, preto de dez minutos..." "Sahib" Carter pensa que é moi intelixente, que está rindo Shiva! Pero agora" sahib " Carter entende que é estúpido, e non as Cobra persoas.
  
  
  Houbo unha suxestión de vaidade e o triunfo na India voz. Pero eu estaba máis preocupado sobre a miña pel que o meu ego, o meu orgullo. Detrás de portas de vidro, el viu dous ego compañeiros sentado en motocicletas, ih ollos fixos no día de correo electrónico.
  
  
  "Non quero ferir os inocentes, mulleres e nenos en todas as casas en torno de ti, non é?" Eu pregunteille ao meu compañeiro como el colleu unha arma na miña columna vertebral, de ordenación me para abrir a porta. "Creo que como moito sangue foi derramado en balde, sahib!
  
  
  "Vai ser o seu sangue, sahib, e non outra persoa.
  
  
  "A continuación, ten piedade sobre os indefensos mendigo," eu murmurei, chegando e presionando a palma da man aberta para o meu peito. Directamente diante de min, unha graxa e pesado muller marchou ata as escaleiras con agonizante lentitude. El presionou para abaixo na porta, abrindo un chisco para que el puidese escoitar o farfalhar de un longo seda sari sen chanzos de mármore. O sol brillaba momentaneamente sobre a xoia a muller estaba vestindo no seu nariz, como ela alcanzou o cumio da escaleira.
  
  
  Ela non mirar para arriba e comezou a abrir a porta.
  
  
  "Por favor," el dixo en voz alta, rexeitaron-se para o lado. El estaba seguro de unha Sikh non tirar o gatillo tan preto a unha muller. Ela sorriu e balance a cabeza un pouco, ambas as mans sostendo o paquete envolto nunha folla de papel escuro e amarre con unha corda forte.
  
  
  "Eu espero que non é fráxil," eu murmurei, tendo o paquete ao seu redor brazos.
  
  
  A muller boca abriu un pouco a bandeira de permiso para realizar. El non sabía se Shiva daba ordes aos seus homes para me traer de volta para a casa vivo ou morto, pero eu non ía dicir a min mesmo que. A súa bolsa foi xogado na India, o seu dedo na gatillo agarrado, e Gawker whizzed a través do aire.
  
  
  O tiro atraeu a atención de todos. A graxa muller gritou pechada, e o pistoleiro foi cara a ela en pánico. Persoas na oficina de correos comezou berrando e correndo en todas as direccións, como o Indio intentou fuxir. Ela non quería que el a escapar tan facilmente.
  
  
  El xogou o seu pé esquerdo, entregando un poderoso golpe para o home debaixo de cada tribo. El cambalear e tirou o gatillo de novo. A parte superior da porta de vidro roto. O son de tiros e vidro roto resolución de investigación científica problemas histérica berros dos presentes que penso que eles foron encerrados na oficina de correos.
  
  
  Grandes anacos de vidro estaban espallados no chan e en chanzos de mármore. El xogou-se con todo o seu peso, movendo as pernas moi rapidamente, un para adiante, á esquerda lixeiramente dobrados para preservar a contrapesos. El bateu o Indio no xeonllo con tres veces a forza do primeiro golpe.
  
  
  Ego inicios abruptamente afivelado como tentou agarrar-se para a porta batente, foi flagrante detrás. El non ollar cara atrás, como el intentou chegar a seus pés. El tirou as mans cara atrás, de xeito que os seus puños descansou sobre as súas costelas inferiores; a continuación, el entregou un vicioso revés que rompe varios dos seus ósos.
  
  
  O home non podía soster un grito asustado antes de correr para adiante. Agora tiña as súas mans sobre os seus ombreiros, presionando tan duro como el podía. Fóra, os outros dous pulou súas motocicletas. As armas, lanzar un sinistro santo luz do sol a medida que corría cara a cidade.
  
  
  Matar ih un de cada vez era máis cómodo para min que eliminar todos os tres xuntos. O primeiro Indio continuou a xemer, tentando liberar-se na miña subterfuxios. Os meus músculos tenso como ela se esforzou para traer a súa cabeza e ombreiros cara abaixo para o brillante fragmentos de vidro.
  
  
  El levantouse cun terrible xemido, que rematou en un estridente berrar como o primeiro fragmento de vidro resgou a través do seu ego e carne. El continuou a empurra-lo, observando o vidro furar ego pel antes de entrar ego pescozo de touro.
  
  
  Outro tiro de resolución de problemas de investigación un coro de histérica berros, e un gawker case risco miña cabeza. El mantivo a súa Indio para abaixo cunha man, e coa outra intentou roubar o rifle con el. Agora, el non tiña forza de esquerda como un fragmento de vidro perforado ego muscular no pescozo, lentamente ata o óso.
  
  
  Cando o vidro bater a uem é arteria carótida, era como se unha mangueira de xardín tiña corte-lo. Un fluxo de sangue chorros, e espirrou en toda a miña cara e en fronte da miña camisa. O home soltou un berro que se converteu nun confuso gorgolejo como ela foi lanzado para o chan por ego, alastranse en grandes anacos de vidro. Os dedos solta, e a contundente nariz pistola caeu ao chan. O Indio intentou levantar a cabeza, pero o sangue foi demasiado para unha profunda no pescozo ferida.
  
  
  A continuación, o ego é o corpo comezou a tremer convulsivamente, mans balance no aire como se está intentando cero alguén... a última danza de unha galiña sen cabeza que vai sangrar.
  
  
  Eu aínda tiña outros dous homes para neutralizar. Eles non teñen unha extrema preocupación para inocente espectadores de traxedias, e eles comezaron a disparar en min de novo.
  
  
  O gawker bater o home, que foi retorcéndose no chan en terrible agonía. Se o vidro dobres na arteria carótida non tiña xa matou o ego, o boquiaberto tiña feito o seu traballo. O home caeu con un convulsiva contracción dos nervios e músculos.
  
  
  El quedou detrás da figura sen vida, desgaste chan co seu pé ata que atopou o arma. Ela levantou a súa arma e volveu disparar contra os outros dous Sikhs. Alguén partiu a alarma. Eu non quero estar aquí cando a policía chegou, tamén, porque prender eles terían me impediu ir ao encontro con Reeva.
  
  
  Entón, en vez de tiro en que os dous homes armados, que ten como obxectivo a roda dianteira dunha motocicleta estacionado diante da oficina de correos. Boquiaberto ollos presos no nen como manteiga. O asubío de escapar do aire de mostraxe causou un dos dous homes para virar para ver o que estaba acontecendo.
  
  
  El tirou o gatillo de novo, e escoitou unha bala xenio a través do aire. O seu obxectivo era de cara a India está de volta, pero en vez de perforación Ego columna vertebral, Gawker bater Emu na parte de atrás da coxa. A ferida non foi moi grave, pero o home non podía andar. En realidade, el foi limpo como unha folla de papel como ela mirou arredor para outra saída.
  
  
  Eu non creo que eu ía ser perseguido por último dos tres Cobra sicarios. El inclinouse sobre o corpo do seu amigo, e cando tirou o gatillo para acabar con el, el entendeu que tiña despedido o último tiro. E ela aínda non teñen tempo para chegar a munición para o Astra que ela ten de Nirad antes dela, foi ego para o inferno.
  
  
  A súa man estaba preso no seu peto de atrás. El colleu o Astra, caeu no chan, e puxo un .45 calibre pistola no seu lugar, que foi mellor que o Astra, un moito máis lixeiro pistola. Xa para non falar que eu non quería levar dúas armas. Un era máis que suficiente, especialmente dende que eu era un pouco de orgullo para descubrir que o meu socos e patadas eran case un máis fiable forma de defensa que Wilhelmina é luger.
  
  
  El mirou para atrás e viu un dos Sikhs axudar o seu compañeiro ferido sobre unha motocicleta con pneumáticos intacta. Os meus sandalias rangeu alto como ela varreu o lobby e disparou por detrás de correos mostrador.
  
  
  Había pilas de bolsas cheos de correo electrónico. El escorregou entre as bolsas e correu coma un tolo baixo o nariz do sorprendido carteiros, que foron conxelados con medo. Correos e telégrafos traballadores parecía estar en un estado de hipnose. Eles abriron as súas bocas sen mover e só me seguiu cos seus ollos.
  
  
  O cuarto de volta aberto nun peirao de carga. A campá de alarma continuou a tocar, e os familiares lamento de sirenas de policía podía ser oído a distancia. Eu me preguntaba se os dous Indios que fora deixou vivo por ela tiña conseguiu escapar. Se eles conseguiron, eu estaba seguro de que ía seguir-me para abaixo mentres eu aínda estaba na India. Pero eu non quería perder de vista nam ih, nam Riva... nós ah. Falcón inmediatamente entendeu a importancia da miña misión, así que eu precisaba para comezar a Caixa antes de Shiva usado sl.
  
  
  O que me incomodou máis, e o que fixo a miña incómoda mente como eu pulei fóra do peirao de carga a carreira entre os dous vans, foi se Shiva ía estar aquí mentres eu tiña unha oportunidade para perturbar Ego plans. Se o ego xente volvera á vila, un con unha bala na perna, para informar de que o outro estaba morto, Shiva sería perfectamente capaz de maletas e desaparecer, se ela non tiña informar nen para o Indio policía. É posible que el xa tomou shaggy pasos para estar preparado para deixar o país.
  
  
  A non ser, claro, Reeva pode manter-lo xuntos. Había algo máis que podería convencer Shiva que eu non era unha ameaza inmediata para o ego plans, e foi con base na miña dúbida de que Puran Dass foi cómplice en Cobra plan. Se Dass había falado para Shiva despois da miña chamada de teléfono (o que significaba que as miñas sospeitas da policía lealdade foron baseados en feitos concretos, non só intuición), Shiva tería sabido que eu estaba mentindo cando eu dicía para estar en Bombai, e que eu sospeitaba Dass. A continuación, el tamén tería imaxinado que, convencido de que Dass estaba implicado na Cobra trama, el sería cauteloso en poñerse en contacto con calquera Indio departamento de policía... ou calquera servizo secreto rama.
  
  
  Era só unha hipótese, pero eu non podía risco Indio policía interferir coa miña misión, e eu non podía deixar de Shiva voar a China coa Caixa na súa posesión. Reeva era a única persoa de quen el podería obter información, explicar brevemente a súa misión, e revelar o seu tío é un absurdo e asustado plan. A rapaza prometeu para me axudar. Este non é un Samaritano xesto saca-rolhas, pero un sentido común saca-rolhas. Deixar o seu tío escapar antes de que eu podería ser máis intelixente que o seu con Shiva estaba seguro de morte para o ego, o pai.
  
  
  Ela nin sequera saber onde Shiva estaba suxeitando o seu pai cativo, como el só permitiu a ela para falar con el sobre o teléfono. Eu tiña que descubrir, pero se Shiva desapareceu de todo o país antes de que eu tivese a oportunidade de completar a misión, a continuación, tanto de nós tiña ningunha esperanza de liberando o prisioneiro. Afortunadamente, eu puiden chegar lonxe da oficina de correos antes de que o Indio policía bloqueou min.
  
  
  As sereas eran aínda choro cando el atopou-se na rúa de tendas sobre o outro lado da oficina de correos. El non parou para ollar cara atrás, pero mantivo a pé, escorregar nunha pequena tenda onde había unha gran mestura de elementos e produtos que parecían ocultar só como moitos pecados.
  
  
  Dous, un cara máis vello con baixou ombreiros, pero intelixente o suficiente para recoñecer un probable comprador, inmediatamente, adiantouse pronto como ela entrou na tenda. O home falaba inglés con forte acento Británico, e cando explicou a ela o que eu precisaba de egoísmo, el era intelixente o suficiente para non interromper a min ou me preguntar calquera curioso preguntas sobre o meu acento Americano.
  
  
  A pesar da incompatibilidade entre o meu acento e Indio roupa, que me presentei como se non houbese nada de raro niso. El foi capaz de proporcionar-me con munición para o .45 calibre canón que tiña prestado un Sikh, pero me ofreceu un gran anaco de búfalo ocultar. Coiro, como podo entender, cando eu compras o sandalias, non era fácil de atopar na India. Pero o búfalo látego estaba en bo estado, como estaba a chaqueta de algodón. A camisa eu estaba actualmente vestindo estaba cuberto de sangue, pero o propietario da tenda non parecía moi interesado ou. Rupias son sempre rupias, e que é a principal cousa.
  
  
  Eu cambiou de roupa na tenda. Cando o seu ensanguentados "chaqueta" foi entregado ao propietario, el rolou-se en un paquete e xogou en un balcón de madeira na parte de atrás da tenda. "Quere que calquera outra cousa, sahib?" — Que é iso? ", preguntou el, cun brillo nos seus ollos, como el tirou a poucos wad notas gardaba no seu peto.
  
  
  "Ten unha vasoira?"
  
  
  "Unha vasoira?" — Que é iso? ", preguntou el, non a comprensión.
  
  
  "É unha vasoira", explicou el, e fixo un xesto praza con ambas as mans.
  
  
  "Oh, si, eu entendo a súa! el respondeu, radiante. El mirou arredor para o seu ego estaba pedindo a el.
  
  
  El foi, probablemente, o mesmo vasoira, el usou para varrer a súa tenda, pero el non podía esperar para dar a min, certamente, a un prezo xusto. O prezo é, sen dúbida, moi alta para Agra prezos, pero, ao mesmo tempo que parecía ridiculamente baixo de min. O home intentou romper o vasoira nunha folla de papel escuro, pero explicou con un sorriso que eu ía leva-lo como é.
  
  
  El parecía un pouco confuso, tanto que el engurrou o cello e mirou para abaixo, case decepcionado e ofendido que eu estaba negando a el a oportunidade de realizar o habitual ritual, a continuación, mercar o elemento. El preguntou. "Iso é o suficiente, sahib?"
  
  
  - Si, eu creo que unha vasoira e un búfalo lazo son suficientes nestes outras circunstancias. Non ten calquera munición, non é?
  
  
  O home sacudiu a cabeza varias veces. El tirou outra brillante novo proxecto de lei e empurrou-o na súa palma. "Que nunca me viu, ok?"
  
  
  "Eu nunca vin a ninguén," os dous homes, dixo, sen un segundo de dúbida, deslizando o diñeiro en un minuto.
  
  
  Obter o seu outro proxecto de lei e repetir a operación. "Vostede me pode dicir onde podo atopar a munición?" O meu outro amigo me convidou para ir de caza no país...
  
  
  "Para ser honesto, sahib, eu non sei onde se pode atopar a munición que precisa. Nós son persoas pacíficas aquí en Agra. Só as autoridades propias armas.
  
  
  "Está seguro de que non me lembro de calquera tendas onde podes atopar o que eu teño?" Eu presionado ela, e eu dixen, eu entregado en diñeiro.
  
  
  El dixo. "Só un momento!El puxo un minuto proxecto de lei e camiñou para a parte de atrás da tenda. Eu asistir-lo scribble algo sobre un anaco de papel escuro. Cando el me entregou un anaco de papel, a súa, e mirou para o nome e o enderezo escrito sobre nen. "Esa é a mellor cousa que pode facer, sahib" o home pediu desculpas. "Se Basham non ten o que precisa, eu non creo que vai atopar munición aquí en Agra. Este é un modesto cidade... que vender as cousas só para os turistas. Vostede entende, non é?
  
  
  "Por suposto," ego asegurou ela.
  
  
  Entón, aquí el era, na rúa, armado con un cable de vasoira, unha pel látego, e un .45 calibre pistola que tería vir a cadra se só podería tirar. Pero neste punto, a súa certamente non podería reclamar. En calquera caso, aínda estaba vivo. Moi satisfactorio, tendo en conta todo o que eu estiven a través.
  
  
  
  
  11
  
  
  Foi unha incrible exhibición do primitivo e imparable forza física que os seus raros curandeiros tiña visto. O home movido con tal incrible velocidade e axilidade que eu non podía axudar, inclinando-se de volta na miña materia, a sentir os músculos da vida contrato convulsivamente. El pulou no aire e descendeu como un tigre, coa felino graza que sempre foi unha parte integrante do ego de mortal proezas.
  
  
  E, como un tigre, que tiña pata-como dedos armado con garras tan pechada como garras. Na próxima segunda, el usou a súa arma mortal para rabuñar a outra cara da persoa, deixando grandes feridas sanguentas que parecía ter sido tallada de carne.
  
  
  O sangue comezou a escorrer, vermello regatos welling en torno a cortes profundos no óso. O home mirou inexpressivo, as súas características irrecoñecíbel, o seu ego carne colgado en frangalhos como esfolados pel. Impresionante, el intentou retiro, pero foi atacado de novo.
  
  
  Non contento con virando o seu adversario cara a unha sanguenta masa, o Tigre descendeu sobre el. Eu a vin, dentes tan forte como sabres, forte e irregulares. Eu estaba bailando con noxo, pero eu non podía aproveitar os ollos fóra de escena, a súa brutalidade e a indiferenza para a vida humana.
  
  
  El continuou a ollar en fascinación. Figura con garras levantou a man para golpear con o bordo da súa palma: era o máis perfecto ma-nal-chi-ki zócolo que ela xa vira.
  
  
  Este é un aviso de que eu non podía só ignorar, sobre o que pode ocorrer cando certos "disciplinas"-particularmente karate e "kung fu" - son usados para causar danos en vez de unha causa xusta. Ela nunca tiña acreditado en tal castigo ou violencia, desde o inicio de violencia. El balance a cabeza tristemente, e mirou para o brillante disco do seu reloxo.
  
  
  Eu comprou-lle un Xaponés fixo asistir principios que mañá. Non era aínda cinco horas. Eu tiña dúas horas á esquerda, entón eu volvín a miña atención de volta para a película, un dólar de Hong Kong-estilo drama.
  
  
  O Norte de cinema con vistas ao Taj Estrada, só para me lembrar que eu aínda tiña que visitar o famoso Taj Mahal. Pero non se atreven a amosar a súa cara en tal popular e lugar lotado. Dela, por suposto, non estaba sentado nunha sala de cine só para divertirse mentres que deixar correr o día. Desde dela, eu tiña a certeza de que a Cobra a xente aínda estaban roldando a cidade, intentando atopar-me así que podería rematar me fóra, ela foi escollido polo cine para pasar desapercibido para o maior tempo posible.
  
  
  Eu tiña unha obsesión coa indo de volta para Shiva mansión para confronta-lo, pero el non sabía cantos gardacostas estaban no monstro servizo, e non sei se aínda estaba alí. A reunión con Reeva foi programada para sete horas nunha pequena cidade preto de vinte quilómetros da Agra.
  
  
  O lugar onde deberían atender era coñecido como Fatehpur Sikri, unha cidade abandonada ao redor de mármore e gres. Coa axuda dun guía que el comprou na mesma tenda onde comprou o reloxo, el foi capaz de capturar na súa mente un mapa topográfico do lugar. Había moitos salóns de palacio, algúns con gran escaleiras e balcóns con vistas a gran patio. O longo abandonado Stahl edificio complexo foi o perfecto agocho para nós dous, un lugar onde eles poderían falar tranquilamente sen ser descuberto por ben adestrado Cobra axentes.
  
  
  Non foi unha noite cando cheguei alí, e que tamén estaba no meu favor. A escuridade vai protexer-me de ollos curiosos de Shiva motorizados brigada. O meu único problema, con todo, foi que eu non podería obter o suficiente municións para a miña pistola.
  
  
  El seguiu o propietario da tenda de asesoramento e fun visitar un Indio chamado Basham. Tiña unha tenda de ferraxes seguinte ao anuncio, unha pequena tenda onde podes atopar todo, dende martelos de opio. Pero non era parte do ego gama de pistola cartuchos. Non era sobre o diñeiro, que foi de preto de accesibilidade.
  
  
  "Eu teño, polo menos, vinte e catro horas, sahib", dixo o lojista dixo cando Eu tomou o seu lado para explicar o que eu estaba a buscar.
  
  
  "Vinte e catro horas é moito tempo," eu dixo.
  
  
  El levantou as mans, palmas para arriba. Baleiro baleiro como foi o .45 calibre pistola que tiña unha vez pertencía á Cobra matemáticas estudante que ía sangrar ata a morte na oficina de correos. Basham lambeu os beizos avidamente, os seus ollos fixos sobre o diñeiro estaba acenando diante do Ego rostro.
  
  
  "Eu sería feliz para atender-lo, sahib.".. pero as miñas mans están vinculados. Os cartuchos que están pedindo-me sobre non son facilmente atopados na India. Eu teño, polo menos, un día para atopar ih...
  
  
  "É unha verdadeira vergoña... para nós dous. Sexa paciente!
  
  
  "Pero quizais eu pode amosar-lo para ti, outra cousa," o lojista dixo, e desapareceu na parte de atrás da tenda, só para saír un minuto máis tarde con un brillo estilete, que tiña nas súas mans como un precioso obxecto ou unha oferta para un espantalho. Se o reptiliano divindades, Nagy, estaban asistindo esta escena, o dela, seguro que non estaría satisfeito. O estilete agora estaba conectado ao meu antebrazo en unha luz moi vaíña, case o mesmo que o que eu tiña usado cando Shiva homes conseguiu desarmar min.
  
  
  Entón, eu tiña un coitelo, unha vasoira (se converteu en dous idénticos clubs sobre un pé de lonxitude cada un), e un búfalo látego. Todo o que debería substituír o arma. Eu non estaba completamente desarmado, todo ben, pero eu non era o seu camiñar arsenal ou.
  
  
  Con todo, se todo fora de acordo co plan, eu non podería mesmo ter necesarios para usar unha arma. Eu non tiña intención de mozo Cobra homes ata que eu estaba preparado para afrontar Shiva sobre un moito máis persoal a base que en ocasións anteriores.
  
  
  Por iso era importante que a reunión con Rea foi ben. El prometeu a nena a atopar e liberar o seu pai. Pola súa banda, ela mostrou que non é máis que disposto a tentar obter calquera información posible. Un pacto nado e feita de mutuo desesperación. Reeva precisaban de min, ela precisaba a ela como moito, se non máis.
  
  
  Entón eu sentei na miña cadeira e continuou a asistir a película, escoitando a sincronización voces, cores brillantes e fermoso como aluminio Nadal esperanza. O subtítulos, unha en inglés e outra en Bengalí, probablemente tiña moi pouco que ver co significado do galego diálogo. Pero o ritmo, a incrible habilidade do personaxe principal na arte de "kung fu" fascinado meu sentido.
  
  
  O filme rematou ás catro e media. O programa anunciou unha continuación da película, entón eu me levantei meu asento, e camiñou ata unha, en torno as saídas, mesturándose co falando e comentando multitude. Unha vez que el estaba na rúa, eu non tiña problemas para estar desapercibido ata un taxi atopou el, listo para me levar para a cidade abandonada de Fatehpur Sikri.
  
  
  O condutor, ben barbeado e sen un turbante, afortunadamente (naquel momento, ela foi visto en todas partes por Sikhs), me pediu para cincuenta rupias para unha media hora de paseo. No mercado negro, un dólar valía doce rupias. Era un prezo razoable, entón eu dei-Lles o diñeiro na fronte e colocar-lo no banco de atrás de un vello Citroen.
  
  
  Non un único motocicleta seguido de nós, e eles non tentar superar nós. Para ser máis preciso, a viaxe a Fatehpur Sikri foi sen problemas. Era o mesmo camiño que eu tomou despois de que eu escapou ao redor de Shiva mansión. El deitado no asento como pasamos a liña de sebes que separaba a casa da rúa. Non había ninguén á vista, e a mansión, coa súa cheo de terra paredes, parecía baleiro e abandonado.
  
  
  Eu non estaba feliz, claro, porque eu penso de Shiva, Haji, e mesmo Reeva indo para o Chinés fronteira. Ben, el concluíu, o tempo dirá.
  
  
  El mirou para o reloxo de novo e tentou para relaxarse. Aínda había moito tempo, pero o máis preto, el veu para a cidade abandonada a lamber-lo, o máis nerviosos e ansiosos, el tornouse. El aproveitou a oportunidade para rematar o que tiña comezou, mercar unha vasoira e un búfalo látego.
  
  
  Basham foi amable o suficiente para me prestar unha broca de man. El perforados dous buratos na vasoira de xestionar, unha en cada extremo do club. Agora, el amarrou o látego de un búfalo látego primeiro en un burato, a continuación, o outro, prendendo-o firmemente cunha corda ao lados. Así, entre as dúas varas que ten algo así como unha estirada de coiro jumper. Eu comproba a nós; os buratos na madeira de varas eran pequenos, non había perigo de pel descascada.
  
  
  Cando rematou a montaxe do dispositivo, el viu a distancia a canela minaretes da imposición Jami Masjid Mezquita. Pero o edificio enorme parecía pequeno en comparación cos xigantes da parede que subiu desde o lado sur da mezquita. As paredes foron construído en honor do vitorias de Agra, o Emperador Mogol, que fundou a lendaria cidade de Fatehpur Sikri. As paredes esquecido a paisaxe circundante e o grupo de miserables cabanas que formaron a vila, ao pé da cidade abandonada.
  
  
  "Fai o Sahib quere que o ego que esperar aquí?" O condutor de taxi suxeriu, abrandar para deixar na entrada para un deserta aparcamento xunto a un deserta e silenciosa cidade. "Eu vou che dar un bo prezo: trinta rupias para leva-lo de volta á Agra.
  
  
  "Eu sinto moito, pero eu teño outras obrigas", expliquei, encher a pel de búfalo paus na miña pantalóns de peto. Ela abriu a porta e saíu, ao redor do coche.
  
  
  "As guías xa non están aquí, sahib", o condutor de taxi respondeu. "Non quere herbas Daniñas para amosar-lo para ti?" O seu familiar con Fatehpur Sikri. Eu vou amosar-lle algo que ningunha outra turística xa viu antes...
  
  
  "Eu non dubido," eu estou de acordo, rindo. "Pero eu teño que cumprir o meu guía Indio en poucos minutos." Ter un seguro de viaxe, sahib!"
  
  
  "Como quere", dixo o condutor, decepcionado. El comezou a motor, virou a esquina, e marchou, deixando unha nube de po detrás del.
  
  
  O seu camiño a pé continuou.
  
  
  O último bus turístico xa deixou para a Agra. Comerciantes que tiña amosan os seus produtos no patio en torno a mezquita tamén volveu para a aldea, deixando o mármore e a pedra arenisca de edificios abandonados. El rapidamente atravesou o patio, comprobarase o mapa tiña rasgado fóra da guía, e atopou o edificio coñecido como a casa de Maruam.
  
  
  Foi alí que Reeva fixo unha cita para min en menos de unha hora. Eu non sinto nada, e eu non ver calquera movemento que pode espertar as miñas sospeitas. O edificio, coa súa dourada frescos e pintado de teitos, foi grande e solemne, un testamento a Agra riqueza e o poder político. El estaba sentado no primeiro paso dunha estreita escaleira de mármore que levou a unha terraza que corría arredor da casa.
  
  
  E de espera comezou. Eu só rezaba que Reeva Singh non me decepcionou.
  
  
  En sete anos, eu comece a estar nervioso. En dez minutos últimos seis, ela foi dobremente preocupado. Pero no cuarto últimos seis, el escoitou o son dun coche que impida o aparcamento. A continuación, o son débil de pasos eco a través de mármore-patio pavimentado que formaron o estándar de un gran taboleiro de xadrez.
  
  
  Ao parecer, Akbar estaba xogando xadrez, usando as súas concubinas e danzantes como vivir peóns. Dela, tamén, como el levantouse lentamente, sentín como se un peón inserida no xogo, pero só como determinada a xaque mate o seu adversario. Shiva estaba convencido de que el podería controlar todos os meus movementos, ditando a súa propia sucio regras.
  
  
  Pero se eu tivese a oportunidade de dicir ou facer algo, esta sería, sen dúbida, ser o último xogo que un xenio penal debe xogar.
  
  
  "Nick?" Nick, estás aí?
  
  
  Era unha voz familiar, pero con un toque de medo, de pánico. Non era moi escuro, con todo, e aínda que o ceo estaba quedando máis escuro, el podía ver Reeva a figura esvelta camiñando a través do patio. Ela estaba a usar un aberto-pescozo Occidental vestido. Ela era máis bonito do que se lembraba, pero este foi claramente o tempo para tales pensamentos.
  
  
  Cando Reeva me viu, ela foi, ela sandalias ruidoso sobre as tellas de mármore en un ritmo acelerado.
  
  
  "Eu suplico, me soster axustado!", el murmurou. "Iso é o que eu realmente quero agora, Nick.
  
  
  Ee colleu-a e realizada a súa preto. Ela estaba tremendo, un arrepío percorreu o seu corpo enteiro, ela agarrou a min, poñendo a súa cabeza no meu peito.
  
  
  "Non ten que ter medo," eu murmurou suavemente. "Eu prometer a vostede que todo vai funcionar para o mellor. Vai ver o seu pai de novo, e as cousas van cambiar para el tamén, non se preocupe.
  
  
  Ela levantou a cabeza e intentou sorrir. El foi levemente bicou nos beizos por ee: ela recuou e empurrou o seu cabelo cara atrás dos seus ollos. "Eu confío en ti, Nick," ela dixo suavemente. "O meu tío me ensinou a non confiar en ninguén... eu non podo pensar con meu cerebro máis, porque é moito na miña cabeza. Pero eu creo que, Nick. Eu non teño ningunha elección. Se non me axudar, se non pode gardar o meu pai, entón ninguén no mundo pode. E non teño ninguén a quen recorrer, Nick! Temos alguén para ir.
  
  
  Nos ollos negros, con ih triste e asustada expresión, non foi tamén un determinado ollar. "Nós fixemos un paso adiante," el dixo suavemente. El a levou para a construción e ela sentou-se sobre os pasos, tentando calmar.
  
  
  Non foi fácil, como ela estaba no medio da tensión e medo a que a fixo tremer da cabeza aos pés. "Eu non creo que eu podería facer-lo para a reunión", explicou el, despois de un momento. "Eu tiña que facer-se unha escusa para dicir ao meu tío que eu estaba indo a Agra para facer a compra. El intentou enviar-me con un dos seus homes, pero eu finalmente conseguiu convencelo de que non era necesario.
  
  
  Ela brevemente dixo hey sobre os acontecementos do día, dicindo noé todo o que pasou con eles coñécense como deixou nah.
  
  
  "Cantos homes que deixaron?" Eu preguntei, rematando a miña historia.
  
  
  "Cinco persoas, non máis. Ranjit está no hospital, pero eu non creo que vai sobrevivir. Ego pulmóns son destruídos por hemorraxia interna.
  
  
  "E o outro coa bala na perna?"
  
  
  "Eles levaron Ego de volta para a casa. El non pode andar, así que non debe ser un perigo para nós. A rapaza comezou a explicar o que acontecera cando ela foi atopado grazas e amordaçado. Que pode soar convincente para tanto de nós no momento, pero Shiva, foi un personaxe sospeitoso. A pesar Reeva bágoas e súplicas, unha vez máis, negouse o seu permiso para ver o seu pai. Nin el revelar onde el estaba seguro do seu irmán en catividade.
  
  
  "Eu falei con meu pai no teléfono. El era moi débil, el só podería murmurar algunhas palabras, Nick, " Rea, engadiu en voz distante. "Se non pode liberar-lo, onde queira que é, eu non creo que vai vivir por moito tempo."..
  
  
  "O egoísmo," ee asegurou ela, aínda que el non tiña idea de onde atopar Reeva pai. Primeiro de todo, el foi Shiva que tiña para neutralizar a ela. Aínda que eu tiña conseguiu evitar as trampas conxunto polo monstro, eu estaba ben consciente de que non sería fácil de chegar a el. "Vostede sabe algo sobre Haji invención, que diabólico dispositivo seu tío chamadas a Caixa?"
  
  
  "Eu intentou entrar no laboratorio, pero o meu tío seguridade non me deixar en. Pero eu sentín algo... Ela pechou os ollos e engurrou o cello, tentando lembrar. "Quizais iso non importa... engadiu, despois dun momento.
  
  
  "Todo é importante. O que é de preto de?
  
  
  — ben... eu oín Shiva falar con alguén no teléfono e dicindo algo sobre Mumbai. Eu pensei que era estraño, no momento, porque el non ten Dell en Mumbai... ou polo menos nada que eu sabía.
  
  
  "Unha campá tocou na miña cabeza, e que era case un son agradable. "Está seguro?" Eu insistín. "Vostede escoitou calquera outra cousa, descubrir que el estaba falando para?"
  
  
  Reeva balance a cabeza. "Eu oín só dicir Mumbai." Algunhas palabras sobre o hotel, votar e que é iso. Pero, cando mudou-se lonxe do teléfono, o meu tío non parecía satisfeito.
  
  
  Non é falar por teléfono, antes ou despois de que o ego persoas viñeron de volta máis Agra?
  
  
  - Antes. Que tranquilizouse-a. Dous deles chegou en aproximadamente unha hora, quizais menos, " Rheeva respondeu. "El foi sobre o teléfono antes de que eles chegaron.
  
  
  Así Puran Dass foi a Cobra é cómplice!
  
  
  Todo comezou a limpar, para facer sentido. Agora podo entender como a Cobra a xente sabía que eu estaba indo a estar na rúa café da mañá Ashok e que eu coñecín. Non foi unha coincidencia. Dass configurar todo, ao parecer, baixo Shiva ordes. Como era de esperar, o Indio Servizo secreto atopáronse fronte a unha parede como eles intentou descubrir quen estaba detrás da Cobra. Non admirar que eles eran tan ineficiente e ineficaz cando disturbios e revoltas estalou en toda a India nos últimos seis meses.
  
  
  Segundo o que eu sabía sobre a India Servizo Secreto organización, Dass era a máxima autoridade.
  
  
  A información saíu o ego do consello de ministros. Hawke falou sobre" fugas " dentro IISA, contra-espionaxe, pero tiña nunca sospeitou nada tan grave. Afortunadamente, se decidiu a actuar só. Unha decisión que, no actual estado de cousas, xa se fixo unha razón válida.
  
  
  - Vostede xestionar para saber máis?
  
  
  Reeva sacudiu a cabeza de novo. "Eu sinto moito, Nick. Eu tente o meu mellor, pero teño a impresión de que o meu tío non confía en min... agora é menos que nunca. El e Haji falou para a maior parte do día, pero os gardas non deixar o laboratorio. Eu non teño tempo para aprender algo máis.
  
  
  "Eu entendo. Vostede fixo todo o que podía, e iso é todo o que importa", o seu pai dixo. Entón, eu non tiña opción, pero para volver á vila. Unha vez alí, eu vou asumir o liderado en acción.
  
  
  Pero foi un gran risco. Case insuperables.
  
  
  Se eu non tivese intentou obter o Cadro antes de ser utilizado de novo, ninguén podería ter dixo que Shiva tería feito con tres ases na manga... mesmo se fose deixado de fóra, un cuarto na reserva. El non debe ter parado agora, despois de chegar tan lonxe.
  
  
  "Eu teño que ir de volta para a casa con vostede," Remaches, explicou ela. "Eu lle dixen que estaba indo a facer coa Caixa. Se imos esperar, todo vai segundo o noso ego plans, se queremos ou non. Eu non teño outra opción, Reeva.
  
  
  "Eu, tamén", ela murmurou. Ela colleu a miña man e presione meus dedos dela. "Eu deixei o coche do lado de fóra, é só a poucos pasos de distancia.
  
  
  Saímos á rúa, deixando atrás o frescoed cuartos da casa de Marouam. O ceo estaba vermello vermello, o sol, unha laranxa pálido parche no afastado horizonte.
  
  
  Reeva foi aínda seguro miña man, e el escoitou o son dos nosos pasos como as súas sandalias batían a través de azulexos patio. A continuación, houbo unha súbita crack nos nosos oídos, un ruxido que tería converteu a maioría da xente sangue frío. Pero moitos anos de formación e experiencia me fixo resilientes, transformando os meus nervios de fío de aceiro. Aínda así, eu estaría mentindo se eu dixo que eu non estaba con medo.
  
  
  O son de edificios abandonados eco como un trono. Reeva non podía axudar, pero grito para fóra, e me abrazou, agarrando o meu brazo en terror. Un segundo máis tarde, eu estaba cego por a moto é headlight, que xa foi apuntada polo meu rostro.
  
  
  Había tres Sikhs, cada andar en moto como unha unidade de cabalería. Eles comezaron a circular min; ih sarcástico risa me perforou como tantos facadas. Shiva foi un reto novo. Pero se ela fora xogado o ego xogo, Nick Carter logo sería un home morto. Algo que eu definitivamente non deixala facer.
  
  
  
  
  12
  
  
  Dous homes ela sabía case inmediatamente. Un deles foi Gurnek, o seu rostro enfaixada e cicatrices, pero aínda está vivo e ben. O outro era o home de correos, o mesmo que tiña conseguiu levar o compañeiro ferido fóra. O terceiro, barbudo e cun turbante envolto en torno da súa cabeza, como os outros, era descoñecida para min. Pero eu sabía que estaba a pensar, aínda que nunca coñeceu.
  
  
  "Vostede espertou o meu tío sospeitas, Reeva," un dos tres explicou. "É por iso que el ordenou-nos a seguir, eu sei que nos levará abertamente a 'Sahib' Carter ...
  
  
  Reeva e eu quedei inmóbil, conxelados. "Non diga unha palabra para nós", el murmurou para súa moza. "Facer exactamente o que eu digo a vostede, e vai estar ben."
  
  
  "Eles están indo para matalo nós, Nick!"
  
  
  - non. O seu tío é un megalomaníaco: se alguén ten que morrer, eu estou seguro que vai querer matalo persoalmente.
  
  
  Eu blindado os meus ollos o brillo dos faros e mirou arredor. Cada Cobra axente estaba armado con unha .45 calibre pistola, que naquel momento estaba destinado a min, unha no peito, un na cabeza, e un terceiro na volta. "Entón o que vai facer, tire a nós tanto?" Eu gritou sobre o ruxido das motocicletas.
  
  
  "Tire a vostede, 'Sahib' Carter ?" Odín riu de todo o que os homes. Era alguén que eu non sabía, un home alto, gordo mozo que, obviamente, lle gustaba de ver-me nesta posición. "Moi fácil. Non, Shiva nos deu especial persoal instrucións. Isto todo é moi claro. Non vai ser capaz de resistir a nós, porque se tentar facelo, que vai matar a rapaza, entón, cando nós traemos-lle de volta á vila, Shiva vai coidar de ti, persoalmente,.
  
  
  "Como vostede tratados Nirad," Gurnek engadido.
  
  
  A imaxe pasou pola miña mente. Vin Nirad caendo headfirst en un pozo de serpes, vin réptiles repetidamente a ataca-lo, e eu oín ego berros e entendido a alegría de Shiva me vendo sufrir a mesma morte agonía.
  
  
  "Claro que eu non podo resistir," eu dixo. - Tres contra un non é un deporte, señores. Pero non machucar a rapaza, ela non ten nada que ver con iso.
  
  
  "Ela axudou a escapar.
  
  
  "Eu mataría se ela non tiña." O ego pai é un prisioneiro do seu mestre. Ela non lle importa sobre calquera outra cousa. Eu non me importa se eu vivir ou morrer. El virou-se para Reeva e mirou no seu rostro. "Non é certo, prostituta?"
  
  
  El levantou a man e bateu seu duro en todo o rostro. El murmurou el. "Veña, executar para eles... Facer como eu che digo! -
  
  
  Por un momento, a nena cambaleando, atordoado e aterrorizados. Ela non sabía que eu estaba facendo, pero, finalmente, ela foi, gritando na parte superior dos seus pulmóns. "El intentou me matar!"
  
  
  Os homes non entenden o que estaba acontecendo.
  
  
  Gurnek quedou fóra da bicicleta, e Reeva foi para el. Este foi o momento en que ela fora esperando. Os outros dous Sikhs evitar os seus ollos, as plantas dos seus ih zapatos de correr sobre o chan de mármore como eles deixaron montar en torno a min.
  
  
  Reeva literalmente se xogou na Gurnek pés, chorando como unha histérica muller. Ela xogou a súa parte perfectamente, dando unha aparencia de veracidade que parecía para desarmar Gurnek — polo menos o suficiente para me dar tempo para deseñar a miña estilete en torno a vaíña e lanzar unha lámina fina puñal.
  
  
  Por un segundo, todo o que eu oín foi Reeva continua, corazón-rasgando xemer. A continuación, Gurnek cambaleando cara atrás, suxeitando o seu rostro convulsivamente. O estilete mergullou na uem do ollo esquerdo, corte a cebola en metade. Unha sanguenta, masa xelatinosa pingaba na uem rostro, el soltou un corazón-rasgando chorar e intentou tirar para fóra do seu puñal.
  
  
  Eu non ir alí e ver o que estaba acontecendo.
  
  
  Eles foron obrigados a levar-me vivo... pero non necesariamente ileso. Por suposto, eles van tentar salvar a súa propia pel en primeiro lugar, e se eu non actuar rapidamente, todo vai ser considerado perdido. El foi, e os outros saltaron súas bicicletas. Este foi o segundo erro cometido por Shiva gorilas, como conseguiu subir por un minuto para incorporarse dous clubs feita en torno a vasoira.
  
  
  Foi creado por unha arma que a primeira vista parecía inofensivo. Pero sobre Della Rúa, os dous clubs, acompañado por unha peza de duro e forte látego de todo o búfalo ocultar, foron moi perigoso, case grave ameaza.
  
  
  Foi un "nunchaku", o que fixo, un festival oriental de dispositivo que vin por primeira vez, durante unha violenta demostración dada polo meu mestre de karate en MACHADO sede en Washington.
  
  
  Unha arma típico de artes marciais tiña unha innegable versatilidade, e en este caso, el pretendía experimento con el.
  
  
  Sostendo o pau nunha man, o outro fluxo comezou a torcer ata que gañou a suficiente forza e velocidade. O meu boquiaberto ollos estaban presos no lousas de mármore aos meus pés, pero eu mantiven a execución, esquecendo-se de dicir a ninguén, pero o Sikh eu tiña escollido como o meu obxectivo e que o meu obxectivo sería.
  
  
  Gurnek non tiña foi desarmado, pero el non estaba en mellor forma, calquera. Eu oín Reeva berro de horror como outro gawker whizzed a través do aire e roçou meu ombreiro esquerdo. Eu me sentín un terrible sensación de queimação que me deixou un lume vermello despois. Pero boquiaberto non bater miña man. Rani fixo un doloroso cara a min, pero que non me impediu continuar a torcer o nunchaku.
  
  
  "Eu vou matar vostede, Carter!" o home berrou.
  
  
  "Contra Shiva ordes?" Eu respondeu cun sorriso. Pero o .45 calibre pistola foi apuntado no meu peito. Asumir riscos é unha cousa, pero ser estúpido é moi outra. Dela estirado ata o bastón perdeu velocidade e, finalmente, colgado no meu pulso.
  
  
  "Para abaixo con que cousas! A India ordenou.
  
  
  "Nas súas ordes, Señor", eu murmurei, liberando o nunchaku a través dos meus dedos.
  
  
  Sikh aínda estaba co obxectivo de min, pero así como ela deixar de ir a súa pauzinhos, el se inclinou para incorporarse ih. Foi o seu terceiro erro nos últimos minutos.
  
  
  Mentres el estaba inclinado sobre, o seu adversario pulou para el. El pechou os dedos en torno ao pulso da man que agora tiña a arma con toda a forza que conseguiu reunir. El tirou o gatillo e case me bateu na perna. Pero esta vez, eu estaba determinado a pasar o resto dos meus días movendo-se como un aleijado, de xeito que o resto do meu corpo ía permanecer intactos e intacto.
  
  
  A Cobra axente recuou, tentando liberar-se. A miña man atopou o destino quería: estirado para fóra, que se converteu nunha fouce, en torno os ósos e os músculos. O duro lado da palma da man caeu sobre o home pescozo; ao mesmo tempo, a súa síncrona xogou o seu pé dereito.
  
  
  O resultado cha-cha-gi non romper o emu shin, pero a dor dos golpes me deu uns segundos extras, o que eu precisaba desesperadamente. Ela estaba agarrado pola man que xa estaba sostendo a arma de dúas mans. Sikh Indio contorcida freneticamente, intentando mover fóra, mesmo cando el estaba seguro de que a súa arma non era máis apuntou para el.
  
  
  Hai un movemento brusco detrás de min. O terceiro asasino, un forte mozo Indio quen ela nunca vira antes, foi para a axuda do seu compañeiro. Aínda que xa era difícil loitar con un: non sería difícil tratar con dous homes armados con pistolas.
  
  
  Tan pronto como me puiden erguer a arma de todo o primeiro home dedos, causando ego caer no seu mármore trenzas, corre para incorporarse o "nunchaku"que caeu aos seus pés. En total, el me levou cinco segundos para obter o necesario velocidade e forza para iso.
  
  
  A terceira persoa de forma imprudente partiu para o ataque. Ela saltou cara atrás e pousou un retroceso sen ego cómplice. Cando atacou, a súa vara foi xa de cara a outro ego do cranio.
  
  
  "Nunchaku" xa alcanzou unha forza varias veces maior que a necesaria para romper ósos humanos.
  
  
  O que pasou a continuación, ela nunca vira na súa vida.
  
  
  O Indio cranio, literalmente estoupou. Unha marmelada-como masa aínda pulsada onde o turbante fora enrolado. Anacos de óso, fragmentos de cabelo e coiro cabeludo preso a eles, salpicado na miña cara, e o meu cerebro, branco-acinzentado en estrañas espirais, espalladas a través do aire como lava en torno a un volcán en erupción. Pero se o Nunchucks fixo un bo traballo, eu aínda tiña dous adversarios esquerda. Gurnek estaba vivo, aínda que con só un ollo. E aínda vivo era un mozo Indio que chegara demasiado tarde para salvar a vida do seu compañeiro.
  
  
  O muscular Sikh fixo unha pausa, un ollar de noxo e descrença no seu rostro. O mortal porras lanzado de novo, e el se afastou nerviosamente, apuntar a arma na miña cara.
  
  
  "Me matar e Shiva pode alimentar-lo para a serpes." Eu teño que dar en algunha información importante, e se el non oín-lo en torno a miña boca, pode esquecer que existe.".. el murmurou para ela cos dentes cerrados.
  
  
  El estaba blefar ela. El mirou para o irrecoñecíbel figura do seu cómplice. El usou unha fracción de segundo para liberar o nunchucks, que voou a través do aire como un bumerangue nun único fluxo. O seu ego nunca tiña usado deste xeito antes, e non sabía como ía traballar.
  
  
  Afortunadamente, o primitivo armas non me decepcionar. Un ou ambos os porras (eu non podo dicir con certeza, o Nunchucks estaban voando a unha velocidade incrible) estrelouse contra o Indio pistola automática. A forza do golpe bateu a arma para fóra da Torre do ego. O arma caeu hai uns pé detrás del. O gran Sikh cobra min como un oso con rabia, o seu rostro contorcida con rabia.
  
  
  Karate ou non, esta vez non foi para min.
  
  
  Antes do seu ego podería impedir-la, antes de que puidese entender o que acontecera, o home que foi parte de Shiva equipo e o "comité de admisións" descendeu en min como unha tonelada de ladrillos. A miña respiración pego na miña gorxa como eu caeu cara atrás, bater miña cabeza sobre as lousas de mármore que rodean o gran taboleiro de xadrez do patio.
  
  
  Algo quente e viscosas pingaba no meu rostro, momentaneamente ofuscante min. Bágoas escorria meu rostro mentres ela intentou abrir os seus ollos de novo. Así que eu podería ve-la de novo, eu mirei cara arriba e viu Gurnek de pé a carón de min. O ferido ollo, que pouco se deixou de que, continuou a expulsar xelatinosa e sanguenta importa como unha billa deixada en aberto.
  
  
  A continuación, o Indio perna dobrada só como ela estaba tentando chegar ata. Eu cerrados meus dentes como o aceiro pés do meu ego arranque bater a parte de atrás da miña cabeza. El foi o único dos tres homes que non usar sandalias. E agora estaba usando a súa motocicleta botas para perforar me no peito.
  
  
  Eu non podía ver ela por mor da dor que foi indefinición a miña visión. Eu nin sabía onde estaba ou que Gurnek tiña feito para ela, pero ela non pode axudar-me, iso é certo. Eu sentín como se a miña caixa torácica foi rachaduras, como os meus ósos foron rompendo todos dunha vez, cando Gurnek me bateu de novo.
  
  
  Ela tremeu violentamente, como un cabalo salvaxe tentando tirar o seu cabaleiro. "Shiva non importa agora, Carter," Gurnek dixo, deixando claro que o ego é entendida, a pesar das ataduras que ocultar a parte inferior do ego.. "eu vou matar vostede, entón vai ser completado dunha vez por todas!"
  
  
  Desde o ton do seu ego, a voz, eu sabía que quería dicir iso. O outro Indio, o único que tiña me atacou e bateu-me para o chan un momento atrás, estaba tentando incorporarse miñas pernas. El agáchase diante de min, e ela continuou a chutar como un home desesperado, especialmente cando Gurneka é nachah sacudiu de novo, o desembarco un golpe esmagador para o meu peito.
  
  
  Foi neste momento que o seu Yi estendeu a man con ambas as mans e agarrou o home nocello, con forza flexión ego perna. El tratou de non perder o equilibrio. A continuación, outro Sikh dirixiu o seu poderoso puño na miña vida. Foi unha dor insoportable. Eu non podía respirar, pero se eu, deu-se sobre ela agora, os dous se me engadir á súa gloriosa trofeo lista.
  
  
  Todo o último bocado de forza que eu deixara, eu agarrou Gurnek de nocello e mantivo torsión, eu quero escoitar a crise do óso rompe en breve. Pola contra, o home caeu para adiante, de perder o seu equilibrio. E el liberou a súa pernas no truco do outro Indio. Volvendo, el saltou para os seus pés.
  
  
  Eu esperaba Gurnek gran amigo para atacar-me de novo, pero en vez diso, el foi na dirección oposta. O seu ego non podía deixar de ir moi lonxe, tamén, porque el estaba correndo tras a caída arma. El foi detrás del, como el se inclinou para incorporarse a arma. Ela, fixo un gran salto no aire e tensa da perna para entregar un "voando" golpe.
  
  
  A forza do golpe, o impacto do meu pé bater o Indio traseira, enviou ego caer no chan. El rolou un par de veces no chan de mármore, e o arma caeu hai uns metros fóra, fóra do alcance.
  
  
  Aínda así, el mirou nerviosamente sobre o seu ombreiro antes de executar para incorporarse a arma. Gurnek non era un para desistir facilmente. El levantouse e achegouse a min. Aínda que mancia, cargando todo o seu peso sobre unha perna, aínda podía andar. Pero o máis sorprendente de todo foi o sinistro brillo metálico que me chamou a atención... metal pingas unha sustancia gelatinosa sobre a India está dividido en dous ollos.
  
  
  Detrás Gurnek é un embaçado figura na tarde-sombras da tarde. Reeva Singh é finalmente de volta no escenario. Non moito tempo antes, ela tiña xogado súa parte perfectamente, e con ela berros de terror e voo, ela me permitiu pasar de defensivas para as accións ofensivas.
  
  
  El podía ve-la agora como ela subiu en sela de unha motocicleta estacionada no curro. Gurnek non podía correr; el aínda estaba mancando cando finalmente apoiada, dobrou. Pero eu mal calculado en meus cálculos, asumindo que tiña me atacou antes de usar o estilete na súa man.
  
  
  O Indio tirou a súa man fóra, a continuación, estendeu a man e tirou o coitelo. A lámina murmurou a través do aire. E esta vez Gurnek case perdido.
  
  
  A navalla afiada lámina afundiuse na miña músculo da coxa. Os meus xeonllos minado, e eu me sentía débil. Ela quería berrar, pero eu sufocado o berro que parecía escapar meus beizos. Dor tiro a través de min, torcido os meus nervios. El mergullou en min como un hot agulla, máis profundo e máis profundo, ata que o meu corpo enteiro foi insensible, agora no límite da resistencia física.
  
  
  Iso non debería acontecer.
  
  
  "El pechou os puños cerrados os dentes ata que cerrados, e tratou de bloquear a dor insoportable. A continuación, el baixou a súa man, pechou os ollos por un momento, e, finalmente tirou o coitelo en torno a súa cadeira. Eu non teño tempo para deter o fluxo de sangue. Pero, por sorte, o estilete fallou os vasos sanguíneos dos músculos da coxa.
  
  
  En calquera caso, aínda estaba sangrando como un abatidos porco.
  
  
  O tecido da miña pantalóns agarrou-se á miña perna, onde unha gran mancha escura foi estendendo, mollado con sangue eu xa perdido. Gurnek é gargalladas eco a través do aire. A India comezou a achegarse de min, e ela estaba tentando rastexaren para un torno de edificios que rodean o patio. Eu puiden torsión En o nocello, e el non podía andar sen un coxo. Pero aínda podía mover. El pisou para adiante como a terceira Cobra axente tamén comezou a moverse detrás de min.
  
  
  Eu mirei arredor e viu a arma que o home tiña atopado. Ela ficou co puñal, como o Nunchucks estaban fóra do alcance. "Reeva," dicían. "Onde vai?"
  
  
  Quizais foi a telepatía. Pero fose o que fose, ela "oído" de min.
  
  
  O ruído da moto visco riscados o poder da bendición, embotamento a miña dor física e tormento. El veu para fóra a través da escuridade, trazando Gurnek a figura á luz da gran faro, silueta contra as sombras do sol adiante. O Indio virou a cabeza e levantou as mans, como se para deixar o coche. Ego de outra persoa, a muscular mozos Sikh, por outra banda, parecía que non quere cambiar o seu programa. El mantivo a benvida para min. El alcanzou o seu puñal, tentando ignorar a dor latejante que deixou Nachah completamente insensible.
  
  
  Gurnek intentou ocultar un dos deserta salóns de mármore do palacio. Agora que el xa non era unha ameaza inmediata e perigo, grazas a Reeve, eu era capaz de concentrar a miña atención sobre o seu cómplice. A arma latiu e respirou lume, pero o súbita escuridade, que parecía chover do ceo como o último do solpor luces se apagaron o impediu tomar coidado obxectivo, e o gawker voou a poucos metros de distancia de min.
  
  
  El realizou a súa respiración e quedou no mesmo camiño como calquera tribo, que se estende a súa perna ferida de volta. El podía ver o turbante branco do asaltante e mesmo o cano da arma. El perdeu a conta das balas que tiña usado para arriba, para que el non podería dicir se a arma estaba baleiro ou se aínda tiña algunhas roldas esquerda.
  
  
  Cando escoitou preme o gatillo, el preparou-se para o tiro. Pola contra, o Indio xurou suavemente. El xogou a arma para fóra, e caeu con un baque sobre o chan de mármore. Finalmente, parece que non todo foi conspirar contra min.
  
  
  Quizais Reeva tiña apoiado Gurnek en un " canto." Se non exactamente no "recuncho", a continuación, o Indio foi para fóra do camiño. Eu pode desarmar-lo co meu ego máis tarde, xa que eu bateu a fóra do meu compañeiro ego. El sabía que Gurnek foi desarmado, polo que Reeva sería capaz de xestionar a situación no seu propio país.
  
  
  Agora todo o que eu tiña que facer era tratar con un Indio estraño, Shiva persoal axente. El tenso e realizou a súa respiración. O ser humano foi só unha forma masiva a aparecer en torno á escuridade. Nubes obscurecer a lúa, obscurecer o rostro brillo, e o patio de Fatehpur Sikri estaba na sombra. El chiscou os ollos e tentou peer na escuridade. O meu adversario non quere correr ningún risco, porque eu non podía escoitar os seus movementos. Eu non tiña seguro se el tivese me visto cando el tirou o coitelo en torno a súa cadeira, ou se el tivese sabido que eu estaba armado.
  
  
  Stahl do estilete, é un precioso arma, agora que o Nunchucks ter perdido. E eu non podería contar o meu profundo coñecemento de karate con unha perna que saíu da asemblea desde unha ferida que bled case todo o tempo, e que eu non teño tempo para curar. A súa subministración de sangue estaba a me facendo máis feble e máis débil, e se a súa perna non fora enfaixada, eu ía en breve estar en apuros.
  
  
  Ela, gritou. "Veña, que bastardo! O que estás esperando? - Hai blasfemias, epítetos e insultos que na India inmediatamente afectar a unha persoa orgullo. Quizais o "bastardo" non era un torno a eles, pero xa que o meu coñecemento de costumes e costumes do subcontinente deixou moito que desexar. "Vostede está con medo?" É verdade? Eu comezou a berrar, intentando atopar unha forma masiva na sombra do meu ego.
  
  
  O headlight da moto Reeva tiña saltou sobre non estaba apuntando na miña dirección. El estaba quedando máis e máis escuro polo segundo, e el continuou a ollar para ela, coa esperanza de atopar a alguén de carne e sangue. A continuación, unha enorme peso caeu sobre min. Eu foi xogado sobre a miña volta, meu feridos nachalah debaixo de min.
  
  
  A dor foi esmagadora, e estraño fosforescente luces bailou diante dos meus ollos. A súa cabeza balance e tentou afastar os puntos do mundo. Coa súa perna afección no medio, estaba literalmente preso ao chan, polo que a maior parte da graxa mozos Sikh. Pero eu literalmente me sentín ascensor fóra da terra como o seu puño bateu na miña mandíbula. Inclinou a cabeza para o lado, a respiración difícil. "Vostede imundo bastardo! Eu sibila, finalmente, lembrar a palabra correcta.
  
  
  A Uem non parecen como a elección de epíteto, polo que fixo unha segunda vez. Ela sentiu a man quente, fétido alento no seu rostro. El era un animal, un bull en forma humana. E el respondeu, sen unha palabra... só cos seus puños. Emu, a continuación, conseguiu obter as súas mans sobre as miñas coxas e a falta da miña perna ferida.
  
  
  A miña cabeza aínda estaba sangrando, e doeu máis que nunca. O estilete lámina raspado contra as tellas de mármore. Pero eu aínda non sei se Sikh Indio tiña notado que eu estaba armado. "Eu vou darlle de volta para Shiva, Carter!" El engasgado, fixando-me para o chan. "Pero non todos en unha peza!
  
  
  "Como é terrible! Eu murmurou nun ton de burla, os meus beizos curling en un doloroso careta como el plantou xeonllos nas miñas coxas. As miñas mans e os dedos comezaron a ir insensible, a pingaba en torno a ferida, e o Indio realizada miñas mans. Máis uns segundos e eu non vou ser capaz de soster a espada máis. E se isto acontecer, é todo para min.
  
  
  El comezou a mover a súa man para adiante, tentando traer o forte, aínda sanguento lámina máis preto da India cálculos. El murmurou el. "Cal é o seu nome?" Despois de todo, nós non... introduciu a nós mesmos aínda!
  
  
  "Casca," el dixo, sorrindo. - Vitorioso Latindo.
  
  
  "Latido, perdedor," ego corrixido ela, e de súpeto cambiou o seu coitelo man para comprobar o meu adversario cálculos. Levou toda a forza que eu tiña para a esquerda, dereita, ata o límite.
  
  
  Pero funcionou. Grazas a Deus que traballou.
  
  
  A lámina afiada resgou o mozo Sikh camisa de algodón como manteiga. El non impedir-la. O puñal afundiu máis profundo como el levantou os xeonllos, intentando tirar para fóra. É demasiado tarde para cambiar de táctica. Agora el non podía deixar de me máis. O estilete, mergullado entre o seu ego dúas costelas, cortar a través de carne e masa muscular como un carniceiro rasgando un becerro.
  
  
  O mozo Indio rolou para o seu lado e caeu pesadamente sobre a súa volta como o coitelo liberado del. Coa forza de desesperación, eu rastexaren sobre el para rematar o traballo, non parar en nós, só por un segundo, para sentir que a dor excruciante no meu sangrado perna. O estilete foi enterrado ata o puño en Laia lado. O home engasgado, tentando respirar. El virou a pomo da coitelo sen tirando-o para fora.
  
  
  Un fluxo de espesor, quente sangue mana abaixo ego lado como o puñal foi conducido para ela, a lámina de adherencia para ego no peito. "Porco! O Indio engasgado. "Pero tamén... está indo a morrer... está indo a morrer, Carr...
  
  
  Aqueles eran ego últimas palabras.
  
  
  O seu hotel, para que eles non chegar a ser profecías.
  
  
  
  
  13
  
  
  As miñas mans estaban liso e pegajoso con Laia sangue. Ela continuou a atacar profusamente como a súa emu franxas de abrir o seu peito, non parar ata que estaba absolutamente seguro de que el foi morto. Un borbulhante son veu desde o ego na súa gorxa; el non falaba, pero soltou o seu peito para arriba e para abaixo convulsivamente. Finalmente, o golpe parou, o seu emu puxo a súa man sobre a dobrar dólar. O conxunto de músculos causou un convulsiva batear cardíaco, seguido por un involuntario tremor nervioso, un tremor que sacudiu o ego da cabeza aos pés.
  
  
  El mexeu unha vez máis, a continuación, conxelar.
  
  
  Ela esvarou cara atrás, o meu ferido inicios estirado para fóra diante de min. Con rápidos movementos, el tirou a camisa, corte-lo aberto con un puñal, e comezou a vestir a ferida con improvisada ataduras. Levou dúas tiras de cordón para borrar o sangue que foi contratado todo o tempo que flúe cara a abaixo a profunda ferida.
  
  
  Despois dun tempo, el intentou volver nos seus pés, os seus ollos a buscar Reeva. A rapaza tiña feito un gran traballo, e agora eu tiña que axuda-la a levar para abaixo Gurnek. Máis tarde... ben, eu vou eliminar Gurneka en primeiro lugar, e entón eu vou asumir o seguinte movemento.
  
  
  El escoitou, e case inmediatamente escoitou un leve hum... o zumbido de un motor de motocicleta tocando na distancia. O patio estaba bañado en luz como as nubes que ocultou a lúa desapareceu. Pareceume que as forzas da natureza estaban no meu lado, como se prometera para me protexer. Estaba escuro, a primeira, e a falta de paz protexidos, permitindo-me a derrota e matar a Laia.
  
  
  Pero agora que os mozos Sikh estaba morto, sorprendido pola miña forza ou astucia, a lúa estaba volvendo, inundando o patio da cidade abandonada co seu brillo pálido. Ela mirou para a figura de Laia, que estaba deitado de costas, a súa camisa branca manchada con secas sangue. Ego beizos enrolado en un sorriso que mostrou Ego adecuada dentes brancos, e o seu enxivas foron mancha vermella de paan goma. O cadáver estaba inmóbil no lousas de mármore, agochado nunha posición de terrible agonía.
  
  
  El non sentía remorso e non obxecto para o mozo Indio morte, en parte porque era un saca-rolhas de supervivencia. É tanto Latido ou ela. El mirou para lonxe do conxelado, ensanguentados corpo e intentou chegar a seus pés de novo. Eu tiven que facer varios intentos antes de que puidese estar en pé.
  
  
  Ela foi arrastrado pola súa perna ferida, que aínda estaba batendo e aínda entorpecido da perda de sangue. Eu comecei a través do curro, parando por un momento de incorporarse meu Nunchucks onde caera, e ao mesmo tempo incorporarse Laia pistola.
  
  
  Polo que eu sei, Gurnek foi desarmado. Eu tiña un primitivo Oriental arma e un precioso alemán estilete con unha navalla afiada lámina que salvou a miña vida. E encima diso, Reeva tiña unha motocicleta. Sen dúbida, a nena e Gurnek sabía que a topografía do Fatehpur Sikri moito mellor do que eu fixen, que era tanto unha vantaxe e unha desvantaxe. Porque se houbese un xeito de saír, en torno a este labirinto de baleiro e edificios abandonados, Gurnek probablemente debería ter coñecido, a non ser que Reeva foi capaz de bloquear ego fuxir e manter ego preso ata que eu teño que pechar.
  
  
  El fixo unha pausa por un momento para escoitar, e de novo, el escoitou os débiles hum de un motor de motocicleta. Veu detrás dunha especial público hall, o diván-eu-khas. Remember me de ver unha ilustración do palacio na guía eu comprara, un negro-e-branco fotografía de un imponente edificio con unha enorme columna central, a partir do cal catro idénticos corredores ramificouse-se para ó lado da terraza superior en forma de cadrados.
  
  
  Non houbo necesidade de chegar a rapaza rescate rapidamente. Eu tiña que pasar un paso de cada vez, arrastrando a miña perna detrás de min como un voluminoso peza de equipaxe. A dor foi diminuído agora que a súa ferida foi enfaixada e o sangramento parou. Pero eu estaba con dor. Para empeorar a situación, iso me fixo máis vulnerables que nunca, severamente abrandar meus movementos, a miña capacidade de moverse á velocidade normal.
  
  
  O uso de karate despexa agora estaba fóra de cuestión, e cada movemento da man e puño converteuse en problemático e difícil, xa que esixe unha enorme cantidade de esforzo para manter unha axeitada centro de gravidade e o equilibrio. . . . Agora, máis que nunca, eu tiña que basearse case exclusivamente sobre a nunchucks e o estilete.
  
  
  O máis preto que chegou ao Adro, o máis alto do coche de motor cantarolava nos seus oídos. O que fora un distante e indistinta hum converteuse en maçante rumble, un ruxido abafado. El agarrou-se a un torno de soportes externos, que foi cuberto con visco de forma destacada e se asemellaba a presa de un elefante xigante. El parou para descansar e recoller os seus pensamentos. Un poderoso feixe de luz perforou o lugar diante de min. A continuación, o son da execución de pasos.
  
  
  "Ruxir! "Eu gritou. "Onde está?"
  
  
  Ela non me respondeu, pero un momento despois Gurnek saíu ao redor do edificio e correu a través do patio. O seu ego comezou a asombrar a ela, aínda que el sabía que eu non podía chegar a el. El estaba correndo en case un ritmo normal, entón eu sabía que o seu nocello non estaba a ferir máis. Foi entón que Reva entrou en escena. Ela creceu mimmo en min e fixo sinal para min para estar parado. Ego rostro era tenso, o lóbulo da orella enrugada, era unha cara de absoluta determinación, unha máscara de frío e calculista determinación.
  
  
  Eu non podía negar que eu foi moi orgulloso dela. Ela fixo o seu traballo perfectamente, mantendo Gurnek na bahía como un preso animal ata que conseguiu librarse de Lai. E agora que Lai estaba morto, só había unha Cobra axente de esquerda a corrixir. Foi o nunchaku é porras que ergueu sobre a súa cabeza, agarrou un firmemente, e xogou fóra o outro.
  
  
  Un movemento circular da man conxunto vara en movemento... Que, que eu esperaba, sería decisiva destruír Gurnek plans... e ego propia vida. Reeva foi apuntando para a India a partir de ambas as extremidades do curro. Un feixe de luz do faro iluminado o fantasmagórico arcadas e columnas do palacio real, marco como unha pintura expresionista.
  
  
  Pero non había nada pintoresca sobre o camiño Gurnek comezou a moverse, repetindo a súa shaggy se move. El me viu, e agora non había ningunha maneira que podería evitar unha colisión como Reeva perseguido tras el na súa motocicleta como un motorizados pastor tentando incorporarse unha falta de Scott. Agora, o Indio era un animal por medo, medo e desesperación.
  
  
  Tentou obter en torno de min, pero de novo Rea mostrou a súa habilidade, cortando ego camiño. Ela case bateu-lle. A rapaza estaba facendo o mellor para evitar unha colisión directa, e el non podía culpa-la. Ela tamén non quere ser xogado fóra da bicicleta.
  
  
  Con todo, mesmo sen tocalo, hey conseguiu manter o ego fóra do camiño, impedindo que escapen. O Nunchaku xiraban arredor da miña cabeza, e cando Reva mudouse para a fronte de novo, forzando Gurnek para vir cara a min, ela foi liberada por ese instrumento da morte, e viu como é cortada a través do aire.
  
  
  O"asasino" varas foron moi útil novo. El aínda estaba observando a escena, dando un paso adiante, cando Gurnek berrou e abaixo para os lados, como os clubs bater a uem no peito. O golpe foi como un puño batendo o centro, e tomou o seu alento. El cambaleando, borracho como o inferno, incapaz de manter o equilibrio.
  
  
  El mancia adiante, movendo tan rápido como podía, sostendo o estilete na lonxitude do brazo. Non había tempo que perder, porque despois de Gurnek de eliminación, eu aínda tiña a cara Shiva, o home cuxo infernal trampas ela tiña escapado, pero que non tiña me mostrou o seu rostro en volver.
  
  
  Gurnek estaba nos seus pés de novo antes de que ela chegou a el. El colleu un nunchaku ,pero, ao parecer, nunca tiña visto ou usar a arma antes. El non sabe como tratar con isto, entón, el só xogou en min. Os clubs caeu, e el se inclinou para incorporarse nu, así como Gurnek saltou cara a min.
  
  
  Eu atopei-me deitado na miña volta, a loita para a miña vida, coa India entre os meus puños. El non era máis capaz de razón: un xelatinosa e sanguenta substancia foi escorrido o ego de o rasgado ollo, non foi só o rostro de un tolo, pero o rostro de monstros.
  
  
  El me deu un zócolo na curva do cóbado, e os meus dedos involuntariamente solta a súa adherencia. O puñal esvarou ao redor do meu brazo. Estendín a cegas, pero o Indio bateu-me de novo na gorxa coa palma da súa man. El non sabía moito sobre o karate, pero debe ter aprendido algo do noso reunións anteriores. E agora el estaba a usar o seu talento e intelixencia para rematar-me fora.
  
  
  Reeva bicicleta deixou con un estridente xemido, iluminando os nosos corpos entrelazados con un feixe de luz. Eu oín-la a saír do coche, pero eu sabía que ela non podería me axudar. E xa Gurnek foi xutando miña perna ferida, a rápida e fácil vitoria ela fora esperando por non estaba á vista. O home estaba en pánico, e este deulle unha vinganza de forza e determinación. El estaba loitando pola súa vida.
  
  
  Dela, tamén.
  
  
  El estaba no seu palmas e intentou xoga-lo fóra. Eu rolou no meu lado, pero el caeu enriba de min de novo. Mentres tanto, con todo, eu puiden coller a clubs, un en cada man, con unha peza de o látego de todo o búfalo ocultar no medio. Agora non había outra forma de usar unha arma, un método que ela non tiña experimentado aínda. Se só eu podería amarre un cordón de coiro en torno Gurnek pescozo, dous clubs ía me axudar a utilizar o meu ego, o meu corpo.
  
  
  El puxo o seu xeonllo no meu lado e me deu un zócolo no ril, facendo-o xemido, que mágoa. As tellas de mármore parecía bailar diante dos seus ollos, e distante piares dobrou e triplicou. El intentou concentrarse a súa visión, pero todo parecía borrada, ten máis preto, e, a continuación, desapareceu.
  
  
  Gurnek, agora en un frenesí, cuspiu palabras en un Indio dialecto eu non podía entender. Pero se eu non podía escoitar o que el foi resmungando, non foi difícil para min para incorporarse o significado da súa divagar frases, era, para dicir o mínimo, non é optimista, non agradable.
  
  
  El sentiu unha agonía cãibra na súa perna, que foi dobrado baixo o peso do seu ego. El virou a cabeza, así como o Indio chegou para o estilete, movendo a súa alenka á dereita para aumentar o puñal. Neste momento, ela comezou a subir para o nivel de cada tribo.
  
  
  Pero el non ía desistir tan fácil.
  
  
  El cobra para adiante con cego puñal folgas, usando o coitelo para facada. Eu me mudei como lonxe dela, como eu podería, tentando manter a miña distancia. De súpeto Reeva apareceu detrás do enlouquece Indio e comezou a bater ego nas costas e ombros, cos seus puños. Se machucá-lo ou non, non importa. A súa intervención distraído mozos Sikh tanto que eu puiden evitar a sanguenta estilete lámina e romper o cordón de coiro ao redor do seu pescozo.
  
  
  Iso é como todo comezou: primeiro ataque no meu cuarto de hotel, a continuación, Ashok Anand, e, a continuación, os brotes no cuarto de baño do bar. E agora a cortina estaba indo para caer sobre o outro membro do infame banda de bandidos no servizo de Shiva.
  
  
  O seu pai agarrou dous clubs ben como el apertou o búfalo-pel medula en torno a Gurnek pescozo. O Indio soltou un berro de sorpresa e horror ao mesmo tempo, caeu o estilete, tentando empurrar a cabo fóra da súa gorxa. El non tería sobrevivido se mantivo ser espremer.
  
  
  El torceu o pauzinhos en torno a el e colleu-os. Eu non ver Gurnek rostro, e eu non quero ver o seu ego. El intentou tragar aire, a súa respiración era asmática e chiado no peito, pero o aire non alcanzar o seu pulmóns. Apoiado por desesperación, el loitou pola súa vida con toda a súa forza restante. E iso non foi suficiente.
  
  
  El estaba no control agora, a pesar da súa entorpecido perna e fatiga. A súa cadarço axustado, grazas á paus que lle permitiu aplicar a presión necesaria. Outro gorgolejo escapou o Indio beizos, e, a continuación, o home deu para arriba, xa non nos ofrecendo a menor resistencia. Ego corpo tirou para adiante, e el caeu cara abaixo. Aínda así, o "nunchaku" non deixar de ir a ela, ata que foi absolutamente seguro de que Gurnek volvera ao redil dos seus deuses, o Naga serpes, en quen el tan fervorosamente cría.
  
  
  Cando finalmente entender que estaba sen vida, que o seu corpo estaba inmóbil sobre o frío chan de mármore, e que só un músculo na súa coxa tensou convulsivamente, el virou a máis e liberou a súa pescozo do fatal de corda de coiro. Ego rostro estaba lívido, e a súa lingua foi mordido, case cortado en dous polos seus dentes, que el cerrados en terror.
  
  
  "Podería ser peor, home", eu murmurei. "Pensar sobre o que pasou á pobre Nirad...
  
  
  Pero el non escoitar o meu comentario. Cun grande esforzo, el lentamente se levantou, mantendo os seus ollos no Gurnek figura. Pero el non vai subir de novo todo o morto. O Indio loitou moito para dar a uem seu debido. Pero en fin, todo rematou en nada.
  
  
  El foi morto.
  
  
  "Me axudar a sacar as súas roupas," Remaches, dixo ela, evitando a rapaza ollar, que parecía para me dar unha preocupado, en silencio ollar.
  
  
  Ela non pregunta a calquera preguntas, e el ve que eu estou sen camisa e o lado dereito do meu pantalón está embebido en sangue. Ela inclinouse e virou-se, unbuttoning Gurnek camisa. O Indio chaqueta foi manchada con sangue, pero era mellor que nada.
  
  
  Reeva nunca mirou para un home morto, non por respecto ou modestia, pero o home foi unha desagradable vista, e eu non podería culpar a rapaza para tentando non mirar para que inchado, sanguenta cara coa súa lingua azul saíndo. O óso de todo o baleirado de ollo brillaba estrañamente no brillo da moto é headlight.
  
  
  Entón eu me lembrei algo que Reeva tiña mencionado para min aquel día, de volta ao Shiva mansión. Ela non entrar en detalles, pero non pasou moito tempo para descubrir o que ela entende por visco. O seu tío usa-la para o máis vil cousas, por mor dun sádico gusto en forzándoa a satisfacer as paixóns dos homes egos.
  
  
  E agora eu non sentía remorso para Gurnek, para os outros dous homes que estaban mortos no patio, as vítimas non tanto da miña rabia como da miña determinación para manter vivo e completar a misión.
  
  
  El retirou a sanguenta ataduras que tiña enrolado en torno a ela a perna, a continuación, tirou os pantalóns, así como, deixando Reeva agochado xunto a Gurnek corpo. El atravesou o patio e dirixiu para a pedra piscina tiña notado antes. Estaba cheo de auga de choiva. El se sentou en unha de cada tribo e lavado a ferida, aplicando mollado parches desde o rasgado camisa para evitar a infección da ferida e gangrena da perna. Eu non estaba seguro de que a auga non contaminada, pero naquel momento eu non tiña outra opción, así que decidiu asumir o risco.
  
  
  Cando el volveu para Reeva, a nena tirou do home morto pantalóns e kurta. Eles foron un pouco de ancho na cintura, pero el fixo iso con a finais de Gurnek cinto. Reeva me axudou a poñer a miña camisa, a continuación, deu un paso atrás, fregando as mans, como se hey, estaba frío.
  
  
  Ela murmurou. "O que imos facer agora, Nick?"
  
  
  "Imos levar o seu coche e ir de volta para a casa," eu dixo. Ego rostro estaba tensa, afundido, como se desprovisto de toda a emoción. Ela fora a través de unha chea, e aínda así ela foi aínda máis estreito, máis determinado que nunca. El pensamento de seu pai, se pregunta se el tiña tanta forza interior, como a súa filla ego. Neste caso, pode sobrevivir e aguantar ata que atopar o ego.
  
  
  - O que vai ocorrer a continuación? Reeva preguntou. - Como... como é que vai facer iso?", ela engadiu, apuntando para a miña perna ferida.
  
  
  A maioría dos dor calmou, e el podía andar con menos esforzo do que antes. O nunchucks poñer-la para abaixo, dobrado ih no peto de atrás de súas pantalóns, e esvarou o estilete na vaíña de coiro que seguro-a polo antebrazo.
  
  
  "Como?" - repetir-lo. "Non te preocupes. Eu vou atopar a súa dalgún xeito.
  
  
  "Vostede sempre atopar algo", ela intentou rir.
  
  
  Ela me dixo que Eu tío quedou con cinco homes, non contando Ranjit e os mozos Sikh el tiro na perna na Agra oficina de correos. Así, había só dous homes á esquerda en levar, ademais de Shiva e Haksha. Non vai ser doado, pero..., esta localidade de Rusia non foi fácil, desde o inicio.
  
  
  
  Nós diriximos en silencio. Reeva tiña as dúas mans no volante do coche pequeno. Cando Fatehpur Sikri foi detrás de nós, envolta en tebras e po, ela virou a cabeza e apuntou para o panel de control de caixón.
  
  
  "Ela trouxo-lle un presente", explicou ela. "Eu sinto moito, eu non dar a ti antes, pero eu non sabía que ía ter del."
  
  
  El abriu a gaveta e chegou a dentro, sentindo ata que tocou a aparvado de arma. Ela foi examinado por unha pistola no panel de control de luz: era un pequeno .22 calibre Beretta, bastante inusual para un mozo.
  
  
  Pero Reeva foi tamén un excelente rapaza desde todos os puntos de vista.
  
  
  O Beretta foi unha arma eficaz de preto. Debería lembrar que, concluíu, comprobando a arma, o pracer que Reeva non tiña esquecido para cargalo.
  
  
  "Cando estamos dentro da vista da vila, abrandar e actuar como se nada aconteceu," eu pedín a ela, que se estende no asento, entón eu non podería ser visto. Especialmente con este mal perna, el estaba indo para ser unha proba difícil, pero se todo sae como esperaba, eu vou estar de volta en forma breve.
  
  
  "Non sería mellor para ter alguén para axudar, Nick?" Parece tan arriscado para min, dous de nós contra todos nós... quero dicir, "el engadiu, mirando nerviosamente nos meus ollos," estamos indo para ter unha terrible risco.
  
  
  "Esa é a única forma de avanzar," eu dixo, e dixo Hey todo o que eu sabía sobre Puran Dass, e as razóns por que el non tiña escrito para o Indio Servizo Secreto para axudar na realización de operacións. Ata o momento Ey rematou de contar a súa historia sobre os derrames en Dass oficina e o seu ego conexión a Shiva, que xa estaban en vista da casa.
  
  
  El sentou-se sobre o asento como Reeva abrandado. "Ti es dos meus ollos a partir de agora", eu sussurro. "O que quere ver?"
  
  
  "Nada aínda.
  
  
  Os seus ollos darted para Pechar dende abaixo. Ela sentou-se rixidamente ao volante, la de volta presionado contra o asento, os seus ollos mirando para adiante. El virou-se fóra de estrada a unha velocidade moderada, pedras e rochas, saltando baixo o coche.
  
  
  De súpeto, Reeva freou a unha parada. "Hai dous deles! "Que é iso?", el exclamou. "Dous gardas!
  
  
  Sons de tiros seguidos. Última parada. A partir dese momento, eu non teño o luxo de facer un único erro.
  
  
  
  
  14
  
  
  Ela, gritou. "Get down menor!" -
  
  
  El estendeu a man e tirou-a para o asento. Reeva foi un moi doado de destino. Balas whizz e ricochet furiosamente. Choiva caía o parabrisas como chumbo, causando grandes fragmentos de vidro para caer sobre nós.
  
  
  "Lie aínda, e esperar ata que eu che dar o sinal para continuar," Reva advertiu ela. El baixou a xestionar e abriu a porta, rastreando ao longo da po camiño. A porta fechada min, balas voando enriba. O son da execución de pasos eco a través de todo o hotel. El levantou o beretta e levantou Rivnenskaya cabeza só o suficiente para mirar.
  
  
  O turbante-vestida tirador caeu como un soldado ferido.
  
  
  Alguén estaba esperando por min alí, e non era Nag, de que eu estaba maldita seguro. Ela bateu o home abertamente no peito. Ao contrario dos seus compañeiros, a súa morte foi rápido e relativamente indolora. Pero o outro garda estaba lonxe de ser visto. Eu estreitou os meus ollos e dixitalizados o camiño de lado a lado, só no caso de que el intentou me incorporarse desprevido e executar para min por detrás.
  
  
  "Estar alí en baixo! Se murmurou para ela, dicíndolle non para saír, todo o coche. Ela comezou a desprazar fóra do asento, a continuación, parou abruptamente e fixo exactamente como el ordenou.
  
  
  Outro tiro tocou para fóra, me dar unha boa idea do invisible do tirador agocho. O son viña de dereito, ademais da alta e densa cuberta de parede que rodeaban a vila. O teixo e zimbro árbores completamente oculto o meu adversario. Se el ía vir detrás de min, de onde ela tiña estado baixo a cobertura durante todo o día, eu non tiven un único oportunidade de escapar. Entón eu precisaba para se mover, e rapidamente.
  
  
  Eu mirou rapidamente para abaixo a rúa e atopar o que eu precisaba; os seus dedos estaban tomados por un puño de tamaño rock eu tiña notado no bordo da empoeirado camiño. Cun movemento rápido, eu xoguei o seu ego sobre a porta do coche e escoitou un baque como el bateu no chan uns dez metros diante de min.
  
  
  Outro gawker whizzed a través do aire. Eu non podía ver o tirador, pero el non podía ver-me, tamén. Eu escoitei, e logo miña paciencia foi recompensado polo son da execución de pasos, e non cara a min, pero en dirección oposta. Shiva garda, o último gorila de pé entre o tolo e eu, foi mimmo, se agochar detrás de unha cobertura espesa.
  
  
  Foi lanzada por outra rocha, esta vez maior que a primeira. A arma latiu de novo, e Gawker ollos xogou unha pequena miolo ata o centro do camiño estreito. Un grito escapou dos meus beizos, un estridente xemer de agonizante dor. Non é malo para alguén que nunca foi no teatro, eu fundamentado. Non era un longo e arrastrado fóra berrar que podería ser oído a unha longa distancia, pero foi un verdadeiramente arrepiante berro, e el tivo un efecto.
  
  
  O sebes se separaron para admitir unha figura cun turbante envolto en torno a súa cabeza. Demasiado tarde, el entendeu que non había ningún home morto na fuga. Demasiado tarde, el entendeu que o berro foi unha artimaña para tirar ego todo o abrigo. El tirou fóra, non aínda mirando na miña dirección. Pero agora el non tiña tempo dabondo... para sempre, el esperaba.
  
  
  O .22 calibre pistola levou a bala na uem ombreiro, torcido-lo como un monicreque tan difícil que o emu tiña que coller-se a cerca de manter o seu equilibrio, e ter cobertura. Eu tirou o gatillo de novo, e asistir-lo a realizar unha asustado danza, cando unha segunda gawker fixo un buraco no medio do seu ego testa.
  
  
  Non son escapou do home beizos.
  
  
  Unha vez en o brillo dos faros, el levantou as mans e disparou outro fútil disparou a arma. A continuación, el esvarou lentamente, como se para sentir-se no medio do camiño, as pernas estiradas para fóra diante del, corpo inclinado cara adiante, colgado de cabeza no seu peito.
  
  
  Reeva mirou cara arriba, levantouse, e mirou ao redor de finais do panel de control. "Pero, Tío -" ela comezou.
  
  
  "El vai estar aquí en breve, eu lle asegura", eu sussurro. El calculou que o Beretta aínda tiña algunhas roldas esquerda, máis que o Sikh pesado .45 calibre pistola. Entón, eu non quero coller armas. El lentamente quedou de pé e saíu de detrás da bala de cribado porta do coche. Dous homes xacía morto na estrada, as vítimas da súa propia estupidez, e do seu inxenuo crenza na divindade do mortal Shiva.
  
  
  Pero o cadro era real. Ego plans para conquistar toda a India tamén son reais e determinado. El falou de "humanitaria" necesidades, do desexo de alimentar e vestir o seu pobo, pero Shiva era un tirano que buscou o máis cruel ditadura, e o ego dos medios para acadar o poder era tan inhumano como o ego dos métodos sería se tivese obtido poder.
  
  
  Unha longa liña de sebes de súpeto iluminou como luces veu ao redor da casa, grandes lámpadas de mercurio obrigando-me a un paso atrás, blindaxe dos meus ollos a partir da luz ofuscante. Centos de insectos, mariposas, e xigante mosquitos parecía pair no feixe de luz no meu camiño. Eles cantarolava e xiraban, mestura o po e o cheiro da morte.
  
  
  Gran moscas circulou como en miniatura voitres, caendo sobre os dous cadáveres ensanguentados e levantando un insistente ensurdecedor zumbido no aire. Un son que me fixo estremecer como as súas orellas en pé nunha rabia para outros ruídos. Eu non podía escoitar nada, pero as moscas, o noso son dos iluminado vila.
  
  
  "Ravi! Arun! de súpeto, houbo un metálicos voz, unha voz que non son coma nós, ou ninguén, pero a si mesmo.
  
  
  Eu mirei para ela, e ela me deu un pequeno aceno de aprobación. "Shiva," ela murmurou. "É el, o meu tío. Teña coidado, Nick, por favor!
  
  
  "Vostede maldito vagabundos! Onde está vostede? O que pasou? Arun? Ravi? Shiva chamado para fóra para os dous homes de novo, e a súa voz parecía flotar cara a min como o eco dunha antiga tarxeta.
  
  
  É tempo para un enfrontamento directo, un cara a cara enfrontamento. Eu endurecido min mesmo, acenou para Reeva para estar detrás de min, e camiñaba de forma constante para o camiño. Shiva, berrou de novo, pero o egos de gardacostas foron capaces de responder. As moscas, especialmente o voraz moscas que descendeu sobre os corpos sen vida de dous Indios, mantivo a conversa.
  
  
  "Eu vou matar vostede para a súa estupidez!" Shiva gritou en un estridente voz que traizoado rabia e medo.
  
  
  Con todo, el non se atreven a saír á fronte de min. Houbo silencio de novo. Eu agáchase tan duro como eu podería, tentando manter a miña perna de ir durmir. Despois de varios xeonllo curvas en rápida sucesión, o sangue comezou a circular regularmente. Cunha man, el empurrou de lado a súa grosa mato.
  
  
  A partir de aquí, el podía ver o interior do xardín, exuberante e ben mantidos. O que me sorprendeu unha vez máis foi que este xardín era un discordantes nuona, tan exuberante e fértil para a súa aridez do terreo, moi rica en plantas e flores para ser cultivada en tal seco e chaira poeirenta. Pero si, Shiva tiña o diñeiro, rupias e dólares, para atraer Haji na súa rede. O ego tiña ilimitada de recursos á súa disposición, os medios que lle permitiu gañar o poder, e numerosas conexións no correspondente círculos. Eu estaba querendo saber o que el estaba dando Dass para manter a cabeza do Indio servizo de seguridade na súa folla de pagamento. Ou quizais Dass foi outro fanático que cegamente cría en Shiva soños de gloria, na idade de ouro da India, o poderoso Mori e Gupta civilización.
  
  
  Calquera que sexa o home motivos, o perigo para o mundo permaneceu. Pero non é tan perigoso e traizoeiro como Shiva si mesmo. Eu espremer para o groso ramas da cuberta, coa esperanza de que non farfalhar ou range sería traizoar a miña presenza.
  
  
  "Carter?" Unha voz chamou, con máis de unha información de sarcasmo nel. Era unha voz alterada que tomou proporcións dramáticas. "Que é vostede, e o outro?" Vostede veu para me visitar?
  
  
  Estaba frío, controlada de novo. El non estaba no humor para conversa ou ego trocadilhos. Eu preferiría para acabar a discusión sobre unha nítida nota. Pero eu non podía velo. El parou e empurrou de lado as ramas, mantendo os seus ollos no camiño que tiña rapidamente subiu... parecía domingos atrás, non horas.
  
  
  O que... o Que, tomar un xastre!...
  
  
  El chiscou e mirou de novo para convencer a si mesmo que este era só un truco, unha ilusión óptica. Pero non, os meus ollos non estaban enganando a min. Foi Shiva, pero el non parece en nada como a persoa que eu imaxinaba-lle para ser, non había nada nen todo o que eu imaxinei. El estaba completamente diferente de nós, a única persoa que eu xa vin na miña vida.
  
  
  En vez da man dereita, desde o inicio da palma... ou onde os dedos son xeralmente situado, o home usaba un aceiro inoxidable prótese... ata o ombreiro. El non ten unha man dereita, pero Reeva é diabólico e astucia tío non usar nós, común próteses, nós, obxectos comúns, nos de madeira ou de plástico mans. Non, señor.
  
  
  Un cirúrxico cobra ligado ao seu ombreiro estaba movendo cara atrás e cara adiante no aire, un "cobra" que se asemellaba a unha vida de réptiles en todos os sentidos, os seus dentes de metal pingas con un poderoso resentimento!
  
  
  Dicir que foi fantástica e incrible foi un eufemismo. El mantivo palpebrar, pero non foi un espellismo ou unha alucinación. Iso era o que é p/, terrible e asustado que é p/! A cirúrxico cobra detalles anatómicos foron precisos ata o máis ínfimo detalle: unha en forma de cuña da cabeza con un capuz, apertura e peche mandíbulas. Os dentes foron, sen dúbida, hypodermic xeringas, capaz de inxectar mortal reptiliano resentimento para a vítima sangue.
  
  
  O seu ollar pasou de o estraño e ameazante dispositivo para Shiva rostro. Un frío, angular, reptiliano rostro. Tiña estreitas ollos negros e groso, cellas espesas. Era de estatura media, con un magro, magra corporal que exhalaba o espírito demoníaco malicia.
  
  
  El non era un simple adversario, pero un ser humano, como a maioría dos meus inimigos, reuníronse en unha única clase... a xente como Karak, o indescriptible Lobishome, ou a personificada demo que chamou a si mesmo "o Sr Judas".
  
  
  Como se a cirúrxico cobra non fose suficiente, como un arma de defensa (e, se é necesario, como unha ofensiva arma), Shiva é boa man un .45 calibre pistola, o mundo-Americano famoso Colt. Shiva aceno a arma e cara atrás, esperando por calquera movemento ou de son que pode revelar a miña localización no hedge.
  
  
  El gritou. "Sinceramente, Carter! "Eu non vou tirar. Temos que falar, discutir... Mesmo a súa conversa co Sr Dass, hoxe, non está indo para acabar, por certo. E mentres está niso, me diga o que fixo para a miña sobriña, moi Miss Singh." Eu non podo atopar esta linda rapaza.
  
  
  Eu non responder.
  
  
  En vez diso, el elevou o beretta e que ten como obxectivo a Shiva no peito. Lentamente, el tirou o gatillo, pensando para si mesmo que o pesadelo sería logo máis. O home quedou perfectamente, e eu non podería ter desexado para unha máis fácil de destino: en realidade, a luz, a transmisión da della sviatum detrás del todos os outros días totalmente iluminada a súa figura esvelta.
  
  
  Pero no canto de velo caer de xeonllos, no canto de escoitar ego último grito abafado ou velo se contorce en agonía, ela estaba atordoado, cando viu os ollos arregalados Beretta ir fóra do seu peito. A continuación, gawker caeu nunha antiga estatua de pedra no centro do xardín.
  
  
  "Entón está alí! O Indio sorriu e tirou o gatillo do potro, disparando unha letal bala a poucos centímetros da miña cabeza.
  
  
  Ela, instintivamente, dobrou, aínda non crendo a súa ollos. O gawker saltou fóra do seu peito, pero non había ningún sinal de que Shiva estaba vestindo unha proba de balas corset baixo a súa branca kurta . De feito, o seu ego podería ver o seu peito espido baixo a súa camisa, o contorno da súa caixa torácica, os músculos. Todo é claramente visible a miña incredulidade ollos.
  
  
  A menos que el é o aceiro, tamén, ela concluíu. Pero iso era imposible. Un ser humano non é un robot... ou non?
  
  
  Non, claro que non, pero que non había como negar que eu vin, e non había como negar que Shiva parecía ser dotado de poderes sobrenaturais. Guo destinadas unha segunda vez e tirou o gatillo. Dela foi destinado a India cabeza, pero no mesmo momento, el recuou, e gawker quedou atrapado na porta batente, pouco falta a marca.
  
  
  Entón el foi vulnerables, ou polo menos el foi vulnerables en algunhas partes do seu corpo. Dende que eu non sei cantas roldas eu deixara, ela non ten que esperar para Shiva para saír en torno a mansión. Cun movemento rápido, a pesar da súa perna ferida, el empurrou a fóra a súa cobertura espesa e comezou a voar a través do xardín. Ela sabía que o ego arma podería saír en calquera momento. Era un son que non quero escoitar, pero el corría o risco de calquera xeito, orando para que o home ía estar fóra da vista ata que alcanzou o lado da fachada da vila.
  
  
  "Vostede está a buscar alguén?"
  
  
  El virou-se e tirou o gatillo ao mesmo tempo. Pero o Beretta quedou en silencio: a tenda estaba deserta. Un clic, e que é el. Ela foi xogado por un revólver en Shiva afección, sorrindo cara. Unha cobra-metal en forma de brazo tiro cara arriba. O Beretta saltou para fóra do metal brazo e caeu ao chan.
  
  
  "Non se move, o Sr Carter. Paso adiante, " Shiva ordenou. El mantivo o jumentinho apuntou directamente ao meu peito, e eu non estaba indo para separar a min mesmo de que anatómicas parte do meu corpo... polo menos non tan prematuramente.
  
  
  "O que estás esperando, Shiva?" Por que non tirar, entón imos comezar con iso o máis?
  
  
  "Para ver morrer sen sufrir un miserable morte, querido outros?" Non, eu estou con medo de que non é o meu estilo. Despois de todo, a miña fermosa serpes son aínda con fame, a pesar da abundante edu grazas a mozos Nirad. Eu creo que o neno foi máis útil como un camareiro. Pero eu quero que Cobra a ser unha única e compacto organización. E xa Nirad, o irmán maior xa estaba no meu servizo, eu non vin ningunha razón para non contratar o neno así. Por desgraza, non pensar sobre o final da súa carreira. O monstro premendo a súa lingua censura, sostendo a arma apuntada para min a pila dólar.
  
  
  Detrás de min, dela, eu oín a alguén movendo con cautela. El virou a cabeza e viu a figura do Sikh tiña ferido hoxe cedo, tiro un EMU na perna dereita, en fronte da Agra oficina de correos. "Oh, é vostede, Krishna! Shiva, exclamou alegremente. A continuación, el mirou para min con unha piscadela. "Eu creo que dous sabe, outro, outra.
  
  
  "Tivemos o pracer de coñecer, de novo hoxe", eu murmurei.
  
  
  "Xa. Lembro Krishna me dicindo que os detalles da súa reunión. Pero o que non sabe, o Sr Carter, foi que Krsna é Nirad, o irmán maior. El foi nomeado despois de que o deus Hindú de amor, aínda que foi creado como un devoto Sikh. Pero ningún dos que importa agora — Shiva corte-lo fóra. "Basta dicir que Krishna ten un certo odio para ti, querido Carter, especialmente desde que descubriu que é responsable a tráxica morte do seu irmán ego.
  
  
  "Se Nirada non tiña matou, el tería me matou," eu dixo. "Vostede sabe moi ben, Shiva. Esta é a lei da selva, a supervivencia do máis apto.
  
  
  "En realidade, en realidade," o Indio riu. — Pero ti, eu estou terriblemente triste dicir, non é o máis forte máis, o Sr Carter.
  
  
  Krsna non dicir unha palabra para nós. El desexaba que el tiña notado o abaulamento Nunchucks no seu peto de atrás. Pero con unha arma apuntada para o meu peito e o outro na miña volta, el non se atreveu a facer un movemento en falso, ou que sería de tanto tirar o gatillo. Entón, eu estaba alí, tratando de non poñer moita presión sobre a miña perna ferida.
  
  
  "Vostede non contestou a miña saca-rolhas cuestión, con todo, Carter," Shiva continuou. "Vostede non me diga o que pasou co meu moi sobriña."..
  
  
  "Ela está morta.
  
  
  El levantou as cellas como ego ameazante ollos negros brillaron. "Morto?"
  
  
  "Morto" eu mentín. "Gurnek matou antes de ego podería impedir-lo. Ela morreu instantaneamente, se é que algún consolo.
  
  
  "Non" en todo," Shiva, respondeu con un mofando rir. "Ela sempre foi unha mentira, presunçoso prostituta desde que era un neno. Pero eu vou perder a súa especialmente, para o que ela fixo cos meus homes, e o que atopou tan divertido xa que ela viviu comigo...
  
  
  "Entón, ela era o seu prisioneiro, quere dicir.
  
  
  "Como vostede prefire, non importa. Excepto polo seu pobre pai... o meu amado irmán vai sufrir profundamente pola perda da súa querida filla.
  
  
  Con cada segundo paso, estaba empezando a entender como era doado para odio este home. El foi un pervertido, un monstro con unha mente como unha trampa de aceiro, brillante, pero afección, insano. O home lambeu os beizos e me deu un sádico, sarcástico sorriso.
  
  
  "Eu vou ter unha chea de diversión con vostede, Carter," el dixo, cunha risada. - Como vai ver, o pouco tempo que pasamos xuntos vai ser divertido!
  
  
  "Dime unha cousa, Shiva, só para o rexistro," eu interrompín, levantando a miña voz, coa esperanza de que Reeva podía escoitar-me e no caso de que ela perdeu o primeiro liñas de diálogo. "Onde está Reeva pai?" Unha rapaza chamada I. me dixo sobre iso... queres saber? Hey, eu non confiar nela...
  
  
  Shiva afección de psicoloxía funcionou exactamente como eu esperaba.
  
  
  ""Vostede era un tolo para dubidar da miña sobriña,", dixo o Indio. "O meu irmán é seguro e de son, a poucos pasos de distancia. Se eu lembro dela correctamente, que foi para o matadoiro, o mesmo día. Onde se comezou o pandemônio, eu podería engadir.
  
  
  "Onde está?"
  
  
  "O Que, O Sr Carter?" O meu irmán non está en posición de causar danos en todas as casas ao redor, voz e todos; para ser máis preciso, el non está en posición de causar danos en todas as casas en torno a área de auga. El se vangloriar de drew, aproveitando o poder tiña nas súas mans.
  
  
  E el estaba alí, incapaz de facer un movemento para reverter a situación. Tiña dúas armas apuntou para el, adiante e cara atrás, listo para converterse nun anaco de queixo Suízo en cuestión de segundos. Non era o mellor momento para a miña favorita acrobacias, especialmente con Krishna, que estaba moi ansioso para tirar-me para vingar a morte do seu irmán.
  
  
  Pero, de súpeto boquiaberto corte curto ego soños dunha páxina. O tiro foi disparado na dirección da cuberta onde Reeva estaba escondido. A rapaza tiña un obxectivo perfecto. El saltou para fóra do camiño de Shiva arma e mirou para Krishna fóra do canto do ollo: un escarlata mancha apareceu na fronte da súa camisa branca. El caeu como un rexistro, o impacto dunha bala batendo ego costas contra a porta aberta na parte de fachada da vila.
  
  
  Eu estaba esperando para tomar o momento de pedir permiso para realizar Shiva. El saltou cara a adiante, batendo a man que suxeitaba a arma para forzar ego para deixar de ir a arma. El disparou só como unha cobra en forma de cirúrxico man veu para abaixo no meu ombreiro.
  
  
  Os dentes, goteo con veleno mortal, foron dous centímetros do meu pescozo. Eu bati o Indio na mandíbula, evitando o ego de o peito, como eu aínda non entendía o que estaba a levar posto baixo a chaqueta," e non quero romper a miña man sobre unha placa de aceiro.
  
  
  "Non pode gañar, Carter! Nunca! O home murmurou como o seu ego bateu a palma da súa man no escote entre o seu pescozo e ombreiro. O golpe traballou; o home soltou o seu dominio por un momento, e o arma caeu ao chan.
  
  
  Foi xogou de lado por ego, e a arma foi a voar por todo o camiño de grava. "Entón, nós estamos aínda," eu dixo, dando un paso atrás. Eu coloque a miña man en un minuto e colleu o nunchucks.
  
  
  Shiva estreitou os seus ollos ata que foron dúas finas fendas, o seu rostro máis reptiliano que nunca. Eu non creo que el sabía o que "nunchucks" foron, pero el sempre entendeu que eles non eran inocentes armas. El recuou ata a porta, pisando sobre Krsna cadáver... no mesmo momento, a bala tocou para fóra de novo. Pero esta vez Reeva obxectivo non era tan preciso, e a súa boquiaberto ollos quedou atrapado no po e grava no seu tío pé.
  
  
  "A continuación, a prostituta está vivo," o monstro, dixo, " non por moito tempo, Carter, eu lle asegura.
  
  
  "Non pode dar ao luxo para garantir contra un accidente!" Eu dixo ironicamente, mantendo a miña distancia por mor da cobra dentes. O brillantes dentes sobre a hasta de metal me lembrou de Shiva peculiar loucura, a súa sádico métodos.
  
  
  "É detido!" Non tire, Nick! Reeva voz era estridente con pánico detrás a cobertura espesa.
  
  
  "Estar alí; non vaia! Hey gritou de volta para ela.
  
  
  Eu tiña que usar a miña nunchucks para esmagar o monstro cabeza ou estrangular a el. Pero eu non podía obter calquera máis, polo menos non aínda.
  
  
  "Ten que entender que os dentes son os meus cobra... a India é moi negro, ollos xogou para o metal man por un momento ...eles están cheos de veleno mortal, unha mestura formada en torno ao veleno de catro cobras. Tentou tomar o seu tempo, parando na descrición do dragón. "Foi feito con unha mestura de verde mambo veleno, escamosa viper veleno, o Australiano veleno de serpe, e o meu favorito réptil por razóns polas que ten que ter difícil de adiviñar, é dicir, rei cobra veleno. Todos xuntos, o Sr Carter, que facer unha impresión que fai mozos Nirad morte parecer un misericordioso agasallo, como se o neno non estaba a prexudicar a todos. Pero vostede sabe o que el sufriu, non, Carter?
  
  
  "Onde está A Caixa, Shiva?" Eu preguntei a ela, ignorando o seu breve discurso e o satánico sorriso que enrolado seu ego beizo. "Eu estou disposto a facer un acordo con vostede, un intercambio. A súa vida é a invención de Haji.
  
  
  "Un negocio? el dixo cunha risada. "Está a xogar, Carter. Imaxinar, el mesmo tomou a precaución de destruír todos Haji notas e notas no caso de que xa decidiron fuxir! Non, só hai unha Caixa de aquí, e é meu, Carter. Ninguén máis vai conseguir.
  
  
  "Así, os mociños en Pequín vai dar carta branca, dereito?" Está deluding si mesmo, Shiva. Non esquecer que se está perdendo o meu precioso tempo.
  
  
  Tan lonxe como ela sabía, o Indio foi blefar. Quizais o albanés Hadji foi escorregando lonxe da vila naquel momento, tendo a súa preciosa invención con el. A súa demasiado lonxe para ver a miña localidade en Rusia fallar miserabelmente. É por iso que eu tomei a decisión. Mentres eu manter fóra do alcance do metal cobra brazo, eu pode ir lonxe con el.
  
  
  El deu un paso adiante, e Shiva afastou. El estaba con medo, a pesar da terrible arma que parecía ser unha parte integrante do ego do corpo, o ego de o ser. Sorrindo, el continuou para arrastrar o seu pé ao longo da grava garaxe. El se afastou de novo, pero esta vez foi dela, saíu de lado e correu cara a min, tentando obter tras el antes de que puidese manobra meu metal brazo para unha matanza golpe.
  
  
  O movemento necesario tempo calculado para o centésimo de dolly en segundo lugar, o tempo que levou para tirar o coiro e cable de todo o monstro do pescozo, e o tempo que levou para esquivar e evitar ser mordido por subcutáneo dentes. Ao mesmo tempo que el saltou cara a adiante, tentando implicar a gaur ocultar ao redor de Shiva gorxa, unha cirúrxico man balance para abaixo e cortar o cordón na metade. O seu "nunchaku" vara bater a hasta de metal do maldito dispositivo, pero a madeira esvarou sobre a superficie lisa.
  
  
  O velenosa dentes veu perigosamente preto do meu pescozo. Shiva empuxou cara a diante, deixar ir o que estaba á esquerda da miña nunchucks (un ex-cable de vasoira), e agarrou a cirúrxico cobra con ambas as mans. O home estaba respirando pesadamente, e o artificial brazo veu diante de min. Eu non sei como funcionou, pero eu non podía deixar de preguntar sobre iso.
  
  
  O meu cóbado tocou o peito do home. O Indio foi vestindo algo difícil, pero non metálicos. Debe ser de plástico. Shiva continuou a sorrir, mesmo como el loitou, e como se ler a miña mente, el dixo, " Moi lixeiro e a proba de balas." Outro gran invento de Haji. "El se comportou como un maníaco, mesmo nas situacións máis desesperadas.
  
  
  Estaba tan orgulloso, tan confiado. Mentres tanto, o veleno-cuspir dentes mantivo lambendo e lamber, chegando ao meu pescozo. O meu brazo foi supernaturally forte, como un robot, mentres que a India é outro brazo non podía superar a miña forza física. Pero eu era moi forte para el, e el loitou moito para manter o brillo do metal dentes de afundido no meu pescozo.
  
  
  El foi pego por unha de cada tribo e partiu para o ataque, bater ego na virilha. Shiva soltou un xemido como el dobrou, e ao mesmo tempo, ela estaba sendo conducido por dente-como hypodermic agullas en ego carne, en ego fina, muscular do pescozo.
  
  
  A primeira expresión de asombro e a bandeira de permiso para realizar foi seguido por unha expresión de horror que distorsionada o ego características.
  
  
  Eu levado cara atrás, de xeito que a cirúrxico man non me bateu primeiro ou segundo, e entón eu parei, asistir Shiva suspiro, tentando respirar. Insultos comezou a afectar a respiratorio centros, estrañas manchas de sangue apareceu sobre a pel. Vermello escuro puntos rapidamente apareceu sobre a pel - hemorraxia interna.
  
  
  - Un coche... Carter ... Ann... o antídoto... el xemeu, intentando mover as pernas para que el puidese entrar na casa de novo, e, probablemente, facer-lo para o laboratorio. Pero o ego pernas xa estaban paralizados.
  
  
  Shiva caeu ao chan, coma se en un violento convulsiva tremor que abanou a todo o ego, o corpo.
  
  
  Reeva apareceu no meu lado.
  
  
  Pero ela non desviar a mirada ou enterrar a súa cabeza no meu peito. Ela sentou alí, tremendo, observando o seu tío morrer, nunca deixar de mirar para o gaiola figura, virando-se aínda e frío no rostro da morte.
  
  
  Porque era a morte que estaba poñendo en este concerto alí, en este xardín, que parecía tan fóra de lugar, tan fértil e verde, e tan fóra de lugar no árido pobreza núa e empoeirado India.
  
  
  Foi unha desagradable morte. Pero, esta Shiva nunca foi unha boa persoa.
  
  
  
  
  15
  
  
  Eu non podo dicir que, ao final, todo rematou ben, que é, un paquete bonito con unha caixa de amarre cunha cinta, para recepcións ás portas da Academia. De feito, despois de Shiva morte, só un matemáticas grandes (había só unha esquerda) conseguiu escapar a través da rede de unha organización que chamou-se Cobra.
  
  
  "Falcón me dixo que el sabía que a partir dunha fonte fiable que Haji tiña atravesado o Indio fronteira para desaparecer no ilimitadas territorio de China. Despois de que, nada máis se sabe sobre o albanés científico. Pero eu non estaba suficientemente inxenuo para crer que, máis cedo ou máis tarde, no non moi distante futuro, que non ía atopar un ego ao longo do camiño.
  
  
  Como Shiva, a primeira Haji aínda era un enigma, un rostro ameaza cuxa científica enxeño foi, probablemente xa está a ser explotados polas persoas que gobernou Pequín.
  
  
  De calquera xeito, non é ningún de meu negocio... polo menos non aínda.
  
  
  Dez días atrás, eu tiña outras cousas para facer, é dicir, matar Shiva e recuperar a caixa. Shiva estaba morto. A caixa que Reeva e eu tiña atopado no seguro na tolo vila xa estaba nas nosas mans. A continuación, deixou de Agra para incorporarse as súas cousas en Nova Delhi, tendo Reeva con el. E, neste momento, Shiva sobriña, deitado a carón de min unha gran alfombra sobre a area dourada de unha pequena praia ao longo da Malachar costa. Un dez minutos a pé foi a pintoresca cidade de Panaji, unha vez ocupada polos portugueses. Estabamos en Goa sobre un merecidas vacacións.
  
  
  Reeva foi enrolado preto de min, resmungando no seu soño, o seu delgado, bronce corpo cheiro de protector solar. O suave, son rítmico das ondas batendo contra a costa me fixo sentir profundamente sonolento, unha sensación marabillosa. Eu non estaba ameazado máis, eu non teño que correr máis, eu non me sinto desesperada. Eu xa non loitou para a miña vida, ou ante situacións que, en moitos casos, parecía claramente contra min, pero case nunca me favoreceu.
  
  
  Pero, aínda así, eu tiña moi poucas oportunidades neste caso. Todo este tempo, foi Shiva que creou situacións, ditada as regras do xogo. Ao final, el foi o perdedor, que, na miña opinión, el nunca penso ser posible. Mesmo un envío de medicamentos a pena de dez millóns de nunca chegou ao seu destino, grazas á rápida intervención do goberno Indio.
  
  
  O helicóptero de transporte de heroína en torno a China foi brevemente levado pola Forza Aérea India avións no momento en que cruzou a fronteira e estaba en camiño para o ceo da India.
  
  
  Dous días máis tarde, o ministro suicidouse: a súa morte indicou que tiña lazos para a Cobra organización. E, como para Puran Dass, un ex-Indio oficial de intelixencia, o longo brazo da Lei finalmente demostrou a súa eficacia.
  
  
  Dass estaba no cárcere, en Nova Delhi, á espera de xuízo. Emu tería moito que dicir os xuíces, especialmente dende que o goberno prometeu Emu unha estadía de a sentenza de morte se acordou para revelar todo o que sabía sobre Cobra as operacións.
  
  
  Desde o xeito no que o seu ego coñecía, eu non tiña dúbida de que Dass sería unha cooperativa testemuña, dicindo funcionarios do goberno todo o que quería saber, e quizais máis.
  
  
  Así, na situación actual, as lagoas foron cubertos. Con excepción de Haji, eu puiden completar as tarefas, para Hawke é evidente satisfacción. El non tiña sequera esquecido súa promesa de Reeva. Atopamos o seu pai en un lugar secreto, de volta no matadoiro.
  
  
  Agora o pobre home foi admitido a unha sala privada no mellor hospital en Nova Delhi, onde os médicos e enfermeiros fixo todo o posible para a súa recuperación en todos os tempos e á noite. Así, el mantivo a súa palabra para Reva e MACHADO.
  
  
  "Levar un mes fóra," Falcón, dixo nunha explosión de xenerosidade agora que tiña rematada a misión con algún éxito.
  
  
  A ferida na miña perna comezou a curar, pero cada vez que non obter calquera mellor. E eu tiña un presentimento de que o meu xefe me chamar de volta en un par de semanas para poñer unha nova misión na miña volta... que eu non podía rexeitar.
  
  
  Todos estes pensamentos invadiron a través da miña cabeza, como eu estaba na praia, quentando o sol.
  
  
  El estendeu a man e puxo o seu brazo ao redor dos seus ombreiros, deseño-la para el. Pero alguén me cutucou nas costelas...
  
  
  A somnolencia desapareceu, e ela foi inmediatamente sobre os seus pés. Reeva desatou a rir como nós dous virou-se para afrontar un home barbudo, que tiña establecido unha gran cesta de vimbio na area. "Eu pregunta a pouco, sahib", dixo o home con un amplo sorriso. "Só vinte rupias e eu vou amosar-lle como para encantar as serpes.".. Moi velenoso, sahib... cobras!
  
  
  Eu dei en vinte rupias, sen dicir unha palabra para nós.
  
  
  Vinte rupias para dicir "non" para actuar como unha serpe encantador, pero para ter o privilexio de non ver unha cobra na fronte de ti, mesmo se é cativo.
  
  
  "Vostede sabe, que adoro o concerto," Reeva, dixo, cunha risada.
  
  
  "Non tanto como me gusta de ti," eu dixo, asumindo ela de novo.
  
  
  Por riba, as gaivotas subiu no ceo sen nubes. Afortunadamente, eles non son voitres, eu penso. A continuación, os voitres e o dragón esquecín, ata a India.
  
  
  Eu tiña Reeva comigo, e que foi máis que suficiente para manter a miña mente ocupada.
  
  
  fío.
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  O home que vendeu a súa morte
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  O home que vendeu a súa morte
  
  
  traducido por novo búlgaro Shklovsky en memoria do seu fillo perdido Anton
  
  
  Nome orixinal: O Home Que Vendeu a Morte
  
  
  
  
  Prólogo
  
  
  Hxiang Shu Zhang esperou. Só na noite polar. El agáchase no enluarada de neve como un dragón listo para atacar. Ego ventas voou e inchado fóra nubes de vapor. Ego ollos brillaron locamente sobre a súa propia banda.
  
  
  O branco camuflaxe capa de choiva fixo pouco para protexer o seu corpo áxil desde o duro vento e temperaturas baixo cero. Detrás del, o ego-morto cans de trineo estaba estender pernas en constante cambio de neve. O ego de o trineo estaba esmagado pola uivando rabia dos cans ' morte dores. O resentimento, Hsiang sabía agora. Slow-actuando queixas. Nunca mente, el pensou. Hsiang non pensar sobre a execución de máis lonxe. El xa non penso sobre a supervivencia. Todo o que podía pensar era morte e a arma na súa cadeira que estaba a matar ego.
  
  
  Un centenar de quilómetros ao leste, lonxe nunha fantasmagórica paisaxe, as ruínas do ego vida de traballo aínda ardía. Un estridente grito de bestial rabia xurdiu en torno Ego gorxa na memoria de todos os anos que tiña colocado para el, e de ego é brutal, repentina destrución. O ego de laboratorio. Por un momento, el sucumbiu á penso que foi orixinalmente concibido para. Por un momento, el imaxinou a devastación, debe ter causado.
  
  
  El imaxinou vastos campos de American trigo, atrofiado e podre no sol quente, mancha e malcheiroso co fungo mortal do ego laboratorio. El viu como o ruso burócratas estaban desesperados por novos materiais de grans para a morrer de fame poboación, que non podería atopar en calquera lugar. El sorriu inconscientemente.
  
  
  Pero só para unha fracción de segundo. O vento arrincou o sorriso de ego beizos, lembrando-lle onde el fora e que tiña a traxectoria ego destino. Non haberá homenaxe a Hshang Sjo de Xaneiro. El fallou. E ego líderes ía ser infeliz sobre iso.
  
  
  Pero el non estaba volvendo para face-los. Hsiang sabía que ía morrer aquí, na neve do deserto, nesta noite sen fin. Pero antes de que pode probar a morte, que vai satisfacer a súa sede de asasinato: a morte de este Americano.
  
  
  Hsiang estaba seguro de que unha altura Americano viría pronto, porque este Americano foi un sólido home. El coidadosamente matou Cantada e Jiang, o autodidacta asasinos. E despois de matar os dous sentinela, el foi para grandes lonxitudes para plantar bombas incendiarias. A destrución do laboratorio estaba completa.
  
  
  O Americano alcanzou mentres Hshang estaba durmindo. El foi espertado por último abafado explosións e viu chamas de tiro para fóra todo o portas e fiestras.
  
  
  El foi para o seu trineo e cans, fuxindo dende moi distante figura, o Americano que os Esquimós tiña murmurou sobre o sur de liquidación a principios desta semana.
  
  
  Cando os cans morreu en ruta, Hsiang entender que o Americano tiña tomado as precaucións. El non ía deixar Hsiang ir, entón quedou claro que o Americano non era o tipo para deixar nada ao azar. El virá para asegurarse de que Hsiang está morto .
  
  
  Hsiang foi tremendo coa rabia. "Die, Americano," el murmurou para a noite. "Morrer en primeiro lugar."
  
  
  Unha hora, dúas. El agáchase, calefacción por odio. E, finalmente, feble do aumento do vento, o ladrido de cans.
  
  
  Hsiang axiña colleu a súa man dereita en torno a luva na pel de carneiro e preso-lo no aparcadoiro boca. Dedos axustado ao redor da pistola automática. Os Chineses sabe o ego como un Tipo, 54, ih copia do ruso 7.62 mm TT M 1933 Tokarev . Hsiang lentamente colleu a pistola do peto e trouxo oito Mauser roldas de cada un, fortes o suficiente para ir a través dun pé de piñeiro, en Odín sala. A continuación, el se sentou na súa barriga na neve, aberto entre o ego-trineo rompe pistas, e mirou a través do visor da súa arma.
  
  
  Non vai ser difícil tiro no luar. Un ben definida obxectivo é achegarse a el con ollos sincero por diante. Hsiang poñer a arma de volta en un minuto, baixou o seu branco-capped cabeza, e pasou a ser case invisible na neve. A continuación, el comezou a contar. Un Estadounidense tería cans bos, o tipo que podería vivir ata os trinta e cinco. Pero eu tiña que levar o meu cansazo en conta: vinte e cinco de unha hora. Preto de dous minutos e medio por quilómetro. Catro centos de metros por minuto. Sete metros por segundo.
  
  
  Cando escoitou o son de novo, chegou a ser máis clara. Ao picar ata os seus oídos, el podería distinguir os sons de diferentes cans. Un momento despois, o trineo sacudiu.
  
  
  Hsjan chamou a súa arma. El non ver o trineo, ata que foi un centenar de metros de distancia. El foi para fóra a través da blizzard, cans correndo, un accidentado pila de pegada cubertas de materiais de execución a duración do trineo, e, a continuación, un home alto, de vulto escuro inclinando-se para fóra en torno á parte traseira corredores, bailando a través da paisaxe fantasmagórica.
  
  
  Hsiang contados lentamente a dez, a continuación, abriu lume. Mirando para a pantalla na escuridade figura de pé detrás do cobro de cans, Hsiang viu unha pequena tufo, quizais, un cranio e pelo, que fumaba por un momento no luar antes de caer na neve. Pero o inmóbil condutor e o latido dos cans continuou a correr.
  
  
  Hsiang despedido de novo e de novo. E de novo. Os cans, o trineo, e o home continuou a rumble, que paira por riba o ego viseira. El non podía perder agora. Hsiang índice dedo axustado o gatillo de novo. A arma sacudiu.
  
  
  Ego é o campo de visión estaba cheo de can salvaxe ollos, linguas colgado babando bocas, patas de moenda través da tormenta de neve, como os pistóns de un fuxindo infernal máquina. Hsjan se axeonllou e disparou de novo en que a diferenza entre el e a figura na escuridade parque. A continuación, el xogou fóra do camiño do exceso de velocidade trineo.
  
  
  De preto, como o trineo pasou mimmo, Hshang viu que a figura non tiña cara. O parque estaba baleiro. Pasou a súa preciosa balas sobre o espantalho. No instante seguinte, el viu o peso sobre o trineo ascensor como un voo figura voou ao redor do seu agocho baixo o cobertor.
  
  
  A lámina fina brillaba á luz do luar.
  
  
  Hsiang balance a arma ata que o corpo acerto-lo, el envío de alastranse na súa volta na neve. Unha forte man agarrou Ego pulso e esmagado o óso.
  
  
  Feblemente, Hsiang intentou levantar a arma de novo.
  
  
  "Quen é vostede?", el gritou. "Quen é vostede quen mata tan ben? O estilete brillou para abaixo.
  
  
  No pasado, breve momento da súa vida, Hsiang escoitou falar de dúas cousas.
  
  
  Ego pinga de sangue sobre a neve.
  
  
  E o nome: "Nick Carter."
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  O home que vendeu a súa morte
  
  
  
  Nome orixinal: O Home Que Vendeu a Morte
  
  
  
  
  
  
  
  
  Prólogo
  
  
  
  
  
  
  Xiang Shuyang esperou. Só na noite polar. El agáchase no enluarada de neve como un dragón piques de atacar. Ego ventas tremeu e inchado fóra nubes de vapor. O ego ollos mirou fixamente para o ego propio camiño.
  
  
  O branco camuflaxe manto fixo pouco para protexer o seu corpo áxil desde o duro vento e temperaturas baixo cero. Detrás del, o ego-morto cans de trineo xacía estendido no de sempre cambiando de neve. Sani o ego foi esmagado pola uivando rabia dos cans. O resentimento, Xiang sabía agora. Slow-actuando resentimento. Nunca mente, el pensou. Xiang xa non pensou en fuxir. El xa non penso sobre a supervivencia. Todo o que podía pensar era morte e a arma na súa cadeira que estaba a matar ego.
  
  
  Un centenar de quilómetros ao leste, moi lonxe, en sotobosque de pantasmas, as ruínas do ego da vida asuntos aínda ardía. Un estridente grito de bestial rabia xurdiu en torno ego gorxa na memoria de todos os anos que ía poñer este, e que cruel, repentina destrución. O ego de laboratorio. Por un momento, el preguntou o que foi deseñado. Por un momento, el imaxinou a destrución sería causa.
  
  
  El imaxinou vastos campos de American trigo, atraso no crecemento e apodrecimento baixo o sol escaldante, untada e fedendo do fungo mortal do ego laboratorio. El viu como o ruso burócratas desesperadamente necesitaba novos grans de materiais para a fame de poboación, o que eles non podería atopar en calquera lugar. El sorriu inconscientemente.
  
  
  Pero todo iso foi só para Dolly segundos. O vento cortar o sorriso de ego beizos, lembrando-lle onde el fora e que tiña cambiou o seu destino. Non haberá Xiang Shu premio en xaneiro. El fallou. E ego líderes ía ser infeliz sobre iso.
  
  
  Pero el non ía cara a eles. Hsiang sabía que ía morrer aquí, na neve do deserto, nesta noite sen fin. Pero antes de que pode probar a morte, que vai satisfacer a súa sede de asasinato: matar este Americano.
  
  
  Xiang estaba seguro de que unha altura Americano ía chegar pronto, porque este Americano foi un meticuloso persoa. El ordenadamente matou Cantada e Jiang, o autodidacta asasinos. E despois de matar os dous sentinela, el fixo o seu mellor para plantar bombas incendiarias. O laboratorio foi completamente destruída.
  
  
  O Americano alcanzou mentres Xiang estaba durmindo. Ego foi espertado por último abafado explosións, e el viu lume en erupción en torno a todas as portas e fiestras.
  
  
  El foi para o seu trineo e os seus cans, fuxindo da outra distante figura, o Americano que os Esquimós tiña murmurou sobre o sur de liquidación a principios desta semana.
  
  
  Cando os cans morreu en ruta, Xiang sabía que o Americano tiña tomado as precaucións. El non ía deixar Xiang escapar, así que quedou claro que o Americano non era unha persoa que podería deixar nada ao azar. El virá para establecer Xiang morte.
  
  
  Xiang estremeceuse con rabia. "Die, que maldito Estadounidense," el murmurou para a noite. "Morrer en primeiro lugar."
  
  
  Unha hora, dúas. El agáchase, basking na odio. Finalmente, os cans comezou a casca levemente o aumento do vento.
  
  
  Xiang axiña sacou a súa man dereita en torno a súa luva de pel de carneiro e preso no peto do seu gibão. Dedos axustado ao redor da pistola automática. Os Chineses sabe o ego como o Tipo 54, ih copia do ruso 7.62 mm TT M 1933 Tokarev. Xiang, lentamente, sacou unha pistola do peto e, armado con un dos oito Mauser roldas, forte dabondo para penetrar un pé de piñeiro. A continuación, el afundiu embigo-primeiro na neve, entre o ego-trineo rompe pistas, e mirou por riba do visor da súa arma.
  
  
  Non vai ser difícil no luar. Un ben definidos obxectivo achégase a el con frank ollos. Hsiang poñer a arma de volta no peto, baixou a cabeza en un branco tapa e quedou case invisible na neve. A continuación, el comezou a contar. O Americano vai ter cans bos, cuxa velocidade pode chegar a ata trinta e cinco quilómetros por hora. Pero a fatiga foi algo a ser contada con: vinte e cinco de unha hora. Por exemplo, dous minutos e medio por quilómetro. Catro centos de metros por minuto. Sete metros por segundo.
  
  
  Cando escoitou o son de novo, chegou a ser máis clara. E cando estaba alerta, el podería distinguir os sons de diferentes cans. Un momento despois, o trineo sacudiu.
  
  
  Hsiang sacou a súa arma. El non ver o trineo, ata que foi un centenar de metros de distancia. El correu fóra da neve emboscada: cans foron carreira, un accidentado pila de pegada cubertas de materiais estirado en toda a lonxitude do trineo, e, a continuación, unha figura alta e escura saíntes desde a parte de atrás do trineo balance toda a paisaxe fantasmagórica.
  
  
  Xiang, lentamente, contados a dez e abriu fogo. Mirando para a pantalla na escuridade figura a cabeza detrás do cobro de cans, Xiang viu un pan pequeno, posiblemente cabeza e cabelo, aparecen brevemente no luar antes de mergullo na neve. Pero o inmóbil condutor e o can latindo continuou.
  
  
  Xiang despedido de novo e de novo. E de novo. Os cans, o trineo, e o home continuou a facer ruído, paira sobre Ego emboscada. El non podía perder agora. Xiang índice dedo envolto en torno a provocar de novo. A arma trovejou de novo.
  
  
  Ego é o campo de visión foi cuberto cos ollos salvaxes de cans, linguas saíndo de babando bocas, patas de moenda sobre a blizzard-como a neve, como os pistóns de un fuxindo infernal máquina. Xiang, subiu de xeonllos e disparou de novo a través da diferenza entre el e o escuro-camiseta figura. A continuación, el xogou fóra do camiño do exceso de velocidade trineo.
  
  
  De preto, como o trineo pasou, Xiang viu que a figura non tiña cara. O parque estaba baleiro. Pasou a súa preciosa balas sobre o espantalho. A seguinte cousa que el sabía, o peso sobre o trineo levantou como algo voou en torno ao abeiro da pegada.
  
  
  A lámina fina brillaba á luz do luar.
  
  
  Hsiang balance a arma como o estilete acerto-lo, o envío de ego alastranse na súa volta na neve. Unha forte man agarrou Ego pulso e esmagado o óso.
  
  
  Hsiang intentou levantar a arma de novo.
  
  
  El gritou. "Quen é vostede?"Quen é vostede quen mata tan ben?", brillou o estilete.
  
  
  Nos últimos breve momento da súa vida, Xiang escoitou falar de dúas cousas.
  
  
  Como pingas de sangue na neve.
  
  
  E o nome: "Nick Carter."
  
  
  
  
  
  Capítulo 1
  
  
  
  
  — Está absolutamente seguro de Hsiang está morto, Nick?"
  
  
  Hai momentos cando David Hawke " pode ser irritante, e este foi un deses momentos. Sentado na súa sede en Washington, DC, mentres que o seu ego-amarrotada traxe de tweed cheiraba do ego fedor da barato charutos, Falcón estrelou a súa propia produción de "A Perfecta Burócrata."
  
  
  Un marrón cartafol marcado "Carter-Hsiang" foi posto en diagonal na fronte del, e Falcón tirou a coronha da súa cigarro e fixo o seu mellor para asegurarse de que eu non vexo nada de todo o seu contido. Ademais do cartafol e a puro, ego principal muleta foi un intento fonte de pluma, o que eu continuou a escribir na carpeta mentres eu describe os acontecementos no Ártico.
  
  
  El mirou para o reloxo e mirou para o azul nube de fume que pairava sobre Hawke cabeza gris. "Hsiang é morto en Rivne ás cincuenta e catro horas, sete minutos, e dezaseis segundos," eu dixo.
  
  
  Hawke pluma continuou a cero o papel.
  
  
  "O emu foi esfaqueado dúas veces na gorxa cun estilete. O primeiro ferida mal a arteria carótida, o segundo abriu a traquea. O corpo aínda está alí. Se quere ir e ver o corpo, podo dicir-lle sobre nen dentro e por fóra.
  
  
  "Agora, agora, Nick," Falcón, dixo. "Non tan hostil. Vostede sabe como son as cousas coa nosa xente en Washington. Vivimos en papel. De que outra forma podemos xustificar a nós mesmos? Axentes como, Killmaster playboys, obter toda a diversión, toda a aventura, todas as viaxes. Non sobra nós estes poucos miserable momentos.
  
  
  Falcón me deu un sorriso sobre a lonxitude dun ego puro aparvado. "Todo ben, Nick," el dixo. 'Grazas. Non só no seu propio nome e AH. Hai algúns altos funcionarios do goberno que quero que vostede sabe que eles apreciar o que fixo alí."
  
  
  El fixo sons adecuados de gratitude.
  
  
  "Hsiang traballou para levarnos moi grave problema", dixo. "E ela, eu teño medo que vai ver máis do seu tipo agora." Ademais de ser moi caro hobby de guerra, tornouse moi raro. Que é, unha guerra, o xeito old-fashioned, cos exércitos e armas, con destrución masiva en campo aberto.
  
  
  Hsiang foi un novo tipo de soldado: un económica guerreiro. Menos copias, máis cerebros. Wen case-aceiro coñecemento da economía mundial e o maníaco desexo para dissecar ih. O resultado é o mesmo: a destrución de nacións e pobos, o derrubamento de todo civilizado sistemas xerados pola vida. Pero o custo das operacións é menor, e os obxectivos son fácil de ocultar."
  
  
  Falcón levou a cabo unha imaxe iso rta puro, inclinouse sobre o seu mesa, e falou moi lentamente, moi claramente, e moi deliberadamente. "Pero o perigo non é menos.
  
  
  El aceno coa man na fronte do seu rostro, como se para eliminar un invisible de terror.
  
  
  "Vostede ver as flores de cerdeira no seu camiño para aquí?", preguntou el.
  
  
  "Si", dixo.
  
  
  "Washington ten moito que ofrecer en primavera," el dixo.
  
  
  Dela, mirou para el pechada. Eu sei ego ten unha estraña forma de chegar ao punto, e non foi difícil para min a sospeitar ego de tratar de carga-me con algúns traballo de oficina. Eu debería ter coñecido o seu mellor.
  
  
  "Tan bo como Washington é," el dixo, " eu creo que hai mellor lugares."
  
  
  "Non é para ti", eu dixen.
  
  
  Falcón riu. "Como sobre un período de vacacións, Nick?"
  
  
  O meu cellas tiro ata a miña liña, pero antes de Falcón podería gozar da súa pequena sorpresa, el baixou de novo por ih.
  
  
  "Cal é a broma?"
  
  
  'Unha broma?", dixo el, iluminación outro dos seus sucios charutos.
  
  
  "Vostede me escoitou," eu dixo.
  
  
  Hawke xoga ofendido inocencia. Algún día eu vou pagar a alguén unha morea de diñeiro para facer unha copia dos Oscar para eles. — Por que dubidar de min, Nick?" Ten ela nunca mentiu para ti?
  
  
  Nós dous tivemos a rir.
  
  
  "En serio", dixo. — Como sobre unha viaxe?" El se inclinou cara atrás na cadeira xiratoria, os seus ollos dixitalización do teito, como se fose un mapa do mundo.
  
  
  "Para algúns agradable e acolledor lugar onde pode se librar do frío Ártico," el dixo.
  
  
  Eu esperei para ela, pero eu non dicir nada.
  
  
  "Ah, tomar a Riviera francesa, por exemplo. Si, eu oín que é fermosa a finais da primavera, xusto antes de que os turistas acoden alí. Un lugar, como Bo. Eu tiña información suficiente. "Listen", dixo. "Vostede está falando sobre un período de vacacións ou un emprego?"
  
  
  Hawke idea de un honesto resposta foi unha nova pregunta. — Vostede sabe que é Bo agora?"
  
  
  "Dime," eu dixo.
  
  
  "Só un dos mellores estrelas de cine en América."
  
  
  Eu dixen a ela. 'Realmente?'
  
  
  "Si, de feito," Falcón, dixo con un obxectivo-como sorriso. "E ela parece ser só, tamén." Onte á noite, ela estaba alí só , no Mediterrane Palacio, xogar e perder a ruleta, e ninguén podería confort ela. Hawke balance a cabeza no "seu dores" de todo. "Todo ben," eu dixo. "A súa desistir. Que é iso?'
  
  
  Ego ollos diminuíu lixeiramente, como el respondeu, "Nicole Cara."
  
  
  "Nicole Fai," eu dixo,"morreu nun accidente de avión de catro anos".
  
  
  'Realmente? Falcón, dixo, poñendo o meu billete de avión a través da materia.
  
  
  
  Capítulo 2
  
  
  
  
  El foi unha verdadeira aberración.
  
  
  Ela, levantouse e mirou para el no ego gaiola de vidro, alleo a calquera cousa, pero o ego de traballo. Unha pequena birdlike de destino, nervioso ollos palpebrar de ollos detrás dun par de lentes na cima dun longo pico nariz. Ego ósea corpo contraeu a tensión nerviosa, como se el estaba indo sempre a fuxir cando se ten medo. A nicotina dedos folheou as fotos do ego nas cinzas cubertos de mesa. Só no seu cuarto pequeno con unha boa vista da súa presentación armarios, que estaba alí como a imposición de liñas de lápidas en unha chea cemiterio, sentiu no seu elemento. Hubert de Wicklow, un devoto de feitos, un porteiro de memorias, un portador de esquecidos de datos. O Imperio Ego estaba empoeirado arquivo de unha única Nacional Axencia de Noticias.
  
  
  Os raios de luz que filtrada a través da contaminado Nova York aire a través do alto fiestras da sala eran o único alivio. O aire colgado aínda e pesado coa po na sala.
  
  
  Neste enorme mausoleo, o pasado está embalsamado: xornalística atopa de coroneis, que gobernou en algún lugar na América latina por unha semana ou un mes; asasinos cuxa crimes animado público para a catorce días; bandidos, atletas, presidentes, primeiros ministros, exiliado reis, unha enorme internacional serie de persoas que momentaneamente gañou o caprichosa atención da prensa, e, a continuación, caeu sobre a ser practicamente esquecido. Pero non Hubert Wicklow.
  
  
  No xigantesco recessos do ego mente, nomes, feitos, datos e estatísticas foron apilados como avaro tesouros. O que el non podía inmediatamente recordar de memoria, que podería atopar en dez minutos, retirando o pasado arredor da tumba-como caixóns dos seus armarios.
  
  
  Hai xente que pode facer unha memoria rendible, pero non Hubert Wicklow. Poñer o ego diante de estraños, obter o ego para realizar, e dicir o emu como ser rico por prestación de só un feito simple, e todo o que estalou en torno a fina ego espasmos rta foi unha impotente gaguejava. El deu de ombreiros e estendeu as súas mans, palmas para arriba. El balance a cabeza feblemente. Pingos de choiva vai sobre a súa testa e rolou para abaixo do seu nariz.
  
  
  Hubert Wicklow tiña unha estraña e sutil xenio. Feo foi unha boa palabra para el. A outra, tamén.
  
  
  El limpou a gorxa.
  
  
  Sorprendido, mirou cara arriba. A súa man tocou a pila de fotografías sobre o chan. Ego rostro quedou vermello. A man unha tapa unha combustión do cigarro no cinceiro, perdeu, e rolou o cigarro sobre a mesa.
  
  
  "Levar o xastre," el dixo.
  
  
  "Calma," eu dixo. "É só comigo."
  
  
  Eles conseguiron atopar o seu propio cigarro, e agora, dobrado na súa cadeira, el foi dilixente busca de fotografías baixo a súa mesa.
  
  
  Ego palabras xiraban a través do fume. "Deixe-me limpar a desorde en primeiro lugar. Alí. Maldición. Eu oín-lo a bater a súa cabeza sobre a materia a continuación, e, a continuación, reaparecen con súas fotos; lavada pero feliz.
  
  
  El coidadosamente colocado ih sobre a materia, levantouse, e tendeulle a man. "Como está, Nick?"
  
  
  "Como sempre", dixo. "E vostede?"
  
  
  "Eu estou facendo todo o que podo," el dixo.
  
  
  El colleu unha pila de fotos desde unha cadeira na esquina do seu cuarto e puxo no chan. "Sente-se", dixo.
  
  
  'Eu estou sentado.'
  
  
  Establecendo o seu esqueleto de volta na cadeira xiratoria, el stubbed fóra o seu cigarro, acendeu outro, colocar-lo para o canto da rta, e tivo unha rápida arrastre. Ash voou a través do aire e desembarcou na Uem camisa. "Aínda estados de prensa e telégrafos servizos?" Este pseudónimo foi a única cousa que xa apuntou sobre a prohibido tema do meu traballo. "De feito," eu dixo.
  
  
  "Ben, o que podemos facer hoxe para os nosos compañeiros xornalistas?", el preguntou cun sorriso.
  
  
  "Eu teño información," eu dixo.
  
  
  Hubert esvarou cara a adiante sobre a mesa. "Diga-me sobre iso", dixo.
  
  
  "Nicole está Facendo," eu dixo.
  
  
  "Morreu o 3 de Marzo de 1972, en un accidente de avión no Aeroporto de Frankfurt, que matou trinta e seis pasaxeiros e a tripulación dunha Carabela contratado por..."
  
  
  El levantou a man. "Hoo-hoo."
  
  
  "Eu non quero facer se sentir como se eu non estaba alí."
  
  
  "El nin sequera ocorrer para min," eu dixo. "Imos concentrar sobre os detalles. Primeiro de todo, está seguro de que ela está morta?"
  
  
  "Sen dúbida,.'
  
  
  Eu preguntei a ela. "Non escoitou falar nada en contra? "As dúbidas sobre a identificación dos corpos. Os rumores que sempre escoitar en tales casos: non completamente morto, terriblemente desfigurado, pechado nunha cela en algún lugar?"
  
  
  "Non", Hubert, dixo. "Ela está morta. Ninguén, nin sequera o barro club, expresou unha opinión diferente."
  
  
  "Nunca calquera indicación en contrario?"
  
  
  "Non, absolutamente non."
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "O inicio da segunda e última saca-rolhas: supoñamos que eu atopar unha muller que se parece exactamente Nicole Fai, por así dicir, un total de chamada. Como sei se é real ou un impostor?
  
  
  "Unha tarefa difícil," Hubert, dixo. El puxo o seu cigarro, puxo as mans detrás da cabeza, e se inclinou cara atrás, pechando os ollos. "Nicole está Facendo Iso", el murmurou. Nicole Fai. Ten que coñecer os seus detalles. Alyonka, altura, cor de ollos, cabelo. Ela, por suposto, rubio, ou era. El falou, pensativo. "O máis importante de datos é só un feito. Precisa algo especial que non teña visto en unha película aínda."
  
  
  "A voz exactamente?'
  
  
  "Como unha pequena marca de nacemento, moi alto no interior da súa coxa esquerda."
  
  
  'Está seguro?'
  
  
  "Máis que un rumor," el dixo. "Eu non podo lembrar de onde eu le-lo, pero eu creo que. Eu creo que pode contar con que, Nick. Este é o mellor que pode ofrecer-lle.
  
  
  El levantouse e apertou a Uem man. "Eu non sei como facelo," eu dixo, " pero vostede é un milagre."
  
  
  Hubert permitiu a si mesmo un sorriso satisfeito e levantouse. "Hai algo pode ter que saber, Nick." Ela deulle unha mirada cuestionando.
  
  
  "Vostede é a segunda persoa con un forte interese en Nicole Cara que veu para me ver nos últimos seis semanas."
  
  
  "Dalle", dixo.
  
  
  "Como vostede sabe, Uni-Nacional Noticia non é só relacionado coa prensa. Nós tamén somos unha axencia comercial. Calquera pode vir aquí e mercar o que podemos ofrecer. A maioría é de fotos, sobre todo para libros. Preto de dúas semanas atrás, un cara veu aquí e me pediu para mercar unha copia de todas as fotos de Kara no noso arquivo."
  
  
  "Vostede xa tiña tales peticións, non é?"
  
  
  "Ás veces," Hubert, dixo. "Normalmente, con todo, eles veñen aquí para ver todas as fotos, e só a continuación, dicir-lles o que eles queren. Este cara mercou el, sen mirar. Esta foi a primeira característica inusual.
  
  
  "E o segundo un?"
  
  
  "En segundo lugar, non houbo moito interese en Nicole nos últimos anos." Varios libros foron publicados despois da súa morte. Un tempo de libro de memorias de unha presa club foi publicado. E iso era todo. A continuación, recibimos unha solicitude para unha foto para ilustrar o popular historia de aqueles anos. Entón, pedindo nah para todo o que tiña era só un segundo ego peculiaridade."
  
  
  "E o terceiro?".
  
  
  — Ten unha rapaza chamada Wilhelmina. Foi unha declaración, non un saca-rolhas.
  
  
  Wilhelmina é unha fermosa mortal moza, ou mellor, un Luger-tipo pistola. Ela nunca foi lonxe de min. Non hai máis que Hugo, o meu estilete, e Pierre, a bomba de gas.
  
  
  "Este cara tiña unha moza como que," Hubert, dixo. "Baixo a axila esquerda."
  
  
  'O que fixo parece?'
  
  
  "Big guy," el dixo. "Un deses ombreiros anchos, encorpado tipos. Un Neandertal rostro. Os seus ollos están escondidos detrás de lentes de sol. A cicatriz é deseñada sobre a esquerda pómulos, preto de dous e medio centímetros de longo.
  
  
  — El dixo que estaba indo a facer con esas fotos?" "Que foi practicamente todo o que el dixo. El dixo que o cara el traballaba era tolo sobre nah.
  
  
  — Vostede sabe o seu nome?"
  
  
  Hubert remexer a través de unha pila de recibos en materia de caixón. "Vai ama-lo, Nick," el dixo, pegando un fóra.
  
  
  Eu mirei para o papel, el me entregou. O cliente de firma foi na parte inferior. Xunto a el están scrawls que ía avergoñar de seis anos de idade: John Smith.
  
  
  "El era tan fermoso como el mirou," Hubert, dixo. Debe haber algo acusación no camiño, el ollou para o seu vello amigo, porque ego sons case absurdo, como defensa. "Veña, Nick. Como eu podería ter coñecido el? Calquera pode vir aquí e mercar o que quere."
  
  
  "Non te preocupes comigo," eu dixo. — Despois de todo, esa persoa podería ter sido completamente diferentes. Quizais sexa só unha coincidencia.
  
  
  "Por suposto," Hubert dixo cando o seu shell rematou o día. 'Non hai tal posibilidade.'
  
  
  El balance a Uem man de novo e dixo adeus. El continuou a asistir a ela como ela baixou o longo corredor ata o ascensor.
  
  
  Adeus, Nick, Eu oín dicir. 'Coidar de si mesmo. Ser coidadoso.'
  
  
  
  Capítulo 3
  
  
  
  
  'Coidar de si mesmo. Ser coidadoso.'
  
  
  Mesmo o furioso ruxido dos motores de trinta mil pés sobre o Atlántico non podía abafar as palabras. Foi todo sinistro. Un período de vacacións que non estaba de vacacións. O condenado Falcón. Unha fermosa rapaza que está involucrada pode ou non pode ser morto.
  
  
  El mirou para a súa bandexa de comida. Un asustado anaco de cebola mirou para abaixo o lado da marrón salsa que cercaron a metade-cocido de carne coma un ciclope ollo.
  
  
  Unha sombra cruzou a miña visión.Eu oín a aeromoça preguntar a ela. 'Non con fame?'
  
  
  Dela, el balance a cabeza.
  
  
  O seu longo, delgado man pasou diante de min para levar a bandexa.
  
  
  Ela foi precedida por un vaso de whisky. "Me gusta", dixo. "Quizais isto vai me axudar a durmir."
  
  
  "Si", ela dixo. "Esta tamén é a Odín de todo o mundo. El mirou para o par de ollos azuis brillantes e sorriso malicioso.
  
  
  "Eu oín hai outras bebidas dispoñibles."
  
  
  "Si", ela dixo. "E mellor cocido para o seu."
  
  
  El acendeu un torno de seu ouro de punta tabaco. "E para os pulmóns, tamén, eu creo.
  
  
  "Si", ela dixo. "Para os pulmóns, tamén. Vai estar en París?
  
  
  'Non. Eu teño unha transferencia viaxe a Orly en corenta minutos, despois de que a terra non.
  
  
  'Por desgraza. Se non, eu podería amosar-lle os puntos turísticos.
  
  
  "Si, por suposto," eu dixo. "Pero quizais noutro momento."
  
  
  "Quizais.'
  
  
  Ela colleu o papel e se virou para saír .
  
  
  "Eu creo que é mellor que me outra whisky," hey dixo a ela por detrás.
  
  
  Maldita Falcón, eu penso que de novo. Aínda scotch non me axudar.
  
  
  El aínda estaba en un mal humor cando arribou a Nice Aeroporto máis tarde aquel día en un voo ao redor de París. Desde o taxi que me levou para o Beau Rivage Quai des Etats-Us, eu podía ver o soleada inmensidade do Mar Mediterráneo dende un lado. Por outra — un case ininterrompida liña de hoteis, vivendas e edificios high-rise empurróns uns dos outros, como unha cadela de nenos mimadas en lendario parques infantís dos ricos.
  
  
  O meu cuarto tiña unha vista do mar. En un alto francés día, unha brisa fresca sopraba. Eu descomprimido miñas maletas, poñer Wilhelmina, Hugo, e Pierre en dous enrolado toallas, e levou ih para a cascarilla praia.
  
  
  Por unha hora, el estaba cos ollos pechados, escoitando o murmurio da auga contra a costa.
  
  
  Cando o seu marido volveu para o seu cuarto, que non había necesidade de facer unha rutina comprobar. Non había como negar o feito de que alguén estaba dentro.
  
  
  Houbo unha gran cesta de froitas no almorzo táboa. A humanidade tivo un branco tarxeta conectado a unha cinta verde. A caligrafía foi un francés lojista, pero non había ningunha dúbida sobre a autenticidade do transmisor. "Benvido á Riviera francesa," a tarxeta de ler. "Deixe o seu período de vacacións ser todo o que podemos esperar.
  
  
  O imbécil falcón! Desde o momento que eu teño de volta para a piscina, que se preocupou en min, enfureció me, fixo sarria de min para sempre. Na primeira, foi asumido que Hsiang pode escapar de min. De volta, a continuación, el foi un menos evidente invitación para tomar un menos evidente vacacións. Hai tamén fora veces no pasado, cando Hawke tiña skimped en detalles sobre a misión. El podía entender iso. Había algunhas cousas que el sabía que non eran tan seguro como el sabía que ela, dado o risco de ser capturado. Ademais, eu non teño que saber de todo para completar a miña misión. Pero, para dicir a verdade, a súa visco non dar a máis mínima idea de por que ela estaba Fermoso. O que fixo Hawke coidado se Nicole estaba vivo ou non?
  
  
  As miñas mans estaban cerrados en puños. E o sangue estaba batendo incontrolado nos meus oídos. Calma para abaixo, el dixo a si mesmo. Supoño que o home vello no seu burato no Dupont Círculo en Washington sabe o que está facendo. E entón, se vostede non sabe o que é, tentar descubrir algo. Só deixar as cousas ocorrer. É esta ignorancia que está causando que tantos problemas.
  
  
  Accións. Iso era o que eu precisaba. Eu sempre me sentín mellor, entón. O tempo de espera chegou ao fin. Eu baño e vestido para a noite. No interior peto do meu gibão foi o meu novo pasaporte en nome de Nicolás Anderson. Onde queira que vai, unha arma, estilete, e bomba de gas pode vir como un choque, especialmente se os gardas foron tan astuto como eu sospeitaba.
  
  
  Esta vez Wilhelmina, Hugo e Pierre van estar. Eles non eran compañeiros de Nicholas Anderson, o turista. Pero un home chamado Nicholas Carter con rango de Killmaster AH sería un parvo para saír só. El preso dous único fío lamas no seu colo . A terceira foi no cinto nas súas costas. Eles poñen plana, invisible, reconfortante, e mortal.
  
  
  Eu aínda vou ter tempo para a cea antes de que a noite é o traballo comeza. Despois de deixar a todo o hotel, el virou á esquerda, cruzou o Quai des Etats-Us, na próxima esquina, e comezou un longo e sinuoso camiño ao longo da costa de porto para xantar nalgún lugar al fresco, e só pola luz de velas, con cámara frito, ratatouille e viño branco. .
  
  
  A súa non nunha présa. Agora que ela estaba listo para actuar, ela perdeu esta estimulación excesiva . Ela lle gustou a alimentación e medio ambiente. No outro lado do porto, iates e arrastreiro veu á noite. O ceo escureceu, volvéndose de azul negro de todo. Luces chisca nos restaurantes do outro lado da rúa. El tomou un último grolo de viño e stubbed fóra do seu cigarro.
  
  
  Se eu tivese un período de vacacións, sería máis por agora. Era o momento de comezar.
  
  
  Sen camisa e apoiado por mozos mans, ela subiu un camiño de herba alta e escarlata flores, unha pálida, voluptuoso prenúncio de escuro praceres e penetrante praceres para aqueles que están dispostos a sucumbir á tentación de crema de cor mundo. detrás nah. Se a estatua tiña un nome, ninguén tería pensado para engadir lo. Pero, dada a configuración, a entrada para o casino, quizais estes esforzos eran innecesarios. Señora Fortuna vai ser suficiente.
  
  
  O Palais de la Méditerranée en Promenade des Anglais en Bo non é o mellor para nós, pero para nós o peor casino, na Cote d ' Azur. Con todo, é profesional e eficiente, e igualmente acolledor, tanto para os turistas que limitar o seu risco de dez ou vinte dólares por noite, e para os xogadores que maior demanda de tipos.
  
  
  Na parte superior da dobre curva escaleira que conduce á primeira, segunda planta, estendendo en todas as direccións, coñecido como Les Salóns de la Mer, ela virou-se para a Secretaría. Detrás do mostrador, que máis parecía un consello de ministros, sentou-se dous homes en chaqué, pálido, con un aire de inquebrantable escepticismo. Xunto a eles estaba un pesado-eyed moza vestida cun vestido de loito, compartindo as súas dúbidas sobre a humanidade que brillou a través ih é os ollos cansos. Varios turistas, ao parecer, a partir de un dos moitos conferencias que Bo é o concello recibe regularmente, estaban reunidos en torno a materia.
  
  
  Como fixo o seu camiño a través deles, el depositado o seu pasaporte e un cinco-franco peza sobre o mostrador. A moeda foi o suficiente para un billete de entrada para unha noite. Quince francos unha semana, trinta e un mes, sesenta e unha tempada. Todo o que eu estaba autorizado a facer o interior, as súas fixo unha gran creo que aquí. Eu estaba apostas que na felicidade propia, apostando que unha noite eu ía gañar o Falcón me enviou.
  
  
  Un dos outros escépticos-mirando os homes abriu o meu pasaporte "Nicholas Anderson", mirou para a foto, e, a continuación, examinou o meu rostro.
  
  
  Eu cuberto o formulario, mentres el comprobado o meu pasaporte no arquivo na esquina detrás del. Satisfeito, el rabiscos o meu nome sobre un amarelo de cartas de casino con dous marrón raias sobre o lado e esvarou a través de min.
  
  
  Os dous gardas de seguridade na entrada Les Salóns de la Mer bailando a cabeza para min como eu achegouse a ela.
  
  
  Ela quedou na parte superior de tres chanzos de mármore que conduce a un suntuoso salón, unha sala en diferentes niveis, ancho e longo como un campo de fútbol, completamente cuberto en vermello. A través de min, escarlata cortinas enmarcado mar-vistas das fiestras. En pequenas terrazas fóra, bañada en luar e un peirao primavera brisa, parellas sentou-se beber bebidas e falar sobre o ruído de tráfico. Había mesas entre min e os balcóns para a esquerda e dereita. Roleta, craps, baccarat, blackjack, écarté, trente et quarante . Baixo o brillo suave de vermello-sangue pantallas, prata engrenaxes fiar, tarxetas murmurou contra o pano verde, dice sacudiu e fichas fluíu en un ciclo continuo de perdas e ganancias.
  
  
  El camiñou rapidamente en todo o cuarto, deixar nun dos dous restaurantes para unha bebida. Non había moita xente no inicio da tempada. Varias mesas estaban pechadas. De cando en vez unha voz diría pechada por riba din, " Rien ne va plus," e, a continuación, ela ía escoitar o tique-taque do marfil balón contra as paredes de ruleta.
  
  
  Non había nada especial sobre o público. Os Americanos fortes en todo o blackjack e táboas de datos . O baccarat grupo consistiu principalmente a través de Británicos e anciáns, e a escena internacional foi centrado en torno a mesas de ruleta. Había algúns omnipresente pobo Xaponés en traxe azul, camisetas brancas, e real lazos, dous Árabes, un puñado de Gregos, algúns Escandinavos, un Español, Alemáns, Ingleses e Americanos.
  
  
  Sentados en cadeiras de madeira, tensa persoas maiores mulleres armados con lapis galegos inclinado sobre follas de papel, elaboración de estrita como sistemas de D ' Alembert e Abrogation .
  
  
  El quedou detrás unha das mulleres máis vellas na mesa máis próximo á entrada. Alí, eu tiña un campo de visión de que fixo imposible para calquera entrar a través da entrada principal, sen ser notado.
  
  
  Eu deu a cada un croupier douscentos cincuenta francos. "Cinco fichas," emu dixo ela. As contas desapareceu na mesa segura a través dun cobizoso de slot cun bronce pico. En torno a un tesouro de fichas de cores de varias denominacións, cincuenta amarelo discos esvarou cara a min. El deixalos caer no seu gibão.
  
  
  Por un tempo, el se permitiu caer no sono para o clang de apostas, o estrondo da roda, o ritual berros de o croupier mesturado en un sen fin ritmo:
  
  
  - Nave . Blush. Violación. Faites fox jeux. Rien non é unha gran vantaxe. O Cilantro. noir. Violación. Faites vous jeux. Rien non é unha gran vantaxe. Parafuso-gancho. Blush. unha parella.'
  
  
  Cada vez que a porta se abriu, el mirou cara arriba con sorte, pero en balde.
  
  
  Chegou en un minuto e comezou a facer apostas. Ás veces, a materia levei a miña fichas, ás veces, lles deu de distancia. Os meus pensamentos foron só a metade no volante. O seu vai en apostas máis altas.
  
  
  Unha hora e media pasou. Aburrido, eu mudei para apostando números individuais. É só poñer a cantidade literalmente en Nike Carter, trouxo ata dez — e perdeu. A súa simple para poñer a cantidade literalmente en Nicholas Anderson, aposta en dezaseis anos e perder de novo. É só poñer as cartas de David Falcón, aposta en nove e perdeu. O seu número rematou, literalmente, Nicole, e, de novo, poñer sobre dez.
  
  
  O meu chip foi só no número de folla verde, a oportunidade foi de 37 1. O concesionario se cambiou o seu pulso e o enorme roda comezou a xirar en sentido anti-horario. O marfil balón bateu a roda no sentido horario, contra o fluxo de ébano, como un meteoro no ceo nocturno. 'Rien ne va plus,' o croupier latiu. A roda abrandado. O balón caeu para fóra baixo o marco, saltou sobre o anteparas, retardado, saltou unha vez, dúas veces, e caeu na caixa número dez. O ancinho empurrou unha pila de fichas amarelas e unha rosa de cen franco peza cara a min.
  
  
  Ih colleu, xogou algunhas tarxetas amarelas para o comerciante que puxo a aposta, e se inclinou para recoller o resto.
  
  
  Cando mirou para arriba de novo, ela estaba alí, sincero a través de min, do outro lado da materia. Foi emocionante. O seu mel-rubio cabelo, tirou de volta desde o seu rostro curtido e amarre con un verde pálido cinta, revelou alta pómulos, apoiado por unha beleza que o tempo non pode deixar rastro. Unha fina vestido branco con unha baixa de corte no pescozo para mostrar a plenitude da súa completa seos colgado do seu ben construído corpo. El viu que non había nada que impida a súa difícil mamilos de presionando contra o frío, suave tecido.
  
  
  Ela chegou na súa bolsa e sacou un cen-franco nota. "Cinco fichas," ela dixo para o concesionario.
  
  
  El habilmente envolto o proxecto de lei en torno a un disco de madeira e deixou caer o insaciable arco de cobre chute. Ela puxo a súa bolsa baixo o seu brazo e usa ambas as mans para espremer as fichas como un neno sostendo unha montaña de cookies. O xesto era tan inocente, que eu tiña a sorrir. Naquel momento, ela mirou para arriba e mirou para min toda a materia, os seus ollos brillando como a queima de esmeraldas. Entón, ela mirou para abaixo de novo, a eses pómulos en confusión, e continuou a ollar para a materia. A súa expresión tornouse grave, triste. Chegando entre os xogadores sentados, ela realizou un fóra en torno a ela amarelo fichas para un sete. Ela perdeu, ela é poñer en dezaseis anos, e ela perdeu. Ela é betted en dezasete e perdeu. Ela é betted dezanove e perdeu. Ela é betted en vinte e seis e perdeu. Ela está en trinta e tres e perdeu.
  
  
  Dez veces seguidas, ela aposta no mesmo número, o peor desacordo sobre a mesa, e perdeu dez veces seguidas. Agora a súa respiración acelerada, e os seus seos, mudouse para arriba e para abaixo na emoción, baleirando o tecido fino do seu vestido. La rosa-lacado mans tremían como se agarrou a súa fusión tesouro, e despois de dúas roldas, ela foi capaz de manter o que se deixou na man.
  
  
  O seu nunca pensei que ela xoga para divertirse. Unha fina capa de xeo brillaba sobre o fondo do seu pescozo, e unha vez, cando a roda virou, ela mordeu o beizo. Ela, viu como os dedos da súa man dereita, sacou outro axustar da corda máis a escaseza de stock da súa man esquerda.
  
  
  Ela mirou para el. Ee beizos que poñer mudo palabras. "Por favor", ela dixo. 'Por favor.'
  
  
  Ela pon o número nove chip diante dela. O ritual foi repetido: a roda virou-horario, a sala virou-se na outra dirección; no momento en que o balón caeu, non foi un berro: "Rien ne va plus" e un silencio no que os xogadores esperou.
  
  
  Mesmo se eu fose xordo, todo o que eu tiña que facer era ollar hey no ollo para ver o resultado. Dúas bágoas brotaron ata debaixo das súas pálpebras, equilibrar alí para rolar polo seu rostro. Ela, viu o seu corpo tenso. Tragou duro, e as súas bágoas parado.
  
  
  Ela mirou para abaixo na súa man. Seis fichas de esquerda. A súa longa marrón brazo envolto nun torno a eles, e puxo-o en número de vinte e catro. Esta vez, ela pechou os ollos como a roda virou. O resultado non era mellor. En menos de dez minutos, Non só tiña dous chips esquerda. A súa axitación tiña non diminuíu, pero agora ela parecía case renunciou ao seu infortunio. Ela non o dubides. Ela pon o número trece chip diante dela.
  
  
  "Feliz", el chamou de toda a materia.
  
  
  Ela mirou para min e intentou sorrir. Pero ela non podía deixar o queixo e os beizos do tremendo, e os seus ollos estaban brillantes con malvas. Ela pechou os ollos de novo, evitando a miña mirada.
  
  
  Os seus ollos continuou a mirar para Nah. Unha porta aberta en segundo plano anterior. Un home veu. El mirou como o big guy que os datos recollidos sobre ela.
  
  
  
  Capítulo 4
  
  
  
  
  El só quedou alí por unha fracción de segundo antes de que o ego ollos afiados rastrexar-lo aínda máis. E, a continuación, ego é super-negro bonito pontudos zapatillas de ballet batían para abaixo as escaleiras para a alfombra vermella. Ela xa estaba chegando ao redor da materia cara a ela.
  
  
  Sinceramente detrás dela, sorrindo con o pracer cruel que plisado Schrammel o ego no seu rostro, el ergueu a man e afundiu o seu gordo dedos na carne do seu brazo dereito, só por riba do cóbado. El murmurou algo no seu oído.
  
  
  Ela duros, o seu rostro duro con medo. Determinado pero cauteloso, ten medo de causar problemas, ela intentou saír en todo o ego de persistente subterfuxios. A súa pel bronce mostrou manchas brancas da áspera presión de ego truco.
  
  
  Ela achegouse a ela desde o outro lado, todo bondade e inocencia.
  
  
  "Ah, vostede está alí", repetiu el. — Eu estaba empezando a pensar que eu tiña perdido ti. Se estás canso de ruleta, como sobre unha bebida?
  
  
  No silencio que seguiu, el escoitou o concesionario dicir, "Un". Ela perdeu de novo.
  
  
  Cando a perfume barato bateu-lle como un sumidoiros fedor, e o seu traxe de seda negra brillaba no suave casino luz, Salgueiro Pollard chegou a abaixo e me deu todos os seus poderes mentais. A pesar do perfume, a pesar do seu traxe, el sempre vai ter a mirada dun home que pasou a maior parte da súa vida en tabernas onde voa corren máis de tortas.
  
  
  "Quen diaños é vostede, xastre?" — Que é iso? ", el preguntou nun sussurro. Que era un bo sinal. El non estaba indo para facer unha escena.
  
  
  'Quizais, o sr. Smith? tiña o meu reumatismo.
  
  
  El dixo, "Huh?"
  
  
  Ela non quere mirar para el. "Ben, como sobre unha bebida?" O seu pai dixo. — Mira como se está indo a necesidade algunha de refrescar."
  
  
  "Si", ela dixo. "Si, grazas. Claro que eu poida.
  
  
  "Ben, iso é gran, entón," eu dixo. "Imos?"
  
  
  "Esta señora ten unha cita noutro lugar," dixo.
  
  
  "Vostede di que," eu dixo. "Pero eu estou sorprendido que ela non me dixo."
  
  
  "Mira, neno," el dixo. "Tomé o meu bo consello e saír de aquí. Non furar o seu nariz en calquera cousa que non lle afecta.
  
  
  "Si, pero non me preocupa," eu dixo. — Vostede xa escoitou falar a moza. Ela quere unha bebida con me."
  
  
  Ego rostro quedou vermello. "Non facer-me preguntar-lle moitas veces," el dixo.
  
  
  Ego ruka casualmente levado de volta a súa chaqueta, deliberadamente, mostrando-me o que foi dobrado no seu cinto, e tamén me amosando que tiña máis coraxe do que o sentido común, e que a seguridade do Palais de la Mediterranee non estaba tan seguro como el pensaba. A xulgar por el dolly segundos que vin esta arma, pareceu-me que el recuou ata a súa drivetrain con un Mexicano Trejo .22, Modelo 1. México non pode ser coñecido por súas armas industria, pero poucos belezas que veñen a partir de aí son tan tranquilo como unha pyromaniac en un po barco. Modelo 1 é un sucio e moi inusual arma. Ten un selector na esquina superior esquerda da tenda. Cando abre o ego e tirar o gatillo, o arma dispara oito tiros de un sistema automático de estourar.
  
  
  A rapaza estaba ofegante. "Non sexa un idiota, Guido," ela dixo.
  
  
  "Eu non creo que está a usar ego," Emu dixo ela.
  
  
  — Eu non arriscar.
  
  
  "Eu estaba esperando que sería dicir que," eu dixo.
  
  
  El xentilmente tomou a súa man, e, xuntos, nós camiñou ata a porta. Detrás de nós, Guido murmurou unha maldición.
  
  
  O ego, a mente, ou o que estaba oculto detrás que Neanderthal testa, tivo que pasar por unha morea de esforzo para chegar a unha conclusión ou lembrar o que alguén dixo para facer. El non me tipo para facer un xenio no pensamento independente.
  
  
  Mentres tanto, a posibilidade de que ía abrir lume diminuíu con cada centímetro que poñemos entre nós. Guido ten sido adestrados para actuar, non creo, e se queda para abaixo ao negocio de inmediato para pensar sobre as cousas, nós imos ter unha abundancia de tempo para andar a París.
  
  
  Mantendo a súa tensa corpo fóra da liña de lume, que foi para a porta. Guido tiña máis coraxe do que o sentido común, pero cada segundo confirmou a miña crenza de que estaba programado para evitar chamativo escenas.
  
  
  Foi só uns segundos antes de acadar o cumio da escaleira, pero sempre se sente máis cando un deses correo-os clientes felices de moenda é algo nas súas cabezas.
  
  
  Pasando a través da porta, que atravesou o vestíbulo de entrada á esquerda da escaleira, que descendeu a través de dous arcos de entrada do Mediterrane Palacio .
  
  
  Algúns momentos despois, Shaggy voz escoitou sobre o outro lado das escaleiras, e cando mirou para fóra sobre o outro lado, eu vin Guido correndo para abaixo, case a carón de nós. Ego ollos estaban cheos de rabia baixo o seu pechado cellas.
  
  
  El foi de só dous ou tres pasos de distancia cando nós tracejada fóra da porta da fronte do Pazo en un frío da noite. Solicitantes de pracer aínda veu, aínda que en menor número. Cando mirou cara atrás, un Citroen negro e un branco Mercedes esvarou pasado entrada. A medida que pasou o mimmo estatua de Muller Fortuna, eu vin Guido de pé, inmóbil, un gordo silueta contra o casino luces, erguendo o puño e axitando-o.
  
  
  "Correr," eu dixo a súa moza.
  
  
  "Si", ela dixo. 'Eu sei que ela.'
  
  
  Corremos ao longo da Promenade des Anglais. Unha luz néboa que derivou cara ao interior parecía para cubrir a secuencia de luces na entrada Anxo Enseada como un pano suave. Tres cores pennants colgado inerte ao longo dos polos no aire pesado, que deberían dar a estrada un ollar festivo. Tráfico se calmou, ocasional ruxido dun motor romper o silencio.
  
  
  Un estraño, sinistro aire colgado ao longo da costa, unha sensación de humidade podremia crecente na escuridade, un reflexo da verdadeira alegría do día e da noite, agora disipado por rastreando noite.
  
  
  En silencio, nós apresurouse a través da libra e sombra. O Westminster Hotel terraza foi oscilando con amarelo lámpadas, e amarelo velas tremulo sobre táboas de fóra, onde anciáns invitados amontoados contra a humidade, tomando café e loitando contra o abrazo de un solitario bóveda. Eles podían ver en ruínas Pratt Vila, sen vida detrás dunha pantalla de palmeira e resistiu persianas.
  
  
  Ela mirou arredor. Guido tiña ido aínda. Aínda así, eu tiña a sensación de que estaba sendo vixiado. Pasamos o West End de Hotel e a Massena Museo , onde uns grandes focos vai entre as palmeiras detrás do portón de ferro. Por diante, a cúpula do Negresco Hotel xurdía como un gordo muller peito contra o ceo iluminado pola lúa.
  
  
  El parou, e ela virou a cara el . O seu rostro estaba corado con emoción, e os seus ollos estaban brillo. O seu corpo desnatado máis me por un momento.
  
  
  "Grazas", ela dixo sen folgos. "Grazas, señor...'
  
  
  "Anderson," eu dixo. "Nicholas Anderson".
  
  
  "Ben, grazas, Sr Anderson.
  
  
  "Vostede non me agradeceu aínda," eu dixo. — Eu non estou seguro de que está fóra do bosque aínda." Eu non creo que o seu amigo Guido estaba feliz co que aconteceu no casino.
  
  
  "Non, — ela dixo. "Definitivamente non. Haberá máis dificultades. Moito máis problemas.
  
  
  "Dime," eu dixo. "O seu nome é Nicole Fai?"
  
  
  Ela me mirou nos ollos por un longo tempo. O fermoso rostro, o que tiña de algunha maneira mesturado inocencia coa promesa de refinado paixón, agora mirou desesperado.
  
  
  "Unha morea de xente cre que," ela dixo. "Polo menos, unha persoa está confiado."
  
  
  Foi reumatismo que non resolve nada, pero antes de que ela podería dicir máis, a mirada de desesperación desapareceu do seu rostro. Ela engatilhada súa cabeza mischievously. "Sr Anderson," ela dixo. — Eu supoño que quere para me ofrecer unha bebida." Hai un mellor momento que agora?
  
  
  O Negresco Bar está case extinguida. O enorme sala era como unha sombría caverna, cunha feble luz rosa escollido para lisonjear a idade das mulleres desbotada pel.
  
  
  Nós sentou-se lado a lado en un azul base a unha rolda mesa de mesado de mármore que repousaba sobre unha artificial de pel de leopardo.
  
  
  Eu sentín a súa fráxil beleza, de novo, a calor da súa empresa coxa seguinte a mina en azul banco, a curva dos seus seos, o clásico formato do seu rostro, a riqueza do seu dourado-marrón pelo ... esmeralda emoción nos seus ollos.
  
  
  Un camareiro unha chaqueta branca nadou ata nós co estudado humillación de un hotel que tende a atender a extremos de gusto.
  
  
  "O que quere beber?"Eu preguntei a súa moza.
  
  
  Ela riu maliciosamente, como un adolescente que está solta Willie nunha tenda de café.
  
  
  "Ah," ela dixo. — Eu realmente non penso sobre iso. Debo admitir que eu non son exactamente un coñecedor de bebida, pero un día ocorreu a ela para beber toda unha lista de cócteles.
  
  
  O camareiro embaralhadas seus pés, expresando unha tranquila mestura de preocupación e infinitas rexeitamento de agradable conversa. Eu estaba tentando a oferta En un drama de escola bolsa de estudos.
  
  
  A rapaza man de remexer entre dous pratiños de olivas e galletas para incorporarse unha postal.
  
  
  "Eu vou tentar iso", ela dixo.
  
  
  A tarxeta ler: "Real Negresco 14 F".
  
  
  Foi unha composición de po Kirsch, xarope de framboesa, zume de laranxa e Moet champaña. Basta ler este fixo o meu estómago queimar con rebelión.
  
  
  "Non, eu non creo que é un experto," o seu marido, dixo.
  
  
  Eu dixo o camareiro, " Un Real Negresco." E whisky on the rocks. El curvouse e esquerda.
  
  
  É difícil de ocultar na Barra Negresco. En realidade, é un gran final para os militares město a ser moi visible, polo que a súa foi un pracer estar alí. Que foi tamén a razón pola que eu vin aquí despois de que deixou o casino. Que, á súa vez, me fixo moi feliz de que a nena escolleu este lugar para tomar unha bebida. Neste punto na batalla, o seu plan non era para ir de metro. A súa misión é a de aprender máis sobre a rapaza, máis sobre Guido, e máis, moito máis sobre o home que enviou este home das cavernas para o Mediterrane Palacio. E ela foi convidada a atopar para fóra, mentres que asegurarse de que ninguén estaba mirando para min.
  
  
  Ata agora, o furón noite foi bendicido. Unha nena atopou. Este xogo rematou ben. Guido me atopou. E se fose certo, o home invisible Stahl tería testemuña noso precipitada fuga para a Negresco . E, a continuación, a noite non foi só bendicido, pero tiña apenas comezara.
  
  
  "Madame," o camareiro dixo. Dobrando na cintura, el puxo a súa bebida nunha rolda pano de papel con letra "Imperial H" e as palabras "Negresco" e "Bo" en tres aneis azuis.
  
  
  "Monsieur."
  
  
  El virou-se para a nena e ergueu o vaso. "Afortunadamente," eu dixo.
  
  
  Ela mirou para min máis a bordo do seu vaso. O travesso e divertido ollar desapareceu en torno dos seus ollos. Eu a vin bágoas de novo.
  
  
  "Non, eu dixen a ela. — Eu leva-la non foi tal unha feliz noite para ti."
  
  
  "Non, — ela dixo. "Por suposto que non." A súa voz era feble e desesperado.
  
  
  "Se vai desculpar a miña rudo comentario," eu dixo, " vostede sabe moito sobre ruleta como fai sobre a bebida, dado o seu xogo de nah."
  
  
  "Eu sei", ela dixo.
  
  
  "A xente sempre fago", dixo. "A maioría da xente ir alí para divertirse, pero, obviamente, deu a impresión de alguén que estaba a facer as cousas máis serias."
  
  
  Ela balance a cabeza. Mesmo baixo a luz feble, o cabelo dela brillaron . "Non, O Sr Anderson..."
  
  
  "Eu creo que debe chamar-me Nick," eu dixo. "Todo ben", ela dixo. 'Alcume.'
  
  
  "Isto é mellor", dixo.
  
  
  "Non, ela non estaba en que o casino para divertirse."
  
  
  "Vostede perdeu o noventa e cinco francos," eu dixo.
  
  
  "Que pagar unha morea de atención para min", ela dixo. "Ben,"eu dixo," eu estou só en Niza, e que eran difíciles de perder."
  
  
  Ela sorriu brevemente. 'Ela, eu creo que...'
  
  
  Ela chegou na súa pequena bolsa. Ela viu un pano branco, pasaporte, batom, e o último chip amarelo. Ela colleu o seu ego e con unha luz prema, ela pousou na banca de mármore. "Cinco francos," ela murmurou.
  
  
  "Isto é todo o diñeiro que se ten, non é?"
  
  
  'Si. É este tamén tan fácil de ver?
  
  
  "Eu teño medo, entón."
  
  
  "Non é realmente cinco francos," ela dixo. "É unha peza de plástico."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Por que non gañar este casino significa moito para vostede?"
  
  
  Por segunda vez aquela noite, os seus ollos buscaron o meu rostro.
  
  
  "Vostede non mire para pobres," eu dixo, " non mira con fame." Non parece que ten que Suecos e abrigo. Eu non tiven a impresión de que estaban tentando gañar un período de vacacións ou unha tenda de xoias. Ganancia tamén é fóra de cuestión.
  
  
  - non.
  
  
  "Pero vostede vai gañar unha chea de diñeiro. Foi importante para vostede.
  
  
  "Si", ela dixo. Ono voz.
  
  
  "Eu creo que ela quere saber por que."
  
  
  Ela estudou a miña cara de novo con aqueles intelixente ollos verdes, agora tan frío e profundo como o mar.
  
  
  "O que ves?'
  
  
  "Perigo", ela dixo. "Dificultades".
  
  
  "Pode confiar en min," eu dixo.
  
  
  "Si", ela dixo. — Eu creo que si, tamén.
  
  
  "Ademais,"eu dixo," con só un cinco — franco descartar liña, non ten moito elección."
  
  
  A súa húmida, quente beizos se separaron do seu mesmo dentes brancos en un involuntario sorriso. "Pero se a súa esposa non confiar en ti, ela tería esquerda," ela dixo. "Entón, eu tente atopar alguén."
  
  
  — É importante que?"
  
  
  Ela colleu o seu vaso e tomou un longo beber.
  
  
  "Quere un pouco máis?"
  
  
  "Eu non estou acostumado a beber," ela dixo. "Con todo, eu creo que eu quero outra de vidro. Eu non sei se eu quero para ser bebido para esquecer ou celebrar. Si, Nick, outro.
  
  
  O camareiro chamado-lle máis, e que esperou en silencio mentres el nos trouxo outra Real Negresco.
  
  
  Ela tomou outro grolo, e cando ela rematou, ela parecía chegar a unha decisión. "Si", ela dixo. "Eu confío en vostede. Eu espero que está na parte superior dos rapaces que están axudando. Non é realmente para min, non só para a nena que unha vez se reuniron nun casino.
  
  
  "Eu sei", dixo, reconfortante ela.
  
  
  "Isto vai moito máis alá de ti e de min. Si, eu precisa para gañar un monte de cartos e rapidamente. Vostede viu. Eu teño iso en orde para contratar a alguén.
  
  
  As cellas subiu en silenciosa pregunta.
  
  
  "Alguén moi especial," ela continuou. "Eu non sei canto custa. Vostede sabe, Nick? Vostede sabe canto custa para contratar un asasino?
  
  
  El estendeu a man e colleu un chip amarelo da materia. "Cinco francos," eu dixo.
  
  
  
  Capítulo 5
  
  
  
  
  Por un momento, a súa expresión cambiou en sorpresa. A continuación, volvéndose un confuso cara a min, ela inclinouse contra min. Ela, vin os seus ollos, agora iluminado polo proverbial esmeralda lume, os seus beizos se separaron, chegando máis preto para o meu.
  
  
  O momento seguinte, ela tenso arriba. O seu rostro se virou ashen. Os seus ollos estaban fixos detrás de min, sobre a porta lateral do Negresco bar.
  
  
  Dela, virou-se ao redor. Guido foi o primeiro en ver ela, sorrindo un pouco. A continuación, el viu unha angular, arame home Chinés, o seu alto, esvelto corpo envolta en negro da cabeza aos pés. E entre eles, entre estes ego-driven servos, é horrible criatura vou saber como o Dr Branco. Lothar Inuris. Veces eu a vin por primeira vez, el se esforzou para controlar a rabia que veu sobre el, cando viu a rapaza está preparado para presionar os seus beizos para o meu. El recuperou a súa expresión e tirou o seu ego nun dobre de afable cordialidade. Esta expresión foi ben co ego do equipo: un corte ben blazer azul, gris pantalóns, unha camisa que moitas veces proclamado en si unha das últimas creacións de Turnull & Asser en Jeremin Street, en Londres, un pano de seda, e zapatillas de ballet de Gucci.
  
  
  Pero para todos os coidados e os gastos, que fora para a súa roupa, Dr. Inuris tiña un intelecto escravizados por unha perversa e poderosa unidade.
  
  
  Ego ollos, ébano contas que foron escravos para o ego capacidade para ocultar as súas verdadeiras intencións, foron fixados sobre un pequeno, globular cabeza, cuberto con pelo negro groso slicked de volta a partir dunha estreita testa. O obxectivo en si, coa súa fina vermello beizos e estreita ventas na súa gran nariz, foi ofuscado pola súa longa e ampla torso. Con todo, non é unha persistente pitada de forza, pero só a idea de unha gentileza enraizada en perpetua auto-indulxencia. As súas mans estaban extraordinario. Longo palmas, anormalmente longo, apuntou dedos, uñas curtas. As mans de un cirurxián ou strangler. O suave, sen barba cara e estraño, enfermo-pel pálida deu a impresión de que o glandular equilibrio fora perturbado, primeiro corrompendo o corpo e, a continuación, forzando a mente para servir natural obsesións. El parecía un home que fai o pracer de ferir a alguén e subjugating outros para a súa bizarra perversións que control-lo. El exhalado con rabia. El viu que o ego pano tiña afrouxar un pouco, revelando unha dobre fileira de verrugas que cubría o ego fina, espetado pescozo como un grotesco colar arredor do seu enrugada ollos.
  
  
  Outros, como o emu cruzou o meu camiño. Ih compartido un espírito de auto-confianza no éxito realizar impensable cousas e unha crenza no seu propio xenio, que tamén convencido ih de un impenetrable inmunidade a retribución. Mesmo antes de que el falou, el xa era coñecido como o Dr Lothar Inuris, xa un home cuxa natureza permitiu nada, pero mentiras.
  
  
  El sorriu e curvouse. El levantou un dos seus áxiles brazos en un hesitantes saúdo e achegouse a min. O seu pai se levantou para cumprimento-lo.
  
  
  "Ah", dixo. "Por un momento, eu penso que perdese ti. E que sería moi triste. Pero eu sinto moito. Perdoe a miña falta de boas maneiras. Eu aínda teño que presentar-me. Deixe-me." Para o seu médico. Lothar Inuris.
  
  
  Non houbo forza na man, el estendeu a min. Emu convocado ela con toda a bondade que conseguiu reunir. "Pracer en coñece-lo, Médico," eu dixo. "Eu, Nicholas Anderson."
  
  
  "Americano, o dela, eu supoño," dixo.
  
  
  "De feito," eu dixo.
  
  
  "Querido Zhirinovsky persoas," el dixo. "Europa debe-lle moito."
  
  
  "Grazas por dicir que, Médico," eu dixo. "Se non, a partir do que lin, que non é sempre benvidos aquí."
  
  
  "Si," el dixo. "Non son eles os que esquezo, pero non é de todo ih números. Para aqueles que esquecer, a mellor actitude é a tolerancia."
  
  
  "Ben, Doutor, pode obter algo para beber?"
  
  
  El balance a cabeza con pesar. — Agradezo a súa xenerosidade, o Sr Anderson, pero eu estou medo que eu vou ter que diminuír." A razón pola que ela aquí non é secular, pero puramente profesional".
  
  
  El pisou entre el e a nena que aínda estaba estudando na mesa. El inclinou a cabeza na súa dirección, diminuíndo a súa xa suave, cultura voz aínda máis.
  
  
  Era unha voz estourando con insinuacións. E foi esta moi segunda voz que era a intención de impresionar o oínte. Inuris ' superior intelixencia, ego-insuperable habilidades, as súas mellores intencións sinceridade, e, se todo isto non é suficiente, o perigo de mofando de un home, cuxa dous compañeiros pode ser considerado capaz de usar a forza.
  
  
  "Se vostede está familiarizado con Europa, o Sr Anderson," el dixo, " e especialmente en América do Sur, pode saber que o título de doutor é moi usado libremente. Pero no meu caso, é un título que gañou e adquiriu despois de moitos anos de adestramento duro. A súa M. D., o Sr Anderson, é un especialista en cirurxía que trata, en certa medida, coa artes mecánicas. Recoñecendo esta, e sen intención de ignorar a intelixencia impulso, el intentou adquirir adicional especialidades. Ela tamén ten un psiquiatra con unha práctica que trata" — el mirou para ela - " con máis difícil casos.
  
  
  Ela pertence a eles, que sería bo para axitar o ego coa súa alegría. "Entón, vostede é o mestre?"
  
  
  El foi premiado con un arrepío que percorreu o seu corpo. "Si," el dixo, tratando de rir. "Eu creo que é o que eles chaman de nós en América." Unha moi interesante e primitivo prazo. Pero eu non debe estar distraído. Como eu estaba a piques de dicir, este mozo foi un dos meus pacientes.
  
  
  A súa voz caeu para atordoado confianza. "Quere dicir que se está enfermo, Doutor?"
  
  
  Dr. Inuris intentou o seu mellor para ser tolerante, pero eu podía ver que eu estaba tentando o meu mellor para ser paciente. "Ben, iso é unha moi termo xeral, para poñelas desa forma. Profesional, todo é moito máis complicado. Pero imos só dicir, sen perturbar a relación entre médico e paciente, e sen entrar en descricións técnicas, que a moza está a sufrir un grave trastorno emocional."
  
  
  "Eu entendo", dixo. — Podería ter deixe enganar-me. E que espero que si,el dixo a si mesmo.
  
  
  "Non todos emocional enfermidades que se manifestan dun xeito que ih pode ser facilmente recoñecido pola non-especialistas gusta de ti."
  
  
  "Eu non supoño," dixo.
  
  
  Dr. Inuris sorriu para min. "Estou feliz que teñen unha ampla perspectiva, o Sr Anderson," el dixo. "Guido deixou claro para min que o seu comportamento cara a el no casino, foi, como eu debería poñer o que, un pouco belixerante."
  
  
  "Si", dixo. — Pero, por outra banda, este señor de seu non era exactamente o que chamaría agradable con esta moza señora." Quero dicir, que machucá-la, e ela non parecen particularmente interesado en egoísmo.
  
  
  -"Eu debo pedir o seu perdón de novo," Dr Inuris, dixo, como el se dirixiu a min con un hipócrita, radiante sorriso. "Cada momento e, a continuación, Guido está moi duro. E ela, eu creo que el estaba con medo da miña rabia. Vostede ve, eu non realizar unha regular clínica. A moza foi confiada a miña atención unha vila non moi lonxe de aquí, e, nesta fase do seu tratamento, que non é apropiado para suxeita-la para que ti e eu considerar normal social retorno.
  
  
  "A semana pasada," el continuou, " ei, conseguiu saír de casa para unha viaxe non autorizada para o casino. Guido non é un profesional enfermeira, e quizais é por iso que ten que esperar erros na súa parte. Con todo, a rapaza temporal desaparición me fixo moi irritado con Guido, e el solemnemente prometeu-me de que a nena non sería máis eludir a súa escolta. Aínda así, hey, que conseguiu repetir-lo esta noite.
  
  
  Por iso é comprensible, non é, que Guido é, como eu debería poñer-lo, en vez impaciente con ela? E, ", dixo o médico. Inuris dixo candid ," tamén está claro que, como un Americano señor, vostede é un nobre, interveu para protexela de algo que era totalmente inaceptable o comportamento para ti."
  
  
  "Ben, o Médico," eu dixo, " eu non sabía que había tanta detrás del. Eu só penso que o teu servo foi ata algo."
  
  
  "Aparicións pode ser enganoso," el dixo.
  
  
  "Si, eu fixen" eu estou de acordo. "A medida leva-la, eu nunca pensei que estaba enfermo".
  
  
  Dr. Inuris deu un tapinha no meu man moi. -"Ben, ben", dixo. "É preciso moito para entender as cousas en base a unha breve observación, mesmo a ciencia médica ás veces se confunde."
  
  
  "Eu vexo", dixo.
  
  
  — E agora, o Sr Anderson, vai entender cando eu teño que pedir-lle para me deixar e-er -".. meu equipo vai rematar a súa noite con a nena e leva-la de volta para a nosa vila. Eu non sei cantas outras conversas que tiven co seu amigo, pero se vostede me pode dar algún consello ben intencionado, vai ser sabio para ollar para todo o que ela podería dicir, á luz da súa enfermidade. Ás veces non é tentado a dicir cousas que pode parecer plausible a primeira vista, pero, desgraciadamente, son causados pola súa enfermidade, que eu espero que eu poida curar."
  
  
  Dela, asentiu en concordancia. — Eu realmente espero que pode cura-la, Médico. Parece unha vergoña que unha rapaza bonito como ela..."
  
  
  "Eu teño toda a esperanza," Dr Inouris dixo. "Pero a duración do tratamento é probable que sexa moi longa."
  
  
  "Moi malo", dixo.
  
  
  "De feito," dixo, con un toque de impaciencia. — Pero agora nós realmente ten que ir." Foi un pracer coñece-lo, Sr Anderson. Moi bo. El estalou os dedos, e Guido movido, listo para a acción.
  
  
  Eu non precisa del. A nena levantouse, puxo a súa bolsa baixo o seu brazo, e achegouse a eles. O médico sorriu agradablemente a ela.
  
  
  Con unha expresión de irreprimível noxo, ela pasou o médico e Guido é mimmo para a porta xiratoria a través do cal entraron. Un home alto, angular home Chinés bloqueou Ey camiño, pero cando ela achegouse a el, el saíu de lado para abrir a porta para ela e seguiu. Guido seguiu o seu .1
  
  
  "Eu sinto moito incomodá-lo," Dr Inuris dixo para min.
  
  
  "O que é unha pena", dixo. "Tal unha rapaza bonito..."
  
  
  "Tentar esquece-la, meu caro," Dr Inuris, dixo, como el foi para ver o Día.
  
  
  "Eu vou amosar-lle para fóra," eu dixo.
  
  
  "Non hai necesidade, querido outros," el dixo nunha untuoso voz. "Oh, — dixo. — Eu realmente gusta diso."
  
  
  O médico cara escurecida. 'Como sexa.'
  
  
  Ela seguiu ata o día. O branco Mercedes estaba estacionado no medio-fío. Eu recoñecín como o coche que eu tiña visto saíndo do casino. A rapaza, Guido, e o Chinés estaban de pé nas proximidades.
  
  
  O Médico bateu palmas. El dixo, " o Que estamos esperando?"
  
  
  O home Chinés abriu a porta de atrás, a continuación, deu un paso adiante e quedou detrás do volante.
  
  
  Con un flash do seu tempo, vistosas pernas, a nena esvarou para o asento traseiro. Eu notei que ela estaba vestindo ballet bombas con tacóns altos. Estes días, as mulleres raramente usar médica ih, pero non zapato xa agraciado unha muller de pé tan ben. Vostede viu ih hai uns anos, cando Nicole Kara aínda estaba vivo.
  
  
  Dr. Inuris esvarou cara a dentro. Guido pechou a porta e sentou á beira do Chinés. O motor xa estaba funcionando, e o coche esvarou fóra da calzada.
  
  
  Ela, a observa-los de distancia como el memorizado a placa de licenza. Mercedes derrapar para unha parada na esquina. A través da volta fiestra, vin o médico levantar a man para o seu rostro bonito.
  
  
  Entón eu mudei a miña mente. A enorme man relaxado como unha enorme araña. Despois dun momento, só o polgar eo indicador foron saíndo en torno a man.
  
  
  Como a pantasma coche virou a esquina, o médico. Inuris moi lentamente, estendeu a man, con coidado e con un sorriso de pracer intenso, e poñer os dedos na nena traquea e comezou a usar-lo.
  
  
  
  Capítulo 6
  
  
  
  -
  
  
  Entón el virou e camiñou de volta para o bar. Se Moito Máis. Inuris significaba unha morte rápida, el deixaría Guido facelo. Quizais o médico me gustou unha morte lenta, el estaba seguro de que. Pero se el podería facelo, que ía escoller unha moito máis cómodo asento que o asento traseiro dun coche.
  
  
  Ela foi levado de volta para a súa materia, baixo a mirada crítica de o camareiro, que parecía un pouco aliviado cando el volveu do meu pequeno paseo fóra co Dr. Inuris e a súa intimidante pouco gang. Eu non me orgullo que o camareiro estaba preocupado sobre a miña seguridade ou a proba. A súa sospeita ego real interese estaba en min, supoñendo que eu era saudable o suficiente para pagar o meu proxecto de lei, para ver se, como moitos turistas, eu non podería saber que o consello foi incluído no proxecto de lei, e, polo tanto, pagar emu dobre.
  
  
  Eu fixen un xesto no aire, e foi para a mesa, coidadosamente baixando os ollos para empurrar o proxecto de lei de mármore cara a min. Como eu seguín o camiño da miña man do ego, os meus ollos caeron sobre a caligrafía. Foi en un papel de soporte, distorsionada polo hasta de vidro en torno a que a nena estaba bebendo.
  
  
  El colleu o vaso e tomou o papel. Mentres que o Outro. Inuris e ela estaban mentindo un para o outro, ela estaba moi ocupado con algo.
  
  
  Ela escribiu a súa mensaxe con unha cella lapis. "Villa Narcissa," el dixo, " Cap Ferrat. Axuda-me, Kostya de Deus. 'Non foi asinado, e eu entender que o furón aínda non sabía que ela estaba.
  
  
  Pero eu sabía que ela era como: a sanidade, a pesar de todo Dr. Inuris tiña dixo. Fermosa, desesperado, e confiado o suficiente para ir con o sinistro médico sen resistencia. Pero hema ela foi, e permaneceu un misterio.
  
  
  Era un misterio que el estaba indo para resolver ambas as extremidades da noite.
  
  
  Pero eu debe actuar rapidamente. El mirou para o reloxo. Por exemplo, a metade pasado, e Dr Inuris tiña unha gran vantaxe. Ela pagou o proxecto de lei, non foi derrubado, pero si para o camareiro é particular decepción, e deixou o Negresco a través da entrada principal. Taxis estaban á espera para os pasaxeiros. No Renault, diante da cola, o condutor, un graxa-faced home, estaba deitado coa cabeza xogada cara atrás, ronco fortemente detrás do volante. Cando ego bateu-lle no ombro, el inmediatamente espertou. El mirou para min, radiante con un sorriso que sempre foi unha mestura de animais auto-ironía e intriga, o sorriso de un ex-soldado. "Monsieur", dixo, como se para atraer a atención.
  
  
  Eu preguntei a ela. "Vostede sabe Cap Ferrat?"
  
  
  "Por suposto," el dixo.
  
  
  — Vostede sabe Vila Narcissa ?"
  
  
  "Si".
  
  
  — Pode me levar alí?"
  
  
  "Como quere, señor." Pero eu sinto moito, este é un lugar estraño.
  
  
  'Realmente?'Eu dixo, arrincando a abrir a porta traseira do ego Renault e entrar en. "Me dicir por que, pero, por agora, imos apresuraron-se."
  
  
  O coche esvarou cara ao oeste ao longo do calçadão e virou-se o primeiro canto.
  
  
  "Ninguén vive alí. É deserta aquí", dixo.
  
  
  — Vostede foi alí recentemente?"
  
  
  — Non, eu non podo dicir iso. Pero ninguén viviu alí durante anos, Monsieur. Eu coñezo con exactitude. Hai unhas semanas, quizais un mes, que foi aprobada por mimmo nim á noite. Hai unha parede de pedra entre a vila e a estrada, e unha porta de ferro, na porta. Ela, mirou a porta. Non houbo paz. Podes sentir que cando ninguén está na casa. Esta vila foi un fogar.
  
  
  — Vostede sabe quen pertence?"
  
  
  — Non, señor, eu non sei. Propiedade aquí pasa dun propietario a outro, e, ás veces, a presenza dun estraño simplemente significa que os dous son dada permiso para vivir na súa casa de campo."
  
  
  O Renault foi collendo velocidade agora. Vin o Beau Rivage Hotel desaparecer detrás de nós, e, a continuación, que se converteu nunha curva da estrada que inclinado lentamente para abaixo para o porto con unha estrada cortar das rochas que esquecido o mar.
  
  
  "Sempre hai caras novas nas vilas," dixo o condutor.
  
  
  "Pasando o Medio Guinea Cormiche? "Eu dixo.
  
  
  "Si, señor."
  
  
  Agora estabamos subindo, e a cidade de Niza, foi detrás de nós. Por baixo de min, á miña dereita, o mar estaba inmóbil baixo un manto de néboa.
  
  
  — Eu apreciar-lo, "eu dixo," se non me levar ás portas da Vila Narcissa e deixe-me saír un quilómetro antes."
  
  
  "Teño iso", dixo o condutor. El foi, probablemente, un bo soldado. Graxa e intelixente, mesmo a continuación. Entender o que vai dar a uem se entende, e esquecer o resto. Primeiro de todo, coidar de si mesmo e sobrevivir. A supervivencia foi sempre o mellor anuncio dun soldado podería facer por si mesmo.
  
  
  El levou rápido e sen problemas, aproveitando o desafío de un dos máis emocionante estradas do mundo. A estrada á fronte estaba deserta, e el acendeu algunhas amarelo lanternas para romper a cortina de néboa. Aínda que a noite foi tranquila, a velocidade creou unha brisa agradable.
  
  
  "Aquí", dixo.
  
  
  Un sinal de lectura " St. Jean-Cap-Ferrat xurdía e brillou mimmo. Á miña dereita, descritas en algún lugar na luces, Cap Ferrat estaba como un polgar saíndo no mar. O Renault motor xemía como o condutor esvarou en baixa engrenaxe, a preparación para a baixada de moi boa Islámica.
  
  
  — Nós imos estar alí en breve, " el dixo que con un toque de atraccións. — Os seus amigos están esperando por ti?"
  
  
  Ela non mente emu responder. "Non," eu dixo, " eu non teño medo.
  
  
  "Quizais iso é o que quere, tamén."
  
  
  El puxo unha man no volante e sentiu baixo o asento con o outro. Cando el tirou o ego de volta, el tiña un pneumático de ferro na man. El estaba rindo. — Quizais pode usar iso?"
  
  
  "Quizais. Pero eu vou facer sen el. Grazas pola súa bondade.
  
  
  "Non importa", el dixo. "Esta vila é un lugar estraño. Eu estou tentando moi duro. Moi hostil. Esta non é unha casa onde se sinta cómodo e ben a benvida."
  
  
  "Eu nunca estiven alí," eu dixo. "Pero eu creo en ti.
  
  
  "Eu vou desactivar o santo," el dixo. "Isto vai axudar a súa visión nocturna."
  
  
  Eu preguntei a ela. "O exército?
  
  
  "A Lexión Estranxeira, "el dixo," pecha os ollos por uns minutos. Eu vou che dicir cando chegamos alí.
  
  
  Despois dun tempo, o coche parou. "Todo ben", dixo.
  
  
  El abriu os ollos de novo. Era o terreo de xogo negro en torno a nós. El entregou o condutor unha pila de contas.
  
  
  "A sorte de min," el dixo.
  
  
  O seu fóra, todo o coche.
  
  
  O condutor se inclinou para fóra. - Quilómetro aberto. Á dereita. Unha parede de pedra. Tres metros de altura. Vidro roto na parte superior. A porta é de sete metros de longo. Apuntada arriba. Non hai nada paga a pena roubar dentro. Polo menos un mes. Pero, polo menos, boa sorte.
  
  
  El aínda estaba sorrindo como o coche en silencio, apoiado na estrada. Eu agardei ata que eu non podía escoitar máis, e entón eu fun. Mentres que o seu shell foi aínda, comprobei que as láminas de afeitar aínda estaban no lugar.
  
  
  Anacos de musgo chea de idade xemer, como se brotando podre. Ferruxe sacou o portón de ferro. A luz da lúa brillaba a través da árbores coníferas que subiron xuntos todo o manchas de néboa, e xogou coa despenteado herba que preso en torno ao chan como unha barba nunha carcasa.
  
  
  Eu non podía ver moito da estrada. Só o camiño do coche, que estaba só pasou, tendo en conta os sucos no achatada herba. Árbores altas quedou como sentinela entre o curioso miradas e a vila.
  
  
  El ficou fóra da porta por un tempo, escoitando. Só silencio. Non cans sinalización miña presenza. Non sexto sentido para a reserva de patrullas, unha sensación que me salvou tantas veces.
  
  
  El tirou a chaqueta e xogou sobre a parede para protexer as mans sucias fragmentos de vidro que estaba nas rochas, esperando o curioso para sangrar ata a morte. El pulou, atopou unha posición firme, e tirou-se en un movemento, tirando a chaqueta xunto con el.
  
  
  Agochado ao pé do muro, el parou e escoitou. Só silencio. Agachando e usando as árbores para a tapa, el mudouse para a fronte, paralelo ao camiño. Ela estaba movendo lentamente. Os meus pés pisou a herba mollada. Unha néboa que cheiraba de agullas de piñeiro e a auga do mar xiraban en torno a min.
  
  
  Como eu estaba subindo o outeiro, vin un reflexo de luz a través das árbores, e a través da néboa. Uns segundos máis tarde, el chegou a un campo aberto.
  
  
  Eu parei no bordo das árbores e viu o coche pistas sobre a miña dereita, xire á esquerda e, a continuación, xire á dereita de volta á entrada da vila. O branco Mercedes, case obscurecer pola néboa, estaba escuro e silencioso no garaxe.
  
  
  A vila en si, legal como pedra, flotando na noite aire do mar, xurdiu en torno a néboa, como a escena de un terrible pesadelo. Alta ata a fiestra, rodeado por enforcamento persianas, unha peza de láctea cortina branca colleu o luar e mirou para abaixo na escena abaixo, como un cegos ollo. Os dous primeiros pisos da casa eran escuros. Sergei estaba queimada en tres fiestras no primeiro piso plan.
  
  
  Manter dentro da liña das árbores, a casa rapidamente redondeadas. A volta, o lado do outro lado, e a fronte quedou negro e silencioso. El comezou a achegarse a través do duro herba. Só unha fina cortina cubertas a man dereita da xanela. Subindo a súa cadeira, el mirou cara a dentro.
  
  
  Era a cociña. Un home alto Chinés home estaba sentado de costas a min en unha mesa de madeira, beber unha cunca de té fumegante.
  
  
  Eu baixou-se e foi para o outro fiestra, bendición a humidade que xa estaba abafamento miña shaggy oídos. Lentamente, eu levanteime miña cabeza de novo e atopou-me mirando para un cuarto de que só había unha cama. Guido estaba deitado sobre esta cama, coa cabeza apoiada contra a parede, follas unha revista. Eu o vin tomar fóra o seu abrigo e transferencia a pistola de seu cinto para o seu ombreiro coldre.
  
  
  O terceiro dos tres iluminado cuartos foi situado a unha distancia considerable desde os dous primeiros. E como o seu caparazón caeu, mantendo por debaixo das ventás, o médico escoitou a súa voz.
  
  
  "Querida," dixo. — Eu tente moi difícil ser paciente con vostede. E eu creo que a paciencia non é recompensado coa comprensión e gratitude pola súa parte, só infidelidade e traizón. E agora, por desgraza, a miña paciencia ten executar para fóra.
  
  
  Ela estaba agora no nivel da xanela. Foi aberto, e o médico de voz, acusado de ameaza, foi claramente visible. El foi para o fiestra. Outra sección do que fina cortina branca, só parcialmente deseñada, colgado na sala, como unha tea de araña na sepultura. Mirando para fóra a través das fiestras, ela claramente vin o Dr Inuris e a nena. O médico tiña sacado o seu abrigo e poñer o pano de volta, pero algúns dobre verrugas foron aínda mirando ao dobras da seda bandagem.
  
  
  Ela, viu que a nena aínda estaba vestido exactamente o mesmo como cando ee coñecín. Nah mans estaban entrelazadas detrás da súa de volta como un neno que está a ser reprendido por mal comportamento, a súa cabeza lixeiramente inclinada, e o seu cabelo brillante aínda estaba ligado de volta con un verde pálido cinta.
  
  
  "Eu estaba esperando que ía me amosar un pouco de gratitude," dixo o médico. "Eu estaba esperando que ía vir a min no seu salvo con tesouros que só unha muller pode dar, que ía comezar a pagar-me para a devoción que dela ten derramado para fóra en ti tan claramente e tan constantemente. Pode non crer en min, pero realmente era a miña máis sincera esperanza. Pero quizais o seu moi esperanzadora. Non vai ser a primeira vez. E entón eu tamén sabemos que o que non é dado, voluntariamente, poden ser tomadas pola forza." A nena mirou para el abertamente. Ela falou lentamente e deliberadamente. "Vostede é terrible", dixo ela.
  
  
  Inuris ' rostro torcido con rabia. El levantou a man e baixou de novo. — Esta non é a segunda vez esta noite que xa provocou en min o suficiente para me facer quere amosar a crueldade no seu extraordinariamente fermoso rostro." Pero eu non debe facer que, que eu debería? Ela, mirando tan terrible. Si, eu entendo que a miña características non son resoltos por ti. Outros xa expliquei iso para min.
  
  
  "Non me interpretar mal, Doutor," dixo a rapaza. — Eu non mencionar a súa aparencia. Eu teño menos dereito a facelo.
  
  
  'Oh Lee?", dixo o médico.
  
  
  "Non, — ela dixo.
  
  
  "Ben, meu doce?"
  
  
  "Eu gosto de ti, porque está tan indizivelmente malo," ela dixo.
  
  
  O Médico riu, un estridente gargallada escapar de todo o ego é obsceno gorxa.
  
  
  "O pouco que sabe sobre malo para falar sobre nen tan facilmente. Pero en breve vai aprender máis sobre el, e eu me vai ser o seu guía, o seu profesor, o seu compañeiro."
  
  
  "Non," ela dixo.
  
  
  "Oh, si, querida," Dr Inuris dixo. "E moi pronto. Aquí, no seu cuarto, na súa cama.
  
  
  A nena mirou rapidamente na porta.
  
  
  O médico sacudiu a cabeza. "Non", el dixo. "Non vai axudar.
  
  
  A rapaza fixo.
  
  
  Naquel momento, eu quería actuar, para executar para o cuarto para ver o Dr Inuris e escoitar a súa suave, con alma de voz. Pero eu me forcei a calmar. Ata agora, o furón tiña feito nada, pero a conversa. A nena vai sobrevivir a iso. E como eu espero, eu vou ter máis e máis oportunidades para aprender máis sobre este pervertido home e ego misterioso cativo que trata sobre o seu esforzo cara e corpo impecable para espertar o ego ameaza.
  
  
  Un sorriso de brutalidade e anticipación bared ego dentes. "Ben, meu dólar pila," el dixo. — Eu estou dándolle unha última oportunidade. Eu dei-lle todo o que eu podía. Vai me dar o que pode, en cambio, ou debe ser tirado de ti?
  
  
  "Pode ter de min, Doutor," ela dixo con firmeza, " pero vostede sabe, e eu sei, que nunca vai ter de min."
  
  
  O médico rostro palideceu e a súa mandíbula cerrados en rabia. A vea pulsada no seu templo como un dragón, enrolado baixo o seu ego pálido carne. El camiñou para a nena que agora se sentou en silencio e calma, mirando para el mimically como se o ego xa non existía. Ego é enorme man estendeu a man e resgou a cinta ao redor do seu pelo, que caeu hey, sobre os seus ombreiros unha fervenza de ouro.
  
  
  Rabia irrompeu no repulsiva parte do ego rostros, amplificando a eles poucos segundos levou a uem para pegar a cinta verde e xoga-lo para o chan. El fixo unha pausa por un momento para tratar con el e prepararse para un sangue frío ataque nah. A nena continuou a mimm para el, como se o seu ego intencións non eran máis tocando o seu como o zumbido dunha mosca.
  
  
  O médico estendeu a súa man de novo. Ego é longo, delgado dedos pechados en todo o delicado decote do seu vestido, e os seus dedos deliberadamente fixo unha pausa na exuberante escote entre os seus seos.
  
  
  El fixo un rápido movemento co seu pulso, e tirou o pano fóra do seu corpo. Ela sentou-se inmóbil, como el tirou o pano dos seus ombreiros e deixar caer ao chan cun ruído.
  
  
  Ela non se mexeu para protexer o seu peito espido do ganancioso excitación furia no seu ego ollos. Os seus brazos colgados na súa lados. Ela estaba usando só branco calcinha e ballet bombas.
  
  
  O médico respiración murmurou para fóra del. "Ah, entón", el dixo.
  
  
  Como ela forzou a ignorar a voz dentro de min que gritou para min para romper o meu ego serpe pescozo, mans esvarou para o seu coxas, e a súa calcinha comezou a desprazar para abaixo a súa bronce coxas.
  
  
  Hubert estaba seguro sobre Nicole Facer se estaba Nicole Forzando. Ela era, por suposto, rubio.
  
  
  A cama estaba no meu dereito, na esquina entre a parede e a xanela. A rapaza, aínda inmóbil, foi na miña esquerda, co Dr. Inuris entre ela e a cama.
  
  
  Obtención de xeonllos, ofegante un pouco de emoción e esgotamento, el rolou ata a súa calcinha aos nocellos.
  
  
  Dr. Inuris ten aos seus pés, agarrou ee brazo, e comezou, arrastrando-la de volta para a cama.
  
  
  Deixar a dar un paso, despois outro, só para ter seguro. Non houbo toupeira no interior da súa coxa esquerda. Non en todos. A continuación, el saltou sobre o peitoril da xanela e abaixo no cuarto.
  
  
  O médico, virou-se para me ver. A rapaza escorregou de volta para o seu paquete de ruínas roupa.
  
  
  O pano caeu desde o médico pescozo, expoñendo o ego enjoativo colar arredor do verrugas. Antes de que puidese cubrir a lacuna entre nós, el pechou-lo no seu asombro.
  
  
  "Guido! el gritou. "Guido!
  
  
  
  Capítulo 7
  
  
  
  
  Fóra do canto do ollo, el viu a rapaza levanta-la seca vestido e prema o anacos de tecido contra a súa voluptuosa corpo. Dr. Inuris foi preso como unha araña, perdendo o seu tempo de espera para a chegada dos mortais Guido.
  
  
  El non tente executar para a porta. Que pasou pola miña conta que probablemente estaba con medo de correr no seu pequeno torturador en un escuro corredor e, a continuación, pagar unha multa para Guido o fallo intelixencia e petulancia en forma de un .22 calibre pistola bala de que scumbag. Ao mesmo tempo, eu tiña unha imaxe mental de un anano home das cavernas salto para fóra da cama, tirando a súa Trejo pistola baixo o seu brazo, e correndo cara a rapaza cuarto.
  
  
  Como un acurralado boxer, Dr. Inuris movido de esquerda a dereita ao longo da parede da sala, ego, palmas das mans cara a fóra, como se en un xesto de reconciliación.
  
  
  Eu non teño moito tempo. O médico era tanto unha ameaza física como algodón doce, pero non había ningún punto na obtención entre el e Guido. A web loita que podería entrar na era o único onde as probabilidades estaban en seu lado.
  
  
  El deixe emu visión con unha onda de seu ombreiro e brazo esquerdo. El chutou min, agarrando o meu brazo dereito. Ela foi liberada por un zócolo, e un decente ego zócolo para a mandíbula. El bateu na parede, a continuación, esvarou cara a abaixo, inconsciente, o sangue escorrendo pola ego de roxos beizos.
  
  
  A súa stahl non ten présa para gozar da vista, pero en vez virou-se e foi para o día. Finais. El balance aberto.
  
  
  Guido estaba de pé alí. Trejo foi destinado a miña vida. "Estar parado", dixo.
  
  
  As súas mans estaban levantadas. Ela dixo a eles que, no momento, Nicholas Anderson, o protector de doncelas en perigo, non tiña ningunha razón en particular para tratar con Guido. Non era absolutamente necesario.
  
  
  A arma permaneceu inmóbil. O médico foi aínda solitario agora. Guido sorriu. — Entón, vostede tivo que bastardo abaixo, non?" Ben, iso é todo o que, eu creo. Pero eu aínda non pode aprobar, compañeiro. Isto significa malo para min. E eu non me gusta. Ten que fuxir cando eu dixen a ti. Agora pode se arrepender.
  
  
  Guido de ollos afiados levou a nena e ampliado. "Vestirse," el dixo. "E obter Tysoeng ." Diga a eles o médico precisa de axuda. E non tentar ser impertinente.
  
  
  A rapaza virou as costas sobre nós, colleu unha maleta debaixo da cama, seleccionados algúns elementos de roupa, e comezou a vestirse.
  
  
  "Vostede", Guido, dixo, " escoller unha peza de parede e poñer as súas mans sobre ela.
  
  
  Eu fixen iso, como xa se dixo. Guido fixo un nivel aceptable de busca para min. El probablemente foi a aparvado de tal bromas moitas veces o suficiente para saber o seu comercio. Ego de busca pode ter trouxo Emu unha arma, un coitelo, e unha bomba de gas, pero el non era bo o suficiente para obter tres coitelas de afeitar. Guido non era moi imaxinativa. "Todo ben", dixo, " que está limpo. Xire preto, poñer as mans detrás da súa cabeza e manteña ih alí ata que eu che dicir a poñer ih para abaixo."
  
  
  Shaggy sons foron oídos fóra da porta. A rapaza volveu con un home Chinés que estaba cargando unha toalla e o que parecía unha pequena cunca de auga. Foi a primeira vez Ruki o ego tiña visto ela. As uñas na súa dedos índice e os dedos pequenos preso como catro polgadas punhais.
  
  
  "Diga o médico, Tysoeng," Guido, dixo.
  
  
  Os Chineses balance a cabeza.
  
  
  "Vostede", Guido, dixo a nena, " estar ao lado de que o cabaleiro branco de vós, e non bromas. El tiña o suficiente de ti. Se era para min, eu ía tirar en ti, tanto aquí no lugar. Entón eu sería máis cómodo.
  
  
  O home Chinés se axeonllou ao lado Dr. Inuris, limpando Ego cara cunha toalla. O médico xemeu, e o ego cabeza pendía da súa feo pescozo. Ego ollos palpebrar. O home Chinés continuou a limpar o ego ata o médico empurrou o ego de lado, coidado de non tocar o ego unhas longas. "Axuda-me, Chang," el dixo.
  
  
  O home Chinés agarrou Ego baixo as axilas e levantou. El continuou a inclinarse costas contra a parede e xemer. "Traia-me algúns coñac, Chang," el dixo.
  
  
  O home Chinés foi para fóra a través do cuartos e volveu un momento despois, con un vaso de coñac. O médico mergullado o seu porco rostro no vidro e inalado o fumes antes de beber. Coa man libre, el sentiu a súa feridos mandíbula. A continuación, el se virou para min cun sorriso canso. "Non hai ningún dano real, o Sr Anderson," el dixo. 'Polo menos para min. Como para ti... ben, isto pode ser unha cuestión diferente por completo.
  
  
  "Listen", dixo.
  
  
  Pero Guido me interrompeu: "Calar a boca", dixo.
  
  
  Dr. Inuris aceno-lo fóra como un adestrador lidando con unha latindo novo can. "Iso é o suficiente, Guido, "el dixo.
  
  
  Guido deulle unha mirada que non era rudo. Ao parecer, ih relacións non eran construídas no anexo. Guido sería tan feliz que punto o pequeno da súa Dr. Inuris automático pistola para a nena e para min, só para asistir a nós entrar en colapso baixo o ego balas.
  
  
  — Ben, o Sr Anderson, eu creo que é tempo para ti e de Min para chegar a un final comprensión. Eu penso que eu deixou claro para ti de volta en Negresco que a rapaza que atraeu a súa atención foi realmente moi enfermo. E a súa presenza aquí só pode agravar e complicar a súa enfermidade. Está disposto a aceptar a si dramática camiño en que ten tan dolorosamente demostrado a súa lealdade, xa que, ao parecer, ningún dano foi feito. Pero ten que entender que eu son un home de ciencia e non vai tolerar calquera interferencia, cando se trata da cuestión moi seria de tratar a unha persoa doente."
  
  
  "Se alguén nesta sala está enfermo, o Médico," eu dixo, " é vostede.
  
  
  El sentiu de novo o poder do ego esforzos para conter a rabia que ameazou arrincar o ego máscara de un benevolente médico para desabafar a afección rabia que ardía dentro del.
  
  
  Un arrepío percorreu o seu corpo. El tomou outro grolo de coñac. Ego ollos mirou para o ámbar líquido como el xiraban o brandy nas súas mans. El comezou a entender o que eu tiña oído e visto, máis do que el sospeitaba. "Sr Anderson," el dixo que con un dos seus condescendente sorrisos. "Hai algúns casos entre un médico e un paciente que parecer, como eu debería poñelas, estraño para un observador inexperto. Unha escena que pode ata parecer chocante en matemáticas para alguén como vostede sería inmediatamente comprensible para un dos meus compañeiros.
  
  
  "Pare con iso, Médico," eu dixo. "Eu non aceptar que, e se pensa así, entón é aínda máis tolo que ela sospeitaba, e eu sospeitaba que estaba completamente trampas e desgraciado súa profesión."
  
  
  O médico enfiou a fociño no globular conca do seu coñac vidro e tomou unha respiración profunda antes mirando para min.
  
  
  "Que vergoña," el dixo cun sorriso triste. "Moi malo. Para ti. Vostede é un tolo, Sr Anderson. Se só me escoite, pode agora aproveitar a perspectiva de inmersión en moi rico beleza da Cote d ' Azur. Pero en vez diso, a súa teimosía obrigado que a interferir cos meus plans. E iso, señor, é moi lamentable.
  
  
  "Por desgraza para vostede," eu dixo. "Pero el non está aquí para unha rapaza, eu creo."
  
  
  "Heroes divertirse-me, Sr Anderson," el dixo, tomando o seu coñac. ""Quizais a súa experiencia está enraizada en Westerns, como moitos dos seus compatriotas, pero a mina está baseado en feitos. E así dela, eu espero que vai crer en min cando eu digo a vostede que, con base na miña experiencia considerable, morte súbita é atendida por máis heroes de covardes. E a súa certeza de que este é só como indesexable para eles como é para ih menor, pero máis sabio irmáns. Pero suficiente filosofar. Basta dicir, que non fixemos nós, a nosa nena, un favor. E para min, que é nada máis que un pequeno inconveniente.
  
  
  "Que segue a ser visto, Médico," eu dixo.
  
  
  "De feito," dixo. "E iso está chegando agora."
  
  
  Dr. Inuris poñer o seu vaso. "Tiong, aparcar todas as súas equipaxes e poñer todo no coche. Estamos deixando tan axiña como sexa posible.
  
  
  El se virou de volta para min. "Agora, o Sr Anderson, que xa me fixo incómoda. Ela que eu debería dar-se esta casa agora. Logo Guido, Chang, ela, ea moza, cuxo benestar que están tan preocupados será de saír. Nós imos estar a ollar para o novo aloxamento como medida de precaución contra calquera perturbacións que poidan ser causados por persoas que están curiosos sobre a súa localización. E os negocios "- ego finos beizos se separaron en un sorriso maroto, e os seus ollos darted para a rapaza - " vai continuar ata a súa inevitable ambas as extremidades.
  
  
  Guido aceno a arma para min. — E o que vai ocorrer a el?"
  
  
  "Ah, Guido. "Querido Guido," dixo o Dr Inuris. 'Ser paciente. Imos escribir unha receita para o Sr Anderson na hora certa. Nese medio tempo, eu sugiro que tome ego a unha das salas de soto e amarra-lo axustado. Preguntar Chang para vir con vostede. E entón, cando o Chan fai as maletas e o dous de vostede ten cargado o carro, imos ver o que podemos facer sobre o Sr Anderson ego-driven separación de esta moza señora.
  
  
  "Dalle", Guido, dixo, apuntando para a porta.
  
  
  Chang uniuse a nós fóra no corredor. Eles foron un moi bo equipo no dell en si. Chang apoiado polo corredor diante de min, mantendo ben lonxe de min. Guido quedou lonxe o suficiente detrás de min que eu non podía moverse rapidamente cara a arma.
  
  
  Ao final das escaleiras, había un pequeno tiro de escaleira que conduce cara a abaixo. Na parte inferior da escaleira, nós entrou nunha pequena sala, baleira, excepto por un de madeira apoiado cadeira e unha pintada de branco materia en que un xornal foi coidadosamente dobrado baixo a luz feble dunha espida árbore de pera parafuso no teito. Baixo a mesa, coidadosamente enrolado como se ih fora colocado alí para a súa finalidade, foron lonxitudes de corda.
  
  
  "Sente-se", Guido, dixo.
  
  
  El foi un eficiente empregado. Levou só En un minuto para amarrar os meus brazos para a parte de atrás da materia e as miñas pernas para as pernas.
  
  
  "Pode ir agora, Chang," el dixo.
  
  
  O Chinés baixou a cabeza nunha superficial arco, a continuación, subiu a escaleira en silencio.
  
  
  "Eu enviei-lle fóra," Guido, dixo, " porque eu teño algo que lle dicir.
  
  
  'Oi?'
  
  
  "O médico cre que é algún tipo de brincallón, amigo. Que fai que o ego rir. El cutucou o cano da arma debaixo do meu queixo, e inclinou a cabeza para atrás. — Pero eu non creo que é tan divertido." Xa me causou unha morea de problemas esta noite, e eu non me gusta a todos. Entón, o que eu teño que dicirlle é que o médico ten planeado para ti-quizais el vai deixar vostede vive — vai morrer. Eu vou estar seguro para vir aquí abaixo antes de saír." Entón eu vou matar vostede". O médico pode estar con rabia de min por un tempo, pero aínda non moi feliz comigo. E nunha hora ou así, que vai decidir o que realmente non importa. Entón, está morto, e eu estou moi feliz.
  
  
  Ela pertence a eles, e non machucar para facer este mono crer que ela está lidando con unha débil. "Eu teño unha morea de diñeiro, Guido," eu dixo. — Se me deixar ir, eu vou dar-lle todo para ti."
  
  
  "Oh, home," dixo. "Eu amo ser invitado."
  
  
  "Podería ser rico, Guido," eu dixo. "Deixe-me ir. Por favor.'
  
  
  — Eu só quero che dicir unha cousa", dixo el, apertando o arma un pouco máis difícil. El baixou a voz para un murmurio. — Vai morrer, amigo. El colleu a súa arma e camiñou rapidamente para fóra da porta. Ela viu a porta pechar detrás del e escoitou o bloqueo de prema. El comezou a xogar dedos na dirección do cinto. Despois duns segundos, el tirou a lámina de todo o agocho e foi xa a traballar nas cordas. Guido podería ter sido flertando con Nicholas Anderson, pero Nicholas Carter foi outra cuestión enteiramente. O inocente turística tour ten chegar a un fin. El me levou máis de trinta segundos para viu a través da corda.
  
  
  El colleu o xornal da materia. Este-Mateen foi graxa suficiente para tirar o truco. El abriu o xornal e deixou-dobrado só unha vez. A continuación, el rolou para arriba e, a continuación, en diagonal nun axustado cilindro e dobrado á metade. O produto acabado tiña unha cónica xestionar e un hard-rock de cabeza. Foi un barato arma, pero mortal.
  
  
  El colleu o corte cordas, amarre as pernas libremente para a materia, e esvarou súa mans na parte de atrás, sostendo o xornal detrás da súa de volta.
  
  
  Eu non teño que esperar moito tempo. Ego shaggy batían para abaixo as escaleiras, e o bloqueo premendo. Guido rostro estaba vermello brillante. El chutou na porta.
  
  
  "Sucio bastardos," el dixo. — Que quere Chang para matalo. Para me castigar. Ben, todos eles poden obter merda para min. Ata o momento eu rematar, vai ser morto.
  
  
  "Non faga iso, Guido," eu dixo.
  
  
  "Rematar as súas oracións, amigo," el dixo, chegando a min coa súa arma deseñada.
  
  
  Eu abrín a miña boca un pouco para que el ía pensar que eu estaba indo a dicir algo máis. A continuación, ela foi xogado por bidu po para si mesma, e ela bateu ego man, con arma. O arma arced máis Ego ombreiro e bateu no chan detrás del.
  
  
  Guido ollos arregalados. El agáchase defensivamente, sentindo o seu brazo ferido e arrastrando os pés. Ego respiración correu ao redor do seu esixente pulmóns como a súa adrenalina sistema axustado para o aumento da dor. Ego brillantes ollos nunca deixe-me ir.
  
  
  Eu seguín a el como el esvarou cara atrás. El deixou de fregar o seu brazo ferido. Chegou de volta, tateando para a arma.
  
  
  De súpeto, el caeu de xeonllos e a súa man dereita disparou a súa arma. Eu agardei ata que o seu brazo estaba totalmente estendido, a continuación, xogou o xornal no ego cóbado. O óso rompe, e un animal uivo escapou Ego beizos.
  
  
  En algún lugar por riba, eu oín a súa voz como un médico... "Guido?", dixo el. "Guido! Onde está vostede?'
  
  
  Guido foi acurralado neste soto escuro cuarto, o seu rostro contorcida con dor como a súa ileso man disparou a súa arma. Ego dedos pechados en todo o puño, como el deixou a súa arma bater Ego nariz de abaixo, nas ventas. O ego nariz foi esmagado, e fragmentos de óso penetrou o ego do asasinato-obsesionado cerebro.
  
  
  Un estridente pranto chorar escapou do ego ensanguentados rostro. A continuación, el caeu de costas, contraeu, e conxelar. El quedou de xeonllos, desprazouse a bidah a súa man esquerda, e colleu a arma coa súa dereita.
  
  
  Mirando cara arriba, viu unha figura fantasmagórica vestida de negro na parte superior das escaleiras. Ego mans estaban estendidas, e un escuro líquido foi lentamente pingas de catro puñal, como cravos. El parou na parte superior da escaleira, e alí eu oín Zhang falar, por primeira vez, e as dúas palabras que el dixo que fixo un coágulo de sangue correr frío nas miñas veas.
  
  
  "Mactan é a Latrodectus," el dixo unha monótona.
  
  
  Grazas ao pracer dubidoso de eixes de aprendizaxe como sobrevivir a Ela, sabía que pinga do ego uñas: concentrada queixas da viúva negra.
  
  
  
  Capítulo 8
  
  
  
  
  E así foi. Non había marxe para o erro. Tanto me librar dos Chang, con rapidez e precisión, ou que me recibe e bágoas a miña carne ademais con algúns dos máis mal velenos lanzado por calquera criatura na Terra. O resentimento é quince veces máis forte que a de unha cascabel. Pero a morte, que se foi algún consolo, sería máis probable vir en breve, porque de este material equivalente ao veleno de miles de arañas pingas de cada xigante uña deste Chinés.
  
  
  El se aproximou de min como se fose desarmado, paso a paso, como alguén camiñando en un cortexo fúnebre. Detrás del, na parte superior das escaleiras, mirando para abaixo con un sorriso zombeteiro, Dr. Inuri fixo un casual xesto de despedida, como se de dicir adeus a dous ping-pong xogadores, e desapareceu en plena vista.
  
  
  El recuou máis para o cuarto e puxo unha pintada de branco materia entre si e achegando Chang. Ego rostro estaba expressionless, a súa respiración incansable, a súa escura ollos fixos.
  
  
  El puxo os seus pés xuntos. Este non era o momento para o malo de tiro resultados. El estaba seguro sobre Guido arma. Foi unha .22 calibre Trejo, Modelo 1. O selector botón foi definido como a taxa de incendio: cando o gatillo foi levado, oito roldas estourou, e foi impulsado para acadar Chang é ósea do tórax. Se foi un emu co obxectivo na cabeza, había unha posibilidade de que algunhas das balas ía perder, debido ao ego recuar."
  
  
  Chang fixo unha pausa na parte inferior da escaleira, a carón da sala, na sombra de un ego-afundido cara. E, a continuación, o negro-mangas mans, os horribles mans, bailando hypnotically de ida e volta como un frío preludio para un ballet de morte, esvarou a través do limiar.
  
  
  A súa arma foi levantada en ambas as mans. Lentamente, o grave é curvo brazos contorcida como xigante anguías en un ritual de rendemento, e de cando en vez unha pinga de espesor veleno rolou para abaixo do prego para o chan.
  
  
  Eu sentín a arma oscilación na miña man, pero resistiu a tentación de abrir lume. Ela quería Chang para avanzar na sala, cara a luz.
  
  
  El baixou a arma con coidado para aliviar os seus músculos e ligamentos da tensión da espera. Só entón, Zhang saltou sobre a materia.
  
  
  Non hai tempo para dúas mans. Non hai máis tempo para o coidado de cara. Cun movemento da súa cadeira, el ergueu a arma e tirou o gatillo.
  
  
  Houbo unha explosión... completo silencio.
  
  
  Guido é encantador máquina de morte está preso.
  
  
  Chan estaba de pé no outro lado da materia, abrindo dedos nos meus ollos. Agachando, eu bateu co papel morcego, pero só coñecín aire cando el tomou as súas mans lonxe. El rapidamente circulou a materia, movendo-se para os lados, pero cando se cambiou, a súa fixeron o mesmo, mantendo a mesma distancia entre nós.
  
  
  Dentro microseconds de cada un, negro, oleosa uñas brillou para adiante como catro frechas, buscando os meus ollos. Ela empurrou arma en un minuto, balance o morcego cara atrás e cara adiante, bater só o aire.
  
  
  Cada gramo de concentración no meu cerebro e os ollos tensas para avaliar a dirección e velocidade de cada un dos Chang é potencialmente mortal ataques.
  
  
  E o hipnótico patróns que teceu para min eran só parte dun máis intrincados contorno do antigo plan de ataque, que viría a acabar en morte. O aire-perforación unhas brillou e lambeu e lambeu, os brazos estender máis aló, os ollos de estirar máis e máis para manter-se co escuro, feble movemento. A continuación, houbo un momento de indiferenza, a forte dor de un prego de ser empurrados para a carne, e, a continuación, agonía e morte.
  
  
  A non ser que Chang morte veu máis tarde.
  
  
  O seu club foi destinado á uem queixo, e cando el sacudiu a cabeza para atrás, a súa man esquerda bateu na uem cabeza con toda a súa forza. El engasgado e cambaleando cara atrás, pero axiña recuperou o seu equilibrio e atacou de novo.
  
  
  Eu andei sobre el, tirando unha cadeira diante de min. Chan estaba no seu lugar.
  
  
  Ego man esquerda, de súpeto se levantou para os meus ollos. El xogou a cabeza para atrás, pero viron demasiado tarde que era unha finta. Ego brazo dereito estaba apuntado para abaixo, dous veleno lanzas destinado á rede de veas no meu pulso que xa estaba empurrando a cadeira cara a adiante.
  
  
  O seu presidente foi tirou de volta no último minuto, e Chang se esforzou para facer-se para o seu movemento. El era tarde. Ego dedo mindinho voou sobre o destino, e a punta do tempo uña do seu dedo índice bateu na mesa.
  
  
  Coa súa man dereita, el bateu o seu ego na cabeza co bastón. El se inclinou para evitar a ela como a súa materia virou-se para o outro. El foi premiado con un fráxil estalo. Un asubío respiración, rabia mesturado con perplexidade, escapou Chang beizos. Un de catro polgadas uña estaba tremendo, a súa punta enterrado na madeira.
  
  
  El tirou a materia para arriba para el de novo. Tiong non queren escoitar máis sobre el. A materia interferiu con Emu o ego de intencións. O ego man esquerda non quero que o meu rostro e os ollos, e a man dereita agarrou a materia e intentou tirar o ego fóra polo meu forte truco.
  
  
  Entre nós, unha mancha, roto prego tremeu en branco-madeira pintada; as láminas non eran máis que un milímetro e medio no suave abeto, como unha miniatura de frecha, todo cuberto de veleno mortal, desde a punta afiada para o rachado outro lado .
  
  
  Rexeitaron-se unha, en torno Chang alta dispara coa man esquerda, bateu o pau sobre o ego da súa man dereita, que xa estaba agarrando-se para a materia. Chang afastouse con un brillo de emoción nos seus ollos.
  
  
  Ela sabía o que estaba esperando por: un momento de imprudencia. Cando eu inclinouse sobre a mesa a folga, as miñas costas e pescozo foron expostos ao meu ego coa miña man esquerda.
  
  
  Se tivese realizado sobre a parte inferior da materia, el tería negociado nada máis que unha dor de pulso para unha limpa e final man esquerda para o meu pescozo. Foi unha pena que eu non estaba indo para repetir, aínda que o Chan esperaba que eu faría.
  
  
  Unha materia empurrou lentamente cara a el, brandindo o club ameaçadoramente. O momento en que a árbore estaba ao alcance de novo, Chang estendeu a man con man dereita e avidamente agarrou a materia.
  
  
  Unha vez asumiu a nosa cabo-de-guerra de posicións en torno a materia, que se estende Ego brazo cara o meu destino, mentres ela saltou cara atrás e cara adiante, evitando a súa implacable ataques.
  
  
  De súpeto, el caeu de xeonllos e saltou para fóra de debaixo da cadeira.
  
  
  A continuación, o segundo longa prego na Chang a man dereita rompeu e caeu en silencio para o chan.
  
  
  Antes de que puidese recuperar a bandeira de execución de clasificación, el levantouse de novo. E para o primeiro tempo, a súa voz viu o medo no seu ego ollos. O arma no Ego man dereita estaba agora completamente cega.
  
  
  El agarrou a materia de novo. Foi un movemento que Chang só podería ignorar ao custo do perigo mortal. Chegando coa súa man esquerda, el agarrou o fondo da árbore de novo. E votar estivemos alí como dous duelistas sobre un pano de tamaño superficie, só algúns movementos e a morte está moi preto.
  
  
  El resistiu a tentación de visión Chang baixo os mortais punhais, arriscando a súa vida para esmagar a cara con un único golpe do club. As probabilidades estaban quedando máis e máis no meu favor por segundo. Foi reducido á metade por arsenal en fronte de min. El podería dar o luxo de esperar por ela. Pero Chang rompe. El xogou toda a materia, a súa cabeza impulso para a fronte como un ser humano lanza.
  
  
  Bidu xogou, saltou para o lado, e agarrou Ego pulso con ambas as mans. Ego garras quería a miña carne, como un par de escuro, brillante presas. Ego muscular corpo estaba deitado boca abaixo sobre a mesa.
  
  
  El levou unha man fóra ego pulso e presionado ego do pescozo para a táboa co seu cóbado, mentres que o outro tirou ego brazo de volta. El loitou co meu peso e miña adherencia, nervios e músculos tirando e óso tirando. Ego boca aberta nun silencio berrar. Como a súa presión diminuíu, a súa man caeu impotente para o bordo da materia. Tiong estaba ofegante. Ego ollos expresa dor excruciante e inmensa odio.
  
  
  Eu levei un paso atrás, e mirou para el.
  
  
  Nós dous viu ao mesmo tempo: a uña rota aínda estaba preso na madeira, e el sabía que o Chan estaba determinado a agarrá-lo, a pesar da dor e inútil brazo, para usar ego no seu último ataque. Cando el se levantou na súa ileso brazo dereito, el camiñou ao redor do seu ego e pousou unha karate falta na uem pescozo co lado do seu brazo, facendo que o ego cara a rachar contra unha árbore.
  
  
  Un terrible berro xurdiu en torno ego interior, e cando el stahl virou-se como un dragón, balance cara atrás e cara adiante na parte superior do branco altar materia.
  
  
  Houbo un cravo fragmento de arredor do seu ollo dereito. El aínda estaba gritando, cando o seu corpo sucumbiu ao veleno, correr fóra da cadeira e pousar no chan cun baque.
  
  
  Eu non teño tempo que perder os nosos egos-a nosa reverencia para os mortos, nós-en continuar a ollar para Guido e Chang de cadáveres en este triste arena. Eu tiña algo que ver co Dr. Inuris, e eu rapidamente subiu as escaleiras.
  
  
  Fóra da casa, ela escoitou o ruído das Mercedes motor. Ela foi levada para fóra do porto, así como o coche apoiado fóra da calzada e desapareceu arredor do canto da casa. Vin unha moza en diante, loitando con un repugnante lunático.
  
  
  Cando chegou na esquina da casa, o coche estaba na parte superior da ladeira que levan cara á porta. El sería na porta antes de min, pero o Dr Inuris ten que deixar para abrir o caso. Entón eu vou coller o seu ego e esmagar o emu cranio en castaña de anacardo. Dr. Inuris debe ter sentido do mesmo xeito.
  
  
  A porta para o dereito abriuse, e a nena corpo, xiraban por ego brazo, voou headfirst.
  
  
  El foi para ela como o coche acelerou cara á porta. Houbo un berro de intimidación abaixo como Inuris trouxo para unha parada súbita e xurdiu, circulando o coche. No faros, el estaba desesperadamente tentando abrir a porta.
  
  
  Eu non teño tempo para iso agora.
  
  
  El axeonllou ao lado dela e levou a súa cabeza nas súas mans. Mirando para Hey rostro, el escoitou o ruxido do motor de novo como Inuris diriximos a porta.
  
  
  A nena espertou.
  
  
  O ceo era máis lixeiro, no leste. A néboa tiña levantado e unha refrescante brisa que sopraba dende o ceo.
  
  
  A rapaza de súpeto, recuperou a consciencia, os ollos de ancho con medo.
  
  
  "Está todo ben agora", dixo, dándolle unha grande aperta. "El foi, e eu non creo que nunca vai volver aquí."
  
  
  Eu sentín a tensión no seu corpo facilidade, e despois de uns minutos, ela mirou para min e conseguiu sorriso.
  
  
  Foi fermoso.
  
  
  
  Capítulo 9
  
  
  
  
  Estabamos sentados nos banzos da terraza con bebidas que tiña trouxo para fóra dende dentro. Non había nada de malo coa scotch Inuris tiña. A rapaza parecía normal, excepto para algúns arañazos na súa cóbados.
  
  
  Eu pregunteille se ela quería vir, pero ela balance a cabeza. Eu non podía culpa-la. A vila non ollar moi atractivo na crecente amencer. Anacos da lascada e roto rosa xeso abaulamento, e escuro puntos de ferruxe estender en toda a superficie como a explosión capilares sobre un vello borracho nariz.
  
  
  Non, el non podía culpa-la para non querer ir máis. Para Nah, foi realmente unha casa asombrada, con memorias da real horrores, mesmo sen os cadáveres de Guido e Tiong como un extra, asustado toque.
  
  
  Ela inclinouse contra un dos peeling piares de madeira na esquina das escaleiras e mirou para fóra no mar.
  
  
  Ey dixo a ela que Guido e Tiong foron mortos. Ela recibiu a noticia con un aceno de cabeza, como se estas cousas eran inevitable nun mundo onde a xustiza sempre corre o seu curso e o mal non pode escapar retribución.
  
  
  Eu non insistir en que ela falar. Ela vai facer o suficiente cando ela está preparado. Eu sabía. Pero hey, en primeiro lugar, ela precisaba para sentir e gozar da brisa fresca, o cheiro de coníferas, e o delicioso coñecemento de que ela estaba libre de Dr Inuris e o ego de o pequeno grupo.
  
  
  Coa cabeza xogada cara atrás, os seus cabelos dourados como unha almofada sobre un vello pilar, ela foi a gozar o aire limpo de novo día.
  
  
  Cando finalmente falou, a súa voz era absurdamente melancólico. "É tan bo aquí," ela dixo. "Oh, eu non quero dicir abertamente aquí, aquí, neste lugar. Quero dicir aquí, ao longo da Riviera, coas árbores, flores, mar, ceo e do sol. Eu pedín a ela para vir aquí a un tempo diferente, con outra persoa. Pero aínda alguén como Dr Inuris non pode eliminar o ego de beleza. E agora que el non estaba aquí, ela debe quedaron aquí. Polo menos temporalmente. Pero o que non pode estar a suceder, non agora. Eu teño outras cousas para facer. Inuris ' fuga foi só o comezo, polo menos para min. Vostede non creo que vai vir de volta, vostede, Nick?"
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Non, non está a benvida de volta aquí", dixo. — Pero iso non significa que non vai aparecer de novo. Eu sabía que a xente como el antes. Eles non gusta cando ih é humillado. Eles non poden deixar ih plans de obter desarrumada. E cando o fan, eles tenden a queren vinganza. Eles non van descansar ata que obter a súa vinganza, aínda que leva anos. Dr. Inuris é só unha persoa.
  
  
  — Como deixar ih?
  
  
  — Vostede está matando ih. Como tolo cans.
  
  
  Ela estaba usando un azul camisa de traballo con algúns botóns desfeita na parte superior e branquear jeans. Pola mañá, a continuación, o horror da noite, e a roupa que ela tiña ás présas colleu ao seu redor maleta no seu cuarto, onde un movemento mal pode facer Guido tire, ela parecía tan ben, se non mellor, como ela tiña que mañá no casino, o momento ee primeira vez que a vin.
  
  
  Ela tirou de xeonllos e puxo os brazos arredor ih. Ela inclinou a cabeza para cubrir o seu rostro co seu manto de ouro, que cubría todo, pero os seus ollos e fronte. Ela mirou para min, dende as puntas dos seus xeonllos.
  
  
  "Pode sentir-se aquí, Nick," ela dixo. "Vostede me liberou do Dr. Inuris. Iso é todo o que eu pedín.
  
  
  "Eu creo que eu lembre algo sobre un cinco-franco asasinato orde," eu dixo.
  
  
  Ela levantou a cabeza e sorriu. "Eu considero o contrato cumprida," ela dixo. "Eu non creo que é un hema como Guido que mata curuxas."
  
  
  "Lonxe diso," eu dixo. "Pero algunhas persoas só teñen que ser morto. E parece para min que o Dr Inuris é unha desas persoas.
  
  
  "Está máis á dereita do que pensa," ela dixo. — Pero iso non debe ser o seu problema. Quizais eu poida axudar a atopar noutros lugares se eu ter-lo.
  
  
  "Eu creo que é o meu problema, agora," eu dixo. "É posible que o Dr Inuris pode querer tratar con vostede máis tarde, ela, pensaba que podería ter algo para min, tamén. Eu dixo a ti que a xente como el non son diferentes cando eles son interrompidos en ihc. E eu creo que eu teño un pouco desgustado meu ego plans. Que me pode facer durmir mal, saber onde está, o que está facendo, ou quizais pensando que está tramando algún intriga que non pode ser tan supostamente bo para a miña saúde.
  
  
  "Eu creo que está certo, Nick," ela dixo. — Pero pode coidar de si mesmo. Que non me debruzouse sobre min e as miñas preocupacións.
  
  
  Eu mantiven. — Quere-lo a ser como este?"
  
  
  Ela mirou para min e dixo nada. Ela só me mirou nos ollos. Ela, viu as bágoas dos seus ollos. Ela balance a cabeza e tragou duro.
  
  
  La sel se sentou ao lado dela, e puxo o brazo ao redor dos seus ombreiros. 'Entón é bo. Sexa o que sexa, imos resolve-lo xuntos. Ok?'
  
  
  "Ben", ela dixo cun gran sorriso.
  
  
  "By the way," eu dixo — " eu creo que é estúpido para romper unha combinación gañadora. Nós non ter perdido o fluxo de este mundo para calquera cousa."
  
  
  "Grazas, Nick," ela dixo.
  
  
  "Agora, para unha cousa," eu dixo.
  
  
  "O que?'
  
  
  "Sinceramente, agora, axiña, antes de calquera outra cousa acontece, pode só me diga o seu nome, e que é todo isto?"
  
  
  "É unha longa historia," ela dixo. "Por que non derramar-se outra bebida e sentir aquí por pilar, onde vai ser máis cómodo."
  
  
  Eu mantiven. "Eu estou preparado para facer todo. Pero antes de dar un paso máis, antes de que o ceo cae, ou a terraza, tellado cae sobre ti, ou eu viaxe máis o limiar e romper o meu pescozo, ela gustaría saber quen é vostede e o que estamos intentando facer.
  
  
  El baixou a nah como unha explosión de lume automático.
  
  
  "O meu nome é Centavo Doane, e estamos intentando evitar o roubo de us $ 15 millóns a partir de Estados Unidos."
  
  
  
  Capítulo 10
  
  
  
  
  Centavo Amencer. El dixo que o nome algunhas veces a si mesmo como el mesturou o sorbete coa bebida forte que tiña derramado si mesmo. O nome non se encaixan. Que combinaba coa súa flotabilidade, o seu cabelo dourado, a súa pel bronce, e a súa vontade de acepta-la cando as probabilidades virou-se contra ela.
  
  
  La sel é contrario nah ao pé da columna. "Ben, Penny, diga-me a historia."
  
  
  Ela inclinou a cabeza contra un soporte para deixar o sol quente seu rostro canso. "A historia de moedas de un Centavo Doane," ela comezou, a súa voz suave e pensativo, " comeza coa historia de Philip Doane, o meu pai..."
  
  
  Philip Doane naceu en China, o fillo de un misioneiro Americano. Eles vivían na aldea, onde o que importaba para o enfermo, axudou os pobres, e onde Philip Doane pasou a súa infancia. A forma Chinesa de vida era todo o que o mozo Philip sabía.
  
  
  Entre moitos dos mozos Philip Non é amigos era vello Ji Shan Jo. El foi un fraco, corcunda home con un branco longo bigote que pendía a ambos os dous lados da rta. Ego pel era como pergamiño, pero as súas mans estaban tan flexible como un adolescente. Nos seus anos de mocidade, Jie Shan Jo foi un famoso máxico.
  
  
  Philip Doane foi o vello favorito na aldea, e Philip aprendeu por algúns dos seus trucos. Gee seres crebacabezas e reto cousas. El podería pasar moitas horas escultura obxectos como a intrincada caixas el reuniu - unha caixa de dentro dunha caixa de dentro dunha caixa que só podería ser aberto por alguén que sabía ih complexo, pero simple combinación. Pulsar sobre un punto, tocando levemente no outro, causou a caixa para abrir.
  
  
  Ji Shan Jo ensino mozos Philip a arte deses trucos, e polo tempo que Philip tiña que tomar os seus pais para unha América nunca sabía, tiña chegar a ser moi adepto a creación ih. Reto Joe crebacabezas . Como unha lembranza e de honra da súa amizade, o vello deu a Philip unha das súas caixas, unha obra de arte cuberto con fermoso marfil esculturas. Philip Doane tiña dez anos, cando seus pais volveron para a América. Nunca se esqueceu de nós, o vello, o noso mal-ollo ego. "A vida está chea de maxia," Tse, dixo . Shang Jo non dicir o neno. "Vostede non sabe o que trucos que vai xogar ou que os milagres que vai producir. É o maior espectáculo de todos os tempos."
  
  
  Mentres que viven en América, Philip continuou a resolver crebacabezas e trucos de maxia. El amaba castelos. Introducido peches, peches de combinación-todo isto o fascinado. Cando Filipe foi para a universidade, el estudou enxeñería e nalgún momento pasou a traballar para unha empresa que desenvolveu sistemas de seguridade para o sector bancario. Foi o traballo perfecto para Philip Doane.
  
  
  Moi cedo na súa carreira, el comezou a gañar unha certa reputación grazas ao seu criterio, obviamente, un máxico talento en deseño de sistemas de seguridade. Cando outras empresas achegouse a el, el entrou na empresa si mesmo. Dada a súa reputación, non é de estrañar que o goberno contacto con el pouco despois para a concesión recibiu.
  
  
  A Mina de Ouro e Fort Knox convertéronse en case sinónimo nos Estados Unidos. Pero o que moitas persoas non saben é que hai agora máis de ouro na Reserva Federal bóveda preto de Nassau-esmagado en Manhattan que en calquera outro lugar no mundo. E cando o goberno decidiu actualizar esta instalación de almacenamento, el virou-se para Philip Doane.
  
  
  Centavo Amencer desprazado e puxo as pernas baixo ela. Outro vaso chegou, e ela tomou un grolo, contando a súa historia.
  
  
  "É unha cousa boa que Felipe Non é un home honesto", dixo.
  
  
  "Ah," ela murmurou, " pero isto non é sobre el. Oh, entón si, " ela engadiu apresuradamente. "Non se enganen sobre iso. Diñeiro, ouro, ou regulamentos; - identificar, ou o que nos pediu ego para protexer, non importa. Foi unha tarefa difícil para el para desenvolver algo que Ji Shan Jo sería motivo de orgullo. Votación sobre o que motivou. Deseño de castelos que foron simples e complexas, ao mesmo tempo."
  
  
  "Entón, a actualización do sistema de seguridade en Nassau-Sturt ego instalación de almacenamento foi o maior reto," eu dixo. "E rematou?"
  
  
  Ela sorriu un sorriso misterioso. 'Ah, si. El fixo. Foi a maior obra mestra do ego vida..."
  
  
  O goberno lle gusta a reclamar que ninguén sabe a combinación necesaria para abrir o cofre, que ninguén ten a información necesaria para romper a el. Pero, por suposto, Philip Doane é a única persoa que sabe o ego. E con eles coñécense como el proxectou a bóveda, o goberno contratou ego como consultor para manter a calidade de ih medidas de seguridade. Fai todas as correccións necesarias segundo as últimas noticias en áreas como a seguridade ou roubo técnicas. El fai que a decisión final sobre o que vai ser contratado como un garda armado, unha parte vital do sistema de defensa. Philip Doane podería ter vivido unha vida longa e feliz. A vida era bo. El estaba en un moi respectable posición, casou con fermosas Jean, e eles tiveron unha filla, a quen eles eran ambos moi dedicado: Centavo.
  
  
  Pero a vida estaba chea de trucos, Ji Shan Jo dixo a el tantas veces. E un día este fatídico maxia cambiou todo.
  
  
  Foi un sufocante día de verán, e o Amencer familia levou á praia para escapar da opresivo cidade de calor. Cando volveron á noite, agradablemente canso e revigorado, eles estaban só a poucos quilómetros de casa cando isto aconteceu. O condutor dun coche que vén do outro lado perdeu o control e colidiu con Doane coche nunha colisión frontal. Philip esposa foi morto instantaneamente. Philip si só tiña algúns arañazos. Pero Centavo Amencer foi headfirst a través do parabrisas. Ela foi terriblemente desfigurado.
  
  
  Os médicos enfaixada a nena ata o mellor que podía, pero dixo Philip había nada que podería facer. Ela ía ser marcado para o resto da súa vida, e Philip Doane foi picado por culpa deste accidente, que tiña tan terribles consecuencias para o neno ego. Centavo creceu de fronte para o tipo de crueldade que outros nenos pode amosar: insultos súa desfigurado, con cicatrices rostro. Philip parecía máis ofendido que Centavo. El mimado Centavo de toda forma posible para compensar a súa deformidade, que tiña se tornado unha especie de obsesión con el. El levou en extravagante viaxes, enviou-lle para as mellores escolas, contratado piano e cantando profesores, profesores de danza, levou a concertos, ballet, teatro, todo para nah. E, por suposto, que a levou a todos os cirurxiáns plásticos no país.
  
  
  Parecía que cada mes había unha diferente médico, e cada mes o mesmo reumatismo: tecido cicatricial, deformidades moi completo. Non había máis nada que podería ser feito. Crecendo, ir á escola, e obtendo a súa licenciatura, Penny aprendín a vivir con ela cicatrices. Ela tiña axustada ben, e penso que a súa vida foi a máis. Pero o seu pai persistiu, a pesar de que as súas protestas, en busca deste máxico cirurxián que non existe.
  
  
  Pero descubriuse que existe. E un día, sen previo aviso e sen previo aviso, el mostrou-se na Philip Doane Manhattan oficina. "Eu leva-la", dixo o home, " que está a buscar un cirurxián para a súa filla?"
  
  
  - si... pero quen é vostede...?
  
  
  "Eu estou de que cirurxián", dixo o home. 'Podo presenta-la? Dr. Lothar Inouris.
  
  
  
  Capítulo 11
  
  
  
  
  Moito máis. Inuris estaba referíndose a un simple intercambio: acceso a Reserva Federal bóveda en cambio para un novo rostro para Centavo.
  
  
  Parecía ridículo. Só un tolo iría ofrece-lo, e só un tolo ía aceptar o seu destino. Isto non quere dicir que Lothar Inouris e Philip Doane foron igualmente tolo. Se Philip Doane estaba tolo, que estaba tolo de amor para a súa filla. Todos os pais queren facer algo para os seus fillos; Filipe foi a extremos. E o prezo foi alto por Don Felipe. O ego foi convidado a pagar o prezo máis alto que podería dar o luxo: a destrución do ego obra mestra. A cripta el deseñou ten paredes de formigón armado. É de vinte e sete metros por debaixo Nassau Rúa. Fóra é unha porta con unha intrincada dobre clave do sistema. Pero o acceso a bóveda en si é a través dun estreito paso, a través de tres metros, noventa tonelada de aceiro cilindro. O cilindro xira en un centenar de-e-corenta tonelada cadro. Cando a entrada é pechado, o cilindro vira tan lonxe que o cadro é cuberto con aceiro sólido, e, a continuación, pías un centímetro, como unha gran cortiza nunha botella. É hermético, á proba de auga, e pechado por un tempo, para non mencionar todos os equipos electrónicos, televisión, e outros avistamento de equipos, así como o ser humano sistema de seguridade construído en torno a un dos máis grandes unidades do seu tipo no país: snipers adestrar regularmente. con armas de pequeno porte, e armas automáticas.
  
  
  O sistema de alarma pode bloquear calquera saída ao redor de edificios. E no interior bóveda hai bloqueado compartimentos, triple pechaduras. Eles conteñen preto de catorce mil toneladas de ouro en Estados Unidos e preto de setenta outros países. Cada bar pesa preto de doce libras. Non é algo que se pode levar no peto, e non vai ser capaz de facelo desapercibido con toda unha flota de camións.
  
  
  Obter o ouro para fóra de alí era un misterio que aínda Zhang Ji, Jo tería gusto. E emu tamén como Philip Non é a solución. Era sinxelo e difícil ao mesmo tempo.
  
  
  Na primeira reunión, os dous homes veu cara a cara coas súas condicións. Philip Non, un home obsesionado coa súa filla traxedia, non inmediatamente decide comercio súa maxia única para que o Dr Lothar Inuris. A web problema era de confianza.
  
  
  -"Pero, meu querido," dixo o Dr Inuris: "Nós dous podemos confiar uns nos outros. Eu creo que vai levar este proxecto a unha conclusión exitosa, e ten que confiar-me con a operación exitosa da súa filla. Non ten unha opción.'
  
  
  "Está claro que está certo," Philip Doane, dixo. "Ninguén, repito, ninguén pode facer o que eu pode facer. Foi mellorada por máis avanzados métodos. Meus propios métodos, baseados en anos de investigación.... E ela só cirurxián no mundo que pode curar o tecido da cicatriz que afectou a súa filla, e dar-lle non só unha cara nova, pero tamén un fermoso."
  
  
  "E ela," Philip Non dixo desapaixonadamente, " ela é a única persoa no mundo que ten a completa seguridade da información que precisa."
  
  
  'É iso mesmo. Entón, ningún de nós quere traizoar a confianza da outra, non é? O que ambos os homes foron pedindo foi unha gran empresa. Inuris, coa intención de fuxir con aproximadamente un sexto do mundo ouro extraído desde tempos inmemoriais, acordou proporcionar Philip Doane con un fiel persoal durante o tempo necesario. Con todo, para a súa propia seguridade, el negouse a nomear a outros líderes implicados en esta gran roubo. En cambio, el acordou establecer Operación Centavo se Philip ía demostrar o seu cooperación pola prestación de acceso para o ouro. Unha vez planificación a longo prazo alcanza o irrevogable fase, que vai comezar Centavo transformación. Vai levar meses, posiblemente anos, para roubar o ouro. A operación vai durar os domingos.
  
  
  Mesmo antes da ih primeira reunión rematou, Philip Doane e Inuris desenvolveu un sistema para se manter en contacto. Entón, Philip dixo o médico que ía deixar los saber cando el estaba preparado para comezar o seu plan.
  
  
  A partir daquel día, Philip Non parecía unha persoa completamente diferente á súa filla. Por primeira vez en anos, el parecía feliz e alegre. Centavo non facer preguntas sobre este cambio de cor, o rápido de zoom. Hey, eu quería crer que el era, finalmente, chegar a un acordo coa situación. Pero esa felicidade tiña unha desvantaxe. Centavo descubriu que o seu pai tiña se tornado consumidos con febril tensión ao longo do tempo, e cando ela expresou a súa preocupación, el asignado para a emoción de un novo proxecto. Centavo deixou alí. Ela estaba feliz que el xa non arrastrouse a todo o país, para todo tipo de médicos, e que el estaba absorto no seu traballo. Ela non tiña sequera entender o ego é alterada aparencia; o ego cabelo tiña, por suposto, virou gris longo dos anos, pero ao longo do tempo, desde o ego do novo proxecto, que tiña perdeu peso e inclinouse. Ego rostro estaba enrugada e de idade. Finalmente, unha noite, ela notou ego cambios físicos.
  
  
  El volveu a casa cedo, en bo humor, e derramou dous vasos de seu mellor xerez, odín, en torno ao cal deu ay. "Un regalo, moedas de un Centavo. Imos beber a maxia da vida."
  
  
  Centavo mirou para o seu pai con divertido perplexidade. El fora anos dende o furón tiña visto ego tan feliz. "O que está a suceder, Pai?"
  
  
  Philip Doane sentou-se para abaixo na súa materia favorita. "Vai ser operado por un cirurxián mañá á noite. E cando esperta, vai ter unha nova cara. Non haberá un trazo da súa idade, cicatrices e funcionamento marcas. Centavo mirou para el, incrédulo.
  
  
  "É verdade", dixo. El puxo o seu vaso e levantou a man como se a xurar. — Eu estou absolutamente serio. Vin este home está a traballar e eu estou dicindo a vostede, emu non é o sol."
  
  
  "Pero, meu Pai," Penny dixo. "Eu realmente non me importa máis." Philip Non balance a cabeza. "Eu sei", dixo. "E é por iso que eu estou tan orgulloso de ti." Pero, moedas de un Centavo, por favor, non imos discutir. Mesmo se non lle importa, por favor, faga-lo para min, para o vello. Para o seu pai para traer emu felicidade e alegría.
  
  
  Centavo tiña ningún problema en aceptar a solicitude. Ela foi ata o seu pai e bico Ego na fazula. Philip puxo o brazo arredor da Madrugada Sl.
  
  
  "Deus te bendiga", dixo. Bágoas escorria ego meixelas. "Non saír, Papá", ela dixo. "Só alegría." Ela penso sobre iso. "Dime, o que vou mirar como?"
  
  
  "Para dicir a verdade, eu non sei", dixo Philip. "Eu deixar todo para o médico. El sabe que. Pero el dixo-me tanto que vai ser moi, moi fermosa.
  
  
  "El parece ser unha excelente persoa."
  
  
  "Si, moi ben", dixo Philip.
  
  
  "Diga-me sobre nen?"
  
  
  "Non hai moito que dicir sobre este. Pero un bo home. A súa voz era feble e pensativo.
  
  
  "Como é el?" Que é iso?" Onde é que a partir de?
  
  
  "Non importa." El parecía case con rabia no seu preguntas. "El é o mellor no seu campo, e iso é o único significativo punto, non é?" "Pai," Penny, dixo, " hai algo que quero dicir a min?"
  
  
  "Non, non", dixo Philip, cunha artificial sorriso. — Iso non é certo de todo. Pero non hai moito que dicir sobre nen só. Quero dicir, cal é a diferenza? Un resultado importante."
  
  
  "Isto todo é moi estraño, Papá," Penny dixo.
  
  
  "Ben, iso aínda non aconteceu,
  
  
  Ben? E ela pouco nervioso voz e todo, agora que está tan preto. E esta enxurrada de preguntas non fai o ego mellor, tamén.
  
  
  "Ben, eu non vexo ningún dano en que. Isto é para estestvenno. Finalmente, este é importante. Quero dicir, que non ía deixar-me para algúns sospeitosos médico.
  
  
  Philip Non saltou coma se o seu ego fora expulsado.
  
  
  'Papá."
  
  
  El comezou a soluçar. Ego é filla axeonllou ao lado del. "Eu creo que é mellor que me diga todo," ela dixo. Philip levantou as mans para o seu rostro. "Eu non podo", dixo entre saloucos. 'Eu non podo facer iso.'
  
  
  "Ten que," Penny dixo.
  
  
  E cando o deixou chorando, Non Philippe, aínda cubrindo o rostro coas mans, díxolle á súa filla que el fixera. Explicou como el e o misterioso Dr. Inuris conseguiu poñer novas persoas leais ao médico en toda a clave de seguridade mensaxes de todo o bóvedas longo dos anos. Ás veces, Philip Non conseguiu, como cando o intento de Garda esquerda e tivo que contratar un novo. Philip Non organizados que cando unha nova persoa foi traído, Dr. Inuris tota foi seleccionado e nomeado. Pero iso non é todo. Homes de esquerda a centros médicos. Coa información recollida e proporcionada por Philip, Inuris organizado o que el chamou de " máxico desaparicións." O garda estaba desaparecendo, pero ninguén sabía sobre iso. Para inmediatamente, a fin de tomar o ego lugar e facer o ego traballo, había un mundo ideal creado polo Dr Inuris.
  
  
  Despois dun tempo, toda a bóveda sistema estaba baixo o control de todo o equipo foco sobre unha cousa: o roubo de ouro.
  
  
  Don Filipe solución foi tan sinxelo como era complexo. O máis difícil foi para substituír os homes, pero Dr. Inuris fixo iso. E a sinxeleza foi que Felipe Doane sabía dende o principio que non había ningún punto en usar a forza bruta para invadir o inexpugnable bóveda tiña creado. Non había debilidades no metal. O punto débil, el sabía, estaba no gardas.
  
  
  Agora a operación se fixo moito máis fácil. Máis de ouro foi posuído por Estados Unidos. Algúns dos ouro accións eran de propiedade por outros países, e cando a débeda necesarios para ser pagado, "ouro dos doces" nos seus zapatos especiais cambiou o ouro para o desexado recinto mediante ascensores hidráulicos e cinto de transportistas.
  
  
  Todos os días, de acordo a un programa conxunto por Don Felipe, cada garda trasladouse unha barra de ouro e substituíu o ego con un falso, sen ninguén saber nada, pero o garda el, e el non estaba indo para falar sobre iso. Como térmites comer fóra na casa. Lento, pero eficaz. Dentro de poucos anos, miles de barras de ouro desapareceu. Normalmente, cando as condicións eran considerados absolutamente seguro, o camión colleu e entregado grandes cargas. Despois de unha certa cantidade de tempo, o número de barras de ouro deixou na bóveda chegou a ser menos que o número de falsos barras de ouro. Millóns foron roubados. Neste momento, o prezo do ouro no mundo mercado mantívose estable: us $ 35 por onza. Entón, de súpeto, unha combinación de forzas comezou a escorrer o dólar forza. Moitos dólares foron impresos. Había moito diñeiro de papel. Confianza no dólar comezou a enfraquecer. O pobo de ouro hotel.
  
  
  Oficialmente, o ouro foi máis valioso. Oficialmente, o dólar valía menos e había unha enorme voo en ouro, lonxe do dólar. Cando o gran financeira sabios do mundo decidiu crear un ouro libre mercado, o prezo que disparou a máis de un centenar de dólares a onza.
  
  
  Todo estaba preparado para unha financeira golpe. Dr. Inuris e os seus amigos controlados case unha sexta de todo o ouro do mundo. Eles tiñan un verdadeiro alenka no mercado e foron capaces de atender a alta dos prezos e de alta demanda.
  
  
  El e Philip Non explicou todo para Centavo, e cando ela insistiu en que tiña que ir para as autoridades, el rexeitou.
  
  
  'Aínda non. Que sería un desastre, nesta fase. Algo vai baleirar, e os Estados Unidos economía vai mergullo no caos. O resultado sería tan desastrosa que absolutamente ninguén ía ser deixados de lado. Industria vai entrar en colapso, o paro vai disparar, e o mercado de accións vai entrar en colapso. Pero como sempre que están en silencio sobre o tema, aínda hai unha oportunidade de que a XENTE vai atopar o seu ouro de novo. Eu digo agora, só destruír unha cousa boa en toda esta historia: unha nova vida para ti. Se queremos manter a calma ata a operación, todo vai estar ben. O goberno vai escoitar en debido tempo, pero non hai ningunha razón para romper o encoro ata chegar o noso beneficio. Debemos cooperar agora, se non, todo o que vai ver no meu traballo é un feo rapaza e un pai condenado como un ladrón." Centavo rapidamente entender. O seu pai era dereito. A súa única oportunidade era ter unha operación, así cancelando o acordo entre Philip Doane e Dr. Inuris. E despois diso, ela aínda pode facer o que sexa preciso para corrixir a situación.
  
  
  O seu pai parecía ler a súa mente. "Unha vez que esta operación é feito," dixo, " Dr Inuris vai pagar a súa débeda para min, e meu contrato con el vai chegar a un fin. Entón, Penny, pode facer o que ten que facer.
  
  
  E entón ela bicou o seu pai adeus a noite seguinte. Un coche estaba esperando diante da ih casa. A altura home Chinés tomou o seu lugar detrás do volante antes de que ela puidese obter na parte de atrás. O home detrás dela estaba sentado nas sombras. O ego voz veu do ego semi-oculta o rostro. "O seu médico é Inuris," el dixo. "O seu cirurxián, Miss Amencer."
  
  
  Antes de que eles eran un quilómetro da súa casa, el deulle a droga. E Penny Amencer estaba inconsciente cando eles chegaron ao seu destino.
  
  
  
  Capítulo 12
  
  
  
  
  Eu entender que eu estaba mirando para Centavo Madrugada doce rostro cando ela me contou esta historia. Cando ela fixo unha pausa por un momento, ela estaba loitando con moitas dúbidas e preocupacións levantadas pola súa historia en un día soleado. Aínda había moitos inacabada imaxes que el esperaba que ela ía completo. "Polo tanto, este bo médico fixo ollar como Nicole Cara," eu dixo, xirando o último da miña bebida nas miñas mans.
  
  
  "Si, el quedou impresionado pola imaxe da estrela de cine el idolatrado." O seu corpo estaba bailando con suprimida a risa. "Oh, por suposto que eu estaba grata. Eu non podía crer nos meus ollos cando vin por primeira vez a min mesmo no espello. Un novo rostro, un rostro bonito. Entón eu entender que eu tiña nunca antes coñecido que a beleza, a beleza física, é un verdadeiro agasallo marabilloso. Pero un agasallo, "ela continuou, a súa voz tensa con desagradable memorias," require un alto prezo.
  
  
  Inuris explicou que Centavo foi inconsciente por pouco máis de 72 horas. Aínda cativado pola exquisita beleza da súa nova cara, a perfección que trouxo de volta o seu admirando a mirada de todo o espello, ela non entendeu o médico de aproximarse a ela. "Un home podería gastar toda a súa vida a buscar unha muller," dixo, en pé abertamente ao seu carón. "Eu nunca sabía Nicole." Pero eu vou admitir que eu ía dar unha morea de saber dela. E ver como iso me fai perder a miña mente.
  
  
  De súpeto, el estendeu a man e tirou-a pechar. Unha man envolto en torno ee. Ego é libre man tirou o fino camisola e preto de espremer o seu peito. El presionou os seus beizos nos dela e enfiou a lingua entre os dentes.
  
  
  Asustado, Penny rompe de balde. "Non me toque!"
  
  
  "Eu creo que é mellor aprender a aceptar a miña atención," o médico sorriu.
  
  
  Centavo preguntou ego para saír. A continuación, o médico dixo a ela onde ela estaba no ximnasio: no sur de Francia, nunha vila. E, como explicou, hey, non deixala saír ata el e o seu pai completar o negocio. Centavo non tiña opción, pero para permanecer prisioneiro. Ela finxiu non saber sobre o acordo entre Philip Doane e Dr. Inuris, que resultou ser no seu favor. Ela decidiu que a mellor estratexia para nah sería exemplar comportamento e a ignorancia. Hey, nós non foron autorizados a deixar a casa, baixo calquera outra circunstancia.
  
  
  Dr. Inuris, ao parecer, entendendo que o seu primeiro esbozo de achegarse a ela, foi un grave erro de cálculo, non facer calquera esforzo físico durante varios días. Con todo, el sometido a un "blitzkrieg" da súa pervertido encanto. E o" persoal", Guido e Tiong, converteuse en menos vixiantes.
  
  
  Inuris dixo hey sobre si mesmo. E todo o bits de información ela colocados xuntos por asistir e escoitar, ela foi capaz de imaxinar unha afección, desfigurado home sostendo o seu cativo.
  
  
  En primeiro lugar, Inuris era adicto á heroína. O ego e amor para o indisfarçável uso da xiringa era evidente. El era de ascendencia galega e fora un estudante de medicina, durante a guerra. Durante este tempo, el foi capaz de practicar e desenvolver técnicas cirúrxicas sobre os prisioneiros de campos de concentración para o cal el foi anexado. Como moitos centos de persoas tiveron que mutilados, mortos para mellorar as técnicas el agora estaba comentando sobre? A continuación, el fuxiu para a Suíza, onde el abriu unha pequena clínica. El crecera rica grazas á fanática busca de novos xuventude por mulleres máis vellas. Crecemento da riqueza estimulado ego, ganancia, e el centrado totalmente de saciar a súa sede de riqueza.
  
  
  En todas as súas memorias, el nunca xa mencionado como el sabía sobre Philip Doane. Tamén non falar de un Centavo sobre ih a relación de empresas.
  
  
  Poucos días pasaron con Inuris ' historias, mentres Centavo foi tomando o sol en si mesma vila xardín. Entón, unha noite, cando ela sentiu que Inuris e Egos foron calmou o suficiente para caer no sono, grazas á súa evidente cooperación, hey conseguiu escapar e facer Bo. Ela tiña acaba de chegar ao casino cando Guido pego con ela. Cando ela foi devolto á vila, Inuris estaba furioso e avisou con obsceno ameazas non para repetir aquela noite.
  
  
  Unha semana máis tarde, Ay conseguiu fuxir de novo. E Guido atopou o seu novo. Pero esta vez había un home chamado Nicholas Anderson...
  
  
  El sibila para ela. "Esta é unha historia moi interesante para min. Pero hai unha cousa. Nicholas Anderson nome real é Nick Carter. El é un axente para o goberno dos Estados Unidos.
  
  
  Centavo ollos arregalados e a súa boca, formaron un pequeno, silencioso O.
  
  
  "Agora que está facendo tan claro,"eu dixo," eu penso que eu ía facer o mesmo."
  
  
  "Eu vou ter que acostumar a el," Penny dixo. "Pero eu non vexo-lo de facer calquera diferenza."
  
  
  "Eu tamén", dixo. "Nós dous aínda quere capturar Inuris para sempre antes de que mata xente. E así nós ego-incorporarse a ela, eu quero saber un pouco máis sobre este ouro e que Inuris ' socios son. Non entender, non, que antes o seu pai, que está enfrentando algún tipo de castigo?
  
  
  Centavo baixou os ollos. "Si", ela dixo. 'Eu sei que ela. Pero eu creo que el sabe, tamén. E a uem non me importa. A única cousa estaba preocupado estaba me dicindo. E agora eu vou ser tomado coidado de, en silencio.
  
  
  "Levar o xastre, se iso non é verdade, Penny Doane," eu dixo. "Vostede é unha muller moi fermosa."
  
  
  Alí, en ruínas, terraza, ela corou. "Eu non estou afeita a tales eloxios, con todo," ela dixo.
  
  
  "Ben, eu creo que sería mellor se acostumar con iso," eu dixo, levantándose desde as escaleiras.
  
  
  "É todo tan estraño," ela dixo. "Eu non sei se eu nunca vai se acostumar con iso."
  
  
  El achegouse a ela e colleu-a. "Eu vou axudar tentar iso", dixo. "É só unha spin, práctica." El tomou o seu rostro nas súas mans e trouxo a súa boca para o seu. Ela estaba esperando por min. Os seus brazos envolto en torno de min, e o seu corpo, un xogo de sólidos puntos e liñas suaves, fundiuse coa miña. As súas mans veu e emaranhado no meu pelo.
  
  
  "Ah," ela dixo, finalmente, " oh, Nick.
  
  
  Ela estaba respirando pesadamente, o bronce cumes dos seus seos abaulamento a longo V-pescozo da súa camisa. El viu a nena dos ollos de luz verde lume. Os seus brazos enrolado arredor do meu pescozo, e os seus beizos cepillado miña, quente e húmido, con unha paixón que sempre foi máis que gratitude. A súa coxas presionado contra o meu coxas en un ritmo imparable de desexo. E as súas mans, servos do seu desexo, mudouse para abaixo para tocar as miñas coxas. El desabotoada súa camisa, tivo os seus seos nas súas mans, e bicou duro mamilos. Ela deixou a camisa desprazar os seus ombreiros, impaciente. "Apresuraron-se, Nick," ela respiraba. 'Máis rápido.'
  
  
  Ela parou cando el tirou o seu branquear jeans e calcinha. Ambos os seus dedos e mina correron para tira-me da miña roupa antes de que afundiu-se xuntos na dewy herba, onde os seus brazos e pernas envolto me aveludado carne. A súa boca xemeu animadamente no meu oído, como a voz dun tornado todo, levantando-se e caendo nos de volta para abaixo nunha piscina de inimaxinable pracer. De novo e de novo, ata que se fixo con un estrondoso explosión e deixou tranquilo, quente e próximos uns dos outros en que o sol dun novo día.
  
  
  Alí, deitado na herba, a súa stahl estaba dicindo a el que el pensaba. Dr. Inuris decidiu levala con el cando el fuxiu. Se emu conseguira, todo sería bo, polo menos para el. A uem, entón, ser capaz de manter Centavo cativo ata o furón é o roubo do ouro foi completa. Pero non puido. Em tivo que xoga Moedas de un centavo de todo o coche para me distraer e escapar. Mentres ela estaba vivo, que estaba en perigo. Pero el non podía risco indo de volta para a casa. Era moi perigoso. Máis tarde ou máis cedo, alguén vai atopar Guido e Tiong morto no soto. E inmediatamente despois de que, alguén comezou pedindo unha morea de preguntas sobre a persoa que alugou a vivenda.
  
  
  Non, Doutor. Inuris nunca vai volver. El aínda estaba na carreira. Loita non era un xogo de ego. El vai esperar e preparar retribución para os seus verdugos, que vai de marzo sobre el. Na idade de ouro, el era un técnico, un demo creador, un substituto para os gardas que "magic" desapareceu. Ela sabía o que significaba. Había sempre alguén que tiña boas condicións para iso, tales como a" liquidación "ou"incondicional cesamento de operacións". Estes gardas estaban mortos ih substituído. Alexander foi Inuris ' contribución para o roubo do ouro.
  
  
  Alguén está dando a man de obra, brawn, e unha morea de cerebros necesario para unha operación de esta escala e complexidade. Eu non sei o que exactamente, pero eu atopei a presenza de Guido e Tiong seguinte ao médico moi instrutivo. Eles non parecen como vellos amigos de doutor ou vellos amigos de alguén. Era como se Guido e Chang fora asignado para o médico como un beneficio por membros da alianza.
  
  
  Entón, cando o médico quedou sen gardacostas e perdeu unha rapaza que emu debe ter mantido fóra de vista, el debe ter concluíu que estaba indo para os seus amigos ' abrigo pozo pronto como sexa posible. Se el foi rápido o suficiente, el podería ir de volta para os seus compañeiros, dicir-lles o que aconteceu, a confianza e a decisión que se vai perdoar o ego ou polo menos non puni-lo, ata que algo importante vai mal.
  
  
  Mentres tanto, o ego socios podería facer o mellor para asegurarse de que nada foi mal por rastrexar a rapaza e, posiblemente, "Nicholas Anderson." Eles van estar seguro de que ih boca é pechado para sempre.
  
  
  Se a miña suposición foi correcta, Dr. Lothar Inuris é volver a Nova York.
  
  
  "Que parece bo para min," Penny dixo.
  
  
  El non quería dicir a ela sobre o segundo, unha boa razón para que o Dr Inuris foi, probablemente, en Nova York. Aínda non. "Todo ben," eu dixo. 'Imos ir. Non precisa de calquera outra cousa na casa?
  
  
  Centavo balance a cabeza. "Todo o que eu teño é o meu pasaporte, e é no meu peto. Imos ir. A súa man caeu en mina mentres caminhávamos ata o camiño para a porta na entrada Narcissa da vila. O sol estaba brillo brillante, e era agradable para parte con sombrías ruínas da vila e os seus mortos habitantes.
  
  
  "Nós imos incorporarse carona para Niza," eu dixo. — Aínda temos que ir a través do mimmo do meu hotel. É só un sentimento que eu vou ter o meu amigos, onde queira que vaia. Ih nomes son Hugo, Wilhelmina, e Pierre.
  
  
  Logo estabamos de novo en todo o hotel. Nós tomou un taxi para Nice Aeroporto, ao leste da cidade, e cando paramos diante do edificio do aeroporto, Penny tirou miña manga.
  
  
  "Mira," ela dixo.
  
  
  Aparcado fóra — ou mellor, abandonado — foi un branco Mercedes.
  
  
  "Estamos no camiño correcto", dixo. "El probablemente tivo un Aire Francia voo a París ás 7: 30 da mañá."
  
  
  Levamos un Inter voo en torno Bo, ás 9: 30, con conexións en París e Nova York.
  
  
  Nós non temos moito tempo deixou antes de esquerda. Ela foi levado café para nós dous, algúns croissants, e unha copia da International Herald Tribune. O grande titular na primeira páxina inmediatamente chamou a miña atención. O prezo do ouro alcanzou o cumio. Demanda para a que foi a niveis marcas nos mercados internacionais, e preocupacións sobre o futuro do dólar se intensificou.
  
  
  Ela precisaba desesperadamente para obter información sobre o que estaba detrás de toda esta ouro roubo de funcionamento, se había aínda unha oportunidade de evitar a toda desastre. Se a maioría de NÓS ouro foi baleirada, internacional ouro crise ía converterse nunha internacional de pánico. Papel de dólares sería inútil. Un anaco de pan sería vale un millón. Ela, lembrar a lectura de algún lugar preto de Germania, a continuación, a Primeira Guerra Mundial. En poucos anos, o valor das marcas caeu de catro marcas para catro millóns de marcas. Todo foi creado para a historia de repetir-se, pero esta vez en Estados Unidos.
  
  
  A viaxe a París foi cargado sen incidentes. O avión desviouse sobre a Baía de Anxos para gañar altitude, entón despegar.
  
  
  "Eu quero volver aquí en breve," Penny dixo.
  
  
  "Cando isto é todo," o seu pai dixo.
  
  
  "Cando" ou "se"?"
  
  
  En París, que foron cambiando avións, e un gran Boeing 747 despegou no tempo para Orlov . Se a miña suposición foi correcta, Lothar Inuris non era máis de dúas horas por diante de nós. Nós non estabamos indo para coller o ego, pero, polo menos, parecía que estaban movendo na dirección correcta. Sobre o Océano Atlántico, un Centavo foi durmir no meu ombreiro. Eu non culpa-la. Nah tivo unha áspera noite. Eu estaba canso, tamén, para que o asunto, pero eu non sentir sonolento. Eu non me gusta de estar pechado neste plan. Ela está interesado en ser na terra e perseguindo Inuris e o seu ego compañeiros. Pero, finalmente, alguén no equipo veu o porteiro e dixo-nos para prender a nosa cintos de seguridade. O anuncio de acordo Centavo. Bocejou, estirado, a continuación, aconchegou-se para min e pechou os ollos.
  
  
  "Ei, Sonya," eu dixo. Ela abriu un ollo verde e mirou para min, baixo a súa grosa cabelo dourado. 'Tempo de espertar. Temos que ir a traballar.
  
  
  Ela levantou a cabeza e empurrou o seu cabelo cara atrás. "Canto máis cedo mellor," ela dixo. 'O que está facendo?'
  
  
  "Estamos indo para visitar o seu pai," eu dixo. — Este é o primeiro elemento en axenda. El é o mellor levar temos con Inuris. Lembre, el tivo un sistema de comunicación con Inuris, e eu quero saber o que é.
  
  
  O taxi parou diante dun dos cincuenta anos de idade, edificios de vivendas en Riverside Drive.
  
  
  Cando o seu pago o condutor, ela rapidamente mirou arredor. Nada na rúa parecía anormal para min. Se alguén estaba asistir o apartamento, que era ben escondidos.
  
  
  El colleu a súa maleta, como o taxi levado cara fóra de novo.
  
  
  'O tempo é agora? Centavo, preguntou.
  
  
  Ela mirou para o reloxo. '5: 20.'
  
  
  — El vai estar na casa a calquera minuto."
  
  
  Pegamos o lento ascensor ata o oitavo piso. El tirou Wilhelmina Poe coldre e empurrou-lo para o chaleco de peto, mantendo o dedo no gatillo. Penny pinza axustado cando viu o Luger. "Imos chamalo de un rutina de precaución," eu dixo. "Eu vou ser o primeiro en saír de todo o ascensor".
  
  
  Centavo balance a cabeza. Cando o ascensor deixou, el se sentou detrás da súa maleta e abriu a porta con coidado. Se alguén estaba esperando no corredor, eles tería que tirar unha pequena, baixo destino para obter a través do espazo en día. A continuación, o emu mellor ser realmente bo e rápido.
  
  
  El empurrou a porta aberta e mirou para fóra o outro lado. "Está todo ben", dixo.
  
  
  Centavo tiña un conxunto de claves listo. "Estar lonxe da porta cando se abre el," o seu pai dixo. "E deixar-me ir en primeiro lugar."
  
  
  O momento en que a porta se abriu, el entendeu que o apartamento estaba baleiro. Estaba cheo de aire viciado, e partículas de po colgado case inmóbil na luz que filtrada a través as fiestras inclinadas columnas. Centavo pechou a porta detrás de nós. 'Pai?'Non!", ela exclamou.
  
  
  — Eu non creo que el é o home, " eu dixo, poñendo a arma fóra.
  
  
  "Ben, non vai ser longo, entón," ela dixo. Ela abriu as fiestras e derramou-me un vaso de Philip Doane sherry. "Isto é todo o que temos," ela dixo.
  
  
  "Está todo ben", dixo.
  
  
  — Que hora é?"
  
  
  "A metade últimos cinco."
  
  
  "Facer-se cómodo," ela dixo. "Eu estou indo para tomar unha ducha e cambio. Se el vén, mentres eu estou lonxe, vai ter para se presentar.
  
  
  El levantouse, afrouxar a súa gravata, e comezou unbuttoning súa camisa.
  
  
  "Eu prefiro que aceptar as suxestións, e eu podería tomar un baño para ela soa", dixo.
  
  
  Ee colleu a súa man. Ela me deu unha travesso ollo e me levou para abaixo da sala.
  
  
  "Vostede como vivir perigosamente, non é?"
  
  
  "Pode dicir que," eu dixo.
  
  
  Ela riu. "Eu non sei o que vai ocorrer cando el chega na casa e aínda estamos na ducha."
  
  
  — Podemos dicir ola", suxerín.
  
  
  A casa de baño espazos tiña unha ducha. Nós tirou a nosa roupa e foi baixo o nah. Ela de novo admiraba a curvatura do seu corpo.
  
  
  "Como é que quere?" — Que é iso? ", preguntou ela, as súas mans sobre as billas.
  
  
  "Quente e forte," eu dixo.
  
  
  Unha forte inxección de tiro para fóra en torno a ducha. Xabón agarrou a ela, e Centavo estaba sentado baixo a fervenza, o seu peito, lixeiramente presionado contra a mina. El deixar o xabón desprazar suavemente cara abaixo a súa volta. Os seus brazos estendeu a man e tirou-me para ela. Ela puxo as mans sobre os meus ombros e se sentou coas pernas lixeiramente afastadas como el tirou un ronsel de escuma ao longo e entre os seus peitos, e, a continuación, aínda menor, sobre o seu apartamento estómago e cara atrás e cara adiante entre as coxas.
  
  
  "Eu quero ser teu baño de esponxa," ela dixo, apertando o seu corpo contra a mina, ff suave, espumoso carne ondulando en torno a min. Ela esfregar contra nah. Ela sorriu preguizosamente para min, os ollos de ancho.
  
  
  "Lavado de min", ela dixo. "Lavado de min en todas as partes."
  
  
  As súas mans pechado ao redor do meu pescozo. El estendeu a man e levantou as súas pernas ata que eles estaban nas miñas coxas, a continuación, preme-la de volta contra o xemido do baño e entrou nah. Un pequeno, longo "ah" escapar dos seus beizos. E entón, no noso propio salvaxe, fluíndo universo, creamos unha furia de surf, e, a continuación, un vórtice de irresistíbel de succión, en que foron varridos e desapareceu en un turbillón de pura emoción.
  
  
  Onde queira que fose, volvemos para o son de auga corrente sobre os nosos corpos entrelazados.
  
  
  "Eu estaba seguro de que estaba aquí," Penny dixo cando volveu para a sala de estar.
  
  
  El rematou a súa bebida e acendeu un cigarro. Non diga a ela, con todo, ei, que eu estou pensando.
  
  
  Centavo desprazado inquedo na súa cadeira. "Quizais el está a traballar ata tarde," ela dixo, finalmente. — Despois de todo, el non podería ter sabido que eu estaba volvendo a casa hoxe.
  
  
  El non dixo nada. Ela probablemente xa sospeitaba o mesmo cousa como o dela, pero ela aínda non podía crer. Centavo Amencer non estaba tolo.
  
  
  "Eu vou chamar o ego de oficina," ela dixo. Houbo un teléfono no salón. Eu oín chamar a un número, a continuación, outra. "Central", ela dixo. "Eu recibín un auto-resposta que o número que eu estou tentando chegar é desbloqueado. Eu creo que debe ser un erro. Eu oín chamar o número, e houbo un momento de silencio antes de que ela falou de novo. — Está absolutamente seguro?" Eu non escoitar a resposta, pero eu sabía que era verdade.
  
  
  Ela volveu para a sala e mirou para min. "Algo está mal," ela dixo.
  
  
  El drenado seu vaso. "Eu sei o que está a suceder.'
  
  
  — Xa sabía de todo xunto, non é?", ela dixo.
  
  
  El balance a cabeza para ela. — Eu creo que o seu pai está a ser reféns." Dr. Inuris mantivo aquí para asegurarse de que o seu pai non fixo nada para evitar que o último minuto de ouro roubo. Cando el perdeu a ti, el e os seus amigos virou-se para o seu pai para facer seguro de que non facer nada que ía romper os meus plans.
  
  
  "Pero, tanto como el sabía," Penny, dixo, " eu non sei nada sobre o que estaba a suceder entre el e meu pai."
  
  
  "Cando hai quince millóns de dólares en xogo, eles non tomar calquera posibilidades," eu dixo. E, ademais, é agora preto de us $ 45 millóns. Quince millóns é o prezo oficial, calculada en trinta e oito dólares por onza, que o goberno de pago para o ouro. Nun mercado libre, o prezo é case tres veces maior."
  
  
  Centavo sibila. 'O que imos facer agora?"
  
  
  — Tes algunha idea de como o seu pai sempre en contacto co médico?" Inuris?
  
  
  Ela balance a cabeza. "Non,"ela dixo," non me diga."
  
  
  "Dado o estado da casa,"eu dixen," non me importa."
  
  
  "Quizais eles non tomar o ego de saír de aquí," Penny dixo, " quizais na oficina."
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Eu podo estar mal," eu dixo, " pero tamén moitas cousas non acontecen así fan en un edificio de oficinas. Hai ascensor operadores nas proximidades. Hai moita xente en todas as partes, nas entradas, na rúa, que pode ver e lembrar de algo. Edificios residenciais son pricetypes mellor, máis tranquilo. As persoas van sobre o seu propio negocio. Sería moito máis fácil e moito menos arriscado para capturar o seu pai no seu propio ego don. Dada a diferenza de tempo entre este lugar e en Europa, non foi difícil para Inuris ' amigos para chegar aquí no inicio se o médico chamou no aeroporto.
  
  
  — E onde tería que tomar ego?"
  
  
  "Eu non sei", dixo. — Pero despois de que xa me contou sobre o seu pai, é unha desas persoas que fai o pracer de deixar unha levar a algún lugar."
  
  
  "Está seguro," Penny dixo. "Pero onde?'
  
  
  "Vostede di que," eu dixo.
  
  
  Centavo ollos darted arredor da sala. "Todo parece exactamente o mesmo," ela dixo. Eu tería notado se eu tivese. El é moi puro. Ela enfiou as pernas baixo a súa na materia e enrolado-se desanimado.
  
  
  "Pensar sobre iso", dixo.
  
  
  Centavo pechou os ollos. A sala estaba tranquilo. A través das fiestras de fronte para o Ministerio de Situacións de Urxencia, ela podía ver o balón laranxa do sol brillante sincero sobre o horizonte. El mirou para o reloxo. Foi seis horas de Nova York. Bancos en toda a América foron pechadas. O mundo estaba tranquilo e seguro, polo menos ata a mañá. E, a continuación, quizais pánico para poñer a toda a fío para descansar.
  
  
  De súpeto Centavo saltou cara arriba. "Eu obtelo,", exclamou ela.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Capítulo 13
  
  
  
  
  O seu pai saltou na súa cadeira.
  
  
  '¿Que quere dicir?'
  
  
  "Eu sei onde vou deixar que a pista," ela dixo. "Se el deixou-o."
  
  
  "Onde?'
  
  
  "Caixa G".
  
  
  El mirou para ela questioningly.
  
  
  "Que marfil caixa que o vello Jie deu ao meu antepasado cando estaba saíndo para a China. El almacena todos os seus títulos na nen. Se deixou unha pista en algún lugar, debe ser nesta área. ¡¡
  
  
  "Onde está ese cadro?"
  
  
  "No ego sala," Penny dixo, e xa estaba correndo para abaixo da sala despois dela.
  
  
  Ela veu de volta nun minuto. Foi unha fermosa peza de traballo, un rectangular de marfil caso, cada centímetro dos lados e arriba decorado con fermosas relevos de aparentemente cada animal que se poida imaxinar. Centavo me deu un ego.
  
  
  El agarrou a tapa e tirou. O cadro quedou ben pechado. Centavo mirou para min con pena.
  
  
  "Non é tan fácil," ela dixo. "Gee estaba tendo divertidas recollida de caixas que estaban cheos de enigmas, lembra?"
  
  
  "Como non é aberto?"
  
  
  "Eu non sei", foi reumatismo.
  
  
  "Temos dúas opcións para escoller," eu dixo. "Nós pode romper o ego, que eu non quero facer, ou nós ten que revelar o segredo."
  
  
  "É moi valiosa para romper," Penny dixo. "O meu pai nunca me perdoar."
  
  
  "Corenta e cinco mil millóns de dólares é tamén moi valioso," eu dixo. "E eu absolutamente odio calquera que intenta roubar o goberno dos Estados Unidos. Tampouco sabemos rapidamente, ou Philip contribución á fixación unha morea de problemas é unha pila de rotas de marfil.
  
  
  El colleu a caixa con coidado, transformalo máis na súa mans. El bateu a súa tapa, de fondo, e os lados. Eu presione-a. Eu beliscar-lo e sentín seus cantos. Eu tente tocando e tocando combinacións. El balance a. Nada funcionou.
  
  
  El mirou para Centavo. 'Calquera ideas?'
  
  
  Ela balance a cabeza. Sexa o que sexa, vai ser sinxelo e complexo. Este foi o Ji camiño . Darlle un problema que eu penso que foi moi difícil, pero a solución sería sempre ollar directamente no rostro.
  
  
  "Ollar na cara todo o tempo," dixo. 'Bo.
  
  
  Imos supoñer que esta é a "solución".
  
  
  A caixa estaba no meu colo. Ela mirou para a tapa. Nada, pero animais. Leóns, tigres, monos, pantera, llamas, elefantes, serpes, osos, girafas, teixugos, baleas, curuxas, gorilas, antílopes.
  
  
  Centavo riu.
  
  
  '¿Que é iso? Eu preguntei, mirando para Nah como ela inclinou para inspeccionar a caixa.
  
  
  "Oh, eu só estaba a pensar sobre a idade Jie . El probablemente tería gusto de que. Vendo a caixa que tiña feito para o neno estaba tan preocupante.
  
  
  "Eu sería moi feliz se vella Jie tiña prendido a máis simple trucos," eu dixo.
  
  
  "Pero é sinxelo," Penny dixo. "A súa mente se calmou.'
  
  
  "Eu vou che dar quince minutos para resolver-lo, e entón eu vou rompe-lo en anacos," eu dixo. "Nese medio tempo, ver onde se pode atopar unha pluma e papel."
  
  
  Centavo estaba de volta en un instante.
  
  
  Comecei a contar el. "Web hosting," eu dixo. "Cincuenta e catro animais ata alí. Trece en cada lado. Nada no fondo. Un total de cen e seis. Seis leóns. Oito elefantes. Monos, cinco. Osos, tres. Serpes, cinco. Dúas curuxas. Baleas, catro. Llamas, cinco. Tres girafas. Unha pantera. Gorilas, catro. Búfalo, cinco. Cinco pavóns e tres dando.
  
  
  El mantivo contando. Centavo mantivo a escribir ata que eu dixo, " Iso é todo."
  
  
  "Xuntos," ela dixo. "Isto é un total de cen e seis."
  
  
  Eu levei a lista de Nah e examinado o seu ego, mentres ela mirou por riba do meu ombreiro. — Ves algo inusual?" Eu preguntei a ela.
  
  
  Centavo balance a cabeza. "Nada máis que unha lista de invitados para unha Arca de Noé partido," ela dixo.
  
  
  "Quizais unha festa de despedida," eu dixo. "Tras a chegada, todos deben desembarcar, en parellas."
  
  
  Centavo aínda estaba mirando para a lista con coidado. "A continuación, el vai ser difícil.
  
  
  '¿Que quere dicir?'
  
  
  "Para a pantera e o badger," ela dixo. "Só hai unha torno a eles. Pensas que eles saben algo?"
  
  
  Entón vin. "Está ben, eles saben algo. Comprobar h.'
  
  
  "Eu vou dar un ollo," Penny dixo.
  
  
  — Que non entende nada sobre eles?"
  
  
  "Non é nada de especial," ela dixo. "Excepto só hai unha torno a eles, e máis os outros."
  
  
  Foi tomada a partir de Pechar a lista. El colleu a caixa nunha man e o papel no outro. "Todo ben," eu dixo. "Hai máis de dous animais por animais, con tres excepcións."
  
  
  "Si", ela dixo. "Un par de curuxas, unha pantera e o badger."
  
  
  'Correcta. Cales son as curuxas?
  
  
  "Símbolos de sabedoría," ela dixo.
  
  
  "De novo". Onde están as curuxas?
  
  
  "Abrir máis de pantera e badger," ela dixo. 'Ben?'
  
  
  "Pantera, e badger," repetir-lo.
  
  
  Penny fronte engurrada.
  
  
  "I + D + i," eu dixo. "As iniciais de Philip Doane."
  
  
  Ela, premendo sobre a pantera. Non pasou nada.
  
  
  "Oh, Nick," Penny, dixo suavemente.
  
  
  "Non renuncia," eu dixo. — Podemos tentar outra cousa."
  
  
  El puxo un dedo sobre a pantera e o outro sobre o badger. El mirou para Centavo. El preguntou.
  
  
  Eu presione-a. Ambos os animais esvarou baixo o meu polgar. Houbo un lixeiro prema nalgún lugar dentro da caixa. El retirou a súa man e a tapa abriuse. Philip consello Donna foi o primeiro que viu.
  
  
  
  Capítulo 14
  
  
  
  
  Non era moito, pero foi o suficiente: un anaco de papel branco con negro bloque letras.
  
  
  Fu Kuan Yeon Acrobático Troupe. Agora o Sol Teatro Min .
  
  
  En un canto, un pequeno puro man que Centavo recoñecido como o seu pai, foi o tempo e data de reunión: 8: 05 a. m Dr Inuris non perdeu tempo. Como eu sospeitaba, el probablemente, chamou o seu compañeiro en torno a Nice aeroporto e dixo-lle para incorporarse Philippe Doane, pronto como sexa posible. El vai manter a explicación ata que chega en Nova York.
  
  
  Entón, alguén debe ter pagado Philip Non unha visita esta mañá. El foi, probablemente, observador, pero non atento o suficiente para manter o vello de poñer o papel de marfil caixa, probablemente, mentres estaba de vestir.
  
  
  "Veña," Penny dixo.
  
  
  'Non tan rápido.'A partir da mirada sobre o meu rostro, ela sabía que eu non quería que ela comigo.
  
  
  — Non vai casar con Odín, é vostede?"
  
  
  "Eu teño medo eu vou ter que," eu dixo. "Nós imos parte formas aquí, polo menos temporalmente."
  
  
  "Eu quero ir, Nick," ela dixo. — Eu arrastrado vostede aquí. E el é o meu pai.
  
  
  Dela, el balance a cabeza. "Así como queda escuro, eu vou ir para que o teatro e cavar en torno a un pouco.
  
  
  Sei que este teatro. Está situado na intersección do Bowery e Chinatown. Que ía estar fóra moito alí.
  
  
  "Entón o que?'Quizais deberiamos deixar que eles saben que estamos aquí." Quizais ih vai seducir-lo para fóra.
  
  
  "E supoño que isto ocorre," eu dixo. "O que se incorporarse nós dous?"
  
  
  "Eles gañar e perder," ela dixo con un encoller de ombreiros.
  
  
  "Eu non podo permitir iso", dixo. "E o goberno dos Estados Unidos, tamén. Este non é o meu xogo, onde "mañá" vostede ter outra oportunidade. Se gañar e perder, non vai ser unha perda non só para ti, para min, para o seu pai, pero para moitas outras persoas. Dr. Inuris e os seus amigos debe ser un pouco de medo agora. A súa fuga e ter que levar o seu pai refén é o suficiente para interromper ih plans para facer ih nervioso. Teña en conta que o Dr Inuris ten excluídos que a partir de tratamento por algún motivo. Este ouro heist está chegando ao clímax. Ás veces, eles non está seguro de onde estamos, pero, polo menos, eles deben sospeitar que estamos levando-os problemas. Polo tanto, hai unha oportunidade de que vai acelerar o funcionamento. Se facemos un erro nos nosos cálculos, eles van ser libre como as aves, e desastre vai ocorrer a Estados Unidos, como é, probablemente, o resto do mundo. Eu non creo que quere que este sexa na súa conciencia, moedas de un Centavo-Donu.
  
  
  Ela baixou os ollos.
  
  
  "Escoita, deixe-me saber por nove da mañá de mañá. Se eu non estou de volta, a continuación, chamar a Prensa Conxunta e Fío de Servizo en Washington e pedir un home chamado Hawke. Diga a Eles todo o que sabe. A continuación, facer o que quere. Iso é todo o que podo facer con el. Polo menos desta forma, vai ter a oportunidade de ver o seu pai de novo.
  
  
  Centavo asentiu en concordancia. "O que vai ocorrer con vostede, Nick?" Ela apertou o seu corpo quente contra a mina.
  
  
  "Non te preocupes", dixo. "Eu só me lembrei que eu teño unha morea de vivir con."
  
  
  Ela non podía deixar de sorrir. "A continuación, tentar lembrar este," ela dixo.
  
  
  "El vai distraer me moito", dixo.
  
  
  Ela deu un paso para lonxe de min. "Agora prepare-se para saír", ela dixo.
  
  
  Eu estaba usando unha luz blazer, gris escuro pantalóns,e un azul escuro de gola eu tiña levado para fóra da miña maleta. Wilhelmina e Hugo Pierre foi de volta para os seus lugares de costume, mentres ela estaba recheo con algunhas láminas de afeitar nas dobras do seu gola.
  
  
  Centavo me liberou. "Teña coidado, Nick," ela dixo.
  
  
  "Non deixe a ninguén, pero me," eu dixo.
  
  
  "Non te preocupes", dixo ela.
  
  
  Quizais foi a Cantado Min Teatro en a diversión dos anos noventa, que foi un éxito , pero eu dubidaba diso. Unha cousa era certa: se xa tivo o seu apoxeo, asumindo que nunca tivo, que debe ser un longo tempo atrás. O grande, vella, edificio cadrado parecía ser oculto na sombra da Ponte de Manhattan, que en arco sobre el. El estaba en constante semi-escuridade, como se servilismo para amosar a corrupción que acontecera o ego longo dos anos.
  
  
  El perdeu a súa gran escenario moito tempo atrás, e serviu como unha película de cine para a maior parte do ano. Ben, unha vez máis, non é o caso cando Hollywood invitados están mirando para a fronte para a súa estrea. Había vellos Westerns e importacións baratas do cine de Hong Kong industria. Acrobatas levou para o escenario, unha vez ou dúas veces ao ano arredor de Taiwán. Unha especial homenaxe a este tempo foi para Kuan Yeon Escuadrón.
  
  
  Ela estaba agochado sobre o sucio tellado, mirando a través dun dos empoeirado claraboias. Por baixo de min, no escenario, eu vin un home espido ata a cintura e unha rapaza en un bare-de volta vestido curvándose para o público. Había unha low-key rolda de aplausos.
  
  
  Eles saltaron de volta no escenario e estaba lonxe un do outro. Hai unha rapaza dun lado e un home no outro. Un vaso de tasseled dardos sentou-se en un bare mesa de madeira.
  
  
  A rapaza colleu un e virou-se para o home que tiña a súa volta para ela. Ela mostraron o seu brazo e tirou a uem é dardo con toda a súa forza. O dardo estremeceuse no becerro é ego, e unha pinga de sangue saíu de baixo a pel.
  
  
  El mirou para el un pouco máis, a continuación, coidadosamente atravesou o asfaltada tellado. Había outro claraboia que precisaba para ser explotado. Foi duro, pero non opaco, e mirando para abaixo a través do vello vidro fixo o meu pulso acelerar. Dr. Lothar Inuris estaba de pé na sala por baixo de min.
  
  
  El non estaba só. El foi na empresa de dous outros homes. E aínda que ela nunca fora visto antes, nam un, nos outros, ela inmediatamente se tornou consciente de ih. O seu visto ih fotos en obras e ah.
  
  
  En torno a eles, Odin era alto e delgado, con escuro cabelo ondulado e un escuro, fermoso rostro. Ela inmediatamente se tornou consciente de Don Mario nen Principio. Se a mafia foron un equipo de fútbol, que sería o máximo goleador e xogador de fútbol do ano, ao mesmo tempo. El estaba no novo mafia, nado en NÓS, ben-educado, intelixente, experimentado e difícil. El non estaba a usar músculo onde el podería usar o sentido común. El sabía que a lei de dentro para fóra, e usado cada fenda que podería atopar. Pode sospeitar que o ego de moitas cousas-roubos, préstamo sharking, as drogas, a prostitución, e xogos de azar - pero probalo. Ego é chamado o "príncipe", e mesmo o vello dons lle deu o seu debido. Eles eran vellos cans con vellos trucos. O Príncipe sabía novos. El é adepto de lavado de diñeiro sucio no exterior. El sabía como para infiltrar e asumir o negocio xurídico, sen se preocupar sobre a lei. El sabía que todos os trucos e trampas da policía e un mil e unha formas de evitar ih. Se alguén foi despois de 45 millóns de ouro, o príncipe atención realmente fixo sentido.
  
  
  Non menos interesante foi o terceiro home na sala. Tiña un robusto, poderoso corpo e chave de recursos cando a lúa estaba chea. Mesmo sen o uniforme, o ego foi fácil de recoñecer. Fillo de Voen, ou mellor, o Coronel, Fillo de Sieh. Traballa no Exército Chinés servizo de Intelixencia, creceu en Occidente, e recibiu unha economía grao de Oxford. Militarmente, el foi considerado un estratega brillante. El gañou unha reputación como un primeiro-taxa xefe da axencia de intelixencia coñecido como Nacer fóra de Macau na década de 1950. El organizou intelixencia militar operacións en Corea do Norte e Hanoi. Ruso intelixencia considerado ego máis perigoso Chinés axente que xa atopou. El dixo que el era tan fresco como foi brillante, e tan ambicioso como era a sangue frío. Agora, sobre este aparentemente tranquila noite de primavera, el atopou-se en un decadente Manhattan teatro, e a xulgar polas expresións no rostro, el estaba moi anoxado.
  
  
  O seu Fillo é o coronel non podía escoitar o que estaba dicindo como el se sentou na cadeira de respaldo recto nunha mesa de madeira en un cuarto baleiro, pero non había ningunha dúbida de que o tema do ego, a súa rabia. Ego rostro estaba contorcida con rabia. Escuro sangue fluíu libremente baixo a súa pel, e, como el falou, o dedo índice da súa man dereita disparou un ósea lanza cara Lothar Inuris.
  
  
  O Príncipe quedou para o lado, os brazos cruzados, e sorriu con desprezo ao traizoeiro médico.
  
  
  Inuris estendeu as súas mans para o Coronel nun xesto de reconciliación. Pero os Chineses non quere saber. Dr. Inuris intentou falar, pero no reumatismo do Coronel, o Fillo saltou e bateu co puño na mesa. El non escoitar a nosa sermóns. Nin sequera o son do Coronel Fillo puño na mesa pode ser oído.
  
  
  Pero el podería adiviñar o que estaba acontecendo. Dr. Inuris volveu para a cidade e deu Riviera os detalles da súa fallou proxecto. E o Coronel, meu Fillo reaccionou previsiblemente. Tiña unha reputación de ser un perfeccionista. E a súa voz estalou. Inuris era un tolo. Ego papel na operación foi moi sinxelo: para manter a nena fóra. Agora está en ruínas plan. Non unha vez, pero dúas veces. E agora ela é fuxir. Non esquecer que a nobre Americano Nicholas Anderson, que veu aquí para axudar.
  
  
  Coronel Fillo deixou de andar. Ego mans fixo cortar movementos como el falou. Dr. Inuris intentou ser o máis discreto posible, o que é importante para unha sala con só tres persoas.
  
  
  Eu amei a ver Médico Inuris levar unha malleira. El ten o que merece e máis, pero vendo só non tería me axudou a dar un paso adiante.
  
  
  O Coronel se calmou. El foi de volta para a súa mesa. El acendeu un longo cigarro, respirei fondo, e, lentamente liberado o ego de todo o seu espesor ventas. O fume foi fluíndo en dous iguais regatos. El comezou a falar de novo.
  
  
  Eu coloque o meu oído para a claraboia cadro, pero eu non podía escoitar nada. E como o dela con cautela se inclinou contra a claraboia, usando unha man para contrapesos, ela sentiu unha das fiestras moverse baixo os meus dedos. El afastouse dela, mirando para o cuarto. Ninguén ao seu redor parecía ter oído calquera cousa. Coronel Fillo simplemente continuou como antes.
  
  
  Os meus dedos explorou a solta de vidro. A mesa sostendo o ego no lugar que secaron anos. O vidro mudouse facilmente. A súa man movido, e Hugo, o estilete, esvarou na miña man. O seu silencio stahl cortar a masa de cristaleiro. Entón, ela coidadosamente colocado a lámina de coitelo en un marco de madeira e forxados-lo. Coa punta do seu estilete, levantou o vidro e levou-o para fora. Agora o seu Fillo voz podería oín-la . "Por agora, só necesitamos seguir adiante. Verdadeiros profesionais, como que idiota, "Inuris apuntou para o médico," seguido a súa eliminación correctamente." El tomou outro arrastrar o fume ao redor do seu cigarro e soprou ego a través do seu nariz de novo. "Basicamente, o que temos para actuar como se esta rapaza e o Sr Anderson non existen. Eles se pode representar unha ameaza para a nosa operación, pero tamén hai unha posibilidade de que este non é o caso." El mirou para Inuris. — Pensas que esta rapaza non sabe nada sobre a nosa operación. Ela, eu espero que ten dereito. Como para este Anderson, o seu ego parece nada máis que unha triste coincidencia. En calquera caso, agora é demasiado tarde para poñer unha parada para os nosos plans. Hai moito en xogo para todos nós, e agora estamos preto do final.
  
  
  "Con todo, eu creo que algúns cambios son necesarias." El rematou o seu cigarro. — Eu vou discutir con vostede en poucos minutos." Pero, primeiro, "— el levantouse da súa cadeira, tirou un baleiro paquete de cigarros ao redor do seu peto, e amasar ata — " eu teño algúns cigarros. El foi para fóra a través do cuartos.
  
  
  Eu continúe ollando para ela. Dr. Inuris mirou Don Mario. Un deses horribles, estridente, nervioso risas estalou en todo o ego de o warty gorxa. Ego nervios foron un pouco menos tenso cando o Coronel Fillo non estaba na sala. Don Mario mirou para el, friamente.
  
  
  "Non te preocupes," Dr Inuris uem, dixo. 'Todo vai estar ben. Eu sei que para un feito.
  
  
  Don Mario esperou moito tempo antes de responder. Ego voz estaba cheo de desgusto. "Non xogar calquera máis estúpido do que o necesario," el dixo. "Todo ía ben ata que decidiu que eu debería ser o seu amante."
  
  
  "Todo vai estar ben," Inuris dixo. "Non te preocupes.'
  
  
  "Escoita," Don Mario, dixo, " de todas as persoas que teñen algo para se preocupar, está en primeiro lugar. Se algo sae mal, vai ter que se preocupar de min e Coronel Fillo, que pobres bastardo, xa está aquí. E se non, sempre hai algo para se preocupar."
  
  
  "Vai ver a voz," Dr Inuris dixo. 'Todo vai estar ben. Confío en min. Asumir...'
  
  
  Eu non oín o resto. Na próxima segunda, a miña respiración parou como unha cadea de metal pechado en torno a miña gorxa. Como ela se esforzou para unha lufada de mostraxe do aire baixo a cirúrxico presión de esmagar a morder o colo da miña camisola, a miña man instintivamente chegou para o luger. A miña lingua cutucou fóra da rta. Os meus ollos parecía ir, que mágoa. En algún lugar na miña osíxeno-privado cerebro, eu sabía que unha detrás de min estaba a usar o mortal nunchucks tan amado dos loitadores de karate.
  
  
  A cadea entre os dous tirantes de espremer toda a miña vida en torno a min. Pero a miña man foi aínda na arma.
  
  
  "Non, non, Carter, este non é indo para o traballo," unha voz dixo. A continuación, houbo un forte tapa para a parte de atrás da miña cabeza e un flash de doentio luces antes de que eu era engulido na escuridade.
  
  
  Capítulo 15
  
  
  
  
  Cando eu recuperou a consciencia, eu atopei-me deitado sobre o chan de unha pequena sala detrás do escenario. Miñas mans e pés estaban vinculados, e a parte de atrás da miña cabeza me sentín como se alguén tiña esmagado meu ego con un sandbag. Coronel Seung, Don Mario, e Inuris levantouse e mirou para min.
  
  
  — Vostede está sentindo un pouco mellor?" O coronel pediu ao seu fillo.
  
  
  El xentilmente moveu a cabeza cara atrás e cara adiante. "Eu non creo nada está roto," eu dixo.
  
  
  Coronel Fillo acendeu un torno a súa longa tabaco e deixar o fume infiltrar-se a través das súas narinas. "Realmente, non merecen morrer", dixo. "Se só porque eran tan descoidado. Descoido no noso traballo é inaceptable, xa sabe. E foi moi descoidado do que tirar para que a xanela para fóra en torno a claraboia. Xa ocorreu que cando eliminar o vidro, o frescor da sala do aire de mostraxe aumenta? Máis precisamente, un moi pequeno fluxo de aire de mostraxe. Pero o fío é suficiente para dispersar as nubes de fume ao redor do meu nariz. A miña observación de fume salvou a miña vida máis de unha vez." El sorriu. "Pode dicir que eu son unha das poucas persoas no mundo que fume para a súa saúde."
  
  
  "Se eu puidese, eu arco para os seus poderes de observación, o Coronel," eu dixo. — Pero eu teño medo que é un pouco difícil na miña situación actual."
  
  
  "Eu vou ter que penso, Carter," el dixo. El mirou para Dr. Inuris. "Si, é Carter, o seu idiota. Nick Carter, non Nicholas Anderson. El é un axente de AH.
  
  
  Dr. Inuris abriu a súa boca. Don Mario asistiu en sorpresa.
  
  
  -"Ela, eu non tiña idea -" Dr. Inuris comezou.
  
  
  'Tranquilo!"O coronel, que o meu fillo o interrompeu. "Por suposto que non tiña idea. Este cerebro de vós está ao seu alcance, na súa virilha, quizais en todas partes, pero a súa cabeza. Así que pensou que era só un turista, unha vez galante busybody que aconteceu para vir para o rescate dunha doncela en perigo? Está aínda máis de un idiota que eu pensaba. O nome do home é Nick Carter. Todos os que se preza axencia de intelixencia na Terra ten un arquivo sobre el. El é un asasino mestre de profesión . Coronel Fillo mirou para min. "N3, non é?"
  
  
  El non dixo nada para ela e tentou mover para unha posición sentada. A miña cabeza foi división.
  
  
  "Ademais para o ego de aparencia," Coronel Fillo continuou, coma se a dar unha charla, " Carter é tamén coñecido polo seu arsenal de armas. Luger, coñecido como Wilhelmina. El colleu Ego da materia e acenou-los. El vai repetir o concerto. "Un pequeno, pero gas mortal bomba coñecida como a Pierre."
  
  
  Dr. Inuris balance a cabeza en cada elemento presentado á uem. Ego rostro quedou vermello, e viu de novo o pulso-como o azul verme baixo ego do templo. Emu tivo que tragar unha chea de insultos, e emu non como el. El estaba tremendo coa rabia.
  
  
  De súpeto, el pisou para adiante e me chutou nas costelas. Ela, caeu e rolou. A falta me perdín, pero rolando non axuda a miña cabeza moito. Dolorosamente, ela sentou-se de novo.
  
  
  O Coronel ten detrás da súa materia. Ela tiña un estilete na súa man. Por un momento, eu penso que estaba a seguir-me, pero en vez diso, el pisou Dr. Inuris, que recuou ata ego clivaxe estaba contra a parede con ningunha outra forma para fóra. O coronel, o Fillo levantou o coitelo baixo o seu queixo. El falou moi calma, que só aumentou o ego, a rabia.
  
  
  "Escoitar con coidado," el dixo. — Xa nos causou problemas dabondo. Tes sorte eu non mortos aínda.
  
  
  Só a miña Honra require que ser autorizados a participar en esta operación. E se eu fose ti, eu non estaba a contar que honra moito. Así que tomar o meu consello e valorar moi ben: manter a calma. Non se apresuraron nada; quizais vai sobrevivir. Pero se ignorar o meu consello, eu vou cortar o seu nojento gorxa sen a menor dúbida. Como para Carter, dela e ela só, eu vai se librar del no momento en que me gusta, e non antes. Vostede fai-se claro?"
  
  
  El levemente salientou a saca-rolhas coa punta do estilete na médico gorxa. Eu poñer presión suficiente sobre Inuris Rivnenskaya pescozo de cero a el, pero non para perforar a el. O médico ollos arregalados en torno a súa cabeza. Em conseguiu un aceno de cabeza ríspido de recoñecemento.
  
  
  Coronel Fillo afastouse del e retomou o seu lugar na mesa. "Todo ben", dixo. "Agora, señores", dixo, fixando os ollos en cada un de nós. "Imos volver para o punto. Antes de deixar esta sala esta noite, eu quero que todos a manter-se actualizado coas últimas novidades. El sorriu para min. "Aínda que, Carter.
  
  
  "Non me fai ningún favor, o Coronel," eu dixo.
  
  
  'Un favor? el riu. 'Mal. Deixe-me dicir-lle algo, " el dixo, inclinándose cara a adiante na súa cadeira. — Vai morrer moi lenta e moi dolorosa. E ela, eu quero que vostede sabe que parte de esa dor vai ser na súa mente. Algúns torno a eles están relacionados co seu corpo, pero asegura-vos que o que atinxe a súa mente sempre vai ser moito máis insoportable. Ata que eu rematar, vai pedir-me para morrer. Vai continuar a preguntar."
  
  
  "Non sexa moi seguro sobre o que, o Coronel," eu dixo.
  
  
  Coronel Fillo levantou a man. "Por favor, Carter, aforrar-me o seu bravatas e deixe-me seguir con o que eu teño que dicir. Eu non me importa o que está sentado aquí e participar na nosa conversa de hoxe. Eu quero informarlles de que xa fallou. E como sempre que vive, ou mellor, mentres eu deixar vivir, quero que o coñecemento da súa incapacidade para presionar para abaixo en ti como unha pedra grande, espremer todas as ganas de vivir en torno de ti." El baixou a voz. "Eu quero que pense sobre iso, Carter, en tempo."
  
  
  El bateu as mans, como se para romper un feitizo.
  
  
  "Agora, o primeiro elemento é a rapaza."
  
  
  "Non implica-la en iso," eu dixo.
  
  
  "Cale a boca, Carter," o coronel dixo ao seu fillo. "Eu sería o maior idiota, se eu non tomar vantaxe da estupidez do meu compañeiro, Dr Inuris. A súa cabaleiresco tendencias teñen nada que ver comigo. Aínda vai ter que admitir que sería boa idea non trae-los para fóra.
  
  
  "Ela non sabe sobre el," eu dixo.
  
  
  "Eu creo que está dicindo a verdade," Dr Inouris dixo. "Ela me dixo que ela non sabía nada sobre o seu pai relación comigo."
  
  
  Ou Lothar Inuris era un idiota grande que el mirou, ou ego tolo sentido foi aínda albergar a idea de compartir un niño de amor en algún lugar con ego persoal resurrección de Nicole." En calquera caso, eu non me importa.
  
  
  Pero o Coronel Seung sabe... "eu dixen a ti a calar," el dixo. O médico murmurou algo sobre o intento de axudar e pechados, a súa boca, pero encolleu-se baixo o Coronel Fillo desdenhoso mirada.
  
  
  "Non, Carter, eu estou con medo a nena vai ter que ser neutralizado. Eu estou dicindo a vostede como un compañeiro. Ela, por favor, poñer no meu zapatos. Supoño que, como vostede di, que a nena non sabe nada. Pero debo engadir que eu non supoñer que esta, porque tamén asume que eu vou confiar en ti, e eu nunca vou confiar nela. Pero imos supor que a nena non sabe nada. É dicir, nada sobre o negocio relación entre o seu pai e o Dr. Inuris. Con todo, hai unha cousa que ela vai descubrir máis cedo ou máis tarde, se aínda non abriu ee aínda. O Coronel Fillo ollos mirou unblinkingly en min. "E iso é porque o seu pai está en falta."
  
  
  Tentou manter o seu rostro impasible.
  
  
  — E se descobre sobre iso, ela probablemente vai comprobar Ego localización; investigacións que vai implicar as autoridades." E cando as autoridades comezar a cuestionar a ela sobre o seu pai, o mozo, sen dúbida, dicir-lles que o seu pai tivo un caso con Dr Inuris, o médico que realiza a operación sobre ela. E aínda se fose para asumir unha identidade falsa, o ego, o dominio do seu oficio é tal que o ego verdadeira identidade breve superficie. Pero el non usar un nome falso. E, a continuación, as autoridades vai descubrir que este Dr. Inuris gañou algunha notoriedade, se pensas que o nome pode ser coñecido se non aparece nos rexistros do tribunal de un número de países. Eu non quere constranger o meu compañeiro innecesariamente, pero algúns egoísta crimes ten unha particularmente desfavorable reputación, mesmo nas comunidades que son moi tolerantes sexual excesos. Outros se relacionan ou suxerir o abuso de drogas, especialmente para uso persoal. E aínda outros suxiren implicación en espionaxe. Non mencionar algúns crimes contra a menores de idade, que, en suma, pode facilmente ser clasificados como crimes de guerra."
  
  
  Ela mirou para Inuris. El baixou os ollos, como os tres homes mirou para el en total desgusto. Pero, ao mesmo tempo, el sentiu unha queima de odio por ser o obxecto de tal público humillación polo Coronel Fillo. El pensou para si que, se algunha vez houbo unha oportunidade cando o Dr Inuris podería facer o Chinés pagar, el sería feliz en facelo.
  
  
  Coronel Fillo continuou... E así as autoridades, inevitablemente, ir ao Dr. Inuris e alén. Inuris, como temos visto, é tan completamente dependente do seu propio pracer. El ansia por pracer intenso. El é horrorizado por calquera inconveniente. El está con medo de ser ferido, con inimaxinable covardía. Entrar o ego en mans das autoridades, expoñer o ego para a menor dor, e cal será o resultado? El deixou escapar todo, coa esperanza de salvar a súa horrible ocultar. E por que? Todo porque nós esqueceu de neutralizar a rapaza. Coronel Seung balance a cabeza, como se en un xesto de burla de arrepentimento. "Non, eu teño medo que ten que leva-la. Non estou de acordo, Carter?"
  
  
  Ten algo que dicir.
  
  
  "Pero eu debe ter o seu silencio para assentimento, Carter," o Coronel dixo ao seu fillo. "O que nos trae para o inevitable pregunta: onde é a moza?"
  
  
  "Eu teño medo eu non sei, o Coronel," eu dixo.
  
  
  O Coronel sorriu para min. "Carter, que estaban só charlar sobre a súa fiabilidade. A base, por suposto, na súa ben coñecida reputación. Eu dixen a vostede, entón, e eu vou che dicir outra vez: eu non confío en ti.
  
  
  Coronel Fillo iluminado outra longa cigarro e acendeu un torno a dúas partidas de madeira que el tirou do lacado caixa no peto do abrigo. A continuación, el colleu a miña estilete da materia e foi para aguçar a outro partido.
  
  
  "Por favor, non me fan dano, Carter. En vez, eu vou causar-lle dor en todas as súas formas, pero eu estaba esperando para evitar o habitual tortura. Lembre, eu non teño ningunha real aversión a ferir vostede, pero eu sei que é un pracer ter a miña indigno compañeiro aquí", el sacudiu a cabeza do médico dirección. Inuris: "Que me faría de non facelo. El non merece ese tipo de atracción.
  
  
  "Dalle, o Coronel," emu dixo ela. Canto máis cedo el comeza, o mellor. En tortura, hai un punto en que a súa mente xa non recibe as mensaxes de dor enviado polo seu corpo, aínda que sendo consciente. Entón a alma flota sobre unha inalcanzable nivel, gratuíto e seguro. Eu podería ollar fronte a el, e sei que se eu puidese chegar a ese nivel, e estar alí ata de mañá, Penny Amencer ía encher Hawke ' en.
  
  
  O Coronel se levantou, camiñou ao redor da materia, e parou diante de min. El baixou, colleu as miñas mans, que foron amarre xuntos, e preso a punta do partido baixo o prego do meu dedo índice dereito. A continuación, el tocou o xofre cabeza con o vermello-quente punta do seu cigarro, e iluminada con un vicioso asubío.
  
  
  El sentou e observou a chama queima a través do xogo, deixando negro enrolado restos. Coronel Fillo alcanzou o outro lado da mesa, colleu un estilete, e realizada a punta brillante do que unha fracción de un centímetro do meu ollo.
  
  
  "Non se move,"el dixo," ou o seu ollo pode converterse nunha aceite de oliva nun pincho."
  
  
  Ela, viu o partido aínda queima.
  
  
  "Onde está a rapaza?" - dixo o coronel para o seu fillo.
  
  
  Dela, eu sentín a calor chegando máis preto para a miña pel.
  
  
  "Non se move, Carter," o coronel advertiu.
  
  
  A dor aumentou, e eu sentín a miña músculos se contraen involuntariamente. A lámina foi un lixeiro blur diante dos meus ollos.
  
  
  E entón, de súpeto, foi a máis. Coronel Fillo estendeu a man con man libre e apagaron o lume. — Eu debería ter coñecido, eu non debería ter tentado, Carter, pero eu tiña que facer. Vostede non vai saber. El virou-se para Don Mario e sorriu.
  
  
  "Eu me atopar nunha posición moi difícil", dixo o coronel para o seu fillo. "Eu teño que dar Carter crédito, eu estou seguro de que daría me de crédito. Estamos ambos os pros e moi bo. Aínda que valeu a pena o risco para ver se el podería ser sensible a máis simple formas de tortura, no fondo, ela sabía que non era así, non máis do que ela." El se virou para min. — En realidade, que tipo de acolleu a idea, non, Carter?" Vostede estaba esperando que sería pasar a fase inicial para o nivel de total esquecemento como todos sabemos o ego. El estaba rindo. "É case como se eu podo ler a súa mente, non é?"
  
  
  Don Mario interrompeu. "Moi ben, o Coronel. Eu creo que é hora de deixar de xogar e xogar xogos.
  
  
  Coronel Fillo mirou para o reloxo. "Eu sinto moito", dixo, " que nunca debe perder o seu tempo. E temos moi-del - esta noite.
  
  
  "Deixa-me o coitelo," Don Mario, dixo.
  
  
  Con un lixeiro arco, o Coronel entregou Emu un brillante estilete.
  
  
  Don Mario pesaba o ego con admiración na súa man. Entón el ollou para min cos seus xeados ollos azuis. "En menos de quince minutos, vai me dicir onde esta rapaza é, Carter."
  
  
  El atravesou a sala e murmurou algo no médico oído. O Médico balance a cabeza e saíu a través dos cuartos. Uns minutos máis tarde, el volveu, e balance a cabeza de Don Mario. Don Mario respondeu cun aceno de cabeza ríspido de aprobación. O que pode dicir sobre nen, que el non era un home que perdeu palabras. Coronel Fillo sentou-se de novo. Eu non tiña idea do que estabamos esperando.
  
  
  Menos de dez minutos máis tarde, oín un forte bater na súa porta.
  
  
  "Quen está aí? Don Mario, preguntou.
  
  
  "Vito", foi reumatismo.
  
  
  "Todo ben," Don Mario, dixo.
  
  
  A porta se abren, e unha pequena agredidos estatua cambaleando e caeu aos meus pés. Ego rostro estaba manchada e a súa camiseta foi rasgado. Un dos ego lentes estaba falta. A pesar da miña confusión, levou só unha breve mirada a entender que o patético criatura diante de min era outro que Philip Doane.
  
  
  — Vostede sabe que é, non é?" Don Mario, dixo.
  
  
  Se foi concibida como un saca-rolhas, el xa sabía reumatismo, a xulgar pola forma recoñecemento atravesou o meu rostro, quizais para unha fracción de segundo.
  
  
  "Teña en conta que," dixo o Coronel Fillo, " eu teño plans para o Sr Doane.
  
  
  "Non te preocupes," Don Mario, dixo. — Eu sei os seus plans. Aínda vai obter o ego de volta, para a maior parte.
  
  
  "Moi ben", dixo o Coronel para o seu fillo.
  
  
  — Tes calquera material médico cadra, Doutor?" O príncipe, preguntou.
  
  
  "Si," Dr Inuris dixo.
  
  
  "Traer ih aquí. Eu teño compresión e gag almofadas e quizais algúns morfina ata que pode obter o ego de volta á conciencia. E tomar todo o que teñen para deter a hemorraxia.
  
  
  Coronel Fillo viu os meus ollos ampliar a mención de drogas
  
  
  "Non creo que vostede xa escoitou falar de calquera cousa que non debe ter, Carter," el dixo. — Vai ser drogado-se para o futuro previsible.
  
  
  Dr. Inuris execute arredor da sala e volveu con un saco negro.
  
  
  Philip Doane poñer no chan, xemendo ao longo do tempo. Don Mario se axeonllou ao lado del e virou-lo ata que foi cara a arriba, un pouco ofegante, como un peixe capturado en torno a auga.
  
  
  Don Mario man esquerda tiro para fóra, colleu o vello mandíbula inferior, e forzado ego boca aberta. A continuación, el inserida a punta do estilete, e presionado ego contra a súa meixela ata que el puidese ver a pel protuberancia diante dos meus ollos.
  
  
  Don Mario mirou para min. "Escoita, Carter, e pensar rápido. O seu coitelo especialista. Confío en min. A súa non contra ego uso. Eu estou lle pedindo onde a rapaza. Eu quero unha rápida e honesta responder. Non xogar. Non hai probas falsas. Se eu non obter unha resposta, eu vou cortar o vello fazula e preguntar a el de novo.
  
  
  Coronel Fillo vigas. Mario, ao parecer, estaba preto de emu en espírito de unha persoa.
  
  
  Don Mario continuou a falar. "E se eu non conseguir o reumatismo eu como, eu vou facelo un pouco máis. A continuación, o seu beru outra meixela e preguntar de novo. Entón eu traballo no meu oídos e o nariz. Eu vou cortar o seu ollo, os seus dedos. Dedos dos pés. Toda unha perna. O médico pode manter en vivo, porque o coronel necesidades lo vivo. Pero vai ser un desastre, e mesmo un médico non vai ser capaz de resolver o ego. E vostede é o único a culpa. Manter a boca pechada como un gran heroe, Carter. Como vostede quere?
  
  
  El case podería ver a lámina a través do vello home pálido, o rostro fino. El estaba cos ollos pechados, a súa respiración asubiando sobre a súa inclinado peito. Todo o que el foi, Philip Doane non teñen moito que ver. El me fixo unha morea de problemas, pero iso era o de menos. O que fixo ameazado desastre para millóns de persoas. Así, por unha banda, o ego non paga a pena gardar. Pero na súa obsesión, el non era tan malo. O seu palpite é que na súa propia mente, el só abriu algunhas portas para algunhas persoas a cambio de facer a súa filla vida máis brillante. Se eu deixar Don Mario cortar o meu ego en anacos, pode salvar Penny. E por salvala, quizais eu poida salvar o seu ouro.
  
  
  Por outra banda, se eu abrín a miña boca e dixo-lles onde e como conseguir moedas de un Centavo, podería dar o vello unha idea do que tiña feito para pechar. El probablemente merece, a oportunidade de ver a súa vez: fermosa.
  
  
  Pero é probable que un reflexo vai custar unha piscina exterior de preto de corenta e cinco millóns de dólares.
  
  
  Nun estrictamente profesional de nivel, só un reumatismo podería darlle. E foi completamente en silencio.
  
  
  El abriu a súa boca e dixo: "Vostede vai atopar a súa no seu pai apartamento. Ela está esperando por min."
  
  
  
  Capítulo 16
  
  
  
  
  Coronel Fillo bateu Mario na parte de atrás. "Fermoso", dixo, cun sorriso ancho suficiente para revelar un conxunto de cirúrxico moas. "Só fermosa."
  
  
  Don Mario non responder á uem. "Vito", el chamou. 'Veña.'
  
  
  Unha doninha-afrontou bandido enfiou a cabeza na porta. Don Mario xogou o emu unha morea de chaves.
  
  
  "Ir de volta á antiga casa do home," dixo. "Vostede vai atopar unha rapaza alí. Leva-la de volta para o buque. Eu vou ver vostede alí."'
  
  
  "Todo ben", dixo o furón, e desapareceu. A pesar da miña instrucións, Penny, eu non tiña dúbida de que o furón sería habilmente seguir ego de mando. Ela vai escoitar a chave na pechadura, e decidir-a pesar de todo o que xa dixo o outro — que o seu pai chegou despois de todo, e é agora abrir esta porta. Só non vai ser el.
  
  
  Coronel Fillo mirou para min con curiosidade.
  
  
  Por suposto, eu admite que parecía tolo, especialmente nos ollos dun profesional como Coronel Fillo. El case riu. El cheiraba a unha trampa. Non había explicación para a rapaza tentando salvar o seu pai. Non había absolutamente ningún beneficio para el. Porque, no ego opinión, nós non temos un gran futuro para o vello, nós non temos un gran futuro para min, nós non temos un gran futuro para a nena.
  
  
  Eu non podía culpa-lo. Desde o ego punto de vista, o xogo foi case máis, e el gañou. Coa rapaza no ego de autoridades, tiña case todas as tarxetas: o misterioso Sr Anderson, que caeu para o ego mans ao redor de nada e resultou ser un MACHADO axente; a rapaza que podería facilmente causar-lles unha morea de problemas, e Philip Doane, que debe ter sempre foi un misterio para o Coronel Fillo, xa que o prezo de roubar ouro que foron debe ter parecía incrible baixo el.
  
  
  Ela non pediu para dicir a Eles que os seus motivos eran. El non entendeu iso de calquera maneira. Por suposto, eu rompe todas as regras. Estas regras, dixo, " Dar sobre este home vello. Tire un tempo para a rapaza para chegar ao Falcón. Gañar tempo. Sentir e asistir a Don Mario corte de Filipe Doane en anacos. Finxir que non ver o sangue, o horror, e o agonizante dor. Imaxinar todas as cousas boas que vai conseguir por sentado fóra. Eliminar imaxes de sangue derramando todo o vello home de rostro e os ollos. Facer-se inmune a berros. Basta pensar sobre o que as instrucións dicir.
  
  
  Ás veces ten que descartar instrucións. Algo dentro de min en voz alta, dixo non á idea de Don Mario cortar o home vello en anacos, mentres que o coronel e Fillo aplaudido e Inuris lambeu os beizos e ego ollos vidrosos con pracer. Non era hipersensibilidade. Algo dentro de min, me dixo que o momento Non Mario, o que lle permitiu obter o seu camiño por torturar Philip Doane, eu ía comezar a admitir que eu estaba perdendo. E ela realmente-della-non é só un hotel ou calquera cousa. O seu hotel gañar todo.
  
  
  O seu hotel recuperar o ouro, traer de volta a súa filla vella de Philip Amencer ego ileso e utilizar os micrófonos e altofalantes para resolver a puntuación. O seu obxectivo é limpar fóra ih da face da terra. Foi unha gran aposta. Pero cando el veu para abaixo para os negocios, a veces Non Mario cutucou a punta do coitelo en Philip Doane fazula, algo dentro de min, dixo, xoga fóra o maldito libro de sentenzas e xoga-lo seu propio camiño. Coronel Pecado nunca vai entender. Foi unha porcentaxe xogador. E a miña principio foi que, mentres eu non morrer, eu tiña unha oportunidade de gañar. O seu fillo parecía sorprendido. "Estou sorprendido, Carter. Realmente sorprendido. E un pouco decepcionado. Eu penso que amosar máis coraxe."
  
  
  "Ninguén está a benvida, o Coronel," eu dixo.
  
  
  "Quizais non, Carter," el dixo. — Pero que tiña unha reputación de ser moi próximo a el. E confío en min, a miña informes sobre que son moi recentes. Últimos suficiente para entender a súa recente encontro co meu bo amigo Hsiang no Ártico, para non mencionar o Dr Inuris. El virou-se para Inuris con un conspiratorias sorriso. — Vostede recorda Hsiang, non vostede, Doutor?" Quero dicir, polo menos, que xa viu o ego imaxe, non? Lothar Inuris balance a cabeza.
  
  
  "Foi un bo traballo — o seu interese en Hsiang," o meu Fillo é o coronel dixo a min. - Moi bo e un pouco oportuno da miña parte. Se Hsiang conseguira, o ego da empresa tería moito éxito fundiu con este caso, a fase final do que é xuntar-me no seu país. Con todo, eu creo que o mundo vai ter un moi difícil futuro, mesmo sen Hsiang esforzos." Eu non responder ao seu orgullo. El sorriu para min. "E vostede, tamén, Carter, teñen unha moi difícil futuro por diante de ti. Cando estamos en China, imos ter moi longas conversas. E me vai dicir unha morea de cousas. Pero primeiro vai ter unha longa viaxe marítima, que vai comezar en poucas horas. Non é certo, Don Mario? Don Mario balance a cabeza. "O barco está a traballar," el dixo. "Temos acelerou as cousas."
  
  
  "Imos saír antes do amencer," o Coronel Fillo, dixo, " grazas pola súa colaboración, Carter. Mr Doane está aquí — - el apuntou para o home vello que aínda estaba deitado no chan espido — " para unirse a nós, porque, como na casa, el ten algunhas habilidades que nos gustaría ter. Como para a nena... Coronel Fillo inclinou a cabeza para atrás e ollou para o teito. — Como para a nena, Lothar, quizais eu vou darlle a vostede máis tarde, cando chegamos ao porto seguro." Mentres estamos no mar, pode divertirse con ela, como nós non o risco de ser tan seguro como estamos na Riviera. Unha vez que temos a China, pode estar alí o tempo que quere coa rapaza. Pero eu sei que, Lothar, e eu sospeito que vai estar canso de nah moito antes de chegar alí. Se é o caso, nós imos dar-lo para a tripulación, que pode facer o que quere con el, e, a continuación, que vai se librar de nah. Isto non ten ningún valor práctico para nós.
  
  
  Dr. Inuris sorriu con pracer e se curvouse regio. "Grazas pola súa xenerosidade," el dixo.
  
  
  "Vostede sabe, que realmente non merecen iso", dixo o Coronel fillo, " pero eu creo que todo vai ser todo dereito unha vez que a nena está no noso coidado, e entón, eu estou disposto a perdoar o seu para a súa indiscreción na Riviera."
  
  
  "Grazas, Coronel, Fillo," Dr Inuris dixo.
  
  
  Coronel Fillo virou-se para o mafioso. — Como para que, Don Mario, eu estou con medo eu non teño un especial regalo de despedida, aínda que son moi digno egos. Eu gustaría de facer negocios contigo. Vostede é un ser humano, moitas veces, e a súa convicción, como vimos hoxe á noite, é máis admirable. Ela realmente quere expresar o seu profundo respecto a vostede.
  
  
  "Eu vou estar aquí," Mario, dixo, apuntando para unha materia. "Moi preciso,", dixo o Coronel. "É moi feliz que vostede, que levou o formidable Axente MACHADO Carter traizoar unha nova muller, son o herdeiro Arsenal de ego. É case poeticamente apropiado. Moi ben, Don Mario. Vai ter un ego Luger, un ego estilete, e un ego pouco bomba de gas. Honra ih cos seus trofeos.
  
  
  Don Mario poñer a bomba en un minuto, e a arma e coitelo no seu cinto.
  
  
  Coronel Fillo mirou para o reloxo. — Temos algúns minutos antes de que o camión chega, como se acordou. El me dixo, " Cando chega, Carter, imos comezar a nosa viaxe. Apreciar-lo tanto como pode, porque este vai ser o seu último paseo. Está indo a China con corenta e cinco mil millóns de dólares ' pena do ouro, como probablemente xa sabe. Coa axuda do Dr. Inuris, o infeliz Sr Don, e a inestimable axuda de Don Mario, que proporcionou os recursos humanos necesarios, fomos capaces de leite a Reserva Federal."
  
  
  "E mañá, rumores será furia en toda a piscina ao aire libre que a maioría de NÓS reservas de ouro e ouro reservas de moitos ih amigos leais desapareceron. O seu goberno vai emitir incentivando de texto, pero os rumores vai continuar e crecer máis forte. E logo, os banqueiros e outros gobernos vai esixir garantías, e, finalmente, probalo. Eles non poden proporcionar a proba. A continuación, o dólar non vai valer de nada, porque confío en que é destruído. As persoas que teñen dólares vai cambio ih, pero por que? A libra Británica vai desvalorizar. Alemán marcas, aínda francos Suízos, será desvalorizado, porque ninguén vai confiar diñeiro de papel máis. O ouro que está á esquerda no mundo vai facer de valor inestimable. Aqueles que teñen vai manter o ego. Eles que non teñen un ego vai entrar en pánico.
  
  
  O propietario dunha tenda con un anaco de pan vai se negan a vender, se o pan non é de pago para con algo máis que diñeiro de papel. Un matemáticas grande que precisa dun médico non terá nada para pagar por el, excepto inútil diñeiro de papel que o médico non vai aceptar. Escenas como esta vai ser repetida moitas veces en diferentes localidades. E logo, bandas será deambulan polas rúas e saqueos tendas en busca do que eles precisan para sobrevivir. Fábricas vai ser paralizado porque ninguén pode pagar os coches, máquinas de lavar roupa, e televisores que producen. E os traballadores vai ser despedido. Un Árabe sheikh no Golfo pérsico vai esixir o pago en ouro antes de enviar o seu aceite. E non haberá ouro para pagar. Así non vai haber petróleo. E no futuro próximo, non haberá máis coches, non máis trens, non máis avións, e as nosas fábricas non vai só ser ocioso, pero tamén inútil. Estados Unidos, como vostede sabe iso, vai facer un económica deserto. As cidades será cheo de persoas que pasan fame. O campo vai ser devastada polo estranxeiro saqueos bandas que matar Scott Campá de alimentos e roubar vexetais." El non quería escoitar calquera máis. El mirou para Don Mario. El parecía non pagar ningunha atención a el.
  
  
  Eu dixen a ela. "E vostede?"Este é o seu país. Vostede vive aquí. Quere iso?'
  
  
  O coronel, meu fillo riu. "Don Mario é un produto dunha nova cultura, Carter. Non esperaba que estar guiada polos seus sentimentos. Ego é de preto de supervivencia e beneficio, non empatía. Somos socios en esta empresa. Que difiren só nun sentido, no noso opción de pago para a nosa participación. China, pobre en ouro, escolleu ouro. Don Mario ten pouco interese en ouro. Oh, o que-o que mantén a si mesmo, pero pensa que é moi pomposo e, en principio, desde un punto filosófico de vista, desinteressante. Pero non é de carga que é abundante en China, carga que promete grandes beneficios se vender o ego sabios.
  
  
  E iso, Carter, é Mac e o que podes facer en torno a este mundo: heroína. Vostede ve, Carter, cando o dólar se desvaloriza, chegará un momento en que as persoas van ollar para outro medio de pagamento. E este medio de intercambio en que Don Mario suxire a introdución é a heroína. Non pensa que é o que fai a xente esquecer os seus problemas? E eu lle aseguro, eles van ter problemas. Certas persoas no seu goberno vai estar interesado en restaurar a orde en todo custos; e unha poboación que está feliz para beber heroína vai ser un atractivo tentación. Non pensa iso, Doutor?"
  
  
  Coronel Seung non esperar por unha resposta. — Vostede sabe, o médico a si mesmo é moi afeiçoado de papoula, non é vostede, Lothar? Entón ve, Carter, que Don Mario, grazas ao ego colaboración con nós, vai ter unha fonte inesgotable. E esta reserva dará a uem gran forza. Entón, en vez, cando un pouco de paz volve para o seu país, Don Mario vai beneficiar moito máis que a partir do valor do ouro el vendeu a dn. Ego beneficios será calculada en termos de concesións de leis que agora prohibir algún máis-ego accións. Este será calculado por posuír a terra, un recurso inesgotable que vai mercar-se coa heroína."
  
  
  E cando o pánico desaparece e outros países ver a sabedoría para redireccionar o que queda da súa poboación por algún grao de actividade industrial, a continuación, Don Mario vai asumir a execución de fábricas. A poboación será motivada pola necesidade de heroína, así como as persoas son agora motivada pola necesidade de dólares. E Don Mario vai facer o feito de gobernante do país, para non mencionar o feito de que ao mesmo tempo que vai facer a súa lexislador. Agora a xente pode saber ego como un príncipe, pero eu lle aseguro, Carter, logo a xente vai de proa a uem como un rei.
  
  
  "Estás tolo," eu dixo.
  
  
  Coronel Fillo levantou a man. "Por favor, Carter, ela, eu estou pedindo a vostede. Ser realista. Eu non teño ningunha inclinación para demencia. Probe pensar de heroína como unha nova moeda. É máis lóxico para avaliar o tac de un paquete de po branco que algúns metal amarelo ou papel colorido? Non, Carter, que non é verdade. Emus só ten que ser dada unha forma diferente de confianza. Axuste. E adversidades que serán atopadas no seu parte proporcionar os medios para implementar este axuste. Eu admito que este é un radical adaptación, pero tal adaptación é necesario para Don Mario para entender o ego ambicións. Vostede ve, o ouro non vai facer o emu calquera bo. Posuír ouro sería agora subordinado o ego de regras e pensar que son relevantes no momento. Tanto por estas regras e por esta mentalidade, Don Mario é un criminal e significa roubar a súa propiedade. Non, antes de Don Mario pode acadar o status que ego ambición e tranquila xenio atributo para o ego, non debe primeiro ser unha revolución. E o seu ouro equipo vai causar unha revolución nos Estados Unidos.
  
  
  Como para aqueles que teñen ouro, estamos convencidos de que sempre haberá xente no mundo que están con fame de ouro. Que, por así dicir, vai manter o vello fe. Unha China con ego papoula e ouro vai ser dobremente rico, aínda que unha parte significativa do noso papoula cultura é destinado para Don Mario por moitos anos para vir. China e EEUU vai facer moi bos amigos.
  
  
  E o seu seguro de que eles os que cren en ouro e eles os que cren en sementes de papoula vai vivir xuntos durante séculos para vir."
  
  
  Só como aquel. Todo o plan. Foi terrible. Pode chamalo tolo. Pero a liña entre a tolemia e o xenio é estreito, e o Coronel e Fillo estaba seguro sobre unha cousa. Non había nada no AX arquivos para indicar que non había nada de malo con ego conciencia. O que el partiu para facer era nada menos que un masterstroke; o natural produto final da intersección de un economista de especialidade e a sangue frío a ganancia dun soldado coñecido pola súa habilidade en guerra. E desde o que el dixo, Emu foi de só unhas horas de distancia de completar. El mirou para o reloxo de novo. "Só uns minutos máis, señores. A continuación, el se virou para min só. "Carter, hai unha batida na porta en un minuto. Cando isto ocorre, é dicir, que un camión está esperando por nós fóra. Este camión vai levar para o peirao, onde Don Mario motores rapidamente carga de ouro a bordo do buque. Vai bordo deste barco e imos deixando en poucas horas.
  
  
  Eu estou indo para pedir Don Mario para desatar as súas pernas. E eu vou pedir-lle para se erguer e camiñar en silencio saír desta sala e estar no camión. Cando chegamos ao barco, o dela, eu quero que veña a bordo en silencio e ir a onde está indo. Se facer como eu pregunto, o que vai se librar da dor innecesaria. Pero, eu sei que a súa propensión para o heroísmo, a súa necesaria para tomar precaucións.
  
  
  El colleu a nunchucks da materia. El viu tarraxas e unha cadea colgado entre eles. O Coronel casualmente pendurada a cadea sobre a miña cabeza e tirou ligazóns axustado o suficiente para morder a través da miña gorxa e na miña traquea.
  
  
  "Pode vir a bordo no seu propio país," el dixo, " ou pode ir inconsciente. Facer a súa mente.'
  
  
  Don Mario se axeonllou aos meus pés e desamarrou as cordas. "Dr Inuris," Coronel Fillo, dixo, apuntando para Philip Doane. "Obter o vello cara arriba. Ela, eu quero que ser en gran condición cando chegar en China." El estaba rindo. "Vostede ve, Carter, nós imos ter unha nova 'seguro'.
  
  
  O enferrujado casco dun cargueiro colgado profunda na néboa, brillando á luz do luar, ancorados a un fráxiles peirao. A pesar da baixa altitude, a popa do porco barco
  
  
  A Sarah Chamberlain-Cardiff erguiam sobre nós como nós estaba fóra do camión. Entón, ao final do peirao, un enorme guindastre con xemendo cables estaba transportando un enorme recipiente de a bordo.
  
  
  "Ouro, Carter," o coronel dixo ao seu fillo. Baixo a apodrecer tellado da antiga cerrallería que correu ao longo do peirao, algúns espida lámpadas queimado, lanzando amarelo raios de luz no camiño. "Bótalle un ollo ao seu vehículo rumbo leste. Nada de especial, dereito?
  
  
  El non esperar por unha resposta.
  
  
  "Pero aparicións son enganosas, Carter. Este escandaloso á procura de carga barca manobras e velas máis rápido que un avión de combate. Ademais, equipos electrónicos está deseñado para facer o ego invisible ao radar. Pero eu dubido que "Sarah Chamberlain" debe achegar ningunha proba da súa forza. Que na súa mente dereita ía pagar calquera atención para un pobre vello Británico-sinalizados cargueiro?
  
  
  "Todo ben, Fillo," dixo Mario. "Agora eu estou dicindo adeus a ela. O meu pobo me dixo que eles recibiron o pasado da heroína unhas horas atrás, e dúas horas máis tarde, eles están garantindo o resto da súa carga a bordo. Despois diso, pode deixar en calquera momento." Eles me sentín triste por outro mans.
  
  
  O Coronel mirou para o reloxo. "Eu estou contando con vostede, Mario," el dixo. "Eu vou dar instrucións para deixar en unha hora da tarde."
  
  
  "Non te preocupes," Don Mario, dixo. "Eu vou estar no meu despacho ata que ir vela para asegurarse de que todo está en orde."
  
  
  "Moi ben", dixo o Coronel para o seu fillo. "Típico do seu rigor, Don Mario. Eu creo que un día imos atopar de novo."
  
  
  "Adeus, entón", Don Mario, dixo. El mirou para Dr. Inuris, que estaba apoiando Philip Doane . "Colgar alí, Doc," el dixo. "Probe actuar como un neno bo."
  
  
  Dr. Inuris non creo ego é a pena contestar.
  
  
  "Me sorte, Carter," el dixo. El bateu o seu cinto, onde Hugo e Wilhelmina estaban escondidos baixo o seu abrigo. "Grazas por os recordos." El tirou a pomo da porta e desapareceu no hórreo.
  
  
  "Todo ben," o coronel dixo ao seu fillo. "Todos a bordo. A Sarah Chamberlain foi autorizado a vela antes do amencer—", el riu," cunha carga de aceiro.
  
  
  O coronel, meu fillo tirou as alzas de nunchaku, facendo que a cadea para usar o redor do meu pescozo como se pedindo un cabalo. Seguimos baixo o peirao e ata a pasarela. Mirei cara arriba e viu o Chinés capitán mirando para nós dende o alto peirao. Chinés tripulantes rodeado por todas partes unha soa-mente que sempre caracterizou soldados ben adestrados.
  
  
  Sexa cal sexa a maquinaria e equipos electrónicos estaba a bordo, a Sarah Chamberlain non foi unha do século xx sinopse cando el veu a prisión instalacións. Baixo cuberta, Coronel Fillo me empurrou ata que chegaron a un ferro móbil con un untado fiestra sen vidro. Fronte a el estaban dous homes Chineses armados con metralladoras. Coronel Seung tomou o nunchaku de arredor do meu pescozo e poñer unha morea de chaves ao redor do meu peto.
  
  
  El abriu a porta da cela. "Veña, Carter. E así é o Sr Amencer, " dixo o Dr Inouris.
  
  
  O chan estaba feita de ferro e cuberto con palla, e Dr Inuris deixar ir de Don Felipe, que caera para a palla. Os gardas estaba aberta para o día, o fociños de ih armas apuntou para nós.
  
  
  "Podes deixar o vello home como el é, Lothar," o coronel dixo. "Carter, eu teño medo que vai ter algemas e perna ferros."
  
  
  Dela, el deu de ombreiros. Algemas e perna ferros estaban adheridos ás paredes. Un par de mans, un par de pés. El obedientemente entrou. Coronel Seung bloqueado ih coas súas claves.
  
  
  "Eu tamén vou pechar a porta da cela," el dixo. "E ela, eu quero que vostede sabe algo, Carter. Eu teño unha web chaveiro. Polo tanto, non sequera pensar en facer o desfrute dos gardas. Non hai realmente nada que pode facer por ti. Pero eles pode tirar moi ben. Eu prefiro iso nunca aconteceu, por suposto, pero se o fai, eu vou me facer entender.
  
  
  Deu un paso atrás de todo o teléfono móbil. A porta pechada e o Coronel virou a chave na pechadura. El levantouse de novo, e acenou-me a través das reixas. "Eu vou visita-lo ao longo do tempo, Carter, e quizais poidamos falar." Pero agora todo o que podo dicir é ter un seguro de viaxe. El se virou e desapareceu todo o campo de visión.
  
  
  Por uns momentos os gardas me mirou a través das reixas, as súas cabezas xuntos. Eu ignorei-los. Logo chegaron aburrido e desapareceu.
  
  
  Debe ser media hora máis tarde, cando oín voces de fóra da célula. Coronel Fillo rostro reapareceu na fronte dos bares. El sorriu, e a clave sacudiu na pechadura. A porta abriuse para revelar o seu fillo, dous gardas de seguridade, e Centavo Amencer.
  
  
  
  Capítulo 17
  
  
  
  
  "Nick," Penny chamado. 'Papá."Ela correu cara á célula e caeu de xeonllos a carón Philip Doane.
  
  
  O Coronel veu ata ela e agarrou o seu brazo. "A súa lealdade é admirable, Miss Amencer," el dixo. — Pero eu sinto moito que a súa liberdade ten que ser un pouco limitado. Vai ser esposado, así como os seus outros Carter. Polo menos non mentres que nós non estamos no mar. E entón vai ser autorizados a tomar coidado de que o seu pai "— el riu ben — " sempre que o Dr Inuris pode perder vostede." Nalgún momento no mar, eu vou ver se podemos facer a vida un pouco máis fácil para o seu pai. Pero, por agora, debemos manter o máximo de seguridade. Eu espero que vai entender iso.
  
  
  El prendido a ela e á esquerda a través de células. El virou a chave na pechadura, de novo.
  
  
  Escoitamos shaggy egos morrer para abaixo no ferro corredor. A continuación, o silencio.
  
  
  Centavo me mirou a través da cámara.
  
  
  "Oh, Nick," ela dixo. "O que vai ocorrer?"
  
  
  "Penny Amencer," eu dixo. "Pensa en min ou non, nós estamos indo a ruína deste proxecto."
  
  
  Philip Doane xemeu e cambiou o seu corpo delgado sobre a cama de palla.
  
  
  "Eu teño el para espertar," Penny dixo ela.
  
  
  "Todo ben", ela dixo. Ela comezou a chamar. 'Papá. Papá. Esta é a súa. Un centavo.
  
  
  O vello home espertou de novo.
  
  
  "Get up, Pai. Eu teño de ti.'
  
  
  Ego ollos contraeu e el forzou-se para sentir-se. "É que, Centavo?", dixo el. "É tan escuro aquí. Eu non podo atopar o meu diñeiro."
  
  
  "É certo seguinte á súa man esquerda, o Pai," ela dixo.
  
  
  Baixo a luz feble, el tateou para ih, agarrou-lo, e poñer-lo sobre o seu nariz. A pesar da falta de lente, el podía ver agora. Ego rostro iluminado cando a viu. "O meu Deus", dixo. "É o que realmente vostede, Centavo?"
  
  
  "Si, Pai.
  
  
  "Vostede é marabilloso," el dixo. 'Fermosa.'E el comezou a chorar.
  
  
  "Shhh , Papá," Penny dixo. "Non é preciso chorar."
  
  
  "Eu non podo axuda-la", dixo.
  
  
  "Pai, hai alguén aquí con nós. Necesitamos a túa axuda. Por primeira vez, o vello entender que el e Centavo non eran só diante das cámaras dixitais. El virou-se e mirou para min.
  
  
  "Este é Nick Carter, Papá," Penny dixo. — El quere axudarnos a saír de aquí."
  
  
  "Realmente, o Sr Doane," eu dixo. "Eu quero para ti e Centavo fóra de aquí e manter o barco afundido. Pero eu non pode facelo sen a súa axuda.
  
  
  "O que podo facer?", dixo.
  
  
  "Deixar de choramingar," emu dixo ela. — A única cuestión é, vai facer iso?"
  
  
  "Se eu non podo, eu vou facer iso", dixo. — Eu debo Lothar Inuris nada máis. O meu contrato con el rematou o momento en que opera en Centavo. Pero el e os seus amigos traizoeiros me enganou. Eles viñeron para min esta mañá. E que me levou a este barco e me xogou no móbil. Cando eu esixiu unha explicación, o Chinés riu e me chamou un idiota. Eu vou axudar, Carter. Eu son un home vello e eu non sei como loitar, pero eu vou axudar. Agora que Centavo está todo ben, eu non me importa o que pasa ao Dr. Inuris e os seus amigos, ou para min. Esta é todo un dobre xogo".
  
  
  '¿Que quere dicir?'
  
  
  "Eles pensaban que eu era só un vello, estúpido persoa. O vello idiota. Pero había algo que non sabe sobre min. Naceu en China. Eu falo o IH lingua. E hoxe eu oín dicir algo en Chinés que indica un xogo dobre.
  
  
  "Dalle", dixo.
  
  
  "Toma aceptar que estaba presente. Eu leva-la de un Centavo dixo a vostede sobre iso?"
  
  
  El balance a cabeza para ela.
  
  
  "Ben, entón, eu supoño que vostede sabe o meu papel. Ela, foi para o último Céntimo caso. Pero el non sabía que os seus amigos estaban. Ata hoxe. E, a continuación, ela descubriu que os seus amigos ' egos incluídos Chinés e Americanos membros da mafia. O acordo foi que a mafia sería oferta de ouro para os Chineses en cambio para a heroína. Eu non podo dicir que me gusta moito, pero eu tamén creo que eu estou en posición de reclamar sobre iso. Ben, en primeiro todo o mundo viraron as costas para min, me traer aquí e virar-me máis para o Coronel Pecado. Pero a outra traizón aínda existe. Os Chineses están enganando a mafia."
  
  
  Eu preguntei a ela. "Como?'
  
  
  "Esta heroína," el dixo,"é envelenado."
  
  
  '¿Que quere dicir?'
  
  
  "Exactamente o que eu estou dicindo," Philip Doane, dixo. "Eu non sei o que poñer nel, pero eu sei unha cousa: a heroína é embalado en dous tipos de bolsas de plástico. As cousas en verde bolsas de matar rapidamente. As cousas en azul bolsas de traballo lentamente. Pero se calquera deles bateu o seu corpo, vai morrer.
  
  
  Eu tiña que levar o meu sombreiro para o Coronel Pecado. Corenta e cinco mil millóns de dólares en emu de ouro non foi o suficiente. Sen disparar un tiro, vai á quebra Estados Unidos e matar millóns de persoas. Era mellor que unha guerra nuclear. Se nós non temos radiación, que non teñen industrial destrución. Só unha poboación, mortos e de forma constante morrer, incapaz de defender o propio.
  
  
  E el estaba seguro de que China ía entender o Seu Fillo plans e aproveitar o máximo proveito deles. Don Mario vai realmente ser o rei: o rei do cemiterio. En algún lugar no seu ego agocho foi, probablemente, varios miles de quilos de real heroína. El comprobar-lo para fóra, e decidiu que o Coronel Fillo estaba actuando de boa fe. El debería saber mellor. Pero non había ningunha razón para sinto moito por el. El era só un pouco máis ganancioso que a uem necesarios para ser. O pensamento do meu ego ser enganado me levou tolo de alegría. Agás que se tivese realizado, o Coronel, o Fillo tería sentado enriba dun cabalo de ouro, e unha morea de persoas inocentes sería morto ou morrer nas rúas de Estados Unidos desde entón.
  
  
  Pero non, se eu teño algo que dicir sobre iso.
  
  
  "Ben, escoitar," eu dixo, virando-se para Philip Doane. — Eu teño un traballo para ti." E vai ter que facelo axiña. Pero eu creo que vai sobrevivir, tendo en conta que Centavo dito sobre ti.
  
  
  "Eu vou facer o meu mellor," el dixo. '¿Que é iso?'
  
  
  "Penny me dixo que vostede é un experto en peches e que sabe todo o que hai para saber sobre eles."
  
  
  "Isto pode ser verdade," Non dixo Philip.
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Eu quero vostede para liberar-me a partir destes algemas e abrir a porta para min."
  
  
  "É un traballo duro," o vello home dixo. "Especialmente, sen ferramentas."
  
  
  "Supoñamos que eu dixo a vostede que temos algunhas ferramentas, primitivo, pero ferramentas."
  
  
  "Onde?'
  
  
  "Baixo o meu collar," emu dixo ela. "Vostede vai atopar dous coitelas de afeitar alí.
  
  
  O vello levantouse do chan e mancando con firmeza cara a min. El tirou de volta o seu colo e sacou dúas láminas. "Bo cirúrxico," el dixo. "Si, eu creo que podería usar ih. O algemas peches nas dell si son aínda primitivo, " el dixo, tras unha inspección rápida. "Como para a porta mecanismo, vai ver que este non é un problema."
  
  
  "Canto tempo pode tomar?"
  
  
  Ego ollos se iluminaron a perspectiva de ser útil novo no oficio el sabía mellor. — Iso depende de canto tempo eu traballo". Quizais vinte minutos.
  
  
  "Apresuraron-se," eu dixo. "Se alguén vén, ocultar esas láminas baixo a palla."
  
  
  O vello xa estaba estirado para fóra na lonxitude total no chan, sostendo a súa mans na praza parche de luz en streaming a través da untado fiestra. Eu non podía ver o que estaba facendo, pero eu podía escoitar o son débil de fricción de metal como as súas mans se atrapalhou baixo o húmido capas de palla.
  
  
  El intentou limpar a súa mente, mentres el traballaba. El tratou de non perder a súa enerxía se preocupar se o ego poderes ía durar, ou se o Coronel Fillo de súpeto paso dentro para ver como o ego prisioneiros estaban facendo. El tentou para proscribir o rítmica grosa da lámina en concreto, lenta a súa respiración, e esquecer o tempo. Pero fóra, el sabía, este guindastre balanceaba como unha enorme péndulo entre o peirao e o barco, recheo ego mantén con toneladas de ouro. El podería forzar a si mesmo para non pensar sobre o seu tempo, pero el non podía deixar o ego na vida. E o momento chegará cando este guindastre vai tomar o seu último paso, e triunfante xornada de Coronel Fillo vai comezar. A continuación, sería demasiado tarde para min para facer o que eu pretendía facer.
  
  
  "Todo ben", Philippa Doane escoitou dicir.
  
  
  El levantouse e, no seu ego man viu unha das láminas, ou o que queda dela. Era como se tivese primeira división o ego no medio lonxitudinalmente e cortar algo fóra de todo o que estaba a esquerda. El trasladouse desajeitada cara a min e agarrou o bloqueo no manguito da miña man dereita. Deixou apuntado metal desprazar dentro, manter a súa orella preto do bloqueo. El xogaba coa improvisada clave entre o polgar eo indicador, a continuación, virou-lo con coidado.
  
  
  "Case", dixo. "Pero non é bo o suficiente."
  
  
  El recuou de volta para a paz metros, e unha vez máis, ela escoitou o raspar de metal en concreto.
  
  
  "Debe ser así," el dixo, cando veu de volta.
  
  
  Cheo de confianza, el esvarou a afiada lámina de volta na pechadura e torcido seu pulso pechada. Houbo un clic no aínda silencio da célula. O bloqueo abriuse. Philip Doane rostro corado con emoción. "O resto é sinxelo, agora," el murmurou. Despois duns segundos, el lanzou o meu outro brazo e perna.
  
  
  El puxo a boca preto do ego oído.
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Agora lanzamento de moedas de un Centavo, moi calma. Entón nós imos ter coidado de a porta da cela.
  
  
  O vello asentiu en min. En menos de un minuto, moedas de un Centavo de mans e pés eran de balde.
  
  
  El chamou o home vello para el e dixo, murmurada de novo, " Como vai abrir a porta da cela?"
  
  
  El tendeulle a man. En ego palma foi a súa segunda lámina, aínda ininterrompida. El ocupou o ego na blunt lado, e co seu outros polgar eo indicador, el limpou a folla de volta e cara atrás.
  
  
  "O que eu vou facer é chamado loiding. Isto xeralmente é feito con unha tira de celuloide. Ten a rixidez, ambos, e flexibilidade para empurrar o bloqueo guía de volta e cara atrás. A lámina vai facer o mesmo.
  
  
  — Non facer unha chea de ruído?"
  
  
  "Eu non sei", dixo o vello. "Un verdadeiro loiden debe ser moi tranquilo. Pero tan pronto como esta lingua cae de volta, eu non sei o que pasa. Nós imos ter que asumir ese risco.
  
  
  "Nós non temos moita opción," eu dixo. — Eu vou poñer un centavo na esquina entre a porta e a parede cando a porta está aberta. Se algo sae mal, ela está fóra da liña de lume. Como para que, se todo vai ben, ten sinal de min cando o bloqueo é de balde, e, a continuación, estar ao lado de un Centavo. Cando saio á porta, non se move. Sexa onde está ata que eu chamo ti." Dende que eu aínda estou capaz de chamar.
  
  
  O vello quedou de xeonllos por un día, e comezou a subir ao castelo con un coitelo.
  
  
  Tentou manter a súa respiración constante. Eu estaba tentado a deixar de respirar completamente de xeito que non sería completo silencio.
  
  
  Ego pulso trasladouse unha vez, dúas veces, tres veces. El traballou no espazo entre a porta e a caixa. A continuación, el parou.
  
  
  O vello home virou a cara min e balance a cabeza. Era o momento de comezar a traballar. E este traballo consistiu de capturar varios metralladoras.
  
  
  
  Capítulo 18
  
  
  
  
  El foi para fóra da porta como un touro que ve un novato toureiro, curvado, feroz e recollidos ao mesmo tempo.
  
  
  Eles estaban de pé no corredor, un sobre a miña esquerda, un no meu dereito, e ih pensamentos foron lento o suficiente para que as súas mandíbulas caeu cando me viu aparecer. Virando á esquerda, el levantou as mans como coitelos e esmagado a garda ombreiro mentres aínda estaba sostendo a súa metralleta. Cando el caeu no chan con un accidente, el agarrou o seu ego, unha banda axustado sobre a súa boca para impedir-lo de berrar, e o outro lado, ao redor da súa cintura para apoiar ego. Ela foi empurrado polo seu compañeiro ego directamente ao seu compañeiro ego, bridging the gap entre los tan axiña como sexa posible, de xeito que mesmo o segundo garda quedou enredado coa súa arma baixo o seu compañeiro brazo. El levantou o brazo que tiña benvida a realizar sobre o home cintura e cortou todo o ego-roto ombreiro no corpulento garda do pescozo. Non era un perfecto zócolo, pero el inclinado do seu pescozo para o lado. Cando chegou de novo, ela foi batida por riba por unha flagrante emu na cara. Ósos rompe baixo a miña articulacións, e o sangue mana abaixo o coxo rta. Ego de destino bater na parede duro, e el esvarou para o chan inconsciente. O outro ego xirou e esmagado ela mazá de adán coa palma da súa man antes de que puidese aproveitar o feito de que eu non era máis cubrindo o emu boca.
  
  
  El tirou o seu corpos de lado, recolleu as súas armas, e enfiou a cabeza na cámara. "Todo ben," eu dixo. "Tempo para recuperar o alento."
  
  
  Centavo e o seu pai rapidamente de min. Deu Odín emu en todo o autómatas. "Eu quero saír deste barco sen o uso de h," emu dixo ela. "Nós non estamos indo a través da parte superior, nós estamos indo de volta a través desta plataforma. Eu sei que eu estou buscando. Será lonxe do peirao. Siga-me, e se executar en calquera hema, deixar ih para min. E se algo acontece a min, pode utilizar esta arma para derrubar Hema en calquera lugar e mentres o furón ten algo para tratar con eles. Ela, eu a vin cando veu a bordo: a pequena porta en porta lateral do Sarah Chamberlain. Nós fixemos o noso camiño cara a abaixo o mal iluminado corredor para o desvío na popa. Nós nos cambiamos con cautela, pero coñecín a ninguén.
  
  
  A porta estaba esperando por nós.
  
  
  "Dáme a arma," eu dixo.
  
  
  El tirou o puño e abriu a porta con coidado. Eu asistir o grim, movendo augas do East River cinco metros por baixo de min.
  
  
  "Vai en primeiro lugar, Penny," eu dixo. "Pernas primeiro. Permita-se para colgar sobre a bordo. E, a continuación, só deixar ir. A menor distancia se caer, o menos ruído que hai. Entón nadar tan silenciosa como pode ao peirao e esperar por min alí. O mesmo vale para ti, Mr Don. Alí vai atopar unha escaleira que leva ao peirao, só pasado o dereito man boom.
  
  
  Que pasou sen erros. El pechou a porta como puido antes de caer fóra da final. Eu só podía esperar que non transeunte quedaría sorprendido pola luz brillante sobre o porto lado da Sarah Chamberlain. Pero eu dubidaba de que calquera persoa en torno a tripulación estaba na praia. O tempo de partida era moi preto. Por outra banda, sempre tiña a rapaces a partir de Don Mario para se preocupar.
  
  
  O coronel, meu fillo, non debería ser tan ansioso para amosar-me o barco. El me permitiu detectar a porta e escaleira que conduce desde o peirao, k & nb.
  
  
  Centavo e o seu pai estaban esperando por min no fondo das escaleiras.
  
  
  "Todo ben," eu dixo. — Eu vou ir ata estas escaleiras e tomar a miña armas comigo. Siga-me para arriba." Así que chegar ao cumio, eu vou ir a Don Mario. Eu quero que dous de saír de aquí. Executar tan lonxe e tan rápido como pode.
  
  
  "Non, Nick," Penny dixo. "Non agora."
  
  
  "Ela está ben," o vello home dixo. "Vai ter un pouco de axuda."
  
  
  "Eu sei", dixo. "E eu vou facelo de Don Mario." Polo menos a maioría de axuda inmediata. Pero eu non quero que dous comigo. Non é ningún uso ferir ti.
  
  
  "Estou vindo con vostede, Nick," Penny dixo.
  
  
  Dela, el balance a cabeza. — Se queres facer algo para min, pode. Pero iso non é algo que se pode facer aquí.
  
  
  "A continuación, dicir-nos o que quere", dixo o vello.
  
  
  "Eu quero que chamar David Hawke. Centavo sabe onde para entrar en contacto con el, a Prensa Conxunta e Fío de Servizos en Washington. Diga a eles que o Sarah Chamberlain deben ser parado a calquera custo. Diga a eles que Nick Carter dixo-lle para chamar a eles. Facer o que quere facer isto?
  
  
  "Se podemos, nós imos facelo," el dixo.
  
  
  "Todo ben," eu dixo. 'Imos ir. O tempo é curto. El comezou a subir as escaleiras. Na parte superior dela, eu mirei sobre o bordo do peirao. Parecía bo. Todos os ollos serán atraídos para o toque especial. El aínda estaba movendo-se, agora, indo de volta para o peirao. Eu só tiña a esperanza de que el deixou polo menos un recipiente de ouro, e o ego-traballo noite non era máis aínda. Eu sabía que o meu traballo non foi bastante máis aínda, tampouco.
  
  
  Eu oín Centavo e o seu pai obter-se detrás de min. O vello estaba respirando pesadamente. El virou a cabeza cara a eles. "Estar de baixa e permanecer nas sombras. Vou cubrir para ti. Saír agora. Run!"Ela estaba soa, en mafia círculos, e os Chineses, e tempo estaba esgotando.
  
  
  El se arrastrou ao longo do camiño no seu estómago desde o peirao ao longo flaccidez toldo onde Don Mario entrara. El pisou ata a protexer o marco da porta e tentou o traba.
  
  
  Non foi bloqueado. Dela rapidamente escorregou a través dela e na escuridade.
  
  
  Máis adiante, polo que o río, o san viu ela. Comecei a camiñar nesa dirección, a miña arma preparado na miña man. El tiña que estar preparado para o peor. Se eu fora sorte, Don Mario non tería notado min. Eu estaba esperando que eu ía ter éxito.
  
  
  Agachando, el continuou a andar ata que viu unha queima de santo luz na oficina con windows en todas as partes mirando para fóra sobre o almacén e o río. Oficina para toda a anchura do río.
  
  
  Don Mario estaba sentado nunha cadeira xiratoria detrás da súa mesa, mirando para Sarah Chamberlain . Excepto por algúns teléfonos e unha copia do Lloyd de concelleiros, a materia estaba deserta.
  
  
  Estar no galpón si mesmo, ocultar-se de o barco, el tirou abrir a porta e disparou a arma. "Moi tranquilo, Mario," eu dixo. El non se move. El só quedaba mirando para fóra da fiestra no barco.
  
  
  "Este é Carter," eu dixo. "Eu quero que para se erguer e chamar a cortina sobre a ventá para o buque. A continuación, sentir-se de novo. Eu quero para falar con vostede." Manteña as súas mans preto do seu rostro cando sentir-se de novo. Eu teño algunhas noticias para vostede sobre o seu Chinés amigos que eu creo que vai quere escoitar.
  
  
  "Como para o que ten que dicir, sería bo escoitar iso, Carter," el dixo.
  
  
  "Non ten que escoitar nada, Mario. Pero se non escoitar, podería ser moi grave, " eu dixo. "E despois de todo o seu traballo, que non quere ser un' rei está morto, viva o rei ' situación, que ía?"
  
  
  Na súa reumatismo, Mario empurrado cara atrás da súa cadeira, foi á fiestra e chamou a cortina. Eu entrei no cuarto e crucei con el como el se sentou de novo.
  
  
  "Falar rapidamente," el dixo.
  
  
  "Iso é exactamente o que eu vou facer", dixo. "Os seus amigos enganado sobre ti."
  
  
  Mario riu. - Por suposto, a cabalería e tamén é benvida.
  
  
  "É mellor comezar a crer que, tamén," eu dixo. "O seu fin de que o negocio non é cumprida. O único saca-rolhas esquerda é saber se o seu amigo, o Coronel Fillo, pode escapar á liberdade despois de que el enganado ti.
  
  
  "Todo ben, Carter, deixar de facer estes enigmas. Cal é o negocio?
  
  
  "Heroína".
  
  
  "A heroína está todo ben," Don Mario, dixo. "O seu ego foi probado por persoas que eu confío."
  
  
  — Vostede comprobar todo?"
  
  
  "Claro que non", dixo. "Pero tomamos mostras de varias toneladas cada unha."
  
  
  "Foi bo material," eu dixo. "Os outros son envelenados."
  
  
  "Pare con iso, Carter," el dixo. "Eu non son un otários. Ten un un-en-un-millóns oportunidade para explotar neste caso, e que significa transformar-me contra o meu fillo. Eu non vou come-lo.
  
  
  "Eu estou aquí para transformalo contra o seu Fillo para trampas en ti. A heroína é envelenado . Este é realmente lixo. E o máis sucio un en verde bolsas.
  
  
  Mario seus beizos engurradas. "Vostede sabe, Carter. Eu estou comezando a estar interesado en ti. Como vostede sabe sobre estes verde bolsas?
  
  
  — Así como eu coñezo sobre azul bolsas e comer." Se tivese a alguén a bordo deste barco que tamén comprendeu Chinés, podería saber iso. Este vello home naceu en China.
  
  
  "Canto tempo podemos facer a proba?" Mario, dixo. "Levar algún deste último bit de lixo do buque. Verde bolsas. O que está en verde bolsas mata o máis rápido.
  
  
  Mario respondeu Odín teléfono. "Vito", dixo. "Traia-me un, todo o verde bolsas." Inmediatamente.'
  
  
  El baixou-se e mirou para min. "Ben, Carter, ten unha oportunidade. Paso atrás. Hai un alçapão na fronte da miña mesa. Despois de un minuto, el abre e Vito vai alí enriba. Non estar nervioso con as súas armas. Vito vai facer como eu digo. Vostede pode estar seguro de que non vai facer nada.
  
  
  Houbo un zumbido baixo de min, e unha sección de chan esvarou fóra, revelando Vito doninha-como rostro, como el mirou para o cuarto.
  
  
  "Está todo ben, Vito," Don Mario, dixo. "Non hai dificultades."
  
  
  Vito subiu ao cuarto, e solo esvarou cara atrás. El puxo o verde saco na Mario materia.
  
  
  "Necesitamos unha cobaia," el dixo. "E eu creo que sei que a persoa ben para el." El colleu o teléfono. O Coronel Fillo, " el dixo. 'Rapidamente.'El estaba esperando. Cando falou de novo, a súa voz era absurdamente urxente. "O Coronel, Fillo?" Don Mario. Escoita. Un accidente aconteceu a un dos meus nenos. Enviar Dr. Inuris coa súa maleta. Nós imos ter que pronto.
  
  
  El colgado antes Coronel Pecado podería preguntar a calquera máis preguntas. El tirou a cortina de volta unha fracción de un centímetro e mirou para fóra no barco. Logo despois, o mal humor Dr. Inuris chegou a ambos os dous lados da rampla e comezou a baixar o peirao.
  
  
  "El está a benvida," eu dixo.
  
  
  "Leve-o, Vito," Don Mario, dixo. Vito fun para fóra a través do cuartos. "Non te preocupes con Vito," Don Mario, dixo. "Vito é ser honesto. Todo o que tes que preocupar é de heroína. Pero polo menos ten que admitir que eu estou dando-lle unha oportunidade, Carter. Quen mellor para usar como unha cobaia que unha droga-adicto médico?
  
  
  Shaggy oído falar dela e quedou onde penso que eu ía estar Don Mario e Vito en un curto período de explosión se se intentou nada. A porta se abriu lentamente, e Dr Inuris entrou na sala, Vito seguinte.
  
  
  Ego ollos arregalados na execución desembaraço bandeira cando me viu de pé alí. "Carter!"
  
  
  "En Realidade, Médico. O seu antigo aínda. Ela foi realizada por barril de un EMU rifle de asalto baixo o seu queixo.
  
  
  El dixo, " O que significa isto?"
  
  
  Eu bateu-lle no ego traquea co barril da miña arma. "Cale a boca, Doc.
  
  
  "Doutor," Don Mario, dixo. "Carter e ela quere facer un diñeiro. É por mor de que a heroína.
  
  
  Ela recuou cun arma.
  
  
  — O que pasou para que a heroína?" Inuris preguntou. "É simplemente a heroína."
  
  
  "Iso é o que eu quero dicir, Doutor," Don Mario, dixo. "Pero Carter di o contrario. El di que está envelenado.
  
  
  -"Non oín-lo," Dr Inuris dixo. — O que sabe sobre iso?"
  
  
  "El di que el sabe o suficiente, Médico.
  
  
  — Vai crer emu?" Inuris preguntou. "Axente AX?"
  
  
  "Ata agora, o furón, que espertou o meu interese."
  
  
  "O coronel Seung non ía mentir para ti," Dr Inuris dixo.
  
  
  "Ben, iso é o que eu estou tentando dicir Carter," Don Mario, dixo. "Aínda así, emu conseguiu convencer-me que é mellor estar seguro de que o primeiro que arrepender máis tarde. É por iso que nós invitados vostedes aquí. Porque eu dixo para min mesmo: "Mario," eu dixo, " que é a mellor persoa para xulgar se esta heroína é bo ou non? "e entón eu dixo para min mesmo:"Ben, outro que o noso vello amigo, Dr Lothar Inouris, que resultou ser un excelente científico e un amigo dedicado." Así, Médico, darlle unha mostra de balde.
  
  
  "Eu non quero que," Dr Inuris dixo.
  
  
  "Non quere?" Don Mario, dixo. "Non quere? Vostede escoitou isto, Vito? El di que non quere unha mostra de balde.
  
  
  "É el que rico?" Vito, dixo. "Eu nunca vin un viciado de virar cara a abaixo unha mostra de balde antes."
  
  
  "Eu creo que realmente quere algo, Vito," Don Mario, dixo. "Como calquera adicto a drogas. Pero el é moi pensativo. Está só a ser educado, non é vostede, Doutor?"
  
  
  Inuris ' horríbel rostro estaba encharcado con sangue. — Eu non quero isto", el gritou.
  
  
  -"Ben, ben, Doutor," Don Mario, dixo. — Que teña ido moi lonxe con este cortesía. El tirou miña hairpin fóra do seu cinto e fixo unha incisión no verde bolsa. Un pouco de po branco derramado para fóra.
  
  
  "Ben, Médico, nós imos ter unha festa de despedida aquí. Non temos velas, pero eu teño partidas, e Vito, eu creo que vai atopar inxeccións e agullas se ollar no médico bolsa. E eu non quedaría sorprendido se non hai un anaco de mangueira de goma e quizais algunhas outras cousas que necesitamos." Vito estendeu a man e colleu a bolsa de todo o médico brazos. Don Mario abriu ego, e comezou a percorre nen.
  
  
  "Non deixalos facer iso, Carter," Dr Inuris suplicou. "Por que non, Doutor? Eu dixen a ela. "Eu non vexo en todas as casas todo o que isto pode provocar. Se está dicindo a verdade, que é.
  
  
  "Por Favor, Carter. Por favor.'
  
  
  El non ollar para min. Quizais el só mirando para min. Pero el non podía. El non podía aproveitar os ollos fóra da cadeira onde Don Mario e Vito estaban sentados. E el mantivo a mendicidade. As palabras fluíu como o aire en torno a un oco interior do tubo.
  
  
  "Ouro, Carter. Eu vou che dar o ouro. A miña parte. Pode ser rico. Nunca vai ter que traballar de novo. Unha morea de diñeiro. Máis do que nunca vai ver co MACHADO. Vostede podería ir a algún lugar. Pode ser rico. Só me salvar a partir de aquí. Pode facelo. Eu sei que podes. Eu vou facelo paga a pena para ti. Vostede non vai se arrepender.'
  
  
  Don Mario ten detrás da súa materia. Vito estaba de pé ao seu lado, un total de xiringa na súa man.
  
  
  "Eu non podo concordar, Médico," eu dixo.
  
  
  "Ninguén pode escoitar vostede, Doutor," dixo Mario. "Hai moito ruído de fóra. Esta billa é moi barulhento.
  
  
  Dr. Inuris caeu de xeonllos. A suor escorria o Ego rostro. "Non fagas iso", el suplicou. "Non faga iso. Preguntar. Non faga iso para min.
  
  
  Mario bateu o seu ego na cara. "Cale a boca, que estúpido can", dixo.
  
  
  El agarrou Inuris ' brazo dereito e tirou a manga do ego chaqueta e camisa por riba do cóbado. Un botón bateu fóra a súa camisa e rolou. Vito estaba de pé diante do médico cunha xiringa na súa man.
  
  
  Dr. Inuris comezou a choramingar. Don Mario bater o seu ego de novo. "Vostede debe manter a calma, Doutor," Don Mario, dixo. 'Mirar o lado positivo. En poucos minutos, vai ser unha feliz viaxe... ou morrer. De calquera xeito, os seus problemas son máis, querida.
  
  
  O médico ollos arregalados en medo.
  
  
  "Todo ben, Vito," Don Mario, dixo.
  
  
  El tirou Inuris para os seus pés e realizada unha espida, con cicatrices man.
  
  
  Inuris intentou torcer fóra. El chutou Vito e fixo ego ir fóra.
  
  
  Don Mario rostro escurecida. "De ningún xeito", el resmungou.
  
  
  Lothar Inuris aínda estaba gaiola. Don Mario puxo un brazo ao redor Ego do pescozo e ocupou o médico brazo estendido cos outros. "Todo ben, Vito,"el dixo," imos tentar."
  
  
  Vito abordada con cautela de lado, como un toureiro con unha miniatura espada para o golpe final. Dr. Inuris ' ollos arregalados en torno a súa cabeza. Tentou dicir, "non, Non, non", pero non saíu nada, excepto unha longa agonía 'NNNN' iso rta.
  
  
  Vito foi a carón del agora, mantendo a agulla para o seu brazo espido, e Don Mario estaba axudando a eles, sostendo o seu brazo aínda para atopar a vea. A punta da agulla ten baixo a súa pel, e Vito empurrou o émbolo para abaixo. Don Mario lanzou Inuris. El e Vito recuou. Dr. Inuris levantouse. El tirou a manga da súa camisa e gibão. "Eu vou deixar agora," el dixo nunha voz sufocada, " cando está feito con me."
  
  
  Vin Mario man ó para o luger.
  
  
  Dr. Inuris sorriu na uem. "Eu teño a miña maleta", dixo. El deu un paso cara a mesa. Dous pasos.
  
  
  Foi feita por Don Mario coche.
  
  
  Inuris mirou para min. "Moi malo, Carter," el dixo. "Podería ser rico." Había un estraño, vítreo ollar en ego ollos. "Pero vostede non está Stahl para escoitar. Sentímolo, Carter. Pero o que fai este dicindo que quere dicir? Quen ten a última rir...
  
  
  hahaha..."
  
  
  E, a continuación, nada, pero o sangue saíu da rta. Que escorria para abaixo a súa camisa de cor branca tecido. El mirou curiosamente para o terrible inundación como se pertencía a alguén.
  
  
  Unha enorme espasmo incautados o ego, o corpo, e xogou-lo para o chan. Sangue aínda estaba derramando, que inclúen un pano arredor ego do pescozo todo o líquido rubis. Dr. Inuris estaba impresionado. Ego saltos bater o chan. A continuación, el supino inmóbil.
  
  
  "Xesús," Vito murmurou.
  
  
  
  Capítulo 19
  
  
  
  
  "Todo ben, Carter," dixo Mario. — Vostede estaba certo. Imos facer un acordo agora.
  
  
  "Nós imos facer unha tregua," eu dixo. — Imos traballar xuntos para asegurarse de que o Coronel Seung non correr con ouro. Despois de que, cada home por si mesmo de novo.
  
  
  "Que parece xusto o suficiente", dixo.
  
  
  Mario colleu Odín nos seus teléfonos. "Desactivar a billa," el ordenou.
  
  
  Ela mirou para fóra da xanela. O son do guindastre máquina comezou a desaparecer. Alta por riba do barco, unha pendía sobre o hatch en torno a recipientes.
  
  
  Don Mario virou-se para Vito. "Ir para abaixo," el dixo. "Levar os nenos. Diga-lles para traer todos os fogos de artificio que pode recoller. Nós imos ter. E traer máis dinamita e gasolina.
  
  
  Vito desapareceu a través do alçapão.
  
  
  "Mentres estamos no mesmo lado,"eu dixo," eu quero a miña armas de volta."
  
  
  "Por suposto", dixo Mario. El tirou unha luger e estilete do seu cinto.
  
  
  "Non hai que esquecer esta pequena cousa no seu peto," eu dixo.
  
  
  El tirou Pierre. "Unha bomba de gas despois de todo, non é?"
  
  
  "Teña coidado con iso," emu dixo ela.
  
  
  Mario sorriu. "Temos que traballar xuntos, Carter." El deu ego para min, e poñer o seu ego nun minuto.
  
  
  Mario homes comezou a subir as escaleiras, o recheo da oficina. Levantando a súa man, Mario apuntou ao silencio.
  
  
  "Este é Carter. Traballa con nós. Polo tanto, non estar nervioso, non sempre cometer erros cando as cousas van un pouco mal. Estamos de embarque este barco. Eu quero que o ego máquina para explotar, e eu quero que isto ocorre rápido. Se algún Chinés cara quere deixar, reducir o seu ego. Fomos enganados. Imos ir.'
  
  
  Os homes correron ao redor da oficina, a través do longo galpón, e para o peirao andar. Había preto de vinte persoas en total, incluíndo Mario e de min. O Príncipe colleu unha metralleta. Teña coidado con esa cousa, o seu ego advertiu ela. "El foi en & nb."
  
  
  "Grazas", dixo Mario. "Eu vou darlle un intento, e se iso non funciona,"el bateu a súa axila," eu teño algunhas esquerda."
  
  
  Desde o porto, Barnes mirou só a tempo para ver o Coronel do seu Fillo, megafonía na man, aparecen os carrís da ponte, co capitán no seu lado.
  
  
  "O que está a suceder, Mario?", el gritou. "Por que o guindastre deixar?"
  
  
  O primeiro de Mario homes correron para a pasarela.
  
  
  Mario levantou a súa metralleta e disparou un curto período de explosión ao guindastre de cable. Unha nube de fume azul apareceu, e, a continuación, o tenso cabo agarrado. O recipiente enorme caeu e bateu na Sarah Chamberlain casco con un ensurdecedor baque. Houbo silencio, e entón ela escoitou berros.
  
  
  O Coronel non precisa de ninguén para explicar a situación á uem. No instante seguinte, el virou-se e marcou para o capitán, o envío de ego correndo para o wheelhouse. El se inclinou sobre o peirao pasamáns e deu ordes aos seus homes na cuberta. O Chinés foi para o pasamáns, brandindo o seu eixes. El viu o metal crack como eixes comezou a flash, corte a través da grosa feixes de cordas que realizou a Sarah Chamberlain para o peirao.
  
  
  Mario deixou a medio camiño abaixo a rampla. El levantou a metralleta. Unha cidade de balas roçou o pasamáns, tirando metal e carne. Homes berrou e caeu...
  
  
  Foi reducido por un luger na ponte e disparou. Coronel Fillo abaixo como o aceiro baixo o wheelhouse windows bateu bruscamente contra a súa boquiaberto ollos. Cando volveu, tiña unha arma na súa man. Estabamos na cuberta. "Vito," Mario respiraba. — Non ir con metade dos homes con Carter." Levar a dinamita. Os outros fan o seu camiño para o wheelhouse.
  
  
  O pouco doninha balance a cabeza. Mario xa esquerda e disparou a través da máquina de venda automática na plataforma. Ela, viu o Chinés tome a cabeza e caer nunha sanguenta néboa.
  
  
  E entón eu estaba no interior da nave, con Vito e o resto de Mario homes seguintes me a subir as escaleiras. A continuación, o Chinés caeu a un de xeonllos e levantou o rifle. Unha bala soaron ao meu lado, e viu que o tirador incorporarse o seu brazo e caer para a fronte.
  
  
  Fóra do canto do ollo, eu vin Vito sorrindo como nós foi para abaixo despois de baralla baralla. Ela escoitou tiros detrás de nós, e Odín arredor de Mario homes soltou un grito abafado e caeu a fin de cabina escaleiras.
  
  
  O tiro parado. Non foi só o son de pasos sobre o ferro pasos agora, e á fronte dela, el viu un sinal cunha frecha apuntando para a sala de máquinas.
  
  
  Estabamos no corredor. Á fronte de nós, un metal porta abriuse, e o barril de unha metralleta comezou a disparar contra nós. Era moi alto e moi lonxe, e as balas foron rabuñando as paredes e teito. El mergullou para o chan e saltou para os seus pés de novo, luger na man. Ela foi baleado unha vez. Un berro tocou para fóra, e a arma barril caeu para abaixo. Eu peeked máis o limiar e atopeime asistir a un mimmo revista baixando outro voo de escaleira. Gawker whizzed sobre a miña cabeza e bateu no estanco anteparo. Ela aceno para Vito e os homes para estar detrás. El mirou para abaixo na sala de máquinas. A enorme pistons, pulido a un perfecto brillo, comezou a moverse lentamente. El viu un uniformados enxeñeiro gesticulando furiosamente, e a xente correndo para as súas mensaxes.
  
  
  Outro tiro whizzed sobre a miña cabeza. No outro lado da sala de máquinas, unha ducia de infantes estourar a través da porta, achatada-se a rampla, e abriu fogo.
  
  
  Eu me arrastrei para fóra para o día e bateu-lo calar, cando unha bala me bateu. El virou-se para Vito. "Eles teñen unha arma na entrada."
  
  
  "O que estamos facendo?", preguntou el.
  
  
  "Deixa-me unha peza de madeira de dinamita."
  
  
  Eu tiña na miña man case antes de saca-rolhas rematou. O fusible acendeu-o. "Eu vou tentar explotar esta gran trampa," Vito dixo ela. "Cando esta cousa estoura, todo o mundo vai executar a través da porta. Estar no deck.
  
  
  Convén debaixo de nós comezou a tremer, e os motores acelerado ata. Se o Coronel Seung non fora prendido enriba e conseguiu libre o barco de cableado, a Sarah Chamberlain que foron ao mar por agora. Ela, eu esperaba que Non Mario ía deixar o ego.
  
  
  El estaba á beira da estanca anteparo e acendeu a mecha. A continuación, el abriu a porta e xogou a dinamita no cuarto grande. El recuou. Cando escoitou o estrondo, el empurrou a porta aberta de novo. Foi un calidos-copio de mortes: a trampa rompe no medio, as frechas sangrado fóra, coller a calquera cousa para incorporarse para, e tremer como o metal rompe lonxe dos puntos de fixación. Non houbo tempo para continuar a asistir. Os berros xa tiña dito a historia toda.
  
  
  El levantouse, cruzou o limiar, e foi para abaixo da escaleira. O tripulante agarrou meu brazo e rompe a coronha da súa luger través do seu nariz co seu ego. O óso roto.
  
  
  O condutor estaba de pé nas proximidades e tirou unha pistola do seu cinto. Eu tiro del e viu que o sangue estaba oozing baixo a súa camisa, baixo o seu azul gibão.
  
  
  Detrás de min, eu oín máis tiros e berros. O home Chinés tirou o machado para fóra do muro clip e virou a cara min. O brillante lámina pairava sobre Ego cabeza como Luger realizada para ego boca e tirou o gatillo. O obxectivo é ego desapareceu, e o machado caeu.
  
  
  Mimmo whizzed me ollos arregalados, rasgando o tubo aberto. Ela, viu un dos membros da tripulación obxectivo de todo o rifle. El caeu sobre unha de cada tribo e disparou. El encolleu-se con un grito. Arredor de min, eu podía escoitar o infernal staccato de tiros e o uivo e whoosh de ricocheting balas. Acaso a berrar, insultar, rosmando, ou o impacto dun corpo bateu máis por unha bala. Mimmo me rolou unha cabeza decepada. Odin en torno Vito homes, vítima do machado. E entón o tiro parado.
  
  
  El mirou arredor. Vito a vin. El presione a súa man ao peito. Sangue se infiltrado entre os dedos. El levantou a súa outra man e aceno a arma triunfante. Ego cara rompe en un maltrapilho sorriso. "O camiño é claro," el gritou.
  
  
  "Todo ben," eu dixo. "Poñer algúns dinamita e imos saír de aquí."
  
  
  Ego explosivos expertos xa foron poñendo paus de dinamita en coches.
  
  
  "Eu vou acender a mecha," eu dixo. "A outros a volver a subir as escaleiras, para fóra da porta."
  
  
  Eles parecía moi feliz de ser autorizados a facelo. Vito se inclinou un pouco á esquerda en resposta a os cálculos, pero un dos outros realizada o ego en posición vertical.
  
  
  El cambiou rapidamente a partir de un saco para o seguinte, realización de xogos para os fusibles. Eles comezaron a asubío como estrelas de Nadal.
  
  
  É hora de desaparecer. El mirou para a porta. Vito mirou para min, a continuación, fixo sinal para min que se apresurar. Entón eu oín tiros e berros no corredor detrás de min. Vito ollos arregalados. El agarrou o seu de volta e, a continuación, dobrou. El foi case morto cando finalmente foi para abaixo as escaleiras.
  
  
  Brylev na sala de máquinas saíu. O metal porta se pechou. Dela foi preso.
  
  
  Preso na escuridade, roto só polo amarelo fogos de artificio de queima de mechas. Ela realmente tería sido detido por "Sarah Chamberlain." Pero que ía ser a última cousa que eu fixen.
  
  
  En segundos, estes cinco paquetes de dinamita vai explotar toda a popa do Coronel Fillo buque, volvéndose Ego en Nick Carter voando caixón.
  
  
  
  Capítulo 20
  
  
  
  
  Pero non se actuou rapidamente.
  
  
  El foi lonxe de escaleiras, mergullou no primeiro fusible, e tirou-o para fora. Foi un tempo de xuízo, e eu gañou. Debe ser preto de dez segundos antes de que o último fusible foi lanzado.
  
  
  El acendeu un fósforo, fun de volta para as escaleiras, e subiu. Máis tarde ou máis cedo, alguén vai ter que andar a través do que a porta se Coronel Seung quere que o ego barco para navegar. E cando isto aconteceu, estaba preparado. A miña man esvarou a través da súa anchura e pechado en torno a bomba de gas.
  
  
  Dela, esperando que eu non tería que esperar moito tempo. Ela tamén non creo que sería como esta.
  
  
  O fillo non ten tempo, asumindo que el non estaba ocupado con Don Mario.
  
  
  Pero unha vez que ten a súa oportunidade, a súa tiña que ser rápido. Eu non podía dar ao luxo de perder. Eu estaba esperando que quen estabamos fóra, quen foi levando a pequena expedición que destruíu Vito e o resto do ego grupo de batalla, foi quedando impaciente.
  
  
  Se el vira o fusibles queima antes de que el bateu a porta, el probablemente esperando para a explosión, e agora el se preguntas por que Eu o furón non tiña oído falar del aínda. Se el non podía ver, ben, el foi, probablemente, reagrupamento, preparando os seus homes para levar a cabo calquera sala de invasores na sala de máquinas.
  
  
  En calquera caso, el tivo que actuar rapidamente, porque el sabía que o Coronel Fillo non ten moito tempo para a esquerda. A Sarah Chamberlain non vai en calquera lugar mentres o ego xente non controlar a sala de máquinas.
  
  
  A porta se abriu con moito alavancas, un a cada lado. Ninguén podería empurrar o ego sen movelo en. Este foi no meu favor. Eu non quedaría sorprendido en calquera cousa. El descansou a punta dos dedos dunha man sobre a panca, cada nervio alerta para o menor sinal de movemento. Por outra banda, eu tiña Pierre.
  
  
  A continuación, el case veu como unha sorpresa, tan rápido que eu case perdín a panca. Sergei iluminada ofuscante. Na primeira luz, Piera mantivo engatilhada. El lanzou a bomba para abaixo da sala e pechou a porta con toda a súa forza.
  
  
  Eu oín un abafado explosión, a continuación, nada máis. El sabía que as persoas estaban agora chaman súas gargantas no corredor exterior e morrer. En un momento, que todo ía ser máis. Ninguén pode escapar. E en un minuto ou dous sería seguro para saír de aquí. Pierre axiña fixo o seu traballo e desapareceu sen deixar rastro.
  
  
  Na parte superior da escaleira, día foi empurrando o puño para abaixo, mirando para o reloxo. Despois de un minuto e medio, el soltou a súa adherencia e foi de volta para abaixo a sala de máquinas.
  
  
  Esta vez, el estaba determinado a non deixar nada de ir mal. El acendeu a fusibles, correu ata as escaleiras, e tirou abrir a porta. Os corpos foron apilados no corredor. El bateu a porta detrás el, e foi tan rápido como podía, contando como pasou. "Vinte e un... vinte e dous..."
  
  
  En vinte e catro, el mergullou na cuberta. Houbo un ensurdecedor explosión que sacudiu toda a nave. Luces tremulo sobre a miña cabeza, e que o buque estabilizou de novo. Recollendo a súa forza, el comezou a subir ata o arco. Eu a deixei Mario na posición central, onde loitou o seu camiño para adiante. Eu non sei como o fixo, pero se el podería chegar preto do arco, el estaría detrás do coche. Quizais el podería usar unha distracción.
  
  
  El levou as escaleiras e foi a través de longos corredores. Ela, sentín como se eu estivese sufocando un pouco. A continuación, ela, eu entender que eu estaba indo un pouco cara arriba. A Sarah Chamberlain casco partiu en dous. O barco foi afundido. Agora a auga estaba fluíndo na sala de máquinas.
  
  
  Eu non sei o quão lonxe eu tiña executar, pero o ángulo foi gradualmente quedando máis íngreme. Un alçapão na parte superior da escaleira pego o seu ollo. El subiu as escaleiras e enfiou a cabeza para fóra. Entón el virou e foi na cuberta. Ninguén me viu.
  
  
  O tiro aínda estaba a suceder aquí. Ela, eu viu tres homes Chineses tiro por detrás o hatch. Os meus dedos pechados en todo o luger . El tiro cada un deles a través de unha vez.
  
  
  Foi tranquilo no meu lado da plataforma agora. Flashes do lume automático aínda eran visibles na posición central.
  
  
  Agachando, el foi para Mario homes. Eu entender que eles estaban a usar o salvavidas como un escudo. Só Mario e outros dous quedaron. O Odin en torno a eles tamén foi ferido.
  
  
  A súa pomba en á beira deles. Eu preguntei a ela. "Como está vostede?'
  
  
  Mario despedido na dirección da ponte. El levantou os seus ombreiros. "Eu perdín unha morea de xente," el dixo. "O coronel aínda está alí co capitán.
  
  
  "Vito e os outros están mortos," el dixo a eles. "Pero a sala de máquinas é explotado.
  
  
  "Si", dixo Mario. "Nós escoitamos unha explosión. Ben feito. Pero eu non vou descansar ata que eu teño lidado co coronel si mesmo.
  
  
  — Por que non deixe iso para min, Mario?"
  
  
  "Non", el dixo. "É unha cuestión persoal. Ninguén me engana con impunidade."
  
  
  Balas bateu en embarcación de casco.
  
  
  "É inútil para estar aquí", dixo. — Non estou de acordo para nada. Eu ir ata eles. Deixa-me en torno a estas latas de gas.
  
  
  'O que vostede quere facer?"
  
  
  "Imos ir para o ataque," el dixo. — Imos tomar as escaleiras, baixo a ponte. Estamos nunha difícil ángulo a partir del, pero non hai ningún punto en estar aquí.
  
  
  "Estou vindo con vostede," eu dixo.
  
  
  "Facer o que quere, Carter. Agora eu teño o meu propio negocio. Veña, nenos.
  
  
  Eles saltaron fóra en ambos os lados da embarcación. Tiros tocou para fóra da ponte. Cada tribo dos feridos home dobrou e esvarou a través da plataforma baixo os carrís. El gritou unha vez antes de caer para o peirao.
  
  
  Foi formado pola retagarda. Balas resgou en baralla en torno a nós, pero, agora, a tres de nós estaban na escaleira. Mario foi para a dereita. Coronel Fillo e Mestre tiña un mal ángulo de lume. Balas whizzed sobre nós. Odín voou en torno a metralladoras e caeu con un accidente na cuberta. Iso significaba que eles tiñan executar para fóra de munición. Mario abriu o gas canister. Cando chegou á parte superior da escaleira, o seu fillo e o capitán saíu do wheelhouse porta. O último tiro alcanzou Mario compañeiro. El agarrou a súa vida e dobrou. Había só dous de nós na ponte agora, co Coronel Pecado e o capitán na wheelhouse. Mario sorriu para min como nós abaixo baixo a liña de lume.
  
  
  "Vostede ve o que ve?"
  
  
  El apuntou a un torto dedo na wheelhouse windows. Balas resgou brechas na nen. Mario apuntou o polgar no posto de canister e sorriu. A continuación, el colleu e comezou a derramar a gasolina a través do burato.
  
  
  A porta abriuse. Dela, eu viu o capitán mirando fixamente para Mario. El tirou na súa desprotexida lóbulo da orella e os ollos. Eles desapareceu na néboa vermella, e o capitán do corpo esvarou cara a abaixo da ponte.
  
  
  Cando o seu pai mirou para atrás Mario, el levantouse e xogou o partido para fóra da xanela.
  
  
  A continuación, o Coronel Seung tiro el.
  
  
  El foi un pouco tarde. O xogo acertar o wheelhouse. Houbo un ruxido, e, a continuación, toda a cabina estoupou en chamas.
  
  
  Mario aínda estaba alí de pé, con un parvo sorriso no seu rostro.
  
  
  El mirou para min e me deu un polgares cara arriba. "Ei, Carter, pensas que ela é, con Tío Sam agora?"
  
  
  A continuación, el sentou-se e caeu sobre o seu lado. Eu fun ata el e sentiu o seu pulso. Non houbo pulso máis. Chamas filtrada a través de fiestras rotas e comezou a rastexaren a través da pintura descascada que foi parte da Sarah Chamberlain disfrazar.
  
  
  É hora de saír. Ela, fun para as escaleiras. Gawker saltou para fóra do metal. Entón el virou-se e tirou o gatillo no Luger. Boquiaberto ollos bater o baleiro.
  
  
  Ela estaba mirando para o Coronel Fillo enegrecida rostro. Ego pel era carbonizados e enrugada, como unha momia. Ego dentes persoas non son rudes bared en min. Con un lixeiro aceno de man, el ergueu a arma.
  
  
  El xa estaba en transo, cando el tirou o gatillo. O estilete xa estaba na miña man, e esfaquear o seu ego na vida. Era demasiado tarde para deter cando escoitou o martelo batendo sobre o cuarto baleiro. O coitelo esvarou cara a dentro. Coronel Fillo engasgado.
  
  
  O coitelo tirou o seu rival. El cambaleando cara atrás como unha bola de lume entrou en erupción en torno a wheelhouse, ao redor do seu ego, o seu rostro, e os seus cabelos.
  
  
  O meu palpite é que xa estaba morto cando el cambalear fóra da reixa e caeu sobre el. El foi definitivamente morta cando o seu cerebro roto na cuberta continuación. Crepitante chamas comezou a estenderse ao longo do borde da ponte. Ela, descendeu as escaleiras.
  
  
  Ela, entorpecido e físicamente canso como el se xogou sobre o peirao. O lamento das achegando sirenas se infiltrado na miña mente, e un final vista detrás de min me dixeron que non era un soño malo. O primeiro camións de bombeiros xa tiña parado. O Ih luces foron unha feble luz en comparación co brillante, chamas brillo do buque ponte.
  
  
  Máis abaixo do peirao, mimmo viu un pequeno home nun amarrotada traxe de tweed tomando un puro.
  
  
  Ela, fun ata el. El levantou a man en saúdo. "Ben, Nicolás," el dixo. Aquí? E dela, eu penso que eu enviado a vostede en vacacións.
  
  
  
  Capítulo 21
  
  
  
  
  A oficina aínda cheiraba o mesmo: puro de fume e de idade tweed. David Hawke sentou-se na súa mesa, bailando a cabeza en desaprobación.
  
  
  "Moi descoidado, Nicolás," el dixo. "Moi descoidado."
  
  
  "Eu teño medo que foi a mellor cousa que eu podería ter feito baixo a circunstancias," eu dixo. "O máis importante era para evitar o Coronel Pecado de vela fóra de ouro. Unha vez que chegamos ao abrir o vestido, as cousas poden estar un pouco máis complicado. E non ía ser rumores sobre a perda de ouro.
  
  
  Hawke tivo unha arrastrar o seu puro. "Conseguimos nip esta na raíz," el dixo. "Mentres estaba durmindo fóra de onte, o goberno lanzou impresionante balanza comercial estatísticas, prevendo unha mellora da economía para o ano que vén, e tamén confirmou a súa forte negativa a aumentar o oficial prezo do ouro. Como resultado, o prezo do ouro no mercado libre, en Suiza, París e Londres caeu, eo dólar fronte a outras moedas está experimentando o seu mellor día nos últimos meses. E ela, eu creo, bastante violenta morte do Coronel Fillo xa chegou, antes de que as persoas que estaban esperando o sinal de "Sarah Chamberlain".'
  
  
  "Ben, — dixo. As cousas parecen estar quedando mellor.
  
  
  "Aínda hai moito que limpar," Hawke, dixo. "Estou feliz en dicir que as autoridades, en Washington foron de gran axuda para min. O corpo de bombeiros reduciu o lume a bordo do buque a un mínimo. A policía estaba feliz para se librar de Mario e a familia ego, incluíndo atopar heroína. Tiña unha cantidade razoable, hai un almacén enteiro baixo que o peirao, baixo o leito do río." Falcón poñer un xogo para o seu fresco puro. "Despois de aclarar a situación con Don Mario, a policía estaba moi feliz para conceder calquera das nosas solicitudes. Hai unha invulgarmente estrito pero discreto sistema de seguridade en todo o barco. Tesouro funcionarios e altos intelixencia militar funcionarios están implicados en voltar o ouro para a bóveda. Todos os gardas de seguridade asociados con Reserva Federal bóveda e de todos os axentes asociados con ego de seguridade foron levados en custodia. El probablemente vai levar máis de domingo para aclarar as cousas, pero ata o final do domingo, esperamos que o ouro para estar de volta en almacenamento e o falso ouro para ser descartados. Confiscados heroína é destruído.
  
  
  — Vostede dixo que todos os implicados na protección do bóvedas foi levado en custodia?" Eu dixen a ela. Hawke tivo unha arrastrar o seu puro antes de responder. "Ben, — dixo. "Non realmente. Excepto por unha persoa.
  
  
  "Philip Doane?".
  
  
  Falcón balance a cabeza. "Eu vin onte, Ego filla," el dixo. "Cando ela me chamou a noite anterior, ela me dixo onde atopala. Entón, cando todo estaba tranquilo para o porto de bar, eu fun visitar a ela. Falamos por un longo tempo. Ela me dixo que estaba moi útil hey, Nick. E eu dixen a ela que ela foi moi útil. Porque, de calquera xeito, se algo tiña aconteceu con vostede a bordo do buque e ela non tiña chamado, ben, eu non estou seguro de que o estado neste país sería hoxe en día. Un pouco de cinza da uem é puro caeu en Gillette. El non parece notar.
  
  
  "E o seu pai?"
  
  
  Falcón soprou un golpe de fume azul e poñer o puro no cinceiro. "Philip Doane está morto", dixo. "Unha rapaza me dixo. Morreu pouco despois de que eles chegaron na casa. O seu palpite é que o probas e traballos sobre este barco ten desgastado para fóra. Ela me dixo que eles estaban volvendo a casa, e el parecía feliz. Lavou-se e sentou-se nunha cadeira na sala de estar. El pediu un vaso de xerez e pediu-lle para dicir toda a historia do que acontecera con ela. El estaba moi impresionado con vostede, Nick. El dixo que non era un antigo Chinés...
  
  
  "Si", dixo.
  
  
  "Si, iso é o que era chamado," Hawke, dixo. "Ben, ela dixo que o seu pai pensaba que este mirando para ela podería admira-lo. Que foron algún tipo de asistente. Un home que destacou en algúns bastante cousas máxicas. Entón el se inclinou cara atrás na súa cadeira e admiraba a súa filla. Ela me dixo que el, entón, incrementar o seu vaso e fixo un regalo. "Sobre a maxia da vida". A continuación, tomou un grolo, poñer o vidro, e pechou os ollos. Centavo dixo ela sabía que estaba morto.
  
  
  "Eu sinto moito", dixo. "Fixo unha morea de problemas, pero, ao final, el non era unha persoa mala. O ego erro foi que emu non me importa nada, pero a súa filla ego.
  
  
  "Ego foi enterrado esta mañá," Falcón, dixo. 'Está todo ben. A nena pensa así tamén. Se aínda estivese vivo, que tería que cobrar a el directamente. El pasou o resto da súa vida detrás das reixas."
  
  
  "Eu non aposta Stahl en que," eu dixo.
  
  
  Hawke sorriu sombriamente. "Ben, eu sei, ego é un talento, sería tamén non ser Stahl para poñer-lo", dixo. "Pero eu sei que eu filla se sente ben, el probablemente non tería causado hey, moita dificultade. Ademais, el fixo o seu mellor para corrixir o seu erro. El deixou un conxunto completo de modelos para a nova bóveda sistema de seguridade. Ao final, el escribiu que aínda non tiña atopado un xeito de romper nah aínda."
  
  
  "Entón é máis," eu dixo. "Todos os extremos parecen ser amarre de novo. Dr. Inuris, o Coronel, Fillo, Don Mario, Non Philippe: todos mortos. O ouro seguro e heroína foron confiscados.
  
  
  "As partes están seguros de novo," Hawke, dixo. "Polo menos por agora." El tivo unha longa arrastrar o seu puro. "Aínda así, Nicholas, foi un pouco descoidado. A continuación, el sorriu, estendeu a man e agarrou a miña man. "Unha vez máis," el dixo, " o meu agradecemento e aprecio por un destacado elixido oficial."
  
  
  "Grazas", dixo.
  
  
  "Nós estamos gratos," Hawke, dixo. "Ben, Nick, eu creo que merecen un período de vacacións."
  
  
  ""Espera un minuto", dixo.
  
  
  Falcón levantou a man para o silencio. "Non, non é serio este tempo. Merece. Por un tempo. Ir onde queira que quere.
  
  
  'Eu non creo niso.'
  
  
  'Probalo.'
  
  
  "Quizais", dixo, preparado para saír da oficina.
  
  
  "Ah," Falcón, dixo. "Espera un segundo. Eu esquezo o seu algo. Chegou para a súa mesa. "A rapaza pediu-me para lle dar a esta. Ela dixo que o seu pai quere que para ter o seu. El colleu un rectangular paquete envolto en papel marrón e amarre con corda.
  
  
  El sentouse de novo e descomprimido el. G caixa de correo . "A rapaza dixo outra cousa. "Deixe-me ver o que era iso de novo?" Outro ego broma. — Non me diga a súa memoria está fallando ti. A súa mensaxe ler: "Diga Mr Carter, eu aposto que cinco francos, que el non vai lembrar de como abrir esta cousa."
  
  
  Eu sorrir para ela como eu presionado pantera e badger. A tapa da caixa voou.
  
  
  Dentro dela, eu vin unha lista de saída do voo veces, circulou pola viaxe número e tempo. El axiña pechou a tapa antes Falcón podía ver o que estaba dentro. El mirou para o reloxo e levantouse. "Ben, é mellor eu ir. Falcón levantouse e apertou a miña man de novo. "Oh, Nicolás," el dixo. "Asegúrese de deixar unha mensaxe onde podemos atopar vostede."
  
  
  "Por suposto," eu dixo. 'Sen esforzo. Que me pode atopar en Hong Kong. Probe a Península Hotel.
  
  
  Emu acenou para ela e foi para a porta. El ficou alí, sorrindo como un gato de Cheshire fumar charutos.
  
  
  No alto dos outeiros enriba da Riviera, nunha pequena cidade ao final da estrada, está amurallada hotel. Son eles os que están dentro pode ver todo do lado de fóra. Pero os que están fóra non pode ver o interior. É un lugar que bloques de fóra do mundo.
  
  
  Na parede do fondo, un fascinante paisaxe de laranxa bosques e viñedos descende para o distante abraiante Mar Mediterráneo. Dentro das paredes hai xardíns con moitas árbores e flores, e cores aves. Non, cando o sol brilla sobre os vellos muros de pedra, e o azul da auga da piscina acena o corpo invitados.
  
  
  Á noite, centos de velas wrap táboas fóra en suavemente escintilante intimidade baixo unha fría ceo estrelado.
  
  
  E entón aínda ten tempo entre a noite e o seguinte, e non cando...
  
  
  Lúa san inundou a sala, o seu rostro bañado en prata brillo. Ela deitouse no chan no lixo, a súa pel suave e húmido, presionando contra min.
  
  
  "Calquera champaña?"
  
  
  Ela sorriu e balance a cabeza. "O aire é xa inebriante." Ela se inclinou para lamber min:"Nick?"
  
  
  Ela descansou a cabeza no meu ombreiro. Ela respirou o doce aroma do seu cabelo . "O que?'
  
  
  'Non importa.'
  
  
  "Non, eu dixen a ela. 'Ir adiante. O que vai dicir?" A súa man esvarou miña coxa. 'Non importa.'
  
  
  "Todo ben," eu dixo.
  
  
  — Eu estaba só curioso."..
  
  
  "O que?'
  
  
  "Isto é estúpido." A súa man era de feito moi talentoso e hábil.
  
  
  "Nada", dixo. "Non importa se é estúpido."
  
  
  "Ben, iso é estúpido .
  
  
  "Ben, se se molesta, pode dicir que de inmediato," eu dixo.
  
  
  Ela baixou baixo a folla por un momento. Nah tamén tivo unha gran idea do que facer alí.
  
  
  Travesso, beicinho, e engurrando o cello ao mesmo tempo, ela se arrastrou para fóra baixo a folla de novo. A man estaba ocupado de novo.
  
  
  "Non, — ela dixo. "Eu realmente non debería preguntar."
  
  
  "Por favor", dixo. 'É só pedir. Para me agradar.
  
  
  A súa man estaba moi ocupado agora. — Vostede mente?"
  
  
  "Non, eu dixen a ela. "Eu estou seguro que eu non mente."
  
  
  'Está seguro?'
  
  
  "Absolutamente, absolutamente seguro."
  
  
  — Podo preguntar-lle dúas preguntas?"
  
  
  "Pregunta-me tres, cinco, un centenar de preguntas."
  
  
  "É bonito aquí, non é, Nick?"
  
  
  "É Odín, que vai atender ás súas preguntas?"
  
  
  "Non," ela dixo, apertando os beizos para a mina. — Ela foi só pediu para agradecer-lle."
  
  
  "E a estas preguntas?"
  
  
  "Todo ben", ela dixo. "Primeiro saca-rolhas: vai pagar-me de volta a cinco francos vostede me debe?"
  
  
  Na súa reumatismo cheguei sobre a mesa de cabeceira e colleu un cinco-franco nota da súa carteira. Hey deu a min.
  
  
  "O inicio da segunda saca-rolhas?"
  
  
  "Agora a xente di que eu son moi fermosa. E aínda así, a xente sempre din que a beleza non ir alén do lado de fóra. Nick, se a súa fermosa, é a miña beleza só do lado de fóra?
  
  
  Non houbo necesidade de palabras. Na súa reumatismo, veu a través do seu corpo.
  
  
  * * *
  
  
  
  Sobre o libro:
  
  
  Nick Carter viu Nicole Leóns en un casino na Riviera francesa... Nicole tiña ido aínda. Hai uns anos, ela foi morto nun accidente de coche.
  
  
  Entón, quen era a muller cos mortos rapaza rostro? Carter do traballo foi o de descubrir.
  
  
  Pero algunhas persoas dixeron si que o ego-espectacular escenario custa millóns de dólares. Mentres tanto, alguén está tomando unha parte significativa do mundo reservas de ouro a través dunha trama de espionaxe que se estende a partir de luxo francesa praias de Nova York "fedido" mar...
  
  
  O que edificante o papel de un Centavo para Abaixo xogar este dubidosa dell?
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"