Niets van deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. No part of this book may be reproduced in any form, by print, photo print, microfilm or any other means without written permission from the publisher. Bom Paperbacks en Born Pockets zijn uitgaven van Bom N.V. Uitgeversmaatschappij, Amsterdam /Assen
Hoofdstuk 1
Er gebeurden drie dingen die in ruimte en tijd op aanzienlijke afstand van elkaar gescheiden waren. Het waren alle drie gewelddaden en ze hadden een verstrekkende invloed op regeringen en mensen, vooral op de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten. Hoewel vele kranten de verhalen publiceerden, kwam geen van hen ooit de volledige of juiste verklaring van deze gebeurtenissen te weten:
Het eerste voorval vond plaats in een kleine stad van de provincie Kiangsi in de Chinese Volksrepubliek. Daar kronkelt de Foesienrivier zich, langzaam afdalend naar de oceaan, door de restanten van de enorme landgoederen van de edellieden die deze gebieden in bezit hebben gehad sinds de tijd van keizer Kienioeng. Het was de gewoonte van dokter Tsjien om, wanneer de wilgen zich tijdens de schemering oplosten in de mist boven de kalme Foesien, op .de oever vóór zijn zomerhuis te zitten, dat nu vergeven was van ongedierte en al dertig jaar aan het aftakelen was. Daar overzag hij het oneindig kleine stukje van het eigendom van zijn voorouders, dat de staat hem in zijn goedheid had toegestaan te behouden als beloning voor zijn internationale reputatie als classicus en humanist.
Terwijl hij daar zat, zag de dokter een figuur die keurig, vormelijk en uiterst correct gekleed was in het uniform van een hoge legerofficier, behoedzaam door de overwoekerde tuin stappen om de glans van zijn laarzen niet te bederven. De dokter kende de man goed. Hij had voldoende afkeer van hem om zich af te vragen of Mencioes, toen deze wijze man zijn opvatting over de aangeboren goedheid van de mens formuleerde, de komst op aarde van generaal Tsoeng had kunnen voorzien.
Maar dokter Tsjien liet niets van zijn afkeer en toenemende angst blijken op zijn hoffelijk verwelkomende gezicht.
'Het is erg vriendelijk van u, generaal Tsoeng,' zei hij, toen de man binnen gehoorsafstand was, 'van zover uit de hoofdstad te komen om een onbetekenende geleerde en dienaar van de staat op te zoeken. Wat mag u hebben losgescheurd van uw zware taak in de verdediging van ons land? '
'Zaken, natuurlijk,' antwoordde de militair. 'Ik ben nooit buiten dienst.'
'U bent bepaald prijzenswaardig, kameraad generaal,' zei de geleerde. 'Maar wat kan er in ons dorpje van belang zijn voor een zo illustere figuur als u? '
'Ik ben gekomen om de kop van een valse, revisionistische slang te verpletteren,' gromde de generaal. 'Een verrader die de republiek al te lang aan de boezem heeft gekoesterd.'
Dokter Tsjien keek de generaal met bonzend hart aan. Tezelfdertijd was Tsjien geïntrigeerd door de gedachte aan een politiek ingesteld reptiel. De generaal maakte de flap van zijn glimmende leren holster los en trok zijn revolver.
'Uw uitstapje in het verraad is ten einde, dokter Tsjien,' zei de generaal. 'Op de knieën, hond.'
De geleerde verroerde zich niet.
'Ik zei: op de knieën.'
'Als u me wilt vermoorden zonder berechting of beroep,' zei de geleerde bevend, 'kunnen we misschien een stukje van deze bank weggaan. Ziet u, generaal, hier vlakbij heeft een reiger zijn nest. De reiger is helaas te lang uit China weg geweest. Het revolverschot...'
Ten antwoord greep generaal Tsoeng de oude man bij zijn dunne baard en dwong hem op de knieën.
'U had aan reigers moeten denken eer u leerde om te gaan met radiozenders en onze jeugd aan te zetten tot verraad, dokter. Onze peileenheden zijn er eindelijk in geslaagd uw zenders op te sporen. Uw volgelingen zitten nu in de gevangenis.'
'Word ik niet berecht? Mag ik mijn aanklagers dan niet ontmoeten? ' vroeg de oude man, op zijn knieën liggend. De generaal gniffelde even en drukte de loop van zijn revolver tegen het voorhoofd van de oude man.
'U knielt nu tegenover uw aanklager, dokter. Er is voor iemand die zelfmoord pleegt, geen openbare berechting nodig. Men zal een brief ontdekken waarin u spijt over uw verraad betuigt.'
'U moet begrijpen, de wereld moet begrijpen dat ik niet minder van China houd,' zei de geleerde en probeerde op te staan. 'Dat is een uiterst belangrijk punt...'
Uit de loop van de revolver van de generaal spoot plotseling vuur en de nijdige knal versplinterde de stilte van de schemering. Er verscheen een klein gat, zo rood, dat het bijna zwart leek, tussen de ogen van de oude man en langzaam zakte hij op de oever in elkaar.
In het struikgewas klonken luid gebons en gemis. De generaal zag een grote, grijze vogel wiens lange poten zilveren plasjes in de rivier maakten, die zwaar opvloog en toen recht over generaal Tsoeng en de roerloze oude man in het gras aan zijn voeten scheerde.
De zelfmoord van de vooraanstaande en gerespecteerde dokter Tsjien werd in het kort door de kranten in Peking en het persbureau 'Nieuw-China' vermeld en opgevangen uit radio-uitzendingen die door Amerikaanse agenten in Hongkong en Manilla werden afgeluisterd. Het had niets te maken met de snelle berechting en executie van verkeerde elementen en saboteurs, wier misdaden, zoals die van dokter Tsjien, niet openbaar werden gespecificeerd.
De tweede belangrijke gebeurtenis scheen niet meer te zijn dan een duistere schending van het luchtruim door Chinese straaljagers boven het oerwoud in Noord-Laos.
De enige betrouwbare getuige van dit veelbetekenende voorval was kolonel Chuck Tarleton van het Amerikaanse leger, die een uiterst slimme gok waagde, maar te laat was. Op de middag in kwestie zat de beroemde 'Bergkolonel', slechts gekleed in shorts en een gedeukte Stetsonhoed, tevreden naar de open plek in het oerwoud te staren, waar de leiders van een dozijn verschillende stammen, die gewoonlijk fel vijandig tegenover elkaar stonden, in de beste kameraadschap bijeen zaten. Tarleton had hun veel geleerd - hoe ze hun geschillen moesten bijleggen en zich verenigen tegen hun oude vijanden, de Chinezen; hoe ze hun kennis van het terrein en moderne uitrusting konden gebruiken om de Chinese troepen de toegang tot de bergen te ontzeggen. Er wachtte Tarleton nog één taak. Over twee dagen zou er een bijeenkomst plaatsvinden van de resterende stamhoofden die nu nog niet overtuigd waren van de wenselijkheid van deze militaire vereniging van stammen. Maar de Bergkolonel was optimistisch. De stamleden die hij geoefend had, zouden goede verkopers zijn. Niemand in het kamp twijfelde eraan dat, wanneer de gesprekken afgelopen waren, Tarleton een doeltreffende guerrillamacht zou hebben gevormd, die in Loeangprabang bliksemsnel op de hoogte zou worden gesteld van Chinese activiteiten aan de grens en die in staat zou zijn de grens gesloten te houden voor minstens twee Chinese divisies.
Zijn eerste adjudant, Wan Thwing een jongen van negentien jaar, zat gehurkt naast de kolonel en drukte het algemene optimisme uit in gebroken Frans-Engels. '...et nous sommes finis? Bokoe-whisky in verdomd Loeangprabang ... veel pret maken?'
Tarleton keek met genegenheid naar de jongen die zoveel met hem had meegemaakt, en stompte hem zacht op de gespierde arm. 'Prabang, me neus, Wan,' zei hij met een spoor van een accent uit Kentucky.' We gaan naar New York en ik zal je eens laten zien hoe het werkelijke leven is. Wacht tot je die stad 's avonds verlicht ziet vanaf het dak van de St. Regis.'
De kolonel werd onderbroken. De vlam en het kabaal kwamen tegelijkertijd, omdat straaljagers iets sneller zijn dan hun geluid. Het ene ogenblik dommelde de open plek in de middagzon, het volgende moment was het alsof men zich binnen in de zon bevond. De wereld bestond uit vlammen en hitte, zelfs de bomen brandden, terwijl de kleverige napalm aan de vochtige vegetatie hing. Het geraas van de straaljagers maakte bevelen onmogelijk. Angstkreten vermengden zich met geschreeuw van verbijsterende woede toen de stamhoofden probeerden weg te rennen van de vloeibare, vlammende dood die uit de lucht regende. Wapens werden her en der weggegooid, toen de drie jets een tweede aanval deden. Machinegeweerkogels trokken lange voren in de zachte aarde. Tarleton riep naar één van de rennende stamhoofden en zei hem de mannen opdracht te geven niet terug te vechten. Degenen die nog in leven waren, moesten zich in het oerwoud verspreiden. Op dat moment stond het stamhoofd in vlammen en werd onder de ogen van de kolonel een menselijke fakkel.
Eer Tarleton zijn strijdkrachten kon hergroeperen, werd hij door iets dat harder aankwam dan een voorhamer hoog in de rug geraakt en hij stortte voorover in het gras. De pijn maakte het hem onmogelijk te denken.
Hij bleef daar enige tijd liggen eer het kabaal en de vlammen wegstierven. De middag werd avond en nog steeds bewoog Tarleton zich niet. In de lange avond maakten de dieren vreemde geluiden in het oerwoud rondom hem, maar ze vermeden contact met de verbrande, open plek en de verschroeide lijken die er lagen. De volgende dag vielen de gieren hem aan, maar hij zag kans in een schuilplaats te kruipen en zijn pistool af te vuren, als de roofvogels te brutaal werden. Gedurende twee dagen leefde hij op een halve veldfles water. Zijn wonden begonnen te zweren.
Vroeg op de derde dag hoorde hij het geluid van een helikopter die op de open plek daalde, maar hij was te zwak om op te kijken en te zien wie het waren. Toen hoorde hij een Amerikaanse stem:
'Kolonel, we zijn gekomen, zodra we het hoorden. Ik weet niet wat ik u zeggen moet...'
De stem behoorde toe aan zijn CIA-contact. Tarleton gebruikte zijn laatste restje energie om een vermoeide glimlach rond zijn stoppelige mond te dwingen.
'Zo gaat het soms. Maar het is jammer dat ze niet een paar dagen gewacht hebben. Dan zou deze grens veilig zijn geweest tot het laatste Oordeel. Het ziet ernaar uit dat iemand in het paleis onder één hoedje speelt met de communisten.'
'Rustig aan, kolonel,' zei de CIA-man. 'Probeer nu niet te praten. Het heeft de tijd, totdat we terug zijn in Prabang.'
Maar die tijd was er niet. De gewonde man stierf halverwege. De beroemde Bergkolonel was dood en een kostbare militaire inlichtingenoperatie van de Verenigde Staten was uitgewist door een schijnbaar 'toevallige' schending van het luchtruim, dat de Chinese communisten later een 'routine oefeningsvlucht' noemden.
Het derde incident vond plaats in New Yorks beroemde Eagle's Nest Restaurant, driehonderd meter boven de gonzende stad, op dat uur van de avond, waarop alle barkeepers in de stad gek worden in hun pogingen de bestellingen bij te houden van een bevolking die de werkdag erop heeft zitten. Aan de bar van het Eagle's Nest zat en stond een dubbele rij goedgeklede mannen met martini's die op een tafel wachtten. Onder deze welvarende mannen die zagen hoe de schemering over de stad viel, bevond zich prins Sarit-Noe van Thailand, een uitgesproken vriend van de Verenigde Staten en een tegenstander van China. Hij wachtte op een tafel in gezelschap van de delegatie van zijn land bij de Verenigde Naties en een medewerker van de redactie van een bekende krant uit Washington. Het gezelschap besprak een wijziging in het ZOAVO-pact, die de volgende week in de Verenigde Naties in stemming zou komen. Prins Sarit nam geen deel aan het gesprek. Hij had zijn delegatie al overgehaald op dit gevoelige punt met de Verenigde Naties mee te stemmen, maar dat was nog geheim en hij wilde niet dat de redacteur erop zou vooruitlopen.
Geen van de aanwezigen was er zeker van wat er vervolgens gebeurde. Prins Sarit werd aangestoten, zoals hun allen die avond vele malen overkomen was, en hij draaide zich met zijn gebruikelijke, prettige glimlach om ten einde de verontschuldigingen te accepteren van de man die tegen hem aan gebotst was. Terwijl hij dat deed, snakte hij naar adem en toen viel de knappe, zilverharige prins voorover. Zijn goudomrande bril viel op de grond. De verslaggever uit Washington bukte zich om hem overeind te helpen en hoorde de laatste woorden van de prins.
'Hij... hij... heeft op me geschoten,' hijgde Sarit. Toen zakte hij in de armen van de journalist in elkaar.
Zelfs de meest pikante schandaalbladen in New York zagen weinig nieuwswaarde in het verhaal over een onbelangrijke diplomaat, die in een modieus restaurant aan een hartaanval overleden was. Ze stopten het verslag weg op de achterste pagina's. Maar hadden ze de verklaring kunnen lezen van de arts die de lijkschouwing verrichtte, dan zouden ze het verhaal op de voorpagina hebben gebracht. Doch nu wist slechts een handvol mannen dat de doktersverklaring vermeldde dat prins Sarit was overleden aan inademing van geconcentreerd cyaankaligas, waarschijnlijk van dichtbij in het gezicht van de prins gespoten. Evenmin zou het publiek ooit te weten komen dat een schoonmaker een vreemd uitziend 'waterpistool' in de bar van het Eagle's Nest had gevonden.
De volgende week stemde de delegatie van Thailand, zonder leider en ernstig verdeeld over de ZOAVO-zaak, na langdurige en heftige debatten onder elkaar, tegen de Verenigde Staten. De rapporten van deze gebeurtenissen werden in Washington bestudeerd en daarna omgezet in Fortran, de computertaal. Vervolgens werden ze '- samen met dergelijke verschillende informaties als de laatste cijfers van de graanproductie in de Oekraïne en de omvang van de woede die de laatste communistisch-Chinese officiële rapporten hadden vermeld - in een soort supercomputer te Langley, Virginia, gestopt, waar ze omgezet werden in elektronische impulsen. Uit de resultaten van de computer kwam een document te voorschijn dat de Nationale Veiligheidsbeoordeling wordt genoemd. Dit rapport is, zoals de naam aangeeft, een resultaat van alle Amerikaanse veiligheidsmaatregelen en een opsomming die bestemd is om de president, de stafchefs en een paar andere ambtenaren op het allerhoogste niveau, op de hoogte te houden van wat er zich afspeelt in deze grote en uiterst gecompliceerde wereld. Het rapport is gemerkt 'Alleen voor uw ogen' en heeft een zeer exclusieve circulatie. Eén paar ogen was verre van blij.
Hoewel hij een kantoor had met een van de meest indrukwekkende panorama's op Washington, werd de slanke, oude man die in het uitgeverskantoor op de bovenste verdieping van het Amalgamated Press and Wire Services-gebouw zat, niet afgeleid door de schoonheid van het Kapitool in de schemering. Zijn geest hield zich bezig met een ander landschap. Zijn grijze hoofd was gebogen over een exemplaar van de Nationale Veiligheidsbeoordeling en kennelijk was hij het niet eens met wat hij las. Terwijl hij de pagina's omsloeg verdiepte zich de frons op zijn voorhoofd.
'Onzin,' zei hij op een zeker ogenblik heel duidelijk. Een paar pagina's later werd dit gevolgd door: 'Nonsens!'
Het zou gemakkelijk zijn geweest de maan aan te zien voor een redacteur, misschien een van die energieke, eenvoudige intellectuelen met een gezicht dat gehouwen schijnt te zijn uit het
graniet van de plaatselijke groeve. Hij zag eruit als een man die men kon aantreffen achter een uitgeversbureau van een weekblad in een kleine stad, van het soort dat journalistieke prijzen wint. Maar ondanks de naam van het gebouw was de man geen journalist. En het gebouw was geen krantengebouw. Het was de camouflagenaam van de AXE-groep, het voornaamste en meest geheime inlichtingenbureau van de regering van de Verenigde Staten. In de gangen van het gebouw bewoog zich een legertje technici, ex-hoogleraren, ex-politiemannen en publiciteitsmensen. De hele dag zoemden telexen en rinkelden bellen op seintoestellen en van tijd tot tijd belde het bureau van de president. Maar in het kantoor van de oude man was het zo stil als op een kerkhof te middernacht.
Toen klonk zijn zoemer.
'Ja? ' zei Hawk kortaf.
'N3 wacht buiten,' zei een vrouwenstem die bijna even droog klonk als de zijne. 'Kunt u hem ontvangen? '
'Natuurlijk. Nu meteen,' zei Hawk.
De man die binnenkwam en Hawk vriendelijk begroette, was lang, knap en zag er verrassend jong uit. Hij droeg een duur zijden pak, met de hand gemaakte schoenen en een das van Liberty in Londen. Maar het waren zijn houding en gezicht die de aandacht trokken. Vooral het gezicht. Het bestond uit scherpe trekken die duidden op vastberadenheid, snelle intelligentie en een cynische humor. Het was een gezicht dat bij de oude pioniers of misschien bij de Kruisvaarders paste. Men kon zijn pendant vaak een brigade in de Vreemdelingenlegioenen van deze wereld zien aanvoeren.
Hawk stak een sigaar op en bekeek het gezicht gedurende enkele ogenblikken zonder iets te zeggen. Toen zei hij: 'Ik geloof dat iemand Spaanse Vlieg in de omelet van generaal Tsoeng heeft gestopt, Nick.'
De man die Killmaster genoemd werd, sloeg zijn benen over elkaar en glimlachte meelevend.
'We hebben een klap gekregen, meneer, dat staat wel vast.'
'Een klap? We worden verkracht. Maar hoe zou jij dat moeten weten? Pret maken op Jamaica. Late avonden, drank, tot de vroege ochtend de rumba dansen op het strand. Om maar te zwijgen van nog uitputtender activiteiten met die vrouw...'
'Grand Cayman-Eiland, meneer,' zei Nick. 'En Zi-Zi is toevallig een keurige, Hongaarse filmster met een paar miljoen dollar die van een lolletje houdt...'
'Goed, Carter, laten we onze spitse dialoog maar even vergeten. Kijk eens naar die kaart.' Hawk wees op een grote muurkaart die overdekt was met rode en groene spelden. Nick keek en trok zijn wenkbrauwen op. De rode spelden gaven aan waar de inlichtingenoperaties van de Verenigde Staten twijfelachtige of helemaal geen resultaten hadden. Ze waren verre in de meerderheid boven de groene spelden die aangaven dat de operaties volgens plan en schema verliepen.
'In de eerste plaats,' zei Hawk en hij sloeg met zijn vuist in zijn handpalm, 'ons netwerk in Peking onder leiding van professor Tsjien. Waarschijnlijk het beste wat ik ooit heb kunnen opzetten. Uitgewist. En daarbij is niet het kleinere werk inbegrepen , dat slechts betrekkelijk onbelangrijk is.' Hij somde de lijst communistisch-Chinese triomfen op en besloot met te zeggen: 'Generaal Tsoeng is een redelijk inlichtingenofficier, maar hij zou niet in staat mogen zijn, ons op deze manier te verslaan.'
Nick haalde een pakje dure, buitenlandse sigaretten te voorschijn en stak er een op met een gouden Dunhill-aansteker, terwijl hij zijn antwoord overwoog.
'Misschien hebben ze een nieuwe vinding in hun modus operandi, meneer. We weten allemaal dat als je de kosten en moeite neemt om alles te veranderen, je een paar overwinningen boekt totdat de tegenpartij erachter komt. Meestal is het gewoon niet de moeite waard...'
Hawk gromde en schudde zijn hoofd.
'Goeie gok, maar nee. Het is hetzelfde oude netwerk, dezelfde oude techniek. Maar hun efficiency is groter geworden en ze doen het beter. Dat weten we. Een van onze bronnen in Boedapest heeft ons getipt.'
'Dan moeten de roden meer betalen,' zei Nick.
'Nou kom je in de buurt, jongen,' zei Hawk. Hij leunde achterover en trok aan zijn sigaar. 'Ze moeten een betaalmeester gevonden hebben en een verdomd goede. Hij speelt zwaar geld toe aan mensen in de buurt van de top, belangrijke mensen wier inkomen in het oog wordt gehouden. Hij maakt het voor ministers en generaals de moeite waard verrader te worden. Ik hoef jou niet te vertellen dat slechts een paar van zulke mensen over de wereld verspreid een bende kunnen maken van de westerse veiligheid. Bovendien ziet hij kans die grote bedragen de verschillende landen in te voeren.'
'Waarom arresteren we niet een paar van de grappenmakers die dat geld aannemen? ' vroeg Nick prompt.
'Omdat we niet weten wie ze zijn,' antwoordde de oude man even prompt. 'Maar,' voegde hij eraan toe, 'we hebben ongeveer een idee hoe ze het doen.'
'Ik sta paf,' zei Nick.
'Goed, luister,' zei Hawk. Zijn ogen hadden de gloed die altijd verscheen, als hij een inlichtingencoup achter de hand had. 'Ons bureau in Boedapest heeft ons verteld dat de betaalmeester met regelmatige tussenpozen met lijntoestellen in- en uitvliegt. Hij betaalt in ponden of dollars, snel en discreet. We hebben gegevens van vorige operaties, snap je? We krijgen nog meer actuele gegevens, door over de hele wereld alarm te slaan. Daardoor worden zijn bewegingen redelijk goed vastgelegd. Terwijl jij op Grand Cayman aan het dansen bent, breng ik dagen en nachten door met de jongens die met de rekenlinialen werken. We controleren het schema van alle luchtvaartmaatschappijen via de computer in Langley en vergelijken de resultaten met onze kaart van de "lekgebieden". Wat denk je waar tegen we oplopen? '
'Oogpijn? ' vroeg Nick beleefd.
'Dit', zei Hawk. Hij schoof een stapel fotokopieën over zijn bureau.
'Reis door Europa met architecten uit New York... Rond de Wereld met de Ornithologenclub van Westchester... Wereldreis van amateur filmers. Volgens hetgeen Nick kon zien, trok elke club en elke broederschap in het land de wereld rond, gebruik makend van de lage groepsreisprijzen.
'Sturen de communisten deze vent met chartervluchten mee? ' vroeg Nick.
Hawk straalde. 'Ik moet toegeven dat we er in de oude tijd van de OSS, vóór er computers waren, nooit op gekomen zouden zijn. Maar we hebben het gecomprimeerd en we zijn er tamelijk zeker van, welke vluchten hij heeft genomen.
'Het zit erin', vervolgde Hawk. 'Plaatselijke politie en inlichtingenmensen houden een scherp oog op geregelde lijndiensten en de mensen aan boord. Maar wie neemt de moeite om een paar dozijn vogelliefhebbers en fotogekken goed in de gaten te houden? '
Nick knikte zwijgend.
'Maar,' zei Hawk en hij vertrok zijn dunne lippen tot een glimlach, 'we geloven dat we het schema van de betaalmeester behoorlijk doorhebben. Als we ons niet vergissen, vertrekt hij deze week op een wereldreis met een Internationale Studiegroep die met Pan World Airlines New York verlaat. Nick, die man moet tegengehouden worden'
De kracht van Hawks woorden hing zwaar in de stilte.
'De Chinese betaalmeester is een grotere bedreiging voor de westerse maatschappij dan' - Hawk zocht naar een passend symbool - 'dan de Beatles.' Nick grinnikte plichtsgetrouw om het grapje. Hawk keek zijn topagent sluw aan. Wat Nick betrof, zag hij eruit als een van die goedgeklede oude heren die men in Abercrombies wapenzaak ziet, terwijl ze een keuze uit twee dure en prachtig uitgebalanceerde buksen doen.
'Begrijp me niet verkeerd, Nick. Dit is niet een gewone eliminatieopdracht. Ik zou niets liever willen dan de betaalmeester ondervragen. Maar ik wil je levend terugzien en ik ben bereid de kans, hem over hun nieuwe operatiemethode te ondervragen, op te geven. Het belangrijkste is die operatie op welke manier dan ook stuk te maken. Morgenochtend krijg je instructies van Carruthers van Speciale Effecten en Redactie.' Het gesprek liep kennelijk ten einde. Nick maakte zich gereed te vertrekken.
'Nog één ding, Nick,' zei Hawk en hij koos zorgvuldig zijn woorden. 'Over een paar minuten ga ik naar het Witte Huis om een memo over de Nationale Veiligheidsbeoordeling aan De Man zelf uit te leggen. Ik zal vertellen waarom we geen operaties of plannen met betrekking tot Rood China of zijn satellieten veilig kunnen achten, eer we deze operatie hebben uitgeschakeld. Hij zal geduldig, maar niet blij zijn. Vergeet niet, kerel, dat dit land geen verdrag kan ondertekenen of een vloot uitsturen voordat deze zaak geregeld is. De Chinezen vinden het op die manier allang best, Dus,' vervolgde Hawk, 'je zult niet te maken krijgen met de spelregels van de Markies van Queensberry.'
Hoofdstuk 2
Het was een miserabele vlucht geweest van Washington, in een oude Constellation die ten slotte wegens het weer niet in New York had kunnen landen. Ze waren in plaats daarvan in Newark geland en Nick had een taxi naar Kennedy Airport moeten nemen om zijn vliegtuig te halen. Nu stond hij in de moderne glazen VIP-lounge van Pan World Airlines. Hij dronk een martini, terwijl hij uitkeek over de kilometers rode en blauwe lichten die door de regen en mist priemden. Af en toe kletste een windvlaag de regen tegen de glazen ramen. Nog steeds kwam er verkeer binnen of vertrok van Kennedy. Ondanks de regen was het zicht beter dan de minimumstandaard van de FAA voor opstijgen en landen. Nicks blik gleed weg van het raam naar het verwarde tafereel onder hem waar opgewonden reizigers, bezorgde familieleden, koffers en corsages zich vermengden in een typische voor-het-vertrekhutspot. Er klonk een gekakel van stemmen die de onuitgesproken spanning verrieden, voorafgaand aan een overzeese vlucht in slecht weer. Nick werd een tikje gedeprimeerd door de menigte. Zijn medepassagiers waren goed gekleed en kennelijk welvarend, niettemin deden ze Nick denken aan andere depots waarin hij was geweest - waar mensen in elke uithoek van de wereld in en uit vliegtuigen en treinen gedreven werden. Hij haalde zijn schouders op. Te veel oorlogen meegemaakt, Carter?
De luidspreker kondigde aan, dat er nog een vlucht moest uitwijken en dat het vertrek was uitgesteld. De drom mensen zweeg even, hervatte toen de schrille gesprekken.
'Ik heb gehoord dat het boven twintigduizend voet prachtig weer is, meneer - Campbell, is het niet? '
Nick draaide zich om en keek de man aan met wat, naar hij hoopte, plezierige belangstelling was.
'Dan O'Brien,' zei de man en stak een goed gemanicuurde hand uit. 'Ik ben public relationsman van PWA.'
Nick schudde de hand en zei dat hij altijd bereid was te vliegen, als de piloot bereid was op te stijgen. Het leek hem dat de piloot wist wat hij deed en even graag in leven wilde blijven als Nick.
Ze lachten beiden. O'Brien was stevig gebouwd. Hij had zwart krullend haar en sluwe ogen. Nick had zijn naam van tijd tot tijd in de roddelrubrieken gelezen.
'U bent aan de groep toegevoegd, is het niet? ' vroeg O'Brien. 'Van de regering of zo? ' De man knipoogde.
Nick liet een treurige glimlach zien.
'Ik ben bang van niet. Ik denk dat u de verkeerde voorheeft.' O'Brien knipoogde weer. 'Maakt u zich geen zorgen. Is mijn zaak niet. Ik hou de dingen alleen maar graag in het oog. International Air Travel heeft een man die deze chartervluchten controleert. De maatschappij zou een boete kunnen krijgen...'
Naar de hel met de man! Als hij zo goed op de hoogte was, wist hij ook dat AXE Nicks ongewone deelname aan de vlucht bij de IATA had geklaard. Sommige mensen moesten je gewoon laten merken hoe slim ze wel waren.
Nou ja, dacht Nick, het had geen zin er geheimzinnig over te doen. Hij zou de idioot er alleen maar van overtuigen dat hij een spion had doorzien en ervoor zorgen dat hij zijn handigheid in elke bar van New York zou rondvertellen. Nick vertelde O'Brien zijn camouflageverhaal; dat hij een directeur van een internationale firma op het gebied van investerings-adviezen was. De zaak stuurde hem naar het buitenland, enzovoorts.
O'Brien luisterde zonder overtuigd te kijken, bood Nick nog een drankje aan, dat hij afsloeg, vervolgens hoopte O'Brien dat Nick de PWA-service niet zou vergeten, als hij weer naar het buitenland ging en ten slotte slenterde hij weg om een paar andere passagiers te pluimstrijken, terwijl hij Nick in machteloze woede achterliet.
Ontmaskerd. Nu al. En niet eens door de communistische Chinezen. Nick besloot dat hij, wanneer hij in Washington terugkwam, als dat ooit gebeurde, de administratieve afdeling van AXE door elkaar zou schudden, totdat er een paar koppen gesneld waren.
Vijf minuten later gingen de deuren open en de menigte zwermde gretig naar het hek, eindelijk ontdaan van de spanning van het wachten op het vertrek in slecht weer.
Pan World Airlines-Vlucht drie nul zeven naar Londen, vertrek 20.30 uur, staat nu gereed bij uitgang zestien.' De metalig klinkende stem van de omroepster herhaalde de mededeling op de nadrukkelijke toon die men gebruikt bij het toespreken van kinderen of buitenlanders.
Nick pakte zijn koffers op en volgde de menigte. Zijn medepassagiers stroomden door een lange gang naar de trap, lieten hun tickets zien en liepen met gebogen hoofd de striemende regen in. Nick slenterde op zijn eentje over het natte platform.
Een jongen met een papieren tas vol belastingvrije sigaretten voor de passagiers die ze besteld hadden, rende langs hem. Nick volgde hem op zijn gemak. In de gierende, natte wind hoorde Nick nauwelijks dat zijn naam werd geroepen. Hij draaide zich om, toen een kleine, vierkante man nerveus aan zijn mouw trok.
'Telegram voor meneer Campbell. Meneer Nicholas Campbell? ' Het was een kleine, kale man in uniform met een benig gezicht en intens starende ogen.
Nicks woede laaide op. Dit stonk. Niemand van AXE zou bij zijn volle verstand per telegram met hem in contact treden. Hij hoorde het gezoef van samengeperste lucht, toen de man de trekker van de cyaankalispuit overhaalde. Op hetzelfde ogenblik wierp Nick zich in zijn volle lengte op de natte baan. De pijn van de val schoot door zijn lichaam. Er was geen tijd geweest zich voor te bereiden; het was een onmiddellijke reactie in het aangezicht van de dood.
Nick kwam met zijn pistool in de hand overeind. Voetstappen dreunden vochtig weg naar de schaduwen. Nick keek om zich heen. De passagiers hadden niets gezien. De mannen die bezig waren met het tanken van brandstof gingen door met hun werk, terwijl ze zich tegen het slechte weer trachten te beschermen.