Я вершаваныя радкi 
Табе пiшу, чаго ўжо болей?
Але не разумееш ты
Маёй спакусы, хваляў, болю.

Не, я не буду сумаваць
I iншы я знайду прытулак.
Няхай шмат часу ўжо мiнула,
Я навучылася чакаць.

А час плыве павольна мiма.
Мне трэба выхаваць дзяцей.
Iх жыццi мне за ўсё важней,
Заўсёды iмi сэрца мiла.

Мая радня: сястрычка, дзецi
I муж - жалоба цi любоў?..
Дасць Бог, i мне каханне свецiць.
Тады сустренемся мы зноў.

Ты будзеш мо ў другiм аблiччы:
Другое цела, вочы, твар.
Цi, мабыць, ўже не ў гэтым жыццi
Мяне любвi чакае жар?