Мариуш Парлицки.
Твоё фото.

Между бумаг пожелтевших- примет
былого, хранимых ещё для чего-то,
вдруг ушедшего времени ожил момент-
Фото твоё,
Твоё фото.
Снимок тот чёрно-белый, его уголок
разукрашен лишь пятнышком винным,
кто бы поверил, что найти  здесь я смог
эту девчину,
эту дивчину?
Пыльный чердак паутиной зарос,
столько ненужного тут накопили,
я не стыдился непрошенных слёз-
это от пыли,
это от пыли.
Я оставляю тут снимок, и пусть
будет стареть он как память былого.
Сюда я, быть может, когда-то вернусь
увидеться снова,
увидеться снова.
А если не я, так другой, и ему
случится прийти и, раздвинув тенёта,
понять попытаться зачем- почему
здесь твоё фото,
здесь твоё фото.
***
Mariuswz Parlicki
Twoje zdjęcie
Wśród szpargałów skurzonych od lat,
przekładanych z miejsca na miejsce,
odnalazłem zaginiony czas -
Twoje zdjęcie,
Twoje zdjęcie.
Czarno-białe, nieostre , a róg
poplamiony czerwonym winem,
kto pomyślałby, że znajdę tu
tę dziewczynę,
tę dziewczynę?
Na strychu unosi się kurz
w odcieniach szarości i różu,
czuję, że łzy pociekły mi już.
To od kurzu,
to od kurzu.
Odłożyłem zdjęcie, by czas
tak, jak wszystko dalej je zmieniał
Może zajrzę tu za parę lat
po wspomnienia,
po wspomnienia?
A jeżeli nie zajrzę to ktoś,
będzie kiedyś miał może zajęcie,
by wymyślić co robi tu to
Twoje zdjęcie
Twoje zdjęcie.