Даступна ѓ выдавецтвах Майкла Курланда і Titan Books
РАМАНЫ ПРАФЕСАРА МАРЫЯРЦІ
Пякельнае прылада
Смерць ад газавага ліхтара
Вялікая Гульня
Імператрыца Індыі
, Думаючая Зло
СМЕРЦЬ ПРЫ ГАЗАВЫМ СВЯТЛЕ
Друкаванае выданне ISBN: 9781783293285
Электроннае выданне кнігі ISBN: 9781783293292
Апублікавана выдавецтвам Titan Books,
падраздзяленнем Titan Publishing Group Ltd,
Саутуорк-стрыт, 144, Лондан SE1 0UP
Першае выданне: май 2014 г.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
Гэта мастацкі твор. Імёны, персанажы, месцы і здарэнні альбо з'яѓляюцца прадуктам ѓяѓлення аѓтара, альбо выкарыстоѓваюцца вымышленно, і любое падабенства з рэальнымі людзьмі, жывымі або памерлымі, камерцыйнымі ѓстановамі, падзеямі або лакацыямі з'яѓляецца цалкам выпадковым. Выдавец не мае ніякага кантролю над і не нясе ніякай адказнасці за аѓтарскія або іншыя вэб-сайты або іх змест.
Аѓтарскае права No 1982, 2014 аѓтар: Майкл Курланд. Усе правы абаронены.
Ніякая частка гэтай публікацыі не можа быць прайграная, захавана ѓ пошукавай сістэме або перададзена ѓ любой форме або любымі сродкамі без папярэдняга пісьмовага дазволу выдаѓца, а таксама іншым чынам распаѓсюджаная ѓ любым вокладцы або вокладцы, выдатнай ад той, у якой яна апублікаваная, і без накладання аналагічных умоѓ на наступнага пакупніка.
Запіс у каталогу CIP для гэтага выдання даступная ѓ Брытанскай бібліятэцы.
Ці спадабалася вам гэтая кніга? Мы будзем рады пачуць водгукі нашых чытачоѓ.
Калі ласка, напішыце нам па адрасе: readerfeedback@titanemail.com
Каб атрымліваць папярэднюю інфармацыю, навіны, конкурсы і эксклюзіѓныя прапановы онлайн, калі ласка, падпішыцеся на рассылку Titan на нашым вэб-сайце:
TITANBOOKS.COM
Зараз падумайце аб часу
Калі падкрадаецца нараканьні і ѓзіраецца цемра
Напаѓняе шырокі посуд Сусвету.
Ад лагера да лагера, скрозь смуроднае чэрава ночы...
УІЛЬЯМ ШЭКСПІР
ПРАЛОГ
Калі я гляджу на жыццё, усё гэта падман.
ДЖОН ДРАЙДЕН
высокі, каржакаваты мужчына ѓ шэрым сурдуце павольна ішоѓ паміж двума радамі надмагілляѓ. Ён не глядзеѓ ні налева, ні направа, а ѓтаропіѓся на што-то перад сабой, чаго не мог бачыць пажылы мужчына, які ішоѓ побач з ім. Яны спыніліся ѓ нядаѓна выкапанай магілы, яшчэ не пакрытай дзірваном, і высокі мужчына прысеѓ на кукішкі і паклаѓ далоні плазам на голую зямлю.
"Вось яно", - сказаѓ ён, пераводзячы адсутны погляд на сваю спадарожніцу. "Вось дзе яна ляжыць".
"Я паклапачуся пра гэта, вядома", - сказаѓ стары, прыжмурыѓшыся, каб разглядзець нумар на размаляванай дошцы, обозначавшей месца, дзе будзе стаяць надмагілле. " Як быццам яна была маёй уласнай дачкой. Сумленнае слова.
"Кветкі?"
" Кожны дзень. Сумленнае слова.
"Яна любіць кветкі". Высокі мужчына ѓстаѓ і павярнуѓся да свайго спадарожніка. "Я сустрэну цябе каля брамы", - сказаѓ ён.
Стары секунду пільна глядзеѓ на яго, а потым сказаѓ: "Вядома" і сышоѓ.
Мужчына ѓ сурдуце зноѓ павярнуѓся да голай зямлі. "Я тут", - сказаѓ ён.
Дзень быѓ пахмурны, і туман быѓ шчыльным. Той свет, які яшчэ заставаѓся, з радасцю разышоѓся перад надыходзячымі змярканнем.
"Я знайшоѓ для цябе яшчэ адно", - прашаптаѓ ён. "Яшчэ адна смерць за тваю смерць. Яшчэ адно горла за лязо. Гэта не дапамагае. Бог сведка, гэта не дапамагае. Бог ведае- " Твар мужчыны скрывіѓся. " Божа! - Божа! Ён упаѓ на калені, яго рукі, сціснутыя ѓ два кулака, былі ѓ яго перад вачыма. " Калі-небудзь я стану перад Богам, які зрабіѓ тое, што здарылася з табой, часткай Свайго несмяротнага плана, і тады- і тады...
Ён устаѓ і павольна расціснуѓ кулакі. Там, дзе пазногці ѓпіліся ѓ далоні, утварыліся паѓкола крыві. "Але да тых часоѓ людзі," прашаптаѓ ён, " богападобныя людзі. Адзін за адным яны загінуць, як трыснёг, пад мсцівым ветрам. І я - гэты вецер".
Ён працягнуѓ руку, і ѓ яго пальцах апынуѓся букет кветак, які ён асцярожна апусціѓ на вільготную зямлю. Побач з букетам ён паклаѓ маленькі залаты амулет з мудрагелістым малюнкам. "Вось яшчэ адзін", - сказаѓ ён. "Ад апошняга. Апошні забойца. Апошні, хто памёр перад ветрам. Гэта знак, па якім мы іх даведаемся, ты і я. Пазнака Каіна. Пякельная пазнака праклятых."
Зноѓ устаѓшы, ён абтрос штаны. "Я люблю цябе, Эні," прашаптаѓ ён голай зямлі. " Я раблю гэта не для цябе; я ведаю, ты б не папрасіла аб гэтым, аб забойстве. Я раблю гэта не для сябе; я заѓсёды быѓ мяккім чалавекам, і мне ад гэтага не лягчэй. Я не люблю кроѓ, момант страху. Але гэта ѓсё, што я магу зрабіць. Я не магу спыніцца. Я стаѓ ветрам, і яны ѓсе памруць".
Ён павярнуѓся і павольна пайшоѓ прэч.
АДЗІН
НОЧ І ТУМАН
Там была Дзверы, да якой я не знайшоѓ Ключа
Там была Заслона, за якой я не мог бачыць.
ЭДВАРД ФІЦДЖЭРАЛЬД
Tбольшую частку сакавіка 1887 года лонданскі сіці быѓ пакрыты густым, амаль якія адчуваюцца туманам, які насоѓваѓся з Паѓночнага мора. Гэта ахалоджваѓ плоць, аслабляе дух і прыгнятала душу. Днём ён амаль заслонял сонца, а ноччу - зоркі, месяц, вулічныя ліхтары і розумы людзей. У гэтым тумане, ноччу, былі зробленыя рэчы, якія лепш было не даводзіць да канца.
Ранняй раніцай у аѓторак, восьмага сакавіка, горад ахутаѓ туман; вільготны дыскамфорт, поглощавший святло і приглушавший гукі. Канстэбль паліцыі Уільям Альбертс здзяйсняѓ свой абыход роѓным, мерным крокам, абаронены ад окутывающего туману сваёй тоѓстай сіняй шынялём і Веліччу Закона. Адрывістае рэха яго крокаѓ гучала рэзка і гучна на пустой вуліцы, калі ён збочыѓ з Кенсінгтон-Гор на Риджентс-Гейт і флегматычна пакрочыѓ міма шэрагу велічных асабнякоѓ.
П. К. Альбертс спыніѓся і схіліѓ галаву набок. Дзе-то ѓ тумане наперадзе пачуѓся яго - што?- нейкі слізгальны, шархоткі гук, які ён не мог ідэнтыфікаваць. Магчыма, гук, які выдаецца кім-то, якія спрабуюць бясшумна перасоѓвацца ѓ ночы, але што выдаецца расшатавшимся каменем маставой.
Ён пачакаѓ, пакуль шум паѓторыцца, павярнуѓшыся тварам туды, адкуль, па яго думку, ён чуѓся, і напружваючы зрок, каб зваліць чорную, окутанную туманам ноч.
Там! Цяпер ужо далей - няѓжо гэта зноѓ ён? Прыглушаны гук; можа быць, хто-то спрабуе праслізнуць міма яго ѓ цемры? Шархоткі гук; можа быць, пацукі? Пацукі вадзіліся нават на Риджентс-Гейт. Нават у падвалах дваранскіх асабнякоѓ час ад часу ладзілі пацучыныя гнёзды. П. К. Альбертс здрыгануѓся. Ён не любіѓ пацукоѓ.
Але вось - іншы гук! На гэты раз крокі, добрыя, сумленныя брытанскія крокі, топающие з-за кута Кенсінгтон-Гор і набліжаюцца да таго месца, дзе стаяѓ канстэбль Альбертс.
З туману з'явіѓся мажны мужчына ѓ куртцы "Макфарлейн", зашпіленай да падбародка, і цёмна-шэрым кацялку, насунутым на вочы. Шэры шалік ручной ношкі хаваѓ большую частку яго асобы, пакідаючы бачнымі толькі шырока пасаджаныя карыя вочы і намёк на тое, што, верагодна, было вялікім носам. На секунду мужчына уздрыгнуѓ, убачыѓшы які стаяѓ там канстэбля Альбертс, затым кіѓнуѓ, даведаѓшыся форму. " Добры вечар, канстэбль.
" Добры вечар, сэр. Альбертс дакрануѓся кончыкам паказальнага пальца да палёѓ свайго шлема. " Трохі пазнавата, ці не так, сэр?
"Так яно і ёсць", - пагадзіѓся мужчына, робячы паѓзу, каб зазірнуць Альбертсу ѓ твар. "Я вас не памятаю, канстэбль. Вы пачатковец у гэтым участку, ці не так?"
"Так, сэр", - прызнаѓся Альбертс. "П. К. Альбертс, сэр. Вы жывяце дзе-то паблізу, сэр?"