(C) 1968 By Universal Publishing and Distributing Corp.
Nederlands van: W. W. Verloren
Omslagontwerp: Alex Jagtenberg
ISBN 90 283 0512 2
Gescand en bewerkt @ 2016 John Yoman
(C) 1976 By Uitgeverij Romanpers BV - Amsterdam
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
No part of this book may be reproduced in any form, by print, photo print, microfilm or any other means without written permission from the Publisher.
Hoofdstuk 1
De man zag dat de twee meisjes aan de bar naar hem gluurden toen hij met een glas in de hand door de hal naar het kleine terras liep. De langste was duidelijk Kuraziatisch: slank gebouwd met edele trekken; de andere was volbloed Chinese, klein en perfect geproportioneerd. Hun onverholen belangstelling deed hem grinniken. Hij was lang en bewoog zich met het gemak en de ingehouden kracht van een atleet in topvorm. Toen hij op het terras was aangekomen, keek hij naar de lichtjes van de kroonkolonie Hong Kong en de Victoria Haven. Hij voelde dat de meisjes nog steeds naar hem keken en hij glimlachte wrang. Er stond te veel op het spel en veel tijd was er niet meer.
Agent N3, Killmaster, de topagent van AXE, voelde zich rusteloos in de vochtige, drukkende atmosfeer van deze avond in Hong Kong. Het kwam niet alleen door de twee meisjes aan de bar, hoewel hij voelde dat hij aan een vrouw toe was. Het was de rusteloosheid van de bokskampioen aan de vooravond van het zwaarste gevecht in zijn loopbaan.
Hij liet zijn blauwgrijze ogen over de haven glijden en zag hoe de groene en witte veerboten die Kowloon met Victoria verbinden, behendig tussen de vrachtboten, sampans, watertaxis en jonken manoeuvreerden. Voorbij de lichtjes van Kowloon zag hij de rode en witte lichtflitsen van de vliegtuigen die opstegen van de Kai Tak luchthaven. Sinds de communisten hun macht verder naar het zuiden hadden uitgebreid, waren er nog maar weinig reizigers uit het Westen, die gebruik maakten van de spoorlijn Kanton-Kowloon. Nu was het de Kai Tak luchthaven die de overvolle stad verbond met de westerse wereld, naast de zeeroutes. In de drie dagen dat hij hier was had hij leren begrijpen waarom dit krioelende, krankzinnig overbevolkte gekkenhuis vaak het Manhattan van het verre oosten werd genoemd. Je kon er alles vinden wat je wilde en een hoop dat je niet wou. Het was een vitale industriestad en tegelijkertijd één uitgestrekte vuilnisbelt. Het bruiste er en het stonk. Het was er meeslepend en gevaarlijk. De naam paste er goed bij, vond Nick terwijl hij zijn glas leegde en weer de hal in liep. De pianist speelde een loom deuntje. Hij bestelde een nieuw drankje en liep naar een comfortabele, donkergroene stoel. De meisjes zaten er nog steeds. Hij ging in de stoel zitten en liet zijn hoofd tegen de rugleuning rusten. Evenals de vorige twee avonden begon de hal nu vol te lopen. Het vertrek was halfdonker en langs de wanden stonden zitbanken. Hier en daar stonden grote salontafels en er waren comfortabele stoelen voor de gasten die geen gezelschap hadden.
Nick deed zijn ogen half dicht en dacht met een zwak glimlachje aan het pakje dat hij drie dagen geleden van Hawk had ontvangen. Op het moment dat het aangekomen was wist hij, dat er iets heel ongewoons ging gebeuren. Hawk had al veel vreemde ontmoetingsplaatsen verzonnen in het verleden - als hij het gevoel had scherp geobserveerd te worden of wanneer hij zeker wilde zijn van absolute geheimhouding - maar deze keer had hij zichzelf overtroffen. Nick had zich bijna een beroerte gelachen toen hij de kartonnen verpakking had verwijderd en de bouwvakkersbroek - precies in zijn maat natuurlijk - het blauwe katoenen hemd, de lichtgele helm en het grijze broodtrommeltje had gevonden. Op het briefje dat erbij zat stond simpelweg: Dinsdag, 12 uur, 48ste Park. Zuidoostelijke hoek.
Hij had zich tamelijk belachelijk gevoeld toen hij, uitgedost in de broek, het blauwe hemd, de gele helm en het broodtrommeltje bij de kruising van de achtenveertigste straat en Park Avenue in Manhattan was aangekomen bij het geraamte van een nieuwe wolkenkrabber die in de zuidoostelijke hoek werd opgetrokken. Het wemelde er van bouwvakkers die verschillend gekleurde helmen droegen en leken op een zwerm vogels die rond een grote boom waren neer gestreken. Toen zag hij een figuur, net zo gekleed als hij, op hem afkomen. De veerkrachtige pas en de zelfbewuste houding van de schouders waren onmiskenbaar. De gestalte gebaarde Nick met een hoofd beweging bij hem te gaan zitten op een stapel houten latten.
'Hallo, chef,' zei Nick met een spottende ondertoon. Erg slim gevonden, dat moet ik toegeven.'
Hawk opende zijn broodtrommeltje en nam er een dik met rosbief belegde boterham uit, waar hij met smaak in begon te kauwen. Hij keek Nick aan.
'Ik heb vergeten brood mee te nemen,' zei Nick. Hawk's blik bleef neutraal maar Nick voelde de afkeuring in zijn stem.
'We worden verondersteld schaftende bouwvakkers te zijn,' zei Hawk tussen twee happen door. 'Ik dacht dat het duidelijk genoeg was.'
'Ja, sir,' antwoordde Nick. 'Ik heb het waarschijnlijk niet genoeg doordacht.'
Hawk greep een andere boterham uit zijn trommeltje en gaf hem aan Nick. 'Pindakaas?' zei Nick met afgrijzen. 'Verschil moet er zijn,' antwoordde Hawk sarcastisch. 'Trouwens, ik hoop dat je de volgende keer wel doordenkt.'
Terwijl Nick zijn boterham opat, begon Hawk te praten, waarbij hij door niets liet merken dat het gesprek niet ging over de laatste baseball wedstrijd of de gestegen prijzen van nieuwe auto's.
'In Peking,' zei Hawk voorzichtig, 'hebben ze een plan en een tijdschema. We hebben er betrouwbare informatie over ontvangen. Het plan behelst een aanval op de Verenigde Staten en de gehele vrije wereld met hun A-bom arsenaal. Het tijdschema is twee jaar. Natuurlijk zullen ze eerst nucleaire chantage plegen. Ze zullen een waanzinnig bedrag vragen. De gedachtegang van Peking is simpel. Wij zijn bezorgd over de gevolgen van een atoomoorlog voor onze bevolking. Wat de Chinese leiders betreft, hen zal het een zorg zijn. Het zou zelfs het probleem van hun overbevolking oplossen. Ze denken dat ze er over twee jaar politiek en technisch gezien toe in staat zullen zijn.'
'Twee jaar,' mompelde Nick. 'Dat is niet zo lang, maar toch kan er in twee jaar veel gebeuren. De regering kan vallen, er kan een nieuwe revolutie komen, nieuwe leiders met nieuwe ideeën zouden in die tussentijd aan de macht kunnen komen.'
'En dat is nu precies hetgene waar dr. Hu Tsan bang voor is,' antwoordde Hawk.
'Wie is in 's hemelsnaam dr. Hu Tsan?'
'Hun absolute-topgeleerde op het gebied van A-bommen en raketten. Hij is zo waardevol voor de Chinezen dat hij in de practijk ongecontroleerd kan werken. Hij is de Chinese Werner von Braun. En dat is nog zacht uitgedrukt. Hij heeft de controle over alles wat ze tot nu toe op kerngebied hebben gedaan. Hij heeft waarschijnlijk meer macht dan de Chinezen zelf beseffen. Bovendien hebben we sterke aanwijzingen dat hij een maniak is, geobsedeerd door zijn haat tegen de westerse wereld. En hij zal het risico van twee jaar wachten niet willen nemen.'
'U bedoelt, als ik het goed begrijp, dat die kerel, die Hu Tsan, het vuurwerk al eerder wil afsteken. Heeft u ook een idee wanneer ongeveer?'
'Over twee weken.'
Nick verslikte zich in zijn laatste hap brood met pindakaas.
'Je hebt het goed gehoord,' zei Hawk, die het boterhampapier netjes opvouwde en in het trommeltje legde. 'Twee weken, veertien dagen. Hij zal niet wachten op het tijdschema van Peking. Hij is niet van plan het risico te nemen van een verandering in het internationale klimaat of het een of andere binnenlandse probleem dat het schema in de war zou kunnen sturen. En het toppunt is, N3, Peking weet niets van zijn plannen af. Maar hij heeft de middelen. Hij beschikt over alle noodzakelijke materiaal en grondstoffen.
'Dit zijn inlichtingen uit betrouwbare bron, veronderstel ik,' merkte Nick op.
'Volkomen betrouwbaar. We hebben daar een uitstekende informant. Trouwens, de Russen weten het ook. Misschien hebben zij het wel van dezelfde informant die wij gebruiken. Je kent de ethiek van dat vak. Ze zijn er overigens net zo van geschrokken als wij en ze hebben toegezegd een agent te sturen die zal samenwerken met de man die wij inzetten. Ze vinden kennelijk dat in dit geval samenwerking noodzakelijk is, al is het voor hen dan een noodzakelijk kwaad. Ze hebben zelfs voorgesteld dat we jou zouden sturen. Ik had het je eigenlijk niet willen zeggen. Je zou eens verwaand kunnen worden.'
'Nou, nou,' grinnikte Nick. 'Ik ben bijna ontroerd. Dus deze idiote helm en dit broodtrommeltje zijn niet bedoeld om onze collegas uit Moskou om de tuin te leiden.'
'Nee,' zei Hawk nu ernstig. 'Je weet dat er in ons vak niet veel goed bewaarde geheimen zijn. De Chinezen zijn erachter gekomen dat er iets aan de hand is, waarschijnlijk vanwege de verhoogde activiteit zowel bij de Russische als bij onze agenten. Maar ze kunnen alleen maar vermoeden dat de acties tegen hen zijn gericht. Waar het precies over gaat weten ze niet.'
'Waarom stellen we Peking niet gewoon op de hoogte van de plannen van die Hu Tsan, of ben ik nu naïef?'
'I rg naïef zelfs,' zei Hawk koel. 'Op dg eerste plaats eten ze uit zijn hand. Ze zouden iedere ontkenning en iedere smoes onmiddellijk slikken. Bovendien zouden ze kunnen denken dat het een complot is van onze kant om hun beste geleerde en nukleaire expert in diskrediet Ie brengen. Verder zouden we op die manier onthullen hoeveel we afweten van hun lange termijn plannen en hoever onze geheime diensten in hun systeem zijn doorgedrongen.'
'Coed dan, ik ben naïef,' zei Nick, terwijl hij zijn helm naar achteren schoof. Maar wat verwacht u dat ik - pardon, mijn Russische kameraad en ik in veertien dagen kunnen doen?'
'De volgende feiten zijn ons bekend,' vervolgde Hawk. 'Ergens in de provincie Kwantung heeft Hu Tsan zeven A-bommen en zeven raketlanceerplaatsen. Hij heeft er bovendien een uitgebreid laboratorium en werkt waarschijnlijk hard aan de ontwikkeling van nieuwe wapens. Jouw taak is het, die zeven lanceerplaatsen en de raketten op te blazen. Morgen word je in Washington verwacht. Bij Speciale Effecten zullen ze je de bijzondere uitrusting geven die je nodig hebt. Over twee dagen moet je in Hong Kong zijn, waar je ontmoeting met de Russische agent zal plaatsvinden. Ze schijnen iemand te hebben die heel goed is voor assistentie in dat gebied. Bij Speciale Effecten krijg je ook inlichtingen over de procedures in Hong Kong. Stel je er niet te veel van voor, maar we hebben ons best gedaan om op die korte termijn alles nog zo goed mogelijk te regelen. De Russen zeggen dat je een grote steun zult hebben aan hun agent in dit zaakje.'
'Bedankt voor de eer, chef,' zei Nick met een wrang lachje. 'Als ik deze opdracht tot een goed einde breng zal ik wel vakantie nodig hebben.'
'Als het je lukt,' antwoordde Hawk, 'krijg je de volgende keer rosbief op je brood.'
Zo hadden ze elkaar die dag ontmoet en nu was hij hier, in het hotel in Hong Kong. Hij wachtte. Hij observeerde de mensen in de hal - veel van hen kon hij nauwelijks zien in het donkere licht - tot plotseling zijn spieren zich spanden. De pianist speelde 'In the still of the night'. Nick wachtte tot het nummer was afgelopen en slenterde toen rustig naar de pianist, een kleine oriëntaalse man, misschien een Koreaan.
'Heel aardig,' zei Nick vriendelijk. 'Een van mijn lievelingsliedjes. Speelde je het zomaar of was het een verzoek?'
'Het was een verzoek van die dame daar,' antwoordde de pianist, terwijl hij een paar tussenakkoorden speelde. Verdomme! Nick maakte een grimas. Misschien één van die toevalligheden die nu eenmaal kunnen vóórkomen. Maar toch moest hij erop ingaan. Je wist nooit wanneer de plannen plotseling gewijzigd moesten worden. Hij keek in de richting waarin de pianist had geknikt en zag het meisje in de schaduw van een van de stoelen. Ze was blond, en gekleed in een eenvoudige zwarte jurk die van voren laag uitgesneden was. Nick liep naar haar toe en zag dat haar stevige borsten nauwelijks door de jurk werden bedwongen. Ze had een klein maar vastberaden gezichtje en keek hem met grote blauwe ogen aan.
'Erg fijn, dat nummer,' zei hij. 'Bedankt dat u erom gevraagd hebt.' Hij wachtte af, en tot zijn verbazing kwam het goede antwoord.
's Nachts kunnen er een heleboel dingen gebeuren.' Ze had een vaag accent en Nick kon aan het flauwe glimlachje rond haar lippen zien dat ze wist dat hij verbaasd was. Nick ging op de brede armleuning zitten.
'Zdravstvooite, N3,' zei ze lief. 'Welkom in Hong Kong. Ik heet Alexi Lubova. Het schijnt de bedoeling te zijn dat wij samenwerken.'
'Zdravstvooite,' grinnikte Nick. 'O.K., ik geef het openlijk toe. Ik ben verbaasd. Ik had niet gedacht dat ze voor deze klus een vrouw zouden sturen.'
'Ben je alleen maar verbaasd?' vroeg het meisje met vrouwelijke sluwheid in haar blik. 'Of teleurgesteld?'
'Dat kan ik nu nog niet beoordelen,' luidde het laconieke commentaar van Killmaster.
'Ik zal je niet teleurstellen,' zei Alexi Lubova kortaf. Ze stond op en trok haar jurk goed. Nick bekeek haar van top tot teen. Ze had brede schouders en stevige heupen, volle, dijen en sierlijke benen. Ze stond met haar heupwerk enigszins vooruit, wat Nick altijd nogal uitdagend vond. Alexi Lubova was een goede publiciteitsstunt voor Rusland, concludeerde hij.
'Waar kunnen we praten?' vroeg ze.
'Boven, in mijn kamer,' stelde Nick voor. Ze schudde met haar hoofd. 'Die wordt waarschijnlijk afgeluisterd. Dat doen ze meestal met de kamers van vreemdelingen, in de hoop iets interessants op te vangen.'
Nick vertelde haar maar niet dat hij de kamer van top tot teen met elektronische apparatuur op micro's had onderzocht. Hij was trouwens al een paar uur niet op zijn kamer geweest en in die tijd hadden ze al weer nieuwe microfoons kunnen plaatsen.
'Doen zij dat,' grapte Nick. 'Of bedoel je dat jouw mensen het doen?' Het was een poging haar uit haar tent te lokken. Ze keek hem met kille, blauwe ogen strak aan.
'Zij - de Chinezen,' zei ze. 'Ze houden onze agenten óók in de gaten.'
'Daar val jij niet onder, neem ik aan,' merkte Nick op. 'Nee, ik denk het niet,' antwoordde het meisje. 'Ik heb een uitstekende dekmantel. Ik woon nu al bijna negen maanden als een Albanese studente kunstgeschiedenis in het district van Wai Chan. Kom, laten we naar mijn huis gaan om te praten. In ieder geval zul je er een goed uitzicht over de stad hebben.'
liet Wai Chan district,' dacht Nick hardop. 'Is dat niet die krottenwijk?' Hij wist van die beruchte kolonie, die bestond uit krotten, gemaakt van afvalhout en platgeslagen olievaten, die op de daken van andere huizen waren neergezet. Er woonden ongeveer zeventigduizend mensen.
'Ja, antwoordde ze. 'Daarom hebben wij meer succes dan jullie, N3. Jullie agenten wonen hier in westerse huizen of hotels, in ieder geval kruipen ze niet in een krot. Ze doen hun werk maar ze kunnen nooit zo in het dagelijkse leven van de mensen doordringen als wij. Wij wonen tussen hen in, we hebben deel aan hun problemen en hun leven. Onze mensen zijn niet gewoon agenten, het zijn missionarissen. Dat is de tactiek van de Sovjet Unie.'
Nick keek met toegeknepen ogen op haar neer, legde een vinger onder haar kin en trok die omhoog. Het viel hem weer op dat het eigenlijk een heel aantrekkelijk smoeltje was, met een klein wipneusje en een brutale uitdrukking.
'Hoor eens, schatje,' zei hij. 'Als we tóch moeten samenwerken, kun je die chauvinistische propaganda beter nu meteen achterwege laten, vind je ook niet? Jij zit daar in dat krot omdat je dat een goede dekmantel vindt en verder geen gezeur. Je hoeft echt niet te proberen die ideologische onzin aan me te verkopen. Ik weet wel beter. Jullie zitten hier heus niet omdat jullie zo van die Chinese armoedzaaiers houden maar omdat het jullie toevallig goed uitkomt. Dus laten we er maar niet omheen draaien, afgesproken?'
Even vertrok ze haar wenkbrauwen en pruilde ze haar lippen. Toen begon ze hartelijk te lachen.
'Ik geloof dat ik jou wel mag, Nick Carter,' zei ze en hij merkte dat ze hem een arm gaf. 'Ik had al zoveel van je gehoord dat ik bevooroordeeld was, en misschien ook een beetje bang. Maar dat is nu voorbij. O.K., Nick Carter, van nu af aan geen propaganda meer. Dat is een deal - zo noemen jullie dat geloof ik, hè?'
Nick keek naar het vrolijke, glimlachende meisje terwijl zij arm in arm over de Hennesy straat liepen en hij dacht dat ze er wel uit zouden zien als een verliefd paar dat een avondwandeling maakte in Elyria, Ohio. Maar ze waren niet in Ohio en ze waren geen vrijers die doelloos liepen te slenteren. Dit was Hong Kong, en hij was een supergetrainde, hooggekwalificeerde topagent, die als het moest kon beslissen over leven en dood. En het onschuldig uitziende meisje was niet veel anders. Tenminste, dat hoopte hij voor haar. Maar soms had hij nu eenmaal van die momenten dat hij eraan moest denken hoe het zou zijn, het leven van die onbezorgde kerel met zijn grietje in Elyria, Ohio. Zij zouden misschien plannen maken voor het leven, terwijl Alexi en hij plannen maakten om de dood onder ogen te kunnen zien. Maar ja, zonder Alexi en hemzelf zou er voor die vrijers in Ohio misschien wel niet zoveel toekomst meer zijn. Misschien, in de verre toekomst, zou het tijd worden, dat iemand anders het vuile werk opknapte. Maar nu nog niet. Hij trok Alexi's arm dichter tegen zich aan en ze liepen verder.
De Wai Chan sektor van Hong Kong biedt uitzicht over de Victoriahaven zoals een autokerkhof uitzicht biedt over een prachtig, schoon meer. Dichtbevolkt, stampvol met winkels, huizen en straatverkopers, is de Wai Chan sektor Hong Kong op zijn slechtst en op zijn best. Alexi leidde Nick naar boven in een overhellend gebouw dat een willekeurig huis in Harlem zou doen lijken op het Waldorf Astoria.
Toen ze op het dak waren aangekomen, waande Nick zich in een andere wereld. Vóór hem strekten zich van dak tot dak duizenden krotten uit, letterlijk een zee van krotten. Ze barstten en liepen over van mensen. Alexi liep naar één ervan, die ongeveer drie meter breed en vier lang was, en opende de deur, een paar tegen elkaar gespijkerde latten die aan ijzerdraad hingen.
'De meeste van mijn buren vinden dit nog luxueus,' zei Alexi toen ze naar binnen gingen. 'Meestal wonen ze met zijn zessen in zo'n ruimte.'
Nick ging op één van de twee veldbedden zitten en keek rond. Een kleine kachel en een aftandse toilettafel vulden bijna het gehele vertrek. Maar ondanks de primitiviteit, of misschien juist daardoor, ademde het kleine krot een gezelligheid uit, die hij niet voor mogelijk had gehouden.
'Nu,' begon Alexi, 'ik zal je vertellen wat wij weten en dan zeg jij maar wat je denkt dat er moet gebeuren. Da?'
Ze bewoog zich enigszins en er kwam een gedeelte van haar dij bloot. Als ze al gezien had dat Nick ernaar keek, deed ze in ieder geval geen moeite het te verbergen.
'Ik weet het volgende, N3. Dr. Hu Tsan heeft een complete volmacht om te handelen. Daarom is hij in staat geweest in zijn eentje die installaties op te bouwen. Hij is een soort van natuurwetenschappelijke generaal, zou je kunnen zeggen. Hij heeft een eigen veiligheidsdienst van mensen die alleen maar van hem orders aannemen. In Kwantung, ergens ten noorden van Shilung, heeft hij dat complex met de zeven raketten en bommen. Ik heb gehoord dat jij van plan bent daar binnen te dringen, als we de precieze plaats hebben gevonden, en bij elk lanceerplatform explosieven of detonators aan te brengen en de boel op te blazen. Eerlijk gezegd ben ik niet optimistisch, Nick Carter.'
'Ben je bang?' lachte Nick.
'Nyet, tenminste niet in de gebruikelijke betekenis van het woord. Als dat zo was had ik dit baantje niet. Maar ik zou denken dat zelfs voor jou, Nick Carter, niet alles mogelijk is.'
'Misschien.' Nick keek haar glimlachend aan, zijn ogen hielden haar in een vaste, doordringende greep. Ze was erg uitdagend op een bijna tartende manier, haar borsten werden voor het grootste deel onthuld door het lage decolleté van de zwarte jurk. Hij vroeg zich af of /e hem misschien op de proef wilde stellen, cm zijn durf op een ander terrein te testen. Jezus, het zou best lekker zijn, dacht hij.
'Je denkt niet aan je werk, N3,' zei ze plotseling, met een klein, sluw glimlachje rond haar lippen.
'Waar denk ik dan volgens jou aan?' zei Nick met verbazing in zijn stem.
'Hoe het zou zijn om met me naar bed te gaan,' antwoordde Alexi Lubova onbewogen. Nick moest lachen.
'Trainen ze jullie ook in het ontdekken van zulke lichamelijke verschijnselen?' vroeg hij.
'Nee, dat was een puur vrouwelijke reactie,' antwoordde Alexi. 'Het stond overduidelijk in je ogen te lezen.
'Het zou me teleurstellen als je het ontkent.'
Met de onmiddellijke besluitvaardigheid die diep in hem geworteld was, gaf Nick haar antwoord met zijn lippen. Hij kuste haar lang en met een lome opgewondenheid, waarbij hij zijn tong in haar mond drong. Ze verweerde zich niet, en Nick besloot er maar meteen grondig werk van te maken. Hij trok de voorpanden van de jurk opzij, waardoor haar tieten naar buiten schoten en beroerde de tepels met zijn vingers. Nick voelde dat ze hard waren. Met één hand rukte hij de rits van de jurk naar beneden, met zijn andere hand beroerde hij de harde tepels. Nu slaakte ze een kreet van sensatie, maar ze was niet het tiepe dat zich meteen laat veroveren. Ze begon zich speels te verweren, wat Nick nog meer opwond. Hij greep haar onder haar billen en trok hard, zodat ze languit op het bed viel. Vervolgens trok hij haar jurk verder naar beneden totdat hij haar gladde buik kon zien. Toen hij haar hartstochtelijk tussen haar tieten begon te kussen, verweerde ze zich niet meer. Nick trok haar zwarte jurk nu helemaal uit en begon zich zelf ook razendsnel uit te kleden. Hij smeet zijn kleren in een hoek en ging op haar liggen. Ze begon wild met haar benen te spartelen en maakte schokkende bewegingen met haar onderbuik. Nick stootte in haar en begon nu te neuken, eerst heel langzaam en ondiep, waardoor ze nog geiler werd. Toen begon hij ritmisch te pompen, sneller en sneller, waarbij zijn handen over haar bovenlijf streken. Toen hij diep in haar klaar kwam schreeuwde ze, 'Ya khotchoo' en 'Da ... Da.' Ze had op hetzelfde moment haar orgasme bereikt. Alexi opende haar ogen en keek hem met een vlammende blik aan. 'Ja,' zei ze bedachtzaam, 'misschien is voor jou tóch alles mogelijk!'
Hoofdstuk 2
Nu hij zich weer aangekleed had, keek Nick naar het sensuele wezen met wie hij zojuist de liefde had bedreven. Ze had nu een oranje bloes en een strakke zwarte broek aan getrokken.
'Dat was het soort informatie-uitwisseling waar ik van hou,' glimlachte hij. 'Maar we moeten het werk niet vergeten.'
'We hadden het niet moeten doen,' zei Alexi, terwijl ze met een hand over zijn gezicht streek. 'Maar het was al zo lang geleden dat ik ... En jij hebt iets, Nick Carter, waardoor ik me niet kon bedwingen.'
'Heb je er spijt van?' vroeg Nick op zachte toon.
'Nee,' lachte Alexi en ze gooide het blonde haar naar achteren. 'Het is gebeurd en ik ben er blij om. Maar je hebt gelijk, we moeten ook nog een ander soort informaties uitwisselen. Om te beginnen zou ik wel eens iets meer over die explosieven willen weten waarmee je de lanceerplaatsen wilt opblazen, waar je ze verborgen hebt en hoe ze werken.'
'Goed,' zei Nick. 'Maar daarvoor moeten we terug naar mijn kamer. Overigens zullen we daar eerst moeten nagaan of er geen afluisterapparatuur is verborgen.'
'Afgesproken, Nick,' zei Alexi met een brede glimlach. 'Ga maar vast naar beneden en geef me vijf minuten om me een beetje op te frissen.'
Toen ze klaar was gingen ze naar het hotel waar ze de kamer aan een grondig onderzoek onderwierpen. Er waren geen nieuwe mikro's geplaatst. Nick ging de badkamer in en kwam terug met een spuitbus scheercrème. Voorzichtig drukte hij ergens aan de onderkant en draaide iets los totdat hij een gedeelte van de spuitbus los in zijn handen had. Hij herhaalde de handeling totdat er zeven schijfvormige metalen blikjes op de tafel lagen.
'Dat?' vroeg Alexi stomverbaasd.
'Ja, schat,' antwoordde Nick. 'Dit zijn meesterwerkjes van microtechniek, het allerlaatste wat er op dit gebied is ontwikkeld. Deze kleine, metalen doosjes zijn een fantastische combinatie van gedrukte elektronische circuits rond een minuscuul centrum van nucleaire energie. Hier liggen zeven kleine atoombommetjes die, als ze tot ontploffing worden gebracht, alles binnen een straal van vijftig meter totaal vernietigen. Ze hebben twee grote voordelen. Ze zijn schoon, veroorzaken een minimum aan radioactiviteit, en ze hebben een maximum aan explosieve kracht. En de geringe radioactiviteit die ze veroorzaken wordt volkomen door de atmosfeer vernietigd. Ze kunnen ondergronds worden aangebracht; ook dan ontvangen ze de activeringssignalen.
Elk van de bommen is in staat het gehele lanceerplatform en de raket volkomen te vernietigen.'
Hoe werkt de ontsteking?'
Door een stemsignaal,' antwoordde Nick, terwijl hij de afzonderlijke delen van de spuitbus weer aan elkaar bevestigde. 'Mijn stemgeluid, om precies te zijn,' voegde hij eraan toe. 'Een combinatie van twee woorden. Wist je trouwens dat er ook nog genoeg scheercrème in zit om me een week te kunnen scheren?' Eén ding is me nog niet duidelijk,' zei het meisje. 'Zo'n ontsteking werkt via een mechanisme dat het stemgeluid omzet in elektronische signalen en dat die signalen naar de energie-eenheid zendt. Waar is dat mechanisme?'
Nick glimlachte. Hij kon het haar wel gewoon vertellen, maar hij had nu eenmaal een voorkeur voor het theatrale. Hij trok zijn broek uit en gooide hem op een stoel. Hetzelfde deed hij met zijn onderbroek. Hij zag dat Alexi hem met toenemende opgewondenheid bekeek. Hij greep haar hand en legde die op zijn dijbeen, ter hoogte van zijn heupen.
Daar zit het mechanisme, Alexi,' zei hij. 'De meeste onderdelen zijn van plastik, maar er zijn er ook een paar van metaal. Onze technici hebben het onder mijn huid aangebracht.' Het meisje keek hem fronsend aan. 'Heel aardig bedacht, maar niet aardig genoeg,' zei ze. 'Als je gevangen genomen wordt, zullen ze dat met hun moderne onderzoeksmethoden onmiddellijk ontdekken.'
'Nee, dat zullen ze niet,' legde Nick uit. 'Het mechanisme is om een speciale reden precies op die plaats aangebracht. Er zitten daar namelijk ook een paar granaatscherven, een herinnering aan één van mijn vorige opdrachten. Ze zullen daarom het kaf niet van het koren kunnen scheiden.'
Een glimlach tekende zich af op het knappe gezichtje van Alexi en ze knikte bewonderend. 'Heel indrukwekkend,' zei ze. 'Waanzinnig goed uitgedacht!'
Nick maakte een aantekening in zijn geheugen om het compliment aan Hawk door te geven. Aanmoedigingen van de konkurrentie werden door hem altijd op prijs gesteld. Maar nu zag hij dat het meisje weer naar beneden keek. Haar lippen waren half geopend en haar borsten gingen op en neer met haar hijgende ademhaling. Haar hand, die nog steeds op zijn dijbeen lag, trilde. Zouden de Russen soms een nymfomane hebben gestuurd om met hem samen te werken? Hij kon zich best voorstellen dat ze ertoe in staat waren; er waren hem trouwens wel gevallen bekend ... Maar ze hadden er altijd een bedoeling mee gehad. En bij deze opdracht klopte dat niet. Misschien, dacht hij bij zichzelf, was ze gewoon superseksueel en reageerde ze spontaan op seksuele prikkels. Hij kon dat goed begrijpen; zelf reageerde hij ook vaak instinctief dierlijk. Toen het meisje hem aankeek, las hij bijna wanhoop in haar blik.
'Wil je nog een keer?' vroeg hij. Ze haalde haar schouders op. Het betekende geen onverschilligheid, maar meer een hulpeloze overgave. Nick knoopte de oranje bloes los en trok haar broek uit. Weer betastte hij dat grandioze lichaam met zijn handen. Nu vertoonde ze geen spoor van verzet. Ze liet hem willoos begaan. Ze wilde alleen maar door hem aangeraakt, door hem genomen worden. Nick liet het voorspel dit keer nog langer duren waardoor het brandend verlangen in Alexi's ogen steeds groter werd. Tenslotte nam hij haar wild en hartstochtelijk. Er was iets aan dit meisje waardoor hij /ich niet kon beheersen, ze maakte al zijn dierlijke instincten los. Toen hij, bijna eerder dan hij wilde, diep in haar spoot, slaakte ze een kreet van verrukking. Alexi,' zei Nick zachtjes. 'Als we dit avontuur overleven zal ik bij mijn regering pleiten voor een toename van de Amerikaans-Russische samenwerking.'
Ze lag uitgeput en verzadigd naast hem, met een van haar prachtige tieten op zijn borst gedrukt. Toen rilde ze en ging overeind zitten. Ze glimlachte naar Nick en begon zich aan te kleden. Nick bekeek haar terwijl ze het deed. Ze was mooi genoeg om alleen maar naar te kijken, en dat kon je maar van verdomd weinig meisjes zeggen.
'Spokonoi notchi, Nick,' zei ze toen ze aangekleed was. 'Ik zal morgenochtend langskomen. We moeten een manier zien te vinden om China binnen te komen. En we hebben niet veel tijd meer.'
'Daar zullen we het morgen wel over hebben, schat,' zei Nick toen hij haar uitliet. 'Do svidahniah.'
Hij keek haar na totdat ze in de lift was gestapt; toen sloot hij de deur af en liet zich in bed vallen. Er ging toch maar niets boven een vrouw om van je spanningen af te komen. Het was al laat en het rumoer van Hong Kong was verminderd tot een zacht geroezemoes. Slechts af en toe klonken de donkere scheepshoorns van de veerboten door de nacht terwijl Nick sliep.
Hij wist niet hoe lang hij al had geslapen toen iets hem wekte. Het een of andere waarschuwingsmechanisme had zijn werk gedaan. Het was niet iets dat hij in de hand had, maar een diepgeworteld signaalsysteem dat altijd actief was en hem nu had wakker gemaakt. Hij maakte geen beweging maar wist onmiddellijk dat hij niet alleen was. De Luger lag bij zijn kleren op de grond; hij kon er net niet bij. Hugo, zijn stiletto, had hij afgedaan voordat hij met Alexi was gaan vrijen. Hij was verdomd onvoorzichtig geweest. Hij moest onmiddellijk aan Hawk's wijze raadgevingen denken. Hij opende zijn ogen en zag zijn bezoeker, een kleine man. Hij bewoog zich voorzichtig door de kamer opende een koffer en haalde een zaklantaarn tevoorschijn. Nick vond, dat hij net zo goed meteen kon ingrijpen; de man was immers nu op de inhoud van de koffer geconcentreerd. Met een enorme krachtsexplosie dook Nick uit het bed. Toen de indringer zich omdraaide had hij alleen nog maar tijd om de harde vuistslag van Nick te incasseren. Hij sloeg tegen de muur. Nick haalde voor een tweede keer uit naar het gezicht, waarvan hij zag dat het oriëntaals was, maar de man liet zich op zijn knieën vallen in een defensieve beweging. Nick miste en vloekte over zijn onbesuisdheid. Daar had hij wel reden toe want zijn aanvaller, die zag dat hij met een tweemaal zo grote tegenstander te doen had, gaf een harde mep met de zaklantaren tegen Nick's grote teen. Nick trok zijn been omhoog in een ongewilde pijnreactie en de kleine man schoot hem voorbij in de richting van het open raam en het balkon daarachter. Nick draaide zich bliksemsnel om en gaf de man een tackle, waardoor deze tegen het raamkozijn werd gesmakt. Hoewel hij tamelijk licht en klein was, vocht de man met de bezetenheid van een in de hoek gedreven kat.
Terwijl Nick hem met zijn kop tegen de vloer ramde, daagde zijn tegenstander erin een arm omhoog te brengen en een lamp te grijpen die op een kleine tafel stond. Hij sloeg hem aan diggelen tegen Nick's slaap en Nick voelde het bloed stromen terwijl het mannetje zich losmaakte.