|
|
||
|
Нарэшце сцiшылася ўсё - Навокал цемра. Анiкога. дзень адступiў у небыццё. Да ранку недзе за парогам Я пакiдаю стос праблем, Сяброў i ворагаў, Эдэм, Якi жыве ў тваiх вачах... Нячутна з цемры па начах Прыходзiць панi Адзiнота, Удвох за кавай бавiм час У сутарэннях Камэлота. Мы з ёй не любiм цiшынi, Таму касету за касетай Глытае мой магнiтафон, Блукае рэха ў кабiнетах... Анёлаў вочы зноў убок Ад нас адведзены цнатлiва, Магчыма, нават сам пан Бог Мой шлях да самае магiлы Iм заўважаць забаранiў... Бясконцай стужкай успамiн Свiдруе мозг перад свiтаннем, Адлiк зваротны тых гадзiн З жыццём чарговага спаткання, Загнаўшы ноч кудысьцi ў цень, Пачнецца з сонца першым промнем, I менавiта гэты дзень, Магчыма, я калiсьцi ўспомню... 1997, сакавiк, 20, чацвер |
|