|
|
||
|
Турбiнаў рык... i цiшыня У небе зорныя фрэгаты Iмклiва таюць... спакваля Пыл асядае, iмi ўзняты Далёкi шлях чакае iх А нас - дарэмнае чаканне Не ўбачыць з сённяшнiх жывых Нiхто iмгненне iх вяртання Але такi ўжо чалавек Што ён не можа без надзеi I сонца гляне з-пад павек I хмары ў небе парадзеюць 1997, жнiвень, 30, субота |
|