Поўдзень. Сонца смалiць на поўную моц - яму яўна няма чаго рабiць. Я стаю на ўзбочыне шашы, абапёршыся спiной на кiламетровы слуп i раблю выгляд, што слухаю, пра што шэпча вецер. Абапал асфальтавай стужкi - брудна-жоўтая пустыня з рэдкiмi, амаль прывiднымi раслiнамi. Шаша здаецца прамой, бы страла, i пустой, як некаторыя галовы. Адзiн чалавек сказаў, што абодва напрамкi дарогi абавязкова павiнны сысцiся - зямля ж круглая - i кальцо гэта замкнецца якраз у мяне пад нагамi. Дарэчы, сёння ранiцай дзве армii, нечакана замiрыўшыся, павярнулiся адна да адной спiнамi i рушылi прэч ад гэтага слупа, якраз уздоўж дарогi. Але я не выбраў нiводную з iх. Я застаўся. Бо быў упэўнены, што дарога - кальцавая. I тады роўныя абоймы касак, сiнхронна гайдаючыся ў такт глухому грукату ботаў, з дзiўнай прыгажосцю пачалi аддаляцца ад мяне. Яшчэ колькi часу з-за абодвух гарызонтаў далятаў стук гэтых незвычайных метраномаў, але ўрэшце i ён знiк. Зноў стала цiха, амаль як раней. Але мяне не адпускае адна думка: а што, калi нiшто ў дарозе iм не перашкодзiць? Не здолее iх спынiць? I яны сустрэнуцца зноў? Там, у мяне пад нагамi?