|
|
||
|
Ён iшоў па бясконцых дарогах адзiн, Ад пякучага сонца да першай расы, I нiколi нiхто не iшоў побач з iм, Толькi вецер кудлацiў яго валасы. Ён не ведаў - куды, ён не ведаў - чаму, Ён не помнiў - адкуль, ён не помнiў - калi Распачаў гэты шлях праз чужую вайну, Праз бясконцасць, якую лiчыў за турму, Свет загнаўшы за краты пытанняў сваiх. I нiколi нiхто не iшоў побач з iм. Па бясконцых дарогах iшоў ён адзiн... 1998, люты, 15, нядзеля, 20:20-21:20 |
|