Аннотация: На момант напiсання разглядалася як толькi пралог да нечага большага, аднак далей справа так i не пайшла.... Вяртанне да гэтага праекта магчымае, але пра тэрмiны не буду нават гадаць.
Поўдзень. У стэрыльна блакiтным небе - нi воблачка. Я сяджу на ганку, схаваўшыся ад празмернай ласкi сонца пад вялiзнай паветкай, i спрабую, як звычайна, злавiць якi-небудзь новы гук у шэпце ветру. Але гадзiнамi не чую нiчога, акрамя шолаху пяску, што перакочваецца цераз патрэсканы асфальт. Так было ўчора i пазаўчора, тыдзень таму, месяц, год... Здаецца, так было заўжды, але я пакуль яшчэ памятаю, што некалi мяне тут не было. Некалi... Днi, што адрознiваюцца памiж сабой менш, чым браты-блiзняты, паступова злiваюцца ў памяцi ў адзiн бясконцы дзень, перад якiм страчвае сэнс любы каляндар. Застаюцца толькi "заўтра", "сёння", "учора"... Астатнiя паняццi даўно перайшлi ў катэгорыю абстрактных велiчынь. Таму iснуе толькi гэты поўдзень, проста поўдзень без даты, безыменны, як i тая бутэлька з пiвам, што так прыемна халодзiць далонi. Я кiдаю позiрк на яе цёмнае шкло са слядамi немаведама кiм i калi абадранай этыкеткi i раблю чарговы глыток.
Поўдзень... Адшлiхтаваная коламi i падэшвамi страла Дарогi блiшчыць пад лянiвым позiркам абыякавай зоркi. Стары гэты дом, вялiкi i пусты, стаiць не вельмi далёка ад шашы - адсюль, з ганку, можна было б разгледзець лiчбы на кiламетровым слупе на другiм баку насыпу. Можна было б, калi б лiчбы не абсыпалiся разам з астатняй фарбай задоўга да майго з'яўлення тут.
Час ад часу на Дарозе ўзнiкаюць машыны. Яны падобныя да прывiдаў - так хутка i цiха яны рухаюцца, парушаючы застыласць пейзажу на лiчаныя iмгненнi. У iх з'яўленнях няма нiякай сiстэмы. Звычайна гэта здараецца раз у некалькi дзён, але бывае i так, што я назiраю гэты цуд двойчы i тройчы, перш чым пачынае цямнець.
Цi з'яўляюцца яны ноччу? Не. Не ведаю чаму, але - не. Я нават калiсьцi цэлы тыдзень адсыпаўся ўдзень, з iншае, праўда, нагоды - удзень было вельмi спякотна, не высунуцца з дому - але так i не дачакаўся падзення зоркi паралельна паверхнi зямлi. Чамусьцi мне здавалася, што гэта павiнна выглядаць менавiта так.
Iншым разам мяне апаноўваюць сумненнi - а цi чалавечая рука кiруе гэтымi ўвасабленнямi вышэйшых тэхналогiй. Але я не ведаю адказу - яны нiколi не спыняюцца.
Поўдзень... Я паварочваю галаву ўлева i бачу, як там, дзе Дарога злiваецца з гарызонтам, успыхвае асляпляльная кропка. Так, чарговы балiд гатовы да безнадзейнай спробы рэанiмаваць даўно памерлы краявiд. Паступова кропка, губляючы яркасць, пачынае расцi ў памерах. Вось ужо можна бачыць водблеск сонечных промняў на танiраваным шкле, яшчэ праз секунду гэтую ракету на колах можна будзе разгледзець ва ўсiх падрабязнасцях...
Але што гэта?! Нечуваны ў гэтай пустынi гук - вiск тармазоў - напаўняе маю душу трывожным прадчуваннем. У наступны момант я разумею, што машына сапраўды спыняецца. Ад нечаканасцi я выпускаю бiнокль з рук, так што скураны раменьчык адчувальна сцябае мяне па шыi, а потым ногi самi зрываюць маё цела з крэсла, а рукi гэтак жа самастойна падхоплiваюць бутэльку, кнiжку i спiнку крэсла. Праз тры секунды я ўжо па той бок дзвярэй, не пакiнуўшы на тэрасе нiчога, акрамя патурбаванага пылу.
Малаверагодна, што тыя, у машыне, бачылi мяне - досыць высокi каменны бар'ер вакол тэрасы i густы цень пад паветкай рабiлi мяне практычна нябачным для iх.
Я падыходжу да вакна i, асцярожна рассунуўшы стужкi жалюзi, прыкладаю да шкла бiнокль. Гляджу. Аўтамабiль ужо спынiўся i стаiць нерухома, ахутаны воблакам пылу, крыху далей таго месца, дзе пад'язная дарожка выходзiць да асфальту.
Праходзiць хвiлiна, што здаецца мне вечнасцю, пачынаецца другая... Пыл ужо асеў, i болей нiчога пакуль не адбываецца, але пульс не спяшаецца вярнуцца ў норму, быццам адчувае незавершанасць сiтуацыi. Яшчэ хвiлiна...
Раптам блiскучая панэль узлятае ўверх, адкрываючы цьмянае нутро салона i побач з машынай iмклiва матэрыалiзуецца постаць. Як не дзiўна, чалавечая. Чалавек, якога я пакуль не магу разгледзець, здаецца, нешта крычыць, размахвае рукамi, нават спрабуе ўдарыць нагой машыну. Але люк гэтак жа няўлоўна зачыняецца i аўтамабiль зрываецца з месца, узняўшы ўгару столькi пылу, што чалавек на ўзбочыне на нейкi час робiцца нябачным для мяне. Гук амаль адсутнiчае - сцены i вокны маюць добрую iзаляцыю - таму ўсё, што адбываецца, здаецца мне нерэальным.
Але, нарэшце, i гэтая порцыя пылу вяртаецца на зямлю. А мяне апаноўвае здзiўленне - нават без бiнокля добра бачна, што гэта дзяўчына. Абутак, праўда, падобны на салдацкi - масiўныя бацiнкi на тоўстай падэшве. Шорты. Паверх майкi такога самага незразумелага колеру апранута нешта вельмi падобнае на бронекамiзэльку. Кароткая стрыжка. Але сумненняў няма - гэта дзяўчына. Яна доўга глядзiць услед ужо нябачнаму лiмузiну. Потым нахiляецца i нешта падымае з пылу. У мой бок яна пакуль яшчэ не глядзiць.
Я прыглядаюся да таго, што ў яе руках i мой пульс зноў пачынае пачашчацца. Бо калi ў левай яе руцэ я бачу нешта накшталт маленькага куфэрачка, наконт змесцiва якога яшчэ можна паспрачацца, то ў правай... Так, гэта зброя. Я не вазьмуся вызначыць адсюль мадэль i калiбр - калi я ўвогуле калi-небудзь сустракаўся з падобным "вырабам", - але гэта зброя. Я вельмi не да месца ўспамiнаю раптам, што не ведаю, якi цяпер год, i мне робiцца крыху нiякавата. Бо хто яго ведае - а, можа, тут i цяпер фантастычная для мяне зброя трапiла на канвеер, i якi-небудзь бластэр зараз танней i надзейней, чым кiтайскi "калашнiкаў". I ў ейнай руцэ зусiм не аўтамат, а...
Дзяўчына паварочваецца ў мой бок i... зноў нерухомее. Я разумею, што яна, нарэшце, заўважыла дом. I мне раптам робiцца весела. Разгледзець выраз твару за сонцаахоўнымi акулярамi амаль немагчыма, але я i не iмкнуся гэта зрабiць. Бо няцяжка ўявiць, што дом для яе - вiдовiшча не менш, калi не больш неверагоднае, чым для мяне з'яўленне яе самой.
Не адрываючы вачэй ад бiнокля, намацваю на палiчцы над дзвярыма прамасленую анучу, асцярожна разгортваю яе. Чым чорт не жартуе... Дзяўчына робiць першы крок да тэрасы, а мая рука вяртаецца назад, трымаючы былую славу натаўскiх канструктараў. "Спектрум" М4. Дзевяць мiлiметраў. Мiнi-аўтамат для дыверсантаў. Як ён трапiў да мяне - гэта асобная гiсторыя. Ён даўно падрыхтаваны, i, так бы мовiць, для поўнага шчасця не хапае толькi нацiснуць на спуск. Не забыўшыся пацэлiць, канешне.
Дзяўчына тым часам падыходзiць да тэрасы, падымаецца па прыступках i спыняецца, азiраючыся. А потым... Потым кладзе "куфэрак" з "аўтаматам" на падлогу i здымае акуляры - тут, у ценi, у iх няма патрэбы. Пакуль незнаёмка хавае акуляры ў нагруднай кiшэнi, я спрабую прыгледзецца да яе твару, але хутка разумею, што ён мне абсалютна незнаёмы, нiкога i нiчога не нагадвае. Дзяўчына абводзiць вокны стомленым позiркам i сядае на верхнюю прыступку, спiной да мяне, апусцiўшы галаву на каленi. Што ж, падобна, ёй цяпер таксама няма куды спяшацца.
Я запiхваю "Спектрум" назад у схованку, гляджу на дзяўчыну праз жалюзi яшчэ раз i накiроўваюся на кухню. Бо, як казалi калiсьцi разумныя людзi, "паэтам можаш i не быць, а есцi хочацца заўсёды". Цi нешта накшталт гэтага. Тым больш, самы час абедаць.
Недзе праз паўгадзiны я падыходжу да акна, з кухнi за мной цягнуцца прыемныя пахi. Незнаёмка сядзiць на ранейшым месцы, утаропiўшыся ў нейкую, толькi ёй заўважную кропку. Я асцярожна выходжу на тэрасу. Сядаю побач з ё i цярплiва чакаю, калi яна зверне на мяне ўвагу. Нарэшце, дзiўная госця адчувае маю прысутнасць i адкрывае вочы. Колер у iх зусiм звычайны, шэры, але, Божухна, колькi ў iх невыразнай тугi i болю. У мяне нават перахоплiвае дыханне, але я раптам узгадваю, што ўжо бачыў такi позiрк. Вельмi даўно...
У люстэрку.
Можа, i ёй пашанцуе? Выраз твару дзяўчыны мяняецца - цяпер у iм куды больш здзiўлення i зацiкаўленасцi. Я заўважаю, што яна не спрабуе схапiцца за зброю, усмiхаюся i - нi на кроплю не ўпэўнены, што яна мяне зразумее - кажу:
- Прывiтанне. Абедаць будзеш?
I працягваю ёй руку, каб дапамагчы ўстаць.
Iмправiзацыя 26-27 верасня 1998 г. (на базе варыяцый, запiсаных у студзенi, траўнi, вераснi 1998 г.),
з касметычнымi праўкамi, зробленымi пры "лiчбаваннi" тэксту 19 сакавiка 2013 г.
