|
|
||
|
10... 9... 8... Вецер спакой мой зносiць Сумненнем ахутвае веру - Хутка адчыняцца дзверы... 7... 6... 5... Свет давядзецца прымаць Такiм, якi ёсць i будзе I помнiць, што побач - людзi 4... 3... 2... 1... Скончаны каранцiн, З вуснаў iрвецца: "Дазволь...", Але на лiчыльнiку - ноль, I шэпт патанае ў воплi Сiгнальнага горна - I расчыняюцца дзверы... Наперад! 1999, сакавiк, 3, 12:44 |
|