Лёсы, бываюць, ідуць людскія
Нібы паралельныя тыя прамыя -
Часам і не парушаюць закон
Матэматычны,
што быццам праклён
Іх пакідае навечна чужымі.
Але,
разумеючы ўмоўнасці гульняў,
Выпадак,
сябар
усіх геніяльных дурняў,
Часам кідаецца ў бурную
дзейнасць,
Гэтую крышачы ўшчэнт
паралельнасць.
І сутыкаюцца лёсы
ў тумане няўтульным.
І адбываюцца цуды,
Якія астатняму люду
Незаўважнымі застаюцца...
Пакуль яны самі не сутыкнуцца...
1999, ліпень, 20, аўторак, 1:10
|