|
|
||
|
Два нашыя твары, Што размежаваныя шклом - Ты не бачыш мяне I сама iснуеш не болей, Чым малюнак на вокладцы Модных часопiсаў... Ты разглядаеш мой дом Як адказ на пытанне, Чаму нават тыя, хто быццам чыталi З "Новай зямлi" хоць радок Не бачаць злачынства ў тым, Што там цяпер палiгон, I радыяцыйны фон Да?но перавысiў норму... I не знаходзiш словаў, так бы мовiць, Маеш адказ - ды перадаць не можаш. Дык дзе я ўжо бачыў цябе? У фiльме? Цi, можа, у сне? Хутчэй за ўсё - не: Я бачыў столькi людзей, Што мне пачынае здавацца, Што нас тут не шэсць мiльярдаў, А проста - шэсць альбо сем. Што я хацеў сказаць? Не, не прызнацца ў каханнi - Прывiды кахаць не могуць, Гэта для нас за парогам Жыцця i светаўспрымання. Я проста хацеў павiтацца I паслухаць навiны. Да сустрэчы, графiня, На вашым вэбсайце... Ой, што гэта я Перайшоў раптоўна на "Вы"? Я ж спадзяюся Дажыць да наступнай зiмы... 1999, кастрычнiк, 15, пятнiца, 2:36 |
|