На Ветэранештрасэ выпаў снег
І вуліцы пасуе сівізна...
Ды хтосьці там, за мутным шклом вакна
Трывожна пазірае ў твар і ўслед.
Я скурай адчуваю позірк той,
Бо ён мяне... казыча? Не, свідруе!
Гатовыя ў палёт сарвацца кулі
Вачэй... І я не йду, лячу стралой,
Нібыта тут за кожнаю сцяной
Віруе жах у пошуках адтулін,
І я кудысьці ўбок хутчэй звярнуў,
Ледзь не згубіўся ў павуцінні вуліц,
Хоць разумеў - ніхто не каравуліць
Мяне ні за адным з двухсот вуглоў,
Але ўвушшу вісела рэха слоў,
Якіх насамрэч - ведаю! - не чуў...
І прыйдзецца, каб нечага не страціць,
Ізноў прайсці па Ветэраненштрасэ...
2000, люты, 19, субота - 23, серада
|