За каваю нібыта палягчэла...
Хапіла нечакана нават моцы
Ўсцягнуць на твар ад ранку звыклы выраз -
Чужую камуфляжную усмешку.
Зашкаленыя стрэлкі выйшлі вонкі
І цішыня аслеплых цыферблатаў
Пяе кратам пра ліпеньскае сонца.
А нечы голас (можа, галасы?)
Казыча шэптам хваляў валасы,
Даводзіць, што не трэба хвалявацца
І сэнс шукаць - бо лёгка ашукацца.
Аблокі за акном - нібыта дым
Мінулым летам згаслай цыгарэты,
І на пялёстках - варыянты мэты,
Схаваныя ў гербарыі ні з чым...
І гэты доўгі, вельмі доўгі шэры дзень...
І белы цень...
2002, ліпень, 5, пятніца, 15:22
|