| 
Вильяму Стюарту.
Браунхил, в понедельник вечером:
Любезный сэр,
Зашел я к Бэйкону в трактир,
	Сижу в нем дотемна,
Постыли люди мне и мир,
	Устал я от вина!
Не вижу, кто бы мне помог,
	И я иду ко дну,
Пока не подведу итог:
	Проклятие вину!
Вчера, увы, хватил лишка,
	И поикал сполна.
Сегодня, как котел башка,
	И все из-за вина.
Покрытых сажею когтей
	Боюсь я, Сатана,
Но проклинаю, как чертей
	Излишество вина.
И, тщетно, рифмою звеня,
	Забыть все беды мне,
Ведь проза вынудит меня
	Их потопить в вине.
О, закадычный мой дружок,
	Пусть будет жизнь полна,
И протекает как глоток
	Искристого вина.
Роберт Бернс.
 | 
To William Stewart.
Brownhill Monday even:
Dear Sir,
In honest Bacon's ingle-neuk, 
Here maun I sit and think;
Sick o' the warld and warld's fock, 
And sick, d-mn'd sick o' drink!
I see, I see there is nae help. 
But still down I maun sink;
Till some day, laigh enough, 
I yelp, 'Wae worth that cursed drink!'
Yestreen, alas! I was sae fu', 
I could but yisk and wink;
And now, this day, sair, sair I rue, 
The weary, weary drink.-
Satan, I fear thy sooty claws, 
I hate thy brunstane stink,
And ay I curse the luckless cause, 
The wicked soup o' drink.-
In vain I would forget my woes
In idle rhyming clink, 
For past redemption d-mn'd in Prose
I can do nought but drink.-
For you, my trusty, well-try'd friend
May Heaven still on you blink; 
And may your life flow to the end,
Sweet as a dry man's drink!
ROBT. BURNS.
 |