Пра час
Самиздат:
[Регистрация]
[Найти]
[Рейтинги]
[Обсуждения]
[Новинки]
[Обзоры]
[Помощь|Техвопросы]
Калi гэты халодны свет растане льдзiнкай ад Твайго пацалунку,
i ?се мае турботы бескарыснымi птушкамi-ка?камi
анямела апусцяцца на Твае плечы,
i я стану перад Табою ? нашым першым i апошнiм (?) спатканнi, -
можа быць, у мяне не застанецца нi аднюсенькага сло?ца
для Цябе, каб апра?дацца, што прыпазнiлася ды з пустымi рукамi.
Але калi застанецца...
Я скажу - можна, я скажу Табе прама зараз?
- я скажу, што, вядома, мне няма апра?дання,
што, вядома, Там, у Цябе, у вечнасцi й безь мяне хапае пракуда?.
Але што, калi Твая вечнасць будзе няпо?най... без маiх успамiна??
(Я спазнiлася, бо iх для Цябе збiрала.)
Памятаеш: тое дрэва, што выгнулася на прыпынку,
захiнаючы лiхтар ад ветру, тое дрэва ? аранжавай iмжы гарадской -
толькi я бачыла ягоны выгiн, ягоную жарсць i пакору, боль i цiхую радасць.
Хiба не вартае яно Твайго Валадарства?..
Памятаеш: тая чародка птушак, як сiнхронна яны пятлялi,
то паказваючы чорныя спiны, то амаль знiкаючы,
пакiдаючы рыскi - профiль крыла?... А тая дохлая котка?!
Хто паспе? яе палюбiць, хто да? ёй пропуск у Тваё Валадарства?!.
Можа быць, я адзiная... Як Ты Там без яе?! Гэта надта балюча й пуста...
Памятаеш: залатыя ружы ? прыску - яны праз iмгненне
перакiнулiся ? халодныя мокрыя галавешкi,
хто iх палюбi?, хто ?бачы? iх, залатыя ружы?..
Ну, ладна, дохлая котка, пустагаловыя ка?кi й мокры попел...
Але тая дзя?чына ? метро, ну, што з хлапцом
(Табе лепш вiдаць, цi было гэта iх першае спатканне):
хто, апроч мяне, бачы?, як праменiцца (Тваё) святло з iх твара?
(мне было глядзець балюча!), як збянтэжана яна трымала ружу,
як пыхлiва трыма? яе руку хлопец.
Так, у Цябе Там няма часу... я маю на ?вазе,
час прысутны толькi тут, дзе ?сё ляцiць i знiкае.
Там, дзе смерцi няма, час не мае ?лады. Але што ж мы тады тут так цэнiм
тыя ймгненнi? Што ж мы iх узносiм i апяваем?..
Можа, вечнасць Твая й складаецца з нашых кашто?ных iмгнення??
Паслухай, без маiх успамiна? Твая вечнасць не будзе по?най...
I тады Ты мне скажаш з усмешкай. Ну, хадзем. Гэты свет занадта халодны,
ён ужо растае на цёплай Маёй далонi. Хадзем. Мне твае ?спамiны не трэба,
бо гэта Мае ?спамiны.
Не турбуйся...
I тое дрэва, i тая ружа, i тыя ка?кi, i дохлая котка -
яны ?се са Мною.
I яны -
ужо за цябе папрасiлi.
Связаться с программистом сайта.