У ніжнім куце пакутаў каты́ і іхнія ка́ты:
ня толькі аманімічны, але і анталягічны.
Людзей ледзяныя сьпіны ў сьвінцовым вагні са стрэльбаў;
вялікай злавеснай рыбай ўліваецца ў мора хмара -
і мора выходзіць вонкі, ў віры́ яго як у вырай
кідаюцца хвалі птушак навостраным цёмным клінам,
хлынае хапунам мора ў пасудзіны нашых целаў.
Калі нават не хацелі, усеяны ўсе мы ранай,
адзінай на ўсіх, мы ранай, і помнім: хапае месца
у ніжнім куце пакутаў, хапалі нас без разбору.