ЖАНЧЫНА

У такiя хвiлiны, як цяпер,
авалодвае мной настальгiя,
падобна як прысьнёныя ў
далёкiм мiнулым вобразы
вяртаюцца у рэчыўных формах.
Мусiць, гэта бацькоўскiя й матчыныя сны.
Бо я пражыў толькi трыццаць гадоў!
Iнакш адкуль паўстае ў маёй памяцi 
той час, 
той далёкi час,
калi тут скрозь прасьцiралiся сенажацi,
а ў далечынi, дзе мчыць воды По,
не было анi воблачка туману?
Але, не зважаючы нi на што, 
успамiны мяне не пакiдаюць.
I я помню, што лiсьце таполяў
было рэдкае й зялёнае,
а трава пад iмi - зелянейшая.
I гэта iхнi быў шэры арэол 
наўкол лагодных сялянскiх малпаў,
што, калi й зазiралi ў неба,
дык толькi, калi аб чымсьцi яго прасiлi.


***

DONNA

In momenti come questi 
io ho delle nostalgie, come sogni
fatti tanto tempo fa
che tornano in forma di cose reali.
Forse sono sogni di mio padre e di mia madre.
Io non ho ancora trent'anni!
E dunque come posso ricordarmi
di quel tempo,
di quel tempo lontano,
quando qui erano tutti prati,
e in fondo, verso il Po
non c'era un po' di nebbia?
Eppure lo ricordo. E ricordo che i pioppi
erano radi - verdi su un'erba più verde.
E la loro era una grigia corona
intorno all'amore delle dolci scimmie contadine
che non guardavano il cielo se non per pregare . . .