ЖАНЧЫНА

У такія хвіліны, як цяпер,
авалодвае мной настальгія,
падобна як прысьнёныя ў
далёкім мінулым вобразы
вяртаюцца у рэчыўных формах.
Мусіць, гэта бацькоўскія й матчыныя сны.
Бо я пражыў толькі трыццаць гадоў!
Інакш адкуль паўстае ў маёй памяці 
той час, 
той далёкі час,
калі тут скрозь прасьціраліся сенажаці,
а ў далечыні, дзе мчыць воды По,
не было ані воблачка туману?
Але, не зважаючы ні на што, 
успаміны мяне не пакідаюць.
І я помню, што лісьце таполяў
было рэдкае й зялёнае,
а трава пад імі - зелянейшая.
І гэта іхні быў шэры арэол 
наўкол лагодных сялянскіх малпаў,
што, калі й зазіралі ў неба,
дык толькі, калі аб чымсьці яго прасілі.


***

DONNA

In momenti come questi 
io ho delle nostalgie, come sogni
fatti tanto tempo fa
che tornano in forma di cose reali.
Forse sono sogni di mio padre e di mia madre.
Io non ho ancora trent'anni!
E dunque come posso ricordarmi
di quel tempo,
di quel tempo lontano,
quando qui erano tutti prati,
e in fondo, verso il Po
non c'era un po' di nebbia?
Eppure lo ricordo. E ricordo che i pioppi
erano radi - verdi su un'erba più verde.
E la loro era una grigia corona
intorno all'amore delle dolci scimmie contadine
che non guardavano il cielo se non per pregare . . .