Аннотация: По главам выкладывается роман на белорусской мове. Кто знает мову лучше меня (хуже знать трудно) - плз пишите замечания на мыло. Роман о сирийских и израильских танкистах войны 1973 года
Пралог
- Гэта табе не слана паiць! - прабурчаѓ лейтэнант Зорын, спрабуючы хоць нешта разглядзець у шчыльным дыме, пакрыѓшым падыходы да Тiргартана.
Ён не нацiснуѓ тангенту танкавай перамоѓнай прылады, але Станiслаѓ Пашкевiч, наводчык гарматы, пачуѓ i паморшчыѓся. Аб злашчасным слане камандзiр, з уласцiвай яму габрэйскай занудлiвасцю, будзе ѓспамiнаць i пасля вайны. Вядома, ён мае рацыю: самавольная адлучка да пяхоты, што выявiлi ѓ руiнах заапарка некалькi жiвых звяроѓ, у тым лiку афрыканскага слана, ледзь не павярнулася скандалам i абвiнавачваннямi ѓ дэзерцiрстве. Як так - каманда па машынах, а сяржанта след прастыѓ! Выматвальныя баi апошнiх дзён з прарывам да цэнтра Берлiна, пастаянны страх атрымаць Фаѓста ѓ борт, бяссонныя ночы, бясконцыя рамонты зношанага танка давялi экiпаж да нейкага дзiѓнага стану, калi губляецца пачуццё рэальнасцi, з iм - пачуццё самазахавання.
Стас нарадзiѓся ѓ Заслаѓi, ля самай польскай мяжы, да вайны не бываѓ далей Мiнска. Сорамна прызнацца, слана жыѓцом i не бачыѓ. А тут, пасярод пякельнага кашмару ѓ самым логаве ворага - ён! Вялiкi, шэры, з вельмi сумнымi вачыма i смешнымi вушамi ѓ ружовых плямах, слон прагна ѓцягваѓ хобатам цэлае вядро. Праз хвiлiну маршчынiсты шланг з пацешным пальчыкам на канцы пацягнуѓся да новай порцыяй вады. Вiдаць, фрыцы ня паiлi яго некалькi дзён. Будзе што дома расказаць.
Але дадому яшчэ трэба вярнуцца. Дарога да Тiргартану ѓся загачаная касцякамi згарэлых танкаѓ i самаходы. I на кожнай вулiцы трупы, трупы: наша пяхота, што прабiраецца наперад, зрэдку немцы, сярод iх пажылыя мужчыны i зусiм маладыя. Зусiм пацаны ... Але б'юцца адчайна. Навошта?
- Заводзь! - перапынiѓ яго думкi Зорын, з грукатам апускаючы крышку люка. - Рухай памалу за Iсамi. Асколачны!
Стамiѓшыся дызель звыкла загрукатаѓ, адрэзаѓшы пяцёрку танкiстаѓ ад знешнiх гукаѓ. Яго рык перакрыѓ ляск гарматнай засаѓкi. Танк тузануѓся i папоѓз наперад на першай перадачы.
- Пашкевiч! Глядзi ѓ абодва. IСы пачнуць, выклiчуць агонь на сябе, мы выскокваем i дуем да агароджы. Прама на гарматы. Ад цябе залежыць - паспееш ты iх цi яны нас. Галоѓнае - прыкрыць сабой пяхоту.
Зразумела. Выжыць самiм - каманды не было. Натхнёны гэтай вясёлай думкай, Стас прыпаѓ да прыцэла i спачатку нi чорта не ѓбачыѓ у шэрай каламуты. Потым парыѓ ветру ледзь разагнаѓ дым i пыльную завiсь, наперадзе з правага борта здаѓся корпус абгарэлай самаходкi, якая лянiва вэндзiла неба праз адкрытыя люкi.
"Трыццацьчацвёрка" цягнулася ѓздоѓж вулiцы, што адгадвалася памiж драб будынкаѓ. Наперадзе асцярожна рухаѓся "Iосiф Сталiн", ён жа прыняѓ на сябе першы снарад з артылерыйскай засады.
- Налева! Газуй, тваю мацi... - закрычаѓ камандзiр, калi над трансмiсiяй Iса ѓскiнуѓся аранжавы султан. - Стас, не спi! Бi па гармаце!
Танк кiнуѓся ѓ левы бок, спрабуючы схавацца за руiнамi, нiбы жывая iстота. Завыѓ матор павароту вежы. Сяржант цiснуѓ спуск, ледзь сумясцiѓшы прыцэл з выблiскам супрацьтанкавай гарматы. Вежу завалакло з'едлiвым дымам гарэлага пораху, перабiѓшы звыклыя пахi змазкi i саляркi. Iмгненне праз усё перакрыѓ жудасны ѓдар.
Рэзкi боль у назе Стас адчуѓ не адразу, спачатку яго аглушыла цiшыня: абрэзала рухавiк. Потым па бранi сцебануѓ сапраѓдны град - куль, аскепкаѓ або крошкi ад разбiтай сцены, цяпер гэта было не важна. Дызель сутаргава кашлянуѓ у спробе завесцiся ...
Другi ѓдар, як здалося сяржанту, раскалоѓ сусвет на часткi. На твар пырснула нешта вадкае, цёплае. Раптам стала светла - знiзу узляцеѓ пругкi язык полымя. А яшчэ нечаканы прамень святла пракраѓся ѓ вежу справа, дзе раптам паѓстала дзiрка.
Стараючыся не глядзець, ва што снарад ператварыѓ зараджалага, Стас вырваѓ провад ад шлема i тузануѓся да люка. Пальцы, якiя раптам сталi лiпкiмi, слiзганулi з засаѓкi ... Наступную хвiлiну, што павiнна была стаць апошняй, танкiст проста не запомнiѓ.
Ён прыйшоѓ у сябе ад поѓхi па абпаленай фiзiяномii.
- Жывы, мурзаты? Цярпi, выцягнем.
Няголены яфрэйтар з стралковага ѓзвода, што павiнен быѓ трапiць lа Тiргартана за бранёй iх танка, злосна плюнуѓ i даѓ чаргу з ППШ кудысьцi ѓ дым. Iншы стралок шпурнуѓ на бягу перавязачны пакет.
Гукi даносiлiся быццам здалёку, ледзь прабiвалiся скрозь звон у вушах. Стас скасiѓ вочы да танка. Кожны рух галавы i вочных яблыкаѓ быѓ пакутлiвым.
Камандзiр ляжаѓ, прывалiѓшы да задняга катку. На вежы застаѓся шырокi бардовы мазок. Выходзiць, i Зорына удалося выцягнуць. Адкуль толькi сiлы ѓзялiся?