Аб Плошчы мару
Я iзноѓ,
Па адчуванням тым 
Сумую так,
Што рэчаiснасьць
Гэта
Рассейваецца
Проста дымам

Свабоды подых,
Волi смак,
I той амапаѓскi кулак,
Якi нас напалохаць
Здолеѓ...
Цяпер няма мо
Аднаго-
Надзеi 
На Свабоду
З Воляй!

Пайшла б,
Её богу,
I не адна,
З сабой ѓзяла б
Сяброѓ,
Каб знала,
Што не 
Не атрымаю
Амапа кулаком 
У брыво.
I не таму,
Што забалiць,
Цi твар залье
Крывёю,
Не адчуваю
Я народ 
Сваёю
Роднаю
Сям'ёю.

Не абароны
Я прашу,
А крыху болей
Злосьцi,
Бо я, старая,
Не змагу 
ѓ адказ
Iм даць
У косьцi.