|
Жыў-быў як-то на свеце маленькi, не большы вароны, археаптэрыкс - яшчэ не птушка, ужо не дыназаўр.
Ад дыназаўра яму дасталiся зубасты дзюбу, моцныя ногi i кiпцюрастыя верхнiя канечнасцi, якiя нiяк не маглi вызначыцца - яны яшчэ лапы цi ўжо крылы.
Хоць на крылы былi падобныя вельмi-вельмi, таму што археаптэрыкс быў увесь пакрыты цёмнымi пер'ем - уключаючы нават доўгi, амаль дыназаўрчы хвост.
Так што маленькi археаптэрыкс выглядаў цалкам птушкай i нiшто б не перашкаджала яму лётаць,.. але ён баяўся. Ён жа быў не зусiм яшчэ птушка.
Час ад часу наш археаптэрыкс залазiў на якое-небудзь высокае дрэва, сядаў блiжэй да вяршынi i заглядаўся на бясконцы, да самага гарызонту, лес. (Археаптэрыкс жыў у канцы юрскага перыяду, то есць дзе-то так сто пяцьдзесят мiльёнаў гадоў таму, калi людзей на зямлi цi яшчэ не вадзiлася, цi вадзiлiся зусiм iншыя - таму паветра быў свежым, вада - чыстай, а лесу стаялi ўсюды, дзе маглi расцi.)
Археаптэрыксу наверсе вельмi падабалася - яму там нiхто не перашкаджаў, а пёры абаранялi ад дажджу i ветру.
Спускацца ўнiз, праўда, было нязручна. i аднойчы ён не ўтрымаўся на слiзкай галiнцы. i пачаў падаць. Але забраўся ён, як заўсёды, высока, i падаць аказалася далёка, i тут крылы археаптэрыксу самi сабою разгарнулiся - i ён амаль паляцеў.
Спланаваў таму што.
Планаваць археаптэрыксу таксама вельмi спадабалася. Па-першае, гэта было прыемна. А па-другое, цяпер ён мог злавiць значна больш розных смачных казурак.
I так бы гiсторыя археаптэрыксу на планаваннi i скончылася, калi б як-то раз ён не вырашыў павандраваць. Не зусiм па ўласным жаданнi, проста смачных казурак у яго лесе чаму-то стала менш, i прыйшлося шукаць, дзе б яшчэ пажывiцца.
Падарожнiчаў археаптэрыкс, падарожнiчаў, i прыпадарожнiчаў туды, дзе лес заканчваўся, а пачыналася мора.
Мора маленькi птушыны дыназаўр нiколi яшчэ не бачыў i здзiвiўся. Узлез, як звычайна, на дрэва вышэй, уладкаваўся ямчэй i стаў глядзець.
Толькi не ўлiчыў (таму што - не ведаў), што мора - гэта не лес: i ветру там зусiм iншыя, i налятаюць раптоўна. i трапiў наш археаптэрыкс - у буру. i планаваць страшна, i спусцiцца - нiяк; чапляўся ён за галiнкi, чапляўся, а ўсё-ткi адарваў яго ад дрэва вецер i панёс.
А нiкому ж не хочацца чмякнуцца вобземлю камком пёраў. Расправiў археаптэрыкс крылы, а вецер iх цярэбiць, яго падкiдвае - тут жыць захочаш, замахаеш ўсiм, чым махаць зможаш.
Так ён з буры i выбраўся. Заадно лётаць навучыўся.
I хоць па-ранейшаму выглядаў, як маленькi птушыны дыназаўр, стаў наш археаптэрыкс з тых часоў зусiм сапраўднай птушкай.
А казуркi, скажу я вам, у юрскiм перыядзе былi ... мням!
|